Moederloos

De gevolgen van corona zijn divers. Voor Agnes Holtus (56) uit Beuningen bleek het dé gelegenheid om nu eindelijk eens dat boek over haar leven te gaan schrijven. ‘Mijn dochter las het beginnetje dat ik had gemaakt en zei: “Mam, het pakt me meteen, je moet hiermee door.” Binnen zes maanden was het af.’

'Ik wist zelf niet eens dat ik geadopteerd was'

’Het voelt als een bevrijding. Ook omdat bijna niemand in mijn omgeving wist dat ik geadopteerd ben. Ik had het er nooit over, wilde het niet weten. Vroeger als kind voelde ik me altijd al anders dan de anderen. Al toen ik zelf nog niet eens wist dat ik was geadopteerd. Daarna was ik bang dat ik er helemáál niet meer bij zou horen als anderen dít wisten.

Ik denk dat ik een jaar of zeven was toen ik hoorde dat ik was geadopteerd. Mijn moeder kwam op de rand van het bed zitten en zei dat ze iets belangrijks moest vertellen, voordat iemand anders dat misschien zou doen. Ze zei dat zij en papa niet mijn echte ouders waren. Vanaf dat moment was ik er iedere minuut van de dag mee bezig. Maar dat liet ik de buitenwereld niet zien. Dus als iemand riep: ‘Jij lijkt helemaal niet op je vader!’, antwoordde ik snel: ‘Klopt, ik lijk op mijn moeder’ – als die er op dat moment niet bij was natuurlijk. Als enige in de familie had ik sproeten. Anderen letten daar misschien helemaal niet op, maar ik wel.

Door het verschijnen van mijn boek, getiteld ‘Moede(r)loos’, kom ik nu voor het eerst in contact met andere geadopteerden. Een collega van de Luisterlijn bijvoorbeeld, zij blijkt ook geadopteerd te zijn. Dat wisten we niet van elkaar. Nadat we erachter kwamen, hebben we de hele avond zitten appen. Heel bijzonder, heel veel herkenning. Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik de enige was die zich zo voelde, nu blijkt dat dus niet zo te zijn.

Dat mijn biologische moeder mij als baby had afgestaan, daarvoor kon ik ergens nog wel begrip opbrengen. Ze was zeventien en per ongeluk zwanger geraakt, had ik me laten vertellen. Dat bleek niet helemaal waar te zijn, hoorde ik nadat ik haar had gevonden. Tien jaar lang hadden we vervolgens goed contact. Toen verbrak ze onze relatie voor de tweede keer. Ik was vooraf door deskundigen gewaarschuwd dat dit kon gebeuren, dat komt kennelijk vaker voor. Toch was ik erg verrast. Ik ben ontzettend boos op haar geweest, snapte er niks van. Inmiddels heb ik het losgelaten. Ik weet dat ze een heftig leven heeft gehad met veel ellende en ik ben blij dat ik daar niet in mee ben gesleept, dat ik goed terecht ben gekomen bij mijn adoptieouders.

Ik probeer te kijken naar de positieve dingen in het leven en blijf niet hangen op dat ene stukje. Ik weet niet eens of ze nog leeft maar ik heb er geen last meer van. Al ben ik blij dat ik haar wel een tijd in mijn leven heb gehad, dat mijn kinderen haar hebben gekend. De nieuwsgierigheid is weg. Ik ben heel blij dat ik zelf andere keuzes heb kunnen maken, ik heb mijn kinderen niet zomaar op de wereld gezet, ik heb een sterke band met hen en heb extreem voor hen geknokt om ze het gevoel te geven dat zij er wel mogen zijn en gewenst zijn.” ¶

i

Moede(r)loos. De boeiende en emotionele zoektocht naar de roots van een adoptiekind. Onder meer verkrijgbaar via boekenbestellen.nl, bol.com en te bestellen in de boekwinkels, prijs € 16,49.