't Pallieterke van 4 augustus 2016

72ste jaargang • nummer 31 • donderdag 4 augustus 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Heeft Angela Merkel zichzelf overschafft?

In een inderhaast bijeengeroepen persconferentie herhaalde de Duitse bondskanselier Angela Merkel verleden week nog eens haar beruchte uitspraak van verleden jaar: “Wir schaffen das!” In ons land was de pers lovend, en sprongen Wouter Beke (CD&V) en Meyrem Almaci (Groen) haar onmiddellijk bij. In eigen land kreeg ze in de pers echter ferme tegenwind, terwijl ook de Beierse CSU-voorzitter Horst Seehofer liet weten dat hij zich niet achter de uitspraak “wir schaffen das” kon scharen. Heeft Angela Merkel zichzelf overschafft door te volharden in de boosheid?

Het is de gewoonte niet van Angela Merkel om midden in de zomervakantie een persconferentie bij mekaar te roepen. Andere jaren deed ze dat op het einde van augustus, maar dit jaar zag ze zich, na de recente reeks van aanslagen in Duitsland en elders in Europa, genoodzaakt om eind juli al een persmoment in te lassen.

Dat is op zich al een sterke indicatie dat Merkel zich niet meer zo zeker van haar stuk voelt, ook al riep ze de pers samen om haar uitspraak van verleden jaar te herhalen. Als ze werkelijk zo stevig in haar schoenen zou staan als de Vlaamse pers in eerste instantie dacht te kunnen menen, had ze zich immers aan haar oorspronkelijke plan kunnen houden.

Of Merkel er zich veel zal van aantrekken, weten we niet, maar onze pers was alvast lovend voor de herhaling van haar “wir schaffen das”-uitspraak. Bart de Wever noemde haar uitspraak echter een goedkoop trucje, en neemt het haar kwalijk dat ze met die uitspraak de weg geplaveid heeft voor Donald Trump, Geert Wilders en Marine Le Pen. Zou het? Wij dachten dat Geert Wilders en Marine Le Pen er al lang waren vóór het “wir schaffen das” van Merkel van verleden jaar.

Bovendien denken we dat het Amerikaanse kiezerskorps zich bitter weinig aantrekt van wat een Duitse bondskanselier wel of niet zegt over een interne Europese aangelegenheid. Maar het klopt natuurlijk wel dat haar uitspraak niet bepaald de wind uit de zeilen van Geert Wilders en Marine Le Pen heeft weggehaald.

ste ballen aan het lijf een vrouw. IJzersterk van Merkel. #sticktoyourplan”. Maar zoals we reeds zegden: als je in het midden van de zomer in alle haast een persconferentie moet bijeenroepen, ben je niet bepaald “ijzersterk” bezig, en is de hashtag #sticktoyourplan niet echt van toepassing. De reactie van Wouter Beke houdt dus weinig steek, en lijkt eigenlijk veel meer een tegenreactie op de uitspraak van Bart de Wever, dan gemeend applaus voor de uitspraak van Merkel.

O ja, John Crombez van de sp.a deed zelfs de moeite niet om het over Merkel zelf te hebben, en beperkte zich tot een reactie op Bart de Wevers reactie. Het wordt met de dag duidelijker dat de figuur van ex-voorzitter Bruno Tobback dan toch niet het echte probleem van de sp.a was.

Bij Meyrem Almaci van Groen heette het dan weer: “Leiderschap tonen, vasthouden aan fundamenteel menselijke waarden en volhouden. En kijk: nog steeds op post.” Waarmee ook zij bewijst dat Angela Merkel niet meer helemaal lekker op haar stoel zit, want anders zou het absoluut geen nieuws zijn dat zij een jaar later “nog steeds op post” is.

Maar fundamenteel: leiderschap tonen, vasthouden aan fundamenteel menselijke waarden en volhouden, kom ons eens uitleggen op welke manier dat ook niet, of misschien zelfs een stuk meer van toepassing zou zijn op pakweg Viktor Orbán? Is de politiek van de Duitse bondskanselier dan werkelijk zoveel moediger en zoveel humaner dan die van de Hongaarse eerste minister?

Ballen

Wie moet wat schaffen?

Wouter Beke van de CD&V was dan weer één en al bewondering voor Angela Merkel.

We citeren hem op Twitter: “In tijden van grote beroering is de wereldleider met de groot-

In eigen land kreeg Angela Merkel veel meer tegenwind te verduren. De Duitse pers was over de hele lijn vernietigend voor haar volharding in de boosheid. Wie moet eigenlijk ‘schaf-

fen’? Wat moet er ‘geschafft’ worden? Hoelang moet er nog ‘geschafft’ worden? En hoe? Deze vragen werden er openlijk gesteld. De negen maatregelen die Merkel op haar persconferentie aankondigde gaven daar helemaal geen voldoende antwoord op, en werden in de meeste kranten dan ook volledig afgekraakt.

Het is nochtans niet moeilijk om te antwoorden op die vier vragen. Wie moet ‘schaffen’? Niet Merkel in haar ambtswoning in Berlijn, maar wel Hans en Ursula in de straat. Wat moet er ‘geschafft’ worden? De ene aanslag na de andere, bovenop de stijgende criminaliteit en de aanrandingen (Keulen!). Hoe lang moet er nog ‘geschafft’ worden? Liefst tot aan de volgende federale verkiezingen, in de herfst van 2017. En hoe moet er ‘geschafft’ worden?

Door de kop in de kas te houden, en alles maar braaf te ondergaan.

Maar aan de recentste Duitse peilingen te zien, beginnen Hans en Ursula hoe langer hoe meer hun buik vol te hebben van het ‘geschaffer’ van Angela Merkel, en kiezen zij steeds vaker voor Alternative für Deutschland (AfD).

Op landsbasis peilt de partij al een stuk boven de tien procent, in de voormalige DDR zelfs boven de twintig procent.

Bij elk verhaal van de verkrachting en/of beroving van een goedmens die een vluchteling bij haar thuis persoonlijk opvangt, loopt dat aantal weer een beetje verder op. Er zijn wel degelijk grenzen aan de naïviteit van de mensen.

Union of geen Union?

Intussen zit er wel een fameuze kink in de kabel tussen de twee Unionsparteien, CDU en CSU. CSU-voorzitter en minister-president van de deelstaat Beieren Horst Seehofer liet amper enkele dagen na de persconferentie van Merkel verstaan dat hij zich echt niet achter de uitspraak “wir schaffen das” kon scharen.

Er zit al langer een haar in de boter tussen CDU en CSU op dit vlak, maar het is de eerste keer dat Horst Seehofer dit zo duidelijk liet blijken.

Angela Merkel kan in Berlijn dan wel mooi haar humanistische principes belijden, het is wel het Beieren van de CSU dat voor de

meeste vluchtelingen de toegangspoort tot Duitsland is, en daarmee meteen ook de deelstaat die met de meeste miserie zit.

Ga het maar eens na. Waar ligt Würzburg, waar asielzoeker Riaz Khan Ahmadzai op een trein met een hakbijl tekeerging? Precies: in Beieren. Waar ligt Ansbach, waar Mohammed Daleel zichzelf opblies op een festival? Alweer juist: Beieren. Ali David Sonboly, de schutter van München, zou zijn inspiratie eerder op rechts gezocht hebben, maar of het in de geesten van de mensen veel uitmaakt, valt nog te bezien.

In Reutlingen in de deelstaat Baden-Württemberg stak de Syriër Mohamad H. met een mes een Poolse neer. Reutlingen ligt dan wel niet in Beieren, doch op een boogscheut. En allemaal op een veilige afstand van Berlijn.

Hoe ver gaat de CSU haar oppositie tegen Unionspartner CDU durven drijven? Of gaat de CSU binnen de CDU partners vinden voor haar oppositie tegen Angela Merkel? Bij de CSU zijn ze er als de dood voor in Beieren de electorale rekening geserveerd te krijgen voor wat de Noord/Oost-Duitse Angela Merkel hen door de strot duwt.

Overigens zouden nogal wat kiezers in de rest van Duitsland een stem voor de CSU wel zien zitten. Maar zonder de CDU kan de CSU het op federaal vlak in Duitsland wel schudden. Als de CSU buiten Beieren een rol van betekenis wil spelen, is ze dus wel veroordeeld tot een partnerschap met de CDU. In het andere geval moet ze vrezen voor CDU-concurrentie in de eigen bondsstaat.

Toch wordt het uitkijken hoe de dingen de komende maanden zullen evolueren in Duitsland. Angela Merkel is niet meer oppermachtig in Duitsland, en haar persconferentie was een moment van zwakte waarmee ze bovendien dan nog eens veel tegenwind oogstte. Heeft de Duitse bondskanselier met haar uitspraak zichzelf overschafft, en betekent dit voor haar het begin van het einde? Als ze blijft volharden in de boosheid, kunnen we alleen maar hopen dat ze snel vervangen wordt.

2

Actueel

4 augustus 2016

2 jaar na sabotage op Doel 4

Een verjaardag met vraagtekens Deze week is het exact twee jaar geleden dat in de kerncentrale van Doel 4 een sabotagedaad werd uitgevoerd. Twee jaar na datum is er nog steeds geen dader gevonden.

Even terug in de tijd: op dinsdag 5 augustus omstreeks 11u06 uur beginnen in de controlekamer alarmlichtjes op te lichten. Het alarm geeft aan dat er een verlies is van smeerolie in de turbine. Niet echt om te panikeren, want net zoals bij een auto kan er hier en daar wel eens een lekje zijn. Met de turbine wordt de stoom die geproduceerd wordt in het reactorgebouw omgezet in elektriciteit. De stoom doet grote turbines ronddraaien op een as van meer dan 50 meter lengte. De smeerolie in de turbine moet ervoor zorgen dat de loodzware as vlotjes over de lagers kan draaien.

Een technisch medewerker wordt uitgestuurd naar de stoomturbine en die merkt helemaal geen lek. Maar dan is het al te laat: er zit geen smeerolie meer in de turbine. Iemand heeft een noodklep opengezet van het oliereservoir, waardoor de smeerolie wegvloeit naar een opslagtank buiten het gebouw. Dat is zo voorzien om bijvoorbeeld bij brand snel de brandbare olie te kunnen evacueren naar een plaats buiten het gebouw.

Resultaat: op 37 minuten tijd vloeit 65.000 liter smeerolie weg. De turbine raakt oververhit en geraakt zwaar beschadigd. De kernreactor wordt stilgelegd.

Drie instanties beginnen een onderzoek naar de sabotagedaad: allereerst Electrabel (Engie), uitbater van de kerncentrale in Doel.

Daarnaast starten het federale parket en de staatsveiligheid een onderzoek. En ook het FANC, het Federaal Agentschap voor Nucleaire Controle, start een onderzoek. Er wordt een onderzoeksrechter aangesteld. Na twee jaar onderzoek kan geen van deze instanties een dader aanduiden. Meer nog, officieel wordt er nauwelijks of niet gecommuniceerd door de drie diensten. Tenzij om bepaalde geruchten die de kop opsteken te ontkennen. Parlementaire vragen over de stand van het onderzoek worden door minister Geens afgewimpeld: “Het onderzoek loopt nog.” En daarmee is de kous af.

De feiten Al snel start de zoektocht naar de mogelijke dader. Er hangen overal camera’s en iedereen die de machinekamer wil betreden, kan dat enkel doen door te ‘badgen’ aan één van de toegangsdeuren. Elke persoon die de machinekamer betreedt of verlaat, wordt geregistreerd.

Het eerste onderzoek wijst uit dat op het moment van de sabotage er zo’n 60 personen aanwezig waren (of net gepasseerd waren) in het technische deel van de machinezaal. Ter informatie: die machinezaal meet 60 x 120

meter en telt meerdere verdiepingen.

Het is onmogelijk dat een buitenstaander zomaar even het domein van Doel 4 oploopt, binnengeraakt in de machinezaal en dan ook nog weet waar de noodklep zich bevindt. Snel wordt duidelijk dat de saboteur van binnen kwam, dus werkzaam is of was op de kerncentrale.

Op 8 december, vier maanden na de sabotage, geeft OCAD-directeur André Vandoren voor het eerst officieel toe dat ook de piste van een mogelijke terreurdaad wordt gevolgd. De baas van het Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Dreiging spreekt over “een lang voorbereide criminele daad”. Hij laat doorschijnen dat de sabotage niet het werk was van amateurs.

Ondertussen is de groep potentiële daders geëlimineerd van 60 naar 30 personeelsleden. Dat wordt bevestigd door VTM Nieuws op maandag 5 januari 2015, maar enkel op basis van een anonieme brief. Electrabel en het FANC melden enkel dat er bepaalde veiligheidsmaatregelen genomen zijn. Bij de 30 “verdachten” zit geen enkele werknemer van Electrabel; het gaat over werknemers van onderaannemers.

Die beslissing viel na een strengere “screening” van het personeel. Op 13 mei schrijft Het Laatste Nieuws dat een 12-tal verdachten verder ondervraagd worden. “De speurders focussen voortaan op een kleine groep, uitsluitend medewerkers van Electrabel. Zij zijn de jongste weken opnieuw ondervraagd, niet meer als getuigen, maar als potentiële verdachten.”

Het slotje Een bijkomend probleem is dat er geen duidelijke beelden zijn van de beveiligingscamera’s in de machinezaal. Er hangen camera’s, maar geen enkele is gericht op de noodklep. De sabotagedaad werd dus niet gefilmd.

Maar onderzoek wijst wel degelijk uit dat de aflaatklep in de turbinezaal opzettelijk is opengedraaid. “De hendel van die aflaatklep, een ijzeren hendel van een 50 centimeter, was eraf gevezen en in de andere richting er weer opgezet. Zo leek het alsof de klep was gesloten, maar in werkelijkheid open stond zodat de olie kon weglekken.” Sporenonderzoek van de metalen hendel levert geen resultaat op. Men vindt geen vingerafdrukken.

Bovendien was de aflaatklep beveiligd met een hangslot. Dat was verdwenen. Vakkundig doorgeknipt met een metaaltang, of beschikte de dader over een sleutel? Het bewijst in ieder geval nogmaals dat de sabotagedaad met voorbedachte rade werd uitgevoerd, en dat het zeker niet om een impulsieve actie ging.

Eind juli 2015 raakt bekend dat het Federaal parket opnieuw een veertigal werknemers gaat ondervragen. Daarvoor zal ook gebruik gemaakt worden van een leugendetector. Tot dan hadden acht werknemers geweigerd – op

Wie heeft het gedaan? advies van hun advocaat en vakbond – zich te onderwerpen aan die leugendetectie. Dat is wettelijk gezien best mogelijk.

Eén jaar na de sabotagedaad verlaten de speurders wel de piste van een terreuraanslag.

Dat lijkt zeer aannemelijk. Terreurgroepen willen nu eenmaal graag pronken met hun daden.

En in dit geval werd de sabotagedaad door geen enkele terreurgroep opgeëist.

De gevolgen van de sabotagedaad zijn niet min: de schade bedraagt zo’n 30 miljoen euro aan de turbine zelf, en in totaal spreekt Electrabel over zo’n 70 miljoen gevolgschade. De reactor heeft zo’n 4,5 maand stilgelegen. Totaal: zo’n 100 miljoen schade. En dan spreken we nog niet over andere gevolgschade: denk maar aan de duizenden werkuren die er gespendeerd werden bij allerlei instanties (steden en gemeenten, ziekenhuizen, hulpdiensten,...) om te vergaderen over het mogelijke afschakelplan, mocht er in de winter van 2014 te weinig stroom opgewekt worden. Men spreekt op dat ogenblik over de grootste economische schade ooit die België door een sabotagedaad geleden heeft.

Wat nu?

Als het geen terreurdaad was, wat was het dan wel? Welk motief had de dader? Was het een wraakactie tegen de directie, iemand die een verlofdag geweigerd was of zo? De kans is klein dat een doorsneepersoneelslid zich zo zou willen wreken.

Is het een groene jongen die de slappe beveiliging van de kerncentrale wilde aantonen?

Of een groene jongen die zich wil opwerpen als redder der mensheid en kerncentrales wil bestrijden? Het lijkt redelijk onwaarschijnlijk.

Iedereen die in een kerncentrale wil werken, wordt uitgebreid gescreend door de Staatsveiligheid en door de FANC. Als zo’n man dan toch door de “screening” geraakt, en dan na jaren infiltratie overgaat tot een sabotagedaad, dan spreken we van een “lone wolf”. Vraag blijft dan waarom de man uitgerekend op dinsdag 6 augustus 2014 toesloeg. Het zou logischer geweest zijn in putteke winter toe te slaan,

wanneer de vraag naar elektrische stroom groter is dan in de zomermaanden. Neen, de kans dat het om een groene milieuactivist zou gaan, is zeer klein.

Er blijven twee mogelijkheden over: 1) De werknemer in kwestie had psychische problemen, en in een vlaag van zinsverbijstering gaat hij over tot zijn sabotagedaad. In dat geval is het bijzonder alarmerend dat mensen met psychische problemen in een kerncentrale kunnen werken.

2) Er is gewoon sprake van een menselijke fout, waarbij de noodklep bij een onderhoudsbeurt per ongeluk bleef openstaan. Zit Electrabel daar zodanig mee verveeld dat die fout niet kan toegegeven worden? Of spelen er andere belangen mee, zoals verzekeringskwesties?

Dat zou dan zeer straf zijn, want dan zou er sprake zijn van een doofpotscenario waarbij zowel Electrabel, het FANC als het Federaal parket aan één zeel trekken. Dat drie diensten (privé, overheid, gerecht) zouden samenzweren, achten we weinig waarschijnlijk. Want ooit zal minister van Justitie Koen Geens met antwoorden moeten komen. Hij kan niet blijven verkondigen dat “het onderzoek nog lopende is” en dat hij niets kan vertellen.

Besluit Dat er twee jaar na datum nog steeds geen dader bekend is, lijkt meer dan ongeloofwaardig. Dat men vandaag nog geen enkele verdachte heeft, is zelfs angstaanjagend. Maar, als men na twee jaar geen enkele verdachte in het vizier heeft, en elke onderzoeksdaad uitgevoerd werd, wat hoopt men dan de komende weken en maanden nog te bereiken? Nog eens iedereen op de rooster leggen? Kan men toegeven dat de dader onvindbaar is? Wat een gezichtsverlies voor “failed state Belgium”.

Wederom. Dat iemand in een kerncentrale een sabotagedaad kan uitvoeren, is méér dan beangstigend. Maar dat na twee jaar intensief onderzoek geen dader gevonden kon worden, is nog honderdmaal meer verontrustend.

K arl van C amp

Het aanhoudende loonkostenprobleem

Uit de smalle beursstraat

Ondanks de verschillende maatregelen van de regering-Michel blijft de loonkost voor de Belgische bedrijven zeer hoog. Het gaat hier niet om de nettolonen die de werknemers op hun rekening krijgen, wel om de totale loonkostfactuur – de sociale bijdragen en belastingen bovenop het nettoloon – voor de bedrijven. Ze blijven een probleem voor het concurrentievermogen van de ondernemingen. Bedrijven gaan dan ook op zoek naar alternatieve vormen van verloning.

vermogen klaar. Daar staat niet in dat de historische handicap van 10 procent moet worden weggewerkt. Hij heeft het enkel over een strenger systeem om verdere loonkostontsporingen te vermijden.

minder duur geworden. Ook al omdat de brutolonen in de ons omringende landen sterker zijn gestegen.

Gevolg is dat de loonkostenhandicap ten opzichte van die landen inderdaad sterk gedaald is. Volgens sommige studies is die ondertussen weggewerkt. Maar hoe kan dat als er nog altijd sprake is van een loonkostverschil van 10 procent? Zeer eenvoudig: de Nationale Bank en andere instellingen rekenen pas vanaf 1996. Dat jaar werd een wet ingevoerd die bepaalde dat de Belgische loonkosten niet sneller mochten stijgen dan in de buurlanden. Die wet heeft maar half gewerkt. Zo lag de Belgische loonkost in 2013 nog altijd 4 procent hoger dan in de buurlanden. Reden is dat de evolutie van de loonkosten in die buurlanden steevast overschat wordt. Als de brutolonen in België dan toch sneller stegen, hebben de vakbonden en werkgeversorganisaties dat achteraf niet bijgestuurd. Vandaar de blijvende handicap. Die is pas nu afgebouwd door de maatregelen van de regering. Maar het concurrentienadeel van 10 procent, dat eigenlijk van voor de wet van 1996 dateert, blijft wel bestaan.

En in de Wetstraat is niet te horen dat men daar verandering in zal brengen. Vicepremier en minister van Werk Kris Peeters (CD&V) heeft een nieuwe wet op het concurrentie-

Bedrijven hebben door dat het loonkostennadeel (vooral te wijten aan de hoge lasten bovenop het nettoloon) niet snel zal verdwijnen en zoeken daarom naar goedkopere alternatieven dan het klassieke om werknemers extra te belonen. De extralegale voordelen als een bedrijfswagen, groepsverzekering of maaltijdcheques zijn al jaren ingeburgerd. Sinds kort is een andere vorm van verloning aan een opmars bezig: de niet-recurrente resultaatsgebonden verloning. Dat is een collectieve bonus die aan alle werknemers van een bedrijf wordt toegekend wanneer een bepaalde doelstelling (bijvoorbeeld meer winst) wordt bereikt. Vorig jaar werd bijna voor 620 miljoen euro aan zo’n bonussen toegekend, tegenover 526 miljoen in 2014. Tot 275.000 werknemers hebben al van deze bonus kunnen genieten.

Het is een aantrekkelijke vorm van verloning, aangezien bedrijven op een bonus tot 3.219 euro per jaar geen belastingen moeten betalen. Er wordt enkel een bijzondere socialezekerheidsbijdrage op geheven. Voor de werknemers is tot 2.800 euro van de bonus onbelast. Zuivere winst dus. Dit systeem van alternatieve beloning zal populair blijven zolang de Belgische lasten op arbeid niet verder worden verlaagd.

Eén arbeidsuur zal volgens de cijfers van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) eind 2016 in België gemiddeld 43 euro kosten, ten opzichte van een gemiddelde van 39 euro in de drie buurlanden (Nederland, Duitsland en Frankrijk). Een nog altijd zeer reële handicap dus van 10 procent. De Belgisch loonkosten (brutoloon plus sociale werkgeversbijdragen) blijven in Europees perspectief zeer hoog.

Ondanks maatregelen Dat is op het eerste gezicht vreemd, omdat de regeringMichel maatregelen genomen heeft om de loonkosten te verlagen en aldus de concurrentiekracht van de ondernemingen te versterken. De lijst is bekend: een indexsprong waarbij de stijging van de levensduurte à rato van 2 procent niet automatisch wordt doorgerekend in de lonen, een verlaging van de werkgeversbijdragen voor de sociale zekerheid, en een loonmatiging die al een tijd aanhoudt. Zo kunnen de lonen voor 2016 reëel (dus bovenop inflatie) met slechts 0,5 procent bruto stijgen en 0,3 procent netto.

Deze maatregelen hebben de concurrentiekracht van de Belgische ondernemingen inderdaad versterkt. De Belgische producten en diensten zijn in verhouding tot die in het buitenland

Alternatieve verloning

Angélique Vanderstraeten

Actueel

4 augustus 2016

Mensenrechteninstituut: grote waakzaamheid geboden

3

Beeld van de week

Koen Geens, minister van Justitie, heeft aangekondigd dat de oprichting van een ‘Mensenrechteninstituut’ nakend is. Dat instituut moet een soort koepel worden van al wat er reeds bestaat inzake de bestrijding van zogeheten discriminatie. Zo zullen onder meer het ‘Interfederaal Gelijkekansencentrum’ (vandaag Unia), het Centrum voor Migratie en het ‘Instituut voor de gelijkheid van Mannen en vrouwen’ op termijn één groot geheel vormen met dit nieuwe instituut voor de Mensenrechten.

Al wordt de oprichting van dit nieuwe instituut al een tijd bepleit door opperkomiek Geert Hoste, toch is het niet aangewezen om lacherig te doen hierover, want er zijn wel degelijk risico’s verbonden aan de oprichting van deze instelling.

Franstaligen oververtegenwoordigd Vooreerst gaat het alweer om een nieuw Belgisch instituut, dus een versterking van het Belgisch niveau. Ongetwijfeld zal de raad van bestuur ervan paritair worden samengesteld en dus voor amper 50 procent uit Nederlandstaligen bestaan. De Franstaligen zullen er met andere woorden oververtegenwoordigd zijn, en daar zwaarder hun stempel kunnen drukken dan bijvoorbeeld in het federaal parlement.

De macht van dit soort instituten mag niet worden onderschat: zo kon Unia onlangs bekomen dat de federale administratie Werkgelegenheid in verzet ging tegen een advies van de advocaat-generaal van het Europees Hof van Justitie, tegen de zin van de meerderheidspartijen in.

De advocaat-generaal had zich - zeer terecht uitgesproken ten gunste van de vrijheid van werkgevers om in hun bedrijf een hoofddoekenverbod op te leggen. In plaats van zich daarbij neer te leggen en zich neutraal op te stellen, vond de Belgische administratie het nodig voluit de kaart te trekken van de hoofddoek als basisrecht in alle privébedrijven.

De fractieleiders van N-VA (De Roover) en Open Vld (Dewael) hebben hiertegen gereageerd in het parlement, maar konden niet verhinderen dat Unia haar extremistische visie aan een overheidsadministratie oplegde. Minister van Werk Peeters kondigde aan dat de procedure in de toekomst zou wijzigen, maar we moeten afwachten of hij deze belofte zal nakomen. Unia zit nog altijd stevig in handen van linkse wereldverbeteraars en blijkbaar worden hiertegen geen initiatieven genomen door de meerderheidspartijen. Het is in ieder geval overduidelijk dat dit soort instellingen de macht van het parlement uitholt en de democratie bijgevolg ondergraaft.

Grote geldingsdrang Typisch voor instellingen als Unia is dat die van nature een grote geldingsdrang hebben: ze willen bewijzen dat ze nuttig zijn en dus voelen ze zich geroepen om zich met allerlei soorten vermeende basisrechten en discriminaties in te laten.

Denk maar aan het proces tegen het Vlaams Blok dat destijds door het Centrum mee in gang werd gezet. Hetzelfde gevaar dreigt nu met het Mensenrechteninstituut dat men in het leven wil roepen. Wat men ook over dit onzalige België kan vinden, grove schendingen van de mensenrechten zijn hier al jaren niet

meer te vinden. Dit komt onder meer omdat het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens volledig is geïntegreerd in onze rechtsorde, waardoor de rechters verplicht zijn eventuele mistoestanden aan dit Verdrag te toetsen.

