ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ 2013

Περιεχόμενα Ε.Α.Α.Κ.: Χθές, σήμερα, αύριο 3 “Το αόρατο κάτεργο της νεολαίας...” 4

Το φοιτητικό

κίνημα στην πρώτη γραμμή 5 Η εκπαίδευση στα χρόνια της “χολέρας” 6

Αυτή την

κρίση, τελικά, ποιός θα την πληρώσει; 8

Οι εργαζόμενοι

της διπλανής πόρτας 10

Μηχανικοί στο σήμερα 11

γης οι κολασμένοι... 13 2 Της Το φίδι εκκολάφτηκε, εμείς

τι κάνουμε; 14 Νιώθεις ελεύθερος, είσαι ελεύθερος;

16

Το πραγματικό πρόσωπο

της Ε.Ε. 18 “Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών...” 19 Όταν ο χρυσός σκουριάζει 20

Πείραμα αυτοδιαχείριωσης, ή όχι μόνο; 21 ματς... 22

ισότητα; 23

Αρχίζει το

Φεμινισμός ή

Το φαινόμενο των Social Media

24

Django: Unchained 26

Λίγα λόγια για εμάς...

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Η

Ενωτική Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Αριστερών, λεγεωνάριοι-κουρσάροι είναι

ένα πολιτικό μόρφωμα (σχήμα) που συμμετέχει στις διαδικασίες του συλλόγου και συγκροτεί με άλλα σχήματα από όλη την Ελλάδα το δίκτυο σχημάτων της Ενιαία Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (ΕΑΑΚ).

Είμαστε ένα σχήμα κοινωνικού χώρου που λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά μέσα από διαδικασίες που είναι ανοιχτές σε όλους. Σε αυτές τις διαδικασίες χαράσσεται η πολιτική στρατηγική του σχήματος, ισότιμα από όλους εφόσον δεν εφαρμόζουμε λογική πολιτικής ιεραρχίας.

Ενιαία γιατί μέσα από την ύπαρξη ενός πανελλαδικού συντονισμού αριστερών σχημάτων συνθέτει επιμέρους εμπειρίες και τις συγκεφαλαιώνει σε μια συλλογική πολιτική κατεύθυνση.

Ανεξάρτητη από κράτος, κομματικές γραμμές, καθηγητές και κυρίαρχη ιδεολογία. Όντας ενάντια στη λογική της εκπροσώπησης, δεν ζητάμε τυφλή εμπιστοσύνη των φοιτητών όπως την αντιλαμβάνονται οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ΠΚΣ), αλλά την ενεργό συμμετοχή τους μέσω των διαδικασιών του συλλόγου. Ανεξάρτητος κατά τη γνώμη μας δεν είναι ο απομονωμένος από την πολιτική, τις ιδέες και τη θεωρία, αλλά εκείνος που μπορεί ελεύθερα να διαμορφώνει τη σκέψη του έχοντας σφαιρική και πλήρη ενημέρωση και συμμετέχει δυναμικά στη λήψη αποφάσεων για ζητήματα που τον αφορούν.

Αριστερή γιατί απέναντι στον ατομισμό και στην προσωπική διαπραγμάτευση απαντάμε με τη συγκρότηση συλλογικοτήτων. Απέναντι στο βόλεμα και στον εφησυχασμό, την παθητικότητα και την υποταγή, αντιπαραθέτουμε το δρόμο του συλλογικού αγώνα, των γενικών συνελεύσεων και των μαζικών κινημάτων. Σε αυτούς που επιμένουν να μας πείσουν πως το συμφέρον όλων μας είναι τα κέρδη των επιχειρήσεων, νέες δανειακές συμβάσεις, ο ανταγωνισμός και η αναδιάρθρωση απαντάμε με την υπεράσπιση των κεκτημένων μας. Γιατί πιστεύουμε ότι η αριστερά δεν είναι ξεπερασμένη, συντηρητική και μονολιθική, αλλά ρεύμα αμφισβήτησης και δημιουργίας, ένα ζωντανό ρεύμα που εκφράζει τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας και παλεύει ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση στο σήμερα και στο αύριο.

ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ Τεύχος 13 ΕΠΑΑ λ-κ Aπρίλιος 2013

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

1989:

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Αριστερά. Το φάντασμα της ήττας και της υποταγής. Το τείχος του Βερολίνου πέφτει και συμπαρασύρει μαζί του όλους εκείνους που πίστεψαν πως ο υπαρκτός σοσιαλισμός και η Σοβιετική ένωση ήταν οι παρυφές μιας άλλης κοινωνίας. Το τοπίο στην αριστερά της Ελλάδας θολώνει και μια σειρά από τακτικές επιλογές όπως η συγκυβέρνηση (ΚΚΕ) με την δεξιά (ΝΔ) καταφέρνει να διαλύσει στο φως της εξουσίας δεκαετίες αγώνων του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Ακολουθεί μια δεκαετία που η έξαρση του εθνικισμού και η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας καταφέρνει να τυλίξει ακόμα περισσότερο με τις κόκκινες σημαίες τους αγωνιστές και τους αγώνες. Κάπου εκεί όμως υπάρχει ένα κομμάτι της αριστεράς που δεν το βάζει κάτω, που δείχνει πως οι αγώνες μπορούν ακόμα να νικούν.

Πρώτο θύμα του ρεύματος της ασυμβίβαστης αριστεράς ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας. Πέφτει νεκρός από τον ΟΝΝΕΔίτη Καλαμπόκα κατά την διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων ενάντια στο νόμο Κοντογιανόπουλου. Η αστική τάξη χαμογελάει αναγγέλωντας, δια στόματος Fukuyama, το τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών και την εδραίωση μια για πάντα του συστήματος της εκμετάλλευσης και των ανισοτήτων. Κάπου εκεί όμως κάτι δείχνει να κινείται ακόμα. Μέσα στους δύσκολους καιρούς το εκπαιδευτικό κίνημα είναι ακόμα στο δρόμο παλεύοντας για τα δικαιώματα του. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Οι πολύμηνες καταλήψεις σε σχολεία και σχολές ρίχνουν τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια και γεννούν συνειδήσεις. Τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο για το εκπαιδευτικό κίνημα.

Με το τέλος του κινήματος, το κομμάτι της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση, στην πολιτικοποίηση και στο ξεδίπλωμα γενικότερων λαϊκών κινητοποιήσεων (π.χ μεγάλα αντιπολεμικά συλλαλητήρια για τον πόλεμο του Κόλπου το ’91 εν μέσω φοιτητικών καταλήψεων), βρέθηκε με την ανάγκη μιας μονιμότερης συνεργασίας, ενός βήματος κοινής πολιτικής καταγραφής. Έτσι, τα πρωτοπόρα στο κίνημα του ’90-’91 φοιτητικά σχήματα προχώρησαν στη συγκρότηση δικτύου σχημάτων, στη δημιουργία της ΕΑΑΚ.

Τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. αποτελούν ανεξάρτητες αριστερές πολιτικοσυνδικαλιστικές ενότητες, οι οποίες προσπαθούν να συγκροτήσουν μαζικές κινήσεις που να συγκρούονται με τις αστικές-κυβερνητικές επιλογές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και να φέρουν το φοιτητικό κίνημα σε θέσεις σύμμαχες προς το εργατικό κίνημα. Σε αυτό το πλαίσιο ερμηνεύουν τις αντιθέσεις του

πειρατικό

E.A.A.K.:Χθες, Σήμερα, Αύριο κοινωνικού τους χώρου, όχι ως ουδέτερες πολιτικές επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά εντασσόμενες σε μια πιο συνολική στρατηγική καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Υιοθετούν λόγο κριτικό, μάχιμο, αντιτεχνοκρατικό, που θέτει στο προσκήνιο της πολιτικής παρέμβασης το σύνολο της αστικής επίθεσης, από τ’ άμεσακαθημερινά ερεθίσματα έως τα πιο μακροπρόθεσμα.

“...όμως υπάρχει ένα κομμάτι της αριστεράς που δεν το βάζει κάτω, που δείχνει πως οι αγώνες μπορούν ακόμα να νικούν.”

Η ΕΑΑΚ είναι εκείνο το κομμάτι του φοιτητικού κινήματος που σε μια περίοδο δύσκολη συνολικά για τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας σήκωσε το κεφάλι στην ηττοπάθεια, τον εφησυχασμό και την υποταγή. Αποτέλεσε πυροδότη και εμπνευστή αγώνων, για 2 δεκαετίες, που αντιπαρατέθηκαν σκληρά με νομοσχέδια και πολιτικές που υποβαθμίζουν τα δικαιώματα μας σε παιδεία, υγεία, εργασία. Τάχθηκε απέναντι στο καθηγητικό κατεστημένο εντός των σχολών με αδιαφορία για το πολιτικό και προσωπικό κόστος του κάθε αγωνιστή (μηνύσεις, διώξεις κτλ). Αποτέλεσε την πρώτη μαγιά για την διάλυση του συνδικαλισμού των “αντιπροσώπων” και την ανάληψη των πολιτικών πρωτοβουλιών από το σύνολο των φοιτητών “από τα κάτω” κόντρα στις γερασμένες λογικές της ανάθεσης. Ανέπτυξε μέσα από τις άμεσο-δημοκρατικές διαδικασίες των σχημάτων της αλλά και τις πανελλαδικές διαδικασίες πολιτικής ενοποίησης αυτών, ένα συνολικό πολιτικό πλαίσιο αντιπαράθεσης με την τρομοκρατία των “από πάνω”, τους καθημερινούς πολέμους των ιμπεριαλιστών , την καταστολή και την εργοδοτική τρομοκρατία. Τελικά όμως κατάφερε να δημιουργήσει ένα θετικό πρόταγμα στους κόλπους της νεολαίας αλλά και στο πιο οργανωμένο κομμάτι της, αυτό του φοιτητικού κινήματος , για τους αγώνες του μέλλοντος.

Για εμάς στόχος είναι η ανατροπή αυτών που μας καταπιέζουν, θέλουν να μας τρομοκρατούν και βάζουν φραγμό στα όνειρα και τις ανάγκες μας. Οι αγώνες είναι το μοναδικό μας εισιτήριο για τον κόσμο που ονειρευόμαστε, ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος, γεμάτος με δυσκολίες αλλά και νίκες. Όσοι πίστεψαν πως το ‘89 –’90 μπορούσαν να βάλουν «τελεία» στην ιστορία διαψεύσθηκαν οικτρά και όπως θα ‘λεγε και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ μπορούμε πάντα «να ελπίζουμε στους σεισμούς που μέλλονται για να ΄ρθουν».

3

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

“Το αόρατο κάτεργο της νεολαίας...”

Μ

4

έσα στο φόντο της συνολικότερης καπιταλιστικής κρίσης παρατηρείται μια γενικευμένη επίθεση απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Ανεπηρέαστο δεν θα μπορούσε να μείνει και το κομμάτι της νεολαίας που βάλλεται από κάθε πλευρά. Ανεργία, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, απολύσεις, ταξικοί φραγμοί σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, κατακερματισμός των πτυχίων, εντατικοποίηση ρυθμών ζωής, κωδικοποιούν την κατάσταση στην οποία ζουν οι νέοι στον καιρό του μνημονίου βλέποντας το μέλλον τους να υποθηκεύεται. Το σύνολο των αντιδραστικών τομών, εκτός των άλλων, σκοπό έχει να κατακερματίσει τη νεολαία κάνοντας ακόμα δυσκολότερο το ξεδίπλωμα μαζικών συλλογικών αγώνων για την υπεράσπιση των κατακτήσεών της.

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της νεολαίας, ο αυθορμητισμός και ο ριζοσπαστισμός, σε συνδυασμό με τη βίαιη προσαρμογή της στις συνθήκες της κρίσης θα συντελέσει καθοριστικά στην εξέλιξη των γεγονότων το επόμενο διάστημα, θέτοντας ζητήματα γενικότερης αμφισβήτησης του πολιτικού σκηνικού. Ιστορικά η νεολαία έχει πυροδοτήσει ευρύτερα λαϊκά κινήματα σε σύνδεση με το εργατικό κίνημα της εποχής, όπως για παράδειγμα το Μάη του ‘68 στη Γαλλία, το Νοέμβρη του ‘73 με την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Με το νέο σχολείο, τις συγχωνεύσεις, το νέο νόμο για τους εκπαιδευτικούς, αλλά και με τις αλλαγές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (ψήφιση του Νόμου Πλαίσιο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, ψήφιση του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων και του Φορέα Πιστοποίησης, ψήφιση του νόμου για τη διά βίου μάθηση, το σχέδιο Αθηνά) επαναπροσδιορίζεται ριζικά ο χαρακτήρας της εκπαίδευσης, η οποία έρχεται να δεθεί πιο οργανικά με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας.

Επιπροσθέτως, ως μέτρο ανακούφισης της άνεργης νεολαίας ανακοίνωσαν πρόσφατα το «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση των Νέων». Ουσιαστικά προβλέπει την θεσμοθέτηση της πεντάμηνης πρακτικής άσκησης/εργασιακής εμπειρίας με μισθούς από 400 έως 460 ευρώ και την γενίκευση της πρακτικής άσκησης για τους φοιτητές και σπουδαστές όλων των ΑΕΙ και ΤΕΙ, με μισθούς έως 340 ευρώ. Παγιώνεται ένα καθεστώς δουλοπαροικίας για τους νέους εργαζόμενους και μετατρέπονται οι χώροι δουλειάς σε εργασιακά κάτεργα ενώ εισάγεται ο άθλιος διαχωρισμός μεταξύ “νέων” και “παλιών” εργαζόμενων. Αν στα παραπάνω, προσθέσουμε τις δηλώσεις του ανεκδιήγητου πρώην υπουργού Πέτρου

Δούκα που ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε από τους άνεργους να δουλεύουν δωρεάν, γίνεται φανερό πως το μέλλον που ετοιμάζουν για τη νέα γενιά είναι αυτό της ανελέητης εκμετάλλευσης, της δουλειάς για ένα κομμάτι ψωμί για όσους “ξεφύγουν” από τον εφιάλτη της ανεργίας. Το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, η απελευθέρωση των απολύσεων, η ανασφάλιστη εργασία δημιουργεί μια διαρκή αβεβαιότητα και ανασφάλεια στο σύνολο της νεολαίας.

Βλέπουμε, σε μεγάλο βαθμό, τους νέους να απογοητεύονται και να χάνουν οποιαδήποτε ελπίδα για βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Οι νέοι φτάνοντας σ’ αυτό το τέλμα απομονώνονται και κλείνονται στον εαυτό τους, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν έστω και τα ελάχιστα που τους έχουν απομείνει. Το παραπάνω σε συνδυασμό με τους μηχανισμούς του κράτους που επιχειρούν να δημιουργήσουν τριγμούς ανάμεσα στους εργαζόμενους, έχει ως αποτέλεσμα να απομακρύνει πολλούς νέους από τις συλλογικές διεκδικήσεις, στρέφοντάς τους στην ανταγωνιστικότητα και στον ατομικό δρόμο.

Κάπου γεννιέται η ελπίδα

Παρόλ’ αυτά παρατηρούμε και μια άλλη τάση της νεολαίας η οποία έχει ταχθεί στο δρόμο του αγώνα και της συλλογικής δράσης, έχει κατανοήσει ποιοι είναι οι υπαίτιοι της κατάστασης αυτής και αναζητεί τις συνθήκες που θα οδηγήσουν στην συνολικότερη ρήξη και ανατροπή του συστήματος για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Υπάρχει μια μερίδα νέων ανθρώπων που βλέπει τις εξελίξεις, ιδιαίτερα από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, και έχει αρχίσει να ριζοσπαστικοποιείται απέναντι στα μνημόνια και στη συνέχιση της ίδιας αστικής πολιτικής, η οποία έχει οδηγήσει τη χώρα στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και πιο κοντά στη φασιστική απειλή.

