't Pallieterke van 8 september 2016

72ste jaargang • nummer 36 • donderdag 8 september 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Merkel verliest in eigen huis van het AfD van Frauke Petry

Het begin van het einde voor Angela Merkel?

In de perifere deelstaat Mecklenburg-Vorpommern is de christendemocratische CDU van Merkel teruggevallen naar de derde positie met slechts 19 procent van de stemmen – hun slechtste resultaat ooit in de deelstaat. De tweede plaats (21 procent) is uit het niets ingenomen door de nationaal-conservatieve AfD (Alternative für Deutschland) onder leiding van Frauke Petry. De socialisten van SPD blijven er de grootste partij (maar verliezen toch 5 procent aan AfD). De uitslag lijkt evenwel grotere gevolgen te hebben op (inter)nationaal vlak dan de machtsdynamiek in ‘Meck-Pomm’ zelf, zoals de Duitsers de deelstaat noemen. Volgend jaar zijn er immers kanseliersverkiezingen in Duitsland.

Onder normale omstandigheden (zonder asielcrisis, aanslagen, incidenten Keulen…) zou de uitslag in de voormalige Oost-Duitse deelstaat nauwelijks nationaal nieuws zijn, laat staan internationaal nieuws. Meck-Pomm telt, niettegenstaande zijn oppervlakte, slechts 1,6 miljoen inwoners (waarvan 1,3 miljoen stemgerechtigde kiezers). Op een totale bevolking van 82 miljoen is dat niet veel. Door haar perifere positie (weinig economische activiteit) telt de regio ook veel werklozen (hoewel dat betert) en heel wat bevolkingsuitstroom. Ook de lokale bestuurssamenstelling zal vermoedelijk niet wijzigen. Meck-Pomm wordt al sinds 2006 bestuurd door een SPD-geleide coalitie met de CDU, en die zal men na afgelopen zondag kunnen voortzetten.

De lokale uitslag wordt echter gezien als een afrekening met het migratiebeleid van bondskanselier Angela Merkel (CDU), ingezet in de zomer van 2015 met de beruchte/beroemde uitspraak: “Wir schaffen das.” De mooie uitslag voor AfD (die voor het eerst opkwam in de deelstaat) versterkt deze prognose. De partij, die in 2013 werd opgericht als eurokritische formatie, organiseerde zich de laatste tijd voornamelijk tegen het migratiebeleid van de Duitse regering. De verhoogde kiesopkomst afgelopen zondag en het feit dat MeckPomm slechts 2.500 asielzoekers telt, duiden nog meer op een afrekening met het nationale niveau. AfD-lijsttrekker Leif-Erik Holm was ondubbelzinnig: “Misschien is vandaag het begin van het einde van het kanselierschap van Angela Merkel. Dat moet ons doel zijn.”

Scharnierpunt voor CDU? Holm zei meer: “Eindelijk is er weer echte oppositie.” Achter de electorale boutade (elke oppositiepartij noemt zich vaak de echte oppositie) zit meer dan men zou verwachten. De

Duitse partijpolitiek kent een uniek fenomeen: de overtuiging dat er rechts van ‘de Unie’ (de CDU vormt een unie met de conservatievere Beierse CSU) geen democratische partij mag en kan ontstaan. “Rechts von der Union darf es keine demokratisch legitimierte Partei geben”, aldus de doctrine van Franz Josef Strauß, de legendarische kopman van de CSU van 19611988.

De AfD is geen splinternieuwe partij; ze bestaat al even ‘rechts van de Unie’. Maar dat ze de Duitse christendemocraten voorbijsteken, was tot voor kort zonder precedent. Dat AfD dan ook nog eens in Meck-Pomm de zetels afpakt van de NPD (Nationaldemokratische Partei Deutschlands) draagt nog meer bij aan de symbolische kaakslag: van de NPD kon men zeggen dat het om ‘ondemocratisch rechts’ ging, bij AfD lukt dat niet zo eenvoudig.

De uitslag van zondag kan de reeds bestaande druk op Merkel en haar beleid ver-

groten. Volgens een recente peiling van Bild am Sonntag wil de helft van de Duitse bevolking geen nieuwe Merkel-termijn en in de maandelijkse populariteitspeiling zakte Merkel tot 45 procent, slechts 1 procent meer dan haar rivaal Horst Seehofer (voorzitter CSU). Seehofer was niet terughoudend met zijn kritiek op Merkels vreemdelingenbeleid afgelopen jaar. De Beierse financiënminister Markus Söder (CSU) zei zondag al dat deze uitslag niet genegeerd mag worden en “dat een koerswissel in Berlijn nodig is”. Maar ook binnen haar eigen partij mocht ‘das Mädchen’ reeds rekenen op kritiek.

Zelfs de linkse SPD schoot al met scherp. Toch blijft er nog heel wat steun over: 70 procent van de kiezers van de CDU wil Merkel opnieuw als bondskanselier, 80 procent van CDU-leden wil haar als lijsttrekker. Dat maakt het antwoord op de ‘Kanzlerfrage’ (wie kandidaat-kanselier wordt) een stuk eenduidiger. Hoewel Merkel nog niet heeft gezegd of ze volgend jaar kandidaat-kanselier zal zijn voor de CDU, is er niet echt een alternatief voorhanden.

AfD dé rechtse oppositiepartij?

Geheel conform de Strauß-doctrine was er jarenlang inderdaad weinig of niets ter rechterzijde van de CDU/CSU, niettegenstaande talrijke initiatieven sinds het einde van WOII. Denk maar aan de NPD, de Deutsche Volksunion (DVU) en aan meer ‘burgerlijke’ partijen

zoals Die Republikaner (REP). Doorgaans faalden die formaties door een combinatie van staatsinfiltratie, interne twisten en verbrande figuren.

Ondanks wat interne onenigheid (in juli was er nog fikse ruzie over vermeend antisemitisme) zit AfD in de lift. AfD heeft een onmiskenbaar beter imago dan haar ‘voorgangers’.

Op 18 september zijn er opnieuw deelstaatverkiezingen in Berlijn, en peilingen wijzen uit dat de winsttrend zich zal verderzetten. Met een teller die nu al staat op 105 parlementsleden (verdeeld over 9 van de 16 deelstaatparlementen) is de AfD een geloofwaardig - want niet marginaal - alternatief, rechts van de CDU/CSU. De Strauß-doctrine is definitief passé.

En in Europa (en Vlaanderen)?

Wat vast staat, is dat Merkels opengrenzenbeleid vriend én vijand heeft gemaakt in de EU. Onderzoek wees uit dat bezorgdheid over migratie menig Britse stemmer heeft gemotiveerd om ‘leave’ te stemmen in het Brexit-referendum in mei. In West-Europa kan Merkel wel op bijval rekenen, maar in Oost-Europa is de Duitse bondskanselier en haar beleid (door het aanzuigeffect) bijzonder onpopulair. Merkel wordt ook in één adem genoemd met de vluchtelingendeal die is afgesloten met Turkije.

Deze botst om een veelheid aan redenen (geen visaplicht meer voor Turken, mensenrechtenschendingen…) overal in Europa op kritiek.

In Vlaanderen koppelden verschillende politici hun karretje aan Merkel en haar maatregelen (of net het omgekeerde). De voorzitters van Groen en CD&V, respectievelijk Meyrem Almaci en Wouter Beke, steunden haar herhaaldelijk; Bart de Wever (N-VA) en het Vlaams Belang leverden regelmatig sterke kritiek.

De aanhoudende verliezen van Merkels partij, nu ook in haar eigen regio, verminderen in sterke mate de legitimiteit en geloofwaardigheid van het grote Merkelproject, zeker als ze zou verliezen in de grote verkiezingen volgend jaar. Het is te verwachten dat de machtsverschuivingen in Duitsland en zijn deelstaten zullen worden afgespiegeld daarbuiten. Merkel steunen wordt dan minder en minder interessant, zowel voor politici in de EU als bij ons.

2

Actueel

8 september 2016

Turkse inlichtingendienst infiltreert Europa Volgens cijfers naar boven gebracht door de Duitse parlementaire toezichtcommissie voor de inlichtingendiensten, zijn er in Europa 800 professionele leden van de Turkse inlichtingendienst MIT (Millî Istihbarat Teskilatı) actief en worden zij alleen al in Duitsland bijgestaan door ongeveer 6.000 informanten. De Duitse autoriteiten maken zich ernstig zorgen over de activiteiten van de Turkse spionnen in Europa. Kenners twijfelen er niet aan dat de MIT ook in België actief is en vooral de Fethullah Gülenaanhangers viseert, samen met iedereen die de ‘Erdoclan’ niet gunstig gezind is.

Het was Hans-Christian Ströbele, de peetvader van de Duitse Groenen, die enkele weken geleden de kat de bel aanbond in Die Welt am Sonntag. Hij spreekt van een ongelooflijk niveau van activiteit van de MIT in Duitsland, maar ook in andere landen. Volgens Ströbele zouden sinds de poging tot staatsgreep in Turkije van 15 juli nogal wat Duitsers van Turkse origine door de MIT voortdurend bespioneerd worden en getoetst worden op hun trouw aan Erdogan. Die Welt heeft het tevens over rechtstreekse bedreigingen, intimidatie en actieve rekrutering van informanten.

De MIT wordt geleid door Hakan Fidan, één van de machtigste ambtenaren in Turkije en absolute vertrouweling van de Turkse president Erdogan. Volgens diverse bronnen bij de Turkse inlichtingendiensten lag Fidan aan de basis van het mislukken van de poging tot staatsgreep.

De groep militairen die de coup voorbereidde, was aanvankelijk van plan in actie te komen op 16 juli om 3 uur ‘s morgens. Op 15 juli om 16 uur wisten hoge officieren van de MIT echter al dat een kleine groep militairen de intentie had om een staatsgreep te plegen. Fidan belegde op basis van die informatie onmiddellijk een vergadering met de stafchef van

het leger, Hulusi Akar, en de opperbevelhebber van de Turkse landmacht, Salih Zeki Çolak.

Naar verluidt werkten zij in amper een halfuur een plan uit om de coup, die zij die nacht verwachtten, een halt toe te roepen. Een belangrijk onderdeel van het plan was het sluiten van alle kazernes, een verbod op militair luchtverkeer en de verplaatsing van alle militaire voertuigen en personeel vanaf 18 uur. Dat besluit noopte de coupplegers om de operatie eerder dan gepland van start te laten gaan; op vrijdagavond al, in plaats van in de nacht van vrijdag op zaterdag. Door het vlugge ingrijpen van de MIT hadden zij geen enkele kans en werd de poging tot staatsgreep in geen tijd in de kiem gesmoord.

Informanten Duitsland beschikt over drie inlichtingendiensten: de buitenlandse inlichtingendienst BND, de militaire MAD en de binnenlandse inlichtingendienst ‘Verfassungsschutz’ met hoofdkwartier te Keulen. Volgens Hans-Christian Ströbele dienen die Duitse inlichtingendiensten en de politie actueel hun relatie met de MIT te herzien. Uit gelekte documenten blijkt namelijk dat de MIT beroep doet op de

actieve medewerking van alle Duitse veiligheidsdiensten voor het opsporen en later eventueel uitleveren van Gülenaanhangers. Dit kan volgens Ströbele helemaal niet. Meewerken met de MIT is volgens hem volstrekt illegaal en strijdig met de Duitse belangen. Ströbele wordt daarbij gesteund door Clemens Binninger, voorzitter van de Duitse toezichtcommissie, en nauwe medewerker van Angela Merkel.

Hij dringt aan op een spoedige bespreking van het probleem in de ‘Bundestag’, om te voorkomen dat Duitsland zou beschuldigd worden van rechtstreekse betrokkenheid bij de paranoïde acties van Erdogan in het buitenland.

Op een bevolking van 81 miljoen inwoners telt Duitsland ongeveer 3 miljoen Turken of mensen van Turkse origine. Welt am Sonntag citeert een ‘anonieme politieke bron bij de veiligheidsdiensten’ die spreekt van 6.000 informanten die alleen al in Duitsland de MIT actief zouden helpen. Dit betekent een informant per 500 personen van Turkse origine. ‘De professionele leden van de MIT in Duitsland kunnen door de ‘Verfassungsschutz’ nauwelijks worden opgevolgd omdat zij aan het werk zijn onder de dekmantel van reisbureaus, de Turkse luchtvaartmaatschappij en Turkse banken en ondernemingen’, zegt veiligheidsdeskundige Erich Schmidt-Eenboom. De MIT is volgens hem momenteel in Duitsland meer actief dan de Stasi, de voormalige inlichtingendienst van Oost-Duitsland. En de 6.000 informanten zijn maar al te fier om voor hun inlichtingendienst te kunnen werken, zelfs al worden zij daarvoor nauwelijks vergoed.

Intimidaties Het gaat niet alleen om het inwinnen van inlichtingen. De Turkse spionnen houden zich ook meer en meer bezig met intimiderende activiteiten en bedreigingen. Ongehoord voor een land dat lid is van de NAVO, klinkt het in Duitsland. Bovendien zou Angela Merkel van de MIT-activiteiten maar al te goed op de hoogte zijn. In het verleden beschikte de MIT reeds over uitgebreide bevoegdheden om haar inlichtingenwerk uit te oefenen, zowel in Turkije als in het buitenland. Zonder enige beperking kon de MIT het leger infiltreren, journalisten ondervragen omtrent perslekken, folteren, en inlichtingen inwinnen in het algemeen.

Sinds een wetswijziging, verschenen in het Turkse Staatsblad (T.C.Resmi Gazete nr. 6532) in april 2014, heeft de MIT in Turkije zonder gerechtelijke toelating of bevel toegang tot alle persoonsgegevens bij publieke instellingen, banken en andere organisaties. In de buurt van Ankara zou de inlichtingendienst sinds 2012 een communicatiecentrum beheren, gekend onder het acroniem GES, met mogelijkheid om wereldwijd telefoongesprekken af te luisteren en mail te onderscheppen. Nederlandse Koerden, Alevieten en Gülenaanhangers zeggen zeker te weten dat ook zij in de gaten worden gehouden. Zoals in België heerst in Nederland

Betalen de Vlamingen straks de nieuwe vennootschapsbelasting?

De voorstellen van minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) om de vennootschapsbelasting te verlagen naar 20 procent en te compenseren door de afbouw van allerlei gunstregimes verdienen een pluim. Maar als de compensatie erin bestaat om onder andere de roerende voorheffing verder op te trekken, slaat de N-VA de bal volledig mis. Die roerende voorheffing wordt nu al voor twee derde door de Vlamingen betaald.

Met een jaarlijkse opbrengst van 13,8 miljard euro is de vennootschapsbelasting of de belasting op bedrijfswinsten slechts een beperkte inkomstenbron voor de overheid. Toch is een hervorming van die belasting cruciaal voor de economie. Met een officieel tarief van 33,99 procent behoort de Belgische vennootschapsbelasting tot de hoogste van Europa. Dankzij allerlei fiscale aftrekken en gunstregimes zoals de notionele intrestaftrek (investeren met eigen middelen wordt fiscaal bevoordeeld) betalen de bedrijven hier reëel zo’n 27 procent belasting op hun winsten. Dat is nog altijd hoog.

Vandaar dat minister van Financiën Johan van Overtveldt die vennootschapsbelasting omlaag wil. Liefst naar 20 procent, want in andere landen zit men ook niet stil. Nederland, Groot-Brittannië… overal denkt men aan tarieven onder de 20 procent.

Reden voor deze zogenaamde ‘race naar de bodem’ is dat nationale regeringen hopen om die vennootschapsbelasting te gebruiken als lokmiddel voor multinationale investeerders.

Anticiperen op Europese kruistocht Tot nu toe werden allerlei soms zeer ingewikkelde fiscale constructies aangeboden aan multinationals. In België was er al de notionele intrestaftrek, en er zijn ook de ‘excess profit

rulings’. Dat zijn royale fiscale voordelen die maken dat multinationals in België bijna geen belastingen meer moeten betalen. De Europese Commissie vindt die gunstregimes echter maar niets en wil ze afbouwen. Voor de ‘excess profit rulings’ hangt de multinationals in België overigens een factuur van 700 miljoen euro boven het hoofd.

Van Overtveldt anticipeert met zijn voorstel verstandig op deze Europese kruistocht tegen de multinationals. Een lager tarief van 20 procent voor iedereen zou België als investeringsland aantrekkelijk maken. Het zou ook een goede zaak zijn voor de kmo’s die nu al te vaak het hoge tarief van bijna 34 procent betalen.

De minister van Financiën beseft tegelijk dat een verlaging van de vennootschapsbelasting verschillende miljarden zal kosten aan de staatskas. Dus moet de put die geslagen wordt gecompenseerd worden. Van Overtveldt denkt dan in eerste instantie aan de afbouw van een aantal fiscale voordelen voor bedrijven, zoals de notionele intrestaftrek of het systeem waarbij verliezen uit het verleden jarenlang kunnen worden ingebracht als belastingaftrek. Bepaalde aftrekken voor de kleine zelfstandige, zoals de btw-restaurantbonnetjes, zouden behouden blijven.

op diverse scholen onrust en blijken Gülenaanhangers slachtoffers te zijn van intimidaties.

Kenners menen dat ook elders in Europa provocaties van de MIT aan de orde zijn. RIRO

Lachen op zijn Marokkaans Ergens in oktober (de juiste datum staat nog niet definitief vast) kunt u in de Antwerpse Arenbergschouwburg gaan kijken naar de tweede editie van het Marokkaans comedyfestival “Anvers Nous Fait Rire”.

De “comedians” die optreden zijn Hassan & Mouhssine (Arabisch gesproken), Bouziane (Berbers gesproken), Kamaar Saadaoui (Arabisch gesproken), Samimr Fighil (Nederlands gesproken) en Yahia Yousfi (Nederlands gesproken).

De presentatie is in handen van Rachid Alalli (bekend van de ‘Rachid Show’ op de Marokkaanse televisie).

In 2015 was er al een eerste editie die groot succes kende. De organisatie kreeg toen de steun van de Nationale Loterij, van het Antwerps halal-restaurant Al Forno, van Halal4you (een internet besteldienst voor halal-maaltijden) en de Provincie Antwerpen. Kunt u er in oktober niet bij zijn, niet getreurd. Op 27 november kunt u afzakken naar de Stadsschouwburg in Antwerpen voor het eerste “Maghreb Comedians on stage”.

“Voor dit grote Maghrebijnse comedyfestival worden tal van bekendheden in uitgenodigd die het allerbeste van zichzelf zullen geven voor hun trouwe fans”, lezen we op de webstek.

Er is voor ieder wat wils en er wordt zowel Arabisch, Berbers, Nederlands als Frans gesproken. Diversiteit troef dus voor iedereen in België. Treden op: Abderraouf, Rachid Allali, Abdelkader Secteur, Haytam Miftah, Bouziane, Youssef El Mousaoui en Tayeb Assem. We zouden durven zeggen: allen daarheen!

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Uit de smalle beursstraat Roerende voorheffing omhoog?

Iedereen gelukkig? Neen, want een studie van de Hoge Raad van Financiën leert dat een tarief van 20 procent in de vennootschapsbelasting niet gecompenseerd kan worden door allerlei aftrekken te beperken. Er zou daarna nog altijd een miljardentekort zijn. De studie, met een sterke CD&V- en zelfs ACW-inslag, pleit daarom onder andere voor de verhoging van de roerende voorheffing op dividenden. Die ligt nu op 27 procent en zou kunnen stijgen tot 30 procent of meer. Daarmee zou vicepremier Kris Peeters (CD&V) meteen zijn extra taks op kapitaalwinsten binnen hebben.

Daar is Van Overtveldt niet voor gewonnen. Als goede aanbodeconoom weet hij dat lagere belastingen voor bedrijven betekent dat ze meer geld hebben om te investeren in onderzoek en ontwikkeling, dat ze de investeringen kunnen stimuleren en dat ze voor banen zullen zorgen. De belastingverlaging wint zichzelf op termijn terug eerder dan een nieuw rondje belastingverhogingen als compensatie.

De N-VA speelt met vuur als ze een hogere roerende voorheffing van 30 procent of meer aanvaardt. Immers, die roerende voorheffing – of het nu op dividenden of op spaargeld is – wordt vooral door de Vlamingen betaald. Voor 65 procent of bijna twee derde, om precies te zijn. Men is het bij de Vlaamsnationalisten misschien vergeten, maar toen Elio di Rupo als premier de roerende voorheffing verhoogde van 15 naar 25 procent schreeuwde de N-VA moord en brand. Terecht. De verhoogde roerende voorheffing (944 miljoen euro) werd toen voor 65 procent (617 miljoen) gedragen door de hardwerkende en goed sparende Vlaming, tegenover een bevolkingsaandeel van 58 procent. Doet N-VA er straks nog een schep bij en moet de Vlaming deze belastinghervorming betalen? Het zou een Angélique Vanderstraeten stommiteit van formaat zijn.

Actueel

8 september 2016

Open Vld: historisch dieptepunt geen garantie voor winst Eigenlijk zou het de gemakkelijkste baan in politiek België moeten zijn: voorzitter van de Vlaamse liberale partij zijn. Van de verkiezingen van 1946 tot die van 2004 ging het liberalisme in Vlaanderen gemiddeld 0,22 procent per jaar vooruit. Het absolute hoogtepunt waren de verkiezingen van 18 mei 2003, toen de VLD maar liefst 24,4 procent scoorde. Daarmee verbeterde Guy Verhofstadt na vier jaar paars-groen het vorige absolute hoogtepunt, uit 1999, toen de partij afklokte op 22,7 procent. Bij de laatste verkiezingen, in 2014, haalde Open Vld voor het Vlaams Parlement maar liefst tien procent minder stemmen. De recente peilingen geven aan dat het in 2019 zelfs opnieuw richting het dieptepunt van 2010 zou kunnen gaan.

Optimisme is voor de liberalen een morele plicht. Vraag is echter of dat optimisme in het geval van de Open Vld wel gerechtvaardigd is. De verkiezingsuitslagen van 25 mei 2014 waren dan wel een lichte verbetering tegenover die van 13 juni 2010, in een historisch perspectief bekeken blijven we toch spreken over een bodemnotering. Voor de score van 14,1 procent, die de Open Vld voor het Vlaams Parlement haalde, moeten we al terug naar 1977 (14,5 procent), en voor een lagere zelfs verder tot 1961 (11,6 procent). Men kan gerust stellen dat Guy Verhofstadt zo’n vijftien jaar geleden de partij naar nieuwe hoogtes bracht, om ze vervolgens met z’n eigengereidheid en kiezersbedrog terug te herleiden naar de laagtes van enkele decennia eerder.

De liberale scheurlijsten van 2004 (Liberaal Appèl, Veilig Blauw en VLOTT) waren een eerste teken dat het fout aan het lopen was bij de VLD. Daar kwam niet zoveel later Lijst Dedecker (LDD) bij, die in 2007 met een score van 6,5 procent een fameus deel van de liberale kiezers uit de VLD wegtrok. Maar het meest zorgwekkende moet toch zijn dat het verdwijnen van LDD niet tot gevolg had dat de liberale kiezers terugkeerden naar de Open Vld: ze liepen immers gewoon naar N-VA. Wat over een periode van een halve eeuw langzaam maar zeker opgebouwd werd door verschillende generaties liberale politici, werd in de loop van enkele jaren weer volledig tenietgedaan. De verantwoordelijken voor de neergang zwaaien nu, tien jaar later, achter de coulissen nog steeds de plak in de partij, en worden er vereerd als waren het halfgoden.

Ideologische ademnood Hoe is het zover kunnen komen? Het grote probleem van de Open Vld is dat ze ideologisch in ademnood zit. De sociaaleconomische rechtse helft van haar partijprogramma gaf de partij op om regeringen te kunnen vormen met de PS. De andere helft, het ethische linkse beleid, is te dun om er blijvend kiezers mee te kunnen aantrekken. Het uitgesproken belgicisme en het absolute geloof in een verdere uitbreiding en diepere integratie van de Europese Unie kan daar niet veel aan verhelpen. Wat dat laatste betreft, zit de tijdsgeest trouwens tegen. En wat het belgicisme betreft, ondervindt de partij ernstige concurrentie van Groen. Geen van de twee zijn trouwens programmapunten die veel N-VA-kiezers zullen kunnen overtuigen om terug te keren naar de oude blauwe partijstal.

Partijvoorzitter Gwendolyn Rutten slaagt erin de ideologische ademnood te camoufleren door af en toe een medianummertje op te voeren. Die zijn niet altijd even geslaagd, leiden af en toe tot smadelijke aftochten, of worden soms zelfs pijnlijk genegeerd door coalitiegenoten N-VA en CD&V. Die medianummertjes worden overigens afgewisseld met periodes van stilzwijgen, waarmee de partij een vorm van bezonnenheid en redelijkheid in de politiek probeert te claimen.

Afgaand op de laatste peilingsresultaten lijkt geen van de twee strategieën te werken, of doet de ene strategie de andere consequent teniet.

Partijvoorzitter Is Gwendolyn Rutten een goede partijvoorzitter? Naar onze mening probeert ze iets te krampachtig het populairste meisje van de klas te zijn, dat nadrukkelijk met alle modetrends mee is. Denk maar aan de manier waarop ze aan de voeten van Barack Obama lag tijdens zijn verkiezingscampagnes, en nu opnieuw met Hillary Clinton. Maar de manier waarop ze Annemie Turtelboom afvoerde, laat zien dat ook vrouwelijke politici de dolk weten te hanteren: de ene dag nog als boe-

3

Beeld van de week Beke, Almaci en Crombez vieren dit jaar op 11 september samen met de moslims het offerfeest

zemvriendinnen op de foto, de volgende laten vallen als een baksteen.

Populaire figuren Hoe zou die andere boezemvriendin van Gwendolyn Rutten, Maggie de Block, tegen de affaire-Turtelboom aankijken? Vandaag is de federale minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid met voorsprong de populairste politica van de Open Vld, ook al breekt ze met haar beleid maar weinig potten. We zien haar zelden meer in de media, en toch blijft ze in de poppolls hoge toppen scheren.

Het zal de lezer van dit krantje misschien verbazen, maar ook Guy Verhofstadt is nog steeds bijzonder populair in Vlaanderen. Bij de verkiezingen van 25 mei 2014 haalde de Europese lijst van de Open Vld immers vijf procent meer stemmen dan de federale en de regionale lijsten, en dit kan moeilijk op het conto van iemand anders geschreven worden dan Guy Verhofstadt zelf.

Ook Patrick Dewael, die in de 22 maartcommissie nog van een moment de gloire hoopt te kunnen genieten, en federaal minister Alexander de Croo, behoren tot de absolute top van de partij. Maar daarnaast beschikt de partij over nog een batterij capabele en relatief populaire figuren in de verschillende fracties, die het liberale kiespubliek goed weten te bedienen.