Bovendien is er nog het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) in Straatsburg, waarop burgers van 42 landen beroep kunnen doen indien de uitspraken van de nationale rechters hen niet zinnen. Ook dat Hof wordt gekenmerkt door een grote geldingsdrang en een veel te grote ijver om bestaande mensenrechten uit te breiden en er nieuwe uit te vinden.

Zo is het EHRM er rechtstreeks voor verantwoordelijk dat Europese landen vandaag geen bootjes met vluchtelingen meer mogen terugdrijven naar Libië omdat daarmee het asielrecht van die Afrikanen zou geschonden worden. Dankzij de verlichte geesten van Straatsburg mag elke sterveling die voor de Libische kust in een sloep dobbert nu rekenen op een gratis veerdienst naar Italië vanwege de EU.

Draagkracht ondermijnd Als er één domein is waar geldingsdrang erg gevaarlijk is en waarover te pas en vooral te onpas kan geleuterd worden, dan wel het domein van de ‘mensenrechten’: elke drukkings- of minderheidsgroep in de samenleving vindt wel dat de eigen belangen zodanig groot zijn dat ze moeten verdedigd worden als mensenrechten. Dit komt de échte mensenrechten (recht op leven, juridische gelijkheid van man en vrouw, vrijheid van mening en godsdienst…) niet ten goede, want hoe uitgebreider de verzameling ‘mensenrechten’, hoe zwakker de bescherming van elk van deze rechten afzonderlijk.

Ook wordt de draagkracht bij de bevolking voor de mensenrechten ondermijnd wanneer er te veel banale zaken onder deze noemer worden gebracht. Als er zo’n Belgisch Mensenrechteninstituut komt, dan wordt het uitkijken naar welke actieradius dit krijgt en welke pionnen de partijen daarin zullen droppen. De kans is heel groot dat het instituut zich, naar het voorbeeld van Unia, zal laten leiden door een politieke agenda die de bevoegdheden van het parlement en de regering verder uitholt.

Minderhedenverdrag Zo valt te vrezen dat de Franstaligen via dit nieuwe instituut bepaalde minderheidsrechten zullen willen bekomen die ze momenteel niet via het federale parlement kunnen binnenhalen.

Dezelfde VN-Mensenrechtenraad, die al jaren vanuit Genève eist dat er in België een Mensenrechteninstituut zou komen, liet telkens in één adem verstaan dat België absoluut het Minderhedenverdrag van de Raad van Europa moet bekrachtigen. Dit zou ons ruim 85 jaar terugwerpen in de tijd: heel Vlaanderen zou opnieuw tweetalig moeten worden.

De Franstalige politici hebben de ratificatie van het Minderhedenverdrag bij herhaling op de agenda geplaatst en willen op die manier de taalwetgeving onderuithalen, goed wetende dat ze daarvoor in het federale parlement voorlopig geen meerderheid kunnen vinden.

Wanneer het nieuwe Mensenrechteninstituut zich geroepen zal voelen om zich met dit soort zaken bezig te houden, dan is het hek van de dam.

Dan zal vroeg of laat ‘in naam van de mensenrechten’ beslist worden dat Franstaligen opnieuw hun eigen (gesubsidieerde) scholen mogen oprichten in Vlaanderen of een toelage mogen eisen van de Vlaamse overheid voor hun cultuurcentra en bibliotheken.

Alles moet dus in het werk gesteld opdat het nieuwe instituut - als het er al moet komen van start gaat met geknipte vleugels en uitdrukkelijk geen enkele bevoegdheid krijgt inzake cultuur- en taalproblematiek.

BL

Het Turkse huis dat Ataturk bouwde vertoont barsten.

RSZ-schuld nog steeds hoogst bij Franse Gemeenschap U herinnert zich ongetwijfeld de heisa van enkele jaren geleden toen bekend raakte dat de totale schuld van de gemeenschappen aan de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid (RSZ) in 2009 liefst 172,8 miljoen euro bedroeg. De Franse Gemeenschap was verantwoordelijk voor het grootste deel van bedrag. Het ging om 168,1 miljoen euro.

De Franse Gemeenschap was dus verantwoordelijk voor 97,3 procent van de RSZschulden van de gemeenschappen.

Hoe zit het vandaag? Volgens bevoegd minister Maggie de Block (Sociale Zaken) bedroeg op 17 maart 2016 de totale RSZschuld (bijdragen, bijdrageopslagen, intresten en gerechtskosten) van de Vlaamse Gemeenschap net geen drie miljoen euro (2.947.219 euro om exact te zijn).

De totale RSZ-schuld van het Ministerie van het Brussels Gewest bedroeg slechts 773.547 euro. De totale RSZ-schuld van de Franse Gemeenschap daarentegen bedroeg op 15 april 2016 maar liefst 40.899.261 euro. In totaal ging het dus om iets meer dan 44.620.027 euro. Het percentage van de Franse Gemeenschap hierin was 91,7 procent.

euro voor het Ministerie van het Brussels Gewest. Voor de Franse Gemeenschap bedroegen de totale intresten op 15 april 2016 liefst 20.596.363 euro.

De schulden hebben rechtstreeks te maken met zaken die juridisch betwist worden. Twee Nederlandstalige zaken worden betwist voor de arbeidsrechtbank en/of het arbeidshof. De Block in De Kamer: ‘Wat de Franstalige Gemeenschap betreft, waren er twee types betwistingen: de problematiek van de lasten uit het verleden en de problematiek van de “Smetbanen”. Wat betreft het Ministerie van het Brussels Gewest, zijn er in het totaal 25 procedures hangende voor de Arbeidsrechtbank van Brussel.’

Verwijlintresten en betwistingen

Slotsom

Een groot deel van die bedragen bestaat uit zogeheten verwijlintresten. Dat zijn intresten voor laattijdige betalingen van prestaties. De verwijlintresten bedroegen 1.900.335 euro voor de Vlaamse Gemeenschap en 212.811

De totale RSZ-schuld van de gemeenschappen is de laatste jaren fors afgenomen. De Franse Gemeenschap blijft wel verantwoordelijk voor het grootste deel van die schuld.

Sommige zaken veranderen niet in dit land.

Thierry Debels

Zweedse uittocht Een land waar een bevolkingsvervanging zich stilaan begint af te tekenen, is Zweden. De bevolking van Zweden neemt elk jaar toe, maar tegelijk ook de emigratie van Zweden naar het buitenland. De toename in Zweden is volledig op conto te schrijven van immigratie, hetgeen – net als bij ons – de steden bijna onherkenbaar veranderd heeft. De emigratie heeft intussen een getal bereikt van meer dan 50.000 mensen per jaar, hetgeen in absolute cijfers meer is dan tijdens de grote emigratiegolf op het einde

van de 19de eeuw (maar – nog – niet in verhouding tot de totale bevolking). Er wonen ondertussen al 600.000 Zweden in het buitenland (7% van al wie de Zweedse nationaliteit bezit), de meesten (zo’n 150.000) in de Verenigde Staten. Naar de reden van de emigratie is het raden, want daar doen de statistische diensten geen onderzoek naar (het zou maar nare conclusies met zich brengen). Maar dat het niet enkel is om in het buitenland gezondere lucht op te snuiven, laat zich raden.

4

Dossier

4 augustus 2016

Vuurwapens in de VS Het eerste interview dat ik bij mijn eerste bezoek aan de Verenigde Staten in 1985 afnam, was met een woordvoerder van de National Rifle Association, de uitzonderlijk sterke lobby ten voordele van het bezit van vuurwapens.

Open en bloot Ik schreef en produceerde een negendelige televisiereeks over “Supermachten: Geschiedenis en Instellingen van de Verenigde Staten” en trok voor een dienstreis naar de “good ol’ US of A”. De eerste dag in Washington begonnen mijn team en ik met een bezoek aan het luxueuze hoofdkwartier van die beruchte NRA-lobby die de politieke instellingen van het land corrumpeerde.

Zo had men mij toch gezegd. Dankzij mijn diploma leraar Engels was ik niet bang voor een confrontatie en ik zou die woordvoerder eens grillen.

Ik stelde mijn eerste vraag en ik herinner me niet meer of er nog een tweede volgde.

De woordvoerder zei direct hoeveel personeel de NRA bezat, hoeveel Amerikanen lid waren, hoeveel de begroting bedroeg en hoe er gelobbyd werd: rechtstreeks bij de leden van het Amerikaans parlement of onrechtstreeks via ledenbrieven, telefoons, actiegroepen enz. die de volksvertegenwoordigers en senatoren onder druk moesten zetten.

Waarna de woordvoerder ons vrolijk rondleidde in de kantoren waar computers leden registreerden, brieven met acties rondstuurden en alles deden wat lobbyisten zich maar kunnen indenken.

En daar stond ik dus met mijn Europese superioriteit die maar al te goed wist hoe machtige lobby’s in eigen land politici voor hun kar spanden in achterkamertjes, als de dood waren betrapt te worden en tot vandaag (denk aan de vakbonden) het vertikken om te vertellen waar hun geld vandaan komt en hoeveel cash ze bezitten.

Het democratisch debat Vandaag telt de NRA 5 miljoen leden, maar ze mag rekenen op vele miljoenen anderen die geregeld de acties steunen. De NRA controleert de verkiezingsbeloften en het stemgedrag van iedereen die zich kandidaat stelt voor om het even welke zetel in een gemeente, provincie, staat of federaal parlement.

De NRA steunt actief de voorstanders van wapenbezit, tot welke partij ze ook behoren.

Ze verkettert tegenstanders en haalt ongenadig uit naar “verraders” die - eenmaal verkozen - op hun wapenliefde terugkomen.

Wapenwetgeving is grotendeels een zaak van de 50 Amerikaanse staten. Omdat de vereniging minstens 100.000 leden in iedere staat heeft, kan ze dikwijls het verschil maken in verkiezingen waar tegenstanders elkaar in evenwicht houden.

De NRA noemt zichzelf de belangrijkste organisatie die de Amerikaanse vrijheden beschermt. We horen het niet graag, maar de NRA gebruikt openlijk democratische middelen om wetgeving te beïnvloeden en is een typisch voorbeeld van de manier waarop Amerikanen zich organiseren in dat democratisch debat.

300 miljoen vuurwapens Vuurwapens haalden onlangs weer de top van de actualiteit, toen een mohammedaanse moordenaar op 12 juni 49 mensen doodschoot in een homobar in Orlando, Florida. De aanhanger van Islamitische Staat brak daarmee het record van de gruwelijkste “mass shooting” in de VS. En daar gingen we weer.

CNN zag zijn kijkcijfers de hoogte ingaan en aan beide zijden van het slagveld doken de troepen in hun loopgraven. Links stond Obama aan het hoofd van het antivuurwapenleger. Voor de veertiende keer in bijna acht jaar hekelde hij de vreselijke gevolgen van het Amerikaans grondwettelijk recht om wapens te dragen. En passant “vergat” hij natuurlijk het woord islam in de mond te nemen, maar zo’n toespraak helpt er geen lievemoederen aan.

Hoe vreselijk die moordpartijen ook zijn (denk aan de moord op 20 kinderen en 6 volwassenen in 2012), toch stierven maar 547 mensen op deze manier in de dertig jaar tussen 1983 en de gruwel in die lagere school in Sandy Hook. In diezelfde periode stierven 325.000 Amerikanen door een vuurwapen:

een deel trouwens door zelfmoord. Dat is vreselijk veel, maar in de Verenigde Staten circuleren dan ook minstens 300 miljoen vuurwapens. Voor iedere 100 Amerikanen zijn er 88 wapens. De nummer twee in de wereld is Jemen, met 55 vuurwapens voor iedere 100 Jemenieten. Bijna 250.000 slachtoffers zijn negers en in bijna alle gevallen werden zij vermoord door andere negers.

Vergeet niet dat 80 procent van de zwarte kinderen buiten het huwelijk geboren wordt en dat straatbendes dikwijls de afwezige vader vervangen. Natuurlijk vestigt zender Brüssel aan de Reyerslaan voortdurend de aandacht op iedere blanke politieman die een neger neerschiet.

Nochtans, Harvard-hoogleraar Roland Fryer heeft recentelijk afdoende bewezen dat de politie harder en frequenter optreedt tegen zwarte verdachten, maar dat er de laatste vijftien jaar geen sprake van is dat blanke politiemannen uit racisme negers neerknallen. Zelfs de New York Times die dat deuntje jarenlang zong, nam gas terug, want…

Fryer is zwart.

Politici nemen geen risico’s In 1994 deed het federale Amerikaanse parlement een laatste poging om de verkoop van vuurwapens te controleren. “Aanvalswapens” moesten in de ban, want semiautomatische geweren (het meest bekend in Europa is de Russische kalasjnikov) zijn te gevaarlijk.

In de praktijk stelde de ban niets voor, want bijna alle revolvers en pistolen zijn ook semiautomatisch en vuren een hele lader af. In de praktijk zijn gewone pistolen verantwoordelijk voor 80 procent van de doden.

De NRA ontbond toentertijd zijn duivels en bij de verkiezingen later dat jaar sneuvelden verscheidene Democratische parlementsleden die akkoord gingen met de eerder symbolische wet. De wet was trouwens maar geldig tot 2004 en kandidaten voor het Huis van Afgevaardigden of de Senaat hoeden er zich al jaren voor een initiatief te nemen om de wapenverkoop aan banden te leggen. Dat doen sommige staten wel. Na Sandy Hook verstrengden elf staten hun wapenwet, maar twaalf maakten het nog gemakkelijker om een wapen te kopen, want “the good guy” moet zich kunnen verdedigen tegen “the bad guy”.

Zelfs het Amerikaans Hooggerechtshof moeide zich met de zaak. Het besliste in de zaak-Heller dat iedere Amerikaan volgens de grondwet het recht heeft een vuurwapen in huis te hebben om zich te verdedigen. Een volledig wapenverbod in de toekomst is uitgesloten.

Natuurlijk zullen in de komende presidentsverkiezingen wapens een rol spelen.

Trump is een tegenstander van het verbod op wapens en vindt dat de huidige wetgeving volstaat, want die verbiedt nu al te verkopen aan criminelen en gekken. Clinton-Rodham wil strengere wetten en krijgt de NRA tegen zich, want ze wil de vleugels van de organisatie knippen omdat ze soms weinig fatsoenlijke wapenhandelaars verdedigt.

Mensen die een wapen willen kopen, moeten volgens haar veel beter gecontroleerd worden. Maar ook Rodham durft niet verder gaan en denkt er niet aan een absolute wapenban voor te stellen.

Verbied verkoop van oorlogsmunitie Er komt dus in de eerstvolgende jaren geen einde aan de moordpartijen in de Verenigde Staten; zeker niet in de zwarte getto’s. Nergens heb ik iets gelezen over de enige praktische mogelijkheid die een Amerikaanse kennis ooit suggereerde. Controleer niet de wapen- maar wel de munitieverkoop. Verbied de verkoop van oorlogsmunitie, tenzij aan publieke organisaties van ordehandhavers. Allen die voorstander zijn van wapenverkoop omdat ze zogenaamd hun sport beoefenen, kunnen dan lekker verder schieten met losse flodders, maar het aantal moorden zal wel degelijk dalen. Ik vrees dat dit voorstel evenmin haalbaar is.

Jan Neckers

N-VA-voorstel afschaffing dubbele nationaliteit

Enkel Open Vld tegen In de nasleep van de mislukte staatsgreep in Turkije en de daaropvolgende rellen in Beringen zei Zuhal Demir (N-VA) in een interview met Het Belang Van Limburg dat de mogelijkheid tot dubbele nationaliteit moet worden herbekeken, lees: afgeschaft. Ze argumenteerde daarbij dat de relschoppers tot de tweede of derde generatie behoren, maar toch twee nationaliteiten genieten

Wat is dat in feite, dubbele nationaliteit?

Er is sprake van dubbele nationaliteit wanneer een natuurlijke persoon burger is van twee verschillende staten. Dit is mogelijk omdat men op verschillende manieren burger kan worden van een land en men niet altijd zijn oorspronkelijk burgerschap verliest bij de winst van een ander.

Bij burgerschap horen allerlei rechten en plichten die een reden kunnen zijn voor een individu om te kiezen voor meerdere nationaliteiten (rechten) of voor een staat om het toe te laten (plichten). Landen als Libië, Syrië en Marokko (maar niet Turkije, zoals Wouter Beke foutief zei in een reactie op Demir) verbieden zelfs het afstaan van hun nationaliteit. In België daarentegen is het pas sinds 2008 mogelijk om de Belgische nationaliteit te accumuleren met een andere. Daarvoor verloor je dus de Belgische nationaliteit op het moment dat je een andere verwierf.

Demir bond de kat de bel van de andere richting aan: ze problematiseerde het behoud van de oorspronkelijk nationaliteit wanneer men de Belgische verkrijgt. Dit zou een obstakel voor integratie zijn. Men kan zich inderdaad heel wat vragen stellen omtrent loyaliteit, zeker bij het uitbreken van een (al dan niet gewapend) conflict tussen de landen in kwestie (cf. het nieuwe conflict tussen de EU en Turkije inzake het vluchtelingenakkoord).

Waarom er toch niet veel zal rond gebeuren Er werd over de partijgrenzen heen relatief positief gereageerd. CD&V-voorzitter Wouter Beke had praktische bezwaren, maar vond het logisch dat iemand één nationaliteit heeft.

John Crombez van de sp.a wou ook het debat voeren, maar vond dat er ook over discriminatie moest worden gepraat. Het te verwachten enerzijds-anderzijdsverhaal en het inclusieverhaal van respectievelijk CD&V en sp.a. Enkel Open Vld reageerde bij monde van voorzitter Gwendolyn Rutten bijzonder negatief. Rutten: “Identiteit van mensen is iets van meerdere lagen.”

Vindt Open Vld dan dat elke identiteitslaag een nationaliteit moet krijgen, of is de distantiëring een symptoom van een diepere dynamiek?

de partijlijnen zeer dicht bij elkaar. De liberalen spraken met lof over het confederalisme en beiden hadden een economisch liberaal programma. Maar N-VA werd groter en eigenaar van de thema’s. Het valt Open Vld moeilijk om zich als origineler of economisch liberaler te plaatsen dan de N-VA. Die laatste moet immers geen rekening houden met een progressieve zuil.

Maar toch is een “unique selling position”, een uniek product, cruciaal in politiek. Dat moest dan door andere Open Vld-standpunten te differentiëren. Het meest opvallend gebeurde dit in de communautaire visie van de liberalen.

Het confederalisme werd overboord gegooid.

Vorige maand nog kwamen de liberalen af met ‘Plan BE’: herfederalisering van (sommige) Vlaamse bevoegdheden. Maar ook op de ethische breuklijk, in het bijzonder de thema’s migratie en diversiteit, geeft Open Vld tegengas aan de N-VA in een poging een unieke plaats in te nemen op de politieke markt.

Het is in die eerste dynamiek dat we de uitspraken van Demir kunnen plaatsen: een uitspraak aan de rechterkant van het beleid. Het is in de tweede dynamiek dat de tegenklank van Rutten moet geplaatst worden: zich als apart van N-VA voorstellen en een eigen identiteit uit te kerven en te behouden. En het is hierom dat er op de korte en middellange termijn niets zal veranderen omtrent dit onderwerp. Deze dynamieken zijn een spel, zijn tactisch en niet strategisch van aard (want electoraal). Pas in 2019, na de verkiezingen en het herverdelen van de kaarten, zullen we mogelijks een beleidswissel omtrent de dubbele nationaliteiten meemaken. Tot dan?

RN

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Electorale speldynamieken • N-VA en VB Je zal het ze niet snel horen zeggen, maar de N-VA en het VB hebben in grote mate overlappende “stakeholders”, d.w.z. mensen waarmee ze rekening moeten houden. Hun kiezers hebben een sterke Vlaamse identiteitslaag en een rechtse visie op mens en maatschappij. Beide partijen werken dus bijna geheel als communicerende vaten en de beide partijleidingen weten dat. De N-VA steekt een significant deel van haar aandacht in standpunten die zich aan de rechterkant van haar eigen beleid bevinden om wind uit de zeilen van het VB te houden, dat zich op zijn beurt positioneert t.o.v. de N-VA als Vlaamser, rechtser, origineler.

• Open Vld versus N-VA Bij Open VLD en N-VA zie je een gelijkaardige maar omgedraaide dynamiek. In 2010 lagen

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan de kust nu!

Actueel

4 augustus 2016

5

Seksuele misdrijven en verkrachtingen in Duitsland De conservatieve denktank Gatestone uit New York heeft een lijst verspreid over de verkrachtingsepidemie in Duitsland gedurende de eerste twee maanden van dit jaar.

Geen woord daarover door Angela Merkel bij haar jaarlijkse toespraak voor de pers op 28 juli. Bij gebrek aan ruimte brengen wij enkel een samenvatting van de maand januari.

1 januari. Meer dan duizend migranten hebben honderden Duitse vrouwen seksueel misbruikt in de steden Keulen, Hamburg en Stuttgart.

4 januari. Een groep migrantenjongeren heeft een gehandicapt meisje in Bielefeld seksueel misbruikt.

5 januari. Poging tot verkrachting van een 15-jarig meisje in Burghausen door een Afghaanse migrant.

7 januari. Een 36-jarige asielzoeker werd gearresteerd wegens het verkrachten van een jongen van 16 jaar, in het gemeentehuis van Wolfsburg. Een “zuiderling” (südländisch, Arabisch) heeft een 13-jarig meisje seksueel misbruikt nabij een treinstation in Ellwangen.

8 januari. Een 17-jarige Syrische migrant ontblootte zich voor de ogen van een vrouw in een zwembad in St.-Ingbert.

9 januari. Een 48-jarige vrouw werd verkracht door drie migranten in Dresden. De daders werden niet gearresteerd. Eveneens op 9 januari werd een 45-jarige vrouw seksueel misbruikt door een “Arabischsprekende” man in Gleidingen, een dorp nabij Hannover.

Vijf Noord-Afrikanen (Algerijnen, Marokkanen) hebben vijf vrouwen in Oldenburg seksueel misbruikt. Twee Noord-Afrikaanse migranten (Libië, Tunesië) hebben een 31-jarige vrouw seksueel misbruikt in het Centraal Station van Leipzig. Een migrant heeft een poging gedaan tot het verkrachten van een 46-jarige vrouw in Saarbrücken-Altenkessel.

10 januari. Een groep “zuiderlingen” heeft drie meisjes in een openbaar zwembad in Ansbach seksueel misbruikt. Een 21-jarige WestAfrikaan werd gearresteerd voor het verkrachten van een 15-jarig meisje op een treinstation in Wuppertal. Een 36-jarige Syrische migrant heeft een 20-jarige vrouw in Bornhöved seksueel misbruikt. De vrouw liet de man een appartement zien dat te huur stond.

11 januari. Een 35-jarige migrant uit Pakistan heeft een meisje van drie jaar seksueel misbruikt in een vluchtelingenopvang in Kamen. Acht migranten hebben een poging gedaan tot het verkrachten van een vrouw in een supermarkt in Ampfing. Ze verdedigde zichzelf door middel van pepperspray. Een 20-jarige Marokkaan viel een 24-jarige vrouw lastig in Frankenberg.

12 januari. Een zuiderling heeft een 16-jarig meisje verkracht in Wuppertal. Twee “Arabischsprekende” mannen vielen een 37-jarige vrouw lastig in Fröndenberg.

13 januari. Vier migranten deden een poging tot het verkrachten van een 13-jarig meisje in Gelsenkirchen. Drie migranten hebben een 31-jarige vrouw seksueel misbruikt in Oldenburg. Een migrant probeerde een vrouw te verkrachten op een treinstation in Altötting.

Ze verdedigde zichzelf door middel van pepperspray. Drie “zuiderlingen” hebben een vrouw lastiggevallen in Bad Münstereifel.

14 januari. Drie migranten hebben een 47-jarige vrouw in het Beierse dorp Dingolfing seksueel misbruikt. Drie “zuiderlingen” vielen een 22-jarige vrouw lastig in een trein in Bremerhaven.

15 januari. Een 36-jarige migrant heeft een 8-jarig meisje in een openbaar park in Hilden, nabij Solingen, seksueel misbruikt. Een 31-jarige migrant uit Tunesië werd gearresteerd wegens een poging tot het verkrachten van een 30-jarige vrouw in Chemnitz. Een migrant heeft een 42-jarige vrouw in Mainz seksueel misbruikt. Een migrant heeft een 32-jarige vrouw in Münchfeld seksueel misbruikt. Een Afrikaanse migrant heeft een 55-jarige vrouw in Mannheim seksueel misbruikt.

Tevens op 15 januari, werden alle mannelijke migranten oudere dan 18 jaar verbannen uit een openbaar zwembad in Bornheim, nabij Bonn, na seksueel misbruik van vrouwe-

lijke medewerkers in de faciliteit. De maatregel werd door de Duitse media als racistisch bestempeld.

16 januari. Een migrant uit Syrië heeft een 12-jarig meisje in Mudersbach seksueel misbruikt. Een 36-jarige migrant heeft een meisje van 8 jaar seksueel misbruikt in Mettmann.

Een 36-jarige migrant heeft ook een meisje van 8 jaar oud seksueel misbruikt in Hilden.

Een 19-jarige migrant uit Afghanistan heeft vier meisjes tussen 11 en 13 jaar oud seksueel misbruikt in een binnenzwembad in Dresden.

De migrant werd gearresteerd, maar werd later vrijgelaten. Een 25-jarige migrant uit Marokko viel twee vrouwen lastig in een supermarkt in Zeithain.

17 januari. Drie “zuiderlingen” hebben een poging gedaan tot het verkrachten van een jonge vrouw in Kiel. Twee migranten (19 en 38 jaar oud) hebben een 21-jarige vrouw in een restaurant in het Centraal Station van Nuremberg seksueel misbruikt. Een 19-jarige Afghaanse migrant viel vier meisjes (tussen de 11 en 13 jaar oud) lastig in een openbaar zwembad in Dresden. Migranten vielen de vrouwenkleedkamers binnen in een zwembad in Burghausen. Twee “zuiderlingen” probeerden een 42-jarige vrouw te verkrachten in een apotheek in Altötting.

18 januari. Een 43-jarige Syrische migrant viel een 63-jarige vrouw lastig in Wetzlar. De politie zegt dat de man ook twee andere vrouwen (62 en 74 jaar) heeft lastiggevallen in Wetzlar.

19 januari. Een 17-jarige migrant uit Eritrea deed een poging tot het verkrachten van een 18-jarige vrouw in een parkeergarage in Bad Oldesloe. Nadat de politie tussenkwam, gaf de man een agent een kopstoot. De agent belandde in het ziekenhuis.

