't Pallieterke van 23 juni 2016

72ste jaargang • nummer 25 • donderdag 23 juni 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Match-nul is winst voor PS, en verlies voor Vlaanderen Hoe zou het met de PS zijn? We hoopten iets bij te leren uit de gesprekken van Vlaamse kranten met de twee linkerhanden van Di Rupo. Het Laatste Nieuws publiceerde zaterdag een interview van Jan Segers met Paul Magnette (PS). De Tijd sprak met Laurette Onkelinx, federaal PS-minister van 1999 tot 2014 en fractieleider van haar partij in de Kamer. Voorlopig lijkt het oppositieverhaal van de Franstalige socialisten er een van machteloosheid. Nog meer is het een status quo.

Magnette is burgemeester van Charleroi. Hij is ook minister-president van Wallonië. Een beetje spotten met Jan Jambon en Steven Vandeput die “op 21 juli in de houding staan naast koning Filip en koningin Mathilde om onze Belgische troepen te monsteren”, och God, dat doen wij hier ook. Maar zoiets doet maar weinig kiezers kantelen. Zijn conclusie dat “de N-VA zichzelf heeft gebanaliseerd… en deel uitmaakt van het Belgisch systeem” lijkt vooral wishful thinking. Magnette noemt die integratie in de Belgische structuren trouwens zelf “meer schijn dan werkelijkheid…”

“Een meerderheid van hun kiezers ligt niet wakker van de splitsing van België”, is nog zo’n losse flodder. Was dat in 2014 anders? Allicht niet. Niets wijst erop dat de Vlaams-nationalisten terrein verliezen aan de traditionele partijen, noch aan Groen of extreemlinks. Integendeel. De jongste peilingen wijzen op een communautaire en maatschappelijke radicalisering – met een plus voor Vlaams Belang.

Maar de electorale positie van de N-VA staat onder druk.

Sociaal-economische kloof De actualiteit toont aan dat de sociaal-economische kloof tussen noord en zuid de Vlamingen radicaliseert. De repliek van de PS wekt medelijden op. Altijd weer vallen de PS’ers in dezelfde herhaling en dezelfde economische tegenspraak: “De groei, de investeringen: dat zit goed... Waar in Charleroi tien jaar geleden nog patattenvelden lagen, bloeien nu biotechbedrijven. Er heeft hier een mentale revolutie plaatsgevonden”, probeert Magnette ons wijs te maken. Tegelijk moet hij toegeven dat de Waalse werkgelegenheidsgraad erg laag blijft, dat Wallonië zelfvertrouwen en chauvinisme

mist. Dat ze er meer Marc Couckes nodig hebben, en meer van die verzinsels...

De renaissance van Wallonië mag dan een verzinsel zijn, de stakingen zijn dat niet. “Heeft Wallonië zich de jongste maanden niet suf gestaakt?” Het antwoord van Magnette bevestigt alleen maar de kloof. “Vier op de vijf Walen herkennen zich niet in de regering-Michel. Het zou er dus nog moeten aan mankeren dat de Walen meer gestaakt hebben dan de Vlamingen.” Als een snuivende Onkelinx de toenemende verdeeldheid tussen de vakbondsvleugels betreurt, omdat die “kan bijdragen tot de splitsing van het land”, dan vergissen we ons beter niet: die smeekbede is gericht aan de gematigde Vlaamse vakbonden, niet aan de FGTB. “Als deze regering zegt dat we straks tot 67 moeten werken, dan denkt Wallonië, met zijn hoge jeugdwerkloosheid: waarom?”, aldus Magnette. Ook voor Laurette Onkelinx is een vermindering van de arbeidstijd nodig: “Minder werken is de oplossing”. En met behoud van loon, natuurlijk.

Helaas voor de PS’ers herinneren de Vlamingen zich nog een beetje hoelang de PS federaal aan de macht was, en hoe de partij in 2014 werd opzijgeschoven na een bestuursperiode die eindigde met een begrotingstekort van 3 procent van het bbp en een staatsschuld van meer dan 100 procent. En toch blijft men bij de oude recepten: “Wij gaan die pensioenleeftijd op de onderhandelingstafel gooien. Zeker weten”, aldus Magnette. Eén probleemje: hiervoor moet de PS wel aan die tafel geraken.

Verkiezingen De PS houdt volgens de jongste peilingen maar 25 procent over. Haar zwakke score is het gevolg van het succes van de communisten

van de PTB van Raoul Hedebouw, een extreemlinkse partij die volgens Magnette “haar wortels heeft bij het Vlaamse Amada en de PVDA”.

Er is nog een schuldige: de Franse PS van president Hollande. “Ze brengen ook ons in België grote schade toe. De gemiddelde Waal kijkt meer naar de Franse televisiezenders dan naar de onze.” Nog maar eens bingo voor de flaminganten: de PS legt pienter uit hoe groot de culturele kloof in dit land wel is. Ook onze media zijn niet dezelfde…

Magnette verzint nog wel meer tegenstellingen, zelfs waar die er eens niet of nauwelijks zijn: “De Waalse beroepsbevolking groeit snel aan. In Duitsland neemt de bevolking af.

Mocht dat ook zo zijn bij ons, dan was er hier werk voor iedereen”. Helaas voor Magnette, het verschil in de vergrijzing tussen Vlaanderen en Wallonië is erg beperkt. Als verklaring zelfs lachwekkend. Dat is nog meer het geval voor zijn repliek op de transfers, die hij overigens niet ontkent (“die bedragen 5,5 à 6 miljard per jaar”): “Als Wallonië opbloeit, profiteert Vlaanderen daar mee van, want… als ik zondag naar de markt ga in Charleroi, kom ik thuis met een boeketje Vlaamse bloemen en met een zak Vlaamse kippenbillen.” Hoeveel economische onzin kan een mens uitkramen?

Magnette – de wanhoop nabij? – eindigt met een lofzang op wat Vlaanderen en Wallonië verbindt: feesten en vieren, “onze goesting, onze liefde voor terrassen en barbecues”.

Onkelinx Ook Onkelinx heeft een wonderoplossing voor de financiële problemen van dit land. Geld tekort? Haal het bij de rijken! “Het Rekenhof heeft uitgerekend dat ons voorstel voor een vermogensbelasting zeker 2,3 miljard euro zou opbrengen”. Met dergelijke radicalisering (minder werken, vermogensbelasting) hoopt de PS de leegloop naar radicaal-links te beperken.

Maar hoe meer de partij naar links opschuift, en “een soort Griekenlandje in het noorden” wil zijn (dixit De Wever), hoe groter de kloof

Praten met Gerolf Annemans: Quid nunc met Vlaanderen?

met Vlaanderen wordt.

Het veto van Onkelinx tegen de N-VA (“Iedereen weet dat de N-VA voor ons geen partner is.

Het is een zeer rechtse partij en ze zijn er voorstander van het land te laten ontploffen”) is al niet veel wijzer. “De Wever is een ziek man”, “zijn haat ten aanzien van de Franstaligen grenst aan de waanzin”, zei PS’er en Waals begrotingsminister Christophe Lacroix in La Libre Belgique. Hiermee doet de PS precies wat De Wever wil. Zichzelf in Vlaanderen onmogelijk maken. De Franstalige socialisten gaan ervan uit dat ook Vlaanderen, en de N-VA in het bijzonder, geen kant op kan, omdat een nieuwe staatshervorming zonder de PS onmogelijk is.

Zo overleven de restanten van de nog grotendeels federale sociale zekerheid, de transfers, en het krakkemikkige België. Dat lijkt precies de bedoeling van de Waalse socialisten: baas in eigen huis, met de sleutel van het koninkrijk op zak. En dan wachten tot de N-VA het slachtoffer wordt van enige verstrikking in het federale web.

Of er voor de N-VA in 2019 een klap zit aan te komen, is nog verre van zeker. De linkerzijde mag dan al hopen (en De Wever vrezen) dat een comeback van Vlaams Belang de socialisten terug in de regering brengt, weinig wijst erop dat die linkse partijen meer kiezers aantrekken.

De puinhoop van Optima belooft weinig goeds. Het rijtje onfrisse zaakjes met socialisten in de buurt wordt almaar langer. Nu komen ook Luc van den Bossche, John Crombez en zelfs Daniël Termont in moeilijke papieren.

‘Links lullen, rechts vullen’; volgens politicoloog Carl Devos pakken donkere wolken zich samen boven de sp.a. “Luid klinkt de verleiding der extremen”…

De N-VA is als sterke dribbelaar vaak aan de bal, maar de partij moet kunnen scoren. Er zal een genie nodig zijn om uit te kienen hoe en met welk samenspel dat kan. Een match-nul is winst voor de PS, en verlies voor Vlaanderen.

Lees blz. 11

Actueel 2 Criminelen controleren migratieproces van start tot aankomst 23 juni 2016

Negentig procent van alle migranten die Europa bereiken, maakt minstens één keer gebruik van criminele netwerken. Dit staat te lezen in een eerste gemeenschappelijk rapport van Interpol en Europol over de netwerken van mensensmokkelaars. Criminelen controleren bovendien het volledige migratieproces van bij de start tot bij de aankomst in het land van bestemming. Op jaarbasis genereren ze daarbij miljarden euro’s aan inkomsten.

Het rapport, dat eind mei werd gepubliceerd, werd opgesteld op basis van uitgebreide informatie verleend door migranten bij hun eerste interviews en cijfermateriaal geleverd door de inlichtingdiensten en Frontex. Het gaat vooral over de jaren 2014 en 2015.

Hotspots Volgens het rapport identificeerde men ongeveer 250 ‘hotspots’ voor mensensmokkel, zowel binnen als buiten Europa. Voor België situeren deze ‘hotspots’ zich in de Westhoek en Zeebrugge (transmigranten komende uit Calais en Duinkerke), de grensovergangen met het Groot-Hertogdom-Luxemburg en de grensovergang Lichtenbush met Duitsland. Internationaal zijn er de Westelijke Middellandse Zeeroute via Spanje en Portugal, de Centrale Middellandse Zeeroute met startpunt in Libië en aankomst in Italië, de zuidoostelijke route via Turkije en Griekenland of Bulgarije, waarna de Balkanroute wordt (werd) gevolgd. Minder bekend zijn de oostelijke route via Oekraïne, Moldavië of Rusland, en de noordelijke route via Rusland en Noorwegen.

Via de Westelijke Middellandse Zeeroute zijn er in 2015 in totaal 7.164 illegale grensoverschrijdingen gemeld, vooral van Marokkanen, Algerijnen en Guineeërs. De Centrale

Middellandse Zeeroute was in 2015 goed voor 153.946 illegale grensoverschrijdingen, vooral van Afrikanen. Tegenover 2014 was dit een daling met 12 procent. Men verwacht in 2016 echter een grotere instroom via deze route. Gebaseerd op cijfers van de UNO over de migratiebewegingen in de Sahel, alwaar ongeveer 4,5 miljoen mensen niet meer in hun eigen regio verblijven, verwacht men deze zomer alleen al 800.000 migranten die via Libië de oversteek zouden willen wagen. De zuidoostelijke route, via Turkije en Griekenland of Bulgarije, kende in 2015 al een stijging van 1.612 procent ten opzichte van 2014. Er werd een instroom van 885.386 personen geregistreerd. Hier ging het meestal om mensen uit Syrië, Irak en Afghanistan. Dezelfde nationaliteiten, aangevuld met Vietnamezen, vindt men ook terug op de oostelijke en noordelijke routes. Per route gaat het hier ‘slechts’ om ongeveer 2000 personen op jaarbasis.

Netwerken Achter deze cijfers gaan volgens het gemeenschappelijk rapport omvangrijke criminele netwerken schuil. Criminelen rekruteren de migranten en begeleiden hen van bij de start tot in het land van bestemming. De netwerken zijn voornamelijk georganiseerd als

losse netwerken langsheen de migratieroutes. De organisatoren zijn meestal niet-EU-burgers met dezelfde nationaliteit als de migranten die ze smokkelen. In Europa hebben de leden van deze criminele bendes meestal wel reguliere verblijfsdocumenten. De basisstructuur van een smokkelnetwerk is vergelijkbaar met dit van een goed georganiseerd bedrijf.

Er zijn de leiders die langsheen een smokkelroute het volledig traject controleren. Op een tweede niveau vindt men de lokale leiders die een gedeelte van het traject controleren en lokale contacten leggen met medewerkers met het oog op rekrutering van migranten. Op de onderste sporten van de ladder bevinden zich de chauffeurs en de bendeleden die op hun beurt migranten rekruteren en doorgangspunten observeren en bewaken.

Mensensmokkelaars hebben volgens het rapport bewezen zeer flexibel te kunnen optreden en een lerende organisatie te zijn. Zij passen zich zeer gemakkelijk aan bij acties van politie en douane. Niet onbelangrijk, is dat ook in Europa medewerking of corruptie werd vastgesteld bij douaneagenten, politiediensten en militairen. Routes en werkmethodes wijzigen bovendien voortdurend, en men maakt druk gebruik van sociale media voor de communicatie van prijzen, diensten en nieuwe routes.

boten gebruikt met een gemiddelde lengte van 10 meter en een gemiddelde capaciteit van 35 migranten. Mensensmokkelaars varen meestal niet mee, en ze geven enkel elementaire instructies om de boten te maneuvreren.

Visa voor de Schengenlanden zijn de meest misbruikte legale kanalen om Europa binnen te komen en er nadien illegaal te blijven na het vervallen van de geldigheidstermijn. Wie niet voldoet aan het vluchtelingenstatuut gaat ook vaak asiel aanvragen zonder dat daartoe gegronde redenen zijn. Uiteindelijk zijn ook schijnhuwelijken en zwanger worden nogal in zwang als modus operandi om een illegaal verblijf in Europa te legaliseren. Er is tevens een toenemend risico dat voormalige Syriëstrijders gebruik maken van de migratiestromen om terug te keren naar Europa. Maar dat laatste wisten we al.

RIRO

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Prijskaartje Volgens Interpol en Europol hangt aan al deze activiteiten voor de migrant een prijskaartje tussen de 3.000 en 6.000 euro. Aangezien ongeveer 1 miljoen migranten Europa bereikten in 2015, leert een ruwe berekening algauw dat de mensensmokkel voor de smokkelaars in 2015 een bedrag genereerde van 4,5 miljard euro. In vele gevallen worden migranten opgehouden in transitzones om er te werken voor de mensensmokkelaars of om er andere diensten te verlenen ter betaling van hun verdere reis. Migranten die naar Europa reizen, zijn volgens het rapport onder andere zeer kwetsbaar voor seksuele uitbuiting of lopen gevaar om in het criminele circuit terecht te komen. In 2015 werden meer dan 220 smokkelaars geïdentificeerd als eveneens betrokken bij drugshandel, valsheden, diefstallen en mensenhandel met het oog op uitbuiting. Vanuit geografisch standpunt zijn de migratieroutes trouwens dezelfde als deze voor drugs- en wapensmokkel.

Wat lezen we nog in het rapport? Voor kortere afstanden over zee (van Turkije naar Griekenland) werden in 2015 vooral rubber-

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL Uit de smalle beursstraat

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Optima of de linkse graaicultuur volgens het boekje Zelfverrijking op basis van hypocrisie, arrogantie en misbruik van overheidsgeld. Zo kan met het gesjoemel bij de failliete bank Optima het best bestempelen. De socialisten die aan de top van de instelling stonden, hebben alle linkse principes overboord gegooid en kozen voor een socialistische graaicultuur volgens het boekje.

Jeroen Piqueur, de gevallen topman van Optima, kan een weinig fraai palmares voorleggen. Zoals we hier vorige week al vermeld hebben heeft de man een aantal faillissementen achter de rug. Op zich is daar niets verkeerd mee, maar bij Piqueur ging het steevast om frauduleuze falingen. Men moet dat geweten hebben toen de rode Ethias-bank in 2011 aan het Optima van Piqueur werd verkocht. Maar voor de rode toplui die zich tussen Ethias en Optima bewogen, was dat geen probleem. Luc van den Bossche, HermanVerwilst, Norbert de Batselier, Daniel Termont: allemaal zagen ze in de overname een manier om de toekomst van de rode bank te verzekeren. En voor de rode verantwoordelijken die een functie kregen binnen Optima (Van den Bossche en Verwilst) een ideale manier om veel geld te verdienen. En vooral om alle linkse principes overboord te gooien. Het was hypocrisie ten top. Een overzicht.

Optima stond bekend als een financiële instelling die zwart geld naar Luxemburg kon doorsluizen. Daar werd dat geld belegd in tak23-beleggingsfondsen. Die middelen blijven dan acht jaar bij verzekeraar Lombard International geparkeerd, waarna ze als wit geld naar Optima in België worden gerepatrieerd. Op dat moment is het voor de fiscus moeilijk om nog achter dat zwart geld aan te gaan. Vorige week verklaarde De Tijd-columnist Rik van Cauwelaert in Terzake dat er op die manier wellicht 5 miljard euro of meer naar Luxemburg doorgestort werd. Wiens geld? Dat blijft onduidelijk. Gezien de band Optima-Ethias is de kans reëel dat een aantal socialisti-

sche politici van die constructie gebruik hebben gemaakt. En als zij het niet zijn, dan rode organisaties als de mutualiteiten of de vakbonden. En dat terwijl de sp.a onder leiding van John Crombez zowat elke dag tempeest tegen de Panama-constructies en andere belastingparadijzen.

Diezelfde Crombez zit trouwens in een moeilijk parket, nu er al dagen een foto de ronde doet over zijn bezoek aan de Optima-hoofzetel in 2012. Toen was Crombez staatssecretaris voor Fraudebestrijding in de regering-Di Rupo. Op zich is er niets verkeerd met dat bezoek, maar ze kwam wel kort na een controle van de Bijzondere Belastinginspectie (BBI) bij Optima.

Er deden verhalen de ronde dat Crombez het onderzoek stopzette, maar dat werd vanuit de belastingdienst zelf ontkend.

Nu, collusie tussen de huidige sp.a-voorzitter en de Optimatop met vertakkingen naar paarsgezinde liberalen is op zich al erg genoeg. Crombez ziet zichzelf als een witte ridder die vecht tegen alle vormen van fiscale en sociale fraude. Het is dan ook zeer arrogant om aan te pappen met een financiële instelling die bekend staat als een paradijs voor belastingontduikers.

Komt er nog bij dat Optima royaal met schijnzelfstandigen samenwerkte. Dat zijn zelfstandigen die voor één werkgever werken en in een gezagsrelatie staan en eigenlijk het statuut van werknemer zouden moeten hebben. Maar het zelfstandigenstatuut is natuurlijk interessanter omdat er minder sociale bijdragen moeten worden betaald. De socialisten hebben jarenlang stormgelopen tegen het systeem van schijnzelfstandigheid, maar maken er zelf gebruik van.

Kers op de taart is het aanwenden van overheidsmiddelen voor privébelang. Niets linkser dan dat. Toen Optima in de financiële problemen begon te komen, is de Gentse paarse connectie in actie geschoten. OCMW’s, gemeentebesturen, provincie en andere openbare instellingen werden aangesproken om geld bij Optima te parkeren. Overheidsgeld dus dat nodig was om de liquiditeitspositie van een niet echt koosjere vermogensbeheerder te versterken. Hier zou de band tussen rood en blauw in Gent een belangrijke rol hebben gespeeld.

Het verhaal van de 10 miljoen euro die het UZ Gent van plan was bij Optima te parkeren, is bekend. Benieuwd of er nog meer overheidsgeld naar Optima is gevloeid. In elk geval is bekend dat Geert Versnick (gedeputeerde Open Vld) aangesproken is geweest om geld van de provincie te parkeren bij Optima en dat aan een hoge rente. Terwijl Optima toen al in de problemen zat. “In zo’n geval organiseert men geen meeting maar belt men de politie”, stelde N-VA-Kamerlid Peter Dedecker vorige week terecht.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

23 juni 2016

Jeroen Piqueur: van Ascona naar Optima

3

Graaicultuur

Jeroen Piqueur wordt door sommige media omschreven als een ‘flamboyante bankier’. Weinigen weten dat hij in het begin van de jaren tachtig nog auto-onderdelen verkocht. Maar dat zou snel veranderen. Met financiële producten was namelijk meer geld te verdienen.

Ascona

Rieder

Wie een juist portret van Piqueur wil, moet een goed onderbouwd artikel uit het weekblad Trends uit 2008 herlezen. Het artikel gaat over de grote en doorslaggevende rol van die man bij het Gentse bedrijf Ascona, kort voor ‘Asset Consultants Associated’. De merkwaardige geschiedenis van Ascona is om verschillende redenen relevant, al was het maar om de gelijkenissen met Optima. En er is nog iets anders. “(Ascona is) de bron van het grootste deel van de rijkdom die hij (Piqueur) opbouwde”, zeggen sommige bronnen anoniem in De Tijd.

Piqueur beschikt over een luxejacht en een dure wagen. Hij was zelfs, via timesharing, eigenaar van een vliegtuig; dat contract verbrak hij omdat de andere partij zijn deel niet betaalde. Sommigen vragen zich af hoe hij zijn jacht van 10 miljoen euro gefinancierd heeft. En die vraag heeft met meer dan jaloersheid te maken.

In 2001 is meester Hans Rieder raadsman van één van de personen die voor de raadkamer moeten verschijnen, te weten: Jeroen Piqueur. Rieder laat aan Belga weten dat het dossier Ascona op 29 juni 2000 voor de Gentse raadkamer behandeld werd en dat het openbaar ministerie toen de buitenvervolgingstelling vorderde voor de misdrijven van oplichting, misbruik van vertrouwen, schriftvervalsing en gebruik van valse stukken. ‘Daaruit blijkt dat ook het openbaar ministerie de mening is toegedaan dat er geen sprake is van enig bedrog’, aldus meester Rieder in de media.

Procureur Soenen zegt, in een reactie hierop aan Belga, dat tegen bepaalde personen de buitenvervolgingstelling is gevorderd bij gebrek aan bewijs.

Piqueur beschikt over een legertje advocaten. Jan de Paepe, een andere toenmalige advocaat in Trends: ‘Geen enkele rechtbank heeft ooit onderzocht of deze inbreuken daadwerkelijk zijn bewezen. Er was nooit een juridisch debat, terwijl we wel degelijk sterke argumenten hadden om dit volledig te weerleggen. Dit bij de start opzienbarend onderzoek (Ascona) heeft zelfs geen muis gebaard.’

Schandaalsfeer Trends in 2008: ‘Dat bedrijf (Ascona), waarin Piqueur actief was, ging in 1993 in een schandaalsfeer ten onder. De voorgeschiedenis gaat terug naar de investeringen van Bob Gillier (BGDI) in gronden in de VS, waarrond ook een ander Gents investeringsdebacle met de broers Parisis plaatsvond.’

‘Toen Gillier in 1987 stierf, brachten zijn managers Marc Peeters en Mark Scholliers een aantal gronden onder in de Canadese beursvennootschap Euro Prime. Zo’n 5 miljoen Canadese dollar aan openbare bankkredieten van Euro Prime vond zijn weg naar Gent. Ascona prees ze bij klanten aan als een mooie belegging.’

‘Begin 1988 werd een aantal vastgoedprojecten, die voorheen werden beheerd door BGDI (nog een vennootschap van Gillier), ondergebracht in Euro Prime. Het ging hier vooral om projecten in de Verenigde Staten, in het bijzonder Texas. De houders van zogenaamde TBC-contracten (Trust Benificiary Contracts) werden zo goed als verplicht hun certificaten om te ruilen in Europrime-aandelen, waarvan de koers op geen tijd ineenstortte.

Het Ascona-bestuur bleef echter volhouden dat deze aandelen interessant waren voor beleggers die er een “zekere tijdshorizon op nahouden”.’

De brief van de Bankcommissie Ascona diende zich destijds aan als dé specialist in financiële planning, die bovendien een ‘totaalservice’ bood. ‘Doet u vandaag beroep op ons, dan beschikt u morgen over ervaren en onafhankelijke raadgevers’, verkondigde het viertal veelbelovend in luxueuze brochures. Een artikel in een gereputeerd financieel magazine begin jaren negentig gaf ze ruggensteun.

Maar er is toch wel meer aan de hand. Misnoegde beleggers beginnen zich begin 1990 te roeren. In juli 1990 beveelt de Bankcommissie (vandaag: FSMA) volgens De Tijd zelfs een belegger aan om een klacht met burgerlijke partijstelling tegen PFA/Ascona neer te leggen, ‘als enige mogelijkheid om de geïnvesteerde bedragen enigszins te recupereren’. Dat zal overigens mislukken. Meester van Hille, een juridisch raadsman van Ascona, is wel van oordeel dat de Bankcommissie in deze brief haar boekje te buiten is gegaan.

Het is de typische verdedigingsstrategie van PFA/Ascona/Optima.

Het hek is dan wel helemaal van de dam. In Gent en omstreken worden mensen zenuwachtig. Het ging immers vaak om zwart geld.

In 1991 doet de gerechtelijke politie zelfs een inval in het Ascona-hoofdkwartier. Volgens goedgeïnformeerde bronnen wordt ‘een vette kluif’ overgehouden aan de raid. Decennia later valt de BBI binnen in het hoofdkwartier van Optima. Dat onderzoek zal nietig verklaard worden.

De socialistische ex-minister Luc van den Bossche kan wel beweren dat hij niets te maken heeft met de frauduleuze praktijken van Optima, hij had tot 2014 wel de feitelijke leiding van die bank in handen, en ook toen waarschuwde de toezichthouder al dat er veel te veel geld werd weggesluisd naar andere takken van Optima en naar Jeroen Piqueur, hoofdaandeelhouder en oprichter van de bank. De wantoestanden bij Optima zijn geen recente ontsporingen: ze dateren al van jaren geleden, toen Van den Bossche er nog de plak zwaaide.

