Strijdkreet 6

Magazine van het Leger des Heils Jaargang 130 nr. 6

Geen leven zonder water

redactie

nr. 6

Hoofdredactie Menno de Boer

Eindredactie

Suzanne Janse

Redactie | redactie@legerdesheils.nl Willemijn de Jong Nathan Sudmeier Bertina Kramer

Vormgeving

Nathan Sudmeier

Traffic

Arnoud van Roosmalen Marko Mellema

Cover

Bertina Kramer

reageren & abonnementen LEGER DES HEILS T.A.V. REDACTIE POSTBUS 3006, 1300 EH, ALMERE Redactie | redactie@legerdesheils.nl Abonnement | www.legerdesheils.nl

druk

Senefelder Misset BV Mercuriusstraat 35 7006 RK Doetinchem

strijdkreet

MAGAZINE VAN HET LEGER DES HEILS Stichter | William Booth Internationaal leider | Generaal André Cox Leider Nederland | Commissioner Hans van Vliet www.legerdesheils.nl | info@legerdesheils.nl © Leger des Heils 2017 Het Leger des Heils is een internationale beweging en behoort tot de universele christelijke kerk. Zijn boodschap is gebaseerd op de Bijbel. Zijn dienstverlening wordt gestimuleerd door de liefde tot God. Zijn opdracht is het Evangelie van Jezus Christus te prediken en in Zijn naam menselijke nood te lenigen zonder enige vorm van discriminatie.

4 Drieluik: Werken met water 12 IJsjestijd 16 ‘De IJssel doet me denken aan de Tigris’ 18 ‘Meester, we vergaan!’

20 50|50 Clean 22 Beeldend water

Je kunt wekenlang zonder voedsel, maar slechts drie dagen zonder water.

Alles wat leeft, is van vocht afhankelijk.

Zonder water is er niets. Andersom geldt het ook: water geeft leven. Kijk maar naar dorre planten na een fikse regenbui.

Niet voor niets staat de Bijbel vol met verwijzingen naar bronnen en rivieren.

Jezus zelf zegt: ‘Wie het water drinkt dat Ik hem geef, zal nooit meer dorst hebben. Het water dat Ik geef, zal in hem een bron worden waaruit water opwelt dat eeuwig leven geeft.’ In deze Strijdkreet spreken we drie mensen die dagelijks op of met water werken. We laten je zien hoe mooi het kan zijn en hoeveel we eraan te danken hebben.

Oh, en we delen graag onze favoriete ijsjesrecepten met jou!

4 | strijdkreet

Werken met water Tekst: Willemijn de Jong Beeld: Bertina Kramer

Schoon water geeft ons voedsel en redt levens. Zeker in ons land dat onder zeeniveau ligt, is (het beheren van) water heel belangrijk. Daarom hebben veel mensen er hun werk van gemaakt.

In dit drieluik spreken we een visser, iemand van de rioolzuivering en een brandweervrouw. Hoe geeft water hen leven?

strijdkreet | 5

Uit het riool Dat ons toiletwater even later weer schoon in de sloot staat, is voor Dirk van Oosterom (39) geen vanzelfsprekendheid. Hij werkt als zuiveringstechnicus bij de rioolwaterzuiveringsinstallatie in Woerden.

Daar zorgt hij ervoor dat al het water in de omgeving dat het riool in wordt gepompt, even later zonder vervuilende stoffen de Rijn in stroomt.

“Ik vind het fijn om zowel buiten als binnen te werken. Daarom loop ik veel heen en weer tussen de grote ronde tanks op het terrein en de computer die alle standen bijhoudt. Als ik wegga, moet ik wel verplicht mijn handen wassen. Want doordat wij het water uit het riool zuiveren, komen we in contact met giftige stoffen. Het is een complex proces, dat zuiveren. Maar ik vind het prachtig dat ik met dit werk bijdraag aan het milieu.”

Viezigheid Het grote gebied vol baden, cilinders en tanks heeft een logische volgorde, waar het water doorheen reist. In het eerste station wordt het grote vuil uit het water gezeefd. “Hier vinden we tampons, maandverbandjes, doekjes, maar soms ook een portemonnee die door een zakkenroller leeg in de put is gegooid. We zeven dit vuil uit het water, maar als er iets blijft hangen in de zeef en ik wil dat eruit halen, spat de viezigheid nog weleens op mijn trui.

