Zo 7 okt 2018 Grote Zaal 20.15 uur
Serie Kamermuziek Internationaal
Christian PoltĂŠra + Ronald Brautigam Beethoven plus Het gratis beschikbaar stellen van dit digitale programmaboekje is een extra service ter voorbereiding op het concert. Het is uitdrukkelijk niet de bedoeling deze versie tijdens het concert te raadplegen via uw mobiele telefoon. Dit is namelijk zeer storend voor de andere concertbezoekers. Bij voorbaat dank.
Programma Christian Poltéra + Ronald Brautigam Beethoven plus
Serie Kamermuziek Internationaal Zo 7 okt 2018 Grote Zaal 20.15 - 22.05 uur ca. 40 minuten voor de pauze ca. 50 minuten na de pauze
Christian Poltéra cello Ronald Brautigam piano Ludwig van Beethoven (1770 - 1827) Cellosonate nr. 5 op. 102 nr. 2 in D (1815) ·· Allegro con brio ·· Adagio con molto sentimento d’affetto ·· Allegro Brett Dean (1961) Huntington Eulogy (2001) ·· Nightsky ·· Swarming ·· Elegy (for Jason) Pauze Camille Saint-Saëns (1835 - 1921) Cellosonate nr. 1 op. 32 in c (1872) ·· Allegro ·· Andante tranquillo sostenuto ·· Allegro moderato Ludwig van Beethoven Cellosonate nr. 3 op. 69 in A (1808) ·· Allegro, ma non tanto ·· Scherzo. Allegro molto - Trio ·· Adagio cantabile - Allegro vivace 2
Bent u niet vergeten uw mobiele telefoon uit te zetten? Dank u wel.
Toelichting In 1792, toen Ludwig van Beethoven begin twintig was, verhuisde hij van het provinciaalse Bonn naar de wereldstad Wenen. Daar verdiende hij in het begin vooral de kost als virtuoos pianist en weergaloos improvisator. Hij speelde geregeld in de paleizen van vorsten en aristocraten, die hem daarvoor goed betaalden. Pas na een jaar of drie begonnen er mondjesmaat wat composities van hem te verschijnen. In 1796 nam een van zijn adellijke weldoeners, vorst Lichnowsky, hem mee op reis. Het einddoel was Berlijn, waar Beethoven speelde voor de Pruisische koning, Friedrich Wilhelm II, een echte muziekliefhebber die zelf ook cello speelde. Kort daarvoor had de koning al compositieopdrachten gegeven aan Wolfgang Amadeus Mozart en Joseph Haydn, die een aantal strijkkwartetten voor hem schreven. Maar Friedrich Wilhelm tastte ook diep in de buidel om de duurste musici te engageren. En zo ontmoette Beethoven in Berlijn de broers Jean-Pierre en Jean-Louis Duport. Die konden toveren op de cello. De Franse schrijver Voltaire hoorde ze spelen en zei: ‘Ik geloof weer in wonderen. U kunt een os veranderen in een nachtegaal’. Typisch voor Beethoven besloot hij af te wijken van wat Mozart en Haydn hadden gedaan. Hij schreef dus geen strijkkwartetten voor de koning, maar creëerde in feite een totaal nieuw genre: de sonate voor piano en cello. Luigi Boccherini – ook enige tijd in dienst van Friedrich Wilhelm – had er wel een aantal geschreven die we rangschikken onder het kopje cellosonate, maar daarin is de rol van de pianist uiterst bescheiden. Beethoven wilde dat radicaal anders gaan doen, omdat hij niet van plan was zich in het bijzijn van de koning te laten ondersneeuwen door een cellovirtuoos. Met
