't Pallieterke van 1 september 2016

72ste jaargang • nummer 35 • donderdag 1 september 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Over Boerka’s en Boerkini’s Elk jaar vindt er in het Oostenrijkse dorpje Alpbach een grote bijeenkomst plaats van jongeren die over allerlei thema’s komen discussiëren, debatteren en nadenken. Dat gaat over economische, financiële en allerlei Europese thema’s. Ook het migratieprobleem, de vluchtelingenstroom en de asielcrisis zijn onderwerpen van gesprek.

De conferentie - European Forum Alpbach - werd officieel geopend op 21 augustus in aanwezigheid van Jean-Claude Juncker, die de openingsspeech mocht houden. Juncker, Europees commissievoorzitter, deed daar enkele straffe uitspraken, met een sneer naar alle politici die pleiten voor een strenger grenzenbeleid. “Grenzen zijn de slechtste uitvinding die politici ooit deden”, aldus onze grote staatsman.

Men weet dat alcohol de hersencellen doet afsterven, en dat zou bij Juncker wel eens de oorzaak kunnen zijn van zoveel prietpraat. “We moeten vechten tegen het nationalisme”, vervolgde Juncker. Het maakt duidelijk waar hij op doelt: we moeten de (rechtse) nationalistische politici en partijen in Europa, die pleiten voor het sluiten van de grenzen, bevechten.

Vechten tegen het nationalisme, dus. Historisch gezien zijn er nochtans altijd grenzen geweest, en die werden niet door politici vastgelegd. Lang geleden zijn grenzen ontstaan als afbakening van het jachtterritorium. Zolang elke stam bleef jagen in zijn eigen gebied, waren er geen problemen. De problemen ontstonden maar wanneer in het ene gebied meer voedsel te vinden was dan in het andere gebied. In een latere fase waren ook andere redenen goed om elkanders gebied binnen te vallen: vrouwen, mineralen, edele metalen en andere rijkdommen.

Een grenzenloos Europa Wie zich blindstaart op de weldoeningen van Europa, zoals Juncker, moet natuurlijk pleiten voor een grenzenloos Europa. Binnengrenzen zijn zogezegd anti-Europees. En al diegenen die pleiten voor grenscontroles zijn met andere woorden rechtse populistische politici. En die moeten ten stelligste bestreden als we JeanClaude Juncker mogen geloven. Waar hebben we dat nog gehoord?

Welk nationalisme wil Juncker bestrijden?

Mag een land zijn eigen identiteit behouden binnen dat grote Europa? Mag een land zijn

cultuur, taal en gewoontes behouden, of moeten we streven naar een eenheidsworst? Of anders gezegd: we kunnen de Zweden toch niet verplichten om een siësta te houden, en we kunnen Spanjaarden toch niet verplichten om dagelijks naar de sauna te gaan? Men kan grenzen afschaffen, maar “pünktlichkeit” zal nu eenmaal een kenmerk blijven van de Duitsers, terwijl “du pain, du vin et du Boursin” nu eenmaal bij de Franse mentaliteit hoort.

Grenzen zijn er dus gekomen om de eigen taal, de eigen cultuur, de rijkdommen, de verworven vrijheden te beschermen. Juncker sloeg nog eens de bal mis toen hij oproept tot “solidariteit met de vluchtelingen en hun kinderen”. Hij vergat niet om ook de kinderen te vermelden, want zo speelt hij in op de emoties van de gewone mens met een goed hart.

Djellza Dat brengt ons naadloos bij het dossier van het Kosovaarse meisje Djellza. We hebben zo een vaag vermoeden dat Theo Francken dat dossier besproken heeft met zijn medewerkers in de derde week van maart. Want op zaterdag 20 augustus lanceert hij in een interview de idee om advocaten die asielzoekers bijstaan door het uitputten van procedures, te sanctioneren. Een redelijk straf voorstel dat direct tegenwind krijgt van de Orde van Vlaamse Balies.

Het is nochtans niet de eerste keer dat Francken zich uitspreekt over de rol van bepaalde advocaten. In december vorig jaar riep hij de advocaten nog op om te stoppen met asielzoekers “als cliënten te ronselen”. Dat “ronselen” gebeurde vlak voor de deuren van de Dienst Vreemdelingenzaken en kandidaat-asielaanvragers werden er in busjes opgepikt om zo naar de “helpende” advocaten te rijden.

Hele legers advocaten beheersen een dubbele tactiek om valse asielaanvragen toch geregulariseerd te krijgen. De eerste fase zou men in militaire termen “het vertragende gevecht” kunnen noemen: zij putten alle beroepspro-

cedures uit, ook als ze op voorhand weten dat die tot niets zullen leiden, behalve dan tot het blokkeren van het toch al trage, overbelaste en inefficiënte justitieapparaat. Maar ze winnen daarmee wel tijd, dikwijls vele jaren. En dan gooien ze het plots over de sentimentele boeg.

De kinderen van die asielzoekers wonen hier al zo lang! Ze spreken al Nederlands! Ze gaan hier naar school! Allemaal inhoudsloze argumenten die, met de enthousiaste medewerking van de media, wel inslaan bij het grote publiek dat heel vatbaar is voor tranerige propagandaverhalen, smartlappen en valse sentimentaliteit. De oorlog in Kosovo eindigde in juni 1999, meer dan zestien jaar geleden. Dat hier nog altijd Kosovaarse “oorlogsvluchtelingen” rondlopen, bewijst hoe efficiënt die tactiek is.

Het tranerige mediacircus rond de zestienjarige Kosovaarse Djellza, die Kosovo nooit heeft gekend, maar die nu samen met haar familie teruggestuurd moet worden, past helemaal in die tactiek. Misschien is zij een braaf meisje. Maar er zijn miljoenen brave meisjes op de wereld en die kunnen niet allemaal in Vlaanderen komen wonen. De familie kwam

in ons land terecht via Duitsland, in het jaar 2000. Dus na de oorlog. Reeds in 2003 kreeg hun asielaanvraag een negatieve beoordeling.

Nadien volgden dan vijf procedures voor medische regularisatie, en twee procedures voor humanitaire regularisatie. Alle procedures eindigden negatief.

Mislukte integratie Zij is niet alleen het slachtoffer van de vertragingsmanoeuvres van de asielmaffia, maar ook van haar criminele broers. Tegen broer 1 werden ongeveer vijftien pv’s opgesteld, tegen broer 2 ongeveer twintig, tegen broer 3 zelfs vijfendertig. Niet voor verkeersovertredingen, maar wegens ernstige feiten als diefstal, drugs, heling, slagen en verwondingen. Hij werd bovendien veroordeeld - maar nooit effectief gestraft! -wegens verkrachting. Djellza is misschien een slachtoffer van haar criminele broers en eindeloos procederende familie, maar zeker niet van een harteloos of te streng uitwijzingsbeleid. Integendeel. Het is juridisch onmogelijk wèl een verblijfsvergunning aan een minderjarige te geven en niet aan zijn of haar ouders.

Veel dankbaarheid ten opzichte van hun gastland hebben de criminele broers in ieder geval niet getoond. Van de drie broers kun je alvast zeggen dat hun poging tot integratie, of assimilatie of wat dan ook, totaal mislukt is.

Ons Paula

Extra opletten geblazen voor de reddingsdiensten?

Over integratie gesproken. Nog een laatste woord over de boerkini. Niet dat we voor de boerkini zijn, maar het dragen van dat kledingstuk is het beste bewijs van een mislukte integratie in Vlaanderen. Wie een boerkini aantrekt laat duidelijk zien – in het Engels gebruiken ze daarvoor het woord ‘statement’ – dat de Westerse cultuur niet aan hen besteed is. Het is een tonen van een onwil om zich aan te passen. Het is een tonen aan de buitenwereld dat andere geboden, zoals de voorschriften van de Islam, belangrijker zijn dan de Westerse waarden. Vandaag discussiëren we over de boerkini, volgende week discussiëren we over het Offerfeest en de duizenden schapen die onverdoofd geslacht worden. De autochtone bevolking gedoogt en ondergaat de stapsgewijze islamisering van onze maatschappij. Vijf jaar geleden lag niemand wakker van de boerkini, vandaag staan onze gazetten er vol van. We moeten en zullen de boerkini aanvaarden, er is geen weg terug. En het strafste is nog dat linkse feministen op kop lopen om de boerkini te verdedigen. Zou Paula D’Hondt nog altijd trots zijn op haar realisaties?

2 Aureool “bevrijders” verbleekt

Actueel

1 september 2016

Wat al maandenlang voorspeld werd, is uitgekomen. Niet alleen ging het ANC bij de lokale verkiezingen van 3 augustus in Zuid-Afrika achteruit, ze verloor ook de controle over drie belangrijke steden, waaronder de hoofdstad Pretoria. Jarenlange corruptieschandalen, een intern verdeelde partij en sociale problemen hebben de voormalige verzetsbeweging de das omgedaan.

Het is niet de eerste maal dat het ANC achteruitboert. Reeds in 2011 was er landelijk een achteruitgang van 2,9 procent t.o.v. 2006 (van 64,8 naar 61,9). Maar dit keer is de schade groter. Niet alleen viel de partij terug op 55,7 procent, het verlies van drie grote steden (Pretoria, Johannesburg en Nelson Mandelabaai, het vroegere Port Elisabeth) komt hard aan. De cijfers liegen er niet om: in Johannesburg valt de partij van 58,8 procent (2011) op 45 procent terug, in Tshwane (Pretoria) van 56,2 op 41,5, in Nelson Mandelabaai van 52,1 op 41,5 en voor Kaapstad gaat het van 33 naar 24,5 procent. Alleen in eThekwini (Durban), in president Zuma’s thuisprovincie, kon het verlies tot 2 procent worden beperkt (nu nog 59,1 procent). Grote overwinnaar is oppositiepartij DA, de Democratische Alliantie, die haar resultaten in die grote steden (ook in Durban) met 4 tot 6 procent zag stijgen en op Durban na resultaten verkrijgt van 38 tot midden in de 40. Zelfs in Kaapstad waar de partij al de absolute meerderheid had (61,1 procent) kon ze dit getal nog optrekken tot 66,8.

Over de andere partijen valt minder te vertellen. De extreme EFF (Economische Vrijheidsvechters) van oud-ANC-boegbeeld Julius Malema haalt wisselende resultaten met een gemiddelde van zo’n 8,3 procent en een uitschieter in Malema’s thuisprovincie Limpopo van meer dan 16 procent. Inkatha, de Zoeloepartij van veteraan Buthelezi verbetert haar score iets na jaren achteruitgang (tot 4,7 procent) maar betekent enkel wat in provincie Kwazulu-Natal. En het blank-rechtse Vrijheids-

front Plus, dat een serieuze inspanning had gedaan, blijft door het strategisch stemmen van veel Afrikaners op de DA, ondanks wat vooruitgang, marginaal (landelijk 0,8 procent).

Het kan zich troosten met de vijfde plaats op de ranglijst van goed tweehonderd deelnemende partijen.

ANC eruit De soms flinke achteruitgang van de regeringspartij en de gestadige positieverbetering van de DA betekende echter niet dat de nog altijd grootste partij van het land zo maar van de troon kon worden gestoten. De diverse oppositiepartijen – DA op kop – begrepen dat enkel door samenwerking het ANC op een aantal plaatsen van de macht kon worden afgehouden. Belangrijk in dit opzicht was dan ook het akkoord dat vijf oppositiepartijen (waaronder de DA, Inkatha en VF+) midden augustus met mekaar afsloten. En hoewel de tweede voornaamste oppositiegroepering, Malema’s EFF, niet bereid was zich bij die overeenkomst aan te sluiten omdat ze de afstand tot de DA – die ze nog altijd als een “blanke” partij beschouwt – te groot vindt, liet ze wel weten eventueel DA-besturen te zullen gedogen zij het alleen om het ANC van de macht af te houden. Tevens stelde ze eisen zoals het volledig uitbannen van “Die Stem”, het vroegere volkslied, hoewel kan worden betwijfeld of de DA daar wakker zal van liggen. Resultaat: dankzij coalities kregen én Pretoria én Nelson Mandelabaai een DA-burgemeester terwijl dezelfde partij ook de sjerp kon omgorden in Johannesburg dankzij gedoogsteun van het EFF en dit ondanks het

Helft Duitsers ziet vierde ambtstermijn Merkel niet zitten

feit dat in de goudstad het ANC toch nog altijd de grootste formatie was.

De prijs van de arrogantie Al bij al heeft het ANC haar nederlaag volledig aan zichzelf te wijten. Uiteraard zijn er in de eerste plaats de talrijke corruptieschandalen waarin verschillende ANC-toplui, met president Zuma op kop, verwikkeld waren. Tekenend is dat de regeringspartij zelfs in Nkandla, de plaats van Zuma’s omstreden luxedomein, Inkatha bij de verkiezingen moest laten voorgaan. Maar volgens vele waarnemers is het een illusie te denken dat zonder Zuma het ANC geen spitsroeden had moeten lopen. Onder het publiek – waaronder vele traditionele ANCkiezers – is de ontevredenheid immers groot.

Weliswaar heeft het extreem koude weer tijdens de verkiezingsdag veel plattelanders (traditioneel ANC-kiezers) thuis gehouden. Maar vele andere zagen van stemmen af uit protest.

Protest tegen de corruptie en zelfverrijking, tegen de onbekwaamheid van ANC-bestuurders, tegen de interne twisten in de partij en tegen het doordrukken van minder populaire kandidaten op een aantal kieslijsten. Tevens blijft de onvrede groot omwille van de blijvend hoge werkloosheid en het gebrek aan diensten in vele zwarte gemeenschappen. Terwijl men merkt dat waar de Alliantie het bestuur in handen heeft er toch wat verandert. Voeg daaraan toe dat ook in Zuid-Afrika de verstedelijking toeneemt wat leidt tot een steeds grotere zwarte middenklasse. Het gevolg is dat steeds minder emotioneel wordt gestemd. En dat ook steeds meer zwarten voor de DA kiezen. Dat sinds mei vorig jaar de alliantie door een zwarte wordt geleid en op verschillende plaatsen zwarte kandidaten naar voren werden geschoven, heeft de partij blijkbaar geen windeieren opgeleverd. Het bracht er de ZuidAfrikaanse journalist Leopold Scholtz zelfs toe te verklaren dat het de eerste keer is dat in het land niet zuiver etnisch werd gestemd. En dit, voegen we er aan toe, ondanks de zelfverzekerde verkiezingsspeeches van Zuma waarbij volgens de president God aan de zijde van het ANC stond en zijn pogingen om de kiezers tegen de blanke bevolking op te jutten met racistische uitspraken als “de zwarten kunnen niet door de nazaten van de apartheid worden geregeerd”, of nog erger, “de blanken zijn als een giftige slang die geboorte geven aan nog een slang”. Immers, aldus Scholtz, tot voor kort was de Democratische Alliantie de partij van de minderheden. Weinig blanken stemden voor het ANC en vele kleurlingen en Indiërs – ontgoocheld in de “bevrijders” – gingen zich meer en meer tot de grootste oppositiegroepering wenden. Daarentegen stemden de zwarten verkiezing na verkiezing ANC. Daarin blijkt een kentering te zijn gekomen.

Vraag is alleen of deze evolutie zich bij de nationale verkiezingen van 2019 zal doorzetten. Alleszins sprak Reuters van de grootste terugslag voor het ANC sinds ze in 1994 aan de macht kwam en van het verdwijnen van het feitelijke éénpartijstelsel. Maar of Zuma daaruit zijn conclusies zal trekken, valt sterk te betwijJan van Aerschot felen.

Het ingeslapen sociaal overleg Met het begin van het politieke najaar schiet ook het sociaal overleg opnieuw op gang. Werkgevers en vakbonden moeten hun tanden zetten in een aantal hangende dossiers zoals de uitbreiding van de 38 urenweek, regels rond werkbaar werk en een nieuwe wet op de loonnorm. Ook moet voor de winter een loonakkoord voor 2017-18 worden afgesloten. Maar het valt sterk te betwijfelen of het overleg de komende maanden resultaten zal opleveren.

Vorige week kwam de Groep van 10, het interprofessioneel overlegorgaan van vakbonden en werkgevers voor het eerst samen sinds de grote vakantie. Veel werd er niet besproken.

De relaties tussen vakbonden en werkgevers zijn tot onder het nulpunt gezakt. Vakbonden zijn van oordeel dat de werkgevers hun agenda gemakkelijk kunnen realiseren met steun van de regering. De patronale organisaties zijn van hun kant nog altijd boos over de vele stakingsacties tijdens het voorjaar. Bovendien plannen de vakbonden op 29 september een nationale betoging tegen de regering-Michel gevolgd door een algemene staking op 7 oktober. Zolang die kaap niet gerond, zal het sociaal overleg ingeslapen blijven. Vraag is of dat overleg na de vakbondsacties überhaupt nog op kruissnelheid kan raken. In zowat alle dossiers staan vakbonden en werkgevers met getrokken messen tegenover elkaar.

Er is om te beginnen de flexibilisering van de 38 urenweek. De regering wil het omvormen tot een annualisering van de arbeidstijd. Dat betekent dat iedereen op jaarbasis

gemiddeld 38 uren per week moet werken, maar in bepaalde drukke periodes kan dat meer zijn (tot maximum 45 uren) en die weken worden dan gecompenseerd door minder lange dagen in andere periodes. Echter, minister van Werk Kris Peeters (CD&V) heeft die hervorming in een wettekst gegoten die tal van uitzonderingen en voorwaarden bevat zodat er van die annualisering eigenlijk weinig meer overblijft. Bovendien wordt het stelsel duurder doordat overuren boven de 40 uur per week moeten worden uitbetaald terwijl dit aanvankelijk niet de bedoeling was. De werkgevers en vakbonden moeten zich nu buigen over dat wetsontwerp en eventuele aanpassingen voorstellen, maar daar hebben ze blijkbaar weinig zin in. Werkgevers vinden het voorstel een lege doos, vakbonden vrezen voor de invoering van hyperflexibiliteit.

Ook aan het met de annualisering gelinkte dossier van werkbaar werk wordt amper vooruitgang geboekt. Voor de werkgevers staat werkbaar werk gelijk met meer flexibiliteit, vakbonden denken enkel aan arbeidsduurvermindering. Verder zou er een akkoord moeten gesloten worden over de lijst van zogenaamde zware beroepen. Wie zo’n beroep heeft, zou vroeger met pensioen kunnen gaan. Maar terwijl de syndicale organisaties hier een lange lijst van beroepen willen, denken de bedrijven zelf eerder aan de definiëring van zwaar werk in het algemeen zonder in detail te gaan over de beroepen op zich.

Een ander heet hangijzer van het najaar is de nieuwe wet op het concurrentievermogen (ook bekend als de wet op de loonnorm). Die wet is twintig jaar oud en aan herziening toe.

Het einde van de illusie Het woord “hitleriaan” wordt al sinds de Sovjettijd door communisten en linksen gebruikt om mensen aan te duiden die zij, meestal ten onrechte, als nazi’s beschouwen.

Voor één keer gaan we dat linkse voorbeeld volgen, en de term “erdoganiaan” gebruiken voor de aanhangers van Erdogan. Tot onze verbazing werd de erdoganiaanse socialist Ahmed Koç uit de sp.a gezet. Dat moet een moeilijke beslissing zijn geweest, want Koç was een echt stemmenkanon. In Limburg was hij na Peter Vanvelthoven en Ingrid Lieten de grootste stemmentrekker. Hij haalde zelfs meer stemmen dan Meryama Kitir, de socialistische fractieleidster in de Kamer. De erdoganiaanse Turken dreigen nu met wraak.

Gaan ze een eigen partij oprichten? Massaal overstappen naar de Groenen? Naast hun duidelijke sympathie voor Erdogan kwam er nog een ander pijnpunt aan het licht: zij zijn woedend omdat de sp.a de Armeense genocide heeft erkend. Maar natuurlijk zit het echte probleem nog veel dieper. Hier stort het kaartenhuisje van zorgvuldig opgebouwde linkse leugens en illusies over immigratie in elkaar. De Turken in Limburg en elders in het land hebben wel een Belgisch paspoort gekregen, maar onder dat vernislaagje zijn ze zelfs na twee generaties nog steeds chauvinistische Turken en zelfs erdoganianen. Erger nog, ze zijn in meerderheid zelfs zo’n verblinde fanatici dat zij het niet over hun lippen kunnen krijgen dat het afslachten van anderhalf miljoen christenen een misdaad was. De sp.a wordt nu overvallen door die realiteit…

Uit de smalle beursstraat De wet bepaalt dat de loonkosten van de Belgische bedrijven niet sneller mogen stijgen dan in Duitsland, Nederland en Frankrijk. Die wet heeft maar half en half gewerkt, want toen de loonkosten ontspoorden in België terwijl ze in het buitenland onder controle bleven, werden ze hier niet of onvoldoende bijgestuurd. Gevolg was dat een werknemer in België veel duurder was dan in het buitenland hetgeen de bedrijven hier uit de markt prijsde. Door de hervormingen van de regering-Michel (indexsprong, lastenverlagingen via taxshift) is dat loonkostennadeel sinds 1996 wel weggewerkt. Maar een werknemer blijft hier nog altijd 10 procent duurder dan in de buurlanden. De werkgevers zijn boos dat er in het ontwerp van nieuwe wet dat Kris Peeters klaar heeft niet gesproken wordt over het wegwerken van dat nadeel van 10 procent.

Wel van een strengere nieuwe wet waarbij het niet meer aan de vakbonden en werkgevers onderling zou zijn om de toegelaten loonstijgingen te onderhandelen. Die loonstijging of loonnorm zou voortaan worden opgelegd door de regering.

Voor de vakbonden is dat taboe.

Dat sluit aan bij laatste dossier van de Groep van 10: wat met een loonakkoord 2017-‘18 dat normaal gezien voor de kerstvakantie moet worden afgesloten? Ook hier valt niet veel te verwachten van het sociaal overleg. Na de lastenverlagingen voor de bedrijven willen de vakbonden nu loonsverhogingen voor de werknemers. Maar zo’n afruil is voor het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) en kmo-organisatie Unizo taboe.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

1 september 2016

Frankrijk-syndroom bij CD&V

3

Beeld van de week

In onze zomerreeks over de politieke partijen in ons land, kwamen de PVDA, Groen en sp.a al aan bod. Deze week besteden we aandacht aan de CD&V. Er is een tijd geweest dat de christendemocraten in Vlaanderen absolute meerderheden haalden, ja, zelfs zestig procent van de kiezers achter zich konden scharen. Die tijd ligt echter al ver achter ons. Bij de laatste verkiezingen haalde de CD&V 18,5 procent voor de federale Kamer, 20,5 procent voor het Vlaams Parlement, en 20 procent voor het Europees Parlement. De kans is groot dat het de laatste keer was dat de partij bij een nationale verkiezing de drempel van twintig procent kon halen.

Mentaal lijkt de partij nog steeds in de jaren vijftig van de vorige eeuw te leven, en heeft ze nog steeds geen afscheid kunnen nemen van die absolute meerderheden van een halve eeuw geleden. Net zoals Frankrijk denkt dat het nog steeds een wereldmacht is, en dat Frans een wereldtaal is waar je overal mee terecht zou moeten kunnen, denkt men aan de top van de CD&V, diep vanbinnen, een soort van geboorterecht te hebben op een absolute meerderheid in Vlaanderen, of toch op z’n minst het leeuwendeel van de ministerportefeuilles in elke regering.

N-VA een overgaande bui?

Denkt men in Parijs dat de werelddominantie van de Verenigde Staten ooit wel zal overgaan, en vroeg of laat iedereen weer vlijtig Frans zal studeren, zo meent de partijtop van de CD&V dat die dertig procent van de N-VA éigenlijk bij de CD&V horen, en dat die N-VA-kiezers vroeg of laat wel naar de CD&Vstal zullen terugkeren.

Zowel Parijs als de CD&V-top hebben voor de helft gelijk: er zal inderdaad ooit een einde komen aan de werelddominantie van het Engels en de VS, net zoals de N-VA vroeg of laat weer zal krimpen. Alleen is het weinig waarschijnlijk dat dit ten voordele van respectievelijk Frankrijk en de CD&V zal gebeuren. Nu ja, theoretisch is het best mogelijk dat Franstalig Afrika ooit zodanig boomt dat het Frans het Engels weer van de troon zal kunnen stoten als internationale lingua franca, net zoals het ook mogelijk is dat volgend jaar één of ander charismatisch persoon in de CD&V opstaat en de partij naar nieuwe electorale hoogten brengt. In de praktijk zou ik er toch mijn geld niet op inzetten.

Strategische blunder Het idee nog steeds een grote meerderheidspartij te zijn, terwijl ze in feite op weg is een kleine minderheidspartij te worden, heeft de partij bij de verdeling van de portefeuilles tijdens de regeringsvorming van 2014 een blunder van formaat opgeleverd.

Blijkbaar dacht men zowel een Europees Commissaris als het premierschap te kunnen opeisen, maar het wiskundig model dat men gebruikt om de portefeuilles te verdelen, drukte de partij keihard met de neus op de harde cijfers: de CD&V is gewoon niet groot genoeg meer om een tweede keer langs de kassa te passeren, vóór de MR. En de MR dacht er in 2014 niet aan zich de kaas van de boterham te laten stelen.

Niet Kris Peeters, maar Charles Michel werd eerste minister. Van Marianne Thyssen hebben we maar bitter weinig meer gehoord, en in de media fietst de partij sindsdien op achtervolging, terwijl Charles Michel met de ene bloemenkrans na de andere (of rouwkrans, zoals na 22 maart) mag gaan lopen.

