The Lunar Chronicles 4
Part 1
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4
สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด
เล่ม 1 Marissa Meyer เขี ย น ลมตะวั น แปล
ภาค 1 เจ้าหญิงน้อยงดงามดั่งตะวันแรกรุ่ง งดงามยิ่งกว่าองค์ราชินีเสียอีก
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4
1
นิ้วเท้าของวินเทอร์กลายเป็นก้อนน�้ำแข็ง เย็นเยียบราวกับห้วงอวกาศ ราวกับด้าน มืดของจันทรา ราวกับ... “...กล้องวงจรปิดจับภาพชายคนดังกล่าวขณะบุกรุกเข้าไปในชั้นใต้ดิน ของคลินิกแพทย์ในโดมเออาร์-เซนทรัลได้เมื่อ 23.00 นาฬิกาตามเวลามาตรฐาน จักรวาล” ผูใ้ ช้เวทเอเมอรี่ พาร์คพูดด้วยน�ำ้ เสียงรืน่ หูเป็นจังหวะราวกับบทเพลง ช่าง ง่ายเหลือเกินทีจ่ ะใจลอยจนลืมฟังเนือ้ หา ง่ายนักทีจ่ ะปล่อยให้ถอ้ ยค�ำทัง้ หลายพร่า เลือนปะปนกัน วินเทอร์กระดิกนิ้วเท้าภายในรองเท้าพื้นบางเฉียบ กลัวว่าหากนิ้ว เย็นขึ้นกว่านี้ก่อนการพิจารณาคดีจะสิ้นสุดลง มันจะหักหลุดไป “...พยายามเข้าไปยุ่มย่ามกับเปลือกตนหนึ่งซึ่งถูกเก็บไว้ใน...” หักหลุดไป ทีละนิ้ว ทีละนิ้ว “...ทะเบียนระบุว่าเด็กเปลือกคนดังกล่าวเป็นบุตรชายของผู้ต้องหา ซึ่ง ถูกน�ำตัวไปเมื่อวันที่ 29 กรกฎาคมปีกลาย ปัจจุบันอายุได้สิบห้าเดือน” วินเทอร์ซ่อนมือไว้ใต้รอยพับของกระโปรง มันสั่นอีกแล้ว พักนี้ตัวเธอสั่น อยู่ตลอดเวลา เธอบีบมือแน่นให้มันหยุด และกดส้นเท้าลงบนพื้นแข็งๆ บังคับใจ ให้จดจ่ออยู่กับท้องพระโรงก่อนภาพจะเลือนหายไป ทิวทัศน์จากท้องพระโรงซึ่งอยู่ในหอคอยหลักของพระราชวังนั้นแสนจะ ตระการตา จากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ วินเทอร์เห็นทะเลสาบอาร์เทมิเซียสะท้อนภาพ 2
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
พระราชวังสีขาวและตัวเมืองซึง่ แผ่ไปจนสุดขอบโดมใสขนาดยักษ์ ซึง่ คอยปกป้อง ชาวจันทราจากสภาพดินฟ้าอากาศ หรือทีจ่ ริงคือสภาพไร้ดนิ ฟ้าอากาศ เบือ้ งนอก นัน่ ตัวห้องท้องพระโรงนัน้ ยืน่ ล�ำ้ ไปจากผนังหอคอย ท�ำให้เมือ่ ก้าวพ้นพืน้ ปูกระเบือ้ ง ออกไปก็จะพบว่าตัวเองยืนอยูบ่ นแผ่นกระจกใส คล้ายกับยืนอยูก่ ลางอากาศ ก�ำลัง จะร่วงลงไปสู่ก้นทะเลสาบที่เกิดจากหลุมอุกกาบาต วินเทอร์เหลือบไปทางซ้าย เธอเห็นปลายเล็บของแม่เลี้ยงจิกลงบนเท้า แขนของบัลลังก์ อันเป็นแท่นประทับน่าเกรงขามซึง่ สลักขึน้ จากหินสีขาว ปกติแล้ว แม่เลี้ยงของเธอจะสงบนิ่งยามออกว่าราชการเช่นนี้ และจะนั่งฟังการไต่สวนโดย ไม่แสดงอารมณ์แม้แต่นอ้ ย วินเทอร์ชนิ กับภาพปลายนิว้ ของเลวาน่าลูบไล้เท้าแขน ขัดเงาอย่างสบายอารมณ์ ไม่ใช่บีบมันแน่น แต่บรรยากาศก็ตึงเครียดมาตั้งแต่ เลวาน่าและคณะกลับจากดาวโลก หลายเดือนมานี้แม่เลี้ยงของเธอระเบิดโทสะ บ่อยกว่าเดิมมาก ตั้งแต่นักโทษหลบหนีชาวจันทราคนนั้น... ไซบอร์กนั่น แหกคุกบนดาว โลกส�ำเร็จ ตั้งแต่สงครามระหว่างดาวโลกกับดาวจันทราเริ่มขึ้น ตั้งแต่พระคู่หมั้นของราชินีถูกลักพาตัวไป พร้อมกับที่โอกาสในการขึ้น ครองราชย์เป็นจักรพรรดินีถูกฉวยไปจากมือ ดาวเคราะห์สีฟ้าครึ่งดวงแขวนตัวอยู่เหนือเส้นขอบฟ้า ช่วงคืนยาวบน ดาวจันทราผ่านไปเกินครึ่งทางแล้ว และนครอาร์เทมิเซียก็สว่างไสวด้วยแสงสีฟ้า ซีดจากไฟถนนและแสงเรืองจากหน้าต่างคริสตัล เงาสะท้อนเหล่านัน้ เต้นวิบวับอยู่ บนผิวหน้าทะเลสาบ วินเทอร์คิดถึงดวงอาทิตย์และความอบอุ่นของมัน แสงเทียมเหล่านี้ไม่ อาจเทียบของจริงได้เลย “เขารู้เรื่องพวกเปลือกนั่นได้อย่างไร” ราชินีเลวาน่าตรัสถาม “เหตุใดเขา จึงไม่เชื่อว่าบุตรชายถูกสังหารตั้งแต่ก�ำเนิด” พวกตระกูลใหญ่นงั่ เรียงเป็นแถวซ้อนสีช่ นั้ อยูร่ อบห้อง เหล่าข้าราชส�ำนัก ขององค์ราชินี ขุนนางแห่งดาวจันทราผู้ได้รับพระมหากรุณาธิคุณเนื่องจากจงรัก ภักดีมาหลายชั่วอายุคน มีพรสวรรค์อย่างชาวจันทราอย่างโดดเด่น หรือไม่ก็เพียง 3
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 แค่โชคดีที่ได้เกิดมาเป็นประชาชนของนครอาร์เทมิเซียอันยิ่งยง ขณะที่อีกฝ่ายคือชายที่คุกเข่าอยู่ข้างผู้ใช้เวทพาร์ค เขาไม่ได้เกิดมา โชคดีอย่างนั้น มือของเขาประสานกันแทนค�ำวิงวอน วินเทอร์อยากบอกเขาเหลือเกินว่า มันไร้ความหมาย ว่าอ้อนวอนไปก็ไร้ประโยชน์ เธอคิดว่าเขาน่าจะสบายใจขึ้นเมื่อ รู้ว่าท�ำอย่างไรก็ไม่อาจหลีกหนีความตายพ้น พวกที่เข้าเฝ้าองค์ราชินีหลังปลงตก แล้วดูจะรับสภาพได้ดีกว่า เธอละสายตาจากชายคนนั้นมาจ้องมือของตนที่ยังก�ำกระโปรงผ้าโปร่ง สีขาวแน่น เพิ่งเห็นว่ามือก็ถูกน�้ำแข็งกัดเช่นกัน มันก็ดูสวยดี วาววับ ระยิบระยับ และเย็น เย็นเหลือเกิน... “องค์ราชินีตรัสถามเจ้า” เอเมอรี่ว่า วินเทอร์สะดุ้งราวกับเป็นฝ่ายถูกตะคอกเสียเอง ตั้งสติไว้ เธอต้องตั้งสติไว้ เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและสูดลมหายใจ เดีย๋ วนีเ้ อเมอรีส่ วมชุดขาวแล้ว หลังขึน้ เป็นหัวหน้าผูใ้ ช้เวทขององค์ราชินี แทนซีบิล ไมร่า ลายปักสีทองบนเสื้อคลุมของเขาทอประกายขณะเดินวนรอบ นักโทษ “พระอาญามิพ้นเกล้า” ชายคนนั้นเอ่ย “ตระกูลของกระหม่อมและตัว กระหม่อมเองรับใช้ราชวงศ์อย่างจงรักภักดีมาหลายชัว่ อายุคนแล้ว กระหม่อมเป็น ภารโรงที่คลินิกแพทย์ และได้ยินข่าวลือ... มันไม่ใช่ธุระของกระหม่อม กระหม่อม จึงไม่เคยสนใจ แต่... เมื่อลูกชายของกระหม่อมเกิดมาเป็นเปลือก...” เขาครางฮือ “แกเป็นลูกชายของกระหม่อม” “เจ้าไม่คิดบ้างรึ” เลวาน่าพูดเสียงดังฟังชัด “ว่าราชินีของเจ้าน่าจะมี เหตุผลที่ต้องแยกลูกชายของเจ้าและชาวจันทราผู้ไร้พรสวรรค์ทั้งหลายออกจาก ประชาชนทั่วไป ว่าเราอาจกักตัวพวกเขาไว้เช่นนั้นเพื่อประโยชน์ของชาวจันทรา ทั้งมวล” ชายคนนั้นกลืนน�้ำลายอย่างแรงจนวินเทอร์เห็นลูกกระเดือกของเขา สั่นไหว “กระหม่อมทราบพะย่ะค่ะ ทราบว่าฝ่าบาททรงใช้เลือดของพวกเขาใน... 4
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
