Τεύχος 118, 2013

«Ο γύψος» και η 21η Απριλίου 1967

Έφυγε από τη ζωή ο τέως δήμαρχος Αντιρρίου Γιώργος Κολοβός 08:21 22/12/2012 - Πηγή: NewsNow Απεβίωσε χθες το απόγευμα ο τ. δήμαρχος Αντιρρίου Γιώργος Κολοβός. Ο αείμνηστος αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια σοβαρά προβλήματα υγείας τα οποία ποτέ δεν θέλησε να μάθει κανείς.

Ο Γιώργος Κολοβός, γεννήθηκε στο χωριό Ρίζα Αντιρρίου στις 16 Οκτωβρίου 1932. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Ναυπάκτου το 1952. Σπούδασε στο Ε.Μ.Π, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (Πολυτεχνική Σχολή) και στο NEW YORK INSTITUTE OF TECHNOLOGY των U.S.A. Ήταν Αρχιτέκτονας και Πολιτικός Μηχανικός. Εργάσθηκε ως μηχανικός στην AMMAN & WHITNEY, στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ σαν μελετητής και επιβλέπων. Από το 1980 ασχολήθηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας, με μελέτες και επιβλέψεις ιδιωτικών αλλά και δημόσιων κτιρίων, κυρίως στην περιοχή Αθηνών. Εκλέχθηκε πρώτη φορά Δήμαρχος Αντιρρίου το 2002 και επανεξελέγη το 2006. Ήταν παντρεμένος με την Δήμητρα Αργυροπούλου. Έχει δύο παιδιά, τη Χριστίνα, Αρχιτέκτονα Μηχανικό ΕΜΠ, και τον Γιάννη πτυχιούχο πληροφορικής του Πανεπιστημίου του Bournemouth της Αγγλίας. Η εξόδιος ακολουθία έγινε την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου στις 12 το μεσημέρι στον ιερό ναό της Αγίας Παρασκευής στη Ρίζα Ναυπακτίας, στη γενέτειρα του. Η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου

Η γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης (2004), όπως φαίνεται από το Αντίρριο

Στέγη Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Εκδόσεις ηλεκτρονικών βιβλίων Περιοδικών – Εφημερίδων

Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό που κάνει το γύρο του πλανήτη μας. «Νέα Σύνορα», τεύχος 118 Χρόνος 44ος, Απρίλης – Ιούνης 2013. Εκδότης - Διευθυντής: Δημ. Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα τηλ.: 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.neasynora.gr // e-mail: neasynora@otenet.gr www.nea-synora.gr // e-mail: valaskantzis@gmail.com Η εκχώρηση ονόματος χώρου [gr] εγκρίθηκε από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) στ’ όνομά μας.



Ο ποιητής Δημήτρης Βαλασκαντζής στην πατρογονική οικία του στο Καρλόβασι Σάμου

Ας γυρίσουμε λίγα χρόνια πίσω, δεν κάνει κακό…

Ανοιχτή επιστολή προς τον Αντώνη Λιβάνη Υπουργό-Εκδότη της επιχείρησης μαϊμού «Νέα Σύνορα» Κύριε Αντώνη Λιβάνη, Γνωριζόμαστε!.. Είμαι ο Δημήτρης Βαλασκαντζής και σήμερα, μετά είκοσι χρόνια που με ταλαιπωρείτε, έχω και το ξέρετε, αδιαφιλονίκητα και νόμιμα στην κατοχή μου τον τίτλο των εκδόσεων «Νέα Σύνορα», που εσείς, σε μια δύσκολη για μένα ώρα, εν μέσω δικτατορίας, επωφεληθήκατε και μου τον κλέψατε. Με τον τίτλο «Νέα Σύνορα», είναι γνωστό, εκδίδω περιοδικό, δεκαπενθήμερη εφημερίδα και βιβλία πάσης φύσεως, έχω δε κατοχυρωμένο τον τίτλο μου στο Υπουργείο Εμπορίου, στο Τμήμα σημάτων από το 1970, που ισχύει μέχρι το 2003! Αυτά βέβαια για σας, μπορεί να είναι ψιλά γράμματα και να τα τρώτε λάχανο, μια κι από τη θέση που «κατέχετε», μπορείτε να διορίζετε και να παύετε υπουργούς. Ακόμα, είμαι γνωστός ποιητής και έχω λευκό ποινικό μητρώο. Θα σταθώ περισσότερο στο δεύτερο, γιατί πολλοί ποιητές δεν μπορούν να υπερηφανευτούν πως έχουν λευκό ποινικό μητρώο, όπως άλλωστε και πολλοί βουλευτές, υπουργοί, κτλ. Καταλαβαινόμαστε νομίζω. Ακόμα, έχω οικογένεια και οι δικοί μου είναι έξω από κανόνες κι εξαιρέσεις. Ως γνωστό, των τίμιων οικογενειών τα παιδιά, δεν είναι πάντοτε τίμια, ενώ αντίθετα των απατεώνων δεν κάνουν ποτέ εξαίρεση: είναι κι αυτά απατεώνες, σε αντιδιαστολή με των «έξυπνων» γονιών, που δεν είναι τα παιδιά τους συχνά έξυπνα. Και σ' αυτό νομίζω πως καταλαβαινόμαστε. Τώρα, σας ενοχλώ απ’ τα «υψηλά» καθήκοντά σας! Αυτό που θέλω (και που το απαιτεί και η ηθική τάξη), το γνωρίζετε κι εσείς πολύ καλά, όπως άλλωστε κι όλος ο κόσμος στην Ελλάδα, αλλά και οι Έλληνες του εξωτερικού. Και για να πειστείτε πως ο κόσμος πράγματι σας γνωρίζει, κάντε κάτι απλό: Την Άνοιξη που έχουμε βουλευτικές εκλογές(!), βάλτε υποψηφιότητα σε κάποια περιφέρεια όπως κάνουν κι οι άλλοι υποψήφιοι βουλευτές, όχι στο επικράτειας, κι αν βγείτε βουλευτής να μου γράψετε. Έχω λοιπόν λευκό ποινικό μητρώο και δεν έχω κατηγορηθεί ποτέ, ότι έχω αφαιρέσει από πουθενά κι από κανέναν, έστω μία δραχμή. Για το μόνο που με κατηγορούν είναι, και που μου κοστίζει πολύ, πως είμαι

Αντώνη Λιβάνη, πόθεν έσχες; _____________________________________________________________________

κρυφομέτοχος στις επιχειρήσεις σας (γιατί δικαιολογημένα ο κόσμος απορεί κι αναρωτιέται, πώς γίνεται να υπάρχουν δύο εκδοτικοί οίκοι «Νέα Σύνορα») και πως έχω μέρισμα από τις πολυσχιδείς δραστηριότητές σας, για τις οποίες σας κατηγορούν, όπως: α) Για αυθαίρετο παράνομο διώροφο σπίτι στο Πόρτο Ράφτη Αττικής και που μάλιστα, λόγω της θέσης σας, ζητήσατε να κινηθεί η διαδικασία ένταξής του σ’ εγκεκριμένο πολεοδομικό σχέδιο και μάλιστα να ευνοείται η ιδιοκτησία σας σε βάρος άλλων ιδιοκτητών. β) Πως πήρατε μίζες για τις τέσσερις φρεγάτες, το Μάρτη του ’89. γ) Πως πήρατε χρήματα της Τράπεζας Κρήτης από τον Κοσκωτά, μέσω της Μέριλ Λιντς. δ) Πως παρενέβητε για να σταματήσετε το διαχειριστικό έλεγχο στα ΕΛΤΑ, το Σεπτέμβρη του ’90. ε) Πως ανακατώθηκε το όνομά σας στο λαθρεμπόριο όπλων, τον Σεπτέμβρη του ’89. στ) Πως ακούστηκε, ότι τα περισσότερα χρήματα τα οποία προορίζονταν για τις δύο εφημερίδες του Θανάση Πώποτα, πήγαν στις τσέπες σας. ζ) Πως μπλέχτηκε τ’ όνομά σας στην οδυνηρή υπόθεση του Λιντοβόη. η) Πως κατηγορηθήκατε ότι δεν αποδίδετε τα συγγραφικά δικαιώματα και πως κυκλοφορείτε κλεψίτυπα αντίτυπα στην αγορά. ζ) Που σας κατηγόρησε ο Μάρκος Βαφειάδης για φοροδιαφυγή και θ) Που συνεχώς κάνουν διαρρήξεις και βάζουν βόμβες στο βιβλιοπωλείο σας στη Σόλωνος, κ.ά. Τι κακό είναι αυτό, όλα σε σας συμβαίνουν; Για το εμπόριο όπλων λένε μάλιστα, πράγμα που δεν το πιστεύω, πως εκτός από σας, ήταν ανακατεμένη και μία κυρία υψηλά ιστάμενη (γραμματεύς) και κάποιο άλλο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, μα κάποιος τίμιος πολιτευτής, μέσα απ’ το κόμμα σας, πήγε με ντοκουμέντα στα χέρια και συνάντησε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Ο κ. Πρωθυπουργός τον ευχαρίστησε και τον διαβεβαίωσε πως θα ελέγξει το μείζον τούτο θέμα προσωπικά. Κι ω του θαύματος: ο πολιτευτής σταδιακά αποξενώθηκε από κυβερνητικές θέσεις και σήμερα είναι σε ...απαξία!.. Αλλά δεν καταλαβαίνω, τι τους θέλετε και τους μαζεύετε, τόσους τίτλους εκδόσεων; Έχετε τον κλεμμένο από εμένα, «Νέα Σύνορα», τις «εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη», τις εκδόσεις «Κλειδί», τις εκδόσεις «Μύθος» και τελευταία τις εκδόσεις «Noir» (μαύρο), προφανώς για να δείξετε και το εσωτερικό σας υπόβαθρο και να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία, σ’ όσους ακόμα αμφιβάλουν. Τι τους θέλετε τόσους τίτλους, κ. Αντώνη Λιβάνη, σας ξαναρωτώ. Μόνον οι κακοποιοί έχουν ανάγκη από πολλά ονόματα και φυσικά για ευνόητους λόγους. Εσείς τι τους χρειάζεστε; Τι την χρειάζεστε τη σύγχυση που δημιουργείται; Επειδή «είστε» ισχυρή πολιτική προσωπικότητα κι επειδή μας συγχέουν, δεν πρέπει για κανένα λόγο, άλλωστε δεν το δικαιούσθε, να χρησιμοποιείτε τον τίτλο μου. Η «ανοχή» που κλαίγοντας μου ζητήσατε

Αντώνη Λιβάνη, έχεις κι εσύ καρδιά; _____________________________________________________________________

το 1975, μέχρι να γνωριστείτε στην πιάτσα, τέλειωσε. Τώρα είστε αρκετά γνωστός, ώστε να μην έχετε ανάγκη για δεκανίκι τον τίτλο μου «Νέα Σύνορα». Και πιστεύω πως δεν είναι(;) στις προθέσεις σας να μου φάτε τον αγώνα της ζωής μου, την υπερηφάνεια μου, τον τίτλο «Νέα Σύνορα», για δικό σας λογαριασμό και της οικογένειάς σας. Έχουμε κι εμείς οικογένεια κι ανάγκες κ. Αντώνη Λιβάνη, κι εμείς θέλουμε να ζήσουμε, πέρα που ο τίτλος «Νέα Σύνορα» είναι κατοχυρωμένος στο όνομα Βαλασκαντζή και θα μείνει αιώνες έτσι. Άλλωστε, μετά την απόρριψη της ανταγωγής σας, χάσατε και την τελευταία ελπίδα πως ο τίτλος μου «Νέα Σύνορα», είναι δυνατόν να περιέλθει νόμιμα στα χέρια σας. Και σε λίγο θα αναγκαστείτε να μαζέψετε από τα βιβλιοπωλεία όλα τα βιβλία σας με τίτλο εκδόσεις «Νέα Σύνορα», διαφορετικά θα το κάνω εγώ και μάλιστα με δικά σας έξοδα... Όσες γνωριμίες κι αν αποκτήσατε κι όσες πιέσεις κι αν ασκήσετε δεξιά κι αριστερά, δεν θα καταφέρετε να μας φάτε ό,τι με κίνδυνο της ζωής μου και με αγώνα 25 χρόνων, αποκτήσαμε. Θα βρεθεί ένας τίμιος δικαστής, που θα αντισταθεί στις πιέσεις σας και θα μας δικαιώσει. Δεν εξαγοράζονται όλα και όλοι σ’ αυτό τον τόπο, κ. Αντώνη Λιβάνη. Το αξίωμα με το οποία έχετε γαλουχηθεί, πως οι πάντες και τα πάντα πωλούνται κι αγοράζονται, συχνά οδηγεί σ’ εκπλήξεις. Και μη με σπρώχνεται σ’ αδιέξοδο. Πάψτε να χρησιμοποιείται τον τίτλο μου «Νέα Σύνορα». Θα ’ταν πολιτική κι εμπορική καταστροφή για σας, πέρα από το ότι θα ήταν και ανεπανόρθωτη ηθική βλάβη σας, από την κατακραυγή του κόσμου, μια απονενοημένη πράξη μου, μια αυτοπυρπόλησή μου στο Σύνταγμα ή μπροστά στο μαγαζί σας. Πρέπει κι εμείς να ζήσουμε κ. Αντώνη Λιβάνη. Αφήστε επί τέλους, να ζήσει και κανείς άλλος!..* ------------* Από τα δεκαπενθήμερα «Νέα Σύνορα», φύλλο Νο 22ο, σελ. 2η (169-94). Το ίδιο κείμενο αναδημοσιεύθηκε σαν κύριο, πρώτο θέμα, στην καθημερινή εφημερίδα «Αυριανή», φύλλο της 28ης Νοεμβρίου 1994. Βλ. Εγώ τα «Νέα Σύνορα» (Οι σφετεριστές του κατοχυρωμένου τίτλου μου και οι ...πλατωνικές οχλήσεις μου!..) Αθήνα 1999 σελ. 440 και 441.



Εγώ, τα «Νέα Σύνορα»: Σαν πρόλογος Για να γραφεί ένα καλό βιβλίο, θέλει πολύ χρόνο, πολύ κόπο και μεστή την ικανότητα του συγγραφέα, που δεν μπορεί να είναι τυχαία, της στιγμής ή περαστική. Καλό θα ήταν μάλιστα, στην πλοκή του ιστορήματος, εκτός από την εξιστόρηση των γεγονότων, να συνυπάρχει και κάτι πιο ζωντανό: ο εσωτερικός κόσμος του δημιουργού του, που μ’ όλα του τα βιώματα και μ’ όλα του τα πάθη, θα το αφήσουν αθάνατο, πέρα από την «αθανασία» που έχει ένα τυπωμένο κείμενο, αυτό καθαυτό. Την ίδια «ανάγκη» πιστεύω πως έχει κι ένα καλό περιοδικό ή μια τίμια εφημερίδα. Και τούτο, γιατί η έκδοση ενός καλού βιβλίου, ενός σοβαρού περιοδικού ή μιας έγκυρης εφημερίδας, δεν είναι μόνον η τεχνική ικανότητα και η οικονομική δυνατότητα. Είναι προπαντός κι όλα τ’ άλλα, όσα βίωσε ο συγγραφέας, ο εκδότης, ώσπου ν’ αποκτήσει την τεχνική κατάρτιση και την οικονομική υποδομή. Ήτοι: η πείρα, οι εμπειρίες, οι αφορμές (εκείνες που, καλές ή κακές, τον γέμισαν με γνώσεις) και τις οποίες «κουβαλάει» μέσα του, μέχρι τη στιγμή που θα καταπιαστεί με το γράψιμο ή με την ορισμένη, επιθυμητή έκδοση. Έτσι, το τύπωμα ενός βιβλίου, η έκδοση ενός εντύπου, δεν είναι η στιγμιαία ή η συνεχής ικανότητα να φτιάξεις κάτι σωστά και καλά, είναι η δυναμική συνιστώσα όλων των ικανοτήτων σου κι όλης σου της πείρας. Είναι η οντότητά σου, όλη σου η ζωή. Όταν λοιπόν ξεκινούσα, αρχές του 1969, στο Καρλόβασι της Σάμου, το περιοδικό μου «Νέα Σύνορα», ενεργούσε η δυναμική συνιστώσα που αναφέρω πιο πάνω και φυσικά δεν έκανα ένα πείραμα, αλλά μια πράξη συνειδητή, που πρώτα πρώτα, την επέβαλλαν η δημοκρατική πολιτική μου ταυτότητα και οι ανώμαλες πολιτειακές και πολιτικές εξελίξεις στον τόπου μας και βέβαια βγήκε από την πείρα των τριάντα εννιά μου χρόνων, που, επαναλαμβάνω, πήγαζε απ’ όλες τις μέχρι τότε εμπειρίες μου, τη μέχρι τότε ζωή μου. Γι’ αυτό, όταν θελήσει κανείς, να εκτιμήσει ή ν’ αξιολογήσει το περιοδικό και την εφημερίδα μου, για να υπογραμμίσει, ενδεχομένως, τα επιτεύγματά τους ή για να ονοματίσει το εξωοικονομικό κόστος τους (πόσο π.χ. μου κόστισε η ά κ α μ π τ η, η γενικά χ ω ρ ί ς υ π ο χ ω ρ ή σ ε ι ς στάση μου) ή, αν ακόμα θέλετε, να βγάλει και την ονομαστική αξία τους από καθαρά οικονομική άποψη, θα πέσει πολύ έξω, αν δει την έκδοσή τους μεμονωμένα, ξέχωρα, έξω από το κοινωνικό τίμημα που αναφέρω παραπάνω (βιώματα, εμπειρίες, πάθη), που με μια επιπόλαιη ματιά δεν φαίνονται, και που όμως συνυπάρχουν στο ακέραιο και που είναι τα πλέον ουσιώδη για το ζωντάνεμα, το στήσιμο του σκηνικού της σκέψης, αφού είναι η αφετηρία τους. Σαν καταστάλαγμα λοιπόν, στέκεται δίκαια το ερώτημα: Μ’ αυτά τα

Αντώνη Λιβάνη, πόθεν έσχες; _____________________________________________________________________

δεδομένα, μπορεί να γίνει απόπειρα ώστε η χαρά σου, η λύπη σου, το άγχος σου, ο φόβος σου, η απαντοχή σου, η ζωή σου ολόκληρη, αυτό το επίγειο θαύμα που είναι σφιχτοδεμένη μαζί τους, να μεταφραστεί σε χρήμα ή σε αντιπαροχή υπηρεσιών, όταν για να δώσεις ζωή, πρέπει να πάρεις ζωή, πρέπει να έχεις; Τι ψυχή έχει ένα βιβλίο, άμα δεν έχει την ψυχή σου; Και φτάσαμε στην ά κ ρ η του γκρεμού, στο ερώτημα που δεν χωρούν υπεκφυγές: Τι ψυχή έχει επί τέλους ο τίτλος ενός περιοδικού, μίας εφημερίδας; Του περιοδικού σου, της εφημερίδας σου. Τι ψυχή έχει; Την ψυχή μου... Κι αυτό μου πήραν: την ψυχή, ο Γιάννης Καψής, ο Αντώνης Λιβάνης κι ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, που συμμάχησαν και συνέργησαν ως άλλη φασίζουσα τριανδρία (Γεώργιος Παπαδόπουλος, Νικόλαος Μακαρέζος, Στυλιανός Παττακός), όταν αποφάσισαν και «διέταξαν», μικροί δικτατορίσκοι κι αυτοί (και μη με ρωτήσετε σε τι διαφέρουν), κάποιον άλλον μαύρο Απρίλη, με διαφορά τριών ημερών, πέντε χρόνια αργότερα (το σωτήριο γι’ αυτούς έτος 1972), το ξεδιάντροπο κλέψιμο του τίτλου των εκδόσεών μου «Νέα Σύνορα», που ήταν η υπογραφή μου, η σφραγίδα μου, το στίγμα μου, μια κι είδαν πως θα τους βοηθούσε στην πολιτική τους καριέρα, ενώ συνεχιζόταν η στυγνή δικτατορία των δεύτερων!.. Είναι παρατηρημένο, την άνοιξη πάντα «κτυπάνε» οι κάθε λογής φασίστες (αν εξαιρέσουμε τις επετείους), είτε για να πυρπολήσουν καταστήματα κι αυτοκίνητα ή για να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο. Αλλά και οι κάθε λογιό κακοποιοί, όλοι οι παράνομοι, αυτοί που τα κρύα βράδια του χειμώνα, ζεσταίνουν αδιάκοπα στο μυαλό τους, τον τρόπο που θα δράσουν όταν θα ’ρθει η ώρα, ώστε να στεφτεί με απόλυτη επιτυχία η «επιχείρησή» τους χωρίς να κινδυνέψουν (είτε διαμένουν σε κάποιο υπόγειο ή πίσω από τα κάγκελα κάποιας φυλακής), βάζουν σ’ εφαρμογή τα σχέδιά τους, πάντα την άνοιξη. Αυτό που χαλάει σ’ αμφότερους τη διάθεση και τους μεταβάλλει το στομάχι σε μια σκληρή μπάλα ποδοσφαίρου, είναι ο φόβος της αποτυχίας. Όχι ντε και καλά σαν έμμονη ιδέα, αλλά σαν αποτέλεσμα από κάποιο απρόβλεπτο συμβάν, κάποιας κακοτυχίας, με συνέπεια να «χαλάσει η δουλειά», ν’ αποτύχει το «τόλμημά» τους και να συλληφθούν. Παρ' όλα αυτά επιμένουν, κι όσο αργεί να γλυκάνει ο καιρός ή να πάρουν το αποφυλακιστήριο, τόσο αδημονούν. Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, πως οι άνθρωποι αυτοί, είναι συνήθως δειλοί, και μόνο τότε αποχτούν απέραντο θράσος και συμπεριφέρονται βίαια, αδίστακτα, όταν απέναντί τους έχουν γυναίκες,

Αντώνη Λιβάνη, έχεις κι εσύ καρδιά; _____________________________________________________________________

γέροντες ή ανθρώπους ανίκανους να τους αντισταθούν! Αυτοί οι κάθε καρυδιάς καρύδι παλιάνθρωποι, βγαίνουν από τη «χειμέρια νάρκη» τους και επιδίδονται στις παράνομες δραστηριότητές τους πιότερο για να προβληθούν στο σινάφι τους κι έτσι να αυτοεπιβεβαιωθούν, πως γίνεται παραδεκτή η παρουσία τους, πως έχουν λόγο στα τεκταινόμενα του χώρου τους. Τέλος, να νιώσουν την ικανοποίηση πως μπορούν να σταθούν μ’ «όρθιο» το κεφάλι, αφού τους σέβονται, τους παραδέχονται. Αν χάσουν την παραδοχή αυτή και την πίστη του κύκλου τους, είναι ανύπαρκτοι, πεθαμένοι, με θάνατο χειρότερο από το βιολογικό... Δεν ξεχωρίζω τις βίαιες πράξεις τους σε πταίσματα ή κακουργήματα: όπως, το κ λ έ ψ ι μ ο μιας γυναικείας τσάντας, τη λ η σ τ ε ί α κάποιου γέροντα επιχειρηματία, την εισβολή με πιστόλια ή με κοντόκανες καραμπίνες σε κάποιο σούπερ μάρκετ ή σε κάποια απόμερη ή κεντρική Τράπεζα. Εμένα με αγανακτεί από μόνη της κάθε πράξη βίας, παράνομη ή όχι, είτε αυτή αποσκοπεί σε απόσπαση χρημάτων, είτε σε ψυχολογική βία (να τρομάξουν κάποιον) ή τέλος, αν τη χρησιμοποιούν με πρόσχημα την επιβολή του Νόμου, τα «Όργανα της Τάξεως». Και βέβαια, δεν στέκομαι μόνο από τη μία πλευρά. Και των ληστών τα χέρια τρέμουν, αλλά και του κατατρομαγμένου ταμεία, που βιάζεται να τους βάλει τα χαρτονομίσματα στη νάιλον σακούλα και βεβαιότατα και των αστυνομικών, που φτάνουν συχνά ...καθυστερημένοι... Αλλά και οι άλλοι, ίδιοι. Εκείνοι που με τρελό χτυποκάρδι και τρεμάμενα πόδια, προχωρούν να καταλύσουν το «π α ρ α λ υ μ έ ν ο» κράτος, βάζοντας μπροστά τούς μ’ άρτιο εξοπλισμό σαστισμένους φαντάρους, επαναλαμβάνοντάς τους μονότονα πως κινδυνεύει η πατρίς! Όσο δε περισσότερες φορές το επαναλάβουν, τόσο αναπτερώνεται το ηθικό τους, τόσο σφυρηλατείται κι ατσαλώνεται το «φρόνημά» τους και φτάνουν να το πιστέψουν κι αυτοί, πως υπάρχει όντος κίνδυνος (πραγματικός ή όχι, αδιάφορο) και πως ε ί ν α ι οι μοιραίοι άνθρωποι, αυτούς που διάλεξε η Θεία Πρόνοια, για να σώσουν την πατρίδα από τους αρχικλέφτες πολιτικούς ή από τον ξενοκίνητο κομουνιστικό ή άλλο ...κίνδυνο!.. Την άνοιξη έρχονται όλοι αυτοί, μα κι άλλοι, να απαιτήσουν το ...μερτικό τους, να αποκτήσουν ό,τι όλο το χειμώνα τούς γοήτευε τη φαντασία, όσα στριφογύριζαν ιλιγγιωδώς στο ταραγμένο μυαλό τους. Έτσι, οι πρώτοι θα νιώθουν την ικανοποίηση, πως επιβιώνουν στην πιάτσα με την αξία τους και οι δεύτεροι πως υπερίσχυσε το δίκιο, γιατί ο καλός Θεός αγαπάει την Ελλάδα, και μ’ επιφώτισή Του «επέβαλαν» (με την ε ξ υ π ν ά δ α και την τόλμη τους), στην πολιτεία και στους νομοταγείς συναδέλφους τους, το Στρατιωτικό Νόμο. Κλινικά όμως κι οι

