't Pallieterke van 28 juli 2016

72ste jaargang • nummer 30 • donderdag 28 juli 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Zonder zinnig debat over migratie en terreur loopt het fout “Terroristen zijn de armen van vandaag.” We moeten ze dus aanpakken met deradicaliseringsprogramma’s, stadsvernieuwing, meer jobs, beter onderwijs, betere huisvesting, betere gevangenissen… Dat vindt men toch ter linkerzijde, waar commentaren op terreur zich vaak beperken tot “begrip”, op de grens van gedogen of relativering.

“Terroristen grijpen naar dit soort geweld om betekenis te geven aan hun leven”, aldus hoogleraar psychologie en filosofie Damiaan Denys na de terreur in Nice. “Ach, er sneuvelen meer mensen in het verkeer dan door terreur”…

Dergelijke verhalen van links, alleen heersend in de eigen media (De Morgen, De Wereld Morgen, Humo, Apache) of daarbuiten waar links de toon zet (de VRT, De Standaard, maar ook organisaties als het Minderhedenforum…) kloppen niet. Dat moeten ze daar nu zelf toch wel voelen? Te vaak verdoezelt men er dat de terreur eigenlijk maar uit één hoek komt.

Die komt niet van zwarte Afrikanen, hindoes, Joden,…). Zelfs niet van gematigde moslims, want ook die zijn niet gewelddadig.

Te vaak wordt het terrorisme verklaard met een al te makkelijke verwijzing naar “ons” (westerse) verleden, van de kruistochten tot de foute interventie van Bush en Blair in Irak.

Voor Ludo de Brabander (Vrede vzw) zijn de aanslagen “de bittere oogst van decennialange koloniale en neokoloniale oorlogspolitiek in de Arabische wereld”. Als dat zo eenvoudig is, waarom zien we die “bittere oogst” dan niet in andere ooit gekoloniseerde continenten?

Het geweld situeert zich in eeuwenoude kernconflicten in het Midden-Oosten (soennietensjiieten/Turken-Koerden/ Arabieren-Perzen/ Joden-Palestijnen, etc.). Het gaat vaak ook om etnisch en nationalistisch fanatisme, maar nog veel meer om religieuze razernij.

Pacifisme Het is maar de vraag of je zoiets bestrijdt met een vreemdsoortig pacifisme. “Een ideologie bombardeer je niet weg, maar dreig je zo integendeel sterker te maken… We moeten het geweer in de kast opbergen”, klinkt het bij De Brabander. Al een geluk dat de Engelsen en de Amerikanen daar in de vroege jaren 1940 even anders over dachten. Moet het democratische Westen dan de andere kant opkijken bij het massale geweld en het opdringende extremisme van Syrië tot Afghanistan, van Nigeria

tot Somalië? Toekijken hoe terreur ginder en hier en een vluchtelingencrisis zonder einde onze contreien destabiliseren?

Geef ons dan maar de analyse van Rudi Vranckx, die weet dat het gaat om “een strijd tussen criminelen en maffiaclans, die religie gebruiken als voorwendsel”, die weet dat het niet het Westen is dat je kunt betrappen op een vuile oorlog. “Neen, we mogen het kwaad niet laten bestaan… Ik ben geen pacifist”, aldus de VRT-reporter. “We hebben het gevaar van de islam absoluut onderschat”, geeft voormalig secretaris-generaal van de NAVO Willy Claes toe. Jihadexpert Montasser AlDe’emeh zegt het nog scherper: “De islamitische geschiedenis was altijd bloeddorstig”.

Afgeleiden Er zijn wel meer zaken waar links weinig overtuigend is. Te vaak worden een strikt veiligheidsbeleid en strenge bestraffing weggezet als strijdig met onze democratische waarden. Maar gingen de daders van Charlie Hebdo niet tekeer nadat ze in een vlaag van naïviteit te vroeg waren vrijgelaten?

Te vaak wordt alle heil verwacht van symbolische dossiers zoals dat van een verbod op wapenverkoop. Helaas hebben terroristen genoeg aan een vrachtwagen, of een bijl of een mes, leerden we de voorbije dagen…

Ten slotte lijkt links ook niet in staat om in te zien dat de recente massamigratie uit islamlanden problematisch is. Een irritante stem in dit debat is die van Wouter van Bellingen van het Minderhedenforum. Natuurlijk moet een democratische maatschappij ook zorg dragen voor achtergestelden. Maar als nieuwkomers uit arme gebieden naar het Westen emigreren dan is het voorspelbaar dat ze hier onder de armoedegrens terechtkomen. Op een terrein waar onderwijs, zorg, huisvesting en werk schaarse goederen zijn.

“Iedereen gelijke kansen” is een al te makkelijke slogan. Van Bellingen stelt zich bovendien bijna vijandig op tegenover verplichtingen

voor nieuwkomers (taalkennis bijvoorbeeld) en maakt van de minste vliegenscheet een racistische donderslag. “Weg met het racisme”, we zeggen het hem zelfs graag voor, maar ook “weg met open grenzen en hypermigratie”.

Tegengeluiden “Onze samenleving reageert met medelijden, emoties, bloemen, tweets… Maar we moeten de haat van deze mensen vernietigen of wij zullen zelf worden vernietigd”, zegt de filosoof Pascal Bruckner in de Franse krant Le Figaro. Daar valt iets voor te zeggen, maar laat het dan met verstand gebeuren…

Met principiële kordaatheid liefst. Nog eens Rudi Vranckx… “Je zal de wereld niet veranderen als je de Koran verbiedt of verbrandt. Het probleem is niet de islam of de Koran, maar een extreme lezing van de Koran… Ik vind dat we geen millimeter mogen toegeven op onze eigen normen en waarden…” Dat gebeurt op sommige terreinen nu wel: slachthuizen, zwembaden, schoolrefters, homo’s, vrouwen…

Met meer waakzaamheid misschien? “Een journaliste als Hind Fraihi is door links uitgespuwd na haar reeks over de radicalisering van Molenbeek… want ze strooide roet in het optimistische verhaal van de multiculturele samenleving… Maar ze had wel gelijk, weten we nu”, zegt oud-journalist Geert van Istendael in Humo.

Met strenge, maar doordachte en vooral consequente straffen misschien? Nieuwe “interneringskampen à la Guantanamo” hoeven we niet, al was het maar omdat dat misschien efficiënt kan zijn voor criminelen, maar niet voor twijfelgevallen die nog voor de poort van de vergissing staan.

Met een algemene, verstrengde migratiepolitiek? Ook hier past nuchterheid. “Stop de migratie” is een onbeheerste en onhoudbare slogan. “Beperk de immigratie”, lijkt er een betere… “De Schengenzone is goed is voor de handel, maar erg slecht voor onze veiligheid”, aldus Bruckner. Hij heeft gelijk. Bart de Wever zei iets gelijkaardigs in Gent en kreeg heel weldenkend, maar kromdenkend Vlaanderen op zijn kap… “Het is niet correct om dat af te doen als populisme”, verdedigde professor Bruno de Wever onlangs zijn broer.

Interessant Tegenover onberedeneerd, ontwrichtend en vaag internationalisme ontwikkelt zich weer nationalisme en patriottisme. Land en cultuur zijn de moeite waard om beschermd te worden.

“Het gevoel dat mensen een identiteit, normen en een geschiedenis delen, is meestal een bron van vertrouwen… Massale migratie tast die zekerheid aan… Wie het verzet tegen migranten als banaal racisme afdoet, is blind voor belangrijke inzichten van de morele psychologie in de algemene menselijke behoefte om in een stabiele, coherente morele orde te leven”, schreef sociaal psycholoog Jonathan Haidt in een interessant essay (‘Nationalisme vs. globalisme’, DM) De globalistische elite leek vorig jaar een menselijke vloedgolf aan te moedigen…

“Als je een hart hebt, zet je de poorten open, en wie dat niet doet is een racist”, weet je wel…

“Was die reactie niet van die aard om zelfs relatief redelijke mensen woedend te maken?”, vraagt Haidt… “Mensen haten anderen niet zomaar omdat ze een donkere huid of een andere vorm van neus hebben”, wel omdat ze denken dat sommigen staan voor waarden die haaks staan op de onze of omdat ze zich hier misdragen.

Compromis?

In de onrust van vandaag dreigt het fanatisme van zowel links als rechts aan te zwellen. Dat is verontrustend. Misschien moeten verstandig links, voor wie het sociale prioritair is, en verstandig rechts (vooral de “status quo-conservatieven”, die goede dingen willen behouden), toch maar op zoek gaan naar een serener debat. De principes van verdraagzaamheid, vrijheid, gelijkheid zijn vooral in het Westen bepalend geworden voor de samenleving.

We moeten ze koesteren, maar geen van die waarden kan absoluut zijn.

Conservatief denkende burgers voegden daar andere waarden aan toe: die van het respect voor en het behoud van identiteit, traditie, cultuur, zekere vormen van gezag… Als de extremen de zaak naar zich toetrekken, is daar geen beginnen meer aan.

2

Actueel

28 juli 2016

Algemene Centrale ABVV is nu ook onderneming in moeilijkheden U herinnert zich ongetwijfeld dat het ACV in financiële problemen kwam. Om een ‘elegante’ uitweg te bieden voor een deel van de personeelsleden werd het statuut van ‘onderneming in moeilijkheden’ aangevraagd.

Het dossier leverde uiteraard kritiek op.

Vooral de vaststelling dat het ACV een ‘onderneming’ zou zijn, deed toch de wenkbrauwen fronsen. Nochtans is er volgens het antwoord in de Kamer van bevoegd minister Kris Peeters niets aan de hand. ‘Het ACV valt, zoals elke “onderneming” uit de privésector, onder de toepassing van de cao-wet en heeft inderdaad een aanvraag tot erkenning als zijnde een onderneming in moeilijkheden ingediend.’

Het gevolg van de erkenning is dat oudere werknemers de onderneming kunnen verlaten. De minister: ‘Het aantal personeelsleden dat theoretisch in aanmerking komt voor het stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag (SWT) bedraagt (bij het ACV) 308. Het is echter de bedoeling om het stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag zeer selectief in te zetten zodat uiteindelijk 103 werknemers zullen toetreden tot het stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag vanaf 58 jaar (39 werknemers vanaf 58 jaar en 64 werknemers in de leeftijdscategorie tussen 59 en 64 jaar). 123 werknemers komen in aanmerking voor een landingsbaan (1/5- of 1/2-tijdskrediet) waardoor 40 VTE banen worden gered.’

Alle voorwaarden vervuld, maar voor welke vennootschap?

Volgens Peeters zijn alle voorwaarden vervuld om ACV die erkenning te geven. ‘Het dossier bevat alle noodzakelijke gegevens en documenten ter staving van het criterium van

onderneming in moeilijkheden zoals bepaald in artikel 14 van het koninklijk besluit van 3 mei 2007.’

De minister: ‘Ter beoordeling van dit criterium wordt alleen rekening gehouden met de jaarrekeningen van de twee boekjaren die de datum van de aanvraag tot erkenning voorafgaan. Aangezien de overige jaarrekeningen geen invloed hebben op de beoordeling van het criterium, worden de jaarrekeningen van de overige boekjaren in het kader van de administratieve vereenvoudiging niet langer opgevraagd aan een onderneming.’ Je moet je natuurlijk wel de vraag stellen welke jaarrekeningen het ACV heeft ingediend. Binnen de structuur van het ACW zijn er heel wat vennootschappen die een jaarrekening neerleggen.

Maar dat is anders bij het ACV. Het antwoord van de minister roept eigenlijk meer vragen op en verdient in elk geval een debat in het parlement na het lange zomerreces.

Het SWT-besluit geeft geen definitie van wat een onderneming is. Maar het is van toepassing op alle werknemers voor wie de toekenning van een aanvullende SWT-vergoeding wordt geregeld door een cao (art. 1, § 1).

Ook vakbonden vallen onder de cao-wet (art.

2, § 1, cao-wet omschrijft zijn toepassingsgebied als: de werkgevers en werknemers en § 3 sluit de vakbonden, die private werkgevers zijn, anders dan de meeste publieke werkgevers, niet uit het toepassingsgebied). Vakbonden kunnen dus onder de toepassing vallen

van een SWT-cao. Kortom, vakbonden kunnen een erkenning als onderneming in herstructurering krijgen zonder jaarrekeningen te moeten voorleggen.

Onderneming in herstructurering?

Peeters: ‘Het ACV kan niet erkend worden als zijnde een onderneming in herstructurering aangezien zij niet voldoet aan de voorwaarde voorzien in artikel 15,1) van het koninklijk besluit van 3 mei 2007 (= collectief ontslag van ten minste 10 procent).’ Sociaalrechtelijk is er een onderscheid tussen een onderneming in moeilijkheden en een onderneming in herstructurering, begrippen die worden gebruikt in het kader van de SWT-regeling.

Ondernemingen in moeilijkheden zijn ondernemingen die in twee opeenvolgende boekjaren een verlies boeken uit de gewone bedrijfsuitoefening waarbij het verlies voor het laatste boekjaar het bedrag van de afschrijvingen en de waardevermindering op oprichtingskosten, op immateriële en materiële vaste activa overschrijdt. Zij moeten hun jaarrekeningen van de laatste vijf jaren voorleggen (art. 14 SWT-besluit).

Ondernemingen in herstructurering krijgen die hoedanigheid op grond van hetzij het collectief ontslag waartoe zijn overgegaan, hetzij de omvang van de economische werkloosheid die zij hebben gekend (art. 15 SWT-besluit). Zij moeten geen jaarrekeningen voorleggen (art.

17 SWT-besluit).

ACV oordeelde over... ACV Peeters: ‘Het dossier (ACV) werd voor advies voorgelegd aan de bevoegde Adviescommissie (een eerste keer op 15 oktober 2015 voor het luik SWT, een tweede keer op 1 februari 2016 voor het luik landingsbanen). De Adviescommissie heeft op beide data een positief advies uitgebracht. Deze Adviescommissie SWT is paritair samengesteld (langs werkgeverszijde: VBO, Agoria, Essenscia, Association Belge des Banques, Fedustria, Confederatie Bouw, Boerenbond, Unizo en UCM; langs werknemerszijde: ACV, ABVV en ACLVB)’. Dat leest u goed: het ACV besliste mee over het eigen dossier!

Hierna ging het dossier naar minister Peeters. ‘Op 10 november 2015 werd het ACV door mij erkend als zijnde een onderneming in moeilijkheden voor de periode van 1 oktober 2015 tot en met 30 september 2016 voor het invoeren van het stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag vanaf 58 jaar.’

De minister in De Kamer: ‘De aanvraag van 30 september 2015 voorzag ook reeds in het invoeren van landingsbanen vanaf 55 jaar in toepassing van artikel 4 van de cao nr. 118 van de Nationale Arbeidsraad (NAR). Bij het indienen van het dossier kon het ACV echter nog niet aantonen dat door het invoeren van landingsbanen het aantal ontslagen wordt vermin-

derd en dat het aantal werknemers dat overgaat naar het stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag eveneens wordt verminderd.

Later heeft het ACV dit bewijs geleverd. De uitbreiding van de erkenning (+ invoeren landingsbanen) werd op 17 februari 2016 goedgekeurd.’

Anderen volgen Minister Peeters heeft op het einde wel nog een verrassing in petto voor de Kamerleden.

De minister: ‘Intussen hebben ook de volgende vakbonden/vakcentrales een aanvraag tot erkenning als zijnde een onderneming in moeilijkheden met het oog op het invoeren van het stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag, ingediend: - Fédération Syndicale des Métallurgistes des Provinces de Liège-Luxembourg (+ invoeren landingsbanen); - Algemene Centrale ABVV; - BBTK-SETca; - Centrale Nationale des Employés; - Caisse Régionale de Paiement d’Allocations de chômage FGTB Liège-Huy-Waremme.

Peeters: ‘Voor deze organisaties bracht de Adviescommissie een positief advies uit. Deze vakbonden/vakcentrales werden op 17 februari 2016, 25 februari 2016, 7 maart 2016 en 11 mei 2016 door mij erkend als ondernemingen in moeilijkheden.’

Besluit Het antwoord van minister Peeters is bijzonder interessant. Niet alleen krijgen we inzicht in de manier waarop de erkenning van het ACV als ‘onderneming in moeilijkheden’ verlopen is, we leren bovendien dat er andere vakbonden en vakcentrales van de regeling gebruik hebben gemaakt.

Alleen vreemd dat de vakbonden in de Adviescommissie over hun eigen dossier mogen oordelen.

Thierry Debels

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Uit de smalle beursstraat De hypocriete arbeidsmarkthervorming van Kris Peeters De hervormingen die minister van Werk Kris Peeters (CD&V) in de steigers heeft gezet om de arbeidsmarkt te hervormen, dreigen een maat voor niets te worden.

Wat oorspronkelijk een ambitieus plan was, wordt door Peeters zelf vakkundig uitgehold. Met hulp van zijn ACVkabinet.

Wendbaar-Werkbaar-Werk was de voorbije maanden het ordewoord bij Kris Peeters. De vicepremier en minister van Werk in de federale regering wou een aantal arbeidsregels aanpassen aan de moderne economie. Bedrijven pleiten al jaren voor een bijsturing van de regelgeving: een 9 tot 5-job wordt steeds zeldzamer, bedrijven worden meer en meer met pieken en dalen in de productie geconfronteerd en onder andere door de internethandel worden ‘just in time’-leveringen steeds belangrijker. In de wereld van de e-handel miste Vlaanderen al een paar keer de boot. Grote distributiecentra voor de logistieke afhandeling van producten die via internet worden gekocht, rezen in Nederland als paddenstoelen uit de grond. Niet in België, want daar zijn de regels voor nachtwerk (die distributiecentra werken 24 uur op 24) veel te stringent. Kris Peeters bracht daar al verandering in door de arbeidsregels in de sector van e-commerce te versoepelen.

Gemiddeld 38 uren per week Daarnaast werden ook maatregelen aangekondigd die breder gingen dan de e-handel. Het gaat dan vooral over het aanpas-

sen van de 38 urenweek. Momenteel is die 38 uur een gemiddelde dat per kwartaal moet worden gepresteerd. Kris Peeters wil dit annualiseren. Dat wil zeggen dat de gemiddelde wekelijkse arbeidsduur straks per jaar berekend. Daardoor kunnen bedrijven hun personeel in sommige periodes wat meer laten werken en in andere wat minder. Vooral de werkgevers waren enthousiast over de maatregel.

De vakbonden schreeuwden moord en brand en deden kwistig aan desinformatie: ze beweerden dat iedereen 45 uur per week zou moeten werken. Niets van aan natuurlijk. Het systeem van annualisering houdt in dat er inderdaad bepaalde weken 45 uren wordt gewerkt, maar in andere periodes is dat dan veel minder.

In elk geval liet de minister van Werk zich niet afschrikken door het vakbondsprotest en goot hij de nieuwe regels in een wetsontwerp. Maar wat blijkt nu? De versoepeling van de 38 urenweek wordt uitgehold. Eén van de onderdelen van de flexibele 38 urenweek is dat er geen overuren meer moeten worden uitbetaald. Want de regel is eenvoudig: als er meer gewerkt wordt in deze week zal er volgende week minder worden gewerkt. Dan worden er ook geen overuren gepresteerd.

Maar volgens Kris Peeters zouden bedrijven in het nieuwe systeem wel overuren moeten betalen vanaf 40 uur werk per week. Volgens Karel van Eetvelt van Unizo een te hoge prijs voor de flexibiliteit, waardoor de nieuwe regeling niet aantrekkelijk is voor bedrijven.

Klassieke hypocriete CD&V-truc De kritiek van de werkgevers, en ook van de federale coalitiepartners, was terecht. Kris Peeters heeft hier een klassieke hypocriete CD&V-truc toegepast. Officieel is men akkoord met de algemene lijnen van een grote hervorming, maar in de praktijk worden zoveel aanpassingen doorgevoerd dat de hervorming niet veel meer voorstelt. Wat werkbaar werk moest zijn is ‘onwerkbaar werk’ geworden.

De uitholling van de flexibele arbeidsregeling is uiteraard niet alleen het werk van de minister zelf, maar ook van zijn kabinetstop, zo goed als allemaal ACV’ers. Eddy Peeters, Liesbeth Sommen en vooral Peter Vansintjan voeren gewoon een vakbondsagenda uit.

Niet alleen zijn ze om principiële redenen tegen een verdere flexibilisering van de arbeidsmarkt. Ze zijn in de nieuwe regeling ook een bedreiging van de machtspositie van de vakbonden.

Want de annualisering van de arbeidstijd zou immers inhouden dat er in een bedrijf ook flexibiliteit kan worden ingevoerd zonder sectoraal akkoord en zelfs zonder het akkoord van de vakbonden op bedrijfsniveau. Het gaat hier dan ook niet langer over het verdedigen van de werknemers maar wel om de belangen van de syndicaten. Gelukkig was de kritiek binnen de federale regering op het geknoei en het achterbakse gekonkel van de minister van Werk zeer groot, en moet Kris Peeters zijn werk overdoen.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

28 juli 2016

Tijd voor afkoeling in debat over asiel en migratie Toen de asielinstroom vorig jaar piekte, was in linkse kringen steevast te horen dat al die asielzoekers “na verloop van tijd” wel werk zouden vinden. Een jaar later blijft van dat optimistische verhaal niet veel over.

Nogal stilletjes kregen we de boodschap dat van alle vluchtelingen die ons land binnenkwamen, er uiteindelijk nog geen vier procent werk vonden. “Dames en heren, de cijfers zijn niet goed”, zei staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) bij de aankondiging van dit niet al te prettige verhaal. Waarom zou met de asielzoekers van vandaag lukken wat de voorbije jaren met die van toen niet is gelukt?

Uit een grootschalig onderzoek van het Federaal Migratiecentrum (Wets en Rea, ‘De lange en moeizame weg naar werk’) naar 108.000 asielzoekers die hier tussen 2000 en 2010 aankwamen, bleek dat daarvan een kwart werkt, een kwart een uitkering kreeg (leefloon, werkloosheidsuitkering) en bijna vier op de tien officieel geen enkel inkomen had. Wat geldt voor asielzoekers, geldt ook voor immigranten. Uit officiële cijfers blijkt dat meer dan één op vier werkzoekenden (afgerond: 58.000 op 221.000 of 26 procent) van allochtone origine is. De werkloosheid bij migranten steeg sneller dan het gemiddelde.

Francken had nu specifieke cijfers van Fedasil dat toegang kreeg tot de Kruispuntbank van de sociale zekerheid. Van de mensen die in een Fedasil-centrum verblijven, komt 54 procent in aanmerking om te werken. Hiervan zijn maar 3,6 procent mensen aan de slag. Alweer geen hoopgevend nieuws. Om het wat cynisch te formuleren: voor asielzoekers is er geen werk, voor een 35-tal extra personeelsleden die de nieuwkomers naar werk moeten begeleiden wel.

En daarmee houdt het niet op: Vluchtelingenwerk Vlaanderen vindt dat ook werkgevers “extra begeleiding” kunnen gebruiken om de werkzaamheidsgraad te verhogen. Ga er maar van uit dat deze nieuwe overheidstewerkstelling van consulenten en begeleiders ooit weer afbouwen geen makkelijke opgave wordt. Bovendien blijft het nog altijd wachten op een antwoord op de vraag van één miljoen: waar moeten al die ongeschoolde anderstaligen een job vinden? Met naïviteit en overdreven optimisme zorgen we niet voor een oplossing. Wel voor grote druk op onze financiële huishouding.

Het probleem waarover zo moeizaam wordt gecommuniceerd, is niet alleen het probleem van Vlaanderen. De Nederlandse krant Het Algemeen Dagblad had het onlangs over een gelijkaardige problematiek bij onze noorderburen: ruim een kwart van de Marokkaanse gemeenschap zit in de bijstand. Eén op de zes Nederlanders met een Turkse nationaliteit zit in de bijstand. Onder Afghanen en Eritreeërs gaat het om de helft, en onder Somaliërs ligt het percentage bijna op 70 procent. Bij autochtonen is dat 3 procent.

Oorzaak De sociale en dus ook financiële gevolgen van de problematiek lijken soms wel een taboe. Dat geldt evenzeer voor de oorzaak ervan. Voor links is het zwijgen in alle talen. Het is al een wonder als ze toegeven dat “de taal voor veel werkgevers vaak een struikelpunt is” (Eef Heylighen, Vluchtelingenwerk Vlaanderen). Liever geeft men ook die werkgevers meteen de schuld voor de slechte cijfers, want “er is discriminatie op de arbeidsmarkt”. Er bestaan geen cijfers over discriminatie van asielzoekers, geeft Heylighen toe, “maar die is er wel, horen we als we met hen praten”. Hier of daar een kwalijke

Sophie barones Het was nog maar eens tijd voor een aanvulling van het lijstje van bezitters van adellijke titels en burgerlijke eretekens. Een job voor de minister van Buitenlandse Zaken. Ze worden bekrachtigd door de koning. Onder de acht gelukkigen vier Vlamingen, waaronder historica Sophie de Schaepdrijver en Antwerps havenbaas Eddy Bruyninckx. Goed nieuws: hiermee is het aantal ‘adellijke gunsten’ tegenover 2012 – toen 22 – meer dan gehalveerd.

getuigenis, zo kunnen we het ook, natuurlijk.

Competenties Een pluim voor Unizo-topman Karel van Eetvelt, die zowat de enige is die al dat politiek correcte maar al bij al schabouwelijke “lobbywerk” van de vluchtelingenlobby durft te doorprikken. “Erg kort door de bocht. Op grond van enkele dossiers, die zeker bestaan, kun je zoiets niet veralgemenen. Vluchtelingenwerk zou beter met ons naar oplossingen zoeken. Ze zijn altijd welkom.” Het probleem is simpel, het ligt “bij de competenties van de mensen”. Toch stapt ook Van Eetvelt de werkelijkheid al eens voorbij. Als hij zegt dat er “jobs genoeg” zijn, moet hij toch dringend eens uitleggen waarom er zoveel meer werklozen zijn dan vacatures? De kritiek van veel werkgevers dat er wat schort aan onze opleiding en vorming, aan ons werkloosheids- en leefloonsysteem is terecht, maar hun soms al te geestdriftige pleidooien voor open grenzen houden ze met de eigen portefeuille op het hart. Hoe meer volk aan het werk, hoe minder het de gemeenschap kost. In het migratiedebat komen liberalen vaak erg dicht bij de socialisten. Het einddoel verschilt, maar onderweg liggen de “progressieve” belangen dicht bijeen.

