ช็อกโกแลตสีเลือด ตอน รักซ่อนพิษ (All These Things I've Done) by Muse Publishing

Birthright Trilogy : All These Things I’ve Done

ªçÍ¡â¡áÅµÊÕàÅ×Í´

µÍ¹

ÃÑ¡«‹Í¹¾ÔÉ

Gabrielle Zevin à¢ÕÂ¹ : ÅÁµÐÇÑ¹ á»Å

ช็อกโกแลตสีเลือด 1 รักซ่อนพิษ Birthright series 1 All these things I’ve done Gabrille Zevin เขียน ลมตะวัน แปล Copyright arranged with: Sterling Lord Literistic 65 Bleeker Street, 12th Floor, New York, NY. 10012 USA, through Tuttle-Mori Agency Co., Ltd. Copyright © 2011 by Gabrille Zevin All rights reserved สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 เลขมาตรฐานสากลประจ�ำหนังสือ ISBN 978-616-91839-0-7 พิมพ์ครั้งที่ 1 กุมภาพันธ์ 2557 ราคา 249 บาท ออกแบบปก รูปเล่ม Bookcreation จัดพิมพ์โดย ส�ำนักพิมพ์มิวส์ เลขที่ 888/61 HIVE SATHORN ถนนกรุงธนบุรี แขวงคลองต้นไทร เขตคลองสาน กทม. 10600 โทรศัพท์ 080-330-6855, 086-899-6355 อีเมล th.musebooks@gmail.com เว็บไซต์ www.facebook.com/MusePublishing จัดจ�ำหน่ายทั่วประเทศโดย บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ำกัด 108 หมู่ที่2 ถ.บางกรวย - จงถนอม ต.มหาสวัสดิ์ อ.บางกรวย จ.นนทบุรี 11130 โทรศัพท์ 0-2423-9999 โทรสาร 0-2449-9222, 0-2449-9500-6 Hompage : http://www.naiin.com

ค�ำน�ำ สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน หนังสือที่ท่านถืออยู่ในตอนนี้ คือผลงานล�ำดับหนึ่งของมิวส์ ส�ำนักพิมพ์น้องใหม่ ซึ่งก่อตั้งขึ้นมาเพื่อน�ำเสนอนิยายแปลสนุกๆ ที่อ่านได้ทุกเพศทุกวัย มีตัวละครเอก เท่ๆ เรื่องราวสนุกเร้าใจ แฝงความแปลกนิดๆ ที่ท�ำให้โดดเด่นไม่ซ�้ำใคร เมื่อแรกได้ต้นฉบับช็อกโกแลตสีเลือด 1 รักซ่อนพิษ ทางส�ำนักพิมพ์ก็เห็นว่ามันดู เหมือนเรื่องรักวัยรุ่นธรรมดา นางเอกแสนหวานพบพระเอกแสนดีและถูกกีดกัน เพราะครอบครัวทีต่ า่ งกัน แต่แล้วก็พบว่าไม่ใช่อย่างทีค่ ดิ เรือ่ งราวเกิดขึน้ ในอนาคต อันใกล้ซึ่งโลกขาดแคลนทรัพยากรอย่างมาก และหลายๆ สิ่งที่เราในปัจจุบัน จับจ่ายกันได้ตามสบายก็กลายเป็นสิง่ ผิดกฎหมาย มีจำ� หน่ายแต่ในตลาดมืด เช่น ช็อกโกแลต เป็นต้น และอันญ่า นางเอกของเราก็ไม่ใช่เด็กสาววัยใสธรรมดา แต่ เป็นถึงทายาทของมาเฟียใหญ่ในวงการช็อกโกแลตผู้ล่วงลับ ดังนั้นเรื่องราวชีวิต ของเธอก็คงจะธรรมดาไม่ได้เช่นกัน แต่จะไม่ธรรมดาอย่างไร ก็คงต้องติดตามกัน ในเล่มแล้วล่ะค่ะ ส�ำนักพิมพ์มิวส์ มิถุนายน 2556 ทีมงานมิวส์รอรับค�ำติชมอยู่ที่ www.facebook.com/MusePublishing หากคุณผู้อ่านสนุกสนานกับผลงานล�ำดับที่หนึ่งของเรา โปรดให้ก�ำลังใจโดยการ ติดตามผลงานล�ำดับที่สองของเรา ปกรณัมแดนจันทรา 1 ซินเดอเรลล่าจักรกล ซึ่งวางแผงพร้อมๆ กันนี้ด้วยนะคะ

แด่พ่อของฉัน ริชาร์ด เซวิน ผู้รอบรู้ทุกอย่าง

สุดท้ายแล้วผมจะได้เป็นวีรบุรุษในชีวิตของตน หรือต�ำแหน่งนั้นจะตกเป็นของ ใครอื่นใด หน้ากระดาษเหล่านี้จะบอกเล่าให้ท่านรู้ ชาร์ลส์ ดิคเคนส์ เดวิด คอปเปอร์ฟิลด์

1 ฉันปกป้องเกียรติของตัวเอง

ในคืนก่อนวันเปิดเทอมเกรดสิบเอ็ด—ตอนนั้นฉันเพิ่งจะอายุสิบหกหมาดๆ— เกเบิล อาร์สลีย์บอกว่าอยากมีอะไรกับฉัน ไม่ใช่ในอนาคตอันไกลหรืออันกลาง ด้วยซ�้ำ แต่เป็นเดี๋ยวนั้นเลย จริงอยูท่ รี่ สนิยมเรือ่ งผูช้ ายของฉันไม่ได้ดเี ท่าไรนัก ฉันมักหลงเสน่หห์ นุม่ ที่ไม่ติดนิสัยต้องขออนุญาตใครก่อนท�ำอะไร ก็คงหนุ่มแบบเดียวกับพ่อฉันล่ะมั้ง เราเพิ่งกลับจากร้านกาแฟเถื่อนซึ่งตั้งอยู่ในห้องใต้ดินของโบสถ์แถว ถนนยูนิเวอร์ซิตี้เพลส สมัยนั้นคาเฟอีนกับอะไรอีกล้านอย่างเป็นสิ่งผิดกฎหมาย รายการสิ่งผิดกฎหมายที่ว่ามีมากมาย (กระดาษที่ไม่มีตราอนุญาต โทรศัพท์ที่มี กล้องในตัว ช็อกโกแลต ฯลฯ) และกฎหมายก็เปลี่ยนเร็วจนเราอาจก่อคดีได้โดย ไม่รตู้ วั แต่มนั ก็ไม่สำ� คัญหรอก พวกหัวปิงปองมีงานล้นมือ เทศบาลเมืองล้มละลาย และต�ำรวจราวๆ ร้อยละ 75 ก็ถูกไล่ออกไปแล้ว ต�ำรวจที่เหลือไม่มีเวลามากังวล เรื่องเด็กวัยรุ่นเมากาแฟหรอก ฉันน่าจะรู้แล้วว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลเมื่อเกเบิลเสนอตัวมาส่งถึง อพาร์ตเมนต์ การเดินทางจากร้านเถื่อนไปยังที่พักของฉันบนถนนสายที่สิบเก้า ฝั่งตะวันออกนั้นอันตรายพอควร อย่างน้อยก็ในเวลากลางคืน และเกเบิลก็มักจะ ปล่อยให้ฉนั ดูแลตัวเอง บ้านเขาอยูใ่ นตัวเมือง เกเบิลคงเห็นว่าไหนๆ ฉันก็ยงั ไม่ถกู ฆ่าระหว่างทางล่ะมั้ง เราเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของฉันซึง่ เป็นของครอบครัวเรามาเป็นชาติแล้ว —ตัง้ แต่ปคี .ศ. 1995 ปีทคี่ ณ ุ ย่ากาลินา่ ของฉันเกิด คุณย่ากาลินา่ ซึง่ เราทุกคนเรียก 1

ช็อกโกแลตสีเลือด ว่านาน่าและฉันรักสุดหัวใจก�ำลังยุ่งอยู่กับการตายในห้องของตัวเอง ย่าได้รับ เกียรติให้เป็นทั้งคนที่แก่ที่สุดและป่วยที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จัก ทันทีที่เปิดประตู ฉันก็ได้ยินเสียงเครื่องจักรซึ่งคอยพยุงหัวใจและอวัยวะอื่นๆ ของท่านให้ท�ำงาน สาเหตุเดียวที่ท�ำให้ยังไม่มีใครปิดเครื่องพวกนั้นอย่างที่คงจะท�ำกับคนอื่น ก็คือ ย่าเป็นผู้ปกครองพี่ชายของฉัน น้องสาวของฉัน และตัวฉันเอง แต่สมองย่ายัง เฉียบคมอยู่นะ แม้จะต้องติดแหง็กอยู่บนเตียง ก็แทบไม่มีอะไรเล็ดลอดสายตา ท่านไปได้ คืนนั้นเกเบิลดื่มเอสเพรสโซ่ไปน่าจะสักหกถ้วย โดยมีสองถ้วยที่เสริม ยาระงับประสาทเข้าไป (ผิดกฎหมายเหมือนกัน) ด้วย และเขาก็สติไม่ค่อยอยู่ กับตัว นี่ฉันไม่ได้แก้ตัวให้เขาหรอกนะ แค่พยายามอธิบายอะไรนิดหน่อยเท่านั้น “แอนนี่” เขาคลายเนกไทออกและนั่งลงบนโซฟา “เธอต้องมีช็อกโกแลต อยู่ในบ้านสิ ฉันรู้ว่าเธอมี ฉันอยากจะแย่แล้ว เร็วสิ สาวน้อย เอามาให้ป๋าเร็ว” เขา พูดด้วยฤทธิ์คาเฟอีน เกเบิลเปลี่ยนเป็นคนละคนเมื่อเสพมัน ฉันเกลียดเวลาที่ เขาเรียกตัวเองว่าป๋าเป็นพิเศษ ฉันว่าเขาจ�ำมาจากหนังเก่าๆ และอยากจะย้อนว่า เธอไม่ใช่ป๋าฉัน เธออายุสิบเจ็ดนะ ให้ตายสิ บางครั้งฉันก็พูดออกไปจริงๆ แต่ ส่ ว นใหญ่ แ ล้ ว ฉั น จะปล่ อ ยไป พ่ อ ตั ว จริ ง ของฉั น เคยบอกว่ า ถ้ า เราไม่ รู ้ จั ก ปล่อยวางบ้าง ก็มแี ต่จะต้องต่อสูไ้ ปตลอดชีวติ ทีแรกเกเบิลบอกว่าอยากขึน้ มาบน อพาร์ตเมนต์ฉันเพราะช็อกโกแลต ฉันสัญญาว่าจะแบ่งให้หนึ่งชิ้น แต่จากนั้นเขา ต้องกลับบ้าน พรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอม (เกรดสิบเอ็ดอย่างที่ฉันบอก ส่วนเขาอยู่ ปีสุดท้าย) และฉันก็ต้องเข้านอน เราเก็บช็อกโกแลตไว้ในห้องของนาน่า ที่ตู้เซฟลับด้านในตู้เสื้อผ้าของ ท่าน ฉันพยายามย่องผ่านเตียงของท่านอย่างเงียบกริบ แต่มันก็ไม่ได้จ�ำเป็น นักหรอกนะ เครื่องอะไรต่างๆ ของนาน่าเสียงดังอย่างกับรถไฟใต้ดิน ห้องของนาน่ามีกลิ่นเหมือนความตาย เป็นส่วนผสมของสลัดไข่ตั้งแต่ เมือ่ วาน (สัตว์ปกี เป็นอาหารปันส่วน) และแตงฮันนีด่ วิ ทีส่ กุ จนงอม (ผลไม้เป็นของ หายาก) กับรองเท้าเก่าๆ และผลิตภัณฑ์ท�ำความสะอาด (อนุญาตให้ซื้อได้ถ้ามี คูปอง) ฉันเดินเข้าไปในตู้เสื้อผ้าของท่าน ผลักเสื้อโค้ตพ้นทาง และใส่รหัส สิ่งที่อยู่ ข้างหลังปืนคือดาร์กช็อกโกแลตเข้มสุดๆ ใส่เฮเซลนัทและผลิตในรัสเซีย ฉันหยิบ ช็อกโกแลตแท่งหนึง่ ใส่กระเป๋า ปิดตูเ้ ซฟ แวะจูบแก้มย่าก่อนเดินออกจากห้อง และ ท่านก็ตื่นขึ้น 2

ตอน รักซ่อนพิษ “อันญ่า” ท่านคราง “หลานกลับถึงบ้านกี่โมงน่ะ” ฉันตอบว่ากลับมาได้พักหนึ่งแล้ว อย่างไรย่าก็ไม่รู้ความแตกต่างหรอก และก็มีแต่จะกังวลถ้ารู้ว่าฉันไปไหนมา จากนั้นฉันก็บอกให้ท่านนอนต่อ ว่าฉัน ไม่ได้ตั้งใจจะปลุก “นาน่าต้องนอนพักนะคะ” “พักไปท�ำไม เดี๋ยวย่าก็ได้พักตลอดกาลแล้ว” “อย่าพูดแบบนั้นสิคะ ย่าจะมีชีวิตอยู่ไปอีกนานเลยล่ะ” ฉันโกหก “การมีชีวิตกับใช้ชีวิตน่ะต่างกัน” ย่าพึมพ�ำก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “พรุ่งนี้ วันเปิดเทอม” ฉันแปลกใจที่ย่าจ�ำได้ “หยิบช็อกโกแลตอร่อยๆ จากตู้เสื้อผ้าไปแท่งหนึ่งสิ อันญาชก้า” ฉันท�ำตามค�ำของย่า ฉันวางช็อกโกแลตในกระเป๋าคืนตู้เซฟ และหยิบ ช็อกโกแลตอีกแท่งซึ่งเหมือนกันเป๊ะออกมาแทน “อย่าให้ใครเห็นนะ” ย่าว่า “และอย่าแบ่งให้ใครเว้นแต่คนที่หลานรัก จริงๆ” ฉันคิดในใจว่าเรือ่ งนัน้ พูดง่ายกว่าท�ำนะ แต่กส็ ญ ั ญาว่าจะไม่แบ่งใคร ฉัน จูบแก้มแห้งผากของย่าอีกครั้ง และปิดประตูเบาๆ หลังเดินออกมา ฉันรักนาน่า แต่ก็ทนอยู่ในห้องร้ายกาจนั่นไม่ได้ เมือ่ ฉันกลับไปถึงห้องนัง่ เล่น เกเบิลก็ไม่อยูท่ นี่ นั่ แล้ว ฉันรูว้ า่ เขาอยูท่ ไี่ หน เกเบิลนอนหมดสติอยู่กลางเตียงฉัน ฉันว่านี่ล่ะข้อเสียของคาเฟอีน ถ้าดื่มนิดหน่อยก็กระปรี้กระเปร่าดี แต่ดื่มมากไปก็คอพับ อย่างน้อยเกเบิลก็เป็น อย่างนั้น ฉันเตะขาเขาเบาๆ เขาไม่ตื่น ฉันเตะแรงขึ้น เขาครางงึมง�ำแล้วพลิกขึ้น นอนหงาย ฉันคิดว่าจะปล่อยให้เขานอนจนสร่าง อย่างร้ายทีส่ ดุ ฉันไปนอนบนโซฟา ก็ได้ แถมเกเบิลก็ดูน่ารักดีเวลาหลับ ไม่มีพิษมีภัย เหมือนลูกหมาหรือเด็กชาย ตัวน้อยๆ ฉันว่าฉันชอบเขาในสภาพแบบนี้ที่สุด ฉันหยิบชุดนักเรียนจากตู้เสื้อผ้ามาพาดไว้บนเก้าอี้เพื่อเตรียมพร้อม ส�ำหรับวันรุง่ ขึน้ จัดกระเป๋า ชาร์จกระดานอิเล็กทรอนิกส์ และหักดาร์กช็อกโกแลต ออกมาชิ้นหนึ่ง รสของมันเข้มข้นและเจือกลิ่นไม้ ฉันห่อช็อกโกแลตที่เหลือด้วย กระดาษฟอยล์สีเงินตามเดิมและเก็บไว้ในลิ้นชักบนสุด ฉันดีใจที่ไม่ต้องแบ่งกับ เกเบิล คุณคงก�ำลังสงสัยว่าท�ำไมเกเบิลถึงเป็นแฟนฉันได้ ในเมื่อฉันแทบ 3

ช็อกโกแลตสีเลือด ไม่อยากแบ่งช็อกโกแลตให้เขาด้วยซ�้ำ เรื่องก็คือเขาไม่น่าเบื่อ เขาอันตรายนิดๆ และเด็กสาวงี่เง่าคนที่ฉันเคยเป็นก็คงคิดว่าเรื่องพรรค์นั้นมีเสน่ห์ และ—ขอให้ พระผู้เป็นเจ้าประทานพรให้วิญญาณของพ่อนะคะ—จะพูดว่าฉันไม่มีตัวอย่าง ผูช้ ายดีๆ ให้ดกู ค็ งได้ แถมการแบ่งช็อกโกแลตให้ใครก็ไม่ใช่เรือ่ งธรรมดาๆ มันเป็น ของหายากมาก ฉันตัดสินใจเข้าไปอาบน�้ำจะได้ไม่ต้องอาบตอนเช้า พอกลับออกมา เก้าสิบวินาทีหลังจากนั้น (ใครๆ ก็ตั้งเวลาฝักบัวเพราะน�้ำแพงมาก) เกเบิลก็นั่งอยู่ บนเตียงฉันพลางยัดช็อกโกแลตค�ำสุดท้ายลงคอ “เฮ้” ฉันมีแค่ผ้าขนหนูพันตัว “นายค้นลิ้นชักฉัน!” ช็อกโกแลตเลอะนิ้วโป้ง นิ้วชี้ และมุมปากเขา “ฉันไม่ได้ค้นเสียหน่อย ดมเจอต่างหาก” เขาพูดไปเคี้ยวไป ก่อนจะหยุดเคี้ยวนานพอเงยขึ้นมองฉัน “เธอ สวยนะ แอนนี่ สะอาดด้วย” ฉันกระชับผ้าขนหนูแน่นเข้า “ในเมือ่ นายตืน่ และกินช็อกโกแลตเรียบร้อย แล้ว ก็กลับไปซะสิ” ฉันบอก เขาไม่ขยับ “เร็วเข้า! ไปได้แล้ว!” ฉันพูดเสียงเข้มแต่ไม่ดงั เพราะไม่อยากปลุกพีน่ อ้ ง หรือนาน่า ตอนนั้นเองที่เขาบอกฉันว่าเขาคิดว่าเราควรจะมีอะไรกัน “ไม่” ฉันนึกโทษตัวเองว่าไม่น่าโง่ไปอาบน�้ำทั้งที่มีเด็กหนุ่มอันตราย เสพกาแฟเกินขนาดนอนรออยู่บนเตียงเลย “ไม่เด็ดขาด” “ท�ำไมล่ะ” เขาถาม แล้วก็บอกว่ารักฉัน นัน่ เป็นครัง้ แรกทีฉ่ นั ได้ยนิ ค�ำนัน้ จากปากหนุ่ม แต่ถึงจะไร้ประสบการณ์ขนาดนั้น ฉันก็ยังบอกได้ว่าเขาไม่จริงใจ “ฉันอยากให้นายกลับบ้าน” ฉันย�้ำ “พรุ่งนี้เรามีเรียนและเราก็ควรจะ เข้านอน” “ฉันกลับไม่ได้ เลยเที่ยงคืนแล้ว” ถึงจะมีต�ำรวจไม่มากพอบังคับใช้กฎ เที่ยงคืนก็ยังเป็นเวลาเคอร์ฟิวของ เด็กวัยรุน่ อายุไม่ถงึ สิบแปดทัง้ เมืองอยูด่ ี เวลานัน้ เพิง่ จะ 23.45 น. ฉันจึงโกหกและ บอกเกเบิลไปว่าถ้าเขาวิ่งก็ยังกลับบ้านทัน “ไม่มีทางหรอก แอนนี่ อีกอย่างพ่อแม่ฉันก็ไม่อยู่บ้าน และย่าเธอก็ไม่มี ทางรู้ว่าฉันมาค้าง ไม่เอาน่า ท�ำตัวหวานๆ กับฉันหน่อย” 4

