แด่คนทั้งหลายที่มีหัวใจเหมือนเม่น ผู้เชื่อในความรัก แต่ก็อดปรารถนาสิ่งอื่นๆ ไม่ได้เช่นกัน
ความหวานมักมาเยือน คล้ายถูกขอยืมมา เพียงชั่วยาม ให้รับรู้ถึงความหมายของการมีชีวิต ก่อนกลับคืนสู่ถิ่นฐาน อันมืดมน ฉันไม่สนหรอกว่า มันไปเยือนที่ใดมา หรือต้องท่องถนน อันขมขื่นเส้นใด กว่าจะมาไกลถึงเพียงนี้ กว่าจะมีรสละมุนถึงเพียงนี้ -สตีเวน ดันน์ “ความหวาน”
วันเวลาแห่งช็อกโกแลต
1 ฉันกลายเป็นแม่ทูนหัวโดยไม่เต็มใจนัก ว่าด้วยความขมของโกโก้
ฉันไม่ได้อยากเป็นแม่ทูนหัว แต่เพื่อนซี้ของฉันยืนกราน ฉันพยายามปฏิเสธ “ฉัน ปลื้มนะ แต่พ่อหรือแม่ทูนหัวควรจะเป็นชาวคาทอลิกที่ดีนี่นา” โรงเรียนสอนเราว่า พ่อหรือแม่ทนู หัวมีหน้าทีส่ อนศาสนาให้เด็ก ฉันไม่ได้เข้าพิธมี สิ ซามาตัง้ แต่อสี เตอร์ แล้ว แถมยังไม่ได้สารภาพบาปมาปีกว่า สการ์เล็ตมองฉันด้วยสีหน้าเหนื่อยใจที่ติดตัวเธอมาในช่วงหนึ่งเดือน หลังคลอดลูกชาย ทารกน้อยเริม่ ขยับตัว เธอจึงอุม้ เขาขึน้ มา “แหงละ” เธอลากเสียง จ๊ะจ๋าอย่างที่ใช้พูดกับเด็กๆ ประชดฉัน “ฟีลิกซ์กับฉันคงดีใจจะแย่ถ้ามีแม่ทูนหัว ที่เป็นชาวคาทอลิกผู้สัตย์ซื่อถือคุณธรรม แต่มาเลอเริสมองต์ ช่างโชคร้ายอะไร อย่างนี้หนอ เรากลับติดแหง็กอยู่กับอันญ่าที่ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นคาทอลิกที่แย้แย่” เจ้าหนูส่งเสียงอ้อแอ้ “ฟีลิกซ์ แม่วัยรุ่นท้องก่อนแต่งผู้น่าสงสารของหนูคิดอะไร อยู่กันเนี่ย ยายนั่นต้องเพลียและมึนจนสมองหยุดท�ำงานไปแล้วแน่ๆ เพราะโลกนี้ ไม่เคยมีใครที่เลวร้ายกว่าอันญ่า บาลันชีนอีกแล้ว ลองถามเจ้าตัวเองเลย” สการ์เล็ตยื่นลูกมาทางฉัน เจ้าหนูยิ้ม เด็กน้อยคนนี้ผมทองตาสีฟ้าแก้มแดง เป็นพวงแสนจะอารมณ์ดี แต่ไม่พูดอะไร ซึ่งก็ฉลาดแล้วละ ฉันยิ้มตอบ แม้ที่จริง จะยังอึดอัดนิดหน่อยเมื่ออยู่ใกล้เด็กก็เถอะ “โอ๊ะ นั่นสินะ ยังพูดไม่ได้น่ีนา พ่อหนูน้อย แต่สักวัน พอหนูโตแล้ว ลองขอให้แม่ทูนหัวเล่าให้ฟังสิว่าเธอเป็น คาทอลิกที่แย่ ไม่สิ เป็นคนที่แย่ขนาดไหน เธอตัดมือคน! เธอเปิดกิจการกับชาย ผู้ร้ายกาจ และเห็นแก่ธุรกิจนั่นมากกว่าหนุ่มคนที่น่ารักแสนดีที่สุดในโลก เธอเคย 1
ช็อกโกแลตสีเลือด III เข้าคุกด้วยนะ ถึงจะเพือ่ ปกป้องพีช่ ายกับน้องสาวก็เถอะ คนทีม่ ที างเลือกทีไ่ หนกัน จะอยากได้อาชญากรวัยรุ่นมาเป็นแม่ทูนหัวของลูกตัวเอง ใช่ไหมล่ะ เธอเท ลาซานญ่าร้อนๆ ใส่หวั พ่อของหนูดว้ ย และบางคนก็หาว่าเธอวางยาพิษเขาด้วยซ�ำ้ ถ้าเธอท�ำส�ำเร็จ หนูก็จะไม่มาอยู่ตรงนี้ด้วยซ�้ำ...” “สการ์เล็ต อย่าพูดแบบนั้นต่อหน้าลูกสิ” เธอท�ำหูทวนลมและพูดจาจ๊ะจ๋ากับฟีลิกซ์ต่อ “นึกภาพออกไหมฟีลิกซ์ ชีวติ หนูตอ้ งพังเละเทะแน่ๆ เพราะแม่ของหนูนะ่ ซือ่ บือ้ จนเลือกอันญ่า บาลันชีนมา เป็นแม่ทนู หัวให้หนู” เธอหันมาหาฉัน “เธอเห็นไหมว่าฉันท�ำอะไรอยู่ ฉันท�ำเหมือน ว่าเธอเป็นแม่ทนู หัวของลูกฉันไปเรียบร้อยแล้ว เพราะเธอต้องเป็น” เธอหันกลับไป หาฟีลิกซ์ “มีแม่ทูนหัวแบบนี้ หนุ่มน้อยของแม่ต้องโตขึ้นเป็นอาชญากรแน่ๆ” เธอ จูบแก้มยุ้ยๆ ของเขาและกัดเบาๆ “ลองชิมไหม” ฉันส่ายหน้า “ก็ตามใจ แต่เธอพลาดของอร่อยไปแล้ว” สการ์เล็ตว่า “ตั้งแต่เป็นแม่คน เธอก็ขี้ประชดขึ้นเยอะเลยนะ รู้ไหม” “จริงเหรอ งั้นเธอก็ควรจะท�ำตามที่ฉันบอกโดยไม่เถียงน่ะสิ” “ฉันไม่แน่ใจด้วยซ�้ำว่ายังเป็นคาทอลิกอยู่หรือเปล่า” ฉันว่า “โอเอ็มจี นี่เรายังเถียงกันไม่จบอีกเหรอ เธอเป็นแม่ทูนหัว แม่บังคับให้ ฉันพาลูกไปรับศีลจุ่ม ดังนั้นเธอต้องเป็นแม่ทูนหัว” “สการ์เล็ต ฉันท�ำอะไรๆ ไว้มากมายจริงๆ นะ” “ฉันรู้ และตอนนี้ฟีลิกซ์ก็รู้ด้วย พวกเราทุกคนรู้ดีว่าก�ำลังจะท�ำอะไร ฉันเองก็เคยท�ำอะไรๆ มาเหมือนกัน อย่างที่เห็นๆ กันอยู่” เธอลูบหัวเจ้าหนูและชี้ ไปรอบห้องเด็กเล็กจ้อยภายในอพาร์ตเมนต์ของพ่อแม่เกเบิล ห้องเด็กทีว่ า่ เคยเป็น ห้องเก็บของมาก่อน และเราสามคนกับข้าวของเครือ่ งใช้ของเด็กอ่อนก็อยูก่ นั อย่าง เบียดเสียด แต่สการ์เล็ตก็ตกแต่งห้องจิ๋วนั้นสุดความสามารถ เธอทาผนังเป็น ท้องฟ้าสีฟ้าและเมฆขาว “มันต่างกันตรงไหน เธอเป็นเพื่อนซี้ของฉันนะ ใครที่ไหน จะเป็นแม่ทูนหัวได้อีกล่ะ “เธอจะไม่ยอมเป็นจริงๆ เหรอ” เสียงของสการ์เล็ตสูงขึ้นจนแหลมบาดหู และเจ้าหนูก็ยังโยเยไม่หยุด “เพราะฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะเข้าพิธีมิสซา 2
ตอน รักซ่อนร้าย ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่” คิ้วเรียวสวยของสการ์เล็ตขมวดเข้าและเธอก็ท�ำหน้าเหมือน จะร้องไห้ “ถ้าไม่เป็นเธอ ก็ไม่มีใครอื่นแล้ว ดังนั้นขอร้องเถอะ อย่าประสาทเสีย นักเลย แค่ไปยืนข้างฉันในโบสถ์ และเมือ่ บาทหลวง หรือแม่ของฉัน หรือใครทีไ่ หน ก็แล้วแต่ถามว่าเธอเป็นคาทอลิกที่ดีหรือเปล่า ก็โกหกไป” ในวันที่ร้อนที่สุดของฤดูร้อน ในสัปดาห์ที่สองของเดือนกรกฎาคม ฉันยืนอยู่ข้าง สการ์เล็ตในมหาวิหารเซนต์แพทริก เธออุ้มฟีลิกซ์ไว้ เราสามคนเหงื่อแตกพลั่กจน แก้ปัญหาขาดแคลนน�้ำได้ เกเบิล พ่อของเด็กยืนขนาบสการ์เล็ตอยู่อีกข้าง และ แมดด็อกซ์ พี่ชายของเกเบิลซึ่งเป็นพ่อทูนหัว ก็ยืนถัดจากเขาไปอีกที แมดด็อกซ์ คือเกเบิลภาคที่คอหนากว่า ตาหยีกว่า และมารยาทดีกว่า บาทหลวงซึ่งคงรู้ว่า พวกเราจะเป็นลมแล้วพูดกระชับและเข้าประเด็น อากาศร้อนจนคุณพ่อไม่รู้สึกว่า ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่พ่อแม่ของเด็กเป็นวัยรุ่นที่ยังไม่ได้แต่งงานกันด้วยซ�้ำ มันเป็น พิธีศีลจุ่มตามมาตรฐานไร้ซึ่งสิ่งแต่งเติมใดๆ บาทหลวงถามฉันกับแมดด็อกซ์ว่า “พวกลู ก พร้ อ มจะช่ ว ยเหลื อ พ่ อ แม่ คู ่ นี้ ใ นการท� ำ หน้ า ที่ ต ามแบบฉบั บ พ่ อ แม่ ชาวคริสต์ที่ดีหรือไม่” เราตอบว่าพร้อม จากนั้นบาทหลวงก็ถามพวกเราแต่ละคน “ลูกปฏิเสธซาตานหรือไม่” เราตอบว่าปฏิเสธกันทุกคน “ลูกปรารถนาให้ฟลี กิ ซ์ได้รบั ศีลจุม่ ตามศรัทธาของชาวคาทอลิกหรือไม่” “ใช่คะ่ /ครับ” เราตอบ แต่พอถึงตอนนัน้ พวกเราก็ยนิ ดีตอบรับทุกเรือ่ งให้ พิธีเสร็จๆ ไปแล้ว จากนั้นบาทหลวงก็รดน�้ำมนต์ลงบนศีรษะของฟีลิกซ์ ซึ่งท�ำให้เจ้าหนู หัวเราะคิก น�้ำต้องท�ำให้สดชื่นมากแน่ๆ ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าคุณพ่ออยากจะ รดน�้ำมนต์ฉันด้วย หลังเสร็จพิธีเราก็กลับไปยังอพาร์ตเมนต์ของพ่อแม่เกเบิลเพื่อฉลอง ศีลจุ่ม สการ์เล็ตเชิญเพื่อนนักเรียนของเรามาสองสามคน รวมถึงวิน ผู้ที่เพิ่งจะ ครองต�ำแหน่งแฟนเก่าของฉันมาหมาดๆ คนที่ฉันไม่ได้เจอมาสี่สัปดาห์แล้ว งานเลี้ยงนั้นให้ความรู้สึกเหมือนงานศพ สการ์เล็ตมีลูกเป็นคนแรกใน 3
