't Pallieterke van 21 juli 2016

72ste jaargang • nummer 29 • donderdag 21 juli 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

België troef bij VLD

En wat is het Vlaamse Plan B?

Syrië, Turkije, Nice, Parijs, Brussel Gelukkig is er nog Pokémon Go...!

Amper een week na Quatorze Juillet en de vreselijke aanslag in Nice, is het alweer aan ons onzalige belgenland om ‘feest te vieren’. Iedereen houdt zijn hart vast, in de hoop dat er geen islamist of gestoorde gek zich geroepen zal voelen iets gelijkaardigs uit te halen. De beslissing van Jan Jambon en de regering om de festiviteiten te laten doorgaan is niet meer dan logisch: anders zijn het de terreurzaaiers die voortaan de agenda bepalen, een optie waar geen zinnig mens voor kan kiezen.

Ook in aanloop naar 21 juli zijn sommigen bezig met een nieuwe guerrillatactiek tegen alles wat Vlaams is. Blijkbaar voelen de nieuwe belgicisten bij de VLD zich plots sterk genoeg om het hoofd boven de loopgraven te steken en onverbloemd op te komen voor de versterking van België. Zoals Alexander de Croo bijvoorbeeld, die wil dat evident Vlaamse bevoegdheden zoals milieu en mobiliteit opnieuw op het federaal niveau worden gebracht omwille van ‘efficiëntie’.

‘Lone wolf’ Laten we duidelijk zijn: dit is geen losse flodder van een ‘lone wolf’ binnen de VLD. Dit is een onderdeel van een lang voorbereide strategie van de liberalen om resoluut voor België te kiezen en tégen de belangen van Vlaanderen. Gwendolyn Rutten is een volbloed belgiciste en heeft dat sinds haar aantreden meteen duidelijk gemaakt: het confederale streven van de VLD ging op de schop en bij de lijstvorming kregen de voorstanders van ‘meer België’ opvallend prominente plaatsen op de lijst.

In Vlaams-Brabant was dat bijvoorbeeld het geval met Tim Vandenput, de 45-jarige burgemeester van Hoeilaart. Vandenput is een emotionele Belg, die zijn lokaal succes in nietgeringe mate te danken heeft aan francofone kiezers en om die reden steeds heviger op zijn Belgisch elan doorgaat. Hij kreeg van Rutten de prominente tweede plaats op de Kamerlijst, zodat de meer Vlaamsvoelende en ervaren Luk van Biesen (ex VU) zich tevreden moest stellen met de vierde stek. Dankzij het stemmengewicht van Maggie de Block raakte brave Van Biesen toch nog verkozen.

Het is Vandenput die nu samen met De Croo junior de trekker mag worden van de herfederaliseringsgedachte bij de VLD, kortweg Plan BE. We mogen er donder op zeggen dat Rutten dit duo alle ruimte en krediet zal geven. De VLD-campagne wordt één langgerekt pleidooi voor het herstel van het “onrechtmatig” leeggezogen Belgisch niveau, waardoor dit land beleidskracht en daadkracht zou missen. Uiteraard zal deze campagne gelardeerd worden met alle denkbare emotionele toeters en bellen, zoals het tricolore duivelsgevoel. De VLD zal daarvoor gewillige bondgenoten vinden bij de groenen en de socialisten. CD&V zal een middenpositie innemen en uitbazuinen dat een nieuwe staatshervorming niet prioritair is, maar tegelijkertijd stellen (zoals Wouter Beke nu al doet) dat een herfederalisering ongewenst is.

Groen Grote vraag is: wat zullen de Vlaamsgezinde partijen als N-VA en Vlaams Belang daar tegenover plaatsen? Zullen ze de moed hebben een krachtig en wervend verhaal uit te werken dat de kiezers warm kan maken voor de Vlaamse zaak? Dan zullen ze toch uit een heel ander vaatje moeten tappen dan het erg academisch discours dat we afgelopen donderdag voorgeschoteld kregen op Terzake. Daar zagen we een debat tussen Kamerlid Hendrik Vuye, die bij de N-VA de opdracht kreeg om het communautair programma van zijn partij aan te scherpen, en Kamerlid Kristof Calvo, de superbelg van Groen. Men zal ons niet van veel sympathie kunnen verdenken voor Calvo, maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat

deze anti-Vlaamse Alva het debat van Vuye op kousenvoeten gewonnen heeft. Hendrik Vuye was donderdag niet alleen stukken te braaf, te defensief en te hoffelijk, bovendien miste hij een bevlogen idee, minstens kon hij het niet met overtuiging onder woorden brengen.

Als de Vlaams-nationalisten in 2019 de verkiezingen willen winnen, dan zullen ze dus op een veel krachtiger manier moeten uitpakken met het alternatief dat ze willen aanbieden en dat is heel iets anders dan wat fezelen over een ingewikkelde staatsstructuur en homogene bevoegdheidspakketten. Beide Vlaamsgezinde partijen zullen bovendien bereid moeten zijn om van dit Vlaamse project minstens ten dele de inzet van de verkiezingen te maken, zo niet zullen zowel de N-VA als het Vlaams Belang aan geloofwaardigheid inboeten.

Confederalisme Vraag is ook wat deze partijen achter de hand zullen houden als Plan A van de N-VA, met name het confederalisme, niet zal blijken te werken. Het confederalisme kan dan wel een goedbedoelde strategie zijn om België verder uiteen te trekken, het is nogal naïef te denken dat er daarvoor zowel aan Vlaamse kant als aan Franstalige kant zomaar een meerderheid zal gevonden worden. Stel dat de N-VA in 2019 een even belangrijke partij blijft als vandaag (en dat is mits wat marketing nog steeds perfect mogelijk), zal deze partij dan hetzelfde doen als in de huidige bestuursperiode, met name vaststellen dat ze geen bondgenoten vindt en opnieuw een beleid ondersteunen van vijf jaar communautaire stilstand?

Laten we een tweede veronderstelling maken en even luidop dromen. Stel dat een verstandig Vlaams Belang erin slaagt uit het electorale dal te kruipen en dat niet zomaar doet ten koste van de N-VA, maar vooral ten koste van de niet-Vlaamsgezinde partijen. Ook dat is niet helemaal denkbeeldig gezien de blijvende immigratiedruk en de tendensen die we in heel Europa zien. En stel nu dat die twee partijen tot ieders verbazing erin slagen om

samen de helft van de zetels te veroveren in het Vlaams Parlement. Het lijkt misschien vermetel dit te veronderstellen, maar is het niet de plicht van de Vlaamsgezinde partijen om zo’n scenario voor te bereiden en minstens als hypothese te voorzien?

Want als op dat moment die partijen de handen in mekaar slaan en samenwerken, dan wordt plots heel veel mogelijk. Dan komen we heel dicht bij de Catalaanse en Schotse scenario’s waarbij voorzien wordt dat het deelstaatparlement eenzijdig de onafhankelijkheid uitroept. We vragen natuurlijk niet dat de N-VA vooraf al haar kaarten op tafel legt en daarmee zichzelf in de voet schiet, maar minstens zou de partij een ‘Plan BE’ moeten uitwerken voor het geval dit scenario zich voordoet.

Franstalige toppolitici hebben de voorbije jaren intensief overleg gepleegd met journalisten en academici om zich voor te bereiden op de mogelijke ontbinding van de Belgische staat.

Ze staken dat zelfs niet onder stoelen of banken. La Laurette koketteerde er openlijk mee in het parlement. Is het dan te veel gevraagd van beide Vlaamsgezinde partijen om zich eveneens voor te bereiden op dit scenario en achter de schermen een concreet stappenplan uit te werken?

De VLD heeft haar ‘Plan.be’, haar herstelplan voor België, op tafel gegooid, tot grote vreugde van de Antwerpse politicoloog Dave Sinardet.

Het is aan de twee Vlaamsgezinde partijen om hard te werken aan een doordachte maar tegelijk ook voldoende populistische tegenstrategie. Het regime heeft dit land bewust zodanig complex gemaakt dat de meeste Vlamingen een afkeer hebben gekregen van staatshervormingen of minste erg onverschillig zijn geworden voor dit debat.

Daarom is het de hoogste tijd dat de Vlaamsgezinde partijen een hoopgevend en helder project naar voren schuiven dat de kiezer opnieuw enthousiast kan maken. We wensen hen hierbij veel ijver en inspiratie toe.

2

Actueel

21 juli 2016

Tom Meeuws richt Islamitisch Offerfeest Antwerpen op

Wilmots BUITEN, maar de buit is BINNEN

Op 8 juni 2016 verschijnt een merkwaardige akte in het Belgisch Staatsblad. Het gaat om de oprichtingsakte van de vzw Islamitisch Offerfeest Antwerpen. De vereniging heeft tot doel ‘het organiseren van slachtingen volgens een religieuze ritus in een erkend slachthuis of een tijdelijke erkende slachtplaats waar commerciële slachtingen, particuliere slachtingen en slachtingen in het kader van de religieuze ritus kunnen plaatsvinden.’ De vzw kan ook subsidies verwerven.

Minder goedlachs Alexander van der Bellen, de groene ‘onafhankelijke’ presidentskanidaat, die het na de geannuleerde verkiezingen – wegens onregelmatigheden – opnieuw mag opnemen tegen Norbert Hofer van de FPÖ, heeft blijkbaar besloten deze keer iets forser uit de hoek te komen. Mogelijk speelt de frustratie van het (vooralsnog) nipt gemiste presidentschap hem parten. Op televisie verklaarde de nu iets minder goedlachse opa dat hij – mocht hij toch nog president worden – Hofer en ook FPÖ-voorman Heinz-Christian Strache nooit zou inzweren als (eerste) minister, als de FPÖ de sterkste partij zou worden bij verkiezingen en erin zou slagen een coalitie te vormen. Dat is een brutaliteit zonder voorgaande, want een president wordt geacht het gehele volk te vertegenwoordigen en zich wat de regering betreft neutraal op te stellen. Van der Bellen toont met deze opmerkelijke verklaring aan hoe onverdraagzaam hij werkelijk is. Het heeft voor de Oostenrijkers in elk geval het voordeel van de duidelijkheid.

Trucks Na de zelfrijdende auto’s van Google en Tesla bestaan er nu blijkbaar ook zelfrijdende ‘killertrucks’ die schijnbaar zonder enige besturing tientallen slachtoffers maken. Althans, dat zou men geloven als men de titels van kranten en internetartikels over de aanslag in Nice bekijkt. De New York Times had het over een ‘truck-aanval’, CNN over een ‘truck die de massa ramt’, ‘Lorry hits crowd’, luidde het gelijkaardig bij de BBC, De Standaard had het over de ‘vrachtwagen van de dood’ en

NBC hield het op een ‘truck-crash’. Deze voorstelling van zaken was quasi unaniem bij de media; het liet hen immers toe de bestuurder, en vooral zijn motieven, nog wat uit beeld te houden. Op de sociale media ergerden veel mensen zich daar terecht blauw aan. Eén van de beter reacties was deze: “De trucks. Zij blijven maar mensen aanvallen. Maar niet alle trucks. Alleen een kleine minderheid. Het zijn niet eens echte trucks.” Een goed verstaander...

Chavistisch Venezuela is door het socialistische bewind tot de bedelstaf gebracht. Dat land is niet eens meer in staat zijn eigen bevolking te voeden.

Het leger heeft de bevoorrading moeten overnemen, maar ook dat zet weinig zoden aan de dijk. In feite was het land al naar de verdoemenis toen huidig president Maduro de boel overnam van ‘volksheld’ Hugo Chavez.

Die werd ook luid bejubeld door de linkse ‘fellow travellers’ in het Westen, in het bijzonder bij de media. Maar daar is het nu moeilijk om de puinzooi correct te benoemen. Het regime is socialistisch, maar dat mag niet echt meer geweten zijn. Het zou de rode kameraden hier te veel in verlegenheid brengen. Daar hebben ze bij de VRT nu iets op gevonden: het adjectief ‘chavistisch’. Helemaal nieuw is die truc niet, vroeger was er al ‘castristisch’ (voor Cuba) en ‘sandinistisch’ (voor Nicaragua). Af en toe durft een journalist zich nog wel eens vergissen, zoals Annelies Beck in Terzake, maar dat wordt dan vliegensvlug gecorrigeerd. Niet iedereen heeft de constructieve aanpak al voldoende in de vingers, zo blijkt. Blijven oefenen, Annelies.

Bij de eerste akte zijn er echter enkele vormfouten, en op 6 juli verschijnt een nieuwe akte in het Staatsblad.

Deze keer worden de oprichters wel vermeld. Het gaat om Ali Kaddouri uit Borgerhout, Housin Ben Haddach uit Berchem, Brahim Bairi uit Borgerhout én Tom Meeuws uit Antwerpen.

Het adres van de vzw is ook het privéadres van Meeuws. Deze laatste is ook de secretaris van de nieuwe vzw.

Tom Meeuws De naam Tom Meeuws zegt u misschien iets. Hij werd in 1970 in Roeselare geboren en liep school in het Klein Seminarie te Roeselare en studeerde vervolgens aan de KU Leuven. De man, die politiek nauw aanleunt bij de socialisten, was eerder directeur van De Lijn in Antwerpen. Hij werd in 2015 opzijgeschoven.

De sp.a-Antwerpen wil de man als boegbeeld naar voren schuiven bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen in 2018, maar (voorlopig) houdt Meeuws de boot af.

Doe Doe Klopgeest Op hetzelfde adres van de vzw vinden we tevens de onderneming Doe Doe Klopgeest, die op 20 juli 2015 door Meeuws en Lieve Dumoulin werd opgericht.

De vennootschap heeft als maatschappelijk doel: ‘Het bijstaan van studie- en adviesbureaus, ondernemingen, verenigingen en overheden, door middel van het verlenen van knowhow, advies en bijstand enerzijds en het begeleiden van studies en ontsluiten van kennis anderzijds met betrekking tot planologie, stedenbouw en huisvesting, architectuur en engineering, verkeer en vervoer, landschapsplanning, projectontwikkeling en aanverwante activiteiten, alsook organisatieontwikkeling en sociaal beleid.’

Steunproject Terug naar de nieuwe vzw. Ali Kaddouri vinden we ook terug een andere vzw, in de vzw Steunproject. De vzw houdt zich onledig met het opzetten van ontwikkelingsprojecten in het noorden van Marokko en organiseert Borger-

Geen gezonde begroting onder Charles Michel Na het zomerreces gaat de federale begrotingsopmaak 2017 van start. De regering-Michel moet 3 miljard euro vinden om de overheidsfinanciën op koers te houden. Een structureel evenwicht tegen 2018 vraagt een sanering van 8 tot 9 miljard euro. Een doelstelling die niet gehaald zal worden, en dat weet minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA). Hij pleitte vorige week nog voor een soepeler begrotingsbeleid. Alleen struikelde hij achteraf over zijn eigen woorden.

Normaal gezien ging de maand juli een zeer drukke periode worden voor de regering-Michel. Immers, voor het zomerreces dat vanaf 21 juli ingaat zou er een akkoord moeten worden gevonden over de begrotingsopmaak 2017. Meer concreet: welke besparingen en extra inkomsten plant de regering voor volgend jaar? In totaal moet er 3 miljard euro worden gevonden. Er moet 0,9 procent van het bbp (3 miljard euro) structureel gesaneerd worden.

Zo kan het structureel begrotingssaldo teruggebracht worden tot -0,8 procent van het bbp. Dat structureel begrotingssaldo staat gelijk met de ontvangsten min de uitgaven zonder eenmalige ingrepen en conjuncturele meevallers of tegenvallers. Dat laatste heeft dus betrekking op de impact van de economische groei die bij een structureel saldo wordt geneutraliseerd in de rekeningen. Zoals bekend, heeft de regering voorgenomen om die saneringsinspanning voort te zetten tot het einde van de legislatuur. Bedoeling is in 2018 tot een structureel begrotingsevenwicht te komen. Dat betekent dat er tussen nu en volgend jaar een budgettaire operatie van 8 tot 9 miljard euro nodig is.

Dat is gigantisch. In de periode 2012-2015 werd slechts voor 2,7 miljard euro gesaneerd. Uiteraard was dit voor een deel onder de regering-Di Rupo toen de staatsfinanciën geen prioriteit waren, maar ook de huidige regering-Michel draagt een grote verantwoordelijkheid. Er zijn heel wat lovenswaar-

dige hervormingen doorgevoerd zoals de lastenverlaging voor bedrijven, de hervorming van de personenbelasting (eigenlijk een belastingverlaging) en een aanzet tot hervorming van het pensioenstelsel, maar de overheidsfinanciën blijven een zwakke flank van het regeringsbeleid. Dat is in deze rubriek al meermaals benadrukt.

Charles Michel en co weten dat ook, en ze weten donders goed dat het gezond maken van de begroting een zeer moeilijke opdracht wordt. Vandaar dat de begrotingsopmaak 2017 over de zomervakantie wordt getild. Wellicht zal men er pas na 15 augustus echt aan beginnen werken. Officieel wordt aangegeven dat de onzekerheid na het Brexit-referendum het uitstel rechtvaardigt.

Maar de echte oorzaak is om te beginnen een intern probleem. Charles Michel was bang voor volgend scenario: er wordt voor 21 juli een raamakkoord gesloten over de begroting. Iedereen gaat met vakantie. Maar tijdens die vakantie kan één vicepremier niet nalaten om commentaar te geven op het akkoord. Meer bepaald Kris Peeters. Die zou bijvoorbeeld kunnen zeggen dat de extra belastingen op vermogenswinsten die in het akkoord vervat zitten, niet voldoende zijn. En dan gaan tijdens het zomerreces - de kranten zijn op zoek naar nieuws - de poppen aan het dansen.

Vandaar dat de tweede helft van augustus een betere periode is. Bovendien wordt de beleidsverklaring van de premier

hout Fietst. Houssin Ben Hadach is coördinator van de moskee in Berchem. En Brahim Bairi is verbonden aan de vzw Marobel.

Werkelijke bedoeling Vraag is uiteraard wat de werkelijke bedoeling is van deze nieuwe vzw. Het dossier rond het onverdoofd slachten is zo gevoelig dat het oprichten van een vzw met als doel ‘het organiseren van slachtingen volgens een religieuze ritus’ niet neutraal kan zijn.

De aanwezigheid van Houssin Ben Hadach, coördinator van de moskee in Berchem, geeft wel een duidelijk signaal. De Antwerpse moskeeën willen zich immers verenigen in een coöperatie om zo een nieuw slachthuis te kunnen openen in Antwerpen. Schepen van Diversiteit Fons Duchateau (N-VA) heeft volgens de media zijn twijfels bij het initiatief. ‘We steken geen geld in een private onderneming’, aldus de schepen in 2015.

LMIOPA Terwijl schepen Fons Duchateau met een experiment met elektronarcose de moslims wil overtuigen van verdoofd slachten, werkt de Liga Moskeeën, Islamitische Organisaties Provincie Antwerpen (LMIOPA) aan een eigen initiatief. Zij hebben, volgens de media, hun oog laten vallen op een leegstaand slachthuis op de slachthuissite. Gazet van Antwerpen: ‘Als dat wordt erkend, kan daar ook onverdoofd ritueel worden geslacht tijdens het Offerfeest.’

Het slachthuis zou dan een capaciteit hebben van vierduizend dieren. In Antwerpen is nu één slachthuis waar schapen worden geslacht. Dat is onvoldoende om de toevloed verwerkt te krijgen voor het Offerfeest, begin september.

Beheer door Meeuws Tom Meeuws zal de erkenning aanvragen voor dit nieuwe slachthuis. In een volgende fase zal hij instaan voor het beheer. Met de oprichting van de nieuwe vzw Islamitisch Offerfeest Antwerpen is het dossier in elk geval in een stroomversnelling gekomen. Olie op de golven, of olie op het vuur, aan u om te kiezen.

Thierry Debels

Uit de smalle beursstraat dit jaar wellicht vervroegd van oktober naar september. Dan kan eerste minister Charles Michel gelijk de maatregelen aankondigen vanop het spreekgestoelte in de Kamer.

Maar intussen wordt steeds duidelijker dat de kans klein is dat Charles Michel zal aankondigen dat de begroting op koers is. De sanering blijft immers gigantisch en de bevolking is al de inspanningen beu. Minister van Financiën Johan van Overtveldt liet vorige week weten dat een soepeler begrotingsbeleid aangewezen is.

Er zou meer geld vrijgemaakt moeten worden voor investeringen. De overheidsinvesteringen bedragen in België slechts 4 procent van het bbp. Dat zijn de laagste van de EU. En dat terwijl die investeringen - bijvoorbeeld in de verbetering van de wegeninfrastructuur - voor meer jobs zorgen. Iedereen was verrast door de uitspraken van Van Overveldt die bekend staat om zijn budgettaire orthodoxie.

Zou de regering-Michel het begrotingsevenwicht in 2018 laten varen? Volgens Van Overtveldt niet. Maar wat is dit pleidooi voor een soepeler begroting anders dan het vieren van de teugels en het stellen dat een sluitende begroting niet voor 2018 is? Hij mag het zelf ontkennen, maar de federale regering is namens de minister van Financiën het terrein aan het voorbereiden om te zeggen dat het evenwicht er later komt.

En dat terwijl men voor het aantreden van de ploeg al sprak van een sluitende begroting in 2017.

Het verhaal van de nood aan overheidsinvesteringen is een afleidingsmaneuver. Uiteraard moet de overheid meer investeren. Maar dat is vooral een taak van de Vlaamse regering en van de lokale overheden als steden en gemeenten. De federale regering heeft daar weinig mee te maken.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

21 juli 2016

Poging tot staatsgreep in Turkije Dat de poging tot staatsgreep in Turkije binnen uren op een sisser uitliep, maakt het gebeuren er niet minder interessant op. Want als veel gezegd kan worden over de waaromvraag, is het vooral interessant na te gaan welke gevolgen deze geanimeerde uren teweeg zullen brengen voor de Turkse republiek. Wordt dit de ultieme consolidatie van ‘Sultan Erdogan’? En welke gevolgen heeft dit voor de regio, te beginnen met de strijd tegen IS? Enkele eerste beschouwingen bij een bewogen weekend.

Intussen is duidelijk dat waar Godfried van Bouillon op 15 juli 1099 in slaagde, de Turkse coupplegers diezelfde dag vele jaren later faalden. Deus lo vult, scandeerden de kruisvaders toen ze Jeruzalem innamen. Maar eenzelfde geluk viel hun collega’s in Constantinopel, excuseer Istanbul, afgelopen vrijdag niet te beurt. De bruggen over de Bosporus werden afgesloten (zij het slechts in één richting), er vloog een straaljager of twee over, waarna de coup in de kiem gesmoord werd. Veel inkt zal nog vloeien over de gebeurtenissen, toch kunnen er nu al enkele belangrijke vaststellingen gedaan worden. Laat ons beginnen met een snuif cynisme.

Portret van Ataturk Het eerste openbare optreden van Erdogan, eerst via een iPhone, vervolgens op iets wat een geïmproviseerde persconferentie was, gebeurde onder het portret van... Kemal Ataturk. Dit overstijgt het stadium van de ironie, want het grote werk van de Turkse president sinds zijn prille dagen in de politiek is net het ondergraven van het seculiere cement dat kemalisme in de funderingen van de Republiek goot. Alle middelen zijn goed om zijn land in een islamitische richting te duwen, en dan krijg je dit. Het was bovendien een opvallende vaststelling dat de massa’s die hem driftig bejubelden haast uitsluitend uit mannen bestonden.

Vaak heren met snorren, stelt het scherpe oog van een analist van Foreign Policy vast.

Futiel is dit niet, want het is een gebruik dat seculiere Turken de snor volledig afzweren.

Er werd kwistig “Allahu ekber” geschreeuwd, lokale variant van “Allah akbar”, gevolgd door de Sjahada, de islamitische geloofsgetuigenis.

Maar misschien wel het meest cynische was de manier waarop westerse leiders (sic) de couppoging veroordeelden in naam van de “democratie”. Er bestaan ettelijke standaarden om het democratisch gehalte van een land te beoordelen. En op zowat elk mogelijke parameter verloor Turkije onder Erdogan terrein, vaak op een schrijnende manier. De voorbije jaren leverden een heuse inflatie aan rapporten op die deze regressie hekelen, maar voor Obama, Merkel en co is Erdogan op het moment van deze omwenteling een heuse apostel van de democratie.

Boris Johnson Van Erdogan zijn ontelbare quotes verza-

meld en vaak vallen ze op door hun tegenstrijdigheid. De ene keer ziet hij een verenigbaarheid van islamitische en democratische waarden, op een ander moment weer niet.

“Voor ons, islamisten, is democratie als een tram. Wanneer we ons doel hebben bereikt, stappen we af”, zei hij ooit. Tja. En toch nog iets dat we u niet mogen onthouden. Naar aanleiding van de polemiek rond de Duitser Jan Böhmermann die zich beledigend had uitgedrukt aan het adres van de Turkse numero uno, organiseerde het Brits conservatieve weekblad The Spectator in mei een ‘beledig Erdogan’-wedstrijd. Van alle inzendingen ging één limerick met de prijs aan de haal: “Er was een jongeman uit Ankara / Die was een vermaarde rukker / Tot hij zijn sperma spoot / Met de hulp van een geit / Maar hij stopte niet eens om haar te bedanken”, einde citaat.

De auteur is ene Boris Johnson, toen nog ‘gewoon’ ex-burgemeester van Londen, inmiddels... Brits minister van Buitenlandse Zaken.

Johnson, in een vorig leven hoofdredacteur van diezelfde Spectator, is zelf langs vaderszijde de achterkleinzoon van een Turks journalist die het tot minister schopte in de woelige jaren tussen het einde van WOI en de Turkse republiek. Hij werd in 1922 door steniging vermoord. De 1.000 pond die Johnson met de wedstrijd verdiende, zijn, naar eigen zeggen, bestemd voor een goed doel.

‘De klop’ De Turkse republiek kan niet begrepen worden zonder de maatschappelijke rol die het leger er speelt. Ataturk was een militair met een puike staat van dienst tijdens WOI, en doorheen hun geschiedenis wierpen de strijdkrachten zich op als behoeders van het seculiere karakter van het land. Bij bedreiging zou moeten worden ingegrepen, wat de voorbije eeuw enkele keren gebeurde, democratie was hier geen punt. Toen dit voor het laatst (succesvol) gebeurde in 1980, deden zich taferelen voor die de vergelijking met afgelopen vrijdag nauwelijks kunnen doorstaan. Om drie uur ‘s nachts begon de operatie, om exact 3u59 werd op de radio een verklaring voorgelezen en om 5u30 kreeg de toenmalige eerste minister zijn ‘klop’ op de deur. En bij het krieken van de dag was de operatie succesvol afgerond. Dit staat haaks op het geknoei van vorige weekend, waar trouwens ook een tra-

ditie van bestaat. Want als men het heeft over de geslaagde pogingen, moet men ook de mislukkingen in rekening brengen.