ตอน รักซ่อนพิษ ฉันส่ายหน้าและพยายามวางท่าขึงขัง ซึง่ เป็นเรือ่ งยากเมือ่ มีแค่ผา้ ขนหนู สีเหลืองลายดอกไม้พันตัวอยู่ “ที่ฉันเพิ่งบอกรักเธอไปไม่มีความหมายอะไรเลยรึ” เกเบิลถาม ฉันคิดอยูค่ รูห่ นึง่ ก่อนจะสรุปว่าไม่ “ไม่หรอก เพราะฉันรูว้ า่ นายไม่จริงใจ” เขามองฉันด้วยดวงตากลมโตเซ่อๆ ราวกับฉันเพิ่งท�ำร้ายจิตใจเขาหรือ อะไรสักอย่าง จากนั้นเขาก็กระแอมและเปลี่ยนมุข “ไม่เอาน่า แอนนี่ เราคบกัน มาเกือบเก้าเดือนแล้วนะ ฉันไม่เคยคบใครนานขนาดนี้มาก่อน ก็แล้ว...นั่นล่ะ... ท�ำไมถึงไม่ล่ะ” ฉันร่ายเหตุผล ข้อหนึ่ง เรายังเด็กเกินไป ข้อสอง ฉันไม่ได้รักเขา และ ข้อสาม ข้อที่ส�ำคัญที่สุดก็คือฉันไม่เชื่อในการมีเซ็กซ์ก่อนแต่งงาน ฉันเป็นสาว คาทอลิกผูเ้ คร่งครัดเกือบตลอดเวลา และรูว้ า่ พฤติกรรมทีเ่ ขาเสนอจะพาฉันไปไหน ก็ลงนรกน่ะสิ ขอบอกว่าตอนนั้นฉันเชื่อ (และตอนนี้ก็ยังเชื่อ) เรื่องนรกสวรรค์ และ ไม่ได้แค่เชื่อแบบนามธรรมด้วย แต่ไว้ค่อยเล่าทีหลังดีกว่า ตาของเกเบิลดูขวางๆ—อาจจะเพราะของเถือ่ นทีก่ นิ เข้าไป—เขาลุกจาก เตียง เดินเข้ามาประชิดตัวฉัน และเริ่มจั๊กจี้แขนเปลือยเปล่าของฉัน “หยุดนะ” ฉันสั่ง “ให้ตายสิ เกเบิล ไม่ตลกเลยนะ ฉันรู้ว่านายพยายาม ท�ำให้ฉันปล่อยมือจากผ้าเช็ดตัว” “เธอจะอาบน�้ำท�ำไมถ้าไม่อยาก—” ฉันบอกเขาว่าฉันจะกรี๊ด “แล้วไงต่อ” เขาถาม “ย่าของเธอลุกจากเตียงไม่ได้ พีช่ ายเธอปัญญาอ่อน ส่วนน้องสาวก็เป็นแค่เด็ก เธอมีแต่จะท�ำให้พวกเขาแตกตื่นเท่านั้นล่ะ” ใจหนึ่งฉันยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นใต้หลังคาบ้านฉันจริงๆ ว่า ฉันปล่อยให้ตัวเองซื่อบื้อและตกอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมขนาดนี้ ฉันใช้รักแร้ หนีบผ้าขนหนูไว้และผลักเกเบิลสุดแรง “ลีโอไม่ได้ปัญญาอ่อน!” ฉันตะโกน ฉันได้ยินเสียงประตูที่ปลายสุดโถงทางเดินเปิดออกตามด้วยเสียงฝีเท้า ลีโอซึ่งสูงเหมือนพ่อ (หกฟุตห้านิ้ว) ปรากฏตัวขึ้นหน้าประตูห้องฉันในชุดนอนลาย หมากับกระดูก แม้จะเจอเรื่องมาไม่น้อย ฉันก็ยังไม่เคยดีใจที่ได้เห็นพี่ชายขนาดนี้ มาก่อน “ไง แอนนี!่ ” ลีโอกอดฉันแล้วรีบปล่อย จากนั้นจึงหันไปหาแฟนที่ใกล้จะ เป็นอดีตเต็มทีของฉัน “สวัสดี เกเบิล” ลีโอว่า “ฉันได้ยินเสียง ฉันคิดว่านายควรจะ ไปได้แล้ว นายปลุกฉันซึ่งก็ไม่เป็นไร แต่ถ้านายปลุกแนตตี้คงไม่ดีแน่เพราะพรุ่งนี้ 5

ช็อกโกแลตสีเลือด เธอต้องไปโรงเรียน” ลีโอพาเกเบิลไปส่งทีป่ ระตูหน้า ฉันยังเกร็งอยูจ่ นกระทัง่ ได้ยนิ เสียงประตู ปิดและลีโอใส่กลอน “พี่ว่าแฟนเธอไม่น่ารักเลย” ลีโอบอกเมื่อเขากลับมา “รู้อะไรไหม ฉันก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” ฉันตอบ แล้วหยิบกระดาษ ห่อช็อกโกแลตที่เกเบิลทิ้งไว้ขึ้นมาขย�ำเป็นก้อนกลม ถ้าใช้มาตรฐานของย่า หนุ่ม คนเดียวในชีวิตฉันที่คู่ควรกับช็อกโกแลตก็คือพี่ชายฉันคนนี้ วันเปิดเทอมคราวนี้แย่ยิ่งกว่าวันเปิดเทอมส่วนใหญ่ ซึ่งปกติก็แย่อยู่แล้ว ทุกคนรู้ กันหมดแล้วว่าเกเบิล อาร์สลียก์ บั อันญ่า บาลันชีนเลิกกัน น่าหงุดหงิดชะมัด ไม่ใช่ เพราะฉันคิดจะคบเกเบิลต่อหลังเขาก่อเรือ่ งอุบาทว์เมือ่ คืนก่อนหรอกนะ แต่เพราะ ฉันอยากเป็นฝ่ายบอกเลิกเขาต่างหาก ฉันอยากให้เขาร้องไห้ โวยวาย หรือขอโทษ อยากเป็นฝ่ายเดินจากไปและไม่หันกลับมามองเมื่อเขาร้องเรียก อะไรท�ำนองนั้น น่ะ เข้าใจใช่ไหม ฉันต้องยอมรับว่าข่าวลือแพร่ไปไวจนน่าทึ่ง ผู้เยาว์ไม่ได้รับอนุญาตให้ พกโทรศัพท์มือถือ และคนทุกวัยก็ไม่สามารถกระจายข่าวเรื่องใดๆ ไม่ว่าจะทาง ออนไลน์หรือสื่อไหนๆ โดยไม่มีใบอนุญาต แค่ส่งอีเมลโดยไม่เสียค่าไปรษณีย์ ยังไม่ได้เลย แต่ข่าวลือก็ยังหาช่องทางได้อยู่ดี และเรื่องโกหกเด็ดๆ ก็ไปไวกว่า เรื่องจริงน่าเบื่อเยอะ พอถึงคาบเรียนที่สาม เรื่องราวการเลิกราของฉันก็ถูกจารึก ลงบนหินแล้ว โดยที่ฉันไม่ใช่คนลงมือจารึกด้วย ฉันโดดเรียนคาบสี่ไปสารภาพบาป เมื่อก้าวเข้าไปในห้องสารภาพบาป ฉันก็เห็นเงาของคุณแม่พิอัสสิน่า ซึ่งเห็นชัดว่าเป็นผู้หญิงอยู่หลังฉากกั้น เชื่อไหมว่าเธอเป็นบาทหลวงสตรีรูปแรก ของโรงเรียนโฮลี่ทรินิตี้ แม้ใครๆ จะบอกว่าโลกเราพัฒนาแล้วและทุกคนก็มี ความรูค้ วามเข้าใจ แต่พอ่ แม่จำ� นวนไม่นอ้ ยก็ยงั โวยวายเมือ่ คณะกรรมการบริหาร ประกาศชื่อท่านเมื่อปีก่อน คนบางคนรับการมีบาทหลวงเป็นผู้หญิงไม่ได้จริงๆ นอกจากจะเป็นโรงเรียนคาทอลิกแล้ว โฮลี่ทรินิตี้ยังเป็นหนึ่งในโรงเรียนชั้นน�ำ ของแมนฮัตตันด้วย พ่อแม่ยอมจ่ายค่าเล่าเรียนแพงหูฉี่ภายใต้ข้อตกลงไม่เป็น ทางการว่าห้ามโรงเรียนเปลี่ยนแปลงเด็ดขาด ไม่ว่าสถานการณ์ภายนอกจะ เลวร้ายเพียงใดก็ตาม 6

ตอน รักซ่อนพิษ ฉันคุกเข่าลงและท�ำเครือ่ งหมายกางเขน “โปรดเมตตาลูกด้วยค่ะคุณแม่ เพราะลูกได้ท�ำบาปลงไป ลูกไม่ได้มาแก้บาปนานสามเดือนแล้ว...” “สิ่งใดกวนใจลูกอยู่หรือ” ฉันบอกท่านว่าฉันคิดไม่ดีกับเกเบิล อาร์สลีย์ตลอดเช้า ฉันไม่ได้เอ่ยชื่อ เขา แต่คุณแม่พิอัสสิน่าก็น่าจะรู้ว่าฉันหมายถึงใคร คนอื่นทั้งโรงเรียนรู้กันหมด “ลูกคิดจะร่วมเตียงกับเขารึ” ท่านถาม “เพราะการกระท�ำถือเป็นบาปที่ หนักกว่าความคิดเสียอีก” “หนูรู้ค่ะ คุณแม่” ฉันตอบ “ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ เรื่องก็คือเขาแพร่ข่าวลือ เกี่ยวกับหนู และหนูก็ได้แต่คิดว่าเกลียดเขาเหลือเกิน และอยากจะฆ่าหรือไม่ก็ ท�ำร้ายเขาซะบ้าง” คุณแม่พิอัสสิน่าหัวเราะด้วยน�้ำเสียงที่ท�ำให้ฉันหงุดหงิดอยู่บ้าง “แค่นั้น หรือลูก” ท่านถาม ฉันบอกท่านว่าได้เอ่ยนามของพระผู้เป็นเจ้าโดยไม่สมควรหลายหนใน ช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ซึ่งส่วนใหญ่ก็เกิดขึ้นระหว่างที่นโยบายปันส่วนเครื่องปรับ อากาศของนายกเทศมนตรีมีผลบังคับใช้ หนึ่งในวัน “พักเครื่อง” ของเราตรงกับ วันที่ร้อนที่สุดในเดือนสิงหาคม อุณหภูมิสี่สิบสององศาร่วมกับความร้อนจาก เครื่องโน่นนี่ของนาน่าท�ำให้อพาร์ตเมนต์ของเราเข้าใกล้ความเป็นนรกมาก “มีอะไรอีกไหม” “อีกหนึ่งข้อค่ะ ย่าของหนูป่วยหนักและแม้หนูจะรักท่าน” —เรื่องนี้พูด ล�ำบากจริงๆ— “บางครั้งหนูก็อยากให้ท่านตายเสียที” “ลูกไม่อยากเห็นเธอทรมาน พระผูเ้ ป็นเจ้าทรงเข้าใจว่าลูกไม่ได้ปรารถนา เช่นนั้นจริงๆ เด็กน้อย” “บางครั้งหนูก็คิดไม่ดีกับคนที่ตายไปแล้ว” ฉันเสริม “ใครเป็นพิเศษหรือเปล่า” “ส่วนใหญ่ก็พ่อค่ะ แต่บางทีก็แม่ด้วย แล้วบางทีก็—” คุณแม่พิอัสสิน่าขัดขึ้น “บางทีการทิ้งช่วงสารภาพบาปถึงสามเดือนอาจ จะนานเกินไปส�ำหรับลูก” ท่านหัวเราะอีกครั้ง ซึ่งท�ำให้ฉันหงุดหงิด แต่ฉันก็ยัง สารภาพบาปต่ออยู่ดี เรื่องต่อไปนั้นพูดล�ำบากที่สุด “บางครั้งหนูก็อายเรื่องพี่ชาย เรื่องลีโอ เพราะเขา...มันไม่ใช่ความผิด ของเขาหรอกนะคะ เขาเป็นพีช่ ายทีใ่ จดีและรักหนูทสี่ ดุ แต่...คุณแม่คงรูแ้ ล้วว่าเขา 7

ช็อกโกแลตสีเลือด หัวช้า วันนีเ้ ขาอยากเดินมาส่งหนูกบั แนตตีท้ โี่ รงเรียน แต่หนูบอกว่าคุณย่าต้องการ เขาที่บ้านและว่าเขาจะไปท�ำงานสาย โกหกทั้งสองเรื่องเลย” “ลูกสารภาพครบแล้วหรือยัง” “ค่ะ” ฉันก้มหน้า “หนูเสียใจกับเรื่องเหล่านี้และบาปทั้งหลายในชีวิตที่ ผ่านมา” จากนั้นฉันก็สวดบทแสดงความทุกข์ “แม่ขอล้างบาปให้ลูกในนามแห่งพระบิดา พระบุตร และพระจิต” คุณแม่พิอัสสิน่าว่า เธอสั่งให้ฉันท่องบทสวดวันทามารีอาและข้าแต่พระบิดา เป็นกิจใช้โทษบาป ซึ่งเล็กน้อยจนน่าขัน คุณพ่อซาเวียร์ เจ้าของต�ำแหน่งคนก่อน หน้าสั่งกิจใช้โทษบาปเก่งกว่าเยอะ ฉันลุกขึน้ และก�ำลังจะแหวกผ้าม่านสีแดงเข้ม เมือ่ เธอเรียกฉันไว้ “อันญ่า จุดเทียนให้แม่กบั พ่อของเธอบนสรวงสวรรค์ส”ิ เธอเปิดฉากกัน้ และส่งคูปองเทียน ให้ฉันสองใบ “เดี๋ยวนี้เราต้องปันส่วนเทียนแล้ว” ฉันพึมพ�ำ คูปองกับแสตมป์มากมาย ไร้ท่ีสิ้นสุด (เราต้องปันส่วนกระดาษไม่ใช่รึ) ระบบแต้มที่คิดขึ้นตามอ�ำเภอใจ และกฎที่เปลี่ยนไปมาตลอดเวลา ท�ำให้กฎหมายปันส่วนนั้นน่าร�ำคาญเหลือเชื่อ และไม่มีทางท�ำตามได้ครบ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหตุใดคนมากมายจึงซื้อของ จากตลาดมืด “ลองมองโลกในแง่ดีสิ ลูกยังรับแผ่นศีลได้มากเท่าที่ต้องการ” คุณแม่ พิอัสสิน่าตอบ ฉันรับกระดาษมา กล่าวขอบคุณ และคิดอย่างขมขื่นว่าจุดเทียนไปจะ มีประโยชน์อะไร ฉันมั่นใจว่าพ่อต้องตกนรก หลังส่งคูปองให้แม่ชีซึ่งคอยดูแลตะกร้าหวายใส่คูปองกับกล่องใส่เทียน ถ้วย ฉันก็เข้าไปจุดเทียนให้แม่หน้าแท่นบูชา ฉันสวดขอให้แม่ไม่ตกไปอยู่ในนรก แม้จะแต่งงานกับหัวหน้าตระกูล มาเฟียบาลันชีน ฉันจุดเทียนให้พ่อ ฉันสวดขอให้นรกไม่เลวร้ายนัก ต่อให้คนที่ตกลงไปเป็นฆาตกรก็เถอะ ฉันคิดถึงท่านทั้งสองเหลือเกิน สการ์เล็ตเพื่อนซี้ฉันรออยู่ที่โถงทางเดินนอกโบสถ์ “โดดเรียนฟันดาบ ตั้งแต่วันแรกนี่ดีจังนะ คุณบาลันชีน” เธอทักและคล้องแขนฉันไว้ “ไม่ต้องห่วงนะ 8

ตอน รักซ่อนพิษ ฉันแก้ตัวให้แล้ว ฉันบอกว่าตารางเรียนเธอมีปัญหา” “ขอบใจนะ สการ์เล็ต” “ไม่เป็นไร ฉันมองออกแล้วว่าปีนี้จะเป็นยังไง ไปโรงอาหารกันไหม” “ฉันมีทางเลือกด้วยรึ” “มีสิ เธอจะซ่อนอยู่ในโบสถ์ตลอดปีการศึกษาก็ได้” เจ้าหล่อนว่า “บางทีฉันอาจจะไปบวชชี และสาบานตนว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายอีก ตลอดกาล” สการ์เล็ตหันมามองฉันอย่างเพ่งพินิจ “ไม่ล่ะ หน้าเธอไม่เข้ากับชุดนางชี หรอก” ระหว่างเดินไปโรงอาหาร สการ์เล็ตเล่าให้ฉันฟังว่าเกเบิลเที่ยวบอก คนอื่นว่าอย่างไรบ้าง แต่ฉันก็แอบได้ยินมาเกือบหมดแล้ว ประเด็นหลักๆ ก็คือ เขาบอกเลิกฉันเพราะคิดว่าฉันอาจจะติดคาเฟอีน ว่าฉัน “ใจง่าย” และว่าต้นปี การศึกษาเป็นเวลาที่เหมาะส�ำหรับ “ขนขยะไปทิ้ง” ฉันปลอบใจตัวเองว่าถ้าพ่อยัง อยู่ พ่ออาจสั่งเก็บเกเบิล อาร์สลีย์ก็ได้ “ฉันก็เลย” สการ์เล็ตพูดต่อ “ปกป้องเกียรติ ของเธอ” ฉันมัน่ ใจว่าสการ์เล็ตท�ำจริง แต่คงไม่มใี ครฟังเธอหรอก ใครๆ ก็คดิ ว่าเธอ เป็นนางละครเพี้ยนๆ สวยและไร้สาระ “ยังไงก็เถอะ” เธอพูดต่อ “ใครๆ ก็รู้ว่าเกเบิล อาร์สลีย์น่ะเป็นไอ้ตูดหมึก พรุ่งนี้เรื่องก็จะเงียบไปเองล่ะ พวกที่ลือเรื่องนั้นก็แค่ไอ้ขี้แพ้ที่ไม่มีอะไรท�ำ และ เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมเลยยังไม่มีเรื่องอื่นเกิดขึ้น” “เขาเรียกลีโอว่าไอ้ปัญญาอ่อนด้วย ฉันเล่าให้เธอฟังหรือยัง” “ไม่นะ!” สการ์เล็ตร้อง “นั่นมันร้ายกาจสุดๆ!” เรายืนอยู่หน้าประตูบานคู่ของโรงอาหาร “ฉันเกลียดเขา” ฉันว่า “ฉัน เกลียดเขาจริงๆ จังๆ” “ฉันเข้าใจ” สการ์เล็ตว่าและผลักประตูเปิดออก “ฉันไม่รเู้ ลยจริงๆ ว่าเธอ เห็นอะไรในตัวเขาตั้งแต่ทีแรก” เธอเป็นเพื่อนที่ดี โรงอาหารมีผนังเป็นไม้กระดานและปูกระเบื้องยางสีด�ำสลับขาวคล้าย ตารางหมากรุก ซึ่งท�ำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นตัวหมาก ฉันเห็นเกเบิลนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ตัวยาวข้างหน้าต่าง เขาหันหลังให้ประตู จึงยังไม่เห็นฉัน อาหารเที่ยงวันนั้นเป็นลาซานญ่า ซึ่งฉันเกลียดมาแต่ไหนแต่ไร ซอส 9

ช็อกโกแลตสีเลือด สีแดงท�ำให้ฉันคิดถึงเลือดและเครื่องใน ขณะที่ชีสริคอตต้าท�ำให้ฉันนึกถึงสมอง ฉันเคยเห็นเครือ่ งในและสมองมากับตาจึงรูว้ า่ พูดเรือ่ งอะไรอยู่ เอาเป็นว่าฉันไม่หวิ แล้วละกัน เมื่อเรานั่งลง ฉันก็ผลักถาดอาหารของตัวเองให้สการ์เล็ต “เอาไหม” “แค่จานเดียวก็มากเกินพอแล้ว ขอบใจนะ” “เอาล่ะ มาคุยเรื่องอื่นกันดีกว่า” ฉันว่า “เรื่องอื่นนอกจาก—” “อย่าได้เอ่ยชื่อนั้นเชียวนะ สการ์เล็ต บาร์เบอร์!” “นอกจากตูดหมึก” สการ์เล็ตต่อประโยค และเราก็หัวเราะพร้อมกัน “มีเด็กหนุม่ หน้าใหม่นา่ สนใจสุดๆ ในชัน้ เรียนภาษาฝรัง่ เศสของฉันล่ะ อันทีจ่ ริงเขา ดูเป็นชายหนุ่มหน้าใหม่มากกว่า แบบว่า ไม่รู้สิ สมชายไปทั้งตัวเลย เขาชื่อกู๊ดวิน แต่ให้ใครๆ เรียกว่าวิน โอเอ็มจีเนอะว่าไหม” “นั่นแปลว่าอะไรน่ะ” “เอ่อ ย่อมาจากอะไรสักอย่างนี่ล่ะ พ่อบอกว่ามันเคยมีความหมายว่า ‘เยีย่ ม’ หรืออะไรท�ำนองนัน้ พ่อเองก็ไม่คอ่ ยแน่ใจเหมือนกัน ลองถามนาน่าของเธอ หน่อยละกันนะ” ฉันพยักหน้า พ่อของสการ์เล็ตเป็นนักโบราณคดี และมักมีกลิน่ ตัวเหมือน ขยะจากการขุดคุ้ยหลุมขยะถมที่อยู่ท้ังวัน สการ์เล็ตเล่าเรื่องหนุ่มหน้าใหม่ต่อ อีกพักหนึ่ง แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจฟังนัก ก็ไม่รู้จะสนใจไปท�ำไม ได้แต่พยักหน้าเป็น ระยะและเขี่ยลาซานญ่าน่าขยะแขยงไปรอบจาน ฉันมองไปยังอีกฟากของโรงอาหาร เกเบิลสบตาฉัน ฉันจ�ำเรื่องที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นได้ไม่ชัดเจนนัก เขาอ้างทีหลังว่าไม่ได้ท�ำ แต่ฉันเห็นเขายิ้มเยาะใส่ฉัน ก่ อ นจะหั น ไปกระซิ บ กระซาบกั บ เด็ ก สาวที่ นั่ ง อยู ่ ข ้ า งๆ เธอเป็ น เด็ ก เกรดสิ บ หรืออาจจะเกรดเก้าด้วยซ�้ำ ฉันจึงไม่รู้จักเธอ ทั้งคู่หัวเราะร่า และฉันก็ยกถาดใส่ ลาซานญ่าที่ยังไม่ได้กินแต่ยังร้อนจนลวก (กฎหมายก�ำหนดให้อุ่นอาหารทุกชนิด ที่อุณหภูมิ 80 องศาเซลเซียส เพื่อป้องกันโรคระบาดจากแบคทีเรียที่แพร่ได้ง่าย มาก) ออกวิง่ ทแยงมุมตัดพืน้ ปูกระเบือ้ งยางสีดำ� สลับขาวไปราวกับตัวหมากบิชอ็ ป คลุ้มคลั่ง แล้วหัวของเกเบิลก็มีแต่ชีสริคอตต้ากับซอสมะเขือเทศ เกเบิลลุกขึ้น เก้าอี้ของเขาล้มลง เรายืนประจันหน้ากัน และฉันก็รู้สึก เหมือนคนทั้งโรงอาหารหายไป เกเบิลเริ่มตะคอกฉัน ด่าฉันต่างๆ นานาด้วยค�ำพูด 10

