't Pallieterke van 30 juni 2016

72ste jaargang • nummer 26 • donderdag 30 juni 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

BREXIT: De wraak van de identiteit “De bekrompen ouderen wilden eruit, maar de jongeren wilden blijven.” “Vooral laaggeschoolden stemden voor de Brexit.” “Vele kiezers hebben al spijt van wat ze hebben gedaan.” “Er is al een petitie voor een nieuw referendum.” En zo gaat het maar door. De eurofanaten, die in onze pers en politiek zo dominant zijn, doen er alles aan om de democratische overwinning van de voorstanders van de Brexit van haar waarde te ontdoen.

Ze klinken als fanatieke voetbalsupporters die het verlies van de eigen ploeg proberen weg te praten door te zaniken over partijdige scheidsrechters, de staat van het veld, het slechte weer of de unfaire speelstijl van de tegenpartij.

De verlaten minnaars Heel wat Engelsen zullen waarschijnlijk vertrouwd zijn met de woorden van hun dichter William Congreve: “Geen furie in de hel is erger dan een afgewezen vrouw.” Het neen van de Britten aan de EU kwam hard aan bij de eurocraten. De verlaten minnaars reageerden eerst ontgoocheld. Maar na het verdriet kwam het venijn heel snel opzetten.

Herman van Rompuy stelde dat de campagne voor de Brexit “zelfs niet op leugens” (“een te zwak woord”) was gebaseerd, maar op “haat”. Verhofstadt had het over een “vunzige strategie” en “een bijna racistische campagne”. Premier Michel deed zelfs een oproep aan bedrijven om onmiddellijk het Verenigd Koninkrijk te verlaten en zich bij ons te vestigen. Hij voegde eraan toe: “We moeten de Britten snel laten voelen dat ze een pyrrusoverwinning hebben geboekt.” Er is blijkbaar niet veel nodig om de slapende afkeer van het francofone Europa ten aanzien van de Angelsaksen aan de oppervlakte te brengen.

De voorzitter van de Europese commissie, Juncker, stelde dat het “geen minnelijke scheiding” wordt en dat de Britten maar best onmiddellijk vertrekken. De valiezen worden al boos op de straatstenen gegooid. De sloten en het

naamkaartje op de bel worden vervangen.

Er wordt ook wel gepleit voor bezinning en hervorming, maar wanneer de voorstellen iets concreter worden, is het duidelijk dat men totaal niet begrepen heeft wat het probleem is. Verhofstadt herhaalde zijn dwangmatige preek voor “meer Europa”, terwijl de macht van de Europese superstaat precies één van de redenen voor het Britse ongenoegen was. Ook de Franse president Hollande laat verstaan dat hij de kans wil aangrijpen om “de Europese integratie te versnellen” (lees: meer macht en bevoegdheden naar het Europese niveau te brengen).

Onze eigen premier, Michel, voerde zijn nummertje op door te pleiten voor de “verdieping van de monetaire unie” en de “snelle verwezenlijking van de energie-unie en de digitale agenda”. John Cleese, één van de boegbeelden van de Britse uitstap, zou een geweldige sketch kunnen maken over zoveel absurditeit. Want hoe kan één van deze voorstellen ook maar in de verste verten beschouwd worden als een antwoord op wat de Britten heeft gedreven tot een uitstap? Welke George en Mildred hebben voor een Brexit gestemd omwille van de gebrekkige mogelijkheden tot winkelen op het internet?

Het ging over immigratie Ongeveer alle commentatoren moesten vaststellen dat immigratie het overheersende thema van de campagne was. En ook in andere Europese landen is grote ontevredenheid over ongebreidelde inwijking de voor-

naamste motor van het euroscepticisme. De Engelsen, een volk met een rijk verleden, herkennen het land waarin ze wonen nog nauwelijks. “De massa-immigratie heeft Londen veranderd in een stad die niet langer Engels is”, verklaarde John Cleese. Indien het de politieke leiders van de EU menens was met het uitbouwen van een democratisch draagvlak voor hun project, zouden ze nu weten wat hen te doen staat: het sluiten en bewaken van de buitengrenzen en het in vraag stellen van het vrije verkeer van personen als één van de fundamenten van de EU. Maar zoveel gezond verstand is te veel gevraagd. De ideologische verdwazing blijft aan de macht. De eurocraten beschouwen het streven naar het behoud van eigen identiteit van de volkeren van Europa als een grotere plaag dan de ongecontroleerde immigratie.

De onmisbare identiteit Wil men dan liever een Europese identiteit smeden, om als basis te dienen van een nieuw, groter geheel? Allerminst. De Europese Unie heeft nooit gezocht naar een gemeenschappelijke culturele identiteit om haar federale gezag op te vestigen. Voor de politieke kaste betekent de EU precies het omgekeerde. De vlucht uit de natiestaat gaat samen met een algemene ontkenning dat een leidcultuur nodig is om een democratische staat op te bouwen.

Het openzetten van de Europese Unie voor Turkije werd net ingegeven door het feit dat het geen Europees land is. Het was de bevestiging dat Europa zich niet op enige culturele identiteit wenst te beroepen. Zelfs nu duldt men liever de chantagepraktijken inzake vluchtelingen, de aantasting van de democratie en persvrijheid en de dubieuze rol van Turkije in het Syrische conflict, dan toe te geven dat het een vergissing was om een islamitisch land toe te

laten tot Europa. Kan men Britse kiezers ongelijk geven als ze zich weinig verbonden voelen met een superstaat die ook Turkije bevat?

Europa is voor de postmoderne intelligentsia het project dat moet bewijzen dat culturele eigenheid van geen enkel belang is. En door hun referendum van vorige week hebben de Britten de grootste heiligschennis begaan: ze hebben bewezen dat dit project nooit gaat slagen. Je kan mensen niet overtuigen om samen te blijven wanneer ze niet het gevoel hebben dat ze samen horen.

Vlaanderen en de Britten Wat betekent de Brexit voor Vlaanderen? Al sinds de middeleeuwen zijn de banden tussen Vlaanderen en Engeland sterk. Als handelspartners, maar tevens als politieke bondgenoten in heel wat turbulente periodes van onze geschiedenis. Ook binnen de EU kon Vlaanderen rekenen op het Verenigd Koninkrijk als belangrijkste vertegenwoordiger van het verzet tegen de uitbouw van een centralistisch en bemoeiziek Europa. Over de handel met de Britten moeten we ons niet te veel zorgen maken: die zal nauwelijks aangetast worden, wat de doemprofeten ook mogen beweren.

Maar wat met onze positie in de EU, waar we nu blijkbaar overgeleverd worden aan krachten die het signaal van de Britten compleet willen negeren en die integendeel kiezen voor een vlucht vooruit? Moeten we niet stilaan streven naar een “Vlexit”, voor we nog dieper meegetrokken worden in het Europese moeras van immigratie, economische stagnatie en besluiteloosheid? Er valt zeker iets voor te zeggen.

Maar Vlaanderen heeft eerst nog een andere exit te verrichten: die uit België, onze eigen kleine gevangenis.

2 Noord-Ierland en de Brexit

Actueel

30 juni 2016

Een van de merkwaardige en totaal onverwachte gevolgen van de goedkeuring van de Brexit door de meerderheid van de Britten is dat die uitslag in Noord-Ierland neerkomt op een stevige steun in de rug van zij die van het Brits bestuur af willen en de hereniging van gans het eiland wensen.

Om dit te begrijpen dient men te weten dat in de vredesakkoorden die in 1998 een einde maakten aan dertig jaar “troubles”, voorzien werd dat er een regering tot stand zou komen waarin de grootste partij elk van de twee gemeenschappen die tegenover elkaar stonden (de meestal protestantse Britsgezinden en de meestal katholieke Ierse nationalisten) proportioneel zouden vertegenwoordigd zijn. Toen in 2007 de eerste keer zo een regering tot stand kwam, was het radicaal nationalistische Sinn Fein (het Iers voor ‘wij alleen’) de sterkste politieke formatie aan de Ierse kant en de extremistische DPU (Democratic Unionist Party) die van de andere zijde. Gezien het feit dat de meerderheid van de Noord-Ieren tot het protestantse kamp behoort (48 procent t.o.v 45 procent katholieken) mocht de UDP de Eerste Minister leveren.

Het werd de fanatieke dominee Ian Paisley, terwijl Sinn Fein haar ondervoorzitter, de voormalige stafchef van het IRA, Martin McGuinness tot Vice-Premier benoemde (IRA, Irish Republican Army, voor de nationalisten een bevrijdingsleger, voor hun tegenstanders een bende terroristen).

Aan beide zijden dus figuren waarvan het minste wat je kon zeggen was dat ze zeker niet onopvallend waren. Merkwaardig genoeg hield dat op het eerste zicht zeer onnatuurlijk huwelijk tot hiertoe behoorlijk stand (Paisly is ondertussen overleden en vervangen, maar McGuinness is nog steeds op post). Het vredesproces lijkt dus behoorlijk vast in het zadel te zitten.

Nogal wiedes echter dat er zich regelmatig ernstige klachten voordoen. De doelstellingen van

beide partijen blijven immers totaal tegengesteld aan elkaar en dus ook hun wederzijdse politieke stellingnames. Dit was opnieuw het geval met het Brexit-referendum.

Revolutionaire evolutie De DPU die Engelser dan de Engelsen wilt zijn, steunde uiteraard de “leave”-campagne, terwijl de Ierse nationalisten er op rekenen dat ze via de EU korter bij de Ierse republiek kunnen geraken (die is er immers ook lid van).

Zij gingen voluit voor “remain”. Toen de stemmen geteld werden, bleek dat 55,8% van de Noord-Ieren voor “remain” hadden gestemd, terwijl de Brexit slechts op de steun van 44,2% onder hen kon rekenen. Gezien de hierboven geschetste verhoudingen tussen katholieken en protestanten, kan dus zonder twijfel worden vastgesteld dat een behoorlijk aantal van deze laatste gehoor heeft gegeven aan de oproep die McGuinness vorige week nog deed om de Brexit te verwerpen.

Dit is niets minder dan een revolutionaire evolutie, want zelfs als de stem van die protestanten eerder door economische dan door politieke reden werd gemotiveerd, blijft het feit dat ze eerder voor de Ierse dan voor de Britse weg hebben gekozen. Geen wonder dus dat Sinn Fein nu aandringt om een volksraadpleging omtrent de hereniging met Ierland op het getouw te zetten. Jammer genoeg zal dit echter niet worden toegestaan en er mag dus worden van uitgegaan dat het Iers-Brits conflict, dat al sinds 1169 aan de gang is (het jaar dat de Engelsen in het groene eiland binnenvielen), nog wel een tijd zal aanslepen.

Francis Van den Eynde

Slaagt Van Gaever met een nieuwe VLM?

Op het ogenblik dat dit nummer op de drukpers ligt, geeft Freddy Van Gaever, in 1992 stichter van de Vlaamse Luchttransport Maatschappij (VLM) zijn plannen bekend omtrent de overname van de failliete maatschappij. Maandag had hij nog een gesprek met de drie curatoren.

Dinsdag bepleitte hij zijn plannen bij het Bestuur van de Luchtvaart. Mogelijk maakt hij met de vernieuwde VLM op de feestdag van 11 juli een eerste vlucht over Vlaanderen.

Over zijn besprekingen wilde Van Gaever niets loslaten. Hij hield het nieuws voor diegenen die woensdag zoals wij op zijn persconferentie waren. Maar de tijdslijn voor het drukken is onverbiddelijk. Wij hopen dat de stichter van VLM slaagt, samen met Carl Legein die baas is van chartermaatschappij Aviation Factory. En dat een deel van de ontslagen 160 werknemers van VLM Airlines (onder wie dochter Kristien Van Gaever, die vanaf het begin bij VLM aan de slag was) weer in dienst kan genomen worden.

Word sinterklaas voor 10.000 euro… per maand Ook de rest van de Europese machine draait gezapig verder. In het officiële publicatieblad van de Europese Unie verscheen net voor de Brexit de vacature voor een ‘directeur Europese politieke partijen’. Deze persoon (m/v) krijgt de aangename taak om jaarlijks honderden miljoenen euro’s belastinggeld als sinterklaas uit te strooien over de politieke partijen die op Europees niveau werden opgericht. De vacature meldt ook, ter informatie, hoeveel deze nieuwe directeur zal gaan verdienen: de mooie som van 10.000 euro per maand. En grotendeels belastingvrij, want niet belast aan Belgische tarieven maar aan het Europese tarief van 15 procent. En dan maar klagen dat het “Leave”-kamp in Groot-Brittannië ‘leugens’ zou verspreiden over de verspilling in Brussel…

Essentie Kamervoorzitter Bracke is een twitteraar. Zo deelde hij op 21 juni aan de wereld mee dat een beperkte Thaise parlementaire delegatie haar mening kwam vragen over de aanpak van... een referendum. Hij zei geen idee te hebben of ze wisten dat ze op bezoek waren bij een ervaringsdeskundige... (Het referendum in Gent over het circulatieplan, weet u wel…) En dan: “In ieder geval, de Thaise grondwet wordt aangepakt en de Thai krijgen inspraak via een referendum in augustus. Na jaren van instabiliteit is er blijkbaar nood aan een democratisch politiek debat. Heb hen meegegeven dat dit de essentie van een democratie is en de hoop uitgesproken op een sereen verloop van het referendum.” Zou hij hen ook meegedeeld hebben dat het laatste referendum in België zo’n vijfenzestig jaar geleden plaatsvond en dat men toen de wil van de meerderheid compleet genegeerd heeft? En dat men zich in België nadien nooit meer in een (nationaal) referendum over iets heeft kunnen/mogen uitspreken? Gelet op zijn diep gevoel voor de essentie van de democratie, zou hij dan voor een referendum zijn over het al dan niet in de EU blijven van Bel-

Fiscaal paradijs Londen Na het Brexit-referendum werd al snel besloten dat Londen niet langer het financiële centrum van Europa zou kunnen blijven. Frankfurt zou de plaats innemen.

Die kans is klein. Met de Britten buiten de EU zal de verleiding groot zijn om van Londen één groot fiscaal paradijs te maken. Zonder EU-regelneverij wordt dat een stuk makkelijker.

De politieke chaos in Groot-Brittannië mag dan wel maken dat een Brexit verre van een zekerheid is, verschillende economen maakten al gretig voorspellingen over de toekomst van de Londense City. Het financiële hart van Europa zou verschrompelen. Accountant PwC raamt dat de Brexit de Britse financiële sector tegen 2020 tussen 70.000 en 100.000 banen zou kunnen doen verliezen. Er zijn verhalen dat Deutsche Bank zijn 9.000 werknemers in Londen naar Duitsland zou overplaatsen. Frankfurt Main Finance berekende dat tussen 1,5 en 2 procent van de financiële banen van Londen de komende vijf jaar in Frankfurt kunnen belanden. Dat zou tussen 10.000 en 15.000 jobs zijn.

Dat is niet weinig, maar een echte leegloop kan men het niet noemen. Maar het zou wel een signaal zijn dat de Britse hoofdstad niet langer dé referentie is voor banken, verzekeraars en vermogensbeheerders. Wim Dejonghe, de Vlaamse topman van zakenadvocatenkantoor Allen & Overy, riep vorige week in Londen zijn personeel bijeen. Geen echte crisisverga-

dering was het. Maar hij gaf wel de boodschap mee dat er veel meer financiële onzekerheid zal zijn de komende jaren. Steekt Frankfurt straks Londen naar de kroon als financieel centrum?

Sommigen zeggen zelfs dat het Ierse Dublin kans maakt.

Eén grote offshoreconstructie Die voorspellingen zijn wellicht overdreven. Men is het blijkbaar vergeten, maar met de invoering van de euro in 1999 werd ook gezegd dat de Londense City zou bloeden. Immers, in tegenstelling tot de rijkste landen op het continent, bleven de Britten trouw aan de pond. In werkelijkheid draaide het anders uit. Londen bleef interessant als financiële draaischijf.

Eén van de redenen is dat Londen eigenlijk één grote offshoreconstructie is. Ondanks een jarenlange trend waarbij bankgeheimen werden opgeheven, wordt er nog altijd massaal geld via Londen naar belastingparadijzen (Kanaaleilanden, Kaaimaneilanden, Bahama’s en jawel Panama) doorgesluisd. Ook via vastgoed wordt er in Londen geld witgewassen.

Nu al is het zo dat wie zijn geld in een ingewikkelde Britse trustconstructie steekt daar later geen erfenisbelastingen op moet betalen.

Fiscale race to the bottom?

Londen zal zich na een Brexit nog meer als fiscaal aantrekkelijk land kunnen profileren. Immers, de Britten zijn van dan af niet meer gebonden aan de Europese harmonisatieregels op

gië? Want die EU wordt toch geleid door niet-verkozen bureaucraten, nietwaar?!

Appelen en peren in de problemen “Een Brexit zal de Limburgse fruitsector treffen.” Voorzitter Michel Vanhoonacker, van de Belgisch-Luxemburgse Kamer van Koophandel in Londen vreest onzekerheid en het opschorten van investeringen. “De pond kan devalueren en de Britten kunnen importtarieven heffen op landbouwproducten”, zegt Vanhoonacker, die gelijk hoopte dat het gezond verstand zou zegevieren en de Britse nuchterheid hen in de Europese Unie zou houden. Maar de Britten kozen om eruit te stappen. Het hart zegevierde en de Britten stemden voor een Brexit. De fruitkwekers in Limburg, financieel zwaar getroffen door de boycot van de EU tegen Rusland, en de vele voorjaarsstormen die hun boomgaarden vernielden, zien daarbovenop hun uitvoer naar Groot-Brittannië in het gedrang komen. Doemscenario’s helpen de burgers niet vooruit, het aanpakken van de mogelijk toekomstige problemen wel.

Uit de smalle beursstraat het vlak van btw, inkomstenbelasting en vennootschapsbelasting. De vennootschapsbelasting verlagen of gewoon afschaffen zal mogelijk zijn. Dat zal bedrijven naar Groot-Brittannië lokken. Of in elk geval vermijden dat de financiële instellingen het hazenpad kiezen. De bewering van premier Charles Michel (MR) en Waals minister-president Paul Magnette (PS) als zouden Britse bedrijven hun activiteiten kunnen verplaatsen naar België en Wallonië klinkt dan ook belachelijk. Tegen de fiscale concurrentie van het zeer liberale Londen kan niemand op. Nu niet en zeker in de toekomst niet.

Als er in Londen bepaalde fiscaal interessante vormen van staatssteun worden ingevoerd voor bedrijven, zal de Europese Commissie of het Europees Hof van Justitie daar weinig aan kunnen doen. We kunnen de vergelijking maken met Ierland.

Het eiland werd zwaar getroffen door de financiële crisis van 2008-2009, maar raakte er snel bovenop, in tegenstelling tot Griekenland, Portugal en Spanje.

Reden was een fiscaal aantrekkelijk beleid voor bedrijven. Ierland tastte de grenzen af van wat volgens de Europese regels mogelijk was, onder andere op het vlak van vennootschapsbelasting. Ierland werd daarvoor meermaals op de vingers getikt door de Duitse bondskanselier Angela Merkel.

Wanneer de Britten uit de EU stappen, hoeven ze zich van die kritiek en regelneverij niets aan te trekken. Een fiscale ‘race to the bottom’ kan.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

30 juni 2016

Franstalige rechtbanken milder bij financiële fraude

3

Nigel Farage toont de weg

De Hoge Raad voor Justitie heeft net een vernietigend rapport uit over de Belgische aanpak van financiële fraude. En ook Karel Anthonissen, gewestelijk directeur van de BBI Gent, heeft een erg kritisch werk geschreven. Merkwaardig genoeg passen beide analyses naadloos in elkaar. Eén van de ontstellende besluiten is dat een zware fraudeur maar beter voor een Waalse of Brusselse rechtbank kan staan. De kans op bestraffing is er een pak lager dan in Vlaanderen. En dan moet het fraudedossier nog voor de rechtbank gebracht worden, wat niet eens vanzelfsprekend is.

De Hoge Raad analyseerde twee fraudezaken waarbij zeer veel geld op het spel stond (telkens meer dan 40 miljoen euro), maar die tien tot vijftien jaar moesten wachten op een eerste (!) vonnis. De Tijd: ‘De fraudezaken sleepten zo lang aan dat ze finaal op niets uitdraaiden omdat de feiten verjaard waren.’

Voor een gewone burger is het gebrek aan tijdsdruk in de gerechtelijke wereld een bijzonder bevreemdende ervaring. De Tijd: ‘Er is geen systematische controle op het tijdsverloop in de fraudedossiers. De magistraten hebben daarvoor geen computerprogramma’s.

Niemand heeft vastgelegd wat een ideale termijn is voor een onderzoek naar financiële criminaliteit. In de wet staat ook geen termijn waarbinnen de openbaar aanklager na het onderzoek klaar moet zijn met zijn eindvordering.’

Totaal gebrek aan tijdsdruk ‘Zelfs voor een “kleinere” btw-fraudezaak van 746.000 euro was het acht jaar en twee maanden wachten op een eerste vonnis. Na het gerechtelijk onderzoek duurde het meer dan 27 maanden voordat de procureur zijn eindvordering klaar had.

Het eerste proces-verbaal dateerde van januari 2003, maar het arrest van het hof van beroep volgde pas in februari 2013, tien jaar later. Het hof moest zeer lichte straffen uitspreken omdat de “redelijke termijn overschreden” was.’

De Tijd: ‘Zeker in de correctionele kamers van de rechtbank en het hof van beroep slepen de fraudezaken in Brussel te lang aan. Er zijn te veel “dode momenten” waarbij zaken stilliggen. Met rampzalige achterstanden tot gevolg. De Hoge Raad vreest dat finaal “geen recht meer zal worden gesproken”.

In de coulissen van de BBI Dat laatste is ook de impliciete boodschap van het boeiende werk ‘In de coulissen van de BBI’ van Karel Anthonissen. In het werk focust hij onder andere op de kasgeldfraude. Niet alleen was de bestrijding van die fraude erg pover, bovendien bleken Waalse en Brusselse rechtbanken veel milder dan hun Vlaamse tegenhangers.

Anthnonissen: ‘In de klassieke kasgeldconstructies is er de (beweerde) aankoopverkoop van aandelen van de vennootschap, die alleen nog liquiditeiten bezit. Meestal was deze verrichting zodanig geprogrammeerd dat zowel de beweerde verkopers als de beweerde kopers in feite de bedoeling hadden de kas en de vennootschap leeg te halen. Het bewijs van deze intenties is het kernstuk van het verhaal.’

In een instructie van 1999 koos de administratie ervoor om zulke dossiers aan te pakken als een zaak van bedrieglijk onvermogen. Anthonissen: ‘Aan Nederlandstalige kant bestond er een gemeenschappelijke strategie om alle medespelers, dus ook de verkopers, op verschillende manieren aan te spreken: voor de correctionele rechtbank, voor de fiscale rechtbank en eventueel voor de handelsrechter. Dit heeft tot opmerkelijke successen geleid.’

De BBI-directeur: ‘Aan Franstalige kant overheerste meer de stelling dat de verkopers onwetend en onschuldig zijn en dat de fraude pas achteraf door de kopers is gepleegd.’ Anthonissen: ‘Ook de fiscale rechtbanken van Antwerpen en Brussel zitten niet op dezelfde golflengte. In twee zaken die als twee druppels water op elkaar lijken besloot Antwerpen tot belastbaarheid, Brussel tot ontheffing.’

Het is bijna te gek voor woorden. Maar het is de realiteit. Beide constructies wer-

den immers door dezelfde ‘adviseur’ in elkaar gestoken en waren bijgevolg nagenoeg identiek.

‘Al de verkopers van deze kasgeldvennootschappen werden door de raadkamer van Antwerpen doorverwezen naar de strafrechter maar de rechtbank van eerste aanleg in Brussel veroordeelde alleen de organisatoren (de “kopers”). Vervolgens zijn noch het openbaar ministerie, noch de BBI tegen die vrijspraak in beroep gegaan.’ Het leest als kritiek op zijn eigen organisatie.

Beetje Waalse stress ‘Intussen hadden al meerdere rechters geoordeeld dat de verkopers niet wisten welk spel er met hun vennootschap zou gespeeld worden, of minstens dat hun schuldig medeweten niet bewezen kon worden. Nochtans hadden vrij snel na de BBIcontrole alle Vlaamse ondernemingen al op de één of de andere manier de situatie hersteld. Er zijn wat toegevingen gedaan maar naar schatting heeft de zaak zo’n 15 miljoen euro opgebracht voor de schatkist.’

Anthonissen: ‘De acht Waalse ondernemers die in de zaak betrokken geraakten, zijn er met de stress en wat advocaatkosten vanaf gekomen.’

Franstaligen capituleerden Anthonissen heeft het in zijn boek over een parlementaire commissie over fraude.

‘Daar waar sommige collega’s – de Franstalige klokkenluiders – in de commissie wilden benadrukken dat het allemaal verloren was, hebben onder andere ikzelf en meester Martine Bourmanne de commissie nog hoop willen geven.’

Anthonissen verwijst hier naar het dossier-De Croÿ. ‘De procureur van Antwerpen was doorheen de mallemolen gebroken met het dossier-De Croÿ, en dat lag intussen, netjes vertaald naar het Frans, voor de rechtbank in Brussel. De commissie heeft daarom procureur Bart van Lijsebeth en substituut Peter van Calster nog uitgenodigd, en die hebben, terecht trots op hun verwezenlijkingen, nog een goednieuwsshow gebracht. De commissie heeft ze daarvoor gefeliciteerd.

Helaas, zeven jaar na de parlementaire onderzoekscommissie moeten wij opnieuw vaststellen dat bijna alle administratieve en strafrechtelijke inspanningen op niets zijn uitgedraaid.’ Anthonissen berekende dat enkel in het dossier-de Croÿ 1.255.027.051 euro belastingen niet werden betaald!