die gedachte in het achterhoofd schreef hij de twee Cellosonates op. 5, waarin niet alleen de cellist, maar vooral ook hijzelf virtuoos konden schitteren. Groot voordeel was dat noch Haydn noch Mozart ooit een cellosonate had geschreven, waardoor Beethoven zijn gang kon gaan zonder zich bezorgd af te vragen of hij het wel goed deed. De combinatie van piano en cello beviel Beethoven blijkbaar, want kort na die Sonates op. 5 schreef hij nog twee werken voor die bezetting, in variatievorm. Elf jaar na Opus 5 begon Beethoven weer aan een cellosonate. Die werd uitgegeven als Opus 69 en is zijn populairste cellosonate geworden. Daarin treffen we Beethoven op het hoogtepunt van zijn kunnen. Piano en cello zijn hierin geëmancipeerd tot volstrekt gelijkwaardige partners. Met deze sonate wordt het concert vanavond afgesloten. Negen jaar na Opus 69 vloeiden er weer twee cellosonates uit Beethovens pen. Opus 102, nummers 1 en 2 luiden het tijdperk in van de late Beethoven. Ze zijn veel korter dan zijn vorige cellosonates en bevatten sterk geconcentreerde muziek. Poltéra en Brautigam openen hun recital met nummer twee. Met zijn cellosonates heeft Beethoven de weg geplaveid voor een grote hoeveelheid 3
Toelichting
latere collega’s. Felix Mendelssohn, Robert Schumann, Frédéric Chopin en Johannes Brahms schreven graag voor die combinatie. Ook Camille Saint-Saëns had een grote voorliefde voor de expressiemogelijkheden op de cello en leefde zich uit in zijn sombere en grimmige Eerste cellosonate op. 32, die ook vanavond wordt gespeeld. En daarna zijn er nog talloze cellosonates gecomponeerd. De bekendste zijn die van Edvard Grieg, Richard Strauss, Max Reger, Sergej Rachmaninov, Gabriel Fauré, Claude Debussy, Dmitri Sjostakovitsj, Sergej Prokofjev, Francis Poulenc en Benjamin Britten. In 2001 kreeg de Australische componist Brett Dean opdracht van de BBC om een werk voor cello en piano te componeren voor de Duitse cellist Alban Gerhardt – geen onbekende in het Muziekgebouw – en pianist Steven Osborne. Dean noemde het werk Huntington Eulogy en het staat vanavond als tweede werk op de lessenaars.
Hij liet van aan elkaar gelaste koperen platen een soort tunnel boven zijn vleugel maken om het geluid zoveel mogelijk geconcentreerd in zijn richting te sturen. De hoeveelheid compositieopdrachten nam zienderogen af. Dus had hij continu geldzorgen. Hij was innig bevriend met de Hongaarse gravin Marie Erdödy, een zeer goede amateurpianiste. Zij stopte hem geregeld geld toe. Ondanks zijn handicap voerden Beethoven en zij lange en diepgaande gesprekken. ‘Zijn biechtvader’ noemde hij haar. Hij woonde enige tijd bij haar in huis, samen met Joseph Linke, de cellist van het strijkkwartet dat al Beethovens kwartetten ten doop had gehouden, het Schuppanzigh Kwartet. De gravin vroeg Beethoven of hij niet wat muziek voor Linke wilde schrijven. Daar rolden de twee Sonates op. 102 uit, opgedragen aan de gravin. En daarmee komen we terecht in Beethovens late stijl. Zijn muzikale taal is geconcentreerd. Hij is uiterst zuinig met noten, maar hij weet desondanks steeds diepere emoties op te roepen.
Ludwig van Beethoven
De reeks van vijf noten waarmee de piano opent hebben hoogstwaarschijnlijk Franz Schubert op ideeën gebracht. Hij gebruikt in het eerste deel van zijn strijkkwartet Der Tod und das Mädchen een identiek motief. Dat motief is kenmerkend voor het krachtige en uitdagende karakter van het openingsdeel van Beethovens sonate, dat ook tot uiting komt in de assertieve octaafen decimesprongen. Het zeer diepzinnige langzame deel opent met een koraal, of misschien gaat het om een klaagzang. Het tempo is dat van een begrafenismars.