Wat er ook van zij, deze editie faalde, waarna zich de obligate waaromvraag stelt. Op zo’n momenten staat het zonder meer chique te zwaaien met ‘Techniek van de staatsgreep’ van Curzio Malaparte, waarvan in 1931 de originele Italiaanse versie verscheen (Tecnica del colpo di Stato). Een staatsgreep is in elk land mogelijk, was zijn waarschuwing, “zelfs in het politiek rustige en goed bestuurde Nederland”, waarna enkele vuistregels volgen over hoe men er een succes van kan maken. Zijn mening over de Turkse evenementen zullen we nooit kennen, maar eigentijdse kenners bogen zich vrij snel over de vraag waar het fout liep. Het probleem lag hem niet bij de militaire kracht van de coupplegers, meent Naunihal Singh, een academicus met vele publicaties over het onderwerp op zijn actief. Wel faalden ze door de perceptie niet te voeden dat hun initiatief ging slagen.

Eigen aan coupplegers is dat ze na afloop geen verdeeld land willen aantreffen, wat zich in terughoudendheid vertaalt. De enkele honderden doden die vielen zijn een gruwelijke tol, maar een peulschil van wat zou gebeurd zijn bij een totale escalatie. Op dergelijke momenten heb je voor- en tegenstanders, maar de grote massa is grijs en in te pikken door beide kampen. Vandaar dat belang van perceptie. En zo zijn er vele regels. Degene die je wil omverwerpen, moet eerst gedood of ontvoerd worden.

Zorg er ook voor dat de tegenstander slechts met vertraging in actie kan schieten. Terzijde, het is geen toeval dat in Saoedi-Arabië de luchtmachtbasissen zich allemaal op veilige afstand van hoofdstad Riaad bevinden. Zonder meer is dit gefundenes Fressen voor deskundigen, maar de gevolgen zijn er voor iedereen. Erdogan komt hier sterker uit. En wat we in het verleden zagen, zal zich voortzetten. Een alerte twitteraar, overigens iemand die in het dagelijkse leven als financieel directeur verbonden is aan een vooraanstaande Nederlandse Universiteit, had het over een snelle coup gericht tegen een trage coup. Geef hem eens ongelijk?

3

Tijd voor actie Er is nog één punt dat aparte aandacht verdient. Welke gevolgen heeft dit allemaal op buitenlands vlak? En zeker op het conflict tegen IS? Toen vrijdagavond het nieuws van de coup Damascus bereikte, ontketende dat spontaan vreugdevuur. Ook in andere door de regering gecontroleerde steden deden zich soortgelijke taferelen voor. De relatie Assad-Erdogan is nu eenmaal wat ze is. Sinds het Syrische conflict van start ging, verweet de Syrische leider ‘Sultan Erdogan’ in niet mis te verstane bewoording IS te steunen. Genuanceerdere stemmen hebben het over een “dubbelzinnige houding” van Ankara, maar snor zit het allerminst. Wat worden nu de repercussies van de interne Turkse ontwikkelingen op dit conflict?

Toen de strubbelingen hun hoogtepunt bereikten, werd het even spannend rond de luchtmachtbasis van Incirlik. In tegenstelling tot wat soms gezegd wordt, is dat geen NAVO-basis, wel een Turkse die door de NAVO gebruikt mag worden. Letterlijk werd de stroom er afgesneden en het hele Turkse luchtruim voor militaire vluchten gesloten (het aandeel van de luchtmacht in de coup was proportioneel groot).

Knap vervelend voor de Amerikanen die van daar missies tegen IS vliegen. Even begonnen de Turken zelfs te dreigen tegen de VS. Ze moesten die predikant Gülen, overigens een man waar iemand als Johan Leman goede contacten mee onderhoudt, maar eens uitleveren. Uiteindelijk bekoelden de dingen en zondagavond werd de basis terug operationeel.

Het incident onderstreept wel de kwetsbaarheid van de operatie tegen IS. Experts menen dat vier dagen zonder Incirlik de hele campagne behoorlijk zou verstoren (vliegdekschepen kunnen slechts een deel van de werklast opvangen). Los van dergelijke operationele aangelegenheden, blijft de vraag wat de weerslag van dit nieuwe Turkije met een versterkte Erdogan op het IS-gebeuren zal betekenen; een vreselijk pertinente vraag.

En dan is er nog de PKK. “Dit is het gedroomde moment voor zowel IS als de PKK om actie te ondernemen”, liet een Turks academicus (voor alle duidelijkheid: niet meer actief in eigen land) optekenen. “Want de Turkse strijdkrachten bevinden zich op een historisch zwak moment.” Wordt vervolgd...

Michaël Vandamme

Briefje aan Le Roi Philippe

#tousensemble?

Mijnheer de feestvierder, “Allons enfants de la patrie!” zong ooit premier Yves Leterme op de Belze nationale feestdag op de trappen van de kathedraal in Brussel, toen men hem vroeg om het Belgisch nationaal lied eens in te zetten. Het was een gaffel van formaat om de eerste zin van de Franse Marseillaise in te zetten, waarbij tot vandaag onduidelijk is of de sluwe en gewiekste man uit Ieper dat bewust deed of niet.

Los van de Marseillaise moest ik aan de inhoud van dat zinnetje denken tijdens de voetbalgekte van de voorbije weken, waarbij een soort van Belgisch nationalistisch gevoel werd georkestreerd, dat het moest hebben van tricolore biermerkvlaggen, pruiken, hoedjes, truitjes en vlaggetjes op auto’s. Het kon niet op. Onder het motto ‘tous ensemble’ moest het eendrachtige Belgische volk zijn ‘macht’ tonen aan de wereld. In het Frans, uw huistaal, natuurlijk… Het liep op een sisser af; heel het circus was sneller opgedoekt dan het tot stand gekomen was.

Met 21 juli in het vooruitzicht zult gij in uw gelegenheidstoespraak zeker terugkomen op het ‘tous ensemble’, het allemaal samen horen binnen de Belgische ‘natie’. De mantra van de samenwerkende burgers, de gemeenschappen en de gewesten, de generaties, oude en nieuwe burgers, en noem maar op, zal ons weer door de strot geramd worden.

Maar, mijnheer de feestvierder, hoe zit dat eigenlijk met het ‘tous ensemble’ in uw eigenste sibbe? Is dat nog wel een stichtend voorbeeld voor de natie? De relaties tussen ouders en kinderen, broers en zussen, neven en nichten lijken allemaal fors vertroebeld.

Naar verluidt gaan we dat zien op 21 juli, wanneer wij zullen vaststellen dat ‘sommigen’ niet aanwezig zullen zijn op ‘den défilé’.

Gij zoudt daar de oorzaak van zijn, door u te willen opwerpen als de ‘chef de famille’ en het laken niet alleen in Laken naar u toe te willen trekken, wat de anderen niet echt kunnen pruimen. En al zeker uw vader niet, die meer in het buitenland verblijft en zich nog zo weinig mogelijk laat zien, nukkig en malcontent als hij is. Om over La Dolce Paola nog maar te zwijgen. Ook uw zus Astrid geeft niet thuis, want zij gaat op 21 juli met haar echtgenoot naar de opening van een (echt) folklorefestival in Namen. Zij zou boos zijn omdat zij nog zo weinig mag doen van u.

Laurent zou wel komen, maar zonder Claire en de kinderen. Maar dat gij en Laurent ook niet echt door dezelfde deur kunnen, is alom geweten. Overigens, ik kan mij niet herinneren dat jullie in het publiek ooit iets tegen elkaar hebben gezegd…

Misschien moet gij toch maar eens een familiereünie organiseren en uw ego wat bijstellen. Want zoals het er deze tijden in uw sibbe aan toe gaat, betekent het ‘tous ensemble’ echt niet veel meer. Tot groot verdriet van de adepten van de koekjesdozenromantiek. Ik kan mij levendig voorstellen dat, als gij zo iedereen bij elkaar zoudt weten te krijgen, het wel eens een woelig ‘feestje’ zou kunnen worden. Want als ik de commentaren in de serieuze gazetten en in ‘de blaadjes’ mag geloven, zullen er toch wel enkele frustraties naar boven komen, waarvan er enkele erg diep lijken te zitten. Het valt dan ook te hopen dat het ‘tous ensemble’ niet op dezelfde sisser afloopt als tijdens het Europees Kampioenschap voetbal…

Ik wens u een schone 21 juli toe, vol vriendschap en genegenheid. À propos, … ik zal er ook niet zijn…

4

Dossier

21 juli 2016

De Somme (2)

Op de eerste dag van de slachting aan de Somme, tussen 7u34 en 7u45, sneuvelen 3.000 soldaten per minuut, 50 per seconde. Dat is het begin van een bloedbad dat meer mensen het leven kost dan de moordpartij bij Verdun, die tweemaal zo lang duurt.

100 bladzijden De Britten en de Fransen willen in 1916 met een definitieve doorbraak van het Duitse front een einde aan de oorlog maken. De Britten verkiezen een aanval in Vlaanderen, maar de Fransen eisen een offensief aan de Somme waar de geallieerde legers aaneensluiten. Aanvankelijk leveren de Fransen twee derde van de strijdmacht, maar het Duitse offensief bij Verdun noodzaakt hen twintig divisies naar het oosten te verplaatsen. De Britten gaan akkoord om 600.000 van de voorziene 1 miljoen soldaten te leveren. De Brit Douglas Haig wordt de opperbevelhebber en hij is vastbesloten om met de Britse gewoonten van improvisatie en soms puur amateurisme te breken. Zeven maanden lang laat hij een gedetailleerd aanvalsplan van 100 bladzijden opstellen. Alles is gepland; er is geen speling voor eigengereide kolonels of generaals die op hun eentje roem willen oogsten met hun regiment of divisie, want de doorbraak moet gelijktijdig en gelijkmatig gebeuren, over een front van 50 kilometer.

Zorgvuldig bouwt Haig zijn strijdkrachten op, tot het miljoen vereiste soldaten na maanden voorbereiding aanwezig is. De Brit is ervan overtuigd dat hij door God zelf gekozen is om de Duitsers te verslaan. Hij is een bijzonder gelovig man die denkt dat hij uitverkoren is en die geen tegenspraak duldt.

Hij omringt zich met vleiers en wil alleen de informatie horen die hem goed uitkomt.

Haig, geboren in 1861, is opgeleid als cavalerieofficier. Hij laat 400.000 paarden opdraven die na de doorbraak de vluchtende Duitsers zullen opjagen, voor zich uit. Dat denkt hij tenminste. De Britten en Fransen weten dat de Duitsers zich vrij comfortabel in hun loopgraven genesteld hebben.

De grond langs de Somme bestaat uit krijtlagen die gemakkelijk uit te graven zijn. Sommige loopgraven zijn zelfs 15 meter diep en hebben elektrische verlichting. Enkele Duitse officieren hebben zelfs hun piano geïnstalleerd. Maar dat wordt allemaal niet ernstig genomen door de geallieerden, die vooral zien dat weinig hagen en bossen de opmars kunnen stuiten.

Prijsschieten Op 24 juni begint een immens bombardement op de Duitse linies. Dagenlang schieten 3.000 kanonnen dag en nacht 10 miljoen obussen op de Duitse loopgraven. Maar de kwaliteit van de Britse obussen is ondermaats; een derde van de munitie ontploft niet. (Ieder jaar worden nog reusachtige hoeveelheden opgegraven.)

De geallieerden beschikken niet over echt grote kanonnen en ze hebben ook te weinig mortieren. Feitelijk veroorzaken ze zelfs niet zoveel schade, tenzij een enorme verwoesting van het landschap, die nog altijd te merken is aan allerlei kunstmatige poelen en meertjes. De Britten graven ook tunnels uit tot onder de Duitse linies en stoppen die vol met explosieven. Vijf dagen duurt het bombardement, maar door het hondenweer kan de voorziene aanval niet starten op 29 juni. Dus schieten Britten en Fransen maar verder.

Psychologisch is het een hel voor de Duitsers. Her en der wordt een Duitser zelfs letterlijk gek. De eerste juli om 6u30 lijkt het wel alsof de wereld vergaat, tot de kanonnen zwijgen om 7u28. De 500.000 Duitse soldaten aan het front weten dat het een kwestie van minuten wordt vooraleer de vijand verschijnt. Vooral de dikwijls nog onervaren Britten zijn ervan overtuigd dat er nog nauwelijks een Duitser overblijft. De Fransen zijn wel veteranen en zij weten dat hen een verschrikking wacht. Om 7u30 klinken dan de fluitjes en de geallieerden verlaten hun loopgraven. De Duitse verdedigers geloven heel even hun ogen niet.

De Britten marcheren gedisciplineerd in

oneindig lange rijen naast elkaar. Ze dragen een rugzak van 35 kilogram met munitie en voedsel voor drie dagen. Niemand rent, niemand laat zich vallen om kogels te ontwijken en rent dan weer eventjes verder zoals het gezond verstand voorschrijft. Dat wordt dus prijsschieten voor de Duitsers. De mitrailleurs (zes kogels per seconde) maaien rij na rij neer. Op de zwakke punten van het Duitse front bereiken sommige Britten toch de Duitse loopgraven, en ontdekken dan dat de obussen wel veel grond hebben omgeploegd maar de prikkeldraad niet vernietigd hebben.

De Duitse tegenaanvallen maken vlug een einde aan een paar Britse succesjes. De weinige overlevenden vluchten en botsen op de mannen van de tweede aanvalsgolf, die eindelijk begrijpen wat hen wacht. Maar ze stappen verder, want door het lawaai en door de rook weet niemand van het opperbevel of zelfs van de regimentscommandanten wat er op het slagveld gebeurt.

Op het einde van de eerste dag hebben de Britten 60.000 mannen verloren; 23.000 zijn gesneuveld en de rest is gewond. Velen onder hen creperen in het niemandsland want er wordt aan beide zijden op de ambulanciers geschoten. Volgens het plan moeten de eerste en de tweede loopgraaf al veroverd zijn, maar in realiteit is dat alleen het geval in het oosten van de opmars waar de Fransen en een klein deel van de Britten hun doelen bereiken. De Fransen doen dat wel, al rennend en vallend en weer rennend. Zij breken door de Duitse linies maar mogen niet verder, want ze moeten volgens de bevelen wachten tot de Britten ten westen van hen ook succes boeken. Dat gebeurt niet. Toch is opperbevelhebber Haig niet ontevreden en hij blijft ervan overtuigd dat zijn plan niet kan falen. Hij weet dat er zo’n 100.000 slachtoffers zijn over het hele front, maar mits nog een inspanning gedurende twee dagen komt alles wel goed. Het lukt niet, want de Duitsers zijn ondanks ook al zware verliezen niet te verslaan. Toch denkt Haig er niet aan het offensief te stoppen. De zware perscensuur verhindert dat men in het Verenigd Koninkrijk de omvang van de tragedie kent, dus kan hij 142 dagen blijven aanvallen; zij het niet meer op de waanzinnige manier van de eerste dag.

De Britse regering probeert tweemaal het offensief te doen stoppen maar Haig weigert resoluut, en het kabinet slaagt er niet in een nieuwe opperbevelhebber vinden.

Maarschalk De Fransen zien die gruwelijke verliezen met lede ogen aan. Zij zijn meer geïnteresseerd in de Slag bij Verdun, waar hun leger (en het Duitse) doodbloedt en waar muiterijen het moreel aantasten, tot Philippe Pétain de Franse verliezen inperkt.

Toch laten de Fransen Haig niet vallen: volgens de Brit omdat hij zijn Franse evenknie Joffre met cognac omkoopt. In de herfst gaat het offensief nog altijd zij het niet meer op dezelfde schaal verder. De regen verandert de frontlijnen in slijkvelden.

Aan de Somme wordt verder gevochten met alle mogelijke oude en nieuwe wapens: gas, vlammenwerpers en tanks. In november begrijpt Haig eindelijk de zinloosheid, en op 15 november stopt het offensief. Niemand spreekt over een nederlaag maar legt de klemtoon op de “indirecte” zege, want zonder de Somme zouden de Duitsers misschien doorgebroken zijn in Verdun. Misschien! Begin 1917 trekken de Duitsers zich terug uit hun vooruitgeschoven loopgraven aan de Somme, om nieuwe en kortere stellingen te betrekken.

De Britten mogen van de Duitsers het gebied innemen waarvoor die tevergeefs honderdduizenden soldaten hebben opgeofferd. De Britse bevelhebber Haig en de Franse bevelhebber Joffre worden beloond met de rang van veldmaarschalk.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Sneltreinvaart In de Kamer is de spreektijd strak gereglementeerd. Soms is dat nodig, om al te lange uitweidingen en beschouwingen tot een redelijk minimum te beperken. Maar soms is het ook potsierlijk, omdat op die wijze sommige dingen gewoonweg niet fatsoenlijk kunnen gezegd worden. Zo werd minister van Werk Kris Peeters ondervraagd door Johan Klaps van N-VA over de wet-Major. In zijn antwoord dreef de minister plots zijn leessnelheid erg op, want Kamervoorzitter Bracke begon al teken te doen dat hij moest gaan afronden. Daardoor ging de essentie van zijn verhaal wat verloren. Bracke heeft er echt een handje van weg om zich als slechte strenge schoolmeester op te stellen en meer met de klok bezig te zijn dan met de boodschap die men brengt. Soms gaat hij zelfs zover dat hij de micro prompt laat afsluiten. Op die manier wordt er een karikatuur gemaakt van het vragenuurtje.

Naar sint-juttemis?

Bij de aanvang van de legislatuur liet Vlaams minister-president Bourgeois (N-VA) verstaan dat hij wel zou willen dat mensen met zijn functie op de protocollaire lader zouden stijgen tot net na de eerste minister. Toen einde 2014 Barbara Pas van Vlaams Belang aan minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (ook N-VA) vroeg wat hij daartoe ging ondernemen, beloofde hij dat hij een werkgroep zou oprichten en die laten samenzitten met de deelstaten om de desiderata te bundelen. Meer nog, hij beloofde dat even te regelen voor 21 juli 2015. Toen die datum voorbij ging zonder teken van leven, vroeg Barbara Pas in november 2015 naar de stand van zaken. Jambon zei dat een en ander dat najaar nog zou geregeld zijn, na overleg in de regering. Toen het 2016 werd, vroeg Pas in februari 2016 nogmaals hoe het nu zat met die kwestie. Het zou voorjaar 2016 worden, zei Jan Jambon een tikkeltje verveeld. Vorige week woensdag klopte Pas nogmaals bij hem aan met een mondelinge vraag in de commissie, waarin ze hem vroeg of dat misschien nog voor 21 juli van dit jaar rond zou zijn. Het antwoord was ontluisterend en zorgde voor enige hilariteit: “Alleszins vóór 21 juli, maar ik weet niet van welk jaar!” Er is immers binnen de schoot van de regering nog geen akkoord… Het antwoord van Barbara Pas mocht er ook zijn: “Ik zal u nog regelmatig herinneren aan dit dossier, al is het maar om tegemoet te komen aan de prangende vraag van de minister-president van Vlaanderen.” Jan stond erbij en keer ernaar… Leuk is anders. Barbara Pas: “Andermaal blijkt uit dit banale voorval dat de N-VA in de federale regering er niet eens in slaagt een deuk in een pak boter te slaan als het om enigszins communautair getinte aangelegenheden gaat. Zelfs een louter symbolische zaak zoals de protocollaire rangorde krijgen de N-VA-ministers niet geregeld.”

Et pour les Flamands…

Marie-Christine Marghem, minister van Energie, slaagt er na twee jaar nog steeds niet in een antwoord in het Nederlands te geven, na een vraag van een parlementslid.

We konden het donderdag tijdens het vragenuurtje vaststellen. Zelfs Daniel Bacquelaine, de minister van Pensioenen, doet tenminste

een poging in die zin, zelfs al kraken sommige zinnen en klanken. Alle Vlaamse ministers en staatssecretarissen daarentegen, zelfs Theo Francken, staan hun Franstalige collega’s in het Frans te woord. En zo hoort het. Gewoon uit beleefdheid. Slagen sommige Franstaligen er dan echt niet in om zelfs maar elementair Nederlands te leren? Of zou het dan toch zijn omdat ze dat gewoon niet willen? Een mens zou dat nog gaan geloven ook!

Tricolore Minister Alexander de Croo heeft een voorzet gegeven door te pleiten voor het herfederaliseren van bevoegdheden. Dat was duidelijk een reactie tegen de 11 julitoespraak van Geert Bourgeois gericht, die had aangekondigd in 2019 het communautaire programma weer uit de diepvries te halen. Zonder twijfel vertolkt hij daarmee een zekere belgicistische onderstroom in zijn partij, die daar altijd sluimerend aanwezig is gebleven. Herinner u de PVV van vroeger.

De ‘Pest voor Vlaanderen’… Kamerlid Tim Vandenput, burgemeester in Hoeilaart en zijn MR-collega-buurman uit Terhulpen, net over de taalgrens, gaan in augustus een tegenbeweging tegen verdere regionalisering opzetten onder de welluidende naam: PLAN BE. Je moet er maar opkomen. Zij vinden dat de ‘ontmanteling van de federale staat zijn limieten heeft bereikt’. In de Kamer was er vorige week al iets van te merken, want een flink aantal Open Vld-medewerkers had het zwarte lint van hun officiële toegangsbadge rond de nek al vervangen door een tricolore lint met daarop de letters ‘.be’… Zelfs een aantal ambtenaren van de Kamer ‘sierden’ zich aldus. We gaan zien wat het zal worden, maar dat het binnen de verschillende stromingen in de Open Vld tot flink wat discussie gaat leiden, staat als een paal boven water.

Selectief geheugen Kristof Calvo van Groen ondervroeg minister Sophie Wilmès over de rapporten van het Monitoringcomité. Hij wilde daarover eigenlijk de premier ondervragen, maar die was er niet. In zijn inleiding zei hij plots: “Ik kijk uit naar uw antwoord, mevrouw de minister. U weet dat ik u graag heb.” Er klonk gegniffel in het halfrond. Waarop Calvo: “Dat komt omdat minister Wilmès bijvoorbeeld iemand is die niet voortdurend ruzie maakt, die niet voortdurend het conflict zoekt, die zelfs als voormalig schepen van Sint-Genesius-Rode zo vriendelijk was om naar de Vlaamse feestdag af te zakken en te luisteren naar de discours van de heren Bourgeois en Peumans. Zo sympathiek is mevrouw Wilmès.” Daarmee gaf hij een flinke sneer naar N-VA. Wat hij (bewust) leek te vergeten, was dat Wilmès een pion is van de Franstalige arrogantie in de Randgemeenten, zelfs al spreekt ze vloeiend Nederlands… Calvo zou moeten weten dat zij mee zorgt voor de instandhouding van de taalconflicten in die gemeenten, want uit haar mond konden we al horen dat haar partij – de MR – de balorige Damien Thiéry uit Linkebeek volledig steunt. Als voormalig schepen van haar gemeente stond zij overigens bekend als Franstalige hardliner die heel dicht bij het FDF aanleunt. Geen conflict opzoeken, Kristof? Niet voortdurend ruziën, Kristof? Ge hebt een selectief geheugen, Kristof!

Actueel

21 juli 2016

5

Westen blijft terughoudend met steun aan Koerden Weinig of geen aandacht in de westerse media voor het ‘memorandum of understanding’ dat vorige week dinsdag werd ondertekend tussen de Koerdische Autonome Regio in Irak en de Verenigde Staten. Na twee jaar voorbereidend werk bezegelt het document een verregaande militaire samenwerking tussen de Peshmerga, de strijdkrachten van de Koerden, en de Amerikanen, die in het gebied de coalitie tegen Islamitische Staat (IS) leiden. Intussen blijft de vraag waarom het Westen intensief de roep om een onafhankelijke Palestijnse staat steunt, terwijl het zo terughoudend is om het op te nemen voor de Koerden, de grootse bevolkingsgroep ter wereld zonder een eigen staat.

De Koerden kunnen terugblikken op een eeuwenoude cultuur. Ze zijn wereldwijd met 35 miljoen – de Palestijnen zijn slechts met 12 miljoen - en bewonen een oppervlakte die vijftien keer zo groot is als de Palestijnse gebieden. Iraaks-Koerdistan kreeg al in 1970 een autonome status, die werd herbevestigd in 2005.

De Koerdische Autonome Regio omvat een groot deel van het noorden van Irak en wordt bestuurd door het Koerdistan Regional Government (KRG), nu onder leiding van president Masoud Barzani. Andere Koerden wonen in Turkije, Syrië, Iran, Armenië en de vroegere Sovjet-Unie. Er is ook een Koerdische diaspora, die voornamelijk in Europa en Noord-Amerika woont.

Vakantieoord Het blijft merkwaardig dat de Verenigde Staten en Europa nogal terughoudend zijn

ten aanzien van een onafhankelijke Koerdische staat, ook al koesteren de Koerden westerse waarden als de gelijkheid tussen man en vrouw, godsdienstvrijheid en mensenrechten.

Zo strijden Koerdische vrouwen in Irak zij aan zij met hun mannelijke collega’s en worden zij, net als hun mannelijke collega’s, door IS onthoofd. De Koerden zijn, in tegenstelling tot de Palestijnen, erin geslaagd hun economie en een zekere maatschappelijke orde tot ontwikkeling te brengen. Het overgrote deel van de Koerden is moslim. Toch vangen zij honderdduizenden vluchtelingen op, ongeacht hun identiteit of religieuze overtuiging. Het gaat zowel om soennieten als sjiieten, Arabische christenen en jezidi’s. Via de BBC vernemen we zelfs dat Irakezen uit Bagdad, die het oorlogsgeweld moe zijn, nu Koerdistan als vakantieoord opzoeken om er even te bekomen van de talrijke bomaanslagen in een relatief ‘veilige’ omgeving.

Militaire steun In het ‘memorandum of understanding’, ondertekend door Elissa Slotkin, Amerikaans vicestaatssecretaris voor Defensie, en Karim Sinjari, Koerdisch minister van Defensie, zeggen de Verenigde Staten vooral financiële en militaire steun toe aan de Peshmerga, met het oog op de bevrijding van de Iraakse stad Mosul, sinds 2014 bezet door IS. Tot voor kort waren de strijdkrachten van de Koerdische Autonome Regio in Irak, de Peshmerga – vrij vertaald: zij die geconfronteerd worden met de dood – de enige grondtroepen die IS succesvol bestreden. Vrij recentelijk zijn ook de reguliere Iraakse troepen enigszins succesvol geweest, mede dankzij de steun en de begeleiding van ‘Special Forces’ van meerdere landen die deel uitmaken van de coalitie tegen IS. Koerdische troepen zijn er echter in geslaagd, tot op heden, IS van het grootste deel van hun grondgebied weg te houden.