Έναυσμα για αυτή την τάση αποτέλεσαν και οι συνελεύσεις στις πλατείες και στις γειτονιές που άφησαν μια παρακαταθήκη για πιο ενεργή συμμετοχή στους συλλογικούς αγώνες για την υπεράσπιση των κοινών συμφερόντων τους, στην αντιφασιστική δράση και σε συλλόγους και σωματεία. Είναι οι νέοι οι οποίοι επιλεγούν τον συλλογικό δρόμο, τον δρόμο του αγώνα, γιατί είναι ο μόνος δρόμος που έχει προοπτική μέσα στη νέα κοινωνική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί. Είναι διατεθειμένοι να έρθουν αντιμέτωποι με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και να αναδείξουν τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Είναι αυτοί που δεν θα διαλέξουν τον ατομικό δρόμο, δεν θα αφήσουν την τρομοκρατία να κυριαρχήσει, δεν θα αφήσουν το φασισμό να ξαναγεννηθεί.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Το φοιτητικό κίνημα στην πρώτη γραμμή πετώντας έξω τους μαθητές. Το επόμενο τετραήμερο η νεανική εξέγερση κλιμακώνεται. Κάτω από το βάρος των εξελίξεων ο Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται και ο διάδοχός του, Γιώργος Σουφλιάς, ανακοινώνει την απόσυρση όλων των επίμαχων νομοθετημάτων και την έναρξη διαλόγου για την παιδεία «από μηδενική βάση».

Το φοιτητικό κίνημα του 2006-07 ήρθε σε αντιπαράθεση με μία συνολική πολιτική κατεύθυνση του κεφαλαίου, της ΕΕ και της κυβέρνησης για διάλυση του πανεπιστημίου με την μορφή που το ξέραμε μέχρι τότε. Επρόκειτο για μεταρρυθμίσεις που η συμφωνία της Μπολόνια τις θεωρεί απαραίτητες για τον «εκσυγχρονισμό» και τον «εξευρωπαϊσμό» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μέσα από συνεχόμενους γύρους γενικών συνελεύσεων, πανελλαδικά συντονιστικά γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων, πορείες με τρομοκρατική βία απ’ τις δυνάμεις καταστολής και μετά από 2 χρόνια συνεχόμενων κινητοποιήσεων καταφέρνουν την μεγάλη αναδίπλωση του αστικού μπλοκ εξουσίας και το σταμάτημα της αναθεώρησης του Άρθρου 16, καθώς και τη μη εφαρμογή του νέου νόμου. Στο πλευρό των φοιτητών οι εργαζόμενοι των πανεπιστημίων, η συντριπτική πλειοψηφία της ΠΟΣΔΕΠ και φυσικά το σύνολο της κοινωνίας.

Η πιο πρόσφατη δυναμική παρουσία του φοιτητικού κινήματος ήρθε με την πραξικοπηματική ψήφιση των νόμων Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου που διαμορφώνουν ένα πανεπιστήμιο εναρμονισμένο με τις ανάγκες της αγοράς εγχαράσσοντας συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στους φοιτητές και μελλοντικούς εργαζόμενους(ή άνεργους). Η συγκρότηση των Συμβουλίων Διοίκησης με πλήρως απονομιμοποιημένες διαδικασίες στη φοιτητική κοινότητα, ο νέος ακαδημαϊκός χάρτης που προβλέπει το σχέδιο «Αθηνά» και ο οικονομικός στραγγαλισμός των ιδρυμάτων αποτέλεσαν τις κυριότερες αιχμές του φοιτητικού κινήματος.

Το σύνολο των νικηφόρων αγώνων του φοιτητικού κινήματος αποτελεί βαρυσήμαντο εφόδιο για τις μάχες του μέλλοντος. Το φοιτητικό κίνημα οφείλει να κρατήσει τις παρακαταθήκες του παρελθόντος αλλά και να αναγνωρίσει τις προβληματικές και τα όρια που μπορεί να είχε σε κάποιες φάσεις του. Με το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο που επιτάσσουν οι ανάγκες της εποχής μας και με την απαραίτητη συμπόρευση με τα υπόλοιπα εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας οφείλει να είναι στη πρώτη γραμμή μάχης και να συμβάλλει απ’ το δικό του μετερίζι στην ολική ανατροπή της επίθεσης και στην κοινωνική απελευθέρωση...

πειρατικό

Θα μπορούσε εύκολα κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα πως σε μια περίοδο, που το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό δεν διστάζουν να διαλύσουν κάθε κατάκτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ότι λογική συνέχεια αυτού είναι και η ώρα «για το τέλος της μεταπολίτευσης» και στο χώρο της εκπαίδευσης, ειδικά της τριτοβάθμιας. Αν γυρίσει κανείς όμως αρκετά χρόνια πίσω θα δει πως ο χώρος των πανεπιστημίων είχε μπει ουκ ολίγες φορές στο στόχαστρο του αστικού μπλοκ εξουσίας. Είχε επιχειρηθεί εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και αυταρχικοποίηση της φοιτητικής καθημερινότητας. Το φοιτητικό κίνημα όμως πάντα ήταν εκεί και έδινε τις δικές του απαντήσεις.

Το φοιτητικό κίνημα δεν δίστασε να δείξει τα δόντια του ούτε και σε καιρό ολοκληρωτικών καθεστώτων. Το Νοέμβριο του ’73 σε συμπόρευση με το εργατικό κίνημα της περιόδου(εργατικές συνελεύσεις στο Πολυτεχνείο, απεργίες) το φοιτητικό κίνημα βγαίνει μπροστά και καταφέρνει να ανατρέψει τη χούντα. Οι κινητοποιήσεις αυτές κόστισαν στο κίνημα ακόμα και ανθρώπινες ζωές, δείχνοντας έτσι το σθένος και την πίστη της νεολαίας στο στόχο που έβαζαν οι ανάγκες της εποχής.

Το ’79 το φοιτητικό κίνημα καλείται να ανατρέψει τον περιβόητο νόμο 815, ο οποίος περνά μια σειρά μέτρων τα οποία έρχονται να χτυπήσουν κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος και να δημιουργήσουν μια παιδεία με ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά. Η ψήφιση του νόμου 815 πυροδοτεί αμέσως μεγάλες αντιδράσεις από την πλευρά των φοιτητών. Προχωρούν στη διεξαγωγή μαζικών γενικών συνελεύσεων με αίτημα την κατάργηση του νόμου. Στις 14/12/79 πραγματοποιείται η μεγαλύτερη φοιτητική διαδήλωση στο υπουργείο Παιδείας. Η κυβέρνηση υποχρεούται σε άτακτη υποχώρηση και ανακοινώνει σε όλους τους πρυτάνεις το πάγωμα της εφαρμογής του νόμου 815. Το φοιτητικό κίνημα πετυχαίνει μια μεγάλη νίκη και η Δεξιά πετάει στο καλάθι των αχρήστων ένα νόμο που πριν λίγο καιρό είχε ψηφίσει.

Η επόμενη μεγάλη νίκη του νεολαιίστικου κινήματος ενάντια στις προσπάθειες αυταρχικής μεταρρύθμισης όλων των βαθμίδων της παιδείας σημειώθηκε το 199091. Η κυβέρνηση επαναφέρει ξανά με το περιβόητο «πολυνομοσχέδιο» τις αναγκαίες γι’ αυτήν μεταρρυθμίσεις. Τη νύχτα της 8-9/1/91, ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας δολοφονείται σε σχολείο της Πάτρας από τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ που είχαν σπεύσει να «ανακαταλάβουν» το κτίριο

5

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Η εκπαίδευση στα αγώνα διαρκείας χρόνια της “χολέρας” Με και ο νέος νόμος θα

Τα τελευταία τριάντα χρόνια η εκπαίδευση στο σύνολο της υπόκειται σε μια διαρκή και εκ βαθέων μεταρρύθμιση, από τη πρώτη κιόλας βαθμίδα της μέχρι και την τελευταία. Στόχος της, η δημιουργία ενός συστήματος εκπαίδευσης στο οποίο κυριαρχεί η ιδεολογική χειραγώγηση, ένας όγκος ανερμάτιστων πληροφοριών, η λεηλάτηση της εφηβείας του μαθητή και της καθημερινότητας του φοιτητή, η παραπαιδεία και η καταστολή.

Ασπαζόμενες αυτή τη φιλοσοφία, οι εκάστοτε κυβερνήσεις επιχείρησαν κατά καιρούςνααναδιαμορφώσουν το ελληνικό πανεπιστήμιο -με ιδεολογήματα όπως η “χαμηλή

μείνει στα χαρτιά

παραγωγικότητα”, “το άχρηστο σύστημα εκπαίδευσης”, “η έλλειψη ανταγωνιστικότητας”- προς μια κατεύθυνση επιστροφής σε παλαιότερους αιώνες, τόσο σε επίπεδο εκπαίδευσης, όσο και σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων.

Οι πρόσφατα ψηφισμένοι νόμοι ΔιαμαντοπούλουΑρβανιτόπουλου, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη συνθήκη της Μπολόνια και τις επιταγές της ΕΕ, έρχονται να καλύψουν τις ανάγκες των εργοδοτών για εξειδίκευση και διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων των πτυχιούχων, πειθάρχηση των εργαζομένων, ενώ ταυτόχρονα πετσοκόβουν την χρηματοδότηση των πανεπιστημίων.

Πώς όμως επηρεάζει εμάς;

6

Βασικός στόχος της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η δραστική μείωση των σχολών και των τμημάτων, με οικονομικά πάντα κριτήρια. Σε πρώτο επίπεδο χαμένοι από τις συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις σχολών και τμημάτων, είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι στα επιλεγμένα ιδρύματα, που δεν είναι άλλοι από τους φοιτητές και τους εργαζόμενούς τους. Στην περίπτωση συγχώνευσης, φοιτητές αναγκάζονται να μετακομίσουν στο νέο τόπο εγκαθίδρυσης της σχολής τους, ενώ άγνωστο φαντάζει το μέλλον των εργαζομένων.

Η συγχώνευση τμημάτων και σχολών με παραπλήσιο γνωστικό αντικείμενο υπό την αιγίδα ενός ιδρύματος αντικειμενικά θα επηρεάσει και τα πτυχία των αποφοίτων. Η αντιστοίχηση κάθε μαθήματος με ένα ποσό πιστωτικών μονάδων (ECTS) διαμορφώνει τις συνθήκες διάσπασης του ενιαίου πτυχίου. Δηλαδή κάθε φοιτητής για να αποφοιτήσει, θα πρέπει να συμπληρώσει ένα αναγκαίο αριθμό μονάδων, παρακολουθώντας μαθήματα τα οποία ο ίδιος επιλέγει, με αποτέλεσμα την μετατροπή του ενιαίου πτυχίου σε ατομικό ωφάκελο προσόντων. Ταυτόχρονα τα πτυχία των ΑΕΙ και των

ΤΕΙ ισοτιμούνται με τα ιδιωτικά κολέγια, χτυπώντας έτσι με κάθε τρόπο τις συλλογικές συμβάσεις, ενώ η απόδοση ενιαίου πτυχίου με επαγγελματικά δικαιώματα από τις νέες σχολές φαντάζει τουλάχιστον εξωπραγματική.

Στην πραγματικότητα από τα νέα τμήματα ο φοιτητής θα λαμβάνει ένα πτυχίο το οποίο δεν θα του εξασφαλίζει τίποτα παραπάνω από την καλύτερη εκμετάλλευση του από τον εργοδότη αφού δεν θα έχει κανένα επαγγελματικό δικαίωμα και καμία συλλογική κατοχύρωση να τον εξασφαλίζει

Με το “Σχέδιο Αθηνά”, που αποτελεί ουσιαστικά τον “Καλλικράτη” στο πανεπιστήμιο, επιβάλλεται η συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης. Με την κατάργηση και συγχώνευση πανεπιστημίων και τμημάτων, την δημιουργία “ιδρυμάτων πολλών ταχυτήτων” και την εξίσωση των πτυχίων με αυτά των ΚΕΣ, ως συνέπεια έχει τη γενική υποβάθμιση και απαξίωση, τις απολύσεις προσωπικού και τον σημαντικό περιορισμό των διαθέσιμων θέσεων στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο.

Σχέδιο Αθηνά

Το δημόσιο και δωρεάν μας τελείωσε!

Ο νόμος 4009, ακολουθώντας “το πνεύμα των καιρών”, είναι νόμος λιτότητας και περικοπών. Χτυπάει στην πράξη το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Είναι η πρώτη φορά που και στοιχειώδεις φοιτητικές παροχές δε θίγονται απλώς, αλλά καταργούνται τελείως. Το κλείσιμο κι ιδιωτικοποίηση των εστιών μαζί με τις φοιτητικές λέσχες καθώς και το κόψιμο των βιβλίων, του δεύτερου τόμου αρχικά και στη συνέχεια όλων με τη μετατροπή τους σε ηλεκτρονικά συγγράμματα, αναφέρονται ρητά στο νόμο.

Το πιο τρομακτικό είναι δε ότι για πρώτη φορά νόμος εισάγει τη δυνατότητα στα πανεπιστήμια να επιβάλλουν δίδακτρα στους φοιτητές τους. Η συνεχώς μειούμενη κρατική χρηματοδότηση σε συνδυασμό με το γεγονός

ότι ο νόμος προβλέπει τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από ιδιώτες θέτει στα πανεπιστήμια έναν ξεκάθαρο εκβιασμό. Τα αναγκάζει είτε να υπολειτουργήσουν είτε να βρουν πόρους από το ιδιωτικό κεφάλαιο, δηλαδή από τα εξωτερικά μέλη του συμβουλίου διοίκησης, τα οποία βέβαια θα το κάνουν με το αζημίωτο φυσικά.

Γίνεται ξεκάθαρο πλέον, ότι ο οικονομικός στραγγαλισμός στον οποίο υπόκειται το πανεπιστήμιο, διόλου τυχαία γίνεται. Λειτουργεί ως ένα εκβιαστικό μέτρο, με στόχο το εκφυλισμό του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστημίου, εισάγοντας μια λογική σύγκρισης και εναρμόνισης του, με τα ΚΕΣ, νομιμοποιώντας έτσι την ιδιωτική εκπαίδευση και υποτάσσοντας την εκπαίδευση στις ανάγκες της αγοράς.

Το οριστικό χτύπημα βέβαια, έρχεται να το δώσει η αξιολόγηση. Είναι εκείνη που δια μέσου της, θα εμπεδωθούν εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία προσπάθησαν να δώσουν κατά καιρούς όλοι οι αντιδραστικοί νόμοι (βλ. Κοντογιαννόπουλου, Γιαννάκου κτλ)

Η αξιολόγηση σαν έννοια γενικά έχει μια θετική χροιά. Ωστόσο το σημαντικότερο σε μια διαδικασία αξιολόγησης είναι τα κριτήρια με τα οποία γίνεται. Γίνεται σαφές ότι η «αξιολόγηση» αποτελεί ουσιαστικά τον οικονομικό μοχλό πίεσης με τον οποίο το Υπουργείο αναιρεί κάθε αυτοτέλεια των πανεπιστημίων και τα αναγκάζει να ευθυγραμμιστούν απόλυτα με τις αποφάσεις του.

Έτσι λοιπόν, στο πανεπιστήμιο της “κρίσης”, επιχειρείται η συνολική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης, εγγράφοντας στη φοιτητική κοινότητα τα αναγκαία, για την αγορά και τους μελλοντικούς εργοδότες των αποφοίτων, χαρακτηριστικά.

•Οι αλλαγές στην διοίκηση ξεκάθαρα στοχεύουν στην εξάλειψη κάθε αντίστασης στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου. Εκμηδενίζεται η συμμετοχή των φοιτητών και γενικότερα των πληττόμενων κομματιών του Πανεπιστημίου στην διοίκησή του, αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται από αποστειρωμένα όργανα όπως το Συμβούλιο Ιδρύματος. Πλέον οι φοιτητές δεν έχουν λόγο στη λήψη αποφάσεων, επιτρέποντας έτσι στους φιλοκυβερνητικούς διαχειριστές του πανεπιστημίου να διοικούν βάσει των κατευθύνσεων του υπουργείου, και όχι βάσει των αναγκών των φοιτητών και των εργαζομένων.

•Η εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών και πειθάρχηση των φοιτητών, δηλαδή η μετατροπή της φοίτησης σε 4η λυκείου, και το “ξεζούμισμα” της καθημερινότητας , θέλει τους φοιτητές συνηθισμένους στα εξαντλητικά ωράρια και τις απάνθρωπες απαιτήσεις. Απαιτήσεις που θα επιβάλλουν οι εργοδότες τους στο μέλλον , μην αφήνοντας έτσι περιθώριο για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα ή αντίδραση.

