't Pallieterke van 20 oktober 2016

72ste jaargang • nummer 42 • donderdag 20 oktober 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Gedwongen kijken in de spiegel van multiculturele spanning De VRT wil Vlaanderen een lesje leren. Voor de openingsuitzending van het nieuwe duidingsprogramma Pano ging de voor dit soort dingen ingehuurde journaliste Rachida El Garani, vergezeld van de komiek Arbi El Ayachi, een moslimwinkel openen in Tremelo en undercover op zoek naar racistische reacties in één van de blankste dorpen in Vlaanderen. Pano leek als programma behoorlijk op een variante van ‘Beschuldigde, sta op’.

Eerste slachtoffer: de wandelende marktganger. Wandelt die voorbij de microfoon? Niet oké! Zegt er eentje eens flink zijn gedacht?

Registreer vooral dit en start de aanklacht.

Onder meer Jacqueline Haeck, ooit nog als één brok hartigheid te zien in het programma ‘Iedereen beroemd’, werd er te kijk gezet als een raciste. “Met de Marokkanen is het altijd zever in pakjes”, of: “Ik vraag me soms af of we nog in ons eigen land zijn.”

Een andere beschuldigde was Anne Goffin, de kapster van Tremelo. De undercoveragente Karima wou “ongezien door mannen” even onder de schaar. Goffin zocht mee naar een oplossing. Oei, de kappersstoel in haar salon, dat was geen optie. Grote ramen, weet je wel. Haar keuken misschien? Neen, daar konden man en zoon plots opduiken… Anne gaf Karima dan maar het telefoonnummer van een kapster aan huis, maar Karima moest daar niet van weten.

Nog een verdacht nest: café Windsor, waar met verborgen camera werd gehengeld naar gemene uitspraken over migranten of islam.

Hebbes! Eén caféklant zegt dat hij “elektriciteit op zijn poort gaat zetten” en “wil samenleggen voor een beveiligingscamera”. Toogpraat? Racisme?

En dan de gemeente zelf. Bij een eerste bezoek aan het gemeentehuis werd aan de nieuwkomers “een verblijfsvergunning gevraagd”. Een normale vraag? Een vergissing?

Of een schandalige vorm van racisme?

De teneur was gezet. Kranten hadden het over “keiharde, vaak wat populistische uitspraken”. Ons deden ze vooral denken aan wat Yves Desmet van De Morgen (nu Humo) ooit over “kutmarokkaantjes” schreef. Als we ons niet vergissen, was dat toen zijn reporters regelmatig werden lastiggevallen in de buurt waar zijn krant toen was gevestigd…

Repliek Niet in Pano maar in de krant mogen we vernemen dat Haeck uit Wilrijk verhuisde omdat ze de wangedragingen van jonge allochtonen niet meer aankon. Ze had er nochtans veel

moslima’s als vriendin. Vandaar misschien haar reactie. “Ben ik daarom een racist? Ik ga al dertig jaar op reis naar Turkije waar mijn man en ik mee een schooltje hebben gerenoveerd.”

Ook de kapster liet van zich horen: “We waren wel hulpvaardig en zijn niet correct in beeld gebracht… Blijkbaar wordt verwacht dat we ons meteen aanpassen aan de islamcultuur”, aldus de kapster, in wiens zaak overigens een Afrikaanse vrouw werkt.

Uitbater Henry op de Beeck van café Windsor: “Wat gezegd is, mag toch gezegd worden, zeker. Iedereen mag zijn mening geven, als het maar beleefd blijft. Maar ik heb niet het gevoel dat de mensen hier zo onvriendelijk waren tegen het koppel. Zolang ze zich aanpassen, werken en belastingen be¬talen. De pitazaak naast mijn café wordt trouwens uitgebaat door Turken, en ik heb nog nooit problemen gehad met die mensen.”

Burgermeester Paul Dams (Open Vld) was niet te spreken over hoe zijn gemeente aan bod kwam. Bijna uitsluitend de negatieve dingen haalden de reportage. De goede bij de voetbalclub, dat werd even vermeld. Die bij basisschool De Cocon helemaal niet. En over de hartelijke ontvangst van de twee in zijn gemeentehuis geen woord…

Burgers Ook veel inwoners van Tremelo en lezers van de krant vonden de reportage vooral gênant eenzijdig.

“Waarom niet eens zo’n reportage opzetten in een Maghrebijns land? Waarom niet het omgekeerde doen in Molenbeek?” … “Frappant hoe dit koppel zich opdrong aan de voorbijgangers. Ik stop ook niet zomaar om te praten met mensen die ik niet ken.” … “Had mevrouw gewild dat de kapster haar zaak sluit als zij een bezoek wil brengen?” … “Wie hier komt wonen, moet zich maar aanpassen…

Toen ikzelf in Jordanië was, deed ik dat ook.” … “Dat is een kwestie van bescherming van hun ‘grondgebied’. Dat is iets wat altijd bestaan heeft in Vlaanderen.”

“Ik snap dat de mensen schrikken wanneer

er plots iemand met een hoofddoek naast hen komt wonen… maar dat wil niet zeggen dat het allemaal racisten zijn”, zei een vrouw met Surinaamse roots in De Standaard. “Ik woon hier al 27 jaar en heb nog nooit last gehad van racisme. Allochtonen klagen daar snel over”, vond een Italiaanse. “Journalistiek zeer negatief gebracht. Ik hoor hier zo goed als nooit racistische uitlatingen”, zegt een ruitenwasser van ter plaatse. “Iedereen was de hele week erg vriendelijk tegen het koppel. Weggevallen in de reportage. Ik heb zelf nog nooit last gehad van racisme in Tremelo”, relativeert een Turkse Koerdische, al vier jaar uitbaatster van een pittazaak in Tremelo. Anderen verwezen naar de gebeurtenissen van het afgelopen jaar.

De brave burgemeester van Tremelo vroeg de VRT om een recht van antwoord. De dag na de rampenfilm over zijn dorp kreeg hij toegang tot de tafel van De Afspraak. VRT-reporter Machteld Libert leek zin te hebben om de man ter plekke met pek en veren te overgieten.

Bijsturen De toon van de verslaggeving in de kranten was de dag na de uitzending verbazend politiek correct en weinig kritisch. Nog een dag later besefte men dat men moest bijsturen.

In zo’n dagen zijn de bondgenoten nooit veraf. “Ik had gehoopt dat we inmiddels al verder waren geraakt dan dat”, klaagt Wouter van Bellingen van het Minderhedenforum. “Je ziet maar weer eens hoe hevig én alledaags racisme doordringt tot in alle hoeken en kieren van België”, meent woordvoerder Bram Sebrechts van het gelijkekansencentrum Unia.

Meer ernst zou je verwachten van krantenredacties. Dit keer was het Het Laatste Nieuws dat over zijn eigen snelheid struikelde… “Pano heeft gisteren opnieuw de racistische kant van Vlaanderen getoond”, klonk het eerst. “Vriendelijk tegen moslimburen, racistisch achter hun rug”, of “Pralines cadeau, maar racistische praat aan de toog” waren de quotes van de dag.

Journaliste Katrien de Meyer had een loketbediende gezien die in het gemeentehuis van Tremelo voor lieve mensen “een ijzige douche had opengedraaid”. “Mag ik eens uw verblijfsvergunning zien?”, zoiets vraag je niet.

Tom de Leur van Het Nieuwsblad (tegenwoordig ook Gazet van Antwerpen, Belang van Limburg, et cetera) vond de reportage “onthutsend”, het volk van Tremelo en de Vlaming

“wantrouwig, afwijzend, angstig en zelfs ronduit racistisch”. Een dag later zette sociaal psycholoog Alain van Hiel in die krant een en ander op z’n pootjes. Hij noemde de Pano-reportage in Het Nieuwsblad “te eenzijdig”. Ze toonde alleen boze Vlamingen en allochtone slachtoffers… Racisme had de auteur van het boek Iedereen Racist er níét gezien. Hij noemt het iets voorzichtiger “vooroordelen”.

De Standaard relativeerde een en ander.

Bejaarde marklopers zijn “slecht geïnformeerd”.

Is dat zo? Een dag nadien schreef de krant wel: “Tremelo voelt zich belazerd”. En columnist Jo van Damme leek in een pittig stuk – met vergelijking naar wat we zeggen over “de Hollander” – flink de draak te steken met de reportagemakers. En zaterdag schreef Koen Lemmens (KU Leuven): “Je neemt urenlang op met de verborgen camera, en selecteert dan wat je wilt laten zien. Dan leg je niet noodzakelijk iets bloot dat er is, maar misschien iets dat in je kraam past.

In Tremelo is een week lang een toneelstuk opgevoerd.”

De spiegel In De Afspraak probeerde Machteld Libert haar programma te verdedigen: “We moeten onszelf een spiegel voorhouden… We hebben ook veel slechte reacties niet aan de reportage toegevoegd”. Compleet ongeloofwaardig, want niet getoond. Haar twee medewerkers undercover vertellen hetzelfde verhaal over hun “foto van Vlaanderen”: “We moeten de mensen een spiegel voorhouden en doen beseffen dat dit (racisme) niet kan.” Waar zit hier nog de scheidingslijn tussen verslaggeving en politieke opiniëring? Of mogen we die niet meer verwachten van een openbare omroep?

Er was deze week genoeg nieuws waarover een Vlaming zich vragen mag stellen. Al minstens zeven procent van de Vlaamse bevolking is moslim, schreef De Standaard. Een aanzienlijk deel daarvan heeft bedenkelijke sympathieën voor terroristen, bleek uit een peiling van Humo. En dagelijks horen we dat de versnellende instroom van nieuwkomers zorgt voor problematische ontwikkelingen in de taaltoestanden in het onderwijs, maar ook in onze werkgelegenheid, huisvesting, de gezondheidszorg. Wanneer vernemen we daar eens iets over op onze openbare zender?

2

Actueel

20 oktober 2016

Als naar gewoonte Tijdens het vragenuurtje in de Kamer kwamen de meest diverse onderwerpen aan bod, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. ‘Business as usual’, zegt men wel eens in modern Nederlands… Zo ging het onder meer over de nakende ontruiming van het vluchtelingenkamp in Calais, de mogelijke ontmanteling van de spoorwegpolitie, de koopkracht van de werknemers, de B-FAST-missie in Haïti, de vraag om humanitaire hulp van Jemen, de winteropvang, het akkoord inzake de ‘burden sharing’ en zowaar de supplementen bij borst¬reconstructies met eigen weefsel.

Goed voor de persoonlijke vragenscore van de betrokken vraagstellers, maar zonder al te veel interesse - om niet te zeggen geen bij de andere Kamerleden. De meeste van die (technische) vragen zou men eigenlijk beter in een commissie stellen. Maar ja, daar is meestal geen pers bij…

Illegale moslimuniversiteiten Het tijdschrift Eos publiceert bijna uitsluitend academische en wetenschappelijke artikelen. Als Eos zich zijdelings toch eens op het maatschappelijke terrein waagt, is het meestal ergerlijk en voorspelbaar politiek correct. Maar het artikel over illegale moslimuniversiteiten was een voltreffer. Eos had al eerder een aantal “gewone” nepuniversiteiten ontmaskerd en de informatie over hun frauduleuze praktijken doorgegeven aan de verantwoordelijke ministers.

Hilde Crevits, minister van Onderwijs, en Kris Peeters, minister van Economie, beloofden “maatregelen” en desnoods gerechtelijke stappen, maar er gebeurde niets. De fraudeurs kregen alleen een brief om hen “op de regelgeving te wijzen en verdere informatie aan te vragen”. Er werden geen juridische stappen ondernomen. Dat is des erger, als de gewone fraude met diploma’s ook nog eens gekoppeld wordt aan islamitische indoctrinatie, zoals bij de “Benelux Universiteit EU” die ondanks de ronkende seculiere benaming een onderdeel is van de Stichting Internationale Islamitische Club uit Utrecht, die islamonderwijs organiseert en het blad Islam Times uitgeeft. Dat blad is een “salafistisch nest van radicalisme en onverdraagzaamheid waar haat, geweld en jihad wordt gepredikt. De meeste medewerkers zijn Marokkanen met Nederlandse of Belgische paspoorten. Eén van hen is de woordvoerder van de Liga van Moslims van België, een mantelorganisatie van de Moslimbroeders en de stichter en bestuurder van de Europese Raad voor Marokkaanse Theologen, die nauw samenwerkt met en betaald wordt door de Marokkaanse geheime diensten. Maar Crevits en Kris Peeters laten dat allemaal gebeuren…

Willy Claes lekte gevoelige informatie via kabinetschef Wilfried Martens is premier van de regering-Martens I, die van start gaat op 3 april 1979. Willy Claes is minister van Economische Zaken en vicepremier. Via deze functies heeft hij toegang tot gevoelige, vertrouwelijke en belangrijke informatie.

Telex Claes hield deze informatie niet voor zich.

We kregen een telex van begin december 1979 te zien met uitzonderlijke informatie over de socialist. De telex 1979BRUSSE21425 werd verstuurd vanuit de Amerikaanse ambassade te Brussel. Eerste ontvanger is SECSTATE WASHDC (Washington) met de melding IMMEDIATE (minister van Buitenlandse Zaken).

Kernwapens Begin december 1979 gaat Lode Willems, de kabinetschef van Claes, op bezoek bij de Amerikaanse ambassade in Brussel. Willems is daar met uitdrukkelijk medeweten van Claes. (ON CLAES’ INSTRUCTIONS (HE) GAVE US EXTENSIVE BRIEFING). Willems geeft de Amerikanen informatie over de houding van de regering

over de modernisering van de nucleaire bewapening TNF (long range theatre nuclear forces).

Het is een onderwerp dat op dat ogenblik ook door de NAVO besproken wordt.

Verlamd Willems vertelt voluit over de houding van de Belgische regering. De Belgische regering is verlamd door andere problemen (“PARALYZED

BY A CONVERGENCE OF DOMESTIC ISSUES”).

Er wordt door Willems ook vertrouwelijke informatie van Claes gedeeld over de socialistische partij. (A KEY POINT IN THE CLAES, VIA WILLEMS, RUNDOWN OF THE SITUATION IS THAT THERE IS VERY HEAVY OPPOSITION TO A DECEMBER TNF DECISION IN THE FLEMISH SOCIALIST PARTY (BSP) AND, ACCORDING TO REMARKS MADE BY FRANCOPHONE SOCIALIST PARTY PRESIDENT (PS) ANDRE COOLS TO

CLAES DECEMBER 4, THE SITUATION IS JUST AS BAD, IF NOT WORSE, IN THE PS.) Willems vertelt dus over de weerstand binnen de BSP tegen de TNF beslissing.

Ministerraad Ondertussen vergadert ook de regering-Martens. Op vrijdag 7 december 1979 komt de Belgische ministerraad bijeen. In het verslag lezen we dit: ‘De Raad gaat over tot de regeling van zijn werkzaamheden volgende week in het vooruitzicht van de beslissing welke moet worden genomen inzake modernisering en plaatsing van kernwapens.’ Als kabinetschef is Willems uiteraard betrokken bij deze ‘werkzaamheden’.

Dubbelbesluit De NAVO-ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie beslissen uiteindelijk op 12 december 1979 om de NAVO-kernwapens voor de middellange afstand in Europa te moderniseren en de Sovjet-Unie uit te nodigen voor onderhandelingen over de middellangeafstandsraketten. Dit is de geschiedenis ingegaan als het Dubbelbesluit. Tussen 1983 en 1988 werden er door de Verenigde Staten 572 gemoderniseerde kernwapens in Europa geïnstalleerd.

Besluit In de telex 1979BRUSSE21425 lezen we dat Claes eind de jaren zeventig vertrouwelijke informatie over de socialistische partij en de regering doorgaf aan de Amerikanen via zijn kabinetschef. Wellicht had de socialist gedacht dat dit nooit (meer) zou uitkomen. De inschikkelijke houding van Claes ten opzichte van de VS verklaart zeker deels de keuze en verkiezing van Claes later als secretaris-generaal van de NAVO in 1994. Dat avontuur zou slecht aflopen. Maar dat is een ander verhaal.

Thierry Debels

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

De vele Belgische vermogenstaksen

Uit de smalle beursstraat

Het vaak aangehaalde argument dat een meerwaardebelasting op aandelen sociaal rechtvaardig is, klopt niet.

Ten eerste worden vermogenswinsten in België al royaal belast. Ten tweede is een meerwaardetaks een weinig groeibevorderende belasting. Dus slecht voor de tewerkstelling.

wie over veel kapitaal beschikt. En toch wordt de publieke opinie bijna murw geslagen met de argumenten dat het fiscaal beleid veel socialer moet. Zoals econoom Geert Noels recent terecht stelde: de enige sociaal aanvaarde manier om fortuin te vergaren in België is blijkbaar de Lotto winnen.

Trouwens, het is ontluisterend dat in een land waar 50 procent van wat er in de economie geproduceerd wordt door de handen van de overheid gaat, er nog altijd eerder wordt gepraat over nieuwe belastingen dan over besparingen in de uitgaven.

Dit land lijkt echt verslaafd aan deficit spending.

Dat maakt de discussie over een efficiënte fiscaliteit zo moeilijk. Uiteraard moeten er belastingen geheven worden om de overheid toe te laten haar basistaken uit te voeren. Maar wanneer volgt eens de discussie over welk type belastingen nodig is. Een meerwaardebelasting op aandelen hoort daar niet bij.

Ze zou immers niet moeten betaald worden door kmo’s en wel door grotere bedrijven. Klinkt aantrekkelijk, maar eigenlijk houdt dit in dat een kmo niet meer zal willen doorgroeien aangezien de meerwaarde van het aandelenpakket dan zal worden belast. De belasting fnuikt de groei en dus de tewerkstelling. Hetzelfde geldt voor de vennootschapsbelasting leert onderzoek. Een verlaging van het tarief van 33,99 procent is dus dringend nodig. Een meerwaardetaks als ruil voor verlaging van vennootschapsbelasting is niet evenwichtig. Beide zijn niet het zwaartepunt van een echte fiscale hervorming. Die bestaat uit een vereenvoudiging en het beperken van aftrekken binnen consumptiebelastingen zoals btw. Maar dat is een ander debat.

Dat de CD&V vorige week de meerwaardetaks aan de verlaging van de vennootschapsbelasting koppelde, was een klassiek politiek spel. In tegenstelling tot de bewering van sommige commentatoren die niet meer in de Wetstraat rondlopen (Rik van Cauwelaert onder anderen) lag er wel degelijk een uitgetekend en berekend plan voor een lagere belasting op bedrijfswinsten op tafel. De N-VA’ers in de entourage van minister van Financiën Johan van Overtveldt hadden voor één keer hun rekenwerk wel degelijk grondig gemaakt. De CD&V was zo geschrokken van het gedetailleerde voorstel dat men als reactie onmiddellijk een meerwaardebelasting op aandelen voorstelde. Het leidde tot de gekende politieke patstelling die pas vorig weekend werd doorbroken.

Naast de politieke stratego kwamen de christendemocraten ook met een inhoudelijk argument op de proppen voor een meerwaardetaks op aandelen. Het zou een rechtvaardige en sociale belasting zijn, want nu de speculatietaks verdwijnt (die bracht niets op) moet er toch iets gevonden worden om de rijken te belasten.

CD&V maakt hier twee redeneerfouten. Ten eerste zullen de superrijken hun geld onderbrengen in een holdingstructuur, waardoor ze die meerwaardebelasting niet moeten betalen. Ten tweede is het zo dat vermogenswinsten in België al zwaar belast worden. Als percentage van het bbp bedragen

de belastingontvangsten 3,5 procent. Enkel in Groot-Brittannië en Frankrijk liggen ze hoger.

Er bestaan in België al tal van vermogenstaksen. En die worden door iedereen betaald, niet alleen de rijken. Er is de roerende voorheffing (niet die op spaarboekjes) die verhoogd wordt tot 30 procent. Voor het aantreden van de regeringMichel was dat nog 25 procent en voor de regering-Di Rupo aantrad, was dat 15 procent. Ergo: een verdubbeling in vijf jaar.

Die 30 procent zal vooral betaald worden op dividenden die aan aandeelhouders van bedrijven worden uitgekeerd. Voorstanders van die 30 procent zeggen dan dat niemand verplicht is dividenden uit te keren. Men kan het geld ook gewoon in de vennootschap herinvesteren. Dat klopt, maar veel zelfstandigen werken via een eigen vennootschap en dat dividend is een deel van het loon. Ze kiezen overigens voor die vennootschapsstructuur omdat ze als bediende meer dan de helft van hun brutoloon moeten afstaan.

Komt nog bij dat er in België tal van andere vermogenswinstbelastingen zijn. De registratierechten, de successierechten, de onroerende voorheffing op vastgoed,… Zelfs de vennootschapsbelasting op zich wordt door sommigen als een vermogenstaks beschouwd. Het is namelijk een belasting op geld dat al via andere kanalen is belast, meestal via de personenbelasting. België is dus zeker geen belastingparadijs voor

Angélique Vanderstraeten

Actueel

20 oktober 2016

Anglofoon snobisme op de Groenplaats

3

Groen eet CD&V op in laatste peiling

Het oude postkantoor op de Groenplaats in Antwerpen is een beschermd gebouw.

Dat betekent dat je als eigenaar geen enkele wijziging mag aanbrengen die het historische karakter van het gebouw aantast. Zeker de gevel moet in zijn oorspronkelijke staat bewaard blijven. Het beschermen van een gebouw is een uitdrukking van de wil van een gemeenschap om haar cultuurhistorisch patrimonium te vrijwaren. Dit pareltje van Vlaams neoclassicisme werd echter zaterdag in dienst genomen onder de naam “Foodmarket Mercado”, waarin alles wordt gedaan om zoveel mogelijk afstand te nemen van dit Vlaamse erfgoed.

Het postgebouw heeft een rijke geschiedenis. In 1509 werd het gebouwd als woning voor een telg van het grote koopmansgeslacht Welser. Het huis, dat de naam “De Gulden Roose” droeg, werd later ook bewoond door Filips van Marnix van Sint-Aldegonde, de legendarische buitenburgemeester van Antwerpen, die zijn naam zou lenen aan de Marnixring, een vereniging die opkomt voor de Nederlandse taal en cultuur. Vanaf 1679 werd het huis door bisschop Ambrosius Capello in gebruik genomen als pastoraal college. Na een korte periode als locatie van een criminele rechtbank, liet Napoleon het inrichten als douanekantoor. In 1878 kreeg het gebouw zijn definitieve uitzicht, toen het door de Post werd heropgebouwd in neoclassicistische stijl. Vandaag hebben de nieuwe eigenaars van de Flanders Investment Company het woord “MERCADO” in kolossale letters aangebracht op de nochtans beschermde voorgevel.

Shrimp Croquettes De naam “Foodmarket Mercado” (hoe slaag je erin twee keer “markt” te zeggen, zonder dat dit ook maar één keer in het Nederlands is?) is slechts het topje van de anglomane ijsberg. De initiatiefnemers zetten al de toon toen ze vooraf publiciteit begonnen te maken voor “The Grand Opening” in “Antwerp”. Men durfde het net niet aan om Groenplaats te vertalen naar “Green Square”, een jammerlijke Vlaamse smet op het kosmopolitische blazoen van de organisatie.

De krantenartikels over de opening van de voedingsmarkt bulkten eveneens van de Engelse termen. Zo verneem ik dat de “foodmarket” blijkbaar een “foodie heaven” wordt en een “hotspot” voor “pop-ups”, “start-ups”, “street food” en “foodtrucks.” De organisatoren verzekeren ons dat er “cutting edge” producten zullen aangeboden worden en dat er ook “art exhibitions” voorzien zijn.

Dat buitenlandse keukens hun specialiteiten in de eigen taal aanprijzen zou nog op enig begrip kunnen rekenen. Maar zelfs de Vlaamse of niet-plaatsgebonden gerechten worden er in het Engels aangeboden. Wafels vind je bij Bubble Waffle, “fried chicken” bij Boxbird, fruitsap bij Juicemaker, schaaldieren bij de Seafood Bar. Het absurde Engelse snobisme gaat zelfs zover dat “de Vuurtoren”, een kraam dat in Antwerpen bekend staat voor zijn artisanale garnaalkroketten, in de Mercado onder de naam “The Lighthouse” zal opereren. “Hetzelfde concept, maar dan met een hippere naam”, zegt de uitbaatster.

Neen, mevrouw, het is dezelfde naam. Alleen is hij nu in het Engels.

Eigenheid als succesformule Men kan niet het excuus gebruiken dat de uitbatingen in handen zijn van multinationals met Engelse namen en dat die graag in alle landen dezelfde uiterlijkheden voor reclame en verkoop gebruiken. Alle standhouders zijn zelfstandige exploitanten. Het gaat hier over Vlamingen die hun gerechten in het Engels verkopen aan andere Vlamingen. Zelfs McDonalds en Pizza Hut doen meer hun best de streektaal te respecteren.

Of richt men zich misschien eerder op toeristen? Ook dan hebben de initiatiefnemers er niet veel van begrepen. Toeristen die historische stadscentra bezoeken, willen in de eerste plaats authenticiteit. Beseffen de inrichters wel dat precies de zoektocht naar plaatselijke eigenheid het mercado-concept heeft doen ontstaan?

Het idee om kleine, artisanale voedingskramen te groeperen en onder te brengen in historische gebouwen is ondertussen ook in enkele andere Europese landen toegepast.

Maar de oorsprong ligt in Spanje. De oude,

overdekte markt van San Miguel in Madrid kreeg het bij het begin van deze eeuw moeilijk met de concurrentie van moderne supermarkten. In 2003 werd het gebouw opgekocht door een aantal investeerders met een goed idee. Zij beseften dat zij nooit de concurrentie met grote, internationale ketens konden aangaan door gewoon dezelfde producten aan te bieden. Hun antwoord was authenticiteit.

