't Pallieterke van 6 oktober 2016

72ste jaargang • nummer 40 • donderdag 6 oktober 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Havenschepen Marc Van Peel excuseert zich bij Chinese ambassadeur voor afspringen Eandis

Wallonië blijft maar draaien rond voortdurende paradox Wallonië heeft troeven, maar slaagt er niet in die uit te spelen en dat is ‘de Waalse paradox’, zei Waals oppositieleider Pierre Yves Jeholet (MR) in een gesprek met De Tijd. Uw ‘t Pallieterke zegt dat al jaren. “Wallonië heeft een elektroshock nodig, want hinkt op alle vlakken achterop op Vlaanderen”. Dat het verschil nog groter wordt en het fameuze Marshallplan weinig of geen beterschap zorgt, is hier ook al vaker geschreven.

Jeholet torpedeerde die goednieuwsshow van de PS-toplui met harde cijfers. De verwachte economische groei voor de komende vijf jaar: 1,3 procent in Wallonië tegenover 1,6 procent in Vlaanderen. De werkloosheidsgraad blijft dubbel zo groot als in Vlaanderen. De werkgelegenheidsgraad ligt tien procentpunten lager dan in Vlaanderen. In 2008 creëerde Wallonië met dertig procent inwoners 23,9 procent van de welvaart in België. Nu is dat nog 23,4 procent.

Kiezers Het klopt dat Wallonië troeven heeft (luchthavens, universiteiten, goede ligging in het centrum van Europa, 90.000 hectare ruimte voor bedrijfsterreinen), maar de macht van de PS bleek niet bevorderlijk voor een inhaalbeweging. De politieke keuze van de Waalse kiezer, die almaar meer opschuift richting communisten, is dat evenmin.

De keuze voor een door de overheid gestuurde economie (veel ambtenaren, weinig flexibiliteit, et cetera) is maar vol te houden omdat Vlaanderen voor een fors stuk meebetaalt. Terwijl Vlaanderen zelf het aantal ambtenaren sinds 2009 met zo’n 4.000 eenheden verminderde. Terwijl Vlaanderen door het federale gareel bovendien nog geremd wordt door de traagheid en complexiteit van de federale administratie, structuren en instellingen.

Vlaanderen telt 9 ministers, Wallonië 14. De Lijn telt 11 bestuurders, de Waalse TEC 45. Het verzet van de Waalse regering (PS-cdH) tegen het vrijhandelsverdrag TTIP, is niet aanlokkelijk voor investeerders en nog minder positief voor de Waalse export. Vlaanderen zorgt in dit land voor 80 procent van de export, Wallonië voor 18 procent. En tot slot: Wallonië en de Franse Gemeenschap (de zogezegde Fédération Wal-

lonie-Bruxelles) namen weer vrede met een begrotingstekort van respectievelijk 300 en 200 miljoen. De Waalse schuld is boven de 20 miljard gestegen.

Vlaanderen heeft die cijfers wel op orde, ondanks de jongste staatshervorming, die wel bevoegdheden naar de regio’s overhevelde, maar een deel van de bijhorende financiering federaal hield. Ondanks een besparing van twee miljard euro. Ondanks 500 miljoen investeringen voor welzijn, infrastructuur en onderzoek en ontwikkeling.

Intussen moet ook de federale regering nog vier miljard vinden. Met besparingen op de sociale zekerheid, maar ook via verstandige fiscaliteit met meer inspanning van de grotere inkomens en vermogens, durven we hopen.

Hopelijk verjagen Vlaamse politici zonder pardon het slonzige voorstel van sommige “Vlaamse” economen om de “regio’s” de federale put te laten dempen. Onder meer Gert Peersman (UGent) pakte uit met die bedenkelijke suggestie.

Eigenlijk bedoelt Peersman dat ‘Vlaanderen’ nog maar eens zou bijspringen. Als andere entiteiten een deficit aanvaarden, moeten Vlaamse politici dan heiliger zijn dan de Franstalige? “Om te investeren in jongeren, in onderwijs”, horen we Rudy Demotte (PS) het francofone tekort verdedigen. Waarom moet Vlaanderen dan op de rem staan?

Communautair Er waren de voorbije week wel meer nieuwsberichten met een communautair tintje.

De RVA leerde ons dat het aantal werklozen in augustus daalde met 8,2 procent. Bij nader toezien in Vlaanderen met 9,7 procent, in Wallonië met 7,2 procent en in Brussel met 7,1 procent.

Minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) liet weten dat de opmars van de witte kassa gestaag vordert. In de Vlaamse provincies zijn bijna alle horecazaken in orde. In Wallonië heeft in geen enkele provincie meer dan de helft van de zaken een witte kassa. In Brussel maar 44 procent. “De horecafederaties in Brussel en Wallonië zeggen tegen hun leden dat de witte kassa illegaal is”, zegt Filip Vanheusden, voorzitter van Horeca Vlaanderen.

Vreugde en pluimen Er werd de jongste dagen veel geschreven over de jobs die de regering-Michel 1 zou hebben gecreëerd. Sinds de start van de regeringMichel 1 kwamen er tot eind juni 2016 inderdaad netto 76.000 jobs bij. Prima nieuws.

Vandaag zijn zo’n 4,62 miljoen mensen aan de slag, een record. Ook prima. Tegen eind 2018 zouden er onder regering-Michel 1 ruim 181.000 extra jobs bijkomen, waarvan ongeveer 127.000 in de privésector. Laat ons hopen.

Maar de vreugdepluimen die de regeringspartijen op hun hoed steken, zijn een beetje potsierlijk, want “it’s the economy, stupid”.

Was het niet voldoende dat een illusionist als Guy Verhofstadt in zijn gloriejaren stond op te scheppen over iets dat maar weinig met zijn regeringsbeleid had te zien? Tu quoque, Michel? Tu quoque, N-VA? Een lichte glimlach, oké, maar houd het daarbij, alstublieft.

De jongste tien jaar is de tewerkstellingsgraad nauwelijks veranderd, en een pak Europese landen scoort veel beter.

Eerlijk in tristesse?

Maar ook de oppositie maakt zich belachelijk. De recente berichten over de sluiting van Caterpillar, Douwe Egberts, ING en andere bedrijven zijn droevig nieuws. Tranen met tuiten bij socialisten en groenen en in hun mediakanalen. Maar ook dat “verdriet” is gespeeld.

Ook links kan een internationale economische ontwikkeling (minder jobs in industrie, bankensector, …) niet zomaar stoppen. Wees dan eerlijk in je tristesse.

Ook de progressieve analyse over armoede

mist geloofwaardigheid. Ja, er zijn nog erg veel werklozen. Ja, het aandeel van de Belgen tussen 20 en 64 die effectief werken, trappelt ter plaatse. Signaleer dat maar. Maar vertel er dan tenminste bij dat die stagnatie van de werkzaamheidsgraad wel bijzonder veel te maken heeft met de permanente instroom van migranten en asielzoekers. Hetzelfde geweeklaag horen we over achterblijvers in het onderwijs, over werklozen en leefloners, over huisvestingsproblemen…

Welke politicus durft die migratienuance in het debat over jobs mee te nemen? In een door politieke correctheid vervuild debat horen we daar veel te weinig over. Integendeel, de armoedelobby (zie de zopas gepubliceerde Armoedebarometer), maar ook het Heiligdom Europa vertikt het om dat verband te leggen.

Misschien moeten die bureaucraten eens een studiereisje maken door Wallonië. Om daar de onzin van dergelijke preken te gaan toetsen aan de werkloosheidssituatie daar. En om het debat eerlijk te voeren. En dus ook communautair…

Vlaanderen scoort met een werkzaamheidsgraad van 71,5 procent een stuk beter dan het Europees gemiddelde, maar Wallonië en Brussel blijven steken op respectievelijk 62,8 en 58,4 procent. Zo’n kloof toont aan dat je met dat “Belgische” cijfer niet opschiet. Bovendien is het Vlaanderen, vernamen we begin deze week, dat de jongste jaren (januari 2014 - juli 2016) almaar meer erkende vluchtelingen opnam. Ook uit de Waalse provincies. Waarom dan die eeuwige Waalse vertraging?

“De hefbomen tot activering van (langdurig) werklozen, arbeidsongeschikten of leenloners, liggen vooral bij de regio’s”, lazen we nu ook eens in De Standaard (in haar economisch rapport over de regering-Michel I). Als het goed is, schrijven we het ook. Maar je moet echt wel tot de allerlaatste alinea doorlezen om die “essentie” te lezen. Jammer. En wie a zegt, moet ook b durven zeggen.

2

Actueel

6 oktober 2016

Nijghse vrouwen Wat er fout gaat in Brussel op 16 oktober in Dure verkeersborden, dure straatvegers, slechte financiën en ex-ministers met medewerkers Aartselaar In 2015 zou Lennaert Nijgh precies 70 jaar zijn geworden. De beroemde tekstschrijver van o.a. Boudewijn de Groot, Astrid Nijgh, Jasperina de Jong, Ramses Shaffy, Liesbeth List en Rob de Nijs laat een uniek en indrukwekkend repertoire achter dat zonder enige twijfel tot het beste van het Nederlandstalige lied gerekend mag worden. Onder impuls van Astrid Nijgh, Lennaerts eerste vrouw, zal dit heerlijke repertoire alle eer aangedaan worden door vier dames, voor deze voorstelling omgedoopt tot Nijghse vrouwen.

De Nijghse vrouwen, Astrijd Nijgh, Riet Muylaert, Lies Lefever en Amaryllis Temmerman nemen u mee op een herkenbare maar verrassende ontdekkingsreis doorheen liedjes als ‘Meneer de President’, ‘Testament’, ‘Meisje van 16’ , ‘Ik doe wat ik doe’, ‘Malle Babbe’, ‘Pastorale’ , en vele andere pareltjes. Nijghse vrouwen zal u ontroeren, meeslepen, doen dromen en laten lachen, misschien doen huilen zelfs, en dat alles is precies wat Lennaert Nijgh met zijn teksten voor ogen had.

Op zondag 16 oktober (om 15 uur) kunt u gaan luisteren naar dit concert, in een organisatie van Marnixring Max Wildiers.

Plaats: Cultureel Centrum ’t Aambeeld, Della Faillelaan 34 in Aartselaar. Kaarten aan de kassa kosten op de dag zelf 25 euro pp. Maar omdat ’t Pallieterke mediasponsor is, kunt u bij ons kaarten bestellen aan 20 euro pp.

K arl van C amp

Waarschuwing genegeerd Zelfs de grote media schrijven nu openlijk over een nakende ineenstorting van de Chinese vastgoedmarkt.

Beter laat dan nooit. Maar vijf jaar geleden, toen zowel het bedrijfsleven als de overheden op alle niveaus wild enthousiast waren over handelsrelaties en contracten met China, waarschuwde het Vlaams Belang in de Oost-Vlaamse provincieraad al dat de Chinese vastgoedbubbel zou uiteenspatten.

Maar niemand luisterde… Zoals men ook niet luisterde naar de getuigenissen over massale schendingen van de mensenrechten in China en in het bezette Tibet

Wie de antwoorden op de parlementaire vragen van het Brussels Hoofdstedelijk Parlement leest, waant zich even in een andere wereld. Een wereld waar alles duurder en minder efficiënt is dan in Vlaanderen. Een goed beheer zou Brussel heel wat tientallen miljoenen euro’s kunnen opleveren. En dat zou dan weer de Vlaamse begroting ten goede komen, aangezien wij indirect geldschieter zijn van de Brusselse verspillers.

werkers gedurende vijf jaar (!) na hun ontslag. Een recente parlementaire vraag geeft een overzicht van de begunstigden van deze regeling.

Bij de medewerkers zitten overigens erg dure vogels zoals bij Jean-Luc Vanraes. Vanraes volgde in juli 2009 Brussels minister voor Financiën en Begroting Guy Vanhengel (Open Vld) - die een ministerpost opnam in de federale regering - op en trad hij toe tot de regeringPicqué IV. Vanraes heeft vandaag een medewerker die jaarlijks 112.588,07 euro kost. En dat gedurende vijf jaar. Er is dus ook geen plafond op de vergoeding die aan deze twee medewerkers betaald wordt.

4/ Dure straatvegers De stad Brussel is ook op zoek naar een leverancier om de openbare weg te vegen. De opdracht beslaat 2.100 kilometer en zal 15.000 uur duren. Aangezien de opdracht geraamd wordt op ruim 1,6 miljoen euro betekent dit 110 euro per uur (zonder btw). Geïnteresseerden kunnen zich aanmelden bij de aankoopcentrale van de stad Brussel.

Het kan beter 1/ Dure verkeersborden De verkeersborden ‘bebouwde kom’ werden onlangs vervangen. Ook in Brussel werden die verkeersborden vervangen. Door een recente parlementaire vraag komen we de kostprijs van de nieuwe verkeersborden te weten. Het ging in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest in totaal om 271 borden.

De operatie kostte ruim 130.000 euro. De eenheidsprijs per bord bedroeg 483 euro. Dat is bijzonder veel. Dergelijke borden kosten immers nog geen 100 euro per stuk. We konden het bord bij een leverancier zelfs vinden aan 76,29 euro (btw inbegrepen). In Herne werden dergelijke borden eveneens vervangen.

Daar bedroeg de kostprijs per verkeersbord net geen 77 euro. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is hetzelfde bord dus ruim zes keer duurder.

2/ Agentschap van de Schuld: swapperdeswap Het Brusselse gewest heeft ook een Agentschap van de Schuld. Die instelling is verantwoordelijk ‘voor de optimalisering van het beheer van de rechtstreekse gewestschuld’.

Maar optimalisering kan u maar beter met

een korreltje zout nemen. Uit het antwoord op een parlementaire vraag kunnen we immers afleiden dat het Brusselse Agentschap van de Schuld onlangs een ‘swapcontract’ is aangegaan waarop een gegarandeerd verlies geleden zou worden. Een swap is een derivaat waarbij een partij een bepaalde kasstroom ruilt met die van een andere partij.

Het gaat in dit geval om de SWAP 2016_06_17 voor een bedrag van 20 miljoen euro. Brussel moet een vaste rentevoet betalen van 4,75 procent en ontvangt een variabele rente (euribor 6 maand).

Deze laatste rente is zelfs negatief. Het gevolg hiervan is dat Brussel maandelijks netto zowat 5 procent betaalt. Zou u een dergelijk contract aangaan waarbij u maandelijks 4,75 procent rente betaalt en niets ontvangt?

De marktwaarde van deze swap is dan ook negatief ten belope van 1,3 miljoen euro.

Swaps worden aangegaan om risico’s te beheersen, maar in dit geval was het wellicht slimmer en goedkoper geweest deze swap niet aan te gaan.

3/ Ex-ministers Maar in Brussel kan het nog straffer. Het lijkt absurd, maar het is wettelijk geregeld: in Brussel hebben ex-ministers recht op twee mede-

Banken worden de staalsector van de 21ste eeuw De ontslaggolf bij de bank ING wijst op een aantal structurele problemen in de financiële sector zoals de lage rentevoeten. Maar het zou fout zijn de oorzaken enkel daar te zoeken. Ook het royale loonstatuut van de werknemers van de bank en het gebrek aan aanpassingsvermogen aan de digitale wereld zijn een oorzaak.

Het bericht dat de Nederlandse bank ING internationaal 7.000 van de 52.000 banen schrapt kwam maandag niet als een verrassing. Evenmin dat België daarbij het zwaarst getroffen wordt. Er deden al een tijd geruchten de ronde. In vergelijking met eind 2015 zullen tegen 2021 bij ING België 3.516 voltijdse banen minder zijn. Er verdwijnen 600 kantoren, ongeveer één op twee. ING volgt daarmee een algemene trend in de financiële sector. Het aantal banen is al jaren aan het dalen.

In 2000 waren er in de Belgische banken nog 82.600 werknemers. Ondertussen is dat gedaald tot zo’n 60.000. En het proces zal nog een eind blijven duren.

Onvoldoende voorbereid De banken zelf geven vaak als reden aan dat ze moeten herstructureren omwille van de lage rente. Kredieten aan gezinnen en bedrijven brengen hen amper nog iets op. En terwijl banken moeten betalen om geld te parkeren bij de Europese Centrale Bank (ECB) in Frankfurt moeten ze wel nog altijd een - weliswaar zeer lage - rentevergoeding geven aan hun klanten die deposito’s hebben. Het klopt dat de lage rente de sector pijn doet, maar het is flauw om alles op het monetaire beleid van de centrale banken te steken. Onderzoek naar de rente-

inkomsten en rente-uitgaven van de banken leert dat de financiële instellingen nog altijd winst maken. En geen klein beetje.

Een andere oorzaak is die te weinig vermeld wordt is dat de banken zich onvoldoende hebben voorbereid op de digitalisering. Experts zagen dit allang aankomen.

Maar de banken hebben zich pas recent aangepast aan de klant die zijn verrichtingen meer en meer online doet, nu ook al met de smartphone. In 2012 werd bij ING nog 36 procent van de nieuwe contracten via internet afgesloten. Ondertussen is dat 63 procent. Die digitalisering verandert de sector grondig. Het is in zekere zin een revolutie zoals de staalsector die in het laatste kwart van de 20ste eeuw heeft doorgemaakt. Tussen 1980 en vandaag verdwenen in de Belgische staalsector 25.000 banen. Bij de banken gebeurt hetzelfde in een tijdspanne van iets meer dan vijftien jaar.

Digitalisering betekent immers minder nood aan bankkantoren en dus ook minder personeel. In de jaren zeventig was er echt een strijd bezig tussen de grote banken om zo zichtbaar mogelijk te worden. Dus moest er in elk dorp een bankkantoor worden geopend. Met als gevolg dat elke gemeente minstens één vestiging had van elke grootbank. Werken in een financiële instelling was in die tijd hetzelfde als ‘werken aan de staat’.

Het zijn maar vier voorbeelden die aantonen dat het bestuur in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest beter kan. Ze komen bovenop het recente verslag van het Rekenhof dat brandhout maakte van de Brusselse instellingen zoals Actiris of de GOMB (citydev).

Wie durft te beweren dat er in ons land niet meer bespaard kan worden, moet als straf alle parlementaire vragen (en antwoorden) van het Brussels Parlement lezen. En samenvatten.

Thierry Debels

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Uit de smalle beursstraat Een job die werkzekerheid bood tot aan het pensioen. Maar dat uitgebreide kantorennetwerk is niet meer van deze tijd en bezorgt de hoofzetels een waterhoofd. In België is er een filiaal per 1.575 inwoners, in Nederland is dat per 9.000. Enkel in Spanje en Cyprus ligt de verhouding hoger dan in België.

Melkkoe Een vaak vergeten element is het royale statuut van de bancaire medewerker. Afgezien van de chemie is geen enkele sector financieel en qua verlofdagen en andere voordelen zo aantrekkelijk als de banksector. Een bankbediende heeft aan het begin van zijn of haar loopbaan evenveel vakantiedagen als een bediende in een andere dienstensector aan het einde van de loopbaan.

Dit gigantisch sociaal passief begon te wegen op de financiële instellingen. Vandaar ook de herstructurering en de poging om veel van werknemers nu bij zelfstandige bankagenten te posteren. Dan moet het moederbedrijf de ontslagkosten afschuiven op iemand anders. Tot voor een aantal jaren konden de banken royaal gebruik maken van brugpensioen bij herstructureringen. In 2012 kon je nog op je 52ste vertrekken. Dat is nu gedaan.

Tenslotte is er bij ING een specifiek Belgisch-Nederlands verhaal: omdat het in tegenstelling tot KBC en Belfius geen Belgische bank is, is het voor ING uiteraard gemakkelijker om hier te herstructureren. De Belgische afdeling bleek zelfs een melkkoe voor Nederland. De voorbije tien jaar vloeiden voor 7,2 miljard euro dividenden van de Belgische poot naar het Nederlandse moederbedrijf.

Angélique Vanderstraeten

3 Waarom het Van Peel spijt

Actueel

6 oktober 2016

Mislukte aanslag met passagiersvliegtuig?

Het vliegveld van Nice wordt beschouwd als relatief gevaarlijk, maar het ligt niet midden in de stad, zoals het vliegveld van Hong Kong. Het is gebouwd op een schiereiland buiten de bebouwde kom. De aanvliegroute voor landende vliegtuigen loopt volledig boven zee. Maar op zaterdag 24 september week een Boeing 737 van Turkish Airlines vlucht TK 1815 heel ver af van de normale route over zee en donderde laag over de stad Nice, op minder dan 130 meter hoogte. Het was nochtans helder weer.

In een stad die nog getraumatiseerd was door de islamitische aanslag met een truck op 14 juli, veroorzaakte dat natuurlijk paniek.

Maar het vliegtuig stortte niet neer. Het won opnieuw hoogte, maakte rechtsomkeer en landde veilig op de voorziene landingsbaan.

Tot zover worden de feiten door niemand betwist.

De oorspronkelijke artikels daarover van Nice Matin werden overgenomen door andere media, onder meer RTL en Le Figaro, en verschillende gespecialiseerde webstekken over burgerluchtvaart maakten melding van het incident.

Stilte op alle fronten Het is echt veel minder duidelijk wat deze bijna-catastrofe veroorzaakte, en wat er in de cockpit juist gebeurde. De Franse overheid, Turkish Airlines en de Algemene Directie voor Burgerluchtvaart DGAC weigeren verklaringen af te leggen.

Eric Ciotti, de voorzitter van de Conseil Départemental, interpelleerde minister Ségolène Royal over het incident, maar ook hij kreeg geen antwoord. De getuigenissen van passagiers wijzen er echter op dat het om een mislukte zelfmoordaanslag gaat. De piloot zou geprobeerd hebben het toestel midden in de stad te laten neerstorten en dat kon slechts voorkomen worden doordat de copiloot hem overmeesterde. Hij zou het toestel ruw maar veilig aan de grond gezet hebben, volgens een getuige “als een beginneling die in shock” was”.

Eén passagier, die met zijn vrouw en dochter terugkwam uit vakantie, geloofde dat er in de cockpit gevochten werd en dat het om een terreurdaad ging. Hij vertelde dat de stewards lijkbleek waren, maar die deden alsof zij de vragen van panikerende passagiers niet begrepen. In de controletoren gingen twee alarmsignalen af, omdat het toestel van zijn koers afweek en veel te laag vloog, maar de piloten maakten geen melding van technische problemen.

Toen het toestel weer hoogte won, hoor-

den de inzittenden alleen een onbegrijpelijke melding in het Turks, maar de gebruikelijke Engelstalige verklaringen of waarschuwingen bleven uit.

Een jonge vrouw die van Tel Aviv via Ankara naar Nice vloog, dacht ook dat het vliegtuig door terroristen gekaapt was. Na de landing bleek overigens dat haar valies was opengebroken, maar ze was zo opgelucht dat ze het had overleefd, dat ze niet eens klacht indiende.

Doofpot dieper dan de oceaan Soms blijven vliegtuigrampen onopgehelderd omdat er geen wrakstukken of zwarte dozen worden teruggevonden. Maar deze 737 is volledig intact gebleven. Alle gegevens zijn nog beschikbaar, en toch beweert men dat men niet weet wat er is misgegaan.

Zijn we er honderd procent zeker van dat dit een mislukte aanslag was? Nee, niet helemaal. Maar het is wel de meest waarschijnlijke hypothese. Als het geen aanslag was, wat was het dan wel? Waarom weigert men tekst en uitleg te geven?

Ja, door de zuiveringen die Erdogan bij Turkish Airlines heeft doorgevoerd – meer dan tweehonderd politiek gemotiveerde ontslagen – is er veel vliegervaring verloren gegaan.

Ja, Nice is een gevaarlijke luchthaven, waar al drie keer eerder bijna-ongelukken zijn gebeurd bij landingen. Maar als het om een menselijke fout of een technisch defect gaat, waarom zegt men dat dan niet gewoon?

Er bestaat nochtans een afdoend middel om de waarheid boven water te krijgen en eventuele valse geruchten te ontzenuwen: men moet gewoon de opnamen laten horen van de gesprekken in de cockpit.

Vermits men dat niet doet, heeft men iets te verbergen. C’est un silence qui fait beaucoup de bruit. Het opvissen van een zwarte doos die drieduizend meter diep op de oceaanbodem ligt, is klaarblijkelijk eenvoudiger dan het openbreken van een doofpot waarin men een mislukte islamitische zelfmoordactie wil verbergen.

Can’t we just...

In Europa mogen zowat de ganse pers en een deel van de publieke opinie in presidentskandidaat Donald Trump de duivel in persoon zien, op vele vlakken lijkt het eerder Hillary Clinton die als ‘gevaarlijk’, leugenachtig of incompetent kan worden bestempeld. Haar buitenlandbeleid is op dat vlak exemplarisch. Er zijn vele feiten en verhalen die perfect illustreren wat voor iemand Clinton is, maar de volgende anekdote willen we u niet onthouden.

Het is geen geheim dat de Amerikanen het niet begrepen hebben op WikiLeaks en het boegbeeld daarvan, de Australiër Julian Assange. Die organisatie brengt de Amerikaanse overheid dan ook met de regelmaat van een klok in verlegenheid. Clintons departement werd door president Obama en door buitenlandse leiders meermaals aangemaand om WikiLeaks op een effectievere manier tegen te werken, en daar werd op diverse tijdstippen over vergaderd.

Op één van de bijeenkomsten (op 23 november 2010) zou een zichtbaar gefrustreerde Clinton volgens insiders (dit dat later lekten aan... WikiLeaks) luidop de vraag hebben gesteld: ‘Can’t we just drone the guy?’ (Kunnen we Assange niet gewoon met een drone uitschakelen?). De aanwezigen schoten in de lach, maar verstomden snel toen Clinton op het onderwerp bleef doorgaan, zeggende dat Assange per slot van rekening een relatief gemakkelijk doelwit was, een man die gewoon buiten kwam, zonder angst voor represailles door de VS. (Ondertussen leeft Assange al vier jaar in de Ecuadoraanse ambassade in Londen, en komt hij in het geheel niet meer buiten).

Clinton meende wat ze zei, en ze liet één van

haar stafleden na de vergadering ook nog eens even oplijsten welke ‘legale én illegale strategieën’ allemaal tegen Wikileaks zouden kunnen worden gebruikt. Een mail met dat onderwerp werd enkele uren na de vergadering naar haar verstuurd.

