Za 25 nov 2017 Grote Zaal 20.15 uur
Serie Kamermuziek Internationaal
Quirine Viersen +Â Enrico Pace Cello en piano in optima forma Het gratis beschikbaar stellen van dit digitale programmaboekje is een extra service ter voorbereiding op het concert. Het is uitdrukkelijk niet de bedoeling deze versie tijdens het concert te raadplegen via uw mobiele telefoon. Dit is namelijk zeer storend voor de andere concertbezoekers. Bij voorbaat dank.
Programma Quirine Viersen + Enrico Pace Cello en piano in optima forma
Serie Kamermuziek Internationaal Za 25 nov 2017 Grote Zaal 20.15 - 21.50 uur ca. 40 minuten voor de pauze ca. 35 minuten na de pauze
Quirine Viersen cello Enrico Pace piano Robert Schumann (1810 - 1856) Fünf Stücke im Volkston op. 102 (1849) ·· Mit humor, ‘Vanitas vanitatum’, a-klein ·· Langsam, F-groot ·· Nicht schnell, mit viel Ton zu spielen, a-klein ·· Nicht zu rasch, D-groot ·· Stark und markiert, a-klein Paul Hindemith (1895 - 1963) Cellosonate op. 11 nr. 3 (1919-1921) ·· Mässig schnelle Viertel. Mit Kraft - lebhaft, sehr markiert ·· Langsam - sehr lebhaft. Pauze Sergej Rachmaninov (1873 - 1943) Sonate voor piano en cello in g op. 19 (1901) ·· Lento ·· Allegro scherzando ·· Andante ·· Allegro mosso Bent u niet vergeten uw mobiele telefoon uit te zetten? Dank u wel.
2
Toelichting Wij mensen zijn nieuwsgierige wezens, op het onbehoorlijke af. Van elkaar willen wij graag de meest persoonlijke dingen te weten komen. Wij denken namelijk dat we daardoor elkaars daden ook beter zullen gaan begrijpen. Voor alles wat iemand met een zekere relevantie tot stand brengt, denken wij een persoonlijke reden of oorzaak te vinden. Vandaar bijvoorbeeld de vele kunstenaarsbiografieën waarin voor elk kunstwerk wel een biografische clou te vinden is. Zo reduceerde Jeroen Krabbé tijdens het afgelopen tv-seizoen het oeuvre van Picasso tot zijn biografie en in het bijzonder zijn liefdesleven. In de serie Krabbé zoekt Picasso suggereerde de maker dat voor elke verandering in schilderstijl van de meester een nieuwe minnares verantwoordelijk was. Zou het werkelijk zo eenvoudig zijn? Zouden wij voor de revolutionaire muziek van Beethovens Eroica zijn identificatie met de brutale heldhaftigheid van Napoleon aansprakelijk kunnen stellen, en voor de melancholie in de muziek van Tsjaikovsky zijn onderdrukte homoseksualiteit als verklaring kunnen opvoeren? En zou de vroeg in zijn leven opgelopen syfilis de verklaring zijn voor de vreemde, plotselinge wendingen in de muziek van Schumann?
te vinden. Licht, beweeglijk en fantasievol zijn deze miniaturen, en ze lijken te zijn ontsproten aan een gelukkige geest. Bij Hindemith lijkt leven en muziek parallel te lopen. Aan het roer stond een intelligente en gevoelige maar nuchtere persoonlijkheid die de koers van zijn levensloop en zijn werk bepaalde. Wat betreft Rachmaninov: zijn biografie werd van jongs af aan bepaald door verlies. Zijn vader verkwanselde familiebezit (vijf landgoederen), zijn zusje stierf, zijn ouders scheidden en hij vertrok uit Rusland toen de Revolutie uitbrak. Hoe melancholiek Rachmaninov op latere leeftijd ook zou worden, zijn cellosonate, geschreven toen hij 28 jaar was, is een bloeiend romantisch werk. De jonge componist lijkt te bruisen van de levensverwachting en niets lijkt zijn fantasie in de weg te staan.
