Τεύχος 117 , 2013

Όταν 70.000 παιδάκια πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα, τι είδους ποίηση να γράψει κανείς; Γεώργης Διλμπόης.

2013: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ - HAPPY NEW YEAR Εσείς κι εμείς: Το σημερινό έργο ζωγραφικής του εξώφυλλού μας: «Άγγελοι», διαστάσεων 30Χ24 πενάκι, είναι έργο του ζωγράφου Ε. Μήλλα. Είμαστε στο ηλεκτρονικό τεύχος 117, χρόνος 44ος, Γενάρης - Μάρτης 2013. Όσοι ζωγράφοι επιθυμούν να δουν έργο τους στα εξώφυλλα του περιοδικού μας, είναι καλοδεχούμενοι. Καλοδεχούμενοι είναι κι όσοι θέλουν να μας στείλουν συνεργασία τους.

4.2 Εκδοτικοί Οίκοι www.greek-language.gr/greekLang/...gree... - Προσωρινά αποθηκευμένη www.greek-language.gr ... Ελευθερουδάκης. http://www.books.gr/ και http://www.eleftheroudakis.gr/ ... Νέα Σύνορα - Κλειδί - Μύθος (Λιβάνης)... Δεν τους αφήνουν σε ησυχία τους Λιβάνηδες, συνέχεια τους θυμίζουν πως έχουν καταπατήσει εκτός από το εκδοτικό σήμα μου «Νέα Σύνορα», τα εκδοτικά σήματα «Κλειδί» και «Μύθο»!.. Έως τον τάφο… Στον Καναδά βρισκόταν ο Αντρέας Παπανδρέου και του στείλανε ένα περιοδικό μου δείγμα, σε απάντηση της επιστολής του της 2 Οκτ. 1973: ζ) Κρίσιμο μου φαίνεται να εκδοθεί πιθανώς στα πλαίσια μιας τέτοιας εταιρείας και ένα φύλλο (καθημερινό, εβδομαδιαίο, μηνιαίο – πάντως κάτι). (βλ. τ. 103-104) και τον ρωτούσαν αν είναι κάτι σαν αυτό που έχει στο μυαλό του. Η απάντηση του Ανδρέα ήταν: Ναι, κάτι τέτοιο έχω στο νου μου! Και οι εδώ αδιαφορώντας για το άλγος και τις σκοτούρες που μου προκαλούσαν, προχώρησαν στην καταπάτηση του κατοχυρωμένου τίτλου του περιοδικού μου. Αυτή η προστυχιά θα τους ακολουθεί και τους τρεις (Χαραλαμπόπουλο, Καψή και Λιβάνη) έως τον τάφο. Έψησαν και οβελία!.. Το Πάσχα του 1972 (λένε οι Λιβάνηδες) πως δημιούργησαν τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη, που εξελίχθηκε σε μία από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της Ελλάδας στο χώρο των εκδόσεων… Μπράβο τους. Πιο κάτω το αλλάζουν και λένε: Ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κλάδο των εκδόσεων, ιδρύθηκε το 1972 με την επωνυμία «Νέα Σύνορα». Δηλαδή και μάλιστα: Ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη ενώ πρωτοπαρουσιάστηκε στην αγορά το 1996, σύμφωνα με τα λεγόμενα των Λιβάνηδων, ίδρυσε το …1972 τον εκδοτικό οίκο «Νέα Σύνορα!.. Με ποιο τρόπο; Ως δια μαγείας και ασφαλώς με τις μαγικές ικανότητες του Αντώνη Λιβάνη και των δικών του!.. Αυτά ακούς και λούζεσαι, όταν σε βάλουν στο μάτι οι απατεώνες.

Στέγη Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Εκδόσεις ηλεκτρονικών βιβλίων Περιοδικών – Εφημερίδων

Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό που κάνει το γύρο του πλανήτη μας. «Νέα Σύνορα», τεύχος 117 Χρόνος 44ος, Γενάρης - Μάρτης 2013. Εκδότης - Διευθυντής: Δημ. Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα τηλ.: 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.neasynora.gr // e-mail: neasynora@otenet.gr www.nea-synora.gr // e-mail: valaskantzis@gmail.com Η εκχώρηση ονόματος χώρου [gr] εγκρίθηκε από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) στ’ όνομά μας.



Ο ποιητής Δημήτρης Βαλασκαντζής στη μικρή βεράντα του σπιτιού του στο Καρλόβασι Σάμου

(Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια)

Ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη δημιουργήθηκε το 1972 με την επωνυμία …«Νέα Σύνορα»!.. Οι αγωνιστές δεν έχουν ανάγκη από πλαστογράφηση της ιστορίας τους. Ποιοι την έχουν ανάγκη το ξέρεται… Ντ. Ντιντερό: Οι άνθρωποι σταματάνε να σκέφτονται, όταν σταματάνε να διαβάζουν. Αντ. Λιβάνης: Δεν έχω διαβάσει ούτε ένα βιβλίο μου... α) Ο Αντώνης Λιβάνης γεννήθηκε το 1925 στην Πάτρα. Είναι γόνος εύπορης οικογένειας εμπόρων με καταγωγή από τα Καλάβρυτα. Μετά την επιστροφή του από την εξορία, το Πάσχα του 1972, δημιούργησε τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη, που εξελίχθηκε σε μία από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της Ελλάδας στο χώρο των εκδόσεων. Ποια είναι η αλήθεια; Πρώτο λαυράκι: Ορίστε ποιο …«λεξικό» και ποια έννοια αποδίδουν ή χρησιμοποιούν ή ακόμα και εννοούν οι Λιβάνηδες, για να προσδιορίσουν ή να «αποκρυπτογραφήσουν» την λέξη: «δημιούργησε» (δημιουργώ) ή τέλος «ιδρύθηκε» (ιδρύω). Χρησιμοποιούν τις παρακάτω: καταπατώ, πλαστογραφώ, ιδιοποιούμαι, γιατί τους «ζεσταίνουν»… Την απρόσμενη εκείνη ημέρα, έκτη (6) του μηνός Απριλίου του χιλιοστού εννεακοσιοστού εβδομηκοστού δευτέρου (1972)

έτους, ημέραν Πέμπτην, δεν «δημιούργησε» τον Εκδοτικό Οργανισμό του ο γόνος εύπορης οικογένειας εμπόρων Αντώνης Λιβάνης, αλλά «στήθηκε» μια παράνομη εκδοτική Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης, με συνεταιράκια τους τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, την αδελφή του Γιάννη Καψή (= Γιάννης Καψής) και τον «ακτύπητο» Αντώνη Λιβάνη, με επωνυμία «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ. Λέω παράνομη γιατί από τον Ιανουάριο του 1969 υπήρχε Εκδοτικός Οίκος «Νέα Σύνορα» στο όνομά μου (Δημήτρη Βαλασκαντζή) και μάλιστα για να ασφαλίσω το σήμα μου ώστε να μην το καταπατήσει στο μέλλον κάποιος ή κάποιοι τεμπελο - τεμπελχανάδες, την 17-111970 κατάθεσα και κατοχύρωσα τελείως νόμιμα (με δικηγόρο) στο «Υπουργείο Βιομηχανίας» («Τμήμα Καταθέσεως Σημάτων»), το σήμα μου «Νέα Σύνορα». Γνωστό πως εξέδιδα περιοδικό και εφημερίδα με την επωνυμία «Νέα Σύνορα» καθώς και βιβλία δικά μου, συνεργατών μου και συνδρομητών μου. Την ημέρα εκείνη λοιπόν που καμώνεται αναιδέστατα και ψευδέστατα ο γόνος καλής κι εύπορης οικογένειας εμπόρων Αντώνης Λιβάνης ότι «δημιούργησε» (δημιούργησε;) τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη, «στήσανε» αυτός και oι συνεργοί του την παράνομη «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ – την πιο άτιμη και την πιο βρωμερή πράξη της ζωής τους. Να σημειωθεί πως όταν ο Αντώνης Λιβάνης έμεινε μόνος να διαχειρίζεται τη «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ, διότι κινήθηκα δικαστικά εναντίον τους και τρομαγμένοι οι δύο άλλοι λάκισαν πουλώντας τα μερίδια της κλεψιάς τους στην οικογένεια Λιβάνη, αυτοί: οι Λιβάνηδες, μετά από καιρό κι αφού προχώρησαν σε αλλαγές της επωνυμίας «Νέα Σύνορα» Ε.Π.Ε, 1ον σε: («ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΛΙΒΑΝΗΣ και ΣΙΑ Ε.Ε.» και υπό τον διακριτικόν τίτλον «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» (την 7/1/1977), και 2ον σε «Α. Αντ. Λιβάνη & ΣΙΑ Ε.Ε.» και υπό τον διακριτικόν τίτλον «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» την 29/2/1984, καταστάλαξαν στις 22-11-1993 (Εφ. Κυβ. 6299) στη σημερινή ονομασία: «Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη» με τον διακριτικό τίτλο «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» ΑΒΕ, χωρίς ούτε στιγμή να απαγκιστρωθούν από το σήμα μου «Νέα Σύνορα», αν και κατ’ επανάληψη μου το είχε υποσχεθεί προσωπικά ο ίδιος, ο της εύπορης οικογένειας εμπόρων, αξ. κύριος Αντώνης Λιβάνης!

Σημειώστε πως όλα αυτά τα χρόνια, έχουν καταγραφεί από τους Λιβάνηδες, οκτώ αλλαγές Καταστατικού στην πρώτη και στη δεύτερη αλλαγή ονόματος, και τέσσερις στην τρίτη!.. Εγώ βέβαια έμεινα από την 1-1-1969 έως σήμερα 1-1-2013, με την ίδια επωνυμία: «Νέα Σύνορα» – δεν είμαι κακοποιός για να έχω πολλά ονόματα. Αυτών των «ψωριάρηδων», φαίνετε πως τους έφταιγε η ονομασία και όχι η ανικανότητάς τους, και επίσημα στις δηλώσεις τους με την αποχώρηση του Α. Λιβάνη από την επιχείρηση, δηλώνουν στην Εφορεία, πως τα φέρνουν δύσκολα βόλτα: λόγω της εν τω μεταξύ επελθούσης απομειώσεως της εταιρικής εισφοράς ένεκα των προκυψασών ζημιών της στασιμότητος των εργασιών και της οικονομικής υφέσεως… Είδατε καθαρεύουσα οι Λιβάνηδες; Τώρα όμως πάνε καλά!.. Αυτήν την ξετσίπωτη πράξη τους, την ξεδιάντροπη, την περιφέρουν σήμερα σαν λάβαρο συγνώμης κι εξιλέωσης, οι της εύπορης οικογένειας εμπόρων Λιβάνηδες και προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν, με το: η επιχείρηση που δημιούργησαν το 1972, εξελίχθηκε σε μία από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της Ελλάδας στο χώρο των εκδόσεων. Δηλαδή: μπορεί να κλέψαμε το σήμα του Βαλασκαντζή, αλλά καταφέραμε την επιχείρηση που έστω στήσαμε παράνομα, να την κάνουμε, μία από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της Ελλάδας στο χώρο των εκδόσεων. Ε, και λοιπόν; Αυτό νομιμοποιεί ή μπορεί να συγχωρεί την καταπάτηση ξένης περιουσίας; Έλα σώσον Κύριε… Αλλά, αλλά, αφού κατάφεραν οι αχόρταγοι Λιβάνηδες να γίνουν από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της Ελλάδας στο χώρο των εκδόσεων, γιατί δεν απαγκιστρώθηκαν από το κατοχυρωμένο σήμα μου «Νέα Σύνορα»; Γιατί δεν τράβηξαν τα κουλά τους από την περιουσία μου; Αφού στάθηκαν τόσο λεβέντες και κατάφεραν τα φτωχά «Νέα Σύνορα» του Βαλασκαντζή να τα κάνουν την πιο κερδοφόρα επιχείρηση της Ελλάδας στο χώρο των εκδόσεων, γιατί δεν σταμάτησαν να χρησιμοποιούν το εκδοτικό σήμα μου «Νέα Σύνορα», δοθέντος ότι τώρα πια πλασάρονται επιτυχημένα με το σήμα «Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη». Και βέβαια όταν κυκλοφόρησα αρχές του 1969 το περιοδικό μου «Νέα Σύνορα», δεν είχα κατά νου να το καταστήσω μια επιτυχημένη επιχείρηση, αλλά ένα μαχητικό

λογοτεχνικό περιοδικό που θα αντιστεκόταν στη χούντα των Συνταγματαρχών, και το κατάφερα χωρίς να κλέψω το εκδοτικό σήμα κανενός, ούτε το σήμα «Νέα Σύνορα του Βαλασκαντζή, ούτε το σήμα «Μύθος» της Μ. Καλδή, ούτε το σήμα «Το Κλειδί» του Ιωάννη Σωτηρίου, για να τα κάνω επιτυχημένη επιχείρηση. Είχα ωραία και μόνιμη δουλειά. Απόδειξη που στις 2 Οκτωβρίου 1972 η Χούντα απαγόρευσε την κυκλοφορία του περιοδικού μου. Ήτανε σφόδρα ενοχλημένη από τα δημοσιεύματά μου. Εγώ ο ξεροκέφαλος βέβαια, συνέχισα παρ’ όλα αυτά, να κυκλοφορώ το περιοδικό μου και τις εκδόσεις μου. Φυσικά είχα συνέπειες: μου στέρησαν το δημοσιογραφικό χαρτί, μου διέκοψαν τις διαφημίσεις που μου έδινε η Εθνική Τράπεζα, μου απαγόρευσαν την κυκλοφορία του περιοδικού με απειλές και κατάσχεση των τευχών από τα περίπτερα και τα βιβλιοπωλεία, με κλήσεις παράνομης στάθμευσης συνέχεια στο αυτοκίνητό μου, με κλήση σε απολογία από την υπηρεσία μου τον ΟΤΕ1 όπου εργαζόμουν ως τεχνικός και πολλά άλλα… Τέλος, αφού τώρα πια είναι πάμπλουτοι κι εγώ φτωχός, γιατί δεν απαγκιστρώνονται από το σήμα μου που δεν τους ανήκει; Γιατί ταλαιπωρούν ένα φτωχό γέροντα, συνταξιούχο με κουτσουρεμένη σύνταξη, φτάνοντάς με να αναγκαστώ να πουλήσω το υπερυψωμένο τριαράκι που είχα αγοράσει με δάνειο, για να πληρώνω δικηγόρους που με πουλάνε!.. β) Πολύ νέος (ο γόνος εύπορης οικογένειας εμπόρων Αντώνης Λιβάνης) αγωνίστηκε στην Εθνική Αντίσταση και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Ναζί, αλλά σώθηκε χάρη στην παρέμβαση ισχυρών συγγενών του… Δεύτερο λαυράκι: Χωρίς να διαφωνούμε, ρωτάμε: Έχει συγγενείς δοσίλογους; Για μήπως δεν ξέρουν τι γράφουν; Αυτοί βάζουν τα χέρια τους και βγάζουνε τα μάτια τους… Ποιοι ήταν και που είναι σήμερα

αυτοί οι ισχυροί συγγενείς του και ποιες οι σχέσεις τους μαζί του αλλά και με τους Γερμανούς κατακτητές, ώστε να μπορούν να τους παίρνουν μέσα από τα χέρια τους καταδικασμένους σε θάνατο αγωνιστές της Εθνικ. Αντίστασης. Μαυραγορίτες ήταν; Δοσίλογοι, αξιωματούχοι των Ταγμάτων Ασφαλείας, όπως ο υπουργός μας της Δικαιοσύνης Ευάγγελος Γιαννόπουλος; Τι σόι ισχυροί ήταν; Από πού εκπορευόταν η ισχύ τους. Γερμανική Κατοχή είχαμε στη χώρα μας. Σωστό είναι και χρήσιμο να ξέρουμε και για ποια συγκεκριμένη εθνική δράση αγωνίστηκε, ώστε να καταδικαστεί σε θάνατο ο πολύ νέος γόνος της εύπορης οικογένειας εμπόρων Αντώνης Λιβάνης, αλλά και πώς ξέφυγε τελικά από τα χέρια των Γερμανών; Να του βγάζουμε το καπέλο. Αλλά φίλοι μου, εμείς που δεν είχαμε ούτε έχουμε ισχυρούς συγγενείς προστάτες μας («Γερμανόφιλους», «Αμερικανόφιλους» ή «Αγγλόφιλους») και δεν μασάμε τα λόγια μας, τι θα απογίνουμε με τους συγγενείς τέτοιων Υπουργών σαν τον Αντώνη Λιβάνη, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο και τον Γιάννη Καψή; γ) Κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών ο Αντώνης Λιβάνης συνελήφθη περνώντας συνολικά 5,5 χρόνια σε φυλακές και εξορία, με μεσοδιαστήματα ελευθερίας. Συμμετείχε στην προετοιμασία και τη διεξαγωγή της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, κάτι που οδήγησε σε ανελέητο κυνηγητό από τις μυστικές υπηρεσίες της Χούντας με εντολή να συλληφθεί πάση θυσία. Ο Λιβάνης, όμως, κατάφερε να διαφύγει στη Ρώμη.

Τρίτο λαυράκι: Το Πάσχα του 1972 γύρισε από την εξορία και τότε λέει πως «δημιούργησε» τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη(!!!) κι ο οποίος εξελίχθηκε σε μία από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της Ελλάδας στο χώρο των εκδόσεων. Η αλήθεια είναι πως την

έκτη (6) του μηνός Απριλίου του χιλιοστού εννεακοσιοστού εβδομηκοστού δευτέρου (1972) έτους, ημέραν Πέμπτην, δεν «δημιούργησε» τον Εκδοτικό Οργανισμό του ο γόνος της εύπορης οικογένειας εμπόρων Αντώνης Λιβάνης, αλλά με συνεταιράκια τους Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, την αδελφή του Γιάννη Καψή (= Γιάννης Καψής) και τον ίδιο τον Αντώνη Λιβάνη, «στήσανε» μια παράνομη εκδοτική Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης, με επωνυμία «Νέα Σύνορα» ΕΠΕ. Στη διεξαγωγή(!!!) της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, συμμετείχε όλος ο λαός, λαός κι ο Αντώνης Λιβάνης… δ) Δεν δέχθηκε ποτέ ο Αντώνης Λιβάνης να μπει στην επίσημη πολιτική και να γίνει βουλευτής. Τέταρτο λαυράκι: Ψεύτες!.. Κι αυτός ο Αντώνης Λιβάνης, που έφαγε μαύρο στις βουλευτικές εκλογές του 1993 ποιος είναι; Ξέρουμε πως στις βουλευτικές εκλογές εκλεγόταν πάντα με το «ψηφοδέλτιο» της επικρατείας και μάλιστα σε ανοιχτή επιστολή για τον Αντώνη Λιβάνη που δημοσίευσα πρωτοσέλιδη στο βιβλίο μου «Εγώ τα «Νέα Σύνορα», τόμος πρώτος, σελίδες 947, Αθήνα 1999, θυμάμαι πως του έλεγα: Και για να πειστείτε πως ο κόσμος πράγματι σας γνωρίζει, κάντε κάτι απλό: Την Άνοιξη που έχουμε βουλευτικές εκλογές(!), βάλτε υποψηφιότητα σε κάποια περιφέρεια όπως κάνουν κι οι άλλοι υποψήφιοι βουλευτές, όχι στο επικράτειας, κι αν βγείτε βουλευτής να μου γράψετε. Έτσι κι έγινε!.. Έφαγε μαύρο που πήγε καπνός. ε) Κατά την προεκλογική περίοδο του 1981, ο Αντώνης Λιβάνης κινητοποιήθηκε για να εκλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου βουλευτής Αχαΐας, όπως είχε κάνει με τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1964. Πράγματι, ο νεαρός τότε Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη

πρώτος, ξεπερνώντας σε σταυρούς ακόμη και τον Μένιο Κουτσόγιωργα. Πέμπτο λαυράκι: Κατόρθωμα!.. Τουλάχιστον να άξιζε τον κόπο, μα δε. Και ο πατέρας και ο γιος Παπανδρέου, διέψευσαν τις προσδοκίες μας – ο γιος του δε τελείως… Των φρονίμων ολίγα Έπεσε η Χούντα στην Ελλάδα και ανέβηκαν στην εξουσία ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Καψής κι ο Αντώνης Λιβάνης. Πώς να πω τώρα πως δεν πονώ που η Δικαιοσύνη έκλεισε και τα αυτιά και τα μάτια. Δεν μου απομένει τώρα πια παρά να παραθέσω στη συνέχεια την ΣΥΣΤΑΣΙ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΕΡΙΩΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ και να την αφιερώσω στους Δικαστές που είτε δεν έψαξαν το φάκελο της υπόθεσης μου αρκετά, είτε πήραν την απόφαση που έβγαλαν, διότι έτσι ήθελαν. Η παρακάτω ΣΥΣΤΑΣΙΣ λοιπόν αφιερώνεται στην τότε Πρόεδρο του Εφετείου κ. Ειρήνη Αθανασίου, στον Εφέτη Εισηγητή κ. Ανδρέα Ξένο και στον Εφέτη κ. Αθανάσιο Καγκάνη, που εξέδωσαν την υπ’ αριθμ. 227/2006 απόφαση… Δικό σας όλος ο «βωμός» μου… Για μένα, το έχω ξαναπεί, 37 χρόνια μετά, δεν ήρθε η μεταπολίτευση. Με θυσίασαν στο όνομα της αναρρίχησής τους στην Εξουσία, ιδού και ο «βωμός» που μου στήσανε, διαβάστε τον στο sate μας, τεύχος 109: ΑΡΙΘΜΟΣ 5416 ΣΥΣΤΑΣΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΔΡΑΧ. 220.000 και εδώ.Δημήτρης Βαλασκαντζής



ΑΡΙΘΜΟΣ 5416 ΣΥΣΤΑΣΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΔΡΑΧ. 220.000.Εν Αθήναις σήμερον την έκτην (6) του μηνός Απριλίου του χιλιοστού εννεακοσιοστού εβδομηκοστού δευτέρου (1972) έτους, ημέραν Πέμπτην και εν τω ενταύθα και επί της οδού Σταδίου αριθμός 39 κειμένω συμβολαιογραφείω μου ιδιοκτησίας Ειρήνης συζύγου Ανδρέου Κριεζή ενώπιον εμού του Συμβολαιογράφου και κατοίκου Αθηνών ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΥΛΟΥΡΙΑΝΟΥ, εδρεύοντος ενταύθα, παρουσία και του επί συμπράξει προσληφθέντος συναδέλφου μου Συμβολαιογράφου και κατοίκου Αθηνών Βασιλείου Κλεάρχου Καντιάνη, εδρεύοντος ενταύθα, γνωστού μοι και μη εξαιρετέου ενεφανίσθησαν οι γνωστοί μοι και μη εξαιρετέοι κ. κ. 1) Έλλη σύζυγος Σπυρίδωνος Παρασκευοπούλου, θυγάτηρ Παντελή και Ελευθερίας Καψή, οικοκυρά, κάτοικος Αθηνών (Βασιλέως Γεωργίου 28) γεννηθείσα εις Μυτιλήνη (ταυτότης Α. 063362/1962 του Α΄ Παρ. Ασφ. Αθηνών), 2) Ιωάννης Γεωργίου και Δήμητρας Χαραλαμπόπουλος, μηχανολόγος, κάτοικος Γλυφάδας Αττικής (Πρίγκηπος Πέτρου 17), γεννηθείς εις Ψάρι Τριφυλλίας Μεσσηνίας, το έτος 1919 (ταυτότης Η. 886809/67 του Ι΄ Παραρτήματος Ασφαλείας Αθηνών) και 3) Αντώνιος Ηλία και Παναγιώτας Λιβάνης, έμπορος, κάτοικος Αθηνών (Καλλιγά 44), γεννηθείς εις Πάτρας το έτος 1925 (ταυτότης Α. 908858/1964 του Τμήματος Γενικής Ασφαλείας Πατρών), οίτινες ητήσαντος την σύνταξιν του παρόντος και συνομολογήσαντες εδήλωσαν και συναπεδέχθησαν τα ακόλουθα. Οι συμβαλλόμενοι δηλούν ότι, έχοντες την Ελληνικήν Ιθαγένεια, συνιστώσιν μεταξύ των εταιρείαν Περιωρισμένης Ευθύνης, ης το Καταστατικόν συμφώνως τω Νόμω 3190/1955 έχει ούτω: ΚΕ Φ Α Λ Α Ι Ο Ν Α΄ ΕΠΩΝΥΜΙΑ - ΕΔΡΑ - ΣΚΟΠΟΣ – ΔΙΑΡΚΕΙΑ Ά ρ θ ρ ο ν 1ον.Συνιστάται εταιρεία Περιωρισμένης Ευθύνης υπό την επωνυμίαν «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» Εταιρείας Περιωρισμένης Ευθύνης.