ช็อกโกแลตสีเลือด III หมู่พวกเรา จึงไม่มีใครรู้ว่าควรวางตัวอย่างไรในงานแบบนี้ เกเบิลดวลเหล้ากับ พี่ชายอยู่ในครัว เด็กโรงเรียนทรินิตี้คนอื่นๆ จับกลุ่มซุบซิบกันเบาๆ อย่างสุภาพ พ่อแม่ของสการ์เล็ตและเกเบิลยืนอยูท่ มี่ มุ ห้อง ราวกับพีเ่ ลีย้ งผูเ้ คร่งขรึม วินอยูเ่ ป็น เพือ่ นสการ์เล็ตและเจ้าหนู ฉันเดินไปสมทบกับพวกเขาก็ได้ แต่อยากให้วนิ เป็นฝ่าย เดินมา “คลับไปถึงไหนแล้ว อันญ่า” ไช พินเตอร์ถาม ไชเป็นเจ้าแม่แห่งวงการ นินทา แต่ไม่มีพิษมีภัยอะไร “เราจะเปิดร้านปลายเดือนกันยายน ถ้าเธออยูใ่ นเมือง ก็นา่ จะแวะมานะ” “แน่นอน นี่ เธอดูเพลียมากเลยนะ” ไชว่า “ใต้ตาด�ำปี๋เลย เธอ... นอน ไม่หลับเพราะกลัวจะเจ๊งเหรอ” ฉันหัวเราะ ถ้าเราท�ำหูทวนลมใส่ไชไม่ได้ ก็ต้องหัวเราะใส่ไปเลย “หลักๆ แล้วฉันไม่ได้นอนเพราะงานเยอะต่างหาก” “พ่อฉันบอกว่าร้อยละเก้าสิบแปดของไนท์คลับในนิวยอร์กเจ๊ง” “เป็นตัวเลขที่น่าสนใจนะ” ฉันตอบ “หรือร้อยละเก้าสิบเก้านี่ละ แต่อันญ่า เธอจะท�ำยังไงถ้ามันเจ๊ง จะกลับ ไปเรียนต่อไหม” “ก็อาจจะ” “เธอจบม.ปลายหรือเปล่า” “ฉันสอบเทียบได้เมื่อฤดูใบไม้ผลิปีท่ีผ่านมา” ฉันต้องบอกไหมว่าชักจะ ร�ำคาญยายนี่แล้ว เธอเบาเสียงลงและปรายตามองวิน “จริงหรือเปล่าที่ว่าวินบอกเลิกเธอ เพราะเธอไปท�ำธุรกิจกับพ่อเขา” “ฉันขอไม่พูดเรื่องนั้นจะดีกว่า” “แปลว่าจริงสินะ” “มันซับซ้อนน่ะ” ฉันตอบ ซึ่งก็จริงตามนั้น เธอมองวินก่อนจะท�ำตาปรอยใส่ฉนั “ฉันไม่มวี นั ยอมแลกสิง่ นัน้ กับธุรกิจ ไหนๆ เด็ดขาด” เธอว่า “ถ้าหนุ่มคนนั้นรักฉัน ฉันคงแบบว่าธุรกิจอะไรไม่เห็นรู้จัก ไปแล้ว เธอเข้มแข็งกว่าฉันเยอะ ฉันพูดจริงนะอันญ่า ฉันชื่มชมเธอสุดๆ เลย” 4
ตอน รักซ่อนร้าย “ขอบใจ” ฉันตอบ ความชื่นชมของไช พินเตอร์ท�ำให้ฉันรู้สึกเลวร้าย กับการตัดสินใจทั้งหมดทั้งมวลในรอบสองเดือนที่ผ่านมา ฉันเชิดหน้าและยืดไหล่ “ฉันว่าจะออกไปสูดอากาศที่ระเบียงสักหน่อย” “ข้างนอกนั่นร้อนตั้งเกือบสี่สิบองศานะ” ไชร้องตามมา “ฉันชอบอากาศร้อนๆ” ฉันตอบ ฉันเปิดประตูบานเลือ่ น ก้าวออกไปยังยามเย็นอันร้อนระอุ และนัง่ ลงบน เก้าอี้ยาวฝุ่นเกรอะฟองน�้ำทะลัก วันของฉันไม่ได้เพิ่งเริ่มขึ้นที่พิธีศีลจุ่มของฟีลิกซ์ ในช่วงบ่าย แต่เริม่ ขึน้ ทีค่ ลับก่อนหน้านัน้ หลายชัว่ โมง ฉันตืน่ ตัง้ แต่ตหี า้ และแม้แต่ ความสบายเพียงน้อยนิดที่เก้าอี้เก่าๆ นั่นมอบให้ก็ยังล่อลวงให้ฉันหลับไปได้ แม้ฉนั จะไม่คอ่ ยฝันเท่าไหร่ วันนัน้ ฉันก็ฝนั พิลกึ ว่าตัวเองเป็นลูกน้อยของ สการ์เล็ต เธออุ้มฉันไว้และความรู้สึกมากมายก็ล้นเอ่อ เพียงชั่วพริบตา ฉันก็จ�ำได้ ว่าการมีแม่ การรู้สึกปลอดภัย การเป็นที่รักยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนั้นเป็นอย่างไร และในฝันนั้น สการ์เล็ตก็กลายร่างเป็นแม่ของฉัน ฉันจ�ำหน้าแม่ไม่ค่อยได้หรอก นะ แต่ในฝันนัน้ ฉันกลับเห็นท่านชัดเจน ดวงตาสีเทาเฉลียวฉลาด เส้นผมสีนำ�้ ตาล แดงหยิกเป็นลอน ริมฝีปากสีชมพูเข้มชัด และรอยกระบางๆ บนดั้งจมูก ฉันลืม รอยกระไปแล้ว และมันก็ท�ำให้ฉันเศร้ายิ่งกว่าเดิม แม่เป็นคนสวย แต่ก็เข้มแข็ง ไม่ยอมคน