De klauwen van Erdogan Wat de concrete gevolgen zullen zijn van de overeenkomst zal de toekomst moeten uitwijzen. Wellicht zullen de resultaten voornamelijk op het oorlogsterrein te zien zijn. Het is beslist geen eerste stap van Amerikaanse zijde voor steun voor een volledig onafhankelijk Iraaks-

Koerdistan. De Amerikanen zien geen heil in een verdere opsplitsing van Irak. Ook Europa, dat na de jongste mislukte staatsgreep in Turkije, nog meer in de klauwen zit van de Turkse president Erdogan, is beducht voor ieder politiek streven van de Koerden naar onafhankelijkheid. Dit zou de politieke aspiraties voor een onafhankelijk Turks-Koerdistan alleen maar voedsel geven. Neen, de Amerikanen en Europa houden liever president Erdogan te vriend, ook al kunnen veel vragen gesteld worden rond de verijdelde staatsgreep in Turkije, de aan de gang zijnde zuiveringen en de ware intenties van de Turkse president. Het is trouwens onvoorstelbaar dat de Amerikaanse inlichtingendienst CIA niet op de hoogte zou geweest zijn van de poging tot staatsgreep in Turkije. In voorkomend geval mag Obama die dienst onmiddellijk opdoeken. Al even onvoorstelbaar zou het zijn dat ook de Turkse inlichtingendienst en Ergdogan zelf niet op de hoogte zouden geweest zijn. Wij vrezen bijgevolg dat het een en ander in scène werd gezet door enkele naïevelingen in het Turkse leger even te laten begaan. Zij bezorgden Erdogan en zijn internationale aanhang een schitterende hefboom om de Turkse oppositie voor een hele tijd de mond te snoeren.

Dit verhaal is beslist nog niet ten einde.

RIRO

Turkse reacties in Europa Bij de Turken die in Rotterdam hun steun aan Erdogan betuigden, was er alvast niets te horen over het “redden van de democratie”. Zij vormden spreekkoren om ‘Allahu ekber’ te schreeuwen, hun variant van ‘Allahu akbar’. Hun razernij richtte zich vreemd genoeg ook tegen de media.

Een cameraploeg van de NOS kreeg rake klappen. Ook in Eindhoven, Deventer en Den Haag kwamen aanhangers van Erdogan op straat, daarmee bewijzend dat ze helemaal geen Nederlanders zijn, maar gewoon nog altijd Turken. Wat we eigenlijk allang wisten.

Toch waren er uitzonderingen, al kwamen die niet manifesteren. Kaan Özgök schreef op zijn de Facebookpagina ‘The Free Society Against Erdogan’ dat de staatsgreep volgens hem opgezet spel was. “Dit was een toneelstukje dat me erg doet denken aan de beruchte Rijksdagbrand in 1933. Die was toen aanleiding voor de democratisch gekozen Hitler om de macht helemaal naar zich toe te trekken en Duitsland om te vormen naar een dictatuur.” Een visie die klaarblijkelijk door vele Turken in en buiten Turkije wordt gedeeld. Vooral het feit dat de eerste dag na de mislukte coup al bijna 3.000 magi-

straten werden gearresteerd, wijst erop dat de regering op voorhand lijsten had opgesteld van opposanten die in de gevangenis gegooid moesten worden. Het is een aanwijzing, geen bewijs. Ook in Berlijn werd massaal gemanifesteerd, vooral door aanhangers van Erdogan, die ‘Allahu ekber’ bralden. De Frankfurter Allgemeine noteerde echter een aantal kritische stemmen van Turken die vreesden dat de mislukte coup de aanleiding zou zijn voor de instelling van een dictatoriaal presidentieel regime.

In Mainz betoogden 500 Turken voor Erdogan. Tegelijk protesteerden Koerdische betogers tegen zijn beleid, maar ook zij wezen de staatsgreep af. De Franse media waren natuurlijk gefocust op de massamoord in Nice en de nakende burgeroorlog. We vonden alleen een vermelding van manifesterende Erdogan-aanhangers in Straatsburg.

Dictator Erdogan pleegt “zelf” staatsgreep en wil Fetullah Gülen ervoor laten opdraaien

Pegida in Brussel

De coup in Turkije en de nasleep Vrijdag 15 juli vond een poging tot staatsgreep plaats in Turkije. Via zijn telefoon op facetime riep president Erdogan de burgers op tot actie. Zo werden de sociale media die hij zo streng aan banden legde, toch nog zijn redding. Onmiddellijk beschuldigde hij de Gülenbeweging, een islamsekte, terwijl westerse mainstream media naar seculiere militairen wezen. Volgens underground blogs heeft Erdogan de coup juist zélf in scene gezet. Wie of wat er ook achter de couppoging zit, dit waren de directe gevolgen.

Erdogan riep het volk op om de straten op te gaan. De VS en Frans Timmermans kwamen met statements dat ze Erdogan steunden en dat de EU achter de regering staat. Dit zal het nóg makkelijker maken om het seculiere gedachtegoed in Turkije te marginaliseren en de islamisering ook politiek te versnellen. Ook in Europese steden gingen duizenden Turken de straat op, hoewel ze daarmee natuurlijk niets konden beïnvloeden in Turkije. Wél bewees dit dat ze Erdogan blindelings gehoorzamen.

Gelijktijdig kwamen er statements uit Frankrijk dat Europeanen zullen moeten leren leven met terreurdreiging. Nu was er al terreurdreiging sinds 9/11 en de moord op Theo van Gogh, maar langdurige geplande monumentale aanvallen en specifieke aanvallen gericht op één persoon zijn van een heel andere aard dan deze aanslagen die snel worden opgezet en vrijwel iedereen kunnen treffen.

In de Europese geschiedenis zijn er al vele oorlogen met moslims geweest. De moslims die wilden blijven en geen zin hadden in een bloedige oorlog konden zich laten dopen: zo konden rust en harmonie weerkeren onder de bevolking. Maar welk ritueel kan vandaag

die rol vervullen? Het kosmopolitische universalisme – dat steeds weer niet universeel blijkt te zijn – wordt in de praktijk weggedrumd door dominante particularismen.

“De moskeeën zijn onze barakken en de minaretten onze bajonetten”, zei Erdogan al in 1997. De moskeeën riepen op tot jihad toen het nieuws van de coup uitkwam. Zijn aanhangers kwamen onmiddellijk op straat en wierpen zich op de legereenheden.

Als ware zerglings stormden ze over de Turkse wegen. Niemand kan nu nog zeggen dat de islam niet politiek is. De vraag waarom AKP-politicus Erdogan blijft inhakken op de gülenisten is wellicht te beantwoorden door te kijken naar de communistische partij in Duitsland tijdens het interbellum. Zij hakten het hardste in op de sociaaldemocraten omdat ze hen als concurrentie zagen.

Netto allemaal significante stappen richting de islamisering van het Avondland. De doodstrijd van de westerse beschaving is hiermee een paar decennia versneld. “De conflicten van Turkije moeten niet doorkomen naar onze natie”, liet VVD’er Han ten Broeke in Nederland weten. Er gaan burgeroorlogen komen en Turkije zal de placenta zijn waaruit zij worden

gevoed. Op een twijfelachtig bericht na vindt de politiek het dus wel best.

Het enige wat u en ik nu kunnen doen: [1] Uzelf en uw gezin voorbereiden op de komende burgertwisten – weerbaarheid dus.

[2] Serieus emigreren naar Zwitserland, OostEuropa (Visegrád-landen) of Australië. Wellicht zal Australië het enige land zijn dat over driehonderd jaar nog een authentiek westers karakter heeft.

Men zal het raar vinden dat we enerzijds zeggen: “Syriërs moeten terugvechten tegen IS en niet hierheen komen”, en anderzijds over migratie spreken. Wie in Syrië is, kan zich bij een strijdende clan voegen en IS gaan bevechten. In West-Europa is er geen openlijke strijd; je kunt je bij niemand aansluiten.

In West-Europa is er een langzame demografische overname van de grote steden. Politici en media houden dit de hand boven het hoofd; zoals in Nederland PvdA’er Ahmed Marcouch de woest demonstrerende Turken verdedigde.

Wie hier de strijd tegen aanbindt, wordt een verschoppeling, terwijl de IS-bestrijders in eigen land worden gewaardeerd als helden.

S.L.

Na de gruwelijke aanslag in Nice op 14 juli werd al op zondagavond, drie dagen later, aan de Franse ambassade in Brussel een steunmanifestatie voor het Franse volk georganiseerd door Pegida Vlaanderen. Ondanks de vakantieperiode en de korte organisatietijd namen 40 mensen deel aan een boodschap van steun en solidariteit voor het Franse volk.

‘Wij staan hier omdat we de moslimbarbarij, zoals die in Nice, nooit gewoon mogen worden’, sprak medeorganisator Rob Verreycken.

‘Wij brengen geen bloemen of kaarsjes, maar een belofte van steun in de strijd van alle Europese naties tegen de vijanden van onze vrijheid.’ Woordvoerder Kristof de Smet stond stil bij de symbolische foto van het bedekte kinderlijkje naast een pop. ‘Dit doet me terugdenken aan een hele tijd geleden, toen het lijkje van de levenloze Aylan aanspoelde. De foto ging de wereld rond, deze foto was destijds de reden om een miljoen mensen binnen te laten. Is dan nu één dood kindje ook geen reden om er een miljoen buiten te zetten?’

Een brief van steun werd bezorgd op de ambassade. Hoewel burgemeester Emir Kir van Sint-Joost, waar de manifestatie begon, zijn politie gevraagd had op te treden, kon die hem op andere gedachten brengen. Pegida had gedreigd klacht in te dienen bij het Comité P tegen elke politieman die een onwettige arrestatie zou verrichten. ’Onze burgemeesters zijn soms nogal wispelturig’, was bij de politie te horen, ‘maar of ze dat nu graag hebben of niet, er zijn ook voor ons wetten van toepassing…’ En zo herstelde Pegida meteen een stukje vrijheid van meningsuiting in Brussel.

6

Dwars door Vlaanderen

21 juli 2016

De Geuzenberg

Vlaamse feestdag in Limburg

N-VA achter cordon gehouden Zo dus, Laurette ‘mitraillette’ Onkelinx richtte een nieuwe politieke lobbyclub voor Brussel op. Alle partijen worden ervoor uitgenodigd, behalve VB en N-VA. Ondemocratisch? Zonder meer. Begrijpelijk ook. Elke politieke consensus kent een afbakening die bepaalt waar een cordon sanitaire gelegd wordt. Toen en nu.

Enkele jaren zijn een eeuwigheid in politiek. Dus lijkt de persconferentie waarop de toenmalige sterke man van de Brusselse PS, Moureaux, de komst van Laurette Onkelinx van la cité ardente naar Brussel aankondigde een mensenleven geleden.

Ze slaagde erin zich aan het hoofd van de Brusselse PS-structuren te nestelen, maar electoraal liep het stroef. Ze koos ezelsgemeente Schaarbeek om in de hoofdstad neer te strijken, ook was het een publiek geheim dat dit vooral een administratieve zet was en dat ze de facto in het WaalsBrabantse Lasne woonde. Maar goed, ze had een adres in Schaarbeek, twee zelfs op een zeker ogenblik, bleek uit pamfletten en aanverwante documenten. Dat ze er tot twee keer toe niet in slaagde haar partij binnen de meerderheid te loodsen was een ontgoocheling waaruit ze haar conclusies trekt. Die lijst trekt ze niet langer, maar maak u geen illusies: politiek blijft ze actiever dan ooit.

Even schrikken...

Een soort lobbygroep is in het leven geroepen. Over de partijgrenzen heen de Brusselse belangen verdedigen, dat is de nobele taak van het vehikel. Best nuttig denk je dan, zeker gezien de MR op federaal vlak aan Franstalige kant exclusief de lakens uitdeelt. Er is wel één maar: VB noch N-VA zijn welkom. Nihil novi sub soli voor de Belangers; het tegendeel zou hen pas doen achterover vallen. Maar voor de N-VA ligt dat toch wel anders. Per slot van rekening is dit een partij die de Vlaamse regering leidt, federaal en nationaal ministers levert en in ettelijke meerderheden zetelt, vaak zelfs met de burgemeesterssjerp. Alleen, dit is Vlaanderen (en België), Brussel is een andere biotoop.

... of niet?

Hun profilering in de hoofdstad is op zich verschillend van de politiek die het VB er al jaren voert. Minder scherp, constructiever en ook gewoon ideologisch verschillend, alleen stellen ze pertinente vragen die men in de Brusselse politieke habitat niet apprecieert. Dat Vlaams Parlementslid en Brusselaar Karl Vanlouwe met enige weerklank protesteerde tegen de uitsluiting is terecht, en hij kon niet anders. Anderzijds durven we aannemen dat zijn politieke inzichten voldoende ontwikkeld zijn om te begrijpen dat dit onvermijdelijk is. Bij de N-VA hoorden we o zo vaak dat België twee democratieën in één land waren. Q.E.D. En wat gaan de andere Vlaamse partijen doen? Meegaan in dit lobby-verhaal? Wellicht. Schieten op de PS is lucratief gebleken. Maar de eerste politieke drempel ligt in ‘die eigen democratie’. Quid nunc?

KNIN.

Onverwacht?

Een nieuw voetbalstadion bouwen is heel wat ingewikkelder dan een tuinhuisje neerzetten. Dat ondervond en ondervindt nog altijd Club Brugge. Het begon jaren geleden met het zoeken naar een geschikte plaats, genoeg vierkante meters, bereikbaarheid en vooral, en dat was het geval bij een vorige locatie, niet in conflict komen met een “horde vleermuizen!” die nestelden in een nabije kerktoren!

Toen eindelijk een aanzienlijk stuk landbouwgrond, gelegen langs de Blankenbergse Steenweg, voor (bijna) iedereen de meest geschikte mogelijkheden bood bleek dat de firma Joris Ide, langs holdings allerhande een belangrijke sponsor van Club, een optie had op deze grond. Met (veel) geld zal dit euvel wel opgelost worden.

Ondertussen keurde de Vlaamse regering het milieueffectenrapport goed waardoor het verwezenlijken van de plannen voor een toekomstig voetbalparadijs wat dichterbij komt.

Niet helemaal onverwacht oppert nu ook het gemeentebestuur van Zuienkerke zijn twijfels bij de locatie van het geplande stadion, vlak bij de gemeentegrens. Mobiliteitsproblemen bij het begin en het einde van wedstrijden, “slim gezien om tegen onze gemeente te plakken. Zo heeft in Brugge er niemand last van!”

Een beetje zoals bij alle grootse plannen. “We hebben er niets tegen zolang het maar ver van onze deur gebeurt!”

Gosuin smijt met str…

Didier Gosuin…, zegt die naam u nog iets?

Dat heerschap van het FDF – pardon, DéFi – is burgemeester van de Brusselse gemeente Oudergem en sinds mensenheugenis is hij ook minister in de Brusselse Hoofdstedelijke Regering.

Zeker in die regeringsfunctie zou men toch mogen verwachten dat hij zich ietwat ministerieel gedraagt, met het nodige respect voor de Brusselse Vlamingen. Maar, zo niet Gosuin.

Op 11 juli vond de man het namelijk nodig om via zijn officiële Twitteraccount een foto

Met een weekje vertraging (een technisch e-post-probleempje) schenken we ook aandacht aan Limburg waar op verschillende plaatsen de Vlaamse feestdag gevierd werd. De 14de editie van Hasselt Ziiingt was super! Honderden mensen werden getrakteerd op prachtige optredens van Vlaamse muzikanten die hun grootste hits brachten en de aanwezigen aanvuurden om mee te zingen.

De 11 juliviering, ingericht door het 11 julicomité Heusden-Zolder, bracht hulde aan Willy Kuijpers. Hij ontving uit handen van An de Moor het Gulden Spoor. Het Gulden Spoor was voor Willy Kuijpers en echtgenote Lieve een extra presentje op de dag van hun 51ste huwelijksverjaardag. Een Guldensporenviering met zang en Vlaamse liederen.

In Genk vond het feest van de Vlaamse Gemeenschap plaats in de stadsschouwburg. De stedelijke cultuurraad en het stadsbestuur hadden laten weten dat men zich moest inschrijven voor de viering. De uitnodiging oogde feestelijk, zoals een oproeping voor de dienstplicht.

Een verplicht nummer. Voor de aanvang van het EK voetbal had men Genk volgehangen met Belgische vlaggen, die hingen er op 11 juli nog steeds. Nergens Vlaamse leeuwenvlaggen te bespeuren. Wel overal aankondigingen van het Suikerfeest, dat mee door de stad georganiseerd werd. In 2015 was men vergeten om bij de afsluiting van het Vlaamse feest de Vlaamse Leeuw te zingen. De viering verliep toen ook feestelijk in het Engels, gelukkig waren de toespraken van burgemeester Dries en minister Vandeurzen nog in het Nederlands. De onvrede achteraf sijpelde op de viering van 2016 nog door, maar dan bij de sprekers van dienst. De Genker Belleman opende de avond met de eerste tonen van de Vlaamse Leeuw. “Wij zullen hem niet vergeten dit jaar.” De toon was gezet. De eerste spreker was burgemeester Wim Dries, die ’n stukje geschiedenis van het ontstaan van de Vlaamse feestdag bracht alsof hij een lijkrede uitsprak. Terloops liet hij weten dat er langs dit stadhuis een groot Suikerfeest aan de gang was waar alle Genkenaren uitgenodigd waren en ruim 600 mensen aanwezig waren.

Diversiteit op z’n best. Daarna volgde jazzmuziek van het Lieven Venken trio om de gastrede van baron Stijn Coninx in te leiden.

Hij schetste zijn jeugd in Limburg, zijn studies en carrière als filmregisseur. Zijn belevenissen in vele landen waar verschillende culturen in verdraagzaamheid en diversiteit leren samenleven. Terug wat jazzmuziek en dan het grote optreden van de Belleman. Hij vroeg de aanwezigen om hem niet kwalijk te nemen dat hij voor het zingen van de Vlaamse Leeuw ’n klein gedichtje ging voordragen. Hij las de laatste strofe van de Vlaamse Leeuw voor, en vroeg op een neerbuigende toon aan het publiek of iemand wist wie deze wrede vol bloed gedrenkte tekst geschreven had en de muziek had gecomponeerd? Omdat het in de zaal ijzig stil bleef en niemand aanstalten maakte om deze nar ter wille te zijn, kon hij niet anders dan snel even de namen van Hippoliet J. van Peene en Karel Miry te citeren, waarna de Vlaamse Leeuw werd gezongen. De eerste strofe en het refrein. Klaar. Dat er steeds minder Vlamingen naar dit soort vieringen komen heeft vooral met bepaalde politici te maken die deze, in hun ogen, Vlaamse kolder liever kwijt dan rijk zijn. De receptie achteraf liep snel ten einde. Waarom nog verder doen op deze manier, hoorde je iedereen denken. Nemen de Vlaamse verenigingen de viering niet zelf in handen, dan zal niets veranderen.

de wereld in te sturen van een forse drol, met daarin een vlagje met het VB-logo gepland, en als onderschrift: “Dit is Vlaamse grond”. Waarmee Zijne Brusselse Excellentie meteen aangeeft hoe hij over Vlaanderen denkt.

Vlaamse Leeuw, een provocatie Daarmee verwees Gosuin naar de 11 julicampagne van het Vlaams Belang. Ter gelegenheid van de Vlaamse feestdag had de partij de voorgevel van haar hoofdzetel aan het Brusselse Madouplein omgetoverd tot een grote zwart-gele klauwende leeuw. Maar laat dat Madouplein nu net op het grondgebied van Sint-Joost-ten-Node liggen, waar PS’er Emir

Kir de plak zwaait. Die was er als de kippen bij om de verwijdering van die Vlaamse Leeuw te eisen, want – wist Kir te vertellen – dat was een uiting van anti-Brusselse haat. Een Vlaamse Leeuw in Brussel is volgens de Turkse PS’er dus een teken van haat. En over haat weet de negationist Kir, die steevast de Armeense genocide ontkent, natuurlijk alles. Met Turkse vlaggen in zijn gemeente heeft Kir dan weer geen problemen. Op datzelfde Madouplein stond enkele maanden geleden namelijk dagenlang een tent vol Turkse vlaggen en affiches van sultan Erdogan, bewaakt door Turkse ‘jongeren’ in paramilitaire kledij. En Kir? Die kwam daar toen even fijn een toespraak houden.

Radio 2 haalt 4 verdwenen dorpen vanonder het stof In een rechtstreekse uitzending van Radio 2 Antwerpen vanop de “Vogelmarkt” (officieel het Theaterplein) is de sloop van vier Polderdorpen op de Antwerpse Rechteroever, op 13 juli aan bod gekomen. De uitzending ging eigenlijk over de jaren zestig (the sixties); de afbraak van Oosterweel, Wilmarsdonk, Oorderen en Lillo gebeurde ruwweg tussen 1960 en ’64.

De eerstgenoemde drie Polderdorpen waren al in de jaren twintig bij Antwerpen aangehecht en grotendeels onteigend. Lillo werd pas later (met Zandvliet en Berendrecht) “opgeslokt” door de “stad”. De onteigening van boerderijen en woningen in de gehuchten Blauwhoef, Vogelenzang, Kruisweg en Oud-Lillo gebeurde toen nog door de stadsdiensten, meer bepaald door de Directie Stadseigendommen. Het werd een drama, waartegen het Polders Aktie Komitee (PAK), in het geweer kwam. Dat gebeurde met plaken kalkpartijen, protestkaravanen, betogingen, zwarte vlaggen, petities, en een brief aan de koning die aan het paleis van Laken werd afgegeven. Dat had tot gevolg dat de toenmalige vorst, Baldewijn, kort daarna de Polder bezocht. Hij werd in Lillo geconfronteerd met deels afgebroken schuren en huizen (vergelijk met Doel nu) waarop slogans gekalkt waren die er niet om logen: “Stad is dief”, “Stad steelt” en “Lillo vrij”, luidde het. Dramatisch hoogtepunt was de dag toen de baggerboot “Fabiola”, die het zeekanaal Kruisschans-Zandvliet uitbaggerde, in Zandvliet niet meer verder kon werken omdat een grote boerderij niet onteigend was. De stad besloot de boot dan maar over te brengen

naar de zuidkant van het werk in Lillo. Daar boorde hij botweg door de dorpsstraat en het kerkhof van Kruisweg. Lijkkisten werden boven gegooid, grafstenen verbrijzeld en kruisen vernield. Beelden van deze hatelijke handeling verschenen op tv en in de kranten. Dat veroorzaakte een schokgolf. Normaal zou deze zaak nu naar de Raad van State geleid hebben. Toen was dat nog niet zomaar de gewoonte. Er werd hoogstens een beroep gedaan op het vredegerecht, door wie niet akkoord was met de onteigeningsvergoeding. De eisen van het actiecomité waren eenvoudig, en een normale overheid zou daaraan zonder moeite zijn tegemoetgekomen: “land om land”, “een huis voor een huis” en hulp bij het zoeken naar een andere, nieuwe job. Er diende rekening mee gehouden dat de boerenpoldergrond tot de beste van Europa behoorde en dat in Lillo veel kleine huizen van landarbeiders, dokwerkers en mensen van de suikerfabriek stonden. Daarvoor werden erg bescheiden vergoedingen uitgekeerd, waarmee nergens een woning kon worden gekocht. Door de acties en het bezoek van de koning werden de prijzen plotsklaps flink verhoogd. Het gevolg was dat het PAK er honderden leden

bijkreeg en dat de plaatselijke kleurpolitiekers wakker schoten. Zij zagen namelijk hun kiespubliek massaal overlopen naar de toenmalige Volksunie, waar advocaten als Hugo Schiltz en Paul Doevenspeck het opnamen voor de getroffen bewoners. De grote sloop van de Polderdorpen werd voltooid in de helft van de jaren zestig. De kerk van Oosterweel bestaat nog. Zij werd gerestaureerd door Fina, maar blijft ongebruikt. De naam van het dorp is vandaag wereldberoemd door de beruchte “verbinding” waaraan maar niet wordt begonnen. Van Wilmarsdonk rest alleen maar de kerktoren die schuilgaat tussen hoog opgestapelde containers. Van Oorderen schiet niets meer over, tenzij de schuur van de Berghoeve, die overgebracht werd naar Bokrijk. Van Lillo rest enkel het historische (en bewoonde) fort dat gebouwd werd door prins Willem van Oranje en burgemeester Marnix van Sint-Aldegonde. Het erge is dat de laatste overschietende minieme polders vandaag niet meer “belaagd” worden door de haven of de industrie, die werk verschaften aan duizenden bewoners, maar dat zij dreigen vernietigd te worden door de “groenen” die er kunstmatige natuurgebieden van willen maken. Het Polders Aktie Komitee, dat zich nog enkel bezighield met de bescherming van folklore, met de naamgeving en het behoud van historische overblijfselen, moet (als dat doorgaat) terug actief worden en zich deze keer wél tot de Raad van State wenden.

Pagadder

Onze naaste buren

7

21 juli 2016

Den Vaderlandt ghetrouwe

Onderwerping

De Nederlandse elite (vooral de politie) houdt het hart vast voor aanslagen als in Parijs, Brussel en Nice. Ze heeft echter een strategie om zo’n bloedbad te vermijden: plat op de buik kruipen voor een verachtelijke ideologie.

Hard met woorden Ja, het debat is in Nederland veel harder dan in Vlaanderen, maar dat is in een land met een calvinistische traditie (en vandaag zonder dat calvinistische geloof) heel normaal. Geert Wilders kan dingen zeggen waar Tom van Grieken alleen maar kan van dromen, want als hij het doet, wordt hij de komende dertig jaar nog drie keer in de media uitgenodigd in plaats van drie keer per jaar zoals vandaag het geval is. En Rob Hoogland geeft bijna dagelijks van jetje in De Telegraaf over de misdaad tegen de menselijkheid die de racistische islam is. Maar dat vertaalt zich niet in zelfs de kleinste actie van politici, ambtenaren en bedrijfsleiders, want daar kiest men voor de platste onderwerping.

