Nea Synora, 103-104, 2008

Εσείς κι εμείς: Το έργο στο εξώφυλλο είναι του ζωγράφου Σπύρου Πουλημένου, είναι δουλειά του 2006. Είμαστε στο τεύχος 103 - 104. Χρόνος 39 ος, Γενάρης - Δεκέμβρης 2008. Μέλημά μας από αυτή τη στιγμή και πέρα, να «ντύνουμε» τα εξώφυλλα των τευχών μας με έργα καλλιτεχνών. Λέμε να «ντύσουμε» αναδρομικά και τα 6 ηλεκτρονικά τεύχη που πέρασαν «γυμνά». Μ’ αυτό κάνουμε τη δύσκολη αρχή. Τώρα, όσοι ζωγράφοι επιθυμούν να δουν έργα τους στα εξώφυλλα του περιοδικού μας «Νέα Σύνορα», καλοδεχούμενοι. Καλοδεχούμενοι κι όσοι θέλουν να στείλουν συνεργασία τους. Γνωστό πως μετά το τυπωμένο τεύχος μας 101-102, με τα μνημεία κακοδικίας που καταχώρησε, τα τεύχη μας θα κυκλοφορούν ηλεκτρονικά δια μέσου του Ίντερνετ. Όσοι αναγνώστες μας θέλουν να λάβουν παλιά τυπωμένα τεύχη μας, ας μας τηλεφωνούν: 210-8815275 ή 6974868530. Η «επιβάρυνση» είναι δύο (2) ευρώ το τεύχος, εκτός τα ταχυδρομικά. Άδικο να μιλάμε για τυπωμένα τεύχη και ηλεκτρονικά του περιοδικού μας «Νέα Σύνορα», γιατί κάποιοι φιλόπονοι, προφανώς νέοι άνθρωποι, που πλαισιώνουν στο Ίντερνετ το «Google» Ελλάδα, μέσω των ηλεκτρονικών σελίδων τους, έχουν «αναβαθμίσει» τα εκατόν τόσα τυπωμένα τεύχη μας, και σε ηλεκτρονικά. Ευχαριστίες πολλές. Δ. Β. &

Σπύρου Πουλημένου: Λάδι σε καμβά, 1978

Στέγη Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Εκδόσεις – Περιοδικό – Εφημερίδα

Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό που κάνει το γύρο του πλανήτη μας τεύχος 103 - 104. Χρόνος 39ος Γενάρης - Δεκέμβρης 2008 Εκδότης - Διευθυντής: Δημήτρης Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα τηλ. 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.nea-synora.gr & www.neasynora.blogspot.com e-mail neasynora@otenet.gr & valaskantzis@gmail.com & www.neasynora.gr

&

Η κριτική του βιβλίου, από τον Δημήτρη Βαλασκαντζή ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑΜΕ

1) Γιάννη Καψή: «Σταυροδρόμι της Εξουσίας», εκδόσεις «Νέα Σύνορα», Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 1996. 2) Μιχάλη Παλικαράκη: «Μύθος», 85 τραγούδια, εκδόσεις «Νέα Σύνορα», Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2000. 3) Γιάννη Χαραλαμπόπουλου: «Κρίσιμα χρόνια», εκδόσεις «Προσκήνιο», Αθήνα 2002. 4) Άννας Μπιθικώτση: «Αντί σιωπής», ποιήματα, δεύτερη έκδοση, εκδόσεις «Καστανιώτη», Αθήνα 2001. & Γιάννη Καψή: «Σταυροδρόμι της Εξουσίας», εκδόσεις «Νέα Σύνορα», Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 1996. Ο «τέταρτος» (ο Γιάννης Καψής), όταν η αδερφή του παραιτήθηκε τη υποδείξει του από τις εκδόσεις μαϊμού «Νέα Σύνορα», μεταβιβάζοντας τα δέκα (10) εταιρικά μερίδια στη γυναίκα του Αντώνη Λιβάνη, εργαζόταν στην εφημερίδα «Τα Νέα» του συγκροτήματος Χρήστου Λαμπράκη. Είναι (ποιος μπορεί να τους ξεχάσει, αξέχαστη θα μείνει στα χρονικά η απατεωνιά τους), ο προστάτης άγγελος του «δόκτορα» Καματερού! Αυτός που πρωτοστάτησε στην εφημερίδα «Τα Νέα» (θα πουλούσε μερικές χιλιάδες φύλλα παραπάνω) για να πειστεί ο κοσμάκης, πως το νερό του

Καματερού θεράπευε τον ...καρκίνο, πάσαν άλλην νόσον και πάσαν μαλακίαν! Κι έχει μούρη ο αναίσθητος και κυκλοφορεί ακόμα ανάμεσά μας, αλλά και να βγαίνει στα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια και να λέει εξυπνάδες. Και έτρεχαν οι απελπισμένοι, οι ασθενείς ή οι συγγενείς τους, να προμηθευτούν το «θαυματουργό» Νερό (που όχι μόνο δεν θεράπευε τον καρκίνο, αλλά περιείχε και ραδιενεργά στοιχεία, δηλαδή έκανε πολύ κακό στην ήδη επιβαρυμένη υγεία των αρρώστων), περιμένοντας ώρες στις διάφορες πλατείες να φανούν τα βυτιοφόρα, που θα έφερναν τη λύτρωση, γλιτώνοντας τους ίδιους ή τους δικούς τους από τους βασανιστικούς πόνος κι από το θάνατο... Τόσοι σοβαροί άνθρωποι βεβαίωναν, πως ναι, νικήθηκε ο καρκίνος από το Νερό του Καματερού. Άλλωστε η εφημερίδα: «Τα Νέα», μια έγκυρη - σοβαρή εφημερίδα, θα διακινδύνευε ποτέ τη φήμη της; Μάλιστα, τέτοια!!! Εν τέλη, ο δικηγόρος Γιώργος Καματερός, ο άνθρωπος που «δέχτηκε εντολή με όραμα», να διανείμει σε ασθενείς και οδοιπόρους το θαυματουργό νερό που πήγαζε από πέτρωμα της Κω, στις 6-5-1998 αυτοκτόνησε εκεί κάτω, στα Δωδεκάνησα, στην πατρίδα του Ιπποκράτη, γιατί «δεν έβλεπε η ζωή του να έχει κάποια αξία, χωρίς έκφραση»... Είναι αυτό μια «εκδίκηση» της Θείας Πρόνοιας; Άγνωστο. Προφανώς δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις τύψεις για το κακό που είχε κάνει και μην αντέχοντας τη γελοιοποίηση και την απομόνωση που είχε επιβάλλει στον εαυτό του, αυτοκτόνησε. Αντίθετα, ο Γιάννης Καψής, ούτε τύψεις, ούτε απομόνωση και βέβαια ούτε του πέρασε από τη σκέψη η αυτοκτονία. Αστεία θα λέμε τώρα... Ο κωμικός ηθοποιός Νίκος Σταυρίδης, πατριώτης μας - ήταν από τη Σάμο, αυτή η γνήσια στόφα κωμικού, βεβαίωνε στα σοβαρά πως είχε θεραπευτεί από τον καρκίνο κι αιτία ήταν το ...νερό του Καματερού!.. Τον ακούτε που γελάει; Τα μεγάλα σφάλματα των πολιτικών μας ή αν θέλετε η μεγαλύτερη πολιτική αλητεία του αιώνα μας σε τρίπτυχο, είναι: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την ευτυχέστερη μέρα της ζωής του (τη συμφωνία της Ζυρίχης – για το Κυπριακό)! Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με την αποστασία το 1965 και ο Γιάννης Καψής, με το νερό του Καματερού. Ο πρώτος χαροπάλεψε δεκαπέντε μέρες στο Νοσοκομείο Υγεία και τέλος έχασε τη ζωή του στις 23-4-1998, οι δε Κύπριοι πρόσφυγες βρίσκονται ακόμα στα αντίσκηνα!.. Ο Γιάννης Καψής, που είναι ένα πολυλογάδικο «μηδενικό», έχει τώρα πια πάρει την κατιούσα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, εξεδιώχθη κακήν κακώς εκ της «Νέας Δημοκρατίας» από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (Μάρτη του '98) και τώρα έφτιαξε η κόρη του, Ντόρα Μπακογιάννη – Μητσοτάκη, δικό της κόμμα!.. Αλλά: «Αυτός ο λαός ο πολυβασανισμένος δεν ξεχνά. Είναι πρόσφατες οι ουλές από την επιχείρηση αποστασίας και είναι απόδειξη εκφυλισμού της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, τ' ότι θέλησε να εκλέξει έναν εφιάλτη για αρχηγό της... Ο πολυβασανισμένος Λαός με τις κλεψιές, τις ψευτιές κ.τ.λ. των προνομιούχων του ΠΑΣΟΚ, έφτασε να δεχτεί και ν' ανεβάσει στην Κυβέρνηση τη Ν.Δ. με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον πλέον μισητό άνθρωπο, που πολιτεύτηκε τα τελευταία 60 χρόνια! Αυτοί τον ξέπλυναν και τον παρέδωσαν φρέσκο και καθαρό στον πολιτικό στίβο, αφού με τις πράξεις τους, έδειξαν πως η αποστασία ήταν πλημμέλημα μπροστά στα εγκλήματα του Ανδρέα Παπανδρέου.» Γυρίζουμε στον Γιάννη Καψή. Ο κ. Γ. Καψής, κρατούσε τότε στην εφημερίδα «Τα Νέα», τη στήλη του Μικροπολιτικού. Μην μου πείτε πως δεν του πήγαιναν χάρμα το νερό του Καματερού και η μικροπολιτική στήλη; Μια ζωή μικροπολιτικός! Θρασύς όσο γίνεται, όταν στήριζε την πλάτη του στον Δημήτρη Λαμπράκη, με κατεβασμένα τα μάτια, κατάχλομος, όταν νόμισε πως «κινδυνεύει» και φυσικά τη σκαπουλέρνει για το Λονδίνο! Κι ας μην αναφερθώ λεπτομερώς στην περίπτωση των συσκευών

προγνώσεως σεισμών «ΒΑΝ» και στις κομπορρημοσύνες του, το θέατρο που έπαιζε χωρίς αιδώ από τα στούντιο των τηλεοπτικών σταθμών, με τους προσκεκλημένους του γεωδυναμικού ινστιτούτου της Ουψάλα!.. Αλλά ας τον αφήσουμε να μιλήσει ο ίδιος για τον εαυτό του. Αυτοβιογραφείται άλλωστε παραστατικότατα στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο: «Σταυροδρόμι της Εξουσίας», κι αυτό από τις εκδόσεις μαϊμού «Νέα Σύνορα», Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 1996!.. «Είχε περάσει», μετά την αποφυλάκισή του μας λέει, «μια ολόκληρη εβδομάδα οδυνηρής ανίας και απραξίας στο ίδιο πάντα τραπεζάκι της Ορφανίδου»... Είχε βλέπετε ο άνθρωπος συνηθίσει να είναι κρατούμενος και τώρα μέσα στην ελευθερία του έπληττε, νοσταλγούσε και λίγο ...περιορισμό, ο «μαζόχας»! Γι' αυτό αρπάχτηκε μαζί με την αδερφή του και τους άλλους δύο, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο και τον Αντώνη Λιβάνη, από την ιδέα της κλοπής του εκδοτικού τίτλου μου «Νέα Σύνορα»!.. Γνώριζε πολύ καλά το περιοδικό. Τ' αγόραζε από τον Κολλάρο. Τόβρισκε θαρραλέο, αγωνιστικό, και χωρίς εξαρτήσεις. Αυτό τους ταίριαζε. Βρήκε λοιπόν διέξοδο η ανία του, να μου σφετερισθούν με τους άλλους δύο: την ελπίδα μου, την υπερηφάνεια μου, το αποκούμπι μου, για να γεμίσει τη μοναξιά του ο αχρείος... Βγήκε από το αδιέξοδο, συνωμοτώντας με τ’ άλλα δύο τσιράκια, να μου σφετεριστούν τον τίτλο: να φτιάξουν επιχείρηση έκδοσης βιβλίων και περιοδικών μαϊμού «Νέα Σύνορα». Να ψηλώσουν το ανάστημά τους, κονταίνοντας, ισοπεδώνοντας το δικό μου ανάστημα!.. Φούντωσε, αναψοκόρωσε στο αίμα του η κληρονομικότητα του κοντραμπατζή παππού του, που του δικαιολογεί στο ίδιο βιβλίο, το κοντραμπάντο (λαθρεμπόριο ή και το λαθραίο εμπόρευμα), και υπερηφανεύεται κιόλας, γιατί: ...«Στα ορεινά, οι κοντραμπατζήδες μέτραγαν πολύ περισσότερο από τους κτηματίες, μια και το κοντραμπάντο ήταν, πριν απ' όλα, άρνηση της οθωμανικής εξουσίας»!.. Σώπα, βρε Γιάννη! Δηλαδή αν κατάλαβα αρκούντως καλά, οι κοντραμπατζήδες εκείνης της ωραίας εποχής, ήτανε η ...αριστοκρατία του τόπου! Είσαι δηλαδή αριστοκράτης από κούνια!.. Αλλά από πάντα το ίδιο δε γίνεται στη χώρα μας, μια κι όλοι τους κάνουνε δώρα, πάκους τα αφορολόγητα αμερικάνικα τσιγάρα και πλήθος τα καλαίσθητα καλαθάκια με τα πανάκριβα ποτά; Θυμάσαι ή όχι, το γράφεις στο βιβλίο σου, που και συ τα πήγαινες στη ροζ βίλα, δώρο φιλίας και αγάπης στον Ανδρέα Παπανδρέου και τη Δήμητρα Λιάνη; Αφήστε δε πόσα κρύβονται από την Εφορεία! Είναι εχθρική πράξη η απόκρυψη επιπλέον εσόδων ή περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα; Σπορ είναι! Άρνηση της ελληνικής εξουσίας σηματοδοτεί η πράξη όσων περνάνε κρυφά από το τελωνείο και αδασμολόγητα αντικείμενα που έχουν κάποια αξία; Πιθανόν κι εσείς οι ...Υπουργοί. Τι μας κομίζεις γλαύκας εις Αθήνας; Το λαθρεμπόριο, Γιάννη Καψή, όλους τους καιρούς και σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη μας, ήταν και είναι παρανομία και φυσικά καταδιώκεται από τις Αρχές. Το ίδιο και οι λαθρέμποροι ή οι κοντραμπατζήδες όπως ο συχωρεμένος παππούς σου!.. Η δε προσπάθεια να το δούμε ρομαντικά, και να ωραιοποιήσουμε ή και να ηρωοποιήσουμε λαθρέμπορους, είναι ανέντιμη πράξη. Σιγά μην έπεφτε έξω η οικονομική ευρωστία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από το κοντραμπάντο του κοντραμπατζή παππού σου! Εδώ δεν εξασθένισαν την οικονομία της πάμπτωχης χώρας μας, οι Λιβάνηδες, οι Κουτσογιώργηδες, οι Κοσκωτάδες και τόσοι άλλοι, με τα δισεκατομμύρια που άρπαξαν, και θα ταρακουνούσαν την εύρωστη οικονομία της Τουρκίας οι ψιλικατζήδες λαθρέμποροι, σαν τον παππού σου; Πήγαινε στα σύνορα της Αλβανίας, των Σκοπίων, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας, να δεις κοντραμπάντο να σου «φύγει» το κεφάλι! Όλοι αυτοί, Αλβανοί, Σκοπιανοί, Βούλγαροι και Τούρκοι, κάνουν λαθρεμπόριο για να εξαντλήσουν οικονομικά τη χώρα τους ή τις γειτονικές χώρες; Κινδυνεύουν για να ωφεληθούν οικονομικά οι ίδιοι, ωμά, ωμότατα...

Μου θυμίζει ο Καψής τα αλβανάκια, που όταν γυρίζουν «ματσωμένα» στο χωριό τους, δικαιολογούν υπερηφανευόμενα το «αξιοσέβαστο» ποσό που έφεραν στους δικούς τους, πως προερχόταν από τα έσοδα της «φούντας» (το χασίσι), που κατάφεραν να περάσουν από κρυφά περάσματα στη βρομοελλάδα κι από διαρρήξεις, μπαίνοντας στα ακατοίκητα εξοχικά σπίτια των Grek muti (σκατοελλήνων) στα προάστια της Αθήνας ή από τη λαθροχειρία στα ταμεία των επιχειρηματιών, που τα είχαν στη δούλεψή τους. Μιλάμε βέβαια για ελαφρές περιπτώσεις, όταν δεν πρόκειται για σοβαρά εγκλήματα. Ασφαλώς οι χωριάτες Αλβανοί γονείς και συγγενείς, καμάρωναν και καμαρώνουν τα «άξια τέκνα» τους, άξιων προγόνων, αλλά όχι κι ένας αρχισυντάκτης επώνυμων εφημερίδων, ένας συγγραφέας, ένας βουλευτής και υπουργός να καυχιέται για «ανδραγαθίες λαθρεμπορίου που έκαναν οι ...πρόγονοί του! Γιατί κάτι τέτοιες αποδοχές, μειώνουν την αντίσταση ενός τίμιου ανθρώπου και σε ώρες ανίας, ανέχειας κ.τ.λ., τον βάζουν σε πειρασμό να ιδιοποιηθεί π.χ. έναν ξένο εκδοτικό σήμα, που του «χτύπησε» στο μάτι ή κάποιο άλλο ξένο περιουσιακό στοιχείο, που δεν είναι λαθραίο εμπόρευμα! Και τα λέω αυτά, γιατί ο Γιάννης Καψής, στη διεξαγωγή της 25-10-1991, όταν εξεταζόταν ως μάρτυρας του Αντώνη Λιβάνη, μας βεβαιώνει πως ήταν δική του η «φαεινή ιδέα» της κλοπής του εκδοτικού σήματος «Νέα Σύνορα» κι από κει και κάτω, να μου «φάνε» και την επιχείρησή μου, κατά το βλέποντας και κάνοντας, γι' αυτό άλλωστε είχε στην «επιχείρησή» τους και τη μερίδα του λέοντος. Πόσο πιο καθαρά να φανεί, πως ήταν δική του η κατάπτυστη ιδέα του σφετερισμού του εκδοτικού τίτλου μου, και δεν αποδέχομαι σα δικαιολογία ή ελαφρυντικό, την έστω «οδυνηρή ανία και απραξία», που πορευόταν. Το δικό μου Γολγοθά που πορευόμουν, δεν τον είδε; Ούτε οι άλλοι δύο; Αλλά τι σας χρειάζεται η δική μου μαρτυρία, η δική μου επιβεβαίωση, για το είδος του ανθρώπου αυτού, όταν ο ίδιος ομολογεί απροσχημάτιστα σε συνέντευξή του που έδωσε στην εφημερίδα «Αδέσμευτος Τύπος», του «φίλου» μου Δημήτρη Ρίζου, πως όλοι τους οι πολιτικοί, φυσικά κι ο ίδιος, τα πιάνουν! Και μετά βγαίνει στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο και παραπονιέται ότι πολύ συχνά ο Τύπος, γενικεύει απαράδεκτα τα περί λεηλασίας της Ελλάδος από το ΠΑΣΟΚ και τα περί σοσιαΛΗΣΤΩΝ, αποδίδοντας αυτούς τους χαρακτηρισμούς σ' όλους τους υπουργούς, τους βουλευτές και τα στελέχη του κυβερνητικού κόμματος. Δεν εννόησα... οι εφημερίδες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης φταίνε για τις λαθροχειρίες σας; Άντε να χαθείς από κει... Μας λέει ακόμα στο βιβλίο του, πως παρά λίγο να είχε εμπνευστεί και το έμβλημα – τον ήλιο – του ΠΑΣΟΚ! Δεν ήταν λοιπόν μόνο εμπνευστής της αρπαγής του εκδοτικού τίτλου μου! Τι να του πεις; Πως είχε κι έχει στο μυαλό του το έμβλημα, αλλά χωρίς εμ; Κι άλλο: Στις 18 Νοεμβρίου 1973, λέει ότι πήγε ο αντιστασιακός μας με τον Σ. Ψυχάρη και τον Λ. Καραπαναγιώτη για ένα επιτόπιο ρεπορτάζ στην περιοχή των συγκρούσεων! Ήταν στριμωγμένοι μέσα σ' ένα παλιό Φολκς-βάγκεν. Πήγαν την επομένη του μακελειού για δημοσιογραφικό ρεπορτάζ και μάλιστα η δημοσιογραφική αφρόκρεμα του συγκροτήματος Λαμπράκη!.. Να τους ρωτήσω και τους τρεις, πού έβοσκαν την προηγούμενη, στις 17; Πού ήσασταν κ. Καραπαναγιώτη και κ. Ψυχάρη στις 17 το βράδυ, όταν έπεφτε το τανκ πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου; Τότε που τα γκλοπς των αστυνομικών ανεβοκατέβαιναν με ορμή στις πλάτες και στα κεφάλια μας; Δεν ρωτώ τον Γιάννη Καψή πού ήταν, γιατί ξέρω πως έβοσκε στη Χρήστου Λαδά, στο γραφείο του Ταχυδρόμου(!) κι άκουγε στο ραδιόφωνο το σταθμό των ξεσηκωμένων φοιτητών. Όταν δε έπεσε το Πολυτεχνείο, κρύφτηκε 48 ώρες στο γραφείο του Λαμπράκη και μετά τον φυγαδέψανε στο Λονδίνο. Σε τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ1 (16-11-94, ώρα 11.30), μας βεβαίωσε πως έκλαιγε όσο άκουγε το ράδιο! Γι' αυτή του τη γενναία

πράξη, που θεωρήθηκε αντιστασιακή, το που έκλαιγε δηλαδή, ακούγοντας από τα ασφαλισμένα γραφεία του «Ταχυδρόμου», το σταθμό: «Εδώ Πολυτεχνείο», οι στρατοκράτες τον θεώρησαν επικίνδυνο ανατρεπτικό στοιχείο και για να μη τον συλλάβουν, όπως παλιά, τον φυγάδεψαν τον ...αντιστασιακό μας στο Λονδίνο. Τώρα τι σόι αντιστασιακοί ήταν τόσο αυτός όσο ο Χαραλαμπόπουλος και ο Λιβάνης και τι ποιότητα συνωμοτική είχαν, μας το βεβαιώνουν οι αλλεπάλληλες συλλήψεις τους. Ήταν φαίνεται τόσο καλοί συνωμότες, ώστε τους ανακάλυπταν, τους συλλαμβάνανε και τους φυλάκιζαν κι όταν έβγαιναν, συνέχιζαν να έχουν την ίδια συνωμοτική ταχτική, την ίδια συνωμοτική συμπεριφορά! Να προσέξουν μόνο και ιδιαίτερα ο Αντώνης Λιβάνης γιατί με τα τόσα που του καταμαρτυρεί ο Γιώργος Κουρής στην «Αυριανή», μπορεί να ξαναπάει φυλακή, αλλά αυτή τη φορά σαν ποινικός κρατούμενος!.. Αλλά πώς γίνεται ο Γιάννης Καψής τη μία να μας βεβαιώνει από τα στούντιο των τηλεοράσεων, ότι μετά την πτώση του Πολυτεχνείου κρύφτηκε 48 ώρες στο γραφείο του Λαμπράκη και μετά για να μην τον συλλάβουν τον φυγαδέψανε στο Λονδίνο, και την άλλη, πως στις 18 Νοεμβρίου 1973, πήγε ο αντιστασιακός μας με τον Σ. Ψυχάρη και τον Λ. Καραπαναγιώτη για επιτόπιο ρεπορτάζ στην περιοχή των συγκρούσεων! Ήταν μάλιστα στριμωγμένοι μέσα σ' ένα παλιό Φολκς-βάγκεν!.. Πότε λέει αλήθεια ο κ. Γιάννης Καψής; Την πρώτη φορά, τη δεύτερη ή ποτέ; Πώς γίνεται να τον έχουν κρυμμένο και κλειδωμένο μέσα στο γραφείο του Λαμπράκη, γιατί οι ασφαλίτες πηγαινοέρχονταν και τον αναζητούσαν (είχαν αφήσει μάλιστα και φρουρούς στην είσοδο) και την άλλη να βρίσκεται σε επιτόπιο ρεπορτάζ στην περιοχή των συγκρούσεων! Για να πάει εκεί σημαίνει πως κυκλοφορούσε ελεύθερα και πως κανείς δεν ενδιαφερόταν γι' αυτόν. Διαφορετικά οι αστυνομικοί που τον περίμεναν στην είσοδο της εφημερίδας τα «Νέα» ή οι ασφαλίτες που παρακολουθούσαν άγρυπνα το Πολυτεχνείο, θα τον είχαν συλλάβει. Ποιος κοροϊδεύει ποιόν; Φυσικά με το φύλλο του «Ταχυδρόμου», που κυκλοφόρησε μετά το Πολυτεχνείο, δεν είχε καμιά απολύτως σχέση, μας το βεβαίωσε. Κι εμείς είχαμε κάποια κρυφή ελπίδα πως δεν μπορεί, το αντιστασιακό πνεύμα του Γιάννη Καψή θα έκανε το θαύμα του και από τις σελίδες του περιοδικού «Ταχυδρόμος»... Γι' αυτήν ακριβώς την πολύ γενναία αντιστασιακή του πράξη, η Ελλάς ευγνωμονούσα, δια στόματος Καλιγούλα (Ανδρέα Παπανδρέου) χειροτονήθηκε αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών και κυνηγούσε τηλεφωνικώς από νησί σε νησί κι από Ήπειρο σε Ήπειρο, τον Γιώργο Κοσκωτά. Υπουργός μια φορά! Ο ίδιος πρωθυπουργός, δίκην Καλιγούλα που έχρισε το άλογό του Γερουσιαστή, έχρισε και τον Αντώνη Λιβάνη βουλευτή και υπουργό, με μόνη διαφορά που το άλογο ήταν τουλάχιστον ράτσας. Αυτά κάνει όποιος έχει εξουσία και δεν υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη να τον ελέγξει, να τον σταματήσει! Η πολιτική φίλοι μου, είναι η βάτος η φλεγόμενη, αλλά ποτέ καιόμενη δυστυχώς (Ελευθέριος Βενιζέλος). Για όσους θέλουν να διασκεδάσουν κάνοντας επιτυχημένες παρομοιώσεις, συγκρίσεις, παραλληλισμούς, τους γνωρίζουμε πως όταν ο Καλιγούλας έβαλε μέσα στη Σύγκλητο το άλογό του και υποχρέωσε τους Συγκλητικούς να το αναγορεύσουν αριστίνδην σε... Συγκλητικό, εκείνοι το δέχτηκαν κατενθουσιασμένοι. Μερικοί ιστορικοί μάλιστα γράφουν πως με ενθουσιασμό και ...ασταμάτητα χειροκροτήματα οι Συγκλητικοί επευφημούσαν το νέο τους συνάδελφο! Ποιά η διαφορά με την αναγόρευση ενός εισπράκτορα λεωφορείων σε υπουργό; Καμιά; Επιτόπιο ρεπορτάζ λοιπόν, μέσα από ένα παλιό Φολκσβάγκεν. Δεν ήταν τουλάχιστον καινούργιο, αν όχι μια Κάντιλακ ή μια Ρολς-ρόυς! «Η μυρουδιά δε του κορδίτη, σκέπαζε τα αρώματα της φθινοπωρινής νύχτας. Ο φόβος μεγάλωνε την παγωνιά της»!..

