PLOES XVII - Andros - Summer 2011 by NEREUS PUBLISHERS

www.art.com.gr

ΕΚΘΕΣΗ

EXHIBITION

ΠΛΟΕΣ ΧVII

PLOES XVII

Διάρκεια

Duration

23 Ιουλίου έως 25 Σεπτεμβρίου 2011

July 23 to September 25, 2011

Επιμέλεια

Curator

Αθηνά Σχινά

Athena Schina

Μεταφορές έργων

Artworks’ transport

Αθανάσιος Στ. Μπεργελές

Athanasios St.Bergeles

Κ ΑΤΑ Λ Ο Γ Ο Σ

C ATA L O G U E

Επιμέλεια καταλόγου - κειμένων

Catalogue editing - texts

Αθηνά Σχινά

Athena Schina

Μεταφράσεις

Translations

Goeffrey Cox

Σελιδοποίηση

Layout

Ρεβέκκα Βιτσαξάκη, Αλέξης Βερούκας

Revekka Vitsaxaki, Alexis Veroukas

Παραγωγή

Technical coordination - production

Βασίλης Κατούφας

Vassilis Katoufas

Διαχωρισμοί

Chromograph

Νηρέας Ε.Π.Ε.

Νereus Publishers Ltd

Φωτογραφίες έργων A. Κυριακούλη

Photographs of Α. Kyriakoulli’s artworks

Γιάννης Κατούφας, Μιχάλης Κατούφας

Yiannis Katoufas, Michalis Katoufas

ΙΔΡΥΜΑ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΙΚΑΣ ΚΥΔΩΝΙΕΩΣ

PETROS AND MARIKA KYDONIEFS FOUNDATION

Χώρα Άνδρου

Chora Andros

Τ +30 22 820 24 598

Kydoniefs@hol.gr

ISBN: 978 960 7597 60 1

Με την ευγενική υποστήριξη / With the kind support of

www.art.com.gr κείμενο:

Αθηνά Σχινά /

text by:

Athena Schina

Αντώνης Κυριακούλης Μιχάλης Καλλιμόπουλος Σταύρος Διακουμής Stavros Diakoumis Michalis Kallimopoulos Αntonis Kyriakoullis

Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιέως, επιθυμώ θερμά να ευχαριστήσω έναν προς έναν και τους τρεις ιδιαίτερα αξιόλογους καλλιτέχνες, που υλοποιούν με παλαιότερά τους αντιπροσωπευτικά, αλλά και με καινούρια τους έργα, τους εφετινούς «ΠΛΟΕΣ».

Το Ίδρυμα Π. & Μ. Κυδωνιέως, μέσα από τον εικαστικό θεσμό «ΠΛΟΕΣ» που εφέτος διανύει την δέκατη έβδομη χρονιά του, στοχεύει – με συγκεκριμένο κάθε φορά σκεπτικό – να προβάλλει αξιόλογους παλαιότερους και σύγχρονους μεταπολεμικούς καλλιτέχνες. Οι καλλιτέχνες που παρουσιάζουμε έχουν επιλέξει και συνεχίζουν να εκφράζονται στο πλαίσιο μιας διευρυμένης αντίληψης του «ρεαλισμού», των ιδιομορφιών και των ποικιλιών του. Παράλληλα, φροντίζουμε οι εκθέσεις που πραγματοποιούμε, να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και στα ζητούμενα της εποχής μας.

Εκφράζω τις θερμές μας επίσης ευχαριστίες στην Επιμελήτρια του Ιδρύματός μας, την Κριτικό και Ιστορικό Τέχνης κυρία Αθηνά Σχινά, για το σκεπτικό που διαμόρφωσε, τις επιλογές των καλλιτεχνών και των έργων. Οι ευχαριστίες μας ασφαλώς επεκτείνονται και σε όλους όσους με την εργασία τους συνετέλεσαν στη συγκρότηση και στο αποτέλεσμα της εικαστικής μας αυτής εκδήλωσης.

Όπως είναι σε όλους μας γνωστό, διανύουμε στις μέρες μας μια δύσκολη, από πολλές πλευρές, περίοδο. Οι «ΠΛΟΕΣ XVII» δεν θα μπορούσαν να αγνοήσουν τις καταστάσεις, που καθημερινά βιώνουμε. Η στάση που επιλέγουμε με την εφετινή έκθεση, είναι το χιούμορ και η αυτοκριτική. Το χιούμορ, είναι ένας από τους τρόπους που οδηγούν στην αυτοσυνειδησία, αρκεί να μπορούμε να δεχόμαστε τις «ευεργετικές» του ιδιότητες και τις αναδιοργανωτικές του δυνατότητες, χαράσσοντας νέους δρόμους ζωής και πράξης.

Την αμέριστη ευγνωμοσύνη μας μεταφέρω επίσης στους ανώνυμους και επώνυμους χορηγούς μας για την ουσιαστική τους υποστήριξη, χωρίς τη δυνατότητα της οποίας δεν θα μπορούσαμε με ικανοποίηση να αντεπεξέλθουμε στις σοβαρές απαιτήσεις του εφετινού μας προγράμματος. Δεν είναι ασφαλώς λιγότερη και η ευγνωμοσύνη που όλοι αισθανόμαστε προς όλους εσάς, που ένθερμα μας συμπαραστέκεστε με την παρουσία σας, δικαιώνοντας τις προσπάθειες που κάθε χρόνο καταβάλλουμε, ανταποκρινόμενοι στους στόχους που είχαν άλλωστε θέσει οι Κληροδότες μας, ο Πέτρος και η Μαρίκα Κυδωνιέως, τους οποίους τιμούμε, αναγνωρίζοντας τις ευεργεσίες τους στην Άνδρο και στον πολιτισμό. Νίκος Σιγάλας Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Π. & Μ. Κυδωνιέως

Οι «ΠΛΟΕΣ XVII» έχουν ως υπότιτλο «Η νεοαστική τάξη οδεύει προς τον Παράδεισο» και οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι ο Αντώνης Κυριακούλης, ο Μιχάλης Καλλιμόπουλος και ο Σταύρος Διακουμής. Με τα έργα τους (ζωγραφικής, γλυπτικής) δεν εικονοποιούν τίποτε συγκεκριμένο. Θίγουν όμως συμπεριφορές, νοοτροπίες και καταστάσεις που αντικαθρεπτίζουν ενδεχόμενες όψεις του εαυτού μας και κυρίως ορισμένες συνθήκες, μέσα στις οποίες ζούμε.

www.art.com.gr

On behalf of the Council of Management of the Petros and Marika Kydoniefs Foundation, I would like to extend my warmest thanks to all three artists one by one for making this year’s ‘PLOES’ a reality with earlier representative, as well as their new, works.

The Petros and Marika Kydoniefs Foundation, by means of the ‘PLOES’ art institution, of which 2011 is its seventeenth year, has as its aim - based on a specific line of thought on each occasion - to promote notable earlier and contemporary post-War artists. The artists who are presented have chosen and continue to express themselves within the context of an expanded approach to ‘realism’, its particularities and varieties. At the same time, we take care that the exhibitions which we hold should respond to the needs and the desiderata of our age.

I would also like to express our warmest thanks to our Foundation’s Curator, the critic and art historian Ms Athena Schina, for the thinking behind the exhibition, for which she is responsible, and the selection of the artists and works. And our thanks certainly extend to all those work has contributed to the putting together and the results of our art event.

As we all know, we are at the present time passing through a period which is from many points of view difficult. ‘PLOES XVII’ could not have ignored the situations which we experience from day to day. The stance which we have chosen in this year’s exhibition is one of humour and self-criticism. Humour is one of the ways in which self-awareness can be reached, as long as we are able to accept its ‘beneficial’ properties and its capacity for re-organisation, as we map out new paths of life and action.

I would also like to convey our wholehearted gratitude to our sponsors, anonymous and otherwise, for their substantive support, without the capability with which this provided us, we would not have been able to rise satisfactorily to the serious demands of this year’s programme. But, of course, we feel no less gratitude towards all of you who have so cordially supported us by your presence, thus vindicating the efforts which we make each year in response to the aims set by Petros and Marika Kydoniefs in making their bequest to us; we honour them, in recognition of their benefactions to Andros, and to culture.

‘PLOES XVII’ has as its sub-title ‘The neo-bourgeois class on the road to Paradise’, and the artists taking part are Antonis Kyriakoulis, Michalis Kallimopoulos, and Stavros Diakoumis. By means of their works (painting, sculpture) they do not pictorialise anything specific. But they touch on behaviours, mentalities, and situations which reflect likely aspects of our self, and, above all, certain conditions in which we live.

Nikos Sigalas Presidents of the Council of Management of the Petros and Marika Kydoniefs Foundation

www.art.com.gr

Η τέχνη και οι υπεύθυνα οργανωμένες πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στα νησιά του Αιγαίου, έχει αποδειχθεί πως αναβαθμίζουν την ποιότητα ζωής της καθημερινότητας, τόσο για τους κατοίκους, όσο και για τους επισκέπτες.Η GOLDEN STAR FERRIES ανταποκρινόμενη στην ποιοτική αυτή πρόκληση αποτελεί την «ζωντανή γέφυρα πολιτισμού» ανάμεσα στο λιμάνι της Ραφήνας και στα νησιά του Αρχιπελάγους. Προδιαθέτει και προετοιμάζει τους επιβάτες γι’αυτά τα νησιά, με τη θαυμάσια φύση, το ιδεώδες κλίμα, το εξαιρετικό οικιστικό περιβάλλον και τους αξιοζήλευτους τρόπους διαβίωσης που εκείνοι μπορούν να απολαύσουν. Στους τρόπους διαβίωσης, συγκαταλέγονται η ζωντανή μακραίωνη παράδοση, η ιστορία και ο σημερινός πολιτισμός, μέσα από τα Μουσεία, τα Ιδρύματα Πολιτισμού και τα Κέντρα Τέχνης, που διοργανώνουν φροντισμένες εκδηλώσεις, με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου, λόγω του ενδιαφέροντος που παρουσιάζουν, ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες. Μέσα στη «φιλοσοφία» της Εταιρείας μας ήταν και συνεχίζει να είναι η προάσπιση και η έμπρακτη υποστήριξη του πολιτισμού που με κάθε τρόπο τον υπηρετούμε και το γεγονός αυτό είναι διαπίστωση όλων όσων ταξιδεύουν με το πλοίο μας. Το F/B SUPER FERRY II έχει συνδέσει την ιστορία και την ύπαρξή του με τα νησιά της Άνδρου, της Τήνου και της Μυκόνου όπου ανυπερθέτως εκτελεί τα δρομολόγιά του. Πρόκειται για ένα αξιόπλοο, φιλόξενο, άνετο και ασφαλές οχηματαγωγό, το οποίο εκτός της αισθητικής του εκσυγχρονισμένης παρουσίας, διαθέτει δοκιμασμένο και έμπειρο πλήρωμα, έτοιμο ανά πάσα στιγμή να εξυπηρετήσει με σεβασμό τους ενθουσιώδεις συνήθως επιβάτες του, που με επιμονή το προτιμούν! Δεν είναι άλλωστε λίγες οι εικαστικές εκθέσεις, οι μουσικές εκδηλώσεις, οι εκθέσεις βιβλίου και οι κινηματογραφικές προβολές (με ταινίες πολιτιστικού ενδιαφέροντος), που έχουν πραγματοποιηθεί στο F/B SUPER FERRY II, αφ’ής στιγμής ο πολιτισμός είναι εγγεγραμμένος στην παρακαταθήκη αυτού του πλοίου, έχοντας και ως προς τον τομέα αυτόν πρωτοτυπήσει, από την αρχή ήδη των δρομολογίων του. Η ποιότητα των ολοκληρωμένων υπηρεσιών που το F/B SUPER FERRY II καθημερινά προσφέρει, εκφράζει την προθυμία, την αίσθηση ευθύνης, τη συνειδητοποιημένη βούληση και την απόφαση της Εταιρείας μας, να συνδράμουμε ενεργά στο πολιτιστικό γίγνεσθαι των νησιών μας, παρά τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Μέσα στο πλαίσιο της συγκεκριμένης μας δεοντολογίας, υποστηρίζουμε έμπρακτα και ένθερμα την εφετινή εικαστική εκδήλωση του Ιδρύματος Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιέως της Άνδρου, ευχόμενοι Καλή Επιτυχία και μακροημέρευση του θεσμού «ΠΛΟΕΣ» που εφέτος διανύει την 17η εικαστική του χρονιά! Θερμά συγχαρητήρια σε καλλιτέχνες, διοργανωτές και συντελεστές, από το πλήρωμα, τη Διεύθυνση του F/B SUPER FERRY II και τη Διοίκηση της Εταιρείας GOLDEN STAR FERRIES.