Misschien kan deze manier van denken soms verhelderend werken, maar lang niet altijd. Als we het even bij Schumann houden: het jaar 1849 was rampzalig voor de componist. Hij woonde in het vrij saaie Dresden en had last van diepe depressies die hem af en toe het werken onmogelijk maakten. In de vijf cellostukken Fünf Stücke im Volkston is echter geen enkele depressieve gedachte
Fünf Stücke im Volkston
Robert Schumann Fünf Stücke im Volkston van Schumann is zijn enige kamermuziekwerk dat oorspronkelijk voor cello en piano is geschreven. Wel schreef hij prachtige cellopartijen in zijn strijkkwartetten en pianotrio’s waaruit duidelijk zijn grote affiniteit blijkt met het instrument. 3
Toelichting
Als jonge man had Schumann zelf enige tijd celloles van een musicus genaamd Meissner. Hij had niet veel op met de virtuoze mogelijkheden van de cello noch de piano. In de vijf miniaturen worden de musici in de eerste plaats aangesproken op hun vermogen om een verhaal te vertellen. De verhalen zijn vaak, zoals ook in Schumanns pianomuziek, van literaire aard. Dat blijkt soms al uit de titels en bijschriften, bijvoorbeeld in de Davidsbündlertanze voor piano, waarin Schumann verwijst naar fantasiefiguren die fungeren als zijn eigen alter ego’s (Florestan, Eusebius, meester Raro).
Angst is hier de belangrijkste emotie, en hoewel er later meer ontspannen, melodieuze passages komen, lijkt het werk toch geheel los te staan van de Hindemiths vroegere, nog op het conservatorium in Frankfurt geschreven werken, zoals het romantische Strijkkwartet op. 2, of zijn Opus 8, drie lichtvoetige stukken voor cello en piano.
Het eerste deel van de Fünf Stücke im Volkston heeft de merkwaardige titel: ‘Vanitas vanitatum’: ijdelheid der ijdelheden. Deze Bijbelse uitdrukking komt uit het boek Prediker en wijst erop dat alles vluchtig is. In plaats van een muzikale aanduiding geeft Schumann hier de musici dus een aanmoediging om hun eigen fantasie te volgen. De tempoaanduidingen zijn gematigd (niet te snel) en alles wijst in de richting van de verbeeldingskracht.
De Cellosonate op. 11 nr. 3 ontstond in het jaar na de Eerste Wereldoorlog waarbij Hindemith als soldaat gelegerd was geweest aan het westfront. Vechten hoefde hij trouwens nauwelijks: musiceren was zijn belangrijkste taak. In januari 1918 schreef hij in een brief uit Frankrijk: ‘Hier leef ik als een varkentje in de klaver. Haast geen opgelegde taken.’ Hoewel hij waarschijnlijk daar geen verschrikkingen meemaakte, heeft de oorlog bij alle overlevenden een ingrijpende cesuur teweeg gebracht. Voor kunstenaars was het eenvoudig onmogelijk om de draad van vóór de oorlog weer op te pakken. Zij zochten naar een stijl die uitdrukking gaf aan de nieuwe situatie. Bij Hindemith was dat aanvankelijk deze felle, expressionistische manier van componeren.
Paul Hindemith
Sergej Rachmaninov
Cellosonate op. 11 nr. 3
Sonate voor piano en cello op. 19
Hindemiths Cellosonate op. 11 nr. 3 begint met een passage vol woede. Het lijkt wel op een achtervolgingsscène uit een Hitchcockfilm. Zonder adempauze raast de muziek door, het thema zet steeds hoger in en voert de spanning voortdurend op.
In de Sonate voor cello en piano van Rachmaninov bloeit de romantiek op een volledig natuurlijke manier. Het romantische zat in Rachmaninovs bloed en geen negatieve gebeurtenis van buitenaf kon daarop invloed hebben.
4
Toelichting
Vanaf de mislukte première van zijn Eerste symfonie in 1897 was de componist enkele jaren te depressief om te componeren. Na een behandeling met hypnose kreeg hij zijn oude geestdrift weer terug. In 1900 voltooide hij het Tweede pianoconcert en een jaar later ontstond de Cellosonate. Er wordt Rachmaninov vaak verweten dat hij een verkapt pianoconcert heeft geschreven in plaats van een cellosonate, want het is vooral de piano die hij met eindeloos virtuoze passages aan bod laat komen. Rachmaninov was nu eenmaal zelf een virtuoze pianist en de pianopartij modelleerde hij naar zijn eigen behoefte. Bij de première in 1892 zat hij aan de toetsen, zijn vriend Anatoli Brandukov was de cellist. Maar wie van de romantici speelde het klaar om melodieën te schrijven die onmiddellijk het romantische verlangen bij het publiek opwekt, melodieën die heerlijk ‘liggen’ op de cello en die zelfs na één keer luisteren niet meer uit ons geheugen te wissen zijn. Alle cellisten van statuur speelden dit verrukkelijke werk en maakten cd-opnamen. Het is een stuk om verliefd op te worden, want tegen zoveel bekoorlijkheid is niemand bestand.
