ªçÍ¡â¡áŵÊÕàÅ×Í´
µÍ¹
ÃÑ¡«‹Í¹¤Á
Gabrielle Zevin à¢Õ¹ : ÅÁµÐÇѹ á»Å
ช็อกโกแลตร้อนสูตรตระกูลมาร์เกซ พริกแดง 1 เม็ด วานิลลา ½ ฝัก อบเชย 1 แท่ง กลีบกุหลาบ 3-4 กลีบ (ขยี้ให้แหลก) นม 2 ถ้วย ช็อกโกแลตบิทเทอร์สวีท (ไม่ใส่ถั่ว) 2 หรือ 3 ชิ้น* หยิบพร้าขึ้นมาผ่าพริกแดงเป็นสองซีก เขี่ยเมล็ดออก เธอยังถือพร้าอยู่หรือเปล่า ถ้าไม่ เธอเป็นบ้าอะไรไป อาบูเอล่าบอกว่าห้ามเผลอเด็ดขาดเมื่ออยู่ในครัว เข้าใจไหม เอาละ ใช้พร้าที่ถืออยู่ผ่าฝักวานิลลาตามแนวยาว หักแท่งอบเชยเป็น ชิน้ ๆ ขัน้ ตอนนีท้ ำ� ยาก แต่ความโกรธของเธอจะมีประโยชน์ในงานนี้ ขยีก้ ลีบกุหลาบ ให้แหลกคามือเหมือนสาวน้อยหัวใจสลาย (เธอเข้าใจความรู้สึกนั้นดีน่า) โยนพริก ฝักวานิลลา อบเชย และกลีบกุหลาบทีข่ ยีแ้ ล้วลงไปในนม อุน่ นมจนเดือด ปุดๆ อย่าปล่อยให้เดือดเกิน 2 นาที ถ้าทิ้งไว้นานกว่านั้น นมจะเสีย และอาบูเอล่า ก็บอกว่าทุกอย่างจะเละเทะไม่เป็นท่า ขูดช็อกโกแลตเป็นเส้นๆ แล้วตีให้เข้ากับนมจนช็อกโกแลตละลายหมด ยกลงจากเตาและตั้งทิ้งไว้ 10 นาที กรองและตั้งไฟอีกครั้ง บางคนชอบแบบอุ่นๆ แต่ไม่ใช่เธอหรอก อันญ่า สูตรนีส้ ำ� หรับ 2 ที่ อย่างทีน่ าน่าของเธอ—เก เอ็น ปาซ เดสกันเซ่1—เคยพูดไว้ “แบ่ง กับคนที่เธอรัก”** *บาลันชีนบิทเทอร์สวีทเหมาะที่สุด แต่จะใช้ช็อกโกแลตอื่นที่อยู่ใกล้มือก็ได้ **ค�ำเตือน: นี่ไม่ใช่ของหวาน ถ้าคิดจะดื่มก็เสี่ยงเอาเอง 1
Que en paz descanse = ขอให้พักผ่อนอย่างสงบ (ใช้เมื่อกล่าวถึงผู้ตาย)
1 ฉันถูกปล่อยตัวคืนสู่สังคม
“เข้ามาสิอันญ่า นั่งเสีย รู้สึกว่าเราจะตกอยู่ในสถานการณ์บางอย่าง” เอเวอร์ลีน คอบร้าวิกทักทายและเผยอริมฝีปากทาสีแดงให้เห็นฟันสีเหลืองเสี้ยวหนึ่ง นั่นคือ รอยยิม้ หรือเปล่า ฉันหวังว่าคงไม่ใช่ เพือ่ นร่วมคุกทีส่ ถานพินจิ เยาวชนลิเบอร์ตขี้ อง ฉันต่างเห็นพ้องต้องกันว่าคุณนายคอบร้าวิกอันตรายที่สุดในยามยิ้ม คืนนั้นคือคืนก่อนวันปล่อยตัว ฉันถูกเรียกตัวไปยังห้องของครูใหญ่ การ ปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด ทุกข้อยกเว้นเพียงข้อเดียว ทุกครั้งยกเว้นเพียง ครั้งเดียว ท�ำให้ฉันหลบหน้าผู้หญิงคนนี้มาได้ตลอดฤดูร้อน “สถานกา...” ฉัน อ้าปาก คุณนายคอบร้าวิกขัดขึ้น “เธอรู้ไหมว่าฉันชอบส่วนไหนของงานนี้ที่สุด ก็พวกเด็กๆ น่ะสิ การได้เห็นพวกเธอเติบโตขึ้นและด�ำเนินชีวิตให้ดีกว่าเดิม การ ได้รู้ว่าฉันคนนี้มีบทบาทเล็กๆ น้อยๆ ในการบ�ำบัดพฤติกรรมของพวกเธอ ฉัน รู้สึกว่าตัวเองมีลูกสาวเป็นพันๆ คนจริงๆ นะ แทบจะชดเชยการที่ฉันและอดีต คุณคอบร้าวิกโชคร้ายไม่เคยมีลูกด้วยกันได้เลยทีเดียว” ฉันไม่แน่ใจว่าจะตอบอย่างไรดี “คุณบอกว่ามีสถานการณ์บางอย่าง” “ใจเย็นหน่อยอันญ่า ฉันจะเข้าเรื่องแล้ว ฉัน... เรื่องก็คือ ฉันรู้สึกแย่มาก กับการพบกันครั้งแรกของเรา ฉันคิดว่าเธออาจจะเข้าใจฉันผิด มาตรการที่ฉันใช้ เมื่อฤดูใบไม้ร่วงปีกลายอาจดูโหดร้ายในสายตาเธอ แต่ที่ท�ำไปก็เพื่อช่วยให้เธอ ปรับตัวเข้ากับลิเบอร์ตไ้ี ด้เท่านัน้ เธอเองก็คงเห็นด้วยว่าฉันท�ำถูกแล้ว เพราะดูสวิ า่ ฤดูร้อนนี้ของเธอวิเศษแค่ไหน! เธอเชื่อฟัง นอบน้อม เป็นนักเรียนตัวอย่างไป 1
ช็อกโกแลตสีเลือด II ทุกด้าน แทบดูไม่ออกเลยว่าเธอมีภูมิหลังจากโลกอาชญากรรมแบบนั้น” เธอตั้งใจให้เป็นค�ำชม ฉันจึงกล่าวขอบคุณ ฉันแอบมองออกไปนอก หน้าต่างห้องคุณนายคอบร้าวิก คืนนั้นฟ้าใส พอจะมองเห็นเมืองแมนฮัตตันอยู่ ลิบๆ อีกแค่สิบแปดชั่วโมงฉันก็จะได้กลับบ้านแล้ว “ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันเชื่อมั่นว่าวันเวลาที่อยู่ที่นี่จะส่งผลดีต่ออนาคตของเธอ ซึ่งนั่นก็น�ำมาสู่สถานการณ์ของเรา” ฉั น หั น ไปหาคุ ณ นายคอบร้ า วิ ก ฉั น อยากให้ เ ธอเลิ ก เรี ย กมั น ว่ า “สถานการณ์ของเรา” เสียที “เมื่อเดือนสิงหาคม เธอมีแขกมาเยี่ยม” เธอเริ่มเข้าเรื่อง “เป็นชายหนุ่ม คนหนึ่ง” ฉันโกหกและบอกว่าไม่แน่ใจว่าเธอหมายถึงใคร “ลูกชายบ้านเดอลาครัวซ์คนนั้น” เธอว่า “อ๋อ เมื่อปีที่แล้วเขาเป็นแฟนหนู แต่เรื่องมันจบลงแล้วค่ะ” “ยามที่ขึ้นเวรในวันนั้นบอกว่าเธอจูบเขา” เธอหยุดพูดเพื่อสบตาฉัน “สองครั้ง” “หนูไม่ควรท�ำแบบนัน้ เลย เขาบาดเจ็บค่ะ อย่างทีค่ ณ ุ คงได้อา่ นจากแฟ้ม ประวัติหนูแล้ว และหนูก็คงตื้นตันจนลืมตัวเมื่อเห็นว่าเขาหายดีแล้ว ขอโทษด้วย ค่ะ คุณนายคอบร้าวิก” “ใช่ เธอละเมิดกฎ” คุณนายคอบร้าวิกตอบ “แต่ก็เป็นการฝ่าฝืนที่เข้าใจ ได้ ฉันคิดว่าอย่างนั้น เป็นเรื่องที่มนุษย์ท�ำกัน และพอจะมองข้ามไปได้ เธอคง แปลกใจทีไ่ ด้ยนิ นางยักษ์ขมูขอี ย่างฉันพูดแบบนี้ แต่ฉนั ไม่ใช่คนไร้ความรูส้ กึ หรอก นะ อันญ่า” “ก่อนเธอจะมาที่ลิเบอร์ตี้เมื่อเดือนมิถุนายน ชาร์ลส์ เดอลาครัวซ์ รักษา การอัยการเขต ก�ำชับฉันเรือ่ งการดูแลเธอไว้อย่างละเอียด เธออยากให้ฉนั เล่าไหม ว่าเขาก�ำชับไว้อย่างไร” ฉันไม่แน่ใจ แต่ก็พยักหน้าอยู่ดี “มีแค่สามข้อ ข้อแรกคือฉันต้องหลีกเลีย่ งการพบปะกับอันญ่า บาลันชีน โดยไม่จ�ำเป็น เธอคงแย้งไม่ได้ใช่ไหมว่าฉันท�ำตามค�ำสั่งนั้นทุกตัวอักษรแล้ว” มินา่ ล่ะฉันถึงอยูม่ าได้อย่างค่อนข้างจะสงบสุข ถ้ามีโอกาสได้เจอชาร์ลส์ เดอลาครัวซ์อีกครั้ง (ซึ่งฉันหวังว่าคงไม่จ�ำเป็น) ฉันต้องขอบคุณเขาเสียหน่อย 2