ฉันรูว้ า่ ท�ำไมพ่อถึงต้องการแม่ ทัง้ ทีพ่ อ่ ควรจะแต่งงานกับใครก็ได้ทไี่ ม่ใช่ ท่าน ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ต�ำรวจ แอนนี่ แม่กระซิบ ลูกเป็นที่รักนะจ๊ะ ปล่อยให้คนอื่นรัก ลูกสิ ในฝันนั้นฉันร้องไห้ไม่หยุด และนั่นก็อาจเป็นสาเหตุที่ทารกร้องไห้มากนักก็ เป็นได้ เพราะความรักมากมายขนาดนั้นหนักหนาเกินจะแบกรับไหว “นี่” วินเรียก ฉันลุกขึ้นและแสร้งท�ำเป็นว่าไม่ได้ผล็อยหลับไป (นอกเรื่อง ท�ำไมคนเราต้องท�ำแบบนั้นนะ การนอนหลับมันน่าอายตรงไหน) “ฉันจะไปแล้ว นะ แค่อยากคุยกับเธอก่อนกลับ” “เธอคงยังไม่เปลี่ยนใจสินะ” ฉันไม่สบตาเขา พร้อมข่มเสียงให้ราบเรียบ และเย็นชาไว้ เขาส่ายหน้า “เธอก็เหมือนกัน บางครัง้ พ่อก็พดู ถึงคลับนัน่ ธุรกิจยังด�ำเนิน ต่อไป ฉันรู้” “งั้นเธอต้องการอะไร” 5
ช็อกโกแลตสีเลือด III “ฉันอยากรูว้ า่ จะแวะไปเอาของทีล่ มื ไว้ทบี่ า้ นเธอได้ไหม ฉันจะไปทีไ่ ร่ของ แม่ในอัลบานีและจะแวะกลับเข้าเมืองแค่ไม่กี่วันก่อนไปมหาวิทยาลัย” สมองฉันพยายามท�ำความเข้าใจกับค�ำพูดนั้น “ไปเหรอ” “ใช่ ฉันตัดสินใจไปเรียนต่อที่บอสตัน ฉันไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ในนิวยอร์ก อีกต่อไปแล้ว” ฉันเพิ่งได้ยินข่าวนี้ “งั้นก็โชคดีนะ ขอให้สนุกสุดๆ ไปเลยในบอสตัน” “ฉันควรจะปรึกษาเธอก่อนหรือไง” เขาถาม “เธอไม่เคยปรึกษาอะไรฉัน เลยนี่” “เธอก็พูดเกินไป” “ซื่อสัตย์หน่อยสิ อันญ่า” “เธอจะพูดยังไงถ้าฉันเล่าให้ฟังก่อนว่าจะชวนพ่อเธอมาท�ำงานด้วย” ฉันถาม “เธอไม่มีวันรู้แล้ว” เขาตอบ “รู้สิ! เธอจะห้ามฉัน” “ฉันก็ต้องห้ามอยู่แล้ว ต่อให้เป็นเกเบิล อาร์สลีย์ ฉันก็จะห้าม ทั้งที่ฉัน ไม่ชอบขี้หน้าหมอนั่นด้วยซ�้ำ” ฉันไม่รู้ว่าท�ำไม แต่ฉันคว้ามือเขาไว้ “เธอทิ้งอะไรไว้ที่บ้านฉันรึ” “เสือ้ ผ้านิดหน่อยกับเสือ้ โค้ตฤดูหนาว ฉันคิดว่าหมวกใบหนึง่ น่าจะอยูก่ บั น้องเธอ แต่ให้แนตตี้เก็บไว้เถอะ ฉันลืมหนังสือเรื่องทูคิลอะม็อกกิ้งเบิร์ดไว้ในห้อง เธอ และสักวันก็อาจจะอยากอ่านมันซ�ำ้ อีก แต่หลักๆ แล้วฉันต้องเอากระดานไฟฟ้า ไปใช้เรียนที่มหาวิทยาลัย ฉันคิดว่ามันอยู่ใต้เตียงเธอนะ” “เธอไม่ต้องแวะไปก็ได้ ฉันจะเก็บมันใส่ลัง ยกไปที่ท�ำงาน แล้วพ่อเธอ ค่อยเอากลับไปบ้านให้” “ก็ตามใจเธอ” “ฉันว่าแบบนัน้ จะง่ายกว่า ฉันไม่ใช่สการ์เล็ต ฉันไม่ตอ้ งการฉากฟูมฟาย ไร้ประโยชน์” “แล้วแต่เธอเลย อันญ่า” “เธอนี่สุภาพเหลือเกินตลอดเวลาเลยนะ น่าหงุดหงิดชะมัด” 6
ตอน รักซ่อนร้าย “ส่วนเธอก็เก็บทุกอย่างไว้ในใจตลอดเวลา เราเป็นคูท่ ไี่ ม่เข้ากันเลยจริงๆ” ฉันกอดอกและผินหลังหนี ฉันโมโห ไม่รู้เหมือนกันว่าท�ำไมถึงรู้สึก แบบนั้น แต่ก็โมโหนั่นละ ถ้าฉันไม่ได้เพลียขนาดนั้นก็คงคุมอารมณ์ได้ดีกว่านี้ “เธอจะไปงานเปิดตัวคลับท�ำไม ถ้าไม่แม้แต่จะพยายามยกโทษให้ฉัน ด้วยซ�้ำ” “ฉันพยายามแล้วอันญ่า ฉันอยากรู้ว่าตัวเองจะท�ำใจได้ไหม” “แล้ว?” “ดูเหมือนฉันจะท�ำไม่ได้” “ท�ำได้สิ” ฉันไม่คิดว่ามีใครเห็นเรา แต่ต่อให้มีก็ไม่สนใจหรอก ฉันโผเข้า กอดวิน ผลักเขาไปชิดราวระเบียงและบดริมฝีปากเข้ากับเขา เพียงไม่กี่วินาทีฉันก็ ตระหนักว่าเขาไม่ได้จูบตอบ “ฉันท�ำไม่ได้” เขาย�้ำ “แค่นั้นเองเหรอ เธอไม่รักฉันแล้วเหรอ” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงส่ายหน้า “ไม่มากพอจะข้ามผ่านเรื่องนี้ไป ล่ะมั้ง ฉันคงรักเธอไม่มากขนาดนั้น” พูดอีกอย่างก็คือ เขารักฉัน แค่รักไม่มากพอ ฉันเถียงไม่ออก แต่กย็ งั พยายามพูดอยูด่ ี “เธอจะต้องเสียใจ” ฉันว่า “คลับ จะประสบความส�ำเร็จอย่างใหญ่หลวง แล้วเธอจะต้องเสียใจที่ไม่ยืนเคียงข้างฉัน เพราะถ้าเรารักใครสักคนแล้ว เราก็ต้องรักให้หมดทุกอย่าง เราต้องรักเขาแม้ใน ยามที่เขาท�ำผิดพลาด ฉันคิดว่าอย่างนั้น” “จะให้ฉันรักเธอไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง จะท�ำอะไรงั้นรึ ฉันคงหมดความ นับถือในตัวเองถ้าคิดแบบนั้น” เขาก็คงพูดถูก ฉันเบื่อการแก้ตัวและเกลี้ยกล่อมให้เขามองจากมุมของฉันแล้ว ฉันมอง ไหล่วนิ ซึง่ ห่างจากใบหน้าฉันไปแค่หกนิว้ ช่างง่ายเหลือเกินทีจ่ ะก้มลงและซุกศีรษะ เข้าไปในช่องว่างระหว่างบ่าและคางของเขาซึ่งเหมือนจะถูกออกแบบมาเพื่อฉัน โดยเฉพาะ ช่างง่ายเหลือเกินที่จะบอกเขาว่าการเปิดคลับและท�ำธุรกิจกับพ่อของ เขานัน้ เป็นความผิดพลาดครัง้ ใหญ่และอ้อนวอนให้เขาคืนดี ฉันหลับตาลงชัว่ วินาที 7
ช็อกโกแลตสีเลือด III นึกภาพอนาคตของตัวเองที่มีวินอยู่ด้วย ฉันเห็นบ้านที่อยู่ไกลจากเขตเมือง วินมี กรุสะสมแผ่นเสียงเก่า และฉันก็อาจจะหัดท�ำอาหารอื่นนอกจากมักกะโรนีอบชีส กับถัว่ แช่แข็งส�ำเร็จ ฉันเห็นงานแต่งงานของเรา จัดบนชายหาด วินสวมสูทผ้าฝ้าย เนื้อบางสีฟ้า และแหวนของเราก็เป็นทองขาว ฉันเห็นเด็กน้อยผมด�ำ ฉันจะตั้งชื่อ ว่าลีโอนิดตามพ่อของฉันถ้าเป็นลูกชาย และตั้งชื่อว่าอเล็กซาตามพี่สาวของวิน ถ้าเป็นลูกสาว ฉันเห็นทุกสิ่ง และมันก็แสนจะงดงาม มันจะง่ายดายเหลือเกิน แต่ฉันจะเกลียดตัวเอง ฉันมีโอกาสที่จะสร้าง อะไรบางอย่าง และสานต่อสิ่งที่พ่อไม่เคยท�ำส�ำเร็จ ฉันปล่อยให้มันหลุดมือไป ไม่ได้ ต่อให้ต้องแลกกับเด็กหนุ่มคนนี้ก็เถอะ แค่ตัวเขายังไม่พอ ฉันจึงตั้งคออันเมื่อยล้าให้ตรงไว้และมองไปข้างหน้า เขาจะไปแล้วและ ฉันก็จะปล่อยเขาไป ฉันยังอยู่บนระเบียงเมื่อได้ยินเสียงเด็กร้อง อดีตเพื่อนร่วมชั้นของฉันถือ เอาน�ำ้ ตาของฟีลกิ ซ์เป็นสัญญาณว่างานเลีย้ งเลิกแล้ว ฉันมองส่งพวกเขาทางประตู กระจก ไม่รู้ว่าท�ำไม แต่ฉันพยายามพูดตลก “อย่างกับงานพรอมที่เลวร้ายที่สุดใน โลกเลยเนอะ” ฉันว่า “หรืออาจจะแค่อันดับสอง ถ้านับงานพรอมเกรดสิบเอ็ดของ เราด้วย” ฉันแตะต้นขาของวินเบาๆ ตรงทีถ่ กู ญาติฉนั ยิงในงานพรอมทีเ่ ลวร้ายทีส่ ดุ ในโลก เขาท�ำท่าเหมือนจะหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็ขยับขาหลบมือฉัน วินดึงฉันไปกอด “ลาก่อนนะ” เขากระซิบด้วยน�ำ้ เสียงทีอ่ อ่ นโยนกว่าทีฉ่ นั ได้ยินจากปากเขาในพักหลังนี่ “หวังว่าชีวิตจะให้ทุกสิ่งที่เธอต้องการนะ” ฉันรู้ว่ามันจบลงแล้ว ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อนๆ ที่เราทะเลาะกัน เขาไม่ได้ ฟังดูโมโห แต่ฟังดูปลงแล้ว ฟังเหมือนเขาจากไปไกลแล้ว หลังจากนั้นหนึ่งวินาที เขาก็ปล่อยมือและไปจริงๆ ฉันหันหลังหนีและมองเมืองใหญ่ยามตะวันตกดิน แม้จะตัดสินใจแล้ว ฉันก็ยังทนมองวินเดินจากไปไม่ได้ ฉันรออยูป่ ระมาณสิบห้านาทีกอ่ นจะกลับเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ กว่าจะถึงตอนนัน้ ก็เหลือแค่สการ์เล็ตกับฟีลิกซ์สองคน “ฉันรักงานเลี้ยงนะ” สการ์เล็ตว่า “แต่งานนี้ หดหู่สิ้นดี อย่าเถียงเลยแอนนี่ เธอโกหกบาทหลวงได้ แต่สายเกินไปแล้วที่จะ 8