It has been shown that art and responsibly organised cultural events which are held on the islands of the Aegean enhance the quality of everyday life, both for residents and for visitors. The GOLDEN STAR FERRIES company, in response to this quality challenge, serves as the ‘living bridge of culture’ between the port of Rafina and the islands of the Archipelago. It predisposes and prepares visitors for these islands, with their marvellous natural features, the ideal climate, the exceptional ekistic environment, and their enviable life-styles, which they can enjoy. To be reckoned among the life-styles is their age-old but still living tradition, their history, and their present-day culture, which can be appreciated through the museums, the cultural foundations, and the art centres, which hold carefully designed events, attended by large numbers of people because of their inherent interest, particularly during the summer months. It has been, and continues to be, within the ‘philosophy’ of our company to uphold and support in a practical manner the culture which we seek in every way to serve, and this fact can be readily ascertained by all who travel on our vessel. The F/B SUPER FERRY II has linked its history and existence with the islands of Andros, Tinos, and Mykonos, to which it reliably sails. This is a seaworthy, hospitable, comfortable, and safe car ferry, which, apart from its aesthetically pleasing and state-of-the-art appearance, has a reliable and experienced crew, ready at all times to serve with courtesy its usually enthusiastic passengers, who repeatedly chose it. In any event, a considerable number of art exhibitions, musical events, book exhibitions, and film shows (of a cultural content) have been held on board the F/B SUPER FERRY II, given that culture is inscribed in the tradition of this vessel, as this is a field in which it has shown originality ever since first coming into service. The quality of the comprehensive services which the F/B SUPER FERRY II provides on a daily basis is an expression of the wish, the sense of responsibility, the conscious will, and the resolution of our company to contribute actively to the process of cultural evolution on our islands, in spite of the difficult times which we are going through. Within the framework of our specific business ethics, we are giving our practical and warm support to this year’s art exhibition of the Petros and Marika Kydoniefs Foundation of Andros, wishing every success and length of days to the ‘PLOES’ institution, which is now in its seventeenth year of service to art. Warmest congratulations to the artists, organisers, and contributors from the crew and management of the F/B SUPER FERRY II, and the administration of GOLDEN STAR FERRIES.

- Η προσφορά της περιούσιας δύο εξαιρετικά αξιόλογων ανθρώπων του Δημητρίου (Τάκη) και της Μαγδαληνής (Λιλίκας) Μωραΐτη είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση των δύο Κληροδοτημάτων «Δημητρίου και της Λιλίκας Μωραΐτη» Σύρου και Άνδρου με κεντρικούς άξονες δράσης: Υγεία - Πρόνοια, Φιλανθρωπία, Παιδεία, Πολιτισμό. - Η οικογένεια Μωραΐτη πρωτοεμφανίζεται στην Άνδρο με τον Δημήτριο Διγενόπουλο, ο οποίος, όπως αναφέρει ο Φώτης Κόντογλου, καταγόταν από τη Δημητσάνα. Έφυγε καταδιωκόμενος από τους Αρβανίτες ύστερα από την Επανάσταση του Ορλώφ το 1770 και βρήκε καταφύγιο στην Άνδρο, όπου από στεριανός έγινε θαλασσινός. Παντρεύτηκε ανδριώτισσα και απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Λεονάρδο, τον Βασίλειο, τον Γεώργιο και τον Νικόλαο. Το επώνυμο Μωραΐτης αρχικά αποτελούσε παρατσούκλι ώσπου τελικά εκτόπισε το οικογενειακό όνομα. - Ο Δημήτριος (Τάκης) Ν. Μωραΐτης κατάγεται από την ιστορική οικογένεια Διγενόπουλου της Δημητσάνας Αρκαδίας όπου υπάρχει το Σπίτι των Διγενόπουλων, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους, στο καμπαναριό του οποίου έχει σκαλιστεί ένα καράβι - ιστιοφόρο .Είναι δισέγγονος του Δημητρίου Διγενόπουλου, γεννήθηκε το 1904 στη Σύρο και συνέχισε την παράδοση της οικογένειας στην εφοπλιστική δραστηριότητα. Ο Δημήτριος Ν. Μωραΐτης νυμφεύθηκε την Μαγδαληνή (Λιλίκα) Σταθάτου, γόνο μεγάλης εφοπλιστικής οικογένειας, η οποία γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1914. Πατέρας της ήταν ο Γεράσιμος Ν. Σταθάτος (1876 - 1961), μία σπουδαία εφοπλιστική προσωπικότητα και ευεργέτης του τόπου καταγωγής του. - Τα δύο Κληροδοτήματα δραστηριοποιούνται από τις αρχές του 2003 έχοντας ως στόχο τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των κατοίκων της Σύρου και της Άνδρου. Ενισχύουν ενέργειες και πρωτοβουλίες που αμβλύνουν την ανέχεια και τον ανθρώπινο πόνο, ενώ παράλληλα, προωθούν και υποστηρίζουν δραστηριότητες που έχουν σχέση με την ιστορία και την παράδοση των δύο νησιών, ενισχύουν τη δημοσίευση σχετικών ερευνών και μελετών, τη διεύρυνση των πνευματικών οριζόντων των μαθητών μέσης εκπαίδευσης και την μετεκπαίδευση αριστούχων σπουδαστών. • Στον τομέα της Υγείας – Πρόνοιας πρωταρχικός στόχος του Ιδρύματος με την επωνυμία «Κληροδότημα Δημητρίου & Λιλίκας Μωραΐτη Άνδρου» είναι η δημιουργία Μονάδας Χρόνιας Αιμοκάθαρσης στην Άνδρο. Παράλληλα, το Ίδρυμα ενίσχυσε οικονομικά τα προγράμματα «Βοήθεια στο Σπίτι» των Δημοτικών Επιχειρήσεων των δήμων Υδρούσας και Κορθίου προσφέροντας τους και δύο μικρά αυτοκίνητα για καλύτερη εξυπηρέτηση. • Το Ίδρυμα, στα πλαίσια της φροντίδας ηλικιωμένων και ατόμων με ειδικές ανάγκες, αλλά και της περίθαλψης ατόμων με ανίατες ασθένειες, δραστηριοποιείται με τη χορήγηση βοηθημάτων σε μεμονωμένα άτομα, κυρίως όμως με την οικονομική ενίσχυση του έργου του Φιλανθρωπικού Συλλόγου Αποικίων. • Στον τομέα της Παιδείας το Ίδρυμα ενίσχυσε Ανδριωτες Επιστήμονες για την ολοκλήρωση των μεταπτυχιακών σπουδών τους, το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Κορθίου, την οργάνωση εκπαιδευτικών προγραμμάτων για μαθητές από τους Συλλόγους Γονέων & Κηδεμόνων σχολείων της Άνδρου όπως και την εκμάθηση τοπικών παραδοσιακών μουσικών οργάνων. • Στον τομέα Πολιτισμού επιχορήγησε αξιόλογο αριθμό εκδηλώσεων σε συνεργασία με την Καΐρειο Βιβλιοθήκη και την Εταιρεία Ανδρίων Επιστημόνων, οργανώνοντας συνέδρια, όπως το Διεθνές Συμπόσιο για τα 800 χρόνια από την άλωση της Κων/πολης κατά την Δ΄ Σταυροφορία το 1204, εκδήλωση μνήμης για τον Μιχάλη Δερτούζο, οραματιστή της παγκόσμιας επικοινωνίας με το σχεδιασμό του Internet κ.α. και άλλων ημερίδων όπως και σημαντικών εκδόσεων. Σημαντικές αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν επίσης επιχορηγηθεί από το Ίδρυμα. Ο Πρόεδρος του Δ.Σ. Φίλιππος Ν. Μωραΐτης

www.art.com.gr

LEGACY

Dimitrios & Lilika Moraïtis - Andros - The gift of the property of two outstandingly noteworthy people, Dimitrios (Takis) and Magdalene (Lilika) Moraïtis, resulted in the setting up of two ‘Dimitrios & Lilika Moraïtis Legacies’, those of Andros and of Syros, with their activities centring on: Health & Welfare, Philanthropy, Education, Culture. - The Moraïtis family made its first appearance on Andros in the person of Dimitrios Dighenopoulos, who, as Photis Kontoglou informs us, originated from Dimitsana, in the Peloponnese (Morea). He left to escape persecution by the Arvanites after the Orlof Uprising in 1770 and took refuge on Andros, where he forsook dry land for the sea. He married an Andros girl and had four children: Leonardos, Vasileios, Georgios, and Nikolaos. The name ‘Moraïtis’ was originally a nickname which eventually replaced the original surname. - Dimitrios (Takis) N. Moraïtis was descended from the historic Dighenopoulos family from Dimitsana, in Arcadia, where there is still a Dighenopoulos House, next to the Church of St Charalambos, where there is a sailing-ship carved on the belltower. He was the great-grandson of Dimitrios Dighenopoulos. Born in 1904 on Syros, he continued the family tradition as a shipowner. Dimitrios N. Moraïtis married Magdalene (Lilika) Stathatou, herself the offspring of a great shipowning family, who was born on Ithaca in 1914. Her father was Gerasimos N. Stathatos (1876 - 1961), an important figure in the world of shipowners and a benefactor of his place of origin. - The two Legacies began operations in early 2003, with the aim of improving the living conditions of the inhabitants of Syros and Andros. They support actions and initiatives which alleviate poverty and human suffering, while at the same time promoting and supporting activities which have to do with the history and tradition of the two islands and the publication of research projects and studies on these subjects, the broadening of the intellectual horizons of secondary school students , and the postgraduate studies of students with the highest academic achievements. •

In the field of Health & Welfare, the primary aim of the foundation under the name of the ‘Dimitrios & Lilika Moraïtis Legacy, Andros’ has been the setting up of a Chronic Blood Dialysis Unit on the island. In parallel, the foundation has provided financial support for the ‘Help at Home’ programme of the Municipal Enterprises of the Municipalities of Ydrousa and Korthi, also providing them with two small motor vehicles to provide a better service.

● • Within the framework of care for the aged and individuals with special needs, and of the treatment of those with incurable illnesses, the foundation is active in providing assistance to individuals, but above all in giving financial support to the Colonies Charitable Association. ● • In the field of Education, the foundation has supported scholars and scientists from Andros in completing their postgraduate studies, the Korthi Centre for Environmental Education, the organisation of educational programmes for school students by the Parents and Guardians’ Association of Andros schools, and the learning of local traditional musical instruments. ● • In the field of Culture, it has subsidised a considerable number of events, in collaboration with the Kaïreio Library and the Society of Andriot Professionals, and has held conferences, such as the International Symposium to mark the 800th anniversary of the taking of Constantinople during the Fourth Crusade of 1204, an event in memory of Michalis Dertouzos, a visionary in the field of international communications who worked on the designing of the Internet, among other things, and other day-conferences, as well as bringing out publications of importance. The foundation has also subsidised important archaeological excavations. Philippos N. Moraïtis President of the Board of Management

www.art.com.gr

Αθηνά Σχινά

Athena Schina

Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης

Critic & art historian

Στον Σταύρο Σάββα

To Stavros Savas

Η εικαστική τέχνη που παράγεται στις μέρες μας, κατοπτρίζει την εποχή της και δεν συμβαίνει αυτό μόνον τώρα. Συνέβαινε σε όλες τις εποχές, με μόνη τη διαφορά, πως άλλοτε υπήρχαν ιδεολογίες, μέχρι και ιδεολογήματα που επηρέαζαν τους στόχους και την διαμόρφωση των προβληματισμών της. Άλλωστε, δεν μιλάμε για ενιαία τέχνη, (που ποτέ δεν ήταν), αλλά για προσανατολισμούς, τάσεις και κατευθύνσεις, που εκφράζονταν μέσα από μια ποικιλία τρόπων και δημιουργικών ιδιαιτεροτήτων, χωρίς αυτές να περιορίζονται σε στεγανά. Οι στεγανοποιήσεις και οι φαινομενικές συρρικνώσεις οφείλονται σε μεταγενέστερες ταξινομήσεις και κατηγοριοποιήσεις που επιχειρεί η θεωρία της τέχνης με τις αξιωματικές ερμηνείες της και δεν εξαρτάται από αυτά καθ’ αυτά τα έργα, η προσεκτικότερη «ανάγνωση» των οποίων, συχνά υπερακοντίζει τις όποιες νόρμες και διευθετήσεις. Άλλωστε οι διευθετήσεις διαμορφώνονται και σχεδιάζονται, «γράφονται» και «ξαναγράφονται», αποδεικνύοντας την πολυεπιπεδικότητα και την αντοχή στον χρόνο όλων εκείνων των έργων τέχνης που η ποιότητά τους τα κάνει να αντιστέκονται σε γενικότητες και σε μονοδιάστατες «καταχωρήσεις».

The visual art which is produced in the times in which we live reflects its own age, and it is not only now that this is the case. This has happened at all periods, the only difference being that at other times there have been ideologies, even ideological confections, which have influenced the aims and the shaping of its preoccupations. In any event, we are not talking about a single ‘art’ (which it has never been), but about orientations, trends, and directions which have been expressed through a variety of means and creative particularities, without these being confined to watertight compartments. The compartmentalisations and apparent shrinkages are due to later classifications and categorisations attempted by the theory of art with its axiomatic interpretations, and do not depend upon the works in themselves, a more careful ‘reading’ of which outstrips any norms and arrangements. These arrangements, anyway, in being shaped and designed, written down and then written again, prove the multiplicity of levels and the resistance to the action of time of all those works of art whose quality renders them impervious to generalisations and to one-dimensional dictionary ‘entries’.