Αντώνη Λιβάνη, πόθεν έσχες; _____________________________________________________________________

πρώτοι κι οι δεύτεροι, είναι ψυχασθενείς, άνθρωποι μικρόνοοι, ψυχικά και διανοητικά διαταραγμένοι και ηθικά διαβλητοί, διαφθαρμένοι. Γιατί η παράλογη συμπεριφορά τους, η ελλιπής σκέψη τους και η παθιασμένη ψυχοσύνθεσή τους, συμπίπτουν, ταυτίζονται. Όλοι αυτοί και όσοι άλλοι (απλοχέρηδες ποινικοί, λαδωμένοι πολιτικοί κι επίορκοι στρατιωτικοί), για μένα έχουν ίδια μούρη και χωράνε, χωρίς δισταγμό, στο ίδιο τσουβάλι. Δεν δέχομαι την ύπαρξη κλίμακας διαφθοράς, μεταξύ παλιανθρώπων. Ή είσαι τίμιος ή είσαι ανέντιμος. Μέσος όρος δεν χωρεί. Δεν αντιλαμβάνομαι το λίγο ανέντιμος ή το λίγο έντιμος. Γιατί, όταν κάποιος λίγο ανέντιμος σου κλέψει την περιουσία σου, ποιά η δικαίωσή σου; Πως τον σφετερισμό τον έκανε ένας εν πάση περιπτώσει λίγο ανέντιμος κι όχι ένας πολύ ανέντιμος; Θα πρέπει δηλαδή να αναζητήσω, πόσο λίγο ή πόσο πολύ ανέντιμοι ήταν αυτοί που μου πήραν τη φίρμα των εκδόσεών μου κι έστησαν μαϊμού επιχείρηση εις βάρος μου και να πω: α, εγώ δεν έχω παράπονο, μπορεί να μου κλέψανε τον τίτλο της επιχείρησής μου, αλλά οι διαπράξαντες την απρέπεια, ήταν άνθρωποι, πώς να το πω, ολίγον ανέντιμοι και πως, εν πάση περιπτώσει, λένε πως έχουν και «περγαμηνές» αντιστασιακού... Άνοιξη και οι αντιστασιακοί μας του ΠΑΚ προχώρησαν στην ιδιοποίηση, την οικειοποίηση του κατοχυρωμένου τίτλου μου «Νέα Σύνορα»! Απ’ το καταχείμωνο αντιλήφθηκαν το γεγονός, πως ένας καταξιωμένος τίτλος πολιτικοπνευματικού περιοδικού όπως το δικό μου, που μάλιστα κυνηγήθηκε από το ξεκίνημά του κι απαγορεύτηκε το 1972, από τους αυταρχικούς στρατοκράτες της 21ης Απριλίου, αποτελούσε κι α π ο τ ε λ ε ί, πανάκριβο περιουσιακό στοιχείο και βεβαιότατα και γι’ αυτό τράβηξε την προσοχή τους, αν δεν κ ρ ύ β ε τ α ι πίσω από την υπεξαίρεση κάτι π ο λ ύ π ι ο β ρ ό μ ι κ ο... Πράγματι, μια γνωστή φίρμα, αξίζει περισσότερο από μια επιτυχημένη επιχείρηση, από ένα όνομα επιχειρηματία, που έχει επιβληθεί. Ο επιχειρηματίας κάποτε πεθαίνει, η φίρμα μένει στον αιώνα των αιώνων. Αν με ρωτάτε, πού ήξεραν το περιοδικό μου «φυλακισμένοι άνθρωποι», θα σας απαντήσω, πως στην πλατεία ταχυδρομείου, σημερινή πλατεία Κοτζιά, πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά από το πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο του ταχυδρομείου που τότε λειτουργούσε, υπήρχε ένα τεράστιο στρογγυλό μεταλλικό μπλε «κουτί», που έριχναν οι περαστικοί βιβλία, περιοδικά κι εφημερίδες για την ψυχαγωγία των φυλακισμένων. Εκεί έριχνα κι εγώ, είκοσι τεύχη από κάθε έκδοσή μου, περιοδικά ή βιβλία. Και φυσικά, όταν απολύθηκαν, είχαν τη δυνατότητα, να το αγοράσουν από το βιβλιοπωλείο του Κολλάρου, όπου σύχναζαν. Άλλος λόγος ήταν, πως το περιοδικό μου με την προσεκτικά

Αντώνη Λιβάνη, έχεις κι εσύ καρδιά; _____________________________________________________________________

επιλεγμένη ύλη του, διαβαζόταν ευχάριστα. Δεν υπήρχε σελίδα, παράγραφος, που την προσπερνούσε αδιάβαστη, αδιάφορα, ο αναγνώστης του. Ήταν ένα θαρραλέο περιοδικό, που χ ω ρ ί ς προσχήματα, απομυθοποιούσε πετυχημένα τη «σοβαρότητα» των πρωτεργατών της 21ης Απριλίου. Έδειχνε ακόμα, με ανεπανάληπτο τρόπο, τον καιροσκοπισμό των ιθυνόντων και το «ραχιτισμό» των συνεργατών τους, ελαφρώνοντας έτσι το βάρος στο στήθος των καταπιεσμένων πολιτών που μας διάβαζαν, κι άρχισαν να ελπίζουν, να ανασαίνουν ελεύθερα. Γι’ αυτό το λόγο, οι αναγνώστες του, το συστήνανε κι από στόμα σε στόμα, έφτασε να τ’ αγοράζει πολύς κόσμος, διαβαζόταν όμως από πολύ περισσότερο. Κυκλοφορούσαμε τότε σε τρεις χιλιάδες αντίτυπα. Αυτά τους τράβηξαν την προσοχή, αν (επαναλαμβάνω), δεν υπάρχει κάτι π ο λ ύ πιο βρόμικο. Τα καλοείδαν και στα μουλωχτά, «οικειοποιήθηκαν» τη φίρμα των εκδόσεών μου, άρτι αποφυλακισθέντες. Δεν τους αποθάρρυνε το γεγονός πως είχα κατοχυρώσει τον τίτλο στο Υπουργείο Εμπορίου, σύμφωνα με τον Αναγκαστικό Νόμο 1998/39 Περί Σημάτων (που τροποποιήθηκε με το Νόμο 3205 το 1955) και πως ήταν πασίγνωστο σε ποιόν ανήκε ο εκδοτικός τίτλος «Νέα Σύνορα». Θα είπαν από μέσα τους (κι απέξω τους), πως αυτός (εγώ), έχει ένα σωρό σκοτούρες τώρα με την έκδοση του περιοδικού του και με το κυνηγητό που του παίζει η Ασφάλεια, μ’ εμάς θ’ ασχοληθεί; Άσε που πρέπει πρώτα να πάρει χαμπάρι, να πάρει είδηση, πως χρησιμοποιούμε τον τίτλο του. Αλλά και να το πάρει είδηση, του περισσεύουν χρήματα να τρέχει σε δικηγόρους; Ναι, έτσι, οι κατεργάρηδες, οι μπαγαπόντηδες. Ανίκανοι για δημιουργία, για ξεκίνημα επιχείρησης με δικές τους δυνάμεις (αν αυτό ήταν το πρόβλημά τους), δείτε οι «αντιστασιακοί» μας του ΠΑΚ, τι χαλεπούς καιρούς διάλεξαν να τσαλαπατήσουν έναν τίμιο αγωνιστή για ν’ ανέβουν. Τι δίσεκτους χρόνους βρήκαν, για να κλέψουν το γνωστότατο (ακόμα και στο εξωτερικό) αντιστασιακό τίτλο του περιοδικού μου. Τότε που έπαιζα κορώνα γράμματα το κεφάλι μου — γιατί όλοι μας ξέρουμε πως οι δικτάτορες δεν χωρατεύανε. Τ’ ότι έβαλαν στο μάτι τη φίρμα του περιοδικού μου και τις εκδόσεις του, με σαφή πρόθεση να μου φάνε τον επίζηλο τίτλο «Νέα Σύνορα», ασχέτως από άλλα κίνητρα, είναι υπερβέβαιο. Αποδεικνύεται από το κατάπτυστο εταιρικό που σκάρωσαν, για να δείχνονται νομότυποι. Είχαν καταστρώσει το σχέδιό τους με κάθε λεπτομέρεια κι ήθελαν να το περάσουν στα μουγκά, στα κουφά. Να έρθει μια μέρα, που η περιουσία μου θα έχει περιέλθει στα χέρια τους, χωρίς να πάρει είδηση κανείς και περισσότερο εγώ, ο άμεσα ενδιαφερόμενος. Αυτό διαπιστώνεται αν ρίξει

Αντώνη Λιβάνη, πόθεν έσχες; _____________________________________________________________________

κανείς έστω και μια πρόχειρη ματιά στο υπ’ αριθ. 5416 φλύαρο πρακτικό: Σύστασις Εταιρείας Περιορισμένης Ευθύνης, δραχ. 220.000, που σύνταξαν στο συμβολαιογράφο της Αθήνας Χαράλαμπο Θεοδ. Κουλουριανό στις 6-4-1972 και κατέθεσαν στο Πρωτοδικείο της Αθήνας, για να καταχωρηθεί στα βιβλία εταιρειών, με αριθμό 5583 στις 12-41972!.. (Βλέπε περιεχόμενα 2ου τόμου, στο ίδιο θέμα. Θα πάμε δυστυχώς και σε 2ο τόμο!) Το παραπάνω φλύαρο πρακτικό, σύνολο 13(!) σελίδων γραφομηχανής, δείχνει και κάτι άλλο, πως δεν είχαν και πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη μεταξύ τους, γι’ αυτό κατέβαλαν προσπάθεια να είναι όσο μπορούσαν περισσότερο ακριβολόγοι και λεπτομερείς στη σύνταξη του πρακτικού τούτου, προπαντός σε όσα αφορούσαν τις σχέσεις μεταξύ τους. Για τον ίδιο λόγο ασφαλώς, ζήτησαν κατά τη σύνταξη του πρακτικού, να παρευρίσκεται και να συμμετέχει ενεργά και δεύτερος συμβολαιογράφος. Θα σκέφτηκαν: Είπαμε να ρίξουμε τον Βαλασκαντζή, όχι όμως και μεταξύ μας κατεργαριές. Η παρατήρηση είναι εύλογη, γιατί αν παραβάλει ο αναγνώστης, αν κάνει σύγκριση με τα πρακτικά τής μετέπειτα επιχείρησης Α. Α. Λιβάνη, που σύνταξαν κατά καιρούς, και που, όπως και να το κάνουμε, είναι πραγματική επιχείρηση κι όχι της κολιγιάς, που μόνο υπαρκτή δεν ήταν, βλέπουμε πως τα πρακτικά της, ήταν μόνο μία σελίδα κι αυτή λιγόλογη και χωρίς συμμετοχή συμβολαιογράφων. (Βλέπε περιεχόμενα 2ου τόμου, στο ίδιο θέμα.) Κι ομολογούνται χ ω ρ ί ς α ι δ ώ κι ολοκάθαρα, ευθύς εξαρχής, σ’ αυτό το «συμβόλαιο» της καταισχύνης, οι έ ν ο χ ε ς π ρ ο θ έ σ ε ι ς τους. Θα είπαν: ποιος θα το δει, ποιος θα το διαβάσει; Η πρόθεσή τους να μου φ ά ν ε τη φίρμα των εκδόσεών μου γίνεται αντιληπτή κι απ’ τον πλέον αθώο, μόλις διαβάσει έστω τα πρώτα τρία άρθρα του «συμβολαίου» που σύνταξαν. Πέρα που και μόνο μέρος από το 3ο άρθρο αν διαβάσει κανείς, φτάνει για να μυριστεί ολόκληρη τη στημένη φάμπρικά τους, όταν «αφελώς» ε π ι σ η μ α ί ν ο υ ν, πως: Σκοπός της διά του παρόντος συνισταμένης εταιρείας («Νέα Σύνορα»), έσεται η έκδοσις βιβλίου και περιοδικού και πάσης συναφούς εργασίας... Είχαν λέει σκοπό να εκδώσουν κάποιο βιβλίο (προφανώς του Γιάννη Καψή) και π ε ρ ι ο δ ι κ ό. Μα περιοδικό «Νέα Σύνορα» κυκλοφορούσε ήδη από το 1969 κι είχαμε 1972. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε εκδώσει 16 τεύχη του περιοδικού μας, σύνολο σελίδων 668 και 5 βιβλία, τέσσερα ποιητικά κι ένα δοκίμιο. Είχαν δε περάσει από το ξεκίνημά μας, τ ρ ί α ο λ ό κ λ η ρ α χρόνια κ α ι τ έ σ σ ε ρ ι ς μ ή ν ε ς, χωρίς να υπολογίζουμε την προεργασία — τον χρόνο προετοιμασίας!.. Να σημειωθεί δε, πως το παραπάνω βιβλίο που εξέδωσαν εν τέλει οι

Αντώνη Λιβάνη, έχεις κι εσύ καρδιά; _____________________________________________________________________

τρεις λαθρόχειρες, με τίτλο: «Γενηθήτω Δημοκρατία» (1897-1917), προς το τέλος του 1972, σε σχήμα 4ο και σ’ εκδόσεις μ α ϊ μ ο ύ «Νέα Σύνορα», δεν ήταν πρωτότυπη εργασία! Τα κείμενα αυτά των 240 σελίδων τα είχε δημοσιεύσει για πρώτη φορά ο Γιάννης Καψής σε σ υν έ χ ε ι ε ς, πριν το 1970, στην εφημερίδα «Έθνος», όπου εργαζόταν. Μάζεψε δηλαδή τα αποκόμματα και τα τύπωσε σε βιβλίο. Αυτό όμως ξέρει να το κάνει κι ο γάτος μου, ο Carry... Αισίως λοιπόν, με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των εκκολαπτόμενων τυράννων, απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, είχαμε ένα δίμηνο περιοδικό και τις εκδόσεις του, με τίτλο «Νέα Σύνορα» και μία Ε.Π.Ε. που φιλοδοξούσε να εκδώσει δοκιμαστικά ένα βιβλίο και π ερ ι ο δ ι κ ό με τον ί δ ι ο ε κ δ ο τ ι κ ό τίτλο και γενικά να α σ χ ολ η θ ε ί με π α ρ ε μ φ ε ρ ε ί ς εργασίες με τις δ ι κ έ ς μ α ς!.. Δεν είχε γι’ αυτούς καμιά σημασία, που «συνέπιπτε», να χρησιμοποιώ από τετραετίας σχεδόν, εκδοτικό τίτλο με την ίδια επωνυμία. Φαίνεται είχαν τις πληροφορίες τους ότι σύντομα το περιοδικό «Νέα Σύνορα» και οι εκδόσεις του δεν θα υπήρχαν. Το πεδίο θα ήταν ε λ ε ύ θ ε ρ ο, κι έτσι, έτρεξαν να το καπαρώσουν, π ρ ι ν πάψω να ...υπάρχω. Πράγματι, μετά τρεις μήνες από το ξεκίνημά τους (όσο χρόνο δηλαδή χρειάζεται η διαδικασία της γραφειοκρατίας για να συντάξει, να καθαρογράψει, να χτυπήσει στη γραφομηχανή και να υπογράψει ένα απόρρητο υπηρεσιακό έγγραφο), κυκλοφόρησε το φ ι ρ μ ά ν ι των χουνταίων, που απαγόρευε το περιοδικό μου. Σκοπός τους έσεται, λοιπόν, η έκδοσις βιβλίου και περιοδικού, με επωνυμία μ α ϊ μ ο ύ «Νέα Σύνορα», αφού ήδη θα ήταν κενός, λόγω χούντας, ο χώρος!.. Δεν περίμεναν όμως, ούτε οι στρατιωτικοί ούτε οι εποφθαλμιούντες την επιχείρησή μου, τόση επιμονή από μέρους μου και τόσο πείσμα! Ειδικά οι τελευταίοι σάστισαν με το σθένος μου, γιατί «είναι δειλοί και ταυτόχρονα αδίστακτοι». Νόμισαν πως τους έ μ ο ι α ζ α, που μόλις «κινδύνευαν», κ ρ ύ β ο ν τ α ν σ τ ο γ ρ α φ ε ί ο του Χρήστου Λαμπράκη, με «το γνώριμο μούδιασμα στα γόνατα» και το ’βαζαν στα πόδια για το Λονδίνο... Δεν πρόσεξαν άραγε στο περιοδικό μου (αμέλεια να την πω;), πως έχω σαν πρότυπο το πείσμα και την επιμονή του Μπίλυ Μιλς, του Ινδιάνου από το Σακραμέντο των ΗΠΑ, που αποθεώθηκε, κερδίζοντας το δρόμο των δέκα χιλιάδων μέτρων στο Τόκιο; Τέτοιο πείσμα και τέτοια επιμονή με κατείχε και με κατέχει. Π α ρ ά τ η ν α π α γ ό ρ ε υ σ η, σ υ ν έχ ι σ α ν α τ υ π ώ ν ω κ α ι ν α κ υ κ λ ο φ ο ρ ώ, μ ε σ π ο υ δ ή σ τ ι ς π ρ ο θ ε σ μ ί ε ς του τ ο π ε ρ ι ο δ ι κ ό μ ο υ, κ ό ν τ ρ α στην α π όφαση των δικτατόρων και μάλιστα αυξάνοντας

Αντώνη Λιβάνη, πόθεν έσχες; _____________________________________________________________________

τ ι ς σ ε λ ί δ ε ς τ ο υ κ α τ ά έ ν α τ υ π ο γ ρ α φ ι κ ό. Δ η λ α δ ή κ α τ ά δ ε κ ά ξ ι ο λ ό κ λ η ρ ε ς σ ε λ ί δ ε ς. Φυσικά είχα συνέπειες. Πράγματι, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Καψής κι ο Αντώνης Λιβάνης, ήταν πανέτοιμοι να με ...διαδεχτούν, στην επιχείρησή μου! Είχαν μάλιστα αφήσει τους γνωστούς και τους φίλους τους να πιστεύουν, πως το περιοδικό «Νέα Σύνορα», ήταν ...δική τους έκδοση! Κανείς δεν θα ’παιρνε μυρουδιά, την ύπουλη σκάντζα βάρδια, που προσχεδίαζαν. Όσο για μένα, ποιος ενδιαφερόταν; Ένας θεός ήξερε, ποιο ξερονήσι ή ποιο μπουντρούμι της ΕΑΤ/ΕΣΑ θα μ’ έτρωγε, όσο αυτοί θα οργάνωναν την τσάμπα επιχείρηση που ...κληρονόμησαν. Κι αν παρ’ ελπίδα πήγαιναν γι’ αυτούς στραβά τα πράγματα, όπως πήγαν, και δεν μ’ εξόριζαν οι στρατοκράτες κι άρχιζα να διαμαρτύρομαι και να τους δημιουργώ προβλήματα επειδή χρησιμοποιούσαν παράνομα τον τίτλο μου, είχαν εναλλακτική λύση. Είχαν προβλέψει και γι’ αυτό. Στο εταιρικό τους, υπήρχαν δύο(!) άρθρα, που όριζαν, πως η ...εταιρία τους, μπορούσε να σ υ γ χ ω ν ε υ τ ε ί μ’ άλλη εταιρία ή και με προσωπική επιχείρηση... Μου είναι τελείως αδύνατο να παραμερίσω τον πειρασμό, και να μη δώσω από τώρα, εδώ στον πρόλογο, τα τρία πρώτα άρθρα του κλεφτοσυμβολαίου που συνέταξαν, και για το οποίο, αν τους έχει μείνει σταλιά φιλότιμο, θα ντρέπονται σ’ όλη τους τη ζωή: Άρθρον 1ον.- Συνιστάται εταιρεία Περιωρισμένης Ευθύνης υπό την επωνυμίαν «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» Εταιρείας Περιωρισμένης Ευθύνης. Άρθρον 2ον.- Έδρα της Εταιρείας ορίζονται αι Αθήναι και γραφεία (sic) το επί της οδού Θεάτρου αριθμός 7 γραφείον. Οι διαχειρισταί δύνανται τηρούντες τας νομίμους διατυπώσεις δημοσιότητος να ιδρύσωσι υποκαταστήματα ή γραφεία ή Πρακτορεία εις άλλας πόλεις ή περιοχάς της Ελλάδος ή του εξωτερικού, καθορίζοντες τόσον τους όρους λειτουργίας, όσον και το είδος και την έκτασιν των εργασιών των, υπό την προϋπόθεσιν προγενεστέρας λήψεως αποφάσεως περί τούτων υπό της Γενικής Συνελεύσεως, λαμβανομένης καθ’ α εν τω άρθρω 3 του παρόντος και εν τέλει ορίζεται, καθ’ όσον άλλως πάσα πράξις τούτων, σύμβασις ή δικαιοπραξία εν γένει περί των θεμάτων του παρόντος άρθρου είναι αυτοδικαίως ανίσχυρος και μη δεσμευτική διά την εταιρείαν. Άρθρον 3ον. Σκοπός της διά του παρόντος συνισταμένης εταιρείας έσεται η έκδοσις βιβλίου και περιοδικού και πάσης συναφούς εργασίας. Οι διαχειρισταί δύνανται μετά την τήρησιν των νομίμων προϋποθέσεων να αποφασίσωσιν όπως η εταιρεία συμμετέχη εις ετέρας επιχειρήσεις επιδιωκούσας τους προαναφερθέντας σκοπούς ή και συναφείς τοιούτους, δυνάμενοι προς τούτο να συνομολογήσωσιν οιονδήποτε όρον σχετικόν

Αντώνη Λιβάνη, έχεις κι εσύ καρδιά; _____________________________________________________________________