Cellosonate op. 102 nr. 2 Beethoven schreef zijn laatste cellosonate, Opus 102 nr. 2, in augustus 1815. Zijn doofheid was nu zo ver toegenomen dat hij steeds minder sociale contacten had. De mensen die nog de moeite namen bij hem op bezoek te gaan moesten hun vragen en opmerkingen noteren in een opschrijfboekje. Als pianist optreden was onmogelijk geworden. 4
Toelichting
Verderop volgt een gedeelte dat lyrischer en wat optimistischer is. Daarna keert de sombere stemming van het begin terug. Het deel eindigt als een vraag die in de lucht blijft hangen en gaat dan naadloos over in de finale, die bestaat uit een weerbarstige fuga. De première van deze sonate werd verzorgd door bovengenoemde cellist Joseph Linke. Beethovens leerling en vriend Carl Czerny zat aan de vleugel. Een dirigent die daarbij aanwezig was schreef in zijn dagboek: ‘Dit stuk is zo origineel dat het onmogelijk is om het in één keer te doorgronden’.
Brett Dean Huntington Eulogy De BBC gaf de zeer succesvolle Australische componist Brett Dean in 2001 opdracht tot het schrijven van een stuk voor cello en piano. Het werk was bedoeld voor de Duitse cellist Alban Gerhardt en de Britse pianist Steven Osborne. Zoals vaker in Deans werk spelen twee thema’s een belangrijke rol in dit stuk: hij brengt een ode aan de natuur en aan een overleden persoon. De componist heeft zelf een toelichting op zijn werk geschreven: ‘De titel van het driedelige werk verwijst naar het wijngoed Huntington Estate in Australië, waar het jaarlijkse Huntington Music Festival wordt gehouden. Ik vind het geweldig dat ik daar al sinds 1997 bij betrokken ben. De
eerste twee delen verklanken de prachtige natuur van de streek Mudgee in New South Wales, waar Huntington is gevestigd. Het openingsdeel, Nightsky, laat zich beschrijven als een weids en donker gevoel van geheimzinnigheid en ontzag. De cello speelt verschillende harmonische motieven, spaarzaam begeleid door geluiden vanuit het binnenwerk van de piano. Het tweede deel, Swarming, gaat over een voorval dat mij ooit is verteld. Iemand staat vredig te kijken naar de zonsopgang die door de komst van een zwerm bijen ineens iets onheilspellends krijgt. Het slotdeel, Elegy (for Jason) is een eenvoudige offergave, onschuldig en troostrijk, geschreven ter nagedachtenis aan Jason Brodie (1980-2001), een jonge assistent in de wijnkelder die, ondanks zijn slechte gezondheid zijn inspirerende liefde voor de natuur wist vast te houden en tot het einde toe positief en moedig was en nog vol ambitie zat.’
Camille Saint-Saëns Cellosonate nr. 1 op. 32 Veel van Saint-Saëns’ werken zijn luchtig en soms ook speels. Dat kunnen we absoluut niet zeggen van de vanavond te spelen cellosonate. De serieuze, stormachtige en ook droevige toonsoort c-klein wijst ook al in die richting. Saint-Saëns componeerde de sonate in 1872 en hij had aanleiding genoeg om somber te zijn. Ten eerste was heel Frankrijk in rouw 5
Toelichting
gedompeld na de verpletterende militaire nederlaag tegen Pruisen in 1871. Tijdens het Duitse beleg van Parijs maakte hij deel uit van de Nationale Garde, die na de nederlaag uiteenviel in twee elkaar bestrijdende partijen. Vlak voor die burgeroorlog uitbrak, voelde Saint-Saëns zich dermate bedreigd dat hij korte tijd uitweek naar Londen. Veel van zijn vrienden zaten als krijgsgevangenen vast in Duitsland. Een andere aanleiding voor zijn droevige stemming was het overlijden van zijn oudtante, twee maanden voor hij begon aan de cellosonate. SaintSaëns was opgevoed door zijn moeder en zijn oudtante omdat zijn vader kort na zijn geboorte was overleden. Haar dood was een grote klap voor hem, omdat ze altijd voor hem klaarstond en hij haar oordeel erg belangrijk vond. Al die heftige en verdrietige ervaringen hebben hun weg gevonden in deze sonate, waarin hij opvallend veel gebruik maakt van de lage registers van zowel de piano als de cello. Deel één is overwegend krachtig en woedend. Die stemming wordt soms onderbroken door wat lyriek en passages in de pianopartij die in de verte aan een wals doen denken. In het daaropvolgende andante horen we een koraalmelodie. Dat herinnert ons eraan dat Saint-Saëns kerkorganist was. Zelf schreef hij over dit deel: ‘Het andante van mijn Eerste cellosonate komt voort uit een van mijn improvisaties op het orgel van de SaintAugustinkerk’. De ontstaansgeschiedenis van de finale is een hoofdstuk apart en geeft ons inzicht in Saint-Saëns’ karakter. 6
