MUHUTIKA LABAGE (26)
‘Mijn kinderen zijn mijn redding’
Het is acht jaar geleden, maar het moment staat in het geheugen van Muhutika gegrift. Muhutika – Moes voor vrienden – is aan het chatten met vriendinnen. In haar ooghoek ziet ze haar dove moeder en zus met elkaar gebaren. Als ze zich omdraait, stoppen ze meteen.
‘Toen wist ik dat er iets vervelends was wat ik niet mocht weten.’ Dat ze het bij het rechte eind heeft, blijkt een week later, als ze met z’n allen – inclusief Muhutika’s zoontje
Jaydan van 1,5 - ineens uit huis worden gezet. Haar moeder zit diep in de financiële problemen. Ze mogen tijdelijk bij de buurvrouw wonen, maar na de zoveelste ruzie vertrekt haar moeder. Ze zullen elkaar jaren niet spreken.
‘Geen makkelijk persoon’
Voor Muhutika en haar zoontje begint een jarenlange zwerftocht langs opvangcentra, vrienden en haar zus. Maar nergens blijft ze lang. ‘Laten we zeggen dat ik in die tijd geen makkelijk persoon was om mee te leven.’ Ze woont bij een oom en tante van haar toenmalige vriend als ze zwanger raakt van haar dochter Jessamine. Als de relatie na zes maanden zwangerschap stukloopt, staat ze weer op straat. Hulpverleners zien dat de nood hoog is en regelen een plek in een
opvangcentrum voor jonge moeders. Een tijd later krijgt ze een eigen woning in Rotterdam toegewezen, waar ze nu alweer 3,5 jaar woont.
‘Niet de gevangenis in’ Inmiddels is haar leven rustiger. De kinderen, nu tien en zes, gaan naar school en Muhutika volgt een opleiding tot bedrijfsadministrateur om uiteindelijk haar droom waar te kunnen maken: een eigen horecaonderneming. Een druk leven, maar de maandagavond is heilig: dan voetbalt ze samen met een aantal meiden uit de vrouwenopvang van het Leger des Heils in Rotterdam. Ze speelde vorig jaar zelfs in het nationale dames voetbalteam voor de Homeless World Cup.
Haar kinderen zijn haar redding. ‘Ik dacht altijd: ik moet geen gekke dingen doen, ik kan niet de gevangenis in, waar moeten m’n kinderen dan heen? Ik weet niet waar ik terecht was gekomen als ik die verantwoordelijkheid niet had gehad. In de goot misschien.’
KANS NR.3 oktober 2016 4 Eenzaamheid te lijf in Helmond. ‘Ik moest er echt aan wennen: mensen vonden me aardig.’
10
Het Leger helpt, ook de scholen in de Democratische Republiek Congo.
12 Bijzondere hulp in Vogelwaarde, Zeeuws
Vlaanderen: ‘Als het leven een onmogelijke opdracht lijkt, wat doe je dan?’
20
Roma in Nederland: integratie blijft lastig, het Leger vestigt de hoop op de kinderen.
24
Weerzien: Henk Loohuis uit Maastricht. ‘Een vrouw? Ik moet er niet aan denken!’
28
Geu’s leven was rimpelloos, op die ene dip na. ‘Ik tel mijn zegeningen, de rest heb ik te accepteren.’
EENZAAMHEID
Het Leger des Heils zetelt sinds kort ook in Helmond. In minder dan een half jaar verrees in de wijk Brouwhuis een ontmoetingsplek en winkel. Opgezet met nauwelijks meer dan een appel en een ei; pionieren anno 2016. Op 1 oktober opende de tweedehandskledingwinkel officieel de deuren.
Drie portretten van Helmondse vrijwilligers en cliënten.
Mariëlle is blij dat ze breit
Mariëlle van Riet (30) werkt iedere dag van 8.00 uur tot 12.00 uur bij de sociale werkplaats In Helmond. Ze zet er autostoeltjes in elkaar. ‘Ze mogen pas de doos in als ik alles heb gecheckt. Dat kan ik goed: ik doe het al 12,5 jaar.’ Vroeger lag er na die ochtend een lange middag die gevuld moest worden. En dat vond ze af en toe best lastig. ‘Beetje puzzelen, televisie kijken, soms ergens heen fietsen, maar ik verveelde me ook vaak. Ik woon bij m’n oma en die had meestal het hele huis al schoongemaakt, dus dat hoefde ik ook niet meer te doen.’