ตอน รักซ่อนคม “ข้อที่สองคือห้ามส่งอันญ่า บาลันชีนลงไปห้องใต้ถุนเด็ดขาด ไม่ว่าจะ เกิดอะไรขึ้นก็ตาม” “แล้วข้อสามล่ะคะ” ฉันถาม “ข้อสามคือฉันต้องแจ้งเขาทันที ถ้าลูกชายเขามาเยี่ยมเธอ เขาบอกว่า เหตุการณ์เช่นนั้นอาจส่งผลให้ต้องทบทวนทั้งเรื่องสภาพความเป็นอยู่และระยะ เวลาที่อันญ่า บาลันชีนจะต้องพ�ำนักอยู่ที่ลิเบอร์ตี้” ฉันตัวสั่นเมื่อได้ยินค�ำว่าระยะเวลา ฉันจ�ำสัญญาที่ให้ไว้กับชาร์ลส์ เดอ ลาครัวซ์เรื่องลูกชายเขาได้ดี “ดังนั้นเมื่อยามมารายงานว่าเด็กบ้านเดอลาครัวซ์คนนั้นมาพบอันญ่า บาลันชีน เธอรู้ไหมว่าฉันท�ำอย่างไร” เธอ... น่ากลัวชะมัดเลย! ยิ้มให้ฉัน “ฉันไม่ท�ำอะไรเลย ‘เอวี่’ ฉันบอกตัวเอง ‘สิ้นปีนี้เธอก็จะไปจากลิเบอร์ตี้ แล้ว เธอไม่จ�ำเป็นต้องท�ำทุกอย่างตามค�ำสั่งของพวกเขาอีกต่อไป...’” ฉันขัดจังหวะบทสนทนากับตัวเองของเธอด้วยการถามว่า “คุณจะไปจาก ที่นี่หรือคะ” “ใช่ ดูเหมือนฉันจะถูกบังคับให้เกษียณก่อนก�ำหนดน่ะอันญ่า พวกเขา ท�ำพลาดครั้งใหญ่ ไม่ใช่ว่าใครที่ไหนจะมาดูแลอาณาจักรของฉันได้ง่ายๆ หรอก นะ” เธอโบกมือเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “แต่ก็อย่างที่ฉันเล่าค้างไว้... ‘เอวี่’ ฉันว่า ‘เธอไม่ ได้ติดหนี้บุญคุณอะไรนายชาร์ลส์ เดอลาครัวซ์นิสัยไม่ดีคนนั้นเสียหน่อย อันญ่า บาลันชีนเป็นเด็กดี ถึงจะมาจากครอบครัวที่แย่มากๆ ก็เถอะ และเด็กคนนั้นก็ ก�ำหนดไม่ได้เสียหน่อยว่าใครจะมาหรือไม่มาเยี่ยมเธอ’” ฉันเอ่ยค�ำขอบคุณอย่างระมัดระวัง “ไม่เป็นไร” เธอตอบ “สักวันเธออาจจะมีโอกาสตอบแทนฉันได้” ฉันขนลุกซู่ “คุณต้องการอะไรคะ คุณนายคอบร้าวิก” เธอหัวเราะก่อนจะกุมมือฉันไว้ และบีบแรงจนข้อนิ้วฉันลั่น “ก็แค่... ฉัน ก็แค่อยากจะเรียกเธอว่าเพื่อนได้ละมั้ง” พ่อพูดอยูเ่ สมอว่าไม่มสี นิ ทรัพย์ใดทีม่ คี า่ หรือผันผวนได้งา่ ยเท่ามิตรภาพ อีกแล้ว ฉันมองดวงตาสีเข้มขอบตาแดงก�่ำคู่นั้น “คุณนายคอบร้าวิกคะ ฉันพูดได้ เต็มปากเลยว่าจะไม่มีวันลืมมิตรจิตมิตรใจครั้งนี้” เธอปล่อยมือฉัน “บังเอิญว่าชาร์ลส์ เดอลาครัวซ์ก็ดันโง่จนเหลือเชื่อ ถ้า 3
ช็อกโกแลตสีเลือด II ฉันพอจะได้เรียนรู้อะไรจากประสบการณ์ในการรับมือกับเด็กสาวมีปัญหาบ้าง ก็ คงเป็นเรื่องที่ว่าการแยกคู่รักวัยรุ่นออกจากกันน่ะไม่มีประโยชน์เลย ยิ่งห้ามก็ เหมือนยิ่งยุ เหมือนกับดักนิ้วแบบจีน2 และกับดักนิ้วก็ชนะเสมอ” ตรงนี้ล่ะที่คุณนายคอบร้าวิกคิดผิด วินมาเยี่ยมฉันแค่ครั้งเดียว ฉันจูบ เขา สัง่ เขาว่าอย่ามาทีน่ อี่ กี และหงุดหงิดใจเป็นทีส่ ดุ ทีเ่ ขาเชือ่ ฟังฉันจริงๆ เหตุการณ์ ครั้งนั้นผ่านไปได้เดือนเศษ และฉันก็ไม่เคยได้ข่าวหรือได้เห็นหน้าวินอีกเลย “เนื่องจากพรุ่งนี้เธอก็จะไปจากเราแล้ว การพบกันในวันนี้จึงถือเป็นการ สัมภาษณ์ก่อนออกไปด้วยในตัว” คุณนายคอบร้าวิกเอ่ย เธอดึงแฟ้มของฉันขึ้น มาบนกระดานอิเล็กทรอนิกส์ “ไหนดูซิ เธอถูกส่งตัวมาที่นี่ด้วย...” เธอกวาดตาดู แฟ้ม “ข้อหามีอาวุธในครอบครองใช่ไหม” ฉันพยักหน้า คุณนายคอบร้าวิกสวมแว่นอ่านหนังสือที่คล้องไว้กับคอด้วยสร้อย ทองเหลือง “จริงรึ แค่นั้นเองรึ ฉันจ�ำได้ว่าเธอยิงใครสักคนด้วยนี่” “ใช่ค่ะ เพื่อป้องกันตัว” “ช่างเถอะ ฉันเป็นนักการศึกษา ไม่ใช่ผู้พิพากษา เธอเสียใจในเรื่องที่ก่อ ไว้ไหม” ค�ำตอบของค�ำถามนั้นออกจะซับซ้อนอยู่ ฉันไม่เสียใจที่ก่อคดีที่ท�ำให้ ต้องโทษ ซึ่งคือการพกปืนของพ่อ และไม่เสียใจเรื่องคดีจริงๆ ที่กระท�ำด้วย คือ การยิงแจ๊คส์หลังเขายิงวิน และฉันก็ไม่เสียใจที่ตกลงกับชาร์ลส์ เดอลาครัวซ์ ซึ่ง ท�ำให้ทั้งพี่ชายและน้องสาวของฉันปลอดภัย ฉันไม่เสียใจกับสิ่งใดที่ท�ำลงไปเลย แต่ก็รู้สึกได้ว่าขืนตอบไปแบบนั้นคงไม่ดีแน่ “ค่ะ” ฉันตอบ “หนูเสียใจมากๆ” “ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้น ในวันพรุ่งนี้” คุณนายคอบร้าวิกดูปฏิทิน “วันที่ สิบเจ็ด กันยายน ปีค.ศ. 2083 เมืองนิวยอร์กจะถือว่าการบ�ำบัดพฤติกรรม ของอันญ่า บาลันชีนส�ำเร็จลุล่วงด้วยดี ขอให้โชคดี อันญ่า ขออย่าให้สิ่งยั่วยวนใจ ใดๆ ในโลกนี้ล่อลวงให้เธอกระท�ำผิดซ�้ำสอง” กว่าฉันจะกลับถึงหอพักก็เลยเวลาดับไฟแล้ว เมือ่ ฉันเดินไปถึงเตียงสองชัน้ ที่อยู่กับ เมาส์มาตลอดแปดสิบเก้าวันทีผ่ า่ นมา เธอก็จดุ ไม้ขดี และกวักมือเรียกให้ฉนั ไปนัง่ 2
ของเล่นทำ�จากไม้ไผ่สานเป็นทรงกระบอก เมื่อสอดนิ้วเข้าไปทางปลายทั้งสองข้างแล้วดึงออกจากกัน นิ้วจะไม่สามารถหลุดออกมาได้ ต้องดันนิ้วทั้งสองเข้าหากันเท่านั้น
4
ตอน รักซ่อนคม ด้วยที่เตียงชั้นล่าง เธอยื่นสมุดฉีกให้ ฉันมีเรื่องขอร้องก่อนเธอจะออกไป เธอเขียน ลงบนกระดาษอันมีค่ายิ่ง (เมาส์ได้รับกระดาษแค่วันละยี่สิบห้าแผ่น) “ได้สิ เมาส์” พวกเขาจะปล่อยตัวฉันก่อนก�ำหนด ฉันบอกว่านั่นเป็นข่าวดีมากแต่เธอกลับส่ายหน้าและส่งกระดาษอีก แผ่นให้ หลังวันขอบคุณพระเจ้าหรืออาจจะเร็วกว่านั้นอีก เพราะฉันท�ำตัวดี หรือ ไม่ก็ใช้กระดาษเปลืองเกินไป เรื่องก็คือฉันอยากอยู่ที่นี่มากกว่า คดีของฉันท�ำให้ ฉันกลับบ้านไม่ได้ เมื่อออกไปแล้ว ฉันก็ต้องหางานท�ำ “ฉันอยากช่วยเธอได้จริงๆ แต่...” เธอยกมือขึ้นปิดปากฉันและส่งกระดาษอีกแผ่นที่เขียนเตรียมไว้แล้ว ให้ ดูเหมือนปฏิกิริยาของฉันจะคาดเดาได้ง่ายขนาดนั้นเลย อย่าปฏิเสธนะ! เธอท�ำได้ เธอมีอำ� นาจมาก ฉันคิดดีแล้วอันญ่า ฉันอยาก เป็นคนค้าช็อกโกแลต ฉันหัวเราะเพราะไม่คดิ ว่าเธอเอาจริง เธอสูงแค่หนึง่ ร้อยห้าสิบเซนติเมตร แถมยังเป็นใบ้! ฉันหันไปมองเมาส์แต่สีหน้านั้นบอกว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น ตอนนั้น เอง ไม้ขีดก็หมดก้าน เธอจึงจุดก้านใหม่ “เมาส์ ” ฉั น กระซิ บ “ฉั น ไม่ ไ ด้ มี อ� ำ นาจแบบนั้ น ในกิ จ การบาลั น ชี น ช็อกโกแลตนะ และต่อให้มี ฉันก็ไม่รู้ว่าท�ำไมเธอถึงอยากท�ำงานพรรค์นั้น” ฉันอายุสบิ เจ็ด เป็นใบ้ ประวัตอิ าชญากรรม ไม่มญ ี าติพนี่ อ้ ง ไม่มเี งิน ไม่มี การศึกษา ฉันเข้าใจประเด็นของเธอ ฉันพยักหน้าและเธอก็ส่งกระดาษอีกแผ่นให้ เธอเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันในนี้ ฉันรู้ว่าฉันตัวเล็ก อ่อนแอ ไม่สู้คน แต่ ฉันก็ไม่ใช่คนขี้ขลาดและฉันกล้าท�ำเรื่องหนักๆ ด้วย ฉันจะจงรักภักดีต่อเธอไป ชั่วชีวิต ฉันตายแทนเธอได้อันญ่า ฉันบอกเธอว่าไม่ต้องการให้ใครตายแทนและเป่าไม้ขีดดับ ฉันลุกจากเตียงเมาส์ ปีนขึ้นไปยังเตียงตัวเอง และผล็อยหลับอย่าง รวดเร็ว เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเธอเขียนและฉันเอ่ยลา เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ขอให้ฉัน ช่วยหางานค้าช็อกโกแลตให้เลย สิ่งสุดท้ายที่เมาส์เขียนก่อนผู้คุมจะมารับตัวฉัน 5