Het verklaart de frustratie waarmee zowel Kris Peeters als partijvoorzitter Wouter Beke al twee jaar rondlopen.

Partijvoorzitter Ondertussen mag het een wonder heten dat Wouter Beke de rekening nog niet gepresenteerd heeft gekregen voor die strategische blunder in 2014. Intern wordt hij door niemand gecontesteerd, en werd hij onlangs nog met een stalinistische score herkozen zonder dat er zich ook maar één tegenkandidaat aandiende.

Dat betekent nog niet dat Wouter Beke het goed doet als partijvoorzitter. De burgemeester van Leopoldsburg geeft de partij een aangezicht en weet ze ook goed bij mekaar te houden: hij “zit” ze dus goed “voor”. Maar zal er straks iemand op de CD&V stemmen

omwille van de figuur Wouter Beke? Wordt er vandaag iemand lid van de CD&V in de hoop hem ooit op een ledendag eens de hand te mogen schudden? We betwijfelen het sterk.

Vergrijzing De vraag is trouwens: wie zou Wouter Beke kunnen opvolgen, laat staan van zijn troon stoten? Net zoals de kiezers van de CD&V elk jaar verouderen en letterlijk afsterven, droogt de poel van het politieke personeel van de partij langzamerhand op. De parlementaire fracties zitten tjokvol oudgedienden, want plaats voor nieuwkomers is er amper door het krimpende aantal zetels.

Hilde Crevits en Joke Schauvliege doen hun best in de Vlaamse regering, maar kunnen niet bepaald gekarakteriseerd worden als de sterkhouders van de partij. Die andere CD&Vminister in de Vlaamse regering, Jo Vandeurzen, is zo goed als onzichtbaar, net als de Vlaamse staatssecretaris Bianca Debaets.

De enige twee CD&V’ers die iets te betekenen hebben naast Wouter Beke, zijn de federale ministers Kris Peeters en Koen Geens.

Het is daarbij veelzeggend dat beide heren toentertijd van buiten de fracties opgevist werden: Kris Peeters van bij UNIZO, en Koen Geens als hoogleraar (ook al was hij een periode kabinetschef van… Kris Peeters).

Moedig midden Waar staat de christendemocratie anno 2016 in Vlaanderen nog voor? Ideologisch wordt het programma van de CD&V steeds dunner. De partij zet zich pavloviaans af tegen elk standpunt van de N-VA, zeker als het persoonlijk van Bart de Wever komt, maar is evenzeer tegen de meeste standpunten van sp.a en Groen. Een echt eigen standpunt heeft het zelden of nooit, behalve over ARCO dan. Bij regeringsonderhandelingen heeft de partij zelden of nooit een echt breekpunt, behalve dan dat ze erbij wil zijn. Links of rechts, Vlaams of Belgisch, het maakt allemaal niet uit. Op die manier verwoorden slogans als “moedig midden” en “rustige vastheid” eigenlijk perfect waar de partij voor staat: geen inhoud, maar wel veel bestuurservaring. Op dat laatste gaat de partij uitdrukkelijk prat, deels om zich af te zetten tegenover de N-VA, maar deels ook omdat ze het echt meent.

Moslimpartij Het recente verwijt van de N-VA dat de CD&V een moslimpartij is geworden, snijdt eigenlijk weinig hout. Nahima Lanjri draait al sinds de jaren negentig in de partij mee, net als Ergün Top. Hilâl Yalçin en Veli Yüksel zijn aanwinsten uit de jaren 2000. De partij heeft altijd al interesse getoond voor het segment gematigde migranten dat zich opgewerkt heeft uit de arbeidersklasse richting middenklasse, en vindt het geen natuurwet dat gelovige moslims voor sp.a, Groen of PVDA stemmen. Youssef Kobo is daarom eerder een miscast, maar de vraag is of de partij het zich nog kan veroorloven hem uit de partij te zetten, tenzij via een Ahmet Koç-scenario.

Verkiezingen De gemeenteraadsverkiezingen van 2018 worden cruciaal voor de CD&V. De partij vreest in veel gemeentes posities te verliezen aan N-VA, waardoor haar lokale inplanting verloren dreigt te gaan. Een Scandinavisch scenario, waar alle christendemocratische partijen met de kiesdrempel van vier of vijf procent worstelen, begint dan wel heel nadrukkelijk te wenken.

De verkiezingen van 2019 worden vermoedelijk niet zo catastrofaal dat de partij uit de Vlaamse en de federale regering zou verdwijnen. Misschien kan de CD&V, zoals in 2014, zelfs opnieuw kingmaker spelen, en bepalen of de huidige regeringen voortgezet worden, dan wel of er een coalitie met sp.a en Open Vld, eventueel aangevuld met Groen zal komen. De kans is echter groot dat 2019 de laatste keer zal zijn dat CD&V mee de samenstelling van de regeringen bepaalt. In 2024 zal ze misschien niet eens meer de tweede partij zijn, en moeten afwachten of ze nog gevraagd wordt.

Fv L

De Verenigde Staten van Amerika maken zich stilaan op voor de presidentsverkiezingen van 8 november dit jaar. Zowel Hillary Clinton als Donald Trump staan klaar om president Barack Hussein Obama te vervangen.

Briefje aan François Bellot

Minister, naar verluidt Mijnheer de al te tolerante, Ja, wij kennen u in Vlaanderen haast niet, maar toch zijt gij de big boss van de NMBS, een ‘Belgische’ overheidsdienst waarvan ook Vlaanderen de geneugten, capriolen en strapatsen mag ‘genieten’. Vertragingen, stakingen, technische defecten, stroeve dienstverlening… We weten er alles van. Bovendien spreekt gij maar enkele woorden Nederlands, waardoor een vlotte communicatie met Vlaamse gesprekspartners niet vanzelfsprekend is.

Dus proberen ijverige parlementsleden – ja, ja, ze bestaan! – dan maar via schriftelijke vragen van alles van u te weten te komen. Dan is het antwoord altijd tweetalig en dus ook in het Nederlands... Zo ontlokte Barbara Pas van het Vlaams Belang u zopas een antwoord over het aantal zwartrijders op ‘den IJzeren Weg’ en het aantal daarvan dat zijn boete daarvoor ook effectief betaalde. Het antwoord deed de ogen knipperen, de wenkbrauwen fronsen en in het haar krabben. Van de 334.134 geïdentificeerde zwartrijders die vorig jaar een boete kregen van de NMBS, betaalden er slechts 73.187. Met andere woorden: om en bij de vier op de vijf zwartrijders betaalt zijn boete gewoonweg niet. Slechts drie miljoen euro worden geïncasseerd en 20 miljoen euro per jaar ziet men nooit.

Terwijl pendelaars - en hun werkgevers -, brave dagjestoeristen en occasionele reizigers stipt hun abonnementen of treinkaartjes betalen, halen dagelijks een pak onverlaten, waaronder flink wat ‘jongeren’, alle trucs uit de kast om het boordpersoneel te slim af te zijn, controles te ontwijken, of zelfs verbaal agressief van zich af te bijten zodat de kaartjesknipper (m/v) zich wijselijk uit de voeten maakt. In het beste geval belt deze de spoor-

wegpolitie alsnog op om het rapaille bij aankomst in het volgende station te laten aanof oppakken. En degenen die dus wel een boete aan hun been krijgen van een onverschrokken en doortastende treinbegeleider, vertikken het in 80 procent van de gevallen om te betalen. Jammer dat we niet te weten zijn gekomen hoe de verdeling per taalgemeenschap is…

Dat dit fenomeen zich voordoet, wijst op een te grote straffeloosheid, waardoor er heel veel recidivisten zijn. Als het vandaag lukt, misschien morgen ook wel, redeneert men dan. De VB-politica kwam zo ook te weten dat maar liefst 8.260 zwartrijders die vorig jaar werden beboet, mensen zijn die al meer dan vijf keer betrapt werden. We kunnen ons voorstellen dat bij De Lijn het probleem minstens even groot is. Misschien moet dat ook maar eens gevraagd worden aan de Vlaamse minister Ben Weyts.

Gij moet toch eens de moeite doen om hier paal en perk aan te stellen. Want als de ene niet moet betalen, waarom de andere dan wel?!

Misschien kunt gij uw collega, de minister van Justitie, eens aan zijn mouw trekken om dit soort overtredingen prioritair te gaan aanpakken en dus een daadwerkelijk vervolgingsbeleid te voeren. Met andere woorden: lik op stuk geven.

Realiseer u ook maar dat gij met die verloren 20 miljoen heel wat zoudt kunnen doen om de brave en serieuze treinreizigers wat meer reiscomfort en voldoening te geven.

Waar wacht gij eigenlijk feitelijk op? Is er iets dat u tegenhoudt? In Vlaanderen zoudt gij alvast op applaus kunnen rekenen. Of haalt gij daar uw Waalse neus voor op?

4

Dossier

1 september 2016

Rheinland, Pruisen en Bismarck Typisch voor de kruiperige Duitse politici en media; met veel gedruis vierden ze vorige week de 70ste verjaardag van de geboorte van deelstaat Rheinland-Westfalen, een Britse en geen Duitse constructie om het vroegere Pruisen te doen vergeten.

De ondergang van Pruisen De laatste jaren mag men al eens refereren aan de vroegere glorie van Pruisen, want lange tijd gebruikten alleen voetbalsupporters nog het woord, zoals in Preussen Münster of Borussia Dortmund. De geallieerden veegden in 1945 die Duitse staat definitief in de kelder van de geschiedenis. In werkelijkheid bleef sinds 1918 en zeker sinds 1933 niet veel meer van de autonomie van Pruisen over, want Hitler verkoos een gecentraliseerde staat. Maar de geallieerden – aangevoerd door Churchill die tot zijn 44ste het oude Pruisen gekend had – geloofden liever historische legendes.

Pruisen was de oorzaak van alle nazikwaad. Zijn adellijke landeigenaren (de Junkers) ten oosten van de Elbe hadden zowel de politiek als het leger overheerst en van Pruisen en tenslotte van heel Duitsland de arrogante misdadigersstaat gemaakt met Hitler als stroman. Er liep dan ook een kaarsrechte lijn van de schurkachtige aarts-Pruis Otto von Bismarck naar Hitler. Dat beeld werd na de oorlog lange tijd gecultiveerd, maar is de laatste jaren veel genuanceerder geworden.

Het lappendeken Het Pruisen van Frederik de Grote en al zijn opvolgers was niet de alles controlerende staat, veel meer een lappendeken. Het land bezat verschillende rechtssystemen. In het westen was het door de Franse bezetter ingevoerde recht van kracht, terwijl men elders op de oude leest verderging.

Het westen - met het Rijnland en de Ruhr was modern, terwijl het oosten conservatief in de handen van grootgrondbezitters bleef.

De helft van bijna alle Pruisen was feitelijk geen Pruis, maar Rijnlander, Hannoveriaan, Deen, Pool of Jood.

Otto von Bismarck was wel geboren in een echte Junkersfamilie, maar typisch voor zijn klasse was hij niet. In brieven lacht hij met de Junkersmentaliteit. Zijn moeder kwam trouwens uit een academisch milieu. Hij studeerde aan de universiteit en was een veellezer van Spinoza, Feuerbach en Schopenhauer; niet de geliefde activiteit van de adellijke grootgrondbezitters.

Die heren waren boos op hun standgenoot eens hij eerste minister van Pruisen werd in 1862. De Junkers speelden graag de baas in kleine plaatselijke besturen en ze hadden een hekel aan de kanselier, die de macht van de plaatselijke elites wou breken en een meer gestroomlijnde staat wilde.

Pruisen kende tot 1918 een getrapt kiesstelsel, waar de landeigenaars extra stemmen kregen (een beetje zoals het meervoudig stemrecht bij ons tot 1919). Als compensatie gaf Bismarck het enkelvoudig stemrecht aan alle Duitse mannen na de eenwording in 1871.

Geen stappenplan Dat nieuwe en machtige Duitsland is lange tijd voorgesteld als het resultaat van een stappenplan waarbij Bismarck systematisch naar de eenheid streefde van alle Duitse staten. In werkelijkheid was hij erg flexibel. Hij was niet de man die aan de touwtjes trok, maar eerder de handige politicus die de kansen greep die anderen hem onvoorzichtig boden.

In 1864 speelde Pruisen nog altijd de tweede viool in het orkest van de Duitse staten. Oostenrijk stond op de eerste plaats en nam het voortouw in een oorlog met Denemarken over de hertogdommen Sleeswijk en Holstein. Bismarck haakte zijn karretje vast en de twee overwinnaars verdeelden de buit. Lang duurde dat bondgenootschap niet, want twee krokodillen in één vijver was er één te veel. De meeste Duitse staten waren in de oorlog tussen Pruisen en Oostenrijk de bondgenoot van de Oostenrijkers, maar hun legers kwamen veel te laat in actie. Op zes weken tijd versloegen de Pruisen dankzij hun snelheid en hun betere bewapening de Oostenrijkers, die aan de deur gezet werden in Duitsland.

Bismarck creëerde een Noord-Duitse bond waar Pruisen volledig de baas was en hij dwong de verslagen Zuid-Duitse staten in

bondgenootschappen. Vooral in Beieren en Württemberg was er hevig verzet tegen een verdere samenwerking. De eenheid kwam er toch, door de Franse pretenties; de Fransen wilden in 1870 niet alleen Pruisen maar heel Duitsland vernederen. Bismarck speelde er handig op in; hij liet de Fransen de oorlog verklaren en op korte tijd zat Frankrijk tot verbazing van Europa op de knieën. Het moest de Elzas en een deel van Lotharingen afstaan.

Nog altijd leest men dat Bismarck hier een zeer zware fout maakte en het Franse revanchisme stimuleerde.

Dat klopt niet. Ook zonder de annexatie van de Elzas zou de oprichting van een (Klein-)Duitse staat in 1871 onder de leiding van Pruisen Franse woede veroorzaakt hebben. Honderden jaren verhinderden de Franse vorsten agressief de Duitse eenheid.

Frankrijk koos ervoor Duitse staten tegen elkaar uit te spelen en tezelfdertijd stukken Duitsland in te lijven. Nog in 1918 probeerden sommige Fransen de linker Rijnoever (met Keulen) te annexeren, zoals dat in de zalige tijden van de revolutielegers gelukt was. Na de Tweede Wereldoorlog mislukte de Franse annexatie van de Saar.

Frankrijk zou altijd dat nieuwe Duitsland vijandig bejegend hebben, al was het tot 1918 niet meer dan een alliantie van Duitse vorstendommen en geen federale staat.

Staat in de staat Pruisen lijdt nog altijd onder de reputatie van keizer Wilhelm II (tevens koning van Pruisen), die graag de indruk gaf dat hij een soort dictatoriale macht uitoefende. Omdat Pruisen twee derde van het grondgebied en van de bevolking van Duitsland telde, was zijn macht groot, maar niet ongelimiteerd. Pruisen, en later Duitsland, had wel degelijk een grondwet en een parlement die het de regering knap lastig kon maken.

Het latere probleem school in een weeffout die ook Bismarck niet kon corrigeren, want dan zou hij zijn politieke nek gebroken hebben. De koning, en later de keizer, was ook opperbevelhebber van het leger en op dat punt kregen de burgerlijke politici geen voet tussen de deur, zodat het leger (of de legers, want Beieren bezat tot 1918 een eigen leger) een staat in de staat bleef. Zelfs Bismarck had een parlementaire reflex, al voerde hij jaren een oorlog met het parlement over het oorlogsbudget. Maar na zijn eerste grote buitenlandse succes vroeg Bismarck nederig amnestie aan het Pruisisch Parlement, dat met terugwerkende kracht zijn politieke acties goedkeurde.

Twee nederlagen Bismarck was niet de klassieke onderworpen en kruiperige politicus zoals we die nu in Duitsland kennen. Hij bezat geen enkel respect voor hiërarchie. Ieder middel was goed om zijn zin te krijgen bij zijn vorst: roepen, tieren, vloeken, huilen, smeken. Koning-keizer Wilhelm I zei ooit: “Het is niet gemakkelijk om als keizer Bismarck te dienen.” Bismarck was een evenwichtskunstenaar die erover waakte dat Duitsland nooit oorlog op twee fronten zou voeren; een levenswerk dat door de jonge Wilhelm II vernietigd werd.

In het binnenland was Bismarck veel minder subtiel. Hij probeerde de macht van de rooms-katholieke clerus en zijn gehoorzaamheid aan Rome (pauselijke onfeilbaarheid in 1870) in Pruisen te kelderen. Hij liet de helft van alle bisschoppen en priesters opsluiten of verbannen. In Beieren had hij op dat punt niets te zeggen, maar ook in Pruisen moest hij bakzeil halen.

Een tweede Kampf tegen zogenaamde interne vijanden werd ook geen succes. Om de socialisten de wind uit de zeilen te nemen, voerde hij de eerste effectieve maatregelen voor een sociale zekerheid in. Tevergeefs, want de socialisten kwamen sterker dan ooit uit de strijd tevoorschijn. Wilhelm II zette hem in 1890 aan de deur.

Jan Neckers

Cassatie geeft inzicht in belastingprobleem De Gucht Dankzij de openbaarheid van onze justitie ligt het geschil van Karel de Gucht met de fiscus op de straatstenen. Op 7 april 2016 velde het Hof van Cassatie immers het arrest F.14.0065.N/1. Het arrest is integraal te lezen op de site lex.be (zie http://bit.ly/2aZ3Jwl).

Het arrest geeft ons inzicht in de discussie tussen ‘KDG’ (Karel de Gucht) en ‘MS’ (Mireille Schreurs) en de fiscus.

In deze zaak is de Belgische staat eiser. België wordt in deze vertegenwoordigd door de minister van Financiën, ‘voor wie optreedt de gewestelijk directeur bij de Bijzondere Belastinginspectie (BBI) te Gent’. Het is uiteraard surrealistisch dat een voormalig minister zich moet verantwoorden bij de huidige minister van Financiën. Maar zoals De Gucht het ooit plastisch uitdrukte: hij heeft niet meer, maar ook niet minder rechten dan een gewone burger. Alleen kunnen gewone burgers uiteraard geen dure landgoederen in Italië kopen.

Het arrest staat bol van juridische spitsvondigheden en verwijzingen naar diverse wetsartikels. Maar wie een beetje tussen de regels kan lezen, weet al snel waar deze zaak om draait. ‘Een discrepantie tussen de uiterlijke tekenen van welstand of het uitgavenpatroon en de aangegeven of gekende inkomsten waarvoor de belastingplichtige geen sluitende uitleg kan geven nadat hem dat is gevraagd, geldt als een aanwijzing van belastingontduiking.’ Het woord is gevallen.

Aanwijzingen van belastingontduiking De zaak in beroep leert ons waar het geschil om draait. ‘De appelrechter (rechter in hoger beroep) stelt vast dat het bericht van 4 februari 2010, houdende de kennisgeving van de aanwijzingen van belastingontduiking, als volgt besluit: “Samengevat zijn deze aanwijzingen van [belastingontduiking] gesteund op volgende vaststellingen: - het bestaan van een investering (aankoop verbouwingen) in Italië van dergelijke omvang en waarde, zij het nu rechtstreeks of via de SS LA MACCINAIA waarvan u alle aandelen bezit, vormt een teken en indicie waarvan tot op de datum van de inzage van het gerechtsdossier geen spoor terug te vinden was in uw fiscaal dossier en dat belangrijkere inkomsten laat vermoeden dan de aangegeven inkomsten; - de tegenstrijdigheid tussen het antwoord op de vraag om inlichtingen volgens hetwelk het onroerend goed in Italië eigendom zou zijn van de SS LA MACCINAIA en de gegevens van

het gerechtsdossier waaruit eerder blijkt dat het om uw persoonlijke eigendom gaat; - het feit dat de bewering als zou het onroerend goed eigendom zijn van de SS LA MACCINAIA door geen enkel stuk wordt gestaafd en dit niettegenstaande zulks in de vraag om inlichtingen uitdrukkelijk werd gevraagd; - het niet vermelden van de brutohuur/ waarde in vak III van de aangiften in de personenbelasting wat wel diende te gebeuren indien het onroerend goed uw persoonlijke eigendom is; - het feit dat de administratie in het antwoord op uw vraag om inlichtingen volledig in het ongewisse wordt gelaten omtrent de aan het project (aankoop + verbouwingen) bestede bedragen en de belastbare tijdperken waarin deze bestedingen hebben plaatsgevonden; - de bedrieglijke redeneringen op basis waarvan u in het antwoord beweert sommige gestelde vragen niet te moeten beantwoorden; - het totaal gebrek aan medewerking om te komen tot een objectieve en juiste berekening van uw indiciaire toestand.”

Nieuwe uitspraak nodig De essentie draait dus om het Italiaanse landgoed van De Gucht dat in het gerechtelijk dossier geschat wordt op 5 miljoen euro. De fiscus wil de onregelmatigheid bewijzen door inzage in de bankrekeningen van De Gucht en zijn vrouw Mireille Schreurs. Eerder oordeelde het hof van beroep in Gent dat dit ten onrechte gebeurd was. Een arrest waartegen de fiscus in beroep ging bij Cassatie. Dat stelt de fiscus nu in het gelijk.

Gevolg: Karel de Gucht is door het Hof van Cassatie doorverwezen naar het Antwerpse hof van beroep. Dat hof moet nu opnieuw beslissen of de fiscus terecht inzage heeft gekregen in de bankrekening van De Gucht.

Anders gesteld: de juridische mallemolen kan nog wel even draaien. De zaak zal in elk geval grondig bestudeerd worden aan de rechtsfaculteiten van onze universiteiten.

Thierry Debels

Biepoost een ramp?

Verleden week was het opnieuw prijs: wederom geen postbedeling van ’t Pallieterke in grote delen van de stad Antwerpen en de Kempen. Wel ’t Pallieterkes in Mechelen en Lier, maar niet in Turnhout. Niet in Antwerpen-centrum, maar wel op Linkeroever. Alle andere provincies: probleemloos.

Maar het ergste is dat ’t Pallieterke niet op donderdag afgeleverd wordt, en evenmin op vrijdag. Nochtans, wij bezorgen uw tijdschrift aan het postsorteercentrum van Antwerpen op woensdagnamiddag. In het Antwerpse werd ’t Pallieterke pas op maandag in de bus gestoken, in Turnhout pas op dinsdag.

K arl van C amp Ik word er moedeloos van.

Actueel

1 september 2016

5

Vijftig jaar geleden: 1966

Een rebels lied van Miel Cools teruggevonden 1968 wordt steeds opnieuw aangehaald als een jaar van opstand en rebellie terwijl die omschrijving, voor wat Vlaanderen betreft, veel meer bij 1966 past. Er kan zelfs gesteld worden dat de strijd voor Leuven Vlaams slechts in 1968 beslecht kon worden omdat ze al in ‘66 gans Vlaanderen had gemobiliseerd. Maar misschien heeft het doodzwijgen van 1966 alles te maken met het feit dat de Vlaamse Beweging de hoofdrol speelde in de opeenvolging van botsingen met het Belgische regime die zich toen hebben voorgedaan, en van de Vlaamse Beweging gewag maken is nu eenmaal niet politiek correct, zelfs als het gaat over feiten van vijftig jaar terug.

Zwartberg en Borms Het begon al in januari 1966, toen aangekondigd werd dat de mijn van Zwartberg, die vrij modern was, omwille van “economische redenen” gesloten zou worden, terwijl iedereen wist dat veel oudere Waalse mijnen aan het werk bleven. De Vlaamse mijnwerkers, die met deze onrechtvaardigheid werden geconfronteerd en de schim van de werkloosheid zagen opdagen, legden spontaan het werk neer. Ze werden door de vakbonden in de steek gelaten, want die weigerden de staking te erkennen.

De Vlaamse Beweging, die zichzelf steeds als een sociale beweging heeft gezien, sprong dan maar in de bres. De VVB zette een solidariteitsdemonstratie op het getouw en de Volksunie organiseerde over gans Vlaanderen geld- en voedselinzamelingen om de families van de actievoerende arbeiders ter hulp te schieten. De partijleiding vroeg zelfs aan de toenmalige VMO van Wim Maes om op zondag 30 januari in Zwartberg te gaan betogen.

De opdracht werd uitgevoerd maar niet zonder slag of stoot.

De rijkswacht probeerde verschillende keren de betogers de pas af te snijden en maakte duchtig gebruik van wapenstok en traangas. Ze kon desondanks niet beletten dat Vlaamse militanten telkens doorbraken en tot aan de mijn geraakten waar ze door de stakers triomfantelijk werden onthaald.

Die zondag was bijzonder incidentrijk verlopen, maar op maandag ging het er nog veel erger aan toe. Twee mijnwerkers die aan een betoging deelnamen, werden op die dag door rijkswachters doodgeschoten. Nogal wiedes dat die schietpartij ernstige gevolgen heeft gehad en onder meer heeft gezorgd voor een electorale doorbraak van de VU in Limburg, waar tot dan toe de christendemocraten heer en meester waren geweest.

In maart, een goede maand later, was het precies twintig jaar geleden dat Borms werd gefusilleerd. Er werden dan ook her en der herdenkingen voorzien. Het Belgische regime beschouwde die in die tijd nog als onduldbare provocaties (Borms was tenslotte zowel na de Eerste Wereldoorlog als na de Tweede

Wereldoorlog wegens collaboratie veroordeeld geweest). De meeste van die voorziene manifestaties werden dan ook verboden. Die maatregel veroorzaakte opnieuw incidenten tussen Vlaams-nationalisten en ordediensten.

In Merksem, waar alleen de traditionele herdenkingsmis toegelaten was, werden de mensen bij het verlaten van de kerk, onder het voorwendsel dat ze een samenscholingsverbod overtreden hadden, op een regen van traangasgranaten onthaald. Tientallen onder hen werden brutaal opgepakt en daarna tot laat in de avond in de rijkswachtkazerne van Wilrijk opgesloten.