Ά ρ θ ρ ο ν 2 ον.Έδρα της Εταιρείας ορίζονται αι Αθήναι και γραφεία το επί της οδού Θεάτρου αριθμός 7 γραφείον. Οι διαχειρισταί δύνανται τηρούντες τας νομίμους διατυπώσεις δημοσιότητος να ιδρύσωσι υποκαταστήματα ή γραφεία ή Πρακτορεία εις άλλας πόλεις ή περιοχάς της Ελλάδος ή του εξωτερικού, καθορίζοντες τόσον τους όρους λειτουργίας, όσον και το είδος και την έκτασιν των εργασιών των, υπό την προϋπόθεσιν προγενεστέρας λήψεως αποφάσεως περί τούτων υπό της Γενικής Συνελεύσεως, λαμβανομένης καθ’ αν τω άρθρω 3 του παρόντος και εν τέλει ορίζεται, καθ’ όσον άλλως πάσα πράξις τούτων, σύμβασις ή δικαιοπραξία εν γένει περί των θεμάτων του παρόντος άρθρου είναι αυτοδικαίως ανίσχυρος και μη δεσμευτική δια την εταιρείαν. Ά ρ θ ρ ο ν 3 ον.Σκοπός της δια του παρόντος συνισταμένης εταιρείας έσεται η έκδοσις βιβλίου και περιοδικού και πάσης συναφούς εργασίας. Οι διαχειρισταί δύνανται μετά την τήρησιν των νομίμων προϋποθέσεων να αποφασίσωσιν όπως η εταιρεία συμμετέχη εις ετέρας επιχειρήσεις επιδιωκούσας τους προαναφερθέντας σκοπούς ή και συναφείς τοιούτους, δυνάμενοι προς τούτο να συνομολογήσωσιν οιονδήποτε όρον σχετικόν προς την τοιαύτην συνεργασίαν και να καταστήσωσι έτι την εταιρείαν μέλος ετέρας εταιρείας οιασδήποτε μορφής, υπό την προϋπόθεσιν υπάρξεως προγενεστέρας αποφάσεως της Γενικής Συνελεύσεως, λαμβανομένης δια πλειοψηφίας πλέον του ημίσεως του όλου αριθμού των εταίρων, εκπροσωπούντων πλέον του ημίσεως (½) του όλου εταιρικού κεφαλαίου. Υπό την προϋπόθεσιν της τηρήσεως της παρούσης παραγράφου, οι διαχειρισταί δικαιούνται να διευρύνωσιν τον σκοπόν της εταιρείας, καθ’ ην έκτασιν ήθελεν περί τούτου αποφασίση η Γενική Συνέλευσις, τροποποιούντες επί τούτω το παρόν και τηρούντες τας εν τω νόμω διατυπώσεις.Ά ρ θ ρ ο ν 4 ον.Διάρκεια της εταιρείας ορίζεται πενταετής, αρχομένη από της νομίμου δημοσιεύσεως περιλήψεως του παρόντος εις την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως «Δελτίου Ανωνύμων Εταιρειών και Εταιρειών Περιωρισμένης Ευθύνης», περιχούσης τας υπό της παραγράφου 2 του άρθρου 8 του Ν.Δ. 3190/1955 οριζόμενα στοιχεία μετά προηγουμένην κατάθεσιν της παρούσης εταιρικής συμβάσεως εις τον Γραμματέα των εν

Αθήναις Πρωτοδικών εντός μηνός από της υπογραφής της. Συνομολογείται ρητώς ότι εταίρος ή εταίροι εκπροσωπούντες πλέον του ημίσεως (½) τουλάχιστον του όλου εταιρικού κεφαλαίου δύνανται να προκαλέσωσι την λύσιν της εταιρείας λόγω υπάρξεως σπουδαίου λόγου εντός ενός (1) μηνός μετά την λήξιν του πρώτου έτους και οποτεδήποτε εντός της πενταετίας δι’ εξωδίκου δηλώσεως, υπογραφομένης υπ’ αυτού ή αυτών και επιδιδομένης εις τους λοιπούς εταίρους και την εταιρείαν, κατατιθεμένης δι’ άμα παρά τω Γραμματεί του Πρωτοδικείου Αθηνών και δημοσιευομένης εις το Δελτίον Α.Ε. και Ε.Π.Ε. της εφημερίδος της Κυβερνήσεως, εντός της ως άνω μηνιαίας προθεσμίας, η δε λύσις εις την άνω περίπτωσιν επέρχεται τον επόμενον της καταγγελίας μήνα και δη την αντίστοιχον ημέραν προς την τοιαύτην της δημοσιεύσεως της εξωδίκου δηλώσεως εις το εν λόγω δελτίον. Η διάρκεια της Εταιρείας δύναται να παραταθή οποτεδήποτε και δι’ οσονδήποτε χρόνον κατόπιν νομίμου αποφάσεως των συνεταίρων, λαμβανομένης κατά τα εν άρθρω 22 του παρόντος οριζόμενα. Κ Ε Φ Α Λ ΑΙ Ο Ν Β ΄ ΕΤΑΙΡΙΚΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ - ΕΤΑΙΡΙΚΑ ΜΕΡΙΔΙΑ ΑΥΞΗΣΙΣ, ΜΕΙΩΣΙΣ - ΣΥΜ/ΚΑΙ - ΕΙΣΦΟΡΑΙ.Το κεφάλαιον της εταιρείας ορίζεται εις δραχμάς διακοσίας είκοσι χιλιάδας (220.000) διαιρούμενον εις μερίδια εκ δραχμών δέκα χιλιάδων (10.000) έκαστον, όπερ οι συμβαλλόμενοι βεβαιούν ότι κατεβλήθη ολοσχερώς τοις μετρητοίς υπ’ αυτών εις το Ταμείον της δυνάμει και δια του παρόντος συνιστωμένης εταιρείας ως εξής: Η μερίς της εκ των συμβαλλομένων Έλλης συζύγου Σπυρίδωνος Παρασκευοπούλου αποτελείται εκ δέκα (10) εταιρικών μεριδίων, καταβαλούσης (sic) το αντίτιμον των δραχμών εκατόν χιλιάδων (100.000). Η μερίς του Ιωάννου Χαραλαμπόπουλου αποτελείται εξ εξ (6) εταιρικών μεριδίων, καταβαλόντος (sic) το αντίτιμον των δραχμών εξήκοντα χιλιάδων (60.000). Η μερίς του Αντωνίου Λιβάνη αποτελείται εξ εξ (6) εταιρικών μεριδίων, καταβαλόντος (sic) το αντίτιμον των δραχμών εξήκοντα χιλιάδων (60.000).- Δι’ αποφάσεως της Καταστατικής Γενικής Συνελεύσεως λαμβανομένης δια πλειοψηφίας τουλάχιστον των τριών τετάρτων (¾) του όλου αριθμού των εταίρων, εκπροσωπούντων τα τρία τέταρτα (¾) του όλου εταιρικού κεφαλαίου δύναται να αυξηθή το εταιρικόν κεφάλαιον εις χρήμα ή εις εισφοράν είδους, τηρουμένων των διατάξεων των άρθρων 40 και 38 παρ. 4 και 5 και 4 παρ. 3 του Ν.

3190/1955 και των σχετικών τοιούτων του Ν. 2190/20, ως ο τελευταίος ούτος τροποποιηθείς ισχύει. Η ανάληψις του νέου εταιρικού κεφαλαίου ρυθμίζεται ωσαύτως υπό της αυτής ως άνω αποφάσεως της Γενικής

Συνελεύσεως και γίνεται υπό των ιδίων της παρούσης εταιρείας εταίρων δια καταβολής εντός προθεσμίας τριάκοντα ημερών από της ημέρας της λήψεως της αποφάσεως περί αυξήσεως τούτου, τούτων δ’ εχόντων δικαίωμα προτιμήσεως κατά τον λόγον της συμμετοχής των εις το Εταιρικόν κεφάλαιον, όπερ ορίζεται από τούδε ανεκχώρητον. Ά ρ θ ρ ο ν 6 ον.Μείωσις του εταιρικού κεφαλαίου δύναται να λάβη χώραν ωσαύτως μόνον δια τροποποιήσεως του Καταστατικού της Εταιρείας κατόπιν αποφάσεως της Συνελεύσεως των εταίρων, λαμβανομένης δια πλειοψηφίας τουλάχιστον των τριών τετάρτων (¾) του όλου αριθμού των εταίρων, εκπροσωπούντων τα τρία τέταρτα (¾) του όλου εταιρικού κεφαλαίου και διαλαμβανούσης τον σκοπόν της μειώσεως, το ποσόν αυτής ως και τον τρόπον της πραγματοποιήσεώς του. Ως μείωσις του εταιρικού κεφαλαίου ορίζεται επίσης η κατά τας διατάξεις του παρόντος καταστατικού καταβολή εις εξερχόμενον ή αποκλειόμενον εταίρον της αξίας της συμμετοχής αυτού. Κατ’ ουδεμίαν όμως περίπτωσιν δύναται το μεν εταιρικόν κεφάλαιον να μειωθή κάτω των δραχμών διακοσίων χιλιάδων (200.000), το δι’ εταιρικόν μερίδιον κάτω των δραχμών δέκα χιλιάδων (10.000). Ά ρ θ ρ ο ν 7 ον.Η συνέλευσις των εταίρων δύναται επί σκοπώ καλύψεως ζημιών βεβαιωθεισών εν τω ισολογισμώ, να υποχρεώση τους ετέρους, έκαστον κατά τον λόγον της συμμετοχής του εις την εταιρείαν εις συμπληρωματικάς εισφοράς, το μέγεθος των οποίων δεν δύναται να είναι μείζον των δραχμών εκατόν χιλιάδων (100.000) δι’ έκαστον των εταίρων και κατά λόγον της μερίδος εκάστου, δι’ αποφάσεώς της, λαμβανομένης δια πλειοψηφίας τουλάχιστον των τριών τετάρτων (¾) του όλου αριθμού των εταίρων, εκπροσωπούντων τα τρία τέταρτα (¾) του όλου εταιρικού κεφαλαίου, δι’ ης αποφάσεως θα ορίζηται τόσον ο χρόνος καταβολής της εισφοράς εις μετρητά όσον και αι συνέπειαι της μη καταβολής υπό τινος εκ τούτων κατ΄ εφαρμογήν της διατάξεως του άρθρου 37 του Ν.

3190/1955.Ά ρ θ ρ ο ν 8 ον.Η εταιρεία δύναται να αποκτήση επί σκοπώ παγίας εκμεταλλεύσεως ακίνητα ή άλλα αντικείμενα ή στοιχεία άνευ προηγουμένης αποτιμήσεως της αξίας τούτων κατά την διαδικασίαν των διατάξεων του νόμου

2190/1920 «περί Ανωνύμων Εταιρειών», εφ’ όσον οι μεταβιβάζοντες δεν είναι εταίροι ή διαχειρισταί ή συγγενείς αυτών μέχρι και του δευτέρου (Β΄) βαθμού.Ά ρ θ ρ ο ν 9 ον.Επί παντός εντύπου δακτυλογραφήματος δημοσιεύματος, διαφημίσεως ή άλλου εγγράφου της εταιρείας δέον να αναφέρονται απαραιτήτως η εταιρική επωνυμία ως επίσης η φράσις «Εταιρεία Περιωρισμένης Ευθύνης» και το εταιρικόν κεφάλαιον αυτής.Ά ρ θ ρ ο ν 1 0ον.Δια τας υπό της εταιρείας αναλαμβανομένας έναντι τρίτων υποχρεώσεις από της συντελέσεως των εν άρθρω 8 του Ν. 3190/1955 διατυπώσεων ευθύνεται μόνη η εταιρεία δια της περιουσίας αυτής και ουχί οι εταίροι ή οι διαχειρισταί αυτής.Ά ρ θ ρ ο ν 1 1ον.Οι τε διαχειρισταί εταίροι ή μη και οι λοιποί εταίροι, εφ’ όσον προσφέρουν υπηρεσίας τη εταιρεία δυναμένας να προάγωσι τας εργασίας αυτής, θα δικαιούνται μηνιαίως αμοιβής ή άλλης αντιπαροχής εφ’ άπαξ ή κατά ποσοστόν επί των κερδών κατόπιν αποφάσεως της γενικής Συνελεύσεως, λαμβανομένης δια πλειοψηφίας πλέον του ημίσεως (½) του όλου αριθμού των εταίρων, εκπροσωπούντων πλέον του ημίσεως (½) του όλου εταιρικού κεφαλαίου τούτο αυτώ ισχύει και δια τας τυχόν ληφθησομένας μηνιαίας απολήψεις των εταίρων και εν αις αποφάσεσι θέλει καθορίζεται το τε ύψος των ως άνω απολαυών εν γένει, ο χρόνος και ο τρόπος καταβολής αυτών.Ά ρ θ ρ ο ν 1 2ον.Η μεταβίβασις των εταιρικών μεριδίων εν ζωή ή όλω ή εν μέρει άνευ αποφάσεως της πλειοψηφίας των τριών τετάρτων (¾) του όλου αριθμού των εταίρων εκπροσωπούντων τα τρία τέταρτα (¾) του όλου εταιρικού κεφαλαίου, απαγορεύεται ρητώς. Επιτρέπεται όμως η μεταβίβασις των εταιρικών μεριδίων μεταξύ των εταίρων, εκτός εάν η Γενική Συνέλευσις αποφασίση την μεταβίβασιν και προς τρίτους, ότε επί ίσοις όροις προτιμώνται οι εταίροι παντός τρίτου. Εάν οι εταίροι αρνηθούν να ασκήσουν το τοιούτον δικαίωμα προτιμήσεως η μεταβίβασις θα γίνεται υπό τους ως άνω όρους εις το υπό της συνελεύσεως υποδεικνυόμενον

πρόσωπον. Η εκ της άνω αιτίας μεταβίβασις των εταιρικών μεριδίων πλην της εγγραφής των εις το κατά το άρθρον 25 του Νόμου 3190.1955 τηρούμενον βιβλίον των εταίρων, υπόκεινται και εις τας υπό του άρθρου 8 του αυτού Νόμου οριζομένας διατυπώσεις. Τούτο ισχύει και δια την περίπτωσιν της μεταβιβάσεως αιτία θανάτου ή λόγω προικός μετά τας εν τω άρθρω 25 του Ν.3190/1955 διατυπώσεις. Εάν εταιρικόν μερίδιον περιέλθη εις πλείονας εξ οιοσδήποτε αιτίας είτε διότι απεφασίσθη υπό της συνελεύσεως των εταίρων κατά τα άνω, είτε διότι μετεβιβάσθη αιτία θανάτου ή λόγω προικός, ούτοι δέον να υποδείξωσιν εγγράφως προς την εταιρείαν κοινόν εκπρόσωπον, όστις θα ασκή δια λογαριασμόν των τα εκ του εταιρικού μεριδίου δικαιώματα τούτων, μη υποδειχθέντος δε τοιούτου, εντός δέκα ημερών από της σχετικής εγγραφής εις το βιβλίον των εταίρων, αι προς ένα εξ αυτών ανακοινώσεις της εταιρείας επάγονται αποτελέσματα έναντι πάντων. Επίσης αι νόμιμοι πράξεις των λοιπών εταίρων και διαχειριστών δια λογαριασμόν της εταιρείας μέχρι του διορισμού τοιούτου εκπροσώπου θεωρούνται έγκυροι και απρόσβλητοι. Κατά την περίπτωσιν της ανωτέρω παραγράφου έκαστος των πλειόνων ευθύνεται έναντι της εταιρείας εξ ολοκλήρου δια τας έναντι αυτής υποχρεώσεις του. Η μεταβίβασις του εταιρικού μεριδίου νόμω επιτρέπεται πάντοτε αιτία θανάτου ή λόγω προικός, εγγραφομένης της τοιαύτης μεταβιβάσεως εις το βιβλίον εταίρων μετά προσαγωγήν των εγγραφών νομιμοποιήσεως του αποκτώντος, το ούτω όμως μεταβιβαζόμενον μερίδιον δύναται να εξαγοράση υπό τας διατυπώσεις του άρθρου 29 του Ν. 3190/1955 πρόσωπον υποδεικνυόμενον υπό της εταιρείας κατά την πραγματικήν αξίαν αυτού, πάντως προτιμώνται πάντοτε οι εταίροι. Εν ουδεμία περιπτώσει οι εταίροι ή οι διάδοχοι αυτών (ειδικοί ή καθολικοί), δύνανται να προκαλέσωσι συντηριτικήν κατάσχεσιν ή σφράγισιν οιασδήποτε περιουσίας της Εταιρείας. Εν περιπτώσει πλειστηριασμού συνεπεία κατασχέσεως εταιρικού μεριδίου τινος, ή συνεπεία, πτωχεύσεως τινος ή τινών των εταίρων, οι λοιποί εταίροι δικαιούνται να υπερθεματίσωσι κατά τούτων, προτιμώμενοι έναντι παντός τρίτου, προσφέροντες ίσον προς αυτόν τίμημα. Εάν πλείονες εταίροι προσφέρωσι το αυτό τίμημα συντρέχουσιν άπαντες κατά τον λόγον της συμμετοχής αυτών. Η συμμετοχή εις την εταιρείαν οιουδήποτε νέου εταίρου προϋποθέτει αυτοδικαίως την αποδοχήν παρ’ αυτού των όρων του παρόντος και των τυχόν μεταγενεστέρων τροποποιήσεων, ως και των μέχρι της εισδοχής του εις την εταιρείαν ληφθεισών νομίμων αποφάσεων και άτινα πάντα ταύτα υποχρεούσιν αυτόν. Πας εταίρος οπουδήποτε και αν κατοική ή διαμένη λογίζεται έχων μόνιμον κατοικίαν του την έδραν της εταιρείας, ως προς τας μετ’ αυτής σχέσεις και υπόκειται εις το Ειρηνοδικείον και Πρωτοδικείον Αθηνών, αναλόγως της καθ’ ύλην αρμοδιότητός των και τους Ελληνικούς Νόμους.-