6 | strijdkreet

Het is echt belangrijk dat mensen zo weinig mogelijk rommel in het riool gooien.”

Primair slib “In de verschillende tanks wordt in verschillende stadia vuil en vervuilende stoffen uit het water gehaald. Na het vuil moet ook het zand uit het water worden gehaald. Dat gebeurt met een soort schraper. Tussen de richels van de schraper groeien soms tomatenplantjes of zelfs wiet. Het vuil, meestal ontlasting, dat we uit het water halen noemen we primair slib.”

Giftig In een grote koepeltank stinkt het verschrikkelijk.

“Deze ‘rotte-eierenlucht’ is giftig. Je mag hier niet te veel van inademen. De stank wordt veroorzaakt door waterstofsulfide. Dat wordt in deze tank opgegeten door bacteriën, die het omzetten in stikstof.” In een andere tank zit ook heel bruin water, maar dat is

juist niet vies, volgens Dirk. “Die bruine vlokken die je ziet zijn andere bacteriën. Deze bacteriën halen de giftige stoffen uit het water. Verderop, in de nabezinktanks, zakken die vlokken weer naar de bodem. Vervolgens worden ze terug de zuivering in gepompt. De bacteriën die dan nog overblijven, worden uit het systeem gehaald door middel van een bandfilter. Het water wat uiteindelijk de Rijn instroomt, is prima water om in te zwemmen.”

Zuinig “Het zuiveren van water kost veel geld. Ik vind het belangrijk dat mensen begrijpen hoe ingewikkeld het is om water weer schoon te maken. De Bijbel zegt dat we zuinig om moeten gaan met onze aarde.

Spoel dus vooral niet zomaar alles door de wc. Het is prachtig dat we in Nederland zo’n rioolsysteem hebben. Nadat het water jouw huis uit is, gebeurt er nog van alles om ervoor te zorgen dat de sloot achter je huis niet gaat stinken of volgroeit met algen.” strijdkreet | 7

Op de zee Hij is bijna de hele week op de Noordzee te vinden.

Lubbert Jacob Kramer (22) vangt van zondagnacht tot vrijdagavond scholvis op de kotter van zijn ooms.

Niet verrassend voor een Urker jongen om in de visserij te werken; Lubbert houdt van het leven op het open water.

8 | strijdkreet

“Mijn vader heeft dertig jaar lang op zee gewerkt. Ik ging als klein jongetje al mee in de zomervakantie – prachtig vond ik dat. Ik houd van op het water zijn.

Ik heb veel last van allergieën, en daar merk ik op zee niks van. Ik ben echt liever op een schip dan aan wal. Daarbij is de visserij echt een mannelijk beroep, het is niks voor mij op de hele dag op een kantoor te zitten. Ik werk liever met mijn handen.

Het onberekenbare van de zee, dat het elke keer weer een verrassing is hoeveel we uit het water halen, zorgt ervoor dat het me nooit verveelt. Vissen is avontuurlijk. Elke keer als het net uit het water komt, is het spannend hoeveel schol erin zit. Hoe meer je vangt, hoe meer je verdient. Dat zorgt ervoor dat je het elke keer zo goed mogelijk wilt doen. Onze bijvangst is tarbot, een andere vissoort. Maar we vissen gericht op schol, dat is een heel lekkere vis.”

Watervrees “Ik ben niet bang voor het water. Als klein jongetje ben ik eens bijna verdronken in het IJsselmeer. We waren aan het varen met ons gezin, toen ik overboord sloeg. Mijn vader sprong me meteen achterna, maar de stroming was heel sterk. Gelukkig kwam er een andere bootje langs. Als dat er niet was geweest, was ik er ook niet meer geweest. Je kunt zeggen dat dat een wonder is, maar het heeft me nooit watervrees gegeven. De week daarna had ik mijn zwemdiploma op zak.”