Bevriende media In de media heeft de Open Vld duidelijk een voetje voor. Sedert de partij het rechtsliberalisme inruilde voor het links-liberalisme, is ze kind aan huis niet alleen bij VTM en Het Laatste Nieuws, maar ook bij VRT en zowat alle kranten. Interviews met liberale politici hebben vaak meer weg van een gezellige babbel van (zichzelf vreselijk slim wanende) vrienden onder mekaar. Normaal zou je toch mogen verwachten dat een journalist een politicus al eens een lastige vraag durft te stellen, al was het maar om de schijn een beetje op te houden. Dit gebrek aan afstand was misschien nog het meest opmerkelijk bij VRT-journalist Ivan de Vadder, en de manier waarop hij ooit in volle uitzending van De Zevende Dag bewonderend aan de lippen van Guy Verhofstadt hing.

Vijfde wiel aan de wagen Hoe moet het nu verder met de Open Vld? De partij beschikt over veel en degelijk politiek personeel, en tegelijkertijd massa’s krediet bij de media. Het maakt het des te merkwaardiger dat de partij maar blijft slabakken bij de verkiezingen en in de peilingen. Is de liberale piek in Vlaanderen van rond het jaar 2000 dan werkelijk over, en de Open Vld teruggevallen op haar natuurlijke basisniveau?

Het speelt de partij wel ferm parten dat ze in de federale regering de kleinste partij is, en in de Vlaamse regering zelfs overbodig. Behalve af en toe een medianummertje slaagt ze er niet in de politieke agenda te zetten. Bovendien herinneren nog te veel kiezers zich hoe ze ooit schaamteloos met de PS in bed dook. Dat alleen al kan gemakkelijk vijf procent Vlaamse kiezers bij de N-VA geparkeerd houden.

Toch ziet het er voor de partij in 2019 niet zo slecht uit. Wil CD&V met N-VA verder regeren, dan zal de Open Vld de volgende keer noodzakelijk zijn om opnieuw een Vlaamse regering te vormen. Anderzijds is het op dit ogenblik weinig waarschijnlijk dat CD&V, sp.a en Groen aan een volstrekte meerderheid geraken, wat betekent dat ook voor een coalitiewissel de Open Vld noodzakelijk zal zijn.

Samengevat: de Open Vld zit mee in de volgende Vlaamse regering, en dus ook in de volgende federale regering ongeacht wat de kiezer over drie jaar zal stemmen.

Fv L

Briefje aan Jean-Jacques de Gucht

Tempeestend Mijnheer de papenvreter, Sinds de donkere dagen van de schoolstrijd is er in dit land geen papenvreter meer gezien die daarin zo expliciet en onwaarschijnlijk proporties aanneemt als gij. Het zogenaamde vrij onderwijs is u altijd een doorn in het oog geweest en gij hebt daarom al vaker pleidooien gehouden voor een uniforme eenheidsschool met slechts één vak levensbeschouwing waarin “mensen van verschillende religies met elkaar in contact komen en van elkaar leren”. Wat dat ook mag betekenen! Van verscheidenheid in opvoedingsstijlen, gebaseerd op eigen levensbeschouwelijke inzichten, wilt gij niet horen., tenzij de dogmatisch-vrijzinnige. En zeker niet als er over het katholieke onderwijs gesproken wordt! Dan veert gij recht, gaat gij bijna schuimbekken en gaan uw stekels rechtop staan. Dan is diversiteit uit den boze en komt een soort DDR-eenheidsdenken de kop opsteken.

Over het katholieke onderwijs valt veel te zeggen, zowel op het vlak van de leiding die eraan gegeven wordt als op het verschrompelende niveau van de eertijds zo sterke leerinhouden. Maar daarover wil ik het niet hebben. Wat ik wil zeggen, is dat het katholieke onderwijs in de verste verte niet katholiek meer is. De vlag dekt allang de lading niet meer. Duizenden jongeren die dat scholennet verlaten, hebben in het vak godsdienst over alles gesproken en geleuterd, behalve over het katholicisme en zijn leer. Pinksteren? Heiligen? Sacramenten? Evangelisten?

Eucharistieviering, laat staan heilige mis?

Altaar? Bidden? Ze weten er nog de ballen van en halen hun schouders op. Al dan niet schunnige moppen over de paus, pastoors en nonnen kennen ze wel, want die mogen ongestoord verteld worden. Dit in tegenstelling tot grappen over andere godsdiensten. Die laat men best achterwege, want die godsdiensten moet men respecteren uit verdraagzaamheid, nietwaar? De lamlendige bisschoppen die die situatie decennialang lieten rotten, zijn uiteindelijk van die toestanden geschrokken en hebben nu toch weer

een beetje het licht gezien en besloten om de godsdienstlessen opnieuw te gaan stofferen met kennisoverdracht aangaande christelijke tradities en gebruiken. Logisch, toch, dat er in katholieke scholen iets mag gezegd worden over de Kerk, haar gebruiken en leer?

En dan komt gij uit uw hok gekropen en begint gij te tempeesten, want, zo gruwelt gij: “Dit is meer dan een aantal stappen achteruit zetten.” En: “Op deze manier wordt de leerkracht een missionaris.” Komaan, ZeanZak, ge moet niet overdrijven en op tijd uw pilletje innemen om kalm te blijven. Of hebt gij er ook moeite mee dat in de joodse en de moslimscholen respectievelijk de joodse en de islamitische principes worden aangeleerd? Zijn de leraars daar dan ook missionarissen en zetten zij een aantal stappen achteruit? Durft gij dat hardop zeggen in deze barre politiek correcte tijden waarin de gedachtepolitie om elke hoek staat te gluren?

Ja, en omdat de ‘katholieke’ onderwijsbobo Lieven Boeve het idee genegen is – wie had dat ooit durven denken? -, maar ook minister van Onderwijs Crevits het positief vindt, haalt gij ook nog eens naar hen uit: “Ik krijg de indruk dat minister Crevits minister van Katholiek Onderwijs is.” Van de pot gerukt!

Kijk, jongeman, misschien moet gij eerst maar eens leren tot tien te tellen alvorens gij nog eens van die ongenuanceerde en zelfs onverdraagzame uithalen wilt doen.

Onze samenleving is verscheiden en iedereen heeft het recht zijn ding te doen. Dat was in de tijd van de verzuiling al zo en dat is vandaag niet anders. Voor een eenheidsworst pleiten om op die slinkse manier zijn grootste levensbeschouwelijke tegenstrever en concurrent onder het gelijke midden te duwen, is al te doorzichtig en komt erg dicht in de buurt van verschroeiende intolerantie. Misschien kunnen de liberalen ook eens aan herbronning gaan doen en het begrip ‘liberalisme’ – vrijheid – opnieuw loepzuiver te stellen?

Want met gasten als gij gaat daar anders niet veel meer van overschieten.

4

Dossier

8 september 2016

De Kimmetjes: I, II en III Tegenwoordig is er iedere dag nieuws over de afschuwelijkste gangsterstaat ter wereld die alle mohammedanenlanden bij elkaar overtreft: Noord-Korea.

De stichter Vorige week dreigde Noord-Korea delen van de VS met atoomraketten tot stof te herleiden, liet het een vicepremier executeren en wordt het beschuldigd van de ontvoering een paar jaar geleden van een Amerikaan.

Allemaal met de groeten van Kim Jong-un of de Briljante Kameraad en de Geweldige Leider. Voor het gemak noem ik hem Kim III; de kleinzoon van de schurk die het regime stichtte, Kim Il-sung (Kim I), ook bekend als Eeuwig President van de Republiek en nog altijd het officiële staatshoofd, al stierf hij in 1994.

Kim I was de klassieke communistische misdadiger die zich een weg naar boven vocht als leider van de Koreaanse communisten en die aanvankelijk netjes de bevelen volgde van Stalin en later Mao. Korea was honderden jaren een vazalstaat van China geweest, tot Japan het land einde 19de eeuw veroverde en het brutaal koloniseerde en leegroofde. Na de Tweede Wereldoorlog werd het land zogenaamd tijdelijk verdeeld ter hoogte van de 38ste breedtegraad, tussen de Sovjets (Noord-Korea) en de Amerikanen (Zuid-Korea). In Noord-Korea bouwde Kim I een armzalige marxistisch-leninistische satellietstaat uit.

Jarenlang smeekte hij Stalin om het Zuiden te overvallen, tot die in 1950 zijn toestemming gaf en Sovjetpiloten ter beschikking stelde. Gevolg: een vreselijke oorlog die het leven kostte aan miljoenen mensen, heel Korea verwoestte en niets veranderde aan de politieke toestand. Tenzij dat het lang gekoloniseerde en toen geruïneerde ZuidKorea bewees wat een werkzame bevolking op twee generaties kan presteren, terwijl het veel rijkere veel minder lang gekoloniseerde Congo vandaag één poel van ellende is.

In het Noorden werd de volledige economie gecollectiviseerd, met de bekende rampzalige gevolgen. Tezelfdertijd liquideerde Kim I iedere rivaal en speelde hij handig de SovjetUnie tegen het China van Mao uit. Hij liet zich letterlijk aanbidden en de Noord-Koreanen kenden hem goddelijke eigenschappen toe.

Bezoekers als Ceaucescu en Mobutu waren onder de indruk en imiteerden hem. En hij lanceerde een nieuwe ideologie die “een verblindende nieuwigheid was in de geschiedenis van de mensheid”: de “Juche” ofte een ander woord voor autarkie, voor zelfredzaamheid, die niets met de rest van de wereld te maken wou hebben. Dankzij de steun van het leger kon hij al in 1974 (onofficieel) zijn oudste zoon Kim Il-sung installeren als troonopvolger.

De zoon Kim II volgde I op na diens dood in 1994, maar hij was toen al jaren de machtigste man; de baas van de partij en het leger. Hij zette de politiek van zijn vader verder met desastreuze gevolgen. Hij weigerde een duimbreed toe te geven op het Juche-principe. Het arme Noord-Korea werd nog armer, o.a. door overstromingen, en verhongerde letterlijk. In de concentratiekampen zaten minstens 200.000 onschuldigen. Middelen en mensen werden wel gereserveerd voor het leger en al dan niet werkende raketten met atoomkoppen.

Kim II toonde zich tevens een meesterafperser. In ruil voor zogenaamde ontwapeningsgesprekken - die hij meesterlijk saboteerde - kreeg hij voedselhulp uit het Westen en uit Zuid-Korea dat zich een chaos en een hereniging niet kon permitteren zonder de eigen levensstandaard drastisch te zien dalen.

Kim II liet zich op een even bizarre manier als zijn vader vergoddelijken en werd op zijn beurt o.a. “de eeuwige secretaris-generaal van de partij”.

Zijn opvolging had wat voeten in de aarde.

Zijn oudste zoon was een lanterfanter, een gokker, geen voorstander van een dynastie en niet wreed genoeg. Naar verluidt verblijft hij vandaag in Makau, waar Chinese soldaten hem beschermen tegen moordenaars die broer Kim III uitzendt. Zoon nummer 2 was “te verwijfd”, een homo dus.

Maar gelukkig was er zoon nummer drie:

een tijdje gestudeerd in Zwitserland, waar hij zich een kolerieke pretentieuze schurk toonde. Kortom, uitstekend dictatorsmateriaal. Kim II stierf in 2011 en u moet maar eens op het internet alle rare verhalen lezen die over hem de ronde doen; zogenaamd uit de beste bronnen en vooral het bewijs dat men feitelijk haast niets wist.

De kleinzoon Kim III is al vijf jaar aan de macht en hij is tot nog toe vrij succesvol. In een fascinerend artikel in het recentste nummer van de New York Review of Books worden vijf boeken besproken over de jongste keizer en zijn staat. Men beschrijft hem als een handige manipulator die geslaagd is in het moeilijkste examen: zonder grote schokken een vaderdictator opvolgen.

Men raamt dat hij tot dusver ongeveer 70 tot 80 tegenstanders in de partij en het leger heeft laten executeren (plus hun families), met als belangrijkste slachtoffer zijn eigen oom (broer van zijn moeder) die vicepremier was.

Kim III zit stevig in het zadel omdat hij de garant is van het unieke sociale systeem dat, in tegenstelling tot de oude Sovjet-Unie of China, niet de bedoeling heeft de materiële welvaart van iedereen te verbeteren. NoordKorea telt 51 categorieën burgers, naargelang van hun loyauteit aan de dynastie en regime.

Grosso modo zijn deze categorieën op te delen in 25 procent harde aanhangers, 55 procent onverschilligen en 20 procent vijanden. De status is erfelijk, al kan men met geluk en ijver naar een betere categorie promoveren, of door tegenslag dalen (en dan eindigt men met de hele familie in een concentratiekamp).

De aanhangers zijn te vinden in het gedisciplineerde leger (op drie na het grootste ter wereld) en bij de partijkaders. De gelukkigen en hun familie hebben het materieel vrij goed. De vele beelden die Noord-Koreaanse pretparken, discotheken en dergelijke tonen, zijn bijna altijd in de hoofdstad Pyongyang gefilmd, waar vrij tevreden mensen wonen die zich bewust zijn van hun prerogatieven qua woning, voeding en ontspanning. De elite - ongeveer 6 miljoen mensen -, die alle touwtjes in handen heeft, kan best leven met de absurd strenge censuur in de media en op het web en met mobieltjes waarmee men alleen in Noord-Korea kan bellen.

Het grootste deel van de bevolking heeft het heel wat minder goed, maar leeft toch niet meer in hongeromstandigheden (met dank aan de Zuid-Koreaanse voedselimport) en de landarbeiders mogen tegenwoordig een eigen lapje grond bewerken en zelfs wat verkopen op kleine marktjes. Ook in zijn buitenlandse politiek heeft Kim III zijn zaakjes op orde.

De keiharde Chinese bazen verafschuwen wel zijn gewoonte om niet alleen de tegenstanders maar ook hun families te vermoorden, maar ze vinden het best leuk dat Noord-Korea de Verenigde Staten geregeld uitdaagt, dat het met zijn enorme leger en grote wapenvoorraad Zuid-Korea bedreigt en chanteert en dat de eeuwige vijand Japan niet weet op welk been huppelen. China ziet met plezier dat de drie VS-bondgenoten geen consensus vinden over een gezamenlijke politiek.

Kim III zit gebeiteld en kan zich een beetje openheid veroorloven. Hij is de eerste dictator die zich met zijn vrouw vertoont. Hij heeft vier inkomstenbronnen om zijn regime te stutten.

De export van visserijproducten en mineralen naar China, vervalsingen op grote schaal van westerse producten (naar Chinees voorbeeld), verhuur van tienduizenden gestrafte slaven aan Rusland en aan staten in Afrika en het Midden-Oosten, maar zijn machtigste wapen blijft de angst van de Zuid-Koreanen voor een nieuwe hongersnood en een enorme chaos, zodat ze feitelijk hun grootste vijanden met massale voedselexport steunen.

Jan Neckers

Een eigen rechtbank voor Halle-Vilvoorde?

Een opmerkelijk pleidooi afgelopen week in De Standaard en Het Nieuwsblad: procureur Thierry Freyne van Halle-Vilvoorde pleitte openlijk voor een eigen rechtbank voor zijn regio. Zijn pleidooi komt niet onverwacht. Het nieuwe parket van Halle-Vilvoorde legt een stevige activiteit aan de dag, voert een streng vervolgingsbeleid en communiceert vlot met de politiezones van Halle-Vilvoorde.

Dat was vroeger wel even anders: het parket van Brussel verwaarloosde de criminele feiten in Halle-Vilvoorde op een systematische wijze omdat het, vergeleken met de stadscriminaliteit in Brussel, doorgaans om minder zware vergrijpen ging. Dit leidde in de Vlaamse Rand tot een gevoel van straffeloosheid en veel ongenoegen bij de burgemeesters en de lokale korpsen. Deze toestand leidde mee tot de breed gedragen vraag voor een splitsing van het gerechtelijk arrondissement.

Achteruit in plaats van vooruit Helaas, de splitsing is er maar half gekomen. Halle-Vilvoorde kreeg zijn eigen parket, maar er kwam geen eigen rechtbank voor de regio. Het tegenovergestelde gebeurde. In tegenstelling tot de Vlaamse onderhandelaars (De Croo jr., Beke…) beheersten de Franstalige onderhandelaars van de jongste staatshervorming (Onkelinx, Milquet…) dit dossier door en door. Zij wisten te bekomen dat de Franstalige rechtbanken van Brussel volwaardig bevoegd werden voor alle gemeenten van Halle-Vilvoorde. Voordien waren deze rechtbanken enkel bevoegd voor Brussel en waren de Nederlandstalige rechters zowel voor HalleVilvoorde als voor Brussel bevoegd. Die duidelijke bevoegdheidsafbakening werd met de bijzondere wetten van 2012 onderuitgehaald, wat een enorme machtsuitbreiding betekende voor de Franstalige magistraten.

Doodgezwegen Die verregaande Franstalige overwinning werd door de Vlaamse media collectief doodgezwegen omdat de Vlaamse journalisten (een wakkere Lars Bové van De Tijd uitgezonderd) er niets van verstonden en er ook niets van wilden begrijpen. Zij beschouwden het BHV-verhaal als afgesloten, waren compleet doof voor de kritiek vanuit Vlaams-nationale hoek en weigeren er ook maar enige aandacht aan te besteden. Gevolg is dat we vandaag opgescheept zitten met een even unieke als absurde situatie, waarbij de werkingsgebieden van parket en rechtbank niet samenvallen en Halle-Vilvoorde als een soort stiefdochter van Brussel fungeert.

De parketmagistraten van Halle-Vilvoorde moeten iedere dag samenwerken met Brusselse onderzoeksrechters die nog altijd weinig belangstelling hebben voor hetgeen in HalleVilvoorde gebeurt. Het zijn de onderzoeksrechters die beslissen wie in voorlopige hechtenis wordt genomen. Inbrekers uit Halle-Vilvoorde vinden ze daar niet prioritair en bijgevolg worden die criminelen aan de lopende band vrijgelaten, wat tot grote frustratie leidt bij de politie en de parketmagistraten. Dit lakse beleid werkt criminaliteit in de hand, want de inbrekers weten natuurlijk dat ze weinig kans maken op een verblijf in Vorst.

Druk op de ketel?

Om deze laksheid tegen te gaan, pleit procureur Freyne nu voor een eigen rechtbank voor zijn arrondissement, maar hij weet dat dit ijdele hoop is. De Franstaligen zullen hun overwinning van de jongste staatshervorming nooit prijsgeven, tenzij daar waanzinnige prijzen tegenover staan, zoals de uitbreiding van Brussel. Zij hebben het nieuwe systeem bovendien met bijzondere meerderheden gebetonneerd, zodat het nooit kan gewijzigd worden tenzij met instemming van een meerderheid van Franstaligen in de Kamer.

Dat was destijds met de kieskring BHV helemaal anders: juridisch gezien kon de splitsing van de unitaire kieskring gerealiseerd worden met een gewone meerderheid in het parlement en bijgevolg met een stemming van Nederlandstaligen tegen Franstaligen. De Vlaamse partijen konden toen druk op de ketel zetten en dat gebeurde ook: op 7 november 2007 stemden de Vlaamse partijen in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken voor een splitsing van de kieskring, waarna de Franstaligen een carrousel van belangenconflicten op gang trokken en BHV jarenlang bovenaan de politieke agenda kwam te staan.

Meesterlijk gespeeld Ditmaal is zo’n scenario niet mogelijk en kan in de Kamer nauwelijks enige politiek druk worden uitgeoefend. De Franstaligen hebben het meesterlijk gespeeld: Halle-Vilvoorde zit nu helemaal vastgeklonken aan Brussel en de Franstalige partijen hebben de macht om iedere vraag of elk voorstel hieromtrent weg te lachen.

Overal in het land hebben we nu provinciale arrondissementen, waardoor de parketten op een veel grotere schaal (dus professioneler) kunnen werken, behalve in Vlaams-Brabant.

Ook het arrondissement Leuven is slachtoffer. Dat blijft een piepklein gerechtelijk arrondissement, waar de tijd noodgedwongen stil moet blijven staan.

Door deze situatie is het bovendien onmogelijk om te evolueren naar een eigen Vlaamse Justitie. Indien Vlaams-Brabant een apart gerechtelijk arrondissement was geworden, dan had men in een volgende fase van de staatshervorming belangrijke onderdelen van Justitie kunnen wegtrekken van het federale niveau, zodat er een Vlaams justitiebeleid tot stand gebracht kon worden. Nu Halle-Vilvoorde één arrondissement blijft vormen met Brussel is zoiets in de praktijk onmogelijk. Een eigen Vlaamse Justitie en een rechtbank voor Vlaamse-Brabant zullen er ooit wel komen, maar daarvoor moet eerst de Belgische staat ontbonden worden.

BL

Actueel

8 september 2016

De bocht van Vuye (door Bart Maddens) Het is bijna acht maanden geleden dat Bart de Wever vriend en vijand verraste met zijn aankondiging dat de N-VA de communautaire motor weer op gang wou trekken.

Aan de Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters gaf hij de opdracht om “een project uit te werken om het institutionele terug te operationaliseren”. Gezien de grote werklast die dit met zich mee bracht, zou Vuye ontslag nemen als fractieleider. De Vlaamse Beweging reageerde verdeeld. Volgens sommigen was de ‘bocht van Vuye’ slechts een mistgordijn voor een delicate personeelswissel. Anderen (waaronder ikzelf) waren geneigd om de N-VA het voordeel van de twijfel te geven.

Waar staan we vandaag? Vuye en Wouters hebben ongetwijfeld verdienstelijk werk geleverd. Met de regelmaat van de klok schrijven ze opiniestukken waarin ze het federale België door de mangel halen. In april publiceerden ze ‘De maat van de monarchie’. Zelden werd het Belgische koningshuis zo grondig uitgekleed. Naar aanleiding daarvan kreeg het project een naam: “Objectief V – Studiecentrum Confederalisme”.

Vlaamse Beweging en mensenrechten Een paar weken geleden floot het duo met succes een paar N-VA-parlementsleden terug die het niet zo nauw nemen met de mensenrechten. Wat heeft dat te maken met hun communautaire opdracht, vroegen sommigen zich af. Heel veel, natuurlijk. Vlaamse Beweging en mensenrechten zijn nauw met elkaar verweven. Want het invoeren van nieuwe opiniedelicten en het versterken van het Belgische staatsapparaat bedreigt vroeg of laat het Vlaams-nationalisme.

Maar laat ons wel wezen, het is niet de hoofdopdracht van Vuye en Wouters om de N-VA bij de les te houden inzake de mensenrechten. Ze moeten (om nogmaals Bart de Wever te citeren) “een project opstarten dat krachten binnen en buiten de partij verzamelt om te discussiëren over de verdere stappen in de Vlaamse ontvoogding.” Hoe zit het daarmee? Op 19 augustus lieten Vuye en Wou-

ters in Le Soir even in hun kaarten kijken. In de loop van deze maand zullen ze de samenstelling bekend maken van een ‘Wetenschappelijke Raad’ voor hun studiecentrum. Eind oktober organiseren ze een colloquium over de splitsing van de mobiliteit en de verkeersveiligheid. Nog vóór het einde van het jaar zou een tweede studiedag plaatsvinden. Er staat ook een denkdag over Brussel op stapel, en twee boeken over de communautaire problematiek. In de loop van 2018 zullen Vuye en Wouters hun besluiten voorstellen, die vervolgens als inspiratiebron moeten dienen voor het verkiezingsprogramma.

Geen garanties, beperkte manoeuvreerruimte Garanties dat het resultaat van de denkoefening effectief wordt opgenomen in dat programma zijn er niet. Dat komt onder meer omdat het institutionele programma van de N-VA gebetonneerd zit in de congresbesluiten van begin 2014. Zeker wat betreft Brussel is de kans niet onbestaande dat Vuye en Wouters tot conclusies komen die niet helemaal stroken met de confederalisme-blauwdruk van 2014. De N-VA lijkt echter geen plannen te hebben om die blauwdruk te herbekijken op een nieuwe ideologische hoogmis. En de militanten zouden het allicht niet pikken dat er wordt gemorreld aan de besluiten van dat haast mythische congres van 2014. Maar het resultaat is wel dat de institutionele manoeu-

Problemen van Wallonië niet opgelost met zotte gedachten Herstructureringen en fabriekssluitingen in de Belgische industrie zijn geen uitzondering. Bij de Caterpillar-vestiging nabij Gosselies sneuvelen er minstens 2.000 jobs. Automatisering, robotisering én concurrentie uit lageloonlanden zorgen voor problemen in de maakindustrie. Het aantal jobs in dit land mag dan al toenemen, het aantal werkzoekenden stijgt sneller, onder meer door de omvangrijke immigratie.

Vlaanderen verwerkt dit probleem beter dan Wallonië en Brussel. Her en der doen Waalse linkse politici merkwaardige voorstellen om het tij te keren. Het lijkt de aanloop naar de vraag om (nog meer) federaal geld te krijgen.

Sommige Vlaamse analisten spelen dit spelletje mee…

Paul Magnette, Waals minister-president en een beetje burgemeester van Charleroi, legt de schuld bij de werkgever(s). Die hebben de infrastructuur en het productieapparaat in Caterpillar verwaarloosd en de bazen hadden ons dat maar eerder moeten zeggen, aldus de PS’er… Met dit soort beschuldigingen schiet Wallonië niet op. Dat was eerder dit jaar ook al niet het geval met zijn oproep aan de Walen om “meer Waals” te kopen, toen andermaal werd bevestigd dat het handelstekort met Vlaanderen meer dan 5 miljard euro bedroeg. Zo’n “buy walloon act”, waar we in november volgens Magnette meer zullen over horen, lijkt wel een toverformule met middeleeuwse trekjes.

We zijn benieuwd…

Bij radiozender Bel-RTL pleitte Elio di Rupo vorige week voor een vierdaagse werkweek “met behoud van loon”. Leuke dingen voor de mensen. Maar voor wie allemaal? Dat levert nooit 20 procent meer jobs op en dat een laaggeschoold Wallonië pionier zou worden in dit soort dingen, we willen het nog zien. Maar vooral: wie gaat dat allemaal financieren? Dat hadden we nu eens graag gelezen… De transfers uit Vlaanderen niet alleen betonneren, ze nog wat uitbreiden misschien?

Een andere fantast in het debat over Waalse toestanden is Guido Fonteyn, oud-journalist van De Standaard en vaak in de etalage gesteld als “Walloniëkenner”. Fonteyn voorspelt al meer dan twintig jaar dat Wallonië de achterstand op Vlaanderen inhaalt, quod non.

“Geeft Charleroi een universiteit”, lezen we op zijn jongste ballonnetje in De Morgen. Ook hij vertelt er niet bij waar het geld voor zo’n project moet worden gevonden.

Limburg Terug naar Caterpillar. Moet de sluiting van

vreerruimte van Vuye en Wouters beperkt is.