Κ Ε Φ Α Λ ΑΙ Ο Ν Γ ΄ ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ - ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Ά ρ θ ρ ο ν 1 3ον.Η εταιρεία διοικείται υπό της Συνελεύσεως των εταίρων και υπό των διαχειριστών αυτής.Ά ρ θ ρ ο ν 1 4ον.Η Συνέλευσις των εταίρων είναι το ανώτατον όργανον της εταιρείας και δικαιούται να αποφασίση επί πάσης εταιρικής υποθέσεως, τω αποφάσεως αυτής υποχρεουσών και τους απόντας και διαφωνούντας εταίρους. Η Συνέλευσις των εταίρων είναι μόνη αρμοδία να αποφασίση α) επί τροποποιήσεων του καταστατικού, β) περί εγκρίσεως του ισολογισμού και διαθέσεως κερδών, γ) περί παρατάσεως της διαρκείας της εταιρείας, περί συγχωνεύσεως αυτής, περί συμμετοχής της ως εταίρου εις άλλην εταιρείαν οιουδήποτε τύπου και προσωπικήν τοιαύτην, επιδιώκουσα είτε τον αυτόν σκοπόν ή και έτερον τοιούτον, είτε κατά την σύστασιν αυτής, είτε και δι’ αναλήψεως εταιρικών μεριδίων, δ) περί διορισμού ή ανακλήσεως των διαχειριστών και περί του τρόπου λήψεως των αποφάσεων αυτών εν περιπτώσει υπάρξεως πλειόνων του ενός, καθώς και τους τυχόν περιορισμούς εν τη διαχειρίσει αυτών ή αυτού, ου θέλει θέση προς αυτούς, ε) περί διαλύσεως εταιρείας και περί διορισμού ή ανακλήσεως του εκκαθαριστού και στ) περί απαλλαγής του διαχειριστού από της ευθύνης και εγέρσεως αγωγής κατά των οργάνων της εταιρείας ή των κατ’ ιδίαν εταίρων επί αποζημιώσει, απορρεούσης εκ πράξεων ή παραλείψεών των κατά την σύστασιν ή λειτουργίαν της εταιρείας και πάσης άλλης περιπτώσεως οριζομένης εν τω Ν. 3190/1955 και τω παρόντι.Ά ρ θ ρ ο ν 1 5ον.Η Συνέλευσις συγκαλείται παρά των διαχειριστών υποχρεωτικώς τουλάχιστον άπαξ του έτους και εντός τριών μηνών από της λήξεως της εταιρικής χρήσεως. Μη συγκληθείσης της Συνελεύσεως κατά τον χρόνον τούτον παρά των διαχειριστών, η σύγκλησις ενεργείται παρά παντός εταίρου, κατόπιν αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου της έδρας της εταιρείας.- Δια πάσαν άλλην περίπτωσιν δύναται να ζητηθή η σύγκλησις της Γενικής Συνελεύσεως των εταίρων, είτε παρά των διαχειριστών, είτε παρά του εταίρου ή εταίρων τινων, εκπροσωπούντων το εν εικοστόν (1/20) τουλάχιστον του εταιρικού κεφαλαίου δι’ αιτήσεώς

των, επιδιδομένης προς τους διαχειριστάς, εν τη οποία θα προσδιορίζωνται τα αντικείμενα των συζητήσεων θεμάτων. Εάν οι διαχειρισταί δεν συγκαλέσωσι την συνέλευσιν, η σύγκλησις ενεργείται υπό των αιτησάντων ταύτην, κατά τα άνω, συνεταίρων, κατόπιν αποφάσεων του Μονομελούς Πρωτοδικείου της έδρας της εταιρείας.Ά ρ θ ρ ο ν 1 6ον.Αι περί συγκλήσεως της Συνελεύσεως προσκλήσεις ενεργούνται εγγράφως, της προσκλήσεως επιδιδομένης αποδεδειγμένως εις την σημειουμένην εν τω υπό της εταιρείας τηρουμένω κατά το άρθρον 25 του Νόμου 3190/1955 βιβλίω διευθύνσεων των εταίρων, δέκα (10) τουλάχιστον ημέρας προ της συνελεύσεως.Ά ρ θ ρ ο ν 1 7ον.Η πρόσκησις δέον να αναγράφη την ημέραν και ώραν, τον τόπων της Συνελεύσεως και τα προς συζήτησιν θέματα.Ά ρ θ ρ ο ν 1 8ον.Εφ’ όσον άπαντες οι εταίροι είναι σύμφωνοι δύνανται να συνέλθωσιν εις Συνέλευσιν και αν δεν ετηρήθησαν αι εν άρθροις 16 και 17 διατυπώσεις.Ά ρ θ ρ ο ν 1 9ον.Της Γενικής Συνελεύσεως εκάστοτε προεδρεύει ο εκ των εταίρων με τον μεγαλύτερον αριθμόν ψήφων και εν ανυπαρξία τοιούτου ή εν κωλύματι αυτού ο εις (1) εκ των διαχειριστών της εταιρείας και δη ο την ηλικίαν έχων μεγαλυτέραν.Ά ρ θ ρ ο ν 2 0όν.Η Συνέλευσις αποφασίζει μόνον επί των θεμάτων της ημερησίας διατάξεως. Δύναται όμως αυτή να αποφασίζη και επί παντός θέματος της αρμοδιότητός της μη περιλαμβανομένου εν τη ημερησία διατάξει, εφ’ όσον είναι παρόντες άπαντες οι εταίροι και δεν υπάρχει αντίρρησις τινός εξ αυτών.-

Ά ρ θ ρ ο ν 2 1ον.Έκαστος εταίρος έχει το δικαίωμα μιας ψήφου. Εάν έχη πλείονα μερίδια ο αριθμός των ψήφων του είναι ανάλογος του αριθμού αυτών. Το δικαίωμα του ψήφου δεν δύναται να ασκηθή υπό του εταίρου προκειμένου περί λήψεως αποφάσεων, αναφερομένων εις την απαλλαγήν του από της ευθύνης ή εις την έγερσιν αγωγής κατ’ αυτού κατά το άρθρον 14 παρ. 2 του Νόμου 3190/1955 και άρθρον 14 του παρόντος.Ά ρ θ ρ ο ν 2 2ον.Η Συνέλευσις των εταίρων ευρίσκεται εν απαρτία και συνεδριάζει νομίμως και εγκύρως εις μεν τας περιπτώσεις των άρθρων 38 και 40 του Νόμου 3190/1955 και τας περιπτώσεις των άρθρων του παρόντος 4 εν τέλει, 5, 6, 7 και 12 και όταν παρίστανται τα τρία τέταρτα (¾) του όλου αριθμού των εταίρων, εκπροσωπούντων τα τρία τέταρτα (¾) του εταιρικού κεφαλαίου, αι δε αποφάσεις αυτής λαμβάνονται δια της αυτής πλειοψηφίας εταίρων και κεφαλαίων. Εις πάσας τας λοιπάς περιπτώσεις και εφ’ όσον δεν ορίζονται άλλως δια του παρόντος και του Νόμου, η Συνέλευσις ευρίσκεται εν απαρτία και συνεδριάζει εγκύρως όταν παρίστανται κατ’ αυτήν πλέον του ημίσεως (½) του εταιρικού κεφαλαίου, αι δε αποφάσεις αυτής λαμβάνονται δια της αυτής πλειοψηφίας εταίρων και κεφαλαίων.Άρθρον 23ον.Αι κατά τας Συνελεύσεις συζητήσεις και αποφάσεις καταχωρούνται εις ειδικόν βιβλίον εν περιλήψει, τα δε περί τούτων πρακτικά υπογράφονται παρ’ όλων των παραστάντων εταίρων, του Προέδρου και του τυχόν Γραμματέως, εάν υπάρχη. Ά ρ θ ρ ο ν 2 4ον.Οι διαχειρισταί της εταιρίας υποχρεωτικώς, διορίζονται εκάστοτε υπό της Συνελεύσεως δι’ αόριστον ή ωρισμένον χρόνον. Εξαιρετικώς δε την πρώτην πενταετίαν διαχειριστής, νόμιμος, εκπρόσωπος και Ταμίας της εταιρίας ορίζονται, ο εκ των συμβαλλομένων εταίρος Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος.- Ούτος θα εκπροσωπεί την εταιρίαν ενώπιον πάσης αρχής, ενώπιον των Δικαστηρίων και απέναντι των τρίτων εν γένει.- Εν τη ασκήσει των καθηκόντων του ο εν λόγω διαχειριστής, θα επάγη, θα δίδη και θα αντεπάγη τους επιβαλλομένους τη εταιρία όρκους, θα προσλαμβάνει και απολύει το προσωπικόν εν γένει της εταιρίας θα

συμβιβάζηται επί πάσης υποθέσεως της εταιρίας υφ’ ους όρους ήθελεν εγκρίνει, θα εισπράττη τα εις την εταιρίαν ανήκοντα χρηματικά ποσά παρ’ οιουδήποτε προσώπου φυσικού ή νομικού ή Οργανισμού και εν γένει θα ενεργή επ’ ονόματι της εταιρίας πάσαν πράξιν διαχειρίσεως και διαθέσεως αναγομένην εις τον σκοπόν της εταιρικής επιχειρήσεως και προβλεπομένην υπό του Νόμου και του παρόντος.- Οίκοθεν νοείται ότι οι διαχειρισταί δια της υπογραφής γραμματίων εις διαταγήν ή συναλλαγματικών ή Τραπεζιτικών επιταγών, τριτεγγυήσεως ή οπισθογραφήσεως τοιούτων, συνάψεως δανείων, συντάξεως συνυποσχετικού συμβιβασμού και υπογραφή οιουδήποτε συμβολαίου δημοσίου ή ιδιωτικού, δεσμεύωσι την εταιρίαν, θέτοντες ταύτην πάντοτε κάτωθι της σφραγίδος της εταιρίας και υπό την φράσιν «δια την εταιρίαν». Η τοιαύτη τυπικότης, ήτοι η ύπαρξις της υπογραφής εκ μέρους του διαχειριστού και η θέσις αυτής κάτωθι της επωνυμίας είναι απαραίτητος όρος, πλην των άλλων του παρόντος, ίνα δεσμεύηται η εταιρία επί οιασδήποτε εγγράφως καταρτιζομένης συμβάσεως, δεδομένου ότι αι προφορικαί τοιαύται δεν δεσμεύουσιν την εταιρίαν, εάν κείνται εκτός του σκοπού της εταιρίας και είναι αντίθετοι προς το αληθές συμφέρον αυτής. Ο διαχειριστής οφείλη και υποχρεούται να ενεργήση εντός των υπό του σκοπού της εταιρίας διαγραφομένων ορίων και των υπό της Γενικής Συνελεύσεως ληφθησομένων δι’ απλής πλειοψηφίας αποφάσεων του άρθρου 13 του Ν. 3190/1955 περιορισμών, ευθυνόμενοι άλλως έναντι της εταιρίας. Εν τέλει και από τούδε ορίζεται ότι ο διαχειριστής δέον ν’ αποφασίση περί παντός αφορώντος την εταιρίαν από κοινού και εν διαφωνία το επίμαχον θέμα καθίσταται πρόβλημα λυτέον υπό της Γενικής Συνελεύσεως δι’ απλής πλειοψηφίας αποφασίζουσης.Από τούδε δε συμφωνείται ότι ουδείς διαχειριστής της παρούσης εταιρίας δικαιούται να εγγυάται υπέρ τρίτων δια χρηματικάς οφειλάς τούτων καθώς και να επιβαρύνη την εταιρίαν πέραν των υπό της Γενικής Συνελεύσεως τεθέντων εν τη διαχειρίσει ορίων.- Ειδικώς συμφωνείται ότι η επιλογή των έργων προς έκδοσιν, αι μεταφράσεις, η επιμέλεια των εκδόσεων, η τεχνική επιμέλεια εν γένει μέχρι και της εκτυπώσεως του βιβλίου θα ανήκουν αποκλειστικώς εις την εκ των Εταίρων Έλλην Παρασκευοπούλου.Ά ρ θ ρ ο ν 2 5ον.Η θητεία των διαχειριστών ορίζεται μέχρι της αντικαταστάσεώς των υπό της Γενικής Συνελεύσεως της Εταιρίας.- Θανόντος ή παραιτηθέντος τινός των διαχειριστών η Συνέλευσις των εταίρων προβαίνει εις αναπλήρωσίν του δια του ορισμού νέου Διαχειριστού εταίρου ή μη, η θητεία του οποίου διαρκεί δια τον υπολειπόμενον χρόνον του προηγουμένου ή εφ’ όσον χρόνον η Συνέλευσις ήθελε ορίζει.- Οι

διαχειρισταί εις εκτάκτους περιπτώσεις κωλύματός των, όπως ασκήσωσι τα καθήκοντά των, ως απουσίας, ασθενείας κλπ. δύνανται να υποκαταστήση εκάτερος εαυτόν εν τη διαχειρίσει των εταιρικών υποθέσεων δι’ αντιπροσώπου της εκλογής του διοριζομένου υπ’ αυτού δια συμβολαιογραφικού πληρεξουσίου εν τω οποίω και θα καθορίζονται αι δυνάμεναι να ενεργηθώσιν υπ’ αυτού καθ’ υποκατάστασίν του πράξεις, αίτινες θα δεσμεύουσι την εταιρίαν, ανεξαρτήτως της πράγματι υπάρξεως ή μη λόγου υποκαταστάσεων του διαχειριστού τούτου δια του αντιπροσώπου του μετ’ απόφασιν της Γενικής Συνελεύσεως λαμβανομένης δι’ απλής πλειοψηφίας και συναινούσης δια το εκλεγέν πρόσωπον προς υποκατάστασιν του διαχειριστού. Η μέλλουσα εκλογή των διαχειριστών ή διαχειριστού εταίρου ή μη, καταχωρίζεται εις το παρά τω Πρωτοδικείω Αθηνών τηρούμενον βιβλίων Εταιριών Περιωρισμένης Ευθύνης και εις το Δελτίον Ανωνύμων Εταιριών και Εταιριών Περιωρισμένης Ευθύνης της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως.Ά ρ θ ρ ο ν 2 6ον.Η ανάκλησις του δια του παρόντος διοριζομένου διαχειριστού ή των τυχόν διορισθησομένων εν τω μέλλοντι άλλων διαχειριστών εταίρων ή μη, ενεργείται οποτεδήποτε δι’ αποφάσεως της Γενικής Συνελεύσεως λόγω υπάρξεως σπουδαίου λόγου, της δε αποφάσεως ταύτης λαμβανομένης κατ’ άρθρον 13 του Ν. 3190/1955 και τηρουμένων των διατυπώσεων τού άρθρου 8 του Νόμου τούτου.Ά ρ θ ρ ο ν 2 7ον.Ο διαχειριστής υποχρεούται να τηρή εις την Ελληνικήν Γλώσσαν και τα εξής βιβλία εκτός των υπό του Νόμου επιβαλλομένων ετέρων τοιούτων: α) Το βιβλίον εταίρων, εν τω οποίω καταχωρούνται τα ονόματα εκάστου εταίρου, η ιθαγένεια και η διεύθυνσις της κατοικίας αυτού, η εισφορά αυτού ως και πάσα μεταβολή των προσώπων και των εταίρων. β) Το βιβλίον πρακτικών συνελεύσεων εν τω οποίω καταχωρούνται αι υπό των εταίρων λαμβανόμεναι αποφάσεις και γ) το βιβλίον πρακτικών Συνελεύσεων εν τω οποίο καταχωρούνται αι αποφάσεις των διαχειριστών ή διαχειριστού.Ά ρ θ ρ ο ν 2 8ον.Απαγορεύεται εις τους διαχειριστάς και εις τους τυχόν διορισθησομένους τοιούτους εταίρους, ή μη, να ενεργούν δι’ ίδιον

λογαριασμόν ή για λογαριασμόν τρίτου, πράξεις αναγομένας εις τον σκοπόν της εταιρίας ουδέ να είναι εταίροι ομορρύθμου ή ετερορρύθμου εταιρίας ή εταίροι εταιρίας περιωρισμένης ευθύνης, διωκούσης τον αυτόν προς την παρούσαν σκοπόν. Η απαγόρευσις αυτή δεν αφορά εταιρίας εις τας οποίας ήδη συμμετέχουν οι ώδε συμβαλλόμενοι. Η απαγόρευσις αυτή δύναται να αρθή δι’ ομοφώνου αποφάσεως όλων των εταίρων λαμβανομένης εν συνελεύσει καθώς επίσης και να επεκταθή δι’ όλους τους εταίρους.Ά ρ θ ρ ο ν 2 9ον.Πας εταίρος δικαιούται κατά το πρώτον δεκαήμερον από της λήξεως εκάστου ημερολογιακού μηνός να λαμβάνη γνώσιν αυτοπροσώπως ή δι’ αντιπροσώπου του της πορείας των εταιρικών υποθέσεων και να εξετάζη τα βιβλία και τα έγγραφα της εταιρείας, λαμβάνει δαπάναις του αποσπάσματα εκ των βιβλίων των εταίρων και του τοιούτου των πρακτικών των Συνελεύσεων. Πας εμφανιζόμενος ως αντιπρόσωπος εταίρου οφείλει να επιδεικνύη την προς τούτο έγγραφον εξουσιοδότησιν ήτις δέον να φέρη την υπογραφήν του εξουσιοδοτούντος τεθεωρημένης υπό του αρμοδίου Αστυνομικού Τμήματος της κατοικίας του, της δε θεωρήσεως μη απεχούσης ημερολογιακώς από της ημέρας ελέγχου πέραν του μηνός, άλλως δεν γίνεται δεκτός προς έλεγχον. – Ά ρ θ ρ ο ν 3 0ον.Ο διαχειριστής ευθύνεται εις αποζημίωσιν έναντι της εταιρίας, εκάστου των εταίρων και των τρίτων διά παραβάσεις του Νόμου και του παρόντος καταστατικού ή διά πταίσματα περί την διαχείρισιν αυτού.Ά ρ θ ρ ο ν 3 1ον.Πας εταίρος δύναται να εξέλθη της εταιρίας ένεκα σπουδαίου λόγου κατόπιν αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου δι’ ης προσδιορίζεται και η αξία της συμμετοχής του εξερχομένου εταίρου, κατ’ ανάλογον εφαρμογήν των διατάξεων του άρθρου 29 του Ν. 3190/55 ήτις και θα αποδίδεται εις τον εξερχόμενον εταίρον τηρουμένων των διατυπώσεων του Νόμου.-

Ά ρ θ ρ ο ν 3 2ον.Αποκλεισμός εταίρου: Υφισταμένου σπουδαίου λόγου τη αιτήσει του διαχειριστού η εταίρου τινός το Δικαστήριον δύναται να αποκλείση της εταιρίας τινάς ή τινά των εταίρων εφ’ όσον ελήφθη περί τούτου απόφασις της Συνελεύσεως. Εις τον αποκλειόμενον εταίρον, καταβάλλεται η αξία της μερίδος συμμετοχής αυτού, προσδιοριζομένης κατ’ ανάλογον εφαρμογήν των διατάξεων του άρθρου 29 του Ν. 3190/55.Ά ρ θ ρ ο ν 3 3ον.Τροποποίησις εταιρικής συμβάσεως: Τηρουμένων των διατυπώσεων του Ν.3190/55 η τροποποίησις της εταιρικής συμβάσεως είναι δυνατή μόνον μετ’ απόφασιν της συνελεύσεως λαμβανομένης κατά πλειοψηφίαν των τριών τετάρτων (¾) του όλου αριθμού των εταίρων εκπροσωπούντων τα τρία τέταρτα (¾) του όλου εταιρικού κεφαλαίου επιφυλασσομένων των περιπτώσεων καθ’ ας κατά τον Νόμον και το παρόν Καταστατικόν απαιτείται παμψηφία.-

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ ΄ ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΣ - ΚΕΡΔΗ Ά ρ θ ρ ο ν 3 4ον.Η εταιρική χρήσις άρχεται από της πρώτης (1ης) Ιανουαρίου εκάστου ημερολογιακού έτους, και λήγει την τριακοστήν πρώτην (31ην) Δεκεμβρίου του αυτού ημερολογιακού έτους. Εξαιρετικώς η πρώτη εταιρική χρήσις άρχεται από της υπογραφής του παρόντος και λήγει την τριακοστήν πρώτην (31ην) Δεκεμβρίου του επομένους έτους 1973.- Εις την λήξιν ταύτης, ο Διαχειριστής συντάσσει την απογραφήν όλων των στοιχείων του ενεργητικού και παθητικού της εταιρείας μετά λεπτομερούς περιγραφής εκάστου τούτων. Επί τη Βάσει της απογραφής καταρτίζεται υπό του διαχειριστού ο Ισολογισμός εις τον οποίον απεικονίζεται σαφώς η αληθής οικονομική κατάστασις της εταιρίας. Τον Ισολογισμόν συνοδεύει λεπτομερής ανάλυσις της μερίδος «Κέρδη και Ζημίαι». Διά την αποτίμησιν των περιουσιακών στοιχείων των υφισταμένων κατά την ημέραν της απογραφής, τας αποσβέσεις αυτών και την κατάρτισιν εν γένει του ισολογισμού εφαρμόζονται αναλόγως αι διατάξεις των παραγράφων 1, 2, 3, 4, 5, 6, και 7 του άρθρου 43 του Ν.

2190/1920 περί Ανωνύμων Εταιριών ως ούτος εκάστοτε ισχύει. Ο

διαχειριστής ή ο τυχόν διορισθησόμενος διαχειριστής υποχρεούται όπως δημοσιεύη τον ισολογισμόν εις το Δελτίον Α.Ε. και Ε.Π.Ε. της εφημερίδος της Κυβερνήσεως και όπου αλλού ο Νόμος ορίζει εφαρμοζομένων των περί Ανωνύμων Εταιριών διατάξεων του Ν.

