Do 22 nov 2018 Grote Zaal 20.15 uur
Donderdag avondserie
icon LOD muziektheater +Â Asko|SchĂśnberg, Atelier Bildraum, Frederik Neyrinck & Sabryna Pierre Het gratis beschikbaar stellen van dit digitale programmaboekje is een extra service ter voorbereiding op het concert. Het is uitdrukkelijk niet de bedoeling deze versie tijdens het concert te raadplegen via uw mobiele telefoon. Dit is namelijk zeer storend voor de andere concertbezoekers. Bij voorbaat dank.
Programma
Donderdag avondserie Serie Muziektheater
icon LOD muziektheater + Asko|Schönberg, Atelier Bildraum, Frederik Neyrinck & Sabryna Pierre Frederik Neyrinck compositie Sabryna Pierre libretto Atelier Bildraum (Charlotte Bouckaert & Steve Salembier) regie & scenografie Lieselot De Wilde sopraan en spel (icon) Tibo Vandenborre spel (Mister Death) Joey Marijs dirigent Asko|Schönberg: David Kweksilber klarinet Koen Kaptijn trombone Marijke van Kooten viool David Bordeleau cello Quirijn van Regteren Altena contrabas
Serie Asko|Schönberg Do 15 nov 2018 Grote Zaal 20.15 - 21.30 uur ca. 75 minuten zonder pauze
Inleiding Foyerdeck 1 19.15 - 19.45 uur Michel Khalifa in gesprek met componist Frederik Neyrinck en kunstenaar Steve Salembier
Bart Capelle dramaturgie Eric Soyer licht Lieve Pynoo kostuums Joris Wouters boventiteling Nederlands Pino Etz, Roel Snellebrand & Wim Piqueur techniek Wout Clarysse stagiair techniek Isabel Vermeulen, Ilka De Wilde & Kristel Deweerdt productieleiding Bent u niet vergeten uw mobiele telefoon uit te zetten? Dank u wel.
2
Programma
Frederik Neyrinck (1985) i c o n (2018; Nederlandse première) op een libretto van Sabryna Pierre (1982)
Productie LOD muziektheater Coproductie Calouste Gulbenkian Foundation Lisbon, Asko|Schönberg Amsterdam, Théâtres de la Ville de Luxembourg, kunstencentrum Vooruit Gent, Snape Maltings UK, kunstencentrum BUDA/NEXT festival international Met de steun van de Tax Shelter maatregel podiumkunsten van de Belgische Federale Overheid, ENOA and Creative Europe Programme of the European Union, Arcadi Île-deFrance, académie TOTEM(s) de la Chartreuse de Villeneuve lez Avignon
3
Toelichting Na bijna anderhalve eeuw blijft het dodenmasker van L’Inconnue de la Seine ons fascineren. De mysterieuze glimlach op het gelaat van deze jonge, onbekende vrouw, die in de Seine zou zijn verdronken, verwierf ondertussen een cultstatus. i c o n verplaatst haar mythe naar de hedendaagse beeldcultuur en geeft daarmee aanzetten tot een universeel verhaal over schoonheid, vergankelijkheid en dood. i c o n is een hybride mix van een fotoshoot, een filmset en een concert. Op scène wordt live geportretteerd en quasi ogenblikkelijk verschijnen foto en film op het witte doek. De opera werpt zo een licht op hoe wij vandaag, in de eenentwintigste eeuw, met het menselijk portret omgaan. Net als bij Andy Warhol en zijn Factory events vervaagt ook in i c o n de grens tussen de kunstenaar op scène en de toeschouwer in het publiek. Icoon wordt aanschouwer, model wordt fotograaf, man wordt vrouw en slachtoffer op zijn beurt dader.
foto’s: Kurt Van der Elst
Atelier Bildraum, Frederik Neyrinck en Sabryna Pierre maken met i c o n een totaalervaring waarin droom en werkelijkheid inwisselbaar zijn.
