't Pallieterke van 29 september 2016

72ste jaargang • nummer 39 • donderdag 29 september 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

In gespreide slagorde op weg naar...?

Niets lukt zonder bondgenoten We hebben een bewogen week achter de rug. De beweging bewoog. Redelijk intens.

Overhaast misschien? Dat de media in tegenstelling tot de voorbije jaren plots wel verdacht driftig op zoek gingen naar critici van de N-VA en zelfs naar tegenstanders van het cordon sanitaire, had een belletje moeten doen rinkelen: “Opgelet voor operatie Beschadig BDW.” Volgens een wel erg haastige Pieter Baugeen politieke talenten - dat De Wever “het niet wens van Doorbraak nam de N-VA met “stalimeer in de hand” heeft. Ook zij hebben wellicht niet beseft dat de draaideuren van journanistische” en “Pruisische” discipline “wraak” voor de openlijke dissidentie van Vuye en Woulistiek Vlaanderen maar toegang geven zolang ters, “die eigenlijk enkel hun engagement herer met modder wordt gegooid. “Een huiselijke ruzie, die moet je niet voor de voordeur haalden”. Tegenover amper twee dissidenten uitvechten”, hoorden we elders. Van de moestaan echter tientallen parlementsleden met der van Bart de Valck, nota bene. Voor ze het een andere mening. Zij volgen De Wever, niet weten zijn Vuye en Wouters voor de pers weer Vuye. Tot dusver is ook nog niet bewezen dat de “communautaire scherpslijpers”, die geen “de kiezer” zich grote zorgen maakt. aandacht meer verdienen.

Ook Bart de Valck (VVB), anders nooit welkom in de media, kreeg een microfoon voor Beschadiging dezelfde boodschap: Wouters en Vuye zijn “bij Tegenstrevers van het politieke Vlaams-natihet grofvuil” gezet. Haastig scherp. “De telooronalisme moesten niet ver zoeken naar argugang van de N-VA is wel het laatste wat de menten om de sterkste partij aan te vallen.

Vlaamse Beweging wil”, probeert De Valck te Neem nu Bart Sturtewagen, nog altijd zo’n zalven, en “Vuye en Wouters zijn welkom bij beetje de eerste politieke viool van De Stande VVB om een Witboek Vlaamse Onafhandaard … kelijkheid te schrijven”. Dat ligt dus ook daar Dinsdag had hij het over “de harde vuist” van niet meteen klaar. Vuye en Wouters komen er De Wever, de “meedogenloze liquidatie” van terecht in een sloepje naast de supertankers het duo, de N-VA als “een dictatoriaal geleide van de partijpolitiek. vereniging”. Zo’n toontje is De Standaard-taal.

Het is ook Bart Maddens niet ontgaan dat hij Stemmingmakerij van journalistieke vliegen op en sommige flaminganten misschien wel “wat zoek naar plaatsen waar het stinkt. te roekeloos met lucifers speelden”. Ook hij lijkt Donderdag ging de beschadigingsoperawat gas terug te nemen: “Als de N-VA uitsluitie door. Sturtewagen zat klaar met zijn Laattend met haar communautaire agenda naar ste Oordeel. Aan de fabelachtige “staat van de kiezer trekt, dan zitten we binnen de kortgenade” van De Wever zou een einde zijn gekoste keren weer bij de 4,8 procent kiezers die men. Komt zien, komt zien: door de partij jaagt in 2003 voor de N-VA hebben gestemd. Geert “een schokgolf”… Eerlijk gezegd, we hebben Bourgeois was toen de enige gekozene.” Maddaar weinig van gemerkt. dens ziet ook wel dat Vuye en Wouters niet En vrijdag eindigde Sturtewagen zijn werkover de geringste structuur beschikken om een week met een giftig stukje. ‘Fin de règne’ las hij nieuwe partij op te richten en waarschuwt er in zijn glazen bol. Het onafhankelijkheidsprowel voor dat de Vlaamse Beweging het zich ject Objectief V, dat onder de leiding van Sanniet kan veroorloven om de bruggen naar de der Loones en Matthias Diependaele wordt N-VA op te blazen. voortgezet, vindt hij een “doodgeboren kind”.

In de zaterdagkrant zeggen Vuye en WouEn De Wever? Die is “een geslagen hond”, die is ters - goeie technici, best lieve mensen, maar

de controle over zijn partij kwijt. Is dat zo? Het apparaat is duizendmaal sterker dan de kracht van het uitgetreden duo.

En nu?

Dat de N-VA in 2019 door de drie traditionele partijen zal worden opzijgezet, zoals Sturtewagen suggereert, is best mogelijk, maar nog geen zekerheid. Niet de traditionele partijen scoren beter. Dat doet tot dusver alleen Vlaams Belang. Het cordon sanitaire verkleint het speelveld, wat de achteruitgang van de N-VA wat relativeert.

De kans is reëel dat de MR zich niet zal haasten om opnieuw als enige Waalse partij met de Vlamingen in te schepen. In 2014 is dat – tot ieders verbazing toch? – gelukt. Voor één keer?

Vult u zelf maar in. Gaan dansen met een door de PTB opgezweepte PS, we zien het Michel nog niet meteen doen.

Blaffen De eerste politieke confrontatie komt eraan in 2018. De kans is nihil dat communautaire thema’s de strijd om de gemeentehuizen zullen bepalen. Dan draait het – onder meer – om samenlevingsproblemen. Wie daar wil besturen, heeft meestal hulp en compromissen nodig. Wie hulp nodig heeft, blaft maar beter níét tegen de mogelijke compagnon, wat de N-VA te veel deed en doet.

Op zijn blog haalde Peter de Roover nog maar eens fel uit naar CD&V. Niet gehinderd door het feit dat die partij de enige traditionele partij is die op koers blijft naar meer Vlaanderen. Die moet toch beseffen dat de christendemocraten in 2018 én 2019 mee de knikkers zullen verdelen? “Compromissen maken wordt zo lastig”, reageerde CD&V-Kamerfractieleider Servais Verherstraeten. Kindjes, stop dat geraas. Maak de N-VA weer wat socialer en CD&V weer wat Vlaamser, dat moet lukken.

Cordon Hetzelfde geldt voor de relatie tussen N-VA

en VB. En kijk, als ware het een wonder toeval: deze week vinden een aantal professoren het (plots) “moreel aanvaardbaar dat rechtse populisten aan de macht komen”.

“Niemand zou het cordon sanitaire vandaag nog invoeren”, stelt Carl Devos. “Het Vlaams Blok botste met de essentie van onze democratie, van Vlaams Belang kun je dat niet meer zeggen”, vindt Dave Sinardet. “Rechtse populisten moeten kunnen besturen”, meent de politicologe Chantal Mouffe. Haar Nederlandse collega Cas Mudde vertelt ongeveer hetzelfde verhaal.

Speelt de analyse mee dat analisten overal in Europa zien dat radicaal-rechts wint, en dat een democratie het zich niet kan permitteren geen rekening te houden met dat signaal van de kiezer? Dit cordondebat valt wel met een merkwaardig toeval in de periode waarin de N-VA het lastig heeft.

Vlaams Belangvoorzitter Tom van Grieken roemde “het democratisch signaal” van de professoren. Hij toonde zich “bereid om meerderheden te leveren”, weze het “niet ten koste van zijn kernbeloftes”. “Meerderheden (mv.)”, dat doet denken aan gemeenteraadsverkiezingen.

Een signaal naar N-VA? Ook Annemans gaf in De Morgen een signaal: “Iedereen moet aanvaarden dat Tom van Grieken vandaag onze voorzitter is. Als Filip Dewinter eens met die bokshandschoenen zwaait, dan doet hij dat niet namens de partij.

Wees gerust, de stijl van Van Grieken zal meer en meer uit de verf komen.” Ook dat wordt tijd.

Tot slot even iets over dit blad. De Standaard noemde in een overzicht van de Vlaamsgezinde media ’t Pallieterke “een satirisch weekblad van de Vlaamse beweging dat traditioneel veel dichter aanschurkt bij het Vlaams Belang dan bij N-VA”. We gaan het zeggen, Walter: we “schurken” helemaal niet. We analyseren, slaan en zalven, alles voor het goede doel: meer Vlaanderen en minder politieke correctheid, sociaal, maar ook conservatief in de warme betekenis van het woord.

2

Actueel

29 september 2016

Omzet van militaire ondernemers blijft dalen In de Verenigde Staten werd door Defense News de top 100 bekendgemaakt van de bedrijven die in 2015 wereldwijd het meest actief waren in de wapenindustrie. Verrassend is dat, ondanks de vele oorlogshaarden, de omzet van die bedrijven voor het vijfde jaar op rij lijkt te dalen. De absolute nummers één en twee blijven het Amerikaanse Lockheed Martin en Boeing. Airbus levert 12,5 procent in ten opzichte van 2014. Naast vliegtuigen, tanks en munitie produceren militaire ondernemers vandaag ook toptechnologie ter bestrijding van computercriminaliteit, illegale migratie en terrorisme.

Volgens Defense News bedroeg in 2015 de totale omzet van de top 100-bedrijven in de wapenindustrie 356,7 miljard US dollar (319,6 miljard EUR). Dat is 7 procent minder dan in 2014. De top 25 is goed voor 73 procent van de totale omzet. De top 10 neemt nog meer dan de helft van de omzet voor haar rekening.

Geografisch gezien hebben 41 van de top 100-bedrijven hun zetel in de Verenigde Staten en zijn ze goed voor ongeveer 60 procent van de wereldomzet. Op wereldvlak blijven de VS daarmee leider in de defensie-industrie. Europa heeft 27 bedrijven in de top 100, zonder rekening te houden met toch enkele belangrijke Russische spelers. Azië en Oceanië hebben 17 bedrijven, terwijl Afrika en ZuidAmerika hekkensluiters zijn met elk één enkel bedrijf in de top 100.

Lockheed Martin staat al jaren op nummer één, en dat zal wellicht in de toekomst zo blijven. Het in productie nemen van het nieuwe gevechtsvliegtuig F-35, in België getipt als de mogelijke plaatsvervanger van de F-16, is daaraan niet vreemd.

Her en der werden reeds F-35’s geleverd, onder andere aan Nederland, maar het geso-

fisticeerde vliegtuig is nog verre van operationeel. Vorige week werden in de VS nog een vijftiental exemplaren teruggeroepen voor problemen met de vleugels.

Dat neemt niet weg dat Lockheed Martin nogal wat technologie in huis heeft en wereldwijd onmiddellijk kan inspelen op de behoeften van de militaire markten, welke richting die ook mogen uitgaan. Niet voor niets komt 88 procent van de inkomsten van het bedrijf uit defensie. Voor Boeing, de nummer twee op de lijst, is dat slechts 31 procent. Boeing richt zich dan ook meer op de burgerlijke luchtvaart en de ruimtevaart.

Hoogtechnologisch aanbod Derde op het lijstje, en de grootste Europese militaire ondernemer, is de Britse multinational BAE Systems, met zetel te Farnborough, maar eveneens met een afdeling in de VS. De multinational haalt meer dan 90 procent van haar inkomsten uit defensie en veiligheid.

Het aanbod omvat vliegtuigen, vliegdekschepen, onderzeeërs, militaire voertuigen en alle munitie die erbij kan horen. Zoals alle militaire ondernemers diende BAE Systems met

de jaren de focus te verleggen van de productie van klassiek oorlogstuig naar de productie van hoogtechnologische communicatie, veiligheids- en detectiesystemen. De computercriminaliteit, de toegenomen migratieproblematiek en de verhoogde terroristische dreiging initiëren deze nieuwe markten, waar militaire ondernemers wel moeten op inspelen.

De drie reuzen van de wapenindustrie hebben dat blijkbaar gedaan en ze bevestigen daarmee al jaren hun plaats. Ze worden onmiddellijk gevolgd door Raytheon, General Dynamics, Northrop Grumman, EADS/Airbus, United Technologies, het Italiaanse Leonardo Finmeccanica, L-3 Communications en het Franse Thales. Ook die bedrijven hebben een hoogtechnologisch aanbod, maar slaagden er niet in om hun omzetcijfers op te krikken.

Het eerste bedrijf op de lijst dat voor honderd procent zijn inkomsten uit defensie haalt, is het Russische Almaz-Antey (nummer 11 in de top 100), voornamelijk gekend voor de productie van de beruchte BUK landluchtraketten.

De Russische vliegtuigbouwer United Aircraft Cooperation, die ambieert om de derde grootste vliegtuigbouwer ter wereld te worden tegen 2025, is terug te vinden op de 16de plaats. De omzet van beide Russische bedrijven verminderde in 2015 echter met 25 procent ten opzichte van 2014.

Samenwerking De voortdurende vraag naar doeltreffende en nieuwe technologie, maar ook de belangrijke investeringsvereisten en compensatieregelingen zetten de militaire ondernemers er toe aan internationale samenwerkingsverbanden te creëren en ook onderling de handen in elkaar te slaan. Soms gaat men ook uit wetenschappelijke noodzaak de mosterd elders halen.

Zo participeren Airbus Helicopters en het Italiaanse Leonardo Finmeccanica, zeg maar Agusta Westland (nummer 8 in de top 100), elk voor 32 procent in NHIndustries, dat de fameuze NH90 bouwt, de nieuwe helikopter waarvan België vier exemplaren aankocht en die op termijn de Sea King moet vervangen.

Het Franse Thales (nummer 10 in de top 100), zowat wereldleider in de productie van drones, investeerde in 2015 alleen reeds 707 miljoen euro in onderzoek en ontwikkeling en werkt wereldwijd samen met 80 academische instellingen. In de toekomst verwacht men over het algemeen dat nog meer bedrijven zullen samensmelten, ook al hebben sommige toppers alles in huis.

De verrassing komt van KNDS, een ‘joint venture’ tussen de Franse groep Nexter en het Duitse Krauss Wegmann. Op de wereldranglijst staat de KNDS slechts op plaats 34 met een omzet van 2,1 miljard euro in 2015. Maar als groep, die haar inkomsten voor honderd pro-

cent haalt uit defensie, is het op wereldniveau in feite de derde wapenproducent.

FN Welke landen spelen nog een voorname rol in de wapenindustrie? Israël, Duitsland, Japan en Zuid-Korea blijken goed vertegenwoordigd te zijn. Denel uit Zuid-Afrika is het enige Afrikaans bedrijf dat in de top 100 voorkomt en het volledige militair gamma produceert van vliegtuigen tot geweerkogels.

De Australische scheepsbouwer Austal beperkt zich dan weer tot fregatten en andere oorlogsbodems. Ook Canada, India, Nederland en Turkije hebben een aantal bedrijven in de top 100. De jaarlijkse rangschikking wordt door Defense News opgemaakt op basis van de omzetcijfers die door de bedrijven of groepen zelf worden meegedeeld. Sommige bedrijfsresultaten werden ingewonnen via rapporten of andere open bronnen.

België heeft geen bedrijven in de top 100.

De Belgische wapenindustrie is volledig in handen van de Waalse regio, die sinds 1997 voor honderd procent eigenaar is van de Groep Herstal dat de merken FN Herstal, Browning en Winchester omvat.

Op basis van de omzetcijfers zal de Groep Herstal wel nooit de top 100 halen, maar wat betreft lichtere oorlogswapens en handvuurwapens in het algemeen, wordt FN toch als een wereldleider beschouwd. Of wij daar fier moeten over zijn, laten we in het midden.

RIRO

De schijnvertoning voor het begrotingsconclaaf Uit de smalle beursstraat De begrotingsopmaak 2017 wordt een moeilijke klus. Niet zozeer omdat er plots 4,2 miljard euro moet worden gevonden in plaats van de voorziene 2,4 miljard. Wel omdat het hele begrotingsconclaaf past in een strategie ‘beschadig N-VA’ door CD&V, met vicepremier Kris Peeters voorop.

De cijfers van de administratie en het Planbureau over de noodzakelijke begrotingssanering zorgden zoals gewoonlijk voor de nodige opwinding. Blijkbaar moet de federale regering de komende dagen niet op zoek 2,4 miljard euro om de begroting op koers te houden, maar is er een put geslagen van 4,2 miljard. Het is niet de eerste keer dat de voorspellingen in negatieve zin moeten worden bijgesteld. Dit voorjaar gebeurde hetzelfde. Minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) werd toen met alle zonden van Israël overladen.

En het was binnen de regering vooral de CD&V die kritiek leverde. Vooral vicepremier en minister van Werk Kris Peeters liet zich niet onbetuigd.

Zuiver politiek gevecht Is die kritiek terecht? Laten we eerst naar de cijfers kijken.

Eén van de grote problemen zijn de minderinkomsten uit belastingen. Dat is deels het gevolg van de tegenvallende conjunctuur, deels het gevolg van het feit dat het voor bedrijven fiscaal minder aantrekkelijk is om voorafbetalingen in de belastingen te doen. Dat geld komt straks dus toch binnen. Hier treft de minister van Financiën geen blaam. Idem voor de voorspelde minderinkomsten door lagere groei na de Brexit.

De vragen over de financiering van de taxshift zijn terecht.

Dat was al bekend toen de Nationale Bank in februari haar jaarverslag voorstelde. Maar is dat de fout van de minister van Financiën? Het is eerder de verantwoordelijkheid van de hele

regering. Nu, dit begrotingsconclaaf gaat allang niet meer over de cijfers. Een uitstel van het begrotingsevenwicht naar 2019 en 2020 is al zo goed als zeker. De Europese Commissie heeft er geen problemen mee als bepaalde landen de sanering in de jaren spreiden, op voorwaarde dat ze een aantal structurele hervormingen doorvoeren, zoals een verlaging van de vennootschapsbelasting of maatregelen die langer werken aanmoedigen.

Met de opmaak van de begroting 2017 door de federale regering gaat het om een zuiver politiek gevecht. De N-VA heeft er lange tijd op gehamerd dat er een einde moet worden gemaakt aan het waterhoofd van de overheid. Dat zowat 51 procent van wat in het land wordt geproduceerd door de handen van de overheid passeert, is onaanvaardbaar. Dus moet een begrotingssanering nu en de komende jaren enkel gebeuren aan de uitgavenkant. Maar wat merken we? De CD&V blijft herhalen dat we ons hebben kapot bespaard en dat een verdere inkrimping van het overheidsbeslag niet aan de orde is. En dat terwijl de overheidsuitgaven in buurlanden als Nederland (45%) en Duitsland (44%) een stuk lager liggen. In Zwitserland, een nietEU-land, is dat nog een stuk lager, met minder dan 39 procent.

N-VA mag niet scoren Kris Peeters kwam doodleuk vertellen dat verdere besparingen niet kunnen omdat de economische toestand te precair is: “Snoeien in tijden van vorst en koude is niet wijs.” Het

klopt dat de groeicijfers van 1,5 procent niet indrukwekkend zijn. Maar wie hoopt op groeicijfers van 2 tot 3 procent zal lang moeten wachten. In de huidige omstandigheden is een groei van 1,5 procent een meevaller. Zijn voorstel om niet te besparen, is absurd.

Kris Peeters doet het toch, omdat hij één doel heeft: het de N-VA in deze regering zo moeilijk mogelijk maken en aantonen dat er van hervormen eigenlijk geen sprake kan zijn, ook zonder de PS. Op de verkiezingsavond van mei 2014 zei Kris Peeters: “We zijn de tweede partij en ze zullen het geweten hebben.” Ondertussen is duidelijk wat de links afgewende ex-Unizo-baas daarmee bedoelt. De aanloop naar het begrotingsconclaaf is daarmee verworden tot een schijnvertoning.

Er wordt een plat politiek spel gespeeld op de kap van de bevolking. Een sanering van de overheidsfinanciën is dringend nodig. Niet omdat Europa het wil, zoals velen beweren, maar wel omdat de kosten van de vergrijzing (pensioenen, gezondheidszorg) straks onbetaalbaar dreigen te worden. De vorige regeringen hebben deze factuur altijd doorgesluisd naar de volgende generaties en het is blijkbaar de bedoeling van de CD&V dat de huidige regering op de ingeslagen weg voortgaat.

Niet uit sadistische neigingen ten opzichte van de eigen bevolking, wel omdat dit ingegeven is door een spelletje politiek schaken van Peeters en Beke.

De N-VA mag niet scoren. Dat dit gebeurt ten koste van de welvaart van de Vlamingen is voor de christendemocraten van secundair belang.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

29 september 2016

Info over leefloon stilletjes over communautaire en migratie Als we de jongste “berichtgeving” mogen geloven, is de toename van het aantal leefloners vooral een Vlaams probleem. Berichtgeving, schrijven we, want niet één krant of blad heeft zich de moeite getroost die “mededeling” van de overheid eens na te trekken. Lezers van dit blad weten het wel: de leefloonmiserie situeert zich vooral in Brussel en Wallonië. En Vlaanderen betaalt steevast mee. Meer zelfs dan tien jaar geleden.

Het aantal leefloners is in de eerste vier maanden van 2016 met tien procent gestegen in vergelijking met dezelfde periode vorig jaar. In die periode hadden 124.657 personen recht op een leefloon, tegenover 116.149 in 2015. De cijfers komen van de programmatorische overheidsdienst Maatschappelijke Integratie (POD MI).

Voor die stijging zijn er twee oorzaken. Eerste oorzaak is de gewijzigde wetgeving over het recht op een inschakelingsuitkering. Jonge afgestudeerden die een jaar na hun studies nog geen werk vonden, kunnen een inschakelingsuitkering (vroeger ‘wachtuitkering’) aanvragen. De regering-Di Rupo beperkte in 2012 die uitkering tot drie jaar. Wie daarna nog werkloos is, valt eventueel terug op een leefloon (via OCMW). Vanaf 2015 krompen de RVA-uitkeringen, maar gingen de leeflooncijfers dus aan het dansen.

De tweede oorzaak is het toenemend aantal erkende vluchtelingen (2). In de eerste vier maanden van 2016 blijkt het aandeel erkende vluchtelingen in de leefloonpopulatie toe te nemen (van gemiddeld 9,2 procent in 2015 tot 10,4 procent). En er is – ruimer dan – ook een duidelijk verband tussen leefloon en migratie. Meer dan een kwart van de leefloontrekkers zijn niet-Belgen. Kostprijs: 243 miljoen euro. “Het begrip OCMW van de wereld spelen, kan haast niet letterlijker”, zei Barbara Pas (Vlaams Belang) toen ze die cijfers kreeg van Willy Borsus. “Een fabeltje als zou immigratie garant staan voor het opvangen van de vergrijzingskost”.

Terug naar het leefloonnieuws van de voorbije week. Werkelijk alle media beperken zich tot de blote overname van de Belga-informatie dat “de grootste stijging van het aantal leefloners zich voordoet in Vlaanderen” (+11,2 procent tegenover Wallonië +9,3 procent en Brussel +8,6 procent). Met dergelijke berichtgeving is de kans niet gering dat de haastige lezer/luisteraar/kijker hieruit besluit dat het leefloon almaar meer een Vlaams probleem wordt. Net het omgekeerde is waar.

Regionale info In 2004 werd 27,4 procent van de leefloners geregistreerd in Vlaanderen, tien jaar later in 2014 nog 25,4 procent, blijkt uit de statistische rapporten van de POD-MI. De leefloonkloof tussen de deelstaten neemt dus nog toe.

In 2015 verloren 29.155 mensen hun uitkering:

Minister van Finaciën Johan Van Overtveldt moet op zoek naar 4,2 miljard euro

Transfers Het is duidelijk in welke gewesten de leefloonband leegloopt, en welk gewest die band vooral oppompt. Dat gaat niet over kleine bedragen: een alleenstaande krijgt een leefloon van 867 euro per maand, een samenwonende 578 euro en iemand met een gezin ten laste 1.156 euro.

En wat brengt de toekomst? “De groei van het aantal leefloners zal nog niet snel afnemen”, zegt Julien van Geertsom, voorzitter van de POD MI. Het leefloonverhaal is een component van het ruimere transferdebat. “Magnette wil af van geldtransfers”, schreven de kranten na zijn toespraak in het openingscollege Economie aan de Universiteit van Hasselt. Bijna blijgezind…

Magnette pakte er nochtans alleen maar uit met zijn al langer bekende en bedenkelijke argumenten. “Het geld dat naar Wallonië gaat komt Vlaanderen meer ten goede dan Wallonië… Van elke 100 euro die in Wallonië wordt geïnvesteerd, gaat 36 euro meerwaarde naar Vlaanderen en maar 31 naar Wallonië.” Of met de kromme vergelijking dat transfers “in verschillende federale staten” bestaan.

Bovendien – nog zo’n truc, of noem het een leugen - reduceerde hij de geldstroom tot “290 euro per Vlaming per jaar… wat wel meevalt”…

Of het modale Vlaams gezin jaarlijks een viervoud van dat bedrag of bijna 1.200 euro transfers voor Wallonië vindt meevallen, willen we nog wel eens zien.

Bovendien slaat Magnettes cijfer alleen maar op de transfers via de financieringswet.

De geldstroom via de sociale zekerheid (meer Vlamingen betalen, minder Vlamingen krijgen) houdt hij buiten beeld, want dat is voor hem geen transfer, maar “solidariteit”.

Terecht zei Vlaams minister-president Geert Bourgeois dat hij de Waalse oproep om “nog even” solidair te zijn om de tien jaar hoort. Volgens de Vlaamse regeringsleider bedragen de transfers 6 miljard euro per jaar.

Anja Pieters

De Vlaming lijkt in grote mate gewonnen voor het opleggen van sociale verplichtingen in ruil voor een werkloosheidsuitkering en leefloon. Dat blijkt uit een bevraging door onderzoekers van het Instituut voor Sociaal en Politiek Opinieonderzoek (ISPO) van de KU Leuven bij 1.182 Vlaamse kiezers in de maanden na de verkiezingen, najaar 2014, voorjaar 2015.

Driekwart van de ondervraagden vindt dat langdurig werklozen gedwongen mogen worden zich te herscholen en dat leefloontrekkers mogen verplicht worden tot gemeenschapsdienst.

