't Pallieterke van 11 augustus 2016

72ste jaargang • nummer 32 • donderdag 11 augustus 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De onverdroten zoektocht naar racisme Vergeet de jacht op Pokemons. Pers en politiek hebben een nieuw spelletje gevonden.

Het heet “zoek de racisten”. Die zijn een stuk zeldzamer dan Pokemons. Maar de beloning bij een geslaagde vangst is veel groter: de genoegdoening van het etaleren van je morele superioriteit (het helpt als je gemakkelijk een lijkbiddersgezicht kan opzetten, zoals Wim de Vilder) en de kans om de politieke agenda naar je hand te zetten (het helpt als je een gebrek aan gêne hebt, zoals Kristof Calvo).

Wanneer je vreugde schept in de dood van een onschuldige jongen, dan scheelt er iets aan jou. En als je het dan ook nog nodig vindt om die mening te ventileren, dan ben je bovendien een idioot.

Wat te lezen stond op sommige Facebookpagina’s over het ongeluk van de jonge Ramzi Kaddouri, behoort tot het soort dingen dat je normaal enkel om halfeen ‘s nachts uit de mond hoort komen van de toevallige buur aan de toog die net zijn zesde Duvel heeft achterover geslagen. En daar zouden dat soort oprispingen ook blijven, als de sociale media niet zouden zijn uitgevonden.

De onderbuik van het internet Vandaag kan elkeen met een mening, hoe marginaal ook, zijn overpeinzingen op het net gooien. En laat nu net degenen met de vreemdste opinies zich nog meer dan anderen aangetrokken voelen tot dit medium.

Geen toeval waarschijnlijk. Als de meeste kennissen en familieleden je een zagevent of een bizarre figuur vinden, is dat ook de enige manier om je flauwekul nog ergens kwijt te kunnen.

Maar zelfs dat hoeft eigenlijk geen probleem te zijn. In tegenstelling tot het gelal van de zatte buur aan de toog, kan je meningen op het internet negeren. Je hoeft er niet op te antwoorden en als het je toch te veel wordt, kan je mensen “ontvrienden”, waardoor je niets meer van hen te lezen krijgt. Als je toch voortdurend geconfronteerd wordt met meningen die je choqueren, is dat dan ook meestal je eigen schuld. Dat geldt nog meer als je er echt naar op zoek gaat.

En dat is precies wat Youssef Kobo deed.

Deze CD&V-bediende ging, tijdens de lege werkdagen van het parlementair verlof, wat

snuisteren op de pagina van “de Vlaamse Verdedigingsliga”, een obscure anti-islamitische club op Facebook die graag straffe praat uitslaat. Toen daar domme en verwerpelijke uitspraken verschenen over de dood van de Marokkaanse tiener, kopieerde Kobo deze gewoon naar zijn eigen pagina en contacteerde daarna de pers. En daar was men maar al te happig om het spel mee te spelen.

Voor Kobo kwam de rel ook goed uit.

Vorige week was hij nog op de korrel genomen door De Wever. Hij blijkt namelijk zijn vroegere carrière als professioneel antiracist goed te hebben gecombineerd met een geschiedenis van antisemitische uitspraken (zie het artikel in ons blad van vorige week).

Werkgever CD&V werd door de zaak serieus in verlegenheid gebracht. De racisme-rel was een gedroomde gelegenheid om de aandacht af te leiden.

Maar ook de pers was opgetogen met deze zaak. Maandenlang al ondergaan journalisten en intellectuelen de mokerslagen die de islamitische terreur en het multiculturele geweld toebrengen aan hun politiek correcte wereldbeeld. Eindelijk bood zich nog eens een kans om weer even terug te keren naar de vertrouwde fantasiewereld waarin enkel Vlaams racisme de weg blokkeert naar een harmonieuze multiculturele samenleving. “Hoera! We hebben racisten gevonden!”, titelde publicist Eddy Daniëls sarcastisch over de gretigheid waarmee de media zich op deze zaak hebben gestort.

Politiek misbruik Van de professionele antiracisten was de reactie voorspelbaar. Maar ook N-VA’ster Zuhal Demir deed zowaar een oproep om het Gelijkekansencentrum (UNIA) in te scha-

kelen tegen de onnozelheid op Facebook. Is zij dan vergeten welke conflicten haar partij gehad heeft met dit centrum? En dat de N-VA al meermaals gezegd heeft dat zij de rol van dit centrum net wil terugdringen? Vooraleer Zuhal de bloedhonden van de politiek correcte repressie loslaat op de toogpraat van Facebook, zou ze eens moeten stilstaan bij het gegeven dat het Gelijkekansencentrum, in zijn lange geschiedenis, nog NOOIT is opgetreden tegen enige vorm van antiVlaams racisme vanwege vreemdelingen, ook niet wanneer dat komt in de vorm van verwerpelijke praat op sociale media. Kunnen we dan nu ook de Vlaamse dwazen met rust laten, alstublieft?

De verklaringen van Demir en andere N-VA’ers hielpen trouwens niet om de partij buiten schot te houden. Het cynisme waarmee sommigen de zaak-Ramzi politiek probeerden uit te buiten was een stuk walgelijker dan de fel besproken internetcommentaren zelf. “Ze (N-VA) wakkeren eerder racisme en discriminatie aan”, fulmineerde sp.a’ster Yasmine Kherbache. Kristof Calvo (Groen), de man die van nijdigheid een olympische discipline heeft gemaakt, wilde niet onderdoen: “Ik ging niet tweeten tijdens vakantie, maar de hypocrisie van N-VA maakt me boos. Ze mainstreamen al geruime tijd xenofobie en dus racisme.”

Theo Francken toonde zich uit sterker hout gesneden dan sommigen van zijn partijgenoten. Hij sloeg terug. “Het klimaat waarin racisme gedijt is jarenlang gemanaged door sp.a en Groen”, stelde hij. “Sp.a en Groen hebben een veel te laks migratiebeleid gevoerd en veel Belgen keuren dat al jaren af in het stemlokaal.”

Wees blij Laat ons even een denkoefening maken.

Beeld je in dat de islamitische wereld nu al maanden het doelwit is van een veelheid aan bloedige islamofobe aanslagen, allen gepleegd door westerse immigranten. Dat christenen met vrachtwagens inrijden op een volksfeest in Casablanca of Riyad, met

de bedoeling zoveel mogelijk slachtoffers te maken. Dat blanke sympathisanten van de KKK in het wilde weg beginnen te schieten in de straten van Islamabad, onder het roepen van “God is groot”. Dat op oudejaarsavond honderden islamitische vrouwen op het Tahrirplein in Caïro publiek worden aangerand door Europese immigranten?

Wat zouden de gevolgen zijn voor de christelijke minderheden en westerlingen in heel de islamitische wereld? Enkel een paar scheldpartijen op Facebook? Denk even goed na. En prijs je dan gelukkig over de gematigdheid van de westerse reacties tegen de volgehouden agressie vanwege mensen die hier onderdak hebben gekregen. Wees blij dat racistische toogpraat op het internet, hoe ergerlijk ook, het enige is dat je krijgt als reactie op de gebeurtenissen van de laatste maanden.

Die gebeurtenissen verdienen nog steeds een volwaardig debat, zonder taboes. En net daar gaat het over. Antiracistische hetze heeft de bedoeling dit debat vooraf te ondermijnen. De filosoof Maarten Boudry maakte een juiste inschatting in zijn vrije tribune in De Standaard (6/8): “Iemand die hamert op de verdediging van westerse waarden? Racisme.

Iemand die een bedreiging in de islam ziet?

Een racist. Een pleidooi voor integratie, zorgen om dubbele nationaliteit? Dat moet wel ‘elite-racisme’ zijn. Zorgen om terreurdreiging? Niets dan een ‘opstoot van xenofobie’”.

Heeft deze doorzichtige poging, om de focus van het debat te verleggen naar het vermeend racisme van de autochtonen, kans op slagen?

Tien jaar geleden misschien wel. Het gebrek aan zin voor proportie vanwege de antiracistische huilebalken is vandaag te manifest. Probeer de zwaarwichtige klaagzang over de islamofobe marges van het internet maar eens vol te houden terwijl een islamitische illegaal met een machete aan het inhakken is op de gezichten van twee vrouwelijke politieagenten in Charleroi. Allahoe akbar!

2

Actueel

11 augustus 2016

Nieuwe moskeeën: ook in brede Vlaamse Rand De tijd dat de oprichting van nieuwe moskeeën alleen maar iets was voor de gettowijken van de steden, ligt al een tijdje achter ons. Ook in de brede Vlaamse Rand beginnen ze her en der op te duiken. Het is soms verbazend wie allemaal het voortouw neemt in het verzet hiertegen.

Al-Ikhlaas in Zemst Zo is er de opmerkelijke actie van het gemeentebestuur van Zemst (CD&V/N-VA) tegen een ‘educatief centrum’ en gebedshuis dat de Mechelse stichting ‘Al-Ikhlaas’ wil realiseren in een pand aan de Tervuursesteenweg in Hofstade. Het appartementsgebouw ligt vlak op de grens met Mechelen. Burgemeester Bart Coopman (CD&V) is van oordeel dat zo’n moskee in Mechelen zelf thuis hoort omdat het gros van de bezoekers van daaruit afkomstig is. Bijkomend argument is dat de aanwezigheid van een moskee leidt tot een aantal verplichtingen zoals het detecteren van radicalisering, iets waarmee een kleinere gemeente als Zemst geen ervaring heeft.

Al in 2013 zorgde het gemeentebestuur voor een opmerkelijke tegenactie: de gemeenteraad maakte gebruik van het voorkooprecht om zelf het pand aan te kopen met het oog op de bouw van vier sociale appartementen. Een zeer slimme zet, die natuurlijk enkel mogelijk is wanneer je als gemeente een eigen woonbeleid voert en zo’n initiatief op een geloofwaardige manier kan kaderen en verantwoorden. De islamitische eigenaar die het gebouw voor een prikje aan de moskeegemeenschap had willen verkopen, zag zijn project gekaapt

en ging hiertegen in beroep bij de Raad van State. De man ving bot: begin juli aanvaardde de Raad van State de sociale motieven van het gemeentebestuur van Zemst en werd de aankoop door de gemeente bezegeld. De moskeevereniging kan dus op haar kin kloppen.

Indonesische salafisten in Sterrebeek Ook in Zaventem staat het gemeentebestuur van VLD, CD&V en N-VA kritisch tegenover de komst van een nieuwe moskee, met name in het centrum van Sterrebeek. In het voormalige KBC-gebouw aan de Mechelsesteenweg wil men een ‘ontmoetingsruimte’ bouwen voor moslims uit Indonesië. Het zou gaan om de eerste Indonesische moskee van het land. Sterrebeek is hiervoor een erg vreemde keuze, vermits er in deze deelgemeente noch elders in Zaventem veel Indonesiërs wonen. Wel woont de ambassadeur van dat land in Zaventem, en we mogen dus veronderstellen dat die man achter de schermen aan de touwtjes trekt.

Nochtans gaat het niet om een onschuldige, brave islamitische groep. Het gaat volgens Guido Naets (zelf Sterrebekenaar) om aanhangers van de salafistische multinational KPMI, die streeft naar de overheersing van de sharia in de wereld. Deze wordt stevig gefinan-

cierd vanuit Saoedi-Arabië. Guido Naets waarschuwt dat Sterrebeek dreigt te veranderen in het ‘Klein Molenbeek van de Oostrand’.

In deze Zaventemse deelgemeente waakt sinds een paar decennia de Vlaamsgezinde en pluralistische vereniging ‘Sterrebeek 2000’.

Naets was er ooit nog voorzitter van. Deze vereniging kan onmogelijk worden bestempeld als rechts of uiterst rechts, maar heeft wel stevig tegen de komst van de moskee gemobiliseerd.

Argumenten zijn vooral de leefbaarheid van de omgeving en het gebrek aan parkeerplaatsen. Ook het feit dat de Indonesiërs Sterrebeek voorstellen als een deelgemeente van Brussel en bovendien Franstalige affiches verspreiden voor hun fondsenwerving (tot in Borgerhout toe!) heeft ongetwijfeld een rol gespeeld in het engagement van Sterrebeek 2000. De actie bleek niet zonder gevolg: meer dan 800 inwoners van Sterrebeek dienden een bezwaarschrift in.

Het schepencollege kon dit massale protest van de bewoners onmogelijk negeren en bracht op 18 juli een ongunstig advies uit inzake de verbouwingsaanvraag van de Indonesiërs. Het baseerde zich hiervoor op het vrij ongeloofwaardige karakter van de bouwaanvraag, waarin gesteld werd dat de maximale capaciteit zou beperkt blijven tot 45 bezoekers.

Het gebouw is relatief groot, zodat het aantal bezoekers veel hoger kan oplopen. Schepen van Ruimtelijke Ordening Eric van Rompuy bracht de beslissing van het college met een uitgebreid persbericht naar buiten. Het is nu afwachten wat het definitieve oordeel zal zijn van de bestendige deputatie van VlaamsBrabant, maar gezien het krachtige standpunt van het college en het zeer massale protest is de kans klein dat de vergunning er komt.

Arrahman in Halle Een derde moskee die de afgelopen maanden de aandacht trok, is de vzw Moskee Arrahman in Halle. Dat is een bestaande Marokkaanse moskeevereniging in de Halse Sint-Rochuswijk. Deze wil haar huidig gebouw slopen en een heus cultuurcentrum bouwen in islamitische bouwstijl, met een driemaal grotere capaciteit dan vandaag. Het lokale Vlaams Belang had in de buurt 500 pamfletjes verspreid en daarop werden meer dan honderd bezwaarschriften ingediend. De kwestie kreeg heel wat aandacht in de lokale pers.

Het schepencollege (CD&V, sp.a, Open Vld) heeft de vergunning begin april geweigerd.

Het is niet principieel gekant tegen het project, maar baseert zich vooral op stedenbouwkundige argumenten, met name een gebrek aan parking en toegankelijkheid. Het is inmiddels de derde keer dat een bouwaanvraag vanwege deze Marokkaanse gemeenschap wordt geweigerd.

Hicret in Strombeek-Bever Ten slotte zijn er nog de plannen van de Turkse moskeevereniging Hicret in Strombeek-Bever (Grimbergen). Ook dit is een reeds bestaande gemeenschap die zelfs op de Vlaams-Brabantse lijst staat van mogelijk

te erkennen moskeeën. Momenteel beschikt ze over een smal pand (een voormalig café) in de Strombeekse Villegasstraat, dat dienst doet als gebedshuis en tegelijk ook als Turks cultuurcentrum. De vereniging kocht evenwel een groot handelshuis (zeg maar magazijn) aan de Grimbergsesteenweg, waar ze alleen al op het gelijkvloers over meer dan 250 m² nuttige ruimte kan beschikken. De lokale handelaars vrezen dan ook dat de parkeerdruk in de straat enorm zal toenemen. Vandaag reeds ligt het aantal parkeerplaatsen in de straat bijzonder laag. De winkeliers aan de overkant van de moskee vrezen voor hun voortbestaan zodra het cultuurcentrum operationeel is.

Als we Felice Dassetto mogen geloven in zijn wetenschappelijk boek “L’Iris et le croissant. Bruxelles et l’Islam au défi de la co-inclusion” van de ‘Presses universitaires de Louvain’ (UCL, 2011) behoort de moskeevereniging van Strombeek tot de politiek-religieuze beweging ‘Milli Görüş’. Dit is de tweede grootste Turkse koepel van moskeeverenigingen, na het enorme netwerk van Diyanet (de koepel van de Turkse overheid, die ruim de helft van de Turkse moskeeën groepeert). Milli Görüş is zo mogelijk nog meer militant dan Diyanet en ijvert ervoor dat Turkije zijn islamitische identiteit nog veel meer zou benadrukken. De AKP van Erdogan is uit Milli Görüş ontstaan. In De Morgen van 23 januari jl. bestempelde journalist Koen Vidal Milli Görüş als “een conservatieve, antiwesterse organisatie.” Toch zou Hicret binnen afzienbare tijd dus in aanmerking komen voor provinciale subsidies.

Om het handelspand om te vormen tot een cultuurcentrum annex moskee is een bestemmingswijziging nodig via het schepencollege.

Het Grimbergse college is over de kwestie diep verdeeld en het is nog helemaal niet duidelijk wat de uitkomst wordt van dit verhaal. Niettemin is de vzw Hicret inmiddels begonnen met inrichtingswerken in het gebouw. Zeker na al hetgeen we de voorbije weken te zien kregen van Turkse antidemocratische uitspattingen, zowel in Turkije als bij ons, kunnen we ons de vraag stellen of Vlaanderen nood heeft aan cultuurcentra die in essentie gericht zijn op de afwijzing van onze westerse manier van leven.

BL

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Mythes over allochtonen en arbeidsmarkt.

Uit de smalle beursstraat

Het aantal jobs stijgt, maar niet voor niet-EU-buitenlanders en allochtonen. In deze tijden waar overal in Vlaanderen racisten worden gezien, ligt de uitleg voor de hand: discriminatie maakt dat mensen van allochtone origine moeilijk aan een baan geraken. Dat klopt niet.

Elke studie toont het opnieuw aan: ondanks de relatief lage heid in het gewest bedroeg 5,3 procent. groei doet de arbeidsmarkt het goed. Volgens de Nationale In het laatste verslag van de Hoge Raad voor de WerkgeleBank van België komen er 41.400 banen bij, een stijging met genheid staat te lezen dat de werkzaamheidsgraad van niet0,9 procent. De werkzaamheidsgraad (het aantal werkenden EU-burgers en allochtonen in België 45,2 procent bedraagt. Dat ten opzichte van de beroepsbevolking) blijft wel rond een is het tweede zwakste cijfer in Europa. Mensen van vreemde goede 67 procent hangen omdat er zich een stijging voordoet origine raken dus maar niet op de arbeidsmarkt. van het aantal mensen dat zich daadwerkelijk op de arbeidsVoor organisaties als Unia is de oorzaak duidelijk: discrimimarkt aanbiedt. Onder andere 55-plussers die door de ver- natie. Bedrijven zouden geen allochtonen willen aannemen. strenging van het brugpensioen niet meer in de inactiviteit En ook particulieren willen ze niet, bijvoorbeeld om te poetsen via dienstencheques. Het is een vaak gehoord verhaal. kunnen blijven.

Het is dan ook zo dat het aantal 55-plussers dat werkt alleen Opvallend daarbij is dat vooral de uitzendbureaus in het vizier maar blijft toenemen. Dat is trouwens het geval voor alle komen. Al langer dan vandaag is er een strijd aan de gang tuszogenaamde kansengroepen (jongeren, laaggeschoolden,…), sen de interim-bedrijven enerzijds en anderzijds Unia (vroebehalve voor één categorie: de niet-EU-inwoners en Belgen ger het CGKR). En dat terwijl de uitzendbureaus net één van van allochtone afkomst. In die categorie neemt de werkloos- de beste kanalen zijn om allochtonen aan een baan te helpen.

Nu proberen instellingen als Unia de Vlamingen een schuldheid niet af. Erger nog, ze stijgt. Terwijl het aantal werklozen in Vlaanderen het voorbije jaar met 3 procent is gedaald nam gevoel over racisme aan te praten, daarbij geholpen door krandat aantal bij de vreemdelingen met 3,2 procent toe. In Wallo- ten als De Standaard, waar nog amper een redacteur rondloopt nië was er zelfs een stijging met 6,8 procent. In Brussel daalde die verstand heeft van de werking van de arbeidsmarkt. Dat het aantal werkloze niet-EU-burgers en allochtonen weliswaar verwijt van ‘racisme’ is natuurlijk te gek voor woorden. met 1,6 procent, maar de algemene daling van de werkloosEr moet hier, voor eens en altijd, een misterverstand, ja zelfs

een mythe, uit de wereld worden geholpen: discriminatie is niet de eerste oorzaak van de zwakke positie van allochtonen op de arbeidsmarkt. Onderzoek toont aan dat er andere redenen zijn die veel belangrijker zijn. De eerste is het gebrek aan een netwerk, zeker buiten de eigen gemeenschap, die helpen om aan een job te raken. Tweede reden is het opleidingsniveau.

Die laat bij niet-EU-inwoners vaak te wensen over. Dat blijkt nu ook met de vele zogenaamde vluchtelingen in Europa. Het verhaal dat dat hier veel hooggeschoolden tussen zitten die onmiddellijk aan de slag kunnen, klopt langs geen kanten.

Meer nog, bij bepaalde asielzoekers zoals de Afghanen, zitten meer dan 50 procent analfabeten. Derde element is de gebrekkige talenkennis. Onder andere in Brussel blijft dit een probleem. 90 procent van de werkzoekenden kent geen Nederlands. Maar ook de gebrekkige kennis van het Frans is meer en meer rampzalig. En dan is er de arbeidsattitude die bij allochtonen vaak te wensen overlaat. Tijdig op het werk komen is bij niet-EU-werkzoekenden vaak een probleem, om slechts één voorbeeld te noemen. Pas op de vijfde plaats speelt discriminatie een rol. De zwakke positie van de allochtonen en asielzoekers op de arbeidsmarkt is dus geen gevolg van het beleid.

Het zou beter zijn dat men in de eigen groep wat meer aan Angélique Vanderstraeten introspectie doet.

Actueel

11 augustus 2016

Het communautaire vuur toch opgepookt?

Barbara Pas van Vlaams Belang, recent door Bart Maddens ‘de koningin van de Vlaams-nationale vragen in het federale parlement’ genoemd, had in mei een schriftelijke vraag ingediend aan het adres van de eerste minister, waarop zij eerst onlangs een antwoord kreeg. Het was haar immers niet ontgaan dat in de commissie voor Buitenlandse Betrekkingen van 17 februari 2016 een aantal vragen waren gesteld over de tweede universele periodieke doorlichting van België door de VN-Mensenrechtenraad. Op zich niets schokkends, ware het niet dat precies in dat kader door een aantal Franstaligen de ratificatie van het Minderhedenverdrag ter sprake werd gebracht...

IJverige minister En dat had haast reflexmatig haar aandacht en verbazing gewekt, zeker na het antwoord van de minister van Buitenlandse Zaken (Didier Reynders). Hij stelde immers dat hij in 2014 een werkgroep heeft opgericht ten einde te komen tot een definitie van wat een nationale minderheid is. Zo zou het voorbehoud dat België tot nog toe heeft aangehouden, kunnen worden weggewerkt.

Meer zelfs, hij stelde dat hij tijdens de interministeriële conferentie voor Buitenlands Beleid van 6 juli 2015 dit punt persoonlijk op de agenda had geplaatst en had voorgesteld de werkzaamheden voort te zetten. En nog: dat hij “zeer snel een vergadering zal bijeenroepen.” Het alarmlampje ging bij Pas op rood staan.

Minderhedenverdrag?!

Even ter herinnering. De “Europese Raamovereenkomst ter bescherming van de nationale minderheden” kwam medio de jaren negentig tot stand om het hoofd te bieden aan de vele minderhedenkwesties in OostEuropa. Het was dus allerminst bedoeld om communautaire evenwichten in West-Europese landen op de helling te zetten door bijvoorbeeld de zogenaamde Franstalige minderheid in Vlaanderen onvervreemdbare rechten te gaan verlenen.

Toch wenden de Franstaligen dit verdrag hardnekkig aan als breekijzer om de faciliteiten uit te breiden én uit te smeren over heel Halle-Vilvoorde en zelfs heel Vlaanderen. Heel concreet zouden ze zo op basis van dit verdrag in Vlaanderen eigen scholen en culturele instellingen kunnen oprichten, subsidies ontvangen voor hun verenigingen, regionale tv-zenders opstarten, en in hun taal worden bediend door de Vlaamse lokale besturen. Stel u voor!

België is tot op heden niet overgegaan tot de bekrachtiging omwille van de volkomen tegenstrijdige interpretaties aan Vlaamse en Franstalige kant. Wel werd overgegaan tot de ondertekening van het verdrag, waardoor de Belgische Staat zich verbindt geen initiatieven te ondernemen die indruisen tegen de inhoud ervan.

Een ratificatie of bekrachtiging kan gelukkig nooit zonder de medebekrachtiging van alle Gemeenschappen. En in het huidige Vlaamse regeerakkoord staat uitdrukkelijk en zeer terecht vermeld: “We ratificeren het Minderhedenverdrag niet.” De ratificatie wordt dus (voorlopig) geblokkeerd door Vlaanderen.

De stilte verbroken Zoals gezegd, verbaasde het Barbara Pas ten zeerste dat de zaak opborrelde, zeker omdat zij dacht dat de afspraak binnen deze regering erin bestond om tijdens deze regeerperiode geen communautaire dossiers op de agenda te plaatsen. Want dit is nu wel echt een erg heet hangijzer dat al jaren voor communautaire onenigheid zorgt tussen Vlamingen en Franstaligen.

Elke vorige regering heeft er al mee geworsteld. Men kan zich dus afvragen waarom de minister van Buitenlandse Zaken voortgang wil boeken in dit dossier en daar zelfs, tot grote tevredenheid van de Franstalige oppositie, actief voor ijvert.

Barbara Pas hield zich dan ook niet in en wilde van premier Michel weten of Didier Reynders een mandaat van de voltallige federale regering heeft om dit dossier op de politieke agenda te zetten. En ze wilde

vooral te weten komen of hij (Michel) het ermee eens is dat deze regering dit communautaire dossier moet behandelen of dat hij integendeel van oordeel is dat dit tijdens de huidige legislatuur van de politieke agenda moet verdwijnen richting diepvries.

Het antwoord van Michel was kurkdroog verpletterend en ontnuchterend: “In 2002 werd een werkgroep opgericht door de Interministeriële Conferentie Buitenlands Beleid (ICBB) belast met de nadere regelen te onderzoeken, met betrekking tot de ratificatie van het Verdrag, onder meer de omschrijving van het begrip ‘nationale minderheid’. De ICBB heeft in tussentijd het mandaat van de werkgroep hernieuwd.

Deze was ook opgenomen in het institutioneel akkoord van 2011. Deze werkgroep, samengesteld uit deskundigen en vertegenwoordigers van de regeringen van de federale staat en de deelgebieden, werd onlangs vernieuwd. De werkgroep is voor de eerste keer bijeengekomen op 14 juni 2016.” En de premier liet ook nog weten dat ‘de bijeenkomst overigens op een zeer constructieve wijze doorging’…

3

Het grote digitaliseringsproject: stand van zaken Enkele maanden geleden hebben we een oproep gedaan om ‘t Pallieterke financieel te helpen om alle oude jaargangen van ons blad te laten inscannen. 70 jaar ‘t Pallieterke is een enorme schat aan informatie, maar die blijft nu voor de buitenwereld onbereikbaar. Dat inscannen is een immens werk, want we spreken toch over 54.000 bladzijden A3. Bovendien, het betreft kwetsbaar krantenpapier dat gemakkelijk beschadigd geraakt.