Maar door de komst van het Leger bij haar om de hoek, verveelt ze zich op dinsdagmiddag in ieder geval niet meer. Dan komt ze naar Perron 3 voor het project “Blij dat ik brei”. ‘We maken nu een mof voor demente bejaarden, zodat hun handen warm blijven. Ik heb m’n oma deze keer ook meegesleept. Ze heeft last van d’r handen, dus breien gaat lastig, maar ze drinkt een bakje koffie en praat gezellig mee. Zo hebben we allebei een leuke middag.’
Ze krijgt ook stijladvies van Bertina van de kledingwinkel. ‘Ik verdien weinig, dus kan niet veel kleding kopen, maar ik zie er wel graag leuk uit. Ik heb een broek gekocht, een shirt en twee truitjes. Oma kocht een rok. Samen zien we er prachtig uit.’
Honderd gulden, een vlag en een treinkaartje (enkele reis), daarmee werden heilssoldaten in de beginjaren van het Leger des Heils op pad gestuurd. Om een vestiging te stichten in een nog ‘onontgonnen’ gebied. Eigenlijk is dat nog steeds het uitgangspunt van het korps, het kerkelijk deel van het Leger, als het ergens een nieuwe start maakt. Zoals in Helmond. ‘Al heb ik die vlag nog steeds niet gekregen’, lacht kwartiermaker Erik Bakker.
Er was maandenlang niks. Niet eens een gebouw. Maar op 1 juni kregen envoy Erik Bakker en luitenant Sandra Wiersma de sleutel van de leegstaande bibliotheek, vlakbij station Brouwhuis. Van buiten een wat treurig ogend, jaren tachtig-gebouw met veel wit kunststof, van binnen een hoge en lichte ruimte, die opgewekt en gastvrij aanvoelt. In een paar maanden tijd stampten ze deze ‘plek van hoop’, zoals ze het zelf noemen, uit de grond. Nu weten al zo’n 45 vrijwilligers en hulpzoekers (vaak lopen die twee groepen in elkaar over) frequent de weg naar Perron 3 te vinden. ‘Ik heb nooit gedacht dat het ons niet zou lukken’, vertelt Sandra. ‘Op de één of andere manier kwamen steeds de juiste mensen op het juiste moment langs.’
Overgave
Zoals Bertina Scheffer (45). Bettina had jarenlang een succesvolle kinderkledingwinkel in Tiel, maar gooide haar leven drastisch om na een zwaar ziekbed (zie ook haar portret op pagina 8). Ze melde zich in maart als vrijwilliger bij het Leger des Heils en stortte zich met overgave op de kledingafdeling. Nu heeft Perron 3 op de eerste verdieping ongetwijfeld de mooiste tweedehands kledingwinkel van het Leger des Heils. O.k., de prachtige 50|50 Stores niet meegerekend. Maar deze winkel doet daar bijkans niet voor onder.
De eerste honderden klanten hebben zich al gemeld sinds de officieuze opening begin augustus.
Allemaal de verdienste van Bertina, benadrukt Erik. Bettina’s energie rolt langs de kledingrekken. ‘Kijk, er kwam vanochtend nog een origineel paar schoenen van Calvin Klein binnen.’ Lachend: ‘Ik hang niet zomaar alles op hier hoor!’
Stil leed
De pionierende heilssoldaten van het Leger hadden hun oog laten vallen op Helmond. Meer specifiek op de wijk Brouwhuis. Niet eens de slechtste buurt van Helmond, maar wel een wijk met veel stil leed, verborgen achter de voordeur. Erik: ‘We richten ons hier niet zozeer op dak- en thuislozen, maar vooral op de “gewone” buurtbewoner.’ Je komt in Brouwhuis relatief veel eenzaamheid en financiële problemen tegen. Sandra: ‘Een paar keer per week een uurtje bij ons op de koffie kan al helpen een patroon van eenzaamheid te doorbreken.’
Het katholieke zuiden
Erik werkt nog niet zo lang voor het korps, twee jaar geleden werden hij en zijn
‘Een kop koffie kan al helpen een patroon van eenzaamheid te doorbreken’>> Lees verder op pagina 9.
