The Lunar Chronicles
ปกรณั ม แดนจั น ทรา1
1
ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล Marissa Meyer เขี ย น ลมตะวั น แปล
ปกรณัมแดนจันทรา 1 ซินเดอเรลล่าจักรกล Lunar Chronicles 1 Cinder Marissa Meyer เขียน ลมตะวัน แปล First Published by Feiwel & friends an imprint of Macmillan Children’s Publishing and Tuttle-Mori Agency Co., Ltd. All rights reserved Copyright © 2012 by Marissa Meyer สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 เลขมาตรฐานสากลประจ�ำหนังสือ ISBN 978-616-91839-1-4 พิมพ์ครั้งที่ 1 กุมภาพันธ์ 2557 ราคา 259 บาท ออกแบบปก ชลลดา ดวงเดือน ออกแบบรูปเล่ม Bookcreation จัดพิมพ์โดย ส�ำนักพิมพ์มิวส์ เลขที่ 888/61 HIVE SATHORN ถนนกรุงธนบุรี แขวงคลองต้นไทร เขตคลองสาน กทม. 10600 โทรศัพท์ 080-330-6855, 086-899-6355 อีเมล th.musebooks@gmail.com เว็บไซต์ www.facebook.com/MusePublishing จัดจ�ำหน่ายทั่วประเทศโดย บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ำกัด 108 หมู่ที่2 ถ.บางกรวย - จงถนอม ต.มหาสวัสดิ์ อ.บางกรวย จ.นนทบุรี 11130 โทรศัพท์ 0-2423-9999 โทรสาร 0-2449-9222, 0-2449-9500-6 Hompage : http://www.naiin.com
ค�ำน�ำ สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน หนังสือที่ท่านถืออยู่ในตอนนี้ คือผลงานล�ำดับที่สองของมิวส์ ส�ำนักพิมพ์น้องใหม่ ซึ่งก่อตั้งขึ้นมาเพื่อน�ำเสนอนิยายแปลสนุกๆ ที่อ่านได้ทุกเพศทุกวัย มีตัวละครเอก เท่ๆ เรื่องราวสนุกเร้าใจ แฝงความแปลกนิดๆ ที่ท�ำให้โดดเด่นไม่ซ�้ำใคร (ลอกของ เล่มแรกมาเสียอย่างนั้น...) เมือ่ พูดถึงเทพนิยาย ทุกคนก็มกั จะนึกถึงเรือ่ งของสาวน้อยตกยากทีจ่ ะได้กลายเป็น เจ้าหญิงก็ต่อเมื่อเจ้าชายมาสวมรองเท้าแก้วให้ หรือเจ้าหญิงโฉมงามบนหอคอย ทีต่ อ้ งรอให้เจ้าชายรูปงามขีม่ า้ ขาวมาช่วย แต่อย่างทีบ่ อกไว้แล้วว่าส�ำนักพิมพ์มวิ ส์ ของเรานิยมของแปลกนิดๆ นางเอกสาวในชุดปกรณัมแดนจันทรา อันเป็นการหยิบ เทพนิยายที่คุ้นเคยมาเล่าใหม่ในรูปแบบของนวนิยายไซไฟผจญภัยนี้ จึงไม่มีทาง นั่งรอเจ้าชายอยู่เฉยๆ ได้แน่ ว่าแต่ซินเดอเรลล่าจักรกลของเราจะต้องผจญภัย อย่างไรบ้างจึงจะได้อยู่คู่กับเจ้าชายของเธอ ก็คงต้องติดตามกันในเล่มแล้วล่ะค่ะ ส�ำนักพิมพ์มิวส์ กุมภาพันธ์ 2557 ทีมงานมิวส์รอรับค�ำติชมอยู่ที่ www.facebook.com/MusePublishing ถ้าหาก คุณผูอ้ า่ นสนุกสนานกับผลงานล�ำดับทีส่ องของเรา โปรดให้กำ� ลังใจโดยการติดตาม ผลงานล�ำดับที่หนึ่ง ช็อกโกแลตสีเลือด ตอน รักซ่อนพิษ ซึ่งวางแผงพร้อมๆ กันนี้ ด้วยนะคะ
กิตติกรรมประกาศ ฉันโชคดีที่ได้ อยู่ท่ามกลางผู้คนน่ารักที่คอยสนับสนุนฉันและช่วยท�ำให้ ความคิด บ๊ องๆ ของฉันกลายเป็ นหนังสือที่ทกุ ท่านถืออยูใ่ นขณะนี ้ ขอแสดงความขอบคุณอย่างสุดซึ ้งต่อตัวแทนของฉัน จิล กริ นเบิร์ก ฉันบรรยาย ไม่ถกู จริ งๆ ว่าโชคดีและเป็ นเกียรติขนาดไหนที่ได้ ดาวดังขนาดนี ้มาเป็ นตัวแทน ฉันซาบซึ ้งในทีมตัวแทนทีเ่ หลือเช่นกัน ทังเชอริ ้ ล พิเอนต์กาและเคทลิน เดทไวเลอร์ ส�ำหรับงาน ความทุม่ เท และความกระตือรื อร้ นของพวกเธอ ฉันขอขอบคุณลิซ ซาบลา บรรณาธิการของฉัน จีน ไฟเวล ผู้จดั พิมพ์ และทุกคนที่ ส�ำนักพิมพ์ไฟเวลและเพื่อน ความตืน่ เต้ นที่พวกเขามีตอ่ ซิ นเดอร์ นนเหลื ั ้ อเชื่อจริ งๆ ฉันไม่มีทางหาผู้สนับสนุนที่วิเศษขนาดนี ้ได้ ที่ไหนอีกแน่ๆ ขอบคุณเพื่อนชาวเน็ตของฉัน เพื่อนชาวบล็อก และกลุม่ แฟนคลับเซเลอร์ มนู ซึง่ เป็ นก�ำลังใจให้ ฉันในทุกย่างก้ าว ฉันขอขอบคุณนักอ่านต้ นฉบับเป็ นพิเศษที่ให้ ข้ อมูล ค�ำแนะน�ำ ค�ำติชม ความจริ งใจ แรงสนับสนุน และบางครัง้ ก็ท�ำตัวเป็ น แฟนคลับด้ วย ทังวิ ้ ทนี่ย์ ฟอลคอเนอร์ , ทามาร่า เฟลซิงเกอร์ , เจนนิเฟอร์ จอห์นสัน, รี เบคกา คิฮาร่า และเมแกน สโตน-เบอร์ เกสส์ นอกจากนี ้ก็ขอขอบคุณกลุม่ วิจารณ์ เซอร์ เคล็ตที่ช่วยฉันแก้ ไขบทแรกซึ่งส�ำคัญเหลือเกินให้ พร้ อมเสนอส�ำนักพิมพ์ รวมถึงนาโอมิ บอยด์, โดมินิค ซาแมนธา ดูเลย์, เจเลน่า ราโดซาวเลวิค และสตีฟ ทารา ฉันยังอยากจะขอขอบคุณจีน่า อราเนอร์ และดร.เจนนิเฟอร์ เอส. เดอเมลโล เป็ นพิเศษส�ำหรับค�ำตอบเรื่ องพันธุศาสตร์ การกลายพันธุ์ และกระแสชีวไฟฟ้า และ ค�ำศัพท์ที่มีประโยชน์มากมาย นอกจากนี ้ฉันต้ องขอบคุณดร.พอล แมนเฟรดี ้ ที่ให้ ความช่วยเหลือเรื่ องค�ำน�ำหน้ าชื่อในภาษาจีนด้ วย
แน่นอน ทุกสิ่งคงไม่มีทางเป็ นจริ งได้ หากขาดแรงสนับสนุนอย่างต่อเนื่องจาก เพือ่ นสนิทและครอบครัวของฉัน พ่อคะแม่คะ ขอบคุณมากทีย่ อมให้ หนูอา่ นหนังสือ พวกนันตอนยั ้ งเด็ก และปล่อยให้ หนูนงั่ เขียนเรื่ องไร้ สาระอยู่หน้ าคอมพิวเตอร์ ใน ช่วงปิ ดเทอมฤดูร้อนทังที ้ ค่ วรจะออกไปถอนวัชพืชมากกว่า พีเ่ จฟฟ์ ขอบคุณทีท่ �ำให้ ฉันคลัง่ ไคล้ สตาร์ วอร์ สอย่างมีเหตุผล พี่สะใภ้ เวนดี ้ ขอบคุณที่ชอบมุขตลกของฉัน เวลาที่ไม่มีใครอื่นชอบ ลูซี่ ลูกพี่ลกู น้ องที่รักหนังสือและไวน์เหมือนฉัน ลุงบ๊ อบ ขอบคุณทีพ่ าหนูกบั เด็กสาววัยรุ่นเต็มรถโฟล์คเต่าไปงานอะนิเมและท�ำให้ หนูเคารพ เหล่านักคอสเพลย์ เลลานี่ อดัมส์และแอนเจล่า ยอห์นเพื่อนรัก ขอบคุณส�ำหรับ กาแฟและเรื่ องซุบซิบ เอ้ อ ฉันหมายถึงนัดท�ำงานของเราต่างหาก สุดท้ ายนี ้ ขอขอบคุณเจสส์ คูห่ มันของฉั ้ น ซึง่ กว่าจะได้ อา่ นข้ อความนี ้ก็จะกลาย เป็ นสามีของฉันแล้ ว ขอบคุณที่เสิร์ฟกาแฟถึงเตียงทุกเช้ า ที่สงั่ ให้ ฉนั กลับไปยังห้ อง ท�ำงานเมื่อยังเขียนไม่ครบโควตาประจ�ำวัน และที่สำ� คัญที่สดุ ขอบคุณที่เชื่อมัน่ ใน ตัวฉัน ฉันว่าตอนนี ้คุณอ่านมันได้ แล้ วล่ะ
ภาค 1 พวกเขายึดเสื้อผ้าแสนสวยของเธอไป จับเธอสวมชุดกันเปื้อนสีเทาปอนๆ และให้ใส่รองเท้าไม้
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
1
สกรูที่ข้อเท้าซินเดอร์ขึ้นสนิมหมดแล้ว รอยบากรูปกากบาทสึกจนกลายเป็นหลุม กลมบิดเบี้ยว เธอแยงไขควงเข้าไปในข้อต่อ และบิดคลายสกรูออกทีละรอบอย่าง ล�ำบากยากเย็นจนปวดข้อนิ้ว กว่าสกรูจะหลวมพอดึงออกด้วยมือเทียมที่ท�ำจาก เหล็กกล้าได้ เกลียวก็สึกจนไม่เหลือแล้ว ซินเดอร์โยนไขควงลงบนโต๊ะ จับส้นเท้าตัวเองไว้ แล้วกระชากเท้าออก จากเบ้า สะเก็ดไฟที่ปะทุขึ้นลวกนิ้วท�ำให้เธอสะบัดมือหนี ทิ้งให้เท้าห้อยต่องแต่ง อยู่กับสายไฟสีแดงสีเหลืองระโยงระยาง เด็กสาวทิ้งตัวไปด้านหลังและครางอย่างโล่งอก ความรู้สึกปลอดโปร่ง ห้อมล้อมปลายสายไฟเหล่านั้นไว้—อิสรภาพ หลังจงเกลียดจงชังเท้าที่เล็กเกินไป มาถึงสี่ปี เธอก็สาบานว่าจะไม่มีวันสวมเศษขยะนั่นอีกเด็ดขาด ตอนนี้เธอหวังว่า ไอโกะจะน�ำเท้าข้างใหม่กลับมาไวๆ ซินเดอร์เป็นช่างเครื่องครบวงจรคนเดียวในตลาดนัดประจ�ำสัปดาห์ของ เมืองนิวเป่ยจิง ร้านไร้ป้ายของเธอโฆษณากิจการแบบเงียบๆ ด้วยชั้นวางอะไหล่ หุ่นแอนดรอยด์ที่แออัดอยู่ริมผนัง มันซุกอยู่ใต้ร่มเงาระหว่างร้านของพ่อค้า เน็ตสกรีนมือสองและพ่อค้าผ้าไหม ซึ่งต่างบ่นเรื่องกลิ่นโลหะและจาระบีจากร้าน ของซินเดอร์เป็นประจ�ำ ทั้งที่กลิ่นเหล่านั้นมักถูกกลบด้วยกลิ่นหอมของขนมปัง น�ำ้ ผึง้ จากร้านขนมอบอีกฟากของจัตรุ สั ซินเดอร์รวู้ า่ จริงๆ แล้วพวกเขาแค่ไม่อยาก อยู่ร้านข้างเธอ ผ้าปูโต๊ะเปรอะเปือ้ นกัน้ กลางระหว่างซินเดอร์กบั ผูค้ นทีเ่ ดินผ่านไป จัตรุ สั 1
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 คลาคล�ำ่ ไปด้วยผูค้ นทีอ่ อกมาจับจ่ายและพ่อค้าเร่ เด็กๆ และเสียงโหวกเหวก เสียง คนตะโกนต่อรองราคากับหุ่นยนต์พ่อค้า พยายามกล่อมให้ระบบคอมพิวเตอร์ลด ก�ำไรทีต่ งั้ ไว้ เสียงหึง่ ๆ ของเครือ่ งอ่านรหัสประจ�ำตัวและเสียงขานใบเสร็จไร้อารมณ์ เมื่อเงินเปลี่ยนบัญชี เสียงจากแผงเน็ตสกรีนที่ติดอยู่เต็มพื้นที่อาคารทุกหลัง ประกาศโฆษณา รายงานข่าว และเรื่องราวซุบซิบดังจ้อกแจ้กจอแจไปทั่ว ระบบรับเสียงของซินเดอร์ตัดเสียงรบกวนจนเหลือเพียงเสียงหึ่งๆ แต่ วันนี้ท่วงท�ำนองหนึ่งดังเหนือเสียงอื่นจนเล็ดรอดเข้ามาได้ เด็กๆ ยืนจับล้อมเป็น วงกลมอยูห่ น้าร้านของเธอ ร้องสุดเสียงว่า “ขีเ้ ถ้า ขีเ้ ถ้า พวกเราล้มลง!” และหัวเราะ ร่าขณะทิ้งตัวลงนอนบนฟุตบาท รอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปากของซินเดอร์ ไม่ใช่เพราะเพลงกล่อมเด็กนั่น เพลงไร้ที่มาว่าด้วยโรคระบาดและความตายซึ่งเพิ่งกลับมาเป็นที่นิยมในช่วง ทศวรรษที่ผ่านมา เนื้อเพลงท�ำให้ซินเดอร์ขนลุก แต่เธอชอบดูคนเดินถนนถลึงตา ใส่เมือ่ เด็กๆ ทีห่ วั เราะคิกคักล้มลงขวางทาง ความไม่สะดวกทีเ่ กิดจากการต้องเดิน อ้อมร่างที่ดิ้นเร่าเหล่านั้นท�ำให้คนที่มาจับจ่ายบ่นงึมง�ำ และนั่นก็ท�ำให้ซินเดอร์ รักพวกเด็กๆ “ซุนโต๋! ซุนโต๋!” อารมณ์ข�ำของซินเดอร์เลือนหาย เธอเห็นจางซาช่า คนท�ำขนมฝ่าฝูงคน ออกมาทั้งที่ยังสวมผ้ากันเปื้อนเปรอะแป้ง “ซุนโต๋ มานี่! แม่บอกแล้วว่าไม่ให้ไป เล่นใกล้ๆ—” ซาช่าสบตาซินเดอร์ เม้มปาก ก่อนจะคว้าแขนลูกชายและหันหลังกลับ เด็กชายร้องโอดโอยไม่ยอมไปขณะที่ซาช่าสั่งให้เขาอยู่ใกล้ๆ ร้านของตัวเอง ซินเดอร์ย่นจมูกใส่แผ่นหลังของคนท�ำขนมซึ่งค่อยๆ ห่างไป เด็กที่เหลือวิ่งหายไป ท่ามกลางฝูงชนและน�ำเสียงหัวเราะร่าเริงไปด้วย “สายไฟไม่ใช่โรคติดต่อเสียหน่อย” ซินเดอร์พึมพ�ำกับร้านอันว่างเปล่า เธอบิดขี้เกียจจนกระดูกลั่น สางผมด้วยนิ้วสกปรกเพื่อรวบเป็นหางม้า ยุง่ ๆ ก่อนจะคว้าถุงมือท�ำงานด�ำปีข๋ นึ้ มา เธอสวมมันทับมือข้างทีเ่ ป็นเหล็กกล้าก่อน และแม้ฝ่ามือขวาของเธอจะเหงื่อตกทันทีที่อยู่ใต้เนื้อผ้าหนานั้น เธอก็สบายใจขึ้น เมือ่ ได้สวมถุงมือบดบังแผ่นเหล็กทีม่ อื ซ้ายไว้ เด็กสาวกางมือคลายอาการตึงทีโ่ คน นิ้วโป้งจากการก�ำไขควงแน่น และหยีตามองจัตุรัสกลางเมืองอีกครั้ง เธอเห็น แอนดรอยด์รา่ งป้อมสีขาวมากมายท่ามกลางความวุน่ วายตรงหน้า แต่ไร้วแ่ี ววของ 2
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
ไอโกะ
ซินเดอร์ถอนใจพลางโน้มตัวลงไปยังกล่องเครื่องมือใต้โต๊ะช่าง หลังคุ้ย กองไขควงและประแจรกๆ อยู่พักหนึ่ง ก็หยิบคีมถอดฟิวส์ที่หมกอยู่ก้นกล่องนาน แล้วขึ้นมา เธอปลดสายไฟซึ่งยังเชื่อมเท้าเข้ากับข้อเท้าออกทีละเส้น ก่อสะเก็ดไฟ วาบทุกครั้ง ถุงมือท�ำให้เธอไม่รู้สึกอะไร แต่จอแสดงผลภายในดวงตาของเธอช่วย แจ้งเตือนด้วยข้อความกะพริบสีแดงว่าเธอก�ำลังสูญเสียการเชือ่ มต่อกับอวัยวะส่วน ปลาย เมื่อซินเดอร์กระตุกสายไฟเส้นสุดท้ายออก เท้าของเธอก็หล่นลงกระทบ พื้นคอนกรีต เธอรู้สึกถึงความแตกต่างในทันที นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอรู้สึก...ไร้ น�้ำหนัก เด็กสาวขยับของบนโต๊ะให้มีที่ว่างส�ำหรับเท้าที่ถูกปลดระวาง ตั้งมัน ไว้ราวกับแท่นบูชาท่ามกลางประแจและนอตล้อ ก่อนจะก้มลงอีกครั้งเพื่อเช็ด คราบไคลออกจากเบ้าที่ข้อเท้าด้วยผ้าขี้ริ้วเก่าๆ ตึง! ซินเดอร์สะดุง้ จนศีรษะโขกเข้ากับใต้โต๊ะ เธอถอยออกมาจากโต๊ะ นิว่ หน้า ใส่แอนดรอยด์ไร้ชีวิตซึ่งนั่งแหมะอยู่บนโต๊ะช่าง ตามด้วยชายที่ยืนอยู่หลังมัน เขา มองตอบด้วยดวงตาสีน�้ำตาลแดงฉายแววตกใจ เส้นผมสีด�ำซึ่งยาวเลยหู และ ริมฝีปากซึ่งเด็กสาวทุกคนในประเทศต่างเคยชื่นชมมาเป็นพันๆ ครั้ง คิ้วที่ขมวดอยู่ของซินเดอร์คลายออกทันที อาการประหลาดใจของอีกฝ่ายคงอยู่เพียงชั่วครู่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นค�ำ ขอโทษ “ขอโทษนะ” เขาเอ่ย “ฉันไม่ทันสังเกตว่ามีคนอยู่หลังร้าน” สมองของซินเดอร์โล่งจนแทบไม่ได้ยินค�ำพูดของอีกฝ่าย หัวใจของเธอ เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่จอแสดงผลภายในดวงตากวาดจับเค้าโครงหน้าของ อีกฝ่าย ซึง่ ดูคนุ้ ตาหลังมองเขาทางเน็ตสกรีนมานานหลายปี เขาดูสงู กว่าทีค่ ดิ และ เสือ้ วอร์มสีเทามีฮดู้ ตัวนัน้ ก็ตา่ งจากเสือ้ ผ้าชัน้ ดีซงึ่ เขามักใส่ออกงาน แต่ระบบตรวจ จับของซินเดอร์กย็ งั ใช้เวลาเพียง 2.6 วินาทีในการวัดรายละเอียดต่างๆ บนใบหน้า ของเขาเปรียบเทียบกับภาพในเครือข่ายข้อมูล หนึง่ วินาทีหลังจากนัน้ ระบบก็แจ้ง สิ่งที่เธอรู้อยู่แล้ว ข้อมูลปรากฏขึ้นเป็นตัวอักษรสีเขียวยาวเหยียดที่ขอบล่างของ จอแสดงผล 3
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 เจ้าชายไคโตะ มกุฎราชกุมารแห่งเครือจักรภพตะวันออก รหัสประจ�ำตัว #0082719057 เกิด 7 เม.ย. ต.ศ.108 ผลการค้นหา 88,987 รายการในสื่อ เรียงจากวันที่ล่าสุด 14 ส.ค. ต.ศ.126: ในวันที่ 15 ส.ค. มกุฎราชกุมารไคจะทรงแถลง ข่าวว่าด้วยการวิจยั โรคเลทูโมซิสทีก่ ำ� ลังด�ำเนินอยูใ่ นปัจจุบนั และความเป็น ไปได้ที่อาจน�ำไปสู่ยาต้านเชื้อ— ซินเดอร์ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ และเกือบจะล้มคะม�ำเพราะลืมนึกถึงเท้า ข้างทีห่ ายไป เธอพยุงตัวเองไว้ดว้ ยการใช้มอื ทัง้ สองข้างยันโต๊ะและโค้งค�ำนับอย่าง เก้ๆ กังๆ จอแสดงผลภายในดวงตาดับลง “ฝ่าบาท” เธอตะกุกตะกักพร้อมก้มศีรษะลง ดีใจที่เจ้าชายมองไม่เห็น ข้อเท้าอันว่างเปล่าหลังผ้าปูโต๊ะ เจ้าชายสะดุ้งและเหลือบมองไปด้านหลังก่อนจะก้มลงใกล้เธอ “บางที เอ่อ...” เขายกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก “...เรื่องฝ่าบาทนั่น” ซินเดอร์ตาโตและพยักหน้าอย่างสัน่ ๆ “เพคะ ค่ะ ไม่ทราบว่า... หม่อมฉัน จะ... ท่าน...” เธอกลืนน�้ำลาย ถ้อยค�ำติดอยู่ที่ปลายลิ้นราวกับทอฟฟี่เหนียวหนึบ “ฉันมาหาหลินซินเดอร์” เจ้าชายตอบ “เขาอยู่หรือเปล่า” ซินเดอร์เสีย่ งยกมือทีใ่ ช้พยุงตัวอยูข่ นึ้ จากโต๊ะข้างหนึง่ และดึงชายถุงมือ ให้คลุมข้อมือมิดกว่าเดิม เธอจ้องแผ่นอกของเจ้าชายและตะกุกตะกักตอบไปว่า “หม่อม... ฉันคือหลินซินเดอร์” เธอมองตามมือของเจ้าชายที่วางลงบนศีรษะกลมๆ ของแอนดรอยด์ “เธอคือหลินซินเดอร์รึ” “เพคะ ฝ่า...” เธอกัดริมฝีปาก “ที่เป็นช่างเครื่องน่ะรึ” เธอพยักหน้า “ไม่ทราบว่ามีอะไรให้รับใช้เพคะ” แทนที่จะตอบ เจ้าชายกลับก้มลงและเอี้ยวคอมอง จนซินเดอร์ไม่มีทาง เลือกอื่นนอกจากสบตาเขา เขายิ้มให้และหัวใจของเธอก็สั่น เจ้าชายยืดตัวขึ้น บังคับให้เธอมองตาม “เธอต่างจากที่ฉันคาดไว้” 4
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
“ฝ่าบาทไม่... หม่อมฉันเป็น... เอ่อ” ซินเดอร์ไม่กล้าสบตาเขา จึงหันไป คว้าแอนดรอยด์และดึงมันเข้าหาตัว “แอนดรอยด์ของฝ่าบาทผิดปกติตรงไหน หรือเพคะ” แอนดรอยด์ตัวนั้นดูใหม่ราวกับเพิ่งออกมาจากโรงงาน แต่ทรวดทรง คล้ายสตรีบอกให้ซินเดอร์รู้ว่ามันตกรุ่นแล้ว แต่มันก็ดูเพรียวดี มีศีรษะทรงกลม ล�ำตัวทรงลูกแพร์ และผิวสีขาวเคลือบเงาวาววับ “ฉันเปิดมันไม่ได้” เจ้าชายไคมองซินเดอร์ตรวจหุ่นยนต์ “วันหนึ่งมันยัง ท�ำงานดีๆ อยู่เลย แต่รุ่งขึ้นกลับไม่แล้ว” ซินเดอร์หมุนหุน่ ให้เซนเซอร์ตรวจจับของมันหันไปทางเจ้าชาย เธอดีใจที่ มีงานคุ้นมือให้ท�ำ และมีค�ำถามคุ้นปากให้ถาม มีเรื่องให้ตั้งสมาธิจะได้ไม่ลนลาน จนสมองเธอเผลอเชื่อมต่อกับเครือข่ายโดยอัตโนมัติอีกรอบ “ก่อนหน้านี้มันเคยมี ปัญหาไหมเพคะ” “ไม่ ช่างหลวงตรวจสภาพมันเดือนละครั้ง และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มันมี ปัญหาจริงๆ จังๆ” เจ้าชายไคโน้มตัวมาหยิบเท้าโลหะเล็กๆ ของซินเดอร์ขนึ้ จากโต๊ะมาพลิก ดูอย่างสนอกสนใจ ซินเดอร์ตัวเกร็ง มองอีกฝ่ายจ้องเข้าไปในโพรงซึ่งเต็มไปด้วย สายไฟและขยับข้อต่อนิว้ เท้าเล่น เขาใช้ชายแขนเสือ้ ยาวรุม่ ร่ามเช็ดรอยเปือ้ นออก “ไม่ร้อนหรือเพคะ” ซินเดอร์ถาม และนึกเสียใจที่หลุดปากไปทันทีที่เขา หันกลับมาสนใจเธอ เจ้าชายเกือบจะดูเก้อเขินอยู่ครู่หนึ่ง “ร้อนจะแย่แล้ว” เขาตอบ “แต่ฉัน พยายามพรางตัวอยู่น่ะ” ซินเดอร์คิดจะบอกเขาว่ามันไม่ได้ผลแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ การที่ยังไม่มี สาวๆ มายืนกรี๊ดอยู่รอบร้านของเธอคงพอจะยืนยันได้ว่ามันได้ผลดีกว่าที่เธอคิด แทนที่จะดูเหมือนเจ้าชายขวัญใจสาวๆ เขากลับดูเหมือนคนเพี้ยนแทน ซินเดอร์กระแอม หันกลับไปหาเจ้าแอนดรอยด์ เธอเจอสลักที่ซ่อนไว้ แนบเนียนจนแทบมองไม่เห็น และเปิดแผงหลังของมันออก “ท�ำไมช่างหลวงถึงไม่ ซ่อมมันล่ะเพคะ” “พวกเขาลองแล้วแต่ไม่ส�ำเร็จ มีคนแนะน�ำให้ฉันมาหาเธอ” เขาวางเท้า ลงและหันไปส�ำรวจชั้นซึ่งเต็มไปด้วยอะไหล่เก่ายับเยิน มีท้ังอะไหล่ส�ำหรับ แอนดรอยด์ โฮเวอร์คาร์ เน็ตสกรีน พอร์ตสกรีน อะไหล่ส�ำหรับไซบอร์ก “ว่ากันว่า 5
