Vr 9 mrt 2018 Grote Zaal 20.15 uur
Serie Piano
Yevgeny Sudbin Sudbins Danse macabre
Het gratis beschikbaar stellen van dit digitale programmaboekje is een extra service ter voorbereiding op het concert. Het is uitdrukkelijk niet de bedoeling deze versie tijdens het concert te raadplegen via uw mobiele telefoon. Dit is namelijk zeer storend voor de andere concertbezoekers. Bij voorbaat dank.
Programma
Serie Piano Vr 9 mrt 2018 Grote Zaal 20.15 - 22.05 uur
Yevgeny Sudbin Sudbins Danse macabre
ca. 40 minuten voor de pauze ca. 50 minuten na de pauze
Yevgeny Sudbin piano Joseph Haydn (1732 - 1809) Sonate in b Hob. XVI: 32 (vóór 1776) ·· Allegro moderato ·· Menuet ·· Finale. Presto Ludwig van Beethoven (1770 - 1827) Bagatellen op. 126 (1820/22) ·· Andante con moto cantabile e compiacevole in G ·· Allegro in g ·· Andante cantabile e grazioso in Es ·· Presto in b ·· Quasi allegretto in G ·· Presto - Andante amabile e con moto in Es Pauze Domenico Scarlatti (1685 - 1757) Sonate in f K466 Sonate in G K455 Aleksandr Skrjabin (1871 - 1915) Nocturne voor de linkerhand op. 9 nr. 2 (1894) Sonate nr. 5 in Fis op. 53 (1907) Mazurka op. 25 nr. 3 Camille Saint-Saëns (1835 - 1921) Danse macabre (1874) bew. Yevgeny Sudbin 2
Bent u niet vergeten uw mobiele telefoon uit te zetten? Dank u wel.
Toelichting Terwijl er toch maar liefst vier complete sonates klinken is dit een relatief ‘licht’ programma. En terwijl toch de romantiek met twee componisten (Camille Saint-Saëns en Aleksandr Skrjabin) vertegenwoordigd is, lijkt deze heftige – op pianorecitals doorgaans moeilijk te weren – stijlperiode hier amper aanwezig. Ofwel, dingen zijn niet wat ze lijken te zijn. Een sonate van Joseph Haydn is namelijk nog géén sonate van Ludwig van Beethoven, de sonatecomponist bij uitstek. Hoewel de laatste de eerste min of meer opvolgde – Beethoven studeerde bij Haydn – is er een wereld van verschil tussen de twee. Haydn, met al zijn inventiviteit en menselijkheid, boort nu eenmaal niet zo diep als later Beethoven. Hij blijft galant, je hoort dat hij nog met één been in de barok staat en niet zoals Beethoven met één been in de romantiek. Wat verder op het programma staan twee sonates van Scarlatti. Ook al geen sonates zoals we die gewend zijn: geen stevige bouwsels, met meerdere delen met een zeer divers scala aan emoties. Scarlatti schreef korte eendelige sonates die per stuk een enkele emotie of gedachte uitdiepen. Misschien om die reden wordt er op recitals nooit maar één Scarlatti-sonate gespeeld; een Scarlatti-sonate heeft altijd een tegenhanger nodig. Mogelijk was het de opzet van Scarlatti om zijn sonates in paren te spelen. De vierde sonate vanavond is van Skrjabin. Evenmin een sonate zoals we ons die voorstellen; dit keer wordt er weliswaar diep in het gemoed getast – deze sonate is bepaald aanwezig – maar hij telt ook slechts één deel. Wat het overzichtelijk en begrijpelijk houdt. Van de ware grootmeester van de sonate, Ludwig van Beethoven, is er juist géén te
horen. Ten tijde van zijn Bagatellen op. 126 lijkt hij aan het componeren van sonates de brui te hebben gegeven. De laatste vijf jaar van zijn leven schreef hij er geen meer, voor welk instrument dan ook. Onder zijn handen had hij de zo hechte vorm zachtjes laten verbrokkelen. In de loop van zijn grandioos 32-tal had hij hem van alle kanten bekeken, torenhoog opgestuwd, en was er toen weer aan gaan morrelen: schuiven met de volgorde van de delen, met zwaartepunten, met de lengte (ingekort tot twee delen of juist uitgebreid tot in het immense, zoals zijn Hammerklaviersonate). Nu was het over. In zijn jongere jaren had hij van een stukje als Opus 126 nr. 4 misschien nog een echt volwaardig sonatedeel gebrouwen, nu laat hij het erbij. Wat overblijft is de krachtige suggestie die uitgaat van de schets. Zie deze bagatellen – letterlijk ‘kleinigheden’ – die niet minder imposant zijn dan zijn grote sonates.