Iftarfeestjes van de politie Neem de politie van Amsterdam en elders. Overal hielden de Nederlandse politiekorpsen iftarfeestjes: bunkeren ter gelegenheid van het einde van de schijnheilige ramadan waar mohammedanen tijdens de dag vasten om ’s nachts als varkens (opzettelijke woordspeling) te vreten. In de hoofdstad waren er veertienhonderd genodigden om mee te vieren en werden er verzen uit het mohammedaanse haatboek geprojecteerd en natuurlijk kwam het clichéwoord “diversiteit” weer op tafel, want de politie is geïnteresseerd in “elkaars culturen”. Columniste Nausicaa Marbe maakte er korte metten mee in de volgende alinea: “‘Culturen’ is een eufemisme

voor problemen die agenten niet meer aankunnen, aandurven of mogen aanpakken, uit angst voor escalatie. Als de politie genoeg aan de eigen expertise en de wet had om de boel onder controle te houden, als ze niet bang was voor radicalisering, rellen, terrorisme en ander geweld, dan was die hele religieuze hofmakerij niet nodig. Dan was er geen politie-iftar zoals er ook geen politie-seideravond… of politie-humanistenfuif bestaat.” (De Telegraaf 15 juli) Maar Marbe is een columniste en geen beleidsbepaler. Ondanks het ellendige voorbeeld van “een reine dwaas” als Geert Bourgeois die ook iftart, zien we de politie van Antwerpen nog niet zo’n afgronddiepe knieval doen. Of vergissen we ons?

Salafistenschool Lafheid is eerder de regel dan de uitzondering. In Rotterdam heeft de stichting Al-Waqf, gelieerd aan een fundamentalistische moskee, een gebouw gekocht om er een salafistenschool in te richten waar lekker haat kan onderwezen worden tegen de ongelovige honden. De schurkenstaat Saoedi-Arabië financiert een deel van het lesmaterieel. Reactie van de gemeente: “We kunnen weinig doen zolang de stichting zich aan de wet houdt.” En zodra ze dat niet doet, is het te laat. Minister-president Rutte en vicepremier Asscher hebben dapper gezegd: “We gaan er bovenop zitten.” En daarmee is de kous af.

Marokkaanse jeugdbendes Of neem de terreur die Marokkaans crapuul uitoefent in

Amsterdam-Nieuw-West, Amsterdam-Noord en Hilversum-Oost. Marokkaanse jeugdbendes maken het leven van de autochtonen tot een hel. Voortdurend worden de weinige Nederlanders die er nog leven getreiterd en bedreigd.

Ruiten worden ingegooid en in hun voor- of achtertuintjes daalt een regen van scherpe voorwerpen neer. In Hilversum bestormde een Marokkaanse jeugdbende voor de tweede keer een bedrijfspand om het leeg te plunderen. In Ede stak men auto’s in de fik. In Amsterdam-Noord lijmen mensen hun brievenbussen dicht, monteren tralies voor hun ramen en plaatsen prikkeldraad in hun dakgoten. Een leraar die de schurken aansprak, kreeg het bezoek van twee jeugdige gangsters met bivakmutsen die probeerden zijn pand in brand te steken. De reactie van de Nederlandse politie was fenomenaal. Letterlijk werd voortdurend herhaald: “De politie weet om welke jongens het gaat.” En daar eindigt het. Want het is veel te moeilijk en zelfs te gevaarlijk voor de dappere dienders om op te treden. Het is lastig bewijzen wie er juist wat gedaan heeft, en het Nederlands recht erkent geen groepsmisdaden. En op dat ander smaldeel van de Nederlandse elite, rechters met meestal linkse sympathieën, moet men niet rekenen. Een belachelijk taakstrafje, dat meestal door de veroordeelden niet nagekomen wordt, is het maximum. Hikkend van de lach verlaten de zeldzame opgespoorde daders de rechtbank. Maar er is ook goed nieuws; tenminste, voor dat tuig. In de komende jaren sluiten dertig Nederlandse gevangenissen de poorten, zodat Marokkaans gajes verder het failliet van de Nederlandse rechtstaat kan bewijzen.

Willem de Prater

Met feesten win je geen oorlog De Gentse Feesten gaan door, had iemand iets anders verwacht? Maar dat kaderen als een overwinning op terrorisme is wel wat naïef. Het wordt nogal gemakkelijk gezegd, “we laten ons geen schrik aanjagen”, of, “we passen onze levensstijl niet aan want dan hebben de terroristen gewonnen”. Feesten als dappere verzetsdaad, klinkt goed, maar klopt het wel? De veiligheidsmaatregelen voor deze Feesten zijn ongezien.

Overal in de stad patrouilleren politiemensen, en worden tassen en rugzakken gecontroleerd, tot en met de gitaarkoffers van de straatmuzikanten. We passen onze levensstijl wel degelijk aan. De feestvierders weten dat ze naar een zwaarbeveiligd evenement komen, en ze verwachtten dat ook. Het worden slechte Feesten voor zakkenrollers en vechtjassen, zoveel is zeker, de criminaliteit op de Feesten zal nog nooit zo laag geweest zijn. Maar IS en consorten zullen daarmee echt niet op betere gedachten gebracht worden. De rekening voor de verhoogde veiligheid zullen we ook zelf moeten betalen. Elke euro die we meer moeten uitgeven voor onze veiligheid is een kleine overwinning voor de moordenaars. We gunnen iedereen een feestje, maar het idee dat we al feestend geweldenaars zullen tegenhouden, of dat we door zat over straat te lopen religieuze fanaten zullen bekeren, is te zot voor woorden.

Neen, zo gemakkelijk zullen we er niet vanaf komen, met feesten win je geen oorlog, Tot nu toe is in Gent de onrust over de mislukte coup in Turkije relatief beperkt gebleven.

Dat is tenminste de Gentse Feesten bespaard gebleven. Ze vallen dan ook midden in de jaarlijkse grote zomeruittocht van Gentse Turken

naar Turkije, verklaart dat misschien het uitblijven van rellen of betogingen? Op Facebook roeren Gentse Turken zich wel, aanhangers van de Grijze Wolven laten duidelijk blijken wat ze van de couppoging vinden. Oproepen om de verraders op de straathoeken te executeren en meer van dat fraais, het is er allemaal te lezen (in het Turks mag blijkbaar alles).

Ook de Turks-Gentse politici hadden er geen enkele moeite mee onmiddellijk en zonder voorbehoud de coup af te keuren. Karanfil, een gemeenteraadslid van de liberalen schreef: “No pasarán voor een militaire staatsgreep, waar ook ter wereld! Mijn steun en medeleven aan het Turkse volk in deze moeilijke tijden. Als volbloed liberaal én democraat verwerp ik alle acties tegen de democratie”. Dezelfde man stapte mee in de recente optocht van extreme Turkse nationalisten in Gent en hij haalde ooit de media door een ziekenhuis aan de schandpaal te nagelen omdat zijn vrouw er (per vergissing) een bord eten kreeg dat niet halal was. Ook schepen Tapmaz, die toen het over de Armeense genocide ging, zijn beklag deed dat hij een Gentenaar is die met Gentse politiek bezig is en niet om de haverklap hoeft te reageren op wat er in Turkije gebeurt, liet zich

gewillig interviewen (HLN, 16 juli). Volgens hem staat iedereen nu achter de Turkse regering. “Dat merk ik in mijn contacten op straat, mijn vriendenkring en op sociale media. Ik vind dat ook maar normaal, want wat gebeurde is onaanvaardbaar en een harde klap voor de democratie.” Met ons slecht karakter vragen wij ons af met wie onze schepen omgaat dat hij niemand (in Gent!) tegenkomt die anders denkt over de Turkse regering dan hijzelf. Zouden zijn socialistische autochtone partijgenoten wel op dezelfde lijn zitten, of telt enkel de mening van Turken mee?

Er is dit jaar minder volk op de Feesten dan

Drummen in het centrum

In Wallonië doen verhalen de ronde dat de drie kleinere partijen, cdH, Ecolo en Défi/FDF, er ernstig aan denken bij de volgende verkiezingen een alliantie te vormen die het centrum van het francofone politieke landschap zou bezetten. Weinig geloofwaardig, al groeit de vrees bij die partijen wel dat ze door een ‘grote coalitie’ van PS en MR opzij zullen worden geschoven.

Het was een verhaal dat enkel opduikt in volle komkommertijd: de kleinere Waalse partijen cdH, Ecolo en Défi (exFDF) zouden in Brussel en Wallonië front vormen tegen de twee grootste partijen, de PS en de MR. Het zou hier om een centrumlinkse alliantie gaan die qua percentage minstens 25 procent en misschien meer dan 30 procent zou moeten halen.

Genoeg om te wegen op de formatiegesprekken in 2019.

Plannen voor een alliantie?

Vanuit de partijen werden de plannen voor een alliantie bevestigd noch ontkend. Maar iedereen weet dat het in Wallonië drummen is in het centrum, of toch zeker in het brede francofone spectrum van centrumlinkse kiezers. Daar zit een groot electoraal reservoir.

De mogelijke kartelplannen in het centrum zijn wellicht een reactie op de bewegingen aan de linker- en rechterzijde van het politieke landschap. Het Franstalige politieke landschap wijzigt in die mate dat de PS zich onder druk van de extreemlinkse PTB meer en meer radicaal-links opstelt. De MR schuift naar rechts op en voelt de adem van de Parti Populaire in de nek. Dus is er ruimte in het centrum. En tenslotte: had de toen-

malige PSC, als voorganger van de cdH, in de jaren tachtig niet geflirt met Ecolo? Het was een periode dat de Franstalige christendemocraten de ecologische agenda ontdekten.

Nu lijken die discussies over een brede centrumalliantie allemaal leuk, maar eigenlijk gaat het om plat politiek opportunisme. Défi/FDF is in Wallonië onbestaande, afgezien van een paar gemeenteraadsleden. Een centrumalliantie kan het politieke gewicht van de partij van Olivier Maingain ten zuiden van de taalgrens doen toenemen. Ook Ecolo zoekt zich een plaats nu de radicalen van de PTB het debat beheersen. En de cdH doet het steeds slechter in de peilingen. Vroeger bokste de PSC boven haar gewicht dankzij de informele alliantie met de CVP. Nu zou de cdH als sterkste politieke kracht van een centrumpartij het zwaarste gewicht in de schaal gooien.

Nog een belangrijke factor: de cdH hoopt daarmee haar coalitiepartner in de Waalse regering, de PS dus, op te jagen. Het is een publiek geheim dat de relatie tussen PS en cdH aanzienlijk verslechterd is. De Waalse regering slaagt er maar niet in zich politiek op de kaart te zetten. Eigenlijk is de Waalse regering vooral een PS-vehikel om de federale regering te jennen. Niet

anders. We moeten niet te snel besluiten dat mensen wegblijven uit schrik voor aanslagen.

Ook de verkeerssituatie (op de openingsdag waren er grote problemen op de E17 én op de E40) kan een rol spelen, om maar te zwijgen over de torenhoge parkeertarieven... De laatste jaren werd veel geklaagd dat de Feesten té druk waren, wat minder volk zal de feestvreugde dus niet bederven, integendeel. Feesten dienen niet om wereldproblemen op te lossen. Feesten is ook geen heldendaad, feesten is gewoon plezier maken met vrienden en genieten van al het moois dat in Gent te zien is. Aan allen: “een goeie Gentsche Fieste”. Mathildis

Li bia bouquet dat ze bij de cdH enige sympathie hebben voor de ploeg die geleid wordt door Charles Michel, maar de partij van Benoît Lutgen vindt die aanpak overdreven. Hypocriet ook, want bij de cdH - en ook bij Ecolo en Défi - is men er almaar meer van overtuigd dat de PS en de MR in 2019 in Wallonië zullen samenspannen en een grote paarse coalitie zullen vormen.

Weinig waarschijnlijk Maar de vraag is of een centrumalliantie daar een stokje voor kan steken. Binnen de partijapparaten is men niet echt enthousiast over die centrumkartels. Dat die berichten de pers halen, zou vooral willen zeggen dat men die plannen wil saboteren.

Want zo’n groot centrumkartel zou wel eens het einde kunnen betekenen van de verschillende oude partijen. En dat zien de topkaders van cdH, Ecolo en consorten niet zitten.

Bovendien stellen partijapparatsjiks zich de vraag of je de electorale impact van zo’n alliantie zomaar mag gelijkstellen met de som van de kiespercentages van bestaande partijen.

Een samengaan van cdH en Ecolo, bijvoorbeeld, zou wel eens kiezers van de cdH naar de MR kunnen doen trekken. En die van Ecolo naar de PS of de PTB. Alleen al die bedenking zou een reden moeten zijn om niet te veel te schuiven op de politieke landkaart. Waarnemers zien zo’n centrumalliantie dan ook ten vroegste in 2025 ontstaan.

Picard

8

De wereld rond

21 juli 2016

Rusland blijft de NAVO verdelen In 2009 nam de Amerikaanse president Obama aan zijn eerste NAVO-top deel. Hij hield er een idealistisch pleidooi voor een kernwapenvrije wereld. Op de recentste top in Warschau – zijn laatste – was het al pragmatisme wat de klok sloeg. De voorbije jaren droegen heel wat ontnuchtering in zich. De wereld veranderde, de veiligheidssituatie werd grimmiger, en ergens leek het of de NAVO als instelling systematisch de boot miste. En precies dat is ook de indruk die de recentste NAVO-top wekt.

Een NAVO-top is traditioneel een cocktail met vaste ingrediënten. Symboliek is er zo één van, te beginnen met de locatie, toch voor deze editie. Warschau was nu namelijk de stad die haar naam leende aan het Russische antwoord op de oprichting van de eigen club eind de jaren veertig. Dat net op het bekende Paleis van Cultuur en Wetenschap, een relikwie van de communistische bouwstijl, het logo van de verdragsorganisatie geprojecteerd werd, was een niet mis te begrijpen signaal. En zo kwam het ook aan in Moskou.

De Poolse defensieminister Antoni Macierewicz was de gastheer van dienst, een omstreden figuur. In een vorig leven werd hij geroemd als dissident, maar sinds die dagen wordt hij door een steeds grotere groep – vrienden en vijanden overigens – als “waanzinnig” bestempeld. Zijn vertrouwen bij de bevolking is laag, een ministerschap leek er niet meer in te zitten, maar daar besliste partijleider Kaczynski anders over.

Eén van zijn opmerkelijkste wapenfeiten was het ontmantelen van de hele Poolse militaire inlichtingsdienst in 2006. Die zou immers “vol Russische spionnen zitten”. Hij pakte toen uit met een lijst van informanten die met naam en toenaam werden genoemd, wat zeker in NAVO-kringen tot heel wat verbazing leidde. Zijn obsessie voor Rusland is eigenlijk een erg treffend symbool; het brengt ons tot de essentie van de Noordelijke Verdragsorganisatie, haar DNA zo u wil.

Het dramatische van de NAVO is dat ze doorheen de jaren zichzelf heeft moeten heruitvinden. Als product van de Koude Oorlog zocht de organisatie na het einde van die bipolariteit nieuwe taken, nieuwe leden, nieuwe conflicten ook, kortom,

een nieuwe bestaansreden. Maar zo te zien is het vooral de vijand van weleer die hiervoor nodig was.

Onverstandig triomferen Doorheen de jaren evolueerde de NAVO van een veiligheidsalliantie naar een soort van collectieve veiligheidsorganisatie. De definitie en observatie van deze shift mag dan vooral in academische middens leven, zichtbaarder was alvast de betrokkenheid in meerdere conflicten: Bosnië, Kosovo, Afghanistan,... Op het vlak van de relatie met die ‘vijand van weleer’ was vooral de oostelijke uitbreiding essentieel. Op een moment dat Rusland volledig leek te imploderen, werden verschillende landen die ooit tot het Warschaupact behoorden als lid opgenomen. Gezien de beladen geschiedenis ergens begrijpelijk, zeker bekeken vanuit het oogpunt van die betrokken landen, maar naar de toekomst misschien niet de meest doordachte demarche. Was het niet Bismarck die het had over het onderscheid tussen “siegen” en “triumphieren”? Het effect van de opzichtigheid van het tweede kan een hypotheek op toekomstige relaties met de oude vijand leggen.

Een ander kenmerk van de NAVO-top is dat een berg papier vol plannen en intenties wordt geproduceerd. Ze moeten het echte diplomatieke werk van de ontmoeting verdoezelen: het blok van 29 leden zo één mogelijk behouden. Hoe moeizaam dit is, blijkt vooral uit hetgeen in de coulissen kan opgevangen worden. Vooral de Griekse leider Tsirpas zorgde voor een belangrijke dissonante stem. Hij ijverde niet enkel voor een normalisering van de relaties met Moskou, maar hield ook

Diplomatieke valies een warm pleidooi voor een heus partnerschap. Vloeken in de kerk, heet zoiets. Of, zo u verkiest, het doorbreken wat in NAVO-kringen een onwrikbaar taboe is. En dat onder het licht van de lusters waar precies 61 jaar eerder het Warschaupact ondertekend werd. De interne verdeeldheid overstijgt echter de houding van Athene.

Dwarsligger Frankrijk Oud-landenleden van dat Warschaupact, zoals Polen en de Baltische staten, maar ook de Scandinavische landen, hadden wat graag heel het NAVO-potentieel richting Rusland gestuurd als antwoord op de steeds frequentere provocaties en incidenten. Wanneer ook het Verenigd Koninkrijk – de Brexit was trouwens een onderbelicht punt van onrust tijdens de tweedaagse – zich vrij scherp opstelt, heeft dat vooral te maken met niet al te intense economische relaties met Rusland die deze ruimte creëert. Anders dan Nederland dat zich, ondanks de woede over het MH17-incident, bewust is van het belang van Rusland als afzetmarkt voor landbouw- en andere producten. En zo neemt elk land wel een plaats in op een bepaalde schaal die de opstelling ten aanzien van Rusland samenvat.

Volgens meerdere diplomatieke bronnen is binnen de NAVO Frankrijk op dit moment de grootste bron van ergernis. “Eigenlijk gaat Parijs systematisch op de rem staan”, liet één van hen zich ontvallen. “Ongeacht of het gaat over de samenwerking met Oost-Europa of de trans-Atlantische band. Systematisch gaan de Fransen dwars liggen.”

Een andere getuigenis vat perfect samen wat velen denken: “Wanneer ik de ronkende verklaringen aan het adres van Moskou hoor, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat de gespannen situatie tussen het Westen en Rusland, los van de verwerpelijke Russische opstelling in onder andere de Krim en elders, toch niet enkel op hun conto kan worden geschreven.”

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur “Assassin!”

Vooral Israël werd de voorbije jaren geteisterd door een ware autojihad, waarbij moslims met auto’s, trucks of graafmachines zoveel willekeurige voorbijgangers probeerden te verpletteren. Toen vonden de meeste Europeanen dat het de schuld van de Israeli’s zelf was.

Daarna sloeg de autojihad over naar andere landen, waaronder de VS, Canada, Groot-Brittannië, Nederland en Frankrijk. In het begin probeerden president Hollande en de media nog te ontkennen dat het om terrorisme ging.

Na de massamoord met een truck in Nice was dat negationisme niet meer houdbaar. Zelfs Hollande erkende onmiddellijk dat het om een terreurdaad ging en hij kondigde aan dat er reservisten opgeroepen zullen worden. Het woord “terreur” was er al om die massamoord te beschrijven. De woorden “islam” en “moslims” nog altijd niet. De bewustwording vordert maar héél traag. Men beweert nog altijd in alle ernst dat de motieven van de dader onbekend zijn, terwijl er één luid en duide-

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan de kust nu!

lijk motief is: “Islam! Jihad!” Toen Hollande na zijn bezoek aan Nice de stad verliet, werd hij door omstaanders uitgejouwd. “Assassin! Assassin!” Niet helemaal waar. Hollande is geen moordenaar. Maar hij is wel medeplichtig door nalatigheid. Zijn socialistische partij collaboreert al heel lang met de moslims die zulke massamoordenaars voortbrengen. Niet echt verbazend. Tijdens de verkiezingen van 2012 stemde maar liefst 93 procent van de moslims voor Hollande. En nu slaan zijn kiezers aan het moorden… In de marge: tijdens een herdenkingsmoment voor de slachtoffers in Nice werd een nieuwe aanslag voorkomen. De politie kon op het laatste nippertje een man arresteren die met een vleesmes naar de plechtigheid was gekomen. Iets van gelezen in de media?

Frankrijk moet terugschieten Het is mooi dat Hollande nieuwe luchtaanvallen op IS in Syrië en Irak aankondigde, maar gelooft hij echt dat dat islamitische moordenaars in Frankrijk zal afschrikken? Daarvoor moeten grondtroepen ingezet worden. En wij bedoelen dit keer niet in Irak of Syrië, maar in de banlieues van de grootsteden, met hun “nogozones” waar de politie alleen nog met pantserwagens durft doorrijden. En soms zelfs dat niet. Dààr moeten de fundamentalisten opgejaagd en vervolgd worden. Sarkozy dacht dat dat met een “hogedrukreiniger” kon gebeuren, maar daar zullen ongetwijfeld tanks en gevechtshelikopters voor nodig zijn. De benden en terreurcellen in die banlieues hebben niet alleen kalasjnikovs, maar ook antitankraketten. Laat de advocaten en de mensenrechtenactivisten maar jammeren. In oorlogstijd zijn zij even nutteloos als nonnen in een cafégevecht.

De burgeroorlog is allang begonnen. Alleen schieten de Fransen nog altijd niet terug…

Volgens hun eigen recept Na de Algerijnse onafhankelijkheid hebben de islamitische Algerijnen een miljoen Fransen uit het land verjaagd, onder luide toejuichingen van links overigens. De massamoord in Nice is koren op de molen van de mensen die vinden dat men de islamitische vijand nu van hetzelfde laken een broek moet geven en dat de terreur en de massamoorden in Europa maar zullen ophouden als de moslims uit het oude continent verdreven worden, volgens hun eigen oude, Algerijnse recept van “une valise ou un cerceuil” – “een valies of een doodskist”.

Nu zijn de geesten daar nog niet rijp voor. Te veel mensen denken nog in termen die in vredestijd heel logisch waren, maar die nu door de feiten achterhaald zijn. Maar na nog een

paar “Bataclans”, “Nices”, “Zaventems” of “Keulens” kan dat snel veranderen. De Midden-Oostenspecialist Daniel Pipes noemde dat proces van bewustwording heel cynisch “opvoeding door moord”. Hij gelooft dat zelfs de Europeanen binnenkort wakker zullen worden en zullen terugvechten. Al zullen er altijd idioten zijn, die het zelfs na een massaverkrachting of een groot bloedbad nog altijd niet begrijpen…

“Friendly fire” De media konden niet meer in ernst ontkennen dat de aanslag in Nice een terreurdaad was, maar ze bleven wel negationistisch over de rol van de islam daarin. Echter, men heeft een nieuwe, subtielere manier gevonden om de waarheid te versluieren. De Standaard pakte uit met een foto van een moslima met hoofddoek die in paniek wegvluchtte van de Promenade des Anglais. RTL bracht een uitvoerig artikel over een Marokkaanse student die op een haar na was verpletterd door de jihadvrachtwagen. Tja, in elke oorlog vallen er doden door “friendly fire”, en bij terreurcampagnes is dat niet anders. Dat mag de aandacht niet afleiden van het feit dat die terreur gericht is tegen “kaffirs”, ongelovigen. Dat er soms moslims onder de wielen sukkelen, of door verdwaalde kogels worden geraakt, dat is slechts een neveneffect.

Zwarte haat We beweren niet dat de antiblanke haatgroep Black Lives Matter een mantelorganisatie is van islamitische groeperingen, maar BLM is zeker wel minstens gedeeltelijk gekaapt en op sleeptouw genomen door radicale moslims, en zelfs terreurgroepen. De eerste indicatie is de uitspraak van Nihad Awad, de directeur en stichter van CAIR, een koepelorganisatie van Amerikaanse moslims, die zichzelf als “gematigd” voorstelt, maar wel geld doorsluist naar Hamas. Nihad Awad zei onomwonden “Black

Lives Matter is onze campagne”. Het zou bluf kunnen zijn, of een poging mee te surfen op het “succes” van BLM. Maar wat zeker geen bluf was: Black Lives Matter bracht op uitnodiging van de terreurgroep Hamas in januari 2015 een bezoek aan Gaza en nam zonder enige reserve het moord- en -haatdiscours van Hamas over. Er waren ook delegaties van andere zwarte racistische, marxistische en anarchistische groepen uit de VS. Ten slotte is er de wraakzuchtige en bloeddorstige haatpredikant Jeff Hood, die zowat de spirituele leider van BLM is. Hij is geen imam, maar een dominee. Officieel tenminste. Want hij draagt islamitische kledij en een salafistische baard. Hij beweerde onlangs dat “Jezus zo intiem geïncarneerd is in en verbonden met onze moslimvrienden, dat hij een moslim is geworden. Als we dezelfde weg als Jezus willen gaan in deze tijd van extreme onderdrukking en marginalisering, dan moeten wij dat ook doen.” Zou het toeval zijn dat enkele dagen vóór de moord op vijf blanke politiemannen in Dallas een communiqué van Al-Qaida werd verspreid waarin werd opgeroepen bij de jihad in de VS alleen blanken te doden “om alle beschuldigingen van ‘hate crimes’ te vermijden”?

Brexit gereorganiseerd Na het beschamende shakespeariaanse drama van verraad, broedermoord en vaandelvlucht in het Brexitkamp, lijken de troepen zich opmerkelijk goed gereorganiseerd te hebben. Het ziet er niet naar uit dat de Brexitplannen in de koelkast zullen belanden, zoals velen vreesden. Ook de economische rampen die de eurocratische paniekzaaiers voorspelden, vallen nogal mee. De VS en Australië staan in elk geval vooraan in de rij om nieuwe handelsakkoorden te sluiten met het onafhankelijke Groot-Brittannië.

Het nabije buitenland Kandidaat zonder het zeggen Emmanuel Macron, de populaire minister van Economie, hield vorige week een meeting in Parijs. Een eerste verkiezingsmeeting volgens sommigen, want de nog altijd populaire Macron zou ernstig overwegen om zich volgend jaar kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen van 2017. Niet als PS-kandidaat. Macron mag dan in een socialistische regering zetelen, hij is geen lid van de partij. De minister van Economie heeft zijn eigen politieke beweging uit de grond gestampt: ‘En Marche!’

Op zijn politieke jamboree waren 3.000 aanwezigen en het kreeg veel aandacht in de pers.

Macron ziet zichzelf als het sociaaldemocratische of links-liberale alternatief ten opzichte van de klassieke politici als François Hollande (PS) of Nicolas Sarkozy (Les Républicains, LR). Hij houdt het voorspelbare discours dat hij mensen van alle politieke strekkingen wil verenigen: “Van links en overtuigd links, van het centrum en overtuigd centrum, van rechts en overtuigd rechts.” Zijn aanwezigheid op een herdenking van Jeanne d’Arc in Orléans begin mei past in dat nationaal verhaal van een Frankrijk dat over de ideologische grenzen heen verenigd wordt.