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 เธอเป็นช่างเครื่องมือดีที่สุดในนิวเป่ยจิง ฉันเลยคิดว่าจะได้เจอคุณปู่สักคน” “งั้นหรือเพคะ” เธอพึมพ�ำ เขาไม่ใช่คนแรกทีแ่ สดงความประหลาดใจหรอก ลูกค้าส่วนใหญ่ของเธอ ไม่เข้าใจว่าสาววัยรุน่ กลายเป็นช่างเครือ่ งมือหนึง่ ของเมืองได้อย่างไร และเธอก็ไม่ เคยป่าวประกาศสาเหตุที่เธอมีทักษะนี้ ยิ่งมีคนรู้ว่าเธอเป็นไซบอร์กน้อยเท่าใดก็ ยิ่งดี เธอต้องเป็นบ้าแน่ๆ ถ้าเจ้าของร้านทุกคนในตลาดมองเธอด้วยสายตา เหยียดหยามอย่างจางซาช่า เธอใช้นิ้วก้อยแหวกสายไฟสองสามเส้นในตัวแอนดรอยด์ออกดู “บางที พวกมันก็แค่หมดอายุการใช้งาน อาจจะได้เวลาอัพเกรดเป็นรุ่นใหม่แล้วเพคะ” “ฉันเกรงว่าจะท�ำแบบนั้นไม่ได้ มันมีข้อมูลลับสุดยอดที่เกี่ยวพันกับ ความมั่นคงของประเทศ ฉันต้องกู้ข้อมูลนั้นกลับมาให้ได้...ก่อนใครคนอื่น” นิ้วซินเดอร์ชะงักค้าง เธอเหลือบตาขึ้นมองเขา เขาสบตาเธอค้างไว้สามวินาที ก่อนริมฝีปากจะกระตุก “ฉันล้อเล่นน่ะ แนนซี่เป็นแอนดรอยด์ตัวแรกของฉัน มันมีคุณค่าทางใจ” ไฟสีส้มกะพริบขึ้นที่หางตาของซินเดอร์ ระบบประสาทตาเทียมของเธอ ตรวจจับอาการบางอย่างได้ แม้เธอจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร อาจเป็นการกลืนน�้ำลาย บ่อยผิดปกติ กะพริบตาเร็วเกินไป หรือเจ้าชายอาจจะก�ำลังกัดฟัน เธอชินกับไฟสีส้มดวงน้อยๆ นั่นแล้ว มันสว่างแทบจะตลอดเวลา และแปลว่าใครบางคนก�ำลังโกหก “ความมั่นคงของประเทศ” เธอทวนค�ำ “ตลกดีนะเพคะ” เจ้าชายเอียงคอราวกับจะท้าให้เธอเถียง ปอยผมสีด�ำร่วงลงปรกตาเขา ซินเดอร์หันไปทางอื่น “หุ่นอาจารย์รุ่น 8.6” เธออ่านข้อความบนแผงวงจรที่เรืองแสงอ่อนๆ ภายในกะโหลกพลาสติก แอนดรอยด์ตัวนี้มีอายุเกือบยี่สิบปีแล้ว ถือว่าโบราณที เดียว “มันดูยังใหม่เอี่ยมอยู่เลย” ซินเดอร์เงือ้ หมัดทุบแอนดรอยด์ทกี่ กหู ท�ำให้มนั กลิง้ เกือบตกโต๊ะ เจ้าชาย สะดุ้ง ซินเดอร์ขยับเจ้าหุ่นให้ยืนด้วยตีนตะขาบตามเดิมและกดปุ่มเปิด แต่ไม่ เกิดอะไรขึ้น “ฝ่าบาทจะแปลกพระทัยเมื่อรู้ว่าวิธีนั้นได้ผลบ่อยแค่ไหน” เจ้าชายหัวเราะอย่างเก้ๆ กังๆ “แน่ใจนะว่าเธอคือหลินซินเดอร์ ทีเ่ ป็นช่าง 6
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
เครื่องน่ะ” “ซินเดอร์! ฉันได้มาแล้ว!” ไอโกะแล่นฝ่าฝูงชนตรงมายังโต๊ะช่าง เซนเซอร์ สีฟา้ แทนดวงตากะพริบไม่หยุด มันยกมือคีมข้างหนึง่ ขึน้ และฟาดเท้าหุม้ เหล็กกล้า ข้างใหม่เอี่ยมลงบนโต๊ะ ใต้เงาแอนดรอยด์ของเจ้าชาย “มันดีกว่าอันเก่าเยอะเลย ผ่านการใช้งานมาแค่นดิ หน่อย และผังสายไฟก็นา่ จะเข้ากันได้ แถมฉันยังต่อราคา จนเหลือแค่ 600 ยูนิฟได้ด้วยล่ะ” ซินเดอร์ใจหายวาบ ทัง้ ทีย่ งั ยืนด้วยขามนุษย์เพียงข้างเดียวอยู่ เธอรีบคว้า เท้าบนโต๊ะก่อนจะหย่อนมันไปด้านหลัง “ดีมาก ไอโกะ เหงียน-ซือฝูต้องดีใจแน่ๆ ที่ได้เท้าอะไหล่มาเปลี่ยนให้หุ่นสาวใช้เสียที” เซนเซอร์ของไอโกะหรี่ลง “เหงียน-ซือฝูเหรอ ข้อมูลไม่สอดคล้อง” ซินเดอร์กัดฟันยิ้ม และพยักหน้าไปทางเจ้าชาย “ไอโกะ แสดงความ เคารพลูกค้าของเราก่อนสิ” เธอเบาเสียงลง “เจ้าชายรัชทายาทน่ะ” ไอโกะเงยหน้า เล็งเซนเซอร์ทรงกลมไปยังเจ้าชายซึ่งสูงกว่ามันเกินสาม ฟุต ไฟสว่างขึ้นเมื่อเครื่องตรวจจับของมันจ�ำเขาได้ “เจ้าชายไค” มันร้องด้วยเสียง เอี๊ยดอ๊าดคล้ายโลหะ “ฝ่าบาทตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีก” ท้องไส้ซนิ เดอร์ปน่ั ป่วนด้วยความอาย กระทัง่ เจ้าชายก็ยงั หัวเราะออกมา “พอได้แล้ว ไอโกะ กลับเข้าร้านไป” ไอโกะท�ำตามค�ำสั่ง มันเลิกผ้าปูโต๊ะขึ้น และมุดเข้าไปข้างใต้ “บุคลิกแบบนัน้ ไม่ได้มใี ห้เห็นกันทุกวันหรอกนะ” เจ้าชายยืนพิงประตูรา้ น ราวกับพาแอนดรอยด์มาที่ตลาดเป็นประจ�ำ “เธอตั้งโปรแกรมมันเองหรือเปล่า” “อาจจะฟั ง ดู เ หลื อ เชื่ อ แต่ ไ อโกะเป็ น แบบนี้ ม าแต่ แ รกแล้ ว เพคะ หม่ อ มฉั นเดาว่าคงเขีย นโปรแกรมผิด พลาด คงเพราะอย่ า งนั้ นแม่ เ ลี้ ยงของ หม่อมฉันถึงซื้อมันมาได้ในราคาถูกมาก” “โปรแกรมฉันไม่ผิดพลาดเสียหน่อย!” ไอโกะโวยวายมาจากหลังร้าน ซินเดอร์สบตาเจ้าชายและต้องตะลึงไปครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ อย่างอารมณ์ดีอีกหน ก่อนจะก้มหน้าหลบหลังแอนดรอยด์ของเขา “เธอคิดว่ายังไง” เขาถาม “หม่อมฉันต้องวิเคราะห์ระบบก่อน น่าจะใช้เวลาสองสามวัน หรืออาจจะ หนึ่งสัปดาห์” ซินเดอร์เสยผมขึ้นทัดหู และนั่งลงอย่างดีใจที่ได้พักขาขณะส�ำรวจ เครือ่ งในของแอนดรอยด์ เธอรูว้ า่ ตัวเองต้องละเมิดธรรมเนียมสังคมอะไรสักอย่าง 7
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 ไปแล้วแน่ๆ แต่เจ้าชายก็ไม่ได้ว่าอะไรขณะที่ชะโงกมามองมือของเธอ “เธอจะเก็บค่าจ้างเลยไหม” เขายืน่ ข้อมือซ้ายซึง่ มีชปิ ประจ�ำตัวฝังอยูม่ าทางเธอ แต่ซนิ เดอร์โบกมือที่ สวมถุงมือตอบ “ไม่ต้องหรอกเพคะ หม่อมฉันถือเป็นเกียรติอย่างสูง” เจ้าชายไคตั้งท่าจะเถียงแต่แล้วก็ทิ้งมือลง “พอมีหวังว่าเธอจะซ่อมเสร็จ ก่อนงานเทศกาลไหม” ซินเดอร์ปดิ ฝาครอบของแอนดรอยด์ “ไม่นา่ จะมีปญ ั หาเพคะ แต่หม่อมฉัน ยังไม่ทราบว่ามันผิดปกติตรงไหน...” “ฉันรู้ ฉันรู้” เขาโยกตัวไปมา “แค่หวังเท่านั้นล่ะ” “เมื่อซ่อมเสร็จแล้ว หม่อมฉันจะติดต่อฝ่าบาทได้ยังไงเพคะ” “สื่อเข้าไปที่วังสิ หรือว่าสุดสัปดาห์หน้าเธอจะมาที่นี่อีกไหมล่ะ ฉันแวะ มาก็ได้” “แน่นอนเพคะ!” ไอโกะร้องมาจากหลังร้าน “เราเปิดร้านที่นี่ทุกวันที่มี ตลาดนัด ฝ่าบาทควรจะแวะมาอีกนะเพคะ หม่อมฉันจะยินดีมากเลย” ซินเดอร์สะดุ้ง “ฝ่าบาทไม่ทรงต้อง—” “ด้วยความยินดี” เขาค้อมศีรษะลาอย่างสุภาพ พร้อมดึงหมวกลงปิดหน้า ให้มดิ ชิดขึน้ อีก ซินเดอร์พยักหน้าตอบ แม้จะรูว้ า่ ควรลุกขึน้ โค้ง แต่กไ็ ม่กล้าทดสอบ การทรงตัวของตนเองเป็นครั้งที่สอง เธอรอจนกระทั่งเงาของเขาลับหายไปจากโต๊ะ จึงกวาดตาส�ำรวจจัตุรัส ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็นเจ้าชายท่ามกลางความอลหม่าน ซินเดอร์คลาย กล้ามเนื้อที่เกร็งขมึง ไอโกะล้มลงนอนตะแคง และยกมือคีมขึน้ กุมอก “เจ้าชายไคเพคะ! ตรวจ พัดลมให้หม่อมฉันหน่อย รู้สึกว่าเครื่องหม่อมฉันจะร้อนเกิน” ซินเดอร์ก้มลงหยิบเท้าข้างใหม่ขึ้นมาเช็ดกับกางเกงตัวโคร่ง เธอส�ำรวจ โลหะชั้นนอก และดีใจที่ไม่ได้ท�ำมันบุบ “เธอนึกหน้าพีโอนี่ตอนได้ยินเรื่องนี้ออกไหม” ไอโกะเอ่ย “ฉันนึกเสียงกรีด๊ แสบแก้วหูออก” ซินเดอร์สำ� รวจผูค้ นอย่างระแวงอีกครัง้ ก่อนจะยอมให้ตัวเองรู้สึกตื่นเต้นจนใจหวิว เธออดใจรอเล่าให้พีโอนี่ฟังไม่ไหว เจ้าชายเชียวนะ! เธอโพล่งหัวเราะ ช่างแปลกประหลาด ช่างเหลือเชื่อ ช่าง... “ตายจริง” 8
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
รอยยิ้มของซินเดอร์เฝื่อนลง “อะไรเหรอ” ไอโกะชี้นิ้วรูปคีมใส่หน้าผากซินเดอร์ “จาระบีเลอะแน่ะ” ซินเดอร์ผงะถอย และรีบถูหว่างคิ้ว “ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย” “ฉันว่าเจ้าชายไม่ทันเห็นหรอก” ซินเดอร์ทงิ้ มือลง “ช่างเถอะ มาช่วยฉันใส่เจ้านีก่ อ่ นเชือ้ พระวงศ์ทไี่ หนจะ แวะมาอีกดีกว่า” เธอพาดข้อเท้าลงบนหัวเข่าอีกข้าง และเริม่ ต่อสายไฟเข้าด้วยกัน ตามสี พลางสงสัยว่าหลอกเจ้าชายส�ำเร็จหรือเปล่า “พอดีเป๊ะเลยเนอะ” ไอโกะถือสกรูไว้เต็มก�ำมือ ขณะทีซ่ นิ เดอร์ขนั มันเข้า รูที่เจาะมาจากโรงงาน “มันดีมากเลย ไอโกะ ขอบใจนะ ฉันได้แต่หวังว่าเอดรี้คงไม่ทันสังเกต หล่อนต้องฆ่าฉันแน่ ถ้ารู้ว่าฉันหมดเงินไปกับเท้าตั้ง 600 ยูนิฟ” เธอขันสกรูตัว สุดท้ายและเหยียดขา หักข้อเท้าขึ้นลง กระดิกนิ้วเท้า มันยังฝืดนิดหน่อย และตัว รับในระบบประสาทก็คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะปรับเข้ากับสายไฟชุดใหม่ได้ แต่ อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องเขยกไปไหนมาไหนแล้ว “ลงตัวที่สุด” เธอสวมรองเท้าบู๊ท และหันไปเห็นเท้าข้างเก่าที่ไอโกะถือ อยู่ “โยนขยะนั้นทิ้งไป...” เสียงกรีดร้องก้องขึน้ ในหูของซินเดอร์ เธอสะดุง้ เมือ่ เสียงดังขึน้ เรือ่ ยๆ และ หันไปหาต้นเสียง ตลาดเงียบกริบ เด็กๆ ซึ่งเปลี่ยนไปเล่นซ่อนหาท่ามกลางร้านค้า ที่กระจุกตัวกันอยู่คลานออกมาจากที่ซ่อน เสียงร้องนัน้ เป็นของจางซาช่า คนอบขนม ซินเดอร์ลกุ ขึน้ อย่างงุนงง แล้ว ปีนขึ้นไปยืนบนเก้าอี้เพื่อจะได้มองถนัดๆ เธอเห็นซาช่ายืนอยู่ในร้าน หลังตู้กระจก ใส่ขนมปังหวานและซาลาเปาไส้หมู เหยียดมือไปข้างหน้าและจ้องมันตาค้าง ซินเดอร์ยกมือขึ้นปิดจมูกพร้อมกับที่คนทั้งจัตุรัสพากันรู้ตัว “โรคระบาด!” ใครบางคนตะโกน “หล่อนติดโรคระบาด!” ท้องถนนเต็มไปด้วยความอลหม่าน พวกแม่ๆ อุ้มลูกขึ้นและยกมือ ปิดหน้าอย่างร้อนรน ขณะตะเกียกตะกายหนีไปให้ไกลจากร้านของซาช่า เจ้าของ ร้านค้าพากันดึงประตูม้วนลงปิด ซุนโต๋ร้องลั่นและวิ่งไปหาแม่ แต่เธอยื่นมือออกมาห้ามเขา อย่า อย่าเข้า มา ถอยไป เจ้าของร้านข้างๆ คว้าตัวเด็กชายขึ้นกระเตงไว้ใต้รักแร้ขณะวิ่งหนี ซาช่าตะโกนไล่หลังทั้งคู่ แต่ถ้อยค�ำนั้นถูกเสียงโหวกเหวกกลืนไป 9
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 ท้องไส้ของซินเดอร์ปั่นป่วน พวกเธอวิ่งหนีไม่ได้เพราะไอโกะอาจถูก เหยียบระหว่างการอลหม่าน เธอกลัน้ หายใจ เอือ้ มไปคว้าเชือกทีม่ มุ ร้านและกระตุก ประตูโลหะลงมา ความมืดบดบังทัง้ สองไว้ เว้นแต่แสงแดดเพียงล�ำเดียวทีท่ อดยาว อยู่บนพื้น ไอร้อนโชยขึ้นจากพื้นคอนกรีต ท�ำให้รู้สึกอึดอัดในพื้นที่คับแคบ “ซินเดอร์” แววกังวลปรากฏขึน้ ในเสียงสังเคราะห์ของมัน มันเร่งเซนเซอร์ ให้สว่างขึ้น อาบร้านด้วยแสงสีฟ้า “ไม่ต้องห่วงนะ” ซินเดอร์กระโดดลงจากเก้าอี้ และคว้าผ้าขี้ริ้วเปรอะ จาระบีออกมาจากใต้โต๊ะ เสียงกรีดร้องเบาลงแล้ว ท�ำให้ร้านนี้เหมือนถูกตัดขาด จากโลกภายนอก “หล่อนอยู่ตั้งฟากโน้นของจัตุรัสแน่ะ เราปลอดภัยดีตรงนี้” แต่ เธอก็ยังถอยไปหาชั้นวางของด้านใน ทรุดตัวลงนั่ง และใช้ผ้าขี้ริ้วปิดปากปิดจมูก พวกเขารออยูอ่ ย่างนัน้ ซินเดอร์พยายามหายใจให้ตนื้ ทีส่ ดุ เท่าทีท่ ำ� ได้ จน กระทั่งได้ยินเสียงหวอของโฮเวอร์คาร์ฉุกเฉินมารับตัวซาช่าไป
10
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
2
เสียงหวอฉุกเฉินยังไม่ทันจางหายเมื่อเสียงหึ่งๆ ของเครื่องยนต์อีกชนิดกังวานขึ้น ในจัตรุ สั ความเงียบในตลาดถูกท�ำลายลงด้วยเสียงฝีเท้ากระทบฟุตบาท ตามด้วย เสียงร้องสั่งการของใครบางคน และเสียงค�ำรามในคอที่ตอบมา ซินเดอร์สะพายกระเป๋าคาดไหล่ไว้ข้างหลัง คลานไปบนพื้นฝุ่นเขรอะ ภายในร้าน และเลิกผ้าคลุมโต๊ะช่างขึ้น เธอสอดนิ้วเข้าไปในร่องแสงใต้ประตูและ แง้มมันขึ้นช้าๆ เมื่อแนบแก้มลงกับฟุตบาทอุ่นๆ หยาบๆ เธอก็มองเห็นรองเท้าบู๊ท สีเหลืองสามคูท่ อี่ กี ฟากของจัตุรสั หน่วยฉุกเฉินนัน่ เอง เธอดันประตูให้กว้างขึน้ อีก และมองเจ้าหน้าที่ซึ่งสวมหน้ากากป้องกันก๊าซพิษกันทุกคนสาดของเหลวใน กระป๋องสีเหลืองไปทัว่ ร้าน แม้จะอยูอ่ กี ฟากของจัตรุ สั กลิน่ นัน่ ก็ฉนุ จนซินเดอร์ตอ้ ง ย่นจมูก “เกิดอะไรขึ้น” ไอโกะถามมาจากด้านหลัง “พวกเขาจะเผาร้านของจาง-เจี่ย” ซินเดอร์กวาดตาส�ำรวจจัตุรัส เห็น โฮเวอร์คาร์สขี าวใหม่เอีย่ มจอดอยูแ่ ถวมุมถนน ถ้าไม่นบั ชายสามคนนัน้ แล้ว จัตรุ สั นี้ก็ว่างเปล่า เธอพลิกตัวนอนหงาย จ้องเซนเซอร์ของไอโกะซึ่งยังเรืองแสงจางๆ ท่ามกลางความมืด “เราจะออกไปเมื่อไฟติด ตอนที่พวกเขาสนใจอย่างอื่นอยู่” “เราจะเป็นอะไรหรือเปล่า” “ไม่หรอก วันนี้ฉันก็แค่ไม่มีอารมณ์จะไปหน่วยกักกันโรค” ชายคนหนึ่งออกค�ำสั่ง ตามด้วยเสียงฝีเท้าสวบสาบ ซินเดอร์หันไปหยี ตามองลอดช่อง ไฟถูกขว้างเข้าไปในซุ้ม ไม่นานนักกลิ่นน�้ำมันก็ปะปนกับกลิ่น 11
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 ขนมปังไหม้ เจ้าหน้าที่ถอยออกมายืนทางด้านหลัง เครื่องแบบของพวกเขาเป็น เงาด�ำตัดกับเปลวไฟที่เริ่มลาม ซินเดอร์เอื้อมขึ้นไปคว้าคอแอนดรอยด์ของเจ้าชายไคไว้ และดึงมันลง มาหาตัว เธอหนีบมันไว้ด้วยแขนข้างหนึ่งและดันประตูขึ้นให้พอคลานออกไปได้ โดยไม่ละสายตาจากแผ่นหลังของชายเหล่านัน้ ไอโกะตามเธอมา และเบียดตัวชิด ร้านข้างๆ ขณะที่ซินเดอร์ปิดประตู ทั้งสองวิ่งเลาะไปตามหน้าร้านค้าต่างๆ ซึ่งส่วน ใหญ่ถูกเปิดค้างไว้ระหว่างการอพยพหนีครั้งใหญ่ และเลี้ยวเข้าไปยังตรอกแคบๆ ตรอกแรกที่เจอ ควันสีด�ำลอยขึ้นบดบังท้องฟ้าเบื้องบน ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ฝูง โฮเวอร์คาร์ถ่ายทอดข่าวก็บินข้ามหมู่ตึกระฟ้ามายังจัตุรัสตลาด ซินเดอร์ชะลอฝีเท้าลงเมือ่ ทิง้ ระยะห่างจากตลาดมากพอควร และพ้นจาก ตรอกอันคดเคี้ยวราวเขาวงกต ดวงอาทิตย์เคลื่อนข้ามศีรษะและคล้อยต�่ำลงหลัง อาคารระฟ้าทางทิศตะวันตก อากาศอบอ้าวด้วยความร้อนเดือนสิงหาคม แต่ สายลมอุ่นก็ยังลอดช่องระหว่างอาคารมาเป็นพักๆ และหอบเศษขยะขึ้นจาก คูระบายน�้ำ เมื่อห่างจากตลาดไปสี่ช่วงตึก วี่แววของชีวิตจึงปรากฏให้เห็นบน ท้องถนนอีกครั้ง คนเดินถนนจับกลุ่มกันบนฟุตบาท ซุบซิบกันเรื่องโรคระบาดที่ผุด ขึ้นกลางเมือง เน็ตสกรีนซึ่งฝังอยู่ในผนังอาคารถ่ายทอดสดภาพเปลวไฟและควัน จากย่านธุรกิจของเมืองนิวเป่ยจิง และพาดหัวข่าวน่าแตกตื่นซึ่งรายงานจ�ำนวน ผู้ติดเชื้อเพิ่มขึ้นทุกวินาที แม้เท่าที่ซินเดอร์รู้ จะเพิ่งมีผู้ป่วยที่ได้รับการยืนยันเพียง รายเดียวก็ตาม “ขนมปังหวานพวกนัน้ ” ไอโกะเอ่ยขึน้ ขณะทีท่ งั้ สองเดินผ่านภาพโคลสอัพ ของร้านที่ไหม้เกรียม ซินเดอร์กดั กระพุง้ แก้ม ทัง้ สองไม่เคยชิมของหวานชือ่ ดังจากร้านขนมอบ ในตลาดด้วยซ�้ำ ไอโกะไม่มีปุ่มรับรส และจางซาช่าก็ไม่ขายของให้ไซบอร์ก อาคารส� ำ นั ก งานสู ง ลิ บ และห้ า งสรรพสิ น ค้ า ค่ อ ยๆ กลายเป็ น ตึ ก อพาร์ตเมนต์ซอมซ่อ ซึง่ สร้างชิดกันเสียจนกลายเป็นทะเลกระจกและคอนกรีตยาว ไร้ที่สิ้นสุด กาลครั้งหนึ่งอพาร์ตเมนต์ในย่านนี้ของเมืองเคยกว้างขวางและน่าอยู่ แต่หลังจากการแบ่งซอยและปรับปรุงครัง้ แล้วครัง้ เล่า เพือ่ ยัดเยียดคนจ�ำนวนมาก ขึ้นลงในพื้นที่เท่าเดิม อาคารทั้งหลายก็กลายเป็นโถงทางเดินและบันไดที่สลับ ซับซ้อนราววงกต แต่ความอัปลักษณ์แออัดทั้งหลายก็ถูกลืมไปชั่วขณะ เมื่อซินเดอร์เลี้ยว 12
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
