Veteranenboeken op Veteranendag

JUNI 2022 – 39 BOEKEN

Veteranensigneersessies

Op 25 juni vindt Veteranendag plaats op het Malieveld in Den Haag. Er is veel te doen voor jong en oud. Ook de Militaire Courant neemt een stukje van het veld voor haar rekening: in het Veteranentheater richten we een ontmoetingsplaats in voor (veteranen)auteurs en lezers. Hieronder ziet u welke auteurs die dag zullen signeren. Kom dus langs en koop een boek!

• Allard van Wely,

Voor vorst en vaderland

• Paul de Graaff,

Veteranen (fotoboek) • Johan Kroes, Vrouwen in de frontlinie.

Deel 1 en 2

• Nancy Janssen,

Nans Veteranen

Kalender • Martien van der

Heijden, Huisarts in

Uruzgan • Steffi Reimers,

Aftermath (fotoboek) • Erik Krikke,

Keihard opstaan;

Operatie geslaagd • Mineke de Vries,

Als vrede je missie is • Niels Roelen,

Zwarte vogel; Soldaat in Uruzgan; Leven na

Uruzgan • Esmeralda Kleinreesink, Officier in

Afghanistan; Taskforce

Uruzgan • Oetse Tamminga,

Trigger Mind • Renaldo Ishaak,

First Responder • Maaike ZegersHandgraaf, Een kast vol

• Marco Kroon,

Nassau Two Zero

• Edwin de Wolf,

Kampioen op één been • Patrick van Straten,

Op uitzending • Arnold Jansen op de Haar, Schurft,

Soldatenlaarzen

Ridder Marco Kroon over Nassau Two Zero: ‘Nu het héle verhaal’

In Nassau Two Zero, alweer zijn vierde boek, herschrijft Marco Kroon zijn eerder in Danger Close opgetekende ervaringen. Omdat het persoonlijker kon, gedetailleerder, met gebeurtenissen die eerder – uit veiligheidsoverwegingen, vanwege destijds in het inzetgebied nog actief dienende Special Forces operators – binnenskamers moesten blijven. ‘Nederland heeft recht op het héle verhaal.’

CHARLES SANDERS

Zijn humor en jovialiteit hebben na al die jaren van Ridder Militaire Willems-Orde ‘zijn’ niet ingeboet. Als de deur van zijn woning in het Brabantse Schijndel wijd openzwaait, staat daar weer diezelfde Marco Kroon (51) die ik – kort nadat hem dat ridderschap werd verleend – tal van keren, toen nog voor De Telegraaf, mocht interviewen. In goede, maar zeker ook in minder goede tijden. Even later, aan de keukentafel, terwijl echtgenote Mirjam in de voorkamer achter haar laptop aan het werk is, zegt Kroon: ‘Danger Close was, toen het in 2013 uitkwam, niet compleet. Dat had onder andere praktische redenen. Maar nu wij Afghanistan militair de rug hebben toegekeerd, gelden geheimhouding en veiligheid niet meer. Waardoor ik in Nassau Two Zero belangrijke gebeurtenissen, details en persoonlijke ervaringen alsnog op papier kon zetten. Nunc aut Nunquam. Nu of Nooit, zoals de wapenspreuk van het Korps Commandotroepen luidt. En dit keer geen censuur. Bovendien gaat schrijven me nu, in dit vierde boek en zonder ghostwriter, een stuk gemakkelijker af. Ik kan mijn hart luchten, schrijven neemt stress weg, werkt helend, therapeutisch, ik kan verwerken.’ In het hoofdstuk ‘Persoonlijke overdenking’ van Nassau Two Zero vraagt Marco Kroon zichzelf af of hij ergens spijt van heeft. Het antwoord is ontluisterend: ‘Net zoals bij elk ander mens zijn er dingen in het leven waar ik eigenlijk niet aan herinnerd wil worden. Zoals dat manneke, dat ik moederziel alleen en hulpeloos achterliet bij die smerige pedofiele warlord. En die keer dat ik uit mijn wagen stapte en, misschien tegen beter weten in, heb staan kletsen met ouderen, vrouwen en kinderen. Eigenlijk gewoon mijn werk, informatie inwinnen. Ondanks dat ik ook blind en doof was voor de waarschuwingen, voor de angst in de ogen van die mensen. Een tijd later, toen we terugkeerden, kwam niemand me meer tegemoet. Geen spelende en lachende kinderen. Niets. Nog nooit was ik zo stil en voelde ik me zo klein. Nooit ben ik dat schouwspel vergeten. Omgeven door duizenden vliegen, aangevreten door honden. Het waren diezelfde ouderen, de vrouwen, de kinderen. Opgeknoopt als beesten. Door die smerige lafaards die vanuit een bepaalde overtuiging vonden dat ze niet met ons mochten praten. Daarvan, lieve Mirjam, Mitchell, Boyd en Sevi, zal ik als mens eeuwig spijt hebben.’

Niet verdiend

Onthullend is Nassau Two Zero. Vanwege die eerlijkheid, de emotionele kwetsbaarheid van Marco Kroon. Daar, in dat gevaarlijke Zuid-Afghaanse inzetgebied, maar ook na terugkomst in Nederland. Zo beschrijft hij die vrijdag 29 mei 2009, de ochtend waarop toenmalig Koningin Beatrix hem tot ridder sloeg. En de momenten kort daarvoor. In het hoofdstuk ‘De Ridderslag’ bekent Kroon dat hij de live op televisie uitgezonden ceremonie nog geen uur van tevoren had willen afblazen. Omdat hij de woorden van de Koningin over ‘dapper leiderschap’ niet verdient, zo vond hij zelf. ‘Hoezo dapper... Zonder die halve fles wodka van zojuist, durf ik hier niet eens te staan. Ik mag dit circus eigenlijk helemaal niet laten gebeuren. Ik ben deze aandacht en mate van respect en waardering helemaal niet waardig.’ Om te vervolgen: ‘Ik kan gewoon niet anders. Het moet. Fuck, het moet. Lachen hufter, niets laten merken.’ Terug aan de keukentafel in Schijndel licht Kroon toe: ‘Tja, die halve fles wodka, ik dronk mezelf moed in voor die dag. Ik moest dat monster in mij temmen, verdringen. Als commando ben je niet iemand van “in de spotlights staan”. Special Forces acteren in stilte, in het geheim, in schemer en duisternis. Dus toen, die ochtend op het Binnenhof, had ik het zonder die wodka niet gekund. Maar van de alcohol ben ik gelukkig al een hele tijd af. En Nassau Two Zero heeft me geholpen mijn gevoel van eigenwaarde terug te vinden, ik kon mezelf weer in de spiegel aankijken.’ Wijzend op een fauteuil, vlak bij het raam, zicht biedend op de achtertuin: ‘Ik schreef vaak tot diep in de

‘Hoezo dapper... Zonder die halve fles wodka van zojuist, durf ik hier niet eens te staan’