προς την τοιαύτην συνεργασίαν και να καταστήσωσι έτι την εταιρείαν μέλος ετέρας εταιρείας οιασδήποτε μορφής, υπό την προϋπόθεσιν υπάρξεως προγενεστέρας αποφάσεως της Γενικής Συνελεύσεως κτλ. Οι υπογραμμίσεις δικές μου. Είδατε «γλώσσα» που χρησιμοποιούν οι δημοκράτες μας, οι αντιστασιακοί μας του ΠΑΚ; Θα τη ζήλευε κι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Αλλά ας τους κατανοήσουμε επιτέλους τους ανθρώπους, να κλέψουν την περιουσία μου πήγαιναν, έπρεπε να έχουν και τον ανάλογο μανδύα σοβαροφάνειας κι εκείνο τον καιρό ήταν πολύ του συρμού η καθαρεύουσα... Τη χρησιμοποιούσαν όλοι οι καθώς πρέπει ...κύριοι. Γιατί αυτοί να κάνουν εξαίρεση; Και προσέξτε: Στο άρθρο 14, επανέρχονται, μήπως και μας ξεφύγει το άρθρο 3, και δεν δούμε την πρόθεσή τους, να μας κάνουν σ υ ν ε τ α ί ο υ ς σ τ η ν ε π ι χ ε ί ρ η σ ή μ α ς ή υποκατάστημά τους ή Πρακτορείο τους!.. Αλλά δε θα το κρύψουμε, σήμερα που έχει γιγαντωθεί η επιχείρησή του Λιβάνη, ο πολύς κόσμος, με τη σύγχυση που ’χει δημιουργηθεί, μας νομίζει συνέταιρους, υποκατάστημα ή γραφείο που πρακτορεύει την επιχείρηση. Λένε λοιπόν στο 14ο άρθρο: Η Συνέλευσις των εταίρων είναι το ανώτατον όργανον της εταιρείας και δικαιούται να αποφασίση επί πάσης εταιρικής υποθέσεως, όπως: γ) ...περί συγχωνεύσεως αυτής, περί συμμετοχής της ως εταίρου εις άλλην εταιρείαν οιουδήποτε τύπου και προσωπικήν τοιαύτην, επιδιώκουσα είτε τον αυτόν σκοπόν ή και έτερον τοιούτον, είτε κατά την σύστασιν αυτής είτε και δι’ αναλήψεως εταιρικών μεριδίων, κτλ. Αν τα ’βρισκαν δηλαδή σ κ ο ύ ρ α, θ’ αναζητούσαν κάποια φόρμουλα, κάποιον τρόπο, να με π ρ ο σ ε τ α ι ρ ι σ τ ο ύ ν, να με χ ων έ ψ ο υ ν στην ...ε π ι χ ε ί ρ η σ ή μου και φυσικά με δόλωμα, το: οιονδήποτε όρον σχετικόν προς την τοιαύτην συνεργασίαν!.. Είχαν δυνατότητα από το «καταστατικό» τους, να σ υ γ χ ω ν έ ψ ο υ ν την «εταιρεία» τους, που υπήρχε μόνο στα χαρτιά, με άλλην εταιρία ή και με προσωπική επιχείρηση, όπως ήταν η δ ι κ ή μ ο υ. Είναι ατράνταχτη απόδειξη λοιπόν, πως το εταιρικό τους ήταν στημένο δόκανο μ ό ν ο για μένα, κι αποδεικνύεται από το γεγονός, πως στα πέντε χρόνια ζωής τους, δεν συνεργάστηκαν με καμιά εταιρία ή προσωπική επιχείρηση, ο ύ τ ε ίδρυσαν υποκαταστήματα ή γραφεία ή Πρακτορεία. Αν συμβιβαζόμουν, θα μου πετούσαν μερικά εταιρικά μερίδια και θα γινόμουν υπάλληλός τους, χάνοντας την επιχείρησή μου. Από Δήμαρχος κλητήρας, δηλαδή. Δεν έγινε βέβαια ποτέ τέτοια συζήτηση. Τουλάχιστον μ’ εμένα ή κατ’ εντολή μου. Άλλωστε δεν τους γνώριζα καν. Ο δικηγόρος μου είχε τηλεφωνηθεί μαζί τους. Πρώτη φορά είδα τον Αντώνη Λιβάνη και τον

Αντώνη Λιβάνη, πόθεν έσχες; _____________________________________________________________________

Γιάννη Καψή, στο Μονομελές το 1977, όταν ζήτησα ασφαλιστικά μέτρα. Ήξεραν ασφαλώς, πως εμένα με ενδιέφερε μόνον ο κατοχυρωμένος τίτλος μου και τίποτα παραπέρα. Προσπάθησαν όμως να μου βάλουν στο μυαλό, την ιδέα του συμβιβασμού! Το είπαν κατά την εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων, πως: το 1972 που εμφανίστηκαν οι «εκδόσεις» τους (μ α ϊ μ ο ύ) «Νέα Σύνορα», επιχείρησα να έλθω σ’ επαφή μαζί τους, για να διαπραγματευθώ τη φίρμα μου, αλλά το θέμα δεν εμφάνισε εξελίξεις... Μένει καμιά αμφιβολία τώρα πια, για την πρόθεσή τους; Τα περί συγχωνεύσεως αυτής, περί συμμετοχής της ως εταίρου εις άλλην εταιρείαν οιουδήποτε τύπου και προσωπικήν τοιαύτην, ήταν προμελετημένα και σκόπιμα καταγραμμένα στο καταστατικό τους, για την περίπτωση που θα έβρισκαν: α) αρνητική στάση, στο να δεχτώ να χρησιμοποιεί κάποιος ξ έ ν ο ς τον κατοχυρωμένο τίτλο μου «Νέα Σύνορα», β) γόνιμο έδαφος για συμβιβασμό. Επιχείρησα λένε, οι αρχιψευταράδες, να έλθω σ’ επαφή μαζί τους, για να διαπραγματευθώ τη φίρμα μου, αλλά το θέμα δεν ...εμφάνισε εξελίξεις. Ευσεβείς π ό θ ο ι, σφετεριστών... Φαίνεται απίστευτο; Έτσι κι εμένα μου φάνηκε στην αρχή. Με τον καιρό και με το ψ ά ξ ι μ ο όμως, βγήκε στην επιφάνεια όλη η πολιτεία τους, που φώτισε κι από άλλες πλευρές, όψεις, π ο λ ύ π ι ο μ ε μ π τ έ ς, την περί ου ο λόγος απάτη. Έτσι, η απόπειρα να μου φάνε την περιουσία μου, μοιάζει μικρό μόνο μέρος, ένα μόνο μερίδιο της σκευωρίας, της μηχανορραφίας, του όλου σχεδίου τους και τώρα που θα βγει στην επιφάνεια, αν αποδειχτούν οι υπόνοιες, θα ξεσπάσει σκάνδαλο πρώτου μεγέθους. Και μην παραξενεύεστε. Εδώ άλλοι δεν διστάζουν ν’ απαγάγουν μικρά παιδιά, και να τα υποβάλουν σ’ εγχειρίσεις για να τους αφαιρέσουν ζωτικά όργανά τους για μεταμοσχεύσεις!.. Ποιος ξέρει πόσες ελληνίδες μανάδες, πόσες αλβανίδες, ρουμάνες μητέρες, έχουν μαυροφορέσει, γιατί τα παιδιά τους έπεσαν θύματα εγκληματιών, που τα δολοφόνησαν για να τους αφαιρέσουν τους κερατοειδείς χιτώνες, την καρδιά, τα νεφρά, όσα εν πάση περιπτώσει όργανα τους χρησίμευαν και δεν γνωρίζουν οι δυστυχισμένες, ποιά χαντάκια, ποιες χωματερές, έχουν δεχτεί «άκλαυτα κι αστόλιστα» τα κατατεμαχισμένα νεανικά κουφάρια των παιδιών τους. Και μη μου πείτε: Τι σχέση έχει το ένα θέμα με το άλλο; Το ίδιο κάνανε και σε μένα: Με πέταξαν κατάχαμα, στο πλακόστρωτο, κ α ι μ ε κ α τ έ σ φ α ξ α ν. Μου αφαίρεσαν ό,τι ζωτικό είχα μέσα μου, και μ’ έριξαν στο πρώτο χαντάκι που βρέθηκε μπροστά τους!.. Η ανυποχώρητη αυτή στάση μου, η σθεναρή απόφασή μου να

Αντώνη Λιβάνη, έχεις κι εσύ καρδιά; _____________________________________________________________________

μην τους χαρίσω τον τίτλο και να καταφύγω στη δικαιοσύνη, κατατρόμαξε το Χαραλαμπόπουλο και τον Καψή και βιάστηκαν να ξεφορτωθούν τη β α ρ ι ά μομφή του απατεώνα, και όχι μόνον, μεταβιβάζοντας τα εταιρικά μερίδιά τους, εκτός δύο, στον αδίστακτο Αντώνη Λιβάνη, που δεν είχε και δεν έχει τέτοια ψευτοδιλήμματα και φυσικά ούτε ντροπή και φιλότιμο, γι’ αυτό και αποδέχτηκε τη μεταβίβαση. Βέβαια, ο Γιάννης Καψής, πονηρή αλεπού, που είχε και τ η μ ε ρ ί δ α τ ο υ λ έ ο ν τ ο ς σ τ η ν κ λ ε μ μ έ ν η ε π ι χ ε ί ρ η σ ή μ ο υ, φρόντισε να μη φαίνεται τ’ όνομά του στη λοβιτούρα! Απόγονος κοντραμπατζήδων είναι. Έλαβε τα μέτρα του! Τα δέκα εταιρικά μερίδιά του τα έβαλε στο όνομα της αδερφής του, της κ. Έλλης, χήρας Σπυρίδωνος Παρασκευοπούλου, που ήταν θυγάτηρ του Παντελή και της Ελευθερίας Καψή. Επί κατοχής μάλιστα, η κ. Έλλη, ήταν οργανωμένη στο ΕΑΜ κι έτσι του Γιάννη Καψή, του «ενέπνεε ένα συναίσθημα συνωμοτικότητας εκ συγγενείας». Οι άλλοι δύο, ο Χαραλαμπόπουλος κι ο Λιβάνης, πιο μπας κλας τύποι, είχαν μόνον από 6! Το σύνολο, εταιρικά μερίδια της επιχείρησης μαϊμού «Νέα Σύνορα», 22. Η εκχώρηση των 10 εταιρικών μεριδίων της αδερφής του «οργισμένου» γέροντα Γιάννη Καψή, έγινε στο όνομα της κ. Κατίνας (ή Κάθυ!) συζύγου Αντώνη Λιβάνη, η οποία είναι θυγάτηρ του Νικολάου και της Αγγελικής Κατέχου, οικοκυράς, με το υπ’ αριθμόν 7361/23-91974, συμβόλαιο του παραπάνω συμβολαιογράφου. Η δεύτερη εκχώρηση των 6 εταιρικών μεριδίων του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου, έγινε τον επόμενο χρόνο, με το υπ’ αριθμόν 7685/29-3-1975 συμβόλαιο του ίδιου συμβολαιογράφου και μεταβιβάστηκαν τα 4 στον Αντώνη Λιβάνη, και τα υπόλοιπα 2, σε κάποιον Άγγελον Καντινέλη ή Καραγεωργίου! (Για τα δύο πιο πάνω εταιρικά, βλέπε περιεχόμενα 2ου τόμου, στο ίδιο θέμα.) «Τι ωραίος, τι ηθικός, τι αγγελικά πλασμένος» είναι ο κόσμος μας! Είδατε με τι ά ν ε σ η μπορεί να μεταβιβάζει την περιουσία σου ο κάθε Χαραλαμπόπουλος, ο κάθε Καψής κι ο κάθε Λιβάνης, μ’ «ε π ί σ η μ α» μάλιστα συμβόλαια; Να παίρνουν και να δίνουν χρήματα ο ένας στον άλλο, λές και πουλάνε τσιφλίκι του παππού τους και σ’ εσένα να μην π έ φ τ ε ι ο π α ρ α μ ι κ ρ ό ς λόγος!.. Θέλω εδώ να πω κάτι σχετικό με την αγοραπωλησία, τη μεταβίβαση των τοκομεριδίων. Δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο πώς δόθηκαν χρήματα. Οι κακές γλώσσες λένε, πως είναι υπό αμφισβήτηση το γεγονός. Δεν πήραν χρήματα για τη θρυλούμενη μεταβίβαση των τοκομεριδίων οι Γιάννης Χαραλαμπόπουλος και Γιάννης Καψής, γιατί είναι γνωστό, πως ο Αντώνης Λιβάνης «έχρισε» το 1975 τον πρώτο,

Αντώνη Λιβάνη, πόθεν έσχες; υπαρχηγό του Ανδρέα Παπανδρέου και έβαλε στην περιβόητη «λίστα Λιβάνη» της 5ης Σεπτεμβρίου 1983 στην Α΄ εκλογική περιφέρεια τον δεύτερο, εκπαραθυρώνοντας άλλους που του ήταν δυσάρεστοι ή άτομα που δεν κάνανε ...τούμπες. Έγινε τότε πραγματική «σφαγή» παλιών και δοκιμασμένων βουλευτών, για να προβάλουν τον Γιάννη Καψή και τους γιους του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Η περίπτωση του κ. Γιάννη Χαραλαμπόπουλου είναι πιο κραυγαλέα. Ήταν μετά τη μεταπολίτευση, τότε που ο Ανδρέας είχε επιστρέψει στην Ελλάδα. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού τον υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και χιλιάδες αυτοκίνητα τον συνόδεψαν στο Καστρί. Κι ενώ ο λαός ζητούσε από τον Ανδρέα να βγει στο μπαλκόνι της «Γαλήνης», τα θρασίμια που τον περιέβαλαν φαγώνονταν μεταξύ τους για το ποιος θα στεκόταν δίπλα του, όταν θα έβγαινε για να χαιρετήσει το λαό. Σκοτώνονταν να επιβάλουν υπαρχηγό τον εαυτό τους ή πρόσωπο της αρεσκείας τους από την πρώτη στιγμή, γιατί αυτός που θα έβγαινε μαζί με τον Παπανδρέου στο μπαλκόνι, θα έπαιρνε αυτόχρημα το χρίσμα του υπαρχηγού. Τελικά ο Αντώνης Λιβάνης, μάνα στις λοβιτούρες, προώθησε με κόλπο τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο δίπλα στον Ανδρέα, όταν εκείνος βγήκε να χαιρετήσει τον κόσμο. Αλλά παρ’ όλο που ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος εμφανίστηκε πρώτος δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, παρ’ όλο που χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών, παρ’ όλο που εχρήσθη και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, δεν κατάφερε ποτέ να τον θεωρήσουν άξιο για την υπαρχηγία του κόμματός τους. Σημειώνω για την Ιστορία, πως οι συνάξεις για τις λεπτομέρειες της υποδοχής του αρχηγού του ΠΑΚ Ανδρέα Παπανδρέου, πραγματοποιήθηκαν σ’ ένα μικρό γραφείο της πλατείας Θεάτρου, που χρησιμοποιούσε τότε ο εκδοτικός οίκος μαϊμού «Νέα Σύνορα». Βεβαίως οι φίλοι τους που ήθελαν να μάθουν και να δουν, λόγο σύγχυσης, έρχονταν στα γραφεία τα δικά μας στην οδό Γαμβέτα. Είναι πασίγνωστο πως όλο εκείνο τον καιρό, εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο πολιτικά τον αντιστασιακό τίτλο του περιοδικού μου. Γι’ αυτό άλλωστε και τον σφετερίστηκαν. Δεν είχαν οι άνθρωποι στο νου τους να εκδώσουν βιβλία, το λέει και το καταστατικό τους, να μου φάνε το περιοδικό είχαν σκοπό, που με την αντιδικτατορική θέση του, τους εξυπηρετούσε στις πολιτικές τους επιδιώξεις. Τα βιβλία ήρθαν μετά, όταν είδαν πως δεν είχα πρόθεση να σταματήσω να εκδίδω το περιοδικό και τις εκδώσεις του. Θέλανε ο π ω σ δ ή π ο τ ε δικό τους το αντιστασιακό σήμα «Νέα Σύνορα»!.. Κάποτε θα ενέδωνα, θα καμπτόμουν, έτσι πίστευαν!!! Τότε, το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου 1974, έγινε και το γνωστό επεισόδιο Μπουλούκου – Κακλαμάνη. Είχαμε δηλαδή και πολιτικά

Αντώνη Λιβάνη, έχεις κι εσύ καρδιά; _____________________________________________________________________

επεισόδια στο γραφείο τους με τον κλεμμένο τίτλου μας. Σε μια άτυπη συνεδρίαση της επιτροπής για την υποδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου, στο ίδιο γραφείο της πλατείας Θεάτρου, ήλθε και ο Απόστολος Κακλαμάνης, πρόκειται για τον σημερινό πρόεδρο της Βουλής. Τότε ο σεμνός αγωνιστής της αντίστασης Άρης Μπουλούκος εξεμάνη και α π α ί τ η σ ε την άμεση εκδίωξη του Κακλαμάνη. Πράγματι, με παρέμβαση του Αντώνη Λιβάνη, αποχώρησε σα βρεγμένη γάτα ο Απόστολος. Δεν το έβαλε όμως κάτω κι έγινε μάρτυρας σφοδρότερων επεισοδίων στο ξενοδοχείο Καστρί το βράδυ της άφιξης του Ανδρέα (16-8-74), όταν οι αδελφοί Μπουλούκου ξανασυνάντησαν τον Απόστολο Κακλαμάνη στους διαδρόμους του ξενοδοχείου, που περίμενε να χαιρετήσει τον Αρχηγό. Δεν μου ’πεφτε λοιπόν ο παραμικρός λόγος(!) κι είχα μέσα μου πολύ θυμό και πολλά καυτά ερωτήματα. Ποιοι ήταν αυτοί και γ ι α τ ί τέτοιον ύποπτο καιρό διάλεξαν να χρησιμοποιούνε τον κατοχυρωμένο τίτλο μου; Γ ι α τ ί εξέδωσαν και κυκλοφόρησαν ουδέτερα βιβλία και δημιούργησαν θυμηδία στην αγορά, με την κατάντια του ...έμπορα Βαλασκαντζή; Γ ι α τ ί με την πρώτη ειδοποίηση που τους έγινε ότι δημιουργήθηκε φοβερή σύγχυση στην αγορά, δεν έπαψαν να χρησιμοποιούν τον τίτλο μου; Ήταν προβοκάτσια; Άλυτο μυστήριο τότε!.. Δεν αντιλαμβανόμουν, π ώ ς μπόρεσαν εκείνον το δύσκολο καιρό για όλους μας, που δ ε ν ξέραμε αν την επαύριο ζούμε, τρεις υποτίθεται δημοκράτες άνθρωποι, να πάρουν τ έ τ ο ι α αδιανόητη, απαράδεκτη απόφαση. Μια τ ό σ ο σοβαρή κίνηση και μάλιστα σε τ έ τ ο ι α ε π ο χ ή που ζούσαμε, έ π ρ ε π ε να την έχουν σ κ ε φ τ ε ί, να την έχουν σ τ α θμ ί σ ε ι πολύ πολύ. Δεν μπορείς να δικαιολογηθείς πως έκανες λάθος και συγγνώμη! Είναι απ’ τα πράγματα που δ ε ν χωράνε, ο ύ τ ε λάθη ο ύ τ ε συγγνώμη. Το να φερθείς με τέτοιο άνανδρο, προδοτικό τρόπο, σ’ έναν συναγωνιστή, που βρίσκεται κι αγωνίζεται στο ί δ ι ο χ α ρ ά κ ωμ α, στο ί δ ι ο τ α μ π ο ύ ρ ι, δίπλα δίπλα μ’ εσένα, ε ί ν α ι έγκλημα κι έχει την εξήγησή του, μ ό ν ο ν όταν γίνεται από εξαναγκασμό — όταν εκβιάζεσαι θανάσιμα από κάποιους ή ...σ α ν «πολιτική πράξη σκοπιμότητας», από αδίστακτους ανθρώπους, που στρατολογήθηκαν ειδικά γι' α υ τ ό το λόγο! Να πιστέψω πως ή τ α ν β α λ τ ο ί; Γιατί η πράξη τους οδηγεί κι εκεί! Αν δεν ήταν, το γεγονός αυτό, πολύ επιεικώς, ονομάζεται υπεξαίρεση, απατεωνιά, που τέτοιες ώρες λογίζεται προδοσία! Φορές που το ψάχνω, είναι τόσο φανερό, που κλονίζομαι. Αν ερωτηθώ μάλιστα, θ’ απαντήσω αδίστακτα, πως ναι: Η κλοπή του τίτλου μου (ξέχωρα η ουσία της καθαρά εχθρικής πράξης), ή τ α ν π ρ ά ξ η α ν ά θ ε σ η ς, απόρροια εξαναγκασμού ή κίνηση επ’ ανταλλάγματι,

Αντώνη Λιβάνη, πόθεν έσχες; _____________________________________________________________________

σημερινό συμβόλαιο δηλαδή, κι ας αφήσουμε την «πολιτική σκοπιμότητα» κατά μέρος. Δεν θα εκπλαγώ δε, αν αύριο μεθαύριο μ άθ ω, πως η κατάπτυστη αυτή πράξη τους, ή τ α ν άλλη μία διατεταγμένη κίνηση εναντίον μου, για να πάψω να εκδίδω το περιοδικό μου, ώστε να μην ενοχλώ αυτούς που ενοχλούσα, με την έκδοσή του. Γιατί α ν δ ε ν είναι «πράξη πολιτικής σκοπιμότητας» ή εξαναγκασμού κι έγινε εσκεμμένα για ν’ αποκτήσουν παράνομα περιουσία, ε, τ ό τ ε είναι και οι τρεις τους για κ ρ έ μ α σ μ α. Πέρα που έτσι κι αλλιώς, είναι για κ ρ έ μ α σ μ α... Π ο ι ά ήταν λοιπόν τα ελατήριά τους; Τους «εξανάγκασαν» να χρησιμοποιήσουν τον τίτλο μου για να μου προβάλουν προσκόμματα στην έκδοση και στην κυκλοφορία του περιοδικού με τη σύγχυση που έσπειραν, έχοντας ως αντάλλαγμα την αποφυλάκισή τους; Με έβλεπαν σαν μελλοντικό πολιτικό τους αντίπαλο; Ή η πράξη τους ήταν, ολοκάθαρη, ψ υ χ ρ ή, διαρπαγή περιουσιακού στοιχείου; Με άλλα λόγια: Η κλοπή της εμπορικής φίρμας μου, ήταν φαεινή ιδέα, των «τριών φωστήρων»; Τους την επέβαλαν οι «επταχρονίτες», όπως λέγεται, πράγμα που εγώ δεν πιστεύω ή τους επιβλήθηκε από τα γενικότερα καθήκοντά τους, ως μελών του ΠΑΚ; Γνωστό, πως ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Καψής και ο Αντώνης Λιβάνης, ήταν μέλη του ΠΑΚ Εσωτερικού. Εκείνο τον καιρό μάλιστα, 1972, ο πρώτος είχε την αρχηγία! Ο Γιάννης Καψής, «δεν είχε καιρό για τέτοια, ήταν δημοσιογράφος», λέει η γυναίκα του. Ο ίδιος όμως λέει, πως ανήκε στο ΠΑΚ και μάλιστα, όταν ήταν στο Λονδίνο, επισκέπτης στο σπίτι της Αμαλίας Φλέμινγκ, του μίλησε στο τηλέφωνο ο Ανδρέας Παπανδρέου από τον Καναδά, κ α ι τ ο υ π ρ ό τ ε ι ν ε να παραμείνει στο Σίτυ και ν’ αναλάβει υπεύθυνος του ΠΑΚ Ευρώπης. Κάποια άλλα δημοσιεύματα όμως, λένε, πως εκτός από άνθρωπος των αμερικανών, ο Γιάννης Καψής, ήταν και άνθρωπος του Χρήστου Λαμπράκη μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Έτσι κι αλλιώς, η πράξη τους αυτή δεν υπολείπεται σε θράσος, και γι’ αυτό δικαιολογούμαι να υποθέτω αυτό που πιθανολογείται και να το μεταφέρω κι εδώ. Οι τρεις αυτές εκδοχές, συζητιούνται ευρέως σήμερα, στον κύκλο των εκδοτών και των λογοτεχνών! Σε λίγο θα κάνουν το γύρο σ’ όλα τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά στούντιο, σ’ όλες τις εφημερίδες και σ’ όλα τα περιοδικά. Για να γραφεί ένα καλό βιβλίο, θέλει πολύ χρόνο, πολύ κόπο και μεστή την ικανότητα του συγγραφέα. Τα έχω! Έχω ακόμα το πάθος για την Αλήθεια και το θυμό για τ ο ά δ ι κ ο που μου έγινε, από ανθρώπους που έφτασαν να πάρουν στα χέρια τους την τύχη της χώρας μας και να μας φτάσουν σ’ αυτό το άθλιο χάλι! Θυμό, γιατί εκτός των

Αντώνη Λιβάνη, έχεις κι εσύ καρδιά; _____________________________________________________________________