เข้าไปยังถนนที่เธออาศัยอยู่ ในชั่วครึ่งก้าวนั้น เธอมองเห็นพระราชวังนิวเป่ยจิง ทอดตัวสงบอยู่บนหน้าผาเหนือเมืองท่ามกลางอาคารชุดทั้งหลาย หลังคาสีทอง ทรงแหลมของพระราชวังทอประกายสีส้มใต้ดวงตะวัน หน้าต่างทั้งหลายสะท้อน แสงกลับสู่เมือง หน้าจั่วงามหรู ศาลาหลายชั้นซึ่งอยู่ใกล้หน้าผาจนน่ากลัว วิหาร ทรงกลมตระหง่านขึน้ หาสรวงสวรรค์ ซินเดอร์หยุดชมมันนานกว่าทีเ่ คย พลางนึกถึง ใครบางคนซึง่ อาศัยอยูห่ ลังก�ำแพงเหล่านัน้ และอาจจะอยูบ่ นนัน้ ในวินาทีนดี้ ว้ ยซ�ำ้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าเจ้าชายอาศัยอยู่ที่นั่นเมื่อครั้งก่อนๆ ที่เห็นพระราชวัง หรอก แต่วันนี้เธอรู้สึกถึงสายสัมพันธ์ที่ไม่เคยมี ซึ่งมาพร้อมกับความดีใจที่เกือบ จะเป็นความสะใจ เธอได้พบเจ้าชาย เขามาที่ร้านของเธอ เขารู้ชื่อเธอ ซินเดอร์สูดอากาศชื้นๆ และบังคับตัวเองให้ละสายตา เมื่อรู้สึกว่าก�ำลัง ท�ำตัวเป็นเด็กๆ เธอชักจะพูดจาเหมือนพีโอนี่แล้ว เด็กสาวเปลี่ยนไปหิ้วแอนดรอยด์หลวงด้วยแขนอีกข้าง ขณะที่เธอกับ ไอโกะก้าวเข้าไปใต้ชายคาอพาร์ตเมนต์ฟินิกซ์ทาวเวอร์ เธอยกข้อมือข้างที่ว่างอยู่ ขึ้นทาบเครื่องอ่านรหัสประจ�ำตัวบนผนัง และได้ยินเสียงล็อกขยับดังกึง ไอโกะใช้ปลายแขนช่วยในการลงบันไดไปยังชั้นใต้ดิน ซึ่งเป็นพื้นที่เก็บ ของสลับซับซ้อนในแสงสลัวทีถ่ กู กัน้ เป็นช่องๆ ด้วยลวดกรง กลิน่ อับโชยมาทักทาย ในจังหวะเดียวกับทีเ่ จ้าแอนดรอยด์เปิดไฟฉาย ขับไล่ความมืดด้วยแสงอ่อนๆ จาก หลอดฮาโลเจน เธอชินกับการเดินจากบันไดไปยังช่องเก็บของหมายเลข 18-20 มันคือพื้นที่แคบๆ หนาวอยู่เสมอที่เอดรี้ยอมให้ซินเดอร์ใช้ท�ำงาน ซินเดอร์จัดโต๊ะรกๆ ให้มีที่พอวางแอนดรอยด์ และวางกระเป๋าสะพาย ไหล่ลงบนพื้น เธอเปลี่ยนถุงมือท�ำงานเนื้อหนาเป็นถุงมือฝ้ายที่สกปรกน้อยกว่า ก่อนจะล็อกห้องเก็บของ “ถ้าเอดรี้ถาม” เธอเอ่ยขึ้นขณะเดินไปยังลิฟต์ “ร้านของ เราไม่ได้อยู่ใกล้ร้านขนมเลยนะ” ไอโกะกะพริบไฟ “รับทราบ” ทัง้ สองขึน้ ลิฟต์กนั ตามล�ำพัง และเพิง่ จะพบกับความวุน่ วายในตัวอาคาร เมื่อก้าวออกไปยังชั้นสิบแปด มีเด็กๆ วิ่งไล่จับกันในโถงทางเดิน แมวบ้านและ แมวจรเบียดตัวติดผนัง เสียงจ้อกแจ้กไม่หยุดจากเน็ตสกรีนลอดประตูออกมา ซินเดอร์ปรับระดับสัญญาณตัดเสียงจากระบบสมองของเธอขณะเดินหลบพวก เด็กๆ กลับไปยังอพาร์ตเมนต์ ประตูทเี่ ปิดกว้างท�ำให้ซนิ เดอร์ชะงัก ต้องอ่านหมายเลขห้องอีกรอบก่อน 13
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 จะก้าวเข้าไป เสียงแข็งๆ ของเอดรีแ้ ว่วมาจากห้องนัง่ เล่น “ปรับคอเสือ้ พีโอนีใ่ ห้ตำ�่ กว่า นี้หน่อย ดูยังกับยายแก่แน่ะ” ซินเดอร์ชะโงกไปมอง เอดรี้ยืนเท้าเตาผิงซึ่งฉายภาพไฟจ�ำลองอยู่ เธอ สวมชุดคลุมปักลายดอกเบญจมาศ ซึ่งกลมกลืนไปกับชุดสะสมพัดกระดาษ สีบาดตาบนผนังทางด้านหลัง เป็นแค่ของปลอมที่ท�ำให้ดูเหมือนวัตถุโบราณ ใบหน้าทีม่ นั แผล็บเพราะพอกแป้งมากเกินไปกับริมฝีปากทีท่ าสีสดจนน่ากลัวท�ำให้ เอดรี้เองก็ดูคล้ายของปลอม เธอแต่งหน้าเต็มที่เหมือนมีนัด ทั้งที่แทบไม่เคยก้าว ออกจากอพาร์ตเมนต์เลย หากเธอเห็นซินเดอร์ที่ประตู เธอก็ไม่แสดงอาการใดๆ เครื่องเน็ตสกรีนเหนือเปลวไฟที่ไร้ความร้อนฉายภาพเหตุการณ์ที่ตลาด ร้านขนมเหลือเพียงเศษซากและโครงของเตาอบเคลื่อนที่ เพิรล์ และพีโอนีย่ นื อยูก่ ลางห้องในชุดผ้าไหมและผ้าแพรโปร่ง พีโอนีร่ วบ ผมสีดำ� หยักศกขึน้ ขณะทีผ่ หู้ ญิงซึง่ ซินเดอร์ไม่เคยเห็นมาก่อนง่วนอยูก่ บั คอเสือ้ ชุด ราตรีของเธอ พีโอนี่มองข้ามไหล่หญิงคนนั้นมาเห็นซินเดอร์ และดวงตาของเธอก็ เป็นประกาย ใบหน้าสดใส ชี้ชุดที่สวมอยู่และส่งเสียงกรี๊ดที่แทบจะได้ยินชัดเจน ซินเดอร์ยิ้มตอบ น้องบุญธรรมของเธอดูเหมือนนางฟ้า ชุดของเธอเป็น สีเงินทอประกายระยิบระยับ เจือสีม่วงจางๆ เมื่อต้องแสงไฟ “เพิร์ล” เอดรี้แกว่งนิ้วสั่งลูกสาวคนโต และเพิร์ลก็หมุนตัวเผยให้เห็น กระดุมไข่มกุ แถวยาวทีก่ ลางหลัง ชุดของเธอเข้ารูปช่วงบนและมีชายกระโปรงบาน เช่นเดียวกับพีโอนี่ ต่างกันที่มันเป็นสีทองของละอองดาว “เก็บเอวเข้าอีกหน่อย ละกัน” หญิงแปลกหน้าซึ่งก�ำลังกลัดเข็มเก็บคอเสื้อของพีโอนี่สะดุ้งเมื่อเห็น ซินเดอร์ที่ประตู แต่ก็หันหนีโดยเร็ว เธอถอยไปหนึ่งก้าว หยิบเข็มแหลมซึ่งเม้มอยู่ ที่ปากออกมาก�ำหนึ่ง และเอียงศีรษะมอง “มันแน่นมากแล้วนะคะ” เธอเอ่ย “เรา อยากให้เธอเต้นร�ำได้ใช่ไหม” “เราอยากให้เธอได้สามี” เอดรี้ว่า “ยังหรอก ยัง” ช่างตัดเสื้อหัวเราะแต่ก็ยังเอื้อมไปพับผ้าที่เอวของเพิร์ล เข้า ซินเดอร์ดอู อกว่าเพิรล์ ก�ำลังแขม่วท้องเต็มทีจ่ นเห็นซีโ่ ครงใต้เนือ้ ผ้า “เธอยังเด็ก เกินจะแต่งงาน” 14
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
น้อย”
“ฉันสิบเจ็ดแล้ว” เพิร์ลถลึงตาใส่หญิงคนนั้น “สิบเจ็ด! เห็นไหม ยังเด็กอยู่เลย นี่คือเวลาใช้ชีวิตให้สนุกใช่ไหม สาว
“ลูกสาวฉันแพงเกินกว่าจะสนุก” เอดรี้ว่า “ฉันหวังผลลัพธ์จากชุดนี้” “ไม่ตอ้ งห่วงหรอกค่ะ หลิน-เจีย่ เธอจะงดงามราวกับน�ำ้ ค้างยามเช้า” หญิง คนนั้นเม้มเข็มไว้ที่ปากตามเดิม แล้วหันไปง่วนกับคอเสื้อของพีโอนี่ เอดรี้เงยหน้าขึ้นและยอมมองเห็นซินเดอร์ในที่สุด โดยการปรายตามอง รองเท้าบู๊ทสกปรกและกางเกงตัวโคร่งของเด็กสาว “ท�ำไมถึงไม่อยู่ที่ตลาด” “วันนี้ปิดเร็วค่ะ” ซินเดอร์ตอบพร้อมเหลือบมองเน็ตสกรีนเป็นนัยๆ แต่ เอดรีไ้ ม่เข้าใจ ซินเดอร์แกล้งท�ำเป็นไม่รไู้ ม่ชขี้ ณะชีน้ วิ้ โป้งไปยังโถงทางเดิน “หนูไป ล้างเนื้อล้างตัวก่อนนะคะ จะได้พร้อมวัดตัว” ช่างตัดเสื้อชะงัก “อีกชุดหรือคะ หลิน-เจี่ย ฉันไม่ได้เตรียมผ้ามาเผื่อ...” “เธอเปลี่ยนสายพานแม่เหล็กของโฮเวอร์คาร์หรือยัง” รอยยิ้มของซินเดอร์เฝื่อนลง “ยังค่ะ ยัง” “เหรอ แต่พวกเราคนไหนก็ไม่มที างไปงานเลีย้ งได้ จนกว่าจะซ่อมมันเสร็จ ใช่ไหมล่ะ” ซินเดอร์ข่มความหงุดหงิดไว้ พวกเธอคุยเรื่องนี้กันมาสองครั้งแล้วใน สัปดาห์ที่ผ่านมา “หนูต้องใช้เงินซื้อสายพานแม่เหล็กอันใหม่ อย่างน้อยก็ 800 ยูนิฟ ถ้าไม่ใช่ว่ารายได้จากตลาดถูกโอนเข้าบัญชีคุณโดยตรง ป่านนี้หนูก็คงซื้อ สายพานเส้นใหม่ไปแล้ว” “จะให้ฉันไว้ใจว่าเธอจะไม่เอาเงินไปผลาญกับของเล่นฟุ่มเฟือยของเธอ รึ” เอดรีถ้ ลึงตาใส่ไอโกะและเบะปากขณะเอ่ยว่าของเล่น ทัง้ ทีจ่ ริงๆ แล้วไอโกะเป็น สมบัติของเธอก็ตาม “อีกอย่าง ฉันไม่มีเงินพอซื้อทั้งสายพานเส้นใหม่และชุดใหม่ ที่เธอจะได้ใส่แค่ครั้งเดียวหรอกนะ เธอต้องหาทางซ่อมโฮเวอร์คาร์ด้วยวิธีอื่น ไม่ งั้นก็ต้องหาชุดใส่ไปงานเอง” ความหงุดหงิดในใจซินเดอร์เริ่มเกาะตัวเป็นก้อน เธอจะแย้งว่าถ้าเพิร์ล กับพีโอนี่ใช้ชุดส�ำเร็จรูปแทนชุดสั่งตัด ก็จะมีงบเหลือพอส�ำหรับตัวเธอเองก็ได้ เธอจะแย้งว่าสองคนนัน้ ก็จะได้สวมชุดราตรีแค่ครัง้ เดียวเหมือนกันก็ได้ เธอจะแย้ง ว่าในเมื่อเธอเป็นคนท�ำงาน ก็ควรจะมีสิทธิ์ใช้เงินตามที่เห็นสมควรก็ได้ แต่เถียง ไปก็ไร้ประโยชน์ ในทางกฎหมายแล้ว ซินเดอร์เป็นสมบัติของเอดรี้ไม่ต่างกับ 15
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 แอนดรอยด์ประจ�ำบ้าน และนั่นก็รวมถึงเงินของซินเดอร์ สมบัติเพียงไม่กี่ชิ้นที่เธอ มี แม้กระทั่งเท้าใหม่ที่เธอเพิ่งต่อเสร็จด้วย เอดรี้ชอบตอกย�้ำเรื่องนั้นนัก เธอจึงสะกดความโกรธไว้ก่อนเอดรี้จะเห็นแววดื้อดึง “หนูอาจจะขอแลกสายพานแม่เหล็กได้ ไว้จะลองคุยกับร้านแถวนี้ดู” เอดรี้ร้องฮึ “ท�ำไมไม่เอาแอนดรอยด์ไร้ค่าตัวนั้นไปแลกล่ะ” ไอโกะมุดไปหลบหลังขาของซินเดอร์ “ขายไปก็ได้ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ” ซินเดอร์ตอบ “ไม่มีใครอยากได้หุ่น รุ่นเก่าขนาดนี้” “นัน่ สินะ บางทีฉนั อาจต้องขายพวกเธอทัง้ คูเ่ ป็นอะไหล่แทน” เอดรีเ้ อือ้ ม ไปจับชายแขนเสื้อของเพิร์ลซึ่งยังเย็บไม่เสร็จ “ฉันไม่สนว่าเธอจะซ่อมโฮเวอร์คาร์ ยังไง ขอให้เสร็จก่อนงานเต้นร�ำเป็นพอ และอย่างประหยัดด้วย ฉันไม่ต้องการให้ มีกองขยะมาจอดคาอยู่บนที่จอดรถราคาแพง” ซินเดอร์ล้วงกระเป๋าหลังกางเกง “คุณจะบอกว่าถ้าหนูซ่อมโฮเวอร์คาร์ และหาชุดได้ ปีนี้หนูก็ไปงานได้หรือคะ” เอดรี้ยิ้มหยันน้อยๆ “คงต้องอาศัยปาฏิหาริย์แล้วล่ะ เธอถึงจะหาชุด เหมาะๆ ที่พราง...” เธอทอดสายตามองรองเท้าบู๊ทของซินเดอร์ “ความพิกลของ เธอได้ แต่ใช่ ถ้าเธอซ่อมโฮเวอร์คาร์ส�ำเร็จ ก็คงไปงานเต้นร�ำได้มั้ง” พีโอนี่แอบยิ้มให้ซินเดอร์อย่างตะลึง ขณะที่พี่สาวของเธอหันขวับไปหา แม่ “แม่ล้อเล่นใช่ไหม! ยัยนั่นเนี่ยนะ ไปกับเราหรือคะ” ซินเดอร์เบียดไหล่ชิดกรอบประตู พยายามซ่อนความผิดหวังไม่ให้พีโอนี่ เห็น เพิร์ลไม่เห็นต้องโวยวายเลย ไฟสีส้มดวงเล็กๆ กะพริบที่หางตาของซินเดอร์ เอดรี้ไม่คิดจะรักษาสัญญา “ถ้างั้น” เธอแสร้งท�ำเป็นมีก�ำลังใจ “หนูก็ควรจะรีบไปหาสายพาน แม่เหล็กสินะคะ” เอดรี้วาดแขนไปทางซินเดอร์ และหันไปจดจ่อกับชุดของเพิร์ลอีกครั้ง เป็นการไล่อย่างเงียบๆ ซินเดอร์มองชุดหรูหราของพี่น้องบุญธรรมอีกครั้งก่อนจะถอยออกจาก ห้องไป เธอเพิ่งจะหันไปทางโถงทางเดินเมื่อพีโอนี่ร้องลั่น “เจ้าชายไค!” ซินเดอร์ชะงักและหันกลับไปมองเน็ตสกรีน ประกาศเตือนโรคระบาดถูก 16
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
แทนทีด่ ว้ ยการถ่ายทอดสดจากห้องแถลงข่าวของพระราชวัง เจ้าชายไคทรงแถลง ข่าวต่อหน้านักข่าวกลุ่มหนึ่ง ทั้งที่เป็นมนุษย์และแอนดรอยด์ “เร่งเสียง” เพิร์ลสั่งและปัดมือไล่ช่างตัดเสื้อ “...การวิจัยยังคงเป็นงานส�ำคัญอันดับหนึ่งของเรา” เจ้าชายไคก�ำขอบ แท่นยืนบรรยายแน่น “ทีมวิจัยของเรามุ่งมั่นที่จะคิดค้นวัคซีนป้องกันโรคนี้ ซึ่งได้ พรากมารดาไปจากข้าพเจ้า และก�ำลังคุกคามบิดาของข้าพเจ้า เช่นเดียวกับ พลเมืองของเราอีกหลายหมื่นคน สถานการณ์ยิ่งทวีความเร่งด่วนขึ้นหลังพบ การระบาดของโรคในเขตเมืองวันนี้ เราไม่อาจอ้างว่าโรคนีจ้ ำ� กัดอยูเ่ พียงเขตชนบท อันยากจนของประเทศได้อีกแล้ว เลทูโมซิสเป็นภัยคุกคามต่อเราทุกคน และเราก็ จะหาวิธีหยุดยั้งมันให้ได้ มีเพียงเมื่อนั้น เราจึงจะสามารถเริ่มฟื้นฟูเศรษฐกิจ และ น�ำเครือจักรภพตะวันออกกลับไปสู่ความรุ่งเรืองได้อีกครั้ง” เสียงปรบมือพอเป็นพิธีดังขึ้น การศึกษาเรื่องโรคระบาดนี้เริ่มขึ้นตั้งแต่ พบการแพร่ระบาดครั้งแรกในเมืองเล็กๆ ของสหภาพแอฟริกาเมื่อสิบกว่าปีก่อน ทว่าแทบจะไม่คืบหน้าเลย ตลอดเวลานั้นโรคระบาดก็ปรากฏขึ้นในชุมชนที่ดูจะ ไม่มคี วามเกีย่ วพันกันเลยหลายร้อยแห่งทัว่ โลก คนเป็นแสนๆ ต่างล้มป่วย ทรมาน และเสียชีวิตไป แม้กระทั่งสามีของเอดรี้ก็ติดเชื้อจากการเดินทางไปยุโรป ซึ่ง เป็นการเดินทางครั้งเดียวกับที่เขาตกลงรับเป็นผู้ปกครองของไซบอร์กก�ำพร้าวัย สิบเอ็ดปี หนึง่ ในความทรงจ�ำถึงชายคนนัน้ ของซินเดอร์ ซึง่ มีอยูไ่ ม่มากนัก คือภาพ ร่างของเขาถูกเข็นไปยังหน่วยกักกันโรคขณะที่เอดรี้คร�่ำครวญว่าเขาจะทิ้งเธอไว้ กับเจ้าสิ่งนีไ้ ม่ได้ เอดรีไ้ ม่เคยเอ่ยถึงสามีของเธอ และในอพาร์ตเมนต์กม็ ขี องทีร่ ะลึกถึงเขา ไม่มากนัก สิ่งที่บอกให้รู้ว่าเขาเคยมีตัวตนอยู่มีแค่โล่โฮโลแกรมและเหรียญตรา แกะสลักซึ่งเรียงอยู่บนหิ้งเหนือเตาผิง ซึ่งเป็นรางวัลเชิดชูเกียรติและรางวัลแห่ง ความส�ำเร็จจากงานแสดงเทคโนโลยีนานาชาติสามปีซ้อน ซินเดอร์ไม่รู้เลยว่าเขา ประดิษฐ์อะไร แต่เห็นชัดว่ามันไม่ติดตลาด เพราะเขาตายไปโดยแทบไม่เหลือเงิน ไว้ให้ครอบครัวเลย แถลงการณ์ของเจ้าชายบนจอถูกขัดจังหวะ เมือ่ คนแปลกหน้าก้าวขึน้ ไป บนเวทีและส่งกระดาษให้ ดวงตาของเจ้าชายหมองลง และหน้าจอก็ดับวูบ ห้องแถลงข่าวถูกแทนทีด่ ว้ ยโต๊ะซึง่ ตัง้ อยูห่ น้าฉากสีฟา้ ผูห้ ญิงคนหนึง่ นัง่ อยู่หลังโต๊ะตัวดังกล่าว สีหน้าของเธอเรียบเฉย แต่ข้อนิ้วที่วางบนโต๊ะกลับซีดขาว 17
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 “เราขอขัดจังหวะการแถลงข่าวของเจ้าฟ้าชายด้วยแถลงการณ์ลา่ สุดเรือ่ ง พระอาการประชวรขององค์จักรพรรดิไรคัง แพทย์หลวงเพิ่งแจ้งว่าองค์จักรพรรดิ เข้าสู่ระยะที่สามของเลทูโมซิสแล้ว” ช่างตัดเสื้ออุทานเฮือก ดึงเข็มหมุดออกจากปาก ซินเดอร์เบียดตัวชิดกรอบประตู เธอไม่ทนั ได้คดิ ว่าต้องแสดงความเสียใจ กับไค หรืออวยพรให้องค์จักรพรรดิหายโดยไวด้วยซ�้ำ เขาคงคิดว่าเธอช่างไร้น�้ำใจ ช่างไร้ความคิด “เราได้รับรายงานว่าทางคณะแพทย์ได้ท�ำทุกสิ่งที่ท�ำได้เพื่อให้องค์ จักรพรรดิทรงสบายพระวรกายในยามนี้ และเจ้าหน้าทีจ่ ากส�ำนักพระราชวังก็แจ้ง กับทางเราว่า คณะนักวิจัยก�ำลังท�ำงานไม่หยุดเพื่อคิดค้นวัคซีน เรายังต้องการ อาสาสมัครอย่างเร่งด่วนเพือ่ ท�ำการทดสอบยาต้านเชือ้ แม้โครงการเกณฑ์ไซบอร์ก จะยังด�ำเนินต่อไปก็ตาม “มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับเทศกาลสันติภาพประจ�ำปีครั้งที่ 126 แต่ เจ้าชายไคโตะทรงแถลงต่อผู้สื่อข่าวว่างานเทศกาลจะมีขึ้นตามก�ำหนด และทรง หวังว่างานดังกล่าวจะน�ำความรืน่ เริงมาสูช่ ว่ งเวลาอันแสนเศร้านีไ้ ด้บา้ ง” ผูป้ ระกาศ ข่าวชะงักและลังเล แม้จะมีจอบอกบทอยู่ตรงหน้า สีหน้าของเธออ่อนโยนลง และ น�้ำเสียงเป็นการเป็นงานก็สั่นเครือขณะเอ่ยว่า “ทรงพระเจริญ” ช่างตัดเสือ้ พึมพ�ำตามผูป้ ระกาศข่าว หน้าจอมืดลงอีกครัง้ ก่อนจะตัดกลับ ไปยังงานแถลงข่าว แต่เจ้าชายไคลงจากเวทีแล้ว และผูส้ อ่ื ข่าวทัง้ หลายก็ดปู น่ั ป่วน ขณะรายงานข่าวต่อหน้ากล้องของตน “ฉันรู้จักไซบอร์กที่เสนอตัวเข้าทดลองโรคได้” เพิร์ลเอ่ยขึ้น “จะรอหมาย เกณฑ์ท�ำไมล่ะ” ซินเดอร์ถลึงตาใส่เพิรล์ ซึง่ เตีย้ กว่าเธอเกือบหกนิว้ แม้จะแก่กว่าถึงหนึง่ ปี “เป็นความคิดที่ดี” เธอย้อน “เธอจะได้ออกไปท�ำงานหาเงินมาจ่ายค่าชุดสวยๆ นั่นเอง” เพิร์ลค�ำรามตอบ “พวกเขาจ่ายค่าชดเชยให้ครอบครัวของอาสาสมัคร ยายหัวสายไฟ” ทีมนักวิจัยหลวงริเริ่มโครงการเกณฑ์ไซบอร์กเมื่อหนึ่งปีก่อน ทุกเช้ารหัส ใหม่จะถูกจับฉลากขึ้นมาจากรหัสประจ�ำตัวของไซบอร์กหลายพันคนที่อาศัยอยู่ ในเครือจักรภพตะวันออก ผู้เข้ารับการทดลองถูกพาตัวมาจากมณฑลอันห่างไกล 18
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
อย่างมุมไบและสิงคโปร์เพื่อเป็นหนูทดลองยา ทุกคนท�ำเหมือนมันเป็นเกียรติอัน ยิง่ ใหญ่ทไี่ ด้สละชีวติ เพือ่ มนุษยชาติ แต่ทจี่ ริงแล้วนีเ่ ป็นแค่การย�ำ้ เตือนว่าไซบอร์ก นัน้ ต่างออกไป พวกเขาได้รบั โอกาสให้มชี วี ติ ครัง้ ทีส่ องด้วยมือของนักวิทยาศาสตร์ ผู้อารี จึงเป็นหนี้ชีวิตผู้ที่สร้างพวกเขาขึ้นมา หลายคนคิดว่าพวกเขาโชคดีแล้วที่มี ชีวติ มาได้นานขนาดนี้ จึงสมควรแล้วทีพ่ วกเขาจะต้องสละชีพเป็นกลุม่ แรกเพือ่ หา ยารักษา “เราส่งซินเดอร์ไปไม่ได้หรอก” พีโอนีก่ ำ� ชายกระโปรง “หนูตอ้ งให้เธอช่วย ซ่อมพอร์ตสกรีน” เพิร์ลสูดจมูกและเบือนหน้าหนี พีโอนี่ย่นจมูกใส่แผ่นหลังของพี่สาว “หยุดเถียงกันเสียที” เอดรี้ว่า “พีโอนี่ ลูกท�ำกระโปรงยับนะ” ซินเดอร์ถอยกลับไปยังโถงทางเดิน เมื่อช่างตัดเสื้อกลับไปท�ำงานต่อ ไอโกะเดินน�ำไปสองก้าวแล้ว เพราะอยากหนีให้พ้นเอดรี้ไวๆ แน่นอน เธอดีใจที่พีโอนี่ปกป้องเธอ แต่ก็รู้ว่าสุดท้ายแล้วมันก็ไม่ส�ำคัญ หรอก เอดรี้ไม่มีทางส่งเธอไปเป็นอาสาสมัครแน่ เพราะนั่นจะเป็นการตัดรายรับ เพียงทางเดียวของตัวเอง และซินเดอร์ก็มั่นใจว่าแม่เลี้ยงของเธอไม่เคยท�ำงาน แม้แต่วันเดียวตั้งแต่เกิดมา แต่ถ้าเธอถูกเกณฑ์ ก็ไม่มีใครท�ำอะไรได้ และพักหลังนี้สัดส่วนของผู้ถูก เลือกจากนิวเป่ยจิงและปริมณฑลก็ดูจะสูงขึ้นมาก ทุกครั้งที่เหยื่อผู้ถูกเกณฑ์เป็นเด็กสาววัยรุ่น ซินเดอร์ก็เห็นภาพเข็ม นาฬิกากระดิกในหัว
19
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1
3
“เธอจะได้ไปงานเลีย้ ง!” ไอโกะเคาะคีมเข้าด้วยกันในท่าปรบมือ “เราต้องหาชุดกับ รองเท้าให้เธอ ฉันไม่ยอมให้เธอใส่รองเท้าบู๊ทน่าเกลียดพวกนั้นเด็ดขาด เราจะหา ถุงมือใหม่และ...” “ส่องไฟมาทางนี้หน่อยได้ไหม” ซินเดอร์ถามพร้อมกระชากลิ้นชักบนสุด ของกล่องเครื่องมือออก เธอคุ้ยหาของ ท�ำให้นอตและหัวประแจกระทบกันดัง กรุ๊งกริ๊ง ขณะที่ไอโกะขยับเข้ามาใกล้ขึ้น แสงสีฟ้าคลายความมืดสลัวของห้อง เก็บของ “ลองนึกถึงอาหารในงานสิ” ไอโกะร้อง “ชุดด้วย ดนตรีด้วย!” ซินเดอร์ท�ำเป็นไม่ได้ยิน เธอหยิบเครื่องมือหลายชนิดออกมาเรียงติดไว้ กับล�ำตัวซึ่งเป็นแม่เหล็กของไอโกะ “ข้าแต่ดารา! นึกถึงเจ้าชายไคสิ! เธอจะได้เต้นร�ำกับเจ้าชายไค!” ประโยคนั้นท�ำให้ซินเดอร์ชะงักและหยีตามองแสงจ้าของไอโกะ “ท�ำไม เจ้าชายถึงจะมาเต้นร�ำกับฉันล่ะ” พัดลมของไอโกะส่งเสียงหึง่ ๆ ขณะคิดหาค�ำตอบ “เพราะคราวนีห้ น้าเธอ จะไม่เปื้อนจาระบีไง” ซินเดอร์กลั้นหัวเราะ บางครั้งระบบเหตุผลของแอนดรอยด์ก็แสนจะ เรียบง่าย “ฉันไม่อยากบอกข่าวร้ายกับเธอเลยนะ ไอโกะ” ซินเดอร์กระแทกลิ้นชัก ปิดและเปิดลิ้นชักถัดไป “แต่ฉันไม่ไปงานเต้นร�ำหรอก” พัดลมของไอโกะหยุดไปครูห่ นึง่ ก่อนจะกลับมาท�ำงานอีกครัง้ “ข้อมูลไม่ 20
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