Ειδικά στην εποχή μας, κυρίως από την δεκαετία του ‘90 και κατόπιν, η τέχνη που παράγεται από σύγχρονους καλλιτέχνες, προσπαθώντας να «κοινωνικοποιηθεί», έχει αποκτήσει έναν πλεονάζοντα καταγγελτικό λόγο, ο οποίος εν πολλοίς οφείλεται στην προσπάθεια υπέρβασης του «συμπλέγματος περιθωριοποίησης», μέσα από τα απόνερα του μεταμοντερνισμού.

In our own age in particular, above all from the 1990s onwards, the art which has been produced by contemporary artists, in an effort to achieve ‘socialisation’, has taken on a surplus denunciatory discourse which is largely due to the attempt to overcome the ‘marginalisation complex’ through the backwash of postmodernism.

Στο πλαίσιο των εικαστικών «ρεαλισμών» που σήμερα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διατυπώνονται, το διακύβευμα εστιάζεται, αφενός στα είδη των εικονισμών και στις εγγενείς τους αμφισβητήσεις ή αυτοαναιρέσεις, αφετέρου στα εκφραστικά μέσα και στις εννοιοδοτούμενες χρήσεις τους εκ μέρους των καλλιτεχνών, αλλά και στις εκδοχές επίσης ενός θεωρητικοποιημένου εγκεφαλισμού, εκ μέρους των «ειδικών». Από την άλλη πάλι πλευρά, η τέχνη ψάχνει εναγωνίως να βρει νέους ορισμούς των αρχών, των αναγκαιοτήτων και των ρόλων της, μέσα σε μια διεθνοποιημένη και σύνθετη πλέον γλώσσα, που δεν κατορθώνει πάντοτε να αποφεύγει ομογενοποιήσεις ή έστω «έξυπνες» παραλλαγές,

Μανεκουßν, χρωμοτυπία, 45 × 80 cm

Within the context of the artistic ‘realisms’ which today, in one way or another, find expression, the wager focuses, on the one hand, on the kinds of portrayals and their inherent questionings or self-cancellations, and, on the other, on the means of expression and their uses when endowed with meaning, on the part of the artists, and on the versions also of a theoreticised cerebralism, on the part of the ‘experts’. On the other hand again, art is searching feverishly to find new definitions of its principles, necessities, and roles in what is now a globalised and composite language which does not always succeed in avoid-

Manequeen , chromotype, 45 × 80 cm 11

ing homogenisations or, at least, ‘smart’ variations, although behind these the pathways which economic globalisation now provocatively maps out cannot always be concealed and mutated.

μολονότι πίσω από αυτές δεν μπορούν πάντοτε να αποκρυβούν και να μεταλλαχθούν οι δρόμοι που προκλητικά πλέον χαράσσει η οικονομική παγκοσμιοποίηση. Απέναντι στην κρίση θεσμών και αξιών, συστημάτων και ιδεολογιών που διέρχεται η εποχή μας, απέναντι επίσης σε διογκούμενα χρέη και κινδύνους χρεοκοπιών, σε πραγματικές ή μεθοδευμένες καταστροφές και ρητορικές καταστροφολογίες, σε εξανδραποδισμούς επίσης συνειδήσεων και απονευρώσεις των προσπαθειών για την διεκδίκηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όλα φαντάζουν τρομακτικά και αγωνιώδη, σκανδαλώδη και σκανδαλοθηρικά. Και δεν φαντάζουν μόνον, αλλά εν τέλει γίνονται, με βάναυσο μάλιστα και απροκάλυπτο κάποτε τρόπο, απ’ όπου δεν εξαιρείται ούτε καν ο «αυτο – αναλωνόμενος» πολιτισμός (ο οποίος βρίσκεται ανάμεσα στα δόντια της μυλόπετρας), όσο και η ίδια η καθημερινότητα της ζωής, που αποκτά σταδιακά εφιαλτικές διαστάσεις.

Against the background of the crisis of institutions and values, systems and ideologies which our age is going through, against, also, mounting debts and dangers of bankruptcies, real or engineered disasters and rhetorical alarmisms, enslavements also of consciences and numbing of efforts to lay claim to human dignity, everything seems appalling and anguished, scandalous and scandal-mongering. And it not only seems; it is becoming so, and sometimes, moreover, in a brutal and undisguised way, from which not even ‘self-consuming’ civilisation (which finds itself between the upper and nether millstones) or life’s daily routine itself, which is taking on the dimensions of nightmare, are exempt.

Η μια όψη του νομίσματος της ζωής δείχνει τα σημάδια της, ποδηγετούμενη από έναν αδίστακτο ηθικό αμοραλισμό και μια αγοραία αισθητική αντίληψη. Μια αντίληψη, που διαμορφώνεται από την φθηνή αντιπαροχή, τον σεξισμό, την ισοπέδωση, την τρομολαγνεία της παντοδύναμης τηλεόρασης, της μεθοδευμένης «είδησης», των αδιαφανών στατιστικών, της συμφεροντολογίας, καθώς αυτή συμπληρώνεται από την ατομική μοναξιά των ιντερνετικών διαύλων «επικοινωνίας», από το life – style του συρμού, από την απροσχημάτιστη βία, η οποία συν τοις άλλοις δρομολογεί μια εκπτωτική φιλοσοφία και ταπείνωση, έναν αρχέγονο επίσης φόβο και μια καθολικότερη περιστολή. Η άλλη όψη του νομίσματος που γεννά η ίδια η φύση της ζωής, είναι – παρά την φανφάρα και την πλάνη, παρά την εκμετάλλευση και την υποδούλωση – μια πηγαία και ακαταμάχητη δύναμη ελπίδας και μια ακατάβλητη διάθεση για ανασυγκρότηση και ανίχνευση διεξόδου από την μαύρη τρύπα του τούνελ. Αυτή η μαύρη τρύπα χρειάζεται κάποτε μαύρο χιούμορ για να εξορκιστεί και να δει κανείς κάποιο αισιόδοξο φως στο βάθος της να φέγγει.

One side of the coin of life shows us its scars, manipulated as it is by a ruthless amoralism and an aesthetic approach governed by the market - an approach shaped by cheap quid pro quo, sexism, dumbing-down, the terrorism-mongering of the all-powerful television, the tailored news item, statistics lacking transparency, the philosophy of vested interests, as all this is complemented by the individual loneliness of the internet channels of ‘communication’, by the lifestyle in fashion, by unabashed violence, which, together with all the rest, sets in train a philosophy of degradation and humiliation, as well as a primeval fear and a more general restraint. The other side of the coin, generated by the nature of life itself, is - in spite of the trumpetings and the deception, in spite of the exploitation and enslavement - a spontaneous and invincible power of hope and an irrepressible openness towards reconstruction and the discovery of a way out from the tunnel’s black hole. This black hole sometimes needs to be exorcised by black humour for some light to be seen shining in its depths.

Οι ΠΛΟΕΣ ΧVII δεν θα μπορούσαν να μείνουν αμέτοχοι σ΄ αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο που βιώνουμε ως θύτες και θύματα όσων εκθρέψαμε ή με την ανοχή μας αφήσαμε να βλαστήσει, σπέρνοντας άλλοτε ανέμους και θερίζοντας τώρα καταιγίδες, χωρίς να μένει ο εαυτός μας στο απυρόβλητο, στον βαθμό της ευθύνης που μας αναλογεί. Μπορεί να είναι οδυνηρό, αλλ’ όμως μας αναλογεί.

PLOES XVII could not have stood apart from this undeclared war which, as perpetrators or victims, is being experienced by those of us who have nurtured it or by our toleration have allowed it to spring up, ‘sowing the wind’ at other times, and now ‘reaping the whirlwind’, without granting immunity to our own self, as to the degree of responsibility which we share. It may be painful, but we do have a share.

Μέσα από το πλαίσιο της διεύρυνσης των οριζόντων που αφορούν στον μεταπολεμικό ρεαλισμό, η ριζοσπαστική αυτή έκθεση, χωρίς να επιδιώκει να εικονοποιήσει κοινωνιολογικές παραμέτρους του θέματος, εστιάζεται σ’ έναν υπότιτλο. Έναν υπότιτλο που επικεντρώνεται στην αστική ή ορθότερα, στην νεοαστική τάξη, η οποία οδεύει προς έναν ουτοπικό Παράδεισο. Ο χρόνος του ρήματος (αν πρόκειται για παρελθόν ή παρόν), έχει ελάχιστη σημασία. Περισσότερη σημασία αποκτά το ευεργετικό χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός που δείχνει την Ρομφαία, παρά τον ειδυλλιακό εφησυχασμό της μακάριας «ανευθυνο-υπεύθυνης» ζωής, απ’ όπου με πόνο ψυχής αποσκιρτήσαμε. Πόσο αναπά-

Within the framework of the broadening of the horizons involved in post-War realism, this radical exhibition, without seeking to pictorialise sociological parameters of the issue, focuses on a sub-title. This is a sub-title which concentrates on the bourgeois, or, more correctly, the neo-bourgeois, class, which is on the road to a utopian Paradise. The tense of the verb (whether it is past or present) is of minimal importance. More importance is taken on by the beneficial humour and selfsarcasm shown by the Sword, in spite of the idyllic complacency

www.art.com.gr

ντεχα άραγε βρεθήκαμε «κεκλεισμένων των θυρών», σ’ αυτό το ειδύλλιο με την ευζωία; Τα έργα τέχνης που υλοποιούν το σκεπτικό της έκθεσης, είναι επίκαιρα και όχι επικαιροποιημένα, καθώς παρουσιάζονται μεσούσης της κρίσης που διανύουμε. Άλλωστε, στην «φιλοσοφία» των καλλιτεχνών αυτών, προϋπήρχαν οι συγκεκριμένες τάσεις αντίστασης, χωρίς τα έργα τους να διαμορφώθηκαν για την εξυπηρέτηση κάποιας σκοπιμότητας. Πρόκειται για την ζωγραφική του Αντώνη Κυριακούλη, τα γλυπτά και τις «εγκαταστάσεις» του Μιχάλη Καλλιμόπουλου, καθώς και τα ανάλογα έργα του Σταύρου Διακουμή. Ο «λόγος» των έργων τους (παρ’ ότι ανήκουν σε διαφορετικές γενιές), δεν είναι καταγγελτικός, εξυπηρετώντας μια ρηχή συνθηματολογία. Ούτε είναι εύπεπτος αυτός ο «λόγος» και κατοχυρωτικός μιας μεσσιανικής αντίληψης , που θα ήθελε για όλα να φταίει ο ουρανός ή το γκαζόν, σε όσα μας επιβλήθηκαν. Από πού άραγε; Kι εμείς, σε ποιά μήκη κύματος ταξιδεύαμε; Σε τί θέλαμε ή μας βόλευε να πιστεύουμε πως είμαστε και με τί κάθε φορά το εξαγοράζαμε; Τα έργα και των τριών καλλιτεχνών, όπως εκθεσιακά παρουσιάζονται, συνομιλούν μεταξύ τους, επεκτείνοντας την διαδραστική τους σχέση και στο κοινό, το οποίο όχι μόνον αντικαθρεφτίζεται μεταποιητικά, αλληγορικά και μυθοποιητικά σε αυτά, αλλά γίνεται παράλληλα μοχλός και καταλύτης ενός ζωντανού και ανοιχτού διαλόγου. Ενός διαλόγου, που αφορά στην πνευματική αντίσταση της κρίσης που διανύουμε, χωρίς ωστόσο να προεξοφλεί αυτή τα παρελκόμενά της, τη στιγμή κατά την οποία θίγονται πολλές εν ενεργεία νεοαστικές συνήθειες και νοοτροπίες, αντιλήψεις και κατεστημένα, συμπεριφορές και συστήματα αξιών, που μας αντανακλούν, τοποθετημένα μέσα σ’ ένα θαρρείς πλοιάριο, σαν εκείνο, το παλαιότερο «πλοίο των τρελών» του Ιερώνυμου Μπος, που αυτή τη φορά το έχουμε ήδη ρίξει στα βράχια! Στους τόνους μιας Φελλινικής ατμόσφαιρας, που οπτικοποιείται ως εικαστικό «περιβάλλον» εσωτερικών διαλεκτικά ανταποκρίσεων, αλλά και ως ένα σύνθετο μιμόδραμα, το πικρό χιούμορ και η σάτυρα, η αυτοκριτική και η παραδοξότητα, διαμορφώνουν ένα σύγχρονο «κωμειδύλλιο» Ο υπαινικτικός του κλαυσίγελος ωστόσο, δεν είναι κατολισθητικός, ούτε ισοπεδωτικός.

www.art.com.gr

of a blissful ‘irresponsible - responsible’ life, from which we have with pain of soul defected. How unexpectedly, one wonders, did we find ourselves with the gates shut against us, in this idyll with the ‘good life’? The works of art which realise the thinking of the exhibition are timely and not merely rendered timely, as they are being presented at the very height of the crisis we are going through. In any event, in the ‘philosophy’ of these artists, the specific trends towards resistance were pre-existent, without their works having taken shape in order to serve some expediency. We are speaking here of the painting of Antonis Kyriakoulis, the sculptures and ‘installations’ of Michalis Kallimopoulos, and comparable works by Stavros Diakoumis. The ‘discourse’ of their works (in spite of the fact that they belong to different generations) is not denunciatory nor does it serve shallow sloganeering. Nor is this discourse bland or the vehicle of a messianic approach which would see the sky or the lawn as being to blame for everything, in all the things that have been imposed upon us. From where? And on what wavelengths have we been travelling? In what did we want to be, or did it suit us to believe that we were, involved, and with what did we buy it off on each occasion? The works of all three artists, as presented in the exhibition, converse among themselves, and extend their interactive relationship to the public, who are not only reflected, meta-poetically, allegorically, and mythopoetically in them, but become at the same time a lever and catalyst in a living and open dialogue - a dialogue which concerns spiritual resistance of the crisis which we are going through, without, however, pre-empting its accompaniments, at a time when many active neo-bourgeois customs and mentalities, ideas and establishments, behaviours and systems of values, which reflect us, deposited in, as it were,

a boat, like the ‘ship of fools’ of Hieronymus Bosch - which this time we have driven on to the rocks - are being touched upon.

