't Pallieterke van 17 november 2016

72ste jaargang • nummer 46 • donderdag 17 november 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Zwarte Piet in de catacomben wit geverfd Zwarte Piet bestaat niet meer. Dit “voldongen feit” werd ons net voor het weekend onder de neus geschoven door een plukje journalisten dat er van uitging dat zijn doodvonnis was getekend in een Pietenpact. En het catacombenpact was ondertekend door progressief Vlaanderen: de onderwijsnetten, VRT en een partje van de VTM, de Gezinsbond, de kinderrechtencommissaris, een speelgoedketen, wat onvermijdelijke artiesten-BV’s, en het extreem linkse Kifkif.

Is Zwarte Piet nu een uiting van racisme of een verwijzing naar slavernij? Houd toch op, zeggen specialisten. Al enkele jaren lang koppelen fanatici zijn wat mysterieuze en complexe verschijning aan racisme. En dus moet die kapot, vanuit de vieze redenering dat de meerderheid zich maar moet “aanpassen aan de minderheid”.

In Nederland gaat het alle kanten op. In Amsterdam zijn tijdens de intocht zelfs geen traditionele Zwarte Pieten meer te zien. In steden als Rotterdam en Maastricht zijn er alleen nog roetveegpieten. Maar landelijk blijven de Zwarte Pieten wel de ruime meerderheid uitmaken. Extremisten willen twee opties wissen.

In Rotterdam werden vorig weekend zo’n 200 linkse demonstranten opgepakt.

Catacomben Dit soort onzin overvalt nu ook Vlaanderen.

Een klein gezelschap van gelijkgezinden verzamelde op geheime locaties om er een Pietenpact te sluiten. Het pact werd vorige week voorgesteld door voormalig VRT-journalist Wim Vanseveren, directeur van het Vlaams-Nederlans Huis deBuren dat “de schoonheid en wijsheid van de Lage Landen wil uitdragen”. Ah, zo?

Wat willen Vanseveren en zijn bondgenoten? “Wie het pact onderschrijft, engageert zich om Piet niet langer als de ondergeschikte knecht voor te stellen, met een egaal zwart gezicht, met kroeshaar en met dikke rode lippen”, omdat dit voor sommige bevolkingsgroepen en kinderen kwetsend overkomt en dus discriminerend en racistisch is. Daarom zouden we moeten overschakelen op ‘roetveegpieten’, ‘regenboogpieten’ of ongeschminkte pieten.

De manier waarop dit clubje ons iets door de strot wilde rammen, wekt eigenlijk meer weerzin op dan de Pietendiscussie zelf. Alles gebeurde in achterkamertjes, in volstrekte stilte. Alvast de N-VA-leden van de Raad van Bestuur van deze Vlaams-Nederlanse cultuurorganisatie verklaren dat ze voor voldongen

feiten werden geplaatst (zie verder). Het SintNicolaasgenootschap Vlaanderen werd overigens evenmin geraadpleegd. Vreemd.

Het clubje Wie behoort dan wel tot het selecte genootschap van samenzweerders? Vooreerst enkele programmamakers van de VRT-kinderprogramma’s en van VTM. Voorts de “toplui” van het Gemeenschapsonderwijs en het Katholiek Onderwijs, de twee grote onderwijsnetten.

Niet dat Raymonda Verdyck en Lieven Boeve de leraars of ouders hierover hebben geraadpleegd. Scholen worden wel verondersteld naar hun pijpen te dansen. Een methodiek die al werd toegepast in de hele onderwijsvernieuwing.

Wie denkt en beslist er voorts nog in onze naam? De kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen, een bediende met tijd te veel.

Ook een handvol artiesten (in dit geval: Bart Peeters, Hugo Matthysen en regisseur Stijn Coninx), de ideologisch verdwaalde Gezinsbond, een paar theaterclubs, het extreemlinkse KifKif en de directie van speelgoedketen Dreamland (onderdeel van de Colruyt-groep).

Het orkest Het elimineren van Zwarte Piet leek te gebeuren onder het oog van een zorgeloze pers. Volgens de zaterdagkranten leek alles beslist. “Vlaanderen schaft Zwarte Piet af… zowat alle (sic) organisaties hebben het Pietenpact ondertekend en Zwarte Piet houdt dus de facto op te bestaan”, loog Het Nieuwsblad.

Andere kranten waren evenmin kritisch.

Uiteindelijk was het Wouter Van Bellingen van het Minderhedenforum die Zwarte Piet kwam redden, al was dat niet zijn bedoeling.

Zijn vereniging, volgens sommigen jaarlijks goed voor 1,2 miljoen euro voor het onderhoud van de 17 personeelsleden, weigerde het Pietenpact te ondertekenen omdat het “niet ver genoeg” gaat. Zwarte Piet moet weg, want hij

is een knecht. Ook zijn kledij (pofbroek kindslaven) moet er aan geloven.

Quo vadis, N-VA? De politici reageerden voorzichtiger. Alleen Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz (Open VLD) stond achter het initiatief. “Diversiteit en inclusie zijn belangrijker dan ooit”, zegt hij. Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) hield zich wat op de vlakte, maar afstand nemen van de onzin, of enige kritiek op de onderwijsnetten, dat was voor brave Hilde een brug te ver.

Maar Piet De Zaeger, directeur van N-VA, viel uit naar “de Linkse Kerk” en plaatste op facebook een foto van een roetpiet naast een foto van geslachte schapen, alsof het plots over de islam gaat… In sommige N-VA-gemeenten zoals Sint-Niklaas was de échte Zwarte Piet op het feest. Vlaams minister van Inburgering en Gelijke Kansen Liesbeth Homans maakte zich in De Standaard kwaad op het Minderhedenforum (“geen ¬subsidies meer om deze Zwarte Piet-onzin uit te kramen”). Allemaal goed en wel, maar quo vadis, ook in deze, N-VA? Kan Zwarte Piet blijven, of niet?

Mijn zwarte gat Het kan alvast duidelijker. De zwarte comédienne Lies Lefever vindt het Pietenpact te gek om los te lopen. “Alle mensen die nog een échte Zwarte Piet over de vloer willen, bel mij gerust. Pietenpact, mijn zwarte gat nondedju!”, twitterde ze.

“Mogen er morgen nog kerkklokken luiden?”, vroeg Mia Doornaert in De Standaard.

“Een ‘inclusieve’ maatschappij is er toch geen die de meerderheid uitsluit? Hoeveel ‘populisten’ moeten er nog verkiezingen winnen voor onze culturele elite dat begrijpt?”

En het “domme volk” zelf, hoe reageerde dat? In Nederland is 80 procent tegen de verandering van de traditionele Zwarte Piet. Bij ons werd een petitie van het Vlaams Belang (www.zwartepietmoetblijven.be) door duizenden ondertekend. Initiatiefnemer Vlaams Belang spreekt klare taal: “Zwarte Piet is geen symbool van de slavernij, en is dat ook nooit geweest.” Daarnaast haalt een andere petitie (www.redzwartepiet.be) op woensdagochtend 16 november, dat is twee dagen na

registratie van het domein, al 12.000 ondertekenaars die vinden dat “Zwarte Piet zwart moet blijven van het roet in de schouw.” Zij zeggen “niet te willen meestappen in de polemiek die enkele minderheidsgroepen willen starten rond de persoon van deze kindervriend.” Als initiatiefnemer wordt een bezorgde vader vermeld.

We vinden geen banden tussen de domeinhouder en een partij. Op een poll van De Morgen verwerpt tot slot driekwart van de mensen (dinsdagavond) het Pietenpact.

Maandagavond was voor de initiatiefnemers het volksverzet blijkbaar groot genoeg om bij te sturen en “een afkoelingsperiode” in te lassen tot na 6 december. Maar hiermee is “de bedoeling niet begraven”, spartelt Wim Vanseveren tegen. Het verhaal is niet af.

Besluit Links is zich – weerloos opgejaagd door politiek correcte wijsneuzen – ook met deze historie op een fenomenale manier in de voet aan het schieten. Met dezelfde blindheid als dit gebeurt in Nederland. Sommigen zien dat wel in. Cultuurfilosoof Lieven De Cauter (KU Leuven) koppelt de Pietendiscussie aan “de migratie en de steeds snellere - misschien wel iets te snelle - globalisering”. Ook moraalfilosoof Patrick Loobuyck stelt dat immigratie zorgt voor een gevoel van ontheemding en voer is voor discussie.

En mooi is zijn definitie van identiteit: het “zich met elkaar verbonden voelen door taal, media en gedeelde ruimte, maar ook door een aantal gemeenschappelijke culturele referenties, feesten, tradities en gebruiken. Dit maakt dat Vlamingen zich thuis voelen in Vlaanderen.” De weldenkende elite wil haar wereldvreemde multiculti-agenda door de strot duwen en populistisch rechts profiteert hiervan, aldus Loobuyck.

Conservatieven vertellen de jongste tijd op veel plaatsen weer duidelijker hun verhaal. Met succes. Het Pietendebat verdient immers een ernstig debat. Zonder de belerende vingertjes van progressief Vlaanderen, en zonder de opgedrongen leefregels die in achterkamertjes bedisseld worden.

2

Actueel

17 november 2016

Rubens te kijk Eurostadion: de weg is nog lang en hobbelig Over de boeiende tentoonstelling “Voor God en Geld: Gouden Tijd van de Zuidelijke Nederlanden”, heeft u in deze kolommen al een recensie kunnen lezen. De tentoonstelling, georganiseerd met steun van Fernand Huts van Katoen Natie, loopt tot en met 1 januari 2017, te Gent, Provinciaal Cultuurcentrum Caermersklooster (ingang via de Lange Steenstraat).

Fernand Huts kwam enkele maanden geleden in het nieuws met zijn aankoop van een unieke pentekening van Pieter Paul Rubens. Huts vindt namelijk dat belangrijke Vlaamse kunst in Vlaanderen moet blijven en had 670.000 euro over om te beletten dat deze Rubenstekening naar een museum in het buitenland zou vertrekken.

Die tekening van Rubens is nu als een extraatje voor de bezoeker aan de tentoonstelling in Gent toegevoegd. Wie de tentoonstelling over de Gouden Tijd van de Zuidelijke Nederlanden nog niet bezocht heeft, mag niet lang meer dralen. De tentoonstelling is alle dagen (van dinsdag t/m zondag) te bezichtigen tussen 10 en 18 uur.

Op maandag gesloten.

Meer informatie vindt u op: KvC www.voor-god-en-geld.be

Eind oktober heeft de Vlaamse administratie het milieueffectrapport (MER) van Ghelamco voor de bouwplannen op Parking C uiteindelijk toch goedgekeurd. Dit was onzeker geworden nadat een maand voordien een negatief advies was uitgelekt vanuit het ministerie van Mobiliteit en Openbare Werken.

Daar had men, zeer terecht, grote vragen bij de stelling van Ghelamco dat de plannen voor het stadion “geen noemenswaardige mobiliteitseffecten” zouden hebben. “Het MER onderschat het aandeel bezoekers dat met de wagen komt en overschat het aandeel dat met het openbaar vervoer of de fiets komt,” aldus de administratie Mobiliteit van de Vlaamse overheid.

Eenzijdige verbintenis Na het onverwachte uitlekken van dit advies trok Ghelamco al zijn plannen in en diende korte tijd later een ‘geactualiseerd’ dossier in, waarin de statistieken en prognoses lichtjes werden aangepast. Ook werd aan het dossier een “eenzijdige verbintenis” toegevoegd van tien bladzijden, waarin grote baas Paul Gheysens van Ghelamco plechtig belooft dat zijn bedrijf een hele reeks maatregelen zal nemen om het gebruik van het openbaar vervoer en de fiets te stimuleren.

Met cijfers kan men alles bewijzen. Zelfs dat er amper een mobiliteitsprobleem zal zijn op de Noorderring wanneer daar naast het stadion en de grote beurzen ook het NEO-project (met een groot congrescentrum en 150 winkels) en Uplace (6.000 parkeerplaatsen) geconcentreerd zullen zijn.

Het onderdeel ‘mobiliteit’ maakt een derde uit van het kerndossier van Ghelamco. In eindeloze cijferreeksen, gespreid over 160 bladzijden, probeert Ghelamco te bewijzen dat de

situatie zowel op de Ring als het ‘onderliggend verkeersnetwerk’ beheersbaar zal blijven. Men gaat daarbij uit van een daling van het autogebruik en de veronderstelling dat slechts 65 procent van de bezoekers en tewerkgesteld personeel (4.800 man!) met de wagen zou komen, hetgeen een stuk lager ligt dan het Vlaamse gemiddelde.

Valse hypotheses Daarbij wordt vertrokken van de hypothese dat de geplande tramlijnen tussen Jette en Zaventem en tussen Willebroek en BrusselNoord reeds gerealiseerd zullen zijn wanneer het stadion in gebruik is, maar die plannen zijn nog niet definitief: ze moeten nog worden goedgekeurd door verscheidene beleidsniveaus en de onteigeningen moeten nog plaatsvinden. Het zal tot diep in de jaren 20 duren vooraleer die trams zullen rijden. Ook vergeet men te vertellen dat de grote werken aan de Brusselse Ring pas in 2019 zullen starten en vele jaren zullen duren, zodat de huidige dagelijkse fileproblemen tussen Zaventem en Groot-Bijgaarden slechts klein bier zullen zijn vergeleken met hetgeen ons te wachten staat.