2190/1920 ως ούτος τροποποιηθείς ισχύει σήμερον.Ά ρ θ ρ ο ν 3 5ον.Τα οριστικά και καθαρά κέρδη ως ταύτα προκύπτουσιν εκ του ισολογισμού διανέμοντος μεταξύ των εταίρων εντός του πρώτου δεκαημέρου από της εγκρίσεως του ισολογισμού υπό της συνελεύσεως των εταίρων εντός του αυτού ημερολογιακού μηνός. Η διανομή των κερδών τούτων θα γίνεται κατά λόγον της εταιρικής μερίδος εκάστου τούτων, θέλει δε πραγματοποιηθή εφ’ όσον υπάρξουν τοιαύτα μετ’ απόφασιν της Γενικής Συνελεύσεως λαμβανομένης κατ’ άρθρον 13 του Ν. 3190/1955 δι’ ης θα ορίζηται ο τρόπος και ο χρόνος καταβολής. Ομοίως και αι τυχόν ζημίαι θα βαρύνουν έκαστον τούτων κατά λόγον της εταιρικής των μερίδος συμμετοχής, και μέχρις εξαντλήσεως προφανώς της μερίδος συμμετοχής. Ουδείς εκ των εταίρων δικαιούται μηνιαίων απολήψεων και αν έτι υπάρχουν κέρδη και ταμειακήν ευχέρειαν, εκτός εάν άλλως ήθελεν ορίση η Γενική Συνέλευσις κατά το άρθρον 11 του παρόντος. Ετησίως αφαιρείται υποχρεωτικώς το εικοστόν των καθαρών κερδών προς σχηματισμόν τακτικού αποθεματικού, η τοιαύτη αφαίρεσις παύει ούσα υποχρεωτική όταν το αποθεματικόν φθάση το εν τρίτον (1/3) του Κεφαλαίου.Κ Ε Φ Α Λ ΑΙ Ο Ν Ε ΄ ΛΥΣΙΣ ΚΑΙ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΙΣ Ά ρ θ ρ ο ν 3 6ον.Εν περιπτώσει θανάτου, απαγορεύσεως ή πτωχεύσεως τινός, των εταίρων δεν λύεται η εταιρία, αλλά εξακολουθεί υφισταμένη διά τον υπόλοιπον χρόνον μεταξύ των λοιπών συνεταίρων και των κληρονόμων του θανόντος. Ά ρ θ ρ ο ν 3 7ον.Η εταιρία λύεται: 1) Διά της παρόδου του συμπεφωνημένου χρόνου διαρκείας αυτής και εις την περίπτωσιν του άρθρου 4 του παρόντος καταστατικού.- 2) Εάν εκ του ετησίου ισολογισμού ή και εκ του συνόλου των προχείρων μηνιαίων ισολογισμών ενεργουμένων υπό του λογιστού

βάσει των βιβλίων της εταιρίας οποτεδήποτε και κατ’ εντολήν του διαχειριστού ή και ενός μόνον εξ αυτών, ενταύθα κατ’ εξαίρεσιν, ήθελε προκύψη ότι υφίστανται ζημίαι ή ότι δεν υφίστανται καθ’ ολοκληρίαν κέρδη.- Επί των προχείρων αυτών υπολογισμών αι οφειλόμεναι εις την εταιρίαν συναλλαγματικαί και λοιπαί εν γένει επισφαλείς απαιτήσεις θα υπολογίζονται με ποσοστόν απωλειών από τούδε καθοριζομένων εις είκοσι επί τοις εκατόν (20%).- 3) Διά τους εν άρθροις 43 παρ. 2 και 44 του Νόμου 3190/1955 αναφερομένους λόγους.Ά ρ θ ρ ο ν 3 8ον.Περίληψις του παρόντος καταστατικού δημοσιεύεται νομίμως εις το Δελτίον Ανωνύμων Εταιρειών και Εταιρειών Περιορισμένης Ευθύνης της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, αφού προηγουμένως το παρόν καταχωρισθή εμπροθέσμως και νομίμως εις τα βιβλία των Εταιριών του Πρωτοδικείου Αθηνών.- Εν τέλει αμφότερα τα συμβαλλόμενα μέρη εδήλωσαν ότι παραιτούνται αμοιβαίως από παντός εν γένει δικαιώματος των περί προσβολής ή διαρρήξεως του παρόντος και της δι’ αυτού συσταθείσης εταιρείας, δι’ οιονδήποτε ουσιαστικόν ή τυπικόν λόγον και αιτίαν και δη διά τινα των εν άρθροις 178 και 179 του Αστικού Κωδικός αναφερομένων τοιούτων και των σχετικών ενστάσεων και αγωγών των. Γίνεται μνεία ότι τω παρόντι προσαρτώνται: α) το υπ’ αριθμόν 11246/72 τριπλότυπον εισπράξεως του Δ΄ Δημοσίου Ταμείου Αθηνών εξ ου προκύπτει ότι κατεβλήθησαν εις το ανωτέρω Ταμείον δραχμαί (3.960) δια τέλος χαρτοσήμου του παρόντος, β) Το υπ’ αρίθμου / γραμμάτιον εισπράξεως του Ταμείου Νομικών, εξ ου προκύπτει ότι κατεβλήθησαν εις το ανωτέρω Ταμείον δραχμαί (2.200) διά δικαιώματα αυτού επί της συντάξεως του παρόντος, γ) του υπ’ αριθμόν 24118/12-472 γραμμάτιον εισπράξεως του αυτού ανωτέρω Ταμείου Νομικών εξ ου προκύπτει ότι κατεβλήθησαν εις το Ταμείον τούτο δραχμαί (1.100) διά δικαιώματα τούτου επί της δημοσιεύσεως του παρόντος και δ) το υπ’ αριθμόν 2299/12-4-72 γραμμάτιον εισπράξεως του Ταμείου Προνοίας Δικηγόρων Αθηνών εξ ου προκύπτει ότι κατεβλήθησαν εις το ανωτέρω Ταμείον δραχμαί (2.200) διά δικαιώματα του Ταμείου τούτου επί της συντάξεως του παρόντος.- Εισπρακτέαι διά τέλη και δικαιώματα του παρόντος δραχμαί δέκα χιλιάδες εννεακοσίαι εξήκοντα εννέα (10.969) μεθ’ ενός αντιγράφου, εξ ων δραχμαί (3.960) διά το τέλος χαρτοσήμου του παρόντος, δραχμαί (2.275) διά δικαιώματα του Ταμείου Νομικών επί της συντάξεως του παρόντος, δραχμαί (1.100) διά δικαιώματα του αυτού Ταμείου επί της δημοσιεύσεως του παρόντος και δραχμαί (2.224) διά δικαιώματα του Ταμείου Προνοίας Δικηγόρων Αθηνών επί της

συντάξεως του παρόντος.- Ταύτα συνομολογησάντων και συναποδεξαμένων των συμβαλλομένων τη αιτήσει των και εις πίστωσιν συνετάγη το παρόν επί δέκα τριών (13) κατά συνεχείαν φύλλων και όπερ αναγνωσθέν ευκρινώς και μεγαλοφώνως εις επήκοον πάντων και βεβαιωθέν υπογράφεται υπό πάντων τούτων και εμού νομίμως.ΟΙ ΣΥΜΒΑΛΟΜΕΝΟΙ

ΟΙ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΙ

έπονται υπογραφές

Βασ. Καντιάνης (Τ.Σ.) Χαρ. Κουλουριάνος

Ακριβές αντίγραφον - Αθήνα αυθημερόν Ο Συμβολαιογράφος Αθηνών Χαρ. Κουλουριάνος Υ.Γ. Διαβάστε και τα σχόλιά μας στο sate μας τεύχος 109:

ΑΡΙΘΜΟΣ 5416 ΣΥΣΤΑΣΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΔΡΑΧ. 220.000, προσφέρουν τα μέγιστα. 

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΒΑΝΗΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕ ΤΗΝ 30-9-1982 ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΕΡΟΡΡΥΘΜΟΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΩΝΥΜΙΑΝ: ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΛΙΒΑΝΗΣ & Σια Ε.Ε. ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΝ ΤΙΤΛΟΝ «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ». ΤΗΝ 22-11-1993 (Εφ. Κυβ. 6299) ΟΙ ΥΠΟΛΕΙΠΟΙ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΗΝ ΕΠΩΝΥΜΙΑ: «ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΛΙΒΑΝΗ». Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΒΑΝΗΣ, ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ «ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΛΙΒΑΝΗ»... ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΕΤΑΙΡΙΚΗΣ ΜΕΡΙΔΟΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ Εν Αθήναις σήμερον την 30ην του μηνός Σεπτεμβρίου του έτους 1982, μεταξύ των κάτωθι συμβαλλομένων α) Αντωνίου Ηλία Λιβάνη κατοίκου Αθηνών, β) Αγγέλου – Ιωάννου

Καραγεωργίου ή Καντινέλη κατοίκου Πειραιώς, γ) Αικατερίνης συζ. Αντωνίου Λιβάνη, δ) Παναγιώτας θυγ. Αντωνίου Λιβάνη και ε) Ηλία Αντωνίου Λιβάνη, κατοίκων απάντων Αθηνών, συνεφωνήθησαν και εγένοντο αποδεκτά τα κάτωθι: Οι εξ ημών Αντώνιος Λιβάνης και Άγγελός - Ιωάννης Καραγεωργίου ή Καντινέλης δια του από 7.1.1977 συμφωνητικού συστάσεως ετερορρύθμου εμπορικής εταιρείας, νομίμως δημοσιευθέντος εις τα οικεία βιβλία εταιρειών του Πρωτοδικείου Αθηνών, υπ’ αύξ αριθμόν 1054/1977 συνεστήσαμεν ετερόρρυθμον εμπορικήν εταιρείαν υπό την επωνυμίαν «ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΛΙΒΑΝΗΣ & Σια Ε.Ε.» και τον διακριτικόν τίτλον «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», με έδραν τας Αθήνας, αορίστου διαρκείας και τους λοιπούς όρους του καταστατικού εκείνου. ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΕΤΑΙΡΙΚΗΣ ΜΕΡΙΔΟΣ Ήδη δια του παρόντος υφ’ απάντων ημών συμφωνείται η εκχώρησις της εταιρικής μερίδος του Αντωνίου Λιβάνη προς τους Αικατερίνη συζ. Αντωνίου Λιβάνη, Παναγιώτα Λιβάνη και Ηλία Λιβάνη, καθοριζομένων των της εκχωρήσεως ταύτης ως κατωτέρω: 1. Ο Αντώνιος Ηλίας Λιβάνης πωλεί και μεταβιβάζει κατά πλήρη νομήν και κατοχήν την εταιρικήν του μερίδα, εξ οιονδήποτε περιουσιακών στοιχείων και αν αποτελείται αύτη ως και την συμμετοχήν του εις τας κερδοζημίας της εταιρείας κατά ποσοστόν 90% και εις το κεφάλαιον κατά δρχ. 90.000.- προς τους α) Αικατερίνη συζ. Αντωνίου Λιβάνη, β) Παναγιώτα θυγ. Αντωνίου Λιβάνη και γ) Ηλία Αντωνίου Λιβάνη αντί δρχ.

90.000.- λόγω της εν τω μεταξύ επελθούσης απομειώσεως της εταιρικής εισφοράς ένεκα των προκυψασών ζημιών της στασιμότητος των εργασιών και της οικονομικής υφέσεως όπερ ποσόν κατεβλήθη σήμερον υπό των αποκτώντων την μερίδαν του μεταβιβάζοντος Αντωνίου Λιβάνη ως κατωτέρω: Η Αικατερίνη συζ. Αντωνίου Λιβάνη, κατέβαλε σήμερον προς τον Αντώνιον Λιβάνη το ποσόν των δραχμών 70.000.- εις μετρητά.

Η Παναγιώτα θυγ. Αντωνίου Λιβάνη, κατέβαλε σήμερον προς τον Αντώνιον Λιβάνη το ποσόν των δραχμών 10.000.- εις μετρητά. Ο Ηλίας Αντωνίου Λιβάνης, κατέβαλεν σήμερον προς τον Αντώνιον Λιβάνη το ποσόν των δραχμών 10.000.- εις μετρητά.

2. Η εκχώρησις ορίζεται από της 15ης Σεπτεμβρίου 1982 αφ’ ης πραγματικώς συνεφωνήθη και έλαβε χώρα αύτη, ημέρας από της οποίας ο Αντώνης Λιβάνης έπαυσεν να είναι εταίρος της εταιρείας και απεχώρησεν οριστικώς και ουσιαστικώς ταύτης.

3. Καθαρά κέρδη μέχρι και της 15ης Σεπτεμβρίου 1982 δεν προέκυψαν και κατά συνέπειαν ουδέν έχει να λάβη ο εκχωρητής εταίρος παρά της εταιρείας.

4. Άπαντες οι ώδε συμβαλλόμενοι δηλούμεν ότι μετά την κατά την ανωτέρω εκχώρησιν του εταιρικού μεριδίου του Αντωνίου Λιβάνη προς τους Αικατερίνη, Παναγιώτα και Ηλία Λιβάνη και την αποχώρησιν τούτου εκ της εταιρείας, δεν επιθυμούμεν την λύσιν ταύτης και την σύστασιν νέας τοιαύτης, αλλά την συνέχισιν αυτής.

5. Ο αποχωρών εταίρος Αντώνιος Λιβάνης δηλοί ότι ουδεμίαν απαίτησιν έχει ή διατηρεί κατά της εταιρείας και της εταιρικής περιουσίας ούτε όμως και η εταιρεία κατ’ αυτού. ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ Μετά την κατά τα ανωτέρω εκχώρησιν και αποχώρησιν εκ της εταιρείας του Αντωνίου Λιβάνη άπαντες ημείς τροποποιούμεν τα άρθρα 1, 5, 6, 7, 8 και 10 του καταστατικού της εταιρείας ως κάτωθι: ΑΡΘΡΟΝ 1ον: Οι συμβαλλόμενοι συνιστούν δια του παρόντος ετερόρρυθμον Εμπορικήν εταιρείαν υπό την επωνυμίαν “Α. ΑΝΤ. ΛΙΒΑΝΗ & Σια ΕΕ” και υπό τον διακριτικόν τίτλον «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ». Υπό την επωνυμίαν δε ταύτην και μόνον θα συναλλάσεται (sic) μετά των τρίτων.

Διευκρινίζεται ότι μόνος ομόρρυθμος εταίρος είναι η Αικατερίνη συζ. Αντωνίου Λιβάνη οι δε λοιποί ετερόρρυθμοι. ΑΡΘΡΟΝ 5ον: Το κεφάλαιον της εταιρείας ορίζεται εις το ποσόν των 200.000.- δρχ. εξ ων η μεν Αικατερίνη Λιβάνη συνεισέφερεν εις το ταμείον της εταιρείας 140.000.-, ο δε Άγγελος Καραγεωργίου ή Κατινέλης (sic) δρχ. 20.000.-, η Παναγιώτα Λιβάνη δρχ.

20.000.- και ο Ηλίας Λιβάνης δρχ. 20.000.ΑΡΘΡΟΝ 6ον: Η συμμετοχή έκαστου εταίρου εις τα κέρδη και εις τας τυχόν ζημίας της εταιρείας καθορίζεται ως έξης: 1. Αικατερίνη συζ. Αντωνίου Λιβάνη 70% 2. Άγγελος Καραγεωργίου ή Κατινέλης (sic) 10% 3. Παναγιώτα θυγ. Αντωνίου Λιβάνη 10% 4. Ηλίας Αντωνίου Λιβάνης 10% Η Αικατερίνη Λιβάνη δικαιούται να λαμβάνη εκ του ταμείου της εταιρείας το ποσόν των 20.000.- μηνιαίως υπό μορφήν προσωρινών απολήψεων έναντι κερδών και εφ’ όσον υφίστανται τοιαύτα κατά πρόχειρον υπολογισμόν. Οι Παναγιώτα θυγ. Αντωνίου Λιβάνη και Ηλίας Λιβάνης δικαιούνται να λαμβάνουν εκ του ταμείου της εταιρείας το ποσόν των δρχ. 15.000.- δρχ. μηνιαίως έναντι κερδών. ΑΡΘΡΟΝ 7ον: Ο εκ των εταίρων Άγγελος Καραγεωργίου ή Κατινέλης (sic) υποχρεούται να προσφέρει την προσωπικήν του εργασίαν, να καταβάλλη δε πάσαν επιμέλειαν δια την ευόδωσιν των εταιρικών εργασιών. Δια την τοιαύτην παροχήν υπηρεσιών εκ μέρους του Άγγελου Καραγεωργίου ή Κατινέλη (sic) συμφωνείται δια του παρόντος

ότι θα λαμβάνη ούτος εκ της εταιρείας το ποσόν των 15.000.μηνιαίως υπό μορφήν μισθού. ΑΡΘΡΟΝ 8ον: Ταμίας και Διαχειριστής της εταιρείας ορίζεται η εκ των εταίρων Αικατερίνη συζ. Αντωνίου Λιβάνη. ΑΡΘΡΟΝ 10ον: Η εταιρεία λύεται δια τους εις τον Εμπορικόν Νόμον και Αστικόν Κώδικα αναφερόμενους λόγους. Θάνατος ο μη γένοιτο τινός των εταίρων λύει την εταιρείαν. Η εταιρεία λυομένη (sic) τίθεται υπό εκκαθάρισιν διοριζομένης από τούδε ως εκκαθαρίστριας της Αικ. συζ. Αντωνίου Λιβάνη. Η εκκαθάρισης δέον να περατωθή το πολύ εντός δύο μηνών από της λύσεως της εταιρείας οπότε ακολουθεί η κατά νόμου διανομή, διανεμομένων των περιουσιακών στοιχείων ενεργητικού και παθητικού της εταιρείας κατά τον λόγον συμμετοχής έκαστου. Πλην των ανωτέρω τροποποιήσεων κατά τα λοιπά ισχύουν οι εν τω από 7.1.1977 του καταστατικού της εταιρείας ειδικοί όροι και συμφωνίαι. Το παρόν συνετάγη εις εξ (6) όμοια πρωτότυπα εξ ων ανά εν έλαβεν έκαστος των συμβαλλομένων, των λοιπών υποβληθησομένων το μεν εις το Πρωτοδικείον Αθηνών προς δημοσίευσιν εις τα οικεία βιβλία, το δε εις την αρμοδίαν Οικονομικήν Εφορίαν και υπογράφεται ως έπεται: Αντ. Λιβάνης Παναγιώτα Λιβάνη Ηλίας Α. Λιβάνης Αικ. Λιβάνη Α. Καραγεωργίου 

Η σύγχυση συνεχίζεται… Μετά 40 χρόνια η σύγχυση συνεχίζεται. Στις 18/12/2012, στις 9,07 μ.μ. λάβαμε απ’ τη Βαρκελώνη το παρακάτω e-mail, προφανώς όχι ως Χριστουγεννιάτικο δώρο. Την στεναχώρια μας Χριστουγεννιάτικα την καταλαβαίνετε.

Att. M. Giota Livani - Nea Synora Publications - Greece - Children's Bible Collection Berta Garcia (bgarcia@childrenbible.org;) Dear Giota Livani, I hope you are doing well.

I am Berta Garcia from Barcelona Multimedia. Since 1994, Barcelona Multimedia has been publishing books, CD-ROM and DVD for children and young people, always devoted to the intelligent and culturally enriching entertainment.

Now we are happy to present the Children's Bible, a new Bible made in comic book that means a very useful way for children to learn and understand the stories from the Bible.

The Children's Bible is being sold in the Spanish market since some years ago, with a big success of critics and sales. Up to date several publishing houses worldwide have published it in their respective languages.

The Children's Bible, available in its digital edition on the Apple's App Store for iPhone and iPad in seven languages, has become the most downloaded children's title in the world at the App Store, with more than 1.300.000 downloads worldwide and more than 2.000 downloads daily.

After this great success in the digital, we are offering the opportunity to license the rights for the printed edition to publishers around the world.

Please take note that the text of the script on the Children's Bible is absolutely faithful to the biblical text, and nothing has been added that could distort its sense. We normally recommend to use the translation that you find more convenient, and we can adapt your text to the comic format.

The Children's Bible is the first title on the Children's Bible Collection. I am enclosing you as attachment PDF including all the titles and specifications on this beautiful collection that we presented at the last Frankfurt Book Fair. Rights for licensing all these contents are available.

Please take note that formats can be modified at your convenience.

All the contents on the Children's Bible Collection are available in their digital edition within the Children's Bible app: http://app.lk/childrensbible

If you want to receive further information or material, please do not hesitate to contact me.

Looking forward to hear from you, Best regards, Berta Berta Garcia BARCELONA MULTIMEDIA www.childrenbible.org www.childrenprayer.org www.bcnmultimedia.com



ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ – ΧΩΡΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Τα πρώτα χρόνια Η πρώτη αίσθηση της ύπαρξής μου και των γύρω μου, ήταν σε μια γειτονιά με λασπόνερα, τόσο στο δημόσιο χωμάτινο δρόμο που πέρναγε μπροστά από την αυλή μας, όσο και στην αυλή του σπιτιού μας, την αυλή μας που «έκλεινε» μια χαμηλή λεπτή μάντρα με πλίνθες κι άφηνε ένα ορφανό άνοιγμα για να μπαινοβγαίνουμε, χωρίς έστω μια φτηνή ξύλινη πορτίτσα. Θυμάμαι ακόμα φευγαλέα και τα χαμηλά πλινθόκτιστα δωμάτια που μέναμε, με τη μοναδική πόρτα τους να βγάζει στην χωμάτινη λασπωμένη αυλή μας. Από τη διαρρύθμιση του εσωτερικού των δωματίων δεν θυμάμαι τίποτα. Ούτε αν υπήρχαν τραπέζια, κρεβάτια ή άλλα έπιπλα, ούτε καν αν είχαν κάποιο παράθυρο τα δωμάτια αυτά.