•Πάνω στην ανάγκη των εργοδοτών για φθηνό, αναλώσιμο και πιο παραγωγικό προσωπικό, το υπουργείο απαντάει με τη δημιουργία όλο και πιο εξειδικευμένων προγραμμάτων σπουδών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Αφού οι εξειδικευμένες σπουδές προσφέρουν ένα τόσο περιορισμένο εργασιακό μέλλον, αναγκαζόμαστε να επαν-εξειδικευόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι καθ’ όλη τη διάρκεια του εργασιακού μας βίου.

•Η κατάργηση του ασύλου αποτελεί επίθεση όχι μόνο στο φοιτητικό κίνημα, αλλά στο σύνολο του λαϊκού κινήματος και των κοινωνικών αντιστάσεων, εμπεδώνοντας το κράτος καταστολής και μηδενικής ανοχής. Χωρίς το ιδεολογικό και φυσικό καταφύγιο του ασύλου, θα μπορούν πλέον να κατατρομοκρατούνται οι αγώνες και οι συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών, αλλά και όλων των κινητοποιούμενων κομματιών της κοινωνίας.

πειρατικό

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

“...το Υπουργείο αναιρεί κάθε αυτοτέλεια των πανεπιστημίων και τα αναγκάζει να ευθυγραμμιστούν απόλυτα με τις αποφάσεις του.”

Φανερό λοιπόν γίνεται πως, το πανεπιστήμιο είναι στις υπηρεσίες του κεφαλαίου και της αγοράς, αφού καταργείται κάθε έννοια συλλογικής διεκδίκησης των εργασιακών μας δικαιωμάτων μετατρέποντας σε ατομική υπόθεση τις σπουδές και προβάλλοντας ως βέλτιστη λύση τον ατομικό δρόμο, ενώ ταυτόχρονα παρέχει την αναγκαία για τους εργοδότες γνώση, στους μελλοντικούς αποφοίτους.

Αν κάτι αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσει η γενιά μας να αντιμετωπίσει τόσο την αλλαγή εντός του πανεπιστημίου όσο και το μέλλον της ανεργίας και τον ατομισμό που αυτό καλλιεργεί, είναι η συλλογική μας οργάνωση. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι γενικές συνελεύσεις, η δυνατότητά μας να συζητάμε και να προσπαθούμε όλοι μαζί να βρούμε κοινές απαντήσεις στα κοινά ερωτήματα που έχουμε.

Όπως σε όλες τις ιστορικές στιγμές της Ελλάδας, απ΄ την κατοχή και τον εμφύλιο μέχρι τη χούντα, η νεολαία και σήμερα μπορεί να γίνει ο αστάθμητος παράγοντας στα σχέδιά τους. Μέσα απ΄ το συλλογικό δρόμο, να συντρίψουμε τον παλιό τους κόσμο που σαπίζει, να δημιουργήσουμε το δικό μας μέλλον.

7

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Αυτή την κρίση τελικά, ποιος θα την πληρώσει;

Μνημόνιο (το) [ μνημονί-ου | ων] 1. έγγραφη έκθεση με ειδική αναφορά σε συγκεκριμένη υπόθεση 2. επίσημο διπλωματικό έγγραφο με το οποίο ανταλλάσονται απόψεις μεταξύ κυβερνήσεων, ή μεταξύ διεθνούς οργανισμού και κυβέρνησης, κι όχι για το καθεαυτό έγγραφο διμερούς ή πολυμερούς συμβάσεως διεθνούς δικαίου.

8

Έ

χουν περάσει 3 χρόνια από την προσφυγή της Ελλάδας στο “μηχανισμό στήριξης” της Ευρωπαϊκής Ένωσης που σκοπό είχε την δημοσιονομική προσαρμογή και ειδικότερα την δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας. Ωστόσο, το “ελληνικό πρόβλημα” όπως αναφέρεται, όχι μόνο συρρικνώνετε αλλά μεγαλώνει σε αντίθεση με τις υποσχέσεις των εκφραστών τις μνημονιακής πολίτικης δείχνοντας ότι ο μονός δρόμος είναι αυτός της αποδέσμευσης από την Ε.Ε και τους μηχανισμούς της.

Η κατάρρευση της οικονομίας, το ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων σε κεφαλαιοκράτες του εξωτερικού, η διάλυση κάθε εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων , η ανεργία και οι φτώχεια είναι μόνο λίγα από τα αποτελέσματα τις κοινωνικής διάλυσης που οι κυβερνήσεις , σε πλήρη συνεργασία με το εγχώριο αλλά και ξένο κεφάλαιο, επέβαλαν και επιβάλουν στο λαό να υπομένει ώστε να ξεπεραστεί η κρίση τους. Μας κλέβουν κατακτήσεις...

Ειδικότερα, ύστερα από 3 μνημόνια και 2 μεσοπρόθεσμα, οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο στόχο αυτής της αντιλαϊκής πολίτικης και καλούνται να δουλέψουν υπό συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Οι μισθοί έχουν πέσει κατακόρυφα με τον κατώτατο να είναι στα 586 εύρο και να μειώνετε σταθερά. Οι ατομικές συμβάσεις αλλά και τα ελαστικά ωράρια εργασίας στερούν από τον κόσμο της δουλειάς κάθε κεκτημένο δικαίωμα που κέρδισε το εργατικό λαϊκό κίνημα με μαζικούς αγώνες τα προηγούμενα έτη.

Η Ε.Ε και η εκφραστές των πολίτικων τους, θέλουν εργαζόμενους τρομοκρατημένους, υποχείρια των μεγαλοεργοδοτών - συνεργατών τους, εργαζόμενους που επιλέγουν τον δρόμο του ατομισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Έτσι το κεφάλαιο

καταφέρνει να αποκομίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος από αυτούς κάμπτοντας κάθε αντίσταση και ανάχωμα που μπορεί να δημιουργηθεί, μέσα από την συλλογική δράση και τους συλλογικούς αγώνες.

Στόχος η εκπαίδευση

Από αυτή την γενικευμένη επίθεση που δέχεται ο λαός δεν θα μπορούσε να μείνει ανέπαφη ούτε η παιδεία ούτε η νεολαία. Ο νόμος - έκτρωμα Διαμαντοπούλου Αρβανιτόπουλου αλλά και το σχέδιο “Αθηνά”, έρχονται σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις επιταγές της Ε.Ε. Τσακίζουν και διασπούν τα πτυχία μας , ενισχύουν την επιχειρηματική και ανταποδοτική λειτουργιά στο εσωτερικό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και καταργούν κάθε δημοκρατικό κεκτημένο του φοιτητικού κινήματος αφού ουσιαστικά καταργείτε η μαζική συμμέτοχη των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης. Επίσης, λόγω της υποχρηματοδότησης των ιδρυμάτων, οι φοιτητικές παροχές έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο το τοπίο για τους φοιτητές. Αυτά, σε συνδυασμό με την έντονη εντατικοποίηση που προβλέπουν οι νόμοι τους αναγκάζουν είτε να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους είτε να σκύψουν το κεφάλι και να επιλέξουν τον ατομικό και πιο “ανώδυνο” δρόμο μακριά από τους μαζικούς αγώνες.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Η υγεία νοσεί

Στον τομέα της Υγείας η Ελλάδα, τα τελευταία 3 “μνημονιακά” χρόνια, γύρισε πολλές δεκαετίες πίσω. Οι παροχές εξαφανίστηκαν από το χάρτη, τα προνόμια των ασφαλισμένων καταργήθηκαν ενώ η κατάληξη όλων των μέτρων ήταν το βάρος να μετακυλήσει προς τους ασθενείς οι οποίοι πρέπει πλέον να πληρώνουν από την τσέπη τους.

Ειδικότερα, οι τροποποιήσεις του Ενιαίου Κανονισμού Παροχών Υγείας του ΕΟΠΥΥ μεταφέρουν ένα σημαντικό κομμάτι των δαπανών υγείας στις άδειες τσέπες των ασφαλισμένων ή των εντελώς ανασφάλιστων πολιτών. Έτσι αποδεικνύεται στην πράξη ότι το περίφημο δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει.

Επιπλέον, αυξάνονται τα ποσοστά συμμετοχής στα φάρμακα και στις κρατήσεις των ασφαλισμένων, πληθαίνουν τα εκτός λίστας φάρμακα, καθιερώνεται η αποκλειστική αναγραφή της δραστικής ουσίας, ενώ η αποζημίωση των σκευασμάτων υψηλού κόστους μειώνεται δραματικά. Τέλος, οι αμοιβές των λειτουργών της υγείας ακρωτηριάζονται, γίνονται εξευτελιστικές. Η μισθολογική εξόντωση των νοσοκομειακών γιατρών με τις περικοπές στο Ειδικό Ιατρικό Μισθολόγιο και την ωριαία αποζημίωση των εφημεριών, εξαφάνισε και τα τελευταία υπολείμματα της κλαδικής σύμβασης εργασίας.

Κράτος-Παρακράτος: Σχέση “καρμική”

Το κράτος, για να διασφαλίσει την κοινωνική συνοχή και να κάμψει τις αντιστάσεις ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που ακολουθούνται, επιβάλλεται με ωμό αυταρχισμό και βία σε αυτούς που τολμούν να αγωνιστούν και να αρνηθούν την θυσία τους για την ευημερία των μεγάλων κεφαλαίων. Ισχυρές δυνάμεις καταστολής κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε κάθε μεγάλη κινητοποίηση χτυπώντας και συλλαμβάνοντας πολλές φορές διαδηλωτές

απροκάλυπτα, ενώ δεν λείπουν οι προληπτικές προσαγωγές και τα βασανιστήρια μέσα στα αστυνομικά τμήματα.

Η τρομοκρατία του κράτους όμως, βαδίζει χέρι - χέρι με την τρομοκρατία του παρακράτους το οποίο έρχεται να πλαισιώσει την καταστολή του αγωνιζόμενου κομματιού της κοινωνίας. Συγκεκριμένα, η “αντισυστημική” Χρυσή Αυγή ενισχύει το όργιο καταστολής της αστυνομίας χτυπώντας τους αγωνιστές, καθώς είναι πάντα πρώτη στις απεργίες, στο πλευρό των εργοδοτών βέβαια, τρομοκρατώντας και τραμπουκίζοντας έτσι τους απεργούς. Όσο και να κρύβεται η Χρυσή Αυγή πίσω από την “αντισυστημικότητα” και την “πατριωτική” της μάσκα είναι πλέον φανερό ότι είναι υποχείριο των κυβερνήσεων και τάσσεται φανερά υπέρ του κεφαλαίου, απέναντι στους αγωνιζόμενο λαό.

Aυτή η βάναυση και αντιλαϊκή επίθεση που δέχεται η κοινωνία σε όλους τους τομείς της αυτά τα τρία χρόνια δεν θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη από το ευρύτερα λαϊκό κίνημα. Αγώνες όπως αυτοί των εργαζομένων της χαλυβουργίας, των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στην εκμετάλλευση και την περιβαλλοντολογική καταστροφή, αλλά και οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος ενάντια στα νομοσχέδια για την παιδεία, δείχνουν το δρόμο της αντίστασης ενάντια στα μνημόνια και στους διαχειριστές αυτών των πολιτικών υποσχόμενοι μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Ο δρόμος της ανυπακοής είναι δύσκολος και επιτυγχάνεται μόνο με την υγιή λειτουργία των σωματείων -συλλόγων, με μαζικούς λαϊκούς αγώνες ενάντια σε κάθε φιλοευρωπαϊκή, διαχειριστική λογική, με πάγιο αίτημα την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους μηχανισμούς της.

πειρατικό

Τέλος, για όσους “τυχερούς” καταφέρουν να τελειώσουν τις σπουδές τους κάτω από αυτές τις συνθήκες το μέλλον ή καλύτερα τα σχέδια των κυβερνήσεων και της Ε.Ε επιβάλουν μηδενική εργασιακή προοπτική σε ένα κόσμο με υψηλά ποσοστά ανεργίας, ελαστικά ωράρια και καθεστώτα μαύρης εργασίας.

9

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Οι εργαζόμενοι της διπλανής πόρτας

“

...Η ελευθερία στις καπιταλιστικές κοινωνίες λίγο πολύ παραμένει αυτό που ήταν στις αρχαίες Ελληνικές δημοκρατίες: Ελευθερία για ιδιοκτήτες σκλάβων...

”

Ο

αγώνας διαρκείας των απλήρωτων επί μήνες εργολαβικών του ΑΠΘ συμπύκνωνε δύο βασικά χαρακτηριστικά που τον έκαναν επικίνδυνο. Απ’ τη μία φανέρωσε όλη τη γύμνια του πολιτικού-κοινωνικούιδεολογικού καθεστώτος που μέσα και έξω απ το πανεπιστήμιο προσπαθούν να μας επιβάλουν και απ’ την άλλη πήρε εκείνα τα βαθύτερα πολιτικά και σε επίπεδο αλληλεγγύης, χαρακτηριστικά που έσπαγαν την σιωπή της περιόδου. Παράλληλα αποτέλεσε μία δυνατή συμμαχία του κόσμου της εργασίας και της σπουδάζουσας νεολαίας (κοινές αποφάσεις, πολιτική στόχευση, κοινές δράσεις με τους φοιτητικούς συλλόγους ) απέναντι σε αυτή των πρυτάνεων, των κυβερνήσεων και των τροικανών.

Οι διαδοχικοί νόμοι για την εκπαίδευση απαγορεύουν στα πανεπιστήμια να κάνουν από μόνα τους προσλήψεις και άρα ο μόνος τρόπος για να έχουμε φύλακες, καθαρίστριες, εργαζόμενους στη λέσχη κτλ είναι μέσω της διαδικασίας ανάθεσης σε εργολάβο. Ο εργολάβος λειτουργεί με σκοπό το προσωπικό του κέρδος και φυσικά δεν θέλει αυτό να μειωθεί. Έτσι το πανεπιστήμιο δαπανά (χαρίζει ουσιαστικά) τεράστια ποσά σε εργολάβους ενώ αυτοί για να αυξήσουν ή να διατηρήσουν το κέρδος τους μειώνουν τους μισθούς των υπάλληλων, απολύουν, δεν πληρώνουν την ασφάλιση κ.ο.κ Αυτό ισχύει και στο ΔΠΘ αφού π.χ. οι καθαρίστριες των σχολών αμείβονται με δέκα ευρώ (φθηνός), δουλεύουν 3,5 ώρες στο πανεπιστήμιο και 4 ώρες σε άλλους χώρους (ευέλικτος) ενώ ένας εργαζόμενος υπό καθεστώς εργολαβίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα στοχοποιηθεί σε περίπτωση που αντιδράσει (πειθαρχημένος).

Αντίστοιχα προβλήματα έχουν και οι φύλακες και οι εργαζόμενοι στην σίτιση. Είναι φανερό πως ταυτόχρονα

10

Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν

με τους νόμους για την εκπαίδευση που διαμορφώνουν ένα πανεπιστήμιο μακριά απ’ τις ανάγκες φοιτητώνεργαζομένων, το σύνολο των ‘μνημονιακών’ μέτρων δίνουν το πάτημα στους μεγαλοεργολάβους να καταπατούν κάθε δικαίωμα που έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι. Οι πιο πάνω λέξεις φθηνός-ευέλικτος-πειθαρχημένος δεν χρησιμοποιούνται τυχαία, είναι τα χαρακτηριστικά που οι σημερινοί φοιτητές, ως αυριανοί εργαζόμενοι πρέπει να έχουν εμπεδώσει για να είναι χρήσιμοι στο κεφάλαιο. Να πληρωνόμαστε με μισθούς πείνας, να δουλεύουμε ανασφάλιστοι, ανεξαρτήτως ωραρίου και να μην μπορούμε να αντιδράσουμε υπό την απειλή της εργοδοτικής/κρατικής καταστολής.

Στις νέες συνθήκες εργασίας είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να εναντιωθούμε. Να διεκδικήσουμε να απομακρυνθούν οι εργολάβοι ενώ οι εργαζόμενοι αυτοί, να προσληφθούν άμεσα από το πανεπιστήμιο με μόνιμη απασχόληση, αξιοπρεπή μισθό, πλήρη ασφάλιση κτλ δηλαδή με τα χαρακτηριστικά που θα θέλαμε και εμείς να εργαζόμαστε.

