INTERVIEW
Deel 1: Nicolas Favresse El Capitan is een brok graniet van 900 meter hoog. Om je een idee te geven van hoe hoog dat is: drie Eiffeltorens op elkaar gestapeld! El Capitan staat bekend om zijn erg moeilijke klimroutes. De top halen is het summum voor zowat elke fervente rotsklimmer, een ‘must-do’ op het lijstje van te overwinnen rotswanden.
Nicolas Favresse
Tom Waes
Belgische wereldtoppers Uit een behoorlijk vlak landje komen twee absolute wereldtoppers op het vlak van ‘big wall climbing’. Nicolas Favresse en Sean Villanueva verwierven naam en faam met talloze nieuwe lijnen en beklimmingen in alle werelddelen. In 2001 wonnen zij de Piolet d’Or, de Oscar voor de klimsport, zeg maar. Voor hen is ‘El Cap’ – als vrienden van de wand mogen zij ‘El Cap’ zeggen – een soort uitstapje geworden... Toch stelde Tom Waes hen voor een uitdaging, toen hij voor zijn reeks Tomtesterom het waanzinnige plan opvatte om El Capitan te beklimmen.
4
A-SPECIAL
o uts i de
We treffen Nicolas Favresse gewoon bij hem thuis, in een zonnig Briançon, en dus niet ergens bengelend aan een of andere rotswand. Een knieblessure, opgelopen tijdens het skiën, houdt hem even met beide voeten op de grond.
SNELLE LEERLING Je bengelt dagen lang honderden meters boven de grond... Favresse: “El Cap is niet zo evident, hoor. Er zijn klimmers die al tien jaar lang klimmen die er toch niet in slagen. De meesten doen het in een mix van vrij klimmen met artificieel op de meer technische stukken. Met stijgklemmen en andere hulpmiddelen is het veiliger, maar gaat het natuurlijk veel langzamer en is een goede technische materiaalkennis vereist. Met Tom Waes hadden we maar zeven dagen om hem alles aan te leren. Op die tijd kun je onmogelijk alle klimtechnieken voor vrij klimmen aanleren. Daarom hebben wij ingezet op het aanleren en gebruiken van de technieken voor artificieel klimmen. De materiaalkennis valt relatief snel aan te leren: dat is puur technische kennis verwerven. Tom verwerkte alle informatie erg vlot, maar in de fysieke bagage om vrij te klimmen kruipen jaren training. Mensen met veel talent of een goede genetische basis slagen er misschien op relatief korte tijd in, maar nooit om de hele flank als vrije klimmer te doen. Vrij klimmen is echter en puurder: je gebruikt immers enkel je handen en voeten.”
PSYCHOLOGISCH BELASTEND Negenhonderd meter klimmen is hoe dan ook een hele klus. Favresse: “We gebruiken touwen van 60 meter. Elke 35-40 meter is er een relais in de rots, waar je een zekering aan kunt vastmaken. Dat maakt dus ongeveer 35 touwlengtes tot de top. De idee was om Tom Waes El Capitan te laten beklimmen. Hij heeft dertien touwlengtes als eerste klimmer gedaan, soms op echt wel
moeilijkere delen van de klim. Voor iemand die vooraf minder dan tien keer geklommen had, is dat behoorlijk indrukwekkend.” Moeilijk te geloven dat schrik je daar geen parten bij speelt. Favresse: “Het probleem met niet-klimmers is dat ze weinig referenties hebben, dat ze schrik hebben op plaatsen waar ervaren klimmers dat niet hebben. Je zit constant in het luchtledige, je hebt eigenlijk dagenlang niets onder je voeten. Toch is schrik vaak niet rationeel. Als je er niet aan gewend bent, zit je constant in een soort spanning. Zelfs in de portaledge (tent die aan de rotswand wordt bevestigd, waarin je slaapt) kom je dan nooit helemaal tot rust. Wat Tom kende, heeft hij goed uitgevoerd, maar helemaal zeker was hij nooit. Psychologisch is dat erg belastend. In sommige situaties had hij echt schrik en wij hadden niet de ervaring om daarmee om te gaan. We moesten ook constant blijven doorklimmen, hé.”
ONTLADING OP DE TOP Sleutelmoment tijdens de beklimming is de King Swing. Favresse: “Ja, de King Swing is een van de moeilijkste stukken die je echt moet overbruggen om de beklimming tot een goed einde te brengen. Je moet van de ene naar de andere scheur in het graniet schommelen op een hoogte van meer dan driehonderd meter. Voor ons stelt dat niet zo heel veel voor: in twee, drie keer schommelen zijn we aan de andere kant. Van bij het begin van de klim had Tom daar enorme stress voor. Toen het zover was, had hij een goed ritme maar hij smakte tegen een muur en deed zich flink pijn. Hij moest echter nog meer snelheid maken, met het risico zich weer pijn te doen. Het is een psychologisch complexe mallemolen... Daarin slagen heeft hem een enorme boost gegeven. De laatste touwlengtes waren ook behoorlijk lastig. Het wordt steeds steiler en met meer dan achthonderd meter diepte onder je wil je echt niet vallen. We kregen steeds meer vertrouwen in Tom en besteed