สอดคล้อง” “อย่างแรกเลยนะ ฉันเพิ่งใช้เงินเก็บทั้งชีวิตซื้อเท้าใหม่ไป แต่ต่อให้มีเงิน ฉันจะเอามันไปซื้อชุดราตรี รองเท้า หรือถุงมือท�ำไมกัน เปลืองสิ้นดี” “แล้วเธอยังจะเอาไปซื้ออะไรอื่นได้อีกล่ะ” “ประแจใหม่สักชุดมั้ง หรือกล่องเครื่องมือที่ลิ้นชักลื่นๆ” เธอกระแทกลิ้น ชักที่สองปิดด้วยไหล่เพื่อเน้นค�ำพูด “จ่ายค่ามัดจ�ำอพาร์ตเมนต์ของตัวเอง จะได้ ไม่ต้องเป็นทาสของเอดรี้อีกต่อไปมั้ง” “เอดรี้ไม่มีวันยอมเซ็นเอกสารปล่อยเธอแน่” ซินเดอร์เปิดลิ้นชักที่สาม “ฉันรู้ และมันก็คงแพงกว่าชุดราตรีงี่เง่ามาก ด้วย” เธอฉวยด้ามขันนอตกับประแจอีกหนึ่งก�ำมือขึ้นมาวางบนกล่องเครื่องมือ “บางทีฉันอาจจะไปปลูกผิวหนัง” “ผิวของเธอก็ดูดีอยู่แล้ว” ซินเดอร์ปรายตามองไอโกะ “อ๋อ เธอหมายถึงส่วนที่เป็นไซบอร์ก” ซินเดอร์ปดิ ลิน้ ชักทีส่ าม คว้ากระเป๋าสะพายไหล่ขนึ้ จากโต๊ะท�ำงาน และ ยัดเครื่องมือลงไป “เธอว่าเราควรจะเอาอะไรไป อ้อ แม่แรงตะเข้ ฉันเก็บมันไว้ ไหนนะ” “เธอท�ำตัวไม่มเี หตุผลเอาเสียเลย” ไอโกะบ่น “เธอลองขอท�ำงานแลกชุด หรือผ่อนส่งก็ได้นี่ ฉันอยากไปร้านขายชุดวินเทจที่ถนนซากุระจะแย่แล้ว รู้ใช่ไหม ว่าหมายถึงร้านไหน” ซินเดอร์รอื้ เครือ่ งมือซึง่ กองระเกะระกะอยูใ่ ต้โต๊ะช่าง “ไม่สำ� คัญหรอก ฉัน ไม่ไป” “แต่มันส�ำคัญนะ มันคืองานเต้นร�ำ และมีเจ้าชายด้วย!” “ไอโกะ ฉันซ่อมแอนดรอยด์ให้เขานะ เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันเสียหน่อย” เมื่อพูดถึงแอนดรอยด์ของเจ้าชาย ซินเดอร์ก็นึกอะไรออก หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอ ก็ลากแม่แรงซึ่งแอบอยู่หลังตีนตะขาบของเจ้าหุ่นออกมา “และที่มันไม่ส�ำคัญก็ เพราะเอดรี้ไม่มีทางให้ฉันไปหรอก” “หล่อนบอกว่าถ้าเธอซ่อมโฮเวอร์คาร์...” “ใช่ พอฉันซ่อมโฮเวอร์คาร์เสร็จปุ๊บแล้วไงรู้ไหม ก็ยังมีพอร์ตสกรีนของ พีโอนี่ที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ยังมี...” เธอกวาดตาไปทั่วห้อง และเห็นแอนดรอยด์ขึ้น 21
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 สนิมซุกอยู่ที่มุมหนึ่ง “หุ่นท�ำสวน 7.3 ตัวเก่านั่นอีก” “เอดรีจ้ ะอยากได้หนุ่ แก่ๆ นัน่ ไปท�ำไม หล่อนไม่มสี วนแล้วเสียหน่อย ไม่มี ระเบียงด้วยซ�้ำ” “ฉันแค่จะบอกว่าหล่อนไม่คิดจะให้ฉันไปงานจริงๆ หรอก ตราบเท่าที่ หล่อนยังนึกรายการข้าวของที่จะให้ฉันซ่อมออก ‘งานบ้าน’ ของฉันก็จะไม่มีวัน เสร็จ” ซินเดอร์ยัดขาตั้งรถสองสามอันใส่กระเป๋า บอกตัวเองว่าเธอไม่สนใจหรอก ไม่สนเท่าไหร่ อย่างไรเสียเธอก็ไม่เหมาะกับงานเต้นร�ำทีแ่ สนจะเป็นทางการอยูแ่ ล้ว ต่อ ให้เธอหาถุงมือและรองเท้าออกงานที่ปกปิดชิ้นส่วนโลหะน่าเกลียดน่ากลัวของ ตัวเองได้ ผมสีน�้ำตาลจืดๆ ของเธอก็ไม่มีทางยอมขดเป็นเกลียวดีๆ และเธอก็ แต่งหน้าไม่เป็นเลยด้วย ซินเดอร์คงได้แต่นงั่ อยูข่ า้ งฟลอร์ ล้อเลียนพวกสาวๆ ทีพ่ า กันเป็นลมเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเจ้าชาย และแสร้งท�ำเป็นว่าเธอไม่ได้นึก อิจฉา ว่าไม่รู้สึกอะไร แต่เธอก็สนใจเรื่องอาหารอยู่เหมือนกัน และตอนนีเ้ จ้าชายก็รจู้ กั เธอแล้วด้วย หรืออะไรท�ำนองนัน้ เขาใจดีกบั เธอ ตอนอยู่ในตลาด บางทีเขาอาจจะชวนเธอเต้นร�ำตามมารยาท แสดงความเป็น สุภาพบุรุษเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตามล�ำพัง ความฝันอันง่อนแง่นนัน้ ถล่มลงรอบตัวซินเดอร์อย่างรวดเร็วพอๆ กับเมือ่ ก่อตัวขึ้น เป็นไปไม่ได้หรอก อย่าเสียเวลาคิดเลย เธอเป็นไซบอร์ก และเธอก็ไม่มีวันจะได้ไปงานเต้นร�ำ “ฉันว่าครบแล้วล่ะ” เธอประกาศ และซ่อนความผิดหวังโดยการขยับสาย กระเป๋าสะพายไหล่ “พร้อมหรือยัง” “ข้อมูลไม่สอดคล้อง” ไอโกะว่า “ถ้าการซ่อมโฮเวอร์คาร์ไม่ได้ช่วยให้ เอดรีย้ อมให้เธอไปงานเต้นร�ำ แล้วเราจะไปลานเศษเหล็กท�ำไมล่ะ ถ้าหล่อนอยาก ได้สายพานแม่เหล็กขนาดนั้น ท�ำไมไม่ไปคุ้ยขยะหาเองล่ะ” “เพราะไม่ว่าจะมีงานเต้นร�ำหรือไม่ ฉันก็มั่นใจว่าหล่อนยินดีขายเธอทิ้ง แลกเศษเงินทันทีที่มีข้ออ้าง อีกอย่างถ้าพวกเขาไปงานกันหมด เราก็จะได้อยู่ใน อพาร์ตเมนต์กันตามล�ำพัง ไม่ดีเหรอ” “ฉันว่าดีมากเลย!” ซินเดอร์หันไปเห็นพีโอนี่เบียดตัวแทรกช่องประตูเข้ามา เธอยังสวมชุด 22
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
ราตรีสเี งินอยู่ แต่เก็บริมผ้าทีช่ ว่ งล�ำคอและปลายแขนเรียบร้อยแล้ว ริว้ ลูกไม้บางๆ ทีช่ ว่ งอกขับเน้นให้เห็นว่าแม้จะอายุแค่สบิ สี่ พีโอนีก่ เ็ ริม่ มีทรวดทรงอย่างทีซ่ นิ เดอร์ ไม่กล้าฝันถึงแล้ว ถ้าร่างกายของซินเดอร์เคยมีทรวดทรงอย่างเด็กผู้หญิงจริง ก็คง ถูกศัลยแพทย์ท�ำพังไปหมดแล้ว เหลือไว้เพียงร่างผอมแห้งแบนราบ มีแต่กระดูก มากเกินไป คล้ายเด็กผู้ชายเกินไป เก้ๆ กังๆ เกินไปจากการต้องลากขาเทียมหนัก อึ้งไปไหนมาไหน “ฉันทนแม่ไม่ไหวแล้ว” พีโอนี่บ่น “แม่ท�ำให้ฉันเป็นบ้า ‘เพิร์ลต้องหาสามี ให้ได้’ ‘ลูกสาวฉันสิ้นเปลืองจริงๆ’ ‘ไม่มีใครส�ำนึกบุญคุณฉันเลย’ ‘บ่น บ่น บ่น’” เด็กสาวแกว่งนิ้วไปมาเลียนแบบแม่ “เธอลงมาท�ำอะไรที่นี่” “ซ่อนน่ะสิ อ้อ แล้วก็มาถามว่าพีพ่ อจะดูพอร์ตสกรีนให้หน่อยได้ไหม” เธอ หยิบอุปกรณ์พกพาที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมาส่งให้ซินเดอร์ ซินเดอร์รบั มันไว้ แต่สายตากลับจ้องไปทีก่ ระโปรงของพีโอนี่ มองชายผ้า มันวาวกวาดฝุ่นขึ้นมา “เดี๋ยวชุดก็พังหรอก และเอดรี้ก็จะแปลงร่างเป็นจอมมาร ของจริง” พีโอนี่แลบลิ้นแต่ก็ใช้สองมือรวบชายกระโปรงขึ้นมาถึงเข่า “พี่คิดว่ายัง ไงล่ะ” เด็กสาวโล้ตัวไปมาบนเท้าเปล่า “เธอสวยมาก” พีโอนีเ่ ต๊ะท่าและดึงกระโปรงให้สงู ขึน้ อีก แต่แล้วท่าทีรา่ เริงก็ขาดช่วง “แม่ น่าจะตัดชุดให้พี่ด้วย ไม่ยุติธรรมเลย” “จริงๆ แล้วพี่ก็ไม่ได้อยากไปงานหรอก” ซินเดอร์ยักไหล่ น�้ำเสียงของ พีโอนี่เปี่ยมไปด้วยความเห็นใจจนซินเดอร์ขี้เกียจจะเถียง ปกติแล้วเธอข่มความ รู้สึกอิจฉาพี่น้องได้ไม่ยาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เอดรี้โอ๋ทั้งสองอย่างกับอะไรดี เรื่อง ที่มือของพวกเธอนุ่มเหลือเกิน ยิ่งเมื่อพีโอนี่เป็นเพื่อนมนุษย์คนเดียวของเธอด้วย แล้ว แต่เธอไม่อาจกล�้ำกลืนความอิจฉานิดๆ ที่ผุดขึ้นเมื่อเห็นพีโอนี่ในชุดราตรี ตัวนั้นได้ ซินเดอร์เปลี่ยนเรื่อง “เครื่องพอร์ตเป็นอะไรไปล่ะ” “มันขึ้นภาษามนุษย์ต่างดาวอีกแล้ว” พีโอนี่ปัดเครื่องมือช่างบางส่วนลง จากกระป๋องสีเปล่าซึง่ วางซ้อนกันอยู่ และมองหาจุดทีส่ ะอาดทีส่ ดุ ก่อนจะทิง้ ตัวลง นั่งพร้อมปล่อยให้กระโปรงบานออกโดยรอบ เธอแกว่งเท้าไปมา ส้นเท้าเคาะ 23
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 พลาสติกเป็นจังหวะ “เธอดาวน์โหลดแอพคนดังไร้สาระพวกนั้นอีกแล้วใช่ไหม” “เปล่านะ” ซินเดอร์เลิกคิ้ว “แค่แอพภาษาอันเดียวเอง แค่นนั้ จริงๆ และหนูกต็ อ้ งใช้มนั เรียนหนังสือ ด้วย อ้อ ก่อนจะลืม ไอโกะ ฉันมีของมาให้” ไอโกะแล่นมาหาพีโอนี่ ขณะที่เธอดึงริบบิ้นก�ำมะหยี่ซึ่งเป็นเศษผ้าที่ ช่างตัดเสื้อเหลือไว้ออกมาจากตัวเสื้อ แสงในห้องสว่างขึ้นเมื่อไอโกะเห็นมัน “ขอบคุณ” แอนดรอยด์เอ่ย เมื่อพีโอนี่ผูกริบบิ้นเข้ากับข้อมือบางๆ ของ มัน “สวยมากเลย” ซินเดอร์วางพอร์ตสกรีนลงบนโต๊ะช่าง ข้างๆ แอนดรอยด์ของเจ้าชายไค “ไว้พรุ่งนี้พี่ดูให้นะ เราต้องไปหาสายพานแม่เหล็กให้องค์ราชินีก่อน” “เหรอ แล้วพี่จะไปหาที่ไหนล่ะ” “ลานเศษเหล็ก” “ต้องสนุกแน่ๆ เลย” ไอโกะใช้เซนเซอร์ตรวจจับสร้อยข้อมือท�ำเองนั้นซ�้ำ แล้วซ�้ำเล่า “จริงเหรอ” พีโอนี่ถาม “ฉันไปด้วยได้ไหม” ซินเดอร์หัวเราะ “ไอโกะแค่ล้อเล่นเท่านั้นล่ะ มันก�ำลังฝึกประชดอยู่” “ฉันไม่สนหรอก อะไรก็ดีกว่าต้องกลับไปอยู่ในอพาร์ตเมนต์อุดอู้นั่น ทั้งนั้นล่ะ” พีโอนี่โบกมือพัดและเอนพิงชั้นโลหะอย่างลืมตัว ซินเดอร์เอื้อมไปรั้งน้องสาวขึ้น “ระวังชุดหน่อย” พีโอนี่ส�ำรวจกระโปรงและชั้นซึ่งเต็มไปด้วยคราบไคลก่อนจะโบกมือปัด “จริงๆ นะ ให้ฉันไปด้วยได้ไหม ฟังดูน่าตื่นเต้นจะตาย” “ฟังดูสกปรกและเหม็นต่างหาก” ไอโกะว่า “เธอจะรู้ได้ยังไง” ซินเดอร์ถาม “เธอไม่มีเซนเซอร์รับกลิ่นเสียหน่อย” “ฉันมีจินตนาการล�้ำเลิศ” ซินเดอร์แค่นยิ้มและรุนหลังน้องเลี้ยงไปทางประตู “ก็ได้ ไปเปลี่ยนชุด เสีย แต่เร็วหน่อยนะ พี่มีเรื่องจะเล่าให้เธอฟัง”
24
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
4
พีโอนี่ทุบไหล่ซินเดอร์ ท�ำให้เธอเกือบล้มคว�่ำลงไปในกองตีนตะขาบที่ดอกสึกจน เกลีย้ ง “ท�ำไมพีถ่ งึ รอจนป่านนีก้ ว่าจะเล่าให้ฉนั ฟัง พีเ่ พิง่ กลับบ้านมาได้แค่เท่าไหร่ นะ แค่สี่ชั่วโมงเอง” “พี่รู้ พี่รู้ พี่ขอโทษ” ซินเดอร์นวดไหล่ตัวเอง “ไม่มีจังหวะเหมาะๆ น่ะ และ พี่ก็ไม่อยากให้เอดรี้รู้ด้วย พี่ไม่อยากให้เอดรี้ฉวยโอกาส” “ใครจะสนว่าแม่คิดยังไง ฉันนี่ล่ะอยากฉวยโอกาส ข้าแต่ดวงดาว! เจ้าชายเชียวนะ ในร้านของพี่ ไม่อยากเชือ่ เลยว่าฉันไม่อยูท่ นี่ นั่ ด้วย ท�ำไมฉันถึงไม่ อยู่ที่นั่นนะ” “เธอมัวแต่ยุ่งลองชุดผ้าไหมและผ้าทอลายอยู่น่ะสิ” “ฮึ่ย” พีโอนี่เตะไฟหน้าแตกๆ ให้พ้นทาง “พี่น่าจะสื่อมา ฉันจะลาก ชุดราตรีที่ยังตัดไม่เสร็จกับทุกอย่างไปที่นั่นภายในสองวินาที ฮึ่ย ฉันเกลียดพี่ เกลียดอย่างเป็นทางการ ว่าแต่พี่จะได้เจอพระองค์อีกไหม ต้องได้เจอใช่ไหมล่ะ ฉันอาจจะเลิกเกลียดพี่ก็ได้ถ้าพีส่ ัญญาว่าจะพาฉันไปด้วย ตกลงไหม” “เจอแล้ว!” ไอโกะซึง่ น�ำหน้าไปสิบหลาร้องขึน้ มันฉายไฟไปยังตัวถังของ โฮเวอร์คาร์สนิมเขรอะซึ่งติดแหง็กอยู่ในกองขยะมืดๆ ทางด้านหลัง “แล้วไงล่ะ พระองค์เป็นยังไงบ้าง” พีโอนีถ่ ามพลางเดินตามซินเดอร์ทเี่ ร่ง ฝีเท้าไปยังพาหนะซึ่งถูกยึดไว้กับพื้นดิน ราวกับการได้อยู่ใกล้ซินเดอร์ในตอนนี้ก็ เหมือนกับการได้อยู่ใกล้เจ้าฟ้าชายตัวจริง “ไม่รู้สิ” ซินเดอร์ตอบพลางเปิดฝากระโปรงรถและใช้ไม้ยันไว้ “ดีจัง ยัง 25
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 ไม่มีใครคัดอะไหล่ไป” ไอโกะหลบให้พ้นทางซินเดอร์ “พระองค์สุภาพพอจะไม่ทักเรื่องคราบ จาระบีปื้นยักษ์กลางหน้าผากซินเดอร์” พีโอนี่อุทานเฮือก “ไม่นะ!” “อะไรกัน พี่เป็นช่างเครื่องนะ ก็ต้องสกปรกสิ ถ้าเจ้าชายอยากให้พี่ แต่งตัวเต็มยศ ก็ควรจะสื่อมาก่อน ไอโกะ ขอไฟหน่อย” ไอโกะชะโงกหน้าไปส่องห้องเครื่องยนต์ พีโอนี่ซึ่งยืนขนาบซินเดอร์อยู่ อีกข้างเดาะลิ้น “เจ้าชายอาจคิดว่ามันเป็นไฝก็ได้มั้ง” “ฟังแล้วรู้สึกดีขึ้นมากเลย” ซินเดอร์หยิบคีมออกมาจากกระเป๋า ท้องฟ้า ยามค�่ำคืนใสกระจ่าง และแม้แสงจากเมืองใหญ่จะกลบแสงดาวจนหมด จันทร์ เสี้ยวก็ยังลอยเด่นอยู่ริมขอบฟ้า คล้ายดวงตาปรือๆ ที่เพ่งผ่านหมอกมา “เจ้าชายตัวจริงหล่อเท่าในจอหรือเปล่า” “เท่าสิ” ไอโกะตอบ “หล่อกว่าในจอด้วยซ�้ำ แถมยังสูงมากด้วย” “ใครๆ ก็สงู ทัง้ นัน้ ล่ะในสายตาเธอ” พีโอนีท่ งิ้ ตัวพิงกันชนหน้าและกอดอก “ฉันอยากฟังความเห็นของซินเดอร์” ซินเดอร์หยุดแหย่คีมไปทั่วเครื่องยนต์ เมื่อรอยยิ้มสบายๆ ของเขาผุดขึ้น ในความทรงจ�ำ แม้เจ้าชายไคจะเป็นหัวข้อโปรดของพีโอนีม่ าแต่ไหนแต่ไร น้องสาว เธอน่าจะเป็นสมาชิกกลุม่ แฟนคลับของเจ้าชายทุกกลุม่ ในเครือข่ายข้อมูล ซินเดอร์ ก็ไม่เคยนึกเลยว่าเธอจะมีวันปลื้มตามไปด้วย อันที่จริงเธอคิดมาตลอดว่าการ ตกหลุมรักคนดังของพีโอนี่ออกจะไร้สาระนิดๆ และเด็กไปหน่อย เจ้าชายไคอย่าง โน้น เจ้าชายไคอย่างนี้ เป็นแค่ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง แต่ตอนนี้... บางสิ่งในสีหน้าของซินเดอร์คงบ่งบอก เพราะจู่ๆ พีโอนี่ก็กรี๊ดลั่น และโผ เข้ากอดเอวซินเดอร์พร้อมกระโดดขึน้ ๆ ลงๆ “ว่าแล้วเชียว! ฉันรูว้ า่ พีก่ ช็ อบพระองค์ เหมือนกัน! ไม่อยากเชือ่ เลยว่าพีไ่ ด้เจอเจ้าชายตัวจริง! ไม่ยตุ ธิ รรมเลย ฉันบอกหรือ ยังนะว่าเกลียดพี่แค่ไหน” “บอกแล้ว บอกแล้ว พี่รู้” ซินเดอร์แงะแขนของพีโอนี่ออกจากตัว “ทีนี้ก็ ไปกระดี๊กระด๊าที่อื่นไป พี่มีงานต้องท�ำ” พีโอนี่ชักสีหน้า แล้วกระโดดออกไปหมุนตัวติ้วอยู่กลางกองขยะ “มีเรื่อง อะไรอีก เล่ามาให้หมดเลยนะ เจ้าชายพูดว่าอะไร เจ้าชายท�ำอะไรบ้าง” 26
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
“ไม่ได้ท�ำอะไรเลย” ซินเดอร์ตอบ “พระองค์แค่ขอให้พี่ซ่อมแอนดรอยด์ ให้” เธอลอกใยแมงมุมออกจากสิ่งซึ่งเคยเป็นเครื่องผลิตกระแสไฟฟ้าพลังงาน แสงอาทิตย์ของโฮเวอร์คาร์ แต่ตอนนีก้ ลับเป็นแค่เปลือกพลาสติก ฝุน่ ฟุง้ ขึน้ ใส่หน้า ท�ำให้ซินเดอร์ต้องถอยออกมาไอ “ประแจ” ไอโกะดึงประแจออกจากตัวและส่งให้ซินเดอร์ “แอนดรอยด์แบบไหนล่ะ” พีโอนี่ถาม ซินเดอร์ค�ำรามในคอขณะงัดเครื่องก�ำเนิดพลังไฟฟ้าออกมาวางข้าง โฮเวอร์คาร์ “รุ่นเก่า” “หุ่นอาจารย์8.6” ไอโกะบอก “เก่ากว่าฉันอีก และเจ้าชายก็บอกว่าสุด สัปดาห์หน้าจะกลับมารับมันที่ตลาดด้วย” พีโอนีเ่ ตะกระป๋องน�ำ้ มันขึน้ สนิมพ้นทาง ก่อนจะก้มลงส�ำรวจเครือ่ งยนต์ “ข่าวบอกว่าสัปดาห์หน้าตลาดจะปิดเพราะโรคระบาด” “อ้าว พี่ยังไม่ได้ยินข่าวเลย” ซินเดอร์เช็ดมือกับกางเกง และก้มลงมอง ท่อนล่างของเครื่องยนต์ “งั้นเราก็ต้องเอามันไปส่งที่พระราชวังสินะ” “เย้!” พีโอนีข่ ย่มตัวขึน้ ลง “เราจะไปด้วยกัน และพีก่ จ็ ะแนะน�ำฉัน แล้ว... แล้ว...” “เจอแล้ว!” ซินเดอร์ยิ้มแฉ่ง “สายพานแม่เหล็ก” พีโอนี่กุมแก้มตัวเองไว้ และพูดดังขึ้นอีก “แล้วเจ้าชายก็จะจ�ำฉันได้ใน งานเต้นร�ำ และฉันก็จะเต้นร�ำกับพระองค์และ... เพิรล์ ก็จะโมโหจนหน้าเขียว!” เธอ หัวเราะราวกับการกวนโมโหพี่สาวถือเป็นความส�ำเร็จอันดับหนึ่งในชีวิต “ถ้าพี่ซ่อมแอนดรอยด์เสร็จก่อนงานเต้นร�ำน่ะนะ” ซินเดอร์เลือกประแจ จากเข็มขัดเครื่องมือที่สะโพก เธอไม่อยากบอกพีโอนี่ว่าเจ้าชายไคคงไม่ใช่คนเซ็น รับของที่พระราชวังหรอก พีโอนี่โบกมือไปมา “เหรอ งั้นเมื่อไหร่ก็ได้” “ฉันอยากไปงานเต้นร�ำ” ไอโกะเงยหน้าขึน้ มองขอบฟ้า “เลือกปฏิบตั ชิ ดั ๆ ที่ไม่ยอมให้แอนดรอยด์เข้างาน” “งั้นก็ยื่นเรื่องค�ำร้องกับทางรัฐบาลสิ ฉันมั่นใจว่าพีโอนี่ต้องยินดีส่งเรื่อง ของเธอให้เจ้าชายกับมือแน่ๆ” ซินเดอร์จบั หัวกลมๆ ของไอโกะไว้ บังคับให้มนั ฉาย ไฟกลับเข้าไปในกระโปรงรถ “ทีนี้ก็อยู่นิ่งๆ ฉันเกือบจะถอดปลายฝั่งนี้ได้แล้ว” ซินเดอร์แปะประแจไว้บนตัวไอโกะ จากนั้นจึงงัดสายพานแม่เหล็กออก 27
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 จากร่อง และปล่อยให้มันหล่นลงบนพื้นดังเปรื่อง “หลุดไปข้างหนึ่งแล้ว เหลือ อีกข้าง” เธอเดินอ้อมโฮเวอร์คาร์และขยับขยะให้พน้ ทาง จะได้ไม่ตดิ ตีนตะขาบของ ไอโกะ พีโอนีต่ ามมา และปีนขึน้ ไปนัง่ ขัดสมาธิบนกระโปรงหลังของโฮเวอร์คาร์ “พี่รู้ไหม บางคนบอกว่าเจ้าชายจะเลือกเจ้าสาวในงานเต้นร�ำด้วยล่ะ” “เจ้าสาว!” ไอโกะร้อง “โรแมนติกจัง” ซินเดอร์นอนตะแคงลงข้างกันชนท้ายของโฮเวอร์คาร์ แล้วหยิบไฟฉาย ขนาดเล็กออกมาจากเข็มขัดเครื่องมือ “ส่งประแจนั่นให้อีกทีได้ไหม” “พี่ไม่ได้ยินฉันเหรอ เจ้าสาว ซินเดอร์ เจ้าสาวแบบที่จะได้เป็นเจ้าหญิง น่ะ” “แบบทีจ่ ะไม่มวี นั เกิดขึน้ ต่างหาก เจ้าชายอายุเท่าไหร่เอง สิบเก้าใช่ไหม” ซินเดอร์คาบไฟฉายไว้ แล้วรับประแจจากไอโกะ นอตด้านหลังขึ้นสนิมน้อยกว่า เพราะตัวถังบังอยู่ จึงคลายออกหลังไขเพียงไม่กี่รอบ “สิบแปดครึ่ง” พีโอนี่ตอบ “และมันก็เป็นเรื่องจริงด้วยนะ ลิงค์ซุบซิบทุก เจ้าพูดเหมือนกันเลย” ซินเดอร์ส่งเสียงงึมง�ำในคอ “ฉันจะตกลงแต่งกับเจ้าชายไคทันทีเลยล่ะ” “ฉันด้วย” ไอโกะว่า ซินเดอร์คายไฟฉายออกมา และเดินไปยังมุมที่สี่ “เธอกับสาวทุกคนใน เครือจักรภพ” “อย่างกับพี่จะไม่แต่งแน่ะ” พีโอนี่ว่า ซินเดอร์ไม่ตอบ คลายนอตตัวสุดท้ายซึ่งยึดสายพานแม่เหล็กไว้ มันร่วง ลงกระแทกพื้นดังกึง “เรียบร้อย” เธอไถลตัวออกมาจากใต้ท้องรถ และเก็บประแจ กับไฟฉายเข้าไปในช่องทีน่ อ่ งก่อนจะลุกขึน้ “เห็นโฮเวอร์คาร์คนั อืน่ ทีน่ า่ คัดชิน้ ส่วน อีกไหม” ซินเดอร์ลากสายพานแม่เหล็กออกมาจากใต้ท้องรถ และพับมันให้เป็น แท่งโลหะที่เทอะทะน้อยลง “ฉันเห็นอะไรบางอย่างอยู่ทางโน้น” ไอโกะส่องไฟไปรอบๆ “ไม่แน่ใจว่า รุ่นอะไร” “ดีเลย น�ำทางไปสิ” ซินเดอร์ใช้สายพานสะกิดแอนดรอยด์ ไอโกะออก แล่นไปพลางบ่นพึมพ�ำทีต่ วั เองต้องมาติดอยูใ่ นลานเศษเหล็กขณะทีเ่ อดรีน้ งั่ สบาย 28