Μέσα από κοινωνικούς αντικατοπτρισμούς του παρελθόντος και του παρόντος, του εφήμερου και του επαναλαμβανόμενου, του συμπτωματικού και του εξαιρετέου, ανακύπτουν ταυτίσεις, όσο και αποχαρακτηρισμοί, διαπλέκοντας τους μύθους με τις ιστορίες των ευτράπελων και των απροσδόκητων της καθημερινότητας, αποτελούμενης από τα επεισόδια θαρρείς μιας «μπουφόνικης» όπερας του δρόμου. Μιας όπερας, που το μελοδραματικό της στοιχείο αναχαιτίζεται μέσα από μια ροκ αντίληψη, διαμορφωμένη ωστόσο από έναν υποθετικό, σύγχρονο ράπερ, που «γράφει» την «πλοκή» του θεάματος καθώς αυτή συνεχώς εξελίσσεται, αφήνοντας ανάμεσα στα πλοκάμια ή στους λαβύρινθούς της και ορισμένα «παράθυρα» διαφυγής. Τα «παράθυρα» αυτά δεν στηρίζονται σε τοίχους κανενός ομφαλοσκοπισμού, που θα οδηγούσε στην αυτο – ακύρωση και στην απονεύρωση των θεατών. Αντίθετα, τα «παράθυρα» δημιουργούν περάσματα, για ένα λυτρωτικό και αναθεωρητικό, σημασιολογικό και ανασυντακτικό, ζωογόνο και σωτήριο χιούμορ.

In the tones of a Fellini atmosphere which is rendered visual as an artistic ‘environment’ of inner dialectical responses, as well as a composite mimodrama, bitter humour and satire, self-criticism and paradox, they give shape to a contemporary ‘comic idyll’. Its allusive mixture of tears and laughter is not, however, in the nature of a landslide or a steamroller. Through social reflections of the past and present, of the ephemeral and the oft-repeated, the coincidental and the exceptional, identifications, together with declassifications emerge, interweaving the myths and stories of the ridiculous and unexpected incidents of an everyday life which consists of what seems to be a street ‘opera buffa’. This is an opera in which its melodramatic element is reined in through a rock approach, given shape, nevertheless, by a hypothetical, contemporary rapper who writes the ‘plot’ of the spectacle, as that constantly evolves, leaving among its tentacles or in its labyrinths some escape ‘windows’. These windows are not fixed in the walls of any navel-gazing which would lead to the self-cancellation and to the benumbing of the viewers. On the contrary, these ‘windows’ create passages for a redemptive and revisionary, semantic and recomposing, life-giving and saving humour.

Ο Αντώνης Κυριακούλης (ζωγράφος, σκηνογράφος, σκιτσογράφος, εικονογράφος και κειμενογράφος), μέσα από την ευφάνταστα γόνιμη και μυθοπλαστική του αυθαιρεσία, περιγελά τις σοβαροφανείς αυθεντίες, δημιουργώντας με παιγνιώδη διάθεση και με πανδαμάτορα τον σαρκασμό, τα δικά του ανατρεπτικά και διαχρονικά εικαστικά σχόλια, μολονότι αυτά είναι εμπνευσμένα από την παρατηρούμενη επικαιρότητα και τους απόηχούς της. Χωρίς καθηλώσεις και υπεκφυγές, υπονομεύει κι εντέλει καυστικά απομυθοποιεί τις εξουσιαστικές δομές και τις αστικολαϊκές νοοτροπίες της πληθωριστικής, της υποκρινόμενης και αλαζονικά προκλητικής, αλλά κατά τ’ άλλα, της νεόπτωχης πνευματικά κοινωνίας μας, της λεγόμενης «καμπριολέ και κοτεράτης».

Antonis Kyriakoulis (painter, set designer, cartoonist, illustrator, and writer), by means of his imaginatively fertile and mythopoeic arbitrariness, makes fun of authorities which take themselves so seriously, thus creating, in a mood of playfulness and with all-subduing sarcasm, his own subversive and enduring visual commentaries, though these are inspired by observed current events and their resonances. Without fixations and evasions, he undermines and, in the end, caustically demythologises the power structures and the bourgeois-populist mindsets of our inflationary, hypocritical, and arrogantly provocative, but in every other respect spiritually nouveau pauvre, society, the so-called ‘cabrio and yacht’ society.

Μέσα από τον ευδαιμονικό και τον ευτράπελο ανθρωποκεντρισμό του, στον οποίο πρωταγωνιστεί το ευφρόσυνα ματαιόδοξο και γυναικοκρατούμενό του σύμπαν, ο Αντώνης Κυριακούλης αποδαιμονοποιεί μαγικά και «εξορκίζει» υποδόρια, (εμβολιάζοντας με βιτριολικό κάποτε χιούμορ) το κακό, την αιδημοσύνη, τον καθωσπρεπισμό και αυτήν καθ΄ αυτήν την πομφόλυγα της ανοχής μας. Ο ζωγράφος σκηνογραφεί και παράλληλα σκηνοθετεί μια ανάμειξη ιδιοτήτων που αφορούν στάσεις και συμπεριφορές της καθημερινότητας, καθώς αυτή αναπτύσσεται στο τελάρο, στο χαρτόνι ή στον χώρο, ως χορόδραμα, με τις γυναίκες του να φυτρώνουν υποψιασμένες ή ανυποψίαστες σαν τις παραφυάδες, αψηφώντας κάθε είδους εμπόδιο, κάθε είδους φυτοφάρμακο... Ο Αντώνης Κυριακούλης τις συμμερίζεται και τις φωτίζει, τις μορφοποιεί και τις χωροθετεί ως καρικατούρες ζωής χωρίς προσχήματα και άλλοθι, βάζοντάς τις να σχοινοβατούν στην αυτάρκεια, στην αυταρέσκεια και στην αειφορία του Παραδείσου τους. Τις ζωντανεύει θαλλερά, περιθάλποντας την ίδια στιγμή τα δραματικά και περιγελαστικά τους στοιχεία, καθώς αυτές φέρνουν στον νου μια μεταποιημένη και εμπλουτισμένη εκδοχή από το ύφος μακρινών τους προγόνων, όπως είναι το θέατρο σκιών της Εγγύς και της Άπω Ανατολής, η ατμόσφαιρα των μεσαιωνικών vitraux, τα

Through his eudaemonist and witty anthropocentrism, in which the leading role is played by his delightfully vain and femaleruled universe, Antonis Kyriakoulis de-demonises magically and ‘exorcises’ subcutaneously (sometimes grafting on vitriolic humour) evil, bashfulness, respectability, and the very bubble itself of our toleration. The artist designs and at the same time sets the stage with a mixture of qualities which involve attitudes and behaviours of everyday life, as this develops on the stretcher, on cardboard, or in the space, as a dance drama, with his women sprouting, suspected or unsuspecting, like offshoots, impervious to any kind of obstacle, any kind of plant pharmaceuticals... Kyriakoulis sympathises with them and illuminates them, he shapes them and arranges them as caricatures of life without pretexts and alibis, making them walk the tightrope in the self-sufficiency, the complacency, and the

www.art.com.gr

«croquis» των ταπητουργών του 18ου αιώνα στη Δύση, η παντομίμα των «puppi» της Νάπολης, το δαιμονικό υπόστρωμα των «caprichos» του Goya (1746-1828), τα δραματουργικά σχέδια του Paul Gavarni (1804-1866), οι κοινωνικές καρικατούρες του Honoré Daumier (1808 – 1879), οι γελοιογραφίες σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής του Δημ. Γαλάνη κ.α. Κι όλα αυτά, με μια σύγχρονη εικαστική αντίληψη που υπερβαίνει κατά πολύ κάθε έμμεση πηγή αναφοράς, γιατί πάντα ο Αντώνης Κυριακούλης είναι απροσδόκητος, με τεταμένες τις κεραίες της παρατηρητικότητάς του και με ένα πλήθος ερεθισμάτων που μπορεί καθημερινά να δέχεται, ανατρέποντας κάθε πιθανό προσδοκώμενο, αφ’ ής στιγμής διαθέτει αστείρευτη φαντασία και μοναδικό ταλέντο μετουσίωσης και της παραμικρής ακόμη λεπτομέρειας, χωρίς ποτέ ο ίδιος να χάνει το κέντρο βάρους, τον χαρακτήρα και την υφολογία όσων κάθε φορά θέλει να υποδείξει.

evergreenness of their Paradise. He brings them to burgeoning life, tending at one and the same time their dramatic and their mocking features, as they bring to mind a processed and enriched version of the style of their distant ancestors, such as the shadow theatre of the Near and Far East, the atmosphere of the medieval vitraux, the ‘croquis’ of the tapestry-makers of the eighteenth century in the West, Goya’s (1746 - 1828) demonic sub-stratum of ‘caprichos’, the dramaturgic sketches of Paul Gavarni, the social caricatures of Honoré Daumier (1808 - 1879), the cartoons in magazines and newspapers of the age of Dimitris Galanis, and others besides. In all this is with a contemporary artistic approach which goes far beyond any indirect source of reference, because Kyriakoulis has always been unpredictable, the antennae of his powers of observation straining, with a host of stimuli which he can receive on a daily basis, subverting any expectations, given that he possesses inexhaustible imagination and a unique talent for transubstantiating even the tiniest detail, without himself ever losing the centre of gravity, the character, and the stylistics of what in each case he wishes to suggest.

Ο Μιχάλης Καλλιμόπουλος (ζωγράφος, γλύπτης, φωτογράφος) δανείζεται αφορμές από την πραγματικότητα για να τις υπερβεί, εστιάζοντας μέσα από τα έργα του στον ίδιο τον ρόλο της τέχνης και στις λειτουργίες που εκείνη κοινωνικά επιτελεί. Στα γλυπτά του επικεντρώνεται σε ανθρώπινους τύπους και καταστάσεις που αφορούν, αφενός στιγμές της καθημερινότητας, αφετέρου κάθε είδους μορφές εξουσίας, οι οποίες ορίζουν δομές, ήθη, συναλλαγές, νοοτροπίες και καταστημένα ζωής. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός, όπως και η δύναμη που κρύβει το αμελητέο, αλλ’ ωστόσο καθοριστικό, σμικρύνονται ή γιγαντώνονται, την στιγμή κατά την οποία ο καλλιτέχνης μεταλλάσσει και ταυτοχρόνως υπονομεύει την έννοια του κύρους και της δεσποτείας, μαζί με την σοβαροφάνεια και την αμετροέπεια, γνωρίσματα που κατά τ’ άλλα έχουν ιεραρχήσει αξίες και απαξίες, διαμορφώνοντας διελκυστίνδες σχέσεων και εντέλει συναινέσεων, κάποιων ανίερων και αδιαφανών «συμμαχιών».

Michalis Kallimopoulos (painter, sculptor, photographer) borrows his points of departure from reality in order to transcend them, focusing through his works on the role of art and the functions which it performs in society. In his sculptures, he concentrates on human types and on situations which concern, on the one hand, moments from everyday routine, and, on the other, forms of power of every kind which define structures, mores, deals, mentalities, and established institutions of life. The humour and the self-sarcasm, together with the power which is concealed by what is negligible, but nevertheless definitive, are reduced or blown up in size as the artist mutates and at the same time undermines the concept of authority and tyranny, together with assumed seriousness and loquacity, characteristics which in every other respect have ranked values and relegations, giving shape to tug-of-wars between relations, and, in the end, consensuses, of certain unholy and far from transparent ‘alliances’.

