Column Vief

Angela is moeder van twee studerende kinderen (20 en 21), partner van Wilko en eindredacteur annex coördinator bij Springlevend024. Als columnist schrijft ze hier over haar belevenissen als vijftigplusser. Ze voelt zich helemaal niet oud, juist Springlevend of Vief, om maar een lekker ouderwets woord te gebruiken. Bovendien: ‘The best is yet to come’. Toch?

Eetrust

Hardlopen (zachtjes) en op mijn koolhydraten letten doe ik inmiddels al jaren. Met behulp van Sportrusten liep ik al eens een halve marathon. En eigenlijk leef ik al heel lang, zij het op mijn eigen wijze, volgens het Grip op Koolhydratenprogramma (GOK) van Yvonne Lemmers. Ik weet dat het werkt: geen brood, geen suiker, geen trek! Maar.... dan sluipen snaaien en verkeerd eten tóch weer mijn leven binnen en neemt mijn gewicht weer toe. Ik kijk steeds minder in de spiegel en ga niet meer op de weegschaal staan omdat ik wel weet hoe laat het is...

Coronakilo’s kan ik het tegenwoordig noemen, maar daar verschuil ik me niet achter. Onzin, dat doe je helemaal zelf. Dus maandenlang probeer ik elke maandag de boel weer op de rit te krijgen. Helaas, het lukt niet. Gestaag nader ik de 65 op de weegschaal terwijl ik met een lengte van 1.66 cm, 60 kilo eigenlijk als bovengrens hanteer. Tot ik plotseling besluit mee te doen met het Sportrustenprogramma van Janneke Poort: ‘Min 5 kilo in dertig dagen’. Knop om, gaan! En warempel, het werkt: in no time vliegt er anderhalve kilo af. En ook: bam, soms weer net zo vlug een kilo erbij. Oeps. Maar dit keer geen definitieve terugval. Ik herpak mezelf relatief makkelijk en zie de grafiek die ik dagelijks online invul, met af en toe een uitzondering naar boven, uiteindelijk toch gestaag richting 60 dalen... Joepie! Drie dagen voor het einde van de maand is mijn dochter jarig. Op de dag zelf gaat het goed maar daarna eet ik alle verkeerde restjes op die ik tegenkom, de koelkast moet leeg... Hierdoor noteer ik op mijn slotdag niet het getal dat ik had gehoopt. ‘Sukkel’, zeg ik tegen mezelf.

Niet na dertig dagen, wel na zes weken, zie ik tot mijn grote vreugde dat de weegschaal: 59,5 aangeeft. Wow! Het is lang geleden dat ik dit getal in deze context heb gezien. En dat terwijl ik ook nog midden in de overgang zit. Daardoor zou op gewicht blijven, of zelfs afvallen, zo goed als onmogelijk worden, zeggen ze toch? Nou mooi niet. Ik ben suuuuperblij. Niet alleen met mijn gewicht maar vooral ook met de eetrust die dit programma mij heeft gebracht. Echt dat bestaat! Als je afgekickt bent van de suikers heb je amper nog behoefte aan snaaien. Net als bijna iedereen ben ik tegenwoordig veel thuis. Ik heb tijden gehad dat ik onder het werk, ‘ter inspiratie’, continu heen en weer liep van mijn bureau naar de keuken voor kaas, koek, chips, wat er maar te vinden was. En nu: totaal geen trek, nergens behoefte aan. Kopje thee, glaasje (bruis)water, that’s it. Ik voel me fit. Kom maar door met de nieuwe voorjaarsmode. Leve de lente, ik heb er zin in!

Als je afgekickt bent van al die suikers heb je amper nog behoefte aan snaaien.