't Pallieterke van 27 oktober 2016

72ste jaargang • nummer 43 • donderdag 27 oktober 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Ontruiming jungle Calais: dweilen met de kraan open Het vluchtelingenkamp van Calais is een illegale constructie van mensen die illegaal op het grondgebied verblijven met de uitdrukkelijke bedoeling om illegale feiten te plegen, nl. het onwettelijk oversteken van een landsgrens. Het zegt veel over het gebrek aan morele moed van een samenleving wanneer het 14 jaar moet duren vooraleer een einde wordt gesteld aan een zone van complete wetteloosheid.

De “jungle” van Calais ontstond in 2002, toen Frankrijk het opvangcentrum van Sangatte sloot, omdat dit voor teveel problemen zorgde.

Wat in de plaats kwam bleek echter veel erger.

Illegalen begonnen er geïmproviseerde kampen op te trekken in afwachting van een kans om stiekem naar Engeland te kunnen oversteken. Oorspronkelijk waren het er slechts enkele honderden, maar vanaf 2014 begon de enclave van illegaliteit echter uit haar voegen te barsten. Tot vorige week verbleven er bijna 10.000 mensen.

De flessenhals naar Engeland De laatste twee jaar waren de problemen met de jungle ook toegenomen. Zware incidenten en geweldplegingen tegen doortrekkende vrachtwagenchauffeurs en Franse buurtbewoners werden schering en inslag. Ook binnen het kamp verslechterde de toestand. Mensenhandelaars konden er ongestraft opereren. Etnische tegenstellingen en criminele afrekeningen zorgden voor slachtoffers. Minderjarigen werden seksueel misbruikt, ook door “hulpverleners”. Gebrek aan hygiëne veroorzaakte ziektes.

Tientallen extreemlinkse actievoerders van de organisatie “No Borders” waren voortdurend aanwezig om de illegalen aan te sporen tot daden van protest en verzet tegen om het even welke politionele actie. Het economische en sociale leven van Calais begon zwaar te lijden onder de aanwezigheid van de jungle.

Calais is de flessenhals voor de lange tocht van de gelukzoekers naar het Verenigd Koninkrijk. Maar waarom willen die toch zo graag het Kanaal over? Saskia De Coster van de VRT verklaarde op het journaal van 23/10 dat het kamp in Calais de schuld was van de trage asielprocedure in Frankrijk. Daarom zouden deze mensen liever naar het VK gaan.

Absolute flauwekul, uiteraard. Ze zijn op hun lange tocht naar het Britse Schiereiland vele

landen doorgetrokken die veel snellere procedures hebben.

De politiek correcten verwijzen ook graag naar de Engelse taal, die door de vluchtelingen gemakkelijker zou worden begrepen, of naar het feit dat velen daar reeds familie zouden hebben. Voor een minderheid kan dat meespelen. Maar voor de overgrote meerderheid gelden andere overwegingen. Vooral het feit dat in het VK geen identiteitskaarten bestaan geeft de doorslag in de keuze van eindbestemming.

Dit heeft tot gevolg dat in dat land op allerlei wijze inkomen kan vergaard worden zonder identificatieplicht. Vluchtelingen kunnen niet alleen terecht in het zeer grote Britse zwartwerkcircuit, maar ook van allerlei sociale voordelen genieten zonder papieren voor te leggen.

Kindjes met wijsheidstanden De Britten hebben ondertussen toch een geste richting Frankrijk gedaan door de belofte om de onbegeleide minderjarigen op te nemen. Begin deze week kwamen de eerste “kinderen” al aan in Dover. Op de foto’s die toen door journalisten werden genomen leken de “kinderen” echter verdacht veel op kloeke volwassenen.

En hoe komt het toch dat er geen meisjes tussen zitten? Een Britse verpleegster stelde vast dat de meesten al wijsheidstanden hadden, die bij u of mij te vroegste verschijnen na onze 17e verjaardag. Het probleem werd dan maar opgelost door schermen te plaatsen. Waar “kindjes” worden in- en uitgeladen, kunnen journalisten voortaan geen foto’s meer maken van hun ongeschoren en toch wel zeer mannelijke gezichtjes.

Er zullen er zijn die de jungle missen. Het kamp was een populair bedevaartsoord geworden, een modern Santiago de Compostella voor acteurs en zangers die hun hedonistische levens even opzij wilden zetten en hun morele verhevenheid konden bewijzen door

een bezoek van een paar uur aan de jungle.

Na de verplichte krokodillentranen en de veroordeling van het egoïsme en de onverschilligheid van hun landgenoten konden ze zich dan weer, met een goed gevoel over zichzelf, aan boord van hun jet hijsen, net op tijd voor een feestje in de Grouchoclub in Soho.

De laatste in het rijtje was de Britse zangeres Lilly Allen. Zij ging zich in het kamp verontschuldigen voor het onmenselijke gedrag van haar regering. “Wij hebben jullie verjaagd door jullie land te bombarderen.” De inwoners van het kamp, in meerderheid afkomstig uit Afrika, moeten zich verwonderd afgevraagd hebben wanneer die bombardementen precies hebben plaatsgevonden.

Onwettelijk gedrag beloond Maandag was het dan eindelijk zover. Onder begeleiding van duizenden politieagenten en andere hulpverleners werd een begin gemaakt aan de evacuatie van de jungle. De uit de hand lopende problemen zullen een rol gespeeld hebben in de beslissing. De spectaculaire resultaten van het Front National in de regionale verkiezingen van Nord-Pas-de-Calais zullen de actiebereidheid minstens evenveel beïnvloed hebben.

Wie echter denkt dat met deze operatie de rechtsstaat hersteld wordt, vergist zich.

Degenen die in de kampen verbleven hebben bewust alle wetten betreffende verblijf en asiel aan hun laars gelapt, om nog niet te spreken van de vele andere wetten die een aantal onder hen hebben overtreden. Aan mensen die geen enkel recht hebben om in Frankrijk te zijn, wordt nu gesmeekt om toch maar de gastvrijheid te aanvaarden van een Frans vluchtelingencentrum en daar alsjeblieft ook maar asiel aan te vragen.

Het signaal dat eigenlijk wordt uitgestuurd, is dat onwettelijk gedrag (en vooral volharding in onwettelijk gedrag) uiteindelijk beloond wordt.

En daarmee gaat men naar de kern van het catastrofale vluchtelingenbeleid. Avonturiers van over de hele wereld zullen blijven komen zolang ze de redelijke hoop kunnen koesteren dat ze in hun onwettelijke opzet kunnen slagen.

De jungle van Europa Laat ons niet vergeten dat de enige reden waarom de vluchtelingenstroom vorig jaar werd afgeremd, de opstandige houding was van landen zoals Hongarije, die, tegen de zin van Europa, hekken zijn beginnen bouwen en een strenge grensbewaking hebben ingevoerd.

De strenge aanpak kon rekenen op de gebruikelijke kreten van afschuw van de linkse moraalridders in pers en politiek, maar bleek bijzonder efficiënt. De vluchtelingenstroom verminderde nog vóór de grote marchandage van de Europese Unie met Turkije in maart.

De Turkije-deal lijkt ondertussen trouwens een grote flop te worden. Niet alleen omdat er nu andere routes worden gebruikt (reeds 150.000 vluchtelingen kwamen dit jaar aan land in Italië), maar vooral omdat het akkoord zelf niet wordt uitgevoerd. Griekenland is er in 7 maanden niet in geslaagd om meer dan 600 illegalen naar Turkije terug te sturen. Ondertussen blijven nieuwe horden vluchtelingen aankomen op de Griekse eilanden. De druk wordt daar stilaan onhoudbaar.

Gerald Knaus, de leider van een denktank over migratie en tevens de architect van de afspraak met Turkije, zegt dat het akkoord op sterven na dood is. Knaus is geen rechtse jongen, want hij verklaarde ooit dat hij de immigratiestromen vooral onder controle wilde brengen om de politieke opmars van de rechtse populisten af te remmen. Maar ook hij moet nu de waarheid onder ogen zien: “Wat mensen weerhoudt om te komen, is niet de angst voor hun leven, maar het besef dat het hopeloos is om te komen. Dan pas daalt het aantal nieuwkomers drastisch.”

“Dweilen met de kraan open” is een vaak gehoorde uitdrukking in politieke debatten.

Ze is echter nergens meer van toepassing dan op de uitzonderlijk zwakke en ondoelmatige pogingen van Europa om de massale illegale inwijking in te dijken. De ontruiming van de jungle van Calais was nodig, maar indien het probleem niet bij de wortel wordt aangepakt zijn we gedoemd om uiteindelijk heel Europa in een jungle te zien veranderen.

2

Actueel

27 oktober 2016

Wereldwijd vrees voor een nieuwe, grote terroristische aanslag Het Centrum voor Strategische en Internationale Studies (CSIS) in Washington publiceerde deze week de resultaten van een wereldwijd onderzoek over de strijd tegen het terrorisme. Tussen 12 en 29 augustus 2016 werden aan gezamenlijk 8.000 personen uit China, Egypte, Frankrijk, India, Indonesië, Turkije, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten 65 vragen voorgelegd in verband met gewelddadig extremisme, de motivatie van terroristen, het voorkomen van de dreiging en de strategie voor het bestrijden van terrorisme. Uit het onderzoek blijkt dat de wereld vooral bevreesd is voor een nieuwe, belangrijke terroristische aanval, en de mogelijkheid dat terroristen ooit over massavernietigingswapens kunnen beschikken.

In die acht deelnemende landen werden steeds ongeveer 1.000 mannen en vrouwen online ondervraagd in de leeftijdsgroep 18-75 jaar. Alleen in Egypte kon het ‘gender-evenwicht’ niet worden bereikt: daar was slechts één op de vijf respondenten een vrouw. Volgens het CSIS toont het onderzoek aan dat er weinig of geen tegenstand is tegen talrijke opties ter voorkoming en bestrijding van het terrorisme die aan de ondervraagden werden voorgelegd. Een meerderheid verleent goedkeuring aan het onderscheppen van telefoonverkeer, e-mails en sociale media, verplichte identiteitskaarten voor iedereen, de grondige screening van migranten en het verbod op extreme religieuze preken. “Dit is in vele landen niet zo vanzelfsprekend”, zegt Shannon Green, verantwoordelijke voor de CSIS Commissie ter Bestrijding van het Gewelddadig Extremisme, in de Washington Post. “Mensen zijn bereid fundamentele rechten en hun privacy op te geven, zonder dat zij weten of dit ook effectief zal helpen in de strijd tegen het terrorisme. Regeringen mogen daar niet lichtvaardig mee omspringen.”

Grootste zorg Wat zeggen de cijfers? Op de vraag naar de grootste zorg of uitdaging voor het land is globaal gezien terrorisme het zorgenkind nummer één, onmiddellijk gevolgd door corruptie en de economische toestand. Per land zijn de resultaten uiteraard verschillend. Zo is terrorisme de absolute zorg in Frankrijk en Turkije, terwijl corruptie belangrijker lijkt in Egypte, Indonesië en India. Het Verenigd Koninkrijk plaatst dan weer de economische toestand en de immigratie op nummer één. In de Verenigde Staten is men al even bezorgd over de economische toestand, maar de strijd tegen het terrorisme komt ook daar als tweede belangrijkste zorg naar voor.

Ongeveer 75 procent van de ondervraagden verwacht binnen het jaar een nieuwe terroristische aanslag in hun land. Fransen en de Amerikanen scoren zelfs 90 procent, terwijl de Chinezen zich daar blijkbaar geen zorgen over maken. Ondanks de grote vrees voor een nieuwe aanslag vindt de bevolking van de westerse landen het niet echt nodig haar levensstijl aan te passen. Specifieke plaatsen

en evenementen worden wel bewust vermeden, maar dit is vooral het geval in moslimlanden zoals Turkije en Indonesië. De grootste vrees is echter dat terroristen in de toekomst mogelijk over massavernietigingswapens zouden kunnen beschikken.

Oorzaken Over de oorzaken van het gewelddadig extremisme verschillen de meningen naargelang de meerderheid van de bevraagde landen al dan niet moslim is. In Frankrijk, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk wijst de beschuldigende vinger vooral naar geradicaliseerde fundamentalistische moslims. In moslimlanden zelf wordt dat geformuleerd als “zij die de islam in een slecht daglicht willen stellen”. Feit is dat het terrorisme thans voor ruim 50 procent wordt gelinkt aan het religieus fundamentalisme en het gebrek aan een degelijke religieuze leiding. Het grootste deel van de wereldbevolking denkt dat de dreiging toeneemt. Als andere oorzaken van terrorisme vermeldt men vooral racisme, armoede en schendingen van de mensenrechten. De militaire inmenging van vreemde mogendheden in lokale conflicten – vooral het Westen is daar sterk in! – komt naar voor als een belangrijke secundaire oorzaak van het terrorisme. Hier brengen de statistieken ons enigszins in de war. Militaire inmenging vindt men maar niks, maar toch acht 30 procent van de bevraagde bevolkingsgroepen een militaire interventie wenselijk om terroristen te bestrijden. In mindere mate opteert men voor economische sancties, diplomatie, en het gebruik van media en sociale netwerken, ook al meent 70 procent van de respondenten dat terroristen voornamelijk het internet gebruiken of misbruiken om propaganda te verspreiden en met elkaar in contact te komen. Slechts 30 procent vindt dat er voldoende internetpolitie is om terroristen op te sporen en hun propaganda te onderscheppen. Bovendien wijst men op de verantwoordelijkheid van internetmaatschappijen. Heel merkwaardig, hoewel niet verrassend, is dat Saoedi-Arabië wordt beschouwd als een deel van het probleem en een belangrijke voedingsbron voor het gewelddadig extremisme. Vooral in Turkije heerst deze opinie.

wijs. Scholen zouden overal ter wereld moeten onderwijzen dat gewelddadig extremisme per definitie verkeerd is. De lijst met mogelijke maatregelen gaat verder met de aanbeveling om alle bankrekeningen te blokkeren van groepen die verdacht worden van steun aan terroristische organisaties. Pas dan komt een serie maatregelen die specifiek gericht zijn naar de moslimgemeenschap en haar religieuze leiders. 88 procent van de bevraagden vindt dat religieuze leiders overal ter wereld publiek moeten verklaren dat zij afstand nemen van extremisme en geweld om een kalifaat te stichten. Zij zouden ook publiek moeten verklaren dat geen enkele moslim het recht heeft om iemand met een andere geloofsovertuiging als afvallige te beschouwen. Godsdienstvrijheid is en blijft een fundamenteel mensenrecht. Zeer merkwaardig is dat Indonesië, de grootste moslimgemeenschap ter wereld, met 96 procent de hoogste score heeft voor wat betreft deze aanpak van religieuze leiders. Als laatste van de 21 opties komt het afluisteren van telefoongesprekken en het onderscheppen van datacommunicatie naar voor. Toch wordt deze maatregel globaal door 71 procent van de bevraagden gesteund. Als afsluiter nog dit: aan de deelnemers werd gevraagd of zij al dan niet voor een beperking zijn van het opengrenzenbeleid van de EU in het kader van de strijd tegen het gewelddadig extremisme. Wereldwijd is 55 procent voor een beperking van open grenzen, met op kop Frankrijk (77 procent).

Niet toevallig halen de moslimlanden Indonesië, Egypte en Turkije hier de laagste scores. In Turkije wil een meerderheid zelfs meer open grenzen in de EU. Hoe dat volgens de Turken kan bijdragen tot de bestrijding van het terrorisme blijft voor ons een vraagteken. We zijn RIRO gewaarschuwd!

Maatregelen Uit het onderzoek blijkt dat wereldwijd een consensus bestaat over de aanpak van het terrorisme. Aan de respondenten werden daarover 21 mogelijke opties voorgelegd. Alle bevraagde landen pleiten prioritair voor het lamleggen van alle (criminele) activiteiten die bijdragen tot de financiering van terroristische organisaties. Op nummer twee staat de verplichting tot het dragen van een identiteitskaart. Zelfs 80 procent van de Britse respondenten lijkt daarmee akkoord te gaan. Verder zouden internetbedrijven systematisch alle websites met radicale informatie dienen te verwijderen. Op nummer vier komt onder-

De economische waarheid achter CETA

Uit de smalle beursstraat

Rond het al of niet goedkeuren van het handelsakkoord tussen de Europese Unie en Canada wordt zoals bekend vooral een politiek spel gespeeld door Wallonië. Maar ook de economisch concrete inhoud van het akkoord zorgt voor veel verwarring. Wat klopt en wat niet? Een overzicht.

ding eisen. Het is ook zo dat de bevoegdheid van die arbitrage via internationale tribunalen zeer beperkt is. Ze speelt quasi enkel een rol bij discriminatie van Canadese bedrijven. Andere geschillen komen voor de handelsrechtbank.

Het verhaal dat Amerikaanse multinationals via Canada (waar ze een postbusvennootschap oprichten) naar de EU kunnen trekken en daar markten verstoren, klopt evenmin. Zo’n postbusvennootschappen worden door de handelstribunalen verboden.

Ander argument: de import van hormonenvlees of genetisch gemanipuleerde organismen naar de EU zou niet meer mogelijk zijn. Ook onjuist. Dit blijft verboden. Alle producten moeten de Europese regels voor voedselveiligheid en volksgezondheid respecteren. Tegenstanders vrezen voor een privatisering van onderwijs, gezondheidszorg en watervoorziening. Ook fout. De EU-staten kunnen dit tegenhouden. Sommige zelfverklaarde experts van CETA zeggen dat er geen minimumdienstverlening in ziekenhuizen en bejaardentehuizen kan worden opgelegd.

Dat is dus een leugen.

Waar in de discussie amper over wordt gepraat, zijn de economische voordelen van vrijhandel. Een akkoord tussen ZuidKorea en de EU deed de Europese export in goederen met 55 procent stijgen en die in diensten met 40 procent. Onderzoek toont aan dat 1 miljard euro export tot 15.000 jobs genereert.

Die zijn bovendien beter betaald dan banen voor de binnenlandse markt.

Eén zaak moeten we Waals minister-president Paul Magnette (PS) nageven: in zijn verzet tegen het CETA-handelsakkoord tussen de Europese Unie en Canada heeft hij het debat rond vrijhandel en het ‘would-be-akkoord’ in het bijzonder een stevige steun in de rug gegeven. En dat is een goede zaak. Wie de economische actualiteit de voorbije maanden gevolgd heeft, wist dat er gepraat werd over een nieuw EU-VS-trans-Atlantisch handelsverdrag met de TTIP. Maar wie had gehoord van CETA of het ‘Comprehensive Economic & Trade Agreement’? De tekst is blijkbaar al twee jaar klaar, maar een publiek debat daarover was zo goed als onbestaande.

Politieke en economische desinformatie Dat laat natuurlijk ook toe dat er allerlei desinformatie over wordt verspreid. Politieke desinformatie wanneer Magnette beweert dat hij pas twee weken geleden de finale teksten van het ontwerp van handelsakkoord onder ogen kreeg en dus eigenlijk geen tijd had om alles grondig te bestuderen. De totale tekst van het akkoord is inderdaad een turf van 1.600 bladzijden, maar is al twee jaar beschikbaar. Overigens is het niet zo dat Wallonië als enige vragen heeft bij het CETA-verdrag. Ook Duitsland heeft bedenkingen, maar keurde het akkoord goed met als voorwaarde dat er nog kan gepraat worden over een aantal modaliteiten.

Naast het politieke mistgordijn dat wordt opgetrokken is er ook een economisch mistgordijn. De argumenten zijn klassiek en bekend: CETA zou zorgen voor sociale dumping, ongezonde producten uit Canada zouden Europa overspoelen en de multinationals zouden zich niet meer aan nationale wetgeving moeten onderwerpen. Bovendien zouden VS-bedrijven die geen enkele regel respecteren dankzij CETA via Canada de Europese markten kunnen aanvallen. Welnu, de economische waarheid achter CETA is totaal anders.

Kritieken weerlegd Eén van de belangrijkste kritieken is dat buitenlandse bedrijven die in conflict zijn met een overheid dankzij CETA de zaak via een internationaal handelstribunaal kunnen laten beslechten. Tegenstanders van CETA zeggen dat nationale rechtbanken daarmee buitenspel worden gezet en dat multinationals gemakkelijk uitspraken kunnen bekomen die in hun voordeel zijn.

De vrees is bijvoorbeeld dat multinationals via zo’n rechtbank zouden kunnen verhinderen dat nationale staten wetten opleggen die de winst aantasten, bijvoorbeeld door de invoering van een hogere vennootschapsbelasting. Dat klopt niet.

Enkel wanneer buitenlandse bedrijven zouden benadeeld worden tegenover binnenlandse, kunnen ze een schadevergoe-

Angélique Vanderstraeten

Actueel

27 oktober 2016

3

Akkoord over functionele tweetaligheid topmanagers Na vijftien jaren wachten heeft de federale minister voor Ambtenarenzaken Steven Vandeput (N-VA) ervoor gezorgd dat de functionele tweetaligheid van managers wettelijk in orde is. Zijn voorstel werd vrijdag 21 oktober op de ministerraad goedgekeurd.

Het is evenwel nog wachten op een positief advies van de Raad van State en een bespreking met de vakbonden. Het Vaste Commissie voor Taaltoezicht, dat bestaat uit vertegenwoordigers van de gemeenschapsparlementen, heeft wel al zijn toestemming gegeven.

Wat houdt die functionele tweetaligheid juist in? Men moet naast de kennis van de eigen taal over een voldoende spreek-,en luistervaardigheid van de andere taal beschikken.

De bestaande managers krijgen twee en een half jaar de tijd om het examen af te leggen, nieuwe managers krijgen zes maanden de tijd.

Nu is het probleem dat wanneer een topmanager eentalig is, hij of zij beroep moet doen op een wettelijk tweetalige voor evaluatiegesprekken. Dit bemoeilijkt uiteraard de evaluatie van ambtenaren door zulke managers en het is eigenlijk ook niet meer van deze tijd. De reden hiervoor is dat de topmanager enkel de geëvalueerde mag interviewen als men van dezelfde taalrol is of indien met een bewijs van tweetaligheid heeft afgelegd. Indien dit niet het geval is, dan moet de taaladjudant het evaluatiegesprek controleren. De topambtenaren moeten dit examen gaan afleggen bij de overheidsdienst Selor. Minister Vandeput verklaarde erover: “Ik ben ervan overtuigd dat de efficiëntie van onze diensten zal verbeteren, als men met zijn medewerkers rechtstreeks in hun eigen taal zal communiceren.” De maatregel is volgens het kabinet van toepassing op 133 mandaathouders (managers) en 4.000 ambtenaren die medewerkers van een andere taalrol evalueren. De sanctie voor het niet-slagen van een examen voor een mandaathouder betekent het einde van het mandaat. Voor een ambtenaar is er geen specifieke sanctie, maar men zal, nog volgens het kabinet, geen evaluaties meer kunnen afnemen. Dit zou uiteraard de goede werking van de ambtenaar in kwestie – die zijn ondergeschikten niet langer kan evalueren - in het gedrang brengen.

Fluwelen handschoen Over het af te leggen examen vragen wij ons af of het niet wat strenger mag zijn. Het bestaat enkel uit een leestest en een oefening die een evaluatie nabootst. Dit zijn natuurlijk erg specifieke situaties, dus het zal niet zo moeilijk zijn om zich de taal voor deze casussen meester te maken. Bovendien, zoals hoger aangehaald, krijgen de bestaande topambtenaren 2,5 jaar de tijd om het examen af te leggen.

Voor de gewone burgers zal er niets veranderen, want zij komen nooit in contact met de

(met Rudy De Leeuw)

topmanagers. Maar het zijn de symbolen die tellen. In feite was al in februari 2002 besloten de functionele tweetaligheid door te voeren.

Dit was een Vlaamse eis en als tegemoetkoming kwam er een pariteit van de topmanagers, dit wil zeggen, evenveel Franstaligen als Nederlandstaligen. Dit werd besloten in een wet, maar de concrete uitvoering in een KB liet jaren op zich wachten omdat de ministerraad het niets eens kon worden. Blijkbaar moet er in België met Franstaligen twee keer onderhandeld worden. Eerst om iets toe te laten, en een tweede keer om het voorgaande akkoord concreet uit te werken. Eindelijk is er dus schot in de zaak!

Parlementair hangijzer Senator Pol van den Driessche (N-VA) en Kamerlid Barbara Pas (VB) hadden zich de voorbije jaren dienstig gemaakt door de bevoegde minister hierover te interpelleren. Aan hen dus de eer van het parlementair werk zodat de bevoegde ministers het dossier niet zouden ‘vergeten’. Uit parlementaire stukken konden we opmaken dat er een tachtigtal topmanagers zijn die geen bewijs hebben van tweetaligheid.

Het GERFA, een Franstalige studiegroep voor de hervorming van de ambtenarij ziet het enigszins anders. In een RTBF-uitzending schreeuwen zij moord en brand omdat de rechten van de Franstaligen in het gedrang zouden komen.

Men vraagt dat de Franse Gemeenschap en het Waals gewest de kwestie onmiddellijk op het overlegcomité agenderen. Al deze argumenten zijn echter gemakkelijk te weerleggen.

Zoals bovenvermeld hebben de Franstaligen de pariteit van de overheidsmanagers in de plaats gekregen. Het is bovendien een maatregel die uitsluitend de federale ambtenaren raakt, waardoor niet nodig is om ook de deelstaten in het overleg te betrekken.

Het in orde maken van de functionele tweetaligheid door de regering-Michel is het eerste communautaire wapenfeit van de N-VA in deze regering. Al moet wel worden vermeld dat dit op voorhand stond ingeschreven in het regeerakkoord, dus van ‘buiten de lijntjes kleuren’ is absoluut geen sprake. Kortom, het is een mooie trofee, maar zeker geen vuurwerk.

JM

La lutte continue voor Mayeur Tijdens de inhuldiging van het monument van ’t Serclaes vond de Brusselse burgemeester Yvan Mayeur (PS) het nodig om giftig uit te halen naar Vlaanderen. Een negentiende-eeuwse recuperatie van de geschiedenis die burgemeesters als Karel Buls ongehoord zou overkomen. Tot driemaal toe zei Mayeur in zijn oratie dat Brussel ‘altijd zal vechten voor zijn onafhankelijkheid van Vlaanderen’. Dat zijn niet mis te verstane woorden.

