't Pallieterke van 22 september 2016

72ste jaargang • nummer 38 • donderdag 22 september 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Haal het communautaire uit de couveuse, Bart!

Het begon met een verrassende quote van Bart De Wever in een zakenkrant. Vrij vertaald: een staatshervorming in 2019, dat is geen must. Een ‘blooper’? Zo kennen we De Wever niet. Een eerste duidelijk signaal dat zijn Vlaams-nationalistische partij de prioriteiten verlegt en wil doorgroeien als dé centrum-rechtse en/of conservatieve machtspartij in Vlaanderen? Nogal wat Vlaamsgezinden verslikten zich in hun koffie. Terecht?

Hendrik Vuye en Veerle Wouters spraken over “rebellie in eigen rangen” omdat de partij elke communautaire ambitie opzij schoof.

Die kritiek verdient respect. Maar was het verstandig om die op de straatstenen te gooien?

Met een verwijt aan de partijraadsleden dat ze “slaafs achter De Wevers politiek genie” aanlopen, maak je geen vrienden. De voorzitter van je partij in de gazet “domme denkfouten” toedichten, dat is er bijna om vragen dat je hoofd op de tafel wordt gelegd.

Hendrik Vuye, die als fractieleider in de Kamer een pas opzij moest zetten voor Peter De Roover, is de man die na die degradatie met Veerle Wouters naar de zolder werd gestuurd, om er als voorzitter van een kartonnen denktank wat communautaire teksten te schrijven (Objectief V). Na zijn wilde reactie werd hij uit het partijbestuur gezet en werd zijn denktank

Deze week Niets is nog communautair 2 Roddels uit de Wetstraat

4

Bart Maddens en de N-VA 5 De PS in de problemen 7 Op de praatstoel: 40 jaar NSV!

11

De autodafe van Luk van Biesen

13

“opgeschort”… Het communautaire studiecentrum Objectief V is nog maar net geboren en moet al in de couveuse.

Andere kattten Het ziet ernaar uit dat de communautaire achterban nu nog langer moet wachten op enige aandacht voor zijn bekommernissen. De partij heeft ander katten te geselen. Haar conservatieve vleugel moet toezien hoe de rechterflank van de publieke opinie inzake veiligheid en politie blijkbaar nog verder wil gaan dan Jambon (veiligheid, politie) en Francken (asiel, migratie). Dat blijkt uit reacties op sociale media, maar nog meer uit de VB-scores in de peilingen.

Maar de partij worstelt ook met haar economisch programma omdat ze wordt gewurgd door haar sociale (CD&V) en liberale (Open Vld) “partners”… Ja, er was de taxshift, maar de fiscale ontvangsten ervan vallen tegen. Een brede volkspartij zijn, het is geen pretje. De een wil rijden op een liberaler pad, de ander op een socialer pad. Het Voka-imago domineert. Maar wie in crisisjaren moet besparen in de sociale zekerheid en in de uitgaven in de gezondheidszorg moet ervoor zorgen dat “jannen met de pet” nog kunnen en willen volgen. Op verkiezingsdagen zijn die immers met velen…

Het blijft verbazen dat de N-VA zo stil wil blijven over de communautaire aspecten van dossiers als veiligheid, politie en justitie. Het blijft verbazen dat de partij zo stil blijft over de geldstroom naar Wallonië. Het zijn tegenwoordig de PS’ers die zeggen dat ze hopen dat die snel zullen verdwijnen (al bedoelen ze het omgekeerde…).

De Wever weet als geen ander dat zowat alle politieke dossiers diep communautair gekleurd zijn. Ver hoef je overigens niet te zoeken om dat aan te tonen. Een opsomming van wat enkel en alleen in de voorbije week al in onze knipselmand viel, vindt de lezer iets verderop in dit blad op bladzijde 2.

Nuanceren De N-VA kreeg van de Vlaamse Beweging de volle laag. Misschien moeten we dat strenge oordeel nuanceren. Het Vlaams-nationalisme mag de eigen kracht niet overschatten.

We volgen helemaal niet de professoren die graag uitpakken met kiezersonderzoek, waaruit zou blijken dat “maar” voor 6 procent van de kiezers het communautaire het stemmotief was. Dat onderzoek van Marc Swyngedouw e.a. (KU Leuven) lekt onnozelheden langs alle kanten (daar hebben we het later nog wel eens over). Ander onderzoek raamt het radicaal flamingante electoraat op 20 procent van de kiezers. Ook daarmee breek je niet door muren.

Boterhammen Met voluntarisme alom komt de eindmeet naar Vlaamse staats(her)vorming geen meter dichterbij. Ten eerste legt niet iedereen die meet op dezelfde plaats. Ten tweede blijft het wachten op de eerste rationele, sluitende strategie die kan resulteren in Vlaamse onafhankelijkheid. Er is er maar één, en dat was die van de (oude) Schiltz: als de sterke arm van het Vlaams Parlement dit wil, dan is er geen houden aan.

Alleen weet elke analist van verkiezingsuitslagen dat we ook daarvoor nog veel boterhammen moeten eten. Dat was zo in 2004 toen Vlaams Belang 25 procent haalde, dat was zo toen N-VA in 2014 zo’n 33 procent haalde (maar VB zo’n 5 procent) en dat zou volgens de huidige peilingen zo zijn als er nu verkiezingen waren (ca. 25 en 14 procent).

Meer of alles In die zin was de uithaal van Peter De Roover naar de Vlaamse Volksbeweging bikkelhard (“Wie zich vandaag wil voeden aan de ideeën van de VVB dreigt om te komen van de honger”…), maar niet helemaal onterecht.

Vertegenwoordigers van de Vlaamse Beweging nemen dus beter hun wensen niet voor werkelijkheid. Constructief meezwoegen aan de opbouw van een Vlaamse sfeer waarin “meer” mogelijk wordt, maar “alles” iets is voor de lange termijn, dat lijkt ons een zinniger bezigheid dan een spelletje zwartepie-

ten. Voor dat “meer” zal de N-VA de hulp nodig hebben van andere partijen. Vandaag lijken die andere partijen (op Vlaams Belang na) te mikken op “minder” Vlaanderen.

De Wever koos dus wellicht voor een serieuze portie realpolitik. Hij zal ook wel hebben ingezien dat professor Vuye niet echt de geknipte man was om met het Vlaams-nationalisme nog meer Vlaamse harten te veroveren.

Daarvoor zal meer nodig zijn: mensen met iets meer uitstraling, en een brede inzet van middelen. Dat heeft Bart De Valck dan weer wel goed geformuleerd: laat de N-VA maar eens een pak van zijn geld investeren in het uitgekiend en breed marketingplan om de communautaire punten aan een (nog) breder publiek te verkopen.

Besluit De N-VA heeft geen nood aan Pruisische of stalinistische discipline, maar hoeft ook geen Spaans bordeel te worden. Vuye en Wouters hebben hun punt gemaakt, maar hadden dat beter intern gedaan.

Dat uitgerekend Geert Bourgeois in Knack de onafhankelijkheidsgedachte “niet (meer) in de negentiende-eeuwse zin van het woord vertaalt” en kiest voor “confederalisme met een gedeelde hoofdstad en maximale autonomie en verantwoordelijkheid voor Vlaanderen en Wallonië”, toont aan dat dit scenario binnen de partij op meer consensus berust dan verwacht.

Ook Bourgeois lijkt wat afstand te nemen van de ultra’s in de Vlaamse Beweging.

De Wever is God niet. Wat hij nu deed, is misschien het inslaan van de weg naar een andere N-VA. Ongetwijfeld nog Vlaamsgezind, maar in de brede politieke context een conservatieve partij, die weerwerk kan bieden tegen een al te progressieve overkant. Tegen een overkant die slordig en naïef omspringt met identiteit, migratie, criminaliteit, veiligheid, onderwijs en cultuur. Vlaanderen kan alleen maar winnen bij het snel weer vlotjes functioneren van zo’n partij. En die partij kan maar winnen als ze “alle registers” opentrekt. Ook de communautaire.

Haal Objectief-V dus uit de couveuse, Bart…

2

Actueel

22 september 2016

Niets is nog communautair De Vlamingen zijn er zo ondertussen al bijna twee eeuwen mee bezig om stap voor stap zelf meer te kunnen beslissen over hoe hun gemeenschap moet worden bestuurd.

Is met de zes staatshervormingen alles opgelost, zoals belgicisten, progressieven, postmodernisten, wereldburgers en vooral de Franstaligen ons voorhouden? Enige rationaliteit verleidt er ons toe te denken dat dit niet het geval is.

Argumenten voor die overtuiging vinden we in politiek, economisch en cultureel nieuws dat dagelijks op ons afkomt. Wie de ogen opent houdt, ziet tegengestelde belangen en conflictstof. Neem nu de voorbije week…

Vliegen Het begon maandag al met berichtgeving over de vliegwet. Het waren de Vlaamse werkgevers van Voka die in De Tijd uitpakten met hun vraag aan de Vlaamse regering om op haar strepen te staan in de discussie over de luchthaven op Zaventem. Brussels minister van Leefmilieu Céline Fremault (cdH) verstrengt vanaf 1 januari 2017 de geluidsnormen en stapte eerder al naar de rechtbank met de vraag om de vliegroutes boven Brussel te wijzigen en het nachtregime voor Zaventem een uur langer te laten duren. Ook Franstaligen in de Rand roeren zich. Voka vraagt Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) om het luchthavendossier op de agenda te zetten van het Overlegcomité, waar alle regeringen van ons land lastige dossiers bespreken. Gegarandeerd komt daar communautair “gesteggel” van. Federaal minister van Mobiliteit François Bellot (MR) beloofde rond de jaarwisseling met maatregelen voor de dag te komen. Fasten seatbelts.

De economie De voorbije week bleek dat de N-VA in het debat over de begrotingsdiscipline haar hand heeft overspeeld. De partij speelde dat spel té liberaal en dus niet erg slim. We hebben hier meermaals aangegeven dat in lastige omstandigheden - en dat waren de recente crisisjaren toch wel - budgettaire rigiditeit in zekere mate plaats mag maken voor meer soepelheid.

Vandaag zegt De Wever dat hij kan aanvaarden dat “de terugkeer naar budgettair evenwicht trager gaat”. Goed zo. Maar mag er nog herinnerd worden aan de oorzaken van de federale financiële nood? Heeft de schuldenberg daar iets mee te maken? Ja, toch? Mag dan luidop worden gezegd waarom en voor welke regio’s die putten zo diep werden gegraven? En voor welke gewesten dat altijd opnieuw nodig was?

Werkloosheid De voorbij week lazen we andermaal hoezeer het sociaaleconomische dossier communautair gekleurd blijft. De werkloosheid ligt in Brussel (17,5 procent) en Wallonië (10,8 procent) onveranderlijk veel hoger dan in Vlaanderen (5,5 procent). Wat we niet hoorden was de vraag waarom Wallonië nog altijd evenveel uitkeringsgerechtigde werklozen blijft tellen als

Vlaanderen, dat bijna dubbel zoveel inwoners heeft. De werkloosheidskloof blijft groot en communautair. De leefloonkloof idem.

Starters De voorbije week lazen we dat van januari tot juli in Vlaanderen 29.502 nieuwe ondernemingen werden opgericht. Dat zijn er 7 procent meer dan in dezelfde periode van 2015. In Wallonië was er een toename met 3,5 procent, in Brussel met 4,8 procent. Wie vroeg in het parlement of in de pers waarom dat ook na zoveel jaar Marshallplannen zo blijft?

Handel De voorbije week vernamen we dat het vrijhandelsakkoord tussen de EU en Canada groen licht krijgt in alle EU-landen. Dat kan Vlaanderen 350 miljoen euro meer export opleveren (vooral farmacie en chemie) als “elk EU-land” de tekst goedkeurt. Voor een Belgische goedkeuring is groen licht nodig van Brussel en Wallonië. De meerderheidspartijen in het Waals en Brussels Parlement riepen hun regeringen op om het vrijhandelsverdrag tegen te houden.

Niets is communautair?

Mobiliteit De voorbije week lazen we dat erg weinig Walen in Vlaanderen komen werken, terwijl massaal veel West-Vlamingen en Limburgers naar Brussel en Brabant pendelen. De werkloosheidsgraad is het hoogst dicht bij de taalgrens. “Weg met de taalgrens als werkgrens”, orakelde Vincent Van Quickenborne in Knack.

Hij schreef hierover een brief naar de ministerspresidenten Paul Magnette en - politiek correcter kan niet, want redelijk overbodig - ook naar Geert Bourgeois. Dat amper 3 procent van de Walen gaat werken in Vlaanderen is verbazend weinig, dat omgekeerd 3 procent Vlamingen in Wallonië gaat werken is verbazend veel.

Het geld De voorbije week zei Paul Magnette (PS) dat Wallonië “grote behoefte heeft aan het equivalent van de KBC”. Een bank om Waalse spaargelden te investeren in de Waalse economie. Wierook van een socialist voor een kapitalistisch apparaat, passons… Maar het wordt even met de ogen knipperen als het bedrijf dat het Waalse KBC moet worden Ethias zou moeten zijn… De in Luik gevestigde verzekeringsmaatschappij - altijd een PS-bastion - kampt momenteel met solvabiliteitsproblemen en komt in aanmerking om overgenomen te worden door de staatsbank Belfius.

Voor Magnette en co liever niet, want Belfius, dat is “Belgische” steun, en de PS’ers willen Ethias “Waals” verankeren, zoniet dreigt het te worden zoals bij Caterpillar en worden de beslissingen “beetje bij beetje buiten de regio” genomen. Eigen centen eerst. Op zich is die bezorgdheid begrijpelijk. Ethias verankeren in

Eandis en het Vlaamse etatisme In politieke kringen groeit de bezorgdheid over de intrede van het Chinese staatsbedrijf State Grid in de Vlaamse elektriciteits- en gasnetbeheerder Eandis. Is het aanvaardbaar dat een nutsbedrijf voor een deel gecontroleerd wordt door een Chinees staatsbedrijf dat direct aan de communistische partij gelinkt is? De vraag is terecht, maar de situatie bij Eandis is ook het gevolg van het Vlaamse etatisme. De obsessie voor een Vlaams Energiebedrijf maakte veel politici blind voor de noodzaak om vanuit de overheid direct te investeren in netwerkbeheerders.

Het Chinese State Grid wil 830 miljoen euro betalen voor 14 procent van Eandis Assets, de eigenaar van de Vlaamse elektriciteits- en gasleidingen. De Chinezen zouden zo een aantal plaatsen verwerven in de raad van bestuur. Op het eerste gezicht niets bijzonders, aangezien de Chinezen in tal van Europese bedrijven aanwezig zijn. Ze beschikken over een massa kapitaal en nemen dus overal participaties.

Chinees overheidsbedrijf Maar de band Eandis-State Grid is toch een ander verhaal.

State Grid is een Chinees overheidsbedrijf dat rechtstreeks gelinkt is aan de communistische partij. Bovendien doen over het staatsbedrijf verhalen de ronde die het linken aan boekhoudkundige trucs, corruptie en oplichting. Wil men wel zo’n onderneming als aandeelhouder voor een bedrijf dat de Vlaamse energie-infrastructuur beheert? Een aantal Vlaamse steden en gemeenten, Gent voorop, maken zich zorgen. Het is niet uitgesloten dat de deal met State Grid nog wordt herroepen.

Deze situatie kon vermeden worden. Om dat te begrijpen, moeten we even terug in de tijd. Eind 2014 verkocht Electrabel/Suez zijn belang van 21 procent in Eandis. Prijs: 1 miljard

euro. De steden en gemeenten konden voor dat bedrag putten uit hun eigen reserves. Maar om de kredietwaardigheid van Eandis op peil te houden, was er meer nodig. Er werd op zoek gegaan naar extra kapitaal. Een piste was een beursgang. Een andere was een Vlaamse verankering waarbij de Vlaamse regering er geld in kon steken of Vlaamse privébedrijven aanspreken om het kapitaal te verhogen. Een derde piste was een buitenlandse partner. Uiteindelijk werd daarvoor gekozen met als gevolg de komst en de problemen met State Grid.

Vlaams Energiebedrijf, een fetisj In 2014 heeft de Vlaamse regering een kans gemist om Eandis Vlaams te verankeren. Waarom is dat niet gebeurd, want de N-VA zat toch in de Vlaamse regering? De oorzaak is te zoeken in de obsessie rond het Vlaams Energiebedrijf (VEB). Dat was één van de N-VA-ideeën toen ze in 2009 in de Vlaamse regering stapte. Het Vlaams Energiebedrijf moest een concurrent van Electrabel worden. Maar die doelstellingen werden gestaag bijgesteld. Eigenlijk houdt dat VEB zich vandaag vooral bezig met het energiezuiniger maken van de overheidsgebouwen, het goedkoper aankopen van energie en het investeren in innovatie.

Wallonië? “Niet zo snel, Kameraden”, schrijft Béatrice Delvaux (Le Soir) in De Standaard.

Ethias is eigendom van het Waals Gewest, maar ook van het Vlaams Gewest en van de federale overheid. Lekkere Belgische kipkap. Nikske communautair?

De arbeidsongeschikten…

De voorbije week lazen we dat meer dan de helft (55 procent) van de ‘Belgische’ centen voor arbeidsongeschikten naar Wallonië gaat, ook al woont daar maar een derde van de Belgen. Waar een Vlaming per hoofd van de bevolking gemiddeld 12 euro aan permanente arbeidsongeschiktheid kost, is dat voor een Waal 27 euro. “Dit schreeuwt om een splitsing van de sociale zekerheid”, aldus een alerte Barbara Pas (Vlaams Belang). Quid andere Vlaamse partijen?

De kinderbijslag De voorbije week lazen we hoe de partij Défi, het vroegere FDF, de Franstaligen uitriep tot de grote verliezers zijn van de zesde staatshervorming. De dotatie van 6,5 miljard euro voor de kinderbijslagen wordt nu volgens andere criteria verdeeld en daardoor zou Wallonië 53,4 miljoen euro verliezen en Brussel 8,7 miljoen euro. Het kan ook eens omgekeerd. Of net niet?

De artsenquota We lazen de voorbije week dat “België” te veel artsen heeft… In Vlaanderen bestaat het toelatingsexamen voor studenten geneeskunde al meer dan twintig jaar, in Wallonië bestaat die proef helemaal niet. De regering heeft een akkoord bereikt over de artsenquota… in 2022. Minister van Volksgezondheid Maggie de Block werkte een compromis uit waarover het laatste woord nog niet is gezegd. De traditionele verdeelsleutel tussen Nederlandstaligen en Franstaligen (60/40) wordt dan toch niet gewijzigd en de Franstalige Gemeenschap wordt gevraagd het ingangsexamen in te voeren. In ruil zouden de 1.300 huisartsen die Franstalig België op overschot heeft, een Riziv-erkenningsnummer krijgen.

Benieuwd wat de Raad van State daarvan denkt…

Caterpillar We lazen dat de mogelijke sluiting van de Caterpillar-fabriek in Gosselies een communautair tintje krijgt. De PS vraagt dat de regering “een werknemer van Caterpillar gelijk beschouwt aan een werknemer van Ford Genk”. Drie jaar geleden stond de federale regering namelijk brugpensioen vanaf 52 jaar toe bij Ford Genk. “Ik zou niet begrijpen waarom men niet aan de Walen zou toekennen wat men aan de Vlamingen heeft toegekend”. Heeft hij gelijk? Niets is communautair…

Anja Pieters

Uit de smalle beursstraat De middelen voor dat Energiebedrijf waren beter voor iets anders aangewend. Toen Electrabel/Suez aankondigde uit Elia en Eandis te willen stappen ware het beter geweest de Suezaandelen vanuit Vlaanderen over te nemen.

Eventueel kon een Vlaams bedrijf dat doen als de overheid niet wou. Maar daar bestond bij de politiek geen belangstelling voor. Een Vlaams Energiebedrijf was een fetisj.

Terugkerende fout Het is een vaak terugkerende fout bij de N-VA. De partij heeft terecht kritiek op slecht werkende Belgische structuren en instellingen. Maar de vraag is of je die zomaar moet vervangen door een vergelijkbare etatistische structuur op Vlaams niveau. Electrabel/Suez was een ramp. Een vehikel om geld door te sluizen naar Frankrijk. En totaal inefficiënt. Maar is het Vlaamse Energiebedrijf zoveel efficiënter?

N-VA pleit allang voor de inperking van de macht van de mutualiteiten en stelt zich vragen bij de rol van de vakbonden als uitbetaler van de werkloosheidsuitkeringen. Bij nationalisten is de verleiding altijd groot om die machtspositie af te bouwen en in de plaats een Vlaamse etatistische instelling te zetten.

Het eerste is oké, het tweede niet. Zo moet men niet pleiten om de betaling van werkloosheidsuitkeringen enkel door een overheidsinstelling te laten doen. Men kan die markt vrijmaken en verschillende spelers toelaten. Idem voor de taken van de mutualiteiten. Dat zou die dienstverlening trouwens veel goedkoper kunnen maken.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

22 september 2016

3

Vlaams Belang: vechten tegen de bierkaai In onze zomerreeks over de politieke partijen, kwamen de voorbije weken alle Vlaamse partijen aan bod. Als laatste in de reeks richten we deze week de schijnwerpers op het Vlaams Belang. Het Vlaams Belang is, net als haar voorloper, het Vlaams Blok, altijd al een averechtse partij geweest, met een gespannen verhouding tot de andere partijen én de media. Wie tot het Vlaams Belang toetreedt, doet dat niet met de verwachting binnen afzienbare tijd burgemeester of minister te worden.

Toch is het duidelijk dat de partij zwaar lijdt onder het cordon sanitaire en het cordon médiatique. Het verwijt van concurrent N-VA dat het Vlaams Belang niets verwezenlijkt, doet daarom ook pijn, want er zit wel degelijk een kern van waarheid in.

Het Vlaams Belang is het slachtoffer van twee cordons. Enerzijds is er het politieke cordon sanitaire, waardoor de partij uitgesloten wordt van elke deelname aan het bestuur, op welk niveau ook. Die uitsluiting gaat zover, dat sp.a er al problemen meeheeft om in zee te gaan met de N-VA als er in haar fractie ex-Vlaams Belangers zetelen. Het valt op dat de PVDA geen last heeft van een gelijkaardig cordon, want in de districtsraad van Borgerhout zit die partij mee in het bestuur samen met sp.a en Groen.

Anderzijds is er het cordon médiatique, waardoor het Vlaams Belang in de pers niet in proportie aan bod komt. Wat de commerciële media betreft, is dat op zich natuurlijk hun goed recht, op voorwaarde dat zij daar openlijk voor uit zouden komen en dat berichtgeving over de partij feitelijk min of meer eerlijk zou zijn. Jammer genoeg worden berichtgeving en duiding al te vaak met mekaar vermengd, en is de kritiek op de partij vaak van een bedenkelijk niveau.

Voor de openbare omroep liggen de zaken helemaal anders, en zou een correcte behandeling de normaalste zaak van de wereld moeten zijn. Dit is echter aantoonbaar niet het geval, waardoor de partij in grote mate van het publieke debat uitgesloten blijft, tenzij het echt niet anders kan. Enige compensatie zijn de sociale media, waar de partij zeer actief is en toch een zeker succes heeft.

Slechte timing Inhoudelijk zit de partij consequent met een slechte, want te vroege, timing geplaagd.

Thema’s als Vlaamse onafhankelijkheid, EUscepsis, immigratieproblemen, islam en terrorisme werden soms al tientallen jaren voor ze bij het brede publiek doorbraken door de partij aangekaart. Gevolg is dat de partij vaak de wegbereider is voor een andere partij die dan met de prijzen gaat lopen. Politiek is een hondenstiel, en op een dankwoordje hoeft de partij uiteraard niet te rekenen.

De enige manier voor de partij om uit die thema’s toch wat electorale munt te slaan, is hopen op een verrotting van de situatie, en dat de etterbuil bij de verkiezingen dan toch eens in haar voordeel barst. Door een combinatie van factoren is de partij daar in deze legislatuur in grotere mate dan anders op aangewezen. Door de slechte verkiezingsuitslag van 2014 heeft de partij weinig mandatarissen die zich kunnen laten gelden in het debat, waardoor ze vooral de concurrentie het werk voor haar moet laten doen. Dat ze het oppositiemonopolie heeft op rechts en Vlaams, helpt natuurlijk, ook al geeft haar dat toch geen breekijzer om bij de media binnen te kunnen breken. Externe factoren, zoals de vluchtelingencrisis, de recente aanslagengolf en daarbovenop al de perikelen rond de EU en de Brexit helpen dan wel.

Communicerend vat met N-VA De meest recente peilingen geven Vlaams Belang een stevige winst, met scores tot ver boven de tien procent. Vaak is die winst vrijwel identiek aan het verlies voor de N-VA, wat suggereert dat N-VA en Vlaams Belang communicerende vaten zijn. Men hoeft geen politieke bolleboos te zijn om te snappen dat het grootste reservoir aan Vlaams Belang-kiezers inderdaad bij de N-VA zit, en niet bij CD&V en Open Vld. Enerzijds zijn die laatste twee partijen een pak kleiner dan de N-VA, en anderzijds zijn de potentiële Vlaams Belang-kiezers uit die partijen in 2014 al overgestapt naar de N-VA. Het is daarom logisch dat het Vlaams Belang zich vooral op de N-VA concentreert om nieuwe kiezers binnen te halen – of terug te halen.

Psychologisch heeft de partij wel last van haar historische bagage. Bij de verkiezingen van 2004 haalde de partij voor de federale

Kamer 24,2 procent van de stemmen, en nog steeds wordt elk resultaat voor het Vlaams Belang (impliciet) afgewogen tegenover die uitslag. Een vooruitgang van minder dan zes procent in 2014 naar meer dan dertien procent in de laatste peiling is spectaculair, maar blijft klein bier tegenover die 24 procent.

Voorzitter Van buitenaf bekeken maakt de partij tegenwoordig een relatief rustige periode door. Partijvoorzitter Tom van Grieken lijkt zijn troepen redelijk goed onder controle te kunnen houden en er worden geen ruzies meer op straat uitgevochten. We hebben zelfs geen weet meer van ruzies die binnenskamers uitgevochten worden. Het is ooit anders geweest. Tom van Grieken functioneert op dat vlak dus redelijk goed als partijvoorzitter, en deze luwte (en de afwezigheid van verkiezingen) geeft hem de kans om ervaring op te doen en te groeien in zijn rol tegen 2018 en 2019. Het nadeel van het cordon médiatique heeft dus ook een voordeel.