Vechten tegen de bierkaai Anthonissen: ‘Zoals de zaak-De Croÿ aantoont, hebben we het gevecht tegen de bierkaai nog meer dan tien jaar volgehouden.

Daarbij is hier en daar wat geld binnengekomen - ik schat zo’n twee miljard BEF (een kleine 50 miljoen euro) - maar bijna nooit van de banken en van de kopstukken.’ Het is dezelfde ontstellende boodschap als in het rapport van de Hoge Raad voor Justitie.

De grote vissen zwemmen door de grote gaten van het net.

Anthonissen heeft het in zijn boek ook nog even over de HSBC-fraude. Daar kreeg de fiscus de fraudeurs op een zilveren schaal aangereikt. Maar ook hier is het bereikte resultaat pover. ‘De werkelijk geïnde belasting in deze zaak is minder dan 100 miljoen euro, zodat ook hier amper een vijfde gerecupereerd werd van wat kon of moest gerecupereerd worden. Net als in het Belgische Liechtenstein-luik moet tot op heden gezegd worden dat van al deze zwartgeldrekeningen meer dan 90 procent gratis witgewassen is.’

Thierry Debels

Geen paniek, zegt Schulz Dat de Britse Brexit een mokerslag uitdeelde aan de EU is duidelijk. Het was dus uitkijken naar een eerste reactie van Martin Schulz, de voorzitter van het Europees Parlement. Die kwam er bliksemsnel. De ochtend na de Brexit, waarin het Britse volk democratisch besliste om zich uit Brussel terug te trekken, stuurde hij al een e-mail aan de duizenden medewerkers van het Europees Parlement, om hen te melden dat… de goedbetaalde jobs van de Britten in het parlement maximaal behouden en verdedigd zullen worden. De mens kent duidelijk zijn prioriteiten.

Briefje aan Daniel Termont

Een beetje onvoorzichtig Mijnheer de bochtenpakker, Gij dacht dat gij als Gentse burgemeester in een positie waart terechtgekomen van waaruit gij oppermachtig op het plebs op de planeet Aarde kondt neerkijken zonder nog een woord verantwoording aan iemand schuldig te zijn. Gij werdt een van de ongenaakbare oppersossen die imperiaal meende te moeten heersen en waarvoor de media gewillig gingen kruipen, want gij waart toch zo een sympathieke Strop, een volksmens als het ware. En zo werdt gij onaantastbaar.

Wie zelfs nog maar beleefde kritiek op u of uw beleid durfde te hebben, werd als kwaadwillig en zelfs haast als ‘ondemocratisch’ aanzien.

Maar wat er vorige week allemaal gebeurde, heeft uw reputatie wel meer dan een flinke deuk gegeven. Om niet te zeggen dat daar vandaag haast niks meer van overgebleven is. Gij zijt van uw ivoren toren gevallen, en niet zonder kleerscheuren. Nadat uw stadsgenoot Luc van den Bossche in het oog van de Optima-storm terechtkwam, waren er toch enkele onverlaten die het aandurfden ook uw naam te noemen in de sfeer van Optima-baas Jeroen Piqueur. Gij waart met hem gezien op een boot in het ZuidFranse Cannes, samen met nog enkele schepenen van uw stad. Om zaakjes te doen.

Voor de stad, zegt gij nu. Eerder op de week zegde gij Piqueur niet of nauwelijks te kennen en dat gij nooit op een boot met hem waart geweest, dat de relatie Gent-Optima zelfs onbestaande is. Tot het tegendeel bleek, want ook uw medeschepenen kunnen praten. En de link werd aangetoond op de webstek van de stad Gent zelf… Later bleek dat gij speechte op zijn huwelijk en zijn bedrijf bezocht. Maar naarmate ook de media gingen spitten in het verhaal, kwamen telkens weer andere waarheden aan het licht en moest gij telkenmale uw verhalen bijstellen.

Ja, als een kat in het nauw begont gij rare sprongen te maken.

De goegemeente heeft dan ook genoten van het smoelwerk waarmee gij telkens weer opdook en hoe gij het elke keer opnieuw

probeerde krampachtig in de plooi te houden. Het werd altijd maar bedrukter en triestiger. De gore ellende kon men in uw ogen zien. Gij voelde immers met uw ellenbogen aan dat het net zich rond u begon te sluiten en dan begont gij domme dingen te doen.

Zelf eventjes een procureur opbellen met de vraag om het bewijs van uw onschuld te leveren, bijvoorbeeld. Welke burger kan dat, mijnheer de oppergod? En toen dat veel te kort door de bocht leek, leverde gij uzelf uit aan de deontologische commissie van de stad Gent, steeds maar vooruit vluchtend in een poging om de waarheid altijd nog een stapje voor te blijven.

Onderweg werd nagetrapt en werd gezegd dat het allemaal de schuld is van de N-VA die uw vel wil, met uw Gentse concurrenten Peter Dedecker en Siegfried Bracke op kop.

Ook de pers krijgt het te verduren, want daar zoudt gij uw verhaal niet mogen doen. Terwijl gij bijvoorbeeld op een uitnodiging van Terzake niet ingaat… Gij wordt steeds nerveuzer, want gij weet ondertussen maar al te goed dat barbertje moet hangen. En zal hangen.

Donderdagavond kwam dan uw persmededeling waarin gij zegde in uw contacten wat onvoorzichtig geweest te zijn en een perceptie hebt gecreëerd die tot verkeerde interpretaties kan leiden. Maar gij geeft geen uitleg welke die onvoorzichtigheden dan precies zijn…

Ondertussen ligt de politieke wereld in een deuk bij dit staaltje van zoveel gekronkel en veranderingen van versies. Geen kat gelooft u nog. Men begint al geamuseerd uit te kijken naar uw verhalen van morgen en overmorgen en daarna. Een politicus die door eigen dikke schuld zo diep in de str**t zit, houdt beter de eer aan zichzelf. Het is zaterdag als ik dit briefje naar u schrijf. Het zou mij niet verbazen mocht gij vandaag - donderdag - onder de aanhoudende druk, ook van uw groene kartelpartner, al met pek en veren uw burgemeesterstroon hebben verlaten. Leugenaars, zeker als ze politicus zijn, verdienen niet beter.

4

Dossier

30 juni 2016

Een vrouw “Die strook aarde waar geen huwelijken uit liefde bestaan, en waar twee maal twee vijf is, telt 600 miljoen mensen van wie de helft vrouw zijn die achter de dichte mist van een sluier leven, eerder een laken dat hen van kop tot teen bedekt als een lijkwade.”

Arm maar getalenteerd Bovenstaande tekst dateert uit 1960 en de auteur is de Italiaanse journaliste Oriana Fallaci (spreek uit “Fallatsji). In de volgende veertig jaar wordt de Italiaanse (1,56 meter en 42 kilogram droog aan de haak) één van de bekendste vrouwen ter wereld. Ze is een Florentijnse, geboren in 1929. Vader is een arme houtsnijder, maar wel een man die permanent met de neus in boeken zit. De oorlog tekent de familie. Vader staat in het antifascistisch verzet, en bij een razzia wordt hij opgepakt en murw geslagen.

Na vier maanden komt hij vrij. Dochter Oriana, met haar kindervlechtjes en kleine gestalte, vervoert met haar fiets pamfletten en zelfs granaten. Na de oorlog beëindigt ze haar Grieks-Latijnse humaniora en begint met een studie geneeskunde. Natuurlijk kunnen de Fallaci’s dat niet betalen, dus zoekt ze een bijverdienste. Van haar vijfde schrijft ze al alles op wat haar invalt en ze vindt een baantje als journaliste tegen een paar lire per regel. Geen onderwerp is te licht of te zwaar voor haar. Ze wordt een bekende rechtbankverslaggeefster. Bij sommige zedenprocessen moet een bode haar aan de deur zetten omdat de rechter vindt dat een meisje zo geen verhalen mag horen. Ze stopt met haar studies omdat er meer te verdienen valt in de journalistiek.

Journaliste als medespeler Fallaci ontwikkelt vlug de stijl en de methodes die haar wereldberoemd maken. Ze bereidt zich maniakaal voor op een interview en ze stelt naast klassieke vragen ook onverwachte en brutale persoonlijke vragen die een geïnterviewde ontregelen; heel ongewoon in de droge journalistiek tussen 1950 en 1980. Fallaci kiest altijd partij; voor of tegen haar onderwerp en ze vertelt voortdurend over haar eigen gevoelens. Desnoods schrijft ze een boeiend artikel over haar mislukte pogingen om iemand voor haar taperecorder te krijgen, want vlug weigert ze met een notaboekje te werken.

Dan kan ze haar slachtoffer niet in de ogen kijken. Ze is één van de zeldzame vrouwelijke journalisten; zelf uiterlijk gezegend en niet beschaamd om haar charmes in de strijd te werpen, al moet de geïnterviewde zijn handen thuishouden. Ze volgt soms iemand dag en nacht tot hij haar een onderhoud toestaat. Fallaci wordt de schrik van de persvoorlichters, want ze stopt nooit voor ze haar zin krijgt, blijft maar bellen en kan gemener vloeken dan de grofste dokwerker. Ze begint met showbizz- en filmsterrenjournalistiek.

Haar onorthodoxe methodes vestigen zeer vlug haar reputatie in Italië. Men smult van haar verhalen.

Ze mag veel en lang naar Hollywood; veel Amerikaanse sterren hebben een Italiaanse achtergrond, zoals Sinatra, Martin, Lanza en Como. Binnen de kortst mogelijke tijd verovert ze het wereldje en ze maakt brandhout van een zelfingenomen Yul Brinner of een leeghoofdige pop als Kim Novak.

Verliefd Als ze terugkeert naar Italië ontmoet ze een collega voor wie ze als een blok valt. De harde tante wordt een lam als ze verliefd is.

Ze droomt van een huwelijk, van kinderen en wil zelfs haar baan opgeven voor een Don Juan die haar bedriegt terwijl ze erbij staat.

Ze schrijft hem voortdurend liefdesbrieven, telefoneert hem bij dag en vooral bij nacht, wordt zwanger maar verliest het kind en grijpt naar een doos slaapmiddelen als hij alle contact verbreekt.

Ze wordt gered, maar veel heeft ze niet geleerd. Later begint ze een passionele verhouding in Vietnam met een Franse journalist die weigert vrouw en zoon te verlaten.

Weer herhaalt zich dezelfde overgave en de voortdurende aanbidding van de geliefde. Als hij correspondent wordt in Brazilië, ontwikkelt ze plots een intense belangstelling voor alle Zuid-Amerikaanse landen zodat ze hem

op kosten van haar weekblad kan opzoeken.

Alles eindigt met vreselijke scènes en dan komt de andere Oriana tevoorschijn: wraakzuchtig als Medea. Ze heeft alle liefdesbrieven van de minnaar bewaard… en zendt ze naar zijn vrouw. Een volgende liefde is een Griekse vrijheidsstrijder tegen het kolonelsbewind. Ze is hem vlug beu maar idealiseert hem in haar bekendste boek: “Een man”.

Bekendste interviewer ter wereld Vanaf de jaren zestig gaat ze de politieke toer op. Fallaci interviewt de belangrijkste Italiaanse politici die ze afstotelijk correct tekent, gaat op wereldreis en schrijft haar ervaringen met de hel van de mohammedanenwereld neer. Niemand neemt daar op dat ogenblik aanstoot aan. Na een intermezzo met veel artikels over Amerikaanse astronauten (eentje maakt haar zwanger maar ze verliest weer het kind; ze hekelt abortus), stort ze zich in de oorlog in Vietnam. Ze vliegt mee met bombardementsvluchten. Gewapend volgt ze Amerikaanse patrouilles en ze riskeert voortdurend lijf en leden. Fallaci hekelt de Amerikaanse aanwezigheid in het land, maar ze schokt de zelfbenoemde progressieven als ze lange stukken aan de afschuwelijke moorden van de Vietcong wijdt. Een iconische foto’s uit die oorlog is die van een officier die een gevangen verzetsstrijder door het hoofd schiet. Fallaci interviewt de dader en leert dat de Vietconger een aantal politiemensen en al hun vrouwen en kinderen heeft afgeslacht; iets wat de westerse media niet willen schrijven.

Ze laat zich op een reis door Noord-Vietnam geen oren aannaaien door de communisten en ze maakt zo’n stampei dat ze een interview krijgt met de Noord-Vietnamese bevelhebber Giap. Ze slaagt erin hem de bekentenis te ontlokken dat zijn beruchte Tet-offensief van 1968 tienduizenden slachtoffers heeft gekost en feitelijk een nederlaag was. Het gesprek veroorzaakt sensatie, evenals een later interview met Henry Kissinger, die wanhopig probeert de Amerikanen uit Vietnam weg te krijgen. Ze krijgt zo’n naam dat ze ongeveer iedereen die ze maar wil te spreken krijgt, behalve Castro en paus Jan Paul II. Ze fileert de sjah van Iran, toont respect voor Indira Ghandi, en schrijft dat Gadaffi van Libië een gevaarlijke gek is. Zij is de enige vrouwelijke westerse journaliste die ayatollah Khomeini na zijn machtsovername voor haar taperecorder krijgt.

Ze draagt braaf een sluier, maar blijft hameren op de minderwaardige situatie van de vrouw in de mohammedanenwereld en verwijdert boos haar sluier. Khomeini zet het op een lopen maar ontvangt haar opnieuw de volgende dag.

Die interviews benevens haar boeken worden over heel de wereld en in alle talen gepubliceerd en maken haar rijk. Ze koopt een enorm landgoed in Toscane, al woont ze bijna altijd in New York. Familie en kennissen schenkt ze soms enorme sommen. Maar hoe ouder, hoe moeilijker ze wordt. Ze tiranniseert haar uitgevers, haar vrienden en familieleden en breekt soms voorgoed met hen over onnozele futiliteiten.

Ze is in New York bij de terreuraanval op het WTC en ze spuwt haar gal uit in een berucht artikel over het laffe Europa dat geen weerwerk biedt aan de mohammedaanse schurkenideologie. Ze ziet hoe Italië overspoeld wordt door gelukszoekers, schrijft woedend over een bende Somalisch uitschot dat haar mooie Firenze als openluchttoilet gebruikt.

Hysterie bij de weldenkenden, en de klassieke leugens over racisme en dreiging met processen. Het kan haar niet schelen, want de kettingrookster heeft uitgezaaide kanker en ze weigert de klassieke behandelingen.

Ze huurt een privéjet en keert in september 2006 vanuit New York naar Firenze om tien dagen later in haar stad te sterven.

Bron: Oriana, een vrouw door Cristina de Jan Neckers Stefano.

Roddels uit de Wetstraat Duidelijke taal Aan de vooravond van de historische Brexit, werden daarover in de Kamer vragen gesteld aan de premier. Maar liefst zeven parlementsleden van zowat alle fracties wilden weten wat België van plan is met Europa, nu Michel openlijk had gepleit voor een soort conventie of conclaaf met de Europese lidstaten. Het was duidelijk dat de sympathie voor de Brexit bij de ene partij veel groter was dan bij andere partijen. Filip Dewinter was uitgesproken voor en pleitte zelfs voor een referendum waarin Vlamingen én Walen zelf kunnen kiezen of zij bij de EU willen horen. Opvallend was zijn pleidooi voor Europese samenwerking, maar dan vanuit de soevereiniteit van de staten.

Ook nog eurokritisch was Peter Luyckx van N-VA, bekend als een van de harde, pure Vlaams-nationalisten in zijn partij. Hij ging niet zover als Dewinter, maar liet toch optekenen dat “we niet moeten verdergaan naar een soort van Europese superstaat. Wie vandaag nog denkt dat er een draagvlak is voor die doorgedreven Europese integratie, die komt van Mars. (…) De eurofiele of euroforische traditionele aanpak heeft gefaald. We hebben nu nood aan een eurorealistische aanpak.” En nog: “Mijnheer de premier, doe dat dan wel met de nodige zin voor eurorealisme. Doe dat ook met de nationale Parlementen, want zij staan het dichtst bij de burger en zij moeten mee in dat verhaal betrokken worden. En doe dat met open vizier ten opzichte van Europa.

Durf Europa in vraag te stellen, niet noodzakelijk om te komen tot een steeds meer geïntegreerd Europa, een of andere superstaat, maar wel tot een Europa waar verstandig geïntegreerd wordt.” Voorzichtigere kritiek, maar toch duidelijk, zeker na de opvallende stilte hierover de jongste weken van zijn partij.

Optima-kater De Vlaamse socialisten lopen er ongemakkelijk bij in het paleis der Natie, en ze laten zich minder zien dan anders. Het Optima-schandaal waarin oude sp.a-krokodillen als Luc van den Bossche tot over hun oren in betrokken zijn, doet denken aan het Agusta-schandaal van de jaren negentig. En het is meer dan een perceptieprobleem, want de nieuwe generatie wordt erop aangesproken. Hun pleidooi voor een onderzoekscommissie om zo een poging te doen in hun vlucht naar voren, vindt evenwel geen gehoor bij de meerderheidspartijen die natuurlijk niets liever zien dan een spartelende en naar adem snakkende concurrent die het jarenlang al te bruin gebakken heeft.

Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten, zei Peter Vanvelthoven al ten aanzien van zijn partijgenoten die in het schandaal betrokken zijn. Maar het geldt evenzeer voor heel zijn partij. De enige redding lijkt wel een fundamentele breuk met het verleden, inclusief het vertrek van een hele generatie.

Steentje in de rivier Het Engels sluipt in onze samenleving elke dag een beetje meer binnen. Kijk maar naar de opschriften van handelszaken, reclamedrukwerk en dies meer. Maar ook overheden nemen het niet zo nauw met aankondigin-

gen van manifestaties en gebruiken heel veel Engelstalige begrippen en slogans. En aan loketten is men nogal snel Engels aan het praten tegenover nieuwkomers. De taalwetgeving in dit land is nochtans duidelijk: overheden dienen in hun omgang met particulieren de taal van hun taalgebied te gebruiken. In Brussel betekent dat dat daar het Nederlands of het Frans kan gebruikt worden. Brussel is immers officieel tweetalig. Vandaar. Naar verluidt werden er onlangs enkele dossiers voorgelegd aan de Vaste Commissie voor Taaltoezicht (VCT) waarin door Brusselse gewestelijke diensten gevraagd wordt of het mogelijk is om werkzoekenden die nieuwkomer zijn of werkgevers die de officiële talen niet beheersen, te woord te staan in het Engels. Dit zijn altijd dossiers die voor stress zorgen bij de VCT. Er zitten naast vijf Vlamingen immers ook vijf Franstaligen in de commissie en deze laatsten stellen alles, maar dan ook alles, in het werk om het Nederlands een hak te zetten. Zelfs als dat kan door Engels door de vingers te zien…

De VCT stelde evenwel altijd formeel dat het gebruik van andere talen dan de bestuurstalen van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, zoals het Engels, in betrekkingen met particulieren strijdig is met de taalwetgeving. Maar of men daar in de praktijk rekening mee houdt, is een ander paar mouwen. De adviezen van de VCT zijn immers niet bindend en het is dus niet de eerste keer dat bepaalde overheden een en ander feestelijk aan hun laars lappen. Door de toenemende verengelsing, maar ook de trend tot banalisering van de taalwetgeving in wat men een kosmopolitische wereld noemt, wordt het eigenlijk hoog tijd dat men de VCT hier meer armslag tot afdwingbaarheid zou geven.

Daarvoor kan de taalwetgeving gewijzigd worden, bij eenvoudige meerderheid zelfs. Daar is geen staatshervorming met dubbele en tweederdemeerderheden voor nodig. Als de N-VA dat al zou kunnen bewerkstelligen, dan is er uiteindelijk toch al één steentje in de rivier verlegd. Wie durft er in de Kamer zijn hoofd boven het maaiveld uitsteken?

Bedenkelijk Dat alle grote problemen en vraagstukken in de Kamer worden besproken, bleek nog maar eens toen na onder meer het Brexitverhaal, de economische gevolgen van stakingen, het falen van noodoproepcentrales, de terugkeer van Syriëstrijders, er ook parlementairen waren die het met bloedige ernst en met grote staatsmanskunst komen hebben over het betalen van plastic winkelzakjes, de gesprekken tussen de Gewesten daaromtrent en de houding van de minister daarover, gelet op het gewijzigde gedrag van de consument…

Die bedenkelijke eer viel te beurt aan Michel de Lamotte van cdH. Kijk, dat men dit soort discussies wil voeren, daar is zeker niks op tegen. Maar dat men die houdt voor commissievergaderingen waar daar tijd voor is. Een plenaire vergadering heeft wel andere katten te geselen.

Op school in de oude humaniora leerden wij ‘onderscheiden’, hoofdzaken van bijzaken bijvoorbeeld. Sommigen zijn daar blijkbaar nooit aan toe gekomen. Maar ze zijn wel parlementair geworden…

Actueel

30 juni 2016

Vermoeid links lijkt opiniestrijd op te geven “Wat ik als liberaal niet begrijp, is de vage schreeuw naar meer gelijkheid”, schreef Gwendolyn Rutten (Open Vld) begin deze maand. Kapitalisme bracht ons niets anders dan vrijheid en welvaart. Dat was meteen een felle prik in de billen van progressief Vlaanderen. Rutten stapte te makkelijk over de inbraak in overzeese gebieden en honderd jaar harde sociale strijd. Een medaille heeft twee kanten. Helaas ziet ook links er meestal maar één. In het debat over de media bijvoorbeeld…

Zoals te verwachten viel, kreeg Rutten een hele rist progressieven over zich heen. Kristof Calvo en Hugo Camps waren de bekendste namen. Maar schiet links wel op met al die replieken, vroeg Decreus van de radicaal linkse webstek DeWereldMorgen.be. Het mechanisme is bekend. Aan de opiniepagina’s en op krantensites is er “niets spontaans”. Het gaat om een artificiële wereld. Redacties contacteren zogenaamde experten, opiniemakers of politici, en aan weer anderen wordt gevraagd om daar dan op te reageren. Hoe provocerender de stellingen, hoe meer reacties, dus hoe meer ‘clicks’ en hoe meer artikels worden gedeeld. Dat kost niets en brengt op voor politici en voor adverteerders.

Neem nu het stuk van Rutten. Dat zindert dagenlang na, maar aan het eind wint Rutten, want haar standpunten worden permanent gereproduceerd. Haar naam gonst dagenlang na op de sociale media. En negatieve reclame is ook reclame. Tot hier kunnen we volgen.

Sprong Maar dan volgt een wel heel vreemde sprong… Waarom vreemd? Decreus noemt dat meteen “gevaarlijk voor links”. Maar het spelletje van de gearrangeerde opiniestukken wordt vooral gespeeld in de progressieve kranten en op de VRT-site deredactie.be. Kranten als Het Laatste Nieuws publiceren zelden of nooit opiniestukken, idem voor tv-zender VTM. Vooral de N-VA bezigt al jaren die techniek, klaagt De Wereld Morgen, en “zo krijgen ze wel zendtijd en bepalen ze de politieke agenda”. Opnieuw vreemd, want de N-VA’er of de Vlaamse Bewegers die tot het schrijvende kringetje van opiniemakers mogen behoren, zijn op één hand te tellen. Vlaams Belang komt er zelfs nooit in…

De orkestratie van opinies in de meeste media is links, niet rechts. Het besluit van Decreus dat opiniestukken en het reageren daarop de rechterzijde in de kaart zou spelen, is dus meer een kreet van wanhoop dan van verstand. Dat geldt al zeker voor het debat

over “migranten” of over “luie Walen” waarnaar de auteur expliciet verwijst.

Decreus eindigt – blijkbaar wanhopig over het gebrek aan impact - met een tip voor de linkerzijde: “enkel reageren op stukken die we de reactie waard achten. En goed nadenken over in wiens voordeel onze reactie werkelijk speelt”. Doen alstublieft. Meteen doen.

Cochez zoekt troost in een voorzichtige kentering die zich zou voordoen. Met “slechts” 3.072 artikelen was Bart de Wever in 2015 een heel stuk minder aanwezig in de schrijvende pers dan in (verkiezingsjaar) 2014 toen er nog 5.132 artikelen over hem verschenen.

Ook dat is een open deur intrappen. 2014 was een verkiezingsjaar. En als De Wever als burgemeester minder frequent in de media komt (het staat nu zwart op wit op papier) zou dat wel eens een eigen, slimme keuze kunnen zijn. Liever kiezen voor nu en dan een paukenslag (en nieuwswaarde) dan voor permanent en op de lange duur irritant geroffel.

Niet onverstandig, toch?

Apache

Kleine speler

Apache, die andere digitale linkse strijder op het digitale mediafront, tapt uit eenzelfde vaatje. Tom Cochez van deze “nieuwssite voor diepgaande onderzoeksjournalistiek” zette een telraam bij de aanwezigheid van Bart de Wever in zeven Vlaamse kranten in de periode van 2009 tot maart 2016. In die periode verschenen bijna 28.500 artikels over Bart de Wever.

Natuurlijk wordt er - knarsetandend - teruggewezen naar de populariteitsbonus van ‘De Slimste Mens’: “De Vlaming lustte pap van zijn droge zelfrelativerende humor, van frituur ‘t Draakske en van zijn provocatief politiek betoog”, aldus Tom Cochez.

Maar ook hier meteen veel onbegrip en frustratie: stemmenkanonnen als Verhofstadt, Stevaert of Leterme zagen na enige tijd hun aantrekkingskracht samen met hun (uitvoerende) macht afkalven, maar de communicatief heel sterke De Wever - zogezegd aan de zijlijn de underdog spelend - overleeft.

Volgens Cochez schreven voor de gemeenteraadsverkiezingen in 2012 de kwaliteitskranten (De Morgen en De Standaard) beduidend meer over De Wever. Sindsdien werden dat de populaire kranten Gazet van Antwerpen en Het Laatste Nieuws. “Het lijkt er dan ook sterk op dat Bart de Wever twee kranten zowat als zijn “huiskrant” beschouwt.”

Cochez had zich die rekenkunde kunnen besparen. Het is al langer bekend dat De Wever niet staat te springen voor redacties van De Standaard en De Morgen waar een niet onaanzienlijk deel van de journalisten elke dag het liefst een N-VA’er tussen de boterhammetjes legt. Meer is er niet aan de hand.

Linkse commentatoren lijken de impact van duiding in de kranten te overschatten. Ze draaien een vervelende werkelijkheid om en kruipen in een slachtofferrol. De opiniepagina’s zijn links territorium, punt. De Wever scoort met zijn kwaliteit, niet met zijn kwantiteit, punt.

De frustratie van links is begrijpelijk, omdat zelfs met die veldbezetting electoraal niet meer gescoord wordt. De impact van de zogenaamde kwaliteitskranten op de politiek krimpt. De verkoop slabakt, terwijl het speelveld fors verruimt. Er is de concurrentie van radio en tv, en van nieuwe sociale media (blogs, Twitter, Facebook).

“Het lijkt erop dat de tijd waarin zowat elke uitspraak van Bart de Wever goed was voor een spervuur aan krantenartikelen, politieke reacties en opiniestukken, stilaan achter ons ligt”, hoopt Cochez, verwijzend naar lagere cijfers in 2015 tegenover 2014. Het zou ons verbazen als De Wever daarvan wakker ligt.

Helaas voor Decreus en Cochez zijn progressieve media (van De Wereld Morgen en Apache tot De Morgen en De Standaard) de jongste jaren nerveuze, maar tandeloze tijgers geworden. De burger selecteert vandaag zijn eigen nieuws. Politiek correcte journalistiek verveelt hem als (k)oude pap.

Het telraam van de democratie staat niet in de tent van Apache, noch in De Wereld Morgen, maar te gepasten tijde in de stemlokalen, hier bij ons in Vlaanderen. Hoe irritanter links daarover communiceert, hoe lastiger links het zal krijgen om papieren macht om te zetten in reële politieke macht.

Een diepe kloof in Europa

De uitslag van het Brexit-referendum tekent een kloof die Europa diep doorsnijdt. De nipte overwinning van het ‘Leave’-kamp kwam bij velen als een donderslag bij heldere hemel, hoewel oplettenden dit hadden voorspeld.

In een interview met NRC wees de Belgische cultuurhistoricus David Engels tevoren op de groeiende gespletenheid tussen de kosmopolitische klasse – mensen die het ‘Oneworldism’ uitdragen – en de lagere en middenklasse, die meer belang hechten aan lokale wortels en nationale soevereiniteit.

De Brexit-uitslag toont het falen van de Europese elites: een fout die ligt in de grondslag waarop de EU is gebouwd. De stigma’s van de oorlog moesten worden vermeden: geen nationalisme als richtlijn, maar universele waarden (die steeds weer niet-universeel bleken).

Geen Europa waarvan de geschiedenis deels door religie en etniciteit is gevormd, maar een thuishaven voor allen zónder verleden. Hieruit volgt een Europa dat zich enorm opwindt over homorechten en vrouwenemancipatie in Verwegistan, doch de inwendige problemen niet kan oplossen.

Washington, Londen en de Eurobubbelaars in Brussel staan meer met elkaar in verbinding dan met hun eigen achterland, en alles wat er qua cultuur in de mainstreammedia wordt rondgepompt, is op deze grootstedelijk-globale leefwijze afgestemd. De economische crisis en de islamisering van oude stadskernen werken dit gevoel ‘verlaten te zijn door de elite’ verder in de hand. Burgers kampen met werkloosheid en criminaliteit. Ondertussen is EU gefixeerd op Sri Lanka om daar schendingen van mensenrechten te stoppen.

Was de Brexit-trein netjes op 49,5 procent van de stemmen gestopt, dan had de Britse premier, Cameron, het perfecte wapen om meer concessies en privileges bij de EU af te

dwingen. Heeft hij zich nu in de voet geschoten? De EU-topambtenaren zijn als boodschappers die luidkeels verkondigen: “Houd geloof!

Er komen betere tijden aan! De enige weg is voorwaarts! Blijf moedig!” Intussen staan de steden achter hen al in brand. Het Verenigd Koninkrijk was in de twintigste eeuw stuwmotor van het globalisme en de mondialisering; in de eenentwintigste eeuw valt het uiteen door de consequenties daarvan. Sommige Britse regio’s willen namelijk wél bij de EU en zullen daardoor feller naar onafhankelijkheid streven los van Engeland.

Duidelijk is het Europese project niet geworden, wat het had kunnen zijn: als het puur op

Anja Pieters

versterking van de Europese economie was gericht, op het beschermen van Europese cultuurwaarden en -historie, dan had het geopolitiek bestaansrecht gehad. Maar volgens de huidige denkwijze niet, constateert Engels: “Als Singapore aan onze criteria voldoet, wat is dan het verschil tussen ons en de Singaporezen? Iedereen weet dat dit verschil er is. Maar als je de logica van Europa volgt, is het er niet.”

Velen zullen deze uitslag bestempelen als ‘de grootste politieke aardverschuiving in Europa sinds de val van de Berlijnse Muur’.

Maar feitelijk was de bereidheid van de EU om voor Griekenland te betalen - en de oprichting van het Europees Stabiliteit Mechanisme - een veel grotere aardverschuiving, want daardoor belandden we de facto in een transferunie, terwijl dit Brexit-referendum een symbolisch statement is waarop nog een hoop juridische bladibla zal volgen, evenals koehandel in achterkamertjes om de boel toch nog te lijmen.

S.L.

5

Echo’s uit de Koepelzaal Energie “In wat voor land leven wij?”, vroeg Johan Danen (Groen) zich luidop af. Inderdaad. Het ging over het plannetje van de Vlaamse gasen elektriciteitsregulator VREG om een nieuwe tariefmethode te gebruiken. De distributiekosten zouden niet meer volgens gebruik, maar wel volgens capaciteit worden berekend. Dat zou voor mensen met een laag verbruik duurder uitvallen.

Zoals gezegd, is dat een plannetje dat nog niet helemaal is uitgewerkt. Sp.a en Groen waren er misschien wat vroeg bij om moord en brand te schreeuwen over iets zo asociaals en niet ecologisch. Energieminister Tommelein was echter niet zo geruststellend. Alles zit nog in de onderzoeksfase, maar verandering komt er hoe dan ook. Trouwens, over het concrete doen en laten van de VREG heeft de minister niks te vertellen. De Vlaming wil een eerlijke en duidelijke tariefstructuur, zei een cryptische Tommelein. Misschien wil de Vlaming vooral minder worden uitgezogen door alles, publiek en privaat, dat zich hier te lande met energie inlaat.

Unicum Peter Persyn (N-VA) kaartte het niet nieuwe probleem aan van de Nederlandstalige huisartsenwachtdienst in Brussel. Men zou naar een nieuw systeem willen gaan, waarbij een gemeenschappelijke oproepdienst met de Franstaligen zou worden gebruikt. Een aantal Vlaamse artsen vertrouwt dat niet en trekt zelf naar de rechtbank tegen de eigen Vlaamse huisartsenkring die het ding bekokstoofd heeft. Volgens minister Vandeurzen loopt het allemaal niet zo’n vaart, er zouden garanties voor tweetaligheid zijn en uiteraard worden de zaken op de voet gevolgd. Persyn vond die “garanties” niet helemaal waterdicht en het leek hem een unicum in de wereld te zijn dat mensen in hun eigen hoofdstad niet in hun eigen taal kunnen worden geholpen. Overigens, een minimale vertrouwdheid met die hoofdstad volstaat om te weten wat “tweetaligheid” daar betekent.

Het kan niet over Brussel gaan zonder dat de herauten van het Brusselse paradijs hun praatjes komen maken. Elke van den Brandt (Groen) is niet volkomen blind voor het probleem, maar denkt dat veel kan worden opgelost door Franstalige artsen te stimuleren om Nederlands te leren. We zijn benieuwd. De kletsmajoor en gek Joris Poschet (CD&V), van wie men zich moet afvragen welk sprookjesBrussel hij bewoont, meende dat veel Franstalige huisartsen al goed Nederlands spreken en dat dat er nog meer zullen worden als de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (zoals bekend een zeer dynamisch orgaan waarin de Vlamingen het voor het zeggen hebben) dat ondersteunt. Hij zag ten slotte ook veel Vlaamse artsen naar Brussel stromen. Ook veel psychiaters, hopen we.

Iftar Chris Janssens (VB) was niet te spreken over het bezoek van minister-president Bourgeois aan een Kortrijkse moskee, waar hij de “iftar”maaltijd had genoten – het eetgebeuren bij het verstrijken van de vastendag. Het is eens wat anders dan pensenkermissen. Janssens vond dat des te erger omdat genoemde moskee niet erkend is en bovendien bij de staatsveiligheid niet in een geur van heiligheid staat. Allemaal onzin volgens Bourgeois; er waren geen problemen (meer) met die moskee en hij had daar slechts lieve, welopgeleide, tolerante (zowaar zelfs voor homo’s), écht Vlaamse en vredelievende mensen ontmoet. Kennelijk was het een geslaagd avondje uit voor de minister-president. Janssens bleef dat anders zien en zei dat Bourgeois door dat brave moskeebestuur alleen maar was uitgenodigd om een wit voetje bij de overheid te halen. Men zou daar namelijk met uitbreidingsplannen bezig zijn en dan kan het nuttig zijn om vriendjes te zijn met politici.

Nog steeds allemaal onzin volgens Bourgeois die zich kantte tegen het discours van “haat en afwijzing” en dergelijke van Janssens. Heel voorspelbaar allemaal.

6

Dwars door Vlaanderen

30 juni 2016

De Geuzenberg

Maatjes Het is toch te gek om op een eiland te blijven zitten. Brussel kent een aanzienlijke Nederlandse aanwezigheid en te vaak vinden die mensen hun weg niet naar het Vlaamse verenigingsleven in de hoofdstad. Sinds enkele jaren organiseert VVB-Brussel een bescheiden verbroederingsmoment tussen Noord en Zuid, met maatjes en jenever. En met groeiend succes, blijkt bij deze derde editie.

Tradities kunnen soms snel wortel schieten. Toen de Brusselse VVB enkele jaren geleden nieuw leven ingeblazen werd, was het organiseren van een nieuwjaarsreceptie één van de eerste activiteiten. Gastspreker van dienst was Jan Verleysen, toen en nog steeds Algemeen Voorzitter van de Marnixring. En passant opperde hij toen een ideetje voor een leuke activiteit: Beste Maatjes, een soort verbroedering tussen Noord en Zuid. En waarom deze niet laten samenvallen met het moment van het jaar dat die sympathieke haring zijn opwachting maakt?

Het prille bestuur pikte de idee op en voegde de daad bij het woord. Drie jaar geleden voor de eerste keer. Met een spreker - een Nederlander die al een poos in Brussel woont en wat anekdotisch zijn ervaringen hier kwam toelichten -, maatjes, bitterballen en – obligaat – een stevige slok jenever. Een positieve evaluatie leidde tot een tweede editie vorig jaar, en afgelopen zaterdag vond nummer drie plaats.

Het format ligt vast, maar de invulling kan verschillen. Eerst is er een ‘ernstig’ gedeelte, gevolgd door een informeel luik, het moment van verbroederen, zeg maar.

Waar voor dit eerste deel vorig jaar een orangistische wandeling in de buurt van het Parlement werd gehouden, kwam dit jaar de gedreven historicus en jurist Frank Judo over zijn boek Belg en Bataaf spreken.

Belg & Bataaf De man is geen onbekende in de Vlaamse Beweging. Zijn boterham verdient hij als vennoot in een vooraanstaand Brussels advocatenkantoor, maar zijn schaarse vrije tijd gebruikt hij voor zijn andere passie: de geschiedenis, en dan meer in het bijzonder die van de Nederlanden. 1815 was een cruciaal jaar in de Europese geschiedeis; jammer genoeg bestaan er nog heel wat misverstanden over al hetgeen in dat tijdvak gebeurd is. Hierin klaarheid scheppen is de ambitie van het boek waar overigens een rits auteurs aan meewerkten. Hoe werden de bevrijde gebieden bestuurd voordat een definitieve beslissing werd genomen over de toekomst ervan?

Welke religieuze spanningen ondermijnden de nieuwe staat? Wie waren de grootste aanhangers en tegenstanders van de gedachte van het Verenigd Koninkrijk? Op deze en andere vragen verschaft Belg en Bataaf een antwoord. Een dermate breed onderwerp samenvatten is geen sinecure, maar Frank Judo bezit nu eenmaal de gave van de synthese. En dat informatief en bevlogen geen tegengestelde begrippen hoeven te zijn, bewees hij evenzeer.

Aan de maatjes en bitterballen, werd nog een extra toegevoegd. Een gulle traktatie van de hele delegatie Nederlanders, een beetje om de aankomst van een gemeenschappelijke vriend in Brussel te vieren.

Slechts één minpunt aan die middag. Precies een week eerder, we schreven erover in het vorige nummer van dit blad, overleed Christian Dutoit, de uitbater van het Vlaams Huis waar het gebeuren plaatsvond. Heel even was er sprake om het niet te laten plaatsvinden, maar al snel werd het iedereen duidelijk net dit hetgeen is wat Christian niet zou willen. De man werd echter geëerd met een moment van stilte en bezinning.

De afscheidsdienst van Christian Dutoit gaat a.s. zaterdag 2 juli door om 9.30u in de Sint-Goedelekathedraal in Brussel.

(Sint-Goedeleplein, op wandelafstand van het Centraal Station) KNIN.

Eurostadion

Buurtweg verkocht voor een appel en een ei De Grimbergse gemeenteraad heeft vrijdag dan toch het licht op groen gezet voor de verkoop van ‘buurtweg nr. 3’ over Parking C aan de stad Brussel. De verzamelde oppositie had alles uit de kast gehaald om de meerderheid te overtuigen de linke overeenkomst met Brussel niet goed te keuren, maar het mocht niet baten: de Grimbergse meerderheid heeft maar één stem op overschot, maar er was geen dissidentie.

De oppositie had geëist dat er ‘mondeling’ zou gestemd worden, zodat alle voorstanders volmondig hun ‘ja’ moesten laten klinken. Bij de drie groenen gebeurde dat zeer aarzelend en stil. Al maanden geleden hadden zij publiek verkondigd zich tegen de komst van het stadion te zullen verzetten, maar toen puntje bij paaltje kwam, gooiden ze hun enige hefboom overboord.Enige hoop lag nog bij provinciegouverneur De Witte. Er was hem gevraagd om maandag bij hoogdringendheid een klacht te onderzoeken, maar hij ging niet in op dat verzoek. De gemeenteraad van Brussel kon de dading met Grimbergen maandagavond dan ook probleemloos goedkeuren. Er komt wel een onderzoek, maar dat kan weken duren, en dan is de procedure bij de vrederechter wellicht achter de rug.

rijden en die perfect kan worden opgemeten door een landmeter, in werkelijkheid al een paar decennia niet meer zou bestaan. Men kan van vrederechters veel verwachten, maar niet dat zij zich inlaten met Afrikaanse toverkunst.

De buurtbewoners kunnen met hun procedure voor de vrederechter in ieder geval heel veel argumenten overnemen die het gemeentebestuur in zijn besluiten (43 bladzijden!) had neergeschreven. Daarin had het gemeentebestuur onder meer geschreven en aangetoond dat de buurtweg nog volop door de omwonenden wordt gebruikt. De advocaat van het gemeentebestuur is nu verplicht zijn eigen besluiten op te eten. Met andere woorden, het gemeentebestuur heeft de buurtbewo-

ners gewoon gebruikt om een koopje te sluiten met Brussel en laat deze mensen nu vallen als een baksteen. We durven hopen dat de vrederechter dit niet zomaar zal laten gebeuren en zich zal laten leiden door waarheid en gezond verstand.

Brugmann krijgt poot op Parking C Intussen raakte bekend dat het Brusselse Brugmannziekenhuis een belangrijke revalidatiepoot zal krijgen in het commerciële Campusgebouw op Parking C. Het gaat om het zoveelste bewijs dat de plannen op dit terrein (dat integraal in Grimbergen ligt) in de praktijk neerkomen op een uitbreiding van Brussel. Volgens de wetgeving op het taalgebruik in het bedrijfsleven moet de officiële taal in alle Vlaamse bedrijven het Nederlands zijn. Meer dan ooit zal dit dode letter blijken. Binnenkort worden we dus geconfronteerd met de typische Brusselse ziekenhuistoestanden - Nederlandsonkundige artsen en verplegers - in Vlaanderen.

BL

Bevriend gefoefel Leden van TAK deelden vrijdagavond voor de raadszitting appelen en eieren uit aan de gemeenteraadsleden. Ze gaven hen de boodschap mee dat Grimbergen zijn ziel verkocht aan Brussel voor een appel en een ei. Dat was de nagel op de kop, want de grond wordt inderdaad véél te goedkoop verkocht. De gemeentelijke landmeter is de broer van een CD&Vgemeenteraadslid, en die had op een erg doorzichtige manier een ‘prijske’ gemaakt voor de Brusselaars. De buurtweg wordt verkocht voor een slordige 557.000 euro, of amper 150 euro per m², terwijl de bouwgrondprijs in de omgeving drie tot vier keer hoger ligt. Dat is een cadeau aan Brussel van zeker 1,4 miljoen euro. Bij de schatting van de projectgrond had de landmeter rekening gehouden met een nuttige oppervlakte van 135.000 m², terwijl het stadion driemaal groter zal worden en er daarnaast nog een commerciële campus komt van 170.000 m² én een ondergrondse parking voor 12.000 wagens (de grootste ter wereld!) van 400.000 m². De verkochte grond is dus van goudwaarde, maar door bevriend gefoefel krijgt Brussel hem voor een weggeefprijs.

Afrikaanse toverkunst Met deze overeenkomst is de buurtweg gelukkig nog niet in rook opgegaan. De Grimbergse vrederechter moet nu nog oordelen dat die weg al dertig jaar verdwenen zou zijn.

Het zou vreemd zijn dat deze rechter zomaar zou bevestigen dat een hoofdas van de parking, waarover jaarlijks tienduizenden wagens

Katholieken voor katholiek onderwijs Het standbeeld van de liberale voorman Frère-Orban in Brussel zal raar opgekeken hebben, want deze week verzamelden honderd conservatieve katholieken aan zijn voet voor een protestactie. Vlakbij ligt immers de Guimardstraat, en daar heeft Lieven Boeve, de chef van het katholiek onderwijs, beslist dat de islam meer ruimte moet krijgen in onze scholen. Niet te pruimen voor de vereniging ‘Pro familia’, die duidelijk was: ‘Wij willen Maria en Christus in ons klaslokaal, en niet Mohammed met zijn Koran’, aldus woordvoerder Dries Goethals. Daarna trok een bonte stoet in protest door de Europese wijk van Brussel, met delegaties Vlamingen, afgevaardigden van Pegida, een groep uit Frankrijk, en zelfs een delegatie christenen uit het Midden-Oosten. Een mooi initiatief, al zou het iets minder bombastisch voordragen van de toespraken wellicht bijdragen tot de geloofwaardigheid.

Denkend aan Andries Kinsbergen Andries Kinsbergen, gouverneur van de provincie Antwerpen van 1967 tot 1993, overleed op 24 juni. Hij was 89 jaar. In de officiële rouwbetuigingen wordt terecht gesproken over zijn kwaliteiten en verdiensten: over zijn toegewijde inzet voor de provincie Antwerpen, in het bijzonder op het vlak van hoger onderwijs, de zorg voor personen met een handicap en de sociaaleconomische ontwikkeling van de haven, de industrie en de diamantsector. Hij legde de basis voor professioneel veiligheidsonderwijs en de efficiënte voorkoming en bestrijding van incidenten en rampen.

Wij leerden Dries Kinsbergen kennen bij de installatie van de provincieraad in de jaren vlak na zijn aanstelling. Daar waakte hij erover dat alles volgens de regels verliep. Die van de toenmalige Volksunie, die zich niet aan de correcte eed hielden, werden (denkelijk op zijn aanwijzingen) aanvankelijk gedwongen de eed op de juiste manier (dus met inbegrip van het “Belgische volk”) af te leggen.

Later werd de formule (ook op zijn advies?) vervangen door het simpele “Ik zweer”. Zelf ondervonden wij dat wie in een trui met rolkraag of ander sportief kleedsel durfde te verschijnen, via de fractieleider (in ons geval Paul Doevenspeck) aangemaand werd in ’t vervolg een hemd met stropdas te dragen. Kinsbergen, voor zijn benoeming als gouverneur advocaat, was onvoorstelbaar stipt. Hij liet zijn chauffeur wachten tot enkele minuten voor het uur van afspraak gekomen was. Toen hij bijvoorbeeld in een Kempisch dorp moest zijn, waar hij om 10 uur op het gemeentehuis zou ontvangen worden, bleef hij in zijn wagen zitten

tot hij stipt op tijd en met een veelzeggende glimlach kon binnenkomen.

Op een vergadering moest je niet te laat komen, want dan kreeg je een opmerking. Hij zorgde ervoor dat de bijeenkomst ook steeds op tijd gedaan was en dat er niet getalmd werd met nutteloze tussenkomsten. Zijn horloge lag goed zichtbaar op tafel, zodat de vooraf gestelde eindtijd hem niet ontsnapte.

Kinsbergen had een ongelooflijk goed geheugen, zodat hij iedereen bij naam en toenaam kon begroeten. Er werd vaak gezegd dat hij foto’s van vroegere bijeenkomsten vooraf bekeek om gezichten te herkennen. Zijn speciale humor werd gesmaakt. Naar zijn tafelredes werd met verlangen uitgekeken. Speciaal naar deze aan het einde van het maal dat opgediend werd aan het einde van de begrotingszittingen.

Persoonlijk hebben wij voor deze man een grote bewondering gekregen. Omwille van de belangstelling die hij voor onze (boeren) familie koesterde: vele malen herinnerde hij

Pagaddertoren

ons aan het feit dat hij als Joods kind tijdens de oorlog (samen met andere kinderen) werd opgevangen in Zandvliet en onderdak vond bij verwanten. Wij willen hem ook huldigen om zijn correcte objectiviteit: hoewel hij van huize uit liberaal was, zou hij in de provincieraad nooit voorrang hebben gegeven aan de partij van deze strekking. Hij waakte erover dat iedereen zijn gading kreeg. Filip Dewinter (die als provincieraadslid voor het VB zijn politieke stiel leerde) getuigt over hem: “Hij was een uiterst beminnelijk man die nooit een cordon sanitaire rond onze partij of rond het Vlaamsnationalisme heeft getrokken. Hoewel ik niet voor de provincies ben in hun huidige samenstelling, kan ik mij wel verzoenen met de werking ervan onder Dries Kinsbergen. Zo’n soort politici als hij worden niet meer geboren.”

Als gouverneur bekommerde Dries Kinsbergen zich over vele zaken, ook over het welzijn van onze taal. Hij deed dat via (grensoverschrijdende) verenigingen en officiële instanties en door zelf, waar dan ook, een vlekkeloos Nederlands te spreken.

Zaterdag 2 juli wordt van hem afscheid genomen in de gebouwen van de Universiteit Antwerpen, waarvan hij één der grondleggers was. De asurn wordt in intieme kring bijgezet op het ereperk van de begraafplaats Schoonselhof.

Pagadder

Onze naaste buren

Den Vaderlandt ghetrouwe

Mini-Maxi De vakantie is daar en misschien denkt u wel eens aan een dagje Amsterdam. U zal er een paar verschijningen opmerken in het vervoer die elders in Nederland nog zeldzaam zijn.

Parkeren op de stoep Leuk om zien is het miniautootje. De hoofdstad is nu eenmaal een ramp (tenzij op zondagmorgen voor 11 uur): straatparkeertarief van 5 euro per uur, files, vrachtwagens die laden en lossen in te smalle straten en onmogelijk te passeren zijn.

De oplossing die altijd populairder wordt, is de “City Car”; feitelijk een veredeld golfkarretje. Je hebt er voor één of twee personen. Het autootje (met verwarming en ruitenwissers) kost 12.000 euro. Dat is niet echt goedkoop, maar je kan het ook huren voor 14 euro per dag. Het autootje (voor twee personen) heeft een lengte van 2,12 meter, is 1,10 meter breed en 1,75 meter hoog.

De actieradius is 55 kilometer - of ongeveer drie uur rijden -, vooraleer het weer elektrisch moet opgeladen worden en het heeft een maximale snelheid van 45 kilometer per uur. Dat is al meer dan genoeg. In de hele binnenstad mag je niet vlugger dan 30 per uur rijden. “Is dat nou zoiets speciaals?”, vraagt u.

Volgens Amsterdamse normen wel. Je hebt voor deze e-wagen geen rijbewijs nodig en - het belangrijkste van allemaal - je mag het ding parkeren waar je maar wilt. Ja, zelfs op de stoep.

Wat wil je dan nog meer? De City Car is het populairste model tussen de miniautootjes, want er zijn nog zeker tien andere.

7

30 juni 2016

Kijkt u maar eens op de webstek van Mango Mobility waar u zo’n wagentje kan huren (en waar u uw eigen auto gratis kan parkeren). Op dit ogenblik rijden er in de hoofdstad al voortdurend 400 miniautootjes rond, maar men verwacht tussen dit en een jaar een echte explosie. In de rest van Nederland is het nog even wachten.