Hollande wordt niet genoemd Macron mag dan al als ‘présidentiable’ bekendstaan, over zijn kandidatuur repte hij tijdens de meeting in Parijs met geen woord. De zaal riep wel ‘Macron Président!’, maar de minister zelf verklaarde gewoon dat er in 2017 een progressieve overwinning nodig is. Met hem? Of toch met uittredend president François Hollande?

Opvallend is dat het huidige staatshoofd niet eens genoemd

Si la France m’était contée werd in de toespraak van Macron. Heeft dat te maken met een zekere loyauteit ten opzichte van de president? In elk geval speelde de minister van Economie op veilig tijdens zijn toespraak. Hij zou gemakkelijk de mislukkingen van vier jaar François Hollande hebben kunnen opnoemen. Dat deed hij niet.

Macron bracht een politiek-economisch overzicht van het Frankrijk van de voorbije dertig jaar. Om in zekere zin te tonen dat de slechte toestand waarin Frankrijk zich bevindt niet enkel de fout van Hollande kan zijn. Anderzijds, met eerste minister Manuel Valls is Macron wel op ramkoers. Maar wie is dat niet?

Valls is duidelijk niet in staat de functie van eerste minister naar behoren uit te voeren. Hij controleert zichzelf en zijn zenuwen steeds minder. Over Macron zei Valls tegen zijn entourage: “Jullie zijn veel te vriendelijk met hem. Je moet erop kloppen, kloppen, kloppen...”

Macron zal zijn kandidatuur wellicht pas stellen als hij zeker weet een kans te maken verkozen te worden. Ook al profileert hij zich niet uitgesproken links – hij is een tegenstander van de 35 urenweek – de minister van Economie wil straks niet aangeduid worden als diegene die een linkse nederlaag op zijn geweten heeft. Hij zou een deel van het electoraat afsnoepen van François Hollande, waardoor deze laatste onvoldoende stemmen zou halen om de tweede ronde te bereiken. Wellicht wacht Macron de PS-voorverkiezingen van het najaar af. Hollande heeft die aangekondigd om de eigen legitimiteit in zijn partij te versterken.

Een te elitair imago Maar hoe geloofwaardig en vooral realistisch is een kandidatuur van Macron voor het Élysée? De man heeft heel wat dat

Slapend Londen. Levendig Edinburgh Sneller dan verwacht heeft Groot-Brittannië een nieuwe regering. Niet alleen de eerste minister werd vervangen.

Heel het kabinet werd herschikt. Ondertussen blijft de keizer naakt. Niemand weet hoe het verder moet met de Britse uitstap uit de EU. Het verschil tussen de Londense logheid en de Schotse gezwindheid wordt met de dag opvallender.

Uiteindelijk is er helemaal geen politieke strijd aan te pas gekomen. Veel leden van de Conservatives hielden in de vorige weken hun adem in. Een interne verkiezing tussen verschillende kandidaten om David Cameron op te volgen, zou voor maanden van strubbelingen zorgen binnen de grootste Britse partij.

De gespletenheid van de Conservatieven zou zo nog groter worden dan zij al is. Immers, de partij was al hopeloos verdeeld in de afgelopen maanden over het te bepalen EU-standpunt (voor of tegen de Brexit).

Geen polarisatie met een grijze muis Voor de interne samenhang van de Tory Party was het dan ook een goede zaak dat de ethisch-conservatieve Andrea Leadsom zich terugtrok als kandidate voor het partijvoorzitterschap.

Heel wat kopstukken lieten verstaan dat zij, indien Leadsom het pleit zou winnen, uit de partij zouden stappen. In Theresa May werd een grijze, weinig uitgesproken figuur gevonden.

Het was vreemd om vast te stellen dat heel wat buitenlandse media – de Vlaamse kranten weer voorop – de nieuwbakken Britse eerste minister radicalisme verwijten. May werd, in eigen land, door de Financial Times terecht neergezet als een politica zonder uitgesproken filosofische en ideologische uitgangspunten. Met haar pragmatische houding heeft ze heel wat gemeen

AfD is de LDD van Duitsland Jean-Marie Dedecker kan het bevestigen en als hij in een milde bui is met naam en toenaam illustreren: een nieuwe partij zuigt slimme mensen aan, maar eveneens een mestvaalt van krommen, dommen, en slalommers van partij naar partij. Uit dat wrakhout een politiek bolwerk bouwen, is moeilijk tot onmogelijk. Bij Alternative für Deutschland (AfD) is het niet anders.

Frauke Petry heeft het gisteren gehad over haar afkeer van de islam en vandaag staat een andere vooraanstaande van de partij op om er een schep antisemitisme bovenop te gooien. Gevolg: de linkse pers, en die is overheersend, daar en hier, heeft een been om aan te kluiven en een aanleiding om te schelden.

Gezond verstand in de kijk op de populisten is dun gezaaid, dus doet het deugd om kennis te maken met de mening van de Duitse politicoloog Werner Patzelt over deze laag van het kiesvolk. Hij zegt: “Als je de Duitse populisten neonazi’s noemt, worden ze sterker.” Een beetje mens met gezond verstand kan dat zelf bedenken, maar als een man met een academisch ezelsvel tot die vaststelling komt, wint de uitspraak aan ernst. Juurd Eijsvoogel van NRC Handelsblad bezocht Patzelt in Dresden en de hele Duitse onlustwaaier passeert in het interview.

Hoogtepunt Terwijl Pegida Vlaanderen niet van de grond komt en ietsje te opvallend een vehikel van Filip Dewinter is, heeft Pegida in Duitsland groeikrampen en is het hoogtepunt voorbij. Zegt Patzelt. De rechtstreekse doorwerking van Pegida is klein, haar onrechtstreekse weerslag blijft voelbaar in heel Duitsland. De sterke opkomst van de rechts-nationalistische partij Alternative für Deutschland, volgens peilingen nu goed voor 10 tot 15 pro-

9

21 juli 2016

FRANKRIJK

tegen hem pleit. Hij maakte carrière in de Rothschild-bank, waardoor hij elitair en vooral kapitalistisch overkomt. In een tijd dat vooral zogenaamde populistische politici sterk scoren is dat een nadeel. Het elitaire imago zal zeker tegen Macron worden gebruikt. Een paar jaar geleden noemde hij werknemers van een fabriek die op sluiten stond ‘ongeletterden.’

Macron is voor velen niet Frans genoeg. Te liberaal, te veel blingbling. Het enige oer-Franse aan hem is dat hij een literatuurfan is. Macron is gehuwd met Brigitte Trogneux, zijn ex-lerares Frans, en ze is twintig jaar ouder dan hem.

Een ander probleem is het gebrek aan steun van toppolitici. Macron kan niet rekenen op een partijapparaat, laat staan dat hij Franse politieke kopstukken achter zich kan scharen.

Op de meeting zat Renaud Dutreil, een onbekende ex-minister van Jacques Chirac, en ook Sylvie Rocard, weduwe van de net overleden ex-premier Michel Rocard (PS). Niet echt indrukwekkend te noemen.

Het grootste probleem voor Macron is misschien wel dat zijn populariteit, en die van zijn beweging, tanende is. Volgens peilingen heeft ‘En Marche!’ bij de Fransen de voorbije maanden 6 procentpunt aan populariteit verloren. Slechts 32 procent van de Fransen hebben er nog vertrouwen in. Straffer: bij de linkerzijde ligt de sympathie voor Macron amper hoger: 33 procent.

Akkoord, in vergelijking met François Hollande en andere politici van de meerderheid is dit relatief veel. De president en de PS-top kunnen op de steun van amper 20 procent van de kiezers rekenen. Maar wie het hoogste ambt wil bereiken, heeft een veel grotere marge nodig in de aanloop naar de belangrijkste verkiezingen.

Salan

engeland

Right or wrong

met Angela Merkel. Los van de politieke overeenkomst, is May net als de Duitse Bondskanselier dochter van een dominee.

pese Commissie aan de ene kant en de Britse regering aan de andere kant.

Roeptoeter wordt minister

Schotten maken plannen

Opvallend is dat Boris Johnson zijn intrede in de regering maakt. Wij hadden dit niet zien aankomen. Eigenbelang is namelijk het hoogste goed dat Johnson kent. Van loyaliteit aan anderen heeft hij nog niet gehoord. Dit kan bijzonder problematisch worden wanneer zo’n individu moet functioneren in een regering. De voormalige burgemeester van Londen krijgt de post van buitenlandminister. Een diplomaat is aan hem niet verloren gegaan. Hoe iemand die zowat half de wereld beledigd heeft, vlot kan functioneren op Buitenlandse Zaken, is voorlopig een raadsel.

Waarschijnlijk heeft Boris zijn zitje in het kabinet uitsluitend te danken aan het feit dat hij één van de boegbeelden van de Brexit-campagne was. De kiezers kozen – zij het nipt – in meerderheid voor een EU-uitstap. Dit deel van het electoraat wil zich verzekerd zien van de Brexit. Een boegbeeld uit de ‘leave-campagne’ opnemen in de regering is dan altijd een goede zet. Theresa May lijkt naar de Britten toe te communiceren: “We nemen jullie beslissing serieus.” Tezelfdertijd wil het regeringshoofd zich behoeden voor al te dolle fratsen. Boris Johnson mag dan minister van Buitenlandse Zaken worden, hij zal geen rol spelen in het uitstapproces van de Britten uit de EU. Voor die speciale taak is David Davis aan boord gehaald.

Davis, in zijn studentenjaren nog overtuigd lid van de Communistische Partij, draait al lang mee in de Britse Conservatieven. Sedert 13 juli is hij aangesteld als ‘Secretary of State for Exiting the European Union’. Hij is de man die de belangrijkste verbindingsofficier wordt tussen de bureaucraten van de Euro-

Voorlopig dient Davis nog niet in actie te schieten. Theresa May heeft immers laten weten dat het veelbesproken ‘Artikel 50’, dat het tweejarige proces tot uitstap activeert, nog niet meteen in werking wordt gesteld. De komende maanden wil de Prime Minister eerst met alle deelstaten overleggen. Vooral met Noord-Ierland en Schotland wachten nog lastige gesprekken. In die regio’s stemde het gros van de opgedaagde kiezers tegen een Brexit.

Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat met name Nicola Sturgeon haar vel duur zal verkopen. De aanvoerster van de Schotse Nationalistische Partij (SNP), tevens eerste minister van de Schotse regio, laat er geen gras over groeien. De voorbij maand reisde zij al naar Brussel om er met tal van Europese toppolitici te spreken. Sturgeon wil dat Schotland lid kan blijven van de Europese Unie, ondanks de Brexit. Afgelopen weekeinde herhaalde de Schotse politica dat er, naar alle waarschijnlijkheid, al in 2017 een nieuw referendum over onafhankelijkheid zal komen. Nicola Sturgeon gokt erop dat dit keer – in tegenstelling tot de volksraadpleging van 2014 - wel een meerderheid van de Schotten voor soevereiniteit zal stemmen. Bijgevolg zou Schotland als onafhankelijke lidstaat zelf kunnen beslissen over lidmaatschap van de EU. Terwijl in Downing Street inhoudelijk niets lijkt te bewegen, schakelen de nationalisten te Holyrood, in het hogere noorden, dus meer dan een versnelling hoger. De vitaliteit van de Schotse regering wordt in Londen onthaald op hoongelach. Een beetje meewarig doen vanuit Londen is wel erg gemakkelijk.

LvS

Bei uns in Deutschland cent van het electoraat, is er mee verstrengeld. Patzelt: “Pegida is de AfD op straat, en de AfD is Pegida in het stemhokje.” Hij ziet de kruisbestuiving van dichtbij, want doceert aan de Technische Universiteit Dresden (de wieg van Pegida is Oost-Duitsland) en is coauteur van “Pegida, Warnsignalen aus Dresden”. Hij waarschuwt de Duitse politici en media om niet dezelfde fout te maken als met Pegida, door de AfD af te schilderen als een verzameling neonazi’s en het gesprek met hen te weigeren. Patzelt: “Tegen politici zeg ik: wees niet bang, luister naar wat deze mensen beweegt, probeer er politiek iets mee te doen. En tegen journalisten zeg ik: neem niet de rol van aanklager of opvoeder aan, maar beschrijf wat je hoort en ziet.”

Onafgebroken sedert de herfst van 2014 protesteren elke maandagavond in Dresden drommen mensen tegen de islamisering van Europa. Patzelt en zijn studenten stonden er tussen en interviewden talloze betogers. De oogst is een dik boek, 667 bladzijden, dat hij schreef samen met Joachim Klose. De inhoud is het denken, voelen, willen en de organisatie van de spontane protestbeweging die Pegida is. De band tussen Pegida en AfD is eenvoudig en natuurlijk, zegt Patzelt: “Pegida was slechts de voorbode van de AfD. Aan de Pegida-betogingen nemen nu nog maar zo’n 2.000 of hoogstens 2.500 mensen deel, op het hoogtepunt waren dat er 25.000. De grote noodzaak om hun ongenoegen op de politieke agenda te krijgen, is er niet meer, want de AfD heeft die taak overgenomen. Van begin af aan was Pegida een symptoom van een breed levende onvrede. Ik gebruik vaak het woord magma, dat in Duitsland overal onder de oppervlakte borrelt, maar in Dresden tot een vulkaanuitbarsting is gekomen.” Waarom weet Patzelt ook: “Hier is, om in de beeldspraak

DUITSLAND

te blijven, het gesteente van de aardkorst uitzonderlijk dun. In het oosten van Duitsland heeft men weinig ervaring met buitenlanders en integratie. En men heeft er, net als in andere voormalige communistische landen, veel minder vertrouwen in instituties dan in de rest van Duitsland.”

Televisie “Pegida is ontstaan uit een Facebookgroep waarin tot demonstraties werd opgeroepen. Had de oprichter in een klein stadje gewoond, dan was het nooit zo aangeslagen. Maar dit is Dresden, een grote, conservatieve stad. Met het verhaal van de regering dat immigratie het land verrijkt, heeft men hier niet zoveel op. Bij moslims denkt men aan de aanslagen in New York, Londen, Parijs en Madrid. Dat wil men niet hierheen halen. Door de Frauenkirche en andere mooie gebouwen in Dresden was Pegida ook geschikt voor televisie, wat de beweging aanvankelijk enorm hielp om bekendheid te krijgen”, aldus Patzelt.

Wat is de robotfoto van de Pegidiaan? Hij is een man, halverwege de veertig of ouder, met werk, vaak in technische beroepen, of gepensioneerd, antwoordt Patzelt. De meesten hebben de middelbare school afgemaakt en ze verdienen gemiddeld of iets minder.

En ze zijn even onkerkelijk als de rest van Saksen. Patzelt: “Hier zie je hoe een areligieuze samenleving in botsing komt met een religie die zichzelf serieus neemt. Ik noem de neopopulisten niet extreemrechts, want extremisten bestrijden de democratische orde, dat is hier bij veruit de meesten niet het geval. Ik zou hen ook niet willen omschrijven als radicalen, die hun argumenten tot in het absurde doordrijven.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

21 juli 2016

medialand

Film

Jaarrapport VRT

Spielberg ontmoet Roald Dahl

Verleden week stelde Luc van den Brande, als voorzitter van de raad van bestuur van de VRT, in het Vlaams Parlement het jaarverslag van 2015 van de VRT voor. In dat jaarverslag is de openbare omroep vooral tevreden over zichzelf, omdat de verliezen klein zijn. Als je de lat maar laag genoeg legt, kan je er altijd wel over. Dat de duidingsprogramma’s 1,8 procent kijkers verliezen, en dat het aantal klachten over de nieuwsdienst bijna verdubbelde vergeleken met een jaar eerder, zou toch een veeg teken moeten zijn dat er iets niet helemaal in de haak zit, zouden wij denken. Maar goed, wie zijn wij om daarover te klagen?

Want zie, terwijl wij, kniesoren die we zijn, zaniken over de vermeende partijdigheid van de VRT, ziet Luc van den Brande net de “onafhankelijkheid” van de VRT bedreigd. Hij doelde daarmee natuurlijk op de recentelijke aanvaringen tussen de openbare omroep en enkele kopstukken van de N-VA. “Een openbare omroep is geen staatsomroep,” zei hij, waarbij hij een staatsomroep definieerde als een omroep die de standpunten van de uitvoerende macht van het land verkondigt. Als CD&V’er zal hij wel weten waarover hij het heeft, zeker?

The BFG

VRT onpartijdig?

Luc van den Brande heeft nadrukkelijk geen weet van enige partijdigheid bij de VRT. Daarom ook dat elke klacht uit de hoek van de N-VA principieel afgewezen wordt. De VRT heeft immers in de loop van 2015 een extern onderzoek laten uitvoeren naar haar partijdigheid, en daaruit kwamen geen problemen naar voor. De cijfers waar wij twee maanden geleden nog mee uitpakten, en die ontegensprekelijk documenteren dat ten minste bij De Zevende Dag Groen en Open Vld systematisch een voetje voor hebben op de andere partijen, terwijl Vlaams Belang al jarenlang geboycot wordt, zullen dus maar verzinsels van ons geweest zijn.

Bovendien vindt ons slecht karakter het toch een beetje merkwaardig dat dat extern onderzoek nergens te raadplegen valt. Waarom mag de kijker en de belastingbetaler niet eens weten wie dat extern onderzoek heeft uitgevoerd, laat staan hoe die partijdigheid gemeten werd en wat er precies gevonden werd? Of hebben wij daar geen zaken mee, en moeten we Luc van den Brande maar op zijn woord geloven?

Verder zijn we zeer nieuwsgierig naar “de tien richtlijnen voor onpartijdigheid” die uit dat externe onderzoek “gedistilleerd werden en aan de journalisten bezorgd.” Zouden dat echt tien richtlijnen voor onpartijdigheid zijn, of eerder tien richtlijnen om de boel ongestoord verder te kunnen blijven belazeren?

Nieuwe baas voor VRT-nieuws online Ter illustratie van de onpartijdigheid van de VRT: de digitale poot van de nieuwsdienst heeft een nieuwe hoofdredacteur gekregen, een zekere Brecht Decaestecker. Hij krijgt de leiding over de digitale nieuwskanalen van de nieuwsdienst, zowel deredactie.be als de sociale media. Wie die Brecht Decaestecker is? Wel, hij komt overgewaaid uit Humo, waar hij nog maar een paar maanden geleden begonnen was. Daarvoor was hij tien jaar verantwoordelijk voor de digitale projecten van de krant De Morgen. Drie keer raden uit welke hoek de digitale wind de komende maanden zal waaien, bij onze “openbare” omroep.

Als kinderen behandeld Daags na de aanslag in Nice ging er op de sociale media een plakaat rond met als titel “Wat zeg je tegen kinderen?” We kunnen ons vergissen, maar de aanbevelingen leken als twee druppels water op de manier waarop de gemiddelde nieuwsredactie haar kijkers, luisteraars en lezers lijkt te behandelen.

Lees even mee: “Scherm kleine kinderen (of kijkers, luisteraars of lezers) af van info & beelden.” Klopt, want “te schokkend”, weet je wel (waarom kijken we dan naar het nieuws?). “Vertel geen dingen die kinderen bang(er) kunnen maken.” Inderdaad. “Stel

kinderen gerust.” Bijvoorbeeld door te zeggen dat het maar een depressieve eenling is, en dat het niets met de islam te maken heeft. “Minimaliseer niet, maar relativeer wél.” Precies.

“Vraag aan kinderen wat ze zelf al weten en hoe ze zich daarbij voelen.” “Straatinterviews” heet zoiets, prima om de tijd of de kolommen te vullen zonder dat er echt iets nieuws gezegd wordt. “Antwoord eerlijk op vragen.” Voor zover kijkers, luisteraars of lezers al iets mogen vragen. En tot slot: “Selecteer de info die je daarbuiten geeft.” Liefst van al “constructief-journalistiek”, zoals dat dan heet.

De Morgen documenteert Turks racisme In De Morgen vallen soms echt pareltjes te lezen. Zo bijvoorbeeld het opinieartikel “Opeens is mijn broer een ‘makak’” van journaliste Sara Vandekerckhove. Blijkt dat haar broer zich de laatste weken of maanden een baardje gekweekt heeft, waardoor hij er lichtjes “multicultureel” uitziet. En dat levert een lange klaagzang op van hoe haar broer nu plots het slachtoffer is van allerlei voorvalletjes van alledaags racisme.

Sara Vandekerckhove had wel enige tegenslag met de timing van haar artikel. Zo beschrijft ze hoe een kindje op de bus schrik krijgt van haar broer, omdat het denkt dat hij een zelfmoordterrorist is. Volgens haar broer ligt het aan de opvoeding van het kind, en hij scheldt dan ook uitgebreid de ouders uit. Maar daags na de aanslag in Nice, zou men het net zo goed een natuurlijke overlevingsreflex kunnen noemen.

In de voorlaatste paragraaf gaat zus Sara echter lichtjes uit te bocht. Want met pretlichtjes in de ogen geschreven, en om te contrasteren wat voor toffe gasten Turken toch wel zijn vergeleken met die engerds van een racistische Vlamingen, staat daar dan plots te lezen dat het in “de pittazaken of Turkse pizzeria’s opeens sneller gaat”, en dat er “in de nachtwinkel al eens iets van de prijs durft afgaan”.

Eigen volk eerst dus, ook daar. Misschien moet Unia toch maar eens wat praktijktesten inlassen op racistisch prijsgedrag in de nachtwinkels? En zeggen dat ze bij De Morgen nog niet zo heel lang geleden collectief op hun achterste poten stonden omdat er aan de luchthaven misschien wel een beetje etnisch geprofileerd zou worden.

Brief van Flupke

Er zijn koningen en prinsessen Pallieterke, Lap, heb ik mijn rug amper gedraaid richting Ciergnon, of mijn plaats in dit blad wordt gretig ingenomen door mijn zus, getekend Astrid Josephine Charlotte Fabrizia Elisabeth Paola Marie, Prinses van België, Aartshertogin van Oostenrijk-Este.

Ze eigent zich echt waar een hele resem aanhangsels toe om er een beetje deftig voor te komen!! Zelfs mijn klassieke afsluitzin heeft ze gepikt. Stridje zit nochtans op Corsica.

Als er iets is waarvan mijn waarde zus zeker niet overloopt, is het Vlaamsgezindheid, en nu komt ze bedelen om voorzitter te mogen worden van het Davidsfonds. Daar past maar één reactie op: haha! Het enige waar zij naar op zoek is, is een vervangingsinkomen voor de verloren gegane onkostenvergoedingen van de handelsmissies en voor het verlies dat haar gemaal vorig jaar geboekt heeft in zijn Lichtensteinse bank, omdat hij verkeerde beleggingen gedaan heeft.

Dat verdwijnen van mijn persoon naar het kasteel van Ciergnon had helemaal niets te maken met het feit dat sommige media vermeldden als: “Flupke gaat op de loop voor zijn mama.” De werkelijkheid is veel prozaïscher. Vermits mijn gade, de koningin, haar dagen vult met het ontvangen van allerlei hoge pieten, en ook omdat ze voor een week naar New York getrokken is om daar ik weet niet welke vergaderingen te gaan bijwonen en voorzitten, zit ik dus hier met mijn kroost helemaal alleen. Ik moet voor het huishouden zorgen en de was doen zodat de kinderen alle dagen eten hebben en er alle dagen een beetje deftig bijlopen en zo nog meer. De enige die mij nog een beetje steunt, is onze Lorre. Maar ik denk dat hij een verborgen agenda heeft. Hij hoopt dat ik een goed woordje zal doen voor hem, zodat hij zijn villa Clémentine in Tervuren zou kunnen ruilen voor kasteel Stuyvenberg. Zoals iemand schreef, zou het een mooie wraak zijn op “de Spaanse heks” (Tante Fabi), die onze Lorre niet kon uitstaan.

Op mijn andere familie moet ik niet tellen. Die zitten namelijk allemaal in het buitenland. Mijn papa en mama zijn naar Corsica getrokken en hebben in Calvi een villaatje gehuurd. Om de kosten een beetje te drukken en te delen, zijn dochter Stridje en schoondochter Claire mogen meegaan met hun kroost. Claire is zelfs vertrokken met haar Mercedes Vito volgeladen met boodschappen van de Colruyt in Overijse. Dat is goedkoper dan bij de lokale neringdoeners inkopen te gaan doen.

De venten moesten nog even op hun werk blijven. Ons Matil was niet uitgenodigd. Ik denk dat ze niet in de bovenste schuif ligt bij mijn mama. Maar zelfs als ze uitgenodigd zou geweest zijn, ze had nog een volle agenda met audiënties en reizen naar Amerika. Ik hoop dat ik er niet helemaal alleen voor sta, bij onze nationale feestdag.

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België

Voor tegendraadse verhalen voor kinderen moet je bij Roald Dahl zijn. Voor meer sentimentele filmvertellingen is er maar één adres: Steven Spielberg. Oké, ik weet dat ik Spielberg daarmee onrecht aandoe. Hij heeft meermaals bewezen dat hij serieuze onderwerpen de nodige diepgang kan geven.

De ene is een meester in eenvoudig woordgebruik, in het bedenken van personages waar een hoek af is en rare gebeurtenissen, in het afronden van zijn soms bizarre verzinsels tot een morele les voor zijn jonge (en oudere) lezers.

De andere is een onvoorstelbare succesvolle superieure filmmaker, die zich heeft opgewerkt tot de “keizer van Hollywood” en wie weinig tegenstand ontmoet als hij zich eenmaal heeft vastgebeten in een project.

Wat gebeurt er als die twee mekaar ontmoeten? Dan krijg je “The BFG”, de verfilming van “The Big Friendly Giant” dat Dahl schreef in 1972, toevallig het jaar waarin Spielberg de wereld veroverde met zijn “sprookje” “E.T.”. Resultaat? Wel, ik heb er met gemengde gevoelens naar gekeken.

Het eerste probleem is dat de film niet zo vlot op gang komt. Er wordt heel wat afgepraat vooraleer het verhaal over de kleine Sophie die door de Grote Vriendelijke – maar eenzame – Reus wordt ontvoerd, zijn elan vindt. Daarenboven werkt de combinatie van een gewoon personage (Sophie, vertolkt door een overtuigende Ruby Barnhill) en acteurs die achteraf door de computer worden bijgewerkt – de “motion capture”-techniek die Spielberg ook al toepaste in zijn “Kuifje”-film – niet zo goed. Te vlak, te emotieloos. Het is pas in de tweede helft, als het duo terechtkomt in Buckingham Palce en daar de Britse koningin ontmoet, dat Spielberg zich duidelijk in zijn sas voelt en de magie van een fantasiewereld van het doek spat.