Rector Torfs eist ook toelatingsproef voor Waalse geneeskundestudenten

Opbouw nieuw personeel Door de slechte verkiezingsuitslag in 2014 heeft de partij niet meer zoveel politiek personeel in huis als enkele jaren geleden. Op dit ogenblik zijn Tom van Grieken en fractievoorzitter in de Kamer Barbara Pas de meeste geprofileerde figuren in de media, naast de oude waarden Filip Dewinter en Gerolf Annemans. De opbouw van nieuw personeel vergt echter tijd, en de mediaboycot helpt alvast niet om nieuwe gezichten enige mediabekendheid te geven. Een bespreking van het Vlaams Belang kan niet voorbijgaan aan de figuur van Filip Dewinter. De man heeft uiteraard verdienste gehad bij de opbouw van het Vlaams Blok/Belang. De laatste tijd is het weer wat rustiger rond hem, maar toch blijft hij een beetje een vrije radicaal waarvan men niet altijd weet waar men hem heeft. Heeft hij er toch voor gekozen om voortaan een constructieve rol binnen het Vlaams Belang te spelen? Of moeten we vrezen dat hij binnenkort weer een eigengereide actie onderneemt, een beetje zoals de schorpioen in de fabel, die het steken van de kikker toch niet kon laten? Is voor hem een rol als de JeanMarie Le Pen van het Vlaams Belang weggelegd?

Geen zicht op bestuursdeelname Wat moet de ambitie van de partij zijn voor de verkiezingen van 2018 en 2019? Over een deelname aan het beleid, zelfs niet in een klein district in Antwerpen of een verloren dorp ergens diep in de Kempen hoeft de partij zich geen illusies te maken. Dan stappen de andere partijen, inclusief Open Vld en N-VA, nog liever in een coalitie met de Noord-Koreaanse PVDA. Ook een V-regering op Vlaams niveau, een coalitie van Vlaams Belang en N-VA die samen de Vlaamse onafhankelijkheid zou kunnen uitroepen, is in 2019 bijzonder onrealistisch. Daarvoor zouden Vlaams Belang en N-VA samen nog minstens tien procent meer kiezers achter zich moeten scharen, en moet bovendien N-VA eerst door de andere partijen uitdrukkelijk en voor lange termijn afgewezen worden. En zelfs dan nog.

Neen, dan concentreert de partij zich beter op een verdere opbouw van het politieke personeel en een herstel tegenover 2014. Als de partij in 2018 en 2019 beter scoort dan Groen, en boven de tien procent uitkomt, dan staat ze er weer. Slaagt ze er bovendien in één van de traditionele partij achter zich te laten, wordt het voor de media weer moeilijk om haar, zoals nu, vrijwel volledig te negeren, zeker als ze het monopolie op de rechtse en nationalistische oppositie blijft behouden.

FVL

Briefje aan Peter de Roover en Bart de Valck

Scherpslijpers Heren ‘debaters’, Vlaanderen heeft jullie zondag op ‘De Zeve(re)nde Dag’ van onze teerbeminde en onberispelijk objectieve staatsomroep zien bekvechten. Veel Vlaams-nationalisten kregen krampen van zoveel pogingen tot vliegen afvangen, zoveel slagen onder de gordel en zoveel pogingen tot uppercut om de ander genadeloos weg te vegen. De belgicisten en de uitgesproken anti-Vlaams-nationalisten hebben bij zoveel verbaal vuurwerk van ‘geestesgenoten’ zonder de minste twijfel urenlang in een deuk gelegen en zijn wellicht pas tegen zonsondergang weer bij hun positieven gekomen.

Mannen, vrienden zelfs, ik heb mijzelf tot driemaal toe op de kaken moeten kletsen om mij ervan te vergewissen dat ik wel goed wakker was en ik mij geen begoochelingen maakte. Jullie spektakel tartte immers alle verbeelding. Komaan zeg, jullie zijn beiden gepokt en gemazeld in de militante en bijzonder strijdbare Vlaamse Beweging en jullie hebben een Vlaams-nationale pedigree om u tegen te zeggen, jullie hebben jarenlang schouder aan schouder gestaan en hebben klappen van ‘gendarmes’ geïncasseerd, en dan…, dan laten jullie zich vangen door de sluwe bloeddorstigaards van de rode vrt om een duel uit te vechten dat in wezen en in essentie tot een ‘interne discussie’ binnen de Vlaamse Beweging moet horen; en die beslist mag gevoerd worden.

Ze is nodig zelfs! Maar toch niet in ‘de arena van het oikofobe misprijzen’!

Het ging van: “Het is de taak van een partij om haar hoofdproduct te promoten naar de kiezer toe, en ik vrees dat de N-VA haar taak als topverkoper totaal verwaarloost”, (gij, Bart) over: “De Vlaamse Volksbeweging is vandaag niet echt de luis in de pels van de N-VA, maar speelt gewoon de rol van “blaffer”, (gij, Peter) tot: “Welke partij geeft haar corebusiness af?” (gij, Bart) en “Wie zich vandaag wil voeden aan de ideeën van de Vlaamse Volksbeweging, dreigt om te komen

van de honger”, (gij, Peter). En dat voor een gewezen voorzitter van de VVB (gij, Peter) die in tempore non suspecto heel andere woorden sprak, die overigens vandaag klakkeloos kunnen overgenomen worden door de huidige (gij, Bart).

Hebben jullie zich gerealiseerd dat op dat eigenste moment niet alleen belgicisten zich zaten vrolijk te maken, maar dat er op jullie eigen Vlaams-nationale speelveld een lachende derde vanop het Brusselse Madouplein zat te grijnzen? Niet geheel zonder reden…

Afgezien van het onderwerp, Vlaamse onafhankelijkheid - door de enen gemuteerd tot confederalisme en door de anderen principieel verstaan als separatisme -, waarover wij het allemaal eens zijn en waaromtrent diverse principiële strategieën te verdedigen zijn, was jullie kemphanengevecht een schoolvoorbeeld van hoe nochtans niet de meest onverstandige strijders voor ‘het Vloms’ zichzelf in de voeten weten te schieten voor kijkend Vlaanderen, dat hierdoor alleen maar nog meer afwijzend gaat kijken naar ons aller strijdmotief en beweegreden: België opdoeken en Vlaanderen opstuwen in de vaart der volkeren.

Jullie hadden een positief verhaal kunnen brengen, bijvoorbeeld over hoe partijpolitiek en bewegingsstrijd hand in hand kunnen gaan om te zoeken naar de grootst mogelijke consensus, om met zoveel mogelijk Vlamingen van verschillende obediënties en signatuur te komen tot een Vlaamse republiek. Jullie hebben een unieke kans laten liggen en jullie geloofwaardigheid zo goed als te grabbel gegooid. Godsvrede? Eenheid in verscheidenheid?

Neen. Broedertwist en schande. Ik ga er nog aan denken als wij nog eens het ‘Gebed voor het Vaderland’ staan te zingen. Mag ik even kwaad zijn, alstublieft?!

4

Dossier

22 september 2016

Zarah Leander Edith Piaf en Vera Lynn zijn al eens het onderwerp van een stukje geweest, en nu is het tijd voor de derde niet-belcanto-zangeres in mijn pantheon.

De komeet van Stockholm Sara Stina Hedberg wordt in 1907 in Zweden geboren. Later vraagt propagandaminister Joseph Goebbels haar sarcastisch of haar voornaam Sara op een Joodse afkomst wijst.

Ze antwoordt dat die Joseph ook erg Joods klinkt. De familie is rijk en dochter Sara blijkt gefascineerd door muziek. Maar vader wordt failliet verklaard en de 19-jarige, lange, roodharige schoonheid zoekt veiligheid in een huwelijk met ene Niels Leander. Twee kinderen en een echtscheiding later vertrekt ze naar Stockholm met medeneming van zijn naam, en ze wijzigt haar voornaam.

Ze heeft bijzondere troeven: haar buitengewone fysiek, haar seksuele aantrekkelijkheid en dan die ongelooflijk lage altstem met een persoonlijk timbre dat iedereen na één seconde al herkent. Ze stijgt in de hoofdstad als een komeet naar de hemel in de beste clubs, de mooiste revues in de beste schouwburgen en weldra ook in Zweedse films. In haar Zweedse jaren neemt ze, ondanks de depressie, al tientallen platen op. Eén opname valt op in het licht van haar latere jaren: een aanklacht tegen de Jodenvervolging door de nazi’s.

Daarenboven maakt ze een opgemerkte tournee door de Sovjet-Unie van Stalin. De socialisten zijn sinds 1931 (herinner u de prachtfilm Adalen 31) aan de macht en ze zien overal Sovjet- en later nazihandlangers.

De Zweedse staatsveiligheid bespioneert Leander daarom jarenlang met de ijver van een Jomme Dockx. De meeste socialistische bonzen hebben schijnheilig een hekel aan de charismatische zangeres, die openlijk in de grootst mogelijke luxe leeft. Daarom zinnen ze op een mogelijkheid haar een hak te zetten.

De plaatsvervangster Zweden heeft één wereldster op dat ogenblik: Greta Garbo. Iedereen verwacht dat ook Leander Hollywood verovert. Dat gebeurt niet, al neemt ze in Londen wel een proeffilm op. Ze realiseert zich echter dat haar Engels veel te wensen overlaat, terwijl ze wel goed zij het niet onberispelijk Duits spreekt. Het wordt dus Wenen, waar ze weer triomfen viert in een operette van Ralph Benatzky (van Het Witte Paard).

Ze ontmoet aan het Theater an der Wien nogal wat Joodse collega’s die Duitsland ontvlucht zijn. “Ik ben een politieke idioot”, beweert ze jaren later als men haar verwijt dat ze in 1937 naar Duitsland trekt, maar haar daden bewijzen duidelijk dat ze heel goed de constellatie van de sterren aan de politieke hemel leest.

Nazi-Duitsland heeft op dat moment problemen in de sector van de populaire (lichtklassieke) muziek. Marlène Dietrich is vertrokken, en de films van de drie tenoren (Jan Kiepura, Joseph Schmidt, Richard Tauber) zijn in de ban wegens hun Joodse afkomst. Dus moet de Italiaanse fascist Beniamino Gigli de eer redden in coproducties. Later komt daar nog de stemschrale maar populaire Nederlander Johan Heesters bij. Bij de dames zijn de Hongaarse Marika Rökk (opvolgster van de Jodin Martha Eggerth), de Chileense Rosita Serrano en de half-Nederlandse Ilse Werner de toppers.

Er is dus plaats voor de Zweedse schone, die met vier films op één jaar tijd “Bombenerfolge” scoort. Heel Duitsland en een deel van Europa neuriet “Yes Sir, No Sir” of “Der Wind hat mir ein Lied erzählt”; tekst van een Duitse homo die enkele keren onzacht kennismaakt met de gevangenis en iedere keer grommend moet vrijgelaten worden en muziek van een Pool die zijn naam verduitst.

De komeet van Berlijn Leander wordt de grote ster van de Duitse film. Ze heeft het zwaarste contract van alle UFA-sterren en ze ontvangt de helft van haar ereloon in Zweedse kronen; dé uitzondering in een tijd dat alle deviezen dienen om via Zwitserland onmisbare uitrusting voor de herbewapening te kopen.

Ze mag zelfs beslissen of ze een scenario aanvaardt of niet. Ze verdient zoveel (de “Wind-plaat” wordt miljoenen keren ver-

kocht) dat ze aan de Zweedse oostkust een kasteel koopt. Ze frequenteert veel hoge nazi’s; vooral filmbaas Goebbels natuurlijk (“ein hochst interessanter Mann”, zegt ze berouwloos in 1974), maar ze ontmoet Hitler maar één keer. Dat is wat weinig voor de reputatie die ze lange tijd geniet, de maîtresse van de Führer te zijn.

Iedere nieuwe film heeft wel een succesnummer, zoals “Kann denn Liebe Sünde sein”, en in 1939 verklaart ze, na het begin van de oorlog, dat haar liefde voor Duitsland nog groeit. In haar Zweedse kasteel parodieert ze wel graag de Duitse leiders. Tijdens de oorlog wordt ze nog beroemder in heel bezet Europa, want onder de Duitse laars draaien de bioscopen geen Amerikaanse of Britse films meer, maar alleen Duitse pellicule, met af en toe wat Frans of Italiaans werk. In 1942 haalt ze de toppen van de roem met “Die grosse Liebe” met de onsterfelijke monsterhits “Ich weiss es wird einmal ein Wunder geschehen” en “Davon geht die Welt nicht unter”.

Na de oorlog worden aan die teksten allerlei dubbele betekenissen gegeven, maar in de grond betekenen ze niets anders dan “We’ll meet again” van Vera Lynn. Maar in die film speelt ze de geliefde van een Luftwaffe-officier en de figuranten zijn geüniformeerde Duitse soldaten en Waffen-SS’ers. Dat wordt haar bijzonder kwalijk genomen. Al vanaf 1940 komt ze echter nog alleen naar Duitsland om te filmen en wat collectes te houden voor Duitse liefdadigheid, maar meestal verblijft ze in Zweden. De staatsveiligheid vraagt zich ernstig af of haar kasteel het invasiestrand van de Duitsers wordt.

En dan verdwijnt ze op 11 november 1942 als een dief in de nacht naar Zweden. Ze weigert nog één voet in Duitsland te zetten. Een reden geeft ze nooit op, maar ik vermoed dat de “politieke idioot” perfect ziet dat het Duitse zomeroffensief aan het oostfront weer eens vastgelopen is, terwijl de Amerikanen drie dagen tevoren in Noord-Afrika geland zijn.

De vallende ster De Zweden tonen zich van hun dapperste kant. Ze collaboreren jaren met de Duitsers en leveren alles wat die maar willen, maar eind 1944 worden ze plots heel antinazi. Zarah Leander wordt met alle zonden overladen en vanaf 1 november mag de radio haar platen vijf jaar lang niet meer draaien.

Zij wordt de gemakkelijke zondebok voor de laffe Zweedse politici en media. Ze is er kapot van, verveelt zich dood, grijpt naar sigaretten en pillen.

Ze wordt einde 1948 uit haar depressies gered door de westerse geallieerden. Die kennen haar Gestapo-dossier - dat niets voorstelt - en ze vinden dat de Duitsers best wat ongevaarlijk amusement kunnen gebruiken.

Een tournee in een voor haar onherkenbaar verwoest Duitsland in 1948-‘49 wordt een triomf van nostalgie.

De Duitse platen- en filmindustrie ligt echter in puin. Begin de jaren vijftig herneemt die geleidelijk, maar Leander is dan in de veertig en niet meer de jonge schoonheid. De zware stem is wat schor en haar voordracht wordt meer zeggen dan zingen. Een paar films zijn niet onsuccesvol maar toch geen triomfen meer, en in bevrijd West-Europa zitten ze niet te wachten op Duitse producties.

Haar lijfcomponist schrijft nog éénmaal een wereldhit voor haar, maar beslist bij nader toezien het liedje “Wir wollen niemals auseinander gehen” aan de veel jongere en sexy Heidi Brühl te geven. Leander beperkt zich tot optredens in shows, operettes en tournees.

Ze klaagt geregeld dat het publiek graag en veel komt, maar dat de temperatuur alleen maar naar kookhoogte stijgt als ze “Yes Sir, No Sir”, “Der Wind”, enzovoort zingt. Ze treedt nog op tot kort voor haar overlijden in 1981.

Heel die tijd weigert ze ook maar één enkele keer kruiperig en politiek correct haar excuses te maken voor haar succes in nazi-Duitsland.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Schone schijn Ja, het heeft altijd iets van een eerste schooldag als de bel door het Paleis der Natie klinkt om de verkozenen des volks op te roepen zich naar de plenaire vergadering te spoeden. Er wordt in de wandelgangen gegesticuleerd en met veel bombarie begroet, over de partijgrenzen heen. Maar er zijn op die eerste dag ook al heel wat ‘brossers’ die het vertikken om te komen en doodleuk hun kat sturen. Omdat er niet gestemd werd, want er stonden alleen wat vragen op de agenda, was de aanwezigheid eigenlijk ook niet nodig omdat zo’n zittingen niet meetellen voor het ‘trekken’ van de parlementaire vergoeding. Heel dat manoeuvre om de bijeenkomsten te vervroegen naar half september is slechts schone schijn. De uiteindelijke ‘State of the Union’ blijft immers vastgebeiteld op de tweede dinsdag van oktober

Incident De ontslagen bij Caterpillar en andere bedrijven stonden uiteraard centraal en de krokodillentranen vloeiden rijkelijk. En natuurlijk was het zaak om de PS en de sp.a hierover eens goed aan te spreken, gelet op hun werkgelegenheidsbeleid destijds. Dat is politiek: elkaar de zwartepiet toeschuiven. In de marge ontwikkelde zich het ondertussen veelbesproken incident tussen Meryame Kitir, de fractievoorzitter van de sp.a en Open Vld’er Luk van Biesen. Deze zou vanop zijn bank gezegd hebben dat zij maar moest terugkeren naar Marokko… Consternatie alom! Racisme! Van Biesen die ’s middags uitgebreid getafeld had, was meteen ontnuchterd toen hij zowat heel de Kamer over zich heen kreeg en haastte zich om zijn verontschuldigingen aan te bieden op basis van ‘verkeerd begrepen’. Wat hij precies had gezegd en wat anderen precies hadden gehoord, kon echter niet meer nagegaan worden op de audioverslagen. Het was het ene woord tegen het andere.

Zetel gered Het incident ging de hele namiddagzitting overschaduwen en ook in de media was het al racisme wat de klok sloeg. Vooral hoe het nu verder moet met Luk van Biesen was de kernvraag geworden. Men had bloed geroken, zoveel was duidelijk. En aangezien Van Biesen gecatalogeerd staat als een flamingante rechts-liberaal, moest barbertje hangen. Zover kwam het niet, want ’s anderendaags legden hij en Kitir een verklaring af voor de pers waarin excuses werden geuit en de gezamenlijke strijd tegen racisme als politieke speerpunt voorop werd gesteld. Ja, Luk zal die nacht zeker slecht geslapen hebben. De opluchting was dan ook groot dat hij zich aan zijn Kamerzitje kan blijven vastklampen, nadat hij daarvoor een hoge tol moest betalen: publiekelijk door het stof kruipen. Het staat niettemin in de sterren geschreven: in 2019 zal het ‘over en uit’ voor hem zijn…

Kassa kassa Het verhaal was de jongste dagen wat tussen de politieke plooien gevallen, maar toch had Barbara Pas van het Vlaams Belang een pittig vraagje voor buitenlandminister Reynders. Door de toepassing van het Turkijeakkoord werd door de Europese Commissie aangekondigd dat de EU en de lidstaten honderden miljoenen euro’s gaan vrijmaken (348 miljoen) voor het persoonlijk onderhoud van

vluchtelingen die, in het kader van het miljardenakkoord, in Turkije verblijven. Zij stelde dat het uitdelen van geld aan vluchtelingen rechtstreeks ingaat tegen het bed-bad-broodprincipe dat deze regering huldigt. Staatssecretaris Francken heeft immers herhaaldelijk gezegd dat asielzoekers geen geld krijgen en dat het geen goed idee is asielzoekers geld te geven, want dat dat voor een aanzuigeffect kan zorgen. Reynders kwam zonder verpinken meedelen dat het akkoord zal uitgevoerd worden met alles erop en eraan, en dat la Belgique daar niet tegen gaat protesteren.

Zo simpel is dat. En zo weten we dat nu ook…

Mistgordijn Kamervoorzitter Bracke pakte vorige week uit met een akkoord tussen alle parlementen in dit land waarin de pensioenkwestie voor fluweelzitters eens en voorgoed zou geregeld zijn. “We geven de parlementsleden een pensioen zoals alle werknemers”, zei hij, een mistgordijn optrekkend. Immers, in wezen blijven de verschillen enorm groot.

De pensioenleeftijd wordt opgetrokken tot 67, maar enkel voor de verkozenen vanaf 2019. Alle huidige parlementairen zullen verder genieten van de bestaande pensioenvoordelen. Volksvertegenwoordigers die in de Kamer of in een ander Belgisch parlement zetelden vóór 1 juni 2014, kunnen met pensioen gaan vanaf 55 jaar en met vervroegd pensioen vanaf 52 jaar. Ze kunnen dan al een behoorlijk pensioen opvragen. Dat is ongeveer twee derde. De hervorming die de meerderheidspartijen nu willen doorvoeren verandert daar niets aan.

Het contrast met het pensioen van gewone werknemers is erg groot. Kamervoorzitter Siegfried Bracke zei nochtans enkele maanden geleden: “We gaan een einde maken aan de pensioenprivileges van de parlementsleden.” Niets is minder waar.

Twee maten en twee gewichten De pensioenleeftijd voor gewone werknemers verschuift naar 67 jaar. De vervroegde pensioenleeftijd wordt 63 jaar, op voorwaarde dat men 42 jaar gewerkt heeft. Wie niet aan 42 gewerkte jaren komt – zoals drie vierde van de vrouwen – moet verder blijven werken tot 67e.

De vervroegde pensioenleeftijd van 63 jaar is van toepassing op iedereen vanaf 63 jaar.

Geen mogelijkheid om de reeds opgebouwde pensioenrechten op te vragen vanaf 60 jaar, zoals de parlementsleden dat dus wel kunnen doen met hun reeds opgebouwde rechten vanaf 52 jaar. Het is zonneklaar dat met twee maten en twee gewichten gewerkt wordt. Met andere woorden: de regels zijn strenger voor de gewone man en vrouw dan voor zichzelf.

Het gemiddeld pensioen voor een werknemer schommelt momenteel rond 1.050 euro per maand. Werknemers die dertig jaar gewerkt hebben, hebben recht op een minimumpensioen van 1.123 euro per maand (veel werknemers, vooral vrouwen, geraken niet aan een loopbaan van dertig jaar). Een volksvertegenwoordiger daarentegen heeft dat bedrag al na een periode van vijf jaar… Met dit tweematen-twee-gewichtenbeleid, waarbij men wel aan de verworven rechten van de grote groep werknemers raakt, maar niet aan die van de kleine groep dikbetaalde parlementairen, blinken de politici van de regeringspartijen dus zeker niet uit in rechtvaardigheid en solidariteit.

Actueel

22 september 2016

Het betere bochtenwerk van de N-VA Beeld je even het volgende in. Bij de verkiezingen van juni 2019 behaalt de N-VA een klinkende overwinning. De dag nadien krijgt Bart de Wever eerst een telefoontje van Charles Michel: “Bart, proficiat met je verkiezingsresultaat. Met deze uitslag kunnen we de huidige economische herstelregering zonder de PS gewoon voortzetten, akkoord? ” Kort nadien gaat de telefoon opnieuw. Nu is het Elio di Rupo: “Bart, proficiat met je verkiezingsresultaat. Ik heb goed nieuws: in ruil voor federale regeringsdeelname is de PS bereid om de deelstaten meer autonomie te geven.”

Op 14 september heeft Bart de Wever in zijn fameuze interview met L’Echo duidelijk gemaakt naar welke van die twee scenario’s zijn voorkeur uitgaat. Regeren zonder de PS is voor hem belangrijker dan het communautaire. Nu mag de N-VA zich nog in alle mogelijke bochten wringen om dat anders te interpreteren, dat is wel degelijk wat hij heeft gezegd. Ten minste als woorden nog enige betekenis hebben.

Frontale botsing met beweging Ook eerder al had De Wever dat laten doorschemeren. Van een echte bocht kun je dan ook niet spreken. Maar het is wel de eerste keer dat hij dat zo duidelijk zegt. Geen wonder dat de media onmiddellijk in alle staten waren. Geen wonder dat Hendrik Vuye en Veerle Wouters misnoegd reageerden, met het gekende gevolg. Geen wonder dat Bart de Valck, voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, meteen uit zijn krammen schoot.

Ook die harde reactie van de Vlaamse Beweging was een primeur. Natuurlijk is de beweging nooit dolenthousiast geweest over de communautaire stilstand. Maar tot nu toe leek men toch wel enig begrip op te brengen voor de situatie van de N-VA. Op de jongste twee Vlaams-nationale Zangfeesten werden de aanwezige N-VA-toppolitici niet bepaald de mantel uitgeveegd. Het ongenoegen werd vooral binnenskamers geventileerd. En de ‘bocht van Vuye’ van begin dit jaar leek erop te wijzen dat de N-VA wel oren had naar die kritiek.

Zeker nu ‘Objectief V’ van Vuye en Wouters bij het grof huisvuil is gezet, lijkt er definitief een einde gekomen aan die entente. Symptomatisch was de ongemeen bitse confrontatie tussen Bart de Valck en Peter de Roover in De Zevende Dag. Daarmee zijn we duidelijk in een nieuwe fase beland. Voor het eerst sinds ruim een kwarteeuw is er een frontale botsing tussen de beweging en de grootste Vlaams-nationale partij.

Van je vrienden moet je het hebben, zeggen ze dan. Gaat de VVB nu meehuilen met de wolven in het bos? En dan valt ook snel het woord ‘vertrouwen’. De flaminganten moeten wat meer ‘vertrouwen’ hebben in de Vlaamsnationale partij en het strategische vernuft van de voorzitter.

Maar als het zo zit, dan kan de VVB maar beter de boeken sluiten. Dan hebben we geen niet-partijpolitieke beweging meer nodig en kan iedereen in volle vertrouwen lid worden van de N-VA. Een gezond wantrouwen ten aanzien van de partijpolitiek is juist de bestaansreden van een drukkingsgroep als de VVB. Hier geldt het aloude devies van Lenin: vertrouwen is goed, controle is beter.

Want politieke partijen, die zijn natuurlijk niet echt te vertrouwen. Als er één iets is wat we hebben geleerd na bijna een volle eeuw van Vlaams-nationale partijvorming, dan is het dat wel. En met de defenestratie van Vuye en Wouters werden we nog eens met de neus op de feiten gedrukt.