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
อยู่ที่บ้าน
“อีกอย่างนะ” พีโอนี่กระโดดลงจากท้ายรถ “ข่าวลือที่ว่าเจ้าชายจะมอง หาเจ้าสาวในงานเต้นร�ำก็ดีกว่าข่าวลืออีกเรื่องตั้งเยอะ” “ขอเดานะ จริงๆ แล้วเจ้าชายไคเป็นชาวดาวอังคาร ไม่ส.ิ .. พระองค์มลี กู นอกสมรสกับหุ่นนางก�ำนัลใช่ไหม” “หุ่นนางก�ำนัลมีลูกได้ด้วยเหรอ” “ไม่ได้” พีโอนี่แค่นเสียงเฮอะ เป่าปอยผมที่ปรกหน้าผากออก “เหรอ แต่ข่าวนี้ แย่กว่านั้นอีก เขาว่ากันว่าพระองค์จะแต่งงานกับ...” เธอเบาเสียงลงเป็นกระซิบ “ราชินีเลวาน่า” “ราชิน.ี ..” ซินเดอร์ชะงัก ยกมือซึง่ สวมถุงมืออยูข่ นึ้ ปิดปาก พร้อมกวาดตา ไปรอบตัวราวกับจะมีใครแอบฟังอยู่ในกองขยะ เธอชักมือออกแต่ยังข่มเสียงให้ เบาอยู่ “ให้ตายสิ พีโอนี่ ข่าวซุบซิบพวกนั้นจะท�ำให้สมองเธอเน่านะ” “ฉันก็ไม่อยากเชือ่ เหมือนกัน แต่ทกุ คนว่าอย่างนัน้ เพราะอย่างนีย้ ายทูต แม่มดของราชินเี ลยมาอยูท่ พี่ ระราชวัง เพือ่ เชือ่ มสัมพันธไมตรี มันเป็นเรือ่ งการเมือง ล้วนๆ” “พี่ว่าไม่นะ เจ้าชายไคไม่มีวันแต่งงานกับหล่อนหรอก” “พี่ไม่รู้เสียหน่อย” แต่เธอรู้ ซินเดอร์อาจรู้เรื่องการเมืองระหว่างดาวไม่มากนัก แต่เธอรู้ว่ามี แต่คนโง่เท่านั้นที่จะแต่งงานกับราชินีเลวาน่า ดวงจันทร์ทลี่ อยอ้อยอิง่ ดึงดูดสายตาซินเดอร์ เธอขนลุกซู่ ดวงจันทร์ทำ� ให้ เธอระแวงเสมอ ราวกับคนบนนั้นมองเห็นเธอได้ และถ้าเธอจ้องนานเกินไป ก็จะ สะกิดให้พวกเขาสนใจเธอ มันอาจจะเป็นแค่ความเชือ่ โชคลางเหลวไหล แต่ทกุ สิง่ เกี่ยวกับชาวจันทราก็ล้วนเป็นเรื่องโชคลางเหลวไหล อารยธรรมจันทราวิวัฒนาการมาจากอาณานิคมของชาวโลกบนดวง จันทร์เมื่อหลายศตวรรษก่อน แต่พวกเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว ว่ากันว่าชาว จันทราควบคุมสมองมนุษย์ได้ ท�ำให้คนเราเห็นสิง่ ทีไ่ ม่มอี ยูจ่ ริง รูส้ กึ ถึงสิง่ ทีไ่ ม่มอี ยู่ จริง และท�ำสิง่ ทีไ่ ม่อยากท�ำ พลังผิดธรรมชาตินที้ ำ� ให้พวกเขาเป็นเผ่าพันธุท์ ลี่ ะโมบ และชอบใช้ความรุนแรง และราชินเี ลวาน่าก็คอื คนทีร่ า้ ยกาจทีส่ ดุ ในหมูช่ าวจันทรา ว่ากันว่านางรูว้ า่ มีใครพูดถึงนางแม้จะอยูห่ า่ งไปหลายพันไมล์ แม้จะอยู่ 29
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 บนดาวโลกก็ตาม ว่ากันว่านางฆ่าราชินีแชนนารี่ พี่สาวของนางเอง เพื่อยึดบัลลังก์ ว่ากัน ว่านางสั่งฆ่าสามีของตนเองเช่นกัน เพื่อจะได้เลือกคู่ที่มีประโยชน์กว่าได้ ว่ากันว่า นางบังคับให้ลูกเลี้ยงท�ำลายใบหน้าของตัวเองให้เสียโฉม เพราะแม้จะอายุแค่ สิบสาม เด็กสาวผู้นั้นก็งดงามจนราชินีผู้ริษยาไม่อาจทนได้ ว่ากันว่านางฆ่าหลานสาว ซึง่ เป็นผูเ้ ดียวทีเ่ ป็นภัยคุกคามต่อบัลลังก์ของ นาง เจ้าหญิงเซเลเน่เพิ่งจะอายุได้สามขวบเมื่อเกิดเหตุเพลิงไหม้ในเรือนเลี้ยงเด็ก ซึ่งคร่าชีวิตของเธอและพี่เลี้ยงไป นักทฤษฎีสมคบคิดบางคนเชื่อว่าเจ้าหญิงรอดมาได้ และยังมีชีวิตอยู่ ที่ไหนสักแห่ง เฝ้ารอเวลาที่จะกลับมาทวงบัลลังก์และยุติรัชสมัยแห่งทรราชย์ของ เลวาน่า แต่ซินเดอร์รู้ว่าข่าวลือเหล่านี้เกิดจากความสิ้นหวังเท่านั้น เพราะพวกเขา พบซากเนื้อของเด็กในกองขี้เถ้า “ตรงนี้” ไอโกะยกมือขึ้นเคาะแผ่นโลหะซึ่งโผล่ออกมาจากขยะกองใหญ่ ท�ำให้ซินเดอร์สะดุ้งเฮือก เธอลืมเรื่องที่คิดอยู่เสีย เจ้าชายไคไม่มีวันแต่งงานกับยายแม่มดนั่น พระองค์ไม่มีวันแต่งงานกับชาวจันทรา ซินเดอร์ผลักกองกระป๋องสเปรย์ขึ้นสนิมและเบาะเก่าๆ ออกไป จนเห็น กระจังหน้าของโฮเวอร์คาร์ “ตาไวดีนี่” พวกเธอช่วยกันขยับขยะออกจนเห็นโครงรถตอนหน้า “ฉันไม่เคยเห็น อะไรแบบนี้มาก่อนเลย” ซินเดอร์ลูบดวงตราชุบโครเมียมถลอกปอกเปิก “อัปลักษณ์สุดๆ” พีโอนี่ขึ้นเสียง “สีน่าเกลียดสิ้นดี” “มันต้องเก่ามากแน่ๆ” ซินเดอร์พบมือจับและเปิดฝากระโปรงขึน้ เธอผงะ และกะพริบตามองกองโลหะและพลาสติกยุ่งเหยิงตรงหน้า “เก่ามากๆ” เธอ หยีตามองมุมด้านหน้าของเครือ่ งยนต์ แต่ตวั ถังช่วงล่างบังตัวยึดสายพานแม่เหล็ก ไว้ “หือ ฉายแสงไปตรงนั้นหน่อยได้ไหม” ซินเดอร์ย่อตัวลงนั่ง รัดหางม้าให้แน่นก่อนจะสอดตัวเข้าไปใต้ท้องรถ พลางผลักชิ้นส่วนเก่าๆ ซึ่งถูกทิ้งให้ขึ้นสนิมอยู่ในพงวัชพืชให้พ้นทาง “ข้าแต่ดารา” เธอพึมพ�ำเมือ่ เห็นใต้ทอ้ งรถในทีส่ ดุ แสงของไอโกะสาดลง มาจากเบื้องบน ลอดผ่านลวดและสายไฟ ท่อยางและท่อไอเสีย นอตและสลักยึด “เจ้านี่โบราณมาก” 30
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
เส้นหนึ่ง
“ก็มันอยู่ในลานเศษเหล็กนี่นา” พีโอนี่ตอบ “พี่พูดจริงนะ พี่ไม่เคยเห็นของแบบนี้มาก่อนเลย” ซินเดอร์ลูบสายยาง
แสงไฟวูบไหวไปมาขณะที่เซนเซอร์ของไอโกะกวาดจับเครื่องยนต์จาก ด้านบน “มีชิ้นส่วนที่ใช้ได้บ้างไหม” “เป็นค�ำถามที่ดี” ภาพที่ซินเดอร์เห็นเปลี่ยนเป็นสีฟ้าขณะที่เธอเชื่อมต่อ กับเครือข่าย “ช่วยอ่านหมายเลขตัวถังที่ข้างกระจกหน้าทีได้ไหม” เธอค้นข้อมูล ขณะที่พีโอนี่อ่านตัวเลข และดาวน์โหลดพิมพ์เขียวของโฮเวอร์คาร์ได้ภายในไม่กี่ นาที จอแสดงภาพในดวงตาฉายพิมพ์เขียวซ้อนกับเครื่องยนต์ตรงหน้า “ดูเหมือน จะยังอยู่ในสภาพดีนะ” ซินเดอร์พึมพ�ำพลางลูบมัดสายไฟเหนือศีรษะ และไล่ สายตาตามไปเรื่อยๆ เอี้ยวคอมองจากท่อยางไปยังมู่เล่ย์และเพลา พยายาม ถอดรหัสว่าทุกสิ่งสัมพันธ์กันอย่างไร ว่ามันท�ำงานอย่างไร “เจ๋งจังเลย” “ฉันเบื่อ” พีโอนี่บ่น ซินเดอร์ถอนใจและค้นหาสายพานแม่เหล็กในพิมพ์เขียว แต่ข้อความ แจ้งว่าการค้นหาผิดพลาดสีเขียวกลับสว่างขึ้น เธอลองค้นแค่ค�ำว่า แม่เหล็ก ก่อน จะเปลีย่ นเป็น สายพาน และได้คำ� ตอบในทีส่ ดุ พิมพ์เขียวแสดงภาพแถบยางทีพ่ นั อยูร่ อบเฟืองชุดหนึง่ ซึง่ มีกรอบโลหะครอบทับอีกที เป็นสิง่ ทีเ่ รียกว่าสายพานราวลิน้ ซินเดอร์นิ่วหน้า เอื้อมมือขึ้นไปคล�ำนอตกับแหวนยางซึ่งล็อกฝาครอบเข้ากับชุด เครื่องยนต์ เธอคิดว่าไม่มีใครใช้สายพานราวลิ้นมาตั้งแต่เครื่องยนต์สันดาปภายใน ตกยุคไปแล้วเสียอีก ซินเดอร์อทุ านและตะแคงศีรษะไปด้านข้าง เธอเห็นวัตถุกลมๆ ข้างตัวซึง่ ต่ออยู่กับแกนเหล็กเหนือศีรษะในเงามืดใต้ท้องรถ ล้อรถ “มันไม่ใช่โฮเวอร์คาร์ มันคือรถยนต์ รถยนต์ที่ใช้น�้ำมัน” “จริงเหรอ” พีโอนี่ถาม “หนูคิดว่ารถยนต์ของจริงควรจะ...ไม่รู้สิ เก๋กว่า นี้มั้ง” ซินเดอร์เคืองขึ้นมาทันที “มันก็มีเสน่ห์ดีออก” เธอคล�ำดอกยาง “แปลว่า” ไอโกะถามขึ้นหลังจากนั้นวินาทีหนึ่ง “เราใช้ชิ้นส่วนจากรถ คันนี้ไม่ได้เลยน่ะสิ” 31
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 ซินเดอร์ท�ำเป็นไม่ได้ยิน แต่สแกนพิมพ์เขียวตรงหน้าอย่างกระหาย อ่างน�้ำมันเครื่อง หัวฉีด ท่อไอเสีย “เป็นรถยนต์จากสมัยทุติยศักราช” “น่าทึ่ง ตรงไหนกัน” พีโอนี่ว่า แล้วจู่ๆ เธอก็กรี๊ดลั่นและผละห่างจาก ตัวรถ ซินเดอร์สะดุ้งจนหัวโขกเข้ากับระบบกันสะเทือนคู่หน้า “พีโอนี่ มีอะไร” “เพิ่งมีหนูกระโจนออกมาจากหน้าต่าง! หนูอ้วนตัวยักษ์ขนยุ่บยั่บ อี”๋ ซินเดอร์คราง เอนกลับลงนอนพลางนวดหน้าผากตัวเอง วันนี้หัวเธอได้ รับความกระทบกระเทือนสองหนแล้ว ขืนเป็นแบบนีต้ อ่ ไป มีหวังต้องซือ้ แผงควบคุม ใหม่ด้วยแน่ “ดูเหมือนมันจะท�ำรังอยู่ในเบาะ เราคงท�ำให้มันกลัว” “เราเนีย่ นะท�ำให้มนั กลัว” พีโอนีเ่ อ่ยเสียงสัน่ “เรากลับกันเลยได้ไหม นะคะ” ซินเดอร์ถอนใจ “ก็ได้” เธอปิดพิมพ์เขียว แล้วขยับถอยออกมาจากใต้ทอ้ ง รถ จับมือคีมที่ไอโกะยื่นมาเพื่อพยุงตัวขึ้นยืน “คิดว่ารถยนต์ใช้น�้ำมันที่เหลือรอด เข้าไปอยู่ในพิพิธภัณฑ์หมดแล้วเสียอีก” เธอพูดพลางปัดใยแมงมุมออกจากผม “ฉันไม่คิดว่ามัน ‘รอด’ มาได้หรอกนะ” ไอโกะหรี่เซนเซอร์ลงอย่าง ขยะแขยง “มันดูเหมือนฟักทองเน่าๆ มากกว่า” ซินเดอร์ปิดกระโปรงรถดังปัง ท�ำให้ฝุ่นตลบรอบตัวแอนดรอยด์ “ไหนว่า เธอมีจินตนาการล�้ำเลิศไง แค่ดูแลสักนิดและท�ำความสะอาดให้ดีๆ มันก็จะกลับ มาปิ๊งเหมือนเดิม” เธอลูบกระโปรงรถ แสงของไอโกะท�ำให้สสี ม้ อมเหลืองของตัวถังทรงโดม ซีดเซียวน่าเกลียด เป็นสีทคี่ นสมัยนีไ้ ม่มที างเลือกใช้แน่ แต่เมือ่ อยูก่ บั รูปทรงโบราณ นั้นมันดูเกือบจะมีเสน่ห์ สนิมลามจากช่องว่างใต้ไฟหน้าแตกร้าว ทอดเป็นแนวไป ตามกันชนบุบบี้ หน้าต่างตอนหลังบานหนึ่งหลุดหายไป แต่เบาะยังอยู่ดี แม้จะขึ้น รา ขาดวิ่น และน่าจะเป็นที่อาศัยของอะไรที่มากกว่าหนู พวงมาลัยกับหน้าปัดรถ ดูจะสึกหรอเพียงเล็กน้อยแม้เวลาจะผ่านมานาน “มันอาจจะเป็นรถหลบหนีของเรา” พีโอนี่มองเข้าไปในหน้าต่างฝั่งผู้โดยสาร “หนีจากอะไร” “เอดรี้ไง นิวเป่ยจิงไง เราอาจจะหนีไปจากเครือจักรภพเลยก็ได้ อาจจะ ไปถึงยุโรป!” ซินเดอร์อ้อมไปยังฝั่งคนขับ และเช็ดฝุ่นออกจากหน้าต่างด้วยถุงมือ ของเธอ แป้นเหยียบสามอันสะท้อนแสงอยู่ที่พื้นรถ แม้โฮเวอร์คาร์จะควบคุมโดย คอมพิวเตอร์ทั้งหมด แต่เธอก็อ่านเรื่องเทคโนโลยีโบราณมามากพอจะรู้ว่าคลัทช์ 32
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
คืออะไร และพอรู้ด้วยซ�้ำว่าจะบังคับมันอย่างไร “เศษโลหะก้อนนี้พาเราไปให้สุดเขตเมืองยังไม่ได้ด้วยซ�้ำ” พีโอนี่ว่า ซินเดอร์ถอยออกไปและปัดฝุน่ ออกจากมือ สองคนนัน้ คงพูดถูก มันอาจ ไม่ใช่พาหนะในฝัน ไม่ใช่กุญแจสู่สวรรค์ แต่สักวัน ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง เธอจะไปจาก นิวเป่ยจิงให้ได้ เธอจะหาสถานที่ที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นใคร หรือเป็นอะไร ให้เจอ “แถมเรายังไม่มีเงินจ่ายค่าน�้ำมัน” ไอโกะพูดต่อ “ต่อให้เอาเท้าใหม่ของ เธอไปแลก ก็ยังซื้อน�้ำมันได้ไม่พอขับไปจากที่นี่ แถมยังมีค่าปรับมลภาวะ แถม ฉันยังไม่มีวันยอมนั่งในเจ้านี่เด็ดขาด ใต้เบาะนั่นน่าจะมีขี้หนูทับถมอยู่เป็นหลาย สิบปี” พีโอนี่เบ้หน้า “อี๋” ซินเดอร์หัวเราะ “ก็ได้ เข้าใจแล้ว พี่จะไม่บังคับให้พวกเธอเข็นรถกลับ บ้าน” “เฮ้อ พีท่ ำ� ฉันกังวลอยูพ่ กั หนึง่ เลยล่ะ” พีโอนีพ่ ดู แต่กย็ มิ้ เพราะไม่ได้กงั วล จริงจัง และสะบัดผมไปด้านหลัง ซินเดอร์เหลือบเห็นอะไรบางอย่าง จุดสีด�ำใต้ไหปลาร้าของพีโอนี่ เหนือ ปกเสื้อของน้องสาวพอดี “อยู่นิ่งๆ นะ” เธอเอื้อมมือไป แต่พโี อนีท่ ำ� ตรงกันข้าม เธอตกใจและใช้มอื ปัดหน้าอกไปมา “อะไร อะไร แมลงเหรอ แมงมุมเหรอ” “พี่บอกให้อยู่นิ่งๆ!” ซินเดอร์คว้าข้อมือพีโอนี่ไว้ เช็ดจุดที่ว่านั่น และตัว แข็งทื่อ เธอปล่อยแขนพีโอนี่และเซไปด้านหลัง “อะไร อะไรกัน” พีโอนี่ดึงคอเสื้อตัวเองดู แต่แล้วก็เห็นอีกจุดหนึ่งที่ หลังมือ เธอเงยหน้ามองซินเดอร์ ใบหน้าซีดเผือด “ผะ...ผืน่ เหรอ” เธอคราง “เพราะ รถยนต์เหรอ” ซินเดอร์กลืนน�้ำลาย เดินเข้าไปหาพีโอนี่อย่างละล้าละลังพร้อมกลั้น หายใจ เธอเอื้อมไปยังกระดูกไหปลาร้าของพีโอนี่อีกครั้ง และรั้งคอเสื้อลงมา เผย ให้เห็นรอยที่ว่าใต้แสงจันทร์ รอยสีแดงซึ่งมีขอบสีม่วงช�้ำ นิ้วของเธอสั่นระริก เธอผละออก สบตาพีโอนี่ พีโอนี่กรีดร้อง 33
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1
5
เสียงร้องของพีโอนี่ก้องไปทั่วลานเศษเหล็ก แทรกเข้าไปในรอยร้าวของเครื่องจักร พังๆ และคอมพิวเตอร์ตกยุค ระบบรับเสียงของซินเดอร์ไม่อาจปกป้องเธอจากความ ทรงจ�ำถึงเสียงกรีดร้องนัน่ แม้ในขณะทีเ่ สียงของพีโอนีเ่ ครือลงอย่างควบคุมตัวเอง ไม่อยู่ ซินเดอร์ยืนตัวสั่น ขยับขาไม่ออก เธออยากปลอบพีโอนี่ แต่ก็อยากจะ วิ่งหนี เป็นไปได้อย่างไรกัน พีโอนี่ยังเด็ก ยังแข็งแรง เธอไม่มีทางป่วยหรอก พีโอนี่ร้องไห้และถูผิวตัวเองซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า ถูรอยโรคนั่น ระบบของซินเดอร์เชื่อมต่อกับเครือข่ายข้อมูลโดยอัตโนมัติ อย่างที่เกิด ขึน้ เวลาสมองของเธอหยุดท�ำงาน ค้นหา เชือ่ มต่อ และแสดงข้อมูลทีเ่ ธอไม่ตอ้ งการ เลทูโมซิส ไข้น�้ำเงิน โรคระบาดที่แพร่ไปทั่วโลก คร่าชีวิตผู้คนไปหลาย แสน ไม่รู้ที่มา ไม่รู้วิธีรักษา “พีโอนี่...” เธอเอื้อมมือออกไปอย่างละล้าละลัง แต่พีโอนี่กลับถอยหนีพลางยกมือ ขึ้นปาดแก้มและจมูกเปียกๆ “อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ! เดี๋ยวพี่จะติดไปด้วย ติดกัน ทุกคน” ซินเดอร์ชักมือกลับ เธอได้ยินเสียงพัดลมของไอโกะอยู่ข้างๆ เห็นแสง กะพริบสีฟ้ากวาดไปทั่วร่างพีโอนี่ และลานเศษเหล็ก มันก�ำลังกลัว 34
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
“ฉันบอกให้ถอยไป!” พีโอนี่ทรุดลงคุกเข่าและคู้ตัวลง ซินเดอร์ถอยไปสองก้าว แล้วก็หยุด มองพีโอนี่โยกตัวไปมาใต้แสง สปอตไลท์ของไอโกะ “พี่...พี่ต้องเรียกรถฉุกเฉิน มา...” มารับเธอไป พีโอนี่ไม่พูดอะไร เธอสั่นไปทั้งตัว ซินเดอร์ได้ยินเสียงฟันกระทบกันกึกๆ สลับกับเสียงครวญคราง ซินเดอร์ตัวสั่น เธอเช็ดแขนตัวเอง กวาดตาหารอยโรค แม้จะไม่พบรอย ใดๆ แต่ก็ยังมองถุงมือขวาอย่างไม่ไว้ใจ ไม่อยากถอดมัน ไม่อยากตรวจดู เธอถอยไปอีกก้าว เงาของลานเศษเหล็กทอดทับเธอ โรคระบาด มันอยู่ ที่นี่ ในอากาศ ในขยะ นานแค่ไหนนะกว่าอาการแรกของโรคจะแสดงออกมา หรือว่า... เธอนึกถึงจางซาช่าทีต่ ลาด ฝูงชนผูห้ วาดกลัวทีว่ งิ่ หนีรา้ นของหล่อน เสียง หวอหวีดแหลม หัวใจเธอหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เป็นความผิดของเธอหรือเปล่า เธอน�ำโรคระบาดจากตลาดกลับมาบ้าน หรือเปล่า เธอส�ำรวจแขนตัวเองอีกครั้ง ปัดแมลงล่องหนที่ไต่อยู่บนผิว เซถอยไป ด้านหลัง เสียงสะอื้นของพีโอนี่ก้องอยู่ในหัว ท�ำให้เธอหายใจไม่ออก ไฟเตือนสีแดงกะพริบขึน้ บนจอแสดงภาพในดวงตา แจ้งว่าระดับอะดรีนาลีน ในร่างกายเธอก�ำลังสูงขึน้ ซินเดอร์กะพริบตาไล่มนั จากนัน้ จึงเปิดระบบสือ่ สารทัง้ ที่ท้องไส้ปั่นป่วน และส่งข้อความสั้นๆ ออกไปก่อนจะทันเปลี่ยนใจ ฉุกเฉิน ลานเศษเหล็กเขตไท่หาง เลทูโมซิส ซินเดอร์กดั ฟันกรอด รูส้ กึ ถึงความแห้งผากแสบร้าวทีด่ วงตา อาการปวด ศีรษะตุบๆ บอกว่าเธอควรจะร้องไห้ ว่าเสียงสะอืน้ ของเธอควรจะดังไม่แพ้นอ้ งสาว “ท�ำไมกัน” พีโอนี่ตะกุกตะกัก “ฉันท�ำอะไรไปเหรอ” “เธอไม่ได้ท�ำอะไรเลย” ซินเดอร์ว่า “ไม่ใช่ความผิดของเธอ” แต่อาจเป็นความผิดของฉันเอง “จะให้ฉันท�ำยังไง” ไอโกะถามเสียงแผ่วจนเกือบไม่ได้ยิน “ไม่รู้สิ” ซินเดอร์ตอบ “โฮเวอร์คาร์ก�ำลังจะมา” 35
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 พีโอนีใ่ ช้แขนเช็ดจมูก ดวงตาของเธอแดงก�ำ่ “พีต่ ะ... ต้องไปจากทีน่ ี่ เดีย๋ ว จะติดโรค” ซินเดอร์เวียนศีรษะ และเพิ่งจะรู้ตัวว่าหายใจตื้นเกินไป เธอถอยไปอีก ก้าวก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด “พี่อาจจะติดโรคแล้วก็ได้ อาจจะเป็นความ ผิดพีเ่ องทีเ่ ธอติดเชือ้ วันนีท้ ตี่ ลาดมีคนป่วย... พี.่ .. พีไ่ ม่คดิ ว่าอยูใ่ กล้พอจะติด แต่... พีโอนี่ พี่ขอโทษจริงๆ” พีโอนีห่ ลับตาปีแ๋ ละซบหน้าลงกับแขนอีกครัง้ เส้นผมสีนำ�้ ตาลเคลียไหล่ ของเธอพันกันยุ่งเหยิง ตัดกับผิวซีดเผือด เสียงสะอึกดังขึ้น ก่อนจะตามด้วยเสียง สะอื้นอีกครั้ง “ฉันไม่อยากไป” “พี่รู้” ซินเดอร์พดู ได้แค่นนั้ จะให้ปลอบว่าไม่ตอ้ งกลัวหรือ ทุกสิง่ จะเรียบร้อยดี หรือ เธอไม่อาจโกหก ในเมื่อทุกสิ่งแจ่มแจ้งขนาดนี้ “พี่อยากให้ตัวเองช่วย...” เธอหยุดตัวเองไว้ เธอได้ยินเสียงหวอก่อน พีโอนี่ “พี่เสียใจจริงๆ” พีโอนีใ่ ช้แขนเสือ้ ป้ายจมูก ทิง้ คราบน�ำ้ มูกไว้เป็นทาง จากนัน้ จึงร้องไห้ตอ่ เธอไม่รบั รูส้ งิ่ อืน่ ใด จนกระทัง่ เสียงหวอโหยหวนแว่วเข้าหูจงึ เงยหน้าขึน้ เธอจ้องไป ข้างหน้า จ้องปากทางเข้าลานเศษเหล็ก ซึ่งอยู่ที่ใดสักแห่งหลังกองขยะเหล่านี้ ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากสั่นระริก ใบหน้าแดงเป็นจ�้ำ หัวใจของซินเดอร์หดเล็กลง เธอห้ามตัวเองไม่ได้ ถ้าเธอจะติดโรค ก็คงติดไปเรียบร้อยแล้ว เธอทรุดลงคุกเข่า กอดพีโอนี่ไว้ในอ้อมแขน เข็มขัดเครื่องมือบาดสะโพก ของเธอ แต่เธอก็ไม่สนใจ ส่วนพีโอนี่ก็ก�ำเสื้อยืดเธอไว้แน่น และเริ่มสะอื้นมาใหม่ อีกรอบ “พี่เสียใจจริงๆ” “พี่จะบอกแม่กับเพิร์ลว่ายังไง” ซินเดอร์กัดริมฝีปาก “ไม่รู้สิ” จากนั้นจึงตามด้วย “ความจริงล่ะมั้ง” เธอรู้สึกขมในปาก นั่นอาจเป็นสัญญาณของโรคก็ได้ อาการท้องไส้ ปั่นป่วนก็เช่นกัน เธอก้มลงมองแขนซึ่งยังกอดพีโอนี่อยู่ ยังไม่มีผื่น พีโอนี่ผลักเธอออกและก้มหน้ามองพื้น “ออกไปห่างๆ เถอะ พี่อาจจะยัง ไม่ป่วย แต่พวกเขาก็จะจับพี่ไปอยู่ดี พี่ต้องไปจากที่นี่” 36