“The BFG” is een fabel over opgroeien, over anders-zijn, over vriendschap en over angst voor het onbekende, maar zoals bij de meeste van de verfilmingen van Dahls boeken (“Willie Wonka”, “Mathilda”) blijf je ook hier iets te veel aan de buitenkant staan. De emoties die Dahl met zijn proza weet aan te raken, blijken niet zo gemakkelijk op film vast te leggen. Dat klinkt misschien iets te negatief, want eerlijk gezegd, dit is allemaal zo professioneel in mekaar gestoken dat je uiteindelijk niet ongevoelig kan blijven bij de avonturen van een meisje dat, samen met haar Reuzenvriend, op zoek is naar haar plaats in die grote geheimzinnige wereld van de volwassenen.

K.T.

Het zijn altijd weer die aliens

Independence Day: Resurgence Zo’n twintig jaar geleden landde de Duitse regisseur Roland Emmerich in Hollywood en omdat hij goed overweg kon met computers en speciale effecten, en enkele B-films (o.a. met Jean-Claude van Damme) tot een commercieel succes omtoverde, kreeg hij zowaar de kans om “Independence Day” te regisseren, een film die in de zomer van 1996 alle concurrentie wegblies en een regelrechte blockbuster werd.

Sindsdien is hij in dezelfde voor blijven ploegen: doemdagverhalen, actiefilms, buitenaardse wezens, sciencefiction, horror, monsterfilms. Dat hij daardoor bakken kritiek over zich heen krijgt, deert hem allerminst, want, zo zegt hij, “al die genrefilms die door anderen verafschuwd worden, zijn juist mijn favorieten”. Het enige wat hem interesseert, zijn films waar veel volk naar komt kijken.

Zo zie je maar dat wat in het dagelijkse leven van toepassing is – wat de ene goed vindt, wordt door de andere naar de vuilbak verwezen; wie de idealist uithangt, krijgt wederwerk van de opportunist – geldt evenzeer voor de filmwereld. Het resultaat maak je wekelijks mee in de bioscoop. Je mag twee keer raden wie en wat tegenwoordig de bovenhand heeft, en Emmerich voelt zich als een vis in het water in die golf van het gemakkelijke vertier.

Eigenlijk is deze “Independence Day 2” gewoon een remake van Emmerichs eerste succes, alleen is alles grootser, luidruchtiger en duurder. Zoals dat tegenwoordig meestal het geval is met vervolgfilms. Was in de eerste film de ineenstorting van het Witte Huis de grote attractie, dan is in de nieuwe versie geen enkel monument veilig voor de destructiemanie van Emmerich, als er weer eens aliens opdagen die het niet goed voor hebben met onze planeet.

In de visie van Emmerich ga je naar de bioscoop om je een paar uur te amuseren met iets waar je niet te veel moet bij nadenken, en wat op een tv-scherm nooit hetzelfde effect zal hebben. Opdracht geslaagd, zou ik zeggen. Vederlichte ontspanning met door de computer bewerkte – en, ik geef toe, soms echt indrukwekkende – beelden en een geluidsvolume op de klankband waarbij een bezoek aan de oorarts net vermeden wordt.

K.T.

Op de praatstoel

21 juli 2016

11

Praten met Bert Dekeyzer

“De Vlaamse media zijn hersendood en zo voorspelbaar” Een politieke stroming die in Vlaanderen onderhuids aanwezig blijft, is het conservatisme. Het centrum iD in West-Vlaanderen werkt aan de verspreiding van het moderne conservatisme en is een zus van het tijdschrift TekoS. Bert Dekeyzer is de voorman van iD. Verscholen in de wijk bij het station van Izegem met garages, werkhuizen en wasstraten wenkt een laag industrieel gebouw met 50.000 boeken, tientallen vrijwilligers en hypermoderne vergaderruimtes. iD is meer dan een brievenbus, een telefoonnummer of een kale nieuwsbrief. Met West-Vlaamse hardnekkigheid koestert een team rond Bert Dekeyzer het conservatieve gedachtegoed.

De voorzitter van iD is natuurwetenschapper van opleiding. ‘t Pallieterke: hoe hangen iD, TekoS en uw activiteiten samen?

Bert Dekeyzer: “Essentieel zijn het initiatieven die hoofdzakelijk vernieuwend naar de toekomst willen kijken. Ik denk aan de cirkels Vlaanderen, Nederland, Europa en aan een ander verband tussen familie, volk en cultuurgemeenschap. Zij zijn eerder conservatief en dan conservatief niet in de zin van ‘reactionair’, strak strevend naar behoud, maar in de zin van de bekende woorden van de Ierse denker en politicus van het moderne conservatisme Edmund Burke: to change in order to preserve. Veranderen om te behouden.” ‘t Pallieterke: bent u verwant met identitaire stromingen in België en Frankrijk zoals Mouvement Identitaire & Solidariste de Belgique francophones, Bloc Identitaire met hun verzet tegen de moderniteit en de multicultuur?

Bert Dekeyzer: “We vertrekken vanuit de behoudsgezinde grondstroming die in Vlaanderen bestaat, niet vanuit Franstalige of buitenlandse rolmodellen. Intuïtief voelen velen aan dat het maatschappelijk en cultureel reeds langer de verkeerde kant uitgaat. iD verschaft conservatieve acties en groepen de intellectuele middelen om die grondstroming te benutten. Wij vermijden daarbij een te doctrinair discours. We zien veel zaken in beweging en er zijn veel nieuwe initiatieven die genomen worden. Bijvoorbeeld ‘Le Cercle Pol Vandromme’ ziet er veelbelovend uit.” ‘t Pallieterke: in de roman “Soumission” van Houellebecq is de (Belgische) collaborateur van de Moslimpartij, die de Franse president levert in de jaren twintig van deze eeuw, een ex-militant van een katholieke identitaire stroming…

Bert Dekeyzer: “De katholieke stroming is in Vlaanderen niet meer beginselvast. Ik denk aan rare ontwikkelingen zoals de opendeurpolitiek voor de islam op katholieke scholen en de dure woorden rond de dialoogschool. Wij promoten Houellebecq niet, maar het moet gezegd worden: de groep rond de Franse denker Alain de Benoist - een draad die heel snel

door een groep rond Luc Pauwels werd opgenomen - begreep heel snel hoe allerlei eigen belangen bij rechts herhaaldelijk zorgen voor kortzichtige én verkeerde beslissingen. Zo noemde Alain de Benoist rechts in Frankrijk “la droite la plus bête du monde”, een typologie die geldt voor een bepaalde rechterzijde in Vlaanderen.” ‘t Pallieterke: wat is de band met Luc Pauwels?

Bert Dekeyzer: “Luc Pauwels is een katalysator, de pionier van initiatieven die uiteindelijk zijn samengevloeid in het tijdschrift “Teksten, Kommentaren & Studies”, later TekoS, en Deltastichting, vandaag Knooppunt Delta. Luc Pauwels gaf de ideologische aanzet, ruimde gedachtepuin en loodste frisse ideeën naar de Vlaamse Beweging. Jonge Vlamingen hebben via zijn werk kennisgemaakt met rechtse of nieuwrechtse denkers in Europa. Luc combineerde intellectuele durf met een neus voor het zakenleven. Dat is weinigen gegeven.” ‘t Pallieterke: hoe is de positie van iD binnen de Vlaamse Beweging, ten aanzien van conservatieve verenigingen als de Mars voor het Gezin, en de partijpolitiek?

Bert Dekeyzer: “We noemen onszelf een Zuid-Nederlandse, Vlaamse culturele vereniging. We stellen ons partijpolitiek neutraal op en nemen als vereniging géén stelling in ten aanzien van de dagdagelijkse partijpolitiek en het in die kringen mekaars vliegen afvangen. iD ziet als zijn belangrijke taak het uitdragen van een conservatief mens- en maatschappijbeeld. Wij willen mee de basis leggen voor een conservatief-revolutionaire stroming in Vlaanderen en bij uitbreiding in de Nederlanden. Met de Mars voor het Gezin hebben wij op zich geen probleem, maar we zijn geen religieuze organisatie. Mogelijk delen we doelen met hen, maar we vereenzelvigen ons niet met confessionele en religieuze initiatieven.” ‘t Pallieterke: diversiteit wordt rijkelijk gesubsidieerd. Geldt dat ook voor identiteit?

Bert Dekeyzer: “De mars door de instellingen heeft voor de apostelen van mei ’68 vruchten afgeworpen. Er is een strikt ideologisch kader ontstaan in naam van de neutraliteit. Om ondersteuning te krijgen, moet je jezelf een ideologisch keurslijf aangorden.

Vandaag wordt er in Vlaanderen geen enkele conservatieve organisatie erkend. Onder een vorige officiële regelgeving had de Deltastichting een erkenning en een betoelaging, maar dat is vandaag onmogelijk geworden. Voor de promotie van diversiteit vangt men euro’s, voor andere visies niet. De progressieve zijde

Identiteit is belangrijk Identiteit vzw (kortweg: iD) is een Vlaams-Nederlands vormingsinstituut met een uitgebreid informatiecentrum rond Vlaamse beweging, geschiedenis, nationalisme en filosofie. iD bevordert de maatschappelijke discussie over duurzaamheid, culturele identiteit (Vlaams-Nederlands-Europees), subsidiariteit en authenticiteit in een sterker transformerende en globaliserende samenleving. iD steunt op tientallen vrijwilligers en experts voor de dagelijkse werking.

Bert Dekeyzer: “Studenten, wetenschappers en geïnteresseerden vinden in onze gespecialiseerde bibliotheek alle belangrijke boeken over Vlaamse beweging en Europese ideeëngeschiedenis. Werken van bekende en minder bekende auteurs zijn er te vinden. Momenteel beschikken wij over 50.000 boeken in onze sterk aangroeiende collectie (er is plaats voor meer dan 100.000 boeken) en een tijdschriftenrek van meer dan honderd binnen- en buitenlandse tijdschriften. Jaarlijks ontvangen we duizenden nieuwe boeken en tijdschriften. De titels kunnen worden geraadpleegd door iedereen die onderzoek doet of zich in onze thema’s wil verdiepen. Jaarlijks worden er duizenden boeken binnengebracht en het zouden er nog veel meer kunnen zijn, want al te vaak komen waardevolle boeken bij het oud papier terecht omwille van een verhuizing, een overlijden. Men kan iD testamentair steunen door een bibliotheek na te laten. ” Het informatiecentrum van iD is een energievriendelijk gebouw in Izegem, op wandelafstand van het station. Met een oppervlakte van 500 vierkante meter omvat het naast de uitgebreide bibliotheek zowel een cinemaruimte als vergader- en opleidingszalen. De ruimtes kunnen gebruikt worden voor seminaries, openbare discussieavonden, voordrachten en conferenties. Bert Dekeyzer: “Vrijwilligerswerk is de hoeksteen van onze werking. iD draait op enthousiaste vrijwilligers en dat zijn er vandaag meer dan 140. Koken kost geld en dat geldt ook voor iD. iD werkt ongebonden en krijgt van geen enkele instantie subsidies. Alle steun is dan ook welkom, want kleine rivieren maken een grote stroom.”

Meer info: www.identiteit.info - gsm 0468 13 09 08

van het politieke spectrum - met organisaties met enkele honderden, soms papieren leden - beschikken vaak over door de overheid betaalde medewerkers. Bekijk de lijst van erkende organisaties en je weet genoeg.

Een politieke minderheid vangt het gros van de middelen.” ‘t Pallieterke: in 1961 verscheen het boek “The politics of cultural despair” van Fritz Stern over de Duitse conservatieve revolutie in de eerste decennia van de twintigste eeuw en hun invloed op uiterst rechts.

Heerst opnieuw die angst voor richtingloosheid en voor de instorting van het Europese huis, zoals bij de vooroorlogse evolutie van conservatieve revolutie naar ultranationalisme?

Bert Dekeyzer: “In zekere zin is er gelijklopendheid, hoewel 2016 niet 1926 is. De gewenste omwenteling zal van de gematigden moeten komen, want Vlamingen zijn geen revolutionairen.” ‘t Pallieterke: traditionele cultuurverschillen voeden de afkeer van vreemdelingen, en rechtvaardigen in meer en meer ogen het sluiten van de grenzen. Kijk naar de Britse Brexit, aangevuurd door de weerstand tegen massamigratie.

Bert Dekeyzer: “Natuurlijk moet er minstens een zekere homogeniteit in de cultuur zijn, moet men het minstens over een aantal fundamentele zaken eens zijn om over een gemeenschap of een volk te spreken. De mensen die men volgens het liberale mensbeeld als plantjes uit de eigen grond kan trekken, om ze op een willekeurige plaats elders in de wereld neer te poten, is tegengesteld aan onze visie op en sympathie voor organisch gegroeide, gewortelde culturen. Massale inwijking - zoals nu reeds maanden bezig is uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika - kan de sociale en culturele samenhang in Vlaanderen, België en Europa sterk aantasten.” ‘t Pallieterke: is iD de spil van de rechtse Vlaamse Beweging?

Bert Dekeyzer: “Rechts en links zijn nuttige termen voor politieke positionering en weinig zelfverklaarde “linksen” zullen ons tot hun kamp rekenen. Maar veel dossiers waar wij op inzetten behoren niet exclusief tot één van beide uitersten in de Vlaamse partijpolitiek. Ik denk aan duurzaamheid, cultuur…” ‘t Pallieterke: culturo’s zoals Luc Tuymans en vele anderen zijn tegen identiteit, maar blijven er ongewild door getekend, zelfs als zij het ontkennen of niet willen zien…

Bert Dekeyzer: “Luc Tuymans is niet dé tegenstander. Hij is bovendien een kunstenaar die zich in zijn stijl tegen de abstrahering van een, gelukkig dood, postmodernisme verzette.

Politieke meningen zijn ieders eigen zaak, en die van Tuymans wordt bovendien door de meeste Vlamingen als irrelevant beschouwd, omdat onze kunstenaars niet als de bevoorrechte commentatoren van de politiek worden beschouwd. Wat belangrijker is, is de sfeer in de zogenaamde “hoge cultuur” in Vlaanderen, die kunstenaars aanzet om zich te kanten tegen de volksidentiteit. Deels is dat mode en kuddegeest. Ik heb niet zo’n hoge pet op van de onafhankelijkheid en de intellectuele vrijheid van veel van onze kunstenaars.” ‘t Pallieterke: heeft u internationale contacten?

Bert Dekeyzer: “Ja, en die zijn zeer divers en staan ver van de partijpolitiek. Onze relaties omvatten gelijkaardige denktanks en tijdschriften waar conservatief en ecologisch wordt gedacht.” ‘t Pallieterke: Polen koos in de lente voor een jeugdig conservatisme, en de weerklank in de Vlaamse kranten was oorverdovend…

Bert Dekeyzer: “Onze media zijn intellectueel dood. Meekwaken met de hersenlamme rest is het hoofdbestanddeel. Ze zijn zelfs niet meer in staat om politieke partijen te situeren. De Poolse partij PiS is niet zoals De Morgen, De Standaard en de VRT haar afschilderen. De sterke man achter Adrezj Duda is Jaroslaw Kaczynski. Men noemt het spottend tot sympathiserend een mengeling van Yoda en Karl Lagerfeld. Samen met zijn broer was hij actief in Solidarnosc, maar ze konden zich

beiden niet vinden in de overeenkomst die Solidarnosc afsloot met het communistische regime, het zogenaamde Uklad. De communistische machthebbers bleven te veel invloed uitoefenen op de media, economie en geheime diensten.” ‘t Pallieterke: hoe kijkt u naar het Front national?

Bert Dekeyzer: “Wij blijven ver staan van de pure partijpolitiek in het binnenland en in het buitenland. Marine Le Pen heeft met haar frisse aanpak het FN op een nieuwe weg geduwd, die voor veel aspecten mijlenver afligt van de oudrechtse stellingen van vader Le Pen. Marion Le Pen is weer een ander verhaal en stelt een aantal kwesties scherper dan haar moeder. Maar dit zijn onze zorgen niet. Onze opdracht is de ideologische onderbouw van het conservatiefrevolutionaire verstevigen.” ‘t Pallieterke: in Duitsland begon AfD als anti-EU-partij en zij evolueert in de richting van een anti-islampartij…

Bert Dekeyzer: “AfD is jong en zoekt een samenhangend ideologisch profiel dat inderdaad evolueerde sedert de stichting. In Duitsland woedt de discussie of AfD rechts is of gewoon conservatief-liberaal. Er blijken verschillende stromingen aan het werk te zijn.

Ik schaar mij hier aan de kant van het tijdschrift Sezession dat argwanend blikt naar de fundamenteel-liberale achtergrond van AfD. Maar nogmaals, wij houden ons buiten de partijpolitiek. Ik voel overigens meer genegenheid voor de intellectuele verfraaiing van een nieuwrechtse beweging in Duitsland. Als ik het boeiende weekblad Junge Freiheit lees, dan zie ik interessante stemmen en feiten die ver afstaan van het dominerende politiek correcte denken in Berlijn.” ‘t Pallieterke: het internet is een klokkentoren voor de identitairen?

Bert Dekeyzer: “Het internet en zeker de sociale media zorgen voor nieuwe communicatiekanalen. Ze hebben een groot bereik en hoeven de censuur van het politiek correcte niet te passeren. Wat in onze algemene pers wel het geval is. De Morgen en De Standaard zijn marketinginstrumenten, papieren omhulsels om wagens, computers en diensten te verkopen. Hetzelfde geldt voor de beeldmedia.

Het gevaar voor censuur van de sociale media is niet denkbeeldig. Kijk naar de overeenkomst tussen de Duitse kanselier Merkel en Marc Zuckerberg van Facebook. En er is de beïnvloeding door de rangschikking van politieke artikels.” ‘t Pallieterke: Duitsland schippert in zijn verhouding met Rusland, met op de achtergrond antiamerikanisme en geopolitieke drijfveren?

Bert Dekeyzer: “Wij moeten ons in de eerste plaats opstellen als Europeanen, ook en vooral in de buitenlandse relaties. Daar hoort verzet bij tegen élk imperialisme, dus tegen het Amerikaanse, maar ook tegen het Russische imperialisme. Rusland ligt geografisch dichter bij Europa en Rusland is net als Europa vooral en in de eerste plaats een continentale macht.

Amerika is een kosmopolitische en internationale thalassocratie, met macht over de zeeën dus. Daarom vind ik het normaal dat er vooral gezocht moet worden naar een modus vivendi met Rusland. Het uitgangspunt daarbij moet zijn het vergroten van de collectieve Europese weerbaarheid, zonder de noodzaak om tot bestuurlijke Europese eenmaking te komen.

Een Europese Defensie-unie, ooit afgewezen hoofdzakelijk onder Franse druk, is een zeer verdedigbaar idee.”

Frans Crols

12

Cultuur

21 juli 2016

Podium Nederlandstalig op de zomerfestivals U wordt deze dagen het hoofd zot gemaakt door allerlei zomerfestivals en door de hype daarrond in de media, voornamelijk als het erop aankomt te pronken met bezoekersaantallen. Mediapartners van deze festivals proberen elk jaar opnieuw het aantal toeschouwers te laten stijgen, maar niets is minder waar. Er is crisis in het muzieklandschap. Enkele festivals hebben er het bijltje bij neergelegd, sponsors haken af en mensen durven niet langer in een grote mensenmassa te blijven.

Ondanks dat alles blijven er toch een heel aantal hele mooie muziekfestivals over en is er zeker nog wel gelegenheid voor specifiek Nederlandstalige groepen om een zomerpodium te krijgen en de bezoekers te plezieren.

Dezer dagen verwelkomen de Gentse Feesten u in de hoofdstad van Oost-Vlaanderen en dit tot en met zondag 24 juli. Er is een uitgebreid aanbod van Nederlandstalige muziek op diverse podia in verschillende genres. Voornamelijk op het Laurentplein (bijgenaamd het luisterplein) wordt elk jaar bijzondere aandacht besteed aan zowel gevestigde waarden als beginners. Ook Bij Sint-Jacobs, of het Sint-Baafsplein (eerder levenslied en lichtere lied) en op de Korenmarkt (eerder amusementspop) kan u uw hartje nog ophalen.

Enkele weekends later (van 5 tot en met 7 augustus) kan u terecht in het verre uiterste punt van West-Vlaanderen in Dranouter voor het jaarlijkse muziekfestival. Er wordt sinds vorig jaar in het nieuwe concept op verschillende kleinere podia nieuwe aandacht besteed aan Nederlandstalige muziek. In de tent met de nieuwe naam ‘De Vaute’ herbergt Nekka vzw deze editie zeven Nederlandstalige groepen, in de kerk kan u terecht voor bv. Yevgueni, op het grote clubpodium speelt o.a. Guido Belcanto en revelatie Tourist Lemc staat op het hoofdpodium.

Er is echter nog een kleiner en minder bekend festival in augustus, meer bepaald van donderdag 25 tot en met zondag 28 augustus, en dit in Lovendegem. Het festival draagt de naam ‘Boombalfestival’ en is gebaseerd op het langdurige succes van het fenomeen ‘boombal’, het dansen op folkmuziek.

Het gezellige en gelukkig kleinschalige festival biedt ook plaats voor Nederlandstalige groepen, grote en kleine. De drie laureaten van de laatste Nekka-wedstrijd vinden er een plaats op het podium, naast o.a. ook Het Zesde Metaal, Guido Belcanto, Bert Verbeke en Kapitein Winokio.

Ongetwijfeld vindt u deze zomer ook tijdens de ontelbare ‘parkconcerten’ wel ergens Nederlandstalige groepen, zoals Cleymans & Van Geel (covergroep), of de Ketnetband of andere coryfeeën.

Overal behalve tijdens de Zomer van Antwerpen op de diverse podia van Muziek in de wijk. Daarvoor zijn alle groepen vanuit de hele wereld goed, hoe exotischer hoe beter. Alles behalve Nederlandstalige muziek en groepen van de wijk zelf. Maar daarvoor krijg je natuurlijk geen subsidies meer.

GT Geniet van uw Nederlandstalige zomer.

100 jaar Luc Peire Het werk van Luc Peire (1916-1994) behoort tot het beste wat de abstracte schilderkunst in Vlaanderen heeft gerealiseerd. De tentoonstelling in het Arentshuis in Brugge illustreert dat met verve. co’s van Giotto in Padua en van Piero della Francesca in Arezzo fascineerden hem. De Italiaanse frescoschilderkunst beïnvloedde het werk van Peire. Ze reveleerde hem de structurele opbouw van het beeldvlak en de ruimteweergave op basis van kleurdifferentiaties.

Na een reis naar Belgisch Congo in 1952 reduceerde Peire de menselijke figuur geleidelijk aan tot essentiële wezenskenmerken.

Aanvankelijk is de mens nog aanwezig, maar de figuren worden steeds dunner, voorwerpen worden onherkenbaar. Langzaam wordt het werk volledig abstract. Vanaf het einde van de jaren vijftig ontstaat het abstract verticalisme, zijn typische stijl met verticale lijnen. “De mens leeft staande, voor mij is de verticaliteit het leven”, aldus de kunstenaar in 1967. Luc Peires werken zijn nooit een koude structurering van platte velden. Hij weet stemmingen en gevoelens over te brengen.

Na zijn kunstopleiding in Brugge, Gent en Antwerpen tussen 1930 en 1940 kwam Luc Peire in contact met Constant Permeke. Onder diens invloed verliet Peire de academische schilderwijze en evolueerde naar een expressionistische, vrije manier van schilderen. Zijn vrijheid heeft Luc Peire doorheen zijn hele oeuvre verworven door de persoonlijke verwerking van talloze artistieke ervaringen en contacten.

Markante momenten waren zijn reizen naar Italië en Congo.

In 1947 ondernam de kunstenaar een lange studiereis naar Italië, op zoek naar de wortels van de klassieke kunst. De wondere fres-

Luc Peire schilderde niet enkel op doeken en panelen. Hij tekende ook en maakte heel wat gravures. En met de ‘zwart-wit-graphie’ als persoonlijke kunstvorm (een mengvorm van schilderij en gravure) bereikte de kunstenaar de essentie van zijn doorgedreven verticalisme.

Het hoogtepunt van zijn werk vormen zijn ‘Environments’ uit 1967, 1968 en 1973. De toeschouwer treedt binnen in een gesloten ruimte die volledig is afgezet met spiegels. De verticale ritmiek wordt gereflecteerd tot in het oneindige waardoor een wonderlijke grenzeloze ruimte ontstaat.

Luc Peire heeft in 1992 heel zijn grafisch oeuvre aan zijn geboortestad Brugge geschonken. De tentoonstelling in het Arentshuis kan er gretig uit plukken, evenals uit de collectie schilderijen van de stad, aangevuld met werken uit de verzameling van de Stichting Jenny & Luc Peire in Knokke. Alles samen vormen ze een boeiend beeld van de evolutie in het werk van Luc Peire, ter gelegenheid van de honderdste geboorteverjaardag van de kunstenaar.

Tentoonstelling ‘Abstracte lijnen. 100 jaar Luc Peire’, nog tot 6 november, Arentshuis, MMMV Brugge, www.museabrugge.be.

MAFESTIVAL BRUGGE - Met zijn satirische werk “Lof der Zotheid”, gepubliceerd in 1511 te Parijs, zorgde de humanist Erasmus van Rotterdam (1466-1536) voor een schokgolf in de toenmalige wereld. Nooit eerder had een geleerde het gewaagd de mensheid in zijn geheel op zulk een treffende wijze een spiegel voor te houden. Het klassieke MAfestival te Brugge grijpt terug naar de geest van dit ophefmakende werk om zijn editie 2016 thematisch in te vullen.

Tijdloos Gelet op de actualiteit lijkt de keuze voor de “laus stutitiae” niet uit de lucht gegrepen.

Steeds meer wordt onze dagdagelijkse realiteit net zoals toen gedomineerd door religieuze waanzin. Heden zijn het echter niet de dolgedraaide papen, maar een aantal geperverteerde moslims die met Vrouwe Dwaasheid dansen. Van Nice tot Zaventem, overal zaait het islamitische terrorisme dood en verderf op dusdanige schaal dat de inquisitie uit Erasmus’ tijd erbij verbleekt. Erger nog: wie zoals Erasmus destijds het wapen der satire tegen hen in stelling brengt, wordt – Charlie Hebdo indachtig – met geheel andere munt terugbetaald.

Erasmus zette met zijn boek tevens de bestuurdersklasse en haar gewillige onderdanen in hun hemd. De humanist hekelde pausen getooid met harnas en zwaard, maar evenzeer de vorsten die zijn woord wel prezen, doch dat van Machiavelli in de praktijk brachten. “De menselijke geest zit zo in elkaar dat hij veel vatbaarder is voor namaak dan voor waarheid”, leerde Erasmus. Inderdaad, vijfhonderd jaar later laat Jan met de pet zich door zijn voogden nog steeds hetzelfde rad der zinsbegoocheling voor ogen draaien, gaat het nu over de massa-immigratie, de EU-superstaat, of de zogenaamde beteugeling van de terreur. Erasmus’ woord is tijdloos.