ตอน รักซ่อนพิษ ที่ฉันจะไม่เสียเวลาเล่าซ�้ำตรงนี้ ฉันขอไม่พิมพ์ค�ำหยาบยาวเฟื้อยดีกว่า “ฉันขอรับค�ำประณามของนาย” ฉันว่า เขาตั้งท่าจะชกฉันแต่แล้วก็ยั้งหมัดไว้ “เธอไม่คู่ควรหรอก บาลันชีน เธอ มันก็แค่พวกชัน้ ต�ำ่ เหมือนพ่อแม่ทตี่ ายไป” เขาว่า “ฉันปล่อยให้เธอถูกพักการเรียน ดีกว่า” เขาเดินออกไปจากโรงอาหารพลางใช้มอื ปาดซอสทิง้ แต่กไ็ ร้ประโยชน์ ซอส เลอะไปทุกที่ ฉันยิ้ม เมื่ อ จบคาบที่ แ ปด ฉั น ก็ ไ ด้ รั บ หมายเรี ย กให้ ไ ปยั ง ห้ อ งครู ใ หญ่ ห ลั ง เลิกเรียน นักเรียนส่วนใหญ่หลีกเลี่ยงการมีเรื่องในวันเปิดเทอมได้ จึงมีคนรออยู่ ไม่มากนัก ประตูปดิ อยูซ่ งึ่ แปลว่ามีคนอยูใ่ นนัน้ แล้ว และมีหนุม่ ขายาวทีฉ่ นั ไม่รจู้ กั นั่งรออยู่บนโซฟาสองที่นั่งหน้าห้อง เลขานุการบอกให้ฉันนั่งรอ หนุม่ คนทีว่ า่ สวมหมวกขนสัตว์สเี ทา และถอดมันออกเมือ่ ฉันเดินผ่าน เขา พยักหน้า ฉันก็พยักตอบ เขาเหล่มองฉัน “สงครามอาหารใช่ไหม” “อื้อ จะว่าอย่างนั้นก็ได้” ฉันไม่อยู่ในอารมณ์จะท�ำความรู้จักใคร เขา ประสานมือไว้บนตัก นิ้วของเขาเต็มไปด้วยรอยด้านหนา ฉันอดสนใจไม่ได้ เขาคงเห็นฉันจ้อง เพราะเขาถามว่าฉันมองอะไรอยู่ “มือเธอ” ฉันตอบ “มันดูหยาบนะส�ำหรับเด็กหนุ่มจากเมืองใหญ่” เขาหัวเราะแล้วตอบว่า “ฉันมาจากทางเหนือของรัฐ เราเคยปลูกอาหาร กินเองน่ะ รอยส่วนใหญ่เกิดจากงานนัน่ บางรอยก็เป็นฝีมอื กีตาร์ฉนั ฉันเล่นไม่เก่ง หรอก แค่ชอบเล่น ส่วนที่เหลือฉันอธิบายไม่ได้” “น่าสนใจ” ฉันว่า “น่าสนใจ” เขาทวนค�ำ “อ้อ ฉันชื่อวินนะ” เขาบอก ฉันหันไปมองเขาเต็มตา นี่คือหนุ่มคนใหม่ของสการ์เล็ตรึ เธอพูดถูก เขา ดูไม่เลวเลย สูงและผอม ผิวเป็นสีน�้ำตาล แขนเต็มไปด้วยมัดกล้ามซึ่งคงเกิดจาก การท�ำไร่ที่เขาว่า ดวงตาสีฟ้าอ่อนโยนและปากซึ่งดูชินกับการยิ้มมากกว่าบึ้งตึง ไม่ใช่สเปกฉันเลย เขายื่นมือให้ และฉันก็จับตอบ “อัน—” ฉันอ้าปาก “อันญ่า บาลันชีน ฉันรู้แล้ว ดูเหมือนวันนี้ทุกคนจะหยุดพูดถึงเธอไม่ได้” “ฮึ” ฉันรู้สึกว่าหน้าเริ่มจะแดง “งั้นเธอก็คงคิดว่าฉันโรคจิต ใจง่าย ติดยา แถมยังเป็นเจ้าหญิงมาเฟียอีกด้วย ฉันก็ไม่รวู้ า่ เธอจะมาเสียเวลาคุยกับฉันท�ำไม!” 11

ช็อกโกแลตสีเลือด

เราเอง”

“แถวนี้ฉันไม่รู้หรอกนะ แต่แถวบ้านฉัน เราตัดสินคนด้วยสายตาของ

“เธอมาที่นี่ท�ำไม” ฉันถามเขา “นั่นเป็นค�ำถามที่ใหญ่มากเลยนะ อันญ่า” “ไม่ใช่ ฉันหมายถึงมาอยู่นอกห้องท�ำงานนี้ท�ำไม เธอท�ำอะไรผิด” “ค�ำตอบแบบปรนัย” เขาบอก “ก. ความเห็นแรงๆ ในวิชาเทววิทยา ข. ครูใหญ่อยากคุยกับเด็กใหม่เรื่องการสวมหมวกในโรงเรียน ค. ตารางเรียน ของฉัน ฉันฉลาดเกินวิชาเรียนไปหน่อย ง. ค�ำให้การในฐานะพยานผู้เห็นสาวเท ลาซานญ่าใส่หัวแฟนของเธอ จ. ครูใหญ่ก�ำลังจะทิ้งสามีและอยากจะหนีตามฉัน ไป ฉ. ผิดทุกข้อ ช. ถูกทุกข้อ” “แฟนเก่า” ฉันพึมพ�ำ “ดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น” เขาตอบ ประตูหอ้ งครูใหญ่เปิดพอดี เกเบิลเดินออกมา ใบหน้าของเขาถูกซอสลวก เป็นหย่อมๆ สีชมพู เสื้อเชิ้ตทางการสีขาวเปรอะไปด้วยซอส ซึ่งฉันรู้ว่าเขาต้องไม่ ชอบใจสุดๆ แน่ เกเบิลถลึงตาใส่ฉันและกระซิบว่า “ไม่คุ้มกัน” ครูใหญ่ชะโงกหน้าออกมาจากประตู “คุณเดอลาครัวซ์” เธอเรียกวิน “จะ เป็นการรบกวนเธอมากไปไหม ถ้าครูจะขอพบคุณบาลันชีนก่อน” เขายินยอม ฉันเลยเข้าไปในห้อง ครูใหญ่ปิดประตู ฉันรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะถูกท�ำทัณฑ์บนและต้องช่วยงานช่วง มือ้ เทีย่ งตลอดสัปดาห์ แต่คดิ ๆ ดูแล้ว การเทลาซานญ่าลงบนหัวเกเบิลก็ยงั คุม้ อยูด่ ี “เธอต้องหัดแก้ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เรื่องความสัมพันธ์เหล่านี้นอก โฮลี่ทรินิตี้ คุณบาลันชีน” ครูใหญ่ว่า “ค่ะ ครูใหญ่” ฉันรูส้ กึ ว่าถ้าเล่าให้ครูฟงั ว่าเกเบิลพยายามปล�ำ้ ฉันในเดทของเราเมือ่ คืน ก่อนก็จะเป็นการนอกประเด็นไป “ครูคดิ จะโทรศัพท์แจ้งกาลินา่ ย่าของเธอ แต่ครูรวู้ า่ ท่านสุขภาพไม่ดี เรา ไม่มีความจ�ำเป็นต้องท�ำให้ท่านกังวล” “ขอบคุณค่ะ ครูใหญ่ หนูขอบคุณจริงๆ” “พูดตามตรงนะอันญ่า ครูเป็นห่วงเธอ ชื่อเสียงของเธออาจด่างพร้อยนะ 12

ตอน รักซ่อนพิษ ถ้าปล่อยให้พฤติกรรมแบบนี้เกิดขึ้นซ�้ำซาก” อย่างกับครูไม่รู้แน่ะว่าฉันเกิดมาพร้อมกับชื่อเสียงอันด่างพร้อย พอฉันออกจากห้องครูใหญ่ แนตตี้ น้องสาววัยสิบสองของฉันก็นงั่ อยูก่ บั วินแล้ว สการ์เล็ตคงบอกเธอว่าจะหาฉันเจอได้ทไี่ หน หรือไม่แนตตีก้ อ็ าจจะเดาถูก ฉันไม่ใช่คนแปลกหน้าในห้องครูใหญ่หรอก แนตตีส้ วมหมวกของวินอยู่ เห็นชัดว่า ทั้งคู่รู้จักกันแล้ว น้องสาวฉันช่างหว่านเสน่ห์จริงๆ! และแนตตี้ก็น่ารักด้วย เธอมี ผมยาวสีดำ� เงางามเหมือนฉัน ต่างกันตรงทีผ่ มเธอเหยียดตรง ขณะทีฉ่ นั ต้องทนกับ ผมหยักศกที่ไม่ยอมอยู่ทรง “ขอโทษนะที่แซงคิว” ฉันบอกวิน เขายักไหล่ “คืนหมวกวินไปสิ” ฉันบอกแนตตี้ “หนูใส่ขึ้นออก” เธอกะพริบตาปริบๆ ฉันถอดมันออกจากศีรษะน้องแล้วส่งให้วิน “ขอบใจที่ช่วยเลี้ยงเด็ก ให้นะ” “เลิกท�ำเหมือนหนูเป็นเด็กแบเบาะเสียที” แนตตี้โวย “เป็นค�ำที่ดีนะนั่น” วินทัก “ขอบคุณค่ะ” แนตตี้ตอบ “หนูรู้ค�ำดีๆ เยอะแยะด้วย” ฉันจับมือแนตตี้ไว้เพื่อแกล้งเธอเล่น เราเดินไปเกือบถึงโถงทางเดินแล้ว เมื่อฉันหันไปบอกว่า “ฉันทายว่าข้อ ค. เธอน่าจะฉลาดเกินวิชาเรียน” เขาขยิบตา—คนพรรค์ไหนขยิบตากัน “ฉันไม่บอกใครเด็ดขาด” แนตตี้ถอนใจออกมา “โอ” เธอว่า “ชอบแบบนั้นจัง” ฉันกลอกตาขณะทีเ่ ราก้าวออกจากประตู “อย่าแม้แต่คดิ เชียวนะ เขาแก่ ไปส�ำหรับเธอ” “แค่สี่ปีเอง” แนตตี้ว่า “หนูถามแล้ว” “เหรอ แต่นั่นก็ถือว่าเยอะนะเมื่อเธออายุสิบสอง” เราขึ้นรถเมล์เที่ยวประจ�ำไม่ทัน และกว่ารถคันถัดไปจะมาก็อีกหนึ่ง ชั่วโมง เพราะองค์การขนส่งมวลชนถูกตัดงบ ฉันชอบกลับให้ถึงบ้านก่อนลีโอ เลิกงาน และคิดว่าเดินตัดสวนสาธารณะไปน่าจะเร็วกว่า พ่อเคยเล่าเรื่องสวน สาธารณะสมัยที่ท่านยังเด็กให้ฉันฟัง มีต้นไม้ ดอกไม้ กระรอก ทะเลสาบที่ผู้คนลง ไปพายเรือแคนูได้ คนขายอาหารทุกชนิดที่เรานึกออก มีสวนสัตว์และบอลลูนให้ 13

ช็อกโกแลตสีเลือด ขึ้น และในฤดูร้อนก็มีคอนเสิร์ตกับละครเวที ขณะที่ฤดูหนาวมีลานสเกตกับ เลื่อนหิมะ แต่ทุกสิ่งเปลี่ยนไปแล้ว ทะเลสาบทั้งหลายแห้งไปเองหรือไม่ก็ถูกสูบน�้ำออก และต้นไม้โดยรอบ ก็ตายไปเกือบหมด รูปปั้นเปรอะสีสเปรย์ ม้านั่งหักพัง และอาคารร้างยังหลงเหลือ อยู่ แต่ฉันก็นึกภาพคนมานั่งเล่นแถวนี้ไม่ออกจริงๆ ในสายตาของแนตตี้กับฉัน สวนสาธารณะคือพืน้ ทีก่ ว้างครึง่ ไมล์ซงึ่ ต้องรีบเดินผ่านไปให้เร็วทีส่ ดุ เท่าทีจ่ ะท�ำได้ และถ้าจะให้ดีก็ควรจะเดินพ้นไปก่อนพลบค�่ำ อันเป็นเวลาที่สวนจะกลายเป็น แหล่งซ่องสุมของสิ่งไม่พึงปรารถนาทุกชนิดในเมือง จะว่าไป ฉันก็ไม่แน่ใจนัก ว่ามันเลวร้ายขนาดนี้ได้อย่างไร แต่คิดว่าก็คงเหมือนกับอะไรทุกอย่างในเมืองนี้ —ขาดเงิน ขาดน�้ำ ขาดผู้น�ำ แนตตี้โมโหฉันที่เล่นมุขเลี้ยงเด็กต่อหน้าวิน เธอจึงไม่ยอมเดินไปกับฉัน เราเพิง่ เดินผ่านสนามเกรทลอว์น (ซึง่ กาลครัง้ หนึง่ คงเคยมีหญ้า) ตอนทีเ่ ธอออกวิง่ น�ำไปประมาณยี่สิบห้าฟุต ก่อนจะเป็นห้าสิบ และหนึ่งร้อย “กลับมานะ แนตตี้” ฉันร้อง “มันไม่ปลอดภัย! เธอต้องอยู่ใกล้ๆ พี!่ ” “หยุดเรียกหนูว่าแนตตี้เสียที หนูชื่อนาตาลิญ่า และขอให้รู้ไว้นะ อันญ่า พาฟโลว่า บาลันชีน หนูดูแลตัวเองได้!” ฉันเร่งฝีเท้าไล่ตามน้อง แต่เธอกลับยิง่ ห่างออกไปอีก ฉันแทบมองไม่เห็น น้องสาวแล้ว เธอกลายเป็นจุดเล็กๆ สวมชุดนักเรียน ฉันวิ่งเร็วขึ้นอีก แนตตีอ้ ยูห่ ลังมุมห้องกระจกซึง่ เป็นส่วนหนึง่ ของอาคารขนาดใหญ่ทเี่ คย เป็นพิพิธภัณฑ์ศิลปะ (ตอนนี้เป็นไนต์คลับ) และเธอก็ไม่ได้อยู่ตามล�ำพัง เด็กทีผ่ อมจนเหลือเชือ่ สวมเสือ้ ผ้าขาดรุง่ ริง่ และบังเอิญสวมเสือ้ ยืดลาย โรงงานช็อกโกแลตบาลันชีนของเมื่อสิบปีที่แล้ว ก�ำลังถือปืนจ่อศีรษะน้องฉันไว้ “ทีนี้ก็รองเท้า” เสียงของเขาฟังดูแหลมเล็ก แนตตี้สูดน�้ำมูกขณะที่เธอก้มลงแก้เชือกรองเท้า ฉันมองเด็กชายคนนัน้ เขาดูแข็งแรงแม้จะผอมจนหนังหุม้ กระดูก แต่ฉนั ก็ค่อนข้างมั่นใจว่าจัดการเขาได้ ฉันกวาดตาไปรอบตัวเพื่อดูว่าเขามีผู้สมรู้ร่วมคิด หรือเปล่า ไม่ เราอยูก่ นั ตามล�ำพัง ปัญหาหลักคือปืนกระบอกนัน้ ฉันจึงพิจารณามัน จากนั้นฉันก็ท�ำสิ่งที่พวกคุณคงคิดว่าบ้าบิ่น 14

ตอน รักซ่อนพิษ ฉันก้าวไปยืนขวางระหว่างน้องกับเด็กชายคนนั้น “อันญ่า! ไม่นะ!” น้องสาวฉันร้อง เรื่องก็คือพ่อเคยสอนฉันเรื่องปืนอยู่บ้าง และปืนพกของเด็กคนนี้ก็ไม่มี แม็กกาซีน พูดอีกอย่างก็คอื ไม่มกี ระสุนเว้นแต่นดั ทีอ่ ยูใ่ นรังเพลิงแล้ว ซึง่ ฉันก็พนัน ว่าไม่มีหรอก “ท�ำไมไม่หาเรือ่ งคนตัวเท่าๆ กันล่ะ” ฉันถาม อันทีจ่ ริงแล้วเด็กชายคนนัน้ เตี้ยกว่าแนตตี้สามนิ้วด้วยซ�้ำ เมื่อมองใกล้ๆ ฉันก็เห็นว่าเขาเด็กกว่าที่คิด อาจจะ แค่แปดหรือเก้าขวบ “ฉันจะยิงเธอ” เด็กคนนั้นว่า “ฉันท�ำจริงนะ” “เหรอ” ฉันถาม “ฉันอยากเห็นนายลองเหมือนกัน” ฉันคว้าล�ำกล้องปืนไว้ ทีแรกฉันจะโยนมันเข้าไปในพุ่มไม้ แต่ก็ไม่อยาก ให้เขาเอามันไปขู่ใครอีก จึงเก็บลงในกระเป๋า มันเป็นอาวุธที่ดี คงฆ่าน้องกับฉันได้ สบายๆ ถ้ามันใช้การได้น่ะนะ “เร็วสิ แนตตี้ เอาของคืนมาจากเด็กนั่น” “เขายังไม่ได้เอาอะไรไป” แนตตี้ตอบ เธอยังน�้ำตานองอยู่นิดหน่อย ฉันพยักหน้า ส่งผ้าเช็ดหน้าให้และบอกให้เธอสั่งน�้ำมูก พอถึงตรงนี้ ว่าที่โจรปล้นจี้ก็ร้องไห้เหมือนกัน “เอาปืนฉันคืนมานะ!” เขา กระโจนเข้าใส่ฉัน แต่เด็กนั่นหิวจนหมดแรงแล้ว และฉันก็แทบไม่รู้สึกอะไรเลย “ฟังนะ ฉันเสียใจ แต่นายต้องถูกใครสักคนฆ่าแน่ๆ ถ้าเที่ยวโบกปืนพังๆ นัน่ ใส่ใครต่อใคร” ฉันพูดความจริง คงไม่ได้มแี ค่ฉนั หรอกทีม่ องออกว่าปืนเขาไม่มี แม็กกาซีน และคนประเภททีส่ งั เกตเห็นอะไรแบบนัน้ ออกคงยิงแสกหน้าเด็กนัน่ ได้ โดยไม่หยุดคิด ฉันรูส้ กึ แย่นดิ หน่อยทีย่ ดึ ปืนเขา ก็เลยให้เงินทีม่ อี ยูต่ ดิ ตัวไป ไม่มาก หรอก แต่ก็พอให้เด็กนั่นมีพิซซ่ากินในคืนนี้ เขารับเงินฉันไปโดยไม่รีรอ ก่อนจะตะโกนด่าฉันและหายลับไปในสวน สาธารณะ แนตตี้ส่งมือให้ฉัน และเราก็เดินกันไปเงียบๆ จนถึงถนนฟิฟท์อเวนิว ซึ่ง พอจะปลอดภัยอยู่บ้าง “พี่ท�ำแบบนั้นท�ำไม แอนนี่” เธอกระซิบขณะที่เรารอสัญญาณไฟข้าม ถนน ฉันแทบไม่ได้ยินเสียงเธอท่ามกลางเสียงจอแจของเมืองใหญ่ “พี่ให้เงินเขา ท�ำไมทั้งที่เขาจะปล้นหนู” 15

ช็อกโกแลตสีเลือด “เพราะเขาโชคร้ายกว่าเราน่ะสิ แนตตี้ และพ่อก็พูดอยู่เสมอว่าเราต้อง ใส่ใจคนที่โชคดีไม่เท่าเรา” “แต่พ่อฆ่าคนไม่ใช่เหรอ” “ใช่” ฉันยอมรับ “พ่อเป็นคนซับซ้อนน่ะ” “บางครั้งหนูก็จ�ำไม่ได้ด้วยซ�้ำว่าพ่อหน้าตาเป็นยังไง” แนตตี้ว่า “พ่อก็คล้ายๆ ลีโอ” ฉันบอก “สูงเท่ากัน มีผมสีด�ำเหมือนกัน ดวงตาสีฟ้า เหมือนกัน แต่ตาของพ่อดุ ส่วนของลีโอน่ะอ่อนโยน” เมื่อกลับถึงอพาร์ตเมนต์ แนตตี้ก็ตรงไปยังห้องนอนของเธอ ขณะที่ฉันรื้อหา ของมาท�ำมื้อค�่ำ ฉันไม่ใช่แม่ครัวเอก แต่ถ้าฉันไม่ท�ำครัว เราก็จะอดตายกันหมด ยกเว้นนาน่า ท่านกินอาหารผ่านทางสายยางโดยมีคนดูแลผู้ป่วยชื่ออิโมเจนเป็น คนป้อนให้ ฉันต้มน�้ำหกถ้วยเป๊ะตามค�ำแนะน�ำข้างห่อ จากนั้นจึงโยนมักกะโรนีลง ไป อย่างน้อยลีโอก็จะมีความสุข มักกะโรนีอบชีสเป็นอาหารจานโปรดของเขา ฉันเดินไปเคาะประตูเพื่อบอกข่าวดีกับพี่ แต่ไม่มีคนตอบ จึงเปิดประตู เอง เขาน่าจะกลับถึงบ้านอย่างน้อยก็สองชัว่ โมงแล้ว หลังเลิกงานพาร์ตไทม์ทคี่ ลินกิ สัตวแพทย์ แต่ห้องของเขากลับว่างเปล่า มีแค่ตุ๊กตาสิงโตยัดนุ่นที่เขาสะสมไว้ ดวงตาพลาสติกไร้แววของสิงโตเหล่านั้นมองฉันเป็นเชิงถาม ฉันไปที่ห้องของนาน่า ท่านหลับอยู่ แต่ฉันก็ปลุกท่านขึ้นมาอยู่ดี “นาน่าคะ ลีโอบอกว่าเขาจะไปไหนหรือเปล่า” นาน่าเอื้อมไปหยิบปืนไรเฟิลที่เก็บไว้ใต้เตียง ก่อนจะเห็นว่าเป็นฉัน “โธ่ อันญ่า หลานน่ะเอง หลานท�ำให้ย่าตกใจนะ เดโวชก้า1” “ขอโทษค่ะนาน่า” ฉันจูบย่าทีแ่ ก้ม “คือลีโอไม่อยูใ่ นห้อง หนูเลยสงสัยว่า เขาบอกไหมว่าจะไปไหน” นาน่าครุ่นคิด “ไม่นะ” ท่านตอบในที่สุด “เขากลับบ้านหลังเลิกงานหรือเปล่าคะ” ฉันถามและพยายามข่มเสียง ไม่ให้หงุดหงิด เห็นชัดว่าวันนี้นาน่าไม่ค่อยมีสตินัก นาน่าคิดอยู่ประมาณล้านปี “กลับ” ท่านนิ่งไป “เปล่า” ท่านนิ่งไปอีกครั้ง “ย่าไม่แน่ใจ” นิ่งอีกรอบ “วันนี้วันอะไรนะ เดโวชก้า ย่าลืมวันไปแล้ว” 1