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
ซินเดอร์ลังเล เสียงตีนตะขาบบดอะลูมิเนียมและพลาสติกที่กองเกลื่อน แว่วมา เธอไม่อยากทิ้งพีโอนี่ไป แต่ถ้าเธอยังไม่ติดเชื้อจริงๆ ล่ะ เธอขยับออกมาอยูใ่ นท่านัง่ ก่อนจะผุดลุกขึน้ แสงสีเหลืองสาดจากเงามืด เข้ามาใกล้ทั้งคู่ มือขวาในถุงมือของซินเดอร์ชุ่มเหงื่อ ลมหายใจของเธอสั้นลงอีกครั้ง “พีโอนี่...” “ไป! ไปให้พ้น!” ซินเดอร์ถอยไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังมีสติพอจะคว้าสายพานแม่เหล็กที่พับไว้ ขึ้นมา เธอขยับไปยังทางออก ขาจริงชาด้านพอๆ กับขาเทียม เสียงสะอื้นของ พีโอนี่ไล่หลังมา แอนดรอยด์สีขาวสามตัวพบเธอที่มุมหนึ่ง พวกมันมีเซนเซอร์ตรวจจับ สีเหลืองและเครื่องหมายกากบาทสีแดงบนหัว แอนดรอยด์สองตัวเข็นเปลลอย มาด้วย “ท่านคือผู้ประสบโรคเลทูโมซิสใช่ไหม” หุ่นตัวหนึ่งถามเสียงเรียบพร้อม ยกเครื่องอ่านรหัสประจ�ำตัวขึ้น ซินเดอร์ซ่อนข้อมือไว้ “ไม่ใช่ น้องสาวฉัน หลินพีโอนี่ เธอ... เธออยู่ทาง นั้น ทางซ้าย” หุ่นแพทย์ประจ�ำเปลแล่นออกไปตามทาง “ท่านได้สัมผัสผู้ประสบโรคโดยตรงในช่วงสิบสองชั่วโมงที่ผ่านมาหรือ เปล่า” แอนดรอยด์ที่เหลืออยู่ถาม ซินเดอร์อ้าปาก แต่กลับลังเล ความรู้สึกผิดและกลัวปั่นป่วนอยู่ในท้อง เธอโกหกได้ ไม่มหี ลักฐานเสียหน่อยว่าเธอติดเชือ้ แล้ว แต่ถา้ ถูกพาตัวไป ยังหน่วยกักกัน เธอก็ไม่มีทางรอดแน่ๆ แต่ถ้ากลับบ้าน เธอก็อาจแพร่เชื้อให้ทุกคน ทั้งเอดรี้ เพิร์ล เด็กๆ ที่วิ่ง กรีด๊ กร๊าดและหัวเราะร่าอยูต่ ามทางเดิน เธอแทบไม่ได้ยนิ เสียงตัวเองด้วยซ�ำ้ “ใช่” “ท่านมีอาการใดๆ หรือไม่” “มะ... ไม่ ฉันไม่รู้ ฉันเวียนหัว แต่ไม่...” เธอหยุดพูด หุ่นแพทย์ขยับเข้ามาใกล้ ตีนตะขาบของมันบดครูดพื้นสกปรก ซินเดอร์ ถอยหนี แต่หุ่นไม่พูดอะไร เพียงแต่ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งน่องของ ซินเดอร์ชนเข้ากับลังผุพัง มันถือเครื่องอ่านรหัสไว้ในมือคีมข้างหนึ่ง จากนั้นแขน 37
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 ข้างที่สามก็โผล่ออกมาจากล�ำตัว แขนซึ่งมีปลายเป็นเข็มฉีดยาแทนคีม ซินเดอร์ตัวสั่นแต่ไม่ได้ขัดขืนเมื่อมันคว้าข้อมือขวาของเธอและแทงเข็ม ลงไป เด็กสาวสะดุ้ง มองของเหลวสีเข้มซึ่งเกือบจะเป็นสีด�ำเมื่ออยู่ใต้ไฟสีเหลือง ของหุ่นแพทย์ไหลเข้าไปในหลอดฉีดยา เธอไม่กลัวเข็ม แต่โลกกลับเริ่มโคลงเคลง แอนดรอยด์ดึงเข็มออกในจังหวะที่เธอทรุดลงบนลังพอดี “ท�ำอะไรน่ะ” เธอคราง “เริ่มการตรวจเลือดหาจุลินทรีย์ก่อโรคเลทูโมซิส” ซินเดอร์ได้ยินเสียง มอเตอร์ในตัวแอนดรอยด์ท�ำงาน เสียงปี๊บเบาๆ ดังประกอบแต่ละขั้นตอน แสงไฟ จากแอนดรอยด์หรี่ลงเมื่อพลังงานถูกแบ่งไปใช้ในงานอื่น เธอกลัน้ ลมหายใจ จนกระทัง่ แผงควบคุมท�ำงานโดยอัตโนมัตแิ ละบังคับ ให้ปอดของเธอหดตัว “รหัสประจ�ำตัว” แอนดรอยด์สั่งและยื่นเครื่องอ่านรหัสมาทางเธอ ไฟ สีแดงสาดผ่านข้อมือของซินเดอร์และเครื่องอ่านก็ส่งเสียงปี๊บ แอนดรอยด์เก็บมัน เข้าไปในล�ำตัวกลวงๆ ตามเดิม ซินเดอร์สงสัยว่า อีกนานแค่ไหนกว่าการตรวจสอบจะเสร็จสิ้นและแจ้ง ว่าเธอเป็นพาหะ ยืนยันว่าเธอเป็นคนผิดเอง ว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ เสียงตีนตะขาบขยับเข้ามาใกล้ ซินเดอร์หันไปเห็นแอนดรอยด์สองตัว เข็นเปลที่มีพีโอนี่ออกมา เด็กสาวนั่งกอดเข่า ดวงตาบวมเป่งกวาดส�ำรวจลาน เศษเหล็กราวกับก�ำลังหาทางหนี ราวกับหลงเข้ามาในฝันร้าย แต่เธอไม่ได้พยายามหนี ไม่เคยมีใครขัดขืนระหว่างถูกน�ำตัวไปยังศูนย์ กักกัน ดวงตาของทั้งคู่สบกัน ซินเดอร์อ้าปากแต่ไม่มีถ้อยค�ำใดเล็ดรอดออกมา เธอพยายามอ้อนวอนให้อีกฝ่ายยกโทษให้ด้วยสายตา รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของพีโอนี่ เด็กสาวยกมือข้างหนึ่ง ขึ้น ขยับนิ้วมือบอกลา ซินเดอร์โบกมือตอบ รู้ว่าคนที่อยู่ตรงนั้นควรจะเป็นเธอ เธอรอดพ้นชะตากรรมมาได้แล้วครัง้ หนึง่ เธอควรจะเป็นคนทีถ่ กู เข็นออก ไป ควรจะเป็นคนที่ต้องตาย ควรจะเป็นเธอ และก�ำลังจะเป็นเธอ เธอพยายามพูด พยายามบอกพีโอนี่ว่าจะตามไปติดๆ ว่าน้องสาวจะไม่ 38
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
ต้องอยูต่ ามล�ำพัง แต่แล้วแอนดรอยด์กส็ ง่ เสียงปีบ๊ “การตรวจเลือดเสร็จสิน้ ไม่พบ จุลินทรีย์ก่อโรคเลทูโมซิส ขอแนะน�ำให้ผู้รับการตรวจอยู่ห่างผู้ติดเชื้ออย่างน้อย ห้าสิบฟุต” ซินเดอร์กะพริบตา ความโล่งอกและหวาดกลัวปะปนอยู่ในใจ เธอไม่ป่วย เธอจะไม่ตาย เธอไม่ต้องไปกับพีโอนี่ “เราจะสือ่ ไปแจ้งท่านเมือ่ อาการของหลินพีโอนีล่ กุ ลามสูร่ ะยะต่างๆ ของ โรค ขอขอบคุณในความร่วมมือ” ซินเดอร์กอดตัวเองไว้ และมองพีโอนี่นอนลงขดตัวราวกับเด็กน้อยขณะ ที่ถูกเข็นออกไปบนเปลสนาม
39
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1
6
ซินเดอร์เดินซึมอยูก่ ลางค�ำ่ คืนอันสดชืน่ รองเท้าบูท๊ ของเธอครูดไปกับพืน้ คอนกรีต ราวกับขาทัง้ คูก่ ลายเป็นเหล็กกล้า เสียงทัง้ หลายของค�ำ่ คืนอันว่างเปล่าดังแผ่วอยู่ ในหัวของเธอ ทัง้ เสียงทรายกรอบแกรบใต้ตนี ตะขาบของไอโกะ เสียงลัน่ เปรีย๊ ะของ ไฟถนนเบือ้ งบน เสียงหึง่ ๆ จากแม่เหล็กตัวน�ำยิง่ ยวดทีฝ่ งั อยูใ่ ต้ถนน ประแจในน่อง ของซินเดอร์กระทบกันกึงกังทุกย่างก้าว แต่ทกุ เสียงล้วนอูอ้ เี้ มือ่ เทียบกับภาพทีเ่ ล่น ซ�้ำๆ อยู่ในหัว บางครัง้ ระบบรับสัมผัสของเธอก็มอี าการแบบนัน้ มันจะบันทึกเหตุการณ์ สะเทือนใจไว้และฉายภาพซ�ำ้ แล้วซ�ำ้ เล่า คล้ายอาการเดจาวูหรือเวลาทีค่ ำ� สุดท้าย ในบทสนทนายังก้องอยูแ่ ม้ความเงียบเข้าครอบคลุม ปกติแล้วซินเดอร์สงั่ ให้หน่วย ความจ�ำหยุดท�ำงานได้ก่อนมันจะท�ำให้เธอเป็นบ้า แต่คืนนี้เธอไม่มีแรง รอยด�ำบนผิวพีโอนี่ เสียงกรีดร้องของเธอ เข็มฉีดยาของหุน่ แพทย์ดดู เลือด ของซินเดอร์ออกจากเนือ้ บริเวณข้อศอก ร่างเล็กๆ ของพีโอนีน่ อนสัน่ เทาอยูบ่ นเปล สนาม และเริ่มเข้าใกล้ความตาย เธอหยุดเดินและกุมท้องไว้ ขณะที่อาการคลื่นไส้ก่อตัวขึ้น ไอโกะที่น�ำ หน้าไปสองสามก้าวหยุดเดิน แล้วฉายไฟใส่ใบหน้าเหยเกของซินเดอร์ “เป็นอะไรหรือเปล่า” แสงไฟกวาดไล่ไปทัว่ ร่างของซินเดอร์ และเธอก็มนั่ ใจว่าไอโกะก�ำลังมอง หาผื่นคล้ายรอยช�้ำ แม้ว่าหุ่นแพทย์จะบอกว่าเธอไม่ติดเชื้อก็ตาม แทนที่จะตอบ ซินเดอร์กลับถอดถุงมือออกและยัดมันไว้ใส่กระเป๋าหลัง 40
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
อาการหน้ามืดเลือนหายขณะที่เธอยืนพิงไฟถนนและสูดอากาศชื้นๆ เข้าเต็มปอด เกือบจะถึงบ้านแล้ว อพาร์ตเมนต์ฟีนิกซ์ทาวเวอร์อยู่ที่หัวมุมถนนถัดไป มีเพียงชั้น บนสุดเท่านัน้ ทีต่ อ้ งแสงจางๆ จากจันทร์เสีย้ ว ขณะทีอ่ าคารส่วนทีเ่ หลืออยูใ่ นเงามืด หน้าต่างส่วนใหญ่มืดสนิท มีเพียงแสงไฟจ�ำนวนหนึ่งกับแสงจ้าสีขาวอมฟ้าจาก หน้าจอเน็ตสกรีนที่กะพริบวูบวาบ ซินเดอร์ไล่นับชั้นขึ้นไปจนถึงหน้าต่างห้องครัว และห้องนอนของเอดรี้ แสงสลัวยังสว่างอยู่ ณ จุดใดจุดหนึ่งในอพาร์ตเมนต์ เอดรี้ไม่ใช่คนนอน ดึก แต่เธออาจรู้ว่าพีโอนี่ยังไม่กลับบ้าน หรือเพิร์ลอาจยังไม่หลับ ก�ำลังท�ำรายงาน หรือคุยเล่นกับเพื่อนจนดึก เป็นแบบนี้คงจะดีกว่า เธอไม่อยากต้องปลุกพวกเขาขึ้นมา “ฉันจะบอกพวกเขาว่ายังไงดี” เซนเซอร์ของไอโกะจับตึกอพาร์ตเมนต์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ พื้น ส�ำรวจเศษขยะบนฟุตบาท ซินเดอร์ถฝู า่ มือชุม่ เหงือ่ เข้ากับกางเกงและบังคับให้ตวั เองเดินต่อไป แม้ จะพยายามเท่าใด เธอก็นึกถ้อยค�ำที่เหมาะสมไม่ออก ค�ำอธิบาย ข้อแก้ตัว คนเรา จะบอกผู้หญิงคนหนึ่งว่าลูกสาวของเธอก�ำลังจะตายด้วยวิธีใด คราวนีเ้ ธอแตะรหัสประจ�ำตัวและกลับเข้าไปทางประตูใหญ่ โถงต้อนรับ สีเทาว่างเปล่า มีเพียงเครือ่ งเน็ตสกรีนซึง่ ท�ำหน้าทีป่ ระกาศข่าวให้ผพู้ กั อาศัยรู้ การ ขึน้ ค่าซ่อมบ�ำรุง ค�ำเสนอซือ้ เครือ่ งอ่านรหัสตัวใหม่สำ� หรับประตูหน้า และประกาศ แมวหาย ถัดไปก็เป็นลิฟต์ เครื่องจักรเก่าๆ นั้นส่งเสียงกึงกังดังลั่น โถงทางเดินว่าง เปล่า ถ้าไม่นับชายจากห้องหมายเลข 1807 ซึ่งหลับอยู่หน้าห้องตัวเอง ซินเดอร์ ต้องขยับแขนที่กางแผ่ของเขาหลบ เพื่อไม่ให้ไอโกะแล่นทับ เสียงหายใจหนักๆ และกลิ่นหวานๆ ของเหล้าสาเกโชยมา เธอลังเลอยูห่ น้าห้องหมายเลข 1820 หัวใจเต้นแรง จ�ำไม่ได้วา่ ภาพพีโอนี่ ในสมองหยุดลง และกลายเป็นความตึงเครียดตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอจะพูดอย่างไรดี เด็กสาวกัดริมฝีปากและยกข้อมือขึน้ แตะเครือ่ งอ่าน ดวงไฟเล็กๆ เปลีย่ น เป็นสีเขียว เธอเปิดประตูอย่างเบาที่สุดเท่าที่ท�ำได้ แสงสว่างจากห้องนัง่ เล่นสาดออกมายังโถงทางเดินอันมืดสนิท ซินเดอร์ เหลือบเห็นเน็ตสกรีนซึ่งยังฉายภาพจากตลาดเมื่อเช้า ร้านของคนท�ำขนมลุกเป็น 41
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 ไฟครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เสียงถูกปิดไว้ ซินเดอร์ก้าวเข้าไปในห้อง แต่กลับต้องชะงักกึก ไอโกะชนขาเธอ ผูท้ ยี่ นื ประจันหน้าเธออยูก่ ลางห้องนัง่ เล่นคือแอนดรอยด์สามตัว ซึง่ มีรปู กากบาทสีแดงอยู่บนศีรษะทรงกลม หุ่นแพทย์ฉุกเฉินนั่นเอง เอดรี้สวมเสื้อคลุมผ้าไหม ยืนพิงเตาผิงอยู่หลังหุ่นทั้งสาม แต่กองไฟ จ�ำลองถูกปิดไปแล้ว เพิร์ลที่ยังแต่งตัวเต็มยศนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา ทั้งสองใช้ผ้า เช็ดจานแห้งๆ ปิดจมูกไว้และมองซินเดอร์ด้วยสายตาที่แสดงความรังเกียจระคน กลัว ซินเดอร์ทอ้ งไส้ปน่ั ป่วน เธอถอยกลับเข้าไปในโถงทางเดินครึง่ ก้าว สงสัย ว่าใครกันแน่ที่ป่วย ก่อนจะตระหนักว่าเป็นไปไม่ได้ ถ้ามีคนป่วย หุ่นแพทย์คงพา ตัวพวกเขาไปในทันที ทั้งสองก็ไม่จ�ำเป็นต้องปิดปาก ตึกทั้งหลังคงถูกปิดตาย เธอสังเกตเห็นพลาสเตอร์ยาเล็กๆ ที่ข้อศอกของเอดรี้ พวกเขาได้รับการ ตรวจแล้ว ซินเดอร์ขยับกระเป๋าสะพายลงวางบนพื้น แต่ยังถือสายพานแม่เหล็กไว้ เอดรี้กระแอมก่อนจะขยับผ้าลงมายังลิ้นปี่ แสงซีดๆ ผิวตกกระ และ กระดูกปูดโปนท�ำให้เธอดูคล้ายโครงกระดูก ใบหน้าไร้เครื่องส�ำอาง รอยคล�้ำบวม ปรากฏขึ้นใต้ดวงตาที่แดงก�่ำ ก่อนหน้านี้เธอร้องไห้ แต่ตอนนี้กลับเม้มปากแน่น “ฉันเพิง่ ได้รบั สือ่ เมือ่ หนึง่ ชัว่ โมงก่อน” เธอเอ่ยขึน้ หลังความเงียบก่อตัวขึน้ อีกครั้ง “แจ้งว่าพีโอนี่ถูกรับตัวจากลานเศษเหล็กในเขตไท่หางและส่งไป...” เสียง ของเธอสั่นพร่า ดวงตาหลุบลง แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งมันกลับเป็นประกายวาบ “แต่เธอก็รู้แล้วนี่” ซินเดอร์ขยับตัว พยายามไม่มองหุ่นแพทย์ เอดรีไ้ ม่รอฟังค�ำตอบของซินเดอร์ “ไอโกะ เริม่ เก็บกวาดสมบัตขิ องพีโอนี่ ได้ ทิ้งทุกสิ่งที่เธอสวมในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา แต่ขนไปทิ้งที่ตรอกเองนะ ฉัน ไม่อยากให้ท่อขยะตัน พวกที่เหลือก็คงพอเอาไปขายที่ตลาดได้” เสียงของเธอ เฉียบขาดและหนักแน่น ราวกับท่องค�ำสั่งนั้นในใจมาตั้งแต่ได้รับข่าว “ค่ะ หลิน-เจี่ย” ไอโกะตอบก่อนจะถอยกลับไปยังโถงทางเดิน ซินเดอร์ ยืนตัวแข็ง มือทั้งสองก�ำสายพานแม่เหล็กต่างโล่ แม้แอนดรอยด์จะไม่อาจขัด ค�ำสัง่ ของเอดรี้ ท่าทีอนั เชือ่ งช้าก็แสดงให้เห็นว่ามันไม่อยากทิง้ ซินเดอร์ไว้ตามล�ำพัง ตราบเท่าที่หุ่นแพทย์ยังเฝ้าอยู่ด้วยเซนเซอร์สีเหลืองว่างเปล่า 42
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
“ท�ำไม” เอดรี้บิดผ้า “ลูกสาวคนเล็กของฉันถึงไปที่ลานเศษเหล็กเขต ไท่หางในเย็นวันนี้” ซินเดอร์กอดสายพานแม่เหล็กแนบตัวตัง้ แต่หวั ไหล่ถงึ ปลายเท้า วัตถุซงึ่ ท�ำจากเหล็กกล้าเช่นเดียวกับมือของเธอและเปรอะเปื้อนไม่แพ้กันให้ความรู้สึก คล้ายอวัยวะชิ้นหนึ่ง “เธอมาช่วยหนูหาสายพานแม่เหล็ก” ซินเดอร์สูดลมหายใจ เข้าลึก รู้สึกเหมือนลิ้นบวมคับปาก คอหอยตีบตัน “ขอโทษจริงๆ ค่ะ หนูไม่ได้... หนูเห็นรอยจ�้ำและเรียกโฮเวอร์คาร์ฉุกเฉิน หนูไม่รู้จะท�ำยังไง” เอดรีน้ ำ�้ ตาคลอขึน้ มาวูบหนึง่ ก่อนจะกะพริบไล่มนั เธอก้มหน้าจ้องผ้าใน มือ และทิ้งร่างพิงหิ้ง “ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว ซินเดอร์ ฉันคาดว่าจะ ได้รับสื่ออีกสายได้ทุกเมื่อ แจ้งว่าเด็กในปกครองของฉันก็ถูกพาตัวไปเช่นกัน” เอดรี้ยืดไหล่และเงยหน้าขึ้น ความอ่อนแอหายไปแล้ว ดวงตาสีเข้มแข็งกร้าว “หุ่น แพทย์พวกนี้ตรวจเพิร์ลกับฉันแล้ว โรคระบาดยังแพร่ไม่ถึงเราทั้งคู่” ซินเดอร์ตั้งท่าจะพยักหน้าอย่างโล่งอก แต่เอดรี้ยังพูดไม่จบ “บอกฉันมา สิ ซินเดอร์ ถ้าเพิร์ลกับฉันไม่ติดโรค พีโอนี่จะติดมาจากไหนกัน” “ไม่ทราบค่ะ” “ไม่ทราบรึ แต่เธอรูเ้ รื่องการระบาดในตลาดวันนี้นี่” ซินเดอร์อ้าปาก มิน่าล่ะ ผ้าพวกนั้น หุ่นแพทย์ พวกเขาคิดว่าเธอติดเชื้อ “ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ ซินเดอร์ ท�ำไมเธอถึงเห็นแก่ตัวขนาดนี้” เธอสะบัดศีรษะ ไม่ “พวกมันตรวจหนูแล้วเหมือนกัน ทีล่ านเศษเหล็ก หนู ไม่ได้ติดโรค หนูไม่รู้ว่าเธอติดมาจากไหน” เธอยกแขนให้ดูรอยช�้ำที่ข้อพับศอก “พวกหุ่นจะตรวจอีกครั้งก็ได้ค่ะ” หุ่นแพทย์ตัวหนึ่งมีชีวิตขึ้นมาเป็นหนแรก มันฉายแสงใส่จุดสีแดงเล็กๆ ซึง่ เข็มแทงเข้าไปในตัวซินเดอร์ แต่กย็ งั ไม่ได้ขยับตัว และเอดรีก้ ไ็ ม่ได้สงั่ เธอหันไป หาพอร์ตสกรีนใส่กรอบเล็กๆ บนเตาผิง ซึง่ ฉายภาพเพิรล์ และพีโอนีว่ ยั เด็กสลับกัน ไปมา ภาพที่บ้านหลังเก่า หลังที่มีสวน ภาพกับเอดรี้ก่อนจะสูญเสียรอยยิ้มไป ภาพถ่ายกับพ่อของพวกเธอ “หนูเสียใจค่ะ” ซินเดอร์ว่า “หนูก็รักเธอเหมือนกัน” เอดรี้บีบกรอบรูป “อย่ามาดูถูกฉันนะ” เธอเลื่อนกรอบรูปเข้ามาใกล้ตัว “ไอ้ตวั อย่างเธอน่ะรูด้ ว้ ยหรือว่าความรักคืออะไร เธอเคยรูส้ ึกอะไรบ้างไหม หรือว่า ทุกสิ่งเป็นแค่...โปรแกรมที่ตั้งไว้เท่านั้น” 43
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 เอดรี้แค่พูดกับตัวเองแต่ถ้อยค�ำเหล่านั้นกลับบาดลึก ซินเดอร์เสี่ยง มองเพิร์ลซึ่งยังนั่งซบหน้ากับเข่าอยู่บนโซฟา แต่เลิกปิดปากด้วยผ้าแล้ว เมื่อเห็น ซินเดอร์มองมา เธอก็หันไปมองพื้น ซินเดอร์ขยับมือทีถ่ อื สายพานแม่เหล็กอยู่ “หนูรสู้ คิ ะว่าความรักคืออะไร” ความเศร้าก็ด้วย เธออยากร้องไห้เพื่อพิสูจน์ได้เหลือเกิน “ดีแล้ว งัน้ เธอคงเข้าใจว่าฉันก�ำลังท�ำสิง่ ทีแ่ ม่คนหนึง่ ต้องท�ำ เพือ่ ปกป้อง ลูกของฉัน” เอดรี้คว�่ำกรอบรูปลงบนหิ้ง เพิร์ลซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาเบือนหน้าหนี แนบ แก้มเข้ากับหัวเข่า ความกลัวก่อตัวขึ้นในท้องของซินเดอร์ “เอดรี้” “เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้ได้ห้าปีแล้ว ซินเดอร์ ห้าปีแล้ว ที่การานทิ้งเธอไว้กับฉัน ฉันยังไม่เข้าใจว่าอะไรดลใจให้เขาท�ำแบบนั้น ท�ำไมเขา ถึงต้องลงทุนเดินทางไปยุโรป ยุโรปเชียวนะ เพื่อหา... พวกกลายพันธุ์มาเลี้ยง เขา ไม่เคยอธิบายให้ฉันฟัง บางทีเขาอาจตั้งใจจะอธิบาย แต่ฉันไม่เคยต้องการเธอ เธอก็รู้” ซินเดอร์เม้มปาก ใบหน้าอันว่างเปล่าของหุน่ แพทย์เหมือนจะเยาะเย้ยเธอ เธอรู้ แต่คิดว่าเอดรี้ไม่เคยพูดชัดเจนถึงเพียงนี้ “การานอยากให้เธอได้รับการเลี้ยงดู ฉันจึงท�ำเท่าที่ท�ำได้ แม้แต่เมื่อเขา ตาย แม้แต่เมื่อเงินหมด แม้แต่เมื่อ... ทุกสิ่งพังพินาศ” เสียงของเธอสั่นเครือ และ เธอก็ปดิ ปากแน่น ซินเดอร์มองไหล่ของผูห้ ญิงตรงหน้าสัน่ เทา ฟังเสียงหายใจสัน้ ๆ เมื่อเธอพยายามกลั้นสะอื้น “แต่การานต้องเห็นด้วยกับฉัน พีโอนี่มาก่อน ลูกสาว ของพวกเราต้องมาก่อน” เสียงอันดังนั้นท�ำให้ซินเดอร์สะดุ้ง เธอได้ยินเหตุผลที่เอดรี้ใช้แก้ต่างใน น�้ำเสียงนั้น ได้ยินความปักใจเชื่อ อย่าทิ้งฉันไว้กับเจ้าสิ่งนี้ เธอตัวสั่น “เอดรี้...” “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ การานก็คงยังมีชีวิตอยู่ และพีโอนี่...” “ไม่นะ มันไม่ใช่ความผิดหนู” ซินเดอร์เหลือบเห็นเงาสีขาว และเห็น ไอโกะยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ในโถงทางเดิน เซนเซอร์ของมันมืดจนเกือบเป็นสีด�ำ ซินเดอร์เค้นเสียง ชีพจรของเธอเต้นแรง ตาเริม่ พร่า ไฟเตือนสีแดงกะพริบ ขึ้นที่หางตา บอกว่าเธอควรจะระงับอารมณ์ “หนูไม่ได้ขอให้ตัวเองเป็นแบบนี้ ไม่ 44