Maar inscannen, digitaliseren en archiveren, dat kost handenvol geld. Gelukkig kan ik rekenen op de gulheid van onze lezers: op 1 augustus overschreden we de kaap van 20.000 euro. Daarmee is onze doelstelling gehaald. Mijn welgemeende dank aan u, aan alle lezers die reeds een bijdrage overschreven op onze rekening. Binnenkort starten we met de praktische uitwerking van de opdracht en dan hoop ik nog voor het jaareinde u het eindresultaat K arl van C amp te kunnen aanbieden.

Gouden Greg

Stilte voor de storm?

Over de resultaten van die fameuze werkgroep is evenwel nog niets geweten. Ook vanuit Vlaams-nationale rangen binnen de federale of de Vlaamse regering sijpelde nog niks naar buiten. Het is stil. Akelig stil.

Voor Barbara Pas is het duidelijk dat communautaire stilstand alleen voor de Vlamingen geldt, terwijl de Franstaligen ijverig verder werken aan hun dubbele, verborgen agenda. “Indien de N-VA hier een duimbreed aan toegeeft, opent zij de doos van Pandora”, stelt zij, terwijl zij alvast oproept om die fameuze werkgroep op te doeken.

Die werkgroep is samengesteld met topjuristen: voor de Vlaamse regering zetelen Matthias Storme en Jan Velaers, Marc Uyttendaele en Hugues Dumont voor de regering van het Waalse Gewest/Franse Gemeenschap, Emmanuel Vandenbossche en Sébastien Vandrooghenbroeck voor de regering van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, Leo Neycken voor de regering van de Duitstalige Gemeenschap en Christian Behrendt en Jan Wouters (federale regering).

Als partijpolitiek-gekleurden springen in het oog: Matthias Storme, lid van het partijbestuur van N-VA, Marc Uyttendaele (PS’er en man van Laurette Onkelinx), Emmanuel Vandenbossche (voorzitter van de Vaste Commissie voor Taaltoezicht en Open Vld) en Jan Velaers (te situeren in CD&V-kringen).

Het is wachten op wat N-VA gaat doen…

Gaat zij inderdaad mee ook dit kwalijke gevolg van het institutioneel akkoord van 2011 helpen uitvoeren en zo ingaan tegen haar standpunt uit het Vlaams regeerakkoord? Faciliteiten voor Franstaligen in heel Vlaanderen?! Moeilijk te geloven dat de N-VA dat zomaar gaat laten gebeuren.

Het mag, maar men hoeft helemaal geen Vlaams Belanger te zijn om te zeggen dat dit er ver, héél ver over zou zijn. Als men wil dat de communautaire storm weer in alle hevigheid losbarst, dan zijn alvast de Franstaligen ‘goed bezig’. Voor ons niet gelaten, maar dan moeten àlle dossiers weer open gaan: transfers, taalwetgeving, Brussel, Randgemeenten, homogene bevoegdheden, de vijf resoluties, onafhankelijkheid,...

K arl van C amp

Briefje aan Charles M.

Eerste zorger voor veiligheid Mijnheer de fel belaagde, Jaren geleden – in tempore non suspecto – waren incidenten met messentrekkers onbestaande. Niet omdat er geen messen bestonden of omdat ze niet werden gedragen. Messen werden gebruikt waar ze voor dienden: in de keuken, bij het klaren van allerhande klussen, enzovoort. Ja, de scouts en leden van andere jeugdbewegingen droegen wel eens dolken en zakmessen die hen dienstig waren bij pionierswerk op kamp, zoals het doorsnijden van sjortouwen, of het schillen van de patatten, of het pellen van ajuinen, of het klieven van kleinhout voor een kampvuur; dat soort dingen. Het villen van een kippetje of een konijntje bijvoorbeeld.

Bij het gebruik ervan kwam nooit menselijk bloed te pas, tenzij wanneer iemand zijn taak nogal onhandig uitvoerde en in zijn vinger sneed. En diezelfde jeugdige bewegers hadden ook bijlen bij op kamp, om hout te hakken, en ook wel machetes, om zich een weg te banen door een schier ondoordringbaar struikgewas. Meer werd daar niet mee gedaan, want men gebruikte die dingen enkel waar ze nuttig en dienstig voor waren.

Zelden, zeer uitzonderlijk, werden er bloedbaden mee aangericht omdat er ‘iemand door het lint’ ging of een problematische jeugd had gehad of met zware psychologische problemen kampte. Bij een passionele moord werd al eens een keukenmes gebruikt, maar de regel was dat wie een mes droeg of een bijl hanteerde, geacht werd daar gewetensvol en correct mee om te gaan. En 99,99 procent van de bevolking vond dat niet meer dan normaal.

Sinds enkele jaren zijn messentrekkerij en het aanrichten van bloedbaden middels bijlen, knip- en andere messen en machetes schering en inslag geworden in West-Europa.

Het lijkt wel een kwalijke ‘rage’ die overgewaaid is uit Zuid-Europa en van de andere kant van de Middellandse Zee. Het aantal delicten met messen, machetes en bijlen zit

onheilspellend in de lift. Men rekent op deze wijze gewoonweg af met degenen die men niet kan luchten, of die tot een andere godsdienst, clan of politieke beweging behoren, of die meer geld hebben. Helaas is het niet uitsluitend, maar al te vaak zuiders en uitheems temperament dat snel overkookt bij vaak banale conflicten en naar vlijmscherpe handwapens grijpt. Al onze wapenwetten ten spijt, is het haast dagelijks nieuws geworden.

Het gebeurt op openbare plaatsen, in kerken, aan politiekantoren, in dancings, in parken, in scholen, in de marge van sportwedstrijden, in winkelcentra, in bussen, trams en treinen, en noem maar op. Het is om moedeloos van te worden. Erger is het als die steek-, snij-, kapen hakwapens gebruikt worden na of bij het uitroepen van godsdienstige slogans in een andere taal dan van het land waar de feiten gepleegd worden. Dan is het een regelrechte oorlogsdaad van een fanatiek segment van een godsdienst dat uit is op verovering van andermans grondgebied, vol haat tegenover niet- of andersgelovigen. Er zijn in die zin recent talrijke angstaanjagende ‘incidenten’ genoteerd in gans West-Europa. Men raakt de tel er warempel bij kwijt.

Wie als vreemdeling hier verblijft en zich schuldig maakt aan steek- en hakpartijen gericht tegen anderen, moet op een uitvoerbaar en definitief terugkeerticket kunnen rekenen. Er is dus alweer werk aan de winkel. Gij moet dus toch eens gaan samenzitten met uw collega’s van Asiel en Migratie en van Binnenlandse en Buitenlandse Zaken om de zaak ten gronde onder de loep te nemen.

Het moet immers niet nog erger worden.

Meer nog: het is genoeg geweest. En voor alle duidelijkheid: het moeten niet de padvinders zijn die moeten geviseerd en gestigmatiseerd worden omdat zij een handig Zwitsers zakmes, annex schroevendraaier en tandenstoker, aan hun broeksriem dragen.

4

Dossier

11 augustus 2016

De beeldenstorm: het voorspel (1) Deze week is het juist 450 jaar geleden dat de beeldenstorm begon. De gevolgen waren dramatisch: een woedende vorst die Alva naar “de landen van herwaarts over” stuurt en tenslotte de scheiding der Nederlanden.

Kettervervolgingen Filips, koning van Castilië en Aragon, hertog van Brabant, graaf van Vlaanderen, Holland, enzovoort, kopieert consequent de politiek van zijn vader. Karel van Gent is tijdens zijn regering geen zegen voor de Nederlanden. Door onverwachte erfenissen en oorlogen is hij de vorst van een ratjetoe aan staten en landen die niets met elkaar te maken hebben en die hij nauwelijks onder de duim kan houden. Zijn Nederlandse origine is hij vergeten, tenzij hij geld nodig heeft voor zijn dynastieke oorlogen met Frankrijk die haaks staan op de belangen van de Nederlanden.

Vooral Brabant, Vlaanderen en Henegouwen zijn het slachtoffer van de vele Franse invasies die eindigen in plunderingen, moorden en een wankele economie.

De belastingdruk verdubbelt bijna onder Karels regering; te betalen met verbruiksbelastingen die de gewone mensen treffen, want aan de rijken komt hij niet. Die kunnen hem geld lenen. Karel is een gelovige katholiek en kan niet leven met het idee dat onderdanen er een andere mening op na houden. In Duitsland moet hij als keizer en leenheer toestaan dat de vorsten van de vele Duitse staten zelf kiezen of hun staat(je) luthers wordt of katholiek blijft. Maar in de Nederlanden is hij de “natuurlijke vorst” en in 1523 zet hij al twee augustijnen (een orde waar Luther zelf ooit monnik was) in Antwerpen op de brandstapel.

Zijn “keizerlijke” inquisitie maakt slachtoffers, al wordt ze in veel gevallen gesaboteerd door de stedelijke overheden, die hervormden met rust laten als ze berouw tonen. Vooral de wederdopers, vreedzame protestanten “in de wereld maar niet van de wereld” zijn het slachtoffer van zijn inquisitie omdat zij steevast weigeren hun geloof te herroepen. Zij vormen 80 procent van de slachtoffers van het bloedplakkaat van 1550 (doodstraf voor iedereen die predikt, een protestant huisvest of een ketters boek of pamflet bezit of verspreidt).

Karel doet troonsafstand ten voordele van zijn enige in Castilië geboren zoon, Filips, die lange tijd niet verwachtte dat hij de Nederlanden zou erven. Filips kent geen Nederlands of Frans, blijft vier jaar in de Nederlanden en heeft nog grotere financiële problemen dan zijn vader. In 1557 kondigt hij zelfs een staatsbankroet aan, en twee jaar later vertrekt hij definitief hij naar zijn geboorteland om de Turkse dreiging in de Middellandse Zee te stoppen. Bij zijn vertrek is iedereen nog schijnbaar katholiek. Maar eens de vorst weg is, steekt het calvinisme de kop op en dat is minder passief dan de wederdopers.

Het calvinisme in Vlaanderen Hoeveel calvinisten zijn er in de Nederlanden? Misschien enkele tienduizenden, maar ze zijn wel uitstekend georganiseerd en bij die gelovigen zijn veel minder arme sloebers.

Ambachtslieden, handelaars en lage edelen vormen de ruggengraat van het calvinisme.

Het is een jonge protestantse stroming in de Nederlanden, want Karel heeft ze in 1540 bijna vernietigd, met als gevolg een uittocht van calvinisten naar Engeland en Duitsland.

Bij zijn vertrek naar Castilië sluit Filips eerst vrede met Frankrijk. Onmiddellijk nemen de calvinisten contact op met hun broeders die in dat land 2.000 gemeenten tellen en al een beperkte godsdienstvrijheid bezitten. Op korte tijd stijgt het aantal calvinistische gemeenten.

Vooral in de streek nabij de Franse grens, tussen Ieper en Sint-Omaars. Maar ook in de rest van Vlaanderen, Brabant en Henegouwen heeft de strenge maar duidelijke leer geleidelijk succes. Predikers reizen rond om de ware leer in privéwoningen te verkondigen. Ze zijn niet meer te lijmen met de hervormingen van het Concilie van Trente (o.a. betere opleiding van priesters) en vertellen dat de katholieke leer afgoderij is. In Holland, Zeeland, Utrecht, Friesland en Gronin-

gen is geen calvinist te bespeuren voor de beeldenstorm.

Maar ook veel katholieken zijn geschokt over de “kettervervolgingen”, al variëren die sterk van stad tot stad. Soms sympathiseren stadbestuurders met het calvinisme, en ook bij de leden van de schutterij (de gewapende burgers) zitten aanhangers, zodat men geen beroep op hen kan doen om relletjes te onderdrukken. Oppervlakkig blijft alles rustig, omdat de vrede de economie bevordert, maar in 1563 begint Filips zijn oorlog met zijn gewezen schoonzus koningin Elizabeth van Engeland.

Prompt zet die de export van de noodzakelijke wol voor de Vlaamse en Brabantse textielnijverheid stop. Gevolg: werkloosheid in de grootste stedelijke bedrijfstak wegens een oorlog waar de Nederlanders niets mee te maken hebben. Nauwelijks een jaar later zijn ook Zweden en Denemarken met elkaar in oorlog, waardoor de Sont gesloten wordt.

De Nederlanden kunnen zich niet voeden en wachten tevergeefs op broodgraan uit de Oostzeelanden. Brood, het belangrijkste voedsel, wordt op een paar maanden drie keer duurder. Op de sociale onrust ent zich de politieke en godsdienstige onrust.

“Ce ne sont que des gueux” De hoogste adel (o.a. Oranje en Egmont) vindt dat die kleine centrale overheid in Brussel te veel noten op haar zang heeft omdat ze probeert de zelfstandigheid van de diverse Nederlandse staten te beknotten met beslissingen die alleen door die staten zelf mogen genomen worden (het lijkt vandaag wel een klacht tegenover de EU).

Daarenboven lijden de Nederlanden onder de politiek die Filips als vorst van andere landen voert. En die plakkaten tegen kettervervolgingen mogen best wat minder, want de ketters zijn alleen maar misleid. En nu ze toch bezig zijn, zeggen de hoge edelen er maar bij dat zij en niet die klerken van Filips het land moeten besturen.

Zoals altijd treuzelt de vorst met een beslissing tot hij een nietszeggend antwoord vindt waar men alle kanten mee op kan.

Inmiddels haakt een goed deel van de lage adel zich aan het wagentje van de groten.

Lokale potentaatjes merken met afgrijzen dat Brussel zich met hun privileges moeit en probeert rechtszaken aan hen te onttrekken.

Dat is een probleem, want boetes in plaatselijke rechtbanken zijn dikwijls de grootste inkomensbron van deze lokale potentaten.

Vele edellieden voelen zich aangetrokken tot dat calvinisme, al was het maar omdat ze met een verlekkerd oog naar die enorme kerkdomeinen kijken. De lagere edelen spelen al eeuwen politiecommissaris, onderzoeksrechter en gemeentebestuurder, naast de tijd die ze eventueel in de legers van de vorst doorbrengen. Zij schuwen geen geweld en ze verenigen zich in een drukkingsgroep die landvoogdes Margaretha van Parma (halfzus van Filips) de stuipen op het lijf jaagt.

Het eindigt in het bekende smeekschrift dat ze vreedzaam en zwaardloos aanbieden in april 1566. Ze eisen de afschaffing van de ketterplakkaten en vragen een vergadering van de Staten-Generaal over de financiële en religieuze problemen.

Het is de beroemde scéne met een raadsman die Margaretha in het oor fluistert: “Ce ne sont que des gueux, Madame.”

“Madame” is niet gerust in de houding van deze “bedelaars”, die feitelijk de eerstelijns ordebewaarders zijn. Ze koopt uitstel, want ze weet dat Filips er weer maanden zal over doen vooraleer te antwoorden. Ze maant de inquisiteurs echter aan zich voorlopig gedeisd te houden.

In een tijd zonder goede communicatie is het gerucht koning. Als een lopend vuurtje gaat het nieuwtje dat de calvinisten open en bloot hun geloof mogen belijden. Overal verschijnen predikers in het openbaar. Op 10 augustus slaat de vlam in de pan in Steenvoorde en begint de beeldenstorm.

Jan Neckers

Islamitisch advies over erfzaken kost 50 euro Het was de commerciële zender RTL die begin juli de kat de bel aanbond. In de gemeente Molenbeek hadden de inwoners een vreemd pamflet in de bus gevonden. ‘La loi islamique pour vos biens en Belgique’. (De islamitische wet voor uw bezittingen in België.) Kostprijs: 50 euro voor dat ‘juridisch’ advies.

Op de hoofding van het pamflet staat CJM. Er is melding van een telefoonnummer en een e-mailadres. Alleen wordt de telefoon niet opgenomen en wordt er niet gereageerd op de elektronische boodschappen. Voor de gemeente Molenbeek is er geen probleem. Dergelijke pamfletten moeten kunnen. Behalve dat er geen melding wordt gemaakt van de verantwoordelijk uitgever. De boete zal gestuurd worden naar het adres in Waterloo.

Van Waterloo naar Molenbeek Het pamflet gaat uit van het Centre Juridique Musulman (CJM). De bvba (sprl) – geen vzw – werd op 6 mei dit jaar in Charleroi opgericht.

Eerste oprichter is Nadia Farhat. Ze werd op 16 augustus 1973 in Montegnée (provincie Luik) geboren. Zaakvoerdster Farhat woont op het adres van de bvba, Avenue Theys 13 in Waterloo. Tweede oprichtster is Hafça Farhat. Zij werd in Luik op 19 juni 1989 geboren. Ze is getrouwd met Mohamed Azzouz. Beiden wonen in Zellik. Wellicht zijn de dames Farhat zussen of familieleden.

De onderneming mag juridisch advies geven

in religieuze zaken. De onderneming mag ook pelgrimreizen organiseren. Het kapitaal van de bvba bedraagt 18.600 euro en is verdeeld in 186 aandelen. Maar er wordt geen melding gemaakt van de inschrijvers op deze aandelen, noch of het kapitaal volstort is. Dat is een vormfout.

Dekmantel?

Dat de bvba uit Waterloo in Molenbeek pamfletten komt bussen, is niet zo vreemd. De doelgroep van de bvba woont immers in de kanaalzone. Of moslims 50 euro zullen betalen voor advies – dat ze kosteloos bij de imam kunnen inwinnen – is verre van zeker. Bovendien hebben veel inwoners van Molenbeek de indruk dat het om oplichting gaat. Als de dames bovendien niet thuis geven als de bvba gecontacteerd wordt, dan zal de levensduur van de onderneming eerder beperkt zijn. Rest de vraag of de onderneming geen dekmantel is voor een schimmige activiteit. We blijven in elk geval het Staatsblad lezen om het verdere vervolg van de bvba mee te kunnen geven.

Thierry Debels

Iraakse asielzoekers die vrijwillig terugkeren vooral uitgeprocedeerden Nagenoeg elke asielzoeker die vanuit België naar zijn land wil terugkeren, komt in aanmerking voor vrijwillige terugkeer. De bus- of vliegreis naar hun land is gratis, ze krijgen administratieve begeleiding, een terugkeerpremie en een re-integratiepremie om ter plaatse een nieuw leven op te bouwen. Deze materiële hulp (geen cash geld) krijgen ze pas na aankomst in het thuisland.

Sinds 1 mei dit jaar krijgen Iraakse asielzoekers die vóór 2016 in ons land aankwamen en die voor vrijwillige terugkeer kiezen, een hogere terugkeerpremie. Elke volwassene die naar Irak terugkeert, zal op de luchthaven de ronde som van 500 euro ontvangen (in plaats van 250 euro) en elke begeleide minderjarige een som van 250 euro (in plaats van 125 euro).

Tijdelijke verdubbeling premie Deze maatregel van staatssecretaris Theo Francken was voorlopig enkel geldig in mei en juni. De bedoeling was het vertrek van de vele Iraakse kandidaten voor vrijwillige terugkeer te vergemakkelijken. Sinds september 2015 zouden er volgens berichten in de media meer dan 200 Iraakse terugkeerders per maand zijn. Klopt dat wel? En vooral, wie zijn deze terugkeerders?

De cijfers over 2016 zijn uiteraard nog niet gekend. Die van 2015 wel. Vorig jaar keerden 1.023 personen vrijwillig terug naar Irak. Dat is een pak meer dan in 2014 (toen ging het slechts over 58 personen).

Hiervan hebben 1.013 personen een terugkeerpremie gekregen. Bijna iedereen dus. Het budget hiervoor bedroeg minstens 125.000 euro, maar wellicht eerder een kwart miljoen euro (ruim duizend keer 250 of 125 euro). Voor de meerderheid (564 personen) werd ook reïn-

tegratiesteun in Irak voorzien. Een concreet bedrag hierop plakken, is niet mogelijk, wegens gebrek aan informatie. Voer voor een parlementaire vraag?

Vooral uitgeprocedeerde asielzoekers Wie zijn deze Iraakse terugkeerders? Uit een antwoord van staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken van 7 juli 2016 in de Kamer blijkt dat de grote meerderheid van die vrijwillige terugkeerders eigenlijk uitgeprocedeerde asielzoekers zijn. Op basis van cijfers van de Kamer blijken er in 2015 zo’n 1.023 vrijwillige terugkeerders te zijn geweest. Daarvan zijn er 226 (22,1 procent) waarvan de procedure nog lopende is en 669 (65,4 procent) die uitgeprocedeerd zijn. Daarnaast keerden in 2015 ook 128 (12,5 procent) migranten terug die illegaal op het grondgebied verbleven.

Uit de gegevens van Francken kunnen we afleiden dat een groot deel van de migranten in illegaal verblijf eveneens deze terugkeerpremie gekregen hebben.

Het zou rechtvaardiger zijn een hogere premie toe te kennen aan de asielzoekers die nog in een lopende procedure zitten en ervoor kiezen België vrijwillig te verlaten.

Thierry Debels

Actueel

11 augustus 2016

5

PVDA: worstelen met de kiesdrempel Het is een goed idee af en toe eens een stapje achteruit te zetten, om alles eens in een wat groter perspectief te bekijken. De zomer leent zich daar goed voor, wanneer het wat minder druk is dan gewoonlijk, en de komkommertijd – voor zover we daar dit jaar van kunnen spreken – ook wat meer ruimte geeft. Daarom brengen we de komende weken een zomerreeks, waarbij we voor elk van de Vlaamse partijen proberen te overlopen hoe ze ervoor staan, en wat de grote lijnen voor elk van hen zijn. We laten de partijen van links naar rechts de revue passeren, en vangen dus de reeks aan bij uiterst links, de PVDA. Electoraal stelt de Partij Van De Arbeid (PVDA, zoals ze zichzelf afkorten, en niet PvdA zoals de Nederlandse zusterpartij van de sp.a) niet veel voor in Vlaanderen. Bij de verkiezingen van 2014 haalde de partij in Vlaanderen 2,8 procent, ver onder de kiesdrempel dus.

Het scheelde nochtans niet veel of de partij had naast de twee Waalse vertegenwoordigers Raoul Hedebouw (Luik) en Marco van Hees (Henegouwen) ook een Antwerpenaar naar de Kamer mogen sturen. In de kieskring Antwerpen haalde de partij immers 4,5 procent, waarmee Peter Mertens vlotjes verkozen zou geweest zijn, ware er niet de kiesdrempel van vijf procent. Ook voor het Vlaams Parlement zou lijsttrekker Jos D’Haese zonder kiesdrempel met ruime marge verkozen geweest zijn.

Kiesdrempel Dat de twee niet verkozen raakten omwille van de kiesdrempel, was voor de twee heren waarschijnlijk niet de enige koude douche op 26 mei 2014, de dag na de verkiezingen. In de opiniepeilingen stond de PVDA er immers veel beter voor, met scores voor heel Vlaanderen van vier à vijf procent. Er werd verwacht dat de partij in Antwerpen wel degelijk de kiesdrempel zou halen, en misschien ook in OostVlaanderen een zetel zou kunnen halen. De partij staat niet alleen in Antwerpen - altijd al een rebelse kieskring - relatief sterk, ze heeft

ook een sterke basis in Zelzate. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen haalde de partij in die gemeente zelfs meer dan twintig procent!

Heeft de partij potentieel in Vlaanderen? Wij vermoeden van niet. Maar goed, wie had dertien jaar geleden durven voorspellen dat een partij als de N-VA, toen in een gelijkaardige situatie als de PVDA vandaag, zou uitgroeien tot een partij van meer dan dertig procent?

Toch is er een fundamenteel verschil tussen de PVDA van vandaag en de N-VA van toen: Vlaanderen is niet communistisch, socialistisch, of revolutionair, dus heeft de PVDA de beruchte “grondstroom” tegen. De partij heeft altijd kunnen rekenen op een franje van het kiezerskorps van één à twee procent, en met de juiste kop bovenaan de kieslijsten en eventueel geholpen door de actualiteit van de dag kan die aanhang best al eens een keertje uitgroeien tot boven de kiesdrempel, maar meer dan dat zal het vermoedelijk toch nooit worden. De partij zal dus altijd blijven worstelen met de kiesdrempel, zelfs al mag Peter Mertens morgen zijn populariteit en zijn bekendheid wat opkrikken door een deelname aan De Slimste Mens of iets gelijkaardigs.

Peter Mertens, en wie nog?

Peter Mertens is trouwens zowel een sterkte als een zwakte voor de PVDA. Een sterkte, omdat hij de partij op een duidelijke manier

vertegenwoordigt, en haar daardoor een herkenbare “kop” geeft. Maar buiten Peter Mertens heeft de partij in Vlaanderen eigenlijk geen enkel bekend gezicht. In de aanloop naar de verkiezingen van 2014 mocht de Antwerpse lijsttrekker voor het Vlaams Parlement Jos D’Haese ook een paar keer op televisie, maar vermoedelijk nog het meest van al omwille van zijn bijzonder jeugdige leeftijd (hij was toen amper 21 jaar). Twee jaar later doet zijn naam enkel van ver nog een belletje rinkelen, en dan nog alleen bij de speciaal geïnteresseerden.

Het personeelsgebrek is zelfs zo groot dat de Vlaamse vleugel van de partij meer dan eens leentjebuur moet gaan spelen bij de PTB voor televisiedebatten. Naar buiten toe gaat de partij daar zelfs een beetje prat op, want het past natuurlijk wel perfect in hun strikt unitair discours.

Het moet bovendien gezegd worden dat Raoul Hedebouw zich beter in het Nederlands kan uitdrukken dan de gemiddelde federale MR-minister of royale Saxen-Coburger. Maar het blijft toch een zwak punt dat de partij verder geen bekende koppen heeft in Vlaanderen, en het toont misschien aan dat de spoeling ook binnen de partijgelederen eerder dun blijft. De vraag blijft daarom: wie komt er na Peter Mertens?

Creatieve onderzeeërs De studiedienst van de partij is dan wel weer bijzonder goed uitgebouwd, en de partij weet zich via allerlei militanten, die zich dag en nacht inzetten, te vertakken in zowat elke organisatie op links. Vraag het maar eens na bij de centrales van de ABVV, waar ze op meer dan één plaats last hebben van populaire en driftige délégués die een PVDA-lidkaart op zak hebben, en daar nog graag voor uitkomen ook.

Aan creativiteit voor nieuwe slogans is bij die

Doofpot over Bataclan?

Een lezer maakte ons attent op berichten die in alternatieve media zijn verschenen over de terroristen in Bataclan die gijzelaars zouden hebben gecastreerd, de buik opengesneden en de ogen uitgestoken. Wij speuren voortdurend het internet af naar berichten die we tegen onze linkse en islamitische vijanden zouden kunnen gebruiken, en dat was niet aan onze aandacht ontsnapt.