Saint-Saëns liep tegen de veertig en woonde nog bij zijn moeder. De sonate werd voor het eerst gespeeld op een van haar wekelijkse soirees en natuurlijk was zij daarbij aanwezig. Alle toehoorders waren enthousiast, maar zijn moeder zweeg. Hij vroeg haar: ‘Heb jij mij niks te zeggen? Ben je niet tevreden?’ Zij keek hem aan en zei: ‘De eerste twee delen zijn goed maar die finale is gewoon waardeloos’. En Madame Saint-Saëns had blijkbaar nog volop invloed op haar zoon. Hij reageerde niet op haar vernietigend oordeel maar wenste haar koeltjes goede nacht en sloot zich de volgende acht dagen op. Hij kwam alleen even tevoorschijn om te eten, maar zei verder geen stom woord. Toen was de nieuwe finale klaar en de oude gooide hij in de haard. Op een huisconcert voerde hij de sonate nog eens uit en nu was ook moeder tevreden. In die finale – met een onwaarschijnlijk virtuoze pianopartij – keert de stormachtige en sombere stemming van het openingsdeel weer terug. Het zangerige tweede thema geeft een sprankje hoop maar daarna galopperen we weer verder richting wanhoop.
Ludwig van Beethoven Cellosonate nr. 3 op. 69 Twaalf jaar liggen er tussen Beethovens vroege Cellosonates op. 5 en Opus 69. En die jaren gingen niet bepaald ongemerkt voorbij. Rond 1800 werd het Beethoven duidelijk dat hij terecht was gekomen in
Toelichting
de ultieme nachtmerrie voor een musicus. Zijn gehoor ging hollend achteruit. En dat ging gepaard met tinnitus – een continu aanwezige piep in zijn oren.
in het liedachtige adagio dat bijna stiekem overgaat in een zonnig allegro, waarin lyriek, virtuositeit en humor om voorrang strijden. Tekst toelichting: Thijs Bonger
Natuurlijk probeerde hij dit angstvallig verborgen te houden voor zijn omgeving. Maar het werd voor hem steeds moeilijker om op te treden als pianist. Hij liep rond met zelfmoordplannen, maar uiteindelijk kregen zijn onbedwingbare neigingen om muziek te schrijven voor het nageslacht de overhand. Door zo hard mogelijk te werken probeerde hij zijn doemgedachten op afstand te houden. ‘Ik leef helemaal in mijn muziek en zodra ik een compositie af heb begin ik aan een volgende. Dikwijls werk ik aan drie of vier stukken tegelijk’. De Cellosonate op. 69 droeg Beethoven op aan een vriend, de cellospelende Baron von Gleichenstein, die hem vaak geld toestopte. In dit populaire stuk is Beethoven op het hoogtepunt van zijn kunnen. Anders dan in zijn vroege sonates, zijn de cello en de piano volstrekt gelijkwaardige partners. De cello mag dan ook in zijn eentje beginnen en het lijkt of hij een vraag stelt. Het antwoord daarop krijgen we eigenlijk pas helemaal tegen het eind van het deel dat zo’n twaalf minuten duurt. De piano en de cello wisselen constant thema’s uit. Een heel scala aan stemmingen komt voorbij als Beethoven de kleur van de thema’s telkens omtovert. Er volgt een bonkig, nerveus scherzo dat drie keer terugkomt. Het walsachtige middengedeelte (het trio) horen we twee keer. Ontspanning krijgen we 7
BiografieĂŤn Componisten Ludwig van Beethoven
Ludwig van Beethoven (1770 - 1827) kreeg als kleine jongen in Bonn pianoles van zijn vader en leerde daarnaast ook viool en altviool spelen. Zijn favoriete instrument bleef echter de piano. In Wenen werd hij vanaf 1792 allereerst beroemd als pianovirtuoos en improvisator. Een jaar lang kreeg hij compositieles van 8
Joseph Haydn en veel in zijn vroege kamermuziek en zijn pianosonates wijst op de invloed van Haydn. Al snel liet Beethoven de achttiende eeuw achter zich en begon zich te manifesteren als een vroege romanticus voor wie zijn eigen innerlijk de juiste koers was. Vanaf 1798 had Beethoven gehoorproblemen en in 1808 was zijn gehoor zo slecht geworden dat hij niet meer in het openbaar als pianist kon optreden. Dirigeren deed hij nog wel. Zijn laatste pianosonate (op. 111) dateert uit 1822, daarna schreef hij nog vijf strijkkwartetten die behoren tot de top van de hele strijkkwartetliteratuur.
