Hoe ouder hoe gekker

“Ik geniet zoveel mogelijk van het leven”

Fiep Gesthuizen

Hoe oudeRhoe gekker

Jarenlang werkten ze zich een slag in de rondte. Nu vieren ze het leven en kiezen voor zichzelf: Fiep met de Red Hat Society, marion verruilde het ziekenhuis voor schapen en jacob vertrok naar Denemarken, hij probeert daar zelfvoorzienend te leven. Groot gelijk of hoe ouder hoe gekker?

BBijna alles wat op haar pad komt, pakt ze aan om er haar hart, ziel en zaligheid in te leggen. Het bracht Fiep Gesthuizen (72)uit Nijmegen heel wat avonturen en nergens heeft ze spijt van. Fiep groeide op als boerendochter in Millingen. “Ik besloot dat ik nooit met een boer zou trouwen, want die zijn nooit klaar met werken. Het werd een makelaar die altijd en eeuwig aan het werk was... We woonden in Leuth, kregen drie dochters en drie kleindochters. Rond mijn 32ste trokken we in de boerderij van mijn ouders en begon ik hobbymatig een manege. Ik haalde mijn lesbevoegdheid en ging helemaal op in de wereld paarden en pony’s, evenals vervolgens mijn kinderen en kleinkinderen. Ik richtte rijvereniging de Veldruiters Millingen op. Na ruim twaalf bloeiende en gezellige jaren verkoos het bestuur echter een andere locatie maar de Veldruiters bleven mijn kindje.”

nieuwe uitdaging

Op haar veertigste ging Fiep apart van haar man wonen, scheiden wilden ze niet. Na vijf jaar overleed hij. Positief en energiek als ze is, ging Fiep daarna een nieuwe uitdaging aan: ze begon een kleinschalig recreatiebedrijf. De Rijnhof werd een groot succes. Daarnaast nam ze motorrijles en slaagde na enkele lessen. Fiep: “Ik heb veertien jaar met veel plezier gereden, duizenden kilometers afgelegd en twee BMW’s versleten. Met mijn motormatjes maakten we heerlijke meerdaagse toertochten door Europa. Maar in Wales belandde ik in 2016 door een glad wegdek in een greppel, brak mijn pols en schaafde drie vingers af tot op het bot. Ik heb nu een vingerprothese en moest daardoor de motor aan de wilgen hangen.”

nieuw leven

Op haar 57ste sloeg het noodlot toe. Fiep bleek borstkanker te hebben. “Ik besloot meteen dat ik behoorde tot de groep vrouwen die het wel redden. De oncoloog zei later dat die positieve houding mijn halve genezing is geweest.” Een paar jaar later ontdekte Fiep dat ze ook op vrouwen kon vallen. “Dat was even schrikken. Het kostte een paar jaar om dat te accepteren. Uiteindelijk heb ik twee jaar samengewoond met een vrouw in Den Haag.” De relatie stopte en Fiep kocht een appartement in Nijmegen. Ze ging schilderen, golfen, werd gastvrouw bij de Stadsschouwburg en lid van de Red Hat Society, een wereldwijde vrouwenbeweging voor vijftigplussers die hun leven en leeftijd vieren. Deze Rode Marikens van Nimwegen doen, altijd in rood-paarse dresscode, gezamenlijk allerlei activiteiten. Fiep: “Ik geniet zoveel mogelijk van het leven. Laatst zei ik nog: ‘ik word honderd’, maar mijn kleindochter riep meteen: ‘nee, oma 108!’”

imker en herder

Net als Fiep wil ook Marion Teeuwen (56) uit Nijmegen Noord, alles wat erin zit uit het leven halen. Lange tijd werkte ze in de verpleging. Rond haar vijftigste stapte ze over op het houden van bijen en schapen. Daar kan ze nu van leven. De Limburgse groeide op in Maasbree en ging op haar zestiende naar Nijmegen om verpleegkunde te studeren. Marion: “Als kind was ik altijd buiten, we hadden honden en ik reed paard. Mijn moeder overleed toen ik jong was. Op kamers in Nijmegen vond ik het te stil en haalde snel een hondje uit het asiel.”

Ze vond werk in het CWZ en ging met haar vriend samenwonen in een huisje in het bos bij Heijen waar hun dochter werd geboren. “Na 6 jaar strandde onze relatie. Ik vond een woning op bungalowpark Tergouw. Een heel leuk huisje aan het water en met fijne mensen om me heen. Ik draaide nachtdiensten en sliep als mijn dochter op school zat.” Het werk in de verpleging werd echter meer en meer versnipperd waardoor Marion zich niet meer thuis voelde in haar baan. ,,In Heijen had ik een bijenvolk gehad. Die wereld fascineerde me. Ik kon in het vroegere jachtopzienershuisje van Landgoed de Buitenplaats gaan wonen en besloot daarheen te verhuizen. Ik volgde een imkercursus en ging er bijen houden. Op een korfvlechtcursus leerde ik Willem kennen, met wie ik nu tien jaar samenleef. Willem is ook imker en samen hebben we zo’n zestig bijenvolken. Daarvoor pachten we een stuk land achter ons huis. In plaats van maaien kozen we voor natuurlijke begrazing, waardoor de natuur herstelt en de bijen meer voedsel vinden.