Devochka = สาวน้อย

ตอน รักซ่อนพิษ “วันจันทร์ค่ะ” ฉันตอบ “วันเปิดเทอม จ�ำได้ไหมคะ” “ยังวันจันทร์อยู่รึ” “เกือบหมดวันแล้วค่ะ นาน่า” “ดีแล้ว ดี” นาน่ายิ้ม “ถ้ายังเป็นวันจันทร์อยู่ วันนี้ไอ้ยาคอฟลูกไม่มีพ่อ นั่นก็มาหาย่า” ย่าไม่ได้ด่าเขาหรอกนะ ยาคอฟ พิรอซกี้เป็นลูกนอกสมรสของ พี่ชายต่างแม่ของพ่อฉัน ยาคอฟซึ่งเรียกตัวเองว่าแจ๊คส์แก่กว่าลีโอสี่ปีและฉันก็ เกลียดขี้หน้าเขามาตั้งแต่คราวที่เขาดื่มวอดก้ามากเกินไปในงานแต่งงานของ ญาติเราและพยายามจับหน้าอกฉัน ตอนนัน้ ฉันอายุสบิ สาม แต่เขาเกือบยีส่ บิ แล้ว น่ารังเกียจที่สุด แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังสงสารแจ๊คส์นิดหน่อยมาตลอดเพราะ คนทั้งตระกูลล้วนดูถูกเขา “พิรอซกี้ต้องการอะไรคะ” “มาดูว่าย่าตายหรือยัง” นาน่าตอบ ท่านหัวเราะและชี้ช่อดอกคาร์เนชั่น สีชมพูราคาถูกซึง่ ปักอยูใ่ นแจกันทีม่ นี ำ�้ เพียงนิดหน่อยบนกรอบหน้าต่าง ฉันไม่ทนั สังเกตเห็นมัน “น่าเกลียดนะว่าไหม สมัยนี้ดอกไม้หายากจะตาย แต่เขากลับซื้อ ดอกนัน่ มาเนีย่ นะ แต่คงต้องมองทีน่ ำ�้ ใจล่ะนะ ลีโออาจอยูก่ บั ไอ้ลกู ไม่มพี อ่ นัน่ ก็ได้” “พูดแบบนั้นไม่ดีนะคะนาน่า” ฉันปราม “โธ่ อันญาชก้า ย่าไม่มีทางพูดแบบนั้นต่อหน้าเขาหรอก!” ย่าเถียง “แจ๊คส์จะพาลีโอไปท�ำไม” ฉันเคยเห็นแต่แจ๊คส์เมินหรือไม่ก็แสดงท่า รังเกียจพี่ชายฉันออกมาโต้งๆ นาน่ายักไหล่ ซึ่งเป็นท่าที่ยากมากเพราะท่านแทบขยับตัวไม่ได้แล้ว ฉัน มองออกว่าเปลือกตาของท่านเริ่มจะปรือปิด ฉันบีบมือย่า ย่าพูดโดยไม่ลืมตาว่า “หาลีโอนิดเจอแล้วบอกย่าด้วยนะ” ฉันกลับไปจัดการกับมักกะโรนีในครัว แล้วโทรศัพท์ไปถามที่ท�ำงานลีโอ ว่าเขายังอยู่หรือเปล่า ทางนั้นบอกว่าลีโอกลับบ้านตอนสี่โมงตามปกติ ฉันไม่ชอบ เลยทีไ่ ม่รวู้ า่ พีช่ ายหายไปไหน เขาอายุสบิ เก้าและแก่กว่าฉันสามปีกจ็ ริง แต่เขาอยู่ ในความรับผิดชอบของฉันตลอดมาและตลอดไป ก่อนจะตายไม่นานนัก พ่อขอให้ฉนั สัญญาว่าถ้าเกิดอะไรขึน้ กับท่าน ฉัน จะดูแลลีโอ ตอนนั้นฉันอายุแค่เก้าขวบ พอๆ กับว่าที่โจรปล้นจี้คนนั้น และเด็ก เกินกว่าจะเข้าใจว่าก�ำลังรับปากเรื่องอะไร “ลีโอเป็นคนอ่อนโยน” พ่อบอก “เขา ไม่เหมาะกับโลกของเรา เดโวชก้า เราต้องท�ำทุกสิ่งที่ท�ำได้เพื่อปกป้องเขา” ฉัน 17

ช็อกโกแลตสีเลือด พยักหน้า ไม่ได้เข้าใจเลยว่าพ่อก�ำลังให้ฉันสาบานเรื่องที่จะต้องท�ำไปชั่วชีวิต ลีโอไม่ได้เกิดมาเป็น “เด็กพิเศษ” เขาก็เหมือนเด็กคนอื่นๆ หรืออาจจะ ดีกว่าเด็กอื่นๆ ด้วยซ�้ำในสายตาของพ่อ ลีโอฉลาด หน้าตาเหมือนพ่อไม่มีผิด แถม ยังเป็นลูกชายคนแรก พ่อยกชื่อให้เขาด้วยซ�้ำ ชื่อเต็มของลีโอคือลีโอนิด บาลันชีน จูเนียร์ ในปีทลี่ โี ออายุเก้าขวบ เขากับแม่ฉนั นัง่ รถไปลองไอส์แลนด์เพือ่ เยีย่ มยาย ของเรา น้องกับฉัน (อายุสองและหกขวบ) คออักเสบจึงไปด้วยไม่ได้ พ่อยอมอยู่ บ้านดูแลเรา ซึ่งฉันก็ไม่คิดว่าท่านต้องเสียสละเท่าไรหรอก เพราะพ่อไม่เคยทน คุณยายฟีบี้ได้ แน่ล่ะว่าพวกนั้นตั้งใจเก็บพ่อ แม่ตายทันที กระสุนสองนัดพุ่งทะลุกระจกและทะลุผ่านหน้าผากน่ารัก กับเกลียวผมสีน�้ำตาลเชสท์นัทกรุ่นกลิ่นน�้ำผึ้งของแม่ไป รถที่แม่ขับชนกับต้นไม้ และศีรษะของลีโอก็ด้วย พี่รอดชีวิต แต่พูดไม่ได้แล้ว อ่านหนังสือหรือเดินก็ไม่ได้ด้วย พ่อส่งเขา ไปยังศูนย์ฟื้นฟูที่ดีที่สุด ตามด้วยโรงเรียนที่ดีที่สุดส�ำหรับเด็กที่มีปัญหาด้านการ เรียนรู้ และลีโอก็ดีขึ้นจริงๆ แต่จะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก พวกเขาบอก ว่าพี่ชายฉันจะมีสติปัญญาเท่าเด็กแปดขวบไปตลอดกาล พวกเขาบอกว่าพี่ฉัน โชคดี ซึ่งก็โชคดีจริงๆ แม้ฉันจะรู้ว่าเขาหงุดหงิดกับข้อจ�ำกัดของตัวเอง ลีโอก็ท�ำ อะไรได้มากมายด้วยสติปัญญาเท่าที่มี เขาได้งานที่เพื่อนร่วมงานเห็นว่าเขา ขยันขันแข็ง และเขาก็เป็นพี่ชายที่ดีของแนตตี้กับฉัน เมื่อนาน่าตาย ลีโอจะเป็น ผู้ปกครองของเรา จนกว่าฉันจะอายุครบสิบแปด ฉันเพิ่งเทซอสชีสลงไปและก�ำลังคิดจะโทรศัพท์แจ้งต�ำรวจ (ถึงจะไม่มี ประโยชน์ก็เถอะ) เมื่อประตูหน้าเปิดออก ลีโอกระโดดโลดเต้นเข้ามาในครัว “เธอท�ำมักกะโรนี แอนนี่!” เขากอดฉัน “น้องพี่นี่น่ารักที่สุดเลย!” ฉันผลักลีโอเบาๆ “พีไ่ ปไหนมา ฉันกังวลแทบบ้าเลยนะ ถ้าพีจ่ ะไปข้างนอก พี่ก็ต้องบอกนาน่า ไม่ก็เขียนข้อความไว้ให้ฉันสิ” ลีโอหน้าเสีย “อย่าโกรธสิ แอนนี่ พี่ไปกับคนในครอบครัวเรา เธอบอกว่า ถ้าอยู่กับครอบครัวก็ไม่เป็นไร” ฉันส่ายหน้า “ฉันหมายถึงนาน่า แนตตี้ หรือฉันเท่านั้น ครอบครัวใกล้ชิด 18

ตอน รักซ่อนพิษ แปลว่า—” ลีโอขัดขึ้น “พี่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร เธอไม่ได้บอกว่าใกล้ชิดเสียหน่อย” ฉันมั่นใจว่าบอกแต่ก็ช่างเถอะ “แจ๊คส์บอกว่าเธอไม่วา่ อะไรหรอก” ลีโอพูดต่อ “เขาบอกว่าเขาเป็นคนใน ครอบครัว และเธอไม่ว่าอะไร” “พนันได้เลยว่าเขาพูดแบบนั้น พี่ไปกับเขาแค่สองคนเหรอ” “แฟตส์อยู่ด้วย เราไปร้านเขากัน” เซอร์เก “แฟตส์” เมดูวคู าเป็นลูกพีล่ กู น้องของพ่อฉัน และเป็นเจ้าของร้าน เถื่อนที่เกเบิลกับฉันไปเมื่อคืนก่อน แฟตส์เป็นคนอ้วน ซึ่งถือว่าหายากในสมัยนั้น ฉันชอบแฟตส์พอๆ กับที่ชอบญาติคนอื่นๆ แต่เคยบอกเขาแล้วว่าไม่อยากให้ลีโอ ไปป้วนเปี้ยนที่บาร์ของเขา “พวกเขาพาพี่ไปท�ำไม ลีโอ” “เรากินไอศกรีมกัน แฟตส์ปดิ ร้านแล้วเราก็ออกไป แจ๊คส์ม.ี ..เขาเรียกว่า อะไรนะ แอนนี่” “คูปอง” “ใช่ นั่นล่ะ!” และถ้าฉันรู้จักลูกพี่ลูกน้องคนนี้ดีจริง มันก็คงเป็นคูปองที่เขาท�ำขึ้นเอง “พี่กินรสสตรอเบอร์รี” ลีโอเล่าต่อ “อืม” “อย่าโกรธพี่นะ แอนนี่” ลีโอท�ำท่าเหมือนจะร้องไห้ ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกและพยายามคุมสติ การอาละวาดใส่เกเบิลก็เรือ่ งหนึง่ แต่การท�ำแบบนัน้ ใส่ลโี อเป็นเรือ่ งทีร่ บั ไม่ได้โดย สิ้นเชิง “ไอศกรีมอร่อยไหม” ลีโอพยักหน้า “จากนั้นเราก็ไปที่...สัญญานะว่าเธอจะไม่โกรธ” ฉันพยักหน้า “จากนั้นเราก็ไปที่สระว่ายน�้ำ” สระที่ว่าตั้งอยู่ ณ บ้านเลขที่เก้าสิบกว่าๆ บนถนนเวสต์เอนด์อเวนิว มัน เคยเป็นชมรมว่ายน�ำ้ สตรีกอ่ นเกิดวิกฤติการณ์นำ�้ ครัง้ แรก ซึง่ สระและน�ำ้ พุทงั้ หลาย ถูกสูบน�้ำออกจนแห้ง ตอนนี้ตระกูลของเรา (ฉันหมายถึง เซมญ่า หรือกลุ่ม อาชญากรตระกูลบาลันชีน) ใช้มันเป็นสถานที่นัดพบหลัก คงได้มาถูกๆ ล่ะมั้ง 19

ช็อกโกแลตสีเลือด “ลีโอ!” ฉันตะคอก “เธอบอกว่าจะไม่โกรธนี!่ ” “แต่พี่ก็รู้ดีว่าไม่ควรไปฝั่งตะวันตกโดยไม่บอกใคร” “พี่รู้ พี่รู้ แต่แจ๊คส์บอกว่ามีคนอยากเจอพี่ที่นั่นเยอะแยะ แล้วเขาก็บอก ว่าทุกคนเป็นคนในครอบครัว เธอก็เลยจะไม่ว่าอะไร” ฉันโกรธจนพูดไม่ออก มักกะโรนีเย็นพอแล้ว ฉันจึงเริ่มตักแบ่งใส่ชาม “ไปล้างมือและบอกแนตตี้ด้วยว่ามื้อค�่ำเสร็จแล้ว” “อย่าโกรธพี่นะ แอนนี่” “ฉันไม่ได้โกรธพี่” ฉันบอก ฉันก�ำลังจะบังคับให้ลีโอสัญญาว่าจะไม่กลับไปอีก เมื่อเขาเอ่ยขึ้นว่า “แจ๊คส์บอกว่าพี่อาจไปท�ำงานที่สระได้ งานของครอบครัวน่ะ” ฉันฝืนตัวเองไม่ให้สาดมักกะโรนีใส่ผนังสุดชีวติ แต่ฉนั ก็รดู้ วี า่ โกรธพีช่ าย ไปก็ไร้ประโยชน์ แถมการใช้พาสต้าก่อความรุนแรงตั้งสองหนต่อวันยังดูจะ มากเกินไปด้วย “พี่จะท�ำแบบนั้นท�ำไม พี่ชอบท�ำงานที่คลินิกนี่นา” “อื้อ แต่แจ๊คส์คิดว่ามันคงดีถ้าพี่ได้ท�ำงานกับครอบครัว” เขานิ่งไป “เหมือนพ่อไง” ฉันพยักหน้านิดๆ “ไม่รู้สิ ลีโอ ที่สระไม่มีสัตว์ให้เล่นด้วยนะ ทีนี้ก็ไปตาม แนตตี้ได้แล้ว ตกลงไหม” ฉันมองพี่เดินออกไปจากครัว ถ้ามองเผินๆ แล้ว เราไม่มีทางรู้เลยว่าเขา ผิดปกติ และบางทีเราอาจท�ำให้ความบกพร่องของเขาเป็นเรื่องใหญ่เกินไป ลีโอ หล่อ แข็งแรง และเป็นผู้ใหญ่แล้วอย่างไม่ต้องสงสัย แน่ล่ะว่าข้อสุดท้ายนั่นท�ำให้ ฉันกลัวจับใจ ผูใ้ หญ่อาจก่อเรือ่ ง อาจถูกเอาเปรียบ อาจถูกส่งไปเกาะไรเคอร์ส หรือ ที่ร้ายกว่านั้นก็คือพวกเขาอาจจะตายได้ ฉันรินน�ำ้ ใส่แก้วพลางสงสัยว่าญาติพาดองกี2้ ของฉันมีแผนอะไร และมัน จะท�ำให้ฉันต้องยุ่งยากมากแค่ไหน

Padonki = สวะ

ตอน รักซ่อนพิษ

2 ฉันถูกลงโทษ ให้ค�ำจ�ำกัดความของค�ำว่ากระท�ำผิดซ�้ำ และจัดการเรื่องภายในครอบครัว ส่วนที่เลวร้ายที่สุดของเวรมื้อเที่ยงคือผ้ากันเปื้อน มันเป็นสีแดง ใหญ่อย่างกับ กระโจม และท�ำให้ฉันอ้วน แถมยังมีป้ายข้อความที่เขียนด้วยปากกาเมจิกว่า อันญ่า บาลันชีนต้องหัดควบคุมอารมณ์ แปะไว้กลางหลังด้วยแถบเวลโคร อีกต่างหาก ทีแรกไม่มีใครเห็นป้ายหรอกเพราะผมฉันปิดไว้ แต่แล้วพวกนั้นก็ บังคับให้ฉันสวมตาข่ายคลุมผม ฉันไม่ได้ขัดขืน ถ้าไม่มีตาข่ายคลุมผม ชุดก็คงดู เหมือนขาดอะไรไป สการ์เล็ตคอยส่งสายตาเห็นใจมาขณะที่ฉันเก็บถาดอาหารและแก้วน�้ำ ของเพือ่ นนักเรียน และนัน่ ก็เกือบท�ำให้ฉนั ยิง่ รูส้ กึ แย่เข้าไปอีก ฉันอยากใช้กรรมใน สภาพไม่รับไม่รู้อะไรมากกว่า ฉันเก็บโต๊ะของเกเบิล อาร์สลีย์ไว้สุดท้าย ด้วยเหตุผลที่รู้ๆ กันอยู่ “ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันเคยออกเดทกับยัยนั่น” เขาพูดเสียงเบา แต่ก็ยัง ดังพอให้ฉันได้ยิน แม้ฉนั จะนึกค�ำย้อนแสบๆ ได้หลายค�ำ ฉันก็ยงั ยิม้ และไม่พดู อะไร เราไม่ ควรคุยกับใครระหว่างเป็นเวรมื้อเที่ยง ฉั น เข็ น รถเก็ บ ถาดอาหารเข้ า ไปในครั ว จากนั้ น จึ ง กลั บ ออกไปยั ง โรงอาหาร เพือ่ กินมือ้ เทีย่ งของตัวเองภายในเวลาสองนาทีทเี่ หลืออยู่ สการ์เล็ตย้าย ไปนั่งกับวินแล้ว เธอโน้มตัวข้ามโต๊ะไปหาเขาและหัวเราะข�ำสิ่งที่เขาพูด สการ์เล็ต ผู้น่าสงสาร เทคนิคการหว่านเสน่ห์ของเธอไม่แนบเนียนเอาเสียเลย และฉันก็ สังหรณ์ว่าวิธีนี้คงไม่ได้ผลกับวิน 21

ช็อกโกแลตสีเลือด ฉันไม่ได้อยากนั่งกับพวกเขาหรอก กลิ่นฉันเหมือนควันจากโรงอาหาร และขยะ แต่สการ์เล็ตกวักมือเรียก “แอนนี!่ ทางนี!้ ” ฉันลากขาไปหาเพื่อน “ชอบตาข่ายคลุมผมนั่นนะ!” สการ์เล็ตว่า “ขอบใจ” ฉันตอบ “ฉันคิดอยู่ว่าจะสวมมันเต็มเวลาดีไหม ผ้ากันเปื้อน ด้วย” ฉันวางถาดอาหารลงและยกสองมือขึ้นเท้าสะเอว “แต่คงต้องคาดเข็มขัด สักหน่อย” ฉันถอดผ้ากันเปื้อนออกวางมันลงบนม้านั่งข้างตัว “อันญ่า เธอเจอวินหรือยัง” สการ์เล็ตถามพร้อมเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น เล็กน้อย ให้ฉันรู้ว่าเขาคือคนที่เธอเล่าให้ฟัง “ที่ห้องครูใหญ่ เธอมัวแต่วุ่นอยู่กับการหาเรื่องใส่ตัวอยู่” วินตอบ “ชีวิตฉันก็อย่างนี้ล่ะ” ฉันตอบ ฉันเริ่มกินพายไส้ผักด้วยท่าที่หวังว่าคงดู สมเป็นกุลสตรีอยู่บ้าง ถึงฉันจะเอียนกลิ่นนั่นเต็มที ฉันก็ยังหิวแทบแย่อยู่ดี เมื่อกริ่งดังขึ้น วินกับสการ์เล็ตก็ลุกไป และฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาเร่งกิน ฉัน สังเกตเห็นว่าวินลืมหมวกไว้บนโต๊ะ วินกลับเข้ามาในโรงอาหารเมื่อกริ่งที่สองดังพอดี ฉันส่งหมวกให้ “ขอบใจนะ” เขาตอบ เขาตั้งท่าจะเดินไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนั่งลงตรง ข้ามฉัน “รู้สึกเสียมารยาทแฮะ ถ้าจะทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว” “ไม่เป็นไรหรอก เธอสายแล้ว” ฉันกินพายค�ำสุดท้าย “อีกอย่าง ฉันก็ชอบ อยู่คนเดียว” เขาประสานมือไว้บนหัวเข่า “ยังไงคาบนี้ก็เป็นวิชาศึกษาอิสระอยู่แล้ว” ฉันมองเขา “ก็ตามใจ” สการ์เล็ตชอบเขา และฉันก็ไม่มีวันสนผู้ชายที่ เธอชอบเด็ดขาด ไม่ว่ามือเขาจะสวยแค่ไหนก็ตาม สิ่งหนึ่งที่พ่อสอนฉันแน่ๆ คือ ความส�ำคัญของความจงรักภักดี “เธอรู้จักสการ์เล็ตได้ยังไง” “วิชาภาษาฝรั่งเศส” เขาตอบ และจบประโยคแค่นั้น “เอาล่ะ ฉันกินเสร็จแล้ว” ฉันบอก ได้เวลาที่วินควรจะไปแล้ว “เธอลืมอะไรบางอย่าง” เขาว่า เขาถอดตาข่ายคลุมผมออกจากศีรษะฉัน นิ้วโป้งของเขาปัดถูกหน้าผากของฉันเบาๆ และเกลียวผมของฉันก็ทิ้งตัวลงมา “ตาข่ายคลุมผมก็สวยดีนะ แต่ฉันว่าฉันชอบเธอแบบไม่มีมันมากกว่า” “อ้อ” ฉันเอ่ย ฉันรู้สึกหน้าแดงจนต้องสั่งตัวเองให้หยุด ฉันชักจะร�ำคาญ 22