Mocht er ooit iemand aan getwijfeld hebben: de Saoedi’s zijn niet van plan hun zandpaleis open te stellen voor andere religies dan de islam. Het was de Saoedische minister van Justitie die – op visite in Brussel – nog eens het puntje op de i zette. Zijn land is immers de ‘Heilige Wieg van de Islam’, en die wieg kan onmogelijk vervuild worden door gebouwen van enige andere cultus. Ondertussen staat in ons eigenste Brussel al decennia de Grote Moskee te blinken, een ‘cadeautje’ van diezelfde Saoedi’s aan dit land en zijn koningshuis. En Brussel is in Europa lang niet de enige stad waar de gulle prinsen een moskee hebben neergepoot. In al die moskeeën wordt driftig het salafisme gepredikt – de islam in al zijn pure en derhalve onmenselijke ‘glorie’.

Dat daarmee – om in dezelfde bloemrijke termen te spreken – de Heilige Wieg van de Westerse Beschaving, ons eigenste Avondland, op bijzonder ernstige manier wordt ver-

Beeld van de week

19.265 in Wallonië, 4.807 mensen in Brussel, amper 5.083 in Vlaanderen. Voor wie het uit het oog zou verliezen: Vlaanderen telt bijna dubbel zoveel inwoners als Wallonië en zesmaal zoveel als Brussel. In Vlaanderen valt maar een vijfde van de geschrapte werklozen terug op een leefloon, in Brussel een derde, in Wallonië bijna de helft.

Voor wat hoort wat

Heilige Wieg

3

vuild, daar liggen onze ‘elites’ klaarblijkelijk helemaal niet wakker van.

Laat staan dat ze bij het woestijnkoninkrijk de onevenwichtige gang van zaken zouden aankaarten. Het zou zo maar eens kwetsend en onverdraagzaam kunnen overkomen.

Heilige islamitische tenen zijn immers lang, zeer lang.

Veel moed voor Vic Vic Anciaux, intussen 85, moeten we onze lezers niet voorstellen. We kennen hem als oud-voorzitter van de Volksunie, gedreven geneesheer, parlementslid en staatssecretaris. En nog zoveel meer, want Vic heeft altijd zijn verantwoordelijkheid opgenomen in de Vlaamse Beweging. Jarenlang was hij voorzitter van de Vlaamse Liga tegen Kanker (VLK).

Het was geen leuk bericht om te vernemen dat Vic nu zelf de strijd moet aangaan tegen longkanker. Wij wensen Vic heel veel sterkte en moed bij het overwinnen van zijn ziekte.

Briefje aan Hilde Crevits

Zacht gekookt ei Mevrouw de verblinde, Ik ben van mijn stoel gevallen toen ik het idiote en compleet van de pot gerukte voorstel van u las waarin gij per decreet kwaamt verordenen dat bij de rectorverkiezing van de Universiteit van Gent voortaan nog enkel duo’s mee mogen doen. Die duo’s zouden bovendien moeten bestaan uit een man en een vrouw. Geen teams van twee mannen of twee vrouwen dus; die gruwel wordt verboden. Gij ziet uw demarche als een stap naar meer gelijkwaardigheid tussen de seksen.

Sta mij toe dat ik daar eens hard mee lach en dat ik vind dat gij hier een quasi ongeëvenaard staaltje van politieke correctheid tentoonspreidt.

Ja, we hebben het goed gehoord: het komt er bijgevolg op neer om volgend jaar bij de rectorverkiezing aan de Universiteit Gent als kandidaten op te komen in een duo, telkens met een man of vrouw. En heel officieel en plechtstatig klinkt het: “Het duo zal genderevenwichtig zijn samengesteld en moet het pluralistische karakter van de instelling bevestigen. Belangrijke wijziging is dat voortaan alle personeelsleden en alle studenten voor de duo’s zullen kunnen stemmen.”

Halleluja!

Lach ik hiermee omdat ik tegen vrouwen ben in het rectorsambt of omdat ik vind dat vrouwen daarvoor niet geschikt zijn? Laat het héél duidelijk zijn: geenszins.

Ik lach ermee omdat gij hiermee weeral eens door het stof van de politiek correcte dictatuur kruipt en gij u hierdoor in al uw bakvisachtige naïviteit gewoonweg belachelijk maakt. En tegelijk vind ik dat droevig omdat precies door dat genderneutraal geheikneut een belangrijke aangelegenheid uit het oog verloren wordt: de kwaliteit van de kandidaten.

Want daar moet het toch om gaan! Als blijkt dat de beste, de tweede beste en de derde beste, enzovoort, allemaal vrouwen zijn, welaan dan! Dan moeten zij besturen.

Zijn het allemaal mannen, even welaan dan!

En zijn het vrouwen en mannen door elkaar, ook goed. Als de besten maar zijn aange-

duid. Daar gaat het om. Al de rest is larie en apekool. Met al die quota en gedwongen verdeelsleutels kan het alleen maar bergaf gaan. Want het risico zit er dik in dat men op den duur omwille van de sacrosancte quota wel eens mensen gaat moeten aanstellen die het niet aankunnen.

De nuchtere Rik Torfs van de voorlopig nog vrije Katholieke Universiteit Leuven heeft dat spelletje door en hij laat zich daar niet door vangen. Voor hem geldt inderdaad dat de beste en meest bekwame op de juiste stoel terecht komt. We hebben het immers over universiteiten, nietwaar?! Zo simpel is dat.

En zo logisch. En zo rechtvaardig.

Hou dus op, Akela, met na het verknoeien en debiliseren van het lager en secundair onderwijs nu ook het universitair onderwijs te gaan opofferen op de altaren van de nieuwe hogepriesters van de politiek correcte heilsleer. En als gij daar toch consequent mee wilt doorzetten, dan zullen er zich binnenkort ook nog andere quota aandienen waarmee gij rekening zult moeten houden: evenveel gelovigen als vrijdenkers, evenveel katholieken als moslims en protestanten, evenveel jongeren als ouderen, evenveel gekleurden als blanken, evenveel homo’s als hetero’s en transgenders, evenveel lompe als slimme universitairen, enzovoort. Inderdaad, ik lach ermee. Maar gij - en niet ik - zijt er wel niet mee begonnen!

Daarom, stop deze waanzinnige evolutie en laat elke universiteit in alle vrijheid beslissen wie zij aan haar leiding wil. Of het nu een man of een vrouw is. Om het even. Als de beste het maar haalt. Als de kwaliteit – die ondertussen al zover zoek is – maar blijft bovendrijven. Soms heb ik het gevoel dat gij en de uwen daar bang van zijt.

Misschien moet er ook maar eens een kwaliteitsproef afgelegd worden om minister van Onderwijs te worden. En het zal mij worst wezen of dat dan een man of een vrouw wordt. Als het maar het niveau overstijgt van wat wij dezer dagen meemaken.

4

Dossier

29 september 2016

De derde industriële revolutie Vorige week grossierde CD&V-eurocommissaris Thyssen nog maar eens in clichés.

“We maken een nieuwe industriële revolutie mee met ingrijpende ontwikkelingen”, oreerde het wicht, maar een oplossing heeft ze ook niet.

De eerste revolutie We denken misschien dat we in de revolutionairste aller tijden leven maar feitelijk is die derde (ICT-)revolutie veel minder spectaculair dan haar voorgangers. De eerste industriële revolutie begon met de stoommachine van James Watt in 1765 al vragen historici zich nog altijd af waarom de praktische Romeinen met al hun technologische kennis nooit die doorbraak verwezenlijkt hebben. Meestal zoekt men dan de schuld bij de slaveneconomie die geen aansporing was om te besparen op arbeid.

Die eerste revolutie stelde nog niet zoveel voor: stinkende grote stoommachines vervingen wel geleidelijk wat mensen-, wateren paardenkracht. Vooral de altijd belangrijke textielsector profiteerde ervan en dankzij de stoomtrein konden grondstoffen en afgewerkte producten wat gemakkelijker en vlugger vervoerd worden.

In Groot-Brittannië veranderde het landschap en de economie en als het in Engeland regent, drupt het in Vlaanderen. Nogal wat keuterboertjes hadden een bijverdienste als wever nodig en konden niet concurreren met de goedkopere fabrieksproducten.

Noodgedwongen weken ze uit naar de stad om daar in de eerste fabrieken te werken.

Maar in het grootste deel van de wereld ging alles nog zijn agrarische gangetje met goede en slechte jaren.

De economische indicatoren wijzen erop dat er in Europa geen groot verschil was in levensstandaard tussen de Romeinse tijd en 1850. In eigen land weten we dat onder de regering van Filips de Goede (niet toevallig is dat zijn bijnaam) de gewone mensen het beter dan ooit tevoren en daarna hadden. In die halve eeuw, tussen 1420 en 1470, werd 60 procent van het inkomen aan voeding en huishuur besteed en die welvaart zie je terug in onze gotische kathedralen. Later volstond het inkomen van veel gezinnen niet voor die eerste levensbehoeften. Eerst 400 jaar later bereikte men voor het eerst weer dezelfde levensstandaard: met dank aan de tweede industriële revolutie.

De tweede glorieuze Die honderd jaar, tussen 1870 en 1970, zien een economische groei en een verhoging van de levensstandaard waarbij de huidige veranderingen wat bleekjes afsteken.

Die glorieuze honderd jaar zijn de gevolgen van revoluties die het leven van iedereen grondig veranderden. Ze waren het gevolg van spectaculaire ontdekkingen of uitvindingen toen de burgermaatschappijen meer en meer belang gingen hechten aan praktische wetenschap.

De levensverwachting van de mensen steeg spectaculair toen de Fransman Louis Pasteur ontdekte dat “micro-organismes” ziekten veroorzaakten; een reden te meer om overal rioleringen aan te leggen. Denk ook aan de gloeilamp van Edison. Mijn moeder heeft nog de petroleumlamp meegemaakt en herinnerde zich nog hoe ze kort na de Eerste Wereldoorlog in dat kleine arbeidershuisje elektriciteit kregen. Heel de buurt kwam kijken. Voortaan was er dag en nacht licht. De telefoon van Graham Bell maakte voor het eerst gesprekken mogelijk tussen mensen die niet in dezelfde ruimte verbleven. Nog zo’n mirakel was de explosiemotor van de Duitser Carl Benz.

De toepassingen van een verhoudingsgewijze kleine motor waren legio en verveelvoudigden de productie van alle mogelijke dingen; in de eerste plaats natuurlijk van een autonoom bewegend voertuig dat weldra verplaatsingen buiten het eigen dorp en de stad mogelijk maakte. In eigen land bezat Wallonië drie generaties lang de belangrijkste economie van Europa, na Groot-Brittannië. Vlaanderen, dat geen grondstoffen bezat, hinkte lang achterop, tot de ontdekking van de Kempense steenkool de situatie wijzigde.

De machthebbers hadden uit de arbeidersconcentraties in Wallonië wel iets geleerd.

Vlaanderen kreeg een fijnmazig spoorwegen buurtspoorwegennet zodat de arbeiders

voortaan ’s avonds of in het weekend naar huis terugkeerden zodat de pastoor en de postmeester konden controleren wat ze zegden en lazen en braafheid beloond werd.

En de lonen konden laag gehouden worden, want “de lochting maakt zovele goe”. Vlaanderen is het enige land in Europa waar tussen de twee wereldoorlogen de dorpen groeiden en de steden krompen. In die jaren bracht de radio voor het eerst het nieuws direct in de huiskamer.

Verdrievoudiging van het inkomen Na de oorlog kwam dan een nieuwe vloed over ons heen. Ik herinner me hoe ik als kind verveeld moest luisteren naar die gepassioneerde discussies tussen de volwassenen over de verschillende merken “feu continue” in plaats van de Leuvense kachel, over het gebruik van een stofzuiger, over de voordelen van een extreem duur toestel als een koelkast. En toen kwam de televisie: het toestel dat Vlaanderen creëerde.

O, het woord Vlaanderen werd niet veel gebruikt, maar avond na avond zagen mensen toestanden tussen Lommel en Oostende, hoorden ze pretentieuze Waalse ministers die alleen Frans spraken en begrepen ze dat ze maar tweederangsburgers waren. Eindelijk geraakten ze vertrouwd met hun eigen taal en niet alleen meer met één van hun lelijke dialecten. De televisie liquideerde ook veel, zoals een bloeiend verenigingsleven en een gezellige buurt; de tv trok de mensen naar binnen.

Met de goedkope auto trokken ze er dan weer op uit. Vliegen was alleen iets voor de superrijken, tot de goedkope charters naar de Middellandse Zeelanden verschenen. Rond 1975 was die enorme bonanza voorbij, al werden al die dingen en toestellen nog sterk verbeterd en veel goedkoper.

Alleen al in die vijftien jaar, tussen 1960 en 1975, verdrievoudigde het reële inkomen in Vlaanderen; een eenmalig iets dat zich waarschijnlijk nooit meer zal herhalen.

De derde revolutie of ramp?

Die inkomensstijgingen waren het resultaat van spectaculaire productiestijgingen, maar die zijn tussen 1970 en vandaag sterk gedaald tot ongeveer 1.8 procent per jaar in de hele westerse wereld. In de jaren zeventig begon de verplaatsing van banen naar lageloonlanden, en de vernietiging van onze industrie is vandaag nog altijd niet gestopt.

Eén ogenblik leek het erop dat het internet en de pc een nieuwe groeispurt mogelijk maakten maar daar is de laatste tien jaar niet veel van over gebleven. De aartsleugenaar Verhofstadt gebruikte als eerste minister voor het eerst de term “de nieuwe economie” en het goede nieuws is dat de dotcomrevolutie de werkloosheid aanvankelijk niet spectaculair heeft doen toenemen. Maar kan hetzelfde gezegd worden over de huidige ICT-revolutie?

Ze zet niet ieders leven grondig op zijn kop, zoals de mensen meemaakten die rond 1900 geboren werden. Ze beperkt zich meestal tot wat amusement op een schermpje, een veel vluggere communicatie en een uiterst vlugge informatieverwerking. Maar onderschatten moeten we ze ook niet. De tweede industriële revolutie produceerde enorm veel arbeidsbesparende machines en apparaten maar die vergden op hun beurt een grote groei van de werkgelegenheid.

De robotisering en de ICT vernietigen vooral de banen van de middenklasse. Het lijkt erop dat nieuwe banen alleen nog weggelegd zijn voor hooggeschoolden of voor mensen die slecht betaalde routineklussen uitvoeren. Het gevolg kan zijn, al is dat voorlopig nog niet het geval, dat de meeste jonge Vlamingen niet langer dezelfde levensstandaard zullen genieten als die van hun ouders; dat het geleidelijk weer wat bergaf gaat temeer omdat West-Europa het afvalputje van de wereld wordt waar het profitariaat op afkomt als meeuwen op het stort, zoals Louis Tobback het uitdrukte. Dat is inderdaad een revolutie, maar dan zeker niet in goede zin.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Weggemoffeld Het verkleinen van de N-VA-Kamerfractie met twee eenheden, door het ontslag van Hendrik Vuye en Veerle Wouters, zorgde ook voor wat wisselingen in het halfrond. Achter N-VA zit steevast het Vlaams Belang. Maar men wilde klaarblijkelijk de Vlaams-nationale oppositie niet nog versterken daar, want de twee ex-NVA’ers werden achter de Open Vld neergepoot, een beetje weggemoffeld. Natuurlijk brengt hun ontslag een deel praktische en materiële zorgen mee, zoals medewerkers die misschien wel N-VA-gezagsgetrouw zijn, maar nu toch mee moeten met hun bazen… Leuk is anders, denken we.

Bizar sfeertje Als het rommelt in partijen – zoals bij N-VA en sp.a – of er doet iemand erg vervelende uitspraken – denk aan Open Vld’er Van Biesen vorige week – dan is de sfeer in de klassieke wandelgangen redelijk bizar te noemen. Mensen mijden elkaar, er worden politieke prikjes aan elkaar gegeven, sommigen zijn in geen velden of wegen te bespeuren en nog anderen lopen rond met stress van in hun nek tot in hun kleinste teen. Zo liepen de voorbije dagen in het Paleis der Natie tal van N-VA’ers erg gehaast rond en naar de grond kijkend, anderen waren druk met elkaar in de weer om toch maar niet naar voorbijgangers of toevallige passanten te moeten kijken, en nog anderen hadden ‘echt’ geen tijd om een babbeltje te slaan. Ook Peter de Roover, die de voorbije jaren geleerd heeft in een keurig pak, gladgeschoren en zonder de onvermijdelijke sjaal en pet opvallend majesteitelijk door de gangen te schrijden, zagen we nauwelijks. Het was kil in de Wetstraat…

Genoeg vijanden In de media wordt er gedaan alsof er nu pas Vlaams-nationale oppositie gaat komen tegen N-VA, die de communautaire tegenstellingen binnen de regering zal oppoken. Dat moet toch wat genuanceerd worden, want het is zoals Bart Maddens vorige vrijdag in De Standaard zei: “Dat is wat Barbara Pas van Vlaams Belang tot nu toe met veel ijver deed. Maar zij wordt doodgezwegen in de media.” Dat zegt dan weer alles over onze objectieve media…

Niettemin nodigde Barbara Pas hen alvast uit dat samen met haar en haar partij te doen, precies omdat zij in communautaire parlementaire werkzaamheden al heel wat expertise heeft opgebouwd. Ze meldde op haar webstek: “Alleen deze legislatuur al namen we – letterlijk tot op vandaag – precies maar liefst 519 (vijfhonderd en negentien!) initiatieven in Kamer, Senaat en Vlaams Parlement over communautaire aangelegenheden, gaande van wetsvoorstellen over mondelinge en schriftelijke vragen tot voorstellen van resolutie…”

Zij schreef ook ervan overtuigd te zijn dat de

achterban van de Vlaamse Beweging het zou toejuichen dat er eindelijk eens samengewerkt wordt en dat de politieke spelletjes zouden ophouden. “Want”, opperde ze, “buiten het Vlaams-nationale kamp hebben we toch al vijanden genoeg, niet?!” Boenk erop!

Vrienden Diezelfde Barbara Pas had in de commissie Defensie een vraag gesteld aan N-VA-minister Steven Vandeput over de taal(on)evenwichten in het leger. Zo zou er bij de officieren een zeer klein onevenwicht bestaan van 61 procent Nederlandstaligen tegenover 39 procent Franstaligen. Bij de onderofficieren zou het gaan om 57 procent Nederlandstaligen tegenover 43 procent Franstaligen, en bij de vrijwilligers om slechts 51 procent Nederlandstaligen tegenover 49 procent Franstaligen. De algemeen aanvaarde streefnorm is altijd 60 procent N tegenover 40 procent F geweest. Ook al gaf de minister een aantal redenen op die de N-achterstand moesten duiden (minder sollicitanten, specificiteit van opdrachten,…), vond Pas toch dat er een tandje mocht bijgestoken worden om de evenwichten te bereiken en legde daartoe ten aanzien van de minister en de regering een aanmoedigende motie van aanbeveling neer. Groot was haar verbazing dat N-VA’er Peter Buysrogge haar motie brutaal onderuithaalde met een eenvoudige motie die opriep om gewoon over te gaan tot de orde van de dag. En nog groter werd die verbazing toen zij zag dat Buysrogge zijn motie indiende samen met – gordels vast! – Damien Thiéry, de Vlamingen hatende en steeds weer opnieuw niet-benoemde burgemeester van de Randgemeente Linkebeek. Mooi gezelschap!

Peter weet zijn vrienden wel te kiezen…

Belgische oplossing De zaak van de artsenquota is van de baan.

De regering besliste om de oude verdeling, 60 procent N en 40 procent F, te handhaven. Die stond op de helling nadat was gebleken dat de Franstaligen zich daar de voorbije jaren niet aan hadden gehouden door hun artsencontingent niet te beperken middels ingangsexamens of iets dergelijks, zoals men dat in Vlaanderen zeer stipt volgend de afspraken wèl had gedaan.

Er ontstond bijgevolg een overtal aan gene kant van de taalgrens. Het is zeker de verdienste van N-VA binnen de regering om het been te hebben stijf gehouden. Alleen kon men zich de vraag stellen: wat dient er met die door de jaren heen ontstane overtallen te gebeuren?

En toen kwam eens te meer een typisch Belgische oplossing uit de bus…

Ze worden geregulariseerd en de toekomstige quota worden daaraan aangepast. Compensatie voor de Vlamingen, dus? Dat ziet ge van hier! Stel je even voor dat de zaak omgekeerd was geweest…

Actueel

29 september 2016

5

Geen kat wil nog meer Vlaanderen?

In het debat over de zaak-Vuye-Wouters haasten alle tegenstanders van meer Vlaanderen zich de voorbije dagen om erop te wijzen dat geen kat daar nog belangstelling voor heeft. Ze baseren zich hierbij steevast op een onderzoek van de Leuvense professor Marc Swyngedouw (*). Dat onderzoek, uitgevoerd in de winter 2014-2015, verdient een grondige lezing. Veel journalisten en commentatoren hebben daar blijkbaar de tijd niet voor.

Swyngedouw en co bedachten een drietal vragen om hun punt te maken. De eerste overtuigt niet: “In welke mate was de staatshervorming een stemmotief?” Om dat te weten te komen, stopten de Leuvense sociologen (ISPO) het begrip ‘staatshervorming’ in een pakket van 13 mogelijke stemmotieven.

De thema’s werk (43 procent), gezondheid (36,9 procent), pensioen (32,4 procent), sociale zekerheid (26,7 procent), justitie en politie (24 procent) scoorden veel hoger dan het abstracte begrip ‘staatshervorming’ (5,7 procent)? Wie had anders verwacht?

Swyngedouws conclusie is snel gemaakt: “Nog minder dan in het verleden vormde het communautaire een thema waarop de kiezers hun stemgedrag afstemden”, besluit hij. Had niemand in zijn team dan de reflex om te overwegen of het abstracte begrip staatshervorming tussen evidente, begrijpelijke, concrete zaken als werk, gezondheid, belastingen wel paste? Moeten we dan verbaasd zijn als ook de N-VA-kiezers die thema’s als top drie aanstipten, en VB’ers criminaliteit, migratie en werk als prioriteiten aanduidden?

Swyngedouw verzweeg wel meer nuances: • veel nationalisten zijn bijna per definitie felle tegenstanders van een ‘staatshervorming’. Zij willen een Vlaamse staatsvorming,

een onafhankelijk Vlaanderen.

• Na jaren gekrakeel waren velen misschien wel toe aan wat communautaire rust. Het onderzoek werd uitgevoerd na de vorming van de regering-Michel mét N-VA (begin oktober 2014) • Dat de N-VA het thema staatshervorming in 2014 zelf (tijdelijk) uit de campagne had geschrapt om voorrang te geven aan het sociaal-economische speelt zeker een rol. Het electorale jachtterrein van de partij werd met succes verruimd, bleek na de verkiezingen.

De communautaire omgevingstemperatuur bepaalt mee het antwoord op dit soort vragen. De nasleep van de verkiezingen van 2010 (onderzoek 2010) was met de lange regeringscrisis erg koortsig, de winter 20142015 (onderzoek 2014) was communautair gewoon onderkoeld.

Niet in het zand Anderzijds, de Vlaamsgezinden moeten de kop niet in het zand steken. Als de vraag over splitsing/separatisme in 2014 (6,4 procent voorstanders) identiek is geformuleerd als in de onderzoeken van 2007 (13,3 procent) en 2010 (19,7 procent) is dat niet zonder betekenis. Het bevriezen van communautaire thema’s is riskant.

Dat uit zich niet alleen in hun rangorde van problemen die moeten worden aangepakt, ook in hun antwoord over de toekomst van België. Ook daaruit blijkt dat het radicalisme was getemperd. Er waren in de winter 2014-2015 minder belgicisten dan in het vorig onderzoek (van 13,8 naar 11,2 procent), maar ook minder separatisten (van 11,9 naar 6,4 procent).

Daarnaast stijgt het aantal Vlamingen die “meer België” willen van 8,2 naar 13,2 procent, terwijl het aantal Vlamingen dat meer Vlaanderen wil, zou dalen van 52 naar 36,4 procent.

U had het al begrepen: flink wat meer mensen zijn dus tevreden met de situatie zoals die nu is (van 14,1 naar 32,8 procent).

Ook hier valt iets te zeggen over de methodiek. In de vijf mogelijke opties van antwoord komt het woord Vlaanderen niet eens voor. Het wordt vertaald als “gewest en gemeenschap”.

Dat is geen detail. Zo klinkt ook de optie ‘België splitsen’ veel negatiever dan een alternatief als ‘ik ben voor een zelfstandig Vlaanderen’.

Heeft Swyngedouw die nuance in de vraagstelling ooit onderzocht?

Tot slot had het hem gesierd als hij had opgemerkt dat zelfs in die omstandigheden nog altijd 42,8 procent van de Vlamingen voorstander is van “meer Vlaanderen” (twee opties) tegenover maar 24,6 procent voorstanders van meer België.

Er is zelfs een merkwaardige contradictie met een derde vraag van Swyngedouw: “Wie moet beslissen: Vlaanderen of België?” Voor niet minder dan 32,1 procent van de Vlamingen is Vlaanderen het “gewenste beslissingsniveau”. Een derde van de Vlamingen is nu plots

wél voorstander van Vlaams zelfbestuur? Hoe duid je het grote verschil met “6 procent separatisten”?

Besluit De communautaire radicalisering van de jongste 10 à 15 jaar in iedere studie opnieuw proberen ontkennen, werkt zelfs op de lachspieren. Ze leidde tot een verpletterend electoraal succes van de Vlaamsgezinde partijen.

Ze bliezen de traditionele partijen weg van de macht. Is dat een detail in de electorale geschiedenis?

Anderzijds kan een en ander erop wijzen dat de verleidingskracht van communautaire ideeën onder druk komt te staan. Het parkeren van Vlaamse radicaliteit is riskant.

We schreven het hier eerder: het telraam van Swyngedouw en co tikt juist aan, de methodiek is niet altijd helder, en de duiding die ze erbij geven is bedenkelijk. Een student zou ervoor worden gebuisd.

Anja Pieters

(*) “Het communautaire in de verkiezingen van 25 mei 2014” - Een onderzoeksverslag van het Centrum voor Sociologisch Onderzoek (CeSo) en het Instituut voor Sociaal en Politiek Opinieonderzoek (ISPO) is 26 bladzijden lang. Het rapport is gebaseerd op het postelectoraal verkiezingsonderzoek dat werkte via interviews van een goed uur (‘face-to-face’). De enquêtes werden afgenomen tussen 2 oktober 2014 en 16 maart 2015.

Eerste televisiedebat tussen Clinton en Trump

Clinton lokte Trump succesvol uit zijn kot, maar zal het uitmaken?