Je kunt op twee manieren kijken naar de huidige opstelling van de N-VA. De Vlaamsnationale ‘believers’ in de N-VA, die gaan ervan uit dat de keuze voor een voortzetting van de huidige regering past in een briljant masterplan om op termijn het confederalisme te realiseren. De N-VA bouwt gestaag en geduldig haar macht uit binnen België om op het gepaste moment toe te slaan en België te ontbinden. Ook de beweging moet geduld leren oefenen.

Wie echter wantrouwig staat tegenover de partijpolitiek ziet een partij die geleidelijk aan weg groeit van haar Vlaams-nationale wortels en wordt opgezogen door het Belgische systeem. Een partij die, zoals de meeste partijen, in de eerste plaats uit is op machtsbehoud als doel op zich. Als het communautaire een hinderpaal is daarvoor, dan wordt dat zonder pardon onder het tapijt geveegd, voor tien jaar of langer als het moet.

De VVB is het aan zichzelf verplicht wantrouwig te staan tegenover de N-VA. De beweging mag niet blind geloven dat alles wat de partij doet past in een uitgekiende communautaire strategie. Daarom was de harde reactie van Bart de Valck volkomen terecht en zelfs noodzakelijk. Want als de VVB niet reageert en er kritiekloos op vertrouwt dat het confederalisme prioritair blijft voor de N-VA, alle tegenindicaties ten spijt, dan verliest ze elke geloofwaardigheid.

Vertrouwen is goed, controle is beter Aan de reacties op internet te zien hebben heel wat N-VA’ers het daar moeilijk mee.

Afgelopen week werd in Washington DC een deal afgerond die Israël miljarden aan militaire hulp zal opleveren. Het gaat om 38 miljard dollar voor een periode van tien jaar. Het huidige pakket aan strategische hulp stopt in 2018 en bedroeg 3,1 miljard dollar per jaar. Israël kreeg wel twee voorwaarden opgelegd. Het land mag niet lobbyen bij het Congres voor extra middelen en het geld moet gespendeerd worden aan Amerikaans wapentuig.

Israëlisch-Egyptisch evenwicht Egypte is een uitzondering als we kijken naar de hoeveelheid aan militaire hulp. Toen Israël en Egypte een vredesverdrag ondertekenden, verbonden de Verenigde Staten zich ertoe om het Egyptische leger jaarlijks te ondersteunen met hulp ter waarde van anderhalf miljard dollar. Dat was en is uiteraard een stimulans voor de Egyptische militaire klasse om te kiezen voor de VS en daardoor het Russische kamp te verlaten. Het is ook een aansporing voor blijvende vrede met Israël. Omdat Egypte middels die hulp weleens een te sterke militaire macht kan worden in de regio, wordt dit gecompenseerd door militaire steun aan Israël.

Toch is het niet evident dat Israël zo’n gigan-

door Bart Maddens Zwijgen zou ongepast zijn Bekijk het maar eens vanuit het standpunt van CD&V. Die partij heeft jarenlang bakken kritiek gekregen van de Vlaamse Beweging (én de N-VA) omdat ze de staatshervorming op de lange baan schoof. CD&V moest met de hand op het hart beloven om geen regering te vormen zonder een grote staatshervorming. Toen de zesde staatshervorming er dan kwam werd de partij al even zwaar gekapitteld omwille van de inhoud ervan (terecht, wat mij betreft).

En nu de N-VA communautair abdiceert en instemt met vijf en zelfs tien jaar van institutionele stilstand, wat zou CD&V dan moeten denken van een VVB die doodleuk doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is? Een VVB die enkel maar zwijgt in beate bewondering voor het veronderstelde strategische inzicht van een partijvoorzitter? Dan zou het niet-partijpolitieke karakter van de beweging toch een lachertje van jewelste worden!

Ik moet daarbij denken aan een anekdote uit mijn schooltijd. “Maar meester, ik heb toch niets gedaan!” riep een leerling verontwaardigd uit toen hij in de hoek werd gezet.

Waarop de meester antwoordde: “Het is precies omdat je niets doet dat ik je straf.”

Niets doen is onaanvaardbaar Ook de N-VA lijkt vandaag zo te reageren op Vlaamsgezinde kritiek: “We hebben toch niets gedaan, we hebben toch geen toegevingen gedaan aan de Franstaligen, we hebben toch geen rotte communautaire compromissen gesloten.” Dat klopt. Maar precies dat ‘niets doen’ is onaanvaardbaar. Er worden niet alleen geen stappen gezet naar confederalisme, er wordt ook niet meer over gepraat.

In het nieuwe veiligheidsplan wordt zelfs niet pro memorie verwezen naar de confederale veiligheidsstructuur die in 2014 werd voorgesteld. Het veiligheidsplan zou afkomstig kunnen zijn van de meest belgicistische partij. De rijkelijke Belgische overheidssubsidies worden niet gebruikt om de publieke opinie te sensibiliseren voor het confederalisme. Er worden amper nog communautaire vragen gesteld in de Kamer. Er worden geen salvo’s meer afgevuurd richting monarchie. Er waren enkel nog Vuye en Wouters, maar die zijn nu genadeloos kaltgestellt. Omdat ze nog iets deden.

Als dit zo voortgaat zal men in de toekomstige geschiedenisboeken kunnen lezen: “van 2014 tot 2024 heeft de N-VA op communautair vlak niets gedaan.” Goed dat Bart De Valck de N-VA eens ferm in de hoek heeft gezet voor zoveel niets doen.

Bart Maddens

Militaire megadeal tussen VS en Israël Wat in het oog springt, is het substantiële bedrag. Maar waarom krijgt Israël überhaupt steun? In de Verenigde Staten loopt een programma om bondgenoten financieel te ondersteunen, maar de bedragen die andere landen krijgen, variëren tussen enkele honderdduizenden dollars tot een paar miljoen dollar, bijvoorbeeld genoeg om de kosten te dekken van een officiersopleiding in de VS.

5

tisch bedrag ontvangt. We denken aan de publieke vernedering door Benjamin Netanyahu van buitenlandminister John Kerry, of de beïnvloeding van Republikeinse congresleden om de nucleaire deal met Iran te kelderen.

Maar gelukkig voor Netanyahu is het een verkiezingsjaar in de VS, en de regering-Obama wil op een goed blaadje staan bij potentiële Hillary-kiezers die steun aan Israël belangrijk vinden. Dit zijn zowel de kiezers met een Joodse overtuiging als evangelische christenen. De timing - zestig dagen voor de verkiezingen - is dus niet toevallig.

Het betere lobbywerk Een andere reden voor het slagen van deze deal is uiteraard het samenspel van zowel de lobby pro-Israël als de wapenlobby. Beide behoren tot Washingtons belangrijkste drukkingsgroepen.

Het succes van de wapenlobby zit hem ongetwijfeld in de bepaling dat het bedrag bijna uitsluitend aan Amerikaans materieel gespendeerd moet worden. Niet meer dan logisch.

Het alternatief zou zijn dat Amerikaans geld zou gaan naar Israëlische producenten, die

daardoor op de wereldmarkt beter met hun Amerikaanse tegenhangers kunnen concurreren. Dit is ook een streep door de rekening in de Israëlische begroting. Het land heeft volgens bronnen ongeveer tweehonderd kernwapens. Die wapens moeten om de zoveel jaren worden gemoderniseerd en dat is een miljarden kostende onderneming. Omwille van de bovenvermelde clausule zal het niet mogelijk zijn Amerikaans geld aan die modernisering te spenderen, tenzij de opdracht naar een Amerikaanse onderneming zou gaan, maar dat is een te groot risico.

Vanuit een Amerikaans perspectief is dit vooral een politieke deal. De invloed van het land zal zeker niet toenemen, daarvoor is het gelobby rond de deal te groot geweest. Het akkoord heeft twee grote tekortkomingen. Het grootste probleem is dat het losstaat van enige noodzaak.

Of Israël nu met alle landen in het Midden-Oosten vrede zou sluiten of niet, het jaarlijkse bedrag van 3,8 miljard blijft hetzelfde.

Er bestaat dus geen enkele aansporing om zich soepel op te stellen in eventuele vredegesprekken. Het tweede punt van kritiek is de korte termijn. De VS zouden de gelden beter spenderen in de bouw van een basis voor de luchtmacht en de marine in de regio. Israël wordt daarmee beschermd en de VS zouden hun invloed rondom de Middellandse Zee kunnen vergroten.

JM

AfD scoort in Berlijn De klappen voor de christendemocratische CDU van bondskanselier Angela Merkel blijven komen. Nadat de rechtsnationalistische AfD (Alternative für Deutschland) in de deelstaat Meckelenburg-Voorpommeren begin september meer dan 20 procent scoorde en de CDU daar een historische nederlaag leed, kende de CDU afgelopen zondag opnieuw een absoluut dieptepunt van 17,6 percent, een verlies van 6 percentielen in Berlijn.

AfD haalde – opnieuw begonnen met niets – 14,2 percent van de stemmen. Een stuk meer dan wat de peilingen uitwezen, die rond 13 percent voorspelden. In tegenstelling tot ‘Meck-Pomm’ kan de coalitie tussen de SPD en CDU, die ook in Berlijn de scepter zwaaiden, zich mathematisch niet voorzetten. Ironisch genoeg, staat met de winst van AfD de Berlijner nu een nog linkser beleid te wachten, omdat de SPD zal gaan samenwerken met de linkse ‘Grüne’ en/of de extreemlinkse ‘Die Linke’.

Maar de echte strijd is die op het nationale niveau. De AfD bouwt haar momentum op in functie van de grote nationale verkiezingen van volgend jaar. In dat kader is de huidige winst van de AfD te vinden: een lokale afrekening met het nationale migratiebeleid van Merkel. Wordt vervolgd.

6

Dwars door Vlaanderen

22 september 2016

De Geuzenberg

Mobiliteit als institutioneel pijnpunt Te vaak verschuilt men zich in het mobiliteitsdebat achter een institutionele complexiteit. Grotendeels onterecht. Want binnen de grenzen van de Brusselse bevoegdheden zou al heel wat kunnen gebeuren, met de nadruk op het voorwaardelijke karakter.

Het is geen zaak waar het democratische bestel mee zal staan of vallen, maar dat voortaan iedereen toegang krijgt tot de documenten die aan de grondslag liggen van beslissingen van de Vlaamse regering is in het kader van transparantie en openbaarheid van bestuur een mooi gebaar. Er zijn beperkingen, dat spreekt. Ook dat andere principe, privacy genaamd, verdient respect. Wereldschokkend is dat allemaal niet, denkt de argeloze burger, maar plaats daartegenover de Brusselse realiteit en het contrast springt onmiddellijk in het oog.

Parlementair werk “Hier heeft zelfs het parlement geen toegang tot alle documenten”, klonk het geërgerd op de jaarlijkse persontmoeting van N-VA-Brussel. Met drie Brusselse parlementsleden zijn ze. Fractieleider Johan van den Driessche wordt door twee dames geflankeerd. Elk van hen neemt een pakket van de brede waaier onderwerpen voor zijn of haar rekening. En gedrieën worden ze met het gebrek aan transparantie geconfronteerd.

Dat wordt aangeklaagd bij de ‘excellenties’, maar ook bij parlementsvoorzitter Charles Picqué (PS). Zonder noemenswaardig succes overigens. Die laatste, in een vorig leven jarenlang minister-president van het derde gewest dat de wereld ons benijdt, presteerde het te spreken over een “Brusselse cultuur ter zake”. Zonder meer iets om trots op te zijn.

Het optrekken van zo’n rookgordijn zorgt bijwijlen voor hilarische situaties. Tijdens de week van de mobiliteit is dit hét onderwerp waarover God en klein Pierke een mening wenst te ventileren. Ook de N-VA, die in Brussel met haar mobiliteitsplan naar buiten kwam. Een immer voluntaristische Pascal Smet had het over mobiliteit als natuurlijk – een “uitdaging”. Het zorgde voor een rake reactie bij Cieltje van Achter (N-VA). “@SmetPascal en mijn uitdaging voor u: geef parlement kopie van uw mobiliteitsplannen - vooruitgang mobiliteit vraagt transparantie #brussel”, luidde de tweet. Touché.

Gewestelijke dynamiek En dan dat N-VA-plan. Liefhebbers moeten maar wat surfen om het in detail te bekijken. Ons viel alvast één zaak op. Steevast wordt de complexiteit van de Brusselse mobiliteit gekoppeld aan de institutionele realiteit. Iets te veel partijen rond de tafel, wat het vinden van een oplossing verhindert of op zijn minst vertraagt. Toch zou al heel wat gedaan kunnen worden door ‘Brussel’ zelf, en dan bedoelen we zowel het gewest als de gemeenten. Verschillende punten verwijzen ernaar. “Het gewest en de 19 gemeenten moeten op veel mobiliteitsaspecten vandaag nog altijd overeenkomen. Maar helaas doen ze dit niet”, hekelt N-VA-Brussel. Het parkeerbeleid bijvoorbeeld, of het afstemmen van openbare parkings.

Dan hebben we het niet eens over de infrastructuur (tunnelgate!). Het brengt ons bij een andere institutionele realiteit. Jarenlang luidde het verhaal dat enkel een Brussels Gewest de hoofdstedelijke problemen terdege bij de horens zou kunnen vatten.

Dat gewest kwam er ook, inmiddels al ruim een kwarteeuw geleden. Maar dan zie je dat de gewestelijke dynamiek ten opzichte van de 19 baronieën slechts een mager beestje is gebleken.

KNIN.

Zwart-gele allergie De kleurencombinatie zwart en geel roept bij de francofone politieke elite (sic) in Brussel al langer dan vandaag een meer dan stevige allergische reactie op. Herinner u de tijd van voormalig minister Johan Sauwens die de palen van de verkeerslichten zwart-geel liet schilderen, in plaats van het rood-wit dat toen gangbaar was. Jaren later – in 2013 om precies te zijn – liet Brigitte Grouwels (CD&V) in Brussel ook eindelijk de rood-witte palen overschilderen. In geel en blauw. Maar het donkerblauw viel te zwart uit volgens FDF’er De Bock, die prompt het ontslag van Grouwels eiste. ‘De Brusselaars verdienen beter dan een CD&Vminister die hun geld verspilt om het N-VAprogramma te realiseren.’ orakelde de Fransdolle bok toen.

Eerder hakte zijn partij bij monde van Didier Gosuin al zwaar in op de socialistische minister Pascal Smet toen die in 2008 voorstelde de Brusselse taxi’s, zoals in andere grootsteden, zwart en geel te kleuren. Ook dat was voor de FDF’ers een overduidelijke provocatie en een middel om de ‘vervlaamsing’ van Brussel in te zetten.

En ook dit jaar speelt de zwart-gele allergie de Vlamingenhaters van het FDF… pardon, DéFi… hen parten. Zo dienden ze in het Brussels hoofdstedelijk parlement een voorstel in om in de 19 Brusselse gemeenten de zwart-gele schepensjerpen te vervangen door geel-blauwe. Dat zwart en geel verwijst weliswaar slechts naar de oude provincie Brabant, maar een allergie is een allergie natuurlijk. En daarom willen de DéFi’ers er het Europese blauw-geel van maken. Want als “stad met een Europese roeping wil Brussel getuigen van een openheid van geest”, aldus de indieners van het voorstel, waarbij het blauw verwijst naar “een hemel zonder wolken dat het engagement voor sereniteit tussen de volkeren uitdrukt”.

Openheid van geest en sereniteit… behalve voor al wat zwart en geel is natuurlijk.

Turkse vlag Tijdens de wekelijkse versmarkt in de Vennestraat in Winterslag (Genk) wapperde de

Turkse vlag op de hoogste schachtbok van C-Mine. Dit tot groot jolijt van de Turken. Een waaghals was vanop het platform op zestig meter hoogte, door de beveiliging gekropen tot op de top, 83 meter hoog. Daar bond hij de Turkse vlag vast zodat die van kilometers ver te zien was. Burgemeester Wim Dries (CD&V) zei, “Zoiets kunnen we geenszins tolereren.”

Ook Wim Dries heeft ooit de film “Flodder” gezien, want daarin komt deze uitspraak ook heel ongeloofwaardig tot uiting. Dries had inmiddels contact opgenomen met de moslimgemeenschap waar hij thuis is, maar niemand was op de hoogte. De politie stelde een proces-verbaal op en gaat de camerabeelden bekijken om de waaghals te kunnen identificeren. Dat mag geen probleem zijn? In Turkije kon Erdogan na de mislukte coup, op 24 uur tijd duizenden mensen identificeren.

Huts: de strijd gaat verder Op een persconferentie in het Antwerpse hoofdkwartier van de Katoen Natie heeft Fernand Huts aangekondigd dat hij kandidaat is voor een deel van de terreinen die vrijkomen aan het Delwaidedok, na de verhuis van contaienrrederij MSC. Die verhuis naar het Deurganckdok is volop bezig. De terminals aan de Noordkant (Berendrecht) van het Delwaidedok op de Rechteroever zijn al ontruimd.

Deze aan de Zuidkant (Lillo) moeten vrijgemaakt zijn tegen het einde van het jaar. Daar wil Huts 25 ha innemen aan de twee zijden van de 10 ha die hij al langer in bezit heeft. Het gaat niet om watergebonden terreinen, maar om achterliggende gronden. Mits een investering van 98 miljoen euro gaat de baas van Katoen Natie hier logistieke bedrijvigheid ontwikkelen. Het gaat om gespecialiseerde magazijnen waarin meer dan 400 nieuwe arbeidsplaatsen worden geschapen in de e-commerce en logistiek. Zoals in de Waaslandhaven wil Huts hier producten in doosjes laten gooien die via internet besteld zijn bij zijn klanten. Hij legt er de nadruk op dat de tewerkgestelden (vooral allochtonen en kansarmen) onder een bediendencontract werken. En daar nijpt het schoentje. Vakbonders willen namelijk dat het bediendencontract niet geldt binnen het havengebied

Voorpost betoogde in Gent Na de recente agressieve betogingen van vele Turken in diverse steden in Vlaanderen ten gunste van dictator Erdogan, vond ‘Voorpost’ de tijd gekomen om eens een ander geluid te laten horen. In Gent werd dan ook gemanifesteerd tegen de mogelijke toetreding van Turkije tot de EU, en tegen de dictatoriale praktijken van Erdogan.

De manifestatie werd aangevraagd vanop het Edmond van Beverenplein in de zogenaamde ‘bloemetjeswijk’ van Gent. Veel bloemetjes waren er niet te zien, vliegende bloempotten des te meer: volgens de pers was de Voorpostdemonstratie een ‘provocatie’, ‘want daar wonen vele Turken’. Onzin, zegt Voorpost: ‘Geen enkele wijk of straat in Vlaanderen is eigendom van de Turken, en de vrije meningsuiting geldt overal; dat moeten de Turken maar leren aanvaarden.’

Turkse agressie Dat de Turken daar véél problemen mee hebben, bleek al voor de start van de manifestatie, toen de Voorpost-bus uit Antwerpen door zowat 200 hysterische Turken aangevallen werd. De Gentse politie trad meteen kordaat op met het waterkanon. Maar daarna kwamen de fluwelen handschoentjes boven: de Turken werden kort omsingeld, aangemaand het rustig te houden, en dan weer... doorgelaten. Daardoor konden zij meteen

weer proberen de confrontatie te zoeken.

De intussen 150 Voorpost-betogers op het plein zelf zagen de Turken dreigend op hen afkomen, zonder politiecordon om hen te beschermen. De reactie van Voorpost was echter voorbeeldig: de eigen ordedienst vormde een eerste verdedigingslijn van potige knapen, en daarachter namen tientallen mannelijke betogers hun plaats in om een eventuele aanval af te slaan. Dat bracht de Turken duidelijk in verwarring, met een scène uit Asterix als resultaat: de achterste rijen wilden opdringen, maar de voorste rijen probeerden de opmars af te remmen. Net voor de botsing zou plaatsvinden, kwam de politie ter plaatse, en kon een echte confrontatie vermeden worden. Onder luide anti-jihadslogans en Turks gejoel ging de optocht van start.

De daaropvolgende betoging verliep relatief rustig. Slogans als ‘Europa ja, Turkije nee’ dreunden door de straten. Ook ‘Geen jihad in onze straat’ was populair. Wij zagen vooraan in de stoet een delegatie Gentse VB-mandata-

maar dat hier dokwerkers moeten aan de slag gaan. “ Dokwerkers die soutiens (BH’s) moeten verpakken, zegt Huts smalend. Hij wil van minister Peeters de verzekering krijgen dat dit niet het geval zal zijn. Anders gaat de deal niet door.

Peeters (minister van werk in de Federale regering) heeft tot nog toe niet geantwoord op de ruim dertig brieven die Huts over de aangelegenheid heeft geschreven. Hij is bang voor de vakbonden, zegt de natiebaas, die verwijst naar een uitspraak van Havenschepen Marc Van Peel dat “enkel laden en lossen van schepen havenarbeid is”. “Dat hij aan zijn partijgenoot Peeters een telefoontje stuurt om dit waar te maken en we zijn het volkomen eens”, zegt Huts. De strijd gaat verder.

Veiligheid Met Leopold Lippens, burgemeester van Knokke-Heist, valt altijd iets te beleven. Aan zijn mening, zijn ideeën, zijn plannen valt, soms terecht, niet te tornen. Krijgt hij van de WestVlaamse gouverneur Decaluwé gelijk in een meningsverschil tussen hem en de plaatselijke N-VA-fractie?

Deze laatste eist inzage, schijnbaar een fundamenteel recht, in de veiligheidsdraaiboeken van de zomerevenementen Nacht van het Zoute, Kneistival en het Vuurwerkfestival. Toen Cathy Coudyser naar het betrokken collegebesluit vroeg, liep de burgemeester woedend naar buiten en zei dat hij dat niet wilde bezorgen.

“In de veiligheidsdraaiboeken staan argumenten, besluiten en maatregelen die niet door gelijk wie moeten geweten zijn. We hebben een veiligheidscel, die van alles op de hoogte is, waarin politie zetelt, het Rode Kruis en preventieteams. Er zijn mensen die menen dat alles transparant moet zijn. Dat is hun standpunt, niet het onze! De N-VA wil de mensen bang maken, ze doet wat ze wil. We zullen zien welke mening de gouverneur daarover heeft. Ik heb daar geen probleem mee.”

Hoog bezoek Reeds zeventig jaar wordt op de tweede zondag van september op het Canadese militair kerkhof van Adegem hulde gebracht aan Canadese, Britse en Poolse soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog hier hun leven lieten. Traditiegetrouw een herdenkingsplechtigheid met een religieus luik en ook toespraken van de officiële vertegenwoordigers uit de betrokken landen. Niets daarvan dit jaar.

Toen enkele weken geleden bekend raakte dat koning Filip een deel van het huldebetoon zou bijwonen, werd het klassieke programma volledig omgegooid. Waarom? Op en rond het kerkhof een aantal veiligheidsmaatregelen, zwaarbewapende mannen in uniform, scherpschutters op het dak van een supermarkt. Om het hoog bezoek te plezieren, zongen leerlingen van de basisscholen de Kruipuit en de Papaver enkele liederen, waarvan eentje met een speciale tekst voor de koning.

Was iedereen gelukkig met die omschakeling?

Alvast enkele plaatselijke oud-strijders die een onvergetelijke dag beleefden! rissen, zoals Johan Deckmyn, Ortwin Depoortere en Olav Evrard. Ook Kamerlid Jan Penris was present. Bedoeling was de manifestatie af te sluiten op het vertrekplein, maar daar waren intussen de Turken opnieuw keet aan het schoppen; het waterkanon werd even ingezet. Ook daar opnieuw de fluwelen aanpak. Er werd uiteindelijk slechts één aanhouding verricht; een man probeerde met zijn wagen op de vertrekkende Voorpost-autobus in te rijden.

Media-aandacht en censuur Na afloop toonde Voorpost zich tevreden over de houding van de eigen manifestanten en het verloop van de betoging, die veel media-aandacht kreeg. ‘Het verzet tegen een mogelijke toetreding van Turkije moet meer dan ooit doorgaan’, aldus Voorpost-voorzitter Bart van Pachtebeke.

Pikant detail: de beste beelden van de demonstratie werden via ‘Facebook live’ gemaakt door Kristof Slagmulder uit Denderleeuw. De beelden werden honderden keren gedeeld en 30.000 keer bekeken. Tot… Facebook het filmpje verwijderde, en het account van Kristof blokkeerde. Waarom? Geen idee.

Er kan alleen vastgesteld worden dat Facebook de oproep van Merkel om patriotten veel meer te blokkeren en te censureren stipt uitvoert.

HDG

Onze naaste buren

7

22 september 2016

Turkse racisten (zoals zo dikwijls) Den Vaderlandt ghetrouwe en Nederlandse beunhazen (ook zoals zo dikwijls) Het allochtoon racisme in Nederland loopt weer de spuigaten uit. Is het anders in Vlaanderen? Zeker niet, maar een groot deel van de Nederlandse media verbergt dat racisme niet langer.

Misselijkmakend was vorige week de Vlaamse heisa over de ongepaste woorden van VLD’er Van Biesen die als een halsmisdaad werden bestempeld door “the usual suspects”. Dezelfde dag toonden “jongeren” in Sint-Niklaas weer eens hun racistische smoel met daadwerkelijk en levensbedreigend geweld; niet met ongepaste woorden. Nauwelijks een vermelding in de media. Dan gaat het er in Nederland toch enigszins anders aan toe. Geert Wilders zegt nog altijd dat hij nooit wil wennen aan de huidige Tweede Kamervoorzitster Khadija Arib omdat ze “Marokkaanse” is (ze heeft ook de Marokkaanse nationaliteit) en daar is de pers niet gelukkig mee maar men doet er ook niet hysterisch over. En de media zwijgen zeker niet over het recente racistische gedrag van Turks rellend straattuig.

aanbieden, schelden, agenten belachelijk maken en ondertussen kompanen alles laten filmen. De politiemensen reageerden niet of nauwelijks, want ze weten dat hun hiërarchie hen niet steunt omdat de feiten niet zwaar genoeg wegen, dat rechters eens hun schouders ophalen en dat de PvdA-burgemeester hen regelrecht in de rug schiet. Onder druk van de media kondigde deze dame vorige week “stevige” maatregelen aan, zoals cameratoezicht. Gezien het feit dat de Turken zelf hun heldendaden filmen en die op Youtube zetten (al drie en een half miljoen keer bekeken) kan men zich indenken hoe afschrikwekkend nog een cameraatje erbij is. Het kot werd even te klein toen bleek dat via Google automatisch advertenties geplaatst worden bij deze treitervlogs. Verrassendste (en ongewilde maar betalende) adverteerder: de politie van Zaandam... bij een video waarbij agenten beschimpt worden. Het gevolg van heel de heisa is de belofte van alle dappere gezagsdragers dat het nu moet gedaan zijn met de problemen die bestaan sinds… 1974 en waar elf PvdA-burgemeesters niets aan gedaan hebben.