Αντιδρώντας δείχνουμε ότι η νεολαία δεν υποκύπτει στον ατομικό δρόμο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό αλλά βλέπει ότι μόνη λύση είναι οι συλλογικοί-κοινοί αγώνες μαζί με αυτούς που βρίσκονται στην ίδια, άσχημη, θέση με εμάς. Γιατί, τους σορούς από σκουπίδια στο ΑΠΘ δεν τους δημιούργησαν οι φοιτητές και οι απεργοί, αλλά οι αντεργατικοί νόμοι, η κυβέρνηση και η Ε.Ε.. Γιατί, ενάντια στους δήθεν “αγανακτισμένους” Δαπιτες-Πασπιτες, εμείς δεν τα μαζεύαμε αναιρώντας τις κινητοποιήσεις τους, αλλά με αυτά φτιάχνουμε τους αγώνες του σήμερα και τον κόσμο της ταξικής αλληλεγγύης του αύριο.

ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Δ

ιανύουμε μία περίοδο που η ολομέτωπη επίθεση κυβέρνησης-Τρόικας-ΕΕ-ΔΝΤ έχει επιφέρει καταστροφικά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς της ζωής του εργαζόμενου πλυθησμού και της νεολαίας. Όσες αναδιαρθρώσεις επί χρόνια προσπαθούσαν να εμπεδώσουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και δεν τα κατάφερναν επειδή έβρισκαν απέναντι τους το κίνημα, προσπαθούν να τις περάσουν τώρα με μια

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ φυγή προς τα μπρος και με fast track διαδικασίες.

Προφανώς αυτή η διαδικασία δεν θα μπορούσε να μην επηρεάζει και τους μηχανικούς ως εκείνο το κομμάτι που υποτίθεται οτι τα προηγούμενα χρόνια “απολάμβανε” προνόμια που άλλοι δεν είχαν. Πόσο μακρία από την πραγματικότητα μπορεί να είναι αυτή η τοποθέτηση και πόσο κοντά στην γκεμπελικής φύσεως προπαγάνδα, που κάνει η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, είναι κάτι που αξίζει να αναλυθεί.

Γιατί ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, αλλά και πολύ πιο έντονα με το πέρας των ολυμπιακών ο μηχανικός έπαψε να είναι ο για πολλές δεκαετίες ακριβοπληρωμένος εργαζόμενος που απολάμβανε προνόμια λίγων. Γιατί η πρώτη μεγάλη αλήθεια που αξίζει να ειπωθεί είναι οτί εδω και περίπου 15 χρόνια οι μηχανικοί δουλεύουν είτε με συμβάσεις έργου (που σημαίνει ότι με την ολοκλήρωση του μπορεί και να απολυθούν) είτε με το λεγόμενο “μπλοκάκι” (που σημαίνει ότι δηλώνονται στα χαρτιά σαν ελεύθεροι επαγγελματίες και άρα δεν μπορούν να θεωρηθούν άνεργοι, ενώ στην πραγματικότητα παραμένουν απλοι μισθωτοί χωρίς να είναι υποχρεωμένος ο εργοδότης να τους καλύπτει ασφαλιστικά).

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, με εντολή της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ανακοινώθηκε η εφαρμογή των υπέρογκων ασφαλιστικών αυξήσεων. Τη στιγμή που σήμερα το 27% των συναδέλφων αδυνατούν να πληρώσουν τις ήδη υπάρχουσες υψηλές εισφορές και στερούνται ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, είναι σαφές ότι με την επιβολή νέων εισφορών η μεγάλη πλειοψηφία τους θα βρεθεί αργά ή γρήγορα χωρίς ασφάλιση αλλά και εκτός επαγγέλματος.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΜΤ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ

πειρατικό

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Προσπαθώντας να απαντήσουν σε μια σειρά από προβλήματα του κλάδου, σημαντική μερίδα εργαζόμενων συναδέλφων πήρε την απόφαση πριν από 12 περίπου χρόνια να στήσει το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών έτσι ώστε να οργανώθει και να αποκτήσει συλλογικά χαρακτηριστικά ο αγώνας των εργαζόμενων μηχανικών.

Πρώτη σημαντική νίκη που κατάφερε να καταγράψει ήταν η νομιμοποίηση συλλογικής σύμβασης εργασίας, για τους εργαζόμενους στον κατασκευαστικό και μελετιτικό τομέα, με κατώτατο μισθό 1200 ευρω και ασφάλιση πληρωμένη από τον εργοδότη. Και ενώ η επίθεση έχει εξαπολύθεί πάει να ανεραίσει αυτή τη νίκη, το ΣΜΤ καταφέρνει εδώ και περίπου 1,5 χρόνο με αποφάσεις των Γενικών του Συνελεύσεων να οργανώνει κινητοποίησεις ούτος ώστε να σφραγίζει βιβλιάρια ανασφάλιστων συναδέλφων οι οποίοι είτε δεν θεωρούνται άνεργοι είτε αδυνατούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στα υπέρογκα ασφάλιστρα. Έτσι προσπαθεί με ένα τρόπο να δώσει μία αγωνιστική απάντηση στην πραγματικότητα της κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης εργασίας, της αύξησης των εισφορών και της πραγματικότητας που θέλει τον μηχανικό που δεν δουλεύει “ελεύθερο επαγγελματία” και όχι άνεργο και άρα οικονομικώς ανίκανο να πληρώσει εισφορές.

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΜΤ ΚΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ

Εδώ είναι που γίνεται απολυτώς επιτακτικό οι αγώνες του φοιτητικού συλλόγου ενάντια στην διάλυση των πτυχίων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, να ενωθούν με τους αγώνες ενάντια στην ιδιωτική ασφάλιση, στο περαιτέρω κούρεμα των αποθεματικών του ΤΣΜΕΔΕ, στους αγώνες για κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τέλος στον αγώνα για δημόσια, δωρεάν υγεία-πρόνοια και περίθαλψη για όλους τους ασφαλισμένους ανεξάρτητα από χρέη.

Όχι μόνο είναι χρέος μας να δώσουμε αυτή μάχη πλάι με τους εργαζόμενους συναδέλφους και κόντρα στον εργασιακό μεσαίωνα που εμπεδώνεται, αλλά είναι και χρέος να νικήσουμε δίνοντας τη μάχη ο καθένας απ’ το δικό του μετερίζι και ενωμένοι σαν γρόθια.

11

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

12

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

“ Το κρατητήριο ήταν μικρό και βρώμικο και ήμασταν είκοσι άτομα εκεί μέσα. Μας συμπεριφέρονταν σαν να μην ήμασταν άνθρωποι. Αν ζητούσες κάτι και επέμενες πολύ έτρωγες πάρα πολύ ξύλο. Φυσικά δεν είδαμε ούτε μεταφραστή ούτε δικηγόρο.” μαρτυρία μετανάστη, Έβρος 2008

Ο κυρίαρχος λόγος σήμερα

Αυτή η αντιμετώπιση αποτελεί κομμάτι εμπειρίας οποιουδήποτε έχει προσπαθήσει να περάσει τα ελληνικά σύνορα. Είναι γεγονός και το διαπιστώνουμε καθημερινά, ότι στον κυρίαρχο λόγο, είτε αυτός εκφέρεται από το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, είτε από τα ΜΜΕ, είτε από κάποιον «αγανακτισμένο» κάτοικο μιας πόλης με μεγάλο αριθμό μεταναστών, πως το ζήτημα της μετανάστευσης συνδέεται με το ζήτημα της ασφάλειας. Και μάλιστα όχι απλά συνδέεται, αλλά η ανασφάλεια και η εγκληματικότητα αποδίδεται ευθέως στους μετανάστες. Παρά, μάλιστα, το γεγονός ότι υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα επιχειρήματα, ότι μια τέτοια σύνδεση στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, τουλάχιστον στο βαθμό που υπονοείται.

Μετανάστης στον καπιταλισμο

Στο πλαίσιο της (από)ρύθμισης του καπιταλισμού είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν προβλήματα όπως η ανεργία, η κατάρρευση του κράτους πρόνοιας (σχολείων, νοσοκομείων, δημόσιας ασφάλισης) ή ο αποκλεισμός μεγάλων κομματιών της κοινωνίας. Δεδομένης της αναποτελεσματικότητας αυτής, οι κυβερνήσεις προκειμένου να δικαιολογήσουν τη θέση τους, χρησιμοποιούν μια τεχνική εξουσίας η οποία συμπυκνώνεται στο εξής: αφού δεν μπορώ να λύσω τα πραγματικά προβλήματα, δημιουργώ προβλήματα τα οποία μπορώ να λύσω ή τουλάχιστον να φαίνεται ότι τα λύνω.

Η συνέπεια αυτής της τακτικής είναι εμφανής όσον αφορά στους μετανάστες. Σπρωγμένοι από ένα μίγμα ανάγκης, καταναγκασμού (που προκαλείται τόσο στις χώρες προέλευσης από τα εκεί καθεστώτα, τις επεμβάσεις των πρωτοκοσμικών κρατών και τις οικονομικές συνθήκες). Ο νομικός εγκλωβισμός του μετανάστη στην κατηγορία του παράνομου και η απόδοση όλων των πραγματικών προβλημάτων σε αυτή την κατηγορία, ανοίγει το δρόμο για πρακτικές που δείχνουν την «αποτελεσματικότητα» του κράτους. Οι σκούπες στο κέντρο της Αθήνας, οι διαφημισμένες από τα ΜΜΕ συλλήψεις μεταναστών για εγκληματική δράση, η οργάνωση στρατοπέδων συγκέντρωσης (ή στη γλώσσα

πειρατικό

Της γης οι κολασμένοι...

του κεφαλαίου «κέντρων φιλοξενίας» ή «προσωρινής διαμονής») εντάσσονται στο πλαίσιο της «επιτυχίας».

Ο λόγος αυτός εξυπηρετεί την υποτίμηση της ζωής και της εργασίας των μεταναστών. Πέρα όμως από αυτό, ανταποκρίνεται και σε ένα άλλο πλέγμα συμφερόντων, που επωφελούνται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και χωρίς να εκμεταλλεύονται άμεσα την εργασία των μεταναστών. Το κυνηγητό των μεταναστών από τους δημόσιους χώρους, είτε με δράση της αστυνομίας, είτε φασιστών και παρακρατικών, έχει σαν στόχο να στερήσει από τους μετανάστες οποιονδήποτε τρόπο να καθορίσουν τη ζωή τους, ακόμα και στα πιο στοιχειώδη. Η επί μήνες εξευτελιστική κράτησή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τους αφαιρεί οποιαδήποτε δυναμική και τους ετοιμάζει για άμεση χρήση σε οικονομικές ζώνες του καπιταλισμού(π.χ. μπορούν άνετα να χρησιμοποιηθούν για να παράγουν με μισθούς δουλείας στις ΕΟΖ).

Το κεφάλαιο, για να ανοίξει ένα νέο κύκλο ανάπτυξής του, επιτίθεται με πρωτοφανή λύσσα στους μετανάστες, οι οποίοι αποτελούν πραγματικό κομμάτι της ντόπιας εργατικής τάξης και στο πρόσωπό τους εγγράφεται η πραγματικότητα της μοίρας των εργατών στον καπιταλισμό. Τα στρατόπεδα αυτά λοιπόν δεν αποτελούν σημεία απέλασης, αλλά αφετηρία για είσοδο του μετανάστη στο εγχώριο σύστημα.

13

...εργάτες ενωμένοι

Το πιο βασικό αίτημα σήμερα είναι εκείνο που επιβάλλει τη νομιμοποίηση των μεταναστών εργατών. Μιλώντας για νομιμοποίηση, δεν γίνεται αναφορά σε απλά καλύτερες διαδικασίες παροχής ασύλου, αλλά σε ουσιαστική κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Οι μετανάστες αποτελούν σήμερα ζωτικό και αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ήρθαν για να μείνουν, όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να δεχθούν το γεγονός αυτό. Εφόσον η σημερινή κατάσταση των μεταναστών προεικονίζει τους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου για μεγάλα τμήματα του ντόπιου πληθυσμού, η διεκδίκηση μιας άλλης ζωής μέσα σε πόλεις, που θα είναι και θα λειτουργούν προς όφελος των από κάτω, περνά αναγκαστικά από την κοινή οργάνωση και τον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Το φίδι εκκολάφτηκε, εμείς τι κάνουμε;

14

Α

ρχικά και πριν από κάθε μάχη που πρόκειται να δώσουμε, οφείλουμε με νηφαλιότητα να δούμε ποίο είναι το τέρας που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Αυτό πρέπει να διαπερνά το κίνημα νεολαίας ευρύτερα αλλά και σε κάθε επιμέρους μάχη είτε αυτή είναι για καλύτερες σπουδές ,είτε αυτή είναι για αξιοπρεπείς όρους εργασίας, είτε είναι η μάχη απέναντι στο φασισμό.

Το αρχικό σημείο δεν μπαίνει σαν πρόλογός για να ανοίξει αυτό το κείμενο αλλά θα πρέπει να αποτελέσει τον οδηγό για την ανάλυση και στη συνέχεια τον τρόπο και τα μέσα με τα οποία αντιπαλεύουμε κατά την άποψη μας και το φασισμό.

Ο φασισμός και ο ορισμός του μπορεί να διαφέρουν για τον κάθε ένα από εμάς για τις συλλογικότητες που συμμετέχουμε και τους διανοητές που διαβάζουμε. Όμως αν κάτι ιστορικά προκύπτει είναι πως γεννιέται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και έρχεται να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες ανάγκες.

Δεν είναι τυχαίο που η άνοδος του τόσο στην Ελλάδα όσο και ευρύτερα έρχεται να συνδεθεί με τις πιο άγριες επιθέσεις που βιώνουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Τόσο στη Γερμανία του 1930 όσο και στην Ελλάδα του 2010 η εμφάνιση του ναζισμού γίνεται μέσα σε ένα κλίμα κοινωνικής εξαθλίωσης και φτώχειας, μιζέριας και απογοήτευσης για την πληττόμενη πλειοψηφία και ακόμα περισσότερο για τη νέα γενιά.

Αυτές οι συνθήκες πάντα αποτελούσαν στοίχημα για τις δυνάμεις της αριστεράς να σπείρουν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και μια άλλη κοινωνία. Ταυτόχρονα όμως αποτελούσε πάντα και εύφορο έδαφος για την εξάπλωση της ιδεολογίας του μίσους και της υποταγής. Έτσι όσο το στοίχημα της αριστεράς δεν μετατρέπεται σε κίνημα μαζικό, πάντα από τη σκιά θα ξεπροβάλλει η απάντηση της άλλης πλευράς . Αυτή του κοινωνικού κανιβαλισμού, του ατομικού δρόμου, της διάσπασης των πληττόμενων και της ήττας. Αυτός ο κοινωνικός κανιβαλισμός όταν μετουσιώνεται σε υπαρκτό πολιτικό ρεύμα και τάση εντός της κοινωνίας καλείται φασισμός.

Ο φασισμός είναι εκείνο το πρόσωπο που προσπαθεί να μας πείσει πως ως εξαθλιωμένοι πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι να πάρουμε όση δύναμη μας έχει απομείνει και να τσακίσουμε άλλους εξαθλιωμένους που λόγω συνθηκών είναι σε χειρότερη κατάσταση από εμάς. Μα ούτε δευτερόλεπτο δεν μας αφήνει να σκεφτούμε πως για τη μιζέρια μας φταίνε αυτοί που μας τα πήραν όλα και ζουν μέσα στον πλούτο που εμείς δημιουργήσαμε.

Ο στόχος του ένας: ακόμα και αν υπάρξουν εκατομμύρια εργαζόμενοι και νέοι νεκροί πρέπει οι πλούσιοι να επιβιώσουν και να γίνονται ολοένα και πλουσιότεροι και εμείς ολοένα και φτωχότεροι. Αντίστοιχα δηλαδή με ότι καλλιεργούν όλα τα υπόλοιπα χρόνια και οι υπόλοιπες αστικές δυνάμεις. Μόνο που ο

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

μπορέσουν εργαζόμενοι και νεολαίοι μέσα από τα σωματεία και τους συλλόγους τους να απαντήσουν πως μόνος τρόπος να κερδίσουμε όσα μας αξίζουν είναι ο δρόμος του αγώνα απέναντι σε αυτούς που μας εξαθλιώνουν.

Πρέπει το κίνημα να δίνει καθημερινά απάντηση και οι πρωτοπόρες και ριζοσπαστικές δυνάμεις καθημερινά όραμα. Να κατανοήσουμε βαθειά πως έχουμε συμφέρον και μπορούμε να τσακίσουμε και το σύστημα και τους τραμπούκους που γεννάει. Να μην βασιστεί ούτε ένας εργαζόμενος και νεολαίος στην ελεημοσύνη των ναζιστών, αντιθέτως να παλέψουμε για πραγματική ταξική αλληλεγγύη από αυτούς που έχουν ελάχιστα σε αυτούς που έχουν ακόμα λιγότερα.