Politiek-correct vs. erasmiaans De organisatoren van MAfestival schijnen een raak thema gekozen te hebben. Van 5 tot en met 14 augustus 2016 beogen zij met een reeks concerten in en rond Brugge de geest van Erasmus’ hekeldicht via een “web van associ-

aties met zotheid” tot leven te roepen. Aan de wakkere burger om dit dialectische web als een artistiek-muzikale noodkreet in erasmiaanse zin te waarderen. Hoewel, we hebben zo onze twijfels bij de kritische intenties van de organisatoren. Waarheen willen zij bijvoorbeeld met hun “Narrenschiff” (concert La Folia op 12 augustus)?

Men beweert in dit middeleeuwse satirische medium een tragische pendant te zien van houd u vast - de gammele boten vol vluchtelingen. Is deze metafoor niet eerder van toepassing op de lapzwanzen die Europa onder meer door de vluchtelingencrisis naar de ondergang navigeren? Bovendien zijn de inrichters van dit evenement er naar eigen zeggen nog niet over uit hoever men, na de aanslagen op Charlie Hebdo, kan gaan met satire. Als het aan ons ligt: niet ver genoeg.

Met dergelijke sofismen krijgt deze muzikale meerdaagse a priori een bedenkelijke politiek correcte zweem. En dat is allesbehalve wat Erasmus was in zijn tijd.

Gevarieerd De programmatie lijkt slechts met Anna Boleyns Songbook (6 augustus) bij de renaissance te blijven. Reeds bij aanvang maakt men met de opéra comique rond dat andere satirische meesterwerk, Don Quichot (1605), o.l.v.

Hervé Niquet (5 augustus) de sprong richting barok. Met mystica Hildegard von Bingen (12de eeuw) neemt men een zijsprong naar de hoge middeleeuwen (9 augustus). Het volledige programma dat alle historische speelvelden, zogenaamd in de geest van Erasmus, wil betreden, vindt u op www.mafestival.be.

Westers weerwerk Gepleegd na de waanzin in Nice

Er reed, gezeteld in een witte truck, op moorden tuk in Nice een gek de lange laan der Engelsen op.

Het hamerde waanzinnig door zijn zieke kop dat met zijn truck hij dood moest zaaien, dood en ongeluk.

Het speelde door zijn geest dat het de wil van Allah was dat deze lange laan die nergens was versperd er voor die blanke duivels een van engelen werd.

La Promenade des Anglais, in naam van Allah volle gas!

Het Westen ziet de waanzin aan en steekt een kaarsje aan.

Veel sterker weerwerk biedt het tamme Westen niet.

Die gek, zo werd getuigd, was echt geen islamiet en wat hij deed, dat heeft hij helemààl alleen gedaan.

En voor de rest? Er komen sterke blokken van beton en als het bloed verbleekt, de rust is weergekeerd, kan er opnieuw naar hartenlust gepromeneerd.

En ’t weerbericht is veelbelovend: morgen schijnt de zon!

Hector van Oevelen

Tom

Van onze hofdichter

Zwart-wit-graphie

Lof der Zotheid

Boeken

26 mei 2016

13

Van Mongolië naar Waten aan de Aa Het 38ste jaarboek van de vereniging Zannekin heeft dit jaar twee belangrijke onderwerpen: onze oude Vlaamse priester Cyriel Moeyaert schrijft over de Vlaamse minderbroeder Willem van Rubroek (1220-1270) die achttien jaar voor de Italiaan Marco Polo naar het verre Karakorum reisde en onderweg (per boot en te paard) op de Krim het Krimgotisch hoorde spreken waarvan hij zei dat het Diets was. En er zijn ook nog twee mooie herdenkingsteksten van wijlen Jos Vinks en wijlen Dr. Hendrik Blanckaert gewijd aan de felle Zuid-Vlaamse priester Jean-Marie Gantois (1904-1968).

De schrijver Willy Spillebeen schreef ooit het levensverhaal van Willem van Rubroek in Rubroeks Reizen (Leuven, Davidsfonds, 2009) en priester Moeyaert verwijst al bij de eerste voetnoot naar dit boek. Want beiden moeten toch (Spillebeen en Moeyaert) over dezelfde bron beschikken: de Latijnse tekst van het reisverslag van Willem van Rubroek die als geleerde uiteraard in het Latijn en niet in het Diets (zijn volkstaal) schreef.

Over de uitgever, pater van den Wyngaert (waar en wanneer, en hoe luidt zijn voornaam, Anastasius of Ambrosius?), blijven we voorlopig in het duister, maar voor Louis de Baecker (niet Lodewijk Debacker) blijft het niet langer gissen, want hier moet ik verwijzen naar Wido Bourel, die in 2014 een boekje schreef over deze voorvechter van de Nederlandse Gedachte in Frankrijk. En deze merkwaardige Frans-Vlaamse magistraat, filoloog en auteur (1814-1896) liet in 1877 zijn boek over Guillaume de Rubroeck publiceren in Parijs. Hij stierf ook in Parijs, maar zijn graf bevindt zich op zijn eigen aanvraag in het kerkhof van Noordpene.

Twee auteurs, Klaas van Gelder en Jan Debets, handelen dan uitvoerig over de Barrièretroepen in de Oostenrijkse Nederlanden en

de jurist en historicus Frank Judo, die in Rumst woont, verdiepte zich even in een merkwaardig pamflet uit 1815 van de Gentse jurist JeanLouis Serlippens.

Emile Verhaeren is hier helemaal niet vergeten!

De ondervoorzitter van Zannekin, Ruud Bruijns, schrijft een korte hulde aan Emile Verhaeren, de Franstalige dichter met een Vlaams hart, maar vergist zich spijtig genoeg wanneer hij stelt dat deze dichter in vergetelheid is geraakt. In Vlaanderen of in de Nederlanden werd deze dichter helemaal niet vergeten.

Benno Barnard, de Nederbelg die nu in Engeland woont, schreef een essay over deze Verhaeren voor zijn boek Dichters van het Avondland (Amsterdam, 2006) en de Vlaamse dichter en vertaler Stefaan van den Bremt, die nu in Koudekerke in Zeeland woont, vertaalde onlangs Dorpen van Zinsbedrog (2016).

Bovendien had Ruud Bruijns beter het museum in Sint-Amands aan de Schelde bezocht met dat mooie en monumentale grafmonument in plaats van dit gemeentemuseum van St. Cloud.

Zijn uitspraak dat Verhaeren als dichter in Vlaanderen uit het collectieve geheugen is ver-

dwenen is dan ook helaas een verzinsel en volkomen ongegrond.

Ons Frans-Vlaamse Verschaeve?

De idee om deze tekst van Jos Vinks (Kalmthout, 1920 – Brasschaat, 2000) was echter wel een zeer goed idee, want zowel Gantois als Vinks zijn allicht wel wat vergeten en uit het collectieve geheugen verdampt of verdrongen.

Deze lange rijkelijk en mooi geïllustreerde bijdrage is naar mijn onbescheiden mening het beste van dit Zannekin-jaarboek.

Want waar anders, dan hierin dit jaarboek zou men dit historisch of cultureel-historisch document kunnen lezen en raadplegen. En dit zowel voor de jongeren als de ouderen onder ons die weinig of niets zouden weten over deze Frans-Vlaamse Verschaeve van wie ik nog altijd een zeer zeldzaam en dus kostbaar en allicht onvindbaar boek bezit Nederland in Frankrijk, met als ondertitel ‘De zuidergrens der Nederlanden’ dat Gantois schreef en dat onder het pseudoniem H. van Byleveld verscheen bij uitgeverij De Sikkel te Antwerpen in het oorlogsjaar 1941. Ee uitgeverij die trouwens werk van Dr. Vital Celen en Michiel de Swaen heeft uitgegeven.

Gantois schreef dit boek in 1939 en ik citeer niet uit het jaarboek; het opstel van wijlen Jos Vinks moet iedereen maar gewoon lezen, maar ik citeer graag uit de inleiding ‘Flandria irredenta’ bij zijn boek, dat hij zelf in het Nederlands schreef, de volgende zin: “Het ware echter zeer te betreuren, als het Nederlandsche volk vertrouwd zou raken, met een beeld van de zoogenaamd integrale Nederlan-

den, dat in feite even willekeurig ingekort las belachelijk verschrompeld zou zijn.

Eindelijk zou de Dietsche gedachte gemeengoed van ons volk zijn geworden, maar het “Dietschland”, waarnaar men zou streven, ware verminkt, door de schuld van de meest overtuigde Groot-Nederlanders zelve.”

Felle taal van een taalbewuste en volksbewuste priester (hij droeg altijd de zwarte soutane) die volgens de herinneringen in dit jaarboek van Dr. Hendrik Blanckaert (we weten niets over deze man) ook zeer veel zin voor humor had en over de leugen het volgende zei: “Er zijn vier soorten leugens: de gewone leugen, de laster, statistieken, en het ergst: het politieverslag.”

Ten slotte wil ik nog melden dat zijn mysterieuze dood nooit helemaal is opgehelderd.

Zijn lijk werd opgehaald uit de Kolmevaart. Ik citeer Jos Vinks: “Mei 1968. Frankrijk in rep en roer. Stakingen van post en telegraaf en ander openbare diensten.

Daags na de begrafenis van zijn 93-jarige moeder vond men Jean-Marie Gantois verdronken in de Kolmevaart van zijn geboortedorp Waten.” De diverse versies (zelfmoord, moord, een ongeluk?) over de feiten verschillen en de harde waarheid zullen we wellicht helaas nooit weten.

De Brave Hendrik

De Nederlanden ‘Extra muros’, deel 38, Ieper: Stichting Zannekin, 2016, 208 blz., uitgegeven met de steun van de provincie West-Vlaanderen, circa 30 euro, meer info www.zannekin.org

De vrouw die het aards paradijs (niet) vond op zoek naar het verborgen paradijs, het legendarische Shambhala van de wereld.

Zij vond het te midden van het Altajgebergte in het zuidwesten van Siberië, niet ver van het vierlandenpunt omringd door Rusland, Kazachstan, Mongolië en China.

Arita Baaijens (geboren op de Veluwe in 1956) is een biologe, een moedige ontdekkingsreizigster en een heerlijk schrijfster, met een heldere schrijfstijl. Nooit eerder las ik zulke mooie natuurbeschrijvingen als bij haar. Bovendien is deze vrouw (te paard, niet met een jeep) voortdurend

Bestaat het paradijs, en waar is het dan wel te vinden? Voor de enen kan het eventueel het mooie eiland Corsica zijn, voor mij is het een Fries Waddeneiland of het Deense eiland Bornholm onder de Zweedse kust. Voor de Schotse dichter Kenneth White is het de rotskust van Bretagne.

Voor Gaston Durnez is het de Provence, voor Jacques Brel waren het de Markiezen, voor de dichter en vertaler Patrick Lateur is het wellicht Toscane. Voor Wies Moens was het een utopisch Dietsland. Voor Anton van Wilderode was het wellicht De overoever of dat klooster in Spanje (Extremadura) waar Keizer Karel V na zijn troonsafstand verbleef. Voor de fanatieke wederdopers was het Het nieuwe Jeruzalem na de dood op de brandstapel.

Voor sommigen is het de westkust van Ierland, voor weer anderen de Noorse fjorden, nog anderen vinden het zelfs in steden als Londen of New York. Of op het belachelijk kleine

Iedereen zag haar graag Ja, ik heb het over Bea die ik, zoals haar vader zaliger, altijd liefdevol “Bieke” heb genoemd. Voor haar vader (ook voor haar moeder) paarde zij een grote bewondering aan een heel grote dankbaarheid.

Zij heeft het de belgische “justice de rois nègres” nooit vergeven dat het die ingoede vader van haar, die als cultuurjournalist voor Volk en Staat geschreven had, bijna drie volle jaren had opgesloten in de Begijnenstraat, in Hemiksem en in het mensonwaardige hechteniskamp van Lokeren.

Materieel heeft Bea niet onder de repressie geleden, want mama Blancha de Bruyne had, met dag en nacht hard werken, een goed inkomen als zaakvoerster bij de destijds haast legendarische “Bruintjes”, die in textielstad Sint-Niklaas en ver daarbuiten wereldberoemd waren voor hun ambachtelijk uitgevoerd borduur- en plisseerwerk.

Ook Bea heeft daar hard leren werken en

daar bleef zij haar leven lang trots op. Dat leven van haar liep niet altijd over rozen: twee mannen verloren aan kanker, de eerste op 38 jaar, de tweede na slechts enkele jaren samenzijn. Toen zij in november 1998 naar mij telefoneerde, om voor haar “nonkel tandarts”, die al sinds mensenheugenis ‘t Pallieterke las, het tweede deel van mijn boeken over ons vijftigjarig bestaan te bestellen, ontlook daarmee een hechte band die langer stand zou houden dan de twee vorige en raakte zij in de ban van de Vlaamse Beweging, waar zij in haar leven van hard werken geen tijd had kunnen maken en zag zij ook een verre jeugddroom in vervulling gaan: Zuid-Afrika. Van toen af was Bea overal aan mijn zij waar er Vlaams bewogen werd en werd “ons vir jou, Suid-Afrika” een wezenlijk bestanddeel van haar leven. Het leverde haar ook een ruime en warme vriendenkring op en daar toonde zij zich uitermate dankbaar voor. Bea was een sociale Vlaamse dame die

en rijke rotsachtige Monaco. Maar wie zoekt het in ’s hemelsnaam ergens op een vierlandenpunt aan de grenzen van Rusland, Kazachstan, Mongolië en China. Het blijft een mysterie.

Het paradijs moet in onszelf gevonden worden Haar boek bewijst ook en illustreert nogmaals da het aardse of het hemelse paradijs als het al zou bestaan - alleen in onszelf te vinden moet zijn. In honderd dagen heeft deze moedige niet snel klagende en niet meer zo jonge vrouw haar zoektocht naar haar paradijs gedaan, dus heeft zij in honderd hoofdstukken haar notities voor ons gebundeld. Haar natuurbeschrijvingen zijn gewoon prachtig en het relaas van haar haar belevenissen en onverwachte ontmoetingen is zeer leesbaar.

En zij geeft telkens boven elk van de honderd dagboeknotities de weersomstandigheden weer, haar gemoedsstemming en de ligging of de hoogte waarop de kleine expeditie zich bevindt. Zodat de avontuurlijke ervaren lezer haar zoektocht of expeditie met een kompas en een landkaart bij de hand kan volgen. Ik geef één voorbeeld van dag 11, 26 juni, 16.15 uur, 49°34NB/86°18OL, Hoogte 1.672 meter,

In memoriam graag onder vrienden was en door alle vrienden graag werd gezien. En toen… sloeg die vreselijke ziekte toe. Zij vocht ertegen als een echte Vlaamse leeuwin en ik vocht van vroeg tot laat met haar mee. Het heeft niet mogen baten, helaas. In de nacht van 14 juli is ze zachtjes de eeuwigheid in gegleden. Spreken was haar niet meer gelukt, maar tevoren had zij mij meermaals gevraagd te zorgen voor “een mooie Vlaamse begrafenis”. Ik heb mijn best gedaan en bij deze nodig ik alle Vlaamse vrienden van Bea daarop uit: vrijdag 22 juli om 11.15 uur in de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Sint-Niklaas. Er is op 21 juli, die feestdag die er voor Bea nooit één was, gelegenheid tot groeten in het funerarium Van Dael aan het Onze-Lieve-Vrouwplein van 18 tot 22 uur.

Tegen jullie allen zeg ik wat Bea, met wie ik meer dan 17 jaar lief en leed én vriendschap heb gedeeld, bij wijze van afscheid tegen mij heeft gezegd: VERGEET MIJ NIET!

Hector Van Oevelen

weer: fris, helder, later op de middag regen, omgeving: Djazavojemeer, besneeuwde bergen. Naaldbossen. Zicht op de Belucha. Divers: blokhutten; grenspolitie, omheiningen, mensengeur…

En dan schrijft zij heel nuchter: “Van de hemel in de hel en dat in luttele uren. De dag begint veelbelovend. Ontwaken in een kraakheldere, vrieskoude wereld. Rijp op ras. Een ochtendplas doen met uitzicht op besneeuwde bergen en een berengezin op de heuvel tegenover het kamp. Vannacht zwierf moederbeer met haar twee pups rond het kamp, bewijzen paniekrondjes van vastgebonden paarden. De drie struinen nu doodgemoedereerd de helling af, op zoek naar bessen.” Soms zijn ook wij op zoek naar bessen, maar deze koele of koene ontdekkingsreizigster is zeker geen lid van het zwakke geslacht; ze laat ons dromen van een nieuw en sterk avontuurlijk leven.

De Brave Hendrik

* Zoektocht naar het paradijs, ondertitel: Een onderzoek naar waarheid en werkelijkheid in het hart van Centraal-Azië, door Arita Baaijens, Amsterdam, Atlas Contact, 2016, 318 blz., 24,99 euro, ISBN 978 90 450 2977 1.

14

Brieven

21 juli 2016

Herfederalisering Pallieterke, Vlaanderen betaalde reeds tweemaal… We gaan toch geen derde keer betalen?

Want dat is wat ons te wachten staat wanneer we luisteren naar de predikers van de herfederalisering. Het is opvallend hoe extremen mekaar vinden. Aan de rechtse zijde Open VLD’er Alexander De Croo, als “zoon van” de grootste belgicist uit de vorige generatie, is hij misschien wel het beste voorbeeld van wat “Belgique à papa” betekent. Aan de andere kant het linkse groene jonge veulen Kristof Calvo.

Toen in 1830 “België” ontstond, daar is geen discussie over, behoorden de bouwers van de “nieuwe constructie” tot de francofone noblesse. Dat in het “Belgique à papa” dat zo geboren werd, nog aan heel wat bevolkingsgroepen weinig waarde gehecht werd weten we uit de geschiedenis: algemeen stemrecht en stemrecht voor vrouwen zijn ook in ons land pas veel later toegekend… net zoals ook de erkenning van Vlaamse cultuur en taal.

Transfers tussen het noorden en zuiden van het land waren toen al “ingebakken”. Vlaanderen heeft aan het unitaire België toen meer dan zijn deel betaald!

De beruchte wafelijzerpolitiek was het eerste middel waarmee de Belgische staat een tweede betaalronde organiseerde voor elke stap naar een stukje autonomie. Wanneer federalisering op gang kwam waren faciliteiten en blokkeringsmechanismen de methode om de rekeningen te betalen. Maar ook bij het vaststellen van verdeelsleutels en quota werd nauwelijks verbloemd dat Vlaanderen moest betalen.

Als arts oordeel ik vooral over het gezondheidsbeleid. Ondervraagd door onze VRT stelde ook prof. Lieven Annemans: Vlaanderen heeft werk gemaakt van de verworven bevoegdheden. We kunnen discussiëren over het nut en de wijze waarop “Vlaamse” maatregelen werden genomen. Maar zeker is dat het Vlaamse beleid zichtbaar is, resultaten oplevert … ook al blijft de versnippering van gezondheidsbeleid over federale en gemeenschapsniveau enkel moeilijkheden en onduidelijkheden voortbrengen.

Nu, herfederaliseren is een financieel cadeau aan onze zuiderburen. Zij hebben immers andere keuzes gemaakt. Ze namen hun verantwoordelijkheid niet in dezelfde mate als in Vlaanderen.

Het is tijd om te bedanken voor een “derde betaalronde”. De logica vraagt om eindelijk niveau van onze gemeenschap. compacte en samenhangende bevoegdheid te organiseren op het

Dr. Herman Moeremans - Willebroek

Vrienden van Zuid-Afrika

Vakantiewandeling en Braai zaterdag 6 augustus 2016 Feestzaal “Den Inslag” Noorderlaan 16 Schilde deelnameprijs: 30 euro Info: 09 372 78 71 willy.de.meyer@vvb.org

Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A M I C H E L I N S T E R B A D X U R K X A A R D E C A O R T A X S K A X M E D S L A A F S H E I D X D E M A A R X D U N X E L S F E T S E N X T X P R O X G C R X S I T T A R D X K H H I N T X U L T I E M E I E E A X M I E X O X I N J L X G R I M B E R G E N K E V E N X E U R X E K E L N U L X E L S E V I E R

Weg met de ‘VL’

Niet spuwen?

Pallieterke, Het is met groot genoegen dat ik heb mogen vaststellen dat ook (zelfs!) ten tijde van nationaal dreigingsniveau 3 de politie van Boom (Politiezone Rupel), toch nog altijd de thuisstad van Sharia4Belgium en Fouad Belkacem, oog blijft hebben voor kleine, ogenschijnlijk triviale verkeersovertredingen.

De immer alerte inspecteur Tim Cools heeft immers vastgesteld dat ondergetekende onverlaat het heeft aangedurfd om op (o ironie) 11 juli zich op de Boomse wegen te begeven met een nummerplaat met de witte letter ‘B’ overplakt door de witte letters ‘VL’, en dat niet enkel op de officiële kentekenplaat achteraan, maar ook op de reproductie vooraan.

Voornoemde inspecteur is echter zo goed om ondergetekende wetsovertreder de kans te geven zijn misdaad recht te zetten: ik mag immers, uiterlijk op (o ironie) 21 juli, het voertuig in kwestie aanbieden bij een politiedienst naar keuze, vooraleer hij het dossier zal doorsturen naar het bevoegde parket, dat zonder enige twijfel de allerhoogste prioriteit zal geven aan deze materie. Waarvoor uiteraard mijn dank.

Ik hou er dan ook aan om de burgemeester van Boom (tevens voorzitter van het politiecollege Zone Rupel), de hoofdcommissaris van de desbetreffende politiezone en het Kabinet van de Minister van Binnenlandse Zaken op de hoogte te brengen van de plichtsbewustheid en alertheid van de inspecteur in kwestie. Gelukwensen zijn hier op hun plaats.

Pallieterke, Mag het bericht omtrent het spuwen op de taalgrens van Geert Bourgeois nu eens even door de media rustig “gerelativeerd” worden?

Diezelfde media die er steeds op uit zijn het Vlaamse oorlogsverleden tot op vandaag ten nadele van de Vlaams-nationalisten op te rakelen, alsof er in Wallonië nooit een militaire “REX” bestaan heeft onder de Duitsgezinde Degrelle.

Diegenen die al decennia spuwen op de taalgrens, zijn de geïntegreerde Franstaligen; die zich nooit wensten aan te passen en taalloketten eisten, zoals in Schaarbeek en hun nationalistische FDF (“fédération des francophones”) in Brussel implanteerden. Andere “spuwers”…., diegenen die ooit op ons schoten in de Voerstreek (ons Limburg) en tevens onaangepaste immigranten vanuit Luik en Visé waren. Diegenen ook die met veel gebrul in onze Westhoek, met name te Komen de kinderen en de ouders van een Vlaams kleuterschooltje dagelijks intimideerden.

Die op Vlaanderen-“spuwers” kregen zelfs op een bepaald moment langs de snelweg Brussel-Luik een koninklijk bezoek tot gezamenlijk onderhoud, ik verwijs naar Happart destijds in ons Limburgse Voeren, een toenmalig Fransdol burgemeester (et ainsi non et ne jamais intégré).

Spuwen voor uw of andermans voeten is nooit gezellig; maar dat ze nu weer gaan niet beginnen met twee maten en twee gewichten in de media.

Eddy van de Sompel - Sint-Niklaas

Filip Vanheer - Hoboken

Brexit Pallieterke, Geert Mak, de chroniqueur van de Europese geschiedenis hoopt dat dit moment werkt als een catharsis. De loutering moet volgens hem bij de nationale politici beginnen. Dan staan we er in ons land niet goed voor, zoals het ophefmakende faillissement van de Optima Bank aantoont. De burgers zien ook geen tastbare resultaten van het EU-beleid en hebben hun buik vol van de loze beloften zoals die van oud-eurocommissaris Neelie Kroes die verkaste naar de Amerikaanse zakenbank Merril Lynch. Ook de toetreding van José Barroso tot het bestuur van de Amerikaanse zakenbank Goldman Sachs oogst een storm van kritiek.

Ook de personeelsuitwisseling van Goldman Sachs met de Europese Centrale Bank is opvallend. Mario Draghi, de huidige voorzitter van de ECB, werkte tussen 2002 en 2005 als vicepresident van Europa bij Goldman Sachs dat symbool staat voor het financiële kapitalisme en speelde tijdens de kredietcrisis omstreden rollen. Ze hielp de Griekse regering met valutaswaps die het land in de crisis stortte en zorgde ervoor dat de kredietcrisis in de VS in verband met de rommelkredieten “herverpakt” naar Europa kwam, de belangrijkste oorzaak van de crisis die hier in 2008 losbarstte. Inmiddels was Draghi al verkast naar Europa en werd de voorzitter van de ECB. Het is wel duidelijk dat de Europese Unie zal moeten aanvaarden dat, na de Brexit, in veel lidstaten de bevolking zal eisen dat ze op zoek moet naar andere, lossere en flexibelere vormen van samenwerking, en dat “groot” of “groter” een waardeloze wegwijzer is. Enkel een conservatief Europa kan overleven. Kleinere landen zijn doorgaans veel homogener inzake cultuur, taal en sociaaleconomisch profiel, en ik ben voor een nauwe samenwerking tussen Nederland en Vlaanderen. En wat zeker moet stoppen is de “immigratie”! Het leidt tot meer armoede, onveiligheid, radicalisering en terreur: een vicieuze cirkel!

Terreur Pallieterke, Hierbij een reflectie van een doorsneeburger met (hopelijk) nog een beetje gezond verstand. Is het niet stilaan de hoogste tijd dat “het Westen“ zich bezint inzake de bovenvermelde titel van dit stukje.

Wie heeft de Amerikanen ooit de toestemming gegeven IRAK binnen te vallen onder totaal verkeerde en onjuiste voorwendsels?

Waren dit niet de cowboys BLAIR en Bush.

Zie nu het rapport van Chilcot in Engeland. Wie heeft er ongevraagd in Libië de familie KADHAFFI vermoord!

Wie zijn wij in het Westen om te denken dat wij het recht zouden hebben om de moslimwereld onze eigen “bedenkelijke democratische” zienswijze te willen opleggen. Hebben wij immers zelf ook niet te maken met de dictatuur van de Europese Commissie! De vraag stellen is ze beantwoorden!

Zou het niet beter zijn alle bombardementen in deze landen te stoppen, vooral ook gezien de vele tienduizenden onschuldige burgerslachtoffers!