4
Toelichting
Een gesprek met Steve Salembier en Charlotte Bouckaert van Atelier Bildraum Door Bart Capelle Hun eerste podiumcreatie heette Bildraum en sindsdien werken Charlotte Bouckaert en Steve Salembier als duo onder de naam Atelier Bildraum. In hun praktijk vertrekt Atelier Bildraum vanuit het stille, associatieve vermogen van beelden. In de voorstelling In between violet and green gingen ze de uitdaging aan om samen te werken met componist Thomas Smetryns en met live muzikanten. Met i c o n creëren ze een gebeuren, geïnspireerd op de events van Andy Warhol in zijn studio The Factory. Een hybride mix van opera, fotoshoot en filmset, in een architecturale ruimte waarin de afstanden tussen performers, muzikanten en publiek tot een minimum worden gereduceerd. Wat is het vertrekpunt voor i c o n? Insteek is de mythevorming rond een negentiende-eeuws dodenmasker. Een jonge vrouw zou verdronken zijn in de Seine. In het mortuarium kon haar lichaam niet worden geïdentificeerd maar de pathologen merkten wel op dat ze een bijzonder mysterieuze glimlach op haar gezicht droeg. Een van hen besliste om een dodenmasker van haar te maken – misschien om latere identificatie nog mogelijk te maken; misschien gewoon om haar beeld te bewaren. Die mysterieuze glimlach maakt dat er een fascinatie voor
het masker ontstaat. Want als je sterft, dan lach je niet. Er zit een gelukzaligheid in die glimlach, alsof zij iets heeft gezien aan de ‘andere kant’ van het leven. Dat is misschien wel een heel romantische opvatting over de dood – wat ook tekenend is voor die tijd. Waarom noemen jullie het verhaal een mythe? Het is niet eens zeker of het om een echt dodenmasker gaat. Er is kans dat het door een beeldhouwer werd gemaakt die er dan een verhaal rond heeft gecreëerd. Geleidelijk belanden afgietsels van het masker in de interieurs van laatnegentiende-eeuwse kunstenaars, componisten en filosofen. Het krijgt een soort culturele status en wordt een object van reflectie over vergankelijkheid, schoonheid en vrouwelijkheid. Begin twintigste eeuw duikt het op in de literatuur, bijvoorbeeld in het werk van de schrijvers Rainer Maria Rilke en Vladimir Nabokov en bij schilders als Henri Matisse en Pablo Picasso. Vanaf de jaren 60 wordt haar gelaat ook de mal voor ‘Resusci Annie’, de oefenpop die wereldwijd bij EHBO-cursussen wordt gebruikt. Zo wordt ze het meest gekuste gezicht ter wereld. Al die kunstenaars, filosofen en schrijvers zijn overigens mannen, die het afgietsel van een dode vrouw, zonder identiteit en zonder mening, aan hun muur hebben gehangen om te reflecteren over grote levensvragen. Als een soort ‘Tais-toi et sois belle.’ Dat heeft iets pervers. Er is ook een aantal vrouwen geweest die erdoor begeesterd werden, maar de positie van de vrouw in de negentiende eeuw was toch heel anders dan vandaag. 5
Toelichting
Zo’n mythe zou zich vandaag op die manier niet meer vormen. Waar ligt jullie fascinatie voor dat masker? We willen die mythe vooral benaderen binnen de wortels van onze beeldcultuur. Het ontstaan van de fotografie in de negentiende eeuw is daarom een belangrijk aanknopingspunt. Ook een foto is een afgietsel; een mal. Het fotoportret raakt in die tijd meer en meer ingeburgerd. Onze verhouding met een beeld begint een heel andere dimensie te krijgen. In essentie is fotografie misschien een medium dat heden in verleden verandert. En vandaag is het hét medium bij uitstek om onze identiteit te communiceren, vooral via sociale media. Met een snelheid die volledig is ingebed in ons levensritme. Het verhaal van het dodenmasker is voor ons dus een aanleiding om na te denken over onze hedendaagse beeldcultuur, vanuit een tijd waarin de fundamenten van de moderniteit zijn gelegd. Het dodenmasker nodigt ertoe uit om het mysterie telkens opnieuw in te vullen met een specifiek verhaal. Waarom is ze verdronken? Heeft ze zelfmoord gepleegd? Heeft ze zich in de Seine geworpen omwille van een onbereikbare liefde? Het meest essentiële is misschien wel de verschillende projecties van mensen op dat witte blad, zonder eigen identiteit. Dat doet denken aan hoe we vandaag popidolen construeren. Daarvoor heb je mysterie nodig. Pers en paparazzi proberen constant om idolen van hun sokkel te stoten door het mysterie te onthullen. Het is een constante beweging tussen mysterie en invulling van identiteit. Opbouwen en afbreken. Er zit dus een kracht verscholen 6
in het gebrek aan identiteit van die vrouw en die kracht heeft iets emancipatorisch. Mythevorming is heel interessant, als je dat inbedt in een soort alledaagsheid in plaats van een grote romantiek.