De overdekte markt werd gevuld met tientallen kleine kramen en restaurantjes waar typische Spaanse gerechten worden aangeboden: jamon, calamares, olivos, caramelos, tapas, frutos secos... Daarbij ging de oorspronkelijke marktfunctie niet verloren: men kan er ook verse groenten, vlees en vis kopen.

De oude, christelijke naam (van de oude kerk van San Miguel, die daar ooit stond) werd niet geschuwd in de naam van het nieuwe project.

De formule werd een geweldig succes, bij de Madrilenen, maar vooral bij de toeristen. Alle namen in de Mercado zijn Spaans.

Alle producten zijn Spaans en worden in het Spaans aangeboden.

Er is geen toerist die niet weet of snel ontdekt wat gazpacho, tortilla of paella is. En er is geen Spanjaard die eraan denkt om dit “cold soup”, “potato pie” of “fish and rice” te gaan noemen.

Zo charmeer je buitenlanders, zo dwing je respect af en zo kan je zelfs je eigen cultuur een klein beetje populair maken in het buitenland.

De taal van snobs en idioten Het is het idee van de Madrileense Mercado de San Miguel dat men in Antwerpen poogt te kopiëren. Maar daarbij gaat men volledig voorbij aan de essentie. De Mercado van San Miguel is wel degelijk commercieel en heel eigentijds - daar is ook niets verkeerd mee - maar tegelijk een triomf van Spaanse eigenheid. De mercado van Antwerpen is daarentegen een overwinning van culturele kruiperigheid en Engelstalig snobisme.

De organisatoren presenteren de mercado in het postgebouw als een toonbeeld van creativiteit en cultuur. Maar eigenlijk kunnen enkel oppervlakkigheid, na-aperij en gebrek aan verbeelding dit eindresultaat verklaren.

Met de rijke geschiedenis van de Gulden Roos kwam men niet verder dan een anglofone Food Market, een slechte kopie van een goed idee.

Zal het initiatief een succes worden? Waarschijnlijk wel. Een groot deel van Vlaanderen is reeds ver genoeg opgeschoven in de richting van een cultureel niemandsland om nog aanstoot te nemen aan de verregaande verengelsing. Wie er iets over zegt, kan zich aan een repliek verwachten waarin de woorden “vendelzwaaien”, “muggenziften”, “2016” en “wereldtaal” met hoge graad van waarschijnlijkheid zullen verwerkt zijn.

De mercado is er nu gevestigd als een proefproject van zes maanden. De eigenaars hebben nog niet beslist wat de bestemming naderhand zal zijn. Maar de kans bestaat dat het project verlengd of definitief wordt.

Mogen we hopen dat het stadsbestuur, dat de mercado vorige week mee ingezegend heeft, toch eens vriendelijk vraagt om het Vlaamse karakter van het historische stadscentrum te respecteren?

Het Engels is een zeer mooie taal. Het is een taal die ik zelf goed ken en waar ik van hou. Maar in Vlaanderen is het de taal van snobs en idioten. En vooral is het de taal die het Nederlands in de publieke ruimte steeds meer aan het verdringen is. Het is een evolutie waarin elke verdere stap geen aanleiding is tot groeiend protest, maar blijkbaar leidt tot grotere aanvaarding.

Jurgen Ceder

Briefje aan Sofie Bracke

Gediscrimineerd Mevrouw de platte mus,

Vorige vrijdag stondt gij naar eigen zeggen perplex in de Gentse trouwzaal vlak voor gij een burgerlijk huwelijk van twee moslims met de Belgische nationaliteit wilde bezegelen.

Want wat gebeurde? Toen gij de trouwzaal binnenkwaamt en de huwelijkskandidaten een hand wilde schudden bij wijze van beleefde en hoffelijke verwelkoming, kreegt gij plots ostentatief van de bruidegom te horen dat gij naar zijn hand kondt fluiten omdat gij… een vrouw zijt. Alstublieft! Vlaanderen anno 2016! Zijn gesluierde aanstaande keek naar de grond en zweeg. En gij stondt even met de mond vol tanden te dremmelen, aangeslagen als gij terecht waart. Waarna gij een ka-pi-ta-le fout maakte. Jawel!

Die kapitale fout bestond erin dat gij alsnog het huwelijk bezegelde en de paperassen ondertekende. Jawel, gij zegde nadien nog wel aan de betrokkene dat we hier in ons land niet op die manier met elkaar omgaan omdat hier man en vrouw gelijk zijn. Hoewel dat laatste juist is, zijt gij toch een stap te ver gegaan. Gij hadt van meet af aan moeten zeggen dat dit allemaal niet kan in ons land en gij hadt als gediscrimineerde vrouw op staande voet de zaal moeten verlaten om spoorslags een klacht te gaan indienen wegens grove discriminatie. Dan zoudt gij in onze samenleving een baken hebben gezet dat een ijkpunt zou zijn geweest voor iedereen die het nog eens in zijn hoofd zou halen om een uitgestoken hand te weigeren omdat de andere persoon een vrouw is.

Nu is heel uw blabla van nadien over onze vrijheden een mand vol politiek correcte vijgen na Pasen, zeker ook omdat gij u al meteen haastte om alles te relativeren tot een wiskundige 1 procent van de moslims die zoiets doet. Bovendien zegde gij nadien tegen de media dat ‘we allemaal samen moeten aangeven dat we níét onderhandelen over onze vrijheden zoals de gelijkheid van man en vrouw’. Welaan dan! Gij hadt daar een principieel punt kunnen maken door het koppel te laten staan! Heel weldenkend en niet-oikofoob Vlaanderen zou u een staande ovatie gegeven hebben. Nu getuigde gij alleen maar weer van die slaafse mentaliteit waarin men hoge principes verkoopt tot-

dat de feiten zich voordoen. Dan kruipt men haastig op de knieën voor degenen die ons discrimineren en ons in het gezicht uitlachen.

Neen, Sofie, zo werkt het niet.

Het enige dat ik nog durf hopen, is dat gij toont dat het u menens is en dat gij alsnog een formele klacht gaat neerleggen wegens discriminatie op basis van geslacht en belediging van een ambtenaar/mandataris in functie. Ik ben wel eens benieuwd wat de gedachtepolitie van UNIA daarvan zou zeggen… Tot op vandaag is het erg stil aan die kant. Tiens, tiens…

Stel u eens even voor dat iemand een homofiele schepen geen hand zou willen geven precies omdat hij homo is. Het kot zou te klein zijn en Vlaanderen zou op z’n kop staan. Nu er op de lange tenen van een moslim zou kunnen getrapt worden, houdt men zich in en worden de gematigde moslims – wat zijn dat overigens precies? - opgeroepen om ‘te gaan praten over onze vrijheden en democratische beginselen’, waar ‘niemand aan mag en kan twijfelen’. Want enkel dan ‘kunnen wij goed samenleven en de spiraal van wederzijdse angst en wantrouwen wegnemen’. Komaan zeg! Als mensen die de Belgische nationaliteit op welke wijze dan ook hebben verkregen zich aanmelden om te huwen, of om gelijk welk contract met de overheid te formaliseren, dan mogen wij zonder nog veel te gaan praten er toch wel van uitgaan dat de wet wordt gerespecteerd?! En daarin staat ook dat men niet mag discrimineren. Punt aan de lijn. Wie dat niet doet, moet niet geholpen worden en bij gebrek aan beter inzicht mag er zelfs een sanctie op volgen.

Dát signaal hadt gij moeten geven vorige week. Wie niet horen wil, moet voelen. Zo simpel is dat. Maar zolang men zich – zoals gij – als een platte mus gedraagt, zullen wij nog veel van dat soort toestanden over ons heen krijgen. Alle mooie praatjes zullen daarbij niet helpen. Wie zich niet aanpast, hoort hier niet thuis. Dát moet de boodschap zijn.

Onze politici hebben hier een voortrekkersrol te spelen. Gij hebt dat niet gedaan. Volgende keer beter? Ik durf het hopen.

4

Dossier

20 oktober 2016

Ludwig van Beethoven (2) Wat weet de gemiddelde melomaan over het leven van Ludwig van Beethoven? Dat ie stokdoof was en nooit trouwde.

Vlektyfus Voor zijn magistrale biografie “Beethoven” heeft de Vlaamse musicoloog en dirigent Jan Caeyers die onderwerpen grondig uitgediept. Honderdvijftig publicaties behandelen de doofheid van de componist. Caeyers opteert voor de eenvoudigste uitleg en verwerpt de meest genoemde oorzaak - syfilis -, want de aantasting van het centrale zenuwstelsel maakt niet alleen het gehoor kapot maar tast ook de spraak en het geheugen aan.

Op zijn 27ste is Van Beethoven het slachtoffer van een epidemie van vlektyfus, een ziekte die bij veel patiënten leidt tot een geleidelijk afname van het auditief vermogen. Jarenlang maakt de componist zichzelf wijs dat het zal beteren. Zijn kennissen denken dat hij weer eens verstrooid is als hij niet reageert tijdens een gesprek. Maar in 1801 bedriegt de 31-jarige zichzelf niet langer en brengt hij zijn beste vrienden op de hoogte van het drama.

Vanaf dat moment is er geen kwakzalversmethode die hij niet probeert. Het grootste deel van zijn inkomsten verdient hij in die tijd nog als concertpianist en dirigent, dus staat zijn toekomst op het spel. Toch kan hij zijn beroep nog lange tijd uitoefenen. Hij leidt de repetities van zijn opera Leonore (later herwerkt als Fidelio) en zelfs tien jaar later kan hij nog het pianospel van leerlingen verbeteren. Maar in 1815 is alles definitief voorbij. Het zijn pijnlijke verhalen. Bij een repetitie van Fidelio wordt hij manu militari van het podium verwijderd. Bij opvoeringen van de 9de dirigeert iemand buiten zijn gezichtsveld en maakt het publiek zich vrolijk als hij met grootse gebaren denkt een forte te dirigeren terwijl het orkest piano speelt. Hij moet spreken met “conversatieschriftjes” of met een lei en een griffel.

Lapmiddelen als luide instrumenten en allerlei oortrompetten die hij tegen zijn nog een beetje werkend linkeroor houdt, helpen niet meer. In al die ellende ziet Caeyers één grote lichtstraal waar wij vandaag nog van genieten. De componist hoort geen muziek van anderen meer en wordt niet geremd door conventies. Hij ontwikkelt een eigen originele taal. Van Beethoven componeert in zijn hoofd tijdens zijn dagelijkse wandeling. Hoogstens schrijft hij af en toe een themaatje in een schriftje dat hij bij zich draagt. Donizetti en Mascagni kunnen dat ook, in tegenstelling tot pianocomponisten als Puccini en Wagner die dat instrument nodig hebben.

Josephine En dan is er dat fascinerende thema: de vrouwen in het leven van Van Beethoven, want zijn referenties naar “De onsterfelijke geliefde” en “De verre geliefde” zonder een naam te noemen, hebben tientallen historische bloedhonden op dat spoor gezet.

Beethoven heeft veel liefgehad al duurde die liefde meestal maar een paar maanden, d.w.z. de tijd die hij met één van zijn vele vrouwelijke leerlingen doorbrengt. Na de lessen koelt de liefde vlug af en is het tijd voor een volgende. Een verleider is de componist niet. Hij bezit een hoogstaande morele code en maakt geen misbruik van de bewondering van sommige leerlingen. Natuurlijk helpen zijn korte woedeaanvallen niet om een partner te vinden, maar het zwaarst wegen de sociale conventies.

Als zelfstandig componist en musicus in een tijd waarin nog bijna alle musici in vaste dienst zijn van een of ander hof is hij een grote uitzondering. Hij kan de jongedames uit de burgerklasse niet de zekerheid geven waarop de meesten rekenen om een beetje comfortabel te leven. Maar veel van zijn leerlingen zijn van adel en het is ondenkbaar dat zij beneden hun stand trouwen. De componist mag de hand schudden van vorsten en prinsen, en hij is de bewonderde leraar van de begaafde aartshertog Rudolf, een broer van de keizer, maar een huwelijk is uitgesloten. Hij behelpt zich met prostituees en Caeyers lacht eens met apologeten die een

boek uit Beethovens erfenis, met tips om syfilis te vermijden, verklaren uit Beethovens interesse voor wetenschap. Caeyers houdt een overtuigend pleidooi voor de adellijke Josephine von Brunsvik als de onsterfelijke geliefde. Zij trouwt echter met een zevenentwintig jaar oudere graaf, die bij haar vier kinderen verwekt en sterft. Het komt tot een tweede razende verliefdheid tussen beiden, maar de gravin houdt de boot af: een componist als stiefvader voor haar kinderen ziet ze niet zitten.

Na een mislukt tweede huwelijk en nog twee kinderen bereidt ze zich voor op een scheiding, en na een onverwachte ontmoeting met Beethoven komt het dan toch tot een onvergetelijke wilde nacht en de mogelijkheid dat hij de vader is van haar dochter Minona. Maar Josephine keert terug naar haar man nadat ze ontdekt zwanger te zijn, want een bastaard en samenwonen met Beethoven kost haar haar reputatie en het toezicht op al haar kinderen. De onsterfelijke geliefde wordt dus tot Beethovens spijt de verre geliefde.

De tiran Dat kan des te gemakkelijker omdat veel adellijken reisduiven zijn, terwijl Beethoven nauwelijks een voet buiten Wenen zet.

Op papier maakte hij vele plannen om beter betaalde horizonten op te zoeken. Dus componeert hij een symfonie die hij aanvankelijk opdraagt aan eerste consul Bonaparte; als visitekaartje voor een lucratieve loopbaan in Parijs. Van Beethoven kent zeer goed de aard van de Franse dictator. Officieel schrapte hij later zijn dedicatie omdat Bonaparte het voornemen uitte zich tot keizer te laten kronen, maar in de praktijk is Beethoven niet meer zinnens naar Parijs te gaan. Bij zijn verovering van Wenen denkt de Fransman niet eens aan Beethoven, en brengt Cherubini mee als dirigent.

Ook van een verhuis naar Londen in navolging van Haydn komt niets in huis. De componist heeft werk genoeg in eigen stad en is nogal vlot in het aanvaarden van goed betaalde opdrachten maar minder vlot om die ook binnen de afgesproken tijd te leveren.

Londen is ook uitgesloten omdat hij inmiddels de voogdij heeft over het zoontje van zijn broer Karl. Het is een weinig fraaie episode. Beethoven doet er alles aan om met proces na proces het kind van zijn moeder af te nemen, zodat zij haar zoon in het geniep moet ontmoeten.

Hij tiranniseert het kind met strenge scholen en als het naar zijn moeder vlucht, laat Beethoven de politie uitrukken. Hij wint tenslotte, maar het heeft hem veel geld gekost terwijl hij het niet altijd breed heeft, want zijn muziek wordt massaal en gratis gekopieerd in een tijd waarin nog geen echte auteursrechten bestaan. Uitgeput sterft Beethoven 56 jaar oud, in 1827. Na zijn dood ontdekt men een klein fortuin aan bankaandelen die hij altijd als appeltje voor de dorst heeft bewaard.

De melodicus Mag ik nog iets over zijn muziek zeggen?

Ze klinkt na de elegantie van Mozart zo viriel en stoer. Het zegt iets over de smaak en de muziekkennis van de Weners van zijn tijd dat ze toch de genialiteit van de vernieuwer bij zijn leven hebben erkend.

Eén van de drama’s van Beethoven is zijn enige opera, het meesterwerk Fidelio, terwijl hij zich nochtans voornam ieder jaar een opera te schrijven. Maar het succes van Rossini verhinderde dat hij nieuwe opdrachten kreeg. Wat het meest opvalt in zijn muziek is de melodie. Buiten een niemendalletje als Für Elise schreef hij geen meezingers.

Het vergt een beetje moeite en een paar keer luisteren, maar dan merk je dat de Wener van Vlaamse afkomst een superbe melodicus was in symfonieën, concerto’s en sonates. Op zijn manier doet hij in niets onder voor Mozart.

Jan Neckers

Jemen Op zondag 16 oktober werd in het Amerikaanse Norfolk Naval Station, Virginia, een herdenkingsdienst gehouden voor de slachtoffers van de terreuraanslag op het fregat USS Cole in Aden, Jemen. Er stierven zeventien matrozen en er waren negenendertig gewonden nadat twee mannen in een speedboot vol explosieven zich opbliezen tegen de romp van het oorlogsschip. De USS Cole was zeer zwaar beschadigd maar kon op eigen kracht terugvaren voor reparaties.

Anno 2016 is de toestand er niet beter op geworden. Enkele weken geleden schoten de Houthi-rebellen een antischeepsraket af op een marineschip van de Verenigde Arabische Emiraten. Camerabeelden, gemaakt door de rebellen, lieten weliswaar een raketinslag zien, maar de aanval vond ’s nachts plaats, dus het was onmogelijk te verifiëren of het propaganda was of realiteit.

Enkele dagen na de aanval plaatsten de Verenigde Arabische Emiraten een foto van het gehavende schip. En of het schip geraakt was!

De boeg vertoonde grote gaten door de explosie en de brug was volledig uitgebrand. Het mag een klein wonder heten dat het gevaarte niet is gezonken.

Enkele dagen na die aanval verscheen een mysterieus persbericht. Ditmaal was het Amerikaanse marineschip USS Mason aangevallen door de Houthi’s, maar de raketten misten doel en vielen in het water. We hadden het gevoel dat er iets niet klopte aan de berichtgeving en we zochten naar meer informatie.

Het type antischeepsraket dat werd afgevuurd wordt gestuurd door een radarsysteem, dus is de kans erg klein dat ze “doel missen en in het water vallen”. Verder onderzoek leerde dat het marineschip antiraketsystemen heeft gebruikt om de inkomende projectielen neer te halen.

Dit voorval leert alvast dat de zeelui van de USS Mason veel alerter waren dan hun Israëlische collega’s van de INS Hanit. Dat Israëlisch marineschip werd in 2006 voor de kust van het Libanese Beiroet getroffen door een raket van hetzelfde type, afgevuurd door de Hezbollah.

Onderzoek leerde dat de bemanning nonchalant was en het gehele antiraketsysteem had afgezet om energie te besparen.

Na die aanval op de USS Mason, werd het schip een tweede keer aangevallen. Hierop werd het voor de Amerikanen te veel. Op aan-

raden van de minister van Defensie Ash Carter en voorzitter van de stafchefs Joseph Dunford, besloot president Obama in de tegenaanval te gaan. Het zusterschip USS Nitze schoot enkele raketten af op de vermelde radarinstallaties, zodat de antischeepsraketten niet meer gebruikt konden worden.

Die tegenactie werd door een concurrerende krant bekritiseerd, want een ontwikkelingswerker klaagde luid in De Standaard “Amerikaanse bommen helpen Jemen niet”. Uiteraard werden die raketten niet afgevuurd om Jemen “te helpen”, wel als vergelding voor de eerder beschreven aanvallen en om dergelijke aanvallen in de toekomst uit te sluiten. Het moet ook worden gezien als een poging van de Houthirebellen om de Bab Al Mandep Straat af te grendelen. Daarom dat de Amerikaanse reactie bijdraagt aan de vrijheid van scheepvaart door die zeestraat.

Wat ook meespeelt, is de Iraanse bemoeienis. Radargeleide antischeepsraketten zijn geen projectielen die men bij wijze van spreken koopt in een Arabische bazaar en vervolgens vervoert op de rug van een kameel. Het gebruik van zo’n raketten vraagt ook enige technische opleiding. Met andere woorden, er moet in de richting worden gekeken van Iran voor het verspreiden van dergelijke raketten.

De Iraniërs hebben de kennis en de cash voor het kopen (of maken) en transporteren van die projectielen.

Dat zorgt ervoor dat de Verenigde Staten in een lastig pakket zitten. Ofwel moet men de sancties tegen Iran loslaten voor het nucleair akkoord, ofwel moet men dat land harder gaan straffen voor het leveren van dergelijk wapentuig. Welk van de twee opties het zal worden, het is een zorg voor de volgende Amerikaanse president.

Moslims bij CD&V

is… voorzitter van de CD&V in Molenbeek. Hij wordt ook gepromoot met een groot interview in De Standaard.

Dacht u dat de CD&V haar les had geleerd nadat haar medewerker en lieveling Youssef Kobo een vulgaire Jodenhater bleek te zijn die hechte banden had met Abou Jahjah? Vergeet het maar.

Kobo moest weliswaar opstappen als medewerker, maar Wouter Beke is nog steeds van plan hem “ergens” op een prominente plaats als kandidaat te lanceren.

De Marokkaanse regisseur en scenarioschrijver (met Belgisch paspoort) Adil El Arbi, ook een aanhanger van Abou Jahjah, trouwens, voorspelde dat Kobo ooit nog premier van België zal worden, en nuttige idioten als Wouter Beke zullen hem zeker niet tegenhouden. Een tweede moslim die door de CD&V wordt klaargestoomd voor een parlementaire carrière is Abderrahim Lahlali.

Die is nu al fractieleider van de CD&V in Ronse en hij zit in het partijbureau van CD&V Ronse. Lahlali was de kwelduivel van de vals beschuldigde kleuterjuffrouw van De Blokkendoos. Hij is advocaat, professionele “antiracist” en spreekbuis van terroristen en Syriëstrijders.

Kortom, een ideale christendemocraat.

Fatima Yildiz, die voor de CD&V in de provincieraad van Limburg en de gemeenteraad van Gent zetelt, draagt een hoofddoek. En nu komt daar Sammy Mahdi bij, een zoon van een Iraakse vader en een Vlaamse moeder. Mahdi

JM

Het Vlaamse bord van Tommelein Vlaams minister van Energie Bart Tommelein (Open VLD) haalde in het Vlaams Parlement uit naar federaal minister van Energie, Marie-Christine Marghem (MR). Die had ermee gedreigd de bevoegdheid Energie opnieuw naar het federale niveau te tillen als de deelstaten het niet snel eens raakten over een verdeling van de te leveren klimaatinspanningen.

“Dat minister Marghem voor haar eigen deur veegt, dan vegen wij voor de onze. Het heeft geen zin naar het bord van een ander te kijken. Eet eerst je eigen bord leeg”, brieste Tommelein.

Hij betwistte dat de gewesten niet snel genoeg gaan. ‘Een herfederalisering zou geen vooruitgang zijn”, stelde de liberaal. Ondertussen is na jaren onderhandelen een akkoord bereikt over de prijzen die Vlaanderen moet betalen als het hernieuwbare energie moet aankopen bij Wallonië omdat het de eigen klimaatdoelstellingen niet haalt. “Hopelijk hebben we dat akkoord niet nodig. We moeten met Vlaanderen onze eigen doelstellingen halen”, zei Tommelein daarover.

Actueel

20 oktober 2016

5

Roddels uit de Wetstraat Union? State?

Een week om nooit te vergeten, was het in de Wetstraat. Of misschien toch eentje om eerder snel te vergeten… Vorige dinsdag, de tweede van oktober, was traditioneel de ‘state of the union’ voorzien. Het feestje ging niet door, want de regeringspartijen lagen overhoop omdat men niet uit de begrotingsbesprekingen raakte. Vooral CD&V en Kris Peeters deden moeilijk, zodat er even een sfeertje van crisis op te snuiven was in de Wetstraat. Voor Barbara Pas van het VB is het kort en klaar: “Er is geen ‘state’ meer en ook geen ‘union’.”

Hoe dan ook, het parlementaire jaar werd in mineur geopend. Minister Borsus werd als Chinese vrijwilliger naar de Kamer gestuurd, zonder evenwel een woord te zeggen. De oppositie was in alle staten en kon niet anders dan fulmineren en de meerderheid weghonen. De oppositiepartijen schuwden de grote woorden niet.

Maat voor niets Die eerste zitting bestond uiteindelijk in het aanduiden van de voorzitter en de leden van het Bureau, waarin de erkende politieke fracties – die minstens vijf leden tellen – hun mannetjes of vrouwtjes afvaardigen. Dat zijn lucratieve postjes – extra sollen dus bij het parlementaire hongerloon – die erg gegeerd zijn en toebedeeld worden aan betrouwbare partijslaven en/of voor bewezen diensten. Dan ontspon er zich een discussie vanuit de oppositie om zich niet tevreden te stellen met de aanwezigheid van minister Borsus; er werd gevraagd de premier te vorderen. Meerderheid tegen minderheid werd die vraag weggestemd. Er restte dan niks anders meer dan maar aan te kondigen dat donderdag het klassieke vragenuurtje zou plaatsvinden. Ontluisterend allemaal. België leek weer even een echte bananenrepubliek.

2.500 euro per dag Donderdag was er dat wekelijkse vragenuurtje. Maar klaarblijkelijk mogen daarin niet alle vragen meer gesteld worden. Jan Penris van het Vlaams Belang had immers een vraag ingediend over het feit dat plots was meegedeeld dat de kroonprinses als ze meerderjarig wordt 2.500 euro per dag zal krijgen. Per dag, jawel! Blijkbaar mocht dat bericht niet uitvergroot worden in het kader van de begrotingsbesprekingen, want premier Michel wilde er niet op antwoorden. Het is inderdaad bizar dat in tijden van beknibbelen, besparen en broeksriemen aanhalen het koningshuis ‘royaal’ kan blijven genieten van allerhande voordelen en extraatjes. Penris kennende, zal hij dat zeker niet loslaten en opnieuw proberen de eerste minister erover aan te pakken. Misschien kunnen de onafhankelijke ex-N-VA’ers Vuye en Wouters - die een dik boek schreven over de monarchie - mee op zijn kar springen?!

Niet benijdsenswaardig Zowat alle oppositiepartijen bestookten de premier met vragen over de begroting en de besparings- en belastingplannen van de regering. Omdat de crisis in de regering nog niet helemaal bezworen was, ontweek Charles Michel zowat alle opmerkingen en vragen. In volle Kamer pakte hij nogal theatraal en pathetisch uit met een hartstochtelijk pleidooi voor eenheid, onderbouwd door zinnen als: ‘Wat ons bindt, is sterker dan wat ons scheidt.’ En terwijl hij die woorden sprak, ging het bekvechten in de wandelgangen en ten aanschouwe van de media vrolijk verder.