Ο φόβος, ο φόβος, ο φόβος!.. Με έχει αγανακτήσει η τόσο ωμή ομολογία του. Φοβόταν, έτρεμε. Παρέλυαν τα πόδια του, τα γόνατά του λύγιζαν. Κι ακούστε: Στο κέντρο της Αθήνας του καυσαερίου και της μπόχας από τα σκουπίδια, αρώματα της φθινοπωρινής νύχτας! Μας λέει ακόμα και «εξυπνάδες», και που όπως όλες οι ...«εξυπνάδες» γίνονται συνήθως μπούμερανγκ: «Γυμνοσάλιαγκας (είναι) είδος της συνομοταξίας των μαλακίων» (σ.σ.: που ενίοτε είναι και δίποδο και μπορεί κάλλιστα να είναι αρχισυντάκτης εφημερίδας έστω κι αν του «λείπει» η μόρφωση, να βγει βουλευτής και να γίνει ακόμα και υπουργός), «που προωθείται με το σάλιο του και με τα κέρατά του». Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου λοιπόν, έμεινε 48 ώρες «χεσμένος» στο γραφείο του Χρήστου Λαμπράκη, γιατί τον έψαχνε, λέει, η Ασφάλεια κι όταν η Ζωή Σπυρομήλιου άνοιξε το κλειδωμένο γραφείο και τον είδε άξαφνα μπροστά της σα φάντασμα, έμπηξε μια κραυγή π' αντήχησε σ' ολόκληρο τον όροφο. Σκεφτείτε από τον τρόμο του πώς ήταν η όψη του, αλλά το μόνο που σκέφτηκε ο αντιστασιακός μας, ο «χέστης», ήταν: ευτυχώς που το κτίριο ήταν ...άδειο. Το έμφραγμα που κόντεψε να πάθει η γυναίκα δεν τον απασχόλησε, σε δεύτερο πλάνο το κοψοχόλιασμα της δύσμοιρης κοπέλας. Παρακάτω μας λέει πως του είχαν αγοράσει ...εισιτήριο για το Λονδίνο! Σιγά μη σου είχαν ...αγοράσει, εισιτήριο. Θέλει να μας πει ο (χωρίς μομφή) αούτης δημοσιογράφος, ότι του εξέδωσαν, του έβγαλαν εισιτήριο, αλλά κάτι τέτοια ούτε οι παλιννοστούντες από τις Ανατολικές χώρες δεν τα λένε. Αυτός που όχι μόνο τα λέει αλλά τα γράφει κιόλας, έχει χρηματίσει αρχισυντάκτης, συγγραφέας, αντιστασιακός, βουλευτής και υπουργός! Ξέρετε τι κάζο είναι να πληρώνεις πέντε χιλιάδες δραχμές για ν' αγοράσεις το βιβλίο του, όταν σου λείπουν διαβάσματα πολλών κλασσικών και νεότερων αξιόλογων συγγραφέων και να τρως στη μούρη το λαπά του, που δεν με στεναχωρεί το κυριολεκτικό πέταγμα του πεντοχίλιαρου, που δεν μου περισσεύει, αλλά οι δύο μέρες που σπατάλησα από τη ζωή μου για να τον διαβάσω. Έτσι είναι, τους πνευματικούς «νταβατζήδες», πρέπει να τους πληρώνουμε, μας ικανοποιούν δεν μας ικανοποιούν, και με χρήμα και με χρόνο. Του υπόσχομαι όμως να μην το ξανακάνω... Μια φορά είναι υπέρ αρκετή. Του έκανε κατάπληξη, λέει παρακάτω, που η «καθοδηγήτρια» στην ΕΠΟΝ, ήταν κάποια παλιά λοχίτισσα της ΕΟΝ, η οποία τους κατέδιδε στους δασκάλους, όταν το έσκαγαν από τις συγκεντρώσεις. «Η απεχθής μισητή λοχίτισσα μεταπήδησε στη λαοκρατική ΕΠΟΝ, από τη φασιστική ΕΟΝ» και αυτό το απέδωσε στα συμπλέγματά της. Εμείς πού να αποδώσουμε τις αλληλοδιαδοχικές μεταπηδήσεις του αντιστασιακού μας, Γιάννη Καψή, όταν από την ΕΟΝ που ήταν, πήγε στην ΕΠΟΝ, κι από την ΕΠΟΝ πήγε στον ΕΔΕΣ και από τον ΕΔΕΣ, γραμματέας της νεολαίας ΦΙΔΕ και μετά στους προσκόπους, στα Κατοχικά πάρτι και αλλού ; Κατηγορεί την «καθοδηγήτρια» και δίκαια, ας δούμε τι λέει για τις μεταπηδήσεις τις δικές του: Δεν ανήκα πουθενά. Αλλά η έννοια της... «ουδετερότητας» την εποχή εκείνη ήταν άγνωστη. Και κατέληξα να ανήκω... και στις δύο οργανώσεις, όχι οργανικά αλλά ...με απόσπαση! Μερικές φορές (sic), αρκετά συχνά (sic), όταν κάποιος σηκωνόταν να φύγει «για δουλειά», μου έλεγε δήθεν αδιάφορα: «Τσίφτη... δεν έρχεσαι μαζί μου;»... Κι ακολουθούσα, είτε για το ΕΑΜ θα γράφαμε (σ.σ.: στους τοίχους) είτε για το ΕΔΕΣ. Τον σιχαίνεσαι ή δεν τον σιχαίνεσαι; Άκου, η αντιφατικάρα, να μας βεβαιώνει, πως η «ουδετερότητα» την εποχή εκείνη ήταν άγνωστη και ότι τύχαινε τη μια βραδιά να γράφει συνθήματα στους τοίχους με την ΕΠΟΝ και το επόμενο βράδυ με τον

ΕΔΕΣ! Μετά τον ενοχλούσε «η απεχθής μισητή λοχίτισσα, που μεταπήδησε στην λαοκρατική ΕΠΟΝ, από τη φασιστική ΕΟΝ»! Σ' αυτόν πηγαίνει η λαϊκή ρήση: βγάλε τη σκούφια σου και βάρα μου. Σήμερα δε, ερμηνεύει την πράξη του αυτή, σαν ...δημοσιογραφική διαστροφή! Εμείς τώρα τι να προσθέσουμε; Πως η διαστροφή του αυτή κατάντησε έμμονη ιδέα και προεκτείνεται και στο χαρτί; Πως η ιδιαιτερότητά του αυτή, δεν τον αφήνει ήσυχο και θέλει να την περάσει στην «αθανασία» γράφοντάς την και περιγράφοντάς την; Θεμιτό είναι... Και συνεχίζει: «Έζησε δε λόγω του πατέρα του (ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο, από τα στρατοδικεία του Κονδύλη το '35), δίπλα σε μεγάλα αναστήματα» και μ' όλα ταύτα, κατάφερε να μείνει ο Γιάννης Καψής, που ξέρουμε!!! Κι ευτυχώς που είχε και ατομικό ψυχαναλυτή, που θα του δικαιολογούσε τις αντιφατικές και καθόλου υπεύθυνες θέσεις του, που όταν όμως πρόκειται για άλλους, πέφτει πάνω τους όλος φωτιά και λαύρα, κι οι δηκτικές και προσβλητικές απαντήσεις του από τις στήλες των εφημερίδων και τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν αφήσει άφωνους τους τηλεθεατές και τους αναγνώστες! Αλλά στις 400 σελίδες του βιβλίου του, δεν αναφέρει διόλου τους λόγους, την αιτία της καταδίκης του πατέρα του, ούτε το λόγο που άλλαξαν γειτονιά. Μόνο για το κάρο που τους μετέφερε την οικοσκευή και το άλογο μας μίλησε. Δεν θα έπρεπε; Πιο κάτω, περιγράφει την αγωνία του όταν περίμενε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού την αναχώρηση του αεροπλάνου που του είχαν ...αγοράσει εισιτήριο και θα τo 'σκαγε για Λονδίνο. «Ακούστε» πώς αυτοπεριγράφεται: «Ένας χλομός, φοβισμένος άνθρωπος, που τα χέρια του έτρεμαν, καθώς έπινε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού τον καφέ του»! Δύο χιλιάδες φορές, μα τω Θεώ, έγραψε στο βιβλίο του αυτό, ότι ήταν φοβισμένος, χλομός, που τα χέρια του και τα πόδια του τρέμανε! Μπορούσε κάλλιστα ο τίτλος του βιβλίου να ήτανε: Ο «σκατιάρης»... ή: Ο «χέστης»... Παρακάτω θέλει να γράψει: των πολιτικών αυτοεξόριστων και γράφει: πολιτικών κρατούμενων. Μας λέει ακόμα, ο αντιστασιακός μας, πως συνάντησε πολλούς Έλληνες πολιτικούς εξόριστους στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Γερμανία, στην Ελβετία, τουρίστα κανένα! Καλά αυτός τι ήταν; Τι γύρευε και πήρε σβάρνα όλες αυτές τις χώρες, που εγώ, μόνον από το μάθημα της γεωγραφίας του σχολείου τις ξέρω; Ποιος τον ετάιζε, ποιος του πλήρωνε τα ναύλα, τα ξενοδοχεία, τα ουίσκι; Το τουριστικό γραφείο η Ελλάς; Η μοναξιά του «εμιγκρέ» παραπονιέται, δεν γλυκαίνει ποτέ. Με δύο τρία ποτήρια ουίσκι δεν γλυκαίνει ο πόνος, δεν τονώνετε το κουράγιο! Αν σας πω ότι ο Γιάννης Καψής μας προκαλεί, τι θα πείτε; Γιατί, όταν αυτός προσπαθούσε καλοχορτασμένος να χωνέψει τις λιχουδιές που είχε ντερλικώσει και με δύο τρία ποτήρια ουίσκι να τονώσει το κουράγιο του, να γλυκάνει τον πόνο του στο ελεύθερο και φιλόξενο Λονδίνο, κάποιοι άλλοι στην Ελλάδα βασανίζονταν ή πέθαιναν από τα βασανιστήρια που τους επέβαλαν οι επίορκοι στρατιωτικοί, κι εγώ έπεφτα να κοιμηθώ, νέος άνθρωπος, μ' ένα ξερό τσάι κι όλο το βράδυ να γουργουρίζει η κοιλιά μου, γιατί τα χρήματα που έπαιρνα από τον ΟΤΕ, δεν μου έφταναν να τυπώνω το περιοδικό, αλλά και να έχω έστω ένα λιτό δείπνο... Όταν επέστρεφε μετά καιρό στην Αθήνα, πάλι ...αεροπορικώς, μας λέει και δεν ντρέπεται, πως ήταν καθηλωμένος στο κάθισμά του, με σφιγμένα τα δόντια από τον τρόμο! Φυσικά κανείς από τις αρχές του αεροδρομίου δεν ασχολήθηκε μαζί του και πολύ του κακοφάνηκε! Η πίκρα του κι ο φόβος έδωσαν τη θέση τους σε μια βαριά (πόσο βαριά;) γεύση Αηδίας! Νομίζω πως κάποτε κάποτε, πρέπει να αηδιάζει (που δε μπορεί, θ' αηδιάζει) με τον εαυτό του - θα του κάνει καλό. Ο τρόμος του βέβαια προέρχεται από την υπερεκτίμηση που έχει στον εαυτό του κι απ' την πεποίθηση πως

είναι ο ομφαλός της γης, που όλα και όλοι περιστρέφονται γύρω του κι αυτό λέγεται αυτοεπιβαλλόμενος αναίτιος πανικός και είναι κλασική κλινική περίπτωση για ψυχίατρους... Στο δεύτερο κεφάλαιο, και συχωρήστε μου την επιμονή, μπλέκει την ΕΟΝ με την ΕΠΟΝ! Τον Μεταξά, με το ΕΑΜ! Ας μάθει πως η ΕΟΝ ήταν πριν το 1940, η ΕΠΟΝ ιδρύθηκε στις 23-2-1943. Ο Μεταξάς πέθανε το 1940, το ΕΑΜ ιδρύθηκε στις 27-91941. Άμα πια... Το πόσο δείλιαζε και δειλιάζει στον πόνο, πόσο λιποψυχούσε, πράγμα που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει και μεγάλος, μας το λέει με δέος και θαυμασμό, ενθυμούμενος κι αναφέροντας κάποιο συμμαθητή του, που «τέντωνε το χέρι θαρρετά στο δάσκαλο για να δεχτεί την ξυλιά με το χάρακα, χωρίς ούτε ένα μορφασμό πόνου, χωρίς φόβο της τιμωρίας». Προσπάθησε, λέει, πολλές φορές να τον μιμηθεί, μα δεν τα κατάφερε!.. Ο «δειλός»! Ήθελε να κάνει και αντίσταση! Ας μην ήταν ο Λαμπράκης και θα βλέπατε τι θα 'χε ξεράσει, όταν τον πιάσανε!.. Που ποιος ξέρει... Στη σελίδα 72, λέει για εμάς που μένουμε σε διαμερίσματα σαν μοντέρνοι φυλακισμένοι, αγνοώντας(!) συνήθως τους συγκάτοικούς μας κι όχι σαν αυτόν που μένει στο Ψυχικό και δεν τον ...αγνοούν! Πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί κάποιος δάσκαλος της δεύτερης τάξης του δημοτικού (προτείνω τον ποιητή Κώστα Καλαπανίδα, που είναι πράος, υπομονετικός και δεν θα τραβήξει τ' αυτιά, του θρασύτατου κι άτακτου μαθητή), να τον μάθει, τι σημαίνει η λέξη αγνοώ και πότε χρησιμοποιείται. Θέλει προφανώς ο Γιάννης Καψής να μας πει, πως αυτοί που κατοικούν στις πολυκατοικίες, δεν έχουν κοινωνικές σχέσεις μεταξύ τους, άρα δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλο και το γεγονός αυτό ο δημοσιογράφος το λέει: «αγνοώντας συνήθως τους συγκάτοικούς μας». Πίσω γρήγορα στο δημοτικό, που θέλει να γράφει και βιβλία, αφού δεν ξέρει τη γλώσσα. Το κακό είναι πως ζούσε και ζει(;) επαγγελματικά από τη δημοσιογραφία. Τώρα καταλαβαίνω γιατί του έλεγαν οι συνάδελφοί του: – Καψή, πριν φύγεις, πήγαινε να φέρεις ένα πακέτο τσιγάρα Καρέλια!.. Ο Καλαπανίδας που φιλόπονα έσκυψε πάνω στα δοκίμια του βιβλίου μου, γράφει στο περιθώριο της ίδιας σελίδας για τον Καψή: δεν μου χρειάζεται... Αχ, κύριε Χρήστο Λαμπράκη, τι ημιμαθείς ανέδειξες σε αυθεντίες. Έχει άδικο μετά ο Δημήτρης Ταλαγάνης που λέει πως: Φοβάμαι περισσότερο τους ημιμαθείς από τις αυθεντίες; Την εποχή εκείνη, μας λέει ο αντιστασιακός μας Γιάννης Καψής, που οι ηθικές αξίες, οι φιλίες, οι ανθρώπινες σχέσεις κρατούσαν γερά, το να καταδώσεις, έστω και τον αντίπαλό σου, ήταν πράξη χυδαία. Να καταδώσεις όμως τον παιδικό σου φίλο, το συμμαθητή σου, το γείτονά σου έστω, ήταν αμάρτημα θανάσιμο. Και σε ρωτάμε Γιάννη Καψή, το να κλέψεις το όπλο (το εκδοτικό σήμα «Νέα Σύνορα») ενός συναγωνιστή σου, που μ' αυτό αγωνίζεται πλάι πλάι με σένα, και μ' αυτό αντιστέκεται και υπερασπίζει τη ζωή του και τη ζωή σου, πώς λέγεται; Πώς θα ονόμαζες την πράξη αυτή τότε ή και σήμερα, που οι ηθικές αξίες έχουν ...χαλαρώσει; Φτάνει, είναι αρκετό, το: πράξη χυδαία, αμάρτημα θανάσιμο; Σα δε ντρέπεσαι καημένε, σα δε ντρέπεσαι... «Ο Γιάννης Καψής είναι γνωστό, πως όπου βρεθεί συνηθίζει να πουλά πνεύμα, σχολιάζοντας τα τελευταία ή και παλαιότερα γεγονότα, με τη δική του νοημοσύνη, που δεν έχει και άριστη φήμη. Σκεφτείτε, πως όταν ήταν αναπληρωτής Υπουργός εξωτερικών, για να συνεννοηθεί με τον Ρίτσαρντ Μπερντ, βοηθό υφυπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, χρησιμοποίησαν υπηρεσιακό παράγοντα των Αμερικανών που μιλούσε άπταιστα τα ελληνικά, γιατί αλίμονο, με τα αγγλικά του Καψή, υπήρχε πρόβλημα συνεννόησης!» Υπουργός

αναπληρωτής εξωτερικών, με ολίγα αγγλικά κι αυτός, σαν τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο. Όπως λέμε δηλαδή: ολίγο μπριάμ, ολίγη φέτα! Αίσχος!.. Αίσχος γι' αυτόν και σ' εκείνον που τον διόρισε στη θέση αυτή, αλλά και σε μας που τον ανεχόμαστε. Η εξουσία, μας λέει παρακάτω, είναι μια δυνατή φωτιά που καίει λίγο-λίγο το σιδερά που τη δάμαζε χρόνια! Ένας «παλιοσιδεράς» λοιπόν σήμερα κι αυτός, που όμως δεν μπόρεσε ποτέ να δαμάσει τη φωτιά και γι' αυτό νοσταλγεί τον καιρό που του φώναζαν: – Καψή, πριν φύγεις, πετάξου να μου πάρεις ένα πακέτο Άσσο (σελ. 185). Ας δούμε τι λέει και γι' αυτόν ο βουλευτής Δημήτρης Ν. Χονδροκούκης, στο βιβλίο: «Η αθέατη πλευρά του ΠΑΣΟΚ», εκδόσεις «Ισοκράτης». «Ήταν τότε που ενημέρωνε ο μεν Ανδρέας τα μεγάλα κόμματα ο δε κ. Καψής τα «μικρά». (Κι εδώ ο δικτατορικός διαφορισμός σε πείσμα του διατυμπανιζόμενου πλουραλισμού του ΠΑΣΟΚ). Ο κ. Καψής αφού ξέχασε για 4 μέρες το Κόμμα των Φιλελευθέρων, κι ύστερα από μια ανακοίνωσή του γι' αυτή τη συμπεριφορά του, πήρε στο τηλέφωνο τον Πρόεδρο του Κ.Φ. τον κ. Βενιζέλο κι εζήτησε για να ενημερωθεί και το κόμμα του πάνω στη μη δημοσιευθείσα, αλλά διθυραμβικά προβληθείσα υπό των ...ακομμάτιστων μέσων μαζικής Ενημέρωσης συμφωνία. Ο κ. Βενιζέλος του έδωσε τ' όνομα του γράφοντος ότι θα εκπροσωπούσε το κόμμα και σωστά, μια και κανένα άλλο από τα μικρά κόμματα δεν έστειλε τον αρχηγό του (ορθότατα) στον κ. υφυπουργό. Τριφασικό ρεύμα φάνηκε να διαπερνά τον Καψή. Ζήτησε να κλείσει το τηλέφωνο και θα τον ξανάπαιρνε. Σε δέκα λεπτά ξανατηλεφωνούσε λέγοντας ότι «δεν θέλει τον Χονδροκούκη, γιατί ήταν βουλευτής ΠΑΣΟΚ»!!! Ο δοτός υφυπουργός συνεννοηθείς με τον επίσης δοτό Λιβάνη δεν δεχόταν τον στρατηγό - βουλευτή, ειδήμονα σε τέτοια θέματα. Φόβος, κόμπλεξ, απρέπεια ή όλα μαζί;» Δεν είχαν λοιπόν αντικείμενο ν' απασχοληθούν, έτσι μόλις απολυμένοι από τις φυλακές, το ομολογεί, και τους μπήκε στο μάτι η θαρρετή στάση μου και το περιοδικό μου «Νέα Σύνορα». (Ας ξεχάσουμε για λίγο, την εκδοχή της εσκεμμένης «πολιτικής πράξης» και τον «εξαναγκασμό»...) Υποπτεύτηκαν ή έμαθαν, ποιος ξέρει από πού, και την επικείμενη απαγόρευση του περιοδικού μου και πήραν τη μεγάλη απόφαση της ζωής τους, την πλέον αισχρή. Είπαν: Ο Βαλασκαντζής είναι σε «καραντίνα» από τους συνταγματάρχες. Χρησιμοποιούμε τον τίτλο των Εκδόσεών του σαν πολιτική μόστρα κι άμα λάχει, του τρώμε και την επιχείρησή του, που μαζί με τους συνδρομητές του και τους συνεργάτες του, παρέχουν εγγυημένη σταδιοδρομία, χωρίς κανένα ρίσκο για αποτυχία, ακόμα και γι' άσχετους όπως εμείς. Κάποιες «συγγενικές» σκέψεις θα έκαναν, σε περίπτωση που ισχύει μία από τις άλλες δύο εκδοχές. Τίποτα γι' αυτούς δεν είναι ανήθικο, τίποτα άδικο, τίποτα αναξιοπρεπές, τίποτα αξιόποινο ή κοινωνικά κατακριτέο μπροστά στον τελικό στόχο. Η ηθική, ο σεβασμός στις αξίες, οι ιδέες, έχουν πεθάνει. Υπάρχει μόνο το συμφέρον του τελικού σκοπού. Και βέβαια, δεν είχαν ανάγκη μη και θιχτεί η αξιοπρέπειά τους, τους ήξερε ο κόσμος. Εμείς οι άλλοι κινδυνεύαμε, που χωρίς να το θέλουμε, να το επιδιώκουμε, μπλέχτηκε το όνομά μας με το δικό τους,. Όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να μην κάνουν λάθη κι όταν κάνουν να τα κρύψουν. Αυτοί επιμένουν να αδιαφορούν και για τα λάθη και για τους ανθρώπους. Όλη η πολιτεία τους και ως «εκδότες» και ως παρακοιμώμενοι του Ανδρέα Παπανδρέου, αυτό απόδειξε! Τέλεια αδιαφορία στην ηθική τάξη και στο άτομο. Τα αρνητικά καλπάζουν. Δίνουν την εντύπωση οι άνθρωποι, πως το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η τιμή τους και η υπόληψή τους, η τιμή και η υπόληψη των άλλων!..

«Οι μεγάλοι, δεν ακολουθούν κανόνες τους φτιάχνουν», λέει μια διαφήμιση μεγαλοασφαλιστών. Το ίδιο είπε κάποτε και ο Αλ Καπόνε, αλλά με άλλα λόγια, πως: οι Νόμοι, έχουν φτιαχτεί για να προστατεύουν τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Αλλά κι ο Γιάννης Καψής είπε, πως: «Κατ' αρχήν είναι γνωστό ότι μόνο η κατάθεση του σήματος (στο υπουργείο Εμπορίου) δεν διασφαλίσει κατ' ανάγκη και την αποκλειστική χρήση». Δεν μας είπε μόνο, από πού είναι γνωστό και κατ' ανάγκη με ποιο τρόπο διασφαλίζεται η αποκλειστική χρήση ενός εκδοτικού σήματος; Μήπως από το φόβο του διαπράξαντος το αδίκημα - την κλοπή, ότι οι διαφορές θα ξεκαθαριστούν με αυτοδικία, με αυτοπροστασία; Άκου δεν είχαν αντικείμενο ν' απασχοληθούν! Άνθρωποι του ΠΑΚ και μάλιστα ο ένας εξ αυτών αρχηγός τους στον ελλαδικό χώρο, αν και συνεχώς βρισκόταν μαντρωμένος ή εξορισμένος, δεν είχαν τι να κάνουν! Δεν είχε τι να κάνει ο Γιάννης Καψής, αυτός που του είχε ζητήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, να αναλάβει και να ηγηθεί των ομάδων του ΠΑΚ στο εξωτερικό(!) και που τον είχαν κλείσει στη φυλακή οι «Απριλιανοί» γιατί είχε δραστηριότητα ανατρεπτική κατά του καθεστώτος των Συνταγματαρχών. Δεν είχε τι να κάνει, τώρα που τον ελευθέρωσαν και αισθάνεται πλήξη κι ανία, στο μπαράκι της στοάς Ορφανίδου! Άλλος στη θέση του θα έτρωγε τα σίδερα. Θα άρχιζε αμέσως τις επαφές με τους συναγωνιστές του και θα κατέστρωναν σχέδια επί σχεδίων για αντιστασιακές πράξεις και φυσικά όλα αυτά δεν θα του προσφέρανε το άγχος πολυτελείας που είχε, μια που δεν θα είχε καιρό ούτε για φαγητό να κάτσει. Δεν θα πέρναγε ούτε στιγμή ανίας, πλήξης ή μελαγχολίας. Αλλά είπαμε, ήταν σ' αναμονή... Αυτός που έπρεπε να είχε και να έχει άγχος, ήμουν εγώ, που παρέμενα αλυσοδεμένος κι ολομόναχος. Που διαψεύστηκαν τα όνειρά μου. Που η μεταπολίτευση δεν ήρθε ποτέ για μένα, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα η δικτατορία. *** Το παραπάνω κείμενο είναι από τις σελίδες 146 έως 166 του βιβλίου μου: «Εγώ τα Νέα Σύνορα», ιστόρημα, τόμος 1ος, σελίδες 948, Εκδόσεις «Νέα Σύνορα», Αθήνα 1999. Σας το δίνω για εισαγωγή, γιατί ακολουθεί κι άλλο αμάρτημα του Καψή: «Και ο Παράδεισος αμάρτησε», εκδόσεις «Νέα Σύνορα», Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2000. Λίγο υπομονή, θα διασκεδάσετε αρκούντως...

&

Η κριτική του βιβλίου, από τον Δημήτρη Βαλασκαντζή,. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑΜΕ Μιχάλη Παλικαράκη: «Μύθος», 85 τραγούδια, εκδόσεις «Νέα Σύνορα», Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2000.

Στη σειρά των εκδόσεών τους: Ποίηση, οι ανεκδιήγητοι Λιβάνηδες (που βεβαιότατα από ποίηση έχουν μεσάνυχτα*), μας παρουσίασαν σε καλαίσθητη πράγματι κι επιμελημένη έκδοση, 85 «τραγούδια» κάποιου Μιχάλη Παλικαράκι. Πρόκειται για όργιο στιχοπλοκής, που ο «εγκληματίσας» τα λέει ποιήματα, οι δε μεγαλοεκδότες (όπως αρέσκονται να παρουσιάζονται, οι του εκδοτικού οργανισμού Λιβάνη, που ο οργανισμός τους είναι ...βιοτεχνική εταιρία!) τ’ αφήνουν να περνάν «απαρατήρητα», αποκοιμώμενοι στην ιδέα, πως αφού αυτοί, οι μεγαλοεκδότες, δεν έχουν ιδέα από Ποίηση, πώς θα έχουν οι μουζίκοι κουτοβαλκάνιοι Έλληνες, εγκληματώντας κι αυτοί με τη σιωπή τους, που ως γνωστό κόσμο φέρει και φυσικά ο κόσμος μπόλικους παράδες, και λέω εγκληματούν, γιατί με προμετωπίδα τον βάρδο του λαϊκού μας τραγουδιού Στέλιο Καζαντζίδη, και με απόφαση να πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, κάνουν άγρια εκμετάλλευση του ονόματός του (εξώφυλλο σε σχήμα 8ο - μεγάλη φωτογραφία του και το εσωτερικό με ιλουστρασιόν χαρτί 100 γραμμαρίων, αν όχι περισσότερο, με 22 ολοσέλιδες έγχρωμες στο σύνολο φωτογραφίες του, μόνος ή με συγγενείς ή θαυμαστές του), και βέβαια απάνθρωπη εκμετάλλευση και του σήματός μου «Νέα Σύνορα», που πιο χαμηλά δεν μπορούν να το σούρνουν οι αδίσταχτοι Λιβάνηδες, με σαφή πρόθεση βεβαιότατα, τώρα που τους απαγόρευσε η ελληνική δικαιοσύνη να το χρησιμοποιούν, να μου αφήσουν καμένη γη!.. Πράγματι εγκληματούν, γιατί όποιος βλέπει το κακό και δεν το καταγγέλλει, δεν εμποδίζει την εξάπλωσή του, είναι εξ ίσου συνυπεύθυνος μ’ αυτόν ή μ’ αυτούς που το διαπράττουν. Πόσο μάλλον, όταν ο ίδιοι είναι οι δημιουργοί του. Συνυπεύθυνος χωρίς ελαφρυντικά και ο Στέλιος Καζαντζίδης, που έδωσε την άδεια να δημοσιέψουν φωτογραφίες του δίπλα στα ανακόλουθα και αλλοπρόσαλα «ποιητικά κείμενα» του ελαφρογράφου Μιχάλη Παλικαράκη. Και δεν στάθηκε εκεί! Σαν ενθάρρυνση του «ποιητή» Παλικαράκη, γράφει προφανώς ο ίδιος στην 7 η σελίδα (υπολογίζουν και το εξώφυλλο οι Λιβάνηδες ως εσωτερικές σελίδες, εκδότες να σου πετύχουν!), ιδιοχείρως: Αλλά, το βιβλίο αυτό, το αγοράσαμε, γιατί από τις διαφημίσεις και το εξώφυλλο που είδαμε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, μας άφησε την εντύπωση, πως πρόκειται για τραγούδια - επιτυχίες που έχει τραγουδήσει ο Στέλιος Καζαντζίδης ή από τραγούδια που έγραψε ο ίδιος. Υπάρχει κάτι ανάλογο, το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που περιέχει τα θαυμάσια τραγούδια του. Ρίξτε και μια ματιά στους στίχους τραγουδιών του Μιχάλη Μπουρμπούλη, μα και άλλων καταξιωμένων στιχουργών. Κάτι τέτοιο περιμέναμε. Ποτέ δεν φανταζόμαστε, πως μια τέτοια πολυτελή έκδοση, θα κυκλοφορούσε για να προβάλει «ποιητικές» ασυναρτησίες και ασταμάτητο λιβανωτό του «ποιητή» Παλικαράκη για τον Στέλιο Καζαντζίδη, που δυσφημούν και τους δύο στην κυριολεξία. Ακόμα κι όταν διάβαζα τα «ποιήματα» του Παλικαράκη, η σύγχυση ήταν τόση, που νόμιζα πως το Καζαντζίδης είναι ψευδώνυμο και πως το πραγματικό όνομα και το επίθετό του, ήταν αυτά που υπήρχαν στο εξώφυλλο του βιβλίου!.. Μόνον όταν διάβασα στο κάλυμμα του CD που ήταν ενσωματωμένο στο ημερολόγιο τιμής 2001 της «Άγκυρας», του Πάνου Γεραμάνη (Στέλιος Καζαντζίδης: «Όταν η φωνή φτάνει το θρύλο»), το όνομα του Καζαντζίδη σαν συνδημιουργού με το Γιάννη Βασιλόπουλο στο τραγούδι: «Νιώθω μια κούραση βαριά», κατάλαβα πως δεν μπορεί να υπάρχει καμία σχέση των τραγουδιών του, με αυτά του Παλικαράκη, και πως δεν ήτανε το ίδιο πρόσωπο, πως η σύγχυση ήταν στημένη για τους βιαστικούς και τους απρόσεκτους. Τα πρώτα έχουν στίχο άρτιο και δεν φλυαρούν ακαταλαβίστικα. Τα δεύτερα, έχουν όλα τα κουσούρια των πρωτόλειων, των «στιχουργών» της οκάς. Αυτό όμως είναι εξαπάτηση του καταναλωτή, και θα πρέπει να προκαλέσει την προσοχή των υπευθύνων. Τα ίδια

έκαναν με το βιβλίο του Σαλμάν Ρουσντί, της Δήμητρας Λιάνη, του Βασίλη Βασιλικού και με την προσπάθεια να πουλήσουν σωριδών βιβλία τους σε πολύ χαμηλή τιμή, τα θυμάστε. Οι Λιβάνηδες, γνωστότατο, πως έχουν εναποθέσει την καλή τους τύχη στη σύγχυση. Η σύγχυση τους έκανε γνωστούς, παρ’ όλο που τα περισσότερα βιβλία τους είναι παραφιλολογία. Αναζητούσαν εμένα οι συγγραφείς και πέφτανε λόγω σύγχυσης πάνω τους. Και δεν άφησαν να πάει χαμένη καμιά ευκαιρία. Ακόμα και στενούς συνεργάτες μου (Τόλη Γιαννάκη, Βαγγέλη Μήλλα, Νανά Ησαϊα, Χρήστο Σαμουηλίδη) τους πλεύρισαν με προσκλήσεις και ευχητήρια στην ονομαστική τους εορτή και από κει και πέρα ήταν εύκολο τα μισόλογα, τα μισοειπωμένα, να θεωρηθούν αυτονόητα και πως Βαλασκαντζής ή Λιβάνης είναι το ίδιο πράγμα, αλλά ας μη το διαδίδουμε μια και ο Βαλασκαντζής, δεν το θέλει!.. Ακούσατε; Ποιητική συλλογή τα φλιναφήματα του Μιχάλη Παλικαράκη και μάλιστα από τον Στέλιο Καζαντζίδη!!! Και μετά ο βάρδος του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, παραπονιέται για το άδικο και την απονιά, που έχει πλημμυρίσει τον πλανήτη μας!.. Κάνει δηλαδή αυτά που κατηγορεί τους άλλους!.. Ας αφήσουμε το γλοιώδη «πρόλογο» που του αφιερώνει ο ...Παλικαράκης, που μπορεί να είναι φίλος, πατέρας, αδελφός για όλους και για πάντα, αλλά τέτοια γλυψίματα δεν έπρεπε να τα επιτρέπει σε κανένα ο Καζαντζίδης. Είναι πασίγνωστη η αξία του σαν λαϊκού τραγουδιστή, δεν θα τη μεγαλώσει ο «ανύπαρκτος» Παλικαράκης, μ’ όσα κι αν πει κι όσα κι αν γράψει. Πέρα που δεν διστάζω να το ξαναπώ, πως όλα αυτά δυσφημούν τον κορυφαίο λαϊκό τραγουδιστή. Προπαντός το πίσω εξώφυλλο με φωτογραφία πάλι του Καζαντζίδη και με λεζάντα: Μια ποιητική συλλογή αφιερωμένη στο μύθο του ελληνικού τραγουδιού Στέλιο Καζαντζίδη, που εφευρέθηκε προφανώς από τους Λιβάνηδες για να επιτείνουν τη σύγχυση στους θαυμαστές του Καζαντζίδη. Αλλά ας αφήσω τα «ποιητικά κείμενα» του Παλικαράκη να μιλήσουν (που σου δίνουν την εντύπωση πως βλέπεις σε ταινία τη Δέσποινα Στηλιανοπούλου, με τις ελληνικούρες της) κι αυτό, για να μη θεωρηθεί αιτία η άσχημη κριτική μου, του πόνου που με σφάζει. Πρόκειται λοιπόν για ανόητες στιχοπλοκές, που γίνεται αφελέστατα προσπάθεια να ταιριαστή ποιητική ρήμα, λέξεων, όπως: πιάτα - νιάτα, γέλια - τέλια, αυλαία - παρέα, γκέμια - μελτέμια, καρδιά - κλειδαριά, αράξεις ψάξεις, ταχύτητα - αζήτητα, καρδιές - τροχιές, τιμόνι - μόνη, τιμόνι - σκόνη, ψέματα αποθέματα, λερωμένη - βραβευμένη, ζωή - διαδρομή, κλουβιά - ιδανικά, ζυγαριά καρδιά, ζυγίσω - σταματήσω, που δεν προκαλούν ιλαρότητα στον αναγνώστη, αλλά αβίαστα το σαρκασμό. Κι αυτά στα πρώτα εννέα «ποιήματα», δηλαδή μόνο στην αρχή. Σας δίνω σαν πρόγευση ένα «τετράστιχο»: Θέλω ν’ αλλάξω αυτόν τον κόσμο ψεύτικος είναι κι απατηλός, σκοτούρες, βάσανα να ξαλαφρώσω αλλά δεν ξέρω, δεν ξέρω πώς. Σας παρακαλώ, πέστε του πώς να ξαλαφρώσει... Είδατε «ποιητική έμπνευση» που είχε ο «ποιητής» Παλικαράκης και πώς την αξιοποίησε;! Χρειάζεται πράγματι παλικαριά για να χρησιμοποιήσεις την επίμαχη λέξη, έστω σε καθημερινή ομιλία. Στην ποίηση όμως η χρησιμοποίησή της, προϋποθέτει το λιγότερο τέλεια άγνοια... Και πάω στο πρώτο του «ποίημα», στη σελίδα 19, που σαν πρώτο ποίημα, θα πρέπει να έχει επιλεγεί με προσοχή, ώστε να κερδίσει τον αναγνώστη. Πρέπει λοιπόν να είναι ένα από τα καλλίτερά του ή τουλάχιστον ποίημα με αξιώσεις. Απολαύστε το:

Θ έλω να γίνω α ετός Ψηλά στις αετοφωλιές κρύφτηκαν φίλοι κι αγκαλιές που με ξεχάσαν, μονάχα οι ακρογιαλιές μου απομείνανε πιστές και δεν με χάσαν. Ψηλά στις αετοφωλιές δεν μένουν τώρα αετοί μα απομεινάρια απ’ της ζωής μου τις στιγμές που ‘χουν χαθεί και δεν μπορώ να βρω τα χνάρια. Αν με ακούει ο Θεός θέλω να γίνω αετός φωλιά αλλού να χτίσω που να μην φτάνει κεραυνός ούτε ανθρώπινος καημός εκεί θέλω να ζήσω. Ψηλά στις αετοφωλιές θα παίζει ο πόνος μου πενιές και θα παρηγοράει, μονάχα κείνες τις καρδιές που ‘χουνε πάντα συννεφιές κι η μοίρα τις νικάει. Ψηλά στις αετοφωλιές ουράνιων τόξων πινελιές με αγκαλιάζουν και μ’ ανεβάζουν σε κορφές που οι ανθρώπινες καρδιές δεν φτάνουν να δικάζουν. Έχει διαβάσει κανείς σας πιο αντιφατικό «ποίημα»; Και δεν είναι από τα χειρότερα. Θα πάμε όμως και στα χειρότερα. Θα βρεθεί όμως κάποιος εκ των εκδοτών του να μας διευκρινίσει αυτές τις ήξεις αφίξεις; Είναι τραγούδια, ποίηση ή στιχοπλοκή, το βιβλίο αυτό του Παλικαράκη; Κι αν δεν μπορούν οι εκδότες του, μήπως μπορεί ο ...υπεύθυνος παραγωγής κ. Κωνσταντίνος Ζαχαράκης, που από τον καιρό, ο αισχρός, που ήρθε και ψευδομαρτύρησε στις Διεξαγωγές Εμμάρτυρων Αποδείξεων στα Δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων, από χαμάλη – κουβαλούσε βιβλία – τον προήγαγαν οι Λιβάνηδες, σε υπεύθυνο παραγωγής!!! Αλήθεια πόσο τιμητική θέση είναι αυτή; Είναι πράγματι επίζηλη θέση; Έχει ουσιαστικό περιεχόμενο ή είναι φούσκα όπως ο ίδιος που την κατέχει; Ρωτώ για να δω αν οι Λιβάνηδες αντάμειψαν επαρκώς τον ψευδομάρτυρά τους... Και θα επιμείνω, γιατί: τη θέση αυτή την κέρδισε επειδή ψευδομαρτύρησε κι όχι γιατί ήταν εργατικός και τίμιος, που δεν αποκλείω το πρώτο, το δεύτερο ποτέ. Γιατί ένας τίμιος άνδρας, δεν πάει με ελαφριά καρδιά να καταθέσει ενόρκως και εν γνώση του ψέματα. Να ορκιστεί ότι θα πει την αλήθεια και μόνο ψεύδη να καταθέσει!.. Γι’ αυτό ανέβηκε στην εκτίμηση των αφεντικών του και τον προήγαγαν κιόλας. Αλλά παρ’ όλο που οι Λιβάνηδες έχουν τόσα χρόνια «εκδοτικό οίκο», δεν έμαθαν ακόμα να ξεχωρίζουν το αξιόλογο βιβλίο από το αναξιόλογο, πώς θα μάθουν να αξιολογούν τους ανθρώπους; Το γελοίο της υποθέσεως, είναι ότι οι Λιβάνηδες, επειδή φοβήθηκαν μήπως τους κλέψει κάποιος κακοήθης που τους μοιάζει, τις «σκυλοτροφές», απαγορεύουν τη αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή

άδεια του εκδότη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα. Είδατε έννοια και κόψιμο που έχουν οι Λιβάνηδες για τους Νόμους που καταπατούν ασύστολα εδώ και 28 χρόνια στην Ελλάδα, έχοντας κλέψει τρία κατοχυρωμένα εκδοτικά σήματα με αξιόλογο περιεχόμενο και έρχονται σήμερα να επικαλεστούν αυτούς τους Νόμους που τους κάνανε διάτρητους, για να ...προστατέψουν πλίνθους και κεράμους ατάκτως ερρημένους... Παράδειγμα στη σελίδα 25: Ψεύτικοι όρκοι κι όνειρα σκορπίσανε ολόγυρα, γλιστρήσαμε στα ψέματα τελείωσαν τα αποθέματα. Και μη με αποπάρετε. Δεν είμαι εχθρός των Λιβάνηδων. Αν είχανε εκδώσει βιβλία της προκοπής (με ποια ικανότητα) καλά λόγια θα ‘λεγα γι’ αυτούς, γιατί είναι σ’ όλους γνωστό πως ο Δημήτρης Βαλασκαντζής, δεν έχει φάει το δίκιο κανενός. Τον εχθρό των Λιβάνηδων θα πρέπει να τον αναζητήσετε στον ίδιο τον εαυτό τους και στους συνεργάτες που τους περιστοιχίζουν. Οι ανοησίες που διαπράττουν οι πρώτοι από αμάθεια και άγνοια και η αδιαφορία που δείχνουν οι δεύτεροι να τους συμβουλέψουν σωστά, αιτία ο στραβός δρόμος που έχουν πάρει. Να δείτε που με ευθύνη τους θα μαραζώσει η επιχείρησή τους. Τόσα χρόνια τώρα και δεν κυκλοφόρησαν ούτε ένα βιβλίο της προκοπής. Όσο για το επίμαχο βιβλίο του Μιχάλη Παλικαράκη, ούτε στιχάκια ημερολογίου να ήταν, τέτοια κατάντια έχει, και οι μεγαλοεκδότες μας, μας επισείουν τον κώδων του κίνδυνου, μήπως και διανοηθούμε και κλέψουμε την πνευματική ανεπάρκειά του!.. Αυτός θέλει «δέσιμο» κι όχι έκδοση πολυτελείας... Αλλά δεν το πρόσεξε κανείς τους – όχι βέβαια ο Ηλίας Λιβάνης και η Γιώτα Λιβάνη – αλλά όλες αυτές οι κυρίες που ασχοληθήκαν με την επιμέλεια της έκδοσης, πως ο άνθρωπος αυτός είναι αμόρφωτος και πως του λείπουν παντελώς οι γνώσεις των κανόνων της στιχουργικής; Κι αν το είδαν, γιατί δεν το είπαν στους ενδιαφερόμενους; Έχει αρπάξει τη λέξη ψυχή και την κυματίζει σα ανεμοδαρμένη παντιέρα, χωρίς να γνωρίζει ούτε την απλή έννοιά της, ούτε τη μεταφυσική. Κι άλλων λέξεων που χρησιμοποιεί, φαίνεται ολοκάθαρα, πως δεν γνωρίζει τη σημασία τους, το νόημά τους. Έτσι σχηματίζει φράσεις αντιφατικές ή παράλογες: Μια νύχτα παγωμένη στο νου μου μέσα μπαίνει κι ο χρόνος με πληγώνει, το άδικο δεν λιώνει. της μνήμης τα θηρία μουγκρίζουν αδικία μα μια φωτιά που καίει, φωνή που σιγοκλαίει. Άλλα παραδείγματα: Πώς να ξεφύγεις δεν μπορείς πολύ το βάρος της ψυχής, που να μιλήσεις και να πεις τον πόνο αόρατης πληγής. Η σκιά του 2000 θέλω να είναι φωτεινή ας γεννήσουν οι μανάδες

μια καλλίτερη ζωή. Όλοι με θέλουν στο μυαλό τους χρεωμένο έτσι ορίζει η ειρωνεία της ζωής τι κι αν έπαιξα χαρτί σημαδεμένο ακολουθώ το δρόμο της φυγής. Να του μιλούσα αλήτικα και να με συγχωρούσε για όλα εκείνα που ‘φταιξα όταν με αγνοούσε. Τέλος για πάντα μα ποτέ δεν θα ξεχάσω πως μια περήφανη ψυχή δεν πάει πάσο. Μιας ζωής τα στραπάτσα περπατούν φάτσα-φάτσα, σιωπηλά σε κοιτάνε με τα μάτια μιλάνε. Καρδιές στους δρόμους ραγισμένες μόνες τους μα ανακατεμένες με προσπερνούν και δεν κοιτάνε δρόμος αδιέξοδος εκεί που πάνε. Κανένας δεν μας κάλεσε σ’ αυτήν την ιστορία το σύστημα μας άλεσε μας έκανε θηρία. Το κατηφόρι ψήλωσε έγινε ανηφόρα μα τ’ όνειρο δεν άντεξε των χρόνων μου τη φόρα. Πίσω από τα μάτια μου ηφαίστειου κρατήρας, σημάδεψε το βλέμμα μου το άγγιγμα της πείρας. Εδώ θα σταματήσω να καταχωρώ «ποιήματα» του Μ. Παλικαράκη και για να φανεί πόσο μακριά είναι νυχτωμένος κι αυτός κι αυτοί που του εκδώσανε το πανάκριβο τούτο βιβλίο (το πλήρωσε άραγε;), θα παραθέσω στίχους τραγουδιών του Στέλιου Καζαντζίδη και όποιος απ’ αυτούς έχει ικανότητα, ας κάνει τις συγκρίσεις κι ας λάβει και το μήνυμα: Το μερτικό μου από τη ζωή μου το ‘χουν πάρει άλλοι

γιατ’ είχα χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη. Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες περήφανα περπάτησα μες στης ζωής τις στράτες. Εγώ με την αξία μου με το φιλότιμό μου κρατάω πάντα στη ζωή ψηλά το μέτωπό μου. Δεν έδωσα δικαίωμα ποτέ μου σε κανένα να πει πως αναδείχτηκα με τα φτερά τα ξένα. Θα αποφύγω να σημειώσω παρατηρήσεις ή να σχολιάσω τα «τετράστιχα» που παραθέτω. Σε νοήμονες αναγνώστες απευθύνομαι. Μου είναι αδύνατο να υποβιβάσω τη νοημοσύνη τους. Αυτά όλα, όχι για τον ανύπαρκτο «ποιητή» Μιχάλη Παλικαράκη, αλλά για τους «υπαρκτούς» Ηλία, Γιώτα και Αντώνη Λιβάνη, με την ευχή στο μέλλον να αποφύγουν τέτοιες χοντράδες... τέτοιες χυδαιότητες. Τους υπόσχομαι πως θα τους παρακολουθώ από πολύ κοντά, και τέτοια σημειώματα θα καταχωρώ σε κάθε τεύχος του περιοδικού μου. Επιθεώρηση Πνευματικού Προσανατολισμού είμαι. Δημήτρης Βαλασκαντζής * Κοιτάτε τη ιδέα έχουν για την ποίηση οι Λιβάνηδες. Στις προτάσεις τους στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, ισχυρίζονται πως: σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως εκδοτική δραστηριότητα (όπως ματαίως και κατά τρόπο αβάσιμο προσπαθεί να αποδείξει ο αντίδικος) η οποιαδήποτε τυχόν έκδοση (στο απώτερο απώτερο παρελθόν) μιας ή δύο ποιητικών συλλογών ποιητών. Δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως εκδοτική δραστηριότητα η οποιαδήποτε τυχόν έκδοση μιας ή δύο ποιητικών συλλογών ποιητών και είναι εκδοτική δραστηριότητα η κυκλοφορία της «ποιητικής» συλλογής του Μιχάλη Παλικαράκη!!! Είναι δυνατό να θεωρούν ως αστεία εκδοτική δραστηριότητα την έκδοση, έστω μιας ποιητικής συλλογής; Σε ποιο κόσμο ζούνε οι έμποροι αυτοί; Πέταξαν στον Καιάδα τον Όμηρο, τη Σαπφώ, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, το Ρίτσο, τον Βρεττάκο!!! Το μόνο αξιόλογο βιβλίο γι’ αυτούς, είναι οι «Σατανικοί Στίχοι» του Σαλμάν Ρουσντί και το οποίο είμαι βέβαιος πως δεν το έχουν διαβάσει, διαφορετικά θα ήξεραν να γράφουν σωστά το όνομά του. Κοιτάτε ποιοι μιλάνε για την κορυφή της λογοτεχνίας, την Ποίηση. Αυτοί που έχουν ομολογήσει, πως δεν έχουν διαβάσει ούτ’ ένα από τα βιβλία που έχουν εκδώσει!!! Αλλά και το βιβλίο του Σαλμάν Ρουσντί, τι φιλολογική αξία έχει; Γνωστό πως στην Αγγλία και στη Γαλλία, οι πλέον έγκυροι κριτικοί, γράψανε πολύ κακές κριτικές, γι’ αυτό ο Ρουσντί, καταπικραμένος, πήρε των ομματιών και από καιρό τώρα ζει στη Νέα Υόρκη. Δεν θέλει να τους ξέρει!..

Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να κάνουν λίγη υπομονή, και σε κάθε τεύχος μας θα παρουσιάζουμε τη σαβούρα που έχουν τυπώσει σε βιβλία οι Λιβάνηδες. Παρακαλούμε και δική σας συμμετοχή, και βέβαια όχι μόνο των Εκδόσεων του ...Οργανισμού Λιβάνη!.. & Τέσσερα ανέκδοτα ποιήματα του Δημήτρη Βαλασκαντζή Βυθίζεται Κάποιες στιγμές βυθίζεται σ’ ένα κενό χρόνου, στον άγνωστο κενό χρόνο πριν τη γέννησή του, στο άγνωστο κενό χρόνο μετά το θάνατό του κι αλαφιάζεται.

20-3-1009 Ο παλιός καναπές Ο παλιός καναπές του συχωρεμένου παππού μου υπάρχει πολύ πριν γεννηθεί ο δικός του παππούς και οποιαδήποτε στιγμή που θα χρειαστεί, επιδέχεται επιτυχημένη επισκευή. Η ύπαρξή μας των 78 χρόνων ποια επιτυχημένη επισκευή επιδέχεται; 02-9-2007 Στη στάση… Όπως περνάνε τα τρόλεϊ: Νέα Φιλαδέλφεια - Πατήσια - Γηροκομείο, πλακώνεται η ψυχή του. Ένας - ένας όλοι φύγανε, έμεινε ολομόναχος. Μονόδρομος τώρα πια η διαδρομή: Νέα Φιλαδέλφεια - Πατήσια - Γηροκομείο…

29-2-2008 Ο Θάνατος Διαβάζεις, γράφεις, βλέπεις τηλεόραση, παίρνεις το μπάνιο σου ή στρώνεσαι στο τραπέζι για δείπνο κι εκείνος εκεί: Καιροφυλακτεί πίσω από τις κλειστές ή ανοιχτές πόρτες του διαμερίσματός σου, πίσω από τα κάντρα με τους προγόνους σου, στριμώχνεται

μέσα στο κομπιούτερ σου χαμογελώντας μεφιστοφελικά. Σαφώς είναι ανεπιθύμητος μα αναπόφευκτος και θα συνεχίζει να σε πολιορκεί ασταμάτητα κι επίμονα μέχρι να σε πάρει μαζί του. Εσύ αν δεν πανικοβάλλεσαι, είναι που δεν του δίνεις σημασία, αν και βεβαίως αισθάνεσαι το λόγο της φευγαλέας παρουσίας του. Αθήνα, 31-1-2009 &

Η κριτική του βιβλίου, από τον Δημήτρη Βαλασκαντζή. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑΜΕ Γιάννη Χαραλαμπόπουλου: «Κρίσιμα (χρήσιμα) χρόνια», εκδόσεις «Προσκήνιο», Αθήνα 2002 Έτσι που διάβαζα το βιβλίο του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου «Κρίσιμα Χρόνια», Αγώνες για τη Δημοκρατία (1936-1996), εκδόσεις «Προσκήνιο», μου ήρθε στο νου ο μη υπαρκτός βουλευτής Μαυρογιαλούρος, που ενσάρκωσε τόσο πετυχημένα στον κινηματόγραφο ο ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας. Κι έτσι μάλιστα που δεν με πολυβοηθάνε τα γυαλιά μου, τον τίτλο του εξωφύλλου, μια που τα κεφαλαία στοιχεία είναι κακή επιλογή και το Κ παρομοιάζει με Χ, τα «Κρίσιμα Χρόνια» το διάβασα «Χρήσιμα Χρόνια». Γέλασα με το οπτικό σαρδάμ, αλλά όταν τελείωσα το βιβλίο, παραδέχτηκα πως η λανθασμένη ανάγνωση, ήταν πιο κοντά στην αλήθεια του. Πως ο ενδεδειγμένος τίτλος του χωρίς άλλο, ήταν το οπτικό μπέρδεμα και ως εκ τούτου, θα πλησίαζε περισσότερο την άκρως τσαπατσούλικη έκδοση, που φευ, ομοιάζει τόσο με το αλαζονικό στιλ του ...συγγραφέα της. Σε πολλά άλλα μπορώ να τον χρεώσω, για κακή επιλογή. Το ιλουστρασιόν χαρτί που γυαλίζει και δεν βοηθάει τον αναγνώστη να διαβάσει αρκετή ώρα και με άνετο διάβασμα. Τα τρομερά μαύρα στοιχεία και το άκομψο σχήμα του βιβλίου, η κάκιστη σελιδοποίηση από απόψεως σχήματος και θέσεως των φωτογραφιών εντός του κειμένου, αλλά και η ύπαρξη λειψών παραγράφων και λέξεων που στη μέση της σελίδας χωρίζονται με μικρές παύλες. Όλα αυτά μας κάνουν να πιστεύουμε πως αυτός που επιμελήθηκε το βιβλίο, δεν ήταν επαγγελματίας και πως η πληκτρολόγηση των κειμένων δεν έγιναν με τα χέρια, αλλά με τα πόδια. Καταφαίνεται εν τέλει η έλλειψη ικανότητας και γνώσεων: πως ιεραρχούν και επιμελούνται ένα βιβλίο. Αλλά ο κ. Χαραλαμπόπουλος …Μαυρογιαλούρος, που κατάφερε να τυπώσει ένα βιβλίο 440 σελίδων και στις διακόσιες πενήντα να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τη σύνθετη λέξη: εντωμεταξύ (χάθηκε το: στο μεταξύ;), δεν είδε τα δοκίμια, δεν έκανε διορθώσεις; Τον ικανοποίησε η θέα των σελίδων; Τον ικανοποίησε το εξώφυλλο; Που το πόσο σεμνός είναι και πόσο τον κατατυραννεί το σοβαρό ασίγαστο πρόβλημα εγωπάθειας που έχει, φαίνεται κι από τη ...«σεμνή» έκδοση του βιβλίου του, που στο

μπροστινό εξώφυλλο έβαλε φωτογραφία του διαστάσεων 7,5Χ8,5 εκ. Τι στο καλό, τρία ολόκληρα χρόνια (6/4/1972 έως 1/3/1975) ήταν συνεκδότης της εκδοτικής επιχείρησης μαϊμού «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ, που τύπωσε και κυκλοφόρησε βιβλία, δεν κατάφερε μέσα σ’ αυτά τα τρία έρμα χρόνια να μάθει πέντε πράγματα, πως στο ιλουστρασιόν χαρτί δεν τυπώνονται κείμενα, γιατί στραβώνεται ο αναγνώστης και πως σε μια κάποια υποφερτή σελιδοποίηση δεν πρέπει η αράδα να υπερβαίνει τους δέκα πόντους, γιατί χάνει ο αναγνώστης τη σειρά και πολλές φορές γυρίζει και πιάνει την αρχή της διαβασμένης αράδας ή πάει στην παρακάτω, μ’ αποτέλεσμα να μη βγάζει νόημα και να ξαναγυρίζει από την αρχή και άντε πάλι, μέχρι που βαριεστάει και εγκαταλείπει κουρασμένος το διάβασμα. Όταν αισθητικά αποδέχεσαι μια αράδα δεκατριών πόντων με μαύρα στοιχεία πάνω σε ιλουστρασιόν χαρτί, έχεις κριθεί. Η αποδοχή του λοιπόν αυτή, πιστοποιεί χωρίς υπεκφυγές, πως όσοι συμμάχησαν τον Απρίλη του 1972 να σφετεριστούν το κατοχυρωμένο σήμα μου «Νέα Σύνορα», ότι ήταν ανίδεοι από εκδόσεις βιβλίων, πως είχαν άγρια μεσάνυχτα. Πράγματι, ο ένας τους εισπράκτορας των ΚΤΕΛ Αχαΐας, ο δεύτερος συγγραφέας του παραπάνω …πονήματος (η ποιότητα θα φανεί στη συνέχεια) και η τρίτη μία νοικοκυρά (αδελφή ενός δημοσιογράφου της σειράς), που δεν είχε καμιά σχέση κι επαφή με τυπογραφεία και πιεστήρια. Αλλά δεν καταλαβαίνουμε, γιατί ο κ. Εντωμεταξύς Μαυρογιαλούρος, δεν έδωσε το βιβλίο του στις εκδόσεις Λιβάνη; Γιατί επέλεξε εκδότη, που δεν του εξασφάλιζε σίγουρο αποτέλεσμα; Τι συμβαίνει και ο στενός συνεργάτης του Αντώνη Λιβάνη, κρατάει αποστάσεις απέναντί του; Τι τους απομάκρυνε; Τι τους χωρίζει; Είναι πρόκληση, σχεδόν σκάνδαλο, ο ένας εκ των συνεταίρων, οι οποίοι από κοινού συνέργησαν στην κλοπή του κατοχυρωμένου σήματος του περιοδικού μου και των εκδόσεών μου «Νέα Σύνορα», να καταφεύγει σε άλλον εκδότη για να τυπώνει το βιβλίο του. Μπορεί να μαντέψει κανείς το γιατί; Κι ας πάμε στα «Χρήσιμα Χρόνια» του κ. Εντωμεταξύ Μαυρογιαλούρου, και στους αγώνες του για τη Δημοκρατία. Ο κ. Παύλος Πετρίδης, καθηγητής πανεπιστημίου, που προλογίζει το τυπωμένο «ανοσιούργημα», μας λέει πως ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος είναι με ακλόνητη δημοκρατική ιδεολογία και πως πληρεί, στον ύψιστο βαθμό, τις προϋποθέσεις και τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Έλληνα Πατριώτη... Μας λέει ακόμα, πως ο Χαραλαμπόπουλος είναι συναρπαστικός άνθρωπος: Ευθυτενής, ωραίος, αγέρωχος, σεμνός, αποφασισμένος, γενναίος, κορυφαίος αντιστασιακός, προσηλωμένος στην εθνική αξιοπρέπεια και τη δημοκρατική νομιμότητα. Ακόμα μας βεβαιώνει, πως η έμμεση αποδοκιμασία μέσα από άκυρο ψηφοδέλτιο στο δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου, είναι θέση ξεκάθαρη και προφανώς, λέμε εμείς, το ΟΧΙ είναι ύποπτο... (Βλ. σ.σ. 828 έως 829, του πρώτου τόμου του ιστορήματός μου: «Εγώ, τα Νέα Σύνορα», Αθήνα 1999). Τέλος, ο προλογίσας, υπογραμμίζει την αξιοπιστία και την εμβέλεια του βιβλίου του Γ. Χαραλαμπόπουλου, που η ποιότητα και η αυθεντικότητά του αντανακλούν το ήθος του συγγραφέα. Πάμε στο ψαχνό. Αν ο κ. Γιάννης Χαραλαμπόπουλος είναι με ακλόνητη δημοκρατική ιδεολογία και πληρεί, στον ύψιστο βαθμό, τις προϋποθέσεις και τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Έλληνα πατριώτη, τότε πώς δικαιολογείται η σύμπραξή του το 1972, μέσα στην κατασκότεινη δικτατορία, με τους άλλους τρεις, τον Αντώνη Λιβάνη, τον Γιάννη Καψή και την αδελφή του Έλλη Καψή – Παρασκευοπούλου, με ανυποχώρητη την άσπλαχνη απόφασή τους να μου φάνε την περιουσία μου, το κατοχυρωμένο εκδοτικό σήμα μου «Νέα Σύνορα», το φλάμπουρό μου, που μ’ αυτό αντιστεκόμουν στους δικτάτορες; Ακόμα, αν πράγματι είναι τίμιος δημοκράτης, τίμιος πατριώτης, γιατί δεν βγαίνει τόσο καιρό ή έστω σήμερα, τώρα, στις εφημερίδες και στα ΜΜΕ και αφού

παραδεχτεί το σφάλμα τους, το σφετερισμό, να καταγγείλει τον Αντώνη Λιβάνη και τα παιδιά του, που συνεχίζουν απτόητα κι ασύστολα μετά 28 χρόνια, την εκμετάλλευση του κατοχυρωμένου σήματός μου «Νέα Σύνορα» ή εν πάση περιπτώσει, γιατί δεν ζητάει συγνώμη και να διαχωρίσει τη θέση του; Αν ο κ. Χαραλαμπόπουλος είναι συναρπαστικός άνθρωπος, ευθυτενής κι ωραίος, δεν μας ενδιαφέρει. Που αλίμονο τώρα πια, στην ηλικία του, τι να το κάνει (τι να το κάνουμε) το ευθυτενής και το ωραίος. Εμάς άλλωστε ποτέ δεν μας ενδιέφερε η εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου. Μας ενδιέφερε και μας ενδιαφέρει η ενδόμυχη ομορφιά και φαίνεται πως εσωτερική ομορφιά και καλό εσωτερισμό δεν έχει ο κ. Γ. Χαραλαμπόπουλος... Το ότι είναι αγέρωχος, το δέχομαι. Το σεμνός, όχι. Το αποφασισμένος, αυτό κι αν το παραδέχομαι. Το γενναίος, θα το δούμε στη συνέχεια. Το κορυφαίος αντιστασιακός, ας μείνει. Διαβάστε τον πρώτο τόμο αυτού του ιστορήματος και θα κατατοπιστείτε άριστα. Άλλωστε αν είναι κορυφαίος αντιστασιακός ο Γ. Χαραλαμπόπουλος, τότε τι είναι ο Αλέκος Παναγούλης, ο Μήνης, ο Σάκης Καράγιωργας και οι άλλοι; Το προσηλωμένος στην εθνική αξιοπρέπεια και τη δημοκρατική νομιμότητα, να μου επιτρέψετε να τα αμφισβητήσω. Ένας άνθρωπος που κλέβει εν ψυχρώ την περιουσία του άλλου και μάλιστα σε τόσο δύσκολα χρόνια, δεν είναι προσηλωμένος σε καμιά νομιμότητα, παρά μόνο σε αυτή που δημιουργεί «δίκαιο», την αυθαιρεσία. Όσο για την αξιοπιστία και την εμβέλεια του βιβλίου του Γ. Χαραλαμπόπουλου, που η ποιότητα και η αυθεντικότητά του αντανακλούν το ήθος του συγγραφέα, αυτά όλα, θα τα δούμε αναλυτικά στη συνέχεια. Και για να τελειώνουμε με σας κ. Πετρίδη, η αξιοπιστία αυτού του βιβλίου αμφισβητείται και ως εκ τούτου και το ήθος του κ. Γ. Χαραλαμπόπουλου. Το καταμαρτυρούν εκτός των άλλων και οι φωτογραφίες που διάλεξε, ο ίδιος υποθέτω, να καταχωρήσει στο βιβλίο του. Για ξανακοιτάξτε τις. Δείχνουν όλα αυτά που ισχυρίζεστε; Άλλα δείχνουν, που δεν είναι και τόσο κολακευτικά. Πώς δεν το είδατε; Προχωρούμε. Ας δούμε, χωρίς σχόλια, που πολέμησε ο Γ. Χαραλαμπόπουλος στην Αλβανία: Στις 26 φτάνουμε στο Βυθκούκι δυτικά της Κορυτσάς, που είχε ήδη απελευθερωθεί από το στρατό μας. Στο ελληνικό αυτό χωριό μείναμε 3-4 ημέρες για να ανασυγκροτηθούμε (σελ. 19). Ο Διοικητής του Τάγματος διέταξε όπως παραμείνει ο Λόχος εφεδρεία εις αυχένα Λοπούσες (σελ. 19). Πάμε στον Κόρακα Τουρκίας, νότια του Τσεσμέ. Βρέθηκε εκεί, όταν το ‘σκασε από την κατοχική, γερμανοκρατούμενη Ελλάδα, για να πάει στην Αίγυπτο, που ήταν μέρος του στρατού μας και φυσικά κι οι Βασιλείς μας με την αυλή τους. Τα κορόιδα μείναμε εδώ να ψοφήσουμε στην πείνα. Μας λέει, γιατί του κακοφάνηκε, πως: Έκπληκτοι είδαμε τον βαθμοφόρο που έπαιρνε αναφορά, να ξυλοκοπάει άγρια ένανένα τους στρατιώτες που είχαν βγει στην αναφορά. Και συμπληρώνει, πως σε κάποια άσκηση του ΝΑΤΟ: Μπροστά στους έκπληκτους Στρατηγούς, Τούρκος στρατιώτης (προφανώς ορδινάτσα), έσκυψε και σκούπισε τις μπότες του Τούρκου Επιτελάρχη!! (Σελ. 23). Δεν αντιλαμβάνομαι την έκπληξή του. Όλοι ξέρουμε, ότι τα παραδείγματα που ψέγει ο κ. Γ. Χαραλαμπόπουλος, είναι συνηθισμένα φαινόμενα και στον ελληνικό στρατό. Π.χ. στο σύνταγμα καταστροφέων αρμάτων που υπηρετούσα στον Τίρναβο, είχαμε έναν αλαζόνα «αριστοκράτη» ταγματάρχη, που όχι μόνο έβαζε στην αναφορά τον σαλπιγκτή, που ήταν ορδινάτσα του, να του σκουπίζει τα παπούτσια, αλλά τους είδαμε επανειλημμένα, να έχει ο ταγματάρχης τα πόδια του μέσα σε μια λεκάνη με ζεστό νερό και η ορδινάτσα, ο σαλπιγκτής, να του τα πλένει με γυμνά χέρια... Για ξυλοδαρμούς, άλλα λόγια, συχνότατοι...