Maar we wisten in alle eerlijkheid niet wat daarvan waar was. Deze berichten zijn gebaseerd op twee onrechtstreekse getuigenissen: één van een politieagent die brakend uit Bataclan naar buiten kwam, volkomen ontredderd door de verminkingen die hij had gezien, en één van een arts, die een gelijklopende beschrijving van zulke verminkingen (castratie, uitgestoken ogen, opengesneden buik) gaf aan een vader, die in het ziekenhuis het lichaam van zijn vermoorde zoon wilde zien.

Onrechtstreekse getuigenissen, maar daarom niet waardeloos.

Twijfelachtige weerleggingen We hebben ook de weerleggingen gelezen die in de officiële pers zijn verschenen. Men geeft toe dat sommige lichamen in Bataclan gruwelijk verminkt waren, maar men wijst er terecht op dat die wonden ook veroorzaakt kunnen zijn door scherven en spijkers uit bomgordels. Een patholoog zou natuurlijk het verschil zien met opzettelijke toegebrachte wonden, maar een politieman misschien niet. Dat zou de oorzaak kunnen zijn van een onjuist gerucht. Maar het bewijst nog altijd niets over de juistheid of de onjuistheid van die folterberichten. De officiële media, Le Monde op kop, geven in essentie vier redenen om die berichten als onzin af te doen: de terroristen hadden niet genoeg tijd voor zulke folteringen, het wordt nergens door rapporten of documenten bevestigd, het verscheen alleen in “verdachte” media, en de overlevenden van Bataclan hebben nooit melding gemaakt van zulke gruwelen.

Het tijdsargument is een aantoonbare leugen: de moslims vielen om twintig voor tien Bataclan binnen en het duurde tot twintig na twaalf (!) voor de antiterreureenheid hen kon uitschakelen. Tijd genoeg voor wreedheden dus. Dat de “ernstige” media er niets over zegden en dat er geen officiële documenten over zijn is een nonargument. Dat is nu eenmaal eigen aan doofpotoperaties. De getuigenissen van overlevenden

leken ons het overtuigendste tegenargument en daarom hebben we het voorbije jaar niets over die “ondergrondse” versie van Bataclan geschreven. Tot we via een rechtse webstek een verwijzing vonden naar een getuigenis van een Bataclan-overlevende uit… Le Monde van 15 november 2015, nauwelijks twee dagen na de feiten, toen de media hun leugens nog niet op elkaar hadden afgestemd en de georganiseerde doofpotoperatie nog niet van start was gegaan.

Getuige Eén van die getuigen is een meisje dat Alice genoemd wordt. Zij zat tijdens de aanval samen met 25 andere mensen verborgen in een kleine opslagruimte naast de scène, een cagibi in het theaterjargon. Ze hoorde wat zich buiten afspeelde: “Maar aan de andere kant van hun deur, toen de laders leeg waren, ging de slachtpartij verder. ‘We hoorden schreeuwen, daarna niets meer.’ Alice en haar metgezellen denken dan dat de aanvallers de gewonden afmaken ‘misschien met blanke wapens’.

Het waren Franstaligen, preciseerde ze, jongens nog, die lachten ‘met een onvolwassen lachje toen ze een man vroegen zijn broek te laten zakken’.” Dixit Le Monde. Inderdaad, strikt genomen liegt Le Monde niet als de krant op 18-07-2016 schrijft dat ‘geen enkele getuige folteringen heeft gezien’. Natuurlijk niet. Iedereen die het kon zien, is doodgeschoten. Maar dit getuigenis past helemaal niet in de officiële versie die Le Monde verdedigt, de versie waarin wordt beweerd dat alle slachtoffers gedood werden door kogels en bomscherven. Dit getuigenis sluit echter wel naadloos aan bij de “ondergrondse” versie, waarin de terroristen mensen folterden en castreerden.

Men kon Bataclan niet in de doofpot stoppen, zoals dat met Keulen werd geprobeerd, maar men trachtte wel de scherpste en gruwelijkste gevallen van islamitische wreedheid verborgen te houden, om het schokeffect te beperken. Bijna met succes dus…

studiedienst geen gebrek. De succesrijke naam “Turteltaks” is afkomstig van de PVDA. De titel “Hoe durven ze?” van het boek van Peter Mertens over de bankencrisis, was een voltreffer, en het “spontane burgerinitiatief” met de goed bekkende naam “Hart boven hard” werd mede opgezet door EPO-uitgever Hugo Franssen. Tegelijkertijd is het voor de partij ietwat tragisch dat de bittere concurrenten sp.a en Groen er vaak in slagen hun ideeën over te nemen of te kapen, of, zoals in het geval van de “Turteltaks”, zelfs met de prijs mogen gaan lopen.

Sympathie bij de media, ma non troppo In de media kan de partij op veel sympathie rekenen, en er zijn zelfs uitschuivers geweest waarbij bijvoorbeeld Radio 2 en stoemelings een evenement van de PVDA mee sponsorde.

Het is daarom dat Peter Mertens en Raoul Hedebouw zelden of nooit lastiggevallen worden met vragen over Noord-Korea. Toch kent de sympathie van de pers voor de PVDA zijn beperkingen. Stemmenwinst voor de PVDA betekent in Vlaanderen onherroepelijk stemmenverlies voor sp.a en/of Groen. Daarom wordt de PVDA in de media weliswaar veel meer geduld dan tegenpool Vlaams Belang, maar niet zoveel dat ze ook werkelijk groot zou kunnen worden, en een bedreiging vormen voor Groen of sp.a. De politieke toestand in Wallonië, waar de PTB de derde grootste partij dreigt te worden vóór cdH en Ecolo, en ernstig aan het electoraat van de PS knabbelt, is voor de meeste Vlaamse journalisten dan ook eerder een nachtmerrie- dan een droomscenario.

Ook gewaarschuwde journalisten zijn er twee waard, en het verklaart meteen waarom de PVDA sedert 2014 toch weer wat uit de ether Fv L verdween.

Autonomie opgeheven

Het voorbeeld van München Wie denkt dat bij zo’n doofpotoperatie te veel mensen – politiemensen, pathologen, artsen - betrokken zijn, en dat er toch wel iemand uit de biecht zal klappen, geven we dit ter overweging. De Israëlische atleten die tijdens de Olympische Spelen van 1972 in München werden vermoord door islamitische terroristen van de PLO, waren óók gefolterd. Eén van hen was gecastreerd en minstens één andere had door de mishandelingen talrijke botbreuken opgelopen. Dat blijkt allemaal uit fotomateriaal van de Duitse justitie.

Alleen de Los Angeles Times maakte daar toen even melding van, Maar geen enkele andere krant of tv-zender nam dat over, en het verdween in de doofpot. Nee, we weten óók niet om welke politieke redenen de Israëli’s dat hebben stilgehouden. Het duurde meer dan veertig jaar, tot 2015 om precies te zijn, voor de gruwelijke waarheid eindelijk bekend werd gemaakt. Als dat mogelijk is, waarom zou een doofpot rond Bataclan dan niet kunnen?

M.L.

Volgens verschillende Oekraïense bronnen heeft de Russische president Vladimir Poetin per decreet een einde gemaakt aan de autonome status van de Krim door het schiereiland onderdeel te maken van het Zuidelijke District (Rostov) van de Russische Federatie.

Tot aan de annexatie in maart 2014 was de Krim een autonome republiek in Oekraïne, met een eigen parlement.

De Oekraïense ambassadeur bij de Verenigde Naties noemt Poetins besluit ‘’van nul en generlei waarde’’ en ook Refat Tsjoebarov, de voorzitter van de Mejlis, de verkozen vertegenwoordiging van de Krim-Tataren die door Rusland werd opgeheven, is faliekant tegen de stap om de Krim onderdeel te maken van een Russische provincie. ‘’Rusland wil zo een einde maken aan de etnische, historische en culturele diversiteit op de Krim’’, meent hij. Voor de Krim-Tataren werkt de Russische overheid overigens wel aan een ‘federale nationaal-culturele autonomie’, voor alle in Rusland levende KrimTataren.

Hoe die er concreet moet uitzien, is verre van duidelijk; het decreet daarover zou tegen het einde van het jaar klaar moeten zijn.

De extremisten in het Belgische leger worden nauwlettend in de gaten gehouden!

6

Dwars door Vlaanderen

11 augustus 2016

De Geuzenberg Een korte gang naar Canossa Opvallend toch hoe de ene ‘uitschuiver’ makkelijker onder de mat wordt geveegd dan de andere. Dat die Youssef Kobo, ondanks bedenkelijke uitspraken en dito contacten, zijn mars door de CD&V-instellingen rustig voortzet, is veelzeggend. Het zou lui met een ander verleden beduidend moeilijker gemaakt worden.

Tempus fugit. Het is al zo’n twaalf jaar geleden dat de Brusselse afdeling van de N-VA boven de doopvont werd gehouden; heus pionierswerk was dat. Men kan het zich vandaag nauwelijks nog voor de geest halen, maar velen – ook intern – twijfelden toen aan de levensvatbaarheid van de partij, laat staan van de afdeling. Het waren toen vooral mensen rond het blad Meervoud die aan de kar trokken, wat zorgde voor een wat linksere maar wel erg Vlaamse profilering. Die mensen van zeg maar ‘N-VA Brussel 1.0’ waren, voor alle duidelijkheid, niet degenen die vandaag de teugels in de handen houden. Maar goed, plots dook daar die gedreven Berber op, Mo voor de vrienden (en iedereen was zijn vriend). Een soort manusje-van-alles uit Molenbeek. Toevallig werden we aan mekaar voorgesteld. Door de toenmalige voorzitter trouwens, én in alle transparantie. Anders gezegd: Mo wist perfect dat uw dienaar schrijvelaar van dit blad was en is. Atypisch was Mo wel, zeker omdat hij een liefhebber bleek te zijn van dat gerstenat dat in Puurs ergens aan de rand van de A-12 in stilte rijpt.

Joden!

In vino veritas, en het kwam er allemaal uit. Opmerkelijk om te vernemen op een zondagmiddag hoe groot de greep van de Joden op onze samenleving wel was. Meer nog, aldus Mo, er bleken zelfs verdoken Joden in de federale regering te zitten, Verhofstadt op kop. En het ging maar door, tot grote gêne van de voormelde voorzitter.

Met ons slecht karakter dachten we er even aan het Protocol van de Wijzen van Zion ter berde te brengen, maar het goede hart overwon. Om het met Goethe te zeggen: “Ich habe genug Leid erlebt und bin es müde.”

Toen we het achteraf over het gesprek met de getormenteerde ex-voorzitter hadden (hij stond al met één been uit de partij), was die erg sussend. Het had allemaal te maken met de achtergrond, opvoeding, Israël, enzovoort, enzoverder. Als de pedigree goed zit, wordt de mantel der liefde snel bovengehaald en gespreid.

Uitschuivers We dachten aan dit voorval bij de commotie rond Youssef Kobo, kabinetsmedewerker bij staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V). Inzake antisemitisme blijkt die man heel wat op zijn kerfstok te hebben.

Men leze er het stuk ‘Jodenhater bij Brusselse CD&V’ van vorige week op na. Over de feiten, verdachte connecties, maar ook de manier van profileren bestaat nauwelijks discussie. Dat is ons punt ook niet.

Wel de snelle manier waarop men de bladzijde omdraait. “Mag ik deze uitspraken van enkele jaren geleden categoriseren als ‘jong en dom’? Als jonge gast met een grote mond zet je wel eens iets op Facebook waarvan je achteraf denkt: dat was er ver over”, verklaarde hij het afgelopen weekend in Het Laatste Nieuws. En daarmee is de kous af. Een verhaal dat wel erg recurrent is, betekent nog iets anders dan een (zelfs sporadische) uitschuiver. Hendrik IV’s gang naar Canossa was beduidend langer dan het ommetje van Kobo. Kan u zich het lot in de politiek van een bekeerde Vlaams Belanger voorstellen? Bij de N-VA zagen we daar al staaltjes van. Iemand die zich in het verleden kritisch over migratie en “de multiculturele samenleving” uitliet? Of iemand die kanttekeningen maakte bij de islam?

Veel selectierondes op het kabinet-Debaets zou die persoon niet overleven. Het is net als het verhaal van de orwelliaanse varkens die allemaal gelijk zijn; sommigen zijn toch meer gelijk dan anderen.

We zijn benieuwd welke “boost” Kobo op het kabinet-Debaets zal weten te bewerkstelligen.

KNIN.

Jihad-parken in Brussel Sedert de zesde staatshervorming is de Brusselse regering bevoegd voor de coördinatie van het veiligheidsbeleid in Brussel. Een niet onbelangrijke taak, gezien de zowat dagelijkse realiteit in de hoofdstad. Denk maar aan de dodelijke aanslagen tegen het Joods Museum of in metrostation Maalbeek, maar ook aan de ‘Brusselconnectie’ van de islamitische terroristen die hun aanslagen pleegden in Parijs, op de Thalys en elders. Vooral Moureaux-ville Molenbeek blijkt een broeihaard van jihadisme te zijn.

Maar niet getreurd, de hoofdstedelijke regering gaat nu serieus werk maken van dat Brusselse veiligheidsbeleid. Zo heeft ze net twee miljoen euro vrijgemaakt voor de strijd tegen radicalisering. Niet om salafistische moskeeën te screenen, noch om extremistische vzw’s op te sporen en droog te leggen. Ook niet om teruggekeerde Syriëstrijders in het oog te houden. Neen, met die twee miljoen euro zullen dertig… parkwachters worden aangesteld.

Want zoals iedereen weet, ligt het probleem van de radicalisering niet bij de haatpredikers in de moskeeën, bij de wapenverkopers in de achterbuurten of bij de Syriëronselaars in sommige wijken, maar wel bij de parken van het Brussels Gewest. Was het naar eigen zeggen niet in zo’n Brussels park dat Ayoub El-Khazzani, de schutter van de aanslag op de Thalys zo’n jaar geleden, zijn kalasjnikov zomaar tussen de struiken had gevonden? De Brusselaars kunnen alvast weer op beide oren slapen: de parkwachter waakt!

Fruittelers zijn boos “Politiekers, geef ons Rusland terug!” Met deze boodschap protesteerden de Limburgse fruittelers tegen het verlies van de Russische afzetmarkt. Door de Europese sancties tegen Rusland vanwege de annexatie van de Krim, reageerde Moskou met een boycot van Europese landbouwproducten tot minstens eind 2017. Het Franse CEPII rekende uit dat de WestEuropese landbouw tussen 2013 en 2015 ruim 53 miljard euro verlies geleden heeft door de Russische boycot. De Europese Commissie heeft haar eigen landbouwers en fruitboeren in de voeten geschoten, en de wonden zullen nog een hele tijd pijn doen. De Russen zijn namelijk op zoek gegaan naar andere leveranciers, en hebben die gevonden in China en Brazilië, Senegal, Oezbekistan en Iran. Komt bij dat de Russen nu zelf grootschalige landbouwprojecten opzetten, waardoor een herstel van de Limburgse fruituitvoer naar Rusland ernstig in het gedrang komt.

Ontgoocheling Het gaat niet goed met de Brugse oppositiepartijen. Alain Quataert van het Vlaams Belang geeft de pijp aan Maarten, want hij is de politiek kotsbeu! “Na tien jaar lid geweest te zijn van een zweeppartij, als gemeenteraadslid en als regiosecretaris, en de strijd van één tegen allen gevoerd te hebben, kan ik het niet langer opbrengen want het cordon werkt blijvend.”

Afgelopen! Gedaan!

De voortdurende stoelendans bij Groen had nare gevolgen. Sammy Roelant, in 1991 gestart bij de Jongsocialisten, stapte in 1998 over naar Agalev en werd in 2013 gemeenteraadslid voor Groen. “De huidige manier om aan politiek te doen belet ons om verandering te brengen in de maatschappij. De particratie heerst en ondermijnt de democratie omdat het partijbelang boven het belang van de samenleving gaat.” Voortaan zal hij zetelen als onafhankelijk raadslid en start met de beweging de ‘Brugse vrijen’! “Op straat, op café en via sociale media met mensen in gesprek treden om onze democratie nieuwe impulsen te geven!”

Doe wel en zie niet om!

Dat de N-VA al lang de provincies wil afslanken is duidelijk. En dat zij de kwalijke gevolgen ervan ook in de schoenen geschoven zullen krijgen is al even duidelijk. Een voorbeeld?

De provinciale erfgoedbibliotheek Westflandrica, nu nog in het Brugse tolhuis, zou in de toekomst een nieuwe bestemming moeten krijgen. Het Brugse stadsbestuur met socialistisch kopman Renaat Landuyt vindt dat het niet moet opdraaien voor een beslissing die Vlaanderen genomen heeft en stelt geen passende ruimte ter beschikking, niettegenstaande die wel voorhanden is! Wordt het de Budafabriek in Kortrijk en/of Be-Part in Waregem? Pol van den Driessche (N-VA) noemt de houding van “zijn” burgemeester onbegrijpelijk en onaanvaardbaar en krijgt meteen het deksel op de neus.

Gemeenteraadslid Paul Jonckheere (CD&V): ”Het is door de interne staatshervorming dat de provincies een aantal bevoegdheden verliezen en die hervorming is een N-VA-project dat langs alle kanten rammelt en de gemeenten met extra lasten opzadelt.” Myriam Vanlerberghe, gedeputeerde voor welzijn en cultuur van de sp.a: “Het is de N-VA die een deel van de bevoegdheden wil afschaffen en dus voor de huidige problemen zorgt!”

Goed in beeld, maar...

De “jongere” die in Borgerhout de inboedel en de wintervoorraad van “Moeders voor moeders” met brandblussers herleidde tot voer voor de schroothoop en de vuilniskar, komt door de aangebrachte camera’s “goed in beeld”. Zo goed zelfs dat snelle identificatie van de crimineel niet echt lang op zich kan laten wachten. Neemt niet weg dat om een of andere niet te achterhalen reden de politie het niet nodig vond om de zaak door te sturen naar het parket. Bij “Moeders voor moeders” begrijpen ze niet waarom. Het zou kunnen dat ze met hun onbegrip voor “goed in beeld, maar...” niet alleen staan.

Bart de Wever is geen racist “Racisme is niet de oorzaak van radicalisering”, zei burgemeester Bart de Wever vorig jaar in een uitzending van “Terzake”. Hij voegde eraan toe: “Tachtig procent van de Marokkaanse gemeenschap in Antwerpen bestaat uit Berbers. Dat is een gesloten groep met veel wantrouwen tegenover de overheid, met een zwak georganiseerde islam en die zeer vatbaar is voor het salafisme (fundamentalisme in de islam, red).” Een Marokkaanse mensenrechtengroep vond die uitspraak racistisch; in haar naam diende advocaat Abderrahim Lahlali uit Ronse een klacht in bij het Antwerpse gerecht. Vorig jaar in augustus seponeerde het parket reeds de klacht “wegens geen misdrijf”.

“Er kan slechts sprake zijn van “aanzetten tot” als de uitlatingen aanmoedigen of aansporen tot discriminatie, segregatie, haat of geweld jegens een groep of gemeenschap”, verduidelijkte parketwoordvoerster Stéphanie Chomé, toen de seponering (rijkelijk laat en door niemand gekend) aan het licht kwam. Tot treurnis van Lahlali en klaarblijkelijk tot genoegen van De Wever, die dus helemaal geen racist is.

Wat wij overigens allang dachten.

Na de voorhoede komt het gros Het stond in de sterren geschreven. De duizenden “vluchtelingen” die de voorbije maan-

den ons land zijn binnengestroomd, waren slechts de voorhoede van een nog veel groter leger: zij laten nu massaal hun familieleden overkomen in het kader van de gezinshereniging. Uit cijfers die Filip Dewinter opvroeg in de Kamer, blijkt dat de eerste zes maanden van dit jaar maar liefst 5.121 vreemdelingen een visum hebben gekregen voor gezinshereniging. Daarbij zijn natuurlijk massa’s familieleden van “vluchtelingen”, vooral Syriërs. Van de tien andere landen in de “top tien” van nieuwe visa zijn er slechts drie – India, Guinée en Congo – niet overwegend islamitisch.

Dewinter wees erop dat er de voorbije vijf jaar alleen al via gezinshereniging 74 000 vreemdelingen zijn bijgekomen. Dat is de bevolking van een stad als Hasselt. Die massale gezinsherenigingen gaan leiden tot overbevolking en het ineenstorten van de sociale zekerheid.

Dit keer moest Dewinter zelfs niets over islamisering en terrorisme zeggen. Ieder nuchter mens denkt daar nu vanzelf aan. Met angst in het hart.

Erdogan in Gent Zoals wolven - grijze en andere - zich altijd blindelings aan de leidende alfawolf in de roedel onderwerpen, zo staat ook de Turkse schepen Tapmaz in Gent achter de grote leider Erdogan, en hij beweert dat hij daarmee op dezelfde lijn staat als alle Turken in Gent. Johan Deckmyn van het Vlaams Belang wees erop dat er ook Turken van de Gülenstrekking in Gent wonen, die nu bedreigd worden door fanatieke Erdoganaanhangers. Het Lucernacollege en het gemeenschapscentrum Meridiaan werden met haatslogans beklad. “Rot op verraders. U bent aanhangers van de Gülenbeweging. We willen u hier niet hebben. Vertrek”. Johan Deckmyn vroeg of schepen Tapmaz verantwoord had gehandeld door stelling te nemen in een buitenlands conflict dat de Turkse gemeenschap in Gent verdeelt. Hij vroeg ook welke maatregelen de stad Gent genomen heeft als reactie op de dreigementen t.a.v. de Gülenbeweging. Termont beloofde als echte linkse een krachtige reactie: er zal “een gesprek” komen. Het soort wonderbaarlijke gesprekken waar linksen even blind in geloven als kwakzalvers vroeger in liefdesdrankjes en kompressen met koemest. Stel u voor dat Vlaamse actiegroepen in Gent zo’n graffiti zouden aanbrengen op Turkse gebouwen: “Rot op, massamoordenaars. U verdedigt de genocide tegen de Armeniërs. We willen u hier niet hebben.” Zou Termont hen ook uitnodigen voor een gesprek? Of zou hij een klacht wegens racisme indienen? ’t Is maar een vraag.

Bieeepoost een ramp?

Ik heb u in deze rubriek al een paar keer mijn wedervaren als uitgever verteld. Sta me toe u mijn belevenis van de week te vertellen. Verleden woensdag 3 augustus - let op de datum valt er een exemplaar van ‘t Pallieterke in onze brievenbus. Een nummer dat blijkbaar door de postbode niet besteld kon worden en naar de afzender werd teruggestuurd. Dat exemplaar zit nog in de plastic verpakking, maar er is een klever van Bpost op bevestigd: “adres onvolledig”.

Ik kijk samen met mijn medewerkster naar het adres, maar we kunnen geen onvolledigheid vaststellen. Alles staat er op: naam, straat, huisnummer, postcode en gemeente. Even het computerbestand controleren: de man is al vier jaar geabonneerd op ‘t Pallieterke, en al die tijd met hetzelfde adresblad. Die abonnee heeft dus minstens al 200 Pallieterkes ontvangen op datzelfde adres, dat nu voor Bpost ineens “onvolledig” is. Kunt u nog volgen?

Het beste moet nog komen: het ‘t Pallieterke dat niet kon bezorgd worden door Bpost, betreft het exemplaar dat op 11 mei 2016 in het sorteercentrum werd afgegeven. Let op de datum.

Even samenvatten: om een onbekende reden meent Bpost dat een juiste adressering plots toch onvolledig is. Het duurt dan twaalf weken (!) vooraleer het onbestelbare nummer aan de afzender (uitgeverij ‘t Pallieterke) wordt terugbezorgd. Waar heeft dat exemplaar dan zolang gelegen? Ik weet het niet, en Joost evenmin.

Bovendien, de nummers van na 11 mei zijn wél in de brievenbus van de abonnee beland, nochtans met identiek dezelfde adressering. En neen, dit stukje is absoluut geen satire, maar K arl van C amp waargebeurde realiteit. Wat leven we toch in een heerlijk landje...

Onze naaste buren

7

11 augustus 2016

Den Vaderlandt ghetrouwe

Organiseren “Wij Vlamingen kunnen niet organiseren en niet plannen zoals de Nederlanders”, zuchtte wijlen Jan Wauters geregeld, en gelijk had ie.

Vinex-wijken Een week geleden reed ik weer eens door een Vinex-wijk.

Dat is een begrip in Nederland. Vinex is de afkorting van “Vierde nota ruimtelijke ordening extra” uit 1991. Het uitganspunt was de altijd maar uitdijende bevolkingsgroei van Nederland. De rijksoverheid overlegde met provincies en steden waar nieuwe wijken mochten verschijnen of waar oude wijken volledig tegen de grond gingen en nieuwbouw kregen. Bedoeling was om zo dicht mogelijk bij de stadscentra te bouwen en het groen in de omgeving te sparen, zeker in het hart van Holland.

De wijken werden autoluw en kregen veel openbaar vervoer. Tussen 1995 en 2005 zijn er 112 Vinex-wijken gebouwd: modellen van organisatie en planning. Heel de wijk gelijkt op een doos blokken met op de centimeter na dezelfde afmetingen. Overal zijn dezelfde aangeharkte voortuintjes en alleen de kleurtjes van de woningen verschillen, maar er is geen sprake van dat de eigenaar zelf zijn kleur kiest. Vinex-wijken waren bestemd voor gezinnen die een koopwoning willen zodat de druk op de sociale huurkonijnenhokken wat lager werd. Maximum 30 procent van een Vinex-wijk mocht uit sociale en goedkopere woningen bestaan. In de praktijk legden de gemeenten het natuurlijk zo uit dat het maximum altijd bereikt werd.

Iedere grote stad of gemeente bezit wel zo’n wijk met Rotter-

dam en Den Haag aan kop. Het geheel geeft ondanks de kleurtjes en de soms gewaagde architectonische vormen van sommige blokjes een monotone indruk. De wijken zijn dan ook een bron van spot en minachting bij de kletsende klasse uit de drie grote steden. Ten onrechte blijkt maar weer eens, want de bewoners zijn er best tevreden mee. Vorige week verscheen een rapport dat met best wat jaloezie ontvangen werd. Vinexbewoners zijn meestal tweeverdieners, getrouwd, met kinderen en… ze scheiden aanzienlijk minder dan al die progressieven die ’s avonds hun uitgewoond piepklein appartementje verlaten om op café te gaan en andere interessante mensen te ontmoeten; interessanter (voor een tijdje althans) dan de huidige partner. Of hoe architectuur overspel ontmoedigt.

Het Zandpad Nog een sterk staaltje van organisatie is het Zandpad in Utrecht, al zou het kunnen dat u er uw bedenkingen bij heeft.