Maar Ghelamco gaat het dus allemaal oplossen. De bedrijven die zich op Parking C zullen vestigen, zullen allemaal moeten meewerken aan een stimulusbeleid voor het openbaar vervoer en de fiets. Zo komen er 5.000 fietsstallingen, een herstellingsatelier voor fietsen, douchecabines voor personeel, een aanmoedigingsbeleid voor elektrisch fietsen en een hele reeks andere maatregelen om de inwoners uit de wijde omgeving op het fietszadel te hijsen.

Er komt zelfs een app waarmee personeelsleden bij mooi weer zullen aangemoedigd worden de wagen in de parking te laten staan en met een aangeboden fiets naar huis te rijden. Waarom denken we nu spontaan aan het mooie Vlaamse gezegde “veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven”?

Voordeel van de twijfel Na zoveel goede intenties van Ghelamco vond de Vlaamse administratie (het departement Leefmilieu van de Vlaamse overheid) het blijkbaar tijd om het MER-project van Ghelamco goed te keuren, al gebeurde dit met enig scepticisme: in zijn beslissing benadrukt het diensthoofd dat het menselijk gedrag onvoorspelbaar is, zelfs bij een doorgedreven mobiliteitsbeleid en ambitieuze verwachtingen van Ghelamco. Het project krijgt, na het nodige massagewerk in een achterkamer, van

de Vlaamse administratie het voordeel van de twijfel. Een meer assertieve houding van de Vlaamse ambtenaren was wenselijk geweest, maar was juridisch gezien moeilijk haalbaar: het is niet aan ambtenaren om politieke beslissingen te nemen.

Dat het allemaal zo ver is kunnen komen, is in de eerste plaats de fout van de vorige Vlaamse regering, die - uit schrik voor Koning Voetbal - niet de moed had om vlakaf te zeggen dat de (eenzijdige) Brusselse keuze voor Parking C regelrecht indruiste tegen de plannen die deze regering in 2011 zelf voor dit strategisch gebied had afgekondigd. De fout ligt hier in de eerste plaats bij Kris Peeters (toenmalig minister-president), Geert Bourgeois (minister van de Vlaamse Rand) en Philip Muyters (toenmalig minister van Ruimtelijke Ordening en Sport), die verzuimden op hun strepen te staan.

Kern van het probleem blijft Ghelamco en de stad Brussel hebben hiermee een eerste goedkeuring van de administratie op zak, maar het belang hiervan moet niet overschat worden. Hiermee wordt enkel erkend dat het dossier technisch gezien volledig is en dat met allerlei studies en prognoses geantwoord wordt op een reeks vragen en richtlijnen van de administratie.

De kern van het probleem blijft natuurlijk bestaan: in 2011 werd door de Vlaamse regering met kracht van wet vastgelegd dat Parking C een gemengde ontwikkeling moest krijgen, met maximaal 50.000 m² recreatie-oppervlakte en 20.000 m² kantooroppervlakte.

Toch wil men een stadion neerpoten van meer dan 350.000 m² en daarnaast een immens kantoorgebouw van bijna 200.000 m². Iedere belanghebbende kan in zo’n situatie bij de rechter de bouw- en de milieuvergunningen onderuithalen. Het wordt nog een lang en hobbelig parcours voor Ghelamco. BL

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Trumponomics

Uit de smalle beursstraat

Welk economisch beleid de Amerikaanse president-elect zal gaan voeren, blijft onduidelijk. Wellicht gaat het in de richting van een liberaal-protectionistische agenda. Enerzijds belastingverlagingen om de economie aan te zwengelen. Anderzijds beperkte handelsbarrières. Met daarbovenop een programma van overheidsinvesteringen. Dat zijn de drie pijlers van de Trumponomics.

zijn aantreden in 1981 verlaagde Ronald Reagan de belastingen; bedoeling was dat daardoor meer geld in de economie werd geïnvesteerd, dat er meer werd geconsumeerd zodat er meer jobs zouden bijkomen en zo meer belastinginkomsten konden worden geïnd. Lage taksen - Trump wil ze voor de bedrijven verlagen naar 15% - zullen bedrijven ook aanzetten meer te investeren in onderzoek en ontwikkeling. En innovatie is in de VS nodig, ondanks succesbedrijven als Apple, Google en Facebook.

Vraag is of de effecten van investeringen en belastingverlagingen niet geneutraliseerd worden door de protectionistische maatregelen die Trump wil treffen. Handelsbarrières vernietigen jobs. Punt. Volgens onderzoek zouden die in de VS leiden tot 658 miljard dollar minder aan export en 4 miljoen Amerikaanse werklozen extra. Tenzij… Tenzij Trump kiest voor een softe versie van protectionisme. Hij wil bijvoorbeeld dat de douanerechten op Europese producten met 10 procent verhogen. Dat hoeft geen ramp te zien. Die op Chinese producten zouden 35 procent de hoogte ingaan. Dat is wat anders, al moet toegegeven worden dat Europa ook al invoerheffingen aan dubbele percentagecijfers heeft voor Chinese producten.

De kans bestaat dat Trump zich zal richten op producten van lagere kwaliteit die anders aan dumpingprijzen op de Amerikaanse markt worden gegooid.

Een zacht liberaal-protectionistisch beleid met een sausje overheidsinvesteringen: dat zijn de Trumponomics dan. Probleem met de Trumponomics is dat we niet zeker zijn dat er ze zullen komen. En dat er geen handboek voor bestaat. In 1981 had Ronald Reagan maar de werken open te slaan van economen als Milton Friedman en Friedrich Hayek. Nu is het intellectueel tasten in het donker.

Angélique Vanderstraeten

Na de overwinningstoespraak van de Republikein Donald Trump als nieuwe president veerden de beurzen tegen alle verwachtingen in op. Dat farma-aandelen de hoogte in gingen, was nog normaal. Hillary Clinton had immers een strengere aanpak van de sector beloofd. Maar wat is de verklaring achter de gezondheid van de financiële markten nadat iemand werd verkozen die door meerdere economen als een economische ramp werd bestempeld?

Veel is te herleiden tot Trumps boodschap dat hij werk wil maken van grote openbare investeringsprogramma’s, onder andere de bouw en renovatie van snelwegen en bruggen. Er is sprake van 1.000 miljard dollar aan overheidsinvesteringen.

Dat moet de economie aanzwengelen en vooral veel arbeiders uit de ‘Rust Belt’ aan een job helpen. Het zijn die kiezers die Trump de overwinning hebben bezorgd. Het is geleden van Ronald Reagan dat zij nog voor de Republikeinen hebben gestemd. Waardoor de partij nu onder Trump opnieuw aansluiting vindt bij het laaggeschoolde electoraat. Alle economische studies tonen aan dat de VS inderdaad nood hebben aan infrastructuurwerken. Op bepaalde plaatsen is de kwaliteit van de wegen ondermaats.

Dit keynesiaans stimuleringsprogramma is het eerste onderdeel van de Trumponomics. Vraag is echter: in welke mate is het financierbaar? Want de VS kampen met een overheidsschuld van 100 procent van het bbp. Onder president Barack Obama is de schuld gestegen met 8.000 miljard dollar, tot 19.000 miljard dollar. Het overheidstekort bedraagt 3 procent van het bbp,

evenveel als in België. De Amerikaanse overheidsfinanciën verder in het rood duwen, dreigt een averechts effect te hebben.

De rente zal stijgen, zeker als het stimuleringsprogramma ook nog voor extra inflatie zorgt. Al zou dat laatste als smeermiddel van de economie geen slecht idee zijn.

Dat de Amerikaanse overheidsfinanciën niet fataal ontsporen kan door Trumponomics vermeden worden door een deel van de … Reaganomics over te nemen. Dat kan de tweede pijler van het economische beleid van Donald Trump worden. Bij

Actueel

17 november 2016

Trump en het identiteitsdebat in de VS

3

Briefje aan Wouter van Bellingen

In maart schreef ik in dit blad een bijdrage onder de titel “De opstand der onmachtigen”. Een reeks electorale gebeurtenissen leidde mij toen tot het besluit dat er zich iets vrij fundamenteel aan het afspelen was in de politiek van de westerse wereld.

De balorigheid van de kiezers leek op heel wat plaatsen zo opvallend, dat men kon vermoeden dat er zich een betekenisvol en algemeen fenomeen aan het aftekenen was.

Een spook waart door het Westen De electorale revoltes doen zich overal tegelijk voor. Ze nemen wel verschillende vormen aan (Sanders, Corbyn, Trump, Syriza, Podemos, Grillo, FN, Wilders, AfD, FPÖ, Corsicaanse, Schotse en Catalaanse nationalisten, eurokritische en populistische partijen in Centraal-Europa...), maar bestaan steeds in een duidelijke afwijzing van het bestaande politieke bestel. Ik weet dat het aanmatigend is om jezelf te citeren, maar ik ga het toch één keer doen. “Het lijkt wel alsof overal waar kiezers de kans krijgen om in opstand te komen, ze deze kans ook grijpen”, was toen mijn inschatting.

De Brexit en de verkiezing van Trump, enkele maanden later, hebben van dat vermoeden een feit gemaakt: er is een uitgebreide electorale volksopstand bezig in de westerse wereld. Politici, perscommentatoren en andere opiniemakers breken zich vandaag het hoofd over wat er nu in godsnaam aan de hand is met die onredelijke kiezer.

De analyse naar de oorzaken van de rebellie blijkt geen gemakkelijke opgave. Vaak eindigen de beschouwingen met een vage verwijzing naar het containerbegrip “globalisering” en het verzet van al degenen die daar dan het slachtoffer zouden van zijn. “Globalisering” functioneert in dat verband echter vaak als een codewoord voor wat men niet wil gezegd hebben: immigratie. Het vrij verkeer van personen zorgt voor een veel reëler ongenoegen dan het vrij verkeer van diensten en goederen.

En, hoewel men het vaak anders voorstelt, is het eerste helemaal niet onlosmakelijk verbonden met het tweede. Er is geen enkel noodzakelijk verband tussen vrijhandel en een massale immigratie van ongeschoolde paupers.

Immigratie als factor Bijna iedereen geeft nu toe dat de massale inwijking een doorslaggevende rol in de uitslag van het Brexit-referendum heeft gespeeld. Maar ook bij de opmars van Trump is dat zo.

De immigratie heeft tot voor kort geen bepalende rol gespeeld in de Amerikaanse politiek. Ze is ook nog niet zo catastrofaal in haar gevolgen als in Europa. Maar het thema speelt wel steeds meer. Het is geen toeval dat Trump pas na zijn uitspraken over het bouwen van een muur aan de grens met Mexico tot de kanshebbers voor de Republikeinse nominatie ging behoren. En wanneer hij stelde geen moslims meer binnen te zullen laten (weliswaar later afgezwakt) werd hij pas helemaal populair.

Het identitaire debat in de VS gaat trouwens dieper dan de recente immigratie. De verkiezing van een zwarte president blijkt de verhoudingen tussen blanken en zwarten niet te hebben verbeterd. Amerikaanse politici proberen steeds maar weer in te spelen op de gevoeligheden van zwarten en latino’s, maar niemand richt het woord tot de blanken. Die laatsten kijken lijdzaam toe terwijl minderheden die, hoewel ze het voorwerp zijn van veel sympathie en aandacht in de populaire cultuur en de voordelen genieten van verschillende vormen van positieve discriminatie, niet nalaten om intensief aan zelfbeklag en politieke agitatie te doen.

Heel wat blanken hebben het gevoel dat zij in de kou blijven staan. Meer zelfs, ze zijn het beu dat ze altijd met de vinger worden gewezen voor vermeend racisme, terwijl het oprukkende en veel frequentere antiblanke

racisme (zoals van “Black Lives Matter”) wordt geduld, of zelfs gelauwerd. Dit leidt tot opgekropt ongenoegen. Het is het soort stille boosheid die, omwille van de antiracistische kwezelmentaliteit van onze samenleving, zelfs niet met opiniepeilers wordt gedeeld, maar pas in het stemhokje wordt geuit. De “gordijnbonus”, noemt men dit in Nederland.

Het identiteitsdebat in de VS Bij de nederlaag van Romney tegen Obama in 2012 was de Republikeinse partij tot het besluit gekomen (in het zgn. “Autopsy Report”) dat de partij meer zwarte en latino kiezers moest verleiden, om ooit nog een kans te maken om de president te leveren.

In feite is net het omgekeerde gebeurd. De blanke kiezer heeft Trump tijdens de voorverkiezingen geplebisciteerd, tegen heel de partijtop in, en hem daarna tot president verkozen. Clinton en haar Democraten kregen de steun van nauwelijks meer dan een derde van de blanke kiezers.

Links heeft het moeilijk om de identitaire aspecten van de Trump-revolutie te erkennen. Björn Soenens, Paul Goossens in De Standaard (12/11) en vele anderen verwijzen graag naar de armoede in de VS als voedingsbodem voor opstandig stemgedrag. Nochtans zijn de 10 procent armsten in de VS nog steeds rijker dan de 10 procent armsten in de EU, volgens cijfers van de OESO. Het klopt wel dat de zwakste inkomens nauwelijks meeprofiteren van het Amerikaanse economische herstel, maar het zijn niet de allerarmsten die vooral op Trump hebben gestemd. Clinton haalde de meerderheid bij degenen die minder dan 30.000 dollar verdienen. Trump haalde het dan weer bij de grootverdieners.