Turkenburg

Politiespionnen voor Erdogan

In de wijk Poelburg van Zaanstad (beter bekend als Turkenburg of Klein Ankara) amuseert het krapuul zich met drugs dealen, mensen bedreigen, stenen door ruiten gooien en de bekende visuele bedreigingen - “ik snij je keel over”. Maar er gaat niets boven politieagenten pesten. Turkse vloggers (video weblogger) zochten er voortdurend mot met patrouillerende politieagenten: gras als drugs vermommen en het de politie

Nog van het Turkenfront, en een waarschuwing voor de politieke idioten in Vlaanderen die inzetten op diversiteit. De nitwits die de nationale politie leiden, hielden vorige week geheime “voorlichtingsbijeenkomsten” over aanhangers in Nederland van de Koerdische PKK of de alevitische DHKP/C (communistisch). Ze vroegen aan de agenten om die sympathisanten in het politiesysteem te registreren. Politiemensen

De Marokkaanse Kamervoorzitster

verwittigden natuurlijk de media over deze waanzin, want iedere Turk met de dubbele nationaliteit die politieagent speelt (en daar zijn honderden Erdogansympathisanten bij), mag het systeem raadplegen, en heeft dus de mogelijkheid die namen door te spelen aan het gangsterregime in Ankara. De nationale politie blijft voorlopig bij dit krankzinnige voorstel, want “ze vertrouwt erop dat iedere agent de strikte regels van de integriteit waarborgt”.

De twee Turkse stemmendieven Tot slot een woordje over de twee Turkse stemmendieven die uit de Kamerfractie van de PvdA geschopt zijn omdat ze in Nederland het verlengde zijn van de moordenaarsbende van Erdogan. Ze doen met succes hun best om in de actualiteit te blijven. Ze weigeren mordicus enige afstand te nemen van gewelddadige acties in Turkije, van de bedreigingen en intimidaties die niet-Erdogangezinde Turken in Nederland ontvangen. Ze tonen vooral originele initiatieven. In het verleden hebben ze al over andere Kamerleden van Turkse origine kwaadaardige filmpjes geproduceerd en die op YouTube gezet.

Deze keer was Kamervoorzitter Arib het slachtoffer van een videoaanval omdat ze weigerde stemmingen in het parlement uit te stellen wegens het feest ter gelegenheid van het einde van de mohammedanenvasten. En een aparte geprevel- en wasruimte in het parlement krijgen de Turken ook niet. Hoe stevig de heren in de leer zijn, bleek trouwens tijdens de ramadan. Eentje werd betrapt terwijl hij heimelijk sigaretten stond te roken; een doodzonde voor de ware gelovige. W. de Prater

Beestjes op het stadhuis In de Gentse gemeenteraadszaal is er een probleempje met stekende beestjes. Tijdens de avondlijke vergaderingen krijgen de aanwezigen rode jeukende bultjes rond hun enkels en benen. Volgens de diensten gaat het om een kleine muggensoort. Maar wij denken dat er gewoon vlooien in het stedelijk tapijt zitten. De plaag duurt al een hele week.

Er wordt hard naar een oplossing gezocht, maar voorlopig is er geen beterschap in zicht.

De dames en heren gemeenteraadsleden zitten te schuiven op hun stoelen en over hun benen te wrijven. Hun zenuwachtigheid komt niet door het stekelig politiek debat, maar door de jeukende insectenbeten. Even het tapijt goed bespuiten met een straffe spuitbus is geen optie, want Gent heeft al enkele jaren geleden het gebruik van pesticiden door haar diensten verboden. Wie weet verdwijnen de beestjes wanneer het kouder wordt wel vanzelf. Ondertussen raden wij bezoekers van het stadhuis aan eerst hun benen in te wrijven met een insecten werend middel of goede tropenzalf.

Niet één schaap verdoofd geslacht De stad Gent organiseert en subsidieert het slachten van schapen voor het Offerfeest via de vzw In-Gent. Moslims betalen niet de volledige prijs; zij krijgen korting. Vroeger kon het slachten in Gent op een tijdelijke slachtvloer, maar door de maatregelen van minister Weyts is dat niet meer toegestaan. De Gentse mos-

lims moeten naar een slachthuis in Zottegem, waar ze 25 euro betalen om een schaap onverdoofd te laten slachten of ze kunnen dichterbij (in Desselgem) gratis een schaap verdoofd laten slachten. Er werden onverdoofd tweehonderdtweeënzeventig dieren gedood, dat is nog maar een kwart van het aantal dat vroeger op de grote doe-het-zelfslachtvloer in Flanders Expo gekeeld werd. Verdoofd waren het er precies evenveel als vorig jaar én alle jaren daarvoor, namelijk nul, nada, geen enkele.

Milieuactivist stapt op uit de gemeenteraad Het gebeurt wel meer dat bekende Vlamingen in de politiek stappen, omdat ze denken er iets te kunnen bereiken, om dan na verloop van tijd gedesillusioneerd af te haken.

“Low impact man” Steven Vromman houdt het na vier jaar als gemeenteraadslid voor bekeken. Deze gedreven ecologist, die zetelde voor Groen, maakt op zijn blog een rake analyse van de lokale politiek: “Ik heb met grote ogen staan kijken naar hoe de lokale politiek functioneert.

Het meerderheid-oppositiespelletje dat constructieve gesprekken vaak in de weg staat. De strategische afwegingen rond perceptie bij het lanceren van voorstellen. De vele kleine probleempjes die worden aangekaart en veel tijd en energie opslokken van raadsleden en stedelijke diensten. De drang om toch maar eens in de pers te komen. De beperkte beslissingsruimte van lokale politiek. De vele procedures en regeltjes die een gewoon gesprek bemoeilijken. De traagheid waarmee politieke keuzes worden gemaakt en omgezet in concreet beleid... Ik geef gerust toe dat ik af en toe het gevoel had kostbare tijd te verdoen in weinig zinvolle vergaderingen.”

Kortom, de man schrijft de waarheid, al zullen zijn partijgenoten dat niet graag lezen.

De PS in de problemen. En voor lang De Waalse socialisten bevinden zich momenteel in de hoek waar de klappen vallen. In de peilingen staan ze lager dan ooit. Hun kopstukken zakken in de populariteitspolls. De basismilitanten en de lokale verantwoordelijken zeggen het net niet publiek: “We zitten in de problemen. En voor lang.”

Het was een gouden regel in de politiek: de zeldzame keren dat de Parti Socialiste (PS) naar de oppositiebanken werd verwezen kon ze vandaar herbronnen. Binnen de kortste keren steeg de partij opnieuw in de peilingen. Maar wat is er gebeurd sinds de parlementsverkiezingen van 2014? De PS bleef aan de macht in Wallonië en Brussel, maar werd naar de oppositie verwezen op federaal vlak, in de media nog altijd het meest visibele niveau. Ondanks het oppositie voeren tegen de regering-Michel, die volgens de PS uit ultraliberalen en neonazi’s bestaat, is de PS sindsdien in een neerwaartse spiraal terechtgekomen.

De 32 procent die de partij bij de verkiezingen van 2014 haalde, is een verre droom als we de recente peilingen mogen geloven. De PS is ondertussen gezakt naar een beschamende 25 procent. Mensen als een Paul Magnette, toch Waals minister-president, moeten in de - inderdaad zeer betwistbare populariteitspolls van Wallonië zowaar N-VA’ers als Jan Jambon en Theo Francken laten voorgaan.

Verschillende lokale mandatarissen werden anoniem door

journalisten van La Libre Belgique aan de tand gevoeld. Bij de meesten is hetzelfde verhaal te horen: “We zitten in de problemen. En voor lang.”

Vakbonden en geld De oorzaken van de PS-neergang zijn volgens Waalse politieke waarnemers veelvuldig en ze dateren niet van gisteren.

Een eerste reden is de vertroebelde relatie met de vakbonden.

Die dateert eigenlijk al van het Generatiepact uit 2005 dat het brugpensioen verstrengde. Door de vele betogingen tegen de regering-Michel is men het vergeten, maar alle regeringen waar de PS deel van uitmaakte werden geconfronteerd met vakbondsprotest. Ook in de periode van de regering-Di Rupo (2011-2014). Die periode was trouwens een breekpunt. Eén maatregel van de federale regering heeft de Waalse linkerzijde en een belangrijk deel van het PS-electoraat echt pijn gedaan: de beperking in de tijd van de wachtuitkering voor schoolverlaters (inmiddels inschakelingsuitkering genoemd). Wie amper of niet gewerkt had na de studies zou na verloop van tijd geen uitkering meer krijgen. In Wallonië zijn de jonge afgestudeerden in die populatie slechts een kleine groep. Het gros van de trekkers van zo’n wachtuitkering waren ‘beroepswerklozen’, mensen die in hun leven nooit gewerkt hadden en van de PS de boodschap kregen dat ze nooit zonder uitkering zouden vallen. Nu blijkt dat wel het geval te zijn. Deze groep PS-kiezers is ondertussen massaal naar de extreemlinkse PTB overgestapt.

Vromman is een echte prediker, die aan de kost komt door in optredens mensen een milieugeweten te schoppen. Wat we van zijn ideeën en zijn kruistocht om de wereld te redden verder ook mogen denken, wij kunnen zijn eerlijkheid en integriteit wel waarderen. Hij wil in de toekomst werken voor een organisatie die door de stad gesubsidieerd wordt en hij wil kunnen optreden in stedelijke scholen. Als gemeenteraadslid mag dat allemaal niet. Velen zouden daar een mouw aan passen, maar hij speelt het correct en legt zijn mandaat neer. Daarom drinken wij op zijn gezondheid, al zal het een glas kraantjeswater moeten zijn, want dankzij hem is dat het enige wat er nog op de gemeenteraadsbanken staat. Schol!

Mathildis

Li bia bouquet Ander probleem: in de Waalse regering kan de PS weinig anders doen dan te besparen of de belastingen te verhogen.

Door de zesde staatshervorming beschikt Wallonië over minder inkomsten; de regering-Magnette is een saneringsregering geworden.

Verouderde indruk Naast de sociaaleconomische redenen is er een zuiver politieke factor die de PS-problemen verklaart. De partijtop behoort tot de oude generatie politici. Er is bij de PS geen wissel van de macht. Het komt voor voorzitter Di Rupo en Kamerfractieleider Laurette Onkelinx niet echt geloofwaardig over om plots in de huid van oppositievoerders te kruipen nadat ze jarenlang ministeriële verantwoordelijkheid hebben opgenomen. Het ware misschien beter geweest dat Di Rupo Waals minister-president was geworden en Onkelinx Brussels minister-president. Dan zouden jonge wolven oppositie kunnen voeren in de Kamer en zich profileren. De PS maakt met de 65-jarige Elio di Rupo een verouderde indruk. Dat de man tijdens interviews meer en meer vertraagd reageert maakt de zaken er niet beter op. Voorlopig is zijn positie echter niet in gevaar. Zoals een parlementslid zegt: “De PS staat te laag om te spreken van een echte en onvoorwaardelijke trouw aan de voorzitter, maar ze staat nog te hoog om hem in vraag te stellen.”

Picard

8

De wereld rond

22 september 2016

Diplomatieke valies

Warme broodjes van Peking en Moskou Wat is vandaag nog de betekenis van de historische rivaliteit tussen Rusland en China? Er zijn recente gebeurtenissen, maar er is ook een ontwikkeling die vele jaren teruggaat. Als men in het Westen deze gang van zaken minimaliseert, miskent men mogelijk de lessen van hetgeen zich tijdens de Koude Oorlog afgespeeld heeft. In de diplomatie is geen ruimte voor (historische) nalatigheid.

voor het Internationaal Gerechtshof. De discussie rond eilanden en territoriaal grondgebied is al een hele poos aan de gang. En niet enkel met het land van de rijzende zon als tegenstrever trouwens. Dat Moskou op een erg expliciete manier Peking steunt, is een belangrijk signaal dat in se mijlenver verwijderd staat van de inhoud van deze dossiers. Het is een lemma in een breder verhaal dat, als men een stap terugzet, haar epiloog vindt op het einde van de Koude Oorlog.

Visueel gesproken is er geen betere manier dan militaire oefeningen om de goede relaties te benadrukken. Schepen, helikopters, rennende mariniers, het zijn de vaste ingrediënten van de cocktail. En zeker als je van de geschikte cameratechnieken gebruik maakt, krijg je propaganda zonder weerga.

In een notendop is dit wat China en Rusland zopas deden.

Acht dagen op rij. De manoeuvres heten “grootschalig” en “uniek” te zijn, beide predicaten al dan niet gecombineerd, kortom, historisch. De verleiding is groot dit als poespas weg te lachen. Per slot van rekening zijn dergelijke nummertjes obligate kost voor autoritaire regimes, wat beide zijn, en dat is zeker in het geval van China nog erg voorzichtig uitgedrukt.

Toch is er meer aan de hand. Noem het gerust de visuele bovenbouw van een ontwikkeling in de onderbouw, met onze excuses voor de marxistische nomenclatuur die niet toevallig is. Hetgeen zich afspeelt tussen Moskou en Peking is belangrijker dan doorgaans aangenomen wordt.

Minder zichtbaar, maar daarom niet minder belangrijk, is de Russische steun die China genoot in zijn geding tegen Japan

Strategisch partnerschap De implosie van de USSR betekende de facto het einde van de jarenlang opgebouwde Amerikaans-Chinese alliantie. Relaties die gesmeed waren in een koudeoorlogslogica verloren in korte tijd hun betekenis, wat ruimte bood aan andere opties.

In 1992 verkondigden Rusland en China dat ze een “constructief partnerschap” nastreefden. Enkele jaren later heette het een “strategisch partnerschap” te zijn. En in 2001 werd zowaar een verdrag van “vriendschap en samenwerking” ondertekend. Belangrijker was dat akkoorden werden gesloten over de lange grens tussen beide landen, decennialang de oorzaak van vele disputen.

Neemt men de Russisch-Chinese relaties onder de loep, dan duikt onmiddellijk ook de geschiedenis van de Koude Oorlog op. En vooral de inschattingsfouten die toen gemaakt werden. Henry Kissinger, de grijze eminentie, staat geboekstaafd als de bedenker van de politiek om China en Rusland uit mekaar te spelen. Zonder meer terecht, alleen gebiedt de eerlijkheid te erkennen dat deze politiek in een veel eerder

stadium gevoerd had kunnen worden. Gedurende een hele periode maakte het Westen een inschattingsfout van de band tussen Moskou en Peking. Te lang onderschatte men de onderlinge spanning tussen beide landen. Te lang geloofde men in de sterkte van het cement.

Les van Kissinger In diplomatieke kringen waarschuwt men voor een gelijkaardige fout. Een legertje analisten hamert al jaren op het onnatuurlijke karakter van een nauwe Russisch-Chinese band.

Een historisch en cultureel wantrouwen zou dit gewoonweg onmogelijk maken, alleen beginnen nu ook andere stemmen te klinken. Begaat men niet eenzelfde fout als tijdens die pre-Kissingerjaren? Toen overschatte men de stevigheid van de band; vandaag onderschat men de duurzaamheid van het bondgenootschap. Feit is dat dissonante klanken blijven.

Brezjnev (“één miljard gele rotzakken”) ligt al een poos achter ons, maar de vrees voor hetgeen zich in het verre oosten van Rusland afspeelt blijft groot. Een desolaat en ontvolkt deel van Rusland grenst er aan een Volksrepubliek met een ongezien demografisch potentieel. De noordwaartse druk is reëel en verontrust het Kremlin, maar het plaatje is ruimer. Er is ook die gemeenschappelijke tegenstander: de Verenigde Staten.

Beide regimes hebben enkel minachting voor (echte) democratie en alles wat daarbij kijken komt. De gedeelde aversies wegen mogelijk zwaarder door dan een historisch ballast. Maar de hamvraag blijft: hoe duurzaam is dit dan weer?

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Clintons Kosovo Vorige week hebben moslims in de stad Pristina in Kosovo de orthodoxe kathedraal platgebrand. Nadien trokken groepen het zwartgeblakerde gebouw binnen en deden daar hun behoefte, om de verwoesting te bezegelen met een soort rituele bezoedeling.

Sinds moslims daar hun wetteloze gangsterstaatje hebben gevestigd, hebben zij al dozijnen kerken en kloosters verwoest, meestal door brandstichting. Het is één van de vele dossiers die Bill Clinton als president feestelijk heeft verknald.

Ja, de andere westerse landen zijn medeverantwoordelijk. Clinton was niet de enige schuldige, maar zeker wel de grootste.

Drie dagen islamterreur In de wijk Chelsea van New York, ontplofte een bom langs het parcours van een marathon. Er vielen dozijnen gewonden. Een tweede bom, in een snelkookpan - herinner u de aanslag op de marathon in Boston! - langs hetzelfde parcours kon onschadelijk gemaakt worden. In het nabijgelegen New Jersey ontplofte een bom in een vuilnisbak langs de route van een loopwedstrijd voor liefdadige doeleinden, georganiseerd door het Korps Mariniers. Men verwachtte duizenden deelnemers, maar de bom ontplofte te vroeg en er vielen geen slachtoffers. Ook in New York, viel Akram Joudeh een blanke politieman aan met een vleesmes en hakte zijn gezicht open.

Hij was al eens eerder gearresteerd omdat hij

rondhing bij een synagoge. Toen vond men in zijn auto twee messen, maar hij werd niet vervolgd Een grootwarenhuis in Minnesota had alleen ongewapende bewakers van een privéfirma in dienst. Maar dat belette één van die bewakers niet een aanslag te plegen met een mes, waarbij hij acht mensen neerstak.

De dader schreeuwde “Allah!” en hij vroeg de slachtoffers of zij moslims of christenen waren. Hij werd tenslotte door de politie doodgeschoten. En dat gebeurde allemaal in twee dagen tijd. Het justitie- en immigratiebeleid van Obama werpt zijn vruchten af. En het is ongetwijfeld slechts het topje van de ijsberg.

Net zoals in Europa doen de media hun uiterste best om aanslagen gepleegd door zwarten of moslims in de doofpot te stoppen, of ze weg te moffelen. De media en de Democraten waren daar nog volop mee bezig, toen één dag later vijf staafbommen werden ontdekt in een station in de stad Elisabeth, in New Jersey. Op de sociale media juichten moslims de aanslagen massaal toe. En toen volgden er twee aanslagen in het buurland Canada: één op een winkelcentrum in Grand Prairie en één op een politieman die met een machete werd bewerkt.

Verdwenen steden Behalve Moskou en Sint-Petersburg zijn alle Russische steden van de kaart geveegd.

Nee, niet door een Chinese atoomaanval. We bedoelen de electorale kaart. De reden is eenvoudig: de oppositiepartijen staan bijna overal sterker in de steden, en Verenigd Rusland, de

Trump aan de leiding in de peilingen Na een slechte maand augustus, waarbij de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump van controverse naar controverse ging en het in de peilingen slecht deed, lijken de kaarten gedraaid. Trump heeft zijn campagneteam gereorganiseerd en die aanpak lijkt te werken. Trump is een veel inhoudelijkere campagne beginnen voeren en heeft een meer presidentiele uitstraling aangemeten.

Zo kreeg hij punten in de pers voor zijn bijna-amicale ontmoeting drie weken geleden met de Mexicaanse president Nieto en gaf hij vorige week in een persconferentie zonder complexen toe dat Obama in de VS is geboren en dat daarmee de ‘birther’-kous - het geloof dat president Obama in Kenia is geboren - af is.

In de meest recente peilingen van de LA Times, die grote betrouwbaarheid genieten en heel regelmatig worden afgenomen, staat Trump 7-6 percentielen voor op Democratische presidentskandidaat Hillary Clinton. Ook andere peilingen, zoals die van FOX News (een tegen rechts aanleunend kanaal) en CNN, geven Trump een bescheiden voorsprong van een percentiel. In andere peilingen, zoals die van de NY Times en Reuters staat Trump nog steeds licht achter, maar heeft hij de achterstand op Clinton in die pei-

lingen sterk teruggedrongen.

Clinton daarentegen blijft geplaagd door een aanhoudende schandaalspiraal. Maandag werd Clintons mailschandaal opnieuw opgewarmd toen uitkwam dat het overzichtscomité van het Amerikaanse House of Representatives een bericht onderzoekt vanop het populaire internetplatform Reddit. In dat bericht uit 2014 zou een IT-specialist van de private mailserver van Clinton hulp gevraagd hebben om mails “die een zeer vip-inhoud hebben” te manipuleren. Mogelijk gaat het om mails van Clinton toen ze Secretary of State (buitenlandminister) was.

Hoewel er nog veel moet gebeuren (op 26 september is het eerste tv-debat tussen Clinton en Trump) is er niet veel tijd meer tot de algemene verkiezingen (46 dagen). De huidige trend moet Clinton dus zorgen baren.

Jonas Naeyaert

partij van Poetin, scoort vooral op het platteland.

De oplossing ligt dan voor de hand: schaf de steden af. De Russische kieswet is de voorbije jaren voortdurend herschreven naar de wensen van Poetin. Eerst werd de evenredige vertegenwoordiging afgeschaft, en werd het systeem van “the winner takes it all” ingevoerd, zodat er per district nog slechts één verkozene is. Daarna werden overal nieuwe kiesdistricten uitgetekend, zodat die éne winnaar bijna zeker de kandidaat van Verenigd Rusland zou zijn. Een representatief voorbeeld is Altasjki Kraj, waar vroeger vier districten waren: de hoofdstad Barnaoul en drie landelijke districten. Een natuurlijk gegroeide, logische indeling.

Nu bestaat de hoofdstad niet meer als afzonderlijk district. Er zijn vier kunstmatige districten gevormd, die elk een paar wijken van de hoofdstad omvatten en voor de rest dorpen en klein provinciestadjes. In elk van die districten zijn er minder dan 30 procent inwoners van Barnaoul. In plaats van drie landelijke zetels voor Verenigd Rusland en mogelijk één zetel voor de oppositie in Barnaoul, zullen het nu waarschijnlijk vier zetels voor Verenigd Rusland worden. Niet onwettig, wel oneerlijk.

Vluchtelingen op vakantie Volgens het politiek correcte dogma, dat iedereen op straffe van racisme moet geloven, zijn de honderdduizenden moslims die als asielzoekers in Europa zijn binnengedrongen, allemaal vluchtelingen. Maar nu meldt de krant Die Welt am Sonntag dat vele van die “vluchtelingen”, die in Duitsland genieten van sociale uitkeringen, intussen doodleuk op vakantie gaan naar hun thuislanden Syrië, Afghanistan en Libanon. Hoezo? De media, de politici en de ngo’s beweren toch allemaal dat die “vluchtelingen” niet teruggestuurd mogen worden, omdat zij dan vervolgd, gebombardeerd, gefolterd of uitgehongerd gaan worden. Of al die dingen tegelijk. Nu is onomstotelijk bewezen dat heel dat humanitaire miserieverhaal één grote leugen is. Behalve de christenen zijn hier

geen vluchtelingen. Het zijn indringers, kolonisatoren en bezetters, die komen parasiteren op onze sociale voorzieningen, en die de voetsoldaten leveren voor de islamisering. Iedereen die nog over “vluchtelingen” blijft dazen, is een bedrieger. De Duitse federale dienst voor tewerkstelling BA gaf toe dat ze over dit soort vakantiegangers geen statistieken bijhoudt. Als een overheidsdienst ontdekt dat een “vluchteling” op vakantie gaat, mag dat “om redenen van privacy” niet aan andere diensten doorgegeven worden. Men gedoogt die misbruiken dus van hogerhand.

Seksuele roofdieren Een veertienjarige christelijke jongen werd opgehangen aan een boom nabij het stadje Gosh Nagar in Pakistan. Uit het officiële autopsierapport blijkt dat hij kort voor zijn dood verkracht werd. Het seksuele misbruik werd door twee getuigen bevestigd. Maar de zaak werd zonder gevolg geklasseerd. Men beweert nu officieel dat de jongen is gestorven aan een hartaanval, veroorzaakt door het drinken van frisdrank na het eten van fruit (!). Zoals in vele moslimlanden, hebben pedofilie en homoseksuele en heteroseksuele verkrachtingen van minderjarigen ook in Pakistan epidemische vormen aangenomen. Pedofiele huwelijken, naar het voorbeeld van Mohammeds kindhuwelijk met Aïsja, zijn volgens het islamitisch recht toegelaten. Het is dan ook niet verbazend, dat sommige moslims niet zo zwaar tillen aan seksueel misbruik van kinderen. Dat is op zich al erg genoeg, ook als de slachtoffers islamitische kinderen of minderjarigen zijn.

Maar in Pakistan zijn christenen nog vaker dan moslims het slachtoffer van seksueel misbruik.

Zij zijn volkomen rechteloos. Als zij al klacht durven indienen, wordt daar nooit gevolg aan gegeven. Zij kunnen op geen enkele manier beroep doen op juridische bescherming. Zoals een Pakistaanse moslim het ooit schaamteloos samenvatte: “Christelijke meisjes zijn er alleen voor het plezier van islamitische mannen.” En christelijke kinderen ook?

Het nabije buitenland François Baroin in Matignon François Baroin lijkt de gedoodverfde kandidaat om eerste minister te worden als Nicolas Sarkozy in 2017 de presidentsverkiezingen wint. Vreemd, want beide politici waren jarenlang gezworen vijanden.

Er moeten nog een paar hindernissen worden overwonnen.

Eerst de voorverkiezingen bij Les Républicains in november. En in april en mei 2017 natuurlijk de presidentsverkiezingen zelf.