Να μην αφήσουμε κανέναν άλλο διαχωρισμό στην κοινωνία (θρησκευτικό-εθνικό-σεξουαλικό) πέρα από αυτόν των πλούσιων από τους φτωχούς, του κεφαλαίου από τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Και αφού το καταφέρουμε αυτό να ενωθούμε εμείς που τα χάσαμε όλα, σαν μια γροθιά και να τους τσακίσουμε. Να τα πάρουμε όλα πίσω και να χτίσουμε την κοινωνία που μας αξίζει. Μια κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο και όχι το κέρδος, “από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”.

πειρατικό

φασισμός έρχεται με ένα αντισυστημικό προσωπείο. Είναι αντί-συστημικός καθώς ξεπουλάει δημόσιες επιχειρήσεις που ανήκουν σε όλους εμάς , είναι αντί-συστημικός όταν στηρίζει τους εφοπλιστές, είναι αντί-συστήμικός και πατριωτικός όταν πουλάει τα νησιά σε «αλλοδαπούς» από το Κατάρ.

Άλλωστε για τους φασίστες αλλοδαπός νοείται μόνο ο φτωχός και εξαθλιωμένος. Αυτό που πρέπει τελικά να κατανοήσουμε είναι πως ο φασισμός δεν χτυπά τους αλλόθρησκους ή τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους ή τους αριστερούς πάντα. Αυτούς που χτυπάει πάντα είναι τους καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους, τα πιο παραγωγικά κομμάτια της κοινωνίας.

Όταν οι μετανάστες μας «κλέβουν τις δουλειές» έρχονται οι φασίστες να μας «σώσουν» με εξευτελιστικά μεροκάματα, εξασφαλίζοντας έτσι ότι το αφεντικό θα τα βγάζει πέρα καλύτερα από ποτέ. Να τελειώνουμε με τους μύθους και τα ψέματα των φασιστών μια και καλή και να τους στείλουμε εκεί που τους αξίζει. Για να γίνει εφικτό αυτό από τη μία είναι αναγκαίο ένα πλατύ άνοιγμα στην κοινωνία που θα διακηρύσσει σε όλους τους τόνους πως τα μαυροντυμένα καλόπαιδα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μπράβοι του συστήματος και τσιράκια των αφεντικών, και από την άλλη να δώσουμε και απαντήσεις πιο μαχητικές πιο δυναμικές για την αυτοπροστασία των αγωνιζόμενων. Να μην αφεθεί ούτε χιλιοστό παρέμβασης για την ιδεολογία του μίσους. Να

15

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Νιώθεις ελεύθερος, είσαι ελεύθερος;

Η

παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού φέρνει πριν 3 χρόνια περίπου το μνημόνιο και στην Ελλάδα με στόχο την έξοδο του κεφαλαίου από την βαθιά κρίση του με όσο λιγότερες επιπτώσεις για το ίδιο. Έτσι στο όνομα της σωτηρίας του και κάτω από το κάλυμμα της “εθνικής σωτηρίας” ξεκίνησε ένας κύκλος επιθέσεων στα δημοκρατικά δικαιώματα ,που με αγώνες κατέκτησε ο λαός ,μέσα από την ψήφιση νόμων (που έρχονται σε αντιδιαστολή ακόμα και με το ίδιο το αστικό τους σύνταγμα) αλλά και μέσω της καταστολής.

16

Πρώτος στόχος της κυβερνητικής ατζέντας τα εργασιακά κεκτημένα. Το τρίπτυχο κυβέρνηση-ΕΕΔΝΤ στο δρόμο δημιουργίας ενός φθηνού και πειθήνιου εργαζομένου επέβαλε μια σειρά από απολύσεις, με αποτέλεσμα η ανεργία να εκτοξευθεί στο 27%(στη νεολαία αγγίζει το 50%) φτωχοποιώντας έτσι το λαό και κάνοντας το δικαίωμα στην εργασία να αποτελεί πλέον ευχάριστη μνήμη του παρελθόντος. Η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων αποτελεί επόμενο και κομβικό σημείο, καθώς σπάει το δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση που ανέκαθεν αποτελούσε ένα από τα κυρίαρχα όπλα του εργαζόμενου λαού, ενώ το 8ωρο που με αίμα κατακτήθηκε πάει περίπατο και πλέον δουλεύεις 15ωρα με 3 και 60 και λες και ευχαριστώ! Να προσθέσουμε εδώ πως η εργοδοτική τρομοκρατία εντείνεται, χάρη στα μνημόνια και την εργασιακή επισφάλεια που φέρανε, παρέχοντας στον εργοδότη (ο οποίος συνήθως χαίρει και της αμέριστης συμπαράστασης φασιστικών-παρακρατικών στοιχείων) την άνεση να μεταλλάξει τον εργασιακό χώρο σε γαλέρα. Επιπλέον, η εδραίωση ενός καθεστώτος ελαστικών μορφών απασχόλησης με αντάλλαγμα ψίχουλα έρχεται να διαμορφώσει ένα πρότυπο εργαζομένου άθυρμα στα χέρια της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Συν τοις άλλοις το κούρεμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων για την διάσωση των τραπεζών,

ήρθε να καταστρατηγήσει και το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση, για την οποία οι εργαζόμενοι πληρώνανε τόσα χρόνια και μέρος των δεδουλευμένων τους ουσιαστικά γίνανε καπνός. Να μην ξεχνάμε βεβαίως και την περίπτωση της σύνταξης που όποιος πρόλαβε, πρόλαβε αφού αν καταφέρεις να μείνεις υγιής μέχρι τα βαθιά σου γεράματα κάτι λίγα μπορεί και να πάρεις! Εργασιακός μεσαίωνας!!

Τέλος προχωρήσανε στην καταπάτηση του ΙΕΡΟΥ δικαιώματος στην απεργία. Χαρακτηριστικό είναι το πως το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερες απεργίες κρίνονται καταχρηστικές και παράνομες. Από τη μία καταχρηστικές επειδή ‘’δρούνε ανασταλτικά ως προς το δημόσιο συμφέρον’’ και από την άλλη παράνομες επειδή δήθεν δεν τηρούνται οι όροι λήψης απόφασης από το σωματείο. Αποκορύφωμα η επιστράτευση των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ και των ναυτεργατών της ΠΝΟ (μάλιστα για να ενισχυθεί η θεώρηση του παράνομου έχουν στα σκαριά νόμο που θα απαιτεί το 51% του συνόλου των εργαζομένων για να παρθεί απόφαση απεργίας και όχι το 51% των συμμετεχόντων στη συνέλευση).

Στην κατεύθυνση καταπάτησης των δικαιωμάτων μας έρχεται να προστεθεί και η μετατροπή του κράτους από τρόπον τινά κοινωνικό σε ποινικό με προφανή και αναγκαία την αυταρχικοποίηση του. Η κυβέρνηση με τις επιταγές της τρόικα, της ΕΕ και του ΔΝΤ αποτελεί το κέντρο λήψης αποφάσεων χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη λαϊκή βούληση ούτε στο ελάχιστο. Έτσι, όποιος δεν συμμορφώνεται

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

εφόδου στη βίλλα Αμαλίας, στη Σκαραμαγκά και στην ΑΣΟΕΕ... Ο ρόλος των ΜΜΕ όμως δεν περιορίζεται μόνο εκεί αλλά έρχεται να δράσει και ως πρότυπο λογοκρισίας όπου κάθε διαφορετική φωνή πνίγεται.

πειρατικό

στοχοποιείται και εκδιώκεται. Εγγυητή του αυταρχικού κράτους αποτελεί η αστυνομοκρατία. Η παρουσία της αστυνομίας στην καθημερινότητα μας, μας υπενθυμίζει ότι δεν βρισκόμαστε στο δημοκρατικό καθεστώς που ευαγγελίζονται οι μνημονιακοί τρομοκράτες και ο κ. Δένδιας αλλά σε καθεστώς άλλου τύπου. Χαρακτηριστικά, οι 3 τρομονόμοι που πέρασαν την τελευταία δεκαετία, έστρωσαν το έδαφος για τη ‘’ νομιμοποίηση’’ του κρατικού αυταρχισμού και θωράκισαν την αστική εξουσία αφού πλέον οι αδικαιολόγητες προσαγωγές και οι συλλήψεις με το σωρό είναι νομικά κατοχυρωμένες. Η τρομοκράτηση όμως του λαού δε σταματάει εκεί. Η βίαιη επίθεση με όλα τα όπλα που διαθέτουν στη φαρέτρα τους τα ΜΑΤ έχει ως στόχο την αποτροπή του λαού απ’ το να κατεβεί στο δρόμο. Δακρυγόνα, ξύλο, προληπτικές προσαγωγές, συλλήψεις για τις συλλήψεις, πάλι ξύλo, παραπομπές σε δικαστήρια, ποινικοποίηση με λίγα λόγια του αγωνιστικού φρονήματος.

Να τονιστεί βέβαια πως η δικαιοσύνη διόλου ανεξάρτητη δεν είναι αλλά δρα σε τέλεια ευθυγράμμιση με τις κυβερνητικές αποφάσεις. Συμπληρωματικά, η κατάργηση του ασύλου έρχεται να βάλει αναχώματα στο ξεδίπλωμα κινηματικών διεργασιών. Το άσυλο αποτελεί σύμβολο και εφαλτήριο λαϊκών αγώνων, χώρο στον οποίο υπάρχει πραγματικά ελεύθερη διακίνηση ιδεών ενώ ταυτόχρονα διασφαλίζει τους αγωνιστές από διώξεις. Συνεπώς, η κατάργηση του δεν είναι τυχαίο γεγονός στο σήμερα που η επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου είναι συνεχής και ολομέτωπη• κάτι που γεννά στο ίδιο την ανησυχία για ξέσπασμα του λαϊκού κινήματος. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν επιτυγχάνεται η ένταση της καταστολής, του αυταρχισμού και η διευκόλυνση χτυπήματος του κινήματος.

Απαραίτητο συστατικό κατευνασμού των αγώνων είναι και η προπαγάνδα που ασκείται σε επίπεδο ιδεών με κύριο φορέα τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ. Καθημερινά λοιπόν μαθαίνουμε πόσο απαραίτητο είναι το μνημόνιο, πόσο καλή η ΕΕ και πόσο αναγκαία τα μέτρα λιτότητας και καταστρατήγησης των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων. Από την άλλη, γίνεται σαφές με κάθε τρόπο πως όποιος αγωνίζεται αποτελεί εχθρό της εύρυθμης λειτουργίας του κράτους και για αυτό θα το βρίσκει απέναντι του ,ενώ οποιοσδήποτε χώρος προβάλει ένα διαφορετικό αντιπρόταγμα είναι κέντρο ανομίας! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δημόσια επικρότηση της

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να καταδείξουμε και το ρόλο της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής στην περιστολή των δικαιωμάτων. Η Χρυσή Αυγή αποτελώντας μηχανισμό του συστήματος και έναν από τους κύριους εκφραστές του παρακράτους τις τελευταίες δεκαετίες δρα σαν πολιτοφυλακή, βρίσκεται δίπλα στην κρατική καταστολή, επιτίθεται σε αγωνιστές, μετανάστες και γενικότερα πληττόμενες μειονότητες, οργανώνει δολοφονικές επιθέσεις. Παρουσιάζεται ως στήριγμα του λαού, στην ουσία όμως υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου που θέλει ένα λαϊκό κίνημα τσακισμένο ενώ και η ίδια του η ρητορία και πρακτική υποβαθμίζει την ανθρώπινη ζωή. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως η ιδεολογική τρομοκρατία του κράτους ταυτίζει τα “άκρα” και παρουσιάζει κάθε ριζοσπαστική κίνηση ως επικίνδυνη σε μία προσπάθεια να στοχοποιήσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα.

Σε όλα αυτά λοιπόν οφείλουμε να απαντήσουμε με λαϊκούς αγώνες. Συμμετέχουμε σε γενικές συνελεύσεις συλλόγων και σωματείων κόντρα σ’ αυτούς που θέλουνε συλλόγους και σωματεία ανενεργά και προωθητικά των σχεδίων τους. Εναντιωνόμαστε στη φιλοναζιστική Χρυσή Αυγή και κινούμαστε στην κατεύθυνση διεκδίκησης των κεκτημένων δικαιωμάτων μας, στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής.

17

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Το πραγματικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Με

18

αφορμή τα τελευταία γεγονότα της Κύπρου, η Ε.Ε. δείχνει για μια ακόμη φορά το αποκρουστικό πρόσωπο της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Αρχικά και κατά την είσοδο διαφόρων χωρών τόσο στην Ε.Ε., όσο και στο Ευρώ, οι υποσχέσεις για μια Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης στοίχισαν πλατιές μάζες σ’ αυτό το«όραμα». Όμως, τα τελευταία 3 χρόνια η κατάσταση έχει αντιστραφεί άρδην.

Αρχικά ως πρώτος στόχος της μνημονιακής πολιτικής, που είναι ξεκάθαρα επιταγή της Ε.Ε. και του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, εμφανίστηκε η Ελλάδα, με δήθεν πρόσχημα την εξυγίανση του δημόσιου τομέα κλπ. Σειρά είχε η Ιρλανδία με τις ιδιωτικές τράπεζες που έπρεπε να διασωθούν, η Ισπανία με τη φούσκα ακινήτων και η Πορτογαλία με την έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Δεν έφταιξε μόνο το γεγονός ότι αυτές οι χώρες αποτελούσαν εξ’ αρχής οικονομίες 2ης ταχύτητας σε σχέση με τον ευρωπαϊκό Βορρά, και άρα η ένταξή τους ήταν λάθος εκ προοιμίου. Κυρίαρχο ρόλο έπαιξε το ότι κατά καιρούς είχαν ξεσπάσει και αναπτυχθεί λαϊκά και εργατικά κινήματα τα οποία είχαν πετύχει νίκες προς όφελος των εργαζομένων και της νεολαίας. Έτσι, τώρα που το κεφάλαιο βρίσκεται σε ένα τέλμα έρχεται να πάρει πίσω με τον πιο βίαιο τρόπο τις κατακτήσεις δεκαετιών.

Πιο συγκεκριμένα για την περίπτωση της Ελλάδας: πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, καταβαράθρωση του βασικού μισθού, χαράτσια, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τρομερά ποσοστά ανεργίας, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, μηδαμινή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κούρεμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων μέσω του PSI, σωρεία ιδιωτικοποιήσεων, εφεδρείες και απολύσεις, τοποθέτηση επιτρόπων σε κάθε υπουργείο είναι μόνο μερικά παραδείγματα της πολιτικής λιτότητας των εκάστοτε κυβερνήσεων και της Τρόϊκας. Βέβαια, έξω από το χορό δεν θα έμενε ούτε το κομμάτι της εκπαίδευσης που μέχρι τώρα είχε κρατηθεί μακριά από τα πεδία κερδοφορίας του κεφαλαίου.Έτσι, με μια σειρά νόμων και διατάξεων (ν. Διαμαντοπούλου, ν. Αρβανιτόπουλου, σχέδιο Αθηνά) έρχονται να τσακίσουν το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Οι στόχοι τους είναι

πολυ συγκεκριμένοι. Βάζοντας τις επιχειρήσεις εντός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα δημιουργηθούν προγράμματα σπουδών και ερευνητικά προς όφελος της αγοράς και όχι της κοινωνίας. Παράλληλα, επιθυμούν διακαώς να μετατρέψουν τους φοιτητές σε μελλοντικούς πειθήνιους, φθηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις και επιδιώξεις.

Γίνεται εμφανές λοιπόν, ότι η Ε.Ε. δεν αποτέλεσε ποτέ την ένωση των λαών, αλλά έναν ασφυκτικό κλοιό συμφωνιών και δεσμεύσεων. Από την Κοινή Αγροτική Πολιτική, η οποία επέβαλε στα κράτη-μέλη ποσοστώσεις στην παραγωγική διαδικασία ( π.χ. γι’ αυτό το λόγο έκλεισε το εργοστάσιο ζάχαρης στην Ξάνθη),από την συνθήκη «Δουβλίνο 2» που απαγορεύει την ελεύθερη μετακίνηση μεταναστών στις χώρες της Ε.Ε. μέχρι τη συνθήκη της Μπολόνια για την εκπαίδευση και του Μάαστριχτ, η οποία περιελάμβανε την κοινή νομισματική πολιτική.