20 januari. Migranten vielen vrouwenkleedkamers en -douches binnen in twee openbare zwembaden in Leipzig.

21 januari. Een man “met een zwarte huid” (schwarz glänzende Hautfarbe) deed een poging tot het verkrachten van een 13-jarig meisje in Langenfeld. Twee migranten vielen een 18-jarige vrouw lastig in Dingolfing.

22 januari. Een migrant (südländisches Äußeres) deed een poging tot het verkrachten van een 16-jarig meisje in de wijk Feuerbach in Stuttgart, en in de binnenstad van Stuttgart hebben vier “Arabisch uitziende” (arabisches Aussehen) mannen een 23-jarige vrouw seksueel misbruikt. Migranten vielen in publieke zwembaden in Zwickau vrouwen lastig.

23 januari. Migranten hebben een 11-jarig meisje in een openbaar zwembad in Wilhelmshaven seksueel misbruikt. Twee asielzoekers uit Afghanistan vielen twee meisjes van 17 lastig in een openbaar zwembad in Straubing.

Drie migranten van 16 jaar oud uit Afghanistan en Syrië vielen twee 13-jarige meisjes lastig in een openbaar zwembad in Hachenburg.

Tevens op 23 januari, heeft een 35-jarige migrant een vrouw seksueel misbruikt in het toilet van een trein in Düsseldorf. Een 22-jarige Syrische migrant toonde zich naakt in een trein in Hannover. Een 18-jarige Syrische asielzoeker heeft een 17-jarig meisje verkracht in Straubing. Twee ongeïdentificeerde mannen hebben in Wiesbaden een 18-jarige vrouw seksueel

misbruikt.

24 januari. Twee mannen die “gebrekkig Duits spraken” probeerden een 25-jarige vrouw te verkrachten in Lehrte terwijl ze vanaf het treinstation naar huis liep. De mannen trokken een mes die ze op de vrouw richtten, en bevolen haar om haar “benen te spreiden.”

25 januari. Een 30-jarige migrant uit “NoordAfrika” toonde zich naakt aan een 19-jarige vrouw in een bus in Marburg, en daarna aan voorbijgangers in het Centraal Station.

26 januari. Een 35-jarige migrant deed een poging tot het verkrachten van een jong meisje in Bochum. Twee voorbijgangsters kwamen tussen en belden de politie.

27 januari. Twee “zuiderlingen” (dunklem Teint) hebben een 15-jarig meisje seksueel misbruikt bij een bushalte in Überlingen. Een 21-jarige asielzoeker viel een 18-jarige vrouw lastig in een vrouwenkleedkamer van een sportschool in Lahr.

28 januari. Een migrant uit Soedan heeft in Hannover een politieagente seksueel misbruikt, toen zij hem probeerde te arresteren wegens diefstal. Twee “minderjarige migranten” (minderjährige Flüchtlinge) hebben een 12-jarig meisje seksueel misbruikt in een kinderopvang in Düsselforf. Later bleek dat één van de daders een 22-jarige migrant was uit Iran, die beweerde dat hij een 16-jarige asielzoeker was. Een 17-jarige Afghaanse migrant viel een 14-jarig meisje lastig in Frankenberg. Een “zuiderling” (Südländer) heeft een 18-jarige vrouw seksueel misbruikt in Backnang.

31 januari. Een 30-jarige Duitser, oorspronkelijk uit Turkmenistan, verkrachtte een meisje van 7 jaar in Kiel. De man ontvoerde het meisje van het schoolplein om 11 uur, nam haar mee naar zijn appartement, en na haar misbruikt te hebben, liet hij haar vrij.

Later bleek dat de man verdacht was van het seksueel misbruiken van een 5-jarig meisje in een ander kinderdagverblijf in Kiel op 18 januari, maar wegens gebrek aan bewijs hebben de openbare aanklagers besloten de zaak te seponeren. Tevens op 31 januari, hebben vier ongeïdentificeerde migranten (ausländischem Aussehen) een 17-jarig meisje seksueel misbruikt in Vilshofen. Een onbekende man met een “donkere huid” viel een vrouw lastig in Villingen. Twee Noord-Afrikaanse migranten hebben een 15-jarig meisje seksueel misbruikt in Salzgitter.

Voor het overige…

Voor de lijst van februari 2016 en alle daaropvolgende maanden zijn enkele bijkomende nummers van ’t Pallieterke nodig; onze hoofdredacteur ziet dat echter niet zitten.

Wij hebben het dan niet eens over Zweden - waar de situatie nog ernstiger blijkt te zijn dan in Duitsland -, over andere vormen van criminaliteit of over de voorbije terreuraanslagen, zoals op priesters… Merkel wordt door onze John Crombez geprezen voor de vastheid van haar aanpak. Voor het overige is er geen enkele aanleiding om zich in Europa zorgen te maken, of bang te zijn voor migranten of asielzoekers. Dit is enkel stemmingmakerij van rechtse populisten.

RIRO

Jodenhater bij Brusselse CD&V Wat de Brusselse CD&V nu presteert, tart werkelijk alle verbeelding. Niemand minder dan Youssef Kobo werd enkele maanden geleden aangetrokken om op het kabinet van Brussels staatssecretaris Bianca Debaets te gaan werken. Kobo is op zijn zachtst gezegd een nogal omstreden figuur. Virulent Israëlhater, die Israël vergelijkt met IS.

Deze “nieuwe CD&V’er” was een medewerker van Kif Kif, dat ijverig meedeed aan de juridische lynchpartij tegen het VB. Hij was één van de stichters van de Movement X van Abou Jahjah. Hij heeft nauwe banden met Karim Hassoun, voormalig voorzitter van AEL. Zij namen in 2014 bijvoorbeeld samen deel aan een betoging in Antwerpen waar werd opgeroepen de Joden de keel over te snijden. In 2002 liet AEL tijdens een betoging in Antwerpen al een pop verbranden die een orthodoxe Jood voor-

stelde. Karim Hassoun publiceerde op zijn Facebookpagina een triomfantelijke foto van Abou Jahjah en zijn medestanders die de aanstelling van hun kompaan Kobo op het kabinet van de Brusselse staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V) vierden.

Het is inderdaad een heel geslaagde infiltratie… Nog significanter is de profielfoto die Karim Hassoun daarbij gebruikt: een foto van Samir Kuntar, een terrorist van Hezbollah, die bij een terreuraanval op een Israëlische familie een politieman en een ongewapende Joodse gijzelaar vermoordde. Kuntar sloeg het vierjarige dochtertje van het gezin dood door haar hoofdje tegen de rotsen te verbrijzelen. Kuntar werd vrijgelaten in ruil voor de teruggave van de lichamen van twee vermoorde Israëlische militairen.

In Libanon werd hij als een held ontvangen, zelfs door de regering. Tienduizenden moslims juichten hem toe. Hij kreeg een topfunctie bij Hezbollah. Het is niet verboden afbeeldin-

gen van kindermoordenaars en terroristen als profielfoto te gebruiken, maar het is veelzeggend…

Kobo’s commentaren over Israël en het jodendom op Facebook zijn onverdunde, vulgaire haat. Hij presteert het in een tekstje van vijf lijnen over Israël tien keer het woord “Fuck!” te gebruiken.

Kortom, een man die voor veel staat, maar niet voor openheid of tolerantie. Die Youssef Kobo werd nu binnengehaald bij de CD&V om voor Debaets in Brussel in islamitische kringen zieltjes en vooral stemmen te gaan winnen. Maar ook in Antwerpen, want naar verluidt wordt Youssef Kobo klaargestoomd voor een politiek mandaat in ’t Stad.

O ja, Bianca Debaets is als Brussels staatssecretaris ook bevoegd voor dierenwelzijn, inbegrepen het dossier van het onverdoofd ritueel slachten in Brussel. Haar hardnekkig vasthouden aan die barbarij valt gezien haar medewerkers alvast wat beter te begrijpen.

6

Dwars door Vlaanderen

4 augustus 2016

Man-vrouw-twijfelaar Vlak voor het parlementaire reces hebben de diverse praatbarakken die ons land ‘rijk’ is steeds nog enkele belangrijke dossiers door het parlement te jagen. Zo ook in het Hoofdstedelijk Gewest, waar de dames en heren verkozenen zich dienden te buigen over… de mensenrechten met betrekking tot genderidentiteit. In de tekst, ingediend door onder meer sp.a, Open Vld en CD&V, staat bijvoorbeeld te lezen dat het eigenlijk toch niet kan dat een kind van bij zijn geboorte zomaar een geslacht opgeplakt krijgt. Je wordt geboren als

De Geuzenberg

Snaakse braai Een heuse Zuid-Afrikaanse braai in...

Ukkel. Een mens moet al uit behoorlijk stevig hout gesneden zijn om dit als een ‘fait divers’ te beschouwen. Hoewel, laten we nog één extra tip geven (beschouw de locatie Ukkel maar als de eerste): de kleurrijke figuur van Leo Camerlynck, bekend in Brussel en erg breed ommeland.

Niet alleen vervlochten met deze ZuidBrusselse gemeente, maar ook – en vooral – iemand bij wie Zuid-Afrika een aparte plek in zijn brede interessewaaier inneemt.

Jarenlang combineerde Leo Camerlynck een engagement in tal van verenigingen met een baan als woordvoerder van de Brusselse MIVB. Maar een poos geleden maakte hij gebruik van een aangeboden kans, brugpensioen, om van zijn hobby over de hele lijn zijn beroep te maken.

Hij is al lang gekend als een gesmaakte gids: van Zuid-Afrika tot Frans-Vlaanderen, over Brussel tot de uithoeken van Mitteleuropa. Steevast wist hij ook de Nederlandse wortels van al deze plekken (de HeelNederlandse gedachte zit in zijn DNA) in kaart te brengen, niet zelden met een creativiteit zonder weerga. En dat alles, wel, dat doet hij nu al enkele jaren op voltijdse basis. Afspreken met deze uithuizige bourgondiër is geen eenvoudige klus. Temeer, als we al het goede zeggen, mogen we ook best een minpuntje aanstippen, dat een stringent agendabeheer een kwaliteit is die iets minder bij Leo aanwezig is. Sommigen omschrijven hem als een wandelende encyclopedie. Alleen schort wel eens wat aan de structuur van de Encyclopedia Camerlyncka. Maar terug naar dat parochiecentrum in Ukkel.

jongen of meisje, en dat vinden de indieners niet echt kunnen. Eenieder moet vrij kunnen kiezen tot welk geslacht hij (dan wel zij) zich rekent. Het fundamentele recht van de transgenderisten wordt met de voeten getreden, aldus de indieners. En daar kunnen alle genderneutrale toiletten van minister Homans niet aan verhelpen.

Quota op de tocht?

Volgens de indieners moeten de diverse overheden in dit land “alle noodzakelijke wettelijke, bestuursrechtelijke en andere maatregelen nemen om de door eenieder bij zichzelf vastgestelde genderidentiteit volledig te respecteren en wettelijk te erkennen”. Kortom, wie zich vandaag man voelt en morgen vrouw, die moet vandaag man en morgen vrouw kunnen zijn.

Dat opent natuurlijk meteen perspectieven voor de verplichte quota van de aanwezigheid van vrouwen in bestuursraden of op kieslijsten. Een man op plaats één én twee van een kieslijst zetten, kan plots weer. Hij moet zich enkel maar vrouw voelen, en de rechten voor zijn transgenderidentiteit opeisen. Neen, het ontkennen van iemands geslacht bij zijn geboorte is zowat het ontkennen van het zonlicht. Daarom des te opmerkelijk dat enkel het Vlaams Belang zich tegen deze resolutie heeft verzet.

Handtastelijke asielzoekers Tijdens het Sfinksfestival in Boechout werden 25 asielzoekers de deur gewezen die herhaaldelijk jonge meisjes lastigvielen. Het Sfinksfestival is zo’n typisch familiefeest met aandacht voor ‘wereldmuziek’, en met een boodschap van ‘wereldvrede’, en iedereen ‘inclusief’.

En juist op zo’n progressief festival krijgt

men dan af te rekenen met wangedrag van de gekleurde medemens.

En wat lezen we in de kranten van 1 augustus, we citeren: “De politie was al op haar hoede voor dergelijke incidenten. Omliggende politiekorpsen hadden er de voorbije weken op evenementen al mee af te rekenen”. Enkele kranten schrijven dat het over dezelfde groep asielzoekers gaat.

Ergo, er zijn de voorbije weken gelijkaardige incidenten geweest bij andere evenementen in de omgeving. Heeft u daar iets van vernomen?

De politie bracht het nieuws niet naar buiten.

Onze vraag: werd de groep mannen extra in het oog gehouden? Werden de mannen al eens op het matje geroepen in het asielcentrum, nadat de politie het wangedrag van de mannen eerder had waargenomen? Blijkbaar gebeurde dat niet. De vraag is dan: waarom niet?

Limburgse economie Limburgse politici struikelden de laatste maanden over elkaars voeten, om voor tvcamera’s en in kranten te vertellen dat Limburg er economisch weer goed voor staat. De werkloosheidscijfers blijven dalen, het bedrijfsleven herpakt zich en de toeristische sector leeft weer op.

Dat de leeflooncijfers en de ziekte-uitkeringen stijgen ontgaat hen blijkbaar? De fruitboeren hebben het moeilijk, niet alleen door de slechte weersomstandigheden, maar ook door de boycot tegen Rusland. Komt de werkgeversorganisatie VOKA-Limburg de euforie nog meer temperen. “De Limburgse economie zal nog tot het einde van dit jaar verder verzwakken. De Limburgse export heeft de rol als motor van de economie moeten lossen.”

Gedelegeerd bestuurder Johan Leten: “De conjuncturele terugval die we al maanden voorspelden, zet zich door. Aan dit tempo verlie-

Verjaardag vieren Aanleiding was zijn 65ste verjaardag, maar de organisatie gebeurde ook in samenwerking met de plaatselijke Davidsfondsafdeling en een even lokale kring van het Verbond Brusselse volkstuinen en tuinliefhebbers. De in Brussel verblijvende Zuid-Afrikaanse zanger Stefan Dixon (hij bracht vorig jaar nog op Studio Brussel een versie van Gorki’s Mia in het Afrikaans) zorgde voor wat muzikale omlijsting, net als twee leden van De Fanfaar (een groep die op dit moment toert met Urbanus). Kenmerkend voor de groep is dat ze heel wat liedjes in het Brussels brengen, waardoor ze aantonen dat volksliedjes en een stevig gitaar geen tegenstellingen hoeven te zijn. En als u zich afvraagt hoe Leo die twee wist te strikken? Het gaat hier om Jeroen en Sybren Camerlynck, precies, de zonen van...

‘Bengelachtig’ ‘Sosatie, biltong, piesang, peskes, tamaties, vark en hoender vleis’, lezen we in de uitnodiging die Leo ons een tijdje geleden toestuurde. Meer nog: ‘Er zal ook een mondje Afrikaans gepraat worden, de snaakse dochtertaal van ons Nederlands’.

En zo geschiedde, vooral door Leo zelf dan.

Want deze talenknobbel is niet enkel een liefhebber van die ‘snaakse dochtertaal’, hij is er ook een actief gebruiker van, met al tal van vertalingen (o.m. gedichten van Hendrik Carette, overigens ook aanwezig) op zijn actief.

En om goed de uitnodiging écht goed te vatten doken we in ons woordenboek.

Snaaks betekent ‘bengelachtig’, ‘grappig’, ‘koddig’, ‘kwajongsachtig’, ‘ondeugend’, maar ook ‘boertig’. Ach, laat dat laatste vallen en het typeert Leo voor het volle pond.

KNIN.

zen we bijna 70 procent van de economische groei die in 2015 werd gerealiseerd.” En het blijft maar regenen.

“Bluven goan!”

Orthopedisch chirurg William de Groote onderzocht, terwijl hij zelf tijdelijk uitgeteld lag, uitvoerig de gezondheidstoestand van zijn geboortestad Brugge. Hij kan het weten als voorzitter van de algemene vergadering van de hogeschool Vives, ondervoorzitter van de associatie KU Leuven, voorzitter van de werkgroep Montanus die de geschiedenis van de geneeskunde bestudeert, erebestuurder van Club Brugge, voorzitter van de vzw Heilig Bloed.

Zonder de huidige bewindvoerders als oorzaak van de bestaande kwalen te beschuldigen, legt hij als voorbeeldige dokter de nadruk niet op genezen maar vooral op voorkomen.

Durven denken aan wat Brugge te wachten staat en een langetermijnplanning opstellen, niet gericht naar de volgende verkiezingen, maar tot in 2030. Wat met ons patrimonium, de toekomst van onze kerken, kloosters en schoolgebouwen? Wat met de hedendaagse architectuur in de binnenstad en de verwezenlijking van de Brugse universitaire droom? Wat met de ontsluiting van de Zeebrugse haven? Er komt nog zoveel op Brugge af.

Bevolkingsgroei in Nederland De Nederlandse bevolking is in de eerste helft van 2016 toegenomen met 43.000 personen. Het is sowieso de grootste groei in een eerste halfjaar sinds het begin van deze eeuw.

In die eerste zes maanden schreven zich een 99.000 immigranten in bij een Nederlandse gemeente. Dat zijn er 17.000 meer dan in de eerste helft van 2015.

In de eerste helft van dit jaar vertrokken er 64.000 Nederlanders naar betere (?) oorden.

Er is ook de natuurlijke aangroei (aantal geboorten tegenover aantal sterfgevallen).

Die aangroei speelt weliswaar een kleinere rol in de bevolkingscijfers, maar ook hier is een stijging te merken in 2016 ten opzichte van 2015. Maar ook daar is de groei hoofdzakelijk toe te schrijven aan de allochtone nieuwkomers.

De bevolkingsgroei in het eerste halfjaar is sinds het begin van deze eeuw niet meer zo hoog geweest. In 2000 en 2001 kwamen er in de eerste zes maanden nog ruim 50.000 personen bij. Toen was ruim 40 procent van de groei het gevolg van migratie, nu is dat ruim 80 procent.

Het aantal Syrische (15.000) en Eritrese (2.000) migranten dat er per saldo bijkwam in het eerste halfjaar van 2016 is groter dan in dezelfde periode vorig jaar. Ook van veel andere groepen is de instroom groter dan vorig jaar, bijvoorbeeld uit India en uit Oost-Europese landen zoals Roemenië, Bulgarije en Hongarije.

Een (Kaapse) boomgaard in de haven Met journalist Christof Willocx en fotograaf Frederik Beyens van stadsmagazine CittA, heeft havenbaas Eddy Bruninckx een rondtocht gemaakt in de haven. Hij ging naar zijn vijf favoriete plekken. Buiten het Deurganckdok, de Noordzeeterminal, de “Piccadilly Circus” en het nieuwe Havenhuis, was daar ook een locatie bij in Berendrecht. Hier ging het om boerderij Den Kerckenhoek waar een uithangbord met de tekst “Halewijn Kaapse wijnen” uithangt. “Een stukje Zuid-Afrika in Berendrecht”, zegt Bruyninckx.

Van het Deurganckdok zegt hij dat “dit dok ervoor zorgt dat we in de Champions League van de containervaart blijven”. Volgens de havenbaas (die eind dit jaar met pensioen gaat) zal het tegen 2022 vol zijn en dan moet er nieuwe capaciteit klaarliggen. Bruyninckx denkt dat dit enkel mogelijk is door de bouw van het Saefthingedok dat op de plaats van het dorp Doel komt.

De Noordzeeterminal is dan weer het bewijs dat Antwerpen een diepzeehaven is, vermits de grootste schepen hier kunnen aanleggen. “Piccadilly Circus” leerde Bruyninckx kennen via zijn vriend wijlen Carlo van Gestel, (natie)baas van Noord Natie. Deze plek vlakbij de Boudewijnbrug op de Rechteroever,

wordt zo genoemd omdat zij vele facetten van de haven vertoont: industrie, containers, stukgoedschepen en tankopslag.

Het nieuwe Havenhuis, opgetrokken naar het ontwerp van de Brits-Irakese architecte Zaha Hadid, die onlangs overleed, vormt de trots van de havenbaas. Hij zal er nog een tijdje zijn kantoor hebben op de negende en hoogste verdieping. “Tijdens mijn pensioen zal ik geregeld iets eten in restaurant Het Pomphuis dat er recht over ligt. Dan kan ik het Havenhuis vanaf mijn tafeltje rustig aanschouwen.”

“Ik heb ook een passie voor Zuid-Afrika en die kan ik in de haven, meer bepaald in Berendrecht, beleven”, zegt Bruyninckx. “Het

gaat om een hoogstamboomgaard met boerenhuis uit 1776, waar ik twee keer per jaar wordt uitgenodigd.” Daar drinkt hij onder meer “Zandvliet”, de wijn die in Kaapland gemaakt wordt door een familie die acht generaties terug vanuit Zandvliet naar ZuidAfrika vertrok. Bruyninckx: “Zuid-Afrika is één van mijn favoriete landen, door de natuur en omdat het een toonbeeld is voor een heel continent. Mijn vrouw en ik zijn er al vaak naartoe geweest. We hebben zelfs het plan opgevat om er na mijn pensioen te gaan wonen, maar onze vijf kleinkinderen beletten dat. Hun grootmoeder en haar man zijn hier nodig.”

De boomgaard in Berendrecht doet Eddy Bruyninckx niet alleen aan Zuid-Afrika denken. Het is volgens hem ook het bewijs dat haven en natuur hand in hand gaan. Deze groene oase bevindt zich op 700 meter in vogelvlucht van het Delwaidedok. Zo zie je maar dat de “kunstmatige wildernis” van de groenen niet nodig is voor een duurzame haven.

Pagadder

Onze naaste buren

7

4 augustus 2016

Den Vaderlandt ghetrouwe

Daar gaan we weer Zelfs in het hartje van de zomer slagen de Nederlandse multikullers erin uw correspondent boos te maken.

Aangifte Als u dit stukje leest, heeft de Libanese crimineel en racist Jahjah zijn zegje al mogen doen in Zomergasten, het prestigieuze en uren durende zomerprogramma van de VPRO waarover iedereen in spraakmakend Nederland zijn zeg doet. In werkelijkheid kijkt de zelfverklaarde elite nauwelijks een halfuur en schakelt dan over, want bijna altijd is het één lange geeuwgaap zoals de magere kijkcijfers aantonen. U weet misschien dat een paar Joodse organisaties aangifte hebben gedaan tegen zowel de VPRO als tegen de vroegere SA-leider die zijn militie losliet op de Turnhoutsebaan maar zichzelf zorgvuldig onzichtbaar maakte bij plunderingen. De Joodse organisaties beschuldigen hem van verspreiding van haat en ondersteuning van terrorisme. Dat eerste argument vind ik zwak, want in dit blad spreek ik ook geregeld mijn afschuw uit over de verachtelijke criminele ideologie uit het Midden-Oosten, en de aanhangers van die misdadigersleer zullen mij ook wel van haat verspreiden beschuldigen. In het NRC/Handelsblad heeft Jahjah (editie 25 juli) twee pagina’s van jetje mogen geven. Dat is geen toeval, omdat de hoofdredacteur van dat blad de bekende Vlaamse marketeer is die jarenlang de huidige mohammedanengazet van Groot-Bijgaarden heeft geleid.

De letterlijke citaten van de Libanees In tegenstelling tot de dame die de opiniepagina’s van die

Vlaamse islamvod verzorgt, geeft Van der Meersch ook een tribune aan de waarheid. In een schitterend stuk (feitelijk een brief aan de VPRO) repliceert Hans Fels, één van de meest gerespecteerde programmamakers tussen 1978 en 2010 van de VPRO. “Historisch broddelwerk, kletspraat, opjutterij en zoveel nonsens dat het eigenlijk onbegonnen werk is goed weerwoord te geven”, schrijft Fels in zijn “Offer Zomergasten niet op aan de kletspraat van Abou Jahjah”. De VPRO heeft zich niet gewaardigd te antwoorden. Nu ligt een antwoord ook niet helemaal voor de hand, want Fels heeft gedaan wat de meeste luie journalisten vertikken: naar de bronnen gaan en de letterlijke woorden van de Libanees citeren. Fels heeft Vlaamse kranten met Jahjahinterviews of -stukjes geraadpleegd, las een relevant essay uit 2001 van de terroristenverdediger en hij keek ook eens naar diens leuke uitlatingen op Facebook. En dan weegt het dossier wel heel zwaar (het artikel is vrij leesbaar op de webstek van de krant).

Uitkeringstrekkers weigeren Nederlands te leren Jahjah is het typevoorbeeld van de fascist die zich antifascist noemt. Hij is het typevoorbeeld van de verdediger van het allochtone racisme dat de daders tot slachtoffer uitroept en de Vlaamse onnozelaars die dat allemaal maar pikken en zich arm betalen als daders bestempelt. Nou ja, in Nederland is het niet anders, want die arme allochtonen, “ze zijn toch zo zielig en ze worden zo gediscrimineerd op de arbeidsmarkt”. Er zijn

juist wat relevante cijfers verschenen. Sinds het begin van dit jaar moeten mensen die een uitkering opeisen, bewijzen dat ze toch minstens een paar woorden Nederlands spreken, want hoe kan je anders werk vinden. Vertikken ze het en blijven ze liever in hun getto’s op kosten van de gepluimde Nederlandse belastingbetaler, dan kunnen ze in stappen gekort worden op hun uitkering. Dat is natuurlijk de theorie; in de praktijk worden allochtonen die geen enkele moeite doen weeral eens bevoordeligd. De meesten onder hen hokken bij elkaar in de drie grote steden, Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Daar zijn inmiddels zoveel “gediscrimineerden” die de Nederlandse nationaliteit naar het hoofd gekregen hebben, dat hun stem meetelt in de politiek. De drie gemeenten vertikken het de wet toe te passen en betalen lekker verder aan onwillige profiteurs. In Rotterdam worden 40.000 uitkeringen betaald. 25.000 onder die gelukkigen kennen geen Nederlands. De gemeentebesturen beweren ernstig dat ze de uitkering betalen omdat deze mensen nog de taal leren of… omdat de gemeente nog niet met hen in gesprek is geweest. Alle leugens zijn goed om toch maar verder een luilekkerleventje aan te bieden.

Toemaatje: verscheidene Nederlandse media hebben begin juli gemeld dat het druk is op Schiphol bij de balies voor vliegreizen naar Eritrea, want daar verschijnen horden Eritreeërs.

Eritrea levert na Syrië het grootste aantal asielzoekers op (vorig jaar 8.500). Deze vluchtelingen voor oorlog en geweld zou Martine Tanghe zeggen, vertrekken met… vakantie naar Eritrea.