Met het monument dat met steun van het Brussels Gewest, Promethea en het Fonds Baillet-Latour gerestaureerd werd, had deze militante taal niks te maken. Geen van de andere betrokkenen politiseerde het evenement. Ruim 600 jaar na de herovering van Brussel klinken de woordspelletjes van Mayeur bijzonder zuur. ’t Serclaes en getrouwe Brabanders bevrijdden Brussel van de troepen van de graaf van Vlaanderen, die Brussel bezetten. De dure eden die Yvan Mayeur (PS) zwoer hebben niks te maken met de Brusselse geschiedenis, maar zeggen des te meer over de toekomst die Mayeur voor Brussel ziet.

Veel verstand van geschiedenis heeft Mayeur blijkbaar niet. Zowel Brabant als Vlaanderen waren de facto tweetalig, en Brabant garandeerde sedert de Cartthe van Corthenberghe uit 1312, wat gerust één van de oudste grondwetten ter wereld genoemd kan worden, onder andere de taalrechten van zijn inwoners.

De Brabantse successieoorlog ging over dynastieke politiek en het respecteren van de Blijde Intredes. De tweede Blijde Intrede van 3 januari 1356 garandeerde opnieuw wat al in de Keure van Kortenberg stond (de eerste Blijde Intrede stamde uit 1301 in het graafschap Vlaanderen). De hertog mocht geen oorlog voeren of belastingen heffen zonder eerst de steden en heel Brabant om toelating te vragen.

De Brabanders kregen dankzij de ongehoorzaamheidsclausule het recht om in verzet te komen tegen de hertog als die zich niet aan de bepalingen van de Blijde Inkomst hield. Het Brabantse grondgebied moest ondeelbaar blijven en om in een bestuur plaats te nemen moest iemand een Brabants burger zijn. Stuk voor stuk rechten die van geen tel meer zijn in het Brussels Gewest.

Waar Mayeur nog passages in het Nederlands gaf (maar niet de bewuste strijd tegen Vlaanderen), hield zijn schepen van Erfgoed het op een ééntalig Franse toespraak.

Bermond

Briefje aan Mireille Schreurs

De vinger op de wonde Mijnheer de politierechter, Reis eens naar Spanje, Frankrijk of Duitsland, of zovele andere landen in Europa of de ganse wereld, en je moet er ernstig rekening mee houden dat je best probeert de taal van dat land wat te spreken om echt verstaan te worden. Als toerist wil men je nog wel eens welwillend helpen in het Engels of het Frans, maar dan houdt het echt op. Als je er definitief gaat wonen, leer je best de taal of je geraakt in een doodlopend straatje en je kan geen kant meer uit. Eigenlijk is het logisch: als gast pas je je zo goed mogelijk aan. Het leren van de taal is een basisvoorwaarde voor een vlot samenleven. Zelfs onze missionarissen destijds leerden meteen de taal van de inheemse volkeren die zij gingen bekeren en ontwikkelingshulp gingen bieden.

Gijzelf zijt zeker geen strijdende flamingante die dagelijks de leuze ‘In Vlaanderen Vlaams!’ scandeert, en gij wilt zeker niet in die hoek gesitueerd worden. Uw bekende halve trouwboek zou u dan mogelijk zelfs als mestkever kunnen gaan bezien… Maar als politierechter toonde gij vorige week wel een normale en juiste reflex toen gij voor u op de beklaagdenbank een Turkse vrouw voor u kreegt die na twintig jaar verblijf in ons land nog steeds geen gebenedijd woord Nederlands leek te spreken en bijgevolg moest voortgeholpen worden door een door de goegemeente betaalde tolk. “Heb je nog nooit een cursus gevolgd om de taal machtig te worden?”, was uw terechte vraag. Uw verontwaardiging hierover was zo groot, dat gij de dame in kwestie een fameuze veeg uit de pan gaaft. En terecht. Goed gedaan.

Tegelijk bracht gij met uw demarche een fameus probleem onder de aandacht dat toch wel eens wat meer aandacht zou moeten krijgen tot op de hoogste politieke niveaus. Dat probleem is dus het niet spreken van het Nederlands van tal van vreemdelingen die al lang in ons land verblijven. Bij hun contacten met de overheden en hun diensten moeten tegenwoordig steevast tolken ingeschakeld worden en dat kost handenvol

geld. Cliënten van OCMW’s, beschuldigden en verdachten in rechtbanken, mensen die een en ander administratief moeten regelen met overheidsdiensten en noem zo maar op, stuiten op een heel hoge taalbarrière. En daar komen dan de tolken… Omdat er zoveel eieren onder gelegd worden en omdat wij aldus te weinig eisen stellen, zien vele vreemdelingen geen enkele noodzaak om onze taal te leren. Het was altijd voldoende om bij inburgeringstrajecten alleen maar de bereidheid te tonen om een flutcursusje Nederlands te volgen om geholpen te worden. Minister Homans heeft ingezien dat dit zo niet verder kan en voerde dan ook de verplichte taalkennis als voorwaarde om een sociale woning toegewezen te krijgen. Dat is één stap. Er moeten er mijns inziens nog meer volgen.

Waarom zouden wij niet zover gaan dat als men na een inloopperiode van pakweg twee jaar nog steeds een beroep moet doen op tolken, dat men die dan zélf mag betalen?!

Ik denk dat de kennis van het Nederlands daardoor zeker een hoge vlucht zal nemen.

Ik durf dan ook hopen, mevrouw De Gucht-Schreurs, dat gij alvast in uw rechtbank de vinger op de wonde blijft leggen.

Het is alleen op deze manier dat er iets in beweging kan gezet worden en inspirerend kan gaan werken op de politici. En voor alle duidelijkheid zeg ik er nog graag bij dat ik er geen bezwaar tegen heb dat er in Vlaanderen ook andere talen dan het Nederlands gesproken worden. Maar in de communicatie met de overheidsdiensten moet het Nederlands de regel zijn, zoals dat trouwens in de taalwetten is voorzien. Als wij dat rigoureus naleven ten aanzien van de Franstaligen, dan zie ik geen enkele reden om door te vingers te kijken voor andere anderstaligen, van waar ze ook komen.

Doet gij daar eens een klapke over met Karel? Misschien kan hij daar dan eens een straffe column over schrijven in de grootste eertijds o zo blauwe - gazet van het land. Alle beetjes helpen.

4

Dossier

27 oktober 2016

Al Capone

Rijkste Belg Alexandre Van Damme (van AB InBev) trekt naar Zwitserland

“De grootste Amerikaanse gangster is niet Al Capone”, zei ik in de 5de moderne tegen de piepjonge en onervaren leraar Engels, “maar Al Gebra.”

Scarface

De ijdele belastingontduiker

Met dank aan Kleine Zondagsvriend, het stripweekblad van De Vlijt, waar ik het grapje gestolen had. Ik moest daar aan denken toen ik hoorde dat een groot deel van de Amerikaanse jeugdigen niet in staat is de laatste drie Amerikaanse presidenten te noemen, terwijl ze allemaal de naam van een gangster kennen wiens succesvolle loopbaan 84 jaar geleden eindigde. Alphonse Capone wordt geboren in Brooklyn in 1899, zes jaar nadat zijn ouders met een nest kinderen Italië verlaten hebben. In de kleine appartementen zit iedereen op elkaars lip en dus leven de kinderen in de dichtbevolkte wijken op straat. Ze worden vlug “streetwise”, een term voor kattenkwaad dat soms vlug in misdaad muteert. Capone is 14 jaar als hij zijn lerares in het gezicht slaat en zijn school moet verlaten. Hij verdient vlug geld als één van de helpertjes van een bekende Italiaans-Amerikaanse gangster.

Hij wordt buitenwipper in een club waar hij de zus van een beruchte gangster beledigt. Die kerft als straf tweemaal in Capones linkerwang. De jonge boef houdt er de bijnaam “Scarface” aan over; niet dat iemand die benaming in zijn gezicht gebruikt. Hij wil voortaan altijd van rechts gefotografeerd worden.

Op korte tijd spreiden gangsters hun net over de hele VS. Dat gaat niet altijd even vreedzaam. Er zijn soms zware territoriumgevechten tussen de bendes. Capones baas wordt in een vuurgevecht zwaargewond, gaat met pensioen en biedt zijn hele organisatie aan Capone aan. Capone breidt het distributienetwerk verder uit en hij heeft zijn eigen methodes. Cafés die weigeren bij hem te kopen, gaan in de vlammen op. Men raamt het aantal slachtoffers op 100. In geen tijd wordt hij rijk.

Hij heeft geld genoeg om politici, rechters en politiemensen grote sommen toe te schuiven, zodat hij jaren met rust gelaten wordt.

Na aftrek van alle kosten houdt Capone, volgens eigen zeggen, per jaar ongeveer 5 miljoen dollar over. Historici ramen het echte bedrag op het twintigvoudige. Veel moet hij niet vrezen.

De federale overheid creëert een speciale anti-alcoholpolitie: 1.520 agenten voor de hele VS; zelfs geen druppel op een hete plaat. De brave burgers zien hun buurten verloederen. Ze zien hoe criminelen bonafide zaken overnemen, hoe de mensen niet meer kunnen rekenen op een corrupte politie. Het symbool van de ellende wordt de slachting op Valentijnsdag 1929. Nepagenten vallen een opslagplaats van een rivaliserende bende binnen en mitrailleren 7 medewerkers.

De gruwelijke foto’s van de lijken worden in heel de VS bekeken en de nieuwe president Hoover vraagt actie. Waarschijnlijk is de bende van Capone verantwoordelijk, al is dat nooit honderd procent bewezen. Capone wordt voortaan in het oog gehouden en krijgt een paar veroordelingen voor onnozelheden.

Een speciaal opsporingsteam (The Untouchables, onder leiding van ambtenaar Eliot Ness) probeert zijn handel te liquideren maar slaagt daar niet in, al wordt Ness altijd voorgesteld als de witte ridder die Capone eronder kreeg.

Capone ontkent alles in alle toonaarden en verklaart dat hij maar een gewone zakenman is. Maar hij is ijdel en hij wordt wereldberoemd omdat hij als enige gangsterbaas graag interviews geeft. In 1930 krijgt hij zelfs een omslagverhaal in Time.

De genadeslag wordt hem toegediend door de federale belastingdienst. In 1927 bepaalt het Hooggerechtshof dat belasting moet bepaald worden op illegale inkomsten.

Capone heeft nooit één cent betaald, en dat wordt zijn ondergang. De man, die zoveel geld heeft, huurt een reeks dure maar incompetente advocaten in, die er niet in slagen het niet altijd sterke gerechtsdossier onderuit te halen. Capone wordt veroordeeld tot een straf van elf jaar; belachelijk hoog voor belastingontduiking, maar natuurlijk spelen op de achtergrond de misdaden mee waarop men hem niet rechtstreeks kon betrappen. Hij is 33, en door syfilis en gonorroea ondermijnd, als hij in 1932 in de gevangenis verdwijnt. Hij is niet langer in staat om, van achter de tralies, zijn rijk te leiden. Zijn voormalige luitenants nemen de leiding over en zijn in 1950 nog altijd de bazen achter de zware criminaliteit in Chicago.

Acht jaar zit Capone uit in verscheidene gevangenissen, waar men hem moet beschermen tegen ruigere types, want hij is een onbetekenende nulliteit geworden. Een langdurig onderzoek wijst uit dat hij nog nauwelijks de intelligentie van een twaalfjarige heeft. Bij zijn vrijlating trekt hij naar een kasteelachtige villa in Florida die nog altijd zijn eigendom is. Daar sterft hij aan een hartaanval begin 1947.

Zijn reputatie overleeft hem echter. Films, boeken en strips (Kuifje in Amerika) maken hem tot vandaag onsterfelijk. In 1933 heeft het genoemde vogeltje blijkbaar de maan bereikt, want het alcoholamendement in de grondwet wordt geschrapt.

Prohibition Zijn grote loopbaan begint in Chicago waar hij zijn gangstermentor naartoe volgt en weer buitenwipper in een bordeel wordt, en organisator van illegale weddenschappen. Hij is getrouwd maar proeft graag de waren van het etablissement. Hij houdt er syfilis aan over die hij nooit medisch laat behandelen. Zijn loopbaan was altijd een lokaal verschijnsel gebleven zonder de puriteinse opstoten die typisch zijn voor de Amerikaanse politiek. Al een hele tijd voor zijn geboorte worden alle sociale kwalen toegeschreven aan het overdreven alcoholverbruik van de lagere klassen.

Pogingen om de verkoop te verhinderen, hebben geen succes tot 1917. De VS verklaren de oorlog aan Duitsland en sommige staten introduceren de drooglegging van alcohol. Het Congres volgt en ter wille van de oorlogsinspanning mag er geen graan meer gebruikt worden voor het stoken van alcohol… een week na de wapenstilstand van 11 november 1918. Daar profiteren invloedrijke meestal door vrouwen geleide lobby’s van om na de oorlog hun kruistocht voort te zetten. Vrouwen krijgen bijna tezelfdertijd stemrecht in alle staten en zoals altijd zijn politici geïnteresseerd in hun herverkiezing. Het initiatief om alcoholverbruik te verbieden leidt tot een sneeuwbaleffect. De sneeuwbal komt met een amendement in de Amerikaanse grondwet terecht. Eén van de vaders van de wetgeving zegt dat een vogeltje eerder de maan bereikt met een standbeeld aan zijn staart dan dat er nog alcohol verkocht wordt in de VS. Alle drank met een alcoholgehalte hoger dan 2,75 procent mag niet meer geproduceerd, vervoerd of verbruikt worden. Een uitzondering is er voor medische alcohol en op slag worden honderdduizenden Amerikanen ziek. Overal wordt graan en fruit gehamsterd om thuis te stoken. Al bij al zijn whisky, rum en wijn zonder al te veel moeite ergens illegaal te koop. Het probleem is het bier: veel moeilijker om thuis te produceren.

Brouwerijen sluiten en danken hun personeel af, maar dat vinden Amerikaanse politici aanvankelijk niet zo erg, want producenten en arbeiders zijn meestal Duits-Amerikanen en dus nog wat verdacht. De Prohibition (letterlijk Verbod) periode is de grote kans voor de georganiseerde misdaad. Naast prostitutie en gokken is er een nieuwe reusachtige bron van inkomsten. Miljoenen dorstige Amerikanen stormen naar de illegale cafés; alleen al in New York zijn er zo’n 50.000. De georganiseerde misdaad controleert de illegale productie en zorgt voor het vervoer, want er zijn fortuinen te verdienen.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Oude plooi en nieuw restaurant Na de commotie rond de beleidsverklaring van de regering, viel vorige donderdag alles weer in de oude plooi. Het klassieke vragenuurtje en de behandeling van een aantal voorstellen en ontwerpen beheersten opnieuw de agenda, en dat was het. Het stof is duidelijk weer gaan liggen en men is weer overgegaan tot de orde van de dag. Veel aandacht ging de voorbije dagen wel naar het pas geopende klassiek restaurant in het Forumgebouw aan de overkant van de straat, waar ook de nieuwe commissiezalen in gebruik werden genomen en die door een trotse Kamervoorzitter voor geopend zijn verklaard. Ja, dan ziet men hem van op afstand staan blinken. Men heeft daar overigens niet op een euro gekeken, zoveel is duidelijk. Maar daar komen we later wel eens op terug…

Welslagen Midden in de zitting bracht voorzitter Siegfried Bracke snel een mededeling: “Bij brief van 13 oktober 2016 heeft de kabinetschef van de Koning mij de wensen van Zijne Majesteit de Koning voor het welslagen van de werkzaamheden van onze Vergadering overgezonden.” Zonder verder commentaar. De man uit Laken heeft wellicht opgelucht ademgehaald na het triestige spektakel van de voorbije twee weken waarbij even de walmen van een regeringscrisis uit de spleten en kieren van de Wetstraatcenakels kwamen. Geweldig is wel het taalgebruik: “… het welslagen van de werkzaamheden…” Wie het circus heeft gadegeslagen en zelfs heeft kunnen vaststellen dat de kleine fracties uit het debat werden gelimogeerd, kan alleen maar vaststellen dat de kasteelbewoner niet alleen wereldvreemd is, maar gewoon ook niet weet hoe het eraan toegaat in het Paleis der Natie.

Europa der regio’s?!

Veerle Wouters en kompaan Hendrik Vuye gebruiken consequent hun recht om elke week in de Kamer de hen toegestane ruimte om één mondelinge vraag te stellen te benutten. Naar verluidt zullen zij aldus elke week een venijnige communautaire vraag komen stellen.

Vorige donderdag ondervroeg Vuye minister Reynders over het CETA-akkoord met Canada, dat maar niet rond geraakt omdat het door de PS gedomineerde Waals Gewest niet mee wil. Vuye wilde dus weten of België alsnog het akkoord zal ondertekenen, zonder rekening te houden met Wallonië, zoals al was gesuggereerd vanuit de Open Vld. Met andere woorden: of men buiten de grondwet zou treden…

Reynders toonde zich een volleerde legalist en zei dat hij de wet zou respecteren. Vuye stelde daarop dat we met een structureel probleem zitten dat ermee te maken heeft dat Europa de interne staatsrechtstructuren van de lidstaten niet erkent. Hij pleitte er dan ook voor dat Europa een Europa van de regio’s moet worden. Zoals de N-VA dat overigens ook wil.

Maar hij ging nog verder door te zeggen dat het probleem ook structureel is binnen België. Volgens hem kan België maar werken als

Vlaanderen en Wallonië allebei zelfstandig aan de Europese onderhandelingstafel kunnen aanschuiven.

Grenzen sluiten?

Filip Dewinter van het VB maakte zich ten aanzien van de minister van Veiligheid Jambon serieus zorgen over de terugkeer van jihadisten die een ernstige bedreiging voor ons vormen. Hij was dan ook verbaasd dat – in tegenstelling tot commentaren in de Europese pers – de minister zegt niet over aanwijzingen te beschikken dat het offensief in Mosoel een concrete dreiging in die zin met zich meebrengt. Toch is het bekend dat er in Mosoel Belgen aan de zijde van IS meestrijden. Hij pleitte ervoor de grenzen te sluiten om alvast te voorkomen dat samen met de migratiestromen dergelijke IS-individuen ons land zouden kunnen bereiken. Jambon antwoordde dat de internationale uitwisseling van gegevens met andere inlichtingendiensten op punt staat en dat men alles in het oog houdt. Bovendien verwees hij naar het protocol dat enkele dagen geleden is afgesloten tussen de politie en de Dienst Vreemdelingenzaken, waarbij DVZ bij elke inoverwegingneming van een asielprocedure of bij elke in ontvangstneming van een dossier onmiddellijk zelf, zonder de politie te hoeven inschakelen, in alle politiedatabanken en internationale seiningen kan checken of er een indicatie van terroristische intenties mee gemoeid is. Dewinter twijfelde of dat voldoende was en hij herhaalde zijn vraag om de grenzen effectief te sluiten. In de marge van zijn betoog liet hij zich langs zijn neus weg even ontvallen dat zijn vijand Abu al-Baghdadi, de leider van IS, is, en niet Vladimir Poetin, die hem eerder een bondgenoot lijkt. Hoewel het een standpunt is als een ander, is het evenwel niet erg duidelijk of hij dit soort uitspraken doet ten persoonlijke titel of namens zijn partij.

Ongegronde kritiek?

Er stond een wetsontwerp aan de agenda ‘tot wijziging van de wet van 23 maart 1989 betreffende de verkiezing van het Europees Parlement, teneinde aan de buiten de Europese Unie verblijvende Belgen stemrecht voor de Europese verkiezingen te verlenen’. Dat vond iedereen uiteraard een goede zaak. Hoewel… Het voorstel bepaalt dat Belgen in het buitenland niet meer aangehecht worden bij de gemeente waar zij het laatst waren ingeschreven, maar bij een gemeente waar zij ooit waren ingeschreven. Als bewijsvoering volstaat zelfs een verklaring op eer. Wie geen enkele band kan aantonen met een gemeente, bijvoorbeeld volwassen kinderen van mensen die langdurig in het buitenland verblijven, wordt automatisch aan Brussel verbonden.

Barbara Pas van VB vermoedt evenwel dat de Franstaligen daardoor bevoordeeld zouden kunnen worden. Niet goed dus, volgens haar. Hoe komt het dat Brecht Vermeulen van N-VA tijdens zijn verdediging van dit ontwerp hiervoor geen oog had? Of vindt N-VA die kritiek ongegrond?

Actueel

27 oktober 2016

Magnette vond zijn joker

Regering omsingeld door links en radicaal rechts In de lente al was het duidelijk dat het Comprehensive Economic and Trade Agreement (CETA), het nieuwe vrijhandelsakkoord tussen Europa en Canada, een communautaire dimensie zou krijgen. In april nam het Waalse Parlement een resolutie aan tegen CETA. Andere francofone parlementen volgden. Waals minister-president Paul Magnette heeft zijn joker gevonden. Hij zal die inzetten tegen de communisten (PTB), tegen de electorale terugval van de PS, tegen de federale regering waarin maar een kwart van de Walen zich vertegenwoordigd acht. Krijgt De Wever nu al de communautaire clash waar hij zat op te wachten?

Europa en Canada onderhandelen al zes jaar en bereikten over het vrijhandelsverdrag in 2014 al een (voor)akkoord. Karel De Gucht (Open VLD) speelde daar als EU-commissaris voor Handel een hoofdrol in. Negentig procent van de douanetarieven zouden verdwijnen. Het dossier is een baanbreker voor een vrijhandelsverdrag met de VS (TTIP).

Applaus in een exportgericht Vlaanderen, boegeroep in Franstalig België. Op 27 april wisten we waar de klepel hing: in het Waals Parlement trok de linkse meerderheid van Wallonië - PS-cdH, versterkt met Ecolo en opgejaagd door de PTB - via een “resolutie” aan de alarmbel. In Brussel gebeurde begin juli hetzelfde met steun van de sp.a.

Ook de Franse gemeenschapsregering en de Gemeenschapscommissie in Brussel - folkloristische restanten van Oud België - gingen dwarsliggen.

Waarom?

Elk EU-land moet zich achter de tekst scharen. Als één land weigert, kan het verdrag niet in werking treden. Wallonië telt 3,5 miljoen inwoners, op zo’n 500 miljoen in de hele EU. Vanwaar die tegenstand?

Uit vrees dat Europese normen (sociale en milieunormen) op de helling zouden komen te staan. Dat Canadese producten met lagere standaarden onze markten zullen overspoelen. Uit vrees voor sociale dumping, voor softere milieuwetten. Uit vrees dat consumenten, kmo’s en boeren te weinig sociale en juridische bescherming krijgen tegen de multinationals.

En ook wel omdat men beseft dat wat nu met Canada gebeurt, straks ook op veel ingrijpender wijze op de agenda staat in de vrij-

handelsgesprekken van de EU met de VS. In Nederland wordt CETA overigens ‘het kleine zusje’ van TTIP genoemd.

En dan was er nog de discussie over de arbitrage bij geschillen. Bedrijven zouden de kans krijgen om staten een schadevergoeding te vragen als zij hun belangen beschadigd zien door overheidsmaatregelen.

En pro?

Ook de voorstanders hebben natuurlijk hun argumenten. Wie achterom kijkt, weet dat vrijhandel vaak gepaard ging met economische vooruitgang. Bovendien is België een kleine en open economie die voor 70 procent afhankelijk is van het buitenland.

Vlaams minister-president Geert Bourgeois hekelde in zijn recente 11 julispeech de “Waalse blokkade”. Peter Luyckx (N-VA) sprak van “een clash van politieke en economische culturen”.

Relativeren Zou het zo’n vaart lopen? Naar we vernemen zou het verdrag de Europese handel met Canada met een vijfde doen stijgen. Volgens prognoses van de Europese Commissie zou het verdrag voor Vlaanderen zo’n 350 tot 400 miljoen euro extra export opleveren. Zo indrukwekkend is dat niet. De Belgische (voor 90 procent Vlaamse) buitenlandse handel wordt niet uit zijn baan gedreven als dat akkoord er niét meteen komt. Bruno Tobback zei in De Afspraak dat onze handel met Canada vergelijkbaar is met die met pakweg Togo en Nigeria. Wie daar een drama van maakt, overdrijft.

Argument twee: dit landje lijdt “gezichtsverlies” in Europa de wereld. Ook al niet erg overtuigend. Zo’n gejammer doet ons denken aan het gekreun bij alle recente langdurige regeringsvormingen. Geen kat die daar vandaag nog over spreekt. Bovendien: het zou wel eens kunnen dat Europa het al veel langer verkorven heeft bij een groot deel van zijn burgers.

En toch…

Toch is wat vandaag met CETA gebeurt een politiek belangrijk feit. De gang van zaken zorgt voor twee bedreigingen: de destabilisatie van België en die van Europa.

Links Europa, electoraal niet in goede doen de jongste jaren, trekt voluit de kaart van het andersglobalisme om het tij te doen keren. Een cluster van vakbonden, milieubewegingen, derdewereldorganisaties, ontwikkelingsorganisaties, kortom de hele linkse reutemeteut, hangt met grijptangen boven het middenveld. Dat ook radicaal rechts het huidige “economische” Europa in het vizier neemt, zorgt voor gevaarlijke golven op de politieke zee.

Flics en colère Er werd in onze media nauwelijks aandacht aan besteed, maar al een hele week wordt over heel Frankrijk betoogd door politiemensen. Het begon met een nachtelijke verrassingsbetoging op de Champs-Élysées in Parijs waaraan zo’n 500 agenten deelnamen. De nationale politietop trachtte het protest nog binnen de perken te houden door die betoging met klem af te keuren, maar het hek was van de dam. Sindsdien kwamen de ‘policiers en colère’ op verschillende plaatsen op straat, gesteund door hun vakbonden. De woede is dan ook groot. Enerzijds zijn de politiemensen elke dag het mikpunt van agressie en geweld, tot in hun eigen huis toe, anderzijds moeten ze machteloos toezien hoe een laks gerecht misdadigers en raddraaiers keer op keer laat lopen. De druppel die de emmer deed overlopen was de moordaanslag met een molotovcocktail op twee agenten in Viry-Châtillon, op 20 kilometer van Parijs. De agenten werden zwaarverbrand uit hun voertuig gehaald.

