1.3. Indywidualne potrzeby i zainteresowania

czy podręcznik; powinien wykorzystywać wiedzę i jej różnorodne źródła do rozwiązywania problemów interesujących uczniów. 3. Rezygnacja z zajęć poświęconych przekazywaniu gotowej wiedzy i egzekwowaniu jej opanowania. Zajęcia powinny polegać na dyskusji o problemach interesujących uczniów i rozwiązywaniu problemów spotykanych w życiu. Podstawą takich działań powinny być informacje, które uczniowie wyszukają w różnych źródłach, oraz działania w grupach zadaniowych. 4. Aktywna praca nad wykonaniem konkretnego dzieła i uzyskaniem rozwiązania, z możliwością wpływania przez ucznia na kształt i zakres dzieła, wyrażania własnych ocen i opinii, a przede wszystkim zajmowania się problematyką, która jest dla niego interesująca. 5. Sięganie po rozwiązania wzbudzające zainteresowanie uczniów, a jednocześnie rozwijające kreatywność i zaciekawienie, ponieważ generują nabywanie doświadczeń i nawyków, uświadamiają, że bez określonego zasobu wiedzy i umiejętności trudno odnieść sukces. 6. Prezentowanie efektów pracy. 7. Rezygnacja z oceniania ucznia za to, co zapamiętał, na rzecz oceny tego, jak rozwiązuje problemy, jak argumentuje, jak wyszukuje informacje i jak się nimi posługuje.

Ocena powinna dotyczyć poziomu umiejętności i kompetencji, a nie stopnia opanowania encyklopedycznych szczegółów.

To tylko kilka przykładów działań, które mogą pomóc w realizacji treści w zakresie edukacji przyrodniczej w klasach I–III.

1.3. Indywidualne potrzeby i zainteresowania

Zadaniem nauczycieli jest zwrócenie uwagi na indywidualne potrzeby i zainteresowania uczniów, którzy poznając świat, powinni doświadczać, zadawać pytania i mają prawo do rzetelnej odpowiedzi. Nauczyciel musi więc służyć uczniowi pomocą, być inspiratorem i kreatorem jego działań. Pomoc nauczyciela w procesie uczenia się pozwala uczniowi na odkrywanie i rozwijanie zainteresowań i uzdolnień, nawet tych najmniejszych, a w efekcie ma prowadzić do odnoszenia sukcesów na miarę możliwości ucznia.

W nawiązaniu do powyższych postulatów edukacja przyrodnicza powinna być: • aktywna – wymagać od dzieci zaangażowania, a nie biernego odbioru; • zindywidualizowana – bazować na zainteresowaniach dzieci; • empiryczna – umożliwiać dzieciom uczenie się poprzez działanie, mówienie, eksperymentowanie; • badawcza – dopuszczać różne rozważania i opierać się na ciekawości poznawczej dzieci jako głównym motywie; • odpowiadająca rozwojowi – dokładnie dostosowana do wieku i etapu rozwoju dziecka; • prospołeczna – ułatwiać kontakty między dziećmi i kłaść nacisk na współpracę, a nie współzawodnictwo;