Als vrijwilligster Anke van Alphen (36) het pand van het Leger des Heils binnenstapt, krijgt ze een gevoel dat ze lang niet had: het gevoel weer ergens bij te horen. Hier zijn mensen blij haar te zien. Dat is van onschatbare waarde, net zoals dat andere gevoel: dat ze zelf ook weer iets kan bijdragen. ‘Ik ben niet alleen maar degene die hulp
nodig heeft, ik help zelf ook.’ Langzaam komt ze van het idee af dat de wereld niet op haar zit te wachten. ‘Ik moest er echt aan wennen: mensen die me aardig leken te vinden, ik kon het haast niet geloven.’ Anke zit al vijf jaar thuis nadat ze door psychische klachten volledig is afgekeurd. En door haar lichamelijke klachten is het lastig om zelfstandig de deur uit te
gaan. Geen rijbewijs en fietsen lukt niet meer. Eigenlijk durfde ze het huis ook niet meer uit. ‘Ik werd gewoon mensenschuw. Dat gebeurt blijkbaar als je veel alleen bent. Ik heb wel een hond, maar als ik die uitlaat heb ik altijd muziek op. Dan ben ik toch nog in m’n eigen wereld.’
Ze had nog lang het gevoel dat ze hier alleen maar was om een paar dozen uit te pakken. En dat ze dan wel weer van haar af zouden willen. ‘Wat kon ik verder nou nog doen?’ Maar toen belde Sandra dat ze een taak had voor Anke. Twee vaste middagen in de week. ‘Raar joh: ze hadden me nodig; ik kon het bijna niet geloven.’ Nu is ze onder meer verantwoordelijk voor het sorteren van de tweedehandskleding die binnenkomt bij het Leger. Fijn: want ze werkt wel het liefst achter de schermen.
‘Ze lijken me hier aardig te vinden’
Ooit runde ze een succesvolle winkel voor kinderkleding in Tiel. Ondernemer tot op het bot, wat nou crisis, ze had het helemaal voor elkaar. Het was februari 2011, de volgende dag zou ze haar nieuwe autootje, een witte Mini, gaan ophalen. Maar die dag werd ze zo ziek en kreeg het zo benauwd dat ze op de eerste hulp in het ziekenhuis terecht kwam. Haar hele lijf bleek vol bloedstolsels te zitten, met een infarct en een longembolie als gevolg. Ze overleefde het maar net. Op de intensive care staarde ze naar het plafond. En dacht bij zichzelf: ‘Ik ben er helemaal klaar mee, met al dat uiterlijk vertoon.’
Het lijf van Bertina Scheffer (45) heeft het al 25 jaar zwaar, nog steeds kampt ze met een aantal chronische ziekten. Maar ze is er het type niet naar om stil te zitten. Ze blijft werken, onder andere als (marketing)adviseur voor ondernemers. Ondanks haar lage energieniveau, en in combinatie met de zorg voor haar twee kinderen - nu zestien en elf jaar. ‘Ik heb altijd al mensen geholpen. De brekebeentjes van de samenleving gaan vaak met mij in gesprek.’
Een nieuwe liefde bracht haar naar Helmond, naar de wijk Brouwhuis. Daar zag ze dit voorjaar een advertentie op internet. Het Leger des Heils zocht een vrijwilliger voor een nog op te zetten kledingwinkel, notabene bij haar om de hoek. Bertina nam direct contact op met Erik Bakker, en ging er niet meer weg. ‘Het klantcontact, daar genoot ik zo van toen ik mijn eigen winkel nog had. Dat heb ik hier weer terug. Maar dan zonder alle financiële zorgen.’
Een paar weken geleden kwam er een dakloze man binnen. Haveloos, stinkend, hoofd verlegen scheef, hij durfde haar niet aan te kijken. Bertina stak hem zonder veel omwegen in het nieuw. ‘Hij liep nog net niet juichend de trap af. En zei: “Jij bent de eerste sinds lange tijd die me met respect heeft behandeld.” Tsja, op zo’n moment helpt hij mij ook. Want dan voel ik hoe gelukkig ik hier ben.’