การทดลองบางอย่าง แต่... แต่ฝ่าบาทก็มตี ั้งมาก และแกก็ยังเป็นแค่เด็กแบเบาะ และ...” “ไม่เพียงแต่เลือดของเขาจะส่งผลต่อความส�ำเร็จในการเจริญสัมพันธไมตรี ของเรา ซึง่ ก็ไม่ใช่เรือ่ งทีฉ่ นั จะหวังให้ภารโรงจากเขตรอบนอกมีปญ ั ญาเข้าใจหรอก นะ แต่เขายังเป็นเปลือก และคนจ�ำพวกเดียวกับเขาก็ได้พิสูจน์ให้เราเห็นแล้วว่า ทั้งอันตรายและไม่อาจไว้ใจได้ ดังที่เจ้าเองก็ย่อมจ�ำได้จากเหตุการณ์ลอบสังหาร กษัตริย์มาร์ร็อคและราชินีแจนนาลี่เมื่อสิบแปดปีก่อน แต่เจ้ากลับยินดีปล่อยให้ สังคมของเราต้องเผชิญกับภัยคุกคามเช่นนี้รึ” ชายคนนัน้ เบิกตากว้างอย่างหวาดกลัว “ภัยคุกคามหรือพะย่ะค่ะ แกเป็น เพียงเด็กทารก” เขานิง่ ไป แม้จะไม่ได้แสดงอาการต่อต้านอย่างชัดแจ้ง แต่ทา่ ทาง ไร้ซึ่งความส�ำนึกผิดนั้นจะท�ำให้เลวาน่าบันดาลโทสะในไม่ช้า “แล้วยังคนอื่นๆ ที่ กระหม่อมเห็นในถังเหล่านั้นอีก... มากมายนัก ยังเด็กอยู่เลย เด็กไร้เดียงสา” ห้องทั้งห้องเย็นยะเยือก เขารูม้ ากเกินไปแล้ว มาตรการสังหารทารกทีเ่ ป็นเปลือกเริม่ ขึน้ ในรัชสมัย ของราชินีแชนนารี่ พระพี่นางของเลวาน่า หลังพวกเปลือกคนหนึ่งลอบเข้ามาใน พระราชวังและสังหารบิดามารดาของทั้งสอง ไม่มีใครพอใจแน่หากได้รู้ว่าลูกของ ตนไม่ได้ถูกสังหาร แต่ถูกขังไว้ใช้เป็นโรงงานผลิตเกล็ดเลือดขนาดจิ๋ว วินเทอร์กะพริบตา นึกภาพร่างกายของตนกลายเป็นโรงผลิตเกล็ดเลือด ขนาดจิ๋ว เธอหลุบตาลงอีกครั้ง น�้ำแข็งลามขึ้นมาเกือบถึงข้อมือแล้ว ต้องไม่ดีต่อสายพานขนส่งเกล็ดเลือดแน่ๆ “ผู้ต้องหามีครอบครัวหรือไม่” ราชินีถาม เอเมอรี่ผงกหัว “ทะเบียนระบุว่ามีลูกสาวหนึ่งคนพะย่ะค่ะ อายุเก้าปี นอกจากนี้ยังมีน้องสาวสองคน และหลานชายอีกหนึ่ง ทั้งหมดอาศัยอยู่ในเขต จีเอ็ม-12” “ไม่มีภรรยารึ” “เสียชีวิตเมื่อห้าเดือนก่อนด้วยโรคพิษเรโกลิธ” นักโทษมององค์ราชินี แววสิ้นหวังเอ่อท้น 5
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 เหล่าข้าราชส�ำนักเริ่มขยับตัว เสื้อผ้าสีสดพลิ้วไหวไปมา การไต่สวนกิน เวลานานเกินไปแล้ว พวกเขาเริ่มเบื่อ เลวาน่าเอนหลังพิงพนักบัลลังก์ “เราตัดสินว่าเจ้ามีความผิดจริงฐาน บุกรุกและพยายามลักทรัพย์หลวง ความผิดนี้มีโทษประหารทันที” ชายคนนั้นตัวสั่น แต่ใบหน้ายังฉายแวววิงวอน ทุกคนล้วนต้องใช้เวลา สองสามวินาทีกว่าจะเข้าใจการตัดสินเช่นนั้น “สมาชิกในครอบครัวของเจ้าจะถูกเฆีย่ นต่อหน้าธารก�ำนัลคนละสิบสอง ที เพือ่ ย�ำ้ กับทุกคนในเขตของเจ้าว่าฉันจะไม่ยอมให้ใครมาสงสัยการตัดสินใจของ ฉันเป็นอันขาด” ปากของชายคนนั้นอ้าค้าง “ลูกสาวของเจ้าจะถูกยกให้เป็นของขวัญแก่ตระกูลผู้รับใช้ราชส�ำนัก ให้ หล่อนได้รับการสั่งสอนให้รู้จักเชื่อฟังและเจียมตน อย่างที่เห็นชัดว่าไม่เคยได้ เรียนรู้จากเจ้า” “อย่า ได้โปรด ให้แกอาศัยอยู่กับพวกอาหญิงเถอะพะย่ะค่ะ แกไม่ได้ท�ำ ผิดอะไร!” “เอเมอรี่ จัดการได้” “ได้โปรด!” “ราชินขี องเจ้าตรัสแล้ว” ผูใ้ ช้เวทเอเมอรีเ่ อ่ย “พระราชโองการของพระนาง ถือเป็นค�ำขาด” เอเมอรี่ชักมีดหินออบซิเดียนออกมาจากแขนเสื้อทรงระฆังและหันด้าม ให้นักโทษที่ก�ำลังเบิกตากว้างอย่างลนลาน ห้องเย็นยิ่งกว่าเดิม ลมหายใจของวินเทอร์กลายเป็นเกล็ดน�้ำแข็งกลาง อากาศ เธอกอดตัวเองแน่นขึ้นอีก นักโทษรับด้ามมีดไว้ มือของเขานิ่ง แต่ร่างส่วนที่เหลือสั่นเทา “ได้โปรด ลูกสาวตัวน้อยของกระหม่อม... เธอมีกระหม่อมเพียงคนเดียว ได้โปรด องค์ราชินี ฝ่าบาท!” เขาจรดมีดลงที่คอหอย ตอนนี้เองที่วินเทอร์ละสายตา เป็นตอนที่เธอจะละสายตาเสมอ เธอมอง 6
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
นิ้วตัวเองจิกกระโปรงแน่น เล็บครูดกับผ้าจนแสบต้นขา เธอมองน�้ำแข็งลามเลย ข้อมือขึ้นมาถึงข้อศอก เมื่อน�้ำแข็งลามถึงจุดใด เนื้อหนังเธอก็จะชาดิก เธอนึกภาพตัวเองชกราชินีด้วยหมัดน�้ำแข็งคู่นั้น นึกภาพมือตัวเองแตก เป็นเศษน�้ำแข็งนับพัน มันลามขึ้นมาถึงไหล่เธอแล้ว ถึงคอ แม้เสียงน�ำ้ แข็งแตกเปรีย๊ ะจะดังลัน่ เธอก็ยงั ได้ยนิ เสียงมีดเฉือนเนือ้ เสียง เลือดทะลัก เสียงส�ำลักอู้อี้ เสียงร่างล้มฟาดพื้น ความเย็นรุกเข้าไปในทรวงอก เธอหลับตาปี๋ สั่งให้ตัวเองตั้งสติไว้ ให้สูด ลมหายใจ เธอได้ยินเสียงอันมั่นคงของเจซินในหัว มือคู่นั้นบีบไหล่เธอไว้ มันไม่มี จริง เจ้าหญิง เป็นเพียงภาพลวงตา ปกติแล้วมันช่วยได้ ความทรงจ�ำถึงยามที่เขาปลอบเธอให้ผ่านอาการ ตระหนกเช่นนี้ แต่คราวนี้มันกลับเร่งน�้ำแข็งให้ลามไวขึ้น ปกคลุมซี่โครง กัดกิน กระเพาะ ผนึกหัวใจ แช่แข็งเธอจากภายในออกมา ฟังเสียงกระหม่อมไว้ เจซินไม่อยู่ อยู่กับกระหม่อมตรงนี้ เจซินจากไปแล้ว ฝ่าบาทคิดไปเองทั้งนั้น เธอได้ยนิ เสียงรองเท้าบูท๊ ขององครักษ์ยำ�่ ตรงไปหาศพ ได้ยนิ เสียงมันถูก ลากไปยังขอบลาน เสียงผลัก ตามด้วยเสียงจ๋อมที่แว่วมาจากด้านล่าง ชาวราชส�ำนักปรบมือเบาๆ อย่างสุภาพ วินเทอร์รู้สึกว่านิ้วเท้าหักหลุดไป ทีละนิ้ว ทีละนิ้ว “ดีมาก” ราชินีเลวาน่าเอ่ย “ผู้ใช้เวทเทเวเลอร์ ไปจัดการลงทัณฑ์ที่เหลือ ให้เรียบร้อย” น�้ำแข็งลามถึงล�ำคอของเธอแล้ว ไล่ขึ้นมาตามแนวขากรรไกร น�้ำตาถูก แช่แข็งไว้ในท่อน�้ำตา น�้ำลายกลายเป็นเกล็ดน�้ำแข็งบนปลายลิ้น เธอเงยหน้าขึน้ เมือ่ ข้ารับใช้เข้ามาล้างรอยเลือดบนแผ่นกระเบือ้ ง เอเมอรี่ 7
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 ทีใ่ ช้ผา้ เช็ดมีดอยูส่ บตาวินเทอร์ รอยยิม้ ของเขาบาดลึก “กระหม่อมเกรงว่าเจ้าหญิง จะไม่ถูกโรคกับการพิจารณาคดีเช่นนี้เสียเท่าไหร่” เหล่าขุนนางพากันหัวเราะคิก อาการขยะแขยงทีว่ นิ เทอร์มตี อ่ การไต่สวน เหล่านี้เป็นเรื่องชวนขันในหมู่ข้าราชส�ำนักส่วนใหญ่ ราชินหี นั มา แต่วนิ เทอร์ไม่อาจเงยหน้าตอบ เธอเป็นเด็กสาวทีท่ ำ� จากแก้ว และน�้ำแข็ง ฟันของเธอเปราะบาง ปอดแตกง่ายจนเกินไป “นัน่ สินะ” เลวาน่าว่า “ฉันมักจะลืมไปว่าเธออยูท่ นี่ ดี่ ว้ ย เจ้านีไ่ ร้ประโยชน์ พอๆ กับตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วเลยใช่ไหม วินเทอร์” คนในห้องหัวเราะอีกครั้ง ดังยิ่งกว่าเดิม ราวกับราชินีเพิ่งอนุญาตให้ หัวเราะเยาะเจ้าหญิงน้อยได้ แต่วินเทอร์ไม่อาจโต้ตอบ ทั้งราชินี ทั้งเสียงหัวเราะ นั่น เธอได้แต่จ้องผู้ใช้เวทนิ่ง พยายามซ่อนอาการตระหนกไว้ “โถ เจ้าหญิงไม่ได้ทรงไร้ประโยชน์ถงึ เพียงนัน้ หรอกพะย่ะค่ะ” เอเมอรีพ่ ดู ขณะที่วินเทอร์จ้องอยู่นั้น เส้นบางๆ สีแดงก�่ำก็พาดไปตามล�ำคอของเขา เลือด ผุดจากบาดแผล “สาวน้อยผู้น่ารักที่สุดบนจันทรา สักวันพระองค์ต้องท�ำให้ ข้าราชส�ำนักสักคนเป็นเจ้าบ่าวผู้มีความสุขได้แน่ๆ กระหม่อมว่า” “สาวน้อยผูน้ า่ รักทีส่ ดุ รึ เอเมอรี”่ เสียงนุม่ นวลของเลวาน่าบดบังแววดุดนั ไว้เกือบมิด เอเมอรีโ่ ค้งค�ำนับทันควัน “เพียงแค่นา่ รักทีส่ ดุ เท่านัน้ พะย่ะค่ะ ไม่มมี นุษย์ หน้าไหนเทียบเทียมความสมบูรณ์แบบของฝ่าบาทได้อยู่แล้ว” ชาวราชส�ำนักพากันเห็นด้วยทันควัน ค�ำชมเป็นร้อยๆ ดังขึน้ พร้อมกัน แต่ วินเทอร์ก็ยังรู้สึกถึงสายตาโลมเลียของขุนนางมากกว่าหนึ่งคน เอเมอรี่ก้าวเข้าหาบัลลังก์และศีรษะที่ถูกบั่นของเขาก็ร่วงหลุด หล่นตุบ ลงบนพื้นหินอ่อน และกลิ้งหลุนๆ จนมาหยุดแทบเท้าน�้ำแข็งของวินเทอร์ มันยังยิ้มอยู่ เธอครางฮือ แต่เสียงนั้นถูกหิมะในคอกลบมิด ฝ่าบาทคิดไปเองทั้งนั้น “เงียบ” เลวาน่าสั่งหลังได้ฟังค�ำเยินยอจนพอใจ “เราเสร็จธุระหรือยัง” ในที่สุดน�้ำแข็งก็ลามถึงดวงตา และวินเทอร์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก 8
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
หลับมันเพือ่ บดบังภาพร่างไร้หวั ของเอเมอรี่ ผนึกตัวเองไว้ในความหนาวเหน็บและ ความมืด เธอจะตายไปตรงนี้โดยไม่บ่นสักค�ำ เธอจะฝังตัวเองไว้ใต้ผืนน�้ำแข็ง ไร้วิญญาณ เธอจะไม่มีวันต้องทนดูการฆาตกรรมอีก “ยังมีนักโทษอีกคนที่ต้องเข้ารับการไต่สวนพะย่ะค่ะ” เสียงของเอเมอรี่ ก้องขึน้ ท่ามกลางความว่างเปล่าเยียบเย็นภายในหัวของวินเทอร์ “เซอร์เจซิน เคลย์ ราชองครักษ์ นักบิน และผู้พิทักษ์ประจ�ำตัวผู้ใช้เวทซีบิล ไมร่า” วินเทอร์อุทานเฮือก และน�้ำแข็งก็แตกออก เศษน�้ำแข็งคมปลาบวาววับ นับล้านชิน้ กระจายไปทัว่ ท้องพระโรงและไถลไปบนพืน้ ไม่มใี ครอืน่ ได้ยนิ ไม่มใี คร อื่นสังเกตเห็น เอเมอรี่ซึ่งยังมีหัวอยู่บนบ่าจ้องมองเธออีกแล้ว ราวกับรอดูปฏิกิริยาอยู่ รอยยิ้มเยาะของเขาแนบเนียนนักยามหันกลับไปหาองค์ราชินี “อา นั่นสินะ” เลวาน่าเอ่ย “น�ำตัวเขาเข้ามา”
9
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4
2
ประตูท้องพระโรงเปิดออก และเขาก็อยู่ตรงนั้น ขนาบข้างด้วยองครักษ์สองนาย ข้อมือถูกมัดไพล่หลัง ผมสีทองยุ่งเป็นสังกะตัง ปอยผมลีบติดกราม ดูเหมือนไม่ได้ อาบน�้ำมาพักใหญ่ แต่วินเทอร์ไม่เห็นร่องรอยของการท�ำร้ายร่างกายที่เด่นชัด ท้องไส้ของเธอปั่นป่วน ความร้อนทั้งหลายที่น�้ำแข็งดูดเข้าไปกรูกลับ มายังผิวกาย อยู่กับกระหม่อมก่อน เจ้าหญิง ฟังเสียงกระหม่อมไว้ เจ้าหญิง เขาถูกจูงไปยืนอยู่กลางห้อง สีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ วินเทอร์จิกเล็บเข้ากับ ฝ่ามือ เจซินไม่มองเธอเลย ไม่แม้แต่แวบเดียว “เจซิน เคลย์” เอเมอรี่ประกาศ “เจ้าถูกตั้งข้อหากบฏต่อราชบัลลังก์ โทษฐานที่ไม่อาจปกป้องผู้ใช้เวทไมร่า และโทษฐานที่ไม่อาจจับกุมตัวนักโทษ หลบหนีชาวจันทราได้ แม้จะอยู่กับนักโทษหลบหนีคนดังกล่าวนานเกือบสอง สัปดาห์ เจ้าทรยศต่อจันทรา และต่อราชินีของเรา คดีเหล่านี้มีโทษประหาร เจ้ามี อะไรจะแก้ตัวบ้าง” หัวใจของวินเทอร์เต้นรัวราวกับตีกลองอยูใ่ นอก เธอเงยหน้ามองแม่เลีย้ ง อย่างวิงวอน แต่เลวาน่าไม่สนใจเธอสักนิด “กระหม่อมยอมรับผิดจริงในทุกข้อหา” เจซินดึงความสนใจของวินเทอร์ กลับไป “เว้นแต่ข้อที่ว่ากระหม่อมเป็นผู้ทรยศ” 10
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
ปลายเล็บของเลวาน่าสะกิดเท้าแขนบัลลังก์เบาๆ “อธิบายมา” เจซินยืนตรงผึ่งผายราวกับสวมเครื่องแบบอยู่ ราวกับก�ำลังเข้าเวร ไม่ใช่ ถูกไต่สวน “ดังที่กระหม่อมได้กราบทูลก่อนหน้านี้ กระหม่อมไม่ได้จับกุมนักโทษ หลบหนีขณะทีอ่ ยูก่ บั เธอเพราะกระหม่อมพยายามเกลีย้ กล่อมให้เธอไว้ใจอยู่ เพือ่ จะได้รวบรวมข้อมูลมาถวายองค์ราชินี” “อ๋อ ใช่ เจ้าสอดแนมหล่อนกับสหายของหล่อนอยู”่ เลวาน่าว่า “ฉันจ�ำได้ ว่าเจ้าอ้างอย่างนัน้ เมือ่ ถูกจับ และจ�ำได้ดว้ ยว่าไม่เห็นเจ้าจะมีขอ้ มูลทีเ่ ป็นประโยชน์ ใดมาให้ข้า มีแต่ค�ำเท็จ” “ไม่ใช่คำ� เท็จพะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมก็ยอมรับว่าประเมินไซบอร์กนัน่ และ ความสามารถของหล่อนต�่ำเกินไป หล่อนปิดบังกระหม่อม” “เกลี้ยกล่อมไปโดยเปล่าประโยชน์สินะ” ราชินีตรัสเยาะๆ “ความสามารถของไซบอร์กมิใช่ขอ้ มูลเพียงอย่างเดียวทีก่ ระหม่อมเสาะ หาพะย่ะค่ะ” “ฉันว่าเจ้าควรจะหยุดตีฝีปากได้แล้วนะ ฉันใกล้จะหมดความอดทน เต็มที” หัวใจของวินเทอร์เหีย่ ววูบ ต้องไม่ใช่เจซิน เธอไม่อาจนัง่ เฉยดูพวกเขาฆ่า เจซินได้ เธอจะต่อรองขอชีวติ เขา เจ้าหญิงตัดสินใจ แต่แผนการนีก้ ม็ ชี อ่ งโหว่ เธอ มีอะไรไปต่อรองเล่า ไม่มีสิ่งใดนอกจากชีวิตของเธอเอง และเลวาน่าก็ไม่ยอมรับ แน่ หรือจะลองอาละวาดดู คลุ้มคลั่งให้เต็มที่ ซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากสภาพจริงที่ เธอเป็นอยู่ในตอนนี้เท่าใดนัก และก็อาจเบี่ยงเบนความสนใจได้สักพัก แต่เธอรู้ดี ว่ามันท�ำได้เพียงถ่วงเวลา ตลอดชีวิตนี้ เธอเคยรู้สึกไร้ทางสู้มาหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่เคยแย่ เท่านี้ เหลือทางเดียวแล้วสินะ เธอจะกระโดดเข้าไปขวางคมมีด โอ เจซินต้องไม่พอใจแน่ๆ เจซินผู้ไม่รู้สักนิดว่าวินเทอร์เพิ่งตัดสินใจจะท�ำอะไรค้อมศีรษะลงอย่าง 11