ตอน รักซ่อนพิษ การโปรยเสน่ห์นี่แล้ว “ว่าแต่ท�ำไมเธอถึงย้ายมาที่นี่ล่ะ” “พ่อฉันเป็นหมายเลขสองคนใหม่ในส�ำนักงานอัยการ” ใครๆ ก็รวู้ า่ อัยการ ซิลเวอร์สไตน์เป็นแค่หุ่นเชิด ทั้งแก่และป่วยจนไม่มีน�้ำยา การเป็นหมายเลขสองก็ เหมื อ นกั บ การเป็ น หมายเลขหนึ่ ง โดยไม่ ต ้ อ งยุ ่ ง ยากกั บ การหาเสี ย งเลื อ กตั้ ง สถานการณ์คงเลวร้ายพอดูถ้าพวกเขาถึงขั้นต้องดึงคนมาจากอัลบานี ต้องจ้าง คนนอกมาเพื่อเริ่มการเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ ฉันว่ามันอาจจะดีก็ได้เพราะเมือง เราไม่มีทางเลวร้ายกว่านี้ได้แล้ว ฉันจ�ำไม่ค่อยได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหมายเลขสอง คนเก่า แต่กค็ งเป็นเรือ่ งเดิมๆ เขาคงไร้นำ�้ ยา หรือไม่กข็ ขี้ โมย หรืออาจจะทัง้ ไร้นำ้� ยา และขี้ขโมย “พ่อเธอเป็นเจ้านายต�ำรวจคนใหม่รึ” “เขาคิดว่าจะเข้ามากวาดล้างทุกอย่าง” วินบอก “ขอให้โชคดีละกัน” ฉันว่า “ใช่ เขาไร้ เ ดี ย งสาอยู ่ ม าก” วิ น ยั ก ไหล่ “แต่ เ ขาบอกว่ า ตั ว เองเป็ น นักอุดมคติ” “เฮ้! ไหนเธอบอกว่าครอบครัวเป็นชาวไร่ไง” ฉันถาม “แม่ฉันน่ะใช่ แม่เป็นวิศวกรการเกษตรที่เชี่ยวชาญเรื่องระบบทดน�้ำ พูดง่ายๆ ก็คือผู้วิเศษที่ปลูกพืชได้โดยไม่ต้องใช้นำ�้ แต่พ่อฉันเคยเป็นอัยการของ อัลบานี” “นั่นมัน...เธอโกหกนี!่ ” “เปล่า ฉันแค่ตอบตรงค�ำถาม ซึ่งถ้าเธอจ�ำได้ก็คือ ท�ำไมมือฉันถึงแข็ง กร้าน และมือฉันก็ไม่ได้แข็งกร้านเพราะพ่อเป็นอัยการแน่ๆ” “ฉันคิดว่าเธอไม่เล่าเพราะรู้ว่าพ่อฉันเป็นใครและ...” “และอะไร” วินถาม “และบางทีเธออาจจะคิดว่าฉันไม่อยากเป็นเพือ่ นกับหนุม่ ในตระกูลทีเ่ ป็น ศัตรูทางกฎหมายกับตระกูลฉัน” “รักในรอยแค้นอะไรท�ำนองนั้น—” “เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้พูดว่า—” “ฉันถอนค�ำพูด และขอโทษด้วยนะถ้าท�ำให้เธอเข้าใจผิด” วินดูข�ำฉัน เล็กน้อย “นั่นเป็นทฤษฎีที่ดีนะ อันญ่า” ฉั น บอกวิ น ว่ า ต้ อ งรี บ เข้ า เรี ย น ซึ่ ง ก็ เ ป็ น ความจริ ง ฉั น เข้ า เรี ย นวิ ช า 23

ช็อกโกแลตสีเลือด ประวัติศาสตร์อเมริกันสมัยศตวรรษที่ยี่สิบสายไปห้านาทีแล้ว “แล้วเจอกันนะ” เขาบอกและยกมือขึ้นแตะหมวก ครูเบียรี่เขียนค�ำว่า ผู้ที่ไม่จดจ�ำประวัติศาสตร์มีแต่จะกระท�ำซ�้ำรอยเดิม ลงบน กระดาน ฉันไม่แน่ใจว่าครูตงั้ ใจจะสร้างแรงบันดาลใจ ก�ำหนดแนวทางในการสอน หรือแค่เล่นมุขไม่ให้เราลืมท่องหนังสือกันแน่ “อันญ่า บาลันชีน” ครูเบียรี่ว่า “ขอบใจนะที่แวะมา” “ขอโทษค่ะ ครูเบียรี่ หนูติดเวรมื้อเที่ยง” “และคุ ณ บาลั น ชี น ก็ เ ป็ น ตั ว อย่ า งมี ชี วิ ต ของปั ญ หาสั ง คมเรื่ อ ง อาชญากรรม การลงทัณฑ์ และการกระท�ำผิดซ�ำ้ ถ้าเธออธิบายได้วา่ ท�ำไม ครูกจ็ ะ ไม่ส่งเธอกลับไปรับใบขอเข้าเรียนสายที่ห้องครูใหญ่” ฉันเพิ่งเรียนกับครูเบียรี่ได้แค่วันเดียว จึงไม่แน่ใจว่าครูเอาจริงหรือเปล่า “คุณบาลันชีน เรารออยู่” ฉั น พยายามไม่ แ สยะยิ้ ม ขณะตอบ “อาชญากรถู ก ลงทั ณ ฑ์ เ พราะ อาชญากรรมที่เขาหรือเธอก่อ แต่การลงทัณฑ์กลับน�ำไปสู่อาชญากรรมอื่นๆ อีก หนูถกู ลงโทษให้เป็นเวรมือ้ เทีย่ งเพราะทะเลาะกับคนอืน่ แต่เวรมือ้ เทีย่ งกลับท�ำให้ หนูเข้าเรียนสาย” “ปิง๊ ป่อง! ให้รางวัลผูห้ ญิงคนนีห้ น่อย” ครูเบียรีว่ า่ “เชิญนัง่ ได้ คุณบาลันชีน เอาล่ะ เด็กๆ ทัง้ หลาย ใครบอกครูได้บา้ งว่าการทดลองอันประเสริฐหมายถึงอะไร” อลิสัน วีลเลอร์ สาวสวยผมแดงซึ่งน่าจะได้เป็นตัวแทนกล่าวสุนทรพจน์ ในวันจบการศึกษาของเรายกมือ “ในชั้นเรียนนี้ไม่ต้องยกมือหรอก คุณวีลเลอร์ ครูอยากคิดว่าเราทุกคนมี ส่วนในการถกประเด็นด้วยกัน” “เอ่อ ค่ะ” อลิสนั ลดมือลง “การทดลองอันประเสริฐคืออีกชือ่ ของยุคจ�ำกัด การจ�ำหน่ายยุคแรกในช่วงปีค.ศ. 1920 ถึง 1933 ซึง่ ห้ามการซือ้ และดืม่ แอลกอฮอล์ ในสหรัฐอเมริกา” “ดีมาก คุณวีลเลอร์ ผู้กล้าคนไหนอยากลองทายไหมว่าท�ำไมครูถึง ตัดสินใจเริ่มปีการศึกษานี้ด้วยการทดลองอันประเสริฐ” ฉันพยายามท�ำเป็นไม่สนใจสายตาของเพื่อนทั้งชั้นที่จ้องมา ในที่สุดไช พินเตอร์ เจ้าแม่ซุบซิบประจ�ำชั้นก็เอ่ยขึ้น “คงเพราะสถานะ 24

ตอน รักซ่อนพิษ ของช็อกโกแลตกับคาเฟอีนในทุกวันนี้มั้งคะ” “ปิง๊ ป่อง! พวกเธอดูจะไม่ได้หวั ทึบเหมือนหน้าตานะ” ครูเบียรีว่ า่ จากนัน้ เขาก็สอนเรือ่ งยุคจ�ำกัดการจ�ำหน่ายสุราไปตลอดคาบ ว่ากลุม่ ต่อต้านการเสพสุรา เชือ่ ว่าการห้ามดืม่ แอลกอฮอล์จะแก้ไขเรือ่ งร้ายทุกอย่างในสังคมได้ราวปาฏิหาริย์ ทัง้ ความยากจน ความรุนแรง อาชญากรรม และอืน่ ๆ ว่าทีก่ ลุม่ ต่อต้านการเสพสุรา ประสบความส�ำเร็จในช่วงสั้นๆ ก็เพราะร่วมมือกับกลุ่มนักเคลื่อนไหวกลุ่มอื่นๆ ซึง่ ทรงอิทธิพลกว่า ทัง้ ทีส่ ว่ นใหญ่ไม่สนเรือ่ งแอลกอฮอล์ดว้ ยซ�ำ้ แอลกอฮอล์กเ็ ป็น แค่เบี้ยตัวหนึ่ง ฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านการห้ามจ�ำหน่ายช็อกโกแลต เพราะมันเกิดขึ้น ก่อนฉันเกิดเสียอีก แต่สถานการณ์ก็คล้ายกันจริงๆ พ่อบอกเสมอว่าช็อกโกแลต ไม่ได้มีอะไรเลวร้าย มันแค่ถูกดูดเข้าไปในวังวนซึ่งพัวพันอาหาร ยา สุขภาพ และ เงินตราเข้าไปด้วย ประเทศของเราเลือกช็อกโกแลตก็แค่เพราะผูม้ อี ำ� นาจต้องการ แพะ และช็อกโกแลตก็ไม่ใช่สิ่งที่จ�ำเป็นต่อชีวิตพวกเขา พ่อเคยบอกว่า “คนทุกรุ่น ล้วนปั่นวงล้อทั้งนั้น อันญ่า และค�ำว่า ‘ดีงาม’ ก็ขึ้นกับว่าวงล้อจะหยุดลงที่ไหน เรือ่ งตลกก็คอื พวกเขาไม่รตู้ วั เลยว่าก�ำลังปัน่ มันอยู่ และมันก็ไปหยุดทีส่ งิ่ ใหม่ทกุ ที” ฉันยังคิดถึงพ่ออยูเ่ มือ่ ได้ยนิ ครูเบียรีเ่ รียกชือ่ “คุณบาลันชีน สนใจจะออก ความเห็นไหมว่าเหตุใดสุดท้ายแล้วการทดลองอันประเสริฐจึงล้มเหลว” ฉันหรี่ตา “ท�ำไมครูต้องเจาะจงถามหนูด้วยคะ” ฉันจะกดดันให้เขาพูด ออกมา “ก็แค่เพราะครูไม่ได้ยินเธอออกเสียงมาพักหนึ่งแล้ว” ครูเบียรี่โกหก “เพราะคนชอบดื่มเหล้า” ฉันตอบอย่างโง่ๆ “ก็จริง คุณบาลันชีน แต่ลงรายละเอียดให้มากหน่อยสิ ลองอ้างอิงจาก ประสบการณ์ส่วนตัวดู” ฉันชักจะเกลียดผูช้ ายคนนีแ้ ล้ว “เพราะการห้ามจ�ำหน่ายก่อให้เกิดองค์กร อาชญากรรม ผูค้ นหาวิธไี ขว่คว้าสิง่ ทีต่ อ้ งการเสมอ และก็มอี าชญากรทีย่ นิ ดีสนอง ตอบเสมอ” กริ่งดังขึ้น ฉันดีใจที่จะได้ออกไปเสียที “คุณบาลันชีน” ครูเบียรี่ร้องเรียก “อย่าเพิ่งไป ครูเกรงว่าเราอาจจะเริ่ม ต้นกันด้วยความเข้าใจผิด” ฉันท�ำเป็นไม่ได้ยินเขาก็คงได้ แต่ฉันไม่ท�ำ “ไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวหนูเข้า 25

ช็อกโกแลตสีเลือด เรียนคาบต่อไปสาย และครูก็รู้ว่าใครๆ เขาคิดยังไงกับคนที่กระท�ำผิดซ�้ำสอง” “ฉันว่าศุกร์นจี้ ะชวนวินไปเทีย่ วกับเราด้วย” สการ์เล็ตเอ่ยขึน้ ระหว่างนัง่ รถเมล์กลับ จากโรงเรียน “อู้วว์ วิน” แนตตี้ว่า “หนูชอบเขา” “ก็เพราะเธอมีรสนิยมที่ดีเลิศน่ะสิ แนตตี้ที่รัก” สการ์เล็ตจูบแก้มแนตตี้ ฉันกลอกตาใส่ทั้งคู่อย่างเซ็งๆ “ถ้าเธอชอบเขาขนาดนั้น ก็ชวนเขาไป สองต่อสองสิ” ฉันบอกสการ์เล็ต “จะให้ฉันไปด้วยท�ำไม ฉันไปก็เป็นก้างเปล่าๆ” “แอนนี”่ สการ์เล็ตงอแง “อย่าซื่อบื้อสิ ถ้ามีแค่ฉันกับเขา ฉันก็จะกลาย เป็นเด็กผู้หญิงประหลาดที่ชวนเขาไปเที่ยว แต่ถ้าเธอไปด้วย มันก็จะดูสบายๆ เหมือนเพื่อนไปเที่ยวกัน” สการ์เล็ตหันไปหาน้องสาวฉัน “แนตตี้เห็นด้วยกับฉัน ใช่ไหม” แนตตี้เงียบไปครู่หนึ่งเพื่อท�ำตาดุใส่ฉันก่อนจะพยักหน้า “พอไปได้สวย แล้ว พวกพี่ก็ควรจะส่งสัญญาณบอกกันว่าได้เวลาที่แอนนี่จะกลับแล้ว” “อะไรท�ำนองนี้” สการ์เล็ตพูดก่อนจะท�ำท่าขยิบตาตลกๆ อย่างกับตัว การ์ตูนซึ่งท�ำให้ใบหน้าของเธอเบี้ยวไปข้างหนึ่ง “เนียนมาก” ฉันว่า “วินไม่มีทางเห็นแน่” “ไม่เอาน่า แอนนี่! ฉันอยากปักธงจองก่อนใครอื่นจะลงมือ เธอต้อง ยอมรับนะว่าเขาเหมาะกับฉันจะตาย” “พิจารณาจากเรื่องอะไรล่ะ” ฉันถาม “เธอแทบไม่รู้จักเขาด้วยซ�้ำ” “ก็จากเรื่องที่...ที่...เราชอบหมวกกันทั้งคู่ยังไงล่ะ!” “แล้วเขาก็หล่อด้วย” แนตตี้เสริม “เขาหล่อจริง” สการ์เล็ตว่า “ฉันสาบานเลยแอนนี่ว่าจะไม่ขออะไรเธอ อีกเด็ดขาด” “เฮ้อ ก็ได้” ฉันงึมง�ำ สการ์เล็ตจูบฉัน “ฉันรักเธอ แอนนี!่ ฉันว่าเราน่าจะไปร้านเถื่อนที่แฟตส์ ญาติเธอคุมอยู”่ “นั่นอาจไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไรนะ สการ์” “ท�ำไมล่ะ” “เธอยังไม่รรู้ ึ พ่อของคุณชายเหมาะจะตายนัน่ คือเจ้านายต�ำรวจคนใหม่” 26

ตอน รักซ่อนพิษ สการ์เล็ตท�ำตาโต “จริงเหรอ” ฉันพยักหน้า “งัน้ เราก็คงต้องไปทีถ่ กู กฎหมายสินะ” สการ์เล็ตว่า “แบบนีก้ ไ็ ม่เหลืออะไร สนุกๆ ให้ท�ำแล้วน่ะสิ” รถเมล์จอดทีถ่ นนฟิฟท์อเวนิว และพวกเราสามคนก็เดินต่อไปอีกหกช่วง ตึกจนถึงอพาร์ตเมนต์ของฉัน สการ์เล็ตมาท่องหนังสือทีบ่ า้ นฉันอย่างทีท่ ำ� เป็นประจ�ำ เราเข้าไปในตึก เดินผ่านเคาน์เตอร์พนักงานเปิดประตูอนั ว่างเปล่า (หลัง พนักงานเปิดประตูคนสุดท้ายถูกฆ่าและครอบครัวของเขาฟ้องร้อง คณะกรรมการ ของอพาร์ตเมนต์ก็ลงความเห็นว่าจ่ายค่าจ้างพนักงานเปิดประตูไม่ไหวแล้ว) และ ขึ้นลิฟต์ไปยังห้องชุด สการ์เล็ตกับแนตตี้เข้าไปในห้องนอนฉัน ขณะที่ฉันแวะไปดูนาน่า อิโมเจน นางพยาบาลของนาน่าก�ำลังอ่านหนังสือให้ท่านฟัง “ผมขอเริ่ม ต้นชีวิต ณ จุดเริ่มต้นของชีวิต โดยการลงบันทึกว่าผมเกิด (อย่างที่ได้รับรู้มาและ เชื่อตามนั้น) ในวันศุกร์ เวลาเที่ยงคืน ได้ยินว่าเมื่อนาฬิกาเริ่มตี ผมก็เริ่มร้องไห้ พร้อมกัน” แม้ฉนั จะไม่ใช่นกั อ่าน เสียงหวานๆ ของอิโมเจนก็ดงึ ดูดฉันให้ยนื พิงประตู ฟังอยู่ครู่หนึ่ง เธออ่านจนจบบท (ซึ่งไม่ได้ยาวนัก) ก่อนจะปิดหนังสือ “เธอมาทันเริ่มเล่มนี้พอดี” อิโมเจนบอกและชูนวนิยายฉบับกระดาษให้ ฉันเห็นชื่อเรื่อง เดวิด คอปเปอร์ฟิลด์ “อันญาชก้า หลานกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” นาน่าถาม ฉันเดินไปจูบแก้ม ท่าน “ย่าอยากได้เรื่องที่บู๊กว่านี”้ นาน่าย่นจมูก “มีสาวๆ มีปืน แต่อิโมเจนมีแค่น”ี้ “เดี๋ยวเรื่องจะสนุกขึ้นค่ะ” อิโมเจนปลอบ “ใจเย็นสิคะ กาลิน่า” “ขืนต้องรอนานเกินไป ฉันคงตายก่อน” นาน่าตอบ “เลิกเล่นมุขเรื่องตายเสียทีเถอะค่ะ” อิโมเจนเตือน ฉันรับหนังสือมาจากมือเธอและยกมันขึน้ ดูตรงหน้า ฝุน่ แยงจมูกฉัน หนังสือ ส่งกลิ่นเค็มและเปรี้ยวเล็กน้อย ขณะที่ปกเปื่อยเต็มที ตั้งแต่ฉันเกิดมาก็ไม่มีการ พิมพ์หนังสือใหม่แล้ว (เพราะราคากระดาษ) หรืออาจจะนานกว่านัน้ ด้วยซ�ำ้ นาน่า เคยเล่าให้ฟังว่าสมัยท่านยังสาวนั้นมีร้านค้าใหญ่ยักษ์ซึ่งเต็มไปด้วยหนังสือ กระดาษ “ย่าไม่เคยเข้าร้านหนังสือหรอกนะ มีเรือ่ งอืน่ ทีส่ นุกกว่าให้ทำ� น่ะ” น�ำ้ เสียง ของท่านเจือแววโหยหา “อา ชีวิตวัยสาว!” ทุกวันนี้แทบทุกสิ่งอยู่ในรูปแบบดิจิทัล 27

ช็อกโกแลตสีเลือด หนั ง สื อ กระดาษทุ ก เล่ ม ถู ก ย่ อ ยและรี ไ ซเคิ ล เป็ น ของใช้ จ� ำ เป็ น อย่ า งทิ ช ชู กั บ ธนบัตร ถ้าครอบครัว (หรือโรงเรียน) ของใครบังเอิญมีหนังสือกระดาษของแท้ไว้ ในครอบครอง ก็ต้องรักษาไว้ให้ดี (อ้อ หนึ่งในสินค้าของเซมญ่าบาลันชีนคือ กระดาษในตลาดมืด) “เธอจะยืมก็ได้นะจ๊ะถ้าอยาก” อิโมเจนบอก “มันสนุกขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ” พยาบาลของย่าเป็นนักสะสมหนังสือกระดาษตัวยง ซึง่ ฉันว่าฟังดูลา้ สมัยจนน่าข�ำ ท�ำไมคนเราถึงจะอยากมีซากกระดาษสกปรกพวกนั้นไว้ในครอบครองล่ะ แต่ใน สายตาของเธอ หนังสือเป็นสิง่ มีคา่ ฉันจึงรูว้ า่ การเสนอให้ยมื นีแ้ สดงว่าเธอไว้ใจฉัน ฉันส่ายหน้า “ไม่ละ่ ค่ะ หนูมตี ำ� ราเรียนต้องอ่านเป็นตันแน่ะ” ฉันชอบอ่าน หนังสือบนกระดานอิเล็กทรอนิกส์มากกว่า แถมยังไม่ชอบอ่านนิยายเท่าไรด้วย อิ โ มเจนตรวจสอบอุ ป กรณ์ ข องย่ า ฉั น เป็ น ครั้ ง สุ ด ท้ า ยก่ อ นจะบอก ราตรีสวัสดิ์ “หลานคงหาลีโอนิดเจอแล้วสินะ” นาน่าเอ่ยขึ้นหลังอิโมเจนกลับไป “ค่ะ” ฉันนิ่งไปเพราะไม่แน่ใจว่าจะบอกนาน่าดีไหมว่าลีโอไปไหน (และ กับใคร) “เขาไปที่สระกับพิรอซกี้กับแฟตส์” นาน่าว่า “ย่าถามเขาเมื่อเช้านี”้ “แล้วย่าคิดว่ายังไงคะ” นาน่ายักไหล่และไอออกมา “อาจเป็นเรือ่ งดีกไ็ ด้ ทางตระกูลหันมาสนใจ พี่ชายหลานบ้างก็ดี ลีโออยู่กับผู้หญิงอย่างเรามากเกินไป เขาน่าจะมีเพื่อนเป็น ผู้ชายบ้าง” ฉันส่ายหน้า “หนูสังหรณ์ใจไม่ดีเลยค่ะนาน่า ยาคอฟ พิรอซกี้ไม่ใช่คนที่ จะไว้ใจได้” “แต่เขาก็ยังเป็นคนในตระกูลเรานะ อันญ่า และคนในตระกูลก็ดูแลกัน และกันเสมอ นั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็น และเป็นมาตลอด อีกอย่าง แฟตส์ก็ไม่ได้ เลวร้ายอะไร” นาน่าไออีกครัง้ และฉันก็รนิ น�ำ้ จากเหยือกบนโต๊ะข้างเตียงให้ “ขอบใจ จ้ะ เดโวชก้า” “ลีโอพูดท�ำนองว่าจะไปท�ำงานที่สระ” นาน่าเบิกตากว้างอยูค่ รูห่ นึง่ ก่อนจะพยักหน้า “เขาไม่ได้เล่าให้ยา่ ฟัง แต่ ก็มีคนที่หัวช้ากว่าลีโอนี่นะ” “อย่างใครคะ” 28