De Nationale Bank heeft dat van in het begin aangeklaagd. Bovendien stapte Van den Bossche in 2014 wel uit de bank Optima, maar hij verhuisde gewoon naar Optima Global Estate, een afdeling van Optima die zich met vastgoed bezighield. Terloops, de schaamteloze graaizucht van Van den Bossche veroorzaakte al een schandaal toen hij in 2011 overstapte van Brussels Airport naar Optima. Hoewel dat zijn eigen initiatief was, eiste hij wel een ontslagpremie van 689.000 euro. Dat bedrag moest bovendien via zijn managementvennootschap uitbetaald worden, om zo de personenbelasting te ontwijken. Geloof dus maar niet dat zo’n geldwolf zich in Optima Bank eerlijker zou hebben gedragen. Of dat hij vies zou zijn geweest van een beetje gesjoemel...

Vreemde start De start van Optima wordt volgens De Tijd in 1991 gesitueerd. Toch vonden we de wortels van het bedrijf al in 1989 terug. Toen werd Risk Management and Consulting opgericht.

In 1992 werd dat Optima nv. Later FinPlan en in 1995 Estia. In een akte uit 2013 blijkt dat Jeroen Piqueur één van de bestuurders van Estia is. Het ontwarren van de Optima-knoop zal niet evident zijn.

Geen geregistreerde vermogensbeheerder Optima is – tot grote frustratie van de echte vermogensbeheerders – geen geregistreerde vermogensbeheerder. Het statuut van vermogensbeheerder halen en behouden vraagt tijd en geld. Piqueur deed alsof hij er één was, met enkel een statuut van verzekerings- en later vastgoedmakelaar. Een doorn in het oog van de klassieke spelers. Zij zullen geen traan laten bij de ondergang van Optima.

Volgens De Tijd is de belangrijkste reden dat de Nationale Bank aan de alarmbel heeft getrokken bij Optima Bank, omdat een verbod was opgelegd om dividenden uit te keren en dat verbod werd omzeild via consultancyfacturen en door geld van de rekeningcourant te halen ten voordele van Piqueur als aandeelhouder. Er zou volgens de krant sprake zijn van grote bedragen. Bronnen spreken van enkele miljoenen.

Nog andere bedrijven Piqueur was volgens Trends trouwens nog actief in andere bedrijven (Management Groep en Time Sharing Holidays), die na zijn vertrek over de kop gingen. ‘Die faillissementen waren niet mijn schuld, maar die van mijn opvolgers’, repliceert Piqueur in Trends.

Ook vandaag stelt Piqueur in de media: ‘Ik heb helemaal niets fouts gedaan.’ Dat zal binnenkort hopelijk helemaal duidelijk worden.

Midden juni 2016 plaatst de handelsrechtbank van Gent in elk geval twee voorlopige bewindvoerders op het persoonlijk vermogen van Piqueur, de hoofdaandeelhouder van Optima Bank. De bewindvoerders moeten erop toezien dat Piqueur zichzelf niet onvermogend maakt door delen van zijn patrimonium weg te sluizen, aldus de media. Ze zullen hiervoor in eerste instantie het vermogen van Piqueur in kaart brengen.

Slotsom De gelijkenissen tussen het dossier van Ascona en Optima zijn treffend. Sinds 2011 werd deze keer door diverse waarnemers gewaarschuwd voor de fall-out van de financiële avonturen van Optima. Dat de spaarders en beleggers het niet wisten, kan deze keer dus niet als argument gebruikt worden.

Thierry Debels

Briefje aan Luc - aaahhh - van den Bossche

Perceptieverknoeier Mijnheer de poenschepper, John Crombez zegt met een perceptieprobleem voor zijn partij te zitten. En dat is onder meer uw schuld, zegt hij, ook al hebt gij buiten het betalen van uw lidgeld al jaren geen voeling meer met de ‘verworpenen der aarde’. Want als een coryfee van uw politieke generatie zijt gij één van de overgebleven poenpakkers die zich tijdens en vooral na hun politieke carrière hebben volgevreten aan de geldruiven van de politiek en daarbuiten. Als bestuurders van (staats)banken en overheidsbedrijven of instellingen van openbaar nut, of zelfs in ‘de privé’, hebben jullie de middelvinger uitgestoken naar de samenleving en jullie genesteld in de dampen van de geldzucht, in de schoot van de mammon.

En dan barst er plots een zweer open, de Optima-zweer. Gij duikt op als de man die jaren de big boss van de bank is geweest en daarna van de vastgoedpoot van Optima, maar die net voor het kapseizen en het faillissement de benen heeft genomen om er alsnog met een dikke afscheidspremie van ettelijke honderdduizenden euro te kunnen vertrekken. Een perceptieprobleem, zoals John komt snotteren? Dat is het zeker, maar ik ben zo vrij het te verruimen naar een structureel probleem, inherent aan het socialisme, waarbij geldzucht en ‘nooit genoeg’ de mensen altijd weer in hun greep krijgen.

Socialisme en geld… Het gaat maar moeilijk samen. Denken we maar aan de grote smeeren omkoopschandalen in de jaren negentig.

Denk maar aan andere grote vedetten van de graaicultuur uit uw partij…

Wij kennen u allemaal als een ‘groot bakkes’, een harde die zich durft gedragen als een ongelikte beer en die van sigaren, drank, vrouwen en geld geniet. Gij maakte daar overigens nooit een geheim van. In de tijd toen gij onderwijsminister waart, gedroegt gij u als een despoot die iedereen die het niet met u eens was gewoonweg in het gezicht uitlachte en als dommekloot wegzette. Ja, gij waart en zijt iemand met een uitzonderlijke welbespraaktheid – met stopwoord ‘aaahh’ weliswaar – en een fenomenale kennis en intelligentie. Onvervaard debiteerde gij uw meningen, of men het er mee eens was of niet. Nadien, toen gij federaal minister van Ambtenarenzaken werdt, zette gij de Coper-

nicushervorming op poten; een ambitieus plan om het ambtenarenapparaat te hervormen. Gij stootte toen op het verzet van de toen nog oppermachtige PS, die het zelfs van u niet duldde dat gij aan de postjes van haar mannetjes raakte. Zij kelderde voor een groot deel uw hervorming door een en ander op de lange baan te schuiven. In 2003 besloot gij dan om mee daardoor het af te bollen uit de politiek en u met andere, nog lucratievere zaken te gaan bezighouden, waar gij de absolute baas waart en waar men best naar uw pijpen danste om te overleven. Gij hadt de politiek vol klojo’s en nitwits niet meer nodig.

Gij lachte hen eens goed uit en gij trokt de deur achter u dicht. Gij kondt ermee leven dat uw dochter Freya meteen in de federale regering werd gekatapulteerd. Datzelfde jaar nog werdt gij voorzitter van de Associatie Universiteit Gent en gedelegeerd bestuurder van “The Brussels International Airport Company” (BIAC) en in 2005 zelfs voorzitter van de raad van bestuur. Kassa kassa over heel de lijn. De bakken geld stroomden binnen.

Toen gij in 2011 daar ontslag naamt, eiste gij nog een duizelingwekkende ontslagvergoeding om dan over te stappen naar Optima, een bank uit uw stad, Gent. Uw imago van poenpakker was daarmee verworven. Gij werdt er voorzitter van de bankdivisie. Deze post verliet gij in 2015 om voorzitter te worden van de raad van bestuur van Optima Global Estate, een zusterbedrijf dat actief is in de vastgoedsector. En onlangs naamt gij daar ontslag, op het moment dat Optima in financiële problemen kwam en haar licentie als bank en verzekeraar kwijtspeelde. Goed gezien. De buit was binnen en ‘après moi – aaahh - le déluge’, dacht gij.

Gij hebt nu een verklaring uitgegeven waarmee gij de vlucht naar voren neemt en uzelf uit de wind zet en waarin gij zegt dat alles in grote openheid moet uitgeklaard worden. Het gerechtelijk onderzoek zal uitwijzen hoe de vork aan de steel zit. Ik loop daar niet op vooruit. Maar dat gij het imago van het goorste kaviaarsocialisme alweer hebt versterkt, daar kunt gij niet omheen. Ja, het biefstukkensocialisme van het ‘Erst das Fressen und dann die Moral’ is nog springlevend.

Burp! Aaahh…!

4

Dossier

23 juni 2016

Stalin Wat zijn de gevolgen van het Stalinbewind? Zweetparels en een van angst vertrokken gezicht in een fractie van één seconde.

Het gebeurde in de bar van het grootste hotel van Kiev in 1987. Een student had mij op straat aangesproken en ik nam hem mee om iets te drinken. Ik keek hem verwonderd aan en zag toen eerst de politiemannen voorbij ons tafeltje stappen die een paar hotelhoeren kwamen arresteren. Gorbatsjov was al jaren aan het bewind, maar de naakte angst bij iemand die vijf jaar na Stalins dood geboren was, stond op dat gezicht.

Ik herinnerde me het voorval toen ik de recente biografie van de dictator las van de Russische historicus Oleg Chlevnjoek. De Moskoviet had jarenlang de gelegenheid en de talenkennis om te profiteren van de tijdelijke opening van de archieven waaronder het persoonlijk archief van Stalin. Inmiddels ligt weeral veel papier achter slot en grendel, o.a. rapporten aan Stalin van de NKVD (geheime dienst) en zijn reacties. De auteur schrijft droog dat die bewaard worden bij de diensten van de “President van de Russische Federatie”: ons aller Poetin. Hij eindigt veelzeggend zijn biografie met “Zou het echt zo zijn dat Rusland in de eenentwintigste eeuw het gevaar loopt de fouten van de twintigste eeuw te herhalen?”

De intellectueel Ik ga niet het hele verhaal navertellen, maar alleen een paar nieuwe aspecten vermelden over de Vojzd, zoals hij altijd genoemd werd. En ja, dat betekent echt “De Leider”, of “Der Führer” zo u wil. Overigens, Vojzd en Führer bewonderden elkaar. Hitler waardeerde de ongeremde moordzucht van Stalin in de zoektocht naar binnenlandse tegenstanders of zogenaamde verraders als falende generaals. Stalin benijdde de loyauteit waartoe Hitler de nazi’s inspireerde en bewonderde de risicostrategie van de Duitser op buitenlands terrein.

In tegenstelling tot de legende was Stalin geen doodarme Georgiër. Zijn vader was een zelfstandig schoenmaker, die kon lezen en schrijven, en ook Russisch sprak. Zijn moeder was tot haar 8ste lijfeigene, maar leerde ook Georgisch lezen en schrijven. Ioseb (Jozef) Dzoegasvili was een leergierige modelleerling en een goede student op het seminarie, tot hij op zijn 21ste genoeg had van de keiharde discipline en hij duidelijk het marxisme verkoos boven het Grieks-orthodoxe geloof. Hij hield aan zijn studiejaren zijn grootste hobby over: lezen. Nooit heeft Rusland of de SovjetUnie een belezener staatshoofd gehad. Zelfs Lenin kwam niet in zijn buurt.

Tijdens zijn studiejaren leerde hij vlug en uitstekend Russisch. Zijn Georgisch accent raakte hij nooit helemaal kwijt, maar zijn woordenschat of grammatica moest niet onderdoen voor die van een Russisch intellectueel. Chlevnjoek onthult dat hij tijdens zijn gevangenisjaren Franse en Engelse boekjes of kranten vroeg, terwijl niemand zich herinnert dat hij als leider van de Sovjet-Unie één woord in een vreemde taal sprak. Het zou echt iets voor Stalin zijn om schijnbaar geconcentreerd naar een tolk te luisteren bij zijn gesprekken met Churchill, Roosevelt of De Gaulle, terwijl hij over een volgende zet nadacht.

In tegenstelling tot de jonge en zelfs de latere Hitler was de revolutionaire bolsjewiek Stalin (de man van staal) wel bereisd. Hoewel hij in opdracht van Lenin en de bolsjewieken vooral andere verbannen of gevluchte partijleden opzocht, kwam hij voor de Eerste Wereldoorlog al in Parijs, Londen, Wenen enz. Dat contrasteert fel met zijn latere gedrag als dictator.

Met geen stokken kreeg men hem uit Moskou, tenzij om op vakantie te trekken naar het warme Zuid-Rusland. Dat had het grote voordeel dat hij de gruwelijke ellende niet zag die zijn politiek veroorzaakte. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bezocht hij maar één keer soldaten aan het front.

De dogmaticus Westerse media gebruiken altijd de foute mantra dat totalitaire ideologieën de soep niet zo heet eten als ze haar opdienen. In het

verleden heeft men de intensieve criminaliteit van het nazisme in de jaren dertig onderschat, en nog altijd doet men hier te lande alsof de PvdA een fatsoenlijke partij is. Over de mohammedaanse schurkenideologie is de mediaberichtgeving dan weer crimineel misleidend. Stalin was pragmatisch in zijn buitenlandse politiek.

Dit wil zeggen, zolang het Rode Leger nog niet alle touwtjes in handen had. Maar in eigen land gedroeg hij zich zoals hij was: een fanatieke marxist die er heilig van overtuigd was dat het marxisme wetenschap van de bovenste plank was.

Hij geloofde aanvankelijk nog in de stelling: “naar ieders vermogen, aan ieder naar zijn behoeften”. Stalin vond dat de geldeconomie moest verdwijnen net als loonarbeid of privé-eigendom van wat dan ook.

Feitelijk stond hij maar één keer niet vierkant achter Lenin. Die lanceerde na de overwinning van de communisten in de burgeroorlog de Nieuwe Economische Politiek. Hij stond kleinhandel en privélandbouw toe om de ellendige levensomstandigheden te verbeteren. Stalin ging niet akkoord met Lenins “rechts” standpunt, maar na diens dood liquideerde hij zijn eigen medestanders in de linkse vleugel met behulp van de rechtsen in de partij. Hij liet vervolgens de rechtsen uit de partij zetten en voerde dan het programma van de linksen uit.

Dat werd een ramp waar de Sovjet-Unie en Rusland zich nooit van herstelden. De collectivisering van alle boerderijen – moordpartijen en twee gruwelijke en georganiseerde hongersnoden inbegrepen – maakte van de boeren een uitgebuite klasse zoals ten tijde van de ergste lijfeigenschap.

Met de resultaten van de afpersingen werd inderhaast en slordig geïndustrialiseerd op grote schaal. De landbouw is tot vandaag een zorgenkind en Rusland leeft nu van de export van grondstoffen, want geen hond denkt eraan de rommel te kopen die Russische fabrieken produceren. Stalin moest tegen zijn zin toestaan dat de geproletariseerde boeren een klein stukje grond voor eigen verbruik en gewin bewerkten; lange tijd goed voor bijna de helft van alle voedselproductie.

De moordenaar In tegenstelling tot veel westerse historici, kan Chlevnjoek zich goed indenken waarom Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk liever zaken met Hitler deden dan een verbond met de Sovjet-Unie tegen Duitsland sluiten. Tot het begin van de oorlog was de verhouding van het aantal slachtoffers in de twee dictaturen één tegen duizend.

Daarna haalde Hitler op korte tijd zijn achterstand in. De historicus geeft geen overzicht van het aantal slachtoffers van Stalin, maar sinds de archieven in Rusland opengingen, zijn de cijfers naar beneden bijgesteld.

Timothy Snyder, de auteur van Bloedlanden, raamt het aantal slachtoffers op 11 miljoen; het grootste deel stierf in opzettelijke hongersnoden (vooral in Oekraïne), 3 miljoen mensen kwamen om in de Goelag en 1 miljoen bij de Grote Terreur in 37-38. Maar hoe kan je de permanente angst kwantificeren van 190 miljoen mensen?

De extreem lage levensstandaard en de ellendige ontbrekende gezondheidszorg waardoor indirect miljoenen mensen vroegtijdig stierven? De moordpartijen op ervaren officieren, waardoor het Rode Leger in de oorlog miljoenen mensen onnodig verloor?

Eén belangrijke zaak vermeldt de Russische historicus niet. Stalin was een bloeddorstige crimineel, maar geen uitzondering. Het hele marxistisch-leninistisch concept van “de dictatuur van het proletariaat” eindigt bijna altijd met de dictatuur van een gewetenloze moordenaar: Mao in China (minstens 30 miljoen doden), Pol Pot in Cambodja die de helft van de bevolking uitroeide, en de gruwelijke Kimdynastie in Noord-Korea. Denk eraan dat dit de helden zijn van Peter Mertens of Raoul Hedebouw.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Op de blaren zitten Socialisten en geld, het heeft nooit goed samengegaan. Denk maar aan de Agusta- en Dassault-smeergeldaffaires, de geldverbrandingen van Frank Vandenbroucke,… Ook de grote inhaligheid en graaicultuur van socialistische kopstukken is legendarisch. In raden van bestuur waren en zijn zij steevast – we schreven bijna Stevaert – goed vertegenwoordigd en niet vies van flink wat zit- en andere penningen. Wie daar een bijzondere sport van heeft gemaakt na zijn officiële politieke carrière, is Luc van den Bossche. Nu, bij het failliet van de Optima Bank blijkt dat hij ook daar met handen en voeten aan de vetpotten zat, tot hij net op tijd van de kar sprong. Zijn rol in het faillissement moet nu blijken uit gerechtelijk onderzoek. Ere echter wie ere toekomt, Kamerlid Peter Vanvelthoven van de sp.a spreekt duidelijke taal. “Bij het gerechtelijk onderzoek moet de onderste steen boven komen. Als Luc van den Bossche of anderen daarbij betrokken zijn, heb ik daar geen enkel probleem mee. Als iemand over de schreef is gegaan, moet hij maar op de blaren zitten.” Zo hoort het. Ook John Crombez spreekt in die zin, maar velen vragen zich af of hier geen ander manoeuvre achter zit; een rookgordijn optrekken bijvoorbeeld. Want Open Vld-Kamerlid Luc van Biesen vond het vreemd dat de belastinginspectie een onderzoek startte naar een zaak met zwart geld bij Optima, maar dat na een bezoek van Crombez – toen als staatssecretaris – aan het bedrijf het gerechtelijk onderzoek in de soep draaide. Wat ervan aan is, zal verder onderzoek moeten uitwijzen. Maar dat het sp.a-potje stinkt, is overduidelijk.

Berispt De Kamercommissie Verkiezingsuitgaven heeft minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) vorige week formeel op de vingers getikt voor de brief over de taxshift die hij liet meesturen met de belastingaangiften.

De minister kreeg de laagste ‘sanctie’: een berisping. Ja, ook de N-VA stemde hierin mee.

Alleen Groen en sp.a onthielden zich, want zij wilden (natuurlijk) een zwaardere ‘straf’.

In die brief steekt de minister de loftrompet over de taxshift, die hij omschrijft als de grootste fiscale hervorming van de jongste decennia. Meer nog: hij deelt mee dat de positieve effecten ervan snel merkbaar zullen zijn. En hij ondertekende de brief. Natuurlijk schiet zoiets bij de oppositie altijd in het verkeerde keelgat en zijn beschuldigingen als ‘persoonlijke propaganda’ niet van de lucht. Johan van Overtveldt kon niet anders dan door het stof kruipen, want er zijn regels ter zake en die waren overtreden. Het was allemaal niet expres, zo wist hij, en hij bood zijn verontschuldigingen aan en aanvaardde de berisping. Ondertussen is het kwaad wel geschied…

Waarheen?

En hoe zou het ondertussen zijn met de onderzoekscommissie ‘Terroristische aanslagen’? Het is er vrij stil rond, en ze krijgt lang niet de aandacht die destijds de onderzoekscommissie Dutroux kreeg. De bevolking ligt er ook niet bijster van wakker; er leeft zo’n sfeertje van: ‘Wat zal het allemaal weer uithalen?’

De samenstelling van de commissie doet daar niet veel goed aan. Naar verluidt passeert er een plejade aan ‘getuigen’ uit diverse hulpen andere diensten. De ene hoorzitting volgt de andere op. Wordt het wachten op kruisver-

horen zoals twintig jaar geleden? Het lijkt er niet erg op. De commissie zal in ieder geval een dik eindrapport afleveren waarover commissievoorzitter Patje Dewael met een uitgestreken gezicht weer heel gewichtig zal kunnen komen doen. Om het nadien te klasseren in de bibliotheek van de ongelezen boeken.

Protocol van Londen Het kwam in de Kamer vorige donderdag tot een fikse aanvaring tussen N-VA en VB. Toen het ‘Wetsontwerp houdende diverse bepalingen inzake Economie’ ter stemming kwam, nam Barbara Pas van VB het woord, want zij had in de artikelen 22, 48 en 60 van dit wetsontwerp gelezen dat het protocol van Londen wordt goedgekeurd. Het gaat er over dat het Europees Octrooibureau drie officiële talen hanteert voor het examineren en verlenen van octrooien, namelijk het Engels, het Duits en het Frans.

Maar via de implementatie van het protocol van Londen wil men onder meer de verdragsafsluitende staten minstens gedeeltelijk afstand laten doen van de vereiste van vertaling in één van hun officiële talen. Dat heeft een negatief gevolg voor Vlaanderen, wist Barbara Pas, want het Nederlands zit voor vertalingen in een dubbel regime. Landen die één van de drie officiële talen als landstaal hebben, kunnen geen verdere vertaling vragen.

Dat geldt onder meer voor Frankrijk, Duitsland, Ierland en België. Landen als Nederland kunnen voor de conclusies van de octrooien wél een Nederlandse vertaling eisen, maar in België is het perverse gevolg dat men geen vertaling in het Nederlands zal kunnen eisen, omdat het Frans al een officiële taal van het Europees Octrooibureau is. Daarmee zijn de Vlamingen, de meerderheid van dit land, de enige taalgroep in Europa die in het eigen land geldende octrooien niet in de eigen taal vertaald kan krijgen. En dat kan niet kunnen, vindt ze.

Hallo, Hendrik en Veerle?!

Dat dat nu in een wetsontwerp van de regering staat, is verbazingwekkend, vindt Pas, omdat er een regeringspartij is die zich in 2008 samen met haar partij daartegen verzette, en niet zo maar een klein beetje, maar op alle niveaus, zowel op het Vlaamse, het Europese als het federale niveau. Op Vlaams niveau zei toenmalig minister Bourgeois dat hij in het Vlaams Parlement zelfs een belangenconflict zou inroepen tegen die beslissing.

Ook toenmalig Europarlementslid Frieda Brepoels van N-VA ging daar toen zwaar tegen tekeer. En de huidige staatssecretaris Francken op het federale niveau! Barbara Pas herinnerde hem aan een persmededeling van hem uit 2008: “De N-VA verzet zich fel tegen het protocol van Londen. Voor het Nederlands is er geen plaats meer. Toch stelt de regering vandaag aan het Parlement voor om dit verdrag goed te keuren. De N-VA belooft weerwerk, tot en met een eventueel belangenconflict in het Vlaams Parlement, indien dat nodig zou blijken.” Pas vond dat een uitstekende persmededeling die aan actualiteitswaarde niet heeft ingeboet. Ze deelde hem fijntjes mee dat haar partij alvast dezelfde houding als in 2008 zal aannemen, in tegenstelling tot de N-VA, en tegen zou stemmen. En jawel, N-VA keurde het wetsontwerp ongegeneerd goed…

Zelfs de communautaire scherpslijpers Hendrik Vuye en Veerle Wouters stemden kritiekloos mee… Hallo?! De tol van de regeringsdeelname weegt zwaar. Het kan verkeren.

Actueel

23 juni 2016

5

Vastgoeddroom Belgische Marokkaan blijft intact Over de Belgische Marokkanen bestaan heel wat mythes, zeker als het over vastgoed gaat. Is het wel waar dat de meesten een woning in Marokko hebben? Daarom is het goed om terug te vallen op de feiten, zeker als deze verzameld werden door een instantie zoals de Koning Boudewijnstichting.

In de studie ‘Belgische Marokkanen, een dubbele identiteit in ontwikkeling’ van juni 2009 lezen we erg interessante zaken over het vastgoed van de Belgische Marokkanen. ‘In Vlaanderen vinden we ook het hoogste aandeel gezinnen van Belgische Marokkanen die eigenaar zijn van hun woning (43 procent).

Wallonië daarentegen haalt het laagste cijfer: je vindt er dus meer huurders dan in de andere gewesten. De cijfers voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest liggen dan weer iets lager dan het algemene gemiddelde.’

40 procent Marokkaanse huurders bezit onroerend goed in Marokko Volgens de (grote) steekproef van de onderzoekers vinden we in Wallonië wel ‘het grootste aandeel Belgische Marokkanen die onroerend goed bezitten in Marokko, namelijk 71 procent van de ondervraagde personen’. In Brussel ligt dit cijfer gevoelig lager dan het algemene gemiddelde en in Vlaanderen ligt het ruim onder dit gemiddelde.

De onderzoekers wijzen erop dat 60,6 procent van de mensen van Marokkaanse herkomst die in België wonen, eigenaar is van onroerend goed in hun land van herkomst. Zij verklaarden een huis (51 procent), een stuk grond (19 procent) of een residentie (2,8 procent) in eigendom te hebben. Opvallender is nog dat het bezit van een onroerend goed in Marokko varieert afhankelijk van de geboorteplaats en de naturalisatie: van 46,6 procent bij de niet-genaturaliseerde mensen die in Marokko geboren zijn, over 57,8 procent bij de genaturaliseerde mensen die in Marokko geboren zijn tot 62 procent bij de mensen die in België geboren zijn. De onderzoekers willen er ook op wijzen dat 66 procent van de personen die onroerend goed bezitten in Marokko, huurder zijn in België. Het overige percentage is eigenaar.