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 นอบน้อม “ในช่วงที่อยู่กับหลินซินเดอร์ กระหม่อมได้สืบพบข้อมูลของอุปกรณ์ซึ่ง สามารถหักล้างพลังสะกดของชาวจันทราได้เมือ่ เชือ่ มต่อระบบประสาทของมนุษย์” ข้อมูลนีท้ ำ� ให้ผคู้ นพากันขยับตัวอย่างสนอกสนใจ นัง่ ตัวตรงขึน้ ไหล่โน้ม ไปข้างหน้า “เป็นไปไม่ได้” เลวาน่าเอ่ย “หลินซินเดอร์มีหลักฐานยืนยันศักยภาพของมันพะย่ะค่ะ หล่อนบอก กระหม่อมว่าหากใช้กบั ชาวโลก อุปกรณ์นจี้ ะป้องกันระบบกระแสไฟฟ้าชีวภาพของ พวกเขาจากอิทธิพลภายนอก แต่หากใช้กบั ชาวจันทรา มันจะท�ำให้พวกเขาไม่อาจ ใช้พรสวรรค์ได้ หลินซินเดอร์มีอุปกรณ์นี้ฝังอยู่ในตัวตอนเข้าร่วมงานเต้นร�ำของ เครือจักรภพ ต่อเมือ่ มันถูกท�ำลายแล้วเท่านัน้ เธอจึงใช้พรสวรรค์ของตนได้... ดังที่ ฝ่าบาทเองก็ทรงประจักษ์ต่อสายตา” ค�ำพูดของเขาแฝงนัยโอหัง ข้อนิ้วของเลวาน่าซีดจนขาว “เจ้าอุปกรณ์สมมติที่ว่านี่มีอยู่กี่ชิ้นกัน” “เท่าทีก่ ระหม่อมทราบ มีเพียงอุปกรณ์ชำ� รุดทีฝ่ งั อยูใ่ นตัวไซบอร์กเท่านัน้ พะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมคิดว่าน่าจะยังมีสิทธิบัตรหรือพิมพ์เขียวหลงเหลืออยู่ ผู้ประดิษฐ์มันคือบิดาบุญธรรมของหลินซินเดอร์พะย่ะค่ะ” มือของราชินีเริ่มคลายออก “เป็นข้อมูลที่น่าสนใจดีนะเซอร์เคลย์ แต่ฟัง เหมือนเจ้าก�ำลังพยายามแก้ต่างให้ตัวเองมากกว่าจะบริสุทธิ์ใจอย่างแท้จริง” เจซินยักไหล่อย่างไม่ยหี่ ระ “หากกระหม่อมไม่อาจพิสจู น์ความจงรักภักดี ด้วยการกระท�ำของตนยามตกอยู่ในวงศัตรู ทั้งโดยการเก็บข้อมูลนี้มาและเตือน ผูใ้ ช้เวทไมร่าถึงแผนลักพาจักรพรรดิไคโตะ กระหม่อมก็จนด้วยเกล้าแล้วพะย่ะค่ะ” “ใช่ ใช่ ข้อความลึกลับทีซ่ บี ลิ ได้รบั เตือนเรือ่ งแผนการของหลินซินเดอร์” เลวาน่าถอนใจ “ช่างสะดวกดีจริงที่ไม่มีใครเห็นสื่อซึ่งเจ้าอ้างว่าส่งไป เว้นแต่ซีบิล ที่ตายไปแล้ว” เจซินเพิ่งจะแสดงอาการหวั่นไหวต่อสายตาขององค์ราชินีเป็นครั้งแรก แต่เขาก็ยังคงไม่ยอมมองวินเทอร์ ราชินีหันไปหาเจอร์ริโค โซลิส หัวหน้าราชองครักษ์ เขาก็เหมือนกับ องครักษ์ของราชินอี กี หลายคนทีท่ ำ� ให้วนิ เทอร์รสู้ กึ อึดอัดยามอยูใ่ กล้ และเธอก็มกั 12
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
จะเห็นภาพเรือนผมสีแดงส้มของเขาลุกเป็นไฟ ท�ำให้ร่างกายส่วนที่เหลือไหม้ด�ำ เป็นตอตะโก “เจ้าอยู่กับซีบิลเมื่อนางลอบจู่โจมยานศัตรูในวันนั้น ก่อนหน้านี้ เจ้าบอกว่าซีบิลไม่ได้เอ่ยถึงสื่อพรรค์นั้นสักค�ำ มีอะไรจะเสริมไหม” เจอร์ริโคก้าวออกมา เขากลับจากภารกิจบนดาวโลกพร้อมรอยฟกช�้ำ จ�ำนวนไม่นอ้ ย แต่กเ็ ริม่ จางลงแล้ว “ฝ่าบาท ผูใ้ ช้เวทไมร่าดูมนั่ ใจมากว่าเราจะพบ หลินซินเดอร์บนหลังคาตึกหลังนัน้ แต่ไม่ได้เอ่ยถึงข้อมูลใดจากภายนอก ทัง้ ทีร่ ะบุ และไม่ได้ระบุที่มา เมื่อยานลงจอด ผู้ใช้เวทไมร่าเป็นคนสั่งจับกุมเจซิน เคลย์เอง” คิว้ ของเจซินกระตุก “นางอาจจะยังเคืองทีถ่ กู กระหม่อมยิง” เขานิง่ ไปก่อน จะเสริมว่า “ซึง่ กระหม่อมต้องขอแก้ตา่ งว่าตอนนัน้ ตนเองตกอยูใ่ ต้การควบคุมของ หลินซินเดอร์” “เจ้าดูจะมีข้อแก้ต่างเยอะจริงนะ” เลวาน่าเอ่ย เจซินไม่ตอบ วินเทอร์ไม่เคยเห็นนักโทษรายใดนิง่ ขนาดเขามาก่อน เจซิน ผู้ที่รู้จักเรื่องราวอันน่าสยดสยองซึ่งเคยเกิดขึ้นในห้องนี้ ณ จุดที่เขายืนอยู่นี้ ดียิ่ง กว่าใครๆ เลวาน่าควรจะโกรธจัดที่เขากล้าดีขนาดนี้ แต่นางกลับเพียงท�ำสีหน้า ครุ่นคิด “พระอาญามิพ้นเกล้า กระหม่อมขออนุญาตกราบบังคมทูลพะย่ะค่ะ” ทุกคนส่งเสียงฮือฮา และวินเทอร์กต็ อ้ งใช้เวลาครูห่ นึง่ กว่าจะแยกออกว่า เสียงนั้นเป็นของใคร เขาคือองครักษ์ หนึ่งในเครื่องประดับไร้เสียงของพระราชวัง เธอจ�ำหน้าเขาได้ก็จริง แต่ไม่รู้ชื่อเขา เลวาน่าถลึงตาใส่เขา และวินเทอร์ก็จินตนาการว่านางก�ำลังครุ่นคิดว่า จะอนุญาตหรือลงโทษชายผูน้ นั้ โทษฐานทีข่ ดั จังหวะดี ในทีส่ ดุ นางก็เอ่ยว่า “เจ้าชือ่ อะไร และเหตุใดจึงกล้าขัดจังหวะการไต่สวนนี้” องครักษ์นายนั้นก้าวออกมา สายตาจ้องไปที่ผนัง จ้องเพียงผนังเสมอ “กระหม่อมชื่อเลียม คินนีย์พะย่ะค่ะ เป็นหนึ่งในผู้ที่ไปกู้ร่างของผู้ใช้เวทไมร่า กลับมา” ราชินีเลิกคิ้วใส่เจอร์ริโคข้างหนึ่ง ชายหนุ่มผงกหัวรับ “ว่าไป” เลวาน่าสั่ง “ท่านไมร่ามีพอร์ตสกรีนติดตัวอยู่เมื่อเราไปถึงที่เกิดเหตุ ถึงแม้จะพัง เพราะแรงกระแทก มันก็ยังถูกเก็บมาเป็นหลักฐานประกอบคดีฆาตกรรมของนาง 13
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 กระหม่อมไม่แน่ใจว่ามีใครพยายามดึงสื่อที่ว่าออกมาหรือไม่” เลวาน่าหันไปหาเอเมอรี่ ซึ่งก�ำลังตีสีหน้าอย่างที่วินเทอร์รู้จักดี ยิ่งสีหน้า ของเขาดูสบายอารมณ์เท่าใด ใจจริงเขาก็ยิ่งหงุดหงิดเท่านั้น “ที่จริงแล้ว เราดึง ข้อมูลการสื่อสารล่าสุดของนางออกมาได้พะย่ะค่ะ และกระหม่อมก็ก�ำลังจะน�ำ เสนอหลักฐานอยู่พอดี” เขาโกหก และนั่นก็ท�ำให้วินเทอร์มีความหวัง เอเมอรี่โกหกเก่งมาก ยิ่ง เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของตัวเองด้วยแล้ว และเขาก็เกลียดเจซิน เขาไม่มีวันน�ำ เสนอหลักฐานที่จะช่วยเจซินได้เด็ดขาด ความหวัง ความหวังอันเลือนราง บางเบา น่าสมเพช เอเมอรี่กวักมือไปทางประตู ข้ารับใช้คนหนึ่งกระวีกระวาดยกถาดวาง พอร์ตสกรีนร้าวๆ กับเครื่องฉายโฮโลแกรมเข้ามา “นี่คือพอร์ตสกรีนที่เซอร์คินนีย์ เอ่ยถึง การสืบสวนของเรายืนยันว่ามีสื่อไม่ระบุผู้ส่งมาถึงซีบิล ไมร่าในวันนั้นจริง” ข้ารับใช้เปิดเครื่องฉาย แล้วภาพโฮโลแกรมก็ปรากฏขึ้นกลางห้อง เจซิน ซึ่งอยู่ด้านหลังจางลงราวกับภูตผี ภาพโฮโลแกรมนั้นแสดงข้อความสั้นๆ หลินซินเดอร์วางแผนลักพาตัวจักรพรรดิต.อ. หนีทางหลังคา อาคารทิศเหนือ พลบค�่ำ จริงๆ
ใจความส�ำคัญมากมายอัดแน่นอยู่ในค�ำเพียงไม่กี่ค�ำ ฟังเหมือนเจซิน
เลวาน่าหรี่ตาอ่านค�ำเหล่านั้น “ขอบใจ เซอร์คินนีย์ ที่บอกเรา” การที่นาง ไม่ขอบใจเอเมอรี่นั้นแฝงนัยชัดเจน องครักษ์ชื่อคินนีย์โค้งค�ำนับแล้วถอยไปยืนอยู่ที่เดิม เขาส่งสายตาที่ ตีความไม่ออกมาทางวินเทอร์นิดหนึ่ง ก่อนจะกลับไปยืนชิดผนังท้ายห้องอีกครั้ง เลวาน่ากล่าวต่อ “เซอร์เคลย์ เจ้าคงจะบอกฉันว่านีค่ อื สือ่ ทีเ่ จ้าส่งไปสินะ” “พะย่ะค่ะ” “เจ้ามีอะไรจะเสริมอีกหรือไม่ ก่อนที่ฉันจะประกาศค�ำตัดสิน” 14
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