In een groot weekendinterview illustreerde Dominique Leroy, CEO van Proximus (DM, 16 juli) dat met een slogan: “We moeten radicaal gastvrij durven zijn.” Inderdaad, de dame met een aanzienlijk loon is “vooral van de Wir schaffen das-strekking”. “Mensen die hier willen werken en zich integreren, moeten we gastvrij onthalen. Diversiteit is een bron van rijkdom”, zegt ze. Een bedenkelijk standpunt.

Stof in de ogen Het is maar de vraag wat de Vlaamse burger daarvan denkt. Het zou ons niet verbazen als almaar meer mensen dit progressieve spel niet langer willen meespelen. Je moet al behoorlijk wat stof in de ogen hebben om niet te zien waar de problemen zitten.

Niet bij de asielzoeker, maar bij de te grote stroom van economische vluchtelingen. Niet bij migratie van nieuwkomers van binnen of buiten de EU, maar bij de cijfers op de migratieteller. Niet bij de detachering van buitenlandse werknemers (Poolse loodgieters, Roemeense bouwvakkers, et cetera), maar bij de gevaarlijke spiraal van concurrentie uit lageloonlanden.

Europees Commissaris voor Sociale Zaken Marianne Thyssen wil die detachering aanpassen. Ongetwijfeld omdat Europa stilaan beseft dat men de negatieve gevolgen ervan niet goed heeft ingeschat. Een zestigurenweek, geen sociale eisen, geen gedoe met stakingen en vakbonden, moeilijker kan de concurrentie met deze uit Oost-Europa geïmporteerde werklozen niet zijn. Ondertussen implodeert hier straks de sociale zekerheid.

Ook conservatieven zullen goed met het hoofd moeten schudden om dit probleem aan te pakken. Het op z’n minst tijdelijk afkoelen van de mobiliteit (asiel, migratie, detachering) kan een deel van de oplossing zijn.

De strijd tussen kapitalisme en communisme heeft ons hopelijk wijzer gemaakt. Na these en antithese ligt dit wijsheid wel vaker in een rationele synthese... Alleen fanatici zullen ontkennen dat dit scenario zich hopelijk snel zal herhalen in de huidige strijd tussen Anja Pieters globalisering en nationalisme.

Dit jaar bovendien ook geen “graven” meer (voorbije twee jaren ondernemer Paul Buysse en politicus Herman van Rompuy), maar ook geen ridders, burggraven of jonkvrouwen meer op de lijst. Op voorstel van minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders werden dit jaar ook dertien burgerlijke eretekens (commandeur in de Leopoldsorde en in de Kroonorde) uitgereikt aan academici, ondernemers en cultuurfiguren. Altijd een communautair geladen oefening. Alleen al om die reden wordt ze beter afgeschaft.

3

Nieuwsfeit van de week De parlementen in dit edel land zijn in vakantiemodus. In dit nummer brengen we voor een laatste keer nog wat roddels uit de Wetstraat. De Vlaamse parlementsleden zijn zelfs een weekje vroeger met vakantie, dus ook hier zal u tot eind september moeten wachten op nieuwe “Echos uit de koepelzaal”. De eerstvolgende plenaire vergadering is pas gepland op 26 september. De Kamer volgt pas half oktober.

Met ons goed hart wensen wij alle volksvertegenwoordigers een welverdiende vakantie. Laten we daarbij zeker niet de senatoren vergeten, die kunnen zeker wat rustige weken in hun druk bestaan gebruiken. Heel oprecht wensen wij Jan Peumans een leuke vakantie toe. Ongetwijfeld trekt hij richting noorden, na zijn warm pleidooi op 11 juli voor nauwere samenwerking met Nederland. Dat kunnen we alleen maar toejuichen. En het is denkelijk veiliger dan in de Ardennen te gaan wandelen...

Briefje aan Philippe Muyters

Vlaamse sportminister Mijnheer de beschoonmoederde, Over enkele dagen steekt gij de oceaan over, richting Rio, om er de Olympische Spelen en wat later de Paralympics bij te gaan wonen. Uw regering heeft royaal de nodige budgetten goedgekeurd. Een dienstreis, als het ware… Het is een goede zaak dat een Vlaamse minister van Sport zich ter plaatse vergewist over het reilen en zeilen van onze Vlaamse atleten. Het Vlaamse budget voor topsport bedraagt jaarlijks immers 25 miljoen euro, en dan is het niet abnormaal dat gij als verantwoordelijk minister gaat zien of het vele overheidsmanna dat hiervoor wordt uitgetrokken goed besteed wordt. Net als gij wensen wij onze Vlaamse atleten alvast veel succes en zelfs podiumplaatsen, ook al moeten zij dan - als zij het hoogste trapje bereiken - noodgedwongen staan blinken onder een Belze tricolore bij het aanhoren van een straatoproerlied uit de 19e eeuw. Hierover wil ik het even hebben, want er is op dat vlak werk aan de winkel.

Uw uitstapje is immers voor u de gelegenheid om vast te stellen dat de Vlaamse atleten aldaar Vlaanderen hopelijk kenbaar maken in de wereld, zoals dat overigens als nobele doelstelling in uw beleidsverklaring staat. Wij zijn benieuwd hoe dat concreet in zijn werk zal gaan onder al dat tricolore gedoe. Tussen haakjes: in London in 2012 was de door ‘officiëlen’ gebruikte taal in het Belgisch Olympisch huis voor 90 % het Frans en dat liet gij toen zonder meer gebeuren. Misschien dat gij dat al eens in de gaten houdt deze keer en gij op uw poot speelt als het ‘weer van dat’ is?!

Er zijn in Het Edel Land der Belgen twee grote sportfederaties die zich nog steeds niet aangepast hebben aan de wettelijke, decretale wil tot splitsing. Jawel… Dat zijn de Belgische voetbalbond en het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité (BOIC). Het decreet van 13 juli 2001 voorzag immers in een beleidskader voor de splitsing van de bestaande unitaire sportfederaties. Gij zijt nu al zeven jaar Vlaams minister van Sport en er is helaas aan de huidige unitaire situatie nog niks veranderd. Integendeel, gij omarmt het BOIC door het mee het Vlaamse topsportbeleid te laten bepalen. En van het BOIC herinneren wij ons nog goed dat het de Vlaamse atleten in Londen verplichtte om tijdens de

openingsceremonie op te stappen met een Belgische (niet door een brouwerij gesponsorde) vlag. Bij de voetbalbond is het nog erger en straffer omdat deze de ‘nationale’ ploeg ostentatief ook liet opdraven voor een politiek gemanipuleerd belgicistisch doel.

“Tous ensemble”, nietwaar?! Het is overduidelijk dat deze twee niet-gesplitste federaties een sportieve, maar evenzeer ook een politiek-tricolore agenda hebben waar de oude krokodillen en de eenzame man uit Laken liever niks aan willen veranderen. En gij laat dat als sportminister van de grootste en Vlaamsnationale politieke partij zonder meer gebeuren. Eigen Vlaamse structuren zijn niettemin zeer realistisch en probleemloos haalbaar, als daar maar genoeg politieke wil voor is. En als goed gevolg daarvan zou het zeker voor de hand liggen om, de geldstromen via de unitaire Lotto indachtig, de unitaire voetbalbond en het BOIC om te vormen tot een volledige autonome Vlaamse voetbalfederatie en een Vlaams Olympisch Comité. Alleen zo kunnen we Vlaanderen echt kenbaar maken in de wereld en niet als telkens weer een lelijke schoonmoeder over onze schouders blijft meekijken en ons blijft zeggen wat wij wel en niet mogen.

Wij weten dat gij eerder een technocraat zijt dan een overtuigde Vlaming. Het zou u daarom des te meer sieren als gij – om te beginnen – al eens discreet aan het BOIC meldt dat de Vlaamse atleten tijdens de openingsceremonie niet met een Belgische vlag in de hand zullen opstappen, maar met de vlag van hun eigen gemeenschap.

Zoals Schotten en Welshmen dat doen, bijvoorbeeld. De federale, Belgische wetgever heeft er destijds mee ingestemd dat sport voor de volle honderd procent een bevoegdheid werd van de Gemeenschapen, waardoor er dus de facto geen Belgische sport meer bestaat, maar hooguit sport in België.

En aan deze kant van de taalgrens is deze dus Vlaams. Het wordt dus tijd dat gij de zeilen gaat bijstellen en daar werk van gaat maken, consequent en over heel de lijn. Is dat veel gevraagd van een minister die met zijn partij weg wil uit het Belgische keurslijf?

Ik kijk met spanning uit naar de openingsceremonie, maar ik vrees dat ik mij geen illusies moet maken. Komaan Filip… euh, Philippe…, doe er wat aan!

4

Dossier

28 juli 2016

De Britse geheime diensten

Politie maakt gebruik van body cam

Al weken worstelen we ons door “MI6: Fifty Years of Special Operations” van Stephen Dorril (gekocht voor 3 euro in de Kringwinkel in de Vosstraat in Deurne, naast de luchthaven).

MI5 De Britse “Official Secrets Act” is één van de strengste ter wereld. Jarenlang mocht men zelfs niet schrijven waar de twee inlichtingendiensten hun kantoren hadden: de Security Service en de Secret Intelligence Service; beter bekend in de volksmond onder een benaming die dateert uit de Eerste Wereldoorlog, MI5 en MI6. De eerste houdt zich bezig met contraspionage in het Verenigd Koninkrijk en de tweede met spionageopdrachten in het buitenland.

Over MI5 in de jaren vijftig weten we meer na de publicatie van verscheidene dossiers.

De dienst werd toen geleid door kapitein Francis Blake. In die onschuldiger tijden was er geen probleem dat hij een flat deelde met Brittanniës bekendste wetenschapper: professor Philip Mortimer. Het dossier “Het heiligdom van Gondwana” bewijst dat de heren wel degelijk heteroseksueel en niet af te persen waren, want homoseksualiteit was in die jaren nog strafbaar. De Secrets Act was zo streng dat de Blake-dossiers (de bekendste is Het Gele Teken) niet in eigen land maar in Brussel gepubliceerd werden dankzij Edgar Pierre Jacobs, collega van Georges Remi met wie hij na twee geuzes altijd converseerde in Brussels Nederlands.

De heer Jacobs overleed in 1987 maar hij had nog dossiers in voorraad. Zijn opvolgers publiceren sindsdien nijverig verder, nadat ze één miljoen euro betaalden aan de erfgenamen Jacobs. In het najaar verschijnt “Het Testament van William S.”

Bestaat echtig en techtig Die Secrets Act is zo streng dat in de 906 bladzijden van het al vermelde standaardwerk geen enkele keer de naam valt van de bekendste werknemer van MI6: de heer James Bond. Jarenlang heeft men gedacht dat dit een fictieve figuur was, tot in 2012 een einde aan de speculatie kwam. Hij was toen in levende lijve aanwezig in de werkkamer van koningin Elizabeth in Buckingham Palace. Nadat ze uit haar stoel oprees, ontspon zich volgende boeiende conversatie: “Good evening, Mr. Bond.” “Good evening, Your Majesty”. Vervolgens vergezelde de heer Bond de koningin bij haar parachutesprong om de Olympische Spelen te openen. Nog altijd te bekijken op YouTube, en het onweerlegbare bewijs dat het wel degelijk de echte Elizabeth was. Le roi Philippe zou best haar voorbeeld volgen, en zich bij de Waalse feesten laten vergezellen door Hercule Poirot.

Zwaar onderbetaald De heer Bond is geboren op een elfde november, maar biografen verschillen van mening of dit in 1920 of 1921 was. Zijn vader Andrew huwde met de Zwitserse Monique Delacroix en vertegenwoordigde de bekende wapenfabriek Vickers in West-Europa. James Bond spreekt vloeiend Duits en Frans, al is hij er altijd in geslaagd dat volmaakt te verbergen, want buiten “Merci” heeft nog nooit iemand hem een woord in een andere taal horen uiten.

Zijn ouders verongelukten nabij Chamonix bij een bergbeklimming toen Bond 11 was.

Daarna wordt het beeld wat flou. Hij vocht als officier in de Royal Navy in de Tweede Wereldoorlog. Later werd hij nog geregeld opgeroepen voor herhalingsoefeningen, want hij heeft de graad van commander (luitenantkolonel) in de reserve. Bond meet 1 meter 83, wat hem een natuurlijk overwicht gaf zeventig jaar geleden, toen de mannen zoveel kleiner waren.

Hij geniet duidelijk van een ijzeren gezondheid ondanks zijn bovengemiddeld alcohol- en nicotineverbruik. Het dossier “On her Majesty’s Secret Service” reveleert dat hij 46 keer een zwaar alcoholische drankenmix genoot op korte tijd. Bond rookte lange tijd gemiddeld 60 sigaretten per dag en minderde zijn verbruik tot 20 na een bezoek aan een gezondheidsinstituut (zie dossier “Thunderball”). Waarschijnlijk heeft Bond veel te danken aan de heer Q (van quartermaster – kwartiermeester); hoofd van het

researchteam van MI6 (echte naam majoor Boothroyd). Q rustte de auto’s van Bond uit met vlammenwerpers, raketten en stopte atoomenergie in zijn vulpennen. Er is bijgevolg een goede kans dat hij Bond als proefkonijn gebruikt heeft om allerlei verjongingsdrankjes op uit te proberen. Met succes, want in de jaren vijftig gingen agenten van MI6 op hun 45ste met pensioen, dus heeft Bond zijn houdbaarheidsdatum al enigszins overschreden. Naar verluidt woont Bond in een vrijgezellenflat in Chelsea.

Slechts eenmaal heeft zich daar een dame bij hem gevoegd, Tiffany Case, maar het dossier “Diamonds are forever” wijst uit dat zij hem in de steek liet voor een rijke Amerikaan.

Alleen Tracy Daco is erin geslaagd Bond voor het altaar te slepen, maar door een conflict met de heer Blofeld kreeg ze een kogel op de dag van haar huwelijk en heeft ze nooit in Chelsea gewoond. Als officier van MI6 verdient Bond exact 47.000 euro netto per jaar; een schijntje voor de risico’s die hij loopt.

Daar staat tegenover dat hij bij zijn missies over een haast onbeperkt budget beschikt om zijn taken tot een goed einde te brengen: luxehotels, drankjes, vliegtuigreizen en dergelijke worden betaald met een kredietkaart van de dienst. Zijn auto’s (bij voorkeur Bentleys) kosten hem ook niets. Het lijkt wel het vroegere Antwerps schepencollege.

M De lezer kan zelf de al gepubliceerde schriftelijke en visuele dossiers raadplegen. Wel zeggen we graag een woordje over de verhouding tussen Bond en zijn hiërarchie ook bekend als M. Mansfield Cumming leidde MI6 in de Eerste Wereldoorlog en ondertekende alle documenten met C. Zijn opvolgers hebben de gewoonte ook maar één letter te gebruiken. De M is een erfenis van viceadmiraal Miles Messervy.

Sindsdien stellen de Britse politici alleen maar mensen aan met een M in de achternaam. Het is een roddel dat Bonds eerste vrouwelijke baas geïnspireerd werd door Stella Rimington die MI5 leidde. De jammerlijk overleden vrouwelijke M (zie dossier “Skyfall”) heette Olivia Mansfield, was weduwe en had een moederlijke liefde voor Bond die ze aanvankelijk een walgelijke, seksistische en bekrompen dinosaurus uit de Koude Oorlog vond.

Blijft de vraag hoe het mogelijk is dat een spion in dienst van een inmiddels vrij onbelangrijk eiland in de Noordzee altijd en opnieuw de wereld redt, terwijl zijn collega’s van de CIA met oneindig meer middelen geregeld blunderen. Vergeet niet dat 1/4de van de aardoppervlakte nog Brits was toen de heer Bond zijn loopbaan begon. De toenmalige contacten zijn nooit helemaal verbroken en Bond is welkom op plaatsen waar een Amerikaan de bekende tang op het varken is.

Is ie het of niet?

Buiten zijn verschijning aan de zijde van de koningin is Bond altijd anoniem gebleven in het Verenigd Koninkrijk. Niemand heeft het wegens de Secrets Act aangedurfd zijn dossiers te verfilmen.

De Amerikaan Albert Broccoli en de Canadees Harry Saltzman konden zich dat wel veroorloven en zijn er schatrijk mee geworden.

Er gaat een verhaal dat Bond zichzelf speelde in verscheidene films onder de acteursnaam Sean Connery, maar dat is duidelijk apocrief.

Een Brits patriot (zelfs een unitarist) als Bond zou zich doodschamen om als klankbord te dienen voor de roep naar onafhankelijkheid van Schotland. Waarschijnlijk is de oorzaak voor dit verhaal de sprekende gelijkenis van Connery met de bestaande (louter getekende) portretten van Bond zoals de originele dossierbeheerder Ian Fleming ze ooit bekendmaakte (zie Wikipedia). Verrassend is daarom de keuze van Daniel Craig als laatste personificatie: blond i.p.v. donker, en nauwelijks 1 meter 78; een onderdeurtje naar hedendaagse maten. Maar qua uitstraling en sadisme de enige echte opvolger van ConJan Neckers nery.

Roddels uit de Wetstraat Eensgezindheid In de Kamer kwamen vertegenwoordigers van alle partijen vragen stellen aan de premier over de poging tot staatsgreep in Turkije en de keiharde repressie die daarop volgde. Maar ook de gevolgen binnen de Turkse gemeenschap in België en de hatelijke uitspraken van de woordvoerder van de Turkse ambassade over de aanhangers van de Gülenbeweging en tegen Geert Bourgeois werden stevig op de korrel genomen.

Het was een zelden gehoord eensgezind geluid, want iedereen sprak schande over de wijze waarop de kandidaat-lidstaat van de Europese Unie tekeergaat tegen dissidenten en andersdenkenden. Michel was duidelijk: “Wat gebeurt in Turkije, is een totaal onaanvaardbare autoritaire ontsporing.” En zelfs mannen als Patje Dewael gingen zover om te stellen dat op deze manier geen gesprekken over een toetreding tot de EU meer hoeven gevoerd te worden.

De mogelijke invoering van de doodstraf in Turkije zou voor de regering het ultieme breekpunt zijn. Voor partijen als N-VA en VB, en zelfs Groen, is dat lang niet genoeg. Er moet een sterkere houding tegenover Turkije worden ingenomen, vinden ze. Het VB waarschuwde zelfs voor het voornemen van Erdogan om drie miljoen vluchtelingen uit Syrië de Turkse nationaliteit te geven, waardoor dezen binnenkort vrij de EU binnen kunnen, net als de 80 miljoen Turken.

Maar ook N-VA sprak harde taal. Alleen…

Ook al stelde Peter de Roover dat op deze wijze Turkije nooit kan toetreden tot de EU, toch heeft de Belgische regering uitgerekend deze week op de Europese Raad niet gevraagd om de toetredingsonderhandelingen stop te zetten. Wel integendeel, want volgende week wordt de Turkse minister voor EUzaken opnieuw uitgenodigd op een informele top van de Europese Raad, net om over een EU-uitbreiding te praten. Misschien kan N-VA voor één keer het been eens stijf houden?

Sterke Almaci De Kamerleden met een Turkse achtergrond uit de traditionele partijen zwegen in alle talen, behalve Meyrem Almaci, de chef van Groen, vrouw én met Turkse wortels. Zij kwam moedig en met veel lef haar afkeer uiten over het uitkleden van de democratie in Turkije.

Ze oogstte een Kamerbreed applaus toen ze zei: “Men kan vandaag niet zwijgen. Turkije heeft geen militaire dictatuur nodig, maar ook geen presidentiële. Turkije heeft nood aan meer democratie. Ik weet dat ik mijn nek uitsteek. Dat merk ik in mijn mailbox, op de sociale media, op straat.

De polarisering is enorm, maar er is geen andere optie dan als democraat vandaag duidelijk te zeggen: dit kan niet!” En: “Hetzelfde geldt voor de stand van zaken in de toetreding van Turkije tot Europa.

In maart heeft de Belgische regering beslist een nieuw hoofdstuk daarrond te openen.

Bent u het met mij eens dat er daarvan in de

huidige situatie geen sprake kan zijn? Wat zult u daaromtrent ondernemen? Vandaag is het moment om kleur te bekennen. Niemand van ons kan maar een beetje democraat zijn.” Een sterk betoog, ook omdat zij als geïntegreerde vrouw niet zomaar alles pikt wat er in het moederland van haar familie allemaal gebeurt.

Durft men?

Na het theater in de plenaire vergadering ging Barbara Pas van Vlaams Belang nog een stapje verder. Zij diende prompt een schriftelijke vraag in aan de minister van Buitenlandse Zaken waarin zij melding maakte van het feit dat aan de Turkse president Erdogan naar aanleiding van zijn bezoek aan dit land op 5 en 6 oktober 2015 de Leopoldsorde werd uitgereikt.

Zij meent dat, gelet op de recente gebeurtenissen in Turkije waarvoor de president een grote verantwoordelijkheid draagt, zich meer dan ooit de vraag stelt of die uitreiking wel opportuun was. Heel concreet wilde zij dan ook weten of de regering een initiatief zal nemen om de Leopoldsorde te ontnemen aan Erdogan, gelet op zijn verpletterende verantwoordelijkheid in het drijven van Turkije richting een totalitaire islamitische staat.

Eens benieuwd wat het antwoord zal zijn…

Zal men de straffe taal in het parlement durven omzetten in een even straffe daad? Het zou in ieder geval kunnen tellen!

Flauwe humor Niemand heeft het er moeilijk mee dat er al eens een grapje wordt gemaakt in deze droeve tijden en in het tranendal dat de Kamer vaak is. Spitsvondigheden worden meestal gesmaakt, over de partijgrenzen heen. Maar sommige pogingen zijn soms vergezocht en niet eens geestig, zeker als die van de azijnpissers van Groen komen.

Jean-Marc Nollet van Ecolo, die men nog nooit heeft kunnen betrappen op humor, verwelkomde Kris Peeters, die met zijn fiets een zware val maakte en ribben en een ellenboog brak, en daardoor jammer genoeg zijn buitenlandse reis moest annuleren, met volgende ‘geestigheid’: “Mijnheer de voorzitter, ik begroet de komst van de heer Peeters.

Het is zeker zeer gespannen binnen de regering. Het is het beeld van de regering, zoals onze collega heeft gezegd: een regering van gebroken armen…” Flauw… Geeuw… De Kamer daverde niet echt van het lachen.

Eindelijk vakantie Daarmee eindigde de laatste zitting voor het parlementair reces. Iedereen was blij dat het zover was.

De verkozenen des volks verdwijnen voor een tijdje uit het Paleis der Natie. Uw Wetstraat-waarnemer duikt ook even onder, om te genieten van wat rust. Wanneer het in de wandelgangen van de Wetstraat over enkele weken terug begint te gonzen, duikt hij weer op. Tot dan!

Actueel

28 juli 2016

5

Aanrijding of aanslag?

We gaan vier jaar terug in de tijd… Op 13 maart 2012 rijdt een man in een auto in op een groep “zwaantjes” die aan de ingang van het koninklijk paleis staan te wachten om buitenlandse ambassadeurs te escorteren. Acht “motards” van de koninklijke escorte raken gewond, waarvan zelfs drie zwaargewond en in kritieke toestand.

De chauffeur blijkt een Algerijn te zijn, Hamid Hamadene, 39 jaar oud, die in Willebroek woont. De man verbleef sinds 2000 illegaal in ons land. In augustus 2010 kreeg hij een verblijfsvergunning. En in januari 2012 verkreeg hij de Belgische nationaliteit.

De man heeft dus redenen om gelukkig te zijn, maar neen hoor. Op 13 maart 2012 kruipt hij achter het stuur om “zelfmoord” te plegen. Hij rijdt speciaal naar Laken om daar met opzet zoveel mogelijk slachtoffers te maken.

De politiewoordvoerders zijn er echter als de kippen bij om te verklaren dat “het om een zelfmoordpoging gaat”, en dat “het zeker geen aanslag was”. Lees er de persartikels uit die tijd op na. Niettemin luidde de aanklacht bij zijn arrestatie “achtvoudige poging tot moord”.

Wat we in de oude persartikels nergens te lezen krijgen: wat heeft de man in België uitgespookt sinds 2000, eerst als illegaal, daarna

Jongeren armer dan ouders? (1) Waarmee onze kranten zoal worden gevuld… Zelfs in volle komkommertijd doen de soldeniers van het doemdenken hun werk.

Of wat dacht je van titels als “Jongeren voor het eerst armer dan hun ouders”? “Wat velen vreesden, is nu zwart op wit becijferd. Voor het eerst lopen jongeren het risico om minder welvarend te zijn dan hun ouders”, klinkt Johan Rasking zorgwekkend in De Standaard.

De bron van zijn verdriet is een internationaal inkomensonderzoek door het consultancybedrijf McKinsey over de periode 2005-2014.

Och, McKinsey, is dat niet een van die schandalig dure consultancybedrijven, die schrijven wat de opdrachtgevers wereldwijd graag horen? Het bedrijf dat goed tien jaar geleden in een Prospero-studie pleitte voor een Belgisch samenwerkingsfederalisme? Of op een donkere dag haar Vlaamsgezinde “managing partner” Herman de Bode de deur uitjoeg omdat hij het Warandemanifest had ondertekend?

Jongeren armer dan ouders? (2) Hoewel het McKinsey-rapport geen aparte Belgische cijfers bevat, werd het voor de Vlaamse lezer gegooid: de bankencrisis van 2008 zorgde voor minder jobs, meer werkloosheid, lagere lonen en… “vooral jonge generaties betalen de prijs”. Een alarmbericht over crisis en de generatiekloof. Nochtans hadden onze kwaliteitskranten uit recente cijfers van Eurostat kunnen aflezen dat de werkloosheid in de EU alweer is gedaald tot 9,1 procent, het niveau van juli 2009. Ze hadden iets duidelijker kunnen uitleggen waarom het ene telraam het andere niet is. Zo schommelt de werkloosheid nog tussen pakweg Duitsland (4,5 procent) en Tsjechië (4,6) aan de ene kant en Griekenland (24,6 procent) en Spanje (21,4

Op de korrel

als geregulariseerde. Wat doet hij voor de kost? Bij de politie staat hij bekend voor dronkenschap, want hij nuttigt grote hoeveelheden bier en alcohol.