ตอน รักซ่อนร้าย หัดโกหกฉัน” “ฉันช่วยเธอเก็บกวาดเอง” ฉันบอก “เกเบิลไปไหนน่ะ” “ออกไปกับพี่ชาย” เธอตอบ “จากนั้นเขาก็ต้องไปท�ำงาน” เกเบิลได้งาน เป็นเวรเปลซึ่งฟังดูแย่เอามากๆ เขาต้องเปลี่ยนกระโถนและท�ำความสะอาดพื้น มันเป็นงานเดียวทีเ่ ขาหาได้ ซึง่ ฉันก็คงต้องชมเขาน่ะนะทีย่ อมท�ำ “เธอว่าฉันคิดผิด หรือเปล่าที่เชิญเด็กทรินิตี้มา” “ฉันว่าก็ดีนี่” ฉันตอบ “ฉันเห็นเธอคุยกับวิน” “ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” “เสียใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ” เธอว่า เราท�ำความสะอาดอพาร์ตเมนต์ กันเงียบๆ สการ์เล็ตเริ่มดูดฝุ่น ฉันจึงไม่ทันได้ยินตอนเธอเริ่มร้องไห้ ฉันเดินไปปิดเครื่องดูดฝุ่น “เป็นอะไรไป” “ฉันแค่สงสัยว่าพวกเราที่เหลือจะมีโอกาสด้วยหรือ ถ้าเธอกับวินยังไป ไม่รอดเลย” “สการ์เล็ต มันก็แค่เรื่องรักของเด็กม.ปลาย มันไม่ควรจะยืนยงไป ตลอดกาลอยู่แล้ว” “เว้นเสียแต่เราจะโง่และปล่อยให้ตัวเองท้อง” สการ์เล็ตว่า “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” “ฉันรู”้ สการ์เล็ตถอนใจ “และฉันก็รวู้ า่ ท�ำไมเธอถึงเปิดคลับ แต่เธอแน่ใจ หรือว่าชาร์ลส์ เดอลาครัวซ์น่ะคุ้มกัน” “แน่ใจสิ ฉันอธิบายให้เธอฟังแล้วนี”่ ฉันเปิดเครือ่ งดูดฝุน่ ใหม่และท�ำงาน ต่อ ฉันไถเครื่องไปบนพรมอย่างบ้าคลั่ง ดูดฝุ่นแก้โมโห แล้วก็ปิดเครื่องอีกครั้ง “เธอก็รู้ว่าสิ่งที่ฉันจะท�ำไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่มีใครช่วยฉันเลย ไม่มีใครสนับสนุน คุณคิปลิ่งก็ไม่ พ่อแม่และนาน่าก็ไม่ เพราะทุกคนตายไปแล้ว แนตตี้ก็ไม่ เพราะ น้องยังเด็กอยู่ ลีโอก็ไม่ เพราะพี่อยู่ในคุก ตระกูลบาลันชีนก็ไม่ เพราะพวกเขาคิด ว่าฉันเป็นภัยต่อธุรกิจ และวินก็ไม่แน่ๆ ไม่มีใครทั้งนั้น ฉันเหลือตัวคนเดียวแล้ว สการ์เล็ต โดดเดี่ยวกว่าที่เคยเป็นมาชั่วชีวิต ใช่ ฉันรู้ว่าฉันเลือกเอง แต่ฉันก็เสียใจ นะที่เธอเข้าข้างวินมากกว่าฉัน ฉันใช้คุณเดอลาครัวซ์เพราะเขาคือเส้นสายเพียง 9
ช็อกโกแลตสีเลือด III หนึง่ เดียวของฉันในเมืองนี้ ฉันต้องมีเขา สการ์เล็ต เขาเป็นส่วนหนึง่ ในแผนการของ ฉันมาตัง้ แต่ตน้ ไม่มใี ครแทนทีเ่ ขาได้ วินขอสิง่ เดียวทีฉ่ นั ไม่อาจให้เขาได้ เธอไม่คดิ ว่าฉันอยากรับปากเขาได้เหรอ” “ฉันขอโทษ” เธอตอบ “จะให้ฉันคบกับวิน เดอลาครัวซ์แค่เพื่อให้เพื่อนซี้ฉันยังมีศรัทธาใน ความรักไม่ได้หรอกนะ” สการ์เล็ตน�้ำตาคลอ “อย่าเถียงกันเลย ฉันมันโง่เอง อย่าสนใจฉันเลย” “ฉันไม่ชอบเลยเวลาที่เธอด่าว่าตัวเองโง่ ไม่มีใครคิดว่าเธอเป็นแบบนั้น หรอก” “แต่ฉนั คิดว่าตัวเองเป็นแบบนัน้ ” สการ์เล็ตตอบ “ดูสารรูปฉันสิ ฉันจะท�ำ ยังไงต่อดี” “ก่อนอื่น เราก็จะท�ำความสะอาดอพาร์ตเมนต์นี้ให้เสร็จ” “หมายถึงหลังจากนั้นต่างหาก” “จากนั้นเราก็จะพาฟีลิกซ์ไปที่คลับของฉัน ลูซี่ นักผสมเครื่องดื่มของฉัน ท�ำงานล่วงเวลา และเธอก็เตรียมเครื่องดื่มโกโก้ไว้รอเราชิมเยอะแยะ” “แล้วจากนั้นล่ะ” “ไม่รู้สิ เดี๋ยวเธอก็คิดออกเองนั่นละ แต่ฉันรู้วิธีท�ำใจและก้าวต่อไปแค่ วิธีเดียวเท่านั้น ร่างรายการสิ่งที่ต้องท�ำขึ้นมา แล้วก็ค่อยๆ ท�ำมันไป” “ยังขมอยูเ่ ลย” ฉันพูดกับนักผสมเครือ่ งดืม่ ทีเ่ พิง่ จ้างมาขณะส่งแก้วช็อตใบสุดท้าย ในชุดล่าสุดคืน ลูซี่ไว้ผมสีทองซีดตัดสั้น มีดวงตาสีฟ้าอ่อน ผิวขาว ปากอวบอิ่ม รูปกระจับ และหุ่นเพรียวชะลูดอย่างนักกีฬา ฉันว่าเธอดูเหมือนช็อกโกแลตขาว ของบาลันชีนเมื่อเธอสวมชุดและหมวกเชฟ ฉันรู้เสมอเมื่อเธอเข้าครัวเพราะ เสียงสบถและบ่นของเธอดังมาถึงห้องท�ำงานของฉันทีอ่ ยูถ่ ดั ไป ดูเหมือนค�ำหยาบ พวกนั้นจะเป็นส่วนหนึ่งในกระบวนการสร้างสรรค์ของเธอ อ้อ ฉันชอบเธอมากนะ ถ้าเธอไม่ใช่ลูกจ้างของฉัน เราอาจเป็นเพื่อนกันก็ได้ “คุณว่ายังขาดหวานไปรึ” ลูซี่ถาม “ฉันว่ามันยังขาด... อะไรบางอย่าง มันขมกว่าแก้วที่แล้วอีก” 10
ตอน รักซ่อนร้าย “โกโก้ก็รสชาติแบบนี้ละอันญ่า ฉันเริ่มคิดว่าคุณไม่ชอบรสของโกโก้ แล้วนะ สการ์เล็ต คุณว่ายังไง” สการ์เล็ตจิบ “มันไม่หวานจัด แต่ฉันก็รับรสหวานได้นะ” เธอตอบ “ขอบคุณ” ลูซี่ว่า “สการ์เล็ตก็อย่างนี้” ฉันบ่น “เธอมองหาแต่รสหวาน” “ส่วนเธอก็อาจจะมองหาแต่รสขม” สการ์เล็ตล้อ “สวย ฉลาด และมองโลกในแง่ดี ฉันอยากได้คุณเป็นเจ้านายจัง” ลูซี่ว่า “สการ์เล็ตไม่ได้ร่าเริงอย่างที่เห็นหรอกน่า” ฉันแฉให้ลูซี่ฟัง “เมื่อชั่วโมง ก่อนฉันยังเห็นเธอดูดฝุ่นไปร้องไห้ไปอยู่เลย” “ใครๆ ก็ร้องไห้ตอนดูดฝุ่นทั้งนั้น” ลูซี่ตอบ “ใช่ไหมล่ะ” สการ์เล็ตเห็นด้วย “แรงสั่นสะเทือนพวกนั้นสะเทือนใจเรา” “แต่ฉันพูดจริงนะ” ฉันว่า “ที่เม็กซิโก เครื่องดื่มมันไม่เข้มขนาดนี้” “งั้นคุณก็ไปจ้างเพื่อนที่เม็กซิโกมาปรุงเลยสิ” นักผสมเครื่องดื่มของฉัน ผ่านการอบรมจากสถาบันการครัวแห่งอเมริกาและเลอกอร์ดองเบลอ และรับค�ำ วิจารณ์ได้ไม่ค่อยดีนัก “โธ่ ลูซี่ คุณก็รู้ว่าฉันนับถือคุณจะตาย แต่เครื่องดื่มของเราต้องสมบูรณ์ แบบ” “มาถามพ่อเสือน้อยคนนีก้ นั ดีกว่า” ลูซวี่ า่ “ถ้าคุณอนุญาตนะ สการ์เล็ต” “ท�ำไมจะไม่ล่ะ” สการ์เล็ตตอบ เธอจุ่มนิ้วก้อยลงในหม้อตุ๋นและส่งให้ ฟีลิกซ์เลีย เขาชิมอย่างกล้าๆ กลัวๆ ทีแรกเขายิ้ม และลูซี่ก็เริ่มท�ำหน้ายโสเกินทน “เขาก็ยิ้มให้ทุกอย่างนั่นละ” ฉันว่า จู่ๆ ริมฝีปากของเขาก็ยู่เข้าเหมือนกุหลาบแห้ง “โอ ขอโทษนะจ๊ะลูกจ๋า!” สการ์เล็ตร้อง “ฉันเป็นแม่ที่แย่จริงๆ” “เห็นไหม” ฉันว่า “รสชาติของโกโก้คงซับซ้อนเกินไปส�ำหรับลิ้นทารก” ลูซี่ว่า เธอถอนใจ ก่อนจะเทของในหม้อลงอ่าง “พรุ่งนี้” เธอว่า “เราลองกันอีกที เราล้มเหลวกันอีกที เราท�ำให้ดีขึ้น” 11
ช็อกโกแลตสีเลือด III
2 ฉันเป็นผู้ใหญ่ตามกฎหมาย คิดไม่ดีกับมิตรสหายและ ครอบครัว ถูกเปรียบเทียบกับธาตุอาร์กอน (ซึง่ ไม่ดีนกั )