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
ได้ขอให้คุณหรือใครรับหนูมาเลี้ยง นี่ไม่ใช่ความผิดหนู!” “ก็ไม่ใช่ความผิดฉันเหมือนกัน!” เอดรี้สะบัดมือปัดเครื่องเน็ตสกรีนหลุด จากแท่นยึดในคราวเดียว มันล้มลงและลากโล่รางวัลของสามีเธออีกสองอันตาม มาด้วย เศษพลาสติกกระเด็นไปทั่วพรมเก่าคร�่ำคร่า ซินเดอร์สะดุ้งหนี แต่อาการคลุ้มคลั่งนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วพอๆ กับ ตอนปรากฏขึน้ ลมหายใจสะดุดเป็นห้วงของเอดรีผ้ อ่ นจังหวะลงแล้ว เธอคอยระวัง ไม่ให้รบกวนชาวบ้านเสมอ ไม่ท�ำตัวเป็นจุดสังเกต ไม่ก่อความวุ่นวาย ไม่ท�ำสิ่งใด ที่อาจบ่อนท�ำลายชื่อเสียง แม้กระทั่งในตอนนี้ “ซินเดอร์” เอดรีใ้ ช้ผา้ เช็ดนิว้ อย่างแรงราวกับจะลบโทสะได้ “เธอจะไปกับ หุ่นแพทย์พวกนี้ อย่าก่อเรื่อง” พื้นดินโคลงเคลง “อะไรนะคะ ท�ำไมกัน” “เพราะเราต่างมีหน้าทีต่ อ้ งท�ำสิง่ ทีท่ ำ� ได้ และเธอก็รวู้ า่ มีความต้องการ... พวกอย่างเธอน่ะ... สูงแค่ไหน โดยเฉพาะในตอนนี้” เอดรี้นิ่งไป ใบหน้าของเธอ เปลี่ยนเป็นสีชมพูก�่ำ “เรายังช่วยพีโอนี่ได้ พวกเขาแค่ต้องการไซบอร์กเพื่อหาวิธี รักษา” “คุณส่งหนูเข้าร่วมการวิจัยโรคระบาดหรือคะ” เธอแทบพูดไม่ออก “ยังมีอะไรอื่นให้ฉันท�ำได้อีกล่ะ” ซินเดอร์อา้ ปากค้าง เธอส่ายหน้าอย่างอึง้ งัน ขณะทีเ่ ซนเซอร์สเี หลืองสาม ดวงพุง่ มาทีเ่ ธอ “แต่... ไม่เคยมีใครรอดชีวติ จากการวิจยั ท�ำไมคุณถึงท�ำได้ลงคอ...” “ไม่เคยมีใครรอดชีวิตจากโรคระบาด ถ้าเธอเป็นห่วงพีโอนี่มากอย่างที่ อ้าง เธอก็จะท�ำตามที่ฉันพูด ถ้าเธอไม่เห็นแก่ตัวนัก ก็คงอาสาไปเองตั้งแต่ออก จากตลาดวันนี้แล้ว ก่อนจะกลับมาที่นี่และท�ำลายครอบครัวของฉัน อีกครั้ง” “แต่...” “เอาตัวหล่อนไป หล่อนเป็นของพวกเจ้าแล้ว” ซินเดอร์ได้แต่ตะลึงจนไม่อาจขยับตัว เมื่อแอนดรอยด์ตัวที่ใกล้ที่สุดจ่อ เครื่องสแกนเข้ากับข้อมือของเธอ มันส่งเสียงปี๊บ เธอสะดุ้งถอย “หลินซินเดอร์” มันเอ่ยด้วยเสียงสังเคราะห์ “ชาวเครือจักรภพตะวันออก ทั้งมวลล้วนชื่นชมและซาบซึ้งในการอาสาที่จะเสียสละตนของท่าน เราจะมอบค่า ตอบแทนให้ผู้เป็นที่รักของท่าน แทนค�ำขอบคุณที่ท่านเข้าร่วมการวิจัยของเรา” เธอก�ำสายพานแม่เหล็กแน่นขึ้น “ไม่... จริงๆ แล้วก็เพราะเรื่องนีใ้ ช่ไหม 45
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 คุณไม่ได้ห่วงพีโอนี่ ไม่ได้ห่วงหนู แค่อยากได้ค่าตอบแทนบ้าๆ นั่น!” ดวงตาของเอดรี้เบิกกว้าง ผิวที่ขมับเหยียดตึง เธอปราดเข้ามาในสองก้าว และฟาดหลังมือใส่ใบหน้าของซินเดอร์ ซินเดอร์เซกระแทกกรอบประตู และยกมือขึ้นจับแก้ม “เอาตัวหล่อนไป” เอดรี้ว่า “เอาไปให้พ้นสายตาฉัน” “ฉันไม่ได้อาสา พวกเจ้าจับฉันไปไม่ได้!” แอนดรอยด์ไม่สะทกสะท้าน “เราได้รับอนุญาตจากผู้ปกครองตาม กฎหมายของท่านให้ใช้ก�ำลังน�ำตัวท่านไปได้หากจ�ำเป็น” ซินเดอร์ก�ำหมัดอุดหูไว้ “คุณบังคับให้หนูเป็นหนูทดลองไม่ได้” “ได้สิ” เอดรี้เองก็เริ่มหอบ “ฉันท�ำได้ ตราบเท่าที่เธอยังอยู่ในความ ปกครองของฉัน” “คุณไม่ได้เชื่อจริงๆ หรอกว่าการท�ำแบบนี้จะช่วยพีโอนี่ได้ อย่ามาแสร้ง ว่าท�ำเพือ่ เธอเลย พีโอนีเ่ หลือเวลาแค่ไม่กวี่ นั โอกาสทีพ่ วกเขาจะค้นพบยาต้านเชือ้ ก่อน...” “ถ้างั้นความผิดพลาดเพียงอย่างเดียวของฉันก็คือการรอเวลาก�ำจัดเธอ จนนานเกินไป” เอดรี้ถูผ้าเช็ดจานกับปลายนิ้วไปมา “เชื่อฉันเถอะซินเดอร์ ฉันไม่มี วันเสียใจที่เสียสละเธอแน่” ตีนตะขาบของหุ่นแพทย์บดพรม “ท่านพร้อมจะไปกับเราหรือยัง” ซินเดอร์เม้มปาก ลดมือที่ปิดหน้าลง เธอถลึงตาใส่เอดรี้ แต่ไม่พบแวว เห็นใจใดๆ ในดวงตาของแม่เลีย้ ง ความเกลียดชังระลอกใหม่ปะทุขนึ้ ในใจ ไฟเตือน สว่างขึ้นในจอรับภาพ “ไม่ ฉันไม่พร้อม” ซินเดอร์ฟาดสายพานแม่เหล็กใส่กะโหลกของแอนดรอยด์อย่างแรงจน มันล้มลงกับพืน้ ตีนตะขาบหมุนติว้ อยูก่ ลางอากาศ “ฉันไม่ไป พวกนักวิทยาศาสตร์ ยุ่งกับฉันมามากพอแล้ว!” แอนดรอยด์ตัวที่สองเคลื่อนที่เข้าหาเธอ “เริ่มมาตรการ 240บี ใช้ก�ำลัง จับไซบอร์กที่ถูกเกณฑ์เข้าร่วมการทดลอง” ซินเดอร์แสยะยิ้มและกระแทกปลายสายพานแม่เหล็กใส่เซนเซอร์ของ แอนดรอยด์ ท�ำลายเลนส์ของมันและท�ำมันล้มหงายลง เธอหมุนตัวกลับไปประจันหน้ากับแอนดรอยด์ตัวสุดท้าย คิดหาวิธีหนี 46
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
ออกจากอพาร์ตเมนต์ไปด้วย สงสัยว่าถ้าเรียกโฮเวอร์คาร์จะเสี่ยงไปไหม สงสัยว่า จะหามีดจากไหนมากรีดชิปรหัสทิ้ง เพราะไม่อย่างนั้นพวกเขาต้องตามรอยเธอได้ แน่ๆ สงสัยว่าไอโกะจะเร็วพอตามเธอทันหรือเปล่า สงสัยว่าขาทัง้ คูจ่ ะพาเธอไปถึง ยุโรปได้ไหม หุน่ แพทย์พงุ่ เข้ามาเร็วเกินไป เธอเซและพยายามเหวีย่ งสายพานแม่เหล็ก ไปอีกทาง แต่มือคีมของมันคว้าข้อมือของเธอไว้ได้ก่อน ขั้วอิเล็กโทรดท�ำงาน กระแสไฟแล่นไปตลอดแนวระบบประสาทของซินเดอร์ แรงดันไฟฟ้าท่วมวงจรสาย ไฟของเธอ ซินเดอร์อ้าปาก แต่เสียงร้องกลับติดอยู่แค่คอ เธอปล่อยสายพานแม่เหล็กหลุดมือและทรุดฮวบลง ข้อความเตือนสีแดง กะพริบขึน้ ในดวงตา จนกระทัง่ สมองของซินเดอร์สงั่ ให้ระบบหยุดท�ำงาน ด้วยกลไก ป้องกันตัวเองของไซบอร์กอย่างเธอ
47
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1
7
นพ.ดมิทรี เออร์แลนด์ลากนิว้ ไล่อา่ นประวัตผิ ปู้ ว่ ยบนหน้าจอพอร์ตสกรีน เพศชาย อายุสามสิบสองปี มีลูกหนึ่งคน แต่ไม่มีข้อมูลเรื่องคู่สมรส ว่างงาน ถูก เปลีย่ นเป็นไซบอร์กหลังอุบตั เิ หตุในการท�ำงานท�ำให้พกิ ารเมือ่ สามปีกอ่ น คงใช้เงิน เก็บเกือบทั้งหมดไปกับการผ่าตัด เดินทางมาไกลจากโตเกียว เขาขาดคุณสมบัตหิ ลายข้อแต่นพ.เออร์แลนด์ไม่อาจอธิบายให้ใครฟังได้ เขาแลบลิ้นอย่างผิดหวัง “คิดว่ายังไงคะ ดอกเตอร์” ผูช้ ว่ ยประจ�ำวันนีถ้ าม เธอเป็นสาวผิวคล�ำ้ ซึง่ เขา ไม่เคยจ�ำชื่อได้ และสูงกว่าเขาเกินสี่นิ้ว เขาชอบมอบหมายงานที่ต้องนั่งท�ำให้เธอ นพ.เออร์แลนด์สูดลมหายใจเข้าช้าๆ ก่อนจะหายใจออกในพรวดเดียว แล้วสั่งให้หน้าจอแสดงผังร่างกายของผู้ป่วย ซึ่งเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับงานกว่า เขา มีชิ้นส่วนเทียมเพียง 6.4 เปอร์เซ็นต์ คือเท้าขวา สายไฟนิดหน่อย และแผงวงจร ขนาดเท่าเล็บหัวแม่โป้งซึ่งฝังอยู่ในต้นขา “แก่เกินไป” เขาโยนเครือ่ งพอร์ตลงบนเคาน์เตอร์หน้าบานกระจกส�ำหรับ สังเกตการณ์ ซึง่ มีผปู้ ว่ ยนอนอยูบ่ นเตียงตรวจโรคทีอ่ กี ฟาก เขาดูสงบดีถา้ ไม่นบั นิว้ ที่เคาะเบาะพลาสติกไม่หยุด เท้าของเขาเปลือยเปล่า แต่มีผิวหนังที่ปลูกถ่ายไว้ ปกคลุมอวัยวะเทียมอยู่ “แก่ไปหรือคะ” ผู้ช่วยถาม เธอลุกขึ้นและเดินมาที่หน้าต่าง โบกเครื่อง พอร์ตของตัวเองใส่เขา “เดี๋ยวนี้สามสิบสองถือว่าแก่ไปแล้วหรือคะ” “เราใช้เขาไม่ได้” 48
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
เธอเบ้ปาก “หมอคะ นี่เป็นผู้ถูกเกณฑ์เข้าร่วมการทดลองรายที่หกของ เดือนนี้แล้วนะคะที่คุณปฏิเสธ เราท�ำแบบนี้ต่อไปไม่ได้” “เขามีลูก เด็กผู้ชาย มันเขียนไว้ตรงนี้” “ใช่ค่ะ เด็กชายที่คืนนี้จะมีอาหารค�่ำกินเพราะพ่อของเขาโชคดีพอจะมี คุณสมบัติตรงตามที่เราต้องการ” “คุณสมบัติตรงตามที่เราต้องการรึ แค่ 6.4 เปอร์เซ็นต์เนี่ยนะ” “ก็ยังดีกว่าทดสอบกับมนุษย์ล่ะค่ะ” เธอวางพอร์ตสกรีนลงข้างถาดใส่ จานเพาะเชื้อ “คุณอยากปล่อยเขากลับไปจริงๆ หรือคะ” นพ.เออร์แลนด์ถลึงตาใส่หอ้ งกักกันโรคและค�ำรามในคอ เขายืดไหล่กอ่ น จะดึงเสื้อกาวน์ให้เข้าที่ “ให้ยาหลอกไป” “ยาหลอก... แต่เขาไม่ป่วยนี่คะ!” “ใช่ แต่ถ้าเราไม่ให้อะไรเขาเลย กรมคลังก็จะสงสัยว่าพวกเราท�ำอะไร กันอยู่ข้างล่างนี่ เอาล่ะ ให้ยาหลอกเขา แล้วก็ส่งรายงานให้เรียบร้อย เขาจะได้ไป จากที่นี่” ผูช้ ว่ ยสาวแค่นเสียงเฮอะ แล้วเดินไปหยิบหลอดแก้วซึง่ มีฉลากติดอยูล่ ง มาจากชั้น “แล้วเราท�ำอะไรอยู่ข้างล่างนี่ล่ะคะ” นพ.เออร์แลนด์ยกนิว้ ขึน้ เป็นเชิงปราม แต่สายตาหงุดหงิดของผูช้ ว่ ยสาว ท�ำให้เขาลืมเรื่องที่จะพูดไป “บอกอีกทีซิว่าเธอชื่ออะไร” เธอกลอกตา “ให้ตายสิ ฉันเพิง่ จะมาช่วยงานคุณทุกวันจันทร์ได้แค่สเี่ ดือน เองสินะคะ!” เธอหันหลังให้เขา ผมเปียสีด�ำยาวสะบัดฟาดสะโพก นพ.เออร์แลนด์ ขมวดคิ้วขณะจ้องผมเปียนั้น มองมันขดตัวเข้า งูสีด�ำมันเลื่อมชูหัวขึ้นมา ขู่ฟ่อใส่ เขา ตั้งท่าพร้อมฉก เขาหลับตาปีแ๋ ละนับถึงสิบ เมือ่ ลืมตาขึน้ อีกครัง้ เปียนัน้ ก็เป็นแค่เปีย ผม ด�ำขลับเงางาม ไร้พิษภัย นพ.เออร์แลนด์ถอดหมวกออกเพือ่ ลูบผมตัวเอง เส้นผมสีเทาเหล่านัน้ ดก น้อยกว่าของผู้ช่วยมาก ภาพหลอนเริ่มจะรุนแรงขึ้นทุกที ประตูห้องปฏิบัติการเปิดออก “หมอครับ” เขาสะดุ้งเฮือกและสวมหมวกตามเดิม “อะไรรึ” เขาคว้าพอร์ตสกรีน 49
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 ขึ้นมา หลี่ ผู้ช่วยอีกคนหนึ่งจับลูกบิดประตูค้าง นพ.เออร์แลนด์ชอบหลี่มาแต่ไหน แต่ไร เขาสูงก็จริง แต่ก็ไม่เท่าสาวผู้ช่วย “อาสาสมัครรออยู่ในห้อง 6ดีครับ” หลี่ว่า “เพิ่งถูกพาตัวเข้ามาเมื่อคืน” “อาสาสมัครรึ” ผู้ช่วยสาวทวนค�ำ “ไม่มีมานานแล้วนะ” หลีห่ ยิบพอร์ตสกรีนออกมาจากกระเป๋าทีอ่ กเสือ้ “เธอยังเด็กอยูด่ ว้ ย เพิง่ จะวัยรุ่นเอง เรายังไม่ได้ตรวจร่างกาย แต่ผมคิดว่าอัตราส่วนของเธอน่าจะสูงมาก ไม่มีการปลูกถ่ายผิวหนัง” นพ.เออร์แลนด์สดชื่นขึ้นทันตา เขาใช้มุมเครื่องพอร์ตเกาขมับ “เด็กสาว วัยรุ่นงั้นรึ ช่าง...” เขานึกหาค�ำคุณศัพท์ที่เหมาะสม แปลก? บังเอิญ? โชคดี? “น่าสงสัย” ผู้ช่วยสาวพูดเบาๆ นพ.เออร์แลนด์หันไปมอง และเห็นเธอ ถลึงตาใส่เขาอยู่ “น่าสงสัย หมายความว่ายังไงกัน” เธอนัง่ ลงทีข่ อบเคาน์เตอร์ ลดความสูงลงมาอยูร่ ะดับเดียวกับสายตาของ เขา แต่ทา่ กอดอกและขมวดคิว้ อย่างไม่พอใจนัน้ ก็ยงั ท�ำให้เธอน่าเกรงขามอยูด่ ี “ก็ แค่คุณมักจะยินดีจ่ายยาหลอกให้ไซบอร์กเพศชายที่เข้ามา แต่หูผึ่งทันทีที่ได้ยิน ค�ำว่าผู้หญิง โดยเฉพาะที่ยังสาวอยู่” เขาอ้าปาก ก่อนจะหุบลง และเริม่ ใหม่ “ยิง่ เด็กก็ยงิ่ แข็งแรง” เขาบอก “ยิง่ แข็งแรง ก็ยงิ่ มีภาวะแทรกซ้อนน้อยลงเท่านัน้ และก็ไม่ใช่ความผิดของฉันเสียหน่อย ที่ระบบจับฉลากพวกผู้หญิงมาอยู่เรื่อยๆ” “ภาวะแทรกซ้อนน้อยลง ใช่ค่ะ แต่ไม่ว่าจะยังไงพวกเขาก็ต้องตายอยู่ด”ี “ใช่ แหม ขอบคุณนะที่มองโลกในแง่ดีขนาดนี้” เขาโบกมือไปยังชายที่ อยู่อีกฟากของกระจก “จ่ายยาหลอกด้วย เสร็จแล้วก็ตามมาสมทบกับเรา” เขาก้าวออกไปจากห้องปฏิบัติการโดยมีหลี่เดินเคียงข้าง และยกมือขึ้น ป้องปาก “บอกอีกทีซิว่าหล่อนชื่ออะไร” “ฟาทีนน่ะหรือครับ” “ฟาทีน! ฉันจ�ำไม่ได้เสียที สักวันหนึ่งฉันต้องลืมชื่อตัวเองแน่ๆ” หลีห่ วั เราะ และนพ.เออร์แลนด์กด็ ใี จทีเ่ ล่นมุขนัน้ ออกไป ผูค้ นมักจะมอง ไม่เห็นชายชราที่ใกล้จะเสียสติเต็มทีหากเขาท�ำเป็นเล่นมุขล้อตัวเองบ้าง โถงทางเดินว่างเปล่า มีเพียงหุน่ แพทย์สองตัวยืนรอค�ำสัง่ อยูท่ บี่ นั ได ห้อง ปฏิบัติการ 6ดี อยู่ห่างไปไม่มากนัก 50
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
นพ.เออร์ แ ลนด์ ดึ ง สไตลั ส ที่ เ หน็ บ หู ไ ว้ ล งมาเคาะเครื่ อ งพอร์ ต เพื่ อ ดาวน์โหลดข้อมูลที่หลี่ส่งมา ข้อมูลของผู้ป่วยรายใหม่ปรากฏขึ้น หลินซินเดอร์, ช่างเครื่องมีใบอนุญาต รหัสประจ�ำตัว #0097917305 วันเกิด 29 พ.ย. ต.ศ.109 0 ผลการค้นหาในสื่อต่างๆ ชาวเมืองนิวเป่ยจิง เครือจักรภพตะวันออก อยู่ในความปกครอง ของหลินเอดรี้ หลีเ่ ปิดประตูหอ้ งปฏิบตั กิ าร นพ.เออร์แลนด์เหน็บสไตลัสคืนทีห่ แู ละเดิน ตามไป นิ้วมือของเขากระตุกเบาๆ เด็กสาวนอนอยูบ่ นโต๊ะอีกฟากของบานกระจกยาว ห้องกักบริเวณปลอด เชื้อสว่างเสียจนเขาต้องหยีตาสู้แสงจ้า หุ่นแพทย์เพิ่งจะปิดฝาหลอดเก็บเลือด พลาสติกและหย่อนมันลงในท่อซึ่งเชื่อมกับห้องตรวจเลือด มือและข้อมือของเด็กสาวถูกรัดไว้ด้วยแถบโลหะ มือซ้ายของเธอเป็น เหล็กกล้าซึง่ มีรอยหมองด�ำตามข้อราวกับขาดการท�ำความสะอาด ขากางเกงของ เธอถูกม้วนขึ้นไปถึงน่อง เผยให้เห็นขามนุษย์หนึ่งข้างและขาเทียมหนึ่งข้าง “ต่อเธอเข้าเครื่องหรือยัง” เขาถามพร้อมหยิบเครื่องพอร์ตออกมาจาก กระเป๋าเสื้อกาวน์ “ยังครับ” หลี่ตอบ “แต่ดูสภาพของเธอสิ” นพ.เออร์แลนด์ส่งเสียงงึมง�ำไล่ความผิดหวัง “ใช่ อัตราส่วนของเธอคง น่าทึ่งอยู่ แต่คุณภาพไม่ค่อยดีนักไม่ใช่รึ” “ภายนอกอาจจะใช่ครับ แต่คุณต้องดูผังสายไฟของเธอเสียก่อน ระบบ ประสาทระดับสี่พร้อมระบบควบคุมอัตโนมัติ” นพ.เออร์แลนด์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะลดลงอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน “เธอขัดขืนรึ” “หุน่ แพทย์ประสบปัญหานิดหน่อยตอนไปพาตัวเธอมา เธอซัดหุน่ แพทย์ ไปสองตัวด้วย... ด้วยสายพานหรืออะไรสักอย่าง ก่อนที่พวกมันจะทันช็อตระบบ ของเธอได้ เธอสลบไปทั้งคืน” “แต่เธออาสาเองนี่” 51
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 “ผูป้ กครองตามกฎหมายของเธอต่างหากครับ หล่อนสงสัยว่าอาสาสมัคร จะได้รับเชื้อแล้ว น้องสาวเธอ... เพิ่งถูกรับตัวไปเมื่อวาน” นพ.เออร์แลนด์ดงึ ไมโครโฟนบนโต๊ะเข้าหาตัว “ตืน่ ได้แล้วเจ้าหญิงนิทรา” เขาร้องเป็นเพลงพลางเคาะกระจก “พวกนั้นช็อตเธอด้วยไฟ 200 โวลต์” หลี่บอก “แต่ผมคาดว่าเธอใกล้จะ ฟื้นแล้ว” นพ.เออร์แลนด์เกี่ยวนิ้วโป้งเข้าที่กระเป๋าเสื้อกาวน์ “เหรอ แต่เราก็ไม่ได้ ต้องการสตินี่ เริ่มกันเลยดีกว่า” “แหม ดีจงั นะคะ” ฟาทีนเอ่ยขึน้ จากปากประตู ส้นรองเท้าเธอกระทบพืน้ กระเบื้องขณะก้าวเข้ามาในห้องปฏิบัติการ “ดีใจด้วยค่ะที่คุณเจอคนไข้ที่ถูกใจ เสียที” นพ.เออร์แลนด์กดนิ้วลงกับกระจก “อายุยังน้อย” เขามองแววโลหะ วาววับของแขนขาเด็กสาว “สุขภาพแข็งแรง” ฟาทีนแค่นยิ้ม ก่อนจะนั่งลงหน้าเครื่องเน็ตสกรีนซึ่งแสดงประวัติของ ไซบอร์กสาว “ถ้าสามสิบสองถือว่าแก่หง�ำเหงือก แล้วรุ่นปู่อย่างคุณล่ะคะ” “ก็มีค่ามากในตลาดวัตถุโบราณน่ะสิ” นพ.เออร์แลนด์ขยับริมฝีปาก เข้าหาไมโครโฟน “หุ่นแพทย์ เตรียมวัดอัตราส่วนได้”
52
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
8
เธอนอนอยู่บนกองไฟลุกโชติช่วง ถ่านร้อนฉ่ารองอยู่ใต้แผ่นหลัง เปลวเพลิง ควันไฟ รอยพุพองผุดขึ้นที่ผิว ขาและมือหายไป เหลือเพียงตอด้วนกุดตรงที่ ศัลยแพทย์ใส่อวัยวะเทียม สายไฟไร้วิญญาณห้อยต่องแต่งออกมา เธอพยายาม คลาน แต่ก็ไร้ประโยชน์พอกับเต่าที่นอนหงายท้อง เด็กสาวเอื้อมมือที่เหลือเพียง ข้างเดียวออกไป พยายามฉุดร่างออกจากกองไฟ แต่ลานถ่านนั้นกว้างจนถึงเส้น ขอบฟ้า เธอเคยฝันแบบนี้มาก่อนเป็นร้อยครั้ง แต่คราวนี้มันต่างออกไป แทนทีจ่ ะอยูต่ ามล�ำพังเช่นเคย เธอกลับอยูท่ า่ มกลางวงล้อม เหยือ่ พิการ คนอื่นๆ ดิ้นทุรนทุรายอยู่ท่ามกลางกองถ่าน ครวญคราง คร�่ำครวญขอน�้ำ ทุกคน ล้วนแขนขาขาด บางคนเหลือเพียงศีรษะ ล�ำตัว และปากที่อ้อนวอนซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า ซินเดอร์ถดตัวหนี สังเกตเห็นรอยจ�ำ้ สีนำ�้ เงินบนผิวของพวกเขา ทีล่ ำ� คอ ต้นขาด้วน กุด ข้อมือที่แห้งเหี่ยว เธอเห็นพีโอนีก่ รีดร้อง กล่าวโทษซินเดอร์ นีเ่ ป็นฝีมอื เธอ เธอน�ำโรคระบาด กลับมาบ้าน เป็นความผิดเธอทั้งหมด ซินเดอร์อา้ ปากจะขอร้องให้อกี ฝ่ายยกโทษ แต่กลับชะงักเมือ่ เห็นมือข้าง ที่ยังดีอยู่ของตัวเอง ผิวของเธอเต็มไปด้วยรอยจ�้ำสีน�้ำเงิน เปลวไฟเริ่มหลอมละลายผิวที่ติดเชื้อ เผยให้เห็นโลหะและสายไฟใต้ เนื้อหนัง เธอสบตาพีโอนี่อีกครั้ง น้องสาวของเธออ้าปาก แต่เสียงที่หลุดออกมา 53