άλλων, ο σφετερισμός του εκδοτικού τίτλου μου «Νέα Σύνορα» απ’ τα αρπακτικά, έγινε α ι τ ί α να κλείσουν οι εκδόσεις, το περιοδικό και η εφημερίδα μου, και απολεστεί το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο, που είχα ν’ αφήσω στο υιοθετημένο παιδί μου. Η Δικαιοσύνη όπου κατέφυγα, επειδή πιέζεται, ακολουθεί τις εντολές του Αντώνη Λιβάνη. Δεν μου μένει λοιπόν, παρά να πάρω το Νόμο στα χέρια μου ή τούτοι οι δύο τόμοι κι όσοι άλλοι θ’ ακολουθήσουν. Θα πολεμήσω με την πέννα μου κι αν αποτύχω, ό,τι επακολουθήσει, το κρίμα στο λαιμό τους. Στα βιβλία αυτά θα καταγραφεί με το ν και με το ς, όλος ο κατατρεγμός που μου κάνανε εικοσιεφτά χρόνια τώρα, μ’ όλη την αλήθεια, όσο κι αν κοστίσει. Η αρετή άλλωστε στην περίπτωσή μου από μόνη της, είναι β α ρ ι ά ποινή, ά δ ι κ η τιμωρία... (Πρόλογος του 1ου τόμου: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», Αθήνα 1999, σελ. 947) 

Καθηγητής να σου πετύχει!.. Ο αναπληρωτής καθηγητής Στυλιανός Σταματόπουλος, δικηγόρος, οδός Σόλωνος 92, Αθήνα, τηλ.: 210-3615502, fax: 210-3615530, την 4η Μαΐου 2009, που εκδικαζόταν για δεύτερη φορά αναίρεσή μου στο Α1’ Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, η γνωστή υπόθεσή μου που αφορούσε την κλοπή και τη χρησιμοποίηση από τον γνωστό πολιτικάντη Αντώνη Λιβάνη, του κατοχυρωμένου στο Υπουργείο Εμπορείου σήματός μου «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», κατά την εκφώνηση της υπόθεσής μου παρουσιάστηκε (χωρίς να ειδοποιηθώ και να παραστώ κι εγώ όπως ήθελα και γινόταν πάντα), και ζήτησε να με εκπροσωπήσει χωρίς εξουσιοδότησή μου, με μόνη δικαιολογία πως αυτός χειριζόταν όλες τις υποθέσεις μου. Οι αρεοπαγίτες δικαστές δέχθηκαν να παραστεί και να με εκπροσωπήσει, με την προϋπόθεση πως θα προσκομίσει αυθημερόν την απαραίτητη εξουσιοδότηση. Να σημειωθεί πως την ημέρα εκείνη, ο παραπάνω δικηγόρος «μου» που τελικά παραστάθηκε, δεν αγόρευσε, ούτε «Προτάσεις» κατάθεσε!!! Τι πήγε να κάνει εκεί; Το ότι ήθελα να παραστώ κι εγώ στη δίκη το γνώριζε ο δικηγόρος μου, μια και σε προηγούμενη παράστασή μας στον Άρειο Πάγο, ήρθα από τη …Σάμο, που έμενα τότε. Πολύ περισσότερο λοιπόν το ήθελα εκείνη την ημέρα που διέμενα μόνιμα στην Αθήνα, στην Κυψέλη, δυο βήματα από

τον Άρειο Πάγο… Άλλωστε αν δεν ήθελα να παραστώ με την προϋπόθεση πως του είχα εμπιστοσύνη, θα του είχα δώσει εξουσιοδότηση, πράγμα που είχα κάνει μόνο στην αρχή αρχή, όταν τον εμπιστευόμουνα και του έστειλα από το Καρλόβασι της Σάμου το υπ’ αριθ. 15218/18-9-2003 Πληρεξούσιο. Όμως, από τον πέμπτο μήνα του 2004 τα πράγματα άλλαξαν κι έστελνα fax ανησυχίας από το Καρλόβασι: 27-5-2004 και 24-6-2004, γιατί δεν μπορούσα να τους βρω στο τηλέφωνο, όπου παρακαλούσα πολύ τον κ. Στυλιανό Σταματόπουλο και τον κ. Δημήτρη Μπαμπινιώτη, να με ενημερώσουν για την πορεία της υπόθεσης Λιβάνη: αν πήρανε προσδιορισμό και πότε δικάζαμε. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του αναπληρωτή καθηγητή κ. Στυλιανού Σταματόπουλου, δημιουργήθηκε όταν ο μαθητής του και συνεργάτης του δικηγόρος Δημήτρης Μπαμπινιώτης, του οποίου είχε αναθέσει να χειρίζεται την υπόθεσή μου, μου γνώρισε πως πρόθεση του αναπληρωτή καθηγητή του, ήταν να με διώξει!!!

– Τί είμαι, τον ρώτησα, υπηρέτης του για να με διώξει; – Δεν ξέρω. Αυτό άκουσα, αυτό σου λέω. Επειδή όμως αυτό μου κακοφάνηκε, όταν συναντήθηκα με τον δικηγόρο μου αναπληρωτή καθηγητή κ. Στυλιανό Σταματόπουλο, του το είπα ως παράπονο, αλλά και για το λόγο: αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του, να φροντίσω κι εγώ για άλλο δικηγόρο.

– Εσύ, μου απάντησε ο αναπληρωτής καθηγητής, να ακούς αυτά που σου λέω εγώ. Κι εκεί σταμάτησε η κουβέντα αυτή, αλλά αυτό δεν με καθησύχασε!.. Ο ίδιος δικηγόρος, ο κ. Δημήτρης Μπαμπινιώτης, μου είπε ακόμα πως στο γραφείο τους έφτασαν δώρα απ’ τους Λιβάνηδες (μπαστούνια του γκολφ) με αποδέκτη τον ίδιο, φυσικά για επαφή και γνωριμία. Τέτοιες φιλόφρονες κινήσεις τους, είχαν κάνει οι Λιβάνηδες και με άλλους στενούς συνεργάτες μου, τον Τόλη Γιαννάκη π.χ., που τον καλούσαν σε χαρούμενες συνάξεις τους – χάπενινγκ, τον Βαγγέλη Μήλλα, που πέρναγε τακτικά από το βιβλιοπωλείο της Σόλωνος και τον χαρτζιλίκωνε η γαλαντόμος κόρη του Λιβάνη, κι άλλοι που τύπωναν τσάμπα ή με μειωμένη τιμή τα βιβλία τους!.. Κι απόρροια των δώρων προς τον δικηγόρο μου Δημήτρη Μπαμπινιώτη, βλαστάρι του γνωστού κι αξιόλογου ανθρώπου κι επιστήμονα Μπαμπινιώτη, ήταν, να υπάρξει από μέρους του επίσκεψη αβροφροσύνης στο βιβλιοπωλείο των Λιβάνηδων… Τι είπαν κατά τη συνάντηση και πως τα είπαν, αυτοί ξέρουν… Το γεγονός πάντως είναι ένα, πως μετά λίγο καιρό «ξέχασαν» οι …«υπερασπιστές» μου: Ο κ. Σταματόπουλος και ο κ. Μπαμπινιώτης, να στείλουν κλήση γνωστοποίησης, με τον προσδιορισμό ημερομηνίας της Αναίρεσής μου στον Άρειο Πάγο, ώστε να παραστούν κι οι Λιβάνηδες

που τους αφορούσε, και η μη γνωστοποίηση της ημερομηνίας, είχε σαν αποτέλεσμα να αναβληθεί η συζήτηση και να πάει η υπόθεση ένα χρόνο πίσω!.. «Η αρχή το ήμισυ του παντός». Τα παραπάνω, το ότι πήγε στο βιβλιοπωλείο των Λιβάνηδων, μου τα είπε ο ίδιος ο κ. Δημήτρης Μπαμπινιώτης, παρουσία μάλιστα κι άλλων δικηγόρων, συνεργατών του αναπληρωτή καθηγητή Σταμάτη Σταματόπουλου. Διευκρίνισε όμως ότι πήγε εκεί, περισσότερο σαν Μπαμπινιώτης και λιγότερο σαν δικηγόρος μου.

– Η πράξη τους αυτή, επεσήμανε, να στείλουν δώρα, πως ήταν βέβαια αντιδεοντολογική, μια και γνώριζαν πως χειριζόταν την υπόθεσή μου και πως αυτοί ήταν οι αντίδικοι… Τα μπαστούνια του γκολφ όμως τα κράτησε… Δεν τους είχα λοιπόν εμπιστοσύνη και ήθελα οπωσδήποτε να παραβρίσκομαι κι εγώ την ημέρα εκείνη στον Άρειο Πάγο, ώστε και «Προτάσεις» να καταθέσει ο αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος, αλλά και να αναγκαστεί να αγορεύσει, υποστηρίζοντας τη δίκαια απαίτησή μας, να πάψουν πια οι Λιβάνηδες να χρησιμοποιούν το κατοχυρωμένο στο Υπουργείο Εμπορείου σήμα μας «Νέα Σύνορα». Και αναρωτιέμαι: αυτό ήθελε να αποφύγει ο δικηγόρος μου αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος, να μην παραβρίσκομαι κι εγώ εκεί; Να μην είμαι παρών; Ρωτάω γιατί δεν το καταλαβαίνω!.. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο δικηγόρος μου, αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος (αν δεν είχε κάτι κακό για μένα στο νου του), δεν μου έκανε ένα τηλεφώνημα την προηγούμενη ημέρα (υπάρχει τηλεφωνητής στη γραμμή), ώστε να μου υπενθυμίσει για τη δικάσιμο της επομένης, κι ακόμα γιατί δεν μου τηλεφώνησε για να έρθω, όταν πήγε την επομένη στον Άρειο Πάγο και δεν με βρήκε εκεί, όπως και γιατί επέμενε να προχωρήσει η διαδικασία χωρίς εμένα!.. Δεν καταλαβαίνω ακόμα, γιατί αμέσως μετά το πέρας της δίκης, έβαλε άλλο μαθητή του και συνεργάτη του, το δικηγόρο κ. Κυριάκο Παπανικολάου, να με πανικοβάλει ζητώντας μου να τρέξω αμέσως στη συμβολαιογράφο Αθηνών κ. Άννα Ρήγα (Ακαδημίας 59, Αθήνα) που με περίμενε τάχα αγωνιωδώς, για να υπογράψω το υπ’ αριθμόν 2089 Πληρεξούσιο, μια και είχε περάσει η ώρα και ήθελε να πάει σπίτι της. Αλλά και συγχωρήστε με, γιατί έβαλε το δικηγόρο κ. Κυριάκο Παπανικολάου να μου τηλεφωνήσει και δεν με πήρε ο ίδιος στο τηλέφωνο ή γιατί δεν έβαζε τον κ. Κυριάκο Παπανικολάου να με πάρει την προηγούμενη ημέρα τηλέφωνο και να μου υπενθυμίσει την υποχρέωσή μας να παραστούμε στον Άρειο Πάγο; Και τέλος τέλος, στ’ αλήθεια δεν καταλαβαίνω, το που δεν βρήκε χρόνο ο δικηγόρος μου να μου κάνει ένα τηλεφώνημα για να πάω στον Άρειο Πάγο και βρήκε χρόνο να συντάξει ολόκληρη

εξουσιοδότηση (πέντε σελίδες), πέρα από το χρόνο που ήθελε να στείλει την εξουσιοδότηση στη συμβολαιογράφο και οπωσδήποτε τα χασομέρια που ήθελαν οι τηλεφωνικές συνεννοήσεις μεταξύ τους!!!

– Γρήγορα, μου είπε ο δικηγόρος κ. Κυριάκος Παπανικολάου (που πέταξε τα μπλου-τζιν και τώρα βρίσκει πως τα ακριβά κουστούμια, κάνουν τους …σοβαρούς άνδρες), θα χάσουμε την υπόθεση!!! Βέβαια την υπόθεση τη χάσαμε, γιατί ο αφελής εγώ, πήγα τρεχάλα και υπέγραψα την εξουσιοδότηση, πέφτοντας στην παγίδα που μου είχαν στήσει!!! Ό,τι δεν κατάφερε η Χούντα που απαγόρευσε την κυκλοφορία του αντιστασιακού περιοδικού μου επί δικτατορίας, το κατάφερε ο δικηγόρος μου αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος κι ο μαθητής του, δικηγόρος τώρα πια, κ. Κυριάκος Παπανικολάου. Καλή αρχή για δικηγόρος έκανε, μπράβο του!.. Αν είναι μόνο αυτή η αρχή και δεν υπάρχουν κι άλλες!.. Τον κ. Δημήτρη Μπαμπινιώτη δεν ξέρω αν τον είχε διώξει απ’ το γραφείο του ο αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος ή αν ο παραπάνω έφυγε μόνος του. Και το λέω αυτό, διότι πριν τη «συζήτηση» της υπόθεσής μου στον Άρειο Πάγο, με πήρε τηλέφωνο (ο κ. Δημήτρης Μπαμπινιώτης) και τελείως απρόσμενα και τελείως ξεκάρφωτα, άρχισε να μου λέει πως βρήκε μια άλλη πολύ αξιόλογη εργασία, σε μεγάλο δικηγορικό γραφείο με το ίδιο αντικείμενο, μα που λειτουργούσε με πρωτότυπο επιστημονικό – αξιοζήλευτο τρόπο!.. Τί ήθελε από εμένα, δεν κατάλαβα. Η αποπομπή του παραπάνω, αν είναι αποπομπή, πιστεύω ότι έγινε με αφορμή την επίσκεψή του στο βιβλιοπωλείο των Λιβάνηδων. Φαίνεται πως τέτοιες αβροφροσύνες τις επιτρέπει ο αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος, μόνο στον εαυτό του, οι δε μαθητές του κάθονται υποχρεωτικά στην άκρη, στυλώνοντας τ’ αυτιά για να ακούν και να μαθαίνουν τα κόλπα του δάσκαλού τους, κι αν κάποιος μαθητής και μάλιστα με τέτοιο όνομα (Μπαμπινιώτης), πάει να τον ξεπεράσει σε καπάτσο το δάσκαλο, τον διώχνει… Όχι ίσα ο δάσκαλος, ίσα και ο μαθητής!.. Μετά λοιπόν το φιάσκο της 4ης Μαΐου 2009, όπου εκδικαζόταν για δεύτερη φορά για το ίδιο ζήτημα, αναίρεσή μου στο Α1’ Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, όπως θα έκαναν όλοι οι δυσαρεστημένοι – προδομένοι άνθρωποι, είχα πάρει απόφαση να αλλάξω δικηγόρο, γι’ αυτό ζήτησα και είχα δύο συναντήσεις στα γραφεία τους με τον δικηγόρο κ. Κυριάκο Παπανικολάου που χειριζόταν τώρα την υπόθεσή μου, μετά την «αποχώρηση» του κ. Δημήτρη Μπαμπινιώτη. Είναι και το άλλο που με ενοχλούσε κι ο λόγος, γιατί δεν το αξιολόγησα από την αρχή: Για μένα άνθρωπος που βάζει ακόμα και στο κουδούνι της εξώπορτάς του, αλλά και στην εσωτερική πόρτα των

γραφείων του, πως είναι αναπληρωτής καθηγητής και το θεωρεί αυτό τίτλο τιμής και καμαρώνει, συγχωρήστε με, αλλά δεν μπορώ να τον θεωρώ σοβαρό άνθρωπο κι ακριβώς για το λόγω αυτό, δεν μπορείς να του έχεις εμπιστοσύνη. Ίδια συμπεριφορά – ολόιδια και ο Αντώνης Λιβάνης: Στη διπλανή πόρτα του ίδιου κτιρίου με την είσοδο του βιβλιοπωλείου του επί της Σόλωνος, υπάρχει μετάλλινη ταμπέλα με το όνομά του που φαίνεται ευκρινώς και από το λεωφορείο της γραμμής. Αντί να πάνε να κρυφτούνε, αυτοπροβάλλονται!.. Πρόθεσή μου λοιπόν από τη συναντήσεις αυτές, με τον κ. Κυριάκο Παπανικολάου, ήταν, να ρωτήσω κατ’ αρχήν, για τη διαδικασία και τα έξοδα που θα χρειαζόντουσαν, ώστε να καταφύγω στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την υπόθεση του τίτλου και στη συνέχεια να πάρω όσα δικόγραφα με αφορούσαν και ήταν στα χέρια τους, αλλά και να ζητήσω να μου επιστρέψουν τις 2000 ευρώ που τους είχα δώσει προκαταβολή για άλλη υπόθεσή μου, που δεν την είχαν αγγίξει έως τότε. Ο κ. Κυριάκος Παπανικολάου, μου είπε: 1) Πως δεν μπορούσαμε να καταφύγουμε με προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, γιατί ήταν πάρα πολλά τα έξοδα και μακρύς ο χρόνος. 2) Πως τα δικόγραφα ήταν στην αποθήκη μαζί με άλλα, και κάποια στιγμή θα τα ξεχώριζαν και θα μου τα έδωναν και 3) Πως τα 2000 ευρώ που ζητούσα πίσω, ήταν αμοιβή για προκαταρτικές απασχολήσεις τους με την άλλη υπόθεσή μου στον Άρειο Πάγο. Εκείνο που μπορούσε να γίνει, ήταν να μου κάνουν χάρη και να παραιτηθούν από τα υπόλοιπα 2000 ευρώ που είχαμε συμφωνήσει να τους δώσω, αν σταματούσαμε εκεί την δεύτερη εκκρεμούσα στον Άρειο Πάγο υπόθεσή μου!.. Και θαυμάστε ήθος μορφωμένων ανθρώπων, ανθρώπων που η αποστολή τους και η επαγγελματική τους ενασχόληση είναι να προστατεύουν αθώους πολίτες που προστρέχουν σ’ αυτούς: Την άλλη ημέρα που πήγα στη Γραμματεία του Άρειου Πάγου και ρώτησα αν υπάρχει σε εκκρεμότητα υπόθεση δική μου με τον τάδε και την τάδε, αφού συμβουλεύτηκε η γραμματέας τον υπολογιστή που είχε μπροστά της, μου απάντησε κατηγορηματικά, πως δεν υπάρχει καμία απολύτως υπόθεση σε εκκρεμότητα που να με αφορά!!! Αυτά με τον κ. αναπληρωτή καθηγητή και τα τσιράκια του: Θα κρατήσουν τα 2000 ευρώ γιατί τα είχαν δουλέψει και θα μου έκαναν χάρη να παραιτηθούν από τα υπόλοιπα 2000 ευρώ!!! Εκείνο τον καιρό γέμιζα το στέσιον-βάγκον επαγγελματικό αυτοκίνητό μου με φίσκα ντάνες από επιστροφές – παλιά περιοδικά που δεν είχαν πουληθεί, και τα πήγαινα στο Μοναστηράκι στην έξοδο του ΜΕΤΡΟ και τα χάριζα στους περαστικούς που ενδιαφέρονταν. Έχει πλημμυρίσει το σπίτι μου από βιβλία και περιοδικά, δικά μου και ξένα. Μου πρότειναν να τα δώσω για πολτοποίηση, μα δεν μου πήγαινε η καρδιά. Πρόσεχα

βέβαια να μην παίρνουν περισσότερα από ένα τεύχος ο κάθε ένας ενδιαφερόμενος αλλά δε βαριέσαι, άρπαζαν όσα έπιανε το χέρι τους τα έβαζαν στην τσάντα τους ή στις πλαστικές σακούλες που βαστούσαν και όπου φύγει – φύγει. Αυτό έγινε πολλές ημέρες, θα πρέπει να χάρισα πάνω από δέκα χιλιάδες παλιά τεύχη του περιοδικού μου «Νέα Σύνορα». Φυσικά έγινε σάλος – ντόρος μεγάλος, από τα πηγαδάκια που είχαν δημιουργηθεί και συζητούσαν τα υπέρ και τα κατά: – Ο Γιάννης Ρίτσος τσάμπα, απίστευτο, έλεγε ο ένας.

– Δεν είναι μόνο ο Ρίτσος, είναι κι ο Βρεττάκος κι άλλοι!.. Πέσανε πάνω μου: – Μην τα χαρίζεις, πούλα τα ένα ευρώ το ένα, μισό ευρώ... Όχι τσάμπα… Ένας τους μάλιστα με πήρε από το χέρι. Με πήγε και μου έδειξε να πουλάνε δύο ευρώ το κάθε περιοδικό μου, που τα είχαν πάρει από εμένα τσάμπα... Έτσι: Μια Κυριακή πριν διακόψω τη δωρεάν διανομή του περιοδικού μου, έκανα μια βόλτα στο Μοναστηράκι με το βαφτιστήρι μου και είδα αρκετούς να πουλάνε περιοδικά μου με δύο ευρώ το κάθε τεύχος. Τότε το πήρα απόφαση κι άφησα ένα φίλο του βαφτισιμιού μου, να πουλά κι αυτός με δύο ευρώ το κάθε τεύχος μας. Βαρέθηκα όμως πολύ γρήγορα και σταμάτησα τις παραπάνω πωλήσεις και μαζεύτηκα και πάλι στο σπίτι μου.

– Κάπου εκεί κοντά ήμουνα κι εγώ, είπα στον δικηγόρο κ. Κυριάκο Παπανικολάου, και είδα πόσο δύσκολα βγαίνει το καρβέλι, γι’ αυτό ζητάω να μου επιστρέψετε τις 2000 ευρώ, ώστε να μπορέσω με τις δύο αυτές χιλιάδες που είναι πολλά λεφτά – και που δεν τα έχω, να βοηθηθώ και να πληρώσω τα έξοδα εκ 1800 ευρώ, που με καταδίκασε ο Άρειος Πάγος, για δικαστική δαπάνη της … αναιρεσίβλητης…

– Λυπάμαι πολύ, μου είπε και πάλι ο κ. Κυριάκος Παπανικολάου, σας είπα κ. Βαλασκαντζή, πως μπορούμε να σας χαρίσουμε τις υπόλοιπες 2000 ευρώ, αυτά που μας έχετε δώσει τα έχουμε δουλέψει!.. Υπήρξαν βέβαια κι άλλοι τέτοιοι δικηγόροι πιο μπροστά. Ένας άλλος, πριν του αναπληρωτή καθηγητή κ. Στυλιανού Σταματόπουλου, ομολόγησε στ’ αστεία (αστεία δεν υπάρχουν για μένα, λέμε ή κάνουμε ένα αστείο γιατί φοβόμαστε να το πούμε ή να το κάνουμε στα σοβαρά), πως πήρε 30.000 δραχ. από τον Λιβάνη για να με πουλήσει!!! Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε τον άλλαξα, αλλά έπεσα στον …αναπληρωτή καθηγητή… (Βλ.: «Εγώ τα «Νέα Σύνορα», τόμος 2ος, σσ. 881-901.) Είναι γνωστό, πως στους απληροφόρητους φίλους τους οι Λιβάνηδες, κοκορευόντουσαν πως είναι δικό τους το περιοδικό μου που απαγόρευσε την κυκλοφορία του η Χούντα!.. Άλλωστε σε λίγο καιρό, ποιος θα μπορεί να τους διαψεύσει, μια και θα έχω ξεχαστεί από τον κόσμο, αφού το