Natuurlijk valt ook binnen de krijtlijnen van de congresbesluiten nog heel wat werk te verzetten. Zo zou ‘Objectief V’ de in 2014 voorgestelde splitsing van het politie- en justitiebeleid technisch kunnen uitwerken, al was het maar ten behoeve van de N-VA-leden in de Onderzoekscommissie Aanslagen. Maar het hele confederalismeplan omzetten in concrete voorstellen is een herculeswerk. En het is hier dat het schoentje knelt bij ‘Objectief V’. Naar verluidt kunnen Wouters en Vuye op weinig hulp rekenen van de N-VA-studiedienst. Aanvankelijk was er sprake van dat het duo “een hele verdieping” van het partijhoofdkwartier ter beschikking zou krijgen.

Dat ze met andere woorden aan het hoofd zouden staan van een uitgebreide communautaire cel binnen de studiedienst. Nu blijkt echter dat Vuye en Wouters relatief geïsoleerd werken. Dat zegt veel over de enorme werkkracht van het duo. Anderzijds, het doet onvermijdelijk de vraag rijzen of ‘Objectief V’ meer is dan een zandbak in de achtertuin van de partij. Men kan zich ook de vraag stellen waar het legertje van vijftig partijmedewerkers zich dan wel mee bezighoudt, als het niet is met de voorbereiding van een nieuwe communautaire ronde. Temeer daar de N-VA daarnaast nog over honderdvijfenvijftig parlementaire medewerkers beschikt en ruim driehonderd cabinetards.

Communautair mediaoffensief Er is nog een probleem. Zoals Hendrik Vuye zelf aangaf in Le Soir is het ook de bedoeling van ‘Objectief V’ om de publieke opinie te sensibiliseren. Maar ook dat kunnen Wouters en Vuye moeilijk in hun eentje doen. In hun monarchieboek formuleren ze een reeks heel concrete voorstellen om het koningshuis te hervormen. Dan zou je verwachten dat de N-VA daar meteen op springt en die voorstellen promoot in de media. De partij heeft daar echter niets mee gedaan. De N-VA heeft sinds 2014 nog maar één grote sensibiliseringsactie op het getouw gezet: de peperdure Heleen bedrijf sowieso een drama zijn? Niet noodzakelijk. Over het veel grotere jobverlies bij Ford Genk (4.500 jobs) wordt maar weinig meer gesproken. Professor Herman Daems en Urbain Vandeurzen, piloten van het Limburgse actieplan, herhalen in De Standaard dat daar “geen grote zak geld” voor nodig was. Bouw op ideeën, niet op geld, klinkt het.

Limburg, ook een land van gesloten mijnen, zette niet in op slogans, laat staan op een aftandse ideologie, maar op goeie sluitingsvoorwaarden voor de werknemers, op scholing, ondernemerschap en innovatie en internationalisatie. Het Limburgse actieplan mikte op 10.000 jobs in vijf jaar en draait vlot. Het jobverlies van Ford is al ruim gecompenseerd.

Zo’n aanpak zou Di Rupo en de zijnen moeten inspireren. Hij kan misschien beginnen met de rigide Waalse vakbonden – die van Caterpillar vonden het onlangs nodig hun bedrijf vier weken plat te leggen – op betere gedachten te brengen. Hij kan misschien het Waals onderwijs drastisch hervormen? Hij kan de Walen er misschien van overtuigen de taal van hun noorderburen beter te leren. Vlaanderen ligt waar het ligt…

Hij kan misschien wat meer op zijn hoede zijn voor de schouderklopjes van sommige Vlamingen, zoals de Gentse econoom Gert Peersman die verkondigt dat Wallonië “aan een inhaalbeweging bezig is” en dus zijn beleid “niet fundamenteel moet wijzigen”. Dat soort sympathisanten kan Di Rupo maar beter wegjagen, want ze dwalen.

Leugen Tot die categorie behoort ook de radicaallinkse socioloog Jan Hertogen. Hij vindt de hoge overheidstewerkstelling in Wallonië helemaal geen probleem, integendeel. Omdat die jobs “crisisbestendig” zijn, zou ook Vlaanderen moeten inzetten op “meer instroom in de non-profit” en kan het daarvoor putten uit de arbeidsreserve (lees: de werklozen) in het Brusselse gewest en op de migranten. Zoiets klinkt sociaal, maar is het niet. Tal van communistische en socialistische staten zijn op die

5

fie-campagne. Maar die was nul komma nul communautair. Wie had gedacht dat de ‘bocht van Vuye’ aanleiding zou geven tot een communautair mediaoffensief, is bedrogen uitgekomen.

Het tegendeel lijkt eerder het geval. Want toen de taalgrens in het voorjaar eventjes een stakingsgrens werd, hoedde de N-VA zich ervoor om olie op het vuur te gieten. Kwestie van Charles Michel niet in een moeilijk parket te brengen. En na de aanslagen van 22 maart hield de N-VA zich al even gedeisd in het debat over de failed state.

Laat staan dat de partij de evidente remedie voor dat falen verdedigde: splitsen. Deze zomer probeerden N-VA-parlementsleden elkaar te overtroeven in het formuleren van de meest radicale antiterreur- en anti-islammaatregelen, die niet door de partij werden gedekt. Maar buiten Wouters en Vuye was er niemand die even radicaal de communautaire toer durfde op te gaan. Het eerste wordt blijkbaar getolereerd in de partij, volgens sommigen zelfs aangemoedigd, het tweede duidelijk niet.

De tijd dringt Het is momenteel niet opportuun de communautaire trom te roeren, zegt de N-VA. Kan zijn. Maar de verkiezingen 2018 en 2019 komen stilaan in zicht. Als het de bedoeling is met een communautair verhaal naar de kiezer te trekken, dan moet het terrein nu bouwrijp gemaakt worden daarvoor. Het is nog niet te laat, maar de tijd begint wel te dringen. De landing in de richting van een communautaire campagne moet nu worden ingezet. Vuye en Wouters timmeren daarbij hard aan de weg, gezien hun drukke najaarsprogramma.

Maar zij kunnen enkel maar voorzetten geven.

Het is de N-VA zelf die haar immense kapitaal aan mensen en middelen de komende jaren zal moeten inzetten om het communautaire thema opnieuw in de markt te zetten. Tenminste, als de N-VA nog een Vlaams-nationale partij wil zijn.

Bart Maddens

leugen vastgelopen. Hertogen zet de wereld op zijn kop. De Waalse zwakte vertaalt hij als Waalse kracht. Dat de creatie van overheidsjobs de staat en derhalve de burger een pak geld kost, is een probleempje waar we over zwijgen.

Dat Wallonië dat geld niet heeft en dat de centen dus via de federale sluis deels van Vlaanderen moeten blijven komen, is voor extreemlinks maar een detail in het verhaal.

Voor Hertogen was de financiering van die Waalse socialistische utopie overigens nooit problematisch. Zelden of nooit hoorden we hem iets zeggen over de Vlaamse geldstroom.

Maar dat Vlaanderen nu maar eens dezelfde gekke weg op zou moeten gaan als de Waalse socialisten? Dat is te gek voor woorden. En toch… Zijn we de jongste jaren, helaas, niet aardig op weg om dezelfde fout te maken?

Magnette, Di Rupo, Fonteyn, Peersman, Hertogen… ze doen zoals zovelen hard hun best om het Waalse probleem (bovenmaatse overheidstewerkstelling, hoge en dure werkloosheid) weg te nuanceren. De transfers worden als solidariteit vertaald en onbespreekbaar gemaakt. Terecht?

Volgens Eurostat bedraagt de tewerkstellingsgraad van Wallonië 61,5 procent, terwijl Vlaanderen 71,9 haalt en vlot het EU-gemiddelde van 70,1 procent overschrijdt. Uit de jongste cijfers van de RVA blijkt dat Wallonië met half zoveel inwoners meer volledig uitkeringsgerechtigde werklozen uitbetaalt dan Vlaanderen. En we zwijgen nog over de cijfers over de geschorsten en naar het OCMW verwezen werklozen…

De recentste kwartaalcijfers van de RSZ tonen aan dat de tewerkstelling in dit land de jongste twee jaar in stijgende lijn verloopt, zij het stilletjes. In het Vlaams Gewest met bijna 1 procent, in Wallonië met 0,5 procent. Het ziet er niet naar uit dat er veel verandert... Voorbij die communautaire twisten? Geloof het maar niet. Oude meesters, oude recepten. De Walen houden het blijkbaar liefst zo. Dat is hun grote vergissing. Anja Pieters

6

Dwars door Vlaanderen

8 september 2016

De Geuzenberg

Oorzaken verBrusseling durven benoemen Verfransing, verBrusseling… Ach, laten we er geen semantisch spelletje van maken. Wie zijn ogen opentrekt, weet waarover we het hebben.

Op zowat alle vlakken begint de Rand steeds meer op de steeds minder westerse stad Brussel te lijken. Hoog tijd om buiten de politiek correcte krijtlijnen te denken.

Er zijn zo van die dossiers die erg gevoelig liggen in de Rand, het ene al wat acuter dan het andere. De gevreesde komst van dat nationaal voetbalstadion in Grimbergen spant wellicht de kroon. Op zich zijn er vele redenen om daar tegen gekant te zijn. De verfransingsfactor is er één van, en in alle objectiviteit beoordeeld niet de belangrijkste. En dan heb je dat plan om de Brusselse metro tot een boogscheut verder in Vlaanderen door te trekken. Ideeën kunnen soms prachtig ogen, tot de financiële implicaties op tafel komen. Als men ziet hoe de huidige bescheiden uitbreiding intra muros de Brusselse financiën stevig rekt, beseft men snel dat het overige sciencefiction is. Soit.

Zeuren en treuren En dan heb je de reactie vanuit ‘Vlaamse hoek’ op dergelijke projecten. Steevast komt de term verfransing aan bod, ook al kan men het beter over verBrusseling hebben, wat breder is en ook beter overeenstemt met de werkelijkheid van vandaag.

Anno 2016 moet men niet meer in de categorieën van de jaren 60, 70 en ook 80 denken. Zonder twijfel gaan we wat kort door de bocht om elke kritiek over één kam te scheren, maar toch is er zo een sentiment dat vrijwel steeds terugkomt. Een bepaald Calimero-gevoel in zekere zin: zij zijn groot en wij zijn klein. Zeuren en treuren over hetgeen zich afspeelt, zonder het bredere plaatje te zien. Kunnen of willen.

Laten we even advocaat van de duivel spelen. Stel dat geld plots geen probleem meer is en een tik van de toverstaf zorgt binnen 48 uur voor een stevige uitbreiding van de Brusselse metro, tot aan de poorten van Ninove, Leuven en Halle. Zou dat de verBrusseling versnellen? Zonder meer.

Maar maakt die metro nu fundamenteel het verschil? Laat er geen twijfel over bestaan: de situatie is alarmerend en overstijgt de onmiddellijke nabijheid van Brussel. Op de recentste IJzerwake vestigde de Grimbergse spring-in-’t-veld Bart Laeremans hier nog eens de nadruk op. De man is een kampioen in het verzamelen en in kaart brengen van cijfers allerhande. Maar na data verzamelen, komt data interpreteren.

Exotisme Misschien moet men maar eens dé vraag stellen die erom doet. Die verBrusseling is geen microbe die in de lucht gespoten werd, het is mensenwerk. En vanwaar komen die mensen? Uit Brussel? Klopt, maar laten we naar de volgende schakels van de keten kijken. Veelal komen ze uit exotische contreien. Of zijn ze gewoon Belgo-Belge, mensen die niet opgezet zijn met dat ingevoerde exotisme in hun stad. Als het politiek correcte vernis er af is, duiken steeds dezelfde verhalen op.

Tiens, brengt ons dit niet bij het federale niveau, de plek waar de feitelijke open grenzen politiek bijgestuurd kan worden, en dan bedoelen we echt iets anders dan het vluchtelingenfrankisme van Theo? De aandachtige lezer weet beter dan wie ook welke partijen daar de lakens uitdelen.

Het kan sympathiek overkomen om te Gordelen anno 2016, zeker als men als martelaar van een gedreven VB-voorzitter tegen de vlakte gaat. Maar na zondag komt maandag. Misschien moeten die klagende Vlaamse Bewegers uit de Rand maar eens aan de mouw van de N-VA trekken. Ongetwijfeld hebben ze van velen het mobiel nummer bij de hand.

KNIN.

Gouverneur Decaluwé en de Vlaamse Leeuw In mei hingen 301 Vlaamse en Brusselse gemeenten, na herhaalde briefaanvragen van Çavaria (een holebi-vereniging), de holebivlag uit. Maar zo’n brieven blijken niet alleen te werken voor regenboogkleurige initiatieven.

De Vlaamse Leeuw heeft er een (objectieve) bondgenoot bij. Afgelopen 11 juli waren er geen leeuwenvlaggen te zien aan het cultuurcentrum ‘De Grote Post’ in Oostende en het Auriscentrum te Ieper. Na klachtbrieven daarover van Reddy de Mey (VB Oostende) en Nancy Six (VB Ieper), heeft de West-Vlaamse gouverneur Carl Decaluwé beslist dat de Vlaamse openbare gebouwen inderdaad in gebreke waren (volgens omzendbrief VR 2015/37). Zo ziet men maar: schrijven werkt, ook voor Vlaamsgezinden.

Hans Vanhaelemeesch overleden De uitvaart van Hans Vanhaelemeesch, woordvoerder van Jetair en van de koepel Tui, heeft woensdag 7 september plaatsgehad om 10.30 uur in de Sint-Andreaskerk in Aartrijke.

Hans verongelukte tijdens een fietstocht in Vladslo; hij kwam onder een camion terecht.

Antwerpen, en vooral de luchthaven, mag deze op en top West-Vlaming dankbaar zijn omdat hij “Deurne” mee heeft gered. Hij was de man die de regionale vliegvelden een kans gaf onder de slogan “Vertrek dicht bij huis”.

Onder zijn impuls vliegt Jetair sinds vorig jaar met 21 vluchten per week van en naar de Luchthaven Antwerpen. Naast Palma de Mallorca, Alicante en Malaga behoren ook Ibiza, Rome, Split, Nador en Barcelona tot de bestemmingen die steeds meer succes kennen. Dat deze bekwame man in het moordende wegverkeer met zijn fiets moest sneuvelen, zal ook in Antwerpen scherp gevoeld worden.

selse scholen omdat het onderwijsniveau er nu eenmaal hoger ligt dan in het Franstalig onderwijs. Gevolg is dat heel wat VlaamsBrusselse kinderen geen plaats meer vinden in het Nederlandstalig onderwijs in de hoofdstad. Ook al omdat de Vlaamse regering en de Vlaamse Gemeenschapscommissie weigeren over te gaan tot een voorrangsbeleid voor die Vlaamse kinderen.

Honderden Vlaamse kinderen uit Brussel moeten daarom noodgedwongen een plaats zoeken in een school in de brede Rand rond Brussel, terwijl de onderwijskwaliteit in de Vlaams-Brusselse scholen schrikbarend daalt door de aanwezigheid van al te veel Nederlandsonkundige leerlingen.

“Tweetalige” leerkrachten Maar daar heeft VGC-Collegevoorzitter Guy Vanhengel (Open Vld) wat op gevonden. Geen voorrang voor Nederlandstalige kinderen uiteraard, dat mag niet van zijn francofone broodheren in het Derde Gewest. Maar wel tweetalige leerkrachten. Vanaf dit jaar kunnen leerlingen aan de Erasmushogeschool en aan het Franstalige HEFF beginnen met een tweetalige leerkrachtenopleiding. Probleem opgelost. Binnen een paar jaar krijgen de Nederlandsonkundige leerlingen in het Nederlandstalig onderwijs gewoon les van pseudo-Nederlands brabbe-

lende Franstalige leerkrachten. Want iedereen weet hoe tweetaligheid in Brussel in de praktijk werkt. Nu ja… iedereen behalve Guy Vanhengel dan.

Leopoldsburg ontwaakt Voor de eerste schooldag moest de politie al tussenbeide komen op de speelplaats van de lagere school Piramide. Leerlingen konden er kennis maken met de juf en de klasgenoten. Op de speelplaats kwam het tot een discussie en handgemeen tussen een koppel en drie Turkse vrouwen die luidop Turks spraken.

‘Hier wordt Nederlands gesproken’, zei de man, en maakte volgens de Turkse vrouwen ook een beledigende opmerking over de hoofddoek.

Directrice Elly Huysmans kreeg de gemoederen niet meer bedaard en vroeg de politie om hulp.

Het kwam tot strubbelingen. Een klusjesman kwam tussenbeide voor de politie kon ingrijpen. Na verhoor gingen de Turkse vrouwen voor verzorging naar het ziekenhuis, en lieten weten dat ze stappen zullen ondernemen. “De ene vrouw heeft schaafwonden aan het hoofd, op haar arm en benen, en een open wonde aan haar duim. De andere vrouw heeft last van hevige spierpijnen.” “Dit is puur racisme”, reageerde de directrice. De schooldirectie heeft de vader een toegangsverbod gegeven, wat wettelijk niet kan.

Vanmol’s hoop: 20 jaar politieke cartoons Erwin Vanmol, bekend van zijn vele cartoons bij Knack en Doorbraak, opent dit weekend een cartoonvoorstelling met z’n beste politieke cartoons van de afgelopen 20 jaar. Deze voorstelling is de laatste fase van de startfinanciering van zijn bierproject: Vrijstaat Vanmol (dat Gronckel brouwt).

De eerste 3.000 flessen waren in amper een maand uitverkocht – maar er wordt spoedig opnieuw 5.000 liter gebrouwd. De toegang is gratis en deelnemers mogen proeven van het lekkere speciaalbier. Wie geïnteresseerd is, mag gratis binnen in Het Kasteeltje in de Stationstraat 7 te Denderleeuw, op zaterdag 10 en zondag 11 september, telkens van 11u tot 17u.

Geen plaats voor Vlaamse kinderen Vorige week trokken na een deugddoende vakantie opnieuw zo’n 45.000 leerlingen naar het Nederlandstalig onderwijs in Brussel. Een mooi cijfer, maar het zijn zeker niet allemaal Nederlandstalige leerlingen die er de schoolbanken bevolken. Integendeel zelfs, slechts een minderheid onder hen heeft het Nederlands als thuistaal. Al vele jaren trekken anderstalige leerlingen massaal naar de Vlaams-Brus-

Botsing Vlaams Belang voert elk jaar een ludieke actie op De Gordel, en nu op het hernieuwde Gordelfestival. Niet dat dat veel media-aandacht kreeg in verleden. Tom van Grieken zal dan ook wel gesakkerd hebben over de wijze waarop hij en zijn partij afgelopen zondag in het nieuws kwam. Bij de start van de wielertocht werden door het VB energiedrankjes uitgedeeld, om aandacht te vragen voor een “Vlaamse energieboost voor de Rand”. Vlaams Belang wil dat de Vlaamse regering meer middelen inzet tegen de verdere verfransing van de Rand. Zeker nu N-VA voor die materie bevoegd is.

Bij die uitdeelactie van het Vlaams Belang kwam minister-president Bourgeois met zijn fiets ongelukkig ten val, na een uitwijkmanoeuvre, om Tom van Grieken niet omver te rijden. Licht gevloek ten allen kante; bij Bourgeois omwille van de schaafwonden, bij Tom van Grieken omwille van de imagoschade.

Het meest spijtige aan de zaak? Dat voor heel Vlaanderen duidelijk werd gemaakt hoe de twee Vlaams-nationale partijen tegenover elkaar staan. Natuurlijk was het niet de bedoeling Bourgeois “ten val” te brengen, maar de aanvaring overschaduwde de o zo belangrijke boodschap. Spijtig.

K arl van C amp

Kinderlokker Lorenzo Dat bij justitie en helaas ook soms de politie laksheid en wegkijkgedrag schering en inslag zijn, moeten wij u niet vertellen. Wie dagelijks de ‘faits divers’ in de kranten leest, weet dat inmiddels wel. Volgend verhaal hebben wij uit eerste hand. Het is exemplarisch voor wat er fout loopt in dit onzalige land.

Een Limburgs echtpaar heeft het niet makkelijk met een opgroeiende dochter van 17.

Het is een beetje een probleemgeval – toch doen de ouders hun uiterste best om het kind op het goede spoor te houden. Maar de verlokking van de wijde wereld en vooral het wereldwijde web zijn groot en vorige week werd het meisje benaderd door ene Lorenzo (wellicht niet zijn echte naam) uit Aalst. Het is wat men noemt een ‘loverboy’, een kerel dus die jonge meisjes in de val lokt om er zijn ‘ding’ mee te doen en er, als het even kan, ook nog eens geld uit te slaan.

Dat gaan we niet doen...

De rebelse dochter laat zich via Facebook overtuigen om naar huize Lorenzo te gaan.

Tegen haar ouders liegt ze dat ze gaat shoppen met een vriendinnetje. Maar als dochterlief ‘s avonds laat nog niet thuis is, begint de vader rond te bellen. Het vriendinnetje bevestigt meteen dat ze het meisje die dag

niet heeft gezien, maar heeft wel weet van het contact met de bewuste Lorenzo. Na wat speurwerk vind de vader zijn adres en springt in zijn wagen richting Aalst. Onderweg belt hij doodongerust de politie.

Die blijkt perfect op de hoogte van de handel en wandel van de meisjeslokker. Gewoonlijk, zo weten ze de verbijsterde vader te melden, kiest hij ze nog jonger uit. ‘Geregeld’ wordt het bureau gecontacteerd door ongeruste ouders wier dochter in het web van Lorenzo is verzeild geraakt. De vader vraagt de politie wat er gebeurt als dat roofdier zijn prooi niet lost. “O, dan wordt er aangebeld, meneer.” En als de deur dicht blijft? “Tja, dan vertrekken we weer, we gaan toch de deur niet inbeuken, hé meneer.” De vader heeft die nacht echter geluk; hij kan zijn dochter oppikken. De loverboy voelt het onder de voeten wat te heet worden en zet het kind op straat.

Zelf blijft hij veilig binnen. Komt ook mooi uit voor de politie: de agenten moeten deze keer

niet eens aanbellen. En misschien valt zelfs het vervelende papierwerk nog mee…

Hoe kan dit?

Een mens vraagt zich af hoe zoiets – 25 jaar na Dutroux – allemaal mogelijk is. Hoe zo’n gekende kinderlokker rustig zijn gang kan blijven gaan en al niet lang in de gevangenis zit opgesloten. Een mens vraagt zich af wat er omgaat in het hoofd van politieagenten die – na een belletje aan de deur – weer vertrekken, hoewel aan de andere kant van de deur wellicht een kind wordt misbruikt. Waar vinden ze het lef om dan tegen ongeruste ouders te zeggen dat ‘ze niets meer kunnen doen’?

Is dat onkunde, luiheid, lafheid, wegkijken, of een mix van dat alles? Het is in elk geval een attitude die potentieel tot grote drama’s kan leiden, zoals in eigen land en in het buitenland (Rotherham bijvoorbeeld) meer dan eens bewezen is. Wie dacht dat zoiets tot het verleden behoorde, heeft het helaas fout. Nog altijd staan brave burgers, vaders en moeders, er in dit soort gevallen dikwijls helemaal alleen voor. Het niet stukmaken van een voordeur primeert op de veiligheid van een kind.

Nu, hier, vandaag, in Vlaanderen.

WEJ

Onze naaste buren

7

8 september 2016

Den Vaderlandt ghetrouwe

Pretentieuze belastingomroep Als u denkt dat Sender Brüssel van de Reyerslaan pretenties heeft, dan kent u de NPO nog niet.

De N(ederlandse) P(ublieke) O(mroep) draagt zoals het Brüsselse equivalent een vlag die de lading niet dekt. De NPO is niet van het publiek maar leeft op kosten van het publiek. Het is veel correcter om te spreken over de NBZ, de Nederlandse Belastingzender. Sinds 1 september heeft de NBZ een nieuwe voorzitter: Shula Rijxman, een dame die bulkt van zelfgenoegzaamheid en pretentie. Ze vocht zich een weg naar boven bij het tv-productiebedrijf IDTV dat lange tijd graag belastinggeld binnenrijfde met programma’s als ‘De rijdende rechter’, ‘Lingo’ en ‘Wie is de mol?’. Een paar jaar geleden werd ze bestuurslid van de NPO, de organisatie die alle door de belastingbetaler gefinancierde televisiezenders, radiozenders en webstekken overkoepelt. Ze is ook lid van de raad van toezicht bij de Nederlandse Opera; een subsidies zuipende organisatie van geproduceerde gebakken lucht waarbij zelfs hoogvliegers op dat domein als de Munt en de Vlaamse opera verbleken. Rijxman heeft in ieder geval een opvallende entree gemaakt.

Wat vinden we onszelf goed De schattenzoekers bij de belastingomroepen wisten tot voor een paar jaar niet van gekkigheid wat ze met het belastinggeld zouden aanvangen. Maar toen de regering-Rutten na 2008 een ernstig begrotingsbeleid voerde en drastisch bezuinigde (waarvan Nederland nu de vruchten plukt) ontsnapte zelfs de verwende bende van Hilversum niet langer aan de hakbijl. Op een paar jaar tijd moest ze 128 miljoen euro inleveren,

wat pijn deed want niet iedereen kon nog weken de wereld rondreizen voor een of ander onbenullig onderwerpje. Nog voor Rijxman voorzitter was, hield ze een beruchte toespraak die zo uit de koker van de zender van de Reyerslaan kan komen.

Mevrouw eist onmiddellijk 50 miljoen euro bij de vis, want de NPO wil dat geld besteden aan (bewonder de inhoudsloze clichés): “sterkere producties, ontwikkeling van talent, nieuwe vormen distributie, enz.” Maar de aap en de pretentie komen vooral uit de mouw in een alinea die ik graag in haar geheel citeer: “De samenleving verhardt en groepen komen tegenover elkaar te staan. Ze horen en zien alleen nog maar datgene wat ze in hun eigen gelijk bevestigt. De publieke omroep verbindt die groepen, vertelt hen het hele verhaal, confronteert hen met het tegenargument.”

Gratis zenders verbinden In gewoon Nederlands: “We willen 50 miljoen extra om verder te liegen, multikul te promoten en Nederlanders aan de kaak te stellen die het mohammedanisme een verachtelijke ideologie noemen, want deze racisten en nazi’s zetten groepen tegen elkaar op. We moeten Nederland hersenspoelen dat er niets mis is met honderdduizenden Turken, Marokkanen en Antillianen die allemaal een buitengewone verrijking zijn.” De gratis zenders (door de NPO altijd minachtend “de commerciëlen” genaamd) lieten zich niet kisten en bewezen met kijkcijfers en onderzoeken in de hand dat de genaamde groepen

niet gediend zijn met de humbug van de NPO, die met vervelende propaganda in het geheel niet verbindt. Het blijkt dat wit en zwart en alle huidskleuren daar tussenin wel verbonden zijn door de (toegegeven soms platte) amusementsprogramma’s van die commerciëlen en dat zonder subsidies. Jarenlang was SBS de favoriete zender van de gekleurde medemens al kijkt die ook graag, zoals andere Nederlanders tegenwoordig, naar NPO-reeksen als ‘Heel Holland bakt’ en ‘Boer zoekt vrouw’ (buitenlandse programmaformules die elders nooit met belastinggeld gemaakt worden).