Willem de Prater

De wandaden van Leopold II Ons stadsbestuur geeft alweer het lichtend voorbeeld. De bestuursleden nemen afstand van de wandaden van zijne majesteit Leopold de Tweede. Om meer precies te zijn, ze “betreuren” het lot van zijn slachtoffers. Daartoe bestellen zij twee bordjes met volgend opschrift: “Het Stadsbestuur betreurt de vele Congolese slachtoffers omgekomen ten tijde van de Vrijstaat.” Eentje voor aan het borstbeeld van Leopold II in het Zuidpark, en eentje voor aan ‘Het Moorken’ in het Citadelpark.

Dat is het bekende beeld van een Congolese jongeling gezeten bovenop het gedenkteken van “de gebroeders van de Velde”. Die broers, Lieven en Jozef, waren twee Gentse pioniers die allebei in Congo overleden. Ooit was Gent trots op die ontdekkingsreizigers, dat bewijst de straat die naar hen is genoemd.

Wanneer de bordjes zullen worden onthuld, is nog niet bekend, maar het zal wel te horen en te zien zijn op onze nationale media, daar kun je gerust op zijn. “Die periode is uitermate controversieel omwille van de wreedheden die het leven hebben gekost aan miljoenen Congolezen”, staat als uitleg in het collegebesluit.

Maar uiteraard gaat het niet alleen over een ver verleden in Congo; stoer op de eigen borst kloppend, volgt ook wat gemoraliseer voor vandaag: “Dit initiatief past volledig binnen de strategische doelstelling van de Stad om zich op te stellen als een (internationale) solidaire stad. Met het plaatsen van die borden toont de Stad aan iedereen dat mensenrechten centraal staan en dat geen enkele gemeenschap het slachtoffer mag zijn van economische of politieke exploitatie, ongeacht het verleden of

de historische context.” Met ons slecht karakter denken we dat het stadsbestuur hiermee vooral zijn links blazoen wat wil oppoetsen, maar het zal de goede vrienden in Laken weinig plezier doen en daarmee zijn wij best tevreden.

De hele politieke wereld buigt zich over Optima Na de zomer komen niet minder dan drie politieke commissies bijeen om over de zaakOptima door te bomen.

Die van de gemeenteraad is daarbij het kleine broertje. Zij moet de contacten tussen Optima en Termont nagaan. Onze burgemeester heeft ondertussen zijn geheugen weer volledig terug en kan zich zeventig ontmoetingen met de top van Optima herinneren.

Jeroen Piqueur ligt er alvast niet van wakker: “Heeft u ooit een grotere klucht gezien?”, vraagt hij in De Tijd (20/06). “De politiek verlaagt zich door een onderzoekscommissie te gaan oprichten voor vragen als: “Kent u iemand?”, “Was u op zijn boot?” Dat is belachelijk. Het hele schepencollege is ooit bij Optima op kantoor komen eten, met de burgemeester

erbij. Is daar iets fout aan?” Het is inderdaad niet verboden bij iemand op een boot te zitten, of ergens een hapje te gaan eten. Daarom is het twijfelachtig of deze commissie iets zal opleveren, al zullen N-VA (Siegfried Bracke) en Vlaams Belang (Johan Deckmyn) zeker hun uiterste best doen om er iets van te maken.

De commissie van het federaal parlement, een echte onderzoekscommissie, zal wel meer vuurwerk opleveren. Zij buigen zich over het financieel toezicht op de bank (heeft die gefaald?) en over de vraag of er witwaspraktijken waren.

Zij onderzoeken ook mogelijke belangenvermenging tussen Optima en lokale besturen, daarmee komen de toestanden in Gent in het vizier. De derde commissie is die van de provincieraad. Het is wachten tot de raad in septem-

Een Luxemburgs gevecht Tijdens de landbouwbeurs van Libramont liepen de spanningen op tussen de federale minister van Landbouw en KMO’s Willy Borsus (MR) en zijn Waalse collega René Collin (cdH). Officieel was er sprake van een meningsverschil over het landbouwbeleid, maar eigenlijk werd in de Ardennen een aanzet gegeven voor een politieke machtsstrijd in de provincie Luxemburg.

Het was cdH-voorzitter Benoît Lutgen die bij de opening van Europa’s grootste landbouwbeurs in Libramont het vuur aan de lont stak. Lutgen speelt in Luxemburg een thuismatch, want in die provincie is zijn cdH nog altijd de sterkste partij.

Volgens Lutgen zou de federale regering (die hij naar analogie de PS steevast als een MR-N-VA-regering bestempelt) te weinig doen voor de Waalse landbouw. Meer concreet zou de federale regering zich te veel laten leiden door liberale principes, terwijl er voor deze sector een soort uitzonderingsregime zou moeten bestaan waardoor de landbouw niet volledig aan de regels van de vrije markt onderhevig is. Waals minister van Landbouw René Collin (cdH) deed er nog een schep bij: federaal landbouwminister Willy Borsus (MR) zou te weinig opkomen voor de artisanale en biologische Waalse landbouwproducten, zoals de Herve-kaas. En: de federale minister zou zich profileren als de belangrijkste minister van Landbouw, terwijl dit in België een regionale materie is. Antwoord van Borsus: te veel focussen op biolandbouw zou leiden tot een verzadiging van de markt.

Twee dezelfden Een welles-nietesspelletje dat een diepere machtsstrijd ver-

bergt. Borsus en Collin zijn twee vergelijkbare politici. Beiden zijn ze afkomstig uit het landelijke Wallonië en groeiden ze op in een landbouwersgezin.

Collin komt uit de provincie Luxemburg, Borsus uit SommeLeuze op de grens tussen Namen en Luxemburg. Ondertussen is Borsus verhuisd naar de meest zuidelijke Waalse provincie.

Beiden studeerden ze rechten, beiden staan bekend als joviaal en harde werkers. Ze treden in de media weinig op de voorgrond. Eerder dan Twitterberichten te versturen gaan ze langs bij de Waalse landbouwers.

Volgens politieke waarnemers gelijken die twee politici zo sterk op elkaar dat er in de provincie Luxemburg maar plaats is voor één van hen. Dus zullen ze bij de lokale verkiezingen van 2018 en de regionale en federale verkiezingen van 2019 diametraal tegenover elkaar staan. Het gevecht wordt nu al voorbereid en overstijgt het lokale of provinciale niveau. Voor de cdH is de provincie Luxemburg van levensbelang.

Van de negen federale cdH-Kamerzetels komen er twee uit de dunbevolkte Ardennen. Als Benoît Lutgen die in 2019 kwijtspeelt aan de MR, mag de cdH zich opmaken voor een oppositiekuur op alle niveaus.

Ook op Waals niveau wordt het gevecht cruciaal. In 2014 had

ber uit verlof komt om te weten wat de inhoud van de commissie zal zijn. Hier zal vooral de dubbele rol van Geert Versnick, gedeputeerde én bestuurslid van Optima in het vizier komen.

Jeroen Lemaitre (N-VA) vroeg tijdens een woelige zitting van de provincieraad het ontslag van Versnick. “Er is wel degelijk belangenvermenging”, zei hij.

“Het vertrouwen in de gedeputeerde is niet geschonden maar is gewoon weg en dan is ontslag nemen als gedeputeerde de enige logische oplossing.” Zijn vraag botste op een njet van de meerderheid. Toch lijkt de positie van Versnick stilaan onhoudbaar te worden. Met ons slecht karakter kijken we uit naar het einde van het politiek reces, wanneer deze vergaderingen allemaal aan de slag gaan; wij wensen ze de naarstigheid!

Mathildis

Li bia bouquet de MR in de provincie twee zetels voor het Waals Parlement teruggewonnen die het in 2009 verloren had.

Daarmee staat ze even sterk als de cdH. Een goed resultaat.

Luxemburg is voor de partij van premier Charles Michel van groot belang om opnieuw in de Waalse regering te kunnen inbreken. Een taak voor trouwe luitenant Borsus dus.

Revanche in 2018?

Maar het eerste “everzwijnengevecht” dient zich aan bij de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 2018. In Marche-en-Famenne, een economische groeipool in Luxemburg, zal René Collin zowel als Willy Borsus proberen de burgemeesterssjerp binnen te rijven.

Een moeilijke opdracht voor de federale MR-minister. Huidig burgemeester André Bouchat (cdH) heeft er al dertig jaar de touwtjes in handen en de cdH bezet 16 van de 25 gemeenteraadszetels. De MR telt er slechts drie.

Misschien heeft de MR meer succes op provinciaal niveau.

Uiteraard niet het belangrijkste beleidsniveau, maar nergens is het provinciaal gevoel in Wallonië zo sterk als in Luxemburg.

In 2006 brak uitgerekend René Collin de provinciale MR-PSmeerderheid.

Dat deed pijn bij de MR, die zich ook uitgesloten zag van de macht in een aantal belangrijke intercommunales. De liberalen zinnen al tien jaar op weerwraak. Komt de revanche in 2018?

Picard

8

De wereld rond

4 augustus 2016

Washington kan in Syrië het verschil maken De formele kritiek van tientallen Amerikaanse diplomaten op de aanpak van het Syrische conflict door hun land spreekt boekdelen. Actoren en parameters zijn gekend, alleen werden die in het verleden te veel door een ethische bril benaderd. Wil men een duurzame oplossing bereiken, dan moet Washington meer in machtstermen durven denken en... zijn nek uitsteken.

Het was een beetje de ‘eendentest’ van de Russische buitenlandminister Lavrov. “Als iemand eruit ziet als een terrorist, als een terrorist handelt en vecht zoals een terrorist, dan is hij toch een terrorist, niet?”, liet hij zich ontvallen toen bekend raakte dat in Syrië Al Nusra de (formele) banden met Al-Qaida doorknipte.

Op het eerste zicht kan men dit toejuichen. Het verzet tegen het regime van Assad is een heel kleurenpallet waarbij iedereen zijn plaats inneemt op een schaal die van onredelijk naar het andere uiterste loopt. Zou dit betekenen dat Nusra zich anders wil gaan positioneren? Gematigder, zo hoopt men.

IJdele hoop, vrezen experts. Het doorknippen van de link betekent niet dat voor een mildere opstelling wordt gekozen, wel is het een strategische zet ten opzichte van de andere oppositieclubjes. “Dit is een keuze voor het Syrische conflict”, merkte een diplomaat op. “Nusra heeft de bedoeling zich voor een langere termijn te nestelen in het oppositiefront tegen Assad, wat beter lukt door losser te staan van Al-Qaida.”

Strategisch Aleppo Als de voorbije weken het Syrische conflict het nieuws haalde, was dat steevast met Aleppo. Voor de stad wordt al jaren gevochten. Regeringstroepen werden geacht al weken geleden de overwinning te halen, maar de dingen liepen wat moeilijker dan gepland. Terecht bekommert men zich over het lot van de 300.000 inwoners in de stad. Naarmate het einde nadert, werden corridors voorzien. Niet om hulp in de

stad te krijgen, wel om de bevolking de kans te geven de stad te ontvluchten. Mensenrechtenorganisaties klagen die gang van zaken aan. Hulp zou erin moeten komen, niet de mensen eruit. Alleen past dat laatste beter in een uitzuivering van de tegenstander.

Wat zich in en rond Aleppo afspeelt, drukt ons nog maar eens op de werkelijkheid waar dit conflict om draait. De Nederlandse arabist Nikolaos van Dam, tot voor kort Syriëgezant voor zijn land, legde treffend de vinger op de wonde. “Wij denken puur ethisch, in termen van rechtvaardige oplossingen. Maar als het in zo’n land maar om één ding draait, namelijk macht, kom je daar niet ver mee. We prediken de moral high ground, maar nemen geen verantwoordelijkheid. Dat is verwerpelijk.”

(NRC, 29.7.2016) Het strategische belang van Aleppo is voor niemand een geheim. Vorige maand lekte een Russisch-Amerikaans document uit dat geacht wordt de Amerikaanse en Russische inspanningen beter te coördineren. In hoeverre dit überhaupt uitvoering zal krijgen, is een open vraag – lekken hebben meestal tot doel om net dit te ondergraven. Interessant onderdeel van de nota is alvast de opdeling van het land in drie zones. A wordt door Assad gecontroleerd, C door ISIS, en B is de afbakening waar zowat alle problemen samenkomen.

Dat net Aleppo in zone B ligt kan niet verbazen.

Kritiek van diplomaten Was het niet de Amerikaanse generaal David Petraeus die erop wees dat de juiste vraag niet is hoe een oorlog zal aflopen, maar wel hoe dit einde kan verlopen? Dat de VS zich onvoldoende het hoofd pijnigen over deze laatste vraag is een terechte kritiek. Dat in juni een memo uitgestuurd werd waarin 51 diplomaten hun beklag deden over de manier waarop Obama de Syrische burgeroorlog aanpakte, is veelzeggend. De VS doen te weinig om de burgers te beschermen, het geweld in te dijken, maar ook om tot een onderhandelde vrede te komen.

Diplomatieke valies

Het Genève-proces dat Washington aanstuurde, ligt op apegapen, de situatie is chaotischer dan ooit en er is gewoon geen diplomatiek Plan B voorhanden.

Een ander punt van kritiek, dat overigens losstaat van voormelde nota, luidt dat Washington zich te veel bezighoudt met het bestrijden van symptomen, lees: de terreurclubs. Feit is dat men het niet los kan zien van een politieke oplossing, en dat vergt – en hier zijn we weer – een grotere betrokkenheid.

Over die voorziene coördinatie en samenwerking tussen Amerikaanse en Russische strijdkrachten merkte een diplomaat op dat het misschien “erger is als dit opzet slaagt dan faalt”. Het zou tot een efficiëntere aanpak van IS, Nusra en co kunnen leiden, maar het vacuüm zou niet opgevuld kunnen raken, wat dan weer Assad ten goede komt.

Gelijk krijgen Het mag duidelijk zijn dat noch Rusland noch Iran van plan zijn Assad als een steen te laten vallen. Bovendien, daar zijn zowat alle waarnemers het over eens, is een duurzame oplossing slechts haalbaar wanneer men net die Assad meekrijgt. En obligaat lopen de contacten met de dictator via Moskou. Het is makkelijker partijen te verketteren - ethiek - dan er pragmatisch mee rond de tafel te gaan zitten - macht. Toch is er mogelijk een sprankel hoop. “Washington draait een beetje, ja”, stelt Nikolaos van Dam. “Het beseft dat Iran en Rusland Syrië niet zullen opgeven. Dat IS misschien een groter gevaar is dan het regime. En dat een eventuele opvolger van Assad erger kan zijn dan Assad.” En als boodschap voor Europa heeft hij het volgende in petto: “Europa blijft bij het oude standpunt. Dat verwondert mij. In het begin raakte deze oorlog Europa nauwelijks. Nu steeds meer. We krijgen Syrische vluchtelingen. ISsympathisanten plegen aanslagen in Europa, al zijn de meesten geen Syriërs. We moeten dringend onze koers bijstellen.

Gelijk hebben is mooi, maar is niet hetzelfde als gelijk krijgen.

Het wordt tijd dat we dit beseffen.”

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Salafisten en tolken De Duits-Iraakse journalist Shams Ul-Haq begon in oktober vorig jaar met een echte “praktijktest” van het soort waarop de inquisiteurs van het CGKR zo verzot zijn. Alleen leverde deze test resultaten op die politiek volledig incorrect zijn. Ul-Haq ging undercover als vluchteling in enkele Europese asielcentra. Hij ontdekte dat vele vrijwilligers in die opvangcentra “vermomde salafisten” zijn en dat IS zeer diep in de stroom asielzoekers is geïnfiltreerd. Hij denkt dat Angela Merkel het hart op de juiste plaats heeft, met haar besluit de grenzen open te stellen, maar hij noemde haar uitspraak “Wir schaffen das” regelrechte “quatsch”.

“Nog voor haar beruchte uitspraak zag ik al dat we het helemaal niet konden bolwerken,” zei Ul-Haq. In het verlengde van deze waarschuwing kwamen onthullingen over het verraad en het dubbelspel van vele tolken in Duitse asielcentra. Er bestaat geen enkele wettelijke regeling of erkenning voor zulke tolken.

Er is geen enkele controle op de eerlijkheid van hun vertalingen. En dat leidt natuurlijk tot massale misbruiken.

Vrouwen die klacht willen indienen wegens seksueel misbruik worden gedwarsboomd door islamitische tolken die hun getuigenis niet willen vertalen, of die openlijk de kant van de islamitische verkrachters kiezen. Hetzelfde lot treft christenen en jezidi’s die bij de autoriteiten bescherming willen vragen tegen de vernederingen en geweldplegingen die zij in de opvangcentra moeten ondergaan van islamitische asielzoekers. In praktijk zijn het de tolken die bepalen wie er gehoor vindt bij de overheid en wie er tenslotte asiel krijgt…

Flop Men beweert altijd dat de meerderheid van de moslims de terreur van IS afkeurt. Maar de opkomst bij manifestaties bewijst het tegendeel. Vorige week hadden Amerikaanse moslimgroepen op de National Mall, vlakbij het Capitool, een manifestatie georganiseerd, samen met sympathiserende leiders van christelijke, joodse en boeddhistische groepen, om te bewijzen dat zij “terrorisme, haat en geweld” veroordeelden.

Maar ze bewezen niets: er waren zo weinig aanwezigen, dat ze in de reusachtige Mall bijna onvindbaar waren, met hun bordjes “Muslims against ISIS” en het niet ter zake doende “No racism, no hate”. Zelfs als men de naïeve nietmoslims meerekende, was het een flop… Het is de zoveelste mislukte betoging van “ver-

draagzame moslims”. In 2015 bracht een moslimbetoging tegen IS en “Islamophobia” in Dearborn slechts honderd mensen op de been. En dat in een stad waar duizenden moslims wonen! In 2015 kwamen slechts vijftig moslims naar een protestactie tegen IS in Ierland. In oktober 2014 kon de overkoepelende moslimorganisatie CAIR slechts 10 (!) mensen optrommelen voor een betoging tegen IS in de miljoenenstad Houston.

In 2013 kwamen slechts vijfentwintig moslims in Boston protesteren tegen de “misvatting” dat de islam gewelddadig is. Een soortgelijke manifestatie in Toronto had nog minder succes. Vergelijk dat maar eens met de tienduizenden die overal ter wereld op straat kwamen – en massaal geweld pleegden! - om Hamas te steunen. Of om te protesteren tegen de Mohammedcartoons. Of tegen de publicatie van de Duiversverzen.

Stalinistische media We zijn er zelf ingetrapt. Vorige week schreven we nog dat de Iraanse schutter in München voluit Ali David Sonboly heette. Intussen hebben we ontdekt dat zijn tweede voornaam niet David is, maar Daoud. Een lezer die goed thuis is op Facebook bezorgde ons een profielfoto van die Ali met een reusachtige Turkse vlag op de achtergrond.

Om te bewijzen dat het niet om een geval van fotoshop ging, voegde hij er een link aan toe naar een soort Facebookarchief, waarop die profielfoto, inclusief de Turkse vlag, al een jaar geleden geregistreerd was, toen niemand Ali Daoud nog kende. En hij zou dus die aanslag gepleegd hebben uit haat tegen Turken en Arabieren…

De officiële media liegen nog veel meer dan zelfs wij al dachten. Intussen wordt de naam van die islamitische moordenaar verder “aangepast”: in Die Welt noemde men hem al “David S.” Trotski werd op de beroemde foto met Lenin weggeretoucheerd en vervangen door vier plankjes. De media passen nu dezelfde stalinistische methoden toe om islamitische terroristen weg te retoucheren.

Bedrog met titels De bomaanslag op een muziekfestival door een Syrische IS-terrorist werd op de BBC aangekondigd met de titel: “Syrische migrant sterft in Duitse explosie”. Alsof hij slachtoffer was van een aanslag die door Duitsers was gepleegd.

Na protesten op de sociale media werd dat gewijzigd in “Syrische asielzoeker blaast zichzelf op in Duitsland”.

Alsof hij een boeddhistische monnik was

die zichzelf uit protest in brand stak. Daarmee verduisterde men het feit dat die IS’er zoveel mogelijk onschuldige mensen wilde vermoorden. Reuters was trouwens geen haar beter met de titel: “Syrische man die geen asiel kreeg gedood in Duitsland.”

“Ze moeten maar taartjes eten” Juncker verkondigt dat de EU vasthoudt aan het opengrenzenbeleid, hoe erg de migratieen terrorismecrisis ook zou worden. Merkel weigert koppig haar asielpolitiek bij te stellen en herhaalt haar beruchte uitspraak “Wir schaffen das”. Wat vorig jaar nog een verkeerde inschatting of misplaats optimisme had kunnen zijn, is nu opzettelijke blindheid voor de realiteit. Inhoudelijk zeggen Merkel en Juncker juist hetzelfde: “Het kan ons niet schelen hoeveel van jullie het slachtoffer worden van verkrachting, pedofilie, moord, roof, diefstal of terreur. Het kan ons niet schelen dat de moslims heel Europa overnemen. Wij doen gewoon onze zin, en jullie moeten dat maar slikken.”

Toen men Marie-Antoinette vertelde dat de bevolking in opstand kwam omdat er geen brood meer was, zou zij volgens de legende geantwoord hebben, dat ze dan maar brioches moesten eten.

Men haalt dat nog altijd aan als een voorbeeld van de wereldvreemdheid van de aristocratie in het ancien régime en van haar minachting voor het lot van gewone mensen. Maar Juncker, Merkel en de eurocraten zijn geen haar beter. Zij zullen het misschien pas begrijpen als zij het aan den lijve ondervinden. Zoals Marie-

Antoinette, toen haar mooie hoofdje op de guillotine werd gelegd.

Les Républicains ontwaken…

Het is positief dat IS in Syrië en Irak steeds verder wordt teruggedrongen. Het verlies van een pseudostaatsstructuur met een eigen grondgebied, is voor een terreurorganisatie altijd een zware klap, al hoeft het niet noodzakelijk de doodsteek te zijn. Dat blijkt uit de evolutie van Al-Qaida nadat het zijn bases in Afghanistan verloor: de organisatie bleef bestaan, maar ze kon nooit meer een grote operatie als 11 september op poten zetten. Op korte termijn dreigen de nederlagen van IS in Irak en Syrië echter een enorme ramp te veroorzaken: de FBI heeft al gewaarschuwd dat duizenden IS-strijders door de onbewaakte en onverdedigde grenzen naar het veilige Europa zullen afzakken. Als reactie daarop moet volgens het Franse parlementslid George Fenech dringend een “Guantanamo à la française” gebouwd.

Is Fenech een verkozene van het Front national? Nee, hij is lid van van Les Républicains, de partij van Sarkozy. Fenech - geboren in Tunesië! - is ook voorzitter van de parlementaire onderzoekscommissie, die werd opgericht na de islamitische terreuraanslagen van vorig jaar in Parijs. Nathalie Kosciusko-Morizet, ook van Les Républicains, wil bovendien het salafisme buiten de wet stellen. Het vergif van jihad, antisemitisme en vrouwenhaat zit overal de islam.

Maar in de salafistische variant is de concentratie van die gifstoffen nog groter dan elders…

In België en Nederland zijn de geesten daar helaas nog niet rijp voor.

Het nabije buitenland Een opvallende viering in de Notre-Dame Het gebeurt zelden dat de belangrijkste Franse gezagsdragers zich in een kerk of kathedraal verzamelen zoals vorige week gebeurde na de moord op de Franse priester Jacques Hamel in Saint-Etienne-de-Rouvray, een voorstad van Rouen, door twee IS-sympathisanten. In de NotreDame van Parijs vond een plechtige herdenkingsplechtigheid plaats. Kardinaal André Vingt-Trois, primaat van Parijs, ging in de dienst voor, bijgestaan door de bisschop van Rouen. 1.500 mensen woonden de plechtigheid bij, onder hen opvallend veel politici.

Naast president François Hollande ook eerste minister Manuel Valls, minister van Binnenlandse Zaken Bernard Cazeneuve, die van Buitenlandse Zaken Jean-Marc Ayrault, minister van Onderwijs Najat Vallaud-Belkacem en de voorzitter van l’Assemblée nationale, Claude Bartolone. Ook de rechterzijde was vertegenwoordigd, met ex-president Nicolas Sarkozy, Gérard Larcher, de voorzitter van de Senaat, en ex-president Valéry Giscard d’Estaing.

De aanwezigheid van zoveel politici is opvallend omdat Frankrijk een strenge scheiding van Kerk en Staat kent. Politici verwijzen amper of niet naar hun geloofsovertuiging. Dat er toch zoveel aanwezig waren in de Parijse kathedraal toont aan hoe groot de schok van de moord is, ook bij de politieke elite. Het is de zoveelste terreuraanslag in Frankrijk op korte tijd. Hollande en co weten niet hoe ze ermee moeten omgaan.

Blijkbaar enkel door een soort van nationale eenheid te tonen, ook in een kerk. President François Hollande zei in zijn toespraak dat het “doden van een priester is een profanatie van de Republiek die de vrijheid van overtuiging garandeert”. Tij-

Mitterrand en Reims Dat de Franse overheid omwille van die uitgesproken ‘laïcité” moeilijkheden heeft met kerken en kerkdiensten is een historisch gegeven. Ook in de recente geschiedenis. Toen François Mitterrand in 1996 overleed, hoopte de linkerzijde op een grote burgerlijke begrafenis. Mitterrand, een geboren katholiek, werd begraven in zijn dorp in Jarnac. In Parijs vond tegelijk een herdenking plaats in de Notre-Dame voor de internationale gasten.

In een kathedraal dus. En Frankrijk mag dan een lekenstaat zijn, de herdenking van het Duits-Franse vriendschapsverdrag van 1962, onder andere, vond plaats in de kathedraal van Reims.

Historisch omdat president De Gaulle en bondskanselier Konrad Adenauer er in 1962 een viering bijwoonden. Ook historisch omdat eeuwenlang de Franse koningen in Reims werden gezalfd en de kathedraal van de champagnestad zwaar te lijden heeft gehad van Duitse bombardementen tijdens WO I.

Eenheid van korte duur De eenheid die de politieke wereld na de gruwelijke moord op Jacques Hamel in de kathedraal van Parijs tentoongespreid heeft, was trouwens van korte duur. François Hollande kende

romantiseren. Dit heeft iets bijzonder ironisch. Vandaag zeggen heel wat zelfverklaarde kenners, dat de filosofen uit de Verlichting zich diametraal afzetten tegen het geloof. Kant, Voltaire c.s. waren echter allemaal theïsten. Dat wordt door de goddeloze liefhebbers graag vergeten. Hetzelfde geldt voor de kijk die de Verlichtte denkers aanhingen ten overstaan van mondialisering.