De beneficianten hebben die alleszins. Het oude Zandpad was berucht in Nederland, beruchter zelfs dan de bekendere wallen in Amsterdam. Raamprostituees werkten er in woonboten aan de Vecht. Er waren 143 werkplekken. Twee surveillanten hielden tussen 22 en 4 uur permanent een oogje in het zeil. Dat oogje beperkte zich wel tot de klanten; de exploitanten werden niet in de gaten gehouden. Sinds een stel imbeciele politici het hele Oostblok in de EU uitnodigde, arriveerden gemene pooiers en al dan niet gewillige dames. De gevolgen waren ernaar: veel geweld achter de schermen en duidelijke

aanwijzingen van mensenhandel. De gemeente sloot daarom in 2013 het oude Zandpad en laat niet ver daar vandaan een nieuw centrum bouwen met plaats voor 162 werkruimten.

Utrecht deelt fier mee: “We willen een nieuwe aantrekkelijke plek maken voor raamprostitutie. Waar de sekswerkers veilig, zelfstandig en in vrijheid hun beroep kunnen uitoefenen.

Samen met de sekswerkers, investeerders, exploitanten en omwonenden. Deze aanpak is uniek in Nederland en Europa.”

In de praktijk verhuurt de gemeente haar grond en bouwen de investeerders (bona fide lui met geld) de knusse plaatsjes; uiteraard even sterk op elkaar lijkend als de woningen in een Vinex-wijk. De investeerders verhuren op hun beurt de gebouwen aan de exploitanten (de pooiers dus) en die verhuren de ramen aan de dames.

Groot probleem: het oude huurbedrag (540 euro per halve dag) moet flink omhoog om de nieuwbouw te betalen. De werksters vermoeden dus dat ze hun tarieven met meer dan 1 procent index moeten verhogen en zijn zeer boos. Vooral de zelfstandige dames die zonder een beschermheer of een organisatie werken, voelen zich de dupe, want zij betalen als exploitant en als prostituee. Dus vrezen ze dat ze zich buiten de markt zullen prijzen. De gemeente heeft echter beloofd dat ze zeer streng zal toezien dat investeerders en exploitanten geen te hoge winstmarges binnenrijven, want “anders verlenen we ze geen vergunning”. Ja, ja... Organiseren kunnen die Nederlanders wel. Soms vooral op papier.

Willem de Prater

Voor elke windturbine verdwijnt een voetbalveld aan bos Er verdwijnen 3 hectare bos op een industrieterrein in de Gentse haven. Hebt u al iemand horen protesteren? Waar zijn de Vlaamse cabaretiers als je ze nodig hebt? Duizenden bomen worden omgehakt en vervangen door beton en asfalt. Niet één groene die het aanklaagt, want deze bomen moeten wijken voor de bouw van vijf grote windturbines.

De bouwheer heeft al een vergunning op zak. De windmolens komen op een rij in een bos tussen het kanaal Gent-Terneuzen en de Kennedylaan (op grondgebied Zelzate).

Vreemd genoeg moet de vergunning voor het aanleggen van de werf en de toegangswegen apart worden aangevraagd. Uit die aanvraag blijkt dat er per windmolen een oppervlakte van 0,6 hectare (een voetbalveld) moet verhard worden. De wegen nodig om de windturbines te onderhouden en de betonnen werkvlakken bij elke turbine beslaan samen een oppervlakte van meer dan 3 hectare. Het bos ligt in havengebied maar het is wel een echt bos dat het verdwijnen van andere stukken bos op de terreinen van Arcelor Mittal moet compenseren. De stad Gent vraagt om de platforms en de wegen met een dunne toplaag steenslag vermengd met aarde te bedekken en “in te zaaien, “zodat de stabiliteit gegarandeerd blijft maar het uitzicht kwalitatief vergroend wordt”. Dat is letterlijk vragen om het beton te bedekken met wat schijngroen, wat kunstgras of een likje groene verf zou misschien ook het uitzicht “kwalitatief vergroenen”!

Een wat vreemd verhaal toch. Het is niet logisch dat de vergunning voor aanleg en werf apart moet worden aangevraagd. De bouw-

vergunning voor de toegangswegen weigeren kan bijna niet, want dan kunnen de windmolens niet gezet worden en die zijn al vergund.

Voor de groene energie geleverd door deze windmolens wordt écht groen, bomen die CO2 uit de lucht halen, opgeofferd. Het financiële plaatje zal dankzij subsidies wel kloppen, maar of het ecologische plaatje klopt, is zeer de vraag.

Gent stopt taxi’s ondergronds Het hele plein voor het station Gent SintPieters wordt verkeersvrij gemaakt. Alle parkeerplaatsen worden geschrapt. De plaatsen voor gehandicapten en de zone voor kort parkeren zijn al weg. Recent was het de beurt aan de taxi’s, die gedwongen verhuisden van hun vertrouwde plaats links van de ingang naar een nieuwe ondergrondse standplaats. Er dreigde even oproer. Enkele taxichauffeurs probeerden de betonblokken die hun oude standplaatsen afzetten weg te halen. Maar toen het mobiliteitsbedrijf dreigde hun taxivergunning in te trekken, moesten ze snel plooien.

Reizigers dwaalden in het station rond op zoek naar de verdwenen taxi’s. Nu hangen er aan nadarhekkens grote voorlopige borden om hen de weg te wijzen.

Het is alweer een stukje surrealisme, wie slecht te been is en een taxi of een parkeerplaats voor gehandicapten nodig heeft, moet nu een heel eind langs een smalle trap (of over een lang zigzaggend hellend vlak) naar de kelderverdieping onder het nieuwe busstation.

Terwijl er bovengronds plaats in overvloed is om even iemand af te zetten of op te halen.

Niveau Franstalig onderwijs schandalig laag Slechts 53,5 procent van de scholieren uit het Franstalig middelbaar onderwijs is in juni geslaagd voor het examen wiskunde. De gemiddelde score bedroeg amper 50,6 procent. Het dalende niveau van de kennis van wiskunde in het Franstalig onderwijs begint dramatische proporties aan te nemen. En ook voor andere vakken is er een probleem.

Het mag dan wel schoolvakantie zijn, de Franstalige onderwijsadministratie zit niet stil. Ze publiceerde vorige week de examenresultaten van het zogenaamde CE1D. Dat is een identiek examen dat in alle Franstalige scholen wordt afgenomen, meer bepaald in het tweede middelbaar. Het is een manier om het Franstalige - Brusselse en Waalse - onderwijsniveau te meten.

Wiskundeniveau en talenkennis dramatisch De resultaten van het onderzoek zijn op één domein zeer verontrustend: dat van wiskunde. Slechts 53,5 procent van de leerlingen uit het tweede middelbaar zijn geslaagd voor wiskunde. Hun gemiddelde score bedroeg 50,6 procent. Opvallend daarbij is dat de resultaten al een paar jaar een neerwaartse trend vertonen.

En het resultaat in het tweede middelbaar is geen momentopname. Ook op het einde van de lagere school scoort wiskunde slecht. Gemiddeld halen de leerlingen daar 73 procent voor wiskunde. Dat is lager dan Frans (74 procent) en Wetenschappen-Geschiedenis-Aardrijkskunde (79 procent). Ook met andere vakken blijkt er een probleem te zijn. Slechts 62 procent van de leerlingen in het tweede jaar van het middelbaar

onderwijs waren geslaagd in de taalexamens met een gemiddelde score van 55 procent. Voor wetenschappen bedroeg het percentage geslaagden 74 procent, maar de gemiddelde score op het rapport was slechts 59,9 procent.

De Waalse politici trokken zich de voorbije jaren op aan de relatief goede scores in de Pisa-onderzoeken van de OESO over het niveau van het francofone onderwijs. Vier jaar geleden kreeg het onderwijs van de Franse Gemeenschap een score van 493 punten, wat meer is dan de 488 punten van in 2009.

Maar wat er toen niet bij werd gezegd, is dat de Franstaligen onder het nationaal gemiddelde bleven (515 punten) en nog verder achterophinkten tegenover de Nederlandstalige scholieren (531 punten).

Kloof met Vlaanderen groeit Voor Franstalig minister van Onderwijs Marie-Martine Schyns (cdH) reden om de alarmklok te luiden. Het was bekend dat het niveau van het Franstalig onderwijs een stuk onder het Vlaamse lag, maar dat de situatie nu nog aan het verergeren is, is voor Franstalige politici onaanvaardbaar. Dat vooral het niveau van wiskunde hen zorgen baart, verbaast niet. Wallonië is, net als Vlaanderen, een regio geworden waar de grijze her-

Het station wordt niet meer toegankelijk maar net een pak minder.

De enige auto’s die nog bovengronds staan, zijn die van de veiligheidsdiensten. Securail en de politie parkeren er tot vlak voor de deur.

Comfort voor de reizigers moet dus wijken voor een verhoogde veiligheid, een teken van de tijd?

Mathildis

Li bia bouquet

sencellen de enige echte grondstof zijn. Indien die niet voorhanden zijn, zal dit een blijvende negatieve impact hebben op de groei en dus op de economische ontwikkeling die Wallonië zo broodnodig heeft.

Het Waalse Marshallplan dat al tien jaar op volle toeren draait om de Waalse economie erbovenop te helpen, zet vooral in op de sectoren biotech en luchtvaart. Daar zijn mensen nodig die voor veel toegevoegde waarde moeten zorgen en dus hoogopgeleid zijn. Wanneer er onvoldoende Walen zijn met de nodige wiskundige bagage zullen bedrijven niet meer in de regio willen investeren. Wat gaat Schyns doen om het schandalig lage Franstalig onderwijsniveau op te krikken? Dat blijft onduidelijk.

Men zit blijkbaar nog maar in de fase van de diagnose. MarieMartine Schyns geeft toe dat er “een probleem” is. Een eerste oorzaak is dat er amper nog belang word gehecht aan theorie en het van buiten leren van bepaalde regels. Dat wreekt zich wanneer er een examen met oefeningen moet worden afgelegd. Ten tweede: bij de overgang van het eerste naar het tweede middelbaar kunnen kinderen niet langer zittenblijven.

Dat zet de kwaliteit van het onderwijs onder druk. Een gevolg van de gelijkheidsobsessie in het onderwijs, iets wat in Vlaanderen ook stilaan in zwang raakt. De slechte francofone resultaten moeten dan ook voor de Vlaamse onderwijswereld een waarschuwing zijn.

Picard

8

De wereld rond

11 augustus 2016

Een uniek diplomatiek geschenk: de Halditsohkka Diplomatieke valies Geschenken tussen landen, staatshoofden en diplomaten zijn een constante in de geschiedenis. De meest uiteenlopende, soms knotsgekke, dingen werden al cadeau gedaan. Het levert een rijke bron voor anekdotiek op. Maar misschien wordt binnenkort geschiedenis geschreven. Noorwegen speelt immers met de idee om... een berg te schenken.

Het overmaken van ‘diplomatieke geschenken’ is een gebruik met een lange traditie. Doorheen de eeuwen werden tal van presentjes toegestuurd of eigenhandig overhandigd, het ene al wat origineler dan het andere, soms tot op het gênante af. En niet altijd zonder gevaren. Men weet wat de gevolgen waren van het Paard van Troje.

Maar goed, meestal zijn zo’n geschenken op zich niet gevaarlijk; hun betekenis zit hem vooral in de symboliek. En ook de échte gevaren. Men zou denken dat na al die tijd uit de blunders van het verleden lessen werden getrokken. Deels is dat zo. De meeste landen beschikken over een verantwoordelijke dienst, vaak onderdeel van de back office van het staatshoofd, die beslist of op zijn minst adviseert over geschikte geschenken.

Maar toch kan het nog fout lopen. In haar hoedanigheid van minister van Buitenlandse Zaken gaf Hillary Clinton in 2009 aan haar collega Lavrov een replica van de zogenaamde rode knop, die van de kernwapens dus. Onderaan werd het woord Peregruzka aangebracht, wat reset betekent – verwijzend naar het herstel van de relaties tussen beide landen waar Obama het over had. Althans, dat dacht men. Onterecht, want in werkelijkheid betekent dit Russische woord overladen of overbelast...

Stoofpot van kameel De bedoeling van dergelijke geschenken is een rode draad door het verhaal: men geeft nooit uit zuiver altruïsme. Steeds spelen pragmatisme, de wens om goede wil bij de andere te creëren, het scheppen van een diplomatiek kader, en meer

hiervan mee. Net daarom is het zo belangrijk een zorgvuldige keuze te maken. Schenk vooral lokale producten, is een vaak gehoorde tip. Het geeft iets herkenbaars aan het cadeau. Zo staat Cuba bekend voor zijn sigaren, Frankrijk is een land dat vaak wijn schenkt, terwijl Italië het meer voor zijden dassen heeft. Toch is ook hier voorzichtigheid geboden. In 2012 gaf de Britse premier Cameron collega Obama een pingpongtafel van het Britse merk Dunlop, weliswaar... made in China.

Een klassieke anekdote is die van de kameel die de Franse president Hollande enkele jaren geleden in Mali ontving. Zonder twijfel goedbedoeld, maar niet echt praktisch. Het Franse staatshoofd besloot het dier in bewaring te geven – de facto te schenken – aan een plaatselijke familie in Timboektoe.

Jammer genoeg begrepen die niet goed wat precies van hen verwacht werd, want lang duurde het niet of de tweebulter werd het belangrijkste onderdeel van een lokale stoofpot. Het brengt ons bij een ander advies: vermijd wilde dieren, enkele uitzonderingen niet te na gesproken. We leven niet meer in de 19de eeuw toen de Amerikaanse president John Quincy Adams van Marquis de la Fayette een alligator kreeg. Hij was zo blij met het dier, dat hij het in een badkamer van het Witte Huis stopte en aan elke bezoeker liet zien. Nee, dieren betrekt men beter niet in deze diplomatieke geplogenheden. Hoewel.

Robert Mugabe, sinds jaar en dag president van Zimbabwe, heeft in zijn lange carrière al ettelijke cargovliegtuigen vol giraffen, zebra’s of babyolifanten verzonden, doorgaans richting Noord-Korea en China waar men dit best smaakt. Ook de Russische president Poetin staat bekend als een liefhebber

Na de aanslag op de kantoren van Charlie Hebdo werd Hamyd Mourad, toen nog een student, ervan verdacht de chauffeur te zijn van de auto waarmee de terroristen na de moordpartij konden vluchten. Hij was trouwens de schoonbroer van Chérif Kaouchi, één van die terroristen. Bij de moslims zijn er terreurfamilies, zoals er bij de Sicilianen maffiafamilies zijn, alleen veel en veel meer. Hamyd werd gearresteerd, maar hij beweerde dat hij van niets wist, en – heel typisch! – zijn klasgenoten leverden massaal alibi’s voor hem. Er werd een grootscheepse campagne gevoerd voor zijn vrijlating. Men beweerde dat hij een slachtoffer van “islamofobie” was. Hij moest vrijgelaten worden “wegens gebrek aan bewijs”. In een interview noemde Hamyd zichzelf “een doodgewone 18-jarige die bij zijn ouders woont.

Ik was overrompeld door de gebeurtenissen maar de politieagenten hebben mij heel correct behandeld. Ik ben in shock, de mensen zeiden vreselijke en verkeerde dingen over mij op de sociale media. De aanslag was gruwelijk en mijn gedachten zijn bij de slachtoffers.” Hij beweerde ook dat hij “bezorgd” was over de impact die dat zou hebben op zijn toekomst. Klinkt dat niet allemaal heel bekend in de oren? Dat zeggen familieleden van terroristen altijd. Ze zijn altijd zogezegd “in shock” over wat hun zoon of broer heeft gedaan, en de media nemen dat altijd klakkeloos over. Maar intussen werd die onschuldige Hamyd, waarschijnlijk nog altijd in shock en zeer bezorgd over zijn toekomst, in Turkije gearresteerd terwijl hij op weg was naar IS-gebied.

Het gedrag van een gematigde Een zwarte moslim, een Somali met een Noors paspoort, stak zes mensen neer op Russell Square in Londen. Eén slachtoffer overleefde het niet. De berichten daarover volgden het klassieke negationistische patroon: men beweerde dat hij psychische problemen had, dat hij alleen handelde en dat hij niet geradicaliseerd was. Hij was dus een gematigde. Gelukkig maar. Een geradicaliseerde moslim had misschien zestien of zestig mensen neergestoken. Intussen sijpelt de waarheid toch langzaam door. Uit zijn profiel op een boekenwebstek blijkt dat de dader onlangs een boek met koranverzen had gelezen en een biografie van Mohammed. Verder had hij “islamitische theologie” als interessegebied opgegeven. Maar toch beweert men dat het motief onbekend is. Het is maar al te bekend. Maar men wil het niet zien…. De moordenaar had geen verleden van psychische problemen. Dat heeft men ter

Logische grenscorrectie En waarom geen berg schenken om de goede relaties te onderhouden? Met wat geluk is dat precies wat in het Hoge Noorden staat te gebeuren. Zo speelt Noorwegen met de idee om 15 hectare van de Halditsohkka, een piek van de Halti-berg, aan buurland Finland te schenken. Op zich zouden de Noren die niet echt missen, aangezien hij niet in hun top 200 voorkomt. Maar de Halditsohkka zou wel onmiddellijk het hoogste punt van Finland worden. Toen in 1751 de grens tussen beide landen verdragsrechtelijk getrokken werd, gebeurde dat – zoals vaker – nogal arbitrair. Heel concreet zou het volstaan om de grens 150 meter noordwaarts en 200 meter meer oostwaarts te verschuiven om de top van 1.300 meter op Fins grondgebied te brengen. Er zijn “praktische moeilijkheden” zoals dat dan heet, vooral van juridische aard. De integriteit van het grondgebied is natuurlijk wat het is, en wettelijk mag een regering daar niet van afwijken. Anderzijds is het draagvlak in Noorwegen (de initiatiefnemer is een wetenschapper die al sinds 1972 met de idee loopt) erg groot. En positief nieuws voor de EU. Indien de Halditsohkka Fins wordt, breidt de EU onmiddellijk in oppervlakte uit. Bescheiden, dat wel, maar het is eens wat anders in deze bewogen Brexit-tijden.

Michaël Vandamme

Daarom kan Turkije nog niet toetreden tot de EU

Buitenlands spervuur Slachtoffer van islamofobie, in shock

van het genre, wat hem al een halve zoo opgeleverd heeft, van geiten, over Arabische volbloeden, tot twee Perzische luipaarden, uiteraard geschonken door Teheran. En nog een tip, hij kan ook voor niet-diplomaten nuttig zijn: wees voorzichtig met horloges, doorgaans een erg populair geschenk (het merk Rolex spant de kroon). Afhankelijk van de cultuur kunnen horloges verschillende betekenissen meekrijgen. In China of Taiwan kan een uurwerk suggereren dat je tijd op raakt, waardoor het een symbool voor de dood wordt.

plekke verzonnen. Zou het toeval zijn dat deze aanslag gepleegd werd vlakbij twee van de vier plaatsen waar islamitische zelfmoordterroristen op 7 juli 2005 bommen lieten ontploffen in drie metrostellen en een autobus? Daarbij vielen 52 doden en 770 gewonden. Eén van de vier bommen ontplofte op ongeveer honderd meter van de plaats van de steekpartij, een tweede op ongeveer tweehonderd meter.

Radicaal vredelievend?

Er is overigens iets vreemds met het radicaliseringsverhaal dat de media na elke terreurdaad weer bovenhalen. Enerzijds beweert men dat de islam vredelievend is, anderzijds, als het echt niet anders kan, als alle drogredenen uitgeput zijn, schrijft men aanslagen van moslims toe aan “radicalisering”. Zien de media niet in hoe tegenstrijdig hun leugens zijn? Als iemand radicaliseert in een vredelievende religie, dan zou hij toch radicaal en overdreven vredelievend moeten worden? Zoals pacifisten die zelfs niet durven terugschieten als zij aangevallen worden, of als vegetariërs die geen dieren willen doden voor voedsel, of als jaïns in Indië die altijd een bezempje bij zich hebben om insecten op straat opzij te vegen, zodat die niet per ongeluk doodgetrapt worden.

De Tweede Sitzkrieg Twee dagen na het begin van de invasie in Polen verklaarden Groot-Brittannië en Frankrijk de oorlog aan nazi-Duitsland. Er werd massaal gemobiliseerd, maar het zou tot april 1940 duren voor de Britten en de Fransen echt aan grondgevechten deelnamen, in Noorwegen.

In de tussentijd waren er alleen schermutselingen op zee en enkele luchtgevechten. Men noemde dat “Sitzkrieg”, “drôle de guerre” of “phoney war”. De Polen vochten hardnekkig, maar ze kregen alleen verbale steun van de westelijke geallieerden. Nu, na de vrijgave van de archieven uit de vroegere USSR, weten wij dat de Sovjets afzijdig zouden zijn gebleven als de Fransen en de Britten een échte tegenaanval waren begonnen om Duitsland te dwingen op twee fronten te vechten. Maar toen de Sovjets zagen dat het bij een Sitzkrieg bleef, zagen zij de kans schoon: op 17 september vielen zij Polen in de rug aan. Waarom deze historische terugblik? Omdat het Westen nu dezelfde fout maakt tegenover IS. Officieel zijn de westerse landen in oorlog, maar ze blijven passief. Ze proberen alleen “kwetsbare doelwitten” in eigen land te beschermen. Heel nobel, maar daarmee kan men geen oorlog winnen.

Ze sturen geen grondtroepen naar Syrië of Irak, en wat nog erger is, zij durven zelfs geen troepen inzetten om hun binnen- en buitengrenzen te verdedigen nu IS massaal jihadisten

naar Europa stuurt, gecamoufleerd als vluchtelingen. Ze durven geen troepen naar de banlieues in Brussel of de Franse steden sturen om de IS-bolwerken daar te vernietigen. Ze doen alsof alles met “politieacties” en met gewoon strafrecht-in-vredestijd opgelost kan worden, terwijl wij iedere week opnieuw zien wij dat dat onmogelijk is. Ze durven IS-aanhangers en –propagandisten zelfs niet van het internet gooien. Ze voeren alleen een Sitzkrieg. Ze stralen zwakheid uit, tegenover Turkije, tegenover IS, tegenover de miljoenen moslims die nu al in Europa wonen en, juist zoals in 1939, tegenover een agressief Rusland. Dat is levensgevaarlijk. De eerste Sitzkrieg heeft tot een ramp geleid. Die geschiedenis herhaalt zich. Zwakheid lokt altijd agressie uit.

Saoedische pion De Pakistaanse Amerikaan Khizr Khan werd beroemd door Trump de mantel uit te vegen.

Hij zwaaide letterlijk met de Grondwet en figuurlijk met de nagedachtenis aan zijn zoon, die als Amerikaanse militair in Irak door moslimterroristen was vermoord. Toen leek dat een spontane actie te zijn. Intussen weten we beter. Khan haalde kort daarna plots de webstek van zijn advocatenbureau weg. Gewoon “deleted”. Wat had hij te verbergen? Gelukkig kon er nog veel informatie op internet opgevist worden. Het bureau van Khan was gespecialiseerd in immigratie uit moslimlanden. Zijn beste klanten waren rijke moslims die voor veel geld een Amerikaanse verblijfsvergunning of zelfs staatsburgerschap “kochten”. Dat is in de VS niet automatisch onwettig, maar het systeem is verziekt door corruptie.

Homeland Security wees in een rapport van februari 2016 op de veiligheidsrisico’s daarvan. Men vreesde vooral dat Iraanse agenten via dat systeem in de VS zouden kunnen infiltreren. Verder wees men op de gevaren van illegale export van technologie, economische spionage, investeringsfraude, illegale financie-

ring en witwaspraktijken. Khan was ook tien jaar lang in dienst van het mega-advocatenbureau Hogan & Hartson, nu Hogan Lovells.

Deze firma werkte in opdracht van de Saoedische regering. Ook weer niet onwettig, maar in deze context zeer verdacht, want de Saoedi’s hebben tussen 10 en 25 miljoen dollar aan donaties geschonken aan het Clinton Fonds.

Hogan Lovells regelde ook de belastingaangiften van Hillary Clinton, en zorgde voor een deel van de patenten die nodig waren voor de zelfgeconstrueerde e-mailserver die Hillary Clinton zowel voor privédoeleinden gebruikte als voor het versturen van geheime informatie.

Ja, dezelfde server waarvan zij al haar e-postberichten liet wissen om haar aandeel in het Benghazi-schandaal te verbergen. Het optreden van Khizr Khan was een zorgvuldig geregisseerde propagandashow. Maar dat interesseerde onze media allemaal niet…

Biefstukeurocraten We worden overstelpt door negatieve berichten over de Britse economie na de Brexit. Soms lijken die echt, soms is het gewoon bangmakerij. Natuurlijk zitten de Britten nu in een moeilijke overgangsperiode. Had men anders verwacht? Zelfs na een geslaagde levensreddende operatie is een patiënt meestal verzwakt. Het ergert ons nog het meest dat men het succes of de mislukking van de Brexit alleen met economische maatstaven meet. Zoals sommige biefstukflaminganten de voordelen van de onafhankelijkheid alleen in geld afmeten.

Het wegvallen van de transfers bijvoorbeeld.

Maar gaat de Brexit in essentie niet om veel belangrijker zaken: soevereiniteit, vrijheid, zelfbeschikkingsrecht en het einde van de EU-dictatuur? Wij zouden bereid zijn financiële offers te brengen om die essentiële waarden te herwinnen. Onafhankelijkheid mag iets kosten.

Wat de marxisten ook beweren, het leven van mensen en volkeren draait niet om materiële welvaart alleen.

Het nabije buitenland Ruzie bij de orleanisten Henri d’Orléans (83), graaf van Parijs en Frans troonpretendent, komt meestal enkel in het nieuws wanneer hij een aantal algemene maatschappelijke analyses wil maken.

Zoals recent nog, na de aanslag in Nice. Henri d’Orléans ziet een gedestabiliseerd Frankrijk dat aan 1789 doet herinneren. Wanneer de politieke wereld zich niet snel herpakt, vreest de ‘comte de Paris’ chaos zoals ten tijde van de Terreur van 1793.

Henri d’Orléans is de troonpretendent van de orleanistische tak, en is de erfgenaam van ‘burgerkoning’ Louis-Philippe die na de Julirevolutie van 1830 tot 1848 (begin van de Tweede Republiek) Frans staatshoofd was. Als Henri d’Orléans nu op de troon zat, zou dat als Henri VII zijn. De troonpretendent werd geboren in Sint-Pieters-Woluwe, in de tijd dat een wet verbood dat de erfgenamen van voormalig regerende dynastieën Frankrijk zouden betreden. Die wet werd afgeschaft in 1950. De monarchistische beweging Action Française van Charles Maurras steunde indertijd de orleanisten. Ze genieten nog altijd respect bij een deel van de Franse rechterzijde.