Ritme “Het leven op de kotter heeft een heel ander ritme dan aan wal. We trekken vier uur lang met het net

uit en halen dan twee uur de vis binnen. Je moet de vis meteen bewerken, daar ben je gedurende die twee uur meestal wel mee bezig. Tussendoor slaap je. Dat ritme gaat dag en nacht door. Ik slaap dus nooit acht uur achter elkaar door. Ik werk inmiddels drie jaar op de kotter. Maandagochtend 00.00 uur, als de zondag voorbij is, varen we uit. We beginnen dan met een gebed voor de week. We bidden dat we bewaard mogen worden voor de gevaren van de zee, maar ook dat we goed mogen vangen. Op Urk werken veel mensen in de visserij, dus de dominee haalt dat geregeld aan in de preek. De naam van onze kotter is Eben Haëzer – dat betekent ‘tot hiertoe heeft de Here ons geholpen’. Veel mensen op Urk zijn christelijk, ik ook, dus bidden voor je werk is hier heel normaal. Maar het is niet zo dat ik bij elke vis die ik vang bewust bedenk dat ik dat aan God heb te danken.”

Afhankelijk “Het is ook heel grillig hoe goed we vangen. De ene week vang je bijna niks, de andere week is er overvloed. Dat ligt vooral aan de wind. Dat het werk zo afhankelijk is van het weer, maakt je misschien wel bewuster van het feit dat je als mens de natuur niet naar je hand kunt zetten. Er is een verhaal op Urk van een man met een klein houten scheepje.

Deze oude Urker kwam terug van zee met één klein visje. Mensen lachten hem uit om zijn kleine vangst, maar hij zei: zelfs dit ene visje heb ik niet verdiend.

Het is dan ergens wel vanzelfsprekend geworden, het vissen, maar we geloven ook dat de vangst ons wordt gegeven.” strijdkreet | 9

Met de spuit Haar ogen gaan stralen als ze praat over water en vuur. Elise Bakker (39) werkt bij de brandweer van Soesterberg. Als de pieper afgaat, is ze binnen vijf minuten paraat op de kazerne. Met haar collega’s heeft ze 3000 liter water in de tankauto tot haar beschikking om een mens of dier in nood te redden.

“Minder dan de helft van de meldingen die we krijgen, heeft daadwerkelijk met vuur te maken. De brandweer wordt ook ingeschakeld als er iemand bekneld zit, als er water moet worden weggepompt, als er wateroverlast is. Maar ook het doorzagen van een boom na een storm, het verlenen van eerste hulp of iemand uit een auto bevrijden na een ongeluk hoort bij onze taken. Als de pieper afgaat ben ik meteen heel helder. Ik weet precies wat ik moet doen. Je bent altijd in een tweetal aan het werk en je laat je maatje nooit in de steek. Dus dat beeld van een brandweerman die zonder zuurstoftank een kindje uit de vlammen draagt, is heel onrealistisch.”

Manschappen “Natuurlijk hoop je wel dat je levens kunt redden.

Je krijgt een tweejarige opleiding om manschap te worden, zoals wij dat noemen. Dan ben je een brandweerman of -vrouw die onder een bevelhebber valt. De chauffeur van de tankwagen is ook een brandweerman, maar die bedient altijd de pomp en weet waar alle gereedschappen in de wagen liggen.

De rest van het team is in tweetallen bezig. Als we naar een melding zijn, is niemand overbodig. We werken echt zo hard als we kunnen.”

Barbecue “Ik ben gevraagd door mijn buurman die ook bij de brandweer zit. Hij wist dat ik een stoer meisje ben, dat vroeger al liever in bomen klom dan een 10 | strijdkreet

prinsessenjurk aanhad. Toen mijn jongste zoon bijna vier was, maakte ik de stap. Meestal worden we opgeroepen voor een schoorsteenbrand, of een bosbrandje door bijvoorbeeld een omgevallen barbecue. Je zou het niet denken als je deze tankwagen vol met alle apparatuur ziet, maar er zit ook nog 3000 liter water in. Met een zwarte hogedrukspuit ben je 125 liter per minuut kwijt. Met zo’n grote rode slang gaat het dubbel zo snel. Maar alsnog ben je gauw genoeg door je watervoorraad heen. Daarom zoeken we altijd naar waterbronnen in de buurt als we moeten blussen.”