Traag maar zeker, maar zeker traag En dan is er het tegengestelde van de City Car: de alhier beruchte en gehate bierfiets; zeker de maxi-exemplaren. Deze week verscheen nog maar eens een rapport over de veel te drukke stad die overspoeld wordt door hordes vooral buitenlandse toeristen die dag en nacht toestromen en permanent de stad vervuilen en lawaai maken (ook met dank aan Airbnb), zodat het nooit meer rustig is. Maar niets irriteert de Amsterdammers meer dan die afschuwelijke bierfiets die u misschien ook al eens in Antwerpen opgemerkt heeft. Er bestaat zelfs een heuse webstek wegmetdebierfiets.nl. Jammer genoeg stijgt het aantal bierfietsen met de dag; zeker nu het (theoretisch op dit ogenblik) wat beter weer wordt. Vooral in het weekend zijn die lange en trage bakken een beproeving. Ondernemingen als Limobike, Damtours, Pedalsaloon en - hoe origineel Knallenopdewallen verhuren alle mogelijke exemplaren. Voor een spotprijsje van een paar honderd euro (maximum 450) krijg je een monster naar keuze (van 5 tot 17 personen), een ervaren chauffeur en minimum 20 liter bier zodat je lallend en gillend rond de stad kan fietsen: soms zelfs als een onderdeel van een hele kolonne wagens die alle ander verkeer onmo-

gelijk maken. En daar wringt de schoen, want een bierfiets is niet vooruit te branden.

Hotemetoten Ten eerste zijn die dingen hopeloos zwaar. Eentje voor 20 personen weegt minstens 1.650 kilogram. Maar zelfs eentje uit de middenmaat haalt nog makkelijk 700 kilogram. Voeg daar het gewicht van de chauffeur en dat van de niet-trappende passagiers bij. Ik spaar u de technische uitleg over de rare wielen, het differentieel, de lange as met twaalf tandwielen, want ik begrijp dat zelf niet. Maar het ding slakt hoogstens vooruit, want belangrijke onderdelen van een echte fiets ontbreken.

Uiteraard hebben de passagiers geen stuur en geen handvaten, want ze moeten de handen vrij hebben om bier te drinken. Het gevolg is dat er praktisch veel te weinig kracht op de pedalen wordt gezet en de bierfiets nauwelijks vooruit gaat.

Het is grappig om te zien hoe sommige fietsen met twaalf uit de kluiten gewassen heren nauwelijks een licht hellend bruggetje kunnen nemen. Zelfs de traagste gewone fiets rijdt hen voorbij; wel als er nog plaats is in de smalle straatjes. Sommige groepjes hotemetoten beperken zich niet tot dat ene uurtje maar doen er een avondje over, en dan wordt de snelheid van de bierfiets recht omgekeerd evenredig met de hoeveelheid gedronken bier. Het regent dus verwijten en vloeken van de normale Amsterdamse fietser die van oordeel is dat hij (meer dan zij) de koning van de schepping is voor wie geen verkeersreglementen bestaan en die iedere bierfiets naar de hel wenst.

Willem de Prater

Termont krijgt klappen Onaantastbaar leek burgemeester Termont, grenzeloos populair, een rots in de progressieve branding.

Dat is op enkele dagen tijd volledig gekeerd.

Maandagavond zat de gemeenteraadszaal vol journalisten, niet om hun idool op te hemelen, maar om getuige te zijn van hoe hij door de oppositie op de rooster gelegd werd. Het is een vreemde week geweest. Er is geen enkel bewijs dat Termont iets misdaan heeft in het Optima-verhaal. Dat hij nu zo onder vuur ligt, heeft hij volledig aan zichzelf te danken, want hij heeft gelogen, zoveel staat vast. Wat hij de ene dag nog wegwuifde, moest hij de volgende dag toegeven. Op de gemeenteraad deed hij bijzonder emotioneel: “Ik smeek u, leg klacht tegen mij neer, dan kan ik mezelf verdedigen.” Voorlopig is het rood-groene kartel nog niet gebroken, maar het staat onder grote druk. Groen voelt zich terecht bedrogen: de ledenvergadering waarop zij een kartel voor 2018 goedkeurden, is nog maar twee weken geleden.

Waarom moest dat nu al, een volle twee jaar voor de verkiezingen, in de politiek een eeuwigheid? Op dat moment waren de problemen bij Optima al volop bezig, dat moeten de socialisten geweten hebben. Stel je voor, de moraalridders van Groen op een verkiezingslijst geduwd door iemand die nauwe banden heeft met vastgoedspeculanten!

De “deontologische commissie van de gemeenteraad” wordt nu ingeschakeld om Termont de absolutie te geven. De vraag is maar of dit het rood-groene kartel kan redden.

Alles waar Daniël vroeger zo voor geprezen werd, lijkt plots verkeerd. Zijn dik gevulde adressenboek met daarin zakenlui en toppolitici van over heel de wereld, zijn vele buitenlandse reizen, (onlangs nog met Voka naar Florida). Het feit dat hij zich evengoed thuis voelt in een volkscafé als in een viersterrenrestaurant in Dubai, dat hij alles kan verkopen en ieders vriend is..., het breekt hem nu zuur op. Een mens zou voor minder domme dingen beginnen doen. Ontkennen dat hij Piqueur goed kende, bijvoorbeeld, terwijl die enkele jaren geleden kind aan huis was op het stadhuis, goed te zien was aan de Rolls Royce die hij voor de

ingang posteerde. En dan een zielige videoboodschap de wereld insturen vol zelfbeklag, omdat hij zogezegd #zijn verhaal in de media niet kwijt kon# (sic), waarin hij komt vertellen dat hij niet eens zijn eigen woning heeft afbetaald (nochtans, een burgemeester van een grote stad verdient jaarlijks bijna 128,000 euro). Het pakte allemaal niet.

In de wandelgangen van het stadhuis circuleerden geruchten dat de entourage van de burgemeester wanhopig probeerde om foto’s tegen te houden van onze burgemeester in compromitterend gezelschap op een zuiderse boot. Donderdag pakte De Morgen uit met de grote bekentenis: “Ja, ik zat met Piqueur op boot in Cannes.” Een boot, niet dé boot (het jacht van de Optima-baas, nu te koop voor 12 miljoen). Misschien wel de boot die de stad Gent zelf huurde om op de vastgoedbeurs Mipim gasten te ontvangen... Ook zijn telefoontje naar de procureur, iets wat hij zelf aan de pers heeft verteld, was een schot in eigen voet. Hij vroeg een onderzoek tegen zichzelf, maar dat is blijkbaar onmogelijk als er geen klacht is. Maar nu is zijn geheugen wonderbaarlijk hersteld, en zal hij alle contacten die hij de laatste vijftien jaar had met Picqueur voorleggen aan de deontologische commissie van de gemeenteraad. De reactie van Siegfried Bracke was kort en bondig: “Dat is een schertscommissie.” De meerderheid heeft het er voor het zeggen, de voorzitter is vriend van, en de oppositiepartijen zijn er al gefrustreerd opgestapt. Die commissie werd vorig jaar bijeengeroepen op vraag van het Vlaams Belang omdat schepen Tapmaz op Facebook een burger voor racist had uitgemaakt en dreigde de subsidies in te trekken van alle verenigingen waar die man vrijwilliger was.

Het werd een farce. Tapmaz, die duidelijk over de schreef was

Een moeilijk charmeoffensief Premier Charles Michel probeert de Walen ervan te overtuigen dat het beleid van de federale regering ook voor Wallonië een goede zaak is. Zijn charmeoffensief slaat echter zeer moeilijk aan. De decennialange PS-indoctrinatie heeft haar werk gedaan. Bovendien doet hij tijdens zijn campagne een beroep op George-Louis Bouchez, een omstreden MR-mandataris.

Vorige week woensdag moest premier Charles Michel (MR) in een radio-interview voor RTL de vragen van luisteraars beantwoorden. Een aantal vragen toonden aan hoe diep de kloof tussen de eerste minister en de Walen is. Je zou kunnen zeggen dat dit niet verwonderlijk is. In Wallonië haalt de MR amper 30 procent van de stemmen en in de federale Kamer bezet het een kwart van de Franstalige zetels. Maar wat moet men denken van jonge Walen die vinden dat België niet alleen de stap moet zetten van de 38 urenweek naar de 35 urenweek?

Neen, er moet afgedaald worden naar een 32 urenweek, zei een luisteraar. Ook de stelling van de eerste minister dat we z’n allen langer moeten werken en dat de pensioenleeftijd op termijn moet worden opgetrokken naar 67 jaar, begrijpt men amper ten zuiden van de taalgrens.

Charles Michel mag dan met een charmeoffensief begonnen zijn in Wallonië, om zijn beleid te verdedigen, het is nu al duidelijk dat hem een zeer moeilijke taak wacht. Als tweede Waalse premier op rij zou hij er trouwens zeer populair moeten zijn. Echter, Michel moet in de Waalse populariteitspolls nog altijd Maggie de Block en Elio di Rupo laten voorgaan. Fundamenteler is dat de Walen nu al decennia worden geïndoc-

trineerd door PS-propaganda. Weinig socialistische partijen in West-Europa zijn zo links als de PS. De maatregelen die de regering-Michel neemt - langer werken, lastenverlagingen voor de bedrijven, een flexibeler werkweek - kunnen gerust als centrumrechts bestempeld worden.

Voor veel Waalse kiezers is dit eigenlijk extreem neoliberaal.

Ook het feit dat Michel een coalitie is aangegaan met de N-VA blijft in Wallonië aan hem kleven. Vaak wordt vergeten dat de N-VA door de PS lange tijd is afgeschilderd als een Vlaams Belang-light.

Charles Michel mag dan wel wijzen op de jobcreatie sinds het aantreden van zijn regering, hij staat voor een schier onmogelijke opdracht om tegen 2019 een groot deel van de Waalse bevolking achter zich te krijgen. Zijn enige troost is misschien dat de PS zelf niet kan profiteren van het oppositiewerk. De PTB/PvdA van Raoul Hedebouw is een blijver.

Toch heeft de eerste minister besloten om niet te versagen.

Om de communicatie over het regeringsbeleid te verbeteren heeft hij de hulp ingeroepen een rijzende ster binnen de MR: George-Louis Bouchez. Deze amper 30-jarige Bergenaar moet vanop het MR-hoofdkwartier een strategie uittekenen om de

gegaan, werd vrijgesproken. Wie wel een blaam kreeg, was Veli Yüksel van de oppositie, omdat hij uit de geheime zitting informatie naar de pers had gelekt. De groene schepenen zijn enthousiast over de deontologische commissie; zij weten maar al te goed dat zo alles achter gesloten deuren blijft en op de lange baan geschoven wordt.

Termont geeft toe dat hij een “inschattingsfout” gemaakt heeft, maar hij blijft erbij dat hij niets verkeerd deed (alles wat hij deed was voor het goed van de Gentenaars). Hij lijkt niet te beseffen dat hij zelf voor de commotie zorgt door zijn bizarre reacties. Dat is de vraag die veel Gentenaars zich stellen: wat is er met Termont aan de hand? Is dit echt het gedrag van iemand met een gerust geweten? Termont zit in de hoek waar de klappen vallen, en het zal niet gemakkelijk zijn om Mathildis daar weer weg te komen.

Li bia bouquet MR en haar beleid beter in de markt te zetten. Bouchez is ambitieus en een harde werker. Sommigen zien hem als een toekomstige MR-voorzitter.

Er stelt zich echter een probleem: dat Bouchez afkomstig is uit Bergen. De thuisstad van Elio di Rupo dus, en dat zou op het eerste gezicht een voordeel kunnen zijn. Niets leuker dan de PS-oppositie te jennen in het eigen bastion. Echter, Bouchez en Di Rupo hebben zo’n afkeer voor elkaar dat dit de MR wel eens zuur zou kunnen opbreken.

Dat zit zo: de MR maakte tot eind april deel uit van het stadsbestuur van Bergen. Maar het eigengereide optreden van Bouchez als schepen werkte op de zenuwen van de almachtige burgemeester Elio di Rupo. De PS zette hem uit het schepencollege. Na overleg met nationaal MR-voorzitter Olivier Chastel, trouwens. Bouchez, tot voor kort Waals parlementslid, was ook niet populair bij zijn collega’s van de eigen fractie. ‘Conchita Wurst’ werd hij genoemd omwille van zijn gelijkenissen met de bebaarde Oostenrijkse transseksueel die in 2014 het Eurosongfestival won.

Bij een aantal MR-kopstukken groeit de vrees dat Di Rupo in 2018 wraak zal nemen als Bouchez nu het gezicht wordt van een campagne die eigenlijk tegen de PS is gericht. Di Rupo zou bij de gemeenteraads- en provincieraadsverkiezingen van 2018 kunnen beslissen om de MR in zoveel mogelijk lokale coalities buiten te gooien.

Picard

8

De wereld rond

30 juni 2016

Diplomatieke valies

Het Nacht und Nebel-scenario Het moraliserende vingertje dat men al een hele week in de lucht houdt, is stilaan tot een karikatuur van zichzelf uitgegroeid. Eerder zou men de feiten onder ogen moeten zien, in plaats van systematisch te hameren op de ‘immoraliteit’ van die Brexit-beslissing. Steeds meer wordt ook duidelijk dat de EU-elite dit, als een bliksemafleider voor de intrinsieke zwakheden van het eigen project, onder de mat zal vegen.

David Cameron zal de geschiedenis ingaan als een man die in minder dan twee jaar tijd evenveel tricky referenda uitschreef. Eerst was er de Schotse onafhankelijkheid, waarbij het neekamp het met amper 55 procent haalde. Een meer gedetailleerde doorlichting van het resultaat leverde echter het beeld van een “verdeeld” land op. Klinkt het u bekend in de oren? Feit is dat toen steden als Glasgow of Dundee zich resoluut voor Schotse onafhankelijkheid uitspraken, op andere plaatsen was het enthousiasme minder groot. En dan is er nu die Brexit. Hier won het jakamp dus wel, zij het met een nipte 51,9 procent. De reacties zijn niet meer om aan te horen. Wat er allemaal niet staat te gebeuren! Geen uitwisseling van studenten meer, zelfs geen Mercedessen meer op de Britse eilanden, kortom, het Avondland zou in een fase van Nacht und Nebel terechtkomen. Omwille van die ene beslissing. En dat zijn dan de lui die de Brexit-campagne populisme voor de voeten gooien.

Op zich kan het belang en betekenis van deze volksraadpleging niet onderschat worden. De idee dat een lidstaat de EU zou verlaten, is wel degelijk uniek. In het verleden, men vergeet het vaak, verloor de Europese constructie wel al aanzienlijk wat grondgebied, maar niet omdat een lid de deur achter zich toesloeg. Concreet betrof het Groenland en... Algerije.

Midden de jaren tachtig kreeg Groenland, toen onderdeel van Denemarken, een vergaande vorm van autonomie binnen die constructie. Ze grepen deze stap in de richting van hun verzelfstandiging aan om uit de toenmalige EEG te stappen. Voor het in 1962 onafhankelijk werd, was Algerije volwaardig deel

van Frankrijk. Het werd niet bestuurd als een kolonie, maar Algiers, Oran en Constantine waren drie departementen zoals vele andere in de hexagoon. Dat ze mee betrokken raakte bij de EEG vloeide voort uit deze staatkundige logica; dat de onafhankelijkheid daar een einde aan maakte evenzeer.

Boedelscheiding Deze wat vergeten historiek doet geen afbreuk aan de uniciteit van een eventuele Brexit, met nadruk op de voorwaardelijke wijs. Vorige donderdag werd immers niet beslist om uit de EU te stappen, maar heeft ‘het volk’ de Britse regering belast om zo’n vertrek voor te bereiden en in te leiden. Bindend is dit resultaat niet, toch niet zuiver juridisch. De manier waarop dit zou moeten gebeuren, en we blijven nog even op het juridisch vlak, is verdragsrechtelijk voorgeschreven door het zogenaamde artikel 50. Het artikel is recent (het werd ingevoerd door het Verdrag van Lissabon in 2007), werd nooit eerder toegepast en oogt opvallend eenvoudig. Te eenvoudig om werkbaar te zijn.

Het ontevreden land dient zijn vertrekwens over te maken aan de voorzitter van de Europese Raad, in deze Donald Tusk.

Diezelfde Raad benoemt een hoofdonderhandelaar en een team, en dan krijgen de onderhandelaars twee jaar om de scheiding vast te leggen in een terugtredingsverdrag. Dat is het. Die timing alleen al doet wenkbrauwen fronsen. Zowat elke expert is het erover eens dat twee jaar onvoldoende is om de klus technisch gesproken te klaren, waarmee nog niets gezegd is over de politieke dimensie. De voorgeschreven periode wordt door Brussel vooral gezien als een manier om Londen de duimschroeven aan te spannen.

Theoretisch kan het Europees Parlement met een verlenging instemmen, maar men kan al raden welk politiek spel dit zou worden. Donald Tusk vroeg Londen om consequent artikel 50 onmiddellijk in werking te stellen, maar aan de andere kant van het Kanaal koopt men tijd. Cameron nam ontslag en liet verstaan dat zijn opvolger de klus maar moet klaren, ergens in oktober, wanneer bekend wordt wie dit wordt. En wat als

Buitenlands spervuur Obama organiseert infiltratie In 2002 werkte Gamal Abdel-Hafiz voor de FBI, en toen hij opdracht kreeg de telefoongesprekken van een islamitische terreurverdachte af te luisteren, weigerde hij dat, met het argument dat “een moslim geen andere moslims mag afluisteren”. Telefoons aftappen van christenhonden, Joden, hindoes, atheïsten en andere onreine ongelovigen, dat was allemaal geen probleem, maar een medemoslim, al was dat dan waarschijnlijk een terrorist, dat kon niet. Bij ons haalde dat incident nauwelijks de media, maar in de VS, kort na 11 september 2001, natuurlijk wel. Waarom halen we een oude koe uit de gracht? Omdat diezelfde Gamal Abdel-Hafiz door Obama werd benoemd tot adviseur voor Homeland Security. Het is slechts één van vele gevallen; Obama liet meerdere militante moslims infiltreren in de veiligheidsdiensten. Als Trump president wordt, kan hij beginnen met het uitmesten van die augiasstal. Als reactie op de massamoord in Orlando kwam Abdel-Hafiz zelfs op televisie om strenge maatregelen te eisen… nee, niet tegen islamitische terreurgroepen of tegen imams en webstekken die oproepen tot het vermoorden van homo’s, Joden of islamcritici, maar tegen de vrije verkoop van vuurwapens.

Ongeldige verkiezingen?

In Oostenrijk won de linkse kandidaat Van de Bellen eind mei met een uiterst nipte marge de presidentsverkiezingen. Zijn voorsprong was kleiner dan één procent van de stemmen. Tenminste, dat leek zo. Want nu komt aan het licht dat er grote onregelmatigheden zijn geweest bij de telling van de stemmen uit het buitenland. En juist dankzij die stemmen-per-brief haalde Van der Bellen zijn krappe overwinning.

Hoe toevallig toch! Voorlopig gaat zelfs de FPÖ niet uit van opzettelijke fraude, wel van verregaande fouten en slordigheden bij de telling.

De klacht van de FPÖ tegen de manier waarop de tellingen verliepen, wordt bemoeilijkt door het ongemakkelijke feit dat ook de tellers en getuigen van de partij zelf de verslagen van de omstreden tellingen hebben ondertekend en goedgekeurd, met het kortzichtige argument die er nu eenmaal altijd fouten voorkomen en dat er om praktische redenen altijd wordt afgeweken van de voorgeschreven procedures.

Een mentaliteit die alle tellers en getuigen bij “papieren” verkiezingen uit ervaring kennen, als ze eens diep in ’t harte kijken voor het slapengaan. De vraag is nu of de verkiezingsre-

er na twee jaar geen akkoord is? Dan vervalt elk EU-verdrag waar het VK partij bij is. Tot hier de theorie, mijlenver verwijderd van wat de praktijk in petto heeft.

De kwestie draait trouwens niet enkel om de relaties tussen het Verenigd Koninkrijk en de EU, maar evenzeer rond binnenlandse politieke machtsverhoudingen. Een nipte winst van het neekamp had de positie van figuren als Boris Johnson kunnen verstevigen. En wat denkt Farage van de UKIP? De Brexit was jarenlang zijn thema om de Tories te chargeren; vandaag nemen de Tories het voortouw in de verdere uitwerking van het dossier. En Labour… Ach, we kunnen zo een tijdje doorgaan. Feit is dat niemand weet hoe het verder moet en het politiek klimaat op zo’n manier evolueert dat - wie weet - de Brexit naar de Griekse kalender wordt verwezen.

Zwaktes van de EU Ergens tussen de contouren van een politiek spelletje, al dan niet overgoten met een rancuneuze saus, en het gezond (economisch) verstand ligt het scenario dat zich de komende jaren zal voltrekken. Geen kans laat het EU-establishment onbenut om te hameren op welke funeste gevolgen de Brexit voor de Engelse economie zal hebben. En wellicht klopt het dat de impact op de continentale economie van een scheiding minder ingrijpend zal zijn, alleen is het verhaal gevoelig complexer.

Een EU zonder het Verenigd Koninkrijk zal een aantal geopolitieke verschuivingen teweegbrengen. De problemen van de voorbije jaren zullen er niet door verdwijnen en een stuntelige afhandeling van het scheidingsproces zou koren op de molen kunnen zijn voor de reële eurosceptische stromingen zoals men die in menige lidstaat aantreft. Noem het gerust de frustratie van de elite van het Schumanplein. Willen ze de continuïteit van het EU-project maximaal veiligstellen, dan kan maar beter alles in het werk worden gesteld voor een gestroomlijnde afwikkeling van die Brexit, maar dat vloekt dan weer met de eigen catechismus.

Michaël Vandamme

Na de Brexit is er nood aan een Europese Superman!

sultaten wel geldig zijn. De “overwinning” van links wordt hierdoor wel heel, heel zuur. Hoe kan een president die op die manier werd verkozen, ooit nog met gezag spreken? Of preken, zoals linksen meestal doen.

Geen vrije jungle meer De censuur van de linkse en pro-islamitische machthebbers neemt proporties aan die we in een democratie nooit voor mogelijk hadden gehouden. Hun greep op de media wordt stilaan even verstikkend als in totalitaire staten.

In de nasleep van de islamitische terreuraanslag in Orlando heeft Facebook de groep “Stop Islamization of America” verwijderd. De groep, die 50.000 leden telt, werd geleid door Pamela Geller, een bekende islamcritica en voorvechtster van de vrije meningsuiting. Een medewerkster van de denktank Gatestone Institute had op Facebook een goed onderbouwde documentaire video gepost met de titel “Sweden’s Migrant Rape Epidemic.” Ook die werd door Facebook weggehaald. Ook YouTube en zelfs Google censureerden bijdragen van Gatestone Institute. Pamela Geller is een beroemdheid, die op een islamitische dodenlijst staat. Het Gatestone Institute is een prestigieuze denktank. Als zelfs zulke bekende actoren op internet gecensureerd kunnen worden, dan kan men zich alleen maar afvragen hoeveel honderden of duizenden islamkritische bijdragen en getuigenissen van gewone mensen men blokkeert… Een bittere desillusie voor de vele mensen die nog altijd dachten dat internet een gevaarlijke en wetteloze maar ondanks alles toch nog vrije jungle was. Ook in die jungle patrouilleert nu de gedachtenpolitie van Big Brother.

Opnieuw?

Volgens de antidemocraten die het Brexitreferendum ongeldig willen laten verklaren, zijn er al bijna 3 miljoen handtekeningen verzameld met de vraag een nieuw referendum te houden. Dat is zogezegd veel meer dan het vereiste aantal. Vanaf 100.000 handtekeningen moet elke petitie in het Verenigd Koninkrijk voorgelegd worden aan het parlement. Maar de petitie is nep. Men kan ze zelfs ondertekenen zonder Brits staatsburger te zijn, zelfs met een valse naam, want de identiteit van de deelnemers wordt op geen enkele manier gecontroleerd. Wie de moeite doet extra e-postadressen aan te maken kan zelfs meerdere keren stemmen. Tienduizenden handtekeningen bleken afkomstig te zijn uit Vaticaanstad, Noord-

Korea of eilanden waar alleen pinguïns wonen.

De totalitaire aard van de eurofanatici is daarmee nog maar eens bewezen. Het zou niet de eerste keer zijn dat EU-potentaten de democratie op die manier verkrachten. Toen de Ieren in 2001 in een referendum het Verdrag van Nice niet goedkeurden, werd er in 2002, na een massale indoctrinatie- en propagandacampagne waaraan àlle politieke partijen en àlle media meededen, doodleuk een nieuw referendum gehouden. Toen wonnen de eurocraten wel. Maar het was evenzeer een bespotting van de democratie als de schertsverkiezingen vroeger in de DDR.

Tot inkeer gekomen?

Paus Franciscus is voor de Rooms-Katholieke Kerk een ramp van apocalyptische omvang.

Geconfronteerd met de islamitische invasie in Europa heeft hij zich ettelijke keren schuldig gemaakt aan verraad en collaboratie met de vijand. Maar we moeten toegeven dat hij nu voor de allereerste keer een dapper standpunt heeft ingenomen, door de massamoorden op de Armeniërs “een genocide” te noemen. Als dit het begin is van een bekering, dan zullen we Franciscus vergiffenis schenken voor zijn misstappen. Maar we hebben slechts een heel klein sprankeltje hoop…

HOPE not hate Enkele dagen voor het Brexitreferendum werd Jo Cox, plaatselijk parlementslid voor Labour, op straat gedood, vrijwel zeker door

een geesteszieke. Dat gebeurde terwijl zij campagne voerde voor de EU. De kiezers van haar district lieten zich echter niet beïnvloeden door de pogingen die moord politiek te recupereren.

Zij stemden met een flinke meerderheid vóór de Brexit. Jo Cox sprak duidelijk niet namens haar Engelse kiezers. Ze had zich trouwens nauwelijks met hen beziggehouden. Ze had alleen belangstelling voor Palestijnen, Syriërs en andere moslims.