Zwaar mentaal gehandicapt Maar nu is er een smet gekomen op het blazoen van ‘la Maison de France.’ Er is weer ruzie in de familie. Meer bepaald tussen Henri d’Orléans en zijn tweede zoon Jean (51). Vader-zoonspanningen zijn een courante zaak bij de orleanisten. Maar nu zit het probleem echt diep. Henri d’Orléans heeft laten weten dat zijn oudste zoon François (56 jaar) na zijn overlijden de volgende graaf van Parijs en dus virtueel koning wordt. Echter, François is zwaar mentaal gehandicapt, net als zijn zus Blanche trou-

Si la France m’était contée wens. Het gevolg van een infectie die de moeder, Marie-Thérèse von Württemberg, bij de zwangerschap had opgelopen. Voor Henri d’Orléans geen probleem. Hij verwijst in een uitgebreid document naar de Franse monarchistische traditie. Volgens de huidige graaf van Parijs is het perfect mogelijk dat zijn opvolger niet toerekeningsvatbaar is. Als er maar een regent wordt aangeduid. Dat is tenslotte wat er in het verleden is gebeurd, toen de dauphin bij het overlijden van de koning op de troon kwam maar minderjarig was of niet in staat om te regeren.

Louise van Savoie was regentes toen Frans I gevangen zat, Marie de Medicis was regentes voor haar minderjarige zoon Lodewijk XIII. Idem voor Anna van Oostenrijk en de piepjonge Lodewijk XIV of Philippe d’Orléans en Lodewijk XV. Henri d’Orléans denkt eraan een college van regenten aan te stellen waarin een aantal koninklijke prinsen zetelen zoals zijn tweede zoon, Jean d’Orléans.

Jean d’Orléans verzet zich daar formeel tegen. Hij vindt dat hij de enige en volwaardige orleanistische troonopvolger moet zijn.

Hij verwijst in een communiqué dat hij op 1 augustus uitstuurde naar een beschikking van zijn grootvader uit 1981. Die bepaalde dat François door zijn “handicap en het feit dat elke genezing onmogelijk is, niet in aanmerking kan komen om het Huis van Frankrijk te leiden”. Jean wijst er verder op dat hij vreest dat zijn gehandicapte broer in een officiële functie zou misbruikt worden door zijn entourage. “Hij moet met rust worden gelaten.”

Steun bij andere familieleden Jean, ook bekend als de hertog van Vendôme, kreeg voor zijn démarche steun bij een aantal familieleden. Charles-Philippe d’Orléans, neef van de graaf van Parijs, sluit zich aan bij Jean.

Fleet Street Wat begon in de zestiende eeuw, is sinds vorige week definitief tot de geschiedenis gaan behoren. Fleet Street te Londen was vierhonderd jaar het centrum van drukpersen, uitgevers en dagbladen. Maar tijden veranderen. De laatste twee journalisten die nog vanuit Fleet Street opereerden, houden het nu ook voor bekeken.

Begin van een tijdperk De straat waar we het over hebben, bevindt zich pal in het centrum van het Londense grondgebied. De naam is afkomstig van de plaatselijke rivier, die door de wijk Hampstead stroomt en in de Thames uitmondt. Rond 1500 vestigde zich in Fleet Street de allereerste ‘printing shop’. De komst van de drukpers zat er natuurlijk voor iets tussen. De kopijplaten die in 1453 werden uitgevonden, maakten het mogelijk om sneller en op grotere schaal geschriften te dupliceren. De eerste drukpers in het Verenigd Koninkrijk maakte zijn intrede rond 1480, in Londen; dat was na die andere wereldstad Parijs, maar ruim voor Antwerpen.

In de beginperiode waren het vooral theaterstukken en (fragmenten uit) boeken die op de drukpersen in Engeland werden gelegd. Twee eeuwen later, meer nauwkeurig in 1702, sloeg de allereerste Britse krant haar tenten op te Fleet Street. ‘The Daily Courant’ verscheen dagelijks maar had niet meer om het lijf dan welgeteld één vel papier. In 1769 volgde ‘The Morning Chronicle’. Aan het einde van de 19e eeuw werd de ‘Penny Press’ – een dagblad aan de prijs van één penny - razend populair op het eiland.

De oplages stegen en het aantal dag- en weekbladtitels groeide. Nagenoeg alle redactielokalen en drukkerijen bevonden zich in en rondom Fleet Street. Dat in 1855 de belastingen

op gedrukt nieuws werden afgeschaft (‘paper duty’ en ‘newspaper taks’) droeg uiteraard bij aan het floreren van de krantenmarkt in Londen.

Twintigste eeuw Het succes van Fleet Street zette zich aanvankelijk in de jaren 1900 gestaag verder. Grote kranten huurden en kochten panden in het journalistieke hart van Groot-Brittannië. Dure panden. De straat telt heel wat architecturale pareltjes. Alles draait nu eenmaal om zien en gezien worden. Kranten wilden, door middel van prachtige gevels, hun succes etaleren aan de buitenwereld.

Echter, na de twee wereldoorlogen krijgt de gedrukte pers af te rekenen met steeds meer concurrentie van andere massamedia. Eerst was er de opkomende radio, later volgde de succesvolle televisie en dan het virale internet. Het was mediamagnaat Rupert Murdoch die halfweg de jaren tachtig besliste om ‘The Sun’ en ‘The Times’ weg te laten trekken uit Fleet Street en onder te brengen in het oosten van Londen. Heel wat voorname titels volgden later dat voorbeeld. Toch bleef Fleet Street lange tijd uitpuilen van de journalisten. De aanwezigheid van heel wat goede pubs, waar menige schrijvelaar zich kon laven aan koffie of een pint, had er veel mee te maken.

De tijd spoedde heen en bakende de weg voor iets nieuw. Tot vandaag staat Fleet Street synoniem voor Britse journalistiek.

Toch kwam vorige week een einde aan een tijdperk. Gavin Sherriff en Darryl Smith zijn verbonden aan de ‘Sunday Post’, uit Dundee. De Schotse krant besliste om vanaf augustus niet langer een vaste redactie te verzorgen vanuit Londen. Door het stopzetten van de werkzaamheden van de zondagse courant, viel meteen het doek over het journalistieke hoofdstuk dat onlos-

Emotieloos Merkel kreeg wel meer kritiek te verduren. Haar houding na de eerste aanslag van Islamitische Staat in Duitsland was hard en haast onverschillig, zo werd opgemerkt in krantencommentaren en uiteraard op de sociale media. Het negenpuntenprogramma tegen de terreur kreeg alom de opmerking: meer van hetzelfde. YouGov peilde naar de reacties van de Duitsers na de persconferentie van Merkel en achterhaalde dat slechts 8 pro-

De legitimisten lachen zich een breuk De spanningen bij de orleanisten zorgen voor veel leedvermaak bij de legitimistische tak van de Franse troonpretendenten. De legitimisten vinden dat de tak Bourbon-Anjou voorrang heeft op het Huis van Orleans. De huidige legitimistische troonpretendent is Louis Alphonse de Bourbon, hertog van Anjou. 42 jaar en indien vandaag koning zou hij de naam Lodewijk XX dragen. De legitimisten erkennen eigenlijk de Spaanse Bourbons als rechtmatige troonpretendenten, omdat zij genealogisch gezien hoger dan de Orléans staan. Hun voorstanders verwijzen naar beschikkingen uit het begin van de 18de eeuw om de legitimiteit van de Bourbons te bevestigen.

De ruzies binnen de orleanisten en de spanningen tussen orleanisten en legitimisten vinden wel in de marge van het politieke en maatschappelijke debat plaats. De Franse monarchisten zijn allang een zeer kleine minderheid.

Salan

engeland makelijk met Fleet Street verbonden was. Wat overblijft zijn de cafés – al dan niet bevolkt door journalisten – enkele financiële instellingen en een hoop goedkope broodjeszaken waar menigeen een lunch kan nuttigen.

Vrouwen niet toegelaten Heel wat Britse journalisten halen dezer dagen volop herinneringen op aan hun jaren te Fleet Street. Wat opvalt, is hoe losjes het er destijds aan toe ging in dat milieu. Roken op de redactie was een vanzelfsprekendheid. Typmachines ratelden, terwijl tabaksdamp opsteeg. Liz Hodgkinson werkte in de jaren zeventig en tachtig in de bekende straat. In haar boek ‘Ladies of The Street’ beschrijft ze hoe vrouwelijke journalisten er hun tijd beleefden. Aan de BBC vertelde Hodgkinson afgelopen week dat vooral het alcoholgebruik regelmatig uit de hand liep. “In Fleet Street vloeide de alcohol als water”, klinkt het geamuseerd.

Hodgkinson was echter één van de uitzonderingen op de regel. Journalistiek bleef al die tijd in hoofdzaak een beroep dat uitgeoefend werd door mannen. De uitbaters van El Vino, een wijnbar in Fleet Street, lieten lange tijd uitsluitend mannen binnen in hun zaak. In 1982 stapte een misnoegde medewerkster van een krant naar de rechter, en zij haalde haar slag thuis. De rechtbank oordeelde dat El Vino vrouwen niet langer de toegang kon ontzeggen. Wie de Britse versie van het bekende gezelschapsspel Monopoly bezit, zal merken dat Fleet Street een plekje heeft veroverd op het bord. Vanaf nu weet u, lezer, welk verhaal achter die straatnaam schuilgaat. Of in toekomstige versies van het populaire spel Fleet Street nog zal voorkomen, valt te bezien. Fleet Street zal zich in de komende jaren hoe dan ook moeten heruitvinden.

LvS

Bei uns in Deutschland cent van de ondervraagden vierkant achter de uitspraak van Merkel staat. Leijendekker: “Meer dan twee derde was het er volledig of grotendeels mee oneens.” Dat verklaart waarom binnen de CDU, en achter haar rug, leiders en militanten aandringen op straffere ingrepen.

Angela Merkel heeft geluk dat veel Duitsers met vakantie zijn en in Benidorm, Sri Lanka of Thailand geen behoefte hebben aan politiek gekissebis. Dat belet niet dat de CSU de aandacht houdt met haar kritiek op Merkel. CSU noemt de kanselier “blauwogig”, een Duitse term voor naïef. Nogmaals CSU-minister Söder: “Het was een historische fout om vorig najaar de grenzen open te zetten.” Hij vindt dat Merkel dat moet toegeven. Hij schat daarmee het karakter van het IJzeren Vrouwtje verkeerd in. Zij heeft niet de aard om een fout toe te geven. Bovendien is er in de praktijk van de inwijking een en ander bijgestuurd. Het akkoord met Turkije en de sluiting van de grenzen door de Balkanlanden heeft de stroom van 1,1 miljoen die vorig jaar Duitsland overspoelde, uitgedroogd tot een mondjesmaat aan vluchtelingen en migranten. Het discours over de vluchtelingen en het terrorisme is eveneens gewijzigd. Merkel gaf op de persconferentie van donderdag ruiterlijk toe dat zij er voordien reeds rekening mee had gehouden dat IS zou trachten in de maalstroom van de vluchtelingen extremisten binnen te sluizen in Duitsland.

Leijendekker: “Het was de eerste maal dat zij toegaf dat daar een probleem kan zitten.”

60 onderzoeken Thomas de Maizière, minister van Binnenlandse Zaken, weet ondertussen meer. Hij bevestigde dat er 410 aanwijzingen zijn voor mogelijke extremisten onder asielzoekers en in 60 gevallen

FRANKRIJK

Onder andere via de sociale media was te merken wie Jean steunt en wie zijn vader Henri steunt. Waardoor er nu eigenlijk een breuk dreigt te ontstaan binnen de orleanistische familie. Oude vetes en spanningen kwamen naar boven. Henri hertrouwde immers op 31 oktober 1984 met Micaela Cousiño Quiñones de León. Dat huwelijk werd niet erkend door de familie omdat er geen kerkelijk huwelijk had plaatsgevonden. Henri werd door zijn vader onterfd. Enkele jaren later verzoenden vader en zoon zich en werd Henri hersteld als dauphin. Nadat Henri’s eerste huwelijk in 2009 kerkelijk vernietigd werd, huwde hij in september van dat jaar ook voor de kerk met Micaela. Maar niet iedereen in de familie ziet haar als wettelijke echgenote.

Right or wrong

De koningin van de smokkelaars De Beierse zusterpartij van Merkels CDU begint hoe langer hoe opstandiger te kraaien. Terwijl betogers rondtrekken met affiches en teksten als “Die Königin der Schlepper, Merkel muss weg” - Schlepper betekent smokkelaar - laten de CSU-leiders weinig onverlet om hun afstand tot de mevrouw van “Wir schaffen das” te vergroten.

Marc Leijendekker, NRC-correspondent voor Duitsland, heeft de vinger aan de pols. Hij noteerde wat Horst Seehofer te melden heeft: “Ik kan mij deze zin niet eigen maken. Daarvoor zijn de problemen te groot.” Seehofer wordt bijgetreden door Markus Söder, de Beierse CSU-minister van Financiën, die zegt: “De zin “Wir schaffen das” wordt niet meer waar door die te herhalen.” Dat er hoogspanning is tussen de twee christendemocratische partijen zal u niet verbazen. De onverwachte persconferentie van Angela Merkel, waarin zij unverfroren een neus zette naar iedereen en alleman door nogmaals haar strijdkreet “Wir schaffen das” te herhalen, was olie op het vuur. Merkel vond de recente aanslagen geen reden om het vluchtelingenbeleid bij te sturen. Dat was zonder Seehofer gerekend, want die zei prompt: “Beperkingen op migratie zijn een voorwaarde voor de veiligheid in dit land.”

9

11 augustus 2016

DUITSLAND

zijn er onderzoeken die lopen. Merkel hoopt met haar negenpuntenprogramma te tonen dat er geen reden is om haar menslievende beginselen te dumpen. Wat moet gebeuren: meer politie, meer samenwerking met internationale inlichtingendiensten, toezicht op wat er krioelt op het internet, betere registratie van wie arriveert en wie vertrekt. Dat laatste verbeterpunt zal dringend tegen het licht gehouden moeten worden, want het is gebleken dat de registratie van nieuwkomers in 2015 kaduuk was. Onduidelijk is wie binnen geraakt is. Leijendekker: “Effectiever uitzetten als je eenmaal besloten hebt dat iemand niet mag blijven, is nog een plan van Merkel.” Hij voegt eraan toe: “In de praktijk blijkt dat moeilijk te zijn. Kijk naar de dader van de zelfmoordaanslag in Ansbach. Die had zich al een jaar geleden met succes tegen uitzetting verzet.” Eind juni vertoefden nog 168.000 mensen in Duitsland die uitgewezen zijn, maar binnengehouden worden om medische redenen of omdat het te gevaarlijk is hen naar hun land van herkomst te versassen.

Het nieuwe actieprogramma van Merkel heeft het eveneens over de knipperlichten om radicalisering aan te kondigen. Tja, noch de buren van de dader van de steekpartij in Würzburg, een vluchteling van juni 2015, noch die van de zelfmoordaanslag in Ansbach, een Syriër van 2014, hadden iets opgemerkt. De radicalisering gebeurt soms vliegensvlug.

President Gauck zei het zo op een herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers: “Nergens ter wereld zijn er politici die garanties kunnen geven dat hun burgers gevrijwaard blijven van terreuraanslagen. Samenhorigheid is het beste antwoord. Ze zullen ons niet dwingen te haten zoals zij haten. Ze zullen ons niet klemzetten in voortdurende angst.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

11 augustus 2016

medialand

Film

The Shallows en Ghostbusters

Geert Hoste stopt Het zou de titel van één van zijn najaarsshows kunnen zijn: “Geert Hoste stopt!” Maar het was afgelopen week in de pers wel voorpaginanieuws dat Geert Hoste dit jaar met die najaarsshows kapt. Hij blijft nog wel columns schrijven en overweegt eventueel toch nog voor de VRT een nieuwjaarsshow te doen, maar de last van de organisatie van het volle pakket aan najaarsshows werd hem toch te zwaar.

Over de humor van Geert Hoste kan men lang discussiëren, maar dat hij de afgelopen jaren een titanenwerk heeft verricht, staat buiten kijf. Met talent alleen doe je zoiets niet: daar komt ook veel hard labeur en doorzettingsvermogen bij kijken. Toch willen we opmerken dat de humor van Hoste in de beginjaren een pak scherper was dan wat we de laatste jaren van hem te zien kregen. In de jaren negentig trok hij veel harder van leer tegen het Belgische koningshuis en de Vlaamse politici, terwijl het de laatste jaren allemaal veel braver is geworden. Werd zijn succes gewoon te groot om nog steeds al te gedurfd uit de hoek te kunnen komen?

Dat de politici in dichte drommen naar zijn eindejaarsshow kwamen kijken om ostentatief met zijn grappen over henzelf te komen lachen, was veelzeggend. Wie lachte er uiteindelijk nog het hardst met wie: Geert Hoste en zijn publiek met de politici, of omgekeerd? De politici konden het zich amper nog veroorloven afwezig te blijven op die eindejaarsshows, of ze werden in de pers neergezet als chagrijnige zuurpruimen. Ze legden dus vlotjes en massaal geld neer voor een toegangsticket, voor een plaatsje goed zichtbaar voor de camera’s, in de hoop dat er goed op hen ingezoomd zou worden. Of waren het toch de politici die op het eind van de avond het hardst mochten lachen, met de manier waarop de luis in de pels zichzelf meer en meer conformeerde aan de politieke correctheid van het establishment, en daardoor ook almaar minder gevaarlijk werd?

“Belgische politie schiet moslim neer” En een week geleden: “Franse politie schiet twee moslims neer”. Zouden de krantentitels in Israël er de laatste dagen zo uitgezien hebben? We stellen ons de vraag. Want als in Israël een Palestijn met een machete politieagenten te lijf gaat, of twee Palestijnen een Israëli de keel oversnijden, dan heet het in de West-Europese pers consequent dat de Israëlische politie weer brutaal een arme Palestijn neerschoot. Want zeg nu zelf: die Algerijn hakte “maar” met een machete, terwijl een politieagent hem toch maar met een vuurwapen simpelweg neerknalde. Iets om over na te denken bij het volgende nieuwsbericht uit Israël.

Sensationele titels helpen niet Over misleidende en sensationele titels gesproken: 59 procent van alle nieuwsberichten die op de sociale media gedeeld worden, worden nooit aangeklikt. Zelfs niet door degene die ze net gedeeld heeft, blijkt uit een studie van de Amerikaanse Columbia University en het Franse Inria. Dat betekent meteen ook dat misleidende titels, zoals de “Belgische politie schiet moslim neer”, een veel groter bereik hebben dan enkel maar de rechtstreekse lezers van een internetsite. Het klassieke smoesje van de journalisten dat de inhoud van het artikel toch correct was, en dat de titel enkel dient om de aandacht te trekken, klopt dus niet.

France 2 veroordeeld voor Nice-interviews In de nasleep van de aanslag in Nice van 14 juli werd France 2 onlangs veroordeeld door de Franse mediawaakhond CSA (Conseil supérieur de l’audiovisuel). De televisiezender zou namelijk interviews uitgezonden hebben met getuigen die duidelijk nog in shock waren door de gebeurtenissen, en volgens de CSA vormt dat een inbreuk op hun waardigheid.

Het is begrijpelijk dat een televisiezender zo snel mogelijk zoveel mogelijk informatie wil brengen – alhoewel, soms lijken ze de gebeurtenissen eerder te willen verdoezelen –, en daarbij directe getuigen interviewt. Enige terughoudendheid is echter gepast. Mensen die nog zwaar onder de indruk zijn van de gebeurtenissen zou men dan ook beter niet interviewen.

Men kan zich trouwens afvragen of men zulke regels ook niet wat meer bij sportwedstrijden in acht zou moeten nemen.

Vooral bij wielerwedstrijden wil het wel eens voorvallen dat men een wielrenner een praatpeer onder de neus duwt, ook al kan die amper nog pap zeggen en heeft hij zelfs niet de kans gekregen van zijn fiets te stappen. Veel meer dan “ik was snel, maar de winnaar nog sneller”, of “het ging in de klim bergop, en daarna bergaf”, komt er dan gewoonlijk toch niet uit.

“De Morgen blijft grootste digitale krant” Strikt genomen was die titel in De Morgen volledig correct, maar wie de laatste cijfers van de CIM wat nauwkeuriger bekijkt, ontdekt al snel dat de woorden in die titel bijzonder nauwkeurig gekozen werden.

Zo klopt het dat De Morgen de laatste tijd de grootste digitale krant in Vlaanderen is, maar haar voorsprong op De Standaard en De Tijd is niet bepaald groot, om niet te zeggen dat de drie ongeveer nek aan nek liggen. Bovendien maakt de verkoop van digitale kranten in Vlaanderen slechts een kleine fractie uit van de totale krantenverkoop. De Morgen, De Standaard en De Tijd verkopen ieder ongeveer vijftienduizend digitale exemplaren, terwijl Het Laatste Nieuws elke dag vlotjes meer dan een kwart miljoen papieren exemplaren de deur uitstuurt.

En terwijl De Morgen digitaal inderdaad de grootste krant van Vlaanderen is, staat ze voor de papieren uitgave slechts op de zesde plaats. Met amper 55.000 exemplaren gaan ze daar nog hard moeten groeien om Het Laatste Nieuws naar de kroon te kunnen steken. Wel is de papieren De Morgen één van de weinige papieren kranten die nog kan groeien. Enkel De Tijd kon ook een groei noteren in het laatste kwartaal, terwijl alle andere kranten achteruit boerden.

Proximus TV: gepersonaliseerde reclame Verleden week kondigde Proximus TV aan dat er vanaf deze herfst geëxperimenteerd zou worden met gepersonaliseerde reclame. Dat betekent dat kijkers andere reclame dan bijvoorbeeld hun buurman voorgeschoteld krijgen, gebaseerd op de basisgegevens geregistreerd in hun abonnement.

Gepersonaliseerde reclame is altijd al omstreden geweest, en was tot nu toe ook technisch moeilijk uit te voeren. Men kan zich anderzijds afvragen: hoe groot zal het verschil zijn? Wie naar een voetbalwedstrijd of een actiefilm kijkt, zal immers zelden geconfronteerd worden met reclame voor maandverband, net zoals de nieuwste boormachines zelden aangeprezen worden in de reclamepauzes van een romantische film.

Over veel meer dan een volgende stap in het differentiëren van de reclame gaat het niet. En misschien krijgen we binnenkort zelfs verschillende nieuwsuitzendingen te zien, naargelang onze voorkeuren en onze interesses. Doe ons er dan maar eentje zonder Björn Soenens!

Jambon blokkeert Annemans Een weetje, voor wie nog steeds hoopt op een Forza Flandria-scenario als Vlaams Belang en N-VA ooit in het Vlaams Parlement een volstrekte meerderheid zouden behalen: afgelopen week blokkeerde N-VA’er Jan Jambon Vlaams Belanger Gerolf Annemans op Twitter. We hebben er het raden naar waarom Jan Jambon dit deed, en we kunnen natuurlijk niet uitsluiten dat Gerolf Annemans de N-VA-minister de laatste dagen in het geniep bestookt heeft met allerlei ongepaste privéberichtjes.

Maar we vinden het toch een beetje een merkwaardige gang van zaken. Ben je niet geïnteresseerd in iemands tweets, dan volg je hem gewoon niet; je hoeft hem of haar daarom nog niet te blokkeren. Of zou Jan Jambon per ongeluk op het verkeerde knopje gedrukt hebben?

Het “wandelend ’t Pallieterke” is niet meer.

In april jl brachten we nog hulde aan Esther Caudron, kranige dame van 88 jaar, trouwe lezeres van ’t Pallieterke. In Aalst en omgeving kende iedereen haar als een actieve propagandiste voor ons blad. Viel er aan de kanten van Aalst iets “Vlaams” te beleven, dan was de kans groot dat zij er stond met wat proefnummers van ‘t Pallieterke. Sinds haar tienerjaren maakte ze zich verdienstelijk in de brede Vlaamse Beweging. Ze heeft het allemaal meegemaakt: het daensisme, het VNV, de repressie,... Van Broederband, de VVB, VL@S, “haar” Volksunie tot de N-VA, Esther was er altijd bij. Met een ‘t Pallieterke onder de arm trok ze naar haar vele vrienden om de wijsheden van ‘t Pallieterke zoveel mogelijk te verspreiden. Niet voor niets werd ze ‘ons wandelend ‘t Pallieterke’ genoemd.

Tot het noodlot toesloeg. Op vrijdag 1 juli was Esther met haar zus en schoonbroer op weg naar een begrafenis in Moe-

lingen (Voerstreek). Daar werden ze in de auto aangereden door een vrachtwagen. De brandweer diende Esther, die aan het stuur zat, te bevrijden uit de verhakkelde wagen. Ze werd in levensgevaar per helikopter naar het CHU ziekenhuis in Luik gebracht. Ook zus Lena en schoonbroer Oscar geraakten zwaar gewond.

Vandaag, 9 augustus bereikte me het droevige bericht dat Esther Caudron overleden is, als gevolg van het ongeval.

Esther Caudron, met haar onverzettelijke kracht, moed, een positieve ingesteldheid, haar gedrevenheid voor het einddoel: een vrij Vlaanderen. Ze heeft de droom van het onafhankelijk Vlaanderen helaas niet met eigen ogen zien verwezenlijkt worden. Maar wij beloven je, wij zullen verder vechten voor die droom, Esther. Bedankt voor alles! We zullen je nooit verK arl van C amp geten!