Στην Αίγυπτο, που έφτασε: Κατά την ολιγοήμερη παραμονή μας στην Παλαιστίνη, επισκεφτήκαμε το Πατριαρχείο στα Ιεροσόλυμα και γίναμε δεκτοί από τον Πατριάρχη Τιμόθεο, κορυφαία εκκλησιαστική και πνευματική προσωπικότητα, με διεθνή ακτινοβολία και κύρος (σελ.

25). Οι αγιοταφίτες μοναχοί δίνουν καθημερινά πραγματικές μάχες με Αρμένιους, Κόπτες και Καθολικούς που προσπαθούν να παραβιάσουν το καθεστώς και με τη δημιουργία τετελεσμένων να κατοχυρώσουν δικαιώματα στα άγια προσκυνήματα που ανήκουν αποκλειστικά στο Ελληνικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο (σελ. 25). Οι Έλληνες της Αιγύπτου, άνοιξαν τα σπίτια τους σε όλους εμάς που βρεθήκαμε μακριά από την πατρίδα και τους δικούς μας, και συνέχισαν το έργο της βοήθειας και μετά την απελευθέρωση με την αποστολή στην Ελλάδα τροφίμων και φαρμάκων (σελ.

27). Μια ζωή στο τσάμπα και στις «αρπαχτές» ο φίλος μας κ. Γιάννης Χαραλαμπόπουλος. Και συνεχίζει: Στα τέλη του 1946 είχα πετύχει σε διαγωνισμό του ΓΕΣ και έφυγα για σπουδές στο Πολυτεχνείο Γούλιτς του Λονδίνου. Τον Σεπτέμβριο του 1950 επέστρεψα στην Ελλάδα με το δίπλωμα του Μηχανολόγου Μηχανικού (σελ. 31). Και μη μου πείτε πως αυτά τα χρόνια δεν είναι χρήσιμα... (Βλ. και σ.σ. 126 έως 140 του πρώτου τόμου, αυτού του έργου.) Και ακούστε παράπονο: Στα τέλη του 1960 τοποθετήθηκα στο Γενικό Επιτελείο στην Αθήνα, μετά από υπηρεσία 2 1/2 χρόνων στη Μεραρχία Σερρών. Σε κανονικές συνθήκες έπρεπε να μείνω στο Επιτελείο λόγο ειδικότητας και βαθμού τουλάχιστον τρία χρόνια. Όμως μετά από έξι μήνες αιφνιδιαστικά και χωρίς καμιά προειδοποίηση, πήρα φύλλο πορείας για την υποβαθμισμένη Μεραρχία στην Καστοριά και σε θέση κατώτερη του βαθμού μου. Ήταν ο συνήθης τρόπος αντιμετώπισης των αντιφρονούντων. Λόγοι καθαρά πολιτικοί, διότι είχα τολμήσει να επισκευτώ τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Τον Σοφοκλή Βενιζέλο είχα πράγματι επισκευτεί επανειλημμένα στο σπίτι του με το γηραίο στρατηγό Διονύσιο Σταυριανόπουλο, παλιό οικογενειακό φίλο και συμπατριώτη, ο οποίος πίστευε ότι ήμουν κατάλληλος να καλύψω το κενό που παρουσίαζε η Δημοκρατική παράταξη στην ορεινή Τριφυλλία (σελ. 49). Ώστε υπάρχουν υποβαθμισμένες Μεραρχίες στο ελληνικό στράτευμα και αντιφρονούντες αξιωματικοί και οπλίτες; Σε τι αντιφρονούσε ο κ. Γ. Χαραλαμπόπουλος; Στο στρατό πήγε για να σταδιοδρομήσει επαγγελματικά, υπηρετώντας συγχρόνως την πατρίδα, όλο τον ελληνισμό κι όχι να κάνει πολιτικές ίντριγκες. Που το βρήκε αυτό το φρούτο και μας το ξεφουρνίζει με τόσο παράπονο; Τους στρατιωτικούς που κάνανε το πραξικόπημα την 21η Απριλίου 1967, γιατί τους «πολέμησε» σαν πολιτικός και όταν ο ίδιος σαν στρατιωτικός κινείται ύποπτα με πολιτικούς, θα πρέπει να του τη χαρίσουν; Μονά ζυγά δικά του τα θέλει ο εντιμότατος κ. Εντωμεταξύς Μαυρογιαλούρος... Είχε επισκεφτεί επανειλημμένα, μας λέει, τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Επανειλημμένα και ήθελε να τον αφήσουν στην Αθήνα να φατριάζει, όπως έκανε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Αντώνη Λιβάνη και μ’ άλλους λίγο αργότερα. Εγώ θα τον είχα αποτάξει από το στρατό την άλλη μέρα κιόλας, τον αχάριστο. Άκου αντιφρονούντες στο στράτευμα. Πολιτική κονίστρα έκανε τις τάξεις του στρατού και μαυρογιαλουραίικο το γραφείο του!.. Τον πατρονάριζε ο Στρατηγός Σταυριανόπουλος (ποιος ξέρει με τι πιέσεις και με ποιες υποχρεώσεις), διότι: πίστευε ότι ήμουν κατάλληλος να καλύψω το κενό που παρουσίαζε η Δημοκρατική παράταξη στην ορεινή Τριφυλλία. Εσύ δεν το πίστευες κ.

Μαυρογιαλούρε; Δείτε έπαρση και αλαζονεία! Σα δε ντρέπεται που τα λέει, σα δε ντρέπεται που τα γράφει. Σα δε ντρέπεται. Αν συνεχίσουμε να έχουμε τέτοιους αξιόμαχους αξιωματικούς στο στρατό μας και τόσο αχάριστους συνάμα, σύντομα θα μας πάρουν φαλάγγι οι Τούρκοι... Τον πήρε η πολιτεία, ένα χωριατόπαιδο από την ορεινή Τριφυλλία, μ’ ένα απολυτήριο επαρχιακού γυμνασίου και τον έκανε επιστήμονα κι έχει από πάνω παράπονο. Εγώ από την πρώτη ημέρα, το ξαναλέω, θα του έδινα τα παπούτσια στο χέρι, να γυρίσει στο χωριό του να βόσκει γίδια. Βρήκαμε τώρα να αλωνίζουμε το στράτευμα με προσωπικές φιλοδοξίες, που οι περισσότεροι δεν τις αξίζουν. Από την αναίδειά του αυτή, πηγάζει κι η αδίστακτη στάση του, να συμμετέχει στην κλοπή του κατοχυρωμένου εκδοτικού σήματός μου «Νέα Σύνορα», σαν τον τελευταίο απατεώνα. Απ’ την πίστη του πως όλα του ανήκουν και πως είναι ικανός για όλα και το απόδειξε η σταδιοδρομία του, πως δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Είδε στην ιστορία του τόπου μας ο καψερός, που πολλοί στρατιωτικοί μετά την αποστρατεία τους, κατάλαβαν πολιτικά πόστα και τέλος έφτασαν μερικοί να γίνουν και κυβερνήτες της Ελλάδας, κι είπε: - Γιατί όχι κι εγώ; Δεν αναρωτήθηκε βέβαια με ποια ικανότητα, γιατί είδε πως για να γίνεις βουλευτής, υπουργός, χρειάζεται θράσος και όχι ικανότητες. Και το ξέρουμε δα όλοι μας, πως κανείς σεμνός άνθρωπος, παρά ελάχιστοι, δεν ασχολήθηκε με την πολιτική. Οι πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1969, κατάλαβαν την εξουσία με σαφή κίνδυνο να χάσουν το κεφάλι τους. Αντίθετα, ο κ. Εντωμεταξύς Μαυρογιαλούρος, παραιτήθηκε από αξιωματικός του ελληνικού στρατού, που τον έστειλε στο Λονδίνο και σπούδασε δωρεάν, τσάμπα, (το 'χει μάθει καλά το τροπάριο) Μηχανολόγος Μηχανικός, με όλα πληρωμένα και από πάνω τον μισθοδοτούσε κιόλας τον κύριο αυτό, κι αντί να μείνει ευγνώμων, να υπηρετήσει πίστα και με αφοσίωση την πατρίδα που του φέρθηκε με τόση στοργή, παραιτείται και πολιτεύεται. Όταν δε του ζήτησαν να επιστρέψει κάποιο ποσό από τα έξοδα που έκανε η χώρα μας για να τον σπουδάσει, του κακοφάνηκε και μας το αναφέρει σαν άστοργη στάση της πολιτείας απέναντί του! Κι ορίστε, πριν γυρίσουμε μερικές σελίδες, μας βεβαιώνει για του λόγου το αληθές, για τις παρασκηνιακές κινήσεις του και τις φατριαστικές θέσεις του. Ήθελαν να διαλύσουν την Ένωση Κέντρου που είχε αρχηγό τον «Γέρο της Δημοκρατίας» και όχι βέβαια τον Κων/νο Καραμανλή ή τον Ευάγγελο Αβέρωφ, για να δώσουν την αρχηγία στον Ανδρέα Παπανδρέου, τον μεγαλύτερο δημαγωγό που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, γιατί ο Παππούς Παπανδρέου δεν ανεχόταν τους κόλακες κι αντίθετα ο Ανδρέας τους κρατούσε κοντά του γιατί εξυπηρετούσαν τα σχέδιά του – το 'θελε κι αυτός να διαλυθεί η Ε.Κ. και να προσεταιριστεί τους βουλευτές της. Ήθελε να ηγηθεί νέου κόμματος, αλλά να κυβερνήσει και τον τόπο, πριν καν παραιτηθεί από την πολιτική ο πατέρας του! Διαβάστε τον: Από την όλη συζήτηση φάνηκε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και ο Ανδρέας (Παπανδρέου) εξέφρασε την επιθυμία να συναντηθούμε σύντομα και δέχτηκε την πρόσκλησή μου να γευματίσουμε στο διαμέρισμά μου. Στο γεύμα που πραγματοποιήθηκε στα τέλη Μαρτίου με συμμετοχή και της Μαργαρίτας ανάμεσα στα άλλα αναφερθήκαμε και στην ανάγκη να υπάρξει ένας πόλος συσπείρωσης των προοδευτικών δυνάμεων στα πλαίσια της πολυκέφαλης Ένωσης Κέντρου. Για την ανάγκη αυτή γίνονταν πολλές συζητήσεις στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και αρκετοί βουλευτές είχαν εκδηλώσει την προτίμησή τους στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου. [] Όταν έθεσα το θέμα αυτό, η Μαργαρίτα και η γυναίκα μου επιδοκίμασαν με ενθουσιασμό την ιδέα και εξέφρασαν την άποψη ότι έπρεπε να

αναληφθούν σχετικές πρωτοβουλίες. Ο Ανδρέας χωρίς να απορρίψει την ιδέα, υποστήριξε [] ότι πρέπει να παρακολουθούνε με προσοχή τις εξελίξεις (σελ. 70). Ας τον δούμε όμως τώρα και σε σκηνές Φαρ-ουέστ Την ίδια ημέρα της σχετικής συζήτησης στη Βουλή, ο βουλευτής της ΕΡΕ και υποψήφιος για την Δημαρχία της Αθήνας Γεώργιος Πλυτάς πραγματοποιούσε την τελευταία του συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος. Μετά το τέλος της ομιλίας του μερικές εκατοντάδες ανάμεσα στους οποίους και πολλοί παρακρατικοί με επικεφαλής τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο του Πλυτά, γνωστό συγγραφέα Ρένο Αποστολίδη, αναστάτωσαν την Αθήνα με κραυγές και συνθήματα κατά του Γεωργίου Παπανδρέου και υπέρ του Κων. Καραμανλή και του Παν. Κανελλόπουλου και κινούνται προς την κατεύθυνση της Βουλής όπου χωρίς να παρεμποδιστούν από τη φρουρά κατόρθωσαν να εισβάλουν μέσα στο κτίριο του Κοινοβουλίου όταν στο βήμα βρισκόταν ο αρχηγός των Προοδευτικών Σπ. Μαρκεζίνης. Η συνεδρίαση διακόπηκε αμέσως διότι έξω από την αίθουσα των συνεδριάσεων και στους διαδρόμους συμπλέκονταν με τους εισβολείς βουλευτές και υπάλληλοι της Βουλής. Έτυχε να κάθομαι στα τελευταία έδρανα κοντά στην πίσω πόρτα της αίθουσας και μόλις άκουσα τις κραυγές και τον ασυνήθιστο θόρυβο άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα αντιμέτωπος με μια μεγάλη ομάδα έξαλλων φανατικών που προσπάθησαν να μπουν μέσα στην αίθουσα των συνεδριάσεων. Η αντίδραση μου υπήρξε άμεση. Τους επιτέθηκα και τους απώθησα. [] Στη δίκη κλήθηκα και κατέθεσα ως μάρτυρας κατηγορίας. [] Το δικαστήριο κατεδίκασε σε δυόμισι χρόνια φυλακή τον Ρένο Αποστολίδη. Ήταν λέει κοντά στην πόρτα, την ανοίγει και βλέπει μια μεγάλη ομάδα έξαλλων φανατικών, τους επιτέθηκε και τους ...απώθησε, μόνος!!! Σιγά κ. Εντωμεταξύ Μαυρογιαλούρε - Καρπόζηλε, σιγά!!! Είδατε πόσο εύκολο είναι να χάσει κανείς το μέτρο; Και βέβαια ήταν αδύνατο ο Μαυρογιαλούρος Χαραλαμπόπουλος να απωθήσει μια μεγάλη ομάδα έξαλλων φανατικών, θα έτρωγε της χρονιάς του, πέρα που ο Ρένος Αποστολίδης και τώρα στα γεράματά του, θέλει δέκα σαν τον Χαραλαμπόπουλο κι όμως ο συνετός, ο σεμνός κτλ, κ. Γ. Χαραλαμπόπουλος μας καταθέτει αυτή την τερατώδη περιγραφή και θέλει τόσο ο ίδιος όσο κι ο κ. Πετρίδης, να τους πάρουμε στα σοβαρά. Κι αν λέει τόσα ψέματα εδώ που είναι ορατή η αλήθεια, φανταστείτε πόσα ψέματα θα μας αραδιάσει αλλού, που θα είναι δυσδιάκριτη. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μας βεβαιώνει πως μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές αναστάτωσαν την Αθήνα, αλλά μας πιάνει και την αναπνοή, όταν προσπαθούμε να διαβάσουμε μια φράση του που έχει τέσσερα: και!!! ...αναστάτωσαν την Αθήνα με κραυγές και συνθήματα κατά του Γεωργίου Παπανδρέου και υπέρ του Κων. Καραμανλή και του Παν. Κανελλόπουλου και κινούνται προς την κατεύθυνση της Βουλής... Τέτοιοι συγγραφείς, σαν τον κ. Γ. Χαραλαμπόπουλο, μάτσο. Για την Ιστορία αναφέρουμε πως ο αναρχικός Ρένος Αποστολίδης, περιγράφει δυνατά στο «Κατηγορώ» του, όλη αυτή την περιπέτειά του. Και συμφωνούμε μαζί του, πως δεν υπάρχει τίμιο κατηγορώ, που να μη σημαίνει και κατηγορούμαι... ΤΟΜΗ Κατηγορούμαι λοιπόν πως «είχα» δάσκαλο και φίλο τον Ρένο Ηρακλή Αποστολίδη και πως ενώ από τον Οκτώβρη του 1970 διέκοψα τις σχέσεις μας, του έστειλα πέρσι τον πρώτο τόμο του βιβλίου μου: «Εγώ, τα Νέα Σύνορα», ιστόρημα, Αθήνα 1999. Η πράξη μου αυτή ανταμείφθηκε, γιατί είδα για μια ακόμα φορά το

σπιούνο που κρύβει μέσα του. Πέρασαν πολλά χρόνια από την τελευταία διαφωνία μου μαζί του, αλλά δεν άλλαξε, ο ίδιος έμεινε!.. Σπιούνος... Στις σελίδες 377-378 και 553 του πρώτου τόμου αυτού του έργου, έγραφα για τον τυπογράφο Χρήστο Γ. Μανουσαρίδη, τον οποίο είχα γνωρίσει από τον Ρένο, πως ήταν ο ένας από τους δύο τυπογράφους που είχα από μέρους τους τη χειρότερη μεταχείριση κατά τη δικτατορία και πως στον τόμο τούτο θα αναφερόμουν στα διατρέξαντα. Το διάβασε ο Ρένος σας κι έτρεξε, το προδοτάκι, να το σφυρίξει στον Μανουσαρίδη κι ο νταής Μανουσαρίδης με κάλεσε πέρσι στο Καρλόβασι, μέσω εκτροπής του τηλεφώνου μου της Αθήνας, προφανώς για να μου ζητήσει το λόγο. Με ρώτησε αν τον θυμάμαι (ξεχνιούνται τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Μανουσαρίδη, σαν τον Ρένο;) και μου ζήτησε να συναντηθούμε. Του είπα πως βρίσκομαι στο Καρλόβασι και πως το χειμώνα που θα επέστρεφα στην Αθήνα, ας με καλούσε στο τηλέφωνο να βρεθούμε. Το ξέχασε, δεν με πήρε. Τι να πούμε; Θα τα πούμε εδώ... Στον Μανουσαρίδη όπως ανάφερα, πήγα συστημένος από το Ρένο. Στοιχειοθέτησε κι έστειλε έξω για τύπωμα, δεν είχε άρτιο τυπογραφείο, το 4ο, 5ο και 6ο τεύχος του περιοδικού μου. Είχε κάνει μια μικρή προεργασία και για το 7ο τεύχος, αλλά μου ζήτησε πολλά περισσότερα χρήματα και διαφώνησα. Η εργασία που είχε κάνει, δεν αφορούσε στοιχειοθεσία. Είχε κολλήσει τα κλισέ των σχεδίων του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη στα μέταλλα και τώρα έπρεπε να τα ξεκολλήσει για να τα πάρω. Του ζήτησα να μην προχωρήσει στην αποκόλληση, γιατί θα «κατέστρεφε» τα περισσότερα κλισέ. Του πρότεινα να του αφήσω ένα ποσό χρημάτων κι όταν τυπώσω το περιοδικό και του φέρω τα μέταλλα πίσω, να μου επιστρέψει τα χρήματα. Αρνήθηκε και μάλιστα με άσχημο τρόπο. Έπρεπε οπωσδήποτε να δεχτώ να τυπωθεί το τεύχος σ’ αυτόν και να καταβάλω το ποσό που μου ζητούσε, τιμή τελείως ασύμφορη. Δεν δέχτηκα και ξεκόλλησε νευριασμένα, κακήν κακώς, τα κλισέ για να τα πάρω. Όταν τελείωσε η εργασία αυτή, με «καταστραμμένα» πολλά κλισέ, μου ζήτησε για αμοιβή του, για τη «δουλειά» τούτη, ποσό ίσο μ’ αυτό που του έδινα πριν, όταν μου παράδινε έτοιμο για τύπωμα το περιοδικό. Ήταν σκέτη ληστεία, ας αφήσουμε τον εκβιασμό. Σηκώθηκα κι έφυγα. Αν ξανάφτιανα απ’ την αρχή τα κλισέ, θα έδινα περίπου τα ίδια χρήματα, όσα μου ζητούσε. Ήξερε τι έκανε ο Μανουσαρίδης. Επειδή όμως με πίεζε ο χρόνος, πήγα την επομένη με κατεβασμένο κεφάλι, πλήρωσα το υπέρογκο (για την …εργασία που είχε κάνει) ποσό και πήρα τα κλισέ. Αυτή ήταν η πρώτη βρομιά του και του τη συχώρησα, γιατί με ανθρώπους που έχεις συνεργασία, όλο και κάτι θα προκύψει. Έδωσα που λένε τόπο στην οργή. Αυτό που δεν του συχώρησα, ήταν η δεύτερη βρομιά του. Πέρασε καιρός, τώρα στοιχειοθετούσα το περιοδικό μου στον Λουκά Γιοβάνη, έναν ήσυχο, καλό άνθρωπο. Ήταν στο πάνω μέρος της πλατείας Εξαρχείων, σ’ ένα μεγάλο υπόγειο. Ετοίμαζα τότε το 23/24 τεύχος μου. Με το τεύχος αυτό είχα προβλήματα. Ήταν το τεύχος με το ΟΧΙ στο εξώφυλλο, για το Δημοψήφισμα του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Πρώτο εμπόδιο η άρνηση του τυπογράφου που μου τύπωνε το εξώφυλλο. Δεν εννοούσε να το τυπώσει με ΟΧΙ. Θα μου κλείσεις το μαγαζί, μου 'λεγε και σήκωνε πάνω αρνητικά το κεφάλι. Είχε το μικρό τυπογραφείο του στην πλατεία Βάθης. Κάπου σε κάποιο τεύχος στο περιοδικό μου, έχει τυπωθεί το όνομά του. Τελικά πείστηκε και το τύπωσε. Όταν πήγαμε το περιοδικό για βιβλιοδεσία και είδε το ΟΧΙ στο εξώφυλλο ο βιβλιοδέτης, αρνήθηκε να το κρατήσει. Άλλες αρνήσεις και μεγάλη δική μου προσπάθεια να τον πίσω ν’ αλλάξει γνώμη.

Το μεγάλο ατού μου ήταν και αυτό χρησιμοποίησα για να μεταπείσω τους δύο «αρνητές», πως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος βγήκε και δήλωσε από την τηλεόραση, ότι όποιος πολίτης έβρισκε δυσκολία στην έκφραση του φρονήματός του από οποιοδήποτε, θα έπρεπε να καταφύγει στην αστυνομία. Δεν εννοούσε να πιεστούν οι πολίτες, ώστε να βγει εκλογικό αποτέλεσμα που να τον ευνοεί. Αυτό ισχυριζόταν τουλάχιστον. Βέβαια ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν είχε ανάγκη την ψήφο του πολίτη, το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος θα ήταν 100% υπέρ του, έστω κι αν όλη η Ελλάδα ψήφιζε ΟΧΙ (βλ. σελ. 171, του βιβλίου μου: Εγώ, τα Νέα Σύνορα, ιστόρημα, Αθήνα 1999). Δεν είχα σκοπό βέβαια να καταφύγω στην αστυνομία, ούτε φοβέρισα κανένα με τον χωροφύλακα, το ανάφερα απλώς. Τελικά πείστηκε κι ο βιβλιοδέτης κι έδωσε «εντολή» στους υπαλλήλους του να βιβλιοδετηθεί το περιοδικό μου. Θα πέρναγα στις 3 το απόγευμα να το πάρω. Το βιβλιοδετείο ήταν στην οδό Σαρρή, σχεδόν απέναντι απ’ την παράγκα του υπαρξιστή Σίμου, στην πλατεία Κουμουντούρου, στο 2ο όροφο νομίζω. Όταν μπήκαμε στο ανσανσέρ για να κατεβούμε στο ισόγειο, ήμουν με ένα συνεργάτη μου, συναντηθήκαμε με τον Χρήστο Γ. Μανουσαρίδη, που κατέβαινε από τον τρίτο. Είχε φαίνεται μεταφέρει το «τυπογραφείο» του. Έκανα πως δεν τον γνώρισα και απάντησα στον συνεργάτη μου που με ρώτησε, γιατί θα αργήσει τόσο η βιβλιοδεσία: – Είναι πολύ δουλειά, του απάντησα, 6 1/2 τυπογραφικά. Φύγαμε και γύρισα στις 3 η ώρα, αλλά είδα ένα βιβλιοδέτη έξαλλο.

– Γιατί μου έφερες αυτό το κωλοπεριοδικό εδώ. Δεν σου είπα πως δεν θέλω να το βιβλιοδετήσω, γιατί επέμενες; Δεν θέλω εδώ μέσα κομμουνιστές! Και με αρπάζει από τα πέτα του σακακιού και μ’ έσπρωχνε να με βγάλει έξω από την πόρτα.

– Πήγαινε έξω και ειδοποιώ αμέσως την αστυνομία, φώναζε. Εκείνη τη στιγμή, τη δύσκολη, το προσωπικό του βιβλιοδέτη πήρε το μέρος μου. Ένας τεχνίτης μάλιστα, έδειχνε αγανακτισμένος.

– Πώς τραβάς έτσι τον άνθρωπο; Δεν βλέπεις πως είναι κύριος; Σαν τα μούτρα μας είναι; Δώσ’ του το περιοδικό να φύγει και δώσμου και μένα ό,τι μου χρωστάς, δεν θέλω να δουλεύω πια για σένα. Ήρθε ο χαλαζάκιας από πάνω κι αμέσως βγάλαμε τον άνθρωπο κομμουνιστή… Ήρθε μετά κοντά μου, με ρώτησε αν έχω αυτοκίνητο κάτω, κι όταν του έγνεψα ναι, άρχισε να κουβαλάει τις ντάνες τα περιοδικά που ήταν ήδη έτοιμα, στην πόρτα του ανελκυστήρα. Όταν τελείωσε πήρε από τα χέρια μου τα χρήματα που είχα συμφωνήσει για τη βιβλιοδεσία, τα άφησε μπροστά στο αφεντικό του που είχε μείνει άφωνος, γύρισε μετά και μου έφερε το τιμολόγιο. Βάλαμε τα περιοδικά με τη βοήθειά του στον ανελκυστήρα, τα κατεβάσαμε στο ισόγειο και τα φορτώσαμε στο αυτοκίνητό μου. Ήμουν όμως ένα ράκος. Ο Χρήστος Γ. Μανουσαρίδης, χωρίς να του κάνω ποτέ κακό, είχε για άλλη μια φορά, κάνει το … θαύμα του. Αυτή τη φορά όμως, με ποια αληθινή ή ψεύτικη δικαιολογία;.. Δεν τον συχώρησα, μα ποιος μπορεί να τον συχωρήσει; Ο Αριστείδης Παπαδόπουλος, τυπογράφος, αδερφός του καλού στιχουργού και ποιητή Λευτέρη Παπαδόπουλου, ήταν αυτός που με ειδοποίησε ευθέως, πως πρέπει να σηκωθώ να φύγω, γιατί πιέζεται. Δεν μου το είπε εξ’ αρχής, όταν τον επισκέφτηκαν και του ζήτησαν να μου καθυστερεί όσο μπορούσε περισσότερο τη στοιχειοθεσία και το τύπωμα του περιοδικού μου. Απλώς τους έκανε το θέλημα να με καθυστερεί. Θυμάμαι πως στο τυπογραφείο, αρκετό καιρό μετά από εμένα, ήρθε και ο Γιώργος Βαλέτας και τύπωνε τα «Αιολικά Γράμματα». Οι άλλοι τυπογράφοι και λόγω οικονομικών, τον καθυστερούσαν πάρα πολύ. Κι ενώ ο Αριστείδης

Παπαδόπουλος τύπωσε δύο ή τρία καθυστερημένα τεύχη από τα «Αιολικά Γράμματα», εμένα δεν μου τύπωσε ούτε ένα. Και να σκεφτεί κανείς πως πλήρωνα προκαταβολικά ένα μέρος της δουλειάς του και μόλις έπαιρνα το περιοδικό του μετρούσα σε ρευστό το υπόλοιπο του χρέους μου, πράγμα που δεν γινόταν μ’ άλλα περιοδικά, αλλά και από άλλες εργασίες που έκανε. Του είχαν βάλει φέσια, που είχε να το λέει. Παρ’ όλα αυτά, τα δικά μου χειρόγραφα, των κειμένων του προς έκδοση περιοδικού μου, τ’ άφησε να βολοδέρνουν από πάγκο σε πάγκο του τυπογραφείου του. Έτσι κατέφυγα στο ποιητή – δικηγόρο Βασίλη Καραβίτη, που χωρίς να μου πάρει δραχμή σύνταξε ένα εξώδικο. Ο Παπαδόπουλος αντίθετα από την αχαμνή κινητικότητά του, δραστηριοποιήθηκε και ταχύτατα, έστειλε την επόμενη δικό του απαντητικό εξώδικο, με το οποίο προσπαθούσε να δικαιολογήσει τ’ αδικαιολόγητα. Αναφέρομαι στο γεγονός αυτό, στην ανταλλαγή δηλαδή των εξώδικων, στην προμετωπίδα της πρώτης σελίδας των περιοδικών μου από το 77 ο τεύχος έως το 84ο, όπου δημοσιεύονταν τα ονόματα των συνεργατών μου, στοιχεία του περιοδικού που είχαν στα χέρια τους οι αναγνώστες μου: χρόνος, τεύχος, ημερομηνία εκδόσεων, συνδρομές και άλλα χρήσιμα, αλλά και σε άλλα δύο εξώδικα που έλαβα, από άλλους, που ήθελαν να μου επιβάλουν της απόψεις τους στο περιοδικό μου, ζητώντας μου απειλητικά να δημοσιεύσω τα κείμενά τους, υπό την πίεση αγωγής τους. Η προμετωπίδα αυτή, που τυπωνόταν άλλες φορές πανομοιότυπη κι άλλες με προσθήκες, κρατούσε το ενδιαφέρον των αναγνωστών μας. Επειδή δε νομίζουμε πως πολύ ενδιαφέρει και σας, ανατυπώνουμε την τελευταία, του τεύχους 84, που είναι και το τελευταίο τεύχος μας που έχει μέχρι σήμερα κυκλοφορήσει. Ημερομηνία έκδοσής του η 30/8/1986.* ________ * Γνωστό πως από το 2001 επανακυκλοφορούμε το περιοδικό μας και φυσικά η προμετωπίδα στο σημείο που αναφέρομαι πανομοιότυπη. Έψαξα στο αρχείο μου, αλλά δεν βρήκα τόσο τα εξώδικα που αντάλλαξα με τον Αριστείδη Παπαδόπουλο, όσο και των άλλων δύο. Το πρώτο είναι από την Ε.Λ. (Έρση Λάγκε), το δεύτερο από τον Κ.Τ. (Κώστα Τ) και το τρίτο από τον Α.Π. (Αριστείδη Παπαδόπουλο). Όσο τώρα για τους τρεις παραπάνω «βασανιστές» μου, για την απόρρητη διαταγή του 7 ου Επιτελικού Γραφείου της ΧΧ Τεθωρακισμένης Μεραρχίας της χούντας, που απαγόρευσε την κυκλοφορία του περιοδικού μου, για τον «αναρχικό» Ρένο Αποστολίδη, τους συνεργάτες της χούντας Ηλία Σιμόπουλο, Δημήτρη Γιάκο και πολλούς άλλους, θα τα πούμε στον τόμο: «Οι σύγχρονοι λογοτέχνες κι ο υπόκοσμός τους», που θα τυπωθεί, πιστεύω, μέσα σ’ αυτό το χρόνο. Γυρίζουμε στο βιβλίο του Μαυρογιαλούρου - Χαραλαμπόπουλου. Στη σελίδα 93 μας λέει πως: Εγώ ψήφισα υπέρ της παραγραφής, για την πρόταση της ΕΔΑ, ώστε, να μην παραπεμφθούν στο ειδικό δικαστήριο οι Κων. Καραμανλής, Παν. Παπαληγούρας, Αριστ. Πρωτοπαπαδάκης, Νικόλ. Μάρτης και Δημ. Χέλμης, για σκάνδαλα σε ορισμένες συμβάσεις της ΔΕΗ και για υπερβάσεις σε διάφορα δημόσια έργα. Είναι, λέμε εμείς, λογική η στάση του και μέσα στα δεοντολογικά πλαίσια της συντεχνιακής αποδοχής και κατανόησης. Όταν ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, κάθε σύμβαση υπουργού της, ήταν κι ένα τρανταχτό σκάνδαλο. Έχουν καταγραφεί και καταγγελθεί 700 τέτοιες περιπτώσεις. Για τα σκάνδαλα αυτά είχαν υποβληθεί