Joseph Haydn In 1766 plaatste het Wiener Diarium in zijn 84e nummer een artikeltje dat het een paar jaar later niet meer zou hebben geplaatst. Het ging over de muziek van Joseph Haydn. De auteur van dit zogenaamde ‘Gelehrte Nachricht’ beschreef die als ‘charmant, innemend, beminnelijk, op een natuurlijke wijze 3
Toelichting
humoristisch en verleidelijk.’ Afgezien van dat humoristisch en van het feit dat eigenlijk alle muziek op een bepaalde manier verleidelijk is (en moet zijn) was deze publicatie al snel achterhaald. Want een paar jaar later ging bij Haydn het roer om. Op een manier dat de musicoloog Theodor de Wyzewa later van ‘een romantische crisis’ zou spreken.
zijn roman Die Leiden des jungen Werthers publiceerde was er helemáál geen houden meer aan. Zie de bijna-slotpassage van het toch al zo bewogen boek: ‘Mocht ik toch zo gelukkig zijn geweest om voor jou te sterven, Lotte, om me voor jou op te offeren! […] Ze zijn geladen – Het slaat twaalf uur! Zo zij het dan! – Lotte! Lotte, vaarwel, vaarwel!’
Wat gebeurde er toen? Haydns muziek, tot dan toe inderdaad zeer charmant, werd zo rond 1770 ineens persoonlijk. Grillig. Emotioneel. Ineens is er alle ruimte voor mineur. Voor vreemde toonsoorten. Bleef hij tot dan meestal keurig in de buurt van C, G, D, F, ineens zien we B verschijnen (vijf kruisen), f en fis. Zijn eerste 25 symfonieën waren allemaal in majeur, nu klinken opeens andere geluiden. Na 1774 keert de rust weer, staan er weer 24 op een rij in majeur. Maar tussen 1770 en 1774 is er van allerlei vreemds aan de hand.
Niemand kon zich er aan onttrekken. Mozart schreef opeens zijn ‘kleine’ g mineur symfonie (KV183). Carl Philipp Emanuel Bach componeerde in de nieuwe stijl van de ‘Empfindsamkeit’ uiterst grillige, soms nauwelijks te volgen sonates. En het grote ‘Stormen en Dringen’ gaf ook Haydns muziek een nieuwe, emotionele, dramatische lading. De Pianosonate in b uit 1773-76 blijft niet achter. De toonsoort b klein alleen al. Zelden door componisten gebruikt voor groter werk. In de onderhavige sonate legt deze excentrieke toonsoort een sombere glans over de voor het overige toch zo enorm levendig gecomponeerde muziek.