Eén van de organisaties waar zij zich intensief mee bezighield, was de extreemlinkse groep “HOPE not hate”. Toen aan het licht kwam dat islamitische benden in Rochdale, Rochester, Oxford en onlangs nog in Calderdale honderden blanke meisjes hadden verkracht, gefolterd en in de prostitutie gedwongen, stelde “HOPE not hate” lijsten op met de namen van… nee, niet van de daders, en ook niet van de lokale politici, politiemensen, ambtenaren en sociale werkers die deze massale misbruiken jarenlang in de doofpot hadden gestopt, maar van de mensen die deze misdaden hadden aangeklaagd. Die werden door “HOPE not hate” systematisch belasterd, zwartgemaakt en beschuldigd van racisme en islamofobie. Het zoveelste geval van linksen die niet aan de kant stonden van de slachtoffers, maar van de misdaders. Van de pedofielen, de verkrachters. Nee, we vinden dat socialisten niet vermoord mogen worden, zèlfs socialistische politici niet. Maar we vinden wel dat zij verraders zijn, die altijd heulen met de vijanden van de westerse beschaving.

Het nabije buitenland

30 juni 2016

Een president zonder meerderheid In politieke middens is de opbouw naar de presidentsverkiezingen van 2017 volop bezig. Wat vaak wordt vergeten, is dat er in de weken na de presidentsverkiezingen ook parlementsverkiezingen worden gehouden. Nu heeft de president in de Vijfde Republiek enorm veel macht. Hij kan een buitenlandbeleid voeren zonder tussenkomst van de Assemblée Nationale.

Maar voor binnenlandse beslissingen is een parlementaire meerderheid wel vereist. Al zijn er natuurlijk verschillende technieken om een maatregel door het parlement te jagen zonder dat er een meerderheid is. Het recente voorbeeld van de nieuwe Franse arbeidswet heeft dat aangetoond.

Het gebeurde tot nu toe twee keer dat een president moest regeren met een parlement waarin zijn eigen partij geen meerderheid had. François Mitterrand maakte het tussen 1986 en 1988 mee, met een neogaullistische en liberale meerderheid onder leiding van eerste minister Jacques Chirac. Tussen 1997 en 2002 moest diezelfde Jacques Chirac samenwerken met de socialistische regering van Lionel Jospin. Zeker de ‘cohabitation’ van 1986-88 verliep moeizaam.

Een andere Assemblée Nationale Volgt in de legislatuur 2017-2022 een nieuwe cohabitation?

Volgens het onderzoeksinstituut OpinionWay is die kans reëel.

OpinionWay berekende op basis van de recente lokale en regionale verkiezingen hoe de Franse Assemblée er volgend jaar zou uitzien. Daaruit blijkt dat het niet zeker is of een partij een absolute meerderheid zal hebben. Momenteel zijn daarvoor 289 zetels nodig. Welnu, Les Républicains van Nicolas Sarkozy en

Normaal gezien begint rond deze tijd de jaarlijkse komkommerperiode. Iedereen vertrekt op vakantie. Het politieke leven ligt nagenoeg volledig stil. Er valt in de zomer weinig nieuwswaardigs te rapen. Dat zal dit jaar ongetwijfeld anders worden.

Een nipte meerderheid van de Britten, die naar de stembus trok, koos vorige week donderdag voor een uitstap van het VK uit de Europese Unie. 51,9 procent koos voor een Brexit. 48,1 procent was tegen.

Vraag is: wat nu? Officieel liggen de kaarten vrij simpel. De Britse regering moet aan de Europese staats- en regeringsleiders officieel laten weten dat zij uit de EU wenst te treden. Het 50ste artikel van het Verdrag betreffende de Europese Unie wordt dan bijgevolg in werking gesteld. Dat artikel regelt de uitstap van een lidstaat uit de supranationale club. Twee jaar hebben de Europese Unie en de Britten dan om de boedelscheiding te regelen.

De eurosceptici van hun kant blijken geen haast te maken bij het in werking stellen van Artikel 50. De EU-commissarissen – met Jean-Claude Juncker voorop – en armenzwaaiers als Guy Verhofstadt, mogen nog zo hoog van de toren blazen als zij willen, het zijn de Britten – en enkel de Britten – die de hele procedure in gang kunnen zetten.

Rustige vastheid De Britse justitieminister, Michael Gove - die tot het Brexit-

Alain Juppé zouden samen met hun bondgenoten van andere klassiek-rechtse partijen tussen 266 en 292 zetels halen. In het beste geval een meerderheid van 3 zetels. Dat is bitter weinig.

Links - de PS en aanverwanten - zou tussen 188 en 208 zetels binnenrijven. Een linkse meerderheid is dus uitgesloten.

De reden waarom geen van de klassieke partijen een absolute meerderheid zal halen, is de opgang van het Front national. OpinionWay voorspelt dat de partij van Marine Le Pen tussen 58 en 64 zetels zou winnen. Dat is nooit gezien. Momenteel bezetten het FN en bevriende partijen amper een vijftal zetels in het Franse parlement.

Volgens de voorspellingen van OpinionWay zou het FN al in de eerste ronde - dan is 50 procent van de stemmen vereist - van de parlementsverkiezingen van 2017 vier verkozenen halen. Marine Le Pen zelf in een kieskring in Pas-de-Calais. In het noorden zou de partij al meteen een tweede zetel binnenrijven. Nichtje Marion Maréchal-Le Pen zou in de zuidelijke Vaucluse in de eerste ronde verkozen raken. Daarnaast zou de partij ook in het zuiden al in de eerste ronde nog een extra zetel veroveren. Ter vergelijking: het onderzoek voorspelt voor Les Républicains van Nicolas Sarkozy zeven direct verkozen parlementsleden in de eerste ronde. De PS zou er geen enkel halen.

Beter dan in 1986

Met dank aan de triangulaires

Indien de voorspelling uitkomt zal het Front national een stuk beter doen dan in 1986 toen het 35 verkozenen naar Parijs stuurde. Maar dat was in de tijd van een ander kiessysteem.

François Mitterrand had het meerderheidsstelsel (enkel de winnaar per kieskring wordt verkozen) vervangen door het een proportioneel stelsel. Dat was toen om te vermijden dat zijn eigen Parti Socialiste zou worden weggevaagd. Al in 1988 werd het meerderheidsstelsel opnieuw ingevoerd. Dat zorgde ervoor dat er slechts bij uitzondering iemand van het Front national in de Assemblée verkozen raakte. De andere partijen - de neogaullisten en de PS - vormden samen front tegen de FN-kandidaat.

Maar door de verankering van het FN in de nationale politiek is daar nu verandering in gekomen. De partij heeft een aantal parlementszetels veroverd in 2012. Dat de partij van Marine Le Pen ook burgemeesters levert, daar kijkt niemand meer van op. Het electorale gewicht van de partij is zo groot dat samenspannen tegen het Front national weinig resultaat oplevert.

Dat het Front national er in de tweede ronde nog meer dan 55 zetels bij zou krijgen, heeft volgens de onderzoekers te maken met het systeem van de triangulaires. Wanneer er in de eerste ronde geen enkele kandidaat 50 procent van de stemmen haalt, volgt een tweede ronde. Vaak met de twee beste kandidaten.

Als iemand van het FN het dan moet opnemen tegen een PS’er of iemand van Les Républicains wordt het moeilijk. De kiezers van de klassieke partijen spannen dan samen tegen het FN. Anders is het in de zogenaamde triangulaires: één van de kiesregels bestaat erin dat drie partijen aan de tweede ronde kunnen deelnemen als ze minstens 12,5 procent van de ingeschreven kiezers achter zich krijgen. OpinionWay voorspelt 151 triangulaires FN-PS-Les Républicains. In 2012 waren het er amper 33.

In deze driestrijd zou het FN vaak als winnaar uit de bus komen.

En dus voldoende zetels behalen om te vermijden dat de volgende president - Sarkozy, Juppé of misschien zelfs Hollande over een parlementaire meerderheid beschikt.

Salan

De woorden van Nolte werden een twistappel omdat de filosoof Jürgen Habermas kwaad was op wat hij bij Nolte duidde als een vergoelijking van de daden van het nationaalsocialisme.

Hij zag de tekst van Nolte als een deel van een poging van nationale geschiedkundigen in West-Duitsland om nazimisdaden onder het tapijt te vagen. De gram van Habermas richtte zich minder naar Nolte dan naar twee mindere goden: de historici Andreas Hillgruber en Michael Stürmer. Bij Stürmer noteerde Habermas een rechtvaardiging van de oorlog aan het oostfront.

Met een omweggetje greep hij daarop Nolte naar de keel, want had die niet durven schrijven in de FAZ dat “de nationaalsocialisten, en Hitler, hun aanval op de USSR begonnen omdat zij zich beschouwden als mogelijke slachtoffers van diezelfde USSR met zijn onmenselijk beleid.” (citaat van Nolte) “Was de Goelagarchipel niet vroeger een moordmachine dan Auschwitz? Was niet de “klassenmoord” van de bolsjewieken het logische en feitelijke voorgaande van de “rassenmoord” van de nationaalsocialisten?” (einde citaat).

Het noemen van dat oorzakelijke verband (“kausalen Nexus”) zelfs als vraag, niet als stelling, maakte van Nolte meteen een wetenschappelijke “Unperson”, om het met het Duitse ruziewoord van toen te noemen.

engeland

Right or wrong kamp behoort - liet weken geleden al verstaan dat de uitstap jaren in beslag zal nemen. Mogelijk zelfs tot 2020. Ook Boris Johnson, de voormalige burgemeester van Londen, stelt dat er geen haast gemoeid is bij de Brexit.

De houding van zowel de eurocraten als de Britten is begrijpelijk. Hoe langer de onderhandelingen duren, hoe langer het politieke EU-project wordt verlamd. De eurofielen zijn als de dood om jarenlang met het Verenigd Koninkrijk rond de tafel te moeten zitten. Des te langer dat proces duurt, des te groter de onduidelijkheid.

Bijgevolg groeit dan ook de kans dat steeds meer lidstaten er eveneens genoeg van krijgen, en beslissen om ook referenda in te richten. Indien nog meer landen de EU verlaten, dan is het hek helemaal van de dam. De miljonair en speculant George Soros maakt zich nu al zorgen; hij stelde vorig weekeinde dat deze Brexit het einde van het Europese project zal betekenen.

“Brexit leidt tot de ontbinding van de hele EU. (…) Dit proces is onomkeerbaar”, zei de Joodse Hongaar.

De Britten van hun kant willen het hele zaakje rustig bestuderen. Vanzelfsprekend willen zij met een zo goed mogelijk akkoord naar Westminster terugkeren. Opvallend is dat Angela Merkel op dezelfde lijn blijkt te zitten. Volgens de kanselier van de Bondsrepubliek is het niet nodig nu over één nacht ijs te gaan. “Vanzelfsprekend moet de scheiding niet eeuwig aanslepen, maar ik ga niet aansturen op een snel vertrek”, aldus het Duitse moedertje.

Schotten willen alleen verder Ondertussen zitten de Britten met interne problemen. Het Verenigd Koninkrijk is allerminst verenigd. De tegenstellingen zijn groot. Ouderen stemden grotendeels voor een uitstapscenario, terwijl het overgrote deel van de jongeren koos voor een

Bonje bij de publieke intellectuelen, een terugblik Dertig jaar geleden dropen de West-Duitse kwaliteitskranten van de giftige inkt. De openlijke ruzie tussen knappe koppen, die de “Historikerstreit” gedoopt werd, opende op 6 juni 1986 met een artikel van Ernst Nolte in de Frankfurter Allgemeine Zeitung. De krasse professor Nieuwe Geschiedenis in West-Berlijn is inmiddels 93.

FRANKRIJK

Si la France m’était contée

We zijn nog niet thuis Bij de verliezers zijn de tranen onderhand opgedroogd.

Het grote feest bij de aanhangers van een Brexit, is stilaan ten einde. Wat overblijft, is een gespleten Verenigd Koninkrijk en een heleboel vragen. Eigenlijk weet niemand hoe het nu verder moet. We zijn vertrokken voor jaren van onzekerheid en onderhandelingen. Tenzij het referendum in allerijl nog naar de prullenmand wordt verwezen.

9

EU-lidmaatschap. Niet enkel is er een generatiekloof, evenzo is er sprake van regionale verschillen. Wales en Engeland kozen, in meerderheid, voor een Brexit. In Noord-Ierland en Schotland liggen de kaarten anders.

Vooral de Schotten roeren zich. Twee op de drie Schotten wil in de Europese Unie blijven. De nationalistische frontvrouw, Nicola Sturgeon, liet weten werk te zullen maken van een nieuw referendum rond Schotse onafhankelijkheid. Indien de kiltdragers uit het Verenigd Koninkrijk treden, kunnen zij als onafhankelijke staat opnieuw aansluiting vinden bij de Europese Unie.

Het is grappig om te zien dat op het vasteland eurofielen als Verhofstadt en Juncker, die doorgaans niks hebben met regionalistische tendensen, meteen lieten weten dat een afgescheurd Schotland welkom is in de EU. In afwachting van een nieuw referendum, heeft de Schotse Prime Minister nog een andere mogelijkheid. Sturgeon (SNP) zegt dat het juridisch mogelijk is om als deelstaat een Brexit af te wenden via een vetorecht.

Toch geen Brexit De hele situatie doet sterk denken aan het smartlappenlied “en we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet”.

We gaan de komende tijd getuige zijn van een lang en moeizaam proces. Tenzij alles bij het oude blijft. Immers, wie zegt dat de uitslag van het referendum uiteindelijk gerespecteerd zal worden? Het Franse en Nederlandse ‘njet’ tegen de Europese grondwet c.q. Verdrag van Lissabon, werd in het verleden ook genegeerd. Waarom zou de uitslag nu, na zulke nek-aan-nekrace, wel plots gehonoreerd worden?

Als het Britse parlement bij meerderheid kiest voor een verderzetting van het EU-lidmaatschap, blijft alles keurig bij het oude.

LvS

Bei uns in Deutschland

Vernietiging Joachim Fest, co-uitgever van de Frankfurter Allgemeine Zeitung, en toen reeds auteur van een uitstekende biografie van Hitler, suste de gemoederen; hij zag historici als ambachtslui die bestendig bestaande geschiedkundige opvattingen moesten herzien, hertoetsen. Hij nam Nolte in bescherming door Hitler en zijn vernietigingsdrang niet enkel te zien als een gevolg van de angsten die de Russische revolutie van 1917 uitlokte in Duitsland, maar als een bredere reactie van de Oostenrijkse Duitser op angsten uit de loopgraven van de “Materialschlacht” 1914-1948 (die Hitler aan den lijve had ondervonden, onder meer in de Duitse loopgraven in Vlaanderen) en de “Uberwältigungsphantasien” die hij deelde met veel Duitsers. Hitler had van nabij de opmars van de rode revolutie gezien in de lente van 1919, toen met bloedvergieten een Sovjetstaatje gesticht werd en onderging in München. Fest schreef in zijn Hitlerbiografie van 1973: “De oude angst voor rood werd door de revolutionaire opstootjes in het eigen land aangewakkerd. De samenstromende vluchtelingen en inwijkelingen in München van de bolsjewistische terreur verspreidden de boodschap van het bloedbeluste barbarendom in de Sovjet-Unie.”

De twist blijft. Onlangs verscheen de studie “Wie Adolf Hitler zum Nazi wurde” van Thomas Weber, en die staaft op basis van nieuwe bronnen dat Hitler slechts in 1924 bij het schrijven van “Mein Kampf” zijn rechtvaardiging voor de communisten- en de Jodenjacht voor de eerste maal baseerde op de radenrevolutie in Beieren van 1919. Wat Hitler wel doordrenkt heeft en geleid heeft tot zijn obsessie om rücksichtslos te doden, is de ervaring die hij deelde met miljoenen frontsoldaten in de Eerste Wereld-

DUITSLAND

oorlog. Een individueel lot had niemand meer in die volkerenstrijd, een “heldendood” werd in de vleesmolen aan het front een ongerijmdheid. Mensenlevens verdampten tot statistiekjes op de generale staven van de strijdende troepen.

Nationaal Geschiedenismuseum De schop van Habermas naar de geschiedkundigen speelde tegen de achtergrond van een regeringsbeslissing in Bonn in 1986 om een nationaal geschiedenismuseum op te richten.

Links had schrik dat er een officieel geschiedenisbeeld opgedrongen zou worden, waarbij kwalijke aspecten van ‘s lands evolutie weggemoffeld zouden worden. Het Nationale Museum is er gekomen, het staat op het Museeninsel naast de Humboldt Universität, en is vandaag een trekpleister voor jong en oud.

Niets van de Duitse geschiedenis wordt er verdonkeremaand, de foto’s van de Kristallnacht (de stelselmatige vernietiging van joodse handelszaken in 1938) staan breed uitgestald naast kanonnen waarmee de FLAK, met zijn duizenden Vlamingen die optrokken met de Wehrmacht en de Luftwaffe aan de bruggen van de Rijn op de bombardementsvliegtuigen van de geallieerden schoten. Het Museeninseln was tot voor vijfentwintig jaar DDR-gebied in Berlijn.

De bekvechtende heren konden in 1986 inderdaad niet bevroedden dat hun hete woorden drie jaar later herzien werden, want de twee Duitslanden gingen in 1989 in mekaar op.

Dat wekte stomme verbazing, want geen zinnig mens in west of oost hield in 1986 rekening met de mogelijkheid dat de “Zweistaatlichkeit” zou ophouden. Veel van wat er voor 1989 over Duitse schuld en Duitse identiteit geschreven en beweerd was, werd na de Wiedervereinigung afgestoft.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

30 juni 2016

medialand Objectieve duiding op de wijze van Stefke Wauters

Film Kwartfinale Wales-België: angstzweet breekt Gareth Bale al uit

VTM-nieuwsanker Stef Wauters mocht maandag jongstleden groot nieuws brengen in het Nieuws: “In mei waren er iets meer Vlaamse werkzoekenden met een uitkering dan Waalse werkzoekenden.”

Onze Stef plakte er zelfs een cijfer op: “Er zijn nu 169.288 werkzoekenden in Vlaanderen, en dat zijn er welgeteld 200 meer dan in Wallonië.” Slechte punten dus voor die rechtse regering van de N-VA, hoor je Stefke net niet zeggen.

Kan men dit nog objectieve journalistiek noemen? Stefke Wauters “vergeet” namelijk heel even te vermelden dat er 3,6 miljoen Walen zijn tegenover 6,5 miljoen Vlamingen. Als er dus in beide regio’s evenveel werkzoekenden zijn, dan geeft dat procentueel berekend een totaal ander beeld. Maar dat beeld past niet in de “duiding” die Stefke Wauters ons wil meegeven. Wat Wauters doelbewust doet, is onderhuidse manipulatie. Met eerlijke journalistiek heeft dat niets te maken.

Jaloezie?

Ook bij de Nederlandse omroep is het Euro 2016 wat de klok slaat, zij het dan wat in mineur, wegens geen Oranje op het toernooi. Met net iets meer belangstelling dan de andere ploegen worden de zuiderburen, de Duivels, gadegeslagen, maar wel met behoorlijk wat scepsis. Zijn ze in de Vlaamse media stilaan het totale delirium nabij, dan valt op “Studio France” toch nog een pak kritische noten te horen, niet zelden onterecht. Over dat verschil in perceptie is wel wat te doen zowel in de Vlaamse als in de Nederlandse media. De Vlamingen vermoeden bij de Nederlanders vooral een niet langer verholen jaloezie, maar ook in Nederland vindt niet iedereen dat op elke Belgische slak zout moet worden gelegd. Toch is de koele blik van de Nederlanders niet zo ongewoon, want ook ten aanzien van Oranje kan de media snoeihard zijn, tenzij op een blauwe maandag Spanje met 5-1 van de mat wordt gespeeld, natuurlijk. Misschien verraadt de wat stugge houding van de Nederlanders een stiekeme affectie voor het beneden-Roosendaalse elftal. Wie zal het zeggen?

Halloween

Voor de wedstrijd tegen Hongarije had de NOS een oude bekende Vlaming in de studio gehaald om commentaar te leveren: Carl Huybrechts. Van hem is bekend dat hij niet erg hoog oploopt met tricolore vreugde-uitbarstingen, en dat stak hij niet onder stoelen of banken. Gevraagd of er in België nu een nationaal gevoel ontstaat dat enigszins de vergelijking met de Oranje-euforie kan doorstaan, antwoordde Carl met uitgestreken gezicht: “Dat is meer zoiets als Halloween. Het bestaat niet echt, maar het wordt ons door de commercie opgedrongen en in bepaalde periodes doet iedereen dan mee”. Om vervolgens te beklemtonen dat België misschien wel een staat is, maar zeker geen natie en dus niet met Nederland te vergelijken. Al het vlaggengezwaai strekt volgens Carl enkel de belgicisten echt tot vreugde. Sterk werk van het voormalige enfant terrible van de Sportdienst.

Goede Belg Milow

Een giftige reactie van de goede Belgen kon niet uitblijven, uiteraard. Los van alle giftige opmerkingen tegen de verzuurde Vlaams-nationalist Carl Huybrechts, mocht Milow, artiestennaam voor Jonathan Vandenbroeck, de “Belgische eer” redden op de NOS. Hij haalde er maandag (27 juni) de uitspraken van Huybrechts volgens Het Laatste Nieuws geniaal onderuit.

Milow droeg een Belgisch voetbaltruitje (origineel!), beweerde dat het wel leeft en de uitspraken puur politiek waren (onderbouwd!) en zong ten slotte één van zijn nummers in het Frans voor Eden Hazard en “om de Vlaams-nationalisten te jennen” (geniaal!). Dat Hazard geen woord Nederlands spreekt, omdat hij en het Waalse onderwijs dat verloren moeite vinden, ontgaat de zanger.

Dat tot voor enkele jaren geen hond naar de wedstrijden van de Belgische trots kwam kijken, zelfs niet gratis, ontgaat hem al evenzeer. Het verschil met echte naties is groot. Maar dat vertelde Carl Huybrechts u al.

Onheilstijdingen

Na de keuze voor een Brexit konden ook de media in dit land hun ontgoocheling, frustratie en (gespeelde) verbazing maar moeilijk verbergen. Nog meer dan vóór het referendum werden de protagonisten van het Leave-kamp weggezet als halve zolen, opportunisten en volksverlakkers. Maar vooral moest de beslissing van de Britten in de verf gezet worden als een absolute ramp voor zowat iedereen op het noordelijk halfrond, met extra veel aandacht voor dalende beurscijfers en economische onheilstijdingen. De ‘fact check’ werd daarbij zoals gewoonlijk helemaal uitgeschakeld. Zo dook in de loop van vrijdag het gerucht op dat de investeringsbank Morgan Stanley beslist had 2.000 man personeel uit de Londense City te verkassen naar Dublin en Frankfurt. Het gerucht werd door de bank zelf bijna onmiddellijk als baarlijke nonsens afgedaan in een officiële reactie, maar de media bleven het ‘nieuwtje’ maar brengen tot ‘s anderendaags in de krantenkolommen toe. De waarheid was eens te meer niet de eerste bekommernis van de journalisten.

Spijtoptanten

Een ander narratiefje dat door onze media duchtig werd gebazuind was dat van de ‘spijtoptanten’. Als je de journalisten moest geloven, hadden inmiddels miljoenen Britten spijt van hun stem voor Leave. Daarbij doken steeds weer dezelfde filmpjes op van enkele mensen die voor de camera verklaarden geschrokken te zijn en ‘bij een volgende gelegenheid’ toch anders zouden stemmen. Om hoeveel mensen het echt gaat, daar is nog helemaal geen onderzoek naar gedaan; zelfs het koffiedik geeft dat geheim niet prijs. Maar dat deert de media niet. Inmiddels is er wel een petitie gelanceerd om een re-referendum te vragen, en die is al door 2,5 miljoen mensen ondertekend. Nu is de kans erg groot dat de overgrote meerderheid van die ondertekenaars gewoon gefrustreerde kiezers uit het IN-kamp zijn, eerder dan spijtoptanten. Toch wordt de petitie door zowat alle media gebracht als een ‘bewijs’ dat de Britten de Brexit toch eigenlijk niet gewild hebben.

Van lingerie tot Wetstraat

Stephanie de Smedt wordt de nieuwe hoofdredacteur van het financiële dagblad De Tijd. Ze volgt Isabelle Albers op, die naar Het Laatste Nieuws vertrok om daar hoofdredacteur te worden.

De Smedt was bij De Tijd al eerder actief als economisch en bedrijfsjournaliste. Ze portretteerde regelmatig ondernemersfamilies die in regel persschuw waren. Begin 2015 ruilde ze de journalistiek in voor een job als “lingerie styling & channel development manager” bij lingeriegroep Van de Velde.

Brief van Flupke

De bende van La(e)ken Pallieterke, Er is verleden week nogal veel te doen geweest en er werd veel gewezen in de richting van onze koninklijke familie in commentaren met verwijzing naar bovenstaande titel. Ik wil hier dus ten stelligste ontkennen dat wij ook maar iets zouden te maken hebben met de personen die wel deel uitmaakten van die bende. En ik kan daarvoor enkele doorslaande argumenten naar voren brengen.

Ten eerste wonen wij niet in de wijk van La(e)ken waarvan sprake bij die bende; wij wonen in een chiquere wijk met kastelen, grote villa’s en parken. Ten tweede is onze familie nooit bezig geweest met de activiteiten waarmee die lieden zich bezighielden. Ten derde is er in onze familie nooit iemand gezien geweest die rondliep, rondloopt of zal rondlopen met een “hoedje” – behalve de fruittaarten op het hoofd van Hare Majesteit en de kepies van ondergetekende en van mijn broer. En ten vierde zal je ons niet zien rondrijden in van die kleine autootjes, met uitzondering van de Cinque Cento,

waarmee mijn mama soms boodschappen pleegt te doen.

Wij rijden niet met een zwarte Clio, en al zeker niet om naar Parijs te gaan. Wij houden veel meer van de betere merken.