Maar Nicolas Sarkozy is er meer en meer van overtuigd dat hij de overwinning zal binnenhalen. Hij weet zelfs al wie bij een overwinning zijn nieuwe eerste minister zal zijn: François Baroin, 51 jaar, burgemeester van Troyes, ex-minister en momenteel voorzitter van de invloedrijke vereniging van burgemeester van Frankrijk (Association des maires de France, AMF).

Baroin voert samen met ad-interimpartijvoorzitter Laurent Wauquiez campagne met Sarkozy. In het betoog van de wouldbepresident en de would-bebewoner van Matignon, de ambtswoning van de eerste minister, zijn er veel gelijkenissen. Beiden zijn tegenstanders van het zogenaamde communautarisme dat Frankrijk verdeelt in verschillende gemeenschappen. Zonder het zo te zeggen, willen Sarkozy en Baroin niet dat er in bepaalde delen van Frankrijk parallelle moslimsamenlevingen ontstaan. Beiden zijn ook overtuigde voorstanders van de scheiding van Kerk en Staat. Dus geen halal-menu’s op Franse gemeentescholen.

Waar er wel een verschil is, is in de rol van het christendom als onderdeel van de Franse identiteit. Sarkozy heeft altijd gewezen op het belang van de joods-christelijke wortels van Frankrijk. Baroin is dat als overtuigd verdediger van de ‘laïcité’ veel minder. Baroin heeft het er bijvoorbeeld moeilijk mee dat er in december aan Franse gemeentehuizen kerstkribbes staan.

Si la France m’était contée Maar hij geeft nu wel toe dat “kerken en kapellen een deel zijn van Frankrijk.”

Rechts en centrum samen Ook op economisch vlak zijn er kleine verschillen. Sarkozy is voorstander van een rechts economisch beleid. Baroin is eerder een centrumfiguur. Hij is er ook van overtuigd dat de Fransen niet veel moeten hebben van verandering. Toch vinden Sarkozy en Baroin elkaar omdat de ex-president weet dat hij stemmen uit het centrum nodig heeft. De radicale rechterzijde is al deels ingenomen door Marine Le Pen. Dus moet het centrum worden opgezocht. Baroin zal daarbij helpen.

Beide politici zijn bijgevolg complementair. Toch blijft het verbazen dat Sarkozy en Baroin elkaar gevonden hebben. Jarenlang waren ze politieke vijanden. Alles gaat terug tot de presidentsverkiezingen van 1995. Zowel Sarkozy als Baroin zijn twee beloftevolle adviseurs van Jacques Chirac, die al twee keer de presidentsverkiezingen verloor. In 1995 hoopt hij eindelijk te winnen. Baroin, een overtuigd chiraquien, steunt hem en wordt woordvoerder van de campagne. Sarkozy verandert echter van kamp. Hij denkt dat Edouard Balladur, de uittredende eerste minister, meer kans maakt en steunt hem in de campagne. Het Chirac-kamp is woedend.

Tijdens de eerste ronde van de presidentsverkiezingen wordt Balladur pas derde. In de tweede ronde wint Chirac van de socialist Lionel Jospin. Sarkozy wacht een tocht door de politieke woestijn. Pas in 2002, tijdens het tweede mandaat van Chirac, treedt hij opnieuw op de voorgrond.

De relatie tussen die heren is gespannen. Sarkozy hoopt in 2007 de rechtse kandidaat bij de presidentsverkiezingen te zijn.

Frankrijk bezit Britse kerncentrale Alles wat samenhangt met kernenergie is bijzonder omstreden. Hoeft het te verbazen dat velen hun wenkbrauwen fronsen wanneer Groot-Brittannië beslist om, anno 2016, in te zetten op de bouw van een nieuwe grootschalige kerncentrale? Een en ander wordt nog veel meer problematisch wanneer blijkt dat de Franse overheid en de Chinese overheid de facto eigenaren worden van deze nucleaire installatie op Brits grondgebied.

Moeten overheden nog inzetten op kernsplijting? In België wordt de sluiting van oude kernreactoren al een decennium uitgesteld (met alle bijhorende gevaren en gebreken). De Nederlanders discuteren zich al jaren suf over de bouw van nieuwe kerncentrales in het Zeeuwse Borssele, dicht bij de Vlaamse grens. Ook de Britten hebben heel wat plannen voor de toekomst gemaakt.

Er komt schot in de zaak Van de totale energiebevoorrading, wordt in het Verenigd Koninkrijk bijna twintig procent opgewekt via nucleaire installaties. In totaal zijn thans vijftien reactoren actief. In oktober 2010 gaf de Britse overheid toestemming aan (semi)private spelers om de komende tijd acht nieuwe centrales te bouwen en uit te baten. Eén van de meest omstreden projecten luistert naar de naam ‘Hinkley Point C’. Dit nieuwe energiestation, bestaande uit twee reactoren, zal gebouwd gaan worden in Somerset, in Zuidwest-Engeland. Theresa May, de conservatieve Prime Minister, zette donderdag officieel het licht op groen. De bouw van de centrale alleen al zal een slordige achttien miljard ponden gaan kosten. Omgerekend spreken we over meer dan twintig miljard euro.

Onze Bayer doet een stunt Bayer brouwt al meer dan een halve eeuw chemie in de haven van Antwerpen, is daardoor ook van ons. In elke huisapotheek zitten zijn aspirines. Het noorden van de havenstad is een vooruitgeschoven plek van de Duitse scheikunde en aan de Schelde ligt daarmee de tweede belangrijkste chemieklonter ter wereld. Bayer is deels van de Antwerpenaren en de Vlamingen en dat bedrijf heeft in de voorbije dagen gestunt met de overname van het Amerikaanse Monsanto.

Die spelen is evenmin een onbekende van de stad aan de stroom. In Antwerpen werken 750 mensen van Monsanto aan Roundup, een onkruidverdelger die omwille van zijn ingrediënten in de vuurlijn ligt van de Europese Unie en de milieugroepen. Wat zal Bayer over de toekomst van dat gewraakte product beslissen? Dat is één van de vragen die opduiken na de fusie.

Monsanto is de geliefde pispaal van de groenen wereldwijd.

VSA Duitse bedrijven zijn hoe langer hoe meer gebrand op het kopen van Amerikaanse ondernemingen. Een bekend geval is Daimler Benz dat 43 miljard dollar besteedde aan de slecht afgelopen overname van Chrysler. Toen dat gebeurde, in 1998, kreeg de Duitse automaker felicitaties, want het werd geroemd als een slimme zet in de schaalvergroting van de autonijverheid die alom plaatsgreep. Na tien jaar viel het droomhuwelijk uit mekaar door cultuurverschillen en veel loze inspanningen. De vraag is of de koop van Monsanto door Bayer achttien jaar later hetzelfde lot zal beschoren zijn. Door de aanschaf van Monsanto verwerft Bayer de grootste wereldverkoper van zaden en pesti-

9

22 september 2016

Chirac wil dat te allen prijze vermijden. Hij probeert Sarkozy zwart te maken en rekent daarbij op trouwe chiraquiens zoals Baroin. Hun opzet mislukt. Sarkozy is kandidaat en wint de verkiezingen van 2007. Nu is het aan Baroin - meermaals minister onder Chirac - om aan een tocht door de politieke woestijn te beginnen. Pas in 2010 komt de verzoening met Sarkozy wanneer Baroin minister van Begroting wordt.

De haat voor Alain Juppé Maar dat Baroin Sarkozy openlijk steunt in zijn poging om het Élysée te heroveren, blijft velen verbazen. Volgens sommigen bij Les Républicains heeft deze toenadering veel te maken met een gemeenschappelijke aversie voor Alain Juppé, de andere belangrijke rechtse presidentskandidaat. Alain Juppé is net als Baroin een chiraquien.

Maar Jacques Chirac heeft Juppé na 1995 altijd als zijn echte politiek zoon beschouwd, en dat heeft trouwe soldaat Baroin nooit kunnen verkroppen. Hij kan er ook niet tegen dat Juppé zich nu op de erfenis van Chirac beroept. Baroin: “Het chiraquisme ging samen met Jacques Chirac en hem alleen. Er zijn er geen twee.” Eigenlijk wil hij daarmee zeggen dat Juppé niet de natuurlijke kandidaat is van de mensen die zich tot de Chirac-clan rekenen. Baroin ziet Juppé ook als een man van het verleden.

Volgens Baroin is Sarkozy de enige die alle Fransen kan verenigen. Dat is een belangrijk element in de campagne om de presidentsverkiezingen. Want hoe meer die vordert, hoe minder de naam van de partij belangrijk wordt. Het is de persoon die op de voorgrond treedt. En hier ziet Baroin meer kansen voor Sarkozy.

Salan

engeland

Right or wrong

Een doorbraak op politiek vlak. Immers, de bouw van de site in Somerset werd reeds in 2010 aangekondigd als één van de acht, nog te bouwen, nieuwe centrales. Aan ‘Hinkley Point C’ werd twee jaar later een licentie toegekend. Nu pas komt er schot in de zaak. Niet iedereen is even opgezet met het megaontwerp. Het gaat dan niet enkel om de klassieke sceptici, zoals de groene jongens en meisjes. Dit keer gaat de discussie veel verder. Niet zozeer de aard van de energiebron, zijnde kernenergie, vormt het struikelblok. Problematischer is wie de boel in Somerset gaat aansturen. Als we vertellen dat de toekomstige uitbaters Chinese en Franse overheidsbedrijven zijn, dan weet de lezer waar het schoentje ernstig wringt.

Oorlog om energie Hoofdeigenaar van ‘Hinkley Point C’ wordt EDF Energy. Dat bedrijf is bijzonder actief in het Verenigd Koninkrijk en houdt zich bezig met verschillende vormen van elektriciteits- en gasvoorziening. Naast hernieuwbare energie, behoort ook kernenergie tot haar ‘productengamma’. EDF staat echter niet op zichzelf. Het bedrijf werd in 2002 boven de doopvont gehouden en is een dochteronderneming van Électricité de France.

Wereldwijd telt de EDF-groep honderdvijftigduizend werknemers. Van Ivoorkust tot de Verenigde Staten, van Hongarije tot Vietnam… overal heeft EDF minstens een stevige voet aan de grond. De Franse staat bezit het overgrote deel (84,5 procent) van alle aandelen binnen Électricité de France.

Hoe gek is het om als Britse regering de sleutel van een nucleaire site aan de Franse overheid te overhandigen? De kans is bijzonder klein dat het Élysée morgen de Britten gaat pesten door de energiecentrale te saboteren. Dat zou zonder twijfel de diplomatieke relaties tussen die landen doen ontsporen.

Bijkomend schieten de Fransen in eigen voet. Een kapot ‘Hinkley Point C’ betekent gezichtsverlies en economische schade voor EDF. Toch valt een rampscenario op papier niet volledig uit te sluiten. Vele Britse politici vinden het dan ook bijzonder wrang dat ze voor hun energiebevoorrading in toenemende mate afhankelijk zijn van hun historische vijand.

Chinezen ruiken geld en macht Rationele politici en media wijzen op de positieve aspecten die verbonden zijn aan Somerset. De reactoren zijn broodnodig om de energieprijzen aanvaardbaar te houden. Het hele plan kan volgens berekeningen duizenden banen opleveren. Franse macht in ruil voor Britse jobs dus. De buitenlandse vertakkingen stoppen in dit dossier overigens niet in Parijs. Ook Beijing kijkt nu mee over de schouder van Theresa May in Downing Street. China General Nuclear, wil namelijk veel geld op tafel leggen om te participeren in ‘Hinkley Point C’. De Fransen zouden via EDF 66 procent van de aandelen in handen krijgen. De Chinese overheid krijgt de overige 33 procent.

Waarom is een Chinees overheidsbedrijf zo geïnteresseerd om belangen op te nemen in een, voor het overige, Franse kernreactor in het Verenigd Koninkrijk? “Niks voor niks”, luidt het adagium van de Volksrepubliek. Er staan nog meer projecten op stapel. Ook in Bradwell-At-Sea, Essex, zal binnen afzienbare tijd een uraniumparadijs worden gebouwd. En, uiteraard, hebben de Chinezen hun ogen op dit project laten vallen. Met het geld dat ze in ‘Hinkley Point C’ pompen, willen de Aziaten in de gunst komen bij de Britse overheid. In China spreekt de regering nu al openlijk over “een nieuwe gouden tijd in de diplomatieke relaties met het Verenigd Koninkrijk”. En de Britten?

Ze stonden erbij en keken ernaar.

LvS

Bei uns in Deutschland ciden en controleert het een kwart van de markt.

De paringsdans van Bayer en Monsanto heeft maanden aangesleept. De Duitsers boden voor de eerste maal ongevraagd op de Amerikaan in mei. Monsanto heeft de ganse zomer de onschuldige en moeilijk te verwerven maagd gespeeld. De Duitsers waren zo gebrand op de schone dat zij hun biedprijs verhoogden tot 66 miljard dollar. Bayer reageert met die aankoop op de vergroting van andere chemiebedrijven. Vroeger in het jaar kocht de Chinese staatsonderneming ChemChina voor 43 miljard dollar het Zwitserse Syngenta, dat een stevige markt heeft in de landbouw. Die miljarden doen mensen met een arbeidersloon of een bediendencontract duizelen. Er wordt gesmeten met immens grote bedragen, en de reuzen vechten. De Duitsers betalen inderdaad een forse som voor hun Amerikaanse prooi. De omzet van Monsanto zakt door de lage prijzen voor landbouwproducten en er zijn vragen over het rendement van Roundup, zijn allerbekendste pesticide. De concurrenten hopen op de tussenkomst van de toezichthouders. BASF, nog een bekende uit de Antwerps-Vlaamse scheikunde, rekent erop dat de antitrustwaakhonden de nieuwe fusiefirma zullen verplichten, om niet te overheersend te worden op de markt, onderdelen af te stoten, en dan kunnen andere scheikundeboeren daar hun winkelkar mee vullen.

De Vlaamse boeren, en hun vakbroeders, vrezen een hogere prijs voor hun zaden en onkruidverdelgers. Bij de Boerenbond brandt het rode licht en zegt een woordvoerder aan De Tijd: “Wij kunnen niet zonder hen en zijn zeer bezorgd dat er monopolies ontstaan. Het is belangrijk dat er een breed aanbod is. Als boeren nog maar weinig keuzes hebben, kunnen de pesticideproducenten makkelijk de prijs opdrijven.”

FRANKRIJK

DUITSLAND

Draghi Bayer moest sinds mei zijn bod viermaal verhogen. De Duitsers betalen per aandeel Monsanto 128 dollar en dat is 44 procent meer dan de beurskoers van de Amerikaanse chemiereus op het ogenblik dat de onderhandelingen begonnen. Het geld is vandaag spotgoedkoop, dankzij Mario Draghi van de Europese Centrale Bank. Hij doet dat om de economie op gang te krijgen en zo jobs te scheppen. Bayer scoort daarmee, want het kan miljarden tegen goede voorwaarden tanken bij de banken.

Fusies worden meestal betaald door baar geld in combinatie met aandelen van de koper. Bayer wijkt af van die praktijk en gooit cash 66 miljard dollar op tafel voor Monsanto. Het is de grootste overname in baar geld ooit en de vrees leeft bij de aandeelhouders van Bayer en industriewaarnemers of Leverkusen, waar het hoofdkantoor van Bayer kampeert in een gebouw dat de sfeer uitstraalt van de jaren dertig in Duitsland (toen het bedrijf een onderdeel was van de gigant I.G. Farben), niet te diep in de portemonnee tast om Monsanto te kapen. Bayer en Monsanto zullen samen een omzet hebben van 70 miljard dollar. Bayer is niet enkel straf in landbouwproducten en versterkt zich in deze sector, maar doet ook zijn best in cardiologische producten en ooggeneesmiddelen. Het fusie-akkoord zal tegen einde 2017 afgerond zijn en de huiver dat het alsnog kan afspringen leeft, want Bayer belooft 2 miljard dollar te betalen als de deal verbroken wordt door de oplettende concurrentiewaakhonden. Wat Bayer doet, werpt een grillig licht op de manoeuvres van ECBbaas Draghi om de economie tot leven te wekken. Het goedkope geld beoogt investeerders wakker te maken, maar de grote ondernemingen gebruiken het om kosten te besparen en hun Kurt Ruegen marktmacht uit te breiden.

10

Beeldspraak

22 september 2016

medialand

Film

VRT krijgt berisping Afgelopen week kreeg het VRT-programma De Afspraak een waarschuwing van de Vlaamse Regulator voor de Media (VRM) omwille van partijdige berichtgeving. Nu weet de lezer van dit blad maar al te goed dat partijdigheid schering en inslag is bij “onze” openbare omroep, maar dat ze daarvoor ook een waarschuwing uitgedeeld krijgt vanwege de VRM is toch wel bijzonder. Dan moet het echt al over een bijzonder geval gaan.

De concrete aanleiding is de reportage over Zakia Belkhiri, de “selfie-moslima”, die begin mei een korte periode furore maakte in onze media. Ze had bij de ingang van een moslimbeurs een selfie genomen van zichzelf met hoofddoek en op de achtergrond een protesterende Filip Dewinter, en dat vond onze pers werkelijk lu-mi-neus gevonden van haar. Haar ster taande echter danig toen enkele uiterst bedenkelijke antisemitische tweets van haar opdoken, en sindsdien hebben we niets meer over haar vernomen. Zelfs een column bij De Standaard zat er voor haar niet meer in, zo ver was ze over de schreef gegaan.

Ondertussen was De Afspraak er op 17 mei wel in geslaagd een bijzonder vriendelijke reportage over haar te maken, waarbij haar gespeelde bescheidenheid en onschuld er bij de journalisten inging als zoete koek. De VRM is van oordeel dat het programma hiermee een grens heeft overschreden.

We citeren de VRM: “Het hele item, met inbegrip van de inleiding en het nawoord van de presentator, heeft een ondertoon die niet als onpartijdig en evenwichtig kan worden beschouwd.

Met name door de suggestieve woordkeuze en de vooringenomen vraagstelling, waarbij onvoldoende onderscheid is gemaakt tussen commentaar en feitelijke berichtgeving, geeft het programma-item de indruk een boodschap uit te dragen die partijdig is ten nadele van het Vlaams Belang en bij uitbreiding de klager (=Vlaams Belang-volksvertegenwoordiger Jan Penris).”

Onpartijdigdheidsonderzoek VRT weggegooid geld Bij de VRT zijn ze zich echter van geen kwaad bewust, ook niet na deze strenge berisping die weinig ruimte voor interpretatie toelaat. “VRT Nieuws gaat op een bewuste manier om met onpartijdigheid, we laten alle opinies aan bod komen”, reageren ze aan de Reyerslaan. Het zal wel zijn. Maar om hun bewering kracht bij te zetten, verwijzen ze voor alle zekerheid naar het “onafhankelijke onpartijdigheidsonderzoek” dat ze ongeveer een jaar geleden lieten uitvoeren, en dat ze trouwens van plan zijn dit jaar opnieuw te laten uitvoeren.

We hebben de resultaten en de werkwijze van dat onpartijdigheidsonderzoek eens ingekeken, en de conclusie is snel gemaakt: dit is weggegooid belastinggeld. En al even onafhankelijk uitgevoerd als een parlementsverkiezing op Cuba.

Zoals elk bedrog bestond het onderzoek uit drie delen. In een eerste deel werden een aantal “experts” geraadpleegd. In het ons-kent-onswereldje van journalisten en mediaexperts mag je dan meteen al eens drie keer raden hoe partijdig zij de VRT vonden. Je ziet al van hier dat één van hen bereid zou zijn geweest om zijn carrière naar de knoppen te helpen door te suggereren dat een bepaalde partij toch wel wat vaker aan bod zou moeten komen.

Maar goed, omdat experts niet alles kunnen weten, werden in een tweede deel ook een aantal “stakeholders” bevraagd. Die “stakeholders”, dat waren een aantal middenveldorganisaties, en aan het gebruik van het woord alleen al weet je meteen uit welke hoek de wind waaide. Opmerkelijk: tijdens dit tweede deel bleken toch een aantal organisaties zo stout geweest te zijn te vertellen dat volgens hen vooral links goed aan de bak komt bij de openbare omroep. De studie vermeldt uitdrukkelijk dat die opmerking van “enkele rechtse spelers” kwam. Vul zelf maar in hoeveel rekening ze aan de Reyerslaan met die opmerking gaan houden.

In een derde luik werden veertig mediagebruikers verdeeld in tien focusgroepen onderworpen aan een diepteinterview van twee uur. Opmerkelijk: die mediagebruikers dienden representatief te zijn, maar een vijfde van hen waren wel “Nieuwe Vlamingen”. Zeer representatief dus, maar vooral ook een garantie dat het in die tien focusgroepen niet de verkeerde kant zou uitgaan. Wat bijgevolg ook niet gebeurde. Oef! Samengevat: heel dat onpartijdigheidsonderzoek is niet meer dan een opgezet spel om tot de op voorhand vastgelegde con-

Een biecht en wereldproblemen

Le confessioni

clusie te komen dat als de VRT al niet onpartijdig genoeg zou zijn, dat vooral is omdat het nog wat linkser en vooral nog wat multicultureler zou moeten. Of wat dacht u? Daarom ook dat een kwalitatieve studie besteld werd, want als men objectief het aantal politieke interviews zou geteld hebben, of het aantal minuten spreektijd, dan zou de conclusie er waarschijnlijk helemaal anders uitgezien hebben. En dat was natuurlijk de bedoeling niet.

Zatte praat erger dan afgebrande auto Stel, iemand steekt ‘s nachts de auto van Meryame Kitir in de fik, hoe zouden onze media daarop reageren? Zeker als je ziet wat voor spel ze al maken over een niet eens bewezen uitspraak met een licht alcoholisch geurtje aan, met als kers op de taart een rechtstreeks uitgezonden zelfbeschuldiging in de beste stalinistische traditie?

Wel nu, als het niet gaat over de auto van Meryame Kitir, maar wel die van Frauke Petry van Alternative für Deutschland, dan kom je daar in onze pers niets, maar dan ook niets over te weten.

En dat vinden wij merkwaardig. Je mag immers de uitspraak van Luc van Biesen nog zo onbetamelijk vinden als je wil, ons lijkt fysiek geweld en de vernietiging van persoonlijke bezittingen toch nog een graadje erger, ook als het in een buurland gebeurt.

Of hangt het er allemaal van af of de betrokken politica tot de “goede” of de “slechte” partij behoort? Het plaatst de gespeelde verontwaardiging van de afgelopen week toch wel in een bijzonder daglicht.

Politiecontrole “loopt uit de hand” Merkwaardige kop op de nieuwssite van de VRT bij het bericht over de rellen van zondagnamiddag in Molenbeek: “Opstootjes in Sint-Jans-Molenbeek na uit de hand gelopen politiecontrole”.

Later op de avond werd die kop weliswaar vervangen door een neutralere versie, maar het is duidelijk dat de openbare omroep de schuld voor de rellen aanvankelijk bij de politie wou leggen.

Dan lazen we op andere nieuwssites toch een heel ander verhaal. Daar klonk het dat de antibanditismebrigade (BAB) bij een controle aan het metrostation twee personen oppakte, waarna de poppetjes aan het dansen gingen. Er werd een vuilsniscontainer omgekieperd, er werd met stenen en andere projectielen gegooid, twee agenten raakten gewond, en meerdere politievoertuigen werden beschadigd. Eén van de gewonde agenten diende naar het ziekenhuis gebracht te worden voor verzorging.

“Opstootjes” heet dat bij de VRT. Diezelfde VRT bleef echter ook een tweede versie van de feiten aanhouden, volgens dewelke de bevolking uit de buurt er die zondag helemaal vreedzaam bijliep, totdat de politie daar brutaal kwam binnenvallen en er enkele onschuldigen oppakte. Nu ja, “onschuldig”. Zelfs in dit verhaal ging het om een vijftienjarige die een grote mond opzette tegen de politie. Maar blijkbaar vinden ze het aan de Reyerslaan de normale gang van zaken dat vijftienjarigen de politie wat staan af te blaffen, en dat er zich bij een arrestatie onmiddellijk een paar heethoofden verzamelen om met stenen naar de politie te gooien.

En toch, zelfs in deze versie van het verhaal lezen we nergens iets over gewonde “jongeren”, alleen maar gewonde agenten.

We hebben er dan ook ons eigen gedacht over wat het meest geloofwaardige verhaal van de twee is, en wie er die zondag in Molenbeek de agressor was, en wie niet.

Marnixring Erepenning 2016 De Marnixring, Internationale Serviceclub, reikt elk jaar een erepenning uit aan een persoon of instelling die zich hoogst verdienstelijk heeft gemaakt in de geest van de doelstellingen van de vereniging. In het verleden ging de prijs naar vooraanstaande personen uit de Vlaamse Beweging, we noemen enkele namen: Eric Ponette, Richard Celis, Hendrik Fayat, Flor Grammens, Max Wildiers, Manu Ruys. Onze opsomming is verre van volledig, maar de lijst van “winnaars” oogt in ieder geval indrukwekkend.

Dit jaar gaat de erepenning naar... weekblad ‘t Pallieterke.

En voor die erkenning is gans onze redactie, en onze hoofdredacteur in het bijzonder, bijzonder vereerd. Elke dag opnieuw proberen we als laatste der Mohikanen een Vlaamsgezind weekblad van de persen te laten rollen. Een helse opdracht die nooit stopt. Als het ene nummer nog in druk is, zijn wij al

bezig met de planning van het volgende nummer. Neem daarbij de enorme veranderingen in de gedrukte media, de concurrentie van digitale media, het aantal dagbladhandels die uit het straatbeeld verdwijnen, enzovoort. En dat met een lezersdoelgroep in een nichemarkt dat Vlaamse Beweging heet.

We zijn dus de eersten om te erkennen dat een gedrukt Vlaamsgezind weekblad uitgeven niet meteen de gemakkelijkste taak is die men zich kan inbeelden. Maar we blijven volharden, in de geest van onze oprichter Bruno de Winter.

Daarom schrijven we hier onze oprechte dank van onze redactie aan de leden van de Marnixring. Uw steun is een echte morele opkikker voor onze dagelijkse inzet.