Lafaard Laroes In de marge van dat leugenachtige NPO-verhaal was er nog een klein maar belangwekkend incident dat de mentaliteit van de baasjes van de belastingomroep illustreert. U hebt misschien gelezen dat de PVV van Wilders een krachtig maar kort (A4) verkiezingsprogramma heeft geschreven. Interimbaas Hans Laroes van KRO-NCRV twitterde dat dit het bewijs is van een partij zonder enige inhoud. Een kijker twitterde terug dat PVV-Kamerlid Bosma wel degelijk een ernstig auteur van verscheidene boeken is. Antwoord van Laroes: “Weet je wie destijds ook een boek schreef?” De allusie is duidelijk, maar toen verontwaardigde mensen die verwijzing naar Hitler niet namen, trok Laroes zijn staart in en ontkende plots dat hij dat bedoeld had. Neen, neen, het ging niet over Hitler maar over hemzelf die ook eens wat pagina’s druk had gevuld. Bah, wat een lafaard!

Willem de Prater

Hij ijverde dag en nacht Vergeet Moeder Theresa maar, de ware moderne heilige is Daniël Termont. De man wordt onschuldig belasterd en opgevorderd voor een tribunaal, en dat na zijn levenslange bovenmenselijke inzet voor “zijn stad” Gent en zijn bewoners. Gelukkig is de VRT daar om hem te verdedigen. Bij uitbreiding mogen ook zijn vrienden, zoals Jeroen Piqueur, op begrip van de openbare omroep rekenen.

Piqueur wacht misschien nog een mooie toekomst als BV, na zijn geslaagd optreden in “de Zevende Dag”. Hij vertelde daar zonder verpinken dat hij “nooit bevoordeeld is door de politiek”. Een enkele blik op het dossier Arteveldestadion bewijst het tegenovergestelde.

Piqueur wist in 2002 al dat het nieuwe stadion op de (toen nog bestaande) groothandelsmarkt zou gebouwd worden; dat hoorde hij van Termont zelf (het idee kwam van een medewerker van Termont, toen schepen van Economie).

Optima kocht een deel van de terreinen op, en vormde samen met Ivan de Witte en architect Bontinck de CVBA Arteveldestadion om het stadion te realiseren (een louter privaat project, dixit Termont). Dat het allemaal anders is gelopen, - het stadion is uiteindelijk niet door Optima gebouwd - doet niets af van het feit dat hij wel degelijk bevoordeeld was, niet met geld maar met informatie. Hij was een insider en kon daar zijn zakelijk voordeel mee doen. Of daarmee de wet is overtreden, is nog een heel andere vraag. Maar in Gent was (en is nog steeds) het “ons kent ons” de normale gang van zaken.

Het normale netwerken Dat besluit kan alvast getrokken worden uit de eerste zitting van de “Termont commissie”.

De twee mensen die kwamen getuigen voor de burgemeester vertelden zonder enige terughoudendheid over vergaderingen op het kabinet van de burgemeester op het stadhuis, of in restaurants in Cannes, waarbij belangrijke dossiers besproken werden, informatie uitgewisseld werd en beslissingen werden genomen.

Voor hen hoort dit “netwerken” bij het normale werk van een burgemeester en is er geen vuiltje aan de lucht. Termont heeft zichzelf op het beklaagdenbankje gezet, laat dat duidelijk zijn.

Onze burgemeester verschijnt voor de “Optima commissie” omdat hij dat zelf gevraagd heeft.

Niemand heeft hem formeel (van om het even wat) beschuldigd. Niemand heeft klacht tegen hem ingediend. Hij heeft zelf gevraagd naar een onderzoek. Hijzelf en alle andere socialisten, en ook blauwe Versnick en zijn partijgenoten, hebben in de gemeenteraad de oprichting van de commissie gevraagd en unaniem goedgekeurd.

Daniël zit in de leeuwenkuil omdat hij daar zelf is ingesprongen. Er werd dan ook vol span-

ning uitgekeken naar de feiten die Termont zou voorleggen. Dat werden natuurlijk de spreekwoordelijke “peanuts”. De grote “onvoorzichtigheid” bleek relatief onnozel, en was uiteraard jaren geleden gebeurd. Tussen 2004 en 2006 nam hij drie keer een vliegtuig dat gecharterd was door Optima, twee keer naar de vastgoedbeurs MIPIM in Cannes en één keer naar een congres over voetbalstadions in London. Hij deed dat alleen maar om zo snel

Geen Waals mea culpa voor Caterpillar De sluiting van Caterpillar in Gosselies, een producent van graaf- en werfmachines, is in belangrijke mate het gevolg van een tegenvallende conjunctuur in de sector. Maar dat uitgerekend de Henegouwse vestiging in het vizier kwam, is ook de schuld van de Waalse beleidsmakers. En van de stakingsgezinde vakbonden.

Zowel Waals minister-president Paul Magnette (PS) als eerste minister Charles Michel (MR) spraken schande over het voornemen van de Amerikaanse producent van graaf- en werfmachines Caterpillar om zijn vestiging in Gosselies te sluiten. Meer dan 2.000 banen staan op de tocht. Samen met de toeleveranciers is dat zo’n 6.000 jobs. Caterpillar, in Wallonië aanwezig sinds 1965, is één van de belangrijkste privéwerkgevers in de regio. De woedende reacties van de politici zijn een vorm van therapie. Premier Charles Michel zegt wel dat hij alles zal doen om Caterpillar in de problemen te brengen.

Eigenlijk zijn dat holle frasen. Het is voor Michel en consorten belangrijk om te tonen hoe dicht ze bij de werknemers staan.

Anders dreigen ze even kil over te komen als de Amerikaanse financieel directeur die de sluiting kwam aankondigen in een streng bewaakt hotel in Nijvel.

Wanneer de periode van verontwaardiging voorbij is, is het tijd voor nuchtere analyses. Ten eerste gaat het om een beslissing die eigen is aan een kapitalistische vrijemarkteconomie.

De lagere wereldwijde groei en de daling van de grondstoffenprijzen wegen op de mijnbouwsector. Caterpillar is daar

een belangrijke toeleverancier. Het aantal bestellingen voor machines is de voorbije jaren gestaag afgenomen. De wereldwijde omzet daalde van 65,9 miljard in 2012 naar 47 miljard vandaag. In 2013 werd in Gosselies al een zware herstructurering doorgevoerd. Zo’n 1.300 mensen moesten vertrekken.

Een belangrijk deel werd op brugpensioen gestuurd.

Het moet gezegd dat de werknemers ook bereid waren flexibeler te werken. Er werd trouwens zo’n 130 miljoen euro in het bedrijf geïnvesteerd. De toekomst leek verzekerd, maar door de tegenvallende conjunctuur in de sector moest Caterpillar Gosselies uiteindelijk toch voor de bijl.

Waarom uitgerekend de Henegouwse vestiging? Om op die vraag een antwoord te krijgen, moeten zowel politici als vakbonden de hand in eigen boezem steken. Waals minister-president Paul Magnette was ziedend omdat de Waalse regering het bedrijf miljoenen aan subsidies en fiscale voordelen heeft toegekend. Dat klopt, maar hadden de regeringen er niet beter aan gedaan van bij het begin te kiezen voor lage lasten op arbeid?

De PS zat tussen 1988 en 2014 onafgebroken in de federale regering. Maatregelen om het concurrentievermogen van de

mogelijk terug te zijn in zijn stad. Zijn onvoorzichtigheid was (nog steeds volgens hemzelf) niet dat hij mee vloog maar enkel dat hij nadien niet controleerde of de stad die vluchten aan Optima wel heeft terugbetaald. Een begrijpelijke verstrooidheid voor iemand die keihard 24 uur op 24 uur gewerkt heeft, nooit voor zichzelf... Net zoals de boer in het liedje van Miel Cools: “Hij ijverde dag én nacht.”

Mathildis

Li bia bouquet bedrijven te herstellen, waren nooit een prioriteit. Vandaag is een werknemer in België nog steeds 10 procent duurder dan in de buurlanden. Dan is het niet verwonderlijk dat Caterpillar de productie verhuist naar China, maar ook naar Frankrijk, waar het - ondanks de hoge belastingdruk - nog altijd goedkoper is om te werken. Komt nog bij dat PS-politici niet echt reclame maken voor Wallonië als investeringsland. Wat zou een multinational denken van het voorstel van PS-voorzitter Elio di Rupo om een vierdagenwerkweek in te voeren, mét loonbehoud? Economische onzin, natuurlijk.

Andere lokale verantwoordelijken die mea culpa moeten slaan zijn de vakbondsafgevaardigden. Caterpillar staat al jaren bekend om zijn moeilijk sociaal klimaat. Toen er tegen de regering-Michel moest worden gestaakt, stonden de stakingspiketten in Gosselies klaar. De voorbij 18 maanden telde het bedrijf 28 stakingsdagen. Dat doet eerder denken aan de NMBS dan aan een privébedrijf. De onderneming werd in september vorig jaar nog geteisterd door een dagenlange wilde staking. De oorzaak was niet de werkdruk, wel het ontslag van één (!) werknemer na een conflict met de hiërarchie. In de VS zijn ze dat niet vergeten. De lokale manager van Caterpillar in Gosselies waarschuwde toen zelfs dat die syndicale acties een gevaar waren voor de toekomst van de site.

Picard

8

De wereld rond

8 september 2016

Kansen door de chaos in de EU De onmacht van de EU om de vele problemen waarmee ze geconfronteerd wordt daadwerkelijk aan te pakken, begint stilaan schrijnende vormen aan te nemen. Welke toekomst überhaupt voor de EU weggelegd is, blijft koffiedik kijken, maar dat we in een overgangsfase zijn beland, dat is onmiskenbaar. Het aangewezen moment om grondig na te denken over bondgenoten binnen deze chaotische club.

Symboliek kan op verschillende manieren ingekleed worden, maar vaak gebeurt het op zo’n manier dat met het pathetische geflirt wordt. Precies dit was het geval toen enkele weken geleden François Hollande, Angela Merkel en Matteo Renzi mekaar op het Italiaanse eiland Ventotene troffen, een plek waar in andere tijden Benito Mussolini politieke tegenstanders opsloot. Het bood sommigen onder hen de tijd en ruimte om na te denken over een pan-Europees project voor na de oorlog. De bekendste onder hen was de latere Commissaris Altiere Spinelli, op wiens graf het trio bloemen ging leggen. Een symbool dat even de grauwe werkelijkheid van het moment moet doen vergeten.

Visegrád Zeker sinds de Brexit-stemming krijgt men de indruk dat het EU-establishment niet veel meer dan symbolen kan uitspelen. Kort nadat de Britten zich voor een vertrek uit de Unie uitspraken, gingen de zes ‘founding fathers’ van het Europese huis rond de tafel zitten. Dit ‘oude Europa’ ging zich bezinnen over hoe nieuw leven in het project te blazen. Een EU 2.0 als het ware; een doorstart zonder het perfide Albion. De oogst was alvast erg mager. “Words, words, words”, zoals Hamlet zei.

Treffender was de onmiddellijke respons van de zogenaamde Visegrád-landen op het treffen van die zes ‘oude’ ministers van Buitenlandse Zaken. De naam van dat landenclubje verwijst naar de gelijknamige Hongaarse stad, waar

in 1335 de koningen van Bohemen, Hongarije en Polen bijeenkwamen. Na de implosie van de USSR gingen vier staten, Hongarije, Polen, Tsjechië en Slowakije, zich in de schoot van de handelstop verenigen. Toen ze in 2004 lid van de EU werden, gingen ze ondanks onderlinge verschillen steeds vaker gemeenschappelijke standpunten uitdragen. En in het licht van de vluchtelingenproblematiek is die gemeenschappelijke stem scherper gaan klinken.

Opvallend feit is dat Angela Merkel zich op dat V4-treffen uitgenodigd had. Officieel in haar hoedanigheid van Duits kanselier, de facto wou ze zich profileren als de feitelijke baas van de EU. Wellicht anders dan ze verwacht had, werd ze op een spervuur van kritiek getrakteerd. Door haar migratiebeleid heeft ze de Brexit in de hand gewerkt, meenden de Polen.

De Hongaarse premier Orban formuleerde de meest fundamentele kritiek: “De EU heeft haar vermogen om te anticiperen in crises zoals de migratiecrisis verloren en houdt zich niet meer aan haar eigen regels, zoals de monetaire regelgeving en de bewaking van de buiten- en Schengengrenzen van de EU.” Dat de V4 ook nog eens ijverden voor een Europees leger, was bij wijze van epiloog een extra politieke prik. Het betreft hier immers een Franse eis bij uitstek. Het kletterde behoorlijk, daar in Warschau, in die mate dat er zelfs over een “antiDuits blok” werd geschreven.

Jean-Claude Cognac Men kan trachten de moeilijke tijden van de EU tot het Brexit-debacle te reduceren – reductio ad Brexit. En nu willen we best geloven dat dit een dieptepunt in de geschiedenis van de EU is, alleen zijn de problemen legio en manifesteert de onmacht van de EU zich op tal van domeinen: financiële strubbelingen, de vluchtelingenstromen die nog steeds via de buitengrenzen van de EU plaatsvinden, het Minsk-vredesproces in Oekraïne dat in het slop zit en de TTIP (het Trans-Atlantisch Handelsverdrag) dat zopas nog door Duitsland én Frankrijk

Diplomatieke valies als “morsdood” werd omschreven. En dan de Brexit natuurlijk. In diplomatieke kringen wordt dit als “de stresstest van de EU” omschreven. Een diplomaat liet off the record optekenen: “Sinds de stemming is geen enkele reactie van de EU verder dan het sloganeske geraakt.” Zo ziet de EU er anno 2016 uit.

Men zou voor minder de dag beginnen in het gezelschap van een cognac Rémy Martin. Commissievoorzitter Jean-Claude Jüncker geeft alvast het goede voorbeeld.

Franse vazal Voorspellingen zijn de core business van Madame Soleil.

Hoewel. Nee, de EU zal heus niet verdwijnen of zelfs wegdeemsteren zoals sommigen hopen. Maar men moet geen groot observator van het EU-gebeuren zijn om te zien dat niets nog als voorheen zal zijn. Steeds vaker zullen breuklijnen die in de meeste gevallen al latent aanwezig waren naar het oppervlak komen. En steeds meer zal het erop aankomen binnen dit geheel bondgenoten te vinden. Het is een afbakening met nuance, maar binnen de EU kunnen enkele groepen van landen onderscheiden worden. Er is een ‘Mediterrane club’, de ‘Midden-Europese’ landen met de V4 als meest zichtbaar element, de wat ‘noordelijke landen’ met de Scandinavische en Baltische staten en ergens in het midden daarvan Duitsland.

In een interessante bijdrage voor De Volkskrant omschrijft Derk Jan Eppink de wat aparte positie van Nederland in dit verhaal. Atlantisch ingesteld en in het verleden steevast een grote pleitbezorger van Britse toetreding. Hoe zich nu positioneren als de Britten de club verlaten? De Benelux, denkt men dan. “De Benelux biedt Nederland geen machtspolitiek instrument, want België gedraagt zich als Franse vazal”, stelt hij. Het is een oud zeer. We durven hopen dat wanneer minister-president Geert Bourgeois een pleidooi houdt voor een soort Noordzee-Unie, hij zich bewust is van de Franse oriëntering die nu al te lang de buitenlandse profilering van dit zuidelijk deel der Nederlanden besmet.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur “Bondgenoten” of grondtroepen?

De Britse journalist Anthony Loyd, die in het noorden van Syrië door moslims was ontvoerd, werd na een ontsnappingspoging in mei 2014 meedogenloos gestraft: terwijl zijn handen vastgebonden waren, ranselde één van de kidnappers, een zekere Hakim Anza, hem meedogenloos af en schoot hem als apotheose twee keer van vlakbij in de enkel. Tot zijn verbazing zag Loyd onlangs zijn kidnapper opnieuw, dit keer op televisie, terwijl hij enthousiast een overwinning op IS vierde. Hakim Anza maakt nu deel uit van een groep Syrische rebellen die door de Obama-administratie wordt gesteund.

Ja, we begrijpen dat een groot deel van de Amerikanen getraumatiseerd is door de verliezen die hun soldaten hebben geleden in Afghanistan en Irak. Net zoals de West-Europeanen getraumatiseerd zijn door de beide wereldoorlogen die zij hebben ontketend. Wij begrijpen dat niemand graag grondtroepen stuurt. Maar trauma’s zijn een slechte basis voor beleid. Dit is de verschrikkelijk schaduwzijde van het trau-

De Vlaamse vakman

matische besluit nooit grondtroepen in te zetten: men wordt afhankelijk van “bondgenoten” die even misdadig en onbetrouwbaar zijn als de vijand die men wil bestrijden. En àls men die vijand toch kan verpletteren, dan kan men niet eens zelf de vruchten daarvan plukken. De winst gaat dan naar de groepen die wèl manschappen op het terrein hebben.

Linkse en islamitische perversies Als een individuele delinquent een klein meisje seksueel verminkt, beschouwt men hem terecht als een gevaarlijke waanzinnige.

Als ontaarde ouders hun dochtertje van negen ter beschikking stellen van een pedofiel, dan vinden we dat afschuwelijk. Ja toch? Behalve dan als die daders moslims zijn, die zich beroepen op het islamitisch recht. Seksuele verminking wordt dan eufemistisch “vrouwelijke besnijdenis” genoemd en pedofilie wordt een “islamitisch huwelijk” als een imam er zijn zegen aan geeft. Maar niet alleen moslims officialiseren zulke mensonterende praktijken.

Ook progressieve, linkse westerlingen. Kristien Hemmerechts pleitte in De Morgen ooit voor de legalisatie van vrouwenbesnijdenis. Vóór de zaak-Dutroux losbarstte waren de meeste linkse en groene partijen in Europa vóór de legalisering van pedofilie.

Na Dutroux hielden ze zich een tijdje koest, maar nu erkennen ze in de meeste landen wel officieel de pedofiele kindhuwelijken van islamitische immigranten en asielzoekers en voeren ze een gedoogbeleid tegenover seksuele verminking van meisjes. Ter illustratie: in theorie wordt seksuele verminking in Groot-Brittannië zwaar bestraft, maar die wetten worden niet toegepast. Er zijn minstens 137.000 besneden vrouwen in het land, maar er wordt bijna nooit iemand bestraft.

Islamitisch kruitvat De dood van de dictator Islam Karimov, “eeuwigdurende” president van Uzbekistan, heeft in het westen nauwelijks aandacht gekregen. Ten onrechte, want zijn overlijden zou het begin kunnen zijn van chaos in dat strategische gelegen land, dat grenst aan Afghanistan en aan de vroegere sowjetrepublieken Kazakhstan, Turkmenistan, Kirgizstan en Tadzjikistan.

Karimov werd in 1989 nog door Gorbatsjov geïnstalleerd als opperhoofd van de communistische partij in Uzbekistan en hij is sindsdien aan de macht gebleven, regerend met de oude keiharde sowjetmethoden, maar zonder communisme.

Terzijde: alle voormalige “christelijke” Sowjetrepublieken behalve Wit-Rusland werden

na de ondergang van de het sowjetimperium democratisch, alle islamitische werden dictaturen, zonder één uitzondering. Het zoveelste bewijs dat democratie en islam niet samengaan. Afshin Ellian waarschuwde in Elsevier dat de dood van Karimov gevaarlijke perspectieven opent voor een IS-achtige machtsgreep in de achtertuin van de vroegere Sowjetunie.

Als IS uit Syrië en Irak wordt verdreven – maar zover is het nog lang niet!- zou Uzbekistan zelfs het hartland van een nieuw kalifaat kunnen worden. Ook in Afghanistan wonen veel Uzbeken en de Taliban hebben al herhaaldelijk geprobeerd in Uzbekistan te infiltreren. Ook IS heeft grote groepen Uzbekse kinderen opgeleid en geïndoctrineerd tot djihadi’s. Heel dat gebied is een islamitisch kruitvat, wachtend op een vonk.

Censuur en verraad De Griekse regering, een coalitie onder leiding het extreemlinkse Syriza, heeft opdracht gegeven bisschop Markos Vasilakos van het eiland Chios te vervolgen wegens aansporing tot rassenhaat, omdat hij tijdens een preek iets had gezegd, dat iedereen weet: dat de meeste landverhuizers die vanuit Turkije op Chios aankomen, geen Syrische vluchtelingen zijn, maar illegale immigranten.

Vasilikos had in het begin van de asielcrisis nochtans de kerken op Chios opengesteld voor “vluchtelingen” en hulpgoederen voor hen ingezameld. Maar dat kan hem nu niet redden… De kleinere coalitiepartner van Syriza, de Onafhankelijke Grieken, was oorspronkelijk rechts, conservatief, eurosceptisch en anti-immigratie. Maar zij heeft dat allemaal verraden en uitverkocht in ruil voor regeringsdeelname, omdat Syriza enkele zetels te weinig had om alleen te kunnen regeren.

Hypocriete Turkse verkrachters In de vertrekhal van Atatürk-luchthaven in Istanboel staat op een enorm elektronisch berichtenbord in het Engels en het Turks een “reiswaarschuwing” te lezen: “Wist u dat Zweden de hoogste verkrachtingsgraad ter wereld heeft?” Het is maar gedeeltelijk waar: Zweden heeft per honderdduizend inwoners het grootste aantal verkrachtingen van Europa, niet van de wereld. Achter dat bericht gaan vele lagen van Turkse hypocrisie schuil. Ten eerste wordt het gros van die verkrachtingen in Zweden gepleegd door islamitische “rapefugees”, die van Erdogan toelating kregen dwars door Turkije te trekken om vandaaruit naar Europa over te varen. Zonder de medeplichtigheid van Erdogan, de Griekse regering, Angela Merkel en de Zweedse regering zelf, waren die verkrachters nooit in Zweden binnengeraakt. Ten tweede was dat “reisadvies” een wraakactie tegen de Zweedse regering, die had geprotesteerd tegen een nieuwe Turkse wet waardoor seksuele betrekkingen met kinderen jonger dan vijftien jaar niet meer strafbaar worden gesteld. En ten derde werd in diezelfde week een Turkse journalist via de sociale media overstelpt met scheldpartijen, doodsbedreigingen en beschuldigingen van landverraad omdat hij verslagen had gepubliceerd over de verkrachtingen van Syrische vluchtelingen in Turkije.

Het meest tragische geval daarbij was de verkrachting van een baby van negen maanden in een opvangkamp nabij de stad Gaziantep. Als u dacht dat zoiets alleen in Afrika gebeurde…

Maar de Turkse razernij richtte zich niet tegen de verkrachters, maar tegen die éne journalist die het had aangedurfd daarover de waarheid te schrijven… En dat zootje gangsters zouden wij dan zonder visum in de EU moeten binnenlaten.

Het nabije buitenland Desertie op links President François Hollande heeft tijdens zijn ‘quinquennat’ al heel wat doorstaan, maar de voorbije weken waren voor hem echt een hel. Twee politici van de linkerzijde, op de koop toe ex-ministers van Hollande, profileren zich uitdrukkelijk als kandidaten voor de presidentsverkiezingen van 2017.

Eerst was er Arnaud Montebourg, die twee jaar geleden al vertrok uit de regering-Hollande omdat hij vond dat de president te veel in sociaaldemocratische of zelfs sociaalliberale richting aan het evolueren was: Hollande was voor belastingverlagingen voor bedrijven, voor vrijhandel, voor lagere uitkeringen.

Montebourg daarentegen is een voorstander van hogere pensioenen en werkloosheidsuitkeringen, wil bedrijven geen voordelen geven en wil dat de Fransen zoveel mogelijk Franse producten kopen. Hij poneert een links economisch nationalisme en heeft zowaar enige gaullistische trekjes.

Dan vorige week minister van Economie Emmanuel Macron.

Het was al langer bekend dat hij presidentiële ambities had. De voormalige Rotschild-bankier nam ontslag als minister om zich volop te storten op zijn partij “En Marche”. Macron is geen lid van de PS van François Hollande maar richt zich duidelijk op het socialistische electoraat. Hij profileert zich als een sociaaldemocraat, zij het zonder het zelf te zeggen. Trouwens, Macron heeft zich nog niet officieel kandidaat gesteld voor de stembusslag van 2017, maar niemand twijfelt eraan dat hij lonkt naar het Élysée.

Wachten of niet?

Wat een mal figuur moet president Hollande niet slaan als twee van zijn vroegere medestanders hem op die manier openlijk desavoueren? De president, die nog amper 20 procent van

Si la France m’était contée de Fransen achter zich heeft, is op achtervolgen aangewezen.

Hollande hoopte zijn legitimiteit te versterken door bij de socialistische voorverkiezingen voor 2017 als dé kandidaat van links op de voorgrond te treden. Maar hij wordt door de ene politicus na de andere in snelheid gepakt. Het is immers zo dat niet enkel Montebourg en Macron naar het hoogste ambt lonken.

Ook andere figuren ter linkerzijde denken aan een kandidatuur zoals ex-minister Benoît Hamon, Cécile Duflot en de onvermijdelijke radicaal-linkse Jean-Luc Mélenchon.

In 2002 leidde een veelvoud aan linkse kandidaten ertoe dat de stemmen in die mate versnipperd werden dat PS-kandidaat Lionel Jospin niet eens de tweede ronde haalde. Volgend jaar zou dit kunnen vermeden worden dankzij de PS-voorverkiezingen. Het is echter onduidelijk of Montebourg en Macron bereid zijn daaraan deel te nemen. Het zou kunnen dat ze zonder omwegen naar de kiezer stappen.

Bij de PS zijn daarom meer en meer parlementsleden ervan overtuigd dat Hollande zich geen kandidaat mag stellen. Want anders dreigt de linkse versnippering uit te draaien op een zware nederlaag. Anderen zijn dan weer van oordeel dat de uittredende president zo lang mogelijk moet wachten met zijn officiële kandidatuur. Hij zou dan na maanden van interne linkse debatten over het te voeren beleid na mei 2017 als een soort ‘deus ex machina’ de redder van het vaderland worden.

Tenslotte had François Mitterrand zich in 1988 pas in maart, een goede maand voor de eerste ronde, kandidaat gesteld voor zijn herverkiezing. Het verschil is dat de populariteit van de toenmalige uittredende president veel groter was. En Mitterrand kon profiteren van de ‘vechtregering’ van de cohabitation met rechts. Dat voordeel heeft Hollande niet. En zelfs zijn eer-

Waanzinnige socialisten De term ‘regressief links’ is sinds een tijdje onder de mensheid uitgestrooid. De zelfverklaarde progressieven, zijn in de huidige tijdsgeest juist conservatief, of zelfs reactionair bezig. Zij willen terug naar vroegere tijden.