De Amerikaanse conservatieven hebben nooit veel affiniteit gehad met het identiteitsdebat dat in Europa is op gang gekomen ten gevolge van de uit de hand gelopen immigratie. Men is er in de VS lang in geslaagd om, via assimilatiedruk en het Angelsaksische geloof in burgerschap als basis van een natie, een Amerikaanse identiteit te creëren en te behouden. Maar met steeds combatievere en grotere minderheden, komt die identiteit toenemend onder druk. Stijgende moslimimmigratie helpt alvast ook niet. Rechtse en conservatieve krachten in Amerika kunnen zich niet langer veroorloven dat debat te negeren. Trump heeft hen zelfs geleerd dat je behoorlijk ver kan gaan zonder afgestraft te worden. Misschien zal de politiek in de VS in dat opzicht voortaan iets meer op de Europese politiek gaan lijken.

Jurgen Ceder

Het belerende Europese vingertje

Zeur-Piet Mijnheer de volksopruier, De luidruchtige en eigengereide antiracistische lobby is erin geslaagd het sinds generaties vreedzame en leuke kinderfeest rond 6 december – dat van Sinterklaas dus – te verpesten en politiek te verzieken. Zwarte Piet was altijd de guitige en deugnieterij uithalende helper van Sinterklaas die als jonge en sterke knaap de loodzware zak vol kinderspeelgoed droeg en zijn oude baas een handje toestak bij het in de schouwen droppen van al dat lekkers en moois. Als men zich afvroeg waarom die Piet zo zwart zag, dan was het eenvoudige antwoord dat hij pikzwart zag van het roet in de schouwen. Hij was altijd mooi gekleed en had als zoveel echte zwarte mensen een krullenbol. Hij zag er nooit uit als een uitgehongerde en gehavende slaaf uit donkere koloniale tijden. Integendeel. Hij was altijd de onmisbare partner van Sinterklaas, zonder complexen en frustraties. Niemand nam er ooit aanstoot aan.

Het werd een volkse traditie zonder politiek en zonder ranzige bijbedoelingen. Nooit was de verschijning van Zwarte Piet aanleiding tot controverse, rassenhaat of discriminatie. Nooit!

Tot in Nederland enkele jaren geleden de beroepsagitatoren van het antiracisme dit kinderfeest aangrepen om er een politieke agenda in te stoppen en over de hoofden van de kinderen heen een grauwe hetze op te zetten. Uw fors gesubsidieerd ‘Minderhedenforum’ voelde zich in Vlaanderen dan ook de uitgelezen spreekbuis om de zaak ook hier bij ons mee te gaan opkloppen. De bangeriken in Vlaanderen die de bui stilaan zagen komen aanwaaien uit het noorden, gingen haastig wat verzinnen om elk zinnig en vervelend gesprek uit de weg te kunnen gaan en sloten dan maar een zogenaamd ‘Pietenpact’.

Het Gemeenschapsonderwijs, het Katholiek Onderwijs, de Gezinsbond, Vlaamse kindertelevisiezenders en kinderfilmproducenten, jeugdtheaters, Studio 100 en speelgoedketen Dreamland sloegen aldus de handen in elkaar om de klassieke Zwarte Piet voortaan te bannen en alleen nog blanke Pieten – jawel! – te dulden die vol roetvegen zouden staan en niet meer helemaal zwart zouden zien. Meer nog: voortaan zouden ook gele, groene en nog anders gekleurde Pieten Sinterklaas mogen vergezellen. Maar zwart… Ho maar! Verboden!

Gij gingt met uw Minderhedenclub dezer dagen nog een stap verder, want gij wilde dat fameuze pact niet tekenen ‘omdat het nog niet ver genoeg’ gaat. “Want”, zegt gij, “momenteel zijn we niet overtuigd dat de huidige ‘Piet’-figuur moet gehandhaafd worden.” Het moet nu toch niet gekker worden!

De burgemeester van Antwerpen, die traditioneel de stoomboot met Sinterklaas en zijn gevolg aan de kade van Antwerpen onthaalt, had dan ook overschot van gelijk toen hij zei dat heel dat ‘Pietenpact’ compleet overbodig is in Vlaanderen. Het ongeschreven akkoord van vorig jaar dat Zwarte Piet pikzwart – dus niet enkel wat roetvoegen – ziet van het roet als verklaring voor zijn ‘huidskleur’, vond hij meer dan goed. Dat is een respectvolle traditie, waarbij niemand zich gekarikaturiseerd voelt, zei hij. En: “Het is toch bovendien ook nog altijd kindvriendelijk, het blijft dus Zwarte Piet. Er is bijgevolg geen reden om daar nog terug over te beginnen.” En daar leek elke verstandige en welmenende Vlaming het mee eens te zijn.

Iedereen tevreden?!

De verzamelde antiracisten volhardden echter in de boosheid. De geliefde traditionele Zwarte Piet moet hangen. Het kinderfeest moet overschaduwd worden met iets wat het nooit heeft gehad: een politiek verhaal.

Wouter, gij en de uwen vergissen zich.

Wie gij allemaal vertegenwoordigt, is mij niet helemaal duidelijk. Maar dat het niet de meerderheid van de Vlamingen is, daar ben ik wel zeker van. Hoogstens gaat het om een luidruchtige kleine minderheid die teert op de centen van de grote meerderheid. Misschien moet dat maar eens in vraag gesteld worden. En de grote onderwijsnetten en de Gezinsbond, doen die dat ook na grondig overleg en met de goedkeuring van de meerderheid van hun basis? De vraag stellen, is haar beantwoorden.

Laat de overgrote meerderheid van Vlaanderen genieten van zijn tradities zonder de opgestoken vingertjes van de wereldverbeterende betweters. Stop met de opruiing van het volk en het politiek bezoedelen van een onschuldig kinderfeest. En als er toch iemand de racist komt uithangen, dan is er wetgeving genoeg om die ferm aan te pakken. Laat dat volstaan.

4

Dossier

17 november 2016

Presidentsverkiezingen (1) Om 2 uur was de race gelopen … in het voordeel van Clinton, dacht een analist van CNN. Rond 3.30 uur draaide de situatie, en toen ik om 5 uur een paar uur ging tukken, was The Donald aan de winnende hand.

Is dit (tweedelige) artikel geen mosterd na de maaltijd? Welnee; een leuk historisch verhaal blijft leuk. Ooit schreef en produceerde ik een tiendelige tv-reeks: SupermachtenGeschiedenis en Instellingen van de VS. De omroep vond het toen nog normaal dat eigen mensen de geschiedenis van onze Atlantische baas en verzekeraar grondig behandelden.

Tegenwoordig vertelt een correspondent in een straat in New York één minuut oppervlakkige clichés, en iets moeilijker krijg je alleen te zien in aangekochte programma’s. Mij viel in de verkiezingsstrijd vooral de gemeenplaats op dat dit een ongezien brutale campagne was met keiharde slagen onder de gordel.

Nonsens, in de VS werd nooit één middel geschuwd om het presidentschap binnen te rijven. Hier een paar smakelijke voorbeelden.

Dieven, moordenaars en pooiers In 1800 gaf het kiescollege (kiesmannen nog aangeduid door de parlementen van de Amerikaanse staten) evenveel stemmen aan Thomas Jefferson als Aaron Burr. Burr, die aanvankelijk alleen vicepresident wou worden, weigerde zich ten voordele van Jefferson terug te trekken. Negentien keer moest vervolgens The House of Representatives (de Kamer van Afgevaardigden) de knoop doorhakken en negentien keer kreeg iedere kandidaat evenveel stemmen. Ten slotte moedigde oppositieleider Alexander Hamilton zijn partijgenoten aan voor Jefferson te stemmen.

Die werd dus president en Burr moest een trapje lager staan. Burr bleef wrokken, daagde later Hamilton uit voor een duel en schoot hem dood. Er volgden wat processen, maar Burr deed zijn termijn als vicepresident uit. Het bleef een paar verkiezingen relatief rustig, tot in 1824 de vlam in de pan sloeg.

Inmiddels werden de kiesmannen van het kiescollege bijna overal met algemeen stemrecht (voor blanke mannen) aangeduid en de populaire ex-generaal Andy Jackson won. Hij had echter geen meerderheid in het kiescollege, waar drie andere kandidaten ook stemmen behaalden.

The House mocht weer eens kiezen en zijn voorzitter liet de op één na sterkste kandidaat, John Quincy Adams (zoon van de tweede president John Adams), verkiezen, die de voorzitter prompt beloonde met het ministerie van Buitenlandse Zaken. Vier jaar later was Jackson weer kandidaat en hij zette de eerste moderne organisatie op poten, met plaatselijke comités.

Vervolgens begon een campagne die Trump en Clinton tot beschaafde politici herleidt. Jackson beschuldigde de president dat hij een corrupte dief en een decadente pooier was die hoeren leverde aan de Russische keizer in de tijd dat Adams de ambassade in SintPetersburg leidde. Adams gebruikte overheidsgeld om te gokken in het Witte Huis (hij had … een biljart en een schaakstel gekocht).

Het antwoord liet niet op zich wachten. Jackson was een gewelddadige woesteling en de zoon van een hoer en een halfbloed en daarenboven een bigamist (er was wat twijfel over de echtscheiding van zijn vrouw in een vroeger huwelijk).

Jackson won. Bij zijn herverkiezing in 1828 ging het er ook vrolijk aan toe. Jackson en zijn tegenkandidaat waren prominente vrijmetselaars. Antivrijmetselaars richtten een partij op en beschuldigden Jackson dat hij een andere vrijmetselaar - die de geheimen van de loge wou onthullen - liet vermoorden. Die nieuwe en weldra verdwenen partij organiseerde wel als eerste een Nationale Conventie om een kandidaat voor het presidentschap aan te duiden.

Onder Jacksons opvolger, Martin van Buren, werd het wat rustiger. Dat was de laatste president die nog The Old Language (het Nederlands) kende. Zijn herverkiezing mislukte en de moderne verkiezingsslogans maakten hun intrede: “Van, Van, Van is a used-up man”.

Van Buren legde de duimen tegen ex-gene-

Nieuwe rage? Er zijn al jaren “horrorclowns” actief in ons land

raal Harrison, die zonder hoed of mantel op een koude en regenachtige dag zijn inauguratie bijwoonde en twee uur lang een rede in openlucht hield. Een maand later stierf hij aan een longontsteking.

Lincoln: geen problemen met slavernij Geleidelijk begon het vraagstuk van de slavernij het Amerikaanse politieke leven te beheersen. In de Senaat hield een senator een keiharde antislavernijtoespraak en een afgevaardigde takelde hem ter plaatse met een wandelstok zo toe dat men een tijd voor zijn leven vreesde.

In Kansas (een territorium in afwachting dat het staat werd) pleegden voor- en tegenstanders van slavernij op een paar jaar tijd 56 politieke moorden.

De gemoederen liepen zo hoog op dat bij de presidentsverkiezingen van 1860 het onvermijdelijke gebeurde: de volledige breuk.

De Republikeinen kwamen alleen op in het slavenvrije industriële Noorden. Ze werden geleid door twee fanatieke antislavernijpolitici, want hun kiezers vreesden de concurrentie van goedkope slavenarbeid.

Maar de partij koos liever de gematigde advocaat Abraham Lincoln als kandidaat, omdat hij de Unie belangrijker vond dan de slavernij. Hij had geen problemen met de zestien slavenstaten maar wilde alleen geen slavernij toestaan in de nieuwe territoria. De Democraten splitsten in een Noordelijke en een Zuidelijke partij, dus won Lincoln gemakkelijk de verkiezing; zij het alleen met de stemmen in het veel dichter bevolkte noorden.

In de vijf slavenstaten die zich niet afscheidden van de Unie won hij in 2 van de 996 provincies. Elf slavenstaten vormden de nieuwe Confederatie. In tien van de elf durfde niemand - zoals de wet vroeg - zijn naam voordragen. In de elfde kreeg hij 1 procent van de stemmen. Al bij al kreeg hij 40 procent van de kiezers achter zich. De burgeroorlog begon. In januari 1863 proclameerde Lincoln de afschaffing van de slavernij in de Confederatie (waar hij voorlopig niets te vertellen had) maar niet in de eigen slavenstaten.

Bij de verkiezingen van 1864 beloofde hij echter de slavernij over het hele grondgebied af te schaffen. Zijn Democratische tegenstander McClellan beschuldigde hem van onbekwaamheid bij de leiding van de oorlog. Dat argument was absoluut correct. Lincoln gaf veel te lang het opperbevel aan een indolente, weifelende en incompetente generaal die alleen maar excuses zocht. Die generaal was … McClellan. Lincoln haalde een fameuze truc uit zijn mouw. Hij gaf de soldaten verlof naar huis te gaan om voor hem te stemmen, en de president won gemakkelijk de verkiezingen; uiteraard alleen in het Noorden. Eerst dan vroeg hij de slavernij af te schaffen in de Uniestaten. Na de moord op Lincoln, werd hij opgevolgd door zijn vicepresident: de enige zuidelijke senator die de Unie steunde en een signaal van Lincoln naar de Confederatie. Andrew Johnson volgde na de overgave van het Zuiden de genereuze verzoeningspolitiek die Lincoln al had ontworpen.