Η έξοδος από την Ε.Ε. και το Ευρώ δεν είναι μόνο εφικτή αλλά είναι και αναγκαία για να μπορέσει να υπάρξει ανασυγκρότηση της παραγωγής στην Ελλάδα, όπως αναγκαία είναι και μια σειρά από άλλα μέτρα που θα συνοδεύουν αυτήν την κίνηση (απαγόρευση εξόδου κεφαλαίων από τη χώρα, εθνικοποιήσεις τραπεζών, κοινωνικοποίηση στρατηγικών πυλώνων της οικονομίας υπό εργατικό έλεγχο κλπ). Ο δρόμος έξω από το ευρώ και την Ε.Ε. δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Θέλει θυσίες του ελληνικού λαού. Η διαφορά με τις θυσίες που μας καλούν αυτοί να κάνουμε είναι ότι ο δρόμος ανάπτυξης έξω από την Ε.Ε. και το ευρώ και τέλος έξω από τον καπιταλισμό, έχουν στόχο την εξαφάνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το σταμάτημα της λεηλασίας του περιβάλλοντος και την εξουσία και τον πλούτο σε αυτούς που τον παράγουν.

Ποσοστά ανεργίας στην ΕΕ

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Η

επίθεση που δεχόμαστε απ’ την τρόικα - ΔΝΤ ΕΕ - συγκυβέρνηση στοχεύοντας στην μείωση των μισθών και των συντάξεων, στην διάλυση των εργατικών κατακτήσεων, στο ξεπούλημα όλου του δημόσιου πλούτου, στη διάλυση των κοινωνικών παροχών και της παιδείας κλπ, έχει οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε οριακό σημείο. Πλέον η ανεργία έχει φτάσει σε μεταπολεμικά επίπεδα, οι άστεγοι γεμίζουν τους δρόμους των μεγάλων αστικών κέντρων, τα νοικοκοιριά χωρίς ρεύμα αυξάνονται καθημερινά. Σε μια τέτοια συγκυρία είναι πιο αναγκαία από ποτέ η συγκρότηση δικτύων αλληλεγγύης.

Εδώ, όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την διαφορά μεταξύ φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης.Το κυρίαρχο ζήτημα διαφωνίας με την φιλανθρωπία είναι ότι έχει αποπροσανατολιστικό ρόλο για το κοινωνικό σύνολο. Πρώτον, οι άνθρωποι και οι φορείς (εκκλησία, Αλαφούζος, Χρυσή Αυγή) που προσφέρουν φιλανθρωπία σε φτωχούς και απόρους, απολαμβάνοντας και την κοινωνική προβολή και καταξίωση για το έργο τους, είναι εκείνοι για τους οποίους θεσπίζονται και εφαρμόζονται οι πολιτικές του κεφαλαίου, απλά για να συνεχίζουν να κρατούν ολόκληρο το κομμάτι της πίτας, μοιράζουν με περίσσεια φιλανθρωπία και ευσπλαχνία ψίχουλα(ενδεικτικό παράδειγμα είναι τα σισίτια της Χρυσής Αυγής μόνο για Έλληνες, με την ταυτόχρονη ύπαρξη γραφείων για την πρόσληψη Ελλήνων εργατών με εξευτελιστικές εργασιακές συνθήκες).

Έτσι, λοιπόν, καλλιεργείται μια λογική που πηγαίνει χέρι-χέρι με την κατάργηση του κοινωνικού κράτους,που λέει πάλι καλά που κάποιος ενδιαφέρθηκε. Ο κόσμος που έχει ανάγκη γίνεται επαίτης και υποχείριο του κάθε ελεήμονα (αναπτύσσοντας λογικές υποτέλειας και δουλικότητας), και η λοιπή πλειοψηφία προσπαθεί, δίνοντας από τον οβολό της, να μοιάσει στα πρότυπα της και να “εξαγοράσει μια θέση στον παράδεισο”. Στο δια ταύτα, η μπίζνα για φοροαπαλλαγή της φιλανθρωπίας, αποπροσανατολίζει το λαό από τις συλλογικές διεκδικήσεις για κράτος πρόνοιας και για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, προτείνοντας την ψευδαίσθηση για ατομικέςεπιφανειακές λύσεις των προβλημάτων. Προφανώς, όταν εκπρόσωποι της κυβέρνησης ή κάποιοι “ευαίσθητοι” βιομήχανοι μιλούν για αλληλεγγύη δεν αναφέρονται σε κοινωνική ή ταξική αλληλεγγύη. Η “αλληλεγγύη” τους ασχολείται με τα συμπτώματα, αφήνοντας τις αιτίες τους άθικτες (μήπως τις θωρακίζει κιόλας;) και δρα αποκλειστικά ως παυσίπονο, ανακουφίζοντας

Η αλληλεγγύη ως απάντηση στην εξατομίκευση και την εξαθλίωση

πειρατικό

“Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών...”

προσωρινά τις συνειδήσεις του δοκιμαζόμενου λαού.

Η ταξική αλληλεγγύη έχει δύο σκέλη. Το ένα είναι η αλλυλεγγύη και η στήριξη στους αγώνες και στις κινητοποιήσεις των αγωνιζόμενων κοματιών της κοινωνίας (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στήριξη στον αγώνα των εργατών της Χαλυβουργίας ή στους απολυμένους του ΙΚΑ στην Ξάνθη). Το άλλο είναι τα δίκτυα αλληλεγγύης όπως τα κοινωνικά ιατρεία, παντοπωλεία, κουζίνες αλληλεγγύης κλπ. Η αλληλεγγύη για να είναι ουσιαστική και όχι μια ανάσα ελπίδας πρέπει να κάνει ξεκάθαρο ποιές είναι οι ρίζες του προβλήματος και να προσπαθεί να δείξει στα πληττόμενα στρώματα τον δρόμο του αγώνα και της ανατροπής. Σε τελική ανάλυση, όσοι συμμετέχουν στα δίκτυα αλληλεγγύης ξέροντας ότι το ίδιο το σύστημα και οι νόμοι αγοράς έχουν οδηγήσει τεράστεια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στην ανέχεια, επόμενο είναι να στραφούν και προς μια αγωνιστική κατεύθυνση για να διεκδικήσουν πέρα από ένα “πιάτο φαί”, τα συλλογικά τους συμφέροντα αλλά και να παλέψουν για την ανατροπή του συστήματος της κερδοφορείας και της υποταγής.

19

Σημαντικό στοιχείο των δικτύων αλληλεγγύης, για να μην αποκτήσουν χαρακτηριστικά αριστερής φιλανθρωπίας, είναι η μαζική εμπλοκή κόσμου. Σπάζοντας τη λογική της ανάθεσης και εμπλέκοντας ευρύτερο δυναμικό σε τέτοιες διεργασίες προβάλλεται και υιοθετείται η λογική του συλλογικού δρόμου απέναντι στην ατομική διαπραγμάτευση και υποταγή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Κοινωνικό και Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα που αναμετράται και προσπαθεί να γειώσει στον κόσμο το ζήτημα της αλληλεγγύης, μέσα από κουζίνες αλληλεγγύης, μαθήματα σε παιδιά, εκδηλώσεις, συναυλίες. Όλα αυτά στην κατεύθυνση συλλογικών διεκδηκίσεων και στην οργάνωση της γειτονιάς ως ‘’θύλακα’’ αλληλεγγύης.

Τέλος, στους κόλπους της αριστεράς υπάρχει διάλογος κατά πόσο τα δίκτυα αλληλεγγύης είναι όντως προς το συμφέρον του λαϊκού κινήματος ή αποτελεί ακόμη μια μορφή φιλανθρωπίας. Βάση και των παραπάνω, θεωρούμε ότι η αριστερά πλάι στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, τα σωματεία και τους φοιτητικούς συλλόγους οφείλει να στηρίξει την δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων, επιτροπών και μορφών αλληλεγγύης. Να υπάρξει, δηλαδή, ένα σύνολο δομών που θα συντονίζονται σε αγωνιστική κατεύθυνση για την ρήξη και την ανατροπή.

20

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Όταν ο χρυσός

Σκουριαζει

Η

Χαλκιδική ήταν πάντα για τους κατοίκους της μια περιοχή με πλούσια βλάστηση και αρχέγονα δάση. Για ορισμένους άλλους όμως το ενδιαφέρον επικεντρώνονταν πάντα σε αυτό που κρύβονταν κάτω απ’ τη γη, στον ορυκτό πλούτο της.

Η ιστορία της Χαλκιδικής ήταν πάντοτε συνυφασμένη με τη μεταλλευτική δραστηριότητα. Ήδη, η εξόρυξη χρυσού κάνει την πρώτη της εμφάνιση από τον 6ο π.χ. αιώνα, ενώ συνεχίζει με την χρηματοδότηση των εκστρατειών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στη σύγχρονη ιστορία, μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου και για αρκετά χρόνια το ορυχείο περνάει στα χέρια του γνωστού επιχειρηματία Π. Μποδοσάκη, ο οποίος και απασχολεί εκατοντάδες εργάτες κάτω από άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες.

Το 1995 τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των μεταλλείων αποκτά η καναδική TVX, της οποίας και βασική προτεραιότητα ήταν η δημιουργία μεταλλουργίας χρυσού στην περιοχή της Ολυμπιάδας. Το 1996 ξεκινούν οι κινητοποιήσεις των κατοίκων: διαδηλώσεις, γενικές συνελεύσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία, οι οποίες και διαρκούν μέχρι το 2002, όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας θα αποφανθεί διακοπή των εργασιών, υπό το βάρος της λαϊκής αντίδρασης. Το 2003 η εταιρία κηρύσσει πτώχευση και αφήνει στο δρόμο 472 εργαζόμενους.

Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, τη σκυτάλη πήρε η πολυεθνική εταιρεία Ελληνικός Χρυσός, παραχωρώντας της σκανδαλωδώς -με τις ευλογιές του τότε υφυπουργού οικονομικών και νυν δημάρχου Αριστοτέλη, Χ. Πάχτατα δικαιώματα εκμετάλλευσης 317.000 στρεμμάτων, 2 ορυχεία καθώς και το δικαίωμα για έρευνα και επέκταση και άλλων ορυχείων στην περιοχή. Πλέον το 95% ανήκει στην Καναδική Eldorado Gold, και το 5% στον ΑΚΤΩΡ, κατασκευαστική εταιρία του ομίλου Μπόμπολα.

Το επενδυτικό σχέδιο που κατατέθηκε, περιγράφει την εκμετάλλευση του μεταλλείου στις Μαύρες Πέτρες με φουρνέλα, το οποίο βρίσκεται εξ’ ολοκλήρου κάτω από τον οικισμό της Στρατονίκης. Αποτελεί μια διαρκή πράξη βιασμού της Στρατονίκης, που προκαλεί τον τρόμο στους κατοίκους, ρήγματα στο έδαφος και ρωγμές στα σπίτια τους.

Όσον αφορά την περιοχή των Σκουριών, το σχέδιο περιλαμβάνει την ανάπτυξη ενός επιφανειακής και ενός υπόγειας εξόρυξης μεταλλείο, με κρατήρα διαμέτρου πάνω από 700μ. και βάθους 220μ.. Καταστροφή δηλαδή τουλάχιστον 3.300 στρεμμάτων αρχέγονου δάσους, πλήρης αποστράγγιση του όρους Κάκκαβος, του μεγαλυτέρου δηλαδή υδροφορέα της Χαλκιδικής.

Το εξορυσσόμενο μετάλλευμα θα τίθεται

υπό επεξεργασία σε εργοστάσιο εμπλουτισμού που θα κατασκευαστεί πλησίον του μεταλλείου. Τα μεταλλευτικά αποθέματα του κοιτάσματος υπολογίζονται σε 150 εκατ. τόνους με περιεκτικότητα 0,89 γραμμάρια χρυσό και 0,56 γραμμάρια χαλκό ανά τόνο.

Στο σχέδιο περιλαμβάνεται η ανάπτυξη εγκαταστάσεων μεταλλείου στην Ολυμπιάδα για την εκμετάλλευση του χρυσοφόρου κοιτάσματος μεικτών θειούχων της περιοχής. Για την μεταφορά του μεταλλεύματος στο εργοστάσιο εμπλουτισμού και μεταλλουργίας, θα κατασκευαστεί μια στοά μήκους 9 χλμ., η μεγαλύτερη της Ελλάδος, η οποία θα διαπερνά και θα αποστραγγίζει το Στρατονικό Όρος.

Τέλος, προβλέπεται και η κατασκευή συγκροτήματος εργοστασίων, σε επίσης δασική περιοχή και πολύ κοντά στο Στρατώνι και στη θάλασσα, εργοστάσιο παραγωγής θειικού οξέος 450.00 τόνων/ χρόνο, ενώ θα μεταφέρονται και μεταλλεύματα για επεξεργασία από άλλες περιοχές της Ελλάδας και του εξωτερικού, δημιουργία τέλματος επικίνδυνων αποβλήτων -όπως κυάνιο και αρσενικό-, καθώς και δύο νέες προβλήτες και δεξαμενές αποθήκευσης μεταλλικών συμπυκνωμάτων στο λιμάνι του Στρατωνίου.

Τη στιγμή που στη Χαλκιδική 15 εκατ. κυβικά μέτρα νερό χάνονται κάθε χρόνο , υπολογίζεται ότι αν υλοποιηθεί το έργο θα καταστραφούν πάνω από 4.000 στρέμματα δάσους -όπως παραδέχεται η ίδια η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων-, θα παράγονται 2.162 τόνοι σκόνης την ώρα της εξόρυξης και η περιοχή θα μετατραπεί σε μια απέραντη χαβούζα, καταστρέφοντας τις υπόλοιπες παραγωγικές δραστηριότητες, όπως την γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία, την υλοτομία, τη δασοκομία, την μελισσοκομεία κ.ά.

Απέναντι σε όλα αυτά οι κάτοικοι της περιοχής δίνουν εδω και τρία χρόνια έναν αγώνα ζωής και αξιοπρέπειας. Έρχονται σε σύγκρουση με τις αποφάσεις της μνημονιακής κυβέρνησης και τη δωσίλογη και άκρως διαπλεκόμενη διοίκηση του Πάχτα, εμποδίζοντας την υλοποίηση του έργου.

Το κίνημα μπορεί να αντιτάξει μια διαδικασία παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα βασίζεται στη συνύπαρξη διαφορετικών παραγωγικών δραστηριοτήτων ήπιας κλίμακας, οι οποίες θα σέβονται τις οικολογικές παραμέτρους, θα είναι υπό δημόσιο έλεγχο και θα διασφαλίζουν θέσεις εργασίας με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και συνθήκες ασφαλείας, θα προάγουν τη συνείδηση και τη δημιουργικότητα και θα αλληλεπιδρούν με την τοπική κοινωνία. Ο αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής είναι και δικός μας αγώνας.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

ε χ α ι δ ο τ υ είραμα α

Π

Οι

εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στη Θεσσαλονίκη, απλήρωτοι από το Μάιο του 2011 και σε επίσχεση εργασίας, με μεγάλα προβλήματα επιβίωσης, αγωνίζονται να κρατήσουν μια μονάδα παραγωγής δομικών υλικών ζωντανή και τους εργαζόμενους με αξιοπρέπεια και με ανορθωμένο το ανάστημα απέναντι στη λαίλαπα του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου.

Στις 12 Φεβρουαρίου 2013 έκαναν ένα ακόμα βήμα, ανοίγοντας το εργοστάσιο για να το λειτουργήσουν. Στόχος του σωματείου είναι η επαναλειτουργία του εργοστασίου από τους ίδιους τους εργάτες με τη δημιουργία ενός παραγωγικού συνεταιρισμού. Σε μια πόλη, όπως αυτή της Θεσσαλονίκης, που κλονίζεται επί πολλά χρόνια από την ανεργία, με δεκάδες βιομηχανικές μονάδες να κλείνουν η μία μετά την άλλη, ο αγώνας των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ δεν υπομένει μοιρολατρικά τις εξελίξεις, αλλά διεκδικεί ενεργό ρόλο με τη συμμετοχή των εργαζομένων.