Pers en paparazzi proberen constant om idolen van hun sokkel te stoten door het mysterie te onthullen. Het is een constante beweging tussen mysterie en invulling van identiteit. Hoe willen jullie die alledaagsheid naar de scene vertalen? Via de dynamiek van de popcultuur en hedendaagse kunstenaars die daaraan refereren. Denk aan Cindy Sherman, Diane Arbus of Nobuyoshi Araki. De meest directe inspiratie voor i c o n is Andy Warhol. In zijn studio The Factory werden aan de lopende band mythes en popiconen gecreëerd. Dat was niet enkel een kunstenaarsatelier maar een soort van event-space. Er kwamen kunstenaars, maar ook travestieten, prostituees en andere outcasts over de vloer en ze werden tot sterren gebombardeerd: de Warhol Super Stars. Warhol bracht bijvoorbeeld ook The Velvet Undergound samen met zangeres Nico voor hun debuutalbum. Plots krijg je een ruimte waar dat soort van identiteitsproductie onverbloemd aan de gang is.
Toelichting
Ook de scenografie is geïnspireerd op The Factory. Alles speelt zich af in één veld. We creëren een vierkante ruimte, een getrapte orkestbak, waar performers, muzikanten en publiek samen inzitten. De machinerie van het theater staat rond en tussen hen opgesteld: projecties op de wanden, speakers en fotocamera’s. Die ruimtelijke keuze biedt meer een totaalervaring dan de klassieke scène-opstelling. De directe, zintuiglijke ervaring komt zo op de voorgrond te staan. Voor deze voorstelling werken jullie samen met een librettist, de Franse Sabryna Pierre. Hoe verloopt die samenwerking? Sabryna schreef een eerste versie van het libretto dat vrij narratief was. De vrouw die in de Seine verdronken is, komt in het dodenrijk en langzaam begint ze te reconstrueren wat haar overkomen is, tussen droom en realiteit. Rond de effectieve oorzaak van haar dood creëert het libretto een mysterie. Maar het verhaal concentreerde zich voornamelijk op het moment voor haar dood. In samenspraak met Sabryna hebben we de focus verlegd naar wat daarna komt: de emancipatie die begint wanneer ze L’Inconnue wordt, met een aantrekkingskracht die ze uitoefent op andere mensen, die hun eigen verlangens en tekorten op haar projecteren. Daardoor wordt dat dodenmasker eerder actief dan passief. Sabryna creëerde twee personages die worden vertolkt door sopraan Lieselot De Wilde en acteur Tibo Vandenborre. Lieselot neemt de rol op van de onbekende vrouw die gestaag tot icoon transformeert. Haar tegenspeler is een hedendaagse belichaming van de dood. Ook de rol van
Tibo Vandenborre kreeg een belangrijke verschuiving in de tekst. We leggen de parallel met de fotografie: de dood als fotograaf, degene die heden tot verleden maakt en stilstand creëert. Sinds we begonnen zijn met podiumcreaties, zetten we in op beeldtaal. Woorden zijn daarin niet prioritair. Het sterk associatieve vermogen van beelden spreekt ons meer aan. Werken met een libretto is dus een nieuwe uitdaging. Anders dan in klassieke opera, zien we het libretto vooral als een compagnon, maar niet als partituur voor