De bioscoop in de zomerperiode, dat betekent vooral licht vertier en het droppen van meer ernstige films zonder grote namen, waarvan men eigenlijk niet gelooft dat ze het zullen maken aan de kassa. Bovenvermelde films behoren tot de eerste categorie en die zullen zonder enige twijfel met de nodige tamtam gelanceerd worden. Reden om het er toch even over te hebben want, alvorens je centen neer te tellen aan de kassa, mag je toch wel weten wat je kan verwachten.“The Shallows” is strikt genomen geen sequel maar lijkt verdacht veel op “Jaws” waarmee Steven Spielberg zo’n veertig jaar geleden filmgeschiedenis schreef. Een jonge vrouw (opkomende ster Blake Lively) krijgt tijdens haar surfescapades te maken met een grote witte haai. Ze kan zich nog net in veiligheid brengen op een eilandje vlakbij de kust, maar die korte afstand overbruggen mag ze vergeten. De haai is namelijk van het volhardende type, die zijn prooi belaagt telkens als ze probeert te ontsnappen.Met dat gegeven alleen kun je natuurlijk moeilijk anderhalf uur vullen (zelfs geen 80 minuten, want zo kort is de film), dus krijgen we bij wijze van afwisseling te maken met een drietal surfgasten die worden opgepeuzeld plus ook nog een gevecht met een walvis. Ten slotte is er nog een gekwetste meeuw die, geloof het of niet, terechtkomt op dat kleine eiland zodat ons meisje-in-shock tenminste iets of iemand heeft om tegen te praten. Helaas is regisseur Jaume Collet-Serra geen Spielberg en heeft hij duidelijk niet genoeg in huis om van “The Shallows” een echte waterthriller te maken. Zelfs een muziekscore die geïnspireerd is op het beroemde leidmotief van John Williams voor “Jaws”, kan de film niet redden. Het enige wat bijblijft, zijn de gillen en kreten van Blake Lively.In de jaren tachtig van vorige eeuw was “Ghost Busters” een onverwachte hit. Een wat onnozele komedie over een team spokenjagers, die eindigde als supernaturalistische thriller, met een angstaanjagende Sigourney Weaver als duivelse godin die huist in de befaamde Dakotabuilding in New York. In Hollywood dachten ze dat het tijd was voor een remake en hadden ze het idee om in deze tijden van kritiek op de achteruitstelling van vrouwen Bill Murray, Dan Aykroyd en co te vervangen door vrouwelijke exemplaren. Niets op tegen natuurlijk, alleen is regisseur Paul Feig (die ook mee het scenario schreef) erin geslaagd om zowat al het grappige en alle spanning van het origineel te vermijden, ondanks het feit dat het verhaal in grote lijnen hetzelfde is. Eén van de redenen is dat de ironie van de oorspronkelijke film perfect aansloot op de droge humor in de vertolking van de acteurs en dat is hier niet het geval. Een andere reden is dat de eerste film bewust inspeelde op de verschillende karakters en dat is opnieuw in deze nieuwe “Ghostbusters” niet het geval. Je hebt meer de indruk dat de personages dienen om de grote scènes vol speciale effecten – die, toegegeven, van een ander niveau zijn dan dertig jaar geleden – met K.T. mekaar te verbinden.

Geschiedenis en cinema (3) Sta mij toe even terug te komen op mijn vorige bijdragen waarbij ik misschien de indruk heb gewekt dat je alleen maar wantrouwen kunt koesteren als geschiedenis en cinema mekaar ontmoeten. Er zijn genoeg voorbeelden waarbij film de geschiedenis een handje toesteekt.Bijvoorbeeld in “Land of the Pharaos”, een film uit de jaren vijftig, waarin regisseur Howard Hawks een realistisch beeld ophing van hoe piramides werden gebouwd. Er bestonden toen nog geen computersimulaties en zijn enscenering werd jarenlang gebruikt in scholen en zelfs universiteiten. Welk ander medium kan beter weergeven hoe veldslagen verliepen? Een geschiedenisboek is misschien exacter maar niet noodzakelijk duidelijker.Nog een voorbeeld. Er is geen geschreven tekst die de emoties, de angst en de pijn kan weergeven van stotteraar George VI, koning van Engeland, als die zijn eerste openbare redevoering moet geven, zoals dat in “The King’s Speech” het geval is. Nog recenter is er “The Big Short”, over de financiële crisis in 2008 die talloze banken over de ganse wereld op de rand van de afgrond bracht. Een uitstekende film die, naar mijn gevoel, een begrijpelijke analyse bracht van wat toen aan de hand was. Omdat al die financiële excessen van de laatste jaren mij nogal intrigeren, heb ik het boek van Michael Lewis gelezen, waarop de film gebaseerd was en dat een gedetailleerd verslag is van de gangsterpraktijken in de bank- en beurswereld van Wall Street. Wel, ik heb geen jota begrepen van al die beurs- en financiële transacties, terwijl ik voortdurend dacht: hoe kun je daar in godsnaam een speelfilm van maken?Scenaristen zijn bewonderenswaardige personen die in dit geval de juiste beslissing namen. Hang die hele ingewikkelde financiële wereld op aan de toch wel kleurrijke personages en je krijgt bijna automatisch een thriller die onder de huid kruipt van de (aandachtige) toeschouwer. Daar ligt o.a. de kracht van het filmmedium, boeiende personages die je meenemen naar gebeurtenissen en feiten uit de geschiedenis. De fantasie van diezelfde scenarioschrijvers – als het op dialogen, liefdesaffaires en dergelijke aankomt – moet je er K.T. dan maar bij nemen.

Op de praatstoel

11 augustus 2016

11

Praten met Dieter Stein (deel 2)

“Duitsland heeft recht op een geschiedenis zonder vrees” De Brexit maakt Duitsland alweer belangrijker als kern van de Europese Unie. Wat denken nationaal-conservatieve intellectuelen over de Europese Unie, de NAVO, het Duitse verleden van 1933-1945, de afkeer van het leger, Rusland, de Heimatvertriebenen? Dieter Stein leidt en inspireert met Junge Freiheit de belangrijkste publicatie van deze politieke familie.

Dieter Stein kijkt naar de succesvolle ontwikkeling van het weekblad dat hij voor dertig jaar begon als scholier in zijn jongenskamer. Het gestencilde maandblad van toen is een waardevolle stem geworden in de Duitse meningsvorming. Vorige week vertelde hij in ‘t Pallieterke hoe zijn rebelse Junge Freiheit groeit in een land dat eveneens botst met journalistieke gemakzucht en kuddegeest.

Vandaag kijkt hij naar kwesties die Vlamingen aanbelangen. ‘t Pallieterke: Duitse troepen uitsluitend als vredesmacht, niet op buitenlandse slagvelden, Duitsland uit de NAVO, het blijft een stroming…

Dieter Stein: “Duitsland zal nooit uit de NAVO verdwijnen. Soms duikt er kretologie op om dat af te dwingen, maar die breuk zou waanzin zijn. Bij de hereniging van Duitsland brak de gedachte door om nadien een neutrale koers te varen.

Die bevlieging van vijfentwintig jaar geleden leeft voort in de uithoeken van het Duitse politieke debat. De Westbindung - de onverbrekelijke band met de NAVO, met het Atlantisch Bondgenootschap en de Europese Unie - is essentieel voor Duitsland. Wat niet hetzelfde betekent als Rusland uit te dagen. Alternative für Deutschland heeft laten horen om een “Austritt” uit de NAVO na te streven. Daar volg ik die partij hoegenaamd niet in. Alexan-

Deportatie Na de Tweede Wereldoorlog werden 14 miljoen Europeanen verdreven, gedeporteerd uit hun heimat.

De spanning en de onrust over de nieuwe vluchtelingen, vaak moslims die niet tot moeilijk willen integreren, opent het debat over deportaties, een gedwongen terugkeer en uitzetting.

Hoe bekijkt u dat?

Dieter Stein: “Ik kan mij niet voorstellen dat wij moslims uit Duitsland zullen deporteren. Daarvoor heb je een oorlog nodig. Door de bestaande wetten correct toe te passen, zou het probleem met de vluchtelingen en de allochtonen veel kleiner zijn.” der Gauland, één van de schranderste mensen van AfD, heeft gelukkig het geklets binnen zijn partij over een NAVO-uittreding gestopt.

Het uittreden uit de NAVO is hoofdzakelijk een redeloze en gevoelsmatige beweging en op het internet blijft de discussie woeden. Daar wordt terminologie gehanteerd als de NAVO-fascisten, dat is echter domweg Russische propaganda nabootsen.” ‘t Pallieterke: daagt Rusland Europa uit?

Dieter Stein: “De annexatie van de Krim en wat er sinds jaren gebeurt in Oost-Oekraïne is betreurenswaardig en een provocatie. Rusland is een gecompliceerd land. De Russen beschouwen Oekraïne niet als een onafhankelijke staat, wel als een historisch deel van het Grote Rusland. Duitsland moet de bruggenbouwer zijn naar Rusland, en alleen als Duitsland stevig in het Westen verankerd is, kan het Rusland omhelzen. Rusland is problematisch, maar moet benaderd worden met begrip voor zijn geschiedenis en veel gezond verstand.” ‘t Pallieterke: Duitsland is een risicofactor voor de democratie in Europa, is de traditionele progressieve kijk op uw land. Klopt dat?

Dieter Stein: “Door de Duitse geschiedenis van de twintigste eeuw is de foute mening ontstaan dat wij een risicofactor zijn voor Europa.

De oplossing die ik bestrijd is de nationale staat laten verwasemen en de nationale identiteit vervangen door een Europese identiteit. Ik ontken absoluut niet dat wij Duitsers ook Europeanen zijn en liefde voor ons continent die-

nen te hebben, maar Duitsland beminnen en tegelijkertijd Europeaan zijn, kan best. Sedert de totale nederlaag in de Tweede Wereldoorlog is in Duitsland de kracht van het nationale denken gebroken.

Na de oorlog hebben de Duitsers zich de mening van de overwinnaars laten opdringen om de militaire capitulatie ook te zien als een geestelijke en culturele nederlaag. Duitsland zou na 1945 geen gelijkberechtigde meer mogen zijn van andere landen. Zo heeft zich hier een nederlaag-denken genesteld dat voor de huidige Duitse identiteit overheersend is.

Dat nederlaag-denken is door het bekijken van onze recente geschiedenis en het steeds omwoelen van de periode 1933-1945 bij herhaling vernieuwd en verdiept. Een natie die haar volledige geschiedenis verwerpt en verdacht maakt, versterkt haar onmacht om een zelfbepaalde toekomst te realiseren.” ‘t Pallieterke: de bloeiende economie heeft jarenlang de pijn verzacht, toch?

Dieter Stein: “Ja, economisch ging het ons decennia zeer goed, dankzij de politiek van Ludwig Erhard en zijn opvolgers. Daardoor was het emotionele probleem van de nederlaag te bolwerken. Door de hereniging van de twee Duitslanden konden wij de verzoening met onszelf steeds minder uit de weg gaan.” ‘t Pallieterke: de Europese Unie wordt door voorstanders vergeleken met een vorstenbond, zoals die bestond in Duitsland als een alliantie van onafhankelijke tot semionafhankelijke staatjes die verbonden waren door overleg tussen hun soevereinen. Uw mening?

Dieter Stein: “Dat beeld van de Fürstenbund als Europese werkelijkheid of Europees rolmodel is fout. De Europese Unie streeft naar een steeds sterkere centralisatie. Zij is dus een tegenmodel van de Duitse traditie die rust op overleg, decentralisatie en intelligente zelfstandigheid van de samenstellende delen van Duitsland.

Junge Freiheit levert dus vanuit onze Duitse traditie en waarden sterke kritiek op de Europese Unie zoals zij zich vandaag voordoet.

Daarbij komt dat de Duitsers, door de Brexit, een belangrijkere sturende rol van de EU op zich zullen moeten nemen. Daarbij valt dan meteen het verwijt van het eeuwige Duitse imperialisme. Neen, wij komen op voor recht en orde, en wij willen ambtenaren bij ons en in de lidstaten die vrij zijn van corruptie. Ook in Griekenland. Slapheid is het laatste wat de EU nodig heeft.” ‘t Pallieterke: u bent economisch conservatief?

Dieter Stein: “Neen, wij volgen de traditie van het naoorlogse Wirtschaftswunder. Op de redactie werken twee aanhangers van de libertarische school, van de uitgeklede, minimale staat. Zij willen de staat zelfs afschaffen, wat niet mijn mening is. Junge Freiheit staat voor de sociale markteconomie in de geest van wat de pionier van deze economische richting, de christendemocraat Ludwig Erhard, ooit stelde. Wat niet belet dat wij kritisch zijn ten overstaan van onze grootindustrie die jaren gehamerd heeft op het feit dat vluchtelingen en buitenlanders noodzakelijk zijn voor een gezonde arbeidsmarkt in Duitsland. Door dat zogenaamde probleem op te lossen, heeft zij een paard van Troje binnengehaald en de sociale samenhang in Duitsland beschadigd.” ‘t Pallieterke: bondskanselier Angela Merkel is voor open grenzen…

Dieter Stein: “Wij dus niet. Op de open grenzen hebben wij scherpe kritiek. Hoe langer hoe meer wordt duidelijk dat “Wir schaffen das nicht” de juiste samenvatting is van de toestand. Duitsland hangt af van de kleine landen tussen Turkije en Duitsland om de vluchtelingenstroom af te remmen of te stoppen, dat is geen geschikte positie voor een sterk land als het onze. Die kleine landen doen stilzwijgend ons werk. Wij zelf moeten durven paal en perk te stellen aan het aantal inwijke-

lingen dat wij willen opvangen. Duitsland is een magneet en moet de eigen grenzen sterker bewaken.” ‘t Pallieterke: AfD slalomt tussen EU-kritisch en anti-islam?

Dieter Stein: “In 2010 publiceerde Thilo Sarrazin zijn merkwaardige boek “Deutschland schafft sich ab”, waarvan 1,5 miljoen exemplaren zijn verkocht. Meteen ontstond een breed maatschappelijk debat rond het thema inwijking en inburgering. Maar ondertussen ontstond de eurocrisis en was dat de eerste klemtoon van de nieuwe partij. Bij de start was zij een forum voor de economen en de economische elite. Nu vindt zij haar weg opnieuw naar het grote publiek, dat verontrust is door de gedachten van Thilo Sarrazin.

AfD was gevallen op 3 procent, maar is door de vluchtelingencrisis opnieuw een machtsfactor geworden en dat zal volgend jaar, met verkiezingen voor de Bondsraad, een grote rol spelen. Rechts-radicaal is geen synoniem van racistisch. Dat wil ik onderlijnen.” ‘t Pallieterke: Merkel bereidt zich op de nationale verkiezingen van 2017 voor met een toenadering tot de Grünen?

Dieter Stein: “Een grote stap van Angela Merkel naar de Grünen om met hen na de verkiezingen van 2017 een coalitie te vormen, is zeer goed mogelijk. Zij neemt daar nu economisch, door van CDU een pseudo-SPD te maken, en maatschappelijk, door haar liefde te verklaren voor de inwijkelingen, een voorschot op. CDU miste de kans om een moralistisch-conservatieve partij te worden. Helmut Kohl liet dingen in die zin horen bij zijn aantreden in 1982, maar die aanpak is nooit doorgedreven en leidend geworden. Het ontstaan van een sterke conservatieve vleugel bij de CDU is tegengewerkt en tegengehouden.

In haar Bildungsarbeit is de Konrad Adenauer Stiftung, de vormingsvleugel van CDU, links.” ‘t Pallieterke: uw vader was militair en

in één van uw boeken staat u allebei in uniform bij een begroeting, dat was toen, en deels vandaag, niet populair in Duitsland.

Dieter Stein: “Ik ben een soldatenzoon, en dat werd op mijn Gymnasium en aan de universiteit slecht bekeken. Ik herinner mij een student die voor de voeten van mijn vader spuwde toen hij voorbij kwam. Dat was de brede mentaliteit tijdens mijn scholieren- en studententijd. Vader was beroepsmilitair en gespecialiseerd in militaire geschiedenis, dat was zijn opdracht bij het leger. Bij mijn Abitur heb ik vader uitdrukkelijk gevraagd om daar in uniform naar toe te komen. Wat hij deed. Ik was fier op hem en fier op de taak die hij op zich nam voor zijn vaderland. Vader is jong ziek geworden en kon de laatste vier jaar van zijn leven geen woord meer uitspreken. Zijn stem was plots weg.” ‘t Pallieterke: wat met de dienstplicht?

Dieter Stein: “Je kan de dienstplicht in vraag stellen en vooral de manier waarop zij georganiseerd wordt, er zijn te veel uitzonderingen. Het is een zinvolle overweging om de Bundeswehr te splitsen in een professioneel gedeelte met hoofdzakelijk beroepssoldaten en een tweede gedeelte, een Heimatschutz, een brede burgerdienst met verbindingen naar technisch hulpwerk als bijvoorbeeld het Rode Kruis. Iedereen zou in zijn leven gezweet moeten hebben zonder de vraag te stellen: ‘Wat levert mij dat financieel op?’” ‘t Pallieterke: u zweert bij Claus von Stauffenberg, in Junge Freiheit en in uw uitgeverij…

Dieter Stein: “Hij blijft een voorbeeld van moed en vaderlandsliefde. Wij hebben vaak geschreven over het Duitse verzet tegen het naziregime. De rechterzijde heeft het altijd moeilijk gehad met haar houding ten overstaan van het nationaalsocialisme. Mijn mening is: de frontsoldaten kunnen verdedigd worden, het was de politieke leiding die crimineel was.

Er is koketterie met het nationaalsocialisme, denk aan de rechtse rockgroepen die gespecialiseerde festivals onveilig maken. Echter, dat is een subcultuur met weinig politieke relevantie en eerder een uitlaatklep voor jonge contestanten en anarchisten.” ‘t Pallieterke: Vergangenheitsbewältigung, een woord kan niet Duitser klinken, het baas worden, het verwerken, van zijn verleden. Wanneer stopt dat in Duitsland?

Dieter Stein: “Ach, het is traditie om af en toe stemmen te zien opduiken in de media, in de debatten om het handenwringen over ons verleden, en dan heeft men het hoofdzakelijk over het tijdvak 1933-1945, te beëindigen. Ik denk aan de heisa rond de zogenaamde Historikerstreit van 1986, toen de discussie de klank had van een intellectuele burgeroorlog. Voorstanders en tegenstanders van het zwijgen over het nationaalsocialisme stonden met geslepen potloden tegenover mekaar. De interpretatie van de geschiedenis is in Duitsland dikwijls een feest van de gelijkhebberigheid. Tot in 1989, bij de Wende, moest Duitse geschiedenis per se uitmonden in Auschwitz.

Na de val van de Muur en de Wiedervereinigung van 1990 gaat de Duitse geschiedenis, tegen alle verwachtingen toentertijd in, weer verder. En dat is goed. De fraaie én de slechte kanten van een geschiedenis moeten aan bod Frans Crols komen.”

Heimatvertriebenen De Heimatvertriebenen hebben jarenlang een groot gewicht gehad in de Duitse politiek. De oudere Vlamingen kennen hun situatie door de naoorlogse acties van de norbertijn Werenfried van Straaten (de spekpater), Oostpriesterhulp en de Bouworde.

Dieter Stein: “Het politieke gewicht van de verenigingen van verdrevenen uit de traditionele gebieden waar Duitsers leefden, is verzwakt. Junge Freiheit heeft altijd aandacht gehad voor hun leven en situatie. Dat was voor ons een redactioneel zwaartepunt dat wij dikwijls in bijlagen getoond hebben. Wij riepen de lezers op te getuigen over hun wedervaren. Berichten van tijdsgetuigen zijn essentieel voor het nationale geheugen. Wij deden dat niet om de bestaande grenzen, de nieuwe grenzen van het kleinere Duitsland, in vraag te stellen. Evenmin wilden wij dat over deze bladzijden van de Duitse geschiedenis niet meer gepraat zou worden. Tsjechië en Duitsland vonden mekaar na jaren ondanks de verdrevenen, en Junge Freiheit ijverde nooit voor het verduitsen van het vroegere Sudetenland in Tsjechië.”

12

Cultuur

11 augustus 2016

Provinciale musea: quo vadis?

Op de korrel - Waarom westerse meisjes en vrouwen zo vaak worden betast door oosterse vluchtelingen en asielzoekers? Toen ze “ginder” vertrokken, is hen op het hart gedrukt dat emigreren niet gemakkelijk zou zijn: ze zouden in het Westen hun weg moeten zoeken “op de tast”. Vandaar…

- Dictator Erdogan laat niet met zich sollen na die staatsgreep: hij vat de coup bij de horens.

- Het begint in Turkije al bij het kleuteronderwijs, waar de kindjes sprookjes worden voorgelezen van Moeder de Erdogans - Dat die sprookjes zouden zijn geschafft door Angela Merkel, wordt in Berlijn met de grootste stelligheid ontkend.

- Ben je in Turkije voor de democratie, dan betoog je voor de… dictatuur.

- Een autochtoon die lelijke dingen zegt over een allochtoon, is een racist.

Een allochtoon die een kortgerokt autochtoon meisje op straat voor hoer uitscheldt, beleeft zijn… cultuur.

- En zeg dat Wouter van Bellingen het gezegd heeft…

- Aan de vrijheid van meningsuiting mag niet geraakt worden, maar op dat terrein geldt wél altijd de voorrang van links.

- Vroeg Walter Pauli, ex-De Morgen, in de Knack: “Gaat N-VA te ver in de strijd tegen terreur?” Foute vraag. Moest zijn: “Gaat terreur te ver in de strijd tegen N-VA?”

hvo

kristallen servies De Europese Dienst voor Extern Optreden, onderdeel van de EU, was op zoek naar een porseleinen servies, een kristallen servies (glaswerk) en bestek. De luxevoorwerpen zijn bestemd voor het gebouw in Brussel en de 140 delegaties van de Europese Unie.

Orfèvrerie Christofle uit Parijs won de openbare aanbesteding en mag de voorwerpen binnenkort leveren. De waarde van de opdracht is 1.327.334 euro, zonder btw welteverstaan. Europa vraagt de burgers om zuinig te leven, maar dat credo geldt uiteraard niet voor de eurocraten. En dan maar klagen over een Brexit.

Tactisch stemmen In Zuid-Afrika zijn de gemeenteraadsverkiezingen uitgedraaid op een nederlaag voor het almachtige ANC. Niet dat het ANC is weggevaagd, verre van. Over het hele land gezien behaalt de partij nog altijd bijna 60 procent van de stemmen. Maar in de grote steden moet ze de Democratische Alliantie laten voorgaan. De DA deed het al goed in de Westkaap en in Kaapstad, maar nu breekt ze ook door in Pretoria en Port Elisabeth. In Johannesburg moet ze maar nipt de duimen leggen voor het ANC. In feite is Zuid-Afrika politiek een tweepartijenland geworden, want buiten ANC en DA zijn er maar weinig partijen die nog iets te betekenen hebben. De communisten van Julius Malema halen zo’n 10 procent, maar verder is het morrelen in de marge. De Zulupartij Inkatha is nog slechts een schim van zichzelf en ook het Vrijheidsfront komt nauwelijks nog boven het maaiveld uit. Het is duidelijk dat veel kleurlingen, Zulu’s en blanken tactisch stemden op de DA, om zo het ANC het vuur aan de schenen te leggen. Hetgeen in de Westkaap en in de grote steden aardig gelukt is. In elk geval is het een signaal voor president Zuma dat een toenemend aantal Zuid-Afrikanen zijn door en door corrupte beleid meer dan zat is. De riante historische bonus als antiapartheidspartij verzekert het ANC nog altijd van de koppositie, maar stilaan gloort aan de einder toch een wisseling van de wacht.

Zwendel De christelijke liefdadigheidsorganisatie World Vision is in een lastig parket geraakt.

Volgens de Israëlische geheime dienst kwamen grote bedragen die voor humanitaire hulp in Gaza waren bestemd, in werkelijkheid bij Hamas terecht. Dat gebruikte de geldsommen voor wapens en materiaal om tunnels te bouwen (van waaruit Israël kan worden aangevallen). De Israëli’s arresteerden de plaatselijke directeur van World Vision, Mohammed Halabi, die rechtstreeks verantwoordelijk wordt geacht voor de zwendel. World Vision zelf ontkende niet meteen dat er geld naar Hamas werd versluisd, maar betwistte wel de door Israël genoemde bedragen (zo’n 36 miljoen dollar in vijf jaar tijd). Het is niet de eerste keer dat hulporganisaties beschuldigd worden van (ongewilde) steun aan Hamas. Zelfs de Verenigde Naties zagen eerder al fondsen verdwijnen naar de terreurorganisatie. Telkens bleken de plaatselijke Palestijnse verantwoor-

delijken een dubieuze dubbelrol te spelen. Ze konden dat meestal jaren volhouden, en dat is niet moeilijk: de naïviteit van westerse hulporganisaties is haast legendarisch. Gelukkig zijn er nog de Israëlische veiligheidsdiensten om af en toe de waarheid aan het licht te brengen.

Terreur en sociale fraude Sinds oktober 2014 heeft de federale politie 78 dossiers van jihadstrijders doorgenomen op zoek naar eventuele fraude met sociale uitkeringen. In 14 gevallen kregen de terroristen werkloosheidsuitkeringen, 64.115 euro in totaal. In 18 gevallen werd kindergeld uitbetaald, alles samen 19.042 euro. Het gaat niet altijd om kleintjes in de terreurwereld. De Wall Street Journal kon de hand leggen op de bedragen die de daders van de aanslagen in Parijs en Brussel opstreken.

Salah Abdeslam kreeg werkeloosheidsuitkeringen tot drie weken voor de aanslagen.

Tussen januari 2014 en oktober 2015 incasseerde hij 19.000 euro dopgeld, hoewel hij de bar “Les Béguines” uitbaatte als mede-eigenaar. Zelfs los van zijn terreuractiviteiten had hij nooit in aanmerking mogen komen voor dopgeld. Zijn broer Brahim, die zich opblies bij de aanslagen in Parijs, kreeg een uitkering tot einde 2013. Bilal Hadfi, die zich opblies bij het Stade de France, had zelfs een studiebeurs.

Khalid El Bakraoui, de zelfmoordterrorist van station Maelbeek, kreeg tussen februari 2014 en december 2015, na zijn vrijlating uit de gevangenis, zo’n 25.000 euro aan diverse uitkeringen.

Zijn broer Ibrahim, die zichzelf in Zaventem opblies, kreeg alles samen 6.000 euro aan uitkeringen, vooral wegens werkloosheid. Vele CPA’s (onze OCMW’s) in Brussel weigeren alle medewerking bij het opsporen van deze misbruiken. Het probleem van de massale uitkeringsfraude in Franstalig België is niet nieuw.

Bij de arrestatie van Dutroux was ook al gebleken dat hij ondergrondse kerkers kon bouwen en een reeks ontvoeringen, moorden en verkrachtingen kon plegen terwijl hij tegelijk actief was in de schroot- en autohandel, hoewel hij officieel werkonbekwaam was en van uitkeringen leefde. Toen al werd het totale gebrek aan sociale controles in Franstalig België aangeklaagd. Maar er is duidelijk nog niets veranderd… Behalve het aantal slachtoffers.

Huurlingen in toga Fatima Aberkan werd “de moeder van de djihad” genoemd. Ze werkte samen met de terrorist Nizar Trabelsi, de haatprediker Khalid Zerkani en Malika El Aroud, die terroristen recruteerde voor de jihad in Afghanistan.

Fatima zelf ronselde tientallen Syriëstrijders.

Zij kreeg volkomen terecht vijftien jaar cel.

Maar zij heeft daarvan slechts vier maanden moeten uitzitten. Haar advocaat Cédric Moisse – geen moslim voor zover we weten - die ook Salah Abdeslam verdedigde, ontdekte een procedurefout en kon haar vrijlating afdwingen, zij het dan onder voorwaarden.

Zou iemand echt nog geloven dat de Belgische justitie in staat is de oorlog tegen IS te winnen? Met zoveel advocaten die zich als huurlingen aan de terroristen verkopen? Met het Hof van Cassatie dat de terroristen nog gelijk geeft ook?

In het Vlaamse regeerakkoord staat de afslanking van de provincies. Alles wat persoonsgebonden is (sport, ontspanning, cultuur en welzijn) moet naar een ander bestuursniveau, dus naar de gemeenten of naar Vlaanderen. Wat betekent dat voor de provinciale musea?