Maar hij weigerde maatregelen te nemen om de bevrijde slaven effectief politieke rechten te geven of hen te beschermen tegen hun vroegere meesters. De Republikeinse partijbonzen vonden een middel om zijn herverkiezing te verhinderen. The House stelde hem in staat van beschuldiging (impeachment).

Vervolgens moest de Senaat over hem oordelen.

Er was één stem te weinig om hem af te zetten. Andy Johnson was wel de enige president in de Amerikaanse geschiedenis die later weer senator werd. Johnson deelt de twijfelachtige eer van een afzettingsprocedure met één andere president: Bill Clinton. Richard Nixon nam in 1974 ontslag vooraleer het tot een proces kwam. (slot toekomende week)

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Compromis…

In onze verslaggeving vorige week over de strijd voor de toekenning van de nieuwe namen van de vergaderzalen in het Paleis der Natie en het gloednieuwe Forumgebouw, vergaten we te vertellen hoe het verhaal afgelopen is. Zodus en bij deze… Op 21 september kwam er dan witte rook uit de schouw van het Bureau. België was voor de zoveelste keer gered onder de niet al te deskundige leiding van Kamervoorzitter Siegfried Bracke.

In het Paleis der Natie hebben we zodoende voortaan: Zaal 5: Andreas Vesalius, de Internationale zaal: Jacques Brel, de Europazaal: Pater Damiaan. In het nieuwe Forumgebouw wordt het dan: Desiderius Erasmus, René Magritte, Marguerite Yourcenar, Marie Popelin, Gerard Mercator en Gabrielle Petit. Ook de polyvalente zaal kreeg een naam: Toots Thielemans. Tja, een compromis…

Alleen blijven we het moeilijk hebben met de keuze voor Jacques Brel en de onwaarschijnlijke inschikkelijkheid ter zake van de N-VA. Is de jonge generatie flaminganten vergeten hoe het fenomeen - jawel! - Brel met het lied ‘Les Flamingants’ in 1977 in een schofferende politieke charge de flaminganten grof culpabiliseerde (Nazis durant les guerres…) en uitspuwde (Je vous emmerde…)? Gold het een Vlaming die alle Walen op één hoop met Degrelle had gegooid, dan had de PS haar veto gesteld. Zeker weten.

Et pour les Flamands…

In de marge van heel dat gedoe met oude en nieuwe vergaderzalen, kregen tevens enkele andere ‘diensten’ een nieuwe bestemming, bijvoorbeeld het postkantoor, maar ook het bijwijlen drukbezochte ‘klassiek restaurant’ van de Kamer.

Daarmee bedoelen we het chique restaurant, waar vooral parlementsleden en ministers met hun gasten rijkelijk komen tafelen.

Spiksplinternieuw is het en het is gevestigd in de nok van het helemaal gerenoveerde oude gebouw waar destijds het Belgisch Staatsblad werd gedrukt. En ook dat restaurant heeft men een naam gegeven: “Moniteur”. Jawel, van ‘Moniteur Belge’… Et pour les Flamands la même chose!

Trump-bashen Het stond in de sterren geschreven dat de politieke kaste aangeslagen en pathetisch zou komen reageren op de overwinning van Donald Trump, de president-elect van de Verenigde Staten. Maandenlang hadden zij zich verkneukeld in een overwinning van Hillary Clinton, die gesteund werd door de culturele bobo’s, de politieke elites, de politiek correcte vingertjesopstekers en media.

De traditionele partijen kwamen vorige donderdag in het parlementaire halfrond hun ‘bezorgdheden’ uitschreeuwen ten aanzien van die verkiezingen, want de gewone man had niet naar hun zin gestemd. Het groene ettertje Calvo zette de toon, door te zeggen dat wij moeten gaan zeggen tegen Trump dat klimaat, sociale rechtvaardigheid, men-

senrechten en wederzijds respect voor ons belangrijk zijn. En natuurlijk kreeg de eeuwig dwarse staatssecretaris voor Buitenlandse Handel ook een dikke sneer, omdat die al had verklaard dat Trump een goede handelspartner voor ons land zal zijn… “Dit momentum moet een moreel kompas worden en een stem geven aan al wie vandaag angstig is”, zei hij met een bijna-doodsreutel in de keel.

Ook de altijd even theatrale Patje Brillantine Dewael rochelde in dezelfde zin over het nieuw leven inblazen van de Europese droom. Ja, het bleek overduidelijk dat de democratische overwinning in Amerika door onze eigen zelfbenoemde democraten slecht verteerd werd.

Opvallende afwezigen in dit ‘debat’ waren de N-VA-Kamerleden. Zelfs Peter de Roover, die altijd zo graag zijn diepste zielenroerselen komt debiteren, zat erbij en keek ernaar. Tactisch was dat zeker goed gezien.

‘Times are changing!’

De vreemde eend in de bijt was – ook voorspelbaar – Filip Dewinter van het Vlaams Belang. Blij met de Amerikaanse verkiezingsuitslag mepte hij onze traditionele politieke elite tegen de oren met het verwijt dat de democratie hen alleen goed uitkomt wanneer zij de winnaars zijn. “Als het de tegenstanders zijn die verkiezingen winnen, dan zijn het allemaal dictators, fascisten en racisten”, zei hij.

Hij verwees daarbij naar Winston Churchill die ooit zei dat de fascisten van vandaag zich morgen zullen aandienen als de antifascisten, en dat dat nu aan het gebeuren is. Bovendien riep hij op goed te beseffen dat de tijden aan het veranderen zijn; hij verwees naar komende verkiezingen in Nederland, Oostenrijk en Frankrijk, waar de politieke elites van vandaag morgen in de minderheid zullen zijn.

Niemand gaf er op terug, want velen beseffen dat die scenario’s wel eens bewaarheid zouden kunnen worden.

Balk en splinter Er werd de jongste dagen flink wat geëmmerd over het niet zo erg democratische kiessysteem van de Amerikanen. Het volk kiest weliswaar, maar de stemmen gaan naar zogenaamde kiesmannen in de diverse staten, die dan uiteindelijk de president aanduiden. En ja, het kan dan zijn dat de ene kandidaat algemeen gezien meer stemmen haalt dan de andere, maar toch niet verkozen wordt. Maar goed, dat getrapte systeem geldt voor beide kandidaten. In het verleden heeft het zijn grilligheid al vaker getoond, ook als de Democraten de verkiezingen wonnen, maar dan kraaide er doorgaans geen haan naar. Heel die discussie deed bij VB-Kamerlid Barbara Pas een belletje rinkelen en ze stuurde dan ook een veelzeggende ‘tweet’ de wereld in: “Kritiek op Amerikaans kiessysteem? Maak het eerst correct in eigen land! Voor Vlaamse Kamerzetel gemiddeld 43.700 stemmen nodig, voor Waalse slechts 35.600!” Hallo, Vlaamse en Waalse democratische partijen?! Zouden we eerst niet even de balk uit het eigen oog halen en dan pas gaan mekkeren over de splinter in andermans oog?

Actueel

17 november 2016

De stoet der mislukten Dat er nog normaal begaafde mensen rondlopen die dagbladen lezen en naar het VTM-nieuws of VRT-journaal kijken. Dat er nog normaal begaafde mensen bestaan die politicoloogjes en opiniepeilers überhaupt serieus blijven nemen. Wat in de afgelopen maanden, in het kader van de Amerikaanse verkiezingen, werd opgevoerd is niet min.

De vierde onmacht, c.q. universiteit en media, presenteerde een orgie van wansmaak.

Het is tijd om die makelaars in drek bij het grof huisvuil te zetten.

Toen aan de Amerikaanse Ann Coulter, een rechts-conservatieve columniste, maanden geleden werd gevraagd wie van de Republikeinse kandidaten het Witte Huis zou kunnen halen, antwoordde zij: “Donald Trump.” De journaliste werd door het voltallige publiek in de televisiestudio uitgelachen. De tafelgenoten van Coulter konden evenmin hun lach onderdrukken.

Sinds de overwinning van Donald Trump wordt dit fragment opnieuw veelvuldig gedeeld via het internet. Bij het zien van Ann Coulter moet je al eens denken aan de toespraak van de voormalige UKIP-leider Nigel Farage in het EU-parlement, na het Brexit-referendum: “Jullie hebben lang gelachen, maar nu lachen jullie niet meer.” Clinton had gelijk toen ze sprak over ‘deplorables’. Er bestaan in de wereld inderdaad uiterst beklagenswaardige figuren. Wij geven enkele namen: Bart Kerremans, Amerikaspecialist en professor politieke wetenschappen aan de KU Leuven, die eerder al stelde dat het onmogelijk was voor Trump om de Republikeinse nominatie in de wacht te slepen, en die een dikke week geleden nog beweerde dat de achterstand van Trump te groot was om nog te kunnen zegevieren. Peter van Aelst, politicoloog aan de Universiteit Antwerpen, sloot zich aan bij deze analyses en zag Clinton al zegevieren.

Academici aan beide kanten van de Atlantische Oceaan hadden het toch wel berekend zeker: wiskundig was het on-mo-ge-lijk voor Trump om te winnen.

En dan was er de onvermijdelijke Bjorn Soenens. U weet wel, de Serge Simonart van dit decennium. Een man die beweerde dat Trump niet genoeg (gematigde) kiezers aan zich zou kunnen binden om ooit kandidaat-president te kunnen worden. Soenens doet tegenwoordig een tournee doorheen Vlaanderen waarin hij het opgedaagde publiek ‘onderwijst’ over Amerika. Je zal maar euro’s verspillen om zoiets te willen aanhoren. Maar goed, sadomasochisme is van alle tijden.

We zetten wat mediabronnen op een rij: The Washington Post (“Trump heeft quasi nul procent kans om presidentsverkiezingen te winnen”), CNN (“Kans dat Trump nominatie haalt is 1 procent”), Huffington Post (“98 procent kans dat Clinton wint”). Het hoeft niet te verbazen dat in Vlaanderen de media dezelfde geluiden lieten weerklinken, weken en weken aan een stuk.

We zouden het nog kunnen hebben over exambassadeur Howard Gutman, die op VTM,

nadat de uitslag bekend werd gemaakt, president-elect Trump ‘een zwijn’ noemde. Maar, aan zo’n deplorabel figuur maken wij geen woorden vuil. Het deuntje ‘A walk in the park’ spookt door ons hoofd en volstaat. Bij de VRT verliezen ze ondertussen zodanig de pedalen dat neurochirurgen in de uitzending worden opgevorderd om zich te buigen over het brein van Donald Trump. En dat Birgit van Mol bij VTM de running mate van Clinton niet herkende (“er komt nu een man een mededeling doen op het podium”), zullen we ook maar door de vingers zien.

Een mens mag voor journalisten de lat immers niet te hoog leggen. Het verschil tussen procenten en procentpunten blijft lastig voor de vierde onmacht. Dat de verschuiving van 49 kiesmannen in Pennsylvania en Florida in realiteit een numeriek verschil maakt van 98, gaat het bevattingsvermogen van het gros van het journaille al helemaal te boven. Wist u trouwens dat de oude, blanke man 50 procent van de bevolking uitmaakt, in de wondere wereld van de mislukten?

Afijn, even naar de grond van de zaak: alle zogenaamde kenners in media, politiek en aca-

De eerste plannen voor een pan-Europese defensiemacht lagen op tafel in het begin van de jaren vijftig. Europa was nog grotendeels aan het herstellen van de Tweede Wereldoorlog, maar er leefde een grote angst voor een invasie door de Sovjet-Unie.

Het idee dat West-Duitsland een eigen leger zou hebben, was in die periode nog te controversieel. Daarom ondertekenden de leiders van België, Nederland, Luxemburg, Duitsland, Italië en Frankrijk het plan van de Franse pre-

demische wereld zaten wéér eens fout. Als in: andermaal, nog een keer, nog eens, nogmaals, weeral. De stoet van mislukte specialisten was nog maar net recht gekrabbeld na de Brexitmokerslag, en hop, daar liggen ze opnieuw, languit tegen de grond.

Het meest droevige is echter dat uitgerekend zij die iedere maatschappelijke tendens te laat opmerken, dat uitgerekend zij, meteen na de verkiezingsuitslag weer werden opgevorderd om de maatschappelijke toestand – die ze daags voordien nog voor onmogelijk achtten – als ‘specialist’ te komen duiden. En maar verbaasd zijn dat de oplages van kranten dalen…

“Het was wel schrikken!”, aldus Peter van Aelst (Universiteit Antwerpen). Kan niemand die mensen tegen zichzelf in bescherming nemen? Ziet niemand binnen het incestueuze wereldje van de vierde onmacht in dat universiteit en media al jaren in een meelijwekkende vicieuze cirkel vastzitten? En maar rondzwieren met woordjes als ‘radicaal-rechts’, ‘extreemrechts’ en ‘populisme’, tralala. Als de journalisten en politicologen, die deel uitmaken van de stoet der mislukten, een minimum aan zelfrespect zouden hebben, dan namen zij per direct ontslag uit hun functie. Kunnen ze meteen op zoek naar een normale job. Dan leren zij misschien hoe de ‘gewone man’ eruit ziet. Een mens gaat hopen dat Marine Le Pen de verkiezingen wint in Frankrijk. Al was het maar om de stoet der mislukten nog eens collectief knockout te zien gaan.