Tussen 1770 en 1774 veranderde Haydns muziek door de Sturm und Drang Begin jaren 70 van de achttiende eeuw brak de Sturm und Drang los. Een literaire stroming weliswaar, maar hij strekte z’n tentakels uit tot in alle andere kunstvormen. Het begon met de schrijver-filosoof Jean-Jacques Rousseau, die twijfelde aan de edele rede en het liever gooide op ‘retourner à la nature’ (terug naar de natuur) en op het wat primitieve, niet-beschaafde, instinctmatige en emotionele in de mens. Toen Johann Wolfgang von Goethe vervolgens 4
Ludwig van Beethoven ‘Waarom is deze man ons komen lastigvallen,’ schijnt muzikaal Wenen zich te hebben afgevraagd toen in de jaren 90 van de achttiende eeuw een zekere Beethoven uit Bonn zich in hun midden vestigde. Wat schreef hij toch moeilijke muziek! Waarom toch zo ingewikkeld doen. Maar het wende. Ja, men was zelfs al vrij snel trots op hem, op dit genie, dat het imposante Wenen nog eens extra
Toelichting
allure verleende. Beethoven werd populair. Plaatselijke graven, prinsen, diplomaten en andere invloedrijke lieden legden op zeker moment zelfs geld bijeen om hem een jaargeld te kunnen geven en hem zo voor hun stad te behouden. Toch raakte Beethoven het shockeren nimmer kwijt. Niet dat hij het erom deed: hij kon, onstuitbaar doorgroeiend als kunstenaar, simpelweg niet anders. Op zekere dag – Beethoven is dan al in de vijftig – kreeg uitgever Peters een bundel pianobagatellen op zijn bureau. Wat is dit nu weer, dacht de brave man. Wat bezielt die Beethoven, is die ouwe dove vent nu inderdaad gek geworden? Niet om aan te horen! Fragmenten, vormloos, wartaal, raarrrr… Hij retourneerde het bundeltje muziek onverwijld. Je kunt Peters wel een beetje volgen: nog steeds komt deze late Beethoven rauw en vreemd over. Durf maar eens een pianostuk te schrijven van precies één regel lang, zoals Opus 119 nr. 10. Was Beethoven gekrenkt? Hij raakte z’n bagatellen maar met moeite kwijt. Hoe dan ook, nog geen twee jaar later bestond hij het doodleuk nóg een stel te componeren, Opus 126. Bijzonder trots was hij er op, hij trachtte uitgevers te vermurwen door te zeggen dat dit volstrekt nieuw werk was (het dient gezegd dat hij soms ook met opwarmertjes marchandeerde), dat ze langer waren dan de vorige, meer uitgewerkt, en suggereerde dat dit het beste was wat hij in dit genre had gepresteerd. Dit Opus 126 was het laatste wat Beethoven op pianogebied van zich zou laten horen.
Beethovens laatste pianowoorden worden vanavond gesproken. Opus 126 is zo het besluit van een lange weg, een bergketen van muziek met onder andere de 32 pianosonates, alleen te vergelijken met Bachs Das wohltemperierte Klavier. Kortom, het zesde deel, de laatste noten van het laatste stuk uit Opus 126 betekenen wel wat. Het werkje, twee bladzijtjes, is een opvallend slot. Een heftig Presto wordt abrupt tot zwijgen gebracht door een lieflijk Andante amabile e con moto. De levensstorm luwt snel, de Elyseïsche velden verschijnen en Beethoven is daar na een moeilijk leven ook wel hard aan toe. Dit is zijn ‘Ruhe sanfte, sanfte Ruh’ – of nog net niet? Want met de terugkeer van het snelle presto wordt het gordijn weer dicht gezwiept. Opvallend ook, dat dit het vierde deel van dit slot-opus (ook een Presto) een stukje in b klein bevat. B klein was voor Beethoven de ‘Schwarze Tonart’. Hij hield er niet van, had er nooit eerder iets voor gecomponeerd. Het was een toonsoort waar hij bang voor was, waarbij hij graag uit de buurt bleef.
Domenico Scarlatti Een spookachtig persoon. Een van de meest verdwenen componisten ooit. Wie een biografie leest over Domenico Scarlatti stoot op meer ‘waarschijnlijks’, ‘mogelijks’, ‘misschiens’, ‘het kan goed zijn dat’, ‘verondersteld wordt’ dan in welke andere componistenbiografie ook. De laatste dertig jaar van Scarlatti’s leven waren al helemaal in nevelen gehuld. Waarschijnlijk was dat 5
Toelichting
uitgerekend zijn meest creatieve periode. Maar de man die dan een slordige 555 klavecimbelsonates schrijft, bevindt zich als muziekleraar van een prinses in Lissabon en vervolgens Madrid. Daarmee verdween Scarlatti, Napolitaan van geboorte, voor de Europese muziekwereld uit beeld. Afgezien van één bundel Essercizi (ook alweer schimmig: deze zogenaamde ‘oefeningen’ blijken geniale pianosonates) dringt niets meer door tot de muzikale broeihaarden van zijn tijd.