Vaak, maar niet altijd, heeft dit te maken met de multiculturele waanzin. Het islamitische stemvee moet namelijk te vriend worden houden.

Wij hebben in deze kolommen de naam Jeremy Corbyn al vaker laten vallen. Lezers weten dat wij, op zijn zachtst gezegd, geen al te hoge dunk hebben van dat heerschap. Die extreemlinkse opa danst voorlopig nog wat rond de meiboom. De dag dat Jeremy Corbyn komt te overlijden, zullen de kranten eensgezind over hem oordelen: de man die de sociaaldemocratische partij naar de verdommenis hielp.

Succes in de jaren negentig Het zag er vanaf de jaren negentig nochtans zo goed uit voor links. Op het Europese vasteland veroverden heel wat socialistische politici het hoogste ambt en begonnen de ‘Paarse Kabinetten’. Gedaan met de christendemocratische heerschappij. Leve het progressieve denken! In Nederland (Wim Kok), Vlaanderen (Steve Stevaert en gezelschap) en Duitsland (Gerard Schröder) waren de sociaaldemocraten populair. De bomen groeiden tot in de hemel. Belastinggeld vloog door ramen en deuren.

Ook in het Verenigd Koninkrijk rekende de kiezer af met de conservatieve regeringen. Gedaan met het tijdperk van Margaret Thatcher (1979-1990) en John Mayor (1990-1997). Tony Blair nam de fakkel over. Met ‘New Labour’ wilde hij afrekenen met het verleden. De Labour Party moest vooral gezellig en modern zijn. De opvolger van Tony Blair, Gordon Brown,

kon echter bezwaarlijk ‘hip’ genoemd worden. Als voorzitter en eerste minister straalde Brown weinig daadkracht uit. Dat zou er met types als Ed Miliband, in de oppositie, niet op beteren.

Het is opvallend hoe zielloos de sociaaldemocraten, sinds het vertrek van Blair, zijn geworden. Geen aansprekende ideeën.

Grijze, nietszeggende types aan het hoofd van de partij. Vandaag zijn ze met Jeremy Corbyn gezakt tot een absoluut dieptepunt.

Ronduit zwak figuur Een deel van de Labour-aanhang en partijstrategen geloofde dat met het aantreden van de laatste voorzitter, de partij eindelijk weer op koers zou raken. Met de bejaarde marxist zou Labour opnieuw naar haar wortels teruggrijpen en wederom een smoel krijgen. “Op die manier zullen de sociaaldemocraten opnieuw succesvol worden, zoals in de jaren negentig”, werd gedacht.

De realiteit beslist er anders over. Corbyn sukkelt sinds zijn aantreden van de ene afgang naar de andere vernedering. Vorige week nog schreven we over zijn treinrit. De Labour-aanvoerder beweerde dat de geprivatiseerde treinen overvol zitten. Niets bleek minder waar te zijn. Corbyn zette een hele scene op het getouw en liet zich fotograferen met enkele kinderen op zijn schoot. Zogezegd ‘het bewijs’ dat in de Virgin-treinen onvoldoende plaatsen beschikbaar waren. Uitspraken zoals “een loon van tienduizend pond per maand is niet hoog”, maakt de situatie er voor de zelfverklaarde socialist al niet beter op.

Los van dit soort voorvalletjes, zit het algemene probleem voor Labour veel dieper: Corbyn kan geen debatten winnen. In het parlement wordt hij door de tegenstand vierkant uitgelachen. David Cameron liet, voor zijn vertrek, Corbyn alle hoeken van het Lagerhuis zien. Ook tegen de huidige Prime Minister, Theresa May, blijkt de partijvoorzitter van Labour niet opge-

Kluth is Duitser, dus het heeft niks te maken met Britse eigenwaan of ijdelheid. De eigen ervaring kan dat enkel bevestigen: zin voor speelse nuances, gezond sarcasme en ironie ontberen onze oosterburen zeer. Daarom is het leuk dat eindelijk een Duitse film de ronde doet die deze clichés doorprikt en algemeen bejubeld wordt als een hilarische en opgewekte prent, een billenkletser. “Toni Erdmann” heeft het allemaal: een ontregelde en eenzame vader die met vermommingen, grofheden, waaronder een giller voor kinderen: een kussentje dat je kwansuis onder je achterwerk geschoven krijgt en dat scheten lost, melige bargesprekken, tracht zijn opgefokte dochter, een managementconsultant op missie, te herwinnen. En het lukt.

De filmcritici zijn unaniem enthousiast en het publiek binnen en buiten Duitsland lacht zich een kriek in de lange, 162 minuten durende prent. Zij draait in de Vlaamse bioscopen.

Kluth zal blij zijn. Hij deed een lange beroepsronde in de Angelsaksische wereld voor zijn blad en bezoekt in 2012 met zijn kinderen de Berlijnse zoo om hen opnieuw te laten wennen aan het thuisland. De kinderen zijn 2, 4 en 7 en ze hebben zin voor ironie, het fijnste dat de Britten en in mindere mate de Amerikanen siert. De drie weten dat niet alles letterlijk dient aangenomen te worden. Ironie schept afstand en vrolijke spanning.

Rechts maakt zich geen zorgen Hoe kijkt de rechterzijde aan tegen wat velen de linkse ‘desertie’ tegenover president François Hollande noemen? Het Front national zit op rozen. Marine Le Pen lijkt zeker van de tweede ronde in 2017. Ook bij de klassiek-rechtse Républicains kan de pret niet op. Niets beter dan de linkerzijde die vechtend over straat rolt.

Maar dreigt men iemand als Emmanuel Macron niet te onderschatten? Wat als hij toch de tweede ronde haalt in 2017 omdat veel Fransen ex-president Nicolas Sarkozy - één van de topkandidaten voor de nominatie van Les Républicains - meer dan beu zijn? Sarkozy denkt niet dat het zo’n vaart zal lopen. Macron beschikt, in tegenstelling tot Les Républicains, niet over een echt partijapparaat dat een lange campagne kan voeren. Sarkozy, zeer populair bij de eigen militanten, kan dat wel. Bovendien blaast Macron inhoudelijk warm en koud. Hij noemt zich “niet links en niet rechts” en is naar eigen zeggen “geen socialist”. Maar als minister voerde hij geen liberaal laat staan een sociaalliberaal beleid. De belastingen gingen zelfs omhoog, met zo’n 50 miljard euro.

Macron is voor veel rechtse politici een zeepbel die snel zal uiteenspatten. Les Républicains zijn bezig met de interne machtsstrijd. Het wordt Sarkozy of ex-premier Alain Juppé die in 2017 in het strijdperk treedt en zal winnen. Links zal net als bij de eerste post-de Gaulle-verkiezingen van 1969 amper een rol spelen, hoopt men bij Les Républicains.

Salan

engeland wassen. In de peilingen is de kloof tussen de Conservatives en Labour aanzienlijk gegroeid. Mochten er vandaag verkiezingen zijn, dan haalde de Tory Party met gemak 40 zetels, terwijl de sociaaldemocraten moeite hebben om in peilingen nog aan de grens van 30 zitjes te raken. Sinds begin juli bedraagt de kloof in nagenoeg alle peilingen minstens 10 zetels.

Geen alcohol na het werk Bij Labour voelen ze aan hun theewater dat er iets moet gebeuren. Maar wat precies? Om één of andere stomme reden denkt Corbyn dat Labour een toekomst heeft als ze zich – nog meer dan voorheen – bekeert tot het kamp van ‘regressief links’.

Met deze term wordt bedoeld dat socialisten de liberale waarden waar ze vroeger voor stonden (vrijheid blijheid!), nu met liefde overboord gooien. Het verdedigen van de boerkini als een symbool van emancipatie en feminisme, is daar een prachtig voorbeeld van. Jeremy Corbyn beviel vorige week nog van een achterlijk idee. Zo moet het verboden worden voor werknemers om na hun werk nog een pint te gaan drinken. Dit is volgens Corbyn namelijk onaanvaardbaar seksisme, aangezien vrouwen nooit aan dit soort feestjes kunnen deelnemen. Zij willen immers meteen naar hun kinderen toe.

Vreemd. Waren de sociaaldemocraten niet degenen die het klassieke rollenpatroon tussen mannen en vrouwen achterhaald vonden? Valt Corbyn zelf niet ten prooi aan seksistische stereotypering? Wat wordt de volgende stap van Labour? Vrouwen terug aan het fornuis en een totaalverbod op alcohol voor mannen? Eigenlijk zou dat laatste electoraal de socialisten nog niet zo slecht uitkomen. Wij kennen alvast één groeiende groep in de samenleving die het daar volmondig mee eens zal zijn…

LvS en zo zijn we terug bij de boerkini beland.

Bei uns in Deutschland De dame aan het loket van de diergaarde informeert het kwartet dat de jongste gratis binnen mag en de twee oudste 10 euro moeten betalen, waarop de papa zegt: “Wat zou u zeggen als ik een beetje meer betaal en u houdt ze?” Stomme verbazing en ernst aan het loket, en de ticketdame zegt bloedserieus tegen de geamuseerde kinderen die grinniken en prijzen bedenken: “Neen, schatten, jullie vader meent dat niet, hij wil jullie werkelijk niet verkopen.” De humor zakt in als een pudding, en later bij de giraffen vragen de kinderen: “Waarom zei die mevrouw dat?”

Vergissingen Het zette Kluth aan het denken waarom Duitsers moeite hebben met het begrijpen van niet-letterlijke bedoelingen van woorden en de neiging hebben om je terecht te wijzen als zij denken dat je fout zit. Stijve schoolfrikken met opgeheven vinger, zo is het beeld. Kluth zat voor kort aan bij een diner bij de Turkse ambassadeur in Duitsland. De meest Duitse trek, vond deze, is dat Duitsers het noodzakelijk vinden, hoe pietluttig ook, om vergissingen te corrigeren. De rest van de tafel, buitenlanders, knikt. Ietsje later gaat het gesprek over wijn en de vrouw van Kluth beschrijft een wijntour die zij maakte door Napa County in Californië (dé wijnstreek van die zonovergoten staat), waarop Andreas Kluth opmerkt “Het was Sonoma” en de disgenoten in lachen uitbarsten. Ter herinnering: Kluth is Duitser, en hij merkt in zijn column over Duitse humor met zelfspot op hoe ook hij lijdt aan de afwijking van zijn volksgenoten.

Kluth beschrijft een typische woordenwisseling. Een Duitse kennis zegt: “Andreas, jouw vrouw zoekt je”, waarop de journalist repliceert: “Echt, meestal tracht zij mij kwijt te geraken”, waarop de kennis boos zegt, “Neen, werkelijk, zij kijkt uit naar

FRANKRIJK

ste minister Manuel Valls, die zich geen kandidaat stelt, denkt al aan het post-Hollande-tijdperk.

Right or wrong

De Duitsers missen de gulle lach Een Duitse vader die zijn dochter tracht te heroveren door stomme trucs uit te halen met een kussentje dat scheten laat horen, is iets voor de bierfeesten in Beieren, niet voor 99 procent van zijn landgenoten. De woorden Duitser en bloedserieus zijn synoniemen, oordeelt Andreas Kluth, de correspondent in Berlijn van de luxebijlage van The Economist.

9

8 september 2016

DUITSLAND

jou en loopt ginder rond.” Kluth besluit dat de verkeerd begrepen woorden en toespelingen in zijn geboorteland leiden tot een gevoel van eenzaamheid. Geen goed contact hebben is altijd pijnlijk en moeilijk. Mekaar met woorden omhelzen die speels afgevuurd worden, vergroot die afstand.

Doorbraak “Toni Erdmann”, de derde speelfilm van Maren Ade, is prettig, net als twee andere films die de Duitse stroefheid doorbraken: “Good Bye Lenin” en “Lola rennt”, niet toevallig gedraaid door twee jonge regisseurs opgegroeid in de DDR. Maren Ade maakte de eerste Duitse komedie die tot in Hollywood op de lachspieren werkt. Zij is niet aan haar proefstuk als filmer toe, echter, de eerste twee producten, “Der Wald vor lauter Baumen” en “Alle Anderen” geraakten enkel voorbij de critici en de festivals en flopten aan de kassa van de cinemazalen.

Ade pompt een curieuze mengeling van sociale observaties, absurditeit en grofheid in “Toni Erdmann” en verstrengelt in haar pellicule de gevoeligheden van een humoristische auteur, de Oostenrijkse sterregisseur Ulrich Seidl en acteurshowbeest Lena Durham. Zij ankert haar film in de moderne Duitse burgeridentiteit, die, hoe ver de spelers ook flaneren van de Duitse bodem, in dit geval in Roemenië, er in dikke lagen op ligt en bespot wordt. Ga zien hoe papa Winfried onaangekondigd opduikt bij zijn verloren dochter Ines in Boekarest, en hoe de twee grollend en grappend om mekaar wentelen en ten langen leste vrolijke vrienden worden.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

8 september 2016

medialand

Film

De Standaard een N-VA-krant?

Mel Gibson is terug

Volgens sommigen is De Standaard de laatste jaren een N-VAkrant geworden. Quod non, want de voormalige AVV-VVK-krant wordt met de dag allergischer voor alles wat naar Vlaanderen of Vlaams-nationalisme zou kunnen ruiken. Maar wie toch nog geloofd zou hebben in het sprookje dat ze daar in Groot-Bijgaarden elke dag de partijkrant van de N-VA drukken, hoeft maar het exemplaar van afgelopen week-end bij de hand te nemen, en even het interview met Patrick Dewael te vergelijken met dat met Antwerps N-VA-schepen Fons Duchateau.

Terwijl de teneur van het interview met Patrick Dewael bijzonder gemoedelijk was, waren de vragen aan Fons Duchateau ronduit vijandelijk en bijzonder suggestief. Er werd nog net niet vlakaf gevraagd of Fons Duchateau toch niet wou toegeven dat hij toch wel een beetje een fascist was.

Klap op de vuurpijl: op zondag kreeg Yasmine Kherbache van de sp.a uitgebreid de gelegenheid om enkele uitspraken van Fons Duchateau te weerleggen. Toch wel een merkwaardige gang van zaken, en zeker niet alledaags. We vragen ons af: gaat bij een volgend interview met een sp.a-schepen uit een grote stad –we denken bijvoorbeeld aan Gent– iemand van de N-VA achteraf commentaar mogen leveren op de uitspraken van die schepen? Of werkt dat zo niet?

Blood Father

Medisch toestand Hillary Clinton We hebben het in deze kolommen eerder al eens gehad over de medische toestand van de Democratische presidentskandidate Hillary Clinton. Zowel de Amerikaanse als de Europese media houden daarover de kiezen stevig op mekaar, kwestie van de kiezers niet op verkeerde gedachten te brengen.

Nieuw is echter dat Hillary Clinton zich de laatste tijd zelf beroept op haar medische toestand in verband met alweer een nieuw onderzoek van de FBI naar haar beruchte mailserver. Of er ook geheime informatie in de mails stond die op haar privémailserver terechtkwamen? Ze kan het zich niet herinneren, antwoordde ze Willy Claes-gewijs, maar dan wel met het bijkomende excuus dat haar geheugenverlies te wijten zou zijn aan haar ongelukkige val van enkele jaren geleden.

Er is echter één probleempje met dat verhaal: uit haar entourage lekken er hoe langer hoe meer verhalen uit over hoe ze zich ‘s namiddags niets meer kan herinneren van de briefings van ‘s morgens. Nu, zoiets valt op onze redactie ook al eens voor, maar dat heeft dan gewoonlijk toch een concrete aanwijsbare –vloeibare– oorzaak. In het geval van Hillary Clinton wordt de paniek over hoe ze haar op die manier verkozen gaan krijgen in haar omgeving echter met de dag tastbaarder, door al die gezondheidsproblemen. Als er tijdens de debatten maar geen pijnlijke momenten vallen…

Trump tart Soenens Over de Amerikaanse presidentsverkiezingen gesproken, is het u ook al opgevallen hoe Donald Trump de laatste paar weken elke controversiële uitspraak heeft gemeden? Wij hebben gehoord dat een bepaald ex-hoofdredacteur daarover met de dag meer en meer gefrustreerd aan het raken was, want hoe kon hij nu op die manier zichzelf nog eens in het journaal uitnodigen om zich daar uitgebreid in het zonnetje te laten zetten? Wat een slecht karakter heeft die Donald Trump toch! Een mens zou gaan denken dat hij ‘t Pallieterke leest…

Stil rond Djellza Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken liet begin verleden week een klein bommetje vallen toen hij langs zijn neus weg verklapte dat de broertjes van Djellza niet bepaald onschuldige lieverdjes zijn. En toen werd het in de pers plots heel stil rond Djellza.

Nu zullen de journalisten wel beweren dat die stilte te verklaren valt door het feit dat ze ondertussen ondergedoken is, en er dus ook niet veel nieuws meer te rapen valt. Maar in andere gevallen is zoiets nooit een grote hinder geweest om het emoverhaaltje rond een knuffelasielzoek(st)er nog een tijdje aan de gang te houden. Dat één van die broertjes van Djellza boven-

dien nog zo dom was om Theo Francken op Facebook persoonlijk te bedreigen hielp de zaak van de asielindustrie natuurlijk ook al niet verder. Alsof die broer wou onderstrepen dat de hele familie niet snel genoeg naar Kosovo gerepatrieerd kan worden.

Toch waren de verklaringen van Theo Francken niet helemaal zonder risico. Voor de asielindustrie is er immers niets aan gelegen om in de pers een emotioneel verhaal te lanceren rond één of andere asielzoeker met hoge aaibaarheidsfactor, zoals bijvoorbeeld Djellza met haar zeer fotogenieke onschuldige snoetje. Als echter de overheid enkele harde feiten uit het dossier van de betreffende asielzoeker uit de doeken doet om te bewijzen dat het publiek voorgelogen wordt, gebeurt het wel eens dat de advocaten meteen al klaar staan om de schending van de privacy van die asielzoeker aan te klagen. En dus een regularisatie te eisen. Ga het als overheid dan maar eens uitleggen voor de rechter, ook al stonden de verhalen in de kranten bol van de leugens.

Sint-Aylan?

Het was natuurlijk te denken: op 2 september was het precies één jaar geleden dat de driejarige kleuter Alan Kurdî (en dus niet “Aylan” met een y, maar wat kan het de journalisten schelen?) aanspoelde op een Turks strand, en dat moest in de pers nadrukkelijk herdacht worden. Eerder waren er ook al de herdenkingen van de “Wir schaffen das”-uitspraak van Angela Merkel, gedaan op 31 augustus 2015 tijdens een persconferentie.

Een mens vraagt zich af of men nu van plan is om 2 september uit te roepen tot een internationale Aylan-dag, waarop alle grenzen voor alle vluchtelingen opgegooid dienen te worden, of 31 augustus als een internationale schaffen-dag?

En we zijn eens benieuwd of de kinderen die omkwamen bij de aanslag in Nice van 14 juli volgend jaar op evenveel aandacht zullen kunnen rekenen als Alan Kurdî vandaag. Van die kinderen in Nice bestaan immers eveneens pakkende foto’s vergelijkbaar met de iconische foto van Alan Kurdî, maar om één of andere reden krijgen we die iets minder vaak voorgeschoteld in de kranten. Hoe zou dat toch komen?

AfD is foei Ook gemerkt hoe Alterative für Deutschland afgelopen weekend, naar aanleiding van de verkiezingen in Mecklenburg-Vorpommern, weggezet werd in de pers? Extreem-rechts, weet je wel, of concreter: een anti-immigrantenpartij. En zoiets is natuurlijk heel erg foei.

Nochtans is de AfD oorspronkelijk een anti-EU-partij, gesticht als reactie op de redding van de euro op 6 februari 2013. Alleen bekt dat niet zo lekker, en is het veel gemakkelijker om de AfD af te schrijven met een klein leugentje. Om bestwil, natuurlijk.

“Lügenpresse”, wie vindt zo’n term toch uit?

Biepooost een ramp Neen, ditmaal gaat het niet over de erbarmelijke postbedeling van onze vrienden van Biepooost. Nu eens iets totaal anders. Een lezer uit Dilbeek, actief bij de Vlaamse Volksbeweging, stuurde ons zijn ervaringen met Bpost door.

Want wat blijkt: het gebeurt steeds meer dat de postbodes in Dilbeek geen woord Nederlands spreken noch begrijpen. Dilbeek is, voor wie het niet zou weten, een oer-Vlaamse gemeente, zonder faciliteiten. Een niet alleenstaand feit, want in de buurgemeenten Lennik en Ternat doet zich hetzelfde fenomeen voor.

Door de voorzitter van VVB-Dilbeek, Jean Pierre van Cauwelaert, werd al klacht neergelegd bij Bpost. Verder werden er brieven verstuurd naar minister De Croo (bevoegd voor Bpost) en Dilbeeks burgemeester Willy Segers (N-VA) om hen op de hoogte te brengen van de situatie.

Maar dan… Barbara van Speybroeck, woordvoerster van Bpost, werd om een reactie gevraagd, en wat zegt zij: “Door een tekort aan postbodes moeten Franstalige bodes soms inspringen. De dienstverlening krijgt voorrang op de taalwetten.”

U moet dat nog eens lezen… en dan met de ogen knipperen; want Barbara zegt met zoveel woorden dat de taalwetten mogen overtreden worden. Blijkbaar zijn dat soort wetten voor haar van geen waarde. “Momenteel zijn er campagnes gestart om Nederlandstalige postbodes in de Vlaamse Rand aan te trekken.” Volgens een bericht van eind augustus dit jaar, is Bpost op zoek naar een zestigtal extra postbodes voor de Vlaamse Rand.

Eén van die campagnes richt zich trouwens rechtstreeks naar vluchtelingen die de openstaande vacatures moeten invullen.

Of daar veel Nederlandskundigen tussen zitten, is maar de vraag.

Overigens, we moeten niet enkel klagen over Bpost. Steeds meer berichten bereiken ons dat koerierdiensten die pakjes bezorgen van DHL, of PostNL, evenmin de Nederlandse taal machtig zijn. Wat we ook al mochten ervaren in Antwerpen toen een chauffeur van PostNL een pakje kwam afgeven op onze weelderige kantoren. De man sprak geen gebenedijd woord Nederlands. DHL en PostNL zijn, als privébedrijven, niet onderworpen aan de taalwetgeving en daar is dus weinig tegen te beginnen.

K arl van C amp Maar Bpost moet de taalwetgeving wel respecteren. Altijd.

Hij leeft dus nog, Mel Gibson. Ooit een superster, waar we de jongste tien jaar nauwelijks van gehoord hebben, tenzij dan met enkele rollen in liefst te vergeten producties en vooral in de roddelbladen waarin zijn overmatig alcoholverbruik, huiselijk geweld, echtscheidingen, uitspraken over Joden, homo’s, lesbiennes, abortus en, ja, zelfs over politiek en de Kerk (Gibson is een overtuigde conservatieve katholiek) breed uit de doeken werden gedaan. Waardoor hij, naar eigen zeggen, op de zwarte lijst in Hollywood belandde: niemand wilde nog met hem werken.

Geen probleem zou je aanvankelijk denken. De man is inmiddels 60 jaar en hij is letterlijk schatrijk geworden met “The Passion of the Christ”, een film waarin hij zijn eigen geld investeerde, met een monstersucces tot gevolg. Tijd dus om wat van die rijkdom en het leven te genieten. Maar dan heb je gerekend zonder de ambities van iemand die vindt dat zijn carrière nog lang niet voorbij is. Dus klopt Gibson op de poort voor een nieuwe start, met twee films. Enerzijds de hoofdrol in “Blood Father” en anderzijds de regie van “Hacksaw Ridge”. Beide films zijn nog altijd geen Hollywoodproducties. De eerste is van Franse makelij, de tweede draaide hij in zijn tweede vaderland Australië en beleeft zijn première op het aan gang zijnde Filmfestival van Venetië.

Misschien zorgen ze wel voor de nieuwe doorbraak die Gibson zo graag wil.

Of dat met “Blood Father” zal gebeuren, lijkt echter twijfelachtig. Zijn personage is niet bepaald het type waarmee je een idool wordt van een jong bioscooppubliek. Gibsons gegroefd gezicht is dat al evenmin, al kun je bewondering hebben voor het feit dat hij zich zonder franjes laat fotograferen zoals hij is. Misschien is het dan toch zo dat hij een carrière als regisseur nastreeft (zoals hij in interviews zegt), eerder dan als acteur.

In “Blood Father” speelt hij, in een regie van Jean-François Richet, de rol van een ex-alcoholicus, ex-bajesklant en ex-biker die in een caravan woont en wat geld verdient met tattoos zetten. Hij krijgt de kans om zijn leven, en vooral om de relatie met zijn dochter, opnieuw op het goede spoor te brengen als die laatste wordt bedreigd door drughandelaars.

Het is beslist geen grootse cinema die je te zien krijgt, en bijster origineel is het ook al niet. Richet valt daarvoor iets te veel terug op clichés (dochter bedreigd door halve gangsters, een vader die zijn falen als ouder goed wil maken), terwijl je ook voortdurend de beperkingen voelt van een klein budget, maar het levert een paar actiescènes op die nostalgische herinneringen oproepen aan de beginperiode van Gibson, als “Mad Max”. Bovendien is de tekening van de outsiderscultuur in Californië – mensen die op de rand van de “normale” maatschappij leven – niet zonder verdienste.

Voeg daarbij de karakterkop van Gibson en je krijgt een film die je toch niet helemaal onverschillig laat.

K.T.

Disfunctionele familie

Vincent

Een nieuwe Vlaamse film kunnen we natuurlijk niet zonder commentaar laten passeren, des te meer omdat “Vincent” opnieuw een samenwerking is van scenarist Jean-Claude van Rijckeghem en regisseur Christophe van Rompaey die (weeral acht jaar geleden) tekenden voor het onverwachte succes “Aanrijding in Moskou”.

De outsider-personages uit die laatste film krijgen een nieuwe invulling met Vincent en Nikki in “Vincent”. Vincent (Spencer Bogaert) is een idealistische zeventienjarige die om de haverklap zijn ecologische wereldvisie aan de man wil brengen, het liefst aan onwillige toehoorders. Vanaf het begin is het duidelijk dat er iets hapert aan die gast, maar wat precies, dat wordt pas duidelijk als Vincent met zijn al even excentrieke Franse tante Nikki (Alexandra Lamy) naar Parijs trekt, achternagezeten door zowat Vincents hele familie.

Het is een disfunctionele familie die wordt opgevoerd, waarin zelfmoordpogingen, generatiekloven, onvrede met de samenleving, depressies en tienerproblemen de dramatische leidraad vormen. Van Ryckeghem en Van Rompaey trachten die te “verzachten” en aanvaardbaar te maken door de nodige humor. Helaas, die mix werkt niet zo goed. Het uitgangspunt mag dan zijn dat er in elke familie problemen zijn en dat “Vincent” een soort spiegel is van onszelf, van de familie die in de film wordt opgevoerd is niet zomaar een hoekje af, maar een hele hoek. De humor compenseert dat gevoel niet en maakt dat het algemeen menselijke niet naar boven komt, zoals dat in “Aanrijding in Moskou” wel het geval was.