‘De brekebeentjes gaan altijd met mij in gesprek’
vrouw actief bij het Leger. Hij hielp eerst collega’s met pionieren in Venlo. Tot de legerleiding hem vroeg om Helmond te gaan verkennen. Hoe is het opereren in het katholieke zuiden, waar het Leger toch vooral wordt geassocieerd met het christelijke “noorden”? Geen probleem, integendeel, vindt Erik. ‘De combinatie van woord en daad bij het Leger des Heils, dat vind ik zo dankbaar. Daadkracht wordt hier in het zuiden gewaardeerd, ook omdat de katholieke kerk van oudsher gericht was op het verrichten van goede werken.’
Hij noemt zichzelf een ‘vrijgevochten vogel’. De geboren Amsterdammer had jarenlang zijn eigen bedrijf, was uitsmijter, houdt van vechtsporten als K1 en kickboxen. Maar op een dag was het genoeg: dit kon het leven toch niet zijn? Hij ging op z’n 37ste theologie studeren en werd predikant. ‘Natuurlijk word ik in dit werk gedreven door sociale gevoelens. Maar dat kan en wil ik niet los zien van mijn geloof.’
Emotioneel
Als je met Sandra en Erik praat, zou je bijna denken dat het allemaal van zelf ging, dat pionieren. Maar Erik is de eerste
om dat rooskleurige beeld te relativeren. ‘Het is ook wel eens uitputtend. Emotioneel vooral, soms. Als ze eerst als vrijwilliger meedraaien en ze haken vervolgens toch af, dan heb ik een slechte nacht. Ik weet het, dat gebeurt. Maar ik hecht me nu eenmaal erg aan mensen.’
Soepbus en opvang jongeren met psychische problemen
Niet alleen het korps van het Leger des Heils is in Helmond actief, ook de welzijnsorganisatie van het Leger is sinds begin dit jaar gestart in de Brabantse stad.
In januari startte het Leger ook in Helmond met de Soepbus. Bij een aantal Helmondse kerken wordt één keer in de week gratis soep uitgedeeld. De maaltijdendienst is een initiatief van de Helmondse kerken (zowel katholiek als protestants) en het Leger des Heils. Doel is een bijdrage leveren aan het bestrijden van armoede in de stad. Het Leger des Heils is daarnaast sinds dit jaar verantwoordelijk voor twee opvanglocaties in Helmond voor jongvolwassenen met psychiatrische problemen en/of een verstandelijke beperking.
‘Natuurlijk word ik gedreven door sociale gevoelens. Maar dat kan en wil ik niet los zien van mijn geloof.’Envoy Erik Bakker:
OOK MET ONDERWIJS IN DE DEMOCRATISCHE REPUBLIEK CONGO
De Democratische Republiek Congo, het voormalige Zaïre in het hart van het Afrikaanse continent, wordt al decennialang geteisterd door etnische conflicten en burgeroorlogen.
Het Leger des Heils is er al sinds de jaren dertig van de vorige eeuw actief, onder andere op het gebied van onderwijs. Geen overbodige luxe in een land waar nog steeds zo’n zeven miljoen kinderen niet naar school gaan.
Ook het onderwijs van het Leger in de Democratische Republiek Congo steunen? Vul dan de antwoordkaart in het hart van deze Kans in.Analfabetisme groeit
De Democratische Republiek Congo (DRC) scoort zeer laag op de zogeheten Human Development Index van de Verenigde Naties. Meer dan een derde van de bevolking is analfabeet. Tijdens de opeenvolgende (burger)oorlogen zijn de meeste kinderen van school gehaald en is het analfabetisme toegenomen. Op dit moment gaan meer dan zeven miljoen kinderen tussen de vijf en zeventien jaar niet naar school. Door traditionele opvattingen en gewoonten zijn meisjes vaak slechter af dan jongens.
Nieuwe lesmethode
Met een speciaal, driejarig project wil het Leger des Heils de kwaliteit van het onderwijs op twaalf basisscholen in de DRC verbeteren. Op vier opleidingsinstituten brengen we de docenten van de scholen de methode van het Active Teaching and Learning (ATL) bij. Een onderwijsmethode waarbij docenten actief deelnemen aan het leerproces van hun leerlingen, bijvoorbeeld met behulp van digitale video-opnamen en -analyses. Kinderen toetsen elkaar onderling.