Θυμάμαι μόνο, πως στον ίδιο χώρο της αυλής εκτός από το δικό μας δωμάτιο υπήρχαν ακόμα πέντε – έξι τέτοια δωμάτια κλουβιά, σε ευθεία παράταξη, το ένα δίπλα στο άλλο, που έμεναν κι άλλες οικογένειες και πως στο διπλανό ακριβώς δωμάτιο από το δικό μας, έμενε ο ξάδερφός μου ο Βαγγέλης, ένα παιδί γύρω στα 19, γιος της θείας μου Μαρουδιώς, αδερφής του πατέρα μου, που φοιτούσε τότε στην Ανωτάτη Εμπορική. Αυτά περί φοιτήσεως στην Εμπορική και περί συγγένειας τα μισοκαταλάβαινα, μα τα συνειδητοποίησα αργότερα. Βέβαια περπατούσα χωρίς βοήθεια κι αναγνώριζα τους γονείς μου, την αδερφή μου που ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερή μου, τους συγκάτοικους της αυλής και τους γείτονες απέναντι, αν και δεν ήμουν περισσότερο από τεσσάρων χρονών. Ο γεμάτος λασπόνερα χωματόδρομος είχε βαθιές ροδιές από το μεγάλο φορτηγό του γείτονα και μικρότερες από άλλα αμάξια που τον πέρναγαν – ένα από αυτά οδηγούσε κι ο μπαμπάς μου. Μέναμε τότε στις Τρεις Γέφυρες κι ο πατέρας μου ήταν οδηγός σε κάποιο αφεντικό, που έμενε λίγο μακρύτερά μας, πού όμως δεν ήξερα... Ένα μεσημέρι ήρθε ο πατέρας μου και σταμάτησε το αυτοκίνητο μπρος στο σπίτι μας. Μπήκε στην αυλή, στο δωμάτιό μας, πήρε κάτι που χρειαζόταν κι ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο να φύγει, όταν έμπηξα τα κλάματα. Ήθελα να με πάρει μαζί του. Ο πατέρας μου πρόθυμα έπιασε το χεράκι μου που του το είχα απλώσει, μα η μαμά μου διαφώνησε.

– Μόλις του ’κανα μπάνιο Θόδωρε, είπε. Από κάτω είναι τσίτσιδο. Πού θα πας το μωρό, είναι μόνο με το ρουχαλάκι που φοράει από πάνω. Άλλα κλάματα εγώ.

– Πιο κάτω θα πάω και θα γυρίσω της είπε και με οδήγησε στ’ αμάξι. Πρέπει να ήταν πολύ μεγάλος σε ηλικία τότε ο μπαμπάς μου, έτσι το ’βλεπα – ήταν 32 χρονών!.. Με έβαλε στο κάθισμα του συνοδηγού και ξεκίνησε απαλά. Εγώ που δεν καθόμουν στιγμή στη θέση μου, ανασηκώθηκα στο κάθισμα στηριζόμενος από το δεξί μανίκι του σακακιού του μπαμπά μου και πατούσα συνεχώς το κλάξον. Ο πατέρας μου να έχει σκάσει στα γέλια. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν με μάλωνε!

Όταν φτάσαμε λίγο πιο κάτω, στον ίδιο λασπωμένο δρόμο, σταμάτησε. Υπήρχαν μερικά μαγαζιά δεξιά και αριστερά, μια μικρή αγορά. Κατέβηκε από το αμάξι και μπήκε σ’ ένα από αυτά. Εγώ που τώρα ισορροπούσα στηριζόμενος στο τιμόνι του αυτοκινήτου, συνέχισα να πατάω το κλάξον αναστατώνοντας τον κόσμο. Σε λίγο είδα τον πατέρα μου να έρχεται βιαστικά, χαμογελώντας.

– Γιος μου είναι, έλεγε καμαρώνοντας στους ενοχλημένους καταστηματάρχες και στους περίεργους περαστικούς. Παρόλη την ενόχλησή τους, γέλασαν κι αυτοί με τον χαζομπαμπά, μα περισσότερο με μένα, γιατί όπως ήμουν ανασηκωμένος στο κάθισμα και πατούσα απανωτά το κλάξον, φαινόταν πως ήμουν γυμνός από κάτω. Είχε ανασηκωθεί ελαφρά το ρουχαλάκι που μου είχε φορέσει πρόχειρα η μαμά μου. Απέναντι απ’ το σπίτι μας ήταν το σπίτι ενός ευκατάστατου νοικοκύρη, εκείνου που είχε και το μεγάλο φορτηγό. Μονοκατοικία, όμορφο σπίτι, ανασηκωμένο αρκετά στη βάση του, ως προς το ύψος του λασπωμένου δρόμου. Είχε χοντρή υψηλή μάντρα με ξύλινα χοντρά κάγκελα και όμορφη αυλή με πολλά λουλούδια. Κοίταγα την αυλή τους από το δρόμο και τη σύγκρινα ασυναίσθητα με τη δική μας όλο λάσπες. Δεν μπήκα ποτέ στην αυλή του γείτονα. Πολύ θα το ήθελα… Το φορτηγό του ο γείτονάς μας το άφηνε έξω από τη μάντρα του, σ’ ένα μικρό χωμάτινο ανασήκωμα της δημοσιάς. Εκεί μαζευόμασταν τα μικρά παιδιά για να παίξουμε και σαν διασκεδαστικό παιχνίδι βρήκαμε να ξεφουσκώνουμε τα λάστιχα του φορτηγού. Με ένα ξυλαράκι ή μία πρόκα, πιέζαμε τη βαλβίδα αέρος και μπήζανε φωνές χαράς όταν ακούγαμε το θόρυβο που έκανε ο συμπιεσμένος αέρας βγαίνοντας από το λάστιχο που ξεφούσκωνε. Λίγο πιο πέρα από το σπίτι μας, αριστερά στο δρόμο, ανάμεσα σε σπίτια, ήταν ένα πολύ μεγάλο ξέφραγο χωράφι γιομάτο αγριόχορτα και ψιλά γαϊδουράγκαθα. Στο βάθος του χωραφιού φαινόταν μια ψιλή μάντρα. Πίσω από τη μάντρα έρχονταν καθαρά στ’ αυτιά μου μουσική και τραγούδια της εποχής. Είχα μισομάθει μάλιστα κι ένα:

Μη με στέλνεις μάνα στην Αμερική γιατί θα μαραζώσω θα πεθάνω εκεί. Δολάρια δε θέλω πως να σου το πω κάλιο ψωμί κρεμμύδι κι αυτόνε π’ αγαπώ. Από τη θέση αυτή, στα διαλύματα της μουσικής, όταν ήθελε τον πατέρα του στο σπίτι η μαμά μου, φώναζα δυνατά: Μπαμπάάάά, κι εκείνος σε λίγο ερχόταν. Τότε ήταν που επέστρεψε κι ο Γεώργιος ο β΄. Οι βασιλόφρονες χαλούσαν τον κόσμο με τραγούδια, με συνθήματα, με σημαιάκια και φωτογραφίες του Βασιλιά και φέιγ-βολάν, που τον φέρανε γιατί τον θέλανε... Φορές οι γονείς μου, όπως όλα τα ζευγάρια, μάλωναν. Μια τέτοια στιγμή, που μάλωσαν άσχημα για κάποια αταξία μου, χωρίς η μητέρα μου να δείχνει έστω ελάχιστα θυμωμένη μαζί μου – που έπρεπε, με πήρε στα γόνατά της και μου έκανε χαρές. Μου τραγουδούσε σιγανά στ’ αυτί τραγούδια για παιδάκια και νανουρίσματα, φιλώντας με ξανά και ξανά, ενώ ακόμα δεν είχαν στεγνώσει τα δάκρυα από τα μάτια της, που μου έβρεχαν το πρόσωπο. Είχα απόλυτη συναίσθηση (το θυμάμαι σαν τώρα) πως το φταίξιμό μου είχε αιτία το γερό καυγά τους κι είχα λουφάξει στην αγκαλιά της με την καρδιά μου να «σπαρταράει». Ένιωθα ένοχος! Μετρώντας την αταξία μου εκείνη και συγκρίνοντάς την με τη στάση της μητέρας μου απέναντί μου, καταλάβαινα πως δεν άξιζα την αγάπη που μου έδειχνε – που μου είχε. Καημένες μάνες… Ήταν κι η μητέρα μου μεγάλη, 24 με 25 χρονών!.. Δεν θυμόμουν τίποτα άλλο από τις Τρεις Γέφυρες, ούτε πότε και πώς μετακομίσαμε στο Λόφο Σκουζέ. Κι εδώ μια αυλή αλλά ευρύχωρη και καθαρή μ’ ένα κτιστό πηγάδι στο κέντρο της με μαγκανοπήγαδο που μας τροφοδοτούσε όλους στην αυλή με πόσιμο και για λάτρα νερό. Γύρω γύρω, κυκλικά, δωμάτια που εδώ συνειδητοποίησα πως είχαν και κουζίνα, γιατί και το δικό μας δωμάτιο είχε. Νοικοκυρά των ενοικιαζόμενων δωματίων η κυρά Βαγγελιώ, μια ευτραφής μεσόκοπη καλοκάγαθη γυναίκα, που γελούσε

όταν της τραγουδούσα κτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια τα χεράκια μου: Ένα νερό κυρά Βαγγελιώ ένα νερό κρύο νερό… Λίγα πράγματα θυμάμαι κι από το νέο σπίτι μας, τη νέα μας γειτονιά. Το πρώτο πρώτο που θυμάμαι είναι που κάποια μέρα ξύπνησα πρωί πρωί και πήγα στην πιατοθήκη στην κουζίνας και πήρα τα δώρα που μας είχε φέρει όταν κοιμόμασταν, εμένα και της αδερφής μου, ο Άγιος Βασίλης. Κάθισα στο φαρδύ κρεβάτι των γονιών μου και έπαιζα μαζί τους. Τι παιχνίδια ήταν δεν θυμάμαι, ούτε της αδερφής μου. Πόσοι και ποιοι έμεναν στα άλλα δωμάτια της αυλής μας δεν γνώριζα. Στη γειτονιά φευγαλέα θυμάμαι κάποια παιδάκια που παίζαμε μαζί τους. Το σπίτι μας (το δωμάτιο με την κουζίνα) ήταν τρία τέσσερα βήματα δεξιά από τη σιδερένια δίφυλλη πόρτα της κυρίας εισόδου. Από εκεί έμπαινες πρώτα στην κουζίνα. Αμέσως δεξιά υπήρχε η πόρτα που οδηγούσε στο άνετο υπνοδωμάτιο των γονιών μου. Το κρεβάτι τους στο αριστερό μέσα άκρο του δωματίου, δίπλα ακριβώς από το δίφυλλο παράθυρο που έβλεπε στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Ο δρόμος είχε πεζοδρόμιο μόνο από την πλευρά μας. Από την άλλη είχε ένα περιφραγμένο οικόπεδο. Το ίδιο δωμάτιο πρέπει να ήταν και υπνοδωμάτιο δικό μας: εμένα και της αδερφής μου, αλλά δεν υπάρχει καταγραμμένο στη συνείδησή μου. Ο Λόφος Σκουζέ ήταν τότε ένα άτσαλα περιφραγμένο μικρό ύψωμα από σκουριασμένους σιδερένιους πασσάλους και αγκαθωτό σύρμα. Στην κορυφή του μπορούσες να πας από τέσσερα διαφορετικά σημεία του ορίζοντα: από τέσσερις περιφραγμένους ανηφορικούς χωματόδρομους. Στην κορυφή είχαν κατασκευάσει ένα πέτρινο σιντριβάνι που συνήθως η γούβα του δεν είχε καθόλου νερό γιατί ο πίδακας σπάνια λειτουργούσε. Κοντά στο σιντριβάνι ήταν ένα μεγάλο πολυτελές, ξύλινο αναψυκτήριο που σύχναζαν άστεγα ζευγαράκια, αλλά που έδωναν το ραντεβού τους για πρωινό καφέ και συνταξιούχοι. Γύρω γύρω ο λοφίσκος, μέσα από το

συρματόπλεγμα, είχε πυκνοφυτεμένα πολλά ανεμικά και μικρού ύψους πευκάκια. Στο χώρο αυτό περιορίζονταν οι έξοδοί μου. Ήταν δύο βήματα από το σπίτι μου κι ούτε αυτοκίνητα ούτε μηχανάκια. Έφερνα το γύρω του μικρού λοφίσκου κι ανέβαινα και στο σιντριβάνι. Μάζευα με μανία τα άδεια πακέτα τσιγάρων που έριχναν στο δρόμο οι περαστικοί. Παθιαζόμουν να έχω στην κατοχή μου σπάνιες μάρκες τσιγάρων. Ένα πρωί η μητέρα μου ήρθε στην κούνια μου και με γλυκιά φωνή προσπαθούσε να με ξυπνήσει. Ήθελε να αερίσει τα κλινοσκεπάσματα και να τακτοποιήσει το σπίτι, αλλά εγώ νύσταζα και δεν ήθελε να σηκωθώ. Τότε η μητέρα μου άρχισε να μου λέει για τα μεγάλα καράβια που είχαν φέρει στο σιντριβάνι του λοφίσκου και πως πολλά παιδάκια ήταν εκεί. Εγώ βέβαια αντιλαμβανόμουν πως δεν χωρούσε στη «λεκάνη» του άνυδρου σιντριβανιού ούτε ένα καράβι, αλλά σηκώθηκα και πήγα όλος περιέργεια. Οποία απογοήτευση που η μαμά μου είπε ψέματα! Πήγα και είδα πως ούτε νερό δεν είχε το σιντριβάνι, λογικό αφού ο πίδακας δεν λειτουργούσε. Δίπλα από το σπίτι μας, κολλητά, ήταν μια όμορφη πέτρινη μονοκατοικία που τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο ένα από τα δύο παράθυρα που έβλεπαν στο δημόσιο δρόμο, καθόταν κι έπλεκε μία πολύ σοβαρή κυρία – σίγουρα γιαγιά. Η κυρία αυτή έβαζε εμένα και την αδερφή μου να τραγουδάμε και να χορεύουμε και όταν τελειώναμε (χωρίς να αλλάξει θέση) μας έδινε δεκάρες και γλυκά που είχε από πριν έτοιμα. Μια μέρα ζήτησε σ’ εμένα να τραγουδήσω και η αδερφή μου να χορέψει, όποιος δε ήταν καλύτερος θα του έδινε ένα γύψινο αγαλματίδιο περίπου είκοσι πόντων. Εγώ έλαβα μέρος στο «διαγωνισμό» χωρίς να έχω ελπίδα νίκης, γιατί η αδερφή του ήταν σκέτη κούκλα με τις μακριές μπούκλες της, τα ωραία φορέματα που την έντυνε η μαμά μας και τα ναζιάρικα ευχάριστα καμώματά της. Τραγούδησα όπως κι άλλες φορές, το: Ένα νερό κυρά Βαγγελιώ, κτυπώντας ρυθμικά όπως έκανα πάντα τα χεράκια μου και η αδερφή μου λικνιζόταν αιθέρια στο ρυθμό του τραγουδιού μου, μα η σοβαρή κυρία θεώρησε πως εγώ ήμουνα ο πιο …γοητευτικός και μου έδωσε το αγαλματίδιο. Ε, να δείτε

κλάμα η αδερφή μου, κόντεψε να πλαντάξει, έτσι η μαμά μας όταν μπήκαμε σπίτι, πήρε το αγαλματίδιο από εμένα και το έδωσε στην αδερφή μου. Άλλα κλάματα μετά εγώ. Θα ήμουνα τότε 5 χρονών και η αδερφή μου 7. Μια ημέρα βρήκα ξεχασμένο από τους γονείς μου στην πιατοθήκη ένα δίφραγκο, το πήρα και πήγα σε ένα μαγαζάκι πολύ κοντά στο σπίτι μας και αγόρασα μολύβια, γομολάστιχες, τετράδια και μία ξύστρα. Όταν τα πήγα σπίτι και τα είδε η μητέρα μου τρόμαξε, τα πήρε αμέσως και τα πήγε πίσω κι όλο με ρωτούσε, που βρήκα τόσα πολλά λεφτά… Κοντά τότε, θυμάμαι πως είχε γίνει στην Αθήνα κι ένα φρυκτό έγκλημα. Μου έκανε ζωηρή εντύπωση και γι’ αυτό χαράχτηκε στη μνήμη μου. Κάποιος σύζυγος πυροβόλησε και σκότωσε τη γυναίκα του, αλλά στην αστυνομία έλεγε πως η γυναίκα είχε δεχτεί τη σφαίρα που της στέρησε τη ζωή, από το δρόμο.

– Ήταν μπροστά στο κλεισμένο με τα πατζούρια παράθυρο, όταν έπεσε ο πυροβολισμός και την άφησε στον τόπο. Απόδειξη πως πυροβολήθηκε από το δρόμο είπε, ήταν η τρύπα που δημιούργησε στο πατζούρι το εισερχόμενο βλήμα της σφαίρας. Η αστυνομία όμως δεν πείσθηκε και τον συνέλαβε. Μετά λίγο δε ομολόγησε πως αυτός σκότωσε τη γυναίκα του. Δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει, πως γινόταν να έχει έρθει η σφαίρα από το δρόμο και τα ίχνη της σφαίρας στο παντζούρι να δείχνουν είσοδο του βλήματος από το εσωτερικό της οικίας και έξοδο προς το δρόμο και όχι αντίστροφα όπως ισχυριζόταν ο διαπράξας το έγκλημα σύζυγος. Τι είχε συμβεί: ο σύζυγος πυροβόλησε και σκότωσε τη γυναίκα του κι αμέσως μετά για να αποπροσανατολίσει τις αρχές, έριξε και ένα πυροβολισμό στο παντζούρι. Οι δύο πυροβολισμοί που έπεσαν και τις άκουσαν οι γείτονες προβλημάτισαν στην αρχή τους αστυνομικούς και στη συνέχεια στα ίχνη της σφαίρας που δεν ήρθε απ’ έξω. Οι σκλήθρες του πατζουριού έδειχναν αδιάψευστα πια ήταν πραγματικά η φορά της σφαίρας. Ο μπαμπάς μας δεν καταλάβαινε, γιατί μερικά ζευγάρια φτάνουν στο έγκλημα, ενώ μπορούσαν ήρεμα να χωρίσουν…

Τελευταία στο σπίτι μας, εδώ στο Λόφο Σκουζέ, υπήρχε ένας διάχυτος εκνευρισμός και φόβος. Άκουσα τη μητέρα μου να λέει στον μπαμπά μου, πως: πάλι περνούν αυτοί και κοιτούσε μέσα από τις κουρτίνες το δρόμο. Κοιτούσα κι εγώ να δω τι τους τρόμαζε, μα δεν έβλεπα κανένα. Κανένα δεν έβλεπα κι όταν έβγαινα έξω στο δρόμο – στο πεζοδρόμιο και κοιτούσα να δω τι ήταν αυτό που είχε ανησυχήσει τους γονείς μου. Νομίζω πως γι’ αυτό, αλλάξαμε και σπίτι. Το τελευταίο που θυμάμαι από το Λόφο Σκουζέ, ήταν πως είχα κακή συνήθεια να βυζαίνω τον αντίχειρα του δεξιού χεριού μου, όπως πολλά μωρά και πως μια φίλη της μαμά μου έτριψε με καυτή πιπεριά τον αντίχειρά μου κι όταν κατά τη συνήθειά μου ξανάβαλα στο στόμα μου το δάχτυλο, έμπηξα κάτι φωνές κι ένα κλάμα ασταμάτητο, που αναστάτωσε τη γειτονιά. Μου είχε κάψει το στόμα και τα σωθικά. Όταν πέρασε το κάψιμο κι ήθελα να βυζάξω ξανά τον αντίχειρά μου, ακουμπούσα το δάκτυλο ελαφρά στη γλώσσα μου ή μύριζα το δάκτυλό μου για να δω αν το είχαν αλείψει με καυτή πιπεριά. Πότε και πώς φύγαμε από εκεί, δεν το έχω καταγράψει στη μνήμη μου. Καμιά εικόνα ή «επεισόδιο». Άξαφνα βρεθήκαμε σε νέο σπίτι, στην οδό Κίμωνος 14, στον Άγιο Γιώργη τον παλιό. Η απόσταση από το Λόφο Σκουζέ με τη σημερινή κατοικία μας, ήταν δεν ήταν δεκαπέντε με είκοσι λεπτά δρόμος με τα πόδια. Κι εδώ μια άνετη αυλή με συνεχόμενα δωμάτια και κουζίνα. Η μόνη διαφορά πως υπήρχε και μια δεύτερη αυλή, που είχε κοινή είσοδο από το δημόσιο ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Συγκεκριμένα η δόμηση σχημάτιζε ένα ανάποδο κεφαλαίο Π. Η είσοδος ήταν το «σκέπαστρο» και οι δύο πλευρές του Π οι δύο αυλές με τα συνεχόμενα δωμάτια. Στο κέντρο του ανάποδου Π, ήταν ένα ιατρείο για το κοινό με ένα ιδιότροπο γιατρό που συνεχώς με μάλωνε γιατί έκανα φασαρία και δεξιά του και αριστερά του τα συνεχόμενα δωμάτια. Το ιατρείο είχε βάθος όσο και τα συνεχόμενα δωμάτια. Στο τέλος του ιατρείου εξωτερικά από την δική μας αυλή, υπήρχε μια σιδερένια περιστρεφόμενη σκάλα που οδηγούσε στην απλόχωρη ταράτσα που υπήρχε πάνω από το ιατρείο. Από εδώ θυμάμαι:

Δύο μεγάλα παιδιά που πραγματοποιούσανε μεταφορά, από πού δεν ξέρω, με μεγαλούτσικο καροτσάκι στο σπίτι μας οδός Κίμωνος 14, διάφορα μικρά μεγάλα πράγματα, οικιακού νοικοκυριού. Εγώ συνόδευα το φορτωμένο καροτσάκι και στην επιστροφή για την φόρτωση και των άλλων αντικειμένων (που ήταν άδειο), με έβαζαν στο καροτσάκι για να μην κουράζομαι περπατώντας. Θυμάμαι πως μια ημέρα η μητέρα μου με είχε στείλει να πάρω θρυψίνη από το απέναντι μπακάλικό. Πήγα, πήρα τη θρυψίνη και κάθισα χάμω στην αρχή της αυλής μας και την έτρωγα. Ένας φίλος μου ειδοποίησε τη μητέρα μου που βγήκε και μάζεψε το γιο της. Η μεγάλη ταράτσα με τη στριφογυριστή σιδερένια σκάλα, μου πρόσφερε ευκολία να αμολάω τον αετό που μου αγόρασε ο μπαμπάς μου, αλλά μία ημέρα που έπεσε ο αετός μου στην αυλή ενός σπιτιού στον εσωτερικό παράλληλο δρόμο με το δικό μας, και πήγα και τον ζήτησα από τους ένοικούς του, δεν του τον δώσανε. Από την άλλη αυλή του Π που έβγαινε στην κοινή μεγάλη είσοδό μας, υπήρχαν πολλές μεγάλες κοπέλες οι οποίες με έπαιρναν στην αγκαλιά τους, μου έδωναν καραμέλες, με φιλούσαν και μου έλεγαν: όμορφος που είσαι, ποιος ξέρει πόσες γυναικείες καρδιές θα κάψεις όταν μεγαλώσεις. Μια μέρα είχα πάει όπως κι άλλες φορές, για να παίξω στο ξυλουργείο που ήταν στη νέα γειτονιά μας, με τα κομμάτια ξύλου και τα ροκανίδια. Σε μια στιγμή ο μάστορας μου είπε φέρε την πλάνη που είναι στον πάγκο. Εγώ πήρα την πλάνη στη μικρή μου αγκαλιά, αλλά το δεξί μου χέρι ακούμπησε στο λεπίδι που μου έκοψε βαθειά τη χούφτα, το αίμα να τρέχει «ποτάμι». Με τρέξανε γρήγορα στο ιατρείο του ιδιότροπου γιατρού στην είσοδο του σπιτιού μου, που μου πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες. Το τραύμα όμως ακόμα κι όταν έκλισε, άφησε σημάδι στη χούφτα μου. Ένα απόγευμα η μητέρα μου ανέβαινε στο κέντρο της Αθήνας για κάποια δουλειά κι εγώ που είχα μπει κρυφά σπίτι μας και πήρα κι έβαλα το καλό παλτό μου, βγήκα στην εξώπορτα και χοροπηδούσα χαρούμενος με χειρονομίες και γκριμάτσες, όσο

απομακρυνόταν η μητέρα μου. Από στραβοπάτημά μου όμως έπεσα κάτω στα λασπόνερα και έκανα τα ρούχα μου χάλια. Με σήκωσαν τότε οι συγκάτοικοι της αυλής μας, έπλυναν εμένα και τα ρούχα μου και με έβαλαν στο κρεβάτι μου νωρίς νωρίς. Εκείνη την ημέρα η αδερφή μου είχε πάει στο σπίτι μιας φίλης της και συμμαθήτριάς της για να διαβάσουν κι άργησε να γυρίσει. Η μητέρα μας όταν γύρισε έψαχνε αναστατωμένη να τη βρει. Θεώρησε και το περιστατικό με εμένα κακό σημάδι. Είχε νυχτώσει κι ακόμα αναζητούσε την αδερφή μου. Εμένα με κατσάδιασε κι όταν βγήκε έκλεισε το φως. Το σκοτάδι όμως με φόβιζε πολύ κι άρχισα να κλαίω γοερά. Άκουσαν οι διπλανοί τα κλάματά μου, μπήκαν στο υπνοδωμάτιο και με πήρανε στο δικό τους χώρο. Όταν δε γύρισε η μητέρα μου με την αδερφή μου, για να μη με δείρει, έτσι που την είδαν θυμωμένη, δεν της είπαν πως τον γιο της τον είχαν αυτοί, και ξαναπήρε τους δρόμους αλαφιασμένη ψάχνοντας για να με βρει. Όταν γύρισε άπρακτη και τρομοκρατημένη, της είπαν με γλυκό τρόπο πως ο γιος της ήταν μαζί τους και να ηρεμήσει. Τις ξυλιές όμως δεν τις γλίτωσα. Τότε ήταν που άρχισα να πηγαίνω και εγώ σχολείο, στην πρώτη τάξη στο Μεταξουργείου. Σε σχετική ερώτηση της δασκάλας μας για το πού βρίσκεται η Αμερική, πετάχτηκα κι είπα πως η Αμερική είναι κάτω από το πάτωμα και σηκώθηκα από το θρανίο και κτυπούσα με το δεξί ποδαράκι μου το πάτωμα της αίθουσας. Η δασκάλα γέλασε πολύ και μου έβαλε 7 στο γραφτό μου. Η αδερφή μου ήταν πολύ καλή μαθήτρια, όλο 10 έπαιρνε. Έφτιαχνε και ωραία κεντήματα. Εγώ της έδειχνα με καμάρι το δικό του γραφτό με το 7. Το έδειχνα και στους γονείς μας και στους συγκάτοικούς μας. Όταν μία ημέρα που η μητέρα μου ήταν απασχολημένη με το μαγείρεμα στην κουζίνα, εγώ πήρα από την τσάντα μου ένα κόκκινο κραγιόνι κι έγραψα πιθηκίζοντας, άσχημες λέξεις στον τοίχο της εισόδου του σπιτιού μας. Άσχημες λέξεις από αυτές που άκουγα κι έμαθα από τους φίλους μου και από τα μεγαλύτερα παιδιά. Έγινε θέμα στην αυλή και ψάχνανε να βρούνε ποιο παλιόπαιδο έγραψε τις άσχημες λέξεις. Η μητέρα μου έλεγε να πάρουν τα τετράδια του σχολείου όλων των

μαθητών που έμεναν στην αυλή και να κάνουν αντιπαραβολή των γραφτών με αυτά στον τοίχο. Τέλος κάποιοι μεγάλοι σε ηλικία είπαν να αποσιωπηθεί το γεγονός. Και αποσιωπήθηκε. Από την ημέρα εκείνη η μητέρα μας, μας παρακολουθούσε άγρυπνα. Καθόταν πίσω από το παράθυρο του υπνοδωματίου που έβλεπε στην αυλή που παίζαμε με τους φίλους μας, ράβοντας ή σιδερώνοντας, με τραβηγμένη τη λεπτή κουρτίνα, κι όποτε έβλεπε κάτι άτοπο μας κτυπούσε το τζάμι ή την ακούγαμε να μας μαλώνει: – Ε παιδιά, ήσυχα… Τα καλοκαίρια που έρχονταν από την επαρχία οι θείες μας, μας πήγαιναν και τρώγαμε ρυζόγαλο από το ζαχαροπλαστείο που ήταν δίπλα στην είσοδο του σπιτιού μας. Μόνον τότε. Τις άλλες ημέρες τα βλέπαμε από μακριά. Δεν μας έλειπε το καλό φαγητό στο σπίτι μας, αλλά τα ρυζόγαλα ήταν κάτι άλλο. Απέναντι ακριβώς από την είσοδο του σπιτιού μας ήταν ένα τσαγκαράδικο. Στην είσοδό του έβαλε ο ιδιοκτήτης του ένα κάθισμα και προσέλαβε ένα φίλο μου για τσιλιαδόρο. Καθόταν εκεί κι όταν έβλεπε από μακριά να έρχεται αστυνομικός, ειδοποιούσε τους μαστόρους και κρύβονταν πίσω από ένα μεγάλο παραβάν. Αυτό τα καλοκαίρια, την ώρα κοινής ησυχίας. Τον τσιλιαδόρο δεν τον πλήρωνε βέβαια το αφεντικό, αλλά οι εργαζόμενοι. Κάθε Σάββατο καθόταν στην θέση του και πέρναγαν οι τσαγκάρηδες και του έριχναν σ’ ένα κουτάκι που κρατούσε δεκάρες και πενηνταράκια… Ήμουνα πολύ τυχερό παιδί. Έτσι έλεγαν, γιατί πολλές φορές μου έτυχε στις βόλτες μου που έκανα στο περίβολο της εκκλησίας να βρίσκω χαρτονομίσματα και κατά περίεργο τρόπο όλα τους των πενήντα δραχμών, καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό για εκείνο τον καιρό. Τα χρήματα που εύρισκα τα πήγαινα τρεχάλα στη μητέρα μου. Εκείνη μου ζητούσε να την πάω στο σημείο που τα βρήκα και περίμενε αρκετή ώρα, αν ερχόταν κάποιος που είχε χάσει τα λεφτά και τα αναζητούσε, να του τα δώσει. Ούτε μία φορά δεν βρέθηκε ο απωλέσας. Η μητέρα μου μας πήγαινε συχνά στην εκκλησία και για να μεταλάβουμε. Μας έκανε προσεκτικά όμως να μη φτύσουμε αν δεν περάσουν αρκετές ώρες, γιατί ήταν αμαρτία. Εκείνη την

ημέρα γύρισα σπίτι κλαίγοντας, είχα ξεχαστεί και έφτυσα την Αγία Κοινωνία! Με πήρε στην αγκαλιά της τότε η μητέρα μου με φίλησε και μου είπε: Την αμαρτία την έχω πάρει εγώ, πήγαινε να παίξεις με τους φίλους σου. Από εκείνο το απόγευμα δύο αντίρροπα γεγονότα έχουν μείνει ανεξίτηλα στο μυαλό μου, ταρακούνησαν την ισορροπία μου. Απέναντι από το δεξιό περίβολο της εκκλησίας ερχόταν τα απογεύματα κι έκανε στέκι ένας εξηντάρης σπρώχνοντας ένα μακρόστενο τρίροδο καρότσι με τάβλα στην κορυφή του φίσκα με ξηρούς καρπούς, φιστίκια, στραγάλια, σταφίδες, σύκα και άλλα. Είχε ανάψει την ασετιλίνη και περίμενε πελάτες, όταν ένας νέος γύρω στα είκοσι έχοντας πάρει φόρα από την πάνω μεριά, πέρασε σαν σίφουνας και απλώνοντας το χέρι άρπαξε μια χούφτα φιστίκια και με την ίδια ταχύτητα χάθηκε πίσω από τον περίβολο της εκκλησίας. Όλοι όσοι είμαστε κοντά είχαμε σαστίσει. Δεν ήτανε η χούφτα τα φιστίκια, αλλά η ζημιά που έκανε. Έπεσε το μισό εμπόρευμα στο δρόμο από το βαρύ με φόρα χέρι που άπλωσε. Άρχισε να κλαίει μ’ αναφιλητά ο φτωχός βιοπαλαιστής, δείχνοντας το εμπόρευμά του που ήταν χυμένο στη βρόμικη άσφαλτο. Λίγο πιο κάτω στην ίδια πλευρά του δρόμου, ήταν ένα ουζερί με μεγάφωνα στην εξώπορτα. Τη στιγμή εκείνη που περνούσα ακουγόταν από τα μεγάφωνα ένα τραγούδι που με σταμάτησε. Ρώτησα ένα περαστικό τι ώρα ήταν και την ίδια ώρα την επομένη ήρθα πάλι απέναντι από το ουζερί και περίμενα. Σε λίγο άκουσα το ίδιο τραγούδι που με είχε σταματήσει χθες. Όταν ρώτησα ένα νεαρό γκαρσόνι ποιος ραδιοφωνικός σταθμός ήταν που έπαιζε το τραγούδι αυτό, μου απάντησε πως δεν ήταν ραδιοφωνικός σταθμός, αλλά δίσκος του πικ-απ και το τραγούδι ήταν του Αττίκ… Τι ήταν άραγε, κέντρισμα, προμήνυμα, τι; Δεξιά κι απέναντι από την εκκλησία, λίγο πιο κάτω από το ουζερί, αρχίζει μία οδός (ξεχνώ την ονομασία της) και το δεύτερο ισόγειο σπίτι που τα δύο παράθυρά του και η εξώπορτά του έβλεπαν στο δρόμο (δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα), στο δεξί παράθυρο ήταν συνέχεια ένας συνομήλικός μου που τον έβλεπα να κάθετε και να μαδάει τον ασβέστη από τον τοίχο και να τον

τρώει. Πιάσαμε παιδική κουβέντα και μου έδωσε κι εμένα να φάω. Το δοκίμασα αλλά δεν μου άρεσε. Ένα μεγάλο διάστημα στο σπίτι μας έμενε και ο θείος μου Λουκάς, ο μικρότερος αδερφός της μητέρας μου, ένα παιδί είκοσι περίπου χρονών. Εκείνη την ημέρα θα τρώγαμε όλοι μαζί. Καθίσαμε στο τραπέζι κι ο θείος μας σηκώθηκε για να φτάσει το ψωμί, τότε εγώ που καθόμουνα δίπλα του αστειευόμενος τράβηξα πίσω την καρέκλα του, κι όταν πήγε να καθίσει έπεσε με όλο το βάρος του στο πάτωμα. Τρόμαξα, περίμενα τώρα να μου τις βρέξει ο μπαμπάς μου ή η μαμά μου, αλλά ούτε που με άγγιξαν. Άρχισαν να γελάνε και ο θείος μου να βογκάει, είχε κτυπήσει. Το καταλάβαινα πως δεν ήταν αστεία αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω πως το πήρανε οι γονείς μου. Από τη γειτονιά μας τότε πέρναγε ένας γραφικός τύπος ο Τιριτόμπας. Πουλούσε μαντζούνια για τα παιδιά που τα έφτιαχνε μόνος του με ζάχαρη και χρώμα. Ξεφώνιζε τραγουδιστά: ο Τιριτόμπας, ο Τιριτόμπας… Είχε ανοίξει τρύπες σ’ ένα μακρύ κοντάρι κοντά – κοντά και μέσα στις τρύπες στήριζε την ουρά από τα ξυλαράκια που στην άλλη άκρη τους προσεχτικά είχε στηρίξει τα μαντζούνια σε διάφορα σχήματα και χρώματα. Ήταν νέος άνθρωπος γύρω στα τριάντα, σβέλτος, πέρναγε τις γειτονιές ταχύτατα την μία μετά την άλλη. Η κατάπληξή μας ήταν πολύ μεγάλη όταν αργότερα μάθαμε πως με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου, συνελήφθη γιατί ήταν κατάσκοπος των Ιταλών. Οι γονείς μας έλεγαν και ξανάλεγαν, τις ελεύθερες ώρες μας να μη φεύγουμε μακριά από το σπίτι μας, γιατί κινδυνεύαμε. Μας έλεγαν για κάποιους κακούς ανθρώπους, που βάζουν τα παιδιά μέσα σε βαρέλια με καρφιά και τους πίνουν το αίμα. Τότε ακριβώς κάποιος κακοποίησε ένα κοριτσάκι σεξουαλικά και μετά το σκότωσε και ο αδερφός της που ήταν μπροστά, όταν τους φέρανε σε αντιπαράσταση, είπε φοβισμένος: πάρτε τον, πάρτε τον, μη με σκοτώσει και μένα. Ο αστυνομικός που ήταν μπροστά του είπε: «Μη φοβάσαι, είμαστε εμείς εδώ τώρα». Λίγο πιο πάνω από την εκκλησία προς τις γραμμές του τραίνου, ήταν η μάντρα του Καραγκιοζοπαίχτη Αντώνη Μόλα.

Παρακολουθούσαμε εγώ και οι φίλοι μου πολλές παραστάσεις, βεβαίως χωρίς να κόβουμε εισιτήριο, πού να βρούμε τα λεφτά. Ο Μόλας επέτρεπε για κάθε εισιτήριο που έκοβε μεγάλος στην ηλικία άνθρωπος, να συνοδεύεται κι από ένα μικρό παιδί, κορίτσι ή αγόρι. Εγώ είχα το θείο μου Λουκά και τους φίλους του. Καθόμουνα μπροστά στο ταμείο και όλο και κάποιος γνωστός θα ερχόταν. Φορές κάποιος άγνωστος μας έπιανε από το χέρι και μας πέρναγε από τον έλεγχο εισιτηρίων. Κάποιες άλλες, ανεβαίναμε στη μάντρα που ήταν απέναντι από το θέατρο σκιών του Μόλα κι από εκεί παρακολουθούσαμε την παράσταση. Επειδή όμως εγώ ήμουνα μικρός και δεν μπορούσα να ανεβώ στη μάντρα, με βοηθούσε ένα μεγαλύτερο παιδί που έμενε λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου. Ήταν δεξιοτέχνης, μας έφτιανε και φιγούρες του Καραγκιόζη. Η μάντρα αυτή περιχαράκωνε ένα μεγάλο χέρσο χώρο που τον χρησιμοποιούσε κάποιος άγνωστος σε μας επιχειρηματίας για να αποθηκεύει άδεια βαρέλια από πετρέλαιο και λάδια αυτοκινήτων. Εδώ όμως ήταν επικίνδυνα, γιατί ερχόντουσαν αστυνομικοί και μας κατέβαζαν. Τους πιο μεγάλους τους πήγαιναν στο τμήμα. Τους άλλους, εμάς, μας τραβούσαν τα αυτιά και μας άφηναν να φύγουμε για το σπίτι μας και γρήγορα… (περισσότερα)2 

Οι αποκριές Όταν ήρθαν οι αποκριές στολίστηκαν όλα τα μαγαζιά (όπως γίνεται κάθε χρόνο) με πολύχρωμες σερπαντίνες, με πολύχρωμα μπαλόνια, με βεγγαλικά, τρακατρούκες κι ακούγονταν από κάθε μεριά στρίγκλες καραμούζες μικρές και μεγάλες, ψηλόφωνες και χοντρόφωνες. Λίγο πιο πάνω από το σπίτι μας ήταν ένα μαγαζί που είχε στολές μασκαράδων, κοτιγιόν διαφόρων σχημάτων και χρωμάτων. Εμένα μου είχε κτυπήσει στο μάτι ένα κοζάκικο καπέλο και «έτρωγα» τη μητέρα μου να μου το αγοράσει. Η μητέρα μου ούτε κουβέντα, ούτε κουβέντα, αλλά τελικά υπέκυψε. Το φορούσα κι έτρεχα εδώ, έτρεχα εκεί,

χαρούμενος. Η χαρά μου όμως γρήγορα ξεθύμανε και φορτωνόμουν στην μητέρα μου να μου πάρει άλλο καπέλο καουμπόικο, και πιστόλια με θήκες που τα φορούσαν οι φίλοι μου στη μέση τους και καμάρωναν. Έκανε υπομονή. Το απόγευμα μας πήρε με την αδερφή μου και ανεβήκαμε στην Αθήνα, θα πέρναγε ο Καρνάβαλος. Εγώ συνέχισα να γκρινιάζω. Δεν το θέλω αυτό το παλιοκαπέλο, της έλεγα. Το πήρε η μητέρα μου και το φόρεσε στο κεφάλι ενός παιδιού της ηλικίας μου που περνούσε δίπλα μας και που το καταχάρηκε. Είδαμε τον Καρνάβαλο κι επιστρέφαμε. Τότε άρχισα να γκρινιάζω πιο έντονα, πως ήθελα καπέλο όπως όλα τα παιδιά που έχουν. Με έπιασε και μου τις «έβρεξε» στον πισινό και τότε μόνο ησύχασα. Η τελευταία ημέρα του κόσμου μας από άγνωστο κομήτη ήταν επί θύρας και οι αυτοκτονίες των τρομαγμένων πλήθος. Λέω άγνωστο κομήτη γιατί όσες εγκυκλοπαίδειες κι αν άνοιξα κι όσους αν ρώτησα (υπάλληλους του αστεροσκοπείου Αθηνών) δεν μπόρεσαν να με βεβαιώσουν πως κάποιο άγνωστο ουράνιο σώμα είχε απειλήσει τη γη μας τη χρονιά εκείνη, 1935 ή 1936, όπως π.χ. το 1910 ο κομήτης του Χάλεϊ. Πρώτη φορά έμεινα τόσο αργά έξω. Ήταν μαζεμένα πολλά παιδιά της ηλικίας μου 5 ή 6 χρονών και συζητούσαμε για τον κομήτη που θα περνούσε μετά λίγο πλησίον της γης και η ουρά του που ήταν δηλητηριώδες κυανιούχο αέριο ή κάτι άλλο παρεμφερές δηλητήριο, θα απλωνότανε πάνω στη γη μας και θα δηλητηριαζόμαστε όλοι άνθρωποι και ζώα. Ήμαστε καθισμένοι στο πεζούλι του πεζοδρομίου και τα πόδια μας κατεβασμένα στην άσφαλτο. Αυτοκίνητα και άλλα τροχοφόρα δεν περνούσαν. Λίγο πιο πάνω ήταν μια ταβέρνα και ο ταβερνιάρης κερνούσε δωρεάν κρασί και μεζέδες τους φίλους του κι όσους πελάτες ή περαστικούς έρχονταν στην ταβέρνα του. Τα ρεμπέτικα τραγούδια στο διαπασών. Άλλωστε σε λίγη ώρα δεν θα υπήρχε ψυχή ζώσα στον πλανήτη μας. Αυτά το καλοκαίρι του 1935 ή 1936. Την άλλη μέρα ο ταβερνιάρης τράβαγε βέβαια τα μαλλιά του.