Amerikaans vrijhandelsakkoord): “De slechtse handelsdeal ooit, zeker in Amerika”. Ook nam hij TPP (een voorgesteld vrijhandelsakkoord tussen de VSA en elf landen in de Stille Oceaan) sterk op de korrel. Hij raakte toch een snaar door te wijzen op Clintons dubbelzinnige positie met betrekking tot dit akkoord.

TPP is onpopulair in de VSA en Clinton veranderde haar positie t.o.v. het akkoord van voor naar tegen.

Afgelopen maandagavond is op de Amerikaanse televisie (en vele buitenlandse zenders) het eerste presidentieel debat uitgezonden tussen de Democratische presidentskandidaat Hillary Clinton en de Republikeinse kandidaat Donald Trump vanuit Hofstra University.

Het debat nam een kalme start - ook de toeschouwers werden aangemaand stil te blijven. Maar het debat escaleerde al snel in een meer verhit woordenspel, waarbij Trump enkele keren de mist in ging. De mediaconsensus in de VSA is dat Trump het debat heeft verloren. De media bij ons zijn opvallend milder: Deredactie.be sprak over “een evenwicht”.

Maar in peilingen bij burgers en politici zijn ook sterke verschillen te vinden. Volgens een Politico-peiling van ‘insiders’ vindt 80 procent dat Trump het debat heeft verloren. Wie die cijfers opdeelt, vindt zelfs dat een stevige Republikeinse meerderheid Trump als de verliezer ziet terwijl slechts 1 procent van Democratische insiders hun kandidaat als de verliezer achten.

Meer populaire peilingen op CBS daarentegen duiden Trump aan als winnaar. Op de eerder linksprogressieve CNBC vindt zelfs 62 procent van 600.000 deelnemers dat Trump het eerste tv-debat heeft gewonnen.

Ook al was het niet al kommer en kwel voor Trump, toch heeft ‘the Donald’ steken laten vallen.

Thema’s Het debat had drie grote thema’s: welvaart, binnenlands beleid en veiligheidsbeleid.

• Welvaart: Clinton nam een aantal klassieke “tax and spend”-posities in die men gewoon is van Democraten. Ze had het over openbare werken in (groene) energie en infrastructuur, maar ook over meer sociale rechten.

Die moeten volgens Clinton gefinancierd worden door meer belastingen op de rijken. Clinton hamerde op een rake nagel: dat haar plannen volgens een aantal experts voor 10 miljoen jobs zouden zorgen, terwijl Trumps voorgestelde plannen een gat van 3,5 miljoen jobs zouden slaan.

Trump negeerde dat expertenrapport en sprong op zijn economische paradepaardjes: het drastisch verminderen van belastingen (nog sterker dan Roland Reagan) voor kleine en grote bedrijven en anderzijds het streng heronderhandelen van een aantal vrijhandelsakkoorden die thans voor grote welvaartslekken (in jobs en kapitaal) zorgen. In een retorisch beter moment hekelde Trump NAFTA (Noord-

• Binnenlands beleid: het thema racisme, en meer bepaald de rassenrellen in Charlotte (en die daarvoor) naar aanleiding van zwarte doden door politieacties, waren prominent.

Clinton stelde dat het politieapparaat beter opgeleid moet worden, zowel inzake gemeenschapscontacten als in gepast gebruik van geweld. Ook had Clinton het over “systemisch racisme”: de notie dat er in het Amerikaans (justitie)systeem een inherente racistische bias is en dat die moet aangepakt worden.

Trump daarentegen wil meer “law and order”. Hij pakte uit met zijn brede steun van politiekorpsen overal in het land. Hij stelde dat de politie kordater zou moeten kunnen optreden, zoals de politie van New York onder voormalig burgemeester en Trumpbondgenoot Rudy Giuliani dat deed. Toch zei hij dat er ook aan de maatschappelijke slechte toestand van zwarten en Hispanics in de Amerikaanse binnensteden iets moet gedaan worden, maar specifieerde hij dit niet verder.

• Veiligheid: het laatste thema was dat van buitenlands beleid. Clinton zag een grote bedreiging in cyberoorlog en refereerde daarbij naar de vermoedelijke Russische betrokkenheid bij een hackaanval op het mailverkeer van de Democraten. Hierbij kwam Clinton in een slecht daglicht. Een verdoken steek naar Trump die zijn sympathie voor Russisch president Vladimir Poetin niet onder stoelen of banken steekt. Ook vindt Clinton een goeie verstandhouding met islamitische bondgenoten in de regio belangrijk om IS aan te pakken: opnieuw een steek naar Trump. Die stelde eerder een tijdelijke migratieban van moslims voor, die mogelijk heel wat diplomatieke banden zou kunnen schaden.

Trump haalde op zijn beurt uit naar het rampzalig beleid van president Obama in het Midden-Oosten dat een vacuüm zou hebben gecreëerd. In die leegte kon IS groeien tot wat het vandaag is. Ook benadrukte hij het belang

van eerlijkheid in NAVO. Trump wil in NAVOverband wel andere landen beschermen, maar dan moeten ze hun afgesproken bijdragen wel betalen.

Psychologie Dat Trump een stevig ego heeft, is al even duidelijk. Het lijkt erop dat Clinton en haar campagneteam dat als een kans zien. Clinton heeft een aantal malen met succes Trump subtiel geplaagd en uitgelokt. Haar bewering dat Trumps succes komt door zijn rijke komaf, en dat Trumps financieel succes mogelijk helemaal niet zo groot is als hij doet uitschijnen, deden zichtbaar pijn. Trump zijn uitstraling veranderde in reactie hierop van zeer civiel en stil (in de eerste minuten sprak hij zo stil dat het volume luider moest) naar zeer defensief, luid en bijna onsamenhangend.

Anderzijds, Trump leek succesvol Clintons vermeende sterkte op de kop te zetten. Clinton deed 26 jaar lang politieke ervaring op, waarvan heel wat als buitenlandminister. Hij stak haar door dat ze medeverantwoordelijk was voor heel wat van de huidige malaise en hij vroeg waarom ze niet eerder de dingen deed die ze nu voorstelt. Het antwoord van Clinton leek minder zelfzeker.

Bredere plaatje Op het moment van dit schrijven, zijn er nog geen nieuwe kiespeilingen gemaakt ‘postdebat’. Toch is het goed mogelijk dat het afgelopen debat minder impact zal hebben dan velen nu schatten. De verwachtingen voor het debat lagen in lijn met Trumps prestatie (of waren zelfs misschien iets lager: het rechtse Breitbart.com dat erg pro-Trump is, voorspelden al een debatverlies voor hun kandidaat).

Daar komt bij dat Trump zijn grote kracht ligt in het geloof van de Amerikanen dat Trump eerlijker is dan Clinton. Dit debat heeft dat geloof niet verzwakt.

De finale rekening van het debat is dus mogelijk te klein om Trumps momentum in de peilingen te stoppen. Ook mag men erop rekenen dat bij het volgende debat Trump veel beter zal voorbereid zijn: zijn campagneteam zal gebruiken wat werkt. Hillary’s negatieve ervaring zal verder benadrukt worden en het ‘uit het kot lokken’ van Trump zal moeilijker worden.

Het volgende debat staat gepland op 9 oktober.

Jonas Naeyaert

6

Dwars door Vlaanderen

29 september 2016

De Geuzenberg

Jud Süß Een historisch pardon kan dan wel veel pathos opleveren, in werkelijkheid is het vaak goedkoop. Lessen trekken en rechtlijnigheid tonen in het hier en nu, is zoveel complexer. En inzake antisemitisme lijkt dat bij de PS mission impossible te zijn...

Goed, laten we het eens over de Tweede Wereldoorlog hebben. Meer bepaald de bezetting en zonder twijfel het meest morbide aspect ervan: de Jodenvervolging. De geschiedenis is gekend, althans toch de grote lijnen. En we weten welke finaliteit vele Joden die binnen deze landsgrenzen woonden te beurt viel.

Maar vaak belangrijker dan de geschiedenis als dusdanig, is de perceptie ervan. Zo is er die hardnekkige mythe van het moedige ‘Brussel’ dat zich tegen de gang van zaken verzette versus ‘Antwerpen’ dat maar wat graag hand-en-spandiensten verleende aan dergelijke operaties. Op zich klopt het dat het verzet in de hoofdstad groter was dan in de metropool, alleen – en we citeren een expert, professor Herman van Goethem – “is de waarheid zoveel genuanceerder dan dit zwart-witbeeld”. Slechts één nuance: dat ook in Brussel een register van Joden bestond, was een teken van samenwerking. De administratie werd hiertoe verplicht door het toenmalige stadsbestuur, en dan hebben we het over de lui die er reeds voor de oorlog de plak zwaaiden, verkozen in een democratie.

Tweetalige lijsten voor Brussel?

Praatcafé

In de marge van de opening van het nieuwe politieke werkjaar pleitte Brussels ministerpresident Rudi Vervoort (PS) voor een “vereenvoudiging” van de Brusselse instellingen en een vermindering van het aantal Brusselse parlementsleden. Op het eerste zicht niets mis mee, maar als de boer de passie preekt…

Door het verminderen van het aantal parlementsleden wordt natuurlijk gemorreld aan de Vlaamse minimumvertegenwoordiging van 17 zitjes. En daar lijkt het Vervoort echt om te doen. Zo stelt hij in één adem door dat dit probleem kan worden opgevangen door het toelaten van tweetalige kieslijsten. Daarmee herhaalt Vervoort gewoon wat Laurette ‘Mitraillette’ Onkelinx op 6 mei in Le Soir lanceerde, en wat in de praktijk niets anders is dan een teruggaan naar een systeem van excuus-Vlamingen op de Franstalige lijsten. Een voorstel dat toen meteen door Groen en sp.a volmondig werd bijgetreden.

Zowel CD&V, N-VA als Vlaams Belang reageerden afwijzend op het voorstel van Vervoort/Onkelinx. Als het Brussel menens is met de vereenvoudiging en afslanking, dat het dan al eens begint met een fusie van de 19 Brusselse gemeenten, aldus Johan van den Driessche (N-VA).

De Vlaamse Actieve Senioren Federatie Genk/Maas-Oeter, nodigt steeds een spreker uit die met uitgesproken standpunten de maatschappij een spiegel wil voorhouden, dan wel tegen de politiek correcte wereld in wil marcheren. Zo was het nu de beurt aan Wim van Rooy om een lezing te geven over zijn fel omstreden boek “Waarover men niet spreekt”. Het “Ontmoetingshuis” in Voorshoven bij Maaseik zat goed gevuld. De spreekbeurt van Van Rooy mag een succes genoemd worden. Van Rooy deed zijn verhaal op een rustige open manier, dikwijls verwijzend naar de geschiedenis waardoor de gebeurtenissen van vandaag voorspelbaar blijken te zijn, maar weinigen die het willen zien. Anderhalf uur lang bleef het muisstil en daarna was het tijd voor vragen. Vragen die Van Rooy op een zeer deskundige manier beantwoordde. Vele senioren vroegen zich achteraf af waarom de media en vele politici niet durven spreken over “Waarover men niet spreekt”.

De Wetstraat in Diepenbeek Professor Lode Vereeck slaagde erin de Vlaamse minister-president Geert Bourgeois (N-VA) en zijn Waalse collega Paul Magnette (PS) naar Diepenbeek te halen voor het ope-

Gefnuikte carrière Punt is het gratuite karakter van een historisch pardon zonder dat men er consequenties aan koppelt. Beide burgemeesters deden het enkele jaren geleden. Freddy Thielemans (PS) in Brussel; Patrick Janssens (sp.a) in Antwerpen. En uiteraard treft hen persoonlijk niet de minste schuld voor hetgeen zich zeven decennia geleden afspeelde. Maar voor bepaalde kwalijke ontwikkelingen tijdens hun legislatuur kunnen ze wel aangesproken worden.

Freddy noch Patrick dragen enige verantwoordelijkheid voor het feit dat Moshe of Isaac destijds in een trein oostwaarts werden gestopt. Wél voor hetgeen vandaag gebeurt, en dan neemt de vaandelvlucht de bovenhand. We beperken ons tot Brussel, meer bepaald tot de PS, toch wel dé kampioen van de etnische – begrijp: moslim – stem. Want daar heb je plots een Jood in het – excusez le mot – kegelspel. Yves Goldstein heet de man, 38 jaar oud, kabinetschef van minister-president Rudi Vervoort en gedoemd om lijsttrekker te worden in de ezelsgemeente Schaarbeek (nadat Laurette Onkelinx tot twee keer toe naast de sjerp greep). Blijkbaar zei hij een aantal dingen in een debat – enkele uitspraken werden door de New York Times overgenomen – die tegen de politiek correcte consensus ingingen. Hij zei zich te storen aan een wijk in zijn gemeente waar nauwelijks nog alcohol wordt geschonken, en het feit dat vele van die jongeren te weinig met andere culturen in contact komen. Maar er was nog een probleem, een heuse hypotheek op een (partij)planning die deze man hoge toppen moest doen scheren: zijn etniciteit. In aanloop naar de vorige gemeenteraadsverkiezingen waren er al antisemitische pamfletten tegen hem verspreid. Een affaire van belangenvermenging deed hem nu de das om; het soort affaire waar menig partijgenoot zou zijn mee weggeraakt. Maar hij niet.

Dieudonné M’bala M’bala...

“Verrassend was dat helaas niet: Jodenhaat is bij vele jonge Brusselaars van Marokkaanse afkomst banaal. Ten bewijze het grote succes van de Franse komiek Dieudonné, die voor antisemitisme is veroordeeld, maar in Brussel met veel succes clandestien kon optreden voor een enthousiast allochtoon publiek.” We citeren de groene dissident Luckas vander Taelen, zopas nog in De Tijd. Waar staat een Brusselse (of Antwerpse) burgemeester in het licht van dit?

“De leiding van de PS moet antisemitische standpunten binnen haar partij luid en duidelijk veroordelen”, klonk het jaren geleden al bij het Centrum voor Gelijke Kansen, het huidige Unia. Nihil novi sub sole? KNIN.

gen onder een valse naam, proberen ze daar achter te komen. Zogezegd om discriminatie tegen te gaan! Is zoiets wel nodig? Nu reeds leggen OCMW-besturen beslag op leegstaande woningen om er vluchtelingen in te droppen, terwijl noodlijdende eigen inwoners meestal geen kans krijgen.

Erg, maar nog veel erger is het dat huisjesmelkers, bijna allemaal van vreemde oorsprong, hun eigendom(men), alleen ter beschikking stellen aan illegalen omdat ze die mensen volledig in hun macht hebben! Niet moeilijk om woekerprijzen te vragen voor te kleine ruimtes die helemaal niet voldoen aan het noodzakelijke comfort! Kunnen praktijktesten daarvoor ook aangewend worden?

Business Networking International Overgewaaid vanuit de Verenigde Staten, vandaar de benaming, bestaan er wereldwijd duizenden afdelingen, en in Brugge is dat BNI De Metten, met 35 leden die wekelijks een paar uren samenkomen om tips, raad en opdrachten aan elkaar door te geven. Want als je als ondernemer iets geeft, krijg je altijd iets terug. Een eenvoudige filosofie die verleden jaar dankzij het ontstane netwerk meer dan één miljoen euro “meeromzet” opbracht.

In brouwerij de Halve Maan organiseert BNI De Metten op het einde van de maand een bijeenkomst met brouwer Xavier Vanneste als één van de gastsprekers. Hij zal het hebben over crowdfunding, het inzamelen van geld voor een welbepaald project en in ruil daarvoor iets teruggeven aan de geldschieters. Wie kan het beter weten?

Sedert een paar weken stromen twee van zijn bieren, Brugse Zot en Straffe Hendrik, ondergronds tegen 5.000 liter per uur vanuit de historische binnenstad naar het industrieterrein Waggelwater, 3,276 kilometer ver, een unicum in de wereld. Kostprijs: 300.000 euro, gedeeltelijk betaald door crowdfunding.

Wallonië viert feest

Vlamingen geen prioriteit voor VGC Ook het College van de Vlaamse Gemeenschapscommissie hield haar traditionele beleidsverklaring bij het begin van het politieke werkjaar. In een weinigzeggende tekst had Collegevoorzitter Vanhengel het over heel veel en vooral over niets, en zweeg hij in alle talen over wat nochtans de kerntaak van de VGC zou moeten zijn: het opkomen voor de belangen van de Brusselse Vlamingen. Iets wat Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens niet was ontgaan. Hij wees het College scherp terecht over de jarenlange taalwetsovertredingen waartegen het College nog nooit heeft geprotesteerd, en waarover zelfs niet mag gesproken worden. N-VA’ster Liesbet Dhaene wees er dan weer op dat er in Brussel tussen Nederlands- en Franstaligen misschien wel een gedeelde Brusselse identiteit bestaat, maar geen gedeelde communicatie.

Dierenwelzijn of moslimwelzijn?

In de hoofdstedelijke praatbarak werd een hartig woordje gepalaverd over het voorbije Offerfeest en de nogal chaotische organisatie ervan door het ‘derde gewest’. Een debat waarbij blijkbaar niet mocht gesproken worden over het dierenleed dat gepaard gaat met het ritueel slachten. Of zoals socialist Fouad Ahidar het verwoordde: “Iedereen is het erover eens dat we alles in het werk moeten stellen om dierenleed te vermijden. Daar gaat de discussie vandaag niet over. We kunnen niet met zekerheid beweren dat een bepaalde methode beter is dan de andere.” Het grote probleem voor de dames en heren politici was dan ook niet het ritueel slachten, maar het feit dat er te weinig schapen waren voor alle moslims, en dat de organisatie allesbehalve vlekkeloos verliep.

Wat aan Vlaams Belanger Lootens de opmerking ontlokte dat het debat blijkbaar werd verlegd van ‘dierenrechten’ naar ‘moslimrechten’, wat meteen verklaarde waarom een Hermes Sanctorum overschot van gelijk had om een partij als Groen de rug toe te keren.

ningscollege van UHasselt. 500 studenten en de nationale pers volgden een debat dat er eigenlijk geen was. Bourgeois en Magnette kregen elk een half uur om hun regio in de schijnwerpers te zetten. Bourgeois maakte een SWOT-analyse van Vlaanderen, en Magnette bracht een historisch overzicht van de evoluties in Wallonië. “Geef me nog 10 jaar”, zei Magnette, “de historische achterstand van Wallonië zal dan weggewerkt zijn.” “Dat hoor ik al jaren”, repliceerde Bourgeois, die de handelsverdragen met Canada en Amerika verdedigde, daar waar Magnette de CETA- en TTIP-akkoorden maar niets vond. Tot slot kwamen de onvermijdelijke financiële transfers tussen Vlaanderen en Wallonië ter sprake, waar beide ministers hun eigen versie welles/nietes besloten met een hartelijke handdruk. Ze konden het eigenlijk wel goed met elkaar vinden.

Studenten tellen Volgens KU Leuven daalt het aantal studenten van de twee Limburgse hogescholen met 7 procent. De hogeschool zelf kwam uit op 1 procent en PXL telde een status quo. PXL-directeur Ben Lambrechts zei dat het begrip ‘nieuwe studenten’ in alle hogescholen op dezelfde manier gebruikt wordt, en hij vond het vreemd dat KU Leuven plots op een andere manier telt.”

KU Leuven zag het hele departement gezondheidszorg van UC Limburg met 13 procent dalen. Bij UC Leuven-Limburg waren ze tevreden over de inschrijvingen in de LIZA-campus voor verpleegkunde in Genk. “We dalen hier maar met 2 procent inschrijvingen, en dat zijn heel andere cijfers dan de telling van KU Leuven.” Hoofd marketing en communicatie Jan Withofs: “Wij tellen ook de studenten die bij ons al eerder waren ingeschreven, maar voor een nieuwe opleiding kiezen, want daar wordt ook de basisfinanciering op gericht.” “U rijk tellen, zonder het te zijn”, is een Belgische specialiteit.

Praktijktesten In Gent willen ze nagaan of verhuurders bereid zijn hun huis af te staan aan vreemdelingen. Met een smoes, telefonisch contact leg-

Op de elektronische kalender van onze smartphone verschijnen automatisch de feestdagen in België. Die instelling is automatisch gebeurd, dus verschoten we voorbije dinsdag van de boodschap: Feest van de Federatie Wallonië-Brussel.

Nu is dat strikt genomen een niet-bestaande feestdag, omdat de Federatie Wallonië-Brussel een onwettige naam is. Officieel is 27 september de Feestdag van de Franse Gemeenschap.

Maar onze Franstalige vrienden slagen er toch maar weer in de naam van de Federatie Wallonië-Brussel overal ingang te doen vinden.

En de Vlaamse politici keken ernaar, dronken een glas en deden een plas.

Enkele weken geleden meldden we in deze kolommen dat in verschillende Vlaamse steden (o.a. Oostende en Ieper) op 11 juli niet gevlagd werd met de Vlaamse Leeuw, nochtans een officiële verplichting.

We zijn dan ook blij u te kunnen melden dat in Knokke wel uitgebreid gevlagd werd, met de Waalse Haan. Natuurlijk, Knokke… Zou er ergens in Wallonië een dorpje zijn waar ze op 11 juli spontaan de Vlaamse Leeuw hijsen?

Opmars van de hoofddoeken De islam weer een kleine overwinning behaald in zijn mars door de instellingen. De moslims zijn erin geslaagd voor het eerst een vrouw met een hoofddoek in de gemeenteraad van Aalst binnen te loodsen. Het gaat stap voor stap, maar wel altijd in dezelfde richting…

Michel van Brempt van het Vlaams Belang reageerde daarop door een groot kruisbeeld voor zich te zetten.

“Vandaag verwelkomen we het eerste gemeenteraadslid met een hoofddoek”, zei hij, “binnen twee decennia zullen we het laatste gemeenteraadslid zonder hoofddoek uitzwaaien. Socialisten en liberalen hebben zo hard gevochten om alle religieuze symbolen te verwijderen, maar met de hoofddoek hebben ze geen probleem. Dag laïciteit, religie is terug.”

De moslima die blote haren onzedig vindt, is Fatima Yildiz. Ze zetelt voor Groen. Overigens, zij mag niet verward worden met die andere Fatima Yildiz, die voor de CD&V in de provincieraad van Limburg en de gemeenteraad van Gent zetelt. Waarvoor stond die C in CD&V ook alweer? “Kalifaat” kan het niet zijn, want dat wordt met K geschreven. Of is het “Collaboratie”? Dit keer met de islamitische bezetters, niet met de Duitse. De Fatima van CD&V begon pas een hoofddoek te dragen toen zij al 59 was.

De Fatima van de groenen in Aalst is veel jonger.

Onze naaste buren

Den Vaderlandt ghetrouwe

De incestprijzen

Vorige week kon u lezen dat ’t Pallieterke de Marnixring Erepenning 2016 krijgt. Die Erepenning wordt uitgereikt aan personen of instellingen in de Vlaamse Beweging. Dit is dus geen persprijs van journalisten voor journalisten.

Minstens zes prijzen per maand In Nederland bloeit die laatste soort prijs welig. Maandelijks worden hier ongeveer zes (u leest goed) persprijzen uitgereikt.

In totaal worden hier jaarlijks 75 mediaprijzen uitgedeeld en sommige van die prijzen zijn op hun beurt nog eens onderverdeeld in subcategorieën. Opgelet, dat zijn alleen de persprijzen die de media (soms maar één enkel lijntje in de krant) halen.

In de werkelijkheid zijn er waarschijnlijk veel meer. Ongeveer de helft van die 75 wordt uitgebreid besproken bij radio, tv en de digitale en papieren media, want media vinden nieuws over zichzelf zo belangrijk. Jaarlijks komen er prijzen bij en jaarlijks verdwijnen er. Omdat in Nederland een prijs maar een prijs is als er iets tastbaars gegeven wordt (gemiddeld 2.500 euro), moeten de organisatoren (meestal een journalistenstichting) gulle sponsors zoeken. Die kijken met het bekende arendsoog naar de aandacht die de prijs oplevert en als het na een paar jaar allemaal wat minder wordt, lammeren ze niet langer.

Zo zijn er prijzen verdwenen voor journalistiek over duurzame luchtvaart, brandwonden en beroepsziektes. Ook de prijzen voor de Moedigste Hoofdredacteur en de Radiobitch van het Jaar bestaan niet meer.

De Tegel Toppers zijn de ook in Vlaanderen bekende World Press Photo en de Zilveren Nipkowschijf, een prijs van journalisten

7

29 september 2016

die over televisie schrijven. De andere bekende televisieprijs (er zijn er minstens tien) is de Gouden Televizier-Ring, maar die wordt niet ernstig genomen want dat is een populariteitspoll bij de kijkers. Toen de ook in Vlaanderen beruchte voetbaljournalist Johan Derksen de prijs won, lachte hij zich het schompes op het scherm met de onnozelaars die voor hem gestemd hadden, en uiteraard daagde hij niet op bij de prijsuitdeling. De meest prestigieuze prijs is de Tegel (met zeven subcategorieën). Deze prijs (of prijzen) is geïnspireerd door de overleden NRC-journalist Henk Hofland, die door zijn collega’s uitgeroepen is als Journalist van de Eeuw (de twintigste). In 1972 schreef hij zijn succesvolste boek “Tegels lichten” waarin hij de maat nam van de Nederlandse overheid. Iet of wat originele prijzen zijn o.a. de Seks en Mediaprijs, de Machiavelliprijs (Niet wat u denkt. Machiavelli wordt geprezen als een voorbeeld van correcte overheidscommunicatie), de Gouden Greep (landbouw) en de Golf Persprijs voor de journalist die het best over dat eliteamusement schrijft.

Incestueus De meeste van die prijzen vallen onder de noemer “journalisten feliciteren journalisten”, zoals het NRC het uitdrukt, en zijn een puur incestueus feest. Mediageleerden hebben uitgezocht dat het grootste deel van het mediaheir zichzelf buitengewoon creatief maar jammer genoeg een beetje te onzicht-

baar vindt. Mensen zeggen vaak dat ze een artikel lazen of een televisieprogramma zagen, maar vermelden zelden de naam van de maker. Dankzij die prijzen krijgen journalisten dan toch applaus en liefst wat meer: vooral schnabbels in het lucratieve lezingencircuit en soms het dagvoorzitterschap tijdens de vele vergaderingen en congressen die allerlei beroepsverenigingen organiseren. Daar wordt soms tot 8.000 euro neergeteld voor zo’n voorzitter, al is die hoofdvogel meestal een journalistiek televisiegezicht. Uit studies blijkt verder dat journalisten dikwijls lak hebben aan bazen, lezers of kijkers en veel meer geïnteresseerd zijn in erkenning door de collega’s. Uit eigen ervaring kan ik dit alleen maar bevestigen. Zogenaamd kritische vragen worden nooit gesteld om de kijkers te informeren; wel om de collega’s te tonen hoe slim, spijkerhard en politiekcorrect de ondervrager is.