μηνύσεις και ασκήθηκαν δικαστικές διώξεις εναντίον 478(!!!) στελεχών του κινήματος (βλ. σελ. 369). Και βέβαια το όνομα του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου δεν έλειψε σε μερικά απ’ αυτά. Τους τη χάρισαν, για να τους τη χαρίσουν κι οι άλλοι, όταν ανέβουν στην εξουσία. Θυμηθείτε τον Ανδρέα και το Ειδικό Δικαστήριο και την περίπτωση Μητσοτάκη για τον ίδιο λόγο. Τι, θα έβγαζαν ή θα βγάλουν τα μάτια τους, αναμεταξύ τους; Βλ. τον 1ο τόμο αυτού του έργου, βρίθουν τα σκάνδαλα και των δύο παρατάξεων και γι’ αυτό …αλληλοσυγχωρούνται, δίνουν άφεση αμαρτιών ο ένας στον άλλο… Κι απόδειξη: Στη συνάντηση που είχα στο Καστρί με τον Γεώργιο Παπανδρέου διαπίστωσα ότι δεν ήταν διατεθειμένος να ακούσει τίποτα εναντίον του Γαρουφαλιά. Όταν άρχισα να του εκθέτω ορισμένα συγκεκριμένα περιστατικά με διέκοψε απότομα και μου είπε: «Άκου παιδί μου, είσαι νέος στην πολιτική και πρέπει να τα έχεις καλά με τον Πέτρο, θα σου χρειασθεί…» Κι απ’ την όλη πολιτική του πορεία ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, έδειξε πως τη συμβουλή του Γέρου Παπανδρέου την τήρησε σαν κόρη οφθαλμού (βλ. 1 ο τόμο αυτού του έργου, στις σελ. 127-140, αλλά και αλλού). Οι πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1969, θα το ξαναπώ, κατέλαβαν την εξουσία με σαφή κίνδυνο να χάσουν το κεφάλι τους. Αντίθετα, ο κ. Εντωμεταξύς Μαυρογιαλούρος, παραιτήθηκε από αξιωματικός του ελληνικού στρατού, από τιμητική θέση του ελληνικού κράτους, του κράτους που φρόντισε και τον έστειλε στο Λονδίνο και σπούδασε δωρεάν Μηχανολόγος Μηχανικός κι αντί να μείνει να υπηρετήσει πίστα και με αφοσίωση την πατρίδα που του φέρθηκε με τόση στοργή, παραιτήθηκε* και πολιτεύτηκε! Αυτά όλα βέβαια με το σάλιο του και με τα κέρατά του, που λέει κι ο φίλος του και συναγωνιστής του κ. Γιάννης Καψής. Δείτε τις φωτογραφίες που καταχωρεί στο βιβλίο του και θα με δικαιώσετε. Εκεί φαίνεται η δουλικότητά του, η υποταγή του σ’ όλο της το ανατριχιαστικό μεγαλείο. Μια φωτογραφία άλλωστε, λένε οι κινέζοι, είναι χίλιες λέξεις. _______ * Στον πρώτο τόμο αυτού του έργου, όταν αναφερόμουνα στον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, έγραφα: Απότακτος αξιωματικός (χαμηλόβαθμος) του μηχανικού, λόγω «Ασπίδα». Το χαμηλόβαθμος παραμένει, να διαγραφεί το απότακτος λόγω «Ασπίδα». Έτσι ώστε από κακή πληροφόρηση, να μην τον κάνουμε και ήρωα. Όσο είναι ή δεν είναι «ήρωας» κι αυτό μη και μου κάνει καμιά μήνυση για …εξύβριση και …συκοφαντία… Έχει κι αν έχει γνώμη «δίκαιου» κριτή για όλα τα πολιτικά γεγονότα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, μόνο τα δικά του δεν κοιτά, τις δικές του αδικίες δεν χρεώνεται! Για όλα λοιπόν έγραψε, για όλα είχε και έχει γνώμη. Γνώμη που διαστρεβλώνει την αλήθεια και που με την επιμονή του να μας πείσει, γίνεται κουραστικός. Για το μόνο που δεν έκανε νύξη, ήταν και είναι η κλοπή από αυτόν και τους άλλους τρεις, του εκδοτικού σήματός μου «Νέα Σύνορα». Αυτό είναι το ήθος και η ειλικρίνεια που τον διακρίνουν. Αντί για άλλο σχόλιο, θέλουμε να ξαναθυμηθούμε το στίχο του Κώστα Βάρναλη: Αχ που ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος. Μ’ αυτό το βιβλίο του ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, παραδέχεται και αυτό που έγραφα στη σελίδα 121 του πρώτου τόμου αυτού του έργου, πως είχαν τα μάτια τους ανοιχτά και τ’ αυτιά του τεντωμένα και πως βασική τους θέση ήταν η παρατεταμένη αναμονή. Και είδατε οι τυχεροί, με το μπλα μπλα, με προκηρύξεις στις

απομακρυσμένες συνοικίες και με την ανικανότητα της «Νέας Δημοκρατίας», κατάφεραν να πάρουν την εξουσία. Διαβάζοντας το βιβλίο του, πάρα πολλές φορές, μ’ έκανε να πιστέψω, πως αν κάθισε και το ‘γραψε, ήταν για ν’ απαντήσει στο δικό μου: «Εγώ, τα Νέα Σύνορα», ιστόρημα, τόμος πρώτος, Αθήνα 1999, μόνο που δεν αναφέρθηκε ούτε μια φορά στον εκδοτικό τους οίκο μαϊμού «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ, αλλά ούτε και για μια στιγμή δεν μνημόνευσε το παραπάνω εκδοτικό σήμα. Πουθενά! Γιατί; Εν τέλει, αν δεν έγραψε το βιβλίο του αυτό ο Γ. Χαραλαμπόπουλος σαν απάντηση στο δικό μου ιστόρημα, μένει αναπάντητο το ερώτημα, γιατί συνέγραψε αυτό το «έκτρωμα». Η Νομική και το Πολυτεχνείο είναι γνωστά, όλοι ήμασταν εκεί. Γιατί δεν μας λέει που ήτανε εκείνο τον καιρό; Κάτι προσωπικό, κάποια μαρτυρία του; Μας καταχωρεί τις μαρτυρίες της γυναίκας του (ποια από τις τρεις;), των δηλώσεών της, του γιου του Γιώργου και του αδερφού του, αξιωματικού κι αυτού του στρατού. Τα δικά του θέλουμε. Σαν επιμύθιο: Με το έργο του αυτό ο Γ. Χαραλαμπόπουλος, απόδειξε περίτρανα και κάτι άλλο, πως χωρίς το ενδιαφέρον και την προστασία των ισχυρών και των επωνύμων, που είχε κατά καιρούς, δεν θα ήταν τίποτα…Κι αυτά που είπε ο Ανδρέας, μετά την περιφανή νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993, πως: εξέφραζε την λύπη του γιατί στο υπάρχον κυβερνητικό σχήμα δεν υπήρχε ακόμη θέση που να προσήκει στο κύρος του τέως Αντιπροέδρου (σελ. 372), είναι χιουμοριστικό σποτ, που ο εγωκεντρισμός του Μαυρογιαλούρου μας κι ο γίγας εγωισμός του, δεν τον αφήνουν να το παραδεχτεί, αν και το είδε πως ο Ανδρέας τον …δούλευε... Και δεν υπερβάλω. Θέλετε κι άλλη απόδειξη; Δική σας: Στις αρχές Ιανουαρίου του 1995 δέχτηκα τηλεφώνημα από στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού (προφανώς από τον Αντώνη Λιβάνη) ο οποίος μου ανακοίνωσε εκ μέρους του ότι θα με πρότειναν για πρόεδρο της Δημοκρατίας και ότι η πρόταση αυτή εύρισκε απήχηση και στα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όμως κάποια περιστατικά που προέκυψαν στην πορεία επηρέασαν το ΠΑΣΟΚ το οποίο προσανατολίστηκε προς την υποψηφιότητα του Κωστή Στεφανόπουλου (σελ. 373). Ψιλό γαζί το δούλεμα. Μήπως όμως το παραπάνω μας εξηγεί και το λόγο, που ο Γ. Χαραλαμπόπουλος, δεν εξέδωσε το βιβλίο του στον εκδοτικό οίκο του Αντώνη Λιβάνη; Αλλά για ποιο κύρος μιλούσε ο Ανδρέας; Το κύρος του καθενός τους, το είχε κομπολόι στα χέρια του, ποδόμακτρο το είχε! Δεν είδαμε όλοι εκστατικοί, με τη πείσμα και επιμονή αρνιόταν να δεχτεί πρώτα τον Γιώργο Κοσκωτά, που του ‘στελνε τα εκατομμύρια με το τσουβάλι και μετά τον προσωπικό φίλο του Μένιο; Υπολόγιζε κανενός την τιμή και την υπόληψη ο Ανδρέας; Είχες τιμή και κύρος, όταν στο επέτρεπε ο ίδιος κι όσο του ήσουν χρήσιμος. Όταν δεν σε χρειαζόταν ή του γινόσουν ενοχλητικός, σε πέταγε σα στημένη λεμονόκουπα. Ακόμα κι όταν ξεψύχησε ο άτυχος ο Μένιος μέσα στην αίθουσα του Ειδικού Δικαστηρίου, λυπήθηκε τα λόγια του: Ο Μένιος Κουτσόγιωργας στην τελευταία φάση της πορείας του βρέθηκε μέσα σε μια πραγματική λαίλαπα έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης και νοσηρής κομματικής πόλωσης. Γι’ αυτόν όπως και για κάθε πολιτικό υπάρχει η κρίση της ιστορίας και του λαού (σελ. 371). Καημένε Γιάννη, τι θα ήσουν χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και τι ήσουν με τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν έπεσες στη δυσμένειά του και δεν σου έδωσε κατ’ αρχήν το υπουργείο της αρεσκείας σου και στη συνέχεια την προεδρία της Δημοκρατίας; Τίποτα… Ένας δυστυχισμένος άνθρωπος!.. Έφαγες και το δόλωμα πως θα σε κάνανε Ανώτατο Άρχοντα κι η υπόσχεσή τους αυτή που δεν τήρησαν, αλλά κι η απέλπιδα προσπάθειά σου να αποδείξεις πως δεν ήσουν μπλεγμένος σε σκάνδαλα κατά τη διάρκεια της Ανδρεοκρατίας, σ’ έφτασαν σ’ αυτό το χάλι: να γελοιοποίησε

με αυτό το εξάμβλωμα που τύπωσες. Δεν το είδες πως είναι καταφανέστατες οι προθέσεις σου να φανείς αυτό που θέλεις, αυτό που θέλεις να μείνει για σένα και πως το παράπονό σου που δεν σε πρόσεξαν περισσότερο, είναι άδικο, αφού θεώρησαν πως δεν σου άξιζε; Δεν το βλέπεις; Και μην αντιστρέψεις την ερώτησή μου, με το γεγονός ότι και οι άλλοι, δεν το άξιζαν ή δεν το αξίζουν. Είναι πράγματα ευκολοδιάβαστα, ευκολονόητα. Πράγματι, όσο πιο ορεινό το χωριό της καταγωγής κάποιου, τόσο περισσότερο κόμπλεξ έχει. Εγώ θα πω, πως κι εκεί που έφτασες Γιάννη Χαραλαμπόπουλε, δεν είναι λίγο (Καβάφης), αν και αυτό το τόσο πολύ ή τόσο λίγο, δεν θα το ήθελα για τον εαυτό μου. Καθόλου… Μακάριοι όσοι μπορούν να δουν πριν πεθάνουν, τι θα πει ο κόσμος γι’ αυτούς, όταν θα ‘ναι πια φευγάτοι. Εμένα αυτό με απασχολεί, αυτό με τυραννάει. Τι να μολογάει π.χ. ο πολίτης αυτού του τόπου για τον Ηλία Τσιριμώκο, τον πρωθυπουργό της ελεύθερης Ελλάδας, που δέχτηκε απ’ τα χέρια του Κωνσταντίνου την ανάθεση εντολής σχηματισμού κυβέρνησης, όταν λίγες ημέρες πριν είχε καταδικάσει τον Νόβα και το «δεκαπενθήμερο της ντροπής» σε ανοιχτή συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη και αναφερόμενος στους αποστάτες είπε πως: δεν υπάρχουν στις αποθήκες των ανακτόρων «κατεψυγμένοι πρωθυπουργοί διότι οι πρωθυπουργοί θα πρέπει να είναι ολοζώντανα γεννήματα της λαϊκής κυριαρχίας;» Τι να μολογάει για σένα Γιάννη Χαραλαμπόπουλε, που σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για μένα επί δικτατορίας, δέχτηκες να σχηματίσεις συμμορία με τους άλλους τρεις για να μου κλέψατε το σήμα των εκδόσεων μου «Νέα Σύνορα», που ήταν η φωνή μου, η όρασή μου, η αναπνοή μου; Όσο για το όχι και το άκυρο στο δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου, το ξέρουν και τα μικρά παιδιά, πως ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το ‘χω ξαναπεί: ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν είχε ανάγκη την ετυμηγορία του λαού. Στις επιτροπές διεξαγωγής των εκλογών και στους δικαστικούς αντιπροσώπους, δεν επέτρεψαν οι στρατιωτικοί να κάνουν διαλογή και καταμέτρηση των ψήφων. Τα αμπαλάρανε έτσι όπως ήταν κλειστά και τα έστειλαν στο «Υπουργείο Εσωτερικών». Τι νόημα το άκυρο, το λευκό ή το ΟΧΙ; Και γιατί τόση βαβούρα και επιμονή στη μία ή την άλλη θέση; Οι στρατιωτικοί πιο πρακτικοί, είχαν βρει λύση στο θέμα. Μου κάνει όμως εντύπωση η θρασύτητά του και η απαίτησή του, όταν αυτός αδικεί, να μη θέλει να του το χρεώνουμε, να το λαμβάνουμε υπόψη μας. Αντίθετα, όταν τον αδικούν, χαλάει τον κόσμο. Ακριβώς όπως όλοι οι συμφεροντολόγοι, όλοι οι μη «έντιμοι», όπως ο Αντώνης Λιβάνης, ο Γιάννης Καψής. Ίδια συμπεριφορά και το ίδιο απαιτητικοί, ίδια… Κυκλοφόρησε ολόκληρο βιβλίο 429 σελίδες, μεγάλου σχήματος, για να στιγματίσει υποτίθεται το άδικο και την ανεντιμότητα μερίδας του λαού μας. Αυτούς που δεν σέβονται θεσμούς και τους νόμους του Κράτους, όσους πατάνε πάνω σε συνανθρώπους τους για να ανεβούν λίγο ψιλότερα και πρώτιστα αυτός είναι εν αδίκω και μάλιστα με εγκληματική πράξη. Δεν βαρύνεται με μικροαδικία που έγινε από πάθος, από ζήλια, από θυμό, από πείσμα, όχι, βαρύνεται με το αδίκημα του σφετερισμού και μάλιστα εν ψυχρώ, με προμελέτη. Σύναξε γύρω του ανθρώπους με μειωμένη αντίσταση, πρόθυμους να τον ακολουθήσουν. Ενώθηκαν και σχημάτισαν συμμορία κι αφού έκλεψαν το σήμα μου «Νέα Σύνορα», προσπάθησαν και πέτυχαν να εξαπατήσουν πολλούς ανθρώπους, όσους μπόρεσαν περισσότερους, για να πασάρουν το εμπόρευμά τους, που φιγουράριζε με ξένη γνωστή φίρμα, μπλέκοντας αθώους στις βρομιές τους, για να ωφεληθούν, όπως ωφελήθηκαν... Παραθέτει στις σελίδες του βιβλίου του με λεπτομέρειες τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα και τελειώνει με το πικρό παράπονο, πως δεν του δώσανε πόστο της

αρεσκείας του μετά τις εκλογές του 10/10/1993 και γι’ αυτό απείχε από το κυβερνητικό σχήμα, και τέλος δεν τον έκαναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που του το ‘χανε τάξει!.. Αλλά τι να τα κάνω όλα αυτά τα αξιώματα που είχε; Τι να τις κάνω τις υψηλές θέσεις, τις υψηλές γνωριμίες που έκανε, όταν έμεινε αυτός που είναι: Ένας σφετεριστής, ένας κοινός κλέφτης, ένας απατεώνας, της περιουσίας μου – του εκδοτικού σήματός μου «Νέα Σύνορα» και ακριβώς γι’ αυτό τα κατάφερε να ανεβεί σε τόσα αξιώματα και να συνβρεθεί με τόσα μεγάλα, τρανά ονόματα. Οι τυχοδιώκτες ανέκαθεν ανέβηκαν σε υψηλές θέσεις και έκαναν υψηλές γνωριμίες. Κι ω της αφέλειας, της μωρίας και της αμεριμνησίας: Έτσι διέφυγα τη σύλληψη (μας λέει ο Γ. Χαραλαμπόπουλος) και παρέμεινα σε διάφορα φιλικά σπίτια μέχρι τις 24 Μαΐου, οπότε με συνέλαβε η Ασφάλεια όταν αργά τη νύχτα πήγα στο διαμέρισμά μου για να πάρω μερικά προσωπικά είδη που είχαμε ανάγκη(!!!). Σελ.: 141. Τι να του πεις; Είναι να εμπιστεύεσαι αυτόν τον άνθρωπο, που για κάποια προσωπικά είδη, έβαζε σε κίνδυνο ολόκληρη αντιστασιακή οργάνωση; Είδατε συνωμοτισμό και συμπεριφορά «φυγόδικου»; Πήγε να πάρει τα ξυριστικά του είδη, τις παντόφλες του, την πιτζάμα του, την οδοντόβουρτσά του και τις κολόνιες του. Μετά απορούμε γιατί τον είχαν συνεχώς μαντρωμένο!.. Αντιστασιακός μια φορά… Αλλά από τέτοιους τέτοια. Και προχωρώ: Στο μεταξύ είχαμε ετοιμάσει και τις πρώτες προκηρύξεις με τις οποίες καλούσαμε (οι Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, Τάκης Κατσικόπουλος, Αναστάσης Πεπονής, Αντώνης Λιβάνης και Λευτέρης Βερυβάκης, φυσικά ανώνυμα), τον ελληνικό λαό σε καθολική αντίσταση εναντίον του τυραννικού καθεστώτος που έκαναν την εμφάνισή τους στους τοίχους σε ορισμένες περιοχές της πρωτεύουσας (σελ.

142). Αυτούς περίμενε ο ελληνικός λαός για να αντισταθεί στους τύραννους… Με προκηρύξεις τους σε ορισμένες περιοχές της πρωτεύουσας(!..) όταν το περιοδικό μου έκανε από τις αρχές του 1969, έστω την ίδια δουλειά, αλλά σ’ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια μα και στο εξωτερικό, επώνυμα. Και κρατηθείτε: Στις αρχές Ιουνίου λίγες ημέρες μετά τη σύλληψή μου, η Ασφάλεια κατόρθωσε να εξαρθρώσει την οργάνωση. Έγιναν εκτεταμένες συλλήψεις στελεχών της νεολαίας και ύστερα από αφόρητες πιέσεις και βασανιστήρια, η ασφάλεια έφτασε και στην κορυφή της ΕΚΔΑ και συνέλαβε τον Τάκη Κατσικόπουλο, Αντώνη Λιβάνη, Αναστάση Πεπονή, και Λευτέρη Βερυβάκη. Παρά τις γνωστές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν στις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια που υπέστησαν ο Αναστάσης Πεπονής και ο Λευτέρης Βερυβάκης δεν αποκαλύφθηκε ο ρόλος μου στην οργάνωση και έτσι δεν ακολούθησα την τύχη των μελών της πενταμελούς επιτροπής (σ.σ. 142144). Δηλαδή ο Τάκης Κατσικόπουλος κι ο Αντώνης Λιβάνης μίλησαν; Ή μίλησε ο ίδιος (ο Χαραλαμπόπουλος); Κι αν ναι, γι’ αυτό κρατάει αποστάσεις από τον Λιβάνη και δεν τύπωσε το βιβλίο του στον εκδοτικό …οργανισμό του Λιβάνη; Ας είναι... Αλλά τι πάει να πει: η Ασφάλεια κατόρθωσε να εξαρθρώσει την οργάνωση; Γιατί δεν το κατόρθωσε πριν συλλάβουν τον Χαραλαμπόπουλο; Και δεν εννοώ αυτό που εννοείτε, αλλά αυτό που βγαίνει απ’ τα συμφραζόμενα. Είναι άξιο απορίας, πως τύχαινε κάθε φορά που συλλαμβάνουνε τον Χαραλαμπόπουλο, αμέσως μετά, να μαντρώνουνε ένα σωρό συνεργάτες του; Πώς τα κατάφερναν να έχουν τέτοιες και τόσες επιτυχίες, αφού είχε προηγηθεί η σύλληψή του και όχι πριν; Και δεν τα λέω αυτά εγώ, ο ίδιος τα γράφει, ο ίδιος μας βάζει το δαίμονα της υποψίας στο μυαλό μας. Ξαναδιαβάστε το επίδικο κείμενο, είναι στις σελ. 142-144, θα με δικαιώσετε. Άλλωστε έχουν δει τόσα τα μάτια μας, που φυλαγόμαστε κι από τον εαυτό μας τον

ίδιο… Και δεν σπιλώνουμε υπολήψεις, σ’ αυτά που βγαίνουν από τα κείμενα του βιβλίου του αναφερόμαστε. Και ξανακρατηθείτε, στη σελίδα 153, μιλάει ο Χαραλαμπόπουλος για την ίδρυση του ΠΑΚ το Φεβρουάριο του 1968: Η ευθύνη της οργάνωσης είχε αρχικά ανατεθεί στους Γιάννη Αλευρά, Αντώνη Λιβάνη, Τάκη Κατσικόπουλο, Γιώργο Παπαδημητρίου και σε μένα. [] Τελικά την ηγεσία του ΠΑΚ εσωτερικού ανέλαβε ο Γιάννης Αλευράς. [] Η προσπάθεια αυτή διακόπηκε προσωρινά μετά από τη σύλληψή μας ύστερα από την απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη εναντίον του Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968. Εδώ θα σταθώ χωρίς σχόλια και προχωρώ. Το πόσο υποψιασμένος ήταν και πόσο τηρούσε τη συνωμοτικότητα ο φλύαρος Χαραλαμπόπουλος, φαίνεται κι από το παρακάτω. Κατά την μεταγωγή του (9/11/68) εις Κατούναν Ξηρομέρου, συνομιλούσε ελεύθερα με τον υπομοίραρχο Δημήτρη Σκαρπαθιώτη, συμπατριώτη του, που τον συνόδευε. Κι ο ειρημένος αξιωματικός, όπως ήταν φυσικό, ανέφερε στους ανωτέρους του τις σκέψεις και τις θέσεις του Χαραλαμπόπουλου, από πολιτικής πλευράς (σελ. 159)… Και δέστε δικαιολογία που βρήκε για να δικαιολογήσει την φαμφαρόνικη συμπεριφορά του και τη φλύαρη στάση του. Η αχίλλειος πτέρνα όλων σχεδόν των αντιστασιακών οργανώσεων ήταν η μη τήρηση των αναγκαίων κανόνων συνωμοτικότητας, η διάβρωση από πράκτορες της χούντας και η προτίμηση σε ανοιχτά σχήματα στη συγκρότηση των μαχητικών πυρήνων δράσης (σελ. 169). Αλλά στη μη τήρηση των αναγκαίων κανόνων συνωμοτικότητας, δεν περιλαμβάνονται, η μέγιστη προσοχή τους ώστε να μην υποστούν διάβρωση από πράκτορες της χούντας και η προσεχτική επιλογή στη συγκρότηση των μαχητικών πυρήνων δράσης; Μη χειρότερα… Στη σελ. 175, ο Χαραλαμπόπουλος μιλάει για τους αξιωματικούς της χούντας και τους κατακρίνει που βγήκαν από τα στρατόπεδα και κατέλαβαν πολιτικές θέσεις. Αλλά αυτός τι διαφορετικό έπραξε; Αλλά και στην περίπτωση που η χώρα μας θα βρισκόταν μπροστά σε κάποιο κίνδυνο, ήσαν άλλοι αρμόδιοι να κρίνουν και να αποφασίσουν, σύμφωνα με το Σύνταγμά μας δηλαδή ο Βασιλεύς, η Κυβέρνησις και η Βουλή και όχι ο οποιοσδήποτε αξιωματικός. Φαίνεται ολοκάθαρα πως το εαυτό του ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, δεν τον συμπεριλαμβάνει στον οποιοδήποτε αξιωματικό… Και παρακαλώ να έχω εδώ την προσοχή σας. Με επιστολή του ο Ανδρέας Παπανδρέου, στις 16 Φεβρουαρίου 1972, αναθέτει στον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο την ηγεσία του ΠΑΚ εσωτερικού (σελ. 183). Στις 6 Απριλίου 1972, σαράντα οκτώ ημέρες αργότερα, συνάζονται οι τρεις σφετεριστές του τίτλου μου «Νέα Σύνορα», όλοι τους κατά καιρούς υποψήφιοι αρχηγοί του ΠΑΚ εσωτερικού ή συναρχηγοί και με δύο συμβολαιογράφους σκαρώνουν το υπ’ αριθ. 5416 συμβόλαιο της καταισχύνης: ΣΥΣΤΑΣΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ! Σκέψου να μην είχε πρόσφατη την αναγόρευσή του σε αρχηγό των αντιστασιακών του ΠΑΚ εσωτερικού ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος (δεν είναι μικρή ευθύνη), τι άλλες βρομιές θα διέπραττε τόσο αυτός όσο και τα δύο συνεταιράκια του. Πέρα που δεν μπορούμε να ξέρουμε… Αλλά αυτός, ο Γ. Χαραλαμπόπουλος, ήταν συνεχώς σε φυλακή, σε εξορία ή στα νοσοκομεία, τι σόι αρχηγός του ΠΑΚ ήταν και τι σόι αντιστασιακή αρχηγική διοίκηση πραγματοποιούσε απ’ τις εξορίες, απ’ τα κάγκελα και τους θαλάμους των Νοσοκομείων; Βάλτε με το νου σας…

Πουθενά, και για κανένα λόγω, αίσθημα ευθύνης. Σαν τους τελευταίους απατεώνες μαζεύτηκαν σ’ ένα γραφείο και σύνταξαν «νομιμοτύπως», με συμμετοχή και υπογραφή δύο συμβολαιογράφων, τη «δέσμευση» της περιουσίας μου!.. Και αυτοί ήταν υποτίθεται οι άνθρωποι που αγωνίζονταν για καλύτερες ημέρες της κοινωνίας μας, αυτοί που θα αποτίναζαν το ζυγό της εξάρτισής μας από τους επίορκους στρατιωτικούς, από τη χούντα. Ήταν οι ίδιοι που αργότερα έπρεπε να εμπιστευθούμε. Αυτούς που θα ψηφίζαμε, ώστε παίρνοντας τα ινία της εξουσίας στα χέρια τους, να μας διοικήσουν χρηστά και έντιμα. Αυτός και αυτοί, που θα ανάλωναν τον εαυτό τους για τα συμφέροντά μας και για να έχει ο τόπος μας μια τίμια κυβέρνηση, που ο κάθε πολίτης της θα έχει ίσα δικαιώματα με το διπλανό του και που θα μπορούμε όλοι μας να κοιμόμαστε μ’ ανοιχτά παράθυρα, γιατί θα αγρυπνούσαν αυτοί για μας... Κι έχουν μούτρα και παρουσιάζονται στην κοινωνία! Βάζουν και υποψηφιότητα για τις βουλευτικές εκλογές τις 9/4/2000 κι όταν βγουν, θα απαιτούν και υπουργείο της αρεσκείας τους και ασφαλώς μόλις λήξει η θητεία του Κωστή Στεφανόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Μαυρογιαλούρος μας κ. Γ. Χαραλαμπόπουλος, θα έχει το μάτι του στραμμένο προς τα κει, θα ζητήσει να τον τιμήσουμε και με τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας!!! Κι αυτό γιατί σαν τον πιο αδίστακτο απατεώνα, σαν τον πρώτο τυχόντα κλέφτη, μου έκλεψε το σήμα των εκδόσεών μου, την μοναδική άξια λόγου περιουσία μου. Που έχει ακουστεί, άνθρωπος που τον εμπιστεύονται να αγωνιστεί για τα δίκια του λαού, να πέφτει σαν λύκος και να τρώει την περιουσία του κοσμάκη. Και έχοντας υπ’ όψη μου τη λοβιτούρα, τη βρομιά, που έκανε σ’ εμένα, είμαι βέβαιος πως όσο είδαν το φως της δημοσιότητας εναντίον του, για σκάνδαλα που ήταν ανακατωμένος, πως δεν είναι ψέματα, πως δεν μπορεί να μην είναι αλήθεια. Κι ας δούμε χωρίς σχόλια, από τον ίδιο τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, τους αγώνες του ΠΑΚ κατά της δικτατορίας. Τις καταγράφει στη σελίδα 188. Γράφει: 5. Ο λαός ιδιαίτερα οι φοιτητές και οι νεολαίοι γενικότερα έχουν μετακινηθεί στην μεγάλη πλειοψηφία στις θέσεις Παπανδρέου. Είναι όμως παθητικοί εκτός από τους λιγοστούς γενναίους και γνωρίζουν καλά ότι ο αγώνας είναι δύσκολος. Στη σελίδα 190 γράφει: ...το δεύτερο εξάμηνο του 1972 έγραψα επανειλημμένα στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον ενημέρωνα λεπτομερώς για την εσωτερική πολιτική κατάσταση και την πορεία της οργάνωσης καθώς και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην δικτύωση του ΠΑΚ. Πάρα κάτω και στη σελίδα 208, δημοσιεύει επιστολή του Ανδρέα Παπανδρέου που αναφέρεται στο ΟΧΙ, κατά το δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου και ζητώ κι εδώ την προσοχή σας: Οι πληροφορίες που μας δίνετε σχετικά με το άκυρο και την απήχησή του συμπίπτουν με τις εκτιμήσεις που και εμείς έχουμε κάνει, απ’ ό,τι βέβαια φθάνει στ’ αυτιά μας. Το «όχι» βέβαια αποτελεί βασικό λάθος που θα πληρωθεί αργότερα με υψηλό τίμημα. Η δικαιολογία, γιατί για δικαιολογία πρόκειται, πως με το να ρίξουμε ΟΧΙ στην ψηφοδόχο, παίζουμε το παιχνίδι της χούντας, συμμετέχουμε στο σκηνικό που έχουν στήσει, δεν στέκεται στα πόδια της. Και δεν στέκεται στα πόδια της, γιατί οι στρατιωτικοί, θέλαμε δεν θέλαμε, είχαν μπει στη ζωή μας, στη κάθε καθημερινή μας πράξη. Με το άκυρο, που δεν το 'λαβαν καθόλου υπόψη τους, όπως άλλωστε και με το ΟΧΙ, θα τους αγνοούσαμε; Αλλά εν πάση περιπτώσει, με το να πάμε και να ρίξουμε, έστω, άκυρο, δεν λαδώναμε τη μηχανή τους; Σοφίσματα αυτοσυντήρησης του γόνατου, από αντιστασιακούς της δεκάρας.

