UIT DE COMFORTZONE

Probeer eens een plastuit, zei mijn vriend

In theorie klinkt het gemakkelijk, zo’n plastuit, een plastic hulpmiddel waardoor je zelfs als vrouw rechtstaand kan plassen zonder dat iemand nog per ongeluk je billen ziet. Maar hoe zit het in de praktijk? Geertrui Nees stapte uit haar comfortzone, de wijde wereld in, en deed de test.

Ik ben nogal een outdoorsy type. Ik kan me echt opladen tijdens uitjes naar het park, door te werken in de tuin of door gewoon buiten te zitten. Vanaf dat de eerste lentezon zich laat zien, is het moeilijk om me binnen te houden. En sinds de coronapandemie en de bijhorende lockdowns heb ik mijn wandelmicrobe herontdekt. Regelmatig trek ik dus mijn wandelschoenen aan en stippelen mijn vriend en ik een wandeling uit. Liefst ergens in het groen zodat we wat boslucht kunnen snuiven. Picknick en drinkbus in de rugzak, en weg zijn we! Dat buiten zijn is allemaal goed en wel en je kan je op veel dingen voorzien, maar er is toch één probleempje waar ik heel graag eens een goede oplossing voor wil: hoog water oftewel de patatjes afgieten. Plassen, dus. Ik ben al kamperend groot geworden en heb mijn hele jeugd in de jeugdbeweging gezeten, dus ik zet me met het grootste gemak achter een boom of een struik op mijn hurken, als de nood hoog is. Maar dat is toch altijd net iets meer gedoe dan een man die even de benen spreidt, zijn broek losknoopt en snel en compact zijn ding kan doen. Geef toe: je wilt je er toch liefst snel-snel van afmaken als je zo met je billen bloot achter een boom gehurkt zit, want er zou maar eens iemand voorbij kunnen komen. En in de winter is het toch ook altijd opletten dat je niet op je broek of je sjaal plast. Om nog maar te zwijgen over de spetters op je voeten en je onderbenen… Wie dit herkent, weet: the struggle is real. Na menig licht jaloerse opmerkingen naar mijn vriend toe, vond hij blijkbaar dat het welletjes was en gaf hij mij bij wijze van grap een plastuit cadeau voor mijn verjaardag. “Hier, dan kan je ook eens rechtstaand plassen!” Ik lachte eens groen en klasseerde het ding ergens in een verre hoek van een kastje in Sus de bus, mijn campervan. Een grote mond opzetten is één ding, maar zo’n plastuit leek me nu echt zo onhandig dat ik het toch liever bij gehurkt-achter-een-boom wilde houden. En toch… Ik ben ook vooral nogal nieuwsgierig van aard, dus nadat het ding bijna een jaar stof had liggen te vergaren, kwam ik de tuit weer tegen bij de lenteschoonmaak van Sus en besloot ik de plastuit weer een kans te geven. Een week met de campervan naar Normandië leek me de ideale gelegenheid om haar eens aan meerdere grondige testen te onderwerpen, want nog een pittig detail over die camper van mij: er is geen toilet aan boord. Dus zonder te veel in detail te treden: ’s nachts of onderweg wordt er in een pot (met deksel) geplast om nadien buiten leeg te maken. Wel nog even een waarschuwing vooraf, voor de gevoelige lezers: het vervolg van het artikel wordt euhm… nogal plas-tisch. Voor de minder gevoelige lezers: hierna volgt een stappenplan.

STAP 1. DOE JE EIGEN ONDERZOEK Bestudeer hoe je dat ding precies moet gebruiken. Mijn beste vriendin bleek ervaringsdeskundige te zijn, dus vroeg ik haar de kleren van het lijf. Er volgde een hilarisch gesprek met gebaren

en uitbeeldingen over hoe en waar je de tuit dan moest steken. Jammer genoeg had zij er niet zo’n goede ervaring mee. Ik heb vooral onthouden dat het soms ook heel erg fout kan lopen. Ook een middagje surfen op het internet zaaide twijfel. In de instructiefilmpjes leek het dan wel alsof het allemaal vanzelf zou gaan, maar evengoed las ik blogartikels over natte broeken en plas tot in de kousen. Daar wil ik niet eens aan denken.

STAP 2. DE DOUCHETEST Mijn grootste bezorgdheid waren lekken, want ik had echt geen zin om verder te moeten wandelen met een natte broek. Ik besloot mijn nieuwe compagnon de route eerst uit te testen in de douche. Als het dan toch niet helemaal lekvrij zou verlopen, kon ik verdere rampen voorkomen. Bij deze kan ik de lezer al meteen een eerste tip meegeven om lekvrij te plassen: hou de tuit in de juiste richting vast. Bij mijn model was het mij niet duidelijk wat boven of onder was, dus mijn eerste test liep verkeerd. Zijnde: langs mijn benen… Wat me ook opviel, is dat de boog die de plas maakt niet echt groot is, waardoor je toch nog steeds spetters op je voeten krijgt.

STAP 3. DE PRAKTIJKTEST Na de research en mijn eerste ervaringen met rechtstaand plassen was het tijd om onze reis aan te vatten en de plastuit eens in de vrije natuur en met kleren aan te testen. Normandië, on arrive! Ik had enorm veel zin in de reis en net wat minder goesting om de plastuit uit te testen. De douchetesten waren tenslotte niet echt geslaagd te noemen, dus veel zelfvertrouwen had ik niet, om het ding in het openbaar boven te halen. Bovendien had ik het gevoel dat ik me toch nog steeds – meer dan gewenst – bloot moest geven om dat ding voor te houden. De eerste dagen van de reis bleef de tuit dus in de kast zitten, maar op dag drie durfde ik een nieuwe poging te wagen. We stonden immers op een een verlaten plek geparkeerd voor de nacht en er was geen omstander te bespeuren, met uitzondering van mijn lief, die het experiment al even entertainend vond als een goede comedyshow… Voor de zekerheid deed ik mijn jeans uit en wisselde ik mijn sneakers in voor mijn slippers. Daar stond ik dan, ergens in Frankrijk, in mijn onderbroek, tussen camper Sus en een boom, met een plastuit tussen mijn benen. Ik moest er zelf goed om lachen. Al had ik me beter geconcentreerd. Het resultaat was een natte onderbroek en spetters op mijn voeten. Dan maar over naar oefenen met plassen in de pot in de beslotenheid van Sus de bus. Deze keer testte ik met een stoffen shortje met een elastische band, dat leek me iets handiger dan een stugge jeans. En toegegeven, dat viel eigenlijk goed mee! Feit is wel dat bij mijn model van plastuit de tuit zelf nogal fel naar beneden gericht is, dus de tuit in een pot steken, werkt prima, maar ik denk dat ik anders toch nog steeds op mijn broek en voeten zou plassen. Hopelijk doen andere modellen het daar beter. En ook: een wc-papiertje blijft handig om de laatste druppels weg te vegen en je moet de plastuit ook even afspoelen met water voor je deze kan opbergen.

STAP 4. HET UUR VAN DE WAARHEID En dan de allerlaatste test: volledig gekleed en ergens onderweg. Ik wil vooral een antwoord op de vraag: is een plastuit een meerwaarde om in je rugzak te steken? Voor mij is dat een duidelijke ‘nee’. Oké, ik had het lekvrij plassen met een plastuit min of meer onder de knie, maar het blijft gewoon gedoe. Ik zit veel sneller en met meer zelfzekerheid gehurkt achter een boom mijn ding te doen dan dat ik zit te foefelen met die tuit. Ik ga op reis en neem dus niet mee: een plastuit. ■