De film levert enkele herkenbare dialogen, confrontaties en scènes op waarmee je kan glimlachen, maar in zijn geheel is “Vincent” te weinig overtuigend in zijn poging om het leven te zien als iets dat je met een lach en een traan kan interpreteren.

K.T.

Actueel

8 september 2016

Verdeelde slagorde van N-VA Mensen hebben het idee dat het leiden van een partij zoiets is als schaken: het bord overschouwen, je stukken zo goed mogelijk positioneren, drie zetten vooruit denken en een sluw plan ontwikkelen om je tegenstander te verslaan. De werkelijkheid is anders.

Als we de analogie van het schaken toch doortrekken, is het besturen van een partij eerder als de verwarde pogingen tot strategie vanwege een schaker die vaststelt dat één van zijn pionnen ongevraagd een paar vakjes is opgerukt, die tot zijn ontzetting vaststelt dat zijn loper zijn eigen paard poogt te slaan en die zich afvraagt waar zijn koningin eigenlijk zit.

Improvisatie en chaos Wat dat eigenlijk betekent is dat je er niet te snel mag van uitgaan dat, wanneer een mandataris van een politieke partij spreekt, die uitgestuurd en geleid wordt door de top van de partij. Ik zal het niet vaak eens zijn met Noël Slangen, maar de voormalige goeroe van Verhofstadt gaf wel een mooie beschrijving van de partijpolitieke realiteit toen hij stelde: “Mensen denken vaak dat de Wetstraat ongelooflijk gepland en gestuurd is, terwijl er heel vaak pure improvisatie heerst. ... Ik heb veel kunnen meekijken in de voor- en de achterkamers van de macht, en er is veel minder sprake van strategieën en complotten dan de buitenwereld denkt.”

Eén van de grote struikelstenen voor een goed geoliede partijstrategie zijn individuele politici die zich graag eens laten gelden.

En dan zeggen die dingen die de partij niet noodzakelijk ten goede komen. De meisjes en jongens van de N-VA hebben zich tijdens de laatste saaie weken van het zomerreces eens goed laten gaan.

Midden in het verlof publiceerde Kamerfractieleider Peter de Roover een lang pleidooi voor beperkingen van de vrije meningsuiting voor sympathiebetuigingen aan terrorisme.

Op zichzelf is dat geen onverdedigbare stelling. En het kan zeker een interessant debat op gang brengen. Maar de fractieleider van een partij in de Kamer is niet zomaar iemand die ideetjes kan opgooien zonder zijn partij te

engageren. De Roover kan bovendien wel een specialist zijn in staatshervorming en communautaire thema’s, maar fundamentele rechten en vrijheden blijken niet zijn sterkte te zijn.

Nochtans heeft de partij voldoende grondwetsspecialisten in haar rangen. Een voorafgaande raadpleging van Matthias Storme of Hendrik Vuye had veel ellende kunnen besparen.

Het is natuurlijk mogelijk dat de communicatie niet langer optimaal is tussen De Roover en Vuye, na de wissel als Kamerfractieleider waarbij laatstgenoemde plaats moest ruimen voor eerstgenoemde. Vuye uitte zijn kritiek op het voorstel van De Roover dan maar achteraf en in het openbaar. In een opiniestuk in Knack floot hij, samen met Veerle Wouters, zijn eigen fractieleider terug.

Een “gedifferentieerd aanbod” De boerkini was een gelijkaardig verhaal.

Vlaams volksvertegenwoordiger Sminate lanceerde op 17 augustus het idee om dit vrouwonvriendelijke kledingstuk te verbieden. Op zichzelf alweer een interessant maar ondoordacht idee. Twee weken lang leek dit verbod voor de buitenwereld het officiële standpunt van de partij te zijn. Tot voorzitter De Wever het op 29 augustus uit de lucht schoot.

Vorige week was het echter De Wever zelf die werd teruggefloten. Door niemand minder dan minister-president Geert Bourgeois.

De partijvoorzitter had al een paar keer laten verstaan dat hij in het najaar een Belgische versie van de Amerikaanse Patriot Act wil van kracht zien gaan. Daaronder verstaat hij ook de mogelijkheid om tijdens een noodtoestand preventief personen op te pakken die een groot risico vormen. Maar in een vraaggesprek met De Standaard (2/9) blijkt Bourgeois daar weinig voor te voelen. Zonder De Wever expliciet tegen te spreken, stelde hij: “Voor de politiestaat pas ik.” Hij voegde eraan toe:

N-VA treffen via Homans Het ziet er niet naar uit dat Liesbeth Homans overkomt wat Annemie Turtelboom of Jacqueline Galant eerder is overkomen. Een nogal gemeen artikel in Het Nieuwsblad zorgde even voor commotie, maar de N-VA lijkt de rangen rond Homans te sluiten. Ze kan de minister die Kris Peeters in 2014 in de gracht reed nog wel gebruiken.

Wat is er aan de hand? Eerst even terug in de tijd. Homans kreeg na de verkiezingen als Vlaamse minister erg veel bevoegdheden. Een moeilijke taak die samenviel met de persoonlijke gevolgen van een scheiding. Op De Nacht van de Vlaamse televisiesterren ging ze in de fout, vond niet alleen De Wever. Een glas te veel gedronken en/of bloednerveus gemaakt door een brutale Luk Alloo, het maakt niet uit.

En schitterende politieke interventies kunnen we ons van haar niet herinneren.

Moet het ons verbazen dat binnen een supergrote partij als N-VA niet iedereen Homans beste vriendje is? Dat is normaal, maar een krant als De Morgen greep in augustus tijdens een interview met haar in Dranouter meteen de kans om de N-VA pijn te doen. Dat Homans er zei dat ook in haar partij “je grootste vijanden in je eigen partij” zitten, werd er breed uitgesmeerd. Net als haar suggestieve opmerking dat ze in september misschien geen minister meer zou zijn.

Vorige week spinde De Standaard maar wat door over haar afwezigheid op het partijbestuur van eind augustus “omdat ze schoolboeken moest gaan kopen voor haar zoon”.

In een interview met Het Laatste Nieuws (2 sept.) zei De Wever dat Homans een “moeilijke periode” achter de rug had, maar een probleem voor de partij is ze “helemaal niet”… Ik moet de eerste partijgenoot nog tegenkomen die haar positie in twijfel trekt.” Maar het gespin nam nog toe nadat De Wever een heel mooi beeld gebruikte om te illustreren hoe hard de stiel van politicus wel is: “Voor wie in de politiek op zoek gaat naar een warm nest, heb ik maar één advies. Nood aan vriendschap? Koop een hond.” In De Standaard zei Geert Bourgeois dat er “een karaktermoord” bezig was, maar dat er voor Homans “in de partij noch in de regering een probleem” is.

De berichten over Homans werden onder

meer in Gazet van Antwerpen uitgebreid tot berichten over “een partij in crisis”. “Binnen de N-VA niet langer alles koek en ei”. Alsof dat in andere partijen wel het geval is…

Maandag deed Het Nieuwsblad er nog een schep bovenop. “Van leading lady tot lijdend voorwerp”, titelde de krant. Journalist Pieter Lesaffer, van 2012 tot 2015 hoofdredacteur van het onderwijsmagazine Klasse, is niet meteen de grote vriend van N-VA. Homans op basis van anonieme bronnen (partijgenoten, ambtenaren…) kapittelen is een journalistieke kneep om te kunnen schrijven wat je zelf denkt of wilt. En dat weten we nu. Homans is een “synoniem voor roddels en klachten”. Ze haalt alleen maar het nieuws met “uitschuivers”, is in vergelijking met Weyts “onzichtbaar”, heeft “geen visie” en “werkt slecht samen met haar administratie”. Volià.

Besluit Dat er binnen de partij kritiek is op Homans, is geen nieuws. Die is er in alle partijen op alle toppers. Dat het niet te best meer botert met vriend Bart (“Sleet op de magneet”, schreef Jo Van Damme hierover in De Standaard), het komt in de beste families voor. Dat Homans inderdaad tot dusver nog geen potten brak, ook dat is zo. Misschien kreeg ze als minister inderdaad te veel hooi op haar vork. Het is aan de partij om dat in geval van nood bij te sturen. En waakzaam te zijn over de eigen communicatie. Nogal wat journalisten willen de partij schade berokkenen. Voorlopig met losse flodders.

Dinsdag schreef De Tijd dat de N-VA-top “een carré” formeert rond Homans. De N-VAtop laat haar niet vallen, zo bleek er. “Homans kan alleen terugslaan door te laten zien dat ze er staat. En we zijn ervan overtuigd dat ze dat zal laten zien”, hoorde de krant. Van een anoAnja Pieters nieme bron…

“We mogen niet in Guantanamo-toestanden belanden.” Van een politieke tegenstander zou De Wever een dergelijk argument mogen verwachten, maar niet van een partijgenoot.

Want Guantanamo (met zijn slechte bijklank) en de Patriot Act hebben eigenlijk in de verste verten niets met elkaar te maken, zodat iemand die een dergelijke vergelijking maakt niet echt van goede wil lijkt te zijn.

Zelfs politicoloog Carl Devos, wiens beroepsmisvorming ertoe leidt dat hij politieke lijnen probeert te ontwaren in de chaos, als een kind dat dieren herkent in de wolken, moest toegeven dat er in het “gedifferentieerde aanbod” vanwege de N-VA van de laatste weken misschien geen lijn zat: “Een andere typische analistenfout is dan weer het projecteren van allerlei slimme strategieën in wat niet meer dan een intuïtief probeersels, noodwendigheid of zelfs stomweg toeval is.”

(De Morgen 5/3)

De rode draad Sommige perscommentaren vertolkten het idee dat deze periode van rommelige communicatie het gevolg was van het verlof van De Wever in Tirol. Maar in tijden van extreem gemakkelijke communicatie is dat niet echt een excuus. Voor een gsm of epost is Tirol even dicht bij Brussel als Antwerpen.

Sommige politieke commentatoren denken dat de N-VA bezig is aan een rechts offensief om het stemmenverlies aan het Vlaams Belang te beperken. Indien dit zo is, heeft het er niet de schijn van dat het erg gecoördineerd is. “N-VA weet het zelf niet meer”, besluit De Morgen (3/9).

Maar er is een rode draad in het verhaal.

Wat is het gemeenschappelijke element in de debatten over het beteugelen van “radicale” meningsuitingen, over de boerkini en over bijzondere terreurmaatregelen? Wat is toch de aard van het dossier waarover de N-VA zo verward communiceert?

Voor we het antwoord geven (dat u ongetwijfeld al geraden hebt), kunnen we er nog een vierde mediafeit aan toevoegen. Fons Duchateau, Antwerps N-VA-schepen van Diversiteit en Inburgering, slaakte dit weekend een noodkreet: “De emmer in Antwer-

11

pen is vol. Er moeten geen druppels meer bij. ... Als we van moslims niet vragen dat ze onze waarden assimileren, riskeren we zelf onder de voet gelopen te worden. ... We kunnen het net bolwerken. Maar als de instroom van vluchtelingen blijft aanhouden, wordt het moeilijk. De draagkracht in heel wat wijken is op.” (De Standaard 3/9) Hij sprak zijn waarschuwing uit op het moment dat bekend geraakte dat nu al de helft van de kinderen in Antwerpse scholen moslims zijn.

De kern van het probleem Het probleem waarover de N-VA zo moeilijk uit haar woorden komt heet “islam”. Alle topmensen voelen de onrust bij de achterban. En allen lanceren ze hun eigen ideetje dat op die gevoeligheden inspeelt, maar zonder samenhangende visie en liefst zonder het probleem bij naam te noemen. En dat is ook de reden waarom de ideetjes daarna telkens weer neergeschoten worden.

Want niemand wil beperkingen aan de vrijheid om je op het strand of om het even waar te kleden zoals je wilt. Niemand wil beperkingen op het recht van vrije meningsuiting die zomaar kunnen misbruikt worden tegen dissidente opinies. Niemand wil voorlopige aanhoudingen van mensen die niet in beschuldiging zijn gesteld. Maar we willen wel dat kleding die de achterlijke houding van de islam ten aanzien van vrouwen uitdrukt, verdwijnt. We willen dat islamitische radicalen niet langer de heilige oorlog kunnen prediken in onze steden. We willen dat islamitische terroristen geen bommen meer kunnen laten ontploffen in onze luchthavens en metrostations.

Men moet de dingen bij hun naam durven noemen. Massale islamitische immigratie heeft, in alle westerse landen die ermee geconfronteerd worden, heel wat zeer negatieve gevolgen opgeleverd. Het wordt tijd om de onvermijdelijkheid van deze effecten openlijk toe te geven. En de gevolgen worden niet milder met de tijd. Integendeel. Zolang dat besef niet eerlijk wordt uitgesproken, zijn alle beleidsideetjes pijlen afgeschoten in de duisternis.

Jurgen Ceder

Zangfeest zoekt regisseur Jan Hofkens is niet meteen de meest bekende bankzitter van de N-VA in het Vlaams Parlement. Eerlijk gezegd, we moeten toegeven dat we nauwelijks of nooit van de man gehoord hadden. Jan heeft ook een advocatenkantoor en kon zijn werk als Vlaamse Parlementslid niet meer combineren. Bij de aanvang van het nieuwe parlementair jaar (op 26 september) zal Jan Hofkens opgevolgd worden door Paul Cordy. Dat heeft zo zijn gevolgen voor het volgende Vlaamse Nationaal Zangfeest, want Cordy is daar actief als regisseur. In het kader van de neutraliteit van het Zangfeest is de functie van regisseur onverenigbaar met een parlementair mandaat. En zo moet het ANZ dringend op zoek naar een vervanger.

Daar gaat Youssef Youssef Kobo, activist bij de interculturele beweging KifKif, stapt op bij CD&V. De man, kabinetsmedewerker van de Brusselse CD&V-staatssecretaris Bianca Debaets, heeft het net iets te bont gemaakt. Als bestuurslid van KifKif vond hij al dat kritiek op de islam niet past. “Het discours over rechten en plichten en het neutraliteitsdebat zijn politieke instrumenten om discriminatie te bewerkstelligen”, lazen we anderhalf jaar geleden al in De Wereld Morgen. Hij was de man die kritiek op het fundamentalisme, radicalisme en extremisme ongepast vond omdat we nooit diezelfde kritiek formuleren tegen christenen. Een lijstje van door christenen gepleegde gruwelijkheden gaf hij er niet bij. Bij KifKif was Kobo één van de basispionnen in de campagne gericht op het politiseren van moslimjongeren, met altijd weer het gekende verhaal: het is onze schuld dat migranten hier niet meteen huis, werk en diploma vinden.

Elke vogel zingt zoals hij gebekt is, maar Youssef ging wel enkele keren grof op de man spelen. Vooral tegen N-VA. Het moet zijn dat zijn bazin, Debaets, een voormalig lid van de belgicistische club B-Plus, dat een goed idee vond…

Na de rellen en aanrandingen in Keulen zorgde Bart Schols, de journalistieke parel van De Afspraak, voor commotie door een tweet van Kobo voluit in beeld te brengen met de vraag of Pol van den Driessche (N-VA) “nu ook de cursus omgaan met vrouwen zou gaan volgen”.

Kobo pleitte in die dagen voor Franse programma’s op de VRT en voor “verplichte schooluitstappen naar Molenbeek”… De Wever en Francken noemde hij “de patroonheiligen van het racisme”… Het was duidelijk dat Kobo hiermee te ver ging. De Wever reageerde in Joods Actueel. In CD&V rommelde het en Debaets kreeg het lastig om haar poulain in huis te houden. De situatie werd onhoudbaar toen Kobo in een tweet nog eens schreef dat bij het Offerfeest in plaats van schapen beter de Gaia-activisten onverdoofd zouden worden geslacht.

Wat zo voorspelbaar was als regen na zonneschijn gebeurde meteen. In De Morgen zet pennenridder Joël de Ceulaer dinsdag meteen zijn helm op om Kobo te verdedigen. De uitspraak van Kobo was “een misplaatste grap”. Kan zijn, maar voor een politicus en zijn partij zijn zo’n uitspraken nu eenmaal geen politieke brandstof, integendeel. Na “een hartig gesprek” met zijn bazin is Kobo uiteindelijk “zelf opgestapt”. Volgens De Ceulaer mag Beke dat ontslag niet aanvaarden en zou hij Kobo een plek moeten aanbieden op een CD&V-lijst in 2018. Zou Beke zo gek zijn? Ja, misschien wel. Hij vindt dat Kobo ook nu nog bij de CD&V mag blijven.

Ter attentie van De Ceulaer (“Je suis Youssef Kobo”) nog dit citaat van sp.a-ideoloog Marc Elchardus: “We moeten blijven zeggen waar het op staat, met name dat er problemen zijn met radicalisme, met het toezicht op moskeeën en met moslims die onze seculiere maatschappij niet aanvaarden. De grootste fout die we nu zouden kunnen maken, is de zaak gaan vergoelijken. Dat hebben we jarenlang gedaan, met alle nefaste gevolgen van dien.” Tot de supportersclub van dat radicalisme behoren Kobo en de sterschrijver van De Morgen. Geen goeie zaak voor de socialisten.

12

Cultuur

8 september 2016

Jill Heyninck speelt ‘Het Gevoel’

Podium

Er is altijd wel ergens een appel die niet al te ver van de boom valt. Er zijn altijd wel genen die familiaal bepalen wat er van ouderlijk talent doorgegeven wordt. En er is altijd wel bloed dat bijna door dezelfde aderen vloeit.

We kennen natuurlijk allemaal Paul Heyninck als zanger van de Vaganten en het is geweten dat Paul over het talent van tekstschrijven, gitaarspelen en zingen beschikt. Paul heeft dat meer dan 45 jaar bewezen en daar velen gelukkig mee gemaakt. Nog niet zo lang geleden hing hij de gitaar aan de haak en namen de Vaganten afscheid van hun publiek.

We hebben in de marge al kennisgemaakt met zijn dochter Jill. In een ver verleden zong zij tijdens een theatertournee van Dirk Denoyelle in allerlei gedaanten nog de pannen van het dak, en recenter musiceerde ze vrolijk mee met haar eigen vader en de drie andere Vaganten.

Vele jaren al op deze wereld en enkele kinderen later heeft dochter Jill nu alle moed bij elkaar gepakt en heeft ze haar droom waargemaakt en een eigen volwaardige cd gemaakt. Ze was al enige tijd bezig met op te treden, met naar buiten te treden met muzikale hersenspinsels en nu heeft ze die muzikale wending geofficialiseerd met een cd, getiteld ‘Het gevoel’.

Op deze muzikale boreling vinden we acht liedjes die mee gearrangeerd zijn door pianist Dirk Schreurs die op alle liedjes ook de toetsen voor zijn rekening neemt. Dirk nam ook de productie op zich en gaf Jill verder de muzikale impulsen om door te zetten en bij te schaven waar nodig.

De teksten van Jill zijn heel persoonlijke creaties waarbij de klemtoon ligt op liefde, zelfkennis, en haar kijk op haar leven en de realiteit rondom. Zoekend, dankend, mijmerend.

Met het liedje ‘Wie ben je?’ zadelt ze anderen en zichzelf op met een voor haar prangende vraag. Heel persoonlijk wordt Jill in het lied ‘De derde keer’ en nog meer geeft ze zich bloot in het laatste nummer ‘Danklied’.

Jill begeleidt zichzelf op haar lievelingsinstrument, de akoestische gitaar. Zonder veel franjes, zo puur en zuiver mogelijk. Geen camouflage of verstoppertje spelen achter ingewikkelde arrangementen en veel storende instrumenten. Op enkele hele fijne muzikale intermezzo’s van Dirk Schreurs niet te na gesproken.

Het resultaat van dit alles is een cd geworden met acht liedjes die het beluisteren absoluut waard zijn. De teksten moeten ook aandachtig beluisterd worden, want de thematiek en de woorden zijn niet zomaar vrijblijvend.

Soms heeft de tekst het wel wat moeilijk met de muziek en kunnen we stellen dat de mooie poëzie van de teksten niet altijd even goed bekt en ‘zingbaar’ is. Dat is op zich geen hinderpaal om te blijven luisteren, maar het vraagt daardoor soms wel wat meer moeite. We nemen dat er graag bij.

‘Het gevoel’ is een mijlpaal in het Nederlandstalige muzikale leven van Jill. Ze heeft alvast GT een hele fiere papa.

Hekalo niet vergeten Weer was de Sint-Annakerk in Lokeren volgelopen met Vlamingen uit alle windstreken, sommigen meer dan een uur te vroeg, om de slachtoffers te gedenken van die onmenselijke repressie van 70 jaar geleden waarover “men niet meer spreekt”.

Al van voor 9 uur ’s morgens waren vrijwilligers aan het werk om in de parochiezaal alle tafels klaar te zetten en een massa boterhammen te smeren en te beleggen, want – toch iets enigs in de Vlaamse Beweging? – na de Heilige Mis waren er voor iedereen gratis “Vlaamse” boterhammen met een kop koffie. Ook die H. Mis, voorgegaan door pater Wim van Essche en mee opgedragen door E.H. Roeland van Steenkiste, mag gerust als iets uniek in onze Vlaamse Beweging worden bestempeld: die serene herdenkingsteksten, die bezielde en bezielende preek van pater Wim, dat doorvoelde mééleven van die Vlamingen die, uitzonderingen daargelaten, wel allemaal een grootvader, een vader, een oom, een grootmoeder of een moeder, in gedachten hadden die als “pensionaris” of als “pakskesdraagster” met dat vaderlands “heropvoedingskamp” te maken hadden gekregen. Je hoefde warempel geen praktiserende gelovige te zijn om onder de indruk te geraken van de nadrukkelijke oproep om nu eens EINDELIJK komaf te maken met de verscheurende broedertwist en schande uit het “tweede volkslied van Vlaanderen” dat in het Lokerse concentratiekamp is vereeuwigd door Remi Piryns en Gaston Feremans (wiens dochter ook aanwezig was). Pater Wim deinsde er in zijn preek (volgens sommigen te lang, volgens anderen

niet lang genoeg) niet voor terug de hogere geestelijkheid, met als vergane glorie de roemruchte kardinaal Mercier, de paarse mantel uit te vegen om hun anti-Vlaamse opstelling. Hij haalde één van de slachtoffers van die opstelling, priester Hugo Verriest, aan met zijn onsterfelijke uitspraak over het Vlaamse volk – geen nieuw volk, geen ander volk – dat wij moeten doen herleven. Ook de politieke leiders van dit land kregen een ferme veeg uit de pan, en wat dat betreft, zal je mij de gedreven pater níét horen tegenspreken. Andermaal een pakkend hoogtepunt van deze herdenking van mensen “die we nooit mogen vergeten”, was de oproep aan de schaarse oud-ingezetenen van Lokeren en andere “pensionaten”, uitgesproken door Wilfried Haesen, om voor het altaar een kring van vriendschap te vormen als inspirerend voorbeeld voor alle Vlaamse politici. Als je die mensen en/of hun nazaten daar ziet staan, dan grijpt je dat telkens weer aan en dan denk je spontaan aan de mensonwaardige toestanden in die vaderlandse kampen der schande.

De geest in die kampen werd treffend weergegeven in het oude kamplied dat ik mocht voordragen, waarin sarcastisch wordt gezongen van het povere broodmaal en de soep als azijn waarop de gevangenen uit díé kwade jaren door de staat werden “vergast”. hvo

Privéverzamelingen worden musea Privémusea schieten als paddenstoelen uit de grond. Publieke musea mopperen over zoveel nieuwe concurrenten. De kunstliefhebber kijkt de ogen uit.

Net voor de vakantie vond in een pand aan de Scheldekaaien in Antwerpen, pal tegenover Het Steen, een persconferentie plaats. De Nederlandse reder en verzamelaar Harry Rutten toonde de plek waar hij dit najaar Museum De Reede zal openen. Dat zal volledig gewijd zijn aan grafiek, met de focus op ruim 150 tekeningen, etsen en lithografieën van Francisco de Goya, Edvard Munch (zie afbeelding) en Félicien Rops. Het is de eerste keer dat het publiek zo een grote collectie van deze drie topkunstenaars samen te zien zal krijgen. Het merendeel van de werken komt uit de verzameling van Rutten, die mikt op 25.000 bezoekers per jaar.

Burgemeester Bart de Wever was er graag bij: de stad moet geen euro betalen en “krijgt als het ware een museum cadeau.” De Morgen vond het toch wel merkwaardig dat het Antwerpse stadsbestuur zo blij is met deze privéconcurrentie op nog geen kilometer van het eigen stadsmuseum. Het enthousiasme voor de komst van De Reede is allicht te verklaren door de vaststelling dat het MAS de hoge verwachtingen niet heeft kunnen waarmaken. Het Museum aan de Stroom pakte wel uit met bijna 600.000 bezoekers in 2015, maar vergat te vermelden hoeveel daarvan enkel de ‘boulevard’ naar het panoramisch uitzicht op de tiende verdieping hebben bewandeld en dus geen voet in het museum hebben gezet.

De buurman van De Reede is het Eugeen van Mieghem Museum, eveneens een privé-initiatief. De Eugeen van Mieghem Stichting, opgericht door Erwin Joos, kon dankzij het mecenaat van de Belgische Redersvereniging in 2010 het Eugeen van Mieghem Museum openen in het Redershuis aan de Ernest van Dijckkaai. Het tweehonderdtal tentoongestelde werken is ofwel eigendom van de stichting ofwel in bruikleen uit andere privécollecties.

De stichting ontvangt geen subsidies en draait op de jaarlijkse bijdragen van de ongeveer duizend leden en op de steun van sponsors.

Harry Rutten is van plan met zijn De Reede

samen te werken met het Eugeen van Mieghem Museum en ook met het Maurice Verbaet Art Center, nog een privémuseum in Antwerpen. Het opende vorig najaar en toont de indrukwekkende collectie Belgische kunst uit de periode 1945-1975 die de voormalige ondernemer de voorbije veertig jaar bij elkaar verzamelde.

Ook in Nederland Niet enkel in Antwerpen bouwen kunstverzamelaars hun collectie uit tot museum. Begin mei opende Mark Vanmoerkerke het Spilliaert Huis in de rotonde van het Thermae Palace in Oostende met de tentoonstelling ‘Ontmoetingen met Spilliaert’ (loopt tot 1 oktober). Het is de bedoeling een breed publiek met het oeuvre van Léon Spilliaert kennis te laten maken, wat enkel kan toegejuicht worden, en om de band tussen deze bijzondere schilder en zijn stad Oostende in de verf te zetten.