in het eerste deel, het springerige tweede deel, het verstilde lied, gezongen in het Andante, en de exuberante blijdschap in de finale. De Cellosonate is Rachmaninovs laatste kamermuziekwerk. Voor cellisten die van geen ophouden weten resten nog slechts een paar vroegere ‘salonstukjes’ en de enorm geliefde ‘vocalise’. Tekst toelichting: Katja Reichenfeld
De cellosonate van Rachmaninov is een stuk om verliefd op te worden. Elk van de vier delen heeft een totaal eigen charme: de dromerige vraag waarmee het werk begint, het onstuimig vertelde verhaal 5
Biografieën Componisten
grote tijdgenoten kwam Schumanns ruimhartige karakter volop tot uiting.
Robert Schumann
Na de vele liedcomposities uit 1840, het jaar van zijn huwelijk met Clara, ontstond een jaar later zijn Eerste symfonie. Al in 1842 waren er tekenen van een geestesziekte, veroorzaakt door veel vroeger opgelopen syfilis. Toch bleef hij als componist enorm productief, gaf hij een poos les aan het conservatorium van Leipzig en had een aanstelling als dirigent in Düsseldorf. In 1854 probeerde hij zichzelf in de Rijn te verdrinken, waarna hij werd opgenomen in een instituut voor geesteszieken in Endenich bij Bonn. Daar overleed hij twee jaar later op slechts 46-jarige leeftijd.
Robert Schumann (1810 - 1856) werd geboren in Zwickau ten zuiden van Leipzig, als zoon van een boekhandelaar en uitgever. Al op jonge leeftijd kreeg hij pianoles en trad hij op in kleine kring. Zijn vader stierf toen hij zestien was. Hij volgde de wens van zijn moeder en ging in Leipzig rechten studeren. Al snel werd hem duidelijk dat muziek zijn leven was. Bij zijn pianoleraar Friedrich Wieck leerde hij in 1828 diens dochter Clara kennen met wie hij later zou trouwen. Zijn compositieleraar was de dirigent en componist Heinrich Dorn; vele pianocomposities ontstonden in de jaren dertig. Tegelijkertijd schreef hij artikelen voor het door hem opgerichte Neue Zeitschrift für Musik dat nog altijd bestaat. In de vele bewonderende artikelen over het werk van zijn 6
BiografieĂŤn
7
Biografieën
Paul Hindemith Paul Hindemith (1895 1963) was de zoon van een huisschilder die eigenlijk musicus had willen worden. Hij dwong zijn eigen drie kinderen om musicus te worden, wat hem een zeer slechte verhouding met zijn zoon Paul opleverde. Paul studeerde viool en compositie aan het conservatorium van Frankfurt. Hij begon te componeren in het laatromantische idioom van Mahler en Reger, maar later was zijn muziek expressionistisch en neoklassiek. Aanvankelijk maakte hij carrière als violist en altviolist. Hij was concertmeester van het Frankfurter operaorkest en trad op als solist en altviolist in het Amar Kwartet. Later kwam de nadruk te liggen bij het componeren. Vanaf 1923 betaalde uitgeverij Schott hem voor zijn composities een vast inkomen. Hij bleef echter ook zelf spelen en na zijn ontdekking van de viola d’amore verdiepte hij zich in de barokmuziek. 8
Tegelijkertijd was hij vanaf 1921 nauw betrokken bij het nieuwe festival voor hedendaagse muziek in Donaueschingen. Zijn doel als componist was om bij te dragen aan een maatschappelijk verband. Een soort ambachtelijkheid en objectiviteit maakte zich meester van muziektaal; hij wordt dan ook meestal ondergebracht bij de stroming van de ‘Nieuwe Zakelijkheid’. Vanaf het aantreden van Hitler en de nazi’s werd Hindemiths muziek als ‘entartet’ beschouwd. De componist week uit naar Zwitserland en vervolgens Amerika. Daar doceerde hij in Tanglewood en aan Yale University en werd in 1946 Amerikaans staatsburger. Uiteindelijk vertrok hij toch weer naar Europa. Hij woonde vanaf 1953 in Zürich.