Na een psychiatrisch onderzoek wordt de Algerijn in september 2012 geïnterneerd, na een vonnis door de Brusselse raadkamer. Een vonnis dat in juli 2016 bevestigd wordt, want de “labiele” dader heeft de voorbije jaren alle juridische wegen bewandeld om zijn internering te ontlopen. De man wordt uiteindelijk ontoerekeningsvatbaar verklaard. Maar hij is zeker geen terrorist...

Intussen was er in Nice een Tunesische chauffeur met psychiatrische problemen, in München een Iraanse student met psychiatrische problemen, in Ansbach een Syriër met psychiatrische problemen, en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

Besluit: zou het niet beter zijn om IS te gaan bombarderen met doosjes Valium en Prozac, eerder dan met bommen?

KvC procent) aan de overkant. Ze hadden kunnen opmerken dat de verschillen tussen de Belgische gewesten nog groter zijn. Ze hadden kunnen uitvlooien wat de impact is van de komst van honderdduizenden nieuwkomers op een mogelijke kleine dip in onze sociale statistieken. Maar ja, ’t is zomer zeker…

Wallonië blokkeert Vlaamse handel Europa staat op het punt om het nieuwe vrijhandelsakkoord met Canada (het Cetaverdrag) te bekrachtigen. Dat zou de handel met Canada met een vijfde doen stijgen, tot 26 miljard euro. Voor Vlaanderen zou dat 400 miljoen euro extra kunnen inhouden. De nationale parlementen/regeringen moeten Ceta goedkeuren, maar links (partijen, vakbonden, ngo’s, middenveld) stribbelt tegen uit vrees dat Europese normen (sociale en milieunormen) op de helling zouden komen te staan.

Op 20 september vindt in de Europese wijk in Brussel een betoging plaats tegen de nieuwe handelsakkoorden. Ceta zou een duw in de rug zijn voor de Vlaamse export (chemie, farma, voeding, fruittelers en baggeraars…), maar… in België is Buitenlandse Handel geregionaliseerd en moeten “alle” regio’s groen licht geven. In april keurde een grote meerderheid in het Waals Parlement (alle partijen behalve de MR) een resolutie goed tégen Ceta.

In Brussel gebeurde begin juli hetzelfde, met steun van de sp.a. Vlaams minister-president, Geert Bourgeois (N-VA) hekelde in zijn recente 11 julispeech nog de “Waalse blokkade”.

Vooral nieuw in Vlaanderen In de eerste zes maanden van 2016 zijn er in ons land bijna 50.000 nieuwe ondernemingen opgericht. Dat zijn er 4,6 procent méér dan vorig jaar - nochtans al een recordjaar op vlak van starters.

Verbazend zal het niet zijn, maar de stijging is opnieuw het grootst in Vlaanderen (+5 procent). Wallonië (+ 2 procent) en Brussel (+ 1,4 procent) moeten vrede nemen met een veel kleinere opbloei.

- Als politie en media in heel Europa het bestaan de brutale moordpartij op 9 jonge mensen in München af te doen als “géén terrorisme”, moeten we het dan hebben over eufemisme of over eurofemisme?

- Ook héél merkwaardig: de laatste weken worden er in zowat heel Europa moordende aanslagen gepleegd door allemaal “eenzame wolven” die géén banden hebben of hadden met IS, maar wél laten horen dat zij eenzaam moorden uit naam van Allah.

- Zet al die eenzame moordenaars bij elkaar en je krijgt een indrukwekkend sterke vijfde kolonne; God zij dank, of toch liever niet?

- Wedden dat de volgende aanslag er weer één zal zijn van een geestelijk gestoorde die helemaal alleen handelde en onverwacht snel is geradicaliseerd…

- … en helaas, zonder dat de ordediensten het hadden zien aankomen.

- Maar, terroristen opgelet, de Europese ordediensten gaan vanaf nu de roedels met eenzame wolven nauwlettend in de gaten houden!

- Intussen mag de vluchtelingenstroom naar de Europese paradijzen van OCMW en verdraagzaamheid rustig verder stromen… Dat spreekt vanzelf. hvo - … en Engel Merkel zal het wel blijven schaffen.

Trump steekt Clinton voorbij Er werd in sommige kringen eens smalend gedaan over de Republikeinse conventie.

Goed gelachen ook, en terecht, met het kopieerwerk in de speech van vrouwe Trump.

Maar zoals zo vaak, nemen veel analisten hun wensen voor werkelijkheid. En die is simpel: een meerderheid van de Amerikaanse burgers is ontevreden. Met die burgers lachen of er lekker progressief op spuwen, dat werkt averechts.

Bingo voor Trump. Uit de jongste peiling van CNN blijkt dat de Republikeinse conventie de steun voor Donald Trump deed toenemen met zes procent. Hij steekt daarmee de Democratische kandidaat Hillary Clinton voorbij. De peiling van CNN toont een voorsprong van 3 procent voor de Trump (48 procent tegenover 45 voor Clinton). Een conventie kan inderdaad voor al dan niet tijdelijke schommelingen zorgen. Dat heeft veel te maken met de buitengewone media-aandacht in die periode. Het is afwachten of Clinton na de Democratische conventie de schade kan herstellen.

Volgens CNN dankt Trump zijn sprong voorwaarts vooral aan partijloze kiezers, waarvan 43 procent na de conventie aangaf voor Trump te zullen stemmen. Voor de conventie was dat nog 31 procent. Ook blijkt uit de laatste peiling dat het aantal ongeschoolde blanke stemmers voor Trump is toegenomen. Vooraf ging 51 procent van hun stemmen naar Trump, en 31 procent naar Clinton, terwijl na de conventie dat verschil is gegroeid naar 62 procent voor Trump en 23 procent voor Clinton. Bij de geschoolde stemmers is het verschil maar weinig groter geworden: 44 procent voor Clinton en 39 procent voor Trump.

Ondertussen lijkt het erop dat de aanhangers van Bernie Sanders minder en minder geneigd zijn Clinton te steunen. Vooral Clintons standpunten over klimaatverandering en vrije handel pikken de radicaal-linkse Amerikanen niet. Dat de Democratische partijvoorzitster, Debbie Wasserman Schultz, opstapte naar aanleiding van de heisa rond gelekte e-mails van de partijleiding (Sanders werd door sommigen omschreven als “een verdomde leugenaar” en ze koos duidelijk de kant van Clinton) is nog een veeg teken voor Clinton.

Can’t stump the Trump?

Trump kan maar geklopt worden door… zichzelf. Hij is in die mate een volkstribuun en een ongeleid projectiel dat fatale vergissingen op de loer liggen. Dat geldt voor nu en dat zou

ook voor later kunnen gelden, al wordt zo’n president ongetwijfeld goed omringd. Blijft Trump een soms olijke, maar ook soms bitterzoete en zelfs gemene volksmenner die vanuit een soort spengleriaanse wanhoop de ondergang van het Avondland afkondigt, of matigt hij de komende maanden en vooral na de verkiezingen de toon om een waardig leider te worden van de al bij al schitterende democratie aan de overkant van de Oceaan?

Het mooie van een democratie is dat ze al eens schommelt van rechts naar links en – nu dus misschien – omgekeerd. Van te fanatieke “mouvementen” – in welke richting dan ook – komen brokken.

De kans dat Trump de verkiezingen wint, is reëel. Dat zegt ook de radicaal-linkse regisseur Michael Moore, die vijf redenen geeft waarom Trump zal winnen. Eén: hij zal zich slim concentreren op de oud-industriële noordoostelijke staten. Twee: hij zal scoren omdat zijn tegenstander een vrouw is. De Amerikanen hebben het misschien wel gehad met dat politiek correcte denken en handelen. De eerste zwarte president, en nu een vrouw…? “Daarna zal het Witte Huis waarschijnlijk acht jaar in handen zijn van homo’s! Daarna de transgenders! Je ziet al waar het naartoe gaat. Tegen die tijd zullen dieren mensenrechten hebben en zal een verdomde hamster het land leiden. Dit moet stoppen!”, spot Moore.

Reden drie: Clinton is een havik, rechtser dan Obama, onpopulair en onbetrouwbaar en oneerlijk geacht. En met haar gematigde, saaie en blanke running-mate, is ze niet progressief genoeg. Het enthousiasme voor haar is er gewoon niet. Zeker niet bij radicaal-links.

Reden vier: heel veel Bernie-supporters zullen gewoon niet gaan stemmen! En vijf: kiezers doen in hun hokje hun zin en dat is vaak pestgedrag, of de innerlijke drang om in het geniep de dingen een beetje los te schudden… Velen gaan het leuk vinden om gewoon even te kunnen zien hoe het zou zijn als Trump president wordt.

Anja Pieters

Walen omzeilen witte kassa Sinds 1 januari zijn witte kassa’s in de horeca verplicht om zo het zwartwerk uit de sector te bannen. Dan toch in horecazaken die jaarlijks meer dan 25.000 euro omzet uit maaltijden halen. Nu blijkt dat zeven op de tien witte kassa’s in Vlaanderen staan, terwijl Vlaanderen maar 58 procent van het aantal horecazaken telt die verplicht zijn zo’n kassa te gebruiken.

En omgekeerd? In slechts 19 procent van de Waalse etablissementen staan witte kassa’s, terwijl het gewest goed is voor 28 procent van de horecazaken.

“Een derde van de horecazaken in Brussel en Wallonië overtreedt dus de wet... Het kan niet dat dit land voor de horeca een land met twee en zelfs drie snelheden wordt”, zegt Vlaams Parlementslid Jan van Esbroeck (N-VA) in een persmededeling op basis van cijfers van de FOD Financiën. Hij rekent erop dat de sociale en fiscale inspectiediensten snel en “bij voorrang” die zaken gaan controleren die nog niet in orde zijn.

6

Dwars door Vlaanderen

28 juli 2016

De Geuzenberg

ISLAM en de rechtsstaat

Importeert Brussel de tegenstellingen uit het Midden-Oosten? Tot nu lijkt het nog mee te vallen, toch wat de verhoudingen onder de moslims betreft.

Nochtans blijkt er een zekere “spanning” te bestaan tussen soennieten en sjiieten. Hoe de partij ISLAM beoordelen tegen deze achtergrond? En waar positioneert ze zich tegenover de rechtsstaat?

Zo, er blijken dus steeds meer bekeerlingen te zijn in Brussel. En nee, dan hebben we het niet over lui die de leer van de Profeet omarmen (of ergens toch wel), maar wel over doorgaans soennitische moslims die specifiek kiezen voor de sjiitische stroming. Dat ze die beslissing nemen, is op zich interessant. Enkele jaren geleden wist Brussel deze Week (thans tot het gruwelijke BRUZZ omgetoverd) te melden dat er in het gewest naar schatting tussen 250.000 en 300.000 moslims wonen. Amper 8 à 10.000 hiervan zijn sjiieten.

Een tijdje geleden haalden ze het nieuws, toen in 2012 een aanslag op een sjiitische moskee in Anderlecht gepleegd werd. De imam van dat gebedshuis overleefde het niet. De dader was een soenniet, die zei te handelen als reactie op hetgeen Assad in Syrië uitspookte. Het zegt anno 2016 iets over het jarenlange aanslepen van dat conflict. Grote incidenten tussen beide stromingen van de islam bleven uit, enkele uitzonderingen buiten beschouwing gelaten.

Zo hebben we weet van enkele snackbars in handen van alawieten (de club van diezelfde Assad) die werden belegerd. Maar een grote clash is er niet. En toch… Uit onderzoek van Pax Christi blijkt een permanente spanning aanwezig te zijn.

Vreemd? Het is bon ton Brussel als een oord van unieke tolerantie te portretteren; een plek waar door de zwans de grote tegenstellingen in humor gesmoord worden. Daartegenover staat de realiteit. Wanneer het Midden-Oosten verscheurd wordt tussen de rivaliteit van soennieten en sjiieten, moet men toch een kerstekind zijn om te geloven dat Brussel een vrijhaven kan blijven.

Groeten uit Teheran Het is een interessante oefening om in dit kader het fenomeen van de partij ISLAM te bekijken. Al bij al een marginaal clubje, klinkt het sussend. Nog geen handvol gemeenteraadsleden heeft die partij vandaag, maar de ambitie is reëel. Recente peilingen bevestigen alvast een voedingsbodem.

Na de vorige gemeenteraadsverkiezingen kreeg ISLAM felicitaties vanuit Iran, een uitnodiging voor Teheran incluis. Voorman Redouane Ahrouch is dan ook zelf een sjiiet. “Maar gelukwensen kwamen er ook uit Egypte”, voegde hij eraan toe, kwestie van de moskee in het midden te houden. Het voordeel van de duidelijkheid hebben ze mee. De sharia naar de Belgische wet begeleiden, daar komt het op neer. Consequent wordt op de persconferentie elk oogcontact met vrouwelijke journalisten gemeden.

Iemand als de MR-burgemeester van Koekelberg grijpt het fenomeen aan om er een nummertje rond op te voeren (verbieden dat ding), maar in wezen reageert de politieke klasse gedwee.

Tiens, laat ons een sprong van dik vijftien jaar maken. Er was een gruwelijk Vlaams Blok (toen nog), met als lijsttrekker ex-politiecommissaris Johan Demol. Die “fascisten” dreigden de Brusselse instellingen te blokkeren en de hetze was zonder weerga.

Het mondde uit in een politiek proces dat de partij buiten de wet stelde.

Wat zou het opleveren als men met eenzelfde democratische bekommernis een partij als ISLAM zou benaderen? We zijn toch niet de enigen die hier een systeem van twee maten en twee gewichten in ontwaren?

KNIN.

Veiligheid? Niet bevoegd!

Sedert de Zesde Staatshervorming is het Hoofdstedelijk Gewest zelf bevoegd voor preventie en de coördinatie van het veiligheidsbeleid. Daarom wou Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens van de Brusselse minister-voorzitter wel eens weten op welke wijze de Turkse twisten in de Brusselse straten zullen worden aangepakt. Driewerf helaas!

Brussel wil wel een volwaardig gewest zijn, en Brussel wil wel zelf de coördinatie van het veiligheidsbeleid… maar als een Belanger daar dan moeilijke vragen over komt stellen, dan wordt die vraag als onontvankelijk in de prullenmand geworpen, wegens een “federale bevoegdheid”. De democratie kan toch geen spelbreker zijn in de Brusselse multiculturele goednieuwsshow, zeker?

Turkse vlaggen Vorige week hadden we het in deze kolommen nog over Emir Kir, de Turkse PS-burgemeester van Sint-Joost-ten-Node, die middels een Tweet het uithangen van een Vlaamse leeuwenvlag ‘een provocatie’ en ‘haat tegen Brussel’ noemde. Intussen hebben zijn landgenoten zowat heel Brussel volgehangen met Turkse vlaggen en afbeeldingen van Erdogan, om hun steun aan de Turkse dictator uit te schreeuwen. Het blijft wachten op een reactie van Kir tegen zoveel vlaggengezwaai. Boze tongen beweren echter dat Kir op vakantie

is in Turkije. En van daaruit een Tweet sturen is natuurlijk niet zo eenvoudig, aangezien Erdogan er de sociale media aan banden heeft gelegd.

Het bleef niet bij vlaggen en affiches. Heel wat gebouwen, woningen en winkels van de ‘Turkse oppositie’ – aanhangers van Gülen dus – werden door de uiteraard goed geïntegreerde Brusselse Turken aangevallen. Een Brussels burgemeester wist in de wandelgangen van het hoofdstedelijk parlement zelfs te vertellen dat heel wat Koerden tegenwoordig verhuizen naar Sint-Gillis, omdat ze door de Turken worden weggejaagd uit Schaarbeek en het verdraagzame Sint-Joost van Kir.

Staatsgreep van Turkije tot Beringen Velen denken vandaag dat de coup in Turkije door de regering-Erdogan zelf is georganiseerd.

Dienstplichtige militairen zijn waarschijnlijk in de val gelokt. Wie zal het zeggen? De dag na de coup liet CD&V-schepen Ali Caglar uit Genk, vanuit zijn ouderlijke woning in Turkije, weten aan de Limburgse pers, dat de staatsgreep mislukt was en hij ‘vredelievend’ mee ging betogen om zijn steun aan Erdogan te onderstrepen. Die ‘vredelievende’ betogingen ontaardden in lynchpartijen en gewelddadigheden die deden denken aan IS-voorstellingen. Ali Caglar was lang niet de enige politieker met Turkse roots die zijn onvoorwaardelijke steun aan Erdogan betuigde. Ook sp.a-provin-

cieraadslid Ahmet Koç uit Beringen liet via de sociale media weten dat hij Erdogan steunde.

Dat herhaalde hij op TVL. Moeten wij ons dan niet ongerust beginnen maken over politici met een vreemde, zeg maar Turkse nationaliteit?

Wiens belangen dienen deze heerschappen nu? Van België of deze van Turkije? De Vlaamse belangen, daar spuwen ze openlijk op en legt alleen een falend integratiebeleid bloot.

Derde en vierde generatie Toen president Erdogan alle Turken in de wereld opriep om de Gülen-sympathisanten op te zoeken en hun namen aan Turkije door te geven, sloegen bij vele Turken in Limburg de stoppen door. In Beringen bestormden de Erdogan-aanhangers het gemeenschapscentrum en brachten vernielingen aan. Drie dagen na elkaar. Gülen-sympathisanten moesten onderduiken na bedreigingen en sommigen kregen zelfs politiebescherming. De oproerkraaiers zijn overwegend jongere Turken van de derde en zelfs vierde generatie, die in Erdogan hun enige leider zien. Waarom weigeren politici dit te zien? De burgemeester riep de hulp in van de minister en die speelde de bal gewoon terug. “Is een plaatselijk probleem.”

Onderdeel van dat plaatselijk probleem zijn de Turkse Dijanet-moskeeën. Gesubsidieerd door de Vlaamse regering en bestuurd door Turkije. Vorig jaar vierde men ‘50 jaar Turken in Limburg’ en vandaag is er van enige integratie geen sprake. De burgemeesters van de mijngemeenten spreken over bruggen bouwen tussen de diverse gemeenschappen, maar bedoelen eigenlijk tussen de moslims en de rest van de meer dan 130 nationaliteiten die Limburg rijk is.

Wetten toepassen Onlangs keurde de Blankenbergse gemeenteraad een bedelverbod goed dat geldt in het stadscentrum en op 100 meter van een openbare inrichting. Het had onmiddellijk kwalijke gevolgen voor een Poolse bedelaar die vroeger ongehinderd “zijn werkzaamheden” kon uitvoeren. Vijf dagen na elkaar werd hij opgepakt, eerst gewoon weer losgelaten ter plaatse, dan ergens kilometers verder in de velden, uiteindelijk op een trein gezet richting Gent met de bedoeling dat hij niet meer terug zou keren.

Toen hij wat uitleg kreeg in zijn moedertaal scheen hij het begrepen te hebben. Momenteel vertoeft hij in Oostende! De Liga voor Mensenrechten reageerde verbolgen en overweegt juridische stappen.

Europa vernietigt het “Rijk der Groenen” In het vervallen dorpsschooltje van Doel (dat de Doolen heet en het hoofdkwartier vormt van Doel 2020) vond vrijdag 22 juli een persconferentie plaats van Doel 2020.

Dat is de actiegroep van Jan Creve die al vele jaren vecht voor het behoud van het dorp en omgeving. Voor het behoud ook van de landbouw en van kleine Poldergehuchtjes als Saaftinge, Ouden Doel, Rapenburg en Prosper Polder.

Aanleiding van de bijeenkomst was het feit dat het Europees Hof van Justitie te Luxemburg zopas had laten weten dat de Vlaamse natuurcompensatieplannen in het kader van het Gewestelijk Ruimtelijk Uitvoeringsplan (GRUP) Afbakening Haven van Antwerpen, strijdig zijn met de Europese wetgeving. Verder was ook al het GRUP op het grondgebied van de gemeente Doel geschorst door de Raad van State. Zodanig dat Doel opnieuw woongebied is. “Daarmee valt definitief het doek over het GRUP afbakening Zeehavengebied Antwerpen”, stellen Jan Creve en zijn juridisch raadgever Igor Rogiers, die samen met actievoerder Denis Malcorps aan een primitieve tafel zitten waaraan ook de pers is uitgenodigd. Geen champagne, geen triomfgeroep, geen applauspubliek, maar (gekregen) Coca-Cola en bier uit flesjes. Korte, haast zakelijke mededelingen en antwoorden op vragen.

Op de tribune: de laatste bewoners van Doel met aan het hoofd Marina Apers, een vrouw die duidelijk zal standhouden, ook al wordt het dorp steeds moeilijker bereikbaar.

Ook al breken “ze” de toegangsweg op of sluiten “ze” waterleiding en stroom af. “Ze” dat is de overheid, dat is de gemeente Beveren, de Maatschappij Linker Schelde Oever, het Antwerpse Havenbedrijf, de Vlaamse regering, Europa op krukken. En in één greep ook de “Groen mannekes” die van de overschietende polders, mits aanwending van miljoenen euro’s, kunstmatige natuur willen maken.

Een “nieuwe wildernis”, zeggen die van Doel 2020.

Verkeerde beoordeling

Creve en de zijnen lezen stuk voor stuk voor uit de brief die ze van “Luxemburg” kregen. “Het Hof stelt dat de beoordeling van de milieueffecten bij de aanleg van de Saefthingezone (met een tweede getijdendok, red.), die o.a. de vernietiging impliceert van 20 ha slikken en van het onvervangbare gebied Putten Weiden, verkeerd is gebeurd.

De Vlaamse regering had die effecten merkwaardig genoeg een positieve beoordeling gegeven omdat er elders als zogezegde compensatie veel meer “nieuwe natuur” wordt aangelegd. “Op die manier klopt de rekening natuurlijk altijd: als je ergens anders maar meer zogezegde natuur aanlegt, is ieder project dat unieke natuur vernietigt positief en dus gerechtvaardigd.” Doel 2020 wijst al jaren op deze denkfout. Het Hof van Justitie heeft Doel 2020 dus gelijk gegeven en erop gewezen dat de Vlaamse regering op die manier eigenlijk het verlies aan natuurwaarden probeert te compenseren terwijl compensatie maar in uitzonderlijke omstandigheden is toegestaan, o.a. wanneer er echt geen alternatieven voor handen zijn. Maar die alternatieven werden niet onderzocht.

Het Hof wijst erop dat het behoud en verbeteren van de bestaande natuur absoluut primeert op de vervanging van vernietigde (bestaande) natuur door zogezegde nieuwe natuur – zoals het gezond verstand dicteert.

De gevolgen van het arrest van het Hof van Justitie zijn verregaand voor de verschillende natuurcompensatieplannen op de Linkeroever. Die blijken namelijk zoals ze thans worden uitgevoerd elke rechtsgrond te missen.

De uitspraak heeft betrekking op DoelpolderMidden en Doelpolder-Noord, de gehuchten Ouden Doel en Rapenburg, het gebied De Putten, de Nieuw Arenbergpolder en Prosperpolder. Doel 2020 vraagt dat alle procedures en werken met betrekking tot deze gebieden terstond worden stilgelegd. De verdere vernietiging van Prosper Polder moet onmiddellijk ophouden. De gemeente Beveren is bevoegd. ”Indien de gemeente hier niet op ingaat, zal het actiecomité - zoals het in het verleden al succesvol deed - zich in de plaats stellen van de gemeente.” “De uitspraak van het Hof van Justitie is bindend voor de Raad van State die het GRUP wellicht op korte termijn zal vernietigen”, voorspelt Jan Creve.

Anderzijds is de uitspraak niet zonder belang voor het recent opgestarte project “Vergroting containercapaciteit Haven van Antwerpen”. Het is duidelijk dat daarbij rekening moet gehouden worden met de absolute voorrang die het Hof te Luxemburg geeft aan het behoud van de bestaande natuur. Als er uitzonderlijk toch wordt toegestaan om te compenseren is een voorafgaandelijk alternatievenonderzoek vereist.” Daarmee zitten de plannenmakers met de gebakken peren.

De burgemeester van Beveren slaat wild om zich heen. Hij spreekt van verlies aan jobs en welvaart. Het Havenbedrijf houdt zich op de vlakte en ziet zowaar nog positieve dingen in het verdict. Bij de “Groenen” blijft het oorverdovend stil. Zij zien hun “rijk” (letterlijk en figuurlijk) steeds sneller afbrokkelen.

Pagadder

Onze naaste buren

7

28 juli 2016

Den Vaderlandt ghetrouwe

Positief Nederland

Wat is het toch dikwijls kommer en kwel in deze rubriek. Laat ik ter afwisseling en ter gelegenheid van de zomer ook eens iets positiefs schrijven.

Dus geen stuk over de burgeroorlog van de Turken (en niet de Turkse Nederlanders zoals de media altijd leugenachtig melden) in Nederland waarbij de schurken van Erdogan de even grote maar behendiger boeven van Gülen aanvallen. Ik begin zelfs met een creatieve Amsterdammer met allochtone wortels.

De Tetrisboot 1. Hulde aan Omar Kbiri. Hij kent nogal wat verhalen van stadsgenoten die in één van de 2.500 woonboten aan de 165 Amsterdamse grachten hokken. Maar wat als het koppel elkaars gezicht niet meer kan zien? Dan staat er eentje… ja, waar staat die feitelijk? Niet op straat, want hij of zij wil op het water leven.

Dus heeft Omar een woonboot ontworpen die perfect in elkaar past als twee Tetrisdelen. Ze vormen één woongeheel maar kunnen binnen een paar minuten scheiden en onafhankelijk van elkaar varen, waarna hij of zij een andere gracht opzoekt voor zover er plaats is. Al varen er ook op de grachten veel illegalen rond; juist zoals er nogal wat in de straten rondlopen.

Kbiri zegt dat zo’n woonboot geen bewijs van wantrouwen is tegenover de partner en dezelfde rol heeft als een huwelijkscontract waarbij ook dikwijls de eigendomsrechten gespecifieerd zijn in geval van scheiding.

Max 2. Nederland heeft een belangrijke huisdierverzekeraar Protecq Dier&Zorg. Baasjes moeten de identiteit van hun gezel

nauwkeurig omschrijven en dankzij de computer kent het bedrijf de namen van de verzekerde. Het bedrijf deelt verheugd mee dat voor de eerste keer in vele jaren Max weer de populairste hondennaam is; met dank aan de jeugdige formule 1-coureur Max Verstappen. Max wordt gevolgd door Pijp, Bella, Diesel en Lola. Katten heten in volgorde Simba, Tourny en Boris.