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 กลับทุ้มลึกแปร่งหู “เตรียมวัดอัตราส่วนได้” ถ้อยค�ำนั้นส่งเสียงหึ่งๆ อยู่ในหูของซินเดอร์ ร่างของเธอกระตุกวูบ แต่ กลับขยับตัวไม่ได้ แขนขาของเธอหนักเกินไป กลิน่ ควันอวลค้างอยูใ่ นโพรงจมูก แต่ ความร้อนจากเปลวไฟเริ่มเบาบางลง ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังซึ่งระบมและร้อนผ่าว พีโอนี่เลือนหาย หลุมถ่านกลายเป็นพื้นดิน ข้อความสีเขียวปรากฏขึ้นที่มุมล่างของจอรับภาพ เสียงตีนตะขาบของหุ่นยนต์อันคุ้นหูแว่วมาจากความมืด ไอโกะรึ การวิเคราะห์เสร็จสมบูรณ์ ทุกระบบเสถียร รีบทู๊ ในอีก 3…2…1… บางสิง่ ส่งเสียงกึงกังอยูเ่ หนือศีรษะเธอ เสียงหึง่ ๆ ของกระแสไฟฟ้า ปลาย นิ้วของซินเดอร์กระตุก ซึ่งถือเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงอาการสะดุ้งที่สุดเท่าที่ร่างกายของ เธอท�ำได้ ความมืดเริ่มจางลง กลายเป็นแสงสีแดงก�่ำลอดผ่านเปลือกตาเข้ามา เธอบังคับให้ตัวเองลืมตา และหยีตาสู้แสงฟลูออเรสเซนต์สว่างจ้า “อา! จูเลียตตื่นแล้ว” เธอหลับตาอีกครั้งเพื่อให้เวลามันปรับตัว และพยายามยกมือขึ้นบัง แต่ บางสิ่งล็อกเธอไว้ ความตื่ น ตระหนกแล่ น ไปทั่ ว ร่ า ง ซิ น เดอร์ ลื ม ตาอี ก ครั้ ง และหั น ไป พยายามมองหาต้นเสียง ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกเงาบานใหญ่ ใบหน้าของเธอจ้องกลับมาอย่าง แตกตืน่ ผมหางม้ายุง่ เหยิง กระด้าง รุงรัง และต้องสระโดยด่วน ผิวซีดเผือดจนเกือบ โปร่งใส ราวกับว่าแรงดันไฟฟ้าไม่ได้แค่ปว่ นระบบพลังงานของเธอ แต่ยงั ดูดสิง่ อืน่ ออกไปด้วย พวกนั้นถอดถุงมือกับรองเท้าบู๊ทของเธอและม้วนขากางเกงขึ้น สิ่งที่เธอ เห็นในกระจกไม่ใช่เด็กสาว แต่เป็นเครื่องจักร “รู้สึกอย่างไรบ้างคุณ เอ่อ... คุณหลิน” เสียงไร้ตัวตนถามด้วยส�ำเนียงที่ เธอระบุไม่ได้ ส�ำเนียงยุโรปใช่ไหม หรืออเมริกันนะ เธอเลียริมฝีปากอันแห้งผาก และชะเง้อมองแอนดรอยด์ทอี่ ยูข่ า้ งหลัง มัน ง่วนอยู่กับเครื่องจักรเล็กๆ บนเคาน์เตอร์ท่ามกลางเครื่องจักรอื่นๆ อีกสักโหล อุปกรณ์การแพทย์ ของเล่นของศัลยแพทย์ สายน�ำ้ เกลือ เข็ม ซินเดอร์เพิง่ จะสังเกต ว่าตัวเองต่ออยู่กับเครื่องจักรเครื่องหนึ่ง สายไฟเชื่อมเข้ากับตัวรับสัญญาณที่ 54
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
หน้าอกและหน้าผากของเธอ เครือ่ งเน็ตสกรีนบนผนังทางด้านขวาแสดงชือ่ และรหัสประจ�ำตัวของเธอ นอกจากอุปกรณ์เหล่านั้นแล้ว ห้องนี้ล้วนว่างเปล่า “ถ้าเธอนอนนิ่งๆ และให้ความร่วมมืออย่างดี เราก็จะรบกวนเวลาของ เธอไม่มากนัก” เสียงเดิมว่า ซินเดอร์หน้าบึ้ง “ตลกมาก” เธอเกร็งสู้แถบโลหะ “ฉันไม่ได้สมัครมาเสีย หน่อย ไม่ได้อาสาเข้าร่วมการทดลองงี่เง่าของพวกคุณ” มีแต่ความเงียบ แล้วก็เป็นเสียงปี๊บแว่วมาจากด้านหลัง เธอเหลือบตา ขึ้นไปด้านบนและเห็นแอนดรอยด์ดึงขั้วสองขาซึ่งต่ออยู่กับสายไฟเส้นเล็กๆ ออก มาจากเครื่อง เด็กสาวเสียวสันหลังวาบ “เอาไอ้นั่นไปให้ไกลๆ จากฉันเลยนะ” “ไม่เจ็บหรอกนะ คุณหลิน” “ฉันไม่สนใจ อย่ามายุง่ กับหัวฉัน ฉันไม่ใช่พวกอาสาสมัครหน้ามืดตาบอด ของพวกคุณ” เสียงเดิมเดาะลิน้ “ฉันมีลายเซ็นของคุณหลินเอดรี้ เธอรูจ้ กั หล่อนใช่ไหม” “หล่อนไม่ใช่แม่ฉัน! หล่อนเป็นแค่...” หัวใจของเธอกระตุกวูบ “ผู้ปกครองตามกฎหมายของเธอรึ” ซินเดอร์กระแทกศีรษะเข้ากับเตียงหุ้มนวม กระดาษกันเปื้อนใต้ตัวส่ง เสียงกรอบแกรบ “มันไม่ถูกต้อง” “อย่าขยุกขยิกสิคุณหลิน การที่เธอมาอยู่ที่น่ีถือว่าเป็นการท�ำประโยชน์ ให้พี่น้องประชาชนของเธออย่างใหญ่หลวงนะ” เธอถลึงตาใส่กระจกเงา หวังว่าก�ำลังถลึงตาใส่ไอ้ทเุ รศอีกฟากอยู่ “เหรอ แล้วพวกนั้นเคยท�ำอะไรให้ฉันบ้างล่ะ” แทนที่จะตอบ เขากลับเอ่ยแค่ว่า “หุ่นแพทย์ เริ่มได้” ตีนตะขาบแล่นมาใกล้ ซินเดอร์สะบัดตัวหนี เอี้ยวคอหลบคีมเย็นเฉียบ แต่หนุ่ แพทย์ใช้แรงเครือ่ งจักรของมันตรึงหนังศีรษะของเธอไว้และกดแก้มขวาของ เธอแนบกับกระดาษกันเปื้อน เธอสะบัดแขนและขา ทว่าไร้ประโยชน์ บางทีถ้าเธอขัดขืนมากพอ พวกนั้นอาจจะช็อตให้เธอสลบไปอีกรอบ ไม่ แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะดีหรือร้ายกว่าสภาพปัจจุบันกันแน่ แต่ความทรงจ�ำถึง หลุมถ่านคุโชนก็ท�ำให้เธอหยุดดิ้น 55
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 หัวใจซินเดอร์เต้นระรัวขณะที่หุ่นแพทย์เปิดช่องที่ท้ายทอยของเธอ เด็ก สาวหลับตา พยายามนึกถึงสถานทีอ่ นื่ ทีไ่ หนก็ได้ทไี่ ม่ใช่หอ้ งปลอดเชือ้ เย็นเฉียบนี้ เธอไม่อยากนึกถึงขั้วโลหะสองขาที่เสียบเข้าไปในแผงควบคุมของเธอ สมองของ เธอ แต่ก็ไม่อาจคิดถึงเรื่องอื่นได้เมื่อได้ยินเสียงมันถูกเสียบเข้าที่ คลื่นไส้ เธอกลืนน�้ำย่อยที่เอ่อขึ้นมา ซินเดอร์ได้ยินเสียงกริ๊กของขั้วโลหะ เธอไม่รู้สึกอะไร เพราะบริเวณนั้น ไม่มีปลายประสาท แต่ก็ยังสั่นไปทั้งตัวและขนลุกทั่วทั้งแขน จอแสดงภาพใน ดวงตาแจ้งว่าตอนนี้เธอต่ออยู่กับ เครื่องตรวจวัดอัตราส่วน 2.3 ก�ำลังอ่าน ข้อมูล...2%...7%...16%... เครือ่ งส่งเสียงหึง่ ๆ อยูบ่ นโต๊ะทางด้านหลัง ซินเดอร์นกึ ภาพกระแสไฟฟ้า ไหลไปตามสายไฟทัว่ ตัว ความรูส้ กึ นัน้ รุนแรงทีส่ ดุ ตรงจุดทีผ่ วิ หนังเชือ่ มต่อกับโลหะ เป็นความรู้สึกแปลบปลาบในจุดที่เลือดหยุดไหลเวียน 63%... ซินเดอร์กัดฟันกรอด เคยมีคนเข้าไปในนั้นมาก่อน ในหัวของเธอ เป็น ข้อเท็จจริงที่เธอไม่เคยลืมแต่ไม่เคยสนใจ ศัลยแพทย์ คนแปลกหน้า เปิดกะโหลก ของเธอและติดตั้งระบบสายไฟกับตัวเหนี่ยวน�ำซึ่งท�ำเทียมขึ้นไว้ภายใน ขณะที่ เธอได้แต่นอนนิ่งอย่างไร้ทางสู้ ใครบางคนดัดแปลงสมองของเธอ ใครบางคน ดัดแปลงเธอ 78% เธอกลัน้ เสียงกรีดร้องซึง่ พยายามจะเล็ดรอดออกมา ไม่เจ็บหรอก ไม่เจ็บ เลย แต่ใครบางคนเข้ามาในหัวของเธอ ในตัวเธอ รุกล�ำ้ รุกราน เธอพยายามสะบัด หนี แต่หุ่นแพทย์จับเธอไว้แน่น “ออกไปนะ!” เสียงกรีดร้องสะท้อนกลับมาจากผนังเย็นเฉียบ การอ่านค่าเสร็จสมบูรณ์ หุ่นแพทย์ถอดขั้วต่อออก ซินเดอร์นอนตัวสั่น หัวใจเต้นแรงเบียดซี่โครง หุ่นแพทย์ไม่เสียเวลาปิดฝาที่ท้ายทอยเธอด้วยซ�้ำ ซินเดอร์เกลียดมัน เกลียดเอดรี้ เกลียดเสียงบ้าๆ หลังกระจกเงา เกลียด คนนิรนามซึ่งเปลี่ยนเธอเป็นสิ่งนี้ “ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี” เสียงไร้ร่างเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ขอ เวลาบันทึกอัตราส่วนความเป็นไซบอร์กของเธอแค่หนึง่ นาที จากนัน้ เราค่อยด�ำเนิน 56
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
การต่อ โปรดท�ำตัวตามสบาย” ซินเดอร์ไม่สนใจเสียงนั้น เธอเบือนหน้าหนีจากกระจกเงา นี่เป็นหนึ่งใน ไม่กคี่ รัง้ ทีเ่ ธอดีใจทีต่ วั เองไม่มที อ่ น�ำ้ ตา ไม่อย่างนัน้ เธอคงสะอึกสะอืน้ ไม่หยุด และ จะยิ่งเกลียดตัวเองขึ้นไปอีก เธอยั ง ได้ ยิ น เสี ย งแว่ ว มาจากล� ำ โพง แต่ ก็ เ ป็ น เพี ย งศั พ ท์ แ สงทาง วิทยาศาสตร์ที่เธอไม่เข้าใจ หุ่นแพทย์วุ่นอยู่กับการเก็บเครื่องวัดอัตราส่วนและ เตรียมเครื่องทรมานชิ้นใหม่ ซิ น เดอร์ ลื ม ตา ภาพที่ เ น็ ต สกรี น บนผนั ง เปลี่ ย นไป มั น ไม่ ไ ด้ แ สดง สัญญาณชีพของเธอแล้ว แต่รหัสประจ�ำตัวของเธอยังอยู่ที่แถวบนสุด เหนือ แผนผังโฮโลแกรม ของเด็กสาวคนหนึ่ง เด็กสาวที่เต็มไปด้วยสายไฟ ดูราวกับใครสักคนผ่าเธอเป็นสองส่วน แบ่งเป็นท่อนหน้าและท่อนหลัง จากนั้นจึงใส่ภาพน่าข�ำของเธอเข้าไปในต�ำราแพทย์ หัวใจ สมอง ล�ำไส้ กล้ามเนื้อ เส้นเลือดสีนำ�้ เงินของเธอ แผงควบคุม มือและขาเทียม สายไฟซึง่ ทอดจากท้ายทอย ของเธอไปตลอดแนวไขสันหลังและแยกไปยังแขนขาเทียม เนื้อเยื่อแผลเป็นตรง จุดที่เนื้อผสานกับโลหะ สี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็กๆ สีด�ำที่ข้อมือเธอ ชิปรหัสประจ�ำตัว นั่นเอง แต่เธอรู้เรื่องเหล่านั้นดีอยู่แล้ว เตรียมใจรับเรื่องเหล่านั้นไว้แล้ว เธอไม่รู้เรื่องกระดูกสันหลังโลหะที่ยาวตลอดแนวหลัง หรือซี่โครงโลหะ สี่ซี่ หรือเนื้อเยื่อเทียมรอบหัวใจ หรือแท่งโลหะซึ่งดามกระดูกขาขวาไว้ ข้อความที่ด้านล่างของหน้าจอระบุว่า อัตราส่วน : 36.28% เธอไม่ใช่มนุษย์ถึง 36.28 เปอร์เซ็นต์ “ขอบคุณที่อดทนรอ” เสียงที่ดังขึ้นท�ำให้เธอสะดุ้ง “อย่างที่เธอเองก็คง ทราบดีอยู่แล้ว เธอถือเป็นตัวแทนอันน่าทึ่งของวิทยาศาสตร์สมัยใหม่จริงๆ สาวน้อย” “อย่ามายุ่งกับฉัน” เธอคราง 57
“ขั้นตอนต่อไปก็คือหุ่นแพทย์จะฉีดเชื้อเลทูโมซิสเจือจางหนึ่งในสิบส่วน เข้าไปในตัวเธอ เชือ้ เหล่านีถ้ กู ติดฉลากด้วยสารแม่เหล็ก และจะปรากฏให้เห็นเป็น จุดสีเขียวจ้าบนแผนผังโฮโลแกรมตามเวลาจริง เมือ่ ร่างกายของเธอเข้าสูร่ ะยะแรก ของโรค ระบบภูมิคุ้มกันของเธอจะท�ำงาน และพยายามท�ำลายเชื้อโรคเหล่านั้น แต่จะท�ำไม่ส�ำเร็จ จากนั้นร่างกายของเธอจะเข้าสู่ระยะที่สองของโรค ซึ่งคือระยะ ทีเ่ ราจะเห็นรอยจ�ำ้ บนผิวหนังของเธอ เมือ่ ถึงเวลานัน้ เราจะฉีดแอนติบอดีชดุ ล่าสุด เข้าไป ซึ่งถ้าเราท�ำส�ำเร็จ ก็จะยับยั้งเชื้อก่อโรคได้ถาวร โอมเพี้ยง! เธอจะกลับไป ทันกินเกี๊ยวที่บ้าน พร้อมหรือยัง” ซินเดอร์จอ้ งภาพโฮโลแกรมและนึกภาพการมองตัวเองตาย ตามเวลาจริง “คุณทดสอบแอนติบอดีมากี่ชุดแล้ว” “หุ่นแพทย์ตอบซิ” “ยี่สิบเจ็ด” หุ่นแพทย์ตอบ “แต่” เสียงแปลกหูพูดต่อ “พวกเขาตายช้าลงเล็กน้อยทุกครั้ง” ซินเดอร์ขย�ำกระดาษกันเปื้อนที่ปลายนิ้ว “ฉันคิดว่าเราพร้อมแล้ว หุ่น โปรดเริ่มจากเข็มเอ” บางสิ่งกระทบโต๊ะดังแกร๊ง แล้วหุ่นแพทย์ก็มายืนอยู่ข้างเธอ ฝาที่ล�ำตัว มันเปิดออกเผยให้เห็นแขนทีส่ ามซึง่ มีปลายเป็นเข็มฉีดยา แบบเดียวกับหุน่ แพทย์ ฉุกเฉิน ซินเดอร์พยายามถอย แต่ไม่มที ใี่ ห้หนี เธอนึกภาพเสียงไร้รา่ งอีกฟากของ กระจกเงาเฝ้ามองและหัวเราะเยาะการดิน้ รนอันไร้ประโยชน์ของเธอ จึงชะงักและ ขืนตัวให้นิ่งไว้ พยายามเข้มแข็ง พยายามไม่นึกถึงสิ่งที่พวกเขาก�ำลังท�ำกับเธอ คีมเย็นเฉียบของหุ่นคว้าข้อศอกที่ยังมีรอยช�้ำจากการถูกเจาะเลือดซ�้ำ สองครั้งในรอบสิบสองชั่วโมง ซินเดอร์นิ่วหน้า กล้ามเนื้อเกร็งเข้าหากระดูก “หากท่านไม่เกร็ง เราจะหาเส้นเลือดได้ง่ายกว่า” หุ่นแพทย์พูดด้วยเสียง เปล่ากลวงของมัน ซินเดอร์เกร็งแขนจนสัน่ เสียงหัวเราะลอดออกมาจากล�ำโพง ราวกับเสียง ไร้ร่างนั้นข�ำการต่อต้านโง่ๆ ของเธอ หุ่นแพทย์ถูกตั้งโปรแกรมมาอย่างดี แม้เธอจะขัดขืน เข็มก็ยังเจาะ เส้นเลือดเธอได้ตั้งแต่ครั้งแรก ซินเดอร์อุทานเฮือก ราวมดกัด แค่มดกัด เธอหมดแรงขัดขืนเมื่อของเหลวใสๆ ไหลเข้าไป 58
ภาค 2 เมื่อตกค�่ำ หลังท�ำงานจนอ่อนล้า พวกเขาก็ยึดเตียงของเธอไป เธอต้องนอนบนกองขี้เถ้าข้างเตาผิง
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1
9
“การปลูกเชื้อเสร็จสมบูรณ์” หลี่ว่า “ปฏิกิริยาทั้งหมดดูปกติดี ความดันโลหิตคงที่ คาดว่าอาการของระยะที่สองจะปรากฏขึ้นราวๆ 01.00 นาฬิกาของเช้าวันพรุ่งนี้” เขาปรบมือและหมุนเก้าอีม้ าหานพ.เออร์แลนด์กบั ฟาทีน “แปลว่าพวกเรากลับบ้าน ไปนอนกันได้แล้วใช่ไหมครับ” นพ.เออร์แลนด์สูดจมูก เขาไล้นิ้วลงบนจอ ค่อยๆ หมุนภาพโฮโลแกรม ของผูป้ ว่ ยตรงหน้า ไฟสีเขียวเล็กจิว๋ ยีส่ บิ ดวงกะพริบเคลือ่ นไปในกระแสเลือด ค่อยๆ ลามไปตามหลอดเลือดด�ำ แต่เขาเคยเห็นสิ่งนั้นมาหลายสิบครั้งแล้ว ร่างกายของ เธอส่วนที่เหลือต่างหากที่ดึงดูดความสนใจของเขาในตอนนี้ “คุณเคยเห็นอะไรอย่างเธอมาก่อนไหม” ฟาทีนทีย่ นื อยูข่ า้ งๆ เอ่ยขึน้ “แค่ เอาแผงควบคุมของเธอไปขายก็พอจ่ายค่าชดเชยให้ครอบครัวแล้ว” นพ.เออร์แลนด์พยายามมองเธอด้วยสายตาเย็นชา แต่มนั ไม่ได้ผลเท่าใด นักเมื่อต้องแหงนหน้าขึ้นมอง เขาค�ำราม เบี่ยงตัวหลบ และหันกลับไปหาภาพ โฮโลแกรม เขาเคาะท่อนบนของภาพกระดูกสันหลังเรืองแสง ตรงจุดที่ข้อสันหลัง โลหะสองชิน้ ต่อกัน และขยายภาพ สิง่ ซึง่ ก่อนหน้านีด้ คู ล้ายเงาเล็กจิว๋ กลับดูจบั ต้อง ได้และเป็นทรงเรขาคณิตเกินไป ฟาทีนกอดอกและก้มลงมอง “นั่นอะไรน่ะ” “ฉันก็ไม่แน่ใจ” เออร์แลนด์ตอบ และหมุนภาพเพื่อมองให้ถนัดขึ้น “มันดูเหมือนชิป” หลี่ลุกมาสมทบ “บนกระดูกสันหลังเนี่ยนะ” ฟาทีนเอ่ย “มันจะมีประโยชน์อะไรกัน” 60
ตอน ซิ น เดอเรลล่ า จั ก รกล
“ฉันแค่บอกว่ามันดูเหมือนอะไร หรือไม่พวกนั้นก็อาจจะต่อกระดูก สันหลังผิดพลาด เลยต้องเชื่อมมันใหม่หรืออะไรสักอย่าง” ฟาทีนชี้ “นี่ไม่ใช่แค่งานเชื่อมแล้ว ตรงนี้มีขอบโผล่ขึ้นมาด้วย อย่างกับ มันถูกเสียบเข้าไปใน...” เธอลังเล ทัง้ สองหันไปหานพ.เออร์แลนด์ ซึง่ ก�ำลังมองตามจุดสีเขียวทีเ่ พิง่ ลอยเข้า มาในหน้าจอโฮโลแกรม “อย่างกับหิ่งห้อยร้ายสีเขียว” เขาพึมพ�ำกับตัวเอง “หมอคะ” ฟาทีนดึงความสนใจของเขากลับมา “ท�ำไมเธอถึงมีชิปเสียบ อยู่ในระบบประสาทล่ะคะ” เขากระแอม “อาจเป็นเพราะ” เขาหยิบแว่นออกมาจากกระเป๋าเสื้อและ วางมันลงบนดัง้ “ระบบประสาทของเธอได้รบั ความกระทบกระเทือนจากอุบตั เิ หตุ รุนแรง” “จากอุบัติเหตุโฮเวอร์คาร์ตกน่ะหรือครับ” หลี่ย�้ำ “อาการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังเคยเป็นอาการที่ได้พบทั่วไป ก่อนจะมี การน�ำระบบน�ำร่องโดยคอมพิวเตอร์มาใช้” นพ.เออร์แลนด์กรีดเล็บลงบนหน้าจอ ขยับภาพโฮโลแกรมไปด้านหลังให้เห็นล�ำตัวของเธอครบถ้วน เขาหยีดวงตาที่อยู่ หลังเลนส์ พลางพรมนิ้วลงบนจอภาพ “คุณมองหาอะไรอยู่” ฟาทีนถาม นพ.เออร์แลนด์ทิ้งมือลงข้างตัว และมองเด็กสาวซึ่งนอนนิ่งอยู่อีกฟาก ของหน้าต่าง “บางสิ่งหายไป” แผลเป็นรอบข้อมือเธอ เท้าเทียมสะท้อนแสงมัวๆ คราบจาระบีใต้ซอกเล็บ “อะไรครับ” หลี่ถาม “อะไรหายไป” นพ.เออร์ แ ลนด์ ก ้ า วเข้ า ไปใกล้ ห น้ า ต่ า ง ทาบฝ่ า มื อ ชุ ่ ม เหงื่ อ ลงบน เคาน์เตอร์ “หิ่งห้อยสีเขียวตัวน้อย” หลีแ่ ละฟาทีนซึง่ ยืนอยูด่ า้ นหลังแอบสบตากัน ก่อนจะหันกลับไปยังภาพ โฮโลแกรม ทั้งสองเริ่มนับ เขานับในใจ ส่วนเธอขานเลขออกมา แต่ฟาทีนหยุดนับ เมื่อถึงสิบสองพร้อมอุทานเฮือก “หายไปจุดหนึ่ง” เธอชี้ไปยังพื้นที่ว่างเปล่าที่ต้นขาขวาของเด็กสาว “มี จุลชีพอยู่ตรงนี้ ฉันมองอยู่เลยแล้วมันก็หายไป” ระหว่างที่พวกเขาเฝ้าดู จุดสว่างอีกสองจุดก็กะพริบวาบ ก่อนจะดับวูบ ราวกับหลอดไฟไส้ขาด 61
ปกรณั ม แดนจั น ทรา 1 หลีค่ ว้าเครือ่ งพอร์ตสกรีนของเขาขึน้ มาจากโต๊ะและกดปุม่ รัวเร็ว “ระบบ ภูมิคุ้มกันของเธอปั่นป่วนไปหมด” นพ.เออร์แลนด์โน้มตัวเข้าหาไมโครโฟน “หุ่นแพทย์ โปรดเก็บตัวอย่าง เลือดอีกครั้ง เร็วด้วย” เด็กสาวสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเขา ฟาทีนตามไปสมทบที่หน้าต่าง “เรายังไม่ได้ฉีดยาต้านเชื้อให้เธอเลย” “ใช่” “งั้นมันเป็นไปได้ยัง...” นพ.เออร์แลนด์กดั เล็บนิว้ โป้งข่มอาการหัวหมุนไว้ “ฉันต้องไปเอาตัวอย่าง เลือดชุดแรกนัน้ ” เขาเดินถอยไป แทบไม่กล้าละสายตาจากไซบอร์กสาว “เมือ่ จุลชีพ หายไปหมดแล้ว ให้ส่งเธอไปที่ห้องปฏิบัติการสี่” “เราไม่ได้เตรียมห้องปฏิบัติการสี่ไว้เป็นห้องกักกันโรคนะครับ” หลี่ว่า “ถูกแล้ว เพราะเธอจะไม่แพร่เชือ้ ” นพ.เออร์แลนด์ดดี นิว้ ขณะทีย่ นื คาอยู่ ปากประตู “อ้อ สั่งให้หุ่นแพทย์แก้มัดเธอด้วยก็ได้” “แก้มัด...” ฟาทีนเบ้หน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อหู “คุณแน่ใจหรือคะว่าคิด ดีแล้ว เธออาละวาดใส่หุ่นแพทย์นะคะ จ�ำได้ไหม” หลี่กอดอก “ฟาทีนพูดถูก ผมคนหนึ่งล่ะที่ไม่อยากรับก�ำปั้นนั่นถ้าเธอ โกรธขึ้นมา” “ถ้างั้นพวกเธอก็ไม่ต้องกลัวหรอก” นพ.เออร์แลนด์ว่า “ฉันจะไปพบ เด็กสาวคนนั้นตามล�ำพัง”
62