ช็อกโกแลตสีเลือด II ไปคือ ไว้เจอกันนะ อ. จริงๆ ฉันชื่อเคท “เคท” ฉันเรียก “ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เมื่อถึงเวลาสิบเอ็ดนาฬิกา ฉันก็ถูกน�ำตัวไปเปลี่ยนชุดหมีของลิเบอร์ตี้ กลับเป็นชุดธรรมดา แม้จะถูกไล่ออกไปแล้ว ฉันก็ยังสวมเครื่องแบบของโรงเรียน ทรินิตี้ในวันที่เข้ามอบตัว ฉันใส่มันจนชินน่ะ แม้จะผ่านมาสามเดือน แต่ขณะดึง กระโปรงขึ้นเหนือสะโพก ฉันก็ยังรู้สึกว่าอยากกลับไปโรงเรียน โดยเฉพาะโรงเรียน ทรินิตี้ ซึ่งเปิดเทอมไปโดยไม่มีฉันตั้งแต่สัปดาห์ก่อน หลังเปลีย่ นชุดแล้ว ฉันก็ถกู พาไปยังห้องปล่อยตัว เมือ่ ชาติกอ่ นฉันได้พบ ชาร์ลส์ เดอลาครัวซ์ในห้องเดียวกันนี้ แต่วันนี้ไซมอน กรีนกับคุณคิปลิ่งทนายของ ฉันเป็นคนมารอแทน “หนูดูเหมือนคนที่เพิ่งใช้โทษในคุกมาไหมคะ” ฉันถามทั้งสอง คุณคิปลิง่ มองฉันอยูค่ รูห่ นึง่ ก่อนจะตอบ “ไม่” เขาเอ่ยออกมาในทีส่ ดุ “แต่ เธอดูแข็งแรงมาก” ฉันก้าวออกไปหาอากาศอบอ้าวกลางเดือนกันยายน และพยายามไม่ โหยหาฤดูร้อนที่หล่นหายให้มากจนเกินไป เดี๋ยวก็มีฤดูร้อนอื่นๆ อีก เดี๋ยวก็มีหนุ่ม คนอื่นๆ อีก ฉันสูดลมหายใจเข้า พยายามอัดอากาศแสนสดชื่นของโลกภายนอก เข้าไปในปอด ฉันได้กลิ่นฟางและกลิ่นเหม็นเน่าคล้ายก�ำมะถัน หรืออาจจะเป็น กลิน่ ไหม้โชยมาแต่ไกล “กลิน่ ของอิสรภาพต่างไปจากทีห่ นูจำ� ได้นะคะ” ฉันพูดกับ ทนายทั้งสอง “ไม่ใช่หรอกอันญ่า นั่นกลิ่นแม่น�้ำฮัดสันต่างหาก มันลุกเป็นไฟอีกแล้ว” คุณคิปลิ่งหาว “คราวนี้เพราะอะไรหรือคะ” ฉันถาม “เรือ่ งเดิมๆ” คุณคิปลิง่ ตอบ “อะไรสักอย่างเกีย่ วกับระดับน�ำ้ ทีล่ ดต�ำ่ และ การปนเปื้อนของสารเคมี” “อย่ากลัวไปเลยอันญ่า” ไซมอน กรีนเสริม “เมืองนี้ยังโทรมพอๆ กับเมื่อ เธอจากไปนั่นละ” เมือ่ เรากลับไปถึงอพาร์ตเมนต์ของฉัน ลิฟต์กเ็ สียอยู่ ฉันจึงบอกคุณคิปลิง่ กับไซมอน กรีนว่าไม่ต้องส่งถึงหน้าประตูก็ได้ ห้องชุดของเรากินพื้นที่ชั้นบนสุดทั้งชั้น ชั้น 6
ตอน รักซ่อนคม สิบสาม ซึ่งลิฟต์ตึกเรียกมันว่าชั้นสิบสี่เพราะถือโชคลาง แต่จะชั้นสิบสามหรือสิบ สี่ เราก็ต้องเดินขึ้นไปไกลมาก และหัวใจของคุณคิปลิ่งก็ยังอ่อนแออยู่ ส่วนหัวใจ ฉันน่ะแข็งแรงดีเยีย่ มเพราะฉันปฏิบตั ติ ามแผนออกก�ำลังอันหนักหน่วงของลิเบอร์ตี้ วันละสาม หรือบางครั้งก็สี่ครั้ง ตลอดฤดูร้อน ฉันผอมเพรียว แข็งแรง และวิ่ง ขึ้นบันไดไหว (นอกเรื่อง: จะน�้ำเน่าเกินไปไหมนะ ถ้าฉันจะเสริมว่าถึงหัวใจที่เป็น กล้ามเนื้อของฉันจะแข็งแรงดีเยี่ยม แต่หัวใจที่เป็นจิตใจของฉันกลับไม่ค่อยดี เท่าไหร่นัก เอ้อ ก็คงน�้ำเน่ามั้ง แต่ก็จริงนี่นา อย่าว่ากันแรงเกินไปเลยนะ) ด้วยความทีฉ่ นั ทิง้ กุญแจ (และของมีคา่ อืน่ ๆ) ไว้ทบี่ า้ น ฉันจึงต้องกดกริง่ อิโมเจนซึ่งฉันฝากให้ดูแลน้องสาวเป็นคนเปิดรับ “อันญ่า เราไม่ได้ยิน เสียงเธอขึ้นมาเลย!” เธอชะโงกหน้าออกมานอกประตู “คุณคิปลิ่งกับคุณกรีนอยู่ ไหนล่ะ” ฉันรายงานสถานะลิฟต์ “ตายจริง คงเพิ่งจะเสียแน่ๆ เดี๋ยวมันก็คงหายเองละมั้งเนอะ” เธอพูด เสียงสดใส มีอะไรในชีวิตฉันที่หายได้เองด้วยเหรอ อิโมเจนบอกว่าสการ์เล็ตรออยู่ในห้องนั่งเล่น “แนตตี้ ล ่ ะ คะ” ฉั น ถาม เธอควรจะกลั บ มาจากค่ า ยอั จ ฉริ ย ะตั้ ง แต่ สี่สัปดาห์ก่อน “แนตตี้...” อิโมเจนลังเล “เกิดอะไรขึ้นกับแนตตี้หรือคะ” ฉันรู้สึกได้ว่าหัวใจสั่น “เปล่าจ้ะ เธอสบายดี เธอไปค้างบ้านเพือ่ น” อิโมเจนส่ายหน้า “มีโครงงาน ต้องท�ำส่งครูน่ะ” ฉันพยายามไม่แสดงให้เห็นว่าน้อยใจ “เธอโกรธหนูหรือคะ” อิโมเจนเม้มปาก “ก็คงนิดหน่อยล่ะจ้ะ แนตตีเ้ สียใจเมือ่ รูว้ า่ เธอโกหกเรือ่ ง ลิเบอร์ตี้” อิโมเจนส่ายหน้า “เธอก็รู้ว่าวัยรุ่นเป็นยังไง” “แต่แนตตี้ไม่ใช่...” ฉันก�ำลังจะพูดว่าแนตตี้ไม่ใช่วัยรุ่นก่อนจะนึกได้ว่า เธอใช่ เธออายุครบสิบสามเมือ่ เดือนกรกฎาคม อีกสิง่ หนึง่ ทีฉ่ นั พลาดไปเพราะต้อง โทษจองจ�ำ เสียงคุ้นหูแว่วมาจากโถงทางเดิน “นั่นใช่เสียงอันญ่า บาลันชีนผู้โด่งดัง ก้องโลกหรือเปล่า” สการ์เล็ตวิ่งมากอดฉัน “อันญ่า นมเธอหายไปไหนน่ะ” 7
ช็อกโกแลตสีเลือด II ฉันผละออกจากเพื่อน “ต้องเป็นเพราะอาหารที่อุดมไปด้วยคุณค่าของ ลิเบอร์ตี้แน่เลย” “เธอใส่ชุดหมีสีน�้ำเงินนั่นทุกครั้งที่ฉันไปหาที่ลิเบอร์ต้ี แต่พอกลับมาใส่ เครื่องแบบทรินิตี้เหมือนเดิมแล้ว ฉันก็เห็นชัดขึ้นว่าเธอดู...” “แย่สุดๆ” ฉันต่อประโยค “เปล่านะ!” อิโมเจนและสการ์เล็ตร้องพร้อมกัน “มันไม่เหมือนครัง้ ก่อนทีเ่ ธอไปลิเบอร์ต”ี้ สการ์เล็ตพูดต่อ “เธอไม่ได้ดปู ว่ ย แค่ดู...” สการ์เล็ตเหลือบตามองเพดาน ฉันจ�ำสิ่งที่เรียนในวิชานิติวิทยาศาสตร์ ปีหนึง่ ได้วา่ การทีพ่ ยานท�ำท่าแบบนัน้ แปลว่าเธอก�ำลังแต่งเรือ่ งอยู่ เพือ่ นซีข้ องฉัน ก�ำลังจะโกหก “เธอดูเปลี่ยนไป” สการ์เล็ตพูดอย่างอ่อนโยนและจับแขนฉันไว้ “เข้าไปในห้องนัง่ เล่นกันเถอะ ฉันมีขา่ วคราวต้องเล่าให้เธอฟังเยอะแยะเลย อ้อ ฉัน หวังว่าเธอคงไม่ว่าอะไรนะ แต่เกเบิลมาด้วย เขาอยากเจอเธอจริงๆ และเขาก็เป็น แฟนฉัน อันญ่า” จริงๆ แล้วฉันว่านะ แต่สการ์เล็ตเป็นเพือ่ นซีข้ องฉัน ฉันจะท�ำอย่างไรได้ละ่ เราเข้าไปในห้องนั่งเล่นซึ่งเกเบิลยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เขาใช้ไม้ยันรักแร้ และไม่มีวี่แววของรถเข็นให้เห็น ในแง่อื่นๆ เขาก็ดูดีขึ้นมากเช่นกัน ผิวของเขายัง ซีดเกือบขาว แต่ไม่มีรอยแผลเป็นเด่นชัดตรงจุดที่มีการปะผิวหนัง ถุงมือหนังสีด�ำ ปิดบังมือเขาไว้ ฉันจึงไม่เห็นว่านิ้วที่กุดไปนั้นเป็นอย่างไรบ้าง “อาร์สลีย์ นายเดินได้แล้ว!” ฉันแสดงความยินดี สการ์เล็ตปรบมือ “ฉันรู้” เธอว่า “วิเศษไปเลยใช่ไหม ฉันภูมิใจในตัวเขา มากเลย!” เกเบิลเดินมาหาฉันอย่างขลุกขลักนิดหน่อย “ใช่ วิเศษเลยใช่ไหม หลังท�ำ กายภาพบ�ำบัดนานหลายเดือนและรับการผ่าตัดแสนเจ็บปวดนับครั้งไม่ถ้วน ฉัน ก็ท�ำสิ่งที่เด็กสองขวบส่วนใหญ่ท�ำได้คล่องกว่าส�ำเร็จ ฉันนี่สมเป็นปาฏิหาริย์แห่ง การแพทย์สมัยใหม่จริงๆ เลย” สการ์เล็ตจูบแก้มเขา “อย่าจมอยูใ่ นความมืดสิเกเบิล มาอยูใ่ นแสงสว่าง กับอันญ่าและฉันนี่!” เกเบิลหัวเราะข�ำมุขของสการ์เล็ต จากนั้นก็จูบเธอ เธอกระซิบบางสิ่งที่หู เขา เขายิ้ม แล้วเธอก็พยุงเขาไปยังโซฟาคู่ และนั่งลงด้วยกัน โอเอ็มจี นาน่าคงพูด แบบนัน้ สการ์เล็ตกับเกเบิลอาจจะตกหลุมรักกันจริงๆ! ฉันเกือบจะอิจฉาขึน้ มาวูบ 8