Aantoonbaar betere resultaten
Te weinig leraren
Kinderen in de DRC van goed onderwijs voorzien blijft een uitdaging. Er is een tekort aan opleidingsinstituten en gekwalificeerde docenten. Het Leger des Heils is sinds 1934 actief in de DRC en runt er nu 257 basisscholen, 181 middelbare scholen en één universiteit.
Met de ATL-methode worden aantoonbaar betere leerresultaten geboekt. Het Leger des Heils werkt voor het project samen met de Stichting Edukans, de Universiteit van Amsterdam en twee Nederlands-Congolese partners. Ook het ministerie van Onderwijs van de DRC ondersteunt de implementatie van de ATL-methode.
De speciale aanpak
van Hoeve la Salette
Akker en rode bietjes maken straks plaats voor klimmuur en stormwand. Hoeve la Salette biedt onderdak en dagbesteding aan cliënten die beschermd wonen. Steeds meer van hen hebben een justitiële achtergrond. Dat vraagt om een nieuwe aanpak. Binnenkort hoopt het Leger des Heils er zijn eerste outdoorcentrum te starten.
Hoeve la Salette
Hoeve la Salette is een beschermde woonvoorziening (42 bewoners) met in de naastgelegen loodsen een werkervaringsplaats voor deelnemers aan een re-integratietraject of dagbesteding. Het pand biedt onder andere ruimte aan een budgetstore (www.kringlooplasalette.nl), een afdeling groenvoorziening, een meubelmakerij en een sportruimte.
Een hekel aan de wekker heeft Leon niet. Elke ochtend als om 7.15 uur de zoemtoon klinkt, denkt hij: Lekker, opstaan! ‘Dat heb jij zeker niet?!’, glundert hij. Leon is een doener, geen prater. Dat hij nu zo makkelijk zijn verhaal doet, dankt hij aan zijn werkcoach op Hoeve la Salette. Twee jaar geleden liep hij voor het eerst het erf van het werkervaringscentrumop. Net afgekickt, een gevangenisstraf achter de rug en bezig met een schuldsanering. ‘Ik liet altijd over me heen lopen, kon mijn ellende niet kwijt. Zelfs voor mijn moeder verzweeg ik alles. Tot het mis ging.’
Leon moest opnieuw leren wat eerlijkheid betekent. Door open te zijn. Als de stekker van een schuurmachine doorbrandt, helpt het niet het apparaat te verstoppen en net te doen alsof er niets gebeurd is. Zijn werkbegeleider zei: ‘Leon, dat maken we samen.’ Dat werkte. ‘Hier noemen ze mijn naam, ik beteken iets. Ik kijk positiever aan tegen de dag die voor me ligt.’
Koffiemomentjes
Het landgoed ligt aan de rand van het dorpje Vogelwaarde (2100 inwoners), in Zeeuws-Vlaanderen, vlakbij België. Buiten schuurt de pony zijn huid tegen de paal van de prikkeldraadomheining, binnen ruikt het naar vers gezaagd hout en natte verf. Hier wordt geleerd en gewerkt, benadrukt Delano Klein Entink, projectmanager 50|50 workcenter Zeeland. Kort geleden zag deze ruimte er heel anders uit. In het midden een tafel voor de koffiemomentjes, eromheen “voor elk wat wils” - een plek waar de groep bewoners van de beschermde woonvorm voor dagbesteding kwam.
Maar de bewonersgroep verandert. Inmiddels telt de hoeve veertien bedden voor ex-gedetineerden. De samenstelling veranderde, het programma verandert mee. Nu is het een werkervaringscentrum waar bewoners van de woonvoorziening komen, maar ook mensen die via reclassering of de gemeente met een re-integratietraject beginnen. HZB’en
is er niet meer bij, vertelt Delano. Hou Ze Bezig. ‘Juist zingeving is een van de grote kwesties in het leven van mensen die hier een programma volgen. Waar haal je voldoening uit?, dat is een vraag die diep gaat. Weten zij veel, jarenlang stonden onze deelnemers ver weg van dat wat maatschappelijk aanvaardbaar is.’ Deelnemers, Delano articuleert het woord met nadruk. ‘Hier neem je deel aan een arbeidsproces. We proberen hun gedrag te veranderen met werk en sport.’
