7 minute read
FOCUS OP
Actrice Hilde De Baerdemaeker bracht net het boek Nog 9 minuten uit met Evi Hanssen en Jutta Borms, over de heilzaamheid van mediteren. Tekst Isabelle Bral | Foto Kurt Stallaert
Hilde in de teletijdmachine. Naar welk jaar keer je terug en waarom?
“Een reisticket naar het begin: de oerknal. Het hoe, wat en wanneer vanop de eerste rij meemaken. Met een gordel om vanuit een veilige raket of zo? Dank u.”
Welk boek uit je kindertijd is je bijgebleven?
“Een boek over een jongetje dat in een rivier valt en als hij boven water komt, zijn alle andere mensen dood. Hij gaat op zoek naar overlevenden en vindt er een paar die ook onder water waren op dat moment. Ik herinner me het verhaal heel filmisch en gedetailleerd. Bij deze een oproep aan alle Markant-lezers, want ik heb geen idee van titel of auteur. Nu begin ik zelfs te twijfelen of ik dit misschien gedroomd heb. Help!”
Ben je een goede verliezer?
“Euh, ja, eigenlijk wel, denk ik. Voor mij draait het om het spelen van het spel, niet zozeer om het resultaat ervan. Wie lol trapt, heeft voor mij gewonnen.”
Wat was tot dusver de grootste uitdaging in je leven?
“Het ouderschap. Het loslaten van je kinderen in de grote, ‘boze’ wereld. Bewust een supporter proberen zijn vanop de zijlijn en hén laten voelen wat leuk is en wat net niet. Ze zelf de oplossingen laten uitzoeken zonder hen te veel te bemoederen, dat is echt een uitdaging. Ik wil ze zo graag tegen pijn en verdriet behoeden, maar dan denk ik vaak aan een goede raad van een goede vriend: ‘Ga nooit tussen uw kind en zijn ervaring staan’.”
Ben je tijdens ruzies beeld zonder klank of een roeper?
“Dat is gelukkig geëvolueerd met de jaren. Van zwijger naar roeper naar iemand die nu probeert te voelen wat er echt speelt aan beide kanten. Dat durven te voelen en benoemen. Misschien niet in het heetst van de strijd, maar na een korte time-out. Ruzies duren niet lang meer. ‘Verbindend communiceren’ heet dat met een chic woord. Het bracht veel rust bij ons.”
Welke app doe je na een nachtje slapen het eerst open?
“Spotify voor onze snoozemeditatie ‘Nog 9 minuten’. Snoozen, eens goed uitrekken en ik kan ertegenaan.”
Naar wie of wat steek je je middenvinger mentaal op?
“Naar de oneindige stroom aan informatie waarin we allemaal meegezogen worden. Ik kies er heel bewust voor om enkel nog naar het nieuws te luisteren op de radio, eemaal per dag. Meer dan genoeg.”
Van welk liedje krijg je kippenvel?
“Van welk liedje krijg ik géén kippenvel? (lacht) Muziek komt sowieso altijd echt binnen bij mij. Patrick Hamiltons pianomuziek kan me echt ontroeren.”
Welk dierbaar moment wil je graag opnieuw ervaren?
“Hmm, misschien iets bewuster mijn bevalling meemaken? Ik was er niet helemaal bij door een cocktail van pijnstilling en hormonen. Ook het laatste gesprek met mijn vader zou ik weer willen hebben…”
Waarin vind je troost?
“In bijzonder veel. Troost is overal, als je wilt. Natuur en schoonheid, klef en cliché misschien, maar heel waar.”
Naar wie kijk je op?
“Naar mensen die hun fouten durven toe te geven en er iets uit leren.”
Waar word je blij van als je in de spiegel kijkt?
“Naast mijn spiegel hangt een foto van mezelf als klein kindje dat lief recht in de lens kijkt. Als ik in die spiegel kijk, kijk ik ook altijd even naar mijn kleine ik en zie ik in mijn spiegelbeeld de gelijkenis, die ogen. Die herkenning maakt me heel blij en dan durf ik weleens te lachen, knipogen of een kusje naar mijn spiegelbeeld te gooien.”
Wat wil je professioneel nog?
“Vooral kunnen doen wat ik graag doe.
Ik wil blijven spelen, blijven leren, blijven voelen. Verder leven als eeuwige student.”
Waarvoor ben je allergisch?
“Veel gedoe om niets. Ik relativeer graag en veel. En soms kan ik echt niet goed meer tegen luxeproblemen-drama-shizzle; dat zal ik proberen te vermijden.”
Is het leven een geschenk voor jou?
“Elke dag. Ik pak het zelf graag wat extra in met een strik eromheen.”
Zie je het glas halfvol of halfleeg?
‘Ik luister bewust maar één keer per dag naar het radionieuws’ “Halfvol, sowieso. Iedere dag opnieuw dankbaar zijn voor wat er wel is… Niet altijd evident, maar je kan je daar wel in trainen. Bewust je gedachten observeren, mediteren en mindful zijn helpt.”