Η κριτική διάσταση που αναφύεται στα έργα του Μιχάλη Καλλιμόπουλου, εμπεριέχει το δράμα και το τραύμα. Πρόκειται για χαρακτηριστικά που φορτίζουν τις ποιότητες του δικού του πικρού χιούμορ, στηλιτεύοντας την αυτάρκεια τόσο του «φαίνεσθαι», όσο και του «είναι». Τα στοιχεία που υποδηλώνουν οι μορφές του, στοχεύουν από την μια πλευρά στην ατομική συνθήκη και στην ευθύνη που της αναλογεί, (για τους τρόπους που επιλέγει εκείνη να διαπραγματεύεται την παρουσία της), από την άλλη πλευρά, στην συλλογική ανταπόκριση που κηδεμονεύει και άλλοτε ορίζει το «νόμισμα» της ζωής, με διαστρεβλωμένα και διαρκώς ακατοχύρωτα τα «νοήματά» της. Το διερώτημα που ανακύπτει για το ποιός και για το τί κάθε φορά επιβάλλεται, πίσω από την επιφάνεια και το ύφος, όπως αποκαλύπτουν οι φιγούρες του (ολόσωμες, ως προτομές και ως καρικατούρες) σκιαμαχεί με την αλήθεια και την πλάνη, όπως επίσης με προσομοιώσεις και αποχαρακτηρισμούς, αφήνοντας στη θέση τους να αιωρείται το αίνιγμα.

The critical dimension which springs up in the works of Michalis Kallimopoulos contains both drama and trauma. These are characteristics which charge the qualities of his own bitter humour, as he castigates the self-sufficiency of ‘appearances’ and of ‘reality’. The items which his figures allude to have as their target, on the one hand, the individual condition and the responsibility which falls to its lot (for the ways in which it chooses to negotiate its presence), and, on the other, the collective response which takes into its guardianship and sometimes defines the ‘currency’ of life, with its ‘meanings’ distorted and constantly unsafeguarded. The question which arises as to who and what is being imposed behind the surface and the style, as his figures (full-length, as busts, and as caricatures) reveal, shadow-boxes

Τα μεγαλύτερα ή μικρότερα σε μέγεθος γλυπτά του μνημειώνουν στιγμιότυπα και ανεκδοτολογικές όψεις, όπως επίσης εκδοχές και

κατεστημένα των υπολήψεων και του ανυπόληπτου, στηλιτεύοντας τον ναρκισσισμό και την αυταρέσκεια, μαζί με την αδηφαγία και τις προφάσεις κάθε ψευτοδιλλήματος που θα οδηγούσε στην «εύρεση» αιτίων και αιτιατών. Οι μορφές του αυτοπροσδιορίζονται σχετικά με το τί νομίζουν ότι αυτές είναι στο «χρηματιστήριο» ζωής και τέχνης, ενεργοποιώντας μέσα από τον κλαυσίγελο, τον στοχασμό του θεατή.

with truth and deceit, as it does with simulations and disqualifications, leaving the enigma hovering in their place. His sculptures of greater or lesser magnitude monumentalise vignettes and anecdotal material, as well as versions of and established outlooks on reputations and the disreputable, as he excoriates narcissism and complacency, together with the greed and pretexts of every false dilemma which would lead to the ‘discovery’ of causes and effects. His figures are self-defining as to what they think they are on the ‘stock exchange’ of life and art, and through their blend of tears and laughter, they activate the reflections of the beholder.

Επιπλέον, ο χαρακτήρας και το ύφος των γλυπτών του, παρουσιάζουν κατά την γνώμη μου, μια εκλεκτική συγγένεια με τα γλυπτά ενός προγόνου του καλλιτεχνικά. Κι αυτός ήταν ο Αυστριακός Franz Xaner Messerschmidt (1736-1783) που μορφοποίησε ανάμεσα στ’ άλλα, προτομές της βαυαρικής τότε αυτοκρατορικής αυλής, αποδίδοντας με έναν σύνθετο ρεαλιστικό και εξπρεσιονιστικό τρόπο, την τυπολογία του κοινωνικού ρόλου των συντελεστών εκείνης της εξουσίας και μαζί την στιγμιοτυπία των συναισθηματικών, των εκφραστικών, των ψυχικών και απροσδόκητών τους καθημερινών καταστάσεων.

Also the character and the formulation of his sculptures present, according to my opinion, an ecclectic relation with the sculptures of one of his ancestors in the artistic “stage”. This was the Austrian Franz Xaver Messerschmidt (1736-1783) who had made, among others, the metal portraits of the Imperial bavarian Court of his time, giving in his sculptures, (through a combination of realism an expressionism) the typology of the social role of its personalities together with the instant outbursting of their sentiments, emotions and bizarre but fascinating conditions of their everyday life.

Ο Σταύρος Διακουμής (γλύπτης και καλλιτέχνης «εγκαταστάσεων» με τα ρηξικέλευθα και ανατρεπτικά του έργα, φέρνει στο προσκήνιο τον «ήρωα – αντιήρωα» της πολυσχιδούς και ιντερνετικής μας εποχής. Με τα έργα του, που ακροβατούν ανάμεσα στην ταυτοπροσωπία και στην ετεροπροσωπία, στην απομυθοποίηση και στην «επαναστοιχείωση» του εαυτού τους, (μέσα από αναλώσιμα υλικά και παράγωγα της μαζικής βιομηχανικής κουλτούρας), ασκεί ο καλλιτέχνης μια έμμεση κριτική στην pop – art, χρησιμοποιώντας ωστόσο γνωρίσματα και κώδικες της γλώσσας της, που στην συνέχεια υπονομεύει. Οι αιρετικές και ταχυδακτυλουργικές του φιγούρες επιζητούν να προσδιορίσουν έναν νέο χώρο ζωτικής παρουσίας τους, την ίδια στιγμή που αντιστρατεύονται την μνημειακότητα και κάθε είδος σοβαροφάνειας.

Stavros Diakoumis (sculptor and ‘installations’ artist) by his daring and subversive works brings to centre stage the ‘hero / antihero’ of our fissiparous internet age. By means of his works, which perform a balancing act between a first and third-person identity, between the demythologising and the ‘re-haunting’ of their own selves (through software and the derivatives of mass industrial culture), the artist brings to bear an indirect critique on pop-art, but, nevertheless, using characteristics and codes from its language, which he then undermines. His heretical conjuror’s figures seek to define a new space for their vital presence, while at the same time militating against monumentality and false seriousness of any kind.

Οι φόρμες του Σταύρου Διακουμή λειτουργούν σαν μαγικές εικόνες ή αινίγματα, αποσυνδέοντας τον παλαιότερο λόγο αναφοράς τους ανάμεσα στην «φέρουσα» και στην «φερόμενη» γλυπτική κατασκευή, που στην συγκεκριμένη περίπτωση παρουσιάζεται μάλιστα επιζωγραφισμένη. Τα «μεταφερόμενα» αντιφατικά εν πολλοίς νοήματα που πηγάζουν από μια ασυναίρετη και

The forms of Stavros Diakoumis serve as magical images or enigmas, detaching the earlier ratio of reference between the ‘bearing’ and the ‘borne’ sculpture construction, which in this

www.art.com.gr

αποπροσανατολιστική πραγματικότητα, επιμερίζουν, αποδομούν και απροσδόκητα ανασυντάσσουν τα μέρη τους, καθώς διαμορφώνουν παράδοξα τους σωματότυπους θαρρείς της «φέρουσας» μορφικής και χωροδυναμικής κατασκευής τους, μαζί με την εφήμερή της «οντότητα».

particular instance is overpainted. The meanings, mostly contradictory, ‘conveyed’ spring from an uncontracted and disorientating reality, allocate, deconstruct, and unexpectedly recompose their parts, as they strangely give shape to the body types, as it were, of the ‘bearing’ formal and spatiodynamic construction, together with its fleeting ‘entity’.

Μέσα σε έναν παιγνιώδη, τερατικό και μεταπρατικό κόσμο, οι φιγούρες του καλλιτέχνη που στέκουν σαν να κινούνται αντιφατικά και ισορροπούν ανατρέποντας κάθε είδους κατεστημένο, δείχνουν να προέρχονται από την καθημερινότητα, αλλά και από μια ανταγωνιστική «fiction reality», μια φαντασιακή δηλαδή πραγματικότητα, που έχει ωστόσο εξοστρακίζει τις ρητορείες της. Η τραγικότητα στην όψη με την εναλλακτικότητα παρουσίας των μορφών αυτών, (με τα ready - made στοιχεία και τα μικρού μεγέθους κάποτε κεφάλια τους, τα οποία αλλάζουν ή συγχέουν τις αποστάσεις παρατήρησης του θεατή), εμβολιάζουν το δραματικό στο ευτράπελο στοιχείο, όπως επίσης το ευάλωτο στο σπαρακτικό. Τα μάτια των μορφών του είναι συνήθως κλειστά, εσωτερικεύοντας τον χρόνο κι αφήνοντας έκθετο τον τρόπο επενεργητικής παρουσίας τους, που προδίδει συγκρουσιακές σχέσεις, προσωποποιώντας ταυτόχρονα τα θαυμαστικά, τα ερωτηματικά και τα αποσιωπητικά του χώρου ύπαρξης και αυτεπίγνωσης ενός διαμελισμένου ή παραποιημένου «εαυτού». Ενός «εαυτού», που μέσα από την οδύνη και τον σαρκασμό, το πικρό χιούμορ και το υπομειδίαμα, το ξάφνιασμα και την περισυλλογή, τονίζει την σιωπή του αναπάντεχου, που έχει αποκαλύψει μια προηγηθείσα βουβή έκρηξη. Κι είναι αυτή η έκρηξη που σπάει τα στεγανά, γκρεμίζοντας κάθε είδους άλλοθι, την ώρα που πέφτουν οι μάσκες της κοινωνικής υποκρισίας. Ή μήπως ματαιοπονεί κανείς, πιστεύοντας πως αυτές μπορούν να πέσουν; Τα έργα πάντως του Σταύρου Διακουμή τολμούν και αντιστέκονται στον ιλλουζιονισμό και στις επιζήμιες αντιπαροχές της εποχής μας.

In a playful, monstrous world of dealings, the artist’s figures which stand as if contradictorily moving and balancing, overturning any kind of established order, seem to come from everyday life, but also from a competing ‘fiction reality’, that is, a fantasy reality who has, nonetheless, ostracised its rhetorics. The tragic element in the appearance, together with the alternating nature of the presence of these forms (with ready-made features and their sometimes small-sized heads, which alter or confuse the viewer’s distances of observation), graft the dramatic on to the humorous element, and the vulnerable on to the heartbreaking. The eyes of his figures are usually closed, thus externalising time or leaving the manner of their active presence, which betrays relations of conflict, exposed, and at the same time personifying the exclamation marks, the question marks, and the aposiopeses of the space of existence and self-knowledge of a dismembered or counterfeited ‘self’ - a self which through anguish and sarcasm, bitter humour, and the wry smile, surprise and reflection, stresses the silence of the unexpected, which has revealed an earlier mute explosion. And it is this explosion which breaks open the watertight compartments, demolishing any kind of alibi, when the masks of social hypocrisy fall. Or are we perhaps wasting our time in believing that these masks can fall? However this may be, the works of Stavros Diakoumis dare to resist the illusionism and the damaging quid pro quos of our age.

Aπρίλιος 2011

April 2011

Την έμπνευση του τίτλου της έκθεσης, μου έδωσε η παλαιότερη σπουδαία ταινία του Ελία Πέτρι «Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο», (με ηθοποιούς τον Τζιάν Μαρία Βολοντέ και την Μαριάτζελα Μελάτο), που είχε βραβευθεί στις Κάννες το 1972, με τον «Χρυσό Φοίνικα».

For the title of the exhibition, I have been inspired by the older famous film of Elias Petri “The working class goes to Paradise”, (with the actors Gian Maria Volonte and Mariangela Melato). The film had been honored at the “Cannes Festival” (1972), with the “Palme d’Or”.

κατάλογος έργων

list of works www.art.com.gr

Αντώνης Κυριακούλης Αntonis Kyriakoullis

«Πάνω από τον κόσμο της χλιδής, της πλήξης, της ημιμάθειας και ακόμα του λεγόμενου κόσμου του «πνευματικού προβληματισμού» κρέμεται αυτή την ώρα μια θύελλα, της οποίας την ένταση και τα πιθανά επακόλουθα είναι δύσκολο να προβλέψουμε και ακόμη δυσκολότερο να καθορίσουμε. Αναφέρομαι στον Αντώνη Κυριακούλη και στην παρουσίαση του έργου του, για πρώτη φορά στην Ελλάδα».

«Over the world of luxury, of boredom, or semi-ignorance, and even the so-called world of ‘intellectual problématique’, there is at the moment a storm hanging, the intensity of which and its likely consequences are difficult to foresee, and even more difficult to determine. I am referring to Antonis Kyriakoulis and to the presentation of his work for the first time in Greece.»