In Nederland is de trend niet anders. Op 12 september zet industrieel en kunstverzamelaar Joop van Caldenborgh de deuren open van zijn splinternieuwe Museum Voorlinden in Wassenaar, vlak bij Den Haag. Van Caldenborgh kiest voor toegankelijke hedendaagse kunst.

Hij heeft een hekel aan het zwaarwichtige discours dat musea bij kunst van vandaag ophangen, terwijl je er gewoon kijkplezier moet aan beleven.

Een aantal publieke musea is niet blij met deze privé-initiatieven. Ze jammeren over al die nieuwe concurrenten en sommigen spreken zelfs over een dreigende doodsteek voor de publieke musea. Die conservatieve egelstelling is ongepast. De publieke musea die de bezoekers in de watten leggen, en die zijn er steeds meer, hoeven niets te vrezen. Zij die onder het deken van overheidssubsidies ingedommeld zijn, mogen gerust wakker geschud worden. Voor de kunstliefhebber geldt alleszins: hoe meer boeiend aanbod, hoe beter.

MMMV

‘Toogpraat’ nu ook in stripvorm De grappen van onze cartoonist Eric de Rop, waarvan er in dit blad een aantal verschenen onder de noemer ‘toogpraat’, zijn nu ook gebundeld onder dezelfde noemer.

Wie het werk wil aanschaffen, kan dit in de betere stripboekhandel voor 10 euro, maar tevens via ’t Pallieterke middels overschrijving van 12 euro (inclusief 2 euro verzending) op ons rekeningnummer BE82 4096 5194 9168, of via onze webwinkel. Aanbevolen!

Eric de Rop, “Toogpraat en andere onzinnigheden”, Uitgeverij `t Mannekesblad vzw, 48 blz., 10 euro, (+ 2 euro verzendingskosten), ISBN 9789082572216.

Boeken

8 september 2016

13

De geheimen van de Staatsveiligheid De moeilijkheid met geheime diensten is dat ze geheim zijn. In een dictatuur levert dat geen probleem op: de machthebber en zijn geheim agenten laten zich niet controleren of in hun bevoegdheden begrenzen. Maar in een democratie is het de regel dat alle takken van de uitvoerende macht controleerbaar moeten zijn door het volk en zijn vertegenwoordigers in het parlement. En discretie is nu net iets waar politici niet in uitblinken.

Het moeilijke evenwicht tussen de eisen van een democratische samenleving en de strikte geheimhouding, zonder dewelke geen enkele inlichtingendienst kan werken, is de rode draad doorheen het boek van Lars Bové, journalist van De Tijd. Ook hij kon, als journalist, slechts mondjesmaat en via vele verschillende kanalen aan versnipperde informatie komen om zijn boek te stofferen.

Het boek is dan ook geen allesomvattende beschrijving en analyse van de werking van de Belgische Staatsveiligheid. De lezer wordt door Bové meegenomen in zijn speurtocht van een jaar naar deze schimmige dienst. Via het relaas van zijn formele en informele contacten leren we over de geschiedenis, de werking en de problemen van de Staatsveiligheid. De titel is enigszins misleidend. Hoewel er informatie in voorkomt die zeker geen algemene kennis is (zoals het personeelsbestand van de dienst, i.e. ongeveer 600 mensen), moet je in dit boek niet zoeken naar de onthulling van grote geheimen. Bové is geen sensatiejournalist en geen complotdenker.

De gebrekkige controle op de Staatsveiligheid heeft tot gevolg dat de persoonlijkheid van de baas (de administrateur-generaal) een belangrijke rol speelt in de bedrijfscultuur. In

de jaren zeventig en tachtig was dat Albert Raes, wiens paranoia en eigenzinnigheid de dienst in vele schandalen deed belanden. Een andere opvallende figuur was Alain Winants, die in 2006 overnam na het ontslag van Koen Dassen (die net iets te veel kritiek op Onkelinx had gegeven). Net als Dassen was Winants een VLD-benoeming. Hij werd beloond omwille van zijn rol in het fameuze proces tegen de vzw’s van het Vlaams Belang. Toen de vaste procureur in de betrokken rechtbank van Brussel niet wilde optreden in een politieke afrekening, meldde Winants zich als vrijwilliger. Met een zekere poëtische rechtvaardigheid werd inmenging in de politiek echter ook de ondergang van Winants. De zaak-Debie (het inschakelen van een werknemer van het VB als informant) en het opduiken van namen als Maggie de Block en Rik Torfs in rapporten van zijn dienst over Scientology, werden hem fataal.

De huidige baas van de Staatsveiligheid, Jaak Raes, lijkt pragmatischer dan zijn voorgangers. Lars Bové feliciteert hem zelfs voor het verijdelen van een islamitische aanslag in België. We moeten er wel bij zeggen dat het boek werd uitgegeven vóór de aanslagen in Brussel. De onthullingen daarrond laten vermoeden dat de Staatsveiligheid nog te weinig

aandacht en/of middelen heeft om het islamitisch radicalisme in het oog te houden.

In het boek duiken wel meer pijnpunten op. Zo is de dienst weinig performant in de strijd tegen industriële spionage (vooral vanwege China) en cyberspionage. Ook zijn er momenteel te weinig agenten om een andere belangrijke taak van de Staatsveiligheid uit te voeren: het beveiligen van personen die mogelijk het doelwit van terroristen kunnen zijn, zoals bezoekende staatshoofden of personen in eigen land die het voorwerp zijn van bedreigingen. Aan de andere kant wordt er dan wel capaciteit verspild aan nutteloze activiteiten, zoals het volgen van sekten (alleen in België is dat een taak van de Staatsveiligheid) of van “extreemrechts”, inclusief het Vlaams Belang. Uit het boek blijkt trouwens dat de Staatsveiligheid deze activiteit zelf als tijdverlies beschouwt.

De meeste Vlaams-nationalisten koesteren een begrijpelijk wantrouwen ten aanzien van de Staatsveiligheid. Het blijft een instelling die België dient, ook wanneer het zich bedreigd voelt door Vlaams-nationalisten. “De Staatsveiligheid beschouwt het ‘Vlaams-nationalisme’ op zich niet als een activiteit die het voortbestaan van de democratische en grondwettelijke orde bedreigt”, stelde justitieminister De Clerck ooit als antwoord op een parlementaire vraag van Francis van den Eynde.

We weten nochtans zeker dat het ooit anders is geweest. En dat het eigenlijk nu nog zo is.

Dat neemt niet weg dat de Staatsveiligheid een heel belangrijke rol te spelen heeft in de strijd tegen de islamitische terreur. Of

het daarin succesvol kan zijn, zal niet alleen afhangen van de middelen die de dienst ter beschikking krijgt. Er zal vooral een politieke wil moeten komen om de instelling tegen de werkelijke gevaren in te zetten. Dat kan alleen indien de bereidheid bestaat de vijand te identificeren, zonder politiek correcte remmingen.

Vermoedelijk zullen er nog heel wat doden vallen voor dat zo is.

Jurgen Ceder

Lars Bové, “De geheimen van de Staatsveiligheid”, Uitgeverij Lannoo, 240 blz., 19,99 euro.

ISBN 9789401422826

Bedolven onder eretitels en lofprijzingen Anton van Wilderode, onze laatste priester-dichter na Guido Gezelle, Hugo Verriest en Cyriel Verschaeve, is ook de enige van de vier die geen West-Vlaming was. Met zijn hese fluisterstem was hij ook een onvergetelijke leraar voor dichters als Paul Snoek en Dirk van Bastelaere, en met zijn wat banale echte naam Cyriel Coupé is het begrijpelijk dat hij koos voor een mooie welluidende schuilnaam. En niet te vergeten: door Benno Barnard werd hij zelfs omschreven als de Vlaamse Vergilius. Achttien jaar na de dood van de dichter verschijnt het boek Leven en werk van Anton van Wilderode van Roger Tempels, waaraan hij twaalf jaar intensief heeft gewerkt.

Zijn boek is geen klassieke biografie of levensverhaal geworden met foto’s en documenten, maar eerder een zeer uitgebreid naslagwerk of een soort studieboek. Niet één gedicht werd integraal afgedrukt en het boek lijkt wel een oeverloze opeenstapeling van persstemmen en kritieken van de meest diverse auteurs en gelegenheidsschrijvers: van zijn vriend de priester Frans Terrie tot José de Poortere, een andere priester en collega. En van de ijverige dames Martine Cuyt tot Beatrijs van Craenenbroeck. Het boek telt dan ook 731 bedrukte bladzijden en bevat zelfs een ‘Lijst van literaire prijzen, benoemingen en eretekens’ van 1939 tot en met 1989 en een lijst met ‘Benoemingen en burgerlijke en culturele eretekens vanaf 1955 (Ridder in de orde van Leopold II) tot in 1998, zijn stervensjaar, waarin hij ook nog eens Erebeheerder van het IJzerbedevaartcomité werd. Een lijst die de nederige Van Wilderode zeker zèlf nooit zo zou hebben opgesteld en zeker niet laten afdrukken, want zoals bekend was Van Wilderode zeker geen belgicist en zijn tweelingbroer Filemon Coupé had na de Tweede Wereldoorlog als

overtuigd VNV’er serieuze moeilijkheden met de toenmalige gerechtelijke overheid. En met de repressie.

Een onmisbaar boek Toch blijkt dit imposante boekwerk juist door zijn omvang en zijn breedvoerige wijdlopigheid een onmisbaar boek te zijn van een onvermoeibare bewonderaar die twaalf jaar van zijn leven heeft opgeofferd om dit uitputtende levenswerk te voltooien. Want geen enkele toekomstige biograaf zal ooit zonder dit boek aan een nieuwe biografie van Anton van Wilderode kunnen of durven beginnen.

Eerder verschenen al goede boeken of eerste aanzetten van Lieven Rens (1983), Rudolf van de Perre (1988), Willem Persoon (1984) en Fred de Swert (1977) over de dichter en vertaler Anton van Wilderode. Maar het is zeer de vraag of een echte biografie - zoals er de voorbije jaren zoveel verschenen - ooit moet en zal verschijnen. De belangstelling in het Nederland is eerder matig om niet te zeggen onbestaande. Onze Vlaamse uitgeverijen hebben allicht meer belangstelling voor een biogra-

fie van andere auteurs. Want ook hier veranderen de tijden snel en genadeloos. De Vergilius van het Waasland is misschien een wat mankende omschrijving en overdrijving en de dode dichters worden in dit landje nu eenmaal al snel vergeten. Bovendien was de man ook nog eens erg katholiek, erg Vlaamsgezind en kortom gewoon zeer conservatief. Drie redenen voor de Linkse Kerk om niet van deze dichter te houden, of om hem zelfs te minachten om literaire redenen.

Lied van mijn land Toch mogen onze jongeren en onze lezers absoluut niet vergeten dat Anton van Wilderode ook de schrijver is van de woorden van het lied of de songtekst van de evergreen (om even voor die modieuze Engelse woorden te kiezen) Lied van mijn land. Een lied dat op muziek werd gezet door de Vlaamse componist Ignace de Sutter en dat zelfs aanspraak maakt om een soort nationale Vlaamse hymne te worden. Ik citeer de tweede strofe: Lied van mijn land ‘k zal U altijd horen Uit alle dorpen in de deemstering, En uit de warmte der huizen rond de toren Onder de huif van de zomerwind.

Dit lied dateert van 1948 en toont aan dat Van Wilderode zeker geen modernistische stadsdichter was, maar een romantische dichter van het platteland en van het idyllische landelijke boerenleven. Het Land van Waas was in zijn verbeelding wellicht zijn Attica en

Hels kookboek Op 11 juli dit jaar overleed de Amerikaan William Powell aan een hartaanval, hij werd 65 jaar oud. Zijn naam zal de lezer wellicht niets zeggen, maar Powell was de auteur van ‘The Anarchist Cookbook’. Dat bijzonder controversiële boek bevat ‘recepten’ om een gewelddadige revolutie te ontketenen en werd door Powell bij elkaar gepend in 1968 en 1969, tijdens de jaren van protest tegen de Vietnamoorlog.

Het werd gepubliceerd in 1971, sindsdien verschillende keren herdrukt en is thans massaal verspreid geraakt via het internet. Het ‘kookboek’ is niet zozeer berucht om zijn revolutionaire pseudotheorieën, als wel om zijn precieze (maar onbetrouwbare) instructies om bommen en wapens te maken met huis-, tuin- en keukenmiddeltjes. Powell zocht die bijeen in allerlei militaire handleidingen.

Powell ontgroeide zijn wilde jaren al snel; hij hield zich 40 jaar lang bezig met het opvoe-

den van kinderen met beperkingen. Zijn kwalijke pennenvrucht leidde intussen een eigen leven, maar Powell deed nooit erg veel moeite om ze uit circulatie te nemen. Met de komst van het wereldwijde web werd dat zelfs gewoon onmogelijk. Intussen werd het boek wel gebruikt door terroristen, met honderden slachtoffers tot gevolg. De bekendste aanslag was wellicht die in Oklahoma City in 1995 door Timothy McVeigh, waarbij 168 doden vielen.

Regisseur Charlie Siskel maakte over Powell

de documentaire ‘American Anarchist’, dat buiten competitie zal vertoond worden op het Filmfestival van Venetië. Siskel deed meerdere interviews met Powell en vroeg hem verschillende keren waarom het zo lang duurde eer

bovendien vind ik het woord deemstering veel mooier dan het woord schemering. Zijn rijmende verzen klinken ook altijd eerder melodieus en ruisen als het ware op het ritme van zijn hese (klassiek gevormde) stem die nooit hard en baldadig klonk. Zijn beste dichtbundel is zonder enige twijfel De Vlinderboom (Tielt, Lannoo, 1985) waarin Van Wilderode als een vorstelijke zanger in de huid en de geest van de oude rooms-Duitse Habsburgse keizer Karel V kroop die in een Spaans klooster aan het eind van zijn leven op de dood wachtte.

Daarom is het spijtig (en dit is mijn enige kritiek) dat auteur Roger Tempels niet de ruimte vond of maakte om in zijn lijvig boek toch nog een gedicht te citeren. Omdat zowel de lezer als de dichter dit zeker verdienen. Nu lijkt het wel alsof de dichter letterlijk en figuurlijk bedolven wordt onder de kreten van de kleine critici en de jubelende commentaren en lofprijzingen van zijn talrijke onvoorwaardelijke bewonderaars. In dit verband wil ik besluiten met te signaleren dat het weekblad ‘t Pallieterke dit keer herhaaldelijk wordt geciteerd en dus helemaal niet werd genegeerd.

Hendrik C arette

* Leven en werk van Anton van Wilderode, van Roger Tempels, te bekomen bij de auteur, Heidewegel 35, 9180 te Moerbeke-Waas, voor 30 euro + 7 euro verzendingskosten, rekeningnr.

BE14 0000 8863 7283 (BICBPOTBEB1).

Meer info: roger.tempels@hotmail.be hij publiekelijk afstand nam van het Cookbook (Powell deed dat pas in 2000). Het antwoord was eerder pijnlijk en van financiële aard: de auteur liet zijn rechten afkopen, in plaats van een einde te maken aan de publicatie van het boek. Maar Siskel kon hem uiteindelijk wel een spijtbetuiging ontlokken, vlak voor zijn onverwachte overlijden: “Het vervult mij met spijt. Ik heb de controverse die het boek veroorzaakte zwaar onderschat. Ik voel me verantwoordelijk voor de wijze waarop het boek werd gebruikt.”

Hoewel de FBI een dik dossier had aangelegd over Powell en zijn boek, werd de auteur nooit op enige wijze juridisch verontrust. Vrije meningsuiting is een hoog goed in de VS, maar in dit geval hebben wij toch zo onze twijfels…

Tot slot: het boek was in de jaren tachtig te koop in de “De Groene Waterman”, de boekhandel van de maoïsten van de PVDA. Toen de CCC met een reeks aanslagen in België begon, verdween het boek snel uit de rekken.... Wej

14

Brieven

8 september 2016

Verkiezingen Meck-Pomm

Wat heet heilig?

Pallieterke, Terugblikkend op de deelstaatverkiezingen van 4 september in Mecklenburg-Vorpommern wou ik enkele randbemerkingen kwijt.

Zoals te verwachten grote verliezen voor de CDU van kanselier Merkel, overigens voor alle gevestigde partijen, zeker voor de groenen die vermoedelijk de vijfprocentdrempel niet halen. Volgens woordvoerder Cem Özdemir is dit te wijten aan het wegtrekken van de jongere bevolking, waardoor de gebleven ouderen eerder behoudsgezind stemmen (lees: de gefrustreerde oudjes stemmen rechts).

Jawel, alles bijna zoals voorspeld; AfD komt op 21 procent en krijgt 18 van de 71 zetels in de landdag. Wanneer Frauke Petry van AfD dan verklaart dat de kiezersopkomst tegenover vorige verkiezingen met 10 procent gestegen is van 51 procent naar 61 procent, en dit dus een triomf is van de democratie, repliceert een bijdehand journalist dat het zeker wel om niet goed ingelichte, laaggeschoolde kiezers moet gaan.

Ze waren helemaal niet blij, de hoeders van de democratie verenigd in het journaille.

Het gaat om ook voor ons vergelijkbare situaties. Zo wist een ander lid van de journalistenmeute zeer scherpzinnig op te merken dat zeker 75 procent van de AfD kiezers proteststemmers waren en dus geen trouw kiezerskorps vormden.

Nu is het, net als bij ons, gemakkelijk historisch vast te stellen dat alle partijen als protestpartijen begonnen zijn: de lievelingen van de heersende media: socialisten, groenen en communisten, maar ook nationalisten, zijn allemaal uit een protest tegen bestaande toestanden gegroeid.

Een groot raadsel blijft echter de vaststelling dat niet-linkse partijen vooral in het vroegere DDR-gebied voet aan de grond krijgen!

Zou het kunnen dat de mensen na 40 jaar communisme en dus 40 jaar dictatuur hebben geleerd zelfstandig te denken en de Lügenpresse totaal links lieten liggen? Bij de overgang naar het systeem van het vrije Westen was in dit opzicht althans geen aanpassing nodig.

Trouwens, ook de mensen uit de andere Oostbloklanden leggen over het algemeen een frissere kijk op de politiek aan de dag dan de massa in het Westen. Zou het kunnen dat mensen die communisme aan den lijve hebben ondervonden er niet zo happig op zijn het Politbureau uit Moskou in te ruilen voor de EU-commissie uit Brussel?

Hendrik Neetens - Antwerpen

Boerkini Pallieterke, ‘t Pallieterke heeft gelijk: het is geen écht probleem. Ik vraag me af waarom men voor de boerkinifanaten geen stukje strand reserveert, zoals voor de nudisten? Beter nog: als de moslims zozeer gesteld zijn op dit punt, kunnen ze toch ergens een privéstrand aankopen? En de moslimmannen kunnen dan daar hun vrouwen begluren!

Het hele immigratiedebat is vijgen na Pasen. Het kalf is allang verdronken, omdat slechts een klein deel van de Vlamingen zich de laatste decennia daarover druk heeft gemaakt. Zij hebben regeringen aan de macht gebracht en gehouden die de immigratie toelieten en zelfs bevoordeelden. Dit alles gedragen door de katholieke Gutmensch-mentaliteit (naastenliefde).

Uit de verkiezingen blijkt dat 80 procent van de Vlamingen dit beleid nog steunt!

Siegfried Verbeke - Antwerpen

Kruisende woorden oplossing 1021

A B C D E F G H I J K L

Pallieterke, Wat heeft “moeder” Theresa meer gedaan dan bijvoorbeeld de stichtster van het Antwerpse ‘Moeders voor moeders’. Een echte moeder die naast haar immense inzet voor minderbedeelde vrouwen en kinderen van alle slag en kleur, nog zes eigen kinderen heeft grootgebracht, iets waar de ‘heilige’ Theresa voor gepast heeft, zij het dat dit haar goed recht was.

Sinds 1992 zetten zich met en naast Monique honderden mensen volkomen onbezoldigd in om bewonderenswaardige initiatieven zoals ‘Moeders voor moeders’ mogelijk te maken.

Dat het leeuwenaandeel van de giften aan de orde van moeder Theresa naar het Vaticaan is gegaan, en niet naar de arme kinderen van India, zoals de schenkers allicht bedoelden, is misschien niet Theresa’s schuld, maar ze had deze praktijken wel aan de kaak kunnen stellen. Of zou ze daarmee haar heiligheid verpast hebben?

Mirakels vereist om heilig te worden? Die gebeuren regelmatig in de Helmstraat!

Moeders voor moeders: BE90 4043 0997 1232 (BIC: KREDBEBB)

Herman Wauters - Mortsel

A.u.b. Vlaamse priesters Pallieterke, Ook wij, niet-katholieken en niet-christenen (ongeveer de helft van de mensen op de IJzerwake), ja, ook wij wonen beleefd uw viering bij… maar moet dat nu echt de volle 45 minuten duren? Dus nog eens 15 minuten méér dan de twee sprekers tezamen toegewezen kregen…

En waarom maakt u van de Jezus van Nazareth altijd zo’n brave verzoener, die alles begreep en vergaf? U weet het: zo is (was) Hij niet.

Wij Vlamingen hebben nood aan moed, aan wilskracht, aan energie om onszelf te… redden, om onszelf te “handhaven” tegen alles wat nu op ons (en op u!) afkomt… Het gaat om ons – en uw! – voortbestaan. Ruk ook van uw Kerk – bv. van haar rol in de repressie, en bv. van de weigering van een kardinaal om aan de jonge vrijwilligers die het communisme gingen bevechten (vroeg de paus dat niet?) een Vlaamse aalmoezenier te geven – de maskers af!

Priesters, naar het woord van Christus: gij zijt niet warm en gij zijt niet koud… gij zijt lauw en gij zegt dingen die ons, Vlamingen, kwetsen en storen. Maar wij zijn (natuurlijk) braaf, kalm en beleefd. Want wij, duizenden niet-christenen, komen naar onze IJzerwake en wij nemen de Mis erbij. Maar, a.u.b., geen 45 minuten…

Aleidis Dierick - A alst

De Standaard en Photoshop Pallieterke, Onze kranten, en inzonderheid De Standaard, informeren ons niet, ze indoctrineren ons! Met Photoshop kan je een persoon soft of hard maken, naargelang hoe je hem wilt voorstellen. Kijk het even na: 1) in DS van 1/9 is W. Beke (soft en beschaafd) afgebeeld vs. T. Francke (hard en koud) 2) in DS van 3/9 staat Bourgeois (soft) afgebeeld vs. B. De Wever (hard en koud) waarbij dan nog eens de keuze van de foto dit warme of koude beeld benadrukt.

Door een krant wil ik me laten informeren en daarna zelf een oordeel vormen. Maar DS denkt daar blijkbaar anders over. Foei! Wat moeten we nog geloven van wat DS ons voorschotelt? Bij een volgend verzoek tot betaling ga ik toch eens andere krant proberen.

Norbert Robbrecht - Belsele

Ontslagen bij AXA

Apotheker in Borgerokko Pallieterke, Gewoon overleven, in een éénmanszaak, als zelfstandige katholieke apotheker, dat is niet echt simpel. De moed erin houden en improviseren is dikwijls de boodschap in deze woelige en materialistische tijden. Ik moet hier vaak “pastoor spelen”, maar ik ben geen pater. Een minimum aan realisme is broodnodig. Men wordt, langs mijn kant, permanent bestolen of “niet gehonoreerd” door mensen die van God noch gebod weten. Zou ik de christelijke leer volledig willen volgen (niets afleveren tegen mijn geweten, enzovoort), dan zou ik een soort steunfonds voor katholieke apothekers moeten kunnen aanspreken.

Ik meen het, al besef ik wel dat dit utopisch is. Regelmatig nemen islamieten aanstoot aan een kruis dat in mijn apotheek zichtbaar is. Velen denken dat ik betaald word door de staat en dat de apotheek neutraal moet lijken.

Ik heb een bloedhekel aan een bemoeizieke orde der apothekers die sancties oplegt ten gevolge van gewetensproblemen en die zich zou moeten schamen! Is dit nog een vrij beroep in een vrij land? Er zijn wetten die totaal indruisen tegen het katholicisme… Nu is er wel een wet op de verkoop van grondstoffen die men kan gebruiken om explosieven te maken en die men niet aan particulieren mag doorspelen. Ik heb de indruk dat trinitrophenol (acidum picricum) vergeten werd door onze overheid. Geconcentreerde waterstofperoxide (“eau oxygénée”) staat wel op de lijst. In Borgerokko: je krijgt soms in een apotheek tegelijkertijd pro-islamieten en anti-islamieten over uw vloer. Santé! Zich beperken tot de gezondheid is een must…

Charly Vanhoof – Borgerhout

Bormsherdenking Pallieterke, Aansluitend op uw artikel over de Bormsmis in 1966 (’t Pallieterke van 1 september), denk ik dat de mis voor Dr. Borms wél verboden was, gezien de moeite die men deed om te beletten dat je in de Bartholomeuskerk geraakte. Toen ik vanuit de stad per auto op de IJzerlaan kwam, stond daar al een cordon rijkswachters over de ganse breedte van de baan. Na een uitvlucht dat ik naar een bepaalde straat moest in Merksem, mocht ik doorrijden. Op het einde van de Ingenieur Menneslaan stond er weer een cordon rijkswachters over de ganse breedte. Ik mocht niet naar de Bredabaan, maar werd verplicht om de Groenendaallaan in te rijden. Aan een zijstraat stond daar een jongeman, die opeens zijn vest opende om de daarin vastgespelde Leeuwenvlag te laten zien. Géén verdere uitleg, maar wel een gebaar welke straat ik in moest en nadien de twee duimen naar omhoog. Zo ben ik dan in de Bartholomeuskerk geraakt. Toen de herdenkingsmis ten einde was en we aan de kerkpoort familie, vrienden begroetten, werden we inderdaad beschoten met traangasgranaten. Beschamend!

Isy Smet - Deurne

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

ABONNEMENTEN

S

E N S

A

T

P

I

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

I

O N E

E

L

E

T

X

E N N A

X G A

A K K

E

F

I

E

T

J

E

C

S

T

A A N D

X

A G X

E

X

L O S

E

L

S

X

S

X O P M E

H A M O

R

R K

E H

E N X U

R

X

E N X

P

I

U X

B O D X

E

L D E

R

S

T

R R A

S

X

E

S

I

X

B

I

E N N A

L

E

R O E

R

T

E

X

L

E

E

S G E

V

E

R

E

T O E L

X

X

E G O X

I

T

X N

L

X

X

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Een “uitzonderlijke” godsdienst Pallieterke, Op 30/7/2016 verscheen in “De Tijd” een interview met de Amerikaanse moslim en moslimkenner Shadi Hamid, schrijver van het boek “Islamic Exceptionalism, How the Struggle Over Islam Is Reshaping the World”.

Volgens hem is de islam “uitzonderlijk”, fundamenteel anders dus dan de andere grote godsdiensten, omdat de religie van bij de oorsprong sterk verweven is met politiek, bestuur en wet. Anders dan Christus, een zachtmoedige dissident, was Mohammed niet alleen een profeet, maar daarenboven ook een militaire commandant en strateeg én staatshoofd van het grote rijk dat hij volgens de wil van God met geweld veroverd en opgebouwd had. Tot dusver de uitzonderlijkheid van de islam, maar wat Shadi Hamid met “Reshaping the World” bedoelt, wordt mij toch niet volledig duidelijk; wel duidelijk is dat volgens hem de idee dat democratisering samenhangt met meer liberalisme en secularisering van de maatschappij een westerse misvatting is. Voor hem betekent democratisering immers meer islam in de politiek en in het publieke leven (invoering van de sharia!), als het dat is wat de meerderheid van de kiezers wil... En wat gebeurt met de minderheid die daar niet voor kiest, vraag ik me af. Onderwerping met geweld aan de islamitische wetten? En vooral hoever reikt “de wereld” die door de islam hervormd moet/zal worden?

Wat met de groeiende moslimpopulatie in Europa? Jammer dat de interviewer daarrond geen vragen stelde. Voor mij althans klinkt volgende uitspraak van Shadi Hamid allesbehalve geruststellend: “Democratisering en de sharia kunnen dus hand in hand gaan (verwijzend naar Indonesië!). Daar moeten wij in het Westen vrede leren mee hebben.”

Hoewel het interview niet oninteressant was, betekent het voor mij toch vooral een gemiste kans.

Greta Le Compte - A alst

Djellza Pallieterke, Wat dat perfect geïntegreerde meisje meemaakt, vind ik verschrikkelijk. Criminele illegalen krijgen ze hier het land niet uit, maar haar wel. Wat onze pro-vluchtelingenmedia hier allemaal over schrijven is wel weer leugenachtig. Natuurlijk wordt Theo Francken weer afgeschilderd als hardvochtig maar hij kan niet anders dan de wet toepassen. En dat meisje zou hier moeten blijven zonder familie, maar wie gaat haar opvangen? En van wat moet zij leven? Geen antwoord daarop. Maar de meest hypocriete kritiek (o.a. van de hoofdredacteur van de GvA, Kris Vanmarsenille) is dat het meisje bij haar uitwijzing naar Kosovo in een vreemd land zou terechtkomen en die taal niet kent. Buiten het feit dat ze in Kosovo toch wel nog altijd familie zal hebben, heb ik nog nooit gehoord dat ze zoiets zeggen als het over de vluchtelingen gaat die naar dat vreemde België komen (en waar ze geen familie hebben) en onze taal niet spreken. L. Haest - Herentals

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

8 september 2016

CS Machelen

Roskammen

Toen ik bij Anderlecht speelde, had ik nogal een druk leven. Paars-wit was een populaire ploeg in die tijd. Buiten de wedstrijden voor het kampioenschap, de beker, de Europacup en de nationale ploeg, kwamen daar nog vriendschappelijke wedstrijden en grote tornooien in het buitenland bij. Er moest nu eenmaal geld in het laatje komen.

Dat bracht natuurlijk mee dat ik zelden thuis was. Men kon mij moeilijk een goede huisvader noemen. Mijn zoon Sven heb ik niet zien opgroeien. Dat wil ik nu goedmaken, zoveel dat nog mogelijk is. Verleden dinsdag toog ik daarom samen met mijn kleinzoon Milan naar de terreinen van CS Machelen, waar hij zijn eerste stappen op een voetbalveld ging zetten. Toen ik er aankwam, was ik aangenaam verrast door de nieuwe infrastructuur van die club, waar ik nooit heb gevoetbald.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Discussie om een wedstrijdbal Ik koos voor FC Peutie, en men heeft mij dat in mijn geboortedorp nooit volledig vergeven.

Wel speelde ik in het J-B Derooverstadion met Anderlecht tegen het Franse Valenciennes de openingswedstrijd. We wonnen met 3-1 en ik scoorde het eerste doelpunt, zoals in het scenario was voorzien. Ik herinner mij nog een incidentje na die match.

Het was de traditie bij zulke wedstrijden dat Paul van Himst, de kapitein, de matchbal mee naar huis nam. Dat was buiten Jef Gillis gerekend... Die man was al honderd jaar – neen, dat is overdreven, laten we het houden op negenennegentig jaar – de terreinverzorger van CS Machelen.

Toen we na de wedstrijd met de spelersbus wilden vertrekken, sprong Jef hevig gesticulerend voor de bus en eiste zijn bal terug. Niet onder de indruk van deze heldendaad sprak de toen al taalvaardige Jan Mulder de historische woorden: “Sodemieter op man, boerenlul!” Om verdere handtastelijkheden te vermij-

den, want Jef Gillis had Mulder ondertussen al voor potstamper uitgescholden, heeft de steeds vriendelijk lachende Paul van Himst de bal dan maar teruggegeven.

Mijn zoon Sven voetbalde ook bij Machelen, maar is een echte fanatiekeling als het over Anderlecht gaat. Zo heeft hij het mij nog altijd niet vergeven dat ik ooit bij Club Brugge heb gespeeld. Hij vond dat ik heulde met de vijand, een collaborateur was. Hij vertikte het naar de matchen van blauw-zwart te komen kijken toen ik er speelde en hij bij mij op bezoek was in het Venetië van het noorden. Hij verkoos naar de bioscoop te gaan!

Mijn kleindochter Manon en mijn kleinzoon Milan slapen nu al in een pyjama met de kleuren en het embleem van Anderlecht.

Men noemt dat hersenspoeling op jonge leeftijd, maar... er zijn ergere dingen in het leven!

Gille van Binst

Zwemmer Pieter Timmers stapt in het huwelijksbootje

Amateuristische poespas Les Mogen we in uitgesteld relais even terugblikken op het duel tussen de Rode Duivels en Spanje? De nieuwe bondscoach en zijn twee assisterende metgezellen zullen hun debuut wel anders voorgesteld hebben, al mag het trio niet klagen, want die oefenwedstrijd was op zijn minst een leerrijke bedoening. Wat viel er te leren? Dat elf vedetten nog geen waarborg zijn voor een hechte ploeg en dat de mentaliteit waar Roberto Martinez het altijd over heeft ver te zoeken was.

En dat supporters rare schepsels zijn. De ene dag staan ze uitbundig te zingen: “Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!”, om enige tijd later uit te pakken met een fluitconcert dat tot op de Grote Markt van Brussel te horen was.

Niet helemaal onterecht na de voetballes die de Rode zweetdieven gekregen hebben van de Spanjaarden, die een klasse sterker waren.

Weggetikt Akkoord, Spanje is niet de eerste de beste ploeg. Maar elf de hemel in geprezen vedetten die zich in alle lijnen lieten wegtikken, geen enkele kans afdwongen, en nauwelijks een bal raakten, doet toch wel vragen rijzen en moet hard aangekomen zijn bij de nieuwe bondscoach, die wel zal beseffen dat hij nog veel huiswerk voor de boeg heeft. Hopelijk laat hij zich niet op stoopjes trekken door bondsvoor-

15

zitter De Keersmaecker, die ervan uitgaat dat de Rode Duivels op één been kampioen gaan spelen op het WK in 2018. Of de “chouchous” van de Swa begin deze week de voorspelde revanche hebben genomen tegen Cyprus weet u intussen. Dat is ons niet gegund terwijl we dit neerpennen, omdat onze helderziende collega momenteel ergens ten velde van zijn vakantie aan het genieten is.

Sprookje De brave mensen van bij ons die in Benidorm de vogeltjesdans staan te huppelen, zullen wat te horen hebben gekregen van de plaatselijke inboorlingen na de wanvertoning van de Rode Duivels tegen Spanje. Want de Spanjolen gaan ervan uit dat we hier eensgezind in trance geraken als de duiveltjes op het veld komen. Probeer hen maar eens met hand en tand duidelijk te maken dat niet iedereen zich laat opjutten en met Jupiler-vlaggen staat te wuiven voor een ploeg die symbool staat voor het ene en ondeelbare vaderland. Het is iedereen geoorloofd in dat sprookje te geloven, of de op hun vet terende vedetten daar zelf wakker van liggen, durven we betwijfelen.

Amateurs Intussen is ook in de lagere afdelingen de competitie van start gegaan. Derde nationale en Bevordering zijn begrippen die we voortaan bij het groot huisvuil mogen klasseren. Vanaf

Afgang De prestatie van de Rode Duivels tegen Spanje was een afgang; daar zullen we het niet over hebben, tenzij om te benadrukken dat het uitfluiten van een over het paard getilde generatie voetbalmiljonairs, én de nieuwe coach, terecht was. In afwachting dat het beter moest in en tegen Cyprus.

Beter of niet, ver ernaast kunnen we nooit zitten door al te stellen dat het WK 2018 in Rusland geen spek voor de bek wordt van het puik dat voetbalt voor vorst en vaderland. Of het zou moeten zijn dat Michel Preud’homme de boel tijdig overneemt.

Er was ook de afgang van judoka Dirk van Tichelt, bronzen medaillewinnaar in Brazilië.

Die simpele ziel bestond het prins Laurent te bellen om voor zijn prestatie aandacht van de koninklijke familie af te smeken. Enkele seconden alleszeggende stilte bewaren voor dergelijk “statement” volstaat.

Idem dito voor dat van VRT-coryfee Karl Vannieuwkerke. Zijn voetballende dochter mocht niet aan de aftrap van een match komen. Ze was haar identiteitskaart vergeten. De scheidsrechter van dienst, die enkel het reglement toepaste, kreeg een “open brief” van de heer Vannieuwkerke met een lading verwijten over zich heen. De man was er zich blijkbaar niet van bewust dat de dochter van een notoire BV volgens die notoire BV recht heeft op een voorkeursbehandeling door gewone stervelingen, zoals de ref.

Record verpulverd Maar ook inzake afgaan kan alles altijd beter. Als afgangtopper van een enkele week onthouden we de eindbalans van de jongste “mercato” in het voetbal. Die werd pas afgesloten toen de competitie in onze eerste klasse al vijf speeldagen oud was.

Brengt mee dat trouwe clubfans straks bij tegenstanders spelers kunnen zien opdraven die ze enkele weken voordien nog in de kleuren van hun supportershart bezig zagen.

Naïevelingen die vinden dat dit fenomeen de geloofwaardigheid van een competitie op de helling zet, begrijpen niet waar de definitie “modern profvoetbal” voor staat.

De kranten publiceerden een met veel zorg samengesteld overzicht van de voorbije “mercato”. De zorg om daar een terechte kritische noot aan toe te voegen ontbrak echnu moeten we het hebben over eerste, tweede en derde klasse amateurs. Het is genoteerd.

En over amateurisme gesproken. Om de rommelige en bedenkelijke werkwijze te begrijpen over wie promoveert en degradeert, hebben we aan een cursus ‘voetbal voor dummies’ niet genoeg. Dat is eerder iets voor bollebozen die er schele hoofdpijn willen aan overhouden.

Wat we niemand willen aandoen.

Jens We kijken al uit naar de slotrit van de Ronde van Spanje die volgende zondag eindigt in Madrid. Tot dusver staat de teller al op vier ritoverwinningen voor onze landgenoten. Dat is meer dan verhoopt. Dat het in de twaalfde rit met aankomst in Bilbao de beurt was aan Jens Keukeleire om met de cava te morsen was meer dan verdiend nadat hij zich de snelste toonde van een grote kopgroep. Ons aller Jens, zopas vader geworden van zoontje Lou, stond er glunderend bij.

We gaan hem niet tegenhouden als hij nog eens zijn kans wil wagen in deze Vuelta waar topfavoriet Contador tot nu toe zijn kroon moest werpen naar leider Quintana. Wie er meer over wil weten, kan altijd terecht bij het komieke duo Wuyts/De Cauwer die de kunst beheersen om daar urenlang over te zwammen zonder elkaar in slaap te wiegen. Wat op zich al een prestatie is die van moed en doorzettingsvermogen getuigt.

Tom De Brussels Cycling Classic is een semiklassieker en, bij gebrek aan cols, een kolfje naar de hand voor spurters. Iets waar kleppers als de Fransen Démare en Bouhanni al eerder naar uitkeken en op een zege mikten, maar dit keer bot vingen. Dat was, voor wie hem al had afgeschreven, zonder Tom Boonen gerekend die met zijn overwinning liet verstaan dat hij erbij hoort op het WK in Qatar dat over een maand van start gaat. Goeie ouwe Tom kent de zand-

ter. Het kostte nochtans weinig moeite om ze op te sporen. Wij deden het dan maar, in plaats van de serieuze journalisten. Zij lieten alvast weten dat met de komst van de Roemeen Nicolae Stanciu naar Anderlecht voor 7,5 miljoen euro, de club haar eigen recordbedrag voor inkomende transfers “had verpulverd”. Ze meldden ook dat Sporting Lissabon de Nigeriaan Ibrahim Rabiu gratis had laten vertrekken, nadat eerder al PSV zijn contract vroegtijdig had ontbonden. En dat hij bij Kilmarnock op een dag in elkaar was gezakt, en daarna bij Celtic had geflopt.

Bij AA Gent moet hij nu Sven Kums doen vergeten.

8 op 47 Wat ook nergens stond vermeld, was het totaal aan inkomende transfers bij de zestien eersteklassers. Dat lag vast op 145 toen Standard alsnog de Algerijn Ishak Belfodil en de Braziliaan Ribeira Suarez aan een al immens ogende A-kern toevoegde. Dat bracht het officiële eindcijfer op 147. We telden het aantal Belgen in die lange lijst op.

Het stopte bij 46. Voor nieuwe clubversterking zullen dus 101 vreemdelingen zorgen.

Zeer interessant zijn de inkomende transfers bij de “G5”. Anderlecht, Gent en Standard realiseerden elk 13 stuks.

Met Luc Schoofs, overgekomen van Lommel naar Gent, en de van Leipzig naar Anderlecht gehaalde Massimo Bruno was, met 2 op 26, dat Belgisch transferaandeel alvast rond. Standard deed met 5 op 13 beter. Anthony Limbombe was de enige landgenoot van vier “versterkingen” voor Club Brugge. Genk sloot het rijtje af met nul Belgen op vier nieuwe krachten. Totaal resultaat: 8 op 47 (!) aangespoelde nieuwelingen zijn Belg. Als we meegeven dat elke eersteklasser fier is op de eigen “jeugdacademie”, weet men meteen waarom we de “mercato”, die het niveau van de Jupiler League moet opkrikken, als topafgang van een enkele week weerhielden. bak van Qatar als geen ander en hij mag dat nog eens bewijzen in afwachting dat hij van zijn pensioen gaat genieten.

Veelbelovende derby Mogen we de ploegen van eerste klasse A bedanken omdat ze er de blok oplegden het voorbije weekeinde? Wat zich in de lagere regionen afspeelt, mag ook aan bod komen. Die competitie is nog pril, maar er gebeuren toch al merkwaardige toeren in eerste klasse B, de vroegere tweede klasse voor wie er nog moet aan wennen. De veelbelovende vliegende start waar ze in Deurne-Noord op gerekend hadden, heeft al een paar ferme deuken gekregen. Vijf punten op twaalf is voor de Great Old, een ploeg die zich titelkandidaat noemt, maar een mager beestje. Ook Lierse blijft onder de verwachtingen en heeft wat goed te maken.

Vrijdagavond staan de twee tegenover elkaar op de Bosuil. Met langs beide zijden dezelfde boodschap: winnen, winnen en nog eens winnen. Waar hebben we dat nog gehoord? Het begint wat afgezaagd te klinken. Om het met een cliché te zeggen: geen woorden maar daden en dat de beste moge winnen.

Graag gedaan De Kielse kroegbaas waar we al eens over de vloer komen en bij wie we geregeld ons oor te luisteren leggen, had er de reis naar Sprimont voor over. Hij vroeg of we zo attent willen zijn om te vermelden dat Beerschot-Wilrijk een prima start kende en vlot de maat nam van de thuisploeg. Wat hiermee gebeurd is. En bij de andere amateurclub uit Berchem zaagden ze de oren van onze kop met het verzoek om duidelijk te maken aan de buitenwereld dat Berchem Sport meer verdiend had dan een gelijkspel tegen Tienen. Ook graag gedaan, maar we kunnen niet beloven dat we er een wekelijkse gewoonte van gaan maken. Tenzij ze ons zodanig gaan verbazen dat we er niet naast kunnen kijken.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

8 september 2016

een coup organiseerde tegen zichzelf en vervolgens iedereen die tegen hem was, begon op te sluiten. Het werd steeds moeilijker om vol te houden dat Erdogan een toffe is met het hart op de juiste plaats.

In Duitsland wilden ze wel een genocidetje op de Armeniërs door de vingers zien op vraag van Ankara – doden van honderd jaar geleden zijn doorgaans iets meegaander – maar de herinvoering van de doodstraf, opsluiting van academici en opdoeken van allerlei kranten… Tja. Als dat op die manier zou blijven doorgaan, was het niet uitgesloten dat zelfs VRT-preses Björn Soenens het zou opmerken en er iets van zou zeggen dat weliswaar constructief bedoeld is, maar toch.

Briljant plan B

Asielcrisis en duistere dealtjes Beginnen bij het begin. Weet u nog hoe we een beetje in de penarie zitten sinds ons Angela op een blauwe maandag besliste dat we het wel zouden ‘schaffen’ om een paar miljoen tandartsen en kernfysici uit Syrië en de wijde omtrek op te vangen? In pure Termont-op-een-feestje-van-Optima-stijl ging ze er tegenaan.

Helaas, het werd niet zo’n gigantisch succes. Gezien de jongste verkiezingen in Duitsland zou de schafttijd van Angela binnenkort wel eens onbeperkt kunnen oplopen. Net iets te veel gynaecologen, zo blijkt. Ondertussen blijven honderdduizenden mensen in het Midden-Oosten wel rondlopen met het adres van een goede Italiaan in Antwerpen, Berlijn of Kopenhagen. Vastbesloten om er iets te gaan nuttigen en vervolgens hun diensten als binnenhuisarchitect of orthopedist aan te bieden.

Het noopte ons tot indringende maatregelen.

Onder druk van de orde van geneesheren, het verbond der notarissen en architecten werd

1022

de instroom beperkt. ‘Als het nu nog laaggeschoolden en analfabeten waren! Maar een maatschappij kan maar zoveel CEO’s van multinationals verdragen’, werd de leuze.

Briljant plan Er kwam zelfs een deal aan te pas met Europa’s nieuwe favoriete dictator, Recep Tayyip Erdogan. De deal zat zeer eenvoudig in elkaar.

Wij zouden doen alsof hij geen brutale, bloeddorstige, minderheden vretende dictator is. En hij zou alle vluchtelingen binnen houden zodanig dat Angela het op haar gemak kon schaften. Een briljant plan op papier tot Erdogan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

A. Time-out B. Huldeblijk - Gebalk C. Kloosterbroeder - Bezitttelijk vnw. - Beetpakken D. In één kleur - Niet lang geleden gemaakt E. Kleine brochettes F. Uit zijn onvrede - Als onder G. Loopvogel - Trichlooretheen Arrondissement H. Besef van hetgeen men moet doen of

laten - Pers. vnw.

I. Personen met een tegengesteld karakter J. Voorzetsel - Lichamelijke opvoeding - Pluimveehok K. Energieleverancier - Innige verering L. Dodenmissen - Volleybalterm De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1021 vindt u op blZ. 14

Verticaal

1. Instructeur

2. Deel van een blad - Hoge piet - Bepaalde 3. Hippische sport - Getal om intelligentie

uit te drukken (afk.)

4. Getij - Vlaams-Brabants dorp 5. Feestelijk weerzien - Landbouwwerk -

tuig - Uiting van negatieve gevoelens 6. Indirecte belasting Dorp in Oost-Vlaanderen 7. Internetlandcode voor Roemenië -

Wetenschapper die zich bezighoudt met sterrenkunde 8. Geologisch tijdperk - Loofboom Rijksschool 9. Snor - Meisjesnaam 10. Eetgerei - Van een bepaald

Europees land 11. Lichaamsdeel - Europees land dat

in feite geografisch tot Azië behoort 12. Brusselse gemeente - Buitenaards wezen

Dus gingen onze leiders op zoek naar een plan B. Voor het geval dat zou blijken dat Erdogan boos zou worden om zoveel Europees onbegrip en de vluchtelingenkraan opnieuw zou opendraaien. Het behelsde een pact met een vijand die oneindig veel machtiger en schadelijker is dan een Osmaans dictatortje met een grappig snorretje. Een donkere, eeuwenoude macht die maar één doel lijkt te hebben: de mensheid tot wanhoop en bankroet drijven. Een sekte, gehuld in zwarte pijen en gewapend met inhoudsloos gewauwel. Discipelen van Satan en Beëlzebub die hun moeder zouden verkopen voor het plezier van ze te verkopen: de Belgische advocatuur.

‘Wat als we nu eens onze advocaten zouden ontmoedigen om te blijven procederen door hen minder belastinggeld toe te stoppen’, stelde staatssecretaris T.F., die om begrijpelijke redenen anoniem wenst te blijven. En hij veegde het koude zweet van zijn kale hoofdje en vluchtte naar Lubbeek. Maar zie, nauwelijks een paar weken later was het voorstel een feit.

Geen 375 euro meer om een asielzoeker uit de rij te plukken en een visitekaartje te overhandigen. Geen 200 euro meer om ‘we gaan in beroep’ te roepen. En voortaan alleen nog uitkeringen voor effectief geleverde prestaties.

Vliegangst

Vooral dat laatste ligt gevoelig in de zwartgerokte onderwereld. Het wordt beschouwd als een gelijkschakeling met een eerlijk werkende mens en dat pikken ze niet in het milieu. Eerst Jef ‘waarom-zit-iedereen-over-de-verdachtete-lullen-en-niet-over-mij’ Vermassen zijn assisen afpakken en nu loon naar werken. Wat zou het volgende zijn?

Een dure eed Laat ons eerlijk zijn. Hoe efficiënt de deal met de advocatuur ook kan zijn, het is een wankelere constructie dan de deal met Erdogan. Terwijl wij ons wel eens willen druk maken over de gelijke vertegenwoordiging van mannen en vrouwen in het parlement, heeft meer dan zestig procent van de parlementsleden een dubieus verleden in één of ander huis der rechten, alwaar zij zwoeren de samenleving duurzaam te ontwrichten. De enige reden waarom iemand de krochten van de Belgische wetgeving wilt bestuderen of heeft opgesteld.

Vergis u niet, beste lezer. Wraak is onderweg.

En deze keer is het persoonlijk.

WILLEM

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be

Op het Noorderterras

In zijn hand hield hij een grote foto van een vriendelijk lachende jonge vrouw. De man zag dat ik keek en zei: “Mijn kleindochter.”

“Mooie meid”, lachte ik.

“Mijn oogappel, meneer. Vorig jaar is ze getrouwd. Mijn vrouw en ik hebben bijzonder goede contacten met hen. We zagen hen regelmatig wat vooral mijn vrouw pleziert.

Maar dat is nu voorbij.”

Oei, dacht ik. Zou zij overleden zijn?

“Wat is er gebeurd?”, vroeg ik.

“Voor zijn werk moest mijn schoonzoon naar New York. Nu wonen ze daar. Dat betekent dat ik mijn enige kleindochter bijna niet meer zie, net nu ik met pensioen ben.”

“Dan heb je toch de tijd om zelf op bezoek te gaan”, zei ik.

“Hoe moet ik dat doen, meneer?”

“Met het vliegtuig natuurlijk”, lachte ik.

“Vliegen?” Hij spuwde dat woord uit als had hij iets vies in zijn mond. Zie je mij vliegen? Geen haar aan mijn hoofd dat daaraan denkt. Ik zou doodsangsten uitstaan in een vliegtuig.”

“Tja, dat maakt het natuurlijk moeilijk. Je hebt nog nooit gevlogen?”

“En dat zal ook nooit gebeuren. Als ik nog maar een vliegtuig zie, begin ik al te bibberen van kop tot teen.”

Ik had te doen met hem en moest hem opbeuren. Ik pakte uit mijn portefeuille een foto en toonde die aan hem.

“Hier komen wij uit het vliegtuig na een bezoek aan onze kleinzoon die voor zijn werk in Spanje zit. De dame achter mij op de trap is mijn vrouw. We namen het vliegtuig omdat dat vlugger gaat dan met de auto.”

Hij pakte de foto, bekeek die aandachtig en zuchtte diep.

“Veilig vliegtuig”, zei ik.

Hij zuchtte nog dieper.

“Weet je wat jij moet doen”, zei ik. “Als je naar je kleindochter wilt gaan met het vliegtuig, koop dan een vliegtuigticket vooraan.

Daar zijn de plaatsen duurder maar je krijgt er ook meer voor. Het is vooraan ook veel veiliger. Om te beginnen zit je wat ruimer en kan

je bijgevolg beter ademen.”

“Waarvoor is dat nodig?”, vroeg hij.

“De eerste keer dat ik vloog, was ik er ook niet helemaal gerust in. Men had mij aangeraden om bij het voelen van enige angst diep te ademen. Zit je ruimer, dan gaat dat gemakkelijker. Het helpt. Dus diep ademen als je bang bent.”

“Is er nog meer wat mij kan helpen?”

“Vlieg je voor de eerste keer, ga dan niet aan het raampje zitten. Dan kijk je niet naar buiten, waar je toch alleen maar wolken ziet.”

De man knikte en keek me aan met vragende ogen, om nog meer raad te geven.

“Vooraan krijg je ook drank en eten, wat de tijd verdrijft. Zeg aan de hostess dat het je eerste vlucht is en dat je bang bent.”

“Waarvoor helpt dat?”

“Dan vertroetelen ze je wat meer.”

Hij zat er een hele tijd over na te denken.

Op dat ogenblik vloog een vliegtuig over, in de lengterichting van de Schelde.

“Prachtig uitzicht van daarboven”, wees ik.

“En je zei zonet dat ik niet aan het raampje moet zitten en niet naar buiten moet kijken”, zei hij.

“Dat is voor de eerste keer dat je vliegt. Na enkele bezoeken aan je kleindochter plak je met je neus tegen het raampje, geloof me.

Een dutje doen, is ook goed. In het vliegtuig enkele glazen champagne drinken en knorren.”

“Had jij bij je eerste vlucht geen angst?”

“Man, ze moesten mij naar binnen trekken.”

“Bedankt. Ik ga jouw raad volgen. Mijn vrouw zal blij zijn, want zij heeft geen schrik.”

Hij drukte mij de hand en vertrok. Aan het einde van het terras wuifde hij nog eens.

“Hoe was het op het terras?”, vroeg mijn vrouw toen ik thuiskwam.

“Ik heb in mijn hele leven nog nooit de waarheid zoveel geweld aangedaan”, lachte ik. “Maar het was om te helpen.”

TdW