Groene Kristof Calvo sneerde dan ook dat ‘de scouts en de Chiro op een ernstiger manier vergaderen’ dan Michels regering. Natuurlijk moet men daar even bij bedenken dat Michel als Franstalige regeringsleider de weinig benijdenswaardige opdracht had (en heeft) om de drie kibbelende en openlijk ruziemakende Vlaamse regeringspartijen weer op één lijn te krijgen…

Leve de Romeinen!

Tijdens die schreeuw naar eenheid van Michel, zat de schaduwpremier doodleuk zijn krant te lezen in de koffiekamer van de Kamer. Bart de Wever was klaarblijkelijk niet echt geïnteresseerd in het gaan ondersteunen van de man die dankzij hem in ‘de 16’ zit. Toen zondagmiddag dan uiteindelijk een

beleidsverklaring werd voorgelezen, zat De Wever wel op zijn bank en kon men hem nu en dan zeer gereserveerd en weinig enthousiast zien applaudisseren. Voor het overige keek hij als een sfinx voor zich uit, de minuten aftellend om snel nadien te gaan deelnemen aan een debat, in de Antwerpse Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience, over welke antieke beschaving de grootste was: de Griekse of de Romeinse. Hij moest er de Romeinen gaan verdedigen. Iets wat hij zeker liever deed dan zijn job te doen als Kamerlid. Na de zitting verliet hij het Paleis der Natie in looppas richting antieke wereld.

Pasmunt Zondag was het dan zover. De eenheid was ogenschijnlijk teruggevonden in de regering en Michel kon zijn beleidsverklaring komen afleggen. Daarmee leek de crisis weer even bezworen, want doordat de heikele dossiers over de vennootschaps- en meerwaardebelasting en de mogelijke aanpak van de spaargelden werden vooruitgeschoven ‘ter bestudering’, is er even wat ademruimte. Hoe dan ook zullen deze dossiers opnieuw naar boven komen en voor de nodige commotie zorgen.

De vergelijking met ‘uitstel van executie’ is dan ook heel realistisch. Klap op de vuurpijl was evenwel dat de regering een akkoord lijkt gevonden te hebben over de oplossing van het Arco-schandaal, waarbij zo’n 800.000 argeloze spaarders hun geld opgesoupeerd zagen door de ACW-bazen van de oude Dexiabank. Het gonsde meteen na de zitting door de Kamer dat dát dossier de pasmunt geweest is om CD&V weer rond te tafel te krijgen en wat gas te doen terugnemen inzake de meerwaardebelasting.

opnieuw het woord om gedurende een halfuur de thema’s van zijn beleidsverklaring nog eens dunnetjes te komen overdoen. Het opzet was duidelijk: de ‘primetime’ kapen om te vermijden dat de avondjournaals zouden overschakelen naar de Kamer terwijl de harde rechtse en linkse oppositie aan het woord zou zijn.

Toen hij dan uiteindelijk voldaan en geslaagd het spreekgestoelte verliet en Barbara Pas van Vlaams Belang zich in de startblokken zette als vertegenwoordiger van de grootste van de kleinste fracties, gaf voorzitter Bracke prompt opnieuw het woord aan de grote oppositiepartijen om te reageren op de premier. Dat was ‘du jamais vu’! De kleine fracties (VB, PTB, DéFi - vroeger FDF -, de PP en de onafhankelijke groep Vuye-Wouters) waren razend en verlieten ziedend het halfrond. Siegfried Bracke gedroeg zich als voetveeg van de meerderheid en fnuikte daarmee het democratische debat, waarbij hij vergat dat ook de kleinere fracties verkozen zijn door het volk en spreekrecht moeten hebben in het parlement. Barbara Pas was in alle staten: “Indien men ons dat ontneemt, dan kan men de winkel beter sluiten.”

Twee minuten Zo rond 21 uur, aan het einde van de ‘eerste ronde’ (de algemene bespreking), vroeg Onkelinx opnieuw het woord en nam zij het

op voor de ‘kleine fracties’ (lees: haar goede vrienden van de PTB), voor wier ongenoegen ze begrip had. Zij stelde dan ook voor om het debat stop te zetten. Even werd er geschorst, maar bij de aanvang van de ‘tweede ronde’ (de thematische bespreking) zei Bracke kurkdroog: “Het woord is nu aan de fracties die niet in de Conferentie van voorzitters vertegenwoordigd zijn. Bij afwezigheid gaan wij meteen over naar de tweede ronde.” Laurette Onkelinx en Cathérine Fonck van cdH protesteerden opnieuw over dit incident.

Fonck wierp hem toe dat hij de voorzitter van het hele parlement is en niet slechts de dienaar van de meerderheid of van de regering. Bracke deed geen enkele poging om in gesprek te gaan met de ‘kleine fracties’ teneinde hun parlementaire rechten te waarborgen en ging ijskoud over tot de orde van de dag. Uiteindelijk werden de boeken dichtgedaan om 2 u. 10 om op dinsdag de stemming te houden. Om 14 uur was het dan zover. De ‘kleine fracties’ probeerden nog iets te zeggen over het debacle van gisteren, maar Bracke gaf hen onvermurwbaar slechts 2 (twee) minuten spreektijd voor een stemverklaring…

Twee minuten spreektijd, jawel, op urenlange vergaderingen! De regering kreeg dan ook na nog een laatste enthousiaste oproep van N-VA-fractieleider De Roover het vertrouwen.

Omgekeerde wereld Maandag werden dan de debatten in de Kamer voortgezet, waarbij ook de oppositie alle registers tégen de regering kon openzetten. Het ging hard tegen onzacht, om het netjes te zeggen. Kamervoorzitter Bracke had geregeld zijn handen vol om interrupties en andere onderbrekingen te kanaliseren en sommige leden tot de orde te roepen. Maar hij volgde ook een bijzondere, nooit geziene werkwijze die meer dan eens de wenkbrauwen deed fronsen. Normaal komt immers na de regerings- of beleidsverklaring de grootste oppositiefractie aan bod. Niets daarvan.

Bracke liet eerst De Roover van N-VA aan het woord om nogmaals het discours van de premier over te doen en toe te lichten hoe weldadig het regeringswerk wel is. Het gevolg was natuurlijk dat hij geregeld werd onderbroken en op zijn woorden werd gepakt. Voor één keer moeten we Laurette Onkelinx gelijk geven, toen ze opmerkte: “Het is vreemd dat de heer De Roover de oppositie van antwoord dient nog voor ze het woord heeft genomen.”

Bondgenoten Uiteraard kwam in de besprekingen een duel op gang tussen de socialisten die in de vorige regering zaten en de leden van de huidige regering. Het was heel vaak van ‘vroeger’ tegen ‘nu’ en er werd met cijfers en procenten gegoocheld dat het een lieve lust was.

Zelfs zij die een poging deden om het debat aandachtig te volgen – zoals wij van ‘t Pallieterke –, raakten daardoor geregeld de draad kwijt, zeker als Kristof Calvo het debat geregeld overgoot met groen populistisch en weinig concreet theater. Op een zeker moment zei Raoul Hedebouw van de communistische PTB (PVDA) dat hij het eens was met mevrouw Onkelinx. Waarop de Waalse furie positief reageerde en haar ware aard toonde, maar tegelijk heel giftig werd naar premier Michel: “Ik ben altijd blij als hij het met mij eens is. Ik ben minder ingenomen, mijnheer de eerste minister, met het feit dat u het aanlegt met bepaalde individuen die het cordon sanitaire willen doorbreken.” Met totalitair extreemlinks zaakjes doen, is klaarblijkelijk de normaalste zaak van de wereld voor Laurette Mitraillette…

De winkel sluiten?!

Toen het na urenlang gepalaver zo rond zevenen ’s avonds liep en de kleinere politieke fracties zich opmaakten om na de grote politieke fracties en na lang wachten hun discours te gaan afsteken, nam plots de premier

Echo’s uit de Koepelzaal Anderstaligen Een interessant vraagje van Vera Celis (N-VA) ging over het stijgende aantal nietNederlandstalige kinderen in onze scholen. Het hoogste cijfer wordt opgetekend in Vlaams-Brabant, waar het over een indrukwekkende 21,7 procent gaat, dat is dus meer dan één op vijf. Celis gaf ook nog mee dat het fenomeen uitdijt naar de kleinere steden.

Minister Crevits gaf nog maar eens een overzicht van de maatregelen die ze hiervoor treft, daaronder natuurlijk verbetering van het onthaal, versterkte ondersteuning van scholen en leerkrachten en vanzelfsprekend en het fraaiste van alles: verhoging van de middelen. In de marge konden we daar een voorbeeldje van vernemen: geconfronteerd met de vluchtelingencrisis gooide de Vlaamse overheid er per bijkomende kleuter nog eens 950 euro tegenaan. Crevits zei ook nog even hoe leuk ze diversiteit wel niet vindt. En daarom mag dat kennelijk wel wat kosten. Je moet zelfs niet eens hard tussen de regels lezen om te weten hoe laat het is.

Thuislozen Om in vrolijke sferen te blijven, over het probleem van mensen die op straat komen te staan door uithuiszettingen werd omstandig bericht. De te verwachten vragen bleven dan ook niet uit. De cijfers zijn confronterend.

Eén op drie van die thuislozen zijn kinderen, en per jaar komen er daar achthonderd bij.

Toch is het cijfermateriaal nogal ruw op geografisch en sociologisch vlak. Vraagstelster Katrien Partyka (CD&V) merkte terecht op dat in Vlaanderen het aantal honden en katten wordt geteld, maar dat de statistieken over uithuiszettingen minder accuraat zijn.

Het spul is een gedeelde bevoegdheid van ministers Vandeurzen en Homans. Vandeurzen nam de honneurs waar en sprak over de diverse actieplannen, maatregelen en acto-

ren. Overigens, sinds de laatste staatshervorming is de bevoegdheid “wonen” helemaal Vlaams geworden, wat toch een zekere slagkracht zou moeten geven. Zoals gebruikelijk werd het globaal plan van aanpak van Vandeurzen door de meerderheid positief onthaald en door Groen en sp.a afgebrand als “te weinig en te laat”. Warm of arm Vlaanderen?

Transmigranten Nog meer zegeningen van de diversiteit.

Eindelijk is het onze zuiderburen te gortig geworden en zou de “jungle” van Calais nu toch worden ontruimd. In onze vaderlandse kwaliteits- en andere pers sijpelt niet of heel zuinigjes door wat voor een smerige bende dat daar is. Een hellegat van criminaliteit en van morele en algehele viezigheid. Het is niet verwonderlijk dat wie wel een beetje geïnformeerd is met verontrusting kijkt naar de noordwaartse stroom die op gang dreigt te komen wanneer de Fransen hun voornemen uitvoeren.

Stefaan Sintobin (VB) vond dat de Vlaamse overheid stilaan in actie mag beginnen te komen. Volgens Liesbeth Homans zit Vlaanderen niet stil en is er permanent overleg met de West-Vlaamse en andere gouverneurs, de federale overheid en met onze Franse vrienden. Vlaanderen zorgt onder meer voor privébewaking op de gevoelige autosnelwegparkings. Homans maakte duidelijk dat deze “transmigranten” niet moeten denken dat ze in Vlaanderen een toekomst hebben. Allemaal heel goed, aldus Sintobin, maar het mag nog wat kordater. Matthias Diependaele (N-VA) leek er ook niet helemaal gerust op, Vlaanderen doet al het nodige, maar er is nog meer overleg nodig met de andere veiligheidsniveaus.

Een vraag: zouden de Fransen het zo erg vinden om wat “vluchtelingen” bij ons te lozen? Zeebrugge mag zijn borst natmaken.

6

Dwars door Vlaanderen

20 oktober 2016

De Geuzenberg Georges Désir overleden Voormalig FDF-coryfee en tv-figuur Georges Désir is niet meer. In beide domeinen was zijn rol al een poos uitgespeeld, toch is het nuttig even bij zijn leven stil te staan. In meerdere opzichten was dat kenmerkend voor een bepaalde Waalse generatie.

Georges Désir is dus overleden. “George wie?”, vraagt menig lezer zich af. Begrijpelijk, maar onterecht. De voormalige burgemeester van Sint-Lambrechts-Woluwe die op 91-jarige leeftijd zijn laatste adem uitblies, kon immers terugblikken op een interessant parcours dat erg verweven is met de naoorlogse geschiedenis van dit land.

Visa pour le monde Tijdens de oorlog was hij weerstander in het Luikse, brancardier na de terugtocht van de Duitsers en enkele jaren later werd hij een pionier van de net ontstane televisie. Ook al volgde hij (clandestien) tijdens de oorlogsjaren wat lessen aan de Universiteit van Luik, was het uiteindelijk aan het Conservatorium van de vurige stede dat Georges (zijn wieg stond in Ans, de gemeente waar later Michel Daerden burgemeester zou worden) afstudeerde. Hij stond ook even op de planken, een ervaring die hem in zijn latere carrières op de buis en in de politiek beslist van pas is gekomen.

Zoals gezegd werd hij een van de pioniers van het Nationaal Instituut voor de Radio-Omroep, de voorloper van de latere RTB en BRT. Zijn grootste bekendheid haalde hij met het programma Visa pour le Monde, een erg populaire quiz, ook in Vlaanderen trouwens. Regelmatig deden er ook Vlamingen aan mee én wonnen.

We hadden het dan ook over een generatie voor wie kennis van het Frans, zeker bij de hogeropgeleiden, vrij evident was. Noodgedwongen, daar niet van, maar dat is een discussie op zich die geen afbreuk doet aan de loutere vaststelling. Bij de BRT had men later Van Pool tot Evenaar, maar volgens kenners haalde dit nooit het niveau van Désirs programma. Want het was wel degelijk zijn ding: hij bedacht het, schreef het scenario, was producer en presenteerde het uiteraard.

Waalse inwijkelingen De eerste stappen in de televisiewereld zette Georges Désir in zijn eigen Luikse fief. Pas toen hij al een heel eind in de twintig was, verhuisde hij naar Brussel. Op dat moment was hij een aanhanger van de Mouvement Populaire Wallon. Hij was een Waal van de generatie die in een heel ander land geboren was dan ze zou heen gaan.

België evolueerde, er waren Vlaamse verzuchtingen en een deel van deze eisen werden daadwerkelijk in beleid omgezet. Zeker Leuven Vlaams was voor velen onder hen traumatiserend. Hun verknochtheid aan België was er vooral één voor een bepaald type land dat stilaan maar zeker ten grave werd gedragen. En net op die angst en dat ongenoegen werd het FDF opgericht. Aan de basis ervan lagen vooral ingeweken Walen. Mensen als Lucien Outers, André Lagasse en Léon Defosset, kopstukken van weleer, waren lui wiens wieg in Wallonië had gestaan. Net zoals die van Désir. Een politiek engagement met zijn RTB-bezigheden lag moeilijk, maar zeker in het België van toen vond men voor alles oplossingen. Hij ging op een ‘onverkiesbare’ plaats staan, bleef onder de radar dus, maar door zijn naambekendheid raakte hij toch verkozen. Een verkiezing later behaalde hij met het FDF de absolute meerderheid. Twintig jaar lang zou hij een burgemeester blijven, een gedegen bestuurder. Heel zijn leven bleef hij eentalig. Geen woord Engels kon hij produceren, laat staan Nederlands, wat voor een internationeler wordende stad soms gênante momenten opleverde. Ook dat maakte van hem een man van zijn tijd.

Hij werd omschreven als minzaam en erudiet; als senator was hij niet te beroerd om een praatje te slaan met enkele VB-collega’s. Maar inzake talenkennis bleef hij steken in la Belgique à papa. Vandaag lopen kinderen van Défi-politici (nieuwe benaming van het FDF) school in het Nederlandstalig onderwijs...

KNIN.

Eén tegen allen Beringen. “Geen Marokkaanse moskee in Koersel.” Buurtbewoner André Poelmans startte een eigen campagne met een heus krantje en duizend strooibriefjes in brievenbussen, om te verhinderen dat de Marokkaanse Tawheedgemeenschap een moskee inricht in een voormalig bordeel. Vorig jaar probeerde deze Marokkaanse gemeenschap een moskee in te richten in het voormalig kerkje van Steenveld, enkele honderden meters verderop, maar zij stuitte op groot verzet van de Turkse moslims die hen niet in hun buurt dulden. Politica Meral Ozcan (Open Vld) reageerde erg verontwaardigd. “Poelmans wil met zijn krantje angst zaaien. Vooroordelen voeden in plaats van te luisteren naar elkaar.” Sp.a-gemeenteraadslid Youssef El Ballata over de campagne van Poelmans: “Pure stemmingmakerij. Als het over moslims gaat, staat iedereen tegenwoordig op de achterste poten.” Dat Turkse en Marokkaanse moslims van verschillende strekkingen elkaar niet verdragen en niet in elkaars

buurt dulden, is een publiek geheim. Iedereen moet begrip opbrengen voor moslims die de problemen van hun afkomstland hier uitvechten. Maar als een Vlaming geen moskee in zijn buurt wil, is hij een racist, een onverdraagzaam persoon.

Een stijf been Dat Leopold Lippens van Knokke-Heist een buitenbeentje is onder de burgemeesters weten Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) en staatssecretaris voor de Noordzee Philippe de Backer (Open Vld) intussen ook. Hij durft wel eens het been stijf houden als er plannen gesmeed worden waar hij niets vanaf weet en waarin zijn stad betrokken partij is. Onze Vlaamse kust, en in dit geval de oostkust, moet dringend beschermd worden tegen overstromingen door de stijgende zeespiegel. Kunstmatige eilanden op één kilometer voor de kust kunnen daartoe een oplossing bieden. Als ze dat willen doen voor KnokkeHeist zouden de betrokken hoogwaardigheidsbekleders die andere hoogwaardigheidsbekle-

der best even aanspreken. Nauwelijks hadden ze fier hun voorstel gedaan of ze kregen het deksel op de neus. “We zijn zeer, zeer verwonderd. We werden niet ingelicht over het persmoment in het Zwin. Daar was geen enkele lokale politieker uitgenodigd. Amateurisme ten top. Straks gaan wijzelf de pers samenroepen en uitleg verschaffen over het waarom en waarover het gaat!”

Linkse flamingant?

Twintig jaar geleden is het inmiddels dat Vic Anciaux ontslag nam uit de Brusselse Hoofdstedelijke Regering, en zo zelf een einde stelde aan een lange politieke carrière die hem ook zeven jaar voorzitter van de Volksunie maakte.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en zo af en toe kan Vic het niet laten om in de pers zijn mening over Brussel en de politiek te ventileren. Zo lanceerde hij in het Brusselse regimeblad Bruzz een klaagzang over het feit dat er voor linkse flaminganten zoals hij geen plaats meer is in het hedendaagse politieke spectrum. Wie Vic Anciaux gekend heeft in de jaren tachtig – toen hij met een stem als een klok Duitse liedjes zong in menig Vlaams-Brussels estaminet – zal zich wel even in de koffie verslikt hebben bij het lezen van de term “linkse flamingant”. Blijkbaar treedt ten huize Anciaux de vader in de voetsporen van de zoon, in plaats van andersom.

Derde Gewest In hetzelfde interview haalde de gewezen Volksunie coryfee ook stevig uit naar de N-VA. In het Brussels Parlement is de N-VA een ronduit zwakke fractie, die wel de mond mag open doen, maar waar niet naar geluisterd wordt, aldus Vic. Verder weet Vic ook te zeggen dat hij na al die jaren nog altijd niet weet wat de N-VA juist met Brussel van plan is. Voor hemzelf is het duidelijk, aldus Anciaux: Brussel moet een hoofdstad zijn, en geen afzonderlijk gewest.

Hallo? Stond zijn Volksunie ‘indertijd’ net niet voor het Egmontpact dat van Brussel een apart gewest maakte?

Hoeilaartse burgemeester op weg naar MR? Begin juli haalde de Hoeilaartse burgemeester Tim Vandenput (Kamerlid voor Open Vld) de nationale pers met zijn opmerkelijk idee om tal van gesplitste bevoegdheden weg te halen bij de gewesten en opnieuw te bundelen op Belgisch niveau. Het ging niet om een zomerse losse flodder, wel om een uitgebreid en onderbouwd voorstel van een notoir belgicist, die een tegenbeweging op gang wil brengen en België opnieuw wil versterken ten koste van gewesten en gemeenschappen.

Samen met zijn MR-collega Christophe Dister uit buurgemeente Terhulpen richtte Vandenput in het voorjaar de beweging Plan BE op, die het land helemaal opnieuw wil indelen vanuit een centralistische Belgische visie. Zo pleit de man ronduit voor een grote rol voor de ‘Hoofdstedelijke Gemeenschap van Brussel’ (‘La Communauté Métropolitaine’), waarmee de Franstaligen het GrootBrussel van de verre toekomst gestalte willen geven.

Meertalige publiciteit Deze zomer is de Hoeilaartse burgemeester nog een stap verder gegaan. De man wil in 2018 de stemmen binnenrijven van de talrijke anderstalige inwoners van zijn gemeente en deed op de gemeenteraad van juni een oproep aan de handelaars van zijn gemeente om zich commerciëler op te stellen en hun publiciteit voortaan in verscheidene talen te voeren. Op een buurtfeest in de wijk ‘Pittoreske’ deed de VLD-burgemeester er in september nog een schep bovenop: hij begroette de inwoners in een speech achtereenvolgens in het Nederlands, het Frans en het Engels.

Zo’n kruiperig en schandalig anti-Vlaams gedrag is in de hele Vlaamse Rand rond Brussel (buiten de faciliteitengemeenten) decennialang niet meer vertoond. Niet alleen deontologisch maar ook volgens de wet ging Vandenput zwaar in de fout. Een gezagsdrager is immers wettelijk verplicht de bestuurstaal te gebruiken en te eerbiedigen. Hij mag als burgemeester geen handelingen stellen in een andere taal. Bovendien heerst er in alle Vlaamse gemeenten al vele jaren een consensus onder politici dat men van anderstaligen een minimale inspanning verwacht om Nederlands te spreken en dat het publieke leven, met inbegrip van handelspubliciteit en buurtfeesten, uitsluitend in het

Nederlands gebeurt. Zeker burgemeesters en schepenen hebben op dit vlak een voorbeeldfunctie en velen vervullen die vaak met overtuiging. Zo zijn er heel wat burgemeesters in de Vlaamse Rand die regelmatig (en met succes) handelaars aanschrijven wanneer zij anderstalige publiciteit verspreiden.

Hoewel dit wettelijk niet kan worden afgedwongen, houden de meeste handelaars zich aan deze ongeschreven regel.

Pas u vooral niet aan In Hoeilaart gebeurt nu dus precies het tegenovergestelde: in plaats van een burgemeester met gezond verstand die waakt over het Nederlandstalig karakter van zijn gemeente, is daar nu een paljas aan de macht die de Vlaamse eigenheid van zijn streek doelbewust ondermijnt en alle handelaars schaamteloos oproept hetzelfde te doen. Het signaal naar anderstalige inwijkelingen is rampzalig: de burgemeester laat verstaan dat ze zich vooral NIET hoeven aan te passen en dat ze zich mogen gedragen alsof ze in Brussel wonen. Een FDF’er had het niet beter gekund. Het is duidelijk dat Vandenput zich zo extreem kruiperig opstelt om electorale redenen, maar eigenlijk heeft hij geen extra stemmen nodig: zijn partij heeft met 12 zetels op 21 nu reeds een absolute meerderheid en het Union des Francophones zal in 2018 hoogstwaarschijnlijk niet meer opkomen in Hoeilaart. Het is voor velen dan ook een raadsel waarom Vandenput, die ooit nog mee betoogde voor de splitsing van BHV, de jongste jaren alle Vlaamse principes overboord gooide. Het gaat zover dat hij nauwelijks nog tot samenwerking of overleg komt met zijn buurgemeenten Overijse en Tervuren omdat die gemeenten geleid worden door een Vlaamsgezinde burgemeester.

Enkel met het Waals-Brabantse Terhulpen is er een intensieve samenwerking.

Weerwerk Vandenput krijgt in zijn gemeenteraad stevig weerwerk van N-VA-gemeenteraadslid Michel Joly, die in een aantal columns in de lokale media deskundig en vlijmscherp uithaalde naar de burgemeester. Vorige week voerde het Taal Aktie Komitee een opgemerkte actie, waarbij - tot grote verontwaardiging van Vandenput - in heel het dorp bordjes werden opgehangen met de boodschap “Welkom in onze Vlaamse gemeente”.

Deze actie van TAK is nog maar een eerste stap, maar de vraag is of ze bij Open Vld oren zullen hebben naar dit protest. Het is immers voorzitter Gwendolyn Rutten zelf die de politieke carrière van Vandenput gelanceerd heeft. De man behoort tot de vertrouwenskring van Rutten en kreeg in 2014 vanuit het niets de tweede plaats op de Kamerlijst aangeboden, vlak na Maggie de Block. Op die manier kon Rutten afrekenen met de eertijds Vlaamsgezinde Luk van Biesen (ex-VU), die slechts de vierde plaats kreeg toegewezen en dankzij het De Blockeffect vanop die plaats alsnog nipt verkozen raakte. Rutten is op zijn zachtst gezegd niet erg Vlaamsvoelend en zal niet meteen wakker liggen van het lokale wanbeleid van haar beschermeling.

Paard van Troje Toch moeten we hopen dat er binnen Open Vld wordt gereageerd tegen dit intrieste heerschap. Als men Vandenput laat doen, dan zal Hoeilaart steeds meer Franstaligen aantrekken en grondig verfransen. Bovendien dreigt het gedrag van deze pipo op termijn navolging te krijgen in andere gemeenten. We durven hopen dat ze bij Open Vld tijdig inzien dat ze met Vandenput echt wel het paard van Troje hebben binnengehaald.