L aurentien van Stede

Jaarlijks vloeien er vanuit alle mogelijke overheden miljoenen euro’s aan subsidies naar alle mogelijke organisaties, verenigingen, gezelschappen en clubjes. Het is een kluwen van geldstromen dat moeilijk in kaart te brengen is. Je moet al zowat alle overheidsbegrotingen ter hand nemen om er een beetje zicht op te krijgen. Die subsidies zijn niet zo onschuldig, want het resultaat van duidelijke politieke keuzes. Daarom is het merkwaardig dat een aantal organisaties nu al jaren aan de ruif zitten, ongeacht de coalitie die aan de macht is. Omgekeerd kloppen sommige verenigingen al jaren op hun kin.

Zo is het bijvoorbeeld hemeltergend dat een extremistische lobbygroep als het Minderhedenforum van Wouter Van Bellingen jaarlijks miljoenen binnenrijft, alleen maar om onder elke steen ‘racisme’ te ontwaren en daar de doorsnee Vlamingen voor te culpabiliseren.

Ondanks het feit dat de N-VA al jaren in de Vlaamse regering zit (en Liesbeth Homans zelfs de voogdijminister is), droogt die lucratieve geldstroom niet op. Het Minderhedenforum is exemplarisch voor tientallen gelijkaardige extreemlinkse clubjes. Omgekeerd krijgt het Vlaams Nationaal Zangfeest, een cultureel evenement met een grote traditie, jaarlijks bijgewoond door duizenden mensen, geen eurocent subsidie. Prominente N-VA’ers wonen het evenement trouw bij, maar slagen er blijkbaar niet in om er in de overheden waar zij het (mee) voor het zeggen hebben, centjes voor los te peuteren. Zoals de marxist Antonio Gramsci juist heeft opgemerkt, is de cultuurstrijd een cruciaal gegeven in de machtsverwerving (of het machtsbehoud) van een bepaalde politieke idee. Subsidies zijn een wezenlijk onderdeel van die culturele strijd, dat heeft de linkerzijde zeer goed begrepen.

Al de gesubsidieerde linkse clubjes werken dag in dag uit aan de verspreiding van hun maatschappijbeeld en aan de verkettering van de tegenstanders daarvan. Het is onbegrijpelijk dat de rechterzijde dat spelletje blijft meespelen.

Anke vander Meersch kreeg de volle laag in de kranten omdat zij naar aanleiding van het Pietenpact twitterde: “Elk nadeel heeft z’n voordeel. Eerste zwarte zwarte piet die z’n job kwijt is”, geïllustreerd met een zuur kijkende Obama en een triomfantelijke Trump.

Niemand is verplicht dat grappig te vinden, maar het is ook niet vulgair of hatelijk. Presidenten en ministers moeten tegen een grapje kunnen. Maar de kranten gingen tekeer alsof er een blanke met een truck op een menigte feestvierende zwarten was ingereden. Ze noemden de tweet “smakeloos”, “walgelijk” en “aangebrand”. Waarom dachten we bij dat laatste spontaan aan de halsbandmoorden van het ANC? En nu maar hopen dat Anke de medewerker die deze tweet heeft bedacht niet laat ontslaan…

De verkiezingsoverwinning van Donald Trump heeft ook in defensiekringen een schokgolf veroorzaakt. Europese leiders tonen zich bereid om meer in te zetten op “Europese defensie”. Deze week komen de Europese defensieministers in Brussel samen om verdere stappen te zetten op het gebied van samenwerking.

Europese defensiegemeenschap

Subsidies

Tweet

Europese defensie Het is niet de eerste keer dat dit ter sprake komt. In 1949 was er de oprichting van de West-Europese Unie, een militair samenwerkingsverband tussen West-Europese landen om elkaar bij te staan in tijden van agressie.

Maar de organisatie was geen Europees leger en heeft ook nooit een militaire inzet gehad.

De opkomende EU nam ook geleidelijk een aantal van haar taken over. In 2011 werd besloten die organisatie op te doeken.

5

mier Pleven. Men zou een pan-Europees leger oprichten met een gemeenschappelijk budget en bewapening, maar het zou ook nog nationale componenten bevatten.

Het verdrag trad echter nooit in werking omdat het Franse parlement het weigerde goed te keuren. Voor de gaullisten bedreigde het plan de Franse soevereiniteit, de communisten in het Franse parlement kregen dan weer orders uit Moskou om tegen te stemmen.

De EU maakt samenwerking en solidariteit alvast mogelijk. Het Verdrag van Lissabon dat de EU in 2007 een nieuwe adem zou geven, kent twee verdragsartikelen. Artikel 42 VEU belooft dat lidstaten al het mogelijke moeten doen om een andere lidstaat bij te staan die het slachtoffer is van agressie. Art. 222 VWEU garandeert dan weer solidariteit in tijden van rampen.

Het grote voordeel is dat deze normen de lidstaten van de EU binden, het nadeel is dat ze erg open zijn.

Belgisch prestige In het geval van een militaire ramp, bijvoorbeeld een invasie van Rusland in de Baltische staten, zal de Europese Unie alvast niet veel kunnen doen. Het enige wat de EU in dat geval kan doen, is geld geven aan militaire fabrieken voor spoedorders. In Oekraïne bewijst deze strategie deels haar vrucht. Maar wanneer het op enkele uren of dagen aankomt, is dergelijke actie slechts een druppel op een hete plaat. De EU heeft ook geen permanent militair hoofdkwartier. Dit is iets wat vooral GrootBrittannië altijd heeft tegengehouden omdat die de NAVO niet voor de voeten wilde lopen.

Nu het VK de EU zal verlaten, is het slechts een kwestie van tijd dat het hoofdkwartier er zal komen. Een andere evolutie die de Europese defensie nieuw leven zal inblazen, zijn de verklaringen van Trump. Toen hij in campagnemodus was, zei hij meermaals dat landen die niet de vereiste 2 procent van het bbp bijdragen aan defensie, niet meer zullen kunnen rekenen op Amerikaanse steun. Dit is al langer een punt van Amerikaanse kritiek. De minister van Defensie, Robert Gates, gaf al een waarschuwing tijdens zijn afscheidsspeech in juni 2011. Hij sneerde hierbij naar België door te zeggen dat er meer moet zijn dan het prestige om een hoofdkwartier te bezitten. De speech is integraal te lezen op het internet, al waren de Vlaamse kranten wellicht te braaf om dit te

publiceren. Toch had Robert Gartes een punt: voor België is de eer van de hoofdzetel en de bijkomende tewerkstelling veel belangrijker dan de inhoudelijke engagementen van het lidmaatschap.

Lege doos Soms lijkt de NAVO-garantie eerder een vloek dan een zegen; hoe meer landen er lid van zijn, hoe minder de leden willen bijdragen, want iedereen rekent op de ander om zich te verdedigen. Het is een zekere vorm van socialisme: hoe meer men werkt voor een collectief doel, hoe luier de individuele leden worden.

De tragiek van de Europese defensie is de onwil om landsverdediging serieus te nemen.

Er is de knowhow en er zijn de fabrieken, maar er is geen politieke bereidheid om voldoende aantallen te produceren. Het oprichten van nieuwe structuren en instellingen heeft enkel zin als er daaronder voldoende substantie is.

Anders creëert men een lege doos. Dan is er ook nog de vraag of dergelijke Europese samenwerking niet gaat stuklopen op een verschil in defensiecultuur of op nationale tewerkstelling. Vliegtuigbouwer Airbus is een mooi pan-Europese succesverhaal, maar de productie van tanks en schepen is nog strikt nationaal met de uitzondering van licenties.

Elk groot land heeft eigen producenten. Er zijn wel besparingen mogelijk, maar welk land zal zijn fabrieken willen opgeven? Jens Martens

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Zwartzakken

Als het niet zo potsierlijk was, hadden we er eens hartelijk om kunnen lachen.

Want als politiek een groot schouwspel met slechte acteurs is, dan is de Pietenrel een soort derderangstheater, opgevoerd door een zootje schertsfiguren.

En zeggen dat het échte racisme zich misschien wel in Brussel manifesteert – elk jaar opnieuw.

Die ene avond vindt er een debat plaats, georganiseerd in samenwerking met de Nederlandse Taalunie, over de plaats van Vondels taal in de wereld. Wat later staat een discussie over het wel en wee van de Brexit op de agenda. En natuurlijk ook heel veel cultuur, lezingen en opvoeringen allerhande. Welkom in het Vlaams-Nederlands Huis deBuren, een gemeenschappelijk initiatief van de Vlaamse en Nederlandse regering dat in 2004 gestalte kreeg. Het doel?

“Schoon en wijsheid van de Lage Landen” aan te bieden.

Mooi, niet? En verder: “deBuren biedt vanuit hartje Brussel een forum voor kunst, cultuur, samenleving en politiek voor de Lage Landen én Europa.” Gelegen in de Leopoldstraat achter de Munt (in betere tijden voor die “Lage Landen” had men het nog over de ‘Oranjestraat’) is het al meer dan een decennium een oord waar netjes binnen de lijntjes van de politieke correctheid wordt gekleurd. Soms tot op het ergerlijke af, maar goed, laten we dit maar als een zaak van geuren en kleuren beschouwen.

Vandalisme in de kerk In Hamont-Achel maakt de plaatselijke Deken Thieu Plessers zich behoorlijk ongerust.

Sinds de zomervakantie zijn in de decanale Sint-Laurentiuskerk een reeks vernielingen aangebracht en wandaden gepleegd die blijven aanhouden. “Er zijn al drie keer uitwerpselen in de biechtstoel aangetroffen”, reageert het bisdom Hasselt. “Sporen van brandstichting. Misboekjes die in de vorm van een hakenkruis de vloer ontsierden. Het orgel vernield en bladzijden uit het evangelieboek gescheurd.” Volgens Deken Plessers is dit respectloos gedrag. “Het is niet alleen vernielzucht, de dader(s) willen een signaal geven die tegen de waarden van een kerk ingaat.” Daarom vragen wij om camerabewaking. “De kerk is een open kerk, en dat moet het blijven.” Burgemeester Theo Schuurmans (CD&V) betreurt dat een kerk nood heeft aan permanente bewaking.

Frans Kustersherdenking Elk jaar in november komen Limburgers in Rekem samen om de dood van Frans Kusters te herdenken. Rik Brouns, voorzitter van het herdenkingscomité, sprak de menigte toe. “Frans Kusters was een overtuigde Vlaming en een jonge onderwijzer uit Rotem, die, wanneer de Eerste Wereldoorlog uitbreekt, wordt opgeroepen als brancardier bij de ambulancecolonne van dr. Albert de Moor van de 2de Legerdivisie.

In 1917 is Frans Kusters brancardier bij het 17de Linieregiment als hij terugkeert uit de eerste linie en door een kogel wordt getroffen. Men brengt hem over naar het militair hospitaal van Hoogstade, en hij overlijdt daar op 24 augustus 1917 aan zijn verwondingen. Zijn laatste woorden: “Mijn familie, mijn God, ik sterf voor

17 november 2016 Vlaanderen.” Hij wordt op 25 augustus 1917 onder een heldenhuldezerkje begraven op de Belgische militaire begraafplaats van Hoogstade. Tijdens de 13de IJzerbedevaart, op 21 augustus 1932, wordt zijn stoffelijk overschot bijgezet in de crypte van de IJzertoren.”

Na het zingen van het Limburgs volkslied gingen de aanwezigen naar de zaal voor een toespraak van Jürgen Constandt van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds. Ook hij eerde de nagedachtenis van Frans Kusters en overliep de inspanningen van het VNZ en vele anderen om Vlaanderen te geven waar het recht op heeft. Volgend jaar zal het 100 jaar geleden zijn dat Frans Kusters overleed.

Opgepast!

Wat ruist er door het struikgewas, wie vrijt er in de duinen, kan er wat daar vroeger was, wie durft er nu nog struinen? Deze dichterlijke vragenstelling om eventuele betrokkenen te verwittigen dat het Blankenbergs stadsbestuur samen met de strandreddingsdienst ervan droomt om in de toekomst de meest moderne middelen in te zetten op gebied van veil- en vuiligheid. Vast staat dat er, na de grote aanwinst van een jetscooter, ook een nieuw strandvoertuig komt en men denkt eraan zelfs drones in te schakelen. In de VS zijn die kleine wentelwieken in staat zichzelf op te blazen tot reddingsboeien, ze kunnen ook boeien droppen en... toezicht houden boven strand en duinen.

Beschavingsdrang De Nederlandse professor Olaf baron van Boetzelaer, die afwisselend in Den Haag en in Brugge woont, is niet alleen lid van het open bestuur van CD&V afdeling Brugge maar “uit-

Pietenpact En dan krijg je dit, een heus Pietenpact.