Εν κατακλείδι, ήταν μια αντιστασιακή οργάνωση που τα μέλη της όταν δεν ήταν στα Νοσοκομεία, στη φυλακή ή εκτοπισμένα, παρακολουθούντο άγρυπνα. Η παρακολούθηση δε δεν ήταν και πολύ δύσκολη, γιατί όπως ομολογεί παραπάνω κι ο ίδιος ο Χαραλαμπόπουλος, είχαν προτίμηση στα ανοιχτά σχήματα, σε ...ανοιχτή συνωμοτική τακτική, πράγμα που δείχνει πως δεν τους ενδιέφερε τόσο η αντίσταση εναντίον της χούντας, αυτή καθ’ αυτή, με βόμβες και διάφορες άλλες δολιοφθορές, αλλά με την καθημερινή απασχόληση μαζί τους, με το να δημιουργείται ντόρος με τις αλλεπάλληλες συλλήψεις τους, ώστε να αποχτήσουν όνομα αγωνιστή και από κει και πέρα όλα θα ήταν εύκολα όταν με το καλό έπεφτε η χούντα – το βουλευτιλίκι και την υπουργοποίηση την είχαν στο τσεπάκι. Τι τις ήθελαν τις βόμβες, για να σκάσει καμιά στα χέρια τους... Γι’ αυτό το λόγο σφετερίστηκαν και τον τίτλο των εκδόσεων μου. Θέλανε για λογαριασμό τους το θόρυβο που είχε δημιουργήσει το περιοδικό μου με την απαγόρευσή του από τους στρατοκράτες. Εγώ, έτσι κι αλλιώς δεν ενδιαφερόμουνα για πολιτικά οφέλη (γιατί να μην ωφελούντο αυτοί!!!) κι απόδειξη πως όταν έπεσε η χούντα, ξαναγύρισα σεμνά, ήσυχα στη γωνιά μου, ασχολούμενος με τα βιβλία μου και με τα λογοτεχνικά θέματα κι όταν κάποια στιγμή έμπαινα στο χορό των πολιτικών, ήταν για να στιγματίσω άσκημες καταστάσεις, σκάνδαλα τύπου Κοσκωτά κι άλλα και βέβαια ποτέ από αντιπολιτευτικό μένος. Κρατούσα τη θέση και τη στάση ενός τίμιου γραφιά, που αγαπάει τη χώρα του και ενδιαφέρεται για καλύτερες ημέρες για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες του, δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους. Αυτούς τους ενδιέφεραν μόνο τα πόστα, οι αρπαχτές και τα αξιώματα. Άλλωστε γι’ αυτό ο Αντώνης Λιβάνης παράτησε τη δουλειά του στο ΚΤΕΛ Αχαΐας, ο Γιάννης Καψής τη δημοσιογραφία και ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος τη σταδιοδρομία του στο στρατό. Αλλά όλη αυτή τη χαρά του τελευταίου, που δεν μπορούσε να κρύψει, την ημέρα που παρουσίασε το βιβλίο του στο Πολεμικό Μουσείο, δεν την καταλαβαίνουμε. Με τέτοιο βιβλίο, με τέτοιο περιεχόμενο που τον εκθέτη ανεπανόρθωτα και χαιρόταν; Θα υπολόγιζε φαίνεται μόνο στην πώληση του βιβλίου, γιατί ποιος κάθεται τη σήμερον ημέρα να διαβάσει ένα τόσο δύσκολο βιβλίο από απόψεως τεχνικών παραλείψεων; Το πολύ πολύ να το ξεφυλλίσει και να το βάλει σε μια γωνιά στη βιβλιοθήκη του. Αυτός όμως τη δουλειά του την έκανε και όπως πάντα τσάμπα, αν όχι και με κέρδος... Τελικά για να καταλάβετε τον άνθρωπο Χαραλαμπόπουλο και να κάνετε τις συγκρίσεις σας, δέστε το αλαζονικό ύφος του πρώτα στις παρελάσεις και στις δεξιώσεις, με το αγέρωχο τεντωμένο στιλ του (τον έχουμε δει όλοι μας στις ειδήσεις των τηλεοπτικών καναλιών) και του δουλικού ύφους του, όταν τρέχει και δεν φτάνει στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, αγκαλιάζοντας και φιλώντας όλους αυτούς, που τα τέσσερα επόμενα χρόνια που ακολουθούν, δεν θέλει ούτε να τους σκέφτεται ούτε να τους θυμάται. Κι ακόμα, όταν βγαίνει και κυκλοφορεί με τους προστάτες του, σκαλωμένος και κρεμάμενος στα μπράτσα τους (αυτός ο δύο μέτρα άνθρωπος) κι η δουλικότητά του να κραυγάζει: έλεος έλεος… Σας ρωτώ και απαντήστε μου ειλικρινά: απ’ όλους αυτούς που ψηφίζουμε και ανεβαίνουν απάνω, στην εξουσία, είδαμε ποτέ κανένα καλό; Μόνο για το καλό το δικό τους, των συγγενών τους και των φίλων τους ενδιαφέρονται... Καταχωρώ μία φωτογραφία απ’ αυτές που έχει στο βιβλίο του και βγάλετε τα συμπεράσματά σας... Εγώ μόνο θα αναρωτηθώ: Είναι τόσο ...που δεν καταλαβαίνει ότι μ’ αυτές και τις άλλες φωτογραφίες που δημοσιεύει πως εκτίθεται, ότι γελάει ο κόσμος μαζί του. Είναι δυνατό να μην καταλαβαίνει; Και θέλει να γίνει και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όταν ούτε για απλό μέλος στο σύλλογό μας «Νέα Σύνορα», δεν θα τον πρότεινα, δεν θα τον δεχόμουνα.

Για το Δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου (29 Ιουλίου 1973), υπάρχει στη σελίδα 210 του βιβλίου του Χαραλαμπόπουλου η Διακήρυξη του ΠΑΚ που προτρέπει τον ελληνικό λαό να ρίξει στην κάλπη Άκυρο ψηφοδέλτιο. Στη σελίδα μάλιστα 211 γράφει: Για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος δεν υπήρχαν ούτε οι στοιχειώδες προϋποθέσεις για την ελεύθερη έκφραση της θέλησης του ελληνικού λαού, αλλά ούτε και οι απαραίτητες εγγυήσεις για τη γνησιότητα του αποτελέσματος. Συμφωνούμε απόλυτα, μόνο ας μας πουν, μια και τόσο θόρυβο κάνανε, το νόημα του Άκυρου. Θα σας το πω εγώ: Επειδή ο λαός οδηγείτο δέσμιος στις κάλπες μέσα σε ένα κλίμα φοβίας και τρομοκρατίας και με πλήρη ισχύ του στρατιωτικού νόμου (σελ.

211), ήταν ευκολότατο να ρίξεις άκυρο ψηφοδέλτιο, που ποιος το λάβαινε υπόψη του, από το να ρίξεις το διαφορετικού χρώματος ΟΧΙ. Με το ΟΧΙ κινδυνεύανε οι «αντιστασιακοί» μας, με το άκυρο κανείς τους. Και είναι μεγάλη αλήθεια πως όσοι ψήφισαν ΟΧΙ, κυνηγήθηκαν άγρια από τους δικτάτορες, ειδικά οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι υπάλληλοι των Οργανισμών. Εμείς, το ξαναλέω, δεν μας ενδιέφερε το 78%, ποσοστό που θα έβγαζε στις ειδήσεις ο Παπαδόπουλος, μας ενδιέφερε αυτό που θα έβλεπε, αν τον αφήνανε να το δει, πως ο λαός δεν τον ήθελε και το ΟΧΙ ήταν αυτό που θα τον έτσουζε. Για την Ιστορία, το «αποτέλεσμα» του Δημοψηφίσματος ήταν: Ναι 78%, Όχι 22%. Και δέστε που σέρνεται ο γλείφτης πολιτικός Γιάννης Χαραλαμπόπουλος. Σε επιστολή του της 19/9/1973 προς τον Ανδρέα Παπανδρέου, που δημοσιεύει στη σελ.

214, του γράφει: Αγαπητέ μου φίλε, Η συνέντευξή σου στην «Απογευματινή» είχε γενικά πολύ καλή απήχηση. Δόθηκε στην κατάλληλη στιγμή και η κρισιμότητα των περιστάσεων, δικαιολογεί απόλυτα την σκληρή γλώσσα και τους βαρείς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποίησες. Ανέκοψε επίσης σε πολλούς την τάση συμμετοχής στην Πορτογαλοποίηση και συνετέλεσε αποφασιστικά στην μείωση της συγχύσεως. Κατάφερε κι έφτασε στα ανώτερα αξιώματα, λύνοντας όλα τα προβλήματα με το μπλα μπλα μπλα. Νισάφι. Για να γίνει σε όλους κατανοητή η θέση και η στάση του ΠΑΚ εσωτερικού, με αρχηγό τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, θα παραθέσω μεγάλο μέρος της επιστολής του Ανδρέα της 2 Οκτ. 1973. Υπάρχει στη σελίδα 219, στο παραπάνω βιβλίο του. Σε νοήμονες αναγνώστες απευθύνομαι. [] Απαιτείται - έτσι φαίνεται είναι και η δική σας γνώμη και η γνώμη εδώ φίλων μου - κάποια εταιρεία «ημέρας». Και αυτό άσχετα από οποιεσδήποτε «νυχτερινές» δραστηριότητες συνεχιστούν. Συμφωνώ. Πρέπει όμως να τεθεί σε σωστές βάσεις: α) Με κανένα τρόπο δεν πρέπει να μοιάζει με κόμμα - μια που απορρίπτονται τελείως οι πολιτικές διαδικασίες στα σημερινά πλαίσια. β) Πρέπει οι δουλειές της εταιρείας να έχουν σαφή σχέση με θέματα ελληνικής αναγέννησης, οράματος κλπ. Καθώς ταυτόχρονα και με τα τρέχοντα ζωτικά προβλήματα του λαού μας – όλων των λαϊκών τάξεων και όλων των περιφερειών. γ) Πρέπει η εταιρεία να είναι όσο το δυνατόν πιο ανοιχτή, να αγκαλιάζει στο μεγαλύτερο δυνατό μέτρο τον ομοϊδεάτη κόσμο. Σε αυτό το επίπεδο διαφοράς απόψεων, εφόσον δεν αναφέρονται σε θέματα αρχής, πρέπει να παραβλέπονται. δ) Πρέπει όλα τα πρόσωπα που φαίνονται, δουλεύουν, έχουν προβολή στα πλαίσια αυτής της εταιρείας να έχουν καθαρή αγωνιστική ιστορία, αρκεί ένα λάθος τέτοιο για να χαλάσει εντελώς η υπόθεση.

ε) Δεν πρέπει να περιορισθεί η εταιρεία σε κύκλους της ιντελλιγκέντσιας και των Αθηνών. Σαν οργάνωση επίσης πρέπει να φθάσει και να επιτρέψει ενεργό συμμετοχή στη λαϊκή βάση. στ) Επειδή ανάλογες ιδέες θα υπάρχουν και σε άλλους κύκλους, είναι απαραίτητο να προχωρήσετε με μια τέτοια πρωτοβουλία το γρηγορότερο δυνατό. Θα ήθελα όμως να κρατηθώ ενήμερος σε όλες τις φάσεις. ζ) Κρίσιμο μου φαίνεται να εκδοθεί πιθανώς στα πλαίσια μιας τέτοιας εταιρείας και ένα φύλλο (καθημερινό, εβδομαδιαίο, μηνιαίο - πάντως κάτι). [] Ρίξτε τώρα παρακαλώ μια ματιά στο περιοδικό μου (έχω χαρίσει σειρά ολόκληρη, σ’ όλες τις δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες της χώρας) και στο κατάπτυστο υπ’ αριθ. 5416 συμβόλαιο ΣΥΣΤΑΣΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ, θα καταλάβετε άσφαλτα γιατί διάλεξαν την κλοπή του σήματός μου. Το γράφω και στον πρώτο τόμο αυτού του έργου, χωρίς βέβαια αποδείξεις. Τώρα καταθέτω και τις αποδείξεις, που τις ομολογούν οι ίδιοι οι σφετεριστές. Έκαναν τότε την κλοπή για να εξυπηρετηθούν, θεμιτό είναι, γιατί όμως μετά την πτώση της δικτατορίας συνέχισαν να χρησιμοποιούν το σήμα μου; Ήθελαν και αντιστασιακοί να φαίνονται με προμετωπίδα το απαγορευμένο περιοδικό μου, αλλά να ωφεληθούν και περουσιακά, κατακρατώντας για λογαριασμό τους το κατοχυρωμένο σήμα μου. Με λίγα λόγια, ήμουν ο μοχλός του ΠΑΚ εσωτερικού εν αγνεία μου και βέβαια κινδύνευα να υποστώ συνέπειες για τις οποίες δεν είχα ευθύνη. Διαβάστε όμως κι άλλο απόσπασμα από επιστολή του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου (σελ. 222), προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κι αυτό χωρίς σχόλια. Το έγραψε στις 9/11/1973: [] Μετά την ματαίωση της συγκλήσεως της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, εκυκλοφόρησε πρωτόκολλο του Γεωργίου Μαύρου με το οποίο οι υπογράφοντες βουλευταί ανέθεταν την εκπροσώπηση του κόμματος σε αυτόν, αλλά και η νέα αυτή προσπάθεια απέτυχε παταγωδώς. [] Ενόψει της επαναλήψεως των προσπαθειών για τη σύγκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, η προσπάθειά μας έχει στραφεί στην απόσπαση δηλώσεων περί μη συμμετοχής. Υπήρξαν βάσιμες ελπίδες ότι ο αριθμός των υπογραφών θα είναι αξιόλογος, ώστε σε περίπτωση συγκλήσεως για την εκλογή Δ.Ε. να παρασύρουμε την πλειοψηφία στις θέσεις μας και να αδιαφορήσουμε - σύμφωνα και με τις οδηγίες σου - για τα πρόσωπα που θα εκλεγούν. Ακόμη, εφόσον ένας αξιόλογος αριθμός βουλευτών έχει ευθυγραμμιστεί με τη συντριπτική πλειοψηφία των αντιστασιακών, στην περίπτωση διασπάσεως θα έχουμε κερδίσει και τη μάχη των εντυπώσεων. [] Φίλος μας εκδότης με πείρα και ικανότητες αναλαμβάνει την όλη υπόθεση, εξασφαλίζοντας με δικά του κεφάλαια την προμήθεια και την εγκατάσταση του μηχανικού εξοπλισμού. Χρειάζονται ακόμη τρία έως τέσσερα εκατομμύρια για την οργάνωση και τον εξοπλισμό των γραφείων, την προμήθεια ενός αποθέματος χαρτιού και άλλων τυπογραφικών υλικών. Αν εξευρεθεί το ποσόν αυτό και αποφασιστεί η έκδοση θα χρειαστούν περίπου έξι μήνες για να κυκλοφορήσει η εφημερίδα. [] Είδατε ταχύτητα, μετά έξι μήνες, αφήστε τα τέσσερα εκατομμύρια. Στο μεταξύ θα είχε πέσει η χούντα!!! Πόσα έχουν φάει οι αχόρταγοι.. Μερικοί δύσπιστοι θα πουν, πως οι περικοπές που απομονώνω από το βιβλίο του, μπορούν έτσι αποκομμένες να δώσουν άλλο νόημα από αυτό που είχε στο μυαλό του ο ...«συγγραφέας». Λάθος, μεγάλο λάθος, γιατί τα κομμάτια αυτά και αποκομμένα ή ενσωματωμένα, δίνουν το ίδιο ακριβώς νόημα... Ας βγει ο Μαυρογιαλούρος μας να με διαψεύσει. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η σύγχρονη δόξα των νέων ανθρώπων της Ελλάδας, δημιουργήθηκε από ...σύμπτωση και τρέξανε τα καιροφυλακτούντα όρνια,

που τα είχε βάλει έξι χρόνια στο γύψο ο Παπαδόπουλος, να εκμεταλλευτούν πολιτικά το γεγονός, Ήταν η 14/11/1973. Ο «υπουργός» της χούντας Σιφναίος, ανακοίνωσε την αναβολή των φοιτητικών εκλογών κι αυτό άναψε το σπίρτο, που δημιούργησε την ανάφλεξη. Σύμπτωση και η ανατροπή της χούντας, που έπιασε απροετοίμαστους τους κοκορόμυαλους πολιτικούς μας. Θα θυμάστε τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες, ώστου να βρεθεί κυβερνητικό σχήμα, τις διαπραγματεύσεις, τις συμφωνίες και τις ίντριγκες, όταν τους έπιασε στον ύπνο ο Καραμανλής και μας κάθισε ξανά στο σβέρκο. Σύμπτωση, ναι σύμπτωση, που νέκρωσε το κορμό της Ελλάδας, όταν οι Τούρκοι έκαναν απόβαση στην Κύπρο. Κι αν δεν υπήρχαν αυτές οι δύο συμπτώσεις, σπουδαιότερης σημασίας και καθοριστική η δεύτερη, σας το λέω και να το ξέρετε, με τέτοιους πολιτικούς που έχουμε, θα ήταν ακόμα στα πράγματα οι χουνταίοι, θα μας κυβερνούσαν μέχρι σήμερα!.. Και δεν βλέπω τελικά, γιατί οι σημερινοί κυβερνήτες μας, είναι καλύτεροι από τους στρατιωτικούς, γιατί; Κι ας αφήσουμε τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, που την μια έλεγε: στρατηγέ μου ιδού ο στρατό σας, και την άλλη πως: θεωρεί καθήκον του να συμπαρασταθεί ηθικώς (πάντα ηθικώς) εις την ιεράν εξόρμησιν(!!!) των νέων της Ελλάδος, δια την πλήρη επικράτησιν των ακαδημαϊκών και πολιτικών ελευθεριών... Κι ακούστε πώς διαστρεβλώνουν οι καιροσκόποι πολιτικοί μας την ιστορία και θαυμάστε τη μετριοφροσύνη τους. Ενώ παραδέχεται ο Γιάννης σας ο Χαραλαμπόπουλος, στη σελ. 227, πως: Το φοιτητικό κίνημα από την αρχή της ανάπτυξής του δεν ήταν ούτε καθοδηγούμενο, ούτε υποκινούμενο από την πολιτική ηγεσία, είχε αφεθεί να εκδηλωθεί μόνο του, στις σελίδες 232-233, μας σερβίρει, πως οι στρατιωτικοί θεωρούσαν υπεύθυνο για την κατάληψη του Πολυτεχνείου το ΠΑΚ!!! Άντε να χαθείς από κει... Μαυρογιαλούρε… Και βέβαια, αμέσως μετά(!!!) την απελευθέρωση και αποβίβαση των πολιτικών κρατουμένων, έκανε ο Μαυρογιαλούρος σας, την ακόλουθη δήλωση (σελ.257): Χαιρετίζω τον υπέροχο αγώνα του αδάμαστου ελληνικού λαού και τη συμπαράσταση των δημοκρατών όλου του κόσμου που οδήγησαν στην απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων στη χώρα μας. [] Και η Κύπρο κ. Μαυρογιαλούρε; Ακόμα, μετά 22 χρόνια οι Κύπριοι πρόσφυγες μένουν στις σκηνές. Ας μην ήταν τα γεγονότα της Κύπρου και η απόβαση των Τούρκων και θα του λέγαμε εμείς του κ. Εντωμεταξύ... Ας μας πει όμως, τόσα χρόνια σαν υπουργός εξωτερικών τι πέτυχε για τους άτυχους Κύπριους, που τον «ανέβασαν» στα ήπατα αξιώματα του κράτους μας; Και φυσικά τα παράπονά του για αδικίες δεν λείπουν. Δεν μας λέει όμως, τι έπραξε ο ίδιος από την υψηλή θέση που του δώσαμε, ώστε να εκλείψουν αυτές οι αδικίες; Όλος αυτός ο εσμός των γραικύλων, των καιροσκόπων και των ουτιδανών (αυτός και η παρέα του δεν ήταν γραικύλοι, καιροσκόποι και ουτιδανοί), είχε άμεση σχέση με τα εγκλήματα της χούντας και έπρεπε να λογοδοτήσουν. Έμειναν όμως ατιμώρητοι και σταδιακά ενσωματώθηκαν στο κόμμα της Ν. Δημοκρατίας (στο ΠΑΣΟΚ, δεν ενσωματώθηκε κανένας συνεργάτης της χούντας, ρε;) και πολλοί κατέχουν εξέχουσες θέσεις στη δημόσια ζωή της χώρας, ενώ άλλοι εκλέχτηκαν βουλευτές και νομάρχες της Ν.Δ. και καλούνται στο Προεδρικό Μέγαρο κατά τον επίσημο εορτασμό της επετείου για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, όταν δεν καλούνται εκείνοι που αντιστάθηκαν στην τυραννία, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και υπέστησαν απάνθρωπα βασανιστήρια στα κολαστήρια της ΕΣΑ και της Ασφάλειας (σελ. 273). [] Και θαυμάστε αναίδεια σφετεριστή, που έχει μούτρα να εκδίδει βιβλίο και να παραπονιέται, ενώ θα έπρεπε να ξαναγυρίσει στο χωριό του και να μην ξαναβγεί από

το σπίτι του, αν είχε σταλιά ντροπής μέσα του και μια ρανίδα, μια χαραμάδα, φιλοτιμίας. Διαβάστε τι γράφει στη σελ. 359: [] Αν ήσουν φίλος, οπαδός ή στέλεχος του ΠΑΣΟΚ σε κάθε σου βήμα άκουγες το «Κάτω οι κλέφτες του ΠΑΣΟΚ» και έπρεπε πραγματικά να έχεις πολύ γερά νεύρα για να αντιμετωπίσεις μια τέτοια καλά οργανωμένη(!!!) επίθεση λάσπης και χυδαίων ύβρεων. [] Θα δείτε τώρα που θα βγουν κι από πάνω, που θα μας ζητήσουν οι απατεώνες και τα ρέστα... Και τον ρωτάω ευθεία κι ας μου απαντήσει: Ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας τσέπωσε ή δεν τσέπωσε τα δύο δισεκατομμύρια δολάρια από τον Γιώργο Κοσκωτά για τον κουτσονόμο; Πήρε αυτός και η οικογένειά του σαν δώρο, το ακίνητο στο κέντρο της Αθήνας, που μεταβιβάστηκε από τον Κοσκωτά στο όνομά τους; Κλέψατε ή δεν κλέψατε, εσύ κ. Χαραλαμπόπουλε, ο κ. Γιάννης Καψής, η ερίτιμος αδερφή του Έλλη και ο κ. Αντώνης Λιβάνης, το κατοχυρωμένο σήμα των εκδόσεων μου «Νέα Σύνορα», για να το χρησιμοποιήσετε σαν αντιστασιακό λάβαρο στις πολιτικές σας επιδιώξεις; Συντάξατε ή δεν συντάξατε και μάλιστα με δύο συμβολαιογράφους, το κατάπτυστο εταιρικό της 6ης Απριλίου 1972, με αριθ. 5416 και με επωνυμία ΣΥΣΤΑΣΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», όπου λέτε ότι προτίθεστε να κυκλοφορήσετε βιβλίο και περιοδικό. Αυτήν την εταιρία δεν προτείνατε στον Ανδρέα Παπανδρέου σαν κάποια εταιρεία «ημέρας», που θα κυκλοφορούσε στα πλαίσια μιας τέτοιας εταιρείας και ένα φύλλο (καθημερινό, εβδομαδιαίο, μηνιαίο); Δεν πουλήσατε τέλος οι τρεις άλλοι τα κλεμμένα μερίδιά σας στον Αντώνη Λιβάνη και αυτός και τα παιδιά του μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν χωρίς φιλότιμο, χωρίς σταλιά ντροπή το κλεμμένο σήμα μου, που δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά το συνεταιράκι σας, ενθαρρυμένο από την πρώτη σας επιτυχία, έκλεψε έκτοτε άλλους δύο κατοχυρωμένους εκδοτικούς τίτλους, το «Μύθος» και το «Κλειδί»; Πώς θέλεις να σας πιστέψουμε πως όλα τα σκάνδαλα που σας καταλογίζουν ότι είναι ψέμα, όταν έχουμε προσωπική γνώμη, γιατί ήμαστε παθόντες. Κι έχεις μούτρα ανούσιε να μας μιλάς για γερά νεύρα, για οργανωμένη επίθεση λάσπης και χυδαίων ύβρεων; Τα δικά μου νεύρα και της οικογένειάς μου, από την οργανωμένη κι εσκεμμένη, τη στημένη εν ψυχρώ απατεωνιά σας, από αυτή τη χυδαία σας πράξη, ποιος θα μας τα ισορροπήσει; Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του (σ.σ. 362-367) γίνεται προσπάθεια από τον συγγραφέα, να «ενημερώσει» τους αναγνώστες του για τα σκάνδαλα που ήταν αναμεμειγμένο το όνομά του και το ΠΑΣΟΚ. Αρχή απ’ τις τέσσερις Φρεγάτες, σκάνδαλο που συντάραξε την Ελλάδα και την Ευρώπη το 1988 (βλ. πρώτο τόμο αυτού του έργου σ.σ. 681-691). Επειδή δε στον πρώτο τόμο δεν υπάρχει ο επίλογος για το σκάνδαλο αυτό και επειδή εμείς σεβόμαστε τον αναγνώστη μας, τον καταχωρούμε: Οι τρεις μηνυθέντες Βιντζερμάϊερ, Καραβίτης και Τσαλίκης κατεδικάστηκαν στις 21 Ιανουαρίου 1994 από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών σε πενταετή φυλάκιση με τη μεγαλύτερη δηλαδή προβλεπόμενη για το αδίκημα ποινή. Την ίδια ακριβώς ποινή τους επέβαλε και το Εφετείο (σελ. 366). Βέβαια το ότι οι παραπάνω απατεώνες καταδικάστηκαν σε πενταετή φυλάκιση, με τη μεγαλύτερη δηλαδή προβλεπόμενη για το αδίκημα ποινή, δεν απαλλάσσει από πολιτικές ευθύνες, όσων τα ονόματα είχαν εμπλακεί στο τεράστιο σκάνδαλο, ίσα ίσα. Το σκάνδαλο για την αγορά του αιώνα, των 80 αεροσκαφών F-16 και Μιράζ, που παραπέμπω από τον πρώτο τόμο, σελ. 103, σ’ αυτό τον τόμο, σας μεταφέρω τα εξής: Η περιβόητη Ειδική Επιτροπή για τη διερεύνηση των «σκανδάλων» του ΠΑΣΟΚ, υπό την προεδρία του βουλευτή της Ν.Δ. Γιάννη Παλαιοκρασά, με τη στήριξη του κίτρινου τύπου και τη στενή συνεργασία ορισμένων επίορκων δικαστών θα οδηγήσει

σε πλήρη ποινικοποίηση την πολιτική ζωή και επιχειρηματική δραστηριότητα της χώρας, σπιλώνοντας και διασύροντας εκατοντάδες μέλη και στελέχη του Κινήματος (σελ. 369). Ο λαός μας λέει: για να βγαίνει καπνός κάτι καίγεται. Και δεν δέχομαι πως επιστρατεύθηκαν επίορκοι δικαστές, με πρόθεση να ποινικοποιήσουν την πολιτική ζωή. Γι’ αυτό το θέμα άλλωστε έχει κατηγορηθεί κατ’ επανάληψη το ΠΑΣΟΚ και φαίνεται: ή πως έχουμε πλήθος επίορκων δικαστών, ή πως η εκάστοτε κυβέρνηση, άγει και φέρει τους δικαστές, ανάλογα με τα προβλήματα που έχει με την αντιπολίτευση. Βοά το Πανελλήνιο. Η «ελαστικότητα» συνείδησης από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλάζει. Είναι και τα «ελατήρια» που φορές τους κάνουν …γευστική την παρανομία. Εγώ όμως ξέρω πως η παρανομία είναι παρανομία, και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία σ’ αυτόν που την πράττει. Έτσι, δεν μπορώ να δικαιολογήσω την παρουσία του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου, σαν μάρτυρα υπεράσπισης του Σούλη Αποστολόπουλου, στη δίκη για το γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι. Αυτό είναι μια ακόμα απόδειξη χαλαρής συνείδησης και οι δικαιολογίες περισσεύουν: Στη δίκη αυτή κατέθεσα [] και υποστήριξα ότι κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως υπουργού Εξωτερικών είχα διαπιστώσει ότι ορισμένες χώρες και ιδιαίτερα η Γερμανία και η Ιταλία παραβίαζαν συστηματικά τους σχετικούς κανονισμούς και άλλαζαν τη χώρα προέλευσης διαφόρων προϊόντων που εισήγαν στην ΕΟΚ όπως σιτηρά, ελαιόλαδο κλπ. Χωρίς να έχουν καμιά συνέπεια και φυσικά χωρίς να κινηθεί εναντίον τους ποινική δίωξη. Στην περίπτωση του Γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού οι δικαζόμενοι απλώς κάλυψαν ορισμένες παρανομίες αποβλέποντας στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας και χωρίς να έχουν κανένα απολύτως ίδιον όφελος (σελ.