Απέναντι από το σπίτι μας έμενε κι άλλος γιατρός, που αυτοκτόνησε πυροβολώντας το κεφάλι του με περίστροφο. Όταν πήγα σπίτι η μητέρα μου ήταν ξάγρυπνη. Είχε βγει στην είσοδο της αυλής δύο φορές σε αναζήτησή μου, ήταν κι αργά, περασμένες 2 μετά τα μεσάνυχτα. Με είδε με τα άλλα παιδιά να καθόμαστε στο πεζοδρόμιο και γύρισε μέσα. Όταν μπήκα με αγκάλιασε με φίλησε κι αφού γδύθηκα κι είπα την προσευχή μου, με έβαλε στο κρεβατάκι μου. Η αδερφή μου ήδη κοιμόταν. Το ίδιο κι ο μπαμπάς μου. Σας δίνω ένα κείμενο για τον κομήτη του Χάλεϊ. Νομίζω ότι προσφέρει. (περισσότερα)3 

Η αδερφή μου Αν και μικρή, η αδερφή μου άρεσε σε κάποιο παιδί και μου έπιανε κουβέντα, για να μένει περισσότερο στη γειτονιά μας. Ερχόταν από την οδό Κίμωνος, κάπου εκεί ήταν το σπίτι του. Εκείνη δεν του έδωνε σημασία, ήταν φτωχό, εργαζόμενο παιδί. Στο τέλος, μεγάλη πια κοπέλα, παντρεύτηκε ένα αμερικανό στρατιωτικό. Δεν ζει πια, θα την ξαναδούμε αργότερα. Ένα απόγευμα ήμουνα έξω από του Κίκιζα το μπακάλικο. Μεγάλο, πλούσιο μπακάλικο. Εκείνη τη στιγμή ένας «σακάτης» θα περνούσε από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ανάπηρος από τη μέση και κάτω. Καθόταν πάνω σ’ ένα «μαξιλάρι» και κάτω από αυτό, υπήρχε ένας φθαρμένος χοντρός μουσαμάς που στηριζόταν ένα γύρω από τη μέση του. Στα χέρια του κρατούσε δύο πλαστικά στηρίγματα που με τη βοήθειά τους μετακινιόταν. Μετακινιόταν ο λόγος το λέει, σερνόταν. Σερνόταν κι ο μουσαμάς πάνω στην άσφαλτο ή στο χώμα. Για πόδια είχε τα χέρια του. Στηριζόταν στα χέρια του και μετακινούσε το ανασηκωμένο σώμα του λίγο εμπρός. Έφερνε τα χέρια του μπροστά και άντε πάλι το ανασηκωμένο σώμα του και λίγο εμπρός, και ξανά λίγο εμπρός και ξανά λίγο εμπρός.

Εκείνη τη στιγμή ένας αμαξηλάτης με ωραίο άλογο και καρότσα πέρναγε από μπροστά μας. Τα κουδουνάκια που είχε ο μερακλής αμαξηλάτης κρεμασμένα στο λαιμό του όμορφου ζώου, ηχούσαν και προδιέθεταν ευχάριστα. Λίγο πιο κάτω ένας αστυνομικός σε υπηρεσία μας κοίταζε. Εκείνη τη στιγμή ένα από τα κουδουνάκια επειδή προφανώς δεν το είχε στερεώσει καλά ο αμαξηλάτης, έπεσε στην άσφαλτο. Δεν πήρε είδηση κι έστριψε στη λεωφόρο που πάει για το Περιστέρι. Ο «σακάτης» συρόμενος πήγε και το πήρε. Τότε ο αστυνομικός που στο μεταξύ είχε έρθει κοντά μας, έκανε νόημα στο «σακάτη» να μου δώσει το κουδουνάκι. Μου το πέταξε στα πόδια μου.

– Πάρτο και γρήγορα σπίτι σου, μου είπε ο αστυνομικός. Έφυγα τρέχοντας, το κουδουνάκι να χαλάει τον κόσμο… Συνεχίζεται… 

Ο αμαξάς (της Βικιπαίδειας)



24η ΟΠΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΩΣ 24ης Ομάδας Προσκόπων Αθηνών (Δευτέρα 4-8-1952 έως Σάββατο 16-8-1952) Είχαμε τη λέσχη μας σ’ ένα υπόγειο καμαράκι, που μας είχε παραχωρήσει η εκκλησιαστική επιτροπή της Εκκλησίας του Αι-Γιώργη του παλιού, που είχαν στον περίβολο της εκκλησίας. Στις 12 η ώρα όλοι οι πρόσκοποι είχαν φέρει τα πράγματά τους στη λέσχη. Σε λίγο ήρθε και ο αρχηγός μας, έφερε το ψευδώνυμο «Καβάκι». Το κατασκηνωτικό υλικό ετοιμάστηκε αμέσως και σε λίγη ώρα όλα ήταν έτοιμα. Ο αρχηγός μέτρησε τους προσκόπους που είχαν δηλώσει συμμετοχή για την εφετινή κατασκήνωση ήταν οι: Δημήτρης Βαλασκαντζής, αρχηγός της ομάδας. Μαρίνος Τσάμης, ενωμοτάρχης. Μέανδρος Μερκουράκης, υπενωμοτάρχης. Κωνσταντίνος Πέτρου, πρόσκοπος. Αναστάσιος Ασλανίδης, πρόσκοπος. Κωνσταντίνος Τσάμης, πρόσκοπος. Μόνον αυτοί!.. Η ώρα είναι 14,30 και η ομάδα των έξι, ξεκινάει για να κατασκηνώσει στην Φλεβαριώτισσα της Σαλαμίνας, και επειδή τα πράγματα των προσκόπων και το κατασκηνωτικό υλικό της ομάδας ήταν πολλά για να τα κουβαλήσουν οι λίγοι πρόσκοποι, ο αρχηγός αποφάσισε να μεταφερθούν με ταξί στην αφετηρία του Περάματος. Μέσα στο ταξί μπήκαν οι πρόσκοποι Πέτρου Κωνσταντίνος και Τσάμης Κωνσταντίνος, ενώ ο αρχηγός μας «Καβάκι» με τους προσκόπους Μαρίνο Τσάμη, Μέανδρο Μερκουράκη και Αναστάσιο Ασλανίδη, πήγανε με το λεωφορείο.

Ο αρχηγός «Καβάκι», 30-10-1949 Στις 15,00 πήραμε το λεωφορείο και κοντά μια ώρα φτάσαμε στο Πέραμα. Μαζί δε με τους άλλους δύο προσκόπους που μας περίμεναν, φορτώσαμε τα πράγματά μας και το κατασκηνωτικό υλικό στο βαποράκι, το οποίο θα μας πήγαινε στα Παλούκια, αλλά αντί για τα Παλούκια βρεθήκαμε στο Αμπελάκι. Αυτό έγινε σε γνώση του αρχηγού, σκόπιμα, για να πεζοπορήσει η ομάδα τη διαδρομή Αμπελάκι – Παλούκια. Έτσι και έγινε. Μετά δύο ώρες φτάσαμε κατάκοποι στα Παλούκια και αφού καθίσαμε αρκετά στον ίσκιο, πήραμε ένα ταξί το οποίο μετέφερε εμάς και τα πράγματά μας στο Μούλκι. Καθίσαμε και εδώ αρκετά περιμένοντας να νυχτώσει, θέλαμε να αιφνιδιάσουμε την 2η ομάδα αεροπροσκόπων Παλαιού Φαλήρου, που είχε κατασκηνώσει στη θέση Φλεβαριώτισσα, μια – δύο ώρες μακριά με τα πόδια, πριν από αρκετές ημέρες και μας περίμεναν. Ήταν παλιά ομάδα του αρχηγού μας «Καβάκι», θέλαμε να τους κάνουμε νίλα… Κατά «κακή» μας τύχη στο Μούλκι είχε έρθει ο αρχηγός τους Σιδεράτος Δημήτριος και ο υπαρχηγεύον Καραβάς Ιωάννης για ψώνια, μας είδαν κι έτσι αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τα σχέδιά μας. Κατά τις 8 μ.μ. ξεκινήσαμε για την κατασκήνωση συνοδευόμενοι από τους παραπάνω βαθμοφόρους των αεροπροσκόπων. Μετά από δίωρη περίπου πεζοπορία φτάσαμε στην κατασκήνωση των αεροπροσκόπων εις την οποίαν στρατοπεδέψαμε κι εμείς. Για απόψε είμαστε φιλοξενούμενοί των. Μετά το φαγητό που ήταν πατάτες γιαχνί, πέσαμε να κοιμηθούμε κατάκοποι. Εμείς δεν φυλάξαμε σκοποί αυτή τη βραδιά.

Τρίτη, 5-8-1952 Φλεβαριώτισσα. Το πρόγραμμα που θα ακολουθήσει η ομάδα μας, είναι το ακόλουθο: 06.00 Έγερση ενωμοτίας υπηρεσίας από του τελευταίου σκοπού.

06.30 Εγερτήριο: Κραυγές. Πρωινή γυμναστική.

06.45 Τίναγμα κλινοσκεπασμάτων. Καλλωπισμός.

07.15 Έπαρση σημαίας. Προσευχή.

07.30 Ρόφημα.

07.50 Εργασία στρατοπέδου.

09.00 Ώρα κατ’ Ενωμοτία. Έναρξη κατασκευής γεύματος.

10.00 Επιθεώρηση.

10.15 Πρόγευμα.

10.30 Εκπαίδευση επί απαιτήσεων αρχαρίων και Β΄ τάξεως.

10.30 Παιχνίδι με μπάλα ή ανίχνευση.

11.30 Κολύμβηση.

13.00 Συσσίτιο.

13.40 Υποχρεωτική ανάπαυση.

17.00 Ασκήσεις πυκνής τάξεως, έναρξη κατασκευής δείπνου.

17.15 Απογευματινό.

17.30 Απασχόλησης κατ’ ενωμοτία.

18.30 Ομαδικό παιχνίδι.

19.30 Υποστολή σημαίας, αλλαγή υπηρεσίας.

19.40 Προετοιμασία φανών νύχτας.

20.00 Δείπνο.

20.45 Πλύσιμο σκευών.

21.00 Camp fire.

21.45 Προσευχή. Σκοποί.

22.00 Σιωπητήριο. Το πρωί αποφασίστηκε να γίνει διαγωνισμός μεταξύ των δύο ομάδων και ορίστηκε το έπαθλο. Στήσαμε τα αντίσκηνά μας και ταχτοποιήσαμε τα πράγματά μας κάτω από αυτά. Μαντρώσαμε τη γωνιά μας και τακτοποιηθήκαμε γενικώς. Πραγματοποιήθηκαν αρκετά παιχνίδια μεταξύ των δύο ομάδων. Το μεσημεριανό γεύμα ήταν πατάτες με κολοκυθάκια, το δε βράδυ μανέστρα η οποία ήταν μοναδική για μπλάστρι. Το απόγευμα έγιναν αρκετά ακόμα παιχνίδια και κατά την υποστολή της σημαίας παραδόθηκε η υπηρεσία της κατασκήνωσης στην ομάδα μας. Οι νυχτερινοί σκοποί είναι οι ακόλουθοι: 11.00 – 12.30 Τσάμης Κωνσταντίνος 12.30 – 2.00 Πέτρου Κωνσταντίνος 2.00 – 3.30 Τσάμης Μαρίνος

3.00 – 5.00 5.00 – 6.30

Ασλανίδης Αναστάσιος Μερκουράκης Μέανδρος

Σύνθημα ήταν η: «Ακρόπολη», παρασύνθημα ο: «Καραϊσκάκης». Η βαθμολογία έχει ως ακολούθως: 2η αεροπροσκόπων 16 βαθμούς, 24η προσκόπων Αθηνών 21 βαθμούς. Τετάρτη 6-8-1952 Η ομάδα μας σήμερα έχει την υπηρεσία της κατασκήνωσης, γι’ αυτό δεν περιμένουμε και πολλά πράγματα. Το μαγειρείο ανάλαβε ο υπενωμοτάρχης Μερκουράκης Μέανδρος. Όλα τα παιδιά ήταν σε διάφορες υπηρεσίες γι’ αυτό η ενωμοτία μας δεν είχε σχεδόν τίποτα νέο να παρουσιάσει. Στις 12.00 όλη η κατασκήνωση έπαιξε ένα ανιχνευτικό παιχνίδι το οποίο επέτυχε πλήρως. Το φαγητό το μεσημέρι ήταν πατάτες γιαχνί. Το απόγευμα παίχτηκαν πολλά παιχνίδια και στις 7.30 μ.μ. όλη η κατασκήνωση αναχώρησε για το Μούλκι. Εκεί γινόταν πανηγύρι και γι’ αυτό πήγαμε. Ήταν μια εορτή χωριού χωρίς κάτι το άξιο λόγου. Τα παιδιά ήσαν ελεύθερα και κάνανε βόλτες. Γυρίσαμε στην κατασκήνωση αργά και βρήκαμε το φαγητό να είναι έτοιμο, μακαρόνια ορφανά. Σήμερα δεν θα φυλάξουμε εμείς σκοποί, φυλάει η ομάδα των αεροπροσκόπων. Πέμπτη 7-8-1952 Την υπηρεσία την έχουν οι αεροπρόσκοποι. Έγινε το πρόγραμμα εν μέρει ακριβώς, αλλά αργήσαμε να φάμε το μεσημέρι. Το φαγητό ήταν ψάρια κακαβιά και σταφύλια, το βραδινό σούπα κριθαράκι. Αναλάβαμε το βράδυ υπηρεσία και μπήκαν οι παρακάτω σκοποί.

11.00 – 12.30 12.30 – 02.00 02.00 – 03.30 03.30 – 05.00 05.00 – 06.30

Ασλανίδης Αναστάσιος Μερκουράκης Μέανδρος Τσάμης Κωνσταντίνος Πέτρου Κωνσταντίνος Τσάμης Μαρίνος Παρασκευή 8-8-1952

Σήμερα το πρόγραμμα έγινε από τον αρχηγό «Καβάκι» και ήταν πλούσιο σε παιχνίδια και είδος παιχνιδιών. Τα παιδιά έμειναν πλήρως ικανοποιημένα. Βέβαια τα παιχνίδια των απαντήσεων δεν έλειψαν,

έχουμε όμως να αντιμετωπίσουμε πολλά περισσότερα παιδιά και επίλεκτα μέλη της ομάδος αεροπροσκόπων, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα ήταν αμφίβολο. Κι όμως δεν χάσαμε το θάρρος μας. Το απόγευμα σηκωθήκαμε με νέα ορμή, για να παίξουμε τα παιχνίδια που μας έλεγε ο «Καβάκι» που ήταν πολύ ωραία.

Σαλαμίνα – Φλεβαριώτισσα 8-8-1952. Στην παραλία και οι δύο ομάδες. Το δάσος από πυκνά πεύκα, φτάνει μέχρι την παραλία με την ολοκάθαρη Θάλασσα. Η ημέρα προχωρεί, το μεσημέρι φάγαμε μελιτζάνες ιμάμ μπαϊλντί. Το φαγητό το μαγείρεψε ο Τσάμης και παρ’ όλο που δεν περιμέναμε πολλά πράγματα, εν τούτοις φάγαμε πολύ καλά. Το μεσημέρι δε πήγαμε για μπάνιο στη θάλασσα μαζί με τα άλλα παιδιά και τον Μαγκ, τον αρχηγό των αεροπροσκόπων. Έτσι πέρασε και το απόγευμα και βρεθήκαμε καθισμένοι στην «τραπεζαρία» για τον δείπνο. Φάγαμε με πολύ όρεξη πιλάφι με κρέας. Το βράδυ έγινε ένα πολύ ωραίο comb – fire, το οποίο οργάνωσε το «Καβάκι». Παίξαμε αρκετά σκετς τα οποία ήταν πολύ καλά, αλλά πολύ επαναστατικό ήταν ένα με αγρίους των αεροπροσκόπων. Οι σκοποί και σήμερα ήταν οι φίλοι μας οι αεροπρόσκοποι. Η βαθμολογία βγαίνει πότε καλή για μας, πότε καλή για τους φίλους μας.

Σαλαμίνα – Φλεβαριώτισσα, Παρασκευή 8-8-52, στην «τραπεζαρία» και οι δύο ομάδες. Σάββατο 9-8-1952 Η υπηρεσία στα χέρια του «Μαγκ» αλλά δυστυχώς πάνε όλα πολύ χάλια. Το πρόγραμμα δεν τηρήθηκε καθόλου. Το πρωί έδωσαν την προσκοπική τους υπόσχεση τρεις νέοι δόκιμοι πρόσκοποι, αυτοί είναι δύο αεροπρόσκοποι και ένας δικός μας: ο Τσάμης Κωνσταντίνος. Την τελετή υποσχέσεως διηύθυνε ο «Καβάκι». Ο αρχηγός μας ο «Καβάκι» είναι βαριά άρρωστος με 39 ο πυρετό, φαίνεται ότι αρρώστησε από την κούραση. Σήμερα πήγαμε για μπάνιο στη θάλασσα αλλά αργήσαμε να γυρίσουμε και χρειάστηκε να περιμένουμε έως τις 3,15 μ.μ. για να φάμε για μεσημέρι μακαρόνια. Τέλος πέσαμε για ύπνο και αντί για ησυχία έγινε «επανάσταση» από μερικούς αεροπροσκόπους. Ο «Μαγκ» αδιαφορεί για όλα αυτά. Το απόγευμα ήρθε σύσσωμος η 12η ομάδα προσκόπων, Τοπική Εφορεία Πατησίων, για να μας κάνει επίσκεψη και κατευθύνθηκε στη

σκηνή που ήταν ξαπλωμένος ο «Καβάκι», τον χαιρέτησαν και του ευχήθηκαν περαστικά, κάθισαν αρκετά. Εμείς παίξαμε αρκετά παιχνίδια και προκηρύξαμε κι ένα διαγωνισμό για την καλύτερη κραυγή που θα περιελάμβανε και τις δύο ομάδες. Τέλος διακριθεί η δική μας που έλεγε: Είμαστε πρόσκοποι καλοί του αέρος και πεζοί ζούμε στο Μούλκι μια ζωή προσκοπική. Οι αεροπρόσκοποι αύριο φεύγουν γι’ αυτό και ετοιμάζονται. Σε μια στιγμή ο αρχηγός μας λογόφερε με τον «Μαγκ», χωρίς βέβαια να αντιληφθούν τίποτα οι πρόσκοποι. Τέλος φάγαμε ρυζόγαλο για βραδινό και μαζευτήκαμε για τη βραδινή προσευχή, τραγουδήσαμε το: όχι δεν χωριζόμαστε. Ο αρχηγός Συστήματος της 2ας αεροπροσκόπων, αφού ανακοίνωσε πως η ομάδα μας βγήκε πρώτη στο διαγωνισμό, είπε πως το έπαθλο θα το στείλει στη λέσχη της ομάδα μας με αντιπροσωπία της δικής του ομάδας. Ο «Καβάκης» αν και άρρωστος σηκώθηκε κι ευχαρίστησε τους αεροπροσκόπους για το ενδιαφέρον που έδειξαν γι’ αυτόν καθ’ όλη την ημέρα της αρρώστιας του και ζήτησε συγνώμη από το Μαγκ, μπροστά σε όλη τη δύναμη της κατασκήνωσης. Ο Μαγκ συγκινήθηκε και ζήτησε και αυτός να συγχωρεθεί. Ακολούθησε το τραγούδι του αποχωρισμού και έφυγαν καθένας για τη γωνιά του. Τον «Καβάκι» τον σταμάτησε στο δρόμο του ένας αεροπρόσκοπος και του ζήτησε συγγνώμη για ό,τι του είχαν κάνει μέχρι τώρα. Αυτός είναι ο Τσάφος Ιωάννης. Να σημειωθεί πως η ομάδα των αεροπροσκόπων είναι και παλιά ομάδα του αρχηγού μας. Τέλος η βραδιά ήταν πολύ συγκινητική, ανακαλύφθηκαν πρόσκοποι να κλαίνε και δίκαια, μια βδομάδα ζωής είναι αυτή. Τώρα φεύγουν, τέλος θα τους δούμε στη λέσχη τους ή στη δική μας, όπως μας είπαν. Σκοποί απόψε είναι οι δικοί μας: 11.00 – 12.30 12.30 – 02.00 02.00 – 03.30 03.30 – 05.00 05.00 – 06.30

Πέτρου Κωνσταντίνος Ασλανίδης Αναστάσιος Τσάμης Κωνσταντίνος Μερκουράκης Μέανδρος Τσάμης Μαρίνος

Η βραδιά κατόπιν διαταγής του αρχηγού μας ήταν ήσυχη.