En dan Leuven…

De klap op de vuurpijl kwam in de maand mei van dat jaar. Sinds het begin van de jaren zestig hadden heel wat Vlaamse verenigingen zich voor de splitsing van de toen nog unitaire Leuvense hogeschool uitgesproken, en dus voor de oprichting van een autonome Nederlandstalige universiteit. Die eis was met de jaren steeds luider gaan klinken. In november ‘65 hadden de Nederlandstalige professoren en het academisch personeel zich in die zin uitgesproken.

Ze werden hierin gesteund door de grote meerderheid van de studenten. Op 16 maart ‘66 had de VVB in Leuven hieromtrent een betoging georganiseerd die zeer woelig was verlopen. Op 13 mei kwam het antwoord van de Belgische bisschoppenconferentie onder de vorm van een mandement. Het werd een hooghartig neen. De KUL zou ad vitam aeternam unitair en tweetalig blijven.

De reactie in Vlaanderen was bijzonder fel.

Er stak een ware antiklerikale storm op in dat toen nog bijzonder rtoomse land. Zowel de studenten als de leerlingen van het hoger middelbaar onderwijs gingen in staking. In Leuven kwamen de studenten elke avond op straat en verder was er elke dag wel ergens in Vlaanderen een betoging die de bisschoppen op de korrel nam en waaraan deelgenomen werd door jongens en meisjes van befaamde katholieke onderwijsinstellingen. Dat was zelfs in Brussel het geval, waar een duizendtal leerlingen uit Vlaamse scholen door het centrum

van de hoofdstad trokken met op kop een aantal meisjes in het uniform van het befaamde Regina-Caelilyceum, die een spandoek droegen waarop “Ram vlam weg met de bisschoppen” te lezen stond.

Maar het bleef daar niet bij. Zo werden er muntstukken in plastic verspreid met de tekst “Tot Leuven Vlaams zal zijn”. Ze waren bedoeld om bij de omhaling tijdens de mis in de plaats van echt geld in de schaal te gooien.

Mei is de plechtige communiemaand en dus ook die van het vormsel. De bisschoppen die dit gingen toedienen, werden regelmatig aan de ingang van de kerk door gelovigen uitgejouwd.

Het is in dat klimaat van “Beeldenstorm light” dat in die maand mei het Zangfeest doorging. Het stond uiteraard voor een zeer groot deel in het teken van de strijd om Leuven. De toen nog jonge Miel Cools bracht voor de gelegenheid een “Geuzenlied” waarin de hogere clerus het zeer zwaar te verduren kreeg. De enthousiaste reactie van het nokvolle Sportpaleis was onbeschrijfelijk. Dat Zangfeest werd het echte orgelpunt

van de strijd voor Leuven Vlaams, die jammer genoeg een paar dagen later in de maand juni omwille van de examens moest worden gestaakt. Ze zou echter, zoals gezegd, in januari ‘68 opnieuw oplaaien en dan definitief worden gewonnen.

Een verloren tekst Bij het overlijden van Miel Cools werd er in de talrijke artikels die aan hem werden gewijd veel aandacht aan zijn liederen besteed, maar met geen woord werd over het Geuzenlied gerept. Meer nog, aangezien hij het slechts een paar keer in het openbaar had gebracht, was ook de tekst (van Bert Broes) ervan nergens nog te vinden, ook niet bij het Algemeen Nederlands Zangverbond. Willy Geevaert uit Zwevezele, die wist dat er naar de tekst gezocht werd, haalde de originele versie van het ‘Geuzenlied’ van onder het stof. U vindt dit historisch werk hieronder in extenso. De muziekpartituur is nog altijd zoek. Mocht iemand die nog ergens op de kop kunnen tikken dan houdt ’t Pallieterke zich aanbevolen.

Francis van den Eynde

Kindbruidjes in de vluchtelingenstroom Een tijdje terug was er ophef in Nederland over de komst van kindbruidjes. Corinne Dettmeijer, nationaal rapporteur mensenhandel en seksueel geweld tegen kinderen, reageerde alert. Syrische (gehuwde) meisjes die in de asielzoekersstroom meekomen naar Nederland moeten volgens haar - net als elk Nederlands kind - kunnen profiteren van de bevrijdende kracht van de Nederlandse waarden en niet uitgebuit worden in het huishouden.

Hoe zit het in België? Eerdere vragen hierover werden afgeketst. Er was geen informatie of die specifieke informatie werd niet bijgehouden. Onzin uiteraard. En dat blijkt voor het eerst ook uit het antwoord op een recente parlementaire vraag (QRVA 54 083). Hieruit kunnen we afleiden dat in België – net als in Nederland – ook al tientallen kindbruiden aangekomen zijn. Het is overigens de eerste keer dat deze informatie bevestigd wordt door de overheid.

Jongste bruidje amper 14 jaar De bevoegde staatssecretaris Theo Francken (N-VA): ‘In 2016 boden zich 5 kindbruiden van Syrische nationaliteit aan bij de Dienst Dispatching van Fedasil.’ Het jongste kindbruidje was amper 14 jaar en 3 maanden. ‘Afgelopen jaar (2015) zijn er een twintigtal koppels met een minderjarige bruid toegekomen. Het betrof Syrische koppels, maar ook enkele Afghaanse

en Irakese koppels. Hoewel het meestal minderjarige meisjes betreft, kunnen er ook gevallen zijn van gehuwde minderjarige jongens’, aldus de staatssecretaris. In 2015 en in de eerste helft van 2016 zijn er dus al 25 kindbruiden in België aangekomen.

Die meisjes verkeren in een isolement en het risico bestaat volgens Dettmeijer dat zij op lange termijn verworden tot huisslaaf of verborgen vrouw. Onze houding moet dan ook zijn dat de slachtoffertjes kennis kunnen maken met de bevrijdende kracht van de westerse waarden, waarbij vrouwen gelijke rechten hebben als mannen.

Ook nieuwe kindhuwelijken Er worden ook nieuwe kindhuwelijken voltrokken in de Lage Landen. In Nederland is er onlangs voor het eerst een cijfer op de problematiek van de kindhuwelijken geplakt: zeker 250 zijn er. Experts vermoeden dat de situa-

tie in ons land niet veel verschilt. Ze vrezen ook voor een toename door de vluchtelingenstroom. Als er in deze vluchtelingenstroom al gehuwde minderjarige meisjes aanwezig zijn, kan dit een extra stimulans zijn voor meerderjarige mannen die een kindhuwelijk willen aangaan.

Vorig jaar was er een campagne van kinderrechtenorganisatie Plan. Elke dag krijgen 39.000 meisjes wereldwijd te horen dat ze moeten trouwen voor hun achttiende. ‘Pas als de economische impact van de kindhuwelijken zichtbaar wordt, zijn beleidsmakers bereid om actie te ondernemen’, stelt Plan. De komst van

kindbruidjes naar ons land stelt het probleem enkel wat scherper. Tijd voor actie.

Westerse waarden onder druk Velen menen dat onze westerse waarden – waarbij de gelijkheid van man en vrouw een essentieel onderdeel is – hier definitief verworven zijn. Niets is uiteraard minder waar. De huidige precaire situatie zal aantonen dat deze waarden elke dag onder druk komen te staan.

Het is de moeite waard om deze waarden te verdedigen. Al was het maar om die minderjarige meisjes de kansen te bieden die ze verdienen.

Thierry Debels

6

Dwars door Vlaanderen

1 september 2016

De Geuzenberg

Zwanenzang van het ketje Voor wie het zou ontgaan zijn, ketje en jazzlegende Toots Thielemans is niet meer. En wie zijn wij om kanttekeningen te plaatsen bij deze beide kwaliteiten die men de besnorde man toedichtte. Toch is het interessant even stil te staan bij het eerste, dat ketje-zijn dus. Aan welke vereisten moet men voldoen om de pedigree te mogen dragen?

De voorbije weken werden we behoorlijk om de oren geslagen met de term ‘ketje’.

Het was één al ‘Toots het ketje’. En uiteraard was hij een ketje. Met een wieg die in de Marollen stond, was hij de incarnatie van zwans en dat gezapig Bussels dialectje dat een permanente wirwar van Nederlands en Frans oplevert, het échte Brussels dus.

Dat hij al jaren niet meer in de hoofdstad woonde en er een flink Amerikaans traject op zitten had (een groter deel van zijn leven was hij Amerikaans staatsburger dan Belg), veranderde hier niets aan. Eens ketje, altijd ketje zeg maar.

Maar wat maakt van een doorsneesterveling nu plots zo’n ketje? Die band met Brussel is cruciaal, bij voorkeur met een volkswijk. Ook een bepaalde instelling, humor, en men moet toch dat taaltje in één of andere variant machtig zijn. Natuurlijk verruimde de toepassing van de term doorheen de jaren, maar voor deze oefening blijven we bij de sensu stricto invulling.

Marollien Misschien wel de grootste fout die men kan maken, is met een voorgekauwde lijst van criteria te werken. Want als men het ene bij een bepaalde persoon aantreft, zal dat bij een ander beduidend minder omgaan.

Toch kunnen beide in de perceptie evenveel ketje bevonden worden. Bij Toots waren de Marollen zo’n kenmerk. Maar wat met die andere Marollien, burgemeester Yvan Mayeur? Zijn wieg stond evenzeer pal in de binnenstad, toch zal geen zinnig mens dit luguber personage als een sympathiek ketje beschouwen, laat staan bestempelen.

De tijd van Renaat Grassin, de artiest die in vroegere tijden succes oogstte als ‘het ketje van Brussel’, ligt al een hele poos achter ons. En of men het nu wil of niet: échte ketjes zijn een uitstervend ras. Pogingen om dit ketje-zijn te cultiveren zijn er, alleen hebben die weinig uitstaans met de initiële betekenis ervan. Men onderneemt pogingen om het allemaal wat levendig te houden. Op zich is dit lovenswaardig, alleen mag men zichzelf geen zand in de ogen strooien. Vanuit een gemeende bekommernis voor de taal als onderdeel van het patrimonium, is het leuk dat men via verschillende demarches tracht het Brussels levend te houden. De toekomst van een volkstaal zit hem echter in het aantal natuurlijke sprekers, en dat aantal slinkt aanzienlijk. Net zoals dat het geval is voor die ketjes in de ‘multiculturele grootstad’.

Politieke fauna Is de samenstelling van de Brusselse politieke fauna (we beperken ons tot de Nederlandstalige kant) niet de beste illustratie van het voorgaande? Enkele jaren geleden voerden de toenmalige collegeleden van de VGC nog een toneelstukje op in het Brussels. Ooit was het Brussels (eenmalig) de voertaal op zo’n ministerraad. Het waren Chabert, Delathouwer en Vanhengel. Enkel deze laatste zit nog op post; Chabert vertrok enkele jaren geleden naar de eeuwige jachtvelden. Vandaag zit guitige Guy er met Pascal Smet en Bianca Debaets, afkomstig uit respectievelijk het Waasland en het Meetjesland. We gaan het lijstje niet af, maar behoorlijk wat zijn ‘inwijkelingen’. We stellen dit objectief vast zonder bijbedoelingen.

Het is gewoon typerend voor de wijzigende sociologie van deze stad. En het onvermijdelijke einde van het ketje.

KNIN.

Burgemeester aan boord!

Turkije en sp.a

Het gebeurt vaker dat een bankier of een rijke zakenman in zijn privévliegtuig een schoonheidskoningin, een sexy filmster of een stoeipoes meeneemt, om redenen die misschien immoreel, maar niet illegaal zijn. Het gebeurt dat hij zakenpartners meeneemt om onderweg de weg te effenen voor deals en transacties, legale en andere. Het zal zelfs wel eens gebeuren dat hij een geliefd huisdier meeneemt, zonder dat er enige bijbedoeling aan vasthangt. Een oude trouwe hond, bijvoorbeeld.

Zelfs bankiers zullen wel menselijke emoties hebben. In de privésfeer tenminste. Maar dat een oude burgemeester als Termont zomaar drie keer mag meevliegen in de privéjet van een bankier, zonder dat daar iets tegenover zou staan, dat is zeker nog nooit vertoond. Het zal toch niet voor seks zijn geweest, of uit pure genegenheid?

Limburgse sp.a-mandatarissen van Turkse afkomst staan als één blok achter Ahmet Koç uit Beringen, die voor de tuchtcommissie van de sp.a moest verschijnen voor zijn uitspraken na de staatsgreep in Turkije. “Wij pikken dit niet”, zei Mustafa Aytar, OCMW-voorzitter (sp.a) van Houthalen-Helchteren. “Wij hebben een boze brief geschreven naar Crombez.” Ze verwijzen in hun brief naar het hoofddoekenverbod dat Antwerpen invoerde. De erkenning door het parlement van de Armeense genocide.

De toelating die de PKK kreeg om te demonstreren in Brussel. Ze zijn niet te spreken over de sp.a, en verwijten Crombez zelfs dat hij de staatsgreep niet heeft afgekeurd. Al deze feiten maken het voor hen onmogelijk om de partij te verdedigen bij hun achterban. Zij verwachten dat de sp.a Turkije onvoorwaardelijk steunt. Is er nog ’n Limburger die vertrouwen heeft in politici van Turkse komaf die dwepen met president Erdogan, de zuiveringen in Turkije en de islamisering van ons land?

Allahoe akbar In Genk dreigde een 51-jarige Marokkaan een agent te onthoofden. “Ik trek naar Syrië, volg een opleiding bij IS, en kom terug om je te onthoofden in naam van God.” Die Marokkaan stond bekend voor kruimeldiefstallen, soms met geweld. Een plank vol spijkers is zijn geliefd wapen en drugs zijn slaapmuts.

We zijn al wat gewoon in de voormalige Limburgse mijngemeenten. Meestal gaat het dan om migrantenjongeren van de derde en zelfs vierde generatie. Heethoofden die hun eigen maatschappelijk falen afwentelen op anderen. “Onze westerse samenleving heeft hen in de steek gelaten.” Onze scholen, opleidingen en infrastructuren voor nazorg en begeleiding zijn aan hen niet besteed, “de werkgevers willen ons toch niet”. Ze eisen hier de waarden en het religieuze respect van het islamitische land dat hun (voor)ouders zijn ontvlucht. Iedereen weet het, maar de meesten zwijgen. Er zijn schitterende uitzonderingen, geweldige voorbeelden, maar die bevestigen gewoon de regel.

Belgische mosselen Politieke mosselen zijn er in ons onland altijd geweest en in de meest diverse kleuren, naargelang de partij waartoe ze behoren. Wat de eigenlijke schelpdieren betreft, bestaat de mogelijkheid dat er opnieuw Belgische mosselen op de markt komen. Waarom geen Vlaamse?

Na de teloorgang van de Belgicamossel zijn het immers allemaal “Vlamingen” (UGent, Instituut voor Landbouw en Visserijonderzoek, Windparkuitbaters Belwind en C-Power, Colruyt, textiel Sioen, rederij Willy Versluys) die samenwerken om in de windmolenparken op zee lekkere schelpdieren te kweken.

IJssculpturen Renaat Landuyt (sp.a), burgemeester van Brugge, kon er niet mee lachen, zelfs niet op een warme zomerdag. “Ice Magic”, het sneeuw- en ijssculpturenfestival in Brugge,

Sp.a gooit stemmenkanon Ahmet Koç uit de partij

Brussel uitbreiden via de metro?

Brussels MR-kamerlid Gauthier Calomne haalde afgelopen weekend de Brusselse media met een opmerkelijk pleidooi over de doortrekking van de Brusselse metro naar enkele gemeenten in de Vlaamse Rand. De jonge MR-verkozene uit Elsene lanceert dit debat naar eigen zeggen vooral om de discussie te activeren over de ‘Metropolitane Gemeenschap’, het vehikel waarmee de Franstaligen greep willen krijgen op het brede ommeland rond Brussel.

Volksverhuizing Concreet stelt hij voor dat metrolijn 1 wordt doorgetrokken naar de faciliteitengemeenten Wezembeek-Oppem en Kraainem, lijn 3 tot in Machelen, lijn 5 tot in Overijse en lijn 6 tot in Grimbergen. Het is de zoveelste variante op het oude recept: Brussel moet alsmaar groter worden, steeds dieper uitbreiden in Vlaams-Brabant. Gelukkig staat daar een zo hoge kostprijs tegenover (10 miljard euro), dat deze droom nog wel een tijdje onbetaalbaar duur zal blijven. Toch vindt het MR-kamerlid dat deze piste haalbaar is, mits Europa en Vlaanderen dit mee zouden financieren.

Gelukkig staat Ben Weyts niet te springen om ‘Vlaamse’ metrostations te bouwen. Terecht, want op die manier brengt men een nieuwe volksverhuizing op gang van Brussel naar Vlaanderen. Men hoeft maar naar de bevolkings-

evolutie te kijken van de treindorpen Liedekerke en Denderleeuw om te weten tot wat voor toestanden een snelverbinding met Brussel kan leiden: de voorbije 10 jaar zijn honderden Brusselse gezinnen (vooral allochtone) de woonkernen van beide dorpen komen ‘verrijken’. Resultaat is dat er in deze oer-Vlaamse arbeidersgemeenten vandaag volop Frans getaterd wordt.

Peperdure tramlijn Eenzelfde bedenking kan men uiten bij de plannen om een tramlijn aan te leggen tussen Willebroek en Brussel-Noord. Hier is het de Vlaamse overheid zelf (De Lijn) die het initiatief neemt. Het gaat bovendien om concrete plannen die reeds in een voorbereidingsfase zitten. Deze tramlijn zal de centra van Willebroek, Londerzeel en Meise rechtstreeks verbinden met onder meer het Bockstaelplein van

verhuist na zestien jaar naar “Winterland” in Hasselt. “De gesprekken zijn in volle gang”, zei Francis Vandendorpe, organisator van nv Swow & Ice Events. “Ook de steden Parijs en Brussel zijn nog vragende partij.”

Vandendorpe: “De voornaamste reden waarom het festival van Brugge naar Hasselt verhuist, zijn de aanslagen in Europa en de beleving. In Hasselt ben ik vorig jaar naar Winterland geweest. Daar was nog volk om middernacht, terwijl Brugge doods is na 18 uur.” Hasselt lokte vorig jaar ruim 850.000 bezoekers.

Schepen Corthouts van Hasselt zei evenwel dat de overeenkomst nog niet officieel ondertekend was. Dat zal geen probleem zijn, want Parijs en Brussel lijken geen goede partners, als men de recente aanslagen in kaart brengt.

Pagaddertoren

Boerkini’s te koop tegen spotprijs Op het Steenplein in Antwerpen werd zaterdagmiddag betoogd tegen een mogelijk boerkiniverbod, zoals in Frankrijk (waar de Raad van State inmiddels zo’n verbod verwierp).

Volgens de “verknochte” media waren er een honderdtal deelnemers, waar de inrichters de verwachting hadden op een driehonderdtal. In werkelijkheid ging het om enkele tientallen. Filip Dewinter wilde een ludieke tegenbetoging houden. Hij had een boot gehuurd waarop een vijftal jongedames zou plaatsnemen die allesbehalve in boerkini zouden optreden. Misschien zouden ze wel in monokini “gekleed” geweest zijn. Het feestje ging echter niet door, want de bootverhuurder werd gecontacteerd door de politie en trok zijn deelname in. Een groepje tegenbetogers van Vlaams Belang scandeerde: “Geen jihad in onze straat!” De politie verijdelde deze tegenmanifestatie.

Op het ”strandfeest”, dat uiteindelijk niet in de Suikerrui maar op het ponton van het Steenplein doorging, werd geëist dat vrouwen zelf beslissen wat ze willen dragen, zelfs al zien ze eruit als tante nonneke. Het is zoiets als destijds het dragen van een hoofddoek.

Mochten er onder onze lezeressen zijn die goesting hebben zich in zo’n duikerspak te wringen, dan kunnen zij hun gading vinden op Google. Surfen naar “islamitische zwemkledij”. Voornamelijk in Olland is de keuze groot: twee- en driedelige boerkini’s, in zwart en paars, “neemt geen water op, plakt niet aan je lichaam”, tegen de spotprijs van 45,99 euro. Korting inbegrepen en thuisbezorgd.

Pagadder

Laken. We hoeven er geen tekeningetje bij te maken welke gevolgen dit zal hebben. Het kostenplaatje voor de aanleg van deze lijn mag er ook wezen: een slordige 300 miljoen euro. De meerwaarde voor Vlaanderen is erg beperkt, de minwaarde is des te groter.

Er zijn nochtans alternatieven: men zou met snelbussen kunnen werken die - via het gebruik van de pechstrook van de A12 een nagenoeg even snelle verbinding kunnen realiseren met Brussel, weliswaar met een overstap ter hoogte van de Heizel. Zo’n systeem zou lang niet dezelfde exodus op gang brengen vanuit Brussel als een sneltram.

Misschien verandert Weyts nog van gedacht. Momenteel experimenteert hij in de Vlaamse Rand met zogeheten trambussen, die de voordelen van trams en bussen combineren. Hoewel deze voertuigen in Vlaanderen gemaakt worden en populair zijn in de buurlanden, werden ze tot voor kort nergens in Vlaanderen ingezet. Laten we hopen dat Weyts dit experiment met trambussen grondig zal evalueren en heel goed nadenkt vooraleer hij een peperdure tramlijn laat bouwen tussen Willebroek en Brussel-Noord.

Vlaanderen kan zijn schaarse centen op een veel zinvoller wijze besteden.

BL

Onze naaste buren

7

1 september 2016

Den Vaderlandt ghetrouwe

’t Is weer voorbij… … de niet zo mooie zomer (op een paar dagen na). Iedereen is thuis en de demonen steken weer de kop op.

Turks fruit Probleem nummer één is op dit ogenblik de te verwachten ellende door de schuld van de Turken die in Nederland wonen.

Ik vertik het om Nederturken, Nederlandse Turken laat staan Turkse Nederlanders te schrijven. Ze zijn hier lijfelijk al drie generaties aanwezig en het grootste deel onder hen zit onder andere door de goedkope reizen en de schotelantennes met de kop in Turkije. En het maakt geen verschil of ze 7 of 77 jaar zijn (met dank aan de Vlaming Karel van Mileghen die de slogan zeventig jaar geleden in het weekblad Kuifje lanceerde).

Veel Turken halen al dan niet vrijwillig (vooral het laatste) hun kinderen weg van scholen die de naam hebben de Gülenbeweging te steunen. Niet dat dit direct een verlies is, want zowel de genocidaire moordenaar Erdogan als Gülen zijn schurken die een misdadige ideologie propageren. Terwijl Gülen dat met zoetsappige leugens doet, heeft Erdogan tenminste nog het voordeel van de eerlijke rauwe brutaliteit. Maar de Nederlandse overheid vreest vooral problemen in de beroepsscholen, waar tienduizenden Turken les volgen. Staatssecretaris van Onderwijs Sander Dekker heeft echter het ei van Columbus uitgevonden om problemen te vermijden; denkt ie toch.

De school-tv moet de gebeurtenissen maar eens kaderen en vervolgens is het aan de leraar of lerares om in de klas “de dialoog” te starten. Uiteraard is dit het recept bij uitstek om binnen de kortst mogelijke tijd schuimbekkende ruzies en geweld te

krijgen tussen Turkse snotneuzen die meestal niet in staat zijn één Nederlandse zin correct te formuleren of foutloos te schrijven. Uiteraard zullen Koerden, Syriërs, Eritreeërs en Somaliërs de conclusie trekken dat die Turkse burgeroorlog hen niet aangaat, maar een mooi precedent is om op hun beurt te eisen dat bij ieder wissewasje in het land van oorsprong van hun grootouders de normale lessen onderbroken worden om te “dialogeren”. Geen seconde heeft het crisisteam bij Onderwijs eraan gedacht escalatie te vermijden door scholen op te dragen bij het eerste incident de daders zwaar te straffen, de ouders op het matje te roepen en hen aan het verstand te brengen dat ze maar naar Turkije moeten ophoepelen als ze de problemen van die gangsterstaat willen importeren.

Marokkaanse thee Over naar die andere sympathieke multikullers: Marokkanen. Ik wil hier even een lans breken voor het nieuwste boek van Hans Werdmölder. Ik heb al eens geschreven over zijn boek “Marokkaanse lieverdjes” (2005) waarin hij het ziekelijk racistisch gedrag van Marokkanen beschreef. In zijn recente “Marokkanen in de marge” beschrijft hij zijn dertig jaar lange ervaringen met een groep Marokkanen die in de jaren tachtig gezinsherenigd werden. Veertien van de veertig leefden een min of meer normaal leven. Zesentwintig kwamen terecht in de zware misdaad. Schaamteloos buitten zij het politiek correcte wegkijkgedrag uit van laffe rechters, politie, politici en

academici. “Even een ov’tje doen” zeiden de Marokkanen tegen Werdmölder; d.w.z. een overval plegen om geld te krijgen voor een brommer, een jas, een meisje en drugs. In de Marokkaanse jeugdhonken, betaald met belastinggeld, stonk het naar hasj en vervolgens kwamen coke, heroïne en moorddadige overvallen als gevolg. Werden de daders gepakt, brulden ze discriminatie en lachten zich een breuk als ze na een nachtje cel weer op straat stonden. Ook in dit laatste boek staan weer hallucinante cijfers.