Ook die mail is (door het feit dat Clinton hem naar haar eigen onbeveiligde adres liet sturen) uitgelekt, maar de aangehechte memo is verdwenen, hoewel er door de FBI zowel als de onderzoekscommissie die Hillary’s ‘emailaffaire’ behandelt naar wordt gezocht. Wat er verder met het ‘drone-ideetje’ van Clinton gebeurde, is niet geweten. Maar dat zij geen scrupules heeft, mag duidelijk zijn.

WikiLeaks gooide nauwelijks vijf dagen na de bewuste vergadering honderdduizenden gevoelige diplomatieke telegrammen op het internet (CableGate). De VS stonden met de billen bloot. Nog drie dagen later werd door Interpol een opsporingsbevel uitgevaardigd voor Julian Assange, in verband met de verdenking van verkrachting in Zweden. Misschien stond ook dat handigheidje in de strategische memo aan Clinton. We zullen het wellicht nooit weten. wej

In een poging om zich te distantiëren van het Antwerpse bestuur onder Bart De Wever (N-VA) en in nasleep van de mislukte Eandis-deal met het Chinese State Grid zei Antwerps Havenschepen Marc Van Peel (CD&V) zijn excuses te zullen aanbieden aan de Chinese ambassadeur. Hij vond dat het beleid omtrent de materie klungelig was en bovendien denigrerend en xenofoob ten opzichte van de Chinese bevolking.

Een aantal opmerkingen hierover: 1. Excuses vanwege wie? Alleszins niet vanwege het Antwerpse bestuur, want dat heeft de deal zelf opgeblazen. En als het dan niet in de hoedanigheid is van schepen, is het dan in persoonlijke naam? Is dat dan geen goedkoop alternatief voor zijn ontslag geven? Nochtans zou dat rechtlijniger en een stuk geloofwaardiger zijn.

2. Men is heus niet gek aan het worden in Peking van wanhoop of verontwaardiging. Er is een Chinese strategie om zich overal in cruciale sectoren in het Westen in te kopen. Dit om zich van afzetmarkten te verzekeren voor hun producten, waarvan de verkoop binnenkort zou kunnen stagneren. Dat lukt soms wel, soms niet. Australië blokkeerde in mei bijvoorbeeld de verkoop van een heel groot landbouwbedrijf aan een Chinees consortium uit strategische overwegingen. Er zijn heus geen Australische ambassades verbrand of kangoeroes opgejaagd.

3. Wat is er xenofoob of denigrerend? Dat prof. Jonathan Holslag (VUB) zei dat de Chinezen zeer goeie onderhandelaars zijn? Wat een plat racisme! Wie de ruime en voordelige uitstapmogelijkheden bekeek van State Grid in relatie met hun aandeel kon Holslag alleszins niet tegenspreken.

4. Wat is klungelig? Onze staatsveiligheid die bekommerd is om strategische sectoren die in handen komen van buitenlandse actoren? Was het maar zo dat iemand destijds een memo had gestuurd naar onze toenmalige ministers met betrekking tot de Franse overname van Fortis en Electrabel.

5. Zouden er niet beter excuses geboden worden aan de Vlamingen die door het inefficiënte beheersysteem van de intercommunales overal, en in de ene gemeente al meer dan de andere, te veel moeten betalen voor hun elektriciteit? Of doet dat de lokale politici te veel pijn? In de portemonnee?

Jonas Naeyaert

Briefje aan Gwendolyn Rutten

Eenzijdig comme toujours Mevrouw de spierballenrolster, Gij zijt het er helemaal niet mee eens dat de Antwerpse havenschepen, Marc van Peel, zijn excuses wil gaan aanbieden aan de Chinese ambassadeur voor de manier waarop het Eandisdossier is aangepakt. Hij is namelijk van mening dat de manier waarop de Chinezen zijn afgeschilderd denigrerend en zelfs xenofoob is. Dat in zijn partij, CD&V, daarover door sommigen enigszins anders gedacht wordt, is een ander verhaal, en dat kan hem niet deren. In Kasterlee, bijvoorbeeld, waar een absolute CD&V-meerderheid is, veranderde men zijn mening in de Eandisdeal door van uitgesproken ‘ja’ over te schakelen naar een ‘onthouding’. De motivatie was dat men toch op zijn hoede moet zijn om zaken te doen met regimes die het niet zo nauw nemen met de mensenrechten. Het is ook mijn standpunt, zonder meer.

Voor Van Peel is dat allemaal weinig van tel, want voor hem gaat het om de big business en de vette contracten. Hij heeft allang zijn ziel en zijn principes verkocht aan de mammon. Een mensenrechtje minder neemt hij er zonder verpinken oogluikend bij.

Uw reactie op Van Peel lijkt – ik zeg wel degelijk ‘lijkt’ - in dezelfde lijn te liggen: “Ik vind het werkelijk de wereld op zijn kop dat hij meent verontschuldigingen te moeten aanbieden voor het feit dat we opkomen voor onze burgers en onze eigen economie”, aldus uw ontboezemingen in VTM Nieuws.

“Als je met China zaken wil doen, is het belangrijk duidelijk te maken waar je voor staat en respect af te dwingen. En je dwingt geen respect af met door de knieën te gaan en sorry te zeggen omdat we een democratie zijn.” En gij eindigde met volgend uitsmijter: “In China wordt dit soort zaken misschien beslist in het politbureau van de Communistische Partij, hier bij ons doen we dat niet.

Wij zijn een democratie en daar zeg ik geen sorry voor.” Ontroering alom voor uw bevlogen zin voor democratie en mensenrechten. Gij probeerde uw spierballen te doen

rollen. Maar niets is wat het lijkt. Ik moest onwillekeurig denken aan uw fameuze reis naar Turkije zo’n kleine drie jaar geleden met een select clubje Open Vld’ers. Uw conclusie na uw terugkeer was toen dat men ‘in Vlaanderen nog iets kan leren van de openheid van geest in Turkije’. In een filmpje dat nog te bekijken is via het internet, bracht gij toen een goednieuwsshow zonder weerga, en uw conclusie was dat Turkije absoluut lid moet worden van de EU. Meer nog: Europa – niet Turkije - moest “dringend een tandje bijsteken in de relaties met Turkije”. De toen reeds talloze opgesloten journalisten hadt gij daar niet bezocht. En ook over de onderdrukte christelijke en andere niet-soennitische minderheden, het lot van de Koerden, de Turkse bezetting van Cyprus bleef het oorverdovend stil. Eenzijdiger kon het haast niet, want ondertussen heeft de autocratische chef van het steeds minder lekenstaat zijnde Turkije al ruimschoots aangetoond hoe open de AKP-geest is bij het bestuur van het land en het behandelen van andersdenkenden. Zijn opposant Gülen kan er over meespreken… Hallo, democratie?! Hallo, mensenrechten?!

Kijk, Gwendolyn, gij hebt het lastig aan het hoofd van uw partij, die het in de peilingen slecht blijft doen en op het peil zit van een herboren Vlaams Belang. Gij wilt dan ook geregeld straffe en principiële uitspraken doen die de mensen ‘pakken’ om te tonen dat gij iets van een ‘staatsman’ hebt en met grote principes boven het dagelijkse gekrakeel staat.

Niets is minder waar. En eigenlijk feitelijk zit gij gewoon op het niveau van Marcus Alcoholicus Van Peel: dat van de eenzijdige selectiviteit en het platte opportunisme als het u maar goed uitkomt. Uw geloofwaardigheid is geen sikkepit meer waard. Zelfs de oude krokodillen in de Melsensstraat lachen met u. Achter uw rug, natuurlijk.

4

Dossier

6 oktober 2016

Een rechtse herstelregering Neen, dit stuk gaat niet over de huidige regering, wel over een regering die vijftig jaar geleden in de steigers stond.

U kent de boutade: “L’histoire se répète.”

Dat is inderdaad niet meer dan een boutade, want de geschiedenis herhaalt zich nooit, maar aan de univ gebruikten we het woord “recurrent”. Dat betekent volgens van Dale “periodiek terugkerend”.

En dat is wel correct. In 1965 gingen, na vier jaar regeren, de CVP (christendemocraten) van eerste minister Lefèvre en de BSP (socialisten) van vicepremier Spaak met vertrouwen naar de stembus. Ze hadden veel gerealiseerd maar moesten nog wat losse communautaire eindjes aan elkaar knopen.

Het parlement keurde een verklaring voor grondwetsherziening goed en gezien de twee partijen over een tweederdemeerderheid beschikten was er geen probleem… tot de verkiezingsuitslag bekend werd. CVP en BSP kregen een schrobbering en verloren 39 zetels ten voordele van de liberalen, die er 28 wonnen. De Volksunie sprong van vijf naar twaalf. Nogal wat Vlamingen waren niet overtuigd van de successen van “het schild van Vlaanderen” zoals de CVP zich noemde.

Die tweederdemeerderheid kon alleen maar behaald worden met een drieledige regering, maar daar bedankten de liberale overwinnaars voor.

CVP en BSP vormden dan maar de regering-Harmel-Spinoy, die na zes maanden de boot inging. Het begrotingstekort moest weggewerkt worden en dus lagen - u raad het nooit - de Waalse socialisten onmiddellijk dwars. Besparingen op de sociale zekerheid mochten niet en volgens de Walen moest het tekort aangezuiverd worden door een belastingverhoging op de vennootschapswinsten en de strijd tegen de fiscale fraude.

De Waalse socialisten (met tegenzin gevolgd door hun Vlaamse partijgenoten) trokken de stekker uit de regering. Het voorwendsel was de invoering van een klein remgeld voor patiënten: onaanvaardbaar, want de armen werden altijd armer, de rijken altijd rijker, enz.

Twee zakenlui Na 36 dagen was de regeringscrisis opgelost. De christendemocraten waren de socialisten beu waar de door het ABVV gesteunde Waalse vertegenwoordigers erin slaagden de zeer gematigde Vlaamse socialist Antoon Spinoy en de Brusselaar Spaak opzij te zetten.

De ACW’ers bij de CVP probeerden nog wel de socialisten over de streep te halen maar waren toch ook overtuigd dat de tering na de nering kwam. De begroting 1967 mocht niet hoger zijn dan die van 1966 verhoogd met het groeiritme van het nationaal inkomen.

Onaanvaardbaar voor de socialisten. Zeker toen de christendemocraten akkoord gingen dat hun voorzitter de nieuwe regering zou leiden. De socialisten zeiden ja tegen de CVP maar neen tegen de zakenman en aarts-Brusselaar Paul van den Boeynants. Dat viel niet op een koude steen en de CVP schaarde zich achter hem. Van den Boeynants contacteerde de voorzitter van de liberalen, de Diestse zakenman en franskiljon Omer Vanaudenhove, en op de kortst mogelijke tijd waren ze eruit. Het was de hoogste tijd voor een rechtse herstelregering.

De communautaire koelkast Eerste punt: de communautaire problemen. Vanaudenhove had een paar maanden tevoren op een liberaal partijcongres een schandelijk compromis doorgedrukt. De zes Vlaamse gemeenten met faciliteiten hoorden bij Brussel en in nog 13 andere Vlaamse gemeentes (o.a. Vilvoorde) moesten de Vlamingen buigend als een knipmes Franstaligen in het Frans ontvangen. En in Vlaanderen moest weer Franstalig onderwijs mogelijk worden voor de franskiljons.

De Vlaamsgezinde liberalen Frans Grootjans en Herman van der Poorten trokken in het openbaar hun mond niet open. Ze kregen hun beloning in de nieuwe regering Van den Boeynants met respectievelijk de ministeries van Onderwijs en Binnenlandse Zaken. Van den Boeynants had als verfranste zoon van Mechelse slagers geen problemen met dat liberale standpunt, maar wist dat hij zoiets

niet kon verkopen aan de Vlaamsgezinde CVP’ers. Hij kwam dus met een oplossing die zijn opvolgers ook graag gebruiken: de koelkast; zij het niet voor vijf maar voor twee jaar “ten einde in kalmte en door onderhandelingen de gemoederen tot bedaren te brengen”. Na twee jaar kon men er misschien nog een paar jaar aan toevoegen.

45 minuten regeringsmededeling Vervolgens kon men echt aan het herstel werken en de begroting in evenwicht brengen. Dat was een zware klus, want de ACW’ers bij de CVP wensten allerlei nieuwe sociale voordelen toe te kennen.

De liberalen op hun beurt herhaalden alleen maar het mantra van de besparing en weigerden absoluut nieuwe belastingen op te leggen. Een klassieke remedie was de aanwervingsstop voor staatsambtenaren; iets wat gemakkelijk omzeild werd door de gemeentes die wel mensen in dienst namen.

Veel geld ging in die tijd naar de oprichting van scholen omdat volgens het schoolpact ouders overal de keuze moesten krijgen tussen katholiek en openbaar onderwijs.

Daar werd afgeremd en zelfs de socialisten gingen akkoord omdat ze in Wallonië de expansie van het katholiek onderwijs konden vertragen. Om de “waarde landgenoten” te tonen dat het ernst was, werden de prijzen van allerlei dingen geblokkeerd; een maatregel die niet te lang gehandhaafd werd. Vicepremier De Clercq diende dus voor 1967 een begroting in evenwicht in al waren er nogal wat waarnemers die zegden dat die begroting met spuug aan elkaar hing. Daar wisten Van den Boeynants en De Clercq raad mee. Hun regeringsmededelingen zijn legendarisch en de langste duurde … 45 minuten (één van mijn medewerkers chronometreerde de opname in het VRT-archief).

Het olijke duo nam zijn toevlucht tot een methode die ook later succes had: volmachten met 94 koninklijke besluiten over van alles en nog wat. En daar werden wel belastingverhogingen in verwerkt, tegen de zin van de liberalen natuurlijk. Onder meer het kijken-luistergeld werd verhoogd en het politieke monster van Loch Ness stak voor de eerste keer de kop op: een vignet voor de autosnelweg, want minister De Saeger plande enorme openbare werken om het land een dicht wegennet te bezorgen met wat nu te veel af- en opritten zijn (maar nauwelijks een derde van wat indertijd alle dorpsburgemeesters eisten).

Daar is de geest weer uit de fles Met het voordeel van de historische kennis achteraf doet die bezuinigingsmanie een beetje overdreven aan. Dat waren de gouden jaren zestig waarbij buitenlands kapitaal het land binnenstroomde en de multinationals Vlaanderen uit de armoede en de werkloosheid haalden, maar dat realiseerden de tijdgenoten zich nog niet helder.

Zij zagen alleen dat de begroting met 9 procent steeg terwijl het bruto nationaal product maar met 6 procent verhoogde; een getal waarvoor je nu al naar China moet, en dan nog. Einde de jaren zestig waren er nauwelijks 50.000 werklozen in het hele land en inmiddels waren de vrouwen al massaal naar kantoor en fabriek gesleept en maakten de eerste gastarbeiders hun opwachting. En het is de ironie van de geschiedenis dat de afdichting van de deur van de communautaire koelkast gesloopt werd door de arrogante Franstaligen. In Brussel werd verder gelachen met de taalwetgeving en probeerde men delen van Vlaams-Brabant in te palmen. In Leuven barstte de Vlaamse studentenopstand los na de bisschoppelijke weigering van mei 1966 om te splitsen. Een wetsvoorstel van de CVP’ er Jan Verroken over de zaak werd door de Kamer niet eens in overweging genomen, want alle Vlaamse liberalen stemden met de Franstaligen mee. Minder dan twee jaar later was de communautaire geest definitief uit de fles en viel de rechtse herstelregering.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Niet correct Natuurlijk lag de regering donderdag onder vuur over de nakende begrotingsbesprekingen en de uitgelekte ingrepen, zoals bijvoorbeeld het uitstellen van de loonsverhoging.

Precies op de dag van een grote nationale vakbondsbetoging was dat ‘gefundenes Fressen’ voor de linkse volkstribunen in de Kamer, gaande van roden over groenen naar donkerroden. Het was het klassieke en voorspelbare over en weer schieten tussen meerderheid en oppositie.

Toen het onderwerp was afgehandeld en een vraag van Patje Brillantine Dewael over een heel andere kwestie aan de orde kwam, ging deze laatste zijn boekje te buiten door alsnog in te gaan op ‘het vorige debat’. Dat is niet alleen parlementair niet proper - je schrijft je in als je aan een debat wil meedoen -, het is gewoon niet correct, want niemand kan er nog op repliceren. Niet voor niets dat hij geregeld en luidruchtig werd onderbroken en de hulp moest inroepen van de Kamervoorzitter om zijn betoog te kunnen voortzetten.

We hadden eens willen zien hoe hij destijds zélf zou gereageerd hebben als Kamervoorzitter wanneer iemand op die manier een tussenkomst zou manipuleren. Hij zou onverbiddelijk ingegrepen hebben. Zeker weten. Soms denkt Patje dat hij een soort god de vader is die alles mag.

A volonté De beslissing van de regering om bij de artsenopleidingen de quota op dezelfde verhouding te houden, 60 N - 40 F, kreeg vorige week nog een flinke staart. Zoals we weten, heeft de Franse Gemeenschap de voorbije jaren haar voeten geveegd aan die verdeelsleutel door ‘à volonté’ artsen te laten afstuderen, met een groot overtal tot gevolg. Vlaanderen daarentegen organiseerde ingangsexamens om zo tot zijn vooropgestelde aandeel te komen.

Nu de quota zullen behouden blijven en er van de Franse Gemeenschap een duidelijke inspanning wordt gevraagd tot beperking van de instroom, schreeuwt men daar moord en brand en verwijt men de regering dat men deze zaak communautariseert.

De rode feeks Onkelinx was weer in alle staten. Ze vergat er natuurlijk wel bij te zeggen dat het onder haar ministerschap zo de spuigaten is uitgelopen… Het is nochtans een poepsimpel verhaal. Als in Wallonië net als in Vlaanderen een beperking was opgelegd, was er nu geen probleem. Het is echter altijd hetzelfde liedje: de Franstaligen doen hun goesting. Tot er dan eindelijk eens iemand zegt dat het zo niet langer kan. Die krijgt dan de wind van voren. Stel je even voor dat Vlaanderen zo zou gehandeld hebben… Dan was er geen sprake van wind, maar van storm.

Unia Véronique Caprasse van DéFi, het vroegere FDF, kwam uithalen naar het zogenaamde racistische filmpje dat staatssecretaris Theo Francken op de sociale media had gedeeld en dat een parodie was op zijn vluchtelingenbeleid. In het filmpje wordt een zwarte man met een zuignap op het hoofd het land uitgezet…

Een cartoon in filmvorm als het ware… Het

was vreemd dat het op de banken van de PS en de groenen stil bleef hierover. Niettemin liet Charles Michel zich niet uit zijn lood slaan en verdedigde Franckens beleid ten aanzien van de vluchtelingen. Evenwel had hij hem gevraagd het spotfilmpje te verwijderen omwille van de commotie.

Helemaal ingedekt was hij met de mededeling dat volgens het Interfederaal Gelijkekansencentrum Unia het bewuste filmpje geen inbreuk op de antiracismewet betekent. Met de zegen van de gedachtepolitie dus. Laten we ons even inbeelden dat pakweg Filip Dewinter dat filmpje had geplaatst… Zou Unia er dan ook zo over denken? Wij durven er onze hand niet voor in het vuur steken.

Aan het handje Barbara Pas van het VB kwam de regering nog wat jennen met een vervelende vraag over de visumliberalisering voor de Turken. Zij wist dat begin mei Turkije al aan 65 van de 72 voorwaarden voor de visumliberalisering voldeed en dat nu uit een rapport van de Europese Commissie bleek dat er in de voorbije maanden geen vooruitgang is geboekt. Voor haar zou het logisch zijn dat de conclusie zou zijn dat de visumliberalisering wordt afgeschoten of op zijn minst uitgesteld.

Toch zou de EU willen overleggen met Turkije zodat dit zo snel mogelijk kan worden geregeld. Zij vroeg derhalve aan Reynders of onze regering akkoord is met deze haast en of zij niet beter de mening zou delen van de Hongaarse premier die een visumliberalisering onmogelijk acht na de Turkse zuiveringsacties?

Didier Reynders gaf toe dat er zeven punten inderdaad nog niet correct zijn uitgevoerd, maar dat het Belgische standpunt blijft dat aan alle voorwaarden voldaan moet zijn en dat er dan geen bezwaar meer kan zijn. Pas concludeerde dat de Belgische regering, inclusief N-VA, niets doet om de afschaffing van de visumplicht voor 80 miljoen Turken tegen te houden en braaf aan het handje van de EU blijft lopen.

Binnen de lijntjes kleuren Wie had gedacht dat Hendrik Vuye (vroeger N-VA, nu onafhankelijk) nog slechts een bestaan in de schaduw van het parlement zou gaan leiden, was eraan voor de moeite.

Heel onverwacht stelde hij een pestvraag aan Jan Jambon over het recht op eerbiediging van de woning en de betrapping op heterdaad. Jambon had immers recent gepleit om woningen te doen betreden, ook zonder bevel van een rechter. Als grondwetspecialist kwam hij bij de minister van Binnenlandse Zaken even het puntje op de ‘i’ zetten door het standpunt van Jambon onderuit te halen op basis van de bevindingen van tal van ronkende namen die deze materie grondig beheersen.

Hij zei tot slot: “De Vlamingen vragen een kordaat en efficiënt uitwijzingsbeleid, maar er moet binnen de lijnen van de grondwet en het EVRM worden gekleurd. Anders zal men teruggefloten worden door de magistraten.”

Zo ver, zo goed. Maar Hendrik, à propos en by the way…, hoe zit dat met het buiten de lijntjes kleuren aangaande de Vlaamse onafhankelijkheid, waar gij ooit voor pleitte? Mag dat dan ook niet meer?

Actueel

5

6 oktober 2016

De media spelen hun spelletjes, de kiezer speelt het zijne Vorige week verscheen de herfstpeiling van VTM/Het Laatste Nieuws (Ipsos). Zoals altijd zijn er een paar punten die onze aandacht verdienen. Niet het minst omdat de PS zo nerveus wordt omdat de uitslag die partij niet zint.

Maar er valt wel meer te vertellen over die cijfertjes. Voorop een algemeen beeld: N-VA (25,9 procent) en CD&V (17,6 procent) spelen een klasse hoger dan alle andere partijen die allemaal tussen 11 en 14 procent blijven hangen. Een betere verstandhouding tussen de vroegere kartelpartners is voor beide partijen bijna een garantie op voortgezet bestuur.

Samen goed voor 43,5 procent, dat tikt lekker aan, maar is nog een stuk minder dan de 51 procent bij de verkiezingen van 2014. Hoe dan ook, de N-VA weet wie ze best te vriend houdt, want CD&V kan wel andere kanten uit. Een tripartite (zonder N-VA) blijft mogelijk.

Het zal de aandachtige lezer van uitslagen van peilingen en de commentaren daarbij al vaker opgevallen zijn: “winnen” is een rekbaar begrip.

Vlaams Belang Zo focussen De Morgen en Metro op de winst voor Vlaams Belang, dat zou uitkomen op 12 procent. Zij vergelijken met de rampzalige verkiezingsuitslag van 2014 (5,8 procent).

Maar echt groot “nieuws” is dat niet, want in een peiling van VTM/HLN in mei 2016 werd Vlaams Belang al gepeild op 13,9 procent.

Daarom een volledig andere titel in Het Laatste Nieuws: “Het VB ziet zijn opmars gestuit”.

Wie De Tijd las, werd gelokt met een andere kop: “CD&V naar 17,6 procent”. Ook andere kranten wijzen op die winst, maar dat is dan omgekeerd nu - alleen maar zo tegenover de vorige peilingen (+ 4 procent). De partij van Wouter Beke scoort nog altijd lager dan in 2014 (18,6 procent). Beke “kalkte” al meteen de krijtlijntjes rond de positie van zijn partij: jobs, groei en veiligheid (zonder onze manier van leven aan te tasten).

En de N-VA? Voor De Tijd scoort de N-VA

“goed” met een score van 25,9 procent… Dat is bijna 2 procentpunten winst tegenover de peiling in het voorjaar, maar fiks lager dan de 32,4 procent uit 2014. Belangrijk is wel dat de crisis rond het vertrek van Vuye en Wouters de partij niet schaadt. Dat hadden wij hier ook geenszins verwacht. De peiling is afgenomen in de week van de crisis rond de opgestapte Kamerleden (19 tot 25 september). “Ze verlieten de partij, maar dat laten de kiezers duidelijk niet aan hun hart komen”, noteert De Morgen.

Het Laatste Nieuws noemt het “betekenisvol” dat N-VA zijn rampzomer ongeschonden is doorgekomen. Er was de verwarring rond het voorstel voor een boerkiniverbod en het voorstel om de vrijheid van meningsuiting te beperken voor terreursympathisanten.

Intern was N-VA het daarover openlijk oneens.

De Wever zelf hield een pleidooi voor gewapend bestuur en de noodtoestand, maar ving bot bij zijn coalitiepartners. “Het bewijst dat er geen rechtstreeks verband bestaat tussen politieke stellingnames en peilingresultaten”, zegt De Wever.

Soms zit interessant nieuws ook onvermeld achter het hoekje. De kranten hadden ook kunnen titelen dat zowel sp.a (13,7 procent ) als Open Vld (12,5 procent ) “nog zwakker” scoorden dan in 2014 en in een tiental peilingen die sindsdien volgden. Ook dat had “nieuws” kunnen zijn.

We voegen daar graag aan toe dat Groen (11 procent) een lichte winst na 2014 (8,6 procent) lijkt te consolideren, al is het met kleine cijfertjes. En dat de PVDA met 3,9 procent zal blijven dromen van de Grote Revolutie in Vlaanderen, maar die komt er voorlopig niet. Het verschil met de kameraden van de PTB in Wallonië was nooit groter. Interessant.

Echo’s uit de Koepelzaal Turbo Het Vlaams Parlement heeft nu ook zijn rituele rentrée gemaakt. Maandag werd de boel op gang getrokken met het afhandelen van de nodige formaliteiten en de troonrede genaamd “septemberverklaring” van de minister-president. Voor we daar aan toe waren, was er nog de openingstoespraak van voorzitter Peumans.

Voornaamste verdienste van die rede was dat ze kort was. Peumans wist te vertellen dat het Vlaams Parlement de “meest dynamische, kritische en efficiënte parlementaire vergadering van ons land” is. Hoe groot is niet het menselijke vermogen tot zelfbedrog. De voorzitter kondigde aan dat op 7 december de Vlaamse assemblée haar vijfenveertigste verjaardag viert. Alvast iets om naar uit te kijken.