Hij is een ranzige opportunist van het slag van Freddy Thielemans (ooit een Vlaamse socialist, later PS-burgemeester van Brussel), die op het gepaste moment zijn kar zal keren en zal overlopen naar de Franstalige liberalen van de MR. Dergelijke weerzinwekkende narcisten zijn ze ook bij Open Vld beter kwijt dan rijk.

BL

Onze naaste buren

7

20 oktober 2016

Vertrouwd maar nooit vervelend

Den Vaderlandt ghetrouwe

Ik weet het, lieve lezers! Wekelijks verwacht u van mij een rapportage over de zegeningen van de multikul, over de verrijking van de diversiteit.

Marokkanen en Algerijnen tonen initiatief En wat kreeg u de laatste weken? Columns over tweedehandsboeken, kaasdiefstal en persprijzen. Zo zijn we niet getrouwd, denkt u. Van uitstel komt geen afstel, zeg ik en daar gaan we dan. Het moet maar eens gedaan zijn met de soms gehoorde bewering dat allochtonen, in het bijzonder Marokkanen, te weinig initiatief tonen. Zeker zij die vanaf hun geboorte niet gepamperd zijn door Nederland maar nog de echte “struggle for life” in het land van herkomst kennen, blijven niet bij de pakken zitten. De laatste weken stromen Marokkanen en Algerijnen toe bij het IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst) waar ze asiel aanvragen. Ze overtreffen in ruime mate de zogenaamde vluchtelingen uit Syrië (voor zover dat inderdaad Syriërs zijn). Ze hebben geen schijn van kans en worden na een kort verblijf in een asielzoekerscentrum meteen uitgewezen; althans, op papier. In de praktijk duiken ze onder bij de vele landgenoten en familieleden die wel de juiste papieren en de Nederlandse nationaliteit hebben. Dikwijls worden ze daar trouwens schandalig uitgebuit, maar ze rekenen erop dat Nederland maar weer eens een generaal pardon zal uitvaardigen. Omdat Marokko en Algerije alle mogelijke hindernissen opwerpen om die zogenaamde asielzoekers weer op te nemen, wist de Nederlandse regering aanvankelijk niet goed wat aanvangen, maar ze heeft inmiddels een oplossing. Immers, de

Algerijnse regering en de Marokkaanse regering zitten door hun gruwelijke overbevolking niet te wachten op een terugkeer. De illegalen sturen zelfs nog geld naar huis en sommigen onder hen zijn notoire ruziezoekers die gerust mogen wegblijven.

goed Nederlands en waren geïntegreerd; zij het nog niet op het niveau van vader. Vorige week brandde de villa tot de grond af, en wat vond men op de zolder?

Een grote maar toch enigszins nog niet helemaal professionele hennepkwekerij, want vader was al met een drugshandel begonnen. Plots herinnerde een Waalrenaar zich dat één van de kindjes beweerde dat “pa veel geld had”.

Een goed geïntegreerde Syriër

Zes maanden cash

Zelfs officieel Nederland geeft dat toe. Volgens staatssecretaris Dijkhoff (Veiligheid en Justitie) zijn Noord-Afrikanen in de asielzoekerscentra “een zeer overlast gevende groep”. In bijna alle incidenten staan ze op de eerste rij, want, geeft de staatssecretaris toe: ”Mensen die weten dat ze toch geen asiel krijgen, zitten met een andere mentaliteit in de opvang dan bijvoorbeeld Syriërs.” Het politiehoofd operaties Noord-Nederland voegt eraan toe dat die bedriegers uit veilige landen zwaar oververtegenwoordigd zijn bij winkeldiefstallen, verstoringen van de openbare orde en vervelend gedrag tegen vrouwen. De politiechef herhaalt natuurlijk, zoals iedere Nederlandse ambtenaar, de politiek correcte mantra dat “echte vluchtelingen nauwelijks overlast veroorzaken”. Dan moet die sympathieke Syriër in het lieflijke Brabantse dorpje Waalre de spreekwoordelijke uitzondering zijn. De gemeente had hem een ruime villa ter beschikking gesteld waar hij met zijn vrouw en zes bloedjes zijn oorlogstrauma’s kon vergeten. De Waalrenaars deden verschrikkelijk hun best en namen twee weken geleden de zes sukkelaartjes nog mee naar Toverland. De kindjes spraken al

Positief voor het Nederlandse asielbeleid is dus dat Nederland de kansloze asielzoekers uit Marokko en Algerije een alternatief aanbiedt dat blijkbaar de laatste tijd wel werkt. De heren aanvragers (het zijn nooit vrouwen) krijgen een gratis vliegtuigreisje en een som van maximaal 1.950 euro per persoon mee als ze na hun Nederlandse bedevaart weer naar huis keren.

In Marokko bedraagt het gemiddelde maandsalaris 350 euro, dus is zes maanden cash voor een reis niet te versmaden. En binnen zes maanden kan men het nog eens proberen, met de naam van een familielid of een kennis.

De IND heeft de staatssecretaris verwittigd dat die leuke snoepreizen de Nederlandse belastingbetaler aardig wat zullen kosten, want de laatste maanden is het nieuws blijkbaar tot in de kleinste Noord-Afrikaans dorpjes doorgedrongen; vandaar de plotse toevloed. De staatssecretaris heeft onmiddellijk meegedeeld dat “als de riante regeling vertrek stimuleert”, hij “pragmatisch wil zijn”. M.a.w., hij doet niets en durft het niet aan om het profitariaat aan te pakken.

Willem de Prater

Een hand krijgen, een mensenrecht?

Onze schepen van Bevolking heeft het licht gezien. “Er gaat iets grondig fout met een klein stukje van de moslimgemeenschap”, schrijft ze in een gepassioneerd stuk op haar webstek. Reden voor haar emotie is de weigering van een jonge moslim om haar de rechterhand te schudden (zie ons briefje aan Sofie Bracke op blz. 3).

Maar deze keer reageerde de bruidegom met een gestamelde “ik mag u geen hand geven”, “ik geef vrouwen geen hand, alleen mijn eigen vrouw”. Daar windt onze schepen zich behoorlijk over op. “Overmand door verontwaardiging en boosheid voltrek ik snel het huwelijk”, schrijft ze. Na afloop van de ceremonie laat ze de man nog “ferm” weten dat “zijn gedrag onaanvaardbaar is”. Het incident leverde haar een “moment de gloire” op in de media, altijd meegenomen voor wie aan politiek doet.

Dat onze schepen op haar tenen getrapt is, begrijpen we. Het is kwetsend als iemand je uitgestoken hand weigert, maar haar verontwaardiging klinkt pathetisch en zelfs een tikkeltje dom. Zij is een vriendelijke dame, maar we vermoeden dat haar ontdekking van het islamitisch fundamentalisme en haar uitbarsting vooral geïnspireerd werden door het boek van Dirk - broer van Guy - waarvoor zij net een voorwoord heeft mogen schrijven.

Als weigeren een hand te geven in strijd is met de mensenrechten (zoals zij beweert) dan lopen er nog wel Gentenaars rond waarvan de mensenrechten geschonden worden. Groen en sp.a gaan er in de stroppenstad openlijk prat op dat zij nooit een hand geven aan Vlaams Belangers…

In De Morgen is het alweer imam Laytouss die commentaar mag geven op het incident.

Hij lamenteert dat “sommige van onze jongeren de moederbronnen van de historische, verdraagzame, islam niet kennen”.

Daarna volgt de eeuwige vraag om geld.

Geef hem maar genoeg geld en hij zal “in het Nederlands de juiste bronnen en interpretaties van de islam verspreiden”. Dat zal de radicalisering oplossen… Deze man wordt constant als een moderne imam opgevoerd, maar is hij dat wel? De moskee waar hij actief is, heeft alvast een heel andere reputatie. Ze spreken er Nederlands en bekeerlingen zijn er welkom. Welke journaliste voelt zich geroepen om daar eens undercover de proef op de som te nemen?

in “hun” wijk probeerden te verhinderen. Het kan snel verkeren, want nog geen maand later verbiedt hij een betoging van Voorpost, aangevraagd voor 5 november. De betogers droegen in september een vlag met een varkenskop mee, dat is provocerend, de kans op nieuwe rellen is te groot, verantwoordt Termont zijn

verbod. De tegenbetogers, die geweld gebruikten en driftig het teken van de Grijze Wolven maakten, krijgen hun zin: geen betoging van Voorpost in “hun Turkse wijk”. Geweld loont, een veel slechter signaal had de burgemeester niet kunnen geven.

Mathildis

Voorpost mag niet betogen in “Turkse wijk” Hoelang is het geleden dat Termont stoer verklaarde dat hij altijd toelating gaf om te betogen? “Het recht op vrije meningsuiting en het recht op betogen is heilig, ook voor mensen wiens mening ik totaal niet deel”, verklaart hij in Het Nieuwsblad van 20 september. Dat was naar aanleiding van rellen die uitbraken toen “Turkse jongeren” een betoging van Voorpost

Walen op dezelfde lijn als Cuba en Noord-Korea Wallonië weigert het vrijhandelsverdrag tussen Europa en Canada te steunen. Minister-president Paul Magnette (PS) haalt sociale en economische argumenten aan, maar eigenlijk is het Waalse njet gewoon het gevolg van plat binnenlands politiek opportunisme.

Geen grotere eer voor een Waalse minister-president om op het Élysée in Parijs ontvangen te worden. Frankrijk is en blijft het moederland voor vele Walen. Echter, het bezoek van Paul Magnette (PS) aan de Franse president François Hollande vorige vrijdag zal niet in een optimale sfeer verlopen zijn. De Franse president en zijn eerste minister Manuel Valls willen de Walen ervan overtuigen om CETA, het handelsverdrag tussen Europa en Canada toch goed te keuren. Wellicht zullen daarbij ook emotionele argumenten gebruikt zijn zoals de taalband tussen Franstaligen in Frankrijk, België en Canada.

Ook het Brussels Parlement is tegen CETA. Wat betekent dat Franstalig België op zijn eentje een vrijhandelsakkoord voor heel Europa blokkeert. Er is ondertussen stevig diplomatiek overleg bezig om Magnette en co overstag te doen gaan.

Het blijft echter onduidelijk of dit zal lukken. Al liet Magnette vorige week de deur wel op een kier, door te pleiten voor een goedkeuring na een aanpassing.

Maar de argumenten pro-vrijhandel hebben blijkbaar al lang geen effect op de PS-politici. Via het CETA zouden bijvoorbeeld tot 90 procent van de douanetarieven verdwijnen. Dat is goed

nieuws voor de Waalse landbouwexport. De Waalse agrobusiness stelt bijvoorbeeld 20.000 mensen te werk. Bovendien is CETA een opstap naar een handelsakkoord met de VS, het zogenaamde TTIP. Dat zou de Europese economie 119 miljard euro opbrengen. Er is sprake van 0,5 tot 1 procent extra groei dankzij de vrijhandel. Echter, de PS, daarin gesteund door Waals coalitiepartner cdH, ziet enkel nadelen in zo’n handelsverdrag. De linkerzijde vreest voor sociale dumping. Ook zou het voor bedrijven gemakkelijker worden om de milieuwetgeving te omzeilen.

Voorstanders van het handelsakkoord worden in Wallonië de mond gesnoerd. Zoals Pascale Delcomminette, directrice van de Waalse exportdienst Awex. Zij bepleitte CETA in een interview met de Franstalige beurskrant L’Echo maar werd door Waals parlementsvoorzitter André Antoine (cdH) teruggefloten. Ambtenaren en diplomaten als Delcomminette moeten zwijgen, aldus Antoine.

Ook het argument dat de Walen tegen een handelsakkoord met Canada zijn maar wel met veel plezier wapens exporteren naar Saudi-Arabië, wordt afgewimpeld.

Li bia bouquet

Het imago van Wallonië heeft door het njet van PS en cdH (daarin gesteund door Ecolo) opnieuw een stevige knauw gekregen. Allerlei internationale persbureaus en journalisten streken de voorbije week neer in Namen. Wallonië werd met zijn verzet op dezelfde lijn gezet als Cuba, Noord-Korea en Venezuela. Een 21ste-eeuws paradijs voor het proletariaat.

Wat die buitenlandse journalisten wellicht niet weten, is dat het neen aan CETA van de Walen eigenlijk ingegeven is door binnenlandse politieke argumenten.

Zeg maar plat politiek opportunisme. Magnette jent met zijn verzet de federale regering waar de Vlamingen duidelijk in de meerderheid zijn. Het is ook zo dat Vlaanderen voor meer dan 80 procent van de export zorgt. Als het handelsakkoord er niet komt, zal dit vooral Vlaanderen pijn doen.

En dan is er natuurlijk de hete adem van de linkse PTB die de PS zowat elke dag in haar nek voelt. Als de peilingen kloppen, wordt de partij van Raoul Hedebouw straks de derde politieke macht in Wallonië.

De PS en de cdH hebben als enig antwoord dat ze nog meer naar links opschuiven. Het pleidooi van een vierdagenweek is daar een schoolvoorbeeld van. Op deze manier is de PS zich trouwens totaal onmogelijk aan het maken als toekomstige coalitiepartner op federaal niveau.

Picard

8

De wereld rond

20 oktober 2016

Diplomatieke valies

De val van Thucydides Het spook van de Koude Oorlog waart nog steeds door Europa. En de herinnering beïnvloedt de inschatting. Een gevolg is dat het Russische gevaar scherper gepercipieerd wordt dan de realiteit. Tegelijkertijd wordt de westerse rol in het internationale gebeuren overschat. En misschien wel het gevaarlijkste: het zorgt voor een zekere myopie ten aanzien van de échte risico’s die de wereldvrede bedreigen.

De verleiding om de gebeurtenissen van vandaag door de bril van gisteren te beoordelen, schuilt steeds om de hoek.

Zo ziet de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Steinmeier in de relatie met Rusland een situatie “vergelijkbaar met de Koude Oorlog”. Meer nog, “deze tijden zijn gevaarlijker”. En het moet gezegd dat er op het eerste zicht heel wat argumenten zijn om die stelling te staven. Prima facie...

Poetins tactiek Provocaties in lucht, land en op zee, harde retoriek, zeker aan Russische zijde, het komt inderdaad allemaal bekend voor.

Maar als we het plaatje opentrekken, vallen vooral de verschillen met die decennia na de Tweede Wereldoorlog op. Dit is geen verhaal van machtsblokken, gescheiden door een IJzeren Gordijn en met elk hun respectievelijke invloedssferen.

Eerder is het een verhaal van een zwakke mogendheid die maar wat graag als sterk gepercipieerd wil worden, en een grootmacht die zich steeds meer van het internationale toneel afkeert en wiens greep op de gebeurtenissen verslapt. Grootspraak kan niet verhullen dat Rusland er economisch belabberd aan toe is. Het klopt dat hun leger een moderniseringsproces doorloopt waarvan op het terrein de vruchten geplukt kunnen worden, maar het economische draagvlak dat onontbeerlijk is voor elke grootmacht ontbreekt. Anders dan tijdens de Koude Oorlog heeft Rusland nauwelijks nog bondgenoten.

De Syrische president Assad is er één van, maar dan van het type waarvoor een hoge prijs moet betaald worden. De Rus-

sische aanwezigheid in Syrië kost handenvol geld. Bovendien is het regime van Assad beter in het ontvangen van Russische wapens dan in het betalen ervan. Een beetje zoals Saddam Hoessein destijds; ook hij stond bekend voor de hoge openstaande rekeningen in Moskou. Machiavelli heeft zijn vaste stek in het Kremlin. En Poetin begrijpt dat het wel degelijk mogelijk is situaties op het terrein de facto te wijzigen. Alleen is dit tactiek en per definitie kortetermijndenken. Of de ingeslagen weg strategisch iets zal opleveren, is nog maar de vraag.

Het maakt de situatie er niet minder gevaarlijk op. “Poetin heeft de honden uit de kennel gelaten, en die krijg je er niet zomaar terug in”, merkte een diplomaat onlangs in de coulissen op. Escalatie is een gevaar dat niet onderschat mag worden, maar precies omdat de situatie instabieler is dan tijdens de Koude Oorlog. In die zin heeft Steinmeier een punt, alleen omdat de context precies anders is dan tijdens de Koude Oorlog.

Factor China Is het westerse navelstaarderij die ervoor zorgt dat de grootste risico’s voor wereldvrede over het hoofd worden gezien?

Want die zijn er, vooral dan in het Verre Oosten. Voeg het Noord-Koreaanse kernprogramma toe aan de rivaliteiten in de Zuid-Chinese Zee, en je krijgt het plaatje van de échte bedreiging. Waar het er even naar uitzag dat een heuse Pax Americana kenmerkend zou zijn voor de wereld na de val van de Berlijnse Muur en implosie van de Sovjet-Unie, gelooft geen enkel

ernstige waarnemer daar nog in. Verzwakt door de financiële crisis en mislukte militaire avonturen in het Midden-Oosten, hebben de VS een serieuze reputatieschade geleden. Washington schijnt ook niet te beseffen dat een status quo geen optie is. Er tekent zich een nieuw model af, of zou dat toch moeten doen. En hierin is de factor China cruciaal. Men kan zich ergeren aan Rusland, maar het is China, nu al goed voor 25 procent van het wereldwijde bbp, dat meer aandacht verdient. Hoe de val van Thucydides vermijden? Dàt is de hamvraag waar het Westen mee bezig moet zijn.

Harvard onderzoek “Wat oorlog onvermijdelijk maakte, was de groei van de Atheense macht en de angst die deze in Sparta veroorzaakte”, schreef de wijze man. De uitdrukking verwijst naar de opkomst van een nieuwe grootmacht en de reacties die deze veroorzaakt. De opmars van Duitsland in de 19de eeuw is er een treffend voorbeeld van. We weten ook waarin die ambitie uitgemond is. Wetenschappers van Harvard hebben 16 vergelijkbare situaties onderzocht; een onderzoek waarmee een tijdspanne van 500 jaar bestrijkt wordt. In 12 gevallen mondde dat in een gewapend treffen uit. “Gebaseerd op de recente geschiedenis, is oorlog tussen de VS en China de komende decennia niet alleen een mogelijkheid, maar ook waarschijnlijker dan aangenomen wordt”, merkte een vorser in The Atlantic op. Wat vooral wordt gevreesd, is dat een schijnbaar beheersbaar incident een escalerend effect heeft, een beetje zoals de kogel die de onfortuinlijke Franz-Ferdinand in 1914 trof. Onlangs verwees de Chinese leider Xi Jinping naar Thucydides. “Er is niet zoiets als de val van Thucydides”, zei hij, “maar als landen verkeerde strategische inschattingen maken, kunnen ze zo’n val wel zelf creëren.”

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Verenigd Geïslamiseerd Koninkrijk Moefti Shah Sadruddin is een vooraanstaande islamitische schriftgeleerde. Hij heeft een leidende functie bij de Council of Muslim Scholars in Groot-Brittannië en hij staat aan het hoofd van de Al-Ashraaf Secundary School in Londen. Onlangs kwamen er opnamen aan het licht van een toespraak waarin hij opriep een atheïstische blogger in Bangladesh te vermoorden.

Hij verklaarde openlijk dat iedereen die de islam beledigt, gedood moet worden. GrootBrittannië loopt vol zulke moordzuchtige fanatici, die in naam van de godsdienstvrijheid, het multiculturalisme en het “antiracisme” de vrije teugel krijgen, terwijl beschaafde islamcritici als Geert Wilders, Robert Spencer en Pamela Geller niet eens Groot-Brittannië binnen mochten. In de grootsteden van de meeste westerse landen vindt men islamitische geestelijken die openlijk hebben opgeroepen tot het vermoorden van Deense cartoontekenaars, atheïsten, Salman Rushdie, islamcritici of Joden.

Maar toch is Shah Sadruddin een bijzonder geval: hij is ooit kandidaat geweest voor… nee, niet voor Labour of een andere islamosocialistische partij, wel voor de Britse Conservatieven.

Het “beledigen” van de islam is volgens het Britse recht nu al strafbaar. De zoveelste capitulatie. Het zoveelste voorbeeld van sluipende infiltratie van shariawetgeving in de westerse rechtsspraak.

Gezinshereniging voor pedofielen Een nog veel erger maar doodgezwegen geval van de overname van shariarechtspraak zien we in de erkenning van kindhuwelijken, die in de islam als normaal beschouwd worden.

Tot eind 2015 bepaalde de Nederlandse wetgeving dat een huwelijk wordt erkend indien ‘ieder der aanstaande echtgenoten voldoet aan de vereisten tot het aangaan van een huwelijk van een staat waarvan hij de nationaliteit bezit’.

Vermits kindhuwelijken onder andere in Syrië en Afghanistan erkend worden, konden Syriërs en Afghanen die zogezegd als vluchteling naar Nederland gekomen waren, hun kindbruidjes volkomen legaal laten overkomen in het kader van de gezinshereniging.

Pas in december 2015 werd die wet herzien, maar slechts halfslachtig: kindhuwelijken kunnen nog wel erkend worden als beide “partners” intussen achttien zijn geworden.

We weten niet of er buiten Nederland nog westerse landen zijn waar zulke erkenningen mogelijk zijn.

In asielcentra in Zweden, Noorwegen en Denemarken werd gedoogd dat oude mannen

met hun kindbruidjes “samenleefden”, zoals dat delicaat werd omschreven. Wettelijk gezien is dat verboden, maar voor moslims knijpt men graag een oogje dicht. Of twee ogen.

De zwarte vlag Het leek zo onwaarschijnlijk, dat we eerst dachten dat het satire moest zijn, of het zoveelste loze gerucht. Maar het bericht bereikte ons via verschillende onafhankelijke kanalen en het werd door meerdere kranten overgenomen: een vrouwelijke rechter in Zweden heeft geoordeeld dat het niet strafbaar is de zwarte vlag van IS te hijsen of ermee op Facebook te staan pronken. In de toelichting bij haar vonnis legt ze uit dat die vlag “geen oproep tot haat tegen één bepaalde etnische groep is”. Ze is immers gericht tegen àlle mensen die zich niet bij IS willen aansluiten, zonder onderscheid van ras of huidskleur.

Als je maar oproept tot het vermoorden van àlle mensen die je als vijanden beschouwt, dan màg het. Zweden is nog suïcidaler en waanzinniger dan het Duitsland van Merkel. De IS-vlag is overigens een variant van de “zwarte banier” of de “banier van de adelaar” die al gebruikt werd in de beginjaren van de islam. Het witte opschrift in het midden betekent ongeveer “Er is geen God dan Allah”. De zwarte tekst in de witte cirkel, het zogenaamde zegel van de profeet, betekent “Mohammed is zijn Profeet”.

Maar dat zal weer niets met de echte islam te maken hebben…

Somalische wreedheden Eén van de vele misdaden van Obama was het binnenhalen van tienduizenden Somalische immigranten en “vluchtelingen” in de Verenigde Staten. Hij zette daarmee op grote schaal het rampzalige plan verder waarmee Bill Clinton een begin had gemaakt. Zelfs naar de ruige normen die in Afrika en de islamitische wereld gehanteerd worden, zijn de Somali’s brutaal en wreed. Vrouwen moeten er de “grote besnijdenis” ondergaan, die nog ergere verminkingen veroorzaakt dan de “kleine besnijdenis” die elders in de moslimwereld gebruikelijk is. Verkrachtingen van kinderen, zowel jongens als meisjes, zijn in Somalië heel gewoon.

Human Rights Watch vatte dat in een rapport van 2014 samen als “Here, rape is normal.” Natuurlijk brengen de Somali’s die roofdiergewoonten mee als ze naar het Westen komen. Als zij in Engeland voor de rechter komen wegens pedofilie of groepsverkrachtingen, zeggen zij soms openlijk en schaamteloos dat dat in hun “cultuur” niet verkeerd is.

In de VS gebeurt hetzelfde en net als in Engeland worden de slachtoffers van verkrachtingen er systematisch bedreigd en geïntimideerd

door familieleden en vrienden van de daders.

Zelfs kinderverkrachters kunnen rekenen op die ziekelijke islamitische solidariteit. In één geval marcheerde een meute Somali’s door een blanke wijk en bedreigde de vrouwen daar openlijk met ontvoering en verkrachting. De politie durfde of mocht zich niet laten zien. De Amerikaanse media hebben dat grotendeels verzwegen, en onze media hebben daar helemaal niet over bericht.

Zoals zij ook nooit melding maakten van de “gewone” terroristische activiteiten van de vele Somali’s uit de VS die IS of Al-Shabaab steunen of zich bij hen proberen aan te sluiten. Maar toen de FBI onlangs een blanke verzetsgroep oprolde, die aanslagen beraamde tegen de Somali’s die hun stad terroriseerden, toen kwam dat natuurlijk wèl in de Europese kranten.

Op oorlogsvoet Poetin gaat steeds verder met zijn “re-enactment” van de Koude Oorlog. De Russische media bazuinen nu rond dat “de Derde Wereldoorlog begonnen is”. Volgens die berichten worden zelfs de atoomschuilkelders in gereedheid gebracht en staan de raketbatterijen van de luchtafweer paraat om aanvallende Amerikaanse vliegtuigen neer te halen. Niet in Syrië, maar in Rusland.

Excusez du peu! Dat kan allemaal propaganda en intimidatie zijn in de diplomatieke touwtrekkerij rond Syrië. We weten niet eens of de Russische strijdkrachten inderdaad in staat van paraat zijn gebracht. Maar de media in Rusland staan zeker wèl op oorlogsvoet. Terwijl het Westen mentaal niet eens in staat is zichzelf te verdedigen tegen meuten ongewa-

pende moslims die er als illegalen en asielzoekers binnendringen…

Aanvallen met onbestaande wapens IS heeft tijdens de recente gevechten opnieuw chemische wapens gebruikt. Sommige daarvan zijn van eigen fabricaat, tamelijk primitief, maar wel dodelijk, zoals het chloorgas uit 1915.

