In de ban van Barkley

Ultrarunning en de kunst van het afzien In de ban van

de Barkley

Dus je wilt je inschrijven voor de Barkley Marathons, een ultrarun in het oosten van Tennessee, VS? Dat gaat zo maar niet. Een inschrijfformulier ga je niet vinden, een deelnemerslijst ook niet. Schrijf een brief, misschien krijg je een uitnodiging. Ultrarunner Michiel Pannhuysen deed dat: “I got infected by the Barkley virus. I think I have to start the race to see if it heals me.” Het antwoord kwam in de vorm van een rouwkaart. “With the utmost regret” werd Michiel gecondoleerd met het feit dat hij was uitgenodigd om deel te nemen aan de wedstrijd.

Tekst Florian van Olden

Michiel deed uiteindelijk in drie edities van de wedstrijd een poging om hem uit te rennen. Hij schrikt niet terug van monsterlijk lange ultraruns zoals de Petite Trotte à Léon, die zo’n 300 kilometer lang is en 20.000 hoogtemeters telt. De Barkley Marathons is weliswaar ‘maar’ 210 kilometer met ‘slechts’ 17.000 hoogtemeters, maar het tempo dat je moet halen om de tijdslimieten van de zes rondes te halen, is moordend. Verzorgingsposten kom je op je rondes niet tegen. De excentrieke en mysterieuze racedirecteur Gary Cantrell, beter bekend als Lazarus Lake, heeft de wedstrijd en het parcours zo ingericht dat je als hardloper vooral een strijd met jezelf voert. Je weet nooit wanneer de wedstrijd precies start. Als ergens in de nacht op een schelp wordt geblazen heb je een uur om je voor te bereiden. De wedstrijd begint als Lazarus Lake een sigaret opsteekt bij de startlijn. De selecte groep gaat van start, maar valt al snel uiteen in kleine groepjes of individuele lopers. Als je niet dwars door het struikgewas loopt, brengen paden en sporen je over steile hellingen en door mistige, koude bossen. Probeer in dat terrein maar eens de weg te vinden, een gps is namelijk niet toegestaan. De meeste jaren haalt niemand de eindstreep, dan wint de Barkleys. Michiel is, ondanks zijn ijzeren gestel, nooit verder gekomen dan twee van de zes rondes.

Airconditioned

De beschrijvingen van races die Michiel loopt en de bizarre tradities rondom de Barkleys zijn boeiend, maar het boek wordt fascinerend als hij ons meeneemt in zijn overwegingen en twijfels om in een wedstrijd zo diep te gaan dat je “fysiek en psychologisch uit elkaar valt.” Maar je hebt gekozen voor deze tocht, vol uitputting, pijn en hallucinaties, en dus ga je door. Waarom doen wij onszelf dit aan? Vraagt Michiel zich af. Hij gaat te rade bij zijn vrienden en collega-ultrarunners, zoals Jared Campbell: “Het grootste deel van ons leven is gecontroleerd, lief en zachtaardig, Airconditoned.” Af en toe moet je de moeilijkheden niet uit de weg gaan, maar juist opzoeken. Michiel gaat daar ver in. Hij traint hard en kiest ook in het dagelijks leven regelmatig voor de moeilijke, oncomfortabele variant. Het brengt hem veel, maar misschien heeft zijn obsessie met trainen en afzien hem ook wel zijn relatie gekost.

In de ban van de Barkley laat ons zien dat het leven je iets nieuws kan bieden als je zo nu en dan het ongemak opzoekt in plaats van uit de weg gaat, ook als je het minder extreem aanpakt dan Michiel Panhuysen.

Racedirecteur Gary Cantrell, alias Lazarus Lake bij de start van de Barkley.

In de ban van de Barkley, Michiel Panhuysen

Uitgever Ambo|Anthos (2021), amboanthos.nl EAN 9789026353727 € 20,99