Aforismen

maar graag graag ook ook alert alert

lijke aandoeningen.) Het trieste stukje politiek theater dat opgevoerd werd rond het wetsvoorstel aanpassing abortuswetgeving spreekt ook boekdelen.

Een groot gedeelte van de communicatiestoornissen tussen, laten we gemakkelijkheidshave de ruwe containerbegrippen gelovigen en ongelovigen hanteren, heeft iets te maken met ons onvermogen om te begrijpen hoe zij – jawel, van wij en zij – hun denken, waarschijnlijk vaak onbewust, laten beïnvloeden door het sacrale, het bovennatuurlijke, door iets dat zij soms nog amper God, maar met enige gêne ‘iets’ of ‘de kosmische kracht’ noemen. De westerse christelijk god is intussen tot homeopathische verdunning weggeredeneerd, maar Zijn Vaderlijke Aanwezigheid zit nog altijd diep verscholen in menig brein. Het spreekt vanzelf dat van die verdunning in het geval van Allah geen sprake is.

Het zijn bekende en natuurlijke groepsmechanismen en in normale omstandigheden heb ik geen moeite met antropologische constanten, zeg maar, ‘den aard van ’t beestje.’ Dan hebben we de luxe om de schouders op te halen. Maar we leven vandaag niet in normale tijden.

Ik geloof nog altijd in onze plicht om naar elkaar te luisteren en als het ook maar enigszins kan, rekening met elkaar te houden, ja zelfs respect te tonen, niet tegenover meningen, maar tegenover mensen. Maar deze bizarre tijden leggen toch maar weer eens het feit bloot dat gelovigen, in alle soorten en gewichten, recht menen te hebben op een eigen uitzonderlijk statuut en dat op basis van een, noch verklaarde, noch verklaarbare, Hogere Kracht die zich op een eigenaardige manier onttrekt aan het normale democratisch overeengekomen recht.

Religie moet zich in alle vrijheid daar ophouden waar ze thuishoort: in haar kot.

AFORISMEN

Max Schneider

Verbazingwekkend is het hoe snel racisme verdampt als je WC of douche stuk is en de enige loodgieter die snel kan komen Mohammed blijkt te heten.

Over de dictatuur van het politiek correcte

denken: Ik kan leven met de eenzaamheid van mijn onwillige standpunten. Maar ik heb er moeite mee gebukt te gaan onder de voogdij van een minderheid die erin geslaagd is de meerderheid de stuipen op het lijf te jagen. Zij doet dat door je zonder dialoog te declasseren als een immoreel mens.

Niet elk commentaar is een waardevolle toevoeging aan de stilte.

Sommige politici doen goed hun best om het te verbergen, maar het zijn ook maar mensen.

Verontwaardigd zijn, het is verdomd vermoeiend.

Zodra je bij een maatschappelijke issue

ook maar een beetje een emotionele snaar raakt, wordt iedereen ideoloog en activist.

Als mensen God in de

mond nemen, gaat hun stem een beetje galmen.

Vanochtend tijdens het

wakker worden had ik een geniaal idee. Maar euh… ik ben het vergeten

Al te eenvoudige oplossingen van complexe problemen

verwerpen we als populistisch. Maar dat betekent niet dat we ze daarmee dan opgelost hebben.

Afgunst is, naar verluidt, groen en woede is rood. Maar hebben abstracties ook een geur? Heeft haat een geur? En liefde? Of is dat iets voor poëten? Ach, laat maar zitten.

In mijn coroniale verschansing, een boerenerf met grote tuin waar vooralsnog geen maskerplicht noch avond- of nachtklok geldt, heb ik mij tijdens de voorbije hondsdagen verdiept in het literaire oeuvre van mijn enigmatische vriend Luc Boudens. En dat heeft mij geenszins verdroten. Behalve in de bubbel met mijn liefste en de kat van de buren, was het aangenaam vertoeven in Lucs woordenrijk. Eerder deze zomer bezocht ik de tentoonstelling met zijn opmerkelijk grafisch werk bij Campo & Campo in Berchem. Genoeg redenen voor een portretje.