Want vergis u niet. Wouter van Bellingen slaagt er blijkbaar in het ridicule naar een hogere dimensie te tillen, maar de kern van heel die Pietenonzin ontstond daar in hartje Brussel. En zoals zo vaak het geval is in dit tijdsgewricht, volstaat het een dwaas idee te lanceren om een meute volgelingen mee te krijgen.

Maar wat opviel, althans dat lezen we in de reactie van voormalig VRT-gelaat Manuela van Werde (N-VA) en lid van de raad van bestuur van deBuren, zou dit ‘pact’ al een jaar in de maak zijn geweest. Als dit klopt, maakt dergelijke flauwekul dus deel uit van de structurele werking van deBuren, wat pas écht onrustwekkend is.

Les Noirauds Dit is een typisch Vlaamse discussie, maar misschien is Brussel zelf de plek waar het échte racisme zijn opwachting maakt.

Over enkele maanden zijn ze er weer Les Noirauds. Een clubje van zwart geschilderde lui, die Afrikaanse edelen moeten voorstellen, veelal van betere huizen, die zich tijdens de carnavalsperiode in het openbaar begeven om geld voor goede werken te verzamelen.

Het initiatief ontstond in 1875, het jaar waarin Leopold II zijn oog liet vallen op Centraal-Afrika. Dat hun vermomming hiermee in verband staat, wordt trouwens niet ontkend. Nu goed, de bedoeling was nobel: geld verzamelen om een kribbe van het failliet te redden. Al snel werd de gewoonte een traditie, in die mate dat ook Manneken Pis elke tweede weekend van maart zo’n kostuum van de ‘zwarten’ aantrekt. Met koninklijke steun zowaar. Ooit nam Filip aan hun openbare verschijningen deel. En vorig jaar Didier Reynders; de beelden gingen de wereld rond. Een minister van Buitenlandse Zaken die hieraan deelneemt, stel je voor!

Human Rights Watch sprak over - uiteraard - “racisme”.

Maar zie, Jozef de Witte, toenmalig directeur van het Interfederaal Gelijkekansencentrum (oef, het is eruit), nuanceerde. “Als we met de culturele bril van een land naar een ander land kijken, is er vaak verbazing of verontwaardiging”, verklaarde hij in De Morgen. “Dit is een vorm van verkleden.

De rijken maken zich onherkenbaar door zich te schminken, omdat ze gaan bedelen in hun eigen omgeving. Plots is alles racistisch. Je mag tegen deze traditie zijn, maar het heeft geen fluit met racisme te maken.

Latent of niet.” Hallo, Wouter VB?

KNIN.

vinder” van het Civilistisch Appel. Langs deze denktank ofte ideeënbus wordt gepleit voor een politieke Benelux binnen de Europese Unie en huldigt men het principe “plus est en vous” dat ieder individu het maximum uit zichzelf moet proberen te halen, niet om zichzelf te verrijken maar om de maatschappij beter te maken, een soort beschavingsdrang.

In een Civilistisch Manifest van 2000 nam de professor het reeds op tegen de individualisering, de crisis in de opvoeding en het onderwijs, het winst maken ten koste van alles. Hij legde de nadruk op onderlinge solidariteit met nood aan harder optreden tegen criminaliteit en druggebruik. Weinig nieuws onder de zon.

In Vlaanderen en Nederland samen zijn er slechts een twintigtal actieve leden. Voorzitter is Izegemnaar Luc Seynaeve, kleinzoon van Jules Declercq, die lid was van het Verdinaso van Joris van Severen met een gelijkaardig streven naar eenmaking van de 17 Provinciën, ooit Benelux met Frans-Vlaanderen. Dus ook met Wallonië, maar daar zijn er geen leden.

Windmolens Niet alleen in Duitsland begint de ‘Energiewende’ uit te draaien op een fiasco, ook in Nederland wordt de keerzijde van de klimaatmedaille stilaan zichtbaar. Duizenden windmolens die de voorbije decennia zijn opgericht, voornamelijk in de noordelijke provincies en in Zeeland, worden met sloop bedreigd.

De subsidies die werden toegekend aan al die molens waren immers beperkt in de tijd en voor een pak molens is die tijd voorbij. Een aantal worden opgeknapt en nog een vijftal jaar verder gefinancierd, maar voor de meeste windmolens geldt dat niet.

Dat betekent meteen ook dat ze niet meer rendabel zijn. Voor de sector is het verreweg het goedkoopst ze af te breken en eventueel door te verkopen (vooral Zuid-Afrika en enkele Zuid-Amerikaanse land zijn geïnteresseerd). Maar door de afbraak vallen meteen ook vele megawatt windenergie weg, en dreigt Nederland de gestelde klimaatdoelstellingen niet te halen.

De molens vervangen door nieuwe (en efficiënter) exemplaren is een mogelijke oplossing van het probleem, maar de overheid krijgt in toenemende mate... tegenwind van omwonenden en lokale besturen, want het draagvlak voor windmolens is er de jongste jaren bepaald niet groter op geworden.

Het lijkt er dus sterk op dat de overheid – door zo in te zetten op windenergie – zich al die jaren een rad voor de ogen heeft gedraaid.

Dag Zwarte Piet, dag Marc Trump “Er is in Vlaanderen geen probleem meer rond Zwarte Piet, maar het ‘Pietenpact’ rakelt de discussie weer op. Het is normaal dat de Vlamingen ook respect vragen voor hun tradities.” Dat zei Antwerps burgemeester Bart de Wever aan Radio 1 bij de aankomst van Sinterklaas in Antwerpen. Het hele gebeuren, waar meer dan 15.000 mensen, vooral kinderen, bij betrokken waren, wordt georganiseerd door Ketnet uit hetzelfde huis als Radio 1.

Het “Pietenpact” waarover Bart sprak, was de dag voor de aankomst van Sinterklaas in de Scheldestad, afgekondigd door het Gemeenschapsonderwijs, het Katholiek Onderwijs, de Gezinsbond, Vlaamse kindertelevisiezenders en -producenten, jeugdtheaters en een speelgoedketen. Het is een soort van nephandleiding die moet zorgen “voor een sinterklaasfeest zonder raciale stereotyperingen”. Daarbij is Piet niet langer zo zwart als een “neger” (uitdrukking van vroeger) of “als een hoge hoed” en wordt hij ook niet meer genoemd als de knecht van Sinterklaas.

Gedaan dus met liedjes als “Zijn knecht staat te lachen”, de “goedheiligman” en andere vertrouwde beelden. Sinterklaas is geen heilige meer (het kruis op zijn mijter was hem al langer ontnomen) en Zwarte Piet mag eigenlijk niet meer bestaan. Althans niet volgens Wouter van Bellingen, die voorzitter is van een soort Minderhedenforum. Dat forum (ook weer drie man en een paardenkop) is niet tevreden met een “veegpiet” (vegen opgelopen in de schoorsteen) of een regenboogpiet (waarschijnlijk een Piet uit Zuid-Afrika, de regenboognatie). De Wever vindt heel die flauwekul overbodig. “Dat probleem stelt zich

niet in Vlaanderen. Het was eigenlijk vorig jaar ook al opgelost met de “roetpiet”. Dat is een respectvolle traditie, niemand voelt zich gekarikaturiseerd. Het is toch ook nog altijd kindvriendelijk, het blijft Zwarte Piet.

Dus waarom daar terug over beginnen: het blijft mij een volkomen raadsel”, zei hij bij de aankomst van de Sint aan het Steen. En hij heeft gelijk. Moest de hele dwaze discussie niet opgezet zijn door enkele nitwits, die hun inspiratie halen bij de Ollanders, dan zou niemand er op gelet hebben, zeker niet de duizenden kinderen die nu werden gestoord in hun droom. En die van de voor hen onbegrijpelijke woordkramerij niet wakker liggen. Volgens ons sloeg de man die het volgende zei de nagel op de kop: “Vroeger was de Zwarte Piet niet helemaal zwart, want hij werd ingesmeerd met een verbrande kurken stop (gaf het uitzicht van een veegpiet, red.).

Nu is de schmink goedkoop en is het een kleintje om van een witte een zwarte te maken.” *********** Havenschepen Marc van Peel is altijd een “plezante” geweest. Zelfs na zijn nederlaag,

die hij opliep door het samengaan met P van “A”, kon er bij hem nog een kwinkslag af. Wij dachten dat stand-upper Michael van Peel een klad humor van hem had geërfd, maar Michael is niet de zoon van, maar een neef.

Hoe dan ook, Marc zou, moest hij ooit niet herkozen raken, gemakkelijk aan de kost kunnen komen als “komiek”. Zo was hij er als de kippen bij om, na de overwinning van Trump en de nederlaag van Clinton, een pruik en een Trump-pet op te zetten om aldus de wettelijk verkozen nieuwe president belachelijk te maken.

Denk nu niet dat zo’n pose verborgen blijft, ook niet in Amerika waar de meeste inwoners denken dat België een stad is. Herinner je moeder Reagan, de toenmalige presidentsvrouw die in de Amerikaanse kranten afgebeeld werd al “wandelend in de straten van Belgïe”. “Beledigingen aan het adres van Donald Trump van de clowneske Antwerpse havenschepen kosten Antwerpse Haven jobs en contracten”, liet Filip Dewinter al onmiddellijk weten. “Deze foto (van havenschepen Van Peel, alias Marc Trump) gaat via sociale media de wereld rond, en dat is op zijn zachtst gezegd geen goede reclame in de VS voor onze Antwerpse haven.”

En als Van Peel bij de komende economische missie in Texas rondtoert en hij loopt daar aanhangers van Trump, of de gevierde zelf, tegen het lijf, wat dan gezongen?

Pagadder

7

Onze naaste buren

17 november 2016

Geleidelijk terug naar normaal Neen, ik ontken het, want ik heb het nog eens grondig opgezocht. Nederland is NIET de 51ste staat van de Verenigde Staten.

Niet provinciaals denken Ja, ik weet dat de hotemetoten in de Vlaamse media (uiteraard met De Standaard op kop) doortrapten, maar vergeleken bij de waanzin in Nederland bleef het nog beperkt. Volgens een columnist waren er de laatste maanden helse toeren nodig om nog een vliegtuigticket te boeken voor de VS, want de journalistengilde nam bij wijze van spreken iedere heen- en terugvlucht in beslag. Dag na dag en vooral avond na avond werden we met reportages rond de oren geslagen over “het land , het volk en zijn leiders”; zij het dat Nederlandse journalisten toch minder van de VS hielden dan Martens indertijd van Congo.

Verscheidene avonden gaven de drie televisiezenders haast tegelijkertijd van jetje. Dat zegt twee dingen over de tv-hoernalisten. Presidentsverkiezingen passen bij het medium, want je kan alles leuk herleiden tot de goede tegen de slechte, en je moet je niet verdiepen in de ingewikkelde “checks and balances” van de Amerikaanse grondwet. Dat vergt wat kennis en de televisiekijker verveelt zich daar maar bij. Ten tweede is er het feit dat de VS schitterend en interessant zijn, een land waar je van geniet. Ik ben er zelf minstens tien jaar lang bijna ieder jaar geweest, met als argumenten: “We mogen niet provinciaals denken”, “de VS zijn een voorafspiegeling van onze toekomst”, “de Amerikaanse president bepaalt onze verdediging”,

Den Vaderlandt ghetrouwe

“de Amerikaanse verkiezingen zijn ook voor ons belangrijk”. En hop, daar ging ik weer om de deugd aan de nood te paren. Ik wil er vergif op innemen dat het journaille krek dezelfde argumenten heeft gebruikt.

De asielindustrie….

Maar geleidelijk komen de reisduiven naar huis en steken de normale problemen weer de kop op. Vorige week haalde een leuk berichtje het nieuws, over de asielprofiteursindustrie.

Eén van de belangrijkste bedrijven in de sector is Vluchtelingenwerk Nederland. Daar verdienen voltijds 600 gelukkigen een goed belegde boterham en ieder van hen heeft er natuurlijk belang bij dat de instroom onverminderd verdergaat. Het bedrijft krijgt zijn geld dankzij de gulle bijdragen van De Postcodeloterij (u vooral bekend door 1 tegen 100 op zondagavond bij NPO1), van donateurs en van het ministerie van Veiligheid en Justitie. Dat ministerie betaalt zijn eigen sabotage, want uiteraard is iedere vluchteling, echt of nep, zielig en verdient die juridische bijstand om te verhinderen dat ie terug moet naar het veilige land waar ie meestal vandaan komt. Naast de 600 beroeps zijn er ook nog 30.000 naïeve vrijwillige zielen die denken dat ze een goede daad stellen in de comités die in iedere gemeente bestaan.

… in actie Die vrijwilligers vervullen met gusto hun taken. Zij ontvangen de gelukszoekers in de asielcentra en begeleiden hen tij-

dens de asielprocedures, waarbij ze zich uiteraard graag zielige verhaaltjes op de mouw laten spelden. Maar ze hebben er nog een taakje bij. Ze profiteren van de onwetendheid van het asielprofitariaat om hen inburgeringscursussen Nederlandse taal aan te smeren. Dat is totaal niet hun taak, want er zijn in Nederland 162 aanbieders van taalcursussen gezien een paar jaar geleden de regering besliste dat Nederlands leren aan de markt mag overgelaten worden. Private taleninstituten, docenten Nederlands tweede taal, Regionale Opleidingscentra, enz. zijn woedend, want zij staan niet vanaf de eerste dag naast de asielzoeker.