de voorstelling. Vraagt dat ook om een andere manier van werken met de performers? De basis van het spel tussen de performers is niet het libretto, maar de parallelle handeling van het fotograferen en gefotografeerd worden. Fotograferen gaat over controle en over het loslaten ervan. In de relatie tussen fotograaf en model zit een machtsverhouding. Die kan eenduidig lijken, want de fotograaf bepaalt het kader, de blik, het moment. Maar eronder ligt een subtielere tegendynamiek, waarbij het model bepaalt wat ze van zichzelf onthult. Met de intrede van de selfie zet die emancipatie zich voort, fotograaf en model vallen samen. Maar als je die handeling radicaliseert gebeurt er weer iets anders. Een model dat lang doorgaat in het nemen van selfies geeft het poseren en het nadenken op. Dan ontstaat er een mooie openheid, iets intiems bijna. Het wordt een soort zelfreflectie, een onderzoek naar wie je bent. Eén beeld doet er niet meer toe, het is de reeks, de vloeibare identiteit die iets gaat betekenen. En we sluiten ook niet uit om ons 7
Toelichting
tijdens de repetities echt onder te dompelen in de sfeer van The Factory. Zeker een iconisch figuur als model-actrice-zangeres Nico lijkt ons wel inspirerend. Uiteraard is het niet de bedoeling om Lieselot De Wilde te transformeren tot Nico. Maar door improvisatie en door samen te spreken over dat soort popiconen, kunnen we misschien wel een nieuwe Lieselot ontdekken. Jullie spreken over Nico en The Velvet Undergound. Zal die invloed ook voelbaar zijn in de muziek? Frederik Neyrinck schreef de muziek voor de voorstelling, uitgaande van het libretto. De muziek is bijzonder mooi, bijna expressionistisch en sluit aan op de dramatische sfeer van het verhaal van L’Inconnue. Maar om de verbeelding van de toeschouwer ook op gang te brengen binnen een alledaagsere sfeer, willen we muzikaal af en toe een laagspanning opzoeken. Daarvoor schreef Frederik bijvoorbeeld al een serieel stuk van ongeveer een kwartier, dat uit één noot vertrekt. We bezorgden hem ook het materiaal dat we gebruikten tijdens een workshop met modellen. Popnummers als Femme Fatale en The Nothing Song van The Velvet Underground of Dream Baby Dream van Suicide worden letterlijk onderdeel van de compositie, als tweede laag onder de live instrumenten. De spanning tussen beide geeft een tegenkleur, een contrapunt, aan de romantiek van het verhaal. Wat bedoel je precies met romantiek? De negentiende eeuw en de mythe van L’Inconnue worstelen met grote vragen rond 8
leven, dood en vergankelijkheid. Er spreekt een soort nostalgie uit, een mijmeren naar een verleden dat er niet meer is. De culturele traditie rond L’Inconnue heeft ook iets symbolistisch, iets mystieks bijna, zoals een schilderij van Fernand Khnopff of Gustav Klimt. Daar willen we graag een hedendaags denken voor in de plaats stellen. Een eigentijdse benadering van de ‘horror vacui’. Als er na de dood niets is, hoe ga je dan om met die leegte? Hoeveel ruimte kan je laten voor een wit blad, een niet-identiteit?