De erepenning wordt overhandigd op zaterdag 15 oktober tijdens een plechtige academische zitting.

De redactie

Op de keper beschouwd is “Le confessioni” (De biechten) een fantasie. Vertrekpunt is een bijeenkomst van de G8 – de acht rijkste industriële landen van de wereld – waar zware economische beslissingen zullen genomen worden. Voor een frisse kijk op de wereldproblemen worden ook enkele outsiders uitgenodigd: een schrijfster, een rockster en de monnik Roberto Salus (opnieuw een prachtrol van Toni Servillo). Nadat de voorzitter van het Internationaal Monetair Fonds zijn openingstoespraak heeft gehouden, geraakt die in gesprek met Salus en vraagt hem of hij mag biechten. De volgende morgen wordt hij dood aangetroffen. Salus is de laatste die hem levend heeft gezien.

Voor sommigen misschien een niet zo aantrekkelijk begin, maar Ando maakt er meteen duidelijk mee dat “Le confessioni” geen hersenloze ontspanning is. In de verdere verwikkelingen is de film vele dingen tegelijk: een thriller, een uiteenzetting over de wereldproblemen, een kijk op de cynische internationale politiek, met bedenkingen bij de strijd om macht en invloed. Soms iets te veel belerend en, eerlijk gezegd, de film zou wat meer humor kunnen gebruiken.

Maar doorheen dat alles is er Salus, die in zijn hagelwitte pij als het ware een symbool is van onschuld, en die met een verhelderende eenvoud en goedheid, de dingen zegt die moeten gezegd worden.

K.T.

Hoe Hollywood werkt (3) Rond 1975 waren het altijd de studiobazen die in Hollywood groen licht gaven voor een nieuwe film, en heden is dat nog steeds het geval. Maar de rol die de talentagentschappen daarin speelden, was toen al groot en is sindsdien nog toegenomen, zoals men kan lezen in “Powerhouse”, waarin James Andrew Miller de opkomst van het machtigste agentschap Creative Artists Agency (CAA) uit de doeken doet.

In de jaren vijftig van vorige eeuw stortte het studiosysteem – waarin iedereen werkte met langdurige contracten - in mekaar, hoofdzakelijk als gevolg van de opkomst van televisie waardoor het bioscoopbezoek drastisch daalde, de studio’s minder films gingen maken en tegelijk hun dure sterren de vrijheid gaven. Die zochten hun heil (en inkomen) bij de als paddenstoelen uit de grond schietende talentagentschappen. Rond het midden van de jaren zeventig was het William Morris Agency (WMA) daarvan de grootste en belangrijkste, o.a. omdat ze werkzaam was in zowat alle takken van de entertainmentindustrie. Maar het was ook een slapende reus.

In de “mail room” (slecht betaald maar ideaal om de business te leren kennen) van WMA werkten toen enkele jonge, ambitieuze gasten die droomden van een carrière als talentagent en die mekaar vonden in de overtuiging dat er te weinig inspeelde op de veranderingen in de filmindustrie. Ze waren met vijf toen ze in bescheiden omstandigheden begonnen met CAA. Hun persoonlijke zorg voor hun cliënten, gekoppeld aan een agressieve aanpak, werkte. De tijdscapsule was ook perfect. Er was een nieuwe generatie van jonge filmmakers en acteurs die aansluiting zochten bij gelijkgestemde zielen. Met “Jaws” deed de blockbuster- en popcornfilmmentaliteit intrede (studio’s gingen zwaar investeren in enkele superproducties per jaar). Steeds meer onafhankelijke productiehuizen waagden hun kans. De filmbudgetten stegen gigantisch.

Op dat alles had CAA een passend antwoord. Niet alleen dat, de activiteiten van het agentschap beperkten zich niet tot film en televisie. Muziek, sport, publiciteit werd net zo succesvol aangepakt. In het begin van de jaren negentig was CAA het grootste talentagentschap en de baas, Michael Ovitz, werd de machtigste man in Hollywood genoemd.

Toen iemand suggereerde dat een logische volgende stap in zijn carrière zou zijn, een filmstudio te leiden, zei Ovitz: “Waarom zou ik? Ik leid ze nu al allemaal!” Geen filmscript, geen filmrechten op boeken, geen ster of aspirant-filmmaker, geen filmdeal of CAA had er wat mee te maken.

De concurrentie moest noodgedwongen volgen en dat ontketende een nooit geziene jacht op talent. Sterren werden gepamperd, nieuwkomers werden getest op hun houdbaarheid. Studio’s onderhandelden niet langer rechtstreeks met acteurs of regisseurs, maar met hun agenten.

Met het succes kwamen echter ook problemen, en wel van binnenin. CAA maakte er een erezaak van om de beste medewerkers binnen te halen en hoewel er met miljoenen dollars werd gegoocheld, begonnen die steeds hogere (financiële) eisen te stellen en meer zeggenschap. Bovendien begon de permanente beschikbaarheid, 24 uur op 24 uur, 7 dagen op 7, na twintig jaar zwaar te wegen op het leven van de stichters, dus keken die uit naar een nieuwe “uitdaging”. Hun vertrek deed CAA tijdelijk in een crisis belanden, maar op de jaarlijkse bijeenkomst in een resort kon voorzitter Richard Lovitt in 2015 zijn meer dan 700 medewerkers triomfantelijk meedelen dat CAA nog altijd de nummer één is. Iedereen verwacht dat het zo nog wel K.T. een tijdje zal blijven.

Op de praatstoel

22 september 2016

11

Praten met Isabel Lauwers en Dennis Bels van NSV!

“Radicaal voor Vlaamse onafhankelijkheid!”

De Nationalistische Studentenvereniging NSV blaast dit jaar veertig kaarsjes uit.

Hoewel u in kringen rond de Nationalistische Studentenvereniging (NSV!) eerder zult horen spreken van een 8ste lustrum. Een lustrum was van oorsprong een zoenoffer dat door de Romeinen om de vijf jaar werd gehouden. Maar Latijnse termen gebruiken is niet de enige manier waarop NSV! de aloude studententradities in leven tracht te houden…’t Pallieterke sprak met Dennis Bels, kersvers senior seniorum (nationale voorzitter zoals dat heet) en Isabel Lauwers (praeses NSV! Leuven). ’t Pallieterke: De reden dat we jullie op de praatstoel zetten, is de nakende 40ste verjaardag van jullie vereniging. NSV! is in 1976 ontstaan als een afscheuring van KVHV. Kunnen jullie schetsen waarom NSV! in feite is opgericht?

Dennis: “Je moet natuurlijk rekening houden met dat tijdvak. Ten eerste kan je dat terugbrengen tot wat er gebeurde in het toenmalige KVHV-Antwerpen. Je had daar, zoals in iedere club, enkele strekkingen en sterke figuren in, waarbij Edwin Truyens (de latere stichter van NSV!, n.v.d.r.) de iets radicalere – nationalistische - strekking vertegenwoordigde. 1976 was ook een woelige periode in de politiek, zeker communautair. Het is dan ook logisch, zoals dat overal wel gebeurt in de Vlaamse Beweging, dat er dan wat onenigheid ontstaat.

Er was dus een tweestrijd binnen KVHV om uit te maken wie het ware KVHV-Antwerpen vertegenwoordigde. Op een bepaald moment waren er zelfs afdelingen die zich beiden KVHV-Antwerpen noemden, elk met een vzw met eigen statuten. Om het onderscheid duidelijk te maken voegde de groep rond Edwin Truyens de omschrijving NSV! toe bij de naam KVHV. Je ziet dat nog op zijn originele praeseslint, in de KVHV-clubkleuren: bovenaan staat KVHV-Antwerpen, en daaronder staat NSV! gestikt. Uiteindelijk is het geëindigd in een permanente scheiding tussen het NSV! en KVHV. Het nieuwe NSV! moest wel andere clubkleuren kiezen: zwart-wit-rood (wit en rood van de Antwerpse stadskleuren en zwart van de Vlaamse vlag).”

Isabel: “Grappig is dat de oprichters in eerste instantie voor de Antwerpse kleuren kozen, er niet bij stilstaand dat er misschien nog andere afdelingen zouden bijkomen. Maar vrij snel volgden afdelingen in Gent en Hasselt, en nog een paar jaar later kwamen er afdelingen in Leuven en Brussel”. In het KVHV hebben de verschillende afdelingen van Antwerpen, Leuven en Gent elk hun eigen clubkleur.

Bij NSV! draagt elk lid het zwart-wit-rode lint en de grijze pet, ongeacht de afdeling waartoe hij of zij behoort. ’t Pallieterke: Het is dan wel aannemelijk dat jullie ideologie verschilt met die van het KVHV. Dennis: “Onze ideologie! Wij hebben een politieke beginselverklaring met vijftien hoofdpunten. Die beginselverklaring heeft rond 2006 een modernisering ondergaan.

Een paar belangrijke standpunten daarin zijn: onverkort voor een onafhankelijk Vlaanderen gaan, de principes van volksnationalisme, solidarisme als maatschappelijk wereldbeeld…” ’t Pallieterke: Solidarisme, kan je daar even dieper op ingaan?

Dennis: “Wel, veel mensen zien dat als een loutere economische visie, maar in feite beslaat dat veel meer: een veelomvattende visie op de maatschappij. Solidarisme is zoals een schelp, je kan daar veel dingen insteken.

Veel mensen associëren dat dan met corporatisme (economisch overlegmodel tussen staat, kapitaal en arbeid, n.v.d.r.), anderen gaan solidarisme associëren met de economische leer van de Katholieke Kerk... Het is een soort van middenpositie tussen liberalisme en socialisme, maar die daarom niet gewoon wat snoept van beide walletjes. Het gaat veel meer om de samenleving die organisch gestructureerd is waarin er verschillende lagen of sferen zijn. Binnen die sferen zijn er dichtere sferen et cetera. Een concentrisch verhaal waarbij er veel op subsidiariteit is gebaseerd: als het kan zo veel mogelijk in de dichtste sferen organiseren. Belangrijkste sferen zijn dan het gezin/familie en je volksgenoten. En dan is er nog het ethische: vaak een twistpunt binnen NSV!, hoor.” ’t Pallieterke: Ja? Jullie noemen zich conservatief?

Dennis: “Juist. Maar als het gaat over ethiek,

toch zeker de laatste vijftien jaar, is dat binnen de NSV! één van de discussiepunten. Vlaanderens cultuur en onafhankelijkheid, die staan nooit ter discussie. Maar de ethische standpunten, het conservatisme daaromtrent wordt steeds minder populair. De huidige 18-jarigen zijn kinderen van hun tijd, natuurlijk. Zij zijn opgegroeid met homohuwelijk, abortus… en een zeker autonoom denken op dat vlak. Het is een discussie, en de opinies variëren naargelang de leden. ’t Pallieterke: Jullie zijn aan alle Vlaamse universiteiten erkend. Dat heeft een hele poos geduurd, zeker in Gent. Hoe komt dat in feite?

Dennis: “In Gent was dat omdat de andere PFK-leden (Politiek-Filosofisch Konvent is de kring voor politieke clubs aan de UGent, n.v.d.r.) goedkeuring moesten geven. Als dat convent dan gevuld is met een stuk of vier radicaal-linkse organisaties, die dan nog eens de andere aangesloten vereniging onder druk zetten...Dat was toen ook een veel bitsigere tijd. Toen werd de praeses van de Gentse afdeling op straat in elkaar geslagen. Dat is acht jaar geleden gebeurd, en gelukkig zijn ondertussen de tijden veranderd. ’t Pallieterke: Hoe zit dat met Antifa? Die waren vroeger heel gewelddadig; men kon bijna spreken van terreur. Is dat vandaag nog zo?

Isabel: “Bij gewone activiteiten hebben we daar geen last meer van. Vorig jaar hebben we, toen we op straat rondliepen, een kleine beetje last gehad, maar dat was rond de periode van onze nationale betoging. Dan is er altijd wat meer spanning. Dan lopen de gemoederen een beetje op, maar zelfs toen is het bij wat dreigen gebleven.” ’t Pallieterke: Hoe komt het dat die tegenstand zo snel is verdwenen?

Dennis: “Volgens mij gaat het, als ik daar eerlijk over ben, niet over een perceptieverbetering jegens NSV!, maar over een groeiende apathie bij de gemiddelde student. Als we kijken naar onze eigen betoging, dan komt daar minder volk naar toe dan vroeger, maar ook de antifascisten trekken met hun traditionele tegenbetoging drie tot vier keer minder volk dan vroeger. Politiek leeft veel minder bij de student. Ik zie ook dat debatten, georganiseerd door LVSV of CDS (respectievelijk de liberale en christendemocratische studentenverenigingen, n.v.d.r.) veel minder populair zijn dan acht jaar geleden. Ik denk dat politiek gewoon veel minder leeft.” ’t Pallieterke: Zien jullie zo’n trend in jullie ledenaantal? Is dat een obstakel?

Dennis: “Ik denk dat je dat voornamelijk ziet in het feit dat we veel minder ‘meelopers’ aantrekken. De mensen die er nu bijkomen zijn echt wel gemotiveerd. Vroeger maakten we wel eens mee dat we er negen doopten (schachten, n.v.d.r.), maar dat er maar vijf of zes bleven. Dat zien we nu niet meer. Het zijn er dus minder, maar beter. Je politiek inzetten in dit amusementsgericht klimaat is een heuse stap geworden. Toch denk ik dat het een obstakel is naar de toekomst toe. Zich formeel inzetten, dat wordt minder en minder gedaan in tegenstelling tot het ‘Facebookheldendom’. ’t Pallieterke: NSV! heeft heel wat bekende alumni, waaronder onze hoofdredacteur Karl van Camp, maar ook een heel aantal politici. Frank Vanhecke, Bruno Valkeniers, Karim van Overmeire, Tom van Grieken… Zijn jullie een politicifabriek?

Isabel (grinnikt): “Er is daar eens een mooie thesis over geschreven door iemand aan de UGent! Maar zijn wij een politicifabriek? Niet per se. Het is niet omdat men NSV!’er wordt, dat men politicus wordt. Heel wat NSV!’ers trekken zich zelfs gewoon terug uit de “Beweging” na het afstuderen. Het is natuurlijk logisch dat er politici voortkomen uit een politieke studentenvereniging. Ik vond

de titel van die scriptie ook wel goed: de NSV! als metapolitieke voorhoede voor V-partijen.” ’t Pallieterke: De volledige titel van die scriptie was “De NSV! als metapolitieke voorhoede. Een duik in de kweekvijver van het Vlaams Belang”. Zijn jullie partijgebonden? Aan het Vlaams Belang?

Dennis: “We zijn niet formeel verbonden in de zin dat we een pure Vlaams Belang-club zijn. Ideologisch staan we misschien dichter bij de ideeën van het Vlaams Belang. Maar er zijn zeer zeker ook NSV!-leden die eerder met N-VA sympathiseren. Maar nogmaals, we krijgen geen bevelen vanuit een of ander partijhoofdkwartier.

Isabel: “We doen niet echt aan partijpolitiek. Onze bedoeling is onze leden politiek bij te scholen, ze warm te maken voor de Vlaamse zaak en het nationalistisch gedachtengoed.

Maar we geven geen stemadvies, onze leden zijn volwassen genoeg om een eigen keuze te maken in het stemhokje.

Dennis: “We zijn wel volksnationalistisch, radicaal voor Vlaamse onafhankelijkheid, en als je kijkt naar de houding van N-VA momenteel…, dan kan ik er wel in komen dat heel wat oud-leden niet voor de N-VA kiezen na hun studententijd. Er zijn maar twee partijen voor Vlaamse onafhankelijkheid en de huidige strategie van N-VA is het communautaire in de koelkast steken voor een socio-economisch herstel… Deze week is trouwens bewezen dat daarover de meningen binnen N-VA durven botsen.” ’t Pallieterke: Dennis, je had het een beetje denigrerend over het ‘Facebookheldendom’. Hoe doet NSV! het op de sociale media?

Dennis: “Op de sociale media hebben we redelijk wat ‘likes’. De vraag is: hoeveel zijn die ‘likes’ waard? Eens ‘vind-ik-leuk’ aanklikken is sympathiek naar ons toe, dat is beter dan niets. Maar dat blijven cijfertjes op een computer. Ik heb liever mensen van vlees en bloed.”

We bereiken via Facebook natuurlijk wel veel mensen, maar de bedoeling van zo’n Facebookpagina, of eender welk internetmedium, is niet alleen je ideeën bekend te maken, maar ook om echte medestanders te vinden.” ’t Pallieterke: Er wordt vaak gezegd “politiek is een mannenwereld”. Isabel, hoe ervaar jij dat?

Isabel: “Goh, ik denk dat dat misschien vroeger zo was, maar vandaag de dag zien we een toename van het aantal vrouwen die interesse hebben in politiek. Daar is niets mis mee. Ik onvervind ook geen tegenkanting of zo bij mijn mannelijke collega’s van NSV!. (lacht) Onze studentenvereniging is een mooi voorbeeld voor gelijke kansen voor mannen en vrouwen.” ’t Pallieterke: Hebben jullie een idee over het percentage vrouwen in NSV!?

Dennis: “(twijfelt) Nu moet ik eens goed denken. Antwerpen telt een groot aantal mannen, in de Gentse afdeling zijn dan weer een pak vrouwen actief…”

Isabel: “Ook in Leuven zijn er vrij veel vrouwen lid geworden. Laten we zeggen, een verhouding van 60 procent mannen, en 40 procent vrouwen.” ’t Pallieterke: Dennis, je bent nu senior seniorum. Wat plan je?

Dennis: “Voor mij is het belangrijk dat de afdelingen volledig zelfstandig kunnen werken. Alles moet in orde zijn qua financiën,

bestuurlijke zaken en met de universiteiten.

Dat is één grote betrachting. Ik ben altijd een grote voorstander geweest van de lokale autonomie van de afdelingen, zolang ze het inhoudelijk niet te bont maken. Daarnaast heeft “nationaal” een aantal eigen activiteiten, zoals de betoging, maar ook symposia…” ’t Pallieterke: Kan je ons al verklappen waarover die betoging zal gaan?

Dennis: “Dat kan ik niet, momenteel weten we zelfs nog niet of we er één gaan houden.” ’t Pallieterke: Komt er dit jaar geen nationale NSV!-betoging? Die is normaal toch om het jaar?

Dennis: “Ik hou de optie inderdaad open.

Ik ga niet als voorzitter afdwingen dat er een betoging moet zijn, en rond welk thema. Men moet zien of het opportuun is om voor of tegen te gaan betogen. Voor mij is het geen idee-fixe om ieder jaar in maart zo’n betoging te houden.

Dat mag gerust op een andere datum doorgaan, en het mag een ander concept zijn… Ik hou alles nog open, maar dat moeten we intern regelen. Ik denk dat je zo’n betoging als een anker met je meedraagt… Ik meen dat je evenveel of meer aandacht kan trekken met een goed symposium, bijvoorbeeld. Maar ja, tradities veranderen bij ons… (glimlacht).” ’t Pallieterke: Wat hebben jullie, in die veertig jaar, strategisch bereikt?

Dennis: “Als ik kijk naar de afgelopen veertig jaar, dan is onze grote verwezenlijking dat we de idee van een onafhankelijk Vlaanderen mee hebben uitgedragen en het mee helpen laten groeien van een marginaal minderheidsidee tot een idee dat geen utopie is, dat perfect realiseerbaar is. Maar even belangrijk hebben we in veertig jaar, dat zijn ongeveer acht studentengeneraties, heel wat politiek bewuste en kritische mensen voortgebracht, in de partijpolitiek of daarbuiten.” ’t Pallieterke: Ideeën en menselijk kapitaal dus. Wat wil NSV! de komende veertig jaar doen?

Isabel: “Enerzijds willen we natuurlijk onze politieke doelstellingen kenbaar maken en zoveel mogelijk ingang in onze maatschappij laten maken. Anderzijds hoop ik dat we voldoende goede mensen kunnen blijven afleveren, studenten zijn tenslotte de toekomst zoals men zegt. En voor de rest: ad multos annos, ik hoop dat er nog zeker veertig jaar mogen bijJonas Naeyaert doen!”

De 40ste verjaardag wordt gevierd op zaterdag 1 oktober. In Antwerpen wordt verzameld voor een academische zitting in het Lindner Hotel, in de Lange Kievitstraat.

Ontvangst vanaf 15.30u en om 16u.00 start de academische zitting met vier oudstudenten als spreker: Edwin Truyens, Jan Van Malderen, Karl van Camp en Jurgen Ceder. De academische zitting wordt afgesloten met een – hoe kan het ook anders – bierreceptie. Daarna volgt nog een wandelbuffet en natuurlijk wordt afgesloten met een cantus. Men kan (en moet) zich enkel inschrijven voor het gehele programma.

Bijkomende informatie vindt u op: www.40jaarnsv.be. Via deze webstek kan men zich nog aanmelden en/of lid worden van het steuncomité.

12

Cultuur

22 september 2016

25 jaar folkclub ’t Ey in Belsele

Podium

Vorige zaterdagmiddag vond in het gemeentehuis van Belsele een academische zitting plaats naar aanleiding van de 25ste verjaardag van folkclub ’t Ey. Vele fijne mensen bliezen verzamelen om de jarige een hart onder de riem te steken.

Er waren natuurlijk bij aanvang wat akkoorden in mineur omdat sinds juli laatstleden vaststaat dat de Vlaamse Gemeenschap, bij monde van minister Gatz, het niet langer nodig vond deze oase van muziek en maatschappelijk engagement verder te subsidiëren. Hij moet het ons maar eens komen uitleggen.

Gatz was dus niet aanwezig - indien hij al welkom zou zijn geweest - maar de burgemeester van Sint-Niklaas, dhr. Lieven Dehandschutter, was dat natuurlijk wel. Na een meer dan geslaagde en zeer humoristische intro van Begijn le Bleu, zelf van de streek, nam de burgervader het woord en schetste hij op een warme manier het algemeen muzikaal en sociaal belang van de club die draait op de onbetaalbare inzet van vrijwilligers. Goed nieuws was dat de stad Sint-Niklaas recent besliste om ’t Ey drie jaar financieel te ondersteunen, zodat de club de deuren niet hoeft te sluiten. Waarvoor dank.

Ook voorzitster Hilde grasduinde in de rijke geschiedenis van de club, van het prille begin tot op vandaag en bracht een heel schilderachtig verhaal van vallen en opstaan, vooral veel opstaan en nog meer groeien en bloeien. Van dichtbij meegemaakt en klaar voor hopelijk nog vele jaren.

De directeur van Muziekmozaïek, Filip Verneert, informeerde het publiek voornamelijk over subsidiedossiers, kunstendecreten en de haalbaarheid van eventuele projectsubsidiëring voor de jarige. Hij refereerde naar een brief van 5 jaar geleden aan de toenmalige cultuurminister, geschreven door de drie folkclubs uit het land, een brief die blijkbaar in dovenmansoren is gevallen en die voor hetzelfde geld vandaag geschreven zou kunnen zijn.

Besluiten deed de schepen van Cultuur van de stad Sint-Niklaas, Ann Charlier, die zelf vrijwilligster is in ’t Ey en die verlost van alle geijkte moeilijke en zakelijke woorden gewoon vanuit de buik en vanuit de eigen ervaring beschreef hoe belangrijk het voortbestaan van de club is.

Waarna de aanwezigen door een zeer aanstekelijke en enthousiasmerende presentator Begijn le Bleu werden uitgenodigd op de receptie op het marktplein. Want daar wachtte intussen al de grote kornemuze, een bont ensemble van doedelzakspelers dat ook zijn thuisbasis heeft gevonden in ’t Ey. Deze kornemuze werd 10 jaar geleden opgericht naar aanleiding van de viering van 30 jaar Kadril op de Nekka-Nacht en bestond toen uit liefst 100 spelers.

De kornemuze begeleidde na de receptie ook iedereen naar de folkclub om daar het verjaardagsfeest voort te zetten.

Muziekclub ‘t Ey is een muziekclub met een missie. Er wordt gefocust op kwetsbare en akoestische muziek met een zeer ruime visie op folk. Dat kan ook niet anders. Niemand kan een definitie plakken op dit intercultureel en zeer divers genre. Wortels zijn belangrijk, evolutie is vanzelfsprekend. ’t Ey wil mensen samenbrengen en rijker worden van elkaar en elkaars muziekjes.

U moet beslist eens een bezoekje brengen aan deze ongelooflijk charmante club en genieten van het fantastische werk van de vrijwilligers, de heerlijke en eerlijke muziek die er altijd gebracht wordt en vooral ook dank zeggen aan de charismatische bezieler, Dirk van der Speeten.

GT

Bormshuis 50

Heeft u in de “serieuze” media iets gezien of gehoord over de jubileumtentoonstelling – de 50ste! – in het Antwerpse Bormshuis, waarde lezer? Allicht niet, want daar hadden ze het veel te druk met de ongehoorde “schoffering” van die arme Meryame Kitir door blauwe racist Luk van Biesen. Dit blad was wél op de opening vorige zaterdag, en zag dat het goed was. Wat zeg ik, zéér goed!

Voorzitter Bob Hulstaert, die nog heel die zaterdag in touw was geweest om alles piekfijn in orde te brengen (omdat zijn rechterhand Lieve van Onckelen in Zuid-Afrika rondtoerde), noemde het door Jan van Hoogten 35 jaar geleden uit het niets geschapen Borms Documentatie- en Actiecentrum een volwaardig documentatiecentrum voor de geschiedenis van de Vlaamse Beweging. Juist, voorzitter, en van dié geschiedenis krijgt de bezoeker een zeer goed en een systematisch geordend overzicht.

U zal opnieuw kunnen kennismaken met hoogtepunten uit al die voorbije tentoonstellingen, klonk het met gepaste trots: van een schilderij van Ferdinand Vercnocke en illustraties van Tijl Uilenspiegel tot documenten over historische gebeurtenissen zoals de Eerste Wereldoorlog.

Voor mij, Vlaams-nationalist tot in de kist, was één van de indrukwekkendste documenten de uitroeping van de Vlaamse zelfstandigheid, in december 1917, door de Raad van Vlaanderen. De voorzitter toonde zich dan

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

weer apetrots op “Les petits Vicaires”, “Sporen op straat, Vlaams verleden in beelden” en “De Eerste Wereldoorlog”, tentoonstellingen die waren uitgeleend aan de gemeente Koksijde, die er met groot succes haar Sporenherdenkingen mee omkaderde.