Daarna kon dan de septemberverklaring worden uitgesproken. Men kan zich afvragen of dit soort teksten niet door een computerprogramma worden geschreven: een paar trefwoorden zoals “welvaart”, “innovatief” en “duurzaam” invoeren en de rest rolt er vanzelf uit. We onthouden dat Vlaanderen het, ondanks de minder goede context, goed doet, dat een begroting in evenwicht wordt gepresenteerd, dat veel investeringen op stapel staan en dat er natuurlijk nog veel “uitdagingen” zijn, maar dat de minister-president grosso modo “hoopvol en tevreden” is gestemd. Bloemrijke Bourgeois stelde ten slotte dat “de motor draait” en dat het nu tijd is voor een “turboboost”.

Zindelijk debat Op woensdag kon dan, naast Bourgeois’ turbomotor, ook de commedia dell’arte – nu ja, “arte” – van de Koepelzaal op volle toeren beginnen te draaien. Het debat over de septemberverklaring werd al meteen overschaduwd door de gebeurtenissen rond Eandis.

Groen, Vlaams Belang en sp.a zagen graag eerst een regeringsverklaring over de zaak, voor de septemberverklaring zou worden aangesneden. De meerderheid had daar geen oren naar, zodat op een regeringsverklaring mocht worden gewacht tot de namiddag. Dit alles,

volgens de parlementsvoorzitter, in het belang van de “hygiëne van het debat”, een zindelijkheidsbekommernis die hij nog vaker zou moeten opwerpen.

Het eigenlijke debat verliep voorspelbaar.

Vooral een totaal losgeslagen sp.a liet geen spaander heel van het regeringsbeleid. Als we Joris Vandenbroucke (sp.a) mochten geloven, leven we in een Vlaanderen dat vol loopt met misselijken en zieken die aan hun armzalige lot worden overgelaten, dan wel nog eens dieper in de miserie worden getrapt door een hardvochtige regering. Zeker is niet alles rozengeur en maneschijn, maar het dickensiaanse discours van de socialisten begint te vervelen.

Matthias Diependaele (N-VA) nodigde Vandenbroucke uit eens een bezoekje te brengen aan zekere Brusselse gemeenten of aan Henegouwen om zich daar te vergewissen van de weldaden van een socialistisch regime – een goede suggestie. Alvorens op zijn beurt de septemberverklaring – fijnzinniger – te fileren, beet Björn Rzoska (Groen) zich toch vast in de Eandisaffaire. We zullen misschien de dag nog beleven dat Groen zich identitair-Vlaams

Poppolls En dan zijn er natuurlijk nog de poppolls.

De Block blijft de populairste “in heel het land”, met 61 procent, gevolgd door Charles Michel (55), Bart de Wever (54) en Kris Peeters (49) en alle topministers. Die polls zijn vooral spiegels van de actualiteit, redelijk arbitrair opgesteld. Waarom staan bv. Peter de Roover, Siegfried Bracke, Eric van Rompuy en Barbara Pas er niet in vermeld? En waarom “burgemeester” Termont wél? Waarom nauwelijks Vlaamse Parlementsleden?

Communisten En dan komen we tot de essentie van wat de peilingen blijven aangeven: boven en onder de taalgrens, dat zijn twee verschillende werelden. Een titel als ‘Communisten pluimen PS’ (HLN) spreekt boekdelen. De opmars van de “communistische” PTB in Wallonië en nu ook in Brussel lijkt niet te stuiten. Ook De Wever spreekt van een aardverschuiving.

Bij de vorige Ipsos-peiling, drie maanden geleden, was de radicaal-linkse PTBPVDA met 13,5 procent al gepromoveerd tot de derde partij van Wallonië. Nu zou ze 16,3 procent halen. De PS zou nog amper 24,7 procent waard zijn (een achteruitgang met 7 procent tegenover de verkiezingen van 2014).

CdH (9,8 procent) en Ecolo (7,5) verschrompelen tot dwergpartijen.

Ook in Brussel wordt PTB nu de derde partij met 11,2 procent , groter dan DéFI (ex-FDF).

De MR van Didier Reynders is daar de grootste partij met 20,3 procent . De PS valt er terug tot een historisch lage 15,5 procent . Het verschil tussen Vlaanderen en Franstalig België wordt alleen groter. Het is een opvallende constante: de PS zakt peiling na peiling. Hoe zwakker de PS, hoe groter de kans dat de MR weer meespeelt (wil meespelen) op alle fronten. Dan wordt in Wallonië een PS-MR-coalitie zo goed als onvermijdelijk. En dat belooft op het fedeopstelt, want Rzoska verweet de Vlaams-nationalist Bourgeois dat hij het Vlaamse energienetwerk aan verdachte en vijandige vreemdelingen wilde uitverkopen. Pijnlijk.

In de namiddagzitting werd het debat voortgezet, maar was iedereen vooral in blijde verwachting van de Eandisverklaring. Chris Janssens (VB) hekelde het (on)sociale beleid; hij vreest dat Bourgeois zich wel eens te pletter zou kunnen rijden met zijn turbo. Janssens wees ook, nogal obligaat, op het sluipende islamgevaar, maar was vooral scherp over het communautaire immobilisme van de N-VA en wreef wat zout in de Vuye-wonde.

Ten tonele verscheen uiteindelijk Geert Bourgeois, met een nogal matte verklaring.

Principieel moet Eandis private investeerders kunnen aantrekken en moet ook de heilige lokale autonomie worden gerespecteerd.

Bovendien was de hele heisa rond Eandis voorbarig en diende er nog een sereen en doordacht debat over de zaak te worden gevoerd.

De oppositie kwam daarop haar zware batterijen afvuren over de uitgehaalde Chinezerijen, de omgang met informatie van de Staatsveiligheid en de benarde positie waarin minister Tommelein was terechtgekomen. “Een grote déconfiture”, aldus Björn Rzoska, die daarmee het gehannes mooi samenvatte. Misschien een actualiteitsdebatje volgende week?

rale vlak dan weer weinig goeds voor de N-VA. Ook wie een kwart van de stemmen haalt, kan buitenspel worden geplaatst.

Geen wonder dat zowat de hele PS-top in de Waalse kranten de peilingen aanvalt. Magnette noemt de PTB in La Libre Belgique “een gemediatiseerd fenomeen… Op dit moment zijn ze goed voor 5 procent en men geeft hen meer aandacht in de media”. Onkelinx noemt PTB-leider Raoul Hedebouw zelfs een leugenaar die een revolutie wil. Zij vindt dan weer dat de PTB profiteert van de onvrede over de federale regering. Dat kan zijn, maar waarom profiteert de PS daar dan niet van?

Toch ook een oppositiepartij? De PS’ers lijken met dergelijke uitspraken dus echt wel in paniek te slaan. Het Laatste Nieuws zag nog meer positieve punten voor N-VA. “Vlaming steunt harde lijn N-VA”, lazen we zaterdag. “De Vlaming kan zich vinden in de N-VAvoorstellen tegen radicalisme en terreur”. Een boerkiniverbod mag er komen voor 68 procent van de Vlamingen. Alleen groene kiezers zijn tegen zo’n verbod. Zo’n 65 procent zijn tegen een apart (halal)menu in de schoolkantine. Bijna 80 procent ziet geen graten in arrestaties en huiszoekingen zonder tussenkomst van een rechter en 84 procent van de Vlamingen zijn gekant tegen aparte zwemuurtjes voor vrouwen.

Ook opvallend: niet minder dan 79 procent van de Vlamingen heeft geen bezwaar tegen een “noodtoestand” (aanhoudingen en huiszoekingen zónder dat een rechter zich daar eerst over moet uitspreken). De meeste kranten fulmineerden tegen de N-VA toen die met dat voorstel uitpakte.

De Grote Peiling van VTM/HLN illustreert heel goed hoe de media hun spelletjes spelen, maar de kiezer speelt het zijne. Veel journalisten willen voor Vlaanderen een progressief bestuur, maar de kiezer niet.

Anja Pieters

Marino Keulen Marino Keulen (Open Vld), burgemeester van Lanaken, is de laatste weken niet uit het nieuws geweest. Helaas voor hem echter alleen maar met negatieve berichtgeving. De burgemeester maakte zich behoorlijk boos toen het parket van Limburg drie gekende criminelen vrijliet nadat ze op heterdaad betrapt werden in het plaatselijke containerpark. Handelaars van de Stationsstraat waren niet te spreken over de geplande herinrichting ervan, en verweten de burgemeester en het schepencollege een gebrek aan inspraak en luisterbereidheid. Een inbrekersbende, waarschijnlijk uit Nederland, is actief in de regio en vier gemaskerde mannen overvielen een tankstation in Lanaken. Nu ook nog eens de stekker uit het project Railport Lanaken werd getrokken, zuchtte Marino Keulen: “We hadden het kunnen weten.” Een project van 33 miljoen euro waar in vijf jaar tijd negen treinen reden. “Geld over de balk gesmeten”, reageerde Jan Peumans. Comité Spoorlijn 20 en spoorexpert Herman Welter begrijpen niet dat de Railterminal nooit verbonden werd met het Vlaamse binnenland. “Dit project moest mislukken, niemand nam initiatieven.”

Asielcentrum Rode Kruis Helchteren Een week na de succesvolle opendeurdag, waar zo’n 1.500 bezoekers zich kwamen vergapen aan al die vreemde mensen, gingen zo‘n 40 Afghaanse en Iraakse asielzoekers ’s nachts met elkaar op de vuist. Die vluchtelingen zijn allemaal alleenstaande mannen van verschillende nationaliteiten die samen op slaapzalen liggen. Onbegrepen opmerkingen of verwijten leiden al snel naar wrevel onder de bewoners, maar niemand van het personeel had dit incident zien aankomen.

Bij de vechtpartij die losbrak werden messen getrokken en messteken uitgedeeld. Ramen en meubilair sneuvelden en enkele asielzoekers werden zwaargewond afgevoerd naar het ziekenhuis. Andere vechtersbazen werden dan weer ter plaatse verzorgd. Ine Tasignon van het Rode Kruis zei “dat 15 gewelddadige bewoners uit het centrum worden gezet.”

Waar naartoe met die mensen, dat wist ze evenwel niet te zeggen. Helchteren is met 700 bedden het grootste noodopvangcentrum van Vlaanderen.

6

Dwars door Vlaanderen

6 oktober 2016

De Geuzenberg

Yeḥida Merkazit Meyuḥedet

Ongeacht wat de verdiensten van het Kanaalplan nu precies zijn, het is vooral het voorwerp van heel wat politiek getouwtrek. Ondanks de ernst van de situatie. Wordt het niet hoog tijd een versnelling hoger te schakelen?

Men zou zich in zijn koffie kunnen verslikken wanneer men leest dat het Brusselse ‘Kanaalplan’ een internationale prijs gewonnen heeft, een ‘Award for excellence’ zoals dat heet, uitgereikt door een instantie die een erkenning draagt door de VN, Unesco en Raad van Europa. Toch klopt het. Alleen, uit vrees helemaal voor krankjorum te worden versleten, moet daar onmiddellijk aan toegevoegd worden dat het een ander ‘Kanaalplan’ betreft dan het veel besproken én gelijknamig regeringsinitiatief dat tot doel heeft korte metten te maken met terreur- en andere mistoestanden. Nee, dit gelauwerde Kanaalplan kreeg een erkenning van de Internationale Vereniging voor Stedenbouwkundigen en draait rond de ontwikkeling van het kanaalgebied.

Andere koek dus dan de aanpak van Jambon en consorten.

Vlaamse administratie doorprikt fabels van Ghelamco Na de saga inzake de oude buurtweg over Parking C, doken afgelopen week nieuwe onweerswolken op boven het project van het Eurostadion. Ditmaal was het de Vlaamse administratie die van zich liet spreken. De ambtenaren van het ministerie van Mobiliteit en Openbare Werken stellen vragen bij de impact van het stadion op het verkeer op de Noorderring. Eindelijk!

Grote projectontwikkelaars in Vlaanderen moeten hun bouw- en milieuaanvraag laten vergezellen van een milieueffectrapport (MER).

Zoiets wordt grondig voorbereid met de administratie, meer bepaald de dienst-MER van de Vlaamse overheid. Daar gaan maanden overleg en voorbereidingstijd aan vooraf, zeker bij grote projecten zoals dat van het Eurostadion.

MER-Vlaanderen stelt daarbij een aantal concrete richtlijnen op waaraan het rapport moet voldoen. Vervolgens wordt door de bouwheer een ontwerp-MER ingediend, waaraan de Vlaamse administratie dan haar goed- of afkeuring geeft.

Brusselse arrogantie Het grote probleem met dit soort toestanden

is dat het nadien voor de politieke verantwoordelijken moeilijker wordt om nog een onafhankelijk en vrij oordeel te vormen. Stel dat de Vlaamse administratie het MER-plan goedkeurt, dan moet je als gemeentebestuur (voor de bouwaanvraag) of als een provinciebestuur (milieuvergunning) al veel haar op je tanden hebben om de aanvraag af te wijzen. Zeker uit het dossier van het Eurostadion blijkt dat de macht van de administratie de voorbije jaren sterk is toegenomen, ten koste van de vrijheid van de politieke overheid. Gelet op de formidabele Brusselse arrogantie in dit dossier had de Vlaamse overheid van meet af aan moeten zeggen dat z’n Brussels project niet thuis hoort op dit strategisch stukje Vlaanderen. Maar de Vlaamse ministers verwijzen voortdurend naar

Permanent verkeersinfarct

B-kant van de plaat Ieder zijn waarheid, ieder zijn scalp. Zo gaat dat in de politiek. Bij de N-VA klopt men zich op de borst met de meetbare resultaten. 180.000 euro aan drugsgeld, 3.300 valse identiteitskaarten, 20 wapens, 1.000 kogels en nog een fikse doorlichting van 1.571 vzw’s. Het werkt en de inspanning wordt opgedreven, zo heet het. En dan de andere versie(s). “Het werkt niet”, zegt de Vilvoordse burgemeester Hans Bonte (sp.a). Voor zijn Brusselse collega Yvan Mayeur (PS) is er zelfs geen plan. Ergens is dat logisch, aangezien Brussel-stad in tegenstelling tot Molenbeek of Vilvoorde nog niet aan bod kwam. De achtergrond van beide heren voedt het beeld van de ‘linkse’ oppositie tegen de ‘rechtse’ regering, maar het zit complexer in mekaar. Ook Bernard Clerfayt (Défi), burgervader van de ezelsgemeente Schaarbeek, heeft heel wat kritiek. “Het is veel cinema, dat hele Kanaalplan”, stelt hij in De Tijd. Vermoedelijk zijn we niet de enigen die zich ergeren aan een dergelijke politique politicienne. Men zou vermoeden dat na al hetgeen gebeurd is het afgelopen jaar, in Brussel en elders, een geheel nieuw klimaat zou ontstaan. Een breuklijn met het verleden zou zich aftekenen, al dan niet gepaard gaand met een politiek mea culpa.

In werkelijkheid wordt de b-zijde van de gekende grijsgedraaide plaat opgelegd. De nuance met de andere kant is dat erkend wordt dat extra middelen en manschappen vrijgemaakt worden. En dan begint het gekende refrein: te weinig geld, die N-VAkliek begrijpt volstrekt niets van Brussel, ze zijn het beu om door Antwerpen met de vinger te worden gewezen, enzovoort.

Crembo Het Kanaalplan heeft de verdienste te doen wat het doet, maar kampt met structurele problemen. De laksheid uit het verleden, het uitblijven van de fusie van de politiezones, om maar iets te zeggen, maar gewoon - en vooral - ook de politieke durf te erkennen dat we eerder in het midden van Huntingtons Botsende beschavingen zitten dan dat er wat hapert met ons sociaal model en kansen op de arbeidsmarkt.

Trouwens, in plaats van enkele maanden in Harvard te gaan rondhangen, zou Pieter de Crem misschien wat ander studiewerk kunnen verrichten. Eens naar Israël vliegen bijvoorbeeld, waar de voorbeelden over hoe met terreurdreigingen om te gaan voor het rapen liggen. Want laat ons wel wezen, de politie van Zone West volgen met een cameraploeg levert misschien leuke televisie op, maar Molenbeek en omstreken hebben meer nood aan een eigen Yehida Merkazit Meyuhedet-eenheid, het neusje van de zalm inzake terreurbestrijding. Zou dat geen kolfje naar de hand zijn van Crembo, dat eens gaan uit te zoeken?

KNIN.

technische aspecten van dit dossier om toch maar geen procedurefouten te maken en geen ‘voorbarige’ uitspraken te moeten doen.

Daarom is het een bijzonder goede zaak dat nu vanuit de administratie Mobiliteit en Openbare Werken een scherp advies is gekomen over het MER-plan. Ghelamco had in zijn ontwerp geschreven dat de bouwplannen “geen noemenswaardige mobiliteitseffecten” zouden hebben voor de Ring en het lager verkeersnetwerk. Zo werd het aantal bezoekers dat met de fiets of het openbaar vervoer zou komen zwaar overschat, waaruit Ghelamco concludeerde dat minder dan 50 procent van de bezoekers van het nationaal stadion met de wagen zou komen. De Vlaamse administratie doorprikt deze fabel nu met een studie uit 2011 waaruit gebleken is dat maar liefst 80 procent van de Anderlechtsupporters vandaag met de wagen naar de thuiswedstrijden komen kijken. Bijgevolg zal er volgens Mobiliteit en Openbare Werken wel degelijk “een impact zijn op het verkeer in de ruime omgeving van het projectgebied”.

Ook werd de bestaande en verwachte drukte op de Ring door Ghelamco systematisch verkeerd berekend.

Ben Weyts en Philippe De Backer willen een pilooteiland voor de Vlaamse kust

Taalwet: een vodje papier Er is niets nieuws onder de zon wanneer we stellen dat de taalwet in Brussel niet meer is dan een vodje papier – nog minder waard dan een “vodje papier van de Staatsveiligheid”. Exact vijftig jaar nadat de zogenaamde gecoördineerde wetten op het taalgebruik in bestuurszaken werden ingesteld, is de toepassing ervan in de hoofdstad nog steeds een lachertje.

De Brusselse vicegouverneur maakt traditioneel ieder jaar een taalrapport op over de naleving van de taalwetten bij de aanwervingen en benoemingen bij de Brusselse gemeenten en OCMW’s. En het Vlaams Belang maakt al even traditioneel ieder jaar een messcherpe analyse van die taalrapporten. Voor de 19 Brusselse gemeenten kreeg de vicegouverneur 1.168 dossiers binnen, waarvan maar liefst 65,15 procent niet in orde is met de taalvoorschriften. Men kan de gegevens ook opsplitsen per taalgroep. Voor de Nederlandstaligen was 53,2 procent van de aanstellingen illegaal, voor de Franstaligen 77 procent. Het aantal illegale benoemingen ligt voor wat de Franstalige ambtenaren betreft dus een flink stuk hoger dan bij de Nederlandstalige ambtenaren. Bovendien is de impact daarvan op de dienstverlening veel groter omdat het contingent Franstalige ambtenaren veel groter is dan het contingent Nederlandstalige ambtenaren.

Zeker wat de contractuelen betreft, is de situatie, zoals al vele jaren, dramatisch: bijna negen van de tien contractuele aanstellingen in 2015 waren illegaal!

Met de 19 Brusselse OCMW’s is het zo mogelijk nog slechter gesteld. Met 88,8 procent illegale aanwervingen deden de OCMW’s het opnieuw slechter dan in 2014 (86,1 procent illegale aanwervingen), ook al was er al niet veel ruimte meer om het nóg slechter te doen. Opnieuw opgesplitst per taalgroep was bij de Nederlandstaligen

58,7 procent van de aanstellingen illegaal, bij de Franstaligen niet minder dan 90,1 procent. En van de contractuelen was maar liefst 95,6 procent van de aanwervingen flagrant in strijd met de taalwet. Cijfers om van achterover te vallen!

Zowel in de federale Kamer als in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement en de VGC gaan Belangers Barbara Pas en Dominiek Lootens de meerderheid hierover het vuur aan de schenen leggen. En terecht! Het wordt hoog tijd dat vijftig jaar nadat de taalwetten werden ingesteld, deze eindelijk worden nageleefd.

Vleermuis Om de massale taalwetsovertredingen in het derde gewest aan te klagen, gingen vorige week enkele militanten van het Brusselse Vlaams Belang op ‘wandeling’ door de hoofdstad. Doel: het opsporen van het nieuwe logo van Brussel stad - een wangedrocht, waarbij Sint-Michiel werd vervangen door wat nog het meeste lijkt op een platgereden vleermuis, en daaronder de letters BXL. Bruxelles dus. Een logo dat zowat een jaar geleden door de troepen van Mayeur werd ingevoerd, onder het goedkeurende oog van Vlaamse (nou ja) schepenen Persoons (sp.a) en Ampe (Open Vld).

Overal werd dit eentalige logo door de jeugdige militanten overplakt met het oude logo van stad Brussel, dat wél netjes tweetalig was zoals het hoort.

Wat de Vlaamse administratie zegt, is in wezen niets anders dan de logica zelve. Het noordelijk gedeelte van de Ring rond Brussel is vandaag al oververzadigd, met files van ’s morgens tot ’s avonds. Voeg daarbij de komst van Uplace in Machelen, het toekomstige Neoproject aan het Atomium (met 150 winkels, hotels, kantoor- en congresgebouwen,…) én het Eurostadion (dat tegelijk een immens horecapaleis zal zijn) en je weet dat we afstevenen op een permanent verkeersinfarct op de belangrijkste economische slagader van het land. Alleen al daarom is het volslagen onverantwoord dat bewindslui dit stadionproject blijven ondersteunen. We hebben het dan niet eens over de extra moeilijkheden tijdens de grote werken aan de Ring, die minstens tot 2027 zullen duren.

Vraag is wat er met dit nieuwe advies zal gebeuren. Normaal gezien wordt het advies van één administratie vertrouwelijk gehouden totdat alle adviezen zijn samengebracht in een definitieve, gebundelde tekst. Het feit dat dit advies voortijdig gelekt werd, deed Ghelamco steigeren, want de West-Vlaamse fabelverzinners vrezen dat het MER nu zeker zal worden afgewezen. Een begrijpelijke vrees, want hoe kan de Vlaamse administratie nu een plan goedkeuren waarin grote onwaarheden staan over zo’n belangrijk onderdeel als de mobiliteit?

De administratie van Leefmilieu Vlaanderen moet ten laatste op zondag 9 oktober beslissen of het MER-plan van Ghelamco voldoet of moet herwerkt worden. Indien het plan wordt afgekeurd, gaat er opnieuw belangrijke tijd voor Ghelamco verloren. In een aangepast MERplan zullen ze dan het licht van de zon niet langer kunnen loochenen en uitdrukkelijk moeten erkennen dat het nationaal stadion de filevorming op de Ring gevoelig zal doen toenemen.

Een waarheid als een koe, die men al maandenlang angstvallig probeert te verbergen.

BL

Sint-Truiden Een stad goed besturen is ook op de centen letten, en daar springen ze in Sint-Truiden volgens de oppositie wel heel kwistig mee om. In juni betaalde de stad een miljoen euro schadevergoeding aan de aannemer van de Grote Markt omdat die niet had kunnen doorwerken, maar wel machines en personeel moest blijven betalen. Nu gaat de stad 400.000 euro schadevergoeding betalen aan de aannemer van het rusthuis, omdat de stad de werken had stilgelegd omdat er problemen opdoken met de waterhuishouding.

Het was dus telkens de stad die ingreep, de werken stillegde en een nieuw studiebureau aanstelde, waarna er terug kon gewerkt worden, met ondertussen de geleden schade van de aannemer. De stad en het OCMW sloten een ‘dading’ met de aannemer omdat ze geen zin hebben in een rechtszaak die gemakkelijk twintig jaar kan duren, en waarvan de uitkomst vandaag onbekend is. Het zijn niet alleen de Russen die de fruitstreek teisteren, ook de eigen politici doen een duit in het zakje.

Onze naaste buren

7

6 oktober 2016

Den Vaderlandt ghetrouwe

Kaas

Dit stukje gaat niet over één van de belangrijkste Nederlandse boeken van alle tijden. (Velen denken hier dat Willem Elsschot een Nederlander was en zijn boeken zijn dus “Nederlands” en niet “Nederlandstalig.)

Beroepsdieven Neen, het gaat hier echt over kaas, meer bepaald over gestolen kaas. Mijn goede vriend Jacques woont al lang aan het Zandven in Bergen op Zoom (“Houd u vroom” voeg ik er altijd aan toe). Als ik er ben, laten we hond Lara uit en dan passeren we kaasboerderij De Zuidgeest, een begrip in Bergen op Zoom. Het is een bedrijf dat kazen produceert, met tevens een boerderijwinkel. Jacques vertelde me vorige week een boeiend verhaal dat uit het voorjaar dateert. Ik heb vervolgens wat research verricht en gelezen dat De Zuidgeest niet het enige slachtoffer is van hoogst professionele dieven die in Bergen 150 reusachtige kaaswielen meenamen. Totaal gewicht: 2.000 kilogram. Op een morgen haalt de zoon van de uitbaters een potje yoghurt voor zijn ontbijt in de winkel en ontdekt dat de deur van het woonerf gebarricadeerd is. Hij slaat alarm en valt van de ene (boze) verbazing in de andere. De telefoon doet het niet, want de stroom van de nabije lantaarnpaal is afgesneden. De vier banden van de auto zijn lek en een andere auto is verdwenen; waarschijnlijk gestolen om de kaas mee te vervoeren. De dieven hebben zelfs een stuk uit de prikkeldraad van het weiland van de buren geknipt om een vluchtroute te hebben in geval van betrapping. De criminelen kennen iets van kaas, want ze hebben de dure belegen exemplaren mee-

genomen; kazen die minstens tien maanden gerijpt zijn. Voor de kaasboerderij is het een verlies van 18.000 euro, plus het probleem dat groothandel en winkeliers inmiddels elders aankloppen en misschien niet meer terugkeren als de boerderij tien maanden later weer oude kaas bezit.

Liefde voor kaas Groot is de verbazing bij De Zuidgeest, als ze een paar dagen later een telefoontje krijgen van een kaasboerderij in Udenhout. Daar is een paar weken eerder 1.000 kilogram kaas verdwenen en tenslotte blijkt dat op een paar maanden in heel Nederland minstens 9.000 kilogram kaas ribbedebie is.