Biografieën Regie Atelier Bildraum Atelier Bildraum is de gedeelde werkplek van kunstenaars Charlotte Bouckaert en Steve Salembier. Het is een kunstenaarspraktijk waarin beeld en verbeelding, tijd en ruimte, de voornaamste thema’s vormen. foto: Sara Anke
De naam van het atelier is in die zin niet toevallig; ‘Bildraum’ is een term uit de fotografie en slaat op de binnenkamer van een full frame technische camera. Het is die ruimte waarbinnen het beeld tot stand komt. Charlotte studeerde opeenvolgend sociologie aan de KUL, fotografie aan de vrije academie in Gent en scenografie bij APASS te Brussel. Als soloartiest maakt zij installatief & performatief werk waarin het maken van fotografische beelden afhankelijk wordt gemaakt van de tijd en de ruimte waarin het werk zich laat tonen. Steve studeerde architectuur aan het Henry
van de Velde Instituut in Antwerpen, waar hij ook later lange tijd werkte als docent architectuurpraktijk. Hij werkte tegelijk lange tijd voor Stéphane Beel & Lieven Achtergael architecten waar hij diverse openbare gebouwen alsook projecten in de publieke ruimte mee realiseerde. In 2012 ontmoetten Charlotte en Steve elkaar en in 2014 realiseerden zij hun eerste installatie-performance in een coproductie van de Kunstenwerkplaats Pianofabriek en de Beursschouwburg in Brussel. Bildraum won in 2015 de Big in Belgium Award op Theater
aan Zee en in 2016 de Total Theatre Awards op het Fringe Festival in Edinburgh. Ondertussen realiseerde het duo samen diverse projecten en wordt hun werk zowel in binnen- als buitenland getoond. Sinds 2015 werkt Atelier Bildraum als Artist in Residence bij het productiehuis LOD muziektheater in Gent en realiseerde er de producties In between violet & green en i c o n.
9
Biografieën
Componist Frederik Neyrinck De Belgische componist en pianist Frederik Neyrinck (1985) woont in Wenen. Hij studeerde piano en compositie in Brussel, Stuttgart en Graz bij Piet Kuijken (piano), Jan Van Landeghem, Marco Stroppa en Clemens Gadenstätter (compositie). Daarnaast bezocht Neyrinck verschillende masterclasses en workshops, waaronder de Ferienkurse für Neue Musik (Darmstadt), Acanthes (Metz), Impuls (Graz), Festival d’Aix-en-Provence, Operadagen Rotterdam en enoa. Hij werkte samen met verschillende Belgische en internationale ensembles en solisten zoals Klangforum Wien, Asko|Schönberg, Nationaal Orkest van België, Ensemble L’Itinéraire, Neue Vocalsolisten, Gulbenkian Orchestra Lissabon, Symfonieorkest Vlaanderen, Teresa Doblinger en Jan Michiels. Zijn werken werden uitgevoerd binnen 10
foto: Kurt Van der Elst
programma’s van festivals en organisaties zoals TRANSIT Leuven, November Music, Gaida Festival Vilnius, Concertgebouw Brugge, BOZAR Brussel, De Link Tilburg en Forme Uniche di Continuità nello Spazio Melbourne. Hij is de huiscomponist en een van de stichtende leden van het Odysseia Ensemble, een kamermuziekensemble uit Brussel, waarvoor hij al verschillende nieuwe werken schreef en bewerkingen maakte. Als pianist is hij
sinds 2013 verbonden aan het Platypus Ensemble, een ensemble voor hedendaagse muziek uit Wenen. Frederik Neyrinck is artist in residence bij LOD voor drie jaar. Hij volgde via LOD muziektheater een workshop bij enoa en componeerde de muziek voor Zolang hij niet zichzelve kent, een nieuwe voorstelling van Josse De Pauw en Koenraad Tinel die op 27 april 2018 in première ging in Concertgebouw Brugge.