BiografieĂŤn
9
BiografieĂŤn
Sergej Rachmaninov Sergej Rachmaninov (1873 - 1943) kwam uit een welgestelde familie. Zijn vader verbraste het gehele familievermogen, met als gevolg dat Rachmaninov zijn leven lang als uitvoerend musicus geld moest verdienen. Rachmaninov was een fenomenale pianist wiens plaatopnamen nog altijd worden herdrukt. Hij studeerde piano aan het conservatorium van Moskou bij de strenge Nikolaj Zverev, door wie hij in contact kwam met de meest vooraanstaande musici van zijn tijd: Anton Rubinstein, Tsjaikovski, Tanejev en Arenski. Bij de laatste twee nam hij vervolgens compositieles. Na de mislukte première van zijn Eerste symfonie in 1897 waarvoor de aangeschoten componist/dirigent Glazoenov verantwoordelijk was, kon Rachmaninov enkele jaren geen noot meer schrijven. Met hulp van een hypnotiseur herwon 10
hij zijn zelfvertrouwen en componeerde het Tweede pianoconcert en de Cellosonate. Hij trouwde met zijn nichtje Natalja Satina, met wie hij in 1906 uitweek naar Dresden. Hij keerde nog enige tijd terug naar zijn geliefde landgoed Ivanovka, maar tijdens het uitbreken van de Revolutie wist hij met zijn familie definitief naar het Westen te ontkomen. Na de Eerste Wereldoorlog woonde Rachmaninov in Amerika. Hij was een gevierd pianist, maar zijn eigen laat romantische composities vielen uit de toon: hij werd min of meer beschouwd als een reliek uit het verleden. In zijn huis in New York herleefde de sfeer van Ivanovka. In de jaren dertig kocht hij een stuk land aan het meer van Luzern waar hij een op Ivanovka lijkende villa liet bouwen: Villa Senar. Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog vertrok Rachmaninov definitief naar de Verenigde Staten waar hij in 1943 overleed.
BiografieĂŤn
11
Biografieën
Uitvoerenden Quirine Viersen Quirine Viersen (1972) is de dochter van twee cellisten (haar vader Yke Viersen speelde in het Concertgebouworkest), en de zus van violiste Saskia Viersen. Zij studeerde bij haar vader, bij Jean Decroos, Dmitri Ferschtman en ten slotte bij Heinrich Schiff die haar vertrouwd maakte met de strijktechniek van zijn leraar André Navarra. Quirine won verschillende prestigieuze prijzen, onder andere bij het Rostropovitsj Concours in 1990, het Tsjaikovsky Concours in 1994, de Nederlandse Muziekprijs ook in 1994, en in 2000 de Young Artist Award. Even speelde zij met de gedachte om te gaan zingen, maar vervolgens wist zij een veelzijdige cello carrière op te bouwen als solist en in de kamermuziek. Hoogtepunten waren bijvoorbeeld haar optredens met het Koninklijk Concertgebouworkest en 12
haar concerten met de Wiener Philharmoniker. De Cellosuites van Bach voerde zij uit tijdens een voorstelling van het Nationale Ballet, waarna zij de werken voor het label Globe op cd zette. In 1996 vormde zij een duo met pianiste Silke Avenhaus, en met haar nam zij een aantal cd’s op. Quirine speelde onlangs in Stockholm het Celloconcert nr. 1 van SaintSaens onder leiding van dirigent Andrey Boreyko, dat ze dit seizoen ook vier keer zal uitvoeren met de philharmonie zuidnederland onder leiding van Claus Peter Flor. Ze is jurylid van de aanstaande Prague Spring Competition en bij het ARD Musik Wettbewerb in München. Quirine speelt op een cello van Joseph Guarnerius uit 1715, ooit eigendom van Navarra en daarna van Heinrich Schiff. Zij kreeg het instrument in bruikleen van het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds.