De helft van alle jeugdcriminaliteit in de grote Nederlandse steden wordt gepleegd door Marokkaanse Halbstarken. 67 procent (u leest goed) van de Marokkaanse “jongeren” is al in aanraking geweest met de politie. Dat is dus die bekende minderheid in de minderheid volgens de Vlaamse leugenmedia. Toen Marokkaanse schurken een paar jaar geleden een scheidsrechter doodschopten, schreef Werdmölder een artikel in De Volkskrant: “Marokkaanse macho’s aanvaarden geen autoriteit van vreemden”.

Hij lectorde toen in de Noord-Brabantse Avanshogeschool en een Marokkaan noemde hem een kopie van Wilders. Het bestuur berispte niet de Marokkaanse racist; het stelde Werdmölder op non-actief. Hij is vandaag universitair hoofddocent criminologie in Utrecht. Zoek niet naar een Vlaamse tegenhanger, want academisch bedrog en zwendelarij zijn de koningen van de Vlaamse universiteiten. De waarheid spreken betekent in Vlaanderen de deur en eventuele migratie… naar Nederland, zoals Marion van San deed.

Willem de Prater

Georkestreerd fileleed De zomervakantie is voorbij. Het nieuwe schooljaar komt eraan met de bijhorende verkeersdrukte. Hoog tijd dus om in Gent een paar obstakels te organiseren. Wat kun je beter hebben dan wat wegenwerken hier, daar en ginder, liefst op drukke kruispunten en voor het beste effect ook allemaal tegelijk. Dat noemen onze stadsbestuurders “de korte pijn”.

Dat “kort” zou waar kunnen zijn als werken goed opschieten. Maar niets is minder waar natuurlijk. Het is te koud of te heet om asfalt te gieten, het is bouwverlof, of de nutsleidingen moeten nog verlegd. Sakkerende automobilisten kruipen voorbij afgezette rijstroken waar in de verste verte geen arbeider te zien is, en verlangen naar China waar ze dit soort klusjes met vele Chinezen op een halfuurtje voor elkaar krijgen.

September wordt ingezet met werken aan verschillende kruispunten op de Ring (R40), met de beruchte Heuvelpoort als absolute topper. Volgens onze schepen gaat het maar om “kleine ingrepen”, om het verkeer op de Ring vlotter te laten verlopen, wat rijstroken beter schikken, de bushaltes wat opschuiven. We nodigen de lezer uit om zelf maar te gaan kijken wat dat betekent. Bushaltes zitten blijkbaar diep in de grond, het halve kruispunt is uitgegraven, goed voor een mooie verkeersopstopping, zelfs in volle vakantieperiode. Eens het schooljaar en straks het academisch jaar van start gaan, komen alleen de geluksvogels nog op minder dan een halfuur dat kruispunt over, waarna ze verder kunnen rijden naar de volgende “kleine” wegenwerken (Bijloke, Palingshuizen, Kasteellaan...). Voor iemand roept “dat

zal ze leren die studenten, ze moeten maar met de fiets rijden”, toch even eraan herinneren dat de unief en de hogescholen in onze stad grote werkgevers zijn. Ze worden niet alleen bevolkt door fitte jonge studenten, maar ook door tienduizenden lesgevers, secretaressen, onderzoekers, klusjesmannen en poetsvrouwen. Om van de broodjeszaken en drankgelegenheden nog te zwijgen.

Veel Gentenaars hebben een deel van hun leven doorgebracht in de file aan de Heuvelpoort, want het is daar al veertig jaar lang aanschuiven. Dat tikt aan. Waarom hebben ze die werken al niet veel eerder uitgevoerd, denkt de redelijke man of vrouw. Eenvoudig, deze werken dienen niet om de files van vandaag op te lossen (die heten op het stadhuis “een aanvaardbaar fileniveau”), ze dienen om de complete stilstand op de Ring te voorkomen wanneer het circulatieplan extra verkeer die Ring op zal stuwen. Hoeveel extra verkeer? Twintig procent, dertig procent? Niemand die het weet.

Antwoord op D-day 3 april 2017! De werken worden door het Vlaams Gewest uitgevoerd, maar wel op uitdrukkelijke vraag van ons eigen stadsbestuur.

In Gent moet je altijd goed kijken naar de verkeersborden, want de straat waar je giste-

ren nog in mocht, kan plots van richting veranderd zijn. Dat is niet enkel te merken aan een onopvallend nieuw verbodsbord, maar ook aan de politie die lustig boetes staat uit te delen aan de verraste chauffeurs. Bruggen zijn ook heel dankbaar; die hebben we in Gent in overvloed (logisch, want hier vloeien de Leie én de Schelde). Na jarenlang slecht onderhoud zijn er altijd wel enkele die dringend hersteld moeten worden voor er een ramp gebeurt. De Vleeshuisbrug en de Hoofdbrug (aan het Gravensteen) zijn voor minstens drie maanden potdicht voor alle verkeer, ook voor de tram (dat wordt een stukje te voet gaan) en voor de fietsers.

Ja, zelfs tweewielers krijgen het moeilijk, probeer maar eens door de Kuip te fietsen.

Aan de voet van het Belfort is er geen doorkomen aan, alweer wegenwerken. Deze keer om tramsporen te leggen voor een tram die er

MR-PS-spel rond stemrecht Met het voornemen om de Belgische expats ook voor de regionale verkiezingen te laten stemmen, doet de MR de PS extra pijn, want Belgen in het buitenland stemmen vooral voor de MR. Het is ook een reactie op het Brusselse PSvoorstel om het migrantenstemrecht uit te breiden. Daarover bleef het bij de Waalse PS opvallend stil.

“De PS heeft liever de buitenlanders in België dan de Belgen in het buitenland.” Met deze oneliner waar enkel hij een patent op heeft, zei minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR) vorige week waar het op stond. De federale regering wil het stemrecht voor Belgen in het buitenland - dat nu al voor het federale niveau bestaat - uitbreiden tot het regionale niveau.

Om dit wetsontwerp te stemmen, is wel een tweederdemeerderheid nodig én een meerderheid in elke taalgroep. Ecolo en cdH zijn bereid de nodige stemmen te leveren, de Parti Socialiste wil dat niet.

Louter electorale belangen spelen hier: de PS weet dat er onder de 130.000 Belgische expats amper socialistische kiezers zijn. Dus waarom zouden we dat moeten goedkeuren, is aan de Keizerslaan te horen. De uitbreiding van het stemrecht is vooral in het voordeel van de MR, want de Franstalige liberalen zijn de sterkste partij bij Belgen in het buitenland. En elke stem zal tijdens de gewestverkiezingen van 2019 tellen, want de Franstalige liberalen willen opnieuw inbreken in de regionale regeringen.

Het voorstel dat de PS een paar weken eerder lanceerde,

staat daar niet los van: de Brusselse socialisten willen dat nietBelgen ook bij de regionale verkiezingen stemrecht krijgen en niet alleen bij de lokale verkiezingen. De PS hoopt dankzij de stemmen van allochtonen die (nog) geen Belg zijn, haar positie in Brussel te versterken. Want ondanks de breuk tussen MR en FDF (nu Défi) in 2011 blijven de Franstalige liberalen in het Brussels Gewest nek-aan-nek met de socialisten. Opvallend stil bleef het daarover bij de Waalse PS’ers. In Luik, Charleroi of Bergen kijkt men met toenemende verbazing naar de manier waarop de Brusselse PS de moslimbevolking blijft opvrijen. In Wallonië, waar de schok van de golf asielzoekers een stuk groter was dan in Vlaanderen, weten de partijen dat ze het thema van immigratie en islam zoveel mogelijk moeten vermijden. Ook ter linkerzijde.

Om de PS te jennen, was er ook het opvallende voorstel van George-Louis Bouchez, de rijzende ster binnen de MR. Hij haalde de afschaffing van de stemplicht van onder het stof.

Iets dat de liberalen - ook in Vlaanderen - met de regelmaat van de klok doen. Dat die afschaffing er snel komt, is weinig realistisch, maar bij de PS waren ze toch even nerveus. Ter lin-

misschien binnen dertig jaar ooit zal rijden (wij overdrijven niet). Wat goed gevonden toch om de nieuwe tramsporen onmiddellijk met rubber op te vullen zodat fietsers er niet in vastraken en verongelukken. Op het plein van de stadshal, tot vlak tegen de werfhekkens, staan rommelige marktjes met stalletjes en tenten; straks zijn die weg en wordt de weg bezet door werklieden en de nodige vrachtwagens om het zoveelste evenement op te zetten of af te breken. Dat wordt oppassen geblazen voor iedereen die er voorbij moet.

Nog even melden dat straks alweer een stuk van de vernieuwde Korenmarkt wordt opgebroken. Waarom dat is? Dat leest u een andere keer. Voor wij onze dorst gaan lessen, willen wij alvast verklappen dat het een zaakje is waarbij de Gentse stadskas een aardige duit verkwanselt. Schol.

Mathildis

Li bia bouquet kerzijde in Wallonië weet men dat het afschaffen van de stemplicht ervoor zal zorgen dat vooral mensen uit de lagere inkomenscategorieën zich niet naar de stembus zullen begeven.

Daar zouden de liberalen garen bij kunnen spinnen.

En zo verwordt de discussie over de uitbreiding van het stemrecht tot een louter pre-electoraal spelletje. Al maskeert het ook kleine verschuivingen in het Waalse politieke landschap met het oog op de stembusgang van 2019. Het was vooral vanuit de Brusselse PS dat virulent werd gereageerd op de MR-voorstellen. Waarom het verschil met de Waalse vleugel? Wellicht wil men voor 2019 alle opties open houden en is een Waalse PS-MR-regering dan nog altijd realistisch.

Ook het feit dat de cdH bereid is stemmen te leveren voor de uitbreiding van het stemrecht van Belgen in het buitenland is opvallend. Komt nog bij dat de cdH in het parlement stemmen wil leveren indien er een meerderheid moet worden gevonden voor de uitbreiding van de voorlopige hechtenis naar 72 uur voor terrorismeverdachten.

Blijkbaar zijn de partijen van Charles Michel en Benoît Lutgen niet langer op oorlogsvoet. Opent dat het perspectief op nieuwe en andere coalities bij de volgende verkiezingen, ook met cdH? Het is best mogelijk.

Picard

8

De wereld rond

1 september 2016

Nieuw hoofdstuk in Syrisch conflict Dat nu ook Turkije zijn neus in het Syrische wespennest steekt, maakt de dingen er alleen maar complexer op.

Want net als elke andere partij voert Ankara een eigen strijd. Dat het conflict in een nieuwe fase is beland, staat vast. Naar de precieze draagwijdte van hetgeen zich afspeelt, blijft het gissen. Toch kan men met zekerheid stellen dat de kaarten weer eens duchtig door mekaar worden geschud.

De Turkse inval in Syrië roept een vraag én levert een zekerheid op. We beginnen met het eerste. De grootste onzekerheid bestaat over de voorziene duur van de betrokkenheid.

En aangezien daar nergens iets over te bespeuren valt, wordt vrij snel de parallel met Cyprus getrokken. Ook daar was destijds sprake van een “interventie”, maar nog steeds bezetten de Turken het noordelijke deel van Cyprus, zonder veel aanstalten te maken tot een vertrek. De Turkse ontscheping vond plaats in... 1974. We durven ervan uitgaan dat de aanwezigheid van Ottomaanse troepen op het grondgebied van wat ooit soeverein Syrië was geen vier decennia zal duren, maar wie durft er geld zetten op het bestempelen van het initiatief als een kortetermijnactie?

Maar er is ook één zekerheid, prima samengevat door het Duitse weekblad Der Spiegel: “IS is het voorwendsel, de Koerden zijn het doelwit”. Niet alleen raakt dit de kern van het Turkse motief, dergelijke attitude sluit perfect aan bij hetgeen al jaren aan de gang is in dat getormenteerde deel van het Midden-Oosten. Zowat elke partij vecht er haar eigen conflict uit, heeft een eigen agenda en prioritaire vijanden. Ook Turkije, dat de voorbije jaren vooral uitblonk door een dubbelzinnige houding ten aanzien van het canaille van IS.

Diplomatieke valies

Koerdische assertiviteit

Obligaat Janusgezicht

Men moet geen apoloog van de Koerdische zaak zijn om de verdiensten van dat volk te erkennen. Terecht worden de Koerden wel eens bestempeld als de grootste staatloze natie ter wereld. De voorbije jaren wisten ze echter handig gebruik te maken van de chaos waarin de regio ondergedompeld werd om daar, hoewel bescheiden, verandering in te brengen. Aanvankelijk in Irak; in een later stadium in Syrië. Hun vermogen om zich ordentelijk te organiseren, net als hun inzet in de strijd tegen IS, is ook Ankara niet ontgaan. En die vaststelling voedt de vreselijkste Turkse nachtmerrie.

Toen Koerdische eenheden enkele weken geleden de Noord-Syrische stad Manbij bevrijdden, leverde dat opmerkelijke beelden op: mannen die hun baard afschoren en vrouwen die hun boerka verbrandden. Het is een herkenbaar scenario voor door IS bevrijde gebieden. Mooie propaganda ook.

Maar de Turken zagen iets anders die dag. De Koerden hadden de Eufraat overschreden en trokken verder in westelijke richting. Dat was nog maar eens een stap in de richting van één aaneengesloten Koerdisch gebied.

Academicus Dirk Rochtus is een stem die positief opvalt in het schrale Vlaamse opinielandschap. Met kennis van zaken verwoordt hij het in De Morgen als volgt: “Het heeft Ankara vele jaren gekost om de Koerdische deelstaat KRG in NoordIrak te aanvaarden. Als er nu nog eens een ‘kopie’ van de KRG zou ontstaan in Noord-Syrië, zou dat van het goede te veel zijn.

Het bestaan van twee Koerdische deelstaten, de ene in Irak en de andere in Syrië, zou de Turkse Koerden kunnen aanmoedigen om zich af te scheuren van Turkije.” Dat verklaart de angst.

De Turkse wending in het Syrische conflict heeft vergaande gevolgen, niet het minst voor zowel de VS als Rusland. Op zich was het overschrijden van de grens niet denkbaar zonder een op zijn minst impliciet akkoord van Moskou. Per slot van rekening gebeurde dit allemaal in een zone die volledig door de Russische luchtmacht gecontroleerd wordt. Veel zou niet nodig zijn om een regelrechte aanvaring met Rusland te veroorzaken. Maar de couppoging in Turkije leidde (noodgedwongen) tot een verbeterde relatie met Rusland, wat cruciaal was om deze stap te kunnen en durven zetten. Op zich is dit ook voor Rusland een goede pr-stunt, want nog maar eens wordt zijn imago van belangrijkste factor in het conflict aangescherpt. En kijk, we zouden haast de Amerikanen vergeten.

Dé grote ambitie van Washington is zich niet te verstrikken in een knoop die ze uiteindelijk zelf gelegd hebben. Enerzijds steunen ze de opstandelingen tegen het regime van Assad.

Anderzijds voeren ze ook strijd tegen IS. En dan is er nog de ondersteuning van de Koerdische troepen. Maar Turkije, met het tweede grootste leger van de NAVO en een cruciale geopolitieke ligging, blijft een belangrijke bondgenoot. Je moet al meer dan een Janusgezicht opzetten om dat allemaal in balans te houden. Geen sinecure in een conflict waar al die partijen allesbehalve beste maatjes zijn. Dat vicepresident Joe Biden een bezoek bracht aan Turkije is geen toeval. Het was overigens de eerste westerse delegatie die naar Ankara trok sedert de couppoging van vorige maand. De Turkse tanks die de Syrische grens over rolden, luidden een nieuw hoofdstuk in het conflict in. Wie kan voorspellen hoever we van de epiloog verwijderd zijn, die wint de jackpot. Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Moslims in Moskou Officiële berichten van Russische persagentschappen moeten altijd uiterst kritisch gelezen worden. Geloof nooit zomaar wat er staat. Na een korte periode van openheid onder Boris Jeltsin zijn de oude censuur- en propagandamethoden van Izvestia en de Pravda weer helemaal terug. In dat opzicht zijn Rusland en EU inderdaad naar elkaar toegegroeid. De voorbije vijftien jaar is de persvrijheid in beide entiteiten enorm beknot. Maar het bericht van het persagentschap Novosti - voortgekomen uit het Sovjetagentschap Sovinformburo - dat driekwart van de aanrandingen in Moskou door buitenlanders gepleegd wordt, dat geloven we onmiddellijk.

Dat komt overeen met de situatie in westerse grootsteden met veel islamitische immigranten. Want 90 procent van die buitenlanders komt uit islamitische republieken die vroeger bij de Sovjetunie hoorden, zoals Tadzjikistan, Uzbekistan en Kirgizië. Vele mensen die geloven – of hopen? – dat Poetin een bondgenoot tegen de islam is, zouden zich moeten afvragen waarom hij niet allang schoon schip heeft gemaakt met het islamitische geboefte in Moskou.

Dat zou zinvoller en nuttiger zijn dan het doden van blanke christenen in Oekraïne, of het intimideren en bedreigen van kleine christelijke landjes als Armenië, Georgië, Estland, Letland en Litouwen. En als Poetin toch zo’n moslimvreter is, dan moet men zich ook afvragen waarom hij duizenden islamitische “vluchtelingen” dwars door Rusland laat trekken om vlak bij de poolcirkel als asielzoekers in Noorwegen binnen te dringen. Als Erdogan zoiets doet aan de grens met Griekenland, dan past dat duidelijk in zijn agenda van destabilisatie en islamitische expansie… Maar wat als Poetin hetzelfde probeert in Noorwegen?

Politievrouwen met hidjab In Turkije mogen politievrouwen voortaan een hoofddoek dragen. Tja, in een land dat door fundamentalisten wordt bestuurd, is dat niet verbazend. De seculiere erfenis van Atatürk wordt helemaal overboord gekieperd, en die hoofddoek is nog maar het kleinste symptoom daarvan. Intussen zijn er overigens nog twee landen waar vrouwelijke politieagenten sinds kort een hoofddoek of zelfs een hidjab mogen dragen. Maar die landen liggen niet in het Nabije Oosten. Het zijn Schotland en Canada. In sommige Engelse steden is dat al langer toegelaten. Niet alleen het christendom in Europa wordt verdrongen door de islam, ook de opvatting dat de staat seculier of neutraal moet zijn.

Want uniformen van de politieagenten zijn geen privézaak, zoals de kledij van burgers.

Ze zouden de neutraliteit van de staat moeten uitdrukken.

Koerden bedreigd, VS vernederd De Koerden hadden nog maar net met de hulp van Amerikaanse vliegtuigen en Special Forces de stad Jarabulus veroverd op IS, of ze moesten zich alweer terugtrekken omdat Turkije dreigde met grond- en luchtvallen. Jarabulus is een Arabische stad, geen Koerdische. De VS en de Koerden waren al overeengekomen dat Jarabulus niet kon worden beschouwd als Koerdisch grondgebied, zelfs niet onofficieel.

In Iraaks Koerdistan worden grote gebieden officieus wel door de VS als Koerdisch beschouwd. In theorie klampen de VS zich nog steeds vast aan de fictie van de Iraakse eenheidsstaat, maar de facto behandelen zij het Koerdische gebied in Noord-Irak als een staat, en zelfs als een bondgenoot. Misschien hun enige betrouwbare bondgenoot in heel het gebied.

Het Turkse ultimatum tegen Jarabulus is een onheilspellend schot voor de boeg voor de Koerden, en voor de VS is het de zoveelste vernedering die zij van de Turken moeten slikken.

Al is Obama klaarblijkelijk te bot om te zien dat zijn vaderland vernederd wordt; als hij Amerika al als zijn echte vaderland beschouwt…

Hebben linksen wel een vaderland waar zij van houden?

Een nest hyena’s Er woedt in Syrië niet één oorlog, er woeden er vele. De Turken tegen de Koerden en een heel klein beetje tegen IS. De internationale coalitie, met daarbij ook westerse landen, tegen IS, maar bijna uitsluitend met luchtaanvallen De Syrische regering, Iran, Rusland en Hezbollah met àlle middelen tegen àlle oppositiegroepen, die tegelijk ook nog eens onderlinge vetes uitvechten. Het Syrische regime richt zijn aanvallen slechts zelden tegen IS zelf.

De grote middelen worden tegen andere rebellengroepen ingezet. Dat kan verbazend lijken, maar het heeft een onwrikbare machiavellistische logica.

Zolang IS zich op Syrisch grondgebied kan handhaven, blijven de luchtvallen op IS voortduren, en zal niemand het aandurven het Assad-regime omver te werpen. De verzwakking van IS in Syrië is in het belang van het regime. De volledige vernietiging ervan niet, of in elk geval nu nog niet. Dat zal waarschijnlijk pas veranderen als Assad op het punt staat de oorlog te winnen. Lijkt dat voor westerlingen allemaal onlogisch? Misschien. Maar de Libanese burgeroorlog was net zo’n adderkluwen. En de strijd in Irak na 2003 ook, met vele gevechten en wisselende bondgenootschappen tussen Al-Qaida, Koerden, sjiitische en

soennitische milities, Saddam-aanhangers en de vele stammen en stammenfederaties, de zogenaamde qabila. De grote frustratie van Osama bin Laden was toen al dat zijn project van gezamenlijk islamitisch verzet tegen de westerse troepen al na korte tijd ontaardde in een burgeroorlog van moslims onderling. De hyena’s verscheurden elkaar.

Doofpot light Op het Zweedse muziekfestival “We are Stockholm” werden veertig meisjes, meestal jonger dan zeventien, aangerand door moslims. Vorig jaar waren dat er nog “maar” twintig.

Volgens de politie waren er nauwelijks mannelijke Zweedse jongeren op het festival. Er waren hoofdzakelijk Zweedse tienermeisjes en islamitische jongens. Iets over gelezen in onze media? Over de aanrandingen op een muziekfestival in Karlstad, ook in Zweden, verschenen wel enkele artikels.

De media hebben klaarblijkelijk begrepen dat het volledig doodzwijgen van zulke feiten niet meer mogelijk is. Ze proberen nu een schijn van objectiviteit hoog te houden door af en toe één feitje te melden, alleen het topje van de ijsberg. Het seksuele geweld van moslims wordt niet meer helemaal ontkend, maar wel schromelijk geminimaliseerd, om de onzalige negationismewet te parafraseren.

De mislukte doofpotoperatie over “Keulen” heeft voor de media geleid tot een catastrofaal verlies aan geloofwaardigheid. Nu proberen ze een nieuwe tactiek: ze erkennen één massale aanranding en dan kunnen ze er tien andere in de doofpot stoppen zonder dat het opvalt.

Wereldwijde verblinding Een achttienjarige moslim stormde tijdens de zondagsmis met een rugzakbom de SintJozefskerk binnen in Medan, op het Indonesische eiland Sumatra. Maar zijn ontsteker werkte niet goed.

De springstof begon te roken, maar explodeerde niet. Als reservewapen had hij echter een bijl meegebracht, waarmee hij de zestigjarige priester te lijf ging. De parochianen, duidelijk uit moediger hout gesneden dan de gemiddelde Europese christenen, kwamen hun pastoor ter hulp. Ze konden de moordenaar ontwapenen en in bedwang houden tot de politie kwam. De dader bleek een zelfgemaakte IS-vlag bij zich te hebben. Volgens zijn verklaringen handelde hij niet alleen. De politie beweert, net als in Europa en de VS, dat ze geen idee heeft van zijn motieven… Dit is echt een epidemie van wereldwijde waanzin. Een soort besmettelijke blindheid. Vroeger zagen gekken allerlei dingen die er niet waren, zoals weerwolven, Elvis of complotten van buitenaardse wezens.

Nu zien ze dingen niet die er overduidelijk wel zijn. Heel grote dingen zelfs, zoals jihad.

Het beroemde boek “The Sleepwalkers” van Christopher Clarke beschrijft hoe de Europese elites in 1914 blind en dromend als slaapwandelaars hun naties in de Grote Oorlog stortten, alle waarschuwingen en alle voortekenen negerend. Nu hebben we democratisch gekozen leiders. Maar die leiden ons even koppig en even blind als in 1914 naar een andere, maar even erge catastrofe…

Het nabije buitenland

1 september 2016

Jérôme Monod Op 18 augustus overleed Jérôme Monod (1930-2016).

De voorbije veertig jaar was hij één van de invloedrijkste Fransen die vooral achter de schermen optrad. Hij was een tijdlang de rechterhand van president Jacques Chirac (1995-2007) en verzekerde diens herverkiezing in 2002.

Als bedrijfsleider stond hij aan de top van het machtige Lyonnaise des Eaux.

Jérôme Monod werd op 7 september 1930 geboren in Parijs.

Zij familie behoort tot de protestantse burgerij. Hij was de neef van Jacques Monod die ooit de Nobelprijs voor de Geneeskunde won. De naturalistische schrijver Théodore Monod is een familielid, net als de cineast Jean-Luc Godard. De familie telt verschillende dominees, en zijn moeder is van Schots-protestantse afkomst. De sobere Monod is sterk beïnvloed door zijn protestantse geloof. Zijn laatste levensjaren bracht hij door in een domein in de Vaucluse dat eeuwen daarvoor aan hugenoten had toebehoord.

Sciences Po, de ambtenarenschool ENA: de jonge Jérôme Monod werd klaargestoomd om staatsambtenaar te worden.

In 1959 gaat hij aan de slag op het kabinet van de gaullistische eerste minister Michel Debré. Later in de jaren zestig wordt hij als ambtenaar verantwoordelijk voor het beleid rond ruimtelijke ordening. Het is halverwege die jaren zestig dat hij een beloftevolle Franse cabinetard ontmoet: Jacques Chirac. De latere president was een vertrouweling van president Charles de Gaulle maar vooral van zijn opvolger Georges Pompidou. Chirac droomt van een politieke carrière en Monod zal hem daarbij helpen. Chirac wil zich politiek verankeren in het zuidelijke departement van de Corrèze. Maar dat is al sinds mensenheugenis in handen van de radicaal-linkse republikeinen. Gaullis-

Si la France m’était contée ten hebben er weinig kans. Toch kan Chirac de regionale verkiezingen winnen met de steun van Monod, die gehuwd is met de kleindochter van ‘le docteur’ Queuille, jarenlang voorzitter van de departementale raad van de Corrèze.