Baas in eigen buis 3. Sander Dekker, staatssecretaris van Media, heeft de Tweede Kamer meegedeeld dat de kijker voortaan baas in eigen buis mag zijn. Gedeeltelijk toch. Kabelaars bieden nu overal in Nederland standaardpakketten met 30 zenders aan.

Dat is niet meer van 2016, en de staatssecretaris wil dat de kijkers zelf hun pakket zonder extra kosten kunnen samenstellen zodat ze als volwassenen en niet als kleine kinderen behandeld worden. Maar ergens is Dekker toch blijven steken in het adolescentenstadium. Hij wil nog altijd dat 8 zenders een mustcarrylabel krijgen. Met andere woorden verplicht deel uitmaken van het zelf samen te stellen pakket. Die 8 zijn de drie publieke zenders NPO 1, 2 en 3 plus een lokale (stads)zender en een regionaal kanaal. En natuurlijk de twee kanalen van de morsige broertjes in Zuid-Zuid-Nederland zoals Mart Smeets ooit Vlaanderen noemde. Echt volwassen zal de Nederlander maar zijn als ie zelf zijn volledig pakket kan kiezen, maar vergeleken met de monopolisten Telenet en Belgacom is dit toch al een hele verbetering.

Tot 22 uur 4. ”Aan het strand van Scheveningen” is een hit uit de jaren vijftig. De Vlaamse (ze horen liever “Belgische”) Groenen kijken al een heel leven jaloers naar de Nederlandse regelneverij die er wel voor zorgt dat de stranden en dijken in Nederland niet 24 uur op 24 een carnavalsstoet, een Afrikaans negerdorp of een afgedankt Amerikaans legerdepot gelijken. Vandaar dat zoveel Nederlanders naar de Vlaamse kust afzakken waar het zoveel “gesjellicher” is dan in eigen land. Hier en daar staan in Nederland wel strandtenten maar er wordt streng op toegezien dat de uitbaters geen initiatieven vertonen buiten het exploitatievak. Den Haag (waar Scheveningen een deel van is) wil nu goedgunstig toestaan dat er eventjes een tijdelijk volleybalveld wordt aangelegd. Tot 22 uur, want dan komen de strandvegers. Allen naar Scheveningen.

Vermist

5. En tot slot is er goed nieuws van het politiefront. De heilige privacy verbiedt op dit ogenblik nog bij vermissingen het mobieltje van de verdwenen persoon te traceren, want stel je even voor dat de vermiste vrijwillig de spade heeft gereinigd.

In Nederland zijn er jaarlijks 40.000 aangiftes van vermissing.

80 procent is na 24 uur weer thuis, maar de rest is in de natuur verdwenen. In zeer weinig gevallen is er sprake van vrijwillige hocus pocus. Binnenkort mag de politie misschien een tipje van de sluier oplichten en de familieleden meedelen waar de smartphone en zijn eigenaar rondzwerven. Altijd meegenomen in geval van misdaad. Dat volstaat, want ik moet ook niet overdrijven met leuke berichten.

Willem de Prater

Vakantie in Gent

Wat anders te doen bij zoveel slecht nieuws dan toerist te spelen in eigen stad en te genieten van de mooie doch verborgen plekjes waar Gent zo rijk aan is? Met de drukte van de Gentse Feesten weer voor een jaartje achter de rug, is het hiervoor het uitgelezen moment.

Neem nu de tuin van de Sint-Pietersabdij, wie over het binnenplein (aan het schoolmuseum) onder de zijvleugel van de abdij door de tuin binnengaat, maakt een sprong van zevenhonderd jaar of meer terug in de tijd. Opvallend is de Gentse wijngaard, die nu (met veel moeite) elk jaar enkele flessen “abdijwijn” oplevert. Het is een stil bewijs van het feit dat het in onze streken tijdens de middeleeuwen veel warmer was dan nu. Ooit hadden de monniken op deze heuvel een volwaardige wijngaard om hun machtige abdij van wijn te voorzien. Rond het jaar duizend was dit het rijkste klooster van het graafschap Vlaanderen. Vanaf de dertiende eeuw werd het klimaat koeler en moest de abdij wijn van elders invoeren.

De schilderachtige ruïne is de oude infirmerie van de abdij met bijhorende medicinale kruidentuin. Getuige van de eeuwige zoektocht van de mens naar geneesmiddelen en de grote rol die daarin door abdijen en kloosters werd gespeeld.

In Gent zetten universitaire wetenschappers deze zoektocht verder. Genetisch gewijzigde planten zijn een Gentse uitvinding. Professor Van Montagu slaagde erin, in de jaren tachtig, een tabaksplant te kweken die bestand was tegen “kroongallen”. Maar biotechnologisch onderzoek loopt niet van een leien dakje. Denk

aan het aardappelveld in Wetteren dat in 2011 bestormd en vernietigd werd door opgejutte actievoerders. Met de sluiting van de Gentse onderzoeks- en ontwikkelingsafdeling van Cropdesign (BASF) gingen in februari van dit jaar honderd banen verloren. Door het Europese verbod op de teelt van ggo’s dreigt het biotechnologisch onderzoek te verhuizen naar landen buiten Europa. Onbegrip en angst voor nieuwe ontdekkingen is geen monopolie van de middeleeuwen. ****** Wie in de middeleeuwse sfeer wil blijven, kan eens het ruime binnengebied van de Bijloke bezoeken, De heraanleg moet nog beginnen, maar je hebt er een mooi zicht op de omringende gebouwen en bijna achthonderd jaar architectuur. Hier werd medische geschiedenis geschreven, maar naar het standbeeld van de beroemde verloskundige Jan Palfijn moet je niet zoeken. Dat werd weggehaald voor de bouwwerken aan het STAM, en het verdween in 2011 uit de stedelijke loods waar het voorlopig werd bewaard. Het is een groot loodzwaar bronzen beeld, maar toch werd er nooit een spoor van teruggevonden. Het stadsbestuur is niet geïnteresseerd om een nieuw beeld te maken (al zijn zij er toch voor verantwoordelijk dat het beeld verdwenen is, of

niet soms?). Er komt, beloven ze, een nieuw gedenkteken voor Jan Palfijn, afwachten wat dat wordt.

Een ander verdwenen “kunstwerk” is het vreselijk stalen spinnenweb dat zo lang aan het Gravensteen hing. Het werd door de stadsdiensten weggehaald voor de restauratie van de omwalling. De werken zijn afgelopen, het gravenkasteel is weer een trotse waterburcht. Zijn ze het ding ook kwijtgeraakt, of heeft iemand wijselijk beslist het niet terug te hangen? Hoe dan ook, het is weg en hopelijk voorgoed.

Een ander mooi plekje is de tuin van het Hof van Ryhove (ingang langs de Onderstraat), vanuit het graffitistraatje is het tuintje goed te zien.

Weinigen weten dat het een openbaar parkje

De kromredeneringen van Paul Magnette In een zomerinterview met de krantengroep Vers L’Avenir deed Waals minister-president Paul Magnette het opnieuw: net als een paar maanden geleden verklaarde het PS-kopstuk dat de Vlamingen blij mogen zijn met de gelstromen naar Wallonië: want met dat geld consumeren de Walen vooral Vlaamse goederen en diensten.

Paul Magnette is niet aan zijn eerste onnozele uitspraak toe.

Men is het ondertussen vergeten, maar een vijftal jaar geleden verklaarde hij zowaar dat Wallonië bij het uiteenvallen van België beter bij Duitsland zou aansluiten. De quote haalde zelfs de pers bij de oosterburen. Volgens Magnette was dat realistisch, gezien de goede economische banden tussen Wallonië en Duitsland. Verder wees hij ook op de sterke Duitse syndicale traditie met Mitbestimmung in de bedrijven via de aanwezigheid in de raden van bestuur. Wat Magnette wel vergat te vertellen, is dat de Duitsers - ook de vakbonden daar - voor een totaal ander economisch model kiezen dan in Wallonië: geen zwaar overheidsbeslag, geen arbeidstijdvermindering, flexibele arbeidsmarkten en loonmatiging.

Zijn recent interview in de krantengroep Vers l’Avenir en zijn uitspraken over transfers kunnen gerust een plaatsje krijgen naast zijn Duitsland-uitspraken van een tijd geleden. Het verschil is: die uitspraken over de Vlaams-Waalse geldstromen heeft hij al meermaals herhaald. De redenering van de Waalse minister-president is op het eerste gezicht poepsimpel en staat als een huis: dankzij de Vlaams-Waalse geldstromen hebben de Walen meer middelen te besteden.

Hij haalt er zelfs cijfers bij: voor elke 100 euro die in Wal-

lonië wordt geïnjecteerd, gaat er 40 euro naar Vlaanderen en blijft er 36 euro in Wallonië. De rest verdwijnt naar het buitenland. Het gaat hier om goederen en diensten die de Walen kopen. Vlaanderen met zijn vele ondernemingen zou daar het meest van profiteren.

Het klopt dat de Walen veel Vlaamse producten kopen, maar Magnette hanteert hier natuurlijk een kromredenering, omdat hij voorbijgaat aan de essentie van de transfers. Die zijn vooral het gevolg van een te lage bijdrage van de Walen aan de sociale zekerheid en de fiscale inkomsten omdat de werkzaamheidsgraad daar te laag is. Indien meer Walen een baan zouden hebben, zou hun koopkracht aanzienlijk verhogen en kunnen ze nog altijd Vlaamse producten kopen. Al zijn er in dat geval geen Vlaamse transfers meer nodig.

Maar zover denkt Magnette blijkbaar niet. Hij trekt zijn kromredenering zelfs door. Volgens de Waalse minister-president is het ook Vlaanderen dat het meest voordeel haalt uit het Waalse Marshallplan dat nu al tien jaar bestaat. Dat plan moet de Waalse economie er weer bovenop helpen door de creatie van bedrijven in sectoren als luchtvaart en biotechnologie. Volgens Magnette profiteren ook de Vlaamse bedrijven hier enorm veel van. Door het Marshallplan komen er inderdaad nieuwe

is, de ideale plek om tussen het winkelen door rustig een boterhammetje op te eten. Op de middeleeuwse gevel hangen grote metalen ringen. Die werden ooit gebruikt om kleurrijke wandtapijten en laken uit te hangen.

Ook het etaleren van rijkdom is van alle tijden. De middeleeuwse stad was niet zo grijs als wij ons dat voorstellen. Vanuit de tuin kun je de graffitispuiters in het Werregarenstraatje bezig zien. Oud en nieuw vlak bij elkaar, zoals dat in Gent overal te vinden is.

Als we onze culturele erfenis wat meer zouden waarderen, zou dat een begin van weerbaarheid zijn tegen het oprukkend geweld van zij die ons haten.

Mathildis

Li bia bouquet

Waalse bedrijven bij, stelt Magnette, maar die moeten ook een beroep doen op de dienstverlening van Vlaamse consultants, ingenieursbureaus, enz… Dus vloeit er zo geld van het Waalse Marshallplan naar Vlaanderen, aldus Magnette. Bij hem komt het blijkbaar niet op dat de Walen nog altijd zelf zo’n consultancybedrijven of ingenieursbureaus in het leven kunnen roepen.

Meer en meer politieke waarnemers krijgen de indruk dat Magnette voor dit vreemde politieke discours kiest om de aandacht af te wenden van de zwak presterende Waalse regering.

Die kan na twee jaar weinig concrete en vooral weinig positieve beleidsmaatregelen voorleggen. En als er dan iets gebeurt, dan is het eigenlijk een kopie van wat Vlaanderen doet.

Zo wordt in Wallonië ook een eigen zorgverzekering ingevoerd waarbij iedere Waal normaal gezien 50 euro moet betalen op jaarbasis. De jaarlijkse premie moet het mogelijk maken de verwachte toename aan zorgnoden bij 80-plussers op te vangen. Lange tijd schreeuwden de Walen moord en brand over de Vlaamse zorgverzekering. Ze zou leiden tot een sociale zekerheid met twee snelheden. Maar nu moeten de Walen deze Vlaamse maatregel kopiëren. Net zoals ze dat gedaan hebben nadat Vlaanderen de successierechten en registratierechten verlaagde. In plaats van onzin uit te kramen over geldstromen die voor Vlaanderen voordelig zijn, zou Magnette beter eens gewoon toegeven dat het Vlaamse regionale beleid van de voorbije jaren een voorbeeld is voor Wallonië.

Picard

8

De wereld rond

28 juli 2016

“Entente cordiale” tussen Rusland en Turkije De gevolgen van de machtsgreep van Erdogan laten zich niet enkel op binnenlands vlak voelen. Zijn beleid voedt de Amerikaanse ergernis, en ten aanzien van de EU was de afstand nooit groter. Noodgedwongen leidt dit tot een nieuwe oriëntatie en de zoektocht naar nieuwe bondgenoten. Rusland mag dan al geen natuurlijke keuze zijn, de toenadering tussen de twee heeft ook iets onvermijdelijks. Voorlopig althans.

Overgoten met de nodige dosis hypocrisie, zonder twijfel inherent aan de instelling en personen die er de lakens uitdelen, plaatst men steeds grotere vraagtekens bij een Turks lidmaatschap van de EU. Want, stel u voor, deze keer is het menens. Met wat zich de voorbije weken in Turkije heeft afgespeeld, de feiten zijn afdoende gekend, is heel wat mis. Onmogelijk om zo’n land in de ‘Europese club’ (sic) te verwelkomen.

Processie van Echternach De boodschappen van de voorbije week lieten aan duidelijkheid niets te wensen over. Maar wat een dubbelzinnigheid toch. Eigenlijk komt het hierop neer: al wat Erdogan recentelijk uitspookte, zorgde ervoor dat hetgeen intra muros al een hele tijd gemeengoed was, nu stilaan tot het officiële discours evolueert. In 1987 vroeg Turkije formeel het lidmaatschap van de EU aan, wat op een Grieks veto botste. Pas in 1999 gaf Athene zijn verzet op, maar wat daarna volgde was allesbehalve een formaliteit. Een duidelijke meerderheid van de ruim dertig punten waaraan Ankara diende te voldoen om te mogen toetreden, waren regelrechte pijnpunten. Vele jaren lang. In vergelijking met het Turkse toetredingsproces is de processie naar Echternach een heuse race. Parallel met de politieke ontwikkelingen met het land, de trage coup van Erdogan, werd het binnen de EU steeds duidelijker dat het

lidmaatschap een straat zonder einde was. Men hielt de lippen wel stijf op elkaar, enkele schaarse uitzonderingen buiten beschouwing gelaten. Met wat cynisme zou je de gebeurtenissen van de voorbije weken een zegen kunnen noemen, want nu kan men eindelijk verkondigen wat eerder binnenskamers diende te blijven. Stilaan wordt het voor iedereen duidelijk dat de idee van Turkije als lid van de EU tot het rijk der fabelen is gaan behoren. Eindelijk en gelukkig. Een aantal waarnemers maakte dezelfde oefening voor de NAVO, een organisatie waarin Turkije met het tweede grootste leger en een unieke geopolitieke positief een sleutelrol in vervult. Mocht Ankara aan de deur kloppen, zou men deze gesloten moeten houden, klonk het. Inherent aan het lidmaatschap van de alliantie is immers de aanwezigheid van democratische instellingen, aandacht voor mensenrechten, een democratische controle van de strijdkrachten, stuk voor stuk gestelde eisen.

Voelt iemand zich geroepen vanuit deze invalshoek het Turkse regime met een fileermes te bewerken?

Turks-Amerikaanse wrevel Maar laten we de NAVO als organisatie niet groter maken dan ze is. Belangrijker is de wervelkolom van het lichaam, waarin de Amerikaans-Turkse band een essentieel onderdeel is. Doorheen de jaren heeft die heel wat overleefd. Staatsgrepen (in Turkije althans), herrie met Griekenland (zelf NAVOlid), met als hoogtepunt de bezetting van Cyprus, toch bleef de relatie overeind. Er waren ook incidenten die blijvende schade veroorzaakten. De hardnekkige Turkse opstelling rond de invasie van Irak bijvoorbeeld. Of recenter de benadering van de troubles in Syrië en de dubbelzinnigheid van Ankara ten aanzien van IS. Iemand als Amerikaans buitenlandminister Ash Carter maakt geen geheim van zijn persoonlijke afkeer voor Erdogan. Maar wat zich de voorbije twee weken voorgedaan

Diplomatieke valies

heeft, is misschien wel de doodsteek. Dat op zeker moment in door de Amerikanen gebruikte luchtmachtbasis van Incirlik letterlijk de stroom afgesneden werd, zette heel wat kwaad bloed. Zeker als men weet dat dit gepaard ging met een afdreiging over de uitlevering van Gülen, de voormalige medestander van Erdogan die het tot Ankara’s zondebok schopte.

Russisch alternatief Parallel met de verslechtering van de betrekkingen met Europa en de VS, vindt een normalisatie van de relaties met Rusland plaats. Historisch liggen die sowieso erg moeilijk.

Dat beide landen tegenover elkaar stonden rond Syrië zorgde voor meer vertroebeling, met het neerhalen van het Russische jachtvliegtuig vorig jaar als absoluut dieptepunt. Maar met een realiteit van aanslagen van zowel Koerden als IS, massa’s vluchtelingen en steeds meer economische problemen beseft men dat een koude oorlog met Rusland niet langer houdbaar is.

Verschillende stappen werden gezet, in beide richtingen trouwens. Erdogan drukte zijn spijt uit voor het neerhalen van dat toestel. De beslissing werd autonoom door de piloot genomen, klonk het, bovendien zit die kerel vandaag in de nor voor zijn betrokkenheid bij de poging tot staatsgreep. Van Russische zijde liet men verstaan dat beide heren een goed gesprek hadden gevoerd en dat ze mekaar in de schoot van de G20 in september zullen ontmoeten. Hoe duurzaam dit allemaal is, zal moeten blijken. Punt is dat men zich in het Westen in de haren begint te krabben. Want stel dat zich zoiets vormt als een Centraal-Aziatische as tussen Moskou en Ankara, dan heeft dit vergaande gevolgen op energievlak. Het zou de hele pijplijnpolitiek van de voorbije jaren, berustend op uitgespeelde tegenstellingen tussen de twee staten, op losse schroeven kunnen zetten. En meer. Maar laten we de speculatie. Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Sombere voorspelling Daniel Pipes, van het Middle East Forum, is een onafhankelijke geest. Hij is een dappere islamcriticus. Hij is pro-Israël, hij steunde Pegida en AfD en sinds het aantreden van Marine Le Pen ook het Front national. Hij citeerde zelfs ooit het Vlaams Belang in gunstige zin. Hij was de enige gezaghebbende commentator die openlijk durfde schrijven dat hij het mislukken van de staatsgreep tegen Erdogan betreurde en dat daarmee waarschijnlijk de laatste hoop voor de democratie in Turkije verloren is. Hij is ook de enige commentator van zijn niveau, die voorspelt dat de Europeanen binnenkort zullen wakker worden en keihard zullen terugslaan tegen de moslims. Hij veracht Obama en Hillary Clinton, maar hij gelooft ook dat Trump een “buffoon” is, een onbetrouwbare hansworst met gevaarlijke neofascistische neigingen, die de Conservatieve beweging in de VS onherstelbaar kan beschadigen. Nadat hij 44 jaar een trouw lid van de Republikeinse Partij was, stuurde hij zijn lidkaart terug toen Trump genomineerd werd als presidentskandidaat. Hij roept zijn aanhangers op in geen geval voor Clinton of Trump te stemmen, maar desnoods thuis te blijven, of een onafhankelijke kandidaat te steunen. Volgens hem zullen de VS binnenkort hoe dan ook een rampzalige president krijgen.

Wij volgen Pipes al vele jaren. Hij kent de Amerikaanse politiek veel beter dan wij. Wij zouden nog altijd voor Trump stemmen, bij gebrek aan beter, maar wel met angst in het hart… Er is misschien 90 procent kans dat Trump een ramp wordt, maar bij Hillary is het 100 procent. We kunnen alleen maar hopen dat Pipes zich vergist. Maar de voorbije decennia bleken zijn voorspellingen akelig goed uit te komen…

“Duitse schutter” De media blijven hun eigen records inzake achterbaksheid en bedrog breken. De Iraanse schutter in München heette Ali David Sonboly, maar op de BBC noemde men hem “David Sonboly”. De islamitische naam Ali was weggelaten. Op de webstek van De Standaard werd Sonboly vorige week “een jonge Duitser” genoemd, hoewel zijn ouders allebei Iraniërs waren, die in Duitsland asiel hadden gekregen. Als hij géén islamitische terrorist was, waarom hebben honderden aanhangers en sympathisanten van IS hem dan toegejuicht op de sociale media? Waarom schreeuwde hij dan “Allahu akbar”? Waarom werd een Afghaanse moslim gearresteerd wegens mogelijke medeplichtigheid? En waarom schreeuwde een andere Afghaan op een herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers

ook luidkeels “Allahu akbar”? Er is natuurlijk het feit dat er bij de slachtoffers drie Kosovaren, drie Turken en een Griek zijn. Maar dat is vrijwel zeker toeval. Een racistische schutter zou gemakkelijk, in een oogwenk, zien of zijn potentiële slachtoffers blanken, Aziaten of zwarten zijn. De zwarte terrorist die in Dallas blanke agenten doodschoot, had daar geen moeite mee… Maar hoe kan men in één oogopslag zien of iemand een Kosovaar is? Doe zelf de test maar eens met Google Afbeeldingen, en de zoektermen “Kosovar men”, “Kosovar women” of “Kosovar children”. U zult dan zien dat het uiterlijk van Kosovaren het hele gamma doorloopt, van zigeunerachtige, donkere types tot blonde mensen met blauwe ogen. Kosovo is immers een smeltkroes van volkeren. Of kijk gewoon naar de foto’s van de slachtoffers die in de media verschenen zijn.

Of naar die ene foto van de Kosovaarse vader die een foto van zijn vermoorde zoon toont.

Vader en zoon zouden evengoed Duitsers kunnen zijn. Nee, vele andere etnische groepen kunnen op zicht herkend worden. Maar Kosovaren zeker niet.

Geen Breivik Was er een band met Breivik? Nee, die associatie is alleen in de media gecreëerd om de moorden van een moslim in de schoenen van “rechts” te kunnen schuiven. Er werd in het huis van de Iraniër inderdaad een boek gevonden over “school shootings”, maar dat gaat niet over Breivik en de schietpartij in München was geen “school shooting”. Niet ter zake dus. Men beweert dat Ali Sonboly een profielfoto van Breivik gebruikte, maar die foto is nooit boven water gekomen. Het is opmerkelijk dat de vader van Sonboly verklaarde dat zijn zoon door het lint was gegaan na jaren gepest te zijn door “Arabische en Turkse” klasgenoten. Dat is het énige element dat wijst op een overeenkomst met een klassieke “school shooting”, en dan nog. Want Sonboly doodde niet zijn Arabische en Turkse pestkoppen - of waren dat soennieten die een sjiiet treiterden?

- maar een aantal willekeurige slachtoffers. En “school shooters” schreeuwen nooit “Allahu akbar”! Intussen beweren de Duitse kranten in alle ernst dat de zaak-Sonboly ons moet doen nadenken over… de nefaste invloed van gewelddadige videospelletjes. In de meeste artikels over de aanslag in München komt het woord “islam” zelfs niet voor. Tenzij in de dwangmatige herhaling van de mantra dat “de islam er niets mee te maken heeft”. En men hield die fictie nog even vol toen een Syriër in Reutlingen een zwangere vrouw met een machete afmaakte en nog twee voorbijgangers verwondde, en zelfs nog toen een

Syrische asielzoeker zichzelf probeerde op te blazen op een muziekfestival in Ansbach. Zijn bom ontplofte te vroeg, waardoor er, naast de twaalf gewonden, slechts één dode viel. Intussen ontdekte men een video waarin hij trouw zweert aan IS.

Ze hebben bloed geroken De recente terreuraanslagen in Duitsland en Frankrijk werden zonder uitzondering door moslims gepleegd. Sommige daders waren asielzoekers of illegalen, maar lang niet allemaal. Er waren ook veel moslims bij die in Europa waren geboren. Toch is er duidelijk een psychologisch verband met de honderdduizenden “Merkelmoslims” die sinds 2015 ons continent overspoelen. Door die horden ongehinderd dwars door Europa te laten opmarcheren, hebben vooral de Duitse, Oostenrijkse en Zweedse regeringen een fataal teken van zwakheid gegeven.

Dat werd nog eens bekrachtigd door de straffeloze aanranding van meer dan duizend vrouwen in Keulen, volkomen openlijk, terwijl de politie erop stond te kijken zonder één schot te lossen. Dat was een kantelmoment voor de moslims in Europa, zowel voor de “oudkomers” als voor de “nieuwkomers”. Zij waren niet alleen in aantallen plots veel sterker geworden, ook psychologisch was er een kritische massa bereikt.

Zij werden zich plots bewust van hun macht, en van de zwakheid van hun tegenstanders.

Zoals hyena’s rond een kudde met veel oude, gewonde en zwakke dieren, die door de herders in de steek is gelaten. Zij roken bloed. Bij haaien doet zich hetzelfde voor als zij bloed van gewonde dieren – of schipbreukelingen - in het water ruiken. Dat leidt dan tot een

verscheurende razernij die men “feeding frenzy” noemt. Het is de razernij van lynchpartijen. De collectieve razernij achter pogroms.

In de moslimwereld ontlaadt die razernij zich dikwijls nog in echte pogroms tegen andersgelovigen. In Europa en de VS in aanslagen, waarbij één of meer individuen die collectieve razernij uitleven. Daarom vallen de oproepen van IS in zo’n vruchtbare aarde. De daders zijn helemaal niet gek, zoals de media beweren.

Zij zijn bezeten door de “furor islamicus” die hen van kindsbeen af is ingelepeld.

Totalitair Turkije Duizenden arrestaties en grote zuiveringen in de media, de strijdkrachten, de politie, het onderwijs en het gerechtelijke apparaat, met 15.000 ontslagen bij de leerkrachten en 9.000 bij de politie. Dat gebeurt nu in Turkije, maar het zou evengoed Rusland kunnen zijn in de jaren twintig, toen Lenin zijn dictatuur vestigde. Of Duitsland na de Nacht van de Lange Messen. Of het begin van het terreurbewind van ayatollah Khomeiny. Turkije is goed op weg een totalitaire islamitische staat naar Iraans model te worden. Er zijn nog geen massale executies geweest, maar velen vrezen dat die er na de invoering van de doodstraf snel zullen komen. Al bewijst de geschiedenis dat de Turken best honderdduizenden mensen kunnen afslachten zonder dat er officiële doodstraffen uitgesproken worden.