foto: Jelmer de Haas
BiografieĂŤn
13
Biografieën
Enrico Pace De Italiaanse pianist Enrico Pace (1967) komt uit Rimini, en studeerde bij de beroemde Franco Scala in Pesaro en Imola. Naast piano studeerde hij directie en compositie. Hij brak door na het winnen van de pianocompetitie in Stresa (1987), en de tweede Liszt competitie in Utrecht (1989). Toen hij daarna een paar wedstrijden níet won, leerde hij om zich daar niets van aan te trekken, en ook bij tegenslag door te gaan en zich bij zijn eigen ideeën te houden. ‘Expressie en communicatie, dat zijn de wezenlijke zaken van het musiceren.’ Dat wezenlijke vindt hij bij oude pianisten zoals Cortot, Busoni en Rachmaninov. Evenals bij Quirine Viersen is de carrière van Enrico Pace verdeeld tussen solistisch optreden, concerten met kamermuziek formaties en recitals (vier keer trad hij op in de Amsterdamse serie Meesterpianisten). Orkesten waar hij mee optreedt zijn 14
bijvoorbeeld het Koninklijk Concertgebouworkest, het Rotterdams Philharmonisch Orkest, het Radio Filharmonisch Orkest, het London Symphony Orchestra en de Münchner Philharmoniker. Hij musiceerde met dirigenten als Gianandrea Noseda, Andrey Boreyko, David Robertson en Eliahu Inbal. Voor kamermuziekconcerten wordt hij gevraagd door onder andere het Sjostakovitsj Kwartet, het Vanbrugh Kwartet, het Prometeo Kwartet, door Liza Ferschtman en Matthias Goerne. Hij speelde op de kamermuziekfestivals in Delft, Risor, Kuhmo en Stresa. Regelmatig werkt hij samen met de violisten Leonidas Kavakos en Frank Peter Zimmermann, met pianist Igor Roma en klarinettiste Sharon Kam. Naast zijn volle muziekleven en zijn leven met zijn gezin, zoekt hij ontspanning op de fiets. Hij leest graag en heeft plezier in het bouwen van computers. Tekst biografieën: Katja Reichenfeld
foto: Marco Borggreve
BiografieĂŤn
15
Verwacht Alban Gerhardt Quintet Topmusici in bijzonder ensemble
Serie Kamermuziek Internationaal Wo 6 dec 2017 Grote Zaal 20.15 uur
Een bijzonder ensemble is het kwintet van Alban Gerhardt. Deze fameuze Duitse cellist slaagde erin om violiste Baiba Skride en Gergana Gergova, altviolisten Amihai Grosz en Brett Dean – enkele van de beste musici van deze tijd – bijeen te brengen en zo een droomkwintet te vormen. The Guardian noemde het al eens een ‘brilliant scratch ensemble’ dat een ‘unieke Mozart en Brahms speelt’. De strijkkwintetten van Mozart en Brahms behoeven voor de liefhebbers van kamermuziek vermoedelijk weinig toelichting. Het zijn meesterlijke uitingen van componisten op de toppen van hun kunnen. Ook het kwintet Epitaphs – grafschriften voor overleden vrienden - van de Australische altviolist en componist Brett Dean mag daar inmiddels toe gerekend worden. The Classical Review noemde het werk ‘een geweldige aanvulling op het kwintetrepertoire’. Programma: Wolfgang Amadeus Mozart Strijkkwintet nr. 3 in C KV515 / Brett Dean Epitaphs / Johannes Brahms Strijkkwintet nr. 2 op. 111
16
Alban Gerhardt foto: Sim Canetty-Clarke Hyperion Records
Verwacht
Donderdag avondserie Do 14 dec 2017 Grote Zaal 20.15 uur
Kuss Quartet Oude meesters In zijn nieuwe werk, mede in opdracht van het Muziekgebouw en met steun van Ammodo, keert de Duitse componist Aribert Reimann terug naar zijn grote liefde: de menselijke stem. Hij bewerkte liederen van de 19e-eeuwse componist Theodor Kirchner, zoals hij dat eerder deed met liederen van andere romantische componisten. Ze klinken in de intieme setting van het strijkkwartet. ‘Ik kan alleen vóór stemmen schrijven, niet tegen ze’, zei Reimann ooit. De bejubelde sopraan Mojca Erdmann kan dat beamen, hij schreef dit stuk speciaal voor haar. Zij zingt tevens Reimanns Mendelssohn-bewerkingen. Het Berlijnse Kuss Quartet, dat zijn debuut maakt in het Muziekgebouw, completeert het programma met strijkkwartetten van twee andere meesters: Ludwig van Beethoven en de eminence grise György Kurtág. Programma: Theodor Kirchner / Aribert Reimann 'Die schönen Augen der Frühlingsnacht' (wereldpremière met steun van Ammodo) / Ludwig van Beethoven Strijkkwartet nr. 11 op. 95 / György Kurtág Officium Breve / Felix Mendelssohn Bartholdy / Aribert Reimann ... oder soll es Tod bedeuten?