Omdat kaasdiefstal niet meteen de absolute prioriteit is van de plaatselijke politie, is het mogelijk dat er vaak elders aangifte van diefstal gedaan is zonder dat de grote kaasboeren het weten. Maar het opvallendst is de zorg die de dieven in acht namen om niet betrapt te worden en de liefde die ze tonen voor kaas. Nogal wat klanten, zoals Jacques en ik, hebben een beetje modder aan de schoenen gezien de aard van de Zandweg.

De dieven hebben hun schoenen netjes bedekt zodat er geen spoor te zien is. Ze stalen zelfs schorten in de winkel om de kazen in te wikkelen zodat ze zeker niet vuil werden. En wie zijn nou die dieven? Belangrijke aanwijzing: de autosnel-

weg ligt op nauwelijks een kilometer van de Zuidgeest en op tien minuten is men al over de Nederlands-Vlaamse grens en dus in het buitenland.

Bestemming Rusland?

Alle bestolen kaasboeren hebben zware vermoedens over het soort daders. Iedereen kent iedereen in de Nederlandse kaasbusiness en het is uitgesloten dat de criminelen kaaswielen zouden aanbieden aan Nederlandse winkels of groothandels. Iedere kaas heeft een identiteitskaart: een grote stempel op het wiel en is direct opspoorbaar. Die gestolen kazen zijn dus duidelijk voor “de export” bedoeld. Op één plaats heeft een camera de dieven gefilmd en de uitbater zweert dat de vage beelden “Oost-Europese” types tonen. Een andere producent vertelt dat een Bulgaar één van zijn goede klanten was maar dat ie de man nooit meer gezien heeft na de diefstal. Anderen zeggen dat het geen toeval is dat men zeker in oktober op de zaak moet letten, want er wordt volgens hen veel geroofd als Oost-Europese gastarbeiders naar huis gaan voor de winter. De kaasboeren veronderstellen dat de uiteindelijke bestemming van al die kaas Rusland is. Wegens de boycot wordt geen kaas naar Rusland uitgevoerd en de Russen hebben er aardig wat voor over om authentieke Nederlandse kaas te eten. In ieder geval hebben bijna alle kaasboeren inmiddels extra maatregelen genomen om hun ateliers te beveiligen met allerlei elektronisch spul en met een ouderwetse maar effectieve waker: een hond.

Willem de Prater

Met alle Chinezen...

Een vraagje aan ‘s werelds tweede beste burgemeester: waarom is water en elektriciteit duurder in Gent dan in Antwerpen? Een deal met Chinezen? U bent kwaad om het “perfide spel” van Antwerpen. De deal gaat niet door, u bent nog kwader. Even ernstig…

Draai de rollen eens om. Zou u ooit de energiefactuur voor de Gentenaars verhogen op vraag van Antwerpen, voor een plan dat niet sp.a maar wel N-VA meer macht geeft?

Termont stond tot voor kort bekend als allemansvriend, nu lijkt hij voortdurend in een staat van woede te verkeren. Kop van Jut is “Antwerpen”, versta, de N-VA. “We hopen dat de Chinezen sterk in Gent zullen investeren.

De stad kan er maar wel bij varen.” Zo sprak Termont in 2013, toen Weihai partnerstad van Gent werd, in een artikel met als kop: “Gent is centrum van Europa voor Chinezen” (HLN, 25 sept 2013).

“Verwacht u aan heel wat meer Chinese zakenlui in het Gentse straatbeeld, want de Chinezen hebben onze stad ontdekt. Gisteren opende miljoenenstad Weihai een eigen zakenkantoor aan de Frère-Orbanlaan dat als uitvalsbasis moet dienen voor alle Chinezen die zaken willen doen in Europa.” Stad Gent, de haven en de universiteit hebben sterke banden met China.

Gent kreeg ook al veel Chinese politici over de vloer, van de burgemeester van Weihai tot en met de president. De laatste werd in 2014 in de Volvofabriek rondgeleid door Flupke en Kris Peeters. Een probleem tussen het Gentse stadsbestuur en de Chinese staat? Nog nooit iets van gemerkt. Gent doet het dus met alle Chinezen, maar niet met... State Grid. De centen die dat bedrijf in Eandis Assets wou steken, daar moet het stadsbestuur niet van weten. De groenen op kop, de socialisten volgen en de liberalen (met het schaamrood op de wangen)

stappen als lammetjes mee. Termont voerde op de gemeenteraad het hoge woord. Hij verwees even naar de brief van de Staatsveiligheid als excuus voor een tegenstem. Maar daar bleef het bij.

Des te meer ging het over Antwerpen. “De positie van de Stad Antwerpen roept ernstige vragen op, en getuigt van weinig respect.” Zo staat het letterlijk in het gemeenteraadsbesluit. Bijna komisch, toch. Gebrek aan respect, wat moet een mens zich daar in de politiek bij voorstellen? Verder wordt er geklaagd dat Antwerpen “eist” dat de elektriciteitsprijs voor zijn burgers niet stijgt. “Antwerpen stelde die voorwaarde omdat IMEA de laagste tarieven van Vlaanderen heeft.” De snoodaards willen dus hun burgers niet doen meebetalen voor de rest van Vlaanderen?

Kortom, het protest van Termont tegen de deal met het Chinese bedrijf klinkt hol. Daar ging het hem niet om. Hij wil vooral dat Antwerpen in het gareel gehouden wordt. Zijn frustraties zijn het gevolg van zijn verminderde macht in de intercommunales, waar hij en zijn partij het zolang voor het zeggen hadden. Dat bleek duidelijk enkele dagen later wanneer Antwerpen uit het hele verhaal stapt (net omdat de VREG het behoud van haar lagere elektriciteitstarieven afwijst). Termont verliest de pedalen en tweet: “N-VA is geen Vlaamse partij, maar een Antwerpse. Ikke, ikke, ikke

en de rest kan stikken. Fusie DNB’s onmogelijk door N-VA Antwerpen.”. Daar was het hem dus om te doen.

Ook Geert Versnick hekelde Antwerpen en hun “irreële droom” om een eigen nutsbedrijf op te richten (voor alle leidingen in de stad, water, elektriciteit, kabel...). Hij verdedigde het akkoord met de Chinezen (hij zat mee aan de onderhandelingstafel) en in één adem ook de tegenstem. Een waar hoogtepunt van politiek cynisme! Terwijl hij die duizelingwekkende bocht nam, klopte hij zichzelf op de borst als een man met principes... Waar het geld dat Eandis nodig heeft dan wel moet vandaan komen, daarover verschillen de meerderheidspartijen van mening. De liberalen willen

De cdH nog niet op de bodem De centristen van de cdH blijven het in de peilingen steeds slechter doen. De mogelijke terugkeer van Joëlle Milquet zal niet voor redding zorgen, integendeel.

Dat voormalig federaal minister en Franstalig minister van Onderwijs en Cultuur Joëlle Milquet (cdH) vorig weekend haar terugkeer in de nationale politiek aankondigde werd bij de Franstalige partijen op gegniffel onthaald. Naar goede gewoonte sloeg Madame Non opnieuw wild om zich heen. Dat er een onderzoek naar haar werd ingesteld, omwille van malversaties op haar kabinet (voor de verkiezingscampagne werden in de allochtone gemeenschap van Brussel medewerkers ingehuurd), zou de schuld zijn van haar politieke tegenstanders en van een deel van de pers.

Vanuit de cdH kwam geen echte reactie op de aankondiging van Milquet. Dat is eigenlijk niet zo verwonderlijk. Men is haar daar liever kwijt dan rijk. Pierre Kroll, de getalenteerde cartoonist van Le Soir, maakte daarover een schitterende tekening: Milquet die met de ene na de andere sleutel het hoofdkwartier van de cdH probeert binnen te raken maar daar niet in slaagt. Ondertussen kijkt de top van de partij bezorgd door het raam om te zien of het haar gaat lukken.

Bij de Franstalige centristen is de teneur dat la Milquet de partij enkel nog schade kan toebrengen. Milquet, lange tijd in

een quasi-kartel met de steeds ouder ogende PS-voorzitter Elio di Rupo, is voor de Franstalige publieke opinie een politica van de vorige generatie. Ze zou meer stemmen kosten dan er op te brengen.

En kiezers, dat heeft de cdH nu meer dan nodig. In de peilingen gaat het van kwaad naar erger. In Wallonië haalt de partij geen 10 procent meer van de stemmen. In Brussel hangt ze rond 6 à 7 procent. Als het even tegenvalt, dreigt daar straks de kiesdrempel. Overal wordt cdH voorbijgestoken door de neocommunisten van de PTB en is slechts de vier of zelfs vijfde (na Ecolo) partij meer.

Cathérine Fonck, fractieleidster in de Kamer, luidde in een interview de alarmbel. Zij vreest dat de bodem in de peilingen nog niet is bereikt. De partij moet zich heruitvinden. Vraag is wat ze daarvoor moet doen. De cdH is als erfgenaam van de PSC vooral een kiesvereniging geworden die individuele belangen van politici verdedigt. Een echte partij kan je dat niet meer noemen. Voorzitter Benoît Lutgen heeft evenmin een visie. Hij noemt de ideologie van de partij ‘radicaal humanisme’. Niemand die weet wat dat betekent; ook in de eigen partij niet.

er een beursgenoteerd bedrijf van maken, de Groenen willen dat burgers erin kunnen deelnemen (een soort Arco in het kwadraat) en de socialisten willen dat het geld van de overheid komt. Wij staan met ons pensioenfonds klaar, verkondigde Termont royaal. Als dat maar goed afloopt, denken we met ons slecht karakter, maar wat er er ook verkeerd kan gaan, de burger betaalt uiteindelijk toch. Eandis stort elk jaar een mooi dividend in de stadskas, daarover werd door iedereen zedig gezwegen. Ook dat betalen we allemaal mee. Enkel wie zijn eigen elektriciteit maakt, los van het net, ontsnapt eraan. Wij dromen dan ook van een dak vol Mathildis zonnepanelen, uit China.

Li bia bouquet En niemand durft het eigenlijk te vragen aan Lutgen. Zo wispelturig en dictatoriaal gedraagt hij zich. De ene keer laat hij alles op zijn beloop, de andere keer moeit hij zich met elk dossier en elke uitspraak. De ene keer komt hij dagenlang niet naar Brussel en verbergt hij zich bij wijze van spreken in de Ardense bossen, de andere keer rijgt hij vergaderingen aan elkaar.

Binnen de cdH lijkt het in de aanloop naar de verkiezingen van 2018 en 2019 iedereen voor zich te zijn. “Daarna zien we wel”, is te horen. Al houdt men er rekening mee dat de partij in 2019 op geen enkel beleidsniveau zal vertegenwoordigd zijn. Er is een grote angst voor een MR-PS-coalitie aangezien de huidige PS-cdH-coalitie op Waals niveau geen meerderheid meer zal hebben. Een andere optie is een tripartite van de klassieke partijen, gevolgd door eenzelfde constellatie aan Vlaamse kant op federaal niveau. Maar dat zal er wellicht pas komen na zeer lange onderhandelingen.

Wel is het zo dat een aantal cdH’ers niet in totaal negativisme wil vervallen. Ze verwijzen daarvoor naar de peilingen voor de verkiezingen van 2014. Toen haalde de cdH 9,4 procent in Wallonië. Uiteindelijk lag het echte resultaat in de stembus een stuk hoger: 15,17 procent. Sommige cdH’ers hopen op een herhaling. Al weten ze dat die kans zeer klein is.

Picard

8

De wereld rond

6 oktober 2016

Tweestatenoplossing is dood en begraven Het overlijden van Shimon Peres gebeurde op het moment dat de droom van een tweestatenoplossing op een historisch dieptepunt beland is. Vandaag worden de vruchten geplukt van een jarenlang aangehouden nederzettingenpolitiek. Door de feitelijke situatie die door dat beleid gecreëerd werd, is een Palestijnse staat die naam waardig alleen al om puur geografische redenen utopisch geworden.

Het is zo’n moment van duidelijkheid op maandagochtend: Mia Doornaert in De Standaard. Vaak zijn haar stellingen rechttoe rechtaan, en ook als ze wat minder scherp zijn, contrasteren ze inhoudelijk met het mainstream gewauwel van de voormalige AVV/VVK-krant. “Shimon Peres was een betere vriend voor vredelievende Palestijnen dan de meeste Arabische leiders”, poneert de barones. In werkelijkheid willen “de meeste Arabische en moslimregimes echter geen vrede met Israël, maar de verdwijning van die staat.”

Palestijnen, in de Arabische wereld zelf niet meer dan tweederangsburgers, zijn een politiek instrument tegen het zionisme. En precies omdat ze slechts die rol spelen, zal een eigen staat een utopie blijven. “Daarom willen ze ook geen Israëlisch-Palestijns akkoord en geen Palestijnse staat. Maar zoiets zeggen is taboe”, klinkt het. Voilà! We laten de analyse van Doornaert voor haar rekening, maar voegen er enkel aan toe dat die “Arabische en moslimregimes” op beide oren kunnen slapen. Want een tweestatenoplossing die naast Israël in een Palestijnse staat voorziet, of wat daarvoor moet doorgaan, is onwaarschijnlijker dan ooit.

Erfenis van Netanyahu Op het moment dat een einde komt aan de functie van Benjamin Netanyahu, zal hij waarschijnlijk de geschiedenis ingaan als een buitenbeentje. Niet alleen zal hij bijna recordhouder zijn m.b.t. de jaren die hij ‘in functie’ doorbracht, hij zal ook de eerste minister in twintig jaar zijn die geen ernstige poging in de richting van een tweestatenoplossing ondernomen heeft.

De kans dat zijn opvolger, voor zover die er al zin in zou heb-

ben, noemenswaardige stappen zet op dit vlak is bovendien ontzettend klein. Het Palestijnse kamp is eindeloos verdeeld en vooral begaan met getouwtrek over de opvolging van de 81-jarige Abbas.

De Israëlische oppositie zit in het defensief en uit verschillende peilingen blijkt een forse afname van het draagvlak voor dit idee bij de Israëlische bevolking. Vorig jaar legde voormalig president Jimmy Carter, vorig weekend 92 geworden, in Prospect Magazine de vinger op de wonde: “Op dit moment is er 0 procent kans op een tweestatenoplossing.” En niet onbelangrijk is de gevolgde lijn van Washington. Sinds de besprekingen van 2014, volgens Carter, is het voor buitenlandminister Kerry duidelijk geworden dat in die idee geen toekomst meer zit. Ook de VS haken af.

Gewenning Veel heeft te maken met hetgeen zich op het terrein afgespeeld heeft. De jarenlange gevoerde Israëlische nederzettingenpolitiek heeft een nieuw feitelijk gegeven gecreëerd. Systematisch werd er bijgebouwd, maar niet lukraak. Reeds in 2012 stelde een EU-rapport vast dat door deze politiek een tweestatenoplossing erg onwaarschijnlijk was. Israël verwierp dit rapport, althans officieel. Officieus klonken andere geluiden.

Toen datzelfde jaar de Algemene Raad van de VN de Palestijnen als waarnemer-staat aanvaardde, kondigde Netanyahu de bouw aan van 3.000 nieuwe woningen in Oost-Jeruzalem.

Het gebied werd strategisch als E-1 omschreven.

Men kan de jure heel wat opwerpen, feit is dat de facto een realiteit is gecreëerd die het quasi onmogelijk maakt om de

Diplomatieke valies

stukken en brokken Palestijns gebied tot een werkbare territoriale eenheid te smeden. Men kan natuurlijk Israël als “kolonisator” bestempelen, maar feit is dat een grote gewenning opgetreden is rond het bestaan van deze nederzettingen. Toen recent de Amerikaanse ambassade voor het Joodse Nieuwjaar geschenken uitdeelde, zat er in zo’n pakket ook wijn uit zo’n nederzetting.

Excuses volgden, maar het tumult dat deze vergissing teweegbracht was al bij al beperkt. Hetzelfde kan gezegd worden over de reacties op de verklaring van Donald Trump dat Israël de hele Westelijke Jordaanoever maar moest inlijven. En de Democraten hebben de woorden “bezetting” en “nederzetting” helemaal uit hun vocabularium geweerd. De webstek Politico had het een poos geleden over Trump die campagne voerde op “Israëls West Bank”.

Peres’ overlijden In het licht van deze vaststelling krijgt het overlijden van Shimon Peres een wat aparte symbolische betekenis. Zoals gebruikelijk op zo’n momenten wordt de man geprezen voor zijn weldaden, waarbij het overige keurig onder de mat wordt geveegd. Toen hij twintig jaar geleden samen met Yasser Arafat de Nobelprijs voor de Vrede kreeg, liep de lijn resoluut in de richting van een tweestatenoplossing. Met de man lijkt nu ook die idee dood en begraven.

Zoals een diplomaat het in de marge van Peres’ overlijden stelde: “Er komt geen Palestijnse staat. Israël zal zich niet terugtrekken en – integendeel – zijn greep op het gebied verder verstevigen. Dit wordt het tijdperk van een binationale Joodse staat.” De analyse leende zich niet tot een tafelrede op Peres’ koffietafel, maar raakt wel de kern van de zaak. En de Palestijnen? Die kunnen de rol, zoals geschetst door Mia Doornaert, verder blijven spelen.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Stalins MGB Poetin gaat het “Ministerie van Staatsveiligheid”, de MGB van Stalin, heroprichten, met dezelfde naam, dezelfde bundeling van inlichtingendiensten en dezelfde uitgebreide bevoegdheden. Stel u voor dat de Duitsers een nieuwe SS in het leven zouden roepen, of een nieuwe Gestapo, met dezelfde naam…

De MGB was de voorloper van de KGB. Poetin zelf werkte jarenlang voor de KGB. Na de val van de Sovjet-Unie werd die opgesplitst in verschillende diensten, waaronder de geheime dienst FSB, waar Poetin zijn carrière voortzette, tot hij in de politiek ging. Die splitsing wordt nu ongedaan gemaakt. De MGB-bis zal de drie huidige spionage- en inlichtingendiensten omvatten. Stalin zal vanuit de hel goedkeurend grijnzen. Zelfs als die samenvoeging van diensten organisatorisch nuttig zou kunnen zijn, het hernemen van de benamingen uit Stalins tijd is een nutteloze provocatie tegenover de gewone Russen, tegenover de kwijnende oppositie en tegenover het Westen.

Het is het zoveelste symptoom van één van Poetins psychische problemen: hij doet stelselmatig aan “re-enactment”. Als gewone mensen zich verkleden als middeleeuwse ridders of als fuseliers van Wellington of Napoleon om oude veldslagen na te spelen, dan is dat een onschuldig historisch en folkloristisch tijdverdrijf. Maar als politici krampachtig proberen het verleden te doen herleven, dan is dat het recept voor een ramp. Zeker als dat het verleden is van het grote “empire of evil” van Lenin, Stalin en Brezjnev.

Ja, als Rusland bestuurd werd door een leider die in de éénentwintigste eeuw leefde, zou het een natuurlijke bondgenoot zijn in onze strijd tegen de islam en de opkomende macht van China. Maar helaas, Poetin leeft nog steeds in het verwrongen wereldbeeld van de oude Sovjetleiders, waarin de islam slechts een bijrolletje speelde als instrument ter verzwakking van het Westen.

Gebed en massamoord Omar Mateen was de massamoordenaar die in een nachtclub in Orlando meer dan honderd homo’s doodde of verwondde. Tot nu had de FBI alleen gecensureerde fragmenten vrijgegeven van de telefoongesprekken die tijdens die gijzelingsactie met Mateen waren gevoerd.

Dat paste in de krampachtige pogingen om die terreurdaad toe te schrijven aan individuele frustraties en psychologische problemen, en de islamitische factor buiten beeld te houden.

Maar tenslotte moesten de volledige opnamen wel vrijgegeven worden. Daaruit blijkt duidelijk dat Mateen inderdaad islamitische motieven had. Hij noemt zichzelf een “mujahideen”

en “a soldier of God”. Buiten het kringetje van professionele negationisten zal dat niemand verbazen. Het nieuwe element in die opnamen is van een andere orde. Mateen noemt de slachting in Orlando een vergeldingsactie voor de liquidatie van Abu Wahib, een relatief onbekend kaderlid van IS. Enkele weken tevoren was die samen met drie medeplichtigen gedood bij aanval met een drone. Abu Wahib was alleen bekend bij insiders die de organisatiestructuren van IS bestuderen en bij de liefhebbers van onthoofdingsvideo’s. Hij was een gevreesde beul, die vaak op zulke filmpjes voorkwam. Mateen was echt geen eenzame wolf. Hij had een hechte emotionele band met IS. Dat is echter slechts het ene uiteinde van het islamitische spectrum. Hij had ook een religieuze band met de “gewone” islam. Uit een opname van een beveiligingscamera in een moskee in Florida blijkt dat hij daar kort voor de massamoord was komen bidden. Dat had ook niets met de islam te maken, zeker?

Typisch voor de politiek correcte censuur: de naam van die moskee werd niet eens bekendgemaakt. Het bericht werd wel bevestigd door een woordvoerder van de American Muslim Leadership Council.

Ongesluierd Het licht blijft uit het Oosten komen. Niet uit Azië, wel uit Oost-Europa. Het Bulgaarse parlement heeft een wet goedgekeurd waardoor boerka’s verboden worden, samen met sluiers en andere kledingstukken die het gezicht bedekken. Het verbod geldt in administratieve gebouwen, scholen, culturele centra, openbare ruimten waar aan sport of recreatie wordt gedaan en in gebouwen die voor erediensten gebruikt worden. Moskeeën dus, al staat dat er niet. Maar het grappigste venijn zit in het staartje: overtreders zullen een boete krijgen van omgerekend 760 euro, en ze zullen hun uitkeringen verliezen. Een arm land als Bulgarije biedt heel weinig mogelijkheden voor sociaal parasitisme, maar het heeft een duidelijke symboolwaarde. De meeste moslims in Bulgarije zijn geen recente immigranten, wel afstammelingen van de Turkse bezetters uit de Ottomaanse tijd, toen Bulgarije net als de andere Balkanlanden onder de terreur van het toenmalige kalifaat zuchtte. Een terreur die als twee druppels bloed leek op die in de huidige IS-staat.

Referendum We geven het toe: wij waren verbaasd toen we hoorden dat het Hongaarse referendum ongeldig was omdat de opkomst slechts 45 procent bedroeg. Waren de Hongaren te zeker

van hun overwinning? Maar het resultaat is duidelijk: 95 procent van de deelnemers kantte zich tegen het verplichte spreidingsplan van de EU. Dat was een balsem op de wonde. De reacties op het Hongaarse referendum in de rest van de EU waren even voorspelbaar als hypocriet: “Het land is niet solidair bij de opvang van asielzoekers, hoewel het zoveel EU-fondsen krijgt.” Hoezo, solidair? Merkel veegt alle verdragen over asiel en immigratie van tafel en nodigt eenzijdig één miljoen moslims en Afrikanen uit. Dat veroorzaakte een misdaadgolf, massale chaos en grote economische schade.

En nu zouden diezelfde kleine landen “uit solidariteit” nog een deel van die indringers moeten opnemen? Kan het nog cynischer? In een normaal functionerend Europa zouden Hongarije en alle landen op de Balkanroute - behalve Griekenland natuurlijk - massale Duitse of Europese herstelbetalingen moeten krijgen als compensatie voor de ellende die Merkel over hen heeft afgeroepen, en een tegemoetkoming voor de kosten die zij hebben moeten maken om grensversperringen te bouwen. De Duitsers en de Grieken moeten die “asielzoekers” nu maar zelf opnemen. Zij hebben ze uitgenodigd en binnengelaten. Zij moeten de ellende nu niet op anderen afschuiven.

Psychopaten met atoombommen Het Indiase deel van Kasjmir wordt al jaren geterroriseerd door guerrilla- en terreuraanslagen, die gepleegd worden door moslims die opereren vanuit het door Pakistan bezette deel van Kasjmir. India heeft onlangs enkele luchtaanvallen uitgevoerd op bases van die terreurgroepen aan de Pakistaanse kant van

de bestandslijn. Daarbij werden negen Pakistaanse militairen en een veertigtal terroristen gedood. Zoals altijd beschouwen moslims het als een gruwelijke misdaad als de ongelovigen terugschieten. Hatif Saeed, een bekende religieuze leider in Pakistan, riep op tot een jihad, die zou moeten leiden tot de “volledige vernietiging” van India. Men zou dat kunnen wegwuiven als grootspraak en retoriek. Maar Pakistan is een psychopathische terreurstaat, die in 1947 ontstaan is uit een massale genocide tegen hindoes en Sikhs, waarbij miljoenen mensen werden verkracht, uitgeplunderd en afgemaakt of op de vlucht gejaagd. En die massamoordenaars hebben nu atoombommen…

“Een ras van bastaarden” Met een hersenkronkel die men soms ook bij gewone seriemoordenaars ziet, eiste Hatif Saeed ook dat #1971 gewroken zou worden. #1971 is de politieke codeterm voor de oorlog waarbij Bangladesh zich van Groot-Pakistan afscheurde. Het Pakistaanse leger pleegde toen - alweer! - een genocide tegen de hindoes en de separatistische moslims in Bangladesh. Er vielen zo’n drie miljoen burgerdoden.

Dat werd gecombineerd met een campagne van massale verkrachtingen, met de openlijk en schaamteloos verkondigde bedoeling “een ras van bastaarden” achter te laten. Toen greep het Indiase leger in en Bangladesh werd van de totale vernietiging gered. Maar de Pakistaanse moslims vinden nu dat zij wraak moeten nemen voor die nederlaag. Waar gaat het naartoe als vrome moslims niet meer ongestraft ongelovigen mogen uitroeien en verkrachten, nietwaar?

Het nabije buitenland Het nekschot van een adviseur Een nieuw boek van Patrick Buisson, jarenlang trouwe adviseur van Nicolas Sarkozy, zou wel eens het einde kunnen betekenen van de kansen van de ex-president op een nieuwe verkiezingsoverwinning in 2017. Sarkozy wordt in het boek afgeschilderd als een manipulator die alles en iedereen uitlacht en misprijst.