ตอน รักซ่อนพิษ “อย่าง...อย่าง...อย่าง...ย่านึกออกแล้ว!” ท่านยิ้มอย่างพอใจ “อย่าง วิคเตอร์ โพพอฟ เขารุน่ เดียวกับย่า สูงหกฟุตสิบนิว้ หนักสามร้อยห้าสิบปอนด์ และ คงเป็นนักอเมริกันฟุตบอลระดับเทพเชียวล่ะ ถ้าเขาจ�ำกฎได้ ใครๆ ก็เรียกเขาว่า เจ้าวัววิคเตอร์เวลาอยูต่ อ่ หน้า และเรียกว่าเจ้าโง่ลบั หลัง เมือ่ ไหร่ทตี่ อ้ งการแรงงาน ขนของ พวกเขาก็จะตามเจ้าวัววิคเตอร์ ไม่วา่ เทคโนโลยีจะล�ำ้ สมัยแค่ไหน บางครัง้ เราก็ต้องใช้คนที่ถนัดงานแบกหามอยู่ด”ี ฉันพยักหน้า นาน่าพูดจามีเหตุผล ตัง้ แต่ลโี อหายตัวไป ท้องไส้ฉนั เพิง่ เริม่ จะหายเกร็งก็ตอนนี้ “ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าวัววิคเตอร์ล่ะคะ” “ไม่ส�ำคัญหรอก” “ย่าคะ” “เขาถูกยิงที่หัว เลือดออกจนตาย น่าเสียดายจริงๆ” นาน่าส่ายหน้า “นั่นไม่ใช่จุดจบที่ดีเท่าไรนะคะ นาน่า และลีโอก็ไม่ได้มีร่างกายแบบ เจ้าวัวด้วย” ฉันว่า พี่ชายของฉันสูง แต่ผอมบางราวกับกระดาษ “เดโวชก้า ประเด็นของย่าคือกิจการน่ะต้องอาศัยคนทุกจ�ำพวก และ ตอนนี้พี่ชายของหลานก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว” ฉันกัดฟันกรอด “อันญาชก้า หลานเหมือนพ่อมากเกินไป หลานอยากควบคุมโลกทั้งใบ และคนทุกคน แต่หลานท�ำไม่ได้หรอกนะ ปล่อยให้เรือ่ งนี้—ซึง่ ไม่นา่ จะมีอะไรมาก —คลี่คลายไปเองเถอะ ถ้าเราจ�ำเป็นต้องเข้าไปยุ่งทีหลังก็ค่อยท�ำ อีกอย่าง ลีโอ ไม่มีทางออกจากคลินิกอยู่แล้ว เขารักสัตว์พวกนั้นมาก” “แปลว่าเราจะไม่ท�ำอะไรเลยหรือคะ” “บางครั้งเราก็ท�ำได้แค่นั้น” นาน่าตอบ “แต่จะว่าไป...” “อะไรคะ” “หยิบช็อกโกแลตจากตู้เสื้อผ้าไปแท่งหนึ่งสิ” ท่านสั่ง “ช็อกโกแลตไม่ได้แก้ไขได้ทุกเรื่องหรอกนะคะ นาน่า” “แต่ก็แก้ได้หลายเรื่องเชียวล่ะ” ท่านตอบ ฉันเข้าไปในตู้เสื้อผ้าของย่า แหวกเสื้อโค้ตที่แขวนอยู่เข้าไปเปิดตู้นิรภัย ขยับปืนหลบ และหยิบช็อกโกแลตบาลันชีนสเปเชียลดาร์กออกมาแท่งหนึ่ง ก่อน จะวางปืนคืนที่และปิดตู้ มีบางสิ่งผิดปกติ 29

ช็อกโกแลตสีเลือด ปืนหายไปกระบอกหนึ่ง ปืนสมิธแอนด์เวสสันของพ่อฉัน “นาน่าคะ” ฉันร้องเรียก ย่าไม่ตอบ ฉันกลับเข้าไปยังห้องนอน และพบว่าย่าหลับไปแล้ว “นาน่าคะ” ฉันเรียกซ�้ำและเขย่าไหล่ท่าน “มีอะไร” ย่าละล�่ำละลัก “มีอะไร” “ปืนหายไปกระบอกหนึ่งค่ะ” ฉันบอก “หายไปจากตู้นิรภัย ปืนของพ่อ” “คืนนี้หลานคิดจะใช้มันรึ ก็เอาปืนโคลต์ไปแทนสิ” นาน่าหัวเราะคิกคัก ก่อนจะกลายเป็นส�ำลัก ฉันจึงส่งน�ำ้ ให้ทา่ น “อิโมเจนคงย้ายทีม่ นั ล่ะมัง้ ย่าจ�ำได้วา่ เธอบ่นว่าต้องท�ำความสะอาด หรือว่าการเก็บอาวุธทั้งหมดไว้ที่เดียวกันนั้น ไม่ปลอดภัยเลย หรือว่า...ขอโทษจ้ะ ย่าจ�ำไม่ได้” ใบหน้าของท่านดูเศร้าสร้อย และหม่นหมองจนฉันอยากจะร้องไห้ออกมา แต่แล้วย่าก็ยิ้ม “อย่ากังวลนักเลย หลานรัก ไว้ค่อยถามเธอพรุ่งนี้เช้าก็ได้” ฉันจูบแก้มย่าก่อนจะออกมา ฉันผ่านห้องลีโอระหว่างเดินกลับห้อง ตัวเอง ประตูหอ้ งเขาปิดอยูแ่ ต่มแี สงลอดออกมาจากช่องข้างใต้ เขาคงกลับถึงบ้าน ระหว่างที่ฉันคุยกับนาน่า ฉันมองนาฬิกาข้อมือ 16.10 น. พี่ชายฉันดูจะกลับจาก ที่ท�ำงานเร็วไปหน่อย ฉันเคาะประตู ไม่มีเสียงตอบ ฉันเคาะอีกครั้ง ก็ยงั ไม่มเี สียงตอบ ฉันแนบหูเข้ากับแผ่นไม้และได้ยนิ เสียงสะอืน้ อูอ้ แี้ ผ่วๆ “ลีโอ ฉันรู้นะว่าพี่อยู่ในนั้น เป็นอะไรไป” “ไปให้พ้น!” ลีโอตวาด เสียงของเขาเต็มไปด้วยคราบน�้ำตา “ไม่ได้หรอก ลีโอ ฉันเป็นน้องพี่นะ ถ้ามีเรื่องเกิดขึ้น ฉันก็ต้องรู้ว่ามันคือ อะไร จะได้ช่วยไง” ฉันได้ยินเสียงลีโอล็อกประตู “ขอร้องล่ะ ลีโอ ถ้าพีไ่ ม่เปิดประตูตอนนี้ ฉันก็ตอ้ งสะเดาะกลอนเข้าไปนะ พี่ก็รู้ว่าฉันท�ำได้” ฉันเคยท�ำมาแล้วหลายครั้ง หลังลีโอขังตัวเองไว้ในห้องทั้งโดย ตั้งใจและไม่ตั้งใจ ลีโอปลดล็อกและเปิดประตู ดวงตาของเขาแดงก�ำ่ และน�ำ้ มูกก็ยดื ออกมาจากจมูก เวลาร้องไห้ พีช่ าย 30

ตอน รักซ่อนพิษ ฉันดูเหมือนเด็กหกขวบ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีชมพูและยู่เข้าเหมือนดอก กุหลาบหรือก�ำปั้น ฉันกอดเขาไว้ ซึ่งยิ่งท�ำให้ลีโอสะอื้นหนักขึ้นอีก “โอ ไม่นะ ลีโอ เกิดอะไร ขึ้น เรื่องแจ๊คส์รึเปล่า” ลีโอส่ายหน้า หลังร้องไห้ต่ออีกประมาณสามสิบวินาที ลีโอก็ฝืนเล่า ต้นเหตุของความเสียใจออกมาจนได้ เขาไม่ยอมสบตาฉัน แต่กเ็ ปิดปากออกมาใน ที่สุดว่าจะไม่ได้ท�ำงานที่คลินิกสัตวแพทย์แล้ว “อย่ากังวลเลย ลีโอ” ฉันลูบหลังพีอ่ ย่างทีเ่ ขาชอบ เมือ่ เขาสงบลงบ้างแล้ว ฉันก็ขอให้เขาเล่ารายละเอียด ปรากฏว่าคลินกิ ถูกสัง่ ปิด หลังลีโอกลับจากพักเทีย่ ง ใครบางคนจากส�ำนักงานสาธารณสุขแห่งนิวยอร์กก็เข้ามาตรวจสอบโดยไม่ได้ แจ้งล่วงหน้า คลินิกถูกลงบันทึกโทษฐานฝ่าฝืนกฎถึงห้าสิบเอ็ดข้อ ซึ่งส่วนใหญ่ เกี่ยวกับความสะอาด และถูกสั่งให้หยุดปฏิบัติงานทันที “แต่มันสะอาดนะ พี่รู้ว่ามันสะอาด พี่มีหน้าที่ท�ำความสะอาด และพี่ก็ ท�ำงานอย่างดี ใครๆ ก็บอกว่าพี่ท�ำงานดีนะ แอนนี”่ “ไม่ใช่ความผิดของพี่หรอก” ฉันปลอบพี่ชาย เรื่องพรรค์นี้เกิดขึ้นทุกวัน คนที่คลินิกคงไม่ได้จ่ายเงินให้กับคนที่ควรจ่ายในส�ำนักงานสาธารณสุข “ฉันว่า อย่างนีน้ ะ ลีโอ ฉันกล้าเดิมพันด้วยอะไรก็ได้วา่ คลินกิ จะเปิดใหม่ในอีกไม่กสี่ ปั ดาห์ และอีกแป๊บเดียวพี่ก็จะได้กลับไปท�ำงานตามเดิมแล้ว” ลีโอพยักหน้าแต่แววตาของเขายังไม่มั่นใจ “พวกนั้นส่งสัตว์ไปที่อื่น แอนนี่ พวกเขาคงไม่ท�ำร้ายพวกสัตว์หรอกใช่ไหม” “ไม่หรอก” สองสามปีก่อนหน้านี้มีความพยายามจะห้ามเลี้ยงสัตว์ใน เมือง แต่ผู้คนออกมาประท้วงและกฎหมายนั่นก็ไม่ผ่าน จนถึงตอนนี้ บางคนก็ยัง คิดว่าสัตว์ที่ใช้งานไม่ได้ท�ำให้สิ้นเปลืองทรัพยากรที่มีจ�ำกัดไปเปล่าๆ พูดตามตรง นะ ฉันไม่รหู้ รอกว่าเรือ่ งจะเป็นอย่างไรต่อ แต่บอกลีโอไปก็ไม่มปี ระโยชน์ ฉันเตือน ตัวเองให้โทรศัพท์หาหมอพิคาร์สกี้ เจ้านายของลีโอเพื่อดูว่าพอจะช่วยอะไรได้ บ้างไหม ลีโอบอกว่าเหนือ่ ยแล้วฉันจึงพาเขาเข้านอน และบอกว่าจะมาปลุกไปกิน มือ้ ค�ำ่ ทีหลัง “พีไ่ ม่ได้รอ้ งไห้ตอ่ หน้าคนทีท่ ำ� งาน” ลีโอบอก “ตอนทีเ่ กิดเรือ่ ง พีอ่ ยาก ร้องไห้แต่ก็กลั้นน�้ำตาไว้” “พี่กล้าหาญมาก” ฉันบอก 31

ช็อกโกแลตสีเลือด ฉันปิดไฟห้องลีโอและปิดประตู เมือ่ กลับไปถึงห้อง เตียงของฉันก็ถกู แนตตีก้ บั สการ์เล็ตยึดไปแล้ว ฉันไม่ อยู่ในอารมณ์ที่จะเขี่ยน้องสาวจากเตียง จึงนั่งลงบนพื้นเสียอย่างนั้น “ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือเปล่า” สการ์เล็ตถาม “ก็ตามเคย” ฉันตอบ “เรื่องวุ่นวายในครอบครัว” “เหรอ แต่แนตตี้กับฉันใช้เวลาได้เป็นประโยชน์มากเลยล่ะ” สการ์เล็ต บอก “เราร่างรายชื่อสถานที่ที่ศุกร์นี้พาวินไปได้กัน” “เร็วไปหน่อยไหม เขายังไม่ตอบตกลงจะไปกับเราเลยนะ” ฉันว่า สการ์เล็ตไม่สนใจฉันและยื่นมือออกมา รายการที่ว่าเขียนอยู่บนนั้น 1. ลิตเติลอียิปต์ 2. เดอะไลออน’ส เดน 3. เดอะไทม์ส 4. ดูคอนเสิร์ต/โชว์ 5. เดี่ยว... อะไรน่ะ”

เหงือ่ ของสการ์เล็ตท�ำให้รายการสุดท้ายเลือนไปครึง่ หนึง่ “ข้อสุดท้ายนัน่

“เดีย่ ว...” สการ์เล็ตหรีต่ าเพ่งฝ่ามือ “เดีย่ วไมโครโฟน ใช่ แต่มนั ก็เห่ยน่ะนะ” “ลิตเติลอียิปต์อยู่แล้ว” ฉันว่า “เธอพูดแบบนั้นก็แค่เพราะมันใกล้บ้านเธอ” สการ์เล็ตบ่น “ก็แล้วไงล่ะ ถ้าเขาไม่เคยไป มันก็นา่ สนใจ อีกอย่างเธอก็กะจะทิง้ ทุน่ ฉัน อยู่แล้วไม่ใช่ร”ึ “ก็จริง” เธอว่า “ถ้าทุกอย่างไปได้สวยนะ” กว่าสการ์เล็ตจะกลับบ้านก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว และฉันก็ยังไม่ได้แตะ การบ้านเลยด้วยซ�้ำ แนตตี้ก็เหมือนกัน “ไปได้แล้ว” ฉันสั่ง แนตตี้ลุกขึ้น “พี่น่าจะบอกเธอนะ” แนตตี้ว่า “ไปท� ำ การบ้ า นไป” ฉั น บอกก่ อ นจะนั่ ง ลงที่ โ ต๊ ะ และหยิ บ กระดาน อิเล็กทรอนิกส์ออกมา “พี่น่าจะบอกใครว่าอะไรฮึ” “สการ์เล็ตไง พี่ควรจะบอกสการ์เล็ตว่าพี่ชอบวิน” 32

ตอน รักซ่อนพิษ ฉันส่ายหน้า “พี่ไม่ได้ชอบวิน” “เหรอ งั้นพี่ก็น่าจะบอกเธอว่าเขาชอบพี”่ “เธอไม่รู้ความคิดของเขาเสียหน่อย” ฉันบอก “เมื่อวานหนูอยู่ที่นั่นนะ หนูเห็น” แนตตี้เถียง ฉันหันไปมองน้อง “สการ์เล็ตเจอเขาก่อน” “งี่เง่าชะมัด” “แล้วพี่ก็เพิ่งเลิกกับคนอื่นด้วย...” “เหรอ” แนตตี้กลอกตา “ต้องมีปัญหาตามมาแน่ถ้าพี่ไม่บอกสการ์เล็ต” “เธอจะไปรู้อะไรกัน เธอยังตัวกระเปี๊ยกอยู่เลย” ฉันปราม ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าท�ำไมถึงทนคุยเรื่องนี้อยู่ได้ตั้งนาน “หนูก็พอจะรู้อะไรอยู่บ้าง พี่แอนนี่ เป็นต้นว่าหนุ่มน่ารักสุดๆ ที่ไม่สนใจ ว่าตระกูลเราเป็นใครมาจากไหนไม่ได้โผล่มาทุกวันหรอกนะ ส่วนใหญ่แล้วพี่ก็ได้ แต่คบกับพวกทึม่ ๆ อย่างเกเบิล และวินก็ชอบพีด่ ว้ ย ซึง่ แทบจะเรียกได้วา่ ปาฏิหาริย์ พี่ไม่ใช่คนน่าคบที่สุดในโลกหรอกนะ รู้ไหม” “ไป! ท่องหนังสือ! เดี๋ยวนี!้ ” ฉันสั่ง “แล้วก็ปิดประตูห้องพี่ด้วย!” แนตตี้วิ่งออกไป แต่ก่อนจะปิดประตู เธอก็หันมากระซิบว่า “พี่ก็รู้ว่าหนู พูดถูก” ถ้าไม่นบั ลักษณะผมของพวกเราแล้ว ความแตกต่างหลักระหว่างแนตตี้ กับฉันก็คือเธอช่างฝันขณะที่ฉันจริงจัง ฉันไม่มีเวลามาฝันหวาน ฉันต้องดูแล แนตตี้ นาน่า และลีโอตั้งแต่อายุเก้าขวบ ใช่ ตาฉันไม่ได้บอด ฉันมองออกว่าวิน น่าจะชอบฉัน แต่ก็พูดได้เต็มปากว่าฉันไม่รู้สึกอะไรเลย เขาไม่รู้จักฉันด้วยซ�้ำ เขา คงแค่ชอบสาวผมสีนำ�้ ตาลเข้ม อกคัพซี หรือฟีโรโมนของฉัน หรือไม่กอ็ ะไรสักอย่าง เรื่องงี่เง่าที่ท�ำให้คนเราชอบกัน เรื่องรักๆ ใคร่ๆ น่ะเสียเวลาสิ้นดี แม่ฉันรักพ่อแล้ว ดูสิว่าได้อะไรตอบแทน—ตายตั้งแต่อายุสามสิบแปด แต่ฉันก็พอจะนึกข้อดีของการตกหลุมรักออกบ้างล่ะนะ ฉันก�ำลังจะเริม่ ท�ำการบ้านเมือ่ นึกขึน้ ได้วา่ ต้องโทรศัพท์หาหมอพิคาร์สกี้ ให้ลีโอ ฉันยกหูโทรศัพท์ (เราใช้โทรศัพท์กนั น้อยมากเพราะภาษีโทรศัพท์ทสี่ งู ลิบ ลิ่ว และความเชื่อที่ฝังรากลึกในครอบครัวฉันว่าโทรศัพท์ของเราถูกดักฟัง) ฉันกด หมายเลขบ้านหมอพิคาร์สกี้ ฉันชอบเธอนะ ฉันได้คุยกับเธอหลายครั้งตอนเจรจา 33

ช็อกโกแลตสีเลือด ให้ลีโอได้เข้าท�ำงานในคลินิกครั้งแรก และเธอก็ไม่เคยอ้อมค้อมกับฉัน แถมยังดี กับลีโออีกด้วย ฉันรู้สึกเป็นหนี้เธอ เสียงทีร่ บั โทรศัพท์นนั้ ฟังดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชดั “โอ อันญ่า” เธอว่า “เธอคงได้ขา่ วแล้วสินะ คนจากส�ำนักงานสาธารณสุขคนนัน้ ตัง้ ใจเล่นงานเราชัดๆ!” ฉันขอชื่อเจ้าหน้าที่จากหมอพิคาร์สกี้ “เวนเดล ยอริก” เธอตอบ และฉัน ก็ขอให้เธอช่วยสะกด ตระกูลฉันยังพอจะมีเพื่อนอยู่ตามหน่วยงานต่างๆ ของรัฐ และฉันก็หวังว่าจะช่วยเร่งกระบวนการได้บ้าง หลังวางสายจากหมอพิคาร์สกี้ ฉันก็โทรศัพท์หาคุณคิปลิ่ง ทนายประจ�ำ ตระกูล (ใช้โทรศัพท์ตั้งสองครั้งในหนึ่งวัน!) คุณคิปลิ่งเป็นทนายประจ�ำตระกูลเรา มาตั้งแต่ก่อนฉันเกิดเสียอีก พ่อบอกว่าฉันไว้ใจคุณคิปลิ่งได้เสมอ และพ่อก็แทบ ไม่เคยพูดถึงใครอื่นแบบนั้นเลย “เธออยากให้ฉันจ่ายเช็คให้คุณยอริกคนนี้สินะ” คุณคิปลิ่งถามหลังฉัน อธิบายสถานการณ์ให้ฟัง “ค่ะ” ฉันตอบ “หรือแบบว่า เป็นเงินสดใส่ซองก็ได้ค่ะ” “แน่นอนอยูแ่ ล้ว อันญ่า ค�ำว่าเช็คน่ะก็แค่ศพั ท์ในวงการ ฉันไม่คดิ จะเขียน เช็คให้ใครในส�ำนักงานสาธารณสุขจริงๆ หรอกนะ แต่ถงึ อย่างนัน้ ก็อาจจะอีกหลาย สัปดาห์กว่าเรื่องจะคลี่คลาย” คุณคิปลิ่งบอก “ดังนั้นก็แข็งใจไว้นะ อันญ่า ฝาก บอกลีโอด้วย” “ขอบคุณค่ะ” ฉันตอบ “ชีวิตเกรดสิบเอ็ดเป็นยังไงบ้าง” คุณคิปลิ่งถาม ฉันครางในล�ำคอ “ดีขนาดนั้นเชียวรึ” “อย่าถามเลยค่ะ” ฉันตอบ “หนูมีเรื่องทะเลาะกับชาวบ้านตั้งแต่วัน เปิดเทอม แต่มันไม่ใช่ความผิดหนูนะคะ” “พูดจาเหมือนลีโอเลย ลีโอซีเนียร์นะ่ ” คุณคิปลิง่ เรียนโรงเรียนมัธยมปลาย เดียวกับพ่อฉัน “กาลิน่าล่ะ” “บางวันก็ดีบางวันก็ไม่ค่ะ” ฉันตอบ “พวกเรายังไหวอยู”่ “พ่อของเธอต้องภูมิใจในตัวเธอมากแน่ๆ แอนนี”่ ฉันเกือบจะบอกลาอยูแ่ ล้ว เมือ่ ตัดสินใจถามคุณคิปลิง่ ว่าเขารูอ้ ะไรเกีย่ ว กับยาคอฟ พิรอซกี้บ้าง 34