Maar de meeste van die chemische wapens zijn afkomstig uit twee verschillende bronnen: ze zijn buitgemaakt bij de verovering van Syrische militaire bases, en ze zijn afkomstig uit de oude verborgen voorraden van Saddam Hoessein. De chemische wapens waarvan alle linkse media – zijn er nog andere? – beweerden dat ze niet bestonden, en dat ze alleen verzonnen waren door president Bush en premier Tony Blair. Die wapens bestonden wel degelijk, maar ze werden aanvankelijk niet gevonden. Pas jaren later, tijdens de aanslepende gevechten tegen de geurrillastrijders en terroristen van AlQaida en andere groepen in Irak, liepen dozijnen Amerikaanse militairen verwondingen en vergiftigingen op doordat zij per ongeluk op voorraden chemische wapen waren gestoten die door de Iraki’s waren begraven, of inderhaast gedumpt in vijvers en kuilen. Die medische dossiers konden niet ontkend of genegeerd worden. Maar toen was het voor Bush en de Republikeinen al te laat om nog tegen de stroom van de media in te roeien. De echte leugens over de oorlog in Irak worden nog altijd ijverig rondgebazuind: dat Saddam Hoessein een brave gast was, dat hij géén chemische wapens had en dat de Koerden destijds met eau de cologne waren vergast.

Het nabije buitenland François en Vladimir De Russische president Vladimir Poetin heeft zijn geplande bezoek aan Frankrijk afgezegd. Reden zijn de meningsverschillen over de oorlog in Syrië. Maar ook de politiek en diplomatiek onbegrijpelijke uitspraken van president François Hollande spelen een rol.

Het bezoek van de Russische president aan Parijs op 19 oktober ging dus niet door. Eigenlijk niet meer dan logisch gezien de toenemende meningsverschillen tussen Frankrijk en Rusland over de aanpak van de oorlog in Syrië. Rusland stelde in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties een veto tegen een Franse resolutie die eiste dat er een einde kwam aan de bombardementen op de Syrische stad Aleppo. De president François Hollande had het bovendien over oorlogsmisdaden die de Russen zouden hebben begaan in Aleppo. De socialist ging zelfs zover te stellen dat Poetin “daarvoor de verantwoordelijkheid zou moeten dragen voor het Internationaal Strafhof.”

Een deel van die uitspraken deed Hollande in het openbaar, meer bepaald op een tv-zender. Dat is eigenlijk ongezien.

Als Hollande zich openlijk afvraagt “is het wel nuttig om president Poetin te ontvangen” dan spreekt hij voor heel Frankrijk op dezelfde manier als wanneer hij overleg voert met zijn diplomatieke adviseurs. Volgens verschillende commentatoren maakt Hollande Frankrijk op die manier belachelijk op de internationale scène. De diplomatieke gebruiken laten dit alles niet toe. Al was het geplande bezoek van Poetin aan Frankrijk een privébezoek, namelijk om een Russisch-orthodoxe kathedraal in te huldigen.

Een oude vriendschap De gebeurtenissen zijn niettemin zeer pijnlijk omdat Frank-

Si la France m’était contée rijk altijd relatief goede relaties heeft onderhouden met Rusland. Ze dateren al van het einde van de 19de eeuw toen Franse banken de modernisering van Rusland financierden. De hechte relatie tussen Parijs en Sint-Petersburg leidde toen tot een alliantie die zou uitmonden in beide landen aan dezelfde kant van het front tijdens WO I. Ook daarna bleven de banden hecht, ondanks de machtsgreep van de communisten. Na WO II zagen Charles de Gaulle en anderen een goede diplomatieke relatie met de Sovjet-Unie als de beste manier om Frankrijk in de tweestrijd tussen de VS en de USSR toch een plaats te geven op het wereldwijde diplomatieke toneel.

Het is zelfs zo dat de relatie met Rusland een onderdeel wordt van de campagne voor de presidentsverkiezingen van 2017.

Dat gebeurt zelden aangezien de thema’s in zo’n geval vooral een nationaal karakter hebben. Maar vandaag de dag vragen dus meer en meer Fransen zich af hoe het verder moet met de Frans-Russische relaties. Verschillende presidentskandidaten zijn gewonnen voor een toenadering tot Poetin. Van Marine Le Pen (FN) is bekend dat ze een grote sympathie heeft voor het Rusland van Poetin. Het autoritaire, conservatieve, antiliberale en antipermissieve Rusland is voor haar het spiegelbeeld van het op economisch, moreel en cultureel vlak ontaarde Europa.

Het is trouwens algemeen bekend dat Marine Le Pen voor de financiering van het Front national een beroep doet op Russische banken.

Ook de extreemlinkse Jean-Luc Mélenchon heeft omwille van zijn aversie voor de VS sowieso sympathie voor Rusland. Bij Les Républicains is ex-premier François Fillon gewonnen voor betere relaties met Rusland. Fillon is van oordeel dat Frankrijk

Naar een nieuw Schots referendum?

De Schotten blijken nu toch in te zetten op een tweede onafhankelijkheidsreferendum. Nicola Sturgeon is als de dood voor wat nu op tafel ligt in Westminster. Een ‘harde Brexit’, waarbij het Verenigd Koninkrijk – dus ook Schotland als regio – geen deel meer zou kunnen uitmaken van de Europese binnenmarkt kan volgens haar beschouwd worden als een rampscenario. Vraag is of nu wel een meerderheid gewonnen is voor een scheidingsscenario.

Communautaire koelkast De geschiedenis herhaalt zich nooit, maar de mens voortdurend. In september 2014 trok de Schotse bevolking naar de stembus. 45 procent van de stemmers was voor een totale afscheuring. Echter, een meerderheid van 55 procent der kiezers koos voor het in stand houden van de Britse unie. Slechts in vier regio’s, West Dunbartonshire, North Lanarkshire, Glasgow en Dundee, haalde ‘Yes’ de bovenhand. Nochtans leken de nationalisten lange tijd vrij zeker van hun zaak. De grote overwinning tijdens de parlementsverkiezingen in 2011, waarbij de Scottish Nationalist Party een absolute meerderheid behaalde (69 van de 129 zetels), gaf de partij vleugels.

Ondertussen zijn we enkele jaren verder. De SNP is weliswaar nog steeds, met een straatlengte voorsprong, de grootste partij, maar raakte wel haar meerderheid in de assemblee te Holyrood kwijt. Het zag er dan ook lang naar uit dat er geen nieuw onafhankelijkheidsreferendum zou komen. De bestuurspartij zou zich gaan toeleggen op… besturen. Het sociaaleconomisch beleid, zou de komende tijd belangrijker zijn dan blijven hameren op communautaire vraagstukken. Daarmee paste de SNP dezelfde strategie toe in het Verenigd Koninkrijk, als de

Rampzalige begroting Een ander referendum, dat over Brits lidmaatschap van de Europese Unie, brengt daar plots verandering in. De Scottish Nationalist Party kiest voor een links beleid, geschoeid op sociaaldemocratische leest. De begroting in de deelstaat is al jaren een ramp. Er wordt systematisch meer uitgegeven dan er binnenkomt. Het tekort bedraagt momenteel liefst 15 miljard pond, omgerekend dik 16,5 miljard euro. Daarmee heeft de Schotse regio een tekort op de lopende begroting van bijna 10 procent van het bruto binnenlands product. Volgens prognoses van de Schotse overheid, zal het budgettair tekort in de komende jaren nog verder oplopen en ontsporen (van -10,3 procent van het bbp in 2017 tot maar liefst -12,5 procent van het bbp rond 2020). Of hoe de Griekse en Waalse staatshuishoudkunde toonbeelden van schoonheid zijn, vergeleken met wat de kiltdragers er van bakken.

Net als Griekenland en Wallonië ligt Schotland aan het infuus.

Het heeft ‘solidariteit’ nodig, wil het overleven. Geldstromen vanuit Westminster naar de Schotse deelregio zijn een optie.

Inzetten op structuurfondsen vanuit de Europese Unie, is een andere mogelijkheid. Nu de Britse regering in Londen lijkt af te stevenen op een ‘harde Brexit’ met de EU, ruiken ze in Edinburgh onraad. De Schotten hebben absoluut geen zin hun toegang tot de ‘single market’, de eengemaakte Europese markt voor goederen en diensten, kwijt te spelen. Indien het Verenigd Konink-

Demonisch knap Frauke Petry wordt door haar huidige man omschreven als “demonisch knap”. Voor wie het nog niet weet, heel kort, de grote lijnen van haar cv, want deze vrouw wordt geen tweede zoeterig “das Mädchen”, wel een eerste harde “die Frau”. Merkel en Petry hebben hun Oost-Duitse afkomst gemeen.

Petry is geboren als Frauke Marquardt in Dresden in de DDR. Vader vluchtte in 1989 naar het Westen en moeder en dochter volgden na de val van de Muur. Frauke studeerde scheikunde in het Engelse Reading en het Duitse Göttingen en promoveerde

Vernedering in Heiligendam Ook Nicolas Sarkozy en Alain Juppé, de andere kandidaten bij Les Républicains, zijn van oordeel dat men Poetin niet te veel moet schofferen. Nochtans werd Sarkozy tijdens een G-8top in Heiligendam vernederd door Poetin. In een persoonlijk gesprek klaagde Sarkozy, toen president, over het gebrek aan respect voor de mensenrechten in Rusland. Poetin maakte hem daarna op een kordate en intimiderende manier duidelijk dat Frankrijk een relatief klein land is en dat het maar best rekening houdt met Rusland. Sarkozy was zodanig van zijn melk dat hij op de persconferentie achteraf maar wat stond te lallen. Sommige journalisten dachten eerst dat hij dronken was.

Poetin zou volgens diplomaten en Kremlin-kenners tijdens de recente spanningen met Hollande teruggedacht hebben aan het gesprek met Sarkozy. In de ogen van de Russische president bokst Frankrijk op het internationale terrein boven zijn niveau en is François Hollande “een debiel.”

Salan

engeland rijk in 2019 de EU verlaat, vervallen vanaf dan ook heel wat solidariteitslijntjes vanuit Brussel richting de Schotse regio. De EU staat bol van de structuur- en steunfondsen, om de sociale en geografische cohesie tussen regio’s en landen te versterken.

Het spreekt vanzelf dat Schotland, als onderdeel van Groot-Brittannië, daar na de Brexit geen aanspraak meer op kan maken.

Of de Schotse bevolking die puur economische elementen heeft laten doorwegen tijdens het jongste Brexit-referendum, is nog maar de vraag. Feit is wel dat in het Noorden duidelijk proEU werd gestemd. De SNP vaart al jaren een eurofiele koers. De kiezers zijn eind juni de partij daarin gevolgd. Slechts 38 procent van de Schotse kiezers stemde voor een uitstap uit de Europese Unie. Overigens, ook in Noord-Ierland stemde het gros van de opgedaagde kiezers voor een verlengd verblijf in de EU.

Aparte onderhandelingen “Het opblazen van de interne markt gaat rechtstreeks in tegen onze Schotse belangen”, aldus eerste minister Nicola Sturgeon afgelopen week. Zij wil dan ook snel stappen ondernemen. In de komende weken zal de Schotse regering met een voorstel komen dat de weg moet vrijmaken voor een apart vrijhandelsakkoord met de EU. Hierdoor zou Schotland, ook na de Brexit, toegang behouden tot de interne markt. De kans is echter klein dat Schotland zo’n speciaal statuut zal bekomen. Sturgeon beseft dat er dan niks anders opzit dan een nieuw onafhankelijkheidsreferendum in te richten. “Een nieuwe volksraadpleging kan er mogelijk al komen voor 2019”, liet Sturgeon zich recent ontvallen. Vraag blijft natuurlijk of het gros van de Schotten onafhankelijkheid - én EU-lidmaatschap – dit keer wel verkiest boven het in stand houden van het Verenigd Koninkrijk.

LvS

Bei uns in Deutschland

cum laude in 2004. In 2007 stichtte zij met haar moeder een chemiebedrijf, dat faalde. Pas in 2013 werd Petry politiek actief.

Reeds op de middelbare school waren Frauke en Sven Petry een stel. Sven werd dominee, zij trouwden en kregen vier kinderen. In 2015 werd bekend dat het echtpaar ging scheiden.

Sven laat in tweets horen dat hij het oneens is met zijn ex. De nieuwe partner van Frauke Petry is Marcus Pretzell, Europarlementariër en voorzitter van de belangrijke afdeling van AfD in Noordrijn-Westfalen.

NRC Handelsblad had begin oktober, voor de peiling, een uitvoerig gesprek met Frauke Petry, de anti-Merkel en landelijke partijleidster van AfD. Zij is volledig anders qua temperament en karakter. Merkel is supervoorzichtig, ideologisch moeilijk te plaatsen, en ze vermijdt grote confrontaties, maar af en toe, stoemelings, pakt ze uit met opvallende acties die recht in haar gezicht ontploffen. Petry zoekt bestendig het debat en provoceert graag.

Over de godsdienstvrijheid, verankerd in de Duitse grondwet, is zij helder: “Wij hebben niets tegen moskeeën, maar wel iets tegen de oproep tot gebed en tegen minaretten. Door zijn politieke aanspraken verschilt de islam wezenlijk van het geseculariseerde christendom, dat in Europa functioneert met een verregaande scheiding van kerk en staat.

Uit studies onder Europese moslims blijkt dat de helft van de ondervraagden de sharia in noodgevallen boven het nationale recht wil stellen. Daarmee is de islam een bedreiging voor de democratie en de rechtsstaat... Wij vinden dat de islam niet bij Duitsland hoort, maar Duitse moslims wel. De toestanden die in islamitische landen heersen, willen wij hier niet kopiëren. Wij hebben islamitische AfD-leden die het precies zo zeggen - maar

FRANKRIJK

een belangrijke handelspartner is voor Rusland en dat die - na een aantal sancties sinds de annexatie van de Krim - niet verder mag verslechteren. Fillon is ook van oordeel dat de strijd tegen IS in Syrië voorrang heeft en dat het vertrek van de Syrische president Bachar Al-Assad, Ruslands vriend, van secundair belang is. Verschillende parlementsleden van Les Républicains staan op dezelfde lijn.

Onder anderen ex-minister Thierry Mariani, overigens gehuwd met een Russische. Samen met een aantal andere leden van de Assemblée Nationale bracht hij in de zomer van 2015 een bezoek aan de geannexeerde Krim, “kwestie van de dialoog met onze Russische vrienden levendig te houden”.

Right or wrong

N-VA binnen de Belgische context. Ook de toenmalige Britse Prime Minister, David Cameron, vond het welletjes. Hij stelde duidelijk dat het Schotse vraagstuk rond onafhankelijkheid sinds 2014 voor lange tijd beslecht is.

Angela Merkel blijft een socialiste van de DDR “De nationale gevoelens in Duitsland zijn volstrekt onderontwikkeld. Vooral in West-Duitsland, waar men graag zegt dat men eigenlijk geen Duitser is, maar hoogstens een Europeaan”, is de diepe overtuiging van Frauke Petry, landsleidster van de AfD. De verbonden christendemocraten van CDU en CSU krijgen rammel in een nieuwe peiling en imiteren daarmee hun Vlaamse geestesgenoten. De populariteit van “das Mädchen” zakt verder weg, wat alles te maken heeft met de vluchtelingencrisis. Het peilingbureau INSA meet het electorale marktaandeel van CDUCSU op 29,5 procent en daarmee zakt de alliantie voor de allereerste maal onder 30 procent.

In augustus 2015, voor de boude uitspraak van Merkel, “Wir schaffen das”, boekten de christendemocraten 42 procent. Wouter Beke zal het ooit ook geweten hebben dat hij “de Duitse” met haar vluchtelingenvisie geestdriftig nabootst. ‘t Zal u niet verbazen dat AfD, met 15 procent, in de populariteitstest oprukt naar de derde plaats. Frauke Petry (41) reageerde enthousiast en twitterde “Tijd voor verandering”. Kent zij N-VA?

9

20 oktober 2016

DUITSLAND

dat past niet in het clichébeeld en dan hoor je daar dus nooit iets over in de media.”

Merkel Was Petry’s jeugd bepalend voor haar politieke visie? Natuurlijk, is haar antwoord: “Wiens jeugd is niet bepalend? Je moet je afvragen aan wat voor burgers een democratie meer heeft: mensen die alles maar accepteren en niet in debat gaan, of mensen die de discussie beschouwen als een weg naar de oplossing van problemen.”

Over Angela Merkel is de co-DDR’ster zuur: “Ik heb nooit zo goed begrepen waarom er zo’n hype is rond haar persoon, als die bijzondere vrouw uit Oost-Duitsland. Haar verleden was geen geheim. In de DDR is ze tamelijk trouw aan het systeem geweest.

Ze was, en is, een kind van het socialisme. Ik kom uit een milieu waar men zeer kritisch stond tegenover de DDR en ik kon niet begrijpen dat een voormalige “secretaris voor agitatie en propaganda” van de Freie Deutsche Jugend - de officiële communistische jeugdbeweging - bondskanselier kon worden. Het was voor mij een slechte grap van de geschiedenis.” Het grootste verwijt van Petry aan Merkel is dat zij waarschijnlijk geen overtuigingen heeft: “Ze zou ten tijde van de vreedzame revolutie in de DDR gezegd hebben dat niet hereniging het belangrijkste doel was, maar een democratisch, ecologisch socialisme. En als je nu ziet hoe de CDU is gaan lijken op de SPD, dan moet je vaststellen dat ze consequent socialistische beginselen invoert in een conservatieve partij; van de Energiewende tot het minimumloon. Om nog maar te zwijgen over haar vluchtelingenbeleid.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

20 oktober 2016

medialand

Film

Platformthriller

Vijandige en leugenachtige Franstalige media Naar aanleiding van het “verzoeningsdebat” tussen Peter de Roover en de VVB afgelopen vrijdag in Antwerpen viel in het bijzonder de krant Le Soir zeer vijandig uit naar de fractieleider van de N-VA in de Kamer. De krant reduceerde het hele debat eigenlijk tot dat ene zinnetje van Peter de Roover, waarin hij zei bereid te zijn in het Vlaams Parlement samen met het Vlaams Belang de Vlaamse onafhankelijkheid uit te roepen, als er tenminste een meerderheid voor zou zijn. Zijn nuance die onafhankelijkheid te willen uitroepen met eender welke partij, dus ook de PS, wordt door de krant wel vermeld, maar bijna voorgesteld als een verzwarende omstandigheid bij zoveel separatisme. Gelukkig weet de krant aan haar lezers te melden dat bij de laatste peiling N-VA en Vlaams Belang samen maar aan 35,9 procent van de stemmen raakten. Oef! Men mag niet onderschatten hoe zo’n stroom aan stemmingmakerij in de Franstalige pers de geesten kneedt ten zuiden van de taalgrens. Wie alleen maar de Franstalige pers leest, kan niet anders dan tot het besluit komen dat de N-VA’ers, en bij uitbreiding ook alle andere Vlamingen, aterlingen zijn die alleen maar het slechtste voor hebben met de Franstaligen. En dat terwijl de blokkering van het Europees-Canadese handelsverdrag CETA door PS en cdH afgelopen week eigenlijk voor de zoveelste keer net het omgekeerde heeft aangetoond.

Al bij al zou die vijandigheid in de Franstalige pers niet zo’n probleem zijn, als alleen Walen en Franstalige Brusselaars die pers zouden lezen. Maar ook de eurocraten, diplomaten en internationale journalisten die in Brussel gestationeerd zijn lezen alleen maar de Franstalige Belgische pers, als ze al eens een Belgische krant vastnemen. Het is niet moeilijk te raden naar welke zijde de internationale sympathie zal uitgaan wanneer het nog eens tot een communautair conflict komt in ons dierbaar vaderlandje…

De meest linkse slimste mens ter wereld Tegen dat u deze rubriek leest, is het nieuwe seizoen van De Slimste Mens ter Wereld weer van start gegaan. Wij zijn eens in de lijst van kandidaten gaan kijken, en troffen er deze keer vier politici aan: Bart Tommelein van Open Vld, Philippe Muyters van N-VA, Meyrem Almaci van Groen, en… Raoul Hedebouw van PVDA. Werd ook dit seizoen niemand van Vlaams Belang uitgenodigd, of hebben ze bij Vlaams Belang voor een eventuele uitnodiging ferm bedankt? We weten het niet. Maar hiermee weten we dus dat ze er bij Vier geen graten in zien om een sympathisant van Kim Jong-un in hun studio’s te ontvangen.

Misschien nog merkwaardiger is dat Raoul Hedebouw bereid was om deel te nemen aan De Slimste Mens ter Wereld. Is Vier immers geen commerciële tv-zender? Volgens Deng Xiaoping maakte het niet uit of een kat wit of zwart is, als ze maar muizen vangt. Maar blijkbaar likken zelfs rode katten de kapitalistische kandeleer, als er ook voor hen maar wat smeer aan zit.

Overigens is Hedebouw niet de enige Amadees die mag aantreden in De Slimste Mens, want ook Jonas Geirnaert, kandidaat in de eerste week, is een gedreven militant van de PVDA. En Andrea Croonenberghs is eveneens een Slimste Mens-kandidate. Zij riep enkele jaren geleden nog op om voor de PVDA te stemmen. En zo zijn de aanhangers van Noord-Korea ruimschoots op uw beeldscherm vertegenwoordigd.

De Lage Landen-lijst Zaterdag zonden VRT Radio 1 en NPO Radio 5 samen de Lage Landenlijst uit, een top 100 van beste nummers uit Vlaanderen en Nederland. Mooi, vooral omdat het initiatief niet beperkt bleef tot een gezamenlijke samenstelling en presentatie van de muziek, maar voor de gelegenheid ook de nieuwsberichten samengevoegd werden. Wij zouden zeggen: meer van dat.

Anderzijds, het is pijnlijk om vast te stellen dat zulk initiatief überhaupt voor iets nodig is, laat staan opmerkelijk te noemen valt. Waar is de tijd dat het in Vlaanderen de gewoonste zaak van de wereld was om ‘s avonds ook al eens af te stemmen op een Nederlandse tv-zender, of het nieuws van de NOS mee te pikken?

Exit de Hongaarse krant Népszabadság De Hongaarse krant Népszabadság sloot verleden week haar deuren, zogezegd wegens financiële moeilijkheden. In onze media werd daar enige ophef rond gemaakt, omdat nogal wat journalisten de hand van de Hongaarse president Viktor Orbán meenden te zien achter die sluiting. Maar de berichtgeving over

Regering Michel haalt de broeksriem aan

de sluiting kan op z’n minst ondermaats genoemd worden, indien niet tendentieus.

Zo berichtten we in deze rubriek enkele weken geleden dat de Griekse eerste minister Alexis Tsipras deze zomer op een gelijkaardige manier afgerekend heeft met een aantal commerciële tv-zenders. Daar was toen veel minder ophef over in onze pers, voor zover het al vermeld werd.

Maar in de berichtgeving over de sluiting van Népszabadság lieten de meeste media enkele niet onbelangrijke details uit de geschiedenis van de krant achterwege. “De krant, die ooit door politiek links gefinancierd werd”, schreef bijvoorbeeld De Standaard als verklaring waarom ze het de laatste tijd steeds moeilijker kreeg om advertenties aan te trekken. Dat is immers wel een heel zwaar eufemisme voor de rol van de krant in het tijdvak 1956-1989, toen het de officiële partijkrant was van de MDP, de Hongaarse communistische partij. Ook daarna bleef een belangrijke minderheid van de aandelen van de krant in handen van de MSZP, de Hongaarse socialistische partij. “Ooit door politiek links gefinancierd” dus…

Niet geheel verwonderlijk ging de oplage van Népszabadság al lang in dalende lijn. In 1989 had ze nog een oplage van een klein half miljoen, in 2009 dook ze onder de honderdduizend, om uiteindelijk te eindigen op 37.000 bij de sluiting verleden week. De laatste drie jaar had de krant trouwens alweer een vijfde van haar oplage verloren, terwijl de verliezen zich maar bleven opstapelen.

Nu ja, het klopt dat de krant in 2015 weer winst maakte: 134 miljoen forint, ongeveer 440.000 euro. Maar dat is nog maar een fractie van de 4,7 miljoen euro (1,425 miljard forint) die de krant verloor in 2013. Achter die sluiting zit dus echt wel meer dan alleen maar die duivelse Viktor Orbán.

EO stelt interview met LHBT-dominee uit We hadden het er verleden week al over, dat er enige onrust heerst bij de Nederlandse Evangelische Omroep. Nu blijkt dat de EO een interview met de “LHBT-dominee” Wielie Elhorst uitgesteld heeft tot het einde van de maand. LHBT staat voor lesbisch, homoseksueel, biseksueel en transgender, en het interview zou op dit ogenblik dus een beetje te “gevoelig” liggen.

Waarom dat interview eind oktober minder gevoelig zou liggen dan midden oktober is ons niet helemaal duidelijk, maar waarschijnlijk hebben ze daar aan de top van de EO een heel goede verklaring voor. Of zou het zo eenvoudig kunnen zijn dat ze hopen dat het protest uit de eigen rangen uiteindelijk wel zal overwaaien, als ze het in het begin maar een beetje zuinig houden met de LHBT-propaganda?

Amerikaanse media ontzien Clinton De afgelopen week bleven de Amerikaanse (en in hun kielzog alle andere) media inhakken op Donald Trump. Enkele vrouwen zagen daarbij hun kans op enkele minuten wereldbekendheid, en beschuldigden Donald Trump van concrete handtastelijkheden. Niet dat we willen beweren dat Donald Trump een halve heilige is die er een ascetische levensstijl op nahoudt, verre van, maar sommige beschuldigingen wogen toch wel erg licht. Iemand met een slecht karakter zou zelfs durven stellen dat ze misschien net daarom door de media zo nadrukkelijk in de spots werden gezet, zodat niemand het zou aandurven vervelende vragen te stellen.