Κυριακή 10-8-1952 Σήμερα κάναμε άκεφα τις δουλειές μας, φεύγουν οι φίλοι μας. Στις 8 π.μ. ακούμε κιόλας το κλάξον του αυτοκινήτου που ήρθε για να τους πάρει. Αλλά δεν είναι όμως γι’ αυτούς, κάναμε λάθος , φαίνεται θα έχουμε επισκέπτες, και πράγματι η μητέρα και η αδερφή του Πέτρου Κωνσταντίνου ήρθαν για να μας δούνε. Κάθισαν λίγο πιο κάτω από την κατασκήνωσή μας. Οι αεροπρόσκοποι φεύγουν με το αυτοκίνητο που έφερε του Πέτρου τους οικείους, αλλά πρώτα βγάλαμε όλοι μαζί μια φωτογραφία. Τα παιδιά συγκινήθηκαν και τους βλέπαμε τώρα άλλοι να φιλιούνται και άλλοι να κλαίνε. Τώρα τους βλέπουμε στο παραθυράκια του αυτοκινήτου να μας χαιρετούν. Μετά λίγο ήρθαν και οι γονείς του Μαρίνου και Κώστα Τσάμη, που ομολογουμένως έμειναν πολύ ευχαριστημένοι από την τοποθεσία και την κατασκήνωση. Φτιάξαμε τις δύο σκηνές μας και τα ρούχα μας και μαγειρέψαμε μακαρόνια με κρέας. Μαζί μας έμειναν και οι δύο αεροπρόσκοποι με το φίλο μας Σίνη. Φάγαμε όλοι μαζί και οι γονείς των Τσάμη μας πρόσφεραν πολλά πράγματα. Σήμερα ακριβώς απέναντι από μας ήρθαν και κατασκήνωσαν δύο ανιχνευτές της 2ης ομάδας Βύρωνα, έστησαν μια σκηνή και έτσι δεν είμαστε και τελείως μόνοι. Το απόγευμα παίξαμε διάφορα παιχνίδια και αρχίσαμε κι ένα ατομικό διαγωνισμό: κόψαμε ξύλα με ένα νέο τρόπο που μας έδειξε ο αρχηγός «Καβάκι». Τώρα είναι τελείως καλά. Το απόγευμα έφυγαν οι επισκέπτες μας και οι τρεις αεροπρόσκοποι, μένουν τώρα οι δύο της 2ας ομάδας προσκόπων Βύρωνα. Το βράδυ φάγαμε κριθαράκι σούπα την οποία μαγείρεψε ο Πέτρου Κωνσταντίνος. Και πέσαμε κατάκοποι. Σκοπούς δεν βάλαμε και σήμερα. Δευτέρα 11-8-1952 Ο «Καβάκι» είναι τελείως καλά, μπορεί και πάλι να ηγηθεί της κατασκήνωσης. Σήμερα κάναμε περισσότερη δουλειά, φέραμε και το μαγειρείο πάνω από τις σκηνές μας. Φτιάξαμε διάφορες κατασκευές για το μαγειρείο και για τις γωνιές μας. Η κατασκήνωσή μας προοδεύει, μόνο που υπάρχουν μικρά κρούσματα απειθαρχίας μεταξύ προσκόπων και ενωμοταρχών. Το πρωινό πέρασε με το πλύσιμο των σκηνών και το φτιάξιμο των κατασκευών. Κάναμε μπάνιο στη θάλασσα εκτός του αρχηγού «Καβάκι» και του τιμωρημένου Ασλανίδη Αναστάσιου. Το μεσημέρι φάγαμε πατάτες γιαχνί. Το απόγευμα έγιναν μερικά παιχνίδια και ετοιμαζόμαστε για το βραδινό φαγητό. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή επέστρεψε ένας

αεροπρόσκοπος ο Τσάφος Ιωάννης, ο οποίος θέλει να μείνει μαζί μας κατά την υπόλοιπη περίοδο της κατασκηνώσεώς μας. Χαρά μας. Στείλαμε τον Πέτρου Κωνσταντίνο στο Μούλκι για μερικά πράγματα και αξιωθήκαμε να φάμε το βράδυ μακαρόνια. Σκοπούς δεν βάζουμε, γιατί είμαστε λίγοι και δεν υπάρχει λόγος. Τρίτη 12-8-1952 Σήμερα γίναμε εφτά πρόσκοποι και ετοιμαζόμαστε για τη δουλειά της ημέρας: Φτιάξαμε ένα βωμό πολύ ωραίο, έργο του Τσάφου Ιωάννη, ένα ωραίο τριφύλλι και ένα πίνακα ανακοινώσεων. Το μεσημέρι φάγαμε πιλάφι με κρέας. Το μαγειρέψαμε δε πιο μπροστά για να πάμε για μπάνιο στη θάλασσα. Ήταν τόσο ωραία που καθυστερήσαμε να γυρίσουμε πίσω

Σαλαμίνα – Φλεβαριώτισσα 12-8-1952. Στην κατασκήνωση, μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων. Ο γεροδεμένος είναι ο Τσάμης Μαρίνος, δίπλα του ο ένας από τους ανιχνευτές, από την άλλη μεριά του πεύκου ο «Καβάκι», δίπλα του ο αεροπρόσκοπος Τσάφος Ιωάννης, μπροστά από τον «Καβάκι» – καθιστός ο Μερκουράκης Μέανδρος. Οι άλλοι τρεις οι καθιστοί είναι ο Πέτρου, ο Ασλανίδης κι ο μικρός Τσάμης. και ο «Καβάκι» μας τιμώρησε, εκτός του Τσάφου Ιωάννη που γύρισε στην ώρα του, με το να καθυστερήσουμε το γεύμα μας τόσο όσο αργήσαμε να γυρίσουμε, περίπου 1½ ώρα, αλλά και αυτό το δεχτήκαμε με αισιοδοξία και περάσαμε την 1½ ώρα τραγουδώντας διάφορα

τραγούδια προσκοπικά και δημοτικά. Μετά το φαγητό ήρθε η ώρα του ύπνου. Το απόγευμα πέρασε χωρίς να κρατηθεί το πρόγραμμα. Μαγειρέψαμε και φάγαμε τηγανιτές πατάτες με ντομάτες σαλάτα, τα οποία ετοίμασε ο ενωμοτάρχης Τσάφος Ιωάννης. Τα παιδιά πέσανε νωρίς για ύπνο, γιατί αύριο έχουμε πορεία τον γύρω του νησιού. Είναι άσκηση πεζοπορίας και εξάσκηση αναγνωρίσεως ανιχνευτικών σημάτων. Τετάρτη 13-8-1952 Στις 4 π.μ. η ομάδα ήταν στο πόδι και με μερικές συμπληρωματικές οδηγίες του «Καβάκι», φεύγει για το γύρω η πρώτη ενωμοτία η οποία αποτελείτε από τους Τσάμη Μαρίνο, Μερκουράκη Μέανδρο, Τσάμη Κωνσταντίνο, Ασλανίδη Αναστάσιο. Η ενωμοτία που θα φύγει μπροστά θα αφήνει σήματα για να ακολουθεί η δεύτερη που θα ξεκινήσει από την κατασκήνωση μετά 30 λεπτά και η οποία αποτελείτο από τον «Καβάκι», τον Τσάφον Ιωάννη και τον Πέτρου Κωνσταντίνο. Μετά μισή ώρα ξεκινάμε και εμείς. Αυτός που γράφει το ημερολόγιο είναι στη δεύτερη ενωμοτία. Επί ένα μικρό διάστημα βρίσκαμε ανιχνευτικά σήματα της πρώτης ενωμοτίας, μετά λίγο όμως τα χάνουμε τελείως και αυτό γιατί η πρώτη ενωμοτία δεν ακολουθεί το μονοπάτι σύμφωνα με τις οδηγίες του «Καβάκι». Εμείς μη θέλοντας να χάσουμε τον καιρό μας περιπλανώμενοι, ακολουθούμε το μονοπάτι αφήνοντας αυτή τη φορά εμείς σήματα για την άλλη ενωμοτία και μετά από 1 ½ ώρα δρόμο βρεθήκαμε στο χωριό Κανάκιανη το οποίο είναι και η πρώτη στάση μας. Αγοράσαμε σταφύλια και φάγαμε για πρωινό, γιατί η πρώτη ενωμοτία έχει μαζί της τα εφόδια της ημέρας. Στο Κανάκιανη αφήσαμε ένα σημείωμα με σήματα mors σ’ ένα υπαίθριο μαγαζί που υπάρχει εκεί, για την ενωμοτία που τυχών ερχόταν μετά από εμάς. Εδώ καθίσαμε και αφού φάγαμε αρκετά σύκα που αγοράσαμε, σηκωθήκαμε να φύγουμε. Όταν δε κατηφορίσαμε ακούμε κάτι φωνές πίσω μας, γυρίζοντας βλέπουμε τους δύο ανιχνευτές της 2ας ομάδας Βύρωνος που κάνανε κι αυτοί πορεία με δικό τους πρόγραμμα. Τους ρωτήσαμε για την άλλη ενωμοτία αλλά δεν τους είχαν δει. Προχωρήσαμε για λίγο μαζί αλλά μετά φύγανε αυτοί κι εμείς κατευθυνθήκαμε προς την παραλία γιατί βρεθήκαμε πολύ μέσα. Στο δρόμο συναντήσαμε μια εκκλησούλα τον Άγιο Γεώργιο απ’ όπου βρήκαμε κι ήπιαμε και κρύο νερό. Συνεχίζουμε τον δρόμο μας αφήνοντας πάντα πίσω μας σήματα και μετά από ½ ώρα βρεθήκαμε στο χωριό Κολώνες. Αυτές είναι υπολείμματα από παλιό μεγαλοπρεπή ανάκτορο.

Χάρτης της Σαλαμίνας, με κόκκινο η διαδρομή μας Καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και παίρνουμε το δρόμο για τον Φάρο. Φτάσαμε μετά από 20 λεπτά της ώρας περίπου. Εδώ έχει μπόλικο νερό κι έτσι πλυθήκαμε καλά και καθίσαμε να ξεκουραστούμε ½ ώρα. Προτού φύγουμε ήρθε και μας βρήκε ο Μάκης, ο ένας από τους δύο ανιχνευτές της 2ης ομάδας Βύρωνα και μας ρώτησε για την τύχη του άλλου, φαίνετε πως κι αυτοί χάθηκαν. Τέλος φύγαμε από εκεί και μετά από ½ ώρα πορεία φτάσαμε στο χωριό Περιστέρια. Εδώ έχει ένα υπαίθριο μαγαζάκι, καθίσαμε λοιπόν και φάγαμε. Φύγαμε μετά ½ ώρα και συναντήσαμε ένα εκκλησάκι που είναι σχεδόν απέναντι μας, τον Άγιο Νικόλαο, το οποίο είναι εγκαταλειμμένο. Μέσα ήταν ξαπλωμένοι μερικοί ψαράδες, που μόλις μας είδαν σηκώθηκαν. Ένας τους είπε πως δεν είναι σωστό να τους βλέπει ο κόσμος να κοιμούνται μέσα στην εκκλησία και κάποιος άλλος του απάντησε: Σιώπα καημένε και ο Άγιος Νικόλας ψαράς δεν ήταν; Αυτό μας έκανε εντύπωση και γι’ αυτό το σημειώνουμε εδώ. Φύγαμε. Μετά από ¾ πορεία φτάσαμε στο χωριό Μαρούδι και στη συνέχεια μετά μια ώρα στο χωριό Πέρανι. Αυτά τα περάσαμε κατευθείαν. Από εδώ έχει έναν φαρδύ δρόμο που οδηγεί στο Μούλκι, εμείς όμως στρίβουμε και ακολουθούμε την παραλία όπου μετά μία ώρα φτάνουμε στο χωριό Δημήτρανι. Στο Δημήτρανι κάναμε μπάνιο στη θάλασσα και μετά πέσαμε για ύπνο. Μετά τριών ωρών παραμονή παίρνουμε το δρόμο ξανά. Περνάμε από το χωριό Λεφτέρι που είναι σχεδόν δίπλα, και από εκεί μετά ¾ της ώρας βρισκόμαστε στο χωριό Κακή Βίγλα, την οποία

περάσαμε χωρίς να καθίσουμε καθόλου και φτάσαμε στο Μούλκι μετά μια ώρα δρόμο. Εδώ αγοράσαμε ένα ψωμί και φύγαμε για την κατασκήνωση με αγωνία για την τύχη των άλλων. Στο δρόμο μεταξύ Μούλκι και Φλεβαριώτισσας συναντήσαμε τους υπόλοιπους εκτός του Μερκουράκη Μέανδρου, όπου γύριζαν και αυτοί στην κατασκήνωση. Ο Μέανδρος έφυγε για να βρει εμάς μόλις έμαθε από το σημείωμα που αφήσαμε πως προπορευόμαστε. Γυρίσαμε στην κατασκήνωση κατάκοποι και από αγωνία για την τύχη του Μέανδρου, αλλά ευτυχώς μετά ½ ώρα ήρθε και αυτός. Όπως μας είπαν, οι προπορευόμενοι έχασαν το δρόμο και αντί να πάνε πλαγίως στο βουνό Καρά που είναι πάνω από την κατασκήνωσή μας για να βρουν το μονοπάτι, ανέβηκαν κατακόρυφα και έτσι άργησαν να τον ξαναβρούν. Πάντως και αυτοί δεν έμειναν πίσω, φτάσανε στο χωριό Κανάκενι, πήραν το σημείωμα του αρχηγού «Καβάκι» και ακολούθησαν κατά πόδι, αλλά στο χωριό Σάτερλι δεν βρήκαν κανένα να ρωτήσουν για το δρόμο που θα παίρνανε, χάσανε φαίνεται και τα σήματά μας κι έτσι πήραν το δρόμο του Αγίου Νικολάου που είναι πάνω στο βουνό Κάτπολη ύψους 350 μέτρα. Βγήκαν στο Μοναστήρι και από εκεί κατέβηκαν στο Μούλκι και στη συνέχεια εκεί που τους συναντήσαμε. Ο Μερκουράκης Μέανδρος ακολούθησε επ’ ακριβώς το δρομολόγιο το δικό μας, αλλά ήταν πίσω μας περί τις 2 ½ ώρες και γι’ αυτό τον λόγο δεν μας βρήκε. Έκανε δε και ένα λάθος, αντί να πάρει τον δρόμο για το Δημήτρανι, από το Πέρανι πήγε κατ’ ευθείαν στο Μούλκι. Πάντως αν και ο γύρος δεν ήταν αυτός που είχε σχεδιάσει ο «Καβάκι», είναι πολύ ευχαριστημένος από την όλη εξέλιξή του. Το βράδυ φάγαμε μακαρόνια και πέσαμε για ύπνο κατάκοποι. Πέμπτη 14-8-1952 Σηκωθήκαμε λίγο αργά γιατί είμαστε κουρασμένοι από χθες, έτσι ετοιμαστήκαμε για την καθημερινή ζωή μας στην κατασκήνωση. Παίξαμε μερικά παιχνίδια, μαγειρέψαμε το φαγητό κτλ. Το απόγευμα ο Πέτρου αρρώστησε και γι’ αυτό ξάπλωσε αφού πήρε μια ασπιρίνη. Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε με τα τραγούδια μας και ιδίως με τα τραγούδια «Γκόλφω» και το «Χάραμα ξυπνώ». Ξαπλώσαμε και αρχίσαμε πάλι να τραγουδάμε, διάφορα τραγούδια, προσκοπικά, πλακιώτικα, ευρωπαϊκά. Το κέφι βάσταξε μέχρι τις 11 και μετά κοιμηθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε. Σκοπούς δεν βάζουμε γιατί είναι περιττός κόπος. Σήμερα έφυγαν οι δύο ανιχνευτές της 2ας Βύρωνος αφού βγάλαμε και μία φωτογραφία μπροστά στον ιστό μας.

Παρασκευή 15-8-1952 Σήμερα της Παναγίας και τα παιδιά θέλουν να φύγουμε γιατί έχουν συγγενείς και φίλους τους που εορτάζουν. Τέλος ο αρχηγός δήλωσε πως η ομάδα μας θα φύγει αύριο από την κατασκήνωση. Η ημέρα πέρασε με πολλά γέλια. Τα παιδιά πείραζαν τον Μερκουράκη λέγοντάς τον: λάντσα. Αυτός θυμώνει από τα πειράγματά τους και καταφέρετε όλο εναντίον τους. Το αποκορύφωμα της «διασκέδασης» είναι τώρα το μεσημέρι, ο Τσάφος Ιωάννης έκρυψε το φαΐ του Μέανδρου και αυτός πεινασμένος έψαχνε άδικα να το βρει. Τέλος έφυγε και πήγε πιο πάνω να κοιμηθεί. Τότε ο αρχηγός επενέβη και ζήτησε να του πάνε το φαΐ, έτσι και έγινε. Πήρε ο Μαρίνος Τσάμης το φαΐ και του το πήγε κι ο Μέανδρος ακόμα πιο θυμωμένος και χωρίς κανένα σπουδαίο λόγο, φέρνει καπάκι το φαΐ στον φουκαρά τον Μαρίνο. Το αστείο μέσα στα όρια του ήταν καλό, αλλά δεν περιορίστηκε στα όρια του αστείου, γι’ αυτό και κόντεψαν να πιαστούν στα χέρια οι δύο τους. Αιτία ο Μέανδρος, καλό παιδί, που δεν ξέρει να δέχεται τέτοια αστεία. Το απόγευμα έδωσε για Β΄ τάξεως πρόσκοπος ο Πέτρου Κωνσταντίνος και μαγείρεψε για το ανωτέρω πτυχίο. Μας ετοίμασε σούπα κριθαράκι, που για παιδί που μαγειρεύει πρώτη φορά ήταν καλό. Πέσαμε νωρίς να κοιμηθούμε με την πρόθεση να τραγουδήσουμε κι απόψε μια και δεν κάναμε camp fire, αλλά σταματήσαμε πολύ γρήγορα γιατί μας έπιασε ο ύπνος. Σάββατο 16-8-1952 Σήμερα θα φύγουμε γι’ αυτό από το πρωί ετοιμαζόμαστε. Ξεστήσαμε τις σκηνές μας και πακετάραμε όλα τα πράγματά μας. Κατά τις 11 π.μ. ξεκινάμε από τη Φλεβαριώτισσα αφού πρώτα φάγαμε τηγανιτές πατάτες που έφτιαξε ο Τσάφος Ιωάννης. Όλα τα τρόφιμα δε που μας περίσσεψαν, τα δώσαμε στην οικογένεια Αθανασίου. Είχε λίγο πιο κάτω σπίτι. Μαζεύανε ρετσίνι από τα πεύκα. Τα τραυματίζανε ελαφρά με μικρό τσεκούρι και στηρίζανε κάτω από το τραύμα τενεκεδάκια για να μαζεύουν τη ρετσίνι, το δάκρυ του πεύκου. Το πουλούσαν, από αυτό ζούσαν. Φτωχοί άνθρωποι. Είχαν και ένα 17χρονο παιδί, που το είχαν μυήσει στη δουλειά. Φορούσε ένα παντελόνι μακρύ που του είχε κόψει από ψηλά το ένα μπατζάκι για τις ανάγκες της δουλειάς κι άφηνε γυμνό το ένα πόδι του, γελούσαμε. Ερχόντουσαν και μας έβλεπαν συχνά, μας ρωτούσαν αν θέλουμε τίποτα. Καλοί άνθρωποι. Φτάσαμε στο Μούλκι και κατά τις 1½ το μεσημέρι, φεύγουμε για τα Παλούκια. Πήραμε από εκεί το βαποράκι και μας έβγαλε κατευθείαν

στον Πειραιά. Ο αρχηγός με τον Τσάφο Ιωάννη έφυγαν από τον Πειραιά γιατί μένουν στο Παλαιό Φάληρο. Εμείς πήραμε το τραίνο και κατεβήκαμε στην Ομόνοια και από εκεί παίρνοντας το λεωφορείο Πλάτωνος πήγαμε σπίτια μας. Αλήθεια πόσα θα έχουμε να λέμε στους δικούς μας και στους φίλους μας για την κατασκήνωση. Ο γραμματέας Τσάμης Μαρίνος

Ο αρχηγός Δημ. Βαλασκαντζής 

Ψάχνοντας το αρχείο μου για κάτι άλλο, έπεσα πάνω στο ημερολόγιο της κατασκήνωσης της 24ης ομάδας προσκόπων Αθηνών του έτους 1952. Ήμουνα τότε 22 χρονών, σήμερα 83ον. Πώς περνούν τα χρόνια!.. Δεν θυμόμουνα να είχα κρατήσει φεύγοντας από την ομάδα εκείνη το παραπάνω ημερολόγιο. Έμενα στο Καλαμάκι, δεν ήταν εύκολο να πηγαινοέρχομαι στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημία Πλάτωνος, για να κάνω συγκεντρώσεις. Αν δέχτηκα την πρόταση ήταν γιατί τα μικρά μου χρόνια (4 έως 7) τα πέρασα σ’ αυτήν την πλατεία. Τα πρώτα παιχνίδια με τα γειτονόπουλα σ’ αυτήν την πλατεία, μπροστά από την εκκλησία και γύρω από την εκκλησία. Εκείνο τον καιρό μέναμε οδός Κίμωνος 14, δυο βήματα η πλατεία. Την πρώτη τάξη του δημοτικού ίσως και τη δεύτερη, την πέρασα στο δημοτικό σχολείο του Μεταξουργείου. Πέρα από το ημερολόγιο, σας δίνω και φωτογραφίες.

Τιμητική φρουρά

Τιμητική φρουρά

Τήρηση της τάξεως (ο στρατιώτης είμαι εγώ)

Τήρηση της τάξεως

Αναμνηστική φωτογραφία

Περιφορά της εικόνας

Αποχώρηση

«Νέα Σύνορα» Τώρα και ηλεκτρονικό περιοδικό που κάνει το γύρο του πλανήτη μας. Τεύχος 117. Χρόνος 44ος, Γενάρης - Μάρτης 2013 Εκδότης - Διευθυντής: Δημήτρης Βαλασκαντζής Αγίων Αποστόλων 6, Κυψέλη, 113 62 Αθήνα τηλ. 210-8815275 & 210-6435709, κιν. 6974-868530 www.neasynora.gr // e-mail: neasynora@otenet.gr www.nea-synora.gr // e-mail: valaskantzis@gmail.com Η εκχώρηση ονόματος χώρου [gr] εγκρίθηκε από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) στ’ όνομά μας. Ακόμα το εκδοτικό σήμα «Νέα Σύνορα», για να προστατεύεται, το έχουμε καταθέσει από το 1970 στο Υπουργείο Εμπορίου «Τμήμα Σημάτων». Δημήτρης Μπαμπινιώτης, δικηγόρος: Προς: «Valaskantzis Dimitrios» (neasynora@otenet.gr). Αξιότιμε κ. Βαλασκαντζή, Εφόσον έχετε τα περιεχόμενα των περιοδικών στο διαδίκτυο, και αυτή θεωρείται έκδοση περιοδικού από το νόμο, όμοια όπως αν πραγματοποιούσατε και μία γραπτή έκδοση. Τρίτη 15-2-2005. «Babiniotis Dimitris» (babiniotis@t-online.de)