Denk maar aan de Armeniërs. Intussen, terwijl alle ogen gericht zijn op de repressie die op de staatsgreep volgt, trekken volgens de Franse militaire inlichtingendienst DRM elke week opnieuw zo’n honderd jihadisten vanuit Europa doorheen Turkije naar het IS-gebied in Syrië….

Het nabije buitenland In het verliezende kamp Er is niets zieliger… President François Hollande verklaart tijdens het obligate tv-interview op 14 juli dat de Fransen op hem mogen rekenen, en dat de veiligheid is verzekerd, en al een paar uur later komen de woorden van het staatshoofd belachelijk over.

De aanslag op de Promenade des Anglais in Nice, waarbij 84 mensen omkwamen - en velen nog voor hun leven vechten - toont aan dat de zo heilige en vereerde Franse overheid alle controle verloren heeft. Want er is niet alleen Nice. Samen met de aanslagen op Charlie Hebdo en de joodse supermarkt begin 2015, de moorden op een Franse bedrijfsleider en een koppel politieagenten vorig jaar en in juni dit jaar, en de aanslag op de Bataclan in november 2015, zijn er in minder dan twee jaar tijd zo’n 200 doden gevallen.

En premier Manuel Valls komt verklaren dat dit nog niet het einde is en dat er nog aanslagen zullen volgen. Is er een andere manier voor een staat en een regering om aan te tonen dat ze alle controle verloren hebben en dus niet meer in staat zijn de veiligheid van de burgers te waarborgen? Almaar meer Fransen stellen zich vragen bij het feit dat François Hollande nog altijd overweegt om zich volgend jaar kandidaat te stellen bij de presidentsverkiezingen. De man stevent af op een vernedering zonder voorgaande.

Geen controle meer over het grondgebied Ter linkerzijde is er geen alternatief voor Hollande. Bij een herdenking voor de slachtoffers in Nice werd premier Valls door de omstaanders uitgefloten. Ook hij is alle geloofwaardigheid kwijt.

Sommigen zullen dit proberen te relativeren. Tenslotte zit men in dat uiterste zuiden van Frankrijk in een regio waar het Front

Verdeeld Labour Zoals verwacht werd de beslissing probleemloos goedge-

national zeer populair is. Bovendien wonen er veel afstammelingen van pieds-noirs, de voormalige inwoners van Frans-Algerije. De aanslagen doen hen terugdenken aan de terreur van de Algerijnse onafhankelijkheidsbeweging FLN. Maar dat fluitconcert reduceren tot het koloniale verleden is fout. Er is meer aan de gang. De Fransen komen meer en meer tot het besef dat de regering geen controle meer heeft over het grondgebied; toch over bepaalde delen ervan. De populariteit van Islamitische Staat in bepaalde wijken is bekend. En die neemt steeds meer toe. In een opiniestuk voor Le Figaro legde econoom, jurist en historicus Nicolas Baverez de vinger op de wonde. Hij benadrukt dat IS in zijn opzet aan het slagen is, tenminste in Frankrijk: door aanslagen de bevolking opzetten tegen de moslimminderheid. Als gevolg daarvan breekt er in Frankrijk een burgeroorlog uit. Zover is het nog niet, maar er zijn wel signalen.

De tijdbom tikt. In de banlieues neemt de sympathie voor IS bij de moslimbevolking enkel toe. Tegelijk blijft er bij de Franse moslims een duidelijke dubbelzinnigheid bestaan wanneer het erop aankomt de aanslagen te veroordelen, stelt Baverez vast.

De luchtbombardementen op Syrië en Irak door de zogenaamde geallieerde coalitie versterken dat. Er vallen in het Midden-Oosten meer en meer burgerdoden door de bombardementen van de internationale coalitie. Beelden ervan worden door IS met graagte op het internet gegooid. IS stelt het Westen voor dit onheil verantwoordelijk en hoopt dat sympathisanten in Europa hun oproep opvolgen. We weten inmiddels dat de aanslagpleger in Nice, Mohamed Lahouaiej-Bouhlel, sterk beïnvloed is door die propaganda. Hij was trouwens geen ‘eenzame wolf’ zoals zovelen beweren; hij werkte in overleg met andere

Koers In de veertien dagen na de Brexit, en die versombert de toestand van Deutsche Bank, zakte haar aandelenkoers met 27 procent. De grootste Duitse financier houdt daarmee de kwakkelende Britse en Italiaanse banken gezelschap (deze zijn vandaag de financiële zorgenkinderen van de Europese Unie). De koers midden 2016 is de helft van die van vorig jaar, en een achtste van de prijs voor een aandeel van Deutsche Bank in 2007. In 2015 boekte zij een verlies van 6,8 miljard euro.

De novice die de bank leidt, de Brit John Cryan, trad aan in juli 2015, en begint aan een late lentepoets. Mist Duitsland de deskundigen die Deutsche Bank kunnen inzepen? De aandeelhouders hebben de schrale boodschap ontvangen dat er in 2016 geen winst of dividend zal zijn.

Cryan schrapte het dividend van 2015. Wat moet er allemaal gebeuren om van de douarière van de Duitse banken opnieuw

terroristen. Het strafste is dat de Franse overheden het probleem blijven ontkennen. Hollande spreekt over Daesh om toch maar geen verwijzing naar het islamitische geloof te moeten maken.

Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Baverez stelt in zijn opiniestuk in Le Figaro dat Frankrijk zich in het verliezende kamp bevindt. Het kan maar geen antwoord formuleren op de terreurdreiging. Ook de bevolking weet dat. In Nice is de fase voorbije waarbij men als therapie kaarsen doet branden op de plaats van de aanslag. Nu is vlakbij een antiherdenkingsplaats. Waar de moorddadige tocht van Lahouaiej-Bouhlel eindigde, ligt nu een hoop afval. En voorbijgangers spuwen erop.

Een dieper probleem Een vorm van therapie, zo kan men de woede begrijpen.

Want de terreurdreiging is niet afgewend en de beleidsmakers weten niet hoe ze ermee om moeten gaan. Misschien ligt een deel van de oplossing in een dieper Frans politiek probleem.

Namelijk dat veiligheid en justitie altijd ten koste is gegaan van andere prioriteiten. Ook budgettair. Naar politie, justitie en veiligheid gaat slechts 2,6 procent van de publieke middelen. Sociale uitgaven slorpen 34 procent van het bbp op. Een verschuiving dringt zich op. Dat zegt ook Nicolas Baverez, die al jaren waarschuwt voor de economische ondergang van Frankrijk. Wie is in staat en ook bereid om die problemen de komende jaren aan te pakken? Nicolas Sarkozy? Hij kreeg al een kans in 2007.

Zal hij het straks anders doen? Gezien de oplopende spanningen in Frankrijk kan het zijn dat hij bij een verkiezingsoverwinning volgend jaar toch te laat komt. Misschien is de burgeroorlog, zij het in een afgezwakte vorm met verspreide aanslagen en tegenreacties, dan al een feit.

Salan

engeland

Right or wrong keurd: 472 parlementsleden stemden voor, 177 tegen. De instemming aan Conservatieve kant was unaniem, enkele uitzonderingen buiten beschouwing gelaten. Hun bezwaren waren bovendien niet principieel, maar focusten op de kostprijs van het project.

Voor Cameron was het agenderen van de stemming een manier om de rangen te sluiten bij de Tory’s, geen overbodige luxe na alle Brexit-toestanden. En tot op zekere hoogste slaagde hij daar ook in, zij het dat hij niet verwacht had het gebeuren niet langer als eerste minister maar als ordinaire backbencher te moeten volgen.

Bij Labour zag het plaatje er helemaal anders uit. Het stemgedrag van de partij – officieel heette het dat iedereen een free vote kreeg en dus vrij naar eigen geweten mocht stemmen – was een prima weerslag van de verscheurende verdeeldheid waarmee ze worstelt. Partijleider Corbyn stemde tegen, maar meer dan de helft van de 230 Lagerhuisleden stemden voor of onthielden zich. Betekenisvol is dat Angela Eagle en Owen Smith, beide challengers van hun partijleider, voor de nieuwe duikboten stemde.

Het debat stelde May in staat eens fors uit de hoek te komen.

Op een vraag van een Schots lid van de SNP of ze bereid zou zijn een aanval uit te voeren die het leven zal kosten aan honderdduizend onschuldigen, antwoordde ze zonder aarzelen “yes”.

Onmiddellijk voegde ze eraan toe dat het tot de essentie van zo’n afschrikking behoort. Dit kan pas efficiënt zijn als de tegenstander weet dat we bereid zijn er daadwerkelijk gebruik van te maken. Zo niet, heeft het geen zin. Het is een klassiek argument voor het hele project. Maar hoe realistisch is dit in de huidige omstandigheden?

Dikke Duitse bank in de ban van bonje Het is te warm en het is vakantie, dus u mist de lust voor een les in bankeconomie, maar lees toch verder. Zij of hij die winkelt om de beste bankvoorwaarden, en creatiever is dan de meeste Vlamingen, kan klant zijn bij Deutsche Bank - de grootste Duitse bank en één van de reuzen van Europa - en zich dat stilaan beklagen. Waarom? Deze hovaardige, strenge, befaamde geldbaronie zit in de rats.

Laat mij eerst de grootste onrust wegnemen voor wie zijn spaarcenten of zijn lopende rekeningen bij de Belgische dochter van Deutsche Bank heeft staan: The Economist, dé expert in verstandige analyses van de financiële wereld, ziet geen omvallende bank, wel een trots instituut dat door foute beslissingen en de economische omstandigheden paddelt in onrustige wateren.

FRANKRIJK

Si la France m’était contée

Kernmacht tegen wil en dank Het Britse kernprogramma krijgt er dus een nieuw hoofdstuk bij. Daar besliste een ruime meerderheid in het Lagerhuis over. De beslissing blijkt echter eerder rond prestige dan strategie te draaien, overigens overgoten met een gepeperde politieke saus.

Net als haar voorgangers doorliep Theresa May als kersverse Britse premier enkele vaste rituelen. Eén ervan is dat het hoofd van de strijdkrachten haar uitlegt hoe ze precies de ‘rode knop’ moet gebruiken. Een spreekwoordelijke druk hierop zorgt voor het bevel Britse kernwapens te lanceren. Daarnaast moest ze een ‘Letter of Last Resort’ schrijven, een handgeschreven instructie voor de vier duikbootcommandanten met kernwapens aan boord voor het geval het thuisland vernietigd werd.

Een wat morbide verplichting, maar ze is eigen aan de functie.

En zoals het ernaar uitziet nog voor heel wat jaren.

Het eerste grote optreden van Theresa May in het Britse Lagerhuis had betrekking op de toekomst van dat Britse kernprogramma, doorgaans naar de gelijknamige Tridentraket genoemd. Op zich werd de beslissing er een vervolg aan te breien reeds in 2007 genomen en in 2013 bevestigd, maar sindsdien wijzigden de omstandigheden. Niet alleen dikte het kostenplaatje behoorlijk aan, tegelijkertijd werden de begrotingsmiddelen schaarser. Een combinatie van beide zou ervoor zorgen dat Trident zowat een kwart van het hele aankoopbudget zou gaan opslorpen. Een gegronde reden om de hele kwestie terug voor het parlement te brengen, dacht May’s voorganger Cameron. Maar er speelden ook andere politieke motieven.

9

28 juli 2016

Relikwie van de Koude Oorlog In de huidige wereld tekenen de VS en Rusland samen voor 93 procent van alle kernkoppen, zo’n 15.000 in totaal, 10.000 minder dan een decennium geleden. Tegen deze achtergrond is het Britse arsenaal erg beperkt. Een klassiek contra-argument is dat het Tridentprogramma een relikwie van de Koude Oorlog is. De context was inderdaad verschillend. Na de val van de Muur werden de Britse raketten losgekoppeld van concrete doelwitten aan de andere kant van het IJzeren Gordijn waarop ze gericht waren.

Trouwens, hoe autonoom is die Britse bom? Vaak hoort men dat het gebruik ervan onmogelijk is zonder toestemming van de VS. Op zich is dat een fabel. Washington heeft geen greep op het doen en laten van die vier duikbootcommandanten, net zomin als ze kunnen verhinderen dat de Britse premier op die rode knop zou drukken.

Althans, in theorie. Wel is het zo dat er nauwelijks een ander domein is waarop de Amerikaans-Britse samenwerking groter is dan op het vlak van nucleaire technologie. Een deel van de Britse raketten (overigens van Amerikaanse makelij) wordt in de VS bewaard, terwijl de kernkop (wel een Britse vervaardiging) verfijnd wordt in labo’s waar tientallen Amerikaanse wetenschappers aan de slag zijn. Het is een bredere context die deze onafhankelijkheid aanzienlijk nuanceert. Vanuit strategisch oogpunt bekeken, vallen vele pro-argumenten zwak uit.

In zijn autobiografie raakte ex-premier Tony Blair de kern van de zaak: ook hij speelde met de idee het Tridentprogramma te schrappen, maar omwille van het prestige van het land deed hij het uiteindelijk toch niet.

Michaël Vandamme

Bei uns in Deutschland

een jonkie te maken? Cryans allereerste taak is het kapitaal van Deutsche Bank aan te dikken. Hij laat het computersysteem repareren en schrapt 9.000 banen.

De toezichthouders van de banken hebben vandaag één goede raad: zorg dat uw leningen gezond zijn en maak de matras waarop de bank rust robuuster, om de ongezonde leningen te kunnen opvangen.

Dus stop er extra geld in. Een belangrijke graadmeter voor de weerstand die een bank kan bieden tegen een stormloop op het ingelegde geld, is de verhouding tussen het aandelenkapitaal en de risicovolle activa. Deutsche Bank scoort 10,7 procent en ligt daarmee achter op zijn concurrenten. Als de laatste richtlijnen die van kracht zijn, toegepast zouden geweest zijn op de cijfers van de bank in 2009, dan zou het weerstandspercentage een schabouwelijke 2,4 procent geweest zijn. Cryan mikt op 12,5 procent in 2018. Hoe hoopt hij dat te bereiken?

Door eigendommen van de bank in de etalage te zetten.

De baas verkoopt bijvoorbeeld een deel van de aandelen die Deutsche Bank bezit in Hua Xia, een Chinese bank. Het gat tussen 10,7 en 12,5 procent wordt daardoor 0,5 procent kleiner.

De grootste opbrengst zal echter de verkoop zijn van de Postbank, een Duitse bank die een greep heeft op de massamarkt, en die gecontroleerd wordt door Cryan en zijn bankiers sedert 2010. De koper van de Postbank zal het geld aanbrengen om de 12,5 procent te halen. Wat maakt de verkoop van Postbank niet voor morgen?

Daarvoor zijn er twee redenen: de Postbank rijft deposito’s binnen en verstrekt hypotheken. Door de pijnlijk lage intresten zijn dat geen aantrekkelijke troeven voor de kandidaat-kopers, want zij verdienen er amper het zout op hun patatten mee.

DUITSLAND

Brexit Deutsche Bank lijdt schade door de Brexit, want met het vertrek van de Britten uit de Europese Unie zal de groei van de economie lager uitvallen wat de reeds absurd lage intresten verder zal scalperen.

Deutsche Bank is niet alleen een spaarpot voor de kleine klanten maar eveneens een zogenaamde zakenbank, dus een bank die ten dienste staat van de ondernemingen - die straffe leningen zoeken of een concurrent willen kopen of onderhandelen om zichzelf te koppelen aan een onderneming. Dat doet de harten van de betere bankiers van Deutsche Bank, en hun gelijkaardige concurrenten, sneller slaan, want bij het zakenbankieren worden ferme euro’s verdient voor de tijd die de topraadgevers besteden aan het adviseren van de ondernemers.

Zakenbanken handelen ook massaal in aandelen en obligaties voor eigen rekening. De spanning die Brexit meebrengt, heeft de handelsvolumes in financiële producten doen groeien. Dat is positief. Echter, Deutsche Bank is één van de grootste specialisten ter wereld van de handel in obligaties en het inkomen uit obligaties, munthandel en grondstoffen in de periode 20122015 is gezakt met 9 procent. De aandelenkoersen stegen daarentegen met 6 procent per jaar. Dus, ook daar geen bingo, maar droefheid.

Deutsche Bank heeft niet alleen mottige moeilijkheden door haar slabakkende inkomsten en rendementen, bovendien wordt zij aangevallen door het Amerikaanse ministerie van Justitie omdat de Duitsers foute cijfers zouden opgegeven hebben voor hypotheken die zij verstrekten aan de Verenigde Staten.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

28 juli 2016

medialand

Film

Komkommertijd?

“Vroeger was het nu komkommertijd”, zuchtte iemand op Twitter tussen wat commentaar over een mislukte staatsgreep in Turkije, een aanslag in Nice en een schietdrama in München door. En inderdaad, wij menen ons te herinneren dat je vroeger in de zomer gemakkelijk een week of drie, vier op vakantie kon gaan, zonder dat er eigenlijk iets gebeurde. Bij het terugkomen lazen we dan de verzameling flinterdunne kranten op een klein uurtje door, om te concluderen dat er werkelijk niets noemenswaardigs gebeurd was terwijl we weg waren.

Was dat werkelijk zo, of is het iets dat we ons alleen maar inbeelden, een beetje zoals het weer vroeger altijd beter was?

Want bij nader inzien durfde ook toen al eens een koning zijn laatste adem uitblazen midden in de zomervakantie, werden er plots kinderlijkjes opgegraven in een tuin in Sars-la-Buissière, of vond de communistische regering in Hongarije plots dat het tijdstip aangebroken was om de grens met Oostenrijk helemaal open te zetten. Eén ding kunnen we ons echter niet herinneren: dat er vroeger om de andere dag wel ergens in Europa een aanslag werd gepleegd door moslimterroristen, zoals nu. Maar goed, wir schaffen das, denken wij dan, want het zijn toch alleen maar “lone wolves” met psychische problemen, zoals dat dan heet.

Komkommertijd!

In ons land is het eigenlijk pas na 21 juli, wanneer de politiek stilaan in zomerreces gaat, dat de komkommertijd echt aanbreekt. Ter vergelijking: in Scandinavië, waar men traditioneel vakantie neemt van eind juni tot eind juli, is de komkommertijd al bijna over, en is de politiek zich stilaan weer op gang aan het trekken. Maar wat is het zekerste teken dat de komkommertijd officieel aan de gang is? Eenvoudig: de lange interviews met oude knarren en potten die niets meer te vertellen hebben. We durven er zelfs aan toe te voegen: die tegen zichzelf beschermd zouden moeten worden door van hen geen interviews meer af te nemen. Zoals bijvoorbeeld een Willy Claes, afgelopen week nog in De Morgen, of Mieke Vogels in De Standaard. Tegen de tijd dat u dit leest, is er misschien ook al een interview met Mark Eyskens en Herman de Croo verschenen, om het rijtje compleet te maken.

Juist, en toch niet juist “Terreur treft nu ook Duitsland”, kopte De Standaard op zaterdag, naar aanleiding van het schietdrama in München. Blijkbaar telde de aanval met een hakbijl door een 17-jarige Afghaan op de trein van Treuchtlingen naar Würzburg, minder dan een week eerder, niet helemaal mee als terreur. Denken ze in Groot-Bijgaarden nu werkelijk dat hun lezerspubliek volledig uit goudvissen bestaat, die zich op zaterdag niet meer kunnen herinneren wat er een paar dagen eerder nog in de krant stond?

Duitse politie: sociale media moesten zwijgen Het was toch wel een merkwaardige oproep van de Münchense politie: het verzoek om op de sociale media niet meer te speculeren over de achtergrond en het motief van de dader, en hoeveel daders er betrokken waren bij het schietdrama. Dat de politie vraagt om geen beelden vrij te geven van hun operaties zolang de situatie nog niet onder controle of afgelopen is, dat valt nog gemakkelijk te begrijpen. Maar hoe de politie in haar opdracht gehinderd wordt wanneer sociale media rapporteren dat de dader “Allahoe akbar” riep, dat ontgaat ons toch.

Op de sociale media werd uiteraard onmiddellijk heftig gereageerd op die oproep. De herinnering aan de manier waarop de Keulense politie, goed geholpen door de Duitse media overigens, de gebeurtenissen van oudejaarsnacht probeerde toe te dekken, ligt daarvoor nog te vers in het geheugen. Veel effect had die oproep van de Münchense politie dan ook niet, behalve dat ze voor een extra storm in een glas water zorgde, in de sociale media. Dat was waarschijnlijk zowat het laatste wat de Münchense politie op dat ogenblik nodig had. Hopelijk heeft de man of vrouw die achter het klavier en dat Twitteraccount zat achteraf een ferme debriefing gekregen.

The show must go on…

De laatste weken lazen we links en rechts een aantal cynische opmerkingen en klachten over het feit dat je op televisie nauwelijks te weten komt wanneer één of andere Europese stad getroffen wordt door alweer een terreuractie. Ook voor de

Geschiedenis en cinema (1)

mislukte staatsgreep in Turkije onderbraken onze televisiezenders hun programmatie niet. The show must go on, weet je wel.

Iemand merkte op dat je vroeger de televisie opzette om te weten wat er gaande was, terwijl je nu net de televisie afzet om op Twitter en Facebook de gebeurtenissen te volgen. Schamper bedoeld, maar wel correct. Waarom zouden de pretzenders hun programmatie moeten onderbreken, als er voldoende andere kanalen zijn om de gebeurtenissen te volgen? Bovendien: aan het tempo waaraan tegenwoordig in Europa de aanslagen door moslims mekaar opvolgen, zouden ze hun zendschema om de haverklap overhoop moeten gooien. Het is dus geen toeval dat de show op de televisie (al dan niet letterlijk) gewoon verder loopt, ook al is er net in het nabije buitenland een aanslag gepleegd. Het heeft zelfs weinig meer te maken een strategie van “brood en spelen” om de bevolking rustig te houden.

Behalve de gespecialiseerde nieuwszenders hebben de gewone televisiekanalen hun rol verloren als nieuwsbron bij buitengewone omstandigheden, zeker in de avond en de vooravond. Dat hoeft zelfs geen slechte zaak zijn, want vaak zijn de extra journaals toch niet veel meer dan een opvoering van enkele journalisten ter plaatse die van toeten noch blazen weten.

Trump presidentskandidaat Frank Thevissen heeft weer eens een YouTubefilmpje gepleegd, deze keer over de “Amerikakenners” Björn Soenens (VRT) en Bart Kerremans (KUL). In het filmpje haalt hij een paar uitspraken van die twee uit het archief over de kansen van Donald Trump om de Republikeinse kandidatuur voor de presidentsverkiezingen te winnen. Om duimen en vingers af te likken, ook al geven we toe dat het achteraf allemaal gemakkelijk is. Toch valt op hoe zeker die twee van hun stuk waren toen ze Trump volledig afschreven als Republikeins presidentskandidaat. Geen sprake van dat ze voor alle zekerheid toch maar een slag om de arm wilden houden, om achteraf geen mal figuur te slaan. Oeps!

Overigens zijn de twee heren in goed gezelschap. Ook in de VS durven nogal wat “Amerikakenners” de plank al eens fameus mis te slaan. Wat Donald Trump betreft, zaten ze er zowat allemaal naast, inclusief de beruchte Nate Silver van FiveThirtyEight, die de laatste jaren een zekere bekendheid heeft opgebouwd als betrouwbare voorspeller van wie presidentskandidaat wordt, en wie uiteindelijk ook president. Geen nood echter wanneer hij ernaast zit: dan schrijft hij gewoon een paar lange teksten over waarom hij eigenlijk feitelijk toch altijd al gelijk had, en waarom de zaken dan uiteindelijk anders verlopen zijn. En zo blijft men zichzelf maar interessant maken.

21 juillet en 22 juli Een gaffe van formaat op het Twitteraccount van ons aller dierbare koningshuis. Lees even mee.

– In het Frans: “#21juillet Merci à tous pour cette belle Fête Nationale!”

– In het Duits: “#21Juli Dank an alle für diesen schönen Nationalfeiertag!”

– In het Engels: “#July21 Thank you all for this beautiful National Day!” – En in het Nederlands: “#22juli Bedankt allemaal voor deze mooie Nationale Feestdag!”

Daar mag je vooral geen vragen bij stellen!

Moedige moslim We zijn zeer lang achterdochtig geweest tegenover Montasser AlDe’emeh. We vonden dat hij zich bij zijn wetenschappelijk onderzoek naar de families van Syriëstrijders wel heel erg met zijn onderwerp identificeerde. En sommige van zijn acties en opmerkingen vinden we nog altijd heel twijfelachtig. Maar klaarblijkelijk waren de aanslagen op Zaventem en metrostation Maelbeek voor hem een keerpunt. Sindsdien lijkt hij aan de goede kant te staan. Hij heeft zelfs de moed om moslims in ons land op hun verantwoordelijkheden te wijzen: “Als we vandaag vaststellen dat jongeren die naar onze scholen zijn geweest zich uiteindelijk tussen hun medeburgers opblazen, dan kunnen we alleen maar concluderen dat de gemeenschap waartoe die jongeren behoren - hun familie, de imams, de vertegenwoordigers - gefaald heeft. Niet de overheid die ervoor gezorgd heeft dat je gratis kunt studeren, dat er duizenden mensen - ook van jouw gemeenschap - in sociale woningen kunnen leven en uitkeringen krijgen. Van alle rechten en vrijheden kunnen genieten en in veiligheid kunnen leven. […] Het wordt tijd dat je jezelf een spiegel voorhoudt. Dat je je verantwoordelijkheid niet meer ontloopt. Dat je geen excuses meer zoekt voor je persoonlijk falen.”

Het zal hem niet in dank afgenomen worden. Het is zelfs gevaarlijk. Maar juist daarom is het ook heel dapper.

Geschiedenis en cinema, dat is een lang verhaal van innige samenwerking. Vanaf het prille begin zocht en vond de filmwereld inspiratie in een ver of nabij verleden, maar het was natuurlijk nooit de bedoeling historisch accuraat te zijn. Mensen gaan niet naar de bioscoop om een les in geschiedenis te krijgen, wel om drama, conflicten, liefde, romantiek, veldslagen en grote historische figuren te zien.