Ik wil langs deze weg ook opmerken dat u het helemaal verkeerd voor heeft door in uw blad van 16 juni te insinueren dat wij in Brussel tot een groep zouden behoren van gezinnen waar niemand werkt.

Ikzelf heb een voltijdse job als uw aller leider; mijn echtgenote houdt zich onledig met om de paar dagen invloedrijke personen te ontvangen, soms tot veel ongenoegen van personen uit een bepaalde hoek; ons Stridje is voorzitster van belangrijke verenigingen en is herhaaldelijk in het buitenland te zien aan het hoofd van delegaties van grote mijnheren uit de industrie; om onze Lorre niet te vergeten, die zijn handen vol heeft met het bosbeheer en het dierenwelzijn.

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België

Een ander soort animatiefilm

The Red Turtle

Terwijl “Finding Dory” zowat overal triomfen viert, komt een nieuwe animatiefilm in de zalen. Met “The Red Turtle” moet je echter geen flitsende animatie of hilarische gags verwachten, wel een poëtische fabel over de mens en zijn verbondenheid met de natuur.

De Nederlander Michael Dudok de Wit is de regisseur, en als zijn naam u niets zegt, hij won met “Vader en dochter” in 2000 een Oscar voor de beste korte animatiefilm. Dat leidde tot de vraag van de grote Ghibli animatiefilmstudio in Japan om iets samen te doen. Dat “iets” werd dus “The Red Turtle” - het verhaal van een drenkeling die probeert van een onbewoond eiland weg te geraken maar daarin telkens gehinderd wordt door een reuzenschildpad - en waaraan de Wit zowat tien jaar heeft gewerkt.

Het gegeven doet natuurlijk denken aan Robinson Crusoe, maar in “The Red Turtle” zie je niet zoveel survivalelementen. Evenmin spectaculaire scènes, tenzij dan de weergave van een tsunami. De Wit hanteert uitgepuurde tekeningen en animatie, met eenvoud als resultaat. Maar dan een eenvoud die de weg opent naar intensiteit en betrokkenheid.

Net zoals het ontbreken van enige dialoog een gans andere benadering en beleving met zich meebrengt. Voeg daarbij een helder kleurenpalet, duidelijk beïnvloed door die typische Japanse en Chinese waterkleurentekeningen, en een grote verrassing die de film een complete draai meegeeft (die ik niet ga verklappen) en je hebt inderdaad een ander soort animatiefilm dan wat we van Disney of Pixar gewoon zijn.

K.T.

Over een film die nooit werd gemaakt

Jodorowsky’s Dune

De filmgeschiedenis is bezaaid met filmprojecten die nooit werden verwezenlijkt, films die tijdens de opnamen - om allerhande redenen - een vroegtijdige dood stierven, afgewerkte films die nooit de zalen bereikten of alleen te zien waren in een versie die ver van de oorspronkelijke bedoeling lag. Van die laatste categorie is een klassiek voorbeeld “Greed” uit 1925 van Erich von Stroheim, die zijn opdrachtgevers confronteerde met een acht uur durende film, die dan door toenmalige MGM-baas Irving Thalberg werd verknipt tot een normale lengte.

Ik herinner mij een grote publiciteitscampagne in de vakbladen voor een verfilming van “Madame Bovary” waarvan het scenario zou geschreven worden door Hugo Claus, en de hoofdrol zou vertolkt worden door diens toenmalige geliefde Sylvia Kristel (toen een ster in Frankrijk). Nooit meer iets van gehoord. Orson Welles kreeg geen geld bijeen voor “The Other Side of the Wind” en hij besloot die dan maar zelf te financieren; in de loop der jaren trommelde hij zijn ploeg telkens op als hij door rollen, o.a. in “Malpertuis” van Harry Kümel, weer wat geld beschikbaar had, maar met als resultaat dat bij zijn overlijden de film nog steeds niet afgewerkt was. Een recent voorbeeld is de Don Quichote verfilming door Terry Gilliam, die zoveel tegenslag te verwerken kreeg dat de opnamen werden stilgelegd en nooit hernomen werden. Het zijn slechts enkele voorbeelden.

In de documentaire “Jodorowsky’s Dune” gaat het om eenzelfde historie. Op het Filmfestival van Cannes in 1971 verbaasde een onbekende Alejandro Jodorowsky iedereen met “El Topo”. Zodanig zelfs dat de Franse producent Michel Seydoux hem engageerde voor een verfilming van de sciencefictionbestseller “Dune “van Frank Herbert. Jodorowsky zag het groots en engageerde toptalent. Op zeker ogenblik liepen die voorbereidingskosten op tot 5 miljoen dollar. Tijd dus om de Amerikaanse filmstudio’s aan te spreken, maar die zagen zo’n duur geval niet zitten, en “Dune” werd afgevoerd. Dat was vóór de tijd dat “Star Wars” en “Alien” sciencefictionfilms definitief op de commerciële kaart zetten, en het genre nog als een risico beschouwd werd.

Hoewel regisseur Frank Pavich zijn onderwerp te veel benadert als een fan die vindt dat de filmwereld een meesterwerk heeft gemist, is dit toch een onderhoudende film over wat er komt kijken bij het op touw zetten van een filmproject. Niet het minst omdat Jodorowsky op zijn 84ste nog altijd een grote showman is die zijn nooit verwezenlijkte film met verve aan de man brengt. Maar ook omdat je doorheen interviews, archiefmateriaal en storyboards een idee krijgt van de inzet en het talent van vele medewerkers.

Of “Dune” van Jodorowsky wel degelijk de potentie had om een onvergetelijke film te worden? Dat valt moeilijk te beoordelen. In 1984 regisseerde David Lynch zijn (dure) versie van “Dune” en dat werd een totale flop. Maar dat is weer een ander verhaal.

K.T.

Actueel

30 juni 2016

11

Vaclav Claus in Berlijn

“Deze volksverhuizing is als de Val van Rome rond 500” Vaclav Klaus houdt van heibel en tegendraadsheid. De Tsjechische hoogleraar economie, liberaal en politicus, bevrijdde mee zijn land van de Sovjets en het Slovaakse “broedervolk”. Hij is een lauwe tot venijnige minnaar van de Europese Unie. De migratiecrisis vandaag gelijkt op de volksverhuizing die het antieke Rome vernielde, zegt en schrijft hij.

Berlijn - In het Palais bij de Funkturm in Berlijn hangen 800 aanwezigen aan zijn lippen.

Vaclav Klaus brengt zijn ongezouten mening over de “Völkerwanderung” die in het land van “Wir schaffen das” tot diepe tegenstellingen leidt. Zijn standpunt is: “Wij weten simpelweg dat het dwaas is de nieuwe massaimmigratie te onderschatten. Dat gevaar te hebben verzwegen, zullen onze kinderen en kleinkinderen ons nooit vergeven... Alles wijst erop dat de inwijking van nu in historisch vergezicht vergelijkbaar is met de volksverhuizing die vijftienhonderd jaar geleden het antieke Rome vernietigde. Ik wil die catastrofale voorspelling niet maken om het populisme te voeden maar omwille van de eerlijke overtuiging dat zij de waarheid is. Het is onverantwoord de omvang, de structuur en de lage kwaliteit van deze massamigratie te onderschatten.”

De moordenaars met Arabische namen en Europese paspoorten tonen de waarheid. Vaclav Klaus: “In de Europese en Tsjechische media worden zij politiek correct “Fransen” of “Belgen” geheten, maar zij hebben getoond dat zij noch Fransen noch Belgen zijn en dat nooit willen worden. Zowel de Europese landen waarin zij geboren werden en de autochtone burgers haten zij grondig.”

De Europese politieke elite dwingt deze politieke correctheid en huichelarij af en is een bedreiging van de vrijheid en de democratie. Vaclav Klaus: “Het meest dramatisch is de toestand in het machtigste land van Europa: in Duitsland. De Duitsers zijn de schouwspelers in een reusachtig sociaal experiment.” Vaclav Klaus reist rond om zijn mening te geven en publiceerde een boek over de massamigratie in het Tsjechisch dat gelijklopend vertaald is in het Duits.

Ex-USSR-blok Vaclav Klaus kent Hongarije, Slowakije, Polen, de ex-Joegoslavische landen van voor en na de val van het IJzeren Gordijn, en hij stelt: “Ik spreek mijn mening duidelijker uit dan de politici van de nieuwe EUlandenleden uit Midden-Europa die officieel hun opinie over de migratie terughoudender vertolken. Zelfs met hun slappe tot ontwijkende woorden worden zij hard bekritiseerd door hun “vrienden” van West-Europa. Men wil hen zelfs toelagen afpakken en hun stemrecht in de Europese Unie beknotten. Vergeet nooit dat de inwoners van Midden- en Oost-Europa gedurende decennia gelijkaardige mislukte sociale experimenten hebben ondergaan. Dat waren opgedrongen solidariteit en onvrijwillige offers in de naam van een toekomstige heilstaat. Die mensen kunnen de eerzucht van de heren van toen niet vergeten, evenmin als de manier waarop deze kaste een Nieuwe Mens probeerde te scheppen. In het kort, de sfeer rond de huidige volksverhuizing herinnert hen te veel aan de tijd van de Sovjetbezetting. De vrijheid die wij vijfentwintig jaar geleden verworven hebben, schatten wij hoog in en willen wij niet verliezen.”

Vaclav Klaus polemiseert niet tegen of over de migranten: “Ik heb het over het huidige Europa. Alleen in Europa kan de oorzaak van de eigen actuele crisis gevonden en opgeheven worden. Door het triomfgevoelen na de overwinning in de Koude Oorlog heeft het Westen de, van oorsprong communistische, idee overgenomen van de noodwendigheid van een revolutionaire wereldverbetering. Het Westen is het Midden-Oosten beginnen beschouwen als een geschikt object voor die politiek.

De pogingen van het Westen om de democratie uit te voeren naar die regio zijn mislukt.

Vier miljoen vluchtelingen kamperen sedert enkele jaren in Turkije, Libanon en Jordanië, en die grote groep groeit aan. De gastlanden worden gedestabiliseerd door de instroom en droegen en dragen de kosten van verzorging en logies alleen. Die groep van vier mil-

joen breidt dag na dag uit. De leidende politici van Europa hebben daar, totdat de volksverhuizing over de Middellandse en de Egeïsche Zee begon, niet de geringste aandacht voor gehad.”

Economen en sociologen weten, haalt Vaclav Klaus aan: “Dat een aanbod van migranten alleen onvoldoende is, er moet ook een vraag zijn. Die vraag naar migranten wordt vandaag gegarandeerd door de Europese Unie, hoe sterk zij, en haar vertegenwoordigers dat vandaag ook ontkennen. De EU heeft aan de ganse wereld gemeld dat massamigratie mogelijk is en die vonk ontstak het vuur.”

De miljoenen inwijkelingen die naar Europa willen, of er al zijn, behoren niet tot de armste en de meest bedreigde burgers van hun land van oorsprong. Vaclav Klaus: “Zelfs met de status van betere migranten hebben zij echter geen financiële middelen om gedurende langere tijd op eigen kosten te leven in Europa. Die mensen brood en inkomens verschaffen, is een utopische droom van naïeve Europese multiculti-vrienden. De volksverhuizers zullen te lang op de ruimhartigheid van het Europese sociale systeem aangewezen zijn, wat macro-economisch een inspanning betekent van miljarden euro’s. Ik zie een scenario waarbij de sociale uitkeringen voor migranten op het einde hoger zullen zijn dan de pensioensommen, dan de gelde-

“De vrijheid die wij 25 jaar geleden verworven hebben, schatten wij hoog in en willen wij niet verliezen.” lijke inspanningen voor het minimumloon en het inkomen per hoofd van gezinnen. Dan let ik nog niet op de druk op de sociale samenhang, het levensgevoel en de veiligheid van de honderden miljoenen Oude Europeanen.”

Vaclav Klaus verwijst naar de ervaring met vijftig jaar samenleven met de vorige migrantengolf: “Hoe vaak of hoe weinig is de integratie, het samenleven, met Turken en Marokkanen gelukt in de voorbije vijf decennia? Hoe is het mogelijk, met het oog op die ervaring, hardnekkig te blijven dromen, dat het in de toekomst, met migranten uit Syrië, Afghanistan, Somalië, Irak en Libië wel zal lukken? Geloven mevrouw Merkel en mijnheer Juncker dat oprecht? Zouden zij daarop willen wedden? Dat kan ik niet geloven.”

Merkel De politieke hoofdstroom in Duitsland, en in grote delen van de EU, blijft het politieke progressisme, het etatisme en het paternalisme van de staat. Vaclav Klaus: “Tel daarbij het dirigisme van de groenen en de wil om de gemeenschap te reconstrueren. Het personeel van alle politieke partijen is besmet met dezelfde maatschappijvisie: tussen sociaaldemocraten, christendemocraten, socialisten en groenen zijn er geen noemenswaardige verschillen meer. Het onderscheid is retorisch, woorden, woorden, niet substantieel.”

Angela Merkel flirt steeds openlijker met de Grünen, en wordt daar op handen gedragen, met het oog op de Bondsraadverkiezingen van 2017, waar een kanteling van de coalitie een mogelijkheid is: de SPD “raus” en de Grünen als partner. Vaclav Klaus: “Die multiculturele coalitie heeft grote ambities. Zij staat pal achter het “Wander-Mainstreaming”, het installeren

Vaclav Klaus bijt

Vaclav Klaus, geboren in 1941, werd een vooraanstaande politicus in Tsjechië na het vertrek van de Russen uit zijn vaderland. Voor de bevrijding was hij hoogleraar economie en een opposant van het communistische regime. Na de val van het IJzeren Gordijn werd Klaus minister van Financiën (1989-1992), minister-president (1992-1998), voorzitter van de volksvertegenwoordiging (1998-2002) en Tsjechisch president (2003-2013). Vaclav Klaus is een interessante en luide stem in veel Europese debatten. van buitenlandse zwervers in Europa die door hun herverdeling en vervolgens vestiging in de EU, het continent van de bodem af in een revolutie verwikkelt. De massale volksverhuizing brengt de etnische en sociale verhoudingen in ettelijke Europese landen aan het dansen.”

De Europese elite is tegen de Europese naties en nationale staten, want zij beseft, aldus Vaclav Klaus, dat deze nationale staten in samenhang met de parlementaire democratie de remschijven zijn voor hun visie op het nieuwe Europa: “Nieuwe Mensen maken, de eeuwige droom van alle Europese progressieven, zal binnen de oude nationale staten nooit lukken.

Bovendien bloeit in Europa een elitegeloof.

De Europese toppolitici beweren dat het voor hen onvoorstelbaar is dat ergens ter wereld iemand “lijdt”. Daarom is de hulp aan zij die “lijden” waar ook ter wereld de eerste Europese burgerplicht.”

De volksverhuizers zouden nodig zijn om de bevolking te verjongen en voldoende arbeidskrachten te hebben voor de lagere beroepen. Is het inderdaad zo dat Europa arbeidskrachten ontbeert, en deze elders moet gaan zoeken? Vaclav Klaus: “In vergelijking met een tijd geleden is er vandaag een hoge arbeidsloosheid in Europa.

Volgens de jongste statistieken zijn er 23 miljoen werklozen of zowat tien procent van het totale aantal arbeidskrachten. Elke verstandige mens weet dus dat er geen tekort is aan werknemers.

De massale werkloosheid is een structureel probleem en geen probleem van een gebrek aan arbeiders en bedienden.

Veel mogelijke arbeidskrachten zijn verwend en te hoog gekwalificeerd door te lang op de schoolbanken te zitten zonder positief effect op hun opleidingsniveau. Zij houden van Outdoor-activiteiten, echter niet meer van Outdoor-arbeid.

Terwijl wij dus veel migranten binnenhalen, vinden meer dan de helft van de jonge mensen in Zuid-Europa geen werk, of zoeken soms niet eens. Zelfverwezenlijking blijkt toffer te zijn dan routinewerk. In het verleden zijn er inwijkelingen aangetrokken om het vuile werk in Europa te doen, volgens de gegevens over de nieuwste golf is dat nu veel minder het geval... Bij mannen of vrouwen met een zogenaamde doctorsgraad van Bagdad of Tripoli vind je geen lassers of loodgieters.”

Als er al iets scheelt met de demografie van de Oude Europeanen ligt dat niet aan

de demografie, echter wel aan de ideologie die de traditionele gezinnen onderuit wil halen en die de natuurlijke verschillen tussen mannen en vrouwen wegredeneert.

Vaclav Klaus: “Hoe dikwijls werd ik in mijn leven al niet geconfronteerd met demografische catastrofes. Veel mensen zullen zich “The Population Bomb” van Paul Ehrlich uit 1968 wel herinneren. Hij voorspelde het gevaar van een overbevolking, niet van een terugval. Maar, is dat in Europa de kwestie? Trouwens, is een hogere bevolkingsdichtheid per vierkante kilometer een achtenswaardig doel?

Moet het dichtbevolkte België ons voorbeeld zijn of Canada?”

De Europese Unie heeft de massa-immigratie vanaf 1995 gebetonneerd in het zogenaamde Barcelona-proces, ofte het Euro-Mediterrane Partnerschap EUROMED. Vaclav Klaus: “Op dat ogenblik waren wij in Midden-Europa voornamelijk bezig met de uitbreiding van Europa naar het oosten en dus amper geïnteresseerd en betrokken bij dat nieuwe beleid. Het Barcelona-proces opende de deuren voor Maghrebijnen die de Europese bevolkingstekorten zouden opvangen.

Alvorens deze politiek verder te zetten en immigranten makkelijk te onthalen, zou als “entreebewijs” moeten geëist worden dat zij willen assimileren en zonder enige twijfel bereid zijn de beschaving, cultuur en tradities van het gastland te aanvaarden. In de context van de huidige volksverhuizing is daarvan niets in orde.”

Voorzorgsprincipe Hoe lichtvaardig springen wij niet om met onze politieke en maatschappelijke gezondheid, gaat Vaclav Klaus verder: “Denk aan het voorzorgsprincipe. Er kan in Europa geen groot bouwwerk of infrastructuurproject meer verwezenlijkt worden of er hoort vooraf een “Umweltsverträglichkeitsprüfung” bij om de gevolgen voor de menselijke gezondheid, de dieren, de planten, de biologische diversiteit, de bodem, het water en de lucht in kaart te brengen. Echter het experiment om miljoenen onbekende mensen die uit een volslagen andere cultuur en samenleving stammen, hier binnen te laten, wordt niet serieus en bij het begin bestudeerd. Ik herhaal, die miljoenen moslims komen niet naar Europa om Duitser, Fransman, Tsjech of Zweed te worden. Zij zetten hun bestaande levenswijze verder, in veiligere omstandigheden en met meer welstand dan zij gewoon waren in hun land van oorsprong.”

Frans Crols

12

Cultuur

30 juni 2016

Sabien Tiels zoekt “Mannelijk schoon”

Podium

Aan tafel met Clara Peeters In het Rockoxhuis toont het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen een nieuwe focustententoonstelling. ‘Clara Peeters. Aan tafel!’ is een kleine expo om duimen en vingers af te likken.

Sabien Tiels is misschien wel een heel sterk onderschatte Vlaamse artieste die intussen een zeer bizar muzikaal parcours heeft afgelegd. In 1996-‘97 heeft ze de eerste stevige stappen op het podium gezet, met de grote meezinger ‘De trein’ en het emotionele ‘Moeder van mijn moeder’. Er werd haar een grote toekomst voorspeld.

Inderdaad, twintig jaar geleden ontpopte Sabien Tiels zich als singer-songwriter en scheerde ze hoge toppen met haar eerste van a tot z zelfgeschreven album, “Hou je morgen nog van mij?”. Er volgde heel wat erkenning en het leek de start van een blitzcarrière. Nochtans werd het telkens hard knokken en het succes van die eerste plaat kon niet echt een vervolg krijgen. De artieste leek opnieuw één van die straffe eendagsvliegen.

Het werd voor Sabien immers constant zoeken tussen het betere Nederlandstalige lied en de erkenning van een zogezegd intellectueel publiek enerzijds, en de bredere gemakkelijkere muziek voor een wat groter en breder publiek. Lees, dus de strijd tussen Radio 1 en Radio 2.

Er volgde bijvoorbeeld een cd met allemaal covers van de betere kleinkunstnummers. Daardoor werd Sabien plots weer een betere coverartieste bij zogezegd gebrek aan eigen sterke nummers. En zo werd ze na vele pogingen beetje bij beetje gedoemd om nooit nog een prominente plaats op het podium te krijgen.

Toch is Sabien Tiels al die jaren blijven zingen. Veel op de achtergrond, vooral ook als zanglerares in Hasselt en af en toe als coach van jong talent. Onlangs werd ze onverwacht een zeer verdienstelijk vast lid van de vier Nijghse vrouwen die het repertoire van Lennaert Nijgh bezingen en bespelen en begon alles opnieuw te kriebelen. Dus moest er na al die jaren opnieuw een nieuwe cd komen.

Stef Bos, Johan Verminnen, Rocco Granata…

En voor deze zevende plaat en de gelijknamige theatervoorstelling kroop Tiels in de pen met heel wat op zijn minst apart te noemen “mannelijk schoon”. Met onder meer Stef Bos, Johan Verminnen, Guido Belcanto, Wigbert, Stoomboot, Rocco Granata, Berlaen en Marcel de Groot schreef ze - gedreven door de Muze - elf nieuwe liedjes die in haar nieuwste theaterprogramma vlotjes doorheen de rest van haar repertoire dwarrelen. Geen artiest voelde zich te goed om samen te werken met de Limburgse artieste, wat toch nogmaals bewijst dat de werkelijke erkenning nooit ver weg was en de waardering voor Sabien misschien vroeger te weinig duidelijk werd uitgesproken. Aan “mannelijk schoon” ontbreekt het op de cd dus zeker niet.

Op de radio, voornamelijk Radio 2, is momenteel het hele mooie duet met Marcel de Groot, de zoon van Boudewijn, te horen, ‘Is het dit nu’. Opgenomen in de Antwerpse voetgangerstunnel en twee stemmen die heel knap bij elkaar horen. Marcel de Groot gaat ook mee op de theatertournee als vaste gitarist, samen met Wouter Berlaen (contrabas en zang), Jan Servaes (drums en percussie) en Marco Cirone (gitaren). Bovendien verwelkomt Sabien in elke voorstelling één verrassingsgast uit haar “mannelijk schoon”-kabinet.

We kijken uit naar de optredens, en we zijn ervan overtuigd dat het genieten wordt van GT begin tot einde. Want een echte goede artiest blijft lang overeind.

Omstreeks 1607 begon de jonge Clara Peeters in Antwerpen stillevens te schilderen. Vrouwelijke kunstenaars waren toen in de Zuidelijke Nederlanden allang geen curiosum meer. In de zestiende eeuw genoot de Antwerpse dichteres Anna Bijns grote faam, net zoals een aantal schilderende vrouwen.

Levina Bening, geboren in Brugge tussen 1510 en 1520, was een begaafd miniaturist. De Antwerpse Catharina van Hemessen (1527/’28na 1567) gold als een markante en innovatieve schilderes. Als eerste kunstenaar in Italië en de Nederlanden portretteerde ze zichzelf zittend achter een schildersezel. Er waren ook nog Mayken Verhulst (1518-1599) uit Mechelen en Anna Smijters, die haar talent zou doorgeven aan haar zoon Lucas de Heere, de schilderdichter die in 1534 werd geboren in Gent. Al die vrouwen waren begaafde dochters uit kunstenaarsfamilies. Zij hadden de meeste kansen om zich artistiek te ontplooien en het dure schildersmateriaal was voorhanden.

Clara Peeters was een pionier. Ze was één van de vroegste stillevenschilders in Antwerpen. Ze ontwikkelde een nieuw type stilleven: de kaasschotels, die opvallen door hun knap kleurenpalet. Ze was ook één van de eersten die visstillevens maakte.

Peeters signeerde veel van haar schilderijen, wat wijst op haar naam en faam. Ze verwerkte originele vondsten in haar taferelen. Zo is al in een vroeg schilderij uit 1607 of 1609 een opmerkelijk detail te zien: in de glazen voet van een kandelaar is een gezichtje weerspiegeld, een motief dat Clara Peeters nadien virtuoos zou uitwerken.

In 1611 schilderde Clara Peeters vier schitterende stillevens op groot formaat, nu in de

collectie van het Prado in Madrid. De tentoonstelling in het Rockoxhuis is een samenwerking met het Prado, waar ze in het najaar zal te zien zijn. Op één van deze werken, het feestelijke ‘Versnaperingen’ (zie afbeelding), staat een vergulde beker. In de uitstulpingen ervan heeft de schilderes zich op een vernuftige manier zeven keer in de reflecties geportretteerd. En in de schenkkan zien we een venster met nog drie reflecties van de kunstenares, waarvan één ondersteboven. In 1612 zou ze het nog eens overdoen, met acht weerspiegelingen van zichzelf al schilderend, allemaal optisch perfect vervormd in de uitstulpingen van een pronkbeker. Het getuigt van een sterk artistiek vakmanschap en zelfbewustzijn.

De schilderijen in het Prado bewijzen dat adellijke Spaanse verzamelaars het werk van Clara Peeters hoog aanschreven. Ze tonen eveneens aan dat Antwerpen in de eerste helft van de zeventiende eeuw een rijke culinaire traditie had, met mediterrane producten die pas in de twintigste eeuw opnieuw populair zijn geworden.

De tentoonstelling toont twaalf werken van Clara Peeters. Ze zijn een feest voor het oog: weelderige tafels, smakelijke banketjes, bloemstukken, stillevens met gevogelte, vissen of kazen, luxueus uitgestald op een tafel samen met kostbaar serviesgoed, versierde pronkbekers en gouden munten. Alles is sierlijk afgezet tegen een donkere achtergrond. Clara Peeters was een uitzonderlijke kunstenares.