Ondertussen lekte Wikileaks opnieuw een aantal e-mails van campagnemedewerkers van Hillary Clinton, en die waren niet bepaald van de poes. Zo bespraken enkele van haar medewerkers in alle ernst of het mogelijk zou zijn de katholieke Kerk te infiltreren, om haar van binnenuit in progressieve banen te kunnen leiden. Wij zouden denken dat zoiets toch enige relevantie zou hebben in de aanloop naar de presidentsverkiezingen, maar neen hoor, in de Amerikaanse media viel er over die e-mails opvallend weinig te lezen. Het is daarmee duidelijk dat de media Hillary Clinton in bescherming nemen tegen lastige onthullingen, terwijl ze wel volop in de aanval gaan tegen Donald Trump.

Deepwater Horizon Het gaat snel in deze wereld. Zeg “Deepwater Horizon” en de overgrote meerderheid weet niet waarover je het hebt, daar ben ik van overtuigd omdat ik daar zelf toe behoor.

Het is pas bij het zien van “Deepwater Horizon” dat mij de televisiebeelden opnieuw voor ogen kwamen van dat ontplofte boorplatform in de Golf van Mexico, met als gevolg één van de grootste milieurampen ooit, omdat men er maar niet in slaagde de constante oliestroom te doen stoppen.

Dat was in 2010.

Hollywood dat zich buigt over een milieuramp, dat is opletten geblazen. En inderdaad, de nadruk ligt niet op de ecologische gevolgen van de ontploffing, wel op het waarom het zover is kunnen komen en de menselijke tol die daarmee gepaard ging (elf doden). Maar dat wil niet zeggen dat “Deepwater Horizon” op het verkeerde spoor zit, het is gewoon een ander vertrekpunt en uitwerking en regisseur Peter Berg heeft die aanpak mooi onder controle.

Hij concentreert zijn film op enkele personages, technicus Williams (Mark Wahlberg), veiligheidsbaas Harrell (Kurt Russell) en ingenieur Vidrine (John Malkovich). Vidrine is de slechterik van dienst omdat hij, om kosten te besparen, noodzakelijke testen niet laat uitvoeren. Via hen bouwt Berg de spanning gestaag op, maar ook het dagelijkse leven op het platform en alle machinerie die bij oliewinning komt kijken spelen daarin een rol. Het is boeiend in beeld gebracht, maar ja, dan gebeurt uiteraard de ontploffing en zitten we in een heel andere film. Die van de klassieke hollywoodiaanse rampenfilm, met spektakel als hoofdtoon waarbij Williams nog enkele levens mag redden. Allemaal heel professioneel geënsceneerd.

Het dient gezegd dat Berg van zijn personages geen superhelden maakt en dat de film zowaar de schuld van het gebeuren legt bij de financiële haaien die alleen maar winstcijfers willen zien. En dat terwijl er intussen nog altijd rechtszaken lopen over de precieze oorzaken van de ramp (dacht ik toch). Dat alles maakt van “Deepwater Horizon” toch een interessantere film dan de doorsneespektakelprenten.

K.T.

Van pulpfictie naar popcornfilm

Inferno Dan Brown, de schrijver van o.a. het waanzinnig succesvolle “The Da Vinci Code”, heeft al bakken kritiek over zich heen gekregen (slecht geschreven, historische onzin, een loopje nemend met locaties en feiten, enz.) maar ik beken eerlijk dat ik het boek haast in één trek heb uitgelezen. Voor alle duidelijkheid, ik ben geen fan, maar wat hij schrijft leest vlot. De intriges boeien, en de analyses van de hoofdpersoon van velerlei codes en symbolen intrigeren, zodat je wil weten hoe het afloopt.

Wat men lijkt te vergeten, is dat Brown fictie schrijft – voor mijn part mag je het gerust veredelde pulpfictie noemen – waarin hij zijn fantasie loslaat op bestaande instituten, historische feiten, data en personages, en waarin kunstwerken altijd worden gezien als dragers van allerhande geheimzinnige boodschappen. Brown schrijft geen wetenschappelijk of historisch onderbouwde romans, zoals Umberto Eco (The Name of the Rose) dat deed.

In “Inferno” is het de beurt aan Alghieri Dante om een Brownjasje aangemeten te krijgen. Uiteraard is onze goeie vriend en pseudodetective, kunsthistoricus en cryptoanalist (ontcijferen van verborgen codes), Harvardprofessor Robert Langdon ook van de partij. Die bevindt zich in het begin van de film in Firenze, al weet hij niet hoe hij daar is terechtgekomen wanneer hij in een hospitaalbed uit een coma ontwaakt. Wat hem niet belet om vervolgens, met de hulp van een dokteres, jong en mooi uiteraard (Felicity Jones), op zoek te gaan naar een dodelijk virus dat de halve mensheid zal uitroeien. Waar dat virus zich bevindt, is een raadsel dat – in echte Dan Brownstijl – ontrafeld wordt via zinnen uit Dantes “Divina Comedia”, verborgen tekens in schilderijen, musea en plaatsen zoals Firenze, Venetië, Budapest en Istanboel. Terwijl het duo ook nog eens achtervolgd wordt door een geheimzinnige privémilitie en een speciale eenheid van de Wereldgezondheidsorganisatie.

Dit is regisseur Don Howards derde Brownverfilming. Hij weet inmiddels wel hoe je die efficiënt in mekaar moet steken als een niet-stoppende actiethriller. Dat klinkt misschien vreemd met een intrige waarin toch wat uitleg moet gegeven worden telkens een nieuwe quote of code zich aandient.

Tom Hanks kruipt zonder moeite voor de derde keer in de huid van Robert Langdon.

Voeg daarbij hemelse locaties, prachtig sfeervol camerawerk van Salvatore Totino en een muziekscore van Hans Zimmer die perfect aansluit op de gebeurtenissen en je krijgt een betere, met een culturele glazuur overgoten, onderhoudende popcornfilm.

Die ook nog eens de problematiek van de overbevolking van onze planeet wil aankaarten. Ja, Dan Brown kent geen grenzen.

K.T.

Praten met Voorpost

20 oktober 2016

11

“Het is onze taak niet om de openbare orde te handhaven ” Voorpost is een volksnationalistische actiegroep. Binnenkort bestaat ze 40 jaar. De organisatie is niet zonder controverse. Enkele jaren geleden werd Voorpost nog vervolgd voor bendevorming. Voorpost won dat proces, maar toch blijft de organisatie voor velen het nadeel van de twijfel krijgen. ’t Pallieterke regelde een gesprek met het illustere Voorpost en schoof aan tafel met Johan Vanslambrouck (57) en Bart Vanpachtenbeke (30), respectievelijk de oud-voorzitter en de jonge aflosser. Johan heeft een uitgebreide stamboom in de Beweging, Bart is opgegroeid bij de taalgrens, wat naar eigen zeggen zijn Vlaamse microbe heeft wakker geschud.

Voorpost vindt “actie, vorming en kameraadschap” belangrijk, maar het is toch vooral bekend omwille van de actie(s). We ontmoeten elkaar enkele weken nadat Voorpost een betoging in Gent, bij het multiculturele Van Beversplein, heeft georganiseerd. Het draaide uit op rellen, fikse politie-interventies, arrestaties van allochtone amokmakers en bovenal: integrale nationale media-aandacht. Op 5 november plant Voorpost een ‘rematch’, opnieuw in Gent, opnieuw in dezelfde buurt.

Intussen keurde burgemeester Daniel Termont (sp.a) de manifestatie al af. ’t Pallieterke: Voorpost heeft het niet altijd makkelijk qua media-aandacht. Maar afgelopen maand was dat duidelijk niet het geval. Succesvolle manifestatie in Gent?

Bart: “Ja, die mening ben ik wel toegedaan. We hebben niet altijd de massa achter ons, maar dat hoeft ook niet. Het is belangrijk dat we in buurten, waar de samenlevingsproblematiek groot is, onze stem laten horen. We zijn klein maar doen heel wat bewegen, in die buurten maar ook op groter niveau. We hebben dus met opzet een multiculturele buurt gekozen. Burgemeester Termont beschouwt het recht op manifesteren als heilig. Zo test je hun uitspraken. Daarom hebben we ook meteen opnieuw een manifestatie aangevraagd op 5 november.” ’t Pallieterke: er waren rellen. Zo’n manifestatie organiseren in een multiculturele buurt… Sturen jullie aan op confrontatie?

Bart (haalt de schouders op): “Goh, ja, het is de taak van de politie om de orde te handhaven, dat is onze taak niet, hé (lacht).”

Johan: “Nee, we wijzen geen morele verantwoordelijkheid af. We willen geen rellen uitlokken, maar we laten ons ook niet muilkorven. Ook in de buurten waar het moeilijk is, moeten we onze mening kunnen verkondigen. Er is geen onverdraagzaamheid vanwege Voorpost. Diegenen die rellen veroorzaken, die zijn onverdraagzaam. We doen alles om onze eigen militanten onder controle te houden. Dat is niet altijd makkelijk, want je trekt soms wel eens mensen aan die niet meteen tot de organisatie behoren. Onze ordedienst heeft dan vaak een moeilijke opdracht. Maar tot nu lukt dat.” ’t Pallieterke: ‘Zo’n mensen’? Wat voor figuren zijn dat dan? Is dat een groot probleem?

Johan: “Ik heb het dan voornamelijk over autonome nationalisten en dergelijke. Nietgeorganiseerden die menen ergens een gelegenheid gevonden te hebben om hun teveel aan testosteron uit te werken. Die personen komen echt met de bedoeling om incidenten uit te lokken. Een beetje zoals de anarchistische minderheid op de vakbondsbetogingen. ’t Pallieterke: het thema van de betoging op 5 november is “hou Turkije uit de EU”.

Maar is dat actueel? Het valt te betwijfelen of Turks president Erdogan wel toenadering tot het Westen wil.

Johan: “Dat is misschien niet onmiddellijk aan de orde, inderdaad. Maar druk op de ketel houden is wel van belang. Ten tweede is er de afschaffing van de visumplicht (een onderdeel van de migratiedeal die de EU met Turkije heeft afgesloten, n.v.d.r.), want dit is een opstapje naar volledige open grenzen met

dat land. Nochtans heeft Turkije altijd andere belangen gehad dan Europa, met vele conflicten tot gevolg.”

Bart: “En “Turkije uit Europa” betekent ook: geen Turkije in onze steden en gemeentes.” ’t Pallieterke: je verwijst naar de relletjes in Beringen, de meeting van Erdogan in Hasselt en dergelijke?

Johan: “Inderdaad. Het kan niet dat men het recht van vrije mening gebruikt om rel te schoppen en de mensen op te jutten tegen de bestaande rechtsorde. Daar wil Voorpost paal en perk aan stellen.” ’t Pallieterke: Jullie filosofie. Jullie noemen jezelf ‘volksnationalistisch’. Wat betekent dat voor jullie?

Bart: “Simpel gezegd, het volk moet in controle zijn van de gangbare cultuur en de controle hebben van zijn staat. Het volk vormt de staat.”

Johan: “De essentie van wat wij daaronder verstaan is dat de natiestaat de essentiële schakel moet zijn in de besluitvorming. En volk is iets anders dan bevolking. Een identiteitskaart is niet voldoende. Je behoort pas tot ons volk als je waarden en normen deelt, de cultuur, de taal… die dingen. Een allochtoon kan ook lid worden van Voorpost, als hij/zij zich volledig aangepast heeft. En we bedoelen dan eerder assimilatie dan integratie. Maar iemand die geassimileerd is in onze gemeenschap, wat ook zijn afkomst is, kan fungeren in Voorpost. Ik zie geen probleem. t‘ Pallieterke: nationalisme wordt steeds ingekleurd. Wat denken jullie over het begrotingstekort?

Johan: “We zijn geen politieke partij, dus we hebben geen antwoord op elk probleem dat zich stelt. Wat economische problemen betreft, blijven we bij - toegegeven - niet sterk geconcretiseerde, algemene uitgangspunten.

We keren ons tegen het communisme, dat bij onze oprichting sterk actueel was en intussen op de achtergrond is verdwenen. Maar we zijn ook tegen het kapitalisme. We zijn geen tegenstander van overheidsinterventie. Dat is vaak noodzakelijk. We keren ons tegen ‘het economisme’: de gedachte dat alles gestuurd wordt door economische belangen. Daarin zijn liberalen en socialisten in hetzelfde bedje ziek.”

Bart: “Er zijn toch heel wat leden van ons ook lid bij vakbonden. Nick van Mieghem (nationaal actieleider, n.v.d.r.) bijvoorbeeld komt geregeld op straat met zijn bond om zijn werk te beschermen. Vakbonden blijven nodig. Maar de problematiek ligt in de politieke verzuiling, dat ze hun eigen regeltjes willen opdringen.” ’t Pallieterke: Voorpost heeft nog andere overtuigingen. Ik herinner me als kind levendig Voorpost-graffiti: “Abortus is moord!” Vinden jullie dat nog steeds?

Johan: “Die slogan dateert uiteraard van de periode toen abortus met een wisselmeerderheid werd gestemd. Er zijn uiteraard, ook voor ons, gevallen waar abortus moet kunnen: gevaar voor de moeder, verkrachting, incest, een zware handicap bij de baby… Maar als we de statistieken bekijken, zijn die noodsituaties waarvan niemand ooit een probleem over maakte, ongeveer 1 procent van het geheel.

De overige 99 procent gaat over “het komt niet uit”, “de kinderwens is voldaan” enzoverder.

Voorpost 40 jaar De viering 40 jaar Voorpost vindt plaats op zaterdag 29 oktober in het Gemeenschapscentrum ‘Den Boomgaard’, Antwerpsesteenweg 57 in Ranst. Ruime parking. Aanvang 14u.

De inkom is gratis.

Het programma omvat een aantal toespraken met een groet uit Nederland en uit ZuidAfrika, muzikale optredens met o.a. zanger Wilfred, doedelzakspelers, samenzang en een visueel overzicht van 40 jaar actie met diabeelden en film.

Wie wenst kan om 18 uur aanschuiven voor een feestelijke Breughelmaaltijd, maar daarvoor is inschrijven verplicht (uiterste datum 23 oktober) via epost oranje1302@hotmail.com of telefoonnummer 0475 29 57 65.

Nadien volgt nog een vrij podium met talrijke optredens.

’t Pallieterke: jullie zijn ook voor het traditionele gezin. N-VA wil evenveel kinderbijslag per kind. Jullie zijn daar tegen?

Johan: “Er zijn verschillende aspecten aan dat gegeven. Als je veel meer kindergeld geeft naarmate men meer kinderen krijgt, wie ben je dan aan het subsidiëren? Ik heb het dan uiteraard over allochtonen die een groter vruchtbaarheidscijfer hebben. Ik denk ook dat het kostenefficiënter is om die bijslag gelijk te maken. Het eerste kind kost ook het meest, niet die daarna. Dat wil niet zeggen dat onze demografie, de de-nataliteit van het Westen, ons geen zorgen baart.” ’t Pallieterke: jullie doen niet alleen aan straatagitatie en dergelijke, jullie hebben ook zaken als Z11.Z11.Z11. Kunnen jullie dat even toelichten?

Bart: “We zijn solidair met het eigen volk.

Indertijd zijn we daarmee begonnen als knipoog naar 11.11.11 (een internationalistische liefdadigheidsorganisatie n.v.d.r.) maar intussen is 11.11.11 allang niet meer de enige of de belangrijkste ngo die zich bezighoudt met zogenaamde solidariteit.

Met Huizen voor Vlaamse Solidariteit delen we elk jaar ‘kerstpakketten’ uit aan Vlaamse gezinnen die het moeilijk hebben. Aanvankelijk waren dat vooral repressieslachtoffers, nu is dat uitgegroeid tot mensen in volksbuurten. We trachten ook mensen te vinden uit Vlaamse Beweging. Die mensen worden nog het vaakst vergeten. Wat wij inzamelen gaat integraal naar hulpbehoevenden. We hebben ook ‘SOS-ploegen’. Dat zijn mensen die gaan helpen bij overstromingen, uithuiszettingen…” ’t Pallieterke: ziet Voorpost dat sociaal werk - gegeven de economische ontwikkeling - groeien?

Johan: “We blijven voornamelijk een politieke actiegroep, maar sociale dienstverlening blijft een belangrijk werkpunt. Het duidt erop dat onze sociaal systeem groepen mist. Sommige mensen vallen uit de boot.”

Bart: “De sociale zekerheid is vaak oneerlijk. Men slaagt er niet in daklozen van ons eigen volk onder te brengen. Wanneer we dan geconfronteerd worden met een massale vluchtelingeninstroom, dan worden ineens gigantische inspanningen verricht. Maar anders blijven leden van onze gemeenschap in de kou staan, en die zullen deze winter terug in de kou staan. En dan wordt er gefoefeld met de leeflonen en sociale woningen.” ’t Pallieterke: Kan je dat staven?

Johan: “Er is wel degelijk een probleem wat dat betreft. Om een heel concreet voorbeeld te geven: in Malle, in de streek vanwaar ik ben, is een jonge alleenstaande moeder uit haar sociale woning gezet voor vluchtelingen.

Als we al die sukkelaars uit het buitenland naar hier halen, dat ten koste gaat van onze mensen die in de armoede en marginaliteit zitten.

De wachtlijsten worden zo alleen maar langer. Daar zit het onrecht. Onze begoede mensen hebben daar geen last van, wel de mensen aan de onderkant die ‘concurrenten’ zijn om aanspraak te maken op sociale bijstand.” ’t Pallieterke: zien jullie dan heil in OostEuropese recepten?

Bart (knikt): “Wij hebben nauwe banden met heel wat mensen en groepen daar. Wij gaan ook periodiek naar Polen, Hongarije…

Daar is men toch wel veel positiever tegenover de eigen mensen.”

Johan: “De politiek ginder is veel minder vergiftigd door het politiek correcte denken.

Als je hier al zegt “eigen volk” is men al aan het huiveren. En uiteraard sluiten wij dan veel meer aan bij zo’n visie dan bij wat er politiek leeft in West-Europa.” ’t Pallieterke: er zijn toch ook rechtse figuren in W-Europa. Marine Le Pen, bijvoorbeeld, is bijzonder populair. Haat of liefde?

Johan (lacht): “Misschien wat van beide.

De liefde zit natuurlijk met betrekking tot een aantal gemeenschappelijkheden rond migratie en identiteit. Maar zij geven daar – het is Frankrijk ten slotte – nogal een jakobijnse invulling aan. Zij kennen alleen Fransen en vergeten Bretoenen, Elzasers, Vlamingen, Basken, enzovoort. Maar bij het uitbreken van de Franse Revolutie in 1789 sprak slechts een minderheid van de Fransen Frans. Dat mag

men niet vergeten. Dus Marine Le Pen: ja, op een aantal punten, en op een aantal andere, nee.”

Bart: “En die Vlaamse en Picardische vlaggen op een recente FN-meeting, dat gaat maar om zieltjes winnen, hé. Het programma van FN is wat het is. De onafhankelijkheid van Bretagne, bijvoorbeeld, zal daar niet in komen te staan.” ’t Pallieterke: een andere populaire en rechtse figuur, hoewel controversieel, is de Republikeinse Amerikaanse presidentskandidaat Donald Trump…

Bart (draait met de ogen): “Ik probeer me feitelijk zo weinig mogelijk met Amerika bezig te houden.”

Johan: “Wat we interessant vinden zijn een aantal uitlatingen van Trump met betrekking tot het buitenland. Als hij zegt dat hij geen wereldpolitieagent meer wil spelen, dan is dat heel wijs. Als we kijken naar het Midden-Oosten komen veel problemen voort uit ondoordachte interventies. Men heeft in Irak een dictator omvergeworpen, maar nagelaten daar iets deftigs voor in de plaats te zetten. Maar er is natuurlijk de manier waarop Trump zich gedraagt… Ik erger me wel aan de hypocrisie omtrent al die hysterie. Trump heeft misschien lelijke dingen gezegd, Bill Clinton (echtgenoot van Hillary Clinton, de Democratische presidentskandidaat, n.v.d.r.) heeft lelijke dingen gedaan.” ’t Pallieterke: Johan, jij bent nu oud-voorzitter. Was het allemaal de moeite?

Johan: “Het was zeker de moeite. We zijn altijd al een factor geweest van radicalisering.

Ik herinner me nog de beginperiode: dan was het Heel-Nederlandisme en zelfs de Vlaamse onafhankelijkheid helemaal geen thema in de Vlaamse Beweging. Om drie concrete realisaties te vermelden: we zijn tien jaar naar de gemeenteraad getrokken in Kraainem toen men daar Frans sprak. Uiteindelijk is dan de overheid opgetreden en is dat gestopt. Ten tweede: de Engelstalige reclames hebben we drastisch doen verminderen door overplakken en overspuiten. Die bedrijven weten dat reclame in het Engels wel kan, maar dat dat een meerprijs heeft. En door onze acties riskeert het belgisch Koningshuis het niet meer om in het weekend een bezoek te brengen aan een Vlaamse stad omdat dat iedere keer krakeel is. Dat kunnen we toch allemaal op ons conto schrijven. Ik ben best trots, ja.” ’t Pallieterke: Bart, nieuwe voorzitter, nieuwe ideeën?

Bart: “Qua ideologie puren we natuurlijk uit dezelfde wortels en dat ga ik niet veranderen.

Maar qua organisatie wil ik wel vernieuwen. Ik wil intensiever digitaal gaan werken. Op topdagen hebben we op Facebook bijvoorbeeld een bereik van 60.000 mensen. Toch niet min?

Ik wil ook structuur brengen, dat is tenslotte de taak van de voorzitter. Ik wil me vooral gaan concentreren op kringuitbreiding (kringen zijn de afdelingen van Voorpost, n.v.d.r.). Ik ben nu mee een kring op poten aan het zetten in het Waasland, in de Denderstreek, in Mechelen, in Zeeuws-Vlaanderen… ‘t Pallieterke: nog een laatste uitsmijter, hoeveel leden tellen jullie?

Bart (grijnst): “Dat is staatsgeheim, uiteraard.”

Jonas Naeyaert

12

Cultuur

20 oktober 2016

De Lage Landenlijst

Podium

Vorige zaterdag mochten we op Radio 1 eindelijk eens uitgebreid genieten van een hele dag uitsluitend Nederlandstalige muziek. Het was de verdienste van de Taalunie, een vereniging die ijvert voor het Nederlands in alle vormen van maatschappelijke bezigheden, ook in de cultuur.

Enkele maanden geleden schreef de Taalunie 40 “experten”, 20 uit Vlaanderen, 20 uit Nederland, met de vraag om elk een Top 10 in te sturen van de beste Nederlandstalige liedjes van de laatste 45 jaar. De experten werden breed gekozen, sommigen daarvan zonder ook maar enige verdienste voor het Nederlandse lied, maar dan weer bv. wel voor de Nederlandse literatuur.

Uit de 40 ingezonden voorkeurlijsten van 10 liedjes werd op basis van de grootste gemeenschappelijke deler de Top 100 samengesteld. Elk lied dat meer dan één selectie kreeg, werd opgenomen en uiteindelijk bleven uit de 400 liedjes de beste honderd over ter voorlegging aan het grote publiek.

Vanaf 3 oktober kregen Vlamingen én Nederlanders de kans om via radio, krant en webstek de volgorde te bepalen van de gekozen Top 100. Want de bedoeling was van bij het prille begin om eindelijk eens grensoverschrijdend te werken en de Lage Landen als een (tijdelijke) werkelijkheid te zien. Het zou een unieke samenwerking worden tussen Vlaanderen en Nederland.

Na het bepaald worden van de volgorde van de liedjes ontstond er een extra keuzemogelijkheid: het bepalen van de volgorde van de beste tien liedjes. De top tien binnen de top honderd werd dus bekendgemaakt, alleen de volgorde werd aan het publiek overgelaten.

Op zaterdag 15 oktober laatstleden was het dan zover: Radio 1 in Vlaanderen en Radio 5 in Nederland gingen gezamenlijk op antenne met de Top 100, dé Lage Landenlijst met de 100 beste Nederlandstalige liedjes.

Twee presentatoren, één Vlaming (Jan Hautekiet) en één Nederlander (Hans Schiffers) werkten zich vanuit een gezellige brasserie in de bekende tweelandengemeente BaarleNassau/Baarle-Hertog gedurende negen uur in het zweet om de honderd liedjes op ons los te laten.

Wat volgde was één lange pleziertocht doorheen de geschiedenis van het betere Nederlandstalige lied. Eén lange dag vol emotie, buikgevoel, een lach en een traan, cultureel verschil en gelijkheid, nostalgie en euforie. Het werd een unieke ontdekkingstocht en herkenningstocht doorheen liedjes die we als collectief geheugen bestempelen, liedjes die we echt opnieuw ontdekten, liedjes die we gelukkig leerden kennen.

Het werd vooral een dag met gevoelens als ‘eindelijk’, ‘waarom nu pas’, ‘zie je wel’ en ‘dat smaakt naar meer’. Een dag waarop het eigenlijk niet echt belangrijk was welk lied uiteindelijk op nummer één zou eindigen maar waarop moedertaal en samenwerking tussen Vlaanderen en Nederland zegevierden.

Uiteindelijk werd ‘Pastorale’, op tekst van Lennaert Nijgh, compositie Albert Lepage (Bert Page) en Boudewijn de Groot, gezongen door Ramses Shaffy en Liesbeth List de winnaar van de eerste Lage Landenlijst. ‘Mia’ eindigde op nummer twee, ‘Testament’ op nummer drie.

Het Nederlands was eindelijk even waar het verdiende te zijn: een hele dag op de openbare zender van het eigen taalgebied.

Hopelijk blijft het niet bij één editie.

GT

Lint 2014-2018 In het jaar 2014 trok cultureel Vlaanderen alle registers open om 100 jaar 1914-’18 in beeld, woord en klank te herdenken. Nadien doofde het wervelende herdenkingsvuur geleidelijk uit. Hoewel, hier en daar werd alsnog een bescheiden waakvlam brandende gehouden. In Lint kan men nog de ganse maand oktober een dubbeltentoonstelling bezoeken over de Eerste Wereldbrand. Laat ons niet vergeten, 100 jaar geleden was WOI nog maar halfweg.