Vader van het neogaullisme De vriendschap tussen Monod en Chirac wordt pas echt hecht wanneer Chirac in 1974 eerste minister wordt onder president Valéry Giscard d’Estaing. Monod wordt de kabinetschef van eerste minister Chirac. De relaties tussen Chirac en Giscard raken snel vertroebeld. Chirac voelt zich vernederd door de autoritaire en hautaine president. Aan het einde van de zomer van 1976 neemt hij ontslag. Chirac droomt van het hoogste ambt: hij wil in 1981 president worden. Daarvoor moet Chirac wel eerst een paar politieke sprongen vooruit maken. Hij moet eveneens over een partij beschikken die hem naar het Élysée kan loodsen.

Monod helpt hem daarbij. In de herfst van 1976 ziet het Rassemblement de la République (RPR) het licht. Een uitgesproken neogaullistische partij met Jacques Chirac als voorzitter en Jérôme Monod als secretaris-generaal. Zo is Monod één van de vaders van het neogaullisme. Via de RPR laat Chirac zich tot burgemeester van Parijs verkiezen. De presidentsverkiezingen van 1981 verliest hij echter. De socialist François Mitterrand wordt de eerste linkse president van de Vijfde Republiek. Chirac haalt zelfs de tweede ronde niet.

Tussen bedrijfsleven en politiek In 1981 is Monod al twee jaar uit de politiek verdwenen. Hij zat binnen de RPR op ramkoers met Pierre Juillet en MarieFrance Garaud. Deze twee adviseurs hadden Jacques Chirac het zogenaamde ‘Appel de Cochin’ doen schrijven. En dat in het ziekbed, want Chirac herstelde van een auto-ongeval. Het ‘Appel

Een drukke week Een drukke week met veel opvallende gebeurtenissen hebben we achter de rug. UKIP-boegbeeld Nigel Farage trok naar de Verenigde Staten om er campagne te voeren voor de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump. Ondertussen, in eigen land, werd het boegbeeld van het Britse PEGIDA, samen met zijn familie, hardhandig uit een pub gesmeten. Jeremy Corbyn, de getormenteerde leider van Labour, maakte zich dan weer belachelijk door te beweren dat hij weinig verdient. Zijn salaris bedraagt ‘slechts’ tienduizend pond per maand.

Boerkini en bier Wanneer in Frankrijk op het strand een moslima gevraagd wordt haar boerkini uit te trekken, staan de kranten weken aan een stuk vol. Maar wanneer de voorzitter van het Britse PEGIDA hardhandig, zonder enige aanleiding, uit een café wordt gezwierd, verneemt u daar in de pers niets van. Behalve dan in ’t Pallieterke, uiteraard. Tommy Robinson volgde zondagavond, samen met zijn drie kinderen, in een pub in Cambridge een voetbalwedstrijd op groot scherm. Zonder reden kwamen verschillende agenten de gelegenheid verstoren. Zij eisten dat Robinson zou vertrekken, omdat “mogelijk door zijn aanwezigheid problemen kunnen ontstaan”.

De portiers van het café schoten Robinson – die geen enkel geweld gebruikte – te hulp, en stelden dat de voorman van PEGIDA helemaal geen overlast bezorgde. “Doet niet ter zake!”, was het antwoord. Vijf minuten later werd Robinson door een bende agenten hardhandig opgepakt en meegenomen naar het politiebureau. Zijn kinderen stonden erbij en keken ernaar.

Artikel 35 van de regelgeving rond overlast geeft agenten het recht om burgers die mogelijk overlast kunnen veroorzaken,

De Duitsers beginnen ze te knijpen Weinig zal u nog horen van het stoere “Wir schaffen das”. Zeker niet in de partij van Frau Merkel, daar wordt de schrik groot voor de pandoering die Alternative für Deutschland de christendemocraten zal geven bij de federale verkiezingen in de herfst van 2017.

De Duitsers, geen doetjes, hebben hun portie “Angst” gehad deze zomer. Zij beven nog van een reeks terroristische aanslagen in juli, waaronder twee door moslimvluchtelingen. Ook begint het gewicht van de 3 miljoen Duitsers van Turkse oorsprong publiek op de zenuwen te werken. Deze pseudo-Duitsers hebben sedert de coup in Turkije menigmaal de straat opgezocht om voor Erdogan, en een piepkleine groep tegen diezelfde autocraat, te betogen. Erdogan eist dat Duitsland verschillende verdachten uitwijst. Wat o zo vaak met spot is overladen door de politiek correct ondervinden de Duitsers vandaag aan den lijve: de botsing van beschavingen in hun eigen straten en steden.

Het helpt natuurlijk niet dat een islamistisch dagblad kanselier Merkel, van een vijandige staat (zo schreef de publicatie letterlijk), afbeeldt in naziuniform.

Nordsee Politiek Berlijn reageert met een vlaag van voorstellen die de terroristen sterker moeten breidelen, de veiligheid moeten verhogen en de vluchtelingen dwingender doen integreren. In ‘t kort, het gaat om identiteitspolitiek en het zelfbeeld van de Duitsers. Een vrouw in boerka, die het gezicht en het lichaam versluiert, met een modieuze kinderwagen voorbij vishandel Nordsee paraderend, het is vandaag een gewoon zicht in Duitse steden.

Socialistische zwelger Wie net als Tommy Robinson een slechte week beleefde, was Jeremy Corbyn. De bejaarde communist en leider van Labour, probeert op de meest zielige manieren in de media te raken. Zo beweerde hij dat de geprivatiseerde treinen van Virgin-expres een ramp zijn. Ze zijn duur en overvol, beweerde Corbyn. Uit camerabeelden blijkt nu dat de trein tussen Londen en Glasgow, waar Corbyn het over heeft, nagenoeg leeg was. De socialist ging uit eigen keuze op de grond zitten en liet zich in deze positie fotograferen. Ook liet hij opzettelijk twee kinderen plaatsnemen op een stoel, om te doen uitschijnen dat iedereen op elkaar gepakt zat. Oplettende reizigers doorzagen het uiterst goedkope spelletje van de socialist en legden het hele toneelstukje op camera vast. De afgang was compleet.

Het hele verhaal krijgt wel een staartje. Virgin publiceerde namelijk de beelden van de veiligheidscamera’s op de trein. Zo kon heel Groot-Brittannië zien dat de trein tamelijk leeg was en Corbyn dus een ordinaire leugenaar is. Alleen blijkt de vervoersmaatschappij nu de regelgeving rond de privacy te hebben geschonden. Enkel de veiligheidsdiensten mogen camerabeelden openbaar maken.

Blijkbaar volstond een afgang nog niet voor de sociaaldemocratische leider. De politieke nummer één van Labour gooide zelf nog wat olie op het vuur door afgelopen week in een interview plots te gaan beweren dat hij ‘niet veel verdient’. Het salaris van Corbyn bedraagt dan ook ‘slechts’ 137.000 pond op jaar-

Chirac redden In 2000 keert Monod terug naar de politiek, opnieuw als adviseur op de achtergrond. Jacques Chirac wil in 2002 herkozen worden, maar zijn populariteit is lager dan ooit, onder andere door een aantal financiële schandalen rond nepbanen toen hij burgemeester was van Parijs. Monod moet verschillende rechtse politici ervan overtuigen Chirac in 2002 te steunen. Velen zijn boos op Chirac omdat hij in 1997, door vervroegde parlementskiezingen uit te schrijven, de socialisten opnieuw aan de macht bracht in de Assemblée. Chirac en rechts verloren die verkiezingen tegen de eigen verwachtingen in.

Vanuit een bureau in het Élysée - waar Napoleon op 22 juni 1815 zijn abdicatie als keizer tekende - zet hij een electorale oorlogsmachine in gang die leidt tot de oprichting van de nieuwe rechtse partij UMP (Union pour un Mouvement Populaire) en de herverkiezing van Jacques Chirac in mei 2002. Monod had Salan zijn laatste meesterwerk afgeleverd.

engeland basis (160.000 euro). Een loon van meer dan tienduizend euro per maand. Enkel socialisten vinden dat beneden hun stand. De wereldvreemdheid en zieligheid van links is niet meer te harden.

De patriotten komen Beter nieuws was er voor Nigel Farage. De man die tot voor kort partijleider van het rechts-populistische UKIP was, dook vorige week plots op in Jackson (Mississippi), Amerika. Farage beklom er het podium tijdens één van de bijeenkomsten (‘rally’) van de Republikeinse Partij. Het uithangbord van de Brexit-campagne bracht vooral een boodschap van hoop en optimisme.

Een boodschap gericht aan ‘de gewone man in de straat’, zoals dat dan zo typisch heet. “Jullie kunnen de grote banken en de multinationale ondernemingen verslaan (…) jullie kunnen de klassieke media, het establishment en de opiniepeilingen verslaan, net zoals wij bewezen hebben met de Brexit”, aldus Farage. De passage van het Europarlementslid was opvallend.

Enkele maanden voorheen had Farage scherp gereageerd op de adviezen die de Amerikaanse president Barack Obama, tijdens zijn recente bezoek aan het Verenigd Koninkrijk, gaf aan de Britse bevolking. Obama gaf de Britten de raad om voor EUlidmaatschap te stemmen. Farage deed in feite hetzelfde, maar dan in de omgekeerde richting: als Brit bemoeit hij zich met de Amerikaanse verkiezingen. Om de tegenstrijdigheid te verdoezelen, sprak de UKIP’er middels een negatie. “Ik ben niet geplaatst om jullie te vertellen op wie jullie moeten stemmen.

Ik kan alleen zeggen voor wie ikzelf zeker níét zou stemmen.

Ik zou nooit stemmen op Hillary Clinton, zelfs niet als ze mij er geld voor zou geven.” Op zich heeft Farage dus niet gezegd dat hij de Amerikanen oproept voor Trump te stemmen. Het kleinLvS ste kind weet echter beter.

Bei uns in Deutschland Op 18 augustus waren acht binnenlandministers van Duitse deelstaten, die geleid worden door christendemocraten, samen in de hoofdstad om een plechtige Verklaring van Berlijn af te kondigen. Sommige nieuwigheden zijn weinig knallend, over andere bedoelingen is politiek onweer te verwachten. Het bannen van de boerka’s is één van de gevoelige kwesties én het stopzetten van de dubbele nationaliteit. In het voorbije jaar heeft Duitsland zijn asielregels aangescherpt waardoor het makkelijker is om asielzoekers die moorden begaan te deporteren. De federale minister van Binnenlandse Zaken, de christendemocraat Thomas de Maizière, deed op 11 augustus zijn duit in de zak. Hij wil meer videobewaking en hij wil de geheimhoudingsplicht tussen geneesheer en patiënt afzwakken waardoor psychiaters kunnen melden wie zij als gevaarlijk beschouwen voor ‘s lands veiligheid.

Discussie is het merg van een democratie en dus zijn er zorgen dat de nieuwe politiek meer te maken heeft met paniek dan met gezond beleid. De Maizière zelf is niet zeer ingenomen met het boerkaverbod en geeft toe dat hij een symbool is van de mislukte integratie en van de onderdrukking van vrouwen, echter, zegt hij: “Je kan niet alles verbieden wat je verwerpt.” De centrumlinksen verweren zich tegen de nieuwe strengheid. Het was onder een regering van sociaaldemocraten en groenen, in 2000, dat de burgerschapswetten werden geliberaliseerd. Voornamelijk omdat de kinderen van Turkse “Gastarbeiter” niet langer moesten kiezen tussen de nationaliteit van het oorsprongsland van hun ouders en de nationaliteit van het gastland. Het uitgangspunt was dat deze dubbelheid hen gemakkelijker zou

FRANKRIJK

de Cochin’ (genoemd naar het ziekenhuis waar Chirac verbleef) was een nationalistische en eurokritische tekst. Monod zag daarin maurrassiaanse elementen. En dat kon hij niet aanvaarden, zeker niet als protestant. Want Charles Maurras zag de protestanten in Frankrijk als vreemde elementen. Monod noemde zichzelf een overtuigd Europeaan.

Hij verliet de RPR en stortte zich in het bedrijfsleven. Hij bouwde het bescheiden Lyonnaise des Eaux - dat water verdeelde aan duizenden gemeenten - uit tot een machtige multinational en zorgde in de jaren negentig voor een toenadering en fusie met Suez. Monod had het geluk dat Lyonnaise des Eaux begin jaren tachtig niet genationaliseerd werd door de socialisten.

Right or wrong preventief op te pakken. Dit zet uiteraard de deur open voor willekeur. U zult het vaker gaan merken, nu de multiculturele bom overal barst: de ergste verraders bevinden zich binnen de eigen, autochtone rangen.

9

DUITSLAND

toelaten te integreren in Duitsland. Op dit ogenblik hebben 4,3 miljoen Duitsers een ander burgerschap, waaronder 530.000 de Turkse nationaliteit. Sigmar Gabriel, van de sociaaldemocraten, meent: “Dergelijke stap zal enkel Erdogan helpen. Hij is zo blij als hij de mensen kan splitsen in Turken en Duitsers.”

2017 De kiescampagne van 2017 is ondertussen begonnen. In september zullen twee van de 16 deelstaten - Berlijn en Mecklenburg-West-Pommeren - hun parlementen verkiezen. In de beide kiesgebieden is het zeer waarschijnlijk dat AfD in de vergadering van de verkozenen zal binnenbreken. In het noordoosten van Mecklenburg - de enige staat waar de rechts-radicale NPD aanwezig is in de volksvergadering - haalt AfD bij peilingen 19 procent van de stemmen en zij sluit daarmee aan bij de percentages van de socialisten en de christendemocraten. AfD concurreert met haar veiligheidsvoorstellen sterk met de CDU die “veiligheid” beschouwt als deel van haar “merk”. Het is geen toeval dat de ministers van Binnenlandse Zaken van Berlijn en Mecklenburg de sterkste verdedigers zijn van de Verklaring van Berlijn.

Het fabeltje dat de vluchtelingen o zo blij zijn in hun land van aankomst en omkeren van opgehitste moslims naar brave wandelaars in de Duitse winkelstraten en gewaardeerde werkkrachten om knelpuntberoepen in te vullen, is ondertussen ook aan het wankelen. De binnenlandse veiligheidsdienst onderzoekt 340 gevallen van islamistische extremisten die in vluchtelingenkampen zijn opgedoken om rekruten te zoeken voor de heilige Kurt Ruegen oorlog tegen de ongelovigen.

10

Beeldspraak

1 september 2016

medialand

Film

Geen IJzerwake dit jaar

Primitief versus hedendaags

Enfin, toch niet als u naar het tv-journaal keek. Of u naar de VRT of de VTM keek, deed daarbij niet eens ter zake: geen van de twee vonden de IJzerwake ook maar één seconde zendtijd waard.

Nu, op die IJzerwake waren “maar” drie- tot vierduizend mensen aanwezig. Dan was dat betoginkje tegen het boerkiniverbod op zaterdagnamiddag in Antwerpen toch wel van een heel andere orde: ruim geteld wel honderd mensen. Niet moeilijk dat het alvast bij de VRT meer dan twee minuten zendtijd toegekend kreeg, met overigens een opmerkelijk welwillende berichtgeving.

O ja, op de webstek van de VRT prijkte een tijdlang een verslag waarin zelfs gewag werd gemaakt van tweehonderd deelnemers. Kan gebeuren. Dat het aantal deelnemers in dat verslag “toevallig” sterk overschat werd, en dat het uren duurde eer de fout gecorrigeerd werd, zijn zo van die toevallige toevalligheden waar men vooral niets achter dient te zoeken. Het had net zo goed kunnen gebeuren dat men in dat verslag per ongeluk maar vijftig deelnemers had geteld. Denken we toch.

Tanna

Monokini Nog iets waarvoor men jammer genoeg geen zendtijd kon vrijmaken: op zaterdag kreeg een vrouw het aan een zwemvijver in het Franse Châteauneuf-sur-Charente aan de stok met een “vrouw”, en later kreeg ze zelfs een pak slaag van “een groep adolescenten”, omdat ze een monokini droeg. Het Nieuwsblad meldde in haar berichtgeving laconiek dat de identiteit van de agressors “niet gekend” zou zijn. Wat wij uiteraard, zonder de minste twijfel, onmiddellijk willen geloven.

Waar men wel zendtijd voor had: alweer een boerkini-rel in Nice, alsof wie nu nog in Frankrijk met een boerkini het strand oploopt niet zou weten waar zij aan begint. Of bewijst in een parallelle samenleving te leven.

We konden ons trouwens maar moeilijk van de indruk ontdoen dat de rel van zondag opgezet spel was. We durven het niet zover te drijven door te stellen dat het Martine Tanghe of Annelies van Herck zelf was die daar in boerkini op de politie zat te wachten terwijl de camera’s in de achtergrond stonden te draaien, we willen alleen maar zeggen dat sommige stouteriken zoiets wel eens zouden durven beweren. Foei!

Djellza Tegen de tijd dat u dit leest, had het zestienjarige meisje Djellza al terug in Kosovo moeten zitten. Een primeur, want de Kosovaarse beweert in heel haar leven daar nog nooit geweest te zijn.

Het weze echter duidelijk: de media hadden er verleden week echt wel zin in, en het verhaal van knuffelasielzoekster Djellza werd dan ook elke dag breed uitgesmeerd in de krantenkolommen. Dat ze nog geen vriendje had die een traan kon komen plengen voor de camera’s! En dan die dekselse Theo Francken, die maar bleef weigeren om haar te regulariseren, of een algemene kinderregularisatie aan te kondigen. Wat een onmens!

Maar, zoals wel vaker, stond het essentiële van de zaak-Djellza niet in de kranten te lezen. Zo lazen we wél dat de familie van Djellza zestien jaar geleden, in 2000 dus, naar België kwam afgezakt, nadat ze eerder asiel had aangevraagd in Duitsland.

Maar veel toelichting werd daar niet bij gegeven.

Bij ons op de redactie ging er wel een klein lichtje op. In tegenstelling tot wat de pers gretig laat uitschijnen, namelijk dat de hardvochtige Theo Francken van de N-VA een verpletterende verantwoordelijkheid draagt voor het schrijnende lot van Djellza, moeten de schuldigen helemaal aan de andere zijde van het politieke spectrum gezocht worden.

Wie joeg immers op 22 december 1999 een regularisatiewet door het parlement? Juist: de paars-groene regering-Verhofstadt I. De regularisatiecampagne ging van start in januari 2000, en zou uiteindelijk leiden tot de regularisatie van 40.000 à 45.000 illegale vreemdelingen.

Een paar maanden na die eerste “eenmalige” regularisatiecampagne stond het gezin van Djellza dus in België. En legde sindsdien het ene bevel om het Belgische grondgebied te verlaten na het andere gewoon naast zich neer. Hoe zou dat toch komen?

Merkwaardig dat geen enkele paars-groene partij daar even op aangesproken werd in de pers. Of is dat helemaal niet merkwaardig?

“Verward” Verleden week ging een “verwarde” vrouw in Brussel op de bus met een mes te keer, en even later ook in een hamburgerrestaurant. Voor één keer bleek het écht om een verwarde vrouw te gaan; dat wil zeggen, ze riep geen “Allahoe akbar” en had vooraf geen trouw gezworen aan IS. Vermoedelijk was dat voor veel mensen nog het meest verrassende aan het hele nieuwsbericht.

De woorden “verward” en “psychisch gestoord” worden de laatste tijd door de media gebruikt als codewoorden voor islamistische terroristen. Die termen zijn daarmee goed op weg de woorden “gastarbeider”, “migrant”, “allochtoon” en “jongere” te volgen. Benieuwd welk codewoord men binnen een paar jaar zal uitvinden, wanneer “verward” en “psychisch gestoord” volledig opgebruikt zullen zijn.

Aardbeving Herinnert u zich de aardbeving van 2009 in het Italiaanse L’Aquila nog, en de berichtgeving daarover in de pers? Die was toen bijzonder vijandig tegenover de toenmalige premier, Silvio Berlusconi, die zo ongeveer persoonlijk verantwoordelijk werd gehouden voor elk slachtoffer en alle schade. Was het immers zijn schuld niet dat in het aardbevingsgevoelige gebied de bouwvoorschriften jarenlang overtreden werden, met in 2009 alle gevolgen vandien? Hij werd er toen nog net niet van beschuldigd de aardbeving zelf veroorzaakt te hebben.

Dan heeft de huidige premier van Italië, Matteo Renzi, het een pak beter getroffen. De bouwovertredingen blijken deze keer een al even grote natuurramp te zijn als de aardbeving, waar niemand echt verantwoordelijk voor is. Matteo Renzi mocht in een reactie op de aardbeving zelfs oproepen eindelijk eens werk te maken van een correcte toepassing van de bouwwetgeving, om zulke rampen in de toekomst te vermijden. Geen woord van kritiek werd er richting Renzi gericht.

Wat er dan tussen 2009 en 2016 veranderd is? We hebben geen flauw idee. We noteren alleen maar dat Renzi naast premier van Italië ook secretaris van de centrumlinkse Partito Democratico (PD) is. Maar dat heeft uiteraard niets met de zaak te maken, en al zeker niet met de vriendelijkere behandeling die hem in de pers ten deel valt.

“‘Wir schaffen das’ is niet genoeg” Zondagochtend liet SPD-voorzitter Sigmar Gabriel in Duitsland een bommetje vallen in zijn zomerinterview met ZDF. “Het volstaat niet, dat we heel de tijd ‘wir schaffen das’ zeggen. We moeten er echter de voorwaarden voor scheppen, dat we het ook gedaan krijgen, en dat heeft de CDU/CSU steeds geblokkeerd.” En nog: “De Union heeft de uitdagingen onderschat. Wij hebben altijd gezegd, het is ondenkbaar dat we in Duitsland elk jaar een miljoen mensen opnemen.”

Dat zijn behoorlijk straffe uitspraken voor een coalitiepartner van Merkel. Men zou ze eerder uit de mond van een AfD-politicus verwachten. Vooral ook de manier waarop hij de herhaling van haar “wir schaffen das”-uitspraak neersabelt, is opmerkelijk. Hiermee is het duidelijk dat er toch een serieuze haar in de migratieboter zit tussen CDU/CSU en SPD. Terwijl de “wir schaffen das”-uitspraak van Angela Merkel enkele weken geleden op bijzonder veel weerklank kon rekenen in onze pers, inclusief de instemmende geluidjes van CD&Vvoorzitter Wouter Beke en Groen-voorzitter Meyrem Almaci, viel over de uitspraak van Sigmar Gabriel deze keer bijzonder weinig te lezen. En zeggen dat uitspraken van sociaaldemocraten anders toch altijd bijzonder goed in de markt liggen bij onze pers.

Robot houdt sociale media in de gaten De federale regering trekt de komende vier jaar in totaal 22 miljoen euro uit om een “robot” te ontwikkelen en te onderhouden die de sociale media in de gaten moet houden. Bedoeling is dat de software signalen zou kunnen opvangen die kunnen wijzen op radicalisering of een terreurdreiging, en daarvoor gaat hij webstekken afsnuffelen zoals Twitter en Facebook, maar ook internetfora.

Of het allemaal veel zal helpen is maar de vraag. Zulke software kan niet meer doen dan wat de programmeurs erin steken. De automatische verwerking van grote hoeveelheden tekst zal natuurlijk wel helpen om een overzicht te houden, maar uiteindelijk zullen er toch mensen ingezet dienen te worden om na te gaan wat er precies aan de hand is. En om de juiste internetfora op te zoeken. Anders zal die 22 miljoen euro vooral veel weggegooid geld zijn.

Als je een speelfilm maakt over samenlevingen die je nog het best kunt omschrijven als “primitief”, moet je voorzichtig tewerk gaan omdat het resultaat gemakkelijk uitdraait op een confrontatie tussen verleden en heden, tussen tradities en de moderne tijd, en je gemakkelijk geneigd bent om te kiezen voor een levenswijze waarin alles zogezegd eenvoudiger is.

Tanna is één van de eilanden in de Australische archipel, met zo’n dertigduizend inwoners waarvan een goed deel gekozen heeft voor een leven zoals dat van hun voorouders - jacht met pijl en boog, peniskokers -, het ritme van dag en nacht inbegrepen. Geschillen worden opgelost met het schenken van varkens en het uithuwelijken van de kinderen. Dat laatste is precies wat Wawa en Dain niet zien zitten. Ze zijn te verliefd om zich aan de regels te houden en vluchten weg, met een groot schandaal als gevolg. Wie zijn eigen geluk boven het belang van de gemeenschap stelt, is duidelijk niet goed bezig.

Intussen zorgen regisseurs Bentley Dean en Martin Butler ervoor dat je uitgebreid kennismaakt met het dagelijkse leven en de grote rituelen van de Yakel-stam, waarin alles zich afspeelt. Soms op het randje van het idyllische door de prachtige camerabeelden van een exotische, paradijselijke natuur. Maar die aanpak past perfect in de hedendaagse moraal van het gegeven: je kan niemand dwingen in het keurslijf van het verleden en zeker en vast niet als er liefde mee gemoeid is. Of nog: iedereen moet keuzes maken in zijn leven, en Wawa en Dain kiezen voor het onzekere, al beseffen ze dat ze een wereld van zekerheden achter zich laten.