Wanneer Nicolas Sarkozy in 2007 als pas verkozen president zijn naaste adviseur Patrick Buisson in het Élysée ontvangt, wijst hij naar een zetel in zijn werkkamer: “Daar zat mijn voorganger Jacques Chirac. Zijn geest zit er nog in. Ik ben hier dus beperkt in mijn bewegingsvrijheid.” La Cause du peuple. L’histoire interdite de la présidence Sarkozy (uitgeverij Perrin) wemelt 500 bladzijden lang van zo’n citaten. Auteur Patrick Buisson, conservatiefkatholiek, lange tijd dicht bij het Front national, maar kort na de eeuwwisseling adviseur van de talentvolle minister Nicolas Sarkozy, trekt in een nieuw boek alle registers open. Buisson is de man die Sarkozy ertoe heeft aangezet om in 2007 een campagne te voeren om het volkse electoraat van het Front national binnen te halen. Werven in het centrum had geen zin, zei Buisson, je moet rechts vissen. Sarkozy volgde het advies. Met succes. In 2012 probeerde hij het opnieuw, maar toen moest de rechtse president de duimen leggen voor de socialist François Hollande. Daarna raakte de ooit hartelijk en nauwe relatie tussen beiden (Buisson en Sarkozy belden elkaar meermaals per dag) verziekt. In 2014 volgde een dieptepunt, toen Buisson geheime opnames van gesprekken met Sarkozy bekendmaakte.

Nu volgt een boek dat zeer pijnlijk is voor de ex-president.

Een bidtapijt op de ministerraad Dat Sarkozy met zijn voorganger Jacques Chirac niet hoog

Si la France m’était contée opliep, was algemeen bekend. Maar wat te denken over zijn misprijzen voor zijn ex-eerste minister François Fillon en zijn eventueel toekomstige premier François Baroin? Toen Fillon in 2010 een moskee opende in Argenteuil was Sarkozy’s reactie: “Wat een zieligaard. Straks komt hij nog naar de ministerraad met een bidtapijt.” Over Baroin: “Ik heb hem gekocht toen zijn prijs daalde. Maar nog te duur, ik geef het toe. Zeker voor een tweede rol.”

Buisson heeft het ook over Sarkozy’s relatie met Carla Bruni.

Als we de ex-adviseur mogen geloven, sprak Sarkozy daarover als een overjaarse puber. Tijdens een vergadering met zijn medewerkers heeft Sarkozy het over het decolleté van Bruni en vraagt aan die medewerkers om ook daarover openlijk hun mening te geven.

Sarkozy was onder andere minister van Binnenlandse Zaken voor hij president werd. Zijn rivaliteit met eerst minister van Buitenlandse Zaken en later premier Dominique de Villepin was legendarisch. De aversie tussen beide heren druipt van het scherm in de prachtige film ‘La Conquête’. Beiden hoopten in 2007 Chirac te kunnen opvolgen. De Villepin beet in het zand.

Sarkozy was daarvoor bereid tot alles. Toen de Villepin in 2006 als premier het ‘contrat première embauche’ in leven riep om de jongerenwerkloosheid tegen te gaan en de Franse arbeidsmarkt flexibeler te maken, veroorzaakte dat veel protest bij de bij uitstek antihervormingsgezinde Franse bevolking.

Niet optreden tijdens rellen Er vinden verschillende betogingen plaats. Onder andere aan het Hôtel des Invalides, waar rellen ontstaan tussen ‘blacks et beurs’ (zwarten en Arabieren) enerzijds en blanke jonge-

Kopzorgen voor alle partijen

byn beseft dat er een tweespalt dreigt binnen zijn partij. Zeker nadat een tijdje geleden een heleboel Labour-parlementsleden in het Britse Lagerhuis openlijk hun vertrouwen in de voorzitter opzegden. Dat werd door de media beschouwd als een zware vernedering voor Corbyn. Vermeldenswaard is het ledenaantal van de partij. De socialisten hebben ruim een half miljoen leden (515.000). Dat is meer dan alle andere partijen bij elkaar opgeteld. Ter vergelijking: De Conservatives tellen slechts 150.000 leden, maar wonnen ondanks dat geringer aantal wel de verkiezingen. De Liberal Democrats (76.000), Green Party (55.000) en UKIP (40.000) volgen op ruime afstand. Vandaag is amper 1,6 procent van de Britse kiezers lid van een politieke partij.

De desinteresse voor het klassieke partijenstelsel is gigantisch.

Een fenomeen dat zich trouwens in zowat alle West-Europese landen voordoet.

Populair binnen, onpopulair buiten

In de voetsporen treden

Zo was het verzamelen geblazen bij de socialisten van Labour.

Jeremy Corbyn werd een dikke week geleden herkozen als partijleider. De extreemlinkse opa haalde het overtuigender dan een jaar geleden. Hij behaalde een score van 62 procent. Een stevige duw in de rug, zou je denken, maar die uitslag plaatst Labour voor problemen. Hetzelfde probleem als in het afgelopen jaar, overigens. Corbyn is populair bij een groot deel van de geregistreerde sympathisanten en leden. Vakbondslui en jongeren dragen hem op handen. Echter, een aanzienlijk deel van de Britse samenleving moet niet weten van zijn radicale, neocommunistische uitingen. Populair dus in de partij, onpopulair daarbuiten. De peilingen in de vorige maanden toonden dan ook aan dat, indien vandaag verkiezingen worden georganiseerd, Labour zware verliezen zou moeten incasseren. Cor-

Door het gebrek aan landelijke populariteit van de socialistenis er momenteel in het Verenigd Koninkrijk een gebrek aan sterke oppositie. Er komt ruimte vrij binnen het maatschappelijke debat voor kleinere spelers. Naast de Liberaal Democraten (LibDems), ruiken ze ook bij UKIP hun kans. De United Kingdom Independence Party profileerde zich op haar jongste congres als ‘de echte en enige oppositiepartij’. Het enthousiasme van de unionisten werkt aanstekelijk maar heeft tegelijk iets kinderlijk.

UKIP dankt haar succes en bestaansrecht aan haar eurosceptische houding. Het bekomen van winst tijdens het Brexitreferendum gold als kerst op de taart. Een verdienste die vooral Nigel Farage op zijn conto mag schrijven. De populaire voorman besliste begin juli om op te stappen als partijleider. Hij gaat zich de komende tijd bezighouden met het geven van lezingen. Ook

Duitsers wankelen en vliegen

Banken Ook niet uit de actualiteit te bannen, is Deutsche Bank. Het goede nieuws is dat de Vlaamse klanten van Deutsche Bank op hun twee oren kunnen slapen. Hun spaargeld is veilig, want dat wordt zeer goed beschermd. De Europese minimumwaarborg is 100.000 euro, maar de Duitsers hebben een eigen spaargarantiestelsel dat meer dekt. De klanten in België profiteren mee van dat systeem, want Deutsche Bank hier te lande is een rechtstreekse dochter van het Duitse hoofdkantoor, geen zelfstandig Belgisch bankbedrijf. Deutsche Bank staat niet alleen met

Salan

engeland wordt beweerd dat Farage debattechnieken gaat onderwijzen aan de Amerikaanse presidentskandidaat Donald Trump. Al wordt dat niet officieel bevestigd. Hoe dan ook, UKIP zit met twee problemen. Haar boegbeeld houdt het voor bekeken en haar unieke punt om zich te profileren, de EU-exit, is reeds bereikt. De partij moet zich dus sterk gaan vernieuwen en heruitvinden. Ze moet zich gaan toeleggen op nieuwe thema’s, wil ze een groot electoraat bereiken. Er wacht de nieuwe voorzitster, Diane James, de loodzware opdracht om succesvol in de voetsporen te treden van haar voorganger.

Het moedige midden Afgelopen zondag verzamelden de conservatieven in Birmingham. De conferentie van de Tory Party duurde maar liefst vijf volle dagen. Dat is niet zonder reden. Het is al van 2007 geleden dat de Conservatieve Partij nog een grootschalig en ideologisch congres hield. Het partijprogramma moest geactualiseerd worden. Onder de voormalige Prime Minister David Cameron trok de partij richting het centrum. De Conservative Party moest er zijn voor de brede samenleving en mocht niet langer beschouwd worden als een clubje uitsluitend voor de rijke bovenlaag. Cameron haalde de middenklasse naar zich toe.

Het is duidelijk dat Therese May, huidig partijleidster en eerste minister, op de ingeslagen weg wil verder gaan. We zouden de koers van de Conservatives dan ook kunnen bestempelen als ‘rustige vastheid’. Al blijft er, ook na het congres, een grote kiezel in de schoen zitten. De Tories blijven erg verdeeld over het vraagstuk aangaande de Europese Unie: een deel van de aanhang wil een snelle uitstap uit de EU, een ander deel van de kiezers wil helemaal geen Brexit.

LvS

Bei uns in Deutschland zijn bancaire problemen. Het is voer voor specialisten. De regionale banken, zoals Norddeutsche Landesbank, zijn de ruggengraat van het financiële stelsel van onze oosterburen. De Norddeutsche Landesbank, een overheidsbank van de deelstaten Nedersaksen en Saksen-Anhalt, schrapt een uitgifte van obligaties (schuldbrieven) van 500 miljoen euro. Die schrapping is een zoveelste signaal dat de bezorgdheid voedt over de gezondheid van de banken in de grootste economie van Europa. Deutsche Bank had, op de dag van de schrapping door Norddeutsche Landesbank, reeds tegen heug en meug moeten laten weten dat zij geen staatssteun zal nodig hebben. Deutsche Bank reageerde daarmee op verklaringen van bondskanselier Angela Merkel die bedrukt kijkt naar het gedoe van Deutsche Bank. Het aandeel van de reus zakte vorige week tot een historisch dieptepunt, een koers opgetekend in 1983. De al uitgegeven schuldbrieven van Deutsche Bank worden opnieuw met heelder scheppen uit de beleggingsportefeuilles gestoten. Te riskant. De kans op een bankroet van Deutsche Bank in de komende vijf jaar wordt geschat op 20 procent, en dat is bibberen. De concurrentie knijpt hem eveneens. Commerzbank kondigde aan 9.000 jobs te willen schrappen.

Hermann J. Abs Deutsche Bank heeft iets met de flaminganten uit de financiën van een vorige generatie. Een voorbeeld is Lode Claes, onder meer oudgediende van de Economische Raad van Vlaanderen, en later chef van spaarbank Atlanta, een dochter van Bank Lambert. Hij sprak vaak zijn bewondering uit voor Hermann Josef Abs (1901-1994). De Rijnlander van katholieken huize had een bankstage doorlopen bij Amsterdamse financieringsbedrijven en sprak Nederlands. Bij de arianisering van zijn eerste Duitse

FRANKRIJK

ren anderzijds. Volgens Buisson gaf Sarkozy de opdracht om de politie niet te laten tussenkomen bij die rellen. Paris Match werd zelfs op de hoogte gesteld dat er mogelijk rellen zouden uitbreken.

Bedoeling van Sarkozy, volgens Buisson: bij de bevolking de indruk wekken dat wilde horden Parijs waren binnengetrokken.

Sarkozy dacht er zelfs aan betogers even vrij spel te geven bij het plunderen van winkels. Dit alles met één doel: de Villepin als eerste minister in diskrediet brengen. Zover kwam het niet.

De rellen bleven relatief beperkt. Sarkozy had die rellen uiteindelijk ook niet nodig om Dominique de Villepin politiek uit te schakelen. Maar een eersteklas manipulator blijkt hij wel te zijn.

Wat zijn nu de gevolgen van het boek voor de presidentscampagne? Zou het kunnen dat Buisson hiermee zijn vroegere baas politiek het nekschot heeft gegeven? Het kan best zijn. Sarkozy wil de FN-kiezers terugwinnen, maar wat denken die ervan dat de kandidaat van Les Républicains ooit rel schoppende allochtonen en zwarten wou gebruiken in een partijpolitiek spel?

In de peilingen is er een einde gekomen aan de opmars van Sarkozy. Nog voor het boek van Buisson verscheen. Onder andere de verhalen over de financiering van Sarkozy’s campagne van 2007 door de toenmalige Libische dictator Khadaffi blijven hem achtervolgen.

Een peiling van Le Figaro leert dat Sarkozy zelfs de voorverkiezingen van zijn partij niet zal winnen. In de tweede ronde zou hij vernederd worden door ex-premier Alain Juppé, die 59 procent van de partijleden achter zich zou weten te scharen.

Zelfs een campagnebeest als Sarkozy kan zo’n achterstand bijna niet meer inhalen.

Right or wrong

Het nieuwe politieke jaar heeft zich sinds een maand op gang getrokken. Labour, Conservatives en UKIP kampen, weliswaar elk op hun manier, met onopgeloste problemen. UKIP moet verder zonder haar boegbeeld. De Conservatives worstelen met de Brexit. Labour blijft twijfelen tussen de centrumlinkse sociaaldemocratie en het radicale marxisme.

Het is eigen aan het politieke bedrijf. Om de zoveel tijd moeten de batterijen worden opgeladen en dienen de spierballen gerold. Het organiseren van evenementen voor partijleden is zo oud als de politieke partijen zelf. We analyseren de congressen die de drie partijen - die in het Verenigd Koninkrijk het grootste aantal stemmen behaalden bij de laatste verkiezingen - in de afgelopen maand organiseerden.

Aan Deutsche Bank, de grootste Duitse bank, heeft Angela Merkel een rotklus. Lufthansa maakt dan weer Bratwurst van de Belgische aandeelhouders van Brussels Airlines. Die Belgische aandeelhouders zijn voor een groot deel heren en ondernemingen van het traditionele vaderland. Boegbeeld is burggraaf Davignon. Hij en zijn makkers verzetten zich met hand en tand tegen de spotprijs waarmee Lufthansa in 2017 de Belgische opvolger van Sabena binnenrijft.

Diezelfde Étienne Davignon en diezelfde makkers hebben amper gepiept toen het Franse Suez de handel en wandel van de Société Générale kaapte. Wat voor de as Brussel-Parijs kon, mag niet voor de as Brussel-Berlijn. Het ontwortelen van een leuk en succesvol luchtvaartbedrijf, met veel meer Vlamingen in interessante posities dan ooit onder de Franstaligen die bij Sabena het mooie weer maakten, is allesbehalve drollig. Echter, het meten met twee maten en twee gewichten blijft een hobby van la Belgique de papa, en daarvoor staat Stevie Davignon symbool.

9

6 oktober 2016

DUITSLAND

bank volgde Abs een Jood op. De stokoude bankier was lid van de raad van bestuur van Deutsche Bank van 1938 tot 1945, en hij was tien jaar de voorzitter, van 1957 tot 1967. Abs bouwde mee aan de heropleving van de Duitse economie. In Vlaanderen, en zeker in Antwerpen, was hij een bekende figuur als bankier die mee van de Vlaamse haven een brandpunt van de chemie maakte en het Keulse Ford naar Genk zag trekken. Bankier Abs liep in 1974 tegen een vlaag van antinazikunst aan. Hans Haacke, een conceptuele kunstenaar (synoniem van een artistieke saucissendraaier), ontwierp in dat jaar voor het WallrafRichartz-Museum het Manet-Projekt. Haack maakte een werk van tien panelen over de woelige en bizarre geschiedenis van het schilderij “Asperges” van Edouard Manet. In het brandpunt stonden de eigenaren van het schilderij, en daartoe behoorde Hermann J. Abs, voor het doek gekocht werd door het WallrafRichartz-Museum. Op een tableau verschenen de kopers, en Abs werd daarin genoemd als een sleutelfiguur van de economie onder het nationaalsocialisme. Een rel was geboren. De directeur van het museum verzette zich tegen de biografische schets. Pikant was dat Abs, ex-nazihelper en tussendoor eigenaar van “Asperges” van Manet, omringd werd door hoofdzakelijk Joodse Manet-kopers. Heden is Deutsche Bank al 50 procent in waarde gezakt. De aanleiding is een zware boete die de bank in de VS boven het hoofd hangt omwille van mogelijke misleiding bij de verkoop van hypotheken, een erfenis van de financiële crisis van 2008. De Amerikaanse justitie eist 12,4 miljard euro van Deutsche Bank, en die was vorige week op de beurs slechts 16 miljard euro waard. De bank zegt de nodige reserves te hebben aangelegd.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

6 oktober 2016

medialand

Film

Filmfestival Gent

De kleine woordjes We hadden het verleden week al over de “kleine zinnetjes” in het nieuws en in de kranten. Kleine zinnetjes, die eigenlijk niet waar zijn, maar steevast opduiken om de achteloze kijker om de tuin te leiden en hem het “juiste” verhaal aan te praten.

Maar het hoeven lang niet altijd kleine zinnetjes te zijn. Een woordje hier of daar kan soms al volstaan.

Neem nu het radionieuws van de VRT van afgelopen vrijdagavond. Daar ging het over een betoging in Warschau tegen het plan van de Poolse regering om de abortuswetgeving te verstrengen. Of zoals de nieuwslezer het zei: “nog” te verstrengen.

Begrijp: de huidige abortuswetgeving is al hopeloos streng, en nu wil die duivelse conservatieve Poolse regering ze nog verder verstrengen ook. En iedereen weet toch dat de pijl van de vooruitgang in de richting van steeds vrijere abortus wijst, of niet soms?

Dat woordje “nog”, amper drie letters, is dus helemaal niet onschuldig, en daarom hoogst ongepast in een nieuwsbericht op de openbare omroep. Maar daar zullen ze aan de Reyerslaan lak aan hebben.

Op dezelfde manier ging het trouwens met het referendum in Hongarije. Het “omstreden” referendum, weet je wel. Een iets langer woord deze keer, maar opnieuw: verre van neutraal.

Dat Hongaarse referendum was immers vooral omstreden bij de mandarijnen van de Europese Unie en hun aanhangers. Het spreidingsplan voor de vluchtelingen, uitgedokterd door diezelfde mandarijnen, is vermoedelijk een pak meer omstreden bij de gewone burger, maar daar zal je in een nieuwsbericht nooit de kwalificatie “omstreden” bij horen.

Januskopperij Hoe vaak hebben we Daniël Termont verleden week op tv mogen zien tekeergaan tegen het Antwerpse schepencollege, en dan in het bijzonder de N-VA-burgemeester aan het hoofd ervan? Eerst om te tempeesten dat Antwerpen die Eandis-deal met State Grid dreigde goed te keuren, om Vlaanderen zo uit te leveren aan de spionnen van China. En dan een paar dagen later om te staan schuimbekken dat het Antwerpse stadhuis de deal getorpedeerd had, waardoor Eandis een pak geld dreigde mis te lopen.

Zeker, Daniël Termont was zelf tegen de deal met State Grid, maar daar ging het niet over. En hij hoefde blijkbaar niet, in tegenstelling tot het Antwerpse stadhuis, met een valabel alternatief op de proppen te komen. Geen enkele journalist ook die de tweede beste burgemeester van de wereld daarover ook maar één, of zelfs nog maar een halve lastige vraag voor de voeten wierp.

We vragen ons af wat Bart Tommelein van de mediaweek van Termont zou gevonden hebben. Hij werd wel hard aangepakt over de manier waarop hij in de Vlaamse regering bestreed wat in de Oostendse gemeenteraad nog mee goedgekeurd had.

International New York Times verlaat Parijs Het was al een paar keer aangekondigd, maar nu is het definitief: de International New York Times verlaat Parijs, om de redactie in Londen te versterken. Er blijft nog wel een ploeg met een aantal journalisten in Parijs over, samen met een commercieel team dat Franse adverteerders moet blijven aantrekken, maar niet meer als een eigen zetel van de krant. Londen krijgt ondertussen de taak toegewezen om de internationale digitale versie van de krant te verzorgen.

De verhuis van Parijs naar Londen komt er op een bijzonder merkwaardig ogenblik. De krant is dan wel uitgesproken links, maar als het erop aankomt toeft ze toch maar liever in het rechtsere Londen. Zouden de belastingen en de loonkosten daar soms iets mee te maken te hebben, om nog maar te zwijgen over de vele stakingen in Parijs?

Een ander merkwaardig aspect: Groot-Brittannië stapt binnenkort uit de Europese Unie. Gokt de International New York Times erop dat Londen tegen die tijd haar onafhankelijkheid zal uitroepen om als stadstaat terug te kunnen aansluiten bij die Europese Unie? Of toont de krant met de voeten aan dat er dan toch niets mis is met de Brexit, in tegenstelling tot wat ze zelf graag beweert in haar eigen kolommen?

“Tagesschau”-app naar Karlsruhe?

Verleden week velde het Oberlandesgericht van Keulen eindelijk een vonnis over de “Tagesschau”-app van de Norddeutsche Rundfunk (NDR).

Volgens het gerechtshof dient die app verwijderd te worden, omdat ze inderdaad te veel tekst bevat en daarmee op het ter-

rein van de kranten komt, zoals aanklager Springer Verlag (van o.m. Die Welt en Bild-Zeitung) ook beweerde. Probleempje: het gerechtshof oordeelde op basis van een versie van die app en haar inhoud van… 15 juni 2011. We zijn vandaag meer dan vijf jaar verder, en voor NDR is er dus geen vuiltje aan de lucht omdat de huidige app veel meer video bevat. Het zal de lezer wel niet verwonderen dat Springer Verlag het niet helemaal eens is met die zienswijze.

Het ziet er daarom naar uit dat de saga rond de “Tagesschau”app nog niet meteen gedaan is, en misschien pas haar eindelijke beslag zal krijgen voor het grondwettelijke hof in Karlsruhe.

Hopelijk toch op basis van een iets recentere versie van de app…

Leeftijdsdiscriminatie in Hollywood In Californië heeft de politieke correctheid opnieuw toegeslagen. Vanaf 1 januari 2017 zal het webstekken zoals de Internet Movie Database (IMDb) verboden zijn nog de leeftijd van acteurs te vermelden. Op die manier wil Californië voorkomen dat acteurs die al een dagje ouder zijn nog gediscrimineerd worden omwille van hun leeftijd. Wees dus niet verbaasd als in de volgende tienerfilm een paar oudjes van een jaar of zeventig rondhuppelen die doen alsof ze nog op de schoolbanken zitten, of een jonge twintiger die de rol van een stokoude grootvader speelt.

Alle gekheid op een stokje, deze wet is uiteraard onzin. Hoe oud een acteur werkelijk is doet er niet zoveel toe, wel hoe oud hij eruitziet. En dat daar nogal wat verschil op kan zitten, bewees Gabrielle Carteris, voortrekster van de nieuwe wet, zelf toen ze jaren geleden als 29-jarige de rol van de 16-jarige Andrea Zucherman speelde in de tienerreeks Beverly Hills 90210.

Maar ja, antidiscriminatie is tegenwoordig een professionele bezigheid die zeer ernstig genomen wordt, en waar vooral geen vragen bij gesteld mogen worden.

Uitgesteld kijken in de lift Verleden week zorgde de serie Callboys voor een primeur in Vlaanderen: meer dan de helft van de kijkers van de derde aflevering keken uitgesteld. Dat wil zeggen dat ze naar de herhaling keken, naar een opname, of op de webstek van Vier. De klassieke manier van tv-kijken, namelijk rechtstreeks zoals het programmaschema dat voorschrijft, brokkelt meer en meer af.

Uit een onderzoek in Nederland bleek deze week dat de Nederlanders nog slechts 38 procent van hun dagelijkse kijktijd rechtstreeks tv-kijken. Naast uitgesteld kijken, kijkt een toenemend aantal Nederlanders zelfs niet eens meer tv, maar wel filmpjes op sociale netwerken en streamingdiensten. Naarmate de “smart tv” meer en meer oprukt in de huiskamer, zal dat aandeel alleen nog maar toenemen.

Bij de tv-zenders zijn ze niet zo tevreden over deze trend.

Wie uitgesteld kijkt, spoelt snel over de reclame heen, en daardoor gaat de waarde van de reclameblokken natuurlijk omlaag.

Hier en daar werd al geopperd dat men het technisch onmogelijk zou moeten maken voor de gewone tv-kijkers om door de reclame te spoelen, maar de vraag is of de gemiddelde tv-kijker dat nog zal willen pikken.

Een interessantere vraag is wat dat uitgesteld kijken met de samenleving doet. Waar is de tijd dat het sociale leven zo goed als stilviel omdat een immens populaire tv-serie uitgezonden werd? Of de elektriciteitsproducenten een tandje bij moest steken om al die tv’s van stroom te kunnen voorzien? En waarover heeft men het dan een dag later op kantoor nog, als iedereen zijn tv-avond zelf in mekaar kan steken?

Wat dat laatste betreft, lijkt het uitgesteld kijken weinig verschil te maken: echt populaire series worden vaak gewoon een beetje later op de avond bekeken, zodat men de dag erna mee kan op kantoor. Ondertussen zijn de minder populaire series al tevreden dat ze überhaupt bekeken worden, uitgesteld of niet.

Oudste sportclub De oudste sportclub ter wereld zou de Brugse Sint-Sebastiaansgilde moeten zijn, volgens professor Jan Dumolyn. Die schreef samen met erehoofdarchivaris André Vandewalle een boek over het 600-jarig bestaan van voormelde handboogschuttersgilde. Waarschijnlijk werd die gesticht in 1375. De oudste teruggevonden oorkonde, die de misvieringen regelde, werd opgesteld in 1416.

De buren van de kruisboogschuttersgilde Sint-Joris, die beweren in 2021 het 700-jarig bestaan te mogen vieren, dwalen, want tijdens de Franse periode werden ze opgedoekt om later opnieuw te beginnen. Wanneer wordt deze leeftijdsbetwisting met pijl en boog, hand- tegen kruisboog, uitgevochten? En waar?

Toch niet weer in Kortrijk?

Als je nog een voorbeeld wil van het feit dat de twee grote gemeenschappen in dit land steeds verder uit elkaar groeien, hoef je niet verder te zoeken dan de organisatie van twee filmfestivals. Wanneer je dit leest, loopt in Namen de 31ste editie van het Festival International du Film Francophone op zijn einde. Ik heb er in de Vlaamse media geen woord over gelezen of gehoord (toegegeven, ik lees niet alles, en ik kijk niet naar alles), terwijl dit in Wallonië als een prestigieus filmfestival wordt beschouwd.Volgende week begint “Film Fest Gent” (11 tot 21 oktober) en dat is voor de 43ste keer.

Of daar in de Franstalige filmpers veel aandacht aan besteed zal worden, is twijfelachtig, tenzij er weer eens een vedette afzakt naar Gent (dit jaar Isabelle Huppert) en interviews geeft. Maar het festival zelf interesseert hen matig, ook al is het aanbod meer internationaal en veelzijdig dan in Namen.