“ไม่มีพะย่ะค่ะ” เลวาน่าเอนหลังพิงบัลลังก์ ทัง้ ห้องเงียบกริบ ทุกคนตัง้ ตารอค�ำตัดสินของ องค์ราชินี “ฉันเชื่อว่าลูกเลี้ยงของฉันคงปรารถนาให้ฉันไว้ชีวิตเจ้า” เจซินไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แต่วินเทอร์หน้าเสียเมื่อได้ยินแววดูแคลนใน น�้ำเสียงนั้น “ได้โปรดเถิดเพคะ” เธอครางเสียงแผ่ว ถ้อยค�ำหนักอึ้งบนปลายลิ้น แห้งผาก “นีเ่ จซินนะเพคะ เขาไม่ใช่ศัตรูของเรา” “ของเจ้าน่ะคงไม่ใช่” เลวาน่าตอบ “แต่เจ้าก็เป็นแค่เด็กโง่เขลาไม่รู้ เดียงสา” “ไม่จริงเพคะ หม่อมฉันเป็นโรงงานผลิตเลือดและเกล็ดเลือด และ เครื่องจักรทั้งหมดของหม่อมฉันก็กลายเป็นน�้ำแข็งไปแล้ว...” ชาวราชส�ำนักระเบิดเสียงหัวเราะจนวินเทอร์ถดตัวหนี กระทั่งริมฝีปาก ของเลวาน่ายังกระตุกนิดๆ ทว่าภายใต้ท่าทีขบขันของนางก็มีความหงุดหงิด แฝงอยู่ “ฉันตัดสินใจแล้ว” นางประกาศเสียงก้องท�ำให้ทุกคนต้องเงียบ “ฉัน ตัดสินใจว่าจะไว้ชีวิตนักโทษผู้นี้” วินเทอร์ร้องออกมาด้วยความโล่งอก เธอยกมือปิดปาก แต่สายเกินไป เสียงหัวเราะคิกคักแว่วมาจากเหล่าผู้เข้าเฝ้าอีกครั้ง “มีอะไรจะเสริมอีกไหม เจ้าหญิง” เลวาน่าพูดลอดไรฟัน วินเทอร์ขม่ ความรูส้ กึ เท่าทีท่ ำ� ได้ “ไม่มแี ล้วเพคะ ค�ำตัดสินของฝ่าบาททัง้ ชาญฉลาดและหมดจดชัดเจนเช่นเคยเพคะ” “การตัดสินนี้ยังไม่เสร็จสิ้น” น�้ำเสียงของราชินีกร้าวขึ้นเมื่อนางหันไปหา เจซินอีกครั้ง “เจ้ายังต้องรับโทษที่ไม่อาจฆ่าหรือจับตัวหลินซินเดอร์มาได้ เพราะ ความไร้สมรรถภาพของเจ้าท�ำให้นางลักพาตัวคูห่ มัน้ ของฉันได้สำ� เร็จ ส�ำหรับความ ผิดนี้ ข้าขอลงโทษให้เจ้าโบยตนเองสามสิบไม้บนปะร�ำกลาง ตามด้วยการส�ำนึก ผิดอีกสี่สิบชั่วโมง การลงโทษจะเริ่มขึ้นในรุ่งสางวันพรุ่งนี้” วินเทอร์สะดุ้ง แต่กระทั่งบทลงโทษนี้ก็ไม่อาจบั่นทอนความโล่งอกที่ผุด พรายขึ้นในใจเธอได้ เขาจะไม่ตาย เธอไม่ใช่เด็กสาวที่ท�ำด้วยน�้ำแข็งและแก้ว 15
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 อีกต่อไปแต่เป็นเด็กสาวทีท่ ำ� จากแสงแดดและละอองดาวต่างหาก เพราะเจซินจะ ไม่ตายแล้ว “ส่วนเจ้า วินเทอร์...” เธอหันขวับกลับไปหาแม่เลี้ยง ผู้ปรายตามองมาอย่างเหยียดหยาม “ถ้าเจ้าน�ำอาหารไปให้เขา ข้าจะตัดลิ้นเขาทิ้งเพื่อตอบแทนความกรุณาของเจ้า” เธอถดตัวกลับลงไปบนเก้าอี้ แสงแดดล�ำน้อยๆ ในใจดับหาย “เพคะ องค์ราชินี”
16
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
3
วินเทอร์ตื่นก่อนท้องฟ้าเทียมของโดมจะสว่างหลายชั่วโมง โดยแทบไม่ได้หลับ สักนิด เธอไม่ได้ไปดูเจซินถูกเฆี่ยน เพราะรู้ดีว่าถ้าเขาเห็นเธอ เขาต้องไม่ยอม กรีดร้องระบายความเจ็บปวดแน่ เธอท�ำแบบนั้นกับเขาไม่ได้ ให้เขาได้ร้องเถอะ สุดท้ายแล้วเขาก็ยังเข้มแข็งกว่าใครๆ อยู่ดี เธอเล็มมื้อเช้าซึ่งประกอบด้วยเนื้อรมควันและชีสตามหน้าที่ ปล่อยให้ นางก�ำนัลอาบน�้ำและสวมชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อน ทนเรียนกับอาจารย์เกิร์ทแมน ผู้ใช้เวทชั้นสามซึ่งเป็นครูของเธอมานานปี จนจบคาบ แสร้งท�ำเป็นพยายามใช้ พรสวรรค์และเอ่ยปากขอโทษเมื่อบทเรียนยากเกินไป เมื่อเธอด้อยพลังเกินไป เขา ดูจะไม่เดือดร้อนอะไร เอาแต่จ้องหน้าเธอและอ้าปากค้างตลอดคาบ จนวินเทอร์ ไม่แน่ใจว่าเขาจะรู้ตัวไหมด้วยซ�้ำ หากเธอใช้มายาสะกดเขาจริงๆ ขึ้นมา วันเทียมมาเยือนและจากไป นางก�ำนัลคนหนึง่ ยกนมอุน่ ผสมอบเชยเข้า มาและจัดเตียงรอไว้ ในที่สุดวินเทอร์ก็ได้อยู่ตามล�ำพังเสียที หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น เธอเปลีย่ นไปสวมกางเกงผ้าลินนิ เนือ้ บางเบากับเสือ้ ตัวหลวม ก่อนจะทับ ด้วยชุดคลุมให้ดเู หมือนว่าข้างใต้คอื ชุดนอน เธอคิดมาทัง้ วัน แผนการค่อยๆ ก่อตัว เป็นรูปเป็นร่าง ราวกับจิ๊กซอว์ชิ้นเล็กๆ ที่ปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน เป็นความตั้งใจ อันแน่วแน่ที่กดอาการประสาทหลอนทั้งหมดไว้ เธอขยีผ้ มให้ดเู หมือนเพิง่ ตืน่ จากหลับสนิท ปิดไฟ และก้าวขึน้ ไปบนเตียง 17
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 โคมระย้าที่เหวี่ยงชนหน้าผากท�ำให้เธอสะดุ้ง ก้าวถอยไปด้านหลังเพื่อทรงตัวให้ มั่นบนที่นอนหนา วินเทอร์กลั้นใจเตรียมพร้อม นับถึงสาม และกรี๊ดลั่น เธอกรี๊ดราวกับถูกมือสังหารจ้วงแทงที่หน้าท้อง เธอกรี๊ดราวกับถูกนกนับพันรุมจิกเนื้อหนัง เธอกรี๊ดราวกับพระราชวังทั้งหลังลุกเป็นไฟ องครั ก ษ์ ที่ ป ระจ� ำ อยู ่ ห น้ า ประตู ป ราดเข้ า มา ชั ก อาวุ ธ เตรี ย มพร้ อ ม วินเทอร์ยังกรี๊ดไม่หยุด เธอเซถอยข้ามกองหมอนไปจนติดหัวเตียง และทึ้งผม ตัวเอง “เจ้าหญิง! ทรงเป็นอะไรไปพะย่ะค่ะ เกิดอะไรขึ้น” ดวงตาของเขาปราด ไปทั่วห้อง มองหาผู้บุกรุกหรือภยันตรายอื่นใด วินเทอร์เหวี่ยงแขนเปะปะ ตะกุยกระดาษปิดผนังจนขาดเป็นริ้ว เธอเริ่ม เชื่อว่าตัวเองก�ำลังหวาดกลัวจับใจจริงๆ ว่าเหล่าภูตผีและฆาตกรก�ำลังล้อมวงกัน เข้ามา “เจ้าหญิง!” องครักษ์นายทีส่ องพรวดพราดเข้ามาในห้อง เขาเปิดไฟและ วินเทอร์ก็ซุกหน้าหนี “เกิดอะไรขึ้น” “ฉันก็ไม่รู้” องครักษ์นายแรกเดินไปส�ำรวจหลังม่านหน้าต่างอีกฝั่งห้อง “สัตว์ประหลาด!” วินเทอร์กรีดร้องสลับกับสะอืน้ เป็นห้วงๆ “ฉันตืน่ ขึน้ มา เห็นมันอยู่ข้างเตียง... พวก... พวกทหารขององค์ราชินี!” องครักษ์ทั้งสองสบตากัน ข้อความไร้เสียงนั้นชัดเจนจนแม้แต่วินเทอร์ก็ เข้าใจ ไม่มีอะไรหรอก หล่อนก็แค่บ้า “ฝ่าบาท...” องครักษ์นายที่สองเพิ่งจะเอ่ยปาก เมื่อองครักษ์นายที่สาม มาถึงปากประตู ดีมาก ปกติแล้วมีองครักษ์ประจ�ำอยูท่ โี่ ถงเชือ่ มระหว่างห้องนอนของเธอ กับบันไดกลางเพียงสามนาย 18
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