Weekje New York Een aantal Nederlandse persprijzen wordt toegekend door niet-journalistieke organisaties en dan is het oppassen geblazen, want die instellingen willen liefst en veel gratis reclame.

Bekend voorbeeld is de Citygroup Journalistic Excellence Award. Dat is de belangrijkste prijs voor financiële journalisten. De beloning is een leuk topverblijf van een week in New York en alles wordt betaald door de bekende bank. De meeste journalisten hebben daar geen probleem mee en hanteren het lamlendige excuus dat Citygroup wel financiert maar dat de jury bestaat uit zogenaamde onafhankelijke experten.

Willem de Prater

“Termont commissie” met Jeroen Piqueur in de hoofdrol Toen Jeroen Piqueur binnen kwam ten stadhuize flitsten de camera’s van de verzamelde persmeute alsof hij een filmster was op de rode loper. Het moet gezegd, de man heeft lef. In de kranten lachte hij met de commissie, hij noemde het een klucht en een farce, maar toch kwam hij opdagen om er zijn verhaal te doen. Dat verhaal was eenvoudig: hij heeft nergens spijt van, hij heeft niets misdaan, zijn vriend Daniël heeft niets misdaan, en wie iets wil realiseren heeft politiekers nodig, anders krijg je geen twee stenen op elkaar.

Na alweer een lange zitting van de Gentse “Optima commissie” hebben wij alvast één besluit getrokken. Wil je het maken in Gent? Trek een duur kostuum aan, koop een Rolex, reis naar een prestigieuze beurs zoals de MIPIM beurs in Cannes, en hang daar de grote Jan uit. Zo raak je binnen in het netwerk rond de volksmens Daniël Termont en zijn rode schepenen. Het valt op dat de opgeroepen getuigen, niet enkel de burgemeester aanspreken met zijn voornaam maar ook de schepenen vertrouwelijk tutoyeren.

“Jij was daar toen ook bij, nietwaar Karin?”, zei Ivan de Witte tegen Karin Temmerman, toen hij sprak over een etentje in een duur restaurant. “Karin” is een dieprode passionaria, eerder aan de norse kant, niet echt iemand om snel met de voornaam aan te spreken. Toen ze schepen van Ruimtelijke Ordening en Stedenbouw was, ging ze elk jaar mee naar Cannes. Dat etentje wordt aangehaald om te bewijzen dat Termont niet altijd met de plannen van Optima instemde.

Hij heeft de rekening betaald. Het was daar dat dat zwaar incident is geweest, trouwens. Dat is een paar kilometer gelegen van Cannes.” Dat vijfsterrenhotel ligt in Théoule-sur-Mer. Dat wordt allemaal verteld zonder blikken of blozen. We gaan daar toch niet over vallen, een etentje?

Ook architect Bontinck kwam getuigen (zoon van de gulle tafelheer in de Miramar Beach). De zoveelste vlotte spreker die vol zelfvertrouwen de obligate lofzang aan Termont bracht en stelde dat contacten met politici normaal en nodig zijn. Waarom

Komisch duo...

Ruzie Tijdens een ruzie tussen Ivan de Witte en Piqueur heeft Daniël “voor de stad en de voetbalclub gekozen en niet voor de belangen van de projectontwikkelaar”. Termont herinnert het zich blijkbaar goed, want hij had het er zelf over: “Miramar Beach.

Ik zal u zeggen, dat is een hotel waar wij enkel die avond vergaderd hebben, niet, mijnheer De Witte? Waar we een diner gehad hebben, een maaltijd gehad hebben. Dat was op uitnodiging, en de rekening is betaald door Bontinck, Dirk Bontinck.

Juiste prijs?

Gheysens had eerder op de avond ongeveer hetzelfde verteld, zonder namen te noemen sprak hij over “onervaren skiërs op de zwarte piste”. Bij deze man, dat moet gezegd, geen verhalen over etentjes of boten, hij benadrukte dat zijn contacten met Termont zakelijk en kort waren. Hij was dan ook geen lid van het Gentse clubje. De eerste keer dat zij elkaar ontmoetten, was (zoals Termont zelf zo graag vertelt) op Waregem Koerse, waar de burgemeester hem vroeg een stadion te bouwen. Wat hij dan ook met succes deed.

Ondertussen heeft zelfs de meest naïeve ziel begrepen dat het verhaal van een stadion als “louter privaat project” aan alle kanten rammelt. Achter de schermen speelt het stadsbestuur een cruciale rol. De stad heeft de grond ingebracht en het project helpen financieren. Sinds dit jaar is de stad Gent zelfs mede-eigenaar en zal dus mee betalen voor beheer en onderhoud. Nooit is er een open oproep of overheidsopdracht geweest. Nooit heeft de vrije concurrentie mogen spelen. Piqueur beweert dat Optima winst gemaakt heeft toen ze eruit stapten. Gent heeft een indrukwekkend voetbalstadion, maar hebben we daar met zijn allen wel een correcte prijs voor betaald?

Mathildis

Waalse begrotingsperikelen De Waalse begroting stevent af op een tekort van 640 miljoen euro in 2017. Dat steekt schril af tegen het Vlaamse begrotingsevenwicht. Minister-president Paul Magnette (PS) heeft weinig andere keuzes dan de belastingen te verhogen.

Toen de Waalse PS-cdH-regering in 2014 aantrad, werd voor 2017 een begrotingstekort van 150 miljoen euro voorspeld. Een aantal maanden geleden werd dat voorspelde deficit nog groter, 200 miljoen euro om precies te zijn. In 2018 zou dan een begrotingsevenwicht worden bereikt.

Maar nu dreigt het Waalse begrotingsdeficit volgend jaar met nog eens 440 miljoen euro op te lopen. Gevolg daarvan is een nooit gezien tekort van 640 miljoen euro. Een Waalse begroting in evenwicht is veraf. 2018 is - naar analogie met de federale begroting - onhaalbaar. 2019 en 2020 eveneens. Wat een verschil met het Vlaamse begrotingsevenwicht dat de regering-Bourgeois kon voorstellen.

Wat is er aan het mislopen in Namen? Minister-president Paul Magnette heeft om te beginnen een aantal verwachte inkomsten overschat. Onder andere de kilometerheffing zou de Waalse begroting 50 miljoen euro opbrengen, terwijl men op meer had gehoopt. Maar het probleem situeert zich vooral aan de uitgavenkant. Zo moest er meer geld worden vrijgemaakt voor de Waalse ziekenhuisinfrastructuur. De hogere inflatie veroorzaakt ook heel wat begrotingsperikelen. Daardoor moeten de lonen van de Waalse ambtenaren sneller worden geïndexeerd. Hetzelfde geldt voor de budgetten van de

dat contact in een vijfsterrenrestaurant moest gebeuren, werd hem, spijtig genoeg, niet gevraagd. Zijn verhaal bracht een ontluisterend beeld van zijn eigen talenten als architect. Hij had nog nooit eerder een stadion ontworpen, vertelde hij, toen hij er in 2002 (samen met Piqueur en De Witte) aan begon. Gelukkig ging de werf maar traag vooruit, zodat hij de kans had “fouten te maken en die weer recht te trekken”. Het was Paul Gheysens (Ghelamco) die, nadat hij de zaak in 2010 van Optima overnam, het ontwerp verbeterde en er een commercieel leefbaar project van maakte.

verschillende departementen. En dan is er nog de impact van de federale taxshift. Door de belastingverlaging in de personenbelasting is er een negatief effect op de regionale opcentiemen die de gewesten heffen. Anders gezegd: een federale lastenverlaging sijpelt door tot in de begroting van de deelstaten. Ook dat kost geld.

Paul Magnette schreeuwde lange tijd moord en brand en zei dat Wallonië door de federale regering-Michel op droog zaad werd gezet. Nu is zijn discours wat gemilderd. Reden is dat de Vlaamse regering en Magnettes collega Geert Bourgeois (N-VA) eveneens met die minderinkomsten door de federale taxshift worden geconfronteerd. 200 miljoen euro om precies te zijn. Ondanks die tegenvaller is de Vlaamse regering er toch in geslaagd een begroting in evenwicht voor te leggen.

Gevolg van de precaire financiële toestand is dat de Waalse regering nog niet kan beslissen om bepaalde belastingen te verlagen of af te schaffen. Terwijl het Vlaamse kijk- en luistergeld een verre herinnering is, bestaat die belasting in Wallonië nog altijd en levert ze jaarlijks honderden miljoenen euro’s op. Bij het aantreden van elke Waalse regering wordt er ernstig aan de afschaffing van dat kijk- en luistergeld gedacht, maar uiteindelijk komt er niets van in huis.

Li bia bouquet In het verleden hebben de Waalse regeringen bepaalde regionale belastingen (successierechten, registratierechten,…) moeten verlagen omwille van de fiscale concurrentie uit Vlaanderen en Brussel, maar nu is dat geen optie meer. Vorig jaar nog maakte Brussel gebruik van de beperkte fiscale autonomie in de personenbelasting om de eigen burgers een fiscaal voordeel te geven en zo te vermijden dat de middenklasse verder naar Wallonië trekt. Op het Élysette in Namen waren ze niet gelukkig met die maatregel.

Het lijkt onvermijdelijk dat Magnette en zijn ministers de belastingen zullen moeten verhogen om de begroting op orde te krijgen, want besparen staat niet in het PS-woordenboek.

Voor coalitiepartner cdH en viceminister-president Maxime Prévot wordt dat zeer pijnlijk. Prévot, ook burgemeester van Namen, probeert zich eerder centrumrechts te positioneren, maar dat lukt hem gezien de precaire Waalse budgettaire toestand niet echt.

De slechte situatie van de Waalse overheidsfinanciën haalt ook een PS-argument uit handen om de federale begroting af te schieten. Want wanneer de federale regering-Michel half oktober zijn begroting voor 2017 aan de Europese Commissie moet voorleggen, gaat het hier om een verzameling van alle overheidsniveaus. Als bepaalde doelstellingen niet gehaald worden, is dat niet alleen de schuld van het federale maar ook van het Waalse beleidsniveau.

Picard

8

De wereld rond

29 september 2016

Diplomatieke valies

Onafwendbaar Peking Presidenten komen en presidenten gaan. Met het vertrek van Barack Obama zal ook het specifieke karakter van zijn Azië-politiek het Witte Huis verlaten. Zij het niet zonder kleerscheuren voor zijn land. Alle Amerikaanse pogingen ten spijt, zal stabiliteit in de regio vooral en steeds meer van China afhangen. Een (trieste) erfenis van de Obama-jaren.

Tijdens de recentste trip van Barak Obama – zijn laatste als Amerikaans president – in het Verre Oosten, leek het wel of Peking permanent aanwezig was. Letterlijk en figuurlijk. Waar hij kwam, bleek ook een Chinese delegatie present te tekenen. En met gevulde portefeuille. In Laos bijvoorbeeld pakte Obama uit met een project om niet-ontplofte (Amerikaanse) bommen van tijdens de Vietnamoorlog te ontmantelen (kostprijs: 90 miljoen dollar).

Dat hij er spontaan met een monnik of een marktkraamster begon te kletsen, leverde misschien wat leuke kiekjes op, meer dan bladvulling is dit niet. Ook de Chinese premier was op dat moment in Laos. En duchtig sinterklaas aan het spelen met een zak vol lekkers: investeringen die tot de economische ombouw van het land moeten bijdragen. Een energieproject (868 miljoen dollar), een treinlijn die een (nieuwe) verbinding met China mogelijk maakt (480 miljoen dollar) en de bouw van een heuse economische zone ter waarde van 1,6 miljard dollar. Daar sta je dan als praatjesmaker.

‘Pacific President’ Jaren geleden begon Obama zich te profileren als de ‘Pacific President’. Voor het eerst zou de baas van het Witte Huis de blik doelbewust op het Verre Oosten richten. Geen onlogische stap. Er beweegt wel wat in de regio, te beginnen met de niet te stuiten opmars van China. Maar als in diplomatieke

kringen teruggeblikt wordt op wat op dit vlak de voorbije jaren al dan niet gerealiseerd werd, springt steevast één besluit in het oog: dit deel van het Amerikaanse beleid is erg verweven met de persoon van de 44ste president van de VS. Niemand twijfelt eraan dat hij gemeende affiniteiten heeft met de regio, maar de vaststelling voedt onmiddellijk de vraag wat gebeuren zal nadat hij het Witte Huis verlaten heeft. Het wellicht pertinentste punt van allemaal is echter dat het palmares van de gevoerde Azië-politiek een vrij mager beestje is.

Spreidstand Feit is dat de VS met een spreidstand worstelen. Steevast stellen ze zich voor als de behoeders van het internationaal recht, dé grote waakhond van de internationale orde als het ware. Automatisch impliceert dit dat plaatselijke conflicten en rivaliteiten, afdoende aanwezig in het gebied, overstegen moeten worden. Maar hoe doe je dat zonder tegen een nietsontziend China aan te botsen? Japan is een traditionele bondgenoot van de VS in de regio, maar onderhoudt een erg gespannen relatie met China. Het lijkt onmogelijk om op zo’n moment de kool en de geit te sparen.

En dan is er het ‘Trans-Pacific Partnership’, een voorgesteld handelsverdrag tussen de VS en elf andere Pacifische landen, behoudens China. Het moest het paradepaardje van Obama’s termijn worden, maar in werkelijkheid dreigt het op een sis-

ser uit te draaien. Meer nog: zowel Trump als Clinton spraken er zich al tegen uit, wat evenveel betekent dan dat geen van beide enige inspanning zal leveren om het akkoord alsnog te redden. Het TPP is een treffend voorbeeld van wat bedoeld wordt met die gepersonaliseerde Azië-politiek.

Het ultieme sneuvelen van de TPP zal het Amerikaans imago in de regio echter geen goed doen. Terecht zei Lee Hsien Loong, eerste minister van Singapore, ooit dat de TPP de “lakmoesproef van de ernst en geloofwaardigheid van het Amerikaanse Azië-beleid is”. De mislukking ervan zal het gevoel door Washington in de steek te zijn gelaten enkel maar doen toenemen.

Filipijnse lolbroek En dan is er nog die macho van de Filipijnen, president Rodrigo Duterte, die Obama een “hoerenjong” noemde. De man zit nooit verlegen voor een gewaagde uitspraak, waardoor hij als een magneet voor de camera’s werkt. Maar ach, ieder diertje zijn pleziertje. Pertinenter was een uitspraak die enkele dagen later volgde. Minder spectaculair, maar zoveel interessanter dan het gratuit gescheld dat hij tot zijn handelsmerk maakt.

Toen aangekondigd werd dat de gemeenschappelijke patrouilles tussen de Filipijnen en de VS stopgezet zouden worden, voegde hij er fijntjes aan toe dat “China nu eenmaal de macht en superioriteit heeft in de regio”. Het is een idee dat steeds breder gedragen wordt in Azië. Niet met enthousiasme, eerder als een soort onafwendbaarheid. Obama’s poliMichaël Vandamme tiek ten spijt.

Buitenlands spervuur De ondergang van Zweden

Megadeal

In een recent rapport geeft de Zweedse politie toe dat in de buitenwijken van de grote steden meer dan 55 “no-gozones” zijn ontstaan waar de politie niet meer kan of durft optreden. Het aantal gevallen van diefstal, seksuele misdrijven, geweldpleging in bende en brandstichting in auto’s is angstwekkend toegenomen en het rapport wijst er heel discreet en heel voorzichtig op dat deze toename parallel loop met de toename van het aantal immigranten. Uit een ander rapport blijkt dat 80 procent van de Zweedse politiemensen overweegt het korps te verlaten omdat hun job te gevaarlijk geworden is. Nu al nemen gemiddeld elke week drie agenten ontslag. Zo begint de langzame ineenstorting van wet en orde. Zo begint de “déconfiture” van een land dat ooit veilig en welvarend was. Zo zinkt een Europees land naar derdewereldtoestanden. En dat gebeurt momenteel echt niet alleen in Zweden. Daar gebeurt het alleen vlugger.

Vorige week schreven onze medewerkers over de hernieuwde militaire steun die de VS aan Israël hebben toegezegd. Een hernieuwing van de bestaande overeenkomst, en zelfs een stijging met 4,4 procent. Voor Obama is dit een soort verkiezingsstunt, waarmee hij hoopt nog een aantal twijfelende pro-Israëlische kiezers in het Democratische kamp te krijgen, of te houden. Nadat hij jarenlang schaamteloos de ergste vijanden van Israël heeft gesteund – vooral de Iraniërs – zal dat hard nodig zijn.

Maar zoals bij alle verkiezingsbeloften, moet men zich afvragen wat er na de verkiezingen van zal komen. Niet dat wij geloven dat die miljardensteun ingetrokken of bevroren zal worden. De hamvraag is niet of Israël nog steeds Amerikaanse wapens zal kunnen aankopen, maar wel wélke wapens dat zullen zijn. De voorbije jaren heeft de Obama-administratie bijvoorbeeld systematisch geweigerd de zwaarste types “bunker busters” aan Israël te leveren, bommen waarmee de ondergrondse productiecentra voor nucleaire wapens in Iran uitgeschakeld zouden kunnen worden. In het kader van het conventionele machtsevenwicht tussen Israël en zijn Arabische buren is voor 38 miljard dollar aan militaire hulp heel veel. Maar de Arabische landen zijn niet meer de enige machtsfactor in de regio, en zelfs niet de gevaarlijkste: de Russen hebben nu luchtmachteenheden en permanente bases in Syrië, in de achtertuin van Israël, en Obama heeft toegelaten dat Iran verder kan werken aan de uitbouw van een arsenaal dat zowel kernwapens als langeafstandsraketten omvat.

Hij heeft zelfs de noodzakelijke fondsen daarvoor gedeblokkeerd. Als men de diplomatieke leugens en eufemismen afschraapt, is dat de kern van zijn rampzalige akkoord met Iran. Een blunder – of een vorm van medeplichtigheid?

- die niet met geld goedgemaakt kan worden.

Tegenover de nucleaire dreiging van Iran is zelfs 3,8 miljard dollar per jaar voor de ontwikkeling en de aankoop van conventionele wapens slechts een schaamlapje.

Oorlog “Het is zoals in een oorlogsgebied. We weten niet wie neergeschoten gaat worden. Ge kunt overal door een kogel getroffen worden. Er zijn hier nu meer wapens en drugs in omloop dan ooit. Er is meer onveiligheid. Iedereen is bang. […] Nu zien we iedere week moorden. We hebben aanvallen met automatische wapens op een restaurant gezien, waarbij mensen doodgeschoten werden. We hebben gezien hoe granaten door de vensters van huizen werden gegooid en kinderen werden gedood. De mensen zijn wanhopig en geterroriseerd. Zij krijgen maagpijn van angst telkens ze bij hun woonplaats het parkeerterrein oprijden. We zijn in oorlog, met overal wapens en drugs. Ze hebben het woonblok waar wij wonen overgenomen.

Dit kan zo niet blijven doorgaan. Vele mensen zijn hier al met hun kinderen weggevlucht.” Dit is een getuigenis van de Somaliër Mohammed Dame, maar het gaat niet over Mogadishu of een andere Somalische stad. Dit gebeurt in de Zweedse stad Gothenburg. Mohammed Dame is twintig jaar geleden naar Zweden geïmmigreerd, maar nu noemt hij het land onomwonden een “oorlogsgebied”. Door de alomtegenwoordige censuur- en doofpotpolitiek in de media blijft dat allemaal buiten beeld, maar Zweden staat op de rand van dezelfde chaos als Somalië of Kosovo. Mohammed Dame zelf overweegt terug te gaan naar zijn oude vaderland. “Maar ik ga zeker niet naar een andere plaats in Zweden verhuizen. Ik wil mij veilig voelen.” En toch zijn er nog altijd mensen die beweren dat wat IS en de moslims nu in Europa doen géén oorlog is, maar gewoon een beetje terrorisme en een beetje problemen met “vluchtelingen”. Ach, men kan natuurlijk ook zeggen dat de Stille Oceaan alleen een beetje vochtig is…

Wapenaankopen Welk land in het Nabije Oosten kocht de voorbije tien jaar de meeste Amerikaanse wapens? We wedden dat iedereen verkeerdelijk op Israël zal gokken. Maar de winnaars zijn… de Verenigde Arabische Emiraten, die voor bijna zeven miljard dollar Amerikaanse wapens kochten. De Saoedi’s waren een goede tweede met 5,6 miljard dollar. Pas dan kwam Israël met 3,3 miljard dollar, op de voet gevolgd door Turkije, Irak en Egypte, die elk iets boven 3 miljard dollar scoorden. Die bedragen staan los van eventuele Amerikaanse financiering voor militaire uitgaven. Een groot deel van deze wapenaankopen werd gewoon door de betrokken landen zelf betaald.

Islam, porno en terreur Er zijn tien mannen in beschuldiging gesteld wegens het fabriceren van valse identiteitspapieren voor de terroristen die de aanslagen in Parijs en Brussel pleegden. De bekendste daarvan is Djamal Ouali. Hun “werkplaats” bevond zich – natuurlijk! – in Brussel, in de gemeente Sint-Gillis. In de Duitse deelstaat Hessen staan momenteel twee Syrische broers terecht wegens een eremoord op hun zwangere zuster. Ze vinden dat zij niets verkeerd hebben gedaan. Wat hebben beide zaken met elkaar te maken? Het antwoord: islam en kinderporno. Minstens één van de vervalsers en één van de moordende broer hadden kinderporno op hun computers of hun gsm’s. Een toevallige samenloop van omstandigheden? Nee, een systematisch terugkerend verschijnsel. Alle westerse inlichtingendiensten die de computers, gsm’s en andere communicatieapparatuur van moslimterroristen doorzoeken, weten dat die heel dikwijls vol staan met porno en kinderporno. Zelfs Osama bin Laden, na Mohammed de beroemdste terrorist aller tijden, had in zijn laatste schuilplaats in Abbottabad een grote verzameling porno, al weten we niet of daar kinderporno bij was. En dat zijn dan dezelfde hypocrieten die beweren dat zomerjurkjes en shorts onzedig zijn, en die vinden dat vrouwen hoofddoeken, sluiers en boerka’s moeten dragen. Ja, het Westen is inderdaad decadent. Maar de moslims met hun sekslaven en hun kindhuwelijken zijn wel de laatsten die daar kritiek op mogen leveren.

Seks in de “jungle” Mannelijke hulpverleners in de “jungle” bij Calais hebben zich ingelaten met prostitutie en seksueel misbruik. Vrouwelijke vrijwilligers hebben seksuele relaties gehad met mannelijke vluchtelingen. Als die vrouwen verkracht werden, dienden ze om ideologische redenen geen klacht in, om “rechts” en het racisme niet in de kaart te spelen. Dat is trouwens in vele landen en in vele opvangkampen en -cen-

tra gebeurd, niet alleen in Calais. Die hulpverleners waren collectief medeplichtig aan het doodzwijgen van de verkrachtingen, de pedofilie en de gedwongen prostitutie die zij in de opvangcentra zagen gebeuren bij de illegalen onderling. Het verbaast ons allerminst. Vele hulpverleners zijn van hetzelfde soort als de nuttige idioten die in de vredesbewegingen opmarcheerden en hand-en-spandiensten verleenden aan de Sovjets. Velen zijn gewoon extreemlinkse, antiblanke racisten voor wie iedere moslim en iedere Afrikaan die ze in Europa kunnen binnenloodsen een medestrijder is in de vernietigingsoorlog tegen het Westen. En dan zijn er bovenop dit alles nog een aantal duistere en perverse seksuele motieven. Desondanks worden de leugens, de propaganda en de desinformatie van dat soort geperverteerde “hulpverleners” over de vredelievende, zachtaardige en ongevaarlijke illegalen nog altijd gretig door de media verspreid.

Zoals de Pravda Er gaat nauwelijks een dag voorbij of een moslim vermoordt met een hakmes of een geweer een aantal mensen in een winkelcentrum. Het is duidelijk een nieuwe tactiek. De man die vijf mensen neerschoot bij zo’n terreuraanval in de Cascade Mall in Burlington had via de sociale media foto’s met lovende commentaren verspreid van ayatollah Ali Khamenei en van Abou Bakr al-Bagdadi, het opperhoofd van IS. Hij was geen latino, zoals de media aanvankelijk hebben beweerd, maar een Turkse moslim. Hij had ook een soort internetkettingbrief ontworpen om de boodschap “Glorie aan Allah!” te verspreiden. Toch beweren de media en de politie in Burlington dat ze geen idee hebben van zijn motieven… Men wil het gewoon niet zien. Men blijft ons gewoon op een Pravda-achtige manier bedriegen en misleiden. De islamcollaborateurs zitten overal, in bijna alle grote redacties en nieuwsdiensten.

De media verspreiden nog meer propaganda en vergif dan de ergste radicale moskeeën..

Het nabije buitenland Galliërs en gaullisten in de campagne Nicolas Sarkozy heeft zich de woede van links op de hals gehaald door het verband te maken tussen de Franse nationaliteit en Gallische voorouders. Ondertussen grijpt het Front national op een onverwachte manier terug naar de Franse geschiedenis: de partij beroept zich steeds openlijker op de erfenis van president Charles de Gaulle.

De campagne voor de presidentsverkiezingen zal blijkbaar rond identiteit draaien. Tijdens een meeting in Franconville, in de Val d’Oise, had Nicolas Sarkozy, ex-president en één van de speerpunten van de rechtse Les Républicains, het over de nationale identiteit en geschiedenis. Hij zei het volgende: “Wanneer iemand Fransman wordt, leeft hij als Fransman en onze voorouders zijn de Galliërs.” Tegelijk haalde Sarkozy nog eens hard uit naar de radicale islam die in Frankrijk parallelle samenlevingen doet ontstaan. Maar het was vooral zijn verwijzing naar de Gallische wortels die voor ophef zorgden. Voor links was het duidelijk: enkel wie blank is en wiens voorvaders al eeuwenlang tussen Duinkerke en Nice wonen, kan zich Fransman noemen.