Wij eisen in het Westen steeds meer het recht van zelfbeschikking op, doch weigeren de andersgezinden datzelfde recht toe te staan.

Laat deze landen ZELF beslissen door wie zij geregeerd willen worden, zelfs wanneer het om een dictatuur zou gaan, en meng u niet langer in deze binnenlandse aangelegenheden!

Men zal dan, denk en hoop ik, snel merken dat de aanslagen in Europa en de wereld zullen stoppen.

Het is weer straf te moeten vaststellen hoeveel sympathie alle politici uitspreken na de gebeurtenissen in Nice, maar ze zwijgen als vermoord over de geopolitieke belangen die zij verkiezen boven de veiligheid van hun eigen burgers!

Ze zijn absoluut niet in staat om hun eigen burgers te beschermen maar willen de rest van de wereld hun eigen wil opleggen.

Gustaaf van de Cloot – ‘s-Gravenwezel

Valère Nelissen - As

ABONNEMENTEN

1014

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

OPTIMA GROET ‘S MORGENS DE DINGEN naar Paul van Ostaijen Dag Jeroen met de Rolls voor de deur met veel poen poen poen dag jacht voor de kust dag jet in de lucht dag dikkerdje-Luc met de sigaar en dag blauw Geertje cumulard kaviaar en sigaar van dikkerdje-Luc goeiendag Daa-ag Dikkerdje-Luc dag Lieve Geert dag logebroeders mijn

Hdm - Merelbeke

Merkel Pallieterke, In het nummer van 14 juli schrijft uw medewerker Jan Neckers zeer terechte woorden over de 2 miljoen ‘vluchtelingen’ die Merkel binnengehaald heeft (‘niets kennen en niets kunnen’...). Prachtig artikel trouwens, heb het tweemaal herlezen. Men kan zeggen dat Duitsland en Europa met succes zelfmoord gepleegd hebben. Die Welt schreef toen: “Merkel is erger dan Hitler, want na Hitler was er nog hoop.”

(De Duitse pers was in die periode een nooit geziene chaos.) Nu zit ik sedert het begin van de ‘inval’ met een vraag waarop ik nergens het antwoord gevonden heb: waarom heeft Merkel dat gedaan? Die Welt zegt weliswaar dat ze het contact met de werkelijkheid verloren heeft, lees: niet meer bij haar zinnen is, maar ze is toch niet alleen om te beslissen?

Wat mij opviel: het keerpunt kwam kort na de G7 in Beieren in juni vorig jaar. Als men het zich nog herinnert: Duitsland is toen onverwacht door de knieën gegaan inzake Griekenland. Zou het kunnen dat Obama toen uiterst zware druk gezet heeft op Duitsland? Dat Syrië moest leegbloeden (aan Assad manschappen voor zijn leger onttrekken) en dat daarvoor plaats moest ingeruimd worden?

GVDB - Asse

Herfederaliseren Pallieterke, Herfederaliseren. Dat is de oplossing van de Open Vld, vroeger PVV of de Pest voor Vlaanderen. Als bevoegdheden niet werken door obstructie van één van de gewesten (in vele gevallen het Waalse en Brusselse) herfederaliseer ze dan, dat is het advies van de De Croo = oude PVV nu Open Vld. Ik zou zeggen: stop met overlappende bevoegdheden, schenk klare wijn. Splits zelfs de sociale zekerheid en de overheidspensioenen. Als de Franstaligen dan meer overheidspersoneel willen (cf. Provincies, enz.) dat ze dan zelf niet alleen de loonlasten maar ook de pensioenen ervoor betalen. Als buitenlandse dokters een mondje Duits spreken, kunnen ze een RZIV-nummer krijgen in Wallonië maar niet in Vlaanderen, enz. Alleen maar voordelen in een vergevorderde splitsing. Splits meteen ook de Nationale Loterij, dan hoeven de Walen niet mee te betalen voor een Belgische wielerploeg met Vlaningen en één Waal, enz. Splits de spoorwegen en laat de treinen in Brussel stoppen en overstappen op een Waals spoor zoals in Parijs, dan kunnen we rustig naar ons werk sporen zoals het hoort. En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

BR - Sint-Niklaas

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

21 juli 2016

Wilmots

Roskammen

Het tijdperk Wilmots is definitief afgesloten. Dat zat eraan te komen. Er zijn natuurlijk fouten gemaakt in Frankrijk, maar om nu alles in de schoenen van Marc Wilmots te schuiven, is voor mij een brug te ver.

Toen Vincent Kompany voor het tornooi geblesseerd uitviel, deed men daar nogal losjes over, want er was genoeg talent aanwezig in de groep om dat gemis ruimschoots op te vangen. Larie en apekool! We waren wel onze leider kwijt, daar is onze miserie begonnen. Gelukkig kregen we een goede Thomas Vermaelen in de plaats. Toen die uitviel, door een domme gele kaart tegen Hongarije, en bij overmaat van ramp Jan Vertongen zich kwetste op training voor de match tegen Wales en de handdoek in de ring moest werpen, zag ik de bui al hangen. Nochtans speelden we onze beste twintig minuten van het EK tegen Wales en stonden we zelfs met 1-0 voor.

Daarna is onze verdediging door een gebrek aan kwaliteit door de mand gevallen, met het gekende resultaat.

Ik ben ervan overtuigd dat met Vertongen en Vermaelen in de ploeg we hadden gewonnen en doorgingen naar de halve finale tegen Portugal, en misschien nog meer, want ik was zeker niet onder de indruk van de Portugesen en dat is zacht uitgedrukt! Misschien was men nu wel bezig een standbeeld te bouwen voor Marc Wilmots. Het is de prullenmand geworden voor Marc. Wat men ook zegt of schrijft, één ding is zeker, we hebben de kans van ons leven gemist om Europees Kampioen te worden.

Ik had in alle geval Wilmots nog niet buitengegooid!

Tactische spelletjes Voor met een hakbijl te beginnen zwaaien, is het misschien interessant enkele spelers, o.a. Eden Hazard, te evalueren. Hij is onze beste speler, maar is één goede wedstrijd op

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

vijf genoeg om zijn status te rechtvaardigen?

En nu? Begin september spelen we een vriendschappelijke tegen Spanje, we hebben dus dringend een bondscoach nodig. Men spreekt over Louis van Gaal, de Donald Trump van het voetbal. Ik wens onze journalisten veel sterkte toe als ze in de clinch moeten gaan met die schertsfiguur.

Als we dan toch met een buitenlander in zee moeten, zou ik volop gaan voor Frank Den Boer, voormalig Ajaxcoryfee.

Voor mij zal een trainer altijd een noodzakelijk kwaad zijn; het zijn uiteindelijk de spelers die het moeten doen. Ik ben het dan ook eens met Jan Mulder, die beweert dat de trainer er alleen moet voor zorgen dat de bus op tijd vertrekt.

Waartoe trainers in staat zijn, werd op het EK bewezen. Zij degradeerden het voetbal tot tactische steekspelletjes zonder enige amusementswaarde.

Waar gaat dat eindigen...?

Gille van Binst

Wie verzint het?

“Du jamais vu”, blokletterde de Franse sportkrant “L’Equipe” boven de foto van Chris Froome die op de Ventoux, tussen horden bezopen en/of gedrogeerde halvegaren, te voet een spurtje trok. Dat “nooit gezien” klopt.

Nooit eerder stond een geletruidrager zonder fiets te kijk in de slotfase van een bergrit. Nochtans had men, voor de geloofwaardigheid van de Tour, dat “du jamais vu” beter gebruikt om uit de doeken te doen dat Froome, zonder ongelukken, editie 2016 van “de grootste koers op aarde” moet winnen, volgens een ongeschreven order van wielerteam Sky en met stilzwijgend akkoord van organisator ASO. De koers is de koers zegt de oerwet van het wielrennen. Valpartijen zijn er deel van. Ook die, veroorzaakt door dwazen die zich onterecht “fans” noemen. Froome had in die zin brute pech op de Ventoux. Concurrent Quintana niet. Die reed, gelost, “in achtervolging”. Door de tuimeling van de geletruidrager kwam de Colombiaan terug, reed de te voet gestelde Froome voorbij en boog zijn achterstand om in een voorsprong, zowel in de rituitslag als in het klassement. De wedstrijdjury zag dat anders. Al dan niet op bevel; u mag zelf oordelen. Potsierlijk was het verdict alleszins. Wie verzint het? Voor een keer was de koers niet de koers. Froome bleef leider. Sterker nog, de achterstand van Quintana in het klassement werd niet kleiner maar groter. Simpele vraag: mocht een stel idioten Quintana en niet Froome hebben doen vallen, zou de koers dan de koers geweest zijn? Of niet? U mag zelf oordelen. Om dit manipulatieverhaal volledig te maken: eerder in dezelfde rit gingen in een bocht twee helpers van Froome onderuit, waarna de geletruidrager Quintana en Valverde prompt het bevel gaf om het tempo te drukken tot zijn maatjes terug waren. Dat zijn “concurrenten” braaf gehoorzaamden, zegt veel, zoniet alles over het Tourscenario anno 2016. ons vanaf maken met de cliché dat de veelbelovende bergrit een muis gebaard heeft, doen we de Colombiaanse ritwinnaar Platano en zijn Poolse metgezel Majka onrecht aan. En Serge Pauwels, die knap zesde eindigde, ook. Dat willen we niet op ons geweten hebben. De geletruidrager werd nooit bedreigd, zag het allemaal graag gebeuren, en mocht al beginnen aftellen.

Hij blijft

Gezocht: trainer tegen hongerloon Twee om te zien Kleine Odile is pas uit de bloemkolen en nog veel te jong om het nu al te beseffen. Ze zal later van haar vader, Serge Pauwels, wel in geuren en kleuren te horen krijgen hoe hij op de Ventoux manmoedig tweede eindigde, na bolletjestrui Thomas de Gendt. En hoe ze gezamenlijk de Spanjaard Navarro op afstand hielden en er een Vlaamse triomftocht van maakten. Terwijl zich achter de rug van de twee Flandriens spectaculaire en noodlottige taferelen afspeelden die we niet vlug zullen vergeten. En de geletruidrager evenmin, veronderstellen we. De Reus van de Provence heeft zijn tol al geëist.

Sterke Bouke We zien niet goed in wie Chris Froome van zijn troon gaat stoten na zijn voltreffer in de tijdrit, tweede geëindigd na de Nederlandse krachtpatser en winnaar Tom Dumoulin, aan wie hij 1’03’’ moest prijsgeven. Terwijl de concurrentie alweer minuten aan de broek

15

gesmeerd kreeg. Zonder ongelukken is de winnaar van deze Tour, volgens onze bescheiden mening, al bekend, en mogen zijn achtervolgers zich nog wat bezighouden met het verdelen van de ereplaatsen. Dat heeft ook zijn charmes. Niet het minst voor – alweer een Nederlander – Bouke Mollema die, na de opgave van zijn ploegmaat Contador, een hoofdrol opeiste bij zijn ploeg, Trek-Segafreda, en dat tot dusver met glans heeft afgebracht.

We gunnen hem een plaats op het podium in Parijs. Maar we zijn nog niet op de Champs Élysées. Er moeten eerst nog wat meppen worden uitgedeeld. De man met de hamer vraagt niet beter.

Muis Het vrouwelijk ontvangcomité hoopte op Peter Sagan, maar het was Marc Cavendish die ze mochten knuffelen in de overgangsrit naar Villars Les Dombes. Zijn vierde zege in deze Tour. Dan kregen we in de verte de serie Alpentoppen in het vizier waarop de renners een dag later hun kunsten mochten vertonen. Als we er

We kunnen verkeerd zijn, maar we waren in de veronderstelling dat het de knappe bollen van de voetbalbond waren die destijds Marc Wilmots hebben aangesteld als trainer van de Rode Duivels. We herinneren ons zelfs een euforische bondsvoorzitter die tegen ieder die het horen wilde uitbazuinde dat de duiveltjes op zijn minst de finale zouden spelen op het EK. Gaan de hoogmoedige hapschaars die hoog van de toren bliezen, doch zich misrekenden, nu collectief ontslag nemen? Dat ziet ge van hier. Het zullen straffe gasten moeten zijn die bondsvoorzitter De Keersmaecker en zijn kornuiten uit hun zetel willen lichten. Tenslotte kunnen we de nederlaag tegen Wales niet in de schoenen van de Swa schuiven, Wilmots vergat hem op te stellen.

Man zonder ervaring Beschuldigde sta op! En wie is de beschuldigde? Marc Wilmots uiteraard. De spelers gaan vrijuit. En hoe luidt de beschuldiging aan het adres van het zwarte schaap? Om te beginnen wordt hem verweten dat hij nauwelijks ervaring had als hoofdtrainer toen hij er een jaar geleden aan zijn job begon. Alsof ze dat toen bij de bond niet wisten. Daar komt bij dat Wilmots tactisch tekortschoot en zich had moeten aanpassen aan het moderne voetbal. Wat ze daaronder verstaan in de glazen stulp aan de Houba de Strooperlaan? Dat vanouds dominant voetbal niet meer van deze tijd is en plaats moet ruimen voor een meer defensieve counterstrategie. Dat de toeschouwers nog meer dan op het voorbije EK gaan geeuwen, vergeten ze erbij te vertellen.

Probleem Van de opvolger van Marc Wilmots wordt verwacht dat hij gewend is met vedetten om te gaan, en daar komt bij dat hij rekening moet houden met mondige spelers. Alsof de vorige

Inmiddels kan Marc Wilmots zijn bankrekening nakijken om te zien of zijn opstapvergoeding als bondscoach al werd uitbetaald. Misschien moet hij geduld oefenen tot na 1 september. Die dag spelen de “duivels” vriendschappelijk tegen Spanje.

De opbrengst wordt op een miljoen euro geschat. Toch als de duivelshype terug op toerental komt. Vermits “betrouwbare” bronnen zeggen dat Wilmots minder dan zijn contractueel vastgelegde miljoen zal opstrijken, houdt de voetbalbond er dan ook wat aan over. Momenteel worden in het Glazen Huis alle zeilen bijgezet om een nieuwe bondscoach het roer van het bootje van de gouden generatie in handen te geven.

Ook in deze blijft het hemd duidelijk nader dan de rok. En dus is Michel Preud’homme geen optie. Zeg dat Bart Verhaeghe, én Club Bruggevoorzitter én vicebondsvoorzitter het zegt. Bart is ook één van de vijf “wijzen” die samen vijf “pijlers” uitkienden waaraan het profiel van de nieuwe coach moet voldoen. Hij moet ervaring én resultaten in het moderne internationale voetbal hebben.

Daarnaast moet hij tactisch flexibel zijn. Hij moet functioneren in een “high performance context”, wat dat ook moge betekenen. Hij moet open en communicatief zijn. En “last but not least”, hij moet in de “bestaande structuren” werken. Nochtans, als hij voldoet aan drie van de vijf pijlers is het ook al goed.

Nogmaals, wie verzint zoiets? Gegadigden voor drie pijlers liggen eerder dun gezaaid, en die voor vijf nog dunner, als er al zijn.

Als het Dick Advocaat maar niet (opnieuw) wordt. Of Georges Leekens! Bij zo’n keuze zou zelfs de vraag “wie verzint het?” alle betekenis verliezen. generaties duivels uit een hoop schuchtere en verlegen stotteraars bestond die amper hun mond durfden op te doen. Dan is er nog de vraag of de witte merel waarnaar de bond op zoek is wel betaalbaar is. Gegadigden gaan nauwelijks het zout op hun patatten verdienen; de gelukkige moet het stellen met een jaarloon van 1,2 miljoen euro. Probeer met zo’n habbekrats de eindjes maar aan elkaar te knopen.

Wilmots heeft het alvast klaargespeeld, en we hebben niet de indruk dat hij de voorbije jaren zwarte sneeuw heeft gezien.

Ongenaakbaar Daarmee zijn we nog niet aan het einde van het verlanglijstje dat de voetbalbond nauwgezet heeft opgesteld. Wilmots wordt in zijn vierenveertigers geschoven dat hij nogal wijsneuzig optrad als hem iets niet aanstond. Dat moet gedaan zijn. Zijn opvolger zal aan de leiband moeten lopen en moet het niet in zijn hoofd halen de bond te bekritiseren zoals onder de ontslagen bondscoach al eens gebeurde. De KBVB is niet voor niks de beste aller voetbalbonden en staat boven alle kritiek. Men zegge het voort. Amen en uit.

Pluspunt Nieuwe bezems keren goed. Waarmee ge ons niet hoort beweren dat René Weiler, de nieuwe trainer van Anderlecht, veel weg heeft van een keerborstel. Verre van. Hij komt fris en fleurig voor de dag, en volgens insiders heeft de Zwitser gevoel voor humor, kan hij streng uit de hoek komen, en gaat hij zijn stempel drukken in het Constant vanden Stockstadion. Laat het ons hopen voor Anderlecht.

Minpunt Al herinneren we ons het seizoen waarin Weiler als trainer van tweedeklasser Nürnberg zijn ploeg naar de derde plaats in de rangschikking loodste, waardoor zijn elftal mocht deelnemen aan barragewedstrijden voor promotie.

Nürnberg kwam uit tegen Eintracht Frankfurt, toen zestiende in de Bundesliga. Na een gelijkspel en een nipte nederlaag grepen de mannen van Weiler naast promotie, omdat hun trainer vergat dat de aanval de beste verdediging is en hij zijn pionnen te defensief opstelde. Hopelijk heeft hij zijn lesje geleerd, want de Anderlechtsupporters zijn niet van de gemakkelijkste.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

21 juli 2016

Absurdistan Onze analyse De poging tot militaire staatsgreep in Turkije? Gewoon compleet fout beoordeeld. In feite waren die militairen allemaal de straat opgegaan op zoek naar Militaramon, een zeer zeldzame Pokémon.

Kampplaats Dan ziet een mens op tv naast Ben Weyts en Sven Gatz ook nog Joke Schauvliege opduiken

in een reportage over de problemen met bivakplaatsen voor Vlaamse jeugdbewegingen. En denkt dan automatisch: volgend jaar op kamp in de bossen van Essers, Joke? Auw.

Verder zien De grote leider van CD&V die steeds meer CVP-allures begint te vertonen, Wouter Beke, vindt dat de Turkse belgen de problemen uit Turkije niet moeten importeren. Tja, Wouter, als je dat probleem nu eens aan de bron aanpakte, door de probleemmakers niet binnen te halen?

Identiteitscrisis De Vlaamse erfgoedorganisatie Herita lan-

ceerde een actie “Zevenmaal proosten op belgisch brouwerserfgoed”. De zeven betrokken brouwomgevingen zijn alle zeven in Vlaanderen te situeren. Met dank aan de, wij onderlijnen, Vlaamse erfgoedorganisatie.

Kernbelgen We waren zeer blij om enkele dagen geleden getuige geweest te zijn van belgische solidariteit met de democratisch verkozen machthebbers in Turkije: al die belgen in Beringen en elders die met de Turkse vlag op straat kwamen! Rasbelgen, zouden we bijna durven zeggen.

Naweeën Inmiddels is vanuit VLD-hoek een ballonnetje opgelaten om in de belgische onstaat tot herfederalisering van bevoegdheden over te gaan. Echt, die voetbalgekte werkt bij sommigen toch wel érg lang door.

Misstap De vrienden van de nieuwsmedia achtten het nodig over de gebeurtenissen in Turkije de nodige belgische politici te ondervragen. Weliswaar allemaal van Turkse afkomst. Waarom krijgen die mensen een voorkeurbehandeling?

Is dat niet... racistisch?

niet goed uit, gemeten naar het aantal depressieven in onze welvaartsmaatschappij.

Hooligans en hooligans In Beringen hebben, zoals onze goed ingelichte lezers weten – hebben wij er andere? –, een aantal hooligans met Turkse achtergrond een Gülen-centrum aangevallen. Wij hebben aardig wat minder hooligankritiek gehoord van de linkerzijde dan een tijd geleden, toen er geen enkele remming was om hooligans in Brussel te schofferen.

Verhitte vreugde Als u naar Brussel wilt verhuizen, kies dan voor Sint-Gillis. In de nacht die 14 juli voorafging, zijn daar negen auto’s afgefikt; de politie vermoedt kwaad opzet. Veel onschuldiger dan het lijkt, wees daar maar zeker van: dat zijn gewoon Fransmannen geweest die hun nationale feestdag wilden vieren.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Er komen andere tijden…

Inwoners van Hooglede die op 11 juli hun leeuwenvlag hadden uitgehangen, kregen daarna dreigbrieven in de bus met verwijten van racisme en fascisme. Er toch even aan herinneren: dit is 2016.

Een pilleke, snel!

Tegen dat u dit ‘t Pallieterke leest, zal er misschien meer duidelijkheid zijn over de motieven van de aanslagpleger in Nice. Eén van de eerste “analyses” luidde dat het om een depressieve man ging. Als dat klopt, ziet het er

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Koude gerechten B. Bijeen garen - Huichelt C. Niet gelijktijdig D. Pers. vnw. - Vonk E. Gaat achteruit - Kosteneenheid Meisjesnaam F. Schaatsshow - Harddrug G. Voegwoord - Invreten H. Bevel - Zonder te wachten Griekse letter I. Doorwinterd - Saxofonist in de Muppet Show J. Gevulder - Bevestiging - Officier K. Voor de middag - Maakt aanspraak op - Zilver L. Kleintjes - Aanzien De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1014 vindt u op blZ. 14

www.deblauwevogel.be

Op het Noorderterras

Kruisende woorden 1015

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

Verticaal 1. Gebeurtenis tijdens het uitoefenen van een beroep 2. Lokspijs - Limburgse gemeente - Geur van etenswaren 3. Programma’s die het computergedrag van een gebruiker bespioneren - Vlaams 4. Geheel en al 5. Politieke partij in Zuid-Afrika Massamedium - Op een keer 6. Gewichtsmaat - Extreem 7. Betalen - Tantalium 8. Regisseur van spaghettiwesterns - Beryllium 9. Deel van het oude testament - Het zaad van vlas 10. Tandheelkundige - Amerikaans soldaat 11. Oude lengtemaat - Nederlands televisieproductiebedrijf 12. Kubieke meter opgestapeld rondhout - Handig

Zes eieren Als iemand naast me zit op mijn bank van het Noorderterras met een krant, een tijdschrift of een boek, dan kan ik het niet laten stiekem te kijken wat hij of zij leest. Ik gluur natuurlijk niet als die persoon een brief leest.

Die keer zat een man te lezen in een Spaans tijdschrift. Misschien keek hij alleen naar de foto’s. Mogelijk voelde hij dat ik naar hem keek, want hij toonde mij de voorpagina.

“Dit is het Spaanse tijdschrift Interviu”, zei hij.

“De Interbiu”, zei ik. “In het Spaans wordt de letter v uitgesproken als een b. Wijn wordt geschreven als vino en uitgesproken als bino.”

De man zuchtte en zei: “Dat is ook om het moeilijk te maken.”

“Eens je het weet, is het geen probleem meer”, lachte ik.

“Spreek jij Spaans?”, vroeg hij.

“Zeg dat ik mij goed kan behelpen en dat is al genoeg. Vanwaar komt jouw interesse voor dat Spaanse tijdschrift?”, vroeg ik.

“Ik begin al uit te kijken naar onze volgende vakantie. We denken aan Spanje.”

“En jij wilt met die Interbiu enkele woorden Spaans oprapen?”, veronderstelde ik.

“Zo is het. Ik leerde uit reizen naar andere landen dat men beter enigszins voorbereid kan zijn. Hoe kwam jij aan dat Spaans?”

“Vroeger werkte ik tijdens de vakanties als reisleider en begeleidde ik klanten naar de Costa Brava in Spanje.”

“Jij was dus de gids van de reis?”

“Inderdaad en ik kan je één ding verzekeren. Als je werkt in een vreemd land, dan heb je er alle belang bij de taal van dat land te spreken, hoe gebrekkig dat ook is. Van zodra ik met hen kon praten, kreeg ik meer mogelijkheden voor mijn reizigers. Dat geldt voor alle landen. Waar wil jij heen in Spanje?”

“Ik denk eraan met de auto naar de Costa Brava te rijden.”

“Het was precies daar dat ik werkte als gids.”

“Heb je goede raad voor mij?”, vroeg hij.

“De officiële taal in Spanje is het Castiliaans. Maar op het Spaanse grondgebied worden ook regionale talen gesproken. De Costa Brava, waar jij heen wilt, ligt in Cata-

lonië. Dat is een regio waar veel Catalaans wordt gesproken.”

“Dat maakt het nog moeilijker”, blies hij.

“Officieel kan je er Castiliaans spreken.

Maar in Catalonië wint het Catalaans stilaan meer veld. Dat komt vooral omdat ze onafhankelijk willen worden. Ga je naar de Costa Brava, dan kan het handig zijn een woordje Catalaans te kennen, al zijn het maar enkele woorden. Dat waarderen ze daar in hoge mate.”

“Sprak jij Catalaans toen je ginder reisgids was?”

“Niet één woord. Toentertijd volstond Castiliaans. De echte Catalanen lieten zich regelmatig horen. Op een keer zat ik met mijn vrouw in een restaurant. Een groepje Catalanen stond na de maaltijd recht, en ze scandeerden uit volle borst: ‘In! Inde! Independéncia!’ Verwijzend naar hun onafhankelijkheidsdrang. Als Vlamingen brulden wij mee.”

“Was jij toen nog gids?”

“Al lang niet meer. Maar we gaan wel regelmatig met vakantie naar Calella in Catalonië. Daar maakten we vrienden voor het leven en schepten we enkele woordjes Catalaans op.”

“Wat denken de andere Spanjaarden van de Catalanen?”

“Ik denk dat ze het rijkere Catalonië niet graag kwijtspelen. Op een keer waren wij weer met vakantie in Calella, in ons gehuurd huisje. Ik moest zes eieren halen in de zuivelwinkel. Toen het mijn beurt was, vroeg ik niet in het Castiliaans: ‘Seis huevos por favor?’ Ik vroeg in het Catalaans: ‘Sis ous si us plau?’ De dame van de winkel werd haast gek. ‘Heb je dat gehoord?’, riep ze. ‘Die mijnheer is een toerist en hij spreekt Catalaans.’ Sommigen gaven mij een spontaan applausje. Toen pas besefte ik hoe diep hun Catalaanse gevoelen zit.”

“Wat moet ik dan doen?”, vroeg de man.

“Ik kan geen ei bestellen in het Catalaans.”

“De Catalanen zijn vriendelijk voor toeristen. Je zegt dat je geen Catalaans kent. Met enkele woorden Castiliaans word je al geholpen. Toon wel interesse voor hun drang naar onafhankelijkheid.”

TdW