371). Όταν κάποιος, έστω, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, που ποιος μπορεί να το βεβαιώσει, παρανομεί, του δίνουμε συχωροχάρτι ή εύφημη μνεία κ. Μαυρογιαλούρε; Έχω άδικο εγώ, έχει άδικο ο κόσμος, που σας ανεβοκατέβαζε απατεώνες; Γιατί με τέτοια λογική, τα σύνορα τίμιας θέσης και ανέντιμης, εξαφανίζονται κι άντε μετά να πείσεις τον κάθε κ. Εντωμεταξύ Μαυρογιαλούρο, με τέτοια θέση που παίρνει δημόσια, πως δεν είναι τίμιος άνθρωπος και πως όλα αυτά που λέει γι’ αυτόν ο καθηγητής Πανεπιστημίου κ. Παύλος Πετρίδης, είναι φούσκες. Μήπως κάπως έτσι σκέφτηκες κ. Χαραλαμπόπουλε και στην περίπτωση τη δική μου, όταν πήρατε την απόφαση να μου φάτε την περιουσία μου; Μήπως είδες ότι ενώ εγώ δεν θα έχανα τίποτα, εσείς θα είχατε μεγάλο πολιτικό κέρδος και γι’ αυτό αποφασίσατε την κλοπή του κατοχυρωμένου εκδοτικού σήματός μου «Νέα Σύνορα»; Και μόνο που ενστερνίζεστε, που αποδέχεστε την πράξη, όποια τέτοια πράξη, κριθήκατε… Προς τι οι «δικαιολογίες» και τα «παράπονά» σας; Είναι πολύ χρήσιμο αγαπητοί μου, να παραθέσω εδώ την εκ βάθους ψυχής εξομολόγηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που έγινε κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου περί ευθύνης υπουργών στις 27 Μαΐου 1997. Και ενώ ο κ. Μαυρογιαλούρος Χαραλαμπόπουλος, λέει πως αιφνιδιάστικε η Βουλή από την έκρηξη ειλικρίνειας του Μητσοτάκη, δέχεται τα όσα ακούστηκαν σαν κάτι που δεν αγγίζει καθόλου την παράταξή του, πως είναι αποδοχή έστω και καθυστερημένα, των λαθών του …«Εφιάλτη»!!! Το ότι: δεν υπάρχει κανένα τίμιο κατηγορώ, που να μη σημαίνει και κατηγορούμε, το αγνοεί σκόπιμα, γιατί έτσι συμφέρει αυτόν και την παράταξή του. Ένας τέτοιος άνθρωπος λοιπόν, είναι όπως τον θέλει ο κ. Πετρίδης; Ας δούμε την …έκρηξη του Κ. Μητσοτάκη: Αποκτήσαμε τα τελευταία χρόνια πικρή εμπειρία άσχετα με τη θέση στην οποία βρεθήκαμε εκάστοτε, είτε ως κατήγοροι είτε ως κατηγορούμενοι. Βέβαιο είναι ότι

λειτούργησε τραγικά άσχημα το σύστημα. Εγώ προσωπικά σκέφτομαι να γράψω ένα βιβλίο με τίτλο «Το Χρονικό της ντροπής», που δεν θα ήθελα να το γράψω και δεν θα το γράψω ίσως, διότι δεν είναι υπέρ του ελληνικού πολιτικού κόσμου αυτά τα οποία συνέβησαν, είτε από τη μία μεριά είτε από την άλλη. Δεν θα κάνω αυτή την ώρα πολιτική αντιπαράθεση (σελ. 372). Δεν χωράει καμιά αμφιβολία πως αν αποστήθισε ή έψαξε τα πρακτικά της Βουλής και αντέγραψε την από βάθος εξομολόγηση του ψηλού, δεν το έκανε μόνο από αντιπολιτευτική θέση ο Μαυρογιαλούρος μας, αλλά και γιατί τον ερμήνευσε ο Μητσοτάκης. Είναι ολοφάνερο. Και επανερχόμαστε στον αποκλεισμό του από το σχηματισμό της κυβέρνησης, μετά τις εκλογές της 10/10/1993. Λέει: Είχα λόγους να πιστεύω ότι ο αποκλεισμός μου δεν απηχούσε τις πραγματικές προθέσεις του Ανδρέα, ο οποίος γι’ αυτό άλλωστε θέλησε να προστεθεί αυτή η επεξήγηση για τη μη συμμετοχή μου στο παρόν κυβερνητικό σχήμα. Πάντως είναι γεγονός ότι τόσο ο Γιάννης Αλευράς όσο και εγώ και πριν το 1989, αλλά και μετά, αποφύγαμε να ενσωματωθούμε στο μεταβαλλόμενο στενό περιβάλλον του Ανδρέα, το οποίο επηρέαζε τις αποφάσεις του (σελ. 372). Δηλαδή όσα ο κ. Μαυρογιαλούρος μας, επηρέαζε τις αποφάσεις του Ανδρέα, όλα ήταν μέλι γάλα, τώρα σαν άλλη αλεπού του Αισώπου, ανακάλυψε πως τα σταφύλια ήταν άγουρα… Και φτάσαμε σε τρεις τον αριθμό αναμφισβήτητης αξίας αιτίες, που ο Γ. Χαραλαμπόπουλος δεν τύπωσε το βιβλίο του στον εκδοτικό οίκο του Αντώνη Λιβάνη: α) Το τηλεφώνημα από στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού (Α. Λιβάνη) ο οποίος του ανακοίνωσε εκ μέρους του, ότι θα τον πρότειναν για πρόεδρο της Δημοκρατίας και που κάποια περιστατικά που προέκυψαν στην πορεία επηρέασαν το ΠΑΣΟΚ, το οποίο προσανατολίστηκε προς την υποψηφιότητα του Κωστή Στεφανόπουλου (σελ.

373). β) Στις αρχές Ιουνίου λίγες ημέρες μετά τη σύλληψή μου, η Ασφάλεια κατόρθωσε να εξαρθρώσει την οργάνωση. Έγιναν εκτεταμένες συλλήψεις στελεχών της νεολαίας και ύστερα από αφόρητες πιέσεις και βασανιστήρια, η ασφάλεια έφτασε και στην κορυφή της ΕΚΔΑ και συνέλαβε τον Τάκη Κατσικόπουλο, Αντώνη Λιβάνη, Αναστάση Πεπονή, και Λευτέρη Βερυβάκη. Παρά τις γνωστές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν στις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια που υπέστησαν ο Αναστάσης Πεπονής και ο Λευτέρης Βερυβάκης δεν αποκαλύφθηκε ο ρόλος μου στην οργάνωση και έτσι δεν ακολούθησα την τύχη των μελών της πενταμελούς επιτροπής (σ.σ. 142-144) Δηλαδή ο Τάκης Κατσικόπουλος κι ο Αντώνης Λιβάνης μίλησαν; Ή μίλησε ο ίδιος (ο Χαραλαμπόπουλος); Κι αν ναι, γι’ αυτό κρατάει αποστάσεις από τον Λιβάνη και δεν τύπωσε το βιβλίο του στον εκδοτικό …οργανισμό του Λιβάνη; γ) Είχα λόγους να πιστεύω ότι ο αποκλεισμός μου δεν απηχούσε τις πραγματικές προθέσεις του Ανδρέα, ο οποίος γι’ αυτό άλλωστε θέλησε να προστεθεί αυτή η επεξήγηση για τη μη συμμετοχή μου στο παρόν κυβερνητικό σχήμα. Πάντως είναι γεγονός ότι τόσο ο Γιάννης Αλευράς όσο και εγώ και πριν το 1989, αλλά και μετά, αποφύγαμε να ενσωματωθούμε στο μεταβαλλόμενο στενό περιβάλλον του Ανδρέα, το οποίο επηρέαζε τις αποφάσεις του (σελ. 372). Και τελειώνει: Φυσικά είμαι σε θέση να γνωρίζω καλά τα παρασκήνια (δεν αμφιβάλουμε) τα οποία συνήργησαν στις παραπάνω εξελίξεις. Έκρινα όμως σκόπιμο να μην αναφερθώ σε αυτά στο παρόν βιβλίο. Πιστεύω ότι μία νέα έκδοση (είδατε κουράγιο) θα μου δοθεί

η δυνατότητα να σκιαγραφήσω με νηφαλιότητα το γενικότερο κλίμα και τα πολιτικά παρασκήνια της κρίσιμης περιόδου 1989-1996. Για την ιστορία θα ήθελα να αναφερθώ και στην τελευταία κατ’ ιδίαν συνάντηση που είχα με τον αείμνηστο Πρόεδρο δεκαπέντε ημέρες πριν από το θάνατό του. Μεταξύ άλλων μου είπε φανερά συγκινημένος ότι είχαν γίνει λάθη υπονοώντας και τη δική μου περίπτωση και προέβη και σε άλλες εκμυστηρεύσεις στις οποίες, για ευνοήτους λόγους, αποφεύγω να αναφερθώ (σελ. 373). Τρέμετε Αντώνη Λιβάνη και Μιμή Λιάνη. Για άλλη μια φορά θα μεταφέρω το στίχο του Κώστα Βάρναλη: Αχ που ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος. Νομίζω πως είμαι ο μόνος που διάβασε το βιβλίο του και τόσο προσεχτικά... Κι ακόμα, πως πρέπει να μου στείλει κάποια ευχαριστήριο επιστολή...

&

Η κριτική του βιβλίου, από τον Δημήτρη Βαλασκαντζή. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑΜΕ Άννας Μπιθικώτση: Αντί σιωπής, ποιήματα, δεύτερη έκδοση, εκδόσεις: «Καστανιώτη», Αθήνα 2001. Αν το «Αντί σιωπής» σημαίνει: περιφρόνηση του χρυσού, μια και η σιωπή είναι χρυσός, τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε δύο πράγματα ή το κακό που έκανε στην κόρη του, ο κατά τα άλλα (πάλαι ποτέ) καλός τραγουδιστής Γρηγόρης Μπιθικώτσης, είναι πολύ μεγάλο κι αξεπέραστο ή στην Άννα Μπιθικώτση ταιριάζει γάντι το ανέκδοτο, που δεν είναι και τόσο ανέκδοτο, όπου κάποιος ρωτάει ένα φίλο του: Ποιες γυναίκες σου αρέσουν, οι πολυλογούδες ή οι άλλες και ο φίλος του τ’ απάντησε απορώντας: ποιες άλλες; Αλλά ας πάμε στο βιβλίο της. Μας λέει στην εισαγωγή της: «Αντί σιωπής, στα άδεια χαρτιά μου μιλάω…», μα μιλάει πολύ και πολλά τα διφορούμενα ή τα υπονοούμενα και όχι βέβαια στα άδεια χαρτιά της, αλλά σε βιβλίο με δεύτερη έκδοση. Δεν είναι η μοναχική κοπέλα που κλείστηκε στον εαυτό της, στη μοναξιά της, η ηρωίδα μας πήρε σβάρνα τα τηλεοπτικά πλατό, και μια οικογενειακή υπόθεση, η ίδια, ο αδερφός της κι οι συγγενείς της, την κάνανε σίριαλ. Και δεν είναι κατόρθωμα που πήγαινε ο πατέρας της με τα πόδια από το Περιστέρι στο Αιγάλεω. Ο φίλος μου Γιώργος Κολοβός με τον αδερφό του Τάσο και άλλους συγχωριανούς τους, περπατούσαν πάρα πολλές ώρες για να πάνε από το χωριό τους το Μαμάκο Ναυπακτίας στο σχολείο τους στη Ναύπακτο. Ξεκινούσαν από τα άγρια μεσάνυχτα, για να προλάβουν να είναι παρόντες το πρωί στην προσευχή και μετά εφτά κι οχτώ ώρες στα μαθήματα. Και μόνο αυτοί; Χιλιάδες άλλοι!.. Και εκεί να δείτε κρύο και άγρια τσοπανόσκυλα… Είχε, λέει, υποχρέωση όλοι να δουν και να διαβάσουν όλα όσα σώπαιναν καρτερικά τόσα χρόνια στο άλμπουν με τις θυμοσοφίες του πατέρα της. Από πια υποχρέωση; Κι αν δεχτούμε τη συναισθηματική, θεμιτό είναι, γιατί δεν φρόντισε να τα επενδύσει ποιητικά. Να

σκύψει μ’ αγάπη και περισυλλογή πάνω τους, μεταφέροντάς τα ποιητικά κι όχι με απωθητικές κραυγές, που μόνο ποίηση δεν είναι; Π.χ., το πρώτο «ποίημα», με το άνοστο και αντιδεοντολογικό «λογοτεχνικό» κολλάζ από ονόματα, λέξεις και στίχους μεγάλων ποιητών, καλλιτεχνών ή στιχοπλόκων και μικρών συνθετών, είναι ατύχημα και μάταια προσπαθεί η ποιήτρια συγκινησιακά να συγκινήσει. Αντίθετα απωθεί και η πράξη και η προσπάθεια. Παράδειγμα: ΟΛΗ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Κράτησα τη ζωή σου μέσα στις θαλασσινές σπηλιές, στο περιγιάλι το κρυφό, στα περβόλια με τους ανθισμένους κήπους, στη φτωχολογιά, στο Περιστέρι, στη Δραπετσώνα, στην Καισαριανή… Ένα δειλινό, σαν χρυσοπράσινο φύλλο μίλησες με τον καημό, γιατί ήσουν αϊτός χωρίς φτερά, άμαξα μες στη βροχή, γιατ’ ήταν άπονη η ζωή μαζί σου τότε… Μέσα στο παλιό σου σπίτι έστρωσες το στρώμα σου για δυο, για σένα και το παραπονιάρικό σου, το τρελοκόριτσό σου, έκανες υπομονή, έλεγες, αύριο πάλι θα 'ρθει άσπρη μέρα και για μας... Ήσουν του Βοτανικού ο μάγκας, είδες έναν αλήτη να πεθαίνει, μύρισες το θάνατο στη Μακρόνησο, μπήκες στ' Αποστόλη το κουτούκι, στου Μπελαμή το ουζερί, μες στην υπόγεια την ταβέρνα φιλοσόφησες τη ζωή από το Α ως το Ω κι ας μην είχες βγάλει το σχολείο… Άνθη της πέτρας οι προσευχές σου στη μάνα και στην Παναγιά… Μέρα Μαγιού, μια Κυριακή, στο παραθύρι στέκοσουν, φοβόσουν μη χαθείς... Μα εσύ, γλυκέ μου, δε χάθηκες, στις φλέβες όλων μπήκες, γιατ' ήσουν καλός, ήσουν γλυκός κι είχες τις χάρες όλες. Ήπιες τ' αθάνατο νερό για να χαρείς ακέριο τ' όνειρό σου. Σε τούτο το στενό, σε τούτο το δρομάκι, όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά, ο Βαμβακάρης, ο κυρ Θάνος, ο μπατίρης ο Λουκάς, που δε λογάριαζαν το χρήμα, μαζί τους κι ο Μάνος μ' ένα γαρύφαλλο στ' αυτί, ο Μίκης με ροδόσταμο στα χείλη, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης, και πόσοι άλλοι ακόμα παρέα με τους ποιητές,

έριξαν μια ζαριά καλή και για σένα… Έλαμψαν τα ματόκλαδά σου και είπες: «ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ!» Ποιος να το πει ότι θα σήμαιναν για σένα οι καμπάνες, ότι θα σου έσφιγγαν το χέρι, ότι θα τράβαγε η ζωή σου την ανηφόρα κι εσύ ψηλά, πολύ ψηλά θ' ανέβαινες με σημαίες και με ταμπούρλα... Εσύ, το ένα χελιδόνι, που βγήκες στους ουρανούς με το λύχνο του άστρου για ν' ανοίξεις το στόμα σου και να τραγουδήσεις στον ήλιο της δικαιοσύνης, για να υμνήσεις της αγάπης τα αίματα, εσύ, ο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, που χθες βράδυ μου κράτησες το χέρι, με κοίταξες επίμονα με τα βαθιά μαύρα μάτια σου και μου μίλησες για ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα… Εγώ, πατέρα, μόνο το ένα άλογο, το άσπρο σου άλογο, πάντα θα θυμάμαι… τα όνειρα που έκανες παιδί… Είναι εύρημα αυτή η μάζωξη ξένων γνωστότατων στίχων; Όλη τούτη η κλεψιά είναι ποίηση; Αν είχε μετουσιώσει τουλάχιστον σε ποίηση την ολοφάνερη λογοκλοπή. Μα όχι, δεν το κατάφερε. Και βέβαια είναι απαράδεκτο να γράφει πως ο πατέρας της, ο συνοδός της Δέσποινας Παπαδοπούλου, της δεύτερης γυναίκας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, κυκλοφορεί στις φλέβες μας και άλλα παρόμοια άνοστα κι αχώνευτα. Είναι δυνατό να κυκλοφορεί στις φλέβες μας ο άνθρωπος που τραγούδησε σε πρώτη εκτέλεση με τη Βίκυ Μοσχολιού και στη συνέχεια σε χιλιοστή, τον ύμνο της 21ης Απριλίου 1967, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, όταν στα ξερονήσια και στα μπουντρούμια του ΕΑΤ/ΕΣΑ πέθαιναν αβοήθητοι αγωνιστές αντιστασιακοί!.. Και βέβαια δεν τράβηξε η ζωή του πατέρα της ανηφόρα, έτσι που τουλάχιστον τη θέλει ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Πήρε ο πατέρας της τον εύκολο δρόμο, την κατηφόρα. Είναι η φωνή της ρωμιοσύνης, που την πρόδωσε, ο πατέρας της; Πρέπει να ντρέπεται γι’ αυτό που έγραψε κι όχι να τον υμνεί έστω και έτσι με δανεισμένες λέξεις και φράσεις που τις επέλεξε αντιγράφοντάς τις η κόρη του της σχολής καλογραιών, που δεν βγήκαν από την καρδιά της, που είναι όλα ένα μάτσο λουλούδια πλαστικά. Λάθος, δεν πέταξε ο πατέρας της πολύ ψηλά, χάμω σύρθηκε και σούρνεται. Δεν είναι το σώμα του, η ψυχή του στα ουράνια. Στα Τάρταρα είναι, μια που τη φωνή του, το σώμα του και η ψυχή του, αρνήθηκαν να την ακολουθήσουν. Το χαμόγελό του επαγγελματικό, το πουλούσε στις παρέες στα ξενυχτάδικα για λίγες πεντάρες και τέλος στη Δέσποινα και στον αιματοβαμμένο δικτάτορα άνδρα της. Σφιχταγκάλιασε, λέει, ο πατέρας της τη μοναξιά για να μη χωρέσει ανάμεσά τους και αυτό που κατάφερε, ήταν, να βάλει τη μοναξιά μεταξύ τους και μεταξύ μας, τοίχο αδιαπέραστο. Διάθεση να την ειρωνευτείς προκαλούν τα περισσότερα ποιήματά της, μια και τα βιάζει απαράδεκτα να απλώσουν συγκίνηση, χωρίς να το καταφέρνουν. Αποθετικά αισθήματα και δυσανασχέτηση προκαλεί η «συγκίνηση» που φέρνουν στον αναγνώστη τα ποιήματά της. Δεν ξέρω αν ανταγωνίστηκε κανέναν ο πατέρας της, όπως γράφει στη φωτογραφία, αυτό που ξέρω είναι ότι πρόδωσε, πούλησε ένα ολόκληρο λαό, που στο άκουσμα της φωνής του έπαιρνε κουράγιο, τα πρώτα χρόνια

της δικτατορίας, μόνο και μόνο για να έχει χρήματα και γνωριμίες ο γιος του περιβολάρη που ξεκίνησε για υδραυλικός, για να έχει την κόρη του να σπουδάζει στη σχολή καλογραιών. Όταν όμως ξεφεύγει από την μονομέρεια που την απασχολεί, ο πατέρας της, ο πατέρας της, ο πατέρας της, τότε μετουσιώνει τις σκέψεις της σε ποίηση. Παράδειγμα στη σελ. 55, 100 και 101: ΓAPΥΦAΛΛO ΜΟΥ Γαρύφαλλό μου, στάλα δροσιάς, άνθισες στους θαλασσινούς μου κήπους… Το κύμα της ψυχής μου σε πότισε, το νυχτοφέγγαρό μου σε μάγεψε… Μη μου φοβάσαι… Την ώρα που θα σε κόψουν ανάσανε στο φως! Στους βοριάδες λικνίσου! Στο πηγάδι με το αίμα μου λούσου τη στιγμή που θα κοπείς γιατί… γιατί, γαρύφαλλό μου, είμαστε ΕΝΑ εμείς… & ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ Ακτίνες τα χέρια σου που διαλύουν το κορμί μου, στην έλξη σου ακίνητο το σύμπαν… Φίλα με, άγγιξέ με, Αγιογραφία της ψυχής μου… & ΕΡΩΤΙΚΑ ΚΥΜΑΤΑ Πέλαγο ελεύθερο το αίμα μου στο αίμα σου… Επιπλέω σ' ερωτικά κύματα κι εσύ φρουρός στους ωκεανούς μου. Τώρα ξέρω γιατί δε βυθίστηκα ποτέ! &

Από ανάγκη βέβαια αναγνώρισης η κυκλοφορία αυτής της ποιητικής συλλογής. Δεν έχει όμως την αίσθηση του περιττού. Φοβάμαι πως θα κάνει μεγάλο κακό σ’ όλους τους η κυκλοφορία του βιβλίου τούτου. Το αίσθημα της εγκατάλειψης τη βασανίζει ασίγαστα. Δίπλα του ένοιωθε πως ήταν κάποια. Της έφτανε να ‘ναι κοντά του, τ’ άλλα περίσσευαν. Πολλές φορές, φαίνεται ερωτευμένη αισθησιακά με τον πατέρα της. Άλλοτε νομίζεις, πως πρώτος άνδρας που γνώρισε είναι ο πατέρας της, σχεδόν το βεβαιώνουν τα ποιήματά της. Τα ποιήματά της είναι αιμομικτικά. Το πάθος της και ο αυθορμητισμός της, αν αυτό είναι αυθορμητισμός, αν μη τι άλλο, σε βάζει σε υποψίες στενότερης οικογενειακής σχέσης. Παράδειγμα τα παραπάνω ποιήματα, αλλά και των σελίδων 59, 102, 104, 105, και 126. Συμβιώνω μες στο σήμερα με εξώγαμους δεσμούς, δίχως προσχήματα και εκβιασμούς… & ΞHΜEPΩMA Νύχτα… Ξημέρωμα… και στου ήλιου το φως γερμένη ακόμα στην αγκαλιά σου. Κι εσύ διαρκώς να μου χαρίζεις τον ίλιγγο μες στη γαλήνη των παραισθήσεων… & ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ Το σπίτι μας δίπλα στη θάλασσα των στεναγμών κι εγώ καράβι στο πελαγίσιο βλέμμα σου. Το σπίτι μας σε προσκαλεί, το τραπέζι στρωμένο σε περιμένει. Μην το γκρεμίζεις, στην άχνα των χεριών σου αφήνω το κλειδί του… σελ. 104 & ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΓΕΡΙΚΕΣ EΛIEΣ Χρόνια περίμενα να ιστορήσω σε χέρια ερωτευμένα τη ζωή μου. Χρόνια περίμενα σε εκκλησιά να δυναστεύσουν την ψυχή μου ψαλμοί.

Χρόνια έψαχνα μες στο μηδέν τ' όνειρό μας κι έτσι ρίζωσα σε δάση με γέρικες ελιές. Τώρα δεν περιμένω! Έδεσα τον πόνο μου στον κορμό της ελιάς που φύτεψε η άτυχη ζωή μου. Ας τον πότιζαν οι στάλες των φιλιών σου… Χρόνια περίμενα επιστροφές… Γρηγόρη… & ΘΥΜΑΣΑΙ; Σ' ένα χαρτί μιλώ, τη ζωή μου την καλυμμένη ξεσκεπάζω… Το πρώτο μου ποίημα, ο πρώτος λυγμός της καρδιάς μου… Θυμάσαι; Με ρώτησες πότε το έγραψα. Τις νύχτες πoυ μου έλειπες, σου ψιθύρισα. Θυμάσαι;.. & ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ TOΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ [] Φοβήθηκα και κρύφτηκα στην αγκαλιά σου, ο ήλιος που πενθούσε τη φωτιά μας τραγούδησε… έγινε ο μουσικός στη δική μας Ανάσταση! Οι ληστές που έκλεβαν τις αχτίδες του σταυρώθηκαν. Άναψαν τα φώτα στον Παρθενώνα του Παραδείσου κι έγινε ο γάμος μας!.. Γαμήλια άνθη τ' άστρα, στολίζουν το άρμα του Απείρου… Στα μάτια σου πρωτοείδα της Ζωής την Αποκάλυψη… Έγινα η ΛΗΔΑ κι εσύ ο ΚΥΚΝΟΣ μου! Σου κράτησα το χέρι και μου είπες: «Είθε στην τέταρτη διάσταση του σύμπαντος

μαζί να περπατήσουμε το δρόμο της αιωνιότητας…» Έσκυψα, σε φίλησα… Έσκυψες και ήπιες το φιλί μου… Η πρώτη ανατολή ξημέρωσε για μας!.. Πόσο γρήγορα νύχτωσε… & Βεβαιότατα είναι ερωτικά ποιήματα, μερικά μάλιστα στημένα θαυμάσια. Τώρα τι υπονοούν; Παράδειγμα τα ποιήματα στις σελίδες 111, 112, 113 και 115. ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ Και τι δε ζωγραφίζει ο νους στιγμές που ονειρεύεται το πάθος, στιγμές που οι νύχτες κρύβουν το λάθος και τ' άρρωστα ξενύχτια αυτοκτονούν. Και τι δεν τραυματίζει η νύχτα, στιγμές που η ανάγκη μου σε θέλει, στιγμές που η αλήθεια με αποφεύγει και το ταξίδι αναβάλλει το κορμί. Κλείνω τα μάτια μου και φυλακίζω του κορμιού σου τα σημεία, στις φυλακές του voυ που χτίζει η απουσία… & ΠΑΡΑΠΟΝΟ Βαθιά μου εσύ... φθινόπωρο. Βαθιά μου εσύ… αδιέξοδο. Βαθιά μου εσύ… μια έρημος. Βαθιά μου εσύ… παράπονο. Εσύ ποτέ δε ρώτησες… Εσύ ποτέ δεν έμαθες πώς ζω στον απέραντο κόσμο μου μέσα εγώ. Εγώ ποτέ δεν ξέχασα… Εγώ εδώ περίμενα… Εγώ καημούς ζωγράφιζα… Εγώ ποτέ δε σ' άφησα…

& ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ 'ΡΘΕΙ ΝA ΜΕ ΨAXΝEIΣ Κάποτε θά 'ρθει να με ψάχνεις στα θυμωμένα όνειρα που πρόδωσες, στα σκουριασμένα άστρα που μου έταξες, στα τρομαγμένα βήματα που χάθηκαν, στους φλογισμένους όρκους σου που κάηκαν… Της νοσταλγίας το παράθυρο θ' ανοίγεις, τους δρόμους που σε παν στο παρελθόν θα κλείνεις, θα φυλακίζεσαι μες στο ταξίδι… & ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Πρόλογος: Σ' αγαπώ... Μέρος Α΄: Σ’ αγαπώ... Μέρος Β': Σ' αγαπώ... Πρόσθετες σημειώσεις: Σ' αγαπώ… κι ας με πρόδωσες!

&

Όχι, ο πατέρας της δεν είχε λόγια δικά του. Παπαγάλιζε τα λόγια των ποιητών κι άλλοτε των στιχοπλόκων. Από συνεντεύξεις του στα διάφορα πλατό, φαίνεται ολοκάθαρα πως έχει μάθει λίγα γράμματα, έως καθόλου. Με τα κουστούμια όμως και τις γραβάτες τα πήγαινε πολύ καλά. Εξ ου και το παρατσούκλι Σερ, που του κόλλησε ο Δημήτρης Ψαθάς. Τότε ήταν στη μόδα να αλλάζεις γυναίκα, το έκανε ο Παπαδόπουλος, το έκανε και ο Μπιθικώτσης. Ας δούμε ένα τελευταίο ποίημα της κόρης του, από τη σελίδα 129. ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΩΝ Άρωμα της λεμoνιάς, τρυφερό κυκλάμινo έμoιαζε η ζωή μου… Με τα ξέπλεκα μαλλιά, τη γαλάζια νυχτικιά, στου ονείρου τους βυθούς βότσαλο η ψυχή μου…

Αφόρετο το στόμα μου, άνoιξη η αφή μου τότε... Τώρα, κάπου στα μισά, πέτρα η νύχτα και φωτιά, φυλακή μου το παρόν κεκλεισμένων των θυρών… Οι αισθήσεις μου κραυγή, θέαμα στην παρακμή, μια φωνή δίχως φωνή λέει ντροπή!.. Νύχτα των συμβιβασμών, των απόρρητων λυγμών, στο λυκόφως των θεών, γέφυρα των στεναγμών το αχάιδευτo κορμί μου… Άρωμα της λεμoνιάς, τρυφερό αγιόκλημα έμoιαζε η ψυχή μου… Τώρα, με βαμμένα τα μαλλιά, με έναν έλικα καρδιά διεγείρω ουρανούς. Παγίδα η ζωή μου, συμβόλαιο το σώμα μου, σκούριασε το φιλί μου… Ποιος μου μιλάει για έρωτα;. Γενικά ο πεσιμισμός είναι διάχυτος σ’ όλη τη συλλογή της, όπως στη σελίδα 50. Δεν λείπουν τα αντιφατικά όπως στις σελίδες 48, 35, 21 και 49. Το 37 φλύαρο με υπερβολές. Αγοράστε το όμως το βιβλίο. Θα ωφεληθείτε, τουλάχιστον στο να μην κάνετε το ίδιο σφάλμα, να βγάλετε στο Δήμο τα εν τω οίκω σας.

&

Μια «ξεχασμένη» επιστολή προς τον τότε Δήμαρχο Αθηναίων κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο Εκδόσεις «Νέα Σύνορα» // Δημ. Βαλασκαντζής Μεγαλοπόλεως 11-13, Γκύζη

114 74 Αθήνα τηλ. & fax : (01) 8815275, 0974-868530 & (01) 6435709 e-mail: neasynora@otenet.gr www.nea-synora.gr Αθήνα, 28 Φεβρουαρίου 2001 Κύριε Δήμαρχε, Ένα μήνα περίπου πριν την «Εθνοσωτήριο» (21η Απριλίου 1967), ο λαϊκός τραγουδιστής Γρηγόρης Μπιθικώτσης, που τιμήθηκε από Σας πρόσφατα με το μετάλλιο της πόλης των Αθηνών για την προσφορά του στο λαϊκό τραγούδι και τη μουσική, είχε τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση με μεγάλη επιτυχία, στο θέατρο Κεντρικό (πίσω από την παλιά Βουλή), το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Ήταν παρών ο τότε κομουνιστής Μίκης Θεοδωράκης (τον οποίο σηκώναμε στα χέρια και στους ώμους, στις διαδηλώσεις της Ομόνοιας και αλλού), ο Οδυσσέας Ελύτης, πολλοί επίσημοι και κόσμος. Τρεις μήνες αργότερα, την Πέμπτη 13-7-1967, ο κονφερανσιέ Ηλίας Καραμανέας, οργάνωσε μεγάλη καλλιτεχνική βραδιά, υπό την αιγίδα του Κεντρικού Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων, στο κέντρο «Δειλινά» της Γλυφάδας. Συμμετείχαν πολλοί δημοφιλείς καλλιτέχνες, και παρέστησαν επίσημοι προσκεκλημένοι. Συνεργεία της Ραδιοφωνίας και Τηλεοράσεως αναμετέδωσαν το πρόγραμμα, κατά το οποίο η Βίκυ Μοσχολιού και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, τραγούδήσαν, πάλι σε πρώτη εκτέλεσι και με μεγάλη επιτυχία, τον «Ύμνο της Επαναστάσεως» της 21ης Απριλίου 1967, σε στίχους Ηλία Καραμανέα, και μουσική του αρχιμουσικού κ. Α. Ρεμούνδου. Αυτά για το λαϊκό βάρδο, που οι καημοί της ρωμιοσύνης έχουν ταυτιστεί με τη φωνή και την προσωπικότητα του αγωνιστή(!!!) Γρηγόρη Μπιθικώτση, του αγωνιστή με τη συγκινητική πορεία της ζωής του και τις γλυκές αναμνήσεις του!!! Δίκαια(;) λοιπόν Εσείς, σαν εκπρόσωπος των δημοτών σας, θελήσατε να τιμήσετε τον έξοχο αγωνιστή καλλιτέχνη με το μετάλλιο της πόλης των Αθηνών... Ακόμα, ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA, σε ώρα μεγάλης ακροαματικότητας, στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου (26-2-2001), θέλησε να τιμήσει κι αυτός τον άξιο καλλιτέχνη, που έχει άποψη για την πολιτική, μια και δεν παρέλειψε τον καιρό της χούντας, να συνοδεύει αγκαζέ την Δέσποινα Παπαδοπούλου στις εξόδους της, αφού ο «συχωρεμένος» δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, σύζυγός της, του την εμπιστευόταν. Αυτά, όταν στα ξερονήσια βασανίζονταν αγωνιστές της αντίστασης κι όταν στα κολαστήρια του ΕΑΤ/ΕΣΑ και στα διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιστασιακών, σακατεύονταν τίμιοι άνθρωποι κι άλλοι άφηναν την τελευταία τους πνοή αβοήθητοι. Έτσι, ανερώτητα οι του MEGA, μια που δεν το γνώριζαν(;) μας έμπασαν τον συνεργάτη της χούντας στο γραφείο μας, στη σάλα μας, στο υπνοδωμάτιό μας, σαν παράδειγμα προς μίμηση!!! Κι όλοι αυτοί που παρήλασαν από το γυαλί, με τόσα κολακευτικά λόγια και σχόλια, αυτοί, που άλλα λένε συνήθως μπροστά κι άλλα ελεεινολογούν πίσω (θυμηθείτε την υπόθεση Στέλιου Καζαντζίδη - Βασίλη Βασιλικού και του βιβλίου «Υπάρχω»), μα και τα λατρευτικά κατάματα βλέμματα του κ. Νίκου Χατζηνικολάου που, για ποιο λόγο άραγε, απέφευγε ο τιμώμενος, μας «πείσανε» για τον τίμιο, ανιδιοτελή αγωνιστή, που είχε φίλο τον Θεοδωράκη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τη Δέσποινα Παπαδοπούλου, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Χρήστο Νικολόπουλο και τη ...Bίκυ Μοσχολιού.