[kreeg men] de indruk dat er wel duizend duivels aan het instrument zaten; nog nooit had [men] zo’n voordracht gehoord met zo’n grote uitwerking. Roseingrave verklaarde dat hij daarna een maand lang geen instrument meer durfde aanraken’, aldus de grote muziekgeleerde Charles Burney. Het is een van de heel zeldzame beschrijvingen van de componist. We zullen hem aan de hand van zijn muziek, zijn schitterende sonates, moeten leren kennen.
Domenico Scarlatti was een schim met karakter
Aleksandr Skrjabin
Niet alleen door zo zomaar te verdwijnen maakt hij het ons lastig hem te leren kennen. In 1685 gedoopt als Giuseppe Domenico Scarlatti noemde hij zich verwarrend genoeg bij zijn tweede naam. In Portugal en Spanje werd dat Domingo Escarlatti. Bovendien had hij een beroemde componerende vader, Alessandro, en een neef, ook componist, die luisterde naar Domenico’s eerste voornaam Giuseppe. Bronnen van verwarring te over; Scarlatti’s biograaf mag zich al even hebben warmgelopen met het genre detective. Wat Scarlatti voor iemand was? Wel, een schim. Maar met karakter: ‘Een ernstige jongeman gekleed in zwart en met een zwarte pruik op, die in een hoek van de kamer had gestaan, heel kalm en oplettend terwijl [Thomas] Roseingrave speelde, werd gevraagd achter het klavecimbel plaats te nemen. [Maar] toen hij begon te spelen 6
Vooral recht van voren gezien was het indrukwekkend. Hoog, vier etages, hoewel vrij smal. Precies in het midden een deur. Perzikkleurig pleisterwerk, de stenen kozijnen van de smalle hoge ramen vanillegeel met ondiepe balkons en smeedijzeren balustrades. Het huis staat vrij aan een brede weg. In november 1907 nam Aleksandr Skrjabin zijn intrek aan Avenue de la Harpe 14 in Lausanne. Een verademing. Parijs, zijn vorige pleisterplaats: te duur, beroerd stadsklimaat, en hij en zijn vrouw moesten zich in hun appartement heel rustig houden. Na tien uur ‘s avonds diende je vilten sloffen te dragen. Van componeren aan de piano was dan natuurlijk al helemaal geen sprake. Naar Lausanne was het slechts zeven uur met de trein, en dan zat je ook nog eens prachtig aan het Meer van Genève. ‘s Ochtends opende je de ramen, duwde de luiken open en snoof je de kraakfrisse lucht op; aan de overzijde van het meer straalden witte Alpentoppen.
Toelichting
Pianospelen kon hier ook. Skrjabin maakte er dankbaar gebruik van. In Lausanne maakte hij zijn Poème de l’extase af en componeerde in een ommezien de Vijfde pianosonate. Tussen 8 en 14 december 1907 vond er een ware eruptie plaats. ‘Ik kan mijn oren niet geloven. Het valt met niets te vergelijken.’ Zijn vrouw Tatjana stond er stomverbaasd bij: ‘Die sonate welt uit hem op als uit een fontein. Het enige wat hij hoeft te doen is hem opschrijven.’ Zelf dacht Skrjabin dat dit zijn beste werk ooit was. ‘Ik weet niet door welk wonder ik het voor elkaar heb gekregen.’ Iets van dat wonder formuleerde hij in het opschrift: ‘Ik riep u tot leven, o mysterieuze krachten! Verdronken in de duistere diepten van de creatieve geest, schuwe schaduwen des levens, breng ik u vermetelheid!’ Skrjabin, wiens laatste (onvoltooide) werk Mysterium zou heten – het moest zeven etmalen duren, klinken in een Indiase tempel, met dans en kleurenorgel – had wel iets met esoterie. De sonate is één lang deel, een vorm die hij vanaf nu voor zijn sonates zou aanhouden. De pianist Svjatoslav Richter beschouwde de Vijfde sonate samen met de sonate van Liszt als het moeilijkste ooit voor piano gecomponeerd. De Vijfde sonate wordt geflankeerd door twee korte pianostukken. De Nocturne voor de linkerhand is een vroeg werk van Skrjabin, geschreven toen hij 22 was. Skrjabin was een teer mannetje, klein van stuk, tenger, met een zwakke gezondheid; hij zou niet oud worden en stierf op zijn 43e aan een infectie. Nog als pianostudent had hij door overmatige studie en stress zijn rechterhand overbelast, met als gevolg dat hij een buitengewoon krachtige linkerhand ontwikkelde, waarvoor hij ook
speciaal muziek schreef. Een ander kort werk is de Mazurka op. 25 nr. 3. Dat Skrjabin mazurka’s componeerde is niet zo verbazend; zijn muzikale afgod was Chopin, en zo kwam hij op het spoor van de prelude, de impromptu, de wals en de mazurka, van oorsprong een Poolse dans.