Het veruit belangrijkste oogmerk van het Bormshuis noemde Bob Hulstaert de gedachte aan dr. Borms, “de vader en grondlegger van de onafhankelijkheidsgedachte”, levend houden.

Wat hij in de twaalf jaar die hij intussen reeds voorzitter is, zelf als zijn belangrijkste verwezenlijking beschouwt?

Hij hoeft er niet over na te denken: de verwerving en (prachtig geslaagde!) restauratie van de Klim Op-vlag die Herman van den Reeck het jonge leven kostte en diens blauwvoetvlag waarvoor Bob destijds last kreeg met de staatsveiligheid, omdat hij daar een twintigtal knapen van twaalf jaar rond verzameld had, terwijl hij van die “vuiligheid” met niet meer dan zes “man” mocht samenscholen.

En of dr. Borms de jeugd nog aanspreekt?

Daarop antwoordt de immer jeugdige voorzitter van 28 (of is het 82?) met de woorden van Tom van Grieken, in 2010 nog praeses van het NSV!, aan Borms’ graf in Merksem: “Borms is een te schone figuur om die niet door te geven aan de volgende generatie. Wij moeten zijn taak afmaken. Het is onze plicht aan het volk van Borms, aan ons volk. Wij maken zijn werk af, dank u.”

Aan jong en minder jong volk móét ik deze zeer leerzame overzichtstentoonstelling echt met handen en voeten aanbevelen. Nog tot 28 januari 2017: Volksstraat 30, Antwerpen, op dinsdag en woensdag van 14 tot 17 uur, ‘s zaterdags van 10 tot 16 uur. Op afspraak kan ook: 03/238.33.99. hvo

Leuvense glasramen terug uit Amerika Van de schitterende cyclus van 41 glasramen die Jan de Caumont tussen 1635 en 1644 voor de Parkabdij in Heverlee maakte, zijn er recent veertien uit de VS teruggekeerd naar Leuven. Een unieke gebeurtenis.

Het domein van de norbertijnenabdij van Park in Heverlee telt vandaag 42 hectaren: gebouwen, landerijen, dreven, vijvers en weiden. Het bezit nog alle onderdelen van de ancien régimeabdij. Sinds het einde van de achttiende eeuw is niets meer bijgebouwd, noch afgebroken. De Parkabdij, één van de best bewaarde abdijsites in de Nederlanden, is erfgoed van wereldformaat.

In 1635 werd Johannes Masius abt van de Parkabdij. In die tijd belegerde een FransStaatse troepenmacht Leuven en er brak een pestepidemie uit. Toch liet de kersverse abt zijn abdij economisch en cultureel opbloeien.

Marius (Masius of Maes) liet heel wat verbouwings- en verfraaiingswerken uitvoeren. Voor het vernieuwde kloosterpand bestelde hij een reeks van 41 glasramen met scènes uit het leven van Norbert van Xanten, de stichter en patroonheilige van de orde.

De opdracht werd tussen 1635 en 1644 uitgevoerd door de gerenommeerde glaskunstenaar Jan de Caumont (1577-1659). Die was afkomstig uit Picardië (Doullens) en werd in 1607 poorter van Leuven en nadien benoemd tot officiële glasschilder van de stad. Voor de glasramen van de Parkabdij haalde de Caumont al zijn kennis en kunde uit de kast. Hij hanteerde alle gekende brandschildertechnieken en gebruikte vele soorten glas. Voor de schaduwen werkte hij met grisailles. De Caumont wist met het gebruik van email verbluffende kleureffecten te bekomen. Zo voegde hij op een aantal plekken aan de binnenkant een laagje blauw email toe en aan de buitenzijde zilvergeel, waardoor bij het invallen van het licht een prachtig groen ontstond.

Alles verkocht, de helft terug In 1828 had de Parkabdij dringend geld nodig. De 41 glasramen van Jan de Caumont werden voor 15.000 Rijnsgulden verkocht aan de Brusselse reder Jean-Baptiste Dansaert. Na diens dood geraakten ze verspreid over privéen publieke verzamelingen in Europa en de Verenigde Staten. Sinds de jaren 1930 spannen de Vrienden van de Abdij van Park zich in om de unieke glasramen terug naar hun oorspronkelijke plek te krijgen. In 1937, 1972 en 1993 wisten ze er enkele naar Heverlee over te brengen.

De jongste jaren is de terugkomst van de glasramen uit de VS in een stroomversnelling gekomen. In 2013 verkocht Yale University Art Gallery 8 glasramen aan de Vlaamse Gemeenschap. De kostprijs bedroeg 50.000 dollar, omgerekend 38.000 euro. Vorig jaar sloot de Corcoran Art Gallery in Washington de deuren. Het grootste deel van de collectie verhuisde naar de National Gallery, maar de 6 glasramen van de Caumont, afkomstig uit de Parkabdij, schonk het aan de stad Leuven. Die moest enkel de transportkosten betalen.

Zo zijn vandaag 20 van de 41 glasramen teruggekeerd. Vier andere (waaronder één kopie) bevinden zich in het Speed Art Museum in Louisville (VS), 2 in het Jubelparkmuseum in Brussel en nog eens 2 in Belgisch privébezit.

Van 14 glasramen ontbreekt elk spoor.

Straks op hun oorspronkelijke plek De glasramen zullen opnieuw ingewerkt worden in de pandgangen van de Parkabdij, die momenteel een grote restauratiebeurt krijgt.

De glasramen zelf zullen geconserveerd worden niet enkel het glas en de glasschilderingen, maar eveneens het lood. Dat is geen eenvoudige klus. De glasramen zijn tijdens hun diaspora uit elkaar gehaald en een aantal onderdelen is samengevoegd tot nieuwe gehelen.

De bewaartoestand van de afzonderlijke delen varieert sterk. Slechts een paar slechte invullingen uit de negentiende en twintigste eeuw zullen ongedaan worden gemaakt. Enkele lacunes moeten worden ingevuld.

De afgelopen maanden is een gedetailleerd vooronderzoek uitgevoerd door Aletta Rambaut (Gent), kunsthistorica en conservator glaskunst, in samenwerking met een internationaal team van glasexperten. Op basis van de resultaten wordt een conservatieconcept voorgesteld. Voor het eerst sinds hun terugkeer zijn enkele glasramen heel even (tot en met 29 september) te bewonderen in het Leuvense stadhuis. De expo ‘Leuvense glasramen, terug uit Amerika’ toont ook originele ontwerptekeningen, briefwisseling en andere archiefdocumenten over de uitzonderlijke glasramencyclus. Gratis toegang, gesloten op maandag en dinsdag, andere dagen van 11 tot 18 uur.

MMMV

Theo versus Filip Men mag de Debatclub gerust een uniek initiatief noemen. Viermaal per jaar probeert de Debatclub een ontmoetings- of debatmoment te organiseren. Niet gemakkelijk, want niet iedereen is zomaar bereid om in debat te gaan met mede- of tegenstanders van andere partijen. De Debatclub start het nieuwe werkjaar in ieder geval met een sterk en actueel thema, en met twee gekende debatters.

Treden in het strijdperk: Theo Francken (Staatssecretaris voor Asiel en Migratie – N-VA) en Filip Dewinter (Federaal Volksver-

tegenwoordiger – Vlaams Belang).

Het thema waarover de heren zullen debatteren ligt voor de hand: asiel, immigratie en multicultuur.

Plaats van afspraak: Hotel de Basiliek, Edegem (Trooststraat 22). De toegangsprijs bedraagt 5 euro. Noteer de datum in uw agenda: dinsdag 4 oktober. Start om 20 uur.

Meer informatie vindt u op de webstek: www.debatclub.org. De avond zelf kan u het debat ook thuis volgen in een live-streaming via deze webstek.

Actueel

22 september 2016

13

De autodafe van Luk van Biesen Het had gewoon een verwarrende parlementaire woordenwisseling kunnen zijn, zoals er zich elke week meerdere afspelen. Parlementsleden roepen elkaar dan nog wat dingen toe, nadat de microfoons zijn uitgeschakeld. Deze keer liep het helemaal anders, toen Torquemada Calvo de kansel beklom om een akte van beschuldiging ten aanzien van VLD’er Luk van Biesen voor te lezen.

De groene grootinquisiteur beweerde dat Van Biesen, op het einde van de uiteenzetting van Meryame Kitir, fractieleidster van de sp.a in de Kamer, had geroepen dat ze maar moest terugkeren naar Marokko. Dat bleek later een leugen. Maar dat interesseerde niemand nog.

De hetze was gelanceerd en de waarheid is altijd het eerste slachtoffer in elke vlaag van politieke hysterie.

Wat zei Van Biesen eigenlijk?

Het is surrealistisch dat een uitspraak dagenlang voor politieke opschudding kan zorgen zonder dat iemand weet hoe de uitspraak precies luidde. Nochtans was het, voor elke journalist die naam waardig, vrij snel duidelijk wat er ongeveer was gebeurd. De buurman van Van Biesen, groene jongen Stefaan van Hecke, had veel beter dan zijn partijgenoot Calvo gehoord wat de VLD’er had gemompeld. Na het betoog van Kitir over het lot van de werknemers van de gesloten vestiging van Caterpillar, had Van Biesen de redenering opgezet dat deze mensen gespecialiseerd genoeg zijn om het even waar te werk te vinden. Maar om één of andere reden had hij ergens in zijn argumentatie ook gesuggereerd dat ze zelfs in Marokko kunnen gaan werken.

Dat bleek ook uit de versie van Stefaan van Hecke en anderen.

Waarom Van Biesen precies Marokko vermeldde, is niet duidelijk. Omdat Kitir van Marokkaanse afkomst is? Omdat er veel Marokkanen bij de ontslagen werknemers zijn? Omdat dit het eerste was dat in zijn hoofd opkwam? Wat wel duidelijk was, was dat bourgondiër Van Biesen die middag goed “getafeld” had. Na een vijfde glas Chablis is niet elk woord nog zorgvuldig gekozen. Maar dat hij enige racistische intentie zou gehad hebben, is niet waarschijnlijk. Minstens is het onbewezen. Van Biesen is nooit eerder beschuldigd van de minste racistische tendens. Integendeel, wanneer het over politieke correctheid ging, speelde hij steeds het spel met de anderen mee.

verbroken. Zelfs zijn eigen partijmensen lieten hem vallen als baksteen. Bart Somers, die in een ander parlement zit en dus onmogelijk kon gehoord hebben wat Van Biesen had gezegd, liet direct weten “beschaamd” te zijn over zijn partijgenoot. Zijn voorzitter, Gwendolyn Rutten, noemde het incident onaanvaardbaar, hoewel ze moest toegeven dat ze niet wist wat hij had gezegd. Je partijvoorzitter weet niet wat je hebt gezegd maar noemt je uitspraken onaanvaardbaar? Dan weet je dat je in ernstige problemen zit.

waar zowel Meryame als ik wonen. En daar kan hij dan het gesprek aangaan met jongeren van allochtone afkomst, die dit dagelijks meemaken, en dan kan hij zien wat dit met een mens doet.”

Goed voorstel, Zuhal. Maar misschien kunnen we dan niet alleen Van Biesen, maar ook alle andere parlementsleden meenemen naar de wijken in Genk waar deze jongeren wonen, om daar een gesprek te hebben met autochtonen en te zien wat de pesterijen, de overlast, de seksuele intimidaties tegen vrouwen en de spanningen daar met een mens doen. Kwestie van toch ooit eens uit de ivoren toren van wereldvreemde politiek correctheid te geraken en te beseffen waarom sommigen hun ongenoegen uiten over het gedrag van Turken en Marokkanen in hun wijk.

Gemiste kans om te zwijgen

Dramakoningin

Dat de reacties van linkse politici heftig zijn als het woord “racisme” valt, ligt in de lijn der verwachtingen. Ontgoochelend was echter dat ook een aantal N-VA’ers de kans misten om hun mond te houden. Kamerlid Valerie van Peel noemde de uitspraken van Van Biesen “onaanvaardbaar”. Van Peel is blijkbaar de irrationele hetzes tegen haar eigen mensen vergeten.

Zoals tegen Jambon, omwille van zijn aanwezigheid op een feest van het Sint-Maartensfonds. Of tegen Francken omdat hij in een oud bericht op Facebook had getwijfeld aan de “meerwaarde” van Marokkanen. Of tegen Weyts die op een verjaardagfeestje voor Bob Maes was geweest. Of tegen Homans die racisme “relatief” had genoemd. Of tegen De Wever die “stigmatiserende uitspraken” over Berbers had gedaan en daar zelfs werd voor aangeklaagd.

Zuhal Demir (N-VA) speelde ook al procureur en rechter: “Maar misschien moeten we kijken naar een alternatieve straf. We kunnen Luk bijvoorbeeld meenemen naar Genk,

Na een tijdje werd het de meeste journalisten en politici duidelijk dat Van Biesen helemaal niet “Keer terug naar Marokko!” had geroepen. Dat bracht er hen geenszins toe om de onvermijdelijke conclusie te trekken dat Calvo eigenlijk gelogen had.

En nog belangrijker: “slachtoffer” Kitir had dus ook gelogen. Kitir had trouwens niet onmiddellijk gereageerd op de uitlating van Van Biesen, zoals zelfs de VRT vaststelde. Ze ontdekte pas haar verontwaardiging en haar slachtofferrol na de tussenkomst van Calvo.

En maakte er dan schaamteloos misbruik van.

Op De Zevende Dag herhaalde de dramakoningin de leugen nogmaals, hoewel ze, bizar genoeg, al publiek de verontschuldigingen van Van Biesen had aanvaard voor een heel andere versie van het verhaal. Niemand deed nog de moeite haar tegen te spreken.

Overal kon men lofzangen lezen op de “klasse” van een “grote mevrouw”, de “nieuwe leading lady van de sp.a”... Voor John Crombez, wiens partij al weken in crisis verkeert, was het een zeer welgekomen opsteker.

Autodafe Een belangrijk gegeven in de historische inquisitie was het moment van de autodafe (cf. het Portugese woord “auto-da-fé”, “daad van geloof”). Voor een ketter werd terechtgesteld, werd een uitgebreid religieus ritueel georganiseerd waarbij de veroordeelde werd aangezet om een publieke schuldbekentenis af te leggen. Van Biesen kreeg zijn autodafe op de trappen van het parlement. Zichtbaar vermoeid, kortademig en zenuwachtig werd hij verplicht om voor de tv-camera’s vergiffenis te vragen aan Meryame Kitir. In een dramatische stijl die je normaal enkel aantreft bij een nationale ramp of de dood van een familielid, verklaarden ze het drama dan afgesloten. Fabula acta est, zou De Wever zeggen. Daarna keerden beiden zich om en gingen de trappen op.

Van Biesens rechterarm ging nog even in de richting van de heup van Kitir, maar op het laatste moment bedacht hij zich en trok zijn arm weer terug. Misschien maar best, want een bijkomende klacht voor ongewenste intimiteiten kon hij echt niet gebruiken.

Als je je afvraagt wat mensen aanzet tot minachting en afkeer van politiek: dit was zo een moment. Een surrealistisch drama opgevoerd door politici, waarin gewone mensen geen enkel herkenningspunt kunnen vinden. “Wat was dat nu voor iets?”, is de beste samenvatting van alle reacties die ik hoorde.

Belangrijk is ook de vaststelling hoe zwaar de pers faalde in de opdracht om kijkers en lezers informatie en waarheid te verschaffen.

Ook zij hebben opnieuw wat van hun tanende geloofwaardigheid verspeeld. De meeste commentatoren namen actief deel in het lynchen van arme Van Biesen. Niet dat hij veel sympathie verdient. “Ik veracht mensen die hun eigen beulen respecteren”, schreef Sartre. Hoe Van Biesen door het stof kroop om zijn job te behouden en vergiffenis te krijgen van degene die nochtans over hem had gelogen: het was Jurgen Ceder niet iets om trots op te zijn.

Tussen de wolven Na de voorlezing van de aanklacht van Calvo, leek Van Biesen nog niet helemaal door te hebben wat er op hem afkwam. Dat besef kwam wanneer hij, bij het verlaten van het halfrond, werd belaagd door journalisten.

Voor de camera’s van de VRT gaf hij de aanblik van een hertenkalf dat was gescheiden van de kudde en enkel nog wolven om zich heen zag.

Met doodsangst in de ogen stamelde hij, waarschijnlijk oprecht, dat hij ontgoocheld was in de houding van zijn collega’s. Op dat moment had hij ook geen enkele vriend meer.

Van Biesen is joviaal in de omgang met al zijn collega’s. Maar de illusie dat gemoedelijke omgang met politieke “vrienden” iets betekent wanneer je in ongenade valt, werd snel

De Roets 2017 is er Vers van de pers gerold: de historische kalender De Roets 2017! Ook nu weer slaagt De Roets erin de verwachtingen ruimschoots in te lossen. De benaming ‘historische kalender’ is trouwens een ‘understatement’ van formaat. Het gaat om veel meer. De Roets heeft een duidelijke missie: bij een breed publiek interesse wekken voor onze markante figuren en voor ons verleden.

Ook in deze dertiende editie slaagt de redactie in het opzet een boeiend geheel te presenteren van personen en feiten die hun wortels in de Lage Landen hebben.

Inderdaad, in de Lage Landen. De subtitel is immers niet langer ‘het geheugen van Vlaanderen’, maar werd verbreed en opgewaardeerd tot ‘het geheugen van de Lage Landen’. En dat zal zoet klinken in de oren van Marnixringen, van de Orde van den Prince en van vele andere lezers. Ook in deze uitgave lezen we weer boeiende levensverhalen over gekende en minder gekende markanten. De weekportretten overstijgen tijd, levensbeschouwing en disciplines.

Zolang er maar een markant verhaal aan vast-

hangt. Over Nand Baert en Clem de Ridder, bijvoorbeeld. Of over Rik de Saedeleer - Goooaaaaaaal! Goal! Goal! Goal! - , Moeder Siska - ja, die van de wafels - , kunstenaars Pieter van Maldere en Valerius de Saedeleer. Over Gérard Romsée, dé secretaris-generaal. Over taalvirtuozen Prudens van Duyse en Jan van Nijlen.

Over historische kleppers als Gwijde van Dampierre en Johanna de Waanzinnige. En over de beruchte en gevreesde piraat Johan Crabbe.

Maar evengoed over Karel van Isacker, de verdediger van de machtelozen. Over Antoni van Leeuwenhoek, de 17e-eeuwse baanbrekende cel- en microbioloog. Over Hendrickje Stoffels, de verleidelijke baadster van Rembrandt.

En ken je Jan van Ruusbroec, Daniel Sternefeld en Manten en Kalle nog? Ja natuurlijk… Maar hoe zat dat ook weer? Ooit gehoord van het Kolenwoud waarin je vast al gewandeld hebt?

Van Peejay van Aarschot, de perzikenvader?

Van Albert Jan van Driessche, de vaandrig van het KVHV die door kardinaal Mercier uit de KU Leuven werd gestoten maar toch geneesheer werd. Neen? Moet je zeker eens lezen!

En laat feministe Aletta Jacobs - in Nederland wereldberoemd - ook in Vlaanderen al een belletje rinkelen? Nog niet, maar wel benieuwd?

Je leest hun verhalen in De Roets 2017.

Als toetje krijg je elke dag een pittig, interessant weetje of een doordenkertje. Bovendien is er voldoende ruimte om al je afspraken te noteren.

De Roetskalender is naar jaarlijkse traditie te koop in onze webwinkel (of telefonisch te bestellen via ons secretariaat: 03.232.14.17) aan de prijs van 15 euro, verzendingskosten binnenland inbegrepen.

Wie er twee of meer bestelt, betaalt 13 euro per stuk.

meer dan een historische kalender

het geheu gen van de Lage Lande n

14

Brieven

22 september 2016

De ingebeelde virtuele hond die ik bezit, heeft zowat alles wat dit soort van hond bezitten moet: een schone vacht, vier poten en daarbij een scherp gebit, gepaard ook uiteraard aan een intelligente snoet.

In OPTIMAle forma is mijn virtuele hond.

Hij kwispelstaart zowaar als ik mijn lijfblad opensla en lees wat daar Mathilde schrijft omtrent meneer Termont die kinderlijk onschuldig pleit inzake Optima.

Hij kwispelstaart alsof hij Daniël Termont verstond als die zijn handen, lijk Pilatus deed, in onschuld wast.

Een beetje raar, ’t is waar, een hond die socialistisch bast, maar daarin geef ik hem gelijk: in Gent is ’t… van den hond.

Hector van Oevelen

Toogpraat Gebed voor het Vaderland

Niet, Nooit, Nergens...

Pallieterke, Piryns en Feremans schreven dit lied in barre na oorlogse tijden en een hevige repressie, als oproep tot eenheid en verstandhouding van ons Vlaamse volk. Hoe kan het dat in 2016 drie organisaties die ijveren voor een beter Vlaanderen elkaar bekampen op diverse fronten, maatschappelijk en politiek?

De harde, haast vijandige toon die Bart De Valck als huidige voorzitter van de VVB op TV liet horen aan Peter De Roover, en Tom Van Grieken die vond dat de V in het N-VA logo niet meer thuis hoort, betekenen een nieuw dieptepunt In de evolutie van de Vlaamse strijd.

Heer laat het prinsen volk der oude Nederlanden, niet ondergaan in haat in broedertwist en schande kinkt het in het gebed voor het Vaderland. Wie doet er wat aan? Wie maakt het blijkbaar onmogelijke mogelijk?

Heren wees verstandig, ga samen aan tafel zitten en verenig de krachten in plaats van elkaar te verdelen en te bekampen. Waar een wil is een weg!

Tot statig als een eik voor U ons volk herbloeit.

N-VA en Vlaams Belang, veeg het cordon sanitair van tafel en probeer een compromis te vinden tegen de volgende verkiezingen. VVB, blijf in je rol van waakhond in het streven naar Vlaamse onafhankelijkheid maar hou op met voortdurende verwijten naar diegenen die vandaag beleid voeren en compromissen moeten sluiten om het meest haalbare voor onze Vlaamse gemeenschap te realiseren. Stap over de oude vetes en trek in gelijke slagorde naar de volgende verkiezingen.

In de huidige situatie en versnipperde acties en standpunten zijn er alleen maar verliezers te verwachten in 2018-2019.

Jan Joos - Overmere

Michel II Pallieterke, “Het kan niet anders dan dat Hugo Schiltz zaliger met bewondering, misschien zelfs met enige jaloezie, toeziet op het betere bochtenwerk van Bart De Wever en zijn N-VA-acolieten.

Dit naar aanleiding van de uitspraken van mijnheer De Wever over een heruitgave van de regering-Michel. Vraag is of de Vlaams-nationalistische achterban, die N-VA ongetwijfeld (nog) bezit, dit allemaal blijft slikken?”

Pieter Huybrechts - Berlaar

Kruisende woorden oplossing 1023

Pallieterke, Mag het parlement nog een afspiegeling zijn van de samenleving? Beste Luk Van Biesen, ik meende al langer dat gij van de VU-klavers naar de VLD-biezen waart gelopen, goede mest behoeft geen krans. Toch begrijp ik die recente heisa rond ‘ons’ (dus nu ook ‘uw’) Meryame Kitir niet en daarom zit ik wellicht niet in het parlement zodat geuren van heilige verontwaardiging mij ontgaan. Mocht gij Luk, mij, als hier geboren en getogen medelander, verzoeken om naar Marokko te verkassen, dan zou ik mij helemaal niet aangesproken voelen, wat mijn perfecte integratie zou bewijzen. Mocht ik daarentegen, als Vlaming, daar in Marokko wonen als geboren en getogen medelander, dan zou ik denken: “Hé, ik heb een vreemde familienaam en een opwindende geschiedenis achter de rug. Moet ik mij daarover boos maken, erger nog: zieden van woede? Het is hier en daar toch zo slecht nog niet, laat Vlaanderen maar tot mijn wereld behoren.” Gelukkig dat Gwendolientje zich bijtijds weet te herinneren dat gij uit de VU-stal stamt en wellicht zonder cordon sanitaire nog altijd niet helemaal tot liberaal vervelt zijt, vandaar. Het Vlaamse zit nog zowat in uw genen. Beproefde Luk, nu niet boos worden als ik u de raad geef om terug te keren naar Bourgondië.

Albert Leenaerts - Schoten

Openbare omroep Pallieterke, Twee zaken wens ik aan te klagen waaruit moet blijken dat onze rode omroep van een mug een olifant maakt en vooral wanneer het de BRT goed uitkomt: 1. Gordeldag: Minister-President Bourgeois komt ten val. Er zijn iedere dag fietsers die ten val komen. Wat Martine Tanghe bezielde, mag Joost weten. Iedereen weet dat zij iedere morgen een Vlaams-Nationalist op haar boterham legt.

2. Zaak Van Biesen: ik laat in het midden wat Van Biesen al dan niet zou gezegd hebben.

Maar in de Kamer is schelden meer regel dan uitzondering. En waarom moest Kristof Calvo hoogstnodig tussen komen in een zaak waarin hij geen uitstaans heeft? Ik heb in iedere geval deze heikneuter nog nooit horen tussenkomen als Vlaams-nationalisten uitgescholden worden. Calvo en de “openbare omroep”: dat zijn twee handen op een buik. Hoe meer onzin hij uitkraamt, hoe meer hij in de media komt. De nieuwe Jos Gheysels. Doch de reactie van de partijgenoten en meer bepaald Rutten voorspelt volgens mij weinig goeds voor Van Biesen. Volgens mij wil de Open Vld Van Biesen uitrangeren.

Frank Masschelein - Poperinge

E X S X R E T R A I T E

Pallieterke, Bart De Wever tikt Vuye en Wouters op de vingers nadat die twee in de Morgen hadden verklaard uit de partij te stappen als de N-VA in 2019 het communautaire opnieuw in de koelkast zou stoppen. Volgens De Wever moeten de discussies daarover binnen de partij worden gevoerd. Zij deden die uitspraak nadat De Wever zelf in l’Echo had laten uitschijnen dat hij bereid was om in 2019 de staatshervorming opnieuw op te bergen als de N-VA verder zou kunnen regeren met de MR. Zou Bart De Wever, vooraleer deze mensen openlijk terecht te wijzen, eerst zelf niet het goede voorbeeld geven? Raadpleegt hij wel altijd zijn partijgenoten alvorens gespierde verklaringen af te leggen in de media? Gespierde verklaringen die getuigen van een eigengereid optreden en die meestal zonder concreet gevolg blijven.