Helpen “Vuur is schoon en droog. Pas als je er water op gooit, wordt het ontzettend heet. Je maakt dan eigenlijk stoom. Dat is wel pittig hoor, om daar dichtbij te staan.

Gevaarlijke stoffen blussen we meestal met schuim.

Als uit de melding blijkt dat we hoog in een gebouw moeten zijn, komt er een hoogwerker bij. Ik vind het heel mooi om op zoveel verschillende manier mensen te kunnen helpen in benarde situaties. Zo’n pak ziet er misschien stoer uit, maar ook als ik in een restaurant zit en een kind valt een gat in zijn hoofd, dan weet ik wat ik moet doen: een brandweerman of -vrouw is volledig bevoegd voor reanimatie of AED. De meeste brandweer is vrijwillig, dus ik kan het aanraden voor alle mensen die helder blijven tijdens stressvolle situaties om zich aan te sluiten. En zeker moeders zijn daar goed in getraind, merk ik.”

Woon of werk je in de buurt van Soesterberg en ben je benieuwd naar de brandweer? Op vrubrandweer.nl kun je meer informatie vinden. strijdkreet | 11

IJsjestijd Juicy

Ombré

Ingrediënten: • ananas • honing • kiwi

Ingrediënten: • griekse yoghurt • zakje vanillesuiker • bevroren frambozen • abrikoos • rode aanmaaklimonade

Pureer de ananas met de kiwi (bewaar een schijfje!) en wat honing. Doe het schijfje kiwi in de vorm en schenk daarop het gepureerde mengel. Laat de vorm minimaal twaalf uur in de vriezer staan voordat je het ijsje serveert.

12 | strijdkreet

Meng de yoghurt met de vanillesuiker. Pureer het fruit.

Voeg een scheutje water toe aan de limonade en schenk een beetje in de ijsvorm. Zet de vorm een uur in de vriezer en voeg nu een laag toe van yoghurt en fruit. Zet opnieuw een uur in de vriezer. Ga zo door tot de vorm vol is. Laat de vorm minimaal twaalf uur in de vriezer staan voordat je het ijsje serveert.

Pinkpop Ingrediënten: • kiwi • bramen • frambozen • mango Snijd de kiwi in schijfjes en door de helft. Snijd de mango in schijven en stukjes. Snijd de bramen en frambozen door de helft. Meng koud water met wat citroensap en vanillesuiker.

Doe het fruit in het vormpje en zorg dat het zoveel mogelijk plat tegen de zijkant ligt. Voeg het watermengsel toe. Laat de vorm minimaal twaalf uur in de vriezer staan voordat je het ijsje serveert.

strijdkreet | 13

“De oorlogen in Irak vinden hun oorsprong onder meer in water of het gebrek daaraan�

Tekst: Rinke Verkerk Beeld: Hollandse Hoogte

14 | strijdkreet

Ghada Sukkar groeide op in Bagdad, Irak, waar ze een opleiding volgde tot civiel ingenieur, gespecialiseerd in watertechnologie en -management. De machtige rivieren de Eufraat en de Tigris maakten het Irak van haar kindertijd groen en overvloedig, zoals het paradijs, dat daar ooit was. Nu zijn diezelfde rivieren droog en vies geworden. “Dus is er geen leven meer.”

“Wist je dat het zuiden van Irak de plek van het Bijbelse paradijs is? De hof van Eden? Het zuiden is het moerasgebied. Daar stroomden de rivieren in het hoogseizoen zo wild dat ze buiten hun oevers traden en het hele gebied overstroomde. Dat is waar de Tigris zijn naam vandaan heeft: zo wild als de tijger. En het is er hemels! Er leefden dieren en planten die je nergens anders kon vinden. En het was er hemels!

Een beetje zoals de IJssel Tot mijn zeventiende kende ik de rivieren alleen vanuit mijn stad, Baghdad. De Tigris heeft altijd door Bagdad gestroomd. Een beetje zoals de IJssel door de Hanzesteden, maar dan veel mooier. Hij maakte de droge stad iedere droge zomer groen, zelfs onze tuinen met sinaasappelbomen, en je had er uitgaansplaatsen. Parken, clubs, restaurants, waar ik zat op warme dagen en waar ik genoot van muziek, dans en lekker eten. Lichtjes dansten op de rivier. Het was een heel lichte stad, Bagdad.