“เขาหนีไปทางนั้น!” วินเทอร์ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นป้องศีรษะและชี้ไปทาง ห้องแต่งตัว “ขอร้องละ อย่าให้เขาหนีไปได้ หาเขาให้เจอ!” “เกิดอะไรขึ้น” ผู้มาใหม่ถาม “เจ้าหญิงคิดว่าทรงเห็นทหารดัดแปลงเข้า” องครักษ์นายทีส่ องบ่นพึมพ�ำ “เขาอยูท่ นี่ จี่ ริงๆ นะ!” เธอแผดเสียงอีกครัง้ ดังลัน่ จนแสบคอ “ท�ำไมพวก ท่านไม่ปกป้องฉัน มายืนอยู่ตรงนี้ท�ำไม ไปหาตัวเขาให้เจอ!” องครักษ์นายแรกดูหงุดหงิดราวกับละครฉากนี้ไปขัดจังหวะเรื่องส�ำคัญ ยิ่งกว่าการยืนจ้องผนังอยู่ในทางเดินเข้า เขาเก็บปืนเข้าซอง แต่ก็พูดด้วยน�้ำเสียง หนักแน่นว่า “พะย่ะค่ะเจ้าหญิง เราจะหาตัวคนร้ายรายนีใ้ ห้เจอเพือ่ ความปลอดภัย ของพระองค์” เขากวักมือเรียกองครักษ์นายที่สอง จากนั้นทั้งคู่ก็ก้าวฉับๆ ไปทาง ห้องแต่งตัว วินเทอร์มององครักษ์นายที่สามอย่างอ้อนวอนและขดตัวเป็นท่าคุดคู้ “ท่านต้องไปกับพวกเขาด้วย” เธอเร่งด้วยน�้ำเสียงที่แผ่วเบาและสั่นเครือ “เขาเป็น สัตว์ประหลาด... ตัวเบ้อเริม่ เลย... มีทงั้ เขีย้ วโง้งและกรงเล็บทีจ่ ะฉีกสองคนนัน้ เป็น ชิ้นๆ สองคนนั้นปราบเขาไม่ได้หรอก และถ้าพวกเขาแพ้...!” ถ้อยค�ำของเธอกลาย เป็นเสียงร้องโหยหวนด้วยความพรัน่ พรึง “เขาจะมาจับฉัน และจะไม่มใี ครหยุดเขา ได้ ไม่มีใครช่วยฉันได้!” เธอทึ้งผมตัวเอง สั่นเทาไปทั้งตัว “ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้พะย่ะค่ะ ทรงรออยูท่ นี่ นี่ ะพะย่ะค่ะ และ... พยายามตัง้ สติ หน่อย” ชายหนุม่ ดูจะโล่งใจทีไ่ ด้ไปให้พน้ เจ้าหญิงบ้าเสียที และออกเดินตามเพือ่ น ไป ทันทีที่เขาลับตา วินเทอร์ก็ก้าวลงจากเตียงและถอดชุดคลุมออกพาดไว้ บนเก้าอี้ “ตู้เสื้อผ้าไม่มีอะไร!” องครักษ์นายหนึ่งตะโกน “หาต่อไป!” เธอตะโกนตอบ “ฉันรู้ว่าเขาอยู่ในนั้น!” เธอฉวยหมวกและรองเท้าเรียบๆ ที่ทิ้งไว้ข้างประตูขึ้นมาและหนีไป ต่างจากองครักษ์ประจ�ำตัวของเธอ ซึ่งคงจะซักวินเทอร์ไม่หยุดและยืน กรานว่าจะคุม้ กันเธอไปยังตัวเมืองเอง องครักษ์ทเี่ ฝ้าป้อมนอกพระราชวังกลับแทบ ไม่มปี ฏิกริ ยิ าใดๆ เมือ่ เธอขอให้เขาเปิดประตู เมือ่ ปราศจากองครักษ์และชุดหรูหรา 19
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 เมื่อผมดกหนาถูกรวบเก็บและใบหน้าก้มงุด เธอก็พอจะดูเหมือนข้ารับใช้คนหนึ่ง เมื่ออยู่ในเงามืด ทันทีที่พ้นประตู เธอก็ออกวิ่ง เหล่าชนชั้นสูงเตร็ดเตร่อยู่บนถนนปูกระเบื้องในตัวเมือง หัวเราะและ กระเซ้าเย้าแหย่กนั ในชุดสุดหรูและรูปมายา แสงสาดออกมาจากประตูทเี่ ปิดทิง้ ไว้ เสียงดนตรีเริงร่าอยู่ตามกรอบหน้าต่าง กลิ่นอาหารและเสียงชนแก้วลอยมาจาก ทุกหนแห่ง เงาตะคุ่มๆ จุมพิตและระบายลมหายใจอยู่ในตรอกมืด นครหลวงเป็นเช่นนี้เสมอ ฟุ้งเฟ้อ สุขสันต์ นครสีขาวแห่งอาร์เทมิเซีย สวรรค์น้อยๆ ภายใต้ครอบแก้วคุ้มกัน ใจกลางเมืองนั้นเป็นที่ตั้งของปะร�ำ เวทีทรงกลมอันเป็นที่จัดแสดงละคร และเปิดประมูล เป็นทีซ่ งึ่ มายาตระการตาและมุขตลกหยาบโลนดึงดูดพวกตระกูล ใหญ่ให้ก้าวออกจากคฤหาสน์มาท่องราตรี การประจานและการลงทัณฑ์ตอ่ หน้าสาธารณชนถือเป็นการแสดงทีพ่ บ ได้บ่อยอย่างหนึ่ง วินเทอร์หอบแฮกเมื่อมองเห็นปะร�ำอยู่ตรงหน้า ทั้งเหนื่อยทั้งดีใจจน หัวหมุนที่ท�ำส�ำเร็จ แต่แล้วเธอก็เห็นเขาและความโหยหาที่เอ่อขึ้นในใจก็ท�ำให้ เธอแทบเข่าทรุด เจ้าหญิงต้องหยุดวิ่งเพื่อพักหายใจ เขานัง่ หันหลังให้นาฬิกาแดดขนาดยักษ์ซงึ่ ตัง้ อยูก่ ลางปะร�ำ เป็นอุปกรณ์ ที่ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงในช่วงคืนยาวเช่นนี้ แขนเปลือยเปล่าของเจซินถูกมัด ด้วยเชือก คางตกชิดไหปลาร้า เรือนผมสีซีดบดบังใบหน้าไว้ เมื่อขยับเข้าใกล้ วินเทอร์ก็เห็นรอยเฆี่ยนนูนเป็นเส้นไขว้สลับกันทั่วแผ่นอกกับหน้าท้องและคราบ เลือดเกรอะกรัง แผ่นหลังก็คงไม่ตา่ งกัน มือพองเป็นตุม่ น�ำ้ เพราะจับแส้ โบยตนเอง เลวาน่าประกาศลงทัณฑ์เช่นนั้น แต่ใครๆ ก็รู้ดีว่าเจซินจะอยู่ใต้สะกดของผู้ใช้เวท ไม่อาจควบคุมตนเองสักนิด เธอได้ยินว่าเอเมอรี่อาสาลงมือเอง เขาคงสะใจกับทุกรอยแผลที่ฝากไว้ เจซินโงศีรษะขึ้นเมื่อเธอเดินไปถึงขอบปะร�ำ ดวงตาของทั้งสองสบกัน และเธอก็เห็นชายทีถ่ กู ซ้อม จับมัด เยาะเย้ย และทรมานมาทัง้ วัน เป็นของเล่นพังๆ อีกชิ้นขององค์ราชินี 20
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
แต่แล้วมุมปากข้างหนึ่งของชายหนุ่มก็ยกขึ้น และรอยยิ้มก็ปรากฏใน ดวงตาสีฟ้าจัดคู่นั้น และเขาก็ทั้งสดใสและชวนให้เข้าใกล้ราวกับตะวันแรกรุ่ง “ไง แม่ตัวยุ่ง” เขาพิงศีรษะเข้ากับนาฬิกาแดด ทันใดนั้น อาการหวั่นใจตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาก็เลือนหาย เขายัง ไม่ตาย เขากลับมาบ้านแล้ว เขายังเป็นเจซินคนเดิม เธอปีนขึ้นไปบนปะร�ำ “รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแค่ไหน” วินเทอร์เดินไปหา อีกฝ่าย “ฉันไม่รวู้ า่ เธอตายไปแล้ว หรือถูกจับเป็นตัวประกัน หรือถูกทหารของราชินี กิน ความไม่รู้ท�ำให้ฉันแทบบ้า” เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่งใส่วินเทอร์ เธอท�ำหน้าบึ้ง “อย่าแซวเชียวนะ” “ไม่กล้าหรอกน่า” เขาหมุนหัวไหล่เท่าทีท่ ำ� ได้เมือ่ ถูกพันธนาการไว้เช่นนี้ การเคลือ่ นไหวท�ำให้แผลปริและยูเ่ ข้า ใบหน้าของเจซินบิดเบีย้ วด้วยความเจ็บปวด แต่ก็เพียงชั่วครู่ วินเทอร์แสร้งท�ำเป็นไม่เห็นและทรุดลงนัง่ ขัดสมาธิตรงหน้าอีกฝ่าย ส�ำรวจ แผล อยากแตะตัวเขา ไม่กล้าแตะตัวเขา อย่างน้อยสิ่งนั้นก็ยังคงเดิม “เจ็บมาก ไหม” “ก็ยงั ดีกว่าลงไปนอนอยูก่ น้ ทะเลสาบ” รอยยิม้ ของเขาเปลีย่ นเป็นยิม้ เยาะ ริมฝีปากแห้งแตก “คืนพรุ่งนี้ก็จะถูกย้ายไปอยู่ในถังรักษาสภาพแล้ว แค่ครึ่งวันก็ ดีเหมือนใหม่” เขาหรี่ตา “หวังว่าฝ่าบาทคงไม่ได้น�ำอาหารมาฝากกระหม่อมนะ กระหม่อมยังอยากให้ลิ้นอยู่ที่เดิม ขอบพระทัย” “ไม่มีอาหารหรอก มีแค่ใบหน้าที่เป็นมิตร” “เป็นมิตร” สายตาของเขากวาดส�ำรวจเธอ รอยยิ้มสบายอารมณ์ยังค้าง อยู่บนใบหน้า “น้อยไปน่ะสิ” เธอก้มศีรษะและเบือนหน้าเพื่อซ่อนรอยแผลเป็นสามรอยที่พาดอยู่บน แก้มขวา วินเทอร์คิดว่าผู้คนพากันจ้องเธอเพราะขยะแขยงแผลเป็นนั้นอยู่นาน หลายปี เพราะความพิกลพิการทีห่ าได้ยากในโลกแห่งความสมบูรณ์แบบนี้ แต่แล้ว นางก�ำนัลคนหนึง่ ก็บอกเธอว่าพวกเขาไม่ได้ขยะแขยง แต่ตนื่ ตะลึงต่างหาก หล่อน บอกว่าแผลเป็นท�ำให้วินเทอร์ดูน่าสนใจ และแม้จะฟังดูประหลาด มันกลับท�ำให้ 21