Dat is ook dit jaar het geval. Het is Patrick Duynslaegher die al enkele jaren de plak zwaait als programmator, nadat Jacques Dubrulle, die het festival uitbouwde tot zijn huidige vorm, beleefd, en waarschijnlijk tegen zijn zin, naar de uitgang werd begeleid. Sindsdien heb ik nog niet veel verandering gezien. De verschillende secties waarmee het festival naar buiten komt, mogen dan al eens een andere naam krijgen, in wezen zijn ze net hetzelfde als vroeger. Vraag is of zo’n verandering wel moet en kan. Gent is, internationaal gezien, een klein plaatselijk festival dat zijn ambities niet moet overschatten. Het wil o.a. een venster zijn op wat de wereldcinema momenteel te bieden heeft en dat waarmaken is al een hele opdracht. Er zijn nog altijd genoeg interessante films die onze bioscopen niet halen en Gent is dan een gelegenheid om die alsnog te kunnen zien. (Dit jaar ligt de nadruk op de Scandinavisch en Japanse cinema).Wat het Gentse filmfestival wel apart zet, is zijn focus op de combinatie van film en muziek. In dat kader zijn al heel wat beroemde filmcomponisten in Gent gepasseerd. Dit jaar komt bijvoorbeeld de Japanner Ryuichi Sakamoto, en geloof me, die is niet gemakkelijk uit zijn kot te krijgen.Wat het festival allemaal te bieden heeft, is te veel om in dit korte bestek te behandelen. Wie meer wil weten, kan terecht op www.filmfestival.be.

K .T.

Hollywood in Brasschaat

Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children Brasschaat stond niet meteen op zijn kop toen Tim Burton met zijn filmploeg neerstreek in het Torenhof, om daar een goed deel van zijn jongste film op te nemen. Ze zijn daar wel wat meer gewoon - de Pfaffs bijvoorbeeld -, maar het was “the talk of the town”. En de plaatselijke pers had zeker en vast interesse. Je krijgt tenslotte niet elke dag een serieuze Hollywoodproductie (met een budget van meer dan 4 miljard oude Belgische franken, las ik op internet) over de vloer, en al helemaal niet met grote namen als Samuel L. Jackson en Judi Dench. Plus een hoop kinderen als acteurs, want zoals de titel van de film het duidelijk zegt, gaat het vooral over kinderen.Speciale kinderen, dat wel, maar dat hoeft in het geval van Tim Burton nauwelijks verbazing te wekken.

De man die er zelf uitziet als een volslagen weirdo voert in zijn films de meest vreemde personages op, van “Beetlejuice” tot “Edward Scissorhands”, van “Batman Returns” tot “Alice in Wonderland”. Films over outsiders, die hij dan ook nog eens een donkere levensvisie meegeeft. Dat het publiek toch met hem meeging – de meeste van zijn films zijn commerciële successen – heeft naar mijn gevoel met twee elementen te maken. Eerst en vooral is er een wonderlijke visuele stijl die zijn basis heeft in een unieke fantasiekijk op mensen en dingen. Tegelijk weet hij daar doorheen het menselijke te benadrukken. Je zit misschien naar freaks te kijken, maar eigenlijk vertegenwoordigen die een (verborgen?) stukje van onszelf. Wat aanvankelijk excentriek of ongewoon overkomt, wordt dan iets waar je niet ongevoelig bij blijft.Dat geldt allemaal voor “Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children”. Daarin maken we kennis met de 16-jarige Jacob (Asa Butterfield) die, gefascineerd door de verhalen van zijn intussen overleden grootvader, op zoek gaat naar het landhuis waar die ooit verbleef en zo terechtkomt bij Miss Peregrine (Eva Green), die waakt over het welzijn van een aantal kinderen die stuk voor stuk over speciale krachten beschikken, maar die belaagd worden – hoe kan het anders in dit soort verhalen – door enkele slechteriken. Ik hou het kort, want het is allemaal iets ingewikkelder: ik kan alleen verzekeren dat het “schooltje” van Miss Peregrine iets is wat je in de bioscoop niet vaak te zien krijgt. Burton zit in de eerste helft van zijn film helemaal op de golflengte van een vreemdsoortig verhaal bevolkt met extravagante personages – die desondanks je hart beroeren –, maar in het laatste deel gooit hij er een hoop speciale effecten tegenaan (perfect gedaan, dat wel) en zowaar ook nog een gemakkelijk happy end, haaks staand op wat voorafgaat. Spijtig, maar alles bijeen is dit toch een goede Tim Burtonfilm.

K.T.

Op de praatstoel

6 oktober 2016

11

Praten met Karl Drabbe na zijn reis naar Iran

“Wij kijken neer op de Arabieren, en jullie niet?”

Iran is een groots land waar niks mag en alles kan. Karl Drabbe, uitgever en reisduif, toerde er met Nederlanders en Vlamingen, en is enthousiast. Iran heeft meer Europese, Belgische en Vlaamse investeringen nodig, is een gedroomde politieke partner van Europa, wriemelt zich in de steden los van de ayatollahs en is trots op een cultuur en een traditie van 7.000 jaar.

Karl Drabbe reisde een kleine maand door Iran en ontmoette jonge Iraniërs die fuifden op de Gentse Feesten. Hij leeft omringd door boeken. In één groot rek staat wat hij nog zal moeten lezen, een jaarprogramma van avonden gedrenkt in geschreven woorden en dat ligt de bezige kerel niet. Drabbe woont in een loft van de ex-kookpannenfabriek Demeyere in Deurne. Zijn vennootschap ‘Het Laatste Woord’ deelt het appartement. Drabbe is een onafhankelijke boekenuitgever en zijn grootste ‘klanten’ zijn Vrijdag en het nieuwe Doorbraak Boeken. Het bericht in De Standaard dat Drabbe had gebroken met Vrijdag om zich toe te spitsen op Doorbraak Boeken, was een flater en is amper rechtgezet. ‘t Pallieterke: waarom Iran?

Karl Drabbe: “Elk jaar onderneem ik een wekenlange reis in het verre buitenland, en Iran stond sedert lang op mijn wenslijst. Iran heeft een traditie en cultuur van 7.000 jaar oud, had de eerste monotheïstische godsdienst - het zoroastrisme met de god Ahura Mazda -, domineerde met het Perzisch, het Engels van die jaren, de internationale communicatie, en is uiteraard vandaag, na de akkoorden over de beperking van zijn nucleaire research tot vreedzame toepassingen, een gedroomde partner van het Westen. Ik koester een merkwaardige belangstelling voor de overgang van landen en culturen van de jagersnaar de landbouwfase waarop stilaan, ook in de jonge steden, een ingewikkelde samenleving ontstaat. Je hebt een klasse die werkt, een klasse die heerst en een tussenlaag die bidt. Iran is een land waar die overgang voelbaar evolueerde tot voor enkele generaties.” ‘t Pallieterke: heeft Iran een vluchtelingenprobleem?

Karl Drabbe: “Er leven daar honderdduizenden Afghanen en andere vluchtelingen zonder rechten en zonder werk. De Iraniërs begrijpen niet dat wij zo zachtmoedig de grenzen openen voor Arabische vluchtelingen en ze noemen ons, zo werd mij dikwijls in het gezicht gegooid, naïef. Iraniërs kijken neer op de Arabieren die hen 1.400 jaar geleden de islam te vuur en te zwaard opdrongen. De visie van de Iraniërs is ronduit racistisch, met clichés als ‘de Arabieren werken niet en zijn potentiële terroristen’. Iran en Irak vochten tussen 1980 en 1988 een zeer bloedige oorlog uit, die eindigde op een wapenstilstand. Irak was het conflict begonnen. “Wij Iraniërs kennen de Arabieren”, is de boodschap, “en jullie zullen raar opkijken met die Europese opendeurpolitiek.” Zij zien de vluchtelingenstroom richting Europa als het reisbureau van IS.” ‘t Pallieterke: overheersen de baardmannen en de chadors?

Karl Drabbe: “Bijlange niet, 90 procent van de jeugd en de volwassen Iraniërs bezit een smartphone en zij omzeilen het geblok-

keerde internet door een softwarebruggetje, het zogenaamde “jail-breaking”, en het installeren een vpn-sleutel. In de stadswoningen staan grote aircobakken en iedereen weet dat die ook schotelantennes, gericht op internationale satellieten, verhullen. De Iraniërs, en zeker de jeugd in de steden, beseffen wel wat er omgaat in de wereld. Ik las in Iran af en toe De Morgen op mijn iPad, De Standaard geraakte niet tot daar.” ‘t Pallieterke: meer vrijheid, blijheid?

Karl Drabbe: “Geleidelijk en aftastend, ja.

De grenzen worden stapvoets verschoven.

Veel vrouwen, een kwart slechts, draagt een zwarte chador. (lacht) Ik zag er in de bazaar met het etiket 100 procent zwart, experimenteren met de verplichte hoofddoek. Het voorhoofd is vaker ontbloot en het doek zit achteraan. Alcohol is verboden, dansen is des duivels, flirten levert hechtenis op, echter, iedereen weet hoe je die regels kan omzeilen.

Op thuisfeestjes wordt zogenaamd limonade geserveerd, maar “harmonieus bewegen” en “frisdrank” zijn codebegrippen voor een fikse party. Iran is een land waar niks mag en alles kan. Is de kentering definitief? Neen, morgen kan de religieuze politie jou opnieuw oppakken voor een klein vergrijp, jou een nacht in de nor draaien en nadien vrijlaten zonder uitleg.

Die willekeur zaait een klimaat van onzekerheid. De mensen zijn op hun hoede. Ik praatte op mijn laatste avond met twee jonge tortelduiven, hij een IT’er, zij een lerares Engels, en ik was verbaasd dat zij niet hand in hand wandelden en elkaar niet zoenden. Aanrakingen van celibataire mannen en vrouwen zijn hoogst ongepast. De vergelijking gaat ver, er is echter een overeenstemming. Dikwijls moest ik denken aan het katholieke Vlaanderen van de jaren vijftig met zijn feitelijke zedenpolitie gevormd door de sociale controle van de pas-

de westerse naïviteit over het inplanten van ons democratische model toe kan leiden. Ik vind dat naties en culturen met mekaar moeten praten, daarbij niet alles dienen goed te keuren, maar evenmin dienen klaar te staan met beschuldigingen en veroordelingen. In de context van de Iraanse wetten, religieuze traditie en geopolitieke positie zijn hun mensenrechten anders dan de onze.” ‘t Pallieterke: uw vakbroeders, de uitgevers, floreren?

Karl Drabbe (schudt het hoofd): “Neen, de enige tak van de literatuur en het uitgeven die in Iran bloeit is de poëzie. Voor de rest zie je in de weinige boekhandels Korans in alle kleuren, maten en gewichten. Ook zie je overal in de rekken Mein Kampf staan, raar maar waar.

De grote Iraanse dichter Hafez is een nationaal icoon en aan zijn mausoleum in Shiraz zie je verliefde koppels die zijn verzen aan mekaar voorlezen.”

‘In de boekhandels vind je de Koran in alle maten en groottes, maar ook Mein Kampf’. toor, de buren, de bakker en de beenhouwer.

Ginder is het geen druk van onderuit, wel van bovenuit. Ik zie het gunstig evolueren. Vandaag is Iran een land van honderd tinten grijs.

Bijvoorbeeld, mannen gearmd met mannen en vrouwen gearmd met vrouwen, dat kan en mag, zelfs al heeft zoiets de uitstraling van andersgeaarde seks.” ‘t Pallieterke: en de mensenrechten?

Karl Drabbe: “In 2015 zijn 1.500 Iraniërs geëxecuteerd, een maand geleden nog 130, beticht van drugshandel, en dat zijn er in mijn ogen 1.500 en 130 te veel. Echter, president George W. Bush heeft getoond met zijn militaire interventies in het Midden-Oosten waar

Doorbraak Boeken Jean-Marie Dedecker is de ongewilde verwekker van Doorbraak Boeken. Hij had een manuscript dat niemand lustte, en Karl Drabbe zag er brood in: “Ik ben een zelfstandige ondernemer in het uitgeversvak. Ik ben heel nauw betrokken bij Uitgeverij Vrijdag - waar ik mee de non-fictie uitbouw - en start nu vanuit Doorbraak.be de niche-uitgeverij Doorbraak Boeken mee op. In het eerste aanbod van die nieuweling zitten 5 boeken en die bestrijken de politiek, de geschiedenis, de maatschappelijke discussie. Doorbraak Boeken zet een traditie voort van De Nederlanden, van Pieter Jan Verstraete en de overleden Kris Barrezeele, met zijn klemtoon op de Vlaamse geschiedenis, en het bredere fonds van Walter Soethoudt.”

Doorbraak Boeken leunt op het succes van het webblad Doorbraak.be, in augustus had het 400.000 unieke, terugkerende bezoekers, evenveel als in gans 2015. Drabbe: “In Doorbraak.be zit een groot potentieel. Mijn bedoeling is jaarlijks tussen 5 à 10 boeken uit te geven. Er is een onafhankelijke agent die de boekhandels bezoekt, wij zijn aanwezig op de Boekenbeurs en pragmatisch wordt beslist of een boek elektronisch zal aangeboden worden. E-boeken halen vandaag een marktaandeel van 3,2 procent en dat percentage blijft klein.”

Zal Doorbraak Boeken samenwerken met bijvoorbeeld ‘t Pallieterke, dat boekenambities heeft? Drabbe: “Waarom niet, dat kan, ons aanbod zal de gemiddelde lezer van ‘t Pallieterke niet onberoerd laten en samenwerken is mogelijk.”

‘t Pallieterke: horen Iran en Europa nauwer samen te werken?

Karl Drabbe: “Op het wereldtoneel is Iran een baken, een belangrijke geopolitieke eenheid op een strategische plek. Het is een stabiel land, wat een uitzondering is in die contreien, en een grote landmassa die raakt aan staten in crisis of die voor ons onbetrouwbaar zijn. Iran is een onbekend land voor heel veel Vlamingen. Wat je in de kranten leest, gaat over baardmannen, vrouwen in chadors, gevaarlijke kreten tegen de VS en het Westen, maar als je ter plekke bent, zie je meteen hoe eenzijdig en oneerlijk dat beeld is.

Slechts 2 procent van de bevolking bezoekt het vrijdaggebed.

Iran heeft zijn extremisten maar is nuttig en is bereid om met ons een dam op te werpen tegen de wahabieten van Saoedi-Arabië die de bron zijn van IS en de salafistische fundamentalistische stroming die Molenbeek, Vilvoorde, Borgerhout, Verviers bereikt. De Antwerpse havenbazen waren begin juli op bezoek in Bandar-Abbas, de grootste Iraanse havenstad.

Meer van dat. Zoals in Afrika is China het Westen, meer bepaald Europa, aan het voorbijsteken, met banken, investeringen, aanwezigheid. Zij stelen de kers op de taart. De Iraanse banken sloten aan bij het internationale bancaire netwerk Swift, met zijn hoofdzetel in Terhulpen, dat zijn concrete vormen van openheid en samenwerking en die is broodnodig.

Iran, met meer dan 80 miljoen inwoners, heeft een bevolking die voor de helft jonger is dan 30 en in die bevolkingslaag is de werkloosheid 20 procent, zeker onder de hoogopgeleiden. Iran is geen rijk land, maar de welvaart is er behoorlijk, want de enorme middenklasse heeft betaalde overheidsjobs en etaleert

haar inkomen met Coca-Cola, Italiaanse koffiehuizen, iPhones en Samsungs, en auto’s van Peugeot en Citroën.” ‘t Pallieterke: u werd op drie weken een iranofiel?

Karl Drabbe (enthousiast): “Ja, en dat is het gevolg van tientallen gesprekken met scholieren die trots hun Engels kwamen testen, jonge intellectuelen - mannen en vrouwen - die vroegen wat wij in het Westen van hen denken, hoe wij hen zien, met straatverkopers, met een ayatollah in Isfahan. Iran, de landsnaam, is afgeleid van “ariër”, en de Iraniërs beleven heel bewust hun lange en boeiende geschiedenis. Herlees de verslaggeving over de Perzisch-Griekse oorlogen en je ontdekt dat de expansie van Cyrus en Xerxes richting WestEuropa met de grootste moeite werd gestopt.

Persepolis had het barbaarse Westen haast in zijn macht. De Iraniërs weten dat en eisen eerbied op voor hun taal, geschiedenis en cultuur.

Onze Alexander de Grote, die met zijn troepen door Iran trok, noemen zij Alexander de Macedoniër. Wij straffen kinderen door hen te zeggen dat Sinterklaas geen cadeautjes zal brengen, in Iran horen kinderen dat Iskander, dus Alexander, hen zal komen halen.” ‘t Pallieterke: onder president Rohani is er groeiende vrijheid en politiek gezond verstand gekomen. Wat met de verkiezingen van juni 2017?

Karl Drabbe: “Iran is een democratie, met verkiezingen op lokaal, provinciaal en nationaal vlak, maar het is geen rechtsstaat. De grote uitdaging in de zomer van 2017 is of de verlichte krachten rond Rohani het pleit zullen winnen of ex-president Ahmadinejad opnieuw wint, gesteund op een coalitie van conservatieven. Veel hangt af van hoe de Geestelijke Raad, het opperste orgaan in Iran, de kandidaten en de uitslagen zal valideren. Praten over politiek en religie ligt gevoelig want de geheime politie is waakzaam en je hebt geduld nodig en intuïtie om te weten met wie je die wegen inslaat, maar als dat lukt, en het is mij meermaals gelukt, dan weet je dat heel veel mensen hopen op een voortzetting van het regime-Rohani en bevreesd zijn voor de meer kwaadaardige en chaotische Ahmadinejad.” ‘t Pallieterke: zijn er nog steeds sjah-aanhangers?

Karl Drabbe: ‘“Je hoort weinig over de sjah, en evenmin over premier Mossadeq, die in de jaren vijftig een politieke revolutie ontketende door de Brits-Iraanse oliemaatschappijen te nationaliseren. Er is heimwee naar de periode van het sjah-bewind, punt. Een steeds ouder en steeds kleiner deel van de bevolking behoort tot de generatie van de revolutie van 1979 die mee het land heeft willen opbouwen onder religieuze leiding, en dat is geen pretje, zoals de jeugd en de intellectuelen vandaag begrijpen. Die laatsten willen hervormingen, openheid naar de rest van de wereld, investeringen, werk, vrije meningsuiting...” ‘t Pallieterke: de Koran is het begin en het einde, dus intellectueel is er weinig pittigs?

Karl Drabbe: “Toch wel. De sjiieten hebben een interpretatiecultuur en springen opvallend vrijer om met de teksten van de Koran dan de soennieten, met hun fundamentalistische ruggengraat bij de wahabieten. De fatwa’s zijn beredeneerde en gedeelde besluiten. Iran heeft een redelijk tolerante houding ten overstaan van andere godsdiensten. In Isfahan is er een Armeens-christelijke kerk in een ex-moskee en een museum gewijd aan de Armeense genocide.

Het land telt tienduizenden volgelingen van Zoroaster, naast Chaldeeuwse en Aramese christenen en die hebben allemaal gewaarborgde zitjes in het parlement. Een parlement dat weliswaar weinig in de pap heeft te brokkelen, maar het is een symbool. De enige godsdienst waar Iran zich sterk tegen keert, is het bahaïsme, een unificerende religie gesticht in de negentiende eeuw door een Iraniër die alle godsdiensten beschouwde als rivieren stromend naar één bedding, een oecumenische wereldreligie waar Abraham, Christus, Krishna, Boeddha, Mohammed de profeten van zijn.”

Frans Crols

12

Cultuur

6 oktober 2016

Drie cartoonisten stellen tentoon

Houden Van Griffelrock voor 9.000 senioren Vorige week dinsdag vond in het Antwerpse Sportpaleis de vijftiende editie plaats van Houden Van Griffelrock, vijftien jaar als Houden Van, sinds acht jaar ook als Griffelrock, met de Provincie Antwerpen departement Welzijn in steun.

Voor deze editie zakten zo’n 9.000 senioren af naar de betonnen tempel, van heinde en verre, voornamelijk met bussen die de wegen in de buurt grondig vulden. Velen waren ook minder mobiel; het aantal rolstoelen op het middenplein van de zaal nam behoorlijk indrukwekkende proporties aan.

Van Bart Herman tot Nicole en Hugo Luc Appermont is al enkele jaren de vaste presentator van het concert en hij praatte de namiddag vlot in gang. Na hem was het een koud kunstje voor Marc Dex om de temperatuur in de zaal naar het juiste niveau te brengen. Marc Dex is nog niet zo lang geleden aan het hart geopereerd. Het was voor de Kempenaar zijn eerste grote optreden na die slepende operatie, maar hij kweet zich voortreffelijk van zijn taak en bewees nog altijd over een fantastische stem te beschikken.

Na hem zette het accordeonduo De Melando’s het publiek op hun manier aan tot de nodige lichaamsbeweging met hun aanstekelijke melodieën. Er werd gezwaaid en gewiegd en ‘Alte Kameraden’ galmde door de luidsprekers. Chris en Frank Melando hadden ook hun dochter meegebracht, Lissa Lewis, en ook zij kreeg de mensen op haar hand met vlotte liedjes en met een duet met haar vader.

Tijd voor de klasse van Bart Herman. Bart is een artiest die altijd een perfect optreden geeft en steeds weet te bekoren met een gezonde mengeling van sfeer en ingetogenheid. ‘Ik ga dood aan jou’ is nog altijd een heerlijk liefdeslied en ‘Ode aan de zon’ zal altijd door iedereen meegezongen worden.

’t Pallieterke heeft een rijke traditie van cartoons en cartoonisten. Jef Nys, Sinjoorde, Piranha, Cork, Brasser zijn maar enkele namen van de tientallen cartoonisten die ooit voor ons blad gewerkt hebben. Soms duurde de samenwerking tientallen jaren, soms was die eerder van korte duur.

En voor de pauze was het vervolgens de beurt aan hét artiestenduo van Vlaanderen, Nicole en Hugo. Een beetje terug van weggeweest, want eigenlijk gestopt. Maar met een uitzondering voor Houden Van Griffelrock en met een heel groot applaus van het liefhebbende publiek. Met hun ‘Pastorale’ en de ‘Goede morgen morgen’ en hun Old Gold medley die massaal nagezongen werd.

Nijghse vrouwen, Mieke en Vader Abraham Na de pauze kregen de Nijghse vrouwen de kans om het publiek hun interpretaties van de liedjes van Lennaert Nijgh te laten horen. Astrid, Amaryllis, Riet en Sabien deden hun uiterste best, maar misten een beetje de intimiteit van een cultureel centrum. De ‘Malle Babbe’ van basbariton Astrid was in alle geval de perfecte afsluiter van dit verfijnd optreden. Na een carrière van meer dan veertig jaar was het fijn dat we Mieke nog eens op het grote podium in Vlaanderen mochten verwelkomen. Zij had een muzikale partner meegebracht in de persoon van Luc van Meeuwen, die een mooie medley bracht met liedjes van Bobbejaan Schoepen.

Als waardige afsluiter van dit muziekfeest kwam vervolgens Vader Abraham, ofte Pierre Kartner, op het podium. Zijn ‘Bedankt lieve ouders’ en het eeuwige ‘Smurfenlied’ gingen erin als zoete koek. Hij zocht nog even 7 zonen voor zijn ‘Vader Abraham had zeven zonen’ en sloot af met het walsende ‘Kleine café aan de haven’.

Het was ruim na vijf uur wanneer de laatste noten van Houden Van Griffelrock 2016 weerklonken en de bloemen uitgedeeld werden aan de deelnemende artiesten. In de wandelgangen werd druk gespeculeerd of er in 2017 nog wel een volgende editie komt, en er werd een glas gedronken op de vriendschap en de muzikale verbondenheid. En op de wens dat zo’n concert nooit zou mogen ophouden te bestaan.

GT

Museum Gust de Smet heropent Volgende week heropent het Museum Gust de Smet in Deurle (Sint-Martens-Latem).

Het sloot in 2014, want na driekwart eeuw was het gebouw dringend aan renovatie toe.

Gustaaf de Smet, die zijn werken tekende met Gust de Smet, is samen met Constant Permeke en Frits van den Berghe één van de grootmeesters van het Vlaamse expressionisme van ‘de tweede Latemse school’.

In 1935 liet De Smet in een uithoek van het kleine Deurle, een deelgemeente van Sint-Martens-Latem, een huis bouwen. Toen was het omringd door weiden, velden, bosjes en hoevetjes, die De Smet zo graag schilderde. Vandaag is het omsingeld door dure villa’s.

Gust de Smet overleed in 1943 op 66-jarige leeftijd. De schilder had te kennen gegeven dat hij zijn huis, met op de eerste verdieping zijn atelier, wou schenken aan de gemeente, op voorwaarde dat het toegankelijk gemaakt zou worden voor het publiek en de naam Museum Gust de Smet zou krijgen. In 1948 overleed de weduwe van De Smet en werd de wilsbeschikking van de kunstenaar uitgevoerd. Het museum werd plechtig geopend op 11 juni 1950.

Het huis van De Smet is vrijwel volledig intact gebleven. De ingerichte huiskamer beneden en het atelier boven zijn in de oorspronkelijke toestand bewaard. De werken die na de dood van de weduwe De Smet in het atelier zijn achtergebleven, zijn tentoongesteld.

Het gaat vooral om werken uit zijn periode in Nederland (1914-1922) en om late kleine landschappen die hij in de omgeving schilderde.

Dat is interessant. Het toont duidelijk de evo-

lutie in het werk van De Smet. Bij het begin van de Eerste Wereldoorlog was hij samen met zijn boezemvriend Frits van den Berghe naar Nederland gevlucht. Tijdens die periode wordt de overheersende tonaliteit van zijn doeken somberder en de vormen botsen tegen elkaar op. Hollandse molens, Amsterdamse puntgevels, Zeelandse vrouwen, Spakenburgse vissers… ze nemen allemaal deel aan de chaos op de doeken van De Smet. Wat een contrast met de late, delicate, verstilde werken van de meester.

Het is dus goed dat het Museum Gust De Smet terug open gaat. De belangrijkste werken van de kunstenaar hangen in musea, maar om inzicht te krijgen of door te dringen in het werk, de omgeving en de manier van leven van de kunstenaar, is zijn woonhuis/atelier de aangewezen plek. Het is een privilege die ruimten te kunnen ontdekken zoals de kunstenaar ze heeft verlaten. Op dit gebied is de authenticiteit van het Museum Gust de Smet bijna niet te overtreffen.