Dat zou bijgevolg niet gelden voor de Fransen van Poolse, Italiaanse, Portugese of Arabische afkomst. De linkerzijde gooide als reactie een filmpje van president François Mitterrand uit 1987 op internet. Bij een lezing aan de Sorbonne had hij het over de Gallische maar ook Germaanse, Romeinse, Spaanse, Italiaanse, Portugese en Arabische wortels van vele Fransen. Het ius soli dus, waarbij iedereen die in Frankrijk geboren is Fransman kan worden. Sarkozy zou dat principe in vraag stellen en ius sanguinis willen invoeren. Enkel wie Franse voorouders heeft, is Frans.

En men zou eeuwen in de tijd terug mogen gaan, want wie Galliërs zegt, zegt het begin van onze tijdrekening.

Geen grondtroepen Thans zijn de ogen vooral op Syrië gericht. Niemand lijkt nog goed te weten welke troepen daar nu precies tegen elkander vechten. Dat de regering van president Bashar al-Assad bonje heeft met een hele hoop tegenstanders, is glashelder. Maar, wie ziet ten velde het onderscheid tussen de ‘officiële’ islamitische oppositie (gesteund door Turkije, Qatar en Saoedi-Arabië), de radicale islamitische troepen van Al-Nusra en de waanzinnige moslims van Islamitische Staat? De Koerden laten we, voor de eenvoud, nog even buiten beschouwing. Iedereen daar in Syrië schiet op alles wat beweegt. Is het omwille van de onduidelijkheid op het slagveld dat het Verenigd Koninkrijk en de Ver-

Vaak verarmde of hebzuchtige adellijken die bij de oosterbuur van hun beschermde status misbruik maakten om beurzen te snijden. Bijvoorbeeld vroegen Raubritter een hogere tol dan de wettelijke tarieven op de Rijn. Het woord Raubritter is veramerikaanst om de superrijken in Amerika rond de vorige eeuwwisseling onder één hoed te stoppen. De ‘robber barons’ hebben hun tanden verloren op het moment dat de publieke opinie, gevolgd door de politici, de kapsones van die heren zo beu was dat er wetten kwamen om hun machtige industriële baronieën te versmallen.

9.000 betogers marcheerden aan de Berlaymont in Brussel tegen nieuwe handelsovereenkomsten met de VSA en Canada.

Dat was de aanleiding, de échte reden van de mobilisatie van kleinlinks is de groeiende woede tot haat tegen wat gezien wordt als de graaizucht en maatschappelijke desinteresse van de nieuwe allergrootste ondernemingen. Denk aan Google, Facebook, Apple. Die nijvere kinderen van Silicon Valley produceren schitterende spulletjes maar verontrusten velen met hun ingrepen in de privacy en hun kleine tewerkstelling. In 1990 hadden de drie grootste autoproducenten in Detroit samen 1,2 miljoen werknemers en een beurswaarde van 36 miljard dollar, de drie topfirma’s van Silicon Valley tellen 137.000 werknemers en hebben een beurswaarde van 1 biljoen dollar.

FRANKRIJK

FN wordt gaullistisch

Naast zijn politieke tegenstanders maakten historici zich dan ook vrolijk over de uitspraken van Sarkozy. Toch doet Sarkozy niets anders dan wat vele Franse politici voor hem hebben gedaan. Elke natie creëert zijn eigen geschiedenis of doet aan een eigen vorm van geschiedschrijving. Politici maken daar dan gebruik van. Eigenlijk is de verwijzing naar het Gallische verleden of de Gallische wortels van Frankrijk terug te voeren naar 1870. Na de nederlaag tegen de Pruisen in Sedan en de val van keizer Napoleon III, kiest de Derde Republiek voor een revanchistische nationalistische politiek omwille van het verlies van Elzas-Lotharingen.

Dus wordt in historische werken en schoolboeken verwezen naar de Gallische periode als essentieel onderdeel van de opgang van Frankrijk. Ernest Lavisse schrijft het in 1870 in het standaardwerk ‘L’Histoire de France’: “Vroeger heette ons land Gallië en de Galliërs waren onze voorouders.” Het verband wordt gelegd tussen het verzet van de Galliërs tegen de Romeinen enerzijds - Vercingetorix wordt een nationale held - en de strijd tussen Fransen en Duitsers/Pruisen anderzijds.

Dat Frankrijk genoemd is naar een Germaanse stam (de Franken) wordt gemakshalve vergeten. De rechtstreekse lijn die getrokken wordt van de Gallische periode tot het moderne Frankrijk werd er op school ingepompt tot de jaren zestig.

Daarna veel minder. Maar de meeste Fransen zien zich nog altijd als de afstammelingen van de Galliërs. Het blijft voor hen een onderdeel van hun identiteit. Het succes van de stripverhalen van Asterix zal daar de voorbije decennia zeker bij geholpen hebben. Waarmee Sarkozy eigenlijk gezegd heeft wat veel Fransen denken.

De nationale identiteit met diepe historische wortels is ook een onderdeel van het credo van het Front national en van haar voorzitster Marine Le Pen. Het FN refereert graag naar Jeanne d’Arc, Karel Martel of andere Franse helden. Maar opvallend is dat de partij zich meer en meer vereenzelvigt met het gaullisme.

En dat is niet alleen het gevolg van de belangrijke rol van Florian Philippot in de partij, van wie geweten is dat hij een groot bewonderaar is van Charles de Gaulle.

Marine Le Pen houdt in haar toespraken een duidelijk gaullistisch of neogaullistisch discours: het FN is zowel rechts en links en het is vooral Frans. Het is tegen de Amerikaanse overheersing maar ook tegen de Duitse dominantie in Europa. Het is tegen het Europees centralisme van Brussel, maar voor het Europa der staten. Het is een discours dat men in Frankrijk niet meer gehoord heeft sinds het referendum over het Verdrag van Maastricht in 1992.

Dat gaullistische credo is op het eerste gezicht vreemd omdat het Front national voor een deel haar wortels heeft bij de voorstanders van Frans-Algerije. Charles de Gaulle had Algerije volgens hen zonder slag of stoot opgegeven en de grootsheid van Frankrijk verkwanseld. Hij was de baarlijke duivel voor de FNaanhangers.

Maar 2016 is niet meer te vergelijken met de jaren zeventig of vroeger. In het verleden kwam één van de kleinzonen van Charles de Gaulle trouwens al op voor het FN. Het is de gaullistische boodschap van nationale eenheid die Marine Le Pen nu probeert uit te dragen en vooral dat slaat aan bij de Fransen. En dan vooral bij de FN-achterban.

Salan

engeland

Right or wrong enigde Staten terughoudender zijn geworden? De gevechten in het Midden-Oosten hebben in het vorige decennium twee dingen overduidelijk aangetoond. Ten eerste, brengt een oorlog met grondtroepen bijzonder veel bloedvergieten met zich mee, ook aan westerse kant. Ten tweede, een inval zorgt allesbehalve voor rust. De ‘Joint Task Force’ omvat ondertussen meer dan dertig landen en voert – naar eigen zeggen – strijd tegen Islamitische Staat. De as Londen-Washington mag dan de bevelvoerders leveren, toch voelen politici in het Britse Lagerhuis alsmede de Amerikanen in het Congres er weinig voor om dit keer op grote schaal grondtroepen te sturen. De Angelsaksische bijdrage beperkt zich officieel tot logistieke hulp en gerichte luchtaanvallen. De vorige maanden waren er in Westminster al heel wat kritische geluiden te horen over het opvoeren van de bombardementen onder Britse vlag, boven Syrië.

Onzichtbare vijanden De vraag welke vijand precies bestreden moet worden op de grond, kwam zondag op het voorplan tijdens debatten op de BBC. Frederick Forsyth, een voormalig Brits spion, stelde in een debatprogramma dat Britse soldaten aan de lopende band kunnen aangeklaagd worden voor allerhande misdaden. Deze soldaten treft volgens Forsyth echter geen schuld. “Sinds de Falkland-oorlog hebben we enkel nog conflicten gehad waarin de tegenstanders geen uniform droegen”, aldus de bekende spion.

In Irak, Afghanistan, Syrië… De vijand kan volgens Forsyth achteraf altijd beweren dat zij geen strijders zijn maar louter vredelievende mensjes. “Strijders van IS kunnen zich voordoen als gewone burgers. […] Straks kunnen terroristen van Islamitische Staat gewoon schadevergoedingen eisen van de Britse staat na een bombardement”, beweert Frederick Forsyth. Een krank-

Tegen de dikke nekken van de portemonnee Het ongenoegen over de schuinsmarcheerders in de ondernemingen wortelt dieper en dieper. Je kan je wanen in de tijd van de Amerikaanse “robber barons”, de Carnegies, de Rockefellers, Mellons, Fords, Astors... Vijfentwintig namen, vaak met een Duitse achtergrond, staan op lijstjes van Raubritter. Wie waren de Raubritter?

Si la France m’était contée

De Gallische mythe van 1870

Makelaars van de oorlog Prime Minister Tony Blair liep vorig decennium, samen met George Bush, zowat het halve Midden-Oosten onder de voet. Het tijdperk van het blinde militaire interventionisme in de zandbak, lijkt over. De publieke opinie keerde zich sterk tegen de oorlogszucht van de Britse regering.

Als het Verenigd Koninkrijk een uitstap uit de Europese Unie nodig heeft om zijn soevereiniteit te herwinnen, dan moet evenzo een uitstap uit de NAVO overwogen worden.

Uiteraard vertellen we u niets nieuws, wanneer gesteld wordt dat de verhouding tussen Londen en Washington hartelijk is.

Er is niet alleen de gedeelde taal en – tot op zekere hoogte – gelijke cultuur. De handelsbetrekkingen tussen de Angelsaksische landen zijn groot en ook militair hebben Groot-Brittannië en de Verenigde Staten een politiek die we kunnen bestempelen als ‘koppelverkoop’. Na de aanslagen op de WTC-torens, op 11 september 2001, trokken de Amerikanen samen met de Britten stormenderhand door het Midden-Oosten.

9

29 september 2016

zinnige situatie. Boris Johnson mengde zich in een soortgelijk debat. Hij leverde zware kritiek aan het adres van Vladimir Poetin. Volgens de Britse minister van Buitenlandse Zaken begaan de Russen oorlogsmisdaden te Syrië. Moskou zou volgens het regeringslid opzettelijk burgerdoelwitten treffen.

“Poetins regime geeft niet alleen de revolver aan Assad, maar haalt zelf, bewust, de trekker over”, aldus Johnson. Het ziet er dus niet meteen naar uit dat de Britse regering haar militaire operaties boven Syrië zal gaan opvoeren. Immers, dan lopen de Atlantische spelers het risico om hetzelfde verwijt aangaande oorlogsmisdaden te krijgen vanuit Moskou. Of deze verwijten kunnen nota bene komen, zoals Forsyth voorspelt, vanuit de hoek van de rebellen.

Einde lidmaatschap NAVO Nu het tijdperk van het blinde militaire interventionisme wat achter ons lijkt te liggen, is het tijd om een nuchter debat te houden. Een uitstap van het Verenigd Koninkrijk uit de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie moet overwogen worden, menen steeds meer stemmen. Volgens professor Tara McCormack (Leicester University) is het vreemd dat, terwijl de EU voor het eerst inkrimpt, de NAVO wel blijft uitbreiden. De Britten willen soevereiniteit, los van de overige 27 EU-lidstaten. Daarom werd immers voor een Brexit gestemd. Is het dan geen tegenstrijdigheid om terzelfdertijd op militair vlak gebonden te blijven aan een blok van eveneens 27 andere landen? De academica McCormack meent van wel. Waarom durft Boris Johnson niet spreken over het NAVO-lidmaatschap? Onderzoeken tonen aan dat de Britse bevolking negatief staat ten overstaan van militair ingrijpen. Tijd voor een nieuw referendum, hypocriete Boris?

LvS

Bei uns in Deutschland

DUITSLAND

Antiglobalisering

Karl Marx

De nieuwe antiglobaliseringsbeweging zwiept sterk door Duitsland. De militanten zeggen verheugd dat zij zich opnieuw in de jaren tachtig van de vredesbeweging wanen. Wat volgens de nieuwe antiglobalisten vandaag het slachtoffer dreigt te worden, is de democratie zelf. Multinationale ondernemingen, vooral Amerikaanse, dringen hun waren op aan de zwakke Europeanen. De grote yankeebedrijven rekenen erop hun voedingsbrol, met minder controles dan in Europa, hier massaal te kunnen verkopen als de nieuwe akkoorden, zoals het in de eerste plaats gewraakte TTIP-verdrag, wet worden. In Berlijn, Leipzig, Hamburg, Keulen, München en Stuttgart stapten 100.000 betogers op achter antivrijhandelsborden. “Stop Ceta und TTIP” was de hoofdslogan. Ceta is het mogelijke akkoord met Canada, TTIP het meer uitgebreide akkoord met de VSA. In augustus arriveerde een vrachtwagen bij het hooggerechtshof in Karlsruhe met 70 dozen waarin 125.000 handtekeningen zaten voor een rechtszaak tegen Ceta.

Duitsland leidt de dans in het verzet tegen de nieuwe open markt. De steun voor TTIP in Duitsland is 49 procent tegen 61 procent in de ganse EU. De verwerping van de akkoorden is hoofdpijn voor de regering-Merkel. Elke lidstaat moet de overeenkomsten goedkeuren. Angela Merkel steunt officieel Ceta en TTIP, maar moet haar politieke kruit drooghouden om niet te kapseizen onder de druk van de vluchtelingencrisis en haar slinkende electorale kapitaal. Haar junior-partner in de coalitieregering zit in nog nauwere schoenen. Sigmar Gabriel, chef van de sociaaldemocraten, vicekanselier en economieminister, weet dat de linkervleugel van zijn partij Ceta en TTIP verafschuwt.

De grootste bekommernis van de activisten is een ingewikkeld politiek spinsel om de disputen tussen staten en ondernemingen te regelen. De uitgewerkte tekst geeft bedrijven de kans om staten een schadevergoeding te vragen als zij hun belangen beschadigd zien door overheidsmaatregelen.

Duitsland heeft 130 akkoorden van dat soort gesloten, overeenkomsten van staat tot staat, dus nieuw is het stelsel niet, maar door het meer overkoepelend te maken kunnen de antiglobalisten er acties rond bedenken in de trant van de kleine en zwakke regeringen tegen de pletwalsen van het internationale kapitaal. Karl Marx monkelt in zijn te grote patriarchale baard.

In het Duitse debat, en ook bij ons, ontbreekt een verdediging van de voordelen van de internationale vrijhandel. Zo kom je al snel tot populistische slogans. Psychologisch is het zo dat de voordelen van de vrijhandel meteen belanden in de portemonnee van de dikke nekken van het bedrijfsleven en de voordelen voor de massa langzamer doorsijpelen, bijvoorbeeld meer jobs, gratis tot goedkope, toegankelijke communicatiemiddelen, sympathieke en betaalbare auto’s, voordelige confectie.

TTIP en Ceta helpen de exporteurs langs beide zijden van de Atlantische Oceaan.

De markt is groter en de normen zijn gelijker. Beter is dat Europa en Amerika hun standaarden opleggen dan dat die bepaald worden in China en India. Naast economische argumenten sluipt in de discussie en in de betogingen een sterke antiAmerikaanse klemtoon. En dat is vaste prik bij linksen sedert de oorlog in Vietnam.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

29 september 2016

medialand

Film

Hedendaagse western

Vlaams Belang wil politici uit spelletjesprogramma’s Afgelopen week kondigde het Vlaams Belang aan dat het een voorstel van decreet klaar heeft om politici uit alle spelletjesprogramma’s te weren. Het gaat daarbij niet alleen over de spelletjesprogramma’s van de openbare omroep VRT, maar ook alle commerciële zenders. De Vlaamse Regulator voor de Media zou optreden als waakhond, en sancties kunnen uitdelen gaande van waarschuwingen tot administratieve geldboetes.

Het is niet verwonderlijk dat precies het Vlaams Belang met zulk voorstel uitpakt. Fractieleider Chris Janssens heeft gelijk dat het optreden van politici in allerlei spelletjes tot een zekere verkleutering van de politiek leidt, en het ene spelletje al wat meer dan het andere. Maar wat de partij nog het meest dwars zit, is dat die spelletjesprogramma’s politici van alle partijen een springplank geeft naar (meer) nationale bekendheid, behalve de politici van het Vlaams Belang, die zelden of nooit uitgenodigd worden. En dat spelletjesprogramma’s niet zo onschuldig zijn, en wel degelijk het verschil kunnen maken, valt nog maar moeilijk te ontkennen na de doortocht van Bart de Wever bij De Slimste Mens, enkele jaren geleden. Pikant detail: in 2005 lanceerde de toenmalige minister van Media, een zekere Geert Bourgeois, een oproep aan de televisiezenders om niet langer politici op te voeren in amusementsprogramma’s. Veel effect had die oproep niet, onder meer omdat ze niet afdwingbaar was. Wat zou vandaag de mening van Geert Bourgeois over het voorstel van decreet van het Vlaams Belang zijn?

VRT lanceert videoplatform In een interview met de krant De Morgen kondigde de CEO van de VRT, Paul Lembrechts, verleden week aan dat de openbare omroep plannen heeft voor een nieuw videoplatform.

Dat platform zou er moeten voor zorgen dat alle programma’s van de openbare omroep gemakkelijk te bekijken en herbekijken zijn via de computer, tablet of smartphone. Eigenlijk zou dat anno 2016 de normaalste zaak van de wereld moeten zijn, maar blijkbaar is dit toch nieuws. Wat ons in het interview opviel, was dat de VRT er tegenwoordig warmpjes moet inzitten. Ze gaan dan wel 155 banen schrappen, maar blijkbaar is er toch nog wat geld gevonden om een nieuw logo te laten ontwerpen. Daar zaten we op te wachten, en vooral: geen goedkoop niemendalletje, want het betekent dat zowat alles dat het logo van de VRT draagt volgend jaar vervangen dient te worden. Maar, misschien worden de onkosten van dat grapje wel van het loon van Paul Lembrechts afgehouden, en zal het de belastingbetaler dus geen cent kosten?

Ook verandert de nieuwssite van naam: van Deredactie.be naar vrtnieuws.be. Alsof dat het verschil zal maken. Blijkbaar denken ze daar aan de top van de openbare omroep dat de kijkers van VRT Nieuws naar VTM Nieuws overschakelen omdat het logo van de omroep wat te flets overkomt, of dat het internetadres van hun nieuwssite wat te lang is.

De kleine zinnetjes in het journaal Als wij grote baas Paul Lembrechts een gouden tip aan de hand zouden willen doen om meer kijkers naar de nieuwsprogramma’s van de openbare omroep te lokken, dan zou het in de eerste plaats de volgende zijn: zorg voor een wat meer objectieve en neutrale berichtgeving, zowel qua nieuwsselectie als de presentatie van de feiten, in plaats van de kijker elke avond tussen zeven en half acht te proberen bedotten met allerlei onwaarheden en verdraaiingen. Neem nu de nieuwsuitzending van afgelopen zaterdag, met daarin dat tussenzinnetje dat vooral zwarten zouden sterven door overdreven politiegeweld in de Verenigde Staten. Zowel in absolute als in relatieve cijfers een volkomen verkeerde voorstelling van de cijfers, maar goed, alleen de oplettende kijker die zelf al eens één en ander nacheckt weet natuurlijk zoiets. Maar misschien hoort objectieve en neutrale berichtgeving niet meer tot de kernopdrachten van de openbare omroep, en is het veel belangrijker een hip logo te hebben?

CD&V’ers en Twitter CD&V’ers en Twitter, het blijft een moeilijke combinatie. Yves Leterme was legendarisch als het erom ging aangebrande per-

Hell or High Water

soonlijke berichtjes op de straatstenen te gooien. Maar afgelopen week was het aan Kris Peeters om eens te flateren op Twitter, en daarbij diep in zijn ziel te laten kijken. Naar aanleiding van de plotse groei van het gat in de begroting schreef tv-maker Eric Goens het volgende op Twitter: “Volgens Van Overtveldt is het niet evident om de economische groei juist in te schatten. Bij Trends en Knack lukte dat blijkbaar wel.” En wie stond er tussen het lijstje van personen die dat berichtje leuk vond? Precies: Kris Peeters. Het is gauw gebeurd om een berichtje dat je gewoon maar aan het bekijken was per ongeluk te “liken”, zoals dat heet. Maar in het geval van Kris Peeters is het niet moeilijk zich in te beelden dat hij effectief wat leedvermaak heeft bij de problemen van Johan van Overtveldt. Of eender welke N-VA’er.

Wij zouden Kris Peeters willen aanraden in het vervolg wat voorzichtiger op te treden op Twitter. Zulke uitschuivers zijn niet bepaald van die aard om de sfeer bij de begrotingsbesprekingen te bevorderen, zeker als ze dan nog eens opgemerkt worden door Newsmonkey en daarna vlotjes de sociale media rondgaan. Of moeten we soms denken dat het zijn hond was die wat op Twitter aan het rondsnuffelen was?

Marc Reynebeau duidt Naar aanleiding van de recente ruzie tussen de N-VA en de VVB liet de immer scherpzinnige Marc Reynebeau eventjes zijn knipperlichtje schijnen op de hele kwestie. “De N-VA heeft 1.366.414 kiezers, de Vlaamse Volksbeweging hooguit 5.000 leden. Is daarmee alles al niet gezegd?”, schreef hij op Twitter.

Dat er toch wel een verschilletje bestaat tussen enerzijds jaarlijks lidgeld betalen, en anderzijds verplicht naar het stemhokje moeten trekken en daar dan het bolletje achter een partijnaam in te kleuren, dat was Marc Reynebeau blijkbaar een beetje ontgaan. Ach ja, het beste paard kan wel eens struikelen.

Maar goed, als Marc Reynebeau echt zou willen vasthouden aan zijn redenering, dan is het goed te onthouden dat de oplage van zijn krant ongeveer 100.000 bedraagt. Als er dus ooit nog eens een dispuut zou ontstaan tussen De Standaard en de N-VA, dan weten we nu al wie er gelijk heeft. Enfin, volgens Marc Reynebeau toch.

Waar is de ombudsman van De Standaard?

Begin juli zwaaide Tom Naegels af als ombudsman bij De Standaard. Naar aanleiding daarvan schreven wij toen: “Wie zijn taak overneemt is op het ogenblik dat we dit schrijven nog niet bekend, en het zou ons eigenlijk niet eens verbazen als er ook geen opvolger zou komen.” Drie maanden later is het inderdaad nog steeds wachten op een nieuwe ombudsman. Niet dat het allemaal veel uitmaakt, want meer dan een doekje voor het bloeden was die functie uiteindelijk toch niet. Wij willen niet uitsluiten dat de krant grote problemen heeft om een nieuwe ombudsman te kiezen omdat zoveel kandidaten zich hebben aangediend. Maar wij hebben eerder zo’n vermoeden dat het probleem is dat niemand daar zin heeft de nuttige idioot van dienst te spelen om het imago van dat krantje een beetje op te smukken met wat nietszeggende stukjes. Maar wie weet, misschien wordt er over enkele maanden toch iemand bereid gevonden om de rol van ombudsman op zich te nemen…

Het monster van Braem Enkele weken geleden werd de politietoren op de Oudaan verkocht aan een bouwconsortium. Financieel werd die verkoop voor de stad Antwerpen een enorme meevaller, want hij bracht zo maar even 15 miljoen euro meer op dan de gestelde minimumprijs van 10,5 miljoen. Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat de nieuwe eigenaar het gebouw zal renoveren. Een naar we aannemen grote meerderheid van de sinjoren hoopte immers stilletjes dat de toren zou worden afgebroken, of – als het niet anders kon – van betonrot in elkaar zou stuiken. Niet voor niets wordt de politietoren het lelijkste gebouw van de stad genoemd.

Het gedrocht is van de hand van de communistische architect Renaat Braem, een man die het eeuwenoude stedelijke weefsel van de stad als een belediging van zijn ideologisch geborneerd vernuft beschouwde. Een aanslag op dat weefsel kon dan ook niet anders dan als een triomf worden beschouwd. Het moet gezegd: ook de opeenvolgende socialistische stadsbesturen waren door dat afschuwelijke idee besmet, waardoor de Koekestad in de naoorlogse jaren

heel wat mooie gebouwen zag verdwijnen: het Zuidstation (1965), de Hippodroom (1972), het Tolhuis (1979), ‘den Entrepot’ (1990),… Op de Oudaan verdween de ‘Cité’, een 19deeeuwse overdekte markt, met alle aanpalende gebouwen.

Braems plannen waren aanvankelijk veel groter, maar de centen waren op en het bleef bij de toren, later nog gevolgd door een ook al foeilelijk winkelcentrum van een nóg minder geïnspireerde architectencollectief.

De toren van Braem is intussen – begrijpe wie kan – als erfgoed beschermd, maar wel compleet uitgeleefd. Wat de koper ermee van plan is, is nog niet geheel duidelijk. Er is sprake van een restaurant en lofts. Zeker is wel dat de renovatie een smak geld zal kosten. Als het project ooit afgeraakt, zal een stekje in het gebouw wellicht enkel weggelegd zijn voor de ‘happy few’. Ironisch is het: een door een communist bedacht monster dat bewoond zal worden door hyperrijken.

Maar dat monster zal de Antwerpse horizon blijven vervuilen, zoals het dat al meer dan een halve eeuw doet. Helaas.

WEJ

De western is zo dood als een pier. Telkens als dat geschreven wordt, is er altijd wel een regisseur die het tegendeel bewijst. “Hell or High Water” van David Mackenzie is zo’n film, al zoek je tevergeefs naar cowboys en indianen, en zijn paarden vervangen door auto’s. Het is vooral het kader waarin de gebeurtenissen zich afspelen die van “Hell or High Water” een western maakt, in een hedendaagse verpakking.

Eindeloze prairielandschappen waarin altijd draaiende machines olie uit de grond pompen, drukkende hitte, stoffige wegen, troosteloze nederzettingen, veel “te koop”borden. Welkom op het platteland in Texas, waar de crisis zwaar heeft toegeslagen. In dat kader situeert Mackenzie zijn westernachtige misdaadthriller. Twee broers, Toby en Tanner, overvallen voor het eerst in hun leven enkele banken. Ze hopen met de opbrengst hun ranch van de ondergang te redden. Waar ze geen rekening mee gehouden hebben is Texas Ranger Marcus Hamilton die zich, op een zucht van zijn pensioen, vast bijt in de zaak en met al zijn ervaring aardig weet te voorspellen hoe de vork in de steel zit.