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 เธอยิง่ งดงามกว่าเดิม งดงาม มันคือค�ำทีว่ นิ เทอร์ได้ยนิ มาชัว่ ชีวติ เด็กน้อยผูง้ ดงาม เด็กหญิงผูง้ ดงาม สาวน้อยผูง้ ดงาม งดงามยิง่ นัก งดงามเกินไป... และสายตาของ ผูค้ นยามกล่าวค�ำเหล่านัน้ ก็ทำ� ให้เธออยากสวมผ้าคลุมหน้าอย่างมารดาเลีย้ งและ ซ่อนตัวจากเสียงกระซิบกระซาบเสมอมา มีเจซินเพียงคนเดียวที่ท�ำให้เธอรู้สึกงดงามได้โดยไม่รู้สึกว่ามันเป็นสิ่ง เลวร้าย เธอจ�ำไม่ได้เลยว่าเขาเคยใช้ค�ำนั้น เขาไม่เคยชมเธอตรงๆ ด้วยซ�้ำ มีแต่ ซ่อนมันไว้ใต้ค�ำเย้าแหย่ซึ่งท�ำให้หัวใจเธอเต้นแรง “อย่าแกล้งกันสิ” เธอท�ำอะไรไม่ถูกเมื่อเขามองเธอแบบนี้ อย่างที่มอง เสมอมา “ไม่ได้แกล้งเสียหน่อย” เขาพูดเหมือนไม่มีอะไร วินเทอร์เอื้อมไปชกไหล่อีกฝ่ายเบาๆ เพื่อเอาคืน เขาสะดุ้ง และเธอก็อุทานเฮือก เพิ่งนึกได้ว่าเขามีแผล แต่เสียงหัวเราะ หึๆ ของเจซินนั้นแสนจะอบอุ่น “เล่นขี้โกงนี่นา เจ้าหญิง” เธอกลั้นค�ำขอโทษไว้ “ถึงเวลาที่ฉันจะถือไพ่เหนือกว่าบ้างแล้ว” เขามองเลยเธอไปยังท้องถนน “องครักษ์ของฝ่าบาทอยู่ไหน” “ฉันทิ้งพวกเขาไว้ ปล่อยให้ไปไล่จับสัตว์ประหลาดในตู้เสื้อผ้า” รอยยิ้มสดใสกลายเป็นสีหน้าหงุดหงิด “เจ้าหญิงจะเสด็จออกมาตาม ล�ำพังไม่ได้นะพะย่ะค่ะ หากเกิดอะไรขึ้นกับฝ่าบาท...” “ใครจะมาท�ำร้ายฉันที่นี่ ในเมืองนี้ ใครๆ ก็รู้ว่าฉันเป็นใคร” “แค่ไอ้งงั่ สักคนทีเ่ คยชินกับการท�ำอะไรตามใจและเมาจนควบคุมตัวเอง ไม่อยู่ก็พอแล้ว” เธอหน้าแดง กัดฟันกรอด เจซินขมวดคิ้ว รู้สึกผิดขึ้นมาทันที “เจ้าหญิง...” “ฉันจะวิ่งกลับไปจนกว่าจะถึงพระราชวัง ฉันไม่เป็นไรหรอก” เขาถอนใจและเธอก็เอียงคอ นึกเสียดายที่ไม่ได้หยิบยาทาแผลมาด้วย เลวาน่าไม่ได้สงั่ ห้ามให้ยานีน่ า และภาพเขาถูกมัดอย่างไร้ทางสูเ้ ช่นนัน้ แถมยังไม่ สวมเสื้อ ต่อให้จะเป็นสภาพไม่สวมเสื้อที่เลือดอาบก็เถอะ... ก็ท�ำให้นิ้วเธอกระตุก แปลกๆ 22
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
“ฉันแค่อยากอยู่กับเธอตามล�ำพัง” เธอจ้องแต่หน้าเขา “เดี๋ยวนี้เราไม่ได้ อยู่กันตามล�ำพังเลย” “เจ้าหญิงวัยสิบเจ็ดไม่ควรอยูต่ ามล�ำพังกับชายหนุม่ ทีม่ เี จตนาน่าสงสัย” เธอหัวเราะ “แล้วชายหนุม่ ทีเ่ ป็นเพือ่ นสนิทของเธอมาตัง้ แต่เธอยังไม่ทนั หัดเดินล่ะ” เขาส่ายหน้า “พวกนั้นยิ่งแย่ที่สุด” วินเทอร์หวั เราะพรืด เป็นเสียงหัวเราะแท้ๆ ทีท่ ำ� ให้ใบหน้าของเจซินสดใส ขึ้นอีกครั้ง แต่อารมณ์ข�ำนั้นเจือรสขมอมหวาน เรื่องก็คือ เจซินจะแตะต้องเธอก็ใน ยามที่เขาช่วยปลอบเธอให้หายจากอาการประสาทหลอนเท่านั้น เขาไม่ยอมแตะ ต้องตัวเธอในสถานการณ์อื่นมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่วินเทอร์อายุสิบสี่และเขาอายุ สิบหก เมือ่ เธอพยายามสอนเขาเต้นเพลงวอลซ์อปุ ราคา ซึง่ จบลงอย่างน่าขายหน้า อยู่บ้าง เดี๋ยวนี้ เธอคงต้องเปิดประมูลขายทางช้างเผือกก่อนกระมังถึงจะท�ำให้ เจตนาของเขาน่าสงสัยขึ้นมาได้บ้าง รอยยิ้มของเธอเริ่มเจื่อนลง “ฉันคิดถึงเธอ” วินเทอร์เอ่ย เจซินหลบตาและขยับตัวพิงนาฬิกาแดดในท่าทีส่ บายขึน้ เขากัดฟันแน่น ไม่ให้เธอเห็นว่าการเคลือ่ นไหวอันน้อยนิดทุกจังหวะท�ำให้เขาเจ็บปวดแค่ไหน “หัว เป็นยังไงบ้าง” เขาถามขึ้น “ภาพหลอนก็มาๆ หายๆ” เธอตอบ “แต่ก็ไม่ได้รุนแรงขึ้นนะ” “วันนี้อาการก�ำเริบหรือเปล่า” เธอดึงขุยในเนื้อผ้ากางเกงเล่นพลางทบทวนความจ�ำ “ไม่นะ ไม่มีมา ตั้งแต่การไต่สวนเมื่อวาน ตอนนั้นฉันกลายเป็นเด็กสาวที่ท�ำจากน�้ำแข็ง แล้วหัว ของเอเมอรี่ก็หลุดจากบ่า กลิ้งหลุนๆ เลย” “ถ้าเรื่องหลังเป็นจริงก็คงดี” เธอจุ๊ปากให้เขาเงียบ “กระหม่อมพูดจริงนะ กระหม่อมไม่ชอบสายตาที่เขามองฝ่าบาท” วินเทอร์เอีย้ วคอมองด้านหลัง แต่ลานรอบปะร�ำนัน้ ว่างเปล่า มีเพียงเสียง ดนตรีและเสียงหัวเราะแว่วมาไกลๆ เท่านั้นที่เตือนว่าเธอยังอยู่ในเมืองหลวง 23
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 “ตอนนี้เธออยู่บนจันทราแล้ว” เจ้าหญิงเอ่ย “เธอต้องระวังค�ำพูดนะ” “นีฝ่ า่ บาทจะเป็นฝ่ายแนะน�ำกระหม่อมว่าต้องระวังตนเช่นไรหรือพะย่ะค่ะ” “เจซิน...” “จัตุรัสนี้มีกล้องอยู่สามตัว สองตัวที่เสาไฟถนนทางด้านหลังฝ่าบาท อีกตัวฝังอยู่ในต้นโอ๊กหลังนาฬิกาแดด ไม่มีตวั ใดมีระบบเสียง หรือเดี๋ยวนี้นางจ้าง นักอ่านปากแล้ว” วินเทอร์ขมวดคิ้ว “เธอมั่นใจได้ยังไง” “การสอดแนมเป็นหนึ่งในงานถนัดของซีบิล” “แต่เมื่อวานนางก็เกือบจะฆ่าเธอแล้วนะ เธอต้องระวังตัว” “กระหม่อมทราบดี กระหม่อมไม่นึกอยากกลับไปยังท้องพระโรงนั้นใน สถานภาพอื่นที่ไม่ใช่องครักษ์ผู้ภักดีหรอกพะย่ะค่ะ” เสียงหึ่งๆ เหนือศีรษะเรียกให้วินเทอร์เงยหน้าขึ้นมอง ข้างนอกโดมนั้น แสงจากยานอวกาศสิบกว่าล�ำค่อยๆ เลือนหายไปขณะทีพ่ งุ่ แหวกท้องฟ้าพร่างดาว ไปยังดาวโลก “ทหาร” เจซินพึมพ�ำ เธอไม่รู้ว่ามันคือค�ำบอกเล่าหรือค�ำถามกันแน่ “สงครามเป็นอย่างไรบ้างพะย่ะค่ะ” “ไม่มีใครเล่าอะไรให้ฉันฟังเลย แต่องค์ราชินีดูจะพอพระทัยกับชัยชนะ ของเรา... ถึงจะยังโมโหเรือ่ งจักรพรรดิทหี่ ายไปและพิธอี ภิเษกสมรสทีถ่ กู ยกเลิกอยู่ ก็เถอะ” “ไม่ได้ยกเลิก แค่เลื่อนออกไป” “ลองบอกนางเองสิ” เขาค�ำรามในคอ วินเทอร์โน้มตัวลงในท่าเท้าคาง “ไซบอร์กคนนั้นมีอุปกรณ์ที่เธอว่าจริงๆ เหรอ อุปกรณ์ที่ป้องกันไม่ให้คนถูกสะกดได้น่ะ” ดวงตาของเขาเป็นประกายวาบ ราวกับเธอเตือนให้เขานึกถึงเรือ่ งส�ำคัญ ขึ้นมาได้ แต่เมื่อเขาพยายามโน้มตัวเข้าหาเธอ ก็ถูกเชือกรั้งไว้ ชายหนุ่มนิ่วหน้า และสบถพึมพ�ำ วินเทอร์กระเถิบเข้าไปใกล้ เป็นฝ่ายลดระยะห่างเอง 24
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