Liefst groots geënsceneerd in somptueuze decors. Ja, dan vormt het verleden een onuitputtelijke bron.

De titel van een standaardwerk, “History according to Hollywood”, zegt het helemaal. De Amerikanen, meester-vertellers, draaiden er hun hand niet voor om, om de geschiedenis even aan te passen.

Wie kan het hen kwalijk nemen, en bovendien, is dat erg? Tenslotte wordt een historische film gedragen door personages, en wie kan weten wat personen ooit tegen mekaar gezegd hebben. Of nog, hoeveel historische gebeurtenissen zijn exact beschreven en als dat al zo is, dan is dat altijd door het subjectieve oog van de verslaggever. Mooi meegenomen als basis, maar de rest is, als het over film gaat, het domein en de fantasie van de scenaristen.

Wil dat zeggen dat filmmakers zich alles kunnen permitteren als ze een historisch onderwerp aanpakken? Ik vind van niet, maar toch houd ik me op de achtergrond als er in mijn omgeving weer eens een discussie losbarst over een film waarin historische feiten worden verdraaid of belangrijke personages worden geëlimineerd.

Mijn vraag is altijd: zijn die “aanpassingen” zinvol en levert dat een goede film op? Als dat laatste het geval is, kan ik mij minder opwinden over het feit dat er weer eens gesold werd met historische feiten, personen, data of getallen.

Gedachten die mij door het hoofd schoten naar aanleiding van enkele films met een historische achtergrond – “Race”, “Elvis & Nixon” en “Florence Foster Jenkins” – die momenteel in de zalen lopen.

Race Van de bovenvermelde titels leunt deze film van Stephen Hopkins nog het meest aan bij wat ik zou omschrijven als grote gebeurtenissen in de wereldgeschiedenis.

“Race” gaat namelijk over Jesse Owens, de Amerikaanse atleet die op de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn niet minder dan vier gouden medailles veroverde.

Significant detail: Owens was een zwarte, en diens triomf gebeurde bij wijze van spreken onder het oog van Hitler die de Olympische Spelen vooral zag als propaganda voor nazi-Duitsland en de bevestiging van de suprematie van het Arische ras. Zelfs cineaste en Hitleradept Leni Riefenstahl – een belangrijk nevenpersonage in de film – kon in haar meesterlijke documentaire “Olympia” niet om de atletische vermogens en de elegantie van Owens heen.

Het grootste deel van “Race” is (hoe kan het anders) gewijd aan de jaren die voorafgaan aan het toen onvoorstelbare exploot van Owens (Stephan James). Dat gedeelte verloopt iets te traditioneel met al het sentimentele van een biografische film over een man waarvan je weet dat hij het gaat maken.

Toch zitten er ook belangrijke elementen in. Bijvoorbeeld, Owens relatie met zijn trainer Larry Snyder (Jason Sudeikis), die hem kan overtuigen om voor goud te gaan.

Of het racisme in Amerika, waardoor Owens aanvankelijk de blanke Snyder niet in de ogen durft kijken. En uiteraard de gevolgen van de internationale politiek waardoor in Amerika een debat ontstaat of ze de Olympische Spelen niet moeten boycotten. Cruciaal daarin is de zakenman Avery Brundage (Jeremy Irons) en diens ontmoeting met Goebbels en Riefenstahl. Ook Owens staat onder druk en moet een keuze maken.

De scènes als Owens voor het eerst het spiksplinternieuwe Olympisch Stadion ziet, zijn overweldigend (het staat er nog altijd). En de daaropvolgende wedstrijdbeelden zijn indrukwekkend door de mise-en-scène van Hopkins en de composities van cameraman Peter Levy.

Maar misschien het meest emotioneel zijn de scènes waarin Owens vriendschap sluit met de Europese kampioen Carl Long (David Kross) en de opmerking maakt dat als het over onderdrukking en racisme gaat, de Verenigde Staten niet zoveel verschillen met Duitsland. Het is een stukje moraal waar je achteraf nog wat over kunt nadenken.

“Race” is met zijn duur van 130 minuten te lang. Niet alle scènes zijn even sterk en er worden te veel personages geïntroduceerd waarmee uiteindelijk niet veel wordt gedaan. Maar het is wel een film waarin persoonlijk wedervaren en geschiedenis mooi samenkomen. Talent, ambitie, sport versus racisme, fascisme, macht en politiek.

Volgende week meer over “Elvis & Nixon” en “Florence K.T. Foster Jenkins”.

Actueel

28 juli 2016

11

53ste Europeade

We kunnen nog wat leren van de Walen Het afgelopen verlengde weekend vond in de Waalse hoofdstad Namen de 53ste editie plaats van de Europeade, het internationale treffen voor volkskunst, dat jaarlijks in een andere Europese stad plaatsvindt.

In ons verslag van de vorige editie, in het Zweedse Helsingborg, kon u lezen dat die stad veel te weinig inspanningen had gedaan om de manifestatie te promoten en de bevolking erbij te betrekken. Dat was in Namen wel even anders. Het stadsbestuur had kosten noch moeite gespaard om dit Vlaamse en Europese evenement te promoten en toonde zich een bijzonder hartelijke gastheer.

Namen heeft een rijke traditie aan folkloregroepen. Burgemeester Maxime Prévot (cdH) nam 13 jaar geleden zelf deel aan een Europeade in Sardinië. Hij kende de manifestatie dus goed en hij schakelde zijn stadsdiensten en een leger van 650 vrijwilligers in om de meer dan vierduizend volksdansers en muzikanten zo comfortabel mogelijk te onthalen.

Veel mediabelangstelling Waar de Europeade bij haar laatste editie in Vlaanderen (Antwerpen, 2002) door radio en televisie oorverdovend werd doodgezwegen, gebeurde hier precies het tegenovergestelde: de Waalse commerciële tv-zender RTL was hoofdsponsor en had de manifestatie via spotjes al twee weken vooraf volop in de kijker gezet.

Het openingsgala in de Naamse expohallen werd door de regionale zender rechtstreeks uitgezonden en kreeg bovendien een livestream op internet. RTL bracht lange reportages en ook de RTBF besteedde in de nieuwsuitzendingen ruime aandacht aan het gebeuren. De vele activiteiten kregen ruime weerklank in alle Waalse en Franstalige kranten.

Dat de jonge Naamse burgemeester vicepremier is in de Waalse regering hielp natuurlijk. Liefst drie Waalse ministers, waaronder minister-president Magnette, tekenden aanwezig op de openingsavond. Ook waren er zeven ambassadeurs aanwezig. Ongezien veel voor een Europeade. Deze diplomaten deden hun best om hun landgenoten uitgebreid te verwelkomen.

De meest opmerkelijke gast was prinses Astrid, die daarmee zelfs een stevige rel had ontketend binnen het koningshuis. Haar aanwezigheid ’s avonds op de Europeade had ze gebruikt als voorwendsel om ’s middags afwezig te blijven op het 21 julidefilé in Brussel, tot grote consternatie van koning Filip. De

brave dame stijgt daarmee in onze achting.

Astrid had wat moeite om een openingszinnetje in het Duits voor te lezen (ze sprak van de 23ste editie), maar voor het overige verliep haar korte optreden probleemloos. Ze woonde de ruim drie uur durende voorstelling tot het einde bij en babbelde dat het een lieve lust was. Hoe dan ook, haar aanwezigheid was een primeur: voor zover we weten, ging het om de allereerste blijk van prinselijke erkenning voor deze prachtige manifestatie, die door Vlaams-nationalisten in het leven werd geroepen.

Geen tricoloor gedoe Voor het overige werd het openingsgala op 21 juli niet ontsierd door Belgisch tricoloor gedoe. Er waren geen Belgische vlaggen opgehangen en er waren geen verwijzingen naar de officiële feestdag, laat staan dat de Brabançonne werd gespeeld. Wel waren er talrijke leeuwenvlaggen te zien bij het optreden van zo’n veertig Vlaamse vendeliers, die samen met het koor van de Vlaamse Volkskunstbeweging ‘Hertog Jan’ ten tonele brachten.

Tijdens de presentatie van het evenement kwam het Nederlands ruim aan bod. De mannelijke presentator (naast een mondige Waalse schone), een jonge vendelier van het Naamse vendelkorps - het enige in heel Wallonië -, wisselde spontaan van het Frans naar het Nederlands, het Engels en het Duits.

Zoals we dit op Europeades gewoon zijn, kregen we ook nu weer een zeer vlotte regie voorgeschoteld, waarbij dans, volksmuziek, lichtbeelden en filmpjes elkaar naadloos afwisselden.

Telkens opnieuw is zo’n voorstelling een bijzonder kleurrijk gebeuren dat zelden verveelt. Zowat alle deelnemende groepen (ruim 160 dit jaar, afkomstig uit 25 landen) komen tijdens het openingsgala of tijdens het slotgebeuren met een kort nummer aan bod. De meeste groepen tonen op dat moment het beste van hun repertoire. Ook de Nederlanders, met een vlotte groep uit Tilburg, hebben ons ditmaal aangenaam verrast.

Professioneel werk Hoogtepunt was ook nu het gezamenlijke optreden van de groepen uit Letland, die opnieuw met zoveel dansers waren dat ze het hele middenplein van de expozaal konden vul-

len. De deelname van volksdansgroepen uit het Balticum heeft de Europeade een nieuw elan gegeven. Veel meer nog dan elders in Europa maken volksdansen en volksliederen er deel uit van de publieke cultuur.

Hun authentieke, gestileerde klederdracht en hun levendige dansen zijn een lust voor het oog. De groepen uit Estland en Letland investeren vooral de laatste jaren sterk in choreografie en afwerking, wat leidt tot opmerkelijke massaspektakels. Helaas was de delegatie uit Estland dit jaar wat beperkter (vorig jaar waren ze nog met ruim duizend deelnemers), maar de Letten waren wel sterk opgekomen en brachten bijzonder mooi werk.

De regie van al dat fraais is telkens weer in handen van een ruime schare Antwerpse Europeade-vrienden, die dit niet alleen volkomen belangeloos en gratis doen, maar bovendien ook steeds professioneler werk afleveren.

Deze mensen verdienen voor hun doorgedreven inzet een dikke pluim.

Het aantal deelnemers lag met 4.300 iets lager dan vorig jaar. Dat had onder meer te maken met de terreurdreiging na 22 maart.

Daardoor verkozen minstens een twintigtal groepen en zo’n 500 deelnemers (veelal jongeren en kinderen) om thuis te blijven. Een groep uit Beieren - Duitstaligen die uit het Roemeense Siebenbürgen waren weggetrokken - had na enige twijfel over mogelijke terreur beslist om toch deel te nemen. Tot hun ontzetting vernamen zij vrijdag dat ook hun eigen regionale hoofdstad München niet langer gespaard blijft van massaslachtingen.

Applaus voor leeuwenvlaggen

Turku Europeadestad in 2017 Er is voor de komende jaren hoegenaamd geen gebrek aan gaststeden om de fakkel van de Europeade over te nemen. Volgend jaar, van 26 tot 30 juli, is Turku aan de beurt, een grote havenstad in het zuiden van Finland met een erg rijke culturele traditie. Normaal zou je in zulke stad niet meteen een vakantie boeken, maar ditmaal kunnen we een trip naar Finland zeker aanbevelen. Een combinatie met het sprookjesachtige Talinn, aan de overzijde van de Oostzee, behoort tot de absolute aanraders.

Wie liever kiest voor hogere temperaturen, mag eind juli 2018 in zijn agenda aanstippen: dan is het Noord-Portugese Viseu de gaststad. In 2019 is het lieflijke Frankenberg (in Hessen, Duitsland) opnieuw aan de beurt, een kwarteeuw na de editie van 1994.

Meer informatie vind je op www.europeade.eu.

Deelnemen aan een Europeade is niet vrijblijvend: van alle groepen wordt verwacht dat ze twee tot drie optredens geven op de pleinen en in de parken van de ontvangende stad.

Omdat er in het Naamse stadscentrum op een vrij kleine oppervlakte tal van gezellige pleintjes liggen, zorgde dit van donderdag tot zaterdag voor een ongeziene drukte en levendigheid in de Waalse hoofdstad.

We zagen er opmerkelijke optredens van Engelsen en Schotten, Bosniërs, Bretoenen en Sarden, zweepslagers uit de Provence en zwaarddansers uit Thüringen. De grote publiekstrekker is normaal de grote paradestoet op zaterdag. Jammer genoeg kreeg de stad juist op dat moment te kampen met stevige regenbuien, zodat de opkomst van de ‘Namurois’ langs een deel van het parcours eerder beperkt was. Maar in de winkelstraten was er ruime belangstelling en was het publiek zeer enthousiast. Ook de leeuwenvlaggen van de vendeliers werden hartelijk verwelkomd, net als de muziekkapel en de Thebaanse trompetten van Hanske de Krijger.

Ruime belangstelling was er ook voor het koorconcert van vrijdagavond, met andermaal een opmerkelijke prestatie van het 50-koppige Europeade-koor van de VVKB, dat de zaal met groot succes mocht opwarmen.

Gelukkig volgden nadien een reeks korte optredens, zodat de kooravond nooit saai werd en na ruim twee uur kon worden afgesloten. De Sarden zorgen met hun doorleefde muziek altijd weer voor een kippenvelmoment.

Jamsessies Later die avond waren er zogeheten jamsessies waar de muziekgroepen met elkaar improviseren. Een nieuwe en leuke formule, die helaas door een zware regenbui letterlijk in het water viel. Volgend jaar zeker te herhalen, maar dan hopelijk met een reservelocatie onder dak. Zaterdagavond bleef het gelukkig droog, zodat het Europeade-bal in open lucht kon plaatsvinden. Dit evenement is altijd weer een grote publiekstrekker.

Bij de sfeermakers mochten dit jaar twee Vlaamse groepen het podium voor een half uur bezetten. De enthousiaste muzikanten van Jan en Alleman uit het Kempense Wiekevorst hadden zich de vorige jaren reeds bewezen.

Ditmaal kregen zij concurrentie van de gloednieuwe folkgroep Euterpe. Ook die ploeg werd goed onthaald.

We mogen hopen dat dit bandje van ervaren muzikanten geen eendagsvlieg is. Ze moeten wel werk maken van een betere presentatie. Voor alle duidelijkheid: deze groepen treden gratis op en doen dit louter voor de eer. Zij moeten, zoals alle andere deelnemers, 120 euro ophoesten om te mogen deelnemen aan het vijfdaagse evenement. De Europeade moet zowat het enige festival in heel Europa zijn waar artiesten zelf moeten betalen om te mogen optreden.

Niet oubollig De Europeade wordt op zondag naar goede gewoonte afgesloten met een oecumenische, meertalige religieuze plechtigheid (ook dit jaar een bijzonder verzorgde dienst in een volgelopen kathedraal) en met de slotmanifestatie waarop de Europeade-vlag plechtig wordt gestreken en overhandigd aan de volgende gaststad. Ditmaal waren het de 14 Vlaamse groepen die met 160 dansers en een wervelende carnavalsdans voor een hoogtepunt zorgden. Ook hier was duidelijk nagedacht over een aantrekkelijke en moderne choreografie. Al wie beweert dat volksdans oubollig en saai is, zou zo’n kleurrijk spektakel eens onder ogen moeten krijgen. Daarnaast mochten ook de kinder- en jeugdgroepen rekenen op een daverend applaus met hun gezamenlijke uitvoering van enkele snelle Waalse volksdansen.

De bedankingswoorden van algemeen voorzitter Armand de Winter aan het adres van het Naamse stadsbestuur waren dit jaar welgemeend. Hij had het over “une édition superbe” en dat was niet overdreven. De stad Namen heeft zich inderdaad van zijn allerbeste kant laten zien en gaf de Europeade een nooit eerder geziene publiciteit.

De Walen hebben hiermee zichzelf complexloos op de kaart gezet én een hedendaagse uitstraling gegeven aan de Europese volkscultuur. Waar het in Vlaanderen ‘bon ton’ is om neerbuigend en zelfs lacherig te doen over alles wat met volkscultuur te maken heeft, krijgen we van het zo progressieve Wallonië de boodschap mee dat het allerminst verkeerd is de eigen identiteit te koesteren en te promoten. We kunnen anno 2016 wel degelijk nog wat leren van de Walen.

AVG

12

Cultuur

28 juli 2016

Monteverdi en Biber

Podium

Een reis van Venetië naar Salzburg, het is een droomaanbod voor elke fanaat van klassieke kunsten. Eind september biedt De Singel voor zij die er deze zomer niet geraakten, of zij die van één van beide kunststeden niet genoeg kunnen krijgen, een virtuele omzwerving aan. Dit zal geschieden op muzikale wijze, te weten op de barokke tonen die ooit Claudio Monteverdi (1567–1643) en Heinrich Ignaz Franz Biber (1644-1704) aan hun hoogstaand publiek openbaarden.

De twee genoemde parels van steden zijn elk op hun eigen manier overweldigend charmant. De lagunestad weet de bezoeker te raken met zijn mengelmoes van grandioze bouwkunst en ruige zeevaart. De poort naar het Salzburgerland lijkt daarmee vergeleken een stuk provincialer, doch heeft met zijn fel witte gevels en torens tegen een indrukwekkende Alpencoulisse iets van de stralende stad op de berg uit Matteüs. Eén constante: de beide steden hadden doorheen de geschiedenis een enorme aantrek bij componisten en kunstenaars in het algemeen. De Singel selecteerde een componistenduo uit de baroktijd, waarvan telkens één toonzetter altijd onlosmakelijk aan één van beide steden verbonden zal blijven.

Vurige religiositeit Monteverdi, vooral bekend als grondlegger van het operagenre, zette vanaf 1613 orde op zaken in het muzikale leven rond San Marco.

In Venetië trad hij toe tot de hooggeprezen geestelijkheid, schreef er zijn oeuvre en werd er uiteindelijk, na vele roemrijke jaren, aan de aarde teruggegeven. Dat teruggeven gold slechts voor zijn lichaam, gezien wij zijn ziel tot op vandaag mogen horen weerklinken in uitmuntende muziek.

De organisatoren kozen van deze meester het late werk “Selva Morale e Spirituale” (1640-1641). De grondtoon voor het evenement is daarmee meteen gezet. Barok staat gelijk aan christelijke religiositeit in al zijn vurigheid en daar heeft deze gevarieerde verzameling van liturgische muziekstukken alles van. Velen beschouwen dit werk als Monteverdi’s testament voor kerkelijke muziek. Alsof hij nog net voor het heengaan de definitie van hoe barok dient te klinken wilde vastleggen. Onze uitstap naar Venetië koppelt geloof aan intellect, het ten hemel gericht zijn aan diepe introspectie. Met het

Yoknapatawpha en Van Severen Drie kunstmusea uit de Leiestreek organiseren de Biënnale van de Schilderkunst.

2016 is een sterke editie.

Innerlijk gevoel

“morale”, gebaseerd op gedichten van onder meer Petrarca worden we ingeleid in het bos van psalmen en religieuze gezangen, het “spirituale”.

Kruisvuur Op het lichtend pad dat voornoemde wegbereider had vrijgespeeld, gaan we verder met de Bohemer Heinrich Biber, een naam uit de volgende generatie barokcomponisten, die, hoewel minder bekend, heel wat furore maakte. Waar anders kon hij dit als muzikaal natuurtalent beter dan aan het aartsbisschoppelijke hof van Salzburg. Hier begon hij als kamerdienaar en doorliep musicerend en partituren vullend geleidelijk alle stadia, totdat hij vanaf 1684 als Kapellmeister in de kathedraal de maatstok hanteerde. Gelet op de positie van zijn gewijde mecenassen, is Bibers oeuvre overwegend religieus van aard, ofschoon hij zich tevens tweemaal aan een opera waagde. Hij maakte in Salzburg en ver daarbuiten vooral naam als de grootmeester van de viool, op zulke wijze zelfs dat de man nog steeds geldt als de autoriteit wat betreft de compositie voor dit instrument. Een uitgesproken vioolgeluid bij de uitvoering van de ingeplande “Missa Salisburgensis” is dan ook legio. Een ander en veel opvallender kenmerk van deze mis is zijn onstuimige stormachtigheid. Biber schreef het werk in 1682 naar aanleiding van de 1.100ste verjaardag van de aartsbisschoppelijke zetel. In de kathedraal verrezen zeven verschillende ensembles, alsof hij de reformisten met een kruisvuur van hemelse muzikaliteit uit hun schoenen wilde blazen. Dit muziekstuk belichaamt de contrareformatie als geen ander. Wie dit allemaal wil meemaken, kan dat op vrijdag 23 september in De Singel te Antwerpen. De genoemde werken worden uitgevoerd door Collegium Vocale 1704 en Collegium Vocale 1704 onder leiding van Vaclav Luks.

Tom

Dries Vanhaeght is niet meer Maandagavond bereikte ons het droevige bericht dat Dries Vanhaeght, de voorzitter van het Vlaams Komitee Druivenstreek (VKB), op 72-jarige leeftijd overleden is. Het is voor zijn vrienden en familie onwezenlijk. Een zestal weken geleden nam Dries, een boom van een kerel, nog deel aan een vergadering en was er niets aan de hand.

stenaar, die zich nog een laatste keer afzette tegen het kunstestablishment. Bij de hedendaagse kunstenaars in Dhondt-Dhaenens is Maki Na Kumara een ontdekking. Deze Japanse kunstenares maakt kleurrijke landschappen waarin je schildertradities van haar thuisland voelt.

Voor de vijfde keer slaan het Museum Dhondt-Dhaenens, het Museum van Deinze en de Leiestreek en het Roger Raveelmuseum de handen in elkaar voor de Biënnale van de Schilderkunst. Het is een gezamenlijk tentoonstellingsproject dat moderne en hedendaagse schilderkunst verenigt. Elke biënnale krijgt een thema, dat de drie deelnemende musea invullen met de eigen collectie als uitgangspunt.

‘Yoknapatawpha’ is de intrigerende ondertitel van de editie 2016. Hij is ontleend aan de fictieve provincie Yoknapatawpha County die de Amerikaanse schrijver en Nobelprijswinnaar William Faulkner (1897-1962) bedacht om er heel wat van zijn novellen te laten in afspelen.

Hoewel verzonnen, had deze provincie opvallend veel gelijkenissen met Faulkners geboortestreek in Mississippi. De realiteit van een verzonnen wereld is een rode draad die de tentoonstellingen in de drie musea verbindt.

Heimat en het exotische Het thema van de Biënnale van de Schilderkunst, editie 2016, is het verlangen naar het onbekende en exotische versus de zekerheid van de lokale omgeving. Ook in onze tijd van globalisering blijft de vertrouwdheid van de eigen streek een bron van inspiratie voor kunstenaars. De expo in het Museum DhondtDhaenens vertrekt met werk van Albijn van den Abeele (1835-1918) en James Ensor (18601949). Van den Abeele is de peetvader van de Latemse schilderscholen. Hij schilderde landschappen langs de Leie waarvan de composities bepaald worden door bomen.

Hij deed dat op zo’n manier dat een dennenbosje, een bosrand in Latem of het eerste lentegroen op zijn doeken een abstracte inslag kregen. Dat inspireerde de Amerikaanse kunstenaar Liam Everett voor vijf nieuwe abstracte werken. Anders dan Van den Abeele, die bij de eigen gekende omgeving bleef, hunkerde James Ensor naar een exotische wereld. Het museum toont enkele late werken van de kun-

Het Museum van Deinze en de Leiestreek legt de nadruk op de in zichzelf gekeerde kunstenaar, met als subliem voorbeeld Gustave van de Woestyne (1881-1947). Hij had een eigenzinnige manier van schilderen: op het lege doek tekende en schilderde hij een detail dat hij heel nauwkeurig helemaal afwerkte en van waaruit hij de rest van het werk schilderde.

Het detail waarmee Van de Woestyne aanzette, was meestal een oog. Op de prachtige portretten in de expo zijn die ogen blikvangers. Ze verbergen een gesloten wereld (zie afbeelding: portret van Boer Kerckhove, 1911).

Gustave van de Woestyne had iets van een kluizenaar, Joe van Rossem (1940-2004) was dat helemaal. In het isolement van zijn atelier lapte hij de wetten van de kunstmarkt aan de laars. Een tiental werken van Van Rossem is in het museum verspreid. Ze verrassen door de uitbundige kleuren.

Er is nog meer te ontdekken in het Museum van Deinze en de Leiestreek, zoals twee werken van René Magritte die zelden getoond worden, het broze werk van Colin Waeghe en de landschapjes van de Rotterdamse Carla Klein.

De hele wereld en Rachel Baes Het Museum Dhondt-Dhaenens en het Museum van Deinze en de Leiestreek geven een ruimer overzicht van een beperkt aantal kunstenaars. Het Roger Raveelmuseum toont een beperkte selectie werken van meerdere kunstenaars. De Latemse School is vertegenwoordigd door Valarius de Saedeleer, Gust de Smet, Frits Van den Berghe en Constant Permeke. Andere grote namen zijn Rik Wouters en Henri Evenepoel. Zij zijn geflankeerd door kunstenaars uit alle hoeken van de wereld.

Een opmerkelijke ‘verschijning’ is Rachel Baes (1912-1983), de grote liefde van Verdinaso-leider Joris van Severen. Het oeuvre van Baes, die in het begin aanleunde tegen het expressionisme en later overging naar het surrealisme, staat niet hoog aangeschreven. De werken op de expo in het Raveelmuseum zijn bij het beste van wat ze heeft gemaakt. De beeldmooie Rachel Baes zal minder als kunstenares en eerder als minnares van Van Severen bekend blijven. Ze ligt begraven naast zijn grafmonument in Abbeville, waar Van Severen in mei 1940 door Franse soldaten werd vermoord. Baes liep niet hoog op met de Vlamingen, die ze beschreef als figuren uit de werken van Jheronimus Bosch: “En voor die Vlamingen is mijn arme Joris gestorven. Ik twijfel aan dit volk.”

MMMV Biënnale van de Schilderkunst, nog tot 25 september, www.museumdd.be, www.deinze.be, www.rogerraveelmuseum.be

TAZ 20 te Oostende Het jaarlijkse festival voor theater, muziek en literatuur te Oostende start eind juli, haar twintigste editie. TAZ (Theater aan Zee) begon heel bescheiden in de zomer van 1997, met de vaste hoop van enkele kunstenaars en theatermensen er een blijver van te maken. En zo geschiedde. Het succes was enorm, met enkele duizenden kunstenaars en producties in twee decennia.