Camille Saint-Saëns Virtuozen gaan er graag mee aan de haal. Eerst Franz Liszt, toen Vladimir Horowitz, en nu bestempelt ook Yevgeni Sudbin de Danse macabre als onweerstaanbaar: dit moet ook op het klavier! Saint-Saëns componeerde het werk in 1874 als orkeststuk met een dankbare solorol voor de viool. Uitgangspunt van deze dodendans is een gedicht van Henri Cazalis. Het verhaal: donkere nacht, de wind huilt op het kerkhof, de klok slaat twaalf. De dood stemt krassend zijn viool (de e-snaar als es, wat een akelige verminderde kwint ten opzichte van de a-snaar oplevert) en nodigt de doden uit hun graven op te staan. Ze dansen een huiveringwekkende wals. Dan steekt een storm op. Windvlagen en donder. Griezelig klapperen de beenderen van de doden. Plotseling hanengekraai, waarna nog een weemoedig naspel. Saint-Saëns werd tot vervelens toe bewonderd om dit ene werk. Het bracht hem ertoe het in Le carnaval des animaux cynisch te citeren in ‘Fossielen’ en gespeeld op de doodse xylofoon: ‘Wie is er méér fossiel dan een gearriveerd componist’, moet hij hebben gedacht. Tekst toelichting: Stephen Westra
7
Biografieën Componisten Joseph Haydn
Joseph Haydn (1732 - 1809) werd geboren in een arme Oostenrijkse familie. Op achtjarige leeftijd werd hij sopraan in het knapenkoor van de Stephansdom in Wenen. Toen zijn stem brak, weigerde Haydn zich te laten castreren, zodat hem niets anders restte dan ontslag uit het koor. Haydn besloot componist te worden. Hij speelde mee in ensembles, gaf muziekonderricht en 8
begeleidde zangers als Nicola Porpora, die hem in contact bracht met bekende operacomponisten als Christoph Willibald Gluck en Karl Ditters von Dittersdorf. In 1755 kreeg Haydn een vaste betrekking als kapelmeester aan het hof van graaf von Morzin in Lukawitz. Toen dit orkest in 1761 werd opgeheven, trad Haydn in Eisenstadt in dienst van de familie Esterházy, waar hij tot 1790 zou blijven. Haydn kreeg er volop de gelegenheid muzikaal te experimenteren en stond aan de wieg van de sonatevorm, de klassieke symfonie en het strijkkwartet. Haydn liet een gigantisch oeuvre na, waaronder 108 symfonieën, 83 strijkkwartetten en 52 pianosonates. In de laatste jaren van zijn leven schreef hij vooral religieuze muziek, waaronder Die Schöpfung en Die Jahreszeiten.
Ludwig van Beethoven Ludwig van Beethoven (1770 - 1827) kreeg als kleine jongen in Bonn pianoles van zijn vader en
leerde daarnaast ook viool en altviool spelen. Zijn favoriete instrument bleef echter de piano.
In Wenen werd hij vanaf 1792 allereerst beroemd als pianovirtuoos en improvisator. Een jaar lang kreeg hij compositieles van Joseph Haydn en veel in zijn vroege kamermuziek en zijn pianosonates wijst op de invloed van Haydn. Al snel liet Beethoven de achttiende eeuw achter zich en begon zich te manifesteren als een vroege romanticus voor wie zijn eigen innerlijk de juiste koers was. Vanaf 1798 had Beethoven gehoorproblemen en in 1808 was zijn gehoor zo slecht geworden dat hij
Biografieën
niet meer in het openbaar als pianist kon optreden. Dirigeren deed hij nog wel. Zijn laatste pianosonate (op. 111) dateert uit 1822, daarna schreef hij nog vijf strijkkwartetten die behoren tot de top van de hele strijkkwartetliteratuur.