ตอน รักซ่อนคม หนึง่ ฉันไม่อยากกลับไปคบกับเกเบิลหรอกนะ ไม่มวี นั เด็ดขาด! หลังจากสการ์เล็ต ช่วยเหลือครอบครัวของฉันไว้มากมายขนาดนี้ ฉันก็โกรธเพือ่ นทีม่ แี ฟนไม่ได้หรอก แต่เรื่องก็คือฉันคิดถึงการมีแฟน ฉันขดตัวลงบนเก้าอี้สีแดงอมม่วงอันแสนคุ้นเคย “จริงๆ นะเกเบิล นายดูดีจนเหลือเชื่อ” “เธอดูโทรมมาก” เกเบิลตอบ “เกเบิล” สการ์เล็ตปราม “อะไรล่ะ อันญ่าดูเหมือนเด็กผูช้ ายไม่กน็ กั วิง่ มาราธอน คนทีน่ นั่ ไม่ให้เธอ กินอะไรเลยหรือไง” เกเบิลพูดต่อ “และผมเธอก็น่ากลัวมาก” ผมฉันยุ่งเหยิงและฟูจริงๆ ที่ลิเบอร์ตี้ไม่มีครีมนวด เจลแต่งผม หรือแม้ กระทั่งแปรงดีๆ ทันทีที่เกเบิลและสการ์เล็ตกลับไป ฉันจะรีบจัดการปัญหานี้ “ทรินติ เี้ ป็นยังไงบ้าง” ฉันถามเพือ่ เปลีย่ นเรือ่ ง เกเบิลต้องซ�ำ้ ชัน้ ปีสดุ ท้าย เพราะปีที่แล้วขาดเรียนไปเยอะมาก “น่าเบื่อมากเมื่อไม่มีเธอ” เกเบิลยักไหล่ “ไม่มีใครถูกยิงหรือวางยามา หลายเดือนแล้ว” หนึ่งในข้อดีของเกเบิลคืออารมณ์ขันของเขา “เกเบิล อาร์สลีย์” สการ์เล็ตขมวดคิ้ว “เธอท�ำตัวแย่มาก และฉันก็เริ่มจะ เสียใจแล้วที่วันนี้พาเธอมาด้วย” “ขอโทษนะอันญ่า ถ้าฉันท�ำให้เธอเคือง” ฉันตอบว่าเขาไม่ได้ท�ำ และว่าพักหลังนี้ฉันเคืองได้ยากมาก สการ์เล็ตลุกขึน้ “เราต้องไปแล้ว อิโมเจนบังคับให้เราสัญญาว่าจะอยูแ่ ค่ แป๊บเดียว” เธอยื่นมือให้เกเบิลและเขาก็ลุกขึ้นอย่างเก้ๆ กังๆ ตอนนั้นเองที่ฉันนึก เรื่องลิฟต์ขึ้นมาได้ แค่เดินในห้องยังล�ำบากจะแย่ เกเบิลไม่มีทางใช้ไม้ค�้ำยันลง บันไดไปสิบสามชั้นได้หรอก หลังปรึกษากับอิโมเจน ซึ่งไปปรึกษากับคนดูแลตึกอีกทอดหนึ่ง เราก็ได้ ข้อสรุปว่ากว่าจะมีคนมาซ่อมลิฟต์กพ็ รุง่ นีเ้ ช้า เกเบิลต้องค้างทีน่ ี่ ซึง่ เป็นแผนการที่ ไม่ได้ท�ำให้ฉันดีใจเลย ถ้าเกเบิลค้าง พ่อแม่ของสการ์เล็ตก็ไม่ยอมให้เธอค้างด้วย แน่ และครั้งล่าสุดที่เกเบิล อาร์สลีย์เกือบจะค้างที่นี่ เรื่องก็ลงเอยไม่สวยนัก ฉันตัดสินใจให้เกเบิลนอนที่โซฟา ฉันไม่อยากให้เขาเข้าไปในห้องเก่า ของลีโอ 9
ช็อกโกแลตสีเลือด II หลังจัดการเสร็จ ฉันก็ได้กลับเข้าห้องนอนตัวเองในทีส่ ดุ ตัง้ ใจจะอาบน�ำ้ แต่กลับผล็อยหลับไปบนเตียง พอตื่นขึ้นก็ตีสองแล้ว อพาร์ตเมนต์เงียบกริบ ฉัน ออกจากห้องและเดินไปยังห้องอาบน�้ำ ฉันไม่สนหรอกว่าเดี๋ยวนี้น�้ำจะแพงแค่ไหน ฉันควรจะได้อาบน�้ำสักสาม หรือสี่รอบ แน่ละว่าฉันใส่ใจเส้นผมเป็นพิเศษ โอ ครีมนวดผมจ๋า ช่างเป็นชื่อ อัปลักษณ์ไม่คู่ควรกับของที่วิเศษเช่นนี้เลย หลังอาบน�้ำเสร็จ ฉันก็สางผมและบ�ำรุงจนครบสูตร พอส่องกระจกฉันก็ คิดว่าตัวเองเกือบจะกลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกครั้ง ฉันพันผ้าเช็ดตัวลายดอกไม้และ เดินกลับไปห้องนอน ไฟเปิดอยู่ ฉันสงสัยว่าลืมปิดไปหรืออย่างไร เมือ่ เปิดประตู ฉันก็เห็นเกเบิลนัง่ อยูบ่ นเก้าอีข้ า้ งเตียง เขาใส่กางเกงนอน ของลีโอซึ่งอิโมเจนคงให้ยืมมา พาดไม้ค�้ำยันไว้กับตู้ลิ้นชัก “อาร์สลีย์” ฉันดูให้แน่ใจว่าผ้าเช็ดตัวแน่นหนาดี “นายไม่ควรเข้ามาใน นี้” “โธ่ อันญ่า อย่าหลอนไปหน่อยเลยน่ะ” เขาว่า “ฉันได้ยนิ เสียงเธอตืน่ และ ฉันก็ตื่นอยู่เหมือนกัน เลยว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อน” “ฉันไม่ต้องการเพื่อนหลังเพิ่งอาบน�้ำเสร็จ อาร์สลีย์” “ฉัน... ฉันไม่คิดจะท�ำอะไรเธอหรอกอันญ่า สาบานได้เลย แต่อย่าเพิ่ง บังคับให้ฉนั ลุกเลยนะ ขาฉันบวมตอนกลางคืน ให้ฉนั นัง่ ตรงนีส้ กั พัก ฉันสัญญาจะ หลับตาตอนเธอเปลี่ยนเสื้อ” “ฉันเคยติดคุกมาแล้วนะอาร์สลีย์ ถ้านายคิดจะท�ำอะไรละก็ ฉันไม่เอา นายไว้แน่...” ฉันเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อใส่ชุดนอนโดยไม่ให้เขาเห็น จากนั้นจึงนั่ง ขัดสมาธิลงบนเตียง “ว่าไง” ฉันพูด “ฉันก�ำลังนึกถึงครั้งสุดท้ายที่เราอยู่ในห้องนี้กันสองต่อสอง” เกเบิลว่า “ฉันรู้ว่าเธอคิดว่าฉันท�ำตัวแย่มาก และฉันก็เสียใจจริงๆ คืนนั้นฉันอยากนอนกับ เธอ แต่ฉันไม่มีวันบังคับเธอเด็ดขาด” ฉันส่ายหน้า “นี่นายก�ำลังขอโทษฉันอยู่เหรอ” “ก็... คงใช่ ฉันเกือบจะดีใจด้วยซ�้ำที่ลิฟต์เสีย ไม่งั้นคงไม่มีโอกาสได้อยู่ กับเธอตามล�ำพัง ฉันอยากพูดกับเธอแบบนีม้ าตัง้ นานแล้ว ว่าแต่ในนีอ้ บอ้าวชะมัด เลยนะ” เกเบิลถอดถุงมือหนังออก และฉันก็เห็นว่าเขามีปลายนิ้วสีเงินสามอัน 10
ตอน รักซ่อนคม แทนที่นิ้วซึ่งถูกตัดไปอย่างกับหุ่นยนต์ “อาร์สลีย์ นิ้วนาย!” เกเบิลหัวเราะข�ำฉัน “เธอควรจะท�ำเป็นไม่เห็นนะ” “แต่มันน่าทึ่งดีออก” เขาโบกมันไปมา “อยากลองจับดูไหมอันญ่า” ใจจริงฉันก็อยากอยู่ แต่คิดว่าไม่แตะเนื้อต้องตัวเกเบิลเลยจะดีกว่า ต่อ ให้เป็นอวัยวะเทียมก็เถอะ “ไม่เอาน่าอันญ่า จับมือฉันสิ คนเป็นเพื่อนกันจับมือกันได้ไม่ใช่เหรอ” เราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน “อย่าท�ำตัวน่าเบื่อนักสิอันญ่า” เกเบิลตอบ “เธอรู้หรือยังว่าจะไปเรียน ที่ไหน” “ที่ไหนก็ตามที่รับฉันละมั้ง” “พวกนั้นงี่เง่าเป็นบ้าที่ไม่ยอมให้เธอกลับเข้าเรียน” เกเบิลว่า “เธอช่วย ชีวิตวิน เดอลาครัวซ์ไว้นะ” ฉันสังเกตอยู่เหมือนกันว่าสการ์เล็ตแอบหลีกเลี่ยงเรื่องวินมาตลอดบ่าย ฉันไม่อยากต้องฟังข่าวของวินจากปากเกเบิล อาร์สลียห์ รอก แต่ได้แค่ไหนก็คงต้อง พอใจแค่นนั้ “วิน” ฉันพยายามท�ำเสียงสบายๆ “กลับมาเรียนทีท่ รินติ ตี้ อ่ หรือเปล่า” เกเบิลกลอกตา “แหม ฉันมองออกเลยว่าเธอไม่สนใจเขาขนาดไหน เธอ โกหกได้ห่วยที่สุดในโลกมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนะอันญ่า เธอเลิกคุยกับเขาแล้ว หรือไง” “เราไม่ได้รับอนุญาต” “แค่นั้นห้ามฉันไม่ได้หรอก” เกเบิลสางผมด้วยนิ้วโลหะของตัวเอง “ปีนี้ เขาไม่นั่งกินมื้อเที่ยงกับสการ์เล็ตและฉันแล้ว ซึ่งก็ดีเหมือนกัน ฉันว่าหมอนั่นเป็น คนจริงจังจนน่าร�ำคาญมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเธอหันไปคบกับเขาหลัง เลิกกับฉันได้ยังไง” ฉันอยากถามต่อแต่ไม่อยากเอ่ยปาก คุณคงเข้าใจใช่ไหม โชคดีที่เกเบิล ยินดีให้ขอ้ มูล “ฟังนะ สการ์เล็ตบอกว่าเรายังไม่ควรเล่าให้เธอฟัง แต่เดีย๋ วเธอก็ตอ้ ง รู้อยู่ดี วินคบอยู่กับอลิสัน วีลเลอร์” ฉันสูดลมหายใจและพยายามไม่รสู้ กึ อะไร “ฉันรูว้ า่ นายหมายถึงใคร” วิน พาเธอไปงานประจ�ำฤดูใบไม้ร่วงปีก่อน เขาบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกับเธอ แต่ตอนนี้ 11
