rijk Superrijk!

Roos Panis werkt bij de bibliotheek, is al ruim 40 jaar verliefd op Max én houdt met heel haar hart van zoon Fabian en zijn vrouw Nynke. Inmiddels heeft ze ook de titel van grootmoeder verworven. Roos kan niet zonder positiviteit, lopen in de bergen, melancholische boeken, moderne muziek, mooie kleren, sprankelende wijn en tweedehands spullen die nog niemand heeft ontdekt.

Soms is het jammer dat graffiti weggepoetst wordt. Bij de parkeerplaats aan de Jansstraat in Haarlem stond lange tijd op de blinde muur: SOME PEOPLE ARE SO POOR, THE ONLY THING THEY HAVE IS MONEY. Je snapt, een leuze naar mijn keuze! Ik heb er nog een. Die staat gebeiteld in een houten plankje dat aan mijn slaapkamerdeur hangt: ALS JE RIJK BENT MAG JE HUIZEN BOUWEN, BEN JE ’T NIET DAN MAG JE STENEN SJOUWEN. En als je weet dat één procent van de rijken meer bezit dan de rest van de wereld, heb ik daar niets meer aan toe te voegen.

Op naar meer vrolijkheid. Onlangs werd ik 66, wat betekent dat ik bijna een Algemeen Ouderdoms geWettigde vrouw ben. Weetje: deze wet werd ingevoerd in 1956, mijn geboortejaar, wat de cirkel aardig rondmaakt. Een mini-pensioentje dat ik in de afgelopen veertig jaar heb opgebouwd gaat mij ook nog ten deel vallen. Ik prijs me rijk.

Op die verjaardag dus, die ik nooit vier omdat ik liever elke dag vier dan één dag, gingen man Max en ik in Amsterdam naar de Hermitage – die sinds de oorlog in Oekraïne overigens alle banden met Rusland verbroken heeft. We zagen er de tentoonstelling ‘Love Stories’. Alle kanten van de liefde – passie, pijn, genot, geniep, trots, tragiek – waren kunstig uitgelicht en verbeeld. Mooi, en rijkelijk veel. Voorafgaand aten we een ‘broodje vertrouwd’ bij Brasserie (voorheen Lunchroom) Meuwese op het Rokin. Hier voedden we lang geleden onze prille liefde regelmatig met hetzelfde broodje, geserveerd door de moeder van de huidige eigenares. We prezen ons rijk. Mijn lieve vriendin uit Amsterdam kwam spontaan langs om me een verjaardagskus te geven.

We sloten de dag af in café Het Gasthuys, waar we way back in time ook vaak kwamen nadat mijn college in de Oudemanhuispoort er op zat. Zelfde verhaal: de tijd had hier stilgestaan. Alleen waren de jongens achter de tap nog niet geboren toen wij als twintigers op onze liefde proostten. Moraal van het verhaal: geld maakt niet gelukkig, maar gelukkig had ik genoeg om me deze dag superrijk te voelen.