Een mooie rol is ook weggelegd voor de vulkaan Yahul, die vereerd wordt als een godheid, op het juiste moment in actie schiet en in een wonderlijke uitbarsting een haast K.T. mythische laag legt over de gebeurtenissen.

De macht van de agentschappen

Hoe Hollywood werkt (1)

Even met vakantie geweest en zoals elke vakantieganger neem je dan wat literatuur mee, of, zoals in mijn geval, één boek: “Powerhouse”, een turf van meer dan 700 bladzijden over de opkomst van het talentenagentschap CAA (Creative Artists Agency). Nog voor je zegt, wat interesseert mij dat: in de voorbije vijfentwintig jaar dirigeerde CAA zowat de hele filmproductie in Hollywood. De studio’s hadden natuurlijk het laatste woord, maar het agentschap CAA werd zo machtig – omdat die op een gegeven moment zoveel sterren vertegenwoordigde – dat ze moeilijk een aanbod konden weigeren. Het boek van James AndrewMiller geeft een inzicht in het reilen en zeilen van het recente Hollywood.

Over het oudere, klassieke Hollywood – de films, het studiosysteem, de sterrencultus, de intriges, de regisseurs, de kleurrijke studiobazen – is al een bibliotheek vol geschreven. Over de periode na de Tweede Wereldoorlog, toen Hollywood zijn koppositie als entertainmentleverancier moest afstaan aan televisie, is heel wat minder gepubliceerd. Artikels en studies over een welbepaald item, dat wel, maar boeken die een algemeen inzicht brachten in de wijze waarop Hollywood probeerde te overleven, zijn eerder zeldzaam.

Peter Biskind deed een gelukte poging met “Easy Riders, Raging Bulls” en “Down and Dirty Pictures”. Het eerste ging over Hollywood in de jaren zeventig van vorige eeuw toen de studiobazen het niet meer zagen zitten en de kans gaven aan een nieuwe generatie filmmakers – Spielberg, Coppola, Lucas, Scorsese, Nicholson, Hoffman, Pacino, om slechts die te noemen – en zo de, volgens velen, laatste grote creatieve impuls van de Amerikaanse cinema mogelijk maakten. Het tweede boek handelde over de jaren negentig met de opkomst en invloed van de zogenaamde “onafhankelijken” – Miramax, het Sundance Filmfestival, Tarantino, Soderbergh – die spoedig werden gerecupereerd door de opnieuw alerte grote filmstudio’s.

In de voorbije vijftig jaar zijn er in de filmwereld enorme veranderingen gebeurd en Hollywood zit eens te meer aan het controlebord. Er zijn, met de komst van de megabioscopen en vooral een jong publiek, veranderde kijkgewoonten. Er is de digitale revolutie waar Hollywood deze keer zeker de boot niet gemist heeft. Er worden fortuinen uitgegeven voor de aankoop van wat goed in de markt ligt (strips, Pixar, “Star Wars”) en waar vroeger een budget van 10 miljoen dollar beschouwd werd als extravagant, wordt voor een mogelijke blockbuster nu zonder verpinken 200 miljoen dollar neergeteld.

Het studiosysteem mag dan niet meer bestaan, de tentakels van de macht van de studio’s zijn nu internationaal.

Er was een tijd dat in Hollywood nauwelijks rekening werd gehouden met wat een film aan ontvangsten binnenhaalde in de rest van de wereld, nu brengen Amerikaanse films internationaal – zeker en vast met nieuwe markten als Rusland en China – vaak meer op dan in de Verenigde Staten.

In elk land is er wel een plaatselijke film die scoort, maar als puntje bij paaltje komt, zijn het uiteindelijk Hollywoodfilms die de markt beheersen.

In dat alles heeft CAA een niet onbelangrijke rol gespeeld, waarover volgende keer meer.

K.T.

Actueel

1 september 2016

11

IJzerwake 2016

De maskers af, het veld op?

Afgelopen zondag 28 augustus ging de 15de IJzerwake door. Met dit jaar als thema “De maskers af!” Het was niet voor iedereen duidelijk wat dat thema precies voorstelde (ook al omdat het nauwelijks aan bod kwam op het evenement zelf), maar het is een verwijzing naar de dynamitering van de eerste IJzertoren in 1946, thans 70 jaar geleden. Tegelijk is het een oproep tot ontsluiting van informatie die moet duidelijk maken dat de Belgische staat medeverantwoordelijk is voor de bomaanslag op het vroegere monument van Vlaamse emancipatie. De affiche, die een grijze ruïne centraal heeft, verwijst naar het puin dat achterbleef na de anti-Vlaamse bomaanslag.

Het was bij momenten bijzonder warm op de weide (de IJzerwake gaat door op een Iepers veld bij het monument van de gebroeders Van Raemdonck). Gelukkig verdween de zon af en toe achter de wolken, en zorgde een Noordzeewind voor wat afkoeling. Was de weersvoorspelling daags ervoor dat het 31° warm zou worden, dan toch de reden van de mindere opkomst? De organisatoren verklaarden 3.650 tickets verkocht te hebben, maar laten we ons niks wijsmaken: zoveel mensen waren er zeker niet. De talrijke niet benomen stoelen maakten pijnlijk duidelijk dat de opkomst een pak lager lag dan vorig jaar.

Zingeving door mis en poëzie De IJzerwake vindt zichzelf de echte erfgenaam van de IJzerbedevaart van weleer en dat kan gezien worden. Niet alleen blijven de richtlijnen ”Zelfbestuur - Nooit Meer Oorlog - Godsvrede” ongehavend, maar ook het tweede gedeelte van de boodschap op de IJzertoren “AVV-VVK” (Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus) vond opnieuw een prominente plaats afgelopen zondag in de eucharistieviering, die de sacrale inleiding gaf voor het Vlaams-nationalistisch evenement.

Tegen cordon Met pater Scheutist Wim van Essche, die de eucharistieviering met vijf priesters leidde, herleefde op de IJzerwake weer de gedreven geest van de betreurde pater Aernouts zaliger.

Niet alleen de “torens van Dietsland” riepen herinneringen aan die Vlaamsgezinde dominicanenpater op, ook de aan duidelijkheid niets te wensen overlatende Vlaamse accenten maakten van het godsdienstige onderdeel van deze vijftiende IJzerwake een indrukwekkende geloofsbelijdenis in de Vlaamse Zaak. Tot twee keer toe werd eraan herinnerd dat Christus zich had uitgesproken tegen elke vorm van uitsluiting, tegen elk cordon sanitaire.

Vóór eenheid De rode draad door de misviering was heel duidelijk de herhaalde oproep tot eenheid in de Vlaamse rangen. Met uittreksels uit de laatste brief van Gust Borms aan zijn “liefste Rientje” en met de dwingende oproep van Irma Laplasse aan haar zoon Fred om geen wraak te nemen, werd ook gepleit voor verzoening. Tegelijk kreeg de Vlaamse Kerk een serieuze veeg uit de pan, omdat haar leiders zich blijven gedragen als belgicisten, terwijl de Waalse bisschoppen zich opstellen als Waalse herders voor hun gelovigen. Het motto van deze vijftiende IJzerwake werd dus al duidelijk in de verf gezet in de eucharistieviering: de maskers af!

Vóór eenheid Elia Vermeulen bracht een recent dichtwerk (Grafschennis - 2016) van Aleidis Dierick dat de innige band tussen de Wake en het IJzerfront met haar Vlaamse bloedoffers liet nagalmen in de oren van de toehoorders. Voor een stille weide bracht ze een boodschap van verontwaardiging en rouw, maar ook van heropstand en toekomst.

Tijdens de bloemenhulde werd er zoals steeds aandacht gegeven aan de overledenen uit de Vlaamse Beweging. Mensen met grote verdiensten zoals Urbain Vermeulen (taboeloos islamoloog en arabist), onze oud-medewerker Erik Verstraete en Christiaan Dutoit (medestichter Meervoud) werden geëerd. An sich een mooie laatste groet en conform met de oorspronkelijke opdracht (de gevallenen herdenken). Maar wellicht is het afroepen van een lijst van wie gestorven is het afgelopen

jaar ook niet het meest motiverende om te horen. Vooral jonge deelnemers zullen wel eens gedacht hebben: “Wat is dat hier een uitstervende bedoening?” En oudere aanwezigen dachten mogelijks: “Die mens was jonger dan ik…” Misschien moet de regie maar eens nadenken over dit programmapunt.

Te gast: Bart Laeremans Bart Laeremans draait al even mee in de Vlaamse Beweging. Hij begon zijn traject bij NSV (Nationalistische Studentenvereniging) en was tot 2014 actief bij het Vlaams Belang.

Daar was hij een expert in communautaire dossiers, specifiek die van de Rand. Dit was ook de rode draad in zijn toespraak: een grote liefde en bekommernis voor het stukje Vlaanderen rond Brussel. Instrumenteel voor die liefde vindt Laeremans “duidelijke en veilige grenzen”. Daarbij had hij het niet alleen over de eigen grenzen ten opzichte van Brussel.

Ook op supranationaal vlak vindt Laeremans het “lichtzinnig” dat de EU haar verantwoordelijkheden om haar grenzen te bewaken dumpt op kleine landjes zoals Macedonië.

Laeremans verbond beide thema’s (verfransing en massamigratie). Hij stelde dat de bevolkingsexplosie door het opengrenzenbeleid verantwoordelijk is voor de ontnederlandsing en verfransing. Hij gebruikte hierbij cijfers van Kind En Gezin die hij eerder dit jaar in juli al ontsloot via de Vlaamse Volksbeweging.

Verder verweet Laeremans de Vlaamse overheid een te weinig actieve woonpolitiek te voeren “waarvoor het nochtans alle noodzakelijke sleutels en hefbomen heeft”. Er werd een pleidooi gehouden voor een strategie met voldoende publieke middelen die ingrijpen in de vrije markt opdat meer jonge Nederlandstalige gezinnen in de Rand zouden gaan wonen.

De oproep, om alle steun aan het Brusselse stadionproject in Grimbergen stop te zetten, kreeg een groot applaus.

Muziek Het is niet gemakkelijk, zo niet onmogelijk, voor de organisatoren om artiesten te vinden die bereid zijn op de IJzerwake op te treden. Maar het optreden van de Nederlandse zanger Wilfred was meer dan geslaagd. Zacht van stem, heldere teksten, maar vooral teksten met inhoud. Het is niet gemakkelijk om een massa stil te krijgen en aan het luisteren te houden, maar Wilfred slaagde daar wonderwel in, enkel begeleid door eigen gitaar.

Wilfred schrijft zijn eigen nationalistische teksten en muziek. Nadrukkelijk applaus kreeg hij toen hij zijn eerste liedje eindigde met de tekst: “Dat alle volkeren naast elkaar in vrede kunnen leven een wereld vol verschillen is het waard om naar te streven; ieder volk zijn eigen plek, daarvoor zing ik mijn lied; de wereld is van iedereen, maar Vlaanderen is dat niet.”

Wie meer wil horen van Wilfred: u vindt enkele opnames op het YouTube-kanaal. (Tik in: ‘Wilfred’ en ‘Waarom en voor wie’ en al zijn liedjes zijn te beluisteren).

Voorzittersrede Wim De Wit In de inleiding van Wim de Wit door José Ongena werd verwezen naar de communautaire koelkast en hoe de IJzerwakevoorzitter zich daar niet door gebonden weet. Er werd verteld “dat we wel min of meer konden vermoeden wat ons te wachten stond”. Dat bracht ons wat op het verkeerde spoor: de toespraak van IJzerwakevoorzitter De Wit stond

dit jaar sterk in het kader van de migratiecrisis.

Kort werden de gulle donors bedankt die de 75.000 euro ophaalden die nodig waren om de parkingweide en toegangsweide op te kopen.

De Europese Unie was een eerste doelwit in de toespraak. Er werd negatief verwezen naar de aanpak van de Griekse eurocrisis en de vluchtelingenstroom. De Brexit werd aangehaald als bewijs van het ondemocratisch werken van de EU en dat de mensen zo’n manier van werken beu zijn. Toch ziet De Wit baten in een Europese aanpak en een “Verenigd Europa der volkeren”, specifiek in de grensoverschrijdende aanpak van illegale migratie en terrorisme. Wel werd het goede voorbeeld van de Centraal- en Oost-Europese aanpak genoemd i.t.t. de huidige EU-politiek.

naar voorbeeld van Catalonië en Schotland.

Het doel moet zijn: “een radicale revolte voor een Vlaamse staat”.

Kop van Jut

IJzerwake 2.0

Toch zag de voorzitter nog ruimte om het te hebben over België en zijn communautaire scheeftrekkingen. Open Vld was kop van Jut: Volksgezondheidsminister Maggie de Block moest het ontgelden omwille van haar nieuwe artsenquota die Waalse dokters (nog meer) bevoordelen. Ook de herfederaliseringsvoorstellen van Alexander de Croo werden gelijkgesteld met de PVV (voorloper Open Vld) van weleer, als in “Pest Voor Vlaanderen”.

Maar De Wit had ook constructieve kritiek voor de Vlaamse Beweging zelf. Er werd gevraagd om “een Vlaamse Beweging 2.0” met een stappenplan richting Vlaamse republiek die zowel links als rechts betrekt, waarbij er niet mag gewacht worden op de politieke partijen. Er werd gevraagd om meer pro-Vlaamse initiatieven (zoals referenda)

De oproep van Wim de Wit voor een Vlaamse Beweging 2.0 lijkt meer dan noodzakelijk.

Want als ze zich niet heruitvindt, zal ze letterlijk uitsterven. De realiteit is nu eenmaal dat de nieuwe generatie niet meer warmloopt voor massabijeenkomsten zoals IJzerwake en Zangfeest. We weten dat de organisatoren van beide manifestaties daar ook mee bezig zijn, maar daarmee is wel het probleem gekend, maar is er nog geen oplossing voor handen.

Steevast wordt in toespraken verwezen naar de onafhankelijkheidsbeweging in Schotland en Catalonië waar de jeugd wél mee opstapt in een nationalistisch verhaal. Of daar de oplossing ligt, willen we niet beweren. Maar dat over de invulling van de IJzerwake moet nagedacht worden, dat is een zekerheid. Op naar een IJzerwake 2.0?

Pim

Kort en krachtig

Mogen we beide sprekers danken dat hun speech kort en krachtig gebracht werd. Beiden kregen alles gezegd wat ze te zeggen hadden in ongeveer 15 minuten, en langer hoeft dat voor ons niet te zijn. De toespraken zijn tenslotte nog altijd het belangrijkste programmapunt, in de ijdele hoop dat de boodschap elders wordt gehoord. Niet dat er veel pers te bespeuren viel. De Volkskrant uit Nederland had reporter Lisa van der Velden naar Steenstrate gestuurd voor een verslag. En dat verslag werd licht aangepast overgenomen door de collega’s van De Morgen. Overigens kunt u beide toespraken beluisteren op YouTube. Tik Media “IJzerwake 2016” in en u komt op het juiste De Wit hekelde ook een deel van de opinie- kanaal terecht. pers. Hij noemde de vergelijking tussen onze Commentaar op HLN eigen WOI-vluchtelingen en de vluchtelingen Op de webstek van Het Laatste Nieuws, die we nu krijgen vals. Dit om een aantal redeHLN.Be lazen we het verslag overgenomen nen: de Vlamingen die in WOI naar Nederland van Belga. En de reacties op dat artikel. We vluchtten, kozen een nabijgelegen gebied, ze citeren er eentje: “Waar Vlaanderen nood aan deelden de taal en cultuur, en na een jaar heeft is dat idioten zoals deze binnekort in de keerden de meesten al terug. Maar bovenal: grond steken.” ze begingen geen aanrandingen (cf. Keulen) Een ongepaste reactie? Dat de schrijver alle en moorden (cf. betrokkenheid aanslagen). aanwezigen dood wenst en onder de grond, De voorzitter schuwde radicalere taal niet. was in ieder geval van de HLN-moderators De migratiegolf die we thans meemaken, geen reden om de reactie te verwijderen. Op noemde hij een “asielinvasie”, en de vluchde Facebookpagina van de Vlaamse Defensie telingendeal met Turkije noemde hij onaanLiga stonden enkele weken geleden ook minvaardbaar (in het bijzonder het verzaken aan der fraaie zinnen, maar de reactie op HLN.be de visumplicht voor Turken). is niet veel beter.

Ook zag De Wit nog steeds de actualiteit in van “Nooit Meer Oorlog”. De Europese staten Slotsom die te veel de VSA hebben achternagelopen in Na de IJzerwake sprokkelden we de reacties slecht aflopende oorlogen (cf. Irak en Afghani- bij enkele aanwezigen. Algemeen werd inzake stan) hebben mee de geboorte van IS moge- inhoud en stijl deze editie als zeer geslaagd lijk gemaakt. Toch werd gezegd dat het nood- ervaren. Goede bindteksten, een vlot verloop, zakelijk is dat er een Europese aanpak komt goede toespraken: dit was één van de betere om IS volledig te vernietigen. edities van de voorbije jaren.

Van onze hofdichter

12

Cultuur

1 september 2016

Atarivederci Te zingen op de voois van “Hoog op de gele wagen”.

Als de politie gaat zoeken naar ene Oussama Atar, zij vindt hem in kanten noch hoeken.

Dat klinkt wat raar, maar ’t is waar.

Van deze aardkloot verdwenen lijkt wel Oussama te zijn en dat is hij dankzij degenen ) die naarstig op zoek naar hem zijn ) bis

Suppoosten maken een tentoonstelling De suppoosten van het S.M.A.K. in Gent hebben hun lievelingsstukken uit de vaste collectie verzameld in de tentoonstelling ‘Mens erger je niet’.

Heeft niet Binnenlandse Zaken campagne gevoerd voor Atar?

Wou men van hem toen niet maken een soort van modelsukkelaar?

Brussel moest Atar bevrijden uit het ellendig bestaan waarin toen de man zat te lijden ) die bijna niks had misdaan ) Nu weet van blazen noch toeten ’t belgische sanhedrin van toen.

Zij kirren met kerstekindsnoeten: “Ik had daar geen moer mee vandoen.”

Vallen er morgen weer doden uit naam van Allah, helaas, de groenen, de blauwen, de roden ) en tsjeven…, hun roepnaam is haas.)

Hector van Oevelen

De Lode, na veertig jaar vergeten?

Vorige maand, 25 juli, was het precies veertig jaar geleden dat de “recordburgemeester” van Antwerpen, Lode Craeybeckx, voorgoed vaarwel zei aan zijn stad en aan zijn… stamkroegen.

De ietwat oudere sinjoren zal de titel boven dit stuk als een retorische vraag in de oren klinken, want zij die “de Lode”, die van 1947 tot 1976, net geen dertig jaar lang, op het “schoon verdiep” de scepter zwaaide, hebben gekend, zullen niet zonder een zweem van heimwee aan die in vele opzichten “aparte” burgervader terugdenken.

Ook Antwerpenaars die de partij waartoe hij behoorde níét in hun hart droegen (om het zacht uit te drukken), staken niet onder stoelen of banken dat zij voor burgemeester Lode Craeybeckx (1897-1976) een bepaalde sympathie koesterden. Dat hij socialist was, namen de sinjoren erbij, maar in hun hart waardeerden zij de joviale omgangsvormen, de beschaafde spreektaal en, niet het minst, de bourgondische levenswandel van hun burgemeester. Was “de Lode”, die in zijn jonge jaren een felle Vlaams beweger was geweest, net als zijn leeftijdgenoot Paul van Ostaijen, wel een échte socialist, vroeg meer dan één onderdaan zich af.

Een ingeweken sinjoor “van over ‘t water”, een door de staat gebroodroofde notaris, die

Een leerrijk, succesvol en veilig schooljaar gewenst

wel eens lange avonden of nachten doorbracht in één van Lodes stamkroegen, vertelde mij ooit een anekdote die hem altijd zou bijblijven.

Terwijl de stamgasten druk in gesprek waren, kwam een jongetje van een jaar of zeven, op last van zijn mama, het gezelschap goeie avond wensen en van de burgemeester kreeg het ventje een kruisje op zijn voorhoofd.

Tegen de ietwat verbaasde drinkebroers die erbij zaten en ernaar keken, zei een rustige burgervader: “Nu hebt gij de échte Craeybeckx leren kennen.” In het beroemde tv-programma (ja, verdorie, wààr is de tijd?!) van Joos Florquin “Ten huize van” mochten de kijkers van de Antwerpse burgemeester en volksvertegenwoordiger vernemen: “Ik was in mijn jeugd gelovig, maar toen ik 16 jaar was, ben ik van dat geloof afgegaan, niet als Walschap ter wille van onenigheid met priesters, want de priesters die ik ontmoet heb, heb ik altijd sympatiek gevonden. Ze hadden altijd iets wat ik verheven vond en vind. Maar ik heb het pratikeren opgegeven, misschien wel omdat ik te katholiek was. En dat wel tot mijn spijt, want ik wenste dat de mens na zijn dood zou voortbestaan, ik wilde dat er gerechtigheid zou zijn. Dat afzien van een bepaald geloof heeft natuurlijk niets te maken met het geloof aan het bestaan van God.” Dat Lode, wanneer hij “em al eens vlaggen had” al eens tegen de gevoelige kar van joodse onderdanen heeft gereden, zullen voornoemde minder jonge sinjoren zich ook wel levendig herinneren, maar de burgemeester die vandaag “politiek correct” een populist zou genoemd worden, overleefde ook díé storm.

Al werd de hoofdschrijvelaar van dit blad, Jan Nuyts, door Lode wel eens vereerd met koosnaampjes als schurk en leugenaar, “omdat de Lode met een stuk in zijn kraag weer eens struis heeft willen doen en andermaal niet aan zijn tweede natuur heeft kunnen weerstaan die nu eenmaal meebrengt dat hij moet schelden als zijn ogen waterachtig worden en zijn tong dubbel slaat”.

Op 29 juni 1967 schreef dit blad over hem: “Een man met heimwee naar grootheid en oprechtheid, naar volkse adel en Vlaamse roem. Een man die niet gelukkig kan zijn zolang Vlaanderen verknecht en geschonden is. Een burgemeester die in vele omstandigheden (niet in alle omstandigheden) met zijn woord en zijn verschijning het oude vuur doet oplaaien dat ergens diep in het Vlaams bewustzijn ligt te gloeien.” hvo

Het woord ‘suppoost’ roept bij museumbezoekers spontaan het beeld op van een vrouw of man die, onbeweeglijk op een stoel in een museumzaal, in het decor lijkt op te gaan en die af en toe rechtstaat om bezoekers vermanend terecht te wijzen: niet te dicht bij het werk komen, je mag hier geen foto’s nemen, kan het wat stiller, je rugzak moet in de garderobe… Suppoosten worden meer respectvol ‘erfgoedbewakers’ genoemd en ze zijn de eerste en belangrijkste aanspreekpunten voor het publiek. Ze kennen het museum als hun broekzak. En wie anders dan de suppoost heeft het privilege om dag in dag uit, jaar in jaar uit, de werken te kunnen bekijken? Ze kennen de verzameling beter dan andere museummedewerkers. Bovendien horen ze heel wat reacties en commentaren van bezoekers bij bepaalde werken.

Redenen genoeg, vond de directie van het S.M.A.K., om aan de suppoosten te vragen een tentoonstelling samen te stellen met stukken uit de museumcollectie. Ze kozen niet zomaar hun lievelingswerken, maar werken waar diepe persoonlijke indrukken aan verbonden zijn. De ontroering bij een beeldje van Johan Deschuymer, bijvoorbeeld, of de bespiegelingen over verlatenheid en vrijheid bij een metalen vosje

van Mark Manders. Er is ook de verbazing van suppoost Sacha die tijdens zijn jeugd in Moldavië gefascineerd werd door een foto van ‘De krokodillen’ van Panamarenko en die op zijn eerste dag in het museum plotseling voor dat werk stond.

De titel van de tentoonstelling is ontleend aan ‘Mens erger je niet’, een werk van Sven ‘t Jolle uit 1994, dat door één van de suppoosten is geselecteerd (zie afbeelding). Deze keer hoeven we ons inderdaad niet te ergeren aan hoogst intellectualistische en bewust ontoegankelijke duiding. De eerlijke en bescheiden reflecties van de S.M.A.K.-suppoosten zijn een verademing en een klets in het gezicht van de highbrow culturo’s, die met hermetische en hoogdravende commentaren de actuele kunst beschouwen als hun wereldje waar enkel zij zinvol kunnen over spreken. Het mag ook bij kunst van vandaag over schoonheid en emoties gaan, lezen we tussen de regels van de verhalen van de suppoosten. En ze hebben gelijk.

Elke dag om 15 uur doet één van hen zijn of haar verhaal in één van de museumzalen.

MMMV

Tentoonstelling ‘Mens erger je niet – De keuze van de erfgoedbewakers’, nog tot 23 oktober, S.M.A.K., Gent, www.smak.be

Een reuzeleuke belevenis Dendermonde - ‘t Ros Beiaard met zijn vier Heemskinderen, dat kent in Vlaanderen iedereen, maar al gehoord van de Reuzenommegang die door het Ros Beiaardcomité elk jaar ineengestoken en “bemenst” wordt? Terecht zag de Beiaardstad vorige donderdag “zwart van ‘t volk”, want die Ommegang van Katuit is een cultureel-folkloristische belevenis om van te snoepen!

Dat laatste, lezer, mag je letterlijk verstaan, want feestelijk uitgedoste ommegangers (m/v) delen aan de massa kijklustigen kwistig sprot en Dendermonds kopvlees uit. Daarmee steken “die van Dendermonde”, allicht tot leedvermaak van “die van Aalst” het niet onder stoelen of banken dat hun spotnaam de “kopvleesfretters” is. Als alternatief voor de Ros Beiaardstoet, die maar om de tien jaar uitgaat, wordt die Reuzenommegang sinds mensenheugenis georganiseerd door het eeuwenoude Katuit dat in 1967 grondig werd vernieuwd en dus op 25 augustus zijn gouden jubileum mocht vieren.