Με αυτά τα προφητικά λόγια προλογίζει ο δάσκαλός μου, ο χαράκτης Α. Τάσσος την πρώτη μου έκθεση. Σκέπτομαι πόσο επίκαιρα είναι αυτά τα λόγια γραμμένα πριν από σαράντα χρόνια.

It was with these prophetic words that my teacher, the engraver A. Tassos, prefaced my first exhibition. I reflect upon how fitting these words, written 40 years ago, still are.

Και συνεχίζει… «Η έννοια της λεγόμενης «σάτιρας» δεν έχει θέση εδώ και η γραφή δεν είναι ένα κάποιο περίγραμμα. Το σχέδιο του Αντώνη Κυριακούλη είναι μια διαδρομή μικροσκοπίου που τρέχει αργά και σκληρά, ερευνητικά, επίπονα κι επίμονα. Πολλές φορές σταματά κι εκεί επιμένει ιδιαίτερα, στριφογυρίζει, σκάβει σε βάθος μέχρις αίματος. Τότε είναι ακριβώς που εκτινάσσονται στην επιφάνεια οι αδέσμευτες δυνάμεις. Πέρα από την πίκρα, πέρα από την οργή της ανικανοποίητης επιθυμίας για έναν άνθρωπο πιο ανθρώπινο, τον οποίο όμως δεν βρίσκει όπως δεν τον βρήκε ούτε ο Γκόγια στους εφιάλτες του, ούτε και ο Γεώργιος Γκρος, στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα».

And he goes on ... «The concept of so-called ‘satire’ has no place here, and the style does not have any outline. The drawing of Antonis Kyriakoulis traces the course of a microscope which scans slowly and unyieldingly, searchingly, laboriously, and insistently. Often it stops, and there it becomes more insistent; it twists and digs in depth, until it draws blood. It is precisely then that the unrestrained forces erupt on to the surface. Beyond the bitterness, beyond the anger of the unfulfilled desire for more human man, whom, however, he doesn’t find, just as Goya didn’t find him in his nightmares, or George Grosz, in the early years of the twentieth century.»

Εγώ δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω στα λόγια του, πέρα από το γεγονός ότι στην ζωή μου κατάφερα νομίζω δύο πολύ σημαντικά πράγματα: πρώτον να μην πάρω ποτέ τον εαυτό μου στα σοβαρά και δεύτερον να παρατηρώ γύρω μου με προσοχή τους ανθρώπους και να ακούω τα λεγόμενά τους, μαθαίνοντας μόνο άχρηστα πράγματα.

I have nothing else to add to his words, apart from the fact that in my life I have, I think, achieved two very important things: first, never to take myself seriously, and, second, to look around me carefully at people and listen to what they say, from which I’ve learnt only what is useless.

Με ένα έμφυτο χιούμορ, οφείλω να πω «την μυστική πηγή του Μεγαλείου», όπως χαρακτηρίζει το χιούμορ ο Ουΐνστον Τσώρτσιλ, επέζησα και ζωγραφίζω.

It is with an innate humour, I have to say ‘the secret source of greatness’, as Winston Churchill described humour, that I have lived and I produce my art.

www.art.com.gr

σινική μελάνη σε χαρτί 35 × 50 cm

I ‘ve got the hint indian ink on paper 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Το ‘πιασα το υπονοούμενο

Αγναντέματα

Η μάσκα

σινική μελάνη σε χαρτί 35 × 50 cm

σινική μελάνη & ακουαρέλα 35 × 50 cm

Look faraway

The mask

indian ink on paper 35 × 50 cm

indian ink & watercolor 35 × 50 cm

www.art.com.gr

σελ. 28-29

Eλισάβετ η Πρώτη μεικτή τεχνική 62 × 51 cm page 28-29

Elizabeth the First mixed media 62 × 51 cm

Eλισάβετ η Δεύτερη χρωμοτυπία 68 × 87 cm

Elizabeth the Second chromotype 68 × 87 cm

www.art.com.gr

Σε στενό οικογενειακό κύκλο

Η μοναχική εφοπλίστρια

σινική μελάνη & ακουαρέλα 35 × 50 cm

άσπρη σινική μελάνη σε μαύρο χαρτί 35 × 50 cm

In the close family circle

The lonely ship-owner

indian ink & watercolor 35 × 50 cm

white indian ink on black paper 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Από την πρώην Σοβιετία

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά

τέμπερα & σινική μελάνη 35 × 50 cm

τέμπερα, ακρυλικά & σινική μελάνη 35 × 50 cm

From the former Soviet-country

Back has the pears tail

tempera & indian ink 35 × 50 cm

tempera, acrylics & indian ink 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Πολύ τουρμπάν

Ξυνόγαλα δια γαργάρας

μεικτή τεχνική, σινική μελάνη, ακρυλικά & κολάζ 35 × 50 cm

σινική μελάνη & ακρυλικά χρώματα 35 × 50 cm

Multi turban

Sour Milk for gargling

mixed media, indian ink, acrylics & collage 35 × 50 cm

indian ink & acrylic colors 35 × 50 cm

Όχι, παίζουμε... τέμπερα σε αυγό 35 × 50 cm

No, we play... tempera with egg 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Μεγάλη Αικατερίνη ακουαρέλα 47 × 60 cm

Catherine the Great watercolor 47 × 60 cm

Οι φίλες τέμπερα & σινική μελάνη 35 × 50 cm

Girlfriends tempera & indian ink 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Dame au perroquet τέμπερα 35 × 50 cm

Dame au perroquet tempera 35 × 50 cm

Σεμίραμις τέμπερα 35 × 50 cm

Semira-miss tempera 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Ποιός φοβάται την Virginia Wolf τέμπερα 35 × 50 cm

Who is afraid of Virginia Wolf tempera 35 × 50 cm

Γουόλις Σίμσον

Η μασκοφόρος… κ’όχι μόνο

μεικτή τεχνική 49 × 60 cm

τέμπερα 35 × 50 cm

Wallis Simpson

The masked and not just…

mixed media 49 × 60 cm

tempera 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Ναβιγκατρίς Ντιαμπολίκ

Navigatrisse Diabolique

Φίδι στον κόρφο σου

Snake in your bossom

ακρυλικό σε καμβά 49 × 60 cm

acrylic on canvas 49 × 60 cm

κόλλα 35 × 50 cm

glue 35 × 50 cm

www.art.com.gr

σελ. 48

Η εθνοχαμούρα ακρυλικά χρώματα & σινική μελάνη 35 × 50 cm page 48

The ethnochamoura acrylics colors & indian ink 35 × 50 cm

σελ. 49

Προσωπεία σινική μελάνη & ακουαρέλα 66 × 56 cm page 49

Masks indian ink & watercolor 66 × 56 cm

Ο Τιτανικός ακουαρέλα 50 × 60 cm

The Titanic watercolor 50 × 60 cm

www.art.com.gr

Προσωπεία

Εγκεφαλικούλι

ακουαρέλα 28 × 40 cm

άσπρη σινική μελάνη 43 × 53 cm

Masks

Mini-stroke

watercolor 28 × 40 cm

white indian ink 43 × 53 cm

www.art.com.gr

Εσωτερικό… με πολλή αγάπη τέμπερα & σινική μελάνη 35 × 50 cm

Interior... with lots of love tempera & indian ink 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Τρεις Χάριτες

μεικτή τεχνική 58 × 50 cm

ακουαρέλα 37 × 50 cm

Tana-graies

The Three Graces

mixed media 58 × 50 cm

watercolor 37 × 50 cm

www.art.com.gr

Τανα-γραίες

www.art.com.gr

Le comoedien

Άλλος για Χίο κίνησε, άλλος για Μυτιλήνη

σινική μελάνη & ακουαρέλα 58 × 44 cm

μεικτή τεχνική 57 × 50 cm

Le comοedien

Another started to Chios and Mytilini else…

indian ink & watercolor 58 × 44 cm

mixed media 57 × 50 cm

Εκεί που τον τρώει, ξύνεται ακρυλικό σε καμβά 45 × 46 cm

Where he iches he scraches acrylics on canvas 45 × 46 cm

www.art.com.gr

σελ. 62-63

Κοίτα με να σε κοιτώ σινική μελάνη & ακουαρέλα 35 × 50 cm page 62-63

Look at me I look indian ink and watercolor 35 × 50 cm

Τσα ακουαρέλα & κολάζ 45 × 58 cm

Cha watercolor & collage 45 × 58 cm

Η θηλιά ακρυλικό σε καμβά 35 × 50 cm

The loop acrylics on canvas 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Παπάκι τζι-αρ ακουαρέλα 45 × 60 cm

@gr watercolor 45 × 60 cm

Οι θείες του Γουλιέλμου Τέλλου: H Γαρουφαλία, η Πίτσα, η Μιμόζα και η Μηλιά

The aunts of Guillermo Tell: Garoufalia, Pitsa, Mimoza and Milia

ακουαρέλα 46 × 60 cm

watercolor 46 × 60 cm

www.art.com.gr

Les Perroquets

Οι θείες του Πικάσο

ακουαρέλα 50 × 60 cm

ακουαρέλα 44 × 54 cm

Les Perroquets

The aunts of Picasso

watercolor 50 × 60 cm

watercolor 44 × 54 cm

www.art.com.gr

Γυναίκα με αλεξήλιο λάδι σε καμβά 90 × 70 cm

Femme avec parassol oil on canvas 90 × 70 cm

Γυναίκα με αλεξήλιο και φακιόλι λάδι σε καμβά 90 × 70 cm

Femme avec parassol et tourban oil on canvas 90 × 70 cm

Marriage `a la mode χρωμοτυπία 50 × 70 cm

Marriage `a la mode chromotype 50 × 70 cm

www.art.com.gr

Cavalo cavali χρωμοτυπία 35 × 50 cm

Cavalo cavali chromotype 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Η λίμνη των τσίσων χρωμοτυπία 35 × 50 cm

The lake of pee chromotype 35 × 50 cm

Επικίνδυνες ισορροπίες χρωμοτυπία 35 × 50 cm

Dangerous balances chromotype 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Simon de Beauvoir-Aurevoir ακουαρέλα 50 × 40 cm

Simon de Beauvoir-Aurevoir watercolor 50 × 40 cm

Σαν βγεις στον πηγεμό για την Ιθάκη ακουαρέλα 35 × 50 cm

As you set out for Ithaca watercolor 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Madame Recamier γιαλαντζί ακουαρέλα 35 × 50 cm

Madame Recamier gialenzi watercolor 35 × 50 cm

www.art.com.gr

σελ. 82-83

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε ακουαρέλα 35 × 50 cm page 82-83

Or is the seashore wry or crooked sail watercolor 35 × 50 cm

Πίνους Nορμάλε σινική μελάνη 55 × 70 cm

Pinous Normale indian ink 55 × 70 cm

www.art.com.gr

Αυθεντίες σινική μελάνη & άσπρο κραγιόν 35 × 50 cm

Pundits indian ink & white crayon 35 × 50 cm

Κούρεψε το αυγό και πάρε το μαζί σου σινική μελάνη & άσπρο κραγιόν 35 × 50 cm

Mow the egg and take its hair indian ink & white crayon 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Πάμε και βλέπουμε δύο σινική μελάνη & άσπρο κραγιόν 35 × 50 cm

Come and see two indian ink & white crayon 35 × 50 cm

Πάμε και βλέπουμε ένα σινική μελάνη & άσπρο κραγιόν 35 × 50 cm

Come and see one indian ink & white crayon 35 × 50 cm

www.art.com.gr

σελ. 88-89

Το χάσαμε το παιχνίδι σινική μελάνη & άσπρο κραγιόν 35 × 50 cm page 88-89

We lost the game indian ink & white crayon 35 × 50 cm

www.art.com.gr

Ο μεγαλοπρεπής D.C.K. ακουαρέλα & σινική μελάνη

The magnificent D.C.K. watercolor & indian ink

www.art.com.gr

Μιχάλης Καλλιμόπουλος Michalis Kallimopoulos

Σε δύσκολους καιρούς, το εικαστικό μέσο μπόρεσε να αντεπεξέλθει στο ρόλο του σαν μέρος του κοινωνικού φαντασιακού με ποικίλους τρόπους. Το είδος της τέχνης που θέλει να εκφράσει την κοινωνία και το σήμερα, έχει να αντιμετωπίσει θέματα δυσχερή και πολύ μεγάλες διαφορές στο βαθμό ευαισθητοποίησης του κοινού.

In difficult times, the medium of art has been able to rise to its role as a part of the social fantasy in a variety of ways. The kind of art which wants to give expression to society and the present day has to face difficult issues and very great differences in the degree of sensitisation of the public.

Οι εικαστικές τέχνες τότε μπορούν να κάνουν χρήση ενός έμμεσου τρόπου, του χιούμορ, δανειζόμενες στοιχεία από τον συγγενικό χώρο της πολιτικής γελοιογραφίας.