ช็อกโกแลตสีเลือด II ดูเหมือนจะไม่ใช่แล้ว มิน่าล่ะฉันถึงไม่เห็นเขามาตั้งนาน “ไอ้ที่ว่า ‘ฉันรู้ว่านายหมายถึงใคร’ นี่อะไรกัน” เกเบิลขึ้นเสียง “เธอก็ต้อง รู้อยู่แล้วสิ เราเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งหลายปี” ฉันพยายามไม่ปริปากเล่าอะไรไปมากกว่านั้น “สองคนนั้นมาคบกันได้ ยังไง” ฉันถาม “ก็หนุ่มเจอสาว หล่อนช่วยพ่อเขาหาเสียงหรืออะไรท�ำนองนั้น แต่หล่อน ก็หน้าตาไม่เลวนะ พอเอาไหว” ฉันหรี่ตาใส่เขา “หมายถึงถ้านายไม่ได้คบอยู่กับสการ์เล็ตใช่ไหม” “ก็ต้องใช่อยู่แล้วอันญ่า” “นายควรจะไปได้แล้ว” ฉันบอกเขา “ท�ำไมกัน เธอจะได้กอดหมอนร้องไห้เสียดายวินหรือไง มานี่มา ฉันให้ ยืมไหล่ไว้ซบแทนก็ได้” “ไปได้แล้ว” ฉันสั่ง “พยุงฉันขึ้นหน่อยสิ” ฉันยื่นมือให้ และในจังหวะที่ลุกขึ้น เกเบิลก็กระซิบข้างหูฉันว่า “เธอสวย กว่าอลิสัน วีลเลอร์ และวิน เดอลาครัวซ์ก็เป็นไอ้งั่ง” เกเบิลนัน้ น่ารังเกียจ แต่บางครัง้ กระทัง่ คนน่ารังเกียจก็ยงั ท�ำให้ผหู้ ญิงเรา รู้สึกดีขึ้นได้ “ขอบใจนะ” ฉันบอก ฉันเพิ่งไล่เขาออกจากห้องส�ำเร็จ เมื่อเขาหันมา “ว่าแต่เธอมีช็อกโกแลต บ้างไหม” “ไม่อยากเชื่อเลยว่านายจะถามฉันแบบนั้น!” “อะไรกัน ฉันไม่ได้กินมาหลายเดือนแล้วนะ” เกเบิลตอบ “อีกอย่าง ช็อกโกแลตไม่ได้ท�ำให้ฉันป่วยเสียหน่อย เฟรท็อกซินต่างหาก เธอควรจะรู้ดีกว่า ใครๆ ว่าช็อกโกแลตไม่ได้ผิดตรงไหนเลย” ฉันบอกเขาว่ามันสายเกินไปแล้วที่ฉันจะปักใจเชื่ออะไรได้ “ต้องให้ฉัน พยุงไปห้องนั่งเล่นไหม หรือว่านายไปเองได้” “ถ้าเธอไปด้วยคงสนุกกว่า” เกเบิลตอบ “แต่ฉันไม่สนุกด้วย” ฉันปิดประตูห้องนอน ปิดไฟ และทิ้งตัวลงบนเตียง แม้ในห้องจะอบอ้าว ฉันก็ยังดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงอยู่ดี ฉันนึกภาพสถานการณ์แสนดีซึ่งวินแค่คบกับอลิสัน วีลเลอร์บังหน้า 12
ตอน รักซ่อนคม เพื่อไม่ให้พ่อเขารู้ว่าคบฉันอยู่ ปัญหาของสมมติฐานนั้นก็คือวินไม่ได้คบฉันอยู่ เสียหน่อย อย่างที่เล่าไปแล้ว เขาไม่ได้แวะมาหรือส่งข่าวคราวใดๆ ถึงฉันนานตั้ง เดือนกว่า บทสรุปทีส่ มเหตุสมผลทีส่ ดุ จึงเป็นว่าวินคบหาอยูก่ บั อลิสนั วีลเลอร์จริงๆ แต่บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ ถ้าฉันยังคบหากับวิน ฉันก็จะท�ำให้ แนตตี้และลีโอตกอยู่ในอันตราย เป็นแบบนี้ง่ายกว่าใช่ไหมล่ะ แผนของชาร์ลส์ เดอลาครัวซ์และฉันส�ำเร็จลุลว่ งด้วยดี เรือ่ งในเดือนสิงหาคมเป็นแค่ความผิดพลาด บางทีนั่นอาจจะเป็นการบอกลาจริงๆ ก็ดีแล้วนี่นะ ทุกคนก้าวต่อไป ไม่มีใครต้องเสียใจ (เท่าไหร่นัก) ฉันพ้น โทษแล้ว ฉันเป็นอิสระ และเห็นชัดว่าวินเองก็เป็นอิสระเหมือนกัน ฉันอยากให้นาน่าอยูท่ นี่ ดี่ ว้ ยจริงๆ ท่านคงบอกให้ฉนั อ้าแขนรับอิสรภาพ ไว้ หรือไม่ก็คงบอกให้ฉันกินช็อกโกแลตสักแท่ง เช้าวันถัดมาฉันถูกปลุกให้ตนื่ ด้วยเสียงหัวเราะ ฉันสวมชุดคลุมอาบน�ำ้ และเดินไป ยังห้องนั่งเล่น ฉันคิดว่าสการ์เล็ตมาแต่เช้าเพื่อรับแฟนกลับบ้าน และนึกขอบคุณ เพื่อน ฉันอยากก�ำจัดแขกผู้มาค้างคืนยิ่งกว่าอะไรดี เกเบิลนั่งอยู่บนโซฟา เขาโบกมือที่มีปลายนิ้วเป็นสีเงินไปมาและพูดว่า “เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน เธอหัวเราะก่อนฉันจะเล่าถึงตอนเด็ดเสียอีก” ฉันมองไปยังเก้าอี้สีแดงอมม่วง ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น แต่ไม่ใช่ สการ์เล็ต “แอนนี่!” แนตตี้ลุกขึ้นและโผเข้ากอดฉัน เธอสูงกว่าฉันเล็กน้อยเมื่อ สวมรองเท้าแบบนี้ และมันก็ท�ำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ “หนูบอกตัวเองว่าจะไม่สนใจพี่ แอนนี่ แต่ก็ท�ำไม่ได้ ท�ำไมพี่ต้องโกหกหนูเรื่องลิเบอร์ตี้ด้วย” “พี่แค่อยากให้เธอสนุกกับค่ายอัจฉริยะ” ฉันตอบ “หนูไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วนะ หนูรับมือกับเรื่องต่างๆ ได้” แนตตี้บอกฉัน “ใช่” เกเบิลส�ำทับ “เธอไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วจริงๆ” ฉันสัง่ ให้เกเบิลหุบปาก “น้องฉันเพิง่ จะสิบสามและนายก็มแี ฟนแล้วด้วย” แต่เกเบิลก็พูดถูก ฉันไม่อาจปฏิเสธความเปลี่ยนแปลงในตัวน้องสาวได้ ฉันดันตัว เธอออกห่างเพื่อมองให้เต็มตา แนตตี้สูงขึ้นราวๆ สี่นิ้วในฤดูร้อนนี้ และกระโปรง เธอก็สนั้ เกินไป ขาทีเ่ คยผอมเก้งก้างมีสว่ นโค้งส่วนเว้าชัดเจน เธอมีหน้าอก สะโพก และสิวที่คาง ถึงจะอายุแค่สิบสาม แต่กลับดูโตกว่านั้นเป็นสองเท่า ฉันไม่ชอบ 13