Anders gesteld: het percentage eigenaars in België die onroerend goed in Marokko bezitten, bedraagt 65,3 procent. Dat zijn er bijna twee op drie. En er zijn 40,2 procent huurders in België met onroerend goed in Marokko. Dat is bijna de helft.

Fraude met sociale woningen Die laatste gegevens hebben uiteraard gevolgen voor de huurders van sociale woningen. Sedert het voorjaar van 2015 kunnen de socialehuisvestingsmaatschappijen de informatie over binnenlandse eigendommen automatisch krijgen via CADNET. CADNET staat voor de geïnformatiseerde bijwerking (mutaties) van de kadastrale documentatie betreffende de eigenaars en de percelen. Door die automatische informatieverstrekking moeten de huisvestingsmaatschappijen niet meer alles zelf op papier opvragen aan kandidaathuurders en aan de ambtenaren van de FOD Financiën.

Er blijft volgens parlementslid Brecht Vermeulen (N-VA) evenwel een probleem voor wat eigendommen in het buitenland betreft.

Veel landen hebben namelijk geen centraal kadaster.

Vermeulen: ‘Elke socialehuisvestingsmaatschappij zal u kunnen meedelen dat ze uit informele bronnen dikwijls vernemen dat allochtone sociale huurders toch over een eigendom zouden beschikken in hun thuisland. Toch hebben die socialehuisvestingsmaatschappijen geen realistische mogelijkheden om dat te controleren. Hierdoor wordt de inbreuk om geen onroerend goed in volle eigendom te bezitten onbestraft gelaten.’

Vermeulen gaat verder: ‘In haar communicatie van vorig jaar heeft Vlaams minister voor Wonen Liesbeth Homans meegedeeld dat het fundamenteel oneerlijk is dat er een verschil is in de mogelijkheid op controle.’ Homans zou met de federale regering bekijken hoe de eigendomscontrole in het buitenland meer sluitend kan gemaakt worden zodat sociale fraude op dat niveau drastisch kan verminderd worden.

Volgens de federale regering moet elke vorm van sociale fraude ‘aangepakt en bestreden worden’. Daartoe moeten de gegevens waarover het federale niveau beschikt in verschillende databanken beter uitgewisseld en gebruikt worden. In de strijd tegen sociale fraude en sociale dumping zet de regering dan ook volledig in op deze datamining en datamatching.

Echo’s uit de Koepelzaal Niet makkelijk Hervormen is niet altijd makkelijk, bleek maar weer eens uit het actualiteitsdebat over de provincies. Het feit dat de datum waarop de provinciehervorming effectief moet worden met een jaar is opgeschoven naar 2018, wijst erop dat enkele probleempjes nog niet helemaal zijn weggewerkt. Het is dan ook een vreemde oefening om iets af te schaffen en het tegelijk te behouden. Nu is het politieke compromis geworden dat de provincies worden “afgeslankt”. Afslanken om op termijn te verdampen is de N-VA-lezing, afslanken om te worden geherwaardeerd die van CD&V. Bij dat afslanken kunnen veel vraagtekens worden geplaatst, zeker als minister Homans zelf vertelt dat de provincies 86 procent van hun jaarbudget houden. Wel binnengehaald is een aanzienlijke vermindering van de “postjes”, het aantal provincieraadsleden wordt gehalveerd en er blijven per provincie nog maar vier gedeputeerden over.

Voor het overige is veel onduidelijk. De grote steden zouden dan toch niet uit de provincies worden gelicht, bepaalde fiscale aanpassingen zijn nog niet uitgeklaard – hoewel wordt bezworen dat de burger daar niets van zal voelen – en nog wat van die losse eindjes. Ook is iedereen voorstander van een soort tussenniveau, maar weet niemand welke vorm dat zal gaan aannemen; van bestuurlijke “verrommeling” is iedereen dan weer tegenstander, maar van de voorliggende hervorming kan niet worden gezegd dat ze gladjes oogt.

Kracht van verandering Marius Meremans (N-VA), en met hem enkele anderen, scheen te denken dat de provincies ons zijn overgeleverd uit de Anschluss door onze Franse vrienden destijds. Dat klopt min of meer voor de provincies in hun huidige vorm, maar de provinciale instelling zit historisch veel dieper, wat hedendaagse Vlaamse jakobijnen wel eens vergeten. Meremans verdedigde gloedvol de hervorming als een flinke stap in de goede richting.

Dat het om een compromisoplossing ging, ontkende hij niet, maar hij zag daar niets verkeerds aan. De kracht van verandering was in volle actie, aldus Meremans. Chris Janssens (VB) zag dat anders, N-VA heeft maar een magere buit te pakken en er zit wat al te veel water in de wijn. Het kwam hem op enige bitsigheden over de bestuurlijke successen van het VB te staan. Een in de context wat vreemd betoog kwam van de altijd originele Michel Doomst (CD&V). Hij vond de origine van de provincies al bij de Romeinen – wat beter is dan bij de sansculotten, maar toch. De provincies worden weliswaar afgeslankt maar zeker niet afgedankt. De provincie werd nu, volgens Doomst, zelfs definitief verankerd en voor het vernieuwde provinciale niveau schetste hij een schitterend toekomstvisioen. Een bruiloftstoespraak op een uitvaartdienst, denken wij.

Chaos Verenigd links verkneukelde zich voorspelbaar in de “chaos” die door de provinciehervor-

Enkel uitwisseling met EU-lidstaten CADNET werd volgens het antwoord van de regering in het parlement sinds 19 mei 2015 vervangen door de applicatie STIPAD en de hieraan verbonden databank PATRIS. PATRIS bevat gegevens met betrekking tot in België gelegen onroerende goederen.

De federale regering: ‘De FOD Financiën wordt wel in kennis gesteld van buitenlands onroerend bezit via het uitwisselingsplatform STIRINT. Het gaat echter enkel om gegevensuitwisseling met de lidstaten van de Europese Unie in toepassing van artikel 8 van de Europese Richtlijn 2011/16/EU van 15 februari 2011.’ Bovendien gaat het om een administratieve samenwerking op het gebied van belastingen die dus enkel in het kader van de fiscaliteit en niet met betrekking tot sociale huur kan gebruikt worden. Een betere uitwisseling of het ter beschikking stellen van deze gegevens in het kader van sociale huur behoort derhalve niet tot de bevoegdheid van de minister van Financiën. Omtrent dit specifieke dossier was er tot eind april 2016 geen overleg tussen het Vlaamse niveau met Liesbeth Homans en het federale niveau. De concrete vraag over dit dossier is volgens de federale regering ‘nog niet gesteld door andere Gewesten’. Er is wel informeel overleg geweest omtrent het dossier “push energiegegevens” in het kader van de onderlinge uitwisseling van gegevens met de gewesten (bijvoorbeeld om woningleegstand op te sporen).

Volgens de federale regering kunnen de ming zou worden veroorzaakt. Dat de voorstellen door de Raad van State wel eens het deksel op de neus zouden kunnen krijgen, was evenzeer een bron van vermaak.

Waar bij sp.a nog wat dubbelzinnigheid heerst over de rol van de provincies, zou Groen naar “organische” stads- en streekgewesten willen gaan. Op de N-VA-banken riep dat, niet onterecht, een beeld op van een veelvoud aan miniprovincies. Maar, ondanks de strikte nog eens door Geert Bourgeois vertolkte leer van slechts twee beleidsniveaus, is moeilijk te vatten hoever de Groen-opvatting staat van de bovenlokale samenwerkingsverbanden die tussen alle regels door en vanuit elke hoek opduiken. De provincies, en vooral de wat verder afgelegen provincies Limburg en West-Vlaanderen, waren van ouds-

gegevens die verzameld worden via de gewesten en via de federale overheid op een efficiënte manier worden uitgewisseld. De federale regering: ‘Momenteel kunnen ook de Gewesten gebruik maken van het meldpunt eerlijke concurrentie om vermoedens van sociale fraude en sociale dumping te melden. Deze meldingen stellen de sociale-inspectiediensten in staat om hun databanken aan te vullen en zo mogelijke gevallen van sociale fraude en sociale dumping op te sporen. In het kader van de wet op de uitwisseling van energiegegevens om sociale fraude op te sporen zijn wij steeds bereid te bekijken, in respect met de privacywetgeving, om wettelijke initiatieven in de Gewesten (bijvoorbeeld het Vlaams decreet over woningleegstand) ook federaal te omkaderen.’

Slotsom: geen controle Een Belgische Marokkaan die een eigendom in Marokko in volle eigendom bezit en die tegelijk een huurwoning betrekt via een Vlaamse socialehuisvestingsmaatschappij heeft vandaag weinig te vrezen. Er is immers geen uitwisseling van gegevens tussen Marokko en ons land enerzijds of a fortiori Marokko en Vlaanderen anderzijds. Elke vorm van sociale fraude moet volgens de federale regering ‘aangepakt’ en ‘bestreden’ worden. Maar dat wordt uiteraard een stuk moeilijker als de relevante informatie ontbreekt. Het verschil tussen retoriek en realiteit is hier wel erg groot. De vastgoeddroom van de Belgische Marokkaan is voorlopig nog geen nachtmerrie geworden.

Thierry Debels

her belangrijke actoren voor bijvoorbeeld cultuur. Bart Caron (Groen) maakte zich zorgen over het herverdelende aspect van de provincies. Als vroegere provinciale middelen worden overgebracht naar het centrale Vlaamse niveau bestaat het gevaar dat die voornamelijk zullen terechtkomen in het hartland van de zogenaamde Vlaamse Ruit. Daarmee rakelde Caron het zeer oude probleem op dat sommige streken inderdaad relatief achtergesteld zijn geweest en dat de provincies daar vaak een buffer tegen waren. Cultuurminister Gatz had wel oren naar die opmerking en zou ze natuurlijk “meenemen”. Vooralsnog lijkt de voorgenomen provinciehervorming wat halfslachtig te zijn en kiemen in zich te dragen voor nog veel moeilijkheden. Ter overweging een Engelse wijsheid: “If it ain’t broken, don’t fix it.”

Lekker eten Laat het wel wezen: wij waren er niet bij. Bij welk feestje dan wel, zegt u. Voorbije vrijdag konden we terecht bij de Iftar in Berchem. De Iftar is de maaltijd die gedurende de Ramada door moslims genuttigd wordt na zonsondergang. De Iftar wordt ook aangegrepen om moslims samen te brengen, maar ook om niet-moslims uit te nodigen.

De uitnodiging voor de Iftar in Berchem ontvingen we van de plaatselijke... CD&V. Rob van de Velde, N-VA-schepen in Antwerpen, had zo zijn bedenkingen en zette volgend bericht op Facebook: “Het wordt moeilijk om sommigen te volgen in hun drang naar het winnen van kiezers”. En hij vervolgt in een reactie in de media: “Ik stelde enkel vast dat nu ook de christendemocratische partij zeer voluntaristisch de islam recupereert.” Oeps, denken we dan. Was Rob van de Velde dan niet op de hoogte van de deelname van Geert Bourgeois aan een Iftar-maaltijd, voorbije maandag georganiseerd door de Atakwa Moskee in Kortrijk. Op de Iftar-maaltijd werd Bourgeois verwelkomd door burgemeester Van Quickenborne. Overigens, het is niet de eerste keer dat Bourgeois deelneemt aan een Iftar-maaltijd. Vorig jaar deed hij net hetzelfde in Izegem. Rob van de Velde zou beter tweemaal nadenken vooraleer een andere partij te beschuldigen de islam te recupereren. Mocht u de Iftar-maaltijd van CD&V in Berchem gemist hebben, en die van Bourgeois in Kortrijk, dan kan u alsnog terecht deze vrijdag (24 juni) in de gebouwen van de Universiteit Antwerpen, in de Prinsstraat. Daar organiseert de pastorale dienst (sic) een Iftar-maaltijd. Allen daarheen!

6

Dwars door Vlaanderen

23 juni 2016

Eurostadion

Pagaddertoren

Grimbergs college plooit voor Brussels geld We schreven er reeds over: bouwheer Ghelamco had het Grimbergse gemeentebestuur voor de vrederechter gesleurd met het oog op de afschaffing van de fameuze ‘Buurtweg nr. 3’ die dwars over Parking C loopt. Zolang die buurtweg daar ligt, kan het Eurostadion onmogelijk gebouwd worden. Tot verbazing van velen had het gemeentebestuur zich tegen deze gerechtelijke stappen krachtig verzet. Er werd een gespecialiseerd advocatenkantoor ingehuurd dat met een stevig besluit brandhout maakte van de argumenten van Ghelamco.

In het verleden had Grimbergen herhaaldelijk aan Brussel te kennen gegeven dat de stad een administratieve procedure moest starten via de Grimbergse gemeenteraad, indien ze de buurtweg wilde afschaffen en de eigendom van de grond ervan wilde inkopen. De stad Brussel was hiervoor evenwel te lui, bijgevolg bleef de voetweg bestaan en bleef Grimbergen eigenaar van deze grond. Precies omdat Grimbergen Brussel bij herhaling had gewezen op deze kwestie, kon onmogelijk beweerd worden dat de weg “verjaard” was en dat de eigendom na dertig jaar spontaan was overgegaan naar Brussel omdat de gemeente Grimbergen zogezegd had stilgezeten.

Grimbergen zou deze procedure bij de vrederechter dus op kousenvoeten winnen. De messen werden gewet en op 29 juni zou het grote debat plaatsvinden. Dit was evenwel te mooi om waar te zijn. Achter de schermen werd stevig gelobbyd en uiteindelijk ging het Grimbergse schepencollege (CD&V, VLD en Groen) door de knieën: Brussel kwam met geld over de brug en blijkbaar was de luttele

som van 150 euro per vierkante meter al voldoende om het college van burgemeester Marleen Mertens te doen plooien als een knipmes. Grimbergen slikt zijn sterk onderbouwde bezwaren in en laat zich kopen voor een bord linzensoep.

Alleen maar om te lachen Concreet werd een overeenkomst (‘dading’) uitgeschreven waarbij Grimbergen verzaakt aan zijn aanspraken op de weg en waarbij een gunstige uitspraak van de vrederechter wordt ‘benaarstigd’. De advocaat van Grimbergen moet dus aan de vrederechter gaan vertellen dat alles wat hij op papier had gezet over de buurtweg gewoon maar om te lachen was.

De gemeenteraad moet deze dading komende vrijdag wel nog goedkeuren en dat zal zeker vuurwerk geven. Het is vooral uitkijken naar de houding van de groenen, de enige critici van het stadion binnen het Grimbergse college. Een schepen verklaarde in Het Nieuwsblad van dinsdag dat zijn partij in dit dossier door de coalitiepartners wordt weggedrukt.

Indien de drie groene raadsleden tegenstemmen of zich onthouden, en indien de oppositie aan één zeel trekt, vindt de dading geen doorgang. Vraag is natuurlijk, of de groenen zo moedig zullen zijn. De Grimbergse gemeenteraad zou hiermee alvast het enige wapen uit handen geven waarover de raad beschikt om het dossier bij te sturen. Zodra het obstakel van de voetweg is opgeruimd, blijft alleen nog het college bevoegd voor het stadion en daar zitten de groenen met twee schepenen in een zwakke minderheidspositie.

Grote verrassing Zelfs indien de dading wordt goedgekeurd, is de zaak juridisch nog niet verloren. Vorige week zorgde het actiecomité van de buurtbewoners voor een grote verrassing. Nog voor de knieval van het college voor Brussel bekend raakte, hadden zij een verzoekschrift ingediend bij de vrederechter om als betrokken partij in de procedure van Ghelamco tegen Grimbergen te mogen tussenkomen. Het was de bedoeling van de buurtbewoners de argumenten van de gemeente tegen Brussel te versterken. Ze hadden daarvoor dé specialist inzake buurtwegen onder de arm genomen, de OostVlaamse advocaat Jürgen de Staercke. Nu blijkt deze operatie een geweldige toevalstreffer te zijn: de buurtbewoners kunnen de vlag van de gemeente overnemen en op die wijze hun gemeentebestuur op een ongelooflijke manier te kijk zetten.

Indien de gemeenteraad inderdaad opteert voor de dading en de vrederechter niettemin op vraag van de buurtbewoners bevestigt dat de buurtweg niet verdwenen is, dan zal voor iedereen duidelijk zijn hoe laf de houding van het Grimbergse college is geweest. We hebben een flauw vermoeden dat er in het Grimbergse gemeentehuis hard gevloekt zal zijn toen dit nieuws bekend raakte. In plaats van een anticlimax en een platte deal met Brussel, krijgen we op 29 juni in ieder geval een stevig debat en hopelijk ook nog een sterk vonnis, waarbij het arrogante Brussel op zijn plaats wordt gezet.

Torpedo

Jonge dieren in nood door regenval

Hoedje af voor die lepe buurtbewoners, die hun tijd, energie en centen steken in een dappere strijd die volgens hen nog altijd niet verloren is. Ze betreden daarmee voor het eerst het veld van de juridische actie en ze zijn vastbesloten hiermee door te gaan. Binnenkort zal blijken of zij met hun actie gewoon een schot voor de boeg hebben gelost, dan wel een eerste rake torpedo hebben afgevuurd onder de waterlijn van het pompeuze Ghelamcoschip.

BL

Moet Destexhe nog maar eens verhuizen?

In Vlaanderen zou men hem een enfant terrible noemen, maar in Franstalig België bestempelt men MR-politicus Alain Destexhe als een franc-tireur. Een vrijschutter die de vijand schade berokkent, maar zelf geen uniform draagt. Althans, zo luidt de definitie. Dat hij uniformloos aan politiek doet, speelt hem parten.

Goed, de man staat dus voor de rechtse vleugel van de MR. En dan heeft men zo van die thema’s waarop men zich kan profileren: vakbonden, de islam,… Het repertorium is bekend. Hoe onhandig de voormalige secretaris-generaal van Artsen zonder Grenzen dit doet, is een discussie op zich. Punt is dat het hem – en zijn partij – electoraal geen windeieren legt. Dit laatste verhoogt natuurlijk de tolerantiedrempel, maar er zijn grenzen.

Botsende persoonlijkheden Op het gedogen van deze Einzelgänger kwam in het verleden al wel vaker ruis. En zo diende deze geboren Luikenaar meer dan eens een Brusselse gemeente voor een andere in te ruilen. In 2001 begon het in Brussel stad, maar vijf jaar later verhuisde hij naar Oudergem. Het beoogde schepenambt zag hij aan zijn neus voorbij gaan, wat vooral zijn frustratie voedde. In 2012 kandideerde hij in Elsene, waar hij meer dan duizend voorkeurstemmen achter zijn naam kreeg. Alles in beschouwing genomen een mooi resul-

taat, maar ook hier werd hij geen schepen.

Het was Viviane Teitelbaum die, met gevoelig minder stemmen, aan de haal ging met de eer. Een moeilijke relatie met burgemeester Dufourny, botsende persoonlijkheden, maar ook een moeilijke agenda waardoor hij op de gemeenteraad vooral voor zijn absenteïsme berucht werd, het zijn steeds terugkerende redenen.

Anderen zijn scherper en hebben het over een “ongeleid projectiel”. Want hoe vaker hij de vinger op de wonde legde, hoe meer het erop zou lijken dat polemiek zijn bestaansreden is. Wat hij deed, en vooral de momenten waarop hij het deed, ergerde steeds meer partijgenoten. Vorige zomer lag hij aan de basis van een rel rond de nationale feestdag. Voor een RTBF-reportage had men een gesluierde vrouw ondervraagd, wat hem een doorn in het oog was. “Alsof we alleen een blanke zouden interviewen op de Congolese feestdag”, liet hij zich ontvallen. Hij werd door de partijleiding op de vingers getikt, zij het zonder formele sanctie. Een vervelend moment was toen hij partijgenote en Molenbeekse burgemeester Françoise Schepmans een gebrek aan daadkracht rond radicalisering voor de voeten wierp.

Pragmatisme Zopas kwam uit dat bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen in Elsene op de MR-lijst geen plaats meer zal zijn voor

Destexhe. De beslissing werd vorige zomer al genomen, maar bleef een goed bewaard geheim. Het heersend sentiment kan enkel als een serieuze ras-le-bol omschreven worden. Er is natuurlijk de persoon zelf die intern meer dan eens waarschuwingen kreeg over zijn weinig opportune aanpak. Tegelijkertijd is er de Brusselse demografie. Een bepaalde alte garde aanspreken zal wel wat stemmen opleveren, alleen wordt die generatie electoraal steeds minder belangrijk. Ook voor de MR is er geen ontkomen aan de “communautarisering” van het politiek bestel, een ontwikkeling die Destexhe zo verfoeit. Tekenend is toch de reactie van oud-burgemeester en huidig schepen Yves de Jonge d’Ardoye.

“Onze coalitiepartners, de PS dus, lieten ons verstaan dat de man een plaats geven heel slecht zou aankomen”, liet hij optekenen. En daarmee is alles gezegd. Want op het vlak van rechtse overtuiging moet de boomlange d’Ardoye niet voor ‘le franc-tireur’ onderdoen, zij het dat hij zich daar enkel off the record op zal laten betrappen. Maar goed, dankzij wat pragmatisme is hij dan toch mooi schepen in ‘l’oasis francophone’. Naar verluidt zou Destexhe aangezocht zijn om over twee jaar de MR-lijst in Sint-Lambrechts-Woluwe te trekken. Kwestie van wat gewicht in de schaal te kunnen leggen tegen Défi-burgemeester Olivier Maingain.

KNIN.

“Belgium” dat is Latijn voor Nederland Zoals destijds Louis Tobback en Bob Cools heeft nu ook Fernand Huts, de baas van Katoen Natie, zich orangist verklaard. Hij deed dat naar aanleiding van de tentoonstelling “Voor God & Geld” in Gent en de daarmee samenhangende uitgifte van enkele luxeboeken. In die boeken en in de verschillende brochures is voortdurend sprake van “De Lage Landen”, de “Nederlanden”, de “Zeventien Provinciën” en van de “Leo Belgicus”. (zie ook blz. 12).

Over deze “klauwende, briesende leeuw” wordt uitvoerig geschreven. Hoe hij in één kaart de zeventien verenigde provinciën samenbrengt. De mooi ogende professor dr. Katharina van Cauteren legt ergens uit dat de naam “Belgium” de Latijnse vertaling is van de Nederlanden, van “Nederland” dus. Wordt tegenwoordig trouwens meer en meer geschreeuwd tijdens grote voetbalwedstrijden. Iets wat belgicisten moet doen gruwen.

Tegen stomverbaasde Nederlandse journalisten hoorden wij Fernand Huts hetzelfde zeggen. Hoe de vlucht voor de Spanjaarden uit de Zuidelijke Nederlanden naar het Noorden, na de Val van Antwerpen in 1585, voor de bloei van vele Noord-Nederlandse steden zorgde. Inderdaad emigreerde toen met zowat 150.000 “zuiderlingen”, vele ondernemers, kunstenaars, rijke kooplieden, producenten (denk aan wevers, tegelbakkers, scheepsbouwers) naar de noordelijke landen van de confederatie.

Zij stichtten er de Republiek, en beheersten Amsterdam, waar zij de meerderheid in het stadsbestuur vormden. Zij richtten de Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC) op die de wereld zou veroveren en die in de beheerraad (de Heeren Zeventien) liefst elf Antwerpenaars had. ********* Huts legde bovendien op zijn manier de betekenis uit van de tweede samengang, deze van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, dat slechts vijftien jaar bestaan heeft en dat, onder invloed van Frankrijk, tenietging. “Wij hadden alle belangrijke havens in handen, de toegangswegen naar Europa. Wij zouden economisch gezien de machtigste staat van Europa geweest zijn met koolmijnen, hoogovens (vooral in Wallonië), een net van waterwegen en een industrie die haars gelijke niet kent.

Men zou vandaag niet gesproken hebben over “de grootste chemische cluster van de wereld, na Houston”, maar gewoon over “het grootste scheikundige centrum van de wereld”. “Wij zouden, net zoals Nederland, geen Eerste Wereldoorlog hebben gekend, en misschien hadden we die in Europa kunnen afwentelen door onze ligging als bufferstaat tussen de grote mogendheden.”

Verloren kansen. Maar niet volgens Fernand Huts, die, in de lijn van de VOC, de wereld wist te veroveren, met meer dan honderd bedrijven in haast alle continenten. Waarin hij meer dan twaalfduizend mensen tewerkstelt. Die van Benelux (waarvan de grenzen deze zijn van het Verenigd Koninkrijk) het nieuwe vaderland wil maken.

Met wellicht het Wilhelmus (ooit getoondicht door Antwerps burgemeester Marnix van Sint-Aldegonde) als volkslied.

Een wensdroom? Benelux bestaat, heeft een eigen parlement met weinig macht.

“Maar welk parlement heeft die wel?”

Pagadder

Onze naaste buren

7

23 juni 2016

Den Vaderlandt ghetrouwe

Scholieren zijn sukkelaars

U weet inmiddels wel dat de eindexamens van het voortgezet (= middelbaar) onderwijs in Nederland nationaal georganiseerd worden. Scholieren kunnen officieel een klacht indienen als een en ander niet klopt.

Het LAKS

Functioneel ongeletterden

Die klachten belanden bij het bekende LAKS, het Landelijk Aktie Komitee Scholieren. De spelling alleen al bewijst dat dit nog een late loot van 1968 is. Het LAKS moeit zich met alles wat er in het middelbaar onderwijs gebeurt. Dat gaat van de frisheid van de toiletten tot de hulpmiddelen die iedere scholier mag meenemen tijdens die befaamde eindexamens (o.a. alle mogelijke woordenboeken voor taalexamens, of een atlas bij aardrijkskunde). In het LAKS-bestuur voeren scholieren zelf het hoge woord, en denk maar niet dat deze kinderorganisatie machteloos is.