Ο αγώνας της ΒΙΟ.ΜΕ, ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση για το εργατικό κίνημα της εποχής μας, στον κόσμο του αγώνα, στη νεολαία, στους άνεργους, για τις απαντήσεις που πρέπει να δώσει ο κόσμος της δουλειάς, τα συνδικάτα, η αριστερά στο ζήτημα της επιβίωσης, της δουλειάς και της ανεργίας. Συζήτηση που πρέπει να αναδείξει και έμπρακτα μορφές και διεκδικήσεις, στόχους και αγώνες που θα απαντούν στην ανάγκη της επιβίωσης των εργαζομένων σε σύνδεση πάντα με την ανατροπή της σύγχρονης χούντας του κεφαλαίου που έρχεται να αρπάξει κάθε δικαίωμα σε εκπαίδευση και εργασία.

πειρατικό

; ο ν ό μ ι χ ο ή ς η σ ι ρ ί

Πολλοί εργαζόμενοι αντιμετώπισαν με μεγάλο ενδιαφέρον το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟ. ΜΕ, δήλωσαν την αλληλεγγύη τους, και εξέφρασαν πλούσιο προβληματισμό για το πως θα γίνει δυνατό να διαδοθεί και σε άλλους χώρους που είναι αντιμέτωποι με την επίθεση των αφεντικών και του κράτους.

Οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ έχουν ξεκαθαρίσει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι δεν θέλουν απλώς να στήσουν άλλη μια συνεταιριστική επιχείρηση μέσα στον καπιταλισμό, αλλά αγωνίζονται να διατηρήσουν τις δουλειές τους και να ζήσουν με αξιοπρέπεια τις οικογένειές τους αποτινάζοντας από πάνω τους τον ζυγό της εκμετάλλευσης που λέγεται εξαρτημένη μισθωτή εργασία –πολύ περισσότερο σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης και αναδιάρθρωσης- και δείχνοντας το δρόμο για μια παραγωγή και μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο -και γνωρίζοντας ότι η μοναδική “εναλλακτική” ήταν η μακροχρόνια ανεργία- κατέλαβαν το εργοστάσιο όταν τους εγκατέλειψε η εργοδοσία και αποφάσισαν να το λειτουργήσουν υπό καθεστώς εργατικής αυτοδιαχείρισης, απαιτώντας να αναγνωριστεί ως εργατικός συνεταιρισμός. Για αυτό ακριβώς παλεύουν να περάσουν όλα τα εργοστάσια, όλη η παραγωγή και η οργάνωση της κοινωνίας στα χέρια των εργατών. Για αυτόν τον λόγο ακριβώς είναι αναγκαίο όλο το εργατικό κίνημα να στηρίξει, να αγκαλιάσει, να επεκτείνει και να γενικεύσει τον αγώνα της ΒΙΟ.ΜΕ.

Παρ’όλη την διάσταση που έχει πάρει το ζήτημα αρνητικό αποτελεί το γεγονός οτι η κίνηση των εργαζομένων τις ΒΙΟ.ΜΕ. δεν εχει γίνει το τρανό παράδειγμα και για άλλα εργοστάσια που κλείνουν, κόβουν τους μισθούς των εργαζομένων και τους απολύουν. Πραγματικότητα είναι όμως, ότι το σωματείο δεν έχει καταφέρει να ενσωματώσει ακόμα ανώτερους πολιτικούς στόχους και να κατευθύνει τον αγώνα του σε πιο συνολικές απαιτήσεις, αναγκαίες στο σήμερα, όπως ανατροπή των κυβερνήσεων και των πολιτικών της Ε.Ε και του κεφαλαίου. Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν μπορούμε να το δούμε από αρνητική σκοπιά. Η ΒΙΟ.ΜΕ. αποτελεί παράδειγμα αντίστασης και ταυτόχρονα ενθάρρυνσης του κινήματος.

21

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Αρχίζει το ματς...

Σ 22

ύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη, το ποδόσφαιρο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα “αναισθητικό”, με το οποίο η εκάστοτε εξουσία παραλύει τους πάντες και τα πάντα, οδηγώντας τον κόσμο στο να διοχετεύσει εκεί την οργή του για τις δικές της αποφάσεις και τα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνει. Είναι γεγονός πως το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, οι νέοι, αντί να αγωνίζονται για πιο αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, αναλώνουν την αστείρευτη δύναμή τους στο γήπεδο και στην “εξόντωση του εχθρού” της αντίπαλης κερκίδας, μη διακρίνοντας την πιθανώς κοινή ταξική τους θέση, καθώς και τα συμφέροντα που έχουν να διεκδικήσουν από κοινού.

Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή περιγράφεται από την άποψη πως το γήπεδο είναι μικρογραφία της κοινωνίας, καθώς είναι χώρος συνάθροισης κόσμου όλων των τάξεων. Γι’ αυτό τον λόγο είναι σύνηθες το φαινόμενο αντιδραστικά μέτρα να ξεκινάνε από το γήπεδο πειραματικά, με απώτερο στόχο την προώθησή τους στην κοινωνία, κάτι το οποίο έγινε στην Αγγλία. Η Θάτσερ με πρόφαση την βία στα γήπεδα και ψηφίζοντας σειρά νόμων, κατάφερε να συντηρητικοποιήσει τον λαό της Αγγλίας, την στιγμή που στα πάρκα δίπλα στα γήπεδα το ξύλο συνεχίζεται καθώς η βία, όπως και τα ναρκωτικά, είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και όχι κάτι ξεκομμένο από την κοινωνία. Εξάλλου οι κυβερνήσεις πάντοτε χρησιμοποιούσαν φαινόμενα όπως είναι η βία και η τρομοκρατία για να νομιμοποιήσουν κατασταλτικά μέτρα.

Παρόμοια στρατηγική υιοθετήθηκε και από τις ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, από τον νόμο Ορφανού και την απαγόρευση στις μετακινήσεις των οπαδών, ως τα κάγκελα, τους χώρους κλουβιά, τα συρματοπλέγματα, τα ματ, τις κάμερες. Μέτρα τα οποία υποτιμούν τον άνθρωπο σαν υπόσταση και του αφαιρούν κάθε συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα περί προσωπικών δεδομένων. Μέτρα που μετατρέπουν την Κυριακή από γιορτή, σε βόλτα στον προαύλιο χώρο μιας φυλακής. Τελικά, αυτό που αποδεικνύεται είναι πως μια τέτοια πολιτική κρίνεται αναποτελεσματική, αφού συνολικά διόγκωσε τη βία στη χώρα, καθώς προξένησε αντανακλαστικά δράσης-αντίδρασης.

Γεγονός αποτελεί και η έξαρση του φαινομένου του εθνικισμού στα γήπεδα, απόρροια της κατάστασης που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στην κοινωνία. Ανέκαθεν οι φασίστες έβρισκαν καταφύγιο σε τέτοιους χώρους, όπου μπορούσαν να σταθούν κρυμμένοι στο πλήθος, μολύνοντάς

το με τις ιδέες τους. Όλοι αυτοί πρέπει να απομονωθούν και να απομακρυνθούν από κάθε χώρο κοινωνικοποίησης.

Επιπλέον, μπορεί κανείς να κοιτάξει οπουδήποτε και να διαπιστώσει πως ορισμένα ιστορικά, κοινωνικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά στο χώρο του αθλητισμού επιβιώνουν στις μέρες μας. Απ’ τη μια έχουμε παραδείγματα αντίστασης στην υπάρχουσα κατάσταση, όπως είναι οι οπαδοί της γερμανικής St. Pauli με ξεκάθαρη τοποθέτηση στον αριστερό και αναρχικό χώρο, η λαϊκή Flamengo της Βραζιλίας, αλλά και η δημόσια στήριξη των απεργών λιμενεργατών του Λίβερπουλ από τον Ρόμπι Φάουλερ. Στον αντίποδα, δυστυχώς έχουμε και εκφραστές του φασισμού, όπως στις περιπτώσεις των ναζιστικών χαιρετισμών του Κατίδη και του Ντι Κάνιο, αλλά και της Lazio, στις τάξεις της οποίας δρουν οι πλέον ισχυροί νεοφασιστικοί πυρήνες οπαδών της Ιταλίας.

Πολλοί θα αναρωτηθούν εύλογα: ποια ακριβώς ποδοσφαιρική “αριστερή τιμή” διασώζουν ορισμένοι επαναστάτες λάτρεις του αθλήματος, αφού οι σύλλογοι είναι πλέον ανώνυμες εταιρείες με ιδιοκτήτες που “πρέπει” να αποδειχθούν στυγνότεροι καπιταλιστές από τους ανταγωνιστές και με οπαδούς οι οποίοι καλούνται να εξοικειωθούν σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, για “το καλό της ομάδας”; Όμως άλλη παράμετρος είναι η εσωτερική δομή και λειτουργία του ποδοσφαίρου κι άλλη το συναίσθημα, η αντικομφορμιστική συμπεριφορά που συχνά επιδεικνύουν οπαδοί και παίχτες.

Ο Ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι εκθείαζε το ποδόσφαιρο ως “βασίλειο της ανθρώπινης πίστης που ασκείται σε ελεύθερο χώρο”. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας γίνεται πολύ εντονότερη και εντός των ίδιων των ποδοσφαιρικών τειχών, όταν δανείζεται οξυγόνο από όσα συμβαίνουν τριγύρω.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια ζούμε μια συστηματική αυταρχικοποίηση του κράτους σε όλους τους τομείς, κίνηση η οποία έρχεται μετά από διάστημα συνεχών κοινωνικών συγκρούσεων και αγώνων των φοιτητών και των εργαζομένων ενάντια στην προέλαση των επιταγών του νεοφιλελευθερισμού στην χώρα μας. Ίσως τα “παιδιά στην κερκίδα” να είναι όντως η μόνη μας ελπίδα τελικά, από τη στιγμή που αποτελούν κομμάτι της κοινωνίας και αντιλαμβάνονται τις αλλαγές που συντελούνται σ’ αυτή, αρκεί να βάλουν στην άκρη τα λίγα που τους χωρίζουν και να αντιληφθούν πως συλλογικά έχουν πολλά να διεκδικήσουν και να κερδίσουν.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Ποια η θέση της γυναίκας στον καπιταλισμό; Το γυναικείο ζήτημα στα χρόνια της ισότητας

Το θέμα της θέσης των γυναικών στο σήμερα, μιας εποχής υποτιθέμενα φιλελεύθερης μπορεί να φαίνεται σε πολλούς παρωχημένο ή και εκτός πραγματικότητας. Ρίχνοντας ένα βλέφαρο στην ιστορία, η σημερινή κατάσταση δείχνει το “αδύναμο φύλο” να έχει κάνει τεράστια βήματα (στον Δυτικό κόσμο τουλάχιστον) με κατοχυρωμένα συνταγματικά δικαιώματα όπως αυτό του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ή του δικαιώματος στην εργασία. Σε μια εποχή όμως που τα κεκτημένα (μέσα από αγώνες) δικαιώματα και ελευθερίες του λαού καταστρατηγούνται (ή επανανοηματοδοτούνται) έχει αξία να δούμε το ποια βήματα και προς ποια κατεύθυνση ιδιαίτερα έχουν γίνει έως τώρα και άρα να εντοπίσουμε την ακριβή θέση της γυναίκας στο σήμερα τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και εργασίας.

Ελαστικά εργαζόμενες, άνεργες ή… «δεσποινίς διευθυντής»

Μέσα από αγώνες, οι γυναίκες κατοχύρωσαν το δικαίωμά τους στην εργασία. Στη σύγχρονη εποχή, η ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα όσον αφορά στις συνθήκες εργασίας θεωρείται δεδομένη. Σήμερα, οι 419 από την λίστα των 500 του fortune (δηλαδή των πλουσιότερων εταιρειών στον κόσμο) έχουν τουλάχιστον μια γυναίκα στο Διοικητικό Συμβούλιο. Άρα κάποιες γυναίκες τα πάνε πολύ καλά! Η πραγματικότητα όμως δεν είναι η ίδια για όλες. Τα ποσοστά ανεργίας στις γυναίκες είναι πολύ υψηλότερα από το μέσο όρο. Παράλληλα, η γενική τάση προς την προσωρινή εργασία (υπό το προσωπείο της “ευελιξίας”) έχει τα πιο καταστροφικά αποτελέσματα στις γυναίκες (οι οποίες ήταν ήδη καταδικασμένες στις πλέον κακοπληρωμένες συνθήκες εργασίας). Τώρα, η ανεξέλεγκτη επέκταση της μερικής και προσωρινής απασχόλησης, που υποτίθεται ότι “ταιριάζει καλύτερα στις γυναίκες”, είναι μια τέλεια δικαιολογία για να επιβάλουν τις συνθήκες αυτές στο πλέον ευάλωτο τμήμα της κοινωνίας (έτσι μπορούν να χρησιμοποιούν τους υπαλλήλους τους όπως θέλουν, να τους υποβάλουν σε πίεση για καλύτερες αποδόσεις ενώ τους πληρώνουν με ψίχουλα).

Και δούλα και κυρά;

Οι γυναίκες υποφέρουν από διπλή σκλαβιά: μετά την σκλαβιά του χώρου εργασίας πηγαίνουν για

πειρατικό

Φεμινισμός ή ισότητα;

“δεύτερη βάρδια” στο σπίτι. Η διάλυση του (ήδη ανεπαρκούς) κοινωνικού κράτους τα τελευταία χρόνια με κλείσιμο παιδικών σταθμών-γηροκομείων-εργατικής εστίας, κατάρρευση της δημόσιας υγείας, η διάλυση κοινωνικών δομών ψυχικής υγείας, εξαρτημένων ανθρώπων και πολλών άλλων φορτώνουν την οικογένεια και ιδιαίτερα τη γυναίκα με καινούριους ρόλους και την παγιδεύουν συχνά στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της. Το τελευταίο επίτευγμα της μνημονιακής κυβέρνησης είναι η πρόσφατη ανακοίνωση του υπουργείου υγείας να καταργήσει το επίδομα τοκετού, το οποίο θα δικαιούνται μόνο όσες γεννούν στο σπίτι! Ακόμα όμως και αυτές που απειλούμενες από την απόλυση (αφού δεν δικαιούνται άδεια μητρότητας) επιλέξουν να κάνουν έκτρωση, αυτή δεν γίνεται στα δημόσια νοσοκομεία, με αποτέλεσμα είτε να αυξηθούν οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες είτε οι φτωχότερες γυναίκες να επισκέπτονται ιδιωτικές κλινικές χαμηλού κόστους και αμφιβόλου ποιότητας. Και βέβαια, τη χρονιά που πέρασε, ξεδιπλώθηκε όλος ο σεξισμός του συστήματος, με την επίθεση κατά των οροθετικών γυναικών. Στήθηκε ένα κυνήγι μαγισσών απέναντι στις πιο αδύναμες γυναίκες, με την κατηγορία ότι οι μετανάστριες πόρνες είναι υπεύθυνες για την μόλυνση των ελληνικών οικογενειών.

23

Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθια!

Το γυναικείο ζήτημα όμως δε μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν ένα αυθύπαρκτο πρόβλημα. Αποτελεί όξυνση των προβληματικών ενός συστήματος το οποίο εκ δομής βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όσο αυξάνεται το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, όσο η οικονομία βρίσκεται στα χέρια μιας χούφτας καπιταλιστών, ισότητα ανάμεσα στα φύλα δεν μπορεί και δεν πρόκειται να υπάρξει. Για το λόγο αυτό, ο αγώνας για ισότητα δεν είναι ένας αγώνας για ισότητα στην εκμετάλλευση, ούτε ένας αγώνας αντιπαλότητας ανάμεσα στα φύλα. Κάθε τάση που στρέφει τις γυναίκες ενάντια στους άντρες, ή διαιρεί και διασπά τις γυναίκες από τον συνολικά καταπιεζόμενο λαό στο όνομα της «γυναικείας απελευθέρωσης» ή για οτιδήποτε άλλο είναι εκτός πραγματικότητας και δε μπορεί να είναι νικηφόρος. Ο αγώνας για ισότητα είναι κοινός με τον αγώνα ενάντια στην ανεργία, το ρατσισμό, τη φτώχεια, την καταπίεση, τις διακρίσεις. Είναι ο αγώνας για μια κοινωνία απαλλαγμένη από κάθε μορφή εκμετάλλευσης.