En dat wou Dendermonde geweten hebben.

Ondanks de hitte Dit jaar mochten de kijklustigen niet alleen de eigen reuzen Indiaan, Mars en Goliath bewonderen, maar waren er ook “groten” komen opdagen van Tienen, Poperinge, Wetteren, Zottegem, Lier en Geraardsbergen. Hoed af voor de dappere dragers van die reuzen, die bij een helse hitte, rond de dertig graden, hun ommegang tot een goed einde moesten brengen. Dat gold uiteraard ook voor al die andere feestelijk uitgedosten. Dat de veel schaarser geklede massa een paar keer werd opgeschrikt door een ziekenwagen, al dan niet met loeiende sirene, was bij die hitte niet verwonderlijk.

Was het aan die toptemperatuur te wijten dat bij de feestende kermisgangers op de wagen “Caféplezier” het plezier niet bepaald

de pan uit swingde? Heel begrijpelijk. De kijkers aan weerskanten lieten het in elk geval niet aan hun hart komen. Zij (wij) genoten niet alleen van al die originele reuzen, maar ook van heel die prachtige omkadering: die nieuwe praalwagen “Katuit 50”, omringd door een zestigtal kinderen in de Dendermondse kleuren rood en wit en feestballonnen in dezelfde vrolijke tinten, de vervaarlijk uitziende “knaptanden” (amai, met die hitte…), de vendeliers en trommelaars van Volkskunstgroep Reinout, de Ros Beiaardharmonie, de hellebaardiers en buskruitschutters en wat al meer. Je dienaar had dan nog het geluk de persoonlijke gast te mogen zijn van trekzakmuzikant Jan Janssens, die langs de ommegang woont en de dorstigen in de stoet gulhartig van lafenis voorziet en zijn gasten uiteraard ook.

Vuurwerk Kritiek? Ach ja, het zal wel de schuld van de ongenadige zon zijn geweest, maar het vuurwerk, dat was aangekondigd voor 23 uur, barstte pas los tegen middernacht en toen was ik met de vrienden die mij hadden meegenomen al op weg naar de wagen. Wat wij nog mochten bewonderen, was nochtans meer dan véélbelovend. Daarvoor verdienen de “buitenlanders” van Charleroi, de mensen van Pyromaniac, een heel dikke pluim, want als ‘t écht goed is, zeggen wij het ook. Voor herhaling vatbaar en de temperatuur mag ietsje minder zijn. hvo

Actueel

1 september 2016

13

Praten met Frank Van de Vyver

“Terreuraanslagen van november 2015 en maart 2016 waren te vermijden” Kent u Bilal Hadfi nog? Die brave Brusselse jongen blies zich op 13 november 2015 op aan het Stade de France in Parijs. Die dag vielen er in totaal 130 doden door jihadistisch geweld. Bilal Hadfi was ooit Syriëstrijder met als oorlogsnaam Moudjahid al Belgiki (“De Belgische Strijder”).

Bilal Hadfi liep school op het Brusselse (Nederlandstalige) Anneessens-Funck Instituut na eerder al school te hebben gelopen in het Vlaams-Brabantse Diest. Anneessens-Funck is een eerder moeilijke school die afhangt van twee overheden, namelijk enerzijds de administratie Onderwijs van de Vlaamse Regering en anderzijds de stad Brussel. De stad Brussel is verantwoordelijk voor onder andere de benoeming van het personeel en de logistiek.

De directeur van het Anneessens-Funck Instituut, Chris Pijpen, werd na de aanslagen door de stad Brussel geschorst en werkt sedert april dit jaar op een school in Jette in het westen van het Brussels Gewest. Van de Vyver wil ons als woordvoerder van de leraars van het Funck-Anneessens te woord staan om een en ander uit de doeken te doen. ‘t Pallieterke: er loopt volgens u een en ander mis op het Anneessens-Funck Instituut?

Frank van de Vyver: “Inderdaad. Bilal Hadfi zat op onze school tot begin 2015 en vertoonde samen met nog andere leerlingen in de afgelopen jaren tekenen van radicalisering. Nadat duidelijk was dat hij radicaliseerde, heeft directeur Chris Pijpen berichten gestuurd zowel naar het Vlaams ministerie van Onderwijs als naar Charles Huygens, de verantwoordelijke ambtenaar voor het stedelijk onderwijs in Brussel stad. Met die informatie werd echter vrijwel niks gedaan, met alle gevolgen vandien.”

‘t Pallieterke: wat voor iemand was Bilal?

Frank van de Vyver: “Nu ja, hij behoorde niet tot de allermoeilijkste leerlingen van de klas. Hij stond eerder bekend als bescheiden en timide, had een heel vriendelijk uiterlijk en de meeste leraars hielden eigenlijk van hem. Hij spijbelde wel veel en heeft ooit een gesprek gehad met de spijbelcoach van het Instituut. Zonder veel resultaat. Ook met zijn moeder heeft de school ooit een gesprek gehad.

Toen Bilal Hadfi in de klas de aanslagen op de redactie van Charlie Hebdo (januari 2015) goedkeurde, was het voor ons duidelijk dat het volledig misliep. De school heeft op dat ogenblik haar verantwoordelijkheid opgenomen. Zo contacteerde directeur Pijpen al in juni 2014 de deradicaliseringsambtenaar van de stad Brussel. Die bleek echter geen Nederlands te kennen, zodat er niet veel te communiceren viel. Hij heeft dan maar de radicaliseringsambtenaar van Molenbeek gecontacteerd, maar daar kon de stad Brussel niet mee lachen.

Begin 2015 tot slot kwam Bilal helemaal niet meer naar school omdat hij in Syrië zat.

Zijn moeder beweerde op 23 maart 2015 wel dat hij in Marokko zat, maar dat bleek dus niet te kloppen. Schooldirecteur Chris Pijpen stuurde in die periode informatie over Bilals jihadistische Facebookpagina naar Charles Huygens van de stad Brussel. Daarop kwam een nietszeggend antwoord. Had de over-

Een moeilijke school Het Instituut Anneessens-Funck is een Nederlandstalige beroeps- en technische school van de stad Brussel gelegen in de vijfhoek, het historische centrum van de hoofdstad. Het instituut telt ongeveer 400 leerlingen, meestal van allochtone obediëntie, en heeft de reputatie van “moeilijk” te zijn. In 2014 kreeg de school een negatieve evaluatie van de Vlaamse onderwijsinspectie om onder meer pedagogische redenen. Overheidsvakbond ACOD is van mening dat de stad veel te weinig investeerde in de school, ook qua materiaal. De school overhevelen naar het Gemeenschapsonderwijs is geen oplossing, omdat het GO! net geen “brol” wil overnemen.

Volledig in strijd met een lange traditie is de bevoegde schepen voor Nederlandstalig onderwijs in Brussel-stad geen Vlaming, maar wel de Nederlandsonkundige en in Algerije geboren PS’ster Faouzia Hariche. Nochtans zitten er wel twee Nederlandstaligen in het Brusselse schepencollege, namelijk Els Ampe (Open Vld en vooral bekend omwille van haar geklungel in het dossier van de voetgangerszone op de centrale lanen in de Vijfhoek) en Ans Persoons (sp.a en bevoegd voor Nederlandstalige aangelegenheden, Wijkcontracten en Participatie).

EU geeft zelf toe dat aanpak asielcrisis mislukt is

Failed state

In een recent werkdocument van de EU (8715/1/16 REV 1 van 26/8/16) vinden we interne informatie over ‘Dublin III’. Sinds begin 2014 geldt die Dublin III-verordening om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is om een asielaanvraag te behandelen. Het is een essentieel onderdeel om de asielcrisis aan te pakken.

Het werkdocument is uitermate kritisch voor de verordening. Er wordt gesteld dat het systeem niet goed werkt, inefficiënt is en bovendien miljarden kost.

Extreme druk Bovendien kwam al snel aan het licht dat Dublin III de extreme druk van de asielcrisis niet aankan. Het systeem kan de uitwisseling van informatie tussen de lidstaten gewoon niet aan. Er zit ook te veel vertraging op de informatiestromen.

Eén van de grote problemen is het onevenwicht tussen de ‘take back’ en de ‘take charge’.

Bij ‘take back’ worden asielzoekers uit het land gezet. Bij ‘take charge’ worden asielzoekers uit een ander Europees land aanvaard. Er zijn te veel ‘take back’-verzoeken (72 procent).

Eén van de hoofddoelen van Dublin III is te vermijden dat asielzoekers in verscheidene landen een asielprocedure indienen. Dat lukt niet.

heid professioneler en efficiënter gereageerd op deze en vergelijkbare signalen, dan hadden we aanslagen kunnen vermijden, daar ben ik zeker van.” ‘t Pallieterke: voor directeur Chris Pijpen liep het niet zo goed af Frank van de Vyver: “Toen bleek dat Bilal Hadfi zich in november vorig jaar had opgeblazen aan het Parijse Stade de France, was het plots voor iedereen honderd procent duidelijk dat er wel degelijk een zwaar probleem was met Bilal, ook al is er geen onderzoek gekomen naar de radicalisering op het Instituut.

Vervolgens is een spelletje zwartepiet doorgeven begonnen. Een aantal mensen die hiërarchisch boven Chris Pijpen stonden, hebben hun handen in onschuld proberen te wassen, ontliepen hun verantwoordelijkheid en hebben Chris Pijpen beladen met alle zonden van Israël.

Uiteindelijk heeft de stad Brussel een aantal drogredenen gevonden om de man te kunnen schorsen als directeur van de school. De directeur zou niet hebben deelgenomen aan een vergadering en zou op 23 november, toen het onveiligheidsniveau op 4 stond, niet zijn opgedaagd op school. Door Chris Pijpen te schorsen, wou Brussel de indruk geven wél efficiënt op te treden tegen radicalisering. Zelfs tegen mij werd klacht ingediend, door Sven Mary, de advocaat van de stad Brussel, die nota bene ook Salah Abdeslam verdedigt.” ‘t Pallieterke: op 3 april 2015, Bilal zat toen weliswaar niet meer bij u op school, keurde de Vlaamse regering een actieplan goed ter preventie van radicalisering, met daarin 40 concrete maatregelen. Werkt dat plan dan niet goed?

Frank van de Vyver: “Daar heb ik in Brussel in ieder geval toch nog niet veel van gemerkt. De preventieve deradicalisering werkt relatief goed in pakweg Vilvoorde en Antwerpen, maar zeker niet in Brussel. Hoe moet je als leraar in Brussel, of elders in België, reageren als je tekenen van radicalisering ziet in je klas? Leraars krijgen daar merkwaardig genoeg geen opleiding over. AnneessensFunck toont aan dat een probleem melden aan je rechtstreekse overste niet noodzakelijk tot een oplossing of actie leidt. Het feit dat je in het Brussels Gewest zo veel verschillende inrichtende machten hebt inzake onderwijs Nederlandstalig, Franstalig, Engelstalig onderwijs, gemeentelijk, stedelijk, gemeenschaps, katholiek, joods en islamitisch onderwijs maakt de zaken er ook niet eenvoudiger op.

Sinds de aanslagen van 13 november 2015 is er heel veel aandacht gegaan naar Molenbeek,

1 op 4 doet dat wel. Dublin III is ook niet efficiënt en kost erg veel geld. Het heeft al een miljard euro gekost aan beheerskosten.

Europa uit elkaar door asielcrisis Het systeem is bovendien onhoudbaar. Het kan de extreme druk van de huidige crisis niet aan. In de nabije toekomst is nog eens 1,8 miljard euro nodig. De EU wil bovendien lidstaten straffen die niet meewerken. Er zal een boete van 250.000 euro uitgedeeld worden per asielzoeker waarvoor een land geen verantwoordelijkheid opneemt.

Slotsom is dat de Europese aanpak van de asielcrisis erg duur is en bovendien niet werkt.

De leiders van de Visegrad-landen (Polen, Tsjechië, Slowakije, en Hongarije) doen bovendien niet meer mee. De boete zal hen niet afschrikken. Het zal de druk op de interne werking van de Europese Unie nog verhogen.

Thierry Debels

De gemeente Zingem wordt al maanden geterroriseerd door een zekere Zoumana C., een uitgeprocedeerde asielzoeker uit Mali. Het vroegere opvangcentrum voor asielzoekers moest gesloten worden, omdat Zoumana er herhaaldelijk vernielingen aanrichtte.

Hij eist het gebouw nu op als woning!

Intussen stroopt hij de gemeente af, gooit ruiten in, dringt in tuinen en op bouwwerven binnen. Hij is al ettelijke keren gearresteerd, maar hij moest telkens na enkele uren alweer vrijgelaten worden. Het Belgische uitwijzingsbeleid is zo’n kluwen van “beschermende” en “humanitaire” maatregelen – met dank aan de traditionele partijen en vooral de Groenen – dat hij niet eens opgesloten kan worden in een gesloten instelling.

Eén ongewapende Malinees kan maandenlang een heel dorp terroriseren en de overheid staat machteloos. Pas nu, na vele maanden, wordt hij “ter beschikking gesteld van de regering.”Het zegt iets over België als “failed state”. Maar het wijst evengoed op de laffe lammegoedzakmentaliteit van de gewone Vlamingen. En dan beschuldigt men ons nog van racisme…

Bilal Hadfi in actie voor IS en dat is ten nadele gegaan van problematische scholen in andere gemeenten, waaronder Brussel-stad.” ‘t Pallieterke: wat besluit u uit dit alles?

Frank van de Vyver: “Afgezien van een zware teleurstelling over wat er gebeurd is op Anneessens-Funck en andere scholen, en de zware fouten die werden begaan waardoor de aanslagen in Zaventem en metro Maalbeek mogelijk werden, moeten we nu natuurlijk kijken naar hoe het in de toekomst verder moet.

Voor mij is het duidelijk dat er meer informatieuitwisseling nodig is op alle niveaus en monopolisering van macht door één instantie, zoals bijvoorbeeld de stad Brussel, moet worden tegengegaan. Verder moeten leraars duidelijk geïnformeerd worden over hoe ze moeten omgaan met tekenen van radicalisering. Het moet ook duidelijker worden voor verantwoordelijken van scholen en leraars wie of wat gecontacteerd moet worden bij stad, gemeente of politie in geval van radicalisering. Politieke spelletjes, zwartepieten doorspelen en zondebokken zoeken…, dat moet nu eens eindelijk ophouden. Wat specifiek Anneessens-Funck betreft, moet de stad Brussel ophouden met de stiefmoederlijke behandeling van dit Instituut. Een Nederlandstalige schepen bevoegd voor het Nederlandstalig onderwijs zou al een begin van oplossing kunnen zijn.

LvM

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan de kust nu!

14

Brieven

1 september 2016

Brief van Flupke

Veel beloven en weinig geven, …

Pallieterke, De rode gestrikte knaap van Mons had aan mijn papa drie jaar geleden, toen hij zijn kroon en scepter aan de haak gehangen heeft, een aardig pensioentje beloofd. Maar zoals al enkele malen voorheen had Elio vòòr zijn beurt gesproken. Andere leden van mijn politiek personeel waren daar niet mee akkoord en knabbelden een serieuze brok van die som af. Bovendien kwamen ze op de proppen met de theorie dat mijn papa, na zijn geleverde arbeid, geen pensioen kreeg zoals al zijn landgenoten maar dat het een “dotatie” was. Dat is zoiets als een aalmoes geven, maar dan moet hij als 82-jarige in ruil nog tegenprestaties leveren. Dat doet mijn papa wel; hij vertegenwoordigt HEL (Het Edele Land) bij alle neringdoeners in het Franse Grasse aan de Méditerranée, in enkele havenstadjes van Corsica waar hij zijn onverkoopbare boot ALPA komt aanmeren, in Rome waar mijn mama een prachtig appartement geërfd heeft en in de Ardennen waar ook mijn mama een mooie pastoriewoning gekocht heeft. Ik vind dus dat hij voldoende “tegenprestaties” levert.

Maar mijn papa heeft onlangs zijn bankuittreksels eens gecontroleerd en hij is tot de vaststelling gekomen dat in plaats van de beloofde 1,4 miljoen € hij maar 900.000 € ontvangt, wat ongeveer overeenkomt met het gemiddelde pensioen van Jan met de pet en zijn Liza.

En hij is boos geworden, HEEL BOOS!!! En hij heeft gezegd dat het vanaf nu “af is” tussen het koningshuis en de roodhuiden.

Om wraak te nemen, laten mijn mama en mijn papa zich nog nauwelijks ergens zien in het openbaar. Ze vertikten het gewoonweg om naar de 21 juliviering te komen. Ik had ze nochtans mondeling, schriftelijk per mail en per speciale koerier uitgenodigd. Ze hebben prominent hun kat gestuurd.

Enkele professoren zijn inmiddels aan het uitvlooien hoe het zit met het koninklijk vermogen en met de macht van de monarchie en wat daarmee allemaal uitgespookt wordt. Ik vind dat die heren, en er is ook een dame bij, zich maar moeten moeien met hun eigen portemonnee en met eigen huishouden.

Ondertussen laveert onze Lorre met zijn investeringen in immobiliën van het ene sukkelstraatje in het andere. Zijn vastgoedfirma’s zakken almaar dieper weg in de verliescijfers, en gezien de precaire situatie van papa (zie hierboven) moet hij daar ook niet gaan aankloppen voor enige compensatie.

Ook mijn schoonbroer Aartshertog Lorenz von Habsburg, die actief is in de banksector – de Gutzweiler Bank von der Schweiz –, is wat op de sukkel. Alle fondsen van Gutzwiller Fonds Management blijven onder druk staan. Maar met de belastingvrije dotatie van ons Stridje zullen ze nog niet direct op droog zaad zitten. Onze Lorenz is wel de enigste van onze familie die “echt werkt”, mij en ons Matil buiten beschouwing gelaten natuurlijk.

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonFlupke van België prinses en de ganse sibbe.

Ramadan

Boerkini (2)

Pallieterke, Onze kleinkinderen (7 en 9 jaar) bezoeken de gemeentelijke school van hun wijk.

In de loop van de eerste jaren hadden we thuis een ‘Kerstman’ op overschot. Wij meenden dat deze best aan het schooltje kon gegeven worden, daar kon men deze ‘man’ nog nuttig gebruiken, eventueel bij de opstelling van een kerststal of als behoeder van de kerstgeschenken onder de kerstboom.

Groot was onze verbazing dat de dienstdoende leerkracht de ‘gift’ weigerde omdat ‘dit een onchristelijk symbool’ was. Iets uit goddeloze tijden. De directeur zou het gebruik ervan zeker niet aanvaarden.

Vorig jaar zat de oudste kleindochter in het derde leerjaar. In de lessen WO leren ze hun wereld ontdekken. Bij nazicht van de huistaken zagen we dat kleindochterlief WEL moest leren wat de ramadan betekent en waarom er een Suikerfeest bestaat en meer van dat.

Dit mocht blijkbaar wel van de directeur, in opdracht van onze onderwijsinspectie zeker?

K. Pauli – Antwerpen

Boerkini (1) Pallieterke, Inzake de boerkini stelt uw hoofdredacteur het (non)probleem in het juiste perspectief.

Dagelijks wordt door de pers, de tv en de politici een vrij onbelangrijk verschijnsel, uit domheid of vulgair populisme, tot een belangrijke gebeurtenis verheven. Kwestie van de belangrijke problemen niet te moeten aanpakken, en dit op alle gebied.

Arthur W.-M. – Leuven

Kruisende woorden oplossing 2020

Pallieterke, Onlangs zat ik op een terras in het provinciaal domein ‘De Gavers’ en zag drie moslima’s in zwarte chador (alleen het aangezicht was niet bedekt) naar het kleine strand aan het meer stappen. Hallucinant beeld! En dat bij een temperatuur van 33°.

‘Hoe durven zij bij deze temperatuur en in dergelijk verpakking naar buiten komen’, dacht ik. In mijn ogen een echte provocatie! Was dit een uiting van islamfanatisme?

Waarschijnlijk wel! Was dit een blijk van totaal gebrek aan respect voor de gebruiken en gewoonten van de samenleving die hen vrijheid, veiligheid en welvaart verschaft? Heel zeker! Was dit een bewijs van discriminatie van de vrouw en van slaafse onderdanigheid aan de man in de islam? Waarschijnlijk wel!

Spontaan dacht ik op dat ogenblik terug aan de ganse hetze rond de boerkini. Ook de boerkini is niet zomaar een stuk textiel maar, zoals de niqab, de chador en in mindere mate ook de hoofddoek, veeleer een symbool van een achterlijke en middeleeuwse way of life.

Wie de boerkini wil verbieden, moet zeker ook de niqab, de chador en de djellaba verbieden en op zijn minst ook verhinderen dat er nog moskeeën worden gebouwd en, last but not least, een halt toeroepen aan de ongebreidelde instroom van moslims.

De boerkini is maar het topje van de ijsberg; als wij onze identiteit, onze cultuur en onze welvaart willen redden en veilig willen leven, moet vooral het deel onder het wateroppervlak – met name de voortschrijdende islamisering, met alle problemen die daarmee gepaard gaan – grondig worden aangepakt. Wat dat betreft, is er geen tijd meer te verliezen.

Willy van der Meulen – Ternat

E X P O S E R E N X S C

Duurzaam verblijfsrecht

Pallieterke, Grote heisa in de media rond het verbod om een boerkini te dragen op het strand en/ of in zwembaden.

Nog meer heisa rond de foto die de wereld ingestuurd werd van een vrouw die van de politie op een Frans strand haar boerkini moest “uitdoen”; sommige kwaliteitskranten schreven zelfs dat ze door de politie werd uitgekleed. Ik heb om beroepsredenen een 10-tal jaren in het Midden-Oosten gewoond.

In veel van die landen bestaat het verbod voor westerse vrouwen om in badpak of bikini op het strand te komen. Niemand die daarover spreekt, want dat zijn de geplogenheden van het land en dat moet men respecteren. Doe je dat niet, de politie is niet veraf en, geloof me, de gevangenis ook niet.

Wat hier in Europa nu gebeurt, is zuivere provocatie door een grote groep moslims; de media en sommige linkse politici moedigen die provocatie nog aan in de hoop enkele stemmen te winnen bij een volgende verkiezing.

De politieke wereld en de “kwaliteitsmedia” zijn onze westerse waarden aan het verkwanselen aan een fanatieke moslimwereld.

De tijd is niet ver meer dat dit faliekant gaat aflopen. Roger Moeskops – Fumel (Frankrijk)

Verfranst de Rand?

Pallieterke, Zeg liever dat ze ontnederlandst door de instroom van Afrikanen, Maghrebijnen en expats. Anderzijds is het een oud zeer dat waar Vlamingen in contact komen met Franstaligen de Franse taal spontaan (sic) de status krijgt van lingua franca. In de N-VA-gemeente Tervuren is het sportcentrum van Defensie gelegen, en de voertaal is daar al decennialang het Frans. Trouwens, de sportclubs zijn er aangesloten bij Franstalige sportfederaties, ondanks het feit dat de meerderheid van de leden Vlamingen zijn (resic). Zelfs lokale N-VA-leden zijn fiere bezitters van een Franstalige lidkaart, bv. van de AFT (Association francophone de tennis). Om maar te zeggen dat de taalproblematiek niet echt leeft bij het publiek. Persoonlijk denk ik niet dat de minister van Defensie, Steven Vandeput (N-VA), en burgemeester Jan Spooren (N-VA) hun slaap zullen laten met betrekking tot de voertaal in het Tervurense Sportcentrum. In de buurgemeente Wezembeek-Oppem groeit de populariteit van burgemeester Frédéric Petit (LBUnion) nu ook bij de Vlaamse inwoners. Goed bestuur rendeert en blijft de eerste prioriteit.

Paul Maes - Wezembeek-Oppem

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A L I C H T E R V E L D B O S C A R S X A U X E C U T X R I X A L F A X D I R R E E E L X O S L E S I E N E G G E R S X F V E L X R O E X I E L G A X A N T I B E S X E H N E T E X S R X C O D I D T I X S M A C H T E J A T E L I E X L X H P K A E S X L X K O L E O L L S X D O N A U X E P

Boerkini (3)

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Pallieterke, Op vrijdag 26 augustus 2016 kon men twee merkwaardige berichten lezen in de pers. De cdH stelde bij monde van voorzitter Lutgen voor om alle Belgische jongeren burgerschapsdienst te laten volbrengen, zonder vergoeding nog wel, met uitzondering van vervoerskosten. Vlaams Volksvertegenwoordiger Yasmine Kherbache stelde voor alle vreemdelingen (migranten) met “duurzaam verblijfsrecht” stemrecht te geven voor alle verkiezingen, dus ook voor de federale en regionale. In een interview met de weekendkrant van De Morgen voerde Kherbache aan dat duurzaam verblijfsrecht een correcter criterium is voor het toekennen van burgerrechten dan nationaliteit. Ik schreef mevrouw Kherbache een mail om haar te vragen of zij dan ook voorstander is voor verplichte legerof burgerschapsdienst voor die vreemdelingen die in aanmerking zouden komen voor stemrecht op federaal en regionaal vlak, wanneer een dergelijke leger- of burgerschapsdienst zou opgelegd worden aan de Belgen.