Domenico Scarlatti
portret: Domingo Antonio Velasco
Domenico Scarlatti (1685 1757), zoon van Alessandro Scarlatti, is in hetzelfde jaar geboren als Johann Sebastian Bach en Georg Friedrich Händel. Over zijn leven is echter veel minder bekend.
Op 16-jarige leeftijd werd Domenico Scarlatti benoemd tot componist en organist van de koninklijke kapel in Napels. In 1703 debuteerde hij met zijn eerste opera’s: L’Ottavia restituita al trono en Il Giustino. In 1707 of 1708 werd hij assistent-kapelmeester van zijn vader in de Santa Maria Maggiore in Rome. In zijn gehele werkzame Italiaanse periode, van 1701 tot 1720, heeft hij zowel voor kerkelijke als wereldlijke werkgevers regelmatig vocale en orkestwerken geproduceerd. In 1719 vertrok hij naar Portugal, waar hij de prinses Maria Barbara, dochter van koning Juan klavecimbellessen gaf. Maar liefst dertig jaar lang bleef hij haar trouw als hofmusicus; ook toen zij trouwde en koningin werd van Spanje. In 1738 werd hij door koning Juan tot ridder benoemd en Scarlatti droeg de Essercizi per gravicembalo aan hem op. Een fors deel van zijn oeuvre is waarschijnlijk verloren gegaan bij de grote aardbeving van 1755, waarbij Lissabon zwaar werd getroffen. Ruim 90 procent van het achterhaalde werk bestaat uit klaviersonates.
Aleksandr Skrjabin
De Russische componist en pianist Aleksandr Skrjabin (1872 - 1915) werd geboren in een aristocratische familie. Al op vijfjarige leeftijd bleek hij een groot muzikaal talent te hebben, ook al kreeg hij pas vanaf zijn elfde serieus pianoles. Hij studeerde piano en compositie aan het Conservatorium van Moskou. Toen hij in 1892 zou afstuderen werd hij door een conflict niet toegelaten tot het compositie-examen en verliet hij het conservatorium zonder diploma. Hij bouwde 9
Biografieën
een goede praktijk op als componist en concertpianist. Hij was van 1892 tot 1902 pianodocent aan het Conservatorium van Moskou en leefde daarna als freelancecomponist en -pianist. Zijn composities lagen in eerste instantie in de lijn van Chopin, maar in het eerste decennium van de twintigste eeuw raakte hij in de ban van het mystieke gedachtengoed. Zijn composities werden atonaler en mysterieuzer. Zijn ‘Gesamtkunstwerk’ Mysterium moest de kroon op zijn werk worden; door zijn dood door een infectie bleef het onvoltooid.
Salle Pleyel in Parijs. Op zijn zestiende schreef hij zijn Eerste symfonie. Hij kreeg zijn eerste betrekking rond zijn achttiende, toen hij tot organist van de St. Merry in Parijs benoemd werd.
Camille Saint-Saëns
Vier jaar later werd hij organist van de Madeleine, een functie die hij twintig jaar lang zou uitoefenen. Daarnaast trad hij regelmatig op als pianist. Vanaf 1861 gaf hij les aan de École Niedermeyer, waar hij een van de leraren was van Gabriel Fauré. Daarnaast schreef hij in diverse tijdschriften artikelen over muziek. Saint-Saëns schreef enkele opera’s, maar vooral veel orkestwerken, waaronder drie symfonieën.