“ไม่เพียงเท่านั้น” เขาพูดต่อ “ว่ากันว่า เจ้าอุปกรณ์นี้สามารถป้องกันไม่ ให้ชาวจันทราใช้พรสวรรค์ได้ด้วย” “ใช่ เธอพูดไว้ในท้องพระโรงแล้วนี่” สายตาของเขาจ้องทะลุเข้าไปในตัวเธอ “และยังปกป้องสติของผู้ใช้ได้ ด้วย เธอบอกว่ามันป้องกันไม่ให้พวกเขา...” เป็นบ้า ใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความหวังจนไม่จ�ำเป็นต้องพูดออกมาดังๆ ราวกับเพิง่ แก้ปญ ั หาใหญ่ทสี่ ดุ ในโลกได้ ความนัยทีแ่ ฝงอยูท่ อดตัวระหว่างทัง้ สอง อุปกรณ์เช่นนั้นจะรักษาอาการของเธอได้ วินเทอร์กำ� มือและยันมันไว้ใต้คาง “เธอบอกว่าไม่มอี ปุ กรณ์เหลือแล้วนี”่ “ใช่ แต่ถ้าเราหาสิทธิบัตรของสิ่งประดิษฐ์ชิ้นนั้นเจอ... แค่รู้ว่ามันเป็น ไปได้...” “องค์ราชินีจะท�ำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางไม่ให้ใครสร้างมันขึ้นมา” สีหน้าของเขาหมองลง “กระหม่อมทราบ แต่กระหม่อมก็ต้องมีอะไร สักอย่างมาให้นาง ถ้าเพียงแต่ซีบิลไม่จับกุมกระหม่อมแต่แรก นังแม่มดอกตัญญู นั่น” วินเทอร์ยิ้มอ่อนโยน และเมื่อเจซินเห็นรอยยิ้มนั้น ความขุ่นเคืองก็เลือนหาย “ช่างเถอะ เมื่อรู้แล้วว่ามันเป็นไปได้ กระหม่อมก็จะหาทางสร้างมันขึ้นมาให้ได้” “ภาพหลอนไม่ค่อยรุนแรงหรอกเวลามีเธออยู่ใกล้ๆ พอเธอกลับมาแล้ว อาการฉันก็คงดีขึ้น” เขาขบกรามแน่น “กระหม่อมขอโทษที่จากไป กระหม่อมนึกเสียใจทันที ที่ตระหนักว่าตนท�ำอะไรลงไป มันเกิดขึ้นเร็วมาก จากนั้นกระหม่อมก็กลับมาหา ฝ่าบาทไม่ได้ กระหม่อม... ทิ้งฝ่าบาทไว้ที่นี่ ทิ้งไว้กับนาง กับพวกนั้น” “เธอไม่ได้ทงิ้ ฉันเสียหน่อย เธอถูกจับเป็นตัวประกันต่างหาก เธอไม่มที าง เลือก” เขาเบือนหน้าหนี เธอยืดหลังตรง “เธอไม่ได้ถูกสะกดเหรอ” “ไม่ได้ถูกสะกดตลอด” เขาเอ่ยเสียงแผ่วราวกับก�ำลังสารภาพบาป “กระหม่อมตัดสินใจเข้าร่วมกับพวกเขา เมื่อซีบิลกับกระหม่อมเข้ายึดยานล�ำนั้น” 25
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 ความรู้สึกผิดปรากฏชัดบนใบหน้าของเจซิน เป็นสีหน้าที่ไม่เข้ากับชายหนุ่มจน วินเทอร์ไม่แน่ใจว่าเธออ่านถูกหรือเปล่า “จากนั้นกระหม่อมก็ทรยศพวกเขา” เขา ทิ้งศีรษะพิงนาฬิกาแดดอีกครั้ง แรงกว่าที่จ�ำเป็น “กระหม่อมเป็นไอ้โง่ ฝ่าบาทควร จะเกลียดกระหม่อม” “เธออาจจะเป็นคนโง่ แต่เชื่อฉันเถอะว่าเธอเป็นคนโง่ที่น่ารัก” เขาส่ายหน้า “ทั้งดาราจักรนี้ก็มีแต่ฝ่าบาทนั่นละที่เห็นว่ากระหม่อม น่ารัก” “ทัง้ ดาราจักรนีก้ ม็ แี ต่ฉนั ทีบ่ า้ พอจะเชือ่ ทีนกี้ เ็ ล่ามาสิวา่ เธอท�ำพลาดอะไร ใหญ่หลวงจนฉันต้องเกลียดเธอ” เขากลืนน�้ำลายเอื๊อก “ไซบอร์กที่องค์ราชินีตามล่าอยู่คนนั้น” “หลินซินเดอร์” “ใช่ กระหม่อมคิดว่าเธอก็แค่เด็กสาวบ้าๆ ที่คิดจะแลกชีวิต กระหม่อม คิดว่าเธอจะพาเราไปตายกันทัง้ หมดเพราะเพ้อไปว่าจะลักพาตัวจักรพรรดิและโค่น บัลลังก์ราชินไี ด้... ใครได้ฟงั เธอพูดก็ตอ้ งคิดแบบเดียวกัน กระหม่อมจึงคิดว่าเสีย่ ง กลับมาหาฝ่าบาทจะดีกว่า ปล่อยให้เธอโยนชีวิตทิ้งไปคนเดียวเถอะ” “แต่หลินซินเดอร์ลักพาตัวจักรพรรดิส�ำเร็จจริงๆ แถมยังหนีไปได้ด้วย” “กระหม่อมทราบ” เขาหันกลับมามองวินเทอร์ “ซีบลิ จับเพือ่ นของเธอคน หนึ่งเป็นตัวประกัน ผู้หญิงชื่อสการ์เล็ต ฝ่าบาทพอจะทราบไหมว่า...” วินเทอร์ยิ้มแฉ่ง “อ๋อ รู้สิ ราชินียกเธอให้เป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน และขังเธอ ไว้ในสวนสัตว์ ฉันชอบเธอมากเลย” คิว้ ของเจ้าหญิงขมวดเข้า “แต่ฉนั ไม่รวู้ า่ ตกลง เธอชอบฉันหรือเปล่า” อาการปวดที่ก�ำเริบฉับพลันอย่างไม่ทราบสาเหตุท�ำให้เจซินสะดุ้งเฮือก และต้องรวบรวมสติอยู่ครู่หนึ่ง “ฝ่าบาทส่งข้อความให้เธอแทนกระหม่อมได้ไหม” “ได้สิ” “ฝ่าบาทต้องระวังให้มาก กระหม่อมจะไม่ยอมบอกเด็ดขาดหากฝ่าบาท ไม่รู้จักรักษาความลับ เพื่อความปลอดภัยของฝ่าบาทเอง” “ฉันรักษาความลับเป็นนะ” เจซินท�ำหน้าไม่ค่อยไว้ใจ “ฉันท�ำเป็น จะปิดให้มดิ เหมือนสายลับเลย ปิดให้มดิ เหมือนเธอ” วินเทอร์ 26
ตอน สโนว์ ไ วท์ ก ั บ ผู ้ ก ล้ า ทั ้ ง แปด เล่ ม 1
ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด เขาเบาเสียงลง ราวกับไม่แน่ใจแล้วว่ากล้องวงจรปิดเหล่านั้นมีระบบ บันทึกเสียงหรือไม่ “บอกเธอว่าพวกเขาก�ำลังจะมาช่วย” วินเทอร์จ้องตาค้าง “มาช่วย... มาที่นี่เหรอ” เขาพยักหน้าเพียงนิดหนึ่ง “และกระหม่อมก็คิดว่าพวกเขาอาจท�ำส�ำเร็จ ด้วย” วินเทอร์ขมวดคิ้วก่อนจะเอื้อมไปเสยปอยผมโชกเหงื่อเปรอะฝุ่นของ เจซินขึ้นทัดหู เขาเกร็งตัวเมื่อเธอสัมผัส แต่ไม่ได้ผละหนี “เจซิน เคลย์ เธอนี่พูดจา วกวนจริง” “หลินซินเดอร์” เสียงของเขาแผ่วราวกับลมหายใจ เธอยืน่ หน้าเข้าไปใกล้ อีกเพื่อเงี่ยหูฟัง เกลียวผมของวินเทอร์ปรกลงบนไหล่ของอีกฝ่าย เขาเลียริมฝีปาก “เธอคือเซเลเน่” กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างของเจ้าหญิงเขม็งเกลียว เธอผละออก “ถ้าราชินี ได้ยินเข้า...” “กระหม่อมจะไม่บอกใครเด็ดขาด แต่กระหม่อมต้องบอกฝ่าบาท” หาง ตาของเขายู่เข้า เปี่ยมด้วยความเห็นใจ “กระหม่อมทราบว่าฝ่าบาททรงรักเธอ” หัวใจของเธอเต้นแรง “เซเลเน่ของฉันเหรอ” “ใช่ แต่... กระหม่อมเสียใจพะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่าเธอจ�ำฝ่าบาทไม่ ได้” วินเทอร์กะพริบตา ปล่อยให้ความฝันเฟือ่ งเข้าครอบง�ำอยูช่ วั่ ขณะอันล่อง ลอย เซเลเน่ยังไม่ตาย ลูกพี่ลูกน้องของเธอ เพื่อนของเธอ ยังไม่ตาย แต่แล้วเธอก็ห่อไหล่เข้า สะบัดความหวังทิ้งไป “ไม่ เธอตายไปแล้ว ฉัน อยูท่ ี่นั่นนะเจซิน ฉันเห็นสภาพหลังไฟไหม้” “ฝ่าบาทไม่ได้เห็นเธอ” “พวกเขาเจอ...” “เนื้อไหม้เกรียม กระหม่อมทราบ” “กองเถ้ารูปร่างเหมือนเด็กผู้หญิง” “มันก็แค่กองเถ้า ฟังนะพะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมก็ไม่เชื่อเหมือนกัน แต่ 27
ปกรณั ม แดนจั น ทรา4 ตอนนีเ้ ชือ่ แล้ว” มุมปากข้างหนึง่ ของเจซินยกขึน้ ดูคล้ายอาการภาคภูมใิ จ “เธอคือ เจ้าหญิงผู้สาบสูญของเรา และเธอก็ก�ำลังจะกลับบ้าน” เสียงกระแอมดังขึน้ ทางด้านหลัง ท�ำเอาหัวใจของวินเทอร์แทบหลุดจาก อก เธอหันขวับและใช้ข้อศอกยันตัวไว้ องครักษ์ประจ�ำตัวเธอยืนอยู่ข้างปะร�ำ หน้าตาถมึงทึง “อ๊ะ!” หัวใจของวินเทอร์เต้นรัวราวกับนกนับพันตัวแตกตืน่ ขณะทีเ่ ผยยิม้ อย่างโล่งอก “จับสัตว์ประหลาดได้ไหม” ไม่มีรอยยิ้มตอบ ไม่มีแม้กระทั่งรอยระเรื่อที่แก้ม ซึ่งเป็นปฏิกิริยาตาม ปกติเมื่อเธอส่งยิ้มเช่นนี้ คิ้วขวาขององครักษ์เธอกลับกระตุกนิดๆ แทน “ฝ่าบาท กระหม่อมมารับและคุม้ กันพระองค์กลับสูพ่ ระราชวังพะย่ะค่ะ” วินเทอร์ชันตัวขึ้นนั่งและประสานมือแนบอก “ได้สิ ท่านใจดีเหลือเกินที่ เป็นห่วงฉันอย่างนี้” เธอเหลือบมองเจซินซึ่งจ้ององครักษ์อย่างไม่ไว้ใจ ไม่ใช่เรื่อง แปลก เขาจ้องทุกคนอย่างไม่ไว้ใจทั้งนั้น “ฉันเกรงว่าพรุ่งนี้ท่านจะยิ่งล�ำบากกว่า เดิม เซอร์เคลย์ ช่วยระลึกถึงฉันหน่อยนะถ้ามีเวลา” “ระลึกถึงหรือพะย่ะค่ะ” เขายิ้มหยัน “อย่างกับกระหม่อมจะมีปัญญาท�ำ อย่างอื่นได้แน่ะ”
28