Letterlijk elke dag vinden in Frankrijk zulke aanslagen plaats, maar de overheid weigert de ernst van de situatie in te zien. Het is een zoveelste smet op het blazoen van het socialistische duo Hollande-Valls. Bij het grote publiek

5

Echo’s uit de Koepelzaal

Communautair CETA destabiliseert ook dit land. Het conflict is politiek, dat zeker. Het is communautair, dat ook. “Het francofoon verzet getuigt van een bekrompenheid die zowel triest als kwaad maakt”, schreef Bart Haeck in september in De Tijd.

Maar progressief Wallonië (daar een meerderheid) kreeg ondertussen wel de steun van progressief Vlaanderen (hier een minderheid van sp.a en Groen en de linkervleugel van CD&V). Maar er is meer aan de hand. Ook Vlaams Belang schaart zich achter het verzet.

“Als nationalist kan ik niet akkoord gaan met CETA”, twitterde voorzitter Tom Van Grieken.

De N-VA profileert zich economisch rechts en is pro CETA, Vlaams Belang kiest almaar meer voor een economisch linkse koers en is anti. De graaizucht en maatschappelijke desinteresse van multinationals en hun politieke en economische tentakels werken mensen op de zenuwen. De macht van de iconen van Silicon Valley zorgt voor verwarring, ook bij rechtse burgers.

Gevoelige snaar geraakt Natuurlijk valt internationale vrijhandel te verdedigen als motor voor vooruitgang. Jobs, goedkopere communicatie, vervoer, levensstandaard in het algemeen. De markt is groter, de productie verloopt efficiënter. En Europese en Amerikaanse economische normen zijn betrouwbaarder dan die van andere economieën. De sociale vooruitgang (levensstandaard etc.) volgt de economie, maar helaas aan een erg betwistbaar tempo.

In die context gaat de PS nu in het offensief.

Paul Magnette heeft zichzelf gelanceerd als boegbeeld achter, en straks voor, Di Rupo. Is dat “plat binnenlands politiek opportunisme”?

Ja, maar politieke berekening hoort nu eenmaal bij het vak.

Magnette pleitte deze week voor een aanpassing. Er wordt nog onderhandeld, maar een aanpassing - minimaal - zal er wel komen. Maar Magnette zal maximaal hebben gescoord. Hij deed de Canadese handelsminister Chrystia Freeland bijna in tranen afdruipen, en maakte progressief Vlaanderen stikjaloers.

Figuren als Europarlementslid Kathleen Van Brempt (sp.a) in Terzake (“ik bekijk dit met respect”) of Bruno Tobback in De Afspraak (“ik ben jaloers”) hoopten voor hun politieke strijd in Vlaanderen een paar Waalse korrels te kunnen meepikken. Ook dat is doorzichtig politiek spel, maar Vlaams-nationalisten doen er goed aan er rationeel mee om te gaan.

De N-VA stelt zich met twijfelende standpunten over Europa en met een nog altijd aarzelend sociaal profiel erg kwetsbaar op. Mensen hechten aan verscheidenheid, identiteit, kleinschaligheid en zijn afkerig voor de overbetaalde bureaucratie.

“Piepklein Wallonietje” zal de vrijhandel niet tegenhouden, maar Magnette raakte wel een gevoelige snaar. Zowel de N-VA als Europa zijn beter op hun hoede. Beide worden omsingeld door links en radicaal rechts… De anderen hebben niet “altijd” volledig ongelijk.

Anja Pieters

kunnen de boze flikken alvast wel op brede steun rekenen. Ook de gewone Fransman is de straffeloosheid in zijn land en de terreur van het veelal vreemde straattuig immers meer dan spuugzat.

Zeventwintig en een half Als het in Namen regent dan voelt het Vlaams Parlement ook nattigheid. Het fameuze CETA-verdrag, dat er anders geruisloos zou zijn doorheen gejast, werd nu uitgebreid bediscussieerd. Men denke wat men wil, maar in ieder geval hebben onze Waalse broeders door hun dorpje-van-Asterix-spel flink wat deining veroorzaakt.

Dat Wallonië dat spelletje om al de verkeerde redenen speelt, mag de pret niet drukken. Karl Vanlouwe (N-VA) stelde vast dat op dit ogenblik zeventwintig en een half landen het verdrag wel zien zitten. Enkel dat overblijvende halfje doet bokkig. Om niet meer bij te komen.

Niet te ontkennen is wel dat het CETA voor Vlaanderen belangrijker is dan voor het zuiden des lands. Het leeuwendeel van de export naar Canada komt immers uit Vlaanderen. Het gaat over ernstig te nemen handelsbelangen. Zo ziet Vanlouwe bijvoorbeeld graag een einde komen aan de huidige importheffing van 300 procent op diepvriesgroenten. Eigen erwtjes eerst.

Pesten Zo was de toon gezet en kon het roodgroene oppositieblok feest beginnen vieren. Vanlouwe kon alvast de socialisten voor de voeten werpen dat ze zich zeven jaar lang niet al te druk hebben gemaakt over CETA en aanverwanten en dat ze pas op de kar springen nu de PS een beetje Europa en Vlaanderen zit te “pesten”.

Overigens vond hij het Waalse gedrag vooral dom en onverantwoordelijk. Tom van Grieken (VB) zag dan weer eerder een Wallonië dat zijn autonomie verdedigt en niet beaat met het hele CETA instemt.

Om het leuk te maken, werd Saoedi-Arabië erbij gesleept. Vanlouwe vond het hypocriet dat de Walen wel lustig wapens uitvoeren naar dat fijne land, maar vervelend doen over Canada. Munitie voor sp.a om te roepen dat Vlaanderen hier ook boter op het hoofd heeft.

Vraagtekens Güler Turan (sp.a), die naar eigen zeggen de hele tijd al had lopen “janken en jammeren” om te mogen debatteren over het handelsverdrag, vond het schandalig dat uiteindelijk het Parlement buitenspel was gezet. De Vlaamse regering heeft het besluit toch al genomen en daar helpt geen lievemoederen meer aan.

De meer duistere kantjes van het CETA en soortgelijke dingen zitten uiteraard in de bepalingen over arbitrage waarvan niet erg duidelijk is hoe die zouden kunnen uitpakken. Turan verwees naar het Duitse grondwettelijk hof dat ook wat vraagtekens heeft geplaatst.

De rest van haar betoog bestond echter uit, inderdaad, gejammer over de “middenveldorganisaties” die onvoldoende waren gehoord enzoverder. Ze maakte weinig indruk op de N-VA-cohorte die het verdrag bleef aanprijzen en eigenlijk van mening leek dat verzameld links spoken ziet. Turan week niet en hamerde op de gevaren van het vrijhandelsverdrag.

Populisme Wouter Vanbesien (Groen) bracht zijn bezwaren wat gestructureerder. Hij heeft niets tegen vrijhandel of tegen handelsakkoorden met Canada, maar niet op de CETA-fiets. Het ding is op maat gemaakt van de financiële machten – jammer dat hij niet op het woord ‘plutocratie’ kon komen – en biedt onvoldoende waarborgen voor arbeid en milieu.

Het alternatieve rechtssysteem was ook hem een doorn in het oog.

Allemaal onzin, aldus Karl Vanlouwe, het CETA regelt al die zaken haarfijn. Rik Daems (Open Vld) zwaaide nog meer met het wierookvat en zwetste een eind weg over “populisme” dat de gruwelijkste gevolgen heeft, kijk maar naar akelige voorbeelden zoals Engeland en Hongarije.

Dat mogen we niet willen. Alleen een zeer open maatschappij zonder enig protectionisme kan ons voortstuwen. Zonder ziet Daems zelfs de democratie bedreigd worden. Gelukkig land dat zulke orakels heeft.

6

Dwars door Vlaanderen

27 oktober 2016

De Geuzenberg

Arendsblik vanuit de reuzenpoes Walter Pauli vond dus een kroeg vlakbij het parlement van waaruit hij het hele gebeuren aldaar observeert – het relaas leest u wekelijks in Knack.

Mooi, het doet wat denken aan journalistiek oude stijl, wat best prettig is.

Maar misschien had hij toch een alternatieve uitvalsbasis moeten kiezen…

Zou het kunnen dat in Knack-journalist Walter Pauli een stevig scheut nostalgie schuilt? Een jaartje geleden bracht hij in zijn weekblad een heel overzicht van de plekken in en rond het Parlement en de Wetstraat waar politici en journalisten graag vertoeven.

En zoals we toen schreven, moet de sfeer die het stuk uitademt keurig genuanceerd worden. Om te beginnen zijn de wilde jaren wat voorbij; de excessen – ook bij ambtenaren in die buurt – zijn eerder uitzondering dan regel. Maar daarnaast zijn er fundamentele veranderingen die de journalistieke gilde ondergaan heeft.

Een toegenomen prestatiedruk, snelheid, al dan niet een gevolg van de sociale media, zorgen ervoor dat de meesten die als satellieten rond de politieke beslissingsorganen cirkelen een heel ander bestaan kennen dan de generaties voor hen. Omdat hij kan vergelijken, weet Pauli dat.

Treurenberg Maar zie, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En sinds enkele weken vertoeft hij in café de Treurenberg om van daaruit het politieke gewoel te becommentariëren.

Voor alle duidelijkheid: dat “etablissement in de buurt van het parlement” bestaat echt en de foto bij het stuk is waarheidsgetrouw.

Had men nu echt geen betere observatiepost kunnen bedenken? De naam Treurenberg verwijst naar de treurende gevangenen die in een oude stadspoort opgesloten werden, vaak met hun terechtstelling als enige uitweg. In die zin is de bijhorende foto van Pauli, zoals steeds met een blik vol tristesse, assorti.

Café de Treurenberg haalde jaren geleden het nieuws. In 2012 deed zich een incident voor tussen enkele N-VA-Kamerleden - onder hen Theo Francken - en een tiental sp.a-kabinetsmedewerkers. Enigszins boven het theewater door koning alcohol begonnen enkelen het over “Theo facho” te hebben, wat tot een woordenwisseling leidde.

Nu goed, er was wat geduw en decibeltoename, en dat was het dan. Maar er is die andere plek waar Theo & co wél rust vinden, aangezien je er amper sp.a’ers en groenen zal treffen: de Jaguar, een naam met een mindere historische dimensie aangezien die verwijst naar het automerk waarmee de vinnige uitbater zich verplaatst.

Pro Flandria In een niet zo ver verleden kon het er vrij liederlijk aan toe kon gaan, soms letterlijk met een zingende Margriet Hermans.

“Gelukkig geldt ook voor de muren hier een omerta”, grapt kastelein Freddy soms.

Misschien heeft het wat te maken met de blauwe stempel van de kroeg. Liberalen hebben rond de Wetstraat op het vlak van het goede leven doorgaans een streepje voor op de rest, dat is geweten.

En de traditionele degelijke kaart van de Jaguar doet de rest. Politieke verhoudingen veranderen, en dus ook het publiek. Het VB-gehalte en later N-VA-gehalte steeg, net zoals heel wat LDD’s, JMDD op kop, er graag vertoefden. Lachend werd de plek wel eens omschreven als een Pro Flandria-café.

Zoals overal in de buurt, is het er vandaag rustiger vertoeven, maar toch bleef ergens de sfeer. En neem het van ons aan: betreffende dit soort van uitvalsbasissen heeft dit blad vele lengtes voorsprong op Knack.

KNIN.

Brusselse beleidsverklaring: nietszeggende bladvulling Noblesse oblige, en daarom houdt ook de Brusselse hoofdstedelijke regering haar jaarlijkse ‘State of the Union’. De beleidsverklaring dus. Een beleidsverklaring die – zo was de oppositie van links tot rechts het eens – bijzonder weinig om het lijf had. Nochtans klopte PS’er Vervoort zichzelf stoer op de borst omdat Brussel een begroting in evenwicht heeft “ondanks de aanzienlijke financiële weerslag van de aanslagen”.

De beleidsverklaring bevat echter geen enkel woord over het gewestelijk veiligheidsplan, aldus Johan van den Driessche van de N-VA. “Nochtans zou veiligheid een prioriteit moeten zijn. Er wordt ook niets gezegd over een harmonisatie van de verschillende politiereglementen in de 19 gemeenten of over de samenwerking tussen de zes politiezones.”

Ook laakte Van Den Driessche het feit dat de Brusselse minister-president Vervoort op geen enkel moment verwijst naar een rapport van het Rekenhof dat de problemen beschrijft over het financieel toezicht van het Gewest over de verschillende instellingen. “Het verslag van 170 pagina’s maakt gewag van rekeningen die niet goedgekeurd kunnen worden omdat er documenten ontbreken, of omdat er fouten inzitten”, zegt hij. “Toch wordt er op geen enkele manier een initiatief genomen om aan deze kritiek tegemoet te komen.” Het ging er bij Vervoort langs het ene oor in en via het andere oor weer uit.

Zwaar gebuisd Dominiek Lootens (Vlaams Belang) was evenmin onder de indruk van de beleidsverklaring. Anno 2016 staan er reeds meer gezinnen op de wachtlijst voor een sociale woning, dan dat er überhaupt sociale woningen in het gewest zijn, stelde Lootens. Dat is de schrijnende realiteit in de zogenaamde hoofdstad van Europa. Maar Vervoort en co hebben geen

enkel duidelijk plan om op vlak van huisvesting de bevolkingsgroei op te vangen. Net zomin als hij dat heeft op het vlak van bv. kinderopvang, medische hulp, fiscaliteit, werkgelegenheid of mobiliteit. Mag het dan verbazen dat uit de halfjaarlijkse barometer van Beci blijkt dat van de bevraagde ondernemers liefst 90 procent van de respondenten aangaf ontevreden tot zeer ontevreden te zijn over zowel de Brusselse als de federale regering? Met zo een buis hebben deze beide regeringen zelfs geen recht op een tweede zit, aldus nog het Vlaams Belang.

Vertrouwen binnen Brusselse regering zoek Het is dan ook weinig verwonderlijk dat nog maar halfweg de legislatuur de samenhang in de hoofdstedelijke regering reeds volledig zoek is. Net op de dag van de beleidsverklaring verweet de Brusselse CD&V – nochtans partner in de hoofdstedelijke regering – minister-voorzitter Vervoort een totaal gebrek aan leiderschap en ambitie.

Wanneer zelfs de regeringspartijen zélf geen vertrouwen meer hebben in de Brusselse minister-voorzitter kan men van de oppositie moeilijk anders verwachten natuurlijk. Zelfs voor Groen was het zonneklaar: “Dit is symptomatisch voor de werking van deze regering, want ze hebben geen visie op Brussel”, aldus Bruno de Lille. “Ze weten niet waar ze met Brussel naartoe willen. Elke minister is in een hoekje bezig met de dingen die ze zelf interessant vinden, maar de echte uitdagingen kunnen ze niet aan.”

Jeneverfeesten Tijdens de twee dagen durende jeneverfeesten in Hasselt werden 170.000 borreltjes uitgeschonken. “Jenever blijft het lekkerste dat Hasselt te bieden heeft”, zongen waarnemend burgemeester Karolien Mondelaers en burgemeester in spe Nadja Vananroye in koor. Overal in de stad kon men lekkernijen smaken en the-

atraal plezier beleven. Organisator Jean-Pierre Swerts glunderde: “Onze 85.000 bonnetjes zijn allemaal de deur uit.” Die moesten dienen om het gelag op grote pleinen te betalen, en elders gewoon met cash. Een overrompeling zoals het hoort, met veel plezier, eten en drinken. De politie en het Jessa-ziekenhuis hadden geen klachten. Op de invalswegen stonden kleine dienstvoertuigen van de politie om mogelijke terreuraanslagen te voorkomen. Of er ook alcoholcontroles gehouden zijn, wist niemand te melden. De politie hield vooral nuchtere snoodaards in de gaten.

Nederlands voor imams Het Agentschap voor Integratie en Inburgering en het PCVO Moderne Talen organiseren samen in Limburg een uniek project in Vlaanderen, Marokkaanse imams Nederlands leren. De lerares Nederlands wist te vertellen “dat de imams niet meteen de dt-regel moeten leren, maar dat er gewerkt werd rond thema’s zoals pesten bijvoorbeeld”. Wie de pestkoppen waren, werd niet vermeld.

Evenmin of de lerares een hand geschud heeft? 17 imams van evenveel Marokkaanse moskeeën in Limburg waren uitgenodigd, 14 zijn er komen opdagen, twee spreken Nederlands en eentje was ziek. Imam Mustapha Said (76) is reeds 36 jaar imam in België en volgt les Nederlands. “Waarom nu pas?”, vroeg journaliste Liliana Casagrande. Said: “Onze Marokkaanse jongeren krijgen altijd les in het Arabisch, maar er zijn jongeren die het Arabisch niet meer verstaan.” De imams preken in het Arabisch, maar de ambitie is om ook in het Nederlands te preken. Van de 17 Marokkaanse moskeeën zijn er maar vier erkend, en dat wil zeggen dat 13 imams leven van de giften van hun gelovigen. Turkse imams daarentegen zijn in dienst van de staatsmoskeeën en volgen geen lessen; zij spreken Turks.

Medische zorg Ieder jaar betaalt iedere Vlaming, iedere Belg, een aanzienlijk bedrag om indien nodig een deel van de onkosten voor verstrekte medische verzorging terug te krijgen. Dit gebeurt door afhouding van zijn loon of door een vrijwillige bijdrage aan een of andere (hospitalisatie)verzekering. Die terugbetalingen verminderen van jaar tot jaar! Hoe kan dat? Misschien toch, naast het gebruikelijke sectorsnoeiwerk, één andere verklaring?

In een huis-aan-huisreclamefolder van een partij, waarvan we de naam niet (durven/ mogen/kunnen/willen) noemen, lezen we dat de Belgische schatkist afgelopen jaar 328.130 euro aan het Brugse OCMW terugbetaalde voor dringende medische hulp aan illegale vreemdelingen! Het woord illegaal betekende vroeger (nu niet meer?) onwettig hier verblijvend en dus niet in aanmerking komend voor financiële tegemoetkoming. Vaak gaat de “illegale steun” zelfs naar gevallen van medisch toerisme voor luxe-ingrepen zoals neuscorrecties, abortus, maagverkleining, prenatale consultaties, waarvoor RIZIV-nomenclatuur bestaat!

Caroline en Kristof eten hun brood niet in ledigheid Caroline Bastiaens volgt Philip Heylen op als cultuurschepen in Antwerpen. Zij werd in Hasselt geboren op 13 september 1976. Men zegt dat mensen uit het “Verre Limburg” die naar “A” komen wonen, het ver schoppen. Kijk maar naar de Delwaides, Craeybeckx’en, wijlen dr. Rik Ballet, enzovoort. Caroline studeerde Pol & Soc aan de Antwerpse Universiteit en werd vervolgens lid van de CD&V als politiek medewerkster.

Ze werd spoedig adviseur bij Personeelszaken van de Stad en daarna kabinetschef bij schepen Marc van Peel. Daar leerde zij haar man Kristof Waterschoot kennen, die inmiddels voor de N-VA districtsschepen is in Hoboken en een belangrijke job heeft bij het Antwerpse Havenbedrijf. Caroline is fractieleider voor de CD&V in de Antwerpse gemeenteraad en zetelt sinds eind 2012 in het Vlaams Parlement. Een paar dat zeker niet van de honger omkomt.

Onmiddellijk nadat Heylen zijn ontslag als schepen had aangekondigd, omdat hij gaat werken bij Ackermans & Van Haaren, werd bekendgemaakt dat Caroline hem zou opvolgen als schepen van Cultuur, een mandaat dat veel inzet vraagt. Wie dacht dat zij ontslag zou nemen uit het Vlaams Parlement is van een verkeerd jaar.

Het kan natuurlijk zijn dat, wanneer u dit nummer leest, zij (gedwongen) van gedacht veranderd is, maar zondagavond was zij nog niet van plan om haar duurzame zetel af te

staan. Zeer tot verdriet van Orry van de Wauwer en andere jeugdigen die zitten te snakken om haar op te volgen. Orry komt echter maar aan bod wanneer Kristof Waterschoot verzaakt aan zijn post van eerste opvolger in het Vlaams Parlement. Een moeilijke zaak voor de CD&V.

Intern CD&V-probleem Mooi is dat het koppel bovendien in de wielen wordt gereden door eigen volk: uitgerekend Patrick Janssen, niet de vroegere burgemeester maar wel een (zwart) CD&Vgemeenteraadslid, bond de kat de bel aan.

Hij vertikte het de voordrachtakte van Bastiaens te ondertekenen.

Vervelend detail voor de christendemocraten: ook sp.a moet als “gedumpte” kartelpartner (in 2012) de voordracht ondertekenen. “En dat doen we pas als CD&V haar problemen heeft opgelost”, zei Toon Wasserberg, ook al Limburger en leep lid van de sp.a in de gemeenteraad. “Wij gaan ons

niet bemoeien met hun interne keuken, laat staan dat we ons zouden laten gebruiken.”

Wie ook hun duit in het zakje deden, waren enkele deelnemers aan het debat in Wakker op Zondag bij ATV dat liep onder de vragende titel: “Mogen politici naar hartenlust mandaten en zitjes in gemeenteraden en parlementen opstapelen, of is dat onkies?”

Een debat, met onder meer Alexandra D’Archambeau van jong Open Vld en Ingrid Pira van Groen. Luidens Alexandra was er weinig bezwaar. Pira, gebuisd burgemeester van Mortsel en nog steeds Vlaams Parlementslid, wil haar zetel en haar mooie inkomen veiligstellen. “Je kan maar één mandaat echt goed doen”, zei ze.

Pira heeft daarmee niet helemaal ongelijk, maar de uitspraak slaat niet op haarzelf: zij houdt zich in het Vlaams Parlement inderdaad haast uitsluitend bezig met het bestrijden van de Antwerpse luchthaven. Haar steeds weerkerende vragen aan ministers en ambtenaren zijn ware pesterijen geworden, die geen enkel nut hebben. En die alleen maar de kostbare tijd in beslag nemen van de verantwoordelijken van “Deurne” die er alles aan doen om de luchthaven tot steeds grotere bloei te brengen.

Pagadder

Onze naaste buren

7

27 oktober 2016

Cees Fasseur: “Dubbelspoor” (1)

Den Vaderlandt ghetrouwe

Acht jaar geleden schreef ik al een paar columns over Benno en Lulla Bernhard en Juliana; met dank aan Cees Fasseur, die de Greet Hofmans-affaire aan het Nederlandse hof in de jaren vijftig grondig ontleedde.

Fasseur overleed begin dit jaar, nadat hij voor een chirurgische ingreep in Leiden opgenomen was. Gelukkig had hij een paar dagen tevoren de laatste bladzijden van zijn memoires geschreven. “Dubbelspoor” (hij was zowel jurist als historicus) is gedrenkt in milde ironie, het begrip voor menselijk falen, de relativiteit der dingen, die zo typisch zijn voor Fasseur. Hoewel het grootste deel van zijn personages Nederlanders zijn uit de ambtelijke en politieke sfeer - dikwijls vrij onbekend in Vlaanderen - blijft er toch veel te genieten.

slacht. De Japanse bewakers werden vervolgens de beschermers van de Nederlanders in de kampen, tot de Brits-Indische troepen die taak overnamen. De Fasseurs vertrokken naar Nederland en de auteur herinnert zich de schok toen hij arriveerde in één van de koudste winters van de eeuw (1946‘47). In tegenstelling tot de meeste gevluchte Nederlanders keerden de Fasseurs terug naar Indië omdat vader ervan overtuigd was dat Nederland met de “politionele acties” de rust zou herstellen.

Jeugd in Insulinde

De excessennota

Fasseur is geboren in 1938 in “’t prachtig rijk van Insulinde dat zich daar slingert om den evenaar, als een gordel van smaragd” (Multatuli). Zijn vader was een technicus bij een Nederlandse petroleummaatschappij en de familie had het breed.

Uit zijn vroegste prachtige jeugd herinnert de auteur zich dat hij nooit met Indonesische kinderen speelde. Eind 1942 begon de ellende. Japan bezette Nederlands-Indië en alle Europeanen werden geïnterneerd in kampen: voor kleine kinderen betekende dat veel honger lijden, weinig onderwijs krijgen en veel vriendjes maken. In augustus 1945 capituleerde Japan en begon de bersiap-periode. Overal vermoordden Indonesische nationalisten iedere Nederlander die ze te pakken konden krijgen; vooral mensen met een gemengde afkomst (die niet naar de kampen moesten) werden op een vreselijke manier afge-

In 1969 schreef Fasseur als topambtenaar een historische beleidsnota over die periode die nog altijd berucht is. De Nederlandse regering las erin wat ze wou lezen en beweerde dat er wat excessen geweest waren van Nederlandse zijde tijdens die acties terwijl het in werkelijkheid wrede genadeloze koloniale oorlogen waren met duizenden gesneuvelde Nederlandse dienstplichtigen en minstens honderdduizend gedode Indonesiërs. Fasseur was zo boos over de verdraaiing van de feiten door politici dat hij onder schuilnaam zijn bazen in Vrij Nederland aanviel. Maar ondanks zijn minutieus werk werd en wordt hij nog altijd door pseudolinks Nederland geminacht, omdat hij het aandurfde ook op de wreedheden van Indonesische zijde te wijzen, om ook al eens een paar lovende woorden te wijden aan het ontwikkelingswerk van de kolonisators.