ช็อกโกแลตสีเลือด II สายตาที่เกเบิลมองเธอเลย และชั่งใจอยู่ว่าจะใช้โคมไฟฟาดหัวเขาดีไหม สการ์ เ ล็ ต มาถึ ง พอดี “ผมเธอดู ดี ขึ้ น มาก” เธอทั ก พลางจู บ แก้ ม ฉั น “อรุณสวัสดิ์จ้ะแนตตี้ที่รัก! แนตตี้ดูเป็นผู้ใหญ่จังเลยเนอะอันญ่า” “ใช่” ฉันตอบ “ซึ่งก็ดีเลย เพราะตอนนี้เธอข้ามชั้นมาเรียนเกรดสิบแล้วนี่” สการ์เล็ต พูดต่อ “เดี๋ยวนะ นี่มันอะไรกัน” ฉันถาม “หนูบอกอิโมเจนว่าอยากเป็นคนบอกพี่เอง” แนตตี้อธิบาย สการ์เล็ตพยักหน้า “ไปเถอะเกเบิล ลิฟต์ใช้ได้แล้ว เราควรจะรีบไปก่อน เธอจะต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่อีกคืน” สการ์เล็ตหันมาหาฉัน “หวังว่าเขาคงท�ำตัว เรียบร้อยดีนะ” “อย่าโกหกนะอันญ่า!” เกเบิลร้อง ฉันบอกสการ์เล็ตว่าเกเบิลท�ำตัวอย่างที่ฉนั คาดไว้ไม่มผี ดิ และสการ์เล็ต ก็เลือกที่จะไม่คิดอะไรให้มากความ สการ์เล็ตพยุงแฟนผูน้ า่ ขยะแขยงของเธอขึน้ แล้วทัง้ สองก็กลับไปในทีส่ ดุ ฉันหันไปหาน้อง “เธอข้ามชั้นตั้งสองชั้นเลยรึ” แนตตีใ้ ช้นวิ้ ก้อยเขีย่ สิวทีค่ าง “ครูเบลล์ววั ร์กบั คนทีค่ า่ ยอัจฉริยะคิดว่ามัน น่าจะดีและ...” เสียงของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชา “พี่ก็ไม่อยู่ให้หนูปรึกษานี่” น้องสาวฉันจะเป็นเด็กมัธยมปลายปีสองที่ทรินิตี้รึ ฉันนั่งลงบนโซฟาซึ่งยังเหม็นกลิ่นน�้ำหอมของเกเบิล หลังผ่านไปครู่หนึ่ง แนตตี้ก็นั่งลงข้างฉัน “หนูคิดถึงพี่นะ” เธอว่า “ฤดูร้อนนี้เธอฝันร้ายบ้างหรือเปล่า” ฉันถาม “ก็แค่หนึ่งหรือสองหรือสามหรือสี่ครั้งเท่านั้นเอง แต่เมื่อเริ่มฝัน หนูก็จะ แสร้งท�ำเป็นว่าตัวเองเป็นพี่ กล้าหาญเหมือนพี่ และบอกตัวเองว่า ‘ไม่เอาน่า แนตตี้ แค่ฝนั ร้ายเท่านัน้ เอง ไปนอนต่อไป๊’ แล้วมันก็ได้ผล!” เธอโผเข้ากอดฉัน “หนูเกลียด พี่จริงๆ นะตอนที่รู้ว่าพี่ไปที่ลิเบอร์ตี้ หนูโมโหมากๆ เลยแอนนี่ พี่ท�ำแบบนั้นท�ำไม” ฉันอธิบายข้อตกลงที่ฉันท�ำกับชาร์ลส์ เดอลาครัวซ์เพื่อปกป้องเธอกับ ลีโอให้เข้าใจง่ายที่สุดเท่าที่ท�ำได้ เธออยากรู้ว่าการตัดสัมพันธ์กับวินเป็นส่วนหนึ่ง ของข้อตกลงนั้นด้วยหรือเปล่า ใช่ ฉันบอกน้องไปตามความจริง “โถ แอนนี่ นั่นต้องเป็นเรื่องที่ยากที่สุดแน่เลย” แนตตี้ว่า 14
ตอน รักซ่อนคม ฉันยิ้ม “พี่พนันว่าลิเบอร์ตี้ต้องไม่สนุกเท่าค่ายอัจฉริยะแน่ๆ แถมการที่ ใครต่อใครพูดซ�้ำๆ ว่าพี่ดูโทรมขนาดไหนก็ไม่ช่วยอะไรเลยด้วย” แนตตี้ส�ำรวจใบหน้าฉัน เธอประคองแก้มฉันไว้ด้วยมือที่มีนิ้วเรียวยาว จนน่าตกใจ “พี่ดูแข็งแกร่ง แอนนี่ ก็เท่านั้นเอง แต่พี่ก็แข็งแกร่งมาแต่ไหนแต่ไร แล้วนี่นา” น้องสาวฉันเป็นเด็กดี “อาร์สลีย์บอกว่าวินมีแฟนแล้วเหรอ” “ใช่” แนตตี้ยอมรับ “แต่ไม่รู้สิ วินเปลี่ยนไปมากเลย เขาดูโมโหอยู่ตลอด เวลา หนูพยายามชวนเขาคุยตอนวันเปิดเทอม เพราะอยากรู้ว่าเขาได้ข่าวจากพี่ บ้างไหม แต่เขาเชิดใส่หนู” ฉันเตือนน้องว่าเธอเคยสัญญาว่าจะเกลียดวิน เดอลาครัวซ์ไปชั่วชีวิต “นั่นมันก่อนที่หนูจะรู้ว่าพี่โกหกเรื่องลิเบอร์ตี้นี่นา” แนตตี้ว่า “อ้อ ขาเขา ดูเหมือนจะหายดีแล้วด้วยนะ เขายังต้องใช้ไม้เท้า แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างเกเบิลหรือ อะไรพรรค์นั้น” “แนตตี้” ฉันเอ่ย “บอกพี่มาตามตรงนะ เมื่อเช้าเธอไม่ได้หว่านเสน่ห์ใส่ เกเบิลอยู่ใช่ไหม” “อี๋ น่าขยะแขยงจังเลยอันญ่า” แนตตี้ว่า “เราเรียนวิชาเลขด้วยกัน เขา เล่าเรื่องครูคนหนึ่งอยู่ หนูแค่หัวเราะไปตามมารยาทเท่านั้น” “ขอบคุณพระเจ้า” ฉันบอก ฉันคงรับไม่ไหวถ้าแนตตีห้ ว่านเสน่หใ์ ส่เกเบิล อาร์สลีย์ ไว้ฉันได้พักอีกสักหน่อย แล้วแนตตี้กับฉันคงต้องคุยเรื่องหนุ่มๆ กันอย่าง จริงจัง แนตตี้ลุกขึ้นและยื่นมือให้ฉัน “ไปกันเถอะ” เธอบอก “เราต้องไปตลาด วันเสาร์ ของในบ้านเกือบหมดแล้ว และอิโมเจนก็บอกว่าอายุสิบสามยังถือว่าเด็ก เกินกว่าจะไปตามล�ำพัง” “เธอพูดถูก” ฉันว่า “พี่ไปตั้งแต่อายุสิบสามไม่ใช่เหรอ” แนตตี้ไม่ยอมแพ้ “พี่เกือบสิบสี่แล้ว และที่ต้องท�ำแบบนั้นเพราะไม่มีใครพาพี่ไป” แนตตีก้ บั ฉันนัง่ รถเมล์ไปยังตลาดทีย่ เู นีย่ นสแควร์ เราหาซือ้ หรือแลกแทบ จะทุกสิ่งได้ที่นั่น จะเป็นสบู่หรือเสื้อยืด สมุดหรือสงครามและสันติภาพ ทุกอย่างที่ ขึ้นต้นด้วยส.เสือและตัวอักษรอื่นทั้งหมดทั้งมวล มันโกลาหลอลหม่านตามปกติ โต๊ะและเต็นท์ตั้งอยู่ทุกหนแห่ง ทุกซอกทุกมุมแออัดไปด้วยมนุษย์ และมนุษย์ 15
ช็อกโกแลตสีเลือด II ทุกคนก็ตอ้ งการอะไรบางอย่าง แถมยังต้องการเดีย๋ วนีเ้ ลยด้วย ไม่สิ ต้องการตัง้ แต่ สัปดาห์ที่แล้วต่างหาก บางครั้งก็มีคนถูกเหยียบตาย นาน่าเคยเล่าให้ฟังว่า ตอน ที่ท่านยังเด็กๆ นั้นมีสิ่งที่เรียกว่าร้านขายของช�ำ ซึ่งเราซื้อหาทุกสิ่งที่ต้องการได้ ทุกเมื่อที่ต้องการ ตอนนี้เรามีแค่เพิงขายของที่มีสินค้าบ้างไม่มีบ้าง ตลาดวันเสาร์ คือแหล่งที่ดีที่สุดของเรา วันนัน้ รายการของทีเ่ ราต้องการประกอบด้วย ผงซักฟอก ครีมนวดผม เส้น พาสต้าแห้ง กระติกน�้ำร้อน ผลไม้ (ถ้าพอจะหาได้) กระโปรงผ้าขนสัตว์ลายสก็อต ตัวใหม่ (ที่ยาวกว่าเดิม) ส�ำหรับแนตตี้ และหนังสือเล่มส�ำหรับอิโมเจน (สัปดาห์ หน้าคือวันคล้ายวันเกิดปีที่สามสิบสองของเธอ) ฉันส่งเงินและคูปองปันส่วนปึกหนึ่งให้แนตตี้ และมอบหมายให้เธอไป หาหนังสือกับกระโปรง ของพวกนั้นมักจะมีราคาตรงตามป้ายที่ติดไว้ จึงไม่ต้อง อาศัยนักจับจ่ายผู้เชี่ยวชาญ ฉันรับหน้าที่หาของที่เหลือ ฉันพกบาลันชีนสเปเชียล ดาร์กมาหลายแท่ง ซึ่งฉันเจออย่างคาดไม่ถึงขณะส�ำรวจตู้กับข้าวที่เกือบจะว่าง เปล่าของเรา แม้ฉันจะหมดความอยากกินช็อกโกแลตไปแล้ว มันก็ยังมีประโยชน์ ในการต่อราคา ขณะทีเ่ ดินลัดเลาะผูค้ นไปยังทีต่ งั้ ประจ�ำของแผงขายของใช้ในครัวเรือน นั้น ฉันสวนกับนักศึกษากลุ่มหนึ่งซึ่งก�ำลังประท้วงอยู่ (กิจกรรมทางการเมืองเป็น สิ่งที่พบได้ทั่วไปในตลาด) เด็กสาวผมสีน�้ำตาลมันเยิ้ม สวมกระโปรงยาวลาย ดอกไม้ และดูเหมือนคนขาดสารอาหารยัดแผ่นพับใส่มือฉัน “รับไปสิพี่น้อง” เธอ ว่า ฉันก้มอ่านแผ่นพับ หน้าแรกมีภาพวาดของสิ่งที่ฉันคิดว่าคือฝักโกโก้และค�ำว่า เปิดเสรีโกโก้เดี๋ยวนี้! “ทุกสิ่งที่พวกเขาบอกเราเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ!” เธอพูดต่อ “มันไม่ได้มีฤทธิ์เสพติดไปกว่าน�้ำเปล่าเลย” “เชื่อเถอะว่าฉันรู้ดี” ฉันบอกพลางเสียบแผ่นพับลงในกระเป๋า “พวกคุณ เอากระดาษจากไหนมาใช้พิมพ์น่ะ” “ภาวะขาดแคลนกระดาษเป็นแค่เรื่องโกหก สหาย” ชายไว้หนวดตอบ “พวกเขาแค่พยายามควบคุมเรา มีกระดาษเหลือเฟือให้ใช้พิมพ์แบงก์ดอลลาร์ สหรัฐฯ ใช่ไหมล่ะ” พวกเขาคือคนจ�ำพวกที่คิดว่าทุกสิ่งเป็นเรื่องโกหกไปหมด รีบไปก่อน ผู้สนับสนุนช็อกโกแลตคนไหนจะจ�ำฉันได้ดีกว่า ฉันโชคดีและซื้อของได้เกือบครบที่แผงขายของใช้แผงแรก ขาดก็แค่ 16