περιοδικό μου, από τον αθέμιτο ανταγωνισμό που μου κάνουν εδώ και σαράντα χρόνια, θα πάψει να υπάρχει. Τέλος: Τα γεγονότα αυτά: η μη παρουσίασή μου την ημέρα εκείνη στον Άρειο Πάγο (πράγμα που την απουσία μου θα την εξέλαβαν και δίκαια οι αρεοπαγίτες σαν σνομπάρισμα ή σαν αδιαφορία), το γεγονός που δεν κατάθεσε «Προτάσεις» ο δικηγόρος μου και που δεν θέλησε έστω για τα μάτια να αγορεύσει, κι ακόμα που έτρεξα του σκοτωμού και υπέγραψα την εξουσιοδότηση, έκριναν αρνητικά την τύχη της δεύτερης αναίρεσής μου, πράγμα που ολοφάνερα επιθυμούσαν – επεδίωκαν και οι αντίδικοι!!! Μετά 38 χρόνων δικαστικών αγώνων, δικαστές και δικηγόροι επέτρεψαν στον Αντώνη Λιβάνη να χρησιμοποιεί το αντιστασιακό κατοχυρωμένο σήμα μου. Τώρα έχουμε νόμιμα πια τις δικές μου εκδόσεις «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» και τις εκδόσεις «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», ΛΙΒΑΝΗ!!! Μάλιστα κατάφερε να κατοχυρώσει το «σήμα» μου και στ’ όνομά του και από τη σύγχυση που δημιουργείται κουδουνίζουν ολημερίς τα τρία τηλέφωνά μου για υποθέσεις τους και γεμίζει το γραμματοκιβώτιό μου, το E-mail μου και το fax μου, με πλήθος επιστολών και έντυπων από το εσωτερικό και το εξωτερικό, που έχουν προορισμό τους Λιβάνηδες. Αλλά γιατί επέμενε ο αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος: 1) Να προχωρήσει η διαδικασία της υπόθεσής μου, χωρίς την παρουσία μου. 2) Χωρίς να καταθέσει «Προτάσεις»; 3) Χωρίς να αγορεύσει; 4) Χωρίς να τηλεφωνήσει να πάω κι εγώ και 5) Γιατί παρουσιάστηκε μετά την εκφώνηση του ονόματός μου; Τι πήγε να κάνει εκεί μόνος του; Τι πήγε να κάνει; Τώρα, επειδή δεν γνώριζα αν η στάση που κράτησε ο δικηγόρος κ. Κυριάκος Παπανικολάου στις δύο συναντήσεις μας, ήταν και θέση του αναπληρωτή καθηγητή κ. Στυλιανού Σταματόπουλου, δηλαδή αν είχε πρόθεση να μου κρατήσουν τις 2000 ευρώ, και επειδή κάποιαν άλλη φορά μου είπε: Εσύ, να ακούς αυτά που σου λέω εγώ, στις 14-52010 του έστειλα το παρακάτω fax. Από τότε περιμένω να με ειδοποιήσει ο τέως δικηγόρος μου, αναπληρωτής καθηγητής κ. Στυλιανός Σταματόπουλος, για να πάω να πάρω τα δικόγραφά μου που κρατά και με αφορούν, όπως και το ποσόν των 2000 ευρώ που τους είχα δώσει ως προκαταβολή, για την άλλη υπόθεσή μου που δεν άγγιξαν, πέρα βέβαια από τις 4000 ευρώ που πήρε για να υποστηρίξει την πρόσφατα χαμένη αναίρεσή μου στον Άρειο Πάγο. Μέχρι σήμερα, πέρασαν τα Χριστούγεννα του 2010, και η Πρωτοχρονιά του 2011 και βρισκόμαστε στον 4ο μήνα του 2013 με απόλυτη σιγή… Ας δούμε το κλεψιμαίικο πληρεξούσιο που μου υφάρπαξαν ο αναπληρωτής καθηγητής Στυλιανός Σταματόπουλος και ο δικηγόρος Κυριάκος Παπανικολάου. Άραγε ντρέπονται καμιά στάλα;



Εφημερίδα «Έθνος», Δευτέρα, 5 Ιουνίου 1989

Ποιός τους γνώριζε; Μετά 18 χρόνια που είχαν στην πιάτσα, τους αποκαλούσαν «Νέα Εποχή»!.. Και ποιά εφημερίδα, η έγκυρη Εφημερίδα «Έθνος»! Αν δεν είχαν κλέψει την επωνυμία μου, ούτε σήμερα θα τους ήξερε κανείς. Γι’ αυτό άλλωστε προχώρησαν στην καταπάτηση του σήματός μου και γι’ αυτό το κρατάνε και το χρησιμοποιούνε μέχρι σήμερα, αυτοί: ένας εκδοτικός κολοσσός όπως αρέσκονται να λέγονται. Απατεώνες με πατέντα δηλαδή… Έχουνε άλλωστε αποδείξει ατράνταχτα το ποιόν τους, με καταπάτηση και άλλων δύο κατοχυρωμένων εκδοτικών σημάτων, το σήμα: «Κλειδί» και το σήμα «Μύθος». Απατεώνες ολκής σας λέω…

Αντώνη Λιβάνη, πόθεν έσχες; ____________________________________________________________________

Εφημερίδα: «Ελευθεροτυπία», 21-4-1977

Αντώνη Λιβάνη, έχεις κι εσύ καρδιά; _____________________________________________________________________

Ποια βιβλία φοβόταν η Χούντα το 1972 ΣΕ ΤΡΕΙΣ κατηγορίες είχε κατατάξει η Χούντα την πνευματική εργασία των Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Στην πρώτη προβάλλονται τα «κομμουνιστικά», στη δεύτερη τα «αντικυβερνητικά» και στην τρίτη τα... απλώς «επιλήψιμα» έργα!.. Αυτό προκύπτει από απόρρητη διαταγή που εξέδωσε το 7 ο Επιτελικό Γραφείο της ΧΧ Τεθωρακισμένης Μεραρχίας στις «αρμόδιες» υπηρεσίες της Μεραρχίας, με ημερομηνία 2-8-1972. Στη διαταγή, που χθες αποκαλύφθηκε, επισυνάπτεται και πίνακας των «νεοεκδοθέντων βιβλίων» (πράγμα που σημαίνει πως προηγήθηκαν κι άλλοι... πίνακες), με την σύσταση ν' απαγορευθεί η κυκλοφορία τους στις μονάδες. Θα... επισυνάψουμε κι εμείς μερικά από τα έργα που ενοχλούσαν τους χουντικούς φωστήρες. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ «Κομμουνιστικά» έργα κρίθηκαν: «Ο αυλός του ανέμου» — ποιήματα της Έφης Πανσέληνου, οι «Εκλεκτές σελίδες» (ανθολογία) του Δημήτρη Γληνού, η «Ελληνική Παιδεία — Ώρα μηδέν» της Λιλής Ζωγράφου, τα «Μανιφέστα του σουρεαλισμού» του Λιχτχάιμ, τα διηγήματα «Ο Σίσυφος με τα οχτώ παιδιά» του Τούρκου Αζίν Νεσίν, και — φυσικά — το έργο του Γιάννη Κορδάτου «Η κοινωνική σημασία της Επανάστασης του '21» και το «Τι να κάνουμε» του Λένιν. Στα «αντικυβερνητικά» έργα παρελαύνουν το «Ακαρτέρει κι ακαρτέρει» του Τάλμποτ Κεφαλληνού, το «Για μια Χριστιανική Δημοκρατία» του Νικ. Ψαρουδάκη, το περιοδικό «Δημιουργίες» του Κώστα Στολίγκα και το κρητικό περιοδικό «Κρήνη» που διεύθυνε ο Βασ. Πεντάρης (όργανο της Φοιτητικής Ένωσης Κρητών). Και τα «επιλήψιμα» έργα: Η «Κάδμω» της Μέλπως Αξιώτη και τα «Μανιφέστα του σουρρεαλισμού» του Αντρέ Μπρετόν. Εξ άλλου, τα «Πολιτικά Γράμματα» των Σάκκο και Βανζέτη χαρακτηρίζονται τροτσκιστικού περιεχομένου ενώ το περιοδικό «Νέα Σύνορα» το συστήνουν σαν «λογοτεχνικό περιοδικό με συνεργάτες κομμουνιστάς» και την «Ευθύνη» του Κώστα Τσιρόπουλου σαν «πολιτικόν περιοδικόν αντικυβερνητικού περιεχομένου». «Ελευθεροτυπία», 21-4-1977 

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ – ΧΩΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ Συνέχεια από το προηγούμενο, 117 τεύχος μας

Ο πατέρας μου ως γνωστό, εργαζόταν σε ταξί. Μετά έπιασε μόνιμη δουλειά στον μεγαλοκτηματία Γεώργιο Γκρόμαν και χρειάστηκε να μετακομίσουμε από την Αθήνα στην πρώτη στάση Καλαμακίου, κοντά στο Παλαιό Φάληρο. Φορτώσαμε λοιπόν το νοικοκυριό μας σ’ ένα «όρθιο» κάρο με δύο τεράστιες ρόδες, βολευτήκαμε εγώ και η αδερφή μου ανάμεσα στα στρωσίδια και ξεκινήσαμε για το νέο μας σπίτι. Οι γονείς μας, θα κατεβαίνανε με το τραμ. Το τραμ τότε είχε αφετηρία την Ακαδημία και τέρμα το Έδεμ. Εκεί που τελείωναν οι ράγες, μετά το τέρμα, υπήρχε ένα τεράστιο «κιόσκι» με ξύλινους καναπέδες για τους επιβάτες, για να προφυλάγεται ο κόσμος το χειμώνα από το κρύο, τη βροχή, αλλά και το καλοκαίρι από τον ήλιο και την πολλή ζέστη. Την ονομασία της η περιοχή την είχε πάρει από το ωραίο εξοχικό κέντρο Εδέμ («Παράδεισος»), που ήταν στην παραλία, είκοσι βήματα από το τέρμα του τραμ. Η περιοχή λεγόταν από τους παλιούς «Πικροδάφνη», αλλά επικράτησε το ΕΔΕΜ του κέντρου, με λάθος τονισμό. Μέσω του Θησείου βγήκαμε στη Λεωφόρο Συγγρού και όταν φτάσαμε στα παλιά διόδια, που από κάτω περνάει ο Κηφισός ποταμός και είχαμε μακρινή θέα τη θάλασσα, άρχισα να κλαίω και να φωνάζω, ζητώντας να πάμε αμέσως στη θάλασσα.

– Θέλω θάλασσα, θέλω θάλασσα, φώναζα κι έκλαιγα. Ο οδηγός του κάρου με βεβαίωσε πως εκεί πάμε και ηρέμισα, όσο δε πλησιάζαμε τόσο και ησύχαζα. Από τον Ιππόδρομο μέχρι τη βάση της Αεροπορίας, την Ούλεν, το Τροκαντερό, το Παλαιό Φάληρο, την Παλμύρα, τον Μπάτη και το Έδεμ, είχαμε δεξιά μας τη θάλασσα, την έβλεπα και δεν τη χόρταινα. Όταν δε φτάσαμε στον προορισμό μας, το έσκασα από τους δικούς μου που ήταν απασχολημένοι με την εκφόρτωση και μεταφορά του νοικοκυριού μας και την τακτοποίηση της νέας κατοικίας μας και πήγα στην ακρογιαλιά του Έδεμ, δεν ήταν παραπάνω από

100 μέτρα. Μάζεψα βότσαλα και πάνω στην άμμο έφτιαχνα διάφορα σχήματα, δρόμους σπίτια, κήπους. Όταν πείνασα γύρισα σπίτι, είχαν τακτοποιηθεί όλα από τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και την αδερφή μου. Ο πατέρας μας θα εργαζόταν σαν προσωπικός οδηγός του Γκρόμαν και θα μέναμε μέσα στο κτήμα, στο γκαράζ, εκεί που έβαζε και το αστραφτερό αυτοκίνητό του. Ο Γκρόμαν ήταν Έλληνας γερμανικής καταγωγής, μεγάλος επιχειρηματίας με μεταλλεία στη Σέριφο και βάλε. Πάμπλουτος. Και μόνο το τεράστιο κι ωραιότατο κτήμα του στο Έδεμ, έφτανε. Πρέπει να έκανε πάρα πολλά λεφτά. Το γκαράζ ήταν ένας μεγάλος παραλληλόγραμμος χώρος, που χωρούσε δίπλα δίπλα και άνετα άνετα, τρία τέτοια επιβατικά αυτοκίνητα. Στην αριστερή πλευρά του κοντά στο ρολό που ανεβοκατέβαινε για να μπει το αμάξι, ήταν ρεμιζαρισμένο σε τάκους ένα παλιό αυτοκίνητο αντίκα, πολύ όμορφο, που τώρα πια δεν το χρησιμοποιούσε ο Γκρόμαν. Εκεί ήταν το καταφύγιό μου. Καθόμουν στη θέση του οδηγού και έκανα πως οδηγώ, μιμούμενος με το στόμα μου το θόρυβο της μηχανής του αυτοκινήτου. Δεξιά, μπροστά στη θέση του συνοδηγού, υπήρχε ένα ντουλαπάκι που κλείδωνε και κει μέσα έκρυβα ό,τι δικό μου: τίποτα δεκάρες, τη φυσαρμόνικά μου, τα παιχνίδια που μου χάριζαν στις γιορτές οι γονείς μου και τελευταία μισό κιάλι. Είχε σπάσει το άλλο μισό και το πέταξαν οι Γερμανοί στρατιώτες, που είχαν στρατοπεδέψει στο κτήμα. Ο άπλετος κι άνετος αυτός χώρος στην άλλη άκρη του, συγκοινωνούσε μ’ ένα άνετο υπνοδωμάτιο και μια ευρύχωρη κουζίνα. Η κουζίνα και το υπνοδωμάτιο ήταν πλάι πλάι μεσοτοιχία. Εγώ με την αδερφή μου κοιμόμασταν στην κουζίνα. Πλενόμαστε απ’ ένα τενεκεδένιο βρυσάκι που ήταν δίπλα και μέσα απ’ την εξώπορτα και που του βάζαμε νερό από πάνω. Ψηλά, κοντά στη βρυσούλα, πάνω σ’ ένα μικρό τραπεζάκι, ήταν μια λεκάνη που κρατούσε τ’ απόνερα με τις σαπουνάδες και που όταν γέμιζε τα ρίχναμε έξω. Για καθιστικό και για τραπεζαρία χρησιμοποιούσαμε το χώρο που περίσσευε μπροστά απ’ τα δύο αυτοκίνητα που ήταν πάρα πολύς.

Το κτίσμα ήταν πέτρινο κι είχε και μια στριφογυριστή εξωτερική σιδερένια σκάλα που ανέβαινες στην ταράτσα. Γύρω γύρω η ταράτσα είχε κολώνες από την ίδια πέτρα που ήταν κτισμένο το οικοδόμημα. Μεταξύ τους οι κολώνες ενώνονταν οριζόντια με διπλούς χοντρούς σιδερένιους βαμμένους σωλήνες στηριγμένους από κολώνα σε κολώνα, για να ασφαλίζουν τους ανθρώπους από πτώση στο κενό. Η εξωτερική πλευρά του γκαράζ, που έβλεπε στο μόνο δασάκι που ήταν έξω από το περιφραγμένο κτήμα, φαίνονταν οι νταμαρίσιες κοκκινωπές πέτρες κι έδειχνε πολύ ωραίο. Από μακριά, φαινόταν σα μικρός πύργος με πολεμίστρες. Στην πλευρά αυτή είχε και τρία παράθυρα, μα που ανοίγαμε μόνο τα δύο, τις κουζίνας και το άλλο του καθιστικού, μπροστά από τ’ αυτοκίνητα. Το τρίτο το έκλεινε η ρεμιζαρισμένη αντίκα. Το παράθυρο του υπνοδωμάτιου των γονιών μας έβλεπε μέσα στο κτήμα. Μέσα στο κτήμα έβλεπε κι η εξώπορτα, μια βαριά δίφυλλη ξύλινη πόρτα, που στο πάνω μέρος, στη θέση των μακρόστενων παράθυρων, είχαν και οι δύο λεπτά χειροποίητα κάγκελα με ωραία σχέδια. Οι εξωτερικοί τοίχοι απ’ τη μέσα μεριά, ήταν σοβαντισμένοι και περασμένοι με ασβέστη, το ίδιο κι όλος ο εσωτερικός χώρος. Δεν μάντευες πως εκεί μέσα ήταν γκαράζ, παρά μόνο απ’ το ρολό της εισόδου του αυτοκινήτου. Το κτήμα είχε τέσσερις μεγάλους πευκώνες με ήμερα κι άγρια πεύκα, μεγάλα χωράφια που καλλιεργούσαν ζαρζαβατικά οι εργάτες που έμεναν μόνιμα σε κάτι πλινθόκτιστα χαμόσπιτα κοντά στα χωράφια, μέσα στο κτήμα, ενώ του Γκρόμαν ήταν βίλα, μέγαρο τεράστιο και πολυτελέστατο. Ήταν κτισμένο σε γερμανικό στυλ, διώροφο ψηλοτάβανο, με μεγάλες φαρδιές βεράντες γύρω γύρω, κεραμιδοσκέπαστο, με φαρδιά γερμανικά κεραμίδια, μ’ απότομη κλήση η κατασκευή της σκεπής, όπως τα γερμανικά αρχοντικά, για να μην κρατούν το χιόνι. Στην Αττική πού να βρεθούν χιόνια και μάλιστα δίπλα στη θάλασσα. Φύτευαν, λοιπόν, λάχανα, κουνουπίδια, άνηθο, παντζάρια, αγγούρια, ντομάτες, πράσα, σέλινο, καρότα και τα διοχετεύανε στις λαϊκές αγορές. Τα είχαν έτοιμα από την προηγούμενη μέρα. Τα βάζανε σε κοφίνες τις οποίες ρίχνανε μέσα στις δύο μεγάλες

στέρνες που ήταν γεμάτες φρέσκο καθαρό νερό. Αυτό για να διατηρούνται φρέσκα, από αντλία που δούλευε συνέχεια όλο το βράδυ και ανανέωνε το νερό, που έφευγε από ένα ειδικό σημείο όταν ξεχείλιζε η στέρνα και κυλούσε στ’ αυλάκια. Το πρωί πρωί, δεν είχε φέξει ακόμα, ερχόντουσαν τ’ αυτοκίνητα, είχε το κτήμα πολύ φαρδιούς χωμάτινους δρόμους, τα φορτώνανε και φεύγανε. Είχε ακόμα πολλές μουριές, με κόκκινα κι άσπρα μούρα. Τρώγαμε του σκασμού, εμείς κι οι φίλοι μας. Είχε και βουστάσιο μ’ αρκετές αγελάδες κι ένα ταύρο. Κι εδώ ειδικό προσωπικό, που μένανε με την οικογένειά τους, δίπλα από τον περιμαντρωμένο χώρο, που γυρόφερναν τα ζώα και το στάβλο που διανυχτέρευαν. Κι αυτοί σε πλινθόκτιστα δωμάτια. Κάθε βράδυ δε, ερχόταν ένα παιδί και έπαιρνε το γάλα με δύο μεγάλα μετάλλινα κάνιστρα. Είχε ακόμα μεγάλο ανθόκηπο με σέρρες στημένο σ’ επιστημονική βάση. Κι εδώ ειδικό προσωπικό. Προϊστάμενο είχε έναν σαραντάρι που ήταν στραβός ο λαιμός του εκ γενετής κι όταν ήθελα να τον φωνάξω επειδή δεν ήξερα το όνομά του, τον έλεγα: – Κύριε Στραβολαίμη!.. Ερχόντουσαν ακόμα συχνά αυτοκίνητα και φορτώνανε άνθη και πάρα πολλές γλάστρες με διάφορα λουλούδια. Θυμάμαι πολύ καλά τις γλάστρες με τους πανσέδες. Στεναχωριόμουνα που ερχόντουσαν και τα παίρνανε, λες κι ήτανε δικά μου. Κοντά στο σπίτι μας (το γκαράζ), λίγο πιο κάτω, είχε πορτοκαλιές, μανταρινιές, νεραντζιές και σ’ όλο το κτήμα πάρα πολλές συκιές, από τις οποίες η μητέρα μας κάθε πρωί γέμιζε με σύκα ένα μεσαίου μεγέθους ταψί εμαγιέ που είχαμε και το άφηνε στο τραπέζι της «σάλας» για όταν ξυπνήσουμε. Είχε πάρα πολλές ελεύθερες ώρες, έτσι ζήτησε να εργαστεί κι έπιασε δουλειά, ξεβοτάνιζε όπου εμφανιζόταν κάποια άγρια χόρτα. Τα έβγαζε με το χέρι για να μην επηρεάσουν την ανάπτυξη των άλλων που είχαν σπείρει. Λίγο πιο εδώ, είχε και γήπεδο του τένις. Είχα βρει πολλά μπαλάκια του τένις, ανάμεσα στα αγριόχορτα που υπήρχαν εκεί γύρω, στο γήπεδο. Μια φορά που πήγα να μπω στη σπιταρόνα του Γκρόμαν, μ' είχε στείλει η μαμά μου για να πω κάτι στον μπαμπά μου, κι

έκανα λάθος και πήγα από την κυρία είσοδο, μου κόπηκε η χωλή όταν είδα μπροστά στην είσοδο ένα λιοντάρι ξαπλωμένο και να ’χει το στόμα του θεόρατο ανοιχτό, δείχνοντας τα δόντια του έτοιμο να με καταπιεί. Έμπηξα τις φωνές κι έτρεξα γλήγορα στο σπίτι μας στο γκαράζ κι είδε κι έπαθε η μητέρα μου να με συνεφέρει. Ήμουνα τότε οκτώ χρονών. Τώρα όλος αυτός ο Παράδεισος έχει γίνει άσφαλτος και τσιμέντο! Πολυκατοικίες η μία κολλητά στην άλλη, ώστε να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, ένα στοίβαγμα ανθρώπων και κτισμάτων που σ’ απελπίζει. Έχει απομείνει λίγος ανοιχτός χώρος, αυτός που έχει καταλάβει το Αγγλικό Νεκροταφείο. Έκανα τη διαδρομή γύρω γύρω, όπως θυμάμαι το χώρο που καταλάμβανε το κτήμα του Γκρόμαν με το αυτοκίνητό μου και σημείωσε το κοντέρ περιφερειακά εφτά (7) χιλιόμετρα! Μετά την Γερμανική κατοχή το Ελληνικό δικαστήριο δωσίλογων, καταδίκασε τον Γκρόμαν σε θάνατο για τη δραστήρια κι αμέριστη συμπαράστασή του στα στρατεύματα κατοχής και για κατασκοπεία υπέρ του εχθρού. Είχαν στρατοπεδεύσει κατά καιρούς μηχανοκίνητες μονάδες μέσα κι έξω από το κτήμα του, κάτω από τα πεύκα, για να μη φαίνονται από τα συμμαχικά αεροπλάνα. Ασφαλώς θα τον κατηγόρησαν και γι’ άλλα. Μόλις όμως άκουσε την απόφαση του δικαστηρίου έπεσε κάτω νεκρός, προφανώς από συγκοπή. Πώς αλλάζουν οι καιροί!.. Όταν μπήκαν τα Γερμανικά στρατεύματα το 1941 στην Αθήνα, έλεγε κορδωμένος: «Τώρα που ήρθανε οι φίλοι μου, δεν φοβάμαι κανέναν». Πού είναι τώρα οι φίλοι του, η τεράστια περιουσία του, ο εγωκεντρικός εαυτός του, τα καλομαθημένα παιδιά του, ιδίως ο ευγενέστατος κι ωραιότατος Έρικ; Όποτε έφευγε καμιά μονάδα Γερμανών, πάντα ξημερώματα, ξυπνάγαμε όλοι μας γιατί βάζανε μπρος τις μηχανές των αυτοκινήτων για να ζεσταθούν. Κάνανε πολύ θόρυβο, τράνταζε όλος ο τόπος. Όταν έφεγγε έβγαινα έξω μα δεν υπήρχε ούτε δείγμα Γερμανού. Εκεί που ήταν ο τόπος γεμάτος αυτοκίνητα, αξιωματικούς και στρατιώτες, τώρα βασίλευε ερημιά. Άρχιζα να ψάχνω για τίποτα χρήσιμο που είχαν ξεχάσει. Την τελευταία φορά βρήκα ένα φακό, ένα κλείστρο μακρύκανου

όπλου και πιο κάτω το όπλο χωρίς κλείστρο, ακουμπισμένο στην μέσα μεριά της μάντρας του κτήματος. Τότε ήμουν ένδεκα χρονών. Έβαλα το κλείστρο στη θέση του, όπλισα μα δεν έκανε κρακ. Εκείνη τη στιγμή φάνηκε ο Έρικ και μου το πήρε. Του ’πα: «Δεν πυροβολεί, είναι χαλασμένο κύριε Έρικ». Το όπλισε, γύρισε την ασφάλεια και κρακ, λειτούργησε το όπλο. Μου χαμογέλασε. Ακούμπησε στον ώμο του το όπλο κι ανηφόρησε προς το σπίτι του. Όταν ήρθε από το Αλβανικό μέτωπο ο μπαμπάς μου, βρήκε πιο άνετο να φοράει μέσα στο κτήμα μόνον το αμπέχονο, το στρατιωτικό παντελόνι και τις στρατιωτικές αρβύλες. Άλλωστε όλο Γερμανούς στρατιώτες με τις στολές τους βλέπαμε εκεί γύρω. Τον είδε ο Έρικ, που όπως σας είπα ήταν ένα καλό κι ευγενικό παιδί γύρω στα είκοσι δύο και του λέει: – Δεν βαρέθηκες Θόδωρε να τα φοράς αυτά; Κι ο πατέρας μου, νομίζω πως δε θα έπρεπε, του είπε επιθετικά: – Όχι, δε βαρέθηκα... Στη γειτονιά μας δεν είχε άλλα παιδιά εκτός από δύο, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, παιδιά του κυρίου Πατρινού, καθηγητή των θρησκευτικών στο Γυμνάσιο του Παλαιού Φαλήρου. Λίγο πιο κάτω ήτανε και ένα ακόμα κοριτσάκι μικρότερό μου, η Νικολέτα, που έμενε μόνο του με τη μητέρα του. Δεν είχε πατέρα. Με τα παιδιά του Καθηγητή, τον Πέτρο και την Τζένη είμαστε συνέχεια μαζί, παίζαμε κρυφτό και κάναμε κούνια, που μας είχε φτιάξει ο πατέρας μου μ’ ένα χοντρό σχοινί, δεμένο από ψηλά, από ένα χοντρό κλαρί πεύκου, που ήταν έξω από το σπίτι μας. Χωριζόμαστε δύο δύο η αδερφή μου με τη Τζένη που ήταν σχεδόν συνομήλικες, και εγώ με τον Πέτρο, που με περνούσε τρία τέσσερα χρόνια, και αλωνίζαμε όλο το κτήμα. Με τη Νικολέτα δεν παίζαμε ταχτικά. Δεν έβγαινε συχνά απ’ το σπίτι. Φορές παίζαμε «γερμανικό» με τα παιδιά της κυρίας Ζωγράφου, που μένανε στο ωραίο σπίτι που είναι στη γωνία του Αγγλικού Νεκροταφείου, επί της παραλιακής λεωφόρου. Έχω μεγάλη απορία, πώς τα κατάφεραν και σώσανε το σπίτι τους και δεν τους το ’φαγε το Νεκροταφείο. Ποιός το περίμενε, εδώ που