“Vlaamse Bewustwording” “Gedurende vier jaar de ‘Groote Oorlog’ herdenken is onmogelijk zonder er de Vlaamse Bewustwording bij te betrekken.” Dat leert ons de presentatie van het eerste expoluik. Onze voltallige redactie kan daar, allicht in tegenstelling tot vele andere Vlaamse redacties, alleen maar mee instemmen. Als men het begrip bewustwording in deze reeds met hoofdletter schrijft, mag men zich beslist aan een en ander verwachten. En inderdaad, de Lintse bibliotheek werd voorzien van een educatief parcours dat de bezoeker op een verbazingwekkend volledige manier door de historie van de Vlaamse Beweging tijdens WOI loodst.

De geladen problematiek van Frontbeweging, activisme en passivisme komt gedetailleerd in beeld tegen de achtergrond van de vooroorlogse Vlaamse ontvoogdingsstrijd inzake taalkundige en sociaal-economische noden.

De sluwe Duitse “Flamenpolitik”, die de Vlamingen kortstondig een eigen Nederlandstalige universiteit opleverde en zelfs een Vlaamse Raad, die de “zelfstandigheid” uitriep, blijft niet onvermeld. Men ontleende alle documentatie aan enkele vooraanstaande Vlaamse archieven, waaronder het Archief en Documentatiecentrum voor het Vlaams-nationalisme. Originelen werden niet ter beschikking gesteld. De tentoonstelling steunt op reproducties. Dat doet echter geen afbreuk aan de betekenis van datgene waarnaar verwezen wordt.

Van Mieghem Voor het vervolg van de dubbeltentoonstelling verplaatsen we ons naar de wandelzaal van het Ontmoetingscentrum De Witte Merel.

Daar wordt de kijklustige bezoeker getrakteerd op, opnieuw digitalisaties, van een aantal werken van de Antwerpse kunstenaar Eugeen van Mieghem (1875-1930). Deze Vlaamsgezinde schilder staat vooral bekend om zijn groot hart voor de hardwerkende kleine man, die hij zo

veelzijdig portretteerde. Voor WOI bracht Van Mieghem al een groot persoonlijk offer voor de Vlaamse volksverheffing door te kiezen voor het flamingantische initiatief De Kapel boven de opleiding aan de Academie. Als we een brug mogen maken naar het eerste deel van de expo, verwijzen we graag naar zijn grafisch verslag van de activistische betoging die op 3 februari 1918 op initiatief van August Borms plaatsvond. Het incident met de leeuwenvlag op de Meirplaats werd vereeuwigd in enkele tekeningen en een litho.

Keren we even terug naar de beschieting van zijn geboortestad Antwerpen begin oktober 1914. Samen met duizenden ontredderde sinjoren ontvluchtten Van Mieghem en zijn dierbaren de brandende metropool. Tijdens de exodus bleef Van Mieghem verwoed tekenen. Tot onderwerp nam hij de radeloze vluchteling, vaak ook zijn moeder, met rond haar de eigen familie. Eens teruggekeerd naar de vertrouwde havenbuurt van Antwerpen bleef de kunstenaar de oorlog en de praktijken van de bezetter afbeelden.

De dubbeltentoonstelling is tot 31 oktober gratis te bezoeken in de Lintse bibliotheek en het Ontmoetingscentrum De Witte Merel, Liersesteenweg 25 in Lint.

Tom

Jules Schmalzigaug

Een vergeten futurist In Mu.ZEE in Oostende opent volgende week een unieke tentoonstelling over Jules Schmalzigaug, een kunstenaar die van Antwerpen naar Italië trok en er mee vorm gaf aan het futurisme.

Het begin van het futurisme plaatst men in 1909, toen de Italiaanse dichter en theaterauteur Filoppo Tommaso Marinetti een eerste futuristisch manifest publiceerde. Hij shockeerde met zijn pleidooi om het verleden volledig uit te wissen en om een einde te maken aan de traditionele cultuur van zijn land.

“Musea zijn kerkhoven”, stelde hij onder meer, en “een racewagen is mooier dan de ‘Nike van Samothrake’”, het Griekse beeld uit de collectie van het Louvre. Nadien verschenen in Italië nog meer futuristische manifesten, van beeldend kunstenaars, architecten (‘de moderne stad moet een lawaaiige werf zijn’) en musici (Luigi Russolo en zijn ‘lawaaikunst’). Allemaal verheerlijkten ze snelheid en beweging, dynamiek en techniek, ook lawaai en zelfs oorlog omdat die alle tradities zou wegvegen. Alle waarden en normen van de vorige eeuw moesten op de schop. Ze wilden zich nog enkel met de toekomst bezighouden. En die zag er voor de futuristen veelbelovend uit, met de technische vernieuwingen van de prille twintigste eeuw: auto’s, vliegtuigen, treinen, trams, elektrische verlichting op straat en in huis, radio, telegrafie, fotografie, film… De futuristische kunstenaars wilden in hun werk de energie van het moderne leven en de dynamiek van het industriële en technologische tijdperk uitdrukken.

Diepgang zonder geleuter Ook Jules Schmalzigaug (1882-1917) was gefascineerd door al die nieuwigheden. Hij groeide op in een welstellende familie, met Duitse wortels, uit de hogere burgerij van Antwerpen. Hij ging er naar de academie, maar was ongelukkig over het aanbod. In 1912 bezocht hij in Parijs een tentoonstelling met futuristische kunst, al hadden enkele kunstenaars in de lichtstad hem ontraden naar die verfklodderaars te gaan kijken. Schmalzigaug voelde zich niet aangesproken door de luidruchtige provocaties van Marinetti en diens Italiaanse trawanten en tafelspringers. Maar hij geraakte wel geboeid door de visuele vernieuwingen in het werk van de futuristen en door hun bijzondere kijk op de wereld.

Schmalzigaug trok in 1912 naar Venetië,

volgens de futuristen één van de ‘drie etterende zweren’ van Italië, samen met Rome en Firenze, die dringend moesten weggesneden worden. Voor Schmalzigaug was Venetië een openbaring. Het licht van de stad beschreef hij als vreemd en fenomenaal. Voor de kunstenaar werd duidelijk dat licht de bron is van kleur. Hij ontwikkelde zijn theorie over lichtkleuren en vilt-kleuren. De eerste stralen licht uit, de tweede absorberen licht. De expo toont mooie studies waarin Schmalzigaug die twee kleurtypes combineert in chromatische tabellen en kleurentoonladders. De evolutie in het werk van de kunstenaar ging heel snel. Het zicht op San Marco uit 1913 is nog volledig figuratief, dat van enkele maanden later (zie afbeelding) is een wemeling van kleuren en lijnen waarin alle indrukken vervlochten zijn in een totaalwaarneming. Zoals voor andere futuristen waren indrukken van danszalen voor Schmalzigaug een favoriet onderwerp. Dans en beweging synthetiseert hij tot kleurrijke spiralen. Figuratie is helemaal verdwenen in sublieme werken als ‘Dynamisch gevoel van de dans’, ‘Dynamische uitdrukking van de beweging’ en ‘Volume en Licht’. Op korte tijd, van 1913 tot 1914, was Schmalzigaug volledig geïntegreerd in het futurisme. In de lente van 1914 was hij één van de kunstenaars op de tentoonstelling in Rome. Hij toonde er zes werken, een schitterend ensemble van zijn meest futuristische doeken. Mu.ZEE heeft ze alle zes terug samengebracht en dat is zonder meer het hoogtepunt van de expo.

Verdiend uit de vergetelheid Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, keerde Schmalzigaug terug naar Antwerpen om vervolgens met zijn familie naar Nederland te vluchten. Hij werkte er verder aan zijn theorie over licht en kleur en schilderde nog zuiver futuristische doeken, al maakte hij ook werken met meer herkenbare structuren. In 1917 pleegde hij zelfmoord. In 1923 bracht de Antwerpse kunstkring Kunst van Heden een grote retrospectieve van Schmalzigaug en ook van de eveneens jong en in Nederland overleden Rik Wouters (1882-1916). Het was het meer toegankelijke werk van Wouters dat alle aandacht kreeg. Sindsdien zijn Jules Schmalzigaug en zijn werk in de vergetelheid geraakt.

De tentoonstelling in Mu.ZEE geeft deze unieke kunstenaar en zijn zoektocht naar de optimale weergave van het licht de plaats die hij verdient, omringd door Italiaanse futuristen en met als uitleiding werk van avant-gardekunstenaars van bij ons, zoals Paul Joostens, Prosper de Troyer en Edmond van Dooren, die heel even de invloed van het futurisme ondergingen.

‘Jules Schmalzigaug en het kookboek van het futurisme’, van 29 oktober tot 5 maart 2017, Mu.ZEE, Oostende, www.muzee.be MMMV

Boeken

20 oktober 2016

13

De Particratie van Arnout Maat De particratie is een werk van de aanstormende intellectueel Arnout Maat. Vanuit zijn achtergrond in geschiedenis, politicologie en politieke communicatie presenteert hij een relaas over het huidige politieke bestel. De essentie is dat politieke partijen al een eeuw lang een véél grotere rol spelen in de representatieve democratie dan ooit door onze grondwet is bedoeld. “De particratie van binnenuit omvormen to een democratie, zoals D66 ooit poogde te doen, is onmogelijk: alsof men een rijdende auto probeert te repareren.” Zo vat Maat zijn relaas op de achterflap samen.

Maat over D66, G500 en hun falen

volkssoevereiniteit, de rol van de EU en directe democratie. Allemaal debatten die op hetzelfde moment leven: denk aan het proefschrift van Geerten Waling, het boek Waarover men niet spreekt door Wim van Rooy, het huidige verkiezingsprogramma van de PVV. Het dilemma met al deze betoogtrends is dat als je jezelf filosofisch eerlijk opstelt, even de maatschappelijke conventies loslaat en ze écht doortrekt, dat je dan buiten het domein van de maatschappelijke conventies treedt omdat je moet gaan denken in termen van staatsgrepen, volksopstanden en revoluties. Maar dat is nog niet makkelijk als je een baan als politicus of academicus wil behouden – en dus eindigt ook dit boek in een sussend einde.

Iets van een “infiltratietechniek” met als voorbeeld de G500 (het plan van Sywert van Lienden om jongeren massaal lid te laten worden van CDA, PvdA en VVD). Terwijl het boek

Als we Maats redeneringen volgen dan moeten de tegenkrachten zich, om waarlijk democratisch te kunnen zijn, buiten de gecorrumpeerde ‘representatieve democratie’ positioneren. Want de geschiedenis van D66 leert dat ons achterhaalde politiek bestuursysteem niet van binnenuit te hervormen is maar van buitenaf moet worden opengebroken. Maat legt uitstekend uit hoe dit komt: politieke carrières worden gemaakt en gebroken met het woordvoerderschap over interessante dossiers en mediaoptredens. Beiden kunnen alleen via de kanalen van de partij geregeld worden. Hierdoor is de politicus afhankelijk van de partij en dus is “zonder last of ruggespraak” een fictie.

De particratie past perfect in een culminatiepunt van discussies over islamisering,

nu net zélf betoogt dat hervormingspogingen gedoemd zijn tot mislukken zolang men binnen het systeem blijft denken en opereren – wat de auteur nota bene aan de hand van D66 en G500 demonstreert. “Men kan immers geen auto repareren terwijl hij rijdt.”

Het boek voert tot conclusies die niet kunnen worden toegegeven, en dus worden er conclusies opgevoerd die zwakker en minder geloofwaardig zijn dan de krachtige opbouw van het betoog. Natuurlijk kan men terecht de vraag stellen of zo’n ‘volksopstand’ dan naderbij begint te komen – met de EU die de greep kwijt is op het migratiedossier, geplaagd wordt door voortwoekerende schuldencrisissen en via het beleid ten aanzien van Turkije en Rusland in een kwetsbare, chantabele geopolitieke positie is geraakt. Recente rellen in steden hebben de autoriteiten getest, en de autoriteiten zijn licht bevonden. Terwijl de rijksoverheid zich via de decentralisering en de participatiesamenleving langzaam terugtrekt, zijn de politieke partijen volgens Maat juist bezig hun macht te concentreren: “Partijinstituties proberen, zoals veel andere organisaties, zoveel mogelijk macht voor henzelf te vergaren. De particratie is een macht die geneigd is het laatste woord in de besluitvorming over te nemen” (blz. 21).

Tot besluit Maar nogmaals, al deze kritiekpunten betreffen de inzichten van het boek, want qua stijl, leesvlotheid, structuur en bronraadpleging steekt het sterk in elkaar. De argumenten zijn krachtig, doch ik bekritiseer de conclusies die uit de argumenten worden getrokken.

Ik zou het boek zeker op de leeslijst zetten bij een vak als staatsinrichting.

S.L. Anout Maat; De Particratie; uitgeverij Aspekt, Soesterberg; 2016; 232 blz.; prijs 19,95 euro.

ISBN 978-94-633-8072-0

Moslimstrijders vereren Adolf Hitler… nog altijd Anders dan het jodendom zag Adolf Hitler de islam niet als een gevaarlijke of agressieve godsdienst. Integendeel, hij streefde naar goede betrekkingen met de islamitische wereld – met zowel soennitische als sjiitische moslims. In het boek “Hitler en de Arabieren” legt onderzoeksjournalist Emerson Vermaat het verband tussen het gedachtegoed van nazi-Duitsland en het optreden van moslimfundamentalisten voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. De kern wordt hierbij gevormd door hun beider verhouding met de joodse bevolkingsgroep in Palestina, de latere staat Israël.

Emerson Vermaat, “Hitler en de Arabieren”, Soesterberg, Aspekt, 2016. Ill., 190 blz. gen., 19,95 euro. ISBN 978 94 6153 878 9

Sleutelfiguur was Haj Amin Al-Husseini, de grootmoefti van Jeruzalem, een fanatieke antisemiet en groot bewonderaar van Hitler. Hitler stak zijn sympathie voor Al-Husseini niet onder stoelen of banken. In het geheim, en dat voor de oorlog, werd het Palestijnse gewapende verzet tegen de Britse overheersing met geld en wapens ondersteund. Ook Mussolini deed dat. De nazipropaganda boekte successen in Irak, Palestina, Syrië, Iran (Perzië) en Libanon.

Veel Arabieren en Perzen sympathiseerden met Hitler. Ook vandaag nog. Een goede vriend van me die onlangs Iran bezocht, stelde vast dat “Mein Kampf” in Perzische vertaling overal in de boekhandels vrij te krijgen is.

Rommel Tijdens de oorlog vluchtte Al-Husseini via Turkije naar Berlijn waar hij asiel kreeg. Hij ontmoette er diverse keren Hitler, Himmler en andere prominente nazi’s. De moefti kreeg er de nodige steun voor zijn idee van Arabische soevereiniteit en onafhankelijkheid. In de zomer van 1942 koesterde hij samen met vele geloofsgenoten heel wat hoop toen de enorme tangbeweging van de Duitsers het hele Midden-Oosten ei zo na overhoop liep. Vanuit Noord-Afrika bedreigde Rommels pantserleger het Suezkanaal, en vanuit de Kaukasus rukten de Duitsers en hun bondgenoten naar het zuiden op. Himmler had al een Sonderkommando

Marnixring Erepenning 2016 sympathisanten uit heel het land. Gastpresentator Jef Elbers, oud-medewerker van dit blad, verwelkomde de gasten op zijn onnavolgbare manier. Gastspreker was prof. em. Jacques Claes, eveneens oud-medewerker (al durft hij nog af en toe een artikel insturen) en zijn uiteenzetting handelde uiteraard over het “waarom” van ’t Pallieterke. De uitreiking van de erepenning en oorkonde gebeurde door nationaal voorzitter Jan Verleysen, die vernoemde attributen plechtig overhandigde aan de zonen van Bruno de Winter, onze stichter. Waarna onze medewerker Frans Crols meteen een dankwoord uitsprak namens onze redactie. Dat de academische zitting eindigde in schoonheid, ’t is te zeggen, met een verzorgde receptie, hoeft niet te verbazen. Aan de erepenning is geen geldprijs verbonden, maar met de eer en erkenning zijn we uiteraard in de wolken. De oorkonde krijgt alvast een ereplaats in onze weelderige kantoren.

K arl van C amp - hoofdredacteur v.l.n.r.: Jan Verleysen, Walter en Erik de Winter Mag ik van deze kolommen misbruik maken om mijn vrienden van de Marnixring Internationale Serviceclub van harte te bedanken voor het toekennen van de jaarlijkse Erepenning.

De Marnixring reikt die erkenning enkel uit aan een persoon of instelling die zich hoogst verdienstelijk heeft gemaakt in de geest van de doelstellingen van de vereniging: het koesteren en stimuleren van onze Nederlandse taal en cultuur. In het verleden ging de prijs naar vooraanstaande personen uit de Vlaamse Beweging. We noemen enkele namen: Eric Ponette, Richard Celis, Hendrik Fayat, Flor Grammens, Max Wildiers, Manu Ruys.

Onze opsomming is verre van volledig, maar de lijst van “winnaars” oogt in ieder geval indrukwekkend.

Afgelopen zaterdag was het zover. De feestzaal van het Red Star Museum in Antwerpen zat stampvol met Marnixringers en

klaarstaan om de Joden in Palestina te liquideren. In Egypte en in Irak waren de Duitsers verzekerd van militaire steun.

Vooral Himmler was een groot bewonderaar van de grootmoefti en de radicale islam. Zeker toen die hem volop steunde in het oprichten van de islamitische Waffen-SS-divisie ‘Handschar’, later gevolgd door nog enkele moslimbrigades en -bataljons.

Dankzij de steun van Haj Amin Al-Husseini konden na de oorlog SS-officieren als Franz Stangel, Alois Brunner en Walther Rauff een nieuw leven in het Midden-Oosten opbouwen. Ze verleenden daar steun aan de Arabische regimes. Vandaag de dag wordt Hitler in tal van Arabische landen nog steeds tot voorbeeld gesteld. Hij geldt er als voorbeeld van een succesvol optreden tegen de Joden...

Vermaats boek is vlot geschreven, heel informatief en bevat tal van illustraties. Minpuntjes zijn de nogal vele herhalingen en storende drukfouten. Ook een register ontbreekt.

Pieter Jan Verstraete

Van onze hofdichter Er wordt wel eens gesproken, af en toe geschreven, van Vlaamse eigenheid die niet mag opgegeven, maar denkt wie spreekt van Vlaams niet vaak aan belgenland, van Vlaamse eigenheid in unitair verband?

Nochtans is voor dit volk geleden en gestreden en – niet vergeten – ook behoorlijk wat “gezeten”.

Nu heeft dit volk een hippe wagen en een eigen huis en ’t zeilt de wereld rond met slechts een klikje op een muis. ’t Vergaapt zich voor de buis aan televisiekwissen, waar met de prijzen wordt gesmeten (niet te missen!) en in de zomer gaat het bruinen aan een Spaanse kust en skivakanties in de wintermaanden zijn een must!

Het Vlaamse volk heeft alles wat het wou, gekregen.

Waarom nog strijden dan, waarom nog Vlaams bewegen?

Hou op met brullen, Vlaamse Leeuw, en vlij je knusjes neer en roekeloze wagers? Ach schei uit, het hoeft niet meer.

Zo wordt er “politiek correct” vandaag geschreven.

Wie vraagt daar waar “der vad’ren fierheid” is gebleven?

Bedreigt de multikul de Vlaamse eigenheid en taal, de doorsnee-Vlaming suddert zacht en zapt

een nieuw kanaal...

Hector van Oevelen

Lees ‘t Pallieterke ook op www.pallieterke.net

14

Brieven

20 oktober 2016

Brief van Flupke

Reizen om te leren Pallieterke, Voilà, daarmee zit onze handelsmissie naar Japan er weer al op. Dat was me nog al een gebeurtenis; een echt parcours met hindernissen.

Eerst en vooral was, door strubbelingen bij mijn politiek personeel, mijn minister van BZ niet beschikbaar om mij te vergezellen. Na veel zoeken hebben ze die gepensioneerde pianist uit Hasselt opgevorderd, kwestie van daar in Japan niet alleen aan te komen. Maar ik heb ginder niet te veel in zijn buurt gestaan en ik heb gewoon gedaan alsof ik hem niet kende. Ik zou in affronten gevallen zijn moesten de mensen daar weten wat die oude meneer met zijn hoedje allemaal op zijn kerfstok heeft. Ik wil geen oude koeien uit de gracht halen, maar iedereen kent toch nog de Ibramco-affaire van 1973, die in 1974 de val van de regering-Leburton II veroorzaakte. Het doorspelen van gevoelige informatie aan de Amerikanen in 1979 over de nucleaire bewapening was dan nog klein bier in vergelijking met hetgeen in 1988 bekend werd als het Agustaschandaal over de aankoop van militaire helikopters, en waarbij vele miljoenen zijn blijven plakken aan de handen van de rode kameraden van mijn nonkel Bo. Ik heb dat personage wel een beetje in het oog laten houden om te zien of hij achter mijn rug geen olie of wapentuig aan de Japanners aangesmeerd heeft.

Er was wel een goede kant aan zijn aanwezigheid. Gedurende de heen- en de terugreis – die laatste heeft wel enkele uren langer geduurd dan voorzien, maar ik ben dan wel nog eens in China geweest – heeft Claesken mij leren pianospelen. Ik kan nu al met één hand “Frère Jacques” spelen. Ik zal dat ten gehore kunnen brengen ter gelegenheid van ons herfstconcert dat binnen enkele weken plaatsvindt.

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonFlupke van België prinses en de ganse sibbe.

Stakingen

Aan de Antwerpse bisschop

Halal-schap apotheken

Pallieterke, Lang geleden, toen ik naar school ging in de tijd dat God nog bestond en we echte les godsdienst kregen, werd er ook geleerd over de zonde. En welke soorten zonde er bestonden. Het was eerst zeer eenvoudig: er bestonden twee soorten: dagelijkse zonden en doodzonden.

Later leerden we dat er zeer erge doodzonden bestaan: wraakroepende zonden. Ik herinner mij dat er vier van deze zonden bestonden waarvoor we reeds in dit leven zouden kunnen gestraft worden. Te weten: ouders vermoorden, achterhouding van het loon van armen, weduwen en wezen, wanhoop en haat van God, onkuisheid tegen de natuur. Van die laatste soort kenden we alleen de naam vanbuiten en begrepen er verder niets van.

Later werd het duidelijk dat het ging over een bepaalde activiteit tussen personen van hetzelfde geslacht. Vandaag de dag wordt het nog moeilijker om te volgen, want er werden nieuwe zonden gevonden. Bijvoorbeeld politieke doodzonden ontdekt door de bisschop van Brugge.

Zoals stemmen voor de Volksunie. Of zonden tegen de Heilige Geest. Zoals bijvoorbeeld de Leuvense universiteit splitsen. C’était un péché contre le Saint Esprit, beweerde een vicerector toen. Maar er moet onlangs één van die wraakroepende zonden afgeschaft zijn.

Er is nu een bisschop die de beoefenaars van deze vroeger wraakroepende zonde zou willen zegenen in de kerk.

Neen, neen niet om ze de absolutie te geven. Om hun relatie te zegenen!

Niet overdrijven, hé, bisschop. De weinige nog gelovige mensen worden al genoeg in de war gebracht. Wat is het nu? Waren het vroeger gruwelijke doodzonden en nu plots relaties die door de Kerk gezegend worden?

Louis Delbeke - Brasschaat

Kruisende woorden oplossing 1027

Pallieterke, Men heeft nog niet alles gezien. Ik las in een medisch tijdschrift de mening van Rachid Lamrabat (36), ooit actief op de dienst inburgering van de Vlaamse overheid en oprichter van het communicatiebureau Tiqah. Halal is ‘booming busines’, dus waarom ook in apotheken geen schap met halalproducten, OTC (zonder voorschrift), dermatologie en gewone geneesmiddelen? “Komaan”, zegt Rachid, “de lompe Belgische apotheker beseft niet dat moslims veel meebrengen van op vakantie en daar hun wagens volstouwen met halal dingen.”

In verschillende landen is er al een behoorlijk aanbod aan medicamenten die halal zijn samengesteld. Kleding- en andere winkels steken al een tandje bij voor het Offerfeest of het Suikerfeest. Ziekenhuizen zetten al multiculturele bemiddelaars in. Maar het mag nog wat verder gaan, blijkbaar. Misschien ook bidmatten voorzien in de apothekers overal te lande?

Hoe meer moslims dood en vernieling zaaien, hoe groter kennelijk de interesse en obsessie voor de islam…

Apotheker Charly Vanhoof - Borgerhout

A T I O N E E L

Pallieterke, Rood en Groen fulmineerden vorige week extra hard over de ongelijkheden in ons belastingsysteem.

Zij wéten het dus…. Ik verwacht dat Meryame Kitir samen met Kristof Calvo (zij komen zo graag in beeld!) nu een wetsvoorstel gaan indienen om de belastingvermindering die politici zichzelf gegund hebben helemaal af te schaffen, de honderdduizenden euro’s belastingvrije uitstappremies en afscheidsbonussen idem dito, het pensioen van politici en ambtenaren naar het niveau van de privésector brengen, en per direct (en niet maar vanaf 2030) álle politici en ambtenaren verplichten eveneens tot hun 67ste te werken, zoals “de mensen”…

Graag onder deze tekst de lachband van Schone Schijn (Keeping up appearances) monteren. Dank u.

Marc Bertrand - Edegem

Silke Cremers - Antwerpen

Nobelprijs Literatuur Pallieterke, Nobelprijs Literatuur 2016. Bob Dylan dus.