Mackenzie weet dit gegeven om te zetten in de nodige actie en spanning, schietpartijen en achtervolgingen inbegrepen, maar toch ligt de nadruk meer op de personages en dat levert goeie “ouderwetse” cinema op met mooie karaktertekeningen, boeiende menselijke relaties en spitante dialogen. Een verademing te midden van de oppervlakkigheid van vele Hollywoodfilms. Enerzijds zijn er de totaal verschillende broers met wel hetzelfde doel voor ogen (uitstekende vertolkingen van Chris Pine en Ben Foster) en anderzijds het duo Marcus (Jeff Bridges) en zijn indiaanse assistent Alberto (Gil Birmingham) die mekaar voortdurend opjagen maar op zo’n manier dat hun vriendschap en wederzijds respect duidelijk blijft.

Met de hulp van zijn cameraman Giles Nuttgens legt regisseur Mackenzie over dat alles een melancholische laag, een soort treurnis over wat er gebeurt met de VS en hun mensen. Als het ware een commentaar op de teloorgang van de “American Dream” en een tijd toen het leven misschien niet beter was maar alleszins eenvoudiger. Met beeldcomposities die herinneringen oproepen aan klassiekers van de misdaadfilm en de western, dat alles begeleid door een sfeervolle soundtrack. Ja, dit is cinema naar mijn hart. En niet het minst door de aanwezigheid van de onvolprezen Jeff Bridges. Hij heeft nooit de supersterstatus bereikt, maar hij heeft er ook nooit een carrièrepunt van gemaakt. De wijze waarop hij er telkens weer in slaagt onder de huid van zijn personages te kruipen, heeft hem wel tot een vaste waarde in Hollywood gemaakt. 67 is hij nu en de kleurrijke Marcus Hamilton die hij neerzet in “Hell or High Water” is van het begin tot het einde een genoegen om naar te kijken.

K.T

Niet zo happy

Everybody Happy Nic Balthazar maakt het zich als filmregisseur niet gemakkelijk en gaat de zware onderwerpen niet uit de weg. Zijn debuutfilm “Ben X” ging over autisme, “Tot altijd” over euthanasie en in “Everybody Happy” worstelt een standupcomedian met zijn innerlijke demonen. In hedendaagse taal wil dat zeggen, een burn-out.

Ralph Hartman (Peter van den Begin) is de man in kwestie, succesvol met zijn humoristische optredens, maar die tijdens een toer met andere, jongere, ambitieuze collega’s plots aan zichzelf begint te twijfelen en daardoor emotioneel zwaar onderuitgaat. Bovendien zijn er de “problemen” met zijn vader en zijn zoon…

Balthazar beseft natuurlijk dat hij zijn onderwerpen “verteerbaar” moet houden voor het publiek, en ook in “Everybody Happy” heeft hij een originele invalshoek gevonden om die demonen gestalte te geven. Hoe, dat moet je zelf ontdekken maar samen met de scènes tussen de humoristen onderling vormen ze het beste in een film die toch niet helemaal bevredigt.

Er zit bijvoorbeeld iets te veel in dat neigt naar de meligheid van het cliché: achter elke clown schuilt een tragische ziel. Daarnaast is het duidelijk dat Balthazar zich beter thuis voelt in dramatiek dan bij regelrechte humor, terwijl het gegeven vraagt naar een juiste mix van beide. De concurrentie is mee de oorzaak van de crisis van Hartman, dus mag je toch wel enkele vuurwerkconferences verwachten.

Vergeet het, maar ja, misschien ligt het allemaal aan mij en mijn gebrek aan humor.

Tenslotte, met alle respect voor het talent van Peter van den Begin, maar deze keer slaagt hij er niet in uit te groeien tot een charismatische figuur die je meeneemt naar de zielenroerselen van een mens die het niet meer ziet zitten. Iets waar Michael Keaton met “Birdman”, waarin een gelijkaardig thema werd behandeld, wel in slaagde.

K.T.

Op de praatstoel

11

29 september 2016

Praten met Jean-Marie Dedecker

“Mijn eerste doel is Middelkerke, daarna zien we wel.”

Op 27 september werd het nieuwe boek van Jean-Marie Dedecker in Gent voorgesteld. Het boek kreeg als titel ‘Vrank en Vrij, ongezouten meningen’ mee. Een ideale gelegenheid om nog eens met de succesvolle ex-judocoach een gesprek te hebben. ’t Pallieterke: uw boek dat deze week uitkomt, is een verzameling van uw meest recente columns in Knack. De korte hoofdstukken en gevarieerde onderwerpen maken het boek toegankelijk voor de occasionele lezer. Maar zit er ook een rode draad in?

Jean-Marie Dedecker: “Een echte rode draad is er niet. Maar er zijn wel een aantal thema’s die regelmatig terugkomen, omdat ze mij ontzettend boeien. De klimaatopwarming is zo’n thema. Ik geloof dus niet dat de mens de thermostaat van de wereld in zijn handen houdt. Het klimaat is al drie miljard jaar onderhevig aan veranderingen. Die mening maakt mij uiteraard tot een dissident: dat is vloeken in de klimaatkerk. Het debat rond duurzame energie is meer en meer een klimaatreligie aan het worden, met zijn eigen apostelen en hogepriesters. Ik kom in het boek vaak op dat thema terug, bijvoorbeeld wanneer ik het heb over de groenestroomcertificaten, waar ik reeds in 2005 over fulmineerde. Vandaag blijkt ook dat ik gelijk had.

Fiscaliteit en belastingen zijn ook belangrijke thema’s, net als de islam. Maar er zitten ook wat meer persoonlijke stukken in het boek, voornamelijk over sport.” ’t Pallieterke: is de rode draad toch niet een beetje de vrije meningsuiting? Je behandelt heel vaak controversiële thema’s en je durft daarover ook een ongezouten mening verkondigen, die je niet vaak elders hoort.

JMDD: “Klopt. De titel is niet toevallig “Vrij en Vrank”, net zoals ‘t Pallieterke! (lacht) Ik heb er wel niet “vrolijk” bijgezet, hoewel ik zeker niet altijd ernstig schrijf, vaak sarcastisch zelfs.” ’t Pallieterke: Joël de Ceulaer heeft ooit gesuggereerd dat je voor je columns beroep doet op ghostwriters. Is dat zo? En heb je minstens geen vaste informanten?

JMDD: “Er is niemand die voor mij schrijft of zelfs iets voorkauwt. Soms zijn er wel mensen die met vertrouwelijke dossiers bij mij komen, omdat ze weten dat ik het durf brengen. Een goed voorbeeld daarvan is het dos-

sier over Ingrid Lieten dat ik in het boek aankaart. Ik heb informanten, maar die schrijven nooit voor mij. De enige die redactioneel bijdraagt, is mijn vrouw. Ik schrijf nog regelmatig met een vulpen en dan moet zij het overtypen, wat ze niet altijd met plezier doet. (lacht) Ik verdraag eigenlijk geen enkele inmenging. Mijn eerste boek was bij André van Halewyck, een goede vriend. Toen die correctors op mij afstuurde, heb ik na één bladzijde van ingrepen al duidelijk gemaakt dat ze verder niets mochten veranderen, of dat het boek niet zou verschijnen. Alles wat ik schrijf, is dan ook eigen werk, behalve hier en daar eens een oneliner die ik overneem.” ’t Pallieterke: ik heb ook heel even gedacht dat er een ghostwriter was toen ik je stukje over Israël las. Meestal ben ik het roerend eens met je analyses, maar deze column leek me bijna door iemand anders te zijn geschreven. Je vijandige houding ten aanzien van Israël is toch wel atypisch voor iemand met rechts-liberale ideeën?

JMDD: “Het is inderdaad een persoonlijk verhaal. Ik heb met Israël een haat-liefdeverhouding ontwikkeld tijdens mijn activiteiten in het judo. De eerste olympische medaille die Israël ooit behaalde, was voor Yael Arad, die zilver won in het judo in 1992 in Barcelona. Dat meisje trainde regelmatig in België, met mijn ploeg. Daardoor belandde ik later in Israël om daar training te geven. Ik werd daar al snel geconfronteerd met de discriminatie waarvan de Palestijnen het slachtoffer zijn. Ik ging de vluchtelingenkampen en Gaza bezoeken, ik discussieerde met vele Israëli’s tot stukken in de nacht, ik ging mij in literatuur over de kwestie verdiepen en ik kwam tot het besluit dat Israël een apartheidsstaat is, erger dan Zuid-Afrika. Het is een politieke opinie die het gevolg is van mijn persoonlijke beleving van de staat Israël.” ’t Pallieterke: u bent in uw stukken erg kritisch voor de traditionele partijen. Maar u spaart de N-VA ook niet echt. Merkt u iets van “de kracht van de verandering”?

JMDD: “Er is wel degelijk iets veranderd, vooral wat het klimaat voor het uiten van rechtse meningen betreft. Rechts zat vroeger

in het verdomhoekje. Nu is het eerder het politiek correcte verhaal dat in de verdediging zit.

De opkomst van de N-VA heeft daar een rol in gespeeld: er is een ideologische kracht van verandering aan het werk. Ook het beleid van een Theo Francken is duidelijk een verbetering tegen vroeger. Ik respecteer Francken als mens en als politicus omdat het een vrijdenker is. Hij durft al eens een tweet de wereld in sturen. Hij durft al eens zijn mening zeggen.

Ik apprecieer het dat er bij de nieuwe generatie politici mensen zoals hij zitten.

Maar wat het regeringsbeleid van de N-VA in het algemeen betreft, ben ik ontgoocheld.

De regelneverij van de Vlaamse betuttelingsregering: straks tuffen we rond aan 70 km per uur. De federale begrotingscatastrofe. Nieuwe belastingen van suiker- tot speculatietaks, en oude pestbelastingen zoals de liquidatiebonus en de voordelen van alle aard en dergelijke zijn allemaal gebleven. Van het rechts-liberale verwachtingspatroon dat N-VA heeft gecreëerd, is bijna niets gerealiseerd. Ik schreef al over de vlaktaks in 2002, en nog steeds praten ze er enkel over.

Hetzelfde met andere dossiers: je herinnert je dat wij al in 2005 in de Senaat aan het praten waren over het verbod op rituele slachtingen en nog steeds is dat er niet. Weyts verschuilt zich achter de Raad van State en stuurt het dossier gewoon door naar de grote baas van de Boerenbond. Dat zijn tsjevenstreken.

Ik erger me elke dag aan de N-VA, maar geef haar nog steeds het voordeel van de twijfel.” ’t Pallieterke: helemaal in de actualiteit staat Donald Trump, de man die zijn eigen partij heeft gekaapt. Jij hebt dat in 2004 in de VLD ook bijna gedaan, maar je werd bij de voorzittersverkiezingen net verslagen door Bart Somers. Indien je het toch had gehaald, zou de geschiedenis er dan anders uitgezien hebben?

JMDD: “Ik heb toen die verkiezingen gewonnen, maar de telling verloren. De N-VA zou nooit doorgebroken zijn, want de Open Vld zou dan een rechtse en Vlaamse koers gevaren hebben…” ’t Pallieterke: ik vermoed dat u gelijk hebt. Weet u hoe oud Donald Trump is?

JMDD: “Ik denk dat hij 70 is.” ’t Pallieterke: dat klopt. Hij is zes jaar ouder dan u. En hij begint er nu pas aan.

Brengt u dat niet op ideeën?

JMDD: “Ik heb iedere dag zin om te herbe-

Het Westen versus de islam: het hoofd versus de borst Onlangs kwam de atheïstische denker Floris van den Berg met een goed stuk over Michel Houellebecq. Op The Post Online besprak hij diens boek Soumission (2015) en constateerde dat de islam in West-Europa steeds meer terrein wint op de seculiere Verlichting. Volgens Van den Berg komt dat mede doordat het Verlichtingsgedachtegoed van binnenuit kapot wordt gemaakt door progressieve postmodernen; academici die het prestige van hun beroep gebruiken om de westerse rationele cultuur te ontwrichten met religieus-geïnspireerde pseudowetenschap.

In een vervolgstuk bekritiseerde hij de academicus Laurens ten Kate, die een boek afsloot met het gedicht Ruwbouw: Er is geen voordeur meer de achterdeur staat open.

Hoor je de wind?

“Daar schiet de mensheid echt wat mee op”, sneerde Van den Berg.

De katholieke schrijver Peter van Duyvenvoorde maakte bezwaar, en niet alleen als katholiek maar ook als filosoof. Een studie van de middeleeuwse metafysica zou namelijk nog steeds van groot belang zijn voor de wetenschap en voor ons zelfinzicht. “De filosofie is nu toch wel op een punt beland waarin ze de onzinnige of problematische gevolgen van de Verlichting accepteert en inziet dat veel van de beloftes die daarin besloten lagen, niet echt uit lijken te komen.” Ook verwees Van Duyvenvoorde naar de zeventiende-eeuwse Pascal en diens opmerking dat “de rede pas waarlijk redelijk is, wanneer zij de onredelijkheid van zichzelf inziet.”

Driedeling van de ziel Het debat dat Van Duyvenvoorde met Van den Berg voert gaat terug naar de oorsprong van het filosofische denken over geloof en rede. Die bron is de Oudgriekse oerfilosoof Plato − diens allegorie van de grot en driedeling van de ziel: rede, passie (thymos) en genot.

Dit zijn de drie drijfveren die mensen fundamenteel bewegen.

Het verstand ofwel het hoofd, de langetermijnblik en de logica; dan volgt de borst, die staat voor temperament en karakter, wilskracht, prestige, fanatisme en eergevoel. En ten slotte de buik: het consumentisme, het Bourgondische en het dionysische, eten en drinken, drugs, seks en rock-’n-roll.

Dat gezegd zijnde: het Westen is min of meer een fusie tussen hoofd en buik, terwijl de islam zich vandaag juist als thymos manifesteert. Een belangrijk boek hierover is Het einde van de geschiedenis en de laatste mens (1992) door Francis Fukuyama. Met ‘einde van de geschiedenis’ bedoelde hij dat de westerse mens geen

oorlog meer voerde over kwesties van prestige, eergevoel en erkenning. Iedereen werd immers als gelijke erkend door de rechtsstaat.

Het was iets van de middeleeuwse adel om elkaar te willen doden wegens gekrenkte eergevoelens: de ‘laatste mens’ was een burgerlijke consument. Fukuyama voorspelde dat de hele mensheid dit pad zou volgen, inclusief Rusland en de islamitische wereld.

Meer dan ratio nodig Het probleem vandaag is dat het Westen tot een hedonistische technocratie is geworden.

Met ‘technocratie’ bedoel ik overigens niet ‘regering door gediplomeerden’. Ik bedoel dat beleid steeds meer gebaseerd is op de dynamiek van ambtelijke processen zelf, en steeds minder op de levensbeschouwelijke bronnen die aan politieke ideologieën ten grondslag liggen.

Zelfs de verstandige mensen zien de problemen en gevaren, maar hebben geen wilskracht om actie te ondernemen. Daarom gaan ze uit om flink te zuipen, of trekken ze zich terug achter Netflix en Tinder voor verstrooiing en vergetelheid. De islam gelooft nog oprecht in haar mythes en daarom zijn veel volgers bereid te sterven en hun levens op te offeren vanuit dat fanatisme.

Mijn besluit hieruit is dat de rede zich inderdaad beperkt weet door haar beperkingen; de beperking van de rede is de aanwezigheid van

Jean-Marie Dedecker; Vrank en vrij; uitgeverij Doorbraak; 288 blz; prijs 19,99 euro.

ISBN 978 9082 5673 42 Het boek kan via de webwinkel www. pallieterke.net besteld worden. U kan ook telefonisch bestellen of rechtstreeks betalen op onze rekening: BE82 4096 5194 9168 De verzendingskosten bedragen 4 euro per exemplaar. ginnen. Elke dag als ik naar het nieuws kijk en mij telkens weer boos maak. Ik heb nog veel energie.

Maar aan de andere kant: ik heb al gegeven.

Ik heb een rug vol littekens. En ik wil ook mijn kleinkinderen zien opgroeien. We zullen zien.

Ik weet het nog niet.

Mijn eerste objectief is Middelkerke, waar mij vorige keer het burgemeesterschap is ontstolen door een coalitie van de verliezers.

Daarna zien we nog wel. De parlementsverkiezingen zijn pas binnen drie jaar.”

Jurgen Ceder

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk de andere twee drijfveren die in veel mensen HOTEL DIE PRINCE HOTEL PRINCE nu eenmaal sterkerDIE zijn. Daarom kan een leider zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal die het verval van zijn tijdsgewricht wil keren Albert I-Wandeling 41-42 OOSTENDE Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE zich niet puur op de ratio verlaten, hoewel dat Tel. 059-70 65 07 Tel. 059-70 65 07 in een ideale wereld wel het beste zou zijn.

SL

12

Cultuur

29 september 2016

Openingsfeest Museum Plantin-Moretus Dit weekeinde is het feest op de Vrijdagmarkt in Antwerpen. Het vernieuwde Museum Plantin-Moretus opent de deuren met muziek, theater en tal van activiteiten rond typografie en drukken.

Bruegel: de biografie Het leek onbegonnen werk, maar auteur en publiciste Leen Huet speelde het ogenschijnlijk met gemak klaar: het levensverhaal optekenen van Pieter Bruegel, de oude Brabantse meester waarover slechts een A4’tje aan ernstige biografische feiten kan worden samengesteld. Huets 435 bladzijden tellende “Pieter Bruegel: De biografie”, voorwaar een titel met autoriteit, maakt het leven en werk van de schilder niet alleen een stuk inzichtelijker, het relaas heeft zelfs iets filmisch, iets tastbaars, als ware het een script voor een overladen kunstdocumentaire. Originaliteit en eruditie gaan in dit boek hand in hand en laten nieuwe inzichten over Bruegel geboren worden.

Ofschoon afkomstig van Hoogstraten en woonachtig te Leuven, heeft kunsthistorica Leen Huet duidelijk een zwak voor het Antwerpen van de 16de en 17de eeuw.

Ze wijdde reeds twee boeken aan Rubens (1577-1640) en één aan de roemrijke burgervader Nicolaas Rockox (1514-1577). Met haar monumentale Bruegel-boek voert ze haar leespubliek nog eens mee naar Antwerpens gouden periode, het midden der 16de eeuw. Uiteraard beschouwt men Bruegel doorgaans als een Brabants kunsticoon, gelet op zijn mogelijke geboorteplaats, Bruegel bij Breda, de band met het Brabantse platteland en zijn laatste levensfase te Brussel. Doch, in het grote Antwerpen van de jaren 1550 stond de wieg van zijn aanzien en succes.

In 1551 trad Bruegel toe tot de Antwerpse Sint-Lucasgilde, toen zowat de belangrijkste kunstenaarsvereniging ter wereld. Daar vond hij de adelbrieven om in de jaren nadien langs voorname Italiaanse kunsthuizen te reizen en met bergen inspiratie terug te keren. Nadien zette de Antwerpenaar Hieronymus Cock, destijds de beroemdste prentenuitgever van Noord-Europa, Bruegel in de markt als de nieuwe Hieronymus Bosch. Dat mocht dan al een zakelijke truc zijn, de Antwerpse burgerij zwolg in het verbazingwekkende prentenspektakel van die eigenaardige jonge gast, die in tegenstelling tot zijn leermeester Pieter Coecke van Aelst (1502-1550) steeds het volkse milieu verkoos boven de hogere sferen.

Rond Bruegel “Het is een rode draad in Bruegels leven dat hij omringd was door commercieel ondernemende, vindingrijke collega’s”, aldus Huet. Gelukkig maar, want in tegenstelling tot ‘celebrities’ als Rubens of Van Aelst, was Bruegel eerder een mysterieus kunstenaar. De minibiografie uit Karel van Manders “Schilder-boeck” (1604) was eeuwenlang de enige bron over Bruegel. Zelfs Pol De Mont en Felix Timmermans puurden begin 20ste eeuw voor hun Bruegel-romans nog uit dat boekwerk. Bijgevolg proberen ingewijden elkaar reeds decennialang te overtreffen in de speculatie over zowel Bruegels enigmatische werk, dat ruwweg in de spookachtige Bosch-taferelen en het grimmige vertier van de boerentaferelen onder te verdelen is, alsook de naam, de afkomst en de eigenlijke levensloop van de schilder.

Vanuit het besef dat een volwaardig boek “over” Bruegel niet kan bestaan, probeert Huet duidelijk zo rationeel mogelijk met de voornoemde impasses om te gaan. Ze schreef daarom veeleer een boek “rond” Bruegel. De auteur heeft overduidelijk weken zo niet maanden gegraven in bestofte archieven. Enkel zo kon een cultuurhistorisch kader geschapen worden waarin de duizenden puzzelstukjes rond de figuur Bruegel wat nauwer gaan aansluiten en het profiel van de schilder veel duidelijker wordt. Als een volleerde detective

legt Huet de relationele en zakelijke netwerken rond Bruegel zo goed mogelijk bloot.

Ook de historische en geografische context wordt soms breed uitgetekend. Wat bijvoorbeeld de familienaam Bruegel betreft, leren we dat die naam reeds eerder in Antwerpen voorkwam onder vooraanstaande lieden.

De schilder heeft ooit die naam zelf uitgekozen. Bovendien is er geen bewijs dat Pieter Bruegel werd ingeschreven als Antwerps poorter, wat erop kan wijzen dat hij weleens in Antwerpen zelf geboren was. Dit is slechts één van de vele interessante gevolgtrekkingen uit het nauwgezette onderzoek van Huet. Soms doet het verhaal erg encyclopedisch aan, maar alle zijsprongen naar andere schilders en hun werk, gezagsdragers en hun beslissingen, of grote gebeurtenissen, worden steeds opnieuw aan Bruegels vage levenswandel verbonden.

Belevingswereld Geen boek over een schilder zonder dat men de kunstenaar – om het met Timmermans te zeggen – “uit zijn werken geroken heeft”. Huet bespreekt het werk van Bruegel zonder meer in geuren en kleuren. De bijlagen met kleurenafbeeldingen helpen bij de soms ellenlange becommentariëring van de levendige spreekwoorden en de helleen boerenvoorstellingen, als ging het telkenmale om een adembenemend spannende sportwedstrijd. Een groot deel van de 16de-eeuwse cultuurhistorische belevingswereld passeert in dit boek de revue, om geen detail uit Bruegels drukke composities onbesproken te laten.

Als centrale stuk koos Huet duidelijk voor De Dulle Griet. Het eerste hoofdstuk is gans aan dit bizarre schilderij gewijd. In dat opzicht geldt het doek met de afschrikwekkende reuzin, die zelfs de duivels terug in hun grauwe spelonken doet vluchten, als een voorbeeldanalyse voor alle andere meesterwerken waarbij wordt stilgestaan.

De Dulle Griet ontstond in 1561 te Antwerpen.

Niet toevallig was dat jaar over gans de 16de eeuw bekeken voor de Scheldestad het culturele feestjaar bij uitstek. Alles stond in het teken van reuzen, stoeten, voordrachten en theater. Met de symboliek en de beeldspraak van dit festival helpt Huet ons de moraal achter De Dulle Griet begrijpen. De reus verzinnebeeldt het overwonnen kwaad (cfr. Antigoon). Het moraliserende karakter van dit en andere doeken komt zo in een breder perspectief te staan.

Deze werkwijze stelt het oeuvre van Bruegel in zulk een perspectief dat men hem leert waarderen als de kunstenaar die hij echt was: de kritische portrettist van de samenleving en de gedachtewereld die hem omringende.

Tom

Leen Huet, “Pieter Bruegel: De biografie”, Uitgeverij Polis, 2016, 435 blz., 34,95 euro.

ISBN 978 94 6310 081 6

Het vernieuwde museum laat op de gelijkvloerse verdieping kennismaken met Christoffel Plantijn (ca. 1520-1589), die rond 1550 als Christophe Plantin vanuit Frankrijk naar Antwerpen kwam. De Scheldestad was toen het belangrijkste handelscentrum boven de Alpen en was, samen met Venetië en Parijs, één van de drie typografische hoofdsteden van Europa.

Antwerpen had bovendien een actieve kunstmarkt voor schilderijen, beelden, boeken en prenten. Voor prentenhandelaar en drukker Plantijn was Antwerpen de ideale stad om zijn ambities waar te maken. In 1555 startte hij zijn eigen drukkerij: de Officina Plantiniana.

In het museum leren we Plantijn kennen als een trendsetter, die koos voor kwaliteit. Hij gebruikte de dure techniek van kopergravures om met verfijnde illustraties de concurrenten te overklassen. Plantijn hechte veel belang aan mooie lettertypes. Hij selecteerde exclusieve lettertypes van Franse ontwerpers, Garamont, een letter die nog altijd bestaat, en Granjon, die aan de basis ligt van de moderne Times New Roman. Plantin specialiseerde zich verder in drukwerk met speciale lettertekens, zoals Grieks, Hebreeuws, Oudsyrisch, Aramees en ook wiskunde en muziek. Het museum toont prachtige boeken die stuk voor stuk getuigen van Plantijns toonaangevend vakmanschap.

Tussen al die schitterende boeken leren we Christoffel Plantijn kennen als een visionair uitgever, een getalenteerd drukker, een gewiekst zakenman en bedrijfsleider van een bloeiende multinational met filialen in Parijs en Leiden.

Hij was zonder meer één van de grootste en beste uitgevers ooit.

Visionair uitgever

Werelderfgoed

De belangrijkste humanisten en wetenschappers van die tijd publiceerden hun werk bij Plantijn, die ze internationaal verspreidde. Hoe succesvol zijn Officina geweest is, bewijst één cijfer: ze publiceerde 55 procent van alle wetenschappelijke boeken in de Zuidelijke Nederlanden over cartografie, geneeskunde, astronomie, wiskunde, fysica en botanica. De nieuwe presentatie in het museum toont het uitzonderlijke belang van Plantijn in vier thema’s: taal, wetenschappen, mens en maatschappij, religie. Alle grote namen en hun topwerken zijn te bewonderen: Gemma Frisius, Simon Stevin, Abraham Ortelius, Rembert Dodoens… Boeiend zijn ook het eerste Nederlandse woordenboek, ‘Schat der Neder-duytscher spraken’ (1573) en de populaire ABC-boekjes waarmee kinderen het Diets konden leren. De Fransman Plantin had heel wat moeite gehad om het Nederlands onder de knie te krijgen en miste een goed woordenboek. Hij heeft het dan maar zelf uitgegeven. Indrukwekkend is Plantijns opus magnum waar hij vier jaar aan gewerkt heeft: de meertalige ‘Biblia polyglotta’, die in acht delen alle troeven van de Officina combineert.