Brett Dean
De Australische componist Brett Dean (1961) begon zijn muzikale leven met vioollessen in zijn geboortestad Brisbane. Hij studeerde altviool aan het Queensland Conservatorium en trok daarna naar Europa. Van 1985 tot 1999 was hij altviolist van de Berliner Philharmoniker. In 2000 koos hij voor een freelancebestaan en keerde hij terug naar AustraliĂŤ. Al sinds 1988 arrangeert en componeert hij en na 2000 vestigde
Biografieën
hij zijn naam met het ballet One of a kind en het klarinetconcert Ariel’s Music. Sindsdien krijgt hij vele opdrachten en wordt zijn werk wereldwijd uitgevoerd. In het seizoen 2016-2017 was hij composer in residence van het National Symphony Orchestra van Taiwan en dit seizoen is Dean composer in residence van het Rundfunk Sinfonieorchester Berlin.
Camille Saint-Saëns
hij tot organist van de St. Merry in Parijs benoemd werd. Vier jaar later werd hij organist van de Madeleine, een functie die hij twintig jaar lang zou uitoefenen. Daarnaast trad hij regelmatig op als pianist. Vanaf 1861 gaf hij les aan de École Niedermeyer, waar hij een van de leraren was van Gabriel Fauré. Daarnaast schreef hij in diverse tijdschriften artikelen over muziek. Saint-Saëns schreef enkele opera’s, maar vooral veel orkestwerken, waaronder drie symfonieën.
Camille Saint-Saëns (1835 1921) werd geboren in Parijs. Zijn vader stierf kort na zijn geboorte en hij werd opgevoed door zijn moeder en oudtante, van wie hij vanaf driejarige leeftijd ook pianoles kreeg. Op zijn tiende maakte hij zijn debuut in een recital met pianoconcerten van Mozart en Beethoven in de Salle Pleyel in Parijs. Op zijn zestiende schreef hij zijn eerste symfonie. Hij kreeg zijn eerste betrekking rond zijn achttiende, toen 9
Biografieën
Uitvoerenden Christian Poltéra Christian Poltéra (1977) werd geboren in Zürich. Hij studeerde onder anderen bij Heinrich Schiff in Salzburg en Wenen. In 2004 ontving hij de Borletti-Buitoni Award en werd hij geselecteerd als BBC New Generation Artist. Als solist werkt hij samen met toonaangevende orkesten als Gewandhausorchester Leipzig, Los Angeles Philharmonic, Münchner Philharmoniker, Tonhalle Orchester Zürich en Camerata Salzburg en met gerenommeerde dirigenten als Riccardo Chailly, Christoph von Dohnányi, Bernard Haitink, John Eliot Gardiner, Paavo Järvi en Andris Nelsons. Kamermuziek maakt hij onder meer met violisten als Christian Tetzlaff en Gidon Kremer, pianisten als Leif Ove Andsnes en Kathryn Stott en de strijkkwartetten Zehetmair, Artemis, Belcea en Auryn. Samen met Frank Peter Zimmermann en Antoine 10
foto: Neda Navaee
Tamestit vormt hij een vast strijktrio, Trio Zimmermann. Sinds 2013 is Christian Poltéra artistiek directeur van de Kamermuziekdagen in de Bergkirche Büsingen. Voor zijn opnames ontving hij diverse onderscheidingen, onder andere een BBC Music Magazine Award, Gramophone Choice en een Diapason d’Or de l’Année. Christian Poltéra is docent aan Hochschule Luzern en geeft regelmatig masterclasses. Hij bespeelt de cello ‘Mara’ van Antonio Stradivari uit het jaar 1711.