De ambtenaren van Onderwijs tot de minister toe luisteren geregeld naar de klachten van de vertegenwoordigers en sturen geregeld bij om het de kindjes niet te moeilijk te maken.

Vooral tijdens de eindexamens haalt het LAKS de media, want dan regent het klachten. De examens zijn te moeilijk, te lang, te ingewikkeld en de tijd is te kort.

Kortom, de leraren die de landelijke examens opstellen, zijn gegarandeerde idioten die hun vak niet kennen en er plezier in hebben het aanstormend puikje van de natie te pesten. De 220.000 leerlingen die dit jaar eindexamen deden, legden...

203.000 klachten neer, want deze vroegrijpe intellectuele toppers vinden dat het al bijna perfecte Nederlands onderwijs nog volmaakter kan worden.

De meeste klachten betreffen het examen Nederlands al moet u niet meteen denken aan een puntenaftrek voor een dt-fout. Het ministerie heeft immers bepaald dat “als de vaardigheid lezen wordt getoetst, is het prettig als mensen niet ook nog eens op de spelling moeten letten.” In De Volkskrant bekeek de bekende historicus en journalist Bastiaan Bommeljé eens het onderwijs dat door de zogenaamde deskundige organisatie OESO als “uitstekend” bestempeld wordt. Uit een test van de Vrije Universiteit van Amsterdam bleek dat dertig procent van de eerstejaars zonder genade zakt in een simpele taaltest. Veertig procent afgestudeerden van dat “uitstekend voortgezet onderwijs” schrijft: “hij beantwoord”. Dat zijn blijkbaar de beteren, want dat getal stijgt tot 46 procent in de rechten aan de Rotterdamse Erasmusuniversiteit. Het record is daar in de handen van de eerstejaars studenten Bedrijfskunde waar de meerderheid “ik vindt” neerpent.

Wereldrecord dyslexie Waarschijnlijk heeft dat iets te maken met de gezondheidstoestand van Nederland, want zoals geweten zijn daar een enorm aantal zieken die leven van een uitkering, die met 800.000 de behoefte hebben aan thuiszorg al stijgt eigenaardig genoeg de levensverwachting nog altijd. Die zwakke gezondheid begint blijkbaar al heel vroeg. Vijftien procent van

de Nederlandse kinderen komt naar school met een attest dat ze dyslexie hebben. Dat wereldrecord betekent dat ze hun examens mogen afleggen met een computer en niet moeten schrijven en dat ze dus rustig de spellingcheck mogen gebruiken; niet dat die spelling bij de zogenaamd normale scholieren nog veel belang heeft. Eén op zeven Nederlandse leerlingen mag rustig meer tijd gebruiken en kan zelfs eisen dat de vragen voorgelezen worden. De bekende Pisa-test wijst dan ook uit dat veertien procent van de Nederlandse vijftienjarigen feitelijk functioneel ongeletterd is. Maar tezelfdertijd wijzen de slaagcijfers uit dat ieder jaar meer kinderen succesrijk hun studie afronden. Daar kan dus maar één conclusie uitgetrokken worden: de lat wordt altijd maar lager gelegd zodat iedereen een waardeloos diploma bezit. Dat is tenslotte ook de ultieme droom van Groen en sp.a in Vlaanderen.

Gemotiveerd…

U bent bijgevolg gewaarschuwd als u Nederlandse lieverdjes in uw klas krijgt, want ieder jaar stijgt het aantal leerlingen dat in Nederland woont en toch in Vlaanderen les volgt. Hier bestaan nog een beetje (we mogen ook niet overdrijven) normen qua leerinhouden en vooral qua gedrag. Het al genoemde OESO blaast dan wel de loftrompet over het Nederlands onderwijs, maar voegt er eerlijkheidshalve aan toe dat nergens scholieren zo ongedisciplineerd zijn en zo ongemotiveerd. Bastiaan Bommeljé voegt daaraan toe dat Nederlandse leerlingen wel degelijk gemotiveerd zijn… om te klagen.

Willem de Prater

Groen Gent zwijgt als vermoord over de Optima-affaire Rood en groen gaan in 2018 weer met één lijst naar de kiezer. Dat werd op 11 juni door Termont aangekondigd op een persconferentie van de twee partijen samen. Achter de tafel niets dan glunderende gezichten. Zoals verwacht zal Termont de kartellijst duwen. Drie dagen later trok Luc van den Bossche de deur van Optima achter zich dicht, daarna volgde het faillissement van Optima bank, en de ene onthulling na de andere.

Niemand in Gent is verbaasd dat daarbij ook de naam van onze burgemeester valt. Uitspraak van Crombez: “Hij kent Piqueur wellicht omdat Optima een Gents bedrijf is. We moeten redelijk blijven.” (Villa Politica 16 juni) klinkt als pure kolder. Jarenlang, nog voor hij burgemeester was, zat Termont samen met KAA Gent-voorzitter Ivan de Witte en topman van Optima Jeroen Piqueur in de cvba Artevelde.

Zij gingen samen een voetbaltempel bouwen.

Op dat moment had de baas van Optima allang een twijfelachtige reputatie. In 2008 legden ze samen de eerste steen, maar dat stadion werd nooit gebouwd. Er werden 900 betonpalen in de grond geheid, veel meer dan nodig voor het gebouw dat er nu staat, en toen viel alles stil. Gent kreeg zijn voetbaltempel pas nadat een andere ontwikkelaar het project overnam.

De intercommunale TMVW hielp daarbij een handje door enkele miljoenen op tafel te leggen om ruimtes in het stadion bestemd voor Optima te kopen. Dat deden ze op vraag van het stadsbestuur (toen nog paars). Dit waterbedrijf (met Termont in de raad van bestuur

en geleid door zijn jeugdvriend Modderie) ligt intussen ook al flink onder vuur. Het kreeg deze week zelf de BBI over de vloer, Farys zou voor het beheren van zwembaden btw terugvorderen die ze nooit betaalden. Dinsdag wist de Gentse schepen van Financiën te vertellen dat Farys binnenkort niet langer mede-eigenaar zal zijn van de Ghelamco Arena. Alweer een paarse constructie die afbrokkelt…

Maar terug naar Groen. Die partij heeft in Gent tot nu toe met geen woord gerept over de affaire-Optima. Welke journalist vraagt eens aan een groene schepen naar hun reactie op de zaak? Straalt dit niet negatief af op de man die in 2018 hun lijst zal duwen? Komt het roodgroene kartel niet onder druk? Dezelfde journalist kan dan in één moeite door vragen wat de groene schepen Watteeuw in Cannes gaat zoeken op de MIPIM-beurs. Elk jaar trekt onze burgemeester met een handvol schepenen naar die beurs van vastgoedontwikkelaars. Niet toevallig daar waar de Optima-baas zijn jacht heeft liggen. Sinds ze mee besturen, gaat ook een groene schepen mee. Watteeuw neemt

de trein, en niet het vliegtuig zoals de anderen.

Maar de vraag is wát hij daar gaat zoeken. Hij is niet eens bevoegd voor ruimtelijke ordening of stadsontwikkeling (dat valt onder sp.a-schepen

Walen tegen de Lotto-wielerploeg In Vlaanderen heeft elke wielerliefhebber het dezer dagen over Antwerpen als nieuwe startplaats van de Ronde van Vlaanderen, maar in Wallonië woedt een ander debat rond het wielrennen. Waalse politici willen dat de Nationale Loterij de professionele Lotto-wielerploeg afstoot. Het argument is bijna Waals-racistisch: bij de 27 renners is er slechts één Waal.

Het was La Libre Belgique die er een paar weken geleden mee uitpakte, en nu is het ook nieuws voor de beurskrant l’Echo: Franstalige politici vinden het maar niets dat jaarlijks 5 miljoen euro overheidsgeld naar de Lotto-Soudal-wielerploeg vloeit. Een bodemloze put is het in hun ogen. Maar vooral, met Maxime Monfort telt die slechts één Waal onder de 27 renners.

Alle anderen zijn Vlamingen, een Fransman een paar Australiërs en een Duitser. Dus vragen Waalse politici zich af wat de meerwaarde van de wielerploeg nog is voor Franstalig België.

Komt nog bij dat wielrennen in Wallonië niet zo populair is als in Vlaanderen.

Er zijn vanuit Franstalige hoek al stappen ondernomen om na te gaan hoe de band tussen de Nationale Loterij en die wielerploeg kan worden doorgeknipt. Het is bevoegd federaal minister van Begroting Sophie Wilmès (MR) die zich met het dossier bezighoudt. Het francofone argument is dat de wielerploeg niet alleen veel kost maar ook niet rendabel is. Het totale budget van de Lotto-Soudal-ploeg, zoals die officieel heet, is zo’n 15 miljoen euro. Het gros komt uit sponsorgeld. 5 miljoen van de Nationale Loterij, 3,5 miljoen van Soudal en de rest van kleinere sponsors. Sponsoring is de belangrijkste bron van inkom-

sten voor wielerploegen. Zij zien bijvoorbeeld amper iets van de televisierechten voor het uitzenden van belangrijke wedstrijden als de Ronde van Frankrijk of de Ronde van Vlaanderen. Het zijn de organisatoren van die wedstrijden die het geld binnenrijven. Op dat vlak verschilt een wielerploeg fundamenteel van een voetbalploeg. Komt daar nog bij dat veel wielerploegen een premiesysteem kennen: hoe beter de renner presteert, hoe meer premies. Omdat 2015 een goed jaar was, moest Lotto-Soudal aan de renners naast de lonen van in totaal 6 miljoen euro nog eens 365.000 euro premies betalen.

Veel te veel volgens de Franstalige tegenstanders van de Lottoploeg. En zoals gezegd, dat geld gaat toch niet naar Walen, is de achterliggende redenering.

Jannie Haek, topman van de Nationale Loterij, en een fervent wielerliefhebber, wil de wielersponsoring behouden. Hij denkt eraan een ander systeem op te zetten waardoor de ploeg niet langer direct wordt gecontroleerd door de Nationale Loterij. Haek denkt aan een soort van coöperatieve vennootschap waarin verschillende sponsors vertegenwoordigd zijn. Het zou de bedoeling zijn extra uitgaven ook meer te verdelen onder de sponsors. Maar zijn voorstel valt op een koude steen. Fransta-

Balthazar). Wie met de hond slaapt, krijgt zijn vlooien. De Gentse groenen zijn in een mum van tijd een echte machtspartij geworden.

Mathildis

Li bia bouquet lige politici willen het verhaal van de Lotto-ploeg, al meer dan dertig jaar in het peloton, afsluiten.

Vroeger was er beneden de taalgrens nochtans interesse voor de Lotto-wielerploeg. Toen de Luikenaar Philippe Gilbert aan het begin van dit decennium zowat alles won wat er te winnen viel. Gilbert is einde contract bij zijn huidige ploeg, het Zwitserse BMC. Sommigen spraken over een terugkeer naar de Lotto-ploeg, maar zijn loon (een paar miljoen euro) zou te hoog liggen. Nochtans is dit de uitgelezen kans om de ploeg wat “Waalser” te maken.

Wat trouwens vaak vergeten wordt, is dat de Lotto-ploeg in de jaren tachtig en negentig van vorige eeuw een speeltuin voor Waalse politici. Minister van Financiën Philippe Maystadt (PSC) was een grote voorstander van de aanwezigheid van de Nationale Loterij in het wielrennen. Dat ex-wielrenner JeanLuc Vandenbroucke jarenlang ploegleider mocht zijn, was geen toeval. Vandenbroucke, oom van de betreurde renner Frank Vandenbroucke, was PSC-schepen in Moeskroen. Pas met de komst van de paarse-groene regering in 1999 werd Vandenbroucke opzijgeschoven.

Sindsdien is de interesse voor de ploeg aan francofone kant beginnen tanen. Maar of de Lotto-ploeg snel zal verdwijnen, is twijfelachtig. In Vlaanderen bestaat nog altijd een brede consensus om de wielersponsoring via de Nationale Loterij te behouden.

Picard

8

De wereld rond

23 juni 2016

Diplomatieke valies

Oostenrijk-Hongarije Voor sommigen mag voetbal oorlog zijn, anderen zien er dan weer politiek in. En voor sommige landen is dat beslist het geval. Ons interesseren Oostenrijk en Hongarije; die landen kwamen op het EK tegen mekaar uit.

Maar hoe ligt de historische band tussen beide teams?

Per slot van rekening maakten ze ooit deel uit van één land.

Er zijn van die anekdotes om van te smullen. Beeld u de scene in. “Het is vandaag Oostenrijk-Hongarije”, zegt Metternich tegen de Habsburgse keizer Frans Jozef. “Werkelijk, tegen wie spelen we?”, repliceert de man die bij zijn overlijden in 1916 meer dan zeventig jaar op de troon had gezeten. Of deze dialoog ooit op deze manier plaatsvond, laten we in het midden. Se non è vero, è ben trovato. Het grapje viel enkele keren toen beide ploegen, ingedeeld in Groep F, het ergens begin vorige week tegen mekaar opnamen. En het moet gezegd dat een Europabeker zich maar zelden leent tot net dit mopje, grotendeels door Hongaarse afwezigheid. Hongarije doet voor het eerst in meer dan vier decennia mee aan een Europacup.

Identiteit Vanuit sportief oogpunt is een wedstrijd die net die ploegen tegenover mekaar plaatst misschien geen topper, maar vanuit historisch perspectief is deze match toch bijzonder. Abstractie makend van de Britse eilanden en de buurlanden Argentinië en Uruguay, werd doorheen de jaren geen interland vaker gespeeld dan Oostenrijk-Hongarije. Die dag in Bordeaux was het welgeteld de 137ste editie. En de Hongaren gingen met

de overwinning aan de haal, maar dat is geen nieuws meer.

Interessanter is het gegeven dat sinds internationale landenwedstrijden georganiseerd werden, al dan niet in ruimere competities, beide landen steeds een autonome voetbalploeg hadden. Ook toen er nog sprake was van Oostenrijk-Hongarije.

Laten we een eind terug in de 19de eeuw duiken. In 1867 ontstond de Dubbelmonarchie (Donaumonarchie), zij het dat beide entiteiten behoorlijk wat autonomie behielden. Financiën en bepaalde delen van het leger werden onder één controle geplaatst, maar voor het overige behield iedereen zijn eigen bevoegdheden. In die optiek is het logisch dat de oprichting en uitbouw van respectievelijke sportbonden het werk van de constituerende delen van het Rijk waren. Binnen Oostenrijk-Hongarije speelde voetbal een belangrijke rol betreffende identiteit. Niet alleen was het een uitdrukking van de respectievelijke Hongaarse en Oostenrijkse eigenheid binnen het staatsverband, tegelijkertijd zag men het als een expressie naar andere Midden-Europese landen en zeker Duitsland. En toen brak de Eerste Wereldoorlog uit... Tussen 1914 en 1918 speelden Oostenrijk en Hongarije zomaar even 19 vriendschappelijke wedstrijden.

Mitropa Cup Een interessante ontwikkeling na afloop van de oorlog was de oprichting van de Mitropa Cup, een aparte competitie voor Midden-Europese landen. Concreet waren dat Oostenrijk en Hongarije uiteraard, maar ook Tsjechië, Joegoslavië, Roemenië en zelfs Zwitserland en Italië. Voor het gros van de fans ging het natuurlijk om de sport, maar zeker in die tijden zat er ook

een politiek statement achter. De afbakening symboliseerde iets van een lotsbestemming van dat deel van Europa dat er enkele bewogen jaren op had zitten, grenscorrecties inbegrepen. Men wou een beeld van eenmaking verschaffen, wat in die jaren geen sinecure was. De Wereldvoetbalbond stelde niet veel voor, laat staan dat er iets was als de Europese Unie. Nationalistische gevoelens waren dan weer in overvloed aanwezig.

Het is precies tegen deze achtergrond dat de politieke betekenis van dat Donaufussbal begrepen moet worden.

Kleurenspel Lange tijd speelde Oostenrijk in dezelfde kleuren als Duitsland, wat voor verwarring zorgde. En ook dat was een statement. Na het einde van de Eerste Wereldoorlog en de ontmanteling van het Oostenrijkse Rijk, had rompstaat Oostenrijk zich maar wat graag bij Duitsland aangesloten. Dit werd echter geweigerd door de geallieerden. Toen beide landen het in 1934 tegen mekaar opnamen, leenden de Oostenrijkers zelfs truitjes van FC Napoli. Pas enkele jaren geleden veranderde het Oostenrijkse voetbaltenue.

De keuze viel op rood-wit, niet toevallig, want dat zijn de twee kleuren van de Oostenrijkse vlag. En een vlag is precies wat je ziet bij het spelen van Hongarije; rood, wit en groen worden netjes over shirts, broek en sokken verdeeld. Het wapenschild wordt aan de linkerkant gedragen, pal op het hart. Met enthousiasme zingen de Hongaren hun volkslied met de hand op dat schild. Wat een contrast met het gemompel van de Rode Duivels, al hoort u ons niet klagen.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Vlaggenschip te koop Het is algemeen gekend dat het zeer slecht gaat met de Russische economie. Maar we waren toch verbaasd toen we lazen dat Poetin van plan is een deel van het staatsoliebedrijf Rosneft te verkopen “omdat er dringend geld nodig is”. Rosneft is zowat het vlaggenschip van de Russische olie- en gasindustrie. Het pompt meer ruwe olie op dan Exxon Mobile. De verkoop zou 11 miljard dollar moeten opbrengen.

De waarschijnlijkste kopers zijn Chinezen en Indiërs. Volgens de officiële verklaringen zou die verkoop de handelsrelaties met China en Indië moeten verbeteren, en dat is allemaal best mogelijk. Maar als zelfs Poetin zich laat ontvallen dat één van zijn motieven acute geldnood is, dan wijst dit eerder op een noodgreep dan op een doordachte strategisch-economische zet. Om nog te zwijgen van het prestigeverlies dat gepaard gaat met de gedeeltelijke verkoop van zo’n symbolisch vlaggenschip. Het is alsof Obama het Vrijheidsbeeld te koop zou stellen; niet dat Rosneft iets met de vrijheid te maken heeft, natuurlijk…

Doodstraf Jemen, Iran, Irak, Mauritanië, Nigeria, Qatar, Saoedi-Arabië, Afghanistan, Somalië, Soedan, de Verenigde Arabische Emiraten… Wat hebben al die landen gemeenschappelijk? Het eerste antwoord is eenvoudig: het zijn allemaal moslimlanden. Het tweede antwoord is moeilijker te raden: in al die landen kan homoseksualiteit met de dood bestraft worden. Soms volgens de federale wetgeving, soms volgens de deelstaatwetten, soms door rechtstreekse toepassing van de sharia. Eerlijkheidshalve zeggen we erbij dat er momenteel in de Emiraten een hevige juridische strijd woedt over de vraag of onder de bestaande wetgeving, die zeer slordig geformuleerd is, alleen homoseksuele verkrachting met de dood bestraft kan worden, of ook homoseksuele handelingen met wederzijdse toestemming. In Afghanistan zijn zulke doodstraffen niet afgeschaft, maar worden ze al sinds 2001 niet meer uitgevoerd. Homoseksualiteit is overigens in bijna àlle moslimlanden strafbaar, maar de doodstraf wordt niet overal toegepast. Meestal variëren de straffen van geseling tot jarenlange opsluiting. Desondanks blijven de linksen de islam door dik en dun verdedigen. De elf landen met de doodstraf voor homo’s zijn alle elf islamitisch. Maar dat zal weer niets met de islam te maken hebben, zeker?

Islam en moord In alle westerse landen proberen de linkse media het debat over de aanslag in Orlando te verduisteren door te zeuren over het verbod op homoseksualiteit in het jodendom en het christendom, en op het feit dat homo’s niet overal maatschappelijk aanvaard worden, zelfs niet in

vele westerse landen waar de wetgeving alle vormen van seksualiteit over één kam scheert.

Maar daar gaat het helemaal niet over. Dat is een onhandig afleidingsmanoeuvre. Het gaat over de vraag of men homo’s mag vermoorden.

Er zijn miljoenen westerlingen die homoseksuele handelingen zondig vinden, die het homohuwelijk afkeuren en die adoptie door homo’s een schending vinden van de rechten van het kind. Maar zelfs binnen die groepen vindt men nauwelijks mensen die het vermoorden van homo’s goedkeuren. In de islamitische wereld worden zulke moorden echter in brede kring goedgekeurd en zelfs toegejuicht. Het gaat niet om “religies en homoseksualiteit”. Alsof christelijke kerken en joodse rabbijnen medeverantwoordelijk zouden zijn voor de terreurdaad in Orlano. Het gaat zelfs niet echt om “islam en homoseksualiteit”, maar om “islam en moord”.

Moorden op christenen, afvalligen, voetbalfans, critici, heidenen, cartoontekenaars, overspelige vrouwen, mensen die eten tijdens de ramadan. Eremoorden op meisjes die een gedwongen huwelijk afwijzen of seks hebben buiten het huwelijk. En inderdaad, moorden op homo’s. De moslims vermoorden iedereen die van hun bizarre en primitieve normen afwijkt, hen “beledigt” of kritiek op hen levert. Dàt is het echte probleem dat de media en de politici, Obama op kop, nu trachten te verdonkeremanen, zowel in de VS als in Europa.

Juichend en dansend op Facebook Op de webstek arabhumanist.org maakte de Arabische humanist Mohammed Rady een angstwekkende analyse van de islamitische reacties op de massamoord in Orlando op de sociale media in verschillende landen waar Arabisch de voertaal is. Hij onderzocht een groot aantal nieuwssites en Facebookbladzijden, onder andere van Al-Jazeera, Al-Arabiya, BBC Arabic en een aantal Egyptische sites. Alle commentaarbladzijden werden overspoeld door reacties waarin de terrorist – overigens zelf een homo - werd geprezen voor zijn daden. Er werd zelfs beweerd dat hij “de meest bevoorrechte plaats in het Paradijs verdiende”. Er werden grappen gemaakt over de massamoord, er werden lange religieuze tirades afgestoken waarin de dood van alle homo’s en lesbiennes werd gewenst, er werd verkondigd dat de homo’s het zelf hadden gezocht… Rady vond “duizenden” zulke hatelijke commentaren, en nauwelijks enkele tegenstemmen. Bijna niemand had ook maar een greintje medelijden met de slachtoffers of hun familie. Bijna niemand veroordeelde de moorden. Het was de internettegenhanger van dansen en juichen in de straten. Vele van de Egyptische sites en Facebookbladzijden die Rady had bekeken, werden vooral bezocht door aanhangers van generaal Al-Sisi, de president van Egypte. Die

Donald Trump pleit voor zelfbescherming en wapenbezit mensen zijn dus meestal tégen de Moslimbroeders en tégen de islamitische terreurgroepen die eruit zijn voortgekomen. Ze zijn er doodsbang voor, en met goede redenen. Die Sisiaanhangers vormen een groep die bij uitstek “gematigd” zou moeten zijn. Maar zij juichten evengoed voor de terrorist in Orlando. Zij werden evengoed meegesleept door de vloedgolf van haat en bloeddorst. Het zou een alarmsignaal moeten zijn voor iedereen die hoopt dat de “gematigde moslims” ooit het tij van moord en terreur zullen keren.

Symbolisch Een klein, maar hoogst symbolisch berichtje: een 26-jarige Afghaan werd veroordeeld tot tweeënhalf jaar cel wegens verkrachting van de vrouw die hem onderdak had geboden in haar huis in Keulen via de webstek “Refugees welcome”. Die misdaad illustreert op individuele schaal, als het ware in miniatuur, wat er op grote schaal met Europa aan het gebeuren is.

Onze naïviteit, onze valse sentimentaliteit en ons gebrek aan besef wie de vijand is, zijn onze ondergang aan het worden.

Revolte tegen establishment De kandidaat van de zogenaamde “Vijfster-

renpartij” van de komiek (!) Beppo Grillo wordt de eerste vrouwelijke burgemeester van Rome. De Brexitcampagne brengt in GrootBrittannië explosieve emoties aan het licht, die nog slechts zijdelings iets met de Brexit zelf te maken hebben. Trump won de voorverkiezingen, tot grote wanhoop van een flink deel van het Republikeinse partijestablishment. AfD haalde in één deelstaat, bijna vanuit het niets, ineens 24 procent. De FPÖ wint op een haar na de presidentsverkiezingen in Oostenrijk. Podemos in Spanje en Syriza in Griekenland werden formidabele en potentieel gevaarlijke politieke factoren. De maoïsten in Wallonië zijn volop in opkomst. Al deze politieke fenomenen, hoe verschillend ook, sommige rechts, andere extreemlinks, hebben één gemeenschappelijk element: ze zijn facetten van een diepgewortelde, razende en opgekropte woede tegen het establishment van politici en mediamanipulatoren dat de voorbije decennia in heel West-Europa de democratie heeft gekaapt, gekneveld en verkracht.

Dit is nog maar het begin van een grote storm, die met een beetje geluk dezelfde omvang kan aannemen als de omwentelingen die hebben geleid tot de val van het Oostblok.

Het nabije buitenland

23 juni 2016

François Hollande in Colombey Wanneer alles slecht gaat, is er enkel nog hij die overblijft. Hij, dat is generaal de Gaulle. Zo omschreef Le Figaro het bezoek van president François Hollande aan Colombey-les-Deux-Eglises, de sterfplaats van voormalig president Charles de Gaulle.