Museum Gust de Smet, heropening op 15 oktober, www.sint-martens-latem.be

MMMV

André bij de opening van de tentoonstelling op 1 oktober

Bob Mau Zo een cartoonist was Bob Mau, tekenaar van de overbekende avonturenstrip Kari Lente, die tussen 1962 en 1994 in Gazet van Antwerpen verscheen. Maar minder geweten is dat Bob Mau ook gedurende een jaartje voor ’t Pallieterke getekend heeft. Zijn eerste cartoon verscheen op 26 december 1957 en zijn laatste cartoon verscheen op 1 januari 1959. In totaal werden er in die periode 127 cartoons van hem gepubliceerd in ‘t Pallieterke. Bob Mau overleed tien jaar geleden, en deze eerder droevige verjaardag is de aanleiding om al zijn cartoons in ’t Pallieterke samen te brengen in één tentoonstelling. Grote bezieler van de tentoonstelling is Simonne, de weduwe van Bob Mau. De tentoonstelling is te bezichtigen in Brasschaat, in het Antverpiagebouw, Sint-Antoniuslei 95, van zaterdag 22 oktober tot en met 30 oktober, telkens van 10 tot 17 uur. De toegang is gratis. Op vrijdag 21 oktober wordt de tentoonstelling geopend in aanwezigheid van Karina Hans (schepen van Cultuur), onze hoofdredacteur en Jan Mau, zoon van Bob Mau. Er verscheen een mooi boek over het werk van Bob Mau dat ter plaatse te koop is en binnenkort ook beschikbaar zal zijn in onze webwinkel.

André Nollet Hoeven we onze huiscartoonist André Nollet (1946) nog voor te stellen? André tekent sinds 2001 voor ons blad. Daarvoor was hij docent aan de Karel de Grote Hogeschool te Antwerpen (tot zijn pensioen in 2011). Hij tekende cartoons voor Het Nieuwsblad, voor de Stipkrant, Raak, Het Laatste Nieuws, en nog veel meer... Zo specialiseerde hij zich in het maken van “veiligheidscartoons”. André is geboren en getogen in Wervik, en daar is hij bijzonder trots op (hij is ereburger!). Die trots is wederzijds, want de Stedelijke Bibliotheek brengt in de maand oktober tot eind november een overzichtstentoonstelling van zijn werk. De echte aanleiding is dat André Nollet begin dit jaar 70 jaar geworden is. De cartoons zijn vrij te bezichtigen tijdens de openingsuren van de bibliotheek (op maandag van 15 tot 19 uur; op dinsdag van 14 tot 17 uur; op woensdag van 14 tot 19 uur; op donderdag van 15 tot 19 uur, op vrij-

dag van 9 tot 12 uur, en van 15 tot 19 uur; op zaterdag van 10 tot 12 uur; gesloten op zondag). De toegang is gratis. Het juiste adres is Sint-Pol 3, in het centrum van Wervik.

Dries Vanhaeght Toen Brasser ernstig ziek werd, moest toenmalig hoofdredacteur Leo Custers dringend op zoek naar andere cartoonisten. Dries Vanhaeght, dé cartoonist uit de Druivenstreek, publiceerde daarvoor in het tijdschrift ‘Spoorslag’. In het jaar 2001 leverde Dries Vanhaeght een pak cartoons voor ‘t Pallieterke. Dries beëindigde zijn humaniorastudies in Brussel en vestigde zich in Hoeilaart als zelfstandige.

Hij ontdekte zijn talenten als cartoon- en portrettekenaar in de jaren zeventig. De boetseerkunst was hem niet vreemd. Hij gaf zijn talenten vaste vorm in de academie voor beeldende kunsten te Overijse.

Zijn nalatenschap bevat honderden waardevolle tekeningen, waarvan een deel te bewonderen is tijdens een tentoonstelling in het Cultuurcentrum Den Blank te Overijse (Begijnhofplein 11). U kan er terecht van 8 oktober tot 30 oktober, open van maandag tot en met zaterdag van 11 tot 22 uur, en op zondag van 11 tot 18 uur. De toegang is gratis. De organisatie is in handen van de vzw Vlaams Komitee Druivenstreek. De vernissage vindt plaats op vrijdag 7 oktober met onze hoofdredacteur als gastspreker.

K arl van C amp

21ste Historische Beurs van Nijlen naar Kontich Twintig edities lang organiseerde Lode van Dessel de “Historische Beurs Vlaamse Beweging” in Nijlen, een bijeenkomst van standhouders met materiaal over de ruime Vlaamse Beweging.

De beurs lokte traditioneel honderden geïnteresseerden uit heel het land, op zoek naar boeken over Wereldoorlog I, Wereldoorlog II, Vlaamse Beweging, Vlaanderen, Dietsland en Zuid-Afrika.

Dit jaar verhuist de beurs van Nijlen naar Kontich (Kazerne), meer bepaald naar het Ontmoetingscentrum Pronkenborg, Pronkenborgstraat 1 A. Het is een organisatie van het Vormingsinstituut Wies Moens en de Vlaamse Verzamelaarskring.

Naast de “boekenbeurs” zijn er ook enkele lezingen. Zo is er een lezing om 10.30 uur door prof. dr. Alexander Evrard over Willem I en het Verenigd Koninkrijk. In de namiddag, om 14 uur, is er een lezing door Luk Sermeus over Operatie Brevier.

Er is gelegenheid om ’s middags een maaltijd te nuttigen, maar dan dient u op voorhand in te schrijven via edwin.truyens@skynet.be. Er is keuze uit een drietal gerechten, maar voor alle informatie hierover (en de beurs) kunt u best contact opnemen met dhr. Truyens (ook via tel. 03.457.13.51).

Toegangsprijs voor beurs, lezingen en audiovisuele presentatie: 3 euro pp.

Datum: zondag 16 oktober, van 9 tot 16 uur

Actueel

6 oktober 2016

13

In memoriam

Mia Brans Dujardin Hoewel ik wist dat Mia al een hele tijd zwaar ziek was, gaf het telefoontje van haar zus Lieve met de melding dat zij vorige vrijdag was overleden, mij toch een pijnlijke schok. Mia had mij vorig jaar gelaten verteld dat zij niet lang meer te leven had en dat zij dat einde rustig afwachtte zonder enige angst of paniek.

Op 17 oktober zou zij 89 geworden zijn. Vier jaar geleden mocht ik haar voor dit blad nog een resem vragen stellen, onder meer over het gezin van elf kinderen waarin zij in West-Vlaanderen was opgegroeid en de verhuis naar het Antwerpse Edegem uit economische noodzaak. Haar hart was níét mee verhuisd, want Mia is altijd West-Vlaamse gebleven; ze had geen hoge dunk van mensen die hun afkomst verloochenen. Hoewel zij liever bibliotheekwerk had gedaan, belandde zij aanvankelijk in Brussel bij de firma Remington Rand, die uitsluitend voor Waalse klanten werkte en waar zij elektronisch lonen leerde berekenen. In plaats van in de boeken, kwam zij in de cijfers terecht, maar zij maakte er het beste van, zoals alles wat Mia in haar boeiende leven heeft aangepakt, want naar eigen zeggen heeft zij “een goed leven gehad en tussen de cijfers door kon ik nog gedichten schrijven”.

Een paar van die gedichten zijn door de “Vlaamse Dietser” Pieter Vis op muziek gezet. Op haar door vrienden georganiseerde vieringen viel haar “Ode aan Vlaanderen” bij alle meezingers duidelijk in de smaak.

Na haar cijfertjeswerk voor Wallonië, werd Mia zwaar ziek, maar daar had Wallonië niks mee te maken, of wat had je gedacht? Daarna is zij nog zeventien jaar gaan werken bij het Vlaams Economisch Verbond (VEV), waar ook die andere Vlaamsgezinde dame, Colomba Thiel (+1987) werkte. Tekenend voor de immer positieve instelling van Mia was haar antwoord op de opmerking van Colomba dat het VEV niet Vlaams meer was: “Dan moeten wij het weer Vlaams maken”. Juist, de Vlaamsgezindheid heeft Mia Dujardin van in haar West-Vlaamse wieg meegekregen en dat heeft heel Vlaanderen geweten. Overal waar aan Vlaamse beweging werd gedaan, stond Mia Brans-Dujardin vooraan, maar nergens drong zij zich op: de Vlaams-Nationale Debatklub met Rudi van der Paal, het Vlaams Blok met Karel Dillen, de NVOS met Wilfried Aers, de IJzerwake met Johan van Slambrouck en Wim de Wit, Pro Vita,… Om het met een parafrase van Anton van Wilderode te zeggen: Mia was overal aanwezig, zij vocht met woord en daad.

Dankzij een geplande herdenking van Staf de Clercq, waarvoor de initiatiefnemers iemand nodig hadden met een groot adressenbestand, kwam Mia terecht bij Jan Brans, gewezen hoofdredacteur van Volk en Staat. Hoewel allebei “sterke karakters”, klikte het tussen die twee zo goed dat zij getrouwd zijn. Jans overlijden betekende, na vijf jaar, het einde van hun huwelijk, maar op onze praatstoel noemde Mia die luttele jaren samen nog steeds de gelukkigste van haar leven. Gedenkwaardig in dat leven van inzet voor Vlaanderen, blijft Mia’s vlekkeloze organisatie van “Waar is de Tijd?”, een festijn waarmee zij Vlamingen van verschillende gezindheden bij mekaar aan tafel wou brengen. Zij had daar drie blokken voor uitgekiend: Vlaams Blok, Volksunie en twijfelaars of politiek daklozen. Daar was maar één familie die haar een andere tafel kwam vragen. Om maar te zeggen dat Mia, de “engeldoet-al” van de Vlaamse Beweging zoals ik haar heb genoemd, haar Vlaamse papenheimers kende als geen ander.

Wie naar een naam of een historisch gebeuren in de Vlaamse Beweging zocht, maar er “niet kon opkomen”, hoefde maar naar Mia te bellen en hij wist het weer. Hoeveel Vlamingen heeft zij niet gekend en ontmoet (en soms tegengesproken)? Cyriel Verschaeve, Wies Moens, Jan Brans, Wim Maes, Rudi van der Paal, Herman Wagemans, Karel Dillen, Hugo Schiltz, Rik de Wever, Arthur de Bruyne, Wilfried Aers en vele anderen. Mia hield van haar volk, maar kon scherp en kritisch oordelen over zijn leiders. Ook over dit blad spuide zij, als trouwe lezeres, wel eens erg kritische bedenkingen, maar zij bleef het toch lezen want, zei ze, “er is in Vlaanderen geen alternatief voor ‘t Pallieterke”. Het zal de Vlaamse Beweging heel moeilijk vallen om een nieuwe “engel-doet-al” te vinden. Al was Mia noodgedwongen al enkele jaren niet meer die bezige bij die zij levenslang is geweest, haar ziekte en haar heengaan laten een grote leemte achter. Het volk van Vlaanderen én van Nederland kan massaal afscheid nemen van deze Grote Dame in de basiliek van Edegem op vrijdag 7 oktober om 11 uur. Aan zus Lieve, die Mia met grote toewijding heeft verpleegd en bijgestaan, onze innige deelneming.

Hvo

In memoriam

Hans van Vlierberghe Twee jaar geleden mocht ik in dit blad de nagedachtenis eren van de bevlogen Vlaamsgezinde Lut Vleminckx, echtgenote Van Vlierberghe, door Hans, samen met hun kinderen, met veel toewijding over de drempel geholpen van het hiernamaals waarin zij als beginselvaste heidenen niet geloofden. Twee jaar geleden is Lut haar man voorgegaan; Hans is haar op 25 september gevolgd.

Gevolgd in het “niets”? Daar spreek ik mij niet over uit, omdat ik ieders recht op een eigen geloof of ongeloof wens te eerbiedigen. Waarin zowel Hans als wijlen Lut in elk geval wél rotsvast geloofde, was de eindbestemming van Vlaanderen, die voor hen niets minder mocht zijn dan een zo onafhankelijk mogelijke republiek. Toen ik het bericht van zijn overlijden - véél te vroeg, want Hans is maar 66 jaar mogen worden - toegestuurd kreeg, dacht ik spontaan aan dat strijdvers van Berten Rodenbach: “Nicht raisoniren… Weer u scherp en eind als een soldaat!”

Hans heeft heel zijn te korte leven als een soldaat de Vlaamse Beweging gediend: Were Di, VMO, betogingen tegen Egmontpact en andere voor Vlaanderen schadelijke “overwinningen”. Op de betoging in Dilbeek tegen Egmont stond hij samen met Luk van Nieuwenhuysen leden te ronselen voor de VNP, voorloper van het Vlaams Blok/Belang. Dat pionierswerk ging hem goed af, als gedreven en stevig gedocumenteerde ideoloog en werver voor de Vlaamse en rechtse zaak, maar Hans had meer pijlen op zijn vaak strakgespannen boog.

Behalve wichelaar naar aardstralen en wateraders, was Hans ook een uitstekende kalligraaf en een niet van talent gespeend schilder. Hij was van Schaarbeek, en wie zich de fratsen van ene Roger Nols nog herinnert, weet wat die Brusselse voorstad betekend heeft in de woelige geschiedenis van betogend Vlaanderen. Niet iedereen kan heiden zijn, lees ik op zijn doodsbrief en daaronder deze verzen van René de Clercq: Elk and’re hemel is een waan.

Alleen het luchtgewelf de diepten waar de sterren staan, bloeit heerlijk in mijzelf.

Van Hans is vorige zaterdag in de aula Nethehof van Hulshout afscheid genomen. Bij dit betreurenswaardige verlies van een sterke en standvastige soldaat in de Vlaamse vrijheidsstrijd, bieden wij zijn vier kinderen en tien kleinkinderen onze innige deelneming aan.

Hvo

Probleem duidelijk, oplossing omstreden Voorbije dinsdag organiseerde de Debatclub een debat tussen Theo Francken en Filip De Winter met als thema’s: asiel, immigratie en multicultuur. Nooit in de geschiedenis van de Debatclub kwamen er zoveel toehoorders opdagen. We telden, en we overdrijven niet, zo’n 400 aanwezigen. Beide debatters waren aan elkaar gewaagd. Beiden zijn welbespraakt en kennen hun dossiers. Een debat zonder winnaar en zonder verliezer, maar een debat zoals een debat moet zijn. Het publiek genoot.

Theo Francken kwam zijn palmares verdedigen tegen Filip Dewinter, die weliswaar geen beleid kan voorleggen, maar wel een door voortschrijdend inzicht gerijpte beginselvastheid.

Ondanks de vijandigheid tussen het voetvolk van de twee partijen op de sociale media, was het hier verbroedering op alle niveaus.

Voor Dewinter is Francken geen Angela Merkel, zit zijn hart inzake migratie wel op de juiste plaats, maar is hij ook geen Viktor Orban: hij verzet zich niet tegen de heilloze dictaten van de EU. Daardoor waren er in 2015 twee keer zoveel asielaanvragen als het jaargemiddelde onder Elio di Rupo.

Verschil met vorige regeringen Toch heeft deze coalitie al een groot verschil gemaakt met het recente verleden, betoogde Francken: de voorwaarden voor gezinshereniging in meerdere opzichten zijn verstrengd;

de paarsgroene Snel-Belg-wet afgeschaft; het asiel beperkt in de tijd en tot echte probleemlanden; het evenwicht tussen actieve (studie of werk) en passieve immigratie (gezinshereniging of asiel) enigszins hersteld van 20/80 naar 30/70 (EU-gemiddelde is 50/50); een groter percentage daadwerkelijke uitzettingen van illegalen; en geen collectieve regularisaties meer. Vóór 2019 beloofde hij nog een radicale vereenvoudiging van de asielwetgeving, waar gehaaide advocaten nu volop hun voordeel mee doen.

Dewinter aanvaardde die cijfers zonder meer, maar vond het allemaal dweilen met de kraan open. Wat meer uitwijzingen langs de achterdeur, jawel, maar tegelijk een grotere instroom via de wijd openstaande voordeur. En daar doet de N-VA niets aan. Betreffende het centrale probleem van de islam blijft ze zelfs beaat de inplanting van die ideologie verder vergemakkelijken.

Het EU-probleem Francken legde dan vanuit de praktijk uit welke hindernissen er bestaan of zelfs recent geschapen zijn. Asielzoekers werden op of rond de Middellandse Zee teruggestuurd totdat een Euro-rechter in 2011 besliste dat asielzoekers niet mogen tegengehouden worden. Sindsdien is de toevloed geëxplodeerd, en zijn er terloops ook duizenden bootmigranten verdronken, helemaal voor rekening van die rechter en de opengrenzenlobby. Heel wat dergelijke weetjes waren nieuw voor het publiek. Niet voor Dewinter, die Franckens pleidooi voor “pushbacks” wel toejuichte, maar ook contrasteerde met het feitelijke regeringsbeleid, dat gewoon de EU-oekazen uitvoert.

De staatssecretaris verdedigde de Turkijedeal, die volgens hem concreet aan het bijdragen is tot de migratiebeheersing. Hij sprak zich uit tegen de visumvrije toegang voor alle Turken, maar was er gerust in dat Turkije nooit aan de voorwaarden daartoe zal voldoen. Hij was het er mee eens dat het asielbedrog door het Kalifaat als reisbureau voor jihadstrijders gebruikt is, maar zijn keuze voor maximaal inzetten op screening en andere al bestaande instrumenten kon het publiek hoorbaar niet overtuigen.

Het islamprobleem Het islamprobleem dus. Francken was tegen import-imams, tegen radicalisering, maar vond niet dat er met de islam zelf iets scheelt.

Dewinter wees erop dat het aantal terreurdaden gepleegd door asielbedriegers zeer hoog is, en wel degelijk door de islam geïnspireerd, niet door één of ander “islamisme”. Op vraag van Francken stelde hij dat de islam niet moet verboden worden, maar evenmin erkend of gefaciliteerd. Hij pleitte nogmaals voor assimilatie als alternatief voor een islamkolonisatie.

Francken erkende dat het VB in het verleden vaak gelijk gehad heeft, bv. over Sharia4Belgium. Maar hij wou niets te maken hebben met Dewinters voorstel om moslims bij weigering van assimilatie collectief uit te zetten.

De vragenronde leverde het voorspelbare protest tegen de halfslachtigheid van de regering op, en ook wat tegen de onhaalbaarheid van het VB-alternatief.

Francken erkende de ongerijmdheid van de Saoedische weigering om vluchtelingen op te nemen, maar stelde ook hier weer vast dat het internationaal recht verhindert om er iets aan te doen. Als Dewinter staatssecretaris was, zou hij dat supranationaal recht feestelijk negeren, eerst en vooral door de grenzen echt te sluiten.

En toen gaven de sprekers elkaar vriendschappelijk de hand.

Het debat is te herbekijken via: www.debatclub.org

14

Brieven

6 oktober 2016

Vervlogen tijden

De VVB

Pallieterke, Ik ben zo vrij u een verhaaltje uit 1978 te vertellen. Ik was student, actief in het KVHV Antwerpen en het was volop Egmontpacttijd. Ik was er een fervent tegenstander van.

Met het KVHV organiseerden we een debatavond over het Egmontpact in de grote aula van de Ufsia aan de Rodestraat te Antwerpen.

Eén van de sprekers op dat debat was Amedee Verbruggen. Ik bracht hem van Bazel naar Antwerpen.

Onderweg vertelde hij (terwijl hij zijn pijp leeg klopte tegen de deur van mijn moeders auto!) over de verschillende strekkingen in de Vlaamse Beweging en over de te volgen strategie. Hij kende dit probleem al van aan het front (Frontpartij versus Activisme). Nadien zijn dergelijke discussies nooit opgehouden in de Vlaamse Beweging.

Eens een bepaalde macht of sterkte bereikt, begint het…. NU ook weer….

Amedee zei me: “We moeten onze leiders leren vertrouwen.” Ik geloofde hem niet en ik was overtuigd dat Hugo Schiltz het verkeerd voor had.

Het “inschrijvingsrecht” voor Franstaligen was onverteerbaar voor de Vlaamse Beweging.

De geschiedenis heeft me ongelijk gegeven.

Het Egmontpact zou, als het gerealiseerd was: - De grenzen van Brussel definitief geblokkeerd hebben – Het probleem BHV zou niet aan de orde geweest zijn - De faciliteiten zouden niet meer bestaan (uitdovend na het inschrijvingsrecht) - En veel andere verworvenheden die nu politiek niet meer realiseerbaar zijn.

We hadden met dit pact ongetwijfeld nu verder gestaan. Tindemans liet de regering vallen en de politieke Vlaamse Beweging bleef verdeeld en gesplitst achter. Lode Claes, Karel Dillen en Hugo Schiltz waren drie bekwame en Vlaamsgezinde mensen, echter, met een groot ego. Het resulteerde in drie partijen.

Nooit is de Vlaamse Beweging zo lang monddood geweest.

Daarom doet de huidige evolutie binnen de Vlaams-nationale familie pijn. Gaan we dit opnieuw beleven?

Ik geloof in de politieke strategie van N-VA dat een langdurige oppositie van de PS en een naar extreemlinks evoluerend gewest een verdere samenwerking met Vlaanderen onmogelijk zal maken.

Ik deel de mening van N-VA dat links Wallonië vragende partij zal worden voor confederale structuren. Zij zullen de macht in Wallonië verkiezen boven de Belgische oppositie.

Kwestie van volhouden en overtuigd te zijn van de strategie.

Laat de politieke partij aan politiek doen en laat de beweging bewegen, maar hou samen het einddoel voor ogen.

Kris Claessens – Bazel

Koen Geens Pallieterke, Op maandagavond 26 september ging er een debat door over veiligheid in Brussel. Volgens berichten op de sociale media drukte Koen Geens van de CD&V daar de hoop uit dat er binnen de 10 jaar een Turk of Marokkaan premier wordt van België. Hoe dat te rijmen valt met de strijd voor vrouwenrechten van zijn voorzitter Wouter Beke is mij een raadsel. Hoe dan ook, ik van mijn kant hoop dat die verraderspartij bij de volgende verkiezingen definitief van de kaart geveegd wordt.

Wim de Winter - Antwerpen

Kruisende woorden oplossing 1025

Pallieterke, Er is nogal wat aan de gang in de Vlaamse beweging. Als voorzitter van de VVB zit ik er met mijn neus op. Liefst van al wil ik met de VVB mensen samenbrengen om de droom van een onafhankelijk Vlaanderen concreet te maken. Een stappenplan zoals de Catalanen dat momenteel uitrollen, wordt haalbaar als genoeg mensen met de juiste kennis en goed politiek doorzicht rond de tafel gaan zitten.

Het is het Witboek dat de VVB in haar beleidsplan al een tijdje belooft. Ge schrijft dat het er nog niet is. Dat is juist. Maar twee dingen: zo’n handleiding naar onafhankelijkheid en om het draagvlak te verbreden moet wel een ‘smoel’ krijgen. Er moeten een aantal representatieve mensen uit de Vlaamse beweging voor tekenen. Denk aan de impact van het Warandemanifest in 2005. De inhoud sloeg in, maar de rist mensen achter het manifest: dat sloeg pas in.

Ten tweede: internationaal, maar ook nationaal evolueren er tal van dingen enorm snel. De Catalanen beogen onafhankelijk te zijn tegen de herfst van volgend jaar. Inmiddels is bij ons het gemanoeuvreer begonnen om het in aanloop naar de verkiezingen van 2019 (en vergeet de lokale bollekeskermis van 2018 niet!) tóch over het communautaire te hebben, zonder de Franstaligen te bruuskeren. Van oefeningen in luchtledige naar theater voor eigen winkel. Allemaal goed en wel, partijpolitiek verloopt wat op die manier. Maar ons Witboek moet inpikken op wat mogelijk wordt wanneer de ‘pax belgica’ eindigt en een nieuw communautair opbod zich aftekent. Een stappenplan naar een Vlaamse republiek moet dan een geloofwaardig alternatief zijn, waarover gepraat wordt, en geen ‘verplicht nummertje’ van de VVB omdat we nu eenmaal de ‘organisatie voor onafhankelijkheid en samenwerking’ zijn.

Bovendien menen wij het echt als het gaat over ‘samenwerking’. Wij willen verbinden en niet verdelen, hoe de media ons optreden de afgelopen weken ook hebben uitgelegd. Veerle Wouters, Hendrik Vuye, Gerolf Annemans, de nieuwe mannen en - hopelijk ook - vrouwen achter Objectief V van de N-VA: wij willen het beste uit hun werk puren en zelf ook het beste van wat we zelf in huis hebben aan deze mensen aanbieden. Kruisbestuiving dient namelijk niet om steriel te eindigen in de marge van het politieke debat over de toekomst van onze natie. Nu, de ene keer lees ik in ’t Pallieterke dat ik als bewegingsboer maar beter op mijn ganzen pas als de partijpolitieke vos de passie preekt. De andere keer net het omgekeerde.

Wat is het nu?

Ik weet het: impact is voor een organisatie als de VVB van levensbelang. En net dat nuttig oordeel miste ik wat in de berichtgeving in ’t Pallieterke de afgelopen weken, wanneer de VVB ter sprake kwam. Het lijkt wel of wij geen deuk in een pak boter slaan. De meeste waarnemers zijn het erover eens dat wij een goede mix aanbieden van waakhond en toekomstvisie. De republikeinse visie is alom bekend.

Maar vorige week gingen we op de koffie bij minister Weyts om het nog eens over het oude Gordelzeer te hebben. Met succes. De Gordel is deels hersteld, maar er dienen zich nu ook nieuwe handgrepen aan om het grote publiek opnieuw te lokken naar Vlaanderens ‘recreatiefste’ (De Gordel dus). Als het goed is, dan zeggen we het toch ook? Ik hoop er maar op dat de komst van Bert Schoofs naar het hoofdkwartier van de VVB en de nieuwe uitdaging van Steven Vergauwen bij ICEC ook in de juiste context worden geplaatst door mijn lijfblad.

Het laatste wat ik wens is dat ge uit hetzelfde vaatje tapt als het gebelgde Nieuwsblad, toen het over de irrelevante en verschrompelde Vlaamse beweging ging.

I

S

N X

I

O T

E

R

E

R

X D L

P R

X E

K

O K R A L

X

I

M

X

A V

E

P

X

A R

E N A N X

X

T I J

Pallieterke, De voetbalclubs van eerste tot derde klasse staan bij de Sociale Zekerheid, bij de RSZ, voor één miljoen euro in het rood. En als ze dan nog een afbetalingsplan krijgen, “vergeten” ze dat.