Dat was althans de indruk, want plots verloor hij zijn stem en nader onderzoek wees uit dat hij leed aan een zeer agressieve longkanker. Genezing was uitgesloten: de chemo die werd toegediend, had als enige bedoeling de ziekte stabiel te houden en tijd te kopen. Het mocht jammer genoeg niet baten.

Dries Vanhaeght was één van de belangrijkste figuren van de Vlaamse Beweging in de Druivenstreek, een omgeving waar het nooit gemakkelijk werken was voor Vlaams-nationalisten. Hij was vijfentwintig jaar voorzitter van het VKD, en één van de bezielers van het blad Spoorslag dat hij opvrolijkte met zijn vele cartoons (gedurende enkele jaren leverde hij ook tekeningen aan ’t Pallieterke, zie voorbeeld).

De altijd sympathieke en goedlachse Hoeilander Dries zal zwaar gemist worden bij zijn vrienden van het VKD, van de Marnixring Overijse De Vrijheijt en van het Vlaams Belang. Door

zijn voorzitterschap van het VKD kon en wou hij geen partijman zijn, maar hij stak zijn mening niet onder stoelen of banken. Er kon overigens geen Vlaamsgezinde activiteit plaatsvinden of hij was er, meestal met zijn echtgenote Annie aan wie we ons oprechte medeleven betuigen.

In oktober vindt in cultureel centrum Den Blank in Overijse een tentoonstelling van de tekeningen van Dries plaats. Onze eigenste hoofdredacteur, Karl van Camp, zal er de openingstoespraak houden. Dries heeft zich nog beziggehouden met de selectie van het materiaal, maar het is zeer jammer dat hij de tentoonstelling niet meer zal meemaken.

De uitvaartplechtigheid vindt plaats op zaterdag 30 juli in de Sint-Joostkerk van Maleizen (Terhulpensesteenweg 458 in Overijse) om 10 uur, met begroeting vanaf 9.30 uur.

In het festival van 28 juli tot 6 augustus zijn er 138 producties voorzien, goed voor 650 voorstellingen in een 40-tal locaties in stad en haven. Centraal in het gebeuren staan cc De Grote Post en het nabijgelegen Leopoldpark.

Een groot deel van de voorstellingen wordt opgeslorpt door Jong Theater en Jong Muziek, waarbij heel wat jonge talenten een podium krijgen in de meest diverse lokalen of in openlucht. De jongere kunstenaars en groepen ontvangen ook elk jaar een laureaatsprijs voor de beste voorstellingen. Het theatercollectief De Koe kreeg de prijs in 2000 met “Kleine bezetting” en de acteurs Bruno vanden Broecke en Natalie Broodts. Zij mogen nu het festival openen met dit theaterwerk.

Om de sfeer van het festival te schetsen.

Dezelfde openingsdag van 28 juli is er de première van beeldend kunsttheater van de Stichting Soap en Nick Steur. Stichting Nieuwe Hel-

den-De Werf start dan een reeks voorstellingen van “Wij, Varkenland”. Hof van Eede won in 2012 de Jongtheaterprijs met “Het Weisseffect” en mag hiermee een nieuwe reeks brengen. De Klappers van Vrouwen brengen “Traeck en Miet Warlop-Irene Wool vzw zorgen voor beeldendekunst-performance. De groep Berlin geeft zes voorstellingen per dag voor een 30-tal toeschouwers. Meestal wordt jong werk geprogrammeerd, maar er zijn ook de gekende oudere acteurs die aan bod komen. Bepaalde voorstellingen zijn reeds maanden vooraf uitverkocht. Zo “Blèten” een cabaret met Warre Borgmans en “Knock out” met Bob de Moor.

Bij talrijke literatuuractiviteiten vallen we op de haiku-kunst en poëzie van Herman van Rompuy, maar ook op burgemeester Daniël Termont die voorleest uit Pablo Neruda. Luc Muylaert is artistiek leider van TAZ 20.

FDC

Actueel

28 juli 2016

13

Eurostadion: alleen maar vraagtekens Inzake het Eurostadion zijn we de zomer ingegaan met alleen maar grote vraagtekens. Zo blijft het nog steeds onduidelijk of voetbalclub Anderlecht echt wel kandidaat is om te gaan spelen in de nieuwe voetbaltempel in Grimbergen. Er werd vorig jaar wel een voorlopige overeenkomst getekend met Ghelamco, maar een definitieve regeling is er nog altijd niet.

Binnen het clubbestuur hebben velen het er erg moeilijk mee dat ze een fikse huurprijs van 9,7 miljoen euro gaan betalen zonder enige garantie om op termijn (mede) eigenaar te worden van het complex. Zelfs voor een topclub als Anderlecht blijft dit een behoorlijk riskante investering, ook al omdat er in het nieuwe stadion 60.000 zitplaatsen zouden komen, terwijl Anderlecht er hooguit 35.000 kan gebruiken. Precies door zijn enorme omvang zal het stadion veel minder gezellig zijn dan het huidige Vanden Stockstadion, wat zelfs kan leiden tot een daling van het aantal supporters.

Het clubbestuur aarzelt nog altijd met de ondertekening van de definitieve overeenkomst, ook al werd gezorgd voor heel wat onrechtstreekse en rechtstreekse subsidies, enerzijds via de stad Brussel (een jaarlijkse uitbatingstoelage van 5 miljoen euro) en anderzijds via het Brussels Gewest (een veiligheidssubsidie van meer dan een miljoen euro per jaar).

Zeer terecht werd tegen deze concurrentievervalsing mét overheidsgeld door de supporters van club Brugge een klacht ingediend

bij de Europese Commissie. Deze klacht is niet zonder betekenis: onlangs werden zeven Spaanse clubs door de Europese Commissie veroordeeld om illegale staatssteun terug te betalen, precies om concurrentievervalsing in de competitie tegen te gaan. Het straffe maneuver van de Bruggelingen voedt de onzekerheid bij de top van Anderlecht, die uiteraard kennis nam van de Europese beslissing inzake Spanje.

Olifant Begin juli kreeg de Brusselse VLD-minister Guy Vanhengel het zodanig op de heupen van de onderhandelingstactieken van Anderlecht, dat hij in de Brusselse media zwaar uithaalde naar manager Jo van Biesbroeck, die hij ‘een olifant in een porseleinwinkel’ noemde. Hij sleurde zelfs het InBev-verleden van de man erbij: “Dat is een keihard bedrijf. De maatschappelijke verantwoordelijkheid die bij investeren komt kijken, is iets wat die mens compleet ontgaat. Als je het gewoon bent om bier te verkopen, trek je het niet aan of de mensen zat zijn of niet.” We hebben een flauw vermoeden dat deze onvoorstelbaar domme en lompe uithaal niet licht zal aangekomen zijn

bij het clubmanagement en de onderhandelingen niet zal bevorderd hebben.

Vanhengel werd hierover in het Brussels Parlement ondervraagd door Johan van den Driesche (N-VA) en Arnaud Verstraete (Groen), maar ook daar bleef de Brusselse Baas Gansendonck op zijn onbeschofte elan doorgaan.

Hij ontkende er staalhard iets af te weten van de onderhandelingen, terwijl hij natuurlijk dé grote spin in het plakkerige web is. Het moet Vanhengel mateloos frustreren dat niet iedereen naar zijn pijpen wil dansen, zelfs niet nadat hij wilde weldoener speelde met het geld van de belastingbetaler.

Buurtweg Intussen is nog steeds niet duidelijk wat de uitkomst zal zijn van de gerechtelijke procedure over de buurtweg die dwars over Parking C loopt. Zoals bekend, was het gemeentebestuur van Grimbergen in dit dossier overstag gegaan en had het, in ruil voor een bord zilverlingen, een dading afgesloten waarin Ghelamco over de hele lijn gelijk kreeg. Gelukkig hadden de buurtbewoners zich gemengd in deze procedure, zodat de vrederechter nog steeds moet nagaan of de fameuze buurtweg al dan niet in onbruik is geraakt.

De vrederechter neemt hiervoor zijn tijd en heeft voor begin augustus een plaatsbezoek bevolen samen met alle betrokken partijen. Zelfs indien de vrederechter zou beslissen dat de weg ‘verjaard’ zou zijn en dus niet

langer een obstakel zou vormen, dan nog kan een beroepsprocedure de zaak maandenlang vertragen.

Omgekeerd is het ook best mogelijk dat de buurtbewoners in het gelijk worden gesteld, zodat Ghelamco beroep moet aantekenen. In dat geval gaat iedereen ervan uit dat Ghelamco tegelijkertijd een administratieve procedure zal instellen bij de provincie om de weg af te schaffen. Ongetwijfeld zal Ghelamco dan een administratieve procedure instellen.

Daarnaast is er nog het dossier van de bouwvergunning. Ghelamco had de bouwaanvraag al begin dit jaar willen indienen, maar botste op tal van moeilijkheden bij de uitwerking van het noodzakelijke milieueffectrapport (MER). Dat MER is vandaag nog altijd niet in orde en bijgevolg kan er ook nog steeds geen bouwaanvraag worden ingediend. Het Grimbergse schepencollege kan zo’n bouwaanvraag bovendien niet behandelen vooraleer er absolute duidelijkheid is over de buurtweg. Met een beetje goede wil zal er bijgevolg pas begin volgend jaar een beslissing vallen van het schepencollege over de bouwvergunning. Indien de buurtbewoners op dat moment beroepsprocedures starten tegen deze vergunning, dan zijn we weer voor maanden vertrokken en komt de deelname aan het EK van 2020 echt in gevaar. Het worden nog spannende tijden.

BL

Rechtbanken

Arabische vertalingen kosten jaarlijks 7 miljoen euro De federale overheid moet in al haar geledingen besparen. Het departement Justitie vormt daar geen uitzondering op: in 2015 moest de FOD (Federale Overheidsdienst) het met bijna 124 miljoen euro minder doen.

Waals verzet tegen pensioenhervorming Afhankelijk van wanneer parlementsleden voor het eerst verkozen raakten, kunnen ze vandaag op 55 (de anciens) of 62 jaar (de nieuwe) met pensioen. Als iedereen langer moet werken, de volksvertegenwoordigers dan ook? De voorzitters de zes parlementen leken het erover eens te zijn om de pensioenleeftijd van 62 (ingevoerd door de regering-Di Rupo) nu ook op te trekken naar 67 jaar en een carrière van 36 jaar.

De meeste huidige parlementsleden kunnen nog op 55 afzwaaien (verworven rechten). Maar uiteindelijk koppelde Waals Parlementsvoorzitter André Antoine het goedkeuren van een nieuwe pensioenregeling aan eisen over de cumulregeling. Dat laatste hebben de

Waar alvast niet op bespaard werd, zijn de vertalingen die in de rechtszaken moeten uitgevoerd worden. Volgens een antwoord van de minister van Justitie van 10 juni 2016 in de Kamer blijkt dat de top drie van de talen Nederlands, Frans en... Arabisch is.

Franstaligen zichzelf aangedaan (zie verder).

Voor Peter de Roover (N-VA) is dit “overladen van de kar” niet meer dan uitstelgedrag. De verschillende parlementen kunnen een eigen regeling invoeren. Wordt vervolgd op 14 september.

Verkeersdoden In 2015 vielen op de Belgische wegen 732 verkeersdoden. De daling die er was sinds 2005 viel vorig jaar stil. Het aantal zwaar(4.201) en lichtgewonden (47.638) daalde in 2015 met respectievelijk 6,7 en 2,3 procent tegenover 2014.

Het aantal verkeersdoden per gewest lag in Vlaanderen (378) nauwelijks hoger dan in Wallonië (326), waar de helft minder volk woont. Ook dat is een merkelijk verschil tussen Vlaanderen en Wallonië.

De Vlaamse vakman

7 miljoen: elk jaar!

Volgens de minister ging het in 2015 om bijna 7 miljoen euro.

De kostprijs van de vertalingen in de rechtbanken ligt al enkele jaren rond dat bedrag.

Ook in 2012 ging het om 6,9 miljoen, in 2013 om 6,6 miljoen euro.

Niet toevallig gingen de rechtbanken van Brussel met het grootste deel van het vertaalwerk lopen. Er werd 1,4 miljoen euro voor Brus-

sel en bijna 1 miljoen voor Antwerpen uitgegeven.

Nationaal Register voor vertalers Sommigen hopen dat bedrag omlaag te krijgen van zodra er een nationaal register is. Dat moet er tegen december 2016 komen. België krijgt dan in principe een Nationaal Register voor Gerechtsdeskundigen én een Nationaal Register voor beëdigde vertalers, tolken en vertalers-tolken. De wetgever heeft de basisprincipes voor de oprichting al een tijdje klaar. Ook het Wetboek van Strafvordering, het Gerechtelijk Wetboek en de Interneringswet zijn volgens Kluwer afgestemd op de komst van de registers. Afwachten of de deadline gehaald wordt.

Thierry Debels

Bpost een ramp?

Als ’t goed is, zeggen we het ook. De voorbije vier weken is de bedeling door Bpost zo goed als feilloos verlopen. Geen verloren bakken die ergens in een hoekje verdwijnen van het sorteercentrum, maar stipte bedeling op donderdag. Niet dat het ons geen inspanningen heeft gekost. Mijn lijst met epostbrieven richting klantendienst van Bpost is indrukwekkend, tot en met een persoonlijk schrijven aan de CEO van Bpost.

Op mijn artikeltjes over Bpost komt natuurlijk ook reactie van lezers die mij hun ervaringen vertelden. Brieven die in de verkeerde brievenbus belanden, doodsbrieven die toekomen na de begrafenis, kranten die met een week vertraging in de bus toekomen,... het gebeurt regelmatig. Zo kreeg ik deze week een getuigenis van Willy-Paul Carlier, zaakvoerder van het gekende reiskantoor De Blauwe Vogel. U vindt trouwens een advertentie van deze reisorganisatie op blz. 16.

De heer Carlier stuurt me een kopie van een brief die hij aangetekend heeft verstuurd naar de klantendienst van Bpost, met volgende inhoud: “Twee opgehaalde postzakken zijn waarschijnlijk spoorloos verdwenen en nog steeds niet teruggevonden. De dringende reisdocumenten voor een honderdtal klanten die afreizen naar de Caraïben en Zuid-Afrika waren na een week nog niet toegekomen”.

Gevolg voor de reisfirma: alle documenten opnieuw aanmaken, opnieuw versturen, enz.

Resultaat: overuren voor het personeel, extra administratie, met een geraamde dubbele kost van 1.800 euro, en natuurlijk imagoschade naar de klanten toe.

Willy-Paul Carlier besluit in zijn brief aan Bpost: “Een grondig onderzoek bij uw foutieve diensten is dus meer dan aangewezen gezien er thans opnieuw moeilijkheden zijn met de bedeling van onze stukken in Oostende, Lommel, Kuringen, Berchem, Gent, Oostrozebeke, Tongeren en Hasselt.”

De aangetekende brief aan Bpost, gedateerd op 7 juli 2016, bleef tot op heden onbeantwoord. Net zoals vorige brieven die hij aangetekend verstuurde naar de klantendienst.

K arl van C amp “Moet er nog zand zijn”, zou ik op reislustige wijze willen besluiten.

14

Brieven

28 juli 2016 Er was een tijd…

Allemaal erg bedankt!

Hoewel volop in de grote zomervakantie, was vorige vrijdag, 22 juli, die grote kerk van Onze-Lieve-Vrouw-Bijstand in Sint-Niklaas toch helemaal volgelopen om afscheid te nemen van Bea, mijn “hofdichterlijke” levensgezellin en trouwe lezeres van dit weekblad. Het was hoogzomers warm, wat wij dit jaar nog niet zo vaak hebben mogen meemaken, en ondanks die warmte zijn al die mensen, onder wie heel wat lezers van dit blad, in de kerk gebleven tot de laatste minuut van die haast twee uur durende afscheidsdienst.

Dat was beslist ook de niet-geringe verdienste van “vriend des huizes” pater Wim van Essche, scheutist, die naar de getuigenis van een aanwezige, een heel persoonlijk klinkende levensbeschrijving gaf van Bea. Die persoonlijke benadering paste wonderwel bij Bea’s hartenwens van een “mooie Vlaamse begrafenis” mét Vlaamse Leeuw en Vlaamse liederen, mooi uitgevoerd door de stijlvolle Vlaamse Skalden o.l.v. Peter Stuer.

Wat ik in de kerk gezegd heb, wil ik hier met nadruk herhalen als dank voor alle lezers die als een grote familie mee afscheid zijn komen nemen. Aan al die dierbare vrienden van ganser harte allemaal heel, heel erg bedankt dat jullie er waren, dat jullie er andermààl waren voor Bea! Voor mij kwam het afscheid, gelukkig zonder lijden voor hààr, veel te vroeg, maar zij moge rusten in de eeuwige vrede die zij, na een leven van hard werken en niet-aflatende inzet, dubbel en dik verdiend heeft!

Hoe dichtte Egidius dat weer? “Ek moet nog singen een liedekijn.” Ik zal mijn best doen, maar warmhartige steun is welkom…

hector van oevelen

Lone Wolf Pallieterke, Het eerste wat je na die moordende aanslag in München kon lezen, was het feit dat de dader psychische problemen had. Raar dat je dat bijna elke keer leest bij iedere islamitische moordaanslag. Maar verwonderlijk is dat niet, vermits de islam een achterlijke godsdienst is.

Het tweede wat je dan leest, is dat de dader een ‘Lone Wolf’ is, een eenzaat. De wereldvermaarde islamdeskundige Rudi Vranckx zei dat ook op de VRT enkele uren na de aanslag in Nice. De dag nadien werden al vijf medewerkers aan die moordaanslag aangehouden.

Arme Rudi toch. Maar hij bevindt zich in goed gezelschap. Begin maart 2016 kwam Björn Soenens met zijn Amerikakennersgezicht uitdrukkelijk zeggen: “Trump maakt geen schijn van een kans om gekozen te worden als Republikeins kandidaat voor het presidentschap van de VSA.” Op 19 juni 2015 kwam professor Bart Kerremans hetzelfde zeggen op de VRT. Die ‘slimme’ professor schreef ook nog een groot artikel in ‘De Standaard’ met als ongelooflijke titel: “En de grote verliezer is Trump”, nadat Trump op Super Tuesday in 2016 de vloer had aangeveegd met zijn concurrenten. Niet te begrijpen... hoe volhardend slim sommigen toch kunnen zijn.

Wat er ook van weze, Mark Grammens heeft gelijk. De Derde Wereldoorlog is begonnen..., een godsdienstoorlog. Daarom bid ik tot God en vraag hem nederig: “Verlos ons van ALLE godsdiensten...”

Wim Peeters - Turnhout

Kruisende woorden oplossing 1015

Pallieterke, Er was een tijd, toen wij, oude rechtse zakken, rond de kerktoren woonden. Dat we rechts waren, dat wisten we toen niet eens.

Wat waren wij bekrompen, wij geloofden toen nog in vrede, wij geloofden, dat als we de mogelijke vijand onze tanden lieten zien, hij wel in zijn communistisch hol zou blijven zitten. Wij geloofden in een verenigd Europa, lid van de NAVO. Ik ben er later met heel mijn gezin voor naar Duitsland getrokken, om dicht bij het IJzeren Gordijn onze waarden en onze democratie te willen verdedigen. Toen wij als snotneuzen gingen dansen, dan moesten we alleen ons lief wel eens verdedigen, tegen de boosdoeners uit Hoboken. Maar verder dan een bloedneus ging het nooit. Want de volgende maandag was het werken geblazen, en stonden we met diene van Hoboken zij aan zij te werken. En dat werkte wonderwel. Niks, geen blijvende haatgevoelens. Alles weer koek en ei.

Wij geloofden dat het altijd zou blijven duren. Natuurlijk, wij waren naïef, en als kind geloofden wij nog in Sinterklaas, met Zwarte Pieten en al. We waren dan ook triestige figuren, wij wilden maar vrede. Hoe saai is dat nu?

Maar onze politiekers hadden visioenen, van een wereld waar alle kleuren bijeen leefden.

Allee, in Europa toch, want in de rest hadden ze geen bal te zeggen. En dat vonden onze wereldburgers maar niks. En natuurlijk, zonder een beetje spanning was het leven voor hen ook niet je dat. En als Duitsland en Frankrijk goeie vrienden werden, en Great Britain ook al de vrede predikte, dan zat er maar één ding op, gekleurde vrienden uit de rest van de wereld naar hier halen. Dat kostte wel een cent, maar dat was geen probleem, dat gaan we wel lenen bij de bank. Een paar duizend miljard, het klootjesvolk moet dat toch ophoesten.

Alles voor de vooruitgang nietwaar? En zo staan we nu voor het dilemma van de ontploffende lieve buren. Allemaal gezellig onder elkaar. En goed opletten dat ge de mensenrechten van deze heren niet schendt, hé. Of anders worden onze vredelievende politiekers zeer boos, en zeggen ze de rechters de wacht aan. Deze witte schande zal verdwijnen, weg daarmee.

En nu moeten we er leren mee leven, of doodgaan, naargelang.

Awel, gasten, geef mij maar mijne kerktoren terug, waar ik al dansend echt plezier kan maken, met allemaal vijanden uit Hoboken.

En nog iets, vroeger hadden wij geen ander volk nodig om ons te verdedigen, wij deden dat zelf.

En ook nog, vroeger hadden wij journalisten, die weliswaar ook rond die kerktoren woonden, maar die mijnheer of (zeldzaam, ik geef het toe) mevrouw tegen politiekers zegden, en niet Louis of Pol. Het was een wereld van (gekleurd) verschil.

Salut! Tot op het schavot waar ze onze kop eraf snijden.

Rik Desmet - Wilrijk

Björn Soenens Pallieterke, In het onnavolgbare VRT-middagjournaal van vrijdag laatstleden zijn we weer midden in de prijzen gevallen. Geboren Amerikahater Soenens kon er weer naar hartenlust van leer trekken tegen presidentskandidaat Trump, terwijl Martine Tang(he), een met van walg vertrokken tronie, volop zat te snoepen van Soenens vuilspuiterij. Ik durf te wedden dat beiden hun ouders in 1944 maar wat blij en dankbaar waren dat diezelfde Amerikanen hen kwamen bevrijden van het juk der Duitse bezetter. Zelfs het portret van Trump op de achtergrond had een duivels rode tint. Arme VRT!

A

S

A P S

T

A

S

A

L

A D E

E N X

F

E M E

L

T E

X W E W G E N S A A N T E

X

T

E

R

N E

K

E

X

I

V U E

X

L

S D X

S

R

X

E N X

I

N B I J T

A

X M E

T

E

E N

E N X M U

R V A R

E N X

Z O O T

O L

L

E

R

X

J

A

L

T

M X

E

I

S

T

X

A G X

I

A

X

S

T

A N D

F

X I

N G

Pallieterke, Het islamitisch schrikbewind lijkt niet te stoppen. La Belgique is begot op kosten gejaagd om een minimum aan veiligheid te garanderen. Waarom nog een defilerende stoet op heel dure poten zetten naar aanleiding van een nu waardeloos feest van 21 juli met risico’s? Voor roi Philippe met zijn kepie van grote generaal en voor majesté Mathilde met weer een nieuw ensemble? Besparen zonder verdriet, is dit te veel gevraagd voor de nationale grootheidswaanzin?

Ik heb medelijden met de militairen en de politieagenten, al een hele tijd op hun tandvlees, die tous ensemble een slokop-defilé moesten bevolken.

Charly Vanhoof - Borgerhout

Psychische problemen...

Indien onze medebewoners in Geel dezelfde problemen zouden hebben als zij die uit Iran/ Irak/Turkije of Marokko komen, dan hebben we wel een dik probleem in onze stad…

Gustaaf Mertens - Geel

Davidsfonds op zoek naar een voorzitter Pallieterke, Ik lees in uw weekblad dat het Davidsfonds op zoek moet gaan naar een nieuwe voorzitter.

Graag stel ik me voor deze functie kandidaat. Ik ben ervan overtuigd dat ik een goede kandidaat ben en een betere zelfs dan prinses Astrid. Vooral ons Damienne zou veel liever hebben dat ik voorzitter van het Davidsfonds word. Temeer daar mijn toekomst bij de sp.a onzeker is.

Ten eerste ben ik van heel veel zaken voorzitter geweest. Om te beginnen van de Volksunie, daarna van ID21, daarna van VU&ID, daarna van Spirit, dan van de VlaamsProgressieven, en ten slotte van de Sociaal-Liberale Partij. Al moet ik toegeven dat al die voorzitterschappen nu niet direct succesvol genoemd kunnen worden.

Ik heb natuurlijk een grote interesse in cultuur. Ik ben tweemaal Vlaams minister van Cultuur geweest. Over mijn passage als minister wordt er tot vandaag gesproken. Al moet ik toegeven dat mijn beleid niet door iedereen gesmaakt werd. Maar het is toch niet mijn schuld dat er alleen vanuit rode hoek applaus kwam.

Ik heb natuurlijk ook interesse voor vreemde culturen. Daarom heb ik samen met het Koninkrijk Marokko het Vlaams-Marokkaans Culturenhuis in Brussel, beter bekend als Daarkom, opgericht. Al moet ik toegeven dat, achteraf bekeken, heel dit project een grote flop is, die de Vlaamse gemeenschap zo’n 8 miljoen belastingsgeld zal kosten.

Ik weet dus hoe met geld van een ander om te springen. Laat me terzijde ook even vermelden dat ik sinds 2010 quastor ben van de Senaat.

Beste hoofdredacteur, kunt u voor mij een goed woordje plaatsen bij uw vrienden van het Davidsfonds. Ik zal een grote kruiwagen nodig hebben want ik weet dat mijn naam in Vlaamsnationale kringen niet direct enthousiasme oproept. Maar gij kent me toch nog; we hebben samen uren voor de toog gestaan van café ’t Schuurke in Brussel. Stond ik twee weken geleden trouwens niet op de voorkaft van ’t Pallieterke? Ik heb zodanig moeten lachen met mijn cartoon dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Meteen het beste bewijs dat ik ook echte kunst naar waarde weet te schatten. Zelfs zonder jointje of het eten van koekjes van eigen urine.