De Telegraaf heeft een klein onderzoekje gevoerd naar die inburgeringsmarkt en kreeg van de minister van Sociale Zaken, Asscher, het lijstje van de tien grootste instellingen op dat gebied. Van één tot vijf staan daar filiaaltjes van Vluchtelingenwerk bij. De organisatie haalde vorig jaar een omzet van elf miljoen euro in die business en boekte 800.000 euro winst.

Een cursus van een jaar kost bij de dochterondernemingen van Vluchtelingenwerk 4.500 euro, of 12 euro per uur. De gelukszoekers lenen dat geld bij de overheid maar als ze binnen de drie jaar slagen in een gemakkelijk examentje scheldt de overheid de schuld vrij. Hetzelfde pakket wordt door privé-instellingen aangeboden voor 3.600 euro, maar dat weet de gelukszoeker meestal pas als het te laat is en het kan hem of haar weinig schelen, gezien de Nederlandse belastingbetaler toch de factuur betaalt.

Willem de Prater

Nederlandse gasten op de bon De Gentse (anti)parkeerobsessie begint rare vormen aan te nemen. Tijdens de VlaamsNederlandse top op het stadhuis stonden een aantal limousines van genodigden op een rij onder de stadshal geparkeerd. Terwijl binnen een historisch akkoord werd ondertekend, dat de havens van Gent, Vlissingen en Terneuzen omvormt tot één grote grensoverschrijdende industriehaven, hielden op Twitter een aantal mensen zich bezig met de prangende vraag of die vips wel toelating hadden daar te staan en of ze wel de boete zouden krijgen die ze verdienden.

Onze ijverige groene schepen van Mobiliteit meldde in hoogsteigen persoon, via Twitter, de overtreding aan politie en burgemeester. De zaak werd tot op het bot uitgespit en de volgende dag al meldde onze burgemeester: “Voor alle duidelijkheid: de auto’s die gisteren onder de Gentse Stadshal stonden, stonden in overtreding en zijn allemaal geverbaliseerd”.

Ons Gents hart doet pijn!

Welke indruk krijgen die mensen over Gent?

Kom eens een verdrag tekenen, zo belangrijk voor de welvaart van haven en stad, en dan vind je bij het buitenkomen een ferme boete onder je ruitenwisser…! Zo ontvangt Gent tegenwoordig hoge gasten. Blijkbaar was er aan het stadhuis enkel plaats voorbehouden voor de ministers, alle anderen moesten hun plan trekken. Sommigen hadden er dan maar niets beters op gevonden dan hun voertuig onder de schaapsstal te zetten. Heren schepenen: een Vlaams-Nederlandse top verdiende echt beter dan deze parkeervaudeville!

Magistraten houden hun privéparking Onze stadsbestuurders hebben al lang hun oog laten vallen op het Koophandelsplein aan het einde van de Veldstraat. Zij willen graag de parking voor het oud gerechtshof omvor-

men tot een openbaar park. Waar nu het standbeeld van Hippolyte Metdepenningen neerkijkt op geparkeerde wagens moet gras komen en graag ook een kiosk en een speeltuin. Maar dat is zonder de koppigheid van de magistraten gerekend. Zij weigeren al jaren de grond af te staan tot grote ergernis van groene schepen Watteeuw. Volgens de schepen is er 150 meter verder een ondergrondse parking en is parkeerplaats aan het gerechtshof dus overbodig. Die ondergrondse parking is uiteraard betalend en ook dikwijls volzet, maar dat zegt hij er niet bij.

Op de eerste versie van het circulatieplan was het hele Koophandelsplein ingekleurd als voetgangerszone. Het leek er even op dat het stadsbestuur haar slag ging thuishalen gewoon door de toegang tot de privéparking van de magistraten onmogelijk te maken.

Het circulatieplan werd verfijnd en kijk: er blijft toch één toegang tot de parking op het Koophandelsplein open. Alle plannen voor een nieuw stadspark verdwijnen weer in de koelkast. Er zijn van die “machten” waar zelfs een stadsbestuur niet tegenop kan.

Maar dokters en patiënten moeten parkeergeld betalen Minder geluk hebben de dokters van een huisartsenwachtpost aan de Baudelokaai. Het

Baudelopark wordt er doorgetrokken tot aan het water, de straat wordt opgebroken en een honderdtal parkeerplaatsen verdwijnen. De overblijvende plaatsen liggen in de duurste parkeerzone waar niet langer dan drie uur mag worden geparkeerd.

“Waar moeten wij en onze patiënten nog staan?”, vroegen de dokters aan onze schepen, “kunnen wij niet enkele voorbehouden parkeerplaatsen krijgen?” Neen, was het duidelijke antwoord, patiënten moeten maar geld

Een Waalse fiscale amnestie De Waalse regering profileert zich graag als overtuigd links, maar nu is ze blijkbaar van plan - naar federaal voorbeeld - een fiscale regularisatie voor fraudeurs toe te laten. De economische werkelijkheid haalt minister-president Paul Magnette (PS) in.

Het is nog niet beslist, maar de Waalse regering plant een volgen. Over de verschillende staatshervormingen valt weinig fiscale regularisatie of amnestie voor Walen die hun succesgoeds te zeggen, maar ze hebben wel geleid tot een toenesierechten niet hebben aangegeven. Het zou de eerste fiscale mende fiscale concurrentie tussen de regio’s, tenminste in de amnestie zijn die de centrumlinkse PS-cdH-regering doorvoert. belastingen die hun exclusieve bevoegdheid zijn. En daar valOp de linkerflank voortdurend lastiggevallen door de PTB heeft len onder andere de registratierechten en de successierechde regering onder leiding van Paul Magnette (PS) zich altijd ten onder. Die zijn hier nog altijd zeer hoog in vergelijking met verzet tegen vormen van fiscale amnestie waarbij fraudeurs andere landen. Maar de Vlaamse regeringen hebben er in het of belastingontduikers hun geld in het reguliere circuit willen verleden een zaak van gemaakt om die fiscale druk geleidebrengen mits het betalen van een boete. Voor links is zo’n opelijk te verlagen. De andere regio’s konden niets anders doen ratie moreel verwerpelijk. Magnette zei, naar aanleiding van dan volgen. Want anders zouden er mensen zijn die bijvoorrecente fiscale regularisaties door andere overheden, er echter beeld in het geval van grote verschillen in successiebelasting niet bij dat de PS meerdere keren een fiscale amnestie-operaaan het einde van hun leven nog vlug naar een andere regio tie heeft doorgevoerd in de paarse regeringen-Verhofstadt. De verhuizen. Wat aantoont dat fiscale concurrentie aan te bevereden was toen dat de staatskas met zogenaamde eenmalige len is. Het leidt tot een race naar beneden en een lagere fismaatregelen werd gespijsd om zo de indruk te wekken dat de cale druk is altijd goed voor de bevolking.

Met de fiscale amnestie is het niet anders. De federale regebegroting in orde was. ring-Michel heeft zo’n algemene fiscale regularisatie toegeHet moet gezegd, nu is de fiscale amnestie voor mensen staan. Daarbij worden de zwarte inkomsten die in het normale die successierechten hebben ontdoken van een iets andere economische circuit terechtkomen niet specifiek gedefinieerd. aard. Wallonië kan eigenlijk niet anders dan de overige regio’s

in de meter steken (10 euro voor drie uur) en de dokters?

Die kunnen toch terecht onder de Vrijdagmarkt, zoals iedereen. Dat wordt dus een wandeling van zeshonderd meter op alle uren van de dag en nacht door een donker en vrij berucht parkje naar de wagen in een parking waar een dag parkeren zesentwintig euro kost.

Die huisartsenwachtpost zal vermoedelijk het (anti)parkeerplan niet lang overleven…

Mathildis

Li bia bouquet Het kan gaan om ontdoken personenbelasting, het kan ook gaan om roerende voorheffing die niet betaald is, het kan gaan om de opbrengst van vroegere effecten aan toonder waarvan de oorsprong onbekend was bij de fiscus.

De Waalse fiscale regularisatie is van een andere orde. Het gaat enkel om de ontdoken successierechten. Bovendien zal de operatie beperkt zijn in de tijd. Het is dus een softe versie van fiscale amnestie. Al laat de Waalse regering een opening naar andere belastingen. Die zouden eventueel op termijn ook in de operatie worden meegenomen. Als dat gebeurt, heeft de economische realiteit de linkse Waalse regering ingehaald.

De PTB zal fulmineren tegen Paul Magnette omdat hij fiscale fraudeurs amnestie geeft, ook al moeten ze een boete betalen op het gerepatrieerde geld. Maar de Waalse minister-president kan niet anders. Niet alleen omwille van de fiscale concurrentie en de amnestiemaatregelen in de andere regio’s. Ook omdat het een manier is om de armlastige Waalse overheidsfinanciën uit het rood te halen. Wallonië haalt voor het einde van het decennium wellicht geen begrotingsevenwicht. Maar om de publieke financiën niet volledig ten onder te laten gaan, zijn opbrengsten uit boetes via operaties als fiscale amnestie Picard blijkbaar wel nodig.

8

De wereld rond

17 november 2016

Diplomatieke valies

Het watermerk van Trump Enkel waaghalzen zouden geld durven verwedden op de vraag hoe het Amerikaanse buitenlandse beleid er onder Donald Trump zal uitzien. Er was de campagne, de straffe oneliners en weldra het – hopelijk – bezadigd bestuur. De retoriek berust op principes die wel degelijk in beleidsdaden gegoten kunnen worden. Hoe zichtbaar Trumps stempel zal en vooral kan worden, is een even open als intrigerende vraag.

Velen klampen zich vast aan de sussende woorden van Gideon Rachman, hoofd buitenland van de Financial Times.

Enkele maanden geleden, op een moment dat Trump nog enkele fratsen veil had, legde hij de link tussen de miljardair en Ronald Reagan. Ook toen de voormalige acteur destijds zijn intrek nam in het Witte Huis werd door de goegemeente het ergste gevreesd. Uiteindelijk liep het allemaal los. Meer nog: ‘the great communicator’ groeide uit tot één van de belangrijkste presidenten uit de geschiedenis. Het is een vaststelling die vriend en vijand, zij het schoorvoetend, onderschrijft.

Maar terug naar Trump.

Onafwendbare onzekerheid Er is het gewicht van de functie, zoals dat dan heet. Beperkingen inherent aan het mandaat, die ervoor zorgen dat principes na hun confrontatie met de realiteit in een pragmatische richting afgebogen worden. Elke president wordt met deze wetmatigheid geconfronteerd, maar die wetenschap verschaft nog geen zekerheid over de manier waarop het buitenlandse beleid de komende jaren ingekleurd zal worden.

“De essentie van Trumps buitenlandse politiek is haar onvoorspelbaarheid”, vatte Jeremy Saphiro, onderzoeksdirecteur van de European Council on Foreign Relations, de situatie samen. En onmiddellijk na die vaststelling kwam hij met een grappige noot voor de dag: “Geloof niemand die je voorspelt hoe dit beleid eruit zal zien, ook al is die persoon Donald Trump zelf.” Hoe ondraaglijk dit voor sommigen ook mag zijn, met deze vaststelling zullen we het nog een tijdje moeten doen. Een onafwendbare onzekerheid, zeg maar. En laten we als Europeanen eerlijk met onszelf blijven: tot op zekere hoogte is dat onze eigen schuld. Traditioneel houden in de aanloop naar een Amerikaanse presidentsverkiezing ver-

schillende Europese landen contact met zowel Democratische als Republikeinse kandidaten. Men loopt rond in beide kampen en door het uitsteken van de voelsprieten tracht men op het latere beleid te anticiperen. Deze keer liep het anders. Men liet de entourage van Trump resoluut links liggen. Het is een terughoudendheid die vandaag zuur opbreekt.

Bureaucratisch tegengewicht Zorgt ‘de administratie’ voor een tegengewicht? Trumps zegetocht is uniek. Zijn mars naar het Witte Huis was er één van een Einzelgänger, met heel wat eigen middelen, maar vooral zonder het gebruikelijke draagvlak van de eigen partij.

Precies hierdoor kan en zal hij minder gebruik kunnen (en willen) maken van de beschikbare pool van adviseurs. Met een zwakker team zal het gewicht van de administratie bestaande uit beroepsambtenaren en deskundigen toenemen. Althans, zo wordt voorspeld.

Volgens een onderzoek van Elizabeth Saunders, verbonden aan de George Washington University, is het effect van die ambtenarij op het beleid in het verleden altijd al een realiteit geweest. Geslepen ambtenaren beschikken zelfs de facto over een vetorecht. Ze kunnen ontradend werken, de dingen vertragen en indien nodig ook lekken. Een president die zich tegen de eigen administratie keert, zo analyseert ze, betaalt daar vaak een cash voor in de peilingen. Maar er zijn ook andere vaststellingen. De overtuiging van presidenten wordt gevormd voor de verkiezingen en wijzigt nauwelijks eens ze in functie zijn. En steeds is er die persoonlijke stempel, bij de ene al wat meer dan bij de andere. En om de bevreesde tegenstanders helemaal ongerust te maken: oudere presidenten vertonen sneller de neiging op het militaire apparaat beroep te doen. Slik.