Zeven jaar geleden kwamen onze eerste schapen: Isabel, Sofie en Jacqueline. We bouwden een stal en lieten ze steeds van wei wisselen. Bovendien gingen we schapen fokken. Mensen verklaren me soms voor gek, maar ik vind het heerlijk. Nu grazen mijn tachtig schapen in Park Lingezegen. Ik trek de hele zomer met ze rond, wat veel beter is voor de natuur én voor de dieren. De wol laten we spinnen en verkopen we, net als de huiden. Het vlees van de ramlammeren gaat naar twee toprestaurants en naar mensen in de omgeving. In het begin vond ik het moeilijk om afscheid te nemen van de dieren, maar ik besef dat ze een goed leven hebben gehad. De cirkel is rond.”

De herderin hoopt dat in Park Lingezegen nog eens een schaapskooi komt. Om een scheerdersdag te houden, viltworkshops te geven, de lammeren te verzorgen en materialen op te slaan. ‘’Het is zwaar werk en echt niet altijd romantisch, maar ik lever als herder een bijdrage aan het verbeteren van de biodiversiteit. Voor mij klopt het. En later is er vast wel iemand die het van me overneemt.”

Het land uit

Na een carrière in het bedrijfsleven gooide ook Jacob Berghoef (61) het roer om. Hij zegde zijn baan op en emigreerde met zijn vriendin naar Denemarken. Het leven van Jacob Berghoef speelde zich lange tijd af in Nijmegen. Op zijn twaalfde kreeg hij van zijn vader een fotocamera. Met baantjes verdiende hij zijn filmpjes en afdrukken. Hij hield van experimenteren in de doka. Jacob studeerde weg- en waterbouw en kreeg een baan bij een aannemingsbedrijf in Arnhem. Hij deed van alles: calculatie, automatisering, kwaliteitszorg, milieuzorg en uiteindelijk facilitair management. Dat laatste zelfs dertig jaar lang en bij verschillende bedrijven. Jacob: ,,Ik heb geweldige dingen meegemaakt, maar ook minder leuke zoals een collectief ontslag van collega’s.” Met zijn vrouw kreeg Jacob drie zonen. Het gezin woonde, tot het stel in 1998 uit elkaar ging, in Dukenburg. ,,Ieder afscheid is zwaar”, zegt hij, “maar iedere weg is ook een avontuur. Ik ben voor de kinderen dicht bij mijn ex blijven wonen. Onze verstandhouding is altijd goed gebleven.”

Een jaar later ontmoette Jacob de Zwolse Anuscka. Jacob nam een sabbatical rondom een rugoperatie. ,,Later kreeg ik darmklachten als gevolg van ontstoken uitstulpingen op de darmwand. Volgens artsen was opereren de enige optie. Wij probeerden eerst maar eens een ander eetpatroon en dat bleek succesvol: mijn klachten verdwenen bijna volledig. Ik eet nu veganistisch.” Dit maakte dat het stel hun leven over een compleet andere boeg gooide. Jacob stopte met werken en hij en zijn vriendin raakten meer en meer geïnteresseerd in een gezond, eenvoudig en duurzaam leven. Jacob: ,,Minder consumeren, zelf je agenda bepalen en zelfvoorzienend leven, dicht bij de natuur. Stilte en ruimte. De horizon kunnen zien. Ik heb daar altijd van gedroomd. Toen ontdekten we, op doorreis naar Noorwegen, het glooiende landschap van Denemarken en we werden op slag verliefd. De droom werd een voornemen en daarna een plan. Toen de kinderen volwassen waren hebben we de stap gewaagd.”

Jacob en Anuscka wonen nu met hun hond Odin in een tweehonderd jaar oud boerderijtje in Noord Jutland. Ze hebben een moestuin en leven van de opbrengst daarvan, wat spaargeld en fotografie. Want de rust en tijd maakte dat Jacob de kunstfotografie weer oppakte. ,,Kunstfotografie werd met de digitale camera een stuk gemakkelijker. Ik had een eigen stijl ontwikkeld van abstract realisme en ben nu een jaar of zeven professioneel kunstfotograaf. Ik probeer weer te geven wat ik voel als ik in de Deense natuur ben; de kracht maar ook de kwetsbaarheid. Ik wil bewust maken van wat we dreigen kwijt te raken op de weg naar ‘nooit genoeg’.” ¶