Biografieën
Ronald Brautigam Ronald Brautigam (1954) heeft in ruim dertig jaar een reputatie opgebouwd als een van Nederlands meest toonaangevende en veelzijdige musici. Naast zijn reguliere concertpraktijk, waarin hij moderne instrumenten bespeelt, ontwikkelde hij zich tot een vooraanstaand fortepianist. Ronald Brautigam studeerde in Amsterdam bij Jan Wijn, in Groot-Brittannië bij John Bingham en in de Verenigde Staten bij Rudolf Serkin. In 1984 kreeg hij de Nederlandse Muziekprijs. Hij trad op met gezelschappen als het Gewandhausorchester Leipzig, het Orchestre National de France, het Boedapest Festival Orkest, het Hong Kong Philharmonic Orchestra, het Koninklijk Concertgebouworkest en de Nederlandse omroeporkesten. Op fortepiano soleerde hij bij gezelschappen als de Wiener Akademie, het Orchestra of the Age of Enlightenment, het Orkest van de 18e Eeuw en het
foto: Marco Borggreve
Freiburger Barockorchester. De discografie van de Brautigam omvat meer dan zestig titels, waaronder de complete pianosonates van Haydn, Mozart en Beethoven uitgevoerd op historische instrumenten. Voor zijn opnames ontving hij een aantal E disons, een Diapason d’Or en de MIDEM C lassical Award. Als docent is hij sinds 2011 verbonden aan de Musikhochschule in Basel.
11
Verwacht Josef Špaček De uitdaging van Ysaÿe
Serie Kamermuziek Internationaal Za 10 nov 2018 Grote Zaal 20.15 uur
De 160 jaar geleden geboren Belgische componist en meesterviolist Eugene Ysaÿe vond dat technische elementen geen rol mogen spelen bij een vertolking. Ondertussen schreef hij zes hondsmoeilijke solosonates vol nieuwe speel- en compositietechnieken van de vroege 20e eeuw. Weinig violisten durven deze meesterwerken in één concert te spelen. Een van de grootste viooltalenten van nu, de Tsjechische violist Josef Špaček, gaat voor het Muziekgebouw de uitdaging aan en zorgt voor spektakel, verwondering én ontroering. Josef Špaček, concertmeester van het Tsjechisch Philharmonisch Orkest, verraste op 19-jarige leeftijd de muziekwereld met een briljante opname van de sonates van Ysaÿe. Prijzen tijdens onder andere de Carl Nielsen International Violin Competition (2008) en de Koningin Elizabethwedstrijd (2012) bevestigden zijn status. Een live uitvoering van de sonates van Ysaÿe door Špaček belooft een zeer verrijkende muzikale ervaring te worden. Programma: Eugène Ysaÿe 6 Sonates voor viool solo op. 27
12
Josef Špaček foto: Radovan Subin
Steun het Muziekgebouw
Met een schenking of nalatenschap helpt u het Muziekgebouw bijzondere artistieke programma’s te realiseren én projecten mogelijk te maken op het gebied van educatie en talentontwikkeling.