MMMV

Tentoonstelling ‘Clara Peeters. Aan tafel!’, nog tot 2 oktober, Rockoxhuis, Antwerpen, www.rockoxhuis.be

De Brabantse fauvisten Radicale 11 juliviering moet noodgedwongen verhuizen Het was even schrikken voor de organisatoren van de jaarlijkse Vlaams-radicale 11 juliviering in Antwerpen. Die gaat dit jaar voor de negende keer door onder de noemer “Gulden Sinjoren”. Wat bleek: het Conscienceplein in Antwerpen, waar de viering al jaren in openlucht doorgaat, is niet beschikbaar.

Geen fout van de organisatie, want die had de aanvraag al ingediend in oktober 2015 en ook al toelating gekregen. Maar, ondertussen zijn er restauratiewerken gestart aan de Carolus Borromeuskerk, en de aannemer heeft het voorliggende plein nodig voor containers en werfketen. Ook de aannemer beschikt over alle vergunningen.

“Oeps”, zeggen nu de ambtenaren van de stad Antwerpen, “dubbele boeking” en “een spijtige vergissing” en “niet aan gedacht”. En zo was men vergeten de organisatie van de

Gulden Sinjoren te verwittigen. Pas vorige week, en helemaal puur toevallig, ontdekte een bestuurslid van de Gulden Sinjoren dat het Conscienceplein vol bouwmateriaal stond.

Er dient noodgedwongen uitgeweken naar een andere locatie: het Felix Pakhuis op de Oude Leeuwenrui 29 in Antwerpen. Noteer de nieuwe plaats in uw agenda. Datum en uur blijven onveranderd: maandag 11 juli om 14 uur. De toegang is gratis. Op de Oude Leeuwenrui is er voldoende parkeerplaats en op de nabijgelegen Godefriduskaai is er een betalende parkeerruimte. Ook met het openbaar vervoer is de locatie vlot te bereiken; bus 17 stopt voor de deur. Bus 30, bus 34 en tramlijn 7 hebben haltes in de onmiddellijke omgeving.

KvC

FELIXART - Op 11 juli 1916 overleed in Amsterdam op 36-jarige leeftijd de kunstenaar Rik Wouters. Hij was het boegbeeld van een groep kunstenaars die te Brussel eerder toevallig contacten hadden, in 1913 samen exposeerden in de galerie Giroux en de naam Brabantse fauvisten opgeplakt kregen.

Fauvisten, afgeleid van fauves, wilde dieren, was eerder een scheldnaam voor een groep Franse kunstenaars, met Matisse als leidende figuur. De explosieve kracht van de contrasterende pure kleuren en grove penseeltrekken boeiden tijdens de eerste decennia van vorige eeuw een aantal kunstschilders, vooral actief in en rond Brussel. Felix de Boeck, de boerschilder uit Drogenbos, haakte in bij de start, ging dan in de abstract-geometrische richting om tijdens het interbellum opnieuw fauvist te worden en later zijn sacraal-figuratieve thematiek en portretkunst centraal te houden. De Boeck staat in FeliXart en in de omgeving van zijn geboortehuis in volle restauratie permanent in de kijker.

Deze tentoonstelling brengt in de eerste plaats hulde aan Rik Wouters, de belangrijkste tekenaar, kunstschilder en beeldhouwer uit die periode. Bij Wouters is de instinctieve en emotionele kracht van het fauvisme wellicht het sterkst aanwezig. Hier zijn landschappen, interieurs en stillevens te vergelijken van

ruim dertig kunstenaars die kunnen ondergebracht worden in de sfeer van het fauvisme, dat ook nog hedendaagse kunstenaars boeit.

Zo werd de selectie voor deze tentoonstelling gemaakt door de Antwerpse kunstenaar Nick Andrews. Hij exposeert momenteel in De Warande te Turnhout en kreeg hier de gelegenheid als een erfgenaam van het fauvistische avontuur een keuze te maken bij de gekende en minder gekende fauvisten.

Andrew mag zijn werk tonen naast de grondleggers van de stroming bij ons. Naast de wilde werken van De Boeck en De Troyer hangen de milde schilderijen van Schirren, Oleffe, de Kat, Paerels, Thevenet en Wouters. De tentoonstelling is ook boeiend als kennismaking met vele eerder onbekende kunstenaars uit deze periode of met weinig bekende werken van de Brabantse fauvisten van het eerste uur. Dit geldt FDC ook voor de gevierde Rik Wouters.

FeliXart Museum, Kuikenstraat 6, Drogenbos. Tot 2 oktober. Open van donderdag tot zondag van 10.30 tot 17 uur.

Boeken

30 juni 2016

13

Ernest Claes: een stevige biografie In ons nummer van 31 maart schreef Jan Neckers in zijn column over zijn gewezen BRT-collega en vriend Bert Govaerts, die toen pas bevallen was van een stevige en eerlijke biografie over de Vlaamse volksschrijver Ernest Claes. Thans stellen we u het boek beknopt voor.

Nest Claes was een vat vol tegenstellingen en werd voortdurend heen en weer geslingerd tussen wat hij graag deed en wat hij meende wat er van hem verwacht werd. Dat leidde tot heel wat gemijmer, en soms zakte hij weg in een depressie.

Tijdens zijn prille jeugdjaren kende het grote gezin Claes in Zichem, samen met zoveel anderen, armoede. Vooral na het vroegtijdig overlijden van vader. Het was mee te danken aan de financiële steun van de paters van Averbode dat de jonge Ernest kon verder studeren. Eenmaal afgestudeerd als doctor in de Germaanse filologie in Leuven was hij totaal vervreemd van zijn familie.

Als jonge afgestudeerde werd hij door Frans van Cauwelaert en Alfons van de Perre opgevist en ging hij in hun dienst aan de slag op het Vlaamse Secretariaat. Tijdens de Eerste Wereldoorlog sympathiseerde de jonge Claes als ambtenaar in Le Havre in stilte met de ideeën van de Frontbeweging (Rik Borginon werd een goede vriend) maar was hij een informant van Van Cauwelaert die in Nederland verbleef. Tegelijkertijd uitte Nesten zich als Belgisch patriot die hunkerde naar een officieel ereteken.

Parlement Tijdens het interbellum kon Claes dankzij onder meer de steun van Van Cauwelaert aan de slag als redacteur van het Beknopt Verslag

in het parlement. Hij zou er opklimmen tot directeur. Ernest Claes verdiende er goed zijn brood, maar toch uitte hij onder schuilnaam en in zijn dagboek in toenemende mate zijn afkeer voor de parlementaire democratie.

Hij was vooral de schrijver van één boek, “De Witte”, dat tot op heden 127 drukken mocht kennen - in 2020 vieren we de honderdste verjaardag van het verschijnen ervan.

Het luchtige en onderhoudende volksboek kende bij ons en ook in Duitsland een ongeëvenaard succes.

Hoe graag Claes ook het niveau wilde bereiken van zijn vriend Stijn Streuvels, het is hem nooit gelukt. Claes bleef een volksschrijver. In Nederland werd hij niet aanzien als een literator. Hij was vooral de man van de novelle en het kortverhaal. Romans schrijven lukte hem niet zo best.

In het Duitsland van de jaren dertig kwam Nest Claes graag en veel. Zijn boeken verkochten er als warme broodjes. Hij hield er tientallen lezingen en signeersessies. Over de prestaties van de ‘volksmens’ Adolf Hitler was hij best te spreken. In zijn goed gedocumenteerde en vlot geschreven biografie onthult Bert Govaerts hoe hij ontdekte dat Claes in het lijfblad van de SS, “Das Schwarze Korps” zes artikels publiceerde. In september 1936 woonde hij in Buenos Aires het PEN-congres bij. Hij verdedigde er de Duitse schrijvers uit nazi-Duitsland, die niet uitgenodigd waren.

Pas na de brutale annexatie van Tsjechoslowakije in maart 1939 gingen de ogen van de romantische dromer Claes open en distantieerde hij zich van nazi-Duitsland. Kort na de bezetting van ons land sloot hij zich aan bij diegenen die “geen tweede activisme” wilden.

Maar de onverwachte en totale nederlaag van Frankrijk deden hem van gedacht veranderen.

Ernest Claes sloot zich in de zomer van 1940 aan bij de Volksbeweging-oproep van VNV-leider Staf de Clercq. Hoewel hij dat na de bezetting ‘vergat’, was Claes geheim lid van het VNV en verkeerde hij op vertrouwelijke voet met de VNV-leider, maar ook met Gerard Romsée, Jan Grauls…

Nog in juni/juli 1944 onderhandelde Claes met Nieuwe Orde-uitgevers over de uitgave van nieuw en oud werk. In zijn naïviteit meende hij dat hij hiermee niets verkeerds deed. Hij wilde steeds de meest voordelige contracten voor zichzelf en veel, heel veel boeken verkopen.

De repressie, de vier maanden in de gevangenis (“Cel 269”), de vernieling van een deel van de inboedel van zijn huis door tuig van de richel in mei 1945 en de jarenlange onzekerheid omtrent zijn proces betekenden een breuk in zijn leven. Dankzij onder meer de inzet van zijn echtgenote, een aantal vrienden en de onbenulligheden in zijn dossier veel kwam niet boven water of werd in een ander daglicht gesteld - werd hij in eerste en in tweede aanleg vrijgesproken. Na zijn 65ste verjaardag werd Ernest Claes de rentenier van zijn eigen roem, die veel en graag gelauwerd werd.

Het negen grote hoofdstukken tellende boek “Ernest Claes” is een lekkere ‘ouder-

wetse’ en gedetailleerde biografie. Govaerts’ onderwerp was weliswaar een complexe man maar tezelfdertijd een heel boeiende persoonlijkheid. Beslist een aanrader. Bibliografie, notenapparaat en personenregister zijn aanwezig.

Pieter Jan Verstraete

Bert Govaerts, “Ernest Claes: de biografie van een heer uit Zichem”, Antwerpen, Houtekiet, 2016. Ill., 510 blz., geb., 39,99 euro.

ISBN 978 90 8924 455 0

Proces tegen de laatste Duitse keizer Na het sluiten van het Verdrag van Versailles lag het in de bedoeling van de zegevierende geallieerden om de Duitse keizer Wilhelm II voor een tribunaal te slepen. Hij zou voor een internationaal straftribunaal moeten terechtstaan.

In feite lag het vonnis al klaar en zou hij unaniem veroordeeld worden voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog en voor alle daaropvolgende gebeurtenissen. Dankzij de vastberadenheid van de Nederlandse koningin en haar regering werd Wilhelm II, die als politiek vluchteling in Nederland asiel gekregen had, niet uitgeleverd en kwam het dan ook niet tot een proces.

Andriessen Bijna honderd jaar na Versailles vond het proces alsnog doorgang. En wel in Nederland; het thema werd in een “what-if?”-boek gedetailleerd behandeld. “Wat als”-boeken is een genre dat de laatste jaren wel meer beoefend wordt.

Het initiatief tot het procesboek werd genomen door de bekende Nederlandse WOI-specialist

Hans Andriessen, die al lang hemel en aarde verzet om te bewijzen dat Duitsland niet aan de basis lag van het uitbreken van de oercatastrofe 1914-’18. Hij verzamelde een groepje historici en bekende juristen rond zich om het ‘proces’ zo realistisch mogelijk naar voren te brengen.

Het overzichtelijke en boeiende boek bestaat uit drie grote delen. In het veertig bladzijden tellende requisitoir van de openbare aanklager wordt een helder en grondig beeld geschetst van de politiek van Duitsland sinds het ontslag van Bismarck en het optreden van Wilhelm II. Na lectuur ervan twijfel je als lezer geen moment meer aan de schuld van de laatste Duitse keizer. Maar dan komt het pleidooi van de verdediging aan bod dat door Andriessen zelf naar voren wordt gebracht. In zijn betoog, dat 280 bladzijden (!) omvat, fileert hij punt voor punt alle beschuldigingen (agressieve Duitse vlootpolitiek, schending van de Belgische neutraliteit, onbeperkte duikbootoorlog, Duitse misdaden tegen Belgen…) tegen de keizer uitgebracht. Daarna volgt het vonnis: Wilhelm wordt enkel schuldig bevonden aan de

schending van de Belgische neutraliteit. Van alle andere beschuldigingen wordt hij vrijgesproken.

Schuldig zijn vooral Frankrijk en Rusland, dat met hulp van de eersten zich in recordtempo aan het (her)bewapenen was en Servië de hand boven het hoofd hield tegen Oostenrijk-Hongarije. Voor wie enigszins vertrouwd is met het werk van Andriessen biedt het vonnis geen verrassingen.

Het boek leest aangenaam en je zou denken dat het ‘proces’ echt is. Alvast een origineel gegeven. Minder origineel is dat het toch wel lijvige boek geen register bevat. Steeds weer wordt hiervan geen werk gemaakt. Ook vonden we op bladzijde 13 een fout. Wilhelm overleed niet in 1943, zoals vermeld staat, maar wel in juni 1941. Jammer toch.

Pieter Jan Verstraete

“Het proces tegen Wilhelm II: een vonnis over de schuld van de Duitse keizer aan WO I”, Tielt, Lannoo, 2016. Ill., 520 blz. geb., 34,99 euro ISBN 978 94 0142 983 2

De huismeester, de mammoet en de moslim De boeken “Islamisme” van Emilio Platti en “Soefi’s, Punkers & Poëten” van Jonas Slaats liggen binnen handbereik, maar hebben de voorrang moeten geven aan “De Huismeester, de Mammoet en de Moslim” van Hans Moll. Bij de eerste twee geschriften ruik je lijfelijk dat ze nuttig én ernstig zullen zijn, slimmigheid om uren op te kauwen. Moll mengelt zwans, spot en ernst (beperkt) door mekaar in schetsen die zappen tussen mededogen en kritiek op de moslims.

Dus, eens te meer publiceert de niche-uitgeverij De Blauwe Tijger uit het Groningse een tegendraads boek. De inleiding van Molls boek is geschreven door Wim van Rooy. Hij werd omhelsd door De Blauwe Tijger voor zijn krachtige boek “Waarover men niet spreekt” toen Pelckmans niet durfde of niet wilde. Een bestseller werd het ondertussen.

Hans Moll was zevenentwintig jaar journalist van de Nederlandse kwaliteitskrant NRC Handelsblad en noemt zich vandaag huismeester, de plechtige en hogere variant van huisman of huissloof. Hij is een Indo-Europeaan, een zoon uit een Nederlands geslacht met gemengd Europees-Indonesisch bloed. Van

inwijking en aanpassing weet hij dus alles uit zijn onmiddellijke omgeving.

Islamofoob als eretitel Inleider van Rooy noemt Molls boek “weinig geruststellend” en somt dan op: het is grappig-vilein en visionair vanuit het eigentijds-huishoudelijke gebeuren met de rol van de nieuwe man en de biologische kloof tussen man en vrouw. De tegenstelling tussen de lachwekkende hedendaagse klusjesman en pseudopoetshulp van het Westen en de overheersende moslimman met de losse handjes om de vrouw te temmen, die vandaag huidnauw samenleeft met de eerste soort, leidt bij

Moll tot kritiek op de eigen situatie en de vaststelling dat de invoer van islamieten in onze contreien uitzichtloze maatschappij- en huisproblemen uitlokt. De schrijver switcht vol kennis van wasknijpers over zakmessen naar mondgeur, wc-eend, scheten, geilheid, kamperen naar mannen die watjes zijn (zoals hij dat met zelfspot werd), Keulse billenknijpers en het gebrek aan nieuwsgierigheid van moslimmensen.

Op moslimknuffelaars heeft hij het niet begrepen. Met zachte zwier doopt hij zichzelf tot islamofoob en doet dat naar analogie van wat met het aanvankelijk verwerpelijke begrip geus gebeurde: van scheldwoord tot eretitel.

In het stukje “Poepen en plassen” treitert hij zijn zuiderburen met de vraag: Waarom gooit een Belg stukjes brood in de wc? Om de wceend te voeren. Daarop volgen bekentenissen over zijn plasgedrag, hij doet het zittend.

Trekt u de neus op voor de viespeuk? Geloof mij, Moll is een volgeling van de Fransman

Rabelais die alle zintuigen en alle lichaamsopeningen betrok bij zijn prachtige teksten en wereldliteratuur schreef. Moll legt bijvoorbeeld een bruggetje tussen de lichaamsgeuren en de moslims. Een wind laten, zit veel moslims dwars. Het onderwerp “How to reduce farting” (hoe je scheten verminderen) op een forum van het Nigeriaanse Nairaland, een onlineclub, heeft bijvoorbeeld 1456 “views”. De stelling van de moderator is duidelijk: een wind maakt moslims onrein. Enzovoort.

Hans Moll is een drollige kwast in de jonge wetenschap van de moslimologie en hij laat u op enkele uren onder de leeslamp genieten en gruwen van kantjes van de gelovige mohammedaan waar Platti en Slaats en hun ernstige soortgenoten niet toe komen.

Frans Crols

“De Huismeester, de Mammoet en de Moslim”, Hans Moll, uitgeverij De Blauwe Tijger ISBN 978-94-92161-06-2

14

Brieven

30 juni 2016

Brexit

Onderbuik van Vlaanderen

Pallieterke, Met zovelen aan de kar getrokken, van Obama tot onze zo onzijdige pers, en toch het deksel op de neus; de Britten doen hun goesting. En nu alle registers open om te zeggen welke kwalen van Egypte de Britten en ons te wachten staan. Het zal wel meevallen, denk ik. Dat Europa zich eens bezighoudt met de echte problemen, zijnde immigranten, islam, enzovoort, in plaats van roken op de stoep en andere onnozelheden, en dat doet voor een redelijke wedde zonder in de vetpotten te graaien. Hun leuze is: wat we voor onszelf doen, doen we beter.

Marcel Strobbe - Merelbeke

Wetsontwerp gebruik Nederlands Pallieterke, U vermeldt in uw blad van 23 juni 2016 (Roddels uit de Wetstraat) een ontwerp van de regering, ingevolge de toepassing (implementatie) van een Londens protocol i.v.m. het Europees octrooibureau alleen drie talen (Engels, Duits, Frans) officieel mag gebruiken. Ja, dit gebeurt met instemming van de N-VA (Vuye en Wouters). En dit is dan geen roddel, maar effectief een wandaad.

Gezien het gemeenschappelijk standpunt van de Vlaams-nationalisten in het verleden (Bourgeois, Jambon en VB) om tegen de miskenning van het Nederlands zwaar van leer te trekken. Nu geeft de N-VA ongegeneerd goedkeuring aan het gewraakte ontwerp. Begrijpe wie kan. Welke hogere (duistere) landsbelangen zouden hier kunnen spelen?

Ooit heeft Dehaene (Europese CVP’er) ons een gelijkaardige slag bedeeld in een gelijkaardige context. Intussen moet toch meer dan bekend zijn dat de eerste grondwettelijke opdracht van de Vlaamse Gemeenschap is: het verdedigen van de Nederlandse taal en cultuur.

Waar blijven nu de protesten van de VVB, het ANV, de Marnixringen, e.a.? Kon Peter de Roover, oud politiek-secretaris van de VVB, huidige fractieleider van de N-VA, deze schade niet beperken door afwijzing van de artikels die de belangen van onze taal op Europees vlak schenden?

De tussenkomst en de verwijzingen van Barbara Pas (VB), waren meer dan terecht en lovenswaardig. Maar de kloof (met de N-VA) was weer te groot om samen te spannen in het Vlaams algemeen belang. Ik erken de boosheid en de ontgoochelingen die danig bij mij zijn ingeslagen naar aanleiding van dit politieke gebeuren van onze Vlaamse leiders.

Jaak Cuppens - Neeroeteren

Via De Gucht-klucht naar OPTIMA! Pallieterke, In de periode dat John Crombez als staatssecretaris van Fraudebestrijding een bezoek bracht aan de hoofdzetel van OPTIMA, is de fraudeklacht tegen Karel de Gucht nog hangende. Toevallig is in beide zaken, OPTIMA en De Gucht, Karel Anthonissen, gewestelijk directeur van de BBI Gent te “ijverig” geweest.

In de zaak-De Gucht werd hem door Crombez “partijdigheid” verweten. In het geval OPTIMA werd alles geseponeerd, in plaats van een ijverige ambtenaar te koesteren. Natuurlijk past een naarstige ambtenaar niet in de bedrijfscultuur van de ABVV-achterban; het zou banen kunnen kosten. Crombez zat overduidelijk geprangd tussen enerzijds Luc van den Bossche en Daniël Thermont, en anderzijds De Gucht, Yannick de Clercq en Geert Versnick.

Dus koos Crombez voor de kleptocraten.

Jacques Demeersseman - Kortrijk

Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A O N D E R G R O N D S E B N O E D E L X S A O N E C T O M A T E N X T O E R D G R X M A N I C U R E N E O D R X B X S A R X R E F O P E N E N X R A I X G G C O P I L O O T X N E E H H O X G X O X A B T X E I E L L E N D I G E X I S J L X T R I L L E N D X E K E L X I P O X N E O N X L N A S A X T R A N S I T

Pallieterke, Terwijl het Zuiden van België nog steeds dankzij het Noorden overleeft met op veel momenten overtollige transfers (de nog steeds onrechtvaardige en bestaande fiftyfiftyverhouding naar Wallonië toe) bij subsidies naar Vlaanderen, hangt men hier bij ons in het Noorden de Belgische vlaggen uit bij het “brood en spelen”-evenement, de zogenaamde “nationale voetbal”. Brussels Airlines informeert op hun jets de reizigers nog steeds vooreerst in het Frans en dan pas in de Vlaamse taal. De bagageafhandelaars, voor zover zij niet staken, staan mij aan de telefoon, wanneer zij na de zoveelste staking mijn koffers thuis brengen, enkel in de Franse taal te woord. Onze Vlaamse taal is hen vreemd. Diegenen in Vlaanderen die nu de driekleur uithangen, mogen er fier op zijn; zij zijn volks- en wereldvreemd.

Eén troost: wanneer de koning overlijdt, is het aantal driekleuren opeens gedecimeerd. De onderbuik van Vlaanderen?

Eddy van de Sompel – Sint-Niklaas

Europese Confederatie Syndicaten Pallieterke, Vreemd... In onze lokale media werden geen of nauwelijks berichten aangetroffen omtrent de samenkomst van de CES (Europese confederatie van syndicaten) vorige week in Rome.

Deze vereniging gaat er prat op dat ze 45 miljoen aangesloten werknemers in Europa vertegenwoordigt.

Vanwaar die geringe belangstelling van onze media? De Milanese krant LIBERO (17/06) was wél alert en sloeg alarm onder de hoofding “Sindacati fuori di testa: vogliono più immigrati” (Vakbonden buiten hun zinnen: zij willen méér immigranten).

Wat was er aan de hand? Van zulk hoog ‘gezelschap’ zouden de argeloze Europese burgers verwachten dat zij zich zouden buigen over de immense problematiek van de kennelijk niet te stelpen miljoenenstroom van vluchtelingen, asielzoekers, immigranten tout court. Dat de arbeidsmarkt daardoor op ongeziene wijze wordt verstoord staat buiten kijf, want het is immers de bedoeling dat het gros van die inwijkelingen een job zou vinden om te voorzien in hun levensonderhoud. Vanzelfsprekend ten koste van de eigen werknemers die reeds voldoende geconfronteerd werden met werkloosheid.

Lovenswaardig initiatief van de CES om in de Europese context de belangen van de aangesloten werknemers te vrijwaren, zou je denken.. Mis poes! Volgens LIBERO was het leidmotief van de hoge vergadering: “Il sindacato vuole l’infornata di immigrati” (De vakvereniging wil een ‘ovenvol’ immigranten). Daartoe wordt het gekende sprookje gehanteerd dat het gaat om hoogopgeleide mensen die onze economie een boost kunnen geven... Om stil bij te worden.

Er werd een conclusiedocument opgesteld dat op de Europese top in Brussel zal voorgelegd worden. De redacteur van LIBERO stelt zich in gemoed de vraag of al die woorden in alle vrijheid werden uitgesproken en neergeschreven. Ik vrees dat hier en elders in Europa het ‘unheimliche’ gevoel overheerst “There is something rotten... in the European Union” (Shakespeare parafraserend).

Afscheid van Marcel de Troeyer Vorige donderdag heeft een schaar ouwe getrouwen sereen afscheid genomen van oud-oostfronter Marcel De Troeyer, geboren in het voorlaatste oorlogsjaar 1917 en dus net geen honderd geworden. Ze lopen niet bepaald dik gezaaid, de mannen van dàt jaar, maar ouwe taaie en onwrikbare Vlaming Marcel was niet de eerste de beste.

In Turnhout, waar hij geboren was en waar zijn grootvader, door een administratiefoutje bij de Burgerlijke Stand, plotsklaps De Troeyer was gaan heten in plaats van De Troyer, was Marcel als 17-jarige snaak al ploegleider van het Verdinaso van Joris van Severen. Hij had de Vlaamsgezindheid wel in de genen, want grootvader was goed bevriend geweest met Pieter Daens en de familie was het daensisme trouw gebleven.

Na de moord op Van Severen verzeilde Marcel eerst bij de VNV-Eenheidsbeweging en daarna bij de Zwarte Brigade, mét uniform.

Intussen was de jongeman liefst vier keer door het vaderland gemobiliseerd geweest, zodat hij van zijn 20 tot zijn 23 jaar bijna altijd soldaat mocht spelen. Toen hij in 1941 getrouwd was, verhuisde hij met zijn vrouw van het Antwerpse Zurenborg naar Lokeren waar hij bij de Post en de belastingen heeft gewerkt.