Geen katholieken Na zijn definitieve terugkeer einde 1950 (een jaar na de onafhankelijkheid), ging Fasseur braaf naar school en als Leidenaar lag het voor de hand dat hij een studie aan de universiteit begon. Dat werd gedurende één maand scheikunde, die hij als de wiedeweerga liet vallen voor rechten met een zijsprong naar geschiedenis als toetje. Eens zijn doctoraal rechten binnen, studeerde hij op zijn gemak verder geschiedenis terwijl hij assistent werd aan de unief. Zijn promotor werd de machtige secretaris-generaal van het ministerie van Justitie en hij lijfde Fasseur in. De schrijver maakt er geen geheim van dat kennis belangrijk is maar dat kennissen misschien nog veel belangrijker zijn om aan de ambtelijke top mee te draaien. Een klasgenoot was Aad Kosto, later één van de toppolitici van de PvdA, die als staatssecretaris ternauwernood aan een moordaanslag door extreemlinks ontkwam omdat hij vluchtelingenleugens niet goedschiks geloofde. Fasseur vertelt ongegeneerd en boeiend hoe tot diep in de jaren zestig katholieke Nederlanders gewantrouwd en gediscrimineerd werden in de ambtenarij. Op zijn ministerie waren de roomsen zeker niet welkom. Hij was dan ook verrast toen hij een tijd zijn bureau moest delen met een vreemde eend in de bijt: een katholieke jurist uit de katholieke Nijmeegse universiteit. De man voelde zich niet echt welkom en vertrok weer, maar hij kwam terug als… minister van Justitie, en later als minister-president van Nederland: Dries van Agt.

(vervolg en slot toekomende week)

Willem de Prater

Gul op andermans kosten Onze burgemeester heeft plechtig beloofd op ‘Solidarity Cities’ (een congres in Athene) om dertig vluchtelingen uit Griekenland, Turkije of Italië naar Gent te halen en hen hier te huisvesten. Kleine kanttekening, dit mag de stad zelf niets kosten. Hij verwacht dat het nodige geld van Europa en van de federale overheid komt.

Zo kennen wij ze wel, onze progressieve stadsbestuurders: iedereen welkom als een ander maar de rekening betaalt! Ook typisch is de volledige miskenning van de gemeenteraad, die werd zelfs niet ingelicht, laat staan dat ze er hun zegje hebben mogen over doen.

Termont was niet in levende lijve in Athene, hij deed zijn belofte via een videoboodschap, die hij trots de wereld in twitterde waardoor de zaak bekend raakte. Liefhebbers van steenkolenengels kunnen er op YouTube van genieten: “Video address from the Mayor of Ghent in support of Solidarity Cities.” Wees gewaarschuwd voor pijnlijke lachspieren…

In een collegebesluit staan meer details: “Op 17 oktober zullen verschillende steden op het SAF Eurocities in Athene verklaren dat ze zich als stad solidair tonen met andere steden tegenover de vluchtelingen… Naast het engagement tot kennisuitwisseling en een nog sterkere samenwerking tussen steden wordt aan de Stad Gent gevraagd om het engagement aan te gaan een contingent van vluchtelingen op te nemen… Op deze manier kunnen de steden de lidstaten helpen om hun belofte om vluchtelingen te herhuisvesten na te komen. Er zal aan de Europese Commissie gevraagd worden om een

bedrag toe te kennen aan steden per geherhuisveste vluchteling. De Stad Gent is bereid om een dertigtal vluchtelingen op te nemen.”

Dan komt de kat op de koord: “Na goedkeuring door het college, zal ook een brief worden bezorgd aan staatssecretaris Francken waarin hij niet enkel geïnformeerd wordt over het initiatief, alsook zal gevraagd worden om samen te werken rond het herhuisvesten van 30 vluchtelingen naar Gent, daar dit onder zijn bevoegdheid valt. Verder wordt in de brief ook gepleit voor het doorvloeien van middelen om dit engagement (herhuisvesten van 30 vluchtelingen) waar te kunnen maken.” Het staat er dus zwart op wit, de bevoegde staatssecretaris krijgt achteraf een brief en wordt meteen verzocht om geld te voorzien. Moesten wij in zijn schoenen staan, wij zouden feestelijk bedanken om op te draaien voor een belofte die achter onze rug genomen is, door een schepencollege dat daarvoor niet bevoegd is en dat bovendien geen kans laat voorbij gaan om te klagen over het federaal beleid en over hoe lastig de steden het wel hebben. In het buitenland zwaait de burgemeester gul met opvangplaatsen en pronkt hij met andermans veren.

Wij vragen ons af wat hem bezielt.

Een partij van ruziemakers Amper twee maanden na haar benoeming tot lijsttrekker - voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 - doet kopvrouw van de Gentse CD&V, Sara Claerhout, van zich spreken. Ze stapt op, ze stapt niet op, ze stapt op… kortom ze laat zich kennen als een vrij wispelturige dame. Naar verluidt kan zij zich niet verzoenen met de plannen van minister Crevits voor de Gentse universiteit (waar zij werkt).

Deze zaak komt bovenop de vele ruzies binnen de plaatselijke afdeling. De christendemocra-

Regio zonder economie In de marge van de heisa rond het Waalse njet op het CETA-handelsverdrag raakte bekend dat de Waalse regering denkt aan een bedrijfstaks op automatisering. De PS-cdH-regering lijkt zo van Wallonië meer en meer een regio te willen maken waar economische activiteit onbestaande wordt. stuk minder aangenaam maken. Verregaander dan de houAan het einde van de Tweede Wereldoorlog speelde een ding ten opzichte van CETA is het voorstel van Waals begroaantal Amerikaanse toppolitici en economen met het idee om tingsminister Christophe Lacroix (PS). Die wil bedrijven die van het verslagen Duitsland een soort agrarische samenleving automatiseren extra belasten. Concreet houdt dit dus in dat te maken waar geen industriële activiteit mogelijk zou zijn. er een taks wordt ingevoerd op bedrijven die door de invoeAlle zware Duitse industrie zou ontmanteld worden, zo stelde ring van robots bepaalde banen in de fabriekshallen overbominister van Financiën Henry Morgenthau voor. Het was voldig maken. Volgens de PS is die automatisering een oorzaak gens hem de ideale manier om de toekomstige Duitse econovan de stijgende werkloosheid. De kans dat het voorstel van mische en militaire macht te breken. De Britse eerste minister Lacroix het ooit haalt, is klein. Coalitiepartner cdH ziet het niet Winston Churchill was verontwaardigd door het voorstel en zitten. Maar het voorstel zegt genoeg over de manier waarop verzette er zich heftig tegen. de Waalse PS-politici tegen de economie aankijken. Als het van Automatisering belasten? hen afhangt, wordt Wallonië op termijn een totale economiDe voorbije week leek het erop dat het Morgenthau-plan sche woestijn, een regio zonder economie dus. Want als we in Wallonië zou worden toegepast, zowaar door de Waalse de logica van Lacroix volgen, wordt Wallonië straks een gebied regering zelf. Dan hebben we het niet over het verzet van de waar iedereen nog met paard en kar zal rondrijden. De auto is Waalse regering tegen het CETA-vrijhandelsakkoord tussen de immers een gevolg van de automatisering. De PS doet denken Europese Unie en Canada. Een njet van de minister-president aan de Engelse luddieten, een naam ontleend aan Ned Ludd, Paul Magnette slingert Wallonië niet terug naar het stenen tijdeen wever die in 1779 twee weefmachines vernielde. De welperk. Zoals bekend is het Waalse verzet tegen CETA ingegelicht mythische Ned Ludd kreeg in het begin van de 19de eeuw ven door platte binnenlandse politieke motieven. De PS voelt navolging bij mensen die machines als een bedreiging zagen de hete adem van de extreemlinkse PTB in haar nek. En Magvoor hun traditionele manier van werken. Die beweging was nette wil met zijn ‘neen’ het leven van federaal premier een vooral in 1811-1813 populair in Engeland. Nu nog verwijst het

ten in Gent zijn verworden tot een onvoorstelbare krabbenmand. Al vijftien jaar prijkt er bij elke verkiezing een nieuwe hoopvolle kandidaat bovenaan de lijst, maar niet één die meegaat tot aan de volgende stembusgang. Vraag is maar of de dame in kwestie een groot verlies is. Jong, aantrekkelijk en razend ambitieus heeft ze bij vriend en vijand de reputatie een bijzonder moeilijk mens te zijn die steeds haar eigen zin doorduwt en standpunten inneemt die, zelfs voor de CD&V, te ver naar links liggen.

Mathildis

Li bia bouquet luddisme naar een protestbeweging tegen specifieke of meer algemene vormen van technologische ontwikkeling. De PS’ers lijken de luddieten van de 21ste eeuw.

Archaïsch economisch denken In de redenering van de PS zit de grote fout dat automatisering enkel en alleen tot netto-baanverlies kan leiden. De geschiedenis leert dat automatisering ook zorgt voor jobcreatie in nieuwe sectoren. Voorwaarde is wel dat een regering aandacht besteedt aan omscholing en de nieuwe werklozen activeert. Dat lijkt voor de Walen niet van belang. Archaïsche belastingen moeten alles oplossen. Blijkbaar beseft men in Namen nog altijd niet dat de-industrialisering ook in Wallonië al een tijd bezig is. De uitspraken van Lacroix zijn - samen met de CETA-heisa - geen reclame voor Wallonië dat zich nochtans graag profileert als investeringsland waar er nog ruimte zat is voor bedrijven. Het gezaghebbende The Economist bestempelde Wallonië vorige week als een ‘rust belt’ verwijzend naar de verouderde Amerikaanse industriële regio’s.

De voorbije jaren hebben de Waalse regering en exportdienst Awex dure reclamecampagnes gelanceerd in de Angelsaksische wereld (onder andere via betaalde redactionele dossiers in de Financial Times) om Wallonië te promoten als aantrekkelijke regio. Weggegooid geld, blijkt nu, door het archaïsche economische denken van de PS-top.

Picard

8

De wereld rond

27 oktober 2016

Diplomatieke valies

De voorbeeldfunctie van Mosoel Zelfs wanneer het erop aan komt IS uit Mosoel te verdrijven, blijft elke betrokken partij toch vooral trouw aan de eigen agenda en strijd. Precies deze prioriteitsstelling voedt al jaren de complexiteit van de situatie in de brede regio. Op welke manier de slag afgerond zal worden, is nog onduidelijk, maar feit is dat dit verstrekkende gevolgen zal hebben voor de toekomst van Irak als land. De vrees is reëel dat, als de tegenstellingen in en rond Mosoel niet overstegen kunnen worden, een opdeling van de staat onafwendbaar wordt.

Zowel commercieel als geopolitiek is Mosoel een stad met een rijke geschiedenis. Gelegen in het vruchtbare bassin van Mesopotamië, vervulde die stad een cruciale rol tijdens de kruistochten. Sinds mensenheugenis was het ook een belangrijke halte voor verschillende handelsroutes die Oost en West verbonden. Dat belang nam nog toe toen, veel later, in de ondergrond olie ontdekt werd. Een belangrijk moment in de geschiedenis van de stad was toen ze midden de 16de eeuw onder Ottomaanse controle kwam te staan. Later zou ze de provinciale hoofdstad worden van een gebied dat overeenstemt met het huidige Noord-Irak. De recente geschiedenis van die plek is gekend. Twee jaar geleden viel Mosoel in handen van IS, en vandaag woedt de ‘Slag om Mosoel’ in alle hevigheid. Maar het Ottomaanse verleden schuilt om de hoek...

Gebiedsverlies De Turkse sterke man Erdogan liet zich onlangs ontvallen wat vele Turken denken: “In 1914 was ons land 2,5 miljoen vierkante kilometer groot, na het Verdrag van Lausanne hielden we nog slechts 780.000 km² over.” Mosoel en het verre ommeland behoorden tot die verloren gebieden. In 1937 en 1955 ondertekende Ankara een verdrag van niet-inmenging met Irak, een creatie van de Britten én op maat van de Britten. Het gebied was verloren en dat verlies leek definitief te zijn. Maar de chaos van de voorbije jaren lijkt opportuniteiten te bieden. Regionale ambitie is één van de ankerpunten van Erdogans buitenlandse politiek, niet onterecht als neo-Ottomaans omschreven. Neem dit samen met een aantal andere bekommernissen, plaats daartegenover het gedrag van Turkije ten aanzien van IS, en plots worden de dingen al een stuk duidelijker.

Angst voor corridor en boog Zo is een belangrijke drijfveer de vrees voor een ‘Koerdische corridor’, een autonoom Koerdisch gebied zeg maar. De terminologie verwijst rechtstreeks naar het Verdrag van Sèvres uit 1920 dat hierin voorzag, maar nooit de instemming kreeg van Mustafa Kemal, ook bekend als Atatürk. Met lede ogen bekijkt Ankara vanop het balkon welke rol de Koerden de voorbije jaren in het gebied hebben gespeeld.

Want als één partij gebruik wist te maken van de chaos, zijn het wel de Koerden. Toen IS oprukte, ging het Iraakse leger op de vlucht, waarna gebied ingenomen werd door de Koerdische troepen. Misschien is Turkije niet onverdeeld ongelukkig met dat IS-fenomeen in zijn achtertuin. Er geldt ook zoiets als de vijand van mijn vijand die het statuut van vriend krijgt.

Of toch iets dat erop lijkt.

De Turkse vrees heeft niet enkel betrekking op hetgeen de Koerden uitspoken. Ook de zogenaamde sjiitische boog van de Kaspische Zee tot aan de Middellandse Zee, een plan van Teheran, voedt die angst. Met lede ogen stellen de Turken vast dat gronden van gevluchte soennieten in Syrië verkocht werden aan pro-Iraanse actoren; het is een manier om de demografie te beïnvloeden.

Eigenzinnig Turkije Zoals men bij onderhandelingen beter mee aan tafel kan zitten, lijkt het Ankara onontbeerlijk bij de bevrijding van Mosoel betrokken te zijn. Er werd in 2012 een basis in Irak opgericht, tot groot ongenoegen van de regering in Bagdad.

Onlangs deed zich een incident voor; de Iraakse troepen aldaar kregen verbod hun vestiging te verlaten. Officieel luidt het dat de “terroristen” op hun terrein bestreden moeten wor-

den, maar voor elke protagonist dekt de vlag een verschillende lading. Terwijl de ogen op Mosoel gericht waren, bombardeerden Turkse vliegtuigen Koerdische stellingen.

En is het toeval dat tweemaal bij de bevrijding van een door IS gecontroleerde stad waarbij Turkse troepen betrokken waren, de leiders van de islamistische hordes het hazenpad konden nemen? Wat zich nu rond Mosoel afspeelt, is een nieuw hoofdstuk in de wirwar die we al jaren aanschouwen. Iedereen heeft zijn eigen agenda en specifieke tegenstander(s).

De prioriteitenlijstjes verschillen, waardoor het gegeven zoveel ingewikkelder is dan bij een tweestrijd tussen partij A en B.

Religieuze tegenstellingen helen Het is als de Slag om Berlijn toentertijd; je weet wie gaat winnen, alleen weet je niet hoelang het gaat duren. De belangrijkste vraag heeft betrekking op wat na de overwinning komt.

De weerstand die IS levert, is alleen cruciaal voor de tijdsvraag.

Wat volgt erna? Een omslachtig gegeven.

Zal Irak als unitaire staat blijven bestaan, of nemen de etnisch-religieuze tegenstellingen de bovenhand? Gezien de gemengde samenstelling van de stad, wordt Mosoel als een interessante test case beschouwd. En het moet gezegd dat bij de bevrijding van enkele voorsteden onrustwekkende signalen ontwaard werden. Sjiitische eenheden die IS verjaagden, lieten hun vlaggen wapperen, tot ergernis van de soennieten en de Koerden.

Dergelijke incidenten benadrukken de religieuze verschillen, en net die kloof tracht de regering in Bagdad te overbruggen. Aan de onderhandelingstafel is men zich hiervan bewust, alleen lijkt het erg moeilijk nu al concrete afspraken te maken.

Uiteraard zal de nieuwe gouverneur over het nodige gezag bij alle bevolkingsgroepen moeten beschikken en genoeg (gewelds)middelen, maar feit is dat de vraag stellen makkelijker is dan ze te beantwoorden.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Kaartenhuizen Volgens Otmar Issing is de euro een kaartenhuis dat elk ogenblik kan instorten. Hij voorspelt dat de Europese Unie alleen nog gered kan worden als men de euro afschaft en de macht van de Europese Centrale Bank aan banden legt. Als eurosceptici de ineenstorting van de euro of de EU voorspellen, dan worden zij niet ernstig genomen. Komaan, men kan de geschiedenis toch niet terugdraaien? We kunnen toch niet terug naar het “bekrompen nationalisme”? Naar landen met echte grénzen en echte soevereine, democratisch gekozen regeringen? De EU is er toch voor eeuwig en altijd? Ja, ja. Net zoals het in 1946 leek dat de koloniale rijken altijd zouden blijven bestaan.

Zoals de Sovjet-Unie in 1984 nog onsterfelijk leek. Deze waarschuwing over de ondergang van de euro komt echter niet van een euroscepticus, maar van één van de grondleggers van de euro. Otmar Issing is de eerste hoofdeconoom van de Europese Centrale Bank - waarop hij nu dus scherpe kritiek levert - en hij heeft destijds zelf enthousiast meegewerkt aan de lancering van de eenheidsmunt. Ook Nobelprijswinnaar Joseph Stiglitz, de voormalige hoofdeconoom van de Wereldbank, is van mening dat de munteenheid meer kwaad dan goed heeft gebracht en hij denkt ook dat de EU alleen kan overleven als die de euro laat vallen als een hete aardappel.

Infiltratie Lars Nicander, de directeur van het Centrum voor de Studie van Asymmetrische Dreigingen in Zweden, heeft gewaarschuwd dat de Groene partij geïnfiltreerd wordt door islamisten. Dat is zeer verontrustend, want de groenen zitten er mee in de regering, in een coalitie met de sociaaldemocraten. Nicander vergeleek dat met de manier waarop de Sovjets tijdens de Koude Oorlog infiltreerden in politieke partijen en organisaties, ook in “onze” vredesbewegingen. Hij noemt de groenen ronduit “naïef” en dat is nog een heel milde omschrijving. Sommige islamitische partijleden van de groenen brachten op televisie zelfs de rituele groet van de Moslimbroeders, met vier gespreide vingers en duim naar binnen. De islamitische tegenhanger van de Hitlergroet of de gebalde vuist van de communisten.

Islamitisch groen Die infiltratie is duidelijk voor iedereen die ze wil zien. De groenen hadden de post van

minister van Huisvesting en IT aan een Turkse moslim gegeven, een zeker Mehmet Kaplan.

Hij vergeleek de Israëli’s met nazi’s, onderhield vriendschappelijke contacten met de Grijze Wolven en met Leylani, de voormalige topman van de Turkse Associatie in Zweden, die in een toespraak had opgeroepen “de Armeense honden” te doden. Wie was daar ook alweer de nazi? Hij beweerde dat de moslims die uit Zweden vertrokken om voor IS te vechten en te moorden “vrijheidsstrijders” waren. Zelfs de Koerdische Nalin Pekgun, die lid is van de Zweedse sociaaldemocraten, beschuldigde minister Kaplan ervan een “verborgen islamistische agenda” te hebben. Tenslotte moest Kaplan aftreden. Ook Yasri Khan, nog zo’n rijzende ster bij de Zweedse groenen, moest aftreden nadat hij had geweigerd een vrouwelijke journalist de hand te schudden.

Dode Somaliër is wereldnieuws Een Somaliër pleegde zelfmoord door in de Duitse stad Schmölln van een hoog gebouw te springen. Het kwam in de media, want men beweerde dat enkele toeschouwers hem hadden aangemoedigd er een einde aan te maken. De politie van Schmölln ontkende dat, maar dat werd genegeerd. Men maakte er een mooie aanklacht tegen racisme en islamofobie van. Maar toen vrouwen van 79 en 90 door migranten werden verkracht, kwam dat niet in de media. Evenmin als het politierapport uit Düsseldorf, dat melding maakte van een ware epidemie van aanrandingen van kinderen in zwembaden, waarbij de daders bijna altijd immigranten waren. Of het “Casablanca Rapport” dat wees op de 2.244 geregistreerde criminelen uit Noord-Afrika die in Düsseldorf actief waren. 2.244 in één enkele stad! Volgens Rainer Wendt, die aan het hoofd staat van de Duitse politievakbond, is de situatie in Düsseldorf representatief voor vele Duitse steden. We hebben hier enkele Duitse voorbeelden opgesomd, maar we hadden evengoed een paar dozijn zo’n gevallen kunnen vermelden uit Zweden, de VS en Groot-Brittannië.

Vluchtelingenkindje Hoe blind kunnen mensen zijn, zelfs voor wat ze met eigen ogen kunnen zien? Hoe kunnen propaganda en indoctrinatie mensen zo meeslepen dat ze niet meer de echte wereld zien, maar alleen nog de verwrongen en leugenachtige propagandaversie ervan? Een Britse familie had uit menslievendheid een “vluchtelingenkind” in huis opgenomen, een weeskind

uit Afghanistan dat Jamal heette. Tenminste, dat dachten ze. Tot ze hem meenamen naar het zwembad en zagen dat hij voor een twaalfjarige toch wel heel veel lichaamshaar had. In de schietclub bleek hij een voortreffelijk geweerschutter te zijn, die bliksemsnel zijn geweer kon demonteren en weer in elkaar zetten.

En hij kende houdgrepen die men meestal alleen aanleert bij de training voor lijf-aan-lijfgevechten. Maar pas bij hun tandarts ontdekten ze dat het “kind” éénentwintig jaar oud was. Niemand had dat gemerkt, ook de sociale werkers niet. Hoe blind kunnen mensen zijn? Toen ging de bal aan het rollen: op zijn gsm bleek kinderporno en propaganda van de Taliban te staan. Toen Jamal uit het gezin werd weggehaald, bedreigde hij zijn pleegmoeder: “Ik zal je vermoorden en ik weet waar je kinderen zijn.” Intussen is Jamal gearresteerd wegens aanranding. Zijn asielaanvraag is afgewezen, maar hij gaat in beroep en met een goeie gewetenloze advocaat… Het pleeggezin leeft nu in doodsangst.

Minderjarigen In de aanloop naar de ontruiming van de ‘jungle’ in Calais, besloot de Britse overheid alvast een aantal ‘onbegeleide minderjarigen’ naar het Verenigd Koninkrijk te laten overkomen. De barmhartige geste ontlokte echter onmiddellijk veel protest toen bleek dat de ‘minderjarigen’ er wel bijzonder volwassen uitzagen. Het is bij elke asiel- en immigratiedienst in Europa een bekend probleem: veel asielzoekers liegen staalhard over hun leeftijd, hoewel hun uiterlijk doet vermoeden dat ze allesbehalve minderjarig zijn. Meestal geven botscans

pas uitsluitsel, maar het is onbegonnen werk die bij iedereen toe te passen.

De foto’s van de – bijna zonder uitzondering – jongens uit Calais werden breed uitgesmeerd in de Britse tabloids, maar de overheid bleef tot op het gênante af volhouden dat het om minderjarigen ging. Helemaal pijnlijk werd het toen hulpverleners in Calais wisten te melden dat échte minderjarigen, soms zelfs met familie in Engeland, door het ‘ellebogenwerk’ van de ouderen in de kou bleven staan. The Sun pakte er groot mee uit. Zoveel onverbloemde waarheden: het was voor de Gutmenschen over het Kanaal moeilijk om te verteren, dus werd als gewoonlijk de racismekaart gespeeld. Met name voetbalanalist en Bekende Brit Gary Lineker noemde het in twijfel trekken van de leeftijd van de overgebrachte gelukzoekers ‘afzichtelijk racistisch en volstrekt harteloos’. Maar afgaande op de talloze reacties die Lineker via de sociale media kreeg, was lang niet iedereen het daarmee eens. Ook op politiek vlak bleef de kwestie sluimeren nadat conservatief parlementslid Dave Davies ervoor had gepleit om bij de binnenkomende minderjarigen tandtesten te laten uitvoeren om hun leeftijd te bepalen. Maar ook hij kreeg de goegemeente – en de Britse Vereniging van Tandartsen – over zich heen: zijn voorstel zou ‘ongepast en onethisch’ zijn. Labourcollega’s zegden dan weer ‘beschaamd’ te zijn over zoveel ‘haat’. Maar Davies liet zich allerminst de mond snoeren en bleef bij zijn voorstel. Ook de tabloids leken niet echt van plan in te binden. De tijd dat iedereen in de politiek correcte pas liep is in het Verenigd Koninkrijk duidelijk voorbij...

Het nabije buitenland Jacques en Jacqueline Halverwege de jaren zeventig had eerste minister Jacques Chirac een relatie met de journaliste Jacqueline Chabridon. Chirac overwoog te scheiden van zijn echtgenote, maar zijn entourage raadde hem dat af. “Dan word je nooit president.” De raison d’état en politieke ambitie haalden het, leert een boek over de onstuimige liefdesaffaire van Chirac.

Decennialang heerste er in de Franse pers een omerta over het privéleven van toppolitici. Tal van journalisten waren op de hoogte van het bestaan van Mazarine, de in 1974 geboren buitenechtelijke dochter van president François Mitterrand. Pas in 1994 raakte dat nieuws officieel bekend. Ook Jacques Chirac, president tussen 1995 en 2002 en eerste minister in de periodes 1974-1976 en 1986-1988, had tal van buitenechtelijke relaties. Vooral die met Le Figaro-journaliste Jacqueline Chabridon ging ver. Chirac was zelfs bereid voor haar te scheiden van zijn echtgenote Bernadette. Ook die relatie was bekend bij de pers, maar men zweeg erover. Er werd wel melding van gemaakt in het in 2006 verschenen boek Sexus Politicus, over de bedgeheimen van de Franse politiek.

Dochter van een communist Nu is er een boek integraal gewijd aan de relatie tussen Chirac en Chabridon (Jacques & Jacqueline. Un homme et une femme face à la raison d’état, van Laureline Dupont en Pauline de SaintRémy, uitgegeven door Robert Laffont). Alles begint in de winter van 1974-‘75. Neogaullist Chirac, 42 jaar, is eerste minister van de liberale president Valéry Giscard d’Estaing. Jacqueline Chabridon, dan 34 jaar oud, volgt Chirac als journaliste tijdens zijn bezoeken aan verschillende departementen. Ze kent de poli-

Si la France m’était contée tieke wereld want was gehuwd met de socialist Charles Hernu, die later minister van Defensie zou worden onder François Mitterrand. Chabridon werkt weliswaar voor het rechtse Le Figaro, maar komt uit een links milieu. Haar vader was zelfs communist.