Per abuis wordt vaak te snel gesteld dat wie aanhanger is van de Verlichting, per definitie voorstander is van een grenzeloze wereld. Laat u niet vangen. Dit bewijst dat de zelfverklaarde kenners er geen bal van begrijpen. Wie Immanuel Kant goed leest, merkt dat hij in “Zum ewigen Frieden” juist pleit voor een sterk gereglementeerd emigratieverkeer. Een confederaal Europa waarin nieuwkomers slechts tijdelijk welkom zijn in een soevereine staat en zich als gast dienen te gedragen.

Schotten en Ieren Het mag dus duidelijk zijn, zo toonden de vorige voorbeeldjes aan, dat er over de Verlichting nogal wat dubbelzinnigheden, halve waarheden en hele leugens worden verteld. Neem nu de focus die steeds wordt gelegd op de Schotse denkers.

Wie in bibliotheken grasduint, krijgt de indruk dat de Verlichting (Enlightment in het Engels) op het eiland zowat uitsluitend te danken is aan Schotse geleerden. Met name de econoom Adam Smith en de wijsgeer David Hume zijn prominenten.

Is het toeval dat Schotland heel wat bekende Verlichtingsfilosofen voortbracht? Neen, oordeelde John Robertson, hoogleraar aan Cambridge, al in 2005. In dat jaar bracht deze academicus het boek “The Case for the Enlightment: Scotland and Naples 1680-1760” uit. Hierin oordeelde hij dat de Verlichting vooral haar opgang kende in economisch onderontwikkelde gebieden.

De gelijkenissen tussen perifere regio’s als Schotland en Napels

Wat schreef nu Der Spiegel in een actueel artikel? Dat de mot zit in de malls (ook Duitsers gebruiken dat Amerikaanse woord) als de koopgoot in Rotterdam (gelegen op verdieping min 1 aan de Coolsingel, het centrum van de stad), Wijnegem Shopping Center, Neo en Uplace in Brussel. Wat verkiezen de kooplustige Duitsers tegenwoordig? Een winkel-wandelwijk zoals de Wilde Zee in Antwerpen of de Nieuwstraat in Brussel, dus een straat met een pleintje en vertakkingen naar andere straten, een heuse stadsomgeving dus, geen opgepompte neonbunker waar je uren ronddwaalt zonder een wolk, een bui, of een koerende duif. Deze trend waait over vanuit de VS, waar de malls door hun gigantisme door de knieën gaan.

Toeristen Mall of Berlin mikte op de stroom toeristen uit de ganse wereld die de Leipziger Platz aandoet. De leiding van de mall blaast hoog van de toren en beweert dat 250 van de 300 winkels meer bezoekers en meer omzet optekenen. Achter de hand, ontdekte Der Spiegel, klinkt het anders: de huurprijzen liggen hoog en de verkoop is matig. Ettelijke winkels hebben zich teruggetrokken, onder meer de snackbar van de keten Nordsee. Ik zag

Salan

engeland zijn verbazend. Professor Robertson maakte in zijn werk een interessante vergelijking die aantoont dat de cultureel-filosofische stroming van de Rede overal in Europa kon ontspruiten.

Desalniettemin gaat het te ver om te stellen dat uitgerekend de economische achterlijkheid van regio’s een doorslaggevend element is om te voorspellen waar de Verlichting succes zou kennen. Indien dit zo zou zijn, dan rest de vraag waarom we dan veel minder lezen en horen over de Ierse golf van Verlichting? In de zeventiende en achttiende eeuw stond Ierland, op heel wat terreinen, er op vlak van welvaart nog slechter voor dan Schotland.

Deze leemte wordt nu opgevuld door Michael Brown. Een tweetal maanden geleden rolde “The Irish Enlightment” van de band. In zijn turf maakt Brown een driedelig onderscheid tussen Verlichting op sociaal vlak, op politiek gebied en binnen het domein van de religie. Volgens de auteur van het boek, vormde niet zozeer de roep om een meer beschaafde, gelijke samenleving het probleem.

De Ierse crux draaide rondom de discussie aangaande de religie en de rol die geloof diende te bekleden in de brede samenleving. Ierland slaagde er niet afdoende in een Verlicht antwoord te formuleren op de eeuwenoude religieuze breuklijnen die doorheen het land liepen. Hoe omgegaan moest worden met zogenaamde ‘religieuze inclusie’, meer bepaald de rol van protestantisme en christendom, daarop werd nooit een eenduidig ‘Verlicht’ antwoord geformuleerd binnen de Ierse school. Het zou ervoor zorgen, aldus Brown, dat na 1800 de oude religieuze tegenstellingen bleven. Met alle gevolgen van dien.

“The Irish Enlightment” van Michael Brown (650 p.) is uitgegeven bij Harvard University Press.

LvS

Bei uns in Deutschland

bij mijn eigen rondgang, op een zaterdag, het modehuis One Green Elephant met het bord gesloten en de rekken vol kledij.

Zo dood als een pier. De Mall of Berlin is opgezet als een showproject, maar toont vandaag eerder hoe dergelijke grootschalige koopcentrums uit hun evenwicht geraken. Alleen al in Berlijn hebben de shoppers de keuze tussen 67 gelijkaardige consumptietempels en 6 nieuwelingen staan in de steigers. Der Spiegel meldt dat er in de Schlossstrasse in de wijk Steglitz op een strook van 1.000 meter vier “Einkaufszentren” zijn. Hun totale oppervlakte beslaat 22 voetbalvelden. Gans Duitsland is bepleisterd met de reuzen. Sedert de Wende is hun aantal vervijfvoudigd en zij openden van Eisenhüttenstadt tot Flensburg. Thomas Krüger, een professor in stadsplanning van de Universiteit Hamburg, is ervan overtuigd dat dergelijke kooppaleizen hun beste tijd hebben gehad. De Duitsers geven veel geld uit, maar dat belandt niet meer automatisch bij de malls. Vooral jonge kopers verkiezen thuis achter hun computer of met de smartphone schoenen, kleding, huishoudgerei en levensmiddelen te kopen. Dat is een internationale trend. Vlaamse krantenwinkels verdienen vandaag een cent bij door afhaalcentrum te zijn voor de pakketten die DHL rondzeult voor Zalando en andere internetwinkels.

De pikanterie van de ontwikkeling is dat de grote winkelcentra dinosaurussen blijken te worden, terwijl de geldschieters fris en vrolijk verdergaan met er geld in te stoppen voor nieuwbouw of renovatie. Der Spiegel vertelt dat er zich in de voorbije twaalf maanden zes miljard euro, waarvan de helft uit het buitenland, heeft aangemeld voor Einkaufszentren. De baas van de grootste mall-ontwikkelaar, ECE, zegt ronduit dat de kapitaalmarkt losgekoppeld is van de reële marktontwikkeling van de supercentra. De oorzaak van dat enthousiasme bij beleg-

FRANKRIJK

een kort moment de gloire toen hij naast Mgr. André Vingt-Trois de kathedraal verliet en applaus kreeg. Daarna ging men snel over naar de partizane politiek. Op het Twitteraccount van het Élysée werd de foto van de hoogwaardigheidsbekleders tijdens de mis op die manier afgedrukt dat ex-president Nicolas Sarkozy net buiten het gezichtsveld bleef.

Maar vooral: ter linkerzijde kwam er veel kritiek op de homilie van Mgr. André Vingt-Trois. Hij had zich immers in wat omfloerste termen kritisch uitgelaten over het Franse homohuwelijk (‘le mariage pour tous’ zoals dat heet). Hij had het over “de ontsporingen van de zeden en de wetgeving van deze ontsporingen”. Men mag niet vergeten dat François Hollande het homohuwelijk ziet als dé realisatie van zijn presidentschap, aangezien hij geen controle krijgt over het terrorisme en de werkloosheid niet kan doen dalen.

Vooral PS’ers uitten hun verontwaardiging via de sociale media. Men sprak van onverdraagzaamheid en homohaat. Van de rechterzijde kwam er applaus. Men zag in de zin over de “ontsporingen” eerder een verwijzing naar de te libertaire maatschappij waarin men vandaag de dag leeft. Dat is ook de uitleg die het Franse episcopaat gaf. Maar Mgr. André Vingt-Trois heeft zelf voor verwarring gezorgd door het citaat op Twitter te zetten en later te verwijderen.

In de discussie gaat men echter voorbij aan de essentie: is het niet meer dan normaal dat een kardinaal tijdens een misviering de katholieke standpunten verkondigt? Ook al is het een misviering met een nationaal karakter; al moet dat laatste niet overdreven worden. Tijdens de viering werd het nationale volkslied niet gezongen. Elders in Europa zou dat wel het geval zijn geweest.

Right or wrong

Duitsland niet langer zot van koopgoten Bij de laatste reis naar Berlijn wandelde ik door de Mall of Berlin, centraal gelegen op de Leipziger Platz in het hart van de hoofdstad. Voor mijn lekenoog was het druk.

Lanterfanters schoven langs de glazen etalages, en op de banken luierden jonge mensen met hun smartphone.

Links en rechts hing een affiche “Te Huur”. Ik werd koud noch warm van het aanbod en was blij om opnieuw in de open lucht te zijn.

Si la France m’était contée

dens de Franse Revolutie, nog altijd de ideologische pijler van de Republiek, dacht men er anders over. Toen werden priesters vogelvrij verklaard. En ja, tijdens de Terreur van 1793-1794 verloren velen het hoofd. Maar dat wordt vandaag onder de mat van de geschiedenis geveegd. De politieke elite weet dat men vooral blijk moet geven van eenheid. En die eensgezindheid kan enkel zichtbaar worden over alle politieke en confessionele grenzen heen. Al zaten sommige politici er in de NotreDame ongemakkelijk bij.

Een Ierse verlichting?

Over de ‘Verlichting’ is bijzonder veel geschreven.

De Duitser Emmanuel Kant wordt over het algemeen beschouwd als de grootste Duitser binnen deze filosofische stroming. Ook Schotland en Engeland brachten heel wat verlichtte denkers voort. Hoe zat het met de Ierse traditie? Was er eigenlijk wel zoiets als een ‘Ierse Verlichting’, die naam waardig?

De Verlichting, oftewel de Eeuw van de Rede. Over het exacte begin- en eindpunt van deze culturele en filosofische stroming valt te redetwisten. Doorgaans valt de Verlichting, grofweg, samen met de 18e eeuw. Het rationele denken, het plaatsen van de exacte wetenschappen boven de religie, kwamen centraal te staan. Individualisering, emancipatie, liberalisme en socialisme, allen worden zij op een of andere manier steeds gelinkt aan de filosofie van de Verlichting.

Wie objectief de zaken bestudeert – wars van alle ressentimenten – zal over de Verlichting dezelfde analyse maken als over mei ’68: te vaak werden zaken te mooi voorgesteld en wordt gedaan alsof mei ’68, als gebeurtenis, en de Verlichting, als cultuurstroming, de redders van de beschaving waren. Quod non. Wie het in het Duits heeft over ‘Die Aufklärung’, komt al snel bij de naam Immanuel Kant uit. Deze Pruis wordt tot op vandaag vereenzelvigd met de Verlichting. Dat Kant een boek schreef over de Verlichting (“Beantwording der Frage: Was ist Aufklärung?”) heeft daar uiteraard sterk toe bijgedragen. In Frankrijk waren er denkers als Voltaire en Rousseau, die ondertussen al twee eeuwen aan deze periode uit de wereldgeschiedenis gelinkt worden.

Interessant is dat uitgerekend de aanhangers van de Verlichting – die prat gaan op rationaliteit – deze stroming zijn gaan

9

4 augustus 2016

DUITSLAND

gers en beleggingsfondsen is te verklaren door de wetenschap dat zij nul intrest ontvangen op hun slapende geld. De koopgoten bieden een alternatief, het weze pompeus en met dalende aantrekkingskracht. De beleggers in megawinkels gaan voor de grote prijzen: centrums die minstens 100 miljoen euro kosten voor de bouw en de aanloopkosten, en door de band tot 4 procent blijven opbrengen.

50.000 winkels dicht De kern van een succesvolle mall is de aanwezigheid van grootwinkels met een reputatie: zo zijn Media Market en Peek & Cloppenburg magneten voor andere huurders. Die trekkers verminderen hun oppervlakten of sluiten filialen. De klanten hebben hoe langer hoe meer een afkeer van de monotonie van de malls. Zij bestellen liever langs internet en sluiten daarmee een duivelse kring: de handelaar met een etalage geraakt onder druk, bespaart op zijn winkel en service, en daardoor voedt hij de e-handel.

Tot in 2025 zullen 50.000 winkels hun deuren sluiten, weet Joachim Stumpf, een marketeer. In de malls blijkt de omslag bezig te zijn: waar vroeger modewinkels de meest zichtbare zaken waren, worden deze vervangen door Aziatische restaurants en pretzelbakkers. Voor de winkels met grote oppervlakten is Primark de gegadigde. Wie een Primark in zijn mall onthaalt, verandert vrij snel de samenstelling van het winkelaanbod. Primark geeft de koophallen al snel het label van discount, koopjes en graaiproducten mee. Primark is de vedette van winkelende tieners en deze kraken de kwaliteit van de mall. Van hoog gepositioneerd worden het rommelwinkels.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

4 augustus 2016

medialand

Film

Geschiedenis en cinema (2)

Franse zelfcensuur In de Franse media, en deels ook in de onze, was er de afgelopen week nogal wat te doen over het besluit van enkele kranten om geen namen en foto’s van moslimterroristen meer te publiceren. Achterliggende reden: op die manier de verheerlijking van die terroristen en hun daden verminderen, maar het valt op dat vooral linkse kranten voor deze merkwaardige vorm van zelfcensuur kozen.

Die linkse kranten hebben het al lang moeilijk met de recente golf van moslimterrorisme in Europa. Lang probeerden ze vol te houden dat het enkel maar ging over psychisch gestoorde eenlingen, en dat het allemaal niets met de islam, of zelfs maar religie, te maken zou hebben. Maar hou dat maar eens vol wanneer twee islamisten in Rouen een kerkje binnenvallen en er de priester de keel oversnijden, terwijl ze via internet verbinding met IS hadden.

In dat opzicht is het tijdstip om over te gaan tot die zelfcensuur bijzonder goed gekozen: het valt gewoonweg niet meer vol te houden dat het niets met de islam of religie te maken heeft, en dat het toch steeds maar eenlingen zijn.

Overigens, moslimterroristen hebben sowieso al niet veel te klagen over inbreuken op hun privacy. Veel meer dan “altijd een brave jongen geweest” en “wie had dat nu toch kunnen denken” komen we over hen gewoonlijk toch niet te weten, of het zouden de excuses over de psychische stoornissen moeten zijn. Vergelijk dat eens met de manier waarop de achtergrond van Anders Behring Breivik uitgevlooid werd, en die van Hans van Themsche. Van zelfcensuur was er toen helemaal geen sprake. We vragen ons trouwens af of die zelfcensuur ook op hen betrekking zal hebben, of dat alleen moslimterroristen van dat gunstregime zullen kunnen profiteren.

Slecht nieuws: werkloosheid daalt Na de aanslagen van 22 maart, het natste eerste halfjaar in eeuwigheden, en de vroegtijdige uitschakeling van de Rode Duivels op het EK in Frankrijk, werd ons land verleden donderdag opnieuw getroffen door een ramp buiten formaat: de werkloosheid is namelijk gezakt tot het laagste peil in vijftien jaar. En te zien aan het doodgraversgezicht waarmee Goedele Wachters ons die mare in het VRT Nieuws bracht, moet dat toch één van de ergste economische rampen zijn die ons land sinds mensenheugenis is overkomen.

Tot overmaat van ramp vermoeden we dat de werkloosheid deze keer in Vlaanderen meer daalde dan in Wallonië, en dat de cijfers ook op geen enkele andere constructief-journalistieke wijze in “positief” nieuws om te buigen vielen, want echt veel details of cijfers kwamen we deze keer niet te weten. Er was geen ontkomen aan: het centrumrechtse beleid met zowel op federaal niveau als in Vlaanderen de N-VA in de regering begint wel degelijk zijn vruchten af te werpen. Alleen bij CD&V probeerden ze achteraf nog uit te leggen dat dit ook ten dele als een late verwezenlijking van de regering-Di Rupo uitgelegd kon worden.

Zo idioot ver durfden ze het bij de VRT echter niet te drijven.

Democratische Conventie start met valse noot Bij de media zaten ze duidelijk erg verveeld met de valse noot waarmee de Democratische Conventie van start ging. Volgens het Grote Verhaal van zowat de hele Europese pers zijn de Republikeinen de akelige engerds in de Amerikaanse politiek die met hun achterbaks gekonkel telkens weer de kluit willen belazeren. Blijkt nu, uit een aantal gelekte mails, dat de top van de Democratische Partij het niet helemaal zag zitten om het democratische proces van de voorverkiezingen zomaar zijn beloop te laten gaan. Zij wilden namelijk het risico niet lopen dat Bernie Sanders per ongeluk verkozen zou raken in plaats van Hillary Clinton, de kandidaat van hun voorkeur. En zo’n verhaal past natuurlijk niet in het mediaplaatje van de onbaatzuchtige en doodeerlijke Democraten die alleen maar het beste voorhebben met de wereld.

“Gelukkig” bleken de gelekte mails metadata te bevatten die suggereerden dat er Russische servers betrokken waren bij de inbraak in de mailservers van de Democratische Partij. Daarmee kon de link met Donald Trump alsnog gelegd worden, want had die aterling niet opgeroepen tot betere relaties met de Russische president Vladimir Poetin? Alsof het daarmee Donald Trump zelf was geweest die de leiding van de Democratische Partij die mails heeft doen intikken. Allemaal van geen belang, volgens de pers waren het toch weer de Republikeinen die de échte slechteriken waren, en daarmee was het feest van de Democratische Conventie op de valreep dan toch nog gered!

Alleen Republikeinen liegen Ook een vast onderdeel van het Grote Verhaal in onze pers: Republikeinen liegen en maken verkiezingsbeloftes die ze niet zullen kunnen nakomen. Democraten doen dat nooit. Enfin, toch niet volgens onze pers.

Wat was één van de grote beloftes van Barack Obama bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2008? Inderdaad, hij zou de gevangenis van Guantánamo Bay even snel sluiten als hij verkozen zou raken. Eens in het Witte Huis bleek dat die gevangenis dan toch niet bevolkt werd door brave lammetjes die de vermoorde onschuld speelden, dus herhaalde hij zijn belofte nogmaals in 2012.

Op minder dan een half jaar van het einde van zijn tweede termijn is de gevangenis van Guantánamo Bay nog altijd niet dicht. Waarmee Barack Obama zijn voorganger George W. Bush – volgens de pers zowat de domste president van de Verenigde Staten ooit – al acht jaar lang in de feiten gelijk geeft.

Driemaal is scheepsrecht, zegt men, en misschien kan Hillary Clinton binnenkort op haar beurt beloven dat, als zij verkozen wordt, Guantánamo Bay werkelijk dicht zal gaan? En voor de rest maken alleen Republikeinse presidentskandidaten valse verkiezingsbeloftes, nietwaar?

De Morgen zoekt “disruptieve denkers” Voor lezers die op zoek zijn naar een nieuwe baan: bij De Morgen zijn ze op zoek naar “nieuwsjagers, eindredacteurs, beeldschrijvers en disruptieve denkers”. We zijn het woord “disruptief” eens gaan opzoeken, en vonden “ontwrichtend” en “verwoestend” als synoniemen.

Met ons denkwerk de redactie van De Morgen ontwrichten en verwoesten, dat zagen we wel zitten, en bijgevolg zonden we - zeg het niet aan onze hoofdredacteur - meteen ons cv in.

Alleen zijn we, in ons enthousiasme en onze haast, vergeten onze medewerking aan een bepaald rioolkrantje uit die cv weg te halen, dus vrezen we dat we toch net iets te “disruptief” zullen overkomen bij de hoeders van de linkse pensée unique in Noord-België. Maar misschien wil één van onze lezers wel op de redactie van De Morgen wat zitten “disrupteren”?

The Guardian boekt recordverlies De Britse “kwaliteitskrant” The Guardian boekte in 2015 een recordverlies van maar liefst 173 miljoen pond. Koken kost geld, politiek correct koken ook. De verliezen stapelen zich dan ook snel op wanneer hoe langer hoe minder volk de linkse brij uit het hautaine potje wil slikken, laat staan er nog geld wil aan geven ook. Geen nood echter, enkele jongens en meisjes van de marketingafdeling van The Guardian zijn op het idee gekomen dat lezers zich binnenkort “lid” zullen kunnen maken van de krant, om op die manier (Newsmonkey-gewijs?) wat extra geld in het laatje te brengen. Wat dat lidmaatschap precies zal inhouden, is nog onduidelijk, maar we zijn toch benieuwd of dat gaat lukken.

Uiteindelijk zou het de bedoeling zijn in 2018 geen verlies meer te maken, maar of dat even waarschijnlijk is als een overschot op de Griekse begroting, durven we niet te zeggen.

O ja, in maart kondigde de krant aan dat er 250 mensen zouden moeten vertrekken. Blijkt dat er tot nu toe al 270 werknemers ingetekend hebben op de daarbij horende vertrekpremie.

Het zit dus echt wel goed met The Guardian, als tien procent meer mensen dan vooropgesteld liever het geld aan de uitgang opstrijken dan een extra inspanning te doen om de krant te ondersteunen.

Kranten en gewone leugenaars…

“De sfeer in Duitsland is gespannen na verschillende aanslagen en aanvallen, vooral in de deelstaat Beieren. Zo viel een 17-jarige man treinreizigers aan met een bijl in Würzburg, schoot een 18-jarige schutter negen mensen dood in München en blies een 27-jarige man zichzelf op in Ansbach.” Een citaatje uit een artikel in De Standaard over een wapendiefstal op een Amerikaanse legerbasis in Stuttgart. Uit die tekst kan niemand afleiden dat die “mannen” en die “schutter” moslims, asielzoekers of IS-terroristen waren, of alles tegelijk. De Morgen was op een andere manier oneerlijk, door naast een reactie op De Wevers voorstellen voor een “Patriot Act” een foto af te drukken van gevangenen in een naziconcentratiekamp. Het Laatste Nieuws drukte in zijn weekendeditie over terrorisme dan weer een tabel af waaruit moet blijken dat er in Duitsland nog niemand is gedood bij islamitische aanslagen. Aantal slachtoffers: nul. Vroeger waren hun leugens iets subtieler…

Vaag herinner ik mij dat Erik van Looy, quizmaster van “De slimste mens” en notoire filmfreak, ooit in een interview zei dat het meeste van wat hij weet, uit films komt. Een boutade, maar inderdaad, je kan in de bioscoop heel wat opsteken, al moet je natuurlijk altijd bewust blijven van het feit dat je naar fictie zit te kijken. Zeker als een film zijn inspiratie haalt uit het verleden.

Je mag de kracht van het filmmedium, en bij uitbreiding de hele beeldcultuur, op geschiedenis niet onderschatten.

Een klassiek voorbeeld is het westerngenre. Het beeld dat wij nog altijd hebben betreffende de verovering van het Wilde Westen in de Verenigde Staten komt regelrecht uit de westerns die Hollywood maakte. Een geromantiseerde visie die weinig te maken heeft met de brutalere historische werkelijkheid. De mythevorming van The West was al begonnen – met goedkope pulpverhalen over de “helden” van het wetteloze Wilde Westen – toen de film in het begin van de twintigste eeuw uit de startblokken schoot en definitief onze opvatting over cowboys en indianen vastlegde.

Of zoals westernspecialist John Ford het mooi verwoordde in “The Man Who Shot Liberty Valance”: “Als je moet kiezen tussen feiten en legende, kies de legende.” Met andere woorden, vertrouw niet te veel op wat je ziet in de bioscoop.

De western was toen allang geëvolueerd naar een variante van de eeuwige strijd tussen goed en kwaad, en dat heeft in de loop van de filmgeschiedenis heel wat prachtige films opgeleverd.

Elvis & Nixon Anekdotes, voetnota’s in het geheel van de “Grote Geschiedenis”, vormen ook een inspiratiebron, wat dan vaak nog amusante films oplevert ook. Zoals “Elvis & Nixon”.

Gebaseerd op een bizarre ontmoeting van president Nixon en rockidool Elvis Presley in het Witte Huis in 1970, maakt regisseuse Liza Johnson er een luchtige en ironische bedoening van, waarbij alles wat we nu weten over die twee geen onbelangrijke rol speelt. Elvis was toen al een wereldvreemde wandelende pillenkast en Nixon was waarschijnlijk de meest paranoïde president in de recente geschiedenis van de Verenigde Staten.

Waarom Elvis zo nodig de president wilde ontmoeten, was omdat hij zo graag een badge had als undercoveragent in Nixons “War on Drugs”, en om hem persoonlijk op de hoogte te brengen van zijn afkeer voor de “counterculture” die toen door Amerika waaide. Nixon moest er niets van weten, maar zijn adviseurs zagen in de ontmoeting een middel om diens saaie imago wat op te krikken, en Nixon gaf toe, o.a. omdat zijn dochter smeekte om een handtekening van de King.

Hij gaf zijn medewerkers de opdracht om zo vlug mogelijk een einde te maken aan het onderhoud, maar toen de twee tegenover elkaar zaten, was het alsof twee gelijkgestemde zielen elkaar ontmoetten. Althans, dat is de versie van Liza Johnson. Ze gooit er ook enkele amusante scènes tegenaan, o.a. een ontmoeting van de echte Elvis met een aantal lookalikes die denken dat hij één van hen is, net zoals ze zich ongetwijfeld een hoop vrijheden permitteerde in het gesprek tussen Elvis en Nixon, want daarvan is geen transcriptie terug te vinden. Het enige wat ervan overblijft, is een foto van hen beiden die – las ik – de meest opgevraagde foto is in de nationale archieven in de Verenigde Staten. Zo zie je maar dat de kleine geschiedenis vaak meer impact heeft dan grote evenementen. Noch Michael Shannon, noch Kevin Spacey lijken op respectievelijk Elvis en Nixon, maar vooral Spacey is weer in topvorm, met een vertolking die glimpen laat zien van de getroebleerde persoonlijkheid die Nixon ongetwijfeld was.