Wat deze casus betreft is het niet verwonderlijk dat Vuye en Wouters, die trouwens door de voorzitter zelf zijn aangesteld om voor 2019 het communautair dossier van de partij voor te bereiden, furieus reageren op zijn uitlating in l’Echo. Of was de aanstelling van dat duo om het communautair dossier van de N-VA voor te bereiden met het oog op de volgende regeringsvorming dan toch maar een ‘lachertje’ en vooral bedoeld als ‘doekje voor het bloeden’ voor het duo?

Hoe meer de peilingen voor de N-VA tegenvallen des te meer wringt Bart De Wever zich in allerlei bochten om alsnog het tij te doen keren en nemen zijn autoritaire trekjes hand over hand toe. Hoelang nog gaat men binnen de N-VA de solonummertjes van Bart De Wever blijven pikken?

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Verkiezingen Spanje Pallieterke Mariano Rajoy, sinds december 2011 eerste minister van Spanje, was verantwoordelijk voor de milieuramp met de tanker PRESTIGE waarvoor de kapitein van dat schip twee jaar gevangenisstraf kreeg. Totaal onterecht! Ze hadden Rajoy moeten opsluiten!

Rajoy weigerde het schip te laten binnenvaren, die milieuramp had kunnen vermeden worden! Dat soort incompetente snullen schopt het dus tot eerste minister. En straks moeten de Spanjaarden voor de derde keer op één jaar tijd weer naar de stembus, omdat er geen regering kan worden gevormd, omdat onbekwamen hun eigen postje vóór het algemeen belang stellen.

Rajoy haalt nu alle truken uit de kast om te beletten dat de Catalanen onafhankelijk zouden worden, want dan loopt het federale Spanje de miljarden mis die zij jaarlijks uit die regio persen. Perfect vergelijkbaar met België…

Maar wij hebben wél het wereldrecord 'regering vormen'! 541 dagen! Dat zie ik niemand ons afpakken!

Lang leve de volksvertegenwoordiging!

Marc Bertrand - Edegem

De Vlaamse vakman

Willy Van der Meulen - Ternat

Gek of kwaadwillig Pallieterke, Op zekere dag bereikt een familie van zeven Afghanen (vader, moeder, vijf kinderen, allemaal zo illegaal als wat) Oostende. Het blijkt dat de vader ziek is. Hij wordt opgenomen en, uiteraard volkomen gratis, verzorgd in een van de grote Oostendse ziekenhuizen. De moeder en haar vijf kinderen krijgen, natuurlijk volkomen gratis, een onderkomen in een Oostends hotel.

En dan denk ik aan dat Oostendse vrouwtje dat het moet rooien met een pensioentje van niet eens duizend euro per maand, hoewel haar (overleden) man zijn hele leven als fietsenmaker heeft gewerkt. En nog een aantal andere armen van bij ons, die geen geld meer hebben om een arts te betalen… Wanneer eindelijk de opstand van ons volk, Pallieterke?

Julien van Remoortere - Oostende

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B L I K D E M A C T I B O O R L A M X N E E N C O V A A L X S A L L E D G E K R A A K T X L R E S N X I M X I O N I E F C X O N A F X M O N T G H E R E N I G I N G X H I X L T D X E E N X N I E N E X E E L X A R I J T S A A R X U F X O O K E X N I E U W P O O R L N I S X N I E U W S T

Communautaire heibel binnen de N-VA

Van onze hofdichter

Optimaal verhaal

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

22 september 2016

Ladinszky in Budapest

Roskammen

Verleden week was ik voor Sport-Voetbalmagazine op bezoek bij Attila Ladinszky, mijn oude ploegmakker bij Anderlecht en Toulouse. We hadden afgesproken in het Marriot Hotel in de Hongaarse hoofdstad. Hongarije is één van de weinige landen waar ik niet Europees heb tegen gespeeld. De enige confrontatie die ik mij nog herinner tegen de Magyaren was de finale van het tornooi van Parijs, waar Anderlecht met 4-1 won tegen Vasas Budapest.

De hoofdstad van Hongarije was ook voor mij een ontdekking. Die stad straalt luxe uit.

Het is bijna decadent. Mercedessen, Porsches en Ferrari’s zijn geen zeldzaamheid in het straatbeeld. Een niet te verwaarlozen detail: ik heb nooit zo veel beeldschone en goedgeklede vrouwen bij mekaar gezien als in Budapest, en ik kan je verzekeren, ik ben één en ander gewend.

Ook de contrasten zijn groot in dat land!

Een pintje in het Harriot Motel kost 6 euro, terwijl enkele kilometers van de stad, in een godvergeten gat, datzelfde pintje 65 cent kost. Als je bij het betalen de prijs naar 1 euro afrondt, dan wordt, bij manier van spreken, de rode loper voor jou uitgerold.

Van moeten…

Op het terras van het Marriot Hotel, wat is de wereld toch klein, kwam ik Michel Alliance tegen, een Vlaams ondernemer uit Zaventem.

Hij heeft in Hongarije een bedrijf met een vijftigtal werknemers, die 2 euro per uur verdienen. Tijdens mijn gesprek met Michel arriveerde de grote Attila Ladinszky, gehuld in een wit kostuum, op het terras. Attila is altijd een beetje een macho geweest.

Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing toen ik hem iets te drinken aanbood: hij drinkt de laatste twee jaar alleen nog water en limonade. Als klap op de vuurpijl was hij op hetzelfde tijdstip gestopt met roken. Ik durfde hem niet vragen of hij ook met de vrouwen was gestopt.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Een beetje bekomen van de emoties vroeg ik hem of er een reden was voor die drastische maatregelen. Hij nam een slokje water en zei: “Ik heb vroeger te veel met mijn krachten gewoekerd. Het was van moeten! Mijn hartfunctie bedroeg nog 24 procent. Gelukkig is het nu terug 46 procent, maar dat is nog steeds veel te weinig. Goed zal het wel nooit meer worden. Het is voortdurend oppassen en de vingers kruisen.” Uit solidariteit, dik tegen mijn goesting, bestelde ik dan ook maar een limonade en stak mijn sigaretten in mijn zak.

Voor we met het interview begonnen, vroeg ik hem vlug voor wie hij had gesupporterd tijdens België-Hongarije op het EK. Hij glimlachte en antwoordde: “Voor de match wist ik al dat de Hongaren kansloos waren tegen België.

Maar ik blijf een Hongaar in mijn hart, nochtans zie ik jullie Vlamingen ook graag…”

Gille van Binst

Minder en meer moeite Voor ons mag het spontane “poef” van de 19-jarige Florian van Acker, goudenmedaillewinnaar tafeltennis op de Paralympics, tot “woord van het jaar” gekozen worden. Dat vierletterwoord wekte in onze langs alle kanten krakende samenleving een zelden geziene spontane golf van sympathie, empathie en ontroering op.

Een ware verademing.

Uit honderden reacties op sociale media en in kranten citeren we die ene alleszeggende: “Florian zette alle hypocriete mensen in één seconde op hun plaats. Hij liet alle negatiefs smelten als sneeuw voor de zon. Hij is een topkerel die op een fenomenale prestatie ongelofelijk trots mag zijn.”

Of dat “topkerel” niet nog veel meer uit de verf kwam toen Florian zijn gouden medaille opdroeg aan zijn vier jaar geleden overleden leerkracht, is een retorische vraag.

Maar wat lazen we tot onze verbijstering op de “rolkrant” die Canvas als ersatz voor de geschrapte Teletekst aanbiedt? Acteur, regisseur, schrijver en zanger Mathias Sercu vroeg zich af: is die “poefhype” wel “gewettigd voor iemand met een verstandelijke beperking”? Daarop volstaat “poef” als antwoord.

Zelf hadden wij, eerlijk gezegd, moeite om aan een handicap te denken, toen we Florian van Acker in Rio voor camera en praatpeer bezig zagen en hoorden. Het moet ons van het hart dat we veel minder moeite hebben om aan verstandelijke beperkingen te denken bij confrontaties met tattoos en haarsnitten van een daarin bedrijvig en aanzwellend leger voetbalmiljonairs. Nochtans wordt de mediahype over heldendaden van die miljonairs nooit in vraag gesteld. Evenmin alle verbale “bullshit” waarmee televisiemakers en de in hun “amusementsproducties” optredende BV’s urenlang de samenleving teisteren én verontreinigen.

Beter voor dan na Het is een vaststelling die leidt tot die andere over nuttige spreiding van zendtijd.

Het kan niet gezegd dat de op de Paralympics aangetreden Belgische atleten, ondanks liefst elf gewonnen medailles, de aandacht dat hij het nog even zonder kroontje zal moeten stellen.

Boze Peter Bloed hebben we niet gezien, tranen ook niet, maar er kwam bij Club Brugge des te meer zweet aan te pas om Eupen in het zand te laten bijten. Dan kon Anderlecht niet achterblijven.

De uitslag op het veld van Racing Genk, nultwee, had evengoed omgekeerd kunnen zijn.

Volgens Peter Maes althans die van op zijn trainersbank met plezier de nek van scheidsrechter Jonathan Lardon had kunnen omwringen.

Zover is het niet gekomen. Gelukkig maar. Al zijn er in Genk die daar, lichtjes genuanceerd, anders over denken.

Oostende boven

Hebben is hebben Al zullen ze dat onder de Sint-Romboutstoren niet graag horen, het gelijkspel van KV Mechelen op het veld van Charleroi moeten we op zijn minst gevleid noemen voor de bezoekers. Al moeten we de Mechelse kostgangers een pluim geven omdat ze, na een potig duel en twee terechte uitsluitingen, met negen moedig stand hielden tot het eindsignaal, en Charleroi het scoren verhinderden.

Met een speciale vermelding en een bank vooruit voor doelman Moris. Opluchting alom in het Mechelse kamp en bij trainer Ferrera in het bijzonder, die we op weg naar de kleedkamer naar iets zagen grabbelen. Denkelijk zijn konijnenpoot.

Waarschuwing Het is lang geleden dat er nog eens tienduizend toeschouwers waren in het Waregemse Regenboogstadion. Zulte-Waregem is tenslotte Antwerp niet, maar ze staan, in tegenstelling met de gedoodverfde en zwalpende titelkandidaat in 1 B, wel aan kop van de rangschikking. De buren uit Kortrijk waren nochtans niet naar de Gaverbeek gekomen om geschenken

15

uit te delen. Zo zitten ze niet ineen. De WestVlaamse derby is meestal een gevecht op het scherp van de snee. Die traditie hielden beide ploegen ook dit keer in ere, maar het duo LeyeKaya zorgde op tijd en stond voor het nipte verschil in het voordeel van Essevee. Bij KV Mechelen, dat zaterdagavond gastheer mag spelen voor Zulte-Waregem, zijn ze gewaarschuwd. Het zal er stuiven Achter de Kazerne.

Zorgendragers Terwijl Bob Peeters, in afwachting van betere tijden, thuis met zijn vingers zit te draaien en tijd zat heeft om zich af te vragen wat hij mispeuterd heeft in Westerlo, mag zijn opvolger Jacky Mathijssen zich ook al kopzorgen beginnen maken. Met één puntje uit zeven wedstrijden en de recente niet-ingecalculeerde thuisnederlaag tegen de directe concurrent uit Moeskroen, valt er tegenwoordig weinig voetbalplezier te beleven in de Parel van de Kempen.

Of daar volgende zondagavond, met een bezoek aan Anderlecht op het programma, verandering in komt, zou een half mirakel zijn.

Dan wordt Jacky Mathijssen heilig verklaard in Westerlo en omstreken. We vrezen alleen

Als ze bij AA Gent, na elf wedstrijden zonder nederlaag, dachten dat ze niet meer konden verliezen, weten ze intussen beter. Slachter van dienst was KV Oostende dat met een derde plaats in de rangschikking een hoge borst mag opzetten. De verplaatsing naar de onlangs vernieuwde Versluys Arena wordt voor bezoekers geen lachertje. Oostende pakte intussen al twaalf op twaalf in haar nieuwe vesting. Het kan met de gezonde zeelucht te maken hebben, maar dan doen we niet alleen de spelers, ook trainer Yves Vanderhaeghe en supporter nummer één Marc Coucke onrecht aan. Dat willen we niet op ons geweten hebben.

Gat gevonden Het heeft lang geduurd maar uiteindelijk heeft een spitsvondige kwabbernoot het gat in de markt ontdekt en er werk van gemaakt om naast het BK en het WK ook een EK te organiseren. Een Europees Kampioenschap dus dat voorbije zondag boven de doopvont werd gehouden in het Bretoense Plumelec, met 175 deelnemers uit drieëndertig landen.

Waaronder een selectie van acht renners met vertrouwde Vlaamse namen en Philippe Gilbert als verweesde, maar ambitieuze Ardennees. Alle negen gevlast om topfavoriet en regenboogtruidrager Peter Sagan van de zege te houden.

kregen die ze verdienden. We spreken dan niet alleen over zendtijd op tv, ook over een opmerkelijk gebrek aan plaatsruimte in sportkaternen van kranten en magazines.

Mensen gaven daar in lezersbrieven hun ongezouten mening over. Lovend waren ze niet.

De elke dag op zijn minst tien uren bestede zendtijd aan de “echte” Olympische Spelen staken te schril af tegen amper het kwartiertje aandacht voor de Paralympics.

Van rechtstreeks uitzenden van disciplines met medaillekansen voor een landgenoot was al helemaal geen sprake. Om over de Tour te zwijgen, grotere tegenstelling met de schaars bediende Paralympics dan het urenlange uitzenden van elke dikwijls oersaaie rit in de Ronde van Spanje, is amper denkbaar.

Maar er bestaan weinig betere en goedkopere middelen tegen slapeloosheid dan dat.

Geven we toe.

Kijkers en lezers hebben gelijk als ze vonden dat voor de Paralympics en haar deelnemers meer aandacht en respect op zijn plaats zou zijn. Of ze ooit gelijk zullen krijgen, is een ander verhaal. Dat kracht bijzetten lijkt geen prioriteit, noch voor de bobo’s van het Internationaal Olympisch Comité, noch die van nationale comités. Een eenvoudige oplossing zou nochtans zijn om, toekomstgericht, de Paralympics niet na maar voor de “echte spelen” te laten doorgaan. “Aanloop naar” klinkt beter dan “verlengstuk nadien”.

Bovendien zullen journalisten allicht liever een aantal dagen eerder naar “the place to be” trekken dan daar, ietwat noodgedwongen, langer te moeten blijven. Beter “voor” dan “na” is maar een suggestie van een simpel krantje, maar mogelijk het overwegen waard voor alle bobo’s die de olympische gedachte genegen zijn.

Rondjes draaien We willen niet krenterig doen, maar zouden de organisatoren en de verloren gelopen Israëliet, Roy Goldstein, nu echt niet weten dat Israël buiten Europa ligt? Tot nader order dan toch en we gaan er geen zaak van maken. Hoe meer volk hoe meer vreugde, zullen we maar denken. En weg waren ze voor zeventien ronden van 13,9 kilometer en aankomst op de Cadoudal, een helling van 1,8 kilometer met een stijgingsgraad van vijf procent. Met het majestatische slot en de schilderachtige kerktoren van Plumelec als decor. Maar daar hadden de renners geen ogen naar.

Man in vorm Nogal wat renners met naam gaven forfait voor dit Europees Kampioenschap. De reeks uitvluchten die geen steek hielden zijn voor hun rekening. Dat soort goedkope excuses is aan Peter Sagan niet besteed. De wereldkampioen was niet naar Plumelec gekomen om een ondergeschikte rol te spelen. Als hij zijn zinnen ergens op zet, is het menens. Het peloton, waarin onze landgenoten het tactisch met elkaar aan de stok hadden, kwam er niet aan te pas en moest weerloos toezien hoe de Slovaakse koddigaard op zijn sloffen de sprint won. Hij zit alleszins in bloedvorm en de ambitie straalt eraf. Dat belooft voor het nakende WK in Qatar.

Vaarwel Willy De Vlaamse Rugby Bond is zijn stichter kwijt.

Verleden week overleed Willy Scheers op de gezegende leeftijd van 88 jaar. Willy was een levensgenieter die aan de zijde van zijn immer opgewekte echtgenote door het leven ging. Tot zopas het noodlot toesloeg. De manier waarop hij met een hart voor zijn sport de Vlaamse Rugby Bond – intussen Rugby Vlaanderen – uit de grond stampte is een verhaal apart. We zullen ons Willy blijven herinneren als een aangename gesprekspartner en kunnen zijn echtgenote alleen maar veel sterkte wensen. En hopen dat het rugby in Vlaanderen ooit hoge toppen mag scheren, dat heeft haar Vlaamsvoelende stichter dubbel en dik verdiend.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

22 september 2016

tegen terreur. Die mensen kunnen misschien een interessante bijdrage leveren aan het debat...

Echt?

Een mens leest al eens de krant en ziet daar dan iets staan als: “VRT was partijdig bij berichtgeving over selfiemeisje Dewinter”.

Spontaan komt dan de vraag op: amai, alleen toen?

Pff Voor 4,7 miljoen euro wordt het Gentse Gravensteen omgetoverd in een toeristisch aantrekkelijk “Time Castle”. Wat we zelf doen, doet soms toch wel vragen rijzen.

Paniek

Absurdistan De afloop Na het partijbestuur van N-VA vorige maandag, konden wij niet anders dan denken aan de slotprent van alle Asterixalbums.

Elk avontuur eindigt met een groot feest. En met een vastgebonden bard, om te vermijden dat die zijn lied zingt.

Te voorspellen Bij erfgoedorganisatie Herita kampen ze met grote problemen. Om het wat simpel te zeggen: terwijl ze zichzelf aan het publiek trachtten te verkopen, hebben ze de monumenten achter hun rug laten verkrotten. Tja, die nu opgestapte directeur, kwam die niet uit de politiek?

Triomfator En de grote winnaar van het debat tussen Peter de Roover en Bart de Valck in “De zevende dag” is... de VRT!

Uitwijkmogelijkheid Voor wie uit de politiek wil stappen, is er thans een bijzonder interessante denkpiste. In het bisdom West-Vlaanderen vinden ze geen nieuwe kandidaat-bisschop. Gezien de herderlijke kwaliteiten van de politici, kan die overgang weinig problemen opleveren.

De kwaalremedie Misschien moet de bovenste beste Heilige Vader uit Rome dat ook eens gaan vertellen aan de First Nations (beter bekend als Indianen) in Amerika en de Aboriginals in Australië, dat migranten ontvangen de beste remedie is

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Kleermakerszit B. Van één partij uitgaand C. Edelgas - Bazig mens D. Verorber - Franse rivier en departement - Muzieknoot E. Meester - Speciale administravie regio van China - Aankoopbewijs F. Onopgemerkt G. Vijfde basissmaak - Hoogtemerk H. Verkeerspleinen - Met iemand of iets I. Kentekencode op auto’s uit Gibraltar - Onzes inziens - Band als waardigheidsteken J. Kiem met schaal erom - En volgende - Dun van lucht K. Verwijs naar - Lidwoord L. Vakantievervoermiddel De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1023 vindt u op blZ. 14

Hmmm Van Gwendolyn Rutten is de uitspraak dat liberale volksvertegenwoordigers waarden als openheid en verdraagzaamheid hoog in het vaandel voeren. Vreemd, want wij herinneren onze zekere VLD-congressen en -voorzittersverkiezingen waarbij dat toch niet echt het geval leek.

Als de vos de passie preekt, of de Brusselse minister-president de vermindering van het aantal Brusselse parlementsleden, Vlaamse boer, pas op uw ganzen.

Ook de Vlaamse parlementsleden gaan dan namelijk mee in het bad. Misschien kan de N-VA eens iemand daarop wat rekenkunde laten toepassen? De communautaire denktank of zo? Oeps.

Wat als?

Zet die flessen nu eens aan de kant, ze zijn toch leeg, en doe mee een denkoefening met ons.

Veronderstel, Luk van Biesen staat bij volgende verkiezingen weer op de VLD-lijst en haalt een fors hoger aantal stemmen. Welke conclusie zal de VLD daar dan uit trekken?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

De benadeelde De heer Barroso M., opperste gewezen pipo bij de EU, is in zijn g** gebeten omdat de EU zijn voorrechten gaat herbekijken. Genaamde Barroso M. is immers voor de bank Goldman Sachs gaan werken en hij gaat die nu, met al zijn in de EU opgedane expertise, adviseren hoe maximaal profijt te trekken uit de Brexit.

Een mens moet zijn prioriteiten kennen, toch?

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Op het Noorderterras

Kruisende woorden 1024

De sp.a wil maar al te graag stemrecht vanaf 16 jaar. Wij snappen dat wel. Nu ze daar al die Turkse stemmers – met belgisch paspoort, weliswaar – door de vingers voelen glippen, moeten ze alle mogelijke bronnen aanboren om stand te houden.

Uitkijken!

Verticaal 1. Europeanen 2. Schande - Niet gebonden aan één plaats 3. Kleurschakering - Vlaams minister - Muzieknoot 4. Uitgebreid lager onderwijs Aantekenbriefje - Papegaaiachtige 5. Europese republiek - Franse afkorting op telegrammen 6. Internetlandcode voor Haïti - Automatic Calling Unit - Voorgeschreven voedings wijze 7. Europees land - Op een gevorderd punt 8. Planeet - Stoomschip - Renium 9. Russische bevestiging - Muziekschijf - Pers. vnw.

10. Schotse jongensnaam - Nachtbraken 11. Internetlandcode van een buurland - Bewerker van dierenhuiden 12. Te lang durend zonder oplossing

Aanpassen!

Ik was onderweg naar het Noorderterras toen plotseling een formidabele regenbui losbarstte. Ik probeerde te schuilen onder een balkon, wat enigszins lukte. Toen het kwaadste voorbij was, liep ik door naar het terras. Daar zag ik dat de regenhoos zo hard had toegeslagen dat het onzinnig was op een bank te gaan zitten. Ofwel moest ik naar huis, of ik moest een toevlucht zoeken.

Bij die gedachte kwam ik tot de ontstellende vaststelling dat ik mijn portefeuille thuis had laten liggen. Ik was op stap in de stad zonder geld, zonder mijn betaalkaart en zelfs zonder mijn identiteitskaart.

Ik voelde mij als een zwerver en kon maar beter zorgen dat ik zonder ongelukken thuiskwam.

En plots liep ik de Fons tegen het lijf.

Wie de Fons is?

In onze jeugd waren we samen bij de scouts geweest. Toen heette die vereniging nog VVKS, wat stond voor Vlaams Verbond van Katholieke Scouts. Er waren ook Meisjesgidsen. Later werd er geknutseld aan de benamingen. De naam VVKS bestaat niet meer, die werd vervangen door de naam Scouts en Gidsen Vlaanderen. Misschien was het katholieke er te veel aan.

Terug naar de Fons. Jaren en jaren hadden we mekaar niet gezien. Het was hij die voorstelde om wat bij te babbelen in een café.

“Onmogelijk”, zei ik. “Ik ben zonder geld op stap.”

Dat wuifde hij weg.

“Maar het is nog erger”, zei ik. “Ook mijn betaalkaart en mijn identiteitskaart liggen thuis. Veronderstel dat ik om de ene of de andere reden door een politieagent wordt tegengehouden.”

“Dan kom ik in actie”, lachte de Fons.

“Hoe?”, vroeg ik.

“Wij weten niet veel meer van elkaar omdat het jaren geleden is dat we mekaar zagen. Wat er van jou is geworden, weet ik dus niet. Ik was politieagent en ben nog niet zolang op pensioen. Ik sta voor jou in als er wat gebeurt. Met veel plezier betaal ik nu een koffie.”

“Een koffie?”, vroeg ik.

“Natuurlijk. Een politieagent mag een

burger zonder identiteitskaart geen bier aanbieden”, zei hij met een ernstig gezicht.

In het café waar we binnenstapten, werd de Fons door de baas begroet.

“Kennen ze jou hier, Fons?”, vroeg ik.

“Toen ik nog in dienst was, heb ik de baas eens geholpen toen een paar kerels de boel hier wilden stukslaan.”

Even later stonden er twee glazen bier op ons tafeltje. Ons gesprek zette in met: “Lang niet gezien. Waar woon je? Ben je getrouwd?” Daarna schakelden we over naar de toestand in de stad.

“Wat ben ik blij dat ik met pensioen ben”, zei Fons. “Er is de laatste jaren heel wat veranderd. Vergelijken met vroeger gaat niet meer. Als agenten weten wij meer dan de gewone burger. En dat is maar goed ook.”

“Twee huizen naast ons kwam een jong huwelijk van den buiten naar de stad wonen”, vertelde ik. “Ze hadden het huis gekocht. Hun eerste kindje werd geboren en wij dachten: gelukkig nog eens iemand van bij ons. Dat zeiden we uiteraard niet luidop.”

“Altijd prettig als je eigen volk naast je hebt”, zei Fons.

“Het heeft niet lang geduurd. Ze zijn terug naar den buiten getrokken. We hebben hen niet gevraagd waarom.”

“De stad is veel veranderd. Vroeger kenden de mensen mekaar. Ze hielpen waar het nodig was. Veel dingen gebeurden vanzelfsprekend. Veel nieuwelingen volgen nu hun eigen weten en eigen gewoonten.”

“Daar kan ik van meespreken”, zei ik. “Op de juiste dag moet men het huisvuil buitenzetten. Sommigen van hen doen het alleen als ze er goesting voor hebben. Als behulpzame oud-scout zei ik tegen onze Turkse buren dat hun vuilniszak op een foute dag buiten staat.”

“Mooi dat je hen hielp”, knikte Fons.

“Ik kreeg als antwoord dat wij ons moeten aanpassen, dat er immers een aparte kar komt voor het sluikvuil.”

“Gelukkig zijn ze niet allemaal zo”, lachte Fons.

Voor heel ons gesprek zou ik een volledig ‘t Pallieterke nodig hebben.

TdW