Hollande bracht hulde aan het graf van de ex-president op het kerkhof van het dorp. Hij bezocht ook La Boiserie, de woonplaats van de Gaulle waar hij op 9 november 1970 overleed. Grote delen van het huis zien er nog uit zoals vijfenveertig jaar geleden. Ook het ‘mémorial Charles de Gaulle’, waar een groot kruis van Lotharingen prijkt, werd bezocht.

Ter rechterzijde kwam er veel kritiek op het bezoek. Probeert de president, die in de peilingen minder populairder is dan ooit, dit icoon van rechts Frankrijk te gebruiken om zijn imago wat op te krikken? Historici maakten naar aanleiding van het bezoek de vergelijking tussen Hollande en de Gaulle. Beiden werden tijdens hun presidentschap geconfronteerd met sociale onrust.

Hollande momenteel met de aanhoudende stakingen tegen de hervorming van de arbeidsmarkt.

De Gaulle moest optornen tegen het protest van mijnwerkers (in 1963) en een algemene staking in mei 1968. Maar daar houdt de vergelijking op. De Gaulle was de grootste president van de Vijfde Republiek. Een man die ervoor heeft gezorgd dat Frankrijk op het internationale toneel boven zijn gewicht kon blijven boksen. Onder Hollande stelt Frankrijk internationaal steeds minder voor.

Hollande verdedigde zijn bezoek door te benadrukken dat dit

Si la France m’était contée gebeurde op vraag van de familie van Charles de Gaulle. Een kleinzoon van de oud-president was in Colombey ook aanwezig. En op 18 juni – dag van de oproep van de Gaulle tot verzet tegen de Duitse bezetter – bracht Hollande een bezoek aan de Mont Valérien, een historische plek van het Franse verzet.

De permanente staatsgreep Het bezoek van François Hollande aan Colombey-les-DeuxEglises was in elk geval historisch te noemen. Hij is de eerste socialistische president die deze heilige plaats van het gaullisme bezoekt. François Mitterrand, rabiaat tegenstander van Charles de Gaulle, heeft dat nooit gedaan. Het was Mitterrand die in 1965 het pamflet ‘Le coup d’état permanent’ schreef, waarin hij de te grote macht in de handen van de president van de Vijfde Republiek aanklaagde.

Tijdens de herdenking van de 40ste verjaardag van de landing in Normandië weigerde Mitterrand de naam van de Gaulle te vernoemen. Al moeten we er meteen bij zeggen dat Mitterrand als president zelf graag gebruik heeft gemaakt van de uitgebreide macht waarover de president van de Vijfde Republiek beschikt. Het is dan ook vreemd dat François Hollande, die Mitterrand als een voorbeeld ziet, zich naar Colombey begeeft.

Want zelfs als we François Mitterrand buiten beschouwing laten, is de relatie tussen de Gaulle en de linkerzijde nooit hartelijk geweest. En dat is een eufemisme. In 1946 werd de Gaulle opzijgeschoven door de linkse particratie van de Vierde Republiek. In 1958 wilde links hem niet steunen toen hij een oplossing zocht voor de Algerijnse crisis. En mei ’68 was voor de linkerzijde dé kans om de Gaulle af te zetten, wat overigens niet gebeurde.

Een opmerkelijke moord Het Britse parlementslid Jo Cox vond afgelopen donderdag de dood. Op straat werd zij neergestoken en –geschoten. De socialiste werd afgevoerd naar het ziekenhuis, maar overleed niet veel later aan haar verwondingen.

De laatste week van de campagne voor het referendum over EU-lidmaatschap, werd naar aanleiding van deze gebeurtenis bijgestuurd. Algemeen wordt aangenomen dat, cynisch genoeg, dit tragische gebeuren een duwtje in de rug zal geven van de politici die in de Europese Unie willen blijven. En, laat dat nu net zijn wat het ‘staykamp’ nodig heeft.

Moest u afgelopen week ook nadrukkelijk denken aan de moord op politica Anna Lindh? Die Zweedse socialiste werd in 2003, in de aanloop naar een volksraadpleging over de euro, vermoord. Het moment waarop Jo Cox de dood vond, is op zijn zachtst gezegd bizar.

Extreemrechts en neonazi’s Laten we beginnen met de feiten. Nadat zij haar wekelijkse spreekuur had gehouden in Birtstall, West Yorkshire, werd Cox donderdagnamiddag op straat beschoten en werden haar messteken toegebracht. Onmiddellijk deden in de media twee pistes de ronde. Het parlementslid zou volgens versie één zijn tussengekomen bij een banale ruzie op straat. Een tweede versie stelt dat van een ruzie geen sprake was. Een man zou opzettelijk en uitsluitend op Cox zijn toegesneld en haar vermoord hebben.

Opmerkelijk is dat een ooggetuige gehoord zou hebben dat de dader de kreet “Britain First” losliet. Uit die slogan zou al snel moeten blijken dat de aanvaller een rechts-radicaal is, die voorstander is van een ‘Brexit-scenario’. Vanaf dat ogenblik zijn

Gooien met verwijten Al snel wordt duidelijk dat de verdachte, de 52-jarige Thomas Mair, geen banden heeft met de ‘Vote Leave-beweging’, die campagne voert voor een soeverein Verenigd Koninkrijk. Desondanks wijzen heel wat eurofiele politici in Groot-Brittannië al snel met de beschuldigende vinger naar het ‘Brexit-kamp’ van Boris Johnson, Michael Gove en Nigel Farage.

De liberalen en sociaaldemocraten tonen zich weer eens van hun wispelturige kant. Wanneer moslims overal in de wereld aanslagen plegen, mogen we die slachtpartijen vooral niet linken aan ‘de’ islam als dusdanig. Nu duikt er in Engeland een eenzaat met een psychiatrisch verleden op, en zouden we volgens links-progressieven plots wel de hele anti-EU-beweging verantwoordelijk moeten houden voor het gedrag van deze ‘lone wolf’.

Over twee maten en twee gewichten gesproken.

Voormalig Prime Minister Gordon Brown schreef een opinie-

Belgische piotten en de Russische beer Steven Vandeput is de eerste Vlaams-nationale minister van Defensie (vroeger zei men “van Oorlog” en dat klinkt eerlijker), en hij kan niet verdacht worden van bedevaarten naar de IJzertoren om daar het Vlaamse pacifisme te omhelzen. Hij wil met Belgische piotten een bijdrage leveren voor de NAVO-plannen om 4.000 extra soldaten naar Oost-Europa te sturen: een symbolische vuist tegen het spierballengerol van tsaar Poetin.

Het is zo oud als de straat, maar de spanning tussen “Ostbindung” en “Westbindung” blijft een gespletenheid bij Duitse politici en strategen. Na 1945 werd Konrad Adenauer, een Rijnlander, de vader en verdediger van de Westbindung, wat na het omtoveren van de Russische zone tot de DDR moeilijk anders kon. De Wiedervereinigung van West-Duitsland en Oost-Duitsland heeft denkend politiek Berlijn (daarvoor nog enkele jaren Bonn) opnieuw met de neus op de traditionele spreidstand van de oosterbuur geduwd.

Wat Steven Vandeput zuinigjes doet - hij liet aan de NAVO meteen weten dat hij wel wil maar dat zijn troepen eerder veredelde rugzaktoeristen zijn dan krijgers - past in een warme oproep van Adreas Umland. Deze Duitse politieke wetenschapper is representatief voor de aanhangers van een Nieuwe Ostbindung, dus warme relaties aanknopen met Oekraïne, en wij zien dan wel wat “wij nadien kunnen versieren met Rusland”.

De Duitsers hebben het octrooi op het geopolitieke denken, dus buitenlandse politiek bedrijven met oog voor de historische omstandigheden die de concrete aardrijkskunde heeft veroorzaakt. Amerikanen zijn van het type: alles is te regelen met internationale verdragen los van de concrete geografie.

Het verleden toont aan dat de démarche van Hollande, als socialist, allesbehalve evident is. Maar misschien speelt hij gewoon op veilig. In Frankrijk, waar men al te graag verwijst naar het rijke verleden, is de Gaulle de laatste grote held geworden. Zowel voor rechts als voor links. Hollande heeft tijdens zijn presidentschap regelmatig gerefereerd naar linkse politici, maar dat werd hem niet in dank afgenomen. Toen hij in 2014 in Carmaux hulde bracht aan de socialistische politicus Jean Jaurès werd hij uitgefloten. Léon Blum was voor hem een voorbeeld omdat hij in moeilijke omstandigheden de macht moest uitoefenen. Bij de dood van nordist Pierre Mauroy, eerste minister onder Mitterrand, had Hollande het over het “reformisme van Mauroy”. Iedereen luisterde, doch haalde de schouders op. Het pantheon van links spreekt niet meer aan. De Gaulle wel, al vergeet Hollande erbij te zeggen dat de populariteit van de Gaulle slechts één keer onder 50 procent is gezakt. Hollande kan daar alleen maar van dromen.

Trouwens, de president heeft na zijn bezoek aan de gaullistische heiligdommen een weinig gaullistische daad gesteld: hij is ermee akkoord gegaan dat ook de socialisten in de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2017 voorverkiezingen houden. Hij ziet dat als een manier om zijn legitimiteit in de partij te versterken. Maar een uittredend president die aan voorverkiezingen meedoet, dat is voor veel Fransen met gaullistische reflexen ketterij. Die ‘primaires’ zijn te particratisch, te Amerikaans ook. Een uittredend president moet met het oog op een tweede mandaat rechtstreeks naar de kiezer stappen, los van partijen, is de teneur van de meeste commentatoren. Salan

engeland stuk in ‘The Guardian’. Daarin stelde hij dat er “vragen moeten worden gesteld over de toon van het debat rond het Brexit-referendum”. De suggestie die wordt gewekt is wel duidelijk: de EUcritici hebben een klimaat van haat gecreëerd en zijn onrechtstreeks, medeverantwoordelijk voor de moord op Jo Cox. Ook de huidige leider van Labour, de haast seniele Jeremy Corbyn, sprong op de kar. Volgens hem werd zijn partijgenote vermoord in “een poel van haat (…) en dienen zij die het Britse en politieke leven vergiftigen te worden gestopt”.

Volgens Doreen Lawrence, lid van het Britse Hogerhuis, hanteert het ‘Brexit-kamp’ zowaar ‘nazipropaganda’. Daarbij verwijzend naar een poster van Nigel Farage (UKIP) over de Europese opengrenzenpolitiek. Ook Barack Obama, die als Amerikaanse president zich eerder al kwam bemoeien aangaande het Britse referendum, kroop opnieuw uit zijn schelp en waarschuwde voor een klimaat van haat en racisme.

Martelaar van de macht Na de moord op Cox veerde de beurs in Engeland meteen op. De financiële markten waren er namelijk van overtuigd dat deze moord de waarschijnlijkheid op een ‘Brexit’ plots doen verkleinen. Ook de gokkantoren verlaagden subiet de kansen op een uitstap van het Verenigd Koninkrijk (van 44 naar 38 procent). Het valt nog te bezien of veel Britten, door de tragische gebeurtenis, hun mening werkelijk gaan herzien. De moord op Anna Lindh heeft in Zweden de uitslag rond het euro-referendum immers ook niet doen kantelen.

Mochten de Britten uiteindelijk toch nog ervoor kiezen om lid te blijven van de Europese Unie, dan kan Jo Cox de geschiedenisboeken ingaan als martelares. Het systeem van gevestigde machten heeft dan welgeteld één pion moeten opofferen, om LvS het systeem an sich in stand te kunnen houden.

Bei uns in Deutschland

NAVO In de voorbije week, en u zal er weinig van gemerkt hebben in de Vlaamse media, oefende de NAVO met 30.000 militairen, zowel grond- als luchttroepen, in Polen en de Baltische staten. De oefening, met codenaam Anakonda-16, heeft Moskou doen grommen. Het sabelgekletter van de NAVO is een directe waarschuwing voor president Poetin om buurlanden als Oekraïne gerust te laten. De VS stonden aan de Russische grens met 14.000 soldaten, de Polen met 12.000. De overige ledenlanden van de NAVO waren aanwezig met 4.000 militairen.

Andreas Umland is een Ossi, een ex-Oost-Duitser, uit Jena.

Hij studeerde geschiedenis, tolkt Russisch en is een expert van de Oekraïense en de Russische geschiedenis. Zijn hoofdtaak is onderzoek doen aan het Instituut voor Euro-Atlantische Samenwerking in Kiev. Ook doceert hij aan ZIMOS, een centrum voor Oost-Europese studies van de Katholieke Universiteit van Ingolstadt in Beieren. De man heeft bijgevolg academische geloofsbrieven en hij is een ambassadeur van een vernieuwde binding tussen West-Europa, Duitsland en Oost-Europa.

Andreas Umland pleit voor een herschikking van de relaties tussen de Oost-Europese landen om Moskou af te schrikken. De aanleiding is de oefening Anakonda-16. Hij ziet de kans voor het oppikken van een Pools idee dat leefde tussen de eerste en de Tweede Wereldoorlog: het Intermarium. Een politiek blok tussen de Middellandse Zee en de Oostzee met als leden de Baltische landen, Polen, Tsjechië, Slowakije, Oekraïne, Roemenië, Bulgarije én Turkije. De Duitse expert: “Totdat Oekraïne en Georgië lid van de Europese Unie en de NAVO worden, zou een tijdelijke oplossing voor hun huidige veiligheidsprobleem kunnen liggen in een alliantie van Midden- en Zuidoost-Euro-

FRANKRIJK

Geen linkse referenties meer

Right or wrong de rapen gaar. Politici en media, elkaar ondersteunend, trekken bijzonder snel een verband tussen de moord op de socialiste en de nakende uitstap van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie. Wat volgt is een klassiek staaltje van politieke recuperatie. De aarde draait immers door en laten we niet vergeten dat het ‘Brexit-kamp’ donderdag nog in zowat alle peilingen aan kop stond.

Amper een uur na het overlijdensbericht wordt in de eurogroep te Brussel een minuut stilte gehouden. Europees Commissaris Pierre Moscovici, bevoegd voor financiële en monetaire zaken, looft Jo Cox als een bijzonder talentvol parlementslid.

Moscovici, een Franse socialist, stelt niet dat hij een geestverwant verliest. Wel voegt de EU-topper er fijntjes aan toe dat Cox bekend stond voor haar uitgesproken positieve visie ten overstaan van de Europese Unie.

9

DUITSLAND

pese landen tussen Scandinavië in het noorden en Klein-Azië in het zuiden, en tussen Duitsland in het westen en Rusland in het oosten.... Veel landen aan de west- en de zuidgrens van Rusland hebben in meer of mindere mate te lijden van alle koude en warme oorlogen die het Kremlin voert, ook informatie-, handels- en cyberoorlogen”.

Turkije Het gesmoes van Merkel met de Turkse leider Erdogan past in dat Intermarium-plaatje. Umland: “Turkije is bij het OostEuropese spel betrokken, omdat de Tataren van de Krim nauw verwant zijn aan de Turken en zich sterk tegen hun inlijving bij Rusland verzetten. Daarmee zijn barsten ontstaan in de TurksRussische betrekkingen en het schisma heeft zich verbreed nadat Turkije in november een Russische straaljager neerhaalde.”

Sinds december 2015 is de Turkse toenadering tot Oekraïne hand over hand gegroeid. Umland: “Turkije levert militaire hospitalen aan Oekraïne. Tijdens een recent bezoek van president Porosjenko aan Ankara hebben Oekraïne en Turkije een gezamenlijke verklaring van 21 punten ondertekend voor samenwerking op economisch, cultureel, consulair en militair gebied, onder meer voor wapenproductie en militaire scholing.”

Het nieuwe verdedigingspact van landen zonder kernwapens, gelegen tussen de grondleggers van de NAVO en Rusland, gebaseerd op het democratische gedachtegoed, zou de Europese geopolitiek niet principieel veranderen. Umland: “De vorming van een Intermarium-verbond zou niet alleen Poetin, maar ook de Russische bevolking laten zien dat het toenemende buitenlandse avonturisme van Moskou schadelijk is voor de Russische nationale belangen.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

23 juni 2016

medialand

Film

Digitale zender Acht in andere handen

Jong en oud

Zeven jaar geleden lanceerde mediagroep Concentra een eigen digitale tv-zender met een simpele naam: Acht. Op dat ogenblik had alleen De Persgroep een televisiepoot: VTM en co.

Corelio (VUM) had jaren eerder de boot gemist, en was eveneens op zoek naar een televisiekanaal. In Lint was Gabriël Fehervari van Alfacam volop bezig met het opstarten van een eigen generalistische zender, Exqi, en twee digitale zenders. Dat project zal uiteindelijk kapseizen. Corelio kocht zich in de zenders Vier en Vijf (samen met Sanoma en Woestijnvis), en Concentra startte met de zender Acht. Kortom, in de jaren 2008, 2009 en 2010 vochten alle grote mediagroepen om een plaatsje te verwerven of te behouden in het televisielandschap. Ook de Telegraaf Media Groep (Nederland) en RTL (Luxemburg) lonkten naar Vlaanderen. Alle mediagroepen hebben maar één bedoeling: via de tv-kanalen extra reclame-inkomsten verwerven om zo de tanende inkomsten in de gedrukte media op te vangen.

Vorige week viel de beslissing: Concentra verkoopt de tv-zender Acht aan Medialaan (die al VTM, Vijftv heeft). Acht stond al enige tijd in de etalage, want uiteindelijk bleek het voor Concentra toch niet zo’n groot financieel succes. De jaarrekening 2015 vertoont een overgedragen verlies van méér dan 16 miljoen euro.

Het is op zijn minst eigenaardig dat de gesprekken met de SBS-groep (Vier en Vijf) zijn afgesprongen, want daar zit Corelio mee aan tafel als aandeelhouder. En Corelio en Concentra zijn dan weer partners in het Mediahuis (de uitgever van Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg).

The Neon Demon en Remember

Welke radio?

Maar het verhaal is nog niet gedaan: zender Acht verhuist naar Medialaan (VTM en co). Bij SBS starten ze echter met een nieuwe zender: Zes. Doelpubliek: kijkers van 18 tot 54 jaar.

Toevallig of niet, hetzelfde profiel als de kijkers van de nieuwe zender Acht. Al zou die laatste zender zich meer richten tot de mannelijke populatie. Hoe één en ander zal ingevuld worden, weten we bij de start van het nieuwe televisieseizoen in september. Ondertussen viel definitief het doek over de digitale zender Just, de “mannenzender” van ThinkMedia, de mediavennootschap van Maurice de Velder en P-magazine.

Naast het opstarten van een derde tv-kanaal, is men bij SBS naarstig op zoek naar een landelijke radiofrequentie voor het lanceren van een eigen commerciële radio. Ook dat roept vraagtekens op: medeaandeelhouder van SBS is Corelio, en die is eigenaar van Radio Nostalgie, samen met Concentra (elk heeft vijftig procent). Gaat SBS de concurrentie aan met een zender van een aandeelhouder? Of gaan we binnenkort een verschuiving zien en wordt StoryFM, de zender van Sanoma, verkocht aan SBS? Niet zo lang geleden was Sanoma nog aandeelhouder bij SBS, dus onmogelijk is het allemaal niet.

Gatz heeft niets te zeggen In zijn jongste boek, ‘Over de media heb ik niets te zeggen’, zegt mediaminister Sven Gatz (Open Vld) dat hij eigenlijk liever zwijgt, ook over de toekomst. “Ik ben geen messias van de media, maar een liberaal”, zo klinkt het in een interview in De Morgen. “Mediabedrijven bepalen zelf welke lijn ze in een krant of zender stoppen.”

De toenemende concentratie in de media baart hem zorgen, het delen van politieke artikels over verschillende kranten ook, maar een liberaal moeit zich daar niet mee. Daar valt iets voor te zeggen. Een overheid bepaalt maar beter niet wat “kwaliteit” is en subsidies verdient. Gratis postbedeling kan dan weer wel, al zijn het vooral de kwakkelende Franstalige media die daar nood aan hebben.

Maar mooie woorden verdoezelen niet de werkelijkheid: de openbare omroep wordt met bijzonder veel geld gefinancierd.

Door alle belastingbetalers. En daar heeft Gatz wél een taak, vooral in zijn verantwoordelijkheid voor de werking van de nieuwsdienst. “Als minister moet je niets te zeggen willen hebben over de nieuwsdienst”, zegt Gatz. Welnu, de liberaal dwaalt.

Een openbare omroep kan een zegen zijn voor de gemeenschap, maar dan wel een die “openbaar” is. Een omroep die alle overtuigingen op een billijke manier aan bod laat komen.

Vandaag is hij dat niet.

De nieuwsredacties en veel journalisten gedragen zich als politiek correcte ayatollahs, omdat ze - zoals onderzoek uitwijst - al jarenlang roodgroen gekleurd zijn. De uitzonderingen bevestigen de regel. Gatz moet dat in de gaten houden, in plaats van vrede te nemen met een journalistiek die veel te veel mensen op de zenuwen werkt. Over de objectiviteit van de publieke omroep moet een debat mogelijk zijn. De grimmige reacties van links op elke kritiek bewijzen dat dit nodig is.

Onder meer Geert Bourgeois en Siegfried Bracke waren de

Voetbal een feest! voorbije weken kritisch voor de VRT. Ze hebben gelijk. Maar verandert er iets? Vlaams Belang heeft nog veel meer reden om kritisch te zijn. Spitse kritiek is één van de motoren van electoraal succes. Die motor slaat te weinig aan…

Eén troost: het politieke gestook resulteert in peilingen en verkiezingen zelden of nooit in het resultaat dat de duiders van de publieke omroep voor ogen hebben. De Vlaming is niet gek.

Hij reageert averechts.

Leeuwenkop Hoe een leeuwtje klauwen kan. Een Vlaamse Leeuw in het bedrijfslogo van de VRT pleziert niet iedereen. Maar het kabinet van minister van Media Sven Gatz (Open Vld) bevestigt dat de gestileerde leeuwenkop die sinds 2014 het logo van de Vlaamse overheid is, voortaan “in de bedrijfscommunicatie” van de omroep moet worden weergegeven, maar “niet in het logo”. Dat laatste kiest de VRT zoals elke overheidsinstelling van dat niveau gewoon zelf. In haar communicatie moet de omroep wel de huisstijl van de Vlaamse overheid volgen: een identiek lettertype bv., maar ook een identiek leeuwenkopje. Nog een tweede beperking: wat geldt voor de communicatie van de VRT, hoeft niet voor de “VRT-merken”, zoals Eén, Canvas of Radio 2”.

Of hoe een volk bang is van elk symbool van Vlaamse identiteit.

Fotokeuze De keuze van een bepaalde foto bij een artikel is geen vrijblijvende oefening. Zo’n foto kan de hele toonzetting van een artikel ondersteunen, of zelfs bepalen. Onze media zijn zich daarvan terdege bewust. Zo is het helaas niet ongewoon dat met foto’s wordt geknoeid: zo werd Het Laatste Nieuws ooit betrapt op het ‘digitaal vermeerderen’ van publiek bij een koningsbezoek.

Rechtse politici worden meestal bijzonder nors of ridicuul afgebeeld, of er wordt de suggestie gewekt dat ze bepaalde gebaren maken (een hitlergroet bijvoorbeeld). Iconische foto’s die een bepaalde agenda ondersteunen, worden bijzonder groot afgebeeld en/of vele malen herhaald, zoals de foto van het verdronken Syrische jongetje op een Turks strand. Onschuldig is dat allemaal niet. De voorbije week liet alweer Het Laatste Nieuws zich in dit verband negatief opmerken. Bij het (ook al bijzonder tendentieuze) artikel over een studie van de universiteit Leipzig, waaruit bleek dat 40 procent van de Duitsers een toegangsbeperking van moslims tot het land een goed idee zou vinden, publiceerde HLN op haar webstek een foto van neonazi’s. Die zijn ook in Duitsland een absoluut marginale minderheid, maar door het gebruik van die foto wordt die 40 procent uit de ondervraging meteen in de bruine hoek geduwd. ‘Deontologische echt fout’, liet de Vlaams Belangvoorzitter via twitter weten. Hij heeft overschot van gelijk, maar bij HLN zullen ze in het beste geval even de schouders hebben opgehaald. De foto prijkt immers nog altijd boven het bewuste artikel.

Tous ensemble Dezer dagen worden we ondergedompeld in het voetbalspektakel Euro 2016. Bij ons verzorgt de VRT de uitzending van de matchen, plus de analyse, de interviews en de bijbehorende praatprogramma’s. Een legertje sportjournalisten is in Frankrijk op post om ons van alle wetenswaardigheden (en dan vooral die van de ‘Duivels’) kond te doen. Voor de interviews gebruikt men uiteraard microfoons. En daar is iets merkwaardigs mee. Soms gebruikt men microfoonhoesjes met het logo van het toernooi (die zijn blauw). Maar vaak worden Sporza-hoesjes gebruikt (groen-wit). Althans, zo leek het. Want bij nader toezien staat op de microfoons ook het logo van de RTBF. Ah ja, ‘tous ensemble’, nietwaar? Maar het wordt nog gekker. Om ervoor te zorgen dat de nodige Belgische evenwichten gerespecteerd worden, staat op het ene hoesje het logo van Sporza bovenaan, op het ander dan weer dat van de RTBF. Heeft men twee microfoons tegelijk nodig, dan zorgt men er blijkbaar voor dat beide versies worden aangewend. O ja, de RTBF van zijn kant gebruikt ook nog eens eigen microfoons; die zijn zwart, en die vermelden alleen de eigen naam. Kunt u nog volgen? Veel Belgischer, en dus absurd, kan het moeilijk worden.