Florence Foster Jenkins Nog zo’n voetnota is het verhaal van Florence Foster Jenkins, een societyfiguur in het New York van de eerste helft van vorige eeuw. Een operafan die ervan overtuigd was dat ze de stem had om de bekende aria’s van de grote componisten te zingen, terwijl ze zo vals zong als een kat. Aanvankelijk kon haar beschermende echtgenoot Bayfield alles nog in goede banen leiden door haar optredens te beperken tot private recitals. Maar als ze een plaat opneemt en haar zinnen gezet heeft op een optreden in Carnegie Hall, is er geen ontkomen aan: de vernietigende kritieken zetten haar wereld op zijn kop.

Met zo’n gegeven is uitlachcinema niet ver af, maar dat is dan zonder regisseur Stephen Frears en zijn scenarist Nicholas Martin gerekend. Zij tekenen Jenkins eerder als een flamboyant, tragikomisch en emotioneel persoon die rotsvast in zichzelf gelooft en daarvoor respect verdient. Het resultaat is een warmhartig portret van een vrouw die een droom heeft, en toevallig ook het geld om die na te streven, tot de realiteit onvermijdelijk toeslaat. Hoeft het gezegd dat Meryl Streep eens te meer top is in de rol van het titelpersonage?

Deze keer niet met een zoveelste taalaccent, wel met een zangprobleem. Waarvoor ze overigens speciale lessen moest volgen, in “vals zingen”.

K.T.

Op de praatstoel

11

4 augustus 2016

Praten met Dieter Stein

Een rechts Duits blad met kilo’s gezond verstand Junge Freiheit is 30 jaar. Het begon als probeersel in de jeugdkamer van Dieter Stein.

Vandaag is het weekblad een krachtige stem van de groeiende conservatieve beweging in Duitsland. Ai, ai, ai. Conservatief en Duitsland… Kijkt de Führer mee over de schouders van Dieter Stein? ‘t Pallieterke stapte zijn bureau binnen en legde de vraag voor.

BERLIJN - De 15 journalisten van Junge Freiheit werken onopvallend op een etage van een saai flatgebouw in Wilmersdorf, een groen deel van Berlijn. Het adres is Hohenzollerndamm en het geslacht Hohenzollern leverde koningen en keizers af die voor niet-Duitsers symbool staan voor oorlog en expansie. Op de drempel van het kantoor van hoofdredacteur Stein blik je meteen op de grote zwart-witfoto van Claus von Stauffenberg. Een portret dat je niet zou verwachten op de werkplek van een journalist die door zijn vakbroeders in Duitsland gekastijd wordt als conservatief, nationalistisch, ultrarechts en andere ter linkerzijde populaire scheldwoorden. Welke ultrarechtse persoon identificeert zich met een antinazi die bij het licht van de koplampen van vrachtwagens van de Wehrmacht gefusilleerd werd?

Graaf Claus von Stauffenberg was de officier die, samen met tientallen medestanders, op 24 juli 1944 een aanslag pleegde tegen Hitler; de Führer ontsnapte ternauwernood aan de dood. Von Stauffenberg plaatste de bom.

Hij was ziek van het onheil dat de nazi’s hadden uitgestort over Duitsland. Von Stauffenberg behoorde tot de kring van dichter, filosoof en mysticus Stefan George voor wie het Heilige Duitsland de leidraad was.

Dieter Stein: “Claus von Stauffenberg symboliseert voor mij het essentiële van het goede, trouwe, eeuwige Duitsland van dichters en wijsgeren. Ver van mij om de rampen te ontkennen of te minimaliseren die Duitsland in de vorige eeuw heeft aangericht, maar dat is een pijnlijke en dwaze ontwrichting van een land met wetenschappers, componisten, schrijvers, ingenieurs, landbouwers, militairen die hebben bijgedragen tot een betere wereld.

Duitsland moet zijn schuld erkennen, en dat doet het, en opstaan uit zijn zelfbeklag.” ‘t Pallieterke: Junge Freiheit begon in 1986 in uw jongenskamer…

Dieter Stein: “Met een groepje medescholieren begonnen wij aan een blad om tegenwicht te bieden aan de eenzijdige Duitse pers.

Toen wij in 1994 onze eerste jaargang als weekblad afsloten - Junge Freiheit was begonnen als maandblad -, hadden wij 5.000 abonnementen. In 2008 namen wij voor de eerste maal deel aan de officiële persmetingen en toen boekte het blad, wekelijks, 11.000 abonnees. Heden staan 24.770 verkochte nummers op de teller.” ‘t Pallieterke: vanwaar die sprong?

Dieter Stein: “De politieke situatie in Duitsland is in de jongste jaren scherper, tegensprekelijker geworden. En dat is in de jongste twaalf maanden aangewakkerd door de asielcrisis. De debatten over het binnenlandse beleid worden meer gepolariseerd. Veel meer mensen dan voordien zoeken naar politieke oriëntering en alternatieven voor het heersende politiek correcte discours.” ‘t Pallieterke: bij die polarisering valt vaak het woord “Lügenpresse”, u is geen liefhebber van dat begrip?

Dieter Stein: “Neen, ook Junge Freiheit maakt fouten. Het gaat hier niet om de “leugenpers” tegen de “waarheidspers”, want overal zie ik licht en schaduw, en veel van

wat alternatieve media en internetblogs rondstrooien is evenzeer propaganda en onzin.” ‘t Pallieterke: wie draagt de schuld van de vertrouwenscrisis bij de lezers van kranten en tijdschriften?

Dieter Stein: “Zonder enige twijfel de persgroepen van het establishment, en meer in het bijzonder de openbare omroepen. Zij hebben zich boven de burgers verheven, zijn van hun lezers verwijderd en rapporteren bij bepaalde thema’s onevenwichtig. Steeds moet de andere zijde aan het woord komen en dat uitgangspunt voor een democratische meningsvorming is onder de wielen van de wagen terechtgekomen. Om politiek-ideologische redenen. Een uitzonderlijk overwicht wordt toegestaan aan linkse en links-liberale journalisten, tot vandaag toe, bij de meer “burgerlijke” uitgeverijen. Dat heeft geleid tot “kindermeisjesjournalistiek”, betuttelende woordenkramerij.” ‘t Pallieterke: met als gevolg?

Dieter Stein: “De mensen voelen zich bij de neus genomen, want voor politiek belangrijke vragen wordt hen alles voorgekauwd, zonder ernstig woord en wederwoord. Dat geldt voor de eurocrisis, de massale vluchtelingenstroom, en het debat over de zogenaamde “gender mainstreaming”, het kost wat kost verdoezelen en ontkennen van de natuurlijke verschillen tussen mannen en vrouwen. Eén lijn wordt opgedrongen. De kritiekloze kreet “Refugees Welcome” en dito propaganda heeft zich meester gemaakt van de gedrukte media, tot en met Bild-Zeitung, en de zenders, en dat doet het vat overlopen. De mensen keren zich af van die trend in de media en zoeken andere geluiden, zoals Junge Freiheit.

Ik geloof dat de Duitsers een engelengeduld hebben, echter, vandaag wordt het ook voor de meest goedzakkige burger te veel.” ‘t Pallieterke: is Alternative für Deutschland de politieke architect waar Junge Freiheit sedert 30 jaar voor ijvert?

Dieter Stein: “Van bij de start was één van de belangrijkste drijfveren van Junge Freiheit de vaststelling dat er niet enkel journalistiek maar evenzeer politiek een leegte was in Duitsland. De door de CDU geleide regering-Kohl sprak in 1982, bij haar aantreden, weliswaar van een geestelijk-morele ”Wende”, een keerpunt, maar die bleef uit en er was een groeiend “Repräsentationsdefizit” voor de traditie. Nadien was er met de Grünen, de Linkspartei en een verlinksende liberale FDP een grotere variëteit van stemmen bij links met als tegenstelling bij de conservatieven monotonie, het krimpen van het midden en een kerkhofstemming. In mijn eerste redactionele standpunt in juni 1986 schreef ik: “De conservatieven beginnen langzaam te erkennen dat zij, zoals de liberalen, hun eigen eisen en prioriteiten enkel kunnen verwezenlijken indien zij zich buiten en tegen de CDU verweren.” Die opdracht blijft waar tot vandaag.” ‘t Pallieterke: u ontwijkt de vraag over AfD? Dieter Stein: “CDU en CSU en hun vrienden in de media hebben zich jarenlang monopoliehouders geweten in het burgerlijke deel van

Junge Freiheit en Die Zeit ‘t Pallieterke: waar is het natuurlijke einde van de groei van Junge Freiheit?

Dieter Stein: “Ons oriënteringspunt is zeer onbescheiden, namelijk het Hamburgse Die Zeit. Zij heeft een verkochte oplage van 500.000 stuks, en daar zijn wij mijlen en mijlen van verwijderd. Het is opvallend dat Die Zeit de jongste jaren inspanningen doet om minstens in de sfeerschepping en op het gevoelsvlak de conservatieve klokken te luiden, en het imago van links-liberaal opvoedingsblad weg te moffelen.” ‘t Pallieterke: u mikt wel heel hoog met als maatstaf Die Zeit?

Dieter Stein: “Wij halen op dit ogenblik 5 procent van de verkochte Zeit-oplage. Maar, wij groeien, terwijl de rest zakt of stagneert. Van de Frankfurter Allgemeine Zeitung, Die Welt pikken wij lezers in. Door de ontgoocheling van velen over de conformistische linkse dagbladpers en de groeiende rol van het internet blijft er een grote behoefte aan achtergrondanalyses. Niks gaat boven beschaafde lectuur tijdens het weekeinde bij het ontbijt, of ‘s avonds bij een glas wijn.”

het kiespubliek. Onder Angela Merkel werden de laatste restanten van het conservatisme bij de christendemocraten opgeruimd en zo kon zij zonder risico samenwerken met de sociaaldemocraten van de SPD. Maar, verrassing, de democratie leeft! Na de jarenlange overtuiging bij CDU/CSU dat er geen alternatief was, hebben de aardplaten zich verschoven en is de AfD geboren.” ‘t Pallieterke: u heeft zich er steeds tegen verzet om Junge Freiheit te laten kantelen naar een partijblad. Kiest u die positie ook ten aanzien van AfD, dat volgend jaar de Bondsdag binnen kan trekken?

Dieter Stein: “Als Junge Freiheit een partijblad zou worden, zou het zijn ziel verliezen.

Er is niks saaier dan partijbladen. Daarom zijn zij allemaal gekapseisd of gekrompen tot een petieterig peil. Neem Vorwärts en de Bayerinkurier als voorbeelden. De partijen, het parlement, de regering, allemaal hebben ze nood aan een kritische pers. En vooral een jonge partij heeft dubbele behoefte aan een waakhond. Verslaggeving over de hofhouding van de AfD hebben wij nooit gebracht, en zullen wij nooit neerschrijven.” ‘t Pallieterke: desondanks wordt Junge Freiheit gezien als het AfD-blad?

Dieter Stein: “Dat stoort mij weinig. Alexander Gauland, medestichter van AfD, politicus en schrijver, liet ooit horen: “Wie de Grünen wil begrijpen moet Die Tageszeitung, Taz, lezen, wie de AfD wil begrijpen moet Junge Freiheit lezen.” Dat is een passende typering.

Ik stel vast dat Junge Freiheit het grootste abonnementenaantal onder AfD-leden heeft.” ‘t Pallieterke: hoe verklaart u de groei van Junge Freiheit?

Dieter Stein: “Ik kan in herhaling vallen, maar het inzicht breekt door dat wij ietsje te snel de traditie als dood en begraven zijn gaan beschouwen. Er is ook een bezinning over de om zich heen grijpende globalisering, een desillusie over het multiculturele experiment, een groeiende angst voor de islam, de anarchistische inwijking. Die irritaties bereiken niet enkel het midden van het politieke scala, zij raken evenzeer de linksen en de linkerzijde.” ‘t Pallieterke: u vocht tot op het hoogste juridische niveau voor de persvrijheid?

Dieter Stein: “Inderdaad. Wij werden geboycot door het ministerie van Binnenlandse Zaken van de deelstaat NoordrijnWestfalen en wij hebben gedurende tien jaar weerwerk geboden tot op het hoogste niveau, bij het Bundesverfassungsgericht, het grondwettelijk hof, en wij wonnen. Sedertdien is de strijd om menings- en persvrijheid in Duitsland verbonden met de titel Junge Freiheit. De opmars van het internet, de groei van de sociale media en hun toenemende invloed op de politieke actie scherpen de goesting aan om in te grijpen in de menings- en persvrijheid.” ‘t Pallieterke: u noemt zich in een onderschrift: “Wochenzeitung für Debatte”?

Dieter Stein: “In 2013 kozen wij voor die verduidelijking en standpuntbepaling omdat het deficit in de democratische gedachtewisselingen schrijnend bleef. Het pro en contra van opinies werd weggewuifd, één leidende weg, de linkse, had voorrang.” ‘t Pallieterke: de vraag naar een nationale identiteit stelt zich opnieuw sedert de massale inwijking in Duitsland…

Dieter Stein: “Tot in 1989 ging de “Duitse Vraag” om het herstel van de eenheid tussen West-Duitsland en Oost-Duitsland. Sedert de Wiedervereinigung staat Duitsland veel meer dan vroeger in het midden van de Europese macht, en dan luidt de vraag, vluchten wij weg voor onze nationale identiteit of blijven wij zelfbewust Duits.” ‘t Pallieterke: de natiestaat blijft belangrijk in het Europese concert, toch?

Dieter Stein: “Absoluut. Wij hebben lang tegen het verwasemen van de nationale staten gewaarschuwd - en wij beleven vandaag in gans Europa de renaissance van de natiestaat. Ook het conservatieve ingrediënt in de samenleving neemt toe. Junge Freiheit wil de kompasnaald zijn in een onrustige tijd.” ‘t Pallieterke: wat betekent “Heimat” voor u?

Dieter Stein: “Ik ben geboren in het Beierse Ingolstadt. Mijn vader was daar beroeps-

militair en werd na mijn geboorte snel overgeplaatst. Ik ken gans Zuid-Duitsland door die verhuizingen, mijn échte vormingsjaren bracht ik door bij München. Ik roeide over de meren, verzamelde paddenstoelen, kampeerde in de wouden, doorliep er de middelbare school door, ging met de melkkan in de zomer op blote voeten naar de boer... Dat zijn voor mij beklijvende beelden van de Heimat.” ‘t Pallieterke: welke rol speelt uw geloof?

Dieter Stein: “Ik ben christelijk opgevoed, en bewust zijn van een hogere kracht, aan wie ook de machtigste mens zich op een dag moet onderwerpen, maakt alles betrekkelijk.

Het geloof in God is het laatste anker dat ons vasthoudt. Bij mijn Konfirmation (plechtige communie bij protestanten) koos ik voor een citaat van Thimotheus: “Strijd de goede strijd van het geloof; zoek naar het eeuwige leven, waar jij ook toe geroepen bent.” Die zin speelt vaak door mijn hoofd, en ook de woorden van Jake en Elwood in de lievelingsfilm uit mijn jeugd, “The Blues Brothers”: “Wij zijn onderweg in opdracht van de Heer”.”

Frans Crols

Duizendpoot

In de Fasanenstrasse, een groene allee bij de Gedächteniskirche, is de Bibliothek des Konservatismus van de Förderstiftung Konservative Bildung und Forschung (FKBF). De duizenden boeken en honderden tijdschriften kamperen schuin over het museum voor Käthe Kollwitz, een aantrekkelijke linkse en pacifistische grafische kunstenaar en beeldhouwer. De twee kanten van de straat zijn in dialoog. Stein is de voorzitter van de FKBF en die organiseert sedert vijf jaar lezingen en seminaries. De stichting reikt jaarlijks de “Gerhard-Löwenthal-prijs” uit aan conservative publicisten. Naast het blad is er het JF-Verlag (uitgeverij), met 40 medewerkers, ook geleid door Stein. Wekelijks signeert hij een standpunt in Junge Freiheit, en op Twitter en Facebook verschijnt Stein dagelijks.

Hij is een familieman met vier kinderen.

Zelf geeft hij toe in een tredmolen te lopen en te botsen op de huisleuze van Junge Freiheit: “Immer ist irgendwas” (er is altijd wel iets uit de haak). Stein: “Ik tracht afstand te zoeken, wat mij, gezien de hectiek van vandaag minder lukt dan mij lief is. Op de redactie heb ik trouwe en gemotiveerde medewerkers, en bij de uitgeverij kan ik met de ogen dicht leunen op de dagdagelijkse leiding. Mijn echtgenote staat achter mij en bekommert zich in de eerste plaats om ons gezin. Dat maakt de werklast en de spanningen die zij oproept dragelijk.” www.jungefreiheit.de

Volgende week: “Duitsland en de wereld”, gezien door Dieter Stein.

Van onze hofdichter

12

Cultuur

4 augustus 2016

Zie daar de mens

Schafttijd Dag, eenzame wolf die eenzaam met onschatbaar velen bent en, zoals bekend, met de islam geen moer te maken hebt, hoe bloederig ook je waanzin is, men raakt eraan gewend. en legt wat bloempjes neer wanneer de schrik is weggeëbd.

M-Museum Leuven nodigde fotografe en documentairemaakster Lieve Blancquaert uit om nieuw werk te maken bij de collectie eeuwenoude kunst van het museum.

Je had, eenzame wolf met velen, ze niet meer op een rij, zoals de massa kond gedaan is in de media.

Juist ja, níét de wolven zijn in fout, maar onze maatschappij die niet de warme armen spreidde voor de sharia.

Dag, wolf, “Wir schaffen das”, zoals door Angela gesust, en heb je nog een truckje nodig of een mes voor moord, de grenzen blijven voor steeds nieuwe wolven open, wees gerust, en Angela in haar ivoren toren schafft es… voort.

Hector van Oevelen

Ondanks terreurdreiging...

Maria, terug van weggeweest Het hoeft geen betoog dat van alle zuidelijke Nederlanders de Antwerpenaren de grootste buitenbeentjes zijn. Hun moederkesdag, op 15 augustus, is één van de vele zaken waarmee ze zich (bewust?) van hun mede-Vlamingen onderscheiden.

Terwijl men op “de parking” in de Mariamaand mei moerderlief in de bloemetjes zet, doen ze dat in ‘t Stad en omstreken in volle zomer, op Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart.

Anno 2016 zal Antwerpen, in het bijzonder de parochie van Onze-Lieve-Vrouw ten Hemel Opgenomen, dat is die van de kathedraal , dit hoogfeest met veel luister inzetten.

Slechts enkele grijsaards zullen het zich misschien nog uit hun prille jeugd herinneren.

Het is bijna zestig jaar geleden dat de aloude Mariale processie van de Antwerpse kathedraal nog eens uitging. Na al die tijd zal op zondag 14 augustus iets na vieren een door bisschop Bonny aangevoerde stoet het genadebeeld opnieuw uit zijn kapel dragen, om het buiten de kathedraalmuren voor de ogen van de gemeente en vele toeschouwers aan het stralende licht toe te vertrouwen. Als het regent hoeft men niet te treuren; de processie neemt dan een verkorte omloop in de kathedraal. Nadien zal het beeld centraal staan in een eucharistieviering ter ere van de Moeder Gods.

Traditie wint aan belangstelling Men vraagt zich misschien af hoe het tot de afschaffing van deze eeuwenoude traditie is kunnen komen.

Zat het antiklerikale socialisme, dat de stad decennialang gijzelde, er voor iets tussen? Niet helemaal, want destijds werd er vooral binnen de Kerk zelf gespeeld met het idee om het geloof een “nieuw elan” te geven als antwoord op de secularisatie. Dat vertaalde zich in Antwerpen helaas in het overboord gooien van de traditie met grote T. Nu de traditie in verschillende andere plaatsen terug aan belangstelling wint, mocht men onder de hoogste kerktoren van het land natuurlijk niet onderdoen. Piëteit gaat voorop, maar wie deze religieuze revival stiekem wil

beleven als een symbolische triomf op het onlangs verslagen Antwerpse socialisme of, belangrijker nog, een verzetsdaad tegen de algemene ontworteling van onze westerse wereld, gaan we zeker niet tegenhouden.

Gelet op de actualiteit en de aanwezigheid van een aanzienlijke moslimgemeenschap in de Scheldestad (nog een zegening van het jarenlange rode bewind), zal de Mariaprocessie ongewild ook een andere, zij het wrangere lading dragen. Onze islamistische bedreigers hebben met hun aanslag op een Franse parochie een symbolische daad willen stellen.

Welnu, wij christenen en westerlingen kunnen evenzeer hard, doch vreedzaam, met een zinnebeeld terugslaan.

Wortels superieure beschaving De Mariale processie, het terug aanpikken bij de in augustus 1399 gestarte Antwerpse traditie rond dat oerchristelijke moederbeeld, dat zovele malen oorspronkelijker en krachtiger is dan alle islamitische fabels samen, is bovenal een verzinnebeelding van het feit dat onze christenheid onaantastbaar is voor bruut geweld. Want niet in meer militairen en het koeioneren van enkele extremisten ligt de redding, wel het ten volle herbeleven van de wortels die aan onze superieure beschaving ten grondslag liggen.

Dit kan binnenkort te Antwerpen, maar evengoed op vele gelijkaardige gebeurtenissen in Vlaanderen en daarbuiten.

Tom

Hetze De Nederlandse socioloog Ruud Koopmans heeft het dezer dagen niet onder de markt. De man is een uitmuntend wetenschapper, maar hij heeft één groot gebrek: hij kent geen taboes. Koopmans durft het aan onderzoek te doen naar zaken die door de politiek correcte goegemeente liever in het duister worden gehouden.

Hij durft het zelfs aan resultaten te presenteren die mijlenver af staan van de voorgekauwde linkse standaardwaarheden. Bijvoorbeeld over het radicaliseren van moslims in West-Europa (en dat die dat dus niet doen omdat ze hier geen kansen krijgen, zoals de mantra luidt). Koopmans geeft les aan de Humboldt-Universiteit in Berlijn en daar hangt de politieke correctheid als een loodzware deken over de aula’s. Merkwaardig genoeg zijn het niet zozeer Koopmans’ collega’s die snel ontvlambaar zijn als er onoorbare zaken worden verteld, maar wel de studenten.

Zoals aan wel meer universiteiten heeft extreemlinks aan de Humboldt-Uni alle studentenstructuren in handen en gebruiken ze die om de hen onwelgevallige meningen weg te pesten. Koopmans wordt nu al maanden verweten een wetenschappelijke onbenul en een fantast te zijn, en natuurlijk ook een racist en een fascist. Niet dat er ook maar enig argument wordt aangedragen, laat staan dat er over zijn onderzoeken een debat gevoerd wordt. De ophitsers hebben maar één betrachting: zij willen dat die discriminerende Hollander zo snel mogelijk van de universiteit wordt getrapt. Volgens Koopmans is hij niet het eerste slachtoffer van zulke praktijken. Hij krijgt wel steun van enkele van zijn collega’s en van een deel van de Duitse pers, maar niet van de academische overheid, die zich hult in een laf stilzwijgen. Straks begint het nieuwe academiejaar en het politieke correcte studentenheir heeft al aangekondigd de professor in zijn lessen te komen ‘ondervragen’. Het worden nog barre tijden voor de man.

De confrontaties van hedendaagse kunst met oude meesters rijzen de pan uit. Voor steeds meer musea is het niet meer dan een marketingtechniek om bezoekers te lokken. De beloofde dialoog tussen het verleden en het heden vervalt dan al te vaak in goedkope anekdotes en gemakkelijke vondsten. Nog erger zijn de confrontaties waarbij kunstenaars van vandaag de eeuwenoude meesterwerken willen banaliseren. En helemaal hemeltergend wordt het als de hedendaagse kunstenaar zichzelf als norm stelt en zich wil meten met de grootmeesters van toen. Herinner ‘Contrepoint’ in 2008 in het Louvre, met Jan Fabre die in de 39 zalen van de Richelieuvleugel van het Parijse museum in ‘dialoog’ mocht gaan met grote Vlaamse meesters zoals Rogier van der Weyden, Jan van Eyck, Hans Memling en vooral met Pieter Paul Rubens. Met tonnen graniet en andere zeer opvallende werken, onder meer 70 bicblauwe duiven als ‘schijtende ratten van de lucht’, was het Fabre, die zichzelf in was liet afgieten, er enkel om te doen de bezoeker te overtuigen dat hij de grootmeesters kon overtreffen. Koning Albert II promoveerde Fabre prompt tot grootofficier in de Kroonorde.

Toenmalig minister van Cultuur Bert Anciaux speelde het spel mee - of hij heeft het niet doorzien. In Parijs jubelde hij: “De moeder van alle musea, Le Louvre, is het summum voor de kunstliefhebber. Hier zijn de grootste Vlaamse schilders rijkelijk aanwezig: Rubens, Van Eyck, Van Dyck, Van der Weyden, noem maar op. En daartussen prominent Fabre.”

Ook Lieve Blancquart heeft naast een Rogier van der Weyden een werk hangen, in M-Museum Leuven. De fotografe stelt, helemaal anders dan Fabre, dat het haar ongemakkelijk maakt omdat ze die kunstenaars niet kan evenaren en enkel wil uitnodigen om met een frisse blik naar de oude kunst te kijken. Die kunstwerken verrijken met een persoonlijke blik is inderdaad de enige manier om de dialoog te doen slagen.

Verdriet en verlies Lieve Blancquaert vond in de M-verzameling heel wat middeleeuwse piëta’s, kruisafnames en andere werken die verdriet, pijn en verlies verbeelden, iets wat ook zij doet. Dit moet je de fotografe nageven: ze weet goed de grens te bewaken tussen sensatie en sereniteit. Zo fotografeerde ze een week lang op de spoeddienst van het UZ Gent. Op de tentoonstelling resul-

teert dat niet in schokkende foto’s van slachtoffers, maar in een beeld van een T-shirt dat haastig is kapot geknipt om de patiënt zo snel mogelijk te kunnen verzorgen. De foto hangt bij een vijftiende-eeuws altaarvoorhangsel met de zweetdoek van Veronica. Wie ooit bang en biddende bij een geliefde op een spoedafdeling heeft doorgebracht, weet dat een banaal in flarden geknipt kledingstuk een waardevol houvast, zeg maar: relikwie, kan zijn.

Op een andere muur toont Blancquaert een foto die ze maakte in een revalidatiecentrum.

Het is een jongeman die erg is toegetakeld, maar de kracht vindt om te strijden. Ze legt de link met een vrouw met krukken die uitkijkt naar een mirakel, afgebeeld op een werk van Jan van Rillaer en Barend van Orley uit 1537.

In de gang met negentiende-eeuwse portretten plaatst Blancqaert slechts één foto. Het is het portret van een meisje in de jeugdpsychiatrie. Het is een hard beeld van een meisje dat keihard vecht met zichzelf en met de wereld.