foto: Adam Mork
Vriendschap Iedere bijdrage is van harte welkom; u kunt eenmalig doneren of structureel, door middel van een Vriendschap. Vanaf een jaarbijdrage van € 50,= bent u Vriend van het Muziekgebouw en ontvangt u verschillende tegenprestaties, zoals uitnodigingen voor speciale evenementen en de Vriendennieuwsbrief. Nalatenschap Het is ook mogelijk het Muziekgebouw op te nemen in uw testament. Dankzij de ANBI-status is het Muziekgebouw volledig vrijgesteld van erfbelasting, waardoor de schenking vanuit een erfenis volledig aan de doelstelling ten goede komt. Wilt u hierover meer weten, neem dan a.u.b. contact met ons op. Informatie? Meer informatie vindt u op www.muziekgebouw.nl/steunons. Neem voor vragen contact op met ons kantoor via vrienden@ muziekgebouw.nl of 020-7882010. 13
Verwacht
Oktober ma 8 okt / 20.15 uur James Farm Joshua Redman, Aaron Parks, Matt Penman, Eric Harland di 9 okt / 20.15 uur Amsterdam Sinfonietta + Liza Ferschtman Ferschtmans Fratres wo 10 okt / 20.15 uur Cuca Roseta Fado vernieuwd do 11 okt / 20.15 uur Millennium Jazz Orchestra + Laura Bohn Bernstein Celebration Tour
wo 17 okt / 20.30 uur / Bimhuis Wacław Zimpel + Saagara Minimal music met Indiase en Europese invloeden
za 3 nov / 20.15 uur Amsterdam Sinfonietta + Harriet Krijgh + Claron McFadden Andriessen & Moore
Cello Biënnale Amsterdam
zo 4 nov / 15.00 uur Calefax Wat is het geheim van rietinstrumenten? (8+)
18 t/m 27 okt
Zie het volledige programma op www.muziekgebouw.nl/ cellobiennale zo 28 okt / 20.15 uur Gli Angeli Genève De Duitse cantate vóór Bach
do 8 nov / 20.15 uur Klangforum Wien Furie en stilte
wo 31 okt / 20.15 uur John Scofield Quartet
November
vr 12 okt / 20.15 uur Nederlands Blazers Ensemble Desert Blues
do 1 nov / 12.30 uur Lunchconcert ism Conservatorium van Amsterdam
za 13 okt / 20.15 uur Artemis Quartett Haydn, Brahms en Bartók
do 1 nov / 20.15 uur I SOLISTI Het Credo van Messiaen
zo 14 okt / 14.00 uur Orkest van de 18e Eeuw + Cappella Amsterdam Haydns Jaargetijden
vr 2 nov / 20.15 uur Master Drummers of Burundi Fascinerende drumshow
14
wo 7 nov / 20.30 uur / Kleine Zaal Eartheater + Partners
Huil van de Wolff Elke 22e van de maand klinkt om 20.00 uur het geluidsmonument Huil van de Wolff. Martijn Padding componeerde deze interactieve geluidsinstallatie ter herinnering aan oprichter van het Muziekgebouw Jan Wolff (1941 - 2012). Zie voor meer informatie muziekgebouw.nl/ huilvandewolff Geheimtips Bijzondere concerten die je niet mag missen
Foto: Erik van Gurp
Grand café 4’33 Kom voor het concert eten in Grand café 4’33. Reserveren: 020 788 2090 of 433grandcafe.nl.
Rondom het concert - Na aanvang van het concert heeft u geen toegang meer tot de zaal. - Zet uw mobiele telefoon uit voor aanvang van het concert. - Het maken van beeld- of geluidsopnamen in de zaal alleen met schriftelijke toestemming. - Algemene Bezoekersvoorwaarden zijn na te lezen op muziekgebouw.nl
Bij de prijs inbegrepen Reververingskosten en garderobe zijn bij de kaartprijs inbegrepen. Ook een pauzedrankje, tenzij anders vermeld op uw concertkaartje. Bij concerten zonder pauze staan drankjes klaar na afloop van het concert.
Steun het Muziekgebouw Inkomsten uit kaartverkoop dekken ten dele onze kosten. Word vriend of doneer: met uw extra steun kunnen we concerten op het hoogste niveau blijven organiseren. Meer informatie: muziekgebouw.nl/steunons
Op de hoogte blijven? Blijf op de hoogte van nieuw geboekte concerten of ander nieuws. Volg ons via onze e-nieuwsbrief (aanmelden op muziekgebouw.nl), Facebook, Twitter of Instagram. Dank! Wij kunnen niet zonder de steun van onze vaste subsidiënten en Vrienden van het Muziekgebouw. Wij zijn hen daarvoor zeer erkentelijk.
Druk binnenwerk
15