Biografieën
Libretto Sabryna Pierre Sabryna Pierre (1982) studeerde literatuur en beeldende kunsten. Ze schreef STE (waarmee ze in 2011 finaliste werd voor de Grand prix de Littérature Dramatique), Personal Jesus ou la nuit où Richey disparut sans laisser de trace, Unity Walkyrie (bekroond op de Journées d’auteurs in 2010) en de jeugdtheatertekst Sara. foto: Thibault Maurel de Maillé
In 2011 maakte ze een nieuwe vertaling van S.T. Coleridges The Rime of the Ancient Mariner voor Catherine Hargreaves’ enscenering (Théâtre de la Croix-Rousse, 2012). Ze ontving steun van het Centre National du Théâtre (2010) en het Centre National du Livre (2011 en 2016), en werd uitgenodigd in Montreal (festival Dramaturgies en Dialogue 2012) en voor residenties in La Chartreuse in Villeneuve-lès-Avignon (2015 en 2016). Ze nam deel aan verschillende
enoa-workshops: Opéra en Création (Aix-en-Provence 2015), Looking forward Looking back 1 & 2 (Gent 2015 en Brussel 2016) en Dramaturgie en Libretto (Amsterdam 2016). Éditions Théâtrales is de uitgever en agent van Sabryna Pierre.
11
Biografieën
Uitvoerenden Lieselot De Wilde Sopraan en spel Lieslot De Wilde studeerde aan het Lemmensinstituut in Leuven bij Dina Grossberger en Katelijne Van Laethem en wordt gecoacht door Jard Van Nes en Catrin WynDavies. Als zangeres heeft ze een voorliefde voor hedendaagse opera en muziektheater maar ze is ook bijzonder actief in het barokrepertoire. Haar eigen barokensemble Bel Ayre, dat in 2011 werd uitgeroepen tot Selected Promising Ensemble op het Festival Laus Polyphoniae (Antwerpen), verzorgde al concerten in onder meer Bozar, op de Operadagen Rotterdam en op het Festival van Vlaanderen Mechelen. Ze werkte als soliste samen met onder meer James Wood, Erik Van Nevel, Marcel Pérès, Titus Engel, Il Gardellino en de vocale ensembles 12
foto: Kurt Van der Elst
Encantar en Psallentes in onder meer De Bijloke en Concertgebouw Brugge. In 2014 werd ze geselecteerd voor de prestigieuze Luzern Festival Academy waar ze als eerste sopraansoliste zong in Luciano Berio’s Coro onder Sir Simon Rattle. Ze
zong en bracht werken in première van hedendaagse componisten als Frank Nuyts, Thomas Smetryns en Alain Craens en ze werkt mee aan diverse producties van LOD muziektheater waarmee ze internationaal tourt.
BiografieĂŤn
Tibo Vandenborre Spel Tibo Vandenborre (1971) is een Belgische acteur met een Vlaamse moeder en een vader uit de Franstalige Ardennen. Hij begon zijn theateropleiding in Brussel (RITS) op 28-jarige leeftijd in 1999 en behaalde in 2003 zijn master in Dramatic Arts. Tijdens het spelen in verschillende theaterproducties kreeg hij zijn eerste deel in Michael Roskams korte film Carlo en speelde ook in diens The one thing to do naast Matthias Schoenaerts. Verder speelde hij in de films Rundskop (2011), The invader (2011), Fallow (2015), Les Chevaliers Blancs (2015), L’Economie Du Couple (2016) en Tueurs (2017) en Redbad (2018). In 2012 werd hij genomineerd bij de Vlaamse Filmprijzen als Beste acteur in een bijrol voor zijn rol als Kris in The Invader en in 2016 ontving hij de prijs voor Beste acteur voor zijn rol in Fallow bij het Avanca Film Festival in Portugal. In 2016 ging hij
twee maanden in training voor zijn rol als de bokser Luc Moulin in de korte film Remise (2017) van Deben Van Dam, die een speciale vermelding van de jury ontving op het Leuven Kort Film Festival.
13
Biografieën
Joey Marijs Dirigent Joey Marijs (1981) is vooral bekend als percussionist. Hij behaalde in 2005 zijn master diploma aan het Koninklijk Conservatorium te Den Haag, waar hij studeerde bij Wim Vos, Luuk Nagtegaal en Hans Zonderop. Sinds september 2008 is Joey vast lid van Asko|Schönberg. Tevens maakt hij deel uit van Slagwerk Den Haag. Tijdens zijn studie aan het conservatorium richtte hij samen met een aantal medestudenten Ensemble Klang op. Verder maakt hij deel uit van het Anstatt dass Trio. Dit trio richt zich vooral op de zogenaamde ‘entartete musik’, waarbij de muziek op teksten van Bertolt Brecht de boventoon voert.