ตอน รักซ่อนคม ผลไม้กับพาสต้าเท่านั้น ฉันเจอแผงพาสต้าอยู่ถัดไปสองสามแถว และเขาก็ลด ราคาเส้ น เพนเน่ ใ ห้ เ ป็ น พิ เ ศษ หลั ง จากฉั น แถมคู ป องปั น ส่ ว นเนื้ อ สั ต ว์ แ ละ ช็อกโกแลตให้แท่งหนึ่ง ฉันแลกช็อกโกแลตสองแท่งเป็นกุหลาบช่อหนึ่งกับสาว ขายดอกไม้ มันสิ้นเปลืองก็จริงแต่ฉันก็อยากได้ของหอมๆ สีสันสดใสหลังเผชิญ กับฤดูร้อนพรรค์นั้นมา สิ่งเดียวที่ยังขาดอยู่คือผลไม้ ฉันใกล้จะเลิกล้มความ พยายามในการตามหาผลไม้สดแล้ว เมื่อเห็นป้ายที่เขียนว่า เจน’ส ซิตรัส ส้มสดจากแมนฮัตตัน ฉันสาวเท้าไปทีโ่ ต๊ะ ส้มคือผลไม้สดุ โปรดของฉัน และทีล่ เิ บอร์ตกี้ ไ็ ม่มขี อง พรรค์นี้ แม่ของวินเห็นฉันได้กอ่ นฉันจะทันเห็นเธอเสียอีก “อันญ่า บาลันชีน” เธอ เรียกเสียงสั่น “ว่าแล้ว ใช่เธอจริงๆ ด้วย ฉันเจน เดอลาครัวซ์จ้ะ” ฉันถอยไปก้าวหนึ่ง “หนูไปดีกว่าค่ะ” ฉันบอก ถ้าสามีเธออยู่แถวนี้ มัน อาจเป็นเรื่องใหญ่ได้ “อันญ่า รอก่อนจ้ะ! ชาร์ลไี ม่ได้มาด้วย เขาไปหาเสียงทีแ่ ขวงไหนสักแขวง หนึ่งนี่ละ ฉันไม่อยากให้ส้มที่ปลูกมาตลอดฤดูร้อนเน่าไปเปล่าๆ จึงมาที่นี่ สามีฉัน ไม่อยากให้มาหรอกแต่ฉนั แย้งว่าไม่เห็นจะเป็นไรเลย ฉันเป็นชาวสวน ไม่ใช่ภรรยา นักการเมืองที่ไหน อีกอย่างคนธรรมดาเขาก็ไปตลาดกัน เราพยายามท�ำตัวเป็น คนธรรมดาอยู่น่ะจ้ะ” ใบหน้าสะสวยของเจน เดอลาครัวซ์มีริ้วรอยมากกว่าครั้ง ล่าสุดที่ฉันได้พบเธอ “ค่ะ” ฉันตอบ “นี่จ้ะ” เธอว่า “เอาไปสักผลสิ วินเคยบอกฉันว่าเธอชอบมาก อ้อ เดี๋ยว เขาก็กลับมาแล้วละ เขาไปแลกถุงตาข่ายมาเพิ่ม ทุกคนพกถุงมาเองก็จริง แต่ส้ม ต้องมีที่ให้ระบายอากาศ เรายัดมันใส่ถุงธรรมดาไม่ได้หรอก รอก่อนสิ” เธอสั่ง วินอยูแ่ ถวนีเ้ หรอ ฉันกวาดตามองฝูงชน มีใบหน้ามากมายนับไม่ถว้ นแต่ ไม่มีวินเลย เธอส่งผลไม้ให้ เมื่อฉันเอื้อมไปรับ เธอก็กุมมือฉันไว้ “เป็นยังไงบ้างจ๊ะ” ฉันครุ่นคิด “ก็ดีใจที่ได้เป็นอิสระมั้งคะ” เจน เดอลาครัวซ์พยักหน้า “จ้ะ อิสรภาพเป็นเรื่องที่ดี” แม่ของวินน�้ำตา คลอ “เอาไปสองลูกเลยจ้ะ เอาไปทั้งถุงเลยดีกว่า” เธอปล่อยมือฉันและเริ่มหยิบ 17
ช็อกโกแลตสีเลือด II ส้มใส่ถุงตาข่ายสีแดงใบสุดท้ายที่เหลืออยู่ ฉันบอกเธอว่าฉันขวางหน้าร้านเธออยู่ ซึ่งก็เป็นเรื่องจริง ตลาดไม่ใช่ที่ที่ ใครจะมาสื่อสารความรู้สึกกัน และเจน เดอลาครัวซ์ก็มีสินค้าที่มีค่า เธอยัดเยียดถุงส้มให้ฉนั “ฉันไม่มวี นั ลืมว่าเธอช่วยชีวติ ลูกชายฉันไว้” เธอ คว้าใบหน้าฉันไว้และจูบทีแ่ ก้มทัง้ สองข้าง “ฉันเสียใจในทุกเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ นะจ๊ะ ฉัน รู้ว่าเธอเป็นเด็กดี” ฉันมองข้ามไหล่เธอไปเห็นวินอ้อมเข้ามาทางหลังร้านพอดี เขาหิ้วถุง ตาข่ายหลากสีมาด้วย ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก เตือนตัวเองว่าวินมีแฟนแล้ว และแฟนที่ว่าก็ ไม่ใช่ฉัน “หนูต้องไปแล้วค่ะ” ฉันบอก “ต้องรีบไปหาน้อง!” ฉันเบียดแทรกฝูงชน ไปให้ไกลจากวิน ฉันเจอแนตตีท้ แี่ ผงขายหนังสือกระดาษซึง่ มีชอื่ ว่า 451 บุค๊ ส์ มันต่างจาก ร้านขายของใช้ในครัวเรือน ร้านพาสต้า และร้านส้มตรงที่ไม่มีลูกค้าเลยนอกจาก แนตตี้ เธอหยิบหนังสือสองเล่มขึ้นมาให้ฉันดู “พี่คิดว่ายังไง อิโมเจนน่าจะชอบ เล่มไหนมากกว่า บลีคเฮาส์ ของชาร์ลส์ ดิกเคนส์ หรืออันนา คาเรนินา ของลีโอ ตอลสตอย เล่มแรกเกี่ยวกับ... คดีความละมั้ง ส่วนเล่มหลังน่าจะเป็นนิยายรัก หนู ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” “เรื่องคดีความสิ” ฉันตอบ หัวใจฉันเต้นรัวเร็วจนแทบคลั่ง ฉันยกมือขึ้น ทาบอกราวกับจะหยุดมันได้ “ถ้างั้นก็บลีคเฮาส์นะ” แนตตี้ขยับไปจ่ายเงิน “เดีย๋ วก่อน ซือ้ สองเล่มเลยดีกว่า เป็นของขวัญจากพวกเราคนละเล่ม เธอ ให้นิยายรัก ส่วนพี่ให้เล่มที่เป็นคดีความเอง” แนตตี้พยักหน้า “นั่นสินะ เธอดีกับเรามากนี่นา” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกและตรวจดูให้แน่ใจว่าข้าวของครบถ้วนดี ผง ซักฟอกยังอยู่ดี ครีมนวดผมยังอยู่ พาสต้ายังอยู่ ดอกไม้ยังอยู่ กระติกเก็บความ ร้อนยังอยู่ ส้ม... แย่จริง! ฉันลืมส้มไว้ที่แผงของแม่วิน ฉันไม่มีทางกลับไปเอาแน่ๆ เราผละจากแผงหนังสือ และแม้แนตตี้จะโตเกินไปแล้ว ฉันก็ยังจับมือ เธอไว้อยู่ดี “พี่ได้ผลไม้สดมาบ้างไหม” เธอถาม ฉันตอบว่าไม่ได้เลย และคงดูหงอยมากจนแนตตี้รู้สึกว่าต้องปลอบใจ 18
ตอน รักซ่อนคม “ไม่เป็นไรหรอก เรายังมีสับปะรดกระป๋อง” แนตตี้ว่า “อาจจะยังมีราสพ์เบอร์รี่ แช่แข็งเหลืออยู่ด้วยซ�้ำ” เราเกือบจะพ้นเขตยูเนี่ยนสแควร์แล้ว เมื่อใครบางคนแตะไหล่ฉัน “เธอ ลืมของ” เขาว่า ฉันหันไปมอง แต่กร็ อู้ ยูแ่ ล้วว่าเขาคือใคร ก็ตอ้ งเป็นวินน่ะสิ “แม่สงั่ ให้ฉันตามหาเธอ...” แม่วินนี่ยังไงกันนะ “หวัดดีแนตตี้” วินทัก “หวัดดีวิน” น้องฉันตอบเสียงเย็นชา “พี่ไม่ใส่หมวกแล้ว หนูชอบตอนพี่ ใส่หมวกมากกว่า” ฉันรับถุงส้มมาโดยไม่พูดอะไร “ฉันเกือบตามเธอสองคนไม่ทันแน่ะ ฉันคงวิ่งไม่เร็วเท่าเดิมแล้วละมั้ง” วินว่า “ขาเธอเป็นยังไงบ้าง” ฉันถาม วินยิม้ “ยังเจ็บเป็นบ้าอยูเ่ ลย แล้วปิดเทอมฤดูรอ้ นของเธอเป็นยังไงบ้าง” ฉันยิ้มเหมือนกัน “แย่ที่สุด” ฉันสั่นศีรษะเพื่อตั้งสติ “ได้ยินว่าเธอคบกับ อลิสัน วีลเลอร์อยู่นี่” “ใช่ อันญ่า” วินตอบหลังนิ่งไปครู่หนึ่ง “ข่าวไปไวจังนะ” หัวใจคนยิง่ ไวกว่าอีก “ฉันเคยบอกเธอครัง้ หนึง่ ว่าเธอจะลืมฉันได้เร็วกว่า ที่คิด และฉันก็พูดถูก” “อันญ่า...” เขาพูดค้างไว้ ฉันรูว้ า่ ค�ำพูดนัน้ ฟังดูขมขืน่ และฉันจะพูดไปท�ำไมกัน เรือ่ งก็คอื ไม่วา่ เขา จะท�ำให้ฉันเจ็บช�้ำแค่ไหนในตอนนี้ ก็คงจะสาสมกับฉันแล้ว น่าจะถือเป็นความ ส�ำเร็จด้วยซ�้ำ ที่เปลี่ยนใจคนที่ทุ่มเทขนาดวินได้เร็วถึงเพียงนี้ ฉันบอกเขาว่าดีใจกับเขาด้วย ซึง่ ไม่จริงหรอก ฉันก็แค่พยายามท�ำตัวเป็น ผู้ใหญ่เท่านั้น (พวกผู้ใหญ่โกหกกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ) เขาท�ำท่าเหมือนอยากจะ อธิบายเรือ่ งอลิสนั แต่ฉนั ไม่อยากรู้ ปกติแล้วฉันอยากรูท้ กุ รายละเอียดของทุกเรือ่ ง แต่คราวนีฉ้ นั ขออยูใ่ นความมืดอันปรานีนดี้ กี ว่า วินช่วยให้เรือ่ งง่ายดายขึน้ ส�ำหรับ ฉันใช่ไหมล่ะ ฉันขยับเข้าไปกอดเขาและคิดว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้าย “รักษาตัวด้วย นะ” ฉันบอก “ฉันคงไม่ได้เจอเธอแล้ว” “ใช่” เขาเห็นด้วย “คงไม่ได้เจอแล้ว” 19