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Το φαινόμενο των Social Media

Οι 24

δημιουργοί των SocialMedia θεωρούνται από πολλούς ευφυέστατοι και καινοτόμοι άνθρωποι και ειδικά ο Mark Zuckerberg (δημιουργός του facebook), τόσο για την ιδέα δημιουργίας τους όσο και για τα κέρδη που τους έχουν αποφέρει. Η αλήθεια όμως είναι ότι βασίστηκαν σε προϋπάρχουσες θεωρίες οι οποίες χρησιμοποιούνται εκτός ίντερνετ. Στις μεταπολεμικές δεκαετίες, και ειδικότερα στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, μια σειρά από ριζοσπαστικές θεωρήσεις εμφανίστηκαν στο χώρο της κοινωνιολογίας προσπαθώντας να αμφισβητήσουν τις παραδοσιακές αρχές του κλάδου αυτού. Τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά έγιναν αντίστοιχες προσπάθειες που πολλές φορές τέμνονταν στην επιδίωξη να ενταχθούν εργαλεία από το χώρο των θετικών επιστημών στο χώρο της κοινωνιολογίας, και ειδικότερα να γενικευτεί η χρήση του πειράματος.

Η βασική θεωρία στην οποία έχουν τα σημερινά SocialMedia είναι η “Θεωρία Κοινωνικών Δικτύων” (SocialNetworkTheory).[1] Απλουστευμένα η θεωρία αυτή λέει πως όταν δυο άτομα έχουν έναν κοινό γνωστό κάποια στιγμή στο μέλλον θα συνάψουν κάποια σχέση. Αυτό είναι κάτι που δίνει τρομερή ισχύ και δυναμική σε μια εφαρμογή όπως το Facebook, το οποίο μπορεί να κοκορεύεται στους χρήστες του ότι είναι σε θέση να συνδέσει οποιαδήποτε άτομα έχουν λογαριασμό. Απλώς αφήνει τη δυναμική του κοινωνικού δικτύου να εξελιχθεί.

Πως χρησιμοποιείται το Facebook απ’ το κεφάλαιο;

Ο πλέον κλασικός τρόπος, που αντιλαμβανόμαστε όλοι, με τον οποίο βγάζουν λεφτά απ’ του χρήστες των SocialMedia είναι οι διαφημίσεις. Χρησιμοποιώντας αλγορίθμους ομαδοποίησης και αναγνώρισης προτύπων αναγνωρίζουν είτε από αυτά που κοινοποιεί ο κάθε χρήστης ή ακόμα και κάποια από αυτά που γράφει έτσι ώστε να διαμορφώσουν κάποια καταναλωτικά μοντέλα για μεμονωμένους χρήστες ή ομαδοποιώντας τους. Έτσι για παράδειγμα αν ανιχνευτεί η κωδική λέξη γήπεδο εμφανίζεται διαφήμιση με αθλητικά ήδη κλπ. Υπολογίζεται

για παράδειγμα ότι αυτή η συγκέντρωση ενδιαφέροντος απ’ το Facebook που πωλείται στους διαφημιστές, για περίπου 3,2 δις $ ανά έτος, το οποίο αντιστοιχεί σε μόλις 3,79 δολάρια διαφημιστικά έσοδα ανά χρήστη. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι στους κόλπους της αριστεράς διεξάγεται μια κουβέντα σχετικά με το κατά πόσο οι χρήστες αποτελούν μια ιδιότυπη κατηγορία υπαλλήλων οι οποίοι παράγουν απλήρωτη αξία (Δυστυχώς λόγο χώρου αδυνατούμε να αναλύσουμε το συγκεκριμένο κομμάτι).

Μια άλλη πτυχή κερδοφορίας των SocialMedia είναι η τακτική παρακολούθηση και καταγραφή τεράστιου όγκου πληροφοριών για τον κάθε χρήστη. Αν πάρουμε, πάλι ως παράδειγμα, το Facebook θα δούμε ότι οι χρήστες στην ουσία επιτρέπουν αυτές τις πληροφορίες η εταιρία να τις διαχειρίζεται όπως αυτή επιθυμεί. Πουλώντας τες σε άλλες εταιρίες (κυρίως διαφημιστικές) ή δίνοντας τες σε κρατικούς μηχανισμούς (αναφέρεται ρητά ότι έχει το δικαίωμα να τις παραχωρήσει στις τοπικές αρχές). Επιπλέον δεν έχεις δικαίωμα ούτε να διαγράψεις τελείως τον λογαριασμό ούτε να ζητήσεις να διαγραφούν τα δεδομένα που έχουν συγκεντρώσει για σένα, πράγμα που ανοίγει ξεκάθαρα το ζήτημα της καταπάτησης των προσωπικών μας δεδομένων. Τέλος, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου τα SocialMedia χρησιμοποιούνται για έλεγχο τον εργαζομένων απ’ τους εργοδότες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια υπάλληλος η οποία είχε διαγνωστεί με κατάθλιψη αλλά η εταιρία την απέλυσε γιατί είδαν ότι είχε μια φωτογραφεία στο Facebook στην οποία χαμογελούσε!!

Οι αρνητικές επιπτώσεις των SocialMedia

Οι εξουθενωτικοί ρυθμοί ζωής που επιβάλλουν τα μεγάλα αστικά κέντρα έχει ως αποτέσμα την επιστροφή στο σπίτι-ησυχαστήριο ώστε να μπορείς και αύριο να χορέψεις στον ίδιο ρυθμό. Αντι να βγέις να μιλήσεις, να επικοινωνήσεις στην τελική να ζήσεις, κάνεις 3 κλικ και έχεις όλους τους ‘’φίλους’’ σου στο πιάτο.

Η φιλία και η επικοινωνία δεν έχει ως μέσο τον καφέ, τη βόλτα, το μοίρασμα κοινών εμπειριών, αλλά μια πολύχρωμη και ντιζαϊνάτη οθόνη και λίστες ενδυνάμει ‘’φίλων’’. Η αθρώπινη επαφή και αυθορμητισμός δίνουν τη θέση τους σε προκατ σχόλεια και Like. Υποκαθηστόντας εν μέρη μια βασική πτυχή για την καθημερινότητα, τις ουσιαστικές διαπροσωπικές σχέσεις. Μέσα από τη δημιουργία του προφίλ του ο χρήστης θα προσπαθήσει να βάλει την καλύτερη του φωτογραφία, μετατρεπόμενος σε ένα συλλέκτη-εκθέτη ‘’καλών’’ στιγμών που περιμένει πως και πως να τις απαθανατίσει. Στιγμές που σαν καταστάσεις μπορεί να είναι ωραίες, αλλά στο σύνολό τους δεν εκφράζουν τη πραγματική ζωή και καθημερινότητα αλλά προβάλουν μια ιδανική και ιδεαλιστική “πραγματικότητα”. Είναι αποστειρωμένες και σύμφωνα με τα πρότυπα του lifestyle, δίνοντας και σε εμάς τους κοινούς θνητούς τη δυνατότητα να γίνουμε και εμείς για λίγο stars.

Τέλος, υπάρχουν και οι “αριστεροί – αγωνιστές χρήστες” ή αλλιώς οι “παθητικά ευαισθητοποιημένοι χρήστες” των SocialMedia, οι οποίοι διατυμπανίζουν την εναντίωσή τους στην κυρίαρχες πολιτικές κάνοντας Like, Share και Attend σε όλες τις κινητοποιήσεις θεωρώντας πως έχουν κάνει το αγωνιστικό τους καθήκον. Όταν όμως έρθει η ώρα της “κρίσης” είναι πραγματικά απόντες από οποιαδήποτε πολιτική και κινηματική διεργασία. Στην πραγματικότητα δηλαδή συμπεριφέρονται όπως ακριβώς συμφέρει τις κυβερνήσεις.

πειρατικό

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

cialMedia έχουν βοηθήσει στο ξεδίπλωμα πρωτότυπων κινητοποιήσεων όταν τα η κυβερνήσεις και το κράτος έλεγχαν και λογόκριναν όλα τα υπόλοιπα μέσα επικοινωνίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν το κίνημα OccupyWallStreet στις ΗΠΑ και η πλατεία Ταχρίρ στην Αίγυπτο.

Κλείνοντας

Αυτό που θεωρούμε ότι μπορούμε να κρατήσουμε ως συμπέρασμα είναι αρχικά το γεγονός ότι τα SocialMedia απ’ την στιγμή που επιλέγουμε να τα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε ως εργαλεία και όχι ως τρόπο ζωής. Αποβαλόντας τα αρνητικά χαρακτηριστικά (στο βαθμό που μπορούμε γιατί όπως είπαμε και παραπάνω υπάρχουν πτυχές που δεν γίνεται να ελέγξουμε) μπορούν να αποφέρουν μέσα από σωστή χρήση θετικά αποτελέσματα. Σε τελική ανάλυση, όμως, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ουσιαστικές μετατοπίσεις και αποτελέσματα απορρέουν από διαπροσωπικές σχέσεις και ουσιαστική συμμετοχή στις κινηματικές διεργασίες και όχι απ’ την εικονική πραγματικότητα στην οποία πολλές φορές νομίζουμε πως ανήκουμε.

Η θετική χρήση των SocialMedia

Αν θέλουμε να ερμηνεύσουμε το “φαινόμενο” των SocialMedia στην ολότητά του προφανώς και πρέπει να δούμε τα θετικά αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει η χρήση τους. Κατ’ αρχήν δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι όντως βοηθάει στον να ξαναποκτήσουν οι χρήστες επαφές με άτομα που είχαν “χαθεί” αλλά και στο γεγονός ότι αποτελούν άλλο ένα μέσω δωρεάν τηλεπικοινωνίας. Για μας, βέβαια, ένα πιο σημαντικό αποτέλεσμα είναι ότι τα SocialMedia μπορούν να αποτελέσουν εργαλεία αντιπληροφόρησης και εναλλακτικής ενημέρωσης κόντρα στα κατευθυνόμενα και παραπλανητικά ΜΜΕ, συνδυάζοντας blogs, sites κλπ διαδίδονται πολύ γρήγορα αξιόπιστες και σημαντικές ειδήσεις και πληροφορίες.

Ένας άλλος ρόλος που μπορούν να επιτελέσουν είναι αυτός της πλατφόρμας ισότιμης παράθεσης και αντιπαράθεσης πολιτικών σχεδίων και απόψεων σε αντίθεση με τις κατευθυνόμενες κουβέντες των αστικών ΜΜΕ. Ο ρόλος αυτός είναι πολύ σημαντικός αν αναλογιστούμε τη σημασία που έχει αποκτήσει σήμερα η δυνατότητα διαμόρφωσης πολιτικών συνειδήσεων απέναντι στην αποχαύνωση και λοβοτομή που προωθείται απ’ την κυρίαρχη προπαγάνδα. Τέλος, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα τα So-

[1]

Όταν αναφερόμαστε στα Κοινωνικά Δίκτυα δεν εννοούμε την δικτύωση μέσω ίντερνετ αλλά τα δίκτυα των διαπροσωπικών σχέσεων. Η «Θεωρία Κοινωνικών Δικτύων», για παράδειγμα, χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της διάδοσης των μικροβίων και για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος.

25

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

Django

Unchained

2012 ήταν αναμφίβολα μια περίεργη χρονιά για τον αμερικανικό κινηματογράφο και αυτό γιατί σπάει η πολυετής σιγή του επί του ζητήματος της δουλείας, όχι μόνο με μία αλλά με δύο ταινίες. Μάλιστα αν η μία, το Lincoln -που προσωποποιεί στον Αμερικανό πρόεδρο την χειραφέτηση των μαύρων-, καταφέρνει να σπάσει τη σιγή του Χόλιγουντ, τότε το Django την γεμίζει μολύβι και την κοσμεί με αρκετό αίμα. Το Django “Unchained” πετυχαίνει ένα σημαντικό πλήγμα στη λογική “ασφαλών αποστάσεων” και “πολιτικής ορθότητας” που διακατείχε τις προσπάθειες αναμέτρησης του Χόλιγουντ με ωμότητες του παρελθόντος.

Εν συντομία, η ταινία πραγματεύεται την απελευθέρωση του Django, ενός αφροαμερικανού σκλάβου από το Γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων Δρ.

Schultz. Με τον Django πλέον “ελεύθερο άνθρωπο”, ο Schultz συνάπτει συμφωνία και από κοινού “καθαρίζουν” την κοινωνία από μία σειρά επικηρυγμένων, καθ’ οδόν για την απελευθέρωση του έτερων ήμισυ του Django, Broomhilda, σκλάβα υπό την εκμετάλλευση του κακού της υπόθεσης, μεγαλοτσιφλικά-δουλέμπορου, Calvin Candie.

Κάπου εδώ, προχωρώντας στην κριτική της ταινίας, απαιτούνται δύο παραδοχές: Πρώτον, για να ακολουθήσει κάποιος την κριτική, καλό είναι να δει την ταινία, και δεύτερον, μία κριτική πρέπει να βλέπει σε ποιες συνθήκες δημιουργείται μια ταινία, σε ποιους αναφέρεται και τι ρόλο προσπαθεί εν τέλει να επιτελέσει.

Δεδομένου λοιπόν ότι το Django δημιουργείται στην Αμερική του Ομπάμα και αναφέρεται στο λίγοπολύ αλλοτριωμένο και ιδεολογικά υποταγμένο κοινό του χολιγουντιανού κινηματογράφου, στην προσπάθεια να ταράξει την γενικευμένη αφωνία σχετικά με τις φυλετικές διακρίσεις, το ρόλο του τον επιτελεί στο έπακρο, με μία cult εκδοχή ενός γουέστερν. Ο Django καθαρίζει με ευκολία λευκούς δουλεμπόρους (αλλά και υποταγμένους μαύρους -σκυλιά στην υπηρεσία των αφεντικών τους-) στο δρόμο του προς την ελευθερία. Σπέρνει τον θάνατο

χωρίς να έχει ηθικές αναστολές από τη μία, καθώς ο σκοπός του είναι δίκαιος , ενώ από την άλλη κρίνει τον καθένα σύμφωνα με τις πράξεις του (δεν παίρνει άλλωστε σβάρνα οποιονδήποτε βρίσκει στο δρόμο του). Οπότε μέχρι εδώ ο Ταραντίνο τον στόχο του τον πετυχαίνει. Πιστός όχι τόσο στα ιστορικά γεγονότα αλλά στο είδος που εκπροσωπεί, δημιούργησε ένα cult γουέστερν καλό αισθητικά, πλαισιωμένο από εξαιρετική μουσική, αλλά και μία ταινία η οποία ίσως να αφήσει και κάτι παραπάνω στο μέσω θεατή. Υπάρχει ωστόσο και μία σημαντική ιστορική λεπτομέρεια η οποία εντέχνως αποκρύπτεται. Οι δούλοι δεν απελευθερώθηκαν ούτε από τη λόξα και την ανθρωπιά ενός προέδρου αλλά ούτε και με “νταηλίκι”. Η χειραφέτηση τους ήταν το αποτέλεσμα ενός αγώνα που βάφτηκε με το αίμα αυτών που αγωνίστηκαν, αποτέλεσμα το οποίο επισφραγίστηκε και από την έκβαση του αμερικανικού εμφυλίου.

Δεν μπορεί όμως κανείς να πει πως αναμενόταν κάτι διαφορετικό στην προκειμένη περίπτωση. Η ταινία είναι επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από την εποχή “Ομπάμα” που διανύει η Αμερική. Καθόλου τυχαίο δεν είναι άλλωστε πως προάγεται έντονα η λογική του συμβιβασμού, του συμβολαίου. Το σχέδιό των Django και Schultz δεν είναι άλλωστε να μπουκάρουν στη φυτεία και να σώσουν την Broomhilda, oύτε σχεδιάζουν να προσπαθήσουν να την αγοράσουν απευθείας. Μπορούν να πετύχουν αυτό που θέλουν εάν πρώτα και κύρια συμβιβαστούν και περιορίσουν τις απαιτήσεις τους. Θα πρέπει και οι δύο να παραστήσουν τους δουλεμπόρους για να καταφέρουν να μπουν στη φυτεία. Η απελευθέρωση της Broomhilda θα είναι παράπλευρη, ένα έξτρα στοιχείο της βασικής συναλλαγής. Με άλλα λόγια, ο μόνος τρόπος να κατακτήσεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς, είναι να συμβιβαστείς ως προς την επιθυμία σου. Ευτυχώς κάπου εκεί το πλάνο αποτυγχάνει και ακολουθεί μια χορταστική δόση βίας η οποία έρχεται τόσο να απεμπλέξει τα πράγματα, όσο και να ολοκληρώσει το μύθο του ήρωα που με υπέρμετρο ζήλο προσπαθεί ο Ταραντίνο να χτίσει γύρω από τον Django.

Το

26

πειρατικό

|ΕΠΑΑ λεγεωνάριοι-κουρσάροι|

27