14
Biografieën
foto: Ada Nieuwendijk
Asko|Schönberg Asko|Schönberg is een toonaangevend ensemble voor nieuwe muziek. De hooggekwalificeerde en bevlogen musici spelen repertoire uit de twintigste en eenentwintigste eeuw, van solowerk tot groot bezet repertoire zowel in concertvorm als in interdisciplinaire voorstellingen.
Door een grote wendbaarheid, voortdurend in beweging te zijn, in te haken op actualiteit of daar juist dwars tegen in te gaan, neemt Asko|Schönberg een eigenzinnige positie in binnen de kunsten. Samenwerking tussen musici en componisten staat centraal. In een dynamische werkproces onderzoeken zij samen muzikale en theatrale vormen, technieken en (on) mogelijkheden, wat leidt
tot spannende vondsten, nieuwe inzichten en presentatievormen. Asko|Schönberg is ensemble in residence bij het Muziekgebouw www.askoschoenberg.nl.
15
Biografieën
LOD muziektheater
enoa
LOD muziektheater is een Gents productiehuis voor opera en muziektheater, een creatieve thuis voor artiesten.
Het enoa-netwerk, waartoe LOD muziektheater behoort, is ontstaan uit de wens van verschillende instellingen uit de operawereld om samen jonge kunstenaars te steunen, zodat ze als professionals aan de slag kunnen en hun artistieke ambities kunnen waarmaken.
Al meer dan 25 jaar creeërt LOD muziektheater producties die vaak toonaangevend bleken voor het hedendaagse landschap van opera en muziek. Het engageert zich om trajecten uit te zetten op lange termijn; met componisten zoals Kris Defoort, Daan Janssens, Dominique Pauwels en Thomas Smetryns, en met regisseurs Josse De Pauw, Atelier Bildraum, Inne Goris en Fabrice Murgia. Het wil een overkoepelend platform zijn voor al deze kunstenaars en hen de middelen bieden om hun ideeën uit te werken.
16
Met de steun van het Creative Europe-programma van de Europese Unie heeft enoa een nieuw project voor jonge makers en uitvoerders opgezet, Young Opera Makers. Dit programma is erop gericht jonge kunstenaars een uitstekend vormingsparcours aan te bieden dat berust op een multidisciplinaire en hedendaagse benadering van opera, en hen bovendien podiumervaring te laten opdoen. Het is ook de bedoeling de ontwikkeling en spreiding van nieuwe operaprojecten die tot publieksvernieuwing kunnen bijdragen te begeleiden.
Verwacht
Donderdag avondserie Do 29 nov 2019 Grote Zaal 20.15 uur
Norrbotten NEO Lantern Lectures van Klas Torstensson De muziek van de Zweeds-Nederlandse componist Klas Torstensson is flitsend virtuoos en zeer fantasierijk. Graag laat hij zijn luisteraars dolen door klanklandschappen waarin de ongerepte, ongenaakbare Scandinavische natuur doorklinkt. Ook in zijn indrukwekkende vierdelige cyclus Lantern Lectures, die in dit concert een zeldzame integrale uitvoering krijgt door het befaamde Zweedse ensemble voor moderne muziek Norrbotten NEO o.l.v. dirigent Christian Karlsen. Klas Torstensson schreef de vier delen van Lantern Lectures tussen 1999 en 2003. Bij de première van de complete cyclus was de pers lyrisch. ‘Torstensson bewijst andermaal zijn meesterschap’ (de Volkskrant) met ‘ijzersterke noten’ (Het Parool) ), die het Haarlems Dagblad ‘verpletterend’ vond. De titels van de delen, die ook los uitgevoerd kunnen worden, verraden de noordse inspiratie van Torstensson.