ตอน รักซ่อนพิษ “พวกปลาซิวที่อยากเป็นปลาใหญ่ แต่ไม่มีทางเสียหรอก ไม่มีใครใน องค์กรใส่ใจเขาจริงจัง โดยเฉพาะพ่อเขาเอง และเมื่อแม่ของเขาไม่ใช่ภรรยาของ ยูริ แจ็คส์ก็เลยมีชนักติดหลังว่าเขาเป็นคนตระกูลบาลันชีนจริงหรือเปล่า” ยูริที่ว่า คือยูริ บาลันชีน พี่ชายคนละแม่ของพ่อฉัน ผู้เป็นลุงของฉัน เขารับช่วงตระกูลหลัง พ่อถูกเก็บ คุณคิปลิ่งเปลี่ยนเรื่อง “เธอตัดสินใจหรือยังว่าจะเรียนต่อมหาวิทยาลัย ไหน” ฉันถอนใจ “ฉันยังยินดีพาเธอไปชมมหาวิทยาลัยอยู่นะ” “ขอบคุณค่ะคุณคิปลิ่ง หนูจะไม่ลืมค่ะ” ต่อให้ฉันไปจริง ฉันก็คงพาลีโอ ไปด้วย “ด้วยความยินดี อันญ่า” ฉันวางหู การคุยกับคุณคิปลิง่ ท�ำให้ฉนั ทัง้ เหงาน้อยลงและโดดเดีย่ วเพิม่ ขึน้ ไปพร้อมกันทุกทีเลย บางครัง้ ฉันก็สมมติวา่ คุณคิปลิง่ เป็นพ่อของฉัน ลองสมมติ ดูวา่ การมีพอ่ ซึง่ ประกอบอาชีพทีน่ า่ นับถืออย่างทนายนัน้ เป็นอย่างไร สมมติวา่ การ มีพ่อแบบที่จะพาเราไปเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยได้นั้นเป็นอย่างไร พ่อที่ยังมีชีวิตอยู่ กระทั่งตอนที่พ่อยังไม่ตาย ฉันก็เคยนึกถึงการขอให้คุณคิปลิ่งรับฉันไปเลี้ยง แต่ คุ ณ คิ ป ลิ่ ง มี ลู ก สาวอยู ่ แ ล้ ว เธอชื่ อ เกรซ และเรี ย นอยู ่ ค ณะ วิศวกรรมศาสตร์ ในทีส่ ดุ ฉันก็เปิดต�ำราวิชาประวัตศิ าสตร์ออกอ่าน แต่แล้วเสียงเคาะประตู ก็ดังขึ้น ลีโอน่ะเอง “แอนนี่ พี่หิวแล้ว” เขาบอก ฉันจึงเก็บกระดานอิเล็กทรอนิกส์และลุกไปดูแลครอบครัว

ช็อกโกแลตสีเลือด

3 ฉันสารภาพ ใคร่ครวญเรื่องอายุขัยและฟันของมนุษย์ ล่อลวงหนุ่ม และท�ำให้พี่ชายผิดหวัง ฉันแวะไปสารภาพบาปก่อนโรงเรียนเริ่มในเช้าวันศุกร์ ถ้าคุณสงสัยอยู่ล่ะก็ พ่อฉันไม่ได้เป็นคาทอลิกหรอกนะ พ่อก็เหมือนกับ คนอื่นๆ ในตระกูลบาลันชีนซึ่งเป็นชาวคริสต์นิกายอีสเทิร์นออร์โธด็อกซ์มาตั้งแต่ เกิด แต่พ่อไม่ได้เคร่งศาสนาหรอก ฉันไม่เคยเห็นพ่อเข้าโบสถ์เลยเว้นแต่ในพิธี รับศีลจุ่มของฉันกับพี่น้อง หรือพิธีแต่งงานของคนในตระกูล อ้อ มีพิธีศพของแม่ ฉันอีกครั้งหนึ่ง ที่แน่ๆ ก็คือฉันไม่เคยได้ยินพ่อเอ่ยถึงพระเจ้า แม่ฉันเป็นคาทอลิก และท่านก็พูดถึงพระเจ้าตลอดเวลา แถมยังบอกว่า คุยกับพระองค์ด้วย ตอนเล็กๆ แม่เคยอยากบวชชีด้วยซ�้ำ แต่เราก็เห็นกันแล้วว่า แม่ไม่ได้เดินทางสายนั้น หรืออาจถึงขั้นเดินทางสายตรงกันข้ามโดยการแต่งงาน กับหัวหน้าตระกูลอาชญากรรมสุดฉาวโฉ่ดว้ ยซ�ำ้ แต่ประเด็นก็คอื ฉันเป็นคาทอลิก เพราะแม่ แน่นอนว่าใจฉันอยากเชื่อเรื่องโลกหน้า การไถ่บาป การช่วยให้รอด การพบกันอีกครัง้ และทีส่ ำ� คัญทีส่ ดุ ก็นา่ จะเป็นเรือ่ งพระเจ้าผูใ้ ห้อภัยเสมอ แต่ตอน ฉันเลือกเรียนที่โฮลี่ทรินิต้ี (ใช่ ฉันเป็นคนเลือกให้ตัวเองกับน้อง) ฉันไม่ได้นึกถึง พระเจ้าเลย ฉันนึกถึงแม่และสิง่ ทีท่ า่ นน่าจะต้องการต่างหาก เมือ่ ฉันเข้าไปในโบสถ์ และได้กลิ่นก�ำยานในโถ ฉันก็รู้สึกใกล้ชิดกับแม่ และเมื่อหัวเข่าของฉันสัมผัส ผ้าก�ำมะหยีเ่ ปือ่ ยๆ ในห้องสารภาพบาป ฉันก็รวู้ า่ แม่เคยสัมผัสสิง่ เดียวกันนีม้ าก่อน และบางครั้งเมื่อฉันนั่งลงบนม้านั่งและเงยหน้าขึ้นมองรูปสลักพระแม่มารีอุ้ม พระเยซูท่ามกลางแสงหลากสีนวลตา ฉันก็แทบจะมองเห็นแม่ และฉันก็ไม่เคย รูส้ กึ แบบนีห้ รือแม้แต่ใกล้เคียงกับสถานทีอ่ นื่ ใด เพราะอย่างนีฉ้ นั ถึงรูว้ า่ ตัวเองไม่มี 36

ตอน รักซ่อนพิษ วันทิ้งศรัทธาอย่างคาทอลิกได้อย่างแท้จริง แน่ล่ะว่าค�ำสอนบางข้อกวนใจฉันนิดหน่อย แต่มันก็เป็นค่าตอบแทนที่ เล็กน้อยเหลือเกินเมือ่ เทียบกับสิง่ ทีฉ่ นั ได้รบั กลับมา ต่อให้ฉนั ต้องรักษาพรหมจรรย์ จนกว่าจะต้องแต่งงานแล้วยังไงล่ะ เกเบิลไม่มีโอกาสหรอก “ลูกไม่ได้มาสารภาพบาปกี่วันแล้ว” “สี่ค่ะ” ฉันตอบ จากนั้นจึงสาธยายบาปของตัวเอง ซึ่งถ้าคุณตั้งใจอ่าน ป่ า นนี้ ค งรู ้ ห มดแล้ ว การติ ด สิ น บน โทสะ บาปหลายประการที่ ซ้� ำ กั บ เมื่ อ วันจันทร์ ฯลฯ ฉันถูกสั่งให้ท�ำกิจใช้ทุกข์เล็กๆ น้อยๆ อีกครั้ง ซึ่งเสร็จก่อนต้องเข้า เรียนวิชาแรก วิชานิติวิทยาศาสตร์ 2 เสียอีก มันเป็นวิชาโปรดของฉัน ส่วนหนึ่งก็ เพราะฉันเห็นว่ามันน่าสนใจ ส่วนหนึ่งเพราะมันเป็นวิชาเดียวที่ดูจะเกี่ยวข้อง กับโลกอาชญากรรมของฉัน และส่วนหนึ่งก็เพราะฉันเรียนวิชานี้ได้ดีกว่าวิชาอื่นๆ ฉันสืบทอดความถนัดนีม้ าทางสายเลือด หลังแม่เลิกล้มความตัง้ ใจทีจ่ ะบวชชี และ ก่อนทีแ่ ม่จะแต่งงานกับเจ้าพ่อ แม่เคยเป็นเจ้าหน้าทีต่ รวจทีเ่ กิดเหตุของส�ำนักงาน ต�ำรวจนิวยอร์กมาก่อน ที่แม่เจอพ่อได้ก็เพราะงานนี้ล่ะ ปีนี้เป็นปีที่สองที่ฉันได้เรียนกับดร.เหลา และเธอก็เป็นครูที่ดีที่สุดเท่าที่ ฉันเคยมีมา (เธอเป็นครูสอนวิชานิตวิ ทิ ยาศาสตร์คนแรกของแม่ฉนั ด้วย แถมยังแก่ แล้ว แม้จะไม่เท่านาน่าก็เถอะ น่าจะราวๆ ห้าสิบหรือหกสิบกว่า) ฉันชอบที่เธอ ไม่ยอมทนอาการอี๋แหวะของใครทั้งสิ้น ไม่ว่าสิ่งที่เราศึกษาอยู่จะน่าขยะแขยง เพียงใด ต่อให้มันเป็นศพไก่ที่ตายมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ ที่นอนซึ่งเปรอะรอยชวนให้ คิดมาก หรือผ้าอนามัยก็ตาม “ชีวติ น่ะเลอะเทอะ” ดร.เหลาชอบพูดแบบนัน้ “ท�ำใจ ซะ ถ้ามัวแต่ด่วนสรุป พวกเธอก็จะไม่เห็นความจริง” “วันนี้และอีกหลายวันข้างหน้า พวกเธอจะได้เป็นหมอฟันกัน!” ดร.เหลา ประกาศอย่างร่าเริง “ครูมีฟันเจ็ดชุด แต่พวกเธอมีกันสิบสามคน ใครอยากท�ำงาน คนเดียวบ้าง” มีแค่ฉันเท่านั้นที่ยกมือ มันอาจจะฟังดูแปลกแต่ฉันชอบท�ำงานกับ หลักฐานตามล�ำพังจริงๆ นะ “ขอบใจที่เสนอตัวนะ แอนนี่ คราวหน้าเธอจะได้ค”ู่ เธอพยักหน้าให้ฉัน ก่อนจะเริ่มแจกถาดที่มีฟันวางอยู่ งานคราวนี้ค่อนข้างตรงไปตรงมา เราต้อง วิเคราะห์รูปแบบการใช้ชีวิต (เป็นต้นว่าเขาหรือเธอสูบบุหรี่หรือเปล่า) และสาเหตุ แห่งการเสียชีวิตที่น่าจะเป็นไปได้ โดยอาศัยเพียงฟันเท่านั้น 37

ช็อกโกแลตสีเลือด ฉันสวมถุงมือยางคู่ใหม่และเริ่มพินิจพิเคราะห์ฟันที่ได้มา ฟันเหล่านั้น ซี่เล็กขาว ไม่มีรอยอุด ฟันกรามข้างขวามีรอยสึกหรอไม่สมดุลเล็กน้อย ราวกับว่า เจ้าของฟันกัดฟันในยามหลับ นอกจากนี้มันก็ดูบอบบาง—ไม่เล็กเท่าฟันเด็กแต่ คล้ายฟันผูห้ ญิง ฉันบันทึกข้อมูลทีไ่ ด้ลงในกระดานอิเล็กทรอนิกส์ ฐานะดี อายุนอ้ ย เครียด น่าจะเป็นผู้หญิง อาจจะเป็นฉันเองก็ได้นะเนี่ย ดร.เหลาแตะไหล่ฉัน “มีข่าวดีจ้ะ เราหาคู่ให้เธอได้แล้ว แอนนี”่ เป็นวินนั่นเอง นายคนที่ฉลาดเกินวิชาเรียนได้เลื่อนชั้นจากน.ว. 1 ขึ้นมา น.ว. 2 “ดูเหมือนจะหนีเธอไม่พ้นเลยนะ” เขาว่า “ก็ โ รงเรี ย นมั น เล็ ก นี่ ” ฉั น ตอบก่ อ นจะให้ เ ขาดู ห น้ า จอกระดาน อิเล็กทรอนิกส์ “ฉันยังเขียนไปไม่ถึงไหนหรอก ช่วงต้นๆ ฉันชอบใช้เวลาคิดให้ มากหน่อย” “ก็สมเหตุสมผลดีนะ” เขาตอบและสวมถุงมือ ซึ่งฉันถือว่าเป็นนิสัยของ คู่แล็บที่ดี จากนั้นจึงชี้ที่หน้าตัดด้านหลังของฟันแถวล่าง “ดูสิ เคลือบฟันสึก” ฉันก้มลงมอง “อ๊ะ!” ฉันยังไม่ได้ดูด้านหลังของฟัน “เธอน่าจะอาเจียน บ่อย” “เธอคงป่วย” เขาว่า “หรือไม่ก็ล้วงคอตัวเอง” ฉันเสริม “ใช่” วินพยักหน้า เขาก้มลงจนสายตาอยู่ระดับเดียวกับฟัน “ฉันว่าเธอ คิดถูก อันญ่า สาวของเราล้วงคอตัวเอง” ฉันยิ้มให้เขา “ชีวิตทั้งชีวิตของเธออยู่ตรงนี้ รอให้เราอ่าน” เขาเห็นด้วย “คิดแล้วก็เศร้านะ แต่ก็งดงามเหมือนกัน” ใช่ ค�ำพูดนัน้ คงฟังดูแปลก แต่ฉนั ก็เข้าใจความหมายโดยไม่ตอ้ งถาม ฟัน เหล่านี้เคยเป็นของคนที่มีชีวิตจิตใจ พวกเขาเคยพูดคุย ยิ้ม กิน ร้องเพลง ก่นด่า และสวดภาวนา พวกเขาเคยแปรงฟัน ใช้ไหมขัดฟัน และตาย เราอ่านบทกวีว่า ด้วยความตายในวิชาภาษาอังกฤษ แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันนี่ก็เป็นบทกวีว่าด้วย ความตายเช่นกัน ต่างกันที่บทกวีนี้เป็นความจริง ฉันเคยเผชิญกับความตาย มาก่อนและบทกวีที่ไหนๆ ก็ล้วนไร้ประโยชน์ บทกวีไม่ส�ำคัญ หลักฐานต่างหากที่ ส�ำคัญ 38

ตอน รักซ่อนพิษ ยังไม่แปดโมงเช้าด้วยซ�้ำ เช้าเกินไปส�ำหรับการคิดอะไรลุ่มลึกขนาดนี้ แต่นั่นล่ะสิ่งที่ฉันชอบในวิชานิติวิทยาศาสตร์ ฉันสงสัยว่าวินเคยเสียคนใกล้ชิดไปหรือเปล่า กริ่ ง ดั ง ขึ้ น วิ น เก็ บ ฟั น อย่ า งระมั ด ระวั ง และติ ด เทปกาวซึ่ ง เขี ย นว่ า บาลันชีน-เดอลาครัวซ์ ห้ามแตะ!!! ลงบนถาด ฉันเก็บกระดานอิเล็กทรอนิกส์ลง ในกระเป๋า “เจอกันพักเที่ยงนะ” เขาว่า “มองหาคนที่ใส่ตาข่ายคลุมผมแล้วกัน” ฉันตอบ ฉันเลือกวิชาฟันดาบขัน้ สูงเป็นวิชากีฬาเลือกเสรี (คาบทีส่ )ี่ ค�ำว่า “ขัน้ สูง” ไม่ได้สอื่ ถึงทักษะของฉัน แต่สื่อว่าฉันเรียนวิชาฟันดาบมาสองปีแล้ว จะว่าไปกีฬานี้ก็ออก จะไร้สาระอยูม่ าก แม้จะเป็นนักฟันดาบ “ขัน้ สูง” แต่ถา้ ฉันตกอยูใ่ นอันตรายถึงชีวติ ขึ้นมา ฉันก็จะไม่ดึงความรู้จากวิชาฟันดาบมาใช้แม้แต่เสี้ยวเดียว ฉันจะใช้ปืน สการ์เล็ตเป็นคู่ฟันดาบของฉัน และแม้เธอจะใส่ชุดขึ้น เธอกับฉันก็เป็น นักฟันดาบที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวพอกัน แต่เธอสามารถฟันท่าจู่โจมที่ดูน่าเชื่อถือได้เป็น ชุด และฉันก็สามารถใช้ท่าตั้งรับที่สอดคล้องกันได้ ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าครูจาร์ ครูสอนฟันดาบของเรามองออกแต่เขาก็ไม่สนใจหรอก พวกเราเข้ามาเพิ่มยอด นักเรียนวิชาฟันดาบขั้นสูง ซึ่งหมายความว่าวิชานี้จะไม่ถูกยกเลิก หลังอบอุน่ ร่างกายด้วยการโผตัวท่าแทงและยืดเส้นยืดสายแล้ว เราก็แยก กันเป็นคู่ๆ สการ์เล็ตกับฉันฟันดาบ (บ้าง) และคุย (ส่วนใหญ่) “นี่ก็วันศุกร์แล้ว เราต้องชวนวินวันนี”้ เธอเตือนฉัน ฉันครางในคอ “ให้ตายสิ ไปถามเขาเองเถอะน่า ฉันไปด้วยก็ได้แต่...” สการ์เล็ตใช้ปลายดาบเคาะไหล่ฉันเบาๆ “โดน!” ฉันร้องลั่นให้ครูจาร์ ได้ยิน ก่อนจะเซไปข้างหลังหลายก้าว “ถ้าเธอไปด้วยมันจะดูเป็นธรรมชาติมากกว่านี่นา แวะไปหาเราสัก ห้านาทีก่อนจะหมดพักเที่ยงนะ” เธอสั่ง “และอันญ่าที่รัก ช่วยถอดตาข่ายคลุมผม ด้วยนะ” “ตลกมาก” ฉันว่าและแทงดาบใส่สะโพกเธอ “โอ๊ย” เธอร้อง “ฉันหมายถึง โดน!” 39

ช็อกโกแลตสีเลือด วันนัน้ เป็นเวรมือ้ เทีย่ งวันสุดท้ายของฉัน และฉันก็พอจะพูดได้วา่ ท�ำงานคล่องแล้ว ฉันรูว้ ธิ เี ก็บถาดทีละหลายใบโดยไม่ทำ� ผมหรือเนือ้ ตัวเลอะอะไร และรูว้ า่ ควรฉีกยิม้ ประชดเหมือนจะบอกว่า “คราวหน้ากลับมากินใหม่นะ” เวลาเก็บถาดที่โต๊ะเกเบิล ขณะทีฉ่ นั เก็บถาดของเกเบิล เขาก็เอ่ยว่า “หวังว่าคงได้รบั บทเรียนแล้วนะ” “อ๋อ ใช่” ฉันตอบ “และก็ขอบคุณมากนะที่อุตส่าห์สอน” ฉันปล่อยถาด หล่นลงกระแทกรถเข็นเพือ่ ให้เศษอาหารบางส่วน (ขนมปังยัดไส้เต้าหูบ้ ดราดซอส ลึกลับสีแดง—ตั้งชื่อว่าเอเชียนดีไลท์เนี่ยนะ) กระเด็นใส่หน้าเขา “โทษที” ฉันบอก และเข็นรถจากไปก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ ฉันยกถาดอาหารไปวางบนสายพานล�ำเลียงจานเพือ่ ล้างท�ำความสะอาด แล้วหัวหน้าโรงอาหารก็อนุญาตให้ฉันกินมื้อเที่ยงของตัวเองได้ “ท�ำได้ดี อันญ่า” เธอว่า ฉันรู้ว่ามันก็แค่เวรมื้อเที่ยงแต่ก็ยังดีใจที่เธอคิดว่าฉันท�ำงานได้ดี พ่อบอก เสมอว่าเมือ่ เราตกลง (หรือถูกบังคับให้ตกลง) ท�ำอะไรแล้ว เราก็ตอ้ งท�ำจนถึงทีส่ ดุ สการ์เล็ตนั่งอยู่กับวินและเพื่อนชมรมการละครของเธอกลุ่มหนึ่ง ฉันนั่ง ลงข้างสการ์เล็ตและท่องบทของตัวเอง “คืนนี้เราจะยังไปลิตเติลอียิปต์กันอยู่หรือ เปล่า” “ลิตเติลอียิปต์คืออะไร” วินถาม ซึ่งก็ตรงกับบทของเขาพอดี “อ๋อ มันก็ทึ่มๆ นิดหน่อยน่ะ” สการ์เล็ตตอบ “มันเป็นไนต์คลับที่เมืองตั้ง ขึน้ ในปีกทิศเหนือของพิพธิ ภัณฑ์รา้ งบนถนนฟิฟท์อเวนิว ห้องนัน้ เคยจัดแสดงวัตถุ โบราณจากอียปิ ต์ พวกเขาก็เลยเรียกมันว่าลิตเติลอียปิ ต์” ไนต์คลับแบบนีก้ ระจาย อยู่ตามตึกร้างทั่วเมือง และจัดเป็นแหล่งรายได้ที่อาจจะไม่มากนักแต่ก็สม�่ำเสมอ ของรัฐบาลซึ่งท�ำท่าจะล้มละลายอยู่ตลอดเวลา “มันออกจะเห่ยหน่อย แต่ถ้าไม่ เคยไปมาก่อนก็คงดูเก๋ดี แล้วก็...ไม่รู้สิ ฌาดอร์ เลอ ดิสโกเทก3!” (คุณคงจ�ำได้ว่า วินกับสการ์เล็ตเรียนวิชาภาษาฝรั่งเศสด้วยกัน) ฉันพูดบทถัดไป “เธอไปกับเราก็ได้นะถ้าอยาก” “ฉันไม่ค่อยถนัดเรื่องไนต์คลับเท่าไร” วินสารภาพ สการ์เล็ตกับฉันเตรียมรับค�ำตอบแบบนี้ไว้แล้ว “ที่อัลบานีมีไนต์คลับเยอะเหรอ” สการ์เล็ตแกล้งล้อ เขายิ้ม “บางทีเราก็นั่งรถขนฟางเล่นกัน” “ฟังดูน่าสนุกนะ” สการ์เล็ตท�ำเสียงล้อนิดๆ อย่างยั่วยวน 3