Welke citaat is op je lijf geschreven?
“‘Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.’ Je zorgen maken over van alles en nog wat, iedereen doet het. Maar het heeft zo weinig zin. Problemen waaraan je iets kan doen, los ik graag op. En waar ik niets aan kan veranderen? Dat probeer ik te aanvaarden. Het onderscheid tussen die twee maken is de kunst.”
Met welke woorden zouden je beste vrienden je omschrijven?
“Zorgzaam, liefdevol, speels, geboren voor het geluk, beetje héél emotioneel – ik heb het hen gevraagd.” ■
WIN WIN WIN! Markant Magazine mag drie exemplaren weggeven van Nog negen minuten. Mail naar redactie@markantvzw.be.
Katrien Dousy, receptioniste van het eerste uur.
Ter Helme opende in 1974 in Oostduinkerke de deuren voor vakantiegangers, in de eerste plaats om kinderen van zelfstandigen vakanties aan te bieden. Samen met enkele betrokkenen blikken we terug op hoe het begon. ‘Mensen kwamen altijd terug voor de familiale sfeer.’ Tekst AnnMarie Cordia
Vakantie bestond in de jaren vijftig niet zoals we dat vandaag kennen, toerisme was iets voor de happy few”, vertelt Kaat Peeters. Ze werd in 2009 voorzitter van Ter Helme, op vraag van toenmalig voorzitter Regine Geûens. “Vakantie moest nog aangemoedigd worden, en dat deed men eerst voor de loontrekkenden, vanuit de vakbonden en mutualiteiten. Ook CMBV, Christelijke Middenstands- en Burgervrouwen, nu Markant, begon met het aanbieden van vakanties voor kinderen en vrouwen. De middenstand, dat waren de kleine zelfstandigen, terwijl de burgervrouwen de echtgenotes waren van de vrije beroepers: de notarissen, de dokters en en de advocaten. Deze vrouwen bleven thuis om de telefoon te beantwoorden en werkten mee in de praktijk van hun echtgenoot. Ze hadden in die tijd geen statuut of sociale bescherming. Een van de prioriteiten van CMBV was haar leden te helpen bij de opvoeding van hun kinderen. De beweging wilde, naast vakantiemogelijkheden voor kinderen van zelfstandigen, ook een plek bieden aan jonge moeders waar zij tot rust konden komen. Later werden er ook gezinsvakanties gepromoot. Zo ontstond het sociaal toerisme.” De eerste kindervakanties werden georganiseerd in het binnenland, in huize St. Bartel in Goeferdinge en in het vakantiehuis de Providentie in Waasmunster. Wat later kon CMBV gebouwen huren aan zee, in Middelkerke. Ook in Heist aan zee werden gebouwen gehuurd van de zusters. Zij konden het geld goed gebruiken maar hadden de inkomsten niet meer nodig toen het vrij onderwijs subsidies kreeg. Vanaf 1960 gaven ze er de voorkeur aan hun rust te nemen in de zomer, waarna de kindervakanties in De Panne en Wenduine werden verdergezet. De kinderen sliepen in villa’s met namen als ‘Sneeuwwitje’, maar die zouden afgebroken worden. Dus begon CMBV met NCMV, het Nationaal Christelijk Middenstandsverbond, nu Unizo, te dromen van een eigen gebouw. Zo stichtten ze samen, met ADMB erbij, nu Liantis, in 1961 de vzw Vakantie voor Allen om sterker te staan in de strijd voor subsidies. Elke organisatie bouwde eigen vakantiehuizen: Ter Helme is het laatst overblijvende. In 1969 werden de gronden aangekocht in Oostduinkerke, het vakantiedomein ging open in 1974. Katrien Dousy ging er in 1975 als 19-jarige aan de slag als receptioniste. Ze werd gestuurd vanuit de nationale leiding van CMBV. “Via het parochieblad wist ik dat ze iemand zochten voor de receptie. Tijdens mijn sollicitatiegesprek in Brussel had mevrouw Brouckaert (de allereerste voorzitter van CMBV, Marie-Jozef Brouckaert, red.) me niets gevraagd over mijn opleiding onthaal. We hadden enkel gepraat over mijn engagement als hoofdleidster bij de speelpleinwerking bij VKSJ. Maar ik was vrijwel meteen aangenomen.” “Er was amper schrijfgerief dat eerste jaar, maar het was een groot avontuur. Ik deed van alles. Zowel het klassieke receptionistenwerk als het afsluiten van de bar – tot de laatste ging slapen (lacht). Die beginperiode had zijn charme. Voor de kinderen waren er altijd goede monitrices, en families kwamen elk jaar terug omdat ze het zo fijn vonden – zelfs al waren de kamers niet helemaal af of hadden er het jaar