Je moet keuzes maken in het leven en tegenwoordig ook in de bioscoop. Grapje, maar kiezen tussen “The Neon Demon” en “Remember” is toch een keuze maken tussen twee soorten cinema. Enerzijds een flashy, hypergestileerde, hedendaagse horrorstory en anderzijds een gedegen vertelling over een man die in zijn verleden duikt om in het reine te komen met de horror die zijn familie overkwam.

Regisseur Nicolas Winding Refn situeert “The Neon Demon” in de modewereld en toont hoe een onschuldig wicht van 16 (Elle Fanning) naar Los Angeles trekt om het daar te maken als fotomodel, en wanneer dat inderdaad lukt, terechtkomt in een neerwaartse spiraal van decadentie.

Refn heeft duidelijk geen boodschap aan een verhaal en al evenmin aan psychologische verklaringen. Je moet het doen met wat je ziet op het bioscoopscherm: fascinerende beelden, stijlvol camerawerk, een jong meisje dat meegezogen wordt in oppervlakkige glamour en dat alles begeleidt door een obsederende soundtrack. Zijn afdaling in de hel van wat voor velen nog altijd een droomwereld is, maakt wel indruk, maar niettemin heb je voortdurend het gevoel dat hij meer belang hecht aan de manier waarop hij dat alles in beeld brengt dan aan het onderwerp zelf. Dat Refn talent heeft, staat boven elke twijfel, maar de juiste combinatie tussen vorm en inhoud zit er nog niet in.

Als het in “The Neon Demon” over jonge mensen gaat, dan is dat met “Remember” net het tegenovergestelde. Met acteurs als Christopher Plummer, Martin Landau, Bruno Ganz en Jürgen Prochnow heb je een stelletje ouwe knarren op de generiek maar ook een hoop ervaring en professionalisme en daar maakt regisseur Atom Egoyan mooi gebruik van. Vooral Plummer (intussen bijna 87) schittert als een oude man, Zev, die op zoek gaat naar een nog levende nazi die in Auschwitz zijn familie mee heeft uitgemoord. Een probleem is dat Zevs geheugen hem in de steek laat, maar gelukkig krijgt hij hulp van een vriend (Landau).

Een zoektocht naar de juistheid van herinneringen, de ware aard van gebeurtenissen van lang geleden, of gewoon de wil om meer te weten te komen over zichzelf: het is een bekend gegeven. Egoyan maakt er een mooie “roadmovie” van, waarbij de oude Zev allerlei personages ontmoet die hem niet noodzakelijk dichter bij zijn doel brengen maar die voor de toeschouwer een klankbord zijn voor een beter begrijpen van Zevs motivatie. Met zijn oude personages wil Egoyan duidelijk aantonen hoezeer herinneringen het leven van mensen kunnen bepalen, zodanig zelfs dat iemand op een gezegende leeftijd – wanneer berusting, in het zicht van het naderende einde, perfect aanvaardbaar zou zijn – toch nog het “waarom” en “wie” wil weten van wat al jaren door zijn hoofd spookt. “Remember” is dan ook een emotionele en vaak ontroerende film.

K.T.

Pixar

Finding Dory Een film die wereldwijd bijna één miljard dollar liet aftikken aan de kassa – en waarschijnlijk evenveel met alle lucratieve initiatieven daarna (dvd, televisie, merchandising) – vraagt om een vervolg. Dat weten ze bij Pixar, de nummer één als het over computeranimatiefilms gaat, maar al te goed. Hun meest succesvolle film is namelijk “Toy Story 3”, dus werd al vlug beslist dat de vissen van “Finding Nemo”, de kaskraker in kwestie, nieuwe avonturen moesten beleven.

Ik denk dat er heel wat brainstorming aan vooraf ging om te beslissen wie het hoofdpersonage moest zijn. Nu Nemo opnieuw verenigd is met zijn vader was die bron uitgedroogd en werd er gekozen voor Dory. Je weet wel, het visje in “Finding Nemo” dat niet zoveel kan onthouden maar vastbesloten is om ook haar ouders terug te vinden. Die bevinden zich volgens haar in een waterinstituut in Californië, maar voor diegenen die de vorige film vergeten zijn -, Dory en haar vrienden zitten in Australië. Met de hulp van Nemo en diens vader Marlin slaagt ze er toch in om die heroïsche overtocht te maken en uiteindelijk ook haar ouders terug te vinden.

Wat animatie betreft, is het allemaal weer top, maar de inspiratie en de verbeelding staan op een lager pitje dan bij het origineel. Misschien heeft die algemene indruk te maken met het feit dat Dory met haar kort geheugen niet zo’n interessant personage is. Begrijp me niet verkeerd, dit is best een onderhoudende film met oude en nieuwe personages (de octopus steelt bijna de show), met humor en gags, en met avontuurlijke gebeurtenissen. Meer moet dat niet zijn voor een avondje familie-entertainment.

Voetnoot: de jongste jaren heeft Disney miljarden geïnvesteerd in de aankoop van o.a. Pixar, Marvel Comix en de Star Warsfranchise; dat levert niet noodzakelijk memorabele cinema op, maar het heeft van Disney wel de meest succesvolle studio in Hollywood gemaakt.

K.T.

o met bocht dat de

nieuw waarEurostaats-

11

Quid nunc met Vlaanderen?

Deze week stelde Europees Parlementslid Gerolf Annemans zijn nieuwste boek voor.

Het actualiseert zijn vorige boek over Vlaamse onafhankelijkheid en wat hij graag de ‘Ordelijke Opdeling van België’ noemt. Hoewel hij na vele jaren in de Belgische politiek verhuisde naar het Europees Parlement, blijft zijn hart voor Vlaanderen kloppen.

In ‘Quid nunc? ’ rekent hij af met het misverstand rond confederalisme. Hij waarschuwt voor de zijden draad waaraan Brussel hangt, de verleiding van de Europese Unie en geeft tot slot Vlaanderen een strategie om de achterstand in ‘staatsvaardigheid’ op de Franstaligen in te halen. Een gesprek. ‘t Pallieterke: de ondertitel van uw nieuwste boek is ‘Quid nunc?’. Waarom deze titel?

Gerolf Annemans: “Dat is een knipoog naar ‘de grote leider’, Bart de Wever. In het Latijn uiteraard. Quid nunc? Wat nu? Want het ziet ernaar uit dat de Vlaamse Beweging ernstige schade heeft opgelopen doordat de partijpolitieke vleugel zo verstrikt is geraakt in machtspolitiek en in hoofdzaak mee het Belgische verhaal is gaan schrijven. Daardoor heeft Vlaanderen een grote achterstand opgelopen ten opzichte van de Franstaligen, die onverminderd zijn doorgegaan met hun voorbereiding van het post-Belgische tijdperk, voornamelijk op basis van wat je ‘hun’ zesde staatshervorming zou kunnen noemen.” ‘t Pallieterke: is er dan zoveel veranderd sedert uw boek ‘De Ordelijke Opdeling van België – Zuurstof voor Vlaanderen’?

Gerolf Annemans: “Ja, uiteraard. Dat eerste boek over de ‘Ordelijke Opdeling’ was in 2010, herinner je. De Wever hield toen het been stijf om een staatshervorming af te dwingen en we klopten het wereldrecord regeringsonderhandelingen, want de Franstaligen wilden gewoon geen veranderingen. Tenzij wat details die op hun agenda stonden en die hun greep op Brussel en de Rand zouden vergroten.

Heel de wereld keek toe en iedereen ging ervan uit dat België op zijn laatste benen liep.

Zowat overal werd over een plan-B gesproken, een post-Belgisch scenario. Ik kwam toen met dat eerste boek, over hoe we precies tot een onafhankelijk Vlaanderen konden komen en hoe we technische problemen moesten oplossen die daar bij zouden komen kijken.

Het was een schot in de roos. In minder dan geen tijd kenden we vier herdrukken. Eén van de meest gekochte politieke boeken toen.

Nadien kwam Di Rupo met een voor Vlaanderen heel nadelige staatshervorming. Maar het was nog niet gedaan, want dan kwam de N-VA op de proppen met iets wat Hugo Schiltz nooit had gewaagd: een regeringsdeelname zónder enige vorm van staatshervorming...

Tijd dus voor een actualisering van het project ‘Ordelijke Opdeling’.” ‘t Pallieterke: is de roep naar Vlaamse onafhankelijkheid verdwenen? Of het momentum zelfs?

Gerolf Annemans: “Nee. Ik geloof nogal sterk in historische grondstromen. Het momentum van 2010, en dat van 2014, was natuurlijk hopeloos verknoeid. Maar het is niet omdat de N-VA om tactische redenen de voorkeur heeft gegeven aan wat ik, in vergelijking met de idealen van een onafhankelijk Vlaanderen, een ordinaire machtsdeelname zou willen noemen, dat ze daarmee de feiten heeft stilgelegd.

De lava van de Belgische verglijding naar het statuut van een ‘failed state’ stroomt onder de schone schijn van de pracht en praal van Brackes Kamervoorzitterschap gewoon verder.

België zogenaamd goed besturen, verandert niets aan de aloude wijsheid van de Vlaamse Beweging dat België gewoonweg niet goed te besturen valt.”

De Ordelijke Opdeling van België

‘t Pallieterke: u gelooft niet in het Belgisch confederalisme van de N-VA, maar toch bent u geen tegenstander van een welbegrepen confederalisme…

Gerolf Annemans: “In dit boek ga ik zeer grondig in op het begrip confederalisme. Het is in mijn ogen in de eerste plaats een goed concept van samenwerking, maar wel nog steeds een eenheid, dus, zowel voor België als voor de Europese Unie niet per definitie een oplossing. In feite voor België allerminst.

Dat leg ik natuurlijk veel langer en zo gedetailleerd en academisch mogelijk uit in mijn boek.

In de Belgische context is nu zowat iedereen langs Vlaams kant gewonnen voor iets dat ze “confederalisme” noemen in een of andere vorm. Erg chaotisch allemaal, zo blijkt. Volgens mij is het begrip misbruikt en dient het vooral om de machtspartijen het ‘comfort’ van de onduidelijkheid te geven.” ‘t Pallieterke: denkt u dat de Franstaligen bereid zijn om ooit te onderhandelen over het einde van België? Kan het allemaal even vlot gaan als bijvoorbeeld met Tsjechië en Slovakije?

Gerolf Annemans: “Ach, weet u, ik ben het een beetje moe altijd te moeten uitleggen dat het vlot en dat het ‘zonder proble-

in plaats van een vaandelvlucht? In mijn boek doe ik dat nog eens van naaldje tot draadje uit de doeken. Samengevat: we gaan onze hoofdstad niet uit ons moederland proberen weg te knippen. Bekijk een landkaart. Ze ligt er middenin. Waanzin dus.

Geen enkel volk zou dat doen. Bovendien hebben wij al onze Vlaamse instellingen daar gevestigd, en weliswaar is het geen visitekaartje, maar wel een venster op de wereld.

“We moeten geen Vlaamse bourgeois zijn, maar Vlaamse leeuwen!” men’ zal gaan, alsof ik dat vooraf zou dienen te bewijzen voordat onafhankelijkheid een valabel alternatief zou kunnen zijn. Natuurlijk ga ik de mogelijke problemen niet uit de weg, maar ik zeg er ook bij welke oplossing of oplossingen eraan kunnen gegeven worden.

Ook en zelfs inzake Brussel, dat eveneens één van de zogeheten struikelstenen is die volgens de weldenkende elite voorafgaand opgelost moeten worden. In de meeste van die discussies heb ik geleerd dat men niet naar oplossingen zoekt, maar dat men die problemen misbruikt om de – in mijn ogen voor de hand liggende - onafhankelijkheid van Vlaanderen als zijnde onmogelijk van de hand te kunnen wijzen.

Dat ze daarmee zonder discussie een waardevol toekomstproject van tafel vegen, is wellicht hun eigenlijke bedoeling. Dit is hoe dan ook allemaal een illustratie van de beschamende armoede van het intellectuele debat in Vlaanderen.” ‘t Pallieterke: u lost Brussel niet, in tegenstelling tot andere voorstanders van Vlaamse onafhankelijkheid. Waarom?

Gerolf Annemans: “Waarom zou ik Brussel moeten lossen? Zijn wij Vlamingen dan zo bang van uitdagingen, van problemen of moeilijkheden die vragen om een oplossing

Gerolf Annemans, “De Ordelijke Opdeling van België – Quid nunc?”, Uitgeverij Egmont, 2016. 273 blz.

Prijs: 15 euro + 3,50 euro verzendkosten.

Bestellen kan via de webwinkel van ’t Pallieterke of telefonisch.

ISBN 978-90-78898-44-3.

e n d e

Gero

t -

23 juni 2016

Praten met Gerolf Annemans

De Ordelijke Opdeling van België

ct ‘De België er een ‘Plan geen

Op de praatstoel

Een krakkemikkig venster, maar dat is nu juist de uitdaging die uitgaat van mijn republikeins staatsproject. En ik heb mijn Brusselhoofdstuk geschreven op het moment van de Brusselse aanslagen, dus in het volle besef van de problemen.

Brussel is vol met problemen, maar lopen we weg van de logische en visionaire elementen van onze toekomst omwille van problemen? Neen toch?! Handen aan de ploeg, zeg ik. In mijn ogen is alleen Vlaanderen in staat die problemen op te lossen. Stop de Vlaamse zelfgenoegzaamheid. We moeten geen Vlaamse bourgeois zijn, maar Vlaamse leeuwen!” ‘t Pallieterke: wat met de Belgische staatsschuld? Kan die volgens u ooit op een redelijke manier gesplitst worden?

Gerolf Annemans: “Dat is nog zo’n voorbeeld. Vanzelfsprekend is de Belgische staatsschuld een serieus probleem. Het is een van de hoogste van Europa. Maar ze illustreert perfect waarom we uit die Belgische constructie wég moeten.

De staatsschuld trekt ons Vlamingen naar de buurt van de achterblijvers, ergens tussen Italië en Griekenland. Dat is toch ongehoord!

Welnu, in plaats van daar uit te besluiten dat we naar onafhankelijkheid moeten, liever vandaag dan morgen, komen Vlaamse beleidsverantwoordelijken met die staatsschuld aandraven om te zeggen dat we níét naar een opdeling van België kunnen gaan omwille juist van die staatsschuld.

De wereld op zijn kop. Ook hier geldt: onafhankelijkheid is nodig en de kwestie van de staatsschuld is trouwens niet zo ingewikkeld.

Ik heb reeds in mijn eerste boek uiteengezet hoe ik dat oplos via een akkoord over een gemeenschappelijk agentschap en een waarborg van de opvolgerstaten. Vrij eenvoudig.

En de Vlamingen moet gebruik maken van dat akkoord om politieke eisen door te drukken. De Rand, de opheffing van de reststaat België, die niet door de Wallobrux-constructie mag worden verdergezet, et cetera. Allemaal in detail uitgelegd in deze twee opeenvolgende boeken.” ‘t Pallieterke: waar zit volgens u het kantelpunt of het kantelmoment om Vlaanderen op weg te zetten naar zijn onafhankelijkheid? Kan het Vlaams Parlement hierin een rol spelen?

Gerolf Annemans: “We moeten inderdaad gebruik maken van onze bestaande instellingen, zoals wat mij betreft het democratisch verkozen Vlaams Parlement, als voertuig van onze staatkundige ambitie.

We moeten de methode dus niet gaan zoeken, want we hebben ze in feite al. We moeten het natuurlijk verbouwen van een brave tweede viool in het Belgische orkest tot een dirigent van onze Vlaamse toekomst. Dat zal even wennen worden, want we hebben momenteel niet de geschikte staatsmannen of staatsvrouwen.” ‘t Pallieterke: is de EU een hindernis voor een onafhankelijk Vlaanderen?

Gerolf Annemans: “In mijn visie op Europese samenwerking ligt het accent en trouwens ook de politieke macht bij de lidstaten en niet bij niet-verkozen kwasten à la Juncker en consorten.

De huidige EU beschouw ik dan ook niet als legitiem en al zeker niet om de toekomst van de lidstaten te bepalen. Dat neemt niet weg dat ik ervoor pleit de huidige Europese Unie en haar leiderschap niet te onderschatten.

Ik heb daar vanuit de fractie van Marine Le Pen en Geert Wilders een erg goed zicht op. De EU zal geen middel schuwen om de bestaande machten aan de macht te houden en dus tegen iedere vorm van onafhankelijkheid te ageren.

In mijn boek geef ik aan de hand van een plejade van gerichte vragen in het Europees Parlement weer hoe en met welk een dedain de Europese Commissie de gebeurtenissen in Catalonië, Schotland en Vlaanderen de afgelopen jaren heeft behandeld. Ik aarzel niet om van een vorm van politieke geweldpleging en chantage te spreken in dit verband. De slotsom is evenwel na grondig onderzoek: tegen de daadkrachtige en ondubbelzinnige politieke wil van het Vlaamse volk is de EU niet opgewassen.” ‘t Pallieterke: is dit uw laatste boek over dit onderwerp?

Gerolf Annemans: “Ik hoop het van harte.

Ik ben tot alle inspanningen bereid indien nodig, maar op basis van het plan dat met het eerste en nu met dit tweede boek voorligt, kan in principe de weg naar de onafhankelijke republiek Vlaanderen rustig en feilloos uitgetekend en afgelegd worden.”

KvdP

12

Cultuur

23 juni 2016

Hedera Helix brengt “Pastiche” Hedera Helix (de betere naam voor klimop) bestaat nu al veertien jaar en is een Vlaams muziekproject dat garant staat voor een ietwat aparte podiumervaring. Muzikaal is het een heel vreemde mengeling van ‘electro’ en ‘industriële pop’, tekstueel met een bevreemdende lyriek of scherpe Nederlandstalige absoluut niet lukraak uitgekozen woorden. Af en toe wordt wel aangevuld met een vreemde taal. Visueel ondersteund door dans en absurd bewegingstheater. Sommigen noemen het ‘electrocabaret’ of ‘industriële kleinkunst’. De groep zelf houdt het bij ‘intellectro’.

De groep brengt maar liefst dertien jaar na de eerste cd een tweede cd uit, getiteld ‘Pastiche’. Zelf vinden ze die tijdspanne niet zo belangrijk, want voor de groepsleden en de voorman telt voornamelijk het spelen op het podium en de optredens. Ze stelden dan ook de cd live voor op 7 mei laatstleden in Zulte.

Er staan dertien liedjes op de nieuwe plaat en de titels van die liedjes doen al wenkbrauwen fronsen. Wat dacht u van ‘Hypnochonder’, of ‘Elektromantra’, of ‘Reflexum’? Iets minder abstract zijn ‘Abstract‘ en ‘Elektroshock’.

Ook op deze nieuwe plaat is de muziek een samengaan van tamelijk toegankelijke popmuziek met ook duistere meeslepende pianomelodieën, elektrische gitaar en opzwepende ritmes. Soms duister, dan weer grappig.

De groep bestaat uit een bijzondere voorman en zanger-acteur met de welluidende naam Oscar Valerius Kandinsky. Hij zorgt voor de teksten en meestal ook voor de muziek. Hij wordt muzikaal bijgestaan door Deborah van Hellem op viool, Lutgard Vermeulen op klarinet, Goss Bracque op gitaar en extra stemmen van o.a. Iris Haentjens.

‘Voor God en Geld’ met een geel en een zwart leeslintje De tentoonstelling ‘Voor God en Geld’ in het Caermersklooster in Gent, die hier vorige week aan bod kwam, krijgt met drie publicaties een stevige onderbouw. over de kunstenaars in de middeleeuwen en de renaissance. Dit grote verhaal is rijkelijk en prachtig geïllustreerd. Het boek over God en vooral over geld is luxueus uitgegeven: goudop-snee en in een foedraal. En omdat het over de Zuidelijke Nederlanden gaat, kreeg het een geel en een zwart leeslintje.

Tweelingboek en synthese

Vreemde eend in de muzikale bijt Onmiskenbaar is Hedera Helix in alle opzichten een zeer vreemde eend in de muzikale bijt. Men kan er ergens wat invloeden van Arbeid Adelt in ontdekken, van Nacht und Nebel en wellicht ook een heel klein beetje van Pas de deux. Misschien is de muziek van de groep nog het best te vergelijken met die van de Duitse groep Kraftwerk.

Theatraal kent de groep op het podium zijn gelijke niet, met illuster poppenspel, aan een wasdraad opgehangen pluchen konijntjes, rinkelende telefoons, veel aandacht opeisende danseressen. Een optreden van deze groep is meer dan een muzikale belevenis, het is een cabaretesk totaalproject, geleid en beheerst door podiumbeest Valerius. Deze artiest klinkt soms behoorlijk hypnotiserend en mengt zonder moeite zang en gedeclameerde poëzie. Het geheel komt daardoor behoorlijk mysterieus over, maar het verveelt nooit en blinkt uit door spelplezier en gedrevenheid.

Hedera Helix gaat met plezier de discussie aan of zo’n cd thuishoort bij het betere Nederlandstalige lied of niet. De meest conservatieve kleinkunstliefhebber zal het uitspuwen, de meest eigenzinnige muziekliefhebber zal het toejuichen. Radiomuziek is het natuurlijk absoluut niet en de meeste organisatoren zullen er zich niet aan durven wagen.

Ondanks dat hoort Hedera Helix toch echt wel thuis in een cultureel centrum waarbij u in een lekker zachte zetel kan genieten van een boeiend en intrigerend spektakel. Als u tenminste openstaat voor absurditeit en humor, en dat alles in de moedertaal.

GT

‘Voor God en Geld’ brengt met schitterende en verrassende stukken het verhaal van de ‘Gouden Tijd’ – de vijftiende en zestiende eeuw – van de Zuidelijke Nederlanden. De tentoonstelling heeft een originele invalshoek. Ze legt een rechtstreekse band tussen de burgerij, die zorgde voor de economische macht, en de artistieke bloei in onze gewesten. Het overgrote deel van de stukken komt uit de kunstcollectie van mede-initiatiefnemer Fernand Huts van Katoen Natie, die bij de opening van de tentoonstelling wees op de belangrijke rol van de ondernemende en durvende burgerij.

Huts riep de Vlamingen op trots te zijn op dit groots verleden. De Standaard schreef over ‘een schaamteloos chauvinistische en liberaal geïnspireerde tentoonstelling’. De publicaties die bij de expo verschenen, geven de oproep van Huts een stevige onderbouw.

Rijkdom en status

Jef Nys in Koksijde Lezers van ’t Pallieterke weten dat Jef Nys, geestelijk vader van Jommeke, eerst bij ’t Palllieterke tekende. Nys tekende tien jaar lang voor ons blad, van 1946 tot 1956, wat resulteerde in 2.500 karikaturen en cartoons. Over die eerste jaren als cartoonist, stelden we een tentoonstelling samen met een 250 cartoons. Die cartoontentoonstelling kan u de komende weken bezichtigen in Koksijde, op initiatief van het plaatselijk Elfjulicomité en het gemeentebestuur van Koksijde/Oostduinkerke.

U bent welkom van donderdag 23 juni tot en met zondag 17 juli. De toegang is vrij, van 14 tot 18 uur (gesloten op maandag). Het bijhorende boek kan ter plaatse aangekocht

worden. Plaats: Keunekapel, H. Christiaenslaan 40 in Koksijde (Sint-Idesbald).

Het is geen toeval dat de tentoonstelling in Koksijde wordt opgesteld: Jef Nys is immers ereburger van de gemeente. Er is zelfs een Huisje Nys-Vermoote/Jommekeshuis, in de Tulpenlaan, nummer 46. De naam verwijst naar de oorspronkelijke bewoners, Carol Nys en Isidoor Vermoote, respectievelijk de grootvader en oom van Jef Nys. Deze laatste kwam er vele jaren op vakantie. Het huis (circa 1855) werd in 2003 door de gemeente aangekocht en als erfgoedhuis beschermd.

Ook dit huisje is vrij te bezoeken. De openingsuren vindt u op de webstek www.kokKvC sijde.be.

Professor Katharina van Cauteren is curator van ‘Voor God en Geld’ en ze is verantwoordelijk voor het beheer van de Huts-verzameling. Zij bracht een vijftiental wetenschappers samen: professoren met elk hun specialisatie in de diverse aspecten van de middeleeuwse geschiedenis, aangevuld met onderzoekers van het FWO. Gedurende twee jaar heeft dit team gewerkt aan het boek ‘Gouden Tijden. Rijkdom en status in de middeleeuwen’. Het vormt in 556 bladzijden (groot formaat) het vuistdikke wetenschappelijke fundament voor het verhaal van de tentoonstelling. Het boek maakt komaf met het cliché van de ‘duistere middeleeuwen’ en toont aan dat ze op veel vlakken in de Zuidelijke Nederlanden moderner waren dan tijdens de alom geroemde renaissance. Want in de middeleeuwen liggen de kiemen van onze samenleving vandaag, van de democratie en van het kapitalisme.

Met een aanloop in de Karolingische tijd legt het boek de wortels van het duurzaam economisch succes in middeleeuws Vlaanderen in de periode 950-1100. De auteurs herschrijven de economische geschiedenis van onze contreien in de vijf volgende eeuwen vanuit de verschillende sociale groepen. Ze tekenen de vele gezichten van de middeleeuwse burger in de Zuidelijke Nederlanden: kooplieden, geldhandelaars, ambachtslieden, textielondernemers en -arbeiders… Er is aandacht voor de drie aloude standen – clerus, adel en boeren – en hoe die in relatie of conflict gingen met de nieuwe burger.

Het is fascinerend te lezen hoe het graafschap Vlaanderen en het hertogdom Brabant uitgroeiden tot de economisch meest toonaangevende en meest verstedelijkte gebieden in Europa. En hoe in die steden nieuwe industriële dynamieken, technologische innovaties en culturele prestaties werden aangezwengeld door ondernemende en zelfbewuste burgers.

