VIEF
Angela is moeder van twee studerende kinderen (20 en 21), partner van Wilko en eindredacteur annex coördinator bij Springlevend024. Als columnist schrijft ze hier over haar
belevenissen als vijftigplusser. Ze voelt zich helemaal niet oud, juist Springlevend of Vief, om maar een lekker ouderwets woord te gebruiken. Bovendien: ‘The best is yet to come’. Toch?
It’s a small world
H
et is nog geen half jaar geleden maar het lijkt wel
niet verdrietig, ik gun het haar zo maar wat zal ik haar
onbezonnen en zonder mondkapje alle kleuren ter
ik zelf dan toen ik negentien was?’, flitst het door mijn
een eeuw. De wereld was een toverbal en je kon
plekke gaan bewonderen. Studenten vlogen kriskras over de aardbol. Jongvolwassen kinderen van familieleden,
missen. ‘En ze is nog zo jong. Hoezo, jong? Wat deed hoofd.
vrienden en collega’s trokken de wijde wereld in. We po-
Een paar uur later piept mijn telefoon. Ik lees: ‘ben
voor een half jaar naar Oeganda, de ander ging backpak-
stemming, heeft ze haar kamer voor het komende half
naartoe voor haar minor?’, werd me regelmatig gevraagd.
ook dat is de moderne tijd. Ze belt, ze appt, ze mailt, dat
chten er onderling soms een beetje over. De een vertrok
ken in Nieuw-Zeeland. ‘En Angela, waar gaat die van jou ‘Nou’, kon ik enigszins trots antwoorden, ‘de mijne gaat naar Finland.’
‘Huh. Wie wil er nou naar Finland? Daar is het toch altijd
donker en koud?’ ‘Ja, apart hè?! Mooie ervaring voor haar. Een tijdje in een compleet ander land. Vet, gaaf!’
geland’. Nog weer even later is ze op de plaats van be-
jaar bereikt. Via Facetime krijg ik een rondleiding, want kon allemaal niet toen ik zo oud was als zij nu is. Toen
moesten ouders die dringend contact zochten met hun
reizende kroost nog via de ANWB oproepen doen als: ‘Wil die en die, rijdende in een rode Opel Kadett in de rich-
ting van Toulouse, zo snel mogelijk een telefooncel gaan opzoeken en naar huis bellen.’
Serieus. Ik sta er helemaal achter. Moet ze doen! Wat een
Dat hoeft tegenwoordig niet meer. We zijn 24/7 overal
moment suprême. Er is ingechecked, de koffers zijn al
in onze broekzak hadden. Maar dat was begin dit jaar.
kans, wat een belevenis. Tot ik op het vliegveld sta. Het onderweg, nou zij nog. Daar gaat ze. Richting douane. Pfff. Weg. Een half jaar lang.
‘Heel veel plezier lieve schat’, roep ik stoer en ik zwaai
haar lachend na. Ondertussen schreeuwt mijn hart: ‘Nee!
bereikbaar. It’s a small world. Het leek alsof we de wereld Voor corona de kop op stak en ons allemaal liet voelen dat we als puntje bij paaltje komt, helemaal niks te bepalen hebben. We zijn kwetsbaar, het leven is helemaal niet maakbaar.
Ga niet weg. Blijf hier!’ Getverderrie, wie heeft dit be-
Dus veel eerder dan gepland was ze al weer terug. Op de
jaren in het buitenland, waar is dat eigenlijk goed voor?
thuis in eigen land, de lockdown uit te zitten. Net als al
dacht? Al die reizende kinderen. Stages, minors, tussenWat is daar leuk aan? Leer ze vliegen, laat ze los. Jaaaaaah ik weet het, ik weet het. Maar de kraan gaat open, dikke tranen rollen over mijn wangen. Niet te stuiten. Ik ben
valreep in een van de laatste vluchten gesprongen om
haar nieuwe internationale vrienden. Opgehokt, samen
met je ouders zoveel mogelijk binnen blijven. Inderdaad, it’s a small world, de wereld was nog nooit zo klein…
De kraan gaat open, dikke tranen rollen over mijn wangen. Niet te stuiten...! Springlevend024
17