Τη Bίκυ Μοσχολιού, που κρύβει την ανδραγαθία τους και ξοδεύεται κι αυτή σε ύμνους, κι ας την ακολουθούν τόσα, όπως οι καυγάδες με κάποιον εραστή της, που λίγο καιρό πριν γέμισαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Παλαιότερα οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί της, όταν ανέβηκε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, η συστολή της αργότερα και η χριστιανική μετάνοιά της, που βάσταξε τόσο λίγο και τώρα οι κορώνες της για τη «Νέα Δημοκρατία», το κόμμα που πρέπει να ψηφίσει ο ελληνικός λαός, αν θέλει να δει άσπρη μέρα. Αλλά, γιατί δεν κάλεσε ο κ. Χατζηνικολάου, τον Νταλάρα, την Αλεξίου και τη Γαλάνη, να μιλήσουν για τον άνθρωπο Mπιθικώτση; Να μιλήσουν για την μοχθηρή απαγόρευση που υπόγραψε ο ανεξίκακος, ο πράος, ο ...αγωνιστής, τελειώνοντας τη σταδιοδρομία του. Τη γνωστή δήλωση απαγόρευσης, που τους απαγορεύει δια παντός, να πουν τραγούδια του;! Κι άλλα πολλά για τον Mπιθικώτση και τη Μοσχολιού και σε τόσο μικρό διάστημα!!! Να κακίσω τώρα τα ΜΜΕ που με την αδηφαγία τους, την ανάγκη να γεμίσουν τα προγράμματά τους, «ξεχνούν» τα κατορθώματα αυτών που είναι παράδειγμα προς αποφυγή και μας τους μοστράρουν, Χριστέ μου, σαν άξιο παράδειγμα προς μίμηση; Να κακίσω και Σας που τον παρασημοφορήσατε;! Καλέστε τώρα, δίκαιο είναι, να παρασημοφορήσετε και τη Βίκυ... Να τους χαιρόμαστε τέτοιους συμπολίτες κ. Αβραμόπουλε. Άραγε, κάτι τέτοιες αψυχολόγητες κινήσεις Σας, δεν σας αμαυρώνουν το πολιτικό Σας προφίλ. Ο κόσμος ξέρει, παρακολουθεί και γελάει με τέτοιες γελοίες παράτες. Ήταν άραγε δική Σας επιθυμία η παρασημοφορία ή κάποιος ανεγκέφαλος σύμβουλός σας, Σας πήρε στο λαιμό του; Και κάτι τελευταίο, τον ασπαστήκατε κιόλας; Για τον Mπιθικώτση ο λόγος. Καλή Σαρακοστή Δημήτρης Βαλασκαντζής Συνημμένα: Τα τεύχη «Νέα Σύνορα» Νο 76 και 80. Συμβουλευτείτε τις σελίδες: 242 έως 244 του τεύχους 76 και 255 έως 258 του τεύχους 80. Έχετε όλη τη σειρά εξ 84ρων τευχών του περιοδικού μου «Νέα Σύνορα», βιβλιοδετημένα στη βιβλιοθήκη του Δήμου. (Τεύχος 85ο, σσ.: 63 – 64) &

ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ; Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, δεν λέω αποδοκιμασίας, για την παρασημοφορία του Γρηγόρη Μπιθικώτση από το δήμαρχο Δημήτρη Αβραμόπουλο, στις 17-4-2001, ζήτησα από το Δήμο Αθηναίων μεταδημότευση. Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1930 και παρέμεινα όλα αυτά τα χρόνια εγγεγραμμένος στα μητρώα του Δήμου Αθηναίων, παρόλο που καταπικράθηκα από την αλαζονεία εξουσίας του Δημήτρη Μπέη, του Μιλτιάδη Έβερτ, αλλά κι από άλλους προγενέστερους δημάρχους. Το ολίσθημα του Δημήτρη Αβραμόπουλου όμως, είναι απ’ τα ασυγχώρητα: να παρασημοφορήσει τον άνθρωπο που συνόδευε επί δικτατορίας στις εξόδους της την Δέσποινα Παπαδοπούλου, αλλά και που λίγες ημέρες μετά την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, τότε που ο ελληνικός λαός στέναζε κάτω από το Στρατιωτικό Νόμο του αποφασίζομαι και διατάζομαι, να δεχτεί να τραγουδήσει σε πρώτη

εκτέλεση κι αργότερα σε χιλιοστή, τον ύμνο της 21ης Απριλίου, ντουέτο με τη Βίκυ Μοσχολιού!.. Απογοητευτικό... Αλλά, εν ονόματι τίνος απένειμε το μετάλλιο της πόλης των Αθηνών, στον τραγουδιστή Γρηγόρη Μπιθικώτση, ο κ. Αβραμόπουλος; Κανονικά έπρεπε σύσσωμος ο λαός των Αθηνών με επικεφαλή τον Δήμαρχό του, να κτίσουμε σε κεντρικό σημείο της Αθήνας τον σύγχρονο Εφιάλτη, για παράδειγμα προς αποφυγή, τη δε πρώτη πέτρα να κλιθεί να την τοποθετήσει η μάνα του. Έτσι τιμωρούσαν τους προδότες οι αρχαίοι Έλληνες, ενώ αντίθετα σήμερα (ω καιροί, ω ήθη) τους παρασημοφορούν!.. Βέβαια η μεταδημότευσή μου δεν πρόκειται να ξινίσει τον τραχανά του κ. δημάρχου (γνωστό πως γνωρίζει από τραχανάδες), αλλά τι άλλο να κάνω; Θα μεταφέρω τα δικαιώματά μου στη γενέτειρα των γονιών μου, στο Καρλόβασι της Σάμου, έτσι για να μη έχω, σαν πολίτης της πόλης των Αθηνών, μερίδιο στην παρασημοφορία του ...ser, κι αυτοί που θα το έχουν, ας τον χαίρονται... Μου είναι αδύνατο να δεχτώ να παρασημοφορείται ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης που αγκάλιασε τους δικτάτορες και να αγνοείται επιδεικτικά ο Στέλιος Καζαντζίδης που είπε όχι στη δικτατορία!.. Δεν θέλω να ‘μαι μάντης κακών προβλέψεων, αλλά πιστεύω, πως η παρασημοφορία του Μπιθικώτση θα είναι το πολιτικό Βατερλό του Αβραμόπουλου. Μου δίνει την εντύπωση ο πολιτικός αυτός, έτσι που πολιτεύεται, πως ακολουθεί τα χνάρια του Αντώνη Σαμαρά και βέβαια είναι ολοφάνερο και δεν θα κομίσω γλαύκας εις Αθήνας, πως καιροφυλακτούν τα παραπολιτικά και άλλα πιράνχας. Αυτό όμως είναι ό,τι έχει απόλυτη ανάγκη η Αθήνα αυτή τη στιγμή, την παρασημοφορία του Μπιθικώτση; Η επαπειλούμενη τσιμεντοποίηση 4,5 στρεμμάτων στην Κηφισίας και Αλεξάνδρας δεν είναι πολύ σοβαρό θέμα που πρέπει να τον απασχολεί νυχτημερών; Δεν πρέπει να προβληματίζεται συνέχεια, που η βιβλιοθήκη του Δήμου έχει κλείσει από τις 7 Σεπτεμβρίου του ’99 κι ένας θεός ξέρει πότε και που θ’ ανοίξει;! Τα λέμε αυτά χωρίς να μας διαφεύγει, πως ο δήμαρχος κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος έχει αδυναμία στις παρασημοφορίες (έχει παρασημοφορηθεί 16 φορές – δεν γνωρίζω για ποιες ανδραγαθίες του) και έχει παρασημοφορήσει, επισήμους ή μη, Έλληνες και αλλοδαπούς!.. Θα θυμίσω στον κ. Δήμαρχο πως τα πάντα ρει, και πως υπάρχει ακμή και παρακμή. Τα ίδια κάνανε οι προκάτοχοί του Μπέης κι Έβερτ, και ιδού ποια η θέση τους σήμερα... Κι αν επιθυμεί και παράτες και παρασημοφορίες, μπορεί να τις έχει, φτάνει εν ονόματι της πόλης των Αθηνών και των Αθηναίων, να τιμήσει τίμιους ανθρώπους – υπάρχουν χιλιάδες!.. Γιατί όλοι τους, όσοι κατέχουν εξουσία, σκοντάφτουν σε παλιανθρώπους; Δημήτρης Βαλασκαντζής & Προκλητική παρουσία Η Άννα Μπιθικώτση, που κυκλοφόρησε με εύγλωττο τίτλο, την «ποιητική» συλλογή της: «Αντί σιωπής», εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, έκδοση που ασφαλώς το μελέτησε πολύ και καλά πριν αναζητήσει εκδότη, με αναμφισβήτητα σαφή πρόθεση, θα έλεγα με αυτοσκοπό να προκαλέσει, να δημιουργήσει, πάταγο, σάλο, στην υποκριτικά αυστηρή κοινωνία μας των αστών και ίσως αποτροπιασμό

στους επαρχιώτες διανοουμένους και ψευτοκουλτουριάριδες (τους άλλους ποιος τους υπολογίζει), διαλαλώντας το σ’ όλη την οικουμένη, ακόμα και από τα πλατό των σταθμών τηλεοράσεων, που πρόθυμα της παραχώρησαν μικρόφωνα, κάμερες και μπόλικο χρόνο (η μεγάλη ακροαματικότητα πρώτιστο μέλημά τους, που επιφέρει άφθονο χρήμα μέσω των διαφημίσεων) μ’ όλη τη θρασύτητα και την αδιαφορία που διακρίνει κι αυτή και τον γονιό της, πως επί χρόνια …ήταν εραστής της ο πατέρας της, πως …είχε ερωτικές σαρκικές σχέσεις μαζί του (μιλάμε για το γνωστό τραγουδιστή Γρηγόρη Μπιθικώτση) και τώρα που τη βαρέθηκε και δεν ενδίδει πια στις αιμομικτικές ορέξεις της (βγαίνει από τα συμφραζόμενα), σαν άλλη μαινάδα, κοιτάει να τον εκδικηθεί διασύροντάς τον. Κι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ο junior, να προσπαθεί από τηλεφώνου σε ώρα με μεγάλη ακροαματικότητα, ήταν στον αέρα, να πείσει τη ετεροθαλή (από άλλη μητέρα) μεγαλύτερη από αυτόν αδερφή του, να εγκαταλείψει το πλατό, να φύγει από την εκπομπή, γιατί αυτά ήταν οικογενειακά και δεν είχαν θέση σε κοινή θέα ή ακρόαση. Πονοκέφαλος κι αυτός!.. Στο 90ο τεύχος του περιοδικού μας «Νέα Σύνορα» (Απρίλης - Ιούνης του 2002) και στις σελίδες 123 έως 128, υπάρχει αναλυτική κριτική και παρουσίαση της «ποιητικής» συλλογής: «Αντί σιωπής» (σιγάν κρείττων του λαλείν, λέγανε οι αρχαίοι πρόγονοί μας Άννα), που νομίζω πως προσφέρει, ίσως και βάλει μυαλό σε κάποιους γονείς που ορέγονται την τρυφερή σάρκα των παιδιών τους, και στα τέκνα τους, πως: είναι ανόητο να αναζητούν τρόπο εκδίκησης κατά των γονιών τους, βάζοντας μπουρλότο στο σπίτι τους. Η περίπτωση αυτή μου θυμίζει το ανέκδοτο, όπου κάποιος μαθητής γυμνασίου πήγε σε κάποια επί χρήμασι εκδιδόμενη γυναίκα και της ζήτησε να τον κολλήσει …σύφιλη. Προσπαθώντας δε να της εξηγήσει το λόγο, της είπε τα εξής καταπληκτικά: Εγώ έχω ερωτική σχέση με την αδερφή μου, με την αδερφή μου όμως έχει ερωτική σχέση και ο πατέρας μου, ο πατέρας μου όπως είναι φυσικό έχει ερωτική σχέση με τη μητέρα μου, η μητέρα μου ξέρω πως έχει ερωτική σχέση με τον καθηγητή μου της φυσικής, – αυτόν τον αχάριστο, που με άφησε μετεξεταστέο στο μάθημά του, θέλω να κάψω!.. Έτσι είχαν τα πράγματα, όταν κατεβαίνοντας για προμήθειες στην πλατεία του Νέου Καρλοβάσου της Σάμου (μένω σχεδόν όλο το χρόνο τώρα εδώ, στο παραδοσιακό σπίτι των προγόνων μου), είδα μεγάλες τετράχρωμες διαφημιστικές αφίσες, διαστάσεων 0,47 Χ 0,67 μ., να είναι αναρτημένες σ’ όλα τα πρόσφορα σημεία, με μεγάλη έγχρωμη φωτογραφία του Γρηγόρη Μπιθικώτση και με έγχρωμη λεζάντα επί της …κεφαλής του, που μας γνωστοποιούσε, πως την επαύριον θα πραγματοποιόταν τιμητική βραδιά για τον αξιόλογο τραγουδιστή. Κάτω από την φωτογραφία του γνωστού καλλιτέχνη, με ίδια μεγάλα στοιχεία, μαύρα αυτή τη φορά, διαβάσαμε, πως: η Άννα Μπιθικώτση, θα παρουσιάσει μουσική θεατρική παράσταση, με όλη τη ζωή του πατρός της από το α έως το ω. Ακόμα ενημέρωνε, πως: θα γίνουν απαγγελίες και αφήγηση από το βιβλίο της «Αντί σιωπής», με είσοδο ελεύθερη!!! Πήγα, μήπως και προλάβω το κακό, στο Δήμαρχο Καρλοβάσου κ. Παναγιώτη Λυμπέρη, τον επονομαζόμενο από τους ντόπιους: «βλαχοδήμαρχο», που με άκουσε μ’ ένα χλιαρό χαμόγελο, επιβεβαίωση πως δεν ήθελε να δει και δεν ήθελε να ακούσει τίποτα! Ήταν όμως κι αργά, είχε κλειστεί η συμφωνία, είχαν τοιχοκολληθεί οι διαφημιστικές αφίσες! Από το σπίτι μου που είναι στο κέντρο, κοντά στο υπαίθριο σημείο της «εκδήλωσης» (δεν πήγα στην «εκδήλωση»), άκουγα από τα μεγάφωνα που είχαν εγκαταστήσει, να τραγουδάει επιτυχίες του o Γρηγόρης Μπιθικώτσης από CD (δεν ήρθε, πως ήταν δυνατό να έρθει), κι ακόμα τη φωνή της …παρουσιάστριας κόρης του – προφανώς να απαγγέλλει, και δύο τραγουδιστών να ερμηνεύουν τραγούδια του …τιμώμενου. Ας είναι.

ΤΟΜΗ Την επομένη που συνάντησα στο δρόμο τον Γεράσιμο Κατσικάκη, έναν πρώην διοικητικό υπάλληλο του ΟΤΕ, συνταξιούχο, μόνιμο κάτοικο Καρλοβάσου, τον επιτίμησα που μεσολάβησε (έτσι είχα μάθει) ώστε να έρθει η Άννα Μπιθικώτση και η κουστωδία της στο Καρλόβασι. Μου γνώρισε τότε, πως δεν ήταν αυτός που έκανε τον μεσάζοντα, αλλά κάποιος συγγενής του με το ίδιο επώνυμο. Μου είπε ακόμα, πως πήγε στην εκδήλωση και πως τα πράγματα ήταν όπως τα μετέφερα στο Δήμαρχο και στους διοργανωτές. Αλλά επειδή με τον άνθρωπο αυτό μας χωρίζει άβυσσος πολιτικής θέσης, του επεσήμανα πως το γεγονός που παραδέχεται, έστω και μία φορά μόνο, πως έχω δίκιο, αυτό δεν σημαίνει ότι τον αποδέχομαι. Περιορίστηκε απλώς να χαμογελάσει. Ο Γεράσιμος Κατσικάκης, είναι αυτός που επί δικτατορίας, βγήκε στον εξώστη του κτιρίου του ΟΤΕ, στην κεντρική πλατεία του Καρλοβάσου και προσφώνησε τον πλέοντα στις δάφνες της δόξας του Στυλιανό Παττακό, όταν ήρθε να επισκεφτεί το νησί μας. Και κοιτάτε σύμπτωση: Κατσίκης ο ένας – τον θυμάστε; – Κατσικάκης ο άλλος, δεν είναι όντως τυχαία τα επώνυμα, προσδιορίζουν απόλυτα τον φέροντα... Ακόμα και σήμερα οι Καρλοβασίτες θυμούνται το θρασύ νέο που κραύγαζε: Χώρει γενναίε στρατηγέ, η επανάσταση της 21ης Απριλίου 1967, που επάξια ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως Γεώργιος Παπαδόπουλος, Εσείς και οι συνεργάτες Σας εκπροσωπείτε, είναι φωτεινό ορόσημο νέας δόξας για την Ελλάδα, διότι εν μία νυχτί και αναίμακτα καταφέρατε με την ανδρεία σας, να μας σώσετε από τους διαφθαρμένους πολιτικούς και από τον κομμουνιστικό κίνδυνο… Είπε κι άλλα πολλά. Ε, αυτόν τον άνθρωπο, όταν ανέβηκε η «Νέα Δημοκρατία» στη κυβέρνηση το 1990, η Νομαρχία Σάμου τον διόρισε – με ποια κριτήρια άραγε – πρόεδρο του Εθνικού Σταδίου Καρλοβάσου, με ικανές και σημαντικές αρμοδιότητες. Παρέμεινε δε στη θέση αυτή του προέδρου και μετά το 1993, όταν επαναπόκτησε το ΠΑΣΟΚ την εξουσία, μέχρι πριν δύο χρόνια, που το εν λόγω Εθνικό Στάδιο, περιήλθε στην αρμοδιότητα του Δήμου Καρλοβάσου. Είδατε πως ανταμείβουν και πως τιμούν τα … άξια τέκνα τους, οι διάφοροι πατριδοκάπηλοι; Ο Γιάννης Ρίτσος, ο Αλέξης Σεβαστάκης και πολλοί άλλοι, εξόριστοι στο Παρθένι της Λέρου ή αλλού. Ο Γεράσιμος Κατσικάκης, ο γνωστός θιασώτης των χουνταίων, εν μέσω Δημοκρατίας, διορισμένος πρόεδρος του Εθνικού Σταδίου Καρλοβάσου και μάλιστα επ’ αμοιβή. Πιστεύω πως δεν αληθεύει αυτό που λέγεται – το θεωρώ υπερβολικό κι ακραίο – πως έμαθε η Άννα Μπιθικώτση ότι τώρα διαμένω στο Καρλόβασι και για να μου μπει στο μάτι, φρόντισε κι ήρθε με την παρέα που συγκρότησε, ίσως κι αποδείξει, πως η κριτική που της έγινε από το περιοδικό μας, η «προβολή» που της κάναμε, της επέφερε και οικονομικά οφέλη. Μάλιστα, για μία βραδιά που ήρθε με την κομπανία της, κάνοντας το κομμάτι της και εκπληρώνοντας το στόχο της: να διασύρει για μία ακόμα φορά τον πατέρα της, τσέπωσε από το Δήμο Καρλοβασίου δύο εκατομμύρια δραχμές και την επομένη, από δω πάνε κι οι άλλοι. Κάτσε τώρα εσύ κουτεντέ, να κυνηγάς τον Δήμαρχο Καρλοβασίου και τους επί των καλλιτεχνικών του Δήμου, μια που αυτούς τους ενδιαφέρει νταβαντούρι να γίνεται, να φαίνεται ο Δήμος πως πραγματοποιεί πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων, μια και οι προθέσεις κάποιου ιδιοτελούς σκοπού των συγκροτημάτων, τους αφήνουν αδιάφορους… &

Επιβάλλεται ο νυν Δήμαρχος της Αθήνας κ. Γιώργος Καμίνης, να ανακαλέσει το μετάλλιο της πόλης των Αθηνών, από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση τον συνοδό της Δέσποινας Παπαδοπούλου, και να παρασημοφορήσει στο πρόσωπο της σύζηγου του, τον λαϊκό βάρδο Στέλιο Καζαντζίδη

& Επιβάλλεται Επιβάλλεται ο νυν Δήμαρχος Αθηναίων κ. Γιώργος Καμίνης, να ανακαλέσει απ’ τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον συνοδό της Δέσποινας Παπαδοπούλου, το μετάλλιο της πόλης των Αθηνών που του απένειμε, ο τότε Δήμαρχος της Αθήνας κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος. Επιβάλλεται ο νυν Δήμαρχος Αθηναίων κ. Γιώργος Καμίνης, να απονείμει το μετάλλιο της πόλης των Αθηνών, στη γυναίκα του λαϊκού βάρδου Στέλιου Καζαντζίδη, τιμώντας τη μνήμη του τίμιου και αξέχαστου αυτού άνθρωπου, του ανεπανάλυπτου λαϊκού τραγουδιστή. «Επί δικτατορίας ένα βράδυ που ήμουνα στη Λαμία μου είχαν ζητήσει κάποιοι νεαροί των ΤΕΑ να τους τραγουδήσω κι εγώ αρνήθηκα. Την άλλη μέρα ήρθε η χωροφυλακή στο σπίτι όπου με φιλοξενούσαν δυο γερόντια και με κλείσανε μέσα, με το δικαιολογητικό ότι δεν είχα άδεια φιλοξενίας όπως επιβαλλόταν τότε. Και όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν τόσο ευχάριστο να είσαι κρατούμενος για κάποιες ώρες» (Εξομολόγηση του Στέλιου Καζαντζίδη στο περιοδικό «Ταχυδρόμος», Σεπτέμβρης 1974).

&

Το παρδαλό ελαφάκι του Εκδοτικού …Οργανισμού(!!!) Λιβάνη που είναι …βιοτεχνική Εταιρία(!!!) ή κατά το κοινώς λεγόμενο παρδαλό κατσίκι, που έχει χεστεί από τη χαρά του και χοροπηδά, μια που μου «έφαγαν» το κατοχυρωμένο σήμα των εκδόσεών μου «Νέα Σύνορα»

& Η σύγχυση συνεχίζεται Μία φίλη έλαβε μέρος στον ποιητικό διαγωνισμό μας με ψευδώνυμο «Στίλβη», μας έστειλε δε τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό και με διεύθυνση: Εκδόσεις Νέα Σύνορα Λιβάνη // Δημήτρη Βαλασκαντζή // 2ος Διαγωνισμός Λογοτεχνίας. Μη χειρότερα…

& Mr VOUDOURIS Μ.

STANLEYLAAN 311 NL - 3526 TH UTRECHT HOLLAND

Αθήνα, 12-9-2006 Απροσάρμοστε Μιχάλη ή Μέλη Βουδούρη, α) Μια που το κάνεις θέμα, μπορείς να αναλάβεις ένα αφιέρωμα 64 σελίδων για τον Τάσο Λειβαδίτη, «που να μην έχει μόνον εγκώμια»; Εγώ προσωπικά δεν έχω υλικό και αυτό τον καιρό, θα το δεις από τα τεύχη του περιοδικού μου που σου στέλνω, είμαι στις αίθουσες των δικαστηρίων με τους Λιβάνηδες και τους Θαλασσινούς. β) Ο Αλέξης Σεβαστάκης ήταν φίλος μου, θα το δεις στο 97 ο τεύχος, δεν έχω όμως ούτε γι’ αυτόν, τον ικανόν διηγηματογράφον, υλικό για να στήσω ένα αφιέρωμα. γ) Τον άτυχο Τάκη Παπαγιαννέα πήγα τρεις φορές και τον επισκέφτηκα στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Την τελευταία φορά που πήγα μου γνώρισαν πως είχε πεθάνει. Δεν έχω τίποτα και γι’ αυτόν, ούτε φωτογραφίες του, εκτός απ’ όσα αναφέρω στις επικαιρότητες. δ) Για το που με έχεις ετοιμοθάνατο και με συμβουλεύεις ν’ αφήσω πλήρη σειρά του περιοδικού μου, της εφημερίδας μου και το αρχείο του περιοδικού μου στον Μάνο Χαριτάτο, το ασπάζομαι. Αλλά δεν είναι λίγο νωρίς να ετοιμάζομαι για αποδήμηση; Δημήτρης Βαλασκαντζής &

ΜΙΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ… Αθήνα, 24-8-2004

Κύριοι της Ελληνικής Τηλεόρασης, Μας εντυπωσίασε η παρουσία του Γιάννη Διακογιάννη στα μικρόφωνα της Ελληνικής Τηλεόρασης επ’ ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων, που από στήθους θυμάται τόσα πολλά γεγονότα και τόσες πολλές ημερομηνίες που αφορούνε Έλληνες και αλλοδαπούς αθλητές, μπράβο του. Μπράβο και σ’ αυτούς που τον πρότειναν… Άραγε το γέρικο ίνδαλμα θυμάται και ημερομηνίες από την αλήστου μνήμης εποχή, που στη δική μας μνήμη είναι πύρινα χαραγμένες, τότε που του Διακογιάννη η φωνή συνάρπαζε τα πλήθη των φιλάθλων και τον επευφημούσαν μακαρίζοντάς τον χιλιάδες αποπροσανατόλιστοι νέοι και εγκάθετοι της δικτατορίας, από τους οποίους είχε επιλεγεί ως η αφεντία σε τέτοια, για να τρέξει το πρόγραμμα: άρτος και θεάματα, τις μαύρες εκείνες χρονολογίες 1967 έως 1974 που δοξαζότανε στα γήπεδα ο ξεδιάντροπος από κλακαδόρους κι ανυποψίαστους πολίτες και στις δεξιώσεις από ανεγκέφαλους πολιτικοστρατιωτικούς, τότε που ο Γιάννης Ρίτσος, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Γιώργος Σεφέρης και πολλοί άλλοι, μαζί τους κι εμείς οι νεότεροι, αντιστεκόμαστε στην ενσκήψασα δικτατορική λαίλαπα των μυστικών υπηρεσιών του αμερικανικού πενταγώνου; Και τότε ο Γιάννης Διακογιάννης τα έψελνε καλά και σήμερα τα ψέλνει καλά!.. Και τότε έτρωγε καλά και σήμερα ασφαλώς θα τρώει καλά!.. Εμείς όμως γι’ αυτό αγωνιστήκαμε; Γι’ αυτό προσφέραμε χωρίς κανένα αντάλλαγμα τα νιάτα μας κι άλλοι τη ζωή τους στο όραμα μιας ελεύθερης Ελλάδας, για να επιστρέψει ο Γιάννης Διακογιάννης και να μας προκαλεί με τα ανούσια κουτσομπολιά του από τα μικρόφωνα της Ελληνικής Ελεύθερης Τηλεόρασης; Αιδώς Αργείοι… Για τα «Νέα Σύνορα» Δημήτρης Βαλασκαντζής & Τ α π α λ ι ά τ ε ύ χ η τ ο υ π ε ρ ι ο δ ι κ ο ύ μα ς Είναι γνωστά τα αφιερώματα του περιοδικού μας, που από τα πρώτα τεύχη μας καθιερώσαμε και τα οποία χρειάστηκε λόγο μεγάλης ζήτησης, να ανατυπώσουμε τα τεύχη αυτά, διότι είχαν εξαντληθεί. Θα αναφερθώ στα δύο τεύχη που είναι αφιερωμένα στο Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, στα δύο τεύχη για το Νίκο Καζαντζάκη, στα δύο τεύχη για τον Γιάννη Ρίτσο, στο αφιερωμένο τεύχος για τον ξεριζωμό απ’ την Μικρά Ασία, για τον Κωνσταντίνο Καβάφη, το αφιέρωμα για την ΕΠΟΝ, για την Κύπρο, για τον Γιάννη Σκαρίμπα, την Έλλη Αλεξίου, για την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, για τον Νικηφόρο Βρεττάκο, για τη γενοκτονία των Αρμένιων, για την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, για το χαράκτη Α. Τάσο, για τον κεραμίστα Πάνο Βαλσαμάκη. Αυτά τα τεύχη και άλλα πολλά με αφιερώματα, δεν τα γνωρίζουν οι νεότεροι, αλλά και πολλοί παλιοί φίλοι μας, γι’ αυτό σκεφτήκαμε να σας κάνουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα προσφορά. Συγκεκριμένα, σας προσφέρουμε τα παλιά αυτά τεύχη μας στην τιμή των δύο (2) Ευρώ το καθένα, όταν σήμερα το κάθε τεύχος μας κοστίζει πέντε Ευρώ και στο Μοναστηράκι τα δυσεύρετα παλιά τεύχη μας πωλούνται πανάκριβα. Ας γνωρίζουν όσοι ενδιαφέρονται να αποκτήσουν παλιά τεύχη μας, πως τα ταχυδρομικά θα τους επιβαρύνουν. Υπάρχει μια σειρά από 22 τεύχη μας που ενώ κατατοπίζουν άριστα τον αναγνώστη, είναι απαραίτητα και για δασκάλους, καθηγητές, μαθητές, συγγραφείς, ποιητές. Για να τα λάβετε, τηλεφωνήστε μας στα τηλέφωνα: 210-

6435709, 210-8815275 και 6974-868530 ή γράφτε μας Δημήτρη Βαλασκαντζή, Αγίων Αποστόλων 6, 113 62 Κυψέλη, Αθήνα.

&

«Νέα Σύνορα» Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό που κάνει το γύρο του πλανήτη μας τεύχος 103 - 104. Χρόνος 39ος Γενάρης - Δεκέμβρης 2008 Εκδότης - Διευθυντής: Δημήτρης Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα τηλ. 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.nea-synora.gr & www.neasynora.blogspot.com e-mail neasynora@otenet.gr & valaskantzis@gmail.com και www.neasynora.gr Δημήτρης Μπαμπινιώτης, δικηγόρος: Προς: «Valaskantzis Dimitrios» (neasynora@otenet.gr). Αξιότιμε κ. Βαλασκαντζή, Εφόσον έχετε τα περιεχόμενα των περιοδικών στο διαδίκτυο, και αυτή θεωρείται έκδοση περιοδικού από το νόμο, όμοια όπως αν πραγματοποιούσατε και μία γραπτή έκδοση. Τρίτη 15-2-2005. «Babiniotis Dimitris» (babiniotis@t-online.de)

&