The visual arts can then make use of an indirect method - humour - borrowing features from the related field of political cartoons.

Η ελληνική πολιτική γελοιογραφία ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, ταιριάζει νόημα με εικόνα, διαπαιδαγωγώντας εικαστικά την αστική και τη λαϊκή τάξη. Η μοναδική της γλώσσα επιχειρεί με αιχμή το εφήμερο. Ό,τι χάνει σε μακροβιότητα, το αντισταθμίζει σε ένταση.

Greek political cartoons from as early as the mid nineteenth century matched meaning with image, and so educated, by art, the bourgeois and the working class. Their unique language operated with the ephemeral as a spearhead. What it lost in longevity, it counterbalanced with intensity.

Το επίκαιρο έργο τέχνης που εκφράζεται με το χιούμορ, ίσως να έχει ένα εφήμερο νοηματικό περιεχόμενο, αλλά εύληπτο και τελικά προσιτό.

The topical work of art which expresses itself through humour may have a fleeting conceptual content, but it is easily digested and, in the end, accessible.

O Μιχάλης Γ. Καλλιμόπουλος επιθυμεί να ευχαριστήσει την συνάδελφο Ιωάννα Μαθοπούλου για την ενδυματολογική επιμέλεια του έργου «Οικογενειακό Τραπέζι». Επίσης ευχαριστεί την κυρία Βιβή ΣιγάλαΠαλαιοκρασσά για την ευγενική παραχώρηση της οικοσκευής που συνοδεύει την εικαστική του «εγκατάσταση».

M.G. Kallimopoulos wishes to thank his colleague Ioanna Mathopoulou for acting as costume design curator of the work ‘Family Meal’. He also thanks Mrs Vivi Sigala-Palaiokrassa for kindly providing the household utensils which accompany his art ‘installation’. Φωτογραφία του καλλιτέχνη: Δήμητρα Κίτσου

Photo of the artist: Dimitra Kitsou

www.art.com.gr

Η τρίτη τρύπα 2005 από την ενότητα Εγώ Κατ’ Εμέ giluform 71,5 × 84,5 × 54 cm Ευγενική παραχώρηση: Συλλογή Δάκη Ιωάννου

The third hole 2005 from the series I, According to Me giluform 71.5 × 84.5 × 54 cm Courtesy: Dakis Ioannou Collection

2003 από την ενότητα Εγώ Κατ’ Εμέ giluform 74 × 90 × 55 cm Ευγενική παραχώρηση: Συλλογή Δάκη Ιωάννου

Stripes 2003 from the series I, According to Me giluform 74 × 90 × 55 cm Courtesy: Dakis Ioannou Collection

www.art.com.gr

Ριγέ

2007 από την ενότητα Εγώ Κατ’ Εμέ λάδι σε έγχρωμο giluform 76,5 × 67 × 48 cm Ευγενική παραχώρηση: Τεχνοχώρος

Sanbibelomeprotomisanbibelomebusto 2007 from the series I, According to Me oil on colored giluform 76,5 × 67 × 48 cm Courtesy: Τehnohoros

`A la garson / Η τελευταία ωορρηξία 2005 από την ενότητα Εγώ Κατ’ Εμέ τσιμέντο, χρώμα σε σκόνη 70 × 43 × 53,5 cm

Boy-like / Last Ovulation 2005 from the series I, According to Me cement, pigment 70 × 43 × 53.5 cm

www.art.com.gr

Sanbibelomeprotomisanbibelomebusto

www.art.com.gr

Το χαμόγελο του μαλάκα

Δεν είμαι εδώ για κανένα

2003 από την ενότητα Εγώ Κατ’ Εμέ giluform 73 × 88 × 47 cm

2007 από την ενότητα Εγώ Κατ’ Εμέ giluform 66 × 85 × 49 cm

Wanker’s grin

I’m Not In - Not For Anyone

2003 from the series I, According to Me giluform 73 × 88 × 47 cm

2007 from the series I, According to Me giluform 66 × 85 × 49 cm

105

To οικογενειακό τραπέζι 2011 προσχέδιο για εγκατάσταση (ενδυματολογική επιμέλεια: Ιωάννα Μαθοπούλου)

Family Dinner 2011 sketch for the installation project (costumes: Ioanna Mathopoulou)

Εγώ ως Σοφία 2006 από την ενότητα Εγώ Κατ’ Εμέ λάδι σε έγχρωμο giluform 65 × 26,5 × 29 cm

I, As Sophia 2006 from the series I, According to Me οil on colored giluform 65 × 26.5 × 29 cm

107

www.art.com.gr

Ο τρίτος άνθρωπος 2005 από την ενότητα Εγώ Κατ’ Εμέ giluform 178 × 59,5 × 39 cm & 165 × 42 × 49,5 cm

The third person 2005 from the series I, According to Me giluform 178 × 59.5 × 39 cm & 165 × 42 × 49.5 cm

www.art.com.gr

Ανθρώπινος πόρος 2003 από την ενότητα Εγώ Κατ’ Εμέ giluform 68 × 81 × 47 cm

Human resource 2003 from the series I, According to Me giluform 68 × 81 × 47 cm

2003 από την ενότητα Εγώ Κατ’ Εμέ giluform 80 × 85,5 × 63 cm

Auntie 2003 from the series I, According to Me giluform 80 × 85.5 × 63 cm

www.art.com.gr

Θείτσα

www.art.com.gr

Ο Χειμώνας των Επενδυτών 2009 υδατογραφία και ακρυλικά σε χαρτί 70 × 100 cm

Investors in Winter 2009 Watercolour and acrylics on paper 70 × 100 cm

Ήρθαν οι Επενδυτές 2009 σινική και ακρυλικά σε χαρτί 70 × 100 cm

Here Come the Investors 2009 indian ink and acrylics on paper 70 × 100 cm

Αυγουλένιος λαμόγιο 2008 πατιναρισμένος μπρούντζος Ύψος: 10,7 cm

Swindler Eggling 2009 patinated bronze Height: 10.7 cm

113

Σταύρος Διακουμής Stavros Diakoumis

Όλα έγιναν μέσα μας, διότι είμαστε εμείς, πάντα εμείς και ούτε λεπτό οι ίδιοι.

Denis Diderot Refutation d’Helvetius

Everything has happened within us, because we are ourselves, always ourselves and not the same for a single minute.

Ο άνθρωπος ανέκαθεν προσπαθούσε να διαφυλάξει τη σωματική του ακεραιότητα. Ακόμη και όταν παρουσιαστούν κάποιες απώλειες της αρτιμέλειας μας, είτε εκ γενετής, είτε στην πορεία της ζωής, άγνωστοι ως τότε, αλλά ισχυροί ενστικτώδεις μηχανισμοί, τίθενται σε κίνηση με σκοπό την επιβίωση. Με τον ίδιο τρόπο προσπαθεί σήμερα να επιβιώσει και η εσωτερική μας οντότητα, παρά τις παραμορφώσεις τις οποίες υφίσταται. Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα, δέκτης πολλαπλών ειδώλων και πληροφοριών, έχει να δώσει ακόμη έναν αγώνα: αυτόν για τη διατήρηση της ενότητας και της συνοχής της πνευματικής του υπόστασης. Μέσα από διαμελισμούς και επανασυναρμογές σωμάτων, δημιουργώ εικόνες που μοιάζουν υπέρ-πραγματικές, αναπαριστώντας αυτό που αποφεύγουμε, την προσωπική μας (είτε σωματική, είτε πνευματική) παραμόρφωση. Με αυτό τον τρόπο δημιουργώ οντότητες που παρά τις παραμορφώσεις τους, εξακολουθούν να υπάρχουν. Στο έργο μου, οι ψυχικοί και σωματικοί ακρωτηριασμοί δεν αποκρύπτονται, αλλά εμφανίζονται ως μορφώματα και αποτελέσματα της σύγκρουσης μας με το πραγματικό. Σταθεροί παρατηρητές ενός κινούμενου κόσμου και ταυτόχρονα οι ίδιοι μέτοχοι μιας διαδικασίας που μας θέτει αντικείμενο παρατήρησης, περιδιαβαίνουμε σε αστικά τοπία ως δέκτες και πομποί εικόνων, που από την ταυτότητά τους θα γνωρίσουμε μόνο την παραμορφωμένη τους διάσταση. Η σκέψη μας αιχμαλωτίζεται από αυτές στις οποίες θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας, είτε από προσωπική μας επιλογή, είτε επειδή έτσι μας επιβλήθηκε. Συνακόλουθα, καθώς το διαυγές εναλλάσσεται με οπτικά φράγματα, αποκρυσταλλώνεται μέσα στον οντολογικό χρόνο, ένας δεύτερος, ψυχολογικός και προσωπικός χρόνος.

Denis Diderot Refutation d’Helvetius

Man has always sought to safeguard his physical inviolability. Even when there have been certain losses of his physical wholeness, either from birth, or in the course of life, mechanisms unknown up to then, but powerful, are set in motion with survival as their aim. In the same way, our inner entity attempts to survive, in spite of the deformities which it is undergoing. Man of the twenty-first century, a receiver of multiple images and items of information, still has one more battle to fight: the one to maintain the unity and cohesion of his spiritual existence. Through dismemberments and re-assembly of bodies, I create images which seem surreal, as they represent that which we avoid - our personal deformity (whether bodily or spiritual). In this way, I create entities which in spite of their distortions, continue to exist. In my work, mutilations of the psyche and body are not concealed, but make their appearance as forms and results of our conflict with reality. As observers, as constants, of a world in motion, and at the same time participants ourselves in a process which makes us an object of observation, we wander in urban landscapes as receivers and transmitters of images, of whose identity we recognise only their distorted dimension. Our thinking is taken prisoner by those on which we will concentrate our attention, whether by our personal choice, or because this is something which has been imposed upon us. Consequently, as the lucid alternates with visual barriers, a second, psychological and personal time crystallises in ontological time. «Our inner facet is the cloud. / Which constantly changes shape», Embeirikos once wrote, and my sculptures salute that declaration - with the appropriate slight smile.

«Η εσωτερική μας όψη είναι το σύννεφο./ Που διαρκώς αλλάζει σχήμα» έγραψε κάποτε ο Εμπειρίκος και τα γλυπτά μου χαιρετίζουν τη δήλωση αυτή, με το αρμόζον ελαφρύ μειδίαμα.

114

www.art.com.gr

Ανδρικό Γλυπτό (τρίποδο) 2011 μεικτή τεχνική 130 × 110 × 50 cm

Male sculpture (tripod) 2011 mixed media 130 × 110 × 50 cm

116

www.art.com.gr

Ανδρικό Γλυπτό (τρίποδο) 2011 μεικτή τεχνική 100 × 105 × 45 cm

Male sculpture (tripod) 2011 mixed media 100 × 105 × 45 cm

117

Γυναικείο γλυπτό 2011 μεικτή τεχνική 87 × 65 × 50 cm

Female sculpture 2011 mixed media 87 × 65 × 50 cm

Στήλη: Γυναικείο Γλυπτό (πόδι) 1999 μεικτή τεχνική 90 × 35 × 20 cm

Column: Female sculpture (foot) 1999 mixed media 90 × 35 × 20 cm

www.art.com.gr

Στήλη: Γυναικείο Γλυπτό (χέρι)

Στήλη: Ανδρικό Γλυπτό (πόδι)

Στήλη: Ανδρικό Γλυπτό (χέρι & πόδι)

Στήλη: Ανδρικό Γλυπτό (μικρό)

2007 μεικτή τεχνική 80 × 58 × 30 cm

1999 μεικτή τεχνική 90 × 35 × 20 cm

2007 μεικτή τεχνική 90 × 30 × 20 cm

2010 μεικτή τεχνική 62 × 29 × 20 cm

Column: Female sculpture (hand)

Column: Male sculpture (foot)

Column: Male sculpture (foot & hand)

Column: Male sculpture (small)

2007 mixed media 80 × 58 × 30 cm

1999 mixed media 90 × 35 × 20 cm

2007 mixed media 90 × 30 × 20 cm

2010 mixed media 62 × 29 × 20 cm

119

Γυναικείο Γλυπτό (τετράποδο) 2008 μεικτή τεχνική 145 × 106 × 48 cm

Female sculpture (quadruped) 2008 mixed media 145 × 106 × 48 cm

120

www.art.com.gr

Γυναικείο Γλυπτό (τρίποδο) 2008 μεικτή τεχνική 145 × 106 × 48 cm

Female sculpture (tripod) 2008 mixed media 145 × 106 × 48 cm

121

www.art.com.gr

Κριός

Προσευχόμενος I

Προσευχόμενος II

2011 μεικτή τεχνική 100 × 65 × 95 cm

2008 μεικτή τεχνική 90 × 62 × 60 cm

Ram

Prayer I

Prayer II

2011 mixed media 100 × 65 × 95 cm

2008 mixed media 90 × 62 × 60 cm

123

Στήλη: Γυναικείο Γλυπτό (ελατήριο) 2008 μεικτή τεχνική 65 × 58 × 30 cm

Column: Female sculpture (spring) 2008 mixed media 65 × 58 × 30 cm

124

www.art.com.gr

Στήλη: Ανδρικό Γλυπτό (ελατήριο) 2008 μεικτή τεχνική 65 × 58 × 30 cm

Column: Male sculpture (spring) 2008 mixed media 65 × 58 × 30 cm

125

Α ν τ ώ ν ης Κ υ ρ ι ακούλης

A ntonis K y r ia k oulis

Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε ζωγραφική. Συνέχισε στο Λονδίνο, αποφοιτώντας από το London College of Printing. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ασχολήθηκε, εκτός από τη ζωγραφική και τη γελοιογραφία και με το θέατρο. Έχει σκηνογραφήσει πάνω από 50 θεατρικές παραστάσεις και έχει σχεδιάσει κοστούμια για τα κρατικά θέατρα, τα ΔΗΠΕΘΕ, καθώς και για το Ελεύθερο Θέατρο και τον κινηματογράφο. Έχει κάνει πολλές ατομικές και έχει συμμετάσχει σε πάνω από 40 ομαδικές εκθέσεις. Έγραψε σουρεαλιστικά σίριαλ για το Β’ και το Γ’ Πρόγραμμα της ΕΡΤ και κείμενα για το θέατρο. Έχει ζωγραφίσει τη μεγάλη φρίζα που κοσμεί την Αίθουσα Δεξιώσεων του Μουσείου Μπενάκη και τέλος, έχει εκδώσει το βιβλίο «Αχ, αυτή η Ευρώπη, τι κυρία» (εκδ. Ίκαρος). Το 2007 το Μουσείο Μπενάκη τον τίμησε με μια μεγάλη αναδρομική έκθεση των έργων του.