Precies driehonderd jaar nadat Christoffel Plantijn in het pand op de Vrijdagmarkt zijn Officina vestigde, verkocht Edward Moretus de stadswoning, inclusief inboedel en drukkerij, aan de stad Antwerpen. In 1877 opende het Museum Plantin-Moretus.

In 2005 werd het huis van Plantijn als eerste museum in de wereld erkend als UNESCO Werelderfgoed. Dat leidde tot een architectuurwedstrijd voor het ontwerp van een nieuw museumdepot en een nieuwe leeszaal. De ontwerper van de houten gevel van de nieuwbouw, kunstenaar Benoit van Innes, liet zich inspireren door de oude letterbakken.

Dankzij de extra ruimte krijgen de tentoonstellingen meer plaats en in de nieuwe opstelling zullen geregeld andere stukken uit de rijke museumcollectie getoond worden. Tijdens het openingsweekeinde kunnen we er gratis kennis mee maken.

Heropening Museum Plantin-Moretus, van vrijdag 30 september t.e.m. zondag 2 oktober, Vrijdagmarkt 22-23, Antwerpen, www.museumplantinmoretus.be

Driehonderd jaar boekbedrijf Op de eerste verdieping ligt de focus op de uitgevrij waarmee Plantijn en zijn nazaten Antwerpen op de kaart hebben gezet. Het gaat over negen generaties uitgevers-drukkers. Van Jan I Moretus, Plantijns favoriete schoonzoon, die na de dood van de stichter de Officina voortzette, tot Edward Moretus, die in 1870 de boeken van de drukkerij dicht deed. Aan de hand van tien topwerken die de wereld mee vormgaven, illustreert het museum hoe belangrijk deze Antwerpse uitgevrij geweest is voor de ontwikkeling van het westerse denken. De archieven van de Officina die het museum bewaart, zijn niet voor niets erkend als “Memory of the World”.

De rijke geschiedenis komt ook tot leven in de portretten van Plantijn en de Moretussen en van hun geëmancipeerde vrouwen die mee de Officina hebben beheerd, portretten geschilderd door onder meer Rubens en Erasmus II Quellinus.

MMMV

Nieuwe regisseur Paul Cordy, al ettelijke jaren de regisseur van het Vlaams Nationaal Zangfeest, heeft zijn zitje voor de N-VA ingenomen in het Vlaams Parlement. Omdat het Zangfeest partijpolitiek neutraal wil zijn, zag het bestuur zich genoodzaakt een andere regisseur te zoeken.

De gelukkige is Wilfried Haesen, die al enkele jaren meedraait op het Zangfeest, als presentator.

Wilfried is geen onbekende in de Vlaamse Beweging. Hij verzorgde al op menig Vlaams evenement de presentatie, of schreef de bindteksten. In een vorig leven was Haesen beroepshalve actief bij de VRT als presentator.

Noteer in uw agenda alvast zondag 26 maart 2017, voor het 80ste Zangfeest.

Actueel

29 september 2016

13

Vlaanderen niet gebaat met derde V-partij In een opmerkelijke tribune in De Standaard van 23 september waarschuwt politicoloog Bart Maddens voor een exclusieve band tussen de Vlaamse Beweging en het duo Vuye-Wouters. De twee ex-N-VA-parlementsleden spelen met het idee een nieuwe partij op te richten. Om relevant te blijven zou die partij een harde oppositie moeten voeren tegen de N-VA. Indien de Vlaamse Beweging een al te nauwe band zou creëren met Hendrik Vuye en Veerle Wouters, zou ze de bruggen opblazen naar N-VA en Vlaams Belang, wat uiteraard geen optie is.

Vraag is evenwel of het inderdaad onvermijdelijk is dat Vuye en Wouters kiezen voor de oprichting van een nieuwe partij, zodat we voortaan met drie Vlaams-nationale partijen opgescheept zitten. Ik denk dat deze keuze niet in het belang zou zijn van de Vlamingen, hoe goed Vuye en Wouters het ook zouden menen. Een nieuwe partij uit de grond stampen, kost ongelooflijk veel energie en gaat steevast gepaard met immense moeilijkheden. In het begin trekt zo’n partij immers alle mogelijke malcontenten en obstinate dwarsliggers aan, waarmee je in de politiek geen land kan bezeilen. Bij de N-VA duurde het acht jaar vooraleer de levensvatbaarheid van de partij kon aangetoond worden (Vlaamse verkiezingen 2009), bij het toenmalige Vlaams Blok twaalf jaar (Europese verkiezingen 1989).

Vlaanderen heeft de tijd niet om opnieuw jaren te wachten.

Bovendien zal de Vlaamse kiezer een zeer verwarrend politiek landschap aangeboden krijgen, waarbij de formatie van Vuye en anderzijds de N-VA inhoudelijk zeer weinig van elkaar zullen verschillen: beide partijen zullen zich profileren op het confederalisme.

Het verschil tussen beide zou vooral op het strategische vlak te zoeken zijn, maar het valt te betwijfelen of de kiezer een boodschap zal hebben aan deze nuances.

De kiezer zal vooral een beeld krijgen van drie Vlaamsgezinde partijen die vooral op elkaar focussen. We krijgen dan een rauwe overlevingsstrijd van drie formaties die mekaar voortdurend de strot proberen af te bijten.

Vraag is of zo’n scenario extra kiezers zal aantrekken dan wel een pak kiezers zal wegjagen uit het Vlaams-nationale kamp. Het is boven-

dien verre van zeker dat Vuye en Wouters ook maar één zetel zullen veroveren in de Kamer of het Vlaams Parlement.

Vlaamse Beweging Maar het kan ook anders. Vuye en Wouters zouden zich kunnen opstellen als de emanatie van de Vlaamse Beweging in de Kamer. Vanuit die functie zouden ze niet alleen een geloofwaardige analyse kunnen maken van hetgeen er allemaal scheef loopt in België. Tegelijk zouden ze de twee Vlaams-nationale partijen bij de les kunnen houden en aanmoedigen om ondubbelzinnig de Vlaamse kaart te trekken.

Over de vzw vinden we weinig informatie in het Staatsblad. In het archief vonden we wel de samenstelling van het ‘executief comité’ van Pro Belgica van 1999. Het geeft een idee over de mensen die achter de vzw zitten. Voorzitster toen was prinses Rosalie de Merode. Ondervoorzitster was Renée Selvais. Algemeen secretaris: Albert Paternostre. Penningmeester: Jacqueline Gévaudan. Leden: Jacqueline Jaujou, Jacqueline de Montjoye, José Duchant, Jean Misson, Paul Moors en Georges Thirionet.

Unitaire België in gevaar Volgens de vzw is het unitaire België in gevaar. De vzw gebruikt voor de verdediging van die stelling een compleet verouderd document uit 1999; alsof er sindsdien niets meer gebeurd is! ‘Die risico’s (voor het unitaire België) bestaan wegens bepaalde schadelijke tek-

Samen de meerderheid Er mag niet worden uitgesloten dat de Vlaamsgezinde partijen op een gegeven moment samen de meerderheid van de zetels in het Vlaams Parlement veroveren. Gezien de evoluties in het buitenland en de steeds kritischer opstelling van de bevolking inzake veiligheid, migratie en Europese Unie, is een gezamenlijke en aanzienlijke vooruitgang van de V-partijen zeker niet louter denkbeeldig.

Beide partijen zouden daarnaar moeten streven, maar dat kan enkel wanneer ze de focus veel meer gaan leggen op de valsheid van de B-partijen.

De huidige politieke situatie, met een sterke N-VA in de regering en een vernieuwd Vlaams Belang in de oppositie, is electoraal gezien helemaal niet zo slecht. Met een doordachte aanpak zouden beide partijen samen een groter deel van het politieke speelveld kunnen veroveren. Maar dan moeten N-VA en Vlaams Belang zich meer gaan richten op het doorprikken van de strategie van de B-partijen in plaats van zich alleen maar te concentreren op mekaar.

Vuye en Wouters kunnen in dit verhaal een zeer belangrijke rol spelen. Hun politieke actie zou veel geloofwaardiger zijn, wanneer zij niet voor eigen rekening zouden rijden, maar enkel het algemeen belang van Vlaanderen zouden dienen. Ik besef maar al te goed dat dit een bijzonder grote opoffering vergt, want dit zou betekenen dat zij vanaf 2019 geen parlementaire toekomst meer hebben. Maar ze krijgen wel de kans om een onuitgegeven en uniek verhaal te schrijven.

Brief van Flupke

Onze Lorre doet het weer

Dat de burgemeester van Brussel, Yvan Mayeur, niet echt een vriend is van de Vlamingen, is wellicht het understatement van het jaar. Maar de burgemeester gaat in zijn spelletje Vlamingen pesten wel heel ver. De stad Brussel geeft immers een subsidie aan de vzw Pro Belgica. De beslissing staat ingeschreven op de agenda van de gemeenteraad van 5 september.

Prinses de Merode

de Franstaligen. De kans is bijzonder groot dat die bereidheid er nooit komt, of dat voor wat extra autonomie waanzinnige compensaties worden geëist in de vorm van de uitbreiding van Brussel. Daarom moeten eenzijdige stappen van het Vlaams Parlement en de volledige Vlaamse onafhankelijkheid als volwaardige alternatieve scenario’s worden aanvaard en uitgewerkt.

Bart L aeremans

Mayeur geeft geld aan belgicistische vzw De vzw heeft officieel als doel: ‘Het promoten van de vaderlandsliefde in de breedste zin van het woord, hulde brengen aan de concrete daden gesteld door de Belgen, die het Koninkrijk gemaakt hebben, het in ere houden van de herdenking der gevechten van 1830, getrouwheid aan de monarchie en alle manifestaties van eenheid en eendracht onder alle Belgen aanmoedigen en bevorderen.’ De vzw is vooral zichtbaar bij nationale manifestaties waar aanhangers met Belgische vlaggen zwaaien. Bij de oprichters zien we Geoffroy Coomans. Merkwaardig: Coomans is ook schepen van Brussel voor MR. Zijn webstek is, hoe kan het anders, eentalig Frans.

Dit is minder evident dan het lijkt: bij de jongste verkiezingen maakte N-VA haar ‘bocht van Bracke’ en verschoof alle aandacht naar de economische problemen. Vlaams Belang durfde de N-VA hierop niet frontaal aan te pakken en verzuimde een uitgesproken Vlaamse campagne te voeren. Resultaat was dat het communautaire debat achterwege bleef en dat de V-partijen samen een pak lager scoorden dan in 2010.

Wanneer Vuye en Wouters vanuit hun functie als Kamerlid de talloze nadelen en problemen van het Belgisch bestel op een scherpe wijze uit de doeken doen en daarbij man en paard noemen, verplichten zij de anderen uit hun kot te komen en het debat over Vlaanderen vanaf nu opnieuw centraal te plaatsen. Het is daarbij essentieel dat alle scenario’s op tafel komen en dat het confederalisme (en dus het behoud van België) niet als een dogma wordt opgelegd. Confederalisme impliceert in essentie een akkoord met (een meerderheid van)

sten van de Grondwet, in het bijzonder de teksten uit 1993, wegens zelfvernietigende eisen en gevaarlijke handelwijzen van onze politieke partijen en van sommige medeburgers.’ Volgens de tekst komt het gevaar niet eens van de Vlamingen: ‘Die gevaren komen niet van een agressie van buitenaf, neen, zij komen op ons toe van binnenin! België is ziek in zijn allerbelangrijkste raderwerken: zijn instellingen. De instellingen zijn als het ware het “skelet” van de Staat, en, zo het mechanisme van onze Belgische Staat het laat afweten, dan zal België dit niet overleven.’

Historisch onjuist In de tekst bolstaand van pathetiek, grote beweringen en overdrijvingen staan ook feitelijke onjuistheden. ‘Laten wij niet vergeten, dat de troonsafstand van koning Leopold III werd afgedwongen door het oproer van weinigen!’ De troonsafstand van Leopold III kwam er omdat er geen draagvlak was voor de autoritaire vorst in Wallonië. Om dat te herleiden tot een ‘oproer van weinigen’ getuigt van intellectuele oneerlijkheid, of regelrechte domheid.

Besluit Pro Belgica is een vzw die heimwee heeft naar het unitaire België van de 19de eeuw.

Mayeur wil geld geven aan die reactionaire vzw ‘voor de tussenkomst in de werkingskosten van 2015 en 2016’. Misschien moet hij eerst toch eens de tekst op de webstek van de vzw goed lezen.

Thierry Debels

Pallieterke,

De uitvinding van de tv destijds is een heel goede zaak geweest. Omdat ik veel tijd heb, kijk ik dikwijls. Je kan daar heel interessante dingen zien. Vooral die uitzendingen over de royals op verschillende kanalen zijn heel leerrijk. Soms kijk ik ook naar de Nederlandse tv. Dat heet nu NPO. Zo kwam ik verleden zaterdag terecht op het programma Blauw Bloed en ben daar nog een en ander te weten gekomen. “De agenda van de Belgische prins Laurent wordt niet langer gepubliceerd op de officiële website van het Belgisch koninklijk huis. Als reactie daarop heeft de prins besloten al zijn activiteiten voortaan te melden op zijn eigen Twitteraccount. De prins wil voorkomen dat de mensen denken dat hij niets meer zou doen”, zeggen ze letterlijk in die uitzending.

Ik heb mijn secretaris eens laten zoeken, want zelf kan ik dat niet, en we hebben hem gevonden: Laurent of Belgium @Laurent_of_B, Official account – Started August 2016. Hij gebruikt die nu om al zijn activiteiten aan te kondigen. Ik raad dus al mijn landgenoten aan hem daar te volgen, misschien dat die account dan eens overbelast zal zijn. Je moet wel een beetje Frans kennen om te kunnen volgen, noblesse oblige!!

En alsof dat nog niet genoeg was, hebben ze verleden week op VTM nog een boekje opengedaan over onze Lorre. Ze zijn die affaire – of dat contract – met de Libische regering om bomen te planten in de woestijn, eens van nabij gaan bekijken.

Onze Lorre beweert dat de Libiërs hun verplichtingen niet zijn nagekomen en vraagt een schadevergoeding van 45 milj. EURO’s. Daarmee kan hij veel Rolexkes kopen.

Er waren inderdaad maar enkele boompjes geplant en die hebben het niet lang uitgehouden. Die woestijnvossen laten zich nu niet zomaar doen en vragen alle stukken op waarop het gerecht zich gebaseerd heeft en eisen alvast van onze Lorre de terugbetaling van bijna een half miljoen, dat hij zou geïncasseerd hebben voor die paar boompjes. Dat kan hij natuurlijk niet betalen want hij moet nu leven van een leefloon. Claireke zal nog veel moeten gaan bijklussen. Maar, zegt hij, het Libische avontuur is nog lang niet afgelopen.

En dan zijn ze in Tervuren verwonderd dat ik hen met hun klikken en klakken van mijn officiële website van de monarchie gezwierd heb.

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België PS. Ik ben verleden week naar Frankfurt geweest, bij de ECB. Ik heb eigenlijk niet goed begrepen wat ze daar allemaal gezegd hebben, maar in tijden van dalende rentevoeten is het toch interessant om weten dat mijn kapitaal daar goed beschermd wordt.

14

Brieven

29 september 2016 Chiro zingt!

Demandeur de rien

Pallieterke, “Er lokt een lied uit bos en heide.” U denkt met nostalgie terug aan uw tijd bij de Chiro?

U kunt dit gevoel herbeleven op 14 oktober 2016 om 19u30 in de Ruiterhal, Gemeentepark, Brasschaat. Er is gratis ruime parkeergelegenheid en vanaf de kerk zijn er wegwijzers naar de parking voorzien. Bij dit zangfestijn zingen we weer de Chiro-liederen uit de jaren ’50, ’60 en ’70. Ook een paar nieuwere komen aan bod. Wij verwelkomen u allen zeer hartelijk!

Anita de Mul - Deurne

Waarvoor dank!

Fernand Huts genoemd in Bahama Leaks Aanval op Brusselse Vlamingen Pallieterke, Uit de krantenverslagen blijkt dat Vervoort en de PS opnieuw een eenzijdige aanval op de waarborgen voor de Brusselse Vlamingen voorbereiden. Zij verbreken het Belgische institutionele evenwicht, te weten de verdeelsleutel tussen Franstaligen en Nederlandstaligen zowel op federaal als op Brussels vlak.

Zoals dit ook gebeurde met de toepassing van de taalwetgeving wil de PS de Brusselse communautaire evenwichten verder eenzijdig verbreken. De federale taalwet wordt inderdaad grosso modo wel correct toegepast (plaats van de Franstaligen in de federale administratie); het voor de Vlamingen gunstige luik, te weten het Brusselse, wordt door het “civieke” Bruxelles nog steeds niet correct en onverkort uitgevoerd.

Met de afschaffing van de eentalige lijsten wil men eenzijdige verkiezingsdictaten opleggen: was het niet Vervoort die stelde geen tweetalige lijsten te willen samenstellen met Vlaamse partijen die de fusie van de politiezones voorstonden? Men zal er ook meer “weerbare” Vlamingen weren ten voordele van BXLVlamingen (cf. madame Non).

Wanneer gaan er Brusselse Franstalige partijen zijn die voor meer hoofdstedelijkheid en meer tweetaligheid zijn? Het huidige partijpolitieke Franstalige Brussel kiest eerder voor Wallonië dan voor België. Welke Brusselse Nederlandstalige politieke partijen zullen Vervoort en co daarin volgen?

Guido Ghekiere - Brussel

NSV! 40 jaar Pallieterke, Genoten van het vraaggesprek met Dennis Bels en Isabel Lauwers. Toch één kleine correctie. NSV! draagt nog altijd de oorspronkelijke clubkleuren van KVHV-Antwerpen en moest dus nooit van kleuren veranderen. Het is integendeel KVHV-Antwerpen dat na de splitsing koos voor oranje-blanje-bleu.

Het zwart-wit-rood kwam trouwens tot stand naar analogie met de clubkleuren van KVHV-Leuven (zwart-geel-blauw) en KVHVGent (zwart-geel-wit), zij het dat we het geel hebben vervangen door wit om nogal evidente redenen.

Edwin Truyens - Kontich Semper fidelis!

Kruisende woorden oplossing 1024

Maddens helder en raak Pallieterke, “Een gezond wantrouwen t.a.v. de partijpolitiek is juist de bestaansreden van een drukkingsgroep als de VVB” aldus Bart Maddens in zijn heldere analyse en gezond betoog over de hommeles tussen N-VA en VVB. En verder “zwijgen zou ongepast zijn” en “niets doen is onaanvaardbaar”: 3x raak! Ja, het doet pijn want het doel van beide organisaties is hetzelfde, maar de strategie is verschillend. Moeten we daarom 5 jaar zwijgen? Ter wille van wie? Hoe geloofwaardig is dat nog? Vlaanderen moet niet alleen “denken”, “durven”, maar vooral “doen”: een stappenplan, communiceren, uitdragen en “verbreden” naar niet-NVA-publiek, …. Daarom was “Objectief V” als onafhankelijke denktank met onafhankelijke communicatie voor een onafhankelijk Vlaanderen (3x, sic) een sterk wapen op weg naar méér draagvlak voor Vlaamse autonomie! En waarom moet Vlaanderen nog vechten tegen, sorry: wachten op die Belgische muur (met grendels en alarmbellen)? Neem een kortere én haalbare weg, die ligt in het Vlaams Parlement. Denken, durven, DOEN!

Dirk De Schepper - Brugge

Solidariteit Pallieterke, Ik vernam dat er vorige week plots een groot gat in de begroting ontdekt is. Kwam uit de lucht gevallen. En dat na de vijfendertig jaren crisisbeleid die begonnen bij Martens met zijn éénmalige bijzondere bijdragen die jaarlijks (o wonder) terugkwamen! (Hij kreeg zelfs een standbeeld!) Laat mij helpen het probleem op te lossen. Schaf de honderdduizenden euro’s aan uitstapvergoedingen en afscheidspremies die politici zichzelf (totaal onterecht) gegund hebben af, en vorder al die bedragen terug.

Breng hun pensioen omlaag naar het niveau van de gewone mensen uit de privé die daar moeten voor betalen. Smijt de “zoontjes en dochtertjes ván” die er moeten voor zorgen dat er niets zal of kan veranderen buiten, en laat de (intussen schatrijke) politieke dynastieën oppakken, stop ze in de gevangenis en smijt de sleutel weg. Dan is het probleem voor eens en voor altijd opgelost! Een weetje voor wie geïnteresseerd is in “evolutie”: In 1952 telde het Edel Land der Belgen één regering met in totaal 18 ministers. Vandaag hebben wij ZES regeringen, ZEVEN parlementen en méér dan ZESTIG ministers... Maar politiek is niet interessant, zei ene Louis Tobback, al is dat lang geleM.B. - Edegem den. Zou hij ziek zijn?

D

I

A A

N G L

X

X N X

A

E

X

A

X

B O N

L

L O O S P

I

L

X M E

E

J

E E

R P

I J L

X

X

E

E N

E

I

N X D

Bpost: ramp of oplichters?

Pallieterke, Dat er op honderdduizenden brieven al eens één verloren geraakt, is geen ramp, maar het wordt in dit apenland als helemaal normaal beschouwd. Mensen van American Post geloven niet dat dit mogelijk is. Dat de Vlaamse jeugd geen brieven meer schrijft, is mede hiervan een gevolg. Met hun gsm of tablet krijgen ze wel degelijk en onmiddellijk antwoord.

Dat CEO Johnny Thijs moest verdwijnen, stond in de sterren geschreven. Men mag op geen enkele wijze raken aan verworven syndicale belangen. Het is niet het belang van de gebruiker dat primeert, het zijn de belangen van topfiguren uit en gesteund door een bepaalde politieke hoek die primeren. Dat ganse postzakken verdwijnen, is alleen bij onze failliete landinstellingen mogelijk. Dat geen enkele compensatie of terugbetaling van gedane kosten kan worden afgedwongen, is in een normale wereld ongeloofwaardig, maar wel realiteit. Dat men het gewoon verzwijgt wanneer men deze postzakken op een of andere manier toevallig terugvindt, klinkt ongelooflijk, maar is wel werkelijkheid. Dat bepaalde publicaties – van niet door nevenorganisaties goedgekeurde instellingen? – opzettelijk traag geleverd worden, of verloren gaan, is allang geen geheim meer voor wie veelvuldig van postzendingen gebruik maakt.

Willy-Paul C arlier – Sint-Truiden

Heksenjacht op flaminganten Pallieterke, “Ik ben geen stalinist”, orakelt BDW. Dat heeft iedereen kunnen zien met de afhandeling van de zaak-Vuye-Wouters. De abjecte manier waarop twee trouwe en integere partijmilitanten en Kamerleden naar de uitgang gepusht werden, was ronduit degoutant. Natuurlijk hadden beide politici het recht hun bezorgdheid over BDW’ers bochtenwerk in de pers op hun beurt te ventileren. In hun plaats had ik hetzelfde gedaan. Zijn represailles bewijzen niet alleen zijn slecht karakter maar ook een aversie voor het spreekrecht van parlementsleden.

De verantwoordelijkheid voor het vertrek van de twee flaminganten ligt volledig bij de N-VA-voorzitter. Hij acht zijn ego belangrijker dan de belangen van de partij. Zo simpel is dat.

Mijn advies: Exit Bart de Wever en retour van Vuye en Wouters. Paul Maes - Wezembeek-Oppem

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A L O T U S H O U B U N I L A T E R C X E N O N X K A D E E T X M A R N E M R X M A C A U F B X G E R U I S G U M A M I X N X H R O T O N D E S I G B Z X O I X S J E I X K X E V X K R E F E R E E R L S L A A P T R E

Pallieterke, Een oprecht woord van dank aan het adres van ‘t Pallieterke voor het degelijk en stevig onderbouwd voorpagina-artikel van vorige week: “Haal het communautaire uit de couveuse, Bart!” Zonder verwijten of natrappen, zonder enige teneur of bedoeling van “afrekenen met” schetst dit artikel de gebeurtenissen van de voorbije week, maakt een klare analyse, en peilt naar mogelijke politieke gevolgen.

Steengoede journalistiek en vooral: een artikel dat men in Vlaams-nationale middens (zowel partij als beweging) de komende weken en maanden best bij de hand houdt om nog eens goed na te lezen op momenten dat de temperatuur dreigt te stijgen! Guido Moons - Z affelare

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Pallieterke, Mag ik u herinneren aan: 1/ Twee uitspraken van prof. Maddens: - Bart Maddens in De Tijd van 04/03/2011 “Elke toekomstige beslissing over de staatshervorming zal mee worden gedetermineerd door de keuzes die nu worden gemaakt. ‘Pathdependency’ heet dat in de politieke wetenschappen. In mensentaal betekent het: beter geen staatshervorming dan een slechte. Wouter Beke is bij deze gewaarschuwd.”

- Bart Maddens in De Morgen 29/03/2011 “Terwijl het idee van een tripartite zonder de N-VA (en zonder Vlaamse meerderheid) steeds meer veld wint in Vlaanderen, blijft het gek genoeg een absoluut taboe om het omgekeerde scenario nog maar in overweging te nemen: een rechtse noodregering zonder de PS (en zonder Franstalige meerderheid). De N-VA zou zich dan wel moeten bekennen tot de Reyndersdoctrine van 2007: een regering zonder de PS is al een staatshervorming op zich.

Erg realistisch is dat inderdaad niet. Maar zelfs al willen N-VA en CD&V dat niet echt, beide partijen hebben er toch evident belang bij om die optie open te houden en geloofwaardig te maken. Geen grote staatshervorming is geen PS in de regering: een efficiënter dreigement om de PS tot toegevingen te dwingen is moeilijk denkbaar”.