Het boek wijst op de negatieve effecten van deze ontwikkelingen, zoals sociale polarisaties en scherpe politieke tegenstellingen. Bijzonder boeiend is het hoofdstuk over de mondige middeleeuwse vrouwen, met vooral in de Zuidelijke Nederlanden heel wat ondernemende ambachtsvrouwen, talentrijke kunstenaressen, invloedrijke kluizenaarsvrouwen. Het boek sluit af met interessante bijdragen over het ontstaan van de kunstmarkt in de late middeleeuwen en

Er is nog een tweede tentoonstellingsboek, dat ‘een twee-eiig tweelingboek’ wordt genoemd en dezelfde titel heeft als de tentoonstelling: ‘Voor God & Geld. Gouden Tijd van de Zuidelijke Nederlanden’. Twee auteurs geven eigenzinnig hun visie op de sociale, economische, culturele en religieuze ontwikkelingen in de middeleeuwen in de Zuidelijke Nederlanden, elk vanuit hun invalshoek. Het zijn kunsthistorica Katharina van Cauteren en ondernemer Fernand Huts, twee trekkers van de expo.

Katharina van Cauteren schetst het brede kader van de werken op de tentoonstelling, die prachtig zijn afgebeeld. Ze brengt gelukkig niet het klassieke zuiver kunsthistorische verhaal van de werken. Ze tekent het beeld van de wereld waarin ze tot stand kwamen, gevuld met interessante weetjes en boeiende feiten. Van Cauteren ontrafelt de betekenis die de werken hebben gehad. In korte stukken komen we te weten voor welke mensen ze werden gemaakt, wat die hoopten, droomden en vreesden. Het is geschreven in een zwierige, prettig leesbare stijl, zoals die ook te vinden is op de tekstpanelen in de tentoonstelling. Een verademing.

Fernand Huts schreef een essay over onze wortels en onze achtergronden in vijf eeuwen middeleeuwen, toen wij door technische en technologische vernieuwen de voorlopers waren in industrie en handel. Het is een interpretatie van het verleden door een ondernemer van vandaag. Huts – het hoeft niet te verbazen – focust op het kapitalisme, dat in de Zuidelijke Nederlanden is ontstaan. Hij behandelt de ideologische onderbouw van het kapitalisme en de omgevingsfactoren die de ontwikkeling ervan hebben gefaciliteerd, zoals de stijgende voedselproductie, wat leidde tot een bevolkingsgroei zodat er voldoende arbeidskrachten beschikbaar waren, de evolutie van vervoer en logistiek, de toenemende vrijheden en rechtszekerheid. Huts behandelt dan de stuwende krachten achter het handelskapitalisme in vooral Brugge, Gent en Antwerpen en achter het cultureel kapitalisme, met de Antwerpenaren die van kunst een industrie hebben gemaakt. Fernand Huts gaat de onvolmaaktheden in de middeleeuwse kapitalistische markteconomie niet uit de weg. Het is een hele waslijst: handelsbelemmeringen, overreglementering, overheidsinmengingen, tol en andere belastingen, gildes die de vrijearbeidsmarkt beperkten… De baas van Katoen Natie ziet veel van deze obstakels ook vandaag opduiken en besluit zijn essay met een pleidooi voor de afbouw van de bureaucratie en herwaardering van de initiatief nemende burger.

Wie vreest te bezwijken onder deze twee kanjers van boeken kan grijpen naar het juninummer van het kunst- en erfgoedtijdschrift Openbaar Kunstbezit Vlaanderen. Het themanummer over ‘Voor God en Geld’ brengt in veertig bladzijden een heldere synthese van het grote verhaal.

MMMV

De drie publicaties zijn te koop op de tentoonstelling en op www.voor-god-en-geld. be. ‘Gouden Tijden. Rijkdom en status in de middeleeuwen’: 556 pagina’s, hardcover, 25 x 29 cm, meer dan 300 fullcolourillustraties, beschikbaar in het Nederlands en Engels, 125 euro ‘Voor God & Geld. Gouden Tijd van de Zuidelijke Nederlanden’: 336 pagina’s, hardcover, 25 x 29 cm, meer dan 150 fullcolourillustraties, beschikbaar in het Nederlands, Engels, Frans, Duits en Spaans, 45 euro Themanummer Openbaar Kunstbezit Vlaanderen: 40 pagina’s, paperback, 279 x 215mm, meer dan 40 fullcolourillustraties, beschikbaar in het Nederlands, 10 euro. www.okv.be

Actueel

23 juni 2016

13

Afscheid van Christian Dutoit

“Het is een hard leven, maar ook een schoon en een fascinerend”

Stevaert en de media Als Mieke Vogels (Groen) vandaag nog eens het woord krijgt, spaart ze de socialisten niet.

Zo herhaalde ze met stelligheid dat Steve Stevaert het ontslag van Johan Sauwens (toen VU, nu CD&V) heeft opgezet, omdat die als minister van Ambtenarenzaken tegenspartelde toen VLD en sp.a een inhaalbeweging wilden maken bij de topbenoemingen. “We waren met de hele regering op uitwaaiweekend, maar Sauwens moest vroeger weg, naar het Sint-Maartensfonds. Het is mijn intieme overtuiging dat Stevaert toen een paar bevriende journalisten heeft getipt: er zit een minister op een extreemrechts feestje”, verduidelijkt ze in De Morgen. Janssens ging overal verklaren dat hij met zo’n minister niet in de regering wilde zitten. Stevaert heeft toenmalig VU-voorzitter Bert Anciaux dus gedwongen om zijn minister te laten vallen en zo Sauwens politiek vermoord. Zoals Patrick Janssens Leona Detiège heeft afgemaakt met de Visa-crisis.”

Vogels en de poen Mieke Vogels kan wel eens gelijk hebben.

Kreeg ze in 2014 bij haar afscheid van de politiek een uittredingsvergoeding van 432.000 euro? Dat is niet meer dan een lelijke en kwalijke kwakkel van één journalist. Tot vandaag krijgt ze daar mails over. De journalist die het bedrag van 432.000 euro op de voorpagina van Het Nieuwsblad zette, heeft het brutobedrag van vier jaar uittredingsvergoeding opgeteld. Vogels had echter maar recht op twee jaar vergoeding en ze kreeg 88.000 euro als “een soort ‘brugpensioen”. Met reden ziet ze hierin een kwalijke ontwikkeling in de media. “Zo’n bericht publiceren zonder te checken: dat was vijf jaar geleden onmogelijk.”

Verknoping media en politiek

Van den Bossche en de poen In De Morgen herinnert Rik van Cauwe-

Tamme pers, lamme pers Twee VRT-journalisten die een boek over Vande Lanotte hadden geschreven (‘De keizer van Oostende’), werden nadien door ondertussen oud-hoofdredacteur van Gazet van Antwerpen Luc Rademakers op non-actief gezet. “Een van de minder fraaie episodes uit de geschiedenis van de Vlaamse pers. Alle politieke journalisten hadden die twee auteurs moeten steunen. Maar het bleef akelig stil. Geen enkele journalist had dat boek gelezen, maar ze lieten zich wel wijsmaken door Vande Lanotte dat het vol fouten stond. Wat niet het geval is.” Vroeger was het wel anders, stelt Van Cauwelaert, verwijzend naar oud-VRT-journalist Daniël Buyle, die ooit een opmerking kreeg omdat hij te kritisch was geweest voor Wilfried Martens. Toen protesteerden zijn collega’s. Vandaag durven ze dat blijkbaar niet meer. Sommige journalisten zijn kwetsbaar en bang voor politici. Bang om niet langer informatie te krijgen. Partijwoordvoerders worden betaald om tegen journalisten te liegen. Vandaag is de verwevenheid en vriendschap tussen politici en journalisten soms groter dan in de periode van de grote Wetstraatjournalisten.

Een Catalaan in Kortrijk Het Kortrijkse 11 julicomité heeft onder het motto “Vlaanderen staat in Europa” alvast een primeur voor Vlaanderen binnengehaald. Op de Guldensporenviering op 10 juli op de Groeningekouter zal, naast burgemeester Vincent van Quickenborne en minister-president Geert Bourgeois, ook een gastspreker uit Catalonië het woord voeren. Amadeu Altafaj, permanente vertegenwoordiger van Catalonië bij de Europese Unie, valt die eer te beurt. Nu wachten we af in welke taal de man zijn ‘strijdrede’ zal houden.

Tevens zal er voor het eerst de Groeningeprijs aan een verdienstelijke vereniging uitgereikt worden. Daarna staan de Feesten met de Leeuw op het programma.

TROUW Met een knipoog naar de Afrikanerdichter Jan Celliers opgedragen aan een Vlaams-nationale bewindsman die óók Jan heet en Jan met de pet mag meelezen.

Ik hou van een Jan die zijn man kan staan, die communautair zijn gang durft gaan, een Jan die niet wijkt als het lastig lijkt om voor ’t volk dat hem koos door een vuur te gaan.

Ik hou van een Jan die optreedt als tolk van wat er leeft onder het Vlaamse volk en die als ’t pas geeft, buiten de lijntjes kleurt, al wordt daar wellicht een lintje mee verbeurd.

Ik hou van een Jan die nog vechten kan voor wat er van tel is voor de kleine man aan wiens vertrouwen hij zijn postje dankt én zijn aanvaarding door de tricolore clan.

Ja, ik hou van een Jan die zijn man kan staan, die zich zo maar niet uit zijn lood laat slaan, die verder dan zijn wijsneus lang is kijkt, die niet voor francofone dreiging wijkt, maar vrank en vrij voor Vlaanderen vrij wil gaan!

Hector van Oevelen

Van onze hofdichter

Volgens Vogels wordt de “verknoping” van media en politiek onder de stolp van de Wetstraat almaar intenser en beklemmender. Die snelheid, die druk om op elke tweet en elke uitspraak te moeten reageren... Wat heeft dat nog met het echte leven te maken? Daar zit een belangrijke reden voor het wantrouwen in politiek en media. Hoe komt het dat het Vlaams Belang of de PVDA nu weer zo opkomen? Omdat zij ook buiten de stolp communiceren, dingen zeggen die in de stolp ongehoord zijn. “Geen enkele politicus durft nog te zeggen wat hij denkt, ook bij Groen niet. Wie durft nog buiten de lijntjes te kleuren?”, aldus Vogels.

laert ons even aan de mythe van de verbrande centen van de sp.a. Penningmeester Etienne Mangé moest toen veel financiële putten vullen, waaronder ook die van de verlieslatende SP-gezinde krant De Morgen. Enkele volkshuizen moesten worden verkocht om het hoofd boven water te houden. Toen bleek dat er ineens weer geld was, hadden de kopstukken zich moeten afvragen waar dat vandaan kwam. Dat hebben ze niet gedaan. “Alleen Luc van den Bossche, die toen voorzitter was in Gent, waar Etienne Mangé ook zat, was wellicht beter op de hoogte dan men vermoedt”, aldus Van Cauwelaert

Net zestig was hij geworden, in mei, maar dat hij nooit de 61 zou halen, wist hij donders goed. Daarvoor had de kanker zich iets te comfortabel genesteld.

Met het overlijden van Christian Dutoit verdwijnt een spraakmakend persoon. Binnen de Vlaamse Beweging stond hij vooral bekend als de non-conformistische drijfkracht achter het ‘linkse’ en ‘Vlaams-nationale’ Meervoud. Maar voor zij die hem persoonlijk kenden, was hij vooral een warme persoonlijkheid die zich niet zomaar in een hokje liet plaatsen.

We kenden mekaar al enkele jaren, zij het dat de contacten hoffelijk maar redelijk oppervlakkig bleven. Tot die dag. Toen ondergetekende ergens in het vorig millennium hoofdredacteur werd van wat – bij ons weten – nog steeds ‘het oudste en jongste studentenblad der Nederlanden’ is, Ons Leven dus, kwam daar verandering in. “Collega-hoofdredacteur”, klonk het gespeeld plechtstatig aan de telefoon, nog net geen gsm. “Sta me toe u voor de lunch uit te nodigen.” En zo geschiedde. Na die uitstap naar een Brusselse brasserie en een half dozijn kroegen, werden de contacten intenser. Net zoals het respect groeide. In beide richting durven we aannemen.

Soms bestaat het toeval. Een klein jaar geleden troffen we mekaar op een Brussels terras. Onderweg tussen een vergadering en het thuisfront. Christian op weg van Gasthuisberg naar huis, zijn vertrouwde Vlaams Huis dus. Hij had duidelijk iets door te spoelen, gelukkig in gezelschap. De diagnose was net gevallen. Tongkanker. Met een levensverwachting van twee tot acht maanden, klonk het snoeihard. Het amicale gezelschap veegde het nieuws wat onwennig onder de mat. Christian, dat is toch de man die al zo vele medische stormen overleefd had? Klierproblemen, hartproblemen, een hersenbloeding die dan nog gepaard ging met een vlucht uit het ziekenhuis, het lijstje bevat stof voor een rits medische doctoraten. Dit is gewoon een nieuwe etappe in wat een heuse saga geworden was, hoopte men. Hij voelde het anders aan. “Eentje te veel”, merkte hij met een cynische knipoog op, vlak voor we gehaast het gezelschap dienden te verlaten. En hij nipte aan zijn Cava. Duidelijker kon het niet zijn. Dit wordt een kwestie van timing. En levenskwaliteit. Meer zit er niet in.

Maandenlang krijg je dan dat beeld van een beheersing en dapper omgaan met de situatie, ook al strookt de perceptie steeds minder met de werkelijkheid. “Hij ziet af”, zeggen zij die het kunnen weten, een bevriende verpleegster met bakken ervaring op kop.

Maar hij volhardt ook. Als gevolg van heel het medisch getimmer in de mondholte neemt de spraak af, maar goed, klinkt het sussend, retoriek was nooit zijn handelsmerk. Schrijnender was het gewichtsverlies, een voltreffer op de bourgondiër die hij altijd was. Laat er enkele dagen tussen en het verlies aan kilo’s sprong letterlijk in het oog. Zelfs voor de sterkste ‘believers’ werd het duidelijk dat dit een doodlopende straat was. Het optimisme zat hem in de tijd, al de rest is utopisme. En die tijd kortte op exponentiële wijze, bleek de voorbije weken. Dat hij dagelijks toch nog enkele uren in de gelagzaal van het Vlaams Huis, zijn habitat, kon vertoeven, hield hem overeind. Er werden plannen gemaakt. Naar Baskenland gaan en eind juni naar Sint-Maarten. Het eerste lukte, en zo overleed hij het voorbije weekend in wat hij zijn tweede vaderland noemde.

Elke nabeschouwing van een mensenleven is per definitie holistisch, wat in dit gegeven geval geen makkelijke klus is. Christian Dutoit laat op deze aardkloot niet enkel vrienden achter. Er zijn ook zij die zich vreselijk aan hem konden ergeren, veelal omdat ze niet op zijn golflengte van sarcasme zaten. Als hoofdredacteur van Meervoud, met het gevreesde fotoarchief voorop, spaarde hij koning noch knecht. “Ni Dieu, ni maître” was zijn motto, wat niet altijd verenigbaar is met de lange Vlaamse tenen.

Met het heengaan van Christian Dutoit verdwijnt ook een generatie journalisten in Vlaanderen. Niet alleen viel zijn levenslijn samen met een periode waarin dit land en deze samenleving interessante en soms erg vergaande evoluties ondergingen. Hij had ook het geluk, al dan niet geforceerd, om boeiende mensen te ontmoeten. Mark Grammens was zijn grote mentor, iets wat de betrokkene niet zal ontkennen. Een scherpe pen, gedrevenheid, maar ook een relativerend cynisme (op dat vlak overtrof de leerling de meester), het waren de ingrediënten van zijn recept. Goede vriend, hou je voldoende ruimte vrij aan de Michaël Vandamme toog aldaar?

14

Brieven

23 juni 2016 Pieken of schoepen

Brexit

Pallieterke, Twee West-Vlaamse werkwoorden met ongeveer dezelfde betekenis als het om stelen, graaien, afpakken, weg- of meenemen gaat. Daaraan denken we als we vernemen dat drie van de zes containerkranen van het ter ziele gegane CHZ-terminal van Zeebrugge naar Antwerpen verhuizen. Hetzelfde gevoel komt er bij het bericht dat de Ronde van Vlaanderen voor vijf jaar niet meer in Brugge maar in Antwerpen zal starten!

Natuurlijk niets met opbod te maken, geen financiële kwestie, enkel alleen door een samenloop van omstandigheden! Het geesteskind van Karel Steyaert, beter gekend als Karel van Wijnendale, volgend jaar nog nauwelijks enkele kilometers op West-Vlaamse wegen, wordt daardoor gedegradeerd tot een soort Antwerpen-Oudenaarde, hoogstens tot een Ronde van Brabant!

EDV – Brugge

Onverdoofd slachten gaat door?

Inspanning islamitische wereld?

Pallieterke, Artsen Zonder Grenzen schuift i.v.m. de vluchtelingenproblematiek opnieuw de hete aardappel door naar het Westen, in casu naar West-Europa (van Rusland geen sprake). Wanneer levert de islamitische wereld eindelijk zelf een wezenlijke inspanning om in het MiddenOosten (Syrië, Irak, Jemen...) te komen tot een consistent vergelijk tussen de twee grote protagonisten, de sjiieten en de soennieten? Dat zijn bij mijn weten geen Europese stammen...

Wanneer bekommeren AZG en co zich eindelijk om het creëren van een humanitaire corridor richting de schatrijkste landen ter wereld, de broederlanden Saoedi-Arabië, V.A.E. en dergelijke?

Guido Ghekiere - Brussel

Prigionieri dell’ Islam Pallieterke, Een gunstige wind bezorgde mij een zopas in Italië verschenen boek - onder voornoemde titel - van de Italiaanse auteur en tv-journaliste Lilli Gruber. Het boek biedt een hallucinant overzicht van de maatschappelijke evoluties in de afgelopen jaren zowel in Europa als in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Zo sluit het zelfs aan op de recente aanslagen in Brussel.

Als eminente waarneemster van de islamisering in Europa treedt zij in de voetsporen van de betreurde Oriana Fallaci en legt daarbij constant de vinger aan de pols van een koortsig Europa dat vruchteloos lijkt te zoeken naar een adequate ‘medicatie’ voor een grondig uit de hand gelopen migratieproces. Haar messcherpe analyses - geruggensteund door een rist indringende interviews met persoonlijkheden van alle gezindten - geven een indringend beeld van de jongste ontwikkelingen.

Zij stelt dat wij na de kortstondige “Arabische lente” - voornamelijk in Noord-Afrika - beland zijn in een “inverno arabo” (Arabische winter). Onder meer voor de vrouwen in de Arabische wereld is het woord ‘speranza’ (hoop), dat centraal stond tijdens de manifestaties op de marktpleinen in 2011, helemaal uitgedoofd en wellicht voor heel lang…

Met haar besluit, “L’industria de la paura (angst) in piena espansione”, wordt meteen een akelig toekomstbeeld geschapen! Dat dit geen fictie is, mag blijken uit de jongste gebeurtenissen zowel in Europa als in AmeR aymond Bries - Heist-op-den-Berg rika...

Kruisende woorden oplossing 1010

Er is zoveel dat u kunt doen Pallieterke Naar Strepy rijden met een vrachtwagen vol vals geld was een geslaagde stunt zonder politieke gevolgen. Het echte geld in Vlaanderen houden dat wilt ge niet, kunt ge niet. Als ge de transfers niet ongedaan kunt maken, verlos ons dan tenminste van enkele belgische kwalen. Schaf het ondemocratische en peperdure UNIA af, eis rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden, schaf de dubbele nationaliteit af, stop de oversubsidiëring aan allerhande clubjes...

Of zou het toch waar zijn dat Vlamingen in de meerderheid, in de oppositie of in de regering niets te zeggen hebben?

N. Popelier - Maarkedal

Bpost Pallieterke, De bedeling door bpost van ons onmisbaar weekblad blijkt dus een bestendig probleem. Nochtans blaast de grote baas Koen van Gerven, in een kranteninterview hoog van de toren. De man die de jongste tien jaar zevenhonderd kantoren sloot, heeft het over “convenience” (dienstverlening in het Nederlands) en vindt dat mensen een “echte” krant in de hand willen bij de eerste ochtendkoffie.

Dit is de waarheid zwaar geweld aandoen.

In feite is bpost enkel bezig met zijn pakjesdienst, de concurrentie met Post.nl en het werken met zo weinig mogelijk personeel. Op een paar honderd meter van het postkantoor ontvang ik soms brieven rond 15 uur. De vroeger altijd extra vroege krant komt steeds later en wordt op zaterdag pas iets voor negen uur binnen gegooid. Wie weekendplannen heeft, vertrekt dus zonder zijn dikke weekendeditie. Van “dienstverlening” gesproken!

Jan Meersman - Temse

Noorderterras Pallieterke, Het deze week in ‘t Pallieterke verschenen opstelletje van TDW deed me nog eens aan mijn kindertijd denken. Ook ik heb in die vooroorlogse jaren op die specifieke manier titsen zitten tellen, maar heb, voor zover ik mij herinner, nooit iets op straat gevonden. Mijn ouders hebben ook lang zo’n tits in huis gehad, maar die is tijdens een verhuis verloren gegaan.

Veroorloofd u mij toch nog een kleine rechtzetting: ik meen me te herinneren dat de tits niet het handelsmerk was van Charles Aznavour maar wel van een andere Charel, nl. Charles Trenet.

A. C attoor - Merksem

K

E N T O R

E G X

E N

E

V

E

R

E

R O M E

X

T

I

G

S

T

I

N G

E

L

L

X

E

R

E

E N X

E

N

I

R V A N A

X

X

P

V

I

X

S

E M

A P O R

E

X M B

D E U N X

K O

E

R D A

L

E N D

L

X

I

B R

E

I

G T

X

I

I E

X N A M

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

F. Maeyens – K almthout

Rijsel Pallieterke, Voor de Britten blijft Derry “Londonderry” heten. De Denen hebben het over Flensborg i.p.v. Flensburg. Duitse media blijven spreken over Danzig, Breslau, Eger en Königsberg!

Enkel de oikofobe Noord-Nederlandse media, en sommige Vlaamse, schijnen niet te weten dat je Lille als Rijsel kan benoemen.

Dirk Cornelis - Stekene

Oplossing voor gevangenissen Pallieterke, Er zijn in ons land 11.000 gedetineerden, 5.304 (48 procent) hebben een vreemde nationaliteit. 3.270 gedetineerden, goed voor een derde van de gevangenisbevolking en 62 procent van alle buitenlandse gedetineerden, zijn zelfs illegaal. Dat zijn toch belangwekkende cijfers.

Een goede oplossing voor het probleem bestaat er niet zozeer in meer gevangenissen te bouwen, of nog een blik cipiers open te trekken, en al zeker niet om meer veroordeelden in het enkelbandregime te steken of een lakser bestraffingsbeleid te voeren.

Neen, men moet volop en prioritair inzetten op de verwijdering van de vreemdelingen die zich in onze gevangenissen bevinden. Wie als illegaal in de gevangenis terechtkomt, moet zo snel mogelijk naar zijn land van herkomst worden gerepatrieerd om daar zijn straf uit te zitten. Hetzelfde geldt overigens ook voor vreemdelingen die hier legaal zijn. Als men daar werk van maakt, is het gevangenisprobleem met één slag van de baan én realiseert ze bovendien meteen een forse besparing zonder dat daardoor sociale onrust moet uitbreken.

Silke Cremers - Antwerpen

Dominic Couscheir - K almthout

Trump en België Pallieterke, Er is deze dagen hilariteit ontstaan door het feit dat Donald Trump het onzalige onland België bestempelde als “een mooie stad”. Trump hoeft zich om deze lapsus niet te schamen, want het gedrocht België ligt maar als een vieze fluim op de landkaart en de meeste Amerikanen hebben zelfs geen weet van wat België is, en als ze het toch weten, kunnen ze België niet op de wereldbol situeren. Dus Donald, trek het je niet aan, het is helemaal de moeite niet om je daar druk over te maken en laat ze maar lachen, de Belgskens…

H.V.G. - Antwerpen

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A K L O K B A A N L C R A T X D E G E L E L X I S F L O G X G I D E M H S I G N I M E I X J O X N E K N O G A L T K X N

Pallieterke, Wat GvA de laatste dagen over het onverdoofd slachten van schapen brengt, tart weer alle verbeelding. Daags na de eerste berichtgeving, laat de Antwerpse N-VA weten dat ze hier niets mee te maken heeft, het is een privéinitiatief van enkele Antwerpenaren. Wie zijn dit, en hoeveel Antwerpenaars? Waarom geen namen in de krant?

Komt er nog een uitspraak van de Raad van State? Wat zal het FAVV hierover te zeggen hebben om zijn beslissing te motiveren al dan niet een vergunning toe te kennen?

Kan iedereen op grond van zijn religie dit zomaar gedaan krijgen? Staat het geloof weer boven de wet in onze samenleving? Wordt dit ook nog gefaciliteerd en gesubsidieerd? Door wie precies?

Kunnen zich morgen mensen aandienen die graag levende kippen in brand steken als offer, levende konijnen villen of verdrinken omdat hun geloof dat voorhoudt?

Hoe tolerant dienen we te zijn? GAIA laat zich nog niet horen. Het zijn maar enkele gedachten.

Waar komt al dat vlees dan terecht nadien?

Kunnen we ijveren voor een kwaliteitslabel voor vlees van verdoofde dieren in de supermarkten als dit echt doorgaat? Willen we dan niet weten wat we kopen?