Nobelprijs Literatuur 2017: ik zoek ‘enthousiastelingen’ die de kandidatuurstelling voor ‘De Strangers’ mee willen steunen, voor hun ‘powetische’ teksten over ‘Aâââântwâââârrepe’.

R. Rombouts - Zoersel

ABONNEMENTEN

E S

Eerlijke fiscaliteit

Pallieterke, Ik ken vele Groenen die een houtkachel hebben. Door hout te stoken, zijn zij grote vervuilers. Drie uur een houtkachel laten branden, veroorzaakt evenveel fijn stof als een auto 1.100 km te laten rijden. Dus een oproep aan de Groenen: doe allemaal uw houtkachel weg.

Anders bent u hypocriet en zelf een grote vervuiler.

S N

L.P. - Ekeren

De Vlaamse vakman

Oproep aan de Groenen

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A R U Z I E Z O E K E R B O V E R B O E K E N X C C X V R X A X S N X A D C H E E R L E A D E R E O X N E O S X A O R T F G R E E N X A R X F I G R X K L A P X D E X S H A V R X L I K E U R X I N X N O D E N X R U I J A L X P O K E R E N X K T U L E X E L X K A L L A S X C A N T H A R E

Pallieterke, Mevrouw Almaci en Kristof Calvo roepen steeds maar: “de mensen zijn de regering beu”, maar de mensen zijn de stakingen meer dan beu. Enkele decennia terug was er een partij die de slogan “Werken baat, staken schaadt” lanceerde. Inderdaad, wanneer zullen vooral vakbondsdeugnieten eens gaan beseffen dat elke staking eigenlijk een processie van Echternach is.

Alle economische en financiële verliezen, plus de onkosten en de vernielingen moeten immers door iedereen terugbetaald worden.

Alleen de vakbondsleiders worden er beter van want hun lonen stijgen alleen maar. Tussen haakjes: zijn die lonen bekend, zowel bij hun leden als bij de bevolking?

Bij stakingen heeft bijna de hele bevolking daar last van. We ergeren ons blauw (niet de beste kleur) aan het feit dat men te laat komt in de school, op het werk of tijdens een geplande trip of vakantie. Bijna al die stakers, die altijd maar meer willen verdienen maar minder willen werken, wonen in een huis of appartement, gaan 1 of 2 keer per jaar op vakantie en regelmatig op weekend.

Als men nuchter nadenkt en verder kijkt dan zijn neus lang is, moet men toch beseffen dat “werken baat en staken schaadt” zo klaar is

als pompwater. Is het de lezer ook al opgevallen dat politiekers en vakbondsmensen na een tijdje alleen maar dikker worden, dikker hoofd en nek, zwaarder van lijf en leden. Nog een kenmerk: duurdere maatpakken en kleedjes, maar dat zal nodig zijn om het imago van 'belangrijk zijn' op te luisteren.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

20 oktober 2016

Het kunstgebit

Roskammen

Vorige week had ik het over de problemen met de arbitrage in de Jupiler Pro League.

Verleden zondag was het opnieuw van dat. Vijfentwintig minuten voor het einde van de partij werd Lokeren een voor honderd procent duidelijke strafschop ontzegd op het veld van Anderlecht, bij een 0-0 stand. Ook een rode kaart zou een evidentie moeten geweest zijn. Ik vraag mij af wat de uitslag van die match zou zijn geworden moest de penalty toegekend zijn. Dus nog maar eens... competitievervalsing!

Vroeger waren de belangen in het voetbal niet zo groot als nu. Het ging er gemoedelijker aan toe tussen de scheidsrechter en de spelers. Ik herinner mij een verhaal van Prudent Bettens, de reus van SV Waregem.

“Met SV speelden we een uitmatch tegen Berchem Sport. Dutordoir, de ref, stond er om bekend dat hij niet keek op een borreltje voor de wedstrijd. Lichtjes aangeschoten – dat was het minste wat men kon zeggen – floot hij de match op gang! Toen er nog een tiental minuten te spelen bleef en we de leiding hadden met 0-1, nam ik mijn kunstgebit uit mijn mond en stak het vlug in de achterzak van mijn broek. Hevig gesticulerend liep ik naar de arbiter toe en maakte hem duidelijk dat ik mijn tanden kwijt was. Hij moest het spel stilleggen, want anders ging er zeker iemand op trappen en dat zou een kostelijk grapje voor mij worden. De brave man legde het spel wel vijf minuten stil en zocht ijverig mee naar mijn ‘klavier’ ...! Het interessante aan de hele zaak was dat hij die vijf minuten nooit bij de reglementaire speeltijd heeft bijgeteld, zodat we onze minieme voorsprong konden behouden.”

IJzeren staaf Ook als trainer maakte ik de raarste dingen mee op gebied van arbitrage.

Ik had na Nieuwjaar SK Oostnieuwkerke, de rodelantaarndrager in vierde klasse, overgenomen. Onze eerste wedstrijd was geen lachertje. Een uitmatch tegen Olsa Brakel, de

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

leider! Daar heb ik iets ongelooflijks meegemaakt. Mijn ploeg knokte hard, we hadden dan ook niets te verliezen. Er stond 0-0 op het bord, met nog een kwartier te spelen. Dan trapte een Olsaspeler de bal van op 25 meter in de kruising. Het ‘leer’ raakte de ijzeren staaf achterin het doel en sprong terug het veld in.

Geen doelpunt, oordeelde de scheidsrechter. Het hek was van de dam. Alle Brakelse spelers belaagden de arbiter. Mijn spelers stonden daar onnozel naar te kijken in plaats van verder te spelen.

Er was niet gefloten, het spel kon doorgaan. Stel je voor dat we in die situatie hadden gescoord, de Brakelse supporters hadden de ‘man in het zwart’ zeker gelyncht.

Olsa Brakel kwam later één punt te kort om te promoveren.....

Gille van Binst

Vijftien man en een kamelenkop Op 19 september 2012 lieten de bobo’s van de Internationale Wielerunie weten dat het WK 2016 in de zandbak van Qatar zou gereden worden. Officieel betaalden de oliesjeiks 16 miljoen euro. De precieze in achterkamertjes bedongen koopsom ligt stellig hoger.

“Ambassadeurs” van het WK, Eddy Merckx op kop, stonden niet voor niks op de UCI loonlijst om te bazuinen hoe mooi Qatar wel is. Geen van al die “ambassadeurs” die een onvertogen woord heeft laten vallen over de om en bij 1.200 doden die de bouw van nieuwe stadions voor het WK voetbal 2022 al hebben geëist. Tegen dan zijn de “verwachtingen” dat het dodental op 4.000 zal staan van uit derdewereldlanden in het oliestaatje gedumpte arbeiders die men het statuut “moderne slaven” mag, neen, moet toemeten. Al op 2 december 2010 wees de FIFA dat WK toe aan Qatar. Wat daarvoor is neergeteld, herleidt de 16 miljoen voor het WK wielrennen tot de speekwoordelijke “peanuts”. Een mogelijke “richtlijn” is dat ex-FIFA baas Sepp Blatter er van beschuldigd is dat hij en enkele “getrouwen” zo’n 75 miljoen euro verduisterden. Om maar te zeggen dat de waanzin om een WK wielrennen én een WK voetbal in hetzelfde oververhitte Arabische woestijnstaatje te laten doorgaan enkel en alleen geïnspireerd is door grof geldgewin voor een “happy few”, niet gehinderd door enig moreel besef. Overigens, het zal die “happy few” ook worst wezen dat, ondanks de in Doha heersende hitte, dit WK als het kilste ooit herinnerd zal worden in een landje waarvan de bevolking minder binding heeft met wielrennen dan de ijsberenpopulatie aan de Noordpool.

Het totale gebrek aan toeschouwers ging er hand in hand met dat aan sfeer. Eddy Planckaert had het over vijftien man en een kamelenkop belangstellenden tijdens het rondjes draaien in Doha. In de woestijnaanloop van ruim 150 kilometer tekende enkel die kamelenkop zonder vijftien man voor aanwezig.

Toen ambassadeur” Eddy Merckx nog maar eens de loftrompet stak over de moeilijkheidgraad van het parcours “waarvan men zou verschieten” vergat hij er bij te zeggen dat dit in Qatar geen kat interesseerde, gul sponsorende oliesjeiks uitgezonderd. ze er ook iets van, maar daar is de temperatuur tenminste draaglijk. In hartje Limburg hebben ze, speciaal om de crossers te jennen, en de toeschouwers spektakel te garanderen, een zandput die veel weg heeft van een skipiste.

Daar komen de liefhebbers van het veldrijden massaal op af. Met de tweestrijd tussen winnaar Mathieu van der Poel en de nipt geklopte Wouter van Aert werden ze op hun wenken bediend. We kijken al uit naar het vervolg; dat tweetal steekt er met kop en nek bovenuit.

Ziekenboeg

Sportief Qatar?

Waar halen ze het? Omwille van het smeer een WK op de weg organiseren in het land van kamelen, vliegende tapijten en in het geld zwemmende emirs. Qatar dus, dat zich wil profileren als gastland voor sportevenementen op wereldniveau. Eerder vonden in dat streng islamitisch emiraat al de wereldkampioenschappen zwemmen, handbal en de Grand Prix van het WK motorcross plaats. De duistere manier waarop het WK voetbal van 2022 aan Qatar werd toegewezen, met Sepp Blatter als van zijn voetstuk getuimelde voorzitter van de FIFA, is een hoofdstuk apart. Het WK turnen en lichte atletiek volgen dan weer in 2018 en 2019. Ze zijn goed bezig om zich als modern en sportminnend landje aan de buitenwereld te tonen.

Eén ding stond op voorhand vast: het zou er warm aan toegaan voorbije zondag tijdens het WK wielrennen op de weg.

Dorst Tweehonderd met koelarmbandjes gewapende dapperen die aan de start kwamen van een voorspelbare afvallingskoers. Terwijl de Qatarese supermarkten gouden zaken deden met de verkoop van zoute koekjes, want dat hielp de renners die door overtollig zweten veel zout verloren. En zo waren er tal van maat-

15

regelen om de renners urenlang en zonder al te veel ongelukken door de woestijn te jagen.

Geef onze portie maar aan de kat. Alleen al bij het neerpennen ervan krijgen we dorst. Maar daar is een remedie tegen. Schol!

Flandriens Een eresaluut aan Jasper Stuyven, Jens Keukelaere en Oliver Naesen die zich na een vroege vlucht voorbeeldig bleven uitsloven voor Tom Boonen en Greg van Avermaet. Dat de Flandriens, die naam waardig, zich in de eindfase door een Slovaakse superstar lieten kloppen, is geen schande. De wereldkampioen die zichzelf opvolgt, Peter Sagan, was nu eenmaal heer en meester dit seizoen. De bronzen medaille voor Tom Boonen is ook niet te versmaden, al was hij ontgoocheld omdat dit zijn laatste kans was om wereldkampioen te worden. Kunnen we begrijpen, maar zijn palmares mag gezien worden. Daarbij, gulzigheid is een hoofdzonde volgens de catechismus.

Zand Laat de wielerprofs maar zweten tegen de sterren op in de broeierige zandbak van Qatar.

We kunnen niet zeggen dat de nieuwe wereldkampioen zijn overwinning niet heeft verdiend in het zweet zijns aanschijns. Tot zover Qatar.

En over zand gesproken. In Zonhoven kennen

Sensatie in Kortrijk, waar de toeschouwers zes doelpunten te zien kregen binnen het halfuur, om na de rust, begrijpe wie kan, in slaap te worden gewiegd door zowel de thuisploeg als door Standard dat, op grond van de eerste helft, meer verdiende dan een gelijkspel. De voetbalgoden zijn nu eenmaal onberekenbaar.

Daar kunnen ze bij Club Brugge, waar driekwart van hun vaste waarden in de lappenmand lag, over meepraten.

Met wat meeval had hun moedige B-ploeg, in plaats van in de allerlaatste minuut onderuit te gaan, zelfs kunnen winnen van Charleroi. Het heeft niet mogen zijn. Laat ons nu allemaal duimen voor een spoedig herstel van de omvangrijk geteisterde fanionspelers. Meer kunnen we niet doen. Het woord is aan mijnheer doktoor.

Vrome Frank Anderlechtverdediger Frank Acheampong staat duidelijk op een goed blaadje hierboven. “God moet ons meer doelpunten schenken”, gebood hij. En zo geschiedde. Al bleven de hemelse krachten lang treuzelen, want de winning goal viel pas in de slotminuut. Geluk is voor rare mensen. Waardoor Anderlecht – voor hoelang? – de leidersplaats overneemt van Zulte-Waregem dat tegen AA Gent in de steek werd gelaten door de goden. Veel belang heeft het allemaal niet. De play-off 1 halen is de boodschap. Daarna zien we wel. Dat Eupen de rode lantaarn overneemt van WaaslandBeveren is al een pak interessanter en wordt

Verkeerde gok De media spaarden hun terechte kritiek op het godganse kunstmatige WK-gedoe niet. Vraag is wel waarom pas twee weken voor datum trossen specialisten opdraafden om alle hittegevaren te schetsen waaraan ook getrainde topsportlichamen blootgesteld zouden staan? Daar vier jaar lang op hameren – voor het WK voetbal zelfs twaalf jaar! – had mogelijk geholpen om, voor een keer, ethiek te laten winnen van de geldmoloch. Hoe dan ook werd het sportieve aspect van de WK-week quasi volledig overwoekerd door het opgesomde contingent mogelijk onheil.

Niet dat het sportieve veel soeps was.

Dat Peter Sagan, de beste wielrenner van het jaar én uittredend wereldkampioen, zichzelf meesterlijk opvolgde, is allicht het enige dat het WK in Qatar gered heeft.. Veel minder dat de Belgen “de koers maakten”.

Dat is zo, al dient daar naar waarheid bij gezegd dat een strategie van alles of niets voor een spurtoverwinning van Tom Boonen de voorspelbaar verkeerde gok was. Met alle gemaakte trammelant in visuele, verbale en geschreven media over een mogelijke tweede wereldtitel voor de man uit Balen, hebben die zichzelf behoorlijk voor schut gezet. In de lente van volgend jaar neemt “de koning van Qatar” afscheid van het peloton. Vermits de VRT, naar zeggen van Mart Smeets, alles uitzendt waar twee koersfietsen bij elkaar staan, zou men zich aan de Reyerslaan nu al kunnen engageren om, als eerbetoon aan Boonen, “zijn” Ronde van Qatar integraal “live” in de huiskamer te droppen.

Begeleid door de “stemmen van de koers” Michel Wuyts en José de Cauwer, gevolgd door de talkshow “Vive le désert” van Karl Vannieuwkerke. En met als permanente gasten Eddy Merckx en Tom Boonen. Het is maar een suggestie. niet alleen in het Waasland, ook in Westerlo en in Sint-Truiden op applaus onthaald. We blijven erbij, wat aan de staart gebeurt is, in dit stadium, boeiender dan het gehakketak aan de top, in afwachting van de play-offs.

Binnen en buiten Veel krediet is de trainers van Antwerp niet gegund. Vraag het maar aan Fred Vanderbiest, die met veel tralala als de juiste man op de juiste plaats werd binnengehaald op de Bosuil en onlangs werd bedankt voor bewezen diensten. De neus van de ontslagen trainer zal niet weinig krullen, want aan één reddende engel om hem op te volgen hebben ze in Deurne-Noord niet genoeg. Voor de terugkeer van David Gevaert, die vorig seizoen een stap moest terugzetten nadat zijn pupillen op de valreep de promotie misliepen, valt iets te zeggen. Kon hij het verhelpen dat sommige van zijn acolieten al eens een steek lieten vallen? Wel dan? En mocht het tegenvallen, kunnen ze volgend seizoen nog altijd Fred Vanderbiest terughalen.

Rare toeren Zijn ze de pedalen kwijt op de Bosuil? Want wat komt de omstreden John Bico in het bizarre Antwerpverhaal doen? Dat roept vragen op. Het minste wat we erover kunnen zeggen, is dat er rare beslissingen worden genomen in de interne keuken van het rood-witte huishouden. “Antwerp begint aan een nieuwe hoofdstuk”, liet kind aan huis en interim-coach Wim de Decker weten. Daar twijfelen we niet aan. Van John Bico, de collega tegen wil en dank van David Gevaert, hebben we het laatste nog niet gezien. We kennen nogal wat Antwerpsupporters – en spelers – die hun hart al vasthouden. Terecht, vrezen we. Ook wij houden ons vast aan de takken van de bomen en zien de komst van de nieuwe baas Ganzendonck met gefronste wenkbrauwen tegemoet.

De keerzijde van de medaille is dan weer dat deze kolommen er maar wel kunnen bij varen, maar vrolijk worden we er niet van.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

20 oktober 2016

Waarden en export We hoeven ons geen zorgen te maken, in tegenstelling tot die van de Russen in Aleppo zijn de wapens die door de rebellen worden gebruikt een stuk minder belastend voor het milieu. De overgrote meerderheid is oud ex-Joegoslavisch wapentuig, en in tijden waarin men dweept met “een tweede leven geven” aan zaken die ergens ongebruikt rondslingeren, is dat mooi meegenomen.

Andere gematigde jihadisten kunnen genieten van ultramoderne wapens, ook met zorg geselecteerd op ecologische voetafdruk; die wapens dragen immers een Amerikaans of Waals kwaliteitskeurmerk en zijn, in tegenstelling tot Russische wapens, milieuvriendelijk, hebben een lage CO2-uitstoot en vormen geen bedreiging voor overstekend wild of zeldzame vlindersoorten.

De Waalse wapenexport via Canada naar Saoedi-Arabië geeft dus geen reden tot ongerustheid. Saoedi-Arabië maakt er wel geen geheim van hofleverancier te zijn van wapens aan zogenaamd gematigde rebellen in Syrië.

Alle wapens die worden geëxporteerd hebben het FN-keurmerk en staan garant voor non-discriminatoire slachting, werden geproduceerd met 12 procent groene energie en kunnen perfect gerecycleerd en omgesmolten worden tot staal voor kinderbedjes, mondharmonica’s en fonduestellen.

Ook de Syrische oppositie is lyrisch over de betrouwbaarheid van Herstals bekendste exportproduct, zoals blijkt uit de verklaring van Mustafa M. die vecht bij de Al-Moutasem Brigade: “Het Browning HP pistool kende ik al van mijn jeugdjaren in Sint-Jans-Molembeek, maar die M240B mitrailleur is echt een mooi staaltje techniek, daar roei je vlotjes een

dorp met Jezidi’s of christenen mee uit én je bent ’s middags netjes op tijd voor een shoarma met looksaus en groentjes, het gemak van onderhoud zorgt ervoor dat ik ’s avonds ook nog wat tijd over heb voor een steniging of verkrachting, dit wapen is echt een zegen in mijn drukke agenda.”

Ook bij de bonte verzameling jihadisten die voor IS vecht, is er niks dan lof voor de wapens van FN: “Ik kende België enkel van de Luikse siroop en de syfilis die ik er heb opgelopen toen ik er 2 dagen zat ondergedoken na de aanslagen in Parijs maar jullie wapens mogen er best wezen”, vertelde ons een IS-strijder die liever anoniem wil blijven omdat hij nog alimentatie moet aan één van de Rode Kruismedewerksters uit het vluchtelingenkamp waar hij werd opgevangen aan de Oostenrijkse grens.

De slippendragers van de VS in de parlementen van Brussel en Namen mogen best trots zijn.

Waar een klein landje toch groot in kan zijn, op het vlak van moord en verderf drukken we onze stempel wereldwijd. Er is bijna geen oorlog, stammentwist of grensgeschil zonder een nuttige bijdrage van FN Herstal.

Diederik Van Dun

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. B.

C.

D. E. F. G.

H.

I.

J. K. L.

Nieuwe aanstelling Verschillende naam voor hetzelfde In zee voorkomende slak Mineraal dat vroeger veel werd gebruikt in de bouw maar nu verboden is - Radon - Romeinse rijk (Lat. afk.)

Pers. vnw. - West-Vlaamse gemeente Meisjesnaam - Als onder - Turntoestel Franse stad - Fijne geur Instelling waar mensen worden verzorgd - Internationale voetbalfederatie Aandoening aan het kraakbeen in gewrichten - Royal Sporting Internetlandcode voor Bolivia Mexicaanse deelstaa Overgordijn - Geen enkele uitgezonderd Zijrivier van de Kleine Nete - Aristocraat Kloosterlinge - Toestaan

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1027 vindt u op blZ. 14

Berken BERKENKRUISJE kruisje

Verticaal 1. Gelijkbenige driehoeken op een wegdek 2. Nederlandse uitgeverij 3. Lichaamsdeel - Pretparkattractie 4. Joan die als folkzangeres bekendstaat voor haar actieve politieke betrokkenheid - Werelddeel 5. Antwerpse gemeente - Maan van de planeet Jupiter 6. Voorzetsel - Groot wereldrijk tussen 2000 v Chr. en 609 v Chr. 7. Ziekteverzekeringsfonds - Horecagele- genheid - European University Institute 8. Aanranding van de goede naam - Bewijs aan toonder in pakhuizen 9. Keuzelijst - Film van Fons Rademakers - Lidwoord 10. In opdracht - Zerk 11. Scandinavisch land, gespeld in hun eigen taal - Iedere 12. Europese taal - Ingangen van visfuiken

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

‘averechts tijdschrift’ opvolger van Berkenkruis en Dietsland-Europa

Vraag een proefnummer aan:

Vraag een gratis proefnummer aan: epost: berkenkruisje.smf@telenet.be

Kruisende woorden 1028

Charles Michel roept Pieter De Crem terug uit Amerika... om hem naar Japan te sturen

Suriname Sommige mensen zien er op het eerste gezicht sympathiek uit. Ik kan het niet verklaren, maar het voelt zo aan. En zo was het ook met de man die al op mijn bank zat. Daarom knikte ik met een grote smile naar hem, toen ik plaatsnam.

Hij stelde zich onmiddellijk voor, wat betekende dat ook hij zin had in een praatje. Het ging eerst over het weer. Daar viel al heel wat over te zeggen. Uit dat gesprek bleek dat we geen van beiden tegen de kou kunnen. Toen ik dat uitdrukkelijk had bevestigd, zei hij: “Jij bent dus nooit tijdens een vakantie gaan skiën?”

“Eén keer hebben mijn vrouw en ik het geprobeerd. Veel skiën zat er niet in. Ik moet wel toegeven dat de skiërs die door de sneeuw raasden zeker een fijne vakantie hadden.”

“Jullie liggen liever in een warm land te zonnen en te bruinen”, veronderstelde hij.

“Geen haar op ons hoofd dat daar interesse voor heeft. Op reis willen wij iets meemaken, iets leren”, zei ik.

“In dat opzicht zijn wij gelijke zielen. Hebben jullie veel gereisd?”

“Wij bezochten heel wat landen.”

“Ver weg?”

“Europa, een stuk Azië, Noord-Amerika en Zuid-Amerika.”

“Wij hielden niet van geleide reizen. We zaten ook niet altijd in luxehotels waar je het eten op tafel krijgt en je achter een gids moet huppelen. … Waarom zit je te grinniken?”, vroeg hij.

“Omdat wij hetzelfde deden. Liever eigen baas dan in het rijtje te moeten lopen.”

“Kijk man. Wij waren en zijn werkzaam in de kerk als vrijwilligers”, vertelde hij. “Zo leerden we paters en zusters missionarissen kennen die met verlof kwamen. Sommigen nodigden ons uit om eens naar hun missiepost te komen.”

“En dat heb je gedaan?”, vroeg ik.

“Dat spreekt. Wij gingen daar natuurlijk niet parasiteren. We zorgden voor een flinke bijdrage.”

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik vroeg of hij er wat meer wilde over vertellen, wat hij graag deed.

“Jaren geleden, gingen we naar Suriname,

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be

Op het Noorderterras een prachtig land in Zuid-Amerika. We waren uitgenodigd door Vlaamse missiezusters die in een dorp aan de rivier de Marowijne een missiepost hadden. We werden vriendelijk ontvangen en voelden dat ook zij blij waren met bezoek uit eigen land. Wij van onze kant probeerden zoveel mogelijk te helpen. Tegelijk beleefden we het missiewerk van heel nabij en leerden we de noden kennen. De reis die we maakten, was niet zoals die van een toerist. Mijn vrouw en ik werden gestoken door de missiegeest. In die tijd trok ik een hoop dia’s.”

“Ik denk dat ik al weet wat je daarmee van plan was”, zei ik.

“Terug thuis moesten we honderduit vertellen over ons wedervaren bij die missie.

De pastoor van de parochie was onmiddellijk geïnteresseerd. Hij stelde voor, omdat de vastentijd nabij was, iets te doen voor de zusters ginder ver. In het parochiehuis gaf ik over hun missiewerk een diavoorstelling met de nodige uitleg. Zij die kwamen kijken, moesten als inkom een nieuwe handdoek meebrengen.”

Ik schoot in de lach. “Waarom geen geldomhaling?”

“Een handdoek klinkt inderdaad gek.

Maar je moet weten, een wassiedoekie was in Suriname toentertijd duur, en misschien nog steeds. De diavoorstelling werd een echt succes. Op het einde hadden we twee grote manden vol mooie handdoeken.”

“Hoe kwamen die ter plaatse?”, wilde ik graag weten.

“Opsturen was de bijdrage van mij en mijn vrouw. Zal ik je iets grappigs vertellen over ons verblijf ginder?”

Ik hoefde niet te antwoorden. Hij praatte aan één stuk door: “Ik wandelde naar het kerkhof en schrok omdat het er zo slordig was. Plotseling zag ik op een graf een pot staan. Geen bloempot, een doodgewone pispot. Ik was geërgerd, greep hem vast en wilde hem weggooien. Een man zag het en hij riep: ‘Laat de pot van mijn tante staan! Hier ligt zij begraven. Een persoonlijk voorwerp van de dode leggen wij op het graf.’”

Ik stamelde een verontschuldiging en zette de pot eerbiedig terug op zijn plaats.

TdW