“มีเหตุผลดีๆ เป็นล้านข้อว่าท�ำไมกิจการหนึ่งๆ ถึงล้มเหลว อันญ่า” ชาร์ลส์ เดอลาครัวซ์เทศนา เขาเป็นพันธมิตรทางธุรกิจที่ดีอยู่หรอก แต่ชอบฟังเสียงตัวเอง พูดพล่ามเสียจริง “แต่ผู้คนจ�ำได้เพียงความล้มเหลวเท่านั้น ยกตัวอย่างเช่น ไม่มี ใครจ�ำได้หรอกว่าชายที่ก�ำลังจะได้เป็นอัยการเขตของนครนิวยอร์กถูกเด็กสาว วัยสิบเจ็ดโค่นล้ม” “เรื่องเป็นอย่างนั้นจริงหรือคะ” ฉันย้อน “เท่าที่ฉันจ�ำได้ ชายผู้ทอี่ ดเป็น อัยการเขตหมกมุน่ กับชีวติ รักของลูกชายจนเกินพอดี และคูแ่ ข่งของเขาก็จจี้ ดุ อ่อน นั้นต่างหาก” คุณเดอลาครัวซ์ส่ายหน้า “เหมือนราชสีหท์ ตี่ ายเพราะเสีย้ นต�ำเท้า” ฉันว่า “อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้อายุ สิบเจ็ดแล้วด้วย” “ฉันรอให้เธอเถียงอยู่พอดี” เขายกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากและผิวปากหวีด ราวกับก�ำลังเรียกแท็กซี่ เสียงก้องไปทัว่ คลับซึง่ ยังมีเครือ่ งเรือนไม่มากนัก พนักงาน ทีฉ่ นั เพิง่ จ้างหมาดๆ หลายคนถือเค้กวันเกิดออกมา ค�ำว่า สุขสันต์วนั เกิด อันญ่า ถูกเขียนด้วยครีมสีชมพู “คุณจ�ำได้” ฉันว่า “12 สิงหาคม 2066 อย่างกับฉันจะลืมวันครบรอบปีทสี่ บิ แปดของเธอลง แน่ะ ไม่ต้องไปสถานพินิจเยาวชนลิเบอร์ตี้แล้วนะ” 12
ตอน รักซ่อนร้าย พนักงานร้องเพลงและปรบมือให้ฉัน เรายังไม่สนิทกันเท่าไรนัก แต่ฉัน เป็นเจ้านาย พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่น ฉันดีใจเมื่อการรื่นเริงตามธรรมเนียม สิ้นสุดลงและทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไปท�ำงานต่อ ฉันไม่ชอบตกเป็นเป้าสนใจ และเราก็มงี านต้องท�ำอีกมากก่อนเปิดร้านในเดือนหน้า ฉันจ้าง (และไล่) ผูร้ บั เหมา พนักงานเสิร์ฟ นักออกแบบ พ่อครัวแม่ครัว นักประชาสัมพันธ์ หมอ ยาม และ นักจัดงานไปหลายคนแล้ว เราต้องขอใบอนุญาตโน่นนี่จากทางการไม่มีที่สิ้นสุด แม้ส่วนใหญ่จะเป็นความรับผิดชอบของคุณเดอลาครัวซ์ก็เถอะ ฉันเจรจา (แต่ ไร้ผล) ขอสงบศึกกับแฟตส์และตระกูลของเรา และเจรจา (อย่างได้ผล) ขอซื้อ โกโก้ราคาพิเศษจากเทโอ มาร์เกซที่กรังฮามันญาน่า แต่ยังมีกระเบื้อง ผ้าปูโต๊ะ สีทาห้องต้องเลือก เตาต้องเช่า เมนูและจดหมายข่าวต้องเขียน นอกจากนี้ก็มี งานสุดหรูอย่างการนัดวันเก็บขยะและเลือกกระดาษช�ำระในห้องน�้ำด้วย “วานิลลา” ฉันมองเค้กที่ถูกตัดออกมา “ไม่ใช่ช็อกโกแลต” “เราจะปล่อยให้เธอสะดุดล้มเพราะคดีเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้” คุณเดอลาครัวซ์ ว่า “เธอเป็นผูใ้ หญ่แล้ว ครัง้ ต่อไปทีม่ เี รือ่ ง เธอจะถูกส่งไปไรเคอร์สทันที ฉันจะกลับ บ้านแล้วนะ เจนกับฉันนัดกันไว้ สัญญานะว่าเธอจะคิดชื่อให้ได้ภายในพรุ่งนี้ เรา ต้องเริ่มกระจายข่าวแล้ว” การตัง้ ชือ่ คลับเป็นเรือ่ งยาก ฉันใช้ชอื่ ตัวเองไม่ได้เพราะคนจะมองว่าคลับ ของเราพัวพันกับองค์กรอาชญากรรม จะใช้ค�ำว่าโกโก้หรือช็อกโกแลตก็ไม่ได้ แต่ ก็ตอ้ งสือ่ ให้คนรูว้ า่ จะหาซือ้ ช็อกโกแลตได้ทนี่ ี่ ชือ่ ต้องฟังดูสนุกสนานและน่าตืน่ เต้น แต่ไม่มนี ยั ทีผ่ ดิ กฎหมายใดๆ ฉันยังยึดติดกับความคิดโง่ๆ ทีว่ า่ มันควรสือ่ ถึงสุขภาพ “สารภาพตามตรงนะคะ ฉันยังไม่เข้าใกล้ความจริงเลย” ฉันบอก “ไม่ได้นะ” เขามองนาฬิกา “ฉันยังมีเวลาอีกนิดหน่อยก่อนจะถูกเจนฆ่า” เขานั่งลงใหม่ “ขอฟังห้าชื่อแรกของเธอหน่อยซิ” “อันดับหนึ่ง เทโอโบรมา” “ไม่ ออกเสียงยาก สะกดก็ยาก ตลกด้วย” “อันดับสอง โพรฮิบิชั่น” เขาส่ายหน้า “ยุคต้องห้ามเนีย่ นะ ไม่มใี ครชอบบทเรียนวิชาประวัตศิ าสตร์ หรอก แถมยังฟังดูมีนัยทางการเมือง เราไม่อยากชูประเด็นการเมืองชัดเจน” 13