Die verhuis naar “over ‘t water” had ook te maken met de Lokerse oorlogsburgemeester Stan de Bruyne, die zich bedreigd voelde en de oud-Dinaso een woonst naast de zijne, in de tuinwijk, aan de hand deed. Bij een huiszoeking door de rijkswacht, wist Marcel in die “kwade jaren” aanvankelijk aan de repressie te ontsnappen, omdat hij zich op zolder had verstopt. Daarna liep het fout, omdat hij zo naïef was geweest gevolg te

geven aan een oproep om zich als “inciviek” vrijwillig te melden voor… registratie. Gevolg van die “registratie” was dat hij “pensionaat” heeft mogen doen in Lokeren, Gent, Hemiksem, Merksplas en Beverlo. Hij had zes jaar “gekregen”, maar heeft er “slechts” vier van uitgezeten.

Veel honger en weinig contact, vertrouwde Marcel mij toe, toen ik hem thuis ging bezoeken. Na de oorlog “voyageerde” hij met radio’s, waarbij zijn beste klanten Joden waren en… franskiljons. Na een intermezzo van vier jaar als bakkersgast, belandde de nijvere huisvader uiteindelijk bij de vermaarde firma Gevaert, waar hij mocht beginnen in de categorie OO en eindigde in categorie 4. Een hele vooruitgang, relativeerde Marcel in zijn (te) grote bescheidenheid, al was hij wel wat trots op de honderden tekeningen die hij in de “pensionaten” had gemaakt van medekostgangers en op de massa gedichten die hij had geschreven. Zoon Herman is trouwens een bezige bij in het comité dat jaarlijks de herdenking op touw zet van het Lokerse hechteniskamp.

Als je weet dat “vokke” Marcel op zijn 93ste nog bomen ging villen met een cirkelzaag (!), dan lijkt het vanzelfsprekend dat wij, van ‘t Pallieterke, deze bijna-eeuweling welgemeend “rust in vrede” wensen. Dat heeft hij HVO ruimschoots verdiend!

De Vlaamse vakman

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

Adverteren in

‘t Pallieterke 03.232.14.17 ABONNEMENTEN

1011

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250

• BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

30 juni 2016

Mijn Duivelscarrière

Roskammen

Als ik mijn voetbalcarrière overschouw dan mag ik redelijk tevreden zijn. Waar ik niet gelukkig kan over zijn, is mijn verblijf bij de Rode Duivels. Ik werd 23 keer opgeroepen voor de nationale ploeg en verzamelde 15 caps. Veel te weinig, en dat was mijn eigen domme fout.

Als ik mijn grote mond had gehouden, had ik mijn aantal selecties zeker kunnen verdrievoudigen! Ik heb mijzelf buitenspel gezet. Het begon nochtans uitstekend. Op 31 oktober 1973 speelde ik tegen Noorwegen mijn eerste interland, een kwalificatiewedstrijd voor het WK ‘74 in Duitsland. Raymond Goethals was toen de bondscoach. We wonnen met 2-0 en ik werd een vaste waarde. Toen Goethals de fakkel overgaf aan Guy Thys zijn de problemen begonnen. In zijn selectie was er niet veel plaats voor oudgedienden uit het Goethalstijdperk. Alleen Maurice Martens van RWDM en ikzelf bleven over. Mijn eerste basisplaats onder Thys was een thuismatch tegen IJsland.

Het werd 4-0 en ik scoorde het eerste doelpunt. Geen vuiltje aan de lucht.

Eigen domme fout(en) Enkele weken voor een vriendschappelijke wedstrijd tegen Nederland schoot ik in mijn eigen voet door te verklaren in Humo: “Als ik op Rensenbrink trap, dan trap ik op mijn eigen portemonnee.” Door die uitspraak werd ik razend populair bij de Anderlechtsupporters, maar iets minder bij de trainer. Mijn woorden waren niet in dovemansoren gevallen bij Thys en enkele bondsleden. Tegen onze noorderburen was ik nog bij de kern van 16 spelers, maar bij de eerste samenkomst was het al duidelijk dat ik niet ging spelen. Ik werd bij de trainer geroepen, op zijn kamer in het Hilton Hotel van Amsterdam. “Je begrijpt, Gille, dat ik je na die uitspraak in Humo moeilijk kan opstellen. Ik heb respect voor je mening en er

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

is dan ook geen probleem voor de toekomst.

Je bent titularis en de volgende match tegen Ierland speel je opnieuw”, deelde hij mij mee.

De wedstrijd werd verloren met 2-0 en ik hield mij voor de rest kalm.

Voor de uitwedstrijd tegen Ierland was ik inderdaad weer van de partij. Na een tijdje had ik door dat het weer niks zou worden en ik zocht de bondscoach op om hem te vragen of hij ons gesprek in het Hilton van Amsterdam vergeten was. “Ik doe nooit beloftes aan spelers”, antwoordde hij. “Oké”, zei ik, en verliet de kamer. Voor de afreis simuleerde ik een knieblessure, nam mijn spullen en trapte het af.

Een hele tijd later werd ik nog eens opgeroepen door Guy Thys voor een vriendschappelijke partij tegen Oostenrijk in Charleroi. Ik belde en zei dat ik niet kon komen, dat ik moest werken.

Toen Thys mij vroeg wat ik dan zoal deed, antwoordde ik: “Mijn gras maaien.”

Hoe dom kan een mens zijn...

Gille van Binst

Laatste rem los

Stond op de doldwaze EK-mediahype ergens nog een laatste rem, dan kwam ook die los na de “historische” zege van de “duivels” op een in de slotminuten volledig uitgeblust en tot nog amper enig verweer geneigd Hongarije. Als dat nuchtere feit al werd vastgesteld, bleef het onderbelicht. Vandaar dat we er voorrang aan geven als tegenhanger van “blitse” krantenkoppen als “Geniaal!”, “Wie kan deze duivels stoppen? ”, “Hier zijn de echte duivels!”, “Hemelse (sic) Hazard!”, “Met deze Hazard kan alles!”…

Valt nog te bezien of het Wales van Gareth Bale, vrijdag tegenstander van “de duivels” in de kwartfinale, dat ook zo ziet. Helder denken en een tikje dimmen is blijkbaar niet meer besteed aan zich in gestrekte draf voorbijgalopperende journalisten en analisten bij, al bij al, modale successen. De “duivels” zelf hielden na de “wereldmatch” beide voetjes nog het meest op de grond. Bij de horden voor de camera gesleepte brullende en lallende idioten die zich fans noemen zat blijkbaar elke vijs los.

Los van de “hemelse prestatie” waarmee de “duivels” de tot dan EK-zege met de meeste doelpunten boekten, is het met het scorend vermogen in het algemeen op Franse bodem pover gesteld. Meer nog, als scoren de noodzakelijke kers op elke taart blijft, dan haalt dit EK een niveau dat bedenkelijk dicht bij de quotering “bedroevend” aanleunt. Het lijkt eerder het tornooi van schreeuwerige en gesticulerende coaches langs de lijn te worden, zich uitlevend in geheime tactische plannen na “gesloten trainingen”, die de miljonairs op het veld verplicht uitvoeren, met draken van oeverloos breiend geeuwvoetbal tot aan “de zestien”, plek van de waarheid. Wat zich daarin dan bij vooral stilstaande fasen afspeelt, heeft vooral te maken met trekken, duwen, armzwaaien en worstelen, en totaal niks met wat als voetballen gedefinieerd staat. Als vrijwel enige van het in de media opdravende legertje analisten weigert Jan Mulder steevast al dat gedoe en gewriemel de stempel “modern voetbal” mee te geven.

Het is de logica zelf. In “zijn tijd” kon hij, als icoon van het toenmalige “moderne voetbal”, nog volop zijn kunstjes etaleren zonder veel risico te lopen en zich telkens onderuit te laten schoffelen of een elleboogstoot

Finale Wellens zal Gilbert er wel afrijden, dachten wij. En wij niet alleen. Dat dacht Wellens zelf ook, vertelde hij achteraf. Verkeerd gedacht.

De ouwe taaie Ardennees hield koppig stand, counterde tot drie keer toe een aanval van zijn negen jaar jongere metgezel, die hij ook in de spurt geen schijn van kans gunde. Kort daarop zagen we Greg van Avermaet nogal fanatiek de derde plaats opeisen, nadat hij lange tijd zijn remmen had moeten dichtknijpen om zijn ploegmaatje van BMC de lang verhoopte overwinning en de tricolore trui te gunnen. Einde koers en tot volgend jaar.

Radja Nainggolan rookt!

Euforie alom Vijftien rondjes Tom Boonen wou zijn seizoen goedmaken, Philippe Gilbert van hetzelfde, en zo waren er meer met de belofte dat ze alles op haren en snaren zouden zetten om hun mager voorseizoen af te ronden met een tricolore trui. Om te weten of ze van hun woord waren, moesten we naar Les Lacs de l’Eau d’Heure in de Ardennen. Een klinkende naam en een aanminnige omgeving voor toeristen. Maar niet voor renners die op een nationale kampioenentitel uit waren, want die moesten eerst vijftien rondjes van 15,4 kilometer uit hun getrainde en gemasseerde kuiten persen.

Aangename verrassing Met vijfenveertig venijnige hellingen en een totaal koersverloop van 231 kilometer durfden we er onze karige portemonnee op verwedden dat de overwinnaar van het BK, in tegenstelling tot wat we in het verleden al eens te zien kregen, dit keer niet de eerste de beste outsider zou zijn.

Dat was er al aan te zien bij de start, waar het kransje favorieten, duim omhoog, ons liet verstaan dat er, op wat schermutselingen na, weinig zou te noteren vallen in de eerste ronden. We waren er bijna ingetrapt, en op dat moment van plan om ons in afwachting van het komende vuurwerk een siësta te veroorlo-

15

ven, tot we, amper vertrokken, tot onze verbazing een omvangrijke kopgroep zagen waarin zowat alle grote namen zich toonden.

Zware taak Die vroege koersontwikkeling was een meevaller voor onze gevierde vliegende reporters ter plaatse, Michel Wuyts en José de Cauwer, want die hadden de niet te benijden taak om hun gehoor drie uren aan een stuk vakkundig te vermaken of in slaap te wiegen. Doe het hen maar eens na.

Of hoort ge niet goed?

Het is lange tijd verboden geweest, maar tijdens het voorbije WK werden de fameuze oortjes opnieuw toegestaan. Waardoor de ploegleiders de renners konden aanporren of aan de leiband houden. Met alle voorspelbare gevolgen voor het koersverloop. Voor ons mogen ze dat speelgoedje opstoven, maar dat zal wat veel gevraagd zijn, vrezen we.

Trio Met nog vijftig kilometer voor de boeg probeerde Philippe Gilbert er alleen vandoor te ritsen, maar Tim Wellens reageerde gevat, en Laurens De Plus liet zich evenmin verschalken. Met drie musketiers naar de eindmeet. Tot De Plus moegestreden moest afhaken. Toen waren er nog twee.

Bewonderaar Hugo Camps liet in Het Laatste Nieuws een stroperig eerbetoon weerklinken dat we niet van hem gewoon zijn. “Als bom van kracht en snelheid heeft hij alles al laten zien. Sinds dit EK is Romelu Lukaku ook een bom van plezier.

Hij lacht zich het schuim op de mond, laat de ogen glinsteren als edelstenen, is grappig en gevat in interviews. Enz.” Om te eindigen met: “Ik word vrolijk van naar hem te kijken.” Des te beter voor de auteur van deze lofzang die we raar of zelden blijmoedig hebben gezien, en meestal een snoet trekt alsof hij al het lijden van de wereld moet dragen. Het is, helaas, nog nooit bij ons opgekomen om vrolijk te worden als we Camps in het vizier krijgen. Eerder omgekeerd.

te incasseren. Het is een beetje zielig om op het scherm te moeten vaststellen hoeveel moeite medeanalisten hebben om zich bij de meer dan gerechtvaardige kritiek van Mulder op dergelijk “spektakel” aan te sluiten. Nochtans heeft hij gelijk. Ook als vrijwel enige. Men kan alleen maar hopen dat hij, in rechte lijn naar de EK-finale in Parijs, geen gelijk krijgt, naast het gelijk dat hij al heeft, en het verschil tussen hebben en krijgen liefst gerespecteerd wordt. Het is immers bekend dat wat in “grote landentornooien” op het veld vertoond én min of meer al als “normaal” getolereerd wordt door te lakse scheidsrechters, (te) veel clubcoaches zich voorhouden als een waarborg biedende regel voor persoonlijk succes en dat van hun door de club beschikbaar gesteld spelersmateriaal. Met klemtoon op “materiaal”.

Hoe gerechtvaardigd die klemtoon ligt, werd alweer bewezen op bescheidener niveau dan dat waar duurbetaalde analisten zich om bekommeren. Bij KV Mechelen werd de voor vorig seizoen als eerste doelman ingehaalde maar niet één keer opgestelde doelman Colin Coosemans in eer hersteld.

Zijn door een enkele krant naar waarheid opgetekend verhaal over aan Jean-François Gillet betoonde vriendendiensten door ex-sportief directeur Olivier Renard en exkeeperstrainer Philippe van de Walle kostte Colin de “eeuwige” verbanning naar de B-kern. Nu genoemd duo en hun protégé “tous ensemble” naar Standard trokken “herontdekte” KVM-icoon Fi van Hoof Coosemans en, ere wie ere toekomt, overhaalde hem opnieuw om straks in Mechelen onder de lat te staan. Eind goed al goed voor én Coosemans én zijn club die aan een steengoede doelman allicht veel plezier zal beleven. kel afdraaien voor vorst, vaderland en de rest van de poppenkast.

Klein feestje Wat ons niet belet om de Rode Duivels een pluim te geven voor de manier waarop ze in de achtste finale Hongarije inzeepten en de carnavalszotten in en buiten het stadion vier keer lieten dansen. “Wie kan deze Duivels stoppen?”, vroeg Gazet van Antwerpen zich af in een triomfantelijke en voorbarige bui. In Duitsland, Frankrijk, Portugal, en wie weet Wales, om het daarbij te houden, staan ze al te trappelen om daarop te antwoorden. Misschien doet de gazet er goed aan haar oor eens te luisteren te leggen bij Eden Hazard. “We zijn nog nergens.

We waren beter dan Hongarije, maar we gaan slechts naar de kwartfinale. Het is maar een klein feestje geworden.” Hazard kan het weten.

Tien op tien

Brave zielen

Op Kevin de Bruyne kunnen we altijd rekenen. Eden Hazard is dan weer lange tijd beneden de verwachtingen gebleven, waardoor hij bakken kritiek te slikken kreeg. Daar heeft hij, nadat hij een aantal Magyaren zot dribbelde, met glans en met zijn voeten op geantwoord.

Met een hoogst uitzonderlijke tien op tien van de gespecialiseerde webstek ‘WhoScored’ als resultaat. Dat zullen hem weinigen nadoen.

Voor de manier waarop hij bij het spelen van de Bravezeun de lippen stijf op elkaar houdt, krijgt hij van een bepaalde niet nader genoemde sportredactie ook tien op tien.

Daarmee zijn we bij de Europese stammentwisten beland die zich in Frankrijk afspelen.

We zagen inmiddels al zestien van de vierentwintig ploegen hun koffers pakken. Opgeruimd staat netjes. En het goede nieuws voor de supporters van de Rode Duivels is dat hun idolen nog niet uitgeteld zijn, de verwachtingen hooggespannen zijn, en dat de fabrikanten van tricolore vodden en benen een afzetmarkt hebben gevonden bij simpele zielen die in de waan verkeren dat hun Rode vedetten hun nik-

Erwin Lemmens, de keeperstrainer van de Rode Duivels, gaf Thibaut Courtois een gouden raad: ‘Hou de nul op het bord!’ Hij heeft gemakkelijk praten. En hoe reageerde de doelman van de Rode Duivels? Jawel, hij slikte nu al voor de derde keer op rij geen tegendoelpunt en pakte een koppel keren uit met een wereldsave. ‘Dat geeft een aangenaam gevoel’, vernamen we. Dat zal wel. Als hij dat in de volgende wedstrijden kan volhouden, zal het nog veel aangenamer worden.

Aangenaam

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

30 juni 2016

in woede ontstoken. Dat is toch ook een beetje de schuld van de paus. Immers, wie in Griekenland als christen wat moslims i.p.v. christenen uit een vluchtelingenkamp gaat halen, wordt per definitie dhimmitudinaal geacht.

Wie weer?

Een belangrijke Vlaamse politieker, we weten niet goed meer wie, stelde dat een referendum in deze staat niet kan, wegens onwettelijk. Tja, en wie heeft dan de mogelijkheid om het wettelijke kader te vormen? De visboer, waarschijnlijk.

Spreekwoordelijk

Steeds meer Syriëstrijders keren terug naar ons land, wat niet zo vreemd is: Daesh krijgt regelmatig een pak slaag, tegenwoordig. Er is zo’n spreekwoord over een zinkend schip en een diersoort die dat verlaat.

Onderduiker

Absurdistan Studiereis

Onze redactie heeft besloten op onderzoek te gaan naar het VK. De hamvraag is immers: werd er na de uitslag van het referendum gedanst in de straten? En zo ja, door een significant deel van de bevolking?

Tsss

In een opgemerkt stuk in De Morgen van vorige maandag vraagt niet bepaald onze vriend Joël de Ceulaer aan Daniel Termont hoe dat zit met de betrokkenheid van de Gentse loge bij de bekende perikelen. Dat moesten wij nu eens durven, zie! Wij werden onmiddellijk beschuldigd van extreemrechtse complottheorieën!

Afwezig

Volgende week zal onze redactie enkele dagen niet te bereiken zijn. Wij gaan in conclaaf rond de vraag: wie is de beste bootburgemeester van de wereld? Hoewel, er is eigenlijk maar één kandidaat.

Vakbekwaam

Als je een eurofiele kwaliteitskrant bent, wat doe je dan? Een interview publiceren met een yup die fotografe is en in Londen woont, bijvoorbeeld. En die zegt: “Ik wil in een progressief, verenigd Europa wonen.” Meer uitleg is niet nodig.

Zelf gezocht?

De paus heeft in Armenië gesproken over de eertijdse genocide op de Armeniërs door de Turken. Prompt is onze boezemvriend Erdogan

Kruisende woorden 1012

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L L. Zelfverklaard kalifaat - Reeds - Derde HORIZONTAAL woord in sprookjes A. Deel van het lichaam B. Overwinningsteken - Chinese maat - Hit van Peter Maffay Verticaal C. Zijrivier van de Kleine Nete - Thallium 1. Kunstwerken Acht geven 2. Europese hoofdstad - Babyartikel D. Cosmetisch product 3. In opdracht - Muzieknoot - Kunstleer E. Gewichtsmaat - Meubelstuk 4. Pretpark - Kopergravure F. Vlaams-Brabantse gemeente - Voorzetsel 5. Ongeregeldheden - Gokstad in Nevada G. Optimistische ijver - Gevoel dat je meer 6. Pers. vnw. - Schrifttekens waard bent dan anderen 7. Behandeltechniek om haartjes definitief H. Europese Unie - Nulpunt van het weg te werken - Inhoudsmaat systeem om de lengtepositie op het 8. Wetenschap die bestudeert hoe appara graadnet van de aarde aan te duiden ten als telefoons, TV’s en computers werken I. Oevergewas - Figuur uit Sesamstraat 9. Energiek en gezond - Rangtelwoord Frans lidwoord 10. Italiaanse supporters - Herkauwer J. Geestelijken die leiding geven aan 11. Antwerpse gemeente - Vrij van drugs meerdere parochies in een streek of 12. Franse plaats nabij Montpellier bekend voor zijn stad - Godin van de landbouw muskaatwijn - Factor, kenmerk van het K. Een van de negen muzen uit de Griekse menselijk lichaam dat naast de bloedgroepen bepalend is mythologie - Presentje De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1011 vindt u op blZ. 14

Vorige week werd Said M’Nari gearresteerd.

M’Nari was in Syrië gaan vechten, maar hij liep blijkbaar al langer terug rond in belgenland.

Dankzij familie kon hij een hele tijd ondergedoken leven. In Molenwerpen. Of in Antwerbeek.

Meer, meer, meer!

Van Guy Verhofstadt hebben we het laatste intussen wel gezien. Ook deze keer komt hij niet verder dan zijn eeuwige oplossing: pas met meer Europa zullen de mensen meer van Europa gaan houden. Gaap.

Vuilspuiterij

Een minister van Binnenlandse Zaken die met de politie op voet van oorlog leeft, is zelden goed, maar in het geval van Spanje is dat toch net iets anders.

Daardoor werden namelijk documenten gelekt die aantonen hoe Catalaanse politici die voor onafhankelijkheid zijn, te maken krijgen met van staatswege georganiseerde belastering en intimidatie. Om te onthouden.

Apocalyps

Vorige week gingen twee drugsbendes elkaar te lijf in de straten van Borgerhout. U weet wel, het enige district waar links een meerderheid heeft en het multiculturele heilsmodel voortdurend wordt verwezenlijkt. Het paradijs moet je verdienen, elke dag!

De gelukzalige

Wij verdenken hem er inderdaad van zich in die gemoedstoestand te bevinden. Wie? Bruno Tobback, natuurlijk.

Die is nu ongetwijfeld waanzinnig blij dat “den John” het enige tijd geleden van hem heeft gehaald als kandidaat-voorzitter.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Ruil

Als Groot-Brittannië inderdaad uit de EU stapt, is daar een grote leegte. Die kunnen we dan onmiddellijk invullen met Turkije, waar we véél beter mee zijn dan met die ellendige Britten. Niet?

Komt met de jaren

Eén van de weinigen die het hoofd koel hielden na de Brexit-uitslag, was Geert van Istendael. Hij schreef er zelfs een beklijvend en respectvol stuk over. De uitslag vindt hij helemaal niet verschrikkelijk. Ook wij kijken er dus weer eens van op in welk onverwacht gezelschap wij ons soms bevinden.

Dromen

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Op het Noorderterras

Ik voelde een licht tikje op mijn schouder, hief mijn hoofd op en keek in het gelaat van een vriendelijk lachende dame.

“Ik zag jou wegsoezen en ben zo vrij jou wakker te schudden”, zei ze. “In de verte komt namelijk een fameus zwarte wolk aandrijven en een eventuele zware plensbui zou je kunnen verrassen.”

Ik trok mijn gezicht in een mooie glimlach en zei: “Ik sliep niet, mevrouw. Ik zat te dromen.”

“Om te dromen, moet je toch eerst slapen”, zei ze.

“Dromen heeft meer dan één betekenis”, zei ik. “De meest gekende is al slapend in een droom van alles beleven. Plezierige dingen of nare. Je kan ook iemand in een droom weerzien. Maar evengoed kan men bij volle bewustzijn dromen.

Dat is dan weer je verbeelding laten werken en erin opgaan. Sommigen kunnen zo zitten dromen dat het lijkt of ze zitten te suffen. Dromen kan ook met verlangen te maken hebben. Ik droom van een nieuwe auto, bijvoorbeeld. Een knaap die smoorverliefd is op een meisje, zal tegen haar zeggen: ik droom van jou.”

“Hoe mooi”, zei ze.

“Behalve als je van de bok droomt.”

“Wie droomt er nu van een bok?”

“In die uitdrukking heeft bok een andere betekenis dan mannelijke geit. Die bok is een soort geselbank waarop in Suriname negers terechtkwamen. Hij kan van de bok dromen, betekent dat iemand een zware geseling te wachten staat.”

“Knap dat jij dat allemaal weet”, zei ze.

“Je kan beter in het land der dromen verzeilen”, lachte ik.

“Jij zat daareven dus meer te mijmeren”, veronderstelde ze.

“Zo is het. Weet je, dromen kunnen ook voorspellingen doen. Dat lezen we in de Bijbel. Dromen zijn daar mededelingen van God.” “Vertel”, drong ze aan.

“Jozef, de zoon van Jakob, had veel broers.

Hij vertelde hen een droom waarin ze op het veld schoven aan het binden waren. Zijn

schoof richtte zich plotseling op en die van zijn broers gingen er in een kring omheen staan en maakten een buiging voor de zijne.

Van toen af noemden ze hem de dromer.

Maar zijn droom kwam uit.”

“Ik wil wel graag eens dromen dat ik een hoop geld win”, lachte ze.

“Dat is niet dromen, maar verlangen. Men zegt: ik droom van… en dan volgt een wens.

Gaat die in vervulling dan zeg je: wie had dat nu kunnen dromen?”

“Ik had vroeger een droom van een jurk”, zei ze.

“Er bestaan heel wat gezegden en uitdrukkingen over dromen, mevrouw.”

“Zo ken ik er wel één. Als je wilt dat dromen werkelijkheid worden, word dan wakker.”

“Goed hoor. Wat denk je van: ‘Dromen is de enige luxe van arme mensen.’ Een andere mooie luidt: ‘Een leven zonder dromen is als een tuin zonder bloemen’”, declameerde ik.

“Dromen zijn niet altijd plezierig”, zei ze.

“Tegenwoordig heb ik soms last van een angstdroom. Heel vervelend. Ik schrik wakker en denk wat voor onzin was dat. Ik slaap terug in en hij is er terug.”

“Je zou eens kunnen proberen met een dromenvanger”, stelde ik voor.

“Wat is dat?”

“Het is een ring, gewoonlijk gemaakt van wilgenhout met daarin een web van draden.

Aan de ring hangen pluimpjes. Het is een fraai stukje. Jaren geleden kocht ik er één in Amerika in een indianenkamp.

Je hangt zo een dromenvanger boven het bed. De angstdromen worden tijdens de nacht gevangen. ’s Morgens glijden ze eraf en drogen op in de zon. Goede dromen worden niet gevangen.”

“Helpt dat echt?”, vroeg ze.

Ik trok een twijfelend gezicht en zei: “De mijne hangt vlak boven mijn hoofd, en toch heb ik meer nare dan leuke dromen.”

De dame zei stilletjes: “Ik ken nog een uitdrukking die niet heel fatsoenlijk is.”

“Zeg maar, ik zal niet blozen.”

“Dromen zijn bedrog, maar kak je in je bed dan vind je het ’s morgens nog”, giechelde ze.

TdW