Het inlijven van vreemdelingen in de Belgische strijdkrachten zou in strijd zijn met het volkenrecht, dat staten verbiedt de op hun grondgebied verblijvende vreemdelingen tot dienst te verplichten in hun legers. Toen de Verenigde Staten en Australië tijdens de Vietnamoorlog de op hun grondgebied verblijvende vreemdelingen, “resident aliens”, opriepen voor verplichte legerdienst, hebben enkele landen daar terecht tegen geprotesteerd. Maar zover moet men het eigenlijk niet zoeken. Niet alleen de lusten voor de vreemdelingen, maar ook de lasten.

Luc L amine – Rotselaar

Apenland Pallieterke, Zoals te verwachten in dit “apenland van Eyskens” is Djellza ondergedoken om zich te onttrekken aan een gedwongen uitzetting uit het land. Maar Theo Franken kan niet meer terug, en als hij echt zijn geloofwaardigheid niet wil verliezen, moet hij haar zodra ze ergens opduikt onmiddellijk repatriëren en alle volgende vragen tot beroep ”verticaal” klasseren.

Andermaal eisen haar advocaten een ”beroep ten gronde” tegen haar uitwijzing en dat wordt, na al die andere beroepsprocedures, een straatje zonder eind. En het wordt echt tijd dat Theo Franken wat meer steun krijgt van al diegenen die hem gelijk geven maar het niet durven zeggen.

Hubert Buysse – Deinze

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

1 september 2016

Den Essevee

Roskammen

Niettegenstaande de 1-0 nederlaag verleden weekend uit tegen RC Genk – een gelijkspel was een juistere uitslag geweest – heeft Zulte Waregem zijn start van het nieuwe voetbalseizoen niet gemist. Ik heb het nog steeds moeilijk om die club Zulte Waregem te noemen; voor mij zal het altijd SV Waregem, den Essevee, blijven. Ik ben nogal nostalgisch. Merkwaardig genoeg zijn de twee grootste boegbeelden aller tijden van SV Waregem, Luc en Marc Millecamps, van Zulte afkomstig.

Sin Er waren daar twee clubs, SK Zulte en Zulte Sportief. De concurrentiestrijd tussen de beide ploegen was groot. Het was niet gemakkelijk voor vader Millecamps om te kiezen bij wie zijn zonen gingen beginnen voetballen. Daarbij was die brave man ook nog postbode in Zulte. Hij wilde zeker niemand voor het hoofd stoten. Om alle moeilijkheden te vermijden, zijn Luc en Marc dan maar naar Waregem gegaan, dat was maar drie kilometer verder.

Eenmaal in mijn carrière heb ik met een groot ei in mijn broek gespeeld, het werd een lange namiddag aan de Gaverbeek. Arie Haan had in Anderlecht de knie van Hervé Delesie, de linksbuiten van Waregem, serieus toegetakeld, opzettelijk volgens velen! Toen we in het stadion arriveerden, was de sfeer vijandig. Als verwelkoming had men aan de deklat van het doel een haan opgehangen. Er zijn plezantere zaken in het leven om mee te maken.

Men heeft lang getwijfeld of de match wel ging doorgaan. Er werd gesuggereerd dat het misschien beter was dat Arie Haan niet werd opgesteld, maar die gek weigerde dat. Hij vond dat er niets aan de hand was. Ondertussen was er een grote politiemacht opgetrommeld. Gelukkig verloor Anderlecht de wedstrijd en bleef het bij verbaal geweld.

Mirakels aan de Gaverbeek Achter de Gaverbeek zijn er ook een paar mirakels gebeurd. Het eerste vond plaats in 1968. ‘Essevee’ schakelde in de Europacup het grote Atletico Madrid uit! In de hoofdstad

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

van Spanje werd met 2-1 verloren, maar thuis won SV Waregem met 1-0.

Toen de Madrilenen in het Regenboogstadion aankwamen, konden ze kiezen: hun talrijke valiezen met materiaal die ze hadden meegebracht in de kleedkamer plaatsen en zich omkleden in de gang of andersom, zo klein was de vestiaire van de bezoekers aan de Gaverbeek. De spelers van Atletico hadden geen idee waar ze terechtgekomen waren. Er waren er zelfs die vroegen waar ze de metro naar Brussel konden nemen. Maar het bleef niet bij dat ene exploot. In 1985-86 volgde een succesrijke campagne in de UEFA Cup, met als hoogtepunt de uitschakeling van het machtige AC Milaan!

Er was intussen al veel veranderd in Waregem, alleen de kleedkamer van de bezoekers was dezelfde gebleven, en er was nog steeds geen metro naar Brussel...

Gille van Binst

Simpele waarheden Het was jubelen geblazen in de media. Thierry Henry spoelde aan als T3 van de Rode Duivels, en nòg een wonder was geschied. Nooit eerder is het gebeurd dat vijf clubs uit de vermaarde Jupiler League tot de winterstop Europees zullen voetballen. Het zijn nog de “Grote Vijf” ook: Brugge, Anderlecht, Standard, Gent en Genk.

De door de media én de verdeelsleutel van tv-gelden en ander geldgewin best bediende clubs. Met een bijna verzekerde permanente aanwezigheid in play-off 1, de enige competitievorm nog die er voor het clubje journalisten en analisten toe doet. De kleintjes die na dertig speeldagen schone schijn in een reguliere competitie naast de boot vallen, de lucratieve G5, aangevuld door een toevallige zesde, mogen hun plan trekken. In een sport waarin alles alleen nog om “hoe meer poen, hoe liever” draait, is dat de trieste stelregel die elk bestuur van elke “topclub” hanteert terwijl het, gespeeld geïrriteerd, zijn bestaan ontkent.

Simplistisch Eind dit seizoen wordt het televisiecontract opnieuw onderhandeld. Ivan de Witte, geestelijke vader van het play-off systeem, vindt een verhoging met 30 miljoen euro gerechtvaardigd. Hij argumenteert dat meer tv-geld een “must” is omdat, bij status quo van de huidige 70 miljoen, de kans voor onze “topclubs” om de Champions League te halen kleiner wordt. Alsof 30 miljoen meer in de miljardendans van het Europese profvoetbal een verschil maken met, alleen al, de 2,3 miljard euro (!) tv-geld die in de Premier League verdeeld wordt. We zwijgen dan over de nakende hervorming van de CL, die kleine voetballanden vanaf 2017 zo goed als uitsluit van deelname.

België is zo’n land. “Alle clubs worden van een verhoging beter”, aldus simplistisch De Witte. Het is zo dat dit “alle” vooral voor de G5 geldt. De verdeelsleutel van het tv-geld laat de “topclubs” toe om tenminste tien procent van de totaalsom onder elkaar te verdelen. Dat “vergat” De Witte er even bij te vertellen. Hij vindt ook dat mede dankzij play-off 1 onze “topclubs” internationaal beter zijn geworden. Vandaar allicht dat de nieuwe bondscoach, Martinez, voor de volle competitie normaal vindt. Wij niet. En aan de toog van ons stamcafé denken ze daar, met een overweldigende meerderheid ook zo over.

Transfers enkel toelaten tijdens de vakantieperiode en doen ophouden bij de start van de competitie zou al en pak eerlijker zijn. Maar dat is te simpel waarschijnlijk.

Onder vrienden

Bont geval

Vedetten onder elkaar

Erwin Lemmens redt de eer als trainerskeeper, voor het overige bestaat de technische staf van de Rode Duivels uitsluitend uit een stelletje buitenlandse gelukzoekers. Komt daar nu de gewezen Franse topvedette Thierry Henri pardoes uit de lucht gevallen om dat bonte gezelschap te vervoegen als T3, assistent-trainer zeg maar.

We besparen u de details, maar noem het een truc van de foor van de 39-jarige Fransman om op termijn volwaardig trainer te kunnen worden.

In de glazen stulp aan de Houba de Strooperlaan zijn ze van het goede jaar als ze denken dat de Rode Duivels bewonderend gaan opkijken naar hun nieuwe T3 en dat ze gretig hun oor te luisteren gaan leggen bij de gewezen ster van Arsenal en van het Franse elftal. Dat ziet ge van hier. Alsof de Duivels zelf geen topvedetten zijn die de wereld verbazen en waar Thiery Henri op zijn beurt nog iets kan van opsteken.

Of zijn ze het voorbije EK al vergeten?

Vodden We kunnen niet zeggen dat Henri gulzig is.

Vergeleken met de vijf miljoen euro die hij bij het Britse Sky verdient als tv-analist brengt zijn nieuwe bijbaan niet veel meer op dan een zakcentje.

Op zich niet te versmaden, maar dat is bijkomstig voor de nieuwe T3 die niet van gisteren is. De bollebozen van de voetbalbond staan erbij, kijken ernaar en geven elkaar schouderklopjes omdat ze een grote vis hebben kunnen ophalen. Ze zien over het hoofd dat er zoiets bestaat als de Heizelschool en het Pro Licencediploma voor kandidaat-trainers. Dat instituut voelt zich nu bij de bok gezet omdat Henri de voorkeur krijgt op hun vlijtige leerlingen. De Fransman beschikt niet over een Pro Licence.

Als daar maar geen vodden van komen.

15

Afwachten Met Club Brugge in de Champions League, Standard dat zich als bekerwinnaar rechtstreeks plaatste voor de Europa League, en er het gezelschap moet dulden van Gent, Genk en Anderlecht, hebben wij vijf ploegen die Europees spelen. Dat is nooit eerder gebeurd.

Mogen we nu stoefen en de vlag uitsteken?

Dat is niet verboden, doe wat ge wilt, maar misschien best nog even wachten. Wat we tot dusver te zien kregen, was maar lichte kost, het serieuze werk begint pas binnenkort. We zullen rond Nieuwjaar nog eens klappen.

Zotte toeren Het Europees voetbal komt eraan. Wellicht daarom dat ze van Brugge tot in Sclessin en wat daartussen ligt, koortsachtig op zoek zijn naar versterkingen die onze mond gaan laten openvallen. Of misschien ook niet. Met instemming van de voetbalbond die dat gesjacher in

Dat weten we dan ook weeral. Club Brugge zal het in de eerste ronde van de Champions League moeten opnemen tegen Leicester, Porto en Kopenhagen. Een haalbare kaart met uitzicht op de volgende ronde? Dat zullen we begin december weten. De Engelsen starten naar eigen zeggen als underdog tegen Club, maar daar trappen wij niet in. De Thaise grote baas van Leicester wil zijn ploeg altijd zien winnen. Punt aan de lijn. Zeg dat Vichaiv Srivaddhanaprabha het gezegd heeft. Wie? Vrij vertaald: Vic Vanderslagmeulen. Wij mogen vertrouwelijk Vicske zeggen.

Op hoop van zege Blijven over Porto en Kopenhagen. De Portugezen worden niet voor niks ‘de Draken’ genoemd. Drakendoder Preud’homme weet wat hem te doen staat tegen de Portugezen die al twee keer de Champions League wonnen. In 1987 en in 2014, voor wie de puntjes op de i wil.

Ten slotte zijn er nog de Denen. Dat zijn geen onbekenden in het Jan Breydelstadion waar Kopenhagen tot dusver altijd aan het langste eind trok. Hoog tijd voor verandering dus. Het zal geen fluitje van een cent worden voor Club om zich te plaatsen, maar hoop doet leven. In die hoop willen we leven en sterven. Amen.

Quiz Toegegeven, het was tot het einde van vorige week een gat in onze wielercultuur. We hebben er al zoveel de revue zien passeren, konden ons de naam Jonas van Genechten nauwelijks herinneren, en wisten niet waartoe de man in staat was. Van welk liefelijk oord uit Vlaanderen is hij afkomstig, vroegen we ons af. Het zou

interland tegen Spanje geen enkele speler uit de Belgische competitie selecteerde.

Maar we geven toe dat wat De Witte zegt, mooier klinkt dan, naar simpele waarheid, toe te geven dat play-off 1 gewoon ook een manier is om meer geld binnen te rijven. Na zeven edities past nog altijd alleen België het systeem toe. Dat zegt alles over zijn sportieve meerwaarde.

Waanidee Een andere simpele waarheid is dat het contingent analisten die voetbalprogramma’s als Stadion en Extra Time met hun oeverloos gezwets meer teisteren dan kleuren, allemaal samen nog veel tekortschieten om de tandem Wuyts-De Cauwer te bedreigen. Wie mag de bedenker wel zijn van het waanidee dat elke kilometer in elke koers van één dag tot drie volle weken van “passende commentaar” dient voorzien? Toch niet de kameraden Michel en José zelf?

Mocht er een olympische discipline “leuteren” bestaan, wie hen zou kloppen was verzekerd van goud.

Toch blijven we proberen om, zoals nu tijdens de Ronde van Spanje, een vorm van respect op te brengen voor de vindingrijkheid van het duo om elke minuut van het urenlange slenteren van een peloton, aan de lopende band lulkoek te produceren, verpakt als vakkennis. Zonder een halve minuut stilte – we denken zelfs gewijde stilte – in acht te nemen. En dan zeggen dat de VRT, volgens het “verantwoordelijke beleid”, alles doet om “besparingen” door te voeren. Toen het dat zowaar wel even deed door Michel Wuyts en José de Cauwer de olympische wegrit in Rio van commentaar te laten voorzien in Brussel, in plaats van ter plekke, waren het verloop én de afloop daarvan de kosten van verplaatsing en verblijf meer waard dan die van de Tour en Vuelta samen. Ook dat is een simpele waarheid. een goede strikvraag kunnen zijn voor een quiz.

Want de renner die de zevende rit in de Ronde van Spanje won, is een Henegouwer die in Barcelona woont, met een Vlaamse naam waarmee ze de straten plaveien. Hij staat voortaan in ons geheugen gegrift, samen met die van Gianni Meersman na zijn twee ritoverwinningen in de Vuelta. Wie weet welke verrassingen ons nog te wachten staan op weg naar Madrid.

Schaal Sels Als Merksem viert, vieren we mee. Geen betere gelegenheid om uit de bol te gaan dan de dag waarop de Schaal Sels op het programma staat, een jolige jaarlijkse bedoening die de plaatselijke cafébazen veel vreugde en voorspoed bezorgt. Dat er voorbije zondag ook gekoerst werd, kan sommigen die al vroeg slagzij maakten ontgaan zijn, de renners hadden daar geen oren naar en werden verzocht om hun rug te krommen. Wout van Aert liet het zich geen twee keer zeggen. Hij vond zijn draai in de stoffige Antwerpse polderstreek en bezorgde zichzelf en zijn supporters het hoogtepunt van Merksem kermis.

Eindelijk Met Club Brugge tegen Standard, de uitwedstrijd van Gent naar Anderlecht, en als afsluiter het duel tussen Genk en Zulte-Waregem, kregen we een voorsmaakje van de ellenlange reeks toppers die ons nog te wachten staan.

Gerechtigheid geschiedde in Brugge, waar Club driekwart van de tijd domineerde, maar pas op een zucht van het eindsignaal een nederlaag kon vermijden. Bij leider Charleroi zagen ze de puntendeling tussen Anderlecht en Gent graag gebeuren. Racing Genk, dat Zulte-Waregem onder de duim hield, deed een gouden zaak en klimt naar een gedeelde tweede plaats.

Zover zijn we al. Laat, met de koopjesperiode eindelijk achter de rug, de competitie nu maar beginnen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

1 september 2016

Veel mooier zo!

Pleidooi voor meer islamisering Door Abu Cyriel

Beste broeders, (lieve zusters, ga even de Flair lezen nu het nog kan) Laat ons het eens het eens hebben over de islam. De erfvijand die ons sinds het prilste begin van de 8ste eeuw met overgave edoch tevergeefs probeert te overtuigen van zijn liefde voor onze contreien en de omliggende continenten en eilanden. Het is een gevoelig onderwerp, maar we mogen niet langer zwijgen.

Zoals John Crombez al zei, nauwelijks dertig jaar na het gezond verstand: het is tijd om de problemen te benoemen en niet te soft te zijn.

Het is mooi geweest, die eeuwenlange vete.

Herinner u onze glorierijke overwinningen in Poitiers en Jeruzalem. Vijvers vol bloed heeft het gekost. Altijd iemands vader, altijd iemands kind. Het leverde enkele mooi films op, maar het is niet meer van deze tijd.

Bekijk het eens langs de andere kant. Ze hebben ons mooie dingen gegeven. Weet ge nog, hoe idioot dat Romeins telsysteem was omdat

1021

die klojo’s per se met letters wilden rekenen?

Of hoe vuil onze handen waren na de maaltijd voor de eerste Saraceen ons een vork kwam presenteren aan de eettafel. De eerste exemplaren kreeg hij nog in de nek geplant, maar het duurde niet zo heel lang voor we begrepen waar hij naar toe wou. En hij had een punt.

Waar zouden we vandaag zijn zonder?

Kwatongen - niet geloven - beweren zelfs dat onze eigenste Vlaamse Leeuw één van de eerste gastarbeiders was, uit de tijd dat ze daarginds wel nog vrolijk mochten tekenen. Ik bedoel maar, er is wel één en ander dat ons bindt. Het is niet allemaal slecht. Zijn zij ons niet komen helpen steenkool naar boven te halen? Ontdekten wij geen fijne toepassingen voor die zwarte prut die te pas en te onpas uit hun grond opborrelt?

En hebben zij vandaag niet de jeugd én dus de toekomst van onze steden in handen. Hoe roemrijk ons verzet ook was. De pen bleek machtiger dan het zwaard, maar de pen was machteloos tegen de baarmoeder. En daarom, beminde broeders, laat ons doen waar we het

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Zinderend B. Voornaam van een Vlaamse TV-kok - Stad en provincie op Sicilië - Bevel C. Een storend voorval D. Cerium - Afzonderlijk E. Loofboom - Ruth - Zilver Uiting van aarzeling F. Signaleren G. Luikse gemeente - Voegwoord Griekse letter H. Geboden som - Op een andere plaats I. Gedeelte van een horecagelegenheid - Muzieknoot J. Afgesloten - Tweejaarlijkse kunstmanifestatie K. Mengt dooreen - Frans lidwoord L. Eigenwaarde - Docent

Verticaal 1. Ruimteveer 2. Boomvrucht - Nederlandse omroep 3. Lichaamsdeel - Hoofddeksel 4. Bij elkaar horende dingen Deerniswekkend Engels 5. Heel erg goed 6. Veroorzaak onheil - Aanspreektitel 7. Meisjesnaam - Kunstwerk 8. Een schip aftuigen 9. Achternazittend - Botte ontkenning 10. En andere - Europese ruimtevaartorganisatie 11. Landbouwwerktuig Neon - Pas onstane 12. Royaal opgezette woning - Voordat De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1020 vindt u op blZ. 14

best in zijn in dit land. We zoeken een eerbaar compromis. En dan kan een mens echt wel slechter varen dan de islam. Ik beloof het u. Tenminste, zolang u houder bent van een penis en weet dat u die niet zomaar in om het even welk geslacht mag stoppen, kan u eigenlijk weinig gebeuren. Sterker nog, zo’n beetje islamisering heropent perspectieven die we de voorbije vijftig jaar hebben gesloten. En niet altijd van harte. Ik weet het, beste lezer, u bent ondertussen aan het koken van woede, maar geef me nog even.

Terwijl de Saraceen stilletjes radicaliseerde, bleven ook wij niet gespaard van ideologische doctrines die ons leven voor goed zouden veranderen. Mijnheer pastoor kwam steeds minder over de vloer, maar daar kregen we geen vrijheid voor terug. Vanuit onze eigen keuken werd er tegen de brave huisvader samengezworen door - laat ons de zaken maar eens benoemen zoals ze zijn - vrouwen. Terwijl wij rustig de krant lazen en nietsvermoedend al eens zelf onze pantoffels en koffie gingen halen, slikten zij de pil en ontdekten hun eigen lichaam. ‘Baas in eigen buik’, riepen ze. En daar konden we best mee leven. Maar zoals dat steeds gaat bij een veroveringsideologie, bleef het daar niet bij. Plots werden de plafonds van glas en wilde iedereen erdoor. De afwas bleef staan, de verkoop van strijkplanken bleef dalen en het aantal echtscheidingen ontplofte. De wereld zoals we die kennen werd veroverd door dolle Mina’s. Het ging allemaal zo geleidelijk dat we er nauwelijks erg in hadden. In 1962 was amper 2 procent van onze parlementairen van de vrouwelijke kunne. Vandaag is dat meer dan 50 procent. Aan dit tempo zal er in het jaar 2036 geen enkele man nog in het parlement zitten. De feminisering van de maatschappij. Daar moeten we voor uitkijken.

En daar kan een scheutje islamisering bij helpen. U twijfelt nog? Dan heb ik twee woorden voor u: Kristien. Hemmerechts.

Toegegeven, we kunnen niet alles zomaar overnemen vanuit de islam. Zoals zo velen voor

mij, pleit ik voor een Europese islam. Gematigd waar het kan, streng als het moet. Een variant waarbij een mens al eens mag doorzakken met een trappist, aangebracht door één van zijn vier (4) lieve, tedere gordijnenvrouwtjes. Liefst met een moskeekaasje erbij. En die ramadan? Ach, als de dames dat doen, zal het ook wel goed zijn zeker? God weet dat sommigen het kunnen gebruiken. Vijf keer bidden lijkt me inderdaad wat excessief maar in het digitale tijdperk vinden we er vast een app voor.

En dan zijn er de maatschappelijke voordelen. Stel u eens voor dat we het vrouwelijk rijbewijs kunnen intrekken. Er zal plaats te over zijn op onze wegen. Het hele BAM-tracé kan de vuilbak in. De enige schup die we nog in de grond steken, zal zijn wanneer we een overspelig deugnietje tot aan haar middel begraven om er stenen naar te gooien.

Nee, vrienden. We moeten echt het kind niet met het badwater weggooien wat die islamisering betreft. ‘Ieder voordeel heb zijn nadeel’, zoals Abu Cruyf het formuleerde. If you can’t beat them, join them.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Van 10 naar 12 “Weet je wat jammer is meneer?”, vroeg de dame naast me.

Ze droeg een brilletje dat bij het praten soms op haar neus danste. Dat was wel een leuk gezicht en ik glimlachte. Ze drukte onmiddellijk haar brilletje wat steviger op haar neus.

“Ik weet niet waarover jouw vraag gaat”, antwoordde ik.

Ze verraste me onmiddellijk met een andere vraag. “Welke maand van het jaar ligt nog maar net achter ons?”

“Augustus, mevrouw. En als je ook nog het jaar wilt weten, we leven in 2016.”

“Je moet me verontschuldigen, maar ik heb soms de onhebbelijke gewoonte om de mensen te testen op dingen die voor mij vanzelfsprekend zijn, maar die in de werkelijkheid toch minder bekendheid genieten.”

“Zijn er dan mensen die niet zouden weten dat we nu in de maand augustus leven?” vroeg ik.

“Het lag in mijn bedoeling om verder te gaan en te vragen of jij de oorsprong kent van de namen der maanden.”

Ik trok mijn wenkbrauwen hoog op en zei: “Mogelijk weet ik iets. De augustusmaand heeft zijn naam te danken aan keizer Augustus van de Romeinen.”

Ze klapte in haar handen. “Proficiat! De namen van al onze maanden werden overgenomen uit de Romeinse kalender. Ze werden genoemd naar namen van keizers en goden.”

“Aha”, reageerde ik. “De maand juli heeft zijn naam te danken aan Julius Caesar.”

“Knap meneer. Je verdient tien op tien. Die maand heette vroeger quintilis, wat vijfde maand betekent. Het was Julius die later die vijfde maand van het jaar naar zichzelf noemde.”

“Wacht even!”, riep ik. “Juli is de zevende maand van het jaar, niet de vijfde!”

Ze lachte. “Oorspronkelijk telde de Romeinse kalender tien maanden en was maart de eerste maand van het jaar. December, de laatste maand van het jaar, werd gevolgd door een winterperiode van twee maanden zonder naam. Pas veel later werd januari de eerste maand van het jaar en februari de tweede.

Ik zuchtte heel diep.

Op het Noorderterras

“Verveel ik jou?”, vroeg ze.

“Helemaal niet. Ik leerde wat bij en ik ben al zo slim.”

“Januari werd genoemd naar Janus. Hij was de god van de doorgangen, poorten, ingangen en uitgangen”, vertelde ze.

“Over die Janus heb ik ooit geleerd dat hij als god werd afgebeeld met twee gezichten”, wist ik. “Zijn ene gezicht keek vooruit naar de toekomst. Het andere keek achteruit naar het verleden. Maar ik heb nooit geweten dat hij zijn naam gaf aan de eerste maand van het jaar. Hoe zit het met februari? Welke god komt daar bij te pas?”

Ze lachte en zei: “Februari komt van het Latijnse woord februare, wat reinigen betekent. Het is de maand van het reinigingsfeest.”

Ik blies hard de lucht uit mijn longen.

“Ik verveel jou”, zei ze.

“Helemaal niet. Als ik Romeins denk, zal maart misschien genoemd zijn naar de god Mars.”

“Knap, meneer. Je bent goed bij de les.

April is wat moeilijker. Die naam heeft te maken met de godin van de liefde, Aphrodite, en met het ontluiken van de natuur.”

“Mei is voor ons de Mariamaand”, zei ik.

“De Romeinen noemden die maand Maia, naar de moeder van Mercurius. De maand juni komt van Juno, de beschermgodin van de vrouw, het huwelijk en de geboorte. Juli en augustus wist jij al. September komt van septem, zeven. Oktober komt van octo, acht.

November komt van novem, negen. Tenslotte komt december van decem, tien. Zo zijn we rond.”

“Bedankt voor de les”, lachte ik.

“Meneer, ik was gedurende meer dan veertig jaar lerares. Nu geniet ik van mijn pensioen en ben ik blij als ik nog even les mag geven.”

Op weg naar huis dacht ik: ieder diertje zijn pleziertje. Maar aan zelf nog lesgeven, heb ik helemaal geen behoefte meer.

TdW