De rivieren maakten ons vruchtbaar en rijk. Zo rijk dat water in heel Irak gratis werd verstrekt.

Aan mensen, aan de industrie. Want onze rivieren waren machtig! En er was genoeg! Dankzij de vruchtbaarheid van het Noord-Iraakse land liepen de bergen vol met schapen. Van de melk werd kaas gemaakt, volgens recepten van duizenden jaren oud. Er waren bomen met speciale hars

waarvanwe noga maakten met noten. We noemden het ‘van de hemel’. De rivieren hadden Irak tot de oudste agrarische beschaving gemaakt – volgens de verhalen stopte een wijze Irakese man met jagen om te leven van de dertig miljoen dadelpalmen in zijn woud.

De Tigris heeft altijd door Bagdad gestroomd, een beetje zoals de IJssel maar dan veel mooier. Hij maakte alles iedere droge zomer groen en je had er uitgaansplaatsen. Parken, clubs, restaurants, waar ik zat op warme dagen en waar ik genoot van muziek, dans en lekker eten. Lichtjes dansten op de rivier. Het was een heel lichte stad, Bagdad. Maar zoiets als de moerassen had ik nog nooit gezien. De eerste keer dat ik die zag, was met een schoolreisje.

Ik was zeventien en kende de rivieren alleen vanuit de stad. Ik voer over de vlakte in een soort gondel en waar ik maar keek, zag ik bloemen en lotussen.

Het water was zo schoon! Ik kon de bodem zien, hoe diep het ook was, ik zag verschillende vissen zwemmen. Aan de oevers groeiden planten en middenop de meren woonden de moerasmensen.

Ze bouwden eilandjes van riet, met daar bovenop ook een huis van riet. Hun levensstijl bestond al langer dan 3000 jaar. Ik was betoverd.

Bruggen bouwen Dat jaar haalde ik hoge cijfers. Zo hoog, dat ik strijdkreet | 15

zelf mocht kiezen wat ik wilde studeren. Ik koos voor civiele techniek. Dan bouw je huizen en bruggen. Dat is positief voor een land dat volop in ontwikkeling was. Ik kreeg een beurs vanuit Nederland om mijn master in Delft te doen en leerde, naast de ongelooflijke mogelijkheden van deltawerken, ook mijn man kennen. Samen met hem keerde ik terug naar Irak om er te werken.

Op een dag zei ik tegen hem: ‘Ga kijken naar het moeras! Dat is het mooiste wat je ooit in je leven zult zien.’ Dus hij ging kijken. Hij kwam terug en zei: ‘Ik zag niks. Het is allemaal droog.

Droog land, niks, alles is dor.’ Ik besefte toen pas wat Saddam Hoessein gedaan had in de oorlog tegen Iran. Toen iedereen in dienstplicht moest, wilden de moerasmensen niet, omdat hun moeras verbonden was met Iraans moeras. Ze verstopten zich in het moeras om niet tegen hun familie te hoeven vechten. Saddam legde drainages aan om het moeras van een welige verstopplaats tot een dorre ontdekplaats te maken. En nu zijn zaden, planten, mensen en dieren die duizenden jaren zijn doorontwikkeld in hun habitat, tot niks gemaakt.

nu in verval geraakt. En de vis die ik vroeger at uit de Tigris, durf ik niet langer te eten. Want het water dat vroeger het vuil goed verdunde is weg, maar het vuil niet. De oorlogen vinden hun oorsprong onder meer in water - of het gebrek daaraan.

Geen economie zonder water Er was een kaas uit Noord-Irak, volgens een duizend jaar oud recept. De kaas werd gemaakt van schapenmelk en in een geitenleren zak gestopt, die meters onder de grond werd gelegd om te fermenteren. De kaas kreeg een groene korst en smaakte als een mengeling tussen roquefort en geitenkaas. Zalig! In Nederland zou het een klapper zijn. Maar de nieuwe generatie kent de receptuur niet. Zonder water kun je niets. Niets! Het leven zakt in. En de economie ook. Want nu moeten Irakezen hun producten zelf kopen uit het buitenland. En ze hebben niets om te verkopen.