Spiegel voorhouden Bepaalde uitspraken en stellingen van Trump waar we de voorbije week mee om de oren werden geslagen, worden uit hun context gerukt. En dan hebben we het niet over de manier of het moment waarop ze wereldkundig werden gemaakt.

Wel doelen we op de bredere context van het internationale schaakbord. Als de ‘elected president,’ zoals zijn exacte titel luidt, erop wijst dat Europa meer voor de eigen defensie zal moeten instaan, breekt het angstzweet uit. Het lijkt wel of Moskou net een vrijgeleide heeft gekregen om met zijn pantservoertuigen over de Grote Markt van Riga te rijden. In werkelijkheid is deze kritiek een grijsgedraaide plaat. Vrijwel geen enkel NAVO-land haalt de opgelegde tweeprocentnorm voor defensie. De VS zijn goed voor 60 procent van de NAVO-begroting, en hun aandeel zit al jaren in de lift. Operationeel gesproken beschikken de meeste Europese landen over niet meer dan een schimmenleger, en door een gebrek aan investeringen zet de regressie zich onverminderd verder. Die wanverhouding kan niet eeuwig blijven duren. En voor die vaststelling is heus geen Trump nodig.

Ander voorbeeld: men vreest dat Donald Trump de zogenaamde ‘kanteling’ naar het Oosten gaat afbouwen. Het verhaal is gekend: door de nieuwe economische en geopolitieke verhoudingen, vooral de opmars van China, is het zwaartepunt van de Amerikaanse aandacht van Europa naar het Verre Oosten gaan verschuiven. Die beweging was het handelsmerk van Obama. De spijtige realiteit is dat deze ‘kanteling’ morsdood is. Voor vele Aziatische landen is China aantrekkelijker en betrouwbaarder als partner dan de VS. Wil Trump een andere relatie met het Verre Oosten? Dan is zijn vertrekpunt een soort politiek lijk, geen succesvol beleid. En natuurlijk is hij tegen het TTIP, het trans-Atlantisch verdrag. Net als de uitgesproken Europese linkerzijde, trouwens. Was het niet De Gucht, het orakel uit Berlare, die het TTIP als “morsdood” omschreef. Op dat punt kan Trump zijn handen in onschuld wassen.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Een onverdachte Trumpkiezer Asra Nomani is een islamitische immigrante in de VS, een voormalige verslaggeefster van de Wall Street Journal en een medestichtster van de Muslim Reform Movement. Ze is al heel haar leven een “liberal” geweest, een progressieve linkse dus. Maar nu is ze er op CNN en in The Washington Post openlijk voor uitgekomen dat ze voor Trump heeft gestemd. Haar belangrijkste motief was “de zeer reële en ernstige dreiging die uitgaat van islamitische extremisten”.

Zij bevestigt vanuit een onverdachte bron wat wij al lang schrijven en wat vele mensen intuïtief aanvoelen: dat men in naam van de politieke correctheid de confrontatie met de extremistische islam niet wil of durft aangaan. Elke kritische stem over “vluchtelingen” of islamitische extremisten wordt volgens Asra Nomani overschreeuwd door beschuldigingen van “vooroordelen en bekrompenheid, racisme en islamofobie”. Iedere discussie daarover wordt in de kiem gesmoord. Sindsdien wordt Asra Nomani bestookt met scheldpartijen, bedreigingen en haatberichten op de sociale media.

De “liberals” in de VS zijn net zoals de linksen hier wel verdraagzaam voor criminele illegalen, terroristen en Somalische, Arabische of Afghaanse pedofielen en verkrachters. Maar tegenover critici en dissidenten die hun dogma’s in twijfel trekken, gedragen ze zich als echte stalinisten. Of echte ayatollahs.

Vervalste verkiezingen Al sinds enkele decennia zijn de media in Europa, op enkele enclaves na, volledig geannexeerd door links. Het is dan logisch dat de media bij elke Amerikaanse presidentsverkiezing de Democratische, dus linkse, kandidaat steunen en dat zij spuwen op de Republikeinse. In de VS zelf is dat minder extreem.

Daar hebben de linksen, de “liberals” in het jargon, geen echt monopolie, maar toch een onevenredig en ondemocratisch overwicht.

Zoiets als luchtoverwicht in oorlogstijd. In dat opzicht had Trump gelijk: de verkiezingen in de VS waren vervalst door de massale haatcampagne van de media tegen Trump. Net zoals alle verkiezingen in Europa de voorbije twintig jaar vervalst zijn door het linkse overwicht in de media. Maar anders dan in Europa heeft “rechts” in de VS ondanks die vervalsingen toch gewonnen, tegen de permanente desinformatie en indoctrinatie in. In Europa zijn de rechtse partijen al heel gelukkig als hun grondtroepen – de gewone kiezers – kunnen standhouden

tegen het permanente mediabombardement en als de rechtse oppositie sterker uit de stembusslag tevoorschijn komt. Maar in de VS was de overwinning van Trump veel ingrijpender: de oppositie werd niet versterkt, ze kwam aan de macht. Dat is in Europa nog nooit gebeurd, behalve één keer, in Italië, onder Berlusconi, die zelf een groot commercieel televisiebedrijf had en de linkse mediabombardementen niet hulpeloos moest ondergaan.

Een cultuur van wreedheid Volgens de politiek correcte propaganda willen de meeste moslims vreedzaam met ons samenleven en is er slechts een kleine minderheid die terrorisme ondersteunt. Uit peilingen in de Arabische landen bleek nochtans dat tussen 15 procent en 46 procent van ondervraagden zelfs zelfmoordaanslagen tegen burgers goedkeurde. Niet zo’n “kleine minderheden” dus. Tunesië was de enige uitzondering met 5 procent.

Maar we willen het nu niet over aantallen hebben. Hoe zit het met het eerste deel van die bewering? Willen de “gewone” moslims vreedzaam met ons samenleven? Nee, natuurlijk niet. Als men alleen officiële terreurdaden meetelt, dan kan men die fictie misschien nog overeind houden. Maar als men het volledige plaatje van gewelddaden bekijkt, dan ziet men dat er ook los van het terrorisme geen sprake is van vreedzaam samenleven. In alle Europese landen plegen moslims naar verhouding veel meer misdaden dan andere mensen. De linksen weten dat verduiveld goed. Juist daarom hebben ze allerlei censuurmaatregelen ingevoerd om de religie en de etniciteit van misdadigers voor het grote publiek verborgen te houden. Als het aandeel van moslims in de criminaliteit niet buitensporig groot was, dan zou dat allemaal niet nodig zijn. De moslimwereld is verziekt door een cultuur van wreedheid, geweld, pedofilie en seksuele agressie. Dat is een collectief cultureel-religieus probleem.

zoroastrisme. De westerse goedpraters en propagandisten van de islam halen dikwijls het soefisme als voorbeeld aan om te “bewijzen” dat de islam ook vredelievend en mystiek kan zijn en open kan staan voor andere religies.

Dat is een misleidend, ja, ronduit leugenachtig argument. Heel de geschiedenis door werden de soefi’s door de “echte” moslims als ketters beschouwd en genadeloos vervolgd.

Vele bekende soefi-mystici zijn als martelaars gestorven. En die vervolgingen gaan onverminderd door. Deze aanslag was door IS gepleegd, maar de soefi’s hebben overal in de moslimwereld moordzuchtige vijanden. In Egypte moest enkele jaren geleden het leger ingeschakeld worden om de soefi’s te beschermen na een reeks salafistische aanslagen tegen hun moskeeën en heiligengraven, onder meer in Alexandrië en Caïro. In 2010 vielen veertig doden bij een bomaanslag op een soefi-moskee in Lahore. De dertien eeuwen geschiedenis van het soefisme bewijzen ten overvloede dat islam moorddadig en totalitair is, en alle dissidenties in bloed probeert te smoren.

Soefi’s als voorbeeld

Lafheid en “l’amour”

IS heeft bij een bomaanslag op het Shah Noorani-schrijn in Pakistan minstens 45 mensen gedood. Op het moment van de bomexplosie waren er in en rond het schrijn honderden gelovigen samengestroomd. De slachtoffers waren soefi’s, een mystieke stroming binnen de islam, waarin onder een islamitisch gewaad vele elementen van oudere religies bewaard zijn gebleven, zoals het hindoeïsme en het

In Frankrijk werden de aanslagen van 13 november herdacht. Volgens de media was het allemaal heel “ingetogen”, met “aangrijpende” lange stiltes. Maar het was vooral leeg. Men durfde niet eens de Marseillaise spelen. Van de strijdbaarheid die er vlak na de aanslagen leek te zijn, is niets meer over. De zoon van Manuel Dias, het eerste slachtoffer van het islamitische moordcommando, las een tekst voor waarvan

de kernboodschap was: “Leve de tolerantie!

Leve de intelligentie! Leve Frankrijk!” Nietszeggend, neutraal en hol. Als remedie tegen de islamitische terreur stelde hij voor de «stigmatisering en de verdeeldheid» te bestrijden en “iedereen gelijke kansen te bieden, zodat de wrok van enkelen niet zou worden omgezet in brutaliteit voor allen.” En natuurlijk alles overgoten met een vals sentimenteel sausje over “l’amour”. Kunnen de Fransen altijd alleen aan “l’amour” denken, zelfs als ze vermoord gaan worden? Voor een nuchter mens was het niet om aan te horen. Op de gedenkplaats voor Manuel Dias werd alleen vermeld dat hij het slachtoffer was van “terrorisme”. IS of de islam werden niet eens genoemd.

Tijd nog niet rijp Zoals verwacht, heeft het ANC eens te meer de rangen gesloten. De motie over het afzetten van president Zuma, in het Zuid-Afrikaanse parlement ingediend door de Democratische Alliantie, de voornaamste oppositiepartij, verleden donderdag, werd met 214 stemmen tegen 126 en 1 onthouding verworpen. Opmerkelijk was wel dat 48 leden niet aan de stemming deelnamen. Als men weet dat het ANC, Zuma’s partij, over 249 zetels (op 400) in dat parlement beschikt, dan stemt dit toch tot nadenken.

Temeer omdat het niet de eerste keer is dat dit gebeurt. Toch kon deze uitslag worden verwacht. Op dit ogenblik heeft geen enkele fractie binnen de regeringspartij immers belang bij het verdwijnen van Zuma. De tijd is er blijkbaar nog niet rijp voor.

Een meer open voorverkiezing dan gedacht Zondag 20 november vindt bij Les Républicains de eerste ronde van de ‘primaires’ plaats om de centrumrechtse kandidaat voor de presidentsverkiezingen aan te duiden.

Favoriet Alain Juppé lijkt plots geen gewonnen spel meer te hebben.

In de peilingen staat de ex-premier nog altijd mooi op kop. In de tweede ronde die op zondag 27 november plaatsvindt, zou Alain Juppé probleemloos ex-president Nicolas Sarkozy moeten verslaan. En dan ligt de weg naar het Élysée wagenwijd open.

Want in de lente van 2017 zal Juppé enkel moeten afrekenen met Marine Le Pen, aangezien de socialisten in de touwen hangen. Dat was lange tijd de overtuiging van veel politieke waarnemers. Maar dat is sinds kort veranderd en wel om drie redenen.

De verrassing Fillon Normaal gezien komt François Fillon, ex-premier onder Sarkozy, van alle kandidaten op de derde plaats. Maar hij zou bij de achterban van Les Républicains aan een opmars bezig zijn.

En hij hoopt dat de peilingen zich vergissen. Fillon ging met zijn zeer liberaal programma zelfs op campagne bij de Franse fiscale vluchtelingen in Brussel. De ex-premier is ook de figuur die vindt dat Frankrijk dringend de banden met Rusland moet aanhalen.

Op verschillende meetings en debatten profileerde hij zich als het enige echte centrumrechtse alternatief. En het verrassende resultaat van de Amerikaanse presidentsverkiezingen sterkt hem in de overtuiging dat de peilers zich kunnen vergissen. Hij zei het vorige week in Rijsel: “De peilingen zullen ongelijk krijgen.” Frankrijk is natuurlijk totaal niet te vergelijken met de VS, maar wie had in 2002 gedacht dat Jean-Marie Le Pen de

Duitsers en de Joden Fred Trump werd, net als zijn zoon Donald, in de VSA geboren. Op 11 oktober 1905 zag hij het levenslicht in Woodhaven (Queens). De ouders van Fred, Elizabeth en Frederick, waren van Duitse afkomst. Zij emigreerden aan het einde van de 19e eeuw; ze staken de Atlantische Oceaan over. Het was in de VSA dat de Trumps een imperium zouden opbouwen in vastgoed.

Ondanks de Duitse komaf, beweerde de vader van Donald Trump steevast dat de familiestamboom eigenlijk Zweeds kleurt.

Hier blijkt weinig van te kloppen. Fred Trump werkte in de immobiliënsector veelvuldig samen met rijke joodse klanten. Sinds de Tweede Wereldoorlog was het logischerwijs geen visitekaartje om als Duitser bij Amerikaanse Joden aan te kloppen.