Born in Athens, where he studied painting. He continued his studies in London, where he graduated from the London College of Printing. On his return to Greece, he became involved, apart from painting and cartoons, in the theatre. He has designed the sets for more than 50 theatre performances and has designed costumes for state theatres, the Municipal Regional Theatres, as well as for the free theatre, and cinema. He has held a large number of personal and has taken part in more than 30 group exhibitions. He is the author of a surrealistic serial for the Second and Third Programme of Hellenic Radio and Television (ERT) and of texts for the theatre. Kyriakoulis painted the large frieze which adorns the reception room of the Benaki Museum. He has also published a book entitled ‘Oh dear, this Europe, what a madam she is [in Greek]’ (publ. Ikaros). In 2007, the Benaki Museum honoured him with a major retrospective exhibition of his works.

ΕΚΘΕΣΕΙΣ

1970 Ομαδική Ελλήνων Γελοιογράφων, Γκαλερί «Ώρα»

2004 Ομαδική, ZooOlympic’s 2004, Γκαλερί «Ζουμπουλάκη»

1971 Ατομική, Fondazione Europa, Palazzo BOSSI E MEDICI, Μιλάνο

2005 Ομαδική, Οι Αθηναίοι, Γκαλερί «Ζουμπουλάκη» Ομαδική, Επικοινωνώντας με χιούμορ, Γκαλερί «Καλφαγιάν»

1972 Ατομική, Γκαλερί «Αίθουσα Τέχνης Αθηνών»

2006 Ομαδική, «Το Ημερολόγιο των Νέων», Γκαλερί «Ζουμπουλάκη»

1973 Ομαδική, Γκαλερί «Στροφή» 12η Πανελλήνια Έκθεση Ζαππείου, Ζάππειο Μέγαρο

2007

1974 Ομαδική, Γκαλερί “Hammer”, Βερολίνο 1975 Παγκόσμιος Έκθεση Γελοιογράφων, Αθήνα International Cartoon Exhibition, Βερολίνο Πανελλήνια Έκθεση Ζαππείου, Ζάππειο Μέγαρο

Οι Αποκριές που αγαπήσαμε, Μόραλης - Νικολάου - Κυριακούλης, Γκαλερί «Σκουφά» Ιούνιος, αναδρομική έκθεση, Μουσείο Μπενάκη. Δεκέμβριος, 16 έργα μεικτής τεχνικής, Γκαλερί Ζουμπουλάκη.

2008 Καλοκαίρι, ατομική έκθεση στην Γκαλερί «Γιομιστή Κεφαλή», στην Σίφνο.

1976 Ατομική, Γκαλερί «Νέες Μορφές»

2009 «Συνέβη στην Αθήνα», ομαδική, Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα.

1977 Παγκόσμια Έκθεση Γελοιογραφίας, Κηφισιά

2010 Art Athina με τις Εκδόσεις Νηρέας. Street Art, Happening στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. 20 έργα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη.

1980 Ομαδική, Γκαλερί «3» 106 Modern Cartoonists in Spain, Ισπανία Παγκόσμιος Έκθεση Γελοιογράφων, Αθήνα 1982 Europalia Σκηνογραφία, Βρυξέλλες Ατομική, Γκαλερί «3» Ατομική, Φεστιβάλ «Αυγής» 1983 Μπιενάλε, Gabrovo 1984 Ομαδική Σκηνογραφία, Γκαλερί «Αργώ» 1985 Μπιενάλε, Gabrovo 1986 Ομαδική Σκηνογραφία, Γκαλερί «Άποψη» 1987 Ομαδική Κόμικς, Γκαλερί «Εύμαρος» 1993 Ομαδική, Γκαλερί “Espace Creonides” Ατομική, Γκαλερί «Σκουφά» 1994 Ομαδική, Γκαλερί “Espace Creonides” 1996 Ατομική με Γκαλερί «3», Art Athina 1996 Ομαδική, «Τα παιδία παίζει», Γκαλερί “Espace Creonides” 1997 Μαζί με τους Τάκη και Στέλλα Καβαλλιεράτου, Γκαλερί “Bernier” 2000 Ομαδική, Λιθογραφείο της οδού Πειραιώς Bissextilia 2000, Γκαλερί “Astra” 2001 Ατομική, Γκαλερί «Σκουφά» 2004 Ομαδική, Tonight-tonight, Γκαλερί «Ζουμπουλάκη»

126

Μ ι χ άλης Κ αλλ ι μό π ο υλος

Σ ταύ ρ ος Δ ι ακο υ μής

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. 1997-2001: Πτυχίο Γλυπτικής από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. 1991-1995: Πτυχίο Ζωγραφικής από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βενετίας. Έχει ασχοληθεί με τον σχεδιασμό σκηνικών και κουστουμιών για το θέατρο καθώς και με την εικονογράφηση και τον σχεδιασμό εκπαιδευτικών καταλόγων για το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και για το Μουσείο της Ακρόπολης.

Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1969. Σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. με καθηγητές τους: Νίκο Κεσσανλή, Γιώργο Χαρβαλιά και Πάνο Χαραλάμπους. Το 2006 αποφοίτησε από το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών «Ψηφιακές Μορφές Τέχνης» της Α.Σ.Κ.Τ. Tο 1999 διακρίθηκε στον διαγωνισμό του Ιδρύματος Σπυρόπουλου. Το 2001 έλαβε «τιμητική μνεία» για το εικαστικό του έργο από το Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών.

S tav r os D ia k ou m is Michalis Kalli m o p oulos

Born in Larisa in 1969. He studied at the Athens School of Fine Arts with Nikos Kesanlis, Yorgos Harvalias, and Panos Haralambous as his teachers. In 2006, he graduated from the ‘Mosaic Forms of Art’ postgraduate study programme of the Athens School of Fine Arts. In 1999, he received an award in the Spyropoulos Foundation competition. In 2001, he received an ‘honourable mention’ for his art work from the Hellenic Writers’ Association.

Born in Athens in 1970. Lives and works in Athens. 1997-2001: Degree in Sculpture from the Athens School of Fine Arts. 1991-1995: Degree in Painting from the Venice Academy of Fine Arts. Kallimopoulos has worked on the design of stage sets and costumes for the theatre and on the illustration and design of educational catalogues for the Museum of Cycladic Art and for the Acropolis Museum.

ΑΤ Ο Μ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Θ Ε Σ Ε Ι Σ

2011 2009 2007 1994

“Fizz gallery”, Αθήνα. Τεχνοχώρος «Το Μήλο», Αθήνα Τεχνοχώρος «Το Μήλο», Αθήνα. Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο Λάρισας.

1995 «Έκθεση Αποφοίτων της Ακαδημίας Καλών Τεχνών». Accademia di Belle Arti di Venezia. Βενετία, Ιταλία.

ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ

1995 “L’ arte degli Artisti”. Sala Consigliare di Varmo. Cittá di Varmo, Ούντινε, Ιταλία.

2010 «Ο χρόνος, οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους» Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα.

ΑΤ Ο Μ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Θ Ε Σ Ε Ι Σ

2007 «Εγώ Κατ’ Εμέ». Γκαλερί Νέες Μορφές, Αθήνα.

ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ 2011 17η ART-ATHINA, στο κλειστό Π. Φαλήρου (TaeKwonDo). 2009 «Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΟΡΦΗ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ» Γκάζι, Αθήνα.

2001 «Μήνας Εικαστικών Τεχνών, 2001». Τεχνόπολις. Γκάζι, Αθήνα.

2008

2002 «Έκθεση Νέων Καλλιτεχνών». Τεχνόπολις. Γκάζι, Αθήνα. «Έκθεση Αποφοίτων του 2001». Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, Αθήνα. 2003 «Εγώ, ο Εαυτός μου». Χώρος Τέχνης «8». Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ρεθύμνης, Ρέθυμνο. 2007

«Κοινή Θέα» στο Εθνικό Θέατρο. Επιμέλεια: Ghislaine Dantan, Ελένη Κούκου. Θέατρο Rex, Αθήνα. “Unfair ‘07”. Kappatos Gallery. Ξενοδοχεία Athens Imperial και Μακεδονία Παλλάς, Θεσσαλονίκη.

2007 «5 χρόνια ...μοναχικές σημειώσεις», Το Μήλο, Αθήνα. «Τα ελάχιστα πράγματα», Μοναστήρι των Ιησουϊτών, Λουτρά Τήνου. “Broke”, Το Μήλο, Αθήνα.

2008 «Εικόνα, Χώρος, Δράση 2». Τεχνόπολις. Γκάζι, Αθήνα. «90 Χρόνια ΚΚΕ». Τεχνόπολις. Γκάζι, Αθήνα.

2006 «Στην εξοχή», Μύλος Ματσόπουλου, Συλλογή Μπέλτσιου.

2009 «Νέες Μορφές: 50 Χρόνια Μετά». Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα. «Αναζητώντας το Σύγχρονο». Thanassis Fryssiras Gallery, Αθήνα. 2010

«Σιωπηλοί διάλογοι, προσωπογραφίες πολυμέσων στο πέρασμα του χρόνου», Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδος, Αγία Παρασκευή. «Ζωή σημαίνει συμμετοχή», Σύλλογος «Αλκυόνη» Ναύπακτος. «στον κήπο… της οικίας Χ. & Ζ. Παπαδημητρίου», Γόνοι Λάρισας. «Πωλείται», Το Μήλο, Αθήνα. «Καταγραφή», χώρος «Νίκος Κεσσανλής», Α.Σ.Κ.Τ., 2004-07, Αθήνα. “Four rooms”, Λάρισα.

«Προθήκες Θαυμάτων». Επιμέλεια: Πολύνα Κοσμαδάκη, Χριστόφορος Μαρίνος. Ζone D της Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Πλατεία Αγ. Ειρήνης, Αθήνα. «Περί Ηρώων και…». Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού. Δημοτική Πινακοθήκη «Α. Τάσσος», Καλαμάτα.

«Σύγχρονη τέχνη στην Ελλάδα στον 21ο αιώνα», Τρίκαλα.

“Videocollectif Athènes 2006”, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Ακολούθως τα έργα παρουσιάστηκαν στο Παρίσι, Τελ Αβίβ & Τορόντο.

2003 Πινακοθήκη Ψυχάρη 30, σε συνεργασία με τον Δήμο Γαλατσίου. 2002 Πινακοθήκη Ψυχάρη 30, με την υποστήριξη του Πνευματικού Κέντρου Γαλατσίου. 2001 Κέντρο Τέχνης «Τζόρτζιο Ντε Κίρικο», Βόλος. 2000 «Πρίσμα», Μόνιμη on-line έκθεση, http://www.artprisma.gr. 1998 Κτίριο Καλλιτεχνών, «Ανεπίσημη Γλώσσα», Αθήνα. 1996 Υ.ΕΘ.Α., Δήμος Αλεξανδρούπολης & Α.Σ.Κ.Τ., Αλεξανδρούπολη.

Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, Αθήνα.

1996 Εθνική Πινακοθήκη, «Απόφοιτοι ’95-’96», Αθήνα. 1995 Κτηματική Τράπεζα, Γλυφάδα. 1994 Γκαλερί 4, Βόλος. 1993 Γκαλερί Alba, Αγ. Παρασκευή, Αθήνα.

127