Kathedralen onderhouden en restaureren, sportcentra, zwembaden en regionale luchthavens uitbaten, wandelpaden en fietsroutes uitstippelen en bewegwijzeren, toerisme stimuleren, onderwijs in al zijn vormen organiseren, projecten in verband met intrafamiliaal geweld en armoede oprichten en ondersteunen, een gigantisch patrimonium gebouwen, domeinen, musea, bibliotheken en archieven beheren… De provincies doen het allemaal en nog veel meer. Het is een kluwen van taken, in de hand gewerkt door de zeer vage omschrijving van de provinciale bevoegdheden. Die beschrijving luidt: de provincies nemen taken op zich die het gemeentelijke niveau overstijgen, maar die te lokaal zijn on vanuit Brussel te beheren. Daar kunnen de provincies alle kanten mee op en dat doen ze dan ook gretig. Bovendien zijn de provincies decennialang gebruikt om problemen op lokaal of centraal niveau te parkeren. Zo werden de archeologische musea in Velzeke en Ename midden de jaren tachtig ondergebracht bij de provincie Oost-Vlaanderen omdat de stadsbesturen van Zottegem en Oudenaarde er geen centen meer wilden of konden in stoppen. En zo sprong de provincie West-Vlaanderen in de bres voor de luchthaven van Kortrijk omdat Vlaanderen de investeringskraan had dichtgedraaid. Het bonte takenpakket dat de provincies uitvoeren, is veeleer het resultaat van zaakjes doen onder politieke vrienden dan van doordacht beleid. Ook niet onbelangrijk: de provinciebesturen bieden vele riant vergoede posten, ideaal om politiek personeel zoet te houden.

Een overbodig niveau In het verleden zijn al stemmen opgegaan om de provincies af te schaffen. Het was in 1977 één van de elementen in de staatshervorming van het beruchte Egmontpakt. ‘Weg met dit overbodig bestuursniveau’ is te lezen in het programma van N-VA. Bij de vorming van de Vlaamse regering lag dit punt op de onderhandelingstafel. CD&V stond op de rem en er werd afgeklopt bij een halfslachtig compromis: de provincie worden niet afgeschaft, maar wel afgeslankt. Vanaf 1 januari 2018 moeten de provincies hun persoonsgebonden taken uit handen geven. De culturele aangelegenheden (jeugd, kunst, cultuur, sport…) en de welzijnsmateries (bijstand aan personen…) gaan dan naar Vlaanderen of naar de gemeenten.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan, bleek al snel. Vorige maand heeft de Vlaamse regering dan wat knopen doorgehakt en lijstjes opgemaakt van wat naar wie gaat. Ook voor de provinciale musea is er nu eindelijk duidelijkheid.

Dat de provinciale archeologische musea PAM Velzeke (Zottegem) en PAM Ename (Oudenaarde), die samen elk jaar 40.000 bezoekers trekken, in handen van de provincie Oost-Vlaanderen zouden blijven, was al vorig jaar bedisseld. De stadsbesturen van Zottegem en Oudenaarde oordeelden dat ze, zoals in de jaren tachtig, niet in staat zijn de musea op een deftige manier te beheren. Een handig trucje werd gevonden: de twee PAM’s werden herdoopt tot ‘erfgoedcentra’ en zo kunnen ze bij de provincie blijven. Nu besliste de Vlaamse regering dat de provincie Oost-Vlaan-

deren ook bevoegd blijft voor het Scheepvaartmuseum in Baasrode en het Molencentrum Mola in Wachtebeke. Er zijn nog drie provinciale musea die niet naar een ander niveau gaan: FeliXart Museum in Drogenbos, het Openluchtmuseum Bokrijk en het Suske en Wiske Museum in Kalmthout.

Antwerpen en Vlaanderen Verandert er dan niets? Toch wel, en dan vooral voor enkele van de belangrijkste provinciale musea. Het Gallo-Romeins Museum komt op 1 januari 2018 in handen van de stad Tongeren. De stad Antwerpen wordt eigenaar van het Modemuseum, het Fotomuseum en het Museum voor Edelsmeedkunst, Juwelen en Diamanten (DIVA). Het provinciebestuur en het schepencollege hebben daartoe een Stichting van Openbaar Nut voor de provinciale musea opgericht. Het is de bedoeling om de continuïteit van de werking in de overgangsfase te verzekeren en de ‘machtsoverdracht’ soepel te laten verlopen. De personeelsleden die van de provincie naar de stad verhuizen, zullen hun statuut en verworven rechten mogen behouden. En ook de budgetten komen in principe integraal over. Dat heeft bevoegd minister Liesbeth Homans beloofd. In de media is lange tijd gespeculeerd over de vraag of Homans er al dan niet zou in slagen haar voorzitter te overhalen om als burgemeester de drie musea over te nemen.

Er zijn drie musea die naar Vlaanderen verhuizen: MuZEE in Oostende, het Permekemuseum in Jabbeke en het Roger Raveelmuseum in Zulte. Dat is ook het geval voor twee ‘schrijvershuizen’: het Lijsternest (het Stijn Streuvelshuis) in Anzegem en het Museum Emile Verhaeren in Sint-Amands. Het ontlokte Groenvolksvertegenwoordiger Bart Caron volgende bedenking: “De mooiste collecties, de Raveels, Ensors en Permekes, om er maar drie te noemen, komen in Vlaamse handen. Stijn Streuvels en Emile Verhaeren worden verheven, terwijl Anton van Wilderode van zijn piëdestal dondert.”

Anton van Wilderode Inderdaad, Vlaanderen is niet geïnteresseerd in het woonhuis van Anton van Wilderode in Moerbeke. En ook de provincie Oost-Vlaanderen is het blijkbaar liever kwijt dan rijk. Dus wordt het overgedragen aan Moerbeke. Het is geen fraaie historie wat er met het huis van Anton van Wilderode is gebeurd. Het provinciebestuur kocht het in 2001 aan, samen met het aanpalende geboortehuis, met de belofte het uit te bouwen tot een museaal studie- en ontmoetingscentrum rond het leven en het werk van dichter Anton van Wilderode. Die belofte is de provincie niet nagekomen. Het geboortehuis is afgebroken. Het provinciebestuur talmt al jaren en twijfelt eraan of het project wel kan uitgevoerd worden. Het woonhuis zou te klein zijn en de inboedel zou er niet in optimale omstandigheden kunnen bewaard worden. Uitvluchten genoeg om alle plannen uit te stellen.

Zal het Moerbeke wel lukken? Slechter dan bij de provincie kan het Van Wilderode-huis niet af zijn. Maar waarom heeft de Vlaamse regering geen enkele belangstelling?

MMMV

Dossier

11 augustus 2016

13

Jihadisten? Fundamentalisten? Geradicaliseerden?

Salafisten? Of....

Om radicale en extremistische moslims te omschrijven, worden heel diverse termen gebruikt. Sommige van die termen zijn nieuw, andere worden niet meer gebruikt, nog andere kregen een nieuwe betekenis. Een overzicht van de rijke fauna en flora van islamitische “diehards” in ons tijdperk van jihadistische aanslagen.

Integrisme.

Tot rond de eeuwwisseling werd de term integrisme (moslimintegrisme, islamitisch integrisme) vaak gebruikt om radicale moslims te omschrijven. Merkwaardig genoeg hoor je vandaag die term nog zelden. Moslims houden overigens niet van het woord omdat het begrip afkomstig is uit de katholieke leefwereld. Inderdaad, de term integrist dateert van begin 20e eeuw en werd gebruikt om die katholieken aan te duiden die vasthielden aan de kerkelijke traditie en het modernisme afkeurden. Eventueel zou men een integristische moslim nog kunnen omschrijven als een moslim die de islamitische tradities serieus neemt, terwijl een zogenaamde gematigde moslim in de praktijk een moslim is die zijn of haar voeten veegt aan een aantal tradities en normen.

Fundamentalisme.

Deze term sluit al wat beter aan bij onze fauna en flora omdat alle radicale en extremistische moslims inderdaad terugkeren naar de fundamenten van de islam (al usul, de bronnen, enkelvoud asl). Toch houden moslims ook niet van deze term omdat het begrip afkomstig is uit de protestants-christelijke leefwereld. Inderdaad, christelijk fundamentalisten zijn historisch gezien christenen die terugkeren naar de bronnen van het christendom als reactie op alle nieuwe ideeën en praktijken die katholieken hadden toegevoegd aan het oorspronkelijke, zuivere geloof, of op z’n minst wat protestanten beschouwen als het zuivere geloof.

Salafisme.

De term salafisme sluit nauw aan bij de term fundamentalisme. Salafisme is afgeleid van het woord salaf, en dat betekent voorvader. Een salafist is dan ook iemand die wenst terug te keren naar de islam van de voorvaderen, lees de oorspronkelijke islam. Hiermee wordt bedoeld de islam zoals die beleefd werd ten tijde van de profeet Mohammed (570632) en zijn vier kaliefen of opvolgers (Aboe Bakr, Omar, Othman en Ali, we schrijven dus van 632 tot 661). Salafist is geen scheldwoord, salafisten noemen zichzelf immers ook salafist, ook al is de term nauwelijks een eeuw oud. Bij de eerste democratische verkiezingen in Egypte na de val van autocraat Hosni Moubarak in het kader van de ‘Arabische Lente’ behaalde de salafastische partij Al Nour 25 procent van de stemmen (de Moslimbroeders, Al Ikhwan, 40 procent) wat betekent dat het belang van het salafisme niet mag onderschat worden.

Jihadisme.

Volgens de politiek (en religieus) correcte uitleg zouden er twee soorten jihad bestaan, de grote en de kleine, en zou de grote daarbij de echte jihad zijn. De kleine jihad zou betekenen oorlog voeren met wapens (defensief of offensief), de grote jihad zou overeenkomen met wat vrijmetselaars noemen ‘wer-

ken aan de ruwe steen’, namelijk werken aan een beter karakter en menszijn, strijden tegen je eigen negatieve kantjes en tekortkomingen.

Het probleem is echter dat dit onderscheid berust op een zwak, onbetrouwbaar hadith (1). Bovendien hebben die moslims (waaronder de soefisten, de mystici binnen de islam) die toch geloven in het onderscheid tussen de twee jihads, nooit gesteld dat de ene jihad de andere zou vervangen, wel dat de ene de andere aanvult. Ten slotte valt het op dat alle organisaties die de naam jihad in hun benaming hebben staan (bijvoorbeeld de Islamitische Jihad in Palestina/Israël) zich uitsluitend bezighouden met militaire en/of terroristische activiteiten en geen bal geïnteresserd zijn in de zogenaamde grote, spirituele jihad.

Islamisme.

De mainstreamverklaring van dit begrip in het Westen is dat er enerzijds iets zou bestaan als de islam, een normale godsdienst die de scheiding van godsdienst en staat resepecteert, en anderzijds een afwijking van de islam, namelijk het islamisme, dat zich moeit met de politiek en daarom door velen de politieke islam wordt genoemd. Deze visie getuigt om te beginnen van een bekrompen eurocentrische visie: bij ons in Europa zijn de christelijke kerken geëvolueerd tot godsdiensten die de scheiding tussen Kerk en Staat aanvaarden, en kunnen we bijgevolg de paar christenen die dat niet aanvaarden als integristen of fundamentalisten bestempelen, dus, zal dat bij de islam ook wel zo ongeveer het geval zijn. Maar zo eenvoudig is het natuurlijk niet.

Wat vaak vergeten wordt, is dat de term islamisme nergens voorkomt in de basisteksten van de islam (2). Het begrip komt wel voor in een aantal publicaties uit de 19e en 20e eeuw, maar dan als... synoniem voor de islam. Het fantasme van het onderscheid tussen islam en islamisme is een Europese uitvinding van eind vorige eeuw. Sommigen beweren dat de Franse islamkenner Gilles Kepel dit onderscheid zou gelanceerd hebben, ook al is dit niet 100 procent zeker.

Wahhabisme.

Om de extremistische islam van SaoediëArabië te omschrijven, wordt steeds verwezen naar de term wahhabisme. Dit is heel grappig, want iedereen heeft het over wahhabisten behalve... de wahhabisten zelf. Wahhabisme verwijst naar Muhammad ibn Abd al Wahhab (1703-1791), een reactionaire islamhervormer.

Wahhabisten noemen zichzelf muwahiddun, belijders van de eenheid van God (afgeleid van wahid, het Arabische woord voor één). In feite een nietszeggende term, want elke moslim belijdt immers de eenheid (tawhid) van God, niet alleen de wahhabisten. Het wahhabisme is in ieder geval een vorm van salafisme en zoals alle ‘ismen’ die voorkomen in deze bijdrage onverenigbaar met de waarden en normen zoals uiteengezet in onze Europese grondwetten en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.

Voor een verklaring van islamitische termen in het algemeen verwijzen wij graag naar het “Vademecum van de islam (de islam in 400 begrippen)”, dit jaar bij de Nederlandse uitgeverij Damon uitgegeven. Het boek telt 192 bladzijden en werd samengesteld door een groep Nederlandse en Vlaamse islamologen. Alle lemmata zijn inzichtelijk opgedeeld in zes relevante hoofdstukken: basisbegrippen, religieuze terminologie, recht, Koran, sjiisme en fundamentalisme. Alle woorden worden in een dubbele transcriptie behandeld, die zowel de juiste uitspraak als de vertaling weergeeft. Dit is een onmisbaar boek voor iedereen met een algemene interesse in een onderwerp dat steeds meer de actualiteit beheerst. Het boekje kost 18,90 euro en kan besteld worden via onze webwinkel (+ verzendingskosten 4 euro). Na lezing weet u ongetwijfeld wat een ‘moertadd’ is, wat ‘diya’ betekent, of wie de Abassieden zijn. Het zijn maar drie voorbeelden van de 400 begrippen die aan bod komen.

Geradicaliseerden.

Dit begrip is vrij nieuw en heeft verrassend genoeg heel snel ingang gevonden in de westerse wereld. En zoals met alle termen die gemeengoed zijn geworden, vergeet men al snel de betekenis van het woord of de context waarin het is ontstaan. Etymologisch gezien is een radicaal iemand die teruggaat naar de wortels of de oorsprong van iets. In het Frans wordt dan ook de link gelegd tussen de begrippen radical en racine. In die zin is er duidelijk een link met de term salafisme. Het is pas in de 18e eeuw dat de term radicaal een politieke betekenis kreeg, namelijk als tegengestelde van iemand die gematigd is. Maar wat belangrijker is: de term radicalisering gebruiken wanneer men eigenlijk islamitisch extremisme bedoelt, heeft geen zin, want er is geen enkel verband tussen de term radicalisering en islam, ook al heeft men het natuurlijk wel impliciet over de islam als men de term radicalisering gebruikt. En dat is uiteraard de bedoeling: gebruik van de term radicalisering laat je toe het over de islam te hebben zonder woorden als islam of moslim te moeten uitspreken, net zoals veel politici om dezelfde reden liever ‘Daesh’ gebruiken dan ‘Islamitische Staat’.

Dat de neutraal klinkende term radicalisering nooit gebruikt wordt voor het omschrijven van linkse of rechtse extremisten is veelbetekend.

Litteralisten.

Is de radicale of extremistische islam een gevolg van een letterlijke lezing van de Koran (of andere bronnen), zoals steeds wordt beweerd? Niks is minder waar. Om te beginnen is een letterlijke lezing van de Koran geen afwijking of ziekte, maar betekent dit gewoon dat je leest wat er staat, en geen uitvluchten tracht te zoeken telkens je een vers leest dat niet zo fraai klinkt in onze Europese oren. Verder: gezien er in de Koran naast een aantal verzen die onverdraagzaamheid prediken ook een beperkt aantal verzen staan die verdraagzaamheid prediken, wat zou het dan kwaad kunnen dat ook die letterlijk worden genomen?

Maar wat, ten slotte, het belangrijkste is: iedere moslim kiest uit de Koran die verzen die hem of haar het beste uitkomen en citeert die dan letterlijk. Om te ‘bewijzen’ dat de islam verdraagzaam is, komen zogenaamde gematigde moslims steeds op de proppen met het vers “Geen dwang in religie” (Koran, 2:256). Niet alleen citeert men dat vers letterlijk, van ons niet-moslims wordt ook verwacht dat we dat vers zo letterlijk mogelijk interpreteren. Hoezo, een letterlijke interpretatie van de Koran is een afwijking?

De overdaad aan termen hierboven kort geschetst schept geen duidelijkheid en leidt tot nutteloze Byzantijnse discussies. Gebruik

van duidelijk termen zoals radicale en extremistische islam zou al het begin kunnen worden van een heldere discussie.

M.L. (1) naast de Koran bestaan er nog bronnen van kennis en recht in de islam. De tweede belangrijkse bron is de soenna, de traditie. De soenna is een verzameling van uitspraken en handelingen van (hoofdzakelijk maar niet uitsluitend) de profeet Mohammed. Zo één uitspraak wordt hadith genoemd, in het meervoud ahadith (en niet hadiths, zoals je vaak leest). Binnen de soennitische islam (maximum 90 procent van de moslims wereldwijd is soenniet, minimum 10 procent sjiiet) zijn de belangrijkste ahadithverzamelingen die van Al Bukhari (810-870) en Muslim (817-874). Moslims zijn ervan overtuigd dat ahadith door de eeuwen heen werden overgeleverd van persoon tot persoon waarbij men spreekt over een keten van overlevering, isnad. Ahadith worden gerangschikt op basis van betrouwbaarheid.

Ook minder betrouwbare of zelfs onbetrouwbare ahadith komen voor in de ahadithverzamelingen, zoals dat over het onderscheid tussen de grote en kleine jihad.

(2) met basisteksten van de islam bedoelen wij de Koran, de traditionele koranexegeses (tafsir), de soenna, de ‘gecanoniseerde’ biografieën (sira) van de profeet Mohammed, de hoofdwerken van de belangrijkse ulama (rechtsgeleerden) en de werken van klassieke islamitische historici zoals Al Tabari (839-923).

Het moet goed gebeuren...

In Nederland ontstond beroering omdat een man binnen de muren van een asielcentrum (AZC) zes besnijdenissen had uitgevoerd op jongetjes. Eén van de slachtoffertjes moest naar het ziekenhuis met ernstige complicaties. Alleen al het feit dat zoiets in een AZC mogelijk is, deed velen de wenkbrauwen fronsen, maar vooral de reacties van de AZC-directie en van politie en Justitie leidden tot woede en onbegrip. Volgens de verantwoordelijken van het AZC behoort wat op de kamers gebeurt ‘tot de privésfeer’. Daar is dus blijkbaar geen enkele controle op, wat meteen serieuze vragen doet rijzen omtrent de veiligheid, niet alleen van de bewoners van het AZC, maar ook van de omwonenden en de rest van de Nederlandse bevolking. Volgens de politie en het Openbaar Ministerie is het in Nederland niet verboden jongetjes te besnijden, maar... ‘het moet wel goed gebeuren’. De dader had nochtans ‘geen licentie’. Wij worden daar enigszins onpasselijk van.

14

Brieven

11 augustus 2016 Merkel

Barbarossa Pallieterke, Tot mijn niet geringe ontzetting lees ik in de boekbespreking van de biografie van Frederik II dat deze keizer Barbarossa genoemd werd.

Dat was zijn grootvader, Frederik I... Het lijkt me onwaarschijnlijk dat zo’n fout in het besproken boek zou staan. P. Baert - Leuven Nvdr: “Tijdens de afgelopen warme weken heeft onze medewerker te veel gin-tonics gedronken en haspelde hij beide Frederiks door elkaar. Als boete heeft onze hoofdredacteur hem nu voor de rest van de zomer op een dieet van zuiver bronwater geplaatst.”

Pallieterke, Herinnert u zich het beeld van de applaudisserende Duitsers in het station van München toen de eerste “vluchtelingen” daar aankwamen? Intussen is er héél wat gebeurd, en niet alleen in Keulen op oudejaarsnacht. Bij de verkiezingen in 2017 vliegt Mutti eruit. Maar dat is voor haar geen probleem; zij krijgt wel een zitje bij Gazprom en enkele Zwitserse banken, zoals haar voorganger Richard Schröder. Het woord “wereldleider” dat Beke en Almaci en andere beroepspolitici gebruiken, zou ik vervangen door “wereldverknoeiers” of “carrièremakers”.

Ja, ja, de beroepspolitici “Schaffen Das!”

Marc Bertrand – Edegem

Youssef Pallieterke, Youssef Kobo, kabinetsmedewerker van de Brusselse staatssecretaris Bianca Debaets, wordt afgedaan als Jodenhater omdat hij kritiek uit op Israël. Is dit niet wat kort door de bocht? Er zijn ook Israëlische Joden die kritiek hebben op hun regering en zelfs oproepen tot boycot van Israël, zoals de historicus Ilan Pappé, de vredesactivist Uri Davis en de schrijfster Susan Nathan. Zelfs de Israëlische zionist Ury Averny vindt dat Israël een fascistische staat geworden is. Zijn dit daarom allemaal Jodenhaters en antisemieten?

Werner de Bus - Brussel

De jacht is open Pallieterke, Ik wil twee nationaliteiten: één als Hollander en een tweede als Vlaming. Eén om van te genieten als allochtoon, en één omdat ik er geboren ben. Nu ik het gevoel heb dat in de media de jacht is geopend op de Vlamingen, is het vijf voor twaalf om de biezen te pakken.

Let op wat u zegt, lees uw geschreven meningen tien keer na, laat ze desnoods verbeteren door het ministerie van racisme. En misschien kan ik mijn verhuis naar het nieuwe vaderland bespoedigen door op mijn rijpere leeftijd een lichte afwijking te vertonen.

Gustaaf Mertens - Geel

Poetin Pallieterke, Uw gewaardeerde medewerker Frans Crols beëindigt een boekbespreking (‘t Pallieterke, 4 mei) met de aanbeveling ... “antigif te drinken tegen de misdaden van tiran Poetin”. Welke misdaden? De Sovjet-Unie was pas enkele jaren ontbonden of “het Westen” plaatste onder leiding van de Amerikaanse supermacht aan de Europese grenzen met Rusland, langeafstandsraketten (zogezegd gericht op Iran).

Het voerde een omcirkelingsbeleid, door landen die traditioneel tot de Russische invloedssfeer behoren in te lijven; Bulgarije en Roemenië werden zelfs opgenomen in de Europese Unie, hoewel de EU-top zeer goed wist dat die landen dat economisch noch politiek aankonden. Ook daar werden wapens tegen Rusland geplaatst. Dit agressieve beleid faalde toen de president van Oekraïne, Victor Janoekovitsj, weigerde een handelsakkoord te tekenen als aanloop tot het lidmaatschap van de EU en van de NAVO, en dat de belangrijke Russischsprekende bevolking voor het hoofd stootte.

Daarop werd de democratisch verkozen president verjaagd door een staatsgreep na een betoging mede opgehitst door CIA-agenten en Europese oproerkraaiers waaronder de Belg Guy Verhofstadt. Het nieuwe regime voert nu met steun van het Westen een schrikbewind tegen de Russischsprekende bevolking – in de provincie Odessa bijvoorbeeld werd de oudpresident van Georgië, een aartsvijand van Rusland, tot gouverneur aangesteld.

Buiten protesten heeft Rusland tot dusver geen oorlogszuchtige daden tegen het Westen gesteld. Maar het is dansen op een slappe koord. Barbara Tuchman’s “March of Folly” indachtig, vrees ik dat de Koude Oorlog wel eens “warm” zou kunnen worden. Denk aan André Monteyne - Jette Sarajevo 1914...

Maria Pallieterke, Dank u, ’t Pallieterke, en speciaal Tom, die een hartverwarmend artikeltje schreef over de katholieke “moederkesdag” in Antwerpen, dat onrechtstreeks een antwoord is op het racisme dat gericht is op ras-echte katholieke geloviStaf VD – Balen gen.

Kruisende woorden oplossing 1017

A B C D E F G H I J K L

Erdogan Pallieterke VTM Nieuws zondagavond 31/07 om 19 uur: Danny Verstraeten meldt met een uitgestreken gezicht dat er bij de manifestatie van wel 20.000 Turken in Keulen ter ondersteuning van de crapuleuze dictator van Turkije, sultan Erdogan, ook heel veel 'Vlamingen' aanwezig waren. Ik heb mij nog nooit zo beledigd gevoeld. Ik ben een échte Vlaming, geboren en getogen in het Antwerpse, zonder dubbele nationaliteit. Ik weet het, de Vlaamse identiteit is er één van bekrompenheid, stuursheid en ongastvrijheid. Een rechtsdenkend klootjesvolk dat weigert zich aan te passen aan de ons opgedrongen multiculturele gedachte. Vlaming zijn is eigenlijk een jammerlijke handicap en het woord op zich is een scheldnaam die op die manier gebezigd wordt in de kringen van de politiek correcten.

Voor mijn part mogen de politiek correcten zo denken tot ze ervan zweten, maar ik wil hoe dan ook NIET vereenzelvigd worden met Turken die, ondanks dat ze hier in Vlaanderen geboren zijn, hun onfrisse sympathie staan te betuigen aan een crapuleuze dictator, die alle democratische waarden stilaan, maar weergaloos en doelgericht, aan het versmachten is in eigen land en die goed bezig is zijn plannen ook buiten de Turkse grenzen op te dringen.

Dat soort manifesterende Turken zijn in mijn ogen lafaards, die van ver staan te roepen dat Erdogan de enige echte fantastische wereldleider is, maar die zich intussen veilig en wel in onze Vlaamse maatschappij schuilhouden, in plaats van naar het Turkse beloofde land te verkassen. Zijn die mensen nu echt zo dom, zo verblind, of zijn ze zo bang voor elkaar en mogelijke vergeldingsacties?

Met andere woorden: dat soort manifesterende Turken hoort niet thuis in ONS Vlaanderen. De enige voor de hand liggende oplossing: Belgische nationaliteit en daarmee alle voordelen van onze o zo verderfelijke maatschappij inleveren en hup naar de enige echte democratie, genaamd Turkije. Ik heb dit stukje ook aan VTM Nieuws gestuurd, maar uiteraard verwacht ik geen noemenswaardige reactie, noch verontschuldigingen voor hun gebruikelijke misplaatste veralgemenende berichtgeving.

K arin Slootmans - Deurne

Brief van Flupke Ik ben zo eenzaam zonder jou Pallieterke, Ik voel mij zoals de geliefde zanger van tante Fabi het zo mooi naar voren gebracht heeft in zijn liedje: ik ben de eenzame man uit La(e)ken die moederziel alleen zit op zijn troon in zijn groot paleis.

Het begon al met onze Rode Duivels, die het vertikten om kampioen te spelen in Frankrijk.