ακουγόντουσαν τα γέλια κι οι χαρούμενες παιδικές μας φωνές, όταν αμολούσαμε χαρταετό, όταν παίζαμε τα παιχνίδια μας, τώρα ν’ απλώνεται μουγκαμάρα. Θυμάμαι που ο πατέρας μου, μου ’φτιαχνε κάθε χρόνο έναν χαρταετό, πάντα το ίδιο σχήμα: παραλληλόγραμμο. Ήταν αρκετά μεγάλοι και γι’ αυτό είχαν, όταν τους αμολούσαμε, πολύ ζόρι. Φοβόμουνα να τον κρατώ, αν δεν ήταν κοντά μου ο πατέρας μου. Βούιζε και με τραβούσε να με σηκώσει ολόκληρο. Τύλιγα τρεις τέσσερις φορές το σπάγκο στα μαλακά λεπτά χεράκια μου για να μη μου γλιστρήσει ο σπάγκος και χάσω τον χαρταετό. Το ζόρι όμως που είχε, μου τα ’κοβε και πονούσα. Τα σημάδια από το σπάγκο έμεναν για ώρες στα μελανιασμένα χέρια μου. Ας αφήσουμε τους τραυματισμούς και τα μαύρα καψίματα. Όπως αμόλαγα καλούμπα, το γλήγορο πέρασμα του σπάγκου απ’ τις χούφτες μου τις τραυμάτιζε, τις έκαιγε. Φορές που ήταν δυνατός ο αέρας, μετά βίας κατάφερνα να σταματήσω το αμόλημα, οι χούφτες μου πιάνανε φωτιά. Μετά βίας κατάφερνα και να τον κατεβάσω. Ο πατέρας μου που ’θελε να με κάνει να πάρω θάρρος και να τον αμολάω και μόνος μου, έκανε τη μια πως είχε ξεχάσει τα τσιγάρα του στο σπίτι, την άλλη τα σπίρτα κι έφευγε κι αργούσε να γυρίσει. Όταν τον έβλεπα από μακριά να έρχεται κατασίγαζε σιγά σιγά η ανησυχία και η ταραχή που με κατείχε. Πώς να το κάνουμε: μου είχε φτιάξει έναν χαρταετό για μεγάλους ή τουλάχιστον για παιδιά δεκαπέντε δεκαέξι χρονών κι εγώ ήμουνα μόλις οκτώ εννιά χρονών. Και βέβαια, δεν θα ξεχάσω ποτέ, που τα Καλοκαίρια, όταν πηγαίναμε στη θάλασσα να κάνουμε μπάνιο, που μας άφηνε, εμένα και την αδερφή μου στα βαθειά, ενώ δεν ξέραμε καλό κολύμπι και απομακρυνόταν. Είχαμε μια παλιά σαμπρέλα, αλλά δεν μας την έδινε πάντα. Ήθελε να μάθουμε να κολυμπάμε χωρίς τη βοήθεια κανενός μέσου. Στο χώρο αυτό, του σημερινού Νεκροταφείου, που ήταν χέρσος, πρωτοείδαμε γερμανικά άρματα μάχης, τεθωρακισμένα τα λέγανε. Ήρθε ολόκληρη μονάδα και παρατάχτηκε το ένα άρμα δίπλα στο άλλο, στοιχημένα, με το μάτι να μην ξεφεύγει κανένα, ούτε χιλιοστό, και βγήκαν από μέσα κάτι κατάξανθα παιδιά με γαλανά μάτια, ντυμένα με κατάμαυρες στολές. Είχαν

στα πέτα τους και στον κατάμαυρο μπερέ τους μια νεκροκεφαλή. Δεν έπρεπε να ήταν κανείς τους πάνω από δεκαοχτώ δεκαεννέα χρονών. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος κάνοντας βόλτες ανάμεσα στα τανκς και τους χάζευε.

– Τα τάγματα θανάτου του Χίμλερ», άκουσα να λέει κάποιον Έλληνα μεγάλης ηλικίας, με θαυμασμό… Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 – 1941, ήταν πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και του συνασπισμού Ιταλίας – Αλβανίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 31 Μαΐου 1941, όταν και ολοκληρώθηκε η κατάληψη της χώρας μας στις 6 Απριλίου 1941 με την Γερμανική εισβολή. Με την κήρυξη του πολέμου εναντίον μας από την Ιταλία το 1940, επιστρατεύτηκε και η κλάση του πατέρα μας. Τον στείλανε στο μέτωπο, στην Αλβανία. Μας έγραφε τακτικά και κάποια φορά μας έστειλε και ένα δέμα. Γελάσαμε όταν μας το είπε ο ταχυδρόμος, δέματα ξέραμε πως στέλνουν οι πολίτες στους στρατιώτες, έπρεπε όμως να πάμε να το πάρουμε από το ταχυδρομείο του Παλαιού Φαλήρου. Πήγαμε, ήταν λίγο πιο κάτω από το σχολείο μας, στο οποίο είχαμε μεταγραφεί από την πρώτη ημέρα που μετακομίσαμε στο Έδεμ. Εμένα με γράψανε στην τρίτη τάξη, και την αδερφή μου στην Πέμπτη. Το δέμα του στρατευμένου μπαμπά μας περιείχε ένα κοκορόφτερο καπέλο Ιταλού στρατιώτη, που το εγκατάλειψε υποχωρώντας και κάτι άλλα που δεν θυμάμαι. Με την είσοδο στην Ελλάδα των Γερμανικών στρατευμάτων, σταματήσαμε να πηγαίνουμε σχολείο, γιατί οι Γερμανοί κατάσχεσαν τα δύο μεγάλα κτήρια των σχολείων μας, το Δημοτικό και το Γυμνάσιο και τα χρησιμοποιούσαν. Οι δάσκαλοί μας όμως μάζευαν τους μαθητές σε αυλές μεγάλων σπιτιών ή γκαράζ και μας κάνανε μάθημα, αλλά η πείνα και το γεγονός που ήταν μακριά το Έδεμ από το Παλαιό Φάληρο, μας αποθάρρυνε να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε, μας κρατούσε σπίτι μας κι η μητέρα μας. Με την οπισθοχώρηση, γύρισε και ο πατέρας μας από το μέτωπο, ευτυχώς όχι με τα πόδια όπως πολλοί στρατιώτες μας, και επειδή γέμισε το κτήμα του Γκρόμαν με μηχανοκίνητες

μονάδες Γερμανικού στρατού, ήρθε ο Έρικ και μας είπε ότι θέλουν για γραφείο κινήσεως το «σαλόνι» του γκαράζ όπου μέναμε, κι αν δεν θέλουμε να έρχονται μέσα γερμανοί στρατιώτες, να μετακομίσουμε σε άλλο χώρο. Εμείς δεν είχαμε που να πάμε και γι’ αυτό μείναμε εκεί, δεν είχαμε και χρήματα για να αλλάξουμε κατοικία, δοθέντος πως η αποζημίωση που έδωνε ο Γκρόμαν στη μητέρα μας επειδή είχε επιστρατευθεί ο πατέρας μας, δεν έφτανε να συντηρηθούμε και να περισσεύουν χρήματα και για ενοίκια. Έφερνε βόλτες ο πατέρας μας στο κτήμα με τη στολή του Έλληνα στρατιώτη που δεν άρεσε στον Έρικ, κι η μητέρα μας συνέχισε να ξεβοτανίζει για λίγες δραχμές τις αλέες του Γκρόμαν, οι Γερμανοί αξιωματικοί δε και οι στρατιώτες να μπαινοβγαίνουν όλη την ημέρα στο «σπίτι» μας. Ευτυχώς που δεν χρησιμοποιούσαν το χώρο του «σαλονιού» μας και στις νυχτερινές τους ασκήσεις. Ώσπου πήρε κάποια αποζημίωση ο πατέρας μας και φυσικά και την απόλυσή του και μετακομίσαμε λίγο πιο πάνω, στο τέρμα της οδού Τρίτωνος, πλησίον του ξεροπόταμου, που ήταν από αυτή την πλευρά και το ορόσημο του κτήματος Γκρόμαν. Ο πατέρας μας βρήκε ευτυχώς αμέσως δουλειά ως οδηγός αυτοκινήτου στον εργοστασιάρχη Καββαδία στην Καλλιθέα, αλλά οι αναμεταξύ τους σχέσεις με τη μητέρα μας δεν πήγαιναν καλά, και κάποιο πρωί όταν είχε φύγει για τη δουλειά του ο πατέρας μας, πήρε την αδερφή μου και τα πράγματά τους και φύγανε. Έπιασε ένα ωραίο μεγάλο σπίτι στο Καλαμάκι και συνέχισε να εργάζεται ως εργάτρια στου Γκρόμαν. Εμείς, η αδερφή μου κι εγώ, είχαμε αρχίσει να πηγαίνουμε ξανά σχολείο κι όταν αποφάσισε ο πατέρας μου να μετακομίσει στην Αθήνα, στην πλατεία Αμερικής, η μητέρα μου δεν με άφησε να τον ακολουθήσω, με κράτησε κοντά της, ήμουνα τότε 13 χρονών. Θα πρέπει να πω, ότι ο πατέρας μου κάποιο καιρό ήρθε κοντά μας για λίγο και ζούσαμε πάλι όλοι μαζί, στο τέλος επειδή συνεχίστηκαν οι διαφωνίες τους ζήτησε διαζύγιο και ξαναπαντρεύτηκε. Η μητέρα μας δεν ξαναπαντρεύτηκε. Ήμουνα πια 30 χρονών όταν κατέβηκα με άδεια από την Όσσα, που με είχε αποσπάσει η υπηρεσία μου του ΟΤΕ που εργαζόμουνα ως

τεχνικός και μου είπε η μητέρα μου πως ένας σοβαρός κύριος τη ζήτησε σε γάμο και με ρωτούσε τι να κάνει. Είχε μείνει ολομόναχη, η αδερφή μου στην Αμερική, παντρεμένη και με μία κόρη, εγώ στην Όσσα σε 1978 υψόμετρο. Της είπα χωρίς δισταγμό να παντρευτεί, δεν το αποφάσισε. Οι Γερμανοί αξιωματικοί για να εξυπηρετήσουν τον εαυτό τους, κατασχέσανε το πολύ μεγάλο και πολύ ωραίο σπίτι του «Ελληνοαμερικανού» – έτσι τον ξέραμε, που ήτανε στο ύψωμα του Καλαμακίου και εγκαταστάθηκαν αυτοί. Τον «Ελληνοαμερικανό» και τη μεγάλη οικογένειά του τη φέρανε και την εγκαταστήσανε στο σπίτι μας που είχε ενοικιάσει η μητέρα μου, και εμάς: τη μητέρα μας, τον αδερφό της (το θείο μας Λουκά), την αδερφή μου και εμένα, μας στρίμωξαν σε δύο δωμάτια με κοινή κουζίνα και τουαλέτα, με μια άλλη οικογένεια που κατοικούσε σχεδόν δίπλα μας σε μία μακρόστενη ξύλινη «παράγκα» με τέσσερα δωμάτια και με πολύ μεγάλη βεράντα. Ο «Ελληνοαμερικανός» ήταν ένας ευθυτενής γέροντας, με όμορφο και με περιποιημένα γένια πρόσωπο, που είχε τη συνήθεια όταν ήταν στην Αθήνα και ήθελε να κατεβεί σπίτι του, να μην παίρνει το αυτοκίνητό του με το σοφέρ που είχε, αλλά να ανεβαίνει στο τραμ και να κατεβαίνει στο Έδεμ και με τα πόδια να πηγαίνει σπίτι του που δεν ήταν μόνο αρκετά μακριά μα που προς το τέλος του ο δρόμος που ακολουθούσε, διακόσια μέτρα, είχε μια υπολογίσιμη ανηφόρα. Η διαδρομή του ήταν: Έδεμ, περνούσε τη γέφυρα των εκβολών του ξεροπόταμου Πικροδάφνης, που πρόσφατα μάλιστα (22-2-2013) από γεναία νεροποντή πλημμύρησε, άφηνε δεξιά του το γνωστό κέντρο διασκέδασης «Νεράιδα» και αριστερά του το φαρδύ δρόμο που δεξιά και αριστερά του είχε φυτεμένους κοντά κοντά φοίνικες και οδηγούσε στην κύρια είσοδο του κτήματος και της πολυτελής κατοικίας του Γκρόμαν, διέσχιζε το μεγάλο χέρσο τόπο, που σήμερα είναι το Αγγλικό νεκροταφείο, πέρναγε λίγο κάτω από το σπίτι μας που ήταν αριστερά του και δεξιά του μια μεγάλη σειρά από χαμόσπιτα μεροκαματιάρηδων οικογενειών που έφτανε σχεδόν έως τη θάλασσα, κι αμέσως άρχιζε ο «Γολγοθάς», η υπολογίσιμη ανηφόρα. Όλη αυτή τη διαδρομή ο

«Ελληνοαμερικανός» τη διένυε ακολουθούμενος από πλήθος αδύνατων και βρώμικων παιδιών, που του ζητούσαν βοήθεια. Ο παππούς «Ελληνοαμερικανός» πρόθυμα έδινε σε όλα τα παιδιά χρήματα και σταυρουδάκια με αλυσίδες ή χωρίς. Μια μέρα (πριν φύγουμε από του Γκρόμαν) πηγαίναμε με την αδερφή μου στο χέρσο τόπο να παίξουμε γερμανικό με τ’ άλλα παιδιά, όταν μας πλησίασε ο «Ελληνοαμερικανός» που τυχαία περνούσε και πηγαίνοντας κοντά στην αδερφή μου, έβγαλε από την τσέπη του ένα ωραίο μικρό σταυρό και μια αλυσίδα, και της τα πέρασε στο λαιμό, κτυπώντας της πολύ ελαφρά το κεφάλι για να σκύψει. Η αδερφή μου κόντεψε να μείνει από τη χαρά της. Εκείνο τον καιρό πήραμε όλη η οικογένειά μου μια μεγάλη στεναχώρια. Ο Γκρόμαν είχε ένα μεγάλο ωραιότατο λυκόσκυλο τον Γιουπ. Εμάς τα παιδιά, εμένα και την αδερφή μου, μας πήγαινε πολύ γιατί του κάμναμε χαρές και όταν τον αμολούσαν ερχόταν κατευθείαν στο γκαράζ και μας έξυνε με το δεξί πόδι του την πόρτα. Τρέχαμε σαν τρελοί να του ανοίξουμε, να τον αγκαλιάσουμε και να παίξουμε μαζί του κυνηγητό. Αυτό το άκακο και πανέμορφο λυκόσκυλο, το πυροβόλησε και το σκότωσε κάποιος για τελείως άγνωστους λόγους. Το βρήκανε σκοτωμένο κοντά στο χέρσο τόπο που παίζαμε γερμανικό. Το είχαν σκεπάσει – όποιοι το σκότωσαν – με ξεραμένα χαμόκλαδα κι αγκάθια. Είχαμε κι εμείς τότε ένα θηλυκό σκυλί, που επειδή το είχαν τρομάξει οι Γερμανοί στρατιώτες που πηγαινοερχόντουσαν, βρήκε καταφύγιο στην ταράτσα του γκαράζ. Κατέβαινε το βράδυ που ησύχαζαν όλα για να πιεί νερό και να φάει. Θυμάμαι πως εκείνο τον καιρό είχε γεννήσει τέσσερα κουταβάκια κι η μητέρα μου πήρε τα τρία και τα εγκατέλειψε κάτω από τη γέφυρα δίπλα στο κέντρο Εδέμ. Το κουτάβι που της αφήσαμε όμως πέθανε γιατί δεν το θήλαζε η μάνα του, κι ένα παιδί που έμενε με την οικογένειά του σε μια πρόχειρη παράγκα στην απέναντι άκρη του ξεροπόταμου από το βουστάσιο του Γκρόμαν, μας είπε πως η σκυλίτσα μας, ανακάλυψε που είχε η μητέρα μας εγκαταλείψει τα τρία κουτάβια της και πήγαινε και τα θήλαζε. Όταν πήγα και τα είδα καταχάρηκα γιατί τότε που τα «πέταξε» η μητέρα μου είχα στεναχωρηθεί πολύ. Τα πήρα και

τα ανέβασα κι αυτά στην ταράτσα, ήταν παχιά παχιά και κάνανε ένα σωρό παιχνίδια. Για πολύ καιρό δεν κατέβαιναν από την ταράτσα, φοβόντουσαν τη σιδερένια σκάλα και το θόρυβο που κάνανε οι στρατιώτες και τ’ αυτοκίνητα. Η γέφυρα της «Πικροδάφνης» ή του Έδεμ, έχει την ιστορία της. Πριν κατασκευάσουν τη σημερινή, υπήρχε στη θέση της μία ετοιμόρροπη κατασκευή, που από μέρα σε μέρα να την επισκευάσουν, τους πρόλαβε μια παρόμοια με την τελευταία νεροποντή και την παρέσυρε. Εκείνη τη στιγμή για κακή του τύχη περνούσε με το ποδήλατό του ένας νέος άνθρωπος, μοναχοπαίδι ενός ζευγαριού μέσης ηλικίας, που τον παρέσυρε κι αυτόν στο θάνατο. Οι γονείς το είχαν μοναχοπαίδι. Μένανε σ’ ένα σπίτι που υπήρχε δυο βήματα από το πολυτελέστατο σπίτι του Γκρόμαν. Υποθέτω πως το είχαν φτιάξει για να μένει το προσωπικό που υπηρετούσε την οικογένεια Γκρόμαν, αλλά το παραχώρησαν στην οικογένεια Λέφα που ήταν συγγενείς τους. Οι γονείς μου είχαν φιλική σχέση με το άτυχο ζευγάρι και πηγαίναμε κι εγώ κι η αδελφή μου που μας γέμιζαν δώρα. Παρ’ όλο που είμαστε μικρά παιδιά, βλέπαμε στα μάτια τους την ασήκωτη πίκρα από την απώλεια του μοναχοπαίδι τους. Ο πιο καλός φίλος που είχα ήταν ο Μπότης Μπαλάσης, συμμαθητής μου. Έμενε με την οικογένειά του στη σειρά από τα χαμόσπιτα στο Καλαμάκι. Ερχόταν κάθε πρωί με την αδερφή του στο σπίτι μας στου Γκρόμαν και φεύγαμε και οι τέσσερις για το σχολείο, αυτός, η αδερφή του, η αδερφή μου και εγώ. Το μεσημέρι μας άφηναν στο σπίτι μας και φεύγανε για το δικό τους. Το σχολείο μας ήταν δύο χιλιόμετρα μακριά. Όταν είχε καλό καιρό πηγαίναμε από την παραλία. Όταν έβρεχε κι έκανε κρύο, παρακαλούσαμε τους εισπράκτορες των λεωφορείων να μας αφήσουν να μπούμε τσάμπα τις πρώτες δυο στάσεις. Το ίδιο και στην επιστροφή. Πολλές φορές μας άφηναν. Εκείνο τον καιρό συνήθιζε ο Ιωάννης Μεταξάς να κάνει μεσημεριανούς περιπάτους με τη σωματοφυλακή του στην παραλία από το Φλοίσβο του Παλαιού Φαλήρου έως το Έδεμ. Εμείς που είμαστε υποχρεωτικά γραμμένοι φαλαγγίτες όταν τον συναντούσαμε, σηκώναμε το δεξί χέρι και τον χαιρετούσαμε

φασιστικά. Έτσι μας είχαν μάθει σε ειδικές διακοπές της ώρας διδασκαλίας που μας κάνανε διαφωτιστές της ΕΟΝ. Μια φορά σταμάτησε ο Πρωθυπουργός, μας πλησίασε και μας ρώτησε τι δουλειά έκανε ο πατέρας μας. Είμαστε ο Μπότης, η αδερφή του κι εγώ. Όταν του είπαμε, έβγαλε από την τσέπη του και μας έδωσε από 50 δραχμές στον καθένα μας (βλ.: 100στο τεύχος του περιοδικού μου «Νέα Σύνορα»).

Η Γ΄ τάξη του Δημοτικού σχολείου του Παλαιού Φαλήρου. Δεξιά όρθια η δασκάλα μας κ. Ελένη, δεν θυμάμαι το παράνομά της. Στην τελευταία σειρά πάνω πάνω, όρθιοι, αριστερά όπως βλέπουμε τη φωτογραφία, δίπλα στο δάσκαλο που φαίνεται, ο φίλος μου και συμμαθητής μου Μπότης Μπαλάσης και δίπλα του εγώ σε ηλικία 8 - 9 χρονών. Πριν από τη φωτογράφησή μας η δασκάλα μας κ. Ελένη, μας ξεχώρισε με σπουδή. Από εδώ τα καλοντυμένα παιδιά κι από εκεί τα άλλα, τα φτωχά, τα κακοντυμένα. Τα καλοντυμένα τα έβαλε μπροστά μπροστά και εμάς τα άλλα, μας «έκρυψε» πίσω πίσω… Συνεχίζεται… 

Από την πρώτη σελίδα του 70ού τεύχους του περιοδικού μου.

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Κινγκ το 1964 Γέννηση

15 Ιανουαρίου 1929 Ατλάντα, Γεωργία, Η.Π.Α.

Θάνατος

4 Απριλίου 1968 (39 ετών) Μέμφις, Τεννεσσί, Η.Π.Α.

Εθνικότητα

Αμερικανική

Υπηκοότητα

Αμερικανική

Εν ενεργεία

1955-1968

Επιτεύγματα

Δικαίωμα ψήφου στους μαύρους Ενοποίηση αφροαμερικανικών κοινοτήτων Πάταξη φυλετικών διακρίσεων στις Η.Π.Α.

Θρησκεία

Βαπτιστής

Σύζυγος

Κορέττα Σκοτ

Βραβεύσεις Τόπος κοιμήσεως

Νόμπελ Ειρήνης (1964) Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας (1977) Ατλάντα, Τζόρτζια, Η.Π.Α.

Σύντομο όνομα

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Ιθαγένεια

Αμερικανική

Σχολές Φοίτησης Επηρεάστηκε από

Αντίπαλοι

Κολλέγιο Μόρχαουζ Θεολογικό Σεμινάριο του Κρόζερ Πανεπιστήμιο της Βοστώνης Μαχάτμα Γκάντι Πολιτική ανυπακοή

FBI CIA

Υπογραφή

Ο Κινγκ, στη συνάντησή του με τον Τζων Κέννεντυ, στις 22 Ιουνίου του 1963, στο Λευκό Οίκο

Ο Κινγκ δίνει την ομιλία "Έχω ένα όνειρο"

Ο Κινγκ στην παρουσίαση του βιβλίου του, "Γιατί δεν μπορούμε να περιμένουμε"

Ο Κινγκ με τον Μάλκολμ Χ, το 1964

Ο Κινγκ το 1964

Ο Κινγκ με τη σύζυγό του, Κορέττα Σκοτ, το 1964

Ο Κινγκ με τον Λύντον Τζώνσον, στις 6 Αυγούστου του 1965 O Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ (αγγλικά: Martin Luther King Jr.) (15 Ιανουαρίου 1929 - 4 Απριλίου 1968) ήταν Αμερικανός πολιτικός αγωνιστής, ηγέτης των Αφροαμερικανών και εφημέριος, που πάλεψε ενάντια στο φυλετικό ρατσισμό.[1] •

Τα πρώτα χρόνια Ο Κινγκ γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1929, [1] στην Ατλάντα της Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,[3] ως Μάρτιν Κινγκ Τζούνιορ. Η οικογένειά του ήταν της μεσοαστικής τάξης και σχετιζόταν άμεσα με το μαύρο κλήρο των Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς ο πατέρας και ο παππούς του ήταν Βαπτιστές ιεροκήρυκες. Το Λούθερ προστέθηκε στο όνομα του Κινγκ, σε ηλικία πέντε ετών, προς τιμήν του Λουθήρου. Σε μικρή ηλικία, βίωσε την πρώτη του ρατσιστική εμπειρία, καθώς στις τραπεζαρίες των τραίνων εκείνης της εποχής, χρησιμοποιούνταν κουρτίνες, για το διαχωρισμό των μαύρων και των λευκών επιβατών.