Camille Saint-Saëns (1835 1921) werd geboren in Parijs. Zijn vader stierf kort na zijn geboorte en hij werd opgevoed door zijn moeder en oudtante, van wie hij vanaf driejarige leeftijd ook pianoles kreeg. Op zijn tiende maakte hij zijn debuut in een recital met pianoconcerten van Mozart en Beethoven in de 10
Uitvoerende Yevgeny Sudbin De Russische concertpianist Yevgeny Sudbin (1980) is geboren in St. Petersburg. Hij begon zijn muzikale opleiding op 5-jarige leeftijd op de speciale opleiding van het Conservatorium van St. Petersburg. Op 10-jarige leeftijd emigreerde hij met zijn familie naar Berlijn. Zijn piano-opleiding vervolgde hij op de Hanns Eisler Musikhochschule. In 1997 verhuisde Yevgeny naar Londen om te studeren aan de Purcell School en vervolgens aan de Royal Academy of Music, waar hij zijn bachelor en master haalde. Yevgeny Sudbin is door The Telegraph geprezen als ‘mogelijk een van de grootste pianisten van de 21e eeuw’. Zijn opnames als exclusieve artiest van BIS Records worden met lovende kritieken ontvangen. Zijn Skrjabin-opname werd
Biografieën
uitgeroepen tot cd van het jaar door The Telegraph en ontving de MIDEM Classical Award voor de beste solo-opname in Cannes. International Record Review verklaarde dat de opname van Rachmaninov door Yevgeny ‘hem bevestigt als een van de belangrijkste pianistische talenten van onze tijd’. Recente en toekomstige optredens omvatten concerten en opnameprojecten met de Tapiola Sinfonetta o.l.v Osmo Vänskä, het Nederlands Philharmonisch Orkest o.l.v. Ivor Bolton, het City of Birmingham Symphony Orchestra o.l.v. Michael Seal, het Rotterdam Philharmonic o.l.v. Stanislav Kochanovsky, en uitgebreide tournees in Noord-Amerika. Hij keert ook terug naar de Europese podia, waaronder de Wigmore Hall, Moscow International House of Music en Serate Musicali (Milaan). foto: Mark Harrison
11
Verwacht
Serie Piano Wo 28 mrt 2018 Grote Zaal 20.15 uur
Momo + Mari Kodama Vier handen uit Japan De Japanse zussen Momo en Mari Kodama maken in dit concert hun Nederlandse debuut met een opvallend programma. Daarin werken van Barber, Adams, Stravinsky en een nieuw werk van de jonge Franse componist Rodolphe Bruneau-Boulmier. Louter 20e- en 21e-eeuwse werken voor piano vierhandig. En met Adams’ Hallelujah Junction en de fameuze originele versie van de Sacre is de hoogste vorm van spektakel verzekerd. Sinds de twee zussen Mari en Momo Kodama de handen ineen hebben geslagen, vormen zij een bijzonder duo. Daarnaast maken de Japanse pianistes, die studeerden bij onder anderen Alfred Brendel, Murray Perahia en András Schiff, onafhankelijk van elkaar carrière. Mari geldt als Beethovenspecialist, ze nam al zijn sonates op voor het label Pentatone. Momo blinkt uit in Frans en hedendaags repertoire, met een platencontract bij het Duitse toplabel ECM. Ze presenteerden zich vorig jaar voor het eerst als duo met een opname van bewerkingen voor piano vierhandig van Tsjaikovski’s balletmuziek, een sensatie. Programma: Samuel Barber Souvenirs voor vier handen / Rodolphe Bruneau-Boulmier Nieuw werk voor twee piano’s / John Adams Hallelujah Junction voor twee piano’s / Igor Stravinsky Le sacre du printemps voor twee piano’s 12
Momo & Mari Kodama
Seizoen 2018-2019 Serie Piano In de serie Piano hoort u grote internationale pianisten; zowel gelauwerde solisten als spectaculaire nieuwkomers. Ieder recitalprogramma is met grote zorg samengesteld: muziek van de barok tot nu, in een aaneenschakeling van vuurwerk en intimiteit. vr 14 sep 2018 Angela Hewitt Das wohltemperierte Klavier I
