Sposób na odczuwanie przez maluchy skali jest bardzo prosty! Trzeba po prostu budować dla kogoś. To ważne dla wyobraźni dziecka: dla kogo będzie to dom? Jak wysokie muszą być ściany? Jak duże musi być łóżko, by określony użytkownik się w nim zmieścił? Problem skali rozwiązujemy namysłem nad relacją pomiędzy budynkiem i jego poszczególnymi elementami a jego użytkownikiem. Nawet małe dziecko jest w stanie intuicyjnie wyczuć rozmiar i proporcje. Pracując nad makietą może zastanawiać się nad tym czy coś powinno być mniejsze czy większe, fizycznie przymierza użytkownika do ścian, mebli, obiektów, sprawdza czy zmieści się w pomieszczeniu.
2 . RYSUNE K
Dlatego przy okazji różnych ćwiczeń, zadań, budowania makiet warto mieć prototypowego mieszkańca. To może być jakaś figurka, ludzik zabawkowy albo inne zwierzątko czy postać. Jeśli planujemy warsztaty dla większej grupy i nie mamy wielu figurek polecam pionki z planszówek, one też świetnie udają człowieka! Wreszcie jeśli mamy na to czas możemy tez stworzyć papierową figurkę z całopostaciowego zdjęcia dziecka, pomniejszonego na komputerze, co oczywiście wymaga większego nakładu pracy, ale daje proporcjonalnie jeszcze więcej radości. Albo po prostu poprosić dzieci by narysowały siebie, w szablonie, który potem wycięty i odpowiednio złożony zechce „samodzielnie utrzymać się na nogach” i stanąć w makiecie. Takie budowanie „dla kogoś” w sposób naturalny zachęca do szukania odpowiedniej skali.
Architekci wykonują wiele szkiców. Choć może to zabrzmieć banalnie - dla mnie szczególnie inspirujący jest ich roboczy charakter. Dzieci są przyzwyczajone do pracy w innym trybie. Często oczekują możliwości użycia ołówka, co gwarantuje im spokój, że gdy coś pójdzie nie tak, można to jeszcze naprawić. Dopiero potem, gdy nabiorą pewności, używają flamastrów i kredek, kompulsywnie wypełniają całą przestrzeń kartki. Rysunek jest jeden, detaliczny, najważniejszy. Stosunkowo długo dopracowywany, ważna jest staranność wykonania, zapełnienie kartki, dbałość o szczegóły. Nie ma w tym nic złego. Jest to model obowiązujący w szkole i wynikający z konieczności wprowadzenia jakiś kategorii, wedle których można rysunki dzieci oceniać. Niestety model ten
Architekt Zvi Hecker powiedział kiedyś, że rysuje by pomyśleć („I draw because I have to think”). Takie postrzeganie rysowania - jako sytuacji w której się myśli, kreśli kształty, szuka najlepszych form jest mi bardzo bliskie. Rysunek jest pierwszą próbą przelania na papier abstrakcyjnych myśli i obrazów z głowy. Rysunek jako pierwszy pozwala koncepcji się objawić, stać się widzialną. Architektoniczny szkic pokazuje nadrzędną ideę projektu, ale też służy temu by utrwalić daną myśl: uchronić pomysł przed ulotnością.
9