Klas Torstensson foto: Erik van Gurp
Programma: Klas Torstensson Lantern Lectures, Volume I (Solid Rocks I), Volume II (Solid Rocks II), Volume III (Aurora Borealis) en Volume IV (Giants’ Cauldron)
17
Verwacht
November vr 23 nov / 21.00 uur Alva Noto - UNIEQAV object blue + Valery Vermeulen za 24 nov / 13.30 uur / Kleine Zaal Het Boompje (2-4) Try-out Alle hoeken van de Kamermuziek za 24 nov / 14.00 uur Nouamane Lahlou Marokkaanse & Arabische klassieke muziek za 24 nov / 20.15 uur Dudok Quartet Amsterdam Eerherstel voor componist Hans Pfitzner
Kijk Muziek! zo 25 nov
13.30 uur + 15.30 uur / Kleine Zaal Het Boompje (2-4) Alle Hoeken van de Kamermuziek 13.30 uur Help een olifant! (6+) Wishful Singing 18
di 27 nov / 20.15 uur VOCES8 + Rachel Podger Guardian Angel wo 28 nov / 20.30 uur / Bimhuis Diamanda Dramm Violin Spaces
za 8 dec / 20.15 uur Amsterdam Sinfonietta + Marc-André Hamelin Quartetto Serioso zo 9 dec / 13.30 uur Jean-Efflam Bavouzet Lecture-recital: Debussy verklaard
do 29 nov / 20.15 uur Norrbotten NEO Lantern Lectures van Klas Torstensson
di 11 dec / 20.15 uur Nederlandse Bachvereniging Kerst met Bach
vr 30 nov / 20.15 uur Psalm 151 Cappella Amsterdam
wo 12 dec / 20.15 uur InAlto + Alice Foccroulle Mein Herz ist bereit – Kerst in een verlaten land
December za 1 dec / 20.15 uur Concertgebouw Kamerorkest + Bram van Sambeek Fagotconcerten
do 6 dec / 12.30 uur CvA Brass Lunchconcert ism Conservatorium van Amsterdam do 6 dec / 20.15 uur Amsterdam Sinfonietta + Marc-André Hamelin Klavierstück Hamelin
Huil van de Wolff Elke 22e van de maand klinkt om 20.00 uur het geluidsmonument Huil van de Wolff. Martijn Padding componeerde deze interactieve geluidsinstallatie ter herinnering aan oprichter van het Muziekgebouw Jan Wolff (1941 - 2012). Zie voor meer informatie muziekgebouw.nl/ huilvandewolff Geheimtips Bijzondere concerten die je niet mag missen
Foto: Erik van Gurp
Grand café 4’33 Kom voor het concert eten in Grand café 4’33. Reserveren: 020 788 2090 of 433grandcafe.nl.
Rondom het concert - Na aanvang van het concert heeft u geen toegang meer tot de zaal. - Zet uw mobiele telefoon uit voor aanvang van het concert. - Het maken van beeld- of geluidsopnamen in de zaal alleen met schriftelijke toestemming. - Algemene Bezoekersvoorwaarden zijn na te lezen op muziekgebouw.nl
Bij de prijs inbegrepen Reververingskosten en garderobe zijn bij de kaartprijs inbegrepen. Ook een pauzedrankje, tenzij anders vermeld op uw concertkaartje. Bij concerten zonder pauze staan drankjes klaar na afloop van het concert.
Steun het Muziekgebouw Inkomsten uit kaartverkoop dekken ten dele onze kosten. Word vriend of doneer: met uw extra steun kunnen we concerten op het hoogste niveau blijven organiseren. Meer informatie: muziekgebouw.nl/steunons
Op de hoogte blijven? Blijf op de hoogte van nieuw geboekte concerten of ander nieuws. Volg ons via onze e-nieuwsbrief (aanmelden op muziekgebouw.nl), Facebook, Twitter of Instagram. Dank! Wij kunnen niet zonder de steun van onze vaste subsidiënten en Vrienden van het Muziekgebouw. Wij zijn hen daarvoor zeer erkentelijk.
Druk binnenwerk
19