Of zijn we dan weer aan het discrimineren?

Dus ook geen oplossing…

Beter: als onverdoofd slachten gewoon heel het jaar verboden is, dienen er geen tijdelijke slachtvloeren te zijn of te worden afgeschaft, en is er helemaal geen tekort aan slachtplaatsen. Spaart de belastingbetaler weer een hoop centen.

In onze Vlaamse samenleving is geen plaats hiervoor. Welke partij komt dat even toelichten in de Zevende Dag op zondag? Sp.a en Groen… jullie zijn het vaakst op het scherm, nu ook?

Pallieterke, Uw medewerker LvS noemt het migratiethema ‘de gouden zet‘ van de BREXIT-campagne. Uiteraard, er is voor onze nazaten niets belangrijker dan de huidige migratie. Kijk, vorig jaar heeft Japan slechts drie (ja, 3) asielaanvragen goedgekeurd (BBC News App. van 9 juni)! Dat doet mij poneren dat Japan eind deze eeuw nog Japans zal zijn. Dit in schril contrast met Europa, dat in ‘t beste geval op een groot Libanon gaat lijken: verschillende elkaar hatende bevolkingsgroepen, die niet mét maar naast elkaar in eigen wijken (getto’s) zullen leven... soms in vrede, maar niet altijd. Was ik een Brit, dan zou ik, hopend op een migratiestop, ‘LEAVE’ stemmen... maar dat democratische recht wordt mij ontzegd.

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

23 juni 2016

Tegenpool Hugo Broos Mijn beste vriend in het voetbalmilieu is ongetwijfeld Hugo Broos. Ik was dan ook blij toen ik hoorde dat Hugo succesvol is als bondcoach van Kameroen. Hij plaatste zich met zijn ploeg voor de eindronde van de Afrikacup.

De wegen van Broos en de mijne hebben zich dikwijls gekruist. Samen bij het leger, tien jaar ploeggenoten bij Anderlecht en de nationale ploeg en elkaar later nog tegengekomen bij Club Brugge. Men beweert dat tegenpolen elkaar aantrekken. Wel, dat kan men hier zeker zeggen. Hugo en ik zijn volledig verschillende karakters. Bij afzonderingen of buitenlandse trips met Anderlecht was Hugo Broos gedurende meer dan tien jaar mijn kamergenoot. Hugo, het type van de brave huisvader, werd opgezadeld met een medemens die nogal avontuurlijk was aangelegd. In de kamer liet ik alles rondslingeren en daar ergerde hij zich mateloos aan. Na Europacupmatchen in het buitenland was het de traditie dat er een stapje in de wereld werd gezet. Aan die festiviteiten nam Hugo zelden deel. Hij las liever rustig een boek. Als we rond vier uur ‘s nachts met een paar spelers langskwamen om de minibar te plunderen, probeerde hij iedereen zo vlug mogelijk buiten te werken. En om mij ‘s morgens uit mijn bed te krijgen, dat moet ook geen sinecure geweest zijn.

Onze legerdienst brachten we samen door in het Klein Kasteeltje in Brussel, waar we in de keuken terechtkwamen. Afwassen, de refter kuisen en het eten opscheppen, dat waren onze interessantste bezigheden.

Naar Club Brugge Hoe Hugo Broos bij Club Brugge is terechtgekomen, dat is ook een speciaal verhaal. Bij blauw-zwart was ik werkzaam als assistent van Georg Kessler toen ik op een mooie dag een telefoontje kreeg van Hugo, met de vraag

Roskammen

Kijkje in de glazen bol

Voetbalschimmen

Na België-Italië wenste de Hollandse voetbaljournalist Jack van Gelder Marc Wilmots geluk, omdat de Belgische bondscoach erin geslaagd was om uit een aanbod topspelers een ondermaatse ploeg te creëren. Of die moeder van alle kritische uitspraken aan Wilmots’ adres al dan niet terecht is, maakt iedereen beter voor zich uit. Ongeacht het uiteindelijke resultaat van de “duivels” op dit EK ziet het ernaar uit dat een “over and out” voor de huidige bondscoach niet denkbeeldig is.

Voormalig Anderlechtcoryfee

Of, achter de schermen, misschien al een voldongen feit. In die samenhang, denkend aan de komende WK-campagne, wierpen we een blik in onze glazen bol. Die schotelde ons een niet echt ver en evenmin denkbeeldig toekomstscenario voor. Of Wilmots na het EK zijn job nog zo zal koesteren als ervoor, is al een vraag. Een andere is wat de echte plannen zijn van Club Bruggevoorzitter Bart Verhaeghe als die straks ook wat meer dan een toekijkrolletje toebedeeld krijgt in het reilen en zeilen van de voetbalbond? Op de valreep slaagde hij erin Michel Preud’homme te vermurwen om nog een jaartje coach van de nieuwe landskampioen te spelen. Wel met dien verstande dat Michel veel bevoegdheden afschuift op Philippe Clement, zijn assistent-coach. Het zou kunnen dat het “jaartje” niet langer duurt dan de aanwezigheid van Club in de Champions League. En dat, na uitschakeling met de zegen van Bart Verhaeghe, de weg voor Preud’homme vrij komt om de Rode Duivels naar de eindronde van het WK 2018 te loodsen. Niet in de laatste plaats omdat hij zelf niet afkerig staat van een bondscoachkers op zijn indrukwekkende carrièretaart als én speler én trainer. Als onze glazen bol ernaast zit, zullen we dat grif toegeven als de tijd daar rijp voor is. Mocht hij gelijk hebben en krijgen, biedt dit krantje u nu al een voetbalprimeur aan.

Gille van Binst

of ik geen manager kende in Frankrijk die hem aan een ploeg kon helpen. ‘s Namiddags had ik een afspraak met Kessler, de man die ons allebei liet debuteren in het eerste elftal van Anderlecht. Ik maakte hem de groeten over van Broos. “Wat is hij van plan?”, vroeg de Duitser geïnteresseerd. “Hij wil naar Frankrijk”, antwoordde ik. Kessler dacht even na en had denkelijk zijn besluit snel genomen, want hij zei: “Oké, we nemen hem!”

In onze debuutjaren bij Anderlecht werden Broos en ik uitgenodigd om een nieuw contract te komen bespreken in het kantoor van Georg Kessler. Hugo mocht eerst binnen; ik moest wachten op de gang. Een beetje nieuwsgierig legde ik mijn oor te luisteren tegen de deur.

Plotseling vloog die open. “Straks is het jouw beurt”, zei Kessler, en hij smeet de deur dicht.

Toen ik dan wat later binnenkwam, keek hij mij streng aan: “Ik moet je zeker niet vertellen wat Broos wil verdienen?” “Neen”, antwoordde ik, “maar kan het niet een beetje meer?” Waarna Gille van Binst ik buiten vloog…

Die ene titel Intussen onthouden we uit de mediahype “ongeloof en ontgoocheling na België-Italië”, volgend op die over “onoverwinnelijkheid van een gouden generatie”, die ene titel in reuzenletters in Het Laatste Nieuws: “Tijd voor bezinning!” Het ganse vaderdat een deel van het volk inderdaad vatbaar is voor manipulatie en zich al te gemakkelijk op het verkeerde been laat zetten. Daar heeft Wilmots dan weer overschot van gelijk.

Jan

Over manipulatie gesproken Schifting Er hingen al wat van die kitscherige Jupileren Coca Colavlaggen halfstok, na het verlies tegen Italië. De drie-nul overwinning tegen de Ieren heeft veel goedgemaakt bij de supporters van de Rode Duivels, die na de zwakke start van hun idolen al op het punt stonden vaandelvlucht te plegen. Dat zou nogal grof geweest zijn vanwege de wankelmoedige duivelaanbidders, want wat we tot dusver te zien kregen, was hooguit een overbodig voorspel en het overboord werpen van wat overtollige ballast. Laat het echte toernooi nu maar op gang komen.

Mooi duo Supporter nummer één mocht niet ontbreken in Bordeaux; hij zag dat het goed was tegen Ierland, en wreef zich in zijn vorstelijke handjes. Waarop we Sire in het gezelschap van Swa Dekeersmaecker in beeld kregen. De gelukzalige, minzame en gereserveerde glimlach van Zijne Majesteit naast de breedsmoelkikkerlach van de bondsvoorzitter, heerlijk. En wat een beloning voor de Rode Duivels. Dat op zich is al een reden om te blijven winnen.

Lange tenen Wilmots buiten! Want de Duivels werden

15

overklast door de Italianen. Wilmots terug binnen en “zo ne goeie hebben we nog niet gehad”! Want zijn duivelse pupillen speelden in de tweede helft de Ieren van de mat. Zo kunnen we een dozijn bladzijden vullen met pro’s en contra’s aan het adres van de bondscoach. En het zal de laatste keer niet zijn. Alsof alleen de trainer verantwoordelijk is voor de ups and downs van zijn vedetten. Anderzijds kunnen we niet ontkennen dat Wilmots lange tenen heeft. Dat is zijn fout niet, want hij is ermee geboren. Vandaar dat hij tamelijk bitsig reageerde.

Verkeerde been De bondscoach mag het zelf uitleggen. “We hebben vier jaar de successen opgestapeld en na één nederlaag was het kot te klein en leek het wel alsof de ploeg niets meer kan.

Bepaalde personen proberen onze supporters te manipuleren.” Wie die bepaalde personen zijn? Dat hadden we graag vernomen, maar we zijn het niet te weten gekomen. Vroeg of laat zullen de kraaien het wel uitbrengen.

Wilmots: “De verwijten en scheldkanonnades komen uit een bepaalde hoek om het volk op het verkeerde been te zetten.“ We gaan hem niet tegenspreken. De hele hysterie en opgeblazen gekte rond de Rode Duivels bewijst

Als we een keuze moeten maken tussen het onvermijdelijke kransje analisten die ons de oren van onze kop zagen, is de knoop vlug doorgehakt. Geef ons maar Jan Mulder.

Waarom? Omdat hij met gevoel voor humor en in klare taal nagels met koppen slaat, aanvallend voetbal predikt, van oordeel is dat truitjetrek en andere brutaliteiten veel strenger moeten bestraft worden, en uiteindelijk omdat hij stof ter discussie aanvoert en soms heerlijk tegendraads is, terwijl zijn omgeving meestal zit te zwammen om de tijd te doden. Graag gedaan Jan. Ge komt er vanaf met een tripel van Westmalle. Het mogen er ook twee zijn.

En maar glijden Wat is dat met die grasmatten in Frankrijk?

Het lijken wel glijbanen. Met de regelmaat van een klok wordt erop uitgegleden. We zagen sommige spelers acrobatentoeren uithalen om niet in het gras te bijten. Als het de Fransen niet stoort, ons ook niet. Maar normaal kunnen we het niet noemen.

Valsspelers Mogen we het voor de verandering over iets anders dan het EK hebben? De Russen zullen dat niet graag horen, maar daar kunnen we geen rekening mee houden. We gaan op de Olympische Spelen in Rio hooguit een handvol atleten zien die kunnen bewijzen dat ze dopingvrij zijn, voor het overige gaan we amper Russische deelnemers zien. De internationale atletiekfederatie heeft zo goed als unaniem het licht op rood gezet voor de Russische delegatie wegens grootschalig dopinggebruik in hun land en het gebrek aan waterdichte dopingcontroles. Dat hebben ze er nu mee door haarzak te spelen. En maar loochenen. Onnozel de doos in en het scheel erop, noemen ze dat. Of we ze gaan missen? Absoluut niet, in afwachting van beterschap.

landse voetbaljournaille én zijn opdrachtgevers in directies allerhande zouden er goed aan doen daar zelf als eersten op in te spelen, en de dans om verkoop- en kijkcijfers binnen nog normale grenzen te houden. Wie alleen al een kritische noot hoorde of las over de waanzin om een vliegtuig speciaal tricolore te schilderen, een navenant interieur voor “onze duivels” in te richten en een volledige bemanning op een rijtje te zetten om de voetbalhelden “avant la lettre” te eren, mag het ons laten weten. Kritiek komt blijkbaar pas als de steile verwachtingen niet ingelost worden en het eigen journalistieke zelfbeeld eronder lijdt. Zoals dat van VRT-coryfee Filip Joos, die vlak voor de “rampmatch” tegen Italië liet optekenen dat de Azurri, zelfs met alle geluk van de wereld, geen kans maakten om Europees kampioen te worden.

De man zal wel even aan zijn “wijze woorden” teruggedacht hebben toen hij, samen met de duivels, de Italiaanse mist inging.

Voor zover het hem troosten kan, hij stond niet alleen voor paal. “Als ik onze spelers bezig hoor en zie”, wist ook bondsvoorzitter De Keersmaecker, net voor hij in de eretribune in Lyon ging zitten, “zeg ik dat we dit tornooi moeten winnen.” Gelukkig voor alle herauten van en de dolgedraaide horden fans achter “tous ensemble” Europees kampioen, waren er nog de massaal gebruikte troostwoorden “de eerste match verliezen is niet dramatisch”. Daar brengen we begrip voor op, al hadden we liever massaal horen zeggen dat een oproep als “tijd voor bezinning” niet in dovemansoren is gevallen bij alle achter de tricolore vlag opmarcherende journalistieke, commerciële en andere volksmenners.

Ideale plek?

De organisatoren van de Ronde van Vlaanderen, Flanders Classics, en grote baas Wouter Vandenhautte in het bijzonder, hebben geen fluit verstand van wat de koers zou moeten zijn. Zeg dat het overgrote deel van de renners het gezegd heeft. Met zijn stelling dat de herinvoering van de Muur van Geraardsbergen een goede zaak is en de Muur de ideale plaats om de koers open te breken, slaat VdH de bal volledig mis, aldus de kenners. We kunnen hen geen ongelijk geven. De zwaarste helling van de omloop is dan wel in ere hersteld, maar met nog 95 kilometer te rijden, zal de beslissing daar niet vallen. Of het zouden een paar krachtpatsers moeten zijn die ons ongelijk gaan geven. We hebben nog een zee van tijd om het te beleven. Discussie gesloten.

Punt Dan is er nog een heikel punt waarover de meningen verdeeld zijn. Dat de start van de Ronde van Brugge naar Antwerpen verhuisd heeft zijn voor- en tegenstanders. Sep Vanmarcke vindt die nieuwigheid maar niks. “Ik ben nu eenmaal West-Vlaming. Antwerpen mag dan een toffe stad zijn maar kan in de verste verte niet tippen aan de schoonheid van Brugge.” Ieder zijn mening. Maar verandering van spijs doet eten, hebben we ons laten wijsmaken. Dan heeft Wouter Vandenhautte weer een punt.

Welke Ster?

De Ster ZLM Toer, wat is dat nu weer? Een soort veredelde kermiskoers mogen we het niet noemen, want dan doen we de rit- en eindzege van Sep Vanmarcke oneer aan. Hij zit in topvorm en solliciteert naar een ereplaats of meer op het Belgisch Kampioenschap dat er volgende week aankomt. En dan is er nog de Tour, waar Vanmarcke wel in dienst gaat rijden van zijn maatje bij LottoNL-Jumbo, spurter Dylan Groenewegen, maar ons met een knipoog laat verstaan dat hij ons tussendoor ook eens gaat proberen te verrassen. We gaan hem niet tegenhouden. Laat maar komen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

23 juni 2016

droog, of hup, daar werd al fluks een onderzoekscommissie geëist voor de Optima-toestand. Wat hebben wij gezegd! En juist zoals alle vorige commissies, gaat dat weer véél oplossen. Qua media-aandacht, dan.

Absurdistan Mannelijk

Troetelnaampje

De protesten tegen de persoonlijke mening van Fernand Huts inzake het ondernemerschap lagen nog na te sudderen, of daar kocht het bedrijf Medialaan – VTM, zeg maar – zender Acht op om... er een mannenzender van te maken. Nogal wat zoetwaterfeministen moeten nu echt wel met braakneigingen zitten.

Een slecht karakter. Wij hebben dat, absoluut. Wij steken dat niet onder stoelen of banken. We beginnen aan de grote Turk dan ook meer en meer te denken als Adolgan Tayipler.

Da’s nu verschieten!

Wordt een achtste verdachte aangehouden in verband met de aanslagen van 22 maart, ene Youssef E.A., blijkt die toch wel op de luchthaven van Zaventem te werken, zeker. Wie had dat nu kunnen denken!

Tijdvulsel Naast de speciale commissie “Panama Papers” en de parlementaire onderzoekscommissie “Terrorisme” moet er nu ook een commissie “Optima” komen. Blijkbaar hebben de dames en heren volksvertegenwoordigers in hun gewone commissies zo weinig om handen, dat ze er de speciale commissies bijzonder vlot bij kunnen nemen?

Olympische Spelen eerst

De ster van de stad

De grootverdiener

In Rome geeft de Vijfsterrenbeweging, een anti-establishmentpartij, de traditionele partijen een flinke dreun: Virginia Raggi wordt er burgemeester. Opmerkelijk, want de gevestigde linkerzijde was er gerust in dat in de tweede ronde de linkse kandidaat vlot het gros van de stemmen binnen zou halen. Niet dus.

Romeinen kunnen even lastig doen als Antwerpenaren.

Ook miljardair Richard Branson heeft zich in de strijd rond de Brexit gegooid, met als slagzin Bremain. Nieuwsgierig of we nu een Branxit zullen krijgen of niet.

Leo de Witte Herrie in Hollywood: Leonardo DiCaprio is wit en mag “dus” de rol van de Perzische dichter Rumi niet spelen in de verfilming van diens leven.

Rumi was immers niet “wit”, volgens de kleurfascisten. En wij maar denken dat Perzen tot de Indo-Europese familie behoorden...

Wat een bende!

In verband met de recent verijdelde aanslag hier te lande was er sprake van de Bende van Laken.

Wij moesten toch even nadenken om te beseffen dat het hier over een andere bende van Laken gaat dan degene die deze staat al een kleine tweehonderd jaar teistert. Die met hun huisje in een groot park.

Geniaal... onnozel De Vrijdaggroep omschrijft zich als “een twintigtal jonge denkers en doeners die zich

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Verzetsbeweging B. Deegreepje - Franse rivier C. Vruchten, culinair gezien een groente Goochelkunstje D. Gewichtsmaat - De handen verzorgen E. Noordse god die veel op reis is Kwelduivel - Muzieknoot F. In gebruik nemen - Italiaanse omroep G. Lid van een vliegtuigbemanning Afwijzing H. Holmium - Kloosterling I. Deerniswekkende - Bestaat J. Bevend K. Oude lengtemaat - Interprovinciaal overleg - Edelgas L. Ruimtevaartorganisatie - Doorvoer

Kalm!

U hebt het gehoord of gelezen: premier Michel riep de bevolking op tot kalmte. Willen wij graag geloven: wij vinden de voetbalgekte er ook vér over.

Gezien door (g)een kat

Pijnlijk

Tijdens de match belgië-Ierland reden in Brussel een honderdtwintigtal naaktfietsers rond, om veiligere fietspaden te eisen. Een wedstrijd van de Rode Duivels is blijkbaar hét uitgelezen moment om naakt op straat te komen; dan is er geen kat om het te zien.

Soms zijn ‘t uw vrienden van wie ge het moet hebben. Antwerps N-VA-schepen Fons Duchateau, bijvoorbeeld, die laat optekenen dat de heilige geschriften van jodendom, christendom en islam passages bevatten die vandaag niet door de beugel kunnen.

Wat gaan we daaraan doen, Fons? Herschrijven en bijwerken, zoals onze goede Sovjetvrienden destijds deden?

Zoals voorspeld De inkt van vorig ‘t Pallieterke was nog niet

Op het Noorderterras

Kruisende woorden 1011

bezinnen over oplossingen voor de uitdagingen van morgen”. Deze dames en heren zijn bevallen van het idee dat wij – u en ik, zij niet – vluchtelingen onvoldoende hartelijk opvangen, hen daardoor verbitteren en wij dus zelf verantwoordelijk zijn voor hun mislukkende integratie. Kan iemand die mensen eens met beide voeten weer op de grond zetten, alstublieft?

De Braziliaanse deelstaat Rio de Janeiro heeft de financiële noodtoestand uitgeroepen: veiligheid, onderwijs, gezondheid, transport en milieu staan er beroerd voor. Over enkele maanden zijn het daar wel Olympische Spelen.

Een kwestie van prioriteiten.

Verticaal 1. Teleurstellen 2. Zeer koud gebied - Muzieknoot 3. Afkorting van een voormalige Duitse munt - Maak haast - Officier 4. Plaats bekend door zijn kaas - Afrikaanse staat 5. Bovenbouw van een altaar - Neem een slokje 6. Ierse of Schotse naam van een vallei, uit gesleten door een gletsjer - Onvoorziene gebeurtenis 7. Uitholling in een muur - Romeinse cijfer 49 8. Hoevedier - Stad in het Spaanse Murcia 9. Goederen in plaats van geld Lichaamsdelen 10. Voorzetsel - Ontvangt - Verouderd besturingssysteem voor computers 11. Bitse opmerking - Nikkel 12. Vrouw uit een bepaald West-Vlaams dorp

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1010 vindt u op blZ. 14

Regen Oeps, foutje! Ik schreef vorige week dat Charles Aznavour een tits droeg. Dat was echter Maurice Chevalier. En wie tijdens het tellen een bolhoed zag, was alle punten kwijt. En nu naar de regen.

Er hingen donkere wolken boven de Schelde. Ik vroeg me af hoelang ik kon blijven zitten vooraleer ik door een fikse regenbui op de loop moest gaan. De dame die naast me even kwam uitblazen van haar wandeling, had een grote paraplu bij zich.

Ik wees ernaar en vroeg: “Ben jij lid van de Socialistische Vooruitziende Vrouwen?”

“Zie ik eruit als een socialist?”, vroeg ze boos.

“Duizendmaal mijn excuses”, zei ik. “Ik bedoelde het anders. Jij hebt een paraplu bij die je hoogstwaarschijnlijk nodig zult hebben. Dat is vooruitzien, wat ik niet deed. Toen ik thuis vertrok, heb ik niet geluisterd naar mijn vrouw om een paraplu mee te nemen.”

“Mannen…”, glimlachte ze. “Als we van het terras moeten vluchten, mag je mee onder de mijne.”

“Er zijn nog goede mensen in de wereld”, dankte ik. “We hebben dit jaar al goed ons part gehad. Wie weet wat ons nog te wachten staat. Vroeger zegden wij altijd als het begon te regenen: goed voor de patatten. Nu echter zullen ze eerder rotten in de grond.”

“Erg ook voor de mensen die een uitstapje willen maken of met vakantie gaan”, zei ze.

“Waar is de tijd van weerman Armand Pien?

In het weerbericht op tv beloofde hij bijna altijd zon voor het weekend. Daardoor vertrokken meer mensen naar zee.”

“Met het weerbericht heb ik het ook dikwijls moeilijk. Vooral als ze met getallen beginnen om te vergelijken met vroeger, dan denk ik er soms anders over.”

“Het veiligst is altijd en overal een paraplu bijhebben”, zei ze. “Ik heb er verschillende, in grootte en in kleur. Voor iedere verjaardag of voor een andere gelegenheid kreeg ik altijd een nieuwe. Gelukkig maar, want ik vergeet hem dikwijls.”

“Bij het weer dat we de voorbije weken kregen, kon een paraplu niet altijd het nodige soelaas bieden”, lachte ik.

“Weet jij dat er soorten regens bestaan, meneer?”

Ik trok een gezicht waarop te lezen stond

dat ik het niet wist, en ik vroeg: “Natte en droge zeker?”

Ze deed of ze het niet had gehoord en zei: “Er is stuwingsregen, stijgingsregen en frontale regen.”

“Klinkt mooi.”

“Frontale regen krijgt men als koude en warme lucht botsen. Stuwingsregen ontstaat als de lucht tegen een berg wordt opgestuwd.”

“Daar moeten we hier niet bang voor zijn”, wist ik.

“Stijgingsregens ontstaan alleen in de tropen, door de sterke verdamping. Hier bij ons hebben we meestal frontale regens.”

“Het is allemaal mooi en leerrijk wat je vertelt, mevrouw. Ik krijg de indruk dat jij van de regen houdt.”

“Hij is onontbeerlijk. En daarmee is alles gezegd.”

“Vooral als je de voorbije weken de vele overstromingen hebt gezien.” Er klonk een duidelijk hoorbaar sarcasme in mijn stem.

“De natuur moet haar gang gaan en dat zint ons misschien niet altijd.”

“Zeker niet als dat regenwater de straten in kleine rivieren verandert”, gromde ik.

Ze keek verrast op door de toon in mijn stem.

“Mijn vrouw en ik hebben midden in de nacht vier uren lang in de kelder staan pompen, om te beletten dat het water niet hoger zou stijgen. Het gevaar bestond dat de brander van de gasketel stuk zou gaan. Spreek mij er niet van.”

Om het goed te maken zei ze: “Er bestaan mooie liedjes over de regen.” Zachtjes begon ze te neuriën: “Regendroppen die aan het venster kloppen, geloof me vrij, ‘t is als een groet voor mij.”

“Als het regende, zongen wij bij de scouts: geen regen kan ons deren, geen stormen of geweld… Telkens als ik nu donkere wolken zie, denk ik aan onze kelder en wat daar allemaal staat.”

“Toch is regen een noodzaak”, zei ze.

“Zonder regen kunnen we niet leven.”

“En zonder regen konden we niet pompen”, vulde ik aan.

Plotseling vielen er dikke regendruppels.

De vrouw greep haar paraplu, opende hem en repte zich weg van het terras zonder naar mij om te kijken.

Drijfnat kwam ik thuis. Gelukkig moesten we niet pompen.

TdW