Wit jaar

BOEKBESPREKING Wit jaar

BENNO BARNARD

DAGBOEK Gevoel is in de wereld van essayist en dichter Benno Barnard onverbiddelijk verbonden met vorm. In stilistisch piekfijn verzorgde dagboekaantekeningen gaat hij tekeer tegen tijdgenoten en opvattingen die zich richting- en vormloos manifesteren.

Erick Kila Er is een sentiment dat ouderen zullen herkennen: het idee dat ‘vroeger’ meer houvast bestond met betrekking tot uit verre streken. Je vroeg je als lezer af hoe het verder zou gaan. In het nieuwe dagboek wordt aanvankelijk geen woord gewijd tot de mogelijkheden. De verschenen dagboeken leveren mede daardoor een zelfportret van de particulier Benno Barnard. geestelijk evenwicht, omgang met aan Anna. Pas in het laatste kwart Hoe interessant ook, de literair-krianderen, de waarde van kunst en het van het boek duikt ze op in een korte tische meningen, weetjes en ironie belang van taalbeheersing. Oog voor dagboekaantekening. zijn niet het enige hoofdgerecht van opportunisme en kletskoek en eerbied het dagboekproject. voor afspraken lijken te verdwijnen. ’S NACHTS In het persoonlijke, in het gebied

Bij Barnard is dit sentiment gewor- Anna (…), ons onmogelijke, geliefde van de twijfel en de gemoedsbeden tot iets dat zijn denken en creati- adoptiekind, zit op school in Indiana wegingen, bevindt zich verder een viteit in hoge mate bepaalt. In Zingen en stelt het voor het eerst in al die steeds terugkerend gemonkel over en creperen – dagboek 2014 – 2017 jaren goed. Maar of ik niet over haar wat ik maar ‘het wezenlijke van poëwordt de lezer meegevoerd in vele wil schrijven, papa? Beloofd, lieverd. zie’ noem. Benno Barnard is natuurontmoetingen met de moderne leu- lijk erfelijk belast door zijn vader, teraar en scharrelaar. Bij zijn vorige Als het dagboek 18 december 2016 Guillaume van der Graft. Die is niet dagboek, Dagboek van een landjon- aankondigt, blijft de bladzijde leeg. weg te denken uit de Nederlandse ker, maakte ik al kennis met Barnards Daarna volgt een pagina met als een- poëzie. Willem (Guillaume) Barnard vaste gereedschapskistje: ironie, sti- zame tekst het wit van een jaar. In een schreef zijn gedichten, naar mijn listische vaardigheid, ijdelheid en afsluitende notitie en een gedicht, een weten, zonder veel fundamenteel speels plezier in het subtiel treite- jaar later geschreven, wordt gepieker. Bij zoon Benno is het theren. In ‘Zingen’ komen zaken naar duidelijkheid geboden over voren die extra tot nadenken stemmen. Het gaat dan om een persooneen noodlottige gebeurtenis. Zoals gezegd, dit slotakkoord speels plezier in lijk drama dat het plotselinge ophou- geeft een onverwachte tint het subtiel treiteren den van het dagboek markeert en om aan het voorgaande. Waar Barnard een uitgesponnen visie op het wezen zich in zijn proza toch positioneert van poëzie. als een licht masochistische, enthou-

Ontegenzeggelijk de meeste indruk siast tegendraadse, begaafde treiteraar oretiseren over poëzie zo’n beetje een maakt het onbedoelde slot van Zingen (met talent voor zelfrelativering), laat voorwaarde. Hierbij komen we dan en creperen. In het voorgaande dag- hij zijn dekking abrupt zakken na een gelijk ‘vorm’ als het meest bepalende boek (de landjonker dateert van 2013) vreselijke stoot die het noodlot hem voor een gedicht tegen. In bredere zin werden de ervaringen met geadop- toedient. Je merkt het ook in passa- kunnen we vorm in dit geval als ‘houteerde dochter Anna openhartig ges die aan bijvoorbeeld vader Willem vast’ omschrijven. In het maatschapbeschreven. Incasseringsvermogen Barnard (Guillaume van der Graft) of pelijke, in de omgang met kunstbroeen bovenal onvoorwaardelijke liefde Ad den Besten (vriend van zijn vader) ders en allerhande boeren, burgers en bleken een rol te spelen bij het groot- zijn gewijd. Onversneden mildheid buitenlui, ligt de behoefte aan houbrengen van een aangenomen kind behoort, bij alle ironie en defensie, vast voor de hand. Maar is dat in de