Water is macht In de jaren ’90 legde Turkije stuwdammen aan in onze machtige rivieren. Voordat de Eufraat en de Tigris ons Irak bereikten, stroomden ze door Turkije. Nu sneed Turkije het water de pas af en sloeg het op in een reservoir. Ik zag het waterpeil van de Tigris langs mijn geliefde stad steeds dieper zakken. Water is leven, dat wist Turkije ook. En zo gaven de stuwdammen hun macht. Water kun je ruilen, voor olie bijvoorbeeld. Irak betaalde maar genoeg werd het water niet meer.

Toen de oorlog voortwoedde, trok Saddam alle contracten van buitenlanders in. Ook dat van mijn man. Ikzelf had lang gewerkt aan een waterreinigingsinstallatie, de eerste van Irakese makelij ooit, maar kreeg van ambtenaren geen goedkeuring om te gaan bouwen. Zo’n vijfentwintig jaar geleden verlieten we Irak definitief. Mijn vrienden zeiden: ‘Ga je dit prachtige land verlaten?

Waarom?!’ Ik ben aan de IJssel gaan wonen en ben als beleidsadviseur bij het Waterschap Vallei en Veluwe gaan werken. Daarnaast werkte ik voor Stichting Dorcas, een christelijke hulporganisatie, aan watervoorzieningsprojecten in Afrika en in Irak. Dat is wat ik kan doen, en als het van de grond komt ben ik telkens weer zó blij.

De rivieren die zorgden voor de begroeiing waarvan de schapen in Noord-Irak graasden, voor de bomen waarvan onze noga kwam, zijn droog geworden.

Onze productie werd steeds minder. Zonder schapen geen kaas en geen wol. Zonder bomen geen noga. De oudste agrarische sector ter wereld is

Mijn Irakese vrienden en familieleden zijn inmiddels zelf ook vertrokken. Zelfs als de oorlog stopt, blijft Irak zonder de rivieren een dor, kleurloos land zonder toekomst. Ik werk nog steeds met water, omdat het het bloed der aarde is. Het meest essentiële wat een mens nodig heeft.”

16 | strijdkreet

“De IJssel doet me denken aan de Tigris”

strijdkreet | 17

‘Meester, we vergaan!’

Tekst: Menno de Boer Beeld: Shutterstock

H

et was al avond geworden toen ze het water op gingen. De meester had een kussen gepakt en was achter in de boot gaan liggen slapen. Plotseling sloeg het weer om. De storm stortte zich in alle hevigheid op het kleine bootje, dat dreigde om te slaan. “We vergaan!” riep een van de bemanningsleden.

“Maak de meester wakker!” riep een ander.

“Meester, meester, we vergaan! Kan u dat dan niks schelen?” De meester opende zijn ogen, schudde even zijn hoofd, keek om zich heen en zei bestraffend tegen wind en water: “Hou op!”

En ineens hield het op met waaien, werd het water rustig en waren de inzittenden gered.

Je kunt bovenstaand verhaal lezen in het Bijbelboek Markus (hoofdstuk 4).

18 | strijdkreet

Water is onmisbaar. Het kan levensreddend, maar ook levensbedreigend zijn. Op verschillende plaatsen in de Bijbel zien we water als symbool voor leven. Maar ook als een symbool voor gebeurtenissen die zorgen dat het water ons ‘tot de lippen staat’. Vrijwel dagelijks zien we daar voorbeelden van; mensen die de wanhoop nabij zijn. Gevlucht uit landen of situaties die bedreigend zijn. Mensen die dreigen te verdrinken en redding nodig hebben.

Op het internet kwam ik een gedicht tegen van een onbekende auteur. Hij/zij schrijft onder meer: ‘Zoals ik ben kom ik, mijn ziel als een oude regenjas,

gescheurd, verschoten, vuil.

Zoals ik ben kom ik, Jezus.

Mijn leven is donker, troebel als een vervuild meer, neem mij in Uw hand vergeef mij, genees mij was mij zodat ik schoon en wit als sneeuw verder lopen kan.