ช็อกโกแลตสีเลือด II สมั ย นั้ น ฉั น คงยั ง อ่ อ นไหวอยู ่ ล ะมั้ ง ฉั น เหลื อ ช็ อ กโกแลตบาลั น ชี น สเปเชียลดาร์กอยู่แท่งหนึ่ง จึงให้เขาไป พร้อมก�ำชับให้วินสัญญาว่าจะไม่ให้พ่อ เห็น เขารับมันไปโดยไม่พูดถึงหรือเล่นมุขเรื่องยาพิษเลย ซึ่งฉันก็นึกขอบคุณ เขา แค่ใส่มันลงไปในกระเป๋าและลับหายไปในฝูงชน เขาเดินกะเผลก และฉันก็ดีใจที่ มีโอกาสให้สิ่งอื่นกับเขาบ้างนอกจากอาการขากะเผลกนั่น วินคงคิดว่าตัวเอง โชคดีกว่าเกเบิล อาร์สลีย์น่ะนะ แนตตี้กับฉันหอบของขึ้นรถเมล์ “ท�ำไมถึงเป็นอลิสัน วีลเลอร์ล่ะ” แนตตี้ ถามหลังเราขึ้นรถเมล์ได้สองสามนาที “เขารักพี่นี่นา” “พี่บอกเลิกเขานะแนตตี้” “ก็ใช่ แต่ว่า...” “และพี่ก็ท�ำให้เขาถูกยิง” “แต่...” “และบางทีเขาก็อาจจะเบือ่ พีแ่ ล้ว เบือ่ ครอบครัวเรา เบือ่ ความยุง่ ยากทัง้ หลาย บางครั้งพี่ยังเบื่อตัวเองเลย” “ไม่ใช่วนิ เด็ดขาด ไม่มที าง” แนตตีพ้ ดู เบาๆ ทว่าหนักแน่น “มันไม่สมเหตุ สมผลเลย” ฉันถอนใจ แนตตี้อาจจะดูเหมือนสาววัยยี่สิบห้า แต่หัวใจยังเป็นแค่ เด็กอายุสิบสอง (สิบสาม!) อยู่เลย และนั่นก็ท�ำให้ฉันอุ่นใจ “พี่จะมานั่งคิดถึงเขา ไม่ได้แล้ว พี่ต้องหาโรงเรียนใหม่ ต้องไปหามิคกี้ญาติเรา ต้องติดต่อยูจิ โอโนะ และจากนี้ไป เราจะไปตลาดที่โคลัมบัสเซอร์เคิลแทน” ฉันบอก “ต่อให้ต้องข้าม สวนสาธารณะพี่ก็ไม่สนใจแล้ว!” ทันทีที่เราก้าวเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันได้ยินเสียงอิโมเจน รับสาย “จ้ะ ฉันคิดว่าอันญ่ามาพอดี ถือสายสักครู่นะจ๊ะ” ฉันเข้าไปในครัวเพื่อรื้อข้าวของออกจากถุง อิโมเจนส่งโทรศัพท์ให้ “วิน โทร.มาจ้ะ” เธอยิ้มแฉ่ง “เห็นมั้ย” แนตตี้พูดพร้อมท�ำสายตารู้ทันจนน่าหงุดหงิด อิโมเจนโอบไหล่แนตตี้ “ไปเถอะที่รัก” เธอกระซิบ “ให้พี่สาวเธออยู่ตาม ล�ำพังสักหน่อย” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกเหมือนเลือดในตัวค่อยๆ อุ่นขึ้นเมื่อเดินไป 20
ตอน รักซ่อนคม ยังโทรศัพท์ในครัว ฉันรับสาย “วิน” ฉันทัก “ยินดีต้อนรับกลับมา อันญ่า” เสียงนั้นคุ้นหูแต่ไม่ใช่วินแน่ๆ มือฉันเย็นเฉียบ “ใครน่ะ” “ญาติเธอไง” เขาตอบหลังเงียบไปครู่หนึ่ง “แจ๊คส์ ยาคอฟ พิรอซกี้” อย่างกับฉันรู้จักแจ๊คส์คนอื่นที่ไหน “ท�ำไมนายต้องปลอมเป็นวินด้วย” ฉันถาม “ก็เพราะไม่งนั้ เธอต้องไม่ยอมคุยกับฉันแน่ๆ และเราก็มเี รือ่ งต้องคุยกัน” แจ๊คส์ว่า ฉันบอกเขาว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน “ฉันจะวางสายแล้ว” “ถ้าเธอคิดจะวางสายจริงๆ ก็คงวางไปแล้ว” เขาพูดถูกแต่ฉันไม่พูดอะไร ความเงียบของฉันคงท�ำให้เขากังวล เพราะ เมื่อเอ่ยปากอีกครั้ง น�้ำเสียงเขาก็ฟังดูส�ำนึกผิดขึ้นบ้าง “ฟังนะ แอนนี่ ฟังก่อน ฉัน มีเวลาไม่มาก ฉันใช้โทรศัพท์ได้แค่สัปดาห์ละหนึ่งครั้ง และมันก็ไม่ฟรีด้วยนะ” “ชีวิตในคุกเป็นยังไงบ้าง” “บรรยายไม่ถูกเลยละ” แจ๊คส์ตอบหลังเงียบไปพักหนึ่ง “หวังว่าคงเหมือนตกนรกเลยนะ” “ขอร้องละแอนนี่ มาเยีย่ มฉันทีไ่ รเคอร์สหน่อย ฉันมีเรือ่ งอยากบอกเธอที่ เล่าทางโทรศัพท์ไม่ได้ เราไม่มีทางรู้ว่าใครดักฟังอยู่” “ฉันจะไปท�ำไม นายวางยาพิษแฟนฉันคนหนึง่ แล้วก็ยงิ แฟนอีกคนตอน ทีพ่ ยายามยิงพีช่ ายฉัน ฉันถูกไล่ออกจากโรงเรียนและส่งเข้าลิเบอร์ตกี้ เ็ พราะนาย” “อย่าไร้เดียงสาไปหน่อยเลยน่า” เขาว่า “หมากตานัน้ เดินไปไกลแล้วก่อน ฉันจะเข้ามามีเอีย่ ว ฉันไม่มีซวู ซี ี่ ไม่มเี ส้นสายในวงการ ขอร้องละ เธอคงไม่เชือ่ จริงๆ ใช่ไหมว่าฉัน... เรือ่ งต่างๆ ไม่ได้เป็นอย่างทีเ่ ห็น... แค่นฉี้ นั ก็พดู มากเกินไปแล้ว เธอ ต้องมาหาฉัน” เขาเบาเสียงลง “ฉันคิดว่าเธอกับน้องสาวตกอยู่ในอันตราย” ฉันกลัวจับใจขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่แล้วมันก็เลือนหาย ใครจะสนค�ำพูดของ แจ๊คส์กนั เขาพูดและท�ำได้ทกุ อย่างเพือ่ ให้ได้สงิ่ ทีต่ วั เองต้องการ เขาใช้วธิ เี ดียวกัน นีห้ ลอกล่อลีโอไม่ใช่หรือ หลอกพีช่ ายฉันว่าแนตตีก้ บั ฉันตกอยูใ่ นอันตรายเพือ่ ชักใย เขา “แจ๊คส์ ฉันว่าคนที่ท�ำให้ครอบครัวฉันตกอยู่ในอันตรายที่สุดก็คือนายนั่นละ และนาย ญาติที่รักของฉัน ก็จะติดคุกไปอีกยี่สิบห้าปี โดยส่วนตัวแล้ว ฉันไม่เคย รู้สึกปลอดภัยขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต ได้โปรดอย่าโทร.มาอีก” ฉันตบท้าย และ 21
ช็อกโกแลตสีเลือด II คิดว่าได้ยนิ เขาพูดอะไรบางอย่างเกีย่ วกับพ่อฉันในขณะทีว่ างสาย แต่ฉนั ฟังไม่ถนัด หมอนั่นพูดได้ทุกอย่างจริงๆ อิโมเจนกับแนตตี้รอฉันอยู่ในห้องนั่งเล่น “วินว่าไงบ้าง” แนตตี้ถาม ดวงตาของเธอเป็นประกายอย่างดีใจ ฉันมองแนตตี้ ฉันปกป้องน้องจากเรือ่ งนีไ้ ม่ได้ “ไม่ใช่วนิ หรอก เป็นแจ๊คส์ ต่างหาก” อิโมเจนลุกจากโซฟา “ฉันขอโทษนะจ๊ะแอนนี่ เขาบอกว่าเป็นวิน และฉัน ก็คงจ�ำเสียงวินได้ไม่ดีพอจะแยกแยะ” ฉันปลอบว่าไม่ใช่ความผิดของเธอเลย แนตตี้ส่ายหน้า “เขาใจร้ายจริงๆ ว่าแต่เขาต้องการอะไรกัน” ฉันจะเล่าเรื่องที่แจ๊คส์บอกว่าเราสองคนตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวงให้ น้องฟังก็คงไม่ได้ ฉันนั่งลงข้างแนตตี้และกอดเธอไว้ ฉันจะท�ำทุกอย่างให้เธอ ปลอดภัย และสงสัยว่าปล่อยให้ตัวเองคร�่ำครวญถึงวินได้อย่างไรกัน แนตตี้คือ คนที่ฉันรักที่สุดในชีวิต ไม่ใช่เขา และตอนนี้คนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตก็ผละออกจาก อ้อมแขนของฉัน เธอชักจะโตเกินไปที่จะท�ำแบบนี้แล้วหรือไงนะ แล้วถามฉันซ�้ำ สองว่าญาติผู้ไม่เคยได้เรื่องได้ราวอะไรของเราต้องการอะไร และฉันก็พดู ค�ำโกหกทีฟ่ งั ดูดอี อกไป “แค่อยากจะต้อนรับพีก่ ลับบ้านน่ะ”
22