vr 25 jan 2019 Elisabeth Leonskaja Beethovens laatste pianosonates
zo 16 sep 2018 Angela Hewitt Das wohltemperierte Klavier II
vr 15 mrt 2019 Marc-AndrĂŠ Hamelin Absoluut meesterschap
vr 16 nov 2018 David Kadouch RĂŠvolution
vr 29 mrt 2019 Piotr Anderszewski Beethovens Diabelli-variaties
zo 9 dec 2018 Jean-Efflam Bavouzet + Roger Nichols Lecture-recital: Debussy verklaard
wo 24 apr 2019 Alexandre Kantorow Jonge pianosensatie
wo 19 dec 2018 Nikolai Lugansky Rusland versus Frankrijk
13
Verwacht
Maart za 10 mrt / 14.15 uur De IJ-Salon Bach Bridges za 10 mrt / 20.15 uur Meccore String Quartet Meesterproef naast meesterwerk Kijk Muziek! zo 11 mrt 13.30 + 15.30 uur / Kleine Zaal Panama (2-4) Feikes Huis 13.30 uur Wij gaan op berenjacht (4+) Silbersee + Theater Sonnevanck zo 11 mrt / 20.15 uur Reinbert de Leeuw + Nederlands Kamerkoor + Holland Baroque Johannes Passion UITVERKOCHT do 15 mrt / 12.30 uur Lunchconcert Ism Academie van het Koninklijk Concertgebouworkest 14
do 15 mrt / 20.15 uur Amsterdam Sinfonietta + Nicolas Altstaedt Hedendaagse Mariaverering
di 27 mrt/ 20.15 uur Orkest van de 18e Eeuw + Thomas Zehetmair Een historische Brahms
vr 16 mrt / 20.15 uur Amsterdam Sinfonietta + Nicolas Altstaedt Pärt en Tavener UITVERKOCHT
wo 28 mrt/ 20.15 uur Momo + Mari Kodama Vier handen uit Japan
za 17 mrt / 20.15 uur Reinbert de Leeuw + Nederlands Kamerkoor + Holland Baroque Johannes Passion UITVERKOCHT
do 29 mrt / 20.15 uur Nieuw Ensemble Première vr 30 mrt / 20.15 uur Concerto Copenhagen De passie van Händel
vr 23 mrt / 20.00 uur La morte d’Orfeo De Nationale Opera i.s.m. het Muziekgebouw
za 31 mrt/ 20.15 uur Nederlands Kamerorkest Honegger - Symfonie nr. 2
zo 25 mrt/ 11.00 uur / Kleine Zaal Alexander Moosbrugger + Ned McGowan Op avontuur met Moosbrugger
Huil van de Wolff
zo 25 mrt / 14.00 uur La morte d’Orfeo De Nationale Opera i.s.m. het Muziekgebouw ma 26 mrt / 20.00 uur La morte d’Orfeo De Nationale Opera i.s.m. het Muziekgebouw
Elke 22e van de maand klinkt om 20.00 uur het geluidsmonument Huil van de Wolff. Martijn Padding componeerde deze interactieve geluidsinstallatie ter herinnering aan oprichter van het Muziekgebouw Jan Wolff (1941 - 2012). Zie voor meer informatie muziekgebouw.nl/ huilvandewolff Geheimtips Bijzondere concerten
Foto: Erik van Gurp
Restaurant Zouthaven Kom voor het concert eten in restaurant Zouthaven. Reserveren: 020 788 2090 of zouthaven.nl
Rondom het concert - Na aanvang van het concert heeft u geen toegang meer tot de zaal. - Zet uw mobiele telefoon uit voor aanvang van het concert. - Het maken van beeld- of geluidsopnamen in de zaal alleen met schriftelijke toestemming. - Algemene Bezoekersvoorwaarden zijn na te lezen op muziekgebouw.nl
Bij de prijs inbegrepen Reververingskosten en garderobe zijn bij de kaartprijs inbegrepen. Ook een pauzedrankje, tenzij anders vermeld op uw concertkaartje. Bij concerten zonder pauze staan drankjes klaar na afloop van het concert.
Steun het Muziekgebouw Inkomsten uit kaartverkoop dekken ten dele onze kosten. Word vriend of doneer: met uw extra steun kunnen we concerten op het hoogste niveau blijven organiseren. Meer informatie: muziekgebouw.nl/steunons
Op de hoogte blijven? Blijf op de hoogte van nieuw geboekte concerten of ander nieuws. Volg ons via onze e-nieuwsbrief (aanmelden op muziekgebouw.nl), Facebook, Twitter of Instagram. Dank! Wij kunnen niet zonder de steun van onze vaste subsidiĂŤnten en Vrienden van het Muziekgebouw. Wij zijn hen daarvoor zeer erkentelijk.
Druk binnenwerk
15