Φοιτητικά χρόνια Στα 15 του πήγε να φοιτήσει στο Κολλέγιο Μόρχαουζ της Ατλάντα, σε ειδικό πρόγραμμα για ταλαντούχους μαθητές. Ενδιαφερόταν για την ιατρική και τη νομική, όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του, λόγω των επανειλημμένων πιέσεων του πατέρα του, για να γίνει κληρικός. Επί τρία χρόνια, σπούδασε στο Θεολογικό Σεμινάριο του Κρόζερ, στο Τσέστερ της Πενσυλβάνια. [1] Το 1948, σε ηλικία 19 ετών, χρίστηκε Βαπτιστής πάστορας.[4] Αποφοίτησε, το 1961, παίρνοντας δίπλωμα θεολογίας. Τότε, άρχισαν να επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης του η φιλοσοφία της πολιτικής ανυπακοής και της μη βίας, του Μαχάτμα Γκάντι και οι απόψεις των σύγχρονων προτεσταντών θεολόγων. Ακολούθησε το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, όπου έθεσε τις βάσεις για τις θρησκευτικές και ηθικές αρχές του, στις οποίες στηρίχθηκε η διδακτορική διατριβή του, με τίτλο: "Συγκριτική μελέτη των ιδεών περί Θεού στη σκέψη του Πάουλ Τίλιχ και του Χένρι Νέλσον Βίμαν". Εκεί, επίσης, γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του, Κορέττα Σκοτ,[1] την οποία και παντρεύτηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1953. Στις 31 Οκτωβρίου του 1954, μετακινήθηκε -με μεσολάβηση του πατέρα του- στο Μοντγκόμερυ[4] της Αλαμπάμα και έγινε εφημέριος της εκκλησίας των Βαπτιστών της Λεωφόρου Ντέξτερ.

Αγώνες κατά των φυλετικών διακρίσεων Την 1η Δεκεμβρίου του 1955, η μοδίστρα Ρόζα Παρκς, αρνούμενη να παραχωρήσει τη θέση της σε έναν λευκό στο λεωφορείο -όπως όριζε ο " του Μοντγκόμερυ, με αρχηγό τον Κινγκ, για την καταπολέμηση των φυλετικών διακρίσεων.[1] Στις 26 Ιανουαρίου του 1956, ο Κινγκ συνελήφθη για υπέρβαση του ορίου ταχύτητας και φυλακίστηκε, λόγω της προεδρίας του, στην Ένωση. Tέσσερις ημέρες αργότερα (30 Ιανουαρίου), το σπίτι του δέχθηκε βομβιστική επίθεση. Στις 21 Φεβρουαρίου, καταδικάστηκε με άλλους 88 μαύρους, λόγω της στάσης τους απέναντι στο νόμο για τα λεωφορεία. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1956, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματικές τις φυλετικές διακρίσεις στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Έτσι, το κίνημα του Κινγκ πήρε την πρώτη του μεγάλη νίκη. Στις 8 Αυγούστου του 1957,[4] ο Κινγκ ίδρυσε τη "Συνδιάσκεψη της Χριστιανικής Ηγεσίας των Πολιτειών του Νότου"[1] [3] ή αλλιώς "Χριστιανική Διάσκεψη του Νότου", με επικεφαλής τον ίδιο.[4] Οι μαύροι των Νότιων Πολιτειών τού συμπαραστάθηκαν ένθερμα και έτσι, ο Κινγκ ξεκίνησε τις ανθρωπιστικές περιοδείες του, ανά το κράτος, υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων και της μη βίας, διοργανώνοντας καθιστικές διαμαρτυρίες και ειρηνικές πορείες. Επίσης, είχε συναντήσεις με διάφορους ξένους ηγέτες. [1] Έτσι, στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957, το Κογκρέσο αναγνώρισε πολιτικά δικαιώματα και στους μαύρους. Στις 23 Ιουνίου του 1958, πραγματοποιήθηκε η ιστορική συνάντηση του Κινγκ με τον Πρόεδρο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1958, ο Κινγκ μαχαιρώθηκε στο θώρακα, στο κέντρο του Χάρλεμ, από την Αϊζόλα Κάρρυ. Από το Φεβρουάριο μέχρι τον Μάρτιο του 1959, ταξίδεψε και έμεινε στην Ινδία, ως προσκεκλημένος του Ινδού πρωθυπουργού, Νεχρού. Στις 24 Ιανουαρίου του 1960, ο Κινγκ μετακόμισε στην Ατλάντα και ορίστηκε πάστορας, στην ίδια εκκλησία με τον πατέρα του. Στις 22 Ιουνίου του ίδιου έτους, συναντήθηκε με τον υποψήφιο Πρόεδρο, Τζων Κέννεντυ. Στις 19 Οκτωβρίου του 1960, συνελήφθη για καθιστική διαμαρτυρία

στην Ατλάντα και φυλακίστηκε, αφού αρνήθηκε να πληρώσει εγγύηση. Στις 16 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, συνελήφθη, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στο Ώλμπανυ, ενώ στις 27 Φεβρουαρίου του 1962, καταδικάστηκε με την κατηγορία της παράνομης διαδήλωσης. Στις 16 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς, ο Κινγκ συναντήθηκε με τον Πρόεδρο, πλέον, Τζων Κέννεντυ, ζητώντας την άμεση κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων.[4] Το 1963, οργάνωσε μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις,[3] κατά των φυλετικών διακρίσεων, στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, [4] οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με βία, σκύλους και πυροσβεστικές αντλίες από την αστυνομία. Αποτέλεσμα των συρράξεων αυτών ήταν η παγκόσμια ενασχόληση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με το θέμα των φυλετικών διακρίσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες[3] και η σύλληψή του, στις 16 Απριλίου. Στις 28 Αυγούστου του ίδιου έτους, [4] εκφώνησε τον περίφημο λόγο του "Έχω ένα όνειρο", σε μια ειρηνική συγκέντρωση, στην Ουάσινγκτον, [1] παρουσία 250,000 ανθρώπων[3] όλων των φυλών.[1] Το Δεκέμβριο του 1964, του απονεμήθηκε Νόμπελ Ειρήνης,[4] ενώ ο αγώνας που έδωσε, οδήγησε στην ψήφιση του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων, ο οποίος εξουσιοδοτούσε την επιβολή της απάλειψης των φυλετικών διακρίσεων σε δημόσιους χώρους, από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Η ανυπακοή του νόμου αυτού θα επέφερε ποινική δίωξη στους παραβάτες.[1] Στις 2 Ιανουαρίου του 1965, ο Κινγκ ανήγγειλε την έναρξη μιας καμπάνιας για τα διακαιώματα των μαύρων, με τίτλο: "Πρόγραμμα Αλαμπάμα". Επίσης, μέσα στο 1965, οργάνωσε διαδήλωση στη Σέλμα της Αλαμπάμα, για το δικαίωμα ψήφου στους μαύρους. Εκείνον τον καιρό, μάλιστα, υποστήριξε ότι οι νόμοι των πολιτικών δικαιωμάτων είναι άχρηστοι, αν δεν συνοδεύονται από αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών δικαιωμάτων. To Φεβρουάριο του 1965, ο Κινγκ φυλακίστηκε στη Σέλμα, με τον Μάλκολμ Χ να τού συμπαραστέκεται. Το Μάρτιο του ίδιου έτους, μαύροι και λευκοί διαδηλωτές του κινήματός του, συγκρούστηκαν με την έφιππη αστυνομία, του Μοντγκόμερυ. Μετά από εξέγερση μαύρων σε γκέτο του Λος Άντζελες, ο λόγος του Κινγκ έγινε πολύ πιο σκληρός, κατακρίνοντας τους δημάρχους των πόλεων των Βόρειων Πολιτειών και κατηγορώντας τους για τύφλωση και βραδύνοια. Tον Ιούλιο του 1965, ο Κινγκ ξεκίνησε περιοδείες και διαμαρτυρίες στα βόρεια της χώρας. Στις 6 Αυγούστου του 1965, υπογράφηκε από τον Λύντον Τζόνσον νέος νόμος για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων. Επίσης, εκείνον τον καιρό τάχθηκε ανοιχτά κατά του πολέμου του Βιετνάμ και του καθεστώτος της Νοτίου Αφρικής, ενώ συμμάχησε με τους καταπιεζόμενους της Λατινικής Αμερικής, θέλοντας να πετύχει μια ριζική αναδιάρθρωση της κοινωνίας. Την άνοιξη του 1966, ο Κινγκ περιόδευσε στην Αλαμπάμα, για την ενίσχυση των μαύρων υποψηφίων. Στις 16 Μαΐου, ο Κινγκ έκανε αντιπολεμική ομιλία, στην Ουάσινγκτον. Στις 10 Ιουλίου του ίδιου έτους, εγκαινιάστηκε καμπάνια για την ελεύθερη εγκατάσταση των μαύρων, στο Σικάγο. Στις 5 Αυγούστου του 1966, σε πορεία του κινήματός του, διαμέσου των συνοικιών των λευκών του Σικάγο, ο Κινγκ χτυπήθηκε από πέτρα, με τον ίδιο να δηλώνει ότι δεν είχε συναντήσει πουθενά πιο εχθρική ατμόσφαιρα από αυτήν.[4] Στις 4 Απριλίου του 1967, εκφώνησε το λόγο Πέρα από το Βιετνάμ, στην εκκλησία Ρίβερσαϊντ της Νέας Υόρκης, αποκάλώντας τις Η.Π.Α., "μεγαλύτερο προαγωγό βίας στον κόσμο[2] και λέγοντας σε όσους θα τον αποκαλούσαν προδότη, μετά από αυτήν την ομιλία ότι θα ήταν προδοσία να μη μιλήσει. Το περιοδικό Τάιμ κατέκρινε την ομιλία του, ονομάζοντάς την "δημαγωγική συκοφαντία που ηχεί σαν εκπομπή του Ράδιο Ανόι", ενώ η Washington Post έγραψε: "ο Κινγκ ξεστόμισε πικρές και βλαπτικές καταγγελίες, τις οποίες δεν μπόρεσε (και δεν

θα μπορούσε) να τεκμηριώσει. Με την ομιλία προσέβαλε τους φυσικούς του συμμάχους. Πολλοί που μέχρι σήμερα τον άκουγαν με σεβασμό δεν θα του δείξουν ποτέ πια την ίδια εμπιστοσύνη. O Κινγκ ακύρωσε τη χρησιμότητά του, για τον αγώνα, τη χώρα και το λαό του.". Στις 12 Μαρτίου του 1967, η πολιτεία της Αλαμπάμα αναγκάστηκε να μετατρέψει όλα τα δημόσια σχολεία, σε μεικτά. Στις 25 του ίδιου μήνα, ο Κινγκ σε ομιλία του στο Σικάγο καταδίκασε την αμερικανική εξωτερική πολιτική για τον Πόλεμο του Βιετνάμ, ενώ στις 4 Απριλίου, στη Νέα Υόρκη, έθιξε το ίδιο ακριβώς θέμα. Το καλοκαίρι του 1967, η εξέγερση των μαύρων εξαπλώθηκε σε 150 πόλεις. Για να αντιμετωπίσει την πρωτοφανή κινητοποίηση, η κυβέρνηση του Λύντον Τζόνσον έστειλε στρατό και τανκς, στο Ντιτρόιτ, όπου συνέβαιναν οι σημαντικότερες ταραχές (23 - 30 Ιουλίου), με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 43 άνθρωποι. Την επομένη, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έστειλε τηλεγράφημα καταγγελίας στον Πρόεδρο. Στα τέλη του 1967, ο Κινγκ προσπάθησε να πάρει μαζί του ανθρώπους από όλες τις φυλές, κυρίως, των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων,[4] ιδρύοντας την Εκστρατεία των Φτωχών[2] ή αλλιώς Καμπάνια του Φτωχού Λαού. Με αυτόν τον τρόπο, η μη βία, έδωσε τη θέση της στη μαζική ανυπακοή. Στις 30 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, ο Κινγκ φυλακίστηκε, ως υπεύθυνος των διαδηλώσεων του Μπέρμιγχαμ. Το Δεκέμβριο του 1967, ο Κινγκ δήλωσε: "Πρέπει να σας ομολογήσω σήμερα, ότι, λίγο καιρό μετά την ομιλία μου εκείνη στην Ουάσιγκτον ("Εχω ένα όνειρο"), άρχισα να βλέπω ότι το όνειρο είχε μεταβληθεί σε εφιάλτη. Ήταν όταν τέσσερα όμορφα, ανυπεράσπιστα, αθώα, μαύρα κορίτσια δολοφονήθηκαν σε μια εκκλησία του Μπέρμιγγχαμ της Αλαμπάμα.". Η προπαγάνδα εναντίον αυτού και του κινήματός του κλιμακώθηκε, όταν ο τύπος ξεκίνησε να προειδοποιεί για την "ένοπλη εξέγερση" που ετοίμαζε ο Κινγκ. Στις 28 Μαρτίου του 1968, ο Κινγκ πήγε στο Μέμφις, για να συμπαρασταθεί σε απεργούς. Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, δημιουργήθηκαν επεισόδια, κατά τα οποία ένας μαύρος έφηβος δολοφονήθηκε.[4] Στις 3 Απριλίου του 1968 (μια ημέρα πριν από το θάνατό του) έδωσε τον τελευταίο του λόγο: Έφθασα στην Κορυφή του Όρους.[2] Μέχρι και εκείνη την ημέρα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αποτελούσε τον "πιο επικίνδυνο νέγρο της χώρας" για τη CIA και το FBI.

Παρακολούθηση από το FBI Ο -ανοιχτά ρατσιστής- αρχηγός του FBI, Έντγκαρ Χούβερ πίστευε πως, ο Κινγκ ήταν όργανο υπόπτων κομμουνιστών. Ο Χούβερ προσπάθησε μέσω κοριών να τον παγιδεύσει αποδεικνύοντας ότι, ο Κινγκ ήταν προδότης των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1963, ο Τέυλορ Μπραντς έγραψε σε μελέτη του, για το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων ότι ο Χούβερ ήταν τόσο σίγουρος για την ενοχή του Κινγκ, ώστε το FBI δεν τον ειδοποιούσε καν για τις απειλές της ζωής του. Ωστόσο, το μόνο που κατάφεραν να ανακαλύψουν ήταν ερωτικές εξωσυζυγικές σχέσεις του Κινγκ, των οποίων μαγνητοφωνημένο υλικό έστειλαν στη γυναίκα του, προς το τέλος του 1964, με σκοπό να οδηγήσουν τον ίδιο στην αυτοκτονία, ενώ στην οικία των Κινγκ στέλνονταν και πολλές απειλητικές επιστολές. Λέγεται ότι για να τα καταφέρει όλα αυτά ο Χούβερ είχε την πλήρη κάλυψη του Γενικού Εισαγγελέα, Ρόμπερτ Κέννεντυ, καθώς, στις 10 Οκτωβρίου τού 1963 επέτρεψε την παγίδευση του τηλεφώνου του Κινγκ. Πολλά χρόνια αργότερα ο Καρλ Ρόουαν, ο οποίος είχε υπηρετήσει στις κυβερνήσεις Κέννεντυ και Τζόνσον, ισχυρίστηκε πως, αμφότεροι οι Πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής γνώριζαν για τις δράσεις του Χούβερ.[4]

Θρησκευτικές πεποιθήσεις Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αντιλαμβανόταν το Θεό ως μια εμπρόσωπη οντότητα, η οποία οδηγεί τον άνθρωπο.

Θάνατος Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου του 1968 στο Μέμφις του Τεννεσσί, ενώ βρισκόταν στο μπαλκόνι[1] του πανδοχείου Λωρέιν,[2] στο οποίο βρισκόταν μαζί με τους συνεργάτες του. [1] Ο θάνατός του διαπιστώθηκε, στο Νοσοκομείο Σαιντ Τζόζεφς. Στις 9 Απριλίου, ο Κινγκ κηδεύτηκε στην Ατλάντα. [4] Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 10 Μαρτίου του 1969, ο Τζέιμς Ερλ Ρέυ, ομολόγησε τη δολοφονία του Κινγκ και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 99 ετών.[1]

Μεταθανάτια αναγνώριση Λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Κινγκ, ο Καρλ Ουέντελ Χάιμς έγραψε για τον Κινγκ το ποίημα "Ο άβολος ήρωας".[4] Ο Κινγκ τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, μετά το θάνατό του. H 3η Δευτέρα του Ιανουαρίου γιορτάζεται ως η ημέρα του Μάρτιν Λόυθερ Κινγκ Τζούνιορ και αποτελεί εθνική εορτή των Η.Π.Α.. Ο Ρόναλντ Ρίγκαν υπέγραψε τη διάταξη για τη θέσπιση του εθνικού εορτασμού, το Νοέμβριο του 1983. Ο Ρίγκαν, παλαιότερα, υποψιαζόταν ότι ο Κινγκ ήταν κομμουνιστής και γι' αυτό, ως κυβερνήτης της Καλιφόρνια, ζήτησε να ληφθούν μέτρα εναντίον του.[4]

Κριτική Παρά τις προσπάθειές του για συνένωση των φυλών, πολλοί μαύροι ριζοσπάστες που υποστήριζαν το κίνημά του, αντιτέθηκαν στη φιλοσοφία της μη βίας και έδωσαν στον Κινγκ το ειρωνικότατο προσωνύμιο "de Lawd" (ο κύριος Προσευχόμενος).[1] Επίσης, δεχόταν συνεχείς επιθέσεις από τον τύπο.[2] [4]

Ενδεικτική Βιβλιογραφία •

"Βήμα προς την Ελευθερία. Η ιστορία του Μοντγκόμερι" - 17 Σεπτεμβρίου του

1958 •

"Γιατί δεν μπορούμε να περιμένουμε" - Ιούνιος του 1964.



Σκαλίζοντας το αρχείο μου:

Ο Νίκος Σπάνιας (1924-1990) γεννήθηκε στην Αθήνα από Ζακύνθιους γονείς. Σπούδασε Αμερικανική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο και ασχολήθηκε με το θέατρο. Οι περισσότερες μεταφράσεις του εκδόθηκαν σε ξεχωριστό τόμο στη Νέα Υόρκη το 1972. Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται μεταφράσεις ποιημάτων των Χέλντερλιν, Λεοπάρντι, Βαλερύ, Μπωντλαίρ, Μαλλαρμέ, Νερούντα, Λόρκα κ. ά. Ήταν συνεργάτης μας και το 1975 τον γνώρισα και προσωπικά όταν πήγα στις ΗΠΑ, συναντηθήκαμε στη Νέα Υόρκη.

Σκαλίζοντας το αρχείο μου: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΤΑΓΟΙ Του Θανάση Νυδριώτη (1936-1992) Ενδιαφέρουσα τούτη η διένεξη μεταξύ νεκρού Σεφέρη και ζωντανού και πάντα θορυβώδους Θεοδωράκη, καθώς προέκυψε από

τις σημειώσεις του ποιητή που δημοσιεύτηκαν στο «Διαβάζω» κι αναφέρονται στον συνθέτη. Ο νομπελίστας ποιητής καταγγέλλει εκ του τάφου – οι νεκροί πολλές φορές εκδικούνται σκληρότερα κι από τους ζωντανούς – ότι τον επισκέφτηκε ο Μίκης Θεοδωράκης και του πρότεινε να πάνε μαζί στον Παπαδόπουλο ή στον Παττακό, για να ζητήσουνε από κοινού το Στάδιο για εκτέλεση των συνθέσεών του… Θεέ και Κύριε! Όταν οι δικτάτορες σακάτευαν στις φυλακές τον Καράγιωργα, τον Μουστακλή και άλλους γνήσιους αγωνιστές ο Μίκης μηχανευόταν τεχνάσματα για να του παραχωρήσουν το Στάδιο! Και γιατί αυτό; Δύο εκδοχές αναφέρει ο Σεφέρης. Πρώτη: Από καθαρή επιπολαιότητα. Δεύτερη: Για να προβληθεί. «Θα είναι μια προσωπική επιτυχία πρώτου μεγέθους για μένα ως μουσικού και ως συνθέτου», υποψιάστηκε ότι θα σκεφτόταν ο Θεοδωράκης όταν του έκανε την πρόταση. Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων; Όλα για την προβολή, για την φήμη. Διότι η επιπολαιότητα θα πρέπει να αποκλεισθεί για έναν άνθρωπο της αξίας του μουσικοσυνθέτη. Απομένει λοιπόν το κίνητρο για προβολή, όπως έδειξε άλλωστε και η μεταγενέστερη τακτική του, που συνεχώς ζητά – και πετυχαίνει – να αναμεταδίδονται κάθε λίγο και λιγάκι συναυλίες του από την Τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Βέβαια με μακροσκελή επιστολή του στα «Νέα» 23/8/86 προσπαθεί να διαλύσει τις φοβερές εις βάρος του εντυπώσεις από τις αποκαλύψεις του Σεφέρη. Και με πολλά λόγια και μεγάλες λέξεις, όπως: «ο Λαός μας, η χούντα, οι τύραννοι, φυλακές κι εξορίες, αντιδικτατορική δράση κι αγώνες» – φυσικά δικοί του – αγωνίζεται να αποδείξει την αθωότητά του. Ακόμα ο συνθέτης προσπαθεί να μειώσει τον ποιητή αναφέροντας στην επιστολή του ότι τάχα ο Σεφέρης γράφει στις σημειώσεις του: «δια μένα κανένα όφελος»… Που σημαίνει παραπέρα ότι αν είχε κι αυτός κάποιο όφελος ίσως αποδεχόταν την πρόταση. Άρα η πρότασή του να πάνε παρέα στους δικτάτορες για να ζητήσουν το Στάδιο δεν οφείλεται σε λόγους αρχής αλλά σε ψυχρό υπολογισμό… Αυτά τα περί οφέλους του ποιητή τα διέψευσε ο κ. Ζάννας με επιστολή του στα «Νέα» (30-8-86). Κι έτσι η θέση του συνθέτη επιβαρύνεται γιατί αυτή η ρετσινιά κατά του ποιητή δείχνει ταραχή, αν όχι ενοχή... Μακάρι να πλανιέμαι αλλά οι ερμηνείες των γραφών αυτά λένε.