Aanvankelijk vindt de journaliste Chirac een allesbehalve bijzondere man. Te volks vooral, wanneer ze ziet hoe hij in het gezelschap van de lokale bevolking allerlei appetijtelijke en minder appetijtelijke streekgerechten verorbert. Maar om een bepaalde reden slaat er tussen beiden een vonk over. Chirac staat bekend als een womanizer. Journaliste Michel Cotta - met wie Chirac ook een relatie had - beweerde dat hij over zijn vele vluggertjes zei “Drie minuten. Douche inbegrepen.” Maar met Jacqueline Chabridon is het ernstiger. Het is een echte liefdesaffaire. Chirac zorgt ervoor dat de journaliste van de partij is bij zijn vele officiële bezoeken in het buitenland. Echtgenote Bernadette is op de hoogte van de relatie, maar ze zwijgt.

Het staatsbelang overheerst Alles verandert in de zomer van 1976. Chirac neemt Jacqueline mee tijdens een weekend topoverleg in La Rochelle met zijn naaste adviseurs Marie-France Garaud en Pierre Juillet. Die vinden de aanwezigheid van de minnares maar niets. Ook al omdat Chirac met haar pas kan buitenkomen wanneer hij zich vermomt, onder andere door een pruik te dragen. Voor Garaud, die in Chirac een toekomstige president ziet, is Chabridon een bedreiging geworden, zeker als blijkt dat Chirac denkt aan scheiden. “Politici doen dat niet”, zegt Garaud, “denk aan uw loopbaan en de raison d’état. Er moet een einde worden gemaakt aan de relatie met Jacqueline.” Komt nog bij dat in de Parijse salons en restaurants werd geroddeld over de relatie. Zeker toen meer en meer politici op de hoogte waren van het bestaan van

Zieligheid en lelijkheid De hedendaagse cultuur is uitgemond in een soort van lelijkheids- en zieligheidssyndroom. Er is het aldoor centraal plaatsen van het slachtofferschap in de kunsten, zoals in literatuur en op schilderijen. Zieligheid als kwaliteit! Maar het gaat veel verder dan dat. Lelijkheid is aldoor aanwezig in de hedendaagse architectuur. Dat bewijst de discussie rond de verhuis van het Paleis van Westminster.

Een filosofische mijmering onder het motto “zelfs de nostalgie is niet meer wat ze geweest is” (vrij naar Simone Signoret).

Het was de Nederlandse publicist-politicus Thierry Baudet die onlangs op sociale media opmerkte dat onze samenleving bijzonder lelijk geworden is. Het is een analyse die steeds meer cultuurpessimisten maken. Terecht kan opgemerkt worden dat over smaken altijd valt te twisten. Toch is de cultuur van de zieligheid en lelijkheid een debat waard, vindt ook het Britse magazine ‘Spiked Online’, dat aan de alarmbel trekt.

Het einde van de civilisatie De socioloog Norbert Elias kwam in 1939 op de proppen met het standaardwerk ‘Über den Prozeß der Zivilisation’, in het Nederlands verschenen onder de titel ‘Het Civilisatieproces’. Elias analyseerde de periode 800 tot 1900 na Christus.

Zijn conclusie was eenvoudig. Vanaf de middeleeuwen heeft de westerse samenleving een verregaand proces tot civilisatie ondergaan. Kenmerkend is dat omgangsvormen tussen mensen steeds beschaafder werden. Etiquetteregels werden een gezonken cultuurgoed en waren er niet enkel voor de gegoede bovenlaag. De lijst met voorbeelden is lang. De mens leerde om niet langer zijn gevoeg op straat te doen en gaandeweg leerde

ook de sociale onderlaag om met mes en vork, in plaats van met de handen, te eten. Met alle lelijkheid om ons heen kan de vraag gesteld worden of het civilisatieproces niet stilaan op zijn einde loopt en de slinger opnieuw de andere kant opgaat. Keert de vroegmoderne en onbeschaafde mens terug in het straatbeeld? Vooral dankzij de multiculturele samenleving zijn we opnieuw vertrouwd geraakt met zaken als kindhuwelijken, premoderne slachtingswijzen (van mens en dier), enz. Ook ziekten als tuberculose en syfilis zijn opnieuw aan een opmars bezig.

Dat de onbeschaafde mens terugkeert, in onze samenleving, bewijst ook bijvoorbeeld het Tropisch Instituut in Antwerpen.

Daar hangen in de toiletten opvoedkundige tekeningen om aan te geven dat een toiletborstel niet gebruikt dient te worden als kam of tandenborstel (dit is geen satire, voor alle duidelijkheid).

Afzichtelijke parlementen Lelijkheid is ook alomtegenwoordig in de moderne architectuur, zo betoogt de cultuurpessimist. Neem nu het afzichtelijke Schotse Parlement dat sinds 2004 in gebruik is. Binnen staat lelijk meubilair dat lijkt te stammen uit de jaren zeventig.

Nochtans beschikken de Schotten over een prachtig authentiek parlement, van eeuwen geleden. Dit wordt echter niet langer gebruikt. Te oud, niet modern genoeg… In Londen woedt momenteel dan weer een debat rond de verhuis van The Palace of Westminster. Het prachtige gotische gebouw zal een ingrijpende renovatie ondergaan. Een project dat minstens zes jaar in beslag zal gaan nemen. Tijdelijk zullen de Kamers van het Parlement (House of Lords en House of Commons) moeten uitwijken naar een andere plek. Een architectenbureau is nu op de proppen gekomen met een geschift idee. Het parlement zal tijdelijk drijven op de rivier, The Thames. Het parlementsgebouw, op het

Wie in die richting fantaseert, baseert zich uiteraard op feiten die deze ontwikkeling niet uitsluiten. Duitsland is de vijfde belangrijkste handelspartner van Groot-Brittannië en zijn derde belangrijkste uitvoermarkt, na de VS en Frankrijk.

750.000 Duitse jobs hangen af van die uitvoer, en het handelsoverschot van de Duitsers op de Britse markt is groot en staat op de tweede plaats na het handelsoverschot van de Duitsers in de VS. Elke vijfde Duitse auto wordt verkocht in het Verenigd Koninkrijk, en de kopers van scheikundige producten, machines en elektronica uit Duitsland achter de krijtrotsen van Dover zijn indrukwekkend in aantal.

Brittannië is de grootste investeerder aan de Rijn en 2.500 Duitse bedrijven wortelen in het VK en stellen samen 400.000 mensen tewerk.

In de perswereld En Jacqueline Chabridon? Die verlaat Charles Hernu en hertrouwt met de journalist Alain Fernbach. Ze blijft in de perswereld actief en onderhoudt contacten met politici. Ze schrijft zelfs een fictieboek over de parlementsverkiezingen van 1978 waarin links wint en Giscard Mitterrand als premier moet aanstellen. In werkelijkheid draait het anders uit. In de jaren tachtig werkt ze als woordvoerster van Crédit Lyonnais en als perschef van de socialistische premier Michel Rocard (1988). Later is ze actief als chef communicatie bij onder andere Air France. In 1996 treedt ze voor de derde keer in het huwelijk, met de neuroloog Olivier Lyon-Caen. Eén van diens patiënten is de intussen 84-jarige en niet langer lucide Jacques Chirac.

Salan

engeland water, zal vervaardigd worden uit glas en zal de vorm aannemen van een rups of worm. Conservatieve actiegroepen hebben meteen verzet aangetekend tegen de komst van het wangedrocht dat Londen zal gaan ontsieren. “Enkel een gebouw in klassieke bouwstijl mag getolereerd worden”, aldus de 24-jarige Conor K. Lynch, die als jonge architect met een eigen voorstel komt.

De kreupele mens Naast de alomtegenwoordige drang naar lelijkheid en onbeschaafdheid, is ook zieligheid een kenmerk van de moderne cultuur geworden. Het bekende Tate Modern, het Londense museum voor hedendaagse kunst, heeft nu een hele etage gewijd aan wat zij bestempelt als ‘beklagenswaardige kunst’.

Het klagen, zeuren en treuren komt centraal te staan en wordt in Tate Modern zowaar verheven tot een nobel doel in het leven.

Cynischer en donkerder kan kunst niet worden. “Klagen is het nieuwe levensdoel geworden”, stelt het Britse ‘Spiked Online’ vast. In Tate Modern staat een tafel waarop iedere bezoeker al zijn klachten over het leven kan opschrijven. Klagen als zogenaamde kunstvorm! In 1993 schreef Robert Hughes, volgens TIME-magazine destijds ’s werelds belangrijkste cultuurcriticus, het boek ‘Culture of Complaint’. In ‘De cultuur van het klagen’ stelde Hughes, meer dan twintig jaar geleden, dat onze samenleving ten onder gaat aan cultuurrelativisme. “Een dansende neger is verworden tot kunst, terwijl blanke Grote Namen als schrijver Dante en filosoof Plato moeten worden doodgezwegen”, aldus Hughes. Het herlezen van ‘Culture of Complaint’ bewijst hoezeer we twintig jaar later nog steeds de weg kwijt zijn. De cultuur van de lelijkheid en zieligheid is pas écht beklagenswaardig.

LvS

Bei uns in Deutschland Opiumdroom Klopt de rest van het zoete verhaal eveneens, of is het een opiumdroom? Wie denkt dat BMW de Brexit zal ontdoen van zijn tanden, begint met een zware denkfout, aldus het blad van de City, The Economist. Het leunt op de veronderstelling dat de Duitse nijveraars een voorkeursbehandeling krijgen en veel invloed hebben in Berlijn. Dat klopte voor de periode 1998 tot 2005, toen Gerhard Schröder, een sociaaldemocraat van het slappe soort, Duits kanselier was. Zijn spotnaam was niet voor niets “Genosse der Bosse”, spitsbroeder van de bazen. De verandering waarvoor hij in binnen- en buitenland tot vandaag beroemd is, heette Agenda 2010, en werd in tandem met de industriëlen op papier gezet.

Agenda 2010 remde de ontwikkeling van lonen en wedden en dynamiseerde de arbeidsmarkt door minder spijkerharde vaste banen een kans te geven. Schröder bracht nadien zijn ondernemingsvriendelijkheid te gelde door veel duurbetaalde klussen uit te voeren voor Rusland. Als ooit iemand de titel superkaviaarsocialist mag dragen, is het “unser Gerhard”. Onder mevrouw Merkel is de invloed van de ondernemers op het Duitse landsbeleid zienderogen afgenomen. Dat sluit wonderwel aan bij onze rubriek van vorige week, waarin wij Frauke Petry van AfD lieten vertellen dat “das Mädchen, ex-bewoonster van de DDR en hulpje van de communistische jeugdbeweging, een socialiste blijft. Lutz Goebel, voorzitter van de lobby van kleine en middelgrote Duitse ondernemingen, de zogenaamde Mittelstand, die de ruggengraat is van de economie van onze oosterburen, bevestigt dat in alle toonaarden. Wat stoort de ondernemers aan het beleid van Merkel? Zij voerde een minimumloon in, ging akkoord met een pensioen voor sommige categorieën

FRANKRIJK

een geheim appartement in Parijs waar de tortelduifjes samenkwamen. Chirac luistert naar zijn adviseurs en verbreekt de relatie. Zijn goede vriend Charles Pasqua doet alle sporen van hun relatie - onder andere op het geheim appartement - verdwijnen. Jacqueline Chabridon is erdoor van de kaart en ze onderneemt een mislukte zelfmoordpoging. Chirac kijkt niet meer naar haar om. Eind augustus 1976 stapt hij op als premier van Giscard en bereidt zijn tocht naar het Élysée voor. Zoals Garaud zei: “Chirac is als Murat. Stapt hij van zijn paard, dan kijkt hij naar de vrouwen. Zit hij op zijn paard, dan overschouwt hij het slagveld.” Chirac doet dat eerst door de neogaullistische RPR op te richten, dan door burgemeester van Parijs te worden, vervolgens door in 1981 de nederlaag van Giscard te bewerkstelligen en de veertien jaar nadien elke interne tegenstand te fnuiken.

In 1995 wordt Chirac president, maar zijn vroegere adviseurs zijn dan van het toneel verdwenen. Zij vonden dat Chirac te veel naar links was opgeschoven.

Right or wrong

Zal BMW de Britten redden?

Veel Britten beginnen erg ongerust te worden over de gevolgen van de Brexit en klampen zich vast aan een troostende gedachte, weliswaar een waanidee: de Duitsers zullen volgens hen de harde scheiding verzoeten tot een zachte separatie. Waarom? Daarvoor moet je te rade gaan bij The Economist, dat gehakt maakt van het sprookjesachtige scenario dat danst in almaar meer Britse hoofden. Frankrijk kiest voor een harde scheuring met het Verenigd Koninkrijk, Duitsland zou, met Angela Merkel aan kop, een zachtere scheiding voorstaan. De Duitse autobouwers, aldus dit riedeltje, pogen hun kanselier om te praten om de Britten in de watten te leggen en aan te sturen op een Brexit light, met als oogpunt de export van hun bijzondere karren - BMW, Mercedes… - over de Noordzee.

9

27 oktober 2016

DUITSLAND

van werknemers vanaf 63, legde quota op voor vrouwen in raden van bestuur, en dergelijke. Langs de positieve kant voor het bedrijfsleven staat dat 2.000 ondernemingen die zeer veel energie gebruiken vrijstellingen kregen voor de lasten die de Duitse subsidies voor hernieuwbare stroom voeden. Die fopspeen belette uiteraard niet dat Angela Merkel op onthutsend korte tijd de Energiewende doordrukte, een beslissing in 2010 om de kernenergie stop te zetten.

Politiek heeft voorrang Sterker dan die groeiende irritatie van de bedrijfsleiders over Angela Merkel is, laten wij dat een typisch Duitse daad van ingewortelde gehoorzaamheid noemen, het door hen aanvaardde beginsel van “de voorrang van de politiek”. De ondernemers slikken dat nationale politieke beslissingen hun prioriteiten kunnen nekken of doen verwateren. Merkel oefende die prioriteit uit met haar beslissing om Rusland economisch te boycotten nadat het delen van Oekraïne bezette. Merkel trok de Europese Unie mee in die bestraffing van de Russen, ondanks het feit dat Rusland een belangrijke partner is van de Duitse industrie. Een pro-Russische lobby in Duitsland - de Ost-Ausschuss, een comité voor Oost-Europa - verzette zich tegen de sancties. Maar de federatie van de Duitse nijverheid, een groep die veel belangrijker is dan de Ost-Ausschuss, liet zonder meer openbaar horen zich neer te leggen bij de politiek van Merkel in het belang van het behoud van de internationale orde op de lange termijn. Punt aan de lijn.

Brexit brengt gelijkaardige beginselkwesties aan de orde. Indien te zacht met de Britten wordt omgesprongen, dan vrezen hoge Duitse nijverheidskringen dat de eenheidsmarkt zal ontploffen.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

27 oktober 2016

medialand

Film

Knap gedaan, maar…

Boeman Orbán is verzetsheld Magnette niet Over CETA kan u elders in dit nummer al genoeg lezen, maar we houden eraan in deze rubriek vanuit mediaperspectief toch twee korte opmerkingen te maken: Primo: zowat alle Europese én Canadese tv-zenders, radiokanalen en kranten die dagenlang aan de lippen van Paul Magnette hangen: wees er maar zeker van dat dat iets doet met een mens. We vragen ons trouwens af wat Elio di Rupo zou gevonden hebben van al die media-aandacht voor kameraad Paul Magnette.

Secundo: sommige kranten “analyseerden” enerzijds de aanval van Paul Magnette op het CETA-verdrag als een plat politiek nummertje, maar staken anderzijds een paar bladzijden verder hun sympathie voor “verzetsheld” Paul Magnette niet onder stoelen of banken in hun commentaren. Alleen jammer dat hij de Canadese minister Chrystia Freeland zo onbeschoft behandelde, want erg “inhoudelijk” kwam dat toch niet bepaald over.

Maar vooral: waarom lazen wij nooit gelijkaardige commentaren over het basisdemocratische verzet van Viktor Orbán, wanneer die zich van dezelfde middelen als Paul Magnette bedient om zich te verzetten tegen alweer een ‘vluchtelingendictaat’ vanuit Brussel?

Mediahuis wordt “multimediaal” Bij Mediahuis werden afgelopen week in de holding enkele reorganisaties doorgevoerd, waardoor zowat alle media-activiteiten voortaan vanuit één bedrijf gecoördineerd worden. Tot nu toe zaten nogal wat activiteiten gespreid over meerdere juridische eenheden, zoals bijvoorbeeld Concentra, Corelia en Media Groep Limburg. Die worden vanaf nu feitelijke lege dozen, waarin niet veel bedrijvigheid meer zal gebeuren.

Het gevolg is dat Mediahuis de krachten nog meer zal proberen te bundelen dan tot nu toe al het geval was. De portefeuille van Mediahuis oogt overigens indrukwekkend met naast De Standaard, Gazet van Antwerpen, Het Belang van Limburg en Het Nieuwsblad ook een aantal Nederlands-Limburgse kranten, en verder participaties in Metro, de tv-zenders Vier, Vijf en Zes, de regionale tv-zenders ATV, TV Limburg, TV Oost en ROB TV, productiehuis Woestijnvis, en tot slot ook de Nederlandstalige en Franstalige radiozender Nostalgie. Dat is niet niks.

Voor de mediaconsument wordt het oppassen wanneer hij in het ene medium een recensie of commentaar leest over wat er in een ander medium gebeurt. Schrijft bijvoorbeeld Het Nieuwsblad lovend over een programma op Vijf omdat het programma echt goed is, of omdat er commerciële belangen mee gemoeid zijn? Evenzo wanneer Gazet van Antwerpen één of ander programma van VTM afkraakt: is dat omdat VTM een concurrent is, of omdat het programma echt slecht is? Toch iets om over na te denken wanneer bijvoorbeeld De Standaard enthousiast weet te berichten dat de eerste aflevering van De Slimste Mens ter Wereld alweer een weergaloos succes was met meer dan één miljoen kijkers…

Mediahuis enkele dagen “zeromediaal”…

Ironisch genoeg konden we het bericht dat Mediahuis binnenkort “multimediaal” wordt niet in de kranten van Mediahuis lezen, of het had in de papieren versie moeten zijn. Zowel de websites als de apps van Mediahuis lagen eind verleden week ettelijke dagen zo plat als een vijg. Dat had overigens niets te maken met de hackeraanval in de VS op een deel van de centrale infrastructuur van het internet, die toevallig in dezelfde tijdsperiode plaatsvond, maar was volledig te wijten aan een hardwareprobleem in het serverpark van de kranten van Mediahuis zelf.

O ja, Mediahuis liet niet na in een persmededeling de verantwoordelijkheid voor de panne op toeleverancier HP af te schuiven. Naar onze mening is dat toch iets te kort door de bocht.

Het zal wel kloppen dat de oorzaak van de panne in de servers van HP zat, maar als klant heb je toch ook de verantwoordelijkheid om niet zomaar de goedkoopste offerte te kiezen en dan te hopen dat alles wel goed zal gaan, maar om minstens na te gaan of de offerte wel goed in mekaar zit, en of de leverancier wel betrouwbaar is. Maar de zwartepiet volledig doorspelen, is natuurlijk veel gemakkelijker.

Reporter ter plaatse in Brussel Zondagavond gezien in het VRT Journaal, bij de berichtgeving

Regering Michel zoekt opnieuw geld in de gezondheidszorg

De premier

over de CETA-ruzie: Martine Tanghe die vanuit de studio aan de Reyerslaan aan Yves Borms, reporter “ter plaatse” in Brussel vraagt hoe België reageert op de laatste evoluties in de onderhandelingen. Moeten we zoiets nu werkelijk ernstig nemen? En vooral: wie het breed heeft, laat het graag breed hangen, zeker als het toch maar belastinggeld is…

Crombez zonder vastgegespte autogordel naar partijcongres Het is inmiddels een verplicht nummertje geworden op de sociale media vlak voor het begin van een partijcongres: de selfies van politici en militanten op weg naar dat congres. Niet alleen moeten die foto’s aantonen dat er heel veel volk afkomt, maar ook dat zelfs nog maar samen naar dat congres rijden, bussen, treinen of fietsen al ongelooflijk veel leut is. Je moet niet vragen hoeveel meer leut dat partijcongres zelf dan wel zal zijn!

Ook partijvoorzitters zijn het aan zichzelf verplicht uit te pakken met een enthousiaste foto van zichzelf op weg naar dat congres. En zo dus ook sp.a-voorzitter John Crombez, op weg naar het “Tijd voor Morgen”-congres van afgelopen zaterdag. Met als gevolg: een relletje op Twitter.

Op de foto is immers een ernstige John Crombez te zien die op de achterbank van zijn auto een krant doorneemt. In de achterruit is ondertussen duidelijk te zien dat de auto zich op de autosnelweg bevindt. En wat ontbrak er op die foto? Precies: zijn autogordel. Oeps. Het ontlokte aan Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts meteen deze opmerking: “Zelfs op weg naar een sp.a-congres, altijd gordel om John.” Raak.

“Eerlijker is beter” is tegenwoordig het motto van de sp.a.

Maar soms zijn selfies op de sociale media iets té eerlijk…

Amerikaanse rassenrellen op Netflix De Amerikaanse streamingzender Netflix zou in de laatste onderhandelingen zitten over een serie met als thema de recente golf van rassenrellen in de Verenigde Staten. De serie zou Seven Seconds heten, en gaat over een zwarte jongen in New Jersey die neergeschoten wordt door de politie.

De serie is niet de eerste die het thema aanraakt: series als Empire, UnREAL en Black-ish sneden eerder al de problematiek aan. Het zal de lezer echter niet verbazen dat al deze series de problemen exclusief vanuit het perspectief van de arme onschuldige zwarte belichten en het stuitende racisme van blanke politieagenten aanklagen. Dat nogal wat van de neergeschoten zwarten toch wel één en ander op hun kerfstok bleken te hebben, en dat zwarten zeker niet alleen door blanke politiemannen worden neergeschoten, ja zelfs eerder ondervertegenwoordigd zijn onder de slachtoffers van politiegeweld vergeleken met de criminaliteitscijfers, dat doet uiteraard niets ter zake. Of wat dacht u?

Apache.be opnieuw “met de klak” rond Bij Apache.be moeten ze alweer met de spreekwoordelijke klak rondgaan bij hun lezers en sympathisanten. Na een paar artikels waarin ze nogal losjes omsprongen met beschuldigingen van corruptie aan het adres van Joeri Dillen (ex-kabinetschef van Bart de Wever) en bouwpromotor Land Invest hebben ze immers een proces aan hun been. Joeri Dillen zou een schadevergoeding van 100.000 euro eisen, Land Invest 250.000 euro.

Volgens nogal wat media proberen Joeri Dillen en Land Invest op die manier het nieuwsmedium Apache.be “de mond te snoeren”. Het is nochtans duidelijk dat Apache.be maar wat graag Optima-spijkers op laag Antwerps N-VA-water zocht. Dat Joeri Dillen in zowat elk bericht geduid wordt als “ex-kabinetschef van Bart de Wever” zegt eigenlijk al genoeg. Geen enkel medium dat daarmee immers iets zou willen beweren; het staat er alleen maar bij “voor de volledigheid”, weet je wel. Zou bij een kabinetschef van een sp.a-burgemeester ongetwijfeld ook het geval geweest zijn.

Yvette stierf niet eenzaam Het is een beetje cynisch: in dezelfde week dat bekend raakte dat een eenzame man van 81 al acht maanden dood in zijn appartement lag, ondertekenden meer dan 14.000 mensen het rouwregister van “Yvette”, een fictief personage uit de VRTsoapserie Thuis.

Psycholoog Jos Bruyninckx deed er op Radio 1 zelfs nog een schepje bovenop, en wist te vertellen dat sommige kijkers waarschijnlijk een rouwproces zullen doormaken. Blijkbaar is niet iedereen ertoe in staat fictie en realiteit van elkaar gescheiden te houden, zeker wanneer ze een bepaalde serie jarenlang dagelijks volgen. Een beetje zoals Karel de Gucht dus, die al jaren denkt dat die stemmen in zijn hoofd, die zeggen dat hij superintelligent is, werkelijk waar zijn.

De eerste minister van België die onder druk wordt gezet om de president van de Verenigde Staten te vermoorden, dat is de ‘pitch’ (het gegeven van een film in één zin samengevat) van de nieuwe film van Erik van Looy.

Ik kan mij voorstellen dat de regisseur/coscenarist uit zijn strandstoel viel op Tenerife waar, naar verluidt, het idee hem door het hoofd schoot. Pure waanzin, geen kat die dat gaat geloven. Maar, moet hij gedacht hebben, terwijl hij recht krabbelde uit het zand, zoveel Amerikaanse thrillers – het soort cinema waar hij zo van houdt – vertrekken vaak van nog ongeloofwaardiger gegevens en slagen er toch in de toeschouwer te boeien en te entertainen. Dat laatste is niet onbelangrijk in het vocabularium van Van Looy. Niets op tegen, overigens. Waar het op aan komt, is het ongeloofwaardige zodanig verpakken dat het publiek “vergeet” dat het naar een fantasie zit te kijken en meegaat met wat op het scherm is te zien. Met een script vol verrassende plotwendingen, goede karaktertekeningen en een cast die dat kan waarmaken, spitse dialogen en echte locaties die de gebeurtenissen authenticiteit geven, moet dat lukken, zal Erik gedacht hebben. Plus natuurlijk een efficiënte miseen-scène, maar daar zal hij zich, terecht, minder zorgen om gemaakt hebben. Als je Vlaanderens meest succesvolle film hebt geregisseerd – ‘Loft’, met een niet minder fantasierijk gegeven – kan ik mij indenken dat je stilaan weet hoe je te werk moet gaan. Dan wordt ‘De premier’ niet minder dan een uitdaging om wat je vooraf hebt gemaakt, te overtreffen.

Wel, al het bovenstaande is van toepassing op ‘De premier’. Dit is een professioneel gemaakte hollywoodiaanse Vlaamse thriller met een hoog entertainmentgehalte en veel meer valt daar niet over te zeggen. Precies omdat de film ook niet meer wil zijn dan dat. God ja, er zijn uiteraard scènes waaruit de bekommernis van de premier voor zijn vrouw en familie blijkt, en die de toeschouwer emotioneel moeten verzoenen met de gebeurtenissen. Maar de nadruk ligt toch op het thrillergegeven.