Na de verkiezingen 2010 werd er dus gepleit om een communautaire stilstand én een regering zonder de PS. 2/ Het feit dat ondanks een hevige strijd tegen de 6de staatshervorming met o.a. een betoging te Linkebeek met, naargelang de bron, tussen de 2.500 en 5.500 betogers (wat bedroevend laag is), in de daaropvolgende verkiezingen van 2014, de V-partijen 3,12%, of 150.342 kiezers en 4 zetels verloren.

3/ Het feit dat de N-VA na deze verkiezingen heeft gekozen voor een regering zonder PS en met communautaire stilstand (zie Maddens) en dit met een ongeveer unanieme goedkeuring door 4.000 congresleden.

4/ Het feit dat de Vlaamse Beweging uit meer bestaat dan de top van de VVB, waarvan ik als N-VA’er lid ben (en hoeveel van de +/5 000 leden nog?). M.i. zit het gros van deze Vlaamse Beweging in het parlement en in de regering en hun onbetwiste voorzitter werkt op het Schoon Verdiep. Het staat een partij vrij om zelf haar strategie te bepalen. Anderen kunnen een andere mening hebben, maar dat geeft hun nog niet het recht te decreteren wie er al dan niet tot de Vlaamse Beweging behoort. Mocht zich dit wel voordoen, en het lijkt er stilaan op, dan zetten zij zichzelf buiten De Vlaamse Beweging. In dit geval zal ik mij verplicht zien mijn lidmaatschap van de VVB, wegens schadelijk voor Vlaanderen, op te zeggen. “Je suis demandeur de rien”, Vlaanderen ten bate.

Jan Strynckx - Zele

Strategische denkers Pallieterke, Het probleem is dat we in de Vlaamse Beweging geen strategische denkers gewend zijn (over het waarom kunnen bibliotheken volgeschreven worden, maar dat doet even niet ter zake; een goed begin is 'De Vlamingen: een volk zonder bovenlaag' van Joost Ballegeer).

BDW is zo’n strategische denker, en daarom krijgt hij nu de wind van voren, omdat de grote massa van de Vlaamse Beweging op z’n best tactisch denkt. Punt is wel dat hij in deze zaak enkele communicatiefouten heeft gemaakt (geen reden om daar flauw over te doen), die vervolgens buiten proportie zijn opgeblazen door zowel de Vlaamse bewegers zelf als door de mainstream media, die natuurlijk een vette kluif hadden aan het N-VA-bashen.

Filip Vanheer - Hoboken

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

29 september 2016

De Kentishbeker

Roskammen

Uit het niets kreeg ik een telefoontje van William Selleslagh, ex-voetballer van KV Mechelen. Ik leerde hem kennen bij de ‘Jassen’, zoals men de ploeg van het leger toen noemde. Samen met Ivo van Herp, de Mechelse topschutter in de jaren zeventig, wilde hij ons nog eens samenbrengen. De verhalen uit de oude doos konden weer bovengehaald worden.

Wij wonnen in het jaar van onze legerdienst de Kentishbeker, een zeer begeerde trofee in legermiddens. Wij versloegen, op het veld van Beerschot, de Fransen met 2-1. Tijd om te feesten.

We kregen de toelating van onze commandant en tevens trainer, Albert Bers, om met de legerbus te stoppen in ‘De Sotscop’, een beruchte kroeg in Mechelen. Onze commandant, lichtjes aangeschoten, was in gesprek met een plaatselijke schone. Wij besloten te vertrekken, maar we waren ‘den Albert’ wat uit het oog verloren.

Halverwege kwamen we tot de bevinding dat we hem waren vergeten, maar we besloten toch maar door te rijden. Hoe Bers thuisgeraakt is, weet ik niet, maar de volgende morgen bij het appel waren we er niet gerust in. “We gaan hier iets meemaken”, fluisterde Broos mij toe. Maar onze commandant kwam lachend de kamer binnen, en repte met geen woord over het voorval; we mochten tot onze grote verbazing naar huis vertrekken.

Ivo van Herp Later moesten we met het leger een match spelen tegen Italië, in Lecce. We vlogen erheen in een oude ‘Flying Boxcar’, een echt museumstuk. De ganse vlucht zaten we daar met een zwemvest op onze buik en een parachute op de rug.

We moesten een tussenlanding maken in Marseille om bij te tanken en iets te eten. Dat was geen zicht, wij met onze rammelbak tussen al die moderne jets van de Franse luchtmacht. Ik was er niet gerust in, want onze

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

piloot kapte rustig een fles rode wijn naar binnen. Om nog maar te zwijgen van de copiloot.

Het toestel maakte een hels lawaai en Ivo kreeg verschrikkelijke pijn aan zijn oren. Aangekomen in ons hotel haastte hij zich naar zijn kamer om een beetje te rusten. Tijdens het avondeten ontbrak Ivo op het appel; ook op zijn kamer was hij niet te vinden. We begonnen ongerust te worden. Na lang zoeken vonden we hem. Hij zat al bijna een uur in één van de liften geblokkeerd, met zijn pijnlijke oren.

In 1974 moesten we de voorlaatste wedstrijd van het seizoen thuis spelen, tegen KV Mechelen. Als we wonnen, waren we kampioen en dan was de laatste moeilijke uitwedstrijd tegen Beveren nog maar een formaliteit. De champagne stond al klaar in de ijskast. Het werd 2-2. Van Herp scoorde en was de hele match een gesel voor onze verdediging. Na de match in de kleedkamer zei ik tegen Broos: “We hadden hem in Lecce beter in die lift laten zitten…”

Gille van Binst

Historisch Is het “historische” van de datum, vrijdag 16 september, én het tijdstip, 17.50 uur, u ontgaan? Sla dan een “mea culpa” en schuif de schuld niet af op de media. Noteer alsnog dat die dag en dat uur de “Red Flames” voor het eerst in de geschiedenis, wiskundig zeker, geplaatst waren voor het EK 2017 vrouwenvoetbal. We zijn de tel kwijt geraakt van het aantal keren dat bondscoach Ives Serneels die blijde mare via het scherm de huiskamers in slingerde. Ze werd gevolgd door een indianendans van de “Flames”, inclusief het gebruikelijke gillen en krijsen.

Het dienstbetoon van de VRT-sportredactie aan het vrouwenvoetbal zit in de lift sinds Femke Courtois toetrad tot het clubje analisten in de tv-studio’s. Ons niet gelaten, al verliest men, met alle respect voor het vrouwenvoetbal, best de betekenis van het begrip relativeren niet uit het oog. De vrouwencompetitie van de KBVB is amper 45 jaar oud.

Beetje weinig om een eerste kwalificatie voor een EK meteen als “historisch” te catalogeren. Er bleef nog een enkele kwalificatiematch te spelen. Tegen Engeland. De uitslag had geen belang meer. Maar de media, televisie op kop, laten geen kans liggen om een hype te creëren. Dus werd België-Engeland opgefokt tot een “galamatch” met een “historische” opkomst van 7.000 fans.

Waar die historieschrijvers plots allemaal vandaan kwamen, is een goed bewaard voetbalgeheimpje. Toch zou het kunnen dat het aantal betalende fans aan de lage kant lag. Eén van de 7.000 bevlogenen was bondsvoorzitter Swa de Keersmaecker. Het VRT-mannetje van dienst was de alertheid zelf. Hij vroeg of Swa de namen van de “Red Flames” kende. Hij kende er drie, hooguit vier, gaf hij toe, waarna hij zichzelf welgezind weglachte zoals immer. “Drie, hooguit vier”, dat zegt heel wat over de interesse die de damesselectie van bondscoach Ives Serneels geniet in het Glazen Huis aan de Heizel. De “galamatch” eindigde op een droog 0-2 verlies voor de “Flames”. Het deed de vlam van de hype prompt op een lager pitje branden. Of hoe Engels flegma een verhoopt scenario in de war stuurde.

Boterhammen Dat belette bondscoach Serneels niet om, in alle ernst, voor te stellen dat de Rode Duivels een deel van hun premies zouden doordrukken. Wat ons betreft, geven we hem met genoegen groen licht en mag de discussie beginnen.

Buitenspel

Gokkers

15

te treden. “We speelden een bijna perfecte match. We gaan hiervan genieten.” Al waren we dan niet uitgenodigd op hun feestje, we zijn, inmiddels een week later, zelf nog volop aan het nagenieten van hun geslaagde stunt.

We gaan niet alles opsommen waarmee van Basten naar buiten komt. Zijn pleidooi voor het afschaffen van de buitenspelregel lijkt één van zijn meest rebelse voorstellen, maar dat is nog zo zot niet. Leg het eens uit Marco. “Het zal even wennen worden, maar ik denk dat het zonder die achterhaalde regel aantrekkelijker wordt. Veel verdedigers zullen het niet toejuichen, veel aanvallers wel. De afspraak dat ze in een gebied van vijf meter niet pal voor de neus van de keeper mogen staan, zou al veel oplossen.” Daar is het laatste woord nog niet over gezegd, maar er mag wel over nagedacht worden.

Stof tot nadenken

Niemand is zonder zonde. Wij hebben ook familieleden die af en toe eens durven gokken. Het verschil met Anderlecht-kapitein Olivier Deschacht, die zijn broer op wedstrijden van Anderlecht liet gokken, is dat wij geen kind aan huis zijn in het mauve-witte huishouden.

Daarmee is de discussie over de kansspelen binnen het voetbalwereldje geopend. Het is nogal logisch dat een speler, rechtstreeks of onrechtstreeks, niet mag gokken op wedstrijden waarin hij zelf een rol speelt en de uitslag kan beïnvloeden.

En het blijft niet beperkt tot de clan Deschacht. Ook spelers van andere clubs mogen zich aan een onderzoek van de Kansspelcommissie verwachten. Moraal van het verhaal: wie niet waagt niet wint, maar wie waagt, wint niet altijd. Wordt vervolgd.

Naast een met veel vijven en zessen uitgesponnen reportage over de valpartij van Tom Boonen in de Eneco Tour, het al even langademige verhaal over de gezwollen teen van Wout van Aert, en andere schokkende gebeurtenissen die eerder thuishoren in de rubriek ‘gebroken armen en benen’, liet Gazet van Antwerpen de Nederlandse voetballegende Marco van Basten aan het woord. Zijn boodschap verdient om ingelijst te worden om ze dan in geschenkverpakking cadeau te doen aan alle dikhuidige en kleurloze voetbalbobo’s die maar wat aanmodderen.

Over de ingeburgerde gewoonte van de meeste scheidsrechters om verdedigers het voordeel te geven tegenover aanvallers, mag ook eens nagedacht worden, volgens van Basten. Waarom? “Verdedigers zijn vaak met armen en benen bezig om te verhinderen dat aanvallers erbij kunnen als de bal over de zijlijn of de achterlijn dreigt te rollen.” Goed bekeken en als gewezen aanvaller is hij goed geplaatst om erover mee te spreken.

Een eerlijker verdeling van het geld onder de clubs, het verbod van transfers na de start van de competitie, en de overlast aan matchen binnen Europa, het zijn allemaal hete hangijzers waarmee van Basten korte metten wil maken, en wij zijn de laatsten om hem dat te belemmeren.

Amateurs?

Frisse wind

Liga der Lage Landen

Drie studenten van negentien, en voor het overige allemaal prille twintigers, op hun doelman na, die de dertig gepasseerd is en in de ogen van zijn jeugdige medematen een stokoude vent moet zijn. Mogen we u hiermee de amateurs van ASV Geel voorstellen, die zonder mededogen bekerhouder Standard uit het bekertornooi wipten? We hebben geen moeite om hun 36-jarige trainer, opa Nicky Hayen, bij

Van Basten, eerder aan de slag als assistentbondscoach van Oranje, is sinds kort in dienst van de FIFA. Ze zijn daar, beter laat dan nooit, van de prijzenswaardige inval bevallen om een team in het leven te roepen dat met frisse ingevingen werk moet maken van nieuwe hedendaagse ontwikkelingen in het voetbal. Dat is alvast een kolfje naar de hand van Van Basten die, liever vandaag dan morgen, zijn ideeën wil

Wie kan er tegen zijn dat makelaars die fortuinen verdienen aan het versjacheren van spelers strenger worden aangepakt? En met zijn pleidooi voor een Liga der Lage Landen zit van Basten op een golflengte die we met handen en voeten toejuichen.

“Samen één front betekent meer goede spelers en goede clubs in één competitie. Misschien dat we niet meteen de kloof binnen

Boodschap

afstaan aan hun vrouwelijke collega’s. Tenzij we iets gemist hebben, bleef het ter zake van die kant oorverdovend stil. Mocht dat anders zijn, hadden de media stellig fors bericht over een “historisch” gebaar. Verstoord scenario of niet, in Het Laatste Nieuws, zelfverklaarde grootste sportkrant van het land, wist columnist Hugo Camps “dat vrouwen ook in de sport het land dragen”. Ook de “Flames” blijkbaar. Een “statement” in functie van en aangepast aan de nieuwe hype.

Toch vrezen we dat, in de praktijk, de “Flames” voetbalkundig nog wat boterhammen zullen moeten eten om te kunnen winnen van, pakweg, de (mannelijke) invallers van Berchem Sport of een andere amateurclub.

Camps vond ook dat, bij gebrek aan een exotisch kleurtje, “vragen rezen over de representativiteit van de nationale vrouwenselectie”. Die mocht, dacht hij, “niet enkel uit prei en bloemkool bestaan”. Opvallend is wel dat hij nog nooit vragen voelde rijzen bij het voortschrijdende overwicht aan velerlei kleurtjes in de selecties van al onze eersteklassers. Daarin is voor “prei en bloemkool” nog weinig plaats. Een historisch gunstige evolutie van het vaderlandse voetbal is dat niet. Maar ook even in die richting denken doet blijkbaar afbreuk aan de linkse multiculturele bijbel, hoofdstuk “weg met ons”.

Opmerkelijk: in en tegen Anderlecht scoorde Michael Heylen zijn eerste doelpunt ooit in eerste klasse. Hij ligt nog onder contract bij… paars-wit, dat hem uitleent aan Westerlo. Heylen kreeg een staande ovatie van… het thuispubliek. Een uniek toneeltje dat zowaar naar het label “historisch” solliciteerde. Geen journalist die het zo zag, maar dit krantje zeker.

Europa kunnen dichten, maar dan zijn we wel beter in staat de concurrentie een halt toe te roepen en weer de zesde competitie van Europa te worden.” Wie kan daar tegen zijn, vraagt van Basten zich af. Enkele navelstaarders misschien, wij alleszins niet.

Beloofd Als Marco van Basten nu ook nog de jeugdopleiding binnen de clubs en de beperking van het aantal buitenlandse spelers had aangekaart, zaten we samen grotendeels op één en dezelfde lijn. Wat niet is, kan nog komen.

Het zal voor een volgende keer zijn. En we gaan te voet naar Scherpenheuvel als hij al de helft van zijn baanbrekende voornemens hard kan maken.

Stunt De verrassing die Tita Tovenaar Jacky Mathijssen uit zijn trainershoed toverde, was er één van formaat. Winst voor Westerlo op het veld van Anderlecht. Wie had dat durven voorpellen? Niemand? We hadden het al gedacht. Al verdenken we de kalendermaker ervan dat hij over een glazen bol beschikt, want nu zaterdag komt Waasland-Beveren naar de Kempen. Met als inzet dat Westerlo haasje-over kan doen met de Wase kostgangers, die op hun beurt de kloof met de rode lantaarn kunnen vergroten. In het Kuipje twijfelen ze er niet aan dat Mathijssen als meester-goochelaar nog meer straffe trucs achter de hand heeft. Het wordt alleszins een vertoning om te volgen. Onze plaats is al gereserveerd.

Straffe ‘Boeren’ Aan de Gaverbeek zijn ze niet rouwig omdat Anderlecht een zware steek liet vallen. Na de overwinning tegen KV Mechelen, dat tot aan de rust in eigen vertrouwd nest op een zege leek af te stevenen, staat Zulte-Waregem, dat zich in de tweede helft herpakte, alleen aan de leiding. Met vier punten voorsprong op een viertal die in de loop van deze week aan de slag moeten in Europa, maar intussen uit zijn krammen zal moeten schieten om de Zulte-Waregemse verstandhouding bij te benen. Het mag, voor de verandering, al eens verkeren.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

29 september 2016

Unionist en royalist om zijn volk te pesten Kristof Calvo is het vreemdste fenomeen sinds rauwe haggis in het groen. Jong, welbespraakt, intelligent én zo irritant dat hij de Heilige Maagd van Lourdes zou doen vloeken na drie minuten discussie over hoe lief pasgeboren puppy’s zijn. God benoemde de zeven hoofdzonden als een abstract gegeven, maar gaf die van arrogantie vorm in een Mechelaar met een groot voorhoofd en een kin waarmee je conservenblikken kan openen.

Fruittelers zitten met de gebakken peren door Russische boycot

Absurdistan

willen zichzelf graag herdopen in Ostbelgien.

Voor ons niet gelaten. Aan Vlaamse kant blijven wij verbeten hopen op post-België. Met een beetje besef van artikel 1 hier en daar.

Gegeeld

Tijdelijkheid

Antwerps schepen Koen Kennis stelt dat de Antwerpenaren niet moeten vrezen voor een verhoging van hun distributietarieven na intrede van de Chinezen in het Vlaamse energiewereldje. De oppositie denkt daar waarschijnlijk anders over. Op zijn Antwerps: met alle Chinezen, maar niet met den dezen!

Voor wie aanstoot neemt aan de uitspraak van Geert Bourgeois over de 19de-eeuwse onafhankelijkheid die wij voor Vlaanderen niet meer kunnen willen, geen zorg: we moeten eerst nog de 20ste-eeuwse onafhankelijkheid verwerpen, eer we aan de 21ste-eeuwse toe zijn...

Bravo!

Fiat lux

De Romeinse burgemeester Virginia Raggi van de Vijfsterrenbeweging is zo verstandig geweest de kandidatuur van haar stad voor de Olympische Spelen 2024 in te trekken. Misschien kan Bart Somers nog snel de kandidatuur van Mechelen indienen?

Aan de universiteit van Siena hebben ze uitgedokterd dat fel licht de mannelijke seksuele tevredenheid fel verbeterd. Academici moeten zich natuurlijk toch met iets bezighouden.

Ondertussen hebben wij aan de heer hoofdredacteur van dit weekblad gevraagd om de al te intieme verlichting van de weelderige kantoren toch wat op te drijven. Een mens weet maar nooit.

Nu en straks Onze vrienden van de Duitse Gemeenschap

1025

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

A. Buitengewoon groot B. Tijdseenheid - Vogels Maan van de planeet Jupiter C. Vlaamse stad - Klein beetje D. Zweeds woonwarenhuis Tijdelijk gebruiker E. Orient Express - Fabriceer Inhoudsmaat F. Interview G. Internetprotocol - Dorp in de provincie Antwerpen - Ouderenvereniging H. Meisjesnaam - Electric Sports League Ter nagedachtenis (afk.)

I. Muzieknoot - Beeft - Wees gegroet J. Internationale vereniging voor luchttransport - Amerikaans persbureau Vervoermiddel K. Achteraf - Voormalige luchtvaartmaatschappij L. Vaak onderwerp bij onderhandelingen tussen vakbonden en werkgevers Eb en vloed

Verticaal 1. Om naar te kijken en te luisteren 2. Deel van het servies - Internetlandcode voor Roemenië 3. Deel van een trap - Dochter van Cadmus 4. Barmhartig mens 5. Tennisterm - Onderneemt actie 6. Nikkel - Gemene - Roemeense stad 7. Deel van een verwarmingsinstallatie - Limburgse gemeente 8. Denk - Duitse slaapgelegenheid 9. Internationale politieorganisatie Deel van een vogelkleed 10. Wereldrecord - Rooms-katholiek 11. Amerikaanse inlichtingendienst Afgeleid product 12. Tijdelijk verblijf De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1024 vindt u op blZ. 14

Nooit een dag in zijn leven gewerkt en toch beweert hij er alles van te weten. Hij zal je de huid vol schelden voor het op de grond gooien van een sigarettenpeuk, maar laat zich graag door tabaksfabrikanten fêteren op Tommorowland, compleet met gratis vip-tickets en verfrissingen. Catalaans van oorsprong, maar alleen om zijn volk van herkomst te pesten, want overtuigd unionist en royalist. Je kan het niet verzinnen of Calvo is er tegen als u er voor bent en heeft daar geen argumenten voor.

Calvo is goed bezig De navelstreng moest nog doorgeknipt worden toen hij zijn moeder aankeek met een blik van “zijt gij wel wie ge beweert te zijn? Ik voel de band niet”. Jaren trok moeder Calvo van de ene exorcist naar de andere. Tevergeefs. ‘Misschien moet u hem naar het Belgisch parlement sturen’, zei de laatste, ‘daar komt het misschien wel goed.’ En zo geschiedde. Hij voegde zich bij een partij die wemelde van de vrouwen, sloeg er niet één aan de haak en schreef uit wraak ‘Fuck de zijlijn’. Een boek vol voetbalmetaforen. Dat zou die trutten in de partij leren! En toch, Calvo is goed bezig. Hij rijgt de televisieoptredens aan elkaar en sprokkelde 20.000 volgers op Twitter. Zijn voorzitster, Meyrem Almaci, wordt niet gespaard en moet de harde wet van de irritantste doorstaan. Vroeger alomtegenwoordig en het hoge woord voerend, vandaag in de schaduw van kribbig Kristofje. Toen de VRT-redacties allemaal hun eigen ‘Leve de ramadan’-itempje wil-

den brengen en een vastende Almaci wilden uitnodigen, snauwde Kristof zijn voorzitster af: “Wat weet jij nu van de ramadan, dom dik wijf?

Niemand gelooft dat jij op regime bent. Ik zal dat wel doen.”

Voortaan zal u in deze bladzijden regelmatig een blik krijgen in de wondere wereld die Calvo heet. We vonden namelijk zijn dagboekje. We verklappen alvast de eerste regel: “Liefste dagboek, ik had eigenlijk gehoopt dat uw bladzijden witter waren. Je bent een stout boekje…”

WILLEM Wordt vervolgd…

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Sint-Franciscus De man naast mij had een stapeltje postkaarten en bekeek ze één na één. Vermits hij dat in de openlucht deed, op het terras, vond ik het niet onbeleefd ernaar te kijken.

Hij glimlachte en zei: “Ansichtkaarten van plaatsen in de wereld waar ik ben geweest.

Ik had ze al veel vroeger in een boek moeten kleven, maar dat is er nooit van gekomen. Mijn vrouw vindt het nu een rommelige boel en ik moet haar gelijk geven.”

“Wij hebben thuis ook een stapel fotoboeken van onze reizen”, zei ik. “Daarom begrijp ik volledig wat jij bedoelt.”

Terwijl wij praatten, draaide hij kaart na kaart om zonder opkijken.

“Halt!”, riep ik plotseling.

“Wat nu?”, vroeg hij.

“Op die kaart staat de basiliek van SintFranciscus in de Italiaanse stad Assisi.”

“Ben jij daar ook geweest?”, vroeg de man. “Heel eventjes”, zei ik. “Die basiliek wordt veel bezocht. Onze huidige paus heeft als zijn pausnaam Franciscus gekozen. Zijn echte naam is Bergoglio. Hij vond zijn keuze een eerbetoon aan Franciscus van Assisi, de apostel van de armen. Ik weet nog hoe wij op 13 maart 2013 de pausverkiezing volgden. Jorge Bergoglio werd op de tweede dag van het conclaaf, in de vijfde ronde, verkozen tot paus. Hij is als Argentijn de eerste niet-Europese paus sinds de Syriër Gregorius III. Hij is ook de eerste jezuïet die paus werd.”

“Nu zijn wij bezig over de huidige paus Franciscus. Maar mijn ansichtkaart gaat niet over hem, wel over Franciscus, de zoon van een rijke Italiaanse koopman in Assisi uit het begin van de twaalfde eeuw. Hij leidde een vrolijk, losbandig leventje tot er later een ommekeer plaatsgreep. Franciscus ging over tot totale armoede. Hij wilde een nieuwe orde oprichten, kreeg de pauselijke toelating en stichtte de orde van de minderbroeders. Ze groeide en steeg in aanzien. Franciscus predikte overal, tot bij de sultan in Egypte.”

“Franciscus bleef eenvoudig”, zei ik.

“Hij hield veel van de dieren. Naar verluidt zou hij zelfs voor hen hebben gepredikt.

Op het Noorderterras

Tenminste, dat vertelde de gids die ons in Assisi rondleidde. Op het eind van zijn leven werd hij ziek en bijna blind.” “Hoe kwam die mooie basiliek in Assisi?”, vroeg ik. De man ging er gretig op in. “In de middeleeuwen was het de gewoonte dat de steden probeerden het lijk van een gewijd persoon binnen de stadsmuren te houden. Dan zouden grote, hemelse zegeningen over de stad neerdalen. Het kwam er voor de minderbroeders dus op aan het lijk van hun stichter Franciscus te beschermen. Eén van hun medebroeders mocht van de paus een kerk bouwen waar ze het lijk van Franciscus konden begraven en beveiligen tegen mogelijke diefstal. Twee jaar na zijn dood werd Franciscus heilig verklaard. Je begrijpt dat zijn lichaam nog meer in waarde steeg. Nog eens twee jaar later brachten de minderbroeders het dode lichaam van hun stichter naar de crypte van de in aanbouw zijnde kerk. De lijkwagen werd getrokken door twee witte ossen. Broeder Elias kon achter gesloten deuren aan het werk. Het lijk werd diep in de rotsen begraven, waar rovers het nooit zouden vinden.”

De man kon goed vertellen. Hij had me nieuwsgierig gemaakt.

“Werd het lichaam ooit gevonden?”, vroeg ik. “Zeshonderd jaar later wist niemand nog waar het lijk precies lag.”

“Einde verhaal? Of werd het toch gevonden?”

“In 1818 gaf paus Pius VII het bevel de overblijfselen van Franciscus te zoeken.

Geen gemakkelijke karwei. Twee maanden lang boorde men tunnels in de rotsbodem onder het altaar in de crypte. In een sarcofaag, omgeven door een netwerk van ijzer, lag het gebeente van de heilige samen met enkele zilveren muntstukken en een ring.

We herdenken Sint-Franciscus ieder jaar op 4 oktober, de dag waarop hij in 1226 is overleden. En voor ons is het nu ook de naamdag van de huidige paus.”

“4 oktober is Werelddierendag”, wist ik.

“Die dag werd gekozen omdat Franciscus van Asissi zich ook om de dieren bekommerde.”

TdW