Echte Tonka
Maarten haalt z’n schouders op. Wat hij tot nu toe leerde?, was de vraag. Hij vernauwt z’n ogen, denkt na, en klinkt ineens stellig. ‘Ik heb zes jaar bajes overleefd. Als je dat kunt, hoef je niet meer zoveel bij te leren.’ Zeven jaar geleden werd Maarten
' Als ik merk dat er iemand naar me luistert, is dat eigenlijk al genoeg'’
veroordeeld voor een overval, zware bedreiging en mishandeling. Toen hij vorig jaar vrij kwam, kreeg hij een kamer toegewezen in woongroep 3 in Vogelwaarde. De regels, behandelplannen, begeleiding, soms beknelt het hem, zegt hij eerlijk. ‘Ik kan er niet zo goed tegen als iemand zich boven me stelt, dan word ik fel.’ Maar de sfeer op het werkcentrum heeft een snaar in hem geraakt. Waardering, relativering, rust. ‘De aandacht van de werkcoaches prikkelt me. Ze zetten me aan het denken. Ik wil graag verder met mijn leven en de manier waarop ze me hier uitdagen, werkt.’
Maarten groeide op met weinig liefde, als kind werd hij geestelijk en lichamelijk mishandeld door zijn moeder en stiefvader. Laatst vroeg werkbegeleider Monique Cevaal hem of hij even wilde
Dat andere leger
Zeventien jaar lang werkte Delano Klein Entink als opleider en trainer bij “dat andere leger”, Defensie, voordat hij in dienst kwam van het Leger des Heils. ‘Het kost menselijk vermogen om je staande te houden in een onvoorspelbare, ingewikkelde omgeving. Voor de militair zijn dat verschillende conflictsituaties, voor onze deelnemers is dat de strijd in het “gewone” leven. Dat vraagt nogal wat. Dat moet je trainen, mentaal en fysiek.’ Izzy Gün en Ronald Schuurbiers verdienden ook hun sporen bij Defensie. Monique Cevaal werkt nu sinds twaalf jaar bij het Leger des Heils.
helpen een paar dozen uit te pakken. Kinderspeelgoed, bezorgd door een gulle gever en bedoeld voor de Kringloopwinkel. ‘We stonden te rommelen toen het ineens stil werd naast me. Maarten hield een autootje in zijn hand. “Kijk, een echte Tonka. Ik heb nooit eigen autootjes gehad.” Dat raakte me, dat zei ik en zo rolden we in een gesprek.’
Ze praatten erover door, bevestigt Maarten. Waarover het ging, weet hij niet meer. Doet er ook niet toe. ‘Als ik merk dat iemand naar me luistert, is dat eigenlijk al genoeg.’ Zo leerde hij: niet met alle mensen hoef je een vertrouwelijke band op te bouwen. Met sommigen beperk je je tot feiten, bij anderen mag je je laten gaan. En: ‘Verantwoordelijkheid nemen gaat steeds beter.’
Cocker spaniel
Jarenlang hoorde Hoeve la Salette bij de plaatselijke parochie. De pater uit Vogelwaarde stelde zijn huis open voor dronkaards of mensen met een verstandelijke beperking. Toen het Leger des Heils eind jaren ’90 het onderkomen overnam, bleef het een woonvorm voor die doelgroepen. Niks mis mee, vindt de man die op de Bossestraat zijn cocker spaniel aan de riem houdt. Maar er is sindsdien wel wat veranderd. Nu het Leger des Heils ook mensen met een justitieel verleden huisvest op de hoeve, is de angst onder sommige Vogelwaarders gegroeid. Zelf heeft hij geen nare ervaringen opgedaan. ‘En ik vind ook dat je daar niet lelijk over moet praten. Maar in een kleine gemeenschap val je al gauw op als je anders bent of denkt.’