Mojca Erdmann foto: Felix Broede
Openbare repetitie Op donderdagmiddag 14 december van 17.15 tot 18.00 uur is er een openbare repetitie mét inleiding rond het nieuwe werk van de Duitse componist Aribert Reimann.
17
Verwacht
November zo 26 nov / 11.00 uur / Kleine Zaal Bram Stadhouders + Melle Weijters MICRO|IMPRO zo 26 nov / 14.00 uur Matinée Marocaine Nabyla Maan + Khalid Bennani + Ahaddaf Quartet wo 29 nov / 20.15 uur Nederlands Kamerkoor + Paul Van Nevel Anoniem anno 1300 do 30 nov / 20.15 uur Asko|Schönberg Spiegelpaleis
December vr 1 dec / 20.15 uur Dorothea Röschmann + Malcolm Martineau De dramatische kant van Dorothea Röschmann vr 1 dec / 20.30 uur / BIMHUIS Duo X88: Vicky Chow + Saskia Lankhoorn Twee piano’s 18
za 2 dec / 20.15 uur Nora Fischer + Ragazze Quartet + Remco Menting The Secret Diary of Nora Plain
zo 3 dec / 15.00 uur Voxtra Raakvlakken tussen zangtradities wo 6 dec / 20.15 uur Alban Gerhardt Quintet Topmusici in bijzonder ensemble do 7 dec / 20.15 uur Im wunderschönen Monat Mai Asko|Schönberg
do 7 dec / 20.30 uur / BIMHUIS Jen Shyu + Jade Tongue Song of Silver Geese
vr 8 dec / 20.15 uur Nederlands Kamerorkest + Erik Bosgraaf Kerst met Vivaldi, Corelli en Bach
za 9 dec / 14.15 uur De IJ-Salon Wilde jongens
Kijk Muziek! zo 10 dec 13.30 + 15.30 uur / Kleine Zaal HiHaHuttenBouwers (2-4) De Stilte 13.30 uur BerBerio (6+) Zonzo Compagnie + Revue Blanche di 12 dec / 20.15 uur Borodin Quartet Zeventig jaar speelhistorie wo 13 dec / 19.00 uur college + 20.15 uur concert Ensemble Correspondances Pastorale de Noël
Huil van de Wolff Elke 22e van de maand klinkt om 20.00 uur het geluidsmonument Huil van de Wolff. Martijn Padding componeerde deze interactieve geluidsinstallatie ter herinnering aan oprichter van het Muziekgebouw Jan Wolff (1941 - 2012). Zie voor meer informatie muziekgebouw.nl/ huilvandewolff Geheimtips Bijzondere concerten
Foto: Erik van Gurp
Restaurant Zouthaven Kom voor het concert eten in restaurant Zouthaven. Reserveren: 020 788 2090 of zouthaven.nl
Rondom het concert - Na aanvang van het concert heeft u geen toegang meer tot de zaal. - Zet uw mobiele telefoon uit voor aanvang van het concert. - Het maken van beeld- of geluidsopnamen in de zaal alleen met schriftelijke toestemming. - Algemene Bezoekersvoorwaarden zijn na te lezen op muziekgebouw.nl
Bij de prijs inbegrepen Reververingskosten en garderobe zijn bij de kaartprijs inbegrepen. Ook een pauzedrankje, tenzij anders vermeld op uw concertkaartje. Bij concerten zonder pauze staan drankjes klaar na afloop van het concert.
Steun het Muziekgebouw Inkomsten uit kaartverkoop dekken ten dele onze kosten. Word vriend of doneer: met uw extra steun kunnen we concerten op het hoogste niveau blijven organiseren. Meer informatie: muziekgebouw.nl/steunons
Op de hoogte blijven? Blijf op de hoogte van nieuw geboekte concerten of ander nieuws. Volg ons via onze e-nieuwsbrief (aanmelden op muziekgebouw.nl), Facebook, Twitter of Instagram. Dank! Wij kunnen niet zonder de steun van onze vaste subsidiĂŤnten en Vrienden van het Muziekgebouw. Wij zijn hen daarvoor zeer erkentelijk.
Druk binnenwerk
19