OnderwijsCOLUMN

‘Ouders weten dat we geen toverstokje hebben’

Marjan van der Niet is directeur

van de Eerste Nederlandse Buitenschool in Den Haag. Een school gespecialiseerd in internaliserende gedragsproblematiek en autisme. Ze werkt haar hele werkzame leven al in het speciaal onderwijs. Samen met haar man heeft zij een dochter van twaalf.

Amélie werd bij ons aangemeld en al snel werd duidelijk dat de verhouding tussen ouders en de toenmalige school ernstig verstoord was. In het dossier las ik over een meisje met ernstige angstklachten, die het niet fijn vond op school. Er was lang een verschil van mening over haar welbevinden. Amélie sprak op school niet of nauwelijks en liet weinig blijken van stress. Spanningen kwamen thuis pas naar buiten.

Ouders maakten zich grote zorgen, ze zagen hun dochter steeds meer in elkaar krimpen. Uiteindelijk zelfs letterlijk. Afspraken met school werden lang niet altijd nagekomen. School maakte zich ook zorgen. Zij zagen

een verlegen en teruggetrokken meisje, maar wel één met goede resultaten. Dit was toch passend onderwijs? Er waren op school wel wat zaken blijven liggen. Maar die problemen thuis, zaten die niet in het gezin zelf? Hebben ouders ook niet een rol in het weerbaarder maken van hun dochter? Het lukte school en ouders niet om deze zorgen constructief met elkaar te delen.

En zo kwam het dossier van Amélie op mijn bureau, haar ouders bij mij aan tafel en de adviseur passend onderwijs aan de telefoon. Ook wij twijfelden of wij dit konden, of de school het verschil kon maken. Maar ouders voelden zich gehoord, hun zorgen werden niet gebagatelliseerd en we waren eerlijk. Gezamenlijk kwamen we tot een besluit. Amélie kwam een week op proef bij ons op school. Heel spannend, voor ons allemaal, maar vooral voor Amélie. En het verschil was groot. Ook wij zagen dat niet bij Amélie, maar ouders merkten dit wel. Of het genoeg ging zijn, wisten we nog steeds niet, maar het was wel de meest haalbare interventie op korte termijn.

Nu zijn we een halfjaar verder. Samen gingen we dit traject aan, waarin we vanaf het begin eerlijk konden zijn naar elkaar. Ouders weten dat we geen toverstokje hebben, wij beloven geen gouden bergen. We delen de zorg over hun dochter en onze leerling, daar willen we het beste voor. Allemaal.

En Amélie? Die loopt nu het grootste stuk alleen naar school, waarbij ouders haar uitzwaaien en wij haar opwachten. Ze lacht om de grapjes van de meester, al doet ze dat wel nog steeds achter haar hand. Ze spot vogels met haar vriendinnen in het bos op het plein en groeit stukje bij beetje in haar zelfvertrouwen. En samen, ouders én school, juichen we om de overwinningen die ze boekt.

‘Samen delen we de zorg én de overwinningen’

SCAN DE QR-CODE voor meer info over passend onderwijs en lees ons dossier over passend onderwijs en andere ervaringsverhalen van onderwijsprofessionals en ouders. Je kunt ook kijken op balansdigitaal.nl (zoek op: qr code).