Mentale vorming door fysieke uitdagingen
Een hindernisbaan met klimtoren. Een terrein als leerwerk-plek voor bedrijven die hun personeel willen scholen. De ideeën om een outdoorcentrum aan te leggen op het veld achter Hoeve la Salette zijn nog jong, maar daardoor niet minder ambitieus. De financiering is de grote uitdaging. Werkbegeleider Ronald Schuurbiers buigt zich over de verdere uitwerking van de bouwplannen. ‘Door mensen fysiek uit te dagen, kun je hen mentaal vormen. Daardoor verander je gedrag.’ Dat geldt voor de deelnemers aan de werkervaringstrajecten zelf. Maar het outdoorprogramma kan ook breed-maatschappelijk worden ingezet, voor allerlei vormen van teambuilding. Denk aan overheidsdiensten en bedrijfsleven. Ronald: ‘Onze deelnemers krijgen in dat programma een belangrijke rol in het faciliteren van de activiteiten. Ze serveren koffie, verzorgen de lunch, onderhouden de douches en toiletten, zorgen dat de attributen klaarliggen. Samenwerken, zorgen voor een sfeer waarin gasten zich welkom voelen, ook dat is onderdeel van het traject dat hen moet leren terug te keren in het arbeidsproces.’
U kunt dit project steunen. Zie de antwoordkaart in het hart van deze Kans.
Ronald Schuurbiers
Monique Cevaal
Delano Klein Entink
Izzy Gün
Wildplassers
Toegegeven, de laatste negen maanden heeft hij geen incidenten meer meegemaakt, vertelt de eigenaar van supermarkt Attent. Maar dat was wel eens anders. Diefstal van blikjes bier, opstootjes, wildplassers die hij betrapte in het hoekje bij zijn winkel. ‘Dat went niet’, vindt hij. Dorpelingen hebben daar last van, ze klagen erover aan de kassa in zijn winkel. ‘Ik ben altijd alert.’
Even verderop, aan de bar bij café ’t Karrewiel, is de hoeve ook geregeld het gesprek van de dag. Om meldingen van ongeregeldheden in zijn dorp makkelijker
te maken, richtte uitbater Marc van Calster dit voorjaar Meldpunt Veilig Vogelwaarde op. Hij maakte een aantal keren een stevige ruzie mee in zijn kroeg, waarbij bewoners van Hoeve la Salette betrokken waren. Om die reden zijn sommigen niet meer welkom.
Bokszak
Delano gaat al een tijd lang het gesprek aan met de middenstand van Vogelwaarde en dat werpt volgens hem zijn vruchten af. Speciaal voor incidentmeldingen waarbij deelnemers betrokken zijn, schafte de hoeve een “meldingstelefoon” aan. Toch blijft het contact een thema, beaamt hij. ‘Vertrouwen kost tijd.’
Niet iedereen doorziet bovendien de bedoelingen achter het programma. Hij wijst op de bokshandschoenen die in de sportruimte hangen. ‘Hoe kun je zulke gasten nou vechtsporten aanleren?!’, vragen geïnteresseerden geregeld. Boksen is een vorm van agressieregulatie, legt Delano uit, een belangrijk onderdeel van het trainingsprogramma dat zijn collega Izzy Gün als sportinstructeur aan de deelnemers geeft. ‘Deze jongens komen van de straat, ze hebben zich daar moeten redden. Hier leren we hen grenzen aan te geven en te herkennen, respect te hebben voor elkaar. Samenwerken, initiatief nemen, communiceren; dat soort dingen leren onze deelnemers met sport.’
Onmogelijke opdracht
Hij moet denken aan die andere sportles van nog niet zo lang geleden. De opdracht luidde: tien keer opdrukken, tien sit-ups, een rondje rennen om de boerderij en dan weer opdrukken. Acht keer achter elkaar. ‘Go!’ Een aantal deelnemers kwam meteen in opstand. ‘Belachelijk! Lukt nooit. Doe het zelf!’ Een van de mannen ging languit in het gras liggen met de woorden: ‘Ik begin er niet eens aan.’ Een ander startte met drie keer opdrukken en wandelde op z’n gemak om het gebouw. Na een minuut of tien riep hij de groep bij elkaar. Izzy keek de deelnemers indringend in de ogen en stelde alleen maar de vraag: ‘Als jouw leven een onmogelijke opdracht lijkt, hoe ga je daar dan mee om?’
' Deze jongens komen van de straat, ze hebben leren vechten zonder regels'’Meer informatie over 50|50 wood op www.5050-workcenter.nl.