J’adore le discothèque! = ฉันชอบดิสโกเทก

ตอน รักซ่อนพิษ “ที่นิวยอร์กมีรถขนฟางเยอะรึ” เขาย้อน สการ์เล็ตหัวเราะ ฉันมองออกว่าเธอใกล้จะกล่อมวินส�ำเร็จแล้ว เรานัดเจอกันทีอ่ พาร์ตเมนต์ของฉันเวลาสองทุม่ คืนวันนัน้ เพราะมันใกล้ ไนต์คลับที่สุด สิ่งแรกที่ฉันท�ำเมื่อกลับจากโรงเรียนคือเข้าไปดูลีโอ แต่เขาไม่อยู่บ้าน ฉันปลอบ ตัวเองว่าอย่ากังวล ว่าคงมีเหตุผลดีๆ ว่าท�ำไมเขาถึงไม่อยู่ ฉันเข้าไปในห้องของ นาน่า ท่านหลับอยู่ แต่อโิ มเจนนัง่ อยูบ่ นเก้าอีห้ นังพนักสูงข้างเตียง เก้าอีซ้ งึ่ เคยเป็น ของพ่อ ดอกคาร์เนชัน่ สดสีชมพูสามดอกปักอยูใ่ นแจกันริมหน้าต่าง มีคนมาเยีย่ ม นาน่า ฉันโบกมือทักอิโมเจน เธอยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากเป็นสัญญาณให้เงียบ ไว้ อิโมเจนเป็นพยาบาลของนาน่ามาตั้งแต่ฉันอายุสิบสาม และบางครั้งเธอก็ลืม ว่าฉันไม่ใช่เด็กผูห้ ญิงตัวเล็กๆ ทีช่ อบเดินกระทืบเท้าเข้าไปในห้องทีย่ า่ นอนอยูแ่ ล้ว (ไม่ใช่ว่าฉันเคยท�ำแบบนั้นหรอกนะ) ฉันพยักหน้าและกวักมือเรียกเธอออกมาที่ โถงทางเดิน อิโมเจนคว�่ำหนังสือลงบนที่เท้าแขนเก่าคร�่ำคร่าของเก้าอี้สีแดงเข้ม ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาและปิดประตูเบาๆ ฉันถามเธอว่ารู้ไหมว่าลีโออยู่ไหน “ออกไปกับญาติเธอ” อิโมเจนบอกฉัน “กาลิน่าบอกว่าไม่เป็นไร” “พวกเขาบอกหรือเปล่าว่าจะไปไหนกัน” “ขอโทษจ้ะ แอนนี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจฟัง บ่ายนี้อาการของกาลิน่าไม่ค่อยดี เท่าไร” เธอส่ายหน้า “ไปว่ายน�้ำล่ะมั้ง ไม่สิ นั่นไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย” อิโมเจนนิ่วหน้า “แต่ฉันสาบานได้ว่ามันเกี่ยวกับการว่ายน�้ำ” แน่ล่ะ ไปที่สระไง “ฉันท�ำผิดหรือเปล่าที่ไม่ห้ามลีโอไว้” “ไม่หรอกค่ะ” ฉันตอบ เรื่องก็คืออิโมเจนไม่มีทั้งหน้าที่และสิทธิ์ที่จะไป ห้ามลีโอ มันเป็นงานของฉัน งานทีย่ งิ่ ยากขึน้ อีกเพราะฉันต้องท�ำเป็นไม่ได้จบั ตาดู พี่อยู่เพื่อรักษาน�้ำใจของเขา แถมฉันยังต้องไปโรงเรียนด้วย ฉันขอบคุณอิโมเจน แล้วเธอก็กลับไปนั่งอ่านหนังสือที่เก้าอี้ของพ่อ ฉันก�ำลังจะไปทวงลีโอคืนทีอ่ กี ฟากของเมืองอยูแ่ ล้ว เมือ่ เขาเดินเข้าประตู มา เขาหอบฮักๆ และหน้าแดง “อ้าว” เขาร้องเมื่อเห็นฉัน “พี่ตั้งใจจะกลับมาให้ถึง บ้านก่อนเธอ พี่ไม่อยากให้เธอเป็นห่วง แอนนี”่ 41

ช็อกโกแลตสีเลือด “สายไปแล้ว” ฉันว่า ลีโอกอดฉัน เขาเปียกเหงื่อไปทั้งตัว และฉันก็ผลักเขาออก “พี่ตัวเหม็น” ฉันบ่นแต่ลีโอกลับกอดฉันแน่นขึ้นอีก เขาก�ำลังเล่นอยู่ ฉันรู้ว่าเขาจะไม่ปล่อย จนกว่าฉันจะบอกว่ารักเขา “โอเค ลีโอ ฉันรักพี่ ฉันรักพี่แล้ว! ทีนี้ก็บอกมาว่าพี่หาย ไปไหนมา” “เธอต้องภูมิใจในตัวพี่แน่ แอนนี่ พี่ออกไปหางานใหม่!” ฉันเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “อิโมเจนบอกว่าพี่ไปที่สระ” “นั่นคือที่ท�ำงานใหม่ของพี่ แอนนี่ จนกว่าคลินิกจะกลับมาเปิดใหม่ งาน นี้จ่ายดีกว่าที่คลินิกด้วยนะ” ลีโอว่า ฉันกระแอม “งานแบบไหนกัน” ฉันถามเสียงเบาเพื่อไม่ให้ลีโอรู้ว่าก�ำลัง โกรธแค่ไหน “งานดูแลทั่วไป ท�ำความสะอาดพื้นอะไรท�ำนองนั้น แจ๊คส์บอกว่าพวก เขาต้องการคน และพี่ก็เก่งเรื่องพวกนี้ แอนนี่ เธอก็รู้ว่าพี่เก่ง” ฉันถามลีโอว่าเขารูเ้ รือ่ งต�ำแหน่งงานนัน่ ได้อย่างไร เขาตอบว่าญาติแจ๊คส์ แวะมาเยี่ยมนาน่าเมื่อเช้า (มิน่าล่ะถึงมีดอกคาร์เนชั่นสด) แจ๊คส์ประหลาดใจที่ ลีโออยู่บ้านตอนกลางวัน ลีโอจึงเล่าให้เขาฟังว่าคลินิกถูกสั่งปิด จากนั้นแจ๊คส์ก็ บอกว่าคนที่สระก�ำลังหาพนักงานดูแลทั่วไปอยู่ และลีโอก็น่าจะเหมาะทีเดียว ถ้า เขาอยากหา “เงินง่ายๆ” ระหว่างรอคลินิกกลับมาเปิดท�ำการ “เงินง่ายๆ รึ เขาใช้ค�ำนั้นรึ” ฉันถาม “พี่—” ลีโอส่ายหน้า “พี่ไม่แน่ใจ แอนนี่ ขนาดตอนคนที่สระบอกจะให้ งานพี่แล้ว พี่ก็ยังบอกเขาว่าพี่ต้องคุยกับเธอและนาน่าก่อน พี่ท�ำถูกแล้วใช่ไหม” “ใช่ แต่ลีโอ เรื่องก็คือญาติของเรา พวกที่ท�ำงานที่สระน่ะ ไม่ได้น่าคบ เสมอไปหรอกนะ” “พีไ่ ม่โง่นะ แอนนี”่ เสียงของลีโอแข็งกร้าวกว่าทีฉ่ นั เคยได้ยนิ มา “พีไ่ ม่ได้ โง่อย่างทีเ่ ธอคิด พีร่ วู้ า่ ตระกูลเราท�ำอะไร รูว้ า่ พ่อเคยท�ำอะไรด้วย พีเ่ จ็บตัวก็เพราะ สิ่งที่พ่อเคยท�ำ จ�ำได้ไหม พี่รู้อยู่ทุกวัน” “พี่ก็ต้องรู้อยู่แล้ว ลีโอ ฉันรู้ว่าพี่ไม่โง่” “พี่อยากช่วย แอนนี่ พี่รู้สึกแย่ที่ตอนนี้ไม่มีงานท�ำ ถ้านาน่าตายและพี่ ไม่มงี าน พวกเขาก็อาจจะเอาตัวเธอกับแนตตีไ้ ป และแจ๊คส์ญาติเราก็เป็นคนดีนะ แอนนี่ เขาบอกพี่ว่าเธอไม่ชอบเขา แต่นั่นก็เป็นเพราะเธอฟังค�ำพูดของเขาผิด” 42

ตอน รักซ่อนพิษ ฉันแค่นหัวเราะ แจ๊คส์ญาติผู้แสนดีของเราเมาแล้วจับนมฉัน ไม่มีอะไร ให้ฟังผิดหรอก “ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะลีโอ” ฉันมองพี่ชาย เขาสวมกางเกงขายาว สีเทาซึง่ หลวมช่วงเอว (มันเคยเป็นกางเกงของพ่อ) กับเสือ้ ยืดสีขาว ถึงพีฉ่ นั จะผอม แขนของเขาก็ยงั เต็มไปด้วยมัดกล้ามจากการยกของทีค่ ลินกิ เขาดูมคี วามสามารถ ดูมีพลังด้วยซ�้ำ ไม่เหมือนคนที่ต้องให้ใครมาคุ้มครอง ไม่เหมือนคนที่น้องสาวต้อง นอนตาค้างเป็นห่วงอยู่ตลอดคืน ดวงตาของลีโอเหมือนดวงตาสีฟ้าคล้ายน�้ำแข็งของพ่อ แต่เป็นน�้ำแข็งที่ ละลายไปบ้างแล้ว มันมองฉันอย่างเปี่ยมความหวัง “พี่อยากท�ำงานนี้จริงๆ นะ แอนนี”่ “ขอฉันคุยกับนาน่าก่อนละกันนะ ลีโอ” ลีโอตวาดลั่น “พี่เป็นผู้ใหญ่แล้ว! พี่ไม่ต้องรอให้เธออนุญาต! เธอยังเป็น เด็ก! พี่เป็นพี่ชาย! พี่ไม่อยากให้เธออยู่ในห้องด้วยแล้ว!” จากนั้นเขาก็ผลักฉันไป ทางประตู ไม่แรงนัก แต่ฉันก็ยังเซถอยไปหลายก้าว “ฉันจะคุยกับนาน่าก่อน” ฉันย�้ำ และเมื่อฉันก้าวข้ามธรณีประตูไป ลีโอ ก็ปิดประตูใส่หน้าฉัน เนือ่ งจากเสียงครึกโครมนัน่ อาจปลุกนาน่าแล้ว ฉันจึงกลับไปยังห้องของ ท่าน ย่าตื่นแล้วจริงๆ “เป็นยังไงบ้าง หลานรัก” นาน่าถาม “ย่าได้ยินเสียงตะโกน” ฉันจูบแก้มซึง่ มีกลิน่ แป้งเด็กและน�ำ้ ดีกอ่ นจะเหลือบมองไปทางอิโมเจน และส่ายหน้านิดๆ ให้นาน่ารู้ว่าไม่อยากคุยเรื่องในครอบครัวต่อหน้าพยาบาล “ฉันไปดีกว่า” อิโมเจนเก็บหนังสือลงกระเป๋า จะว่าไปก็หมดเวลางานของ เธอแล้วด้วย “เธอคงเจอลีโอแล้วสินะ” อิโมเจนว่า “ค่ะ” ฉันแค่นหัวเราะ “ที่หน้าประตู” “เป็นทีส่ ดุ ท้ายทีเ่ ราคิดจะหาทุกทีสนิ า่ ” อิโมเจนว่า “ดูแลตัวเองดีๆ นะจ๊ะ อันญ่า ฝันดีนะคะ กาลิน่า” หลังอิโมเจนปิดประตูแล้ว ฉันก็เล่าให้นาน่าฟังว่าลีโอไปไหนมาและเล่า เรื่องงาน “นาน่าว่ายังไงคะ” ฉันถาม นาน่าหัวเราะจนไอ ฉันรินน�้ำให้ท่านและยกหลอดขึ้นจรดที่ปาก น�้ำสอง สามหยดหล่นลงบนผ้าห่มไหมสีแดงก�่ำและดูคล้ายเลือดในสายตาฉัน ฉันถามซ�้ำ “นาน่าคิดยังไงคะ” “ย่าน่ะ” ย่าของฉันตอบด้วยเสียงเฉือ่ ยเนือย “ดูออกว่าหลานคิดยังไง จมูก 43

ช็อกโกแลตสีเลือด หลานบานอย่างกับม้าแข่ง ส่วนตาก็แดงก�่ำอย่างกับคนเมา หลานต้องไม่แสดง อารมณ์ทางสีหน้าให้มากนัก มันเป็นจุดอ่อนนะ ที่รัก” “แล้วไงคะ” ฉันถามซ�้ำ “แล้วก็ เฮอะน่ะสิ” ย่าตอบ “เฮอะหรือคะ” “เฮอะ แจ๊คส์เป็นคนในตระกูลเรา ลีโอตกงาน คนในครอบครัวต้องดูแล กันและกัน เฮอะ” “แต่ลีโอ—” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น! เรื่องในโลกนี้ไม่ได้เป็นแผนสมคบคิดไปเสียหมด หรอกนะ ย่าเคยบอกพ่อของหลานแบบนี้เหมือนกัน” ฉันตัดสินใจไม่เอ่ยถึงเรื่องที่เห็นอยู่โต้งๆ ว่าพ่อคิดถูกแล้วที่หวาดระแวง พ่อถูกยิงตายในบ้านของตัวเอง นาน่าพูดต่อ “ดีออกทีม่ คี นมาสนใจพีช่ ายหลานบ้าง เพราะคนในตระกูล ล้วนเห็นว่าเขาเป็นมูชีก เป็นพวกไร้ค่า เหมือนผู้หญิงหรือเด็ก ไม่มีใครสนใจ ใยดีเขา” แต่แจ๊คส์ก็มาเกาะแกะเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง “อันญ่า! ย่าเห็นหลานขมวดคิ้วนะ ย่าแค่อยากบอกว่าไม่มีใครมายิง พี่ชายหลานหรือหาเรื่องเดือดร้อนให้เขาหรอก มันไม่สมเกียรติ คนที่สระเคยเป็น ทัง้ นายกองและพลทหารของพ่อหลาน และหนึง่ ในข้อดีของพ่อหลานก็คอื เขาดูแล ลูกน้อง คนที่น่ันรักพ่อของหลานและเคารพเขาเมื่อยามเป็น และพวกเขาก็จะท�ำ ทุกสิ่งเพื่อให้พ่อหลานตายตาหลับ เพราะอย่างนี้แจ๊คส์จึงหางานให้พี่ชายหลาน เข้าใจใช่ไหม” ฉันคลายคิ้วออก “เด็กดี” ย่าลูบมือฉัน “แต่อย่างน้อยหนูก็น่าจะไปคุยกับแจ๊คส์หรือเปล่าคะ” ฉันถามขึ้น “ให้ แน่ใจว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรแอบแฝง” นาน่าส่ายหน้า “ปล่อยไปเถอะ ขืนหลานไปที่นั่นก็มีแต่จะท�ำให้ลีโอ ขายหน้า เขาจะเสียหน้าต่อหน้าคนอื่น อีกอย่าง พิรอซกี้เองก็ไม่ได้มีความส�ำคัญ อะไร และไม่ได้เป็นอันตรายกับใคร” ย่ามีเหตุผล “หนูจะบอกลีโอตอนมือ้ ค�ำ่ ว่าย่าบอกว่าเขาควรจะรับงานนี”้ 44

ตอน รักซ่อนพิษ ฉันเอ่ย

นาน่าส่ายหน้า “อีกสองปีหลานก็จะเข้ามหาวิทยาลัยและย่าก็จะ—” “อย่าพูดนะคะ!” ฉันร้องลั่น “ก็ได้ หลานรัก ตามใจ ย่าจะไม่อยู่แถวนี้ ที่ย่าจะพูดก็คือการปล่อยให้ ลีโอตัดสินใจเองบ้างน่าจะเป็นทางที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือ อันญาชก้า ให้เขาเป็นผู้ชาย เต็มตัวเถอะหลานรัก มอบของขวัญชิ้นนั้นให้เขา” ฉันท�ำมักกะโรนีอบชีสเป็นหนที่สองในรอบสัปดาห์เพื่อเป็นของขวัญ หย่าศึก ฉันบอกให้แนตตี้ไปตามลีโอแต่เขาไม่ยอมออกมากินมื้อค�่ำ ฉันจึงยกชาม ไปที่ห้องของพี่ชาย “ลีโอ พี่ต้องกินนะ” “เธอโกรธหรือเปล่า” เขากระซิบเบาจนฉันแทบไม่ได้ยินเสียงผ่านบาน ประตู “เปล่า ฉันไม่โกรธ ฉันไม่เคยโกรธพี่ ก่อนหน้านี้ฉันก็แค่เป็นห่วง” ลีโอแง้มประตูออกเล็กน้อย “ขอโทษนะ” เขาบอก ดวงตาชุม่ ไปด้วยน�ำ้ ตา “พี่ผลักเธอ” ฉันพยักหน้า “ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ได้ผลักแรง” ลีโอเม้มปากและหลับตาแน่นเพื่อให้ตัวเองหยุดร้องไห้ ฉันเขย่งขึ้นลูบ หลังพี่ชาย “ดูสิ ฉันเอามักกะโรนีมาให้” เขายิม้ ออกมานิดหนึง่ ฉันส่งชามให้และเขาก็เริม่ ตักท่อกลวงสีเหลืองเข้า ปาก “พี่จะไม่ไปท�ำงานที่สระหรอกนะถ้าเธอไม่อยากให้ไป” “เรื่องก็คือฉันห้ามพี่ไม่ได้หรอกนะลีโอ” ฉันท�ำเป็นลืมค�ำสอนของย่า บางส่วน “แต่ถ้าคลินิกกลับมาเปิดเมื่อไหร่ พี่ก็น่าจะกลับไปท�ำงานที่น่ันตามเดิม นะ พวกเขาต้องการพี่ แล้วก็—” เขากอดฉันทั้งที่ยังถือชามอยู่ มักกะโรนีสองสามชิ้นหล่นลงบนพื้น “และถ้าใครที่สระท�ำให้พี่ไม่สบายใจ พี่ก็ลาออกเลยนะ” “พี่สัญญา” ลีโอบอก เขาวางชามลงบนพื้น อุ้มฉันขึ้น และเหวี่ยงตัวฉัน ไปรอบๆ อย่างที่พ่อของเราเคยท�ำ “ลีโอ! วางฉันลงนะ!” ฉันหัวเราะลั่น เขาจึงเหวี่ยงฉันต่ออีกสองสามที “คืนนี้เราไปข้างนอกกันเถอะ! เธอกับพี่และแนตตี”้ เขาว่า “พรุ่งนี้เธอไม่ ต้องไปโรงเรียน และพี่ก็มีคูปอง เราจะได้ไปกินไอศกรีม” ฉันตอบว่าอยากไปแต่นัดกับสการ์เล็ตไว้แล้ว 45

ช็อกโกแลตสีเลือด “พี่รักสการ์เล็ต” ลีโอบอก “ให้เขาไปด้วยก็ได้” “ไม่ใช่แบบนั้น ลีโอ เราจะไปลิตเติลอียิปต์กัน” “พี่ชอบลิตเติลอียิปต์” ลีโอยืนกราน “ไม่ พี่ไม่ชอบ พี่เคยไปแค่ครั้งเดียว และก็บ่นว่ามันเสียงดังมาก อาการ ไมเกรนของพี่ก�ำเริบจนต้องกลับบ้านในห้านาที” มันเป็นความจริง—การบาดเจ็บ ที่ศีรษะท�ำให้ลีโอไวต่อเสียงมาก “นั่นมันตั้งนานแล้ว” ลีโอยืนกราน “พี่ดีขึ้นแล้ว” ฉันส่ายหน้า “ขอโทษนะ ลีโอ คืนนี้ไม่ได้หรอก สการ์เล็ตกับฉันจะไป สองคน” “เธอไม่อยากไปไหนกับพี่แล้ว! พี่...” คุณพระช่วย ลีโอจะร้องไห้อีกแล้ว เขาหันไปมองนอกหน้าต่าง “เธออับอายถ้าต้องไปกับพี”่ “เปล่านะ ลีโอ ไม่ใช่อย่างนั้น” ฉันแตะไหล่พี่ชาย แต่เขาสะบัดหนี บางที มันอาจจะจริงนิดหน่อย แต่ก็แค่นิดเดียว หลักๆ แล้วฉันก็แค่คิดว่าคงเฝ้าพี่ชายใน ไนต์คลับทีม่ คี นแออัดไปพร้อมกับท�ำตัวเป็นแม่สอื่ ให้วนิ กับสการ์เล็ตไม่ไหว “หนุม่ ที่สการ์เล็ตชอบจะไปด้วย และพี่ก็ไม่ควรจะโกรธฉัน เพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากไป ที่งี่เง่านั่นเสียหน่อย” ฉันอธิบาย ลีโอยังเงียบอยู่ “พี่ท�ำให้ฉันล�ำบากใจนะ เชื่อเถอะว่าคืนนี้ฉันอยากอยู่กับพี่และแนตตี้ มากกว่า” ฉันพูดความจริง “ขอผัดไปก่อนได้ไหม” พีช่ ายหันมามองฉันด้วยสายตาทีไ่ ร้ชวี ติ ชีวาพอๆ กับดวงตาพลาสติกของ สิงโตยัดนุ่น “ได้สิ แอนนี”่ เขาว่า “ไว้วันหลัง”