En daarbij moet ik vaststellen dat ik mij niet over het ongeloofwaardige van dat gegeven heb kunnen heen zetten en dat heeft, denk ik, te maken met twee dingen. Enerzijds de Belgisch-Vlaamse context waarbij je voortdurend denkt: “Komaan zeg, niet overdrijven”. Anderzijds is er de invulling van het hoofdpersonage. Als een John Wayne, Clint Eastwood of Harrison Ford - die in ‘Air Force One’ de president van de Verenigde Staten vertolkt - in beeld verschijnen, dan spelen die een rolletje maar tegelijk speelt ook het charisma dat ze gedurende hun carrière hebben opgebouwd om hun personage geloofwaardig te maken. Die status heeft Koen de Bouw – met alle respect voor zijn talent en inzet, ik zou niet weten wie in Vlaanderen beter een eerste minister kan neerzetten – nog niet bereikt. Maar laat je door mijn commentaar niet afschrikken. Wie uit is op een avondje thrillerentertainment komt met ‘De premier’ best aan zijn trekken.

K.T.

Ken Loach

I, Daniel Blake Op je tachtigste de Gouden Palm binnenhalen op het Filmfestival van Cannes, het is niet elke regisseur gegeven.

De Britse/Schotse Ken Loach overkwam het dit jaar met ‘I, Daniel Blake’. Al vijftig jaar maakt hij sociaal en politiek geëngageerde films waarin telkens de gewone man centraal staat, vechtend tegen of slachtoffer van “het systeem”, het establishment, de administratie, de politiek, en in zijn jongste film is dat niet anders. Daniel Blake is 59 en werkloos. De stress van de combinatie om te zorgen voor zijn zieke vrouw en zijn job als timmerman zo goed mogelijk te doen, bezorgen hem een hartaanval, waarna de dokters hem adviseren niet langer te gaan werken. Voor het eerst in zijn leven klopt hij aan bij de werkloosheidsdiensten, maar daar vinden ze dat hij, ondanks alles, actief op zoek moet gaan naar een nieuwe job. Groot probleem: hij heeft geen computer en als hij zijn zoektocht naar werk niet kan bewijzen, dreigt hij zijn recht op uitkering te verliezen. Even schrijnend is het geval van Katie, Daniels buurvrouw, een alleenstaande moeder met twee kinderen, wier uitkering amper genoeg is om het eten te betalen. Gelukkig krijgt ze wat hulp van de immer dienstvaardige Daniel. Voor diegenen onder u die het werk van Ken Loach een beetje kennen, klinkt het bovenstaande niet als verrassing. Het is een zoveelste variant op zijn aankaarten van het feit dat de minderbedeelden uit de boot vallen in een samenleving die in de eerste plaats gericht is op succes en vooral geld. Een maatschappij ook die werklozen, zieken en zelfs gehandicapten begint te zien als “profiteurs”. Dat er profiteurs zijn, geen mens die daaraan twijfelt, maar dat zijn dan de “slimmeriken”, terwijl de sukkelaars de slachtoffers zijn. Dat zijn zowat de gegevens waarmee Loach werkt en eens dat de personages geïntroduceerd zijn, weet je ongeveer welke richting de film zal uitgaan.

En toch weet Loach te boeien, omdat wat hij toont in zijn rechttoe rechtaan stijl zo herkenbaar is. De administratieve doolhof waar Daniel zijn weg moet zoeken, de wanhoop van een moeder die niet weet hoe het nu verder moet: het krijgt een menselijk gelaat en raakt je diep. Met daarnaast de vaststelling dat een hele generatie niet langer kan functioneren in een tijdperk waarin de digitale revolutie de bovenhand neemt. Dat alleen al is een drama op zich.

K.T.

Op de praatstoel

27 oktober 2016

11

Praten met Daniel Friberg, medestichter van Arktos and RightOn

“Links ondermijnt actief haar eigen geloofssysteem.”

‘Nieuw Rechts’ is terug en groter dan ooit. Hoewel het oorspronkelijk uit Europa komt, in het bijzonder uit Frankrijk met de academicus Alain de Benoist, heeft het zich verspreid over de wereld en is het naar de voorgrond getreden van de Amerikaanse presidentiele politiek. Hillary Clinton, de Democratische presidentskandidaat, wijdde in augustus een volledige speech aan de ‘Alt Right’ en noemde het een “radicale margegroep”. Met haar speech toonde ze echter het tegendeel aan.

Nieuw Rechts omhelst zowel ideeën van links als van rechts: het promoot zaken als ‘etnopluralisme’ (elk volk moet soeverein kunnen zijn), maar verwerpt ook globalisme, consumentisme en economisch materialisme in het algemeen. Het legt de focus op ‘metapolitiek’: politiek door cultuur. Het is gebaseerd op de ideeën van Antonio Gramsci, een Italiaanse marxist die in fascistisch Italië werd gevangengezet. Het beargumenteert dat je eerst de ‘culturele hegemonie’ moet veroveren vooraleer je een systeem kan veranderen. Deze hegemonie legt de culturele grenzen vast waarbinnen het publieke debat wordt gehouden.

In Europa heeft Nieuw Rechts doorheen de decennia verschillende transformaties doorgemaakt, zowel in aard als in grootte. Van een eerder filosofisch/academisch gegeven in de late jaren zestig en zeventig, geleid door Alain de Benoist, werd het de politiek-ideologische bouwsteen waarop nationalistische partijen zoals het Vlaams Blok (nu Vlaams Belang) hun fundamenten zouden bouwen in de jaren tachtig. Daarna werd het eerder een niche, in leven gehouden door intellectuelen zoals de mensen achter het tijdschrift TeKoS. Maar in het nieuwe millennium zouden we een wedergeboorte zien. Verschillende jonge organisaties zoals Generation Identitaire, Phalanx Europa, RightOn en Arktos hebben iets laten ontwaken dat niet snel lijkt te zullen indommelen. ’t Pallieterke sprak met de medestichter van Motpol, Arktos and RightOn. Daniel Friberg, 37 jaar, geboren in Zweden, schreef het werk ‘De Terugkeer van Echt Rechts’ en was op 15 oktober op doorreis in Vlaanderen. ’t Pallieterke: Daniel, je hebt een uitgebreide academische en professionele achtergrond. Kan je die even toelichten?

Daniel: “Dat klopt. Ik ben afgestudeerd als MBA (Master Business Administration) aan Gothenburg Business School. Later deed ik sociaal onderzoek aan de universiteit van Gothenburg. Mijn onderzoeksteam heeft heel wat innovatief werk verzet inzake de relatie tussen sociaal kapitaal en geografie. Met de juiste combinatie van die factoren kan een ‘economische cluster’ ontstaan. Bij wijze van voorbeeld: Donsö, een klein eiland in WestZweden met 1.500 inwoners, heeft maar liefst elf grote scheepvaartbedrijven dankzij de hoge concentratie van de juiste mensen (die voor een continuïteit van knowhow zorgen) en een goeie toegang tot de zee.

Na mijn academische bezigheden ben ik mijn commerciële loopbaan gestart. Ik had verschillende managementposities voor ik begon in de mijnbouw. Bij Wiking Mineral werd ik eerst voorzitter van het bestuur, later

Pepe the Frog is een kikker die allerlei emoties kan overbrengen, maar werd meer en meer gebruikt in pro-Trump kringen met alle tekengevolgen van dien.

CEO. Gelijklopend daarmee werd ik CEO bij het kleinere Nordic Resources, ook een mijnbedrijf. Ik heb evenwel mijn ontslag gegeven afgelopen maart om mij volledig toe te leggen op mijn (meta)politieke projecten: Motpol, de Nieuw Rechtse denktank; Arktos, de Nieuw Rechtse uitgeverij en RightOn, een digitale blog voor alternatieve stemmen.” ’t Pallieterke: Waarom ben je veranderd van werk, terwijl je elders toch veel meer kon verdienen?

Daniel: “Waarom zou ik mijn tijd en aandacht steken in geld verdienen terwijl onze beschaving in gevaar is? Waarom zou ik geld verdienen voor mezelf wanneer mijn kinderen zelfs niet in het land gaan kunnen leven dat ik en mijn generatie gaan achterlaten? Ik zie het als een plicht: moeilijke tijden hebben sterke mensen nodig.” ’t Pallieterke: Je boek heet ‘De Terugkeer van Echt Rechts’. Wat bedoel je daarmee?

Daniel: “Wat ik bedoel met Echt Rechts zijn die mensen, organisaties en ideeën die de grenzen die links heeft gezet op het publieke debat niet aanvaarden. Sommige zogezegd rechtse partijen geloven en reproduceren dezelfde dingen die (radicaal) links

“

toond dat de woordenschat van Trump begrijpelijk is voor een kind van onder de elf jaar.

Dat is niet omdat hij de intelligentie heeft van een prepuber, hij is tenslotte afgestudeerd aan de prestigieuze Pennsylvania Universiteit.

Nee, hij gebruikt eenvoudige taal omdat hij iedereen wil bereiken, ook de arbeidersklasse.

Daarom zal hij winnen: hij bereikt mensen die zijn achtergelaten door het systeem en die normaal gezien niet zouden gaan stemmen.” ’t Pallieterke: In je boek spreek je over Zweden als het epicentrum van metapolitiek en Nieuw Rechts. Ondertussen lezen we via het Gatestone Instituut dat Zweden de “verkrachtingshoofdstad van het Westen” is. Wat is er dan verbeterd in Zweden?

Daniel: “Dat klopt, wat betreft verkrachtingen is Zweden slechts nummer twee, enkel Lesotho in Afrika steekt ons voorbij. En laat ons wel wezen: Zweden is een rijk land, geen ontwikkelingsland met bijhorende justitie.

Onze politieke ‘elites’ zijn zodanig geobsedeerd door hun multiculturele dogma’s dat ze ons land met ongeziene snelheid in de prak willen rijden.

Maar ik bedoelde dat Zweden op de voorgrond was en is van de Nieuw Rechtse scène.

Motpol is bijvoorbeeld gesticht in 2006, en van daaruit Arktos (2009). Beide zijn essentieel geweest voor de wedergeboorte van Nieuw Rechts. Vandaag zijn er verschillende media, groepen en dergelijke die het establishment uitdagen, en sommige Nieuw Rechtse bewegingen in Frankrijk en Hongarije zijn vandaag groter dan wij in Zweden.

De Republikeinse partij was ooit de ‘Vredespartij’.

Maar de partij werd gekaapt door oorlogszuchtige neoconservatieven: voormalige trotskisten en Democraten.

Niet langer. Echt Rechts is terug de baas!

wil: open grenzen, globalisme, de maakbaarheid van mens en maatschappij, postkolonialisme, gelijkheid, de LGBT-agenda enzoorts. Zij zijn wat ik noem ‘Oud Rechts’ of ‘Vals Rechts’, slechts minimaal verschillend met links over wat belastingen.

Echt Rechts heeft een fundamenteel andere visie. Maar, het bestaat evenwel niet alleen uit ideeën zoals de mijne (zijnde Nieuw Rechts).

Ik beschouw alle rechtse ideeën die het culturele en dwingende kader van links op onze maatschappij niet aanvaarden als Echt Rechts.

Ik denk aan paleoconservatieven, bepaalde katholiek geïnspireerde ideologieën, verschillende nationalistische ideeën, et cetera.” ’t Pallieterke: In je boek geef je als voorbeeld van Vals Rechts de Amerikaanse Republikeinse partij mee. Nu Donald Trump de Republikeinse presidentskandidaat is, geloof je nog steeds dat dat voorbeeld correct is?

Daniel (glimlacht): “Wel, nee. Donald Trump heeft wezenlijk die partij overgenomen en heeft volledig andere uitgangspunten dan vorige partijleiders. Natuurlijk bevindt hij zich nog steeds in een vijandige omgeving omwille van een tandenknarsend partijestablishment.

Maar Donald Trump accepteert het dominante paradigma niet dat decennia gedeeld werd door zowel Democraten als Republikeinen: een globalistisch model, gekenmerkt door open grenzen, neoliberalisme en militaire interventie. De Republikeinse partij was ooit de ‘Vredespartij’. Ze geloofde in waarden, maar legde die niet op aan andere landen. Maar de partij werd gekaapt door de neoconservatieven, voormalige trotskisten die hun model overal wilden afdwingen. Dat is echter niet langer het geval. Echt Rechts is terug de baas in de Grand Old Party (een alternatieve naam voor de Republikeinen, nvdr)!” ’t Pallieterke: Denk je dat Donald Trump zal winnen?

Daniel: “Ik geloof dat Trump niet de idioot is waarvoor de mainstream media hem afschildert. Ik denk dat hij zeer slim is en begrijpt hoe massademocratie, waarin ieder een gelijke stem heeft, werkt. Een studie heeft aange-

“

Maar we speelden een cruciale rol in een cruciale tijd, en nog steeds.” ’t Pallieterke: Wat denk je van de ‘Alt Right’? De beweging, voornamelijk gefocust op Amerikaanse politiek, is zeer actief op digitale forums zoals 4Chan en Reddit.

Van daaruit beïnvloeden ze het discours op Facebook, Twitter…

Daniel (enthousiast): “Ja! Het succes van de Alt Right illustreert de effectiviteit van metapolitieke methoden. Via culturele middelen hebben ze het discours en de beperkingen op het publieke debat veranderd; ze hebben de teugels gevierd op hoe we mogen denken en de dogma’s van links en vals rechts geërodeerd.”

Eén van hun middelen is het gebruik van ‘memes’ (terugkerende afbeeldingen/noties gebruikt om een bepaalde boodschap te brengen, op het net zeer populair, nvdr.). Neem bijvoorbeeld ‘Pepe the Frog’, die heel veel mediaaandacht heeft verworven en ge(re)tweet is door mensen als Donald Trump. Ik denk dat dat fantastisch is, omdat in het tijdperk van massademocratie en korte aandachtsspannen die persoon wint die zijn boodschap kan brengen op de meest korte en aandacht trekkende manier. Door de culturele afbakeningen te beheersen online, beïnvloedt de Alt Right het politieke toneel in de maatschappij.

Ik denk ook dat ‘Alt Right’ een sterke merknaam is, misschien zelfs beter dan ‘Nieuw Rechts’. De essentie van de term – zowel de verkorting van het woord alternatief als de betekenis van alternatief – is in lijn met moderne pop- en internetcultuur. Misschien reviseer ik mijn boek wel en ga ik het meer letterlijk adresseren (glimlacht).” ’t Pallieterke: Je spreekt in je boek over het op handen zijn van de teloorgang van links. Hoe zit dat dan in elkaar? De greep van links op politiek en media is nog steeds stevig, niet?

Daniel: “Dat klopt, hoewel het internet meer en meer het gat opvult dat links aan het achterlaten is en een andere boodschap vertelt, vaak een Echt Rechtse. Maar het teken aan de wand van het falen van links is dat ze actief, zowel in discours als in daad, hun eigen

standpunten ondermijnen. Hedendaags links breekt de principes af van de Verlichting zoals vrijheid van mening, de scheiding van Kerk en staat… Zelfs tolerantie voor een andere geaardheid en vrouwenrechten moeten op de schop. Dit omdat ze een onhoudbare positie willen behouden: de multiculturele samenleving. Om zogenaamde diversiteit te bewaren, zijn ze bereid hun eigen geloofspunten op te offeren. Ik noem dat ‘Regressief Links’ en zie in hun eigen ongeloof in zichzelf het begin van hun einde.” ’t Pallieterke: Je keurt uitdrukkelijk recepten uit het verleden af, stellend dat ze nutteloos zijn voor ons tijdvak. Je zegt letterlijk “Napoleon en Caesar komen niet terug”. Geloof je niet in de cyclische aard van geschiedenis?

Daniel: “Wel, ja, de geschiedenis is niet lineair, net zoals Oswald Spengler – de grote historicus – poneert. Maar dat betekent niet dat we oude oplossingen moeten dupliceren.

Als een frisdrankproducent faalt om zijn soda te verkopen omdat zijn drankje waardeloos is, gaat dat bedrijf niet terug naar de fabriek met “oké, laten we het drankje veranderen, maar de naam behouden”, laat staan dat het exact hetzelfde drankje mét dezelfde naam zal gebruiken. Neen, een goed bedrijf zal met iets volledig nieuws op de markt komen. Bewust zijn van het verleden betekent niet dat je dat verleden moet reproduceren.

Eerder betekent het dat je naar de toekomst kijkt door een lens gevormd door het verleden.

Zo leren we van gemaakte fouten. Sommige ideeën uit de jaren dertig bijvoorbeeld sloegen misschien wel aan in dat tijdvak, maar het zou een verschrikkelijk idee zijn om die vandaag te reproduceren. Om nog maar te zwijgen over de inbeeldbare enorme terugslag van het gebruik van die logo’s (lacht).” ’t Pallieterke: Bedankt voor je tijd, Daniel.

Heb je nog een boodschap voor onze lezers en voor Vlaanderen?

Daniel: “Zoals je hebt gehoord, ben ik een grote voorstander van culturele invloed en in die hoedanigheid dus ook van alternatieve media. Ik wil de lezers en steunders van ’t Pallieterke dan ook graag aanmoedigen om te blijven bijdragen aan onze zaak door media zoals ’t Pallieterke te blijven lezen en kopen.

Zo werk je mee aan het behoud van onze beschaving.

Aan de bevolking van Vlaanderen: ik hoop dat jullie snel jullie onafhankelijkheid verwerven van het Franstalige Wallonië. Elk volk verdient zijn vrijheid en dat geldt ook voor jullie.”

Jonas Naeyaert

‘De Terugkeer van Nieuw Rechts’ door MBA Daniel Friberg is in het Nederlands vertaald door Jens De Rycke.

Paperback: ISBN: 978-1-910524-65-7. 122 blz. $12.

Harde kaft: ISBN: 978-1-910524-66-4. 122 blz. $29.

Ook op arktos.com te vinden.

E-boek: ISBN: 978-1-910524-68-8. 122 blz. €6,04.

Ook op bol.com te vinden.

12

Cultuur

27 oktober 2016

De vlietende wereld

Bob Mau in Brasschaat In de eerste tien jaren in het bestaan van ’t Pallieterke, tekenden twee cartonisten voor ons blad: Jef Nys en Willy Mertens, alias Sinjoorke. Een jaartje na het overlijden van Bruno de Winter, de eerste hoofdredacteur, zocht Jef Nys nieuwe horizonten op. Hij wilde zich meer en meer toeleggen op stripverhalen, want zou resulteren in de verhalenreeks over Jommeke. De andere tekenaar, Willy Mertens, stierf in december 1957, totaal onverwacht en maar 37 jaar jong.

Jan Nuyts, op dat ogenblik de big boss van ’t Pallieterke, moest dus dringend op zoek naar nieuw tekentalent: naast Stef van Stiphout en Hug (Hugo Leyers, de vader van Jan Leyers), vond hij een derde cartoonist: Bob Mau. De doortocht bij ’t Pallieterke was weliswaar van korte duur. Zijn eerste cartoons verschenen in het nummer van 26 december 1957, de laatste cartoon verscheen in het eerste nummer van 1959. In totaal verschenen 127 cartoons van zijn hand in ’t Pallieterke. De tentoonstelling is opgedeeld in zes thema’s: de Wereldtentoonstelling in Brussel, de Koude Oorlog, de EEG, binnenlandse politiek, Kerk en Staat, en ten slotte losse “moppen”.

Deze cartoons zijn tot en met zondag 30 oktober te bekijken in zaal Antverpia, Sint-Antoniuslei 95 in Brasschaat. De toegang is gratis. De expo is elke dag geopend van 10 tot 17 uur.

Bob Mau was méér dan alleen maar een cartoonist. Hij schilderde, boetseerde, tekende, illustreerde,... Hij is nog het meest bekend als tekenaar van de stripreeks Kari Lente, die van 1962 tot 1994 verscheen in Gazet van Antwerpen. De stripverhalen werden eerst uitgegeven door Standaard Uitgeverij, en in 2011 kwamen er drie verzamelboxen met in totaal 29 verhalen bij Uitgeverij Bonte.

Een overzicht van al zijn werk werd nu gebundeld in het mooie boek: “Uit de archieven van Bob Mau”. Daarover in een volgend stukje meer, maar het boek is al te koop in onze webwinkel aan 45 euro op www.pallieterke.net.

Voorbije vrijdag werd de tentoonstelling plechtig geopend, in aanwezigheid van Simone Mau, de weduwe van Bob. Zij nam het initiatief voor deze tentoonstelling. Onder de (bekende) aanwezigen bij de opening: burgemeester Koen Verberck, schepen Karina Hans die de verwelkoming uitsprak, en nog enkele schepenen en gemeenteraadsleden.

K arl van C amp

voor de volledige renovatie, die geraamd wordt op 145 miljoen euro.

Uitzonderlijke kwaliteit

Als de federale musea in het nieuws komen, dan is dat vaak door de lamentabele toestand waarin ze zich bevinden. Vooral de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis (KMKG) zijn er erbarmelijk aan toe. Het Chinees Paviljoen, het Museum van Japanse Kunst en de Japanse Toren zijn al vele jaren dicht om ‘veiligheidsredenen’. Ook in het Jubelparkmuseum zijn zalen gesloten wegens wateroverlast en grote delen van de collectie kunnen niet meer worden getoond. Het is ronduit beschamend hoe de federale musea de voorbije decennia zijn verwaarloosd door de Belgische overheid.

Bijkomend probleem is Michel Draguet, een poulain van de PS, die als grote baas van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (KMSKB) ook een tijd de KMKG heeft mismeesterd. De huidige staatssecretaris voor Wetenschapsbeleid, Elke Sleurs (N-VA), heeft Draguet uit de directeursstoel van de KMKG gewipt. Als ze hem ook nog uit de KMSKB kan schoppen, dan zal dat een zegen zijn voor twee van onze belangrijkste musea en voor de kunstliefhebbers. Elke Sleurs heeft samen met Jan Jambon, die bevoegd is voor de Regie der Gebouwen, 36 miljoen euro vrijgemaakt voor het herstellen van de daken van de federale musea. Er wordt een masterplan opgemaakt

Ondertussen roeien de conservators van het Jubelparkmuseum met de riemen die ze hebben. Nathalie Vandeperre, conservator van de collecties Verre Oosten (China, Japan en Korea) heeft een tentoonstelling samengesteld met de mooiste Japanse prenten uit de indrukwekkende collectie van het museum. Uit de ruim zevenduizend prenten zijn de vierhonderd mooiste geselecteerd. Het is heel uitzonderlijk dat deze bijzonder kwetsbare stukken worden getoond. De eerste keer gebeurde dat in 1905, toen het museum de basisverzameling Japanse prenten tentoonstelde die het van verzamelaar Edmond Michotte had verworven.

Kunsthistorici insinueerden toen dat de prenten nep waren omdat de kleuren zo fel waren dat ze niet uit de Edo-periode (1603-1868) konden stammen. Maar ze zijn wel degelijk echt en van een uitzonderlijke kwaliteit.

Ukiyo-e betekent ‘afbeelding van de vlietende wereld’, een in oorsprong boeddhistische term die verwijst naar het aardse leven met zijn lijden en vergankelijkheid. Die negatieve connotatie verdween en de vlietende wereld werd synoniem voor een leven vol genot. De onderwerpen van de ukiyo-e op de expo zijn mooie vrouwen (geisha’s, courtisanes, gastvrouwen in theehuizen), sumoworstelaars en acteurs uit het volkse kabuki-theater (de sterren van toen), prachtige landschappen en gezichten op mooie plekjes (die iets hebben van fraaie postkaarten), traditionele poëzie, eenvoudige grappen en erotiek.

De expo brengt een mooi overzicht van de Japanse prentkunst vanaf de eerste stappen in zwart-wit omstreeks 1720 tot aan het begin van de twintigste eeuw. De nadruk ligt op de sublieme ontwerpen in polychromie uit de achttiende en negentiende eeuw. Verwacht geen uitgekiende scenografie – daarvoor heeft het museum geen budgetten – maar wel een ontdekking van de mooiste Japanse prenten.

Omdat die zo lichtgevoelig zijn, wordt vanaf december een nieuwe selectie getoond.

MMMV

Tentoonstelling ‘Ukiyo-e, de mooiste Japanse prenten’, nog tot 12 februari 2017, Jubelparkmuseum, Brussel, www.kmkgmrah.be

Vlaanderen en Nederland eregasten op de Frankfurter Buchmesse

6 MAART 1958

Richard Strauss’ Capriccio in het Muntpaleis Voor november koos De Munt voor de laatste opera van Richard Strauss. Hij componeerde “Capriccio” tussen 1939 en 1941 als een “Konversationstück fûr Musik”. Het gebeurde onder bescherming van propagandaminister Joseph Goebbels, maar Strauss stelde zichzelf boven de politiek.

De componist houdt zich ver van de oorlogsspanningen en beperkt zich tot een filosofische discussie tussen woord en muziek, met bespiegelingen over liefde en ouderdom. In een salon van een kasteel bij Parijs wordt het feest voor de verjaardag van de gravin voorbereid. Voor deze gelegenheid heeft de musicus Flamand een sextet en een symfonie gecomponeerd.

De dichter Olivier schreef een theaterstuk dat door een bekende theaterman ten tonele zal gebracht worden. Zowel Flamand als Olivier verklaren hun liefde aan de gravin, die te rade gaat bij haar broer, de graaf. Deze fluistert haar toe dat ze door te kiezen voor de musicus ze de dichter kwijtspeelt. Het wordt een strijd en discussie tussen muziek en poëzie. Het gezelschap wordt gesteund door een actrice, een danseres, twee belcantozangers en andere personages.

Het Jubelparkmuseum in Brussel toont een schitterende selectie Japanse prenten van rond 1720 tot aan het begin van de twintigste eeuw. Het zijn kwetsbare stukken die maar zelden het daglicht mogen zien.