Met Vlaams-nationale, progressieve en spirituele groeten,

Bert Anciaux – Neder-Over-Heembeek

ABONNEMENTEN

S

Y N C H R O O N X

Dure gloriole

Pallieterke, Dezer dagen kreeg ik een telefoontje van een bekende met de vraag of ik iets wist van een aanslag ergens in een vakantiedorp in Zuid-Frankrijk. Ik was van niets op de hoogte, tot ik Het Laatste Nieuws van 20 en 21 juli onder ogen kreeg. Ergens op bladzijde 13 weggemoffeld vond ik een bericht over een steekpartij in een Zuid-Frans vakantiedorp gepleegd op een moeder en haar drie dochters door een adept van de religie van de vrede. De jongste dochter heeft het op het nippertje nog gehaald. Zoals gebruikelijk werd erbij vermeld dat er “geen religieuze motieven” waren, en natuurlijk is de Marokkaanse dader zoals steeds ook weer geestelijk gestoord. Zo werkt de kanker van de politieke correctheid. Welke naïeve gek gelooft dat nog? Aan wiens kant staan de media hier in dit rotte land en elders eigenlijk? Aan de kant van de eigen cultuur en levenswijze of aan die van de allah-barbaren?

Nog dit: de dader zou gehandeld hebben omdat de slachtoffers... te licht gekleed waren!

Van heel die zaak niets gehoord op radio en H.V.G. - Antwerpen tv... U ook niet?

Frank Jacobs - R anst

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A P B R C A D K E T F IJ G K H G I E J V K A L L

Politiek correct

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

28 juli 2016

De Europese Supercup

Roskammen

Ik keek ernaar uit, het ging een fantastische sportzomer worden, met het EK voetbal, de Ronde van Frankrijk en de Olympische Spelen op het programma. Maar neen, ik ben te optimistisch geweest. Het EK werd een teleurstellende bedoening en in de Ronde was het ook maar slappe kost. Zoals bij het voetbal overheerste de ploegtactiek ook in de Ronde de amusementswaarde.

Er blijven gelukkig nog de Olympische Spelen. Laat ons hopen op veel spektakel zonder dopingperikelen. Gelukkig is er binnenkort ook weer voetbal in onze contreien. De Supercup blijft dit jaar in Brugge, dat weten we al.

Toen ik nog voetbalde, bestond er nog geen Belgische, maar wel een Europese Supercup.

De winnaar van de Europese beker der bekerwinnaars moest het opnemen tegen de winnaar van de Europese beker der landskampioenen. We wonnen met Anderlecht tweemaal deze beker, in 1976 tegen Bayern München en in 1978 tegen Liverpool.

Bayern München Vooral de wedstrijden tegen de Duitsers zijn mij bijgebleven. Het was de ploeg van Maier, Beckenbauer, Müller, Höness, Breitner, Schwarzenbeck en noem maar op. We verloren met 2-1 in München na bijna de hele match te hebben voorgestaan, een doelpunt van de betreurde Ludo Coeck. Toen het nog 0-1 stond, zei Hugo Broos, die mandekking speelde op Gerd Müller, tegen mij: “Zo goed is die Müller nu ook weer niet.” Hij had het nog niet gezegd of ‘der Bomber’ scoorde twee keer! Voor de wedstrijd bekeken de Bayernspelers ons nogal vanuit de hoogte. Ze dachten ongetwijfeld: wat komt dat ‘ploegske’ hier doen? Na de match kon men een zeker respect voelen.

De zaterdag voor de terugwedstrijd moesten wij voor de beker van België thuis spelen tegen Olen, een vierdeklasser. Normaal had ik mijn studs moeten laten verkleinen, maar ik had dat over het hoofd gezien. Op het einde van de eerst helft verdraaide ik mijn

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Het gelijk van “de kannibaal” De krant Het Laatste Nieuws publiceerde op 24 december vorig jaar een “opvallende uitspraak” van Eddy Merckx. De beste wielrenner ooit stelde droogweg dat Chris Froome zichzelf in de Tour 2016 zou opvolgen bij gebrek aan rivalen. Een half jaar later kreeg “de kannibaal” gelijk.

Onlangs zei Merckx dat de Tour veel te groot is geworden. Dat zou wel eens kunnen, met de media steeds meer in overdrive op de tonen van de grote poendans. Naast de Tour geen sportmanifestatie denkbaar waarin quasi elke prestatie wordt uitvergroot tot waardenotering “bovenaards”. Elk succesje in de tot “grootste op aarde” opgefokte koers waarborgt zo goed als gebeiteld zitten voor de rest van de profcarrière.

Heel relatief knie. Ik voelde onmiddellijk dat het ernstig was; ik kon met moeite bewegen. Toch nam onze trainer, Raymond Goethals, mij mee op afzondering. Hij wilde dat ik nog een test aflegde voor de match. Waarschijnlijk heb ik daar de blessure nog verergerd! Tot op heden heb ik spijt dat ik de afslachting van het fiere Bayern niet heb mogen meemaken in het toenmalige Astridpark. Robby Resenbrink had één van zijn begenadigde dagen en maakte ‘der Kaiser’ bij momenten belachelijk. Neen, Beckenbauer zal die avond in Brussel niet vlug vergeten zijn.

Robby scoorde tweemaal en we wonnen uiteindelijk met 4-1.

Ik pleegde eens heiligschennis op Anderlecht. In de inkomsthal van het Constant vanden Stockstadion, waar de Europese Supercup is tentoongesteld, was ik bezig met een tv-interview en rookte rustig een sigaretje. Ik wist niet meteen waar naartoe met mijn as en dumpte die dan maar in de Supercup!

Gelukkig had niemand het gezien...

Gille van Binst

Dat “grootste op aarde” wordt wel héél relatief als gevestigde vedetten met die hoge reputatie een loopje nemen door gewoon uit de “grootste” te stappen. Zoals drievoudige ritwinnaar Mark Cavendish die het “wereldkampioenschap voor sprinters” op de Champs Élysées liet voor wat het was, om vol te kunnen trainen voor het olympische sprintkampioenschap in Rio. Of zoals Fabian Cancellara die in plaats van Parijs zijn woonplaats, een dorpje bij Bern, koos als eindpunt van zijn laatste Tour. Voor de rest zijn we het roerend eens met al wie de stempel “doodsaai” op het ganse Tourgebeuren plakte.

Vorig jaar veroverde Froome de gele trui op de eerste klim die naam waard. Hij werd niet meer bedreigd. Nu pakte hij geel in de eerste afdaling, ook die naam waard. Geen “rivaal” die probeerde om hem het leven nog moeilijk te maken. Integendeel! Froome kreeg van de organisatie én wedstrijdjury tijdwinst toegestoken in plaats van geleden tijdverlies na een valpartij, waardoor hij op de Ventoux even zonder fiets had moeten klimmen.

Sterkste man en sterkste ploeg dankzij de meeste poen. Dat refereintje klonk in de periode van Armstrong al afgezaagd. Als Froome toetert dat hij aan zijn drie eindzeges nog een vierde of vijfde wil toevoegen, klinkt dat niet eens verwaand. De blijkbaar al ingewortelde gang van zaken in de “grootste koers op aarde” staat er borg voor. Wel geworden en wat meer haar op hun tanden hebben gekregen. Het zal nodig zijn; ze zullen de bordjes moeten verhangen als ze ons willen blijven boeien. Onze geliefde sterreporter Michel Wuyts doet wel zijn best, maar op hem moeten we ook niet rekenen om ons op het puntje van onze stoel te krijgen.

Waarom niet?

Wat heeft Jean-Marie Pfaff misdaan?

Matte bedoening We kunnen nog wat knus napraten over de lotgevallen van de renners in de Ronde van Frankrijk, maar ge zult ons niet horen snotteren nu het circus voorbij is. De artiesten zijn bedankt voor het opgevoerde gewoel, maar we vonden het, met permissie gezegd, een lauwe Tour. Met bange klassementrijders die zich gewillig neerlegden bij het meesterschap van Chris Froome en de dominante zwarte brigade van Sky. Het aangekondigde duel tussen de Britse eindoverwinnaar en Quintana, die de gele trui op geen enkel moment kon bedreigen, mogen we als flop van het jaar klasseren. Geef ons maar groenetruidrager Sagan en pechvogel Bouke Mollema, die de makke Colombiaan toonden hoe ge uit uw pijp moet komen.

Felicitaties Waarmee ge ons niet hoort zeggen dat Greg van Avermaet, Thomas de Gendt en Serge Pauwels, om het dicht bij huis te houden, geen prijzenswaardig werk hebben geleverd. Integendeel. Meer dan verdienstelijk zelfs. En tevens duim omhoog voor de vele waterdragers die het volhielden tot in Parijs, en zich, buiten het oog van de camera’s, de ziel uit hun

15

lijf reden voor hun kopmannen, waarvan sommigen, gefascineerd door het computertje op hun fiets, op tijd en stond vergaten aan te vallen. Volgend jaar beter.

Eindelijk De laatste loodjes wegen het zwaarst, naar verluidt. Dat zal wel, maar Chris Froome en zijn ploegmaatjes zagen dat anders en maakten er terecht een feestje van op weg naar de Champs Élysées waar ze wat rondjes moesten draaien en mochten uitkijken naar wat de sprinters ervan terecht zouden brengen. De overwinning ging, onder het oog van ‘le tout Paris’, naar André Greipel die eindelijk eens in de prijzen viel en zo gelukkig was als een kermisvogel met zijn zege. Waarna ze bij LottoSoudal happig naar de champagne grepen.

Hoe de fuif is afgelopen, moeten ze niet aan onze neus hangen.

Anders a.u.b.

Na wat plichtplegingen, veel blabla en een ode aan de Queen die in geen mijlen te bespeuren viel, kwam Froome op de proppen met de openbaring dat we hem nog niet kwijt zijn en dat hij de eerstvolgende jaren opnieuw een gooi gaat doen naar geel. Laat ons hopen dat zijn uitdagers tegen die tijd wat rijper zijn

Gegadigden die zich geroepen voelen om trainer te worden van de Rode Duivels moeten zich reppen, want sollicitatiebrieven moet uiterlijk op 31 juli binnen zijn. We vragen ons af waarom de voetbalbond het zo ingewikkeld maakt terwijl ze hier dicht bij huis de gedroomde kandidaat hebben om Wilmots op te volgen. We hebben het over Jean-Marie Pfaff, de bescheidenheid zelf, de sympathiekste van de wereld en omstreken; psycholoog, stuntman en filosoof in één persoon. En hij kent de geplogenheden van dit landje als geen ander. Wat willen ze bij de bond nog meer? De altijd breedlachende Swa de Keersmaecker als bondsvoorzitter en de even minzame JeanMarie als bondscoach, zo’n duo gaan ze ons tot aan de andere kant van de aardbol benijden. Een beetje eigenbelang is er wel bij, want het zou ons stof bij de vleet geven om de met volle teugen te genieten van hun nooit eerder vertoonde fratsen.

Potig geval Als voorsmaakje van de competitie die einde deze week van start gaat mochten Club Brugge en bekerwinnaar Standard het onder elkaar uitvechten voor de Supercup. En ze meenden het, want dat uitvechten werd nogal letterlijk opgevat. Met een rode kaart voor zondaar Hans Vanaken als gevolg. Wat Club niet belette om de Rouches in de luren te leggen met twee-één nadat het vijfenvijftig minuten met tien verder moest. Een galawedstrijd noemen ze dat.

Maar dan wel een potige. En dat allemaal voor een cupmatch die sinds haar bestaan nooit tot de verbeelding heeft gesproken, en waarover ook niet te veel drukte wordt gemaakt. Maar als handtastelijkheid was de match meer dan geslaagd.

moet men hopen dat elke andere gelijkenis met de periode van Armstrong uitblijft. Zoals men ook, en vooral, moet hopen dat meer renners van de “oude stempel”, genre Peter Sagan en Greg van Aevermaet, in het Tourpeloton opduiken.

Vrijbuiters boven Die koersen vanuit hun buikgevoel, niet vanuit via oortjesopdrachten te vormen treintjes of andere volgwagendictaten in ploegen waarvan elke renner een potentiële Tourwinnaar lijkt als hij bergop een hels tempo regelt en zijn kopman “uit de wind” zet, tot die bereid is om de ultieme halve kilometer van elfendertig beklimmingen in één enkele rit, voor eigen rekening te nemen.

Tourorganisator ASO doet er misschien wel goed aan om eens een parcours uit te stippelen waarin massaspurten vermeden worden, en berg- en tijdritten een bijrol spelen.

Zodat vrijbuiters overal en altijd voor verrassingen zouden kunnen zorgen. Precies aan veel meer Sagan, en minder aan Froome of Sky, heeft de “moderne” Tour hoge nood.

Tenzij men wil dat binnen een paar jaar geen kat nog naar de Tour kijkt, ondanks alle mediaheisa in “De Avondetappe” of “Vive le Vélo”.

Straks start de nationale voetbalcompetitie. Met het “goede nieuws” dat alweer een veertigtal witte merels uit de vier windstreken aanwaaiden die de eersteklassers komen versterken. We spreken de hoofdredacteur van Voetbalmagazine Jacques Sys niet tegen, als die zegt dat de plannen van clubs om de eigen jeugd meer kansen te geven, enkel voor de galerij zijn. De realiteit is dat voetbalclubs liever naar een naald in een hooiberg op de buitenlandse tweedehandsmarkt zoeken. Gestuurd door makelaars, meesters in de verkoop van gebakken lucht”. (H)eerlijker kunnen we het zelf niet zeggen.

Kop van Jut Het seizoen is nog niet begonnen en er staat al een trainer met één been op straat. Het verlies in de Supercup zal er ook geen goed aan hebben gedaan. Wie een beetje vertrouwd is met de innerlijke keuken van Standard weet dat Yannick Ferrera een koppel maanden geleden op het randje zijn trainersvel kon redden dankzij winst in de bekerfinale. Wat niet belet dat sommigen, met Daniël van Buyten als haantje-de-voorste, niet beter vragen dan hem, liever vandaag dan morgen, ‘salut en de kost’ te mogen wensen. De toekomst zal het uitwijzen.

We willen Ferrera niet belezen, maar hij zal het moeten kunnen, of veiligheidshalve al mogen uitkijken naar een andere club.

Voorspelling Er wordt, in afwachting dat het nu vrijdag ernst wordt, geoefend tegen de sterren op.

Mooi zo, maar wat stellen die oefenmatchen voor? Dat mogen de trainers uitmaken. Zelf worden we er niet veel wijzer van. De sportredactie van Gazet van Antwerpen denkt daar anders over en voorspelt met de natte vinger nu al hoe de rangschikking er gaat uitzien op het einde van het seizoen. Laat ons hopen voor Sint-Truiden dat de gazet de bal misslaat, want in hun ogen gaan de Kanaries laatste eindigen en zijn ze tegen die tijd letterlijk een vogel voor de kat. En wat antwoorden ze daarop in Stayen? Ieder zijn mening. Het is niet omdat madame Blanche met haar glazen bol is neergestreken op de Antwerpse Linkeroever dat we ons daar gewillig gaan bij neerleggen.

Groots en grootser De Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als ze het niet groots zagen. Er zullen maar liefst 555 atleten uit de Verenigde Staten deelnemen aan de Olympische Spelen in Rio. Dan kan het koninkrijk van Philippe en Mathilde niet achterblijven. Hoeveel atleten we gaan afvaardigen, is nog niet honderd procent duidelijk. Geen 555, uiteraard, maar met de valiezendragers en de genodigden erbij, komen we toch in de buurt.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

28 juli 2016

Socialisten: voor of tegen?

‘We zijn tegen, man!’

‘Voor. We zijn onlangs van gedacht veranderd.’

‘Tegen! Ik zal het toch wel weten zeker. Wie is er hier voorzitter?’

‘Zoals ge wist dat Optima niet onderzocht moest worden, zeker? Voor, zeg ik u! Stukske Oostendse bouillabaisse.’

Het zat er weer bovenarms op tussen sp.avoorzitter John Crombez en zijn voorganger, kapitein-van-de-korte-omvaart Bruno Tobback. Iets wat de kopstukken van de partij overigens allang gewoon zijn. Niemand lijkt zich er nog aan te storen wanneer beide heren aan het schelden slaan. Alleen Kathleen van Brempt lijkt het debat - zoals steeds hoofdzakelijk zijdelings - te volgen. Punt van discussie: het standpunt van de sp.a inzake het totaalverbod op onverdoofd slachten. De kapitein baseert zich op het standpunt van de partijfractie in de Vlaamse regering, en die koos onlangs

Kruisende woorden 1016

voor een totaalverbod.

Voorzitter John hecht echter meer belang aan het immer voortschrijdende inzicht van vierpartijenfilosoof Bert Anciaux, die in de federale Senaat onthulde dat alleen N-VA’ers pijn lijden bij het onverdoofd slachten van schapen en al de rest een kwestie van hegeliaans denken was. Refererende naar Danny Hegel uit Waasmunster die hem online had uitgemaakt voor cultuurrelativist. Iets wat Bert als voormalig minister van Cultuur nog steeds hoog zat.

Uiteindelijk wordt de gevreesde sp.a-studiedienst erbij gehaald. En zoals gevreesd kan ze geen antwoord bieden. ‘Dit is zo’n dossier dat we sinds kort bij wijze van grapje onder de noemer “ge zijt ne Flipflop” klasseren’, meesmuilt het hoofd van de denktank. ‘Samen met Oosterweel, onderwijs, vermogenswinstbelasting, de erfenis van Stevaert... Nu ik eraan denk… Ongeveer 90 procent van het partijprogramma valt eronder. Maar pin me niet op vast op dat cijfer, hé. Ik en cijfers, weet je?’

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Voormalig partijvoorzitter VLD B. Natuurlijke logaritme - Strottenhoofd - Onzes inziens C. Enige koning van het Koninkrijk Libië - Secundair onderwijs - 1000 kg D. Kritische opmerking E. Laatstleden - Muzieknoot - Overdreven F. Stad in Nieuw-Zeeland G. Verouderd besturingssysteem voor computers - Alleenspeler H. Romeinse cijfer 2 - Grieks eiland I. Gemalen koffie in een kleine aluminium capsule - Deelgemeente van Marche-en- Famenne J. Franstalige politieke partij - Tijgerpython uit Jungle Boek - In hoge mate K. Turkse titel - Tijdschrift L. Deel van een luchthaven - Muzieknoot

Verticaal 1. Vloerbekleding 2. Spaanse regio - Pers. vnw.

3. Radon - Muziekschijf - Naaldboom 4. Groep speciaal getrainde soldaten 5. Wat je stoort of belemmert Lagere school - Muzieknoot 6. Doctor - Tijdperk - Hoogland op het Indiase Schiereiland 7. Voormalig Belgisch premier Oud Noorse verhalen 8. Antilopensoort - Koorgalerij 9. Unix - Voorzetsel - Left to Right Override 10. Titaan - Aanwijzend vnw. - Claim 11. Beschimpt - Correctie van een f oute order 12. Slechte piano De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1015 vindt u op blZ. 14

‘Maar concreet komt het erop neer dat we alle kanten uit kunnen. Een beetje zoals met de strijd tegen fiscale fraude, zeg maar. Of dat ander dingetje. Hoe heet het ook alweer? We doen het altijd in de oppositie?’

‘Vermogenswinstbelasting! Nog een geluk dat er hier toch ene oplet’, repliceert de kapitein met een lichte pedanterie in zijn stem.

Meteen het signaal voor John om het woord te nemen. ‘We wijken af! Ik mag dus kiezen, want ik ben de voorzitter!’

De voorzitter recht de rug, schraapt de keel en maakte zich op om eindelijk de knoop door te hakken in dit dossier. ‘We zijn vanaf heden, schrijf het op, voor een totaalverbod op onverdoofd slachten. Dat is eerlijker en dat is beter voor de mensen. En anders voor de schapen.

Volgend onderwerp: vermogenswinstbelasting. Als ik het goed begrepen heb, zijn we nu voor…’

‘Euh… John’, piept Kathleen ietwat zijdelings aan de tafel, ‘John, ik geloof dat we misschien een klein visieprobleem hebben met deze visie op onze visie.’ Enigszins misnoegd op tafel tokkelend eist John woordeloos meer uitleg ‘Je weet toch dat je altijd zegt dat ik in Antwerpen te stom ben om te helpen donderen, en beter in Straatsburg mijn nagels kan lakken?’, glimlacht Kathleen.

In een zeldzaam moment van eensgezindheid knikken John en de kapitein zeer begrijpend. ‘En dat we dringend iemand nieuw nodig hebben in de stad die wel kan tellen? Wel, we hebben iemand. Een nieuwe voorzitter voor het najaar. Je gaat hem tof vinden hoor. Het is ook een West-Vlaming en hij houdt van openbaar vervoer: Tom. Tom Meeuws.’

‘So?’, bromde John, die nog steeds niet inzag waarom hij zijn weloverwogen beslissing zou moeten herzien.

‘Wel, onze Tom had een idee. Hij organiseert nu een offerfeestslachtpartij in Antwerpen.

Kwestie van onze geloofwaardigheid opnieuw wat bij te stellen bij de moslims. Die waren we wat kwijt na het hoofddoekenverbod aan de

De zon

loketten. Daar zijn we nu tegen, maar vroeger waren we daar voor.’

In de hoek knikt het hoofd van de studiedienst zo hard dat zijn bril van zijn neus schiet.

‘Dus je bedoelt dat we weliswaar tegen onverdoofd slachten zijn, maar zelf een grote onverdoofde slachtpartij gaan organiseren in Antwerpen?’

‘Als je het zo wilt bekijken? Eigenlijk feitelijk wel een beetje.’

‘Briljant, Kathleen! Je overtreft alle verwachtingen. Die van PVDA en Groen gaan niet weten waar kijken van jaloezie.’

‘En onze visie dan op de visie van de visie, John?’

‘Niets van aantrekken. Wanneer is dat offerfeest?’

‘Zo rond 11 september.’

‘Awel dan, we slachten die schapen op 11 september. Daarna mag Tom komen. Pakweg, ergens in oktober. Dat steekt niet zo nauw. En ondertussen zijn we onverkort tegen onverdoofd slachten, maar niet heel fanatiek. Politiek is vooruitzien!’

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be

Op het Noorderterras

Het was een zonnige dag. Ik liep naar het terras met mijn petje op het hoofd. Ik heb er verschillende. Die keer was het een geel waarop de tekst ‘Vlaanderen is leuk’ en de afbeelding van de Vlaamse Leeuw. Iedereen mag dat zien, ik vind het niet uitdagend.

Al kan ik nu niet meer zo vlug lopen als die keer, lang geleden. Ik ging toen met mijn petje mee betogen in Brussel.

Daar kon ik nog net gaan lopen om het vege lijf te redden door onder een laag balkon te kruipen. Zo kon ontsnapte ik aan de charge met paarden van de gendarmen. Ik verloor er mijn geel petje bij maar kocht al vlug een nieuw.

Eens aangekomen op mijn bank strekte ik mijn benen uit en trok de klep van mijn petje wat meer naar voren om de bescherming tegen de zon wat groter te maken.

“Dat is heel verstandig”, hoorde ik een vrouwenstem.

Voor mij stond een dame van mijn leeftijd. Ik deed haar teken naast mij te komen zitten.

“Veel mensen zijn niet zo verstandig, meneer”, zei ze. “Ze willen per se bruin worden, smeren zich in en draaien hun gezicht naar de blakende zon.”

“Na drie doktersingrepen ben ik uiterst voorzichtig geworden en mijd ik de zonnestralen op mijn gezicht en hoofd al houd ik van de warmte die ze uitstralen.”

“Wat is er gebeurd?” vroeg ze.

“Op mijn voorhoofd verscheen lang geleden een baso.”

“Een baso? Wat is dat?”

“Een goedaardig kankervlekje door de zon, zonder uitzaaiingen. Bij een huisbezoek sneed de dermatologe het gewoon weg. Twee jaar later was het weer van dat.

Zelfde manier van werken bij haar.”

“Je sprak daareven over drie ingrepen.”

“Toen voor de derde keer een baso verscheen boven op mijn hoofd wachtte ik te lang. Daardoor werd hij te groot om in haar praktijk weg te laten snijden.”

“Waar gebeurde het dan?”

“Ik moest naar het ziekenhuis waar een huidspecialiste onder lokale verdoving de baso wegsneed. Ik hoorde hoe de huid op mijn hoofd een stuk werd opengescheurd.

Vijfentwintig hechtingen werden aangebracht. Mijn vrouw verpleegde mij daarna dagelijks.”

“Je ziet er niets van, meneer.”

“Toch wel.” Ik wees naar de rechterkant van mijn hoofd.

“Hé. Daar springen inderdaad je haren wat omhoog.”

“Voor een man is dat niet zo erg”, lachte ik. “Toen heb ik wel mijn les geleerd.”

“Je maakte een goede keuze wat jouw petje betreft. En blijf toch ook maar uit de zon”, raadde ze me aan.

Ik schudde mijn hoofd. “Ik begrijp niet dat mensen perse bruin willen worden. Velen willen over bijna hun hele lijf bruin zien.

Wandelen ze door de stad dan zie je toch alleen maar hun gezicht. Bij sommigen is dat zo bruin dat je ze voor een andere oorsprong aanziet.”

“Je hebt gelijk, overdrijving is nooit goed.

Ik ben wel heel blij met de zon. Dit jaar moesten we er veel te lang op wachten.

Jouw petje heeft de kleur van de zon, mooi geel.”

“En de leeuw die erop staat, houdt van de zon.”

“Weet jij hoe oud de zon is?” vroeg ze.

Ik trok mijn schouders op om te tonen dat ik het niet wist.

“4,5 miljard jaar. En wij draaien er met onze aarde omheen.”

“Dat ze nog maar lang bestaat”, hoopte ik.

“Maak je daar geen zorgen over. Ze is nog maar halverwege haar leeftijd.”

“En weet je. Achter de wolken schijnt de zon. Daaraan moeten we denken als we het al eens moeilijk hebben”, lachte ik.

“Ik ben geboren op een zondag”, zei ze.

“Hé”, wist ik. “Jij bent een zondagskind, een geluksvogel. Het is iemand die het positieve van alles ziet en met iedereen kan opschieten. Het was mij een eer jou te leren kennen, mevrouw. Maar als je het mij niet kwalijk neemt, laat ik je nu alleen. Ik rep me weg want de hoofdhuid onder mijn petje wordt te warm.”

Ze wuifde me na tot ik het terras had verlaten.

TdW