vrijzinnig antwerps tijdschrift
[ 13 ]
Boudens Jaak Gregoor, dirigent
Bekende vrienden…
Goeiendeig
Luc Boudens (Kortrijk 1960) kondigt zich ter hoogte van Facebook al eens aan met een welgemikte ‘goeiendeig’, steevast omkaderd met woord of beeld dat mijn sensibele humor snaar duchtig beroert. In diezelfde omgeving te vinden: prettig gestoorde conversaties aangaande de lotgevallen van de uiterst gefingeerde mevrouw Versaire. Annie Versaire. Dé Annie Versaire. Scherts voor gevorderden. Het typeert niet enkel Boudens’ humorgevoel, maar ook zijn bonhomie en gastvrijheid. Mijn ochtendlijk huisbezoek ter voorbereiding van dit schrijfsel wordt opgesierd met croissants, koekjes, koffie, boeken, kunst, en een fijn gesprek. Meer moet dat niet zijn. Laat ik mij wagen aan een overzichtje van zijn niet te onderschatten oeuvreportee en veelkantig creatief talent: Boudens is auteur van verhalen en romans, dichter en grafisch kunstenaar.
De tiende provincie & Vrijdag visdag Eind jaren tachtig verschijnt Luc Boudens in letterenland met twee verhalenbundels: Vrijdag Visdag en De tiende provincie. Hij wordt meteen in een adem genoemd met toenmalig jong literair geweld Herman Brusselmans en Tom Lanoye, twee andere mooie jonge goden en luidruchtige Belgen. In De tiende provincie (Dedalus 1988) verhaalt Boudens de enigszins bizarre en anderszins uit de hand lopende lotgevallen van enkele plaatselijke protagonisten in de Belgische naoorlogse militaire kolonie in bezet Duitsland, destijds ook weleens ‘de tiende Belgische provincie’ genoemd. Zijn vader is ambtenaar bij de militaire justitie, en het gezin wordt in 1973 door de Belgische staat gedropt in het onooglijke gehucht ‘Neheim-Hüsten’. Hilarisch-tragische verhalen over slemppartijen, beschonken officiersvrouwen, Dirndldracht, Leberknödel, Wein, Weib
und Gesang en andere schokkende gebeurtenissen binnen deze nederzetting. Ecce homo. Heerlijke lectuur. In dezelfde stijl beschrijft Boudens in Vrijdag visdag (Dedalus 1988) het deprimerende wedervaren van kleinburgerlijke personages in het Vlaanderen van de jaren 1980 die de pogingen om uit hun beklemmende banaliteit te ontsnappen telkens zien doodlopen in een onafwendbare, fatale eindbestemming. Alweer vlijmscherpe observaties. Tragiek tegen de humorgrens. Het boek werd officieel aan pers en publiek voorgesteld op 11 april 1988 in galerie De Zwarte Panter in Antwerpen, in samenwerking met de vzw Vrienden van De Zwarte Panter.
Het zijn lange dagen In 1989 debuteert Luc Boudens als romancier met Het zijn lange dagen (Dedalus 1989 / Uitgeverij Leesmagazijn 2016) waarin de auteur de existentiële uitzichtloosheid beschrijft van Stefan Meirhaeghe, een bihomoseksuele barman in de bruisende provinciestad Kortrijk. Stefan vult zijn troosteloze dagen met mannen en drank, verliest zich in het cynisch neersabelen van zijn stupide medemens en zoekt tevergeefs naar enige raison d’être. Treurnis en wanhoop alom. Maar wel goed geschreven. De achterflap van het boek vermeldt: ‘In 1989 verscheen de eerste literaire videoclip in West-Europa met Luc Boudens in de hoofdrol.’