Strauss noemde opera een absurd ding. Hij reflecteerde veel over het genre en over wat nu het belangrijste was, de muziek of de tekst. Die tweestrijd wordt in “Capriccio” behandeld met veel sentiment, humor en dramatiek. De Hongaarse regisseur David Marton zet een theater op de operascène. Dirigent Lothar Koenigs is gekend voor zijn geraffineerde benadering van Richard Strauss.

De eindejaarsopera in het Muntpaleis (Tour&Taxis) is “De Gouden Haan” van RimskiKorsakov, naar een verhaal van Poesjkin. Het is een sprookje vol satire, feeërie en oosterse sfeer. Het werk werd gecomponeerd net voor de Oktoberrevolutie in Rusland. De muziekdirecteur van De Munt, Alain Altinoglu, heeft de leiding. Laurent Pelly voert de regie.

FDC

Van woensdag 19 oktober tot en met zondag 23 oktober werd te Frankfurt de 68ste ‘Buchmesse’ georganiseerd, zowat de belangrijkste boekenbeurs ter wereld. Deze editie sloot weerom af met een recordaantal bezoekers: 277.000 bezoekers vonden de weg naar het ‘Messegelände’ te Frankfurt.

Wat deze boekenbeurs zo bijzonder maakt, is was het toch aangenaam vast te stellen dat er dat het voornamelijk een soort handelsbeurs is vanuit de Vlaamse Beweging toch ook enige voor al wie in de ruimere zin in de boekensector interesse voor was: Marnixring Noordrand en bij uitbreiding met (digitale) media actief is. organiseerde een busreis, Uitgeverij Egmont Zo zijn de weekdagen gereserveerd voor vak- (Vlaams Belang) en de Vlaamse Volksbewelui die op zoek zijn naar nieuw titels, naar inte- ging waren manifest aanwezig met een stand. ressante werken om te vertalen, journalisten, Speciaal voor deze gelegenheid had VVB een bloggers, en zo meer. De individuele bezoe- tweetalige brochure (Nederlands/Duits) uitgeker kan pas vanaf zaterdag een toegangsticket werkt om voor het Duitse publiek het waarom kopen en volgens het reglement van de organi- van de onafhankelijkheidsidee uit te werken.

Op zaterdag organiseerde het Duitse consatie mogen boeken zelfs uitsluitend maar op zondag – vaak met interessante korting – ver- servatieve weekblad Junge Freiheit zelfs een kocht worden. Uitgeverijen uit Vlaanderen en persmoment over Vlaanderen waarbij namens Nederland zijn elk jaar aanwezig om hun uit- Marnixring Internationale Serviceclub een vergaven en onder contract zijnde auteurs bekend tegenwoordiger het woord kreeg en waarbij te maken bij Duitse en internationale uitgeve- de inzet van Marnixring voor de Vlaamse en rijen, in de hoop zo interessante contracten te Nederlandse cultuur duidelijk belicht werd. kunnen afsluiten. Met Vlaanderen en Neder- Aansluitend volgde er een soort van informaland als eregasten in 2016 deden beide ‘landen’ tieronde over onafhankelijkheid waarvoor de een belangrijke financiële inspanning, samen organisatoren zowel Gerolf Annemans (VB) zo’n 5,7 miljoen euro, om maximaal het werk als Steven Utsi (VVB) konden strikken. Er werd van eigen bodem bekend te maken. Zowel het geen N-VA’er bereid gevonden hieraan deel te koningshuis van Nederland als dat van België nemen. Het moet gezegd dat deze informatietekende present voor de plechtige opening…. ronde met veel interesse gevolgd werd door de Duitse bezoekers van de Buchmesse.

Vlaamse Beweging van de partij Op vrijdag organiseerde ‘Vlaanderen’ een Naast het feit dat de Vlaamse minister-presi- receptie in het eregastpaviljoen, waarbij naast dent samen met zijn Nederlandse ambtsgenoot Duvel ook La Chouffe geschonken werd... En ja, veel belang hechtte aan het feit dat de Neder- La Chouffe werd gestart door Vlaamse onderlandse cultuur en de Vlaamse die daar onmis- nemers, en ja, ze hebben een samenwerking kenbaar deel van uitmaakt in de kijker stond, met Duvel. Maar toch…

SB

Actueel

27 oktober 2016

13

“De Europese politici dragen schuld voor de massamigratie” Een voormalig Europees president die waarschuwt voor de gevolgen van de migratie die we al jaren kennen: het is geen vanzelfsprekendheid in dit politiek correct tijdsgewricht. Vaclav Klaus, de man die destijds aan de wieg stond van de opdeling van Tsjechoslowakije, doet het zonder schroom. Volksverhuizing is de juiste term, benadrukt hij. En je moet al een hele tijd teruggaan om iets van dergelijke omvang in de Europese geschiedenis terug te vinden. We weten hoe dat voor het Romeinse Rijk is afgelopen...

Waar eindigt de lengte van een pamflet om van een boek te spreken? Wellicht is de discussie even complex als het geslacht der engelen, maar anders dan deze voor sommigen (ooit) erg cruciale vraag, raakt het boek/pamflet van de voormalige Tsjechische premier én president wel degelijk een essentieel punt. Terwijl aan het Hof van de Basileus de Grieken argumenteerden over dat engelenvraagstuk op een moment dat de Turken de stad innamen, heeft Klaus het net over iets gelijkaardigs. De man heeft een stevige franc-parler en lak aan politieke correctheid, wat niet evident is voor iemand die de hoogste politieke echelons beklommen heeft.

Migratie en massamigratie “In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister”, schreef Goethe, en meer dan een korte persconferentie in de – letterlijke – catacomben van het Vlaams Parlement was niet nodig om zijn punt te maken. Kan nu echt geen elegantere plek gevonden worden om iemand van dit kaliber te ontvangen? Maar goed, de context deed geen afbreuk aan de boodschap.

“Dit is een vervormd debat”, benadrukt hij. Een

samenspel van semantisch gegoochel ook.

‘Vluchteling’, ‘migrant’, het wordt allemaal op één hoop gegooid, wat een erg bewuste manier van verwarring zaaien is. Aangetrokken door onze Europese sociale modellen is men een volksverhuizing aan het organiseren, waarschuwt de voormalige president. Het onderscheid tussen migratie en massamigratie wordt niet meer gemaakt. Waar hij het eerste omschrijft als een “uiting en bestanddeel van elementaire menselijke vrijheid”, zij het aan regels van aanpassing gebonden, speelt bij de massamigratie “de ambitie om zoveel mogelijk van de oude wereld en van de oorspronkelijke levensstijl mee te nemen en in stand te houden”. Bij dit laatste speelt ook geen culturele verrijking, een vaak gehoord argument. Dit heb je enkel in een aantal individuele gevallen, waarvan het aantal niet te hoog mag ingeschat worden.

Uitgeverij Egmont In ruwe lijnen is dit de boodschap die Klaus in zijn schrijfsel uitdraagt. Dat het een beknopt verhaal werd, maakt de verspreiding makkelijker. Vertalingen zijn er al in verschillende talen,

André de Groeve (1952-2016) Hij stelde het al enige tijd niet zo best, maar het plotse overlijden van onze gewezen muziekrecensent André de Groeve (63) op 18 oktober, bij hem thuis in Aalst, kwam toch als een complete verrassing. ’t Pallieterke vroeg aan zijn persoonlijke vriend en journalist René de Witte om een in memoriam te schrijven.

Het moet een jaar of vijftig geleden zijn dat André en ik elkaar leerden kennen. Hij was iets ouder, zat in een hoger jaar, maar we maakten beiden deel uit van het zangkoor Cantate Domino van het Sint-Maartensinstituut in Aalst. We woonden aan dezelfde laan en dus fietsten we na repetities of concerten vaak samen naar huis. Wij zongen Bach, Mozart, gregoriaans, noem het. Niet dat André bezeten was van klassiek, want thuis luisterde hij liever naar plaatjes van Tom Jones of Engelbert Humperdinck. Maar zie, zo rond zijn zestiende, leende ik hem een symfonie en een concerto van Beethoven, installeerde hij quadrofonie in zijn kamer en was hij verkocht.

Dat ik net zo graag van pakweg Cat Stevens of James Taylor genoot, kon hij moeilijk vatten. Ik speelde gitaar, schreef liedjes en trad op, maar nooit zou hij me vereren met zijn aanwezigheid. Het was zijn ding niet. En toch zou hij voor mij op posterformaat een prachtige tekening van Cat Stevens maken.

Een kostbaar geschenk.

We gaven in het jeugdhuis aan tieners inleidingen tot muziek, hij uiteraard in klassiek. Wonderlijk hoe ze aan zijn lippen hingen. Hij was een begenadigd verteller, altijd klaar voor een kwinkslag. Toen ik aan de slag ging als redacteur bij Gazet van Antwerpen wist ik hem binnen te loodsen als verslaggever van concerten en recensent van nieuwe releases. Want ook dat kon hij: helder en boeiend schrijven. Een talent dus. Hij stelde meerdere radioprogramma’s samen voor de Vlaamse omroep en gaf cursussen aan volwassenen. Hij had een stevige reputatie opgebouwd in de muziekwereld. Zijn platencollectie en kennissenkring waren niet te overzien. Zovele keren heb ik hem ertoe proberen te bewegen een boek te schrijven over de vijftig werken die iedereen moest gehoord hebben. Ik voorspelde hem een bestseller en had zelfs een uitgever voor hem. Voor hem was het kinderspel.

Hij zei ja. En hij deed het niet. Ook dat was hij: een man die nogal wat talenten onontgonnen liet. Schilderen bijvoorbeeld. Zijn portretten van onder meer Beethoven en Mahler blijven op mijn netvlies gebrand.

André, dat zijn zovele mooie herinneringen. Dat is voor mij ook de handige jongen die op een autokerkhof een portier ging kopen om een gedeukte van zijn auto eigenhandig en zonder hulp te vervangen.

Er reed vanaf toen een oude witte Opel Kadett rond met een zwart portier. Het was zijn eerste auto waarmee hij als vertegenwoordiger encyclopedieën trachtte te slijten.

Dat was niet bepaald de droom van iemand die met succes het eerste jaar kunstgeschiedenis had afgerond aan de universiteit. Waarom hij stopte met studeren, is me nooit duidelijk geweest. Klassieke muziek was zijn hele leven gaan beheersen en het moet gezegd, het ging te ver. André zou zich gaandeweg vereenzelvigen met de composities die hij beluisterde en dat waren zelden werken om vrolijker van te worden. Maar niemand die het aan hem zou merken als hij de deur uit ging. Dan was hij de aangenaamheid en minzaamheid zelve. Vanaf 2002 schreef hij voor ’t Pallieterke. Als ik het mij goed herinner, werd hij aangetrokken door de betreurde Leo Custers, die als nieuwe hoofdredacteur verse krachten zocht. André en Leo kenden elkaar van Gazet van Antwerpen toen Leo daar chef buitenlandredactie was. André tekende in ’t Pallieterke met zijn volle naam en leverde talloze bijdragen waar velen naar uitkeken. Helaas gingen zijn krachten de jongste jaren achteruit en droogde de inkt in zijn pen gaandeweg uit. Hij liet weinigen in zijn ziel kijken. Ik mocht dat en ik zag een woelwater. Eens het huis uit probeerde hij de boel op te vrolijken, maar diep in hem… Tja, diep in hem…

André de Groeve zou op 27 oktober 63 zijn geworden. Hij laat drie fantastische kinderen achter: Frederik, Annelies en Pieter.

Hoewel gescheiden kon hij nog steeds op de steun rekenen van Ann, zijn lieve, gewezen echtgenote. Veel sterkte mensen. Ook aan zijn broers en zijn zus.

Beste André, het zou mij niets verbazen dat je hierboven al dirigent bent geworden van een engelenkoor. Doe me een plezier.

Je deed me op het laatste steeds meer denken aan Igor Stravinsky die, als hij ergens zijn zinnen had op gezet, elke raadgeving verloren moeite vond. Volg deze keer mijn raad en kies nu voor vrolijke madrigalen. Of laat anders de klaroenen schallen!

Voor altijd in ons hart.

René de Witte Uitvaartplechtigheid op zaterdag 29 oktober 2016 om 10.30 uur in de Sint-Niklaaskerk te Aaigem

andere gaan naar verluidt nog volgen, dus is er nu ook een Nederlandse editie voorhanden. Dat het boek net bij Uitgeverij Egmont verschijnt, toch wel een direct bijhuis van het Vlaams Belang, maakt het extra interessant.

Met een voorwoord van voorzitter Tom van Grieken en een nawoord van Gerolf Annemans is de associatie onmiskenbaar. Diezelfde Van Grieken was de inleider van Klaus in het Vlaams Parlement. Dat een voormalig staatshoofd net met deze gastheer zijn opwachting maakte, wekte nauwelijks reactie op; het zou enkele jaren geleden ondenkbaar zijn geweest.

VRT “Ik ben blij in het Vlaams Parlement te kunnen spreken, en niet in het Europees Parlement”, merkte Klaus met enig cynisme op.

Het voorval mag dan al van 2009 dateren, de opmerking was een duidelijke knipoog naar zijn tumultueuze toespraak voor de Europese Assemblee. In een logisch opgebouwd betoog zette hij als dienstdoend Tsjechische president (zijn land was toen voorzitter van de EU) de puntjes op de i. Uiteraard hoort zijn land in Europa en de EU thuis, maar de essentiële vraag is de invulling van dat Europa. Die constructie mag niet evolueren tot wat het vandaag al is en systematisch bevoegdheden die nationaal zouden moeten blijven opslorpen.

“Wij kennen alles van totalitaire systemen”, liet hij zich ontvallen. Begrijp: wat ons ter zake

wel wat spreekrecht geeft. Dit laatste zei hij op een moment dat niet veel Vlaamse verkozenen op hun stoeltje zaten. Figuren als Ivo Belet (CD&V) of Paul Staes (Groen) stonden toen al stevig te fulmineren voor de micro’s. Wat er ook van zij, de avond van de boekvoorstelling vorige week dinsdag was Vaclav Klaus ook te gast in de studio van Ter Zake. Het leverde een degelijk en evenwichtig gesprek op, zij het dat het steevast over de EU ging. Of hoe de VRT er zelfs in een zweem van openheid toch in slaagt de heetste hangijzers te omzeilen.

Michaël Vandamme

Bomvolle kerk voor overleden Roger Blanpain Op 11 oktober blies Roger Blanpain zijn laatste adem. Hij werd net geen 84. Roger Blanpain was professor Arbeidsrecht aan de KUL en senator voor de VU eind jaren ’80. In tal van maatschappelijke debatten had Blanpain een belangrijke rol of stem. Zo pleitte hij onder meer voor een algemeen rookverbod in de horeca en was hij een resoluut voorstander van de gelijkschakeling van het arbeiders- en bediendenstatuut.

Hoewel hij voor de Vlaams-nationale VU zich heeft ingezet kon Blanpain op respect boven alle partijgrenzen rekenen omwille van zijn kunde, kennis en inzet met betrekking tot die dossiers waarin hij zijn tanden zette. Op de begrafenis waren onder meer Justitieminister Koen Geens (CD&V), oudminister-president Luc Van den Brande (CD&V) en KUL-rector Rik Torfs te vinden, naast zo’n 500 anderen. Blanpain laat een vrouw na, was vader van zeven, grootvader van achttien, en overgrootvader van twee. Hij werd gecremeerd.

Aan de vooravond van Allerheiligen Mag ik aan de vooravond van Allerheiligen en Allerzielen een persoonlijk verhaal brengen.

De naam Joan Hendriks zal u vermoedelijk niets zeggen. Wel, Joan Hendriks (zonder h, maar uitgesproken zoals Johan) was de beste vriend van mijn grootvader Fernand van Camp. Joan is geboren in 1901, mijn grootvader was zo’n twee jaar ouder. Het waren onafscheidelijke vrienden die samen op de bres stonden voor de Vlaamse zaak. Mijn grootvader was in 1917 universiteitsstudent geneeskunde aan de Vernederlandste Vlaamsche Hoogeschool van Gent. Dat liep vanzelfsprekend verkeerd af op het einde van de Eerste Wereldoorlog. Mijn grootvader vloog van de Gentse universiteit voor zijn aandeel in het Activisme en voor zijn betrokkenheid bij de vernederlandsing van de universiteit. Wat niet belette dat hij en zijn goede vriend Joan enkele jaren later aanwezig waren op de eerste IJzerbedevaarten. Een grappig detail: hoewel beiden fitte twintigers waren, namen ze toch altijd een wandelstok mee wanneer ze naar Diksmuide trokken. En die diende echt niet om ermee te wandelen... ‘De Rijkswacht uw vriend’, was een slogan die toen nog niet bestond... Mijn grootvader staat trouwens vlakbij Herman Van den Reeck wanneer die laatste tijdens een betoging op 11 juli 1920 op de Grote Markt in Antwerpen door een politieagent wordt neergeschoten. Ik weet het niet met zekerheid, maar ik ben er bijna zeker van dat Joan Hendriks op die betoging aanwezig was.

In 1926 wordt Jan Hendriks geboren, zoon van Joan. En in 1928 wordt Koen van Camp geboren, zoon van Fernand. Koen en Jan worden, net als hun vaders, beste kameraden.

Vader en zoon Hendriks zijn overtuigde flaminganten, maar bleven ver weg van collaboratie in de Tweede Wereldoorlog. De familie komt ongeschonden uit oorlog en repressie.

Wat niet kan gezegd worden van Fernand

van Camp (mijn grootvader) wiens huis in de septemberdagen geplunderd werd. Een nichtje belandt als zestienjarig DMS-meisje in het leeuwenkot van de Zoo van Antwerpen.

Op 27 november 1944 moet Jan Hendriks voor boodschappen op de De Keyzerlei zijn in Antwerpen. Net op dat ogenblik, exact om 12.06 uur, valt er een V2-bom op de Teniersplaats. Jan Hendriks, 18 jaar oud, is één van de 129 burgerslachtoffers. Zo werd een Vlaamsgezinde familie slachtoffer van een Duitse V-bom. Kan het noodlot harder toeslaan dan dit?

Jan Hendriks, student aan het Sint-Lievenscollege, was enig kind, net zoals mijn vader. Nog elk jaar bezoek ik het graf van Jan en Joan Hendriks op het Schoonselhof. De grafsteen werd ontworpen door Joan, wiens grote wens het was om architect te worden, wat echter door de moeilijke situatie na de Eerste Wereldoorlog niet gelukt is. Jan en zijn ouders liggen samen begraven op perk V, tegen de haag.

K arl van C amp – hoofdredacteur

14

Brieven

27 oktober 2016

Op de korrel - Hoe vertaal je “meer pret” in ’t Canadees? Ma njet.

- De rijkste Belg is uitgeweken naar Zwitserland, het land van de koekoeksklokken, om van daaruit koekoek te kunnen zeggen tegen de vaderlandse fiscus.

- Hoewel die man rijk is geworden dankzij InBev, was hij bij zijn vertrek níét zo zat als een Zwitser, maar blijkbaar zo nuchter als een kalf.

- Hij heeft vooraf níét onderhandeld met Paul Magnette.

- Tja, die Magnette heeft de nijvere Vlamingen een vette pad in de korf gezet. Had nochtans Bart de Wever de Vlaamse kiezer niet verzekerd dat die geen last meer zou hebben van Waalse sossen?

- Michel heeft de “speciale situatie” in la Belgique proberen uit te leggen aan zijn Europese collega’s, maar zij begrepen er niks van. Wat Michel heel goed leek te begrijpen…

- Bij zijn eigen zichzelven moet Charles gedacht hebben: “Met alle Canadezen, maar niet met den dezen.”

- En wat las ik in Knack? EU legt België deadline op. Die doodlijn was door de EU hvo voorzien voor maandag jl, maar België wil maar niet dood…

Meerwaardebelasting

CETA 1

Top 100 Lage Landen

Pallieterke, Donald Tusk had van in het begin door dat het veto van de PS tegen het handelsverdrag met Canada te maken had met louter binnenlandse kwesties: het uitdagen van de MR en het in problemen brengen van de federale regering, het zich links profileren tegenover de PTB, en ook, zoals letterlijk gezegd in het nieuws van de Nederlandse omroep NPO1, het pesten van Vlaanderen.

Het linkse discours over globalisering en de toenemende macht van multinationals is weinig geloofwaardig, des te minder omdat we hier te doen hebben met een ernstige en beschaafde handelspartner, die dezelfde waarden en normen hanteert als Europa, en ook omdat Wallonië met zijn wapenexport en handelsverdragen met heel wat minder beschaafde landen, aan niemand lessen te geven heeft in ethisch gerelateerde kwesties.

Kan iemand zich inbeelden wat er zou gebeurd zijn indien niet de PS, maar wel de N-VA dit verdrag had geblokkeerd? Deze blokkering en deze verregaande arrogantie van de Franstaligen dreigen een bom te leggen onder het voortbestaan van België, en maakt het voor de N-VA gemakkelijker om hieruit tijdig de nodige en correcte conclusies te trekken.

Harry Biron - Vorselaar

CETA 2

Guido Ghekiere - Brussel

Mercado cementero verdo Pallieter, In zijn artikel over anglofoon snobisme aan ‘t Groen kerkhof slaat Jurgen de nagel op de kop.

Alleen jammer dat hij het over “olivos” heeft in de Madrilaanse markt. Aceitunas heten die dingen in Madrid waar men Castillano spreekt, Jurgens olijven komen waarschijnlijk uit de Catalaanse overdekte markt in Barcelona.

Dirk Cornelis - Stekene

Kruisende woorden oplossing A B C D E F G H I J K L

Luk van Nieuwenhuysen - Bornem

Vrijhandelsakkoorden

Pallieterke, Waarom wordt er zomaar licht voorbijgegaan aan het feit dat niet enkel het Waalse maar ook het Brussels Gewest CETA afwijst? Tot meerdere glorie trouwens van Straatsburg...

1028

Pallieterke, De uitzending van de Lage Landenlijst waarover ’t Pallieterke bericht, smaakte inderdaad naar meer. Niet alleen omdat we eraan werden herinnerd dat er een schat aan mooie Nederlandstalige liedjes voorhanden is (naast de selectie van 100 beste zal iedereen bij het beluisteren nog wel tal van andere titels die niet aan bod kwamen, in het achterhoofd hebben gehad), maar ook omdat het een bijzondere ervaring was om te luisteren naar de gezamenlijke nieuwsberichten en wegbulletins. Het smaakte allemaal naar meer, en ja, zelfs naar een noord-zuidzender op permanente basis.

Afgaand op de commentaren was het succes van de uitzending en de aantrekkingskracht van het Nederlandstalige lied onder andere te danken aan het feit dat Nederlandstalige teksten meer aangrijpen, dat ze de luisteraars rechtstreeks aanspreken, dat die - ik denk dat het Maaike Ouboter was die erop wees alle nuances beter begrijpen, enz. Dat is allemaal waar, maar geldt dat niet evenzeer voor onderwijs? Waarom houden sommige academici (en politici!) dan zo fanatiek vol dat lessen zoveel beter in het Engels (of wat daarvoor moet doorgaan) worden gegeven? Kan iemand mij dat uitleggen?

Pallieterke, Voor één keer moeten we onze linkse koppige Waalse buren dankbaar zijn: zij blijven zich verzetten tegen de voorgestelde vrijhandelsakkoorden. Ben ik principieel tegen vrijhandel, tegen eerlijke concurrentie? Helemaal niet. Maar dan wel eerlijke concurrentie, vrijhandel tussen landen met vergelijkbare loonvoorwaarden, met een vergelijkbare vorm van sociale bescherming, met vergelijkbare milieuen veiligheidsnormen.

En vooral: het kan absoluut niet dat een bedrijf een regering van een soeverein land voor een rechtscollege zonder enige democratische legitimiteit kan dagvaarden, en dan nog afdwingen dat deze regering haar binnenlandse regels aanpast aan de winsthonger van dat bedrijf. Wie voor Vlaamse onafhankelijkheid is, wie voor volkssoevereiniteit is, wie voor een systeem van behoorlijke sociale bescherming is in eigen land, kan dit nooit aanvaarden.

Ghislain Briers - Zichem

Pallieterke, Het hele circus van de CD&V rond de belasting op de meerwaarde en de crisis daarrond in de Wetstraat is zuiver partij-strategisch een symbooldossier om links te behagen en niet ten voordele van een rechtvaardiger belastingstelsel.

Een journalist vroeg aan schoolmeester Beke hoeveel de opbrengst zou zijn van deze belasting. Het schoolmeesterke verklaarde fier: 80 miljoen euro. Intussen is Alexandre van Damme van Interbrew naar Zwitserland verhuisd en becijfert Geert Noels het verlies aan inkomsten door de roerende voorheffing op dividenden op 70 miljoen.

Hier is dan nog niet bijgerekend al de andere belastingen, onroerende voorheffingen, taksen en erfenisrechten die de Belgische staat door deze verhuizing verliest. De hele CD&Vvertoning zal resulteren in minder inkomsten, maar de rijken zullen zogezegd de crisis betalen en ondertussen kunnen de burgers verder gepluimd worden.

En dan komt oppersocialist John Crombez voor de bereidwillige micro van de rode VRT snel verklaren dat het cijfer van Geert Noels quatsch is. “Hij kan dat niet weten”, zegt Crombez. Ik heb wel meer geloof in de cijfers van Geert Noels, die gemakkelijk te controleren zijn dan in het populistisch gewauwel van een socialist.

Herman Deben - Antwerpen

Bombardement op Hasadjek Pallieterke, Het zou mij niet verwonderen dat er wel degelijk F-16’s in dat gebied opereerden en gebombardeerd hebben, maar dan geen Belgische die zouden zijn opgestegen vanuit Jordanië. Een missie helemaal naar Aleppo waarbij tweemaal moet worden bijgetankt om een paar bommen te droppen is helemaal van de pot gerukt, vermits Turkije niet ver daar vandaan ligt, met twee NAVO-bases in de nabijheid: Diarbakir en Inçirlik. Zouden het niet eerder Turkse F-16’s kunnen geweest zijn op jacht naar Peshmerga’s, Koerdische strijdkrachten?