Dat blijkt uit een vraag van Barbara Pas (Vlaams Belang). Het antwoord van minister De Block is cynisch voor de supporters die wel belastingen betalen en wellicht opofferingen moesten doen voor hun abonnement (bekermatchen níét inbegrepen) en andere uitgaven. Reagan zei: “Wat een contrast tussen het werk van de voetbalmiljonairs op het veld en het zweet dat de fans tijdens de week laten.” Die sjotters met hun Wags (‘wifes and girlfriends’) en hun dikke auto’s lijken het nieuwe blauwe bloed.

Het is de hoogste tijd dat de tering naar de nering wordt gezet. In een tijd van kille besparingen. Natuurlijk geen denken aan om uw en mijn voetbalpret te ontzeggen. Maar met alle undercover-bekentenissen van trainers, de gokverhalen, het vaak negeren van de eigen jeugdopleiding en dito talent is het tijd (zeker voor KBVB en FIFA) om een pak boetes te incasseren.

Reddy de Mey - Oostende

Fiscale administratie Pallieterke, Naar verluidt werven ze bij de administratie van Financiën een logopediste aan om dyslexie te detecteren bij de ambtenaren. Zo hoopt men inversies van cijfers zoals 2,4 miljard i.p.v. 4,2 miljard te voorkomen.

Ortwin Reymen - Holsbeek

Pallieterke, De Wever is al lang geen Vlaams-nationalist meer. De voorbije jaren is hij niet alleen zijn overtollige kilo’s kwijt geraakt, maar blijkbaar ook zijn Vlaamse strijdlust. Was het niet Bart de Wever die vier jaar geleden scherp uithaalde naar de strijdorganisaties van de Vlaamse Beweging als zouden zij meer een bedreiging dan een meerwaarde zijn voor een succesvol Vlaanderen. Hij werd toen, ironisch genoeg, op de vingers getikt door toenmalige VVB-voorzitter Peter de Roover die nu, na een ware metamorfose van vurig flamingant tot belgicist, als fractieleider annex schoothondje achter hem aanloopt. Was het niet BDW die enkele jaren geleden zijn partijgenoot Mark Demesmaeker op het matje riep nadat die het had gewaagd om naar de IJzerwake te gaan? Bart kent duidelijk zijn prioriteiten. Op 13 maart jongstleden zat De Wever broederlijk supporterend naast de rode Keizer van Oostende Johan vande Lanotte tijdens de basketfinale in Vorst, uitgerekend op de dag van het Vlaams Nationaal Zangfeest, de jaarlijkse hoogmis van de Vlaamse Beweging. Ja, in plaats van te roepen langs de zijlijn is de N-VA nu aan de macht. Hoezo, welke macht? N-VA slaagt er niet eens in om het ritueel slachten te verbieden, laat staan een strikte toepassing van de taalwetgeving in Brussel en de Rand of het lakse schorsingsbeleid van langdurig zieken en werklozen in Wallonië, nochtans federale materies, af te dwingen. Kortom, zoals destijds met de Volksunie en nu met N-VA, van verraad naar verraad tot het Vlaamse kalifaat.

Thomas Smet - Sinaai

De Vlaamse vakman

ABONNEMENTEN

C H

T W A

Bart de Wever

Bart de Valck, voorzitter VVB - Berchem

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A A S T R O N O M B U U R X U I L E C D I E S Y X I E D I K E A X L E N E O E X M A A K X F V R A A G G E S G I P X R E E T X H S O F I E X E S I U T X T R I L T J E X I A T A X U K E R N A X S A B L L O O N E I S E

Voetbal

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

6 oktober 2016

Ariël Jacobs

Roskammen

Ons voetbal heeft serieus gezichtsverlies geleden. Onze landskampioen ging af als een gieter tegen Kopenhagen, nu ook niet meteen een wereldploeg. 4-0 werd het in de Deense hoofdstad tegen een tegenstrever zonder enige creativiteit, die alleen maar gevaarlijk was op stilstaande fases. In de eerste wedstrijd van de Champions League ging Club Brugge in het Jan Breydelstadion tegen Leicester ook al met de billen bloot.

Daar staat blauw-zwart nu, troosteloos als laatste in zijn groep, met nul punten en een doelsaldo van nul voor en zeven tegen. Moeten we ons zorgen maken over de sterkte van onze Jupiler League? Men kan aanhalen dat de Belgische ploegen het niet slecht tot goed doen in de Europa League, maar dat telt niet.

In Europa wordt men afgerekend op de resultaten in de Champions League en daarmee basta! Het is nu bang afwachten op de volgende thuismatch tegen FC Porto. Laat ons de vingers kruisen en hopen op betere tijden.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Respect Een ex-trainer van Kopenhagen was Ariël Jacobs, ken je hem nog? Hij won met Anderlecht drie prijzen in vier jaar, en toch was het de grote liefde niet tussen Ariël en het kritische Anderlechtpubliek. Dat heeft Ariël Jacobs mogen ondervinden tijdens de kampioensviering na de beslissende match tegen Club Brugge. Hij werd meedogenloos uitgejouwd door een deel van de supporters toen hij het podium betrad. Hoogst ongepast en vernederend als je het mij vraagt. Het moet de eerste keer in de geschiedenis van paars-wit geweest zijn dat er werd uitgefloten na het behalen van een landstitel.

Ik heb wel respect voor de man, want er zijn weinig trainers die het vier jaar uithielden bij Anderlecht. Ik ken Jacobs persoonlijk niet zo goed, maar hij was wel een streekgenoot van mij. Toen ik nog een jong manneke was, ging ik af en toe eens kijken naar Diegem Sport, dat in derde nationale speelde. Ariël was er

de midvoor, en een echte doelpuntenmachine.

Jaar na jaar was hij topschutter van de reeks.

Zijn moeder had een café recht tegenover het veld en daar ging ik na de match soms een pintje drinken.

Je kon in Machelen, mijn geboortedorp, beter zwijgen dat je in Diegem naar het voetbal was geweest, want de rivaliteit tussen die twee dorpen was nogal hevig. Ik was al bijna in ongenade gevallen omdat ik een aansluitingskaart had getekend bij FC Peutie en niet bij CS Machelen... Je moest het lot niet tarten.

Ik moet toegeven dat ik een paar weken geleden weer heb gezondigd. Ik ben gaan kijken naar Diegem tegen Leopoldsburg. De kapitein van Diegem was Pieter Jacobs, de 38-jarige zoon van Ariël. Diegem won met 5-2 en Pieter scoorde driemaal. Het zit duidelijk in de genen...

Gille van Binst

Als de schroothoop wenkt Voor de toekomst van het voetbal valt te hopen dat Fred Vanderbiest, coach van “great old” RAFC Antwerp, de bal misslaat als hij beweert dat 99 procent van de voetballers al eens een gokje waagt. Met de nog luttel bekend geraakte gevallen na de Chinese affaire-Ye is de schade voor de populairste sport ter wereld al heel hoog. Die vertaalt zich in verlies aan geloofwaardigheid.

Eens die volledig is kwijtgespeeld, wenkt de schroothoop. Het is nog niet zover, maar een sport die elk jaar wereldwijd weer wat meer gedomineerd wordt door de geldmoloch is onderweg naar dat bedenkelijke eindpunt. Gokken en sjoemelen zijn bepalende ziekten in dat trieste scenario.

Maar de meest bepalende is het ontkennen van een huizenhoge problematiek in de voetbalwereld én het eigen aandeel daarin van dubieuze figuren die een sport misbruiken voor zelfverrijking. Alleen naïevelingen hechten nog geloof aan het zelfverklaarde ongeschonden eerstecommuniezieltje van “heren” als Sepp Blatter of Michel Platini.

Men kan zonder kans op vergissen stellen dat, wereldwijd, dozijnen “mindere voetbalgoden” in hetzelfde poenbedje ziek zijn. Wie van die trieste corruptieclub op bewijskracht van klokkenluiders zoals de Britse krant “The Daily Telegraph” stuit, heeft gewoon brute pech. Voormalig Engels bondscoach Sam Allardyce en ook ex-Antwerpcoach Jimmy Floyd Hasselbaink weten er al alles van.

In eigen land ook ex-OHL-voorzitter Jimmy Houtput. In Het Nieuwsblad vroeg voetbaljournalist Ludo Vandewalle zich af of Allardyce “het topje van de ijsberg” is. Een topretorische vraag. Vandewalle heeft wel gelijk als hij zegt dat verhalen over transfers met grof geldgewin voor managers, coaches en andere “clubmensen” legio zijn, maar moeilijk te bewijzen.

Pontius Pilatus Zo zullen we het fijne van het schabouwelijke verhaal over de bij Standard verdreven coach Yannick Ferrera wel nooit te weten komen, laat staan iets kunnen bewijzen over de “beweegredenen” van al wie erbij betrokken is. Het is een allesbehalve koosjer verhaal.

Eén van de gevolgen is dat de sympathie voor de Rouches bij iedereen, eigen fans (misschien) uitgezonderd, grote schade opliep. Wie met het vak sportjournalistiek wat vertrouwd is, en met de intern gevoerde,

Armoe troef

Winnen of…

Wedden dat?

Wat was er zo speciaal aan de wedstrijd tussen Lokeren en KV Kortrijk? We legden ons oor te luisteren in Daknam waar ze ons wisten te vertellen dat Lokerenvoorzitter Roger Lambrecht al een hele tijd de kriebels heeft na de povere start van zijn ploeg, met amper zeven punten uit acht wedstrijden als trieste balans.

En zeggen dat de voorzitter met Georges Leekens de beste trainer van de wereld en omstreken heeft binnengehaald. Kan Mac the Knife het verhelpen dat zijn vakkundige uitleg tot dusver boven de petjes van de spelers ging?

Vaneigens niet, maar het was hem wel geraden, op straffe van verbanning, om punten te pakken tegen Kortrijk. Onze verslaggever in Lokeren zat erbij en keek ernaar.

Het zal aan ons gevoelig hartje liggen, want we hebben altijd al een zwak gehad voor ploegen die aan de staart van de rangschikking moeten pompen om niet te verzuipen. We kunnen er niet naast kijken dat Westerlo en Waasland-Beveren, in afwachting van beterschap, miserie troef spelen. Het duel van het voorbije weekeinde tussen de twee was dan ook een vooruitgeschoven zespuntenwedstrijd. Met aan de ene kant de ploeg die een week eerder stuntte tegen Anderlecht en aan de overzijde elf Waaslandse kostgangers en legionairs die niet naar het Kuipje waren gekomen om de rode lantaarn over te nemen. Dat veronderstellen we tenminste, want met al die weddenschappen van tegenwoordig zou een mens nog beginnen twijfelen.

Hij blijft Al was de frut van Leekens danig zuur aan het worden, de aflossing van de wacht zal nog niet voor morgen zijn in Lokeren dat na de slappe prestaties van de voorbije weken nog eens met overtuiging kon winnen. We zijn beter gewend van KV Kortrijk dat zich gedwee liet inpakken. We weten niet wat de mannen van Leekens te eten hebben gekregen, maar het moet iets straf geweest zijn, want het was weeral een tijd geleden dat we ze nog zo weerbaar en vastberaden voor de dag zagen komen.

Daarmee lijkt het (olifanten)vel van Mac the Knife tijdelijk gered. Dat kunnen we alleen maar toejuichen, wan hij is en blijft een dankbaar “onderwerp” in deze kolommen.

15

Dag rode lantaarn Een hoogstandje hadden we niet verwacht in het duel tussen Westerlo en Waasland-Beveren. We hebben al beter voetbal gezien, maar in het Westelse Kuipje gaan ze daar geen vijl over spannen na de winst en de drie kostbare punten die ze rijker zijn geworden. Zand erover.

De rode lantaarn zijn ze dan toch al kwijt; die verhuist naar Beveren, waar ze hem, met wat meeval, in de loop van deze week al kunnen doorgeven. Het is misschien wat veel gevraagd, maar dan moet er, om te beginnen, thuis al gewonnen worden tegen Eupen. Opnieuw een zespuntenmatch met alles erop en eraan. Wat willen ze nog meer in Beveren?

Twee toppers die niet veel voorstelden. Dan hebben we het over Standard tegen Anderlecht waarover we, op de nipte winst voor de bezoekers en het beslissende kopbaldoelpunt van hun Poolse aanwinst Teodorczyk na, vlug uitgepraat zijn. In Brugge waar AA Gent nipt de duimen moest leggen voor Club was het al niet veel beter gesteld. Weinig voetbalplezier voor de neutrale toeschouwers. En al even weinig vreugde in het verliezende kamp, veronderstellen we.

Woeste Hein “Als het zo zit, zorg ik zelf wel voor de show”, meende Hein Vanhaezenbrouck, die we zelden zo over zijn toeren hebben gezien omdat zijn ploeg geen strafschop kreeg nadat de Brugse verdediger Denswil voetbal met rugby verwarde.

Dat de scheidsrechter en zijn assistenten uitgerekend op dat moment een stofje in hun oog hadden, kan de besten overkomen. En Vanhaezebrouck? Even dachten we dat hij ging zeggen: “Als het zo zit doe ik niet meer mee.”

Zover zal het niet komen. In Gent mogen ze zich al beginnen opmaken voor de komst van leider Zulte-Waregem, nu zondag. Met boze Hein op de trainersbank, mogen we hopen.

Strootje trek Bij KV Mechelen konden ze niet lachen met de platte klucht die zich onder hun neus afspeelde in Genk. Laurens Paulussen wist niet wat hem overkwam toen hij door scheidsrechter Wouters werd uitgesloten, terwijl de vermeende dader van handspel, Mats Rits, ernaar stond te kijken met een gezicht om hem de absolutie te geven zonder te biechten. Intussen moest KVM wel zeventig minuten veder met tien en had het verlies tegen Genk anders

weinig propere machtsstrijd op Sclessin, zal beamen dat er niet massaal getreurd werd toen Standard, als enige van drie Belgische clubs in de Europa League, verloor van Ajax Amsterdam.

In Het Laatste Nieuws lieten de analisten Aad de Mos en Jan Mulder er voorbeschouwend geen twijfel over bestaan dat ook hun sympathie voor de Rouches fel bekoeld is. De Mos was het eens met volgende uitspraak van Mulder: “Ik hield van Standard, maar die laatste trainerswissel was beneden alle peil. De houding van die Jankovic! Hij kan wel een goede trainer zijn, maar ook een slechte mens.” Het lachje van Mulder bij die zware uithaal doet niets af aan de inhoud van zijn boodschap. Toch is het vraag of hij zijn giftige pijl niet op meer volk dan alleen Jankovic moest richten.

Wie nog aan het Pontius Pilatusgehalte van de Serviër twijfelt, kan zich altijd bevragen bij de doelmannen Tome Pacovski, Colin Coosemans en Wouter Biebauw. Zij zullen Jankovics trieste rol niet ontkennen bij hun vakkundig uitrangeren door Olivier Renard, toen “sportief verantwoordelijke” bij KV Mechelen. Nu zwaait hij in die functie de plak op Sclessin. Jankovic weet aan wie hij zijn transfer naar Luik dankt. Zolang het “dienst tegen wederdienst” voor eigen lucratieve glorie ook daar duren kan.

Om dit schroothoopstukje af te ronden: wat bedoelde AA Gent-coach Hein Vanhaezebrouck precies met zijn “hier zit iets achter” na de penaltyblunder van ref Boucaut in de match tegen Club Brugge? Allicht hetzelfde als KVM-voorzitter Johan Timmermans met zijn vraag waarom Luc Wouters, ook burgemeester van Lummen, als Limburger de match Genk-Mechelen mocht fluiten?

Die eindigde met elf tegen tien op winst voor Wouters’ gouwgenoten na een eveneens bizar penaltygeval én uitsluiting van een KV-speler die bij de fase niet betrokken was. Of hoe ook arbitrage mee de weg naar de schroothoop plaveit. kunnen uitdraaien. Die mislukte kolder krijgt vermoedelijk nog een staartje. Al verwachten we niet dadelijk een happy end.

Nieuwe generatie Als de bladeren beginnen te vallen, komen de crossers op het voorplan. Wat mogen we verwachten van het nieuwe seizoen veldrijden?

Hopelijk veel, al vrezen we dat het al Wout van Aert zal zijn dat de klok slaat. Niet dat we het hem misgunnen, verre van.

Maar het veldrijden moet het nu eenmaal hebben van duels scherp op de snee en we zien nog niet te veel concurrenten die het ons aller Wout bestendig lastig gaan maken. Waarmee we geen afbreuk willen doen aan de talenten van Jens Adams, Laurens Sweeck, Tim Merlier en andere generatiegenoten van Van Aert.

Na de platte rust die Bart Wellens en Sven Nys gegund is, is de aflossing van de wacht alleszins verzekerd. Zoveel is zeker. Laat maar waaien.

Letterlijk en figuurlijk.

Pittig duel Als Mathieu van der Poel er ons wilde aan herinneren dat hij ook een woordje wil meespreken in het veldrijden, dan is hij daar met glans in geslaagd. Vraag het maar aan Wout van Aert die zich, na een duel om duimen en vingers af te likken, gewonnen moest geven in Gieten.

Op het moment dat de toeschouwers hun hals rekten en uitkeken naar de spurt tussen de twee koplopers hoorden we iemand vloeken tegen de sterren op. Dat is weinig beleefd, maar voor één keer is het Wout van Aert vergeven, want zijn ketting lag eraf. Driedubbele pech voor de wereldkampioen, maar het doet niets af aan de verdienste van Mathieu van der Poel die, ondanks zijn knieoperatie, al vroeg de vorm te pakken heeft. Het veldrijden kan er maar wel bij varen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

6 oktober 2016

nen! Nog even wachten tot 2018 en dan zal blijken dat er véél dapperen het risico willen lopen. Heel veel.

Uniek Net was er hommeles over een missie naar de Filipijnen van ene Astrid, lid van het belgisch koningshuis. De Filipijnse president zou namelijk een vijs kwijt zijn. Toch goed dat al die missies uit het verleden naar perfect normale en eerbare mensen gingen.

Scabreus Brussel had al twee genitale straatschilderwerken en nu is daar nog een anaal schilderwerk bij gekomen. De fascinatie van sommige media daarvoor spreekt boekdelen. Of broekdelen, misschien.

Zwelgpartij

Absurdistan Dikke schrik Na alle commotie rond Eandis, volgde uiteindelijk een reactie van het Chinese (staats) bedrijf State Grid. Bij onze collega’s van een niet nader genoemde kwaliteitskrant werd dat betiteld als “State Grid spreekt”. Onheilspellend klinkt zo’n titel!

Doopfeest De herfst is traditioneel de periode van de studentendopen. Naar aanleiding van nogal grove toeren bij de Nederlandse studentenvereniging Vindicat moet iedereen daar weer een mening over hebben. Geen enkele van die

broodschrijvers die er enig benul van heeft welke doop men moet ondergaan vooraleer voor ‘t Pallieterke te mogen werken. Daar zijn studenten klein bier tegen. (Groot bier zijn wij liefst zelf.)

Eénzijdigheid Het Amerikaanse CNN bracht een niet al te flatterend artikel over Theo Francken en liet daarin twee volksvertegenwoordigers aan het woord. Uiteraard twee Franstaligen uit de oppositie. Dat soort trucjes hoeft niet te verbazen, wetende dat de Franse journaliste Pauline Armandet de nodige info voor dit artikel heeft geleverd. Objectiviteit blijft een groot goed...

Vreemd Burgemeester zijn, ‘t is een gevaarlijk beroep. Wie wil nu zo’n hondenstiel uitoefe-

Kruisende woorden 1026

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Vlot B Telwoord - Limburgs dorp C. Toevluchtsoord - Oude lengtemaat - Erbium D. Moment om te gaan tafelen - Beoefen een sport E. Natuurlijke begaafdheden F. Graver - Arkbewoner G. Oostends kunstenaar (1860-1949) - Slagwerktuig - Pers. vnw.

H. Skelet - Raak vertrouwd I. Luikse gemeente - Op geen enkel moment J. Besloten groep - Voorzetsel - Internet landcode voor Mauritaniëde K. Innig geliefde L. Maanstand - Bijholteontsteking De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1025 vindt u op blZ. 14

Verticaal

1. Russische tsaar 2. Langwerpige smalle opening - Bepaalde - Turntoestel 3. Bezorger van slecht nieuws 4. Frans lidwoord - Antenne 5. Gehoorzamen - Bismut 6. Appelsoort - Luizeneitjes 7. Onderdeel van het getij Praat verward - Apenstaartje - Europese Monetaire Unie 8. Betrokkenheid tonen - Terroristische organisatie 9. Deel van het oor - Nederlandse omroep - Alles in samenstellingen 10. In orde - Sinte - Komt tot stand 11. Oost-Vlaams dorp - Veld met gras - Vogelproduct 12. Onvermurwbare

Niemand minder dan Joëlle Milquet kondigde haar terugkeer naar de actieve politiek aan. Als onze informatie klopt, dan zijn ze op het N-VA-hoofdkwartier nog altijd het puin aan het ruimen van het grote volksfeest dat daar is uitgebroken na deze aankondiging.

Maak het Bond

ris voor Buitenlandse Handel, Pieter de Crem, schoolt zich gedurende zes weken bij in Harvard. Groot probleem voor Groen: dat Crembo dat eens in zijn vrije tijd doet. Wij kennen er anderen bij Groen, die maar wàt gebaat zouden zijn bij dergelijke bijscholing. Hoe rapper hoe liever.

Teleurstellend Minister Maggie de Block opent de jacht op charlatans. Even dachten wij dat het in de politiek nu wat beter zou gaan. Blijkbaar slaat het echter op het uitoefenen van de geneeskunde.

Kristallenbolkijker Oostends burgemeester Johan vande Lanotte is kwaad op weerman Frank Deboosere, wegens een foute weersvoorspelling. Wij kunnen ons vergissen, maar heeft ooit eens niet iemand voorspeld dat het Zilverfonds alle vergrijzingsproblemen zou oplossen?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

De gekroondste burger van ‘t land kan opgelucht ademhalen: het voor hem nieuw aangeschafte autootje is zelfs bestand tegen een raketaanval. Altijd plezant om te weten waar de financiële prioriteiten liggen.

Onverwacht Denkt een mens dat ze in Colombia blij zijn als de oorlog met de linkse rebellenbeweging FARC wordt afgesloten, maar nee: ze stemmen er het vredesakkoord gewoon weg. Blijkbaar is in Latijns-Amerika links niet overal zo geliefd als de westerse media graag voorspiegelen.

Lesje leren

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Onze niet zo heel zichtbare staatssecreta-

Op het Noorderterras

Volksliedjes Van ver zag ik de mond van de man bewegen. Knabbelde hij op een stuk kauwgom? Rolde hij in zijn mond een snoepje heen en weer? Of was hij met zichzelf aan het praten? Pas toen hij naast mij neerplofte, hoorde ik dat hij zachtjes aan het zingen was, een liedje dat ik niet kende. Toen het uit was, klapte ik in mijn handen. Hij boog zijn hoofd en hij stak in een bedelgebaar zijn hand naar mij uit.

“Ik hoorde te weinig van jouw gezang om het te kunnen betalen met een gift”, zei ik.

De man schoot in een lach. “Het was maar een grapje. Misschien zit het in mijn bloed. Mijn grootvader was een liedjeszanger die op de markt en op straat liederen zong. Vroeger kon men zich in Vlaanderen geen markt indenken zonder liedjeszanger. Zing jij veel?”

“Wel, beste man, vroeger zong ik veel.

In mijn tijd bij de scouts werd er ferm uit volle borst gezongen. Ik was toen ook lid van het kerkkoor. Die Latijnse gezangen lagen mij wel.”

Hij lachte en zei: “Tegenwoordig is het heel wat moeilijker geworden om mee te zingen. Dat komt omdat we met een massa buitenlandse liederen zitten opgescheept. Weet jij dat er verschillende soorten van Vlaamse liedjes bestaan?”

Ik keek naar hem met ogen die meer uitleg vroegen.

“Neem nu de volksliederen en de dansliedjes”, zei hij.

“Dansliedjes?”, gaapte ik.

“Vroeger werden bij bepaalde liedjes dansjes of bewegingen uitgevoerd.”

“Geef eens een voorbeeld?”, vroeg ik.

Hij begon onmiddellijk te zingen. “Heb je wel gehoord van de zeven, de zeven.

Heb je wel gehoord van de zevensprong.

Wie zegt dat ik niet dansen kan, ik dans gelijk een edelman, en dat is één.”

Ik klapte in mijn handen.

“Dat was één en het herhaalt tot zeven.

Bij ieder getal hoort een andere beweging. Het is dus dansen en zingen tegelijk.”

“Wacht! Wacht!”, riep ik. “Zo een liedje ken ik ook. Klein Anna zat op enen steen, enen steen, enen steen. Klein Anna zat op

enen steen, enen steen.”

“Stop! Stop! Stop!”, riep hij. “Dat reidansliedje telt niet minder dan vijftien strofen.”

“Toen ik nog een klein jongetje was, hebben wij dat veel gezongen en gedanst.”

“Het is moeilijk een gelegenheid aan te wijzen waarvoor het volk geen aangepast lied klaar heeft, met soms de nodige danspasjes erbij”, zei hij. “Het begint bij de kinderliedjes. Daarna komen eerst de wiegeliedjes aan de beurt, dan de spelliedjes, de bruiloftliedjes, de soldatenliederen, liederen voor de studenten en liederen voor diverse beroepen.”

“Let op”, zei ik. “Er zijn ook liedjes die niet geschikt zijn om door iedereen te worden gehoord.”

“Er is één liedje waarvan ik denk dat iedereen het kent”, zei hij.

“Zingen”, eiste ik.

De man stond op, ging voor de bank staan en begon: “En is dat hier geen snitselbank? “ Waarop ik onmiddellijk rechtsprong en zingend antwoordde: “Ja, dat is een snitselbank.”

Hij weer: “En is dat dan geen kort en een lang?”

“Ja, dat is een kort en een lang”, luidde mijn gezongen antwoord.

Samen besloten we: “Een snitselbank en een kort en een lang, amai, wat is dat liedje lang.”

We schoten in een harde lachbui.

“De snitselbank, een soort van voordracht met verschillende coupletten, werd het meest gezongen op bruiloften.

De tekst stond geschreven op een rol behangpapier die men steeds wat verder afrolde zodat alle gasten konden meezingen. Soms stond bij ieder vers een tekening”, vertelde hij.

“Zou daar nog veel van overblijven?”, vroeg ik.

“Dat geloof ik niet. Nu zullen liedjes in vreemde talen misschien meer aandacht krijgen”, zei hij.

We verlieten samen al zingend het Noorderterras.

TdW