De confrontatie met de geïdealiseerde geschilderde portretten doet pijn. Verder is er een fotoreeks van mensen met hun littekens. Ook dit onderwerp is respectvol behandeld.

Vluchtelingen En dan zijn er nog de onvermijdelijke vluchtelingen: het kamp in Duinkerke, jonge mannen die de boot namen, een vrouw in een vluchtelingenkamp in Jordanië, kinderen die zonder begeleiding naar Europa kwamen… Het is een thema dat men bij Lieve Blancquaert kan verwachten, maar dat toch enkele sterke beelden oplevert. Bijvoorbeeld de triptiek van een Irakees gezin, een moeder, vader en hun zoontje, gehuld in veelkleurige dekens (zie afbeelding). Bovendien koos Blancquaert bij beelden van vluchtelingen enkele van de mooiste stukken uit de M-collectie, zoals de eikenhouten Brabantse piëta van het midden van de veertiende eeuw. Maria zit niet op een troon, maar op een rots. Ze kijkt niet naar haar dode zoon op haar schoot, maar naar de toeschouwer, die ze zo intens bij haar verdriet betrekt.

Het is een beeld vol emotie en passie, bijzonder vernieuwend voor die tijd. Dan doet Lieve Blancquaert wat ze belooft: aanzetten om nog wat beter naar oude kunst te kijken.

MMMV

Tentoonstelling ‘Lieve Blancquaert. Ecce Homo’, nog tot 17 januari 2017, M-Museum Leuven, www.mleuven.be

Boeken

4 augustus 2016

13

De discussies rondom Joris van Severen Volgens de jonge Nederlandse historicus Michiel Wallaard was hij een vrouwenversierder en een onberekenbaar doch charismatisch politicus en een francofoon in een Vlaams jasje. Waar of niet waar? Hoe dan ook, het twintigste jaarboek over JVS is weer een uniek boek voor alle lezers van 18 tot 88 jaar oud die naar de historische waarheid willen zoeken. De herinneringen aan deze West-Vlaming (mythe en martelaar) blijven blijkbaar springlevend.

De beide nog levende dochters van Emiel Thiers, Hilde en Lutgard, openen dit jaarboek met hun zeer persoonlijke notities als reactie op de bijdrage van de al lang overleden Luc Delafortrie (Aalst, 1912 – Ursel, 1999) van wie in het vorig jaar verschenen jaarboek (nr. 19) een in 1993 overal geweigerde (door het ts.

Wetenschappelijke Tijdingen en door De Standaard) maar belangrijke lange tekst onder de titel ‘Verdinaso en Collaboratie’ werd gepubliceerd.

Deze tekst is via de journalist en schrijver Gaston Durnez bij Pieter Jan Verstraete beland en zo uiteindelijk toch nog aan het licht gekomen. De commentaren van de exegeten houden ook hier nooit op en de waarheid heeft veel facetten. Maar uit deze notities blijkt tevens dat na 20 mei 1940 de eenheid binnen het Verdinaso voorgoed verdwenen was. Met als gevolg dat de enen collaboreerden en de anderen actief waren in het verzet. Maar wat ik vooral leerde uit de notities is dat zelfs de toneelregisseur en voormalige leraar aan het Koninklijk Conservatorium te Gent, Ast Fonteyne (Sint-Katharina-Lombeek, 1906 – Gent, 1991), een overtuigd Dinaso was en op 15 februari 1941 zelfs bij Thiers thuis bleef logeren. En dat Luc Delafortrie zowaar beschuldigd wordt van onwaarheid en zelfs beledigend schrijft over vader Emiel Thiers.

Delafortrie kan zich echter niet meer verdedigen en de hele zaak krijgt dan ook de onwelriekende geur van de petite histoire.

Het lijk van de Leider Soms lijkt het er helaas op dat de vele vermaarde volgelingen postuum bezit willen nemen van het (ideologische) lijk van de Leider, die trouwens ook geen heilige was. Eén zaak is zeker: Van Severen kon niet collaboreren en zou dit vermoedelijk ook nooit gedaan hebben.

Vervolgens doet Maurits Cailliau een eer-

biedwaardige poging om de veel gebruikte en misbruikte term “fascisme’ i.v.m. Joris van Severen te ontmijnen. Ruud Bruijns, de ondervoorzitter van de vzw die dit jaarboek jaar na jaar elke keer weer in de maand mei uitgeeft, schreef twee essays: één over de Dinaso-militie en opent dit essay met een terechte aanval op de historicus Marc Reynebeau die zich weer eens schromelijk vergiste en een foto van Maurits Naessens aan het hoofd van een

wordt veroordeeld tot de dood met de kogel.

Op het laatste nippertje schrapt de autoritaire landsvader dat doodvonnis. Dostojevski wordt tot een mildere straf veroordeeld: jarenlange dwangarbeid in Siberië. Von Wrangel, telg van een Duits-Zweeds-Baltisch-Russisch geslacht, wordt officier van justitie in Semipalatinsk, een vlek in West-Siberië, waar Dostojevski opduikt als banneling. De klemtoon van het boek ligt op de verhouding tussen beide mannen. Echter, historisch en politiek aantrekkelijk, is de kennismaking met de Duits-Baltische baronnen die in de hogere leger-, wetenschappelijke en maatschappelijke kringen van Rusland een buitengemene rol speelden. Onze Marguerite Yourcenar, geboren de Cleenewerck de Crayencour, stamt langs kronkels uit dezelfde bloedgemeenschap.

Miserie alom

Het waargebeurde “De Kozakkentuin” van Jan Brokken, haakt in op contacten en inzichten die hij verwierf tijdens zijn werk aan “Baltische Zielen”. De waarnemer beschrijft de bijzondere vriendschap tussen Alexander von Wrangel zu Ludenhof en Fjodor Dostojevski.

Ze verschillen elf jaar in leeftijd. De jonge edelman ziet Dostojevski voor het eerst bij een groep arrestanten op weg naar een executieveld in Sint-Petersburg. Dostojevski was reeds een veelbelovend schrijver, en was kritisch over de tsaar en zijn regime. Gevolg: hij

Dit laatste wijst erop dat Joris van Severen, al dan niet terecht, toch nog als een fascist werd en wordt omschreven. Uiteraard komen

Emiel Thiers, medeoprichter van het Verdinaso

De Nederlandse schrijver Jan Brokken blinkt uit in een spie van de letterkunde: de literaire non-fictie. Keer op keer is Brokken uitmuntend en leerzaam. Internationaal behaalde hij succes met “Baltische Zielen” (2011), schrandere portretten van Balten die faam verwierven in de architectuur, de muziek, de film, de schilderkunst en de schone letteren. Mark Rothko, Hannah Arendt, Arvo Pärt, Michail en Serge Eisenstein zijn vijf van de vijftien zielen.

Dostojevski

Een stoet van felle katholieken en kunstenaars

‘Onder een Duitse bezetting kun je niet aan politiek doen (tenzij je wil collaboreren)’

Het diepe Rusland voor leken

Nationaal escaleerden de lovende woorden over “De vergelding, een dorp in tijden van oorlog” (2013), een indringend beeld van zijn geboortedorp Rhoon in de Tweede Wereldoorlog. In Vlaanderen zijn recent Chris de Stoop met het bijtende “Dit was mijn hof”, over de haven en Natuurpunt in zijn Wase polders, en Mark Schaevers met “Orgelman”, over de schilder Felix Nussbaum in Oostende en Brussel, zijn schrijfbroeders. In beide boeken resulteren, zoals bij Brokken, studie, mijmeringen, documenten en gesprekken in journalistiek van een meesterlijk niveau.

Liga-optocht. De vraag of het hier gaat over de latere bankier, socialist en kunstmecenas Maurits Naessens die aanvankelijk een volgeling van Hendrik de Man was, wordt niet gesteld en dus ook niet beantwoord. Volgt dan van dezelfde Bruijns een uitvoerige studie over de relatie tussen JVS en Nederland en een zeer uitvoerige studie van de reeds vermelde Michiel Wallaard onder de zeer lange maar sprekende titel “In de ban van Joris van Severen” met als ondertitel “Ernest Michel, Henri Bruning en Ernst Voorhoeve - drie katholieke kunstenaars en hun passie voor een Vlaamse Fascistenleider”.

Dostojevski is met Poesjkin, Tolstoj, Tjsechov en Toergenjev één van de Grote Russische Schrijvers (met hoofdletters). Zijn treurige verbanning, zijn liefdesproblemen, zijn gevecht om zijn literaire kunde te uiten (publiceren, hoofd zijn van een tijdschrift, was hem jarenlang verboden) en zijn kampjaren komen in Brokkens boek aan bod. Alexander von Wrangel huurt het lustoord Kozakkentuin bij Semipalatinsk, en de schrijver wordt zijn zielsgenoot. Dostojevski zwalkt bestendig tussen een inzinking, de vallende ziekte (later blijkt hij de zwaarste vorm van epilepsie te hebben) en neerslachtigheid. De schrijver verbleef langer in de gevangenissen van feodaal Rusland dan in bibliotheken. Officier van justitie von Wrangel wordt door de schrijver uitgehoord over de, dikwijls, bizarre wederwaardigheden van een gerechtsdienaar in een uithoek van het Russische rijk. Mijnbouw, champagne (Veuve Clicquot), flirts, isolement (brieven zijn weken onder weg) zijn kenschetsend. Veel justitiële wederwaardigheden duiken later op in “Misdaad en straf” (1866), een hoogtepunt van Dostojevski. Culturele woestenij is een sleutelwoord voor Semipalatinsk, het stadje telt één piano. Alexander von Wrangel houdt zijn stand hoog, door zich te informeren over de wereld; hij is daarvoor geabonneerd op de Augsburger

hier de gebroeders Henri en Gerard Bruning, maar ook de dichters Jan Engelman en Anton van Duinkerken (beroemd door zijn hekelend strijdgedicht tegen de fascist Anton Mussert van de NSB) en de priester Wout Lutkie met zijn tijdschrift Aristo. Ook de dichter Geerten Gossaert (echte naam F.C. Gerritson) daagt hier weer op en zelfs de historicus Johan Huizinga en de kleurrijke rechtse anarchist Erich Wichmann… Maar wie, zoals ik, ooit het beruchte Allgemeine Zeitung en L’Indépendance Belge; die Belgische krant had midden de negentiende eeuw het prestige van de Londense Times en werd veel minder zwaar gecensureerd dan haar Parijse evenknie Le Temps.

Vrouwen spelen in “De Kozakkentuin” vooraan op de scène, en ze variëren van deernen, over aanhalige zigeunerinnen en ingetogen matrones tot overspelige fabrikantendames. Zielsbetrokken is Dostojevski bij zijn eerste echtgenote, Maria Isajeva; de gang naar het altaar is een brokkenparcours. Gelijklopend valt von Wrangel voor de uiterst sensuele Katja Gerngross: de echtgenote van een hoge zilvermijn-

boek De Herstellers (Utrecht, 1966) van de ook hier toentertijd zeer bekende journalist en schrijver Wim Zaal (°Amsterdam, 1935, hij leeft nog steeds en woont in Muiden) gelezen heeft, kende de namen van deze kleurrijke figuren die het interbellum in Nederland (Rijks-Nederland) de nodige kleur en klank geven. Voorts is er nog een interessante bijdrage van de onvermoeibare secretaris Maurits Cailliau over Jan Ryckoort, de ex-communist en latere Dinaso die geboren werd in Harelbeke op 1 september 1889 en samen met de Leider werd vermoord aan de kiosk in Abbeville.

En ten slotte nog een bijdrage door historicus Filip Martens over ‘De verloren erfenis van het Verdinaso’ en de wirwar van verenigingen en bladen die na de Tweede Wereldoorlog soms een heropleving kenden. Met uiteraard ook onder meer de figuur van de Waalse leraar en theoreticus Louis Geuning die de ideologische erfenis van Joris van Severen wilde veiligstellen. En traditiegetrouw dit keer opnieuw een gedicht. Het lange vijfdelige gedicht ‘Leider wij volgen u!’ van de in de Vlaamse beweging bekende dichteres Aleidis Dierick, die nog altijd fier is en blijft dat haar vader Renaat Verbruggen, een Dinaso was. Zoals ook uw ondergetekende.

De brave Hendrik

* Twintigste Jaarboek Joris van Severen, Studiecentrum JVS, Ieper, 2016, 208 blz., circa 30 euro. ISBN 9789076057187 Te bestellen op het secretariaat: Paddenvijverstraat 2, 8900 Ieper www.jorisvanseveren.org directeur met zes kinderen en een onblusbare passie voor jong mannenvlees.

Een Rus leeft voortdurend in onmin met Rusland, anders is hij geen Rus, maar ontneem hem Rusland en hij sterft een langzame dood, is een sleutelzin van “De Kozakkentuin”. Aarzel niet deze ware vertelling over Russen van vlees en bloed met meeslepende carrières te lezen. U wordt op slag russoloog en drinkt antigif tegen de misdaden van tiran Poetin.

Frans Crols

Jan Brokken; “De Kozakkentuin”; uitgeverij Atlas, 349 blz.; ISBN 9 789045 030173

Keizer Frederik II Barbarossa Frederik II van Hohenstaufen (11941250) was koning van Sicilië en het Duitse rijk, en keizer van het Heilig Roomse Rijk. Hij was één van de meest opvallende vorsten van de middeleeuwen. Een levende legende, die door zijn tijdgenoten “Stupor Mundi” of “Hij die de wereld versteld doet staan”, genoemd werd. Een on-middeleeuwse middeleeuwer, die met zijn onorthodoxe, verlichte manier van denken zijn tijd ver vooruit was.

Als afstammeling van de Normandische vorsten van Sicilië, langs moederskant, werd Frederik op vierjarige leeftijd koning van Sicilië. Hij was eenzaam als enig kind, zonder broers of zussen.

Via de vaderlijke lijn werd hij gekozen tot koning van Duitsland (1215) en vervolgens tot keizer van het Heilig Roomse Rijk der Duitse Natie (1220). Door zijn tweede huwelijk werd Frederik II Barbarossa (met de rode baard, en dat was niet vleiend bedoeld) ook koning van Jeruzalem.

Niemand werd zo bewonderd én verguisd én verketterd als Frederik. Niemand was zo gevreesd én geliefd als hij. Velen zagen in hem de Vredesvorst die aan het einde der tijden zijn opwachting zou maken. Zijn tegenstanders (veelal de Kerk) noemden hem de antichrist of het Beest vermeld in de Apocalyps, en ze verspreidden de gruwelijkste geruchten over hem.

Door Frederiks toedoen werden een paar honderd kastelen en burchten gebouwd, maar daarentegen slechts een enkele kerk.

Van die burchten is het mysterieuze, achthoekige Castel del Monte in het Italiaanse

Apulië wel de mooiste van allemaal; nog steeds één van de meest aantrekkelijke bouwwerken uit de middeleeuwen.

Gregor Dijkhuis bestudeerde jarenlang intensief de persoon Frederik II Barbarossa.

In Duitsland en Italië is Frederik een begrip.

In de Lage Landen is zijn naam minder bekend. Het resultaat van Dijkhuis’ studie is een prettig leesbaar boek dat opgesteld is als een biografische kroniek.

Op de linkerpagina, op wit papier, staat de levensbeschrijving. De rechterpagina, op lichtgrijs papier, bevat meer uitleg over bepaalde aspecten uit Frederiks leven. Talrijke illustraties fleuren het geheel op. Het resultaat is een boeiende en leerzame brok geschiedenis van de middeleeuwen.

Pieter Jan Verstraete Gregor Dijkhuis; “Stupor Mundi: kroniek van een eigenzinnige keizer: Frederik II 1194-1250”; Soesterberg, Aspekt, 2015. Ill., 311 blz. gen., 22,95 euro.

ISBN 978 94 6153 769 0

14

Brieven

4 augustus 2016 Erdogan (2)

BOIC en Muyters

Pallieterke, In Klein-Azië is een nieuwe Hitler opgestaan. Europa staat weerloos in de hoek en kijkt afwachtend toe, en heeft niks bijgeleerd sinds Chamberlain. Trouwens, wat belet de troela, die krijste “dat ze zelfs wou sterven voor haar land” (in dit geval Turkije) meteen de daad bij het woord te voegen? Arm stuurloos, gechanteerd, zwak en decadent Europa!

Renaat van Linden – Deurne

Bezorgd

Toogpraat

Magnette en de transfers

Jihad-horror

Pallieterke, In het door u, vorige week (Li bia bouquet), geciteerde interview met Paul Magnette in “Vers l’Avenir” vraagt deze laatste aan Geert Bourgeois om niet meer te klagen over de financiële transfers. De Waalse minister-president stelt namelijk dat voor elke 100 euro die Wallonië ontvangt, er 40 terugvloeien naar Vlaanderen in de vorm van bestellingen.

Bovendien koopt volgens hem Wallonië voor 5 miljard euro meer in Vlaanderen dan omgekeerd, en vindt hij blijkbaar dat die 5 miljard euro in mindering moet worden gebracht van het globale transferbedrag! Is Magnette echt zo dom, of doet hij maar alsof? Want een kleine berekening toont aan dat er van die 5 miljard euro maar heel weinig terugvloeit naar Vlaanderen. Die 5 miljard euro bestaat namelijk uitsluitend uit de facturen van privéondernemingen voor levering van goederen en diensten.

Als we nu hierop een gemiddelde winstmarge veronderstellen van 10 procent en een maximale bedrijfsbelasting van 30 procent dan zal er 0,15 miljard euro terugvloeien in de federale kas. Daarbovenop komt nog de btw die ongeveer 1 miljard euro zal bedragen. In totaal zal er jaarlijks 1,20 miljard euro terugvloeien in de federale staatsruif. Wanneer we nu een verdeelsleutel toepassen van 60/40, dan zien we dat er uiteindelijk van een oorspronkelijke jaarlijkse transfers van bv. 8 miljard euro, er ten hoogste 0,72 miljard euro zal terugvloeien naar de Vlaamse belastingbetalers.

Bijgevolg denk ik dat het goed is dat Geert Bourgeois nog een tijdje blijft klagen over de transfers. Die idiote redenering van Magnette is van dezelfde aard als deze die de arbeid van duizenden Vlamingen destijds in de Waalse steenkoolmijnen nog steeds bestempelt als “solidariteit van Wallonië met Vlaanderen”. Een solidariteit die, tot de dag van vandaag, in de geesten van vele Walen een eeuwigdurende en onbeperkte financiële transfers rechtvaardigt.

R af Verschueren - Wilrijk

Excuus voor terroristen Pallieterke, Een syrische asielzoeker die in Ansbach een muziekfestival viseerde, liet zich uiteindelijk ontploffen voor een wijnbar, met twaalf gewonden tot gevolg. Een studiogast in het VRT-nieuws van 13u op 25 juli: “Afgewezen asielzoekers kunnen een trauma oplopen, wat dan weer kan leiden tot zulke daden.” Ge moet er maar op komen! Een excuus! Versta: het is weer eens onze schuld! Houdt men ons bij de Jos Van Looy - Nijlen VRT voor oerdom?

Kruisende woorden oplossing 1016

Pallieterke, Afschuwwekkend, de getuigenis van Franse politiemensen, die tijdens een hoorzitting in een Franse rechtbank verslag uitbrachten van hun hoogstpersoonlijke waarnemingen tijdens de bewogen nacht in de Bataclan. Terwijl de schietpartij op het gelijkvloers al verschrikkelijke gevolgen had, blijkt dat op de bovenverdieping zich afgrijselijke taferelen hebben afgespeeld in de zin van martelingen en foltering van slachtoffers (getuigen spreken van regelrechte onthoofdingen, castraties, het uitsteken van ogen...). Kortom, gruweldaden van een barbaars gehalte. Merkwaardig toch dat dit aspect van het drama in de media quasi doodgezwegen werd. Naar verluidt had de krant Le Progrès aanvankelijk nog een signaal gegeven, maar werd de mond gesnoerd door de Franse overheid omdat de weerslag ten aanzien van de islamitische gemeenschap nefaste gevolgen zou kunnen hebben. In de Milanese krant LIBERO (17/07) daarentegen werd ruim aandacht geschonken aan deze pikzwarte kant van de dramatische gebeurtenissen. Het werpt een schril licht op de vermeende persvrijheid in Europa waarvan we inmiddels voldoende weten hoezeer de objectiviteit en onafhankelijkheid wordt beïnvloed door partijpolitiek getouwtrek én zelfs muilkorving van overheidswege… Quo vadis? R.L. Bries - Heist- o/d -Berg

Erdogan (1) Pallieterke, Erdogan dreigt ermee vluchtelingen door te laten naar Europa indien de Turken geen Europees inreisvisum krijgen. Ook wil Erdogan vele Syrische vluchtelingen een Turks paspoort geven. Voor Europa is het dus beter om de ‘zaak-Turkije’ te laten zoals ze is, en zich te concentreren op het sluiten en beveiligen van onze buitengrenzen. Bijkomende problemen: wat gaat er gebeuren als de oorlog tegen IS in Syrië en Irak voorbij is? Waar gaan de overgebleven IS-strijders naartoe vluchten? En zullen ze daar niet proberen hun nederlaag te verwerken door aanslagen te plegen? Europa houdt zich ook te veel bezig met de CO2-uitstoot i.p.v. de instoot van miljoenen Afrikaanse klimaatvluchtelingen die ons te wachten staat. Ook de beveiliging binnen Europa moet dringend herbekeken worden. Dat moet dan wel gebeuren door specialisten ter zake en zonder bemoeienissen van politieke partijen, anders zullen er nog vele slachtoffers vallen eer de Europese processie van Echternach haar doel bereikt heeft. Niet-Europese criminelen terug naar afzender, de anderen direct straffen en effectief hun straf laten uitzitten en niet bepamperen. Diegenen die naar Syrië willen vertrekken, laat ze gaan en zorg dat ze niet terug naar Europa kunnen. Ze verbieden af te reizen is te gevaarlijk. Ze gaan het dan op hun heupen krijgen en hier aanslagen plegen.

Paul Helsen – Geel

E G U C H T Y N X

X O

S O X

T O N

K

E N

I

N G

E

X

X

T

A

I

E

N D X D X

L

S O L

I

S

T

X

K R

E

T

A

S

S O X O N

A A

X

E

R G

G A

Z

I

N E

A

X

S O L

L

Marc Batsleer - Eeklo

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A K A R E L D B L N X L A R C I D R I S X D K A N T T E E L L X E X R F A U C K L A G M S D O S X H I I X R X D I N E S P R E J A X P S X K K A G A X M A L T E R M I N

Pallieterke, Ik ben 69 jaar, gepensioneerd en politiek geïnteresseerd. Neen, ik heb geen politiek mandaat en ambieer dat ook niet, ik heb ook geen enkele partijkaart, maar ik ben wel geïnteresseerd in de maatschappij waarin ik leef – en hoe die evolueert. En ik ben bezorgd.

Ik ben bezorgd omdat ik deze week vernam dat er in dit land een moslimpartij bestaat, en dat deze de intentie heeft zich ‘nationaal’ te profileren. Ik las ongeveer een jaar geleden het boek ‘Soumission’ van Michel Houellebecq, en ik zie die fictie nu realiteit worden in België.

Vele moslims in dit land hebben geen enkel respect voor onze waarden en normen, geen enkel respect voor onze scheiding tussen Kerk en Staat, geen enkel respect voor de scheiding tussen onze wetgevende, rechterlijke en uitvoerende macht. Maar via onze eigen wetten en instellingen gaan ze wel een politieke partij oprichten, macht opbouwen, en hun waarden en normen en rechtssysteem laten infiltreren in onze maatschappij. Dat dit niet op één jaar zal lukken, komen ze openlijk op de RTBF vertellen. Maar een kiespotentieel hebben ze zeker.

En, ik maak me sterk dat ze, als men ooit coalities wil of kan vormen die partijen als de N-VA of MR buitenspel kunnen zetten, deze moslims makkelijk bondgenoten zullen vinden in figuren zoals Onkelinx, Mayeur, Di Rupo, Magnette, enz. Dus ben ik bezorgd. Politiek correcte reacties kan men in deze zaak missen als de pest.

Men dient dit in de kiem te smoren vooraleer het niet meer te stoppen is. In Frankrijk werd een priester door moslims onthoofd. Een symbolische daad die kan tellen. Ik stel me de vraag welke de reactie zou zijn moest één van hun imams door enkele van onze autochtone heethoofden worden vermoord terwijl hij ergens in een moskee voorgaat in het vrijdaggebed.

Vermoedelijk zou dit door een aantal van onze politiek correcte politiekers en media worden herleid tot uitzonderlijk en niet zwaarwichtig.

Ik ben er wel zeker van dat we de gehele moslimgemeenschap over ons heen krijgen. Ik ben bezorgd omdat ik besef dat die daad in Frankrijk niet zomaar een moord is, maar symbolisch erg belangrijk!

Terzelfder tijd zie ik dat er zich, aan de rand van onze EU, een moslimdictatuur ontwikkelt.

Ik stel ook vast dat dit hier wordt toegejuicht door moslims die zogezegd allang geïntegreerd zijn in onze maatschappij. Erdogan, iedereen is het erover eens dat zijn dictatoriale neigingen toch wel wat ver beginnen gaan. Ik ben geen historicus, maar ik meen te weten dat, in het begin van vorige eeuw, men veel te lang heeft gewacht om Hitler terug te fluiten – hoewel ook toen duidelijk was dat de ingeslagen richting gevaarlijk was. Zal men opnieuw te lang wachten?

Een moslimpartij in ons land, een onthoofding van onze symbolen door moslims, de creatie van een dictatoriale moslimstaat aan onze achterdeur… Ik ben bezorgd. Ik denk dat de politiekers die vandaag aan het bewind zijn, een belangrijke (en moeilijke) opdracht hebben: stop deze islamisering! Doe het voor de komende generaties, voor de instandhouding van onze maatschappij die werd opgebouwd op het bloed en zweet van de vorige generaties.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Pallieterke, In aansluiting met uw verhelderend artikel over de Olympische Spelen in Rio het volgende. Nog een reden waarom minister Muyters zich dringend moet wenden tot de BOIC. Jacques Borlée, de Vlaamsonkundige, of -onwillige, vader van het begenadigde loperskwartet Kevin, Jonathan, Dylan en Olivia droomt al jaren van een federaal multidisciplinair kenniscentrum waarbij alle Belgische sportfederaties in zo’n Belgisch sportcentrum terecht kunnen voor de jongste ontwikkelingen in de sportwetenschap.

Waarom “federaal” en niet regionaal, aangezien sport gedefederaliseerd is? Aast hij misschien op Vlaamse centen voor zijn kinderen?