De Turken hebben een tijd geleden al een Russisch gevechtstoestel neergehaald met een F-16 onder het voorwendsel dat het toestel het Turkse luchtruim schond terwijl Belgische universiteitsprofessoren duidelijk hebben aangetoond, op basis van radarbeelden en wiskundige berekeningen, dat er geen sprake was van een schending van het Turkse luchtruim. Zijn de Turken dan zo’n betrouwbare NAVO-bondgenoten? Zij maken dankbaar gebruik van de gevechten rond Aleppo om de Koerden aan te pakken. Burgers of niet. En sinds de toenadering tussen Poetin en Erdogan komt het nu goed uit de schuld op anderen te kunnen steken en de aandacht af te leiden.

Guido Vergult - Sint-Niklaas

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

ABONNEMENTEN • BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

E N O E M

I

N G

A

L

I

A

S

X

Z

E

A

S

B

E

S

T

X

R N X

E O O R

I

E

X

Z

E

E

B R U G G E A O X

R

I

E

V A

X N X

R

E

K

N

I

C

E

X

A R O M A

X

S

T

E

F

U

I

S

X

F

I

F

A

X

A R

T

R O S

E

X

R

S

X

I

N X

B O X

Y U C A

T

A N

D R A P

E

R

I

E

E

L

K

E

A A

X

I

X

E D E

L

E

N O N X

V

E

R

L

X

X

E N E N

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

Pallieterke, Willy Claes was een socialist, een belgicist en hij was zo corrupt als de pest. Maar ondanks dat had hij op twee punten ook gewoon gelijk.

Als secretaris-generaal van de NAVO was hij de eerste politicus in zo’n toppositie die waarschuwde dat de islam de grootste bedreiging voor het westen zou worden. De meeste politici hebben dat zelfs nu nog altijd niet begrepen. Ook in de confrontatie tussen het vrije westen en de Sowjetunie stond Claes aan de goede kant, terwijl de meeste socialisten – de PS nog meer dan de BSP – het verraderlijke spel meespeelden van de vredesbewegingen, die marionetten waren van de Sovjets. Ik twijfel er niet aan dat de gegevens uit het artikel van Thierry Debels correct zijn. Claes zal daarover inderdaad overleg gepleegd hebben met de Amerikanen. Maar de ondertoon van verwijten en beschuldigingen in dat artikel is niet terecht. Claes deed zijn verdomde plicht tegenover het westerse bondgenootschap door te waarschuwen voor de interne machinaties binnen de Belgische regering. Had hij misschien samen met de andere socialisten en een heleboel nuttige idioten uit de “christelijke” zuil moeten collaboreren met de Sovjetunie en de DDR? Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik een tekstje schrijf ter verdediging van een socialist. Maar als een politieke tegenstander per uitzondering eens gelijk had en dapper tegen de stroom oproeide, dan moeten we dat ook durven zeggen.

Marc Joris - Drongen

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

H E

R B

Willy Claes

BIC KREDBEBB

HOTEL DIE PRINCE DIE PRINCE Lees HOTEL nuzalook digitaal op u extra extra verwennen. verwennen. zal u Albert I-Wandeling 41-42 OOSTENDE www.pallieterke.net Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

27 oktober 2016

Altijd iets met Lierse Lierse SK is de fiere leider van de eerste klasse B. Weggeraken uit die vergeetput is natuurlijk het hoofddoel van dit seizoen. Een club met een verleden als Lierse hoort thuis in de Jupiler Pro League. ‘De Lierse’ behaalde zijn eerste successen onder voorzitter Quisenaerts, een keiharde onderhandelaar, maar die ook iets van voetbal kende.

Hij kon soms verrassend uit de hoek komen.

Liersecoryfee André Denul vertelde mij dat Quisenaerts voor de legendarische Europese match in Leeds - thuis had Lierse 0-2 verloren en iedereen vreesde voor een pak rammel de kleedkamer binnenkwam en zei: “We moeten het niet in onze broek doen voor Leeds, want we hebben meer ‘internationals’ dan die Engelsen, namelijk negen!”

Iedereen vroeg zich af hoe hij aan dat aantal was gekomen. Waarschijnlijk had hij er ook de spelers bijgeteld die ooit eens voor de militaire ploeg of de nationale ploeg van de post hadden gespeeld.

Er gebeurde een mirakel die dag. Lierse schakelde het machtige Leeds United uit, want het werd 0-4.

Owngoal en rode kaart Als we met Anderlecht in Lier gingen spelen, gebeurde er altijd wel iets met mij. We waren met paars-wit op afzondering in het Holliday Inn Hotel in Zaventem om de wedstrijd op ‘Het Lisp’ voor te bereiden. Het was de traditie dat we de avond voor de match naar de bioscoop gingen. Toen we terugkwamen, werd ik aan de receptie gevraagd, waar men mij meedeelde dat ik vader was geworden van een zoon.

Toen ik onze Duitse trainer Kessler vroeg of ik even naar het ziekenhuis van Vilvoorde mocht, was zijn antwoord: “Neen, een telefoontje is uitzonderlijk wel toegestaan.” Had hij dan zo’n schrik van Lierse? ‘s Anderendaags scoorde ik mijn eerste en laatste owngoal in mijn carrière en we verloren met 1-0.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Op ‘Het Lisp’ kreeg ik ook de enige rode kaart uit mijn loopbaan onder de neus geduwd! Carl Engelen, de doelman van geel-zwart, dook de bal uit mijn voeten. Ik liet mijn been een beetje hangen en raakte Engelen. Ik werd onmiddellijk besprongen door Davidovic, waarna ik een ongelukkige reactie had en hem met mijn knie volop in het kruis raakte. Met veel acteertalent kronkelde hij over de grond. Ik kreeg rood en werd prompt voor zes weken geschorst.

De secretaris van Anderlecht, Armand Schefhaut, wilde absoluut in beroep gaan tegen de uitspraak van de voetbalbond. Hij beweerde over een goed dossier te beschikken. Enkele leden van de tuchtcommissie waren benaderd en gingen ons een handje helpen om de straf te laten verminderen; alles was geregeld!

Alles was zeer goed geregeld... Ik kreeg zeven weken!

Gille van Binst

Penaltyfout van Deschacht

Roskammen

Theorie en realiteit De VRT-nieuwslezeres van dienst wist zelfverzekerd dat het parcours van de 104de Tour de France “heel aantrekkelijk oogt”. “Alleen als de renners dat ook zo zien”, sloeg sportjournalist Eddy Demarez de nagel op de kop. Maar we brengen er begrip voor op dat een Tour die Normandië, Bretagne én de ganse westkust links laat liggen als “heel aantrekkelijk” dient voorgesteld om de torenhoge kosten te rechtvaardigen van het opgefokte mediagedoe er rond.

Ook de kranten hadden het over “een pittig gerecht met smakelijke ingrediënten”. En ook over “een Tour voor durvers die de Belgen tot grootse plannen uitnodigt”. In juli volgend jaar zal het 41 jaar geleden zijn dat Lucien van Impe als laatste Belg de Tour won. Aan de wielerhorizon is van een mogelijke opvolger nog altijd geen spoor. “Grootse Tourplannen” van landgenoten reiken niet verder dan links of rechts ritwinst. Dat zal straks met zekerheid niet anders zijn. Veel minder zeker is dat Tourbaas Christian Prudhomme met wat hij een “attractief, aanvallend en agressief” parcours noemt, de grendel van de deur zal halen die van de “grootste rittenkoers ter wereld” al jaren een saaie boel maakt. Die sleutel ligt niet in zijn handen, wel in die van ploegleiders die vanuit de volgwagen het koersverloop bepalen.

Renners zijn alleen nog uitvoerders, en allang geen initiatiefnemers meer. De gevolgen zijn desastreus. Twee jaar geleden veroverde Chris Froome definitief de gele trui na één enkel klimmetje in de beginfase van de Tour. Vorig jaar deed hij dat kunstje over, maar dan in één enkele afdaling. Wat twee jaar op rij daarna nog aan “aanvallen” door “belagers” kwam, was veel mediageblaat en weinig spektakel. We helpen het Prudhomme hopen dat het volgend jaar anders zal zijn. Maar hij prevelt nu al best een schietgebedje dat, pakweg na rit vijf met aankomst op “La Planche des Belles Filles” in de Vogezen, Froome niet opnieuw al in het geel staat.

Vlag en lading Wielerdirigenten hebben geen patent op het immense verschil tussen theoretische plannen smeden en wat renners er in realiteit van maken. Voetbalcoaches staan ter zake mee aan de top. In de evolutie van het “moderne” voetbal hebben spelers ingeboet

Wout versus Mathieu

Aan P. Decuyper, CEO Antwerp FC We weten niet wat er in het sanhedrin van R. Antwerp F.C. allemaal bekokstoofd wordt, er gebeuren alleszins rare toeren. We hebben wat wenkbrauwen zien fronsen de voorbije weken. En de commentaren die we te horen kregen, laten aan duidelijkheid niets te wensen over. Als we die doorsneereacties als norm mogen hanteren, zijn er van de meer dan tienduizend vaste abonnees die de Bosuil rijk is, niet veel die begrip kunnen opbrengen voor de raadselachtige trainerswissel waarvan zowat iedereen eerst dacht dat het een flauwe grap was.

Over de terugkeer van David Gevaert, die volgens u nooit ontslagen werd, maar als trainer wel op non-actief werd gezet, kunnen de meningen wellicht verdeeld zijn. Het is geen breekpunt. De allesbehalve blijde intrede van John Bico is dat wel. Dat hij met bindingen in het wereldje van loense voetbalmakelaars geen onbesproken figuur is, is zacht uitgedrukt. Veel te zacht, als ge het ons vraagt. En die man, die we ’s nachts niet graag tegen het lijf willen lopen, en die op het einde van vorig seizoen geen goed woord over had voor Antwerp en uitermate kleinerend deed over de club, wordt nu door u en uw staf met open armen binnengehaald als sportief manager. We vrezen dat dit een gaffel van formaat is die nog zuur gaat opbreken. Moeten we nu echt geloven dat Bico naar Deurne-Noord is gekomen uit sympathie voor Antwerp, dat hij per se kampioen wil maken? Desnoods met harde hand. Dat is niet mis te verstaan. Hij is alleszins goed voor-

zien van twee fameuze lappen om dat waar te maken. John Bico als onbaatzuchtige reddende engel van de liefdevolle kleuren? We hebben er al beter met spek weten schieten. Een beetje meer vindingrijkheid zou welkom zijn.

We hebben ook aan de andere kant van de stad een figuur gekend die eigenzinnig de Kielse supporters voor het lapje hield met eigenaardige beslissingen, tot hij van zijn voetstuk tuimelde. We wensen u dat niet toe, en noem het gerust een scheve vergelijking omdat gij in tegenstelling tot uw met pek en veren uitgewuifde collega, tot nu toe altijd uw beloften bent nagekomen. Daar staat tegenover dat openheid over uw gulle financiële broodheren tot nader order een duister gegeven blijft. Al even duister als de onbegrijpelijke keuze voor een potentaat met de allures van baas Ganzendonck. Neem daarbij akte van het feit dat ze bij de Jupiler League niet staan te springen om stamnummer één in hun kransje op te nemen.

15

De mensen in Boom mochten ook iets hebben. Ze hebben daar, met De Schorre, niet voor niks een uitgelezen omloop voor veldcrossers. Bijgevolg stonden ze daar halsreikend op elkanders tenen te trappen om toch maar niets te missen van het zoveelste duel tussen Wout van Aert en Mathieu van der Poel. Wie anders? Dat de Nederlander op een beslissend moment tegen de vlakte ging was doodjammer, maar het hoort erbij. We mochten van Van Aert niet verwachten dat hij uit mededogen zijn remmen zou toeknijpen. Als we erbij vertellen dat Wietse Bosmans mee op het erepodium stond hebben we het voornaamste verteld, en was het uitkijken naar de wereldbekercross in Valkenburg een dag later.

Ieder zijn beurt is niets teveel, zagen we Van der Poel denken toen ons aller Wout op zijn beurt tegen de korst ging en zijn rivaal de zege moest gunnen in Valkenburg. En zo kunnen ze nog een tijd bezig blijven.

Oververmoeid De organisatoren van de eerste editie van de European Open in de Antwerpse Lotto Arena zagen het al gebeuren: David Goffin in de finale, en de toeschouwers op hun wenEen stok om een hond te slaan is vlug gevonden. Gesteld dat Antwerp op het einde van de rit zijn langverwacht droom op promotie kan waar maken, blijft het risico niet denkbeeldig dat een dubieus persoon als Bico wel eens de geslagen hond zou kunnen zijn, samen met de nieuwe club van zijn hart. Of dacht ge dat ze bij de voetbalbond blind zijn voor wat die man allemaal durft uitspoken? Wij horen het hen al zeggen, en het zou niet de eerste keer zijn aan het adres van een Antwerpse club: “beschuldigde sta op”, want samen uit samen thuis. Dan is niet alleen uw uitverkoren sportieve manager, maar de hele Great Old de klos.

We weten dat het voor buitenstaanders niet

aan belangrijkheid. Coaches haalden het verloren aandeel in. Volgens eigen temperament maken ze langs de lijn duidelijk hoe hun menselijke pionnen zich op het voetbalschaakbord moeten bewegen. De media spelen op het geleverde spektakel gretig in. Vandaar dat coaches vandaag vaak meer dan spelers in beeld komen. De heren zijn zich daar volkomen van bewust, bouwen samen met media en clubs aan een status van zoiets als buitenaards voetbalverstand. Dat die vlag niet altijd de lading dekt, bewijst het feit dat het trainersvak een bijzonder labiele reputatie geniet. Voorbeelden legio, ook van miskleunen van “toptrainers” als die, zichzelf overschattend qua kennis van “voetbalwetenschap”, zwaar in de fout gaan. José Mourinho gaf daar al een sterk staaltje van weg toen hij Kevin de Bruyne een “onvoldoende” gaf om bij Chelsea mee te draaien.

Maar alles kan altijd beter. Of erger. Pep Guardiola stak de Portugees de loef af in de Europese topper tussen “zijn” Manchester City en beste wereldploeg, FC Barcelona.

Guardiola blunderde al eerder door doelman Joe Hart op het hart te trappen. Na tien jaar City moest de goalie van ook het Engelse nationale elftal opkrassen. Volgens Guardiola “voetbalde hij niet genoeg mee”. Dat zijn vervanger Claudio Bravo dat wel deed, bleek overduidelijk toen die in Nou Camp een rode kaart kreeg door buiten “de zestien” de bal weg te boksen. Maar erger en ergerlijker was het ”plan” van Guardiola met De Bruyne. Hij joeg Kevin de wei in als “valse diepe spits”.

Messi en co lachten er eens mee en speelden City weg met een droge 4-0 score. Allicht het einde van Kevin de Bruyne als “valse diepe spits”, en mogelijk ook het zelfgezochte einde van de opgepepte “onfeilbaarheid” van Pep Guardiola.

ken bediend. Goffin zelf zag dat ook wel zitten maar kwam uiteindelijk een maatje tekort tegen de Argentijn Diego Schwarzman. We kunnen het ook niet verhelpen dat de Luikenaar met zijn mattenklopper twee setpunten verkwanselde en het daarna helemaal liet afweten. “Ik was fysiek kapot”, verontschuldigde hij zich. Zelfs een weinig platte rust is hem niet gegund, vernemen we. Hoe dan ook, excuses aanvaard en volgende keer beter.

Reizen om te leren Een nul-twee voorsprong weggeven en uiteindelijk drie punten cadeau doen aan rode lantaarn Eupen, dat is wat AA Gent overkwam.

In de loop van deze week moeten ze dat voor eigen publiek goedmaken tegen Standard of er zit een vlieg aan de lamp. Een zelfde vlieg als in Lokeren dat niet weggeraakt uit het kransje van zes dat met amper een puntje verschil aan de staart van de rangschikking bengelt. Bij KV Mechelen hebben ze met de overwinning tegen Moeskroen dan weer wat afstand genomen van het half dozijn kandidaten voor de rode lantaarn. Malinwa mocht voorbije woensdag op schoolreis naar Anderlecht. Hoe het daar is afgelopen, kunt ge zelf invullen, als het niet te veel gevraagd is. altijd gemakkelijk is om de, toch wel bijzondere, mentaliteit van de Antwerpenaars te doorgronden. Maar leg, als West-Vlaming, af en toe uw oor eens te luisteren bij het voetvolk. Baat het niet dan schaadt het niet, en het kan heilzaam werken. Voor zover hij het nog niet heeft ondervonden, zal uw breedgeschouderde en weldoorvoede vriend John het vlug ervaren. Tenminste, als hij het niet beneden zijn status acht om een woordje Nederlands te leren, want er wordt de laatste tijd op de Bosuil meer Frans getaterd dan ons lief is. Doe hem alleszins de groeten en wens hem van onzentwege de wind vanachter. Het zal nodig zijn.

Meneerke Sport

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

27 oktober 2016

Belofte Wij beloven het, wij zullen Donald Trump aanvaarden als president van de Verenigde Staten. Als. Hij. Wint.

Hypocrieten In de artistieke sector tiert het seksisme nog welig en worden vrouwen serieus slecht behandeld. Dat blijkt ten overvloede uit een rondvraag die in het tijdschrift Rekto Verso werd gepubliceerd. Heel gek, want is die artistieke sector niet in bijzonder overwegende mate... links?

Toch hoop?

Absurdistan Supermens “Een liberaal kan nooit racistisch zijn”, stelt het befaamde orakel van Brakel, alias De Croo senior. Blijkbaar zijn liberalen tegenwoordig bovenmenselijk en van alle smetten vrij. Alles menselijks is hun vreemd…

Boze christendemocraten Eerst een ziedende Ivo Belet, dan weer Yves Leterme en vervolgens Mia barones Doornaert lieten in verschillende bewoordingen blijken dat ze een groot probleem hebben met het ontbreken van een hiërarchie tussen de verschillende niveaus in deze staat. Wel, wij vinden ook dat die er moet komen. De Gewesten en Gemeenschappen moeten duidelijk primeren op de federale staat.

Doen!

Oplossingen moeten soms drastisch zijn. Wij stellen derhalve voor alle “killerclowns” op te pakken en te droppen boven Aleppo. Die van is zullen rap hun biezen pakken!

Onverstoord Wij hadden ook wel enige bedenkingen bij het toekennen van de Nobelprijs aan Bob Dylan, zijn verdiensten ten spijt. Nu moeten wij echter toegeven dat wij er niet kwaad om zijn. Laat ze nog maar wat sudderen daar in Zweden, Bob!

Syrisch luchtruim Hoe zit dat nu met die Belgische gevechtsvliegtuigen die aanvallen uitvoerden in Syrië?

Wij weten er het fijne van! Die hebben IS gebombardeerd met appelen en peren. Onze fruitoverschotten. Vandaar dat de Russen, met hun fruitboycot, zo kwaad zijn.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Sportteam B. Bloeiwijze - Blad van de schroef van een schip C. Angelsaksische lengtemaat - Voormalig prins-gemaal van een Nederlandse koningin D. Elektronische brief - Op die plaats E. Overdreven - Aziatische hoofdstad F. Rivier aan de Duits-Poolse grens - Blad zijde - Landbouwwerktuig G. Zeer vatbaar voor gevoelens H. Vogelveer - Afkorting van de Amerikaanse munt - Ginds I. In de bloemetjes zetten - Buitenaards wezen J. Vis - Generiek topleveldomein K. Van wezenlijk belang L. Receive Data - Materiaal voor snelheidscontrole

Grijp die kans!

Recent hadden we een supermaan, en half november komt de volgende er al aan. Het zal trouwens de grootste van deze eeuw zijn. Dé kans om iemand nog eens hartsgrondig naar de maan te wensen!

Buigen!

Luk van Biesen zal het geweten hebben! Als het over racisme gaat, terecht of niet, is er maar één houding toegelaten: het boetekleed aantrekken en door het stof kruipen. Dan moet je zelfs niet proberen achteraf je eigen standpunt kenbaar te maken. Niks van!

Baktoestanden In Verviers hebben ze vorige zondag de grootste eclair ter wereld gebakken. Alle hoop is nog niet verloren: als onze Waalse broeders dat kunnen, kunnen ze wellicht ook nog zoete broodjes bakken bij de Canadezen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Pieterijen In Nederland bant de commerciële zender RTL nu ook de traditionele Zwarte Piet, met de gebruikelijke linkserige huilebalkerij. Het wordt een “schoorsteenpiet”. De zoveelste illustratie van hoe een luidruchtige minderheid met luid gehuil over slachtofferschap haar wil oplegt aan een zwijgende meerderheid.

Superbelgië

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be

Wie er nog aan twijfelde dat de EU zoiets

Op het Noorderterras

Kruisende woorden 1029

In het Oak Ridge National Laboratory botsten onderzoekers per ongeluk op een makkelijke manier om CO2 om te zetten in ethanol. Veel moet nog verder onderzocht worden, maar het mag duidelijk zijn dat doorgedreven wetenschap weleens voor onvermoede oplossingen zou kunnen zorgen.

is als België in het kwadraat, gelieve naar de CETA-onderhandelingen te kijken.

Eigenlijk zijn ze opgeblazen, eigenlijk kan de Canadese president donderdag niet meer voor de ondertekening naar Europa komen, maar volgens “president” Tusk kan alles nog tot donderdag...

Verticaal 1. Keukenkruid 2. Inlijsting - Groene edelsteen 3. Niet doordachte 4. Vlaamse stad - Griekse halfgodin 5. Kleuterschool - Gezichtsbeharing Troef negen 6. Europese Centrale Bank - Engelse term en afkorting voor zoekmachine optimalisatie - Hindoeïstische god 7. Hoofdstad van het oude Egypte - Getal - Tegenwoordige tijd 8. Stoot - Vetzucht 9. West-Vlaamse gemeente Internetprotocol 10. Melkblauwe, bijna doorschijnende siersteen - Meisjesnaam 11. Egyptische zonnegod 12. Moraal De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1028 vindt u op blZ. 14

Begrafenis Stokoud was ze, dat zag je aan haar gegroefd gezicht. Ze steunde op een stok en schuifelde. Ik stond op, liep haar een eindje tegemoet en leidde haar naar mijn bank.

Pas toen ze even was gezeten, kon ze zeggen: “Bedankt, meneer. Ik wilde per se nog eens het terras zien waar ik vele jaren geleden mijn echtgenoot voor het eerst ontmoette.

Hij is al een hele tijd gestorven en hier voel ik hem precies terug bij mij.”

“Niet meteen zoveel praten”, zei ik. “Laat je ademhaling tot rust komen, daarna kan je vertellen waar je zin in hebt.”

Ze keek me aan met dankbare ogen. Toen ze tot rust was gekomen, stak ze van wal: “Volgende week op 1 november ga ik mijn man bezoeken op het kerkhof. De kinderen en de kleinkinderen wilden hem in een urne laten steken.

‘Dan kan je hem mee naar huis nemen’, zeiden ze. Maar dat wilde ik niet. Hij heeft een mooie plaats op het kerkhof. En het is leuker dat ik naar hem kan gaan. Tegenwoordig moet het precies allemaal rap rap gaan, dood en weg. In het begin zag ik naast hem een leeg graf. Dat wilde ik graag voor mij kopen.

Dan waren we, als ik kom te overlijden, weer samen. Maar om een of andere reden ging dat niet.”

Ze bleef een hele tijd voor zich uit kijken.

“Ik verveel jou toch niet?”, vroeg ze. “Bij de kleinkinderen en de achterkleinkinderen zijn er die mij gek vinden.”

“Helemaal fout”, zei ik. “Jij hebt overschot van gelijk. Voor de doden moeten we eerbied hebben.”

Ze legde haar hand op de mijne en kneep zachtjes.

“Ik heb de indruk dat het tegenwoordig allemaal zo vlug moet gaan. Het lijkt of ze sommige doden zo snel mogelijk willen vergeten. Vroeger was het anders, en het verdriet was echt.”

Ze pakte een zakdoekje uit haar tas en bette haar ogen. Daarna ging ze verder.

“Waar ik in mijn jeugd woonde, werd aan de deur van het huis van de overledene een houten kruis gezet. Aan de ingang spande de begrafenisondernemer zwarte doeken.”

“Dat kennen wij niet meer, zeker niet in

de stad”, zei ik.

“Vroeger konden we, in het dorp waar ik met mijn ouders woonde, aan het luiden van de kerkklokken horen of de overledene een man was of een vrouw.”

Ik trok mijn ogen wagenwijd open en vroeg: “Is dat echt waar?”

“Voor een man begon men met een zware klok, voor een vrouw met een lichte en het eindigde met het luiden van de twee klokken.

Was de overledene een kind dat zijn plechtige communie nog niet had gedaan, dan werd alleen de kleine klok geluid.”

“Een andere tijd met andere gewoonten”, mompelde ik.

Ze vertelde verder. “Tijdens het luiden werd, volgens de christelijke traditie, bij het lijk gebeden voor de zielenzaligheid van de overledene. Daar komt misschien het woord lijkbidder van.”

“Dat bidden vind ik heel mooi”, zei ik.

“Maar bidden bij een overledene heb ik als stadsmus nooit meegemaakt.”

“Er kwamen nog veel andere geplogenheden bij een uitvaart te pas. Die verschilden naargelang de streek waar men zich bevond.”

“Vertel!”, drong ik aan.

“Iedere dag dat de dode boven aarde lag, kwamen de buren samen, ofwel in de kerk ofwel in het sterfhuis, om te bidden en de overledene met wijwater te besprenkelen.”

“Bidden bij de dode is misschien vervangen door het rondsturen van doodsbrieven”, dacht ik. “Ik heb van jou veel geleerd over vroeger.”

Ze was niet te houden.

“De dag vóór de begrafenis werd het lijk gekist en van het sterfbed naar de beste kamer gebracht. Hier in Antwerpen werden de dode lichamen vervoerd met een lijkkoets, een corbillard. Een lijk werd steeds met de voeten naar de deur buiten gedragen.”

Het vertellen had haar moe gemaakt. Ze begon zwaar te ademen.

“Ik moet naar huis”, prevelde ze.

Omdat ik die dag zuiver toevallig met de auto naar het terras was gekomen, bracht ik haar naar huis. Gedurende het ritje deed ze niets anders dan mij danken.

TdW