Maar ga met mij mee, Jezus dan ben ik niet meer bang.’

De dichter beschrijft hoe het een troep in zijn leven is geworden, maar strekt zich vervolgens uit naar de Enige die redding kan brengen.

David, een dichter en koning uit de Bijbel, schrijft daar ook over: ‘Hij bood hulp van omhoog, greep mij vast en trok mij op uit de woeste wateren, ontrukte mij aan mijn machtige vijand, aan mijn haters, die sterker waren dan ik’ (Bijbelboek Psalmen, hoofdstuk 18). Hij weet dat God degene is die redding biedt: ‘De stem van de HEER boven

de wateren, de God vol majesteit doet de donder rollen, de HEER boven de wijde wateren, de stem van de HEER vol kracht, de stem van de HEER vol glorie’ (Psalm 29).

Rots Ook wij mogen weten dat God er is om ons te redden als er geen uitkomst lijkt te zijn in onze levens. David heeft dat mogen ervaren en zegt: ‘Hij boog zich naar mij toe en hoorde mijn hulpgeroep. Hij beurde mij op uit een kuil vol kolkend water, uit modderig slijk. Hij zette mijn voeten op een rots… Ik ben wel ellendig en arm, maar de Here denkt aan mij. U bent mijn Helper en mijn Bevrijder’ (Psalm 40).

Hij is er, Hij weet het als je geen uitweg meer ziet en biedt een veilig heenkomen. We mogen bij Hem komen en al onze zorgen en verdriet bij Hem brengen. Hij wast de tranen van ons gezicht en biedt een toekomst waarin het woelige water van ons leven geen bedreiging meer is. strijdkreet | 19

Het Leger des Heils helpt mensen reïntegreren door hen werkervaring op te laten doen in onze werkbedrijven. Eén van deze werkbedrijven is 50|50 Clean, waar deelnemers professioneel leren schoonmaken. Hubert en Reza steken elke dag hun handen in het water om het kantoor van het Leger des Heils schoon te houden.

Reza Ghorbanpur (30): “Ik ben eigenlijk designer en kledingmaker, maar mijn diploma’s uit Iran gelden hier niet. Ik moet schulden afbetalen aan de gemeente, dus reïntegreer ik bij 50|50 Clean.

Ik kon ook andere dingen doen, maar met schoonmaken heb ik al ervaring. Ik houd ervan om keihard te werken. Het is fijn als een kantoor fris is!”

20 | strijdkreet

Jubert Henriquez (43): “Ik heb een diploma voor schoonmaken, ik heb ook al heel verschillende locaties gezien. Het Leger des Heils helpt mij met een ambulant begeleider. Toen die begeleider zei dat ik als reïntegratiewerk ook kon schoonmaken bij 50|50 Clean in plaats van koken, twijfelde ik geen moment. Vooral grote vlaktes vind ik mooi om te doen.”

strijdkreet | 21

“Let there be work, bread, water and salt for all�

Nelson Mandela

22 | strijdkreet

Het water stroomt Deze foto’s, die allemaal met water te maken hebben, zijn onderdeel van een filmpje dat je binnenkort kunt bekijken op onze gloednieuwe website.

Deze zomer gaan we volledig online! Nog heel even geduld en dan kun je Strijdkreet lezen waar en wanneer jij dat wilt. Wat jij kunt verwachten: regelmatige updates met mooie verhalen, prachtige foto’s en gloednieuwe filmpjes. We nodigen je van harte uit om te reageren en de artikelen te delen met je vrienden. Vier keer per jaar kun je een selectie van de artikelen bovendien terugvinden in een magazine zoals je nu ook leest.

Nieuwsgierig? Like onze Facebookpagina (facebook.com/ strijdkreet) om op de hoogte te blijven.

Zodra we dan iets nieuws plaatsen of knallend van start gaan, ben jij de eerste die het ziet! strijdkreet | 23

‘Iedereen die dìt water drinkt zal weer dorst krijgen, maar wie het water drinkt dat Ik hem geef, zal nooit meer dorst krijgen. ’ Uit de Bijbel, Johannes 4 vers 13

doen wat we geloven