Dan volgde de nationale feestdag van 21 juli, of was het 22 juli? Een mens zou er nog de tel bij kwijt geraken. Het aantal toeschouwers lag ver beneden het aantal van vorig jaar. Maar ja, wat wil je, als zelfs uw eigen familie niet komt opdagen. Een geluk dat onze Lorre nog gekomen is, anders was de Royal Box compleet leeg gebleven. Je zag echter wel aan zijn tronie dat hij daar dik tegen zijn goesting zat.

Het was wel opmerkelijk dat ons Stridje liever naar Namur trok om daar de Europeade met haar aanwezigheid te gaan opluisteren, met als enig voorwendsel om niet te moeten verschijnen op het nationale défilé. Het ergste is dat ze daarmee enkele trappen hoger wordt ingeschat door de Vlaams-nationalisten.

Ondertussen ben ik met ons Matil naar Brazilië getogen voor de opening van de Olympische Spelen. Daar was het ook armoe troef, want er liepen maar 9 atleten achter mijn geliefde vlag. Ook mocht ik daar ook al niet mijn goesting doen en een favella gaan bezoeken. Ze stuurden ons naar het Museum van Schone Kunsten, maar ja, waar zit het verschil? Het was daar een saaie bedoening. Ons Matil had er een neerhangende pruillip bij en ik moest er van geeuwen. Moest er op dat ogenblik weer een persfotograaf passeren! Nog een geluk dat ons aller Greg de gouden medaille gewonnen heeft. Ik ben hem gaan feliciteren. Hare Majesteit wilde niet meegaan. Het veloke is toch maar een sport voor de gewone mensen, zegt ze.

En juist nu gaat ons Matil ook nog een proces aanspannen tegen een tv-weekblad. Hoe haalt ze het in haar hoofd? Ik denk dat het de schuld is van Hare Majesteit dat niemand nog wenst om te gaan met ons. Ik zal eens een hartig klapke met haar moeten doen. Als ze dan ook maar niet kwaad wordt op mij!!!

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België.

PS. Als jullie nog steeds op zoek zijn naar een nieuwe voorzitter voor het Davidsfonds, onze Lorre zou misschien in aanmerking kunnen komen. Hij is altijd op zoek naar kleine bijverdienstjes.

De Vlaamse vakman

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

ABONNEMENTEN

P O L

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

I

T

I

E

S

E

R O E M E N

I

E

X

E

E D

X N D L

X

P

I

A M A D E U S

X

T

A R O M A A D X

R

I

E

G X

S N X

I

S

R A

E

L

I

S

T

X

T

E

P

E

E

E

T O N X N A N D O E

S

L

E O T

X

A

E

R

A R D X

E N F

I

N X

N X

P

I

X

A N R

E D E

R

E

E

X D U P

E

R

T

A O X

S O M X

L

E O X

E

S

I

S N E

T

R

K

X

I

E N S

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

11 augustus 2016

Attila Ladinszky Verleden week was ik te gast op de fandag van Anderlecht. Wat mij opviel, was de onrust die er heerst bij de supporters. Drie seizoenen zonder een hoofdprijs, dat kan voor hen niet. Een wankele verdediging, een jonge onzekere doelman en het ontbreken van een topspits baren hen zorgen, vooral nu de bruggen tussen Okaka en trainer René Weiler definitief zijn opgeblazen. Het is nu hoopvol uitkijken naar de laatste aanwinst, Teodorczyck, een Poolse spits.

Sin De beste midvoor met wie ik ooit speelde, was Jan Mulder. De Hongaar Attila Ladinsky werd aangetrokken om de Nederlander, die naar Ajax vertrok, te vervangen. Hij was zeker zo goed, maar leefde minder voor zijn vak dan Jan, en dat is een understatement.

In Hongarije speelde Ladinszky voor Vasas Boedapest, maar hij vertrok al vlug richting Rotterdam, waar Ernst Happel hem absoluut bij Feyenoord wilde. Hij scoorde regelmatig, maar bij die koele Hollanders voelde hij zich niet thuis. Er was ook een akkefietje met de clubdokter tijdens een feestje. Ladinszky kieperde hem na een woordenwisseling over een tafel. Zo kwam hij op het einde van het seizoen 1972-73 bij Anderlecht terecht.

Topschutter met problemen Hij debuteerde in de bekerfinale tegen Standard en maakte twee goals, die paarswit een 2-1 zege opleverden. Meteen was hij de publiekslieveling. “Un, deux trois, Attila est là!”, klonk het bij de spionkop van de Brusselaars. Het eerste seizoen werd een succes, Ladinszky werd met 23 doelpunten topschutter van België. Daarna zijn de problemen begonnen.

Attila was getrouwd met een Duitse. Na een Europese wedstrijd uit tegen Zürich, kwam hij thuis in een leeg appartement. Alles was weg, zelfs zijn kleren. Bovendien was zijn bankrekening geplunderd. In die periode zag hij ‘s nachts zijn bed niet. ‘s Morgens voor de training ging hij snel een hemd kopen om geen argwaan te wekken in de kleedkamer.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Het oude hemd smeet hij gewoon weg. Het tweede jaar bij Anderlecht was veel minder en hij besloot andere oorden op te zoeken. Zijn transfer naar Betis Sevilla was een geschenk uit de hemel. Hij herpakte zich en werd topschutter van de Spaanse club.

Daarna ben ik de Hongaar uit het oog verloren, tot hij in 1980, net als ik, tekende voor FC Toulouse. In de eerste negen matchen deed hij het uitstekend en maakte zes goals. Dan blesseerde hij zich, een barst in de linkervoet. Toen is de boel ontspoord. Ik moest hem zelfs gaan halen op het politiebureau. Hij had in een dronken bui in een bar twee kerels ineen getimmerd, met zijn krukken. Een paar dagen later werd beslist dat hij de club moest verlaten.

Onlangs heb ik hem nog aan de telefoon gehad, en we spraken af dat ik hem eind augustus in Boedapest zou komen bezoeken. Als dat maar goed afloopt...

Gille van Binst

Roskammen

Geschoten bok Acht jaar was het geleden dat met Tia Hellebaut een landgenoot goud won op Olympische Spelen. Een ontketende Greg van Aevermaet volgde haar op in Rio. Na een fantastische wegwedstrijd met een bloedstollende finish. Aan de meet stond Willem Alexander van Nederland losjesweg tussen het volk. Hij hoopte er Steven Kruijswijk en/of Bauke Mollema als medaillewinnaars te kunnen omarmen.

Geen spoor van ons aller vorstenpaar Filip en Mathilde. Die zaten dertig kilometer verderop naar de uitschakeling van Charline van Snick in het judo te kijken. Dertig kilometer is overbrugbaar voor van alle faciliteiten genietende royals op andermans kosten.

Ook die om tijdig de judolocatie in te wisselen voor het strand van Copacabana. Geen haar op hun hoofd en dat van hun entourage dat eraan dacht. “Niets kon de afwezigheid van de koning verschonen. Schuldig verzuim. Punt. Als hij zich niet haast om oog in oog te staan met de Belg van de eeuw, met wie dan wel? Een latere privéaudiëntie is dan een farce.” Aldus keihard én naar waarheid columnist Hugo Camps in Het Laatste Nieuws. We spreken hem niet tegen.

Na Van Snick genoot ook David Goffin “de eer” om koning Filip in de tribunes te zien.

Kirsten Flipkens, die tennisdiva Venus Williams na de match van haar leven uit het tornooi kegelde, niet. Is het toeval dat twee atleten uit het zuiden van het land koninklijke aandacht kregen? Wat ons betreft, zet dergelijk “toeval” de geschoten royale bok enkel sterker in de tricolore verf. Toen “gouden Greg” spurtend over de eindmeet stoof, blonken, naast het staatshoofd en gade ook alle andere in Rio aanwezige Belgische prominenten uit door afwezigheid. Met afgescheiden aan de leiding “Vlaams” minister van Sport Philippe Muyters (N-VA), voor federale “excellentie” van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR), en in diens spoor BOIC-voorzitter Pierre-Olivier Beckers. Er zijn van die dagen dat een modale Vlaming last heeft van plaatsvervangende schaamte.

Achterpoortje Enkele weken voor de Brugse landstitel binnen was, zei Michel Preud’homme dat de keuze tussen blijven of niet al vaststond.

Zeggen dat hij een neen in gedachten had,

Met Van Avermaet naar de oorlog Boodschap “Oh!” Overdonderend applaus. “Wauw!” De helft van het stadion bijna in zwijm. Met alle respect voor het gebrachte spektakel tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen, de boodschap lag er bovenarms op.

Een handvol autochtone inboorlingen die zich lieten overspoelen door Portugezen, gevolgd door een invasie zwarte slaven die op hun beurt vrede moesten nemen met een toestroom van Aziaten. Een beetje mixen, niets in de mouwen, niets in de zakken, en daar is de ideale samenleving als we de onderliggende tijding goed hebben begrepen. Wat er intussen in de sloppenwijken van Rio en elders in Brazilië gebeurt, kregen we niet te zien. Het zal de “happy few” in het stadion een zorg zijn.

Op hoop van zege We hopen dat het anders uitdraait en de uitzonderingen bevestigen de regel, maar we denken niet dat we de tel kwijt gaan geraken als we over een tiental dagen de balans opmaken en het aantal medailles gaan tellen die de onderdanen van onze geliefde koning Philippe gaan oogsten in Rio. We willen niet tegendraads doen en de uitverkoren atleten mogen ons altijd overbluffen. Dan zullen we de eersten zijn om te applaudisseren en ons ongelijk

toe te geven. Een meer dan verdiende ovatie alvast voor Kirsten Flipkens voor haar overwinning tegen niemand minder dan Venus Williams. We kijken al uit naar de tweede ronde van het enkeltornooi tennis waar ze haar vorm hopelijk kan bestendigen. Zeg nu nog dat we nooit lief zijn.

Geslaagd nummer Het optreden van de vaderlandse delegatie, met Olivia Borlée als trotse vaandeldraagster, was al geslaagd. Van de 110 afgevaardigde atleten waren er negen die bereid waren om onder het oog van Sire en zijn madame met vlaggetjes te zwaaien en het publiek minzaam te groeten. De overigen gaven verstek omdat ze zich niet extra wilden vermoeien. Zo’n zenuwslopende wandeling en de bijhorende verplichtingen zijn dan ook geen pretje. Het was maar een magere afvaardiging, maar het positieve mag ook gezegd worden. Niemand die over zijn eigen voeten struikelde of moest lossen.

Iedereen kon volgen. “Deelnemen is belangrijker dan winnen”, zei ooit een sportieve borst.

Inderdaad, meer moet dat niet zijn.

Enkel voor klimmers?

De olympische vlag stond nauwelijks in de fik en we mochten ons al verheugen op de 241 km lange koers op de weg. Met 144 kwa-

15

men ze aan de start, waaronder vijf land- en vier volksgenoten, die zich een aap schrokken toen ze Vista Chinesa, de 8,9 km lange slotklim, verkenden.

Dat beest moest voorbije zaterdag drie keer beklommen worden en deed denken aan een bergrit uit de Ronde van Frankrijk, met alles erop en eraan. “Iets voor klimmers en geen spek voor onze bek”, liet Greg van Avermaet de buitenwereld weten op de vooravond van de koers. Misschien dat hij ons en de rest van het peloton op het verkeerde been probeerde te zetten. Vista Chinesa, of geen Vista Chinesa, we keken er handenwrijvend naar uit.

Gouden Greg De olympische wegrit geen kolfje naar zijn hand? Greg van Avermaet is van het eerste leugentje om bestwil niet gebarsten. En maar goed ook. Anders hadden we hem niet kunnen gelukwensen met zijn verpletterende zege en de gouden medaille die eraan vastzit. Straffe toebak.

Echt indrukwekkend. En dat is niet overdreven. De Pool Majka leek in de slotkilometers op weg naar de overwinning. Dat was niet naar de zin van Van Avermaet en zijn Deense metgezel Fuglsang. Dat wordt een hopeloze achtervolging, dachten we. Een misrekening van ons, met het bekende resultaat. En een dolgelukkige winnaar die al even hard stond te blinken als de gouden medaille waar hij terecht mocht mee pronken.

Metamorfose Een splinternieuwe tribune die gezien mag worden, het gammele Albertparkstadion dat veranderd is in de fonkelend nieuwe Versluys Arena, nooit eerder meegemaakte stijging van het aantal abonnees, en als kers op de taart nu ook de recente thuisoverwinning tegen landskampioen Club Brugge.

Wat willen ze nog meer in Oostende? Niks.

Tenzij een standbeeld voor mecenas en fuifnummer Marc Coucke. Hij zal er geen boterham

is een schot dicht bij de roos, als het er al niet midden in is. Financieel al binnen voor de regen was het allicht niet de poen die hem van gedachten deed veranderen. Laten we het houden bij, vooral, de invloed van sterke Brugse man Bart Verhaeghe, minder bij smeekbeden van de fans. Mochten Wilmots en zijn “duivels” in Frankrijk niet “tous ensemble” onderuit zijn gegaan, stond de ex-bondscoach vandaag dicht bij de middeleeuwse blauwbloedige titel baron of graaf.

Dan was er van Preud’homme als gedoodverfde opvolger geen sprake geweest, nog minder van de zowel figuurlijk als letterlijk via een achterpoortje van het Glazen Huis binnengeleide Roberto Martinez.

De nieuwe nu al omstreden bondscoach moet de “duivels” binnen twee jaar naar de wereldtitel in Rusland leiden. We winden er geen doekjes om, zouden “kom dat zien” zeggen, maar zitten al te lang in het vak om een verborgen agenda achter de schone schijn uit het oog te verliezen. Op 6 september spelen de “duivels” hun eerste WK kwalificatiematch in hun poule in en tegen Cyprus. Op 17 oktober volgend jaar staat hun laatste poulewedstrijd geprogrammeerd, in eigen huis tegen hetzelfde Cyprus.

Of tegen dan volgens een eerste verborgen voetbalbondagendapunt Martinez al niet op de wip zit of daar al af zal liggen is een eerste goede vraag.

Een tweede is of een ook tweede agendapunt dan afgerond zal zijn en Bart Verhaeghe, bondspetje op de kruin, Michel Preud’homme, einde contract bij Club Brugge, als nieuwe bondscoach zal mogen verwelkomen “om zijn land te helpen”.

Iedereen einde dat verhaaltje gelukkig: vorst, bond, media, fans, sponsors en nieuwe coach. Ook Roberto Martinez. Want met een miljoen euro jaarwedde, annex een oprotpremie, lijkt ook zijn broodje ruim voldoende gebakken. minder om eten, en het destijds bescheiden voetbalclubje uit de Koningin der Badsteden kan er maar wel bij varen. Het is hen gegund.

Al zal Michel Preud’homme, aan zijn zure reactie te zien, het daarmee niet eens zijn, veronderstellen we.

Dat was het De uitschieter van Anderlecht tegen Kortrijk, KV Mechelen dat wakker is geschoten en verdiend komaf maakte met Eupen, AA Gent dat Racing Genk negentig minuten aan het lijntje hield en in de allerlaatste seconden scoorde.

Om te eindigen bij Waasland-Beveren, waarvan de haring tot nu toe niet wil braden.

Daarmee is zowat het voornaamste gezegd over het voorbije voetbalweekeinde, dachten we. “En wij dan?”, horen we die van ZulteWaregem al vragen. Ere wie ere toekomt, de zes punten zijn niet gestolen, en nu zondag mogen ze die in het vertrouwde Regenboogsdtadion al proberen aan te dikken tegen Standard. We zullen er niet kwaad om zijn. Laat de “Boeren” maar dorsen.

Lauwe start De tweedeklassers die zich vanaf dit seizoen lieten omdopen tot eersteklassers B zijn inmiddels ook in gang geschoten. Dan zijn alle ogen gericht op Lierse, waar de verwachtingen hooggespannen zijn, en uiteraard op Antwerp, waar trainer Fred Vanderbiest niet de onnozelaar wil uithangen en volop stelt: “We gaan voor de titel.” Zo willen we het horen. Zonder uit het oog te verliezen dat nog zes andere ploegen graag een woordje willen meepraten, waaronder een aantal die ze op het Lisp en op de Bosuil best niet onderschatten. Niemand van de acht die bij de start van de Proximus League aan de haal ging met drie punten. Zou het dan toch waar zijn dat ze elkaar waard zijn? Dat is nogal voorbarig en te zot om dood te doen.

Intussen staat Lierse wel met één puntje aan kop van de rangschikking. Ze gaan een gang.

Het zal feest geweest zijn op het Lisp.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

11 augustus 2016

Islamistische Spelen 2016 Islamfundamentalisten organiseren deze zomer hun eigen Olympische Spelen in Europa. Er zijn meerdere disciplines waarin de atleten zich kunnen onderscheiden. Je hebt de 2000 meter truckracen met aanhanger in Nice, ‘Allahu akbar’ roepen met machetes in diverse steden, zelfontploffingen aan de kleine bar, en het tot voor kort minder bekende bejaarde pastoors kelen in Saint-Etienne-du-Rouvray.

De politieke wereld veroordeelt de acties met klem. Vooral wegens het niet aanvragen van de nodige vergunningen voor het beoefenen van sport op de openbare weg.

Al ziet de linkerzijde wel eigen verantwoordelijkheid om het niet goed uitgelegd te hebben.

Banden met de islam?

Europese regeringen leven bovendien in onmin met de organisatoren. Deze laatsten beweren bij hoog en bij laag geïnspireerd te worden door de islam, de profeet en de haat

tegen alles wat hier rondloopt. Ze hebben vlaggen, slogans, contacten en videoboodschappen om die stelling kracht bij te zetten. Onze politici houden het echter op depressieve geesten met een laag zelfbeeld en uitgesproken extraverte zelfmoordneigingen. Dat zou zo opgelost zijn met een dosis Zwitsal en een grondige voorlezing van drie jaargangen van de Bond zonder Naam.

Ook onze vaderlandse pers ziet weinig banden met de islam en vertaalt de slogan ‘Allahu akbar’ consequent door “Help, help, ik ben het slachtoffer van het desastreus sociaal-econo-

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Hoofd van een Vlaamse politieke partij B. Denkbeeld - Romeinse cijfer 49 Loopvogel C. Feestelijk weerzien - Loot D. Dag voor aswoensdag E. Oppervlaktemaat - Een halve noot lager dan F - Levenslucht F. Vlaams BRT-kinderprogramma (1981-1991) - Zekere G. Dikke zwarte vloeistof - Begin van een maatschappelijk verschijnsel H. Internetlandcode voor Israël - Voornaam van de voetbalcoach van de nationale beloften - Koning uit een stuk van Shakespeare I. Werkschuwe - Zigeunervolk J. Beledigd - Gesloten K. Landbouwwerktuig - Oude lengtemaat - Hooghartige houding - Rooms-katholiek L. Deel van de dag - Moeilijkheid waarvoor men geen oplossing ziet

Racistische Vlamingen Genoeg gerommel in de marge. We moeten het niet altijd over faits divers hebben. Tijd voor het hoofdpunt van het nieuws van de voorbije week: enkele tientallen minderbegaafden bewezen vorige week op Facebook dat de hele Vlaamse bevolking racistisch is door middel van ranzige commentaren te posten over de dood van een 15-jarige Vlaamse Marokkaan. Bij De Morgen en De Standaard wordt zoiets zeer persoonlijk genomen en steevast gecounterd door schuldbelijdenissen te schrijven in uw naam.

Onmiddellijk begonnen redacteurs en redactrices zichzelf tot bloedens toe op de borst te kloppen bij het roepen van ‘Allahu akbar’. Tenminste, tot één redacteur die wél zijn gewijde

geschiedenis kende, hen er op wees dat ze eerder op zoek waren naar de uitdrukking ‘mea culpa’. De man werd op staande voet ontslagen wegens uitlatingen die de grens met de islamofobie ver overschreden hadden. Net als de stagiair die zich verwonderd afvroeg hoe akbar Allah dan wel niet was, en of hij dan niet beter een carrière in de NBA zou ambiëren. Kobo zag dat het goed was.

Gelukwensen voor Younes Afsluiten doen we deze week met vrolijk nieuws uit de gevangenis van Brugge, waar vorige maand een wolk van een baby geboren is. Een wondermooi zoontje voor onze eigenste Vlaamse IS-ambulancier Younes Delefortrie en de tot 15 jaar cel veroordeelde roofmoordenares/IS-vriendin Samira Bali.

Moeder en kind stellen het goed. De kleine zal de volgende drie jaar bij mama opgroeien in de cel, en daarna aan papa Younes worden toevertrouwd. Alweer een schitterende toekomst in het verschiet. Laat ons hopen dat de Vlaming ook dit prille geluk niet verpest.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be

Op het Noorderterras

Kruisende woorden 1018

misch beleid van Bart de Wever” of “Ik heb al eens een pint gedronken dus Allah heeft hier niks mee te maken.”

Eerlijk is eerlijk, er is één uitzondering: de Franse president Hollande. De dapperste aller Galliërs liet er geen twijfel over bestaan toen hij de verschillende islamitische sportdisciplines als ‘een oorlog’ omschreef. Meteen verdubbelde hij de gage van zijn kapper om de vijand duidelijk te maken dat het hem ernst is. Geen haar op zijn hoofd denkt eraan slecht gecoiffeerd op televisie te komen. Dat mag niet verbazen, nu een peiling uitwijst dat alleen kappers nog het beleid van François steunen.

In eigen land had minister van Justitie Geens dan weer een eigen strategie ontwikkeld, bij gebrek aan de nood aan een kapper. Bij zijn bezoek aan de radicale imam Tojgani was hij prima voorbereid door zichzelf een kopje kleiner te maken en diep te buigen. De betrokken fanatici bleven verbouwereerd en totaal verslagen achter. Critici die beweren dat een Belgische minister van Justitie niet moet buigen voor aanhangers van de shariawetgeving, hadden er alweer niets van begrepen. Het is ook altijd wat met die critici, mijnheer.

Verticaal 1. Dwalingen 2. En dergelijke - Kleine Zeemeermin - Eigenwaarde 3. Nederlands dorp, bekend voor zijn mossel- en oestercultuur - Maanstand 4. Antwerps dorp - Verdrietig zijn 5. Europese voetbalorganisatie Antwerpse gemeente 6. Beminnen 7. Bijnaam - Italiaanse rivier - Toiletartikel 8. En volgende - Pers. vnw. - Penaltypunt 9. Woord waarmee je naar jezelf verwijst - Onder andere - Ingekorte jongensnaam - Egyptische god 10. Wijziging op een wetsontwerp 11. Elektrische componenten die elektrische lading opslaan 12. Een weinig - De meter betreffende De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1017 vindt u op blZ. 14

Zijn waar (?) verhaal Op het terras ben ik al veel rare gasten tegengekomen. Mensen van alle slag. Zelfs onze huidige koning kwam ooit naast me zitten, toen hij nog prins was en met een helikopter vloog.

Beste lezer, wat denk je nu? Dat ik een leugenaar ben? Als je mij niet gelooft, lees dan het boek: ‘Op het Noorderterras’ bladzijde 40. Er staan 42 verhalen in. Mogelijk zijn er nog enkele exemplaren te koop. En als je dan daarna met dat boek over het terras kuiert, schrijf ik er een persoonlijke opdracht in. Het moet natuurlijk lukken dat ik juist op mijn bank zit. Feit is dat een getekend exemplaar veel meer waarde heeft. Dit terzijde.

Onlangs zat ik in het gezelschap van een man met een zeemanspet op het hoofd. Hij zag dat ik ernaar keek en zei dat hij als kapitein met zijn schip vele zeeën had doorvaren.

“Dan heb jij veel gezien en meegemaakt.

Vertel er eens wat over”, stelde ik voor.

Hij streek zijn omvangrijke snor glad en begon. “Lang geleden lag ik met mijn schip voor anker aan de oostkust van Amerika.

Ik zat wat te soezen in mijn kajuit. Dat kon omdat ik een machinist had waarop ik blindelings kon vertrouwen. Plotseling werd hard op mijn deur gebonsd. De machinist stapte naar binnen en riep: ‘Kapitein, we hebben een lijk aan boord!’ Ik dacht onmiddellijk aan een lid van mijn bemanning en liep met hem mee naar het dek. Daar lag inderdaad een dode man, met een duikfles op zijn rug.”

“Hoe kwam hij aan boord?” vroeg ik.

“Mijn machinist zei dat ze hem in het water zagen drijven en dat ze hem er ogenblikkelijk hadden uitgehaald. Hij was zo dood als een pier. De machinist veronderstelde dat hij zonder zuurstof was gevallen.”

“Dat moet schrikken zijn geweest”, zei ik.

“Maar ik zag direct dat de man was vermoord”, ging de kapitein verder.

“Vermoord?” herhaalde ik verschrikt.”

“Die kerel was inderdaad gaan duiken, en het liep slecht af.”

“Hoe was hij vermoord en door wie?” vroeg ik.

“Ik zag boven zijn rechterenkel een

gezwollen blauwe streep. Daar had de moordenaar hem gegrepen.”

“Welke moordenaar?”

“Een clam”, zei de kapitein.

“Een clam is toch een schelpdier, zoals de mosselen”, wist ik.

“Het was geen gewoon schelpdier. Die man was gegrepen door een echt monster, de tridacna gigas. Dat schelpdier kan tot 1,5 meter groot worden. Met geopende schelp liggen de clams tussen het koraal. Ze klappen hun schelp dicht om een prooi te grijpen.”

“Amai! Dat zal pijn doen”, zei ik.

“Hoe die man zich heeft kunnen losmaken, is een raadsel, want met de blote handen de schelp openwringen, is schier onmogelijk.”

“Misschien heeft die clam hem uitgespuwd omdat hij geen mensenvlees lust”, veronderstelde ik.

De kapitein liet zich niet van zijn stuk brengen.

“Wij gaven de arme kerel een begrafenis op zee. Zijn lijk naaiden we in een zeildoek en zetten het overboord.”

“Mooi”, vond ik.

“Het is nog niet gedaan. Ik zei tegen de machinist dat we die moordenaar gingen aanpakken en we doken naar beneden.”

“Dat zou ik niet durven.”

“Dat komt omdat jij geen zeeman bent.

Tussen het koraal vonden we het monster.

De machinist, die een stok had meegenomen, stak hem in de geopende schelp die onmiddellijk dichtklapte. Met de lier haalden we de tridacna gigas aan boord. Bijna tweehonderd kilogram woog hij. Het vlees is lekker, maar niemand wilde van dat moordenaarsvlees eten. We gooiden het weg. De twee grote helften lagen op het dek. In de volgende haven ontmoette ik een pastoor wiens verwoeste kerkje in wederopbouw was. Ik gaf hem de twee helften cadeau.

Die kon hij gebruiken als doopvont en als wijwatervat.”

“Als iedereen aan dat wijwatervat een kruisje maakt voor de dode, zal hij al wel in de hemel zijn”, besloot ik.

TdW