Het Belgische BOIC heeft zijn steun uitgesproken voor dit project, dat in de lente van volgend jaar zou worden opgestart. Kan de heer Muyters daar geen stokje voor steken? Borléé moet zich maar tot de Waalse regering wenden om dat in zijn regio, Wallonië, op te starten.

R. Martens - Borsbeek

Afschaffen dubbele nationaliteit?

Pallieterke, In mijn werkzame periode heb ik zelf als ‘gastarbeider’ mogen functioneren in het Irak van Sadam, in Guinée Conakry, Liberia, Ivoorkust en Indonesië. Allemaal landen met de islam diep verweven in het sociale weefsel.

Toen ik in 2007 gedurende zes maanden tussen Algerije en België pendelde, heb ik het functioneren van de dubbele nationaliteit beleefd. De reis ging gewoonlijk met Air Algerie vanuit Paris-Orly of vanuit Marseilles naar Annaba, Alger of Constantine. Die vluchten waren gevuld met luidruchtige jonge Algerijnen en een handvol oudere ‘kaffirs’ (ongelovigen), zoals ondergetekende. Bij het inchecken in Europa hadden de jongeren-op-sportsloffen allen een bister (geelbruin) EU-paspoort, met het gemak bij het inchecken daaraan verbonden. Eens in hun Algerijnse vaderland, toverden ze een ‘groen’ paspoort tevoorschijn. Als autochtonen liepen zij vrijwel controlevrij uit de luchthaven.

Wij, de kwade geesten, werden er gedurende een halfuur op de rooster gelegd. Bij de terugvlucht was het een identieke scenario: inschepen met een groen passpoort, eens in Frankrijk geland was dat opnieuw een EU document, en met een summiere controle terug in hun ‘beloofde land’. Islamitische landen blijven hun uitgezondenen steeds als eigen burgers beschouwen. Enkele of dubbele nationaliteit in Europa, dat heeft geen enkele invloed op het burgerschap van die islamgetrouwen.

K amil Souleymane (mijn functionele naam onder de halve maan) - Hove

Eigenschap gematigde moslim Pallieterke, Volgens de media, de beleidsmakers, de vertegenwoordigers van de islam en specialisten van allerlei slag, is meer dan 99 procent van de moslims gematigd. Wat ze er echter niet bij vertellen, is dat iedere gematigde moslim plots en op zeer korte tijd kan radicaliseren om dan over te gaan tot het afslachten van zoveel mogelijk ongelovigen, en dan het liefst op de meest wrede manieren.

Telkens er een aanslag gepleegd wordt, en dat gebeurt tegenwoordig aan de lopende band, baseren de daders zich op de islam. De media, samen met alle correct denkenden, zijn er dan altijd als de kippen bij om te verklaren dat die aanslagen niets met de islam te maken hebben. Die bewering is even belachelijk als dat men zou beweren dat de vervolging en de uitroeiing van de Joden niets met het nazisme te maken had.

Luc Vandeputte - Kerkom

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

4 augustus 2016

Voetbal of het internaat Onlangs hoorde ik op de televisie dat een recordaantal jongeren zich bij voetbalclubs inschrijft. Dat zou bij mij niet het geval geweest zijn, want als jong manneke interesseerde het voetbal mij geen fluit. Velen van mijn twaalfjarige leeftijdsgenoten droomden ervan om later piloot, brandweerman of profvoetballer te worden. Ik had andere plannen.

Mijn ouders vertoefden in die tijd veel in Oostende, ze hadden daar een appartement gekocht. Daar was de beruchte Langestraat, die bezaaid lag met goed draaiende discotheken. Het leek mij wel iets om later enkele dancings te openen.

Mijn schooltijd bracht ik door aan het atheneum van Vilvoorde. De school lag op een boogscheut van het lyceum, waar de meisjes vertoefden. Als jonge puber was ik natuurlijk geïnteresseerd in het vrouwelijk schoon.

Samen met enkele vrienden hingen we dan ook veel rond aan de poort waar de meisjes buitenkwamen. Ik had echter een probleem.

De directeur van het lyceum was een Van Binst, de neef van mijn vader, die een hekel had aan hangjongeren. Ik werd extra in de gaten gehouden!

Basketbal Mijn klasgenoten waren allemaal basketbalfanaten. Het was de glorietijd van Bavi Vilvoorde, dat in eerste klasse speelde. Er werd dan ook duchtig gebasket op de speelplaats.

Ik deed vrolijk mee en was dan ook van plan om een aansluitingskaart te tekenen, maar dat stuitte op het veto van mijn grootvader, medestichter en voorzitter van voetbalclub FC Peutie. Er werd met het pensionaat bij de broeders in Mechelen gedreigd, en zelfs onterving kwam ter sprake, als ik voet bij stuk hield. Zo kwam ik tegen mijn goesting in de voetballerij terecht!

Van Peutie naar Anderlecht Het kwam bijna nog goed. Peutie beschikte maar over zeven kadetten en kon dus geen

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

elftal op de been brengen. Maar het noodlot sloeg toe; we werden voor één jaar uitgeleend aan FC Vilvoorde. Ik scoorde een pak goals en werd vanaf dat moment in het oog gehouden door de scouts van Anderlecht.

Op het einde van het seizoen werd ik uitgenodigd om een test af te leggen bij paars-wit.

Het was een wedstrijd tegen de kadetten van Union. Toen ik de kleedkamer binnenkwam, werd ik argwanend bekeken en ik hoorde ze denken: “Wat komt dat boerke hier doen?”

Sommige van die jongens gedroegen zich als echte vedetten.

Anderlecht won met 8-0 en ik scoorde enkele doelpunten, maar mijn besluit stond vast en ik zei vastberaden tegen mijn ouders: “Steek mij maar in het pensionaat, want Anderlecht wordt het nooit!” Later ben ik bijgedraaid. Er zijn ergere dingen in het leven.

In 1965, op mijn veertiende, werd ik speler van Sporting Club Anderlecht...

Gille van Binst

Boze Poetin zwaait de Russische atleten uit die toch naar Rio mogen vertrekken!

Roskammen

Als het olympische startschot klinkt Vrijdag beginnen de Olympische Spelen zonder een “volwaardige” Russische delegatie. Daardoor zal, volgens president Poetin, elke in Rio gewonnen medaille zijn glans en waarde verliezen. Echter, het zou ook kunnen dat een medaille aan glans en waarde wint voor wie die zonder doping verovert, want laat het nu net het grootste aan het licht gebrachte dopingschandaal ooit zijn dat Rusland de das omdoet.

Vanwege mee - of vooral? - gestuurd door de Russische overheid en haar geheime dienst. Poetin mag zich nog gelukkig prijzen dat Jacques Rogge IOC-voorzitter af is.

De kans was eerder levensgroot dan denkbeeldig dat, met hem aan het olympische roer, geen enkele Rus de oversteek naar Brazilië had gemaakt. Rogge stond met de bijnaam “Mister Clean” bekend als antidoping- en anticorruptievoorvechter nummer één. Kan men niet zeggen van zijn opvolger Thomas Bach. Behalve de familienaam doet de Duitser in niets denken aan die andere Bach, landgenoot én onsterfelijke componist. Het is een eerste publiek geheim dat Thomas Bach zijn IOC-zitje minder aan competentie en onkreukbaarheid dankt dan wel aan de roebels van Poetin. Daar komt nu een tweede publieke geheim bovenop van een door Bach geïnspireerde en ook uitgevoerde “vriendendienst” aan kameraad Poetin. Die zette het Wereldantidopingagentschap in de kou; WADA kreeg geen steun voor het volledig terecht gestelde voorstel om geen enkele Rus toe te laten op de Spelen in Rio.

Respect voor de IAAF De internationale atletiekbond IAAF verdient respect door geen gebruik te maken van het door het IOC - lees Bach - geopende achterpoortje “dat elke van de 24 betrokken federaties maar afzonderlijk moest beslissen om, al dan niet, Russische atleten naar Rio te sturen”. Pontius Pilatus had van de man nog wat kunnen leren. De moedige beslissing van de IAAF herleidt uitspraken van Poetin als “een politieke anti-Rusland-campagne die het gezond verstand tart” of “kortzichtige politici die vergeten zijn dat sport mensen bij elkaar brengt en verschillen tussen landen uitwist”, tot wat het is: toeteren voor de politieke galerij tegen beter weten in. Met democratie, vrije meningsuiting of Gent zich daar niet gewillig gaat bij neerleggen. En wat te denken van Anderlecht, waar nieuwkomer Weiler de fakkel heeft overgenomen van trainer Hasi? Nieuwe bezems keren goed, maar we zullen wijselijk wat geduld aan de dag leggen om uit te maken of hij de man op de juiste plaats is om orde op zaken te stellen in het Astridpark. Laat het ons hopen voor mauve-wit, want het is al een hele tijd geleden dat we voorzitter Roger vanden Stock en manager Van Holsbeeck nog eens zagen lachen.

Invasie

Het is weer zover Marteling Ludo Vandewalle is er erg aan toe. De chef voetbal van Het Nieuwsblad/De Gentenaar voelt een vervelende druk op zijn maag. Hoe is het gekomen? Allemaal de schuld van de Rode Duivels die het op het EK lieten afweten tegen Wales. We mogen ons gelukkig prijzen dat die kwaal ons bespaard is gebleven, want het is een hardnekkig en onbehaaglijk gevoel als we Vandewalle mogen geloven. “Ik hoop dat het overgaat, want zo’n drukkend gevoel op de maag nog moeten bevechten tot het WK 2018 in Rusland is geen pretje”, probeert het zwaar gekwelde slachtoffer op ons gemoed te werken. Wat kunnen we meer doen dan hem een spoedig herstel te wensen? Met als moraal van het verhaal dat supporteren voor de Rode Duivels uw gezondheid kan schaden.

Loting Nu we het toch over het wereldkampioenschap hebben dat in 2018 in Rusland wordt gespeeld. Over de loting voor de voorrondes mogen de Rode Duivels niet klagen. Bosnië, Estland en Griekenland zijn op papier te pakken. Dat is dan al in de valies. Cyprus is al niet veel beter en wordt een makkie. Dan is er nog Gibraltar met zijn niet eens dertigduizend inwoners die zich vooral bezighouden met visvangst en pierewaaien. Als het pas

geeft, durven ze daar al eens tegen een bal trappen om zich te amuseren. Hang uw Jupilervlag maar al uit, haal uw tricolore hoed met hoorns van de zolder, vergeet de bijhorende drietand niet. En laat, samen met bondsvoorzitter De Keersmaecker, aan ieder die het horen wil weten dat de finale van het WK 2018 de Rode Duivels nog moeilijk kan ontsnappen.

Vlug vergeten Twee maanden zonder competitievoetbal. Hoe hebben we het kunnen overleven?

Akkoord, er was het EK als intermezzo, maar dat was iets om vlug te vergeten. De Ronde van Frankrijk was al evenmin een hoogvlieger. Laat ons vooruitblikken op wat ons op eigen bodem te wachten staat. Zwevend tussen hoop en vrees dat de kostgangers die het hier op onze velden moeten waarmaken zich niet gaan spiegelen aan de Europese vedetten die zwaar ontgoochelden op wat een Europees voetbalfeest moest voorstellen in Frankrijk. Zand erover en vooruit met de geit.

Afwachten Laat het legertje door de wol geverfde analisten die alles beter weten maar de oren van onze kop zagen. Aan de toog van het eerste het beste sportcafé hebben ze geen meetlat en passer nodig om te voorspellen dat Club Brugge topfavoriet is voor de titel en dat AA

15

In feite lopen we vooruit op wat ons te wachten staat, want er zijn tot het einde van deze maand nog koopjes te doen op de transfermarkt en het is tevens de periode om een aantal afdankertjes te dumpen. Dat kan allemaal met de zegen van de voetbalbond. Tot meerdere eer en glorie van slinkse managers die ons gewoontegetrouw overstelpen met een invasie tweedehandsspelers uit de vier windstreken.

De bespiegeling over eigen jeugdopleidingen blijkt ook dit seizoen weer een fata morgana.

En een dooddoener om de goegemeente oren aan te naaien.

Bedankt Waar maken we ons druk over? Wat we momenteel meemaken, zijn toch maar schermutselingen in afwachting van de play-offs.

Pas dan gaan de poppen echt aan het dansen en worden de prijzen uitgedeeld. We kunnen de uitvinders van al die hervormingen niet dankbaar genoeg zijn. Dat we er schele hoofdpijn aan overhouden, zullen we waarschijnlijk aan onszelf te danken hebben. En het is ons gegund zeker?

Uitverkoop Wat niet betekent dat de voetbalartiesten ons in dit prille stadium van de competitie niet mogen verrassen. We nodigen hen zelfs uit om ons bij herhaling dat pleziertje te gunnen. Misschien was het nog wat te vroeg, want echte verrassingen hebben we op de eerste speeldag niet gekregen. Dat Standard op de valreep een puntje kon redden op het veld van Wes-

persvrijheid voor ogen, zoals “democratieën” als Rusland of Turkije die begrippen interpreteren, valt niet uit te sluiten dat de Russische atletiekfederatie, die niet eens protesteerde tegen de beslissing van het IAAF, straks dient “hervormd”, om niet “uitgezuiverd” te zeggen.

Men kan enkel hopen dat het niet gebeurt.

Een mogelijke aanzet om het Kremlin gunstig te stemmen, is de beslissing van de Russische federatie om in Moskou eigen Spelen te houden. In wat ze “Sterren 2016” noemt, zal ze 135 voor de echte Spelen in Brazilië geweerde atleten laten aantreden, om, al dan niet dopingvrij, onder elkaar voor goud, zilver en brons te strijden op de meeste olympische atletieknummers.

Dopingvrije Spelen niet voor morgen Inmiddels zou het haast grenzeloos naïef zijn, mochten we aannemen dat de hartenwens van Jacques Rogge, ooit ergens ter wereld dopingvrije Spelen te houden en te zien, in Rio in vervulling zal gaan. Ook daar zal, volgens Peter van Eeno, hoofd van het Gentse dopingcontrolelabo, naar eigen zeggen “koud gepakt” als controleur op de winterspelen in het Russische Sochi, tenminste tien procent van de olympiërs proberen te sjoemelen. Ook Belgen. Mogelijk is hij als zelfverklaarde “gelukkige naïeveling” ook nog optimist. Het percentage kan best nog hoger liggen. Er zijn betere omstandigheden denkbaar dan de huidige dopingstorm, de terreurdreiging, de meestal terechte kritiek op, eufemistisch gesteld, een gebrekkige organisatie en meer van dat fraais, om in Rio de 28ste Olympische Spelen te openen. Dat het de eerste Spelen op Zuid-Amerikaanse bodem zijn, verandert daar niets aan. Het belet niet dat ook wij zullen proberen ervan te genieten, zij het met quasi onvermijdelijk geworden voorbehoud. terlo was sneu voor de thuisploeg maar niet echt verbazend, want dat soort toestanden gaan we nog meer meemaken. Daarmee zijn we bij Standard beland, waar het langs geen kanten botert.

Trainer (voor hoelang nog?) Ferrera beschikte verleden week op training over een kern van maar liefst dertig spelers. Waarvan er, volgens ingewijden, in de loop van de week een dozijn gaat vliegen met zeep aan hun buik, omdat ge met dat soort gasten niet naar de loopgraven kunt. Er zijn koopjes te doen op Sclessin. Aan een vriendenprijsje wel te verstaan.

Goed en minder goed Wat mogen we verwachten van de vijf uitverkorenen die nu zaterdag de eer van het vaderland en van zichzelf gaan verdedigen in de olympische wegrit in Rio? Daarvoor moesten we naar San Sebastian waar het vijftal mocht tonen hoe het gestaan en gelegen is met de vorm. Greg van Avermaet had er zin in. We kregen te horen dat het prima gesteld is met zijn conditie en dat hij boordevol vertrouwen naar Brazilië afreisde. Dat is het goede nieuws. Het minder goede is dat Philippe Gilbert zich in de Clasica San Sebastian niet goed in zijn vel voelde. Misschien dat de deugddoende lucht van Rio hem er terug bovenop brengt. We zullen duimen.

Hoop doet leven Blijven over Tim Wellens, Serge Pauwels en benjamin Laurens de Plus die met zijn twintig lentes bewees dat hij voor een loodzware koers als de Clasica zijn hand niet omdraait.

Hij laat ons weten dat de Brazilianen nog oogjes gaan trekken in Rio. We willen het graag meemaken.

Ongeveer hetzelfde verhaal kregen we te horen van Tim Wellens, die er ons attent op maakt dat we zaterdag een heel andere koers gaan krijgen dan wat we in San Sebastian te zien hebben gekregen. Ook Serge Pauwels houdt er de moed in. Hij vindt de omloop in Rio een kolfje naar zijn hand. Daarmee zijn we rond en mogen we hoopvol besluiten met ‘geen woorden maar daden’.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

4 augustus 2016

Davidsfonds op zoek naar een voorzitter Pallieterke, Ik lees in uw weekblad dat het Davidsfonds op zoek moet gaan naar een nieuwe voorzitter. Ik heb eens goed moeten lachen met de kandidatuur van prinses Astrid, en nog harder met die van Bert Anciaux. Beste Pallieterke, er is maar één persoon die geschikt is voor het voorzitterschap van het Davidsfonds, en dat is ondergetekende.

Ik zal u zeggen waarom: ik ken iets van zakendoen, én ik ken iets van kunst en cultuur. Als ik goed ben ingelicht, kan het Davidsfonds iemand gebruiken die iets van centen en jaarrekeningen kent. Ge zult moeten erkennen dat ik daar niet slecht in ben.

Al zou ik veel liever het Davidsfonds ineens overnemen in plaats van er voorzitter van te worden.

Firma’s overnemen, daar ben ik goed in.

Het Davidsfonds heeft zijn hoofdzetel in Leuven, en ook dat is geen probleem: ik ken Leuven als mijn broekzak, want ben er nog student geweest, praeses zelfs van een niet nader genoemde hoogstudentenvereniging.

Met zo’n profiel kunnen ze me moeilijk weigeren als kandidaat voor het Davidsfonds.

Natuurlijk ben ik in mijn vrije tijd actief bezig met kunst en cultuur. Over mijn tentoonstelling in Gent is iedereen lovend. Ge moet nog maar eens gaan kijken, naar God en Geld in het Caermersklooster, nog tot 1 januari 2017. Ik beschik op zolder over een fameuze collectie kunst, schilderijen,

moderne en oude. En ergens in mijn nachttafeltje ligt nog een pentekening van Rubens, nog niet zo lang geleden voor een habbekrats gekocht. Ik schrijf ook boeken. Hilarische verhalen over narren en andere zotskappen, en serieuze boeken over de grootsheid van Vlaanderen. En als het Davidsfonds nog eens een “Nacht van de Geschiedenis” organiseert, dan moeten ze zekers iets komen doen in mijn namaak-middeleeuwse burcht in Kallo. Terug naar de Gouden Eeuw, zou ik zeggen.

Tenslotte wil ik u nog opmerkzaam maken op een ander positief punt: zo’n twintig jaar geleden was ik verkozen in de Kamer van Volksvertegenwoordigers als verruimingskandidaat voor de VLD. Laat nu net de minister die verantwoordelijk is voor de subsidies ook een VLD’er te zijn. Dat is handig meegenomen. Het is immers nog altijd zo: het is niet wie je bent, maar wie je kent.

En ik ken heel veel mensen, ook die met een goed hart en een slecht karakter.

Waarde hoofdredacteur, kunt u voor mij een goed woordje plaatsen bij uw vrienden van het Davidsfonds. Ik zit op dit moment in Singapore, vlieg daarna naar Durban, en zo naar Houston; pas volgende week ben ik terug in Kallo. Ik heb dus niet veel tijd om een sollicitatiebrief te schrijven, ik heb trouwens geen eigen emailadres.

Ik reken op u. En drink er ene. Dat zeg ik ook altijd tegen mijn medewerkers.

Fernand H. - Antwerpen

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. TV-feuilleton B. Europees land - Plechtige belofte C. Fijne geur - Nederland - Griekse letter D. Internetlandcode voor Andorra - Film van Milos Forman over een bekend componist E. Tin - Inwoners van een Aziatisch land F. Halfgod met bokkepoten - Voorzetsel - Veldvrucht G. Engelse collegestad - Loopvogels H. Bodystocking - Internationale code voor het vliegveld van Antwerpen-Deurne I. Kort samengevat - Elke J. Polyetheen - Tot slachtoffer maken K. Grondslag van een chinees wijsgerig stelsel - Einduitkomst - Soort verlichting L. Gebakken vloersteen - Deelgemeente van Gembloers De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1016 vindt u op blZ. 14

Opgelet als u uw wagen parkeert op een parkeerplaats in de buurt van de luchthaven van Charleroi. In juli gebeurden daar zo’n tweeduizend inbraken in wagens. “Jongeren” op scooters rijden langs de beveiliging en slaan met baseballbats de ruiten in. Soms is het puur vandalisme, maar meestal wordt er ook snel iets gejat. De politie van Charleroi is op de hoogte van het probleem, maar “heeft te weinig manschappen beschikbaar door het terreurniveau”. De inbraken gebeuren ook op de beveiligde privéparkings van hotels. Tweeduizend auto-inbraken, en de politie heeft geen tijd en manschappen. En dan nog blijven verkondigen dat België geen “failed state” is.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be

Op het Noorderterras

Kruisende woorden 1017

Vandalisme in Charleroi

Verticaal 1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

Periode van januari 1968 tot 20 augustus in Tsjecho-Slowakije Bevolkingscentrum - Tafelden Lijn binnen een meetkundig figuur Pausennaam - Gerecht dat lange tijd moet garen Filosofische aanduiding voor dat wat tot de structuur van iets behoort en deze niet overschrijdt Ploeg - Meisjesnaam - Muzieknoot Modieus - Luiaard - Nummer - Deel van een haven Laatste fase Iemand tot rust brengen Europees Parlement Programmeertaal - Vruchten Renium - Beslissing om een strafbaar feit niet te vervolgen Loofboom - Preek Afleveringen - Voegwoord

Rekeningrijden Toen ik op het terras kwam, zag ik al een man op mijn bank zitten. Hij had een grimmige uitdrukking op zijn gezicht. Misschien kwam het omdat zijn huid rimpelde door de ouderdom. Ik twijfelde even of ik geen andere bank zou kiezen. Neen!

De bank waarop ik al meer dan vijfentwintig jaar zit en die al enigszins de indruk van mijn achterwerk heeft aangenomen, althans zo voelt het mij aan, laat ik niet in de steek. En dus nam ik plaats. Ik knikte vriendelijk naar de man en zijn grimmige uitdrukking verdween.

Omdat ik niet de gewoonte heb zelf een gesprek te beginnen, wachtte ik af wat hij zou doen. Het duurde niet lang of hij startte met de vraag: “Ben jij met de auto hierheen gekomen?”

“Vandaag wel, omdat ik straks mijn vrouw moet ophalen”, zei ik. “En jij?”

“Zonder mijn auto kan ik niet.” Bij die woorden wees hij naar zijn linkervoet, die in een brede, zware schoen zat. “Hiermee kan ik niet ver lopen. Ik heb een kleine stadsauto. Omdat ik met een automaat rijd, heb ik mijn linkervoet niet nodig en kan ik nog onder de mensen komen. Vóór mijn voetkwetsuur, door een ongeluk, reed ik met een grote wagen.

Daarmee toerde ik doorheen heel Europa.”

“Gelukkig bestaan er auto’s”, lachte ik.

“Ik hoop de mijne ook nog lang te kunnen gebruiken. Als gevolg van een zware operatie, twee jaar geleden, kan mijn vrouw amper drie straten ver gaan. De tram nemen is helemaal onmogelijk. Voor ons is een stadsautootje, met de nadruk op stad, een echte noodzaak.”

“De stad loopt wel vol”, zei hij.

“Ze loopt niet alleen vol, ze rijdt ook vol”, lachte ik. “Hoe zou dat komen?”

“Door de welstand van de mensen, meneer. Vroeger was er één auto per gezin.

Nu rijdt meneer met zijn auto naar het werk en doet mevrouw met haar auto boodschappen. Worden de kinderen groter dan hebben ze na een tijdje ook een auto.”

Ik knikte begrijpend, zuchtte diep om hem gelijk te geven, en zei: “Ik ben blij dat ik haast niet meer buiten de stad moet rijden met die eindeloze files.

Het is daar stapvoets rijden. Maar in de stad raak je soms ook bijna niet vooruit. Mij deert het niet. Moet ik aanschuiven dan denk

ik: ik zit rustig in mijn autootje, beter dan in een overvolle tram of bus, en geen last van regenbuien.”

“Men koestert wel grote plannen”, zei hij.

“Welke bedoel je?”

“Ik las in een groot artikel in de krant dat de mobiliteit van de auto’s onder handen wordt genomen.”

“Laat horen.”

“In dat betreffende artikel werd geschreven dat 34 percent van de autobestuurders die ’s morgens tijdens de spitsuren in de file staan, niet op weg is naar het werk. Zij willen gewoon als eerste in de supermarkt zijn, of als eerste op het strand liggen. In feite kunnen zij die verplaatsingen perfect buiten de ochtendspits maken.

Een mobiliteitsexpert zei ook dat door de vergrijzing er meer actieve, oudere bestuurders op de weg zijn. Zij rijden er maar op los.

Te laat op het werk komen, is er voor hen niet bij, want ze leven al van hun pensioen.”

“Ze kunnen toch niet altijd achter de kachel zitten”, zei ik.

“Diezelfde expert zegt dat rationeler moet worden nagedacht over het tijdstip waarop iedereen zijn auto gebruikt.”

“Hoe?” “De autobestuurder moet zichzelf de vraag stellen of hij per se tijdens de spits naar de supermarkt moet.”

“Misschien is het een goede oplossing de supermarkten te verplichten alleen ’s nachts open te zijn”, stelde ik voor. “Gepensioneerden kunnen overdag slapen en ’s nachts met de auto hun boodschappen doen.”

“Je kan er eens mee lachen, meneer, maar als gevolg van die overvolle files wil een politicus het hebben over het inbrengen van rekeningrijden. Wie het aandurft om tijdens de spitsuren te gaan winkelen of de zon op te zoeken met zijn auto, en daardoor de fileellende verergert, zal dan meer moeten betalen voor de overlast die hij of zij veroorzaakt.”

“Oudjes blijven dus best thuis in hun luie zetel zitten”, zei ik.

Hij hinkte weg naar zijn auto. Ik liep naar de mijne, haalde mijn vrouw op en we reden naar de supermarkt.

TdW