Η συμμετοχή του Τσίρκα σε αυτήν την απόπειρα – γιατί πήρε κι αυτός μέρος κατά τον Θεοδωράκη στην επίμαχη συζήτηση – κρίνεται περίεργη. Μάλλον τον ενέπλεξε ο παμπόνηρος συνθέτης, γνωστού όντως ότι ο λαμπρός πεζογράφος ήταν αγαθής προαίρεσης άνθρωπος, κάτι που δεν πέτυχε με την αλεπού, τον Σεφέρη, διπλωμάτη άλλωστε καριέρας… Εκτιμώ πολύ τον Θεοδωράκη σαν μουσικοσυνθέτη, όμως αυτές οι κατηγορίες του Σεφέρη δημιουργούν γι’ αυτόν πελώριο θέμα ηθικής τάξης και τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα, ως ασυνεπή προς τις διακηρύξεις του στο Πανελλήνιο, αν είναι αληθινές. Μπορεί ένας νομπελίστας ποιητής να γράφει τέτοιες ψευτιές; Γιατί άλλωστε; Μήπως για να μειώσει τον αντίθετό του στην ιδεολογία συνθέτη όπως υπαινίσσεται στην επιστολή του; Δεν το πιστεύω. Ο Σεφέρης θα πρέπει να θεωρείται άνθρωπος υπεράνω πάσης υποψίας. Κι ότι έγραψε το έγραψε ευσυνείδητα να πάρει μια θέση στην Ιστορία. Άρα τι απομένει; Ότι ο Θεοδωράκης υπέκυψε στο πειρασμό να θέσει τα ατομικά του συμφέροντα σε κάποια στιγμή της ζωής του, υπεράνω του συλλογικού. Και για τον σκοπό αυτό προσπάθησε να εκμεταλλευτεί Σεφέρη και δικτατορία για να μεγαλώσει την φήμη του. (Σημείωση: Τις τρεις αράδες με κόκκινο τις έχει διαγράψει.) Από αυτή την αξιοκατάκριτη ιστορία και από άλλες ανάλογες που βγαίνουν στο φως τελευταία, κι ανεξάρτητα πλέον από τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σεφέρη και τον Τσίρκα, προκύπτει ότι Η ίδια θλιβερή ιστορία. Οι πνευματικοί ταγοί μας, ανεξάρτητα πλέον από τους πρωταγωνιστές τούτου του δράματος – γιατί περί δράματος πρόκειται – συχνά - πυκνά αποδεικνύονται ανάξιοι του ονόματός των στον τόπο μας. Μετέρχονται όλα τα μέσα για ν’ ακουστούν, να αποκτήσουν δόξα και χρήμα φυσικά, να μένουν μεγάλοι όχι και προς όφελος του Λαού, υπέρ του οποίου κόπτονται με τα λόγια, αλλά μόνον υπέρ του ατομικού τους συμφέροντος. Τους απασχολεί, αποκλειστικά, η προσωπική τους επιτυχία και καθόλου το μέλλον της ταλαίπωρης Πατρίδας τους και του Λαού στον οποίον ανήκουν. Ποιας Πατρίδας άλλωστε και ποιού Λαού αφού αυτοί είναι κοσμοπολίται! Δυστυχώς η Ελλάδα δεν ευτύχησε να έχει αληθινούς πνευματικούς ηγέτες, εκτός ελαχιστοτάτων τιμητικών διακρίσεων. Είχε πάντα πνευματικούς νάνους που με φωνασκίες, τραμπουκισμούς, ανορθόδοξα τεχνάσματα και δόλια μέσα, άντε και με λίγο ταλέντο ή ικανότητα, κατάφερναν να παραπλανούν τον Λαό και φάνταζαν μεγάλοι. Τα πάντα για τον εαυτούλη τους και τίποτα,

μα τίποτα για την έρμη Πατρίδα. Γι’ αυτό και η Ελλαδίτσα, με τέτοια «τέκνα» πήγαινε και πηγαίνει πάντα κατά διαβόλου… Θανάσης Νυδριώτης Συγγραφέας Ναύπλιο 2-9-86  Τον Θανάση Νυδριώτη τον γνώρισα στου Μάριου Βαγιάνου το εντευκτήριο. Έχουμε λάβει τα παρακάτω βιβλία του: Νυδριώτη Θανάση: «Η ψευδαίσθηση», διηγήματα, σελ.: 96. Έκδοση του περιοδικού «Νέα Σκέψη». Αθήνα 1971. // Στην πρώτη λευκή σελίδα σημειώνει: Στον εξαίρετο ποιητή Δημήτρη Βαλασκαντζή. Με εκτίμηση. Υπογραφή. Οκτώβριος 1972. Τηλεμάχου 15, Αθήνα (Τ.Τ. 706). Νυδριώτη Θανάση: «Ο φόβος», διηγήματα, σελ.: 144. Εκδόσεις: «Μαυρίδης». Εξώφυλλο του ζωγράφου Δημήτρη Φαρμακόπουλου. Αθήνα 1973. // Στην πρώτη λευκή σελίδα σημειώνει: Στον φίλο ποιητή, Δημήτρη Βαλασκαντζή. Εγκάρδια. Υπογραφή και διεύθυνσή του. Νυδριώτη Θανάση: «Υποτροπή», διηγήματα, σελ.: 222. Εξώφυλλο του ζωγράφου Γιώργου Μούγιου. Εκδόσεις: «Μαυρίδης». Αθήνα 1991. // Στην πρώτη λευκή σελίδα σημειώνει: Στον εξαίρετο ποιητή και καλόν μου φίλο Δημήτρη Βαλασκαντζή. Με φιλικά αισθήματα. Υπογραφή. Αθήνα, 1991. Ραμανθούς 10 (117 43). Νυδριώτη Θανάση: «Αναζήτηση», αφηγήματα, σελ.: 200. Εκδόσεις: «Μαυρίδης». Αθήνα 1992. // Στην πρώτη λευκή σελίδα σημειώνει: Στον ποιητή Δημήτρη Βαλασκαντζή. Φιλικά. Υπογραφή. Νυδριώτη Σ.: «Απελευθέρωση», διηγήματα, σελ.: 207. Εκδόσεις: «Μαυρίδης». Αθήνα 1979. // Στην πρώτη λευκή σελίδα σημειώνει: Στον ποιητή και φίλο Δημήτρη Βαλασκαντζή. Με εκτίμηση. Υπογραφή. Γενάρης ’80. Αθήνα. // Χρον. γεννήσεώς του: 1936 – χρόνος θανάτου του: 1992. Ακολουθεί το χειρόγραφό του.



Δύο τόμοι δωρεάν για τους αναγνώστες μας.

1ος τόμος: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», Αθήνα 1999, σελ. 948)

2ος τόμος: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», Αθήνα 2000, σελ. 960)

Όσοι αναγνώστες μας (έχουμε 13281) στείλουν τη διεύθυνσή τους και τα ταχυδρομικά (10 εσωτερ. & 20 εξωτερ. ευρώ), θα λάβουν δωρεάν τους δύο τόμους του έργου του διευθυντή μας Δημήτρη Βαλασκαντζή: Εγώ τα «Νέα Σύνορα», σελίδες αντίστοιχα 948 και 960. Τα έξοδα αποστολής στέλνονται ταχυδρομικώς: «Νέα Σύνορα», Αγίων Αποστόλων 6, 113 62 Αθήνα Greece. Μπορούν ακόμα να διαλέξουν (κι αυτά δωρεάν) κάποια από τα 100 τεύχη του περιοδικού μας που έχουμε τυπώσει, βλ. το site μας: «Αναφορά στο περιοδικό μας Νέα Σύνορα». Και στις δύο περιπτώσεις στέλνετε μόνον τα ταχυδρομικά. Πληροφορίες: e-mail: neasynora@otenet.gr

Στο 16o τεύχος μας (2012), σελ. 43, γράφαμε: Στο

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ – ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Κλέψε για να φας και άρπαξε για να ’χεις.  Εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη www.livanis.gr/ - Προσωρινά αποθηκευμένη Ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κλάδο των εκδόσεων, ιδρύθηκε το 1972 με την επωνυμία «Νέα Σύνορα». «Ιδρύθηκε» τη λένε τώρα στο χωριό σου τη βρόμικη κλεψιά κύριε Αντώνη Λιβάνη; Την αισχρή κι ανέντιμη καταπάτηση αντιστασιακού κατοχυρωμένου εκδοτικού σήματος εν μέσω Δικτατορίας, τώρα τη λένε: «Ιδρύθηκε»; Σα δε ντρέπεσαι καημένε!.. Σα δε ντρέπεσαι… Οι πρώτοι που καταπάτησαν το κατοχυρωμένο εκδοτικό σήμα μας «Νέα Σύνορα» εν μέσω Δικτατορίας (που κρατιόμαστε με τα δόντια), ήταν: Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Καψής κι ο Αντώνης Λιβάνης, τους ξέρετε. Τελευταία όμως που έψαχνα το χρησιμότατο Google Ελλάδα, είδα με οδύνη και μερικούς άλλους, άγνωστους, να χρησιμοποιούν το κατοχυρωμένο σήμα μου σαν κράχτη για να βγάλουν μεροκάματο. Το άσχημο είναι πως δεν χρησιμοποιούν στις «διαφημίσεις» τους μόνο το κλεμμένο εκδοτικό σήμα, χρησιμοποιούν το όνομά μου, το επώνυμό μου και το όνομα του πατέρα μου!!! Προφανώς για να πείσουν τους «πελάτες» τους πως πρόκειται για εμένα!.. Τόσο πολύ ζήλεψαν οι μεταγενέστεροι την απαγόρευση κυκλοφορίας του περιοδικού μας «Νέα Σύνορα» από τους «Απριλιανούς» δικτάτορες και την τίμια στάση μας όλα αυτά τα χρόνια και σήμερα ζητάνε μερίδιο από τα μπράβο που μας απεύθυναν οι τίμιοι πολίτες αυτής της χώρας; Γνωστό πως εκδίδω από την 1-1-1969 το περιοδικό μου «Νέα Σύνορα» και το κατοχύρωσα στο όνομά μου στις 17-11-1970.

Κάποιος που χρησιμοποιεί το τριτόκλιτο σήμα «Ελεύθερη Σκέψις», έχει την καλοσύνη να με τιμήσει: Βαλασκαντζής Δημήτρης (Δ/ντής) -ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ. Και βέβαια, δεν έχει πιάσει στα χέρια μου ούτε σελίδα από όσα βιβλία εκδίδουν… αν εκδίδουν…

1. Βαλασκαντζής Δημήτρης (Δ/ντής) - ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ Βιβλία www.eleftheriskepsis.gr/main.php?...id... - Προσωρινά αποθηκευμένη ΒΙΒΛΙΑ - βιβλία - Ελεύθερη Σκέψις - ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ · αρχική · το βιβλιοπωλείο · εκδηλώσεις · αποστολές & πληρωμές · επικοινωνία. 1. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ...

Βαλασκαντζής Δημήτρης (Δ/ντής) - ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ - Βιβλία www.eleftheriskepsis.gr/main.php?...id... - Προσωρινά αποθηκευμένη ΒΙΒΛΙΑ - βιβλία - Ελεύθερη Σκέψις - ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ · αρχική · το βιβλιοπωλείο · εκδηλώσεις · αποστολές & πληρωμές · επικοινωνία. 1. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ... 

Ακόμα υπάρχουν 2 (δύο) κύριοι που χρησιμοποιούν ξεδιάντροπα το κατοχυρωμένο σήμα μου «Νέα Σύνορα», οι παρακάτω:

"ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ" ΑΒΕ - ΒΙΒΛΙΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ. ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ ΠΕΤΡΟΣ. Εκδότης: ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ" ΑΒΕ. Και τώρα ο λόγος που επανέρχομαι στους καταπατητές του σήματός μου και του ονοματεπώνυμού μου: Πήγα στην Εθνική βιβλιοθήκη και ζήτησα το βιβλίο του Μάρκου Βαφειάδη: «Καταγγελία προσφορά στην αλλαγή», εκδόσεις: «αβλητος», Αθήνα, Μάρτης 1986. Είχα κόπια του βιβλίου (μου έδωσε το αντίτυπο και το φωτοτύπησα πολύ καιρό πριν ο Γιώργος Κουρής), αλλά στη βιασύνη του απάνω ο υπάλληλος «πήδησε» μια σελίδα και εγώ που έκανα το έλεγχο δεν το πήρα είδηση. Η κοπέλα λοιπόν στην είσοδο της Εθνικής βιβλιοθήκης, αφού συμβουλεύτηκε το κομπιούτερ, μου είπε πως δεν υπάρχει στη βιβλιοθήκη, αλλά ψάχνοντας σε βιβλιοπωλεία που

πουλάνε σπάνια βιβλία, βρήκε πως υπάρχει μόνον ένα αντίτυπο στο βιβλιοπωλείο της οδού Ιπποκράτους 112. Ανηφόρησα την Ιπποκράτους, βρήκα το βιβλιοπωλείο κι ένας πρόθυμος υπάλληλος κατέβηκε στο υπόγειο να φέρει το μονάκριβο αντίτυπο, αλλά στάθηκα ξανά άτυχος, δεν μπόρεσε να το βρει. Έφυγα κατσουφιασμένος (είχα φάει όλο το πρωινό τσάμπα) κι αφού παρακάλεσα τον υπάλληλο αν βρει το αντίτυπο να με ειδοποιήσει (άφησα όνομα και τηλέφωνο) ξεκίνησα να φύγω. Τότε ο πρόθυμος υπάλληλος μου έδωσε μια κάρτα και μου ζήτησε να πάρω τηλέφωνο σε δυο τρεις ημέρες. Ήταν Ιούνης του 2012, παράτησα την κάρτα πάνω στο γραφείο μου κι έφυγα για το Καρλόβασι της Σάμο: Ιδού η κάρτα!..

Πέρασα το Καλοκαίρι στο σπίτι μου στη Σάμο και όταν επέστρεψα στην Αθήνα και «μπήκα» στο Gooble, είδα πως είμαι (μια και δεν το ήξερα), ο Βαλασκαντζής Δημήτρης (Δ/ντής) – ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ – Πήρα τηλέφωνο την «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙ». Βγήκε ένας νέος και τον παρακάλεσα να αφαιρεθεί το όνομά μου από το δημοσίευμα του Gooble κι αυτός αυθάδικα μου απάντησε: – Ξέρεις τι λες; Εγώ πουλάω βιβλία… Του είπα να μιλάει καλλίτερα και τον παρακάλεσα ξανά και ξανά, το: Βαλασκαντζής Δημήτρης (Δ/ντής), να φύγει οπωσδήποτε από το Gooble. Μου είπε: – Καλά…

Δεν έφυγε, και προχώρησα στο δημοσίευμα του 116 τεύχους μας στις σελίδες 43–48, και φυσικά ειδοποίησα και τον δικηγόρο μου. Την κάρτα τους την είχα ξεχάσει. Την βρήκα κάποια μέρα τυχαία, όταν στις 30 - 112012, έλαβα το παρακάτω e-mail:

Στρώθηκα κι έγραψα την παρακάτω απάντηση και την έστειλα: Επειδή είμαι μεγάλης ηλικίας (83 χρονών) και δεν μπορώ να σας βοηθήσω ερχόμενος εκεί, μήπως μπορείτε να έρθετε εσείς να σας δώσω βιβλία και τεύχη του περιοδικού μας «Νέα Σύνορα» που εκδίδουμε;

Δημήτρης Βαλασκαντζής, Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 2ος όροφος, 113 62 Αθήνα. Καλές γιορτές. Με υγεία το Νέο έτος. Δεν λάβαμε απάντηση!!! Καταλάβατε γιατί; Γιατί ο οικονομικός χώρος είναι χώρος απάτης και ο πνευματικός, οίκος ανοχής. Είναι γνωστό πως έχω χαρίσει ολόκληρες σειρές περιοδικών και χαρίζω συνέχεια βιβλία και περιοδικά μου. Υπάρχει κατάσταση στο παλιό μας site: nea-synora.gr, όπου αναφέρω τα βιβλία που εκδώσαμε και πού μπορούν οι φίλοι μας να βρουν το περιοδικό μας «Νέα Σύνορα». Βιβλία μας και περιοδικά μας έχουμε χαρίσει σε 104 βιβλιοθήκες σ’ όλη την Ελλάδα αλλά και σε ξένες χώρες. Πέρα που το περασμένο Καλοκαίρι χάρισα όλη τη βιβλιοθήκη μου στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, που έχει την έδρα του στο Καρλόβασι.  Παρασκευή, 18 Ιανουαρίου 2013 16:40

Η γυμνή φωτογράφιση της Ελληνικής ομάδας ράγκμπι!

Οι "Σπαρτιάτες" είναι η ελληνική ομάδα ράγκμπι που αποφάσισε να βγει από τα συνηθισμένα και να φωτογραφηθεί ολόγυμνη! Η διαφορετική αυτή φωτογράφηση έγινε για το ετήσιο ημερολόγιο του συλλόγου. Ο "Αθλητικός Σύλλογος Σπαρτιατών Ράγκμπυ Φούτμπολ Αθηνών" είναι το πιo παλιό και το πιο ενεργητικό σωματείο ράγκμπι στην Ελλάδα. Οι ενήλικοι συμμετέχουν στο Ελληνικό Πρωτάθλημα (XV's & 7's), ενώ κατά τη διάρκεια της χρονιάς παίζουν πολλά φιλικά παιχνίδια. Οι "Σπαρτιάτες", δίνοντας έμφαση στην εξέλιξη νέων παιχτών, έχουν και αθλητές κάτω από 18 ετών. Οι προπονητές και οι παίκτες των "Σπαρτιατών" κάνουν επιδείξεις στα τοπικά σχολεία, ενώ κάθε χρόνο πραγματοποιούν ένα τουρ στο εξωτερικό ή camp προετοιμασίας σε αθλητικό κέντρο.

• • • • • • • •

Αναρτήστε στο Facebook Αναρτήστε στο Google+ Προσθέστε στο LinkedIn Αναρτήστε στο Pinterest Αναρτήστε στο Delicious Αναρτήστε στο Digg Αποστείλετε μέσω Shareaholic Mail

Σχετικά άρθρα (βάσει ετικέτας) Kelly Brook: Φωτογραφίες για το ημερολόγιο του 2013 που...ξεσηκώνουν!

Penelope Cruz: Να την πιεις σ’ ένα ποτήρι... Campari!

Tamara Ecclestone: Ποζάρει και... ανάβει φωτιές! Δώδεκα γυμνές καλλονές από το φακό του Sorrenti, σε ένα ημερολόγιοθεσμό....

• Η «παιχνιδιάρα» Kylie Minogue ποζάρει για το 2012 • • • •

Διαβάστε τι λένε οι Celebrities στο Twitter και το παρακάτω ποίημα.

Από την ποιητική συλλογή: «Το στίγμα», του Δημήτρη Αβάλλα. Εκδόσεις: «Μύθος», Αθήνα 1999.

Με καθυστέρηση 12 χρόνων και βάλε… Σας πρόλαβε ο Σπένσερ Τούνικ και ο «Αδέσμευτος Τύπος», που δημοσίευσε στις 11-10-1999, την παρακάτω «φαεινή ιδέα»:



Saturday, 16 February 2013 18:00 Τρελό και πολύ χιουμοριστικό ήταν το καρναβάλι στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας, όπου ανάμεσα σε διάφορα σατιρικά άρματα την προσοχή όλων τράβηξε και το άρμα στο οποίο πρωταγωνιστεί η καγκελάριος, το... μουστάκι της κι ένας Έλληνας!

Statistics • • • • •

Impressions 13281 Bookmarks received 1 Subscriptions Subscribers 1 Member since Feb 24, 2011

Recent activity 14.10.2011 • •

Nick64 bookmarked Αφιέρωμα στο Ναπολέων Λαπαθιώτη neasynora is now subscribed to by Nick64

Site: nea-synora.gr (Γενάρης 2013)

Site: neasynora.gr (Γενάρης 2013

Site: nea-synora.gr (Φλεβάρης 2013)

Site: neasynora.gr (Φλεβάρης 2013)



Ο φίλος μας Γιώργος Κολοβός, έφυγε για πάντα

Στο μέσω ο Γ. Κολοβός. Δεξιά ο Δ. Βαλασκαντζής 4-3-56. Στο μέσω ο Τάσος Κολοβός. Αριστερά ο Δ. Βαλασκαντζής.

Αριστερά ο Γ. Κολοβός. Στο μέσω ο Δ. Σιαμαντάς 4-3-1956. Δίπλα: Ο Γιώργος Κολοβός στην Καστοριά 12-6-1956.

Εσείς κι εμείς: Το σημερινό έργο ζωγραφικής του εξωφύλλου μας είναι: «Ο γύψος» της 21ης Απριλίου 1967, διαστάσεων 35Χ25, ακουαρέλα, έργο του Δημήτρη Βαλασκαντζή. Είμαστε στο ηλεκτρονικό τεύχος 118, χρόνος 44ος, Απρίλης – Ιούνης 2013. Όσοι ζωγράφοι επιθυμούν να δουν έργο τους στα εξώφυλλα του περιοδικού μας, είναι καλοδεχούμενοι. Καλοδεχούμενοι είναι κι όσοι θέλουν να μας στείλουν συνεργασία τους.

Oι Βρικόλακες: Ο Βρικόλακας των Καρπαθίων στις μέρες μας δεν είναι ένας, είναι τρεις: Ο Αντώνης Λιβάνης, ο Γιάννης Καψής και ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, και δεν ζουν στα Καρπάθια Όρη, μα στα πανάκριβα προάστια της πολύπαθης Αθήνας!!! Ο πρώτος στην Κηφισιά, ο δεύτερος στη Φιλοθέη και ο τρίτος στο Νέο Ψυχικό. Είδατε οι μουστερήδες μας επιλογή!.. Μπορεί βέβαια οι Βρικόλακες να είναι πολλοί περισσότεροι. Βρικόλακες είναι, πού να ξέρω… Τόσα χρόνια που συνωστίζονται με τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων, λογικό είναι να πληθαίνουν τα τέρατα του είδους τους. Δεν κυκλοφορούν λοιπόν δίπλα μας μόνο Αριανοί και άλλα εξωγήινα όντα, αλλά και Βρικόλακες του είδους τους, που τι μας ζητάνε οι «φτωχοί», λίγες σταγόνες αίμα από το είναι μας, το οποίο αίμα οι γκρινιάρηδες εμείς το αναπληρώνουμε σε λίγα δευτερόλεπτα… Λίγη πορτοκαλάδα και επανέρχεται η ισορροπία μας… Σκοτεινοί περίοδοι: Αλλά ας πάμε στην περίοδο της Κατοχής: Τι παράπονο έχει ο Αντώνης Λιβάνης από τους Γερμανούς κατακτητές; Τους πολεμούσε – έτσι μας λέει – και παρόλο που τον συνέλαβαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο, με παρέμβαση ισχυρών συγγενών του τον άφησαν ελεύθερο. Κι αντίθετα, όταν κινδύνευε η ζωή η δική μου από τους μουσουλμάνους Ισλαμιστές, γιατί νόμισαν πως εγώ ήμουν ο εκδότης των «Σατανικών Στοίχων», αρνήθηκε ή να ματαιώσει την έκδοση με το σήμα μου «Νέα Σύνορα» ή να εκδώσει το βιβλίο με το όνομά του. Βλέπεται εγώ δεν έχω συγγενείς που να έχουν επιβάλλον σε κατακτητές. Κάποτε όμως θα πρέπει να καταγραφεί η αλήθεια και να μάθει ο κόσμος και για τα εγκλήματα που έγιναν επί ΠΑΣΟΚ, με τους διάφορους Λιβάνηδες που περιφέρονταν πίσω και πλάι στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η «Χρυσή Αυγή», Αντώνη Λιβάνη, «ψάχνει» το πόθεν έσχες των Οffshοre Εταιρειών – λάβε τα μέτρα σου… Δεν είναι δυνατό από τα μικρά σου χρόνια, τότε που οι ισχυροί συγγενείς σου σε γλίτωσαν από τα χέρια των Ναζί, η καλή σου τύχη συνεχώς να σε προστατεύει…

Αντώνη Λιβάνη, εκτός από την Offshore Κυπριακή Εταιρία «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» - ΛΙΒΑΝΗΣ LTD, έχεις να μας δείξεις και κάτι άλλο από την πολύπαθη Κύπρο, που να τιμάς και να σε τιμάει; Αλλά και στον Ελλαδικό χώρο, έχεις να επιδείξεις κάτι άλλο πέρα από το να «φτερουγίζεις» πίσω και πλάγια από τον Ανδρέα Παπανδρέου, με τη στερεότυπη φράση: Το είπε ο κύριος Πρόεδρος;

«Νέα Σύνορα» Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό που κάνει το γύρο του πλανήτη μας. Τεύχος 118. Χρόνος 44ος, Απρίλης - Ιούνης 2013 Εκδότης - Διευθυντής: Δημήτρης Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα τηλ. 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.neasynora.gr // e-mail: neasynora@otenet.gr www.nea-synora.gr // e-mail: valaskantzis@gmail.com Η εκχώρηση ονόματος χώρου [gr] εγκρίθηκε από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) στ’ όνομά μας. Ακόμα το εκδοτικό σήμα «Νέα Σύνορα», για να προστατεύεται, το έχουμε καταθέσει από το 1970 στο Υπουργείο Εμπορίου «Τμήμα Σημάτων». Δημήτρης Μπαμπινιώτης, δικηγόρος: Προς: «Valaskantzis Dimitrios» (neasynora@otenet.gr). Αξιότιμε κ. Βαλασκαντζή, Εφόσον έχετε τα περιεχόμενα των περιοδικών στο διαδίκτυο, και αυτή θεωρείται έκδοση περιοδικού από το νόμο, όμοια όπως αν πραγματοποιούσατε και μία γραπτή έκδοση. Τρίτη 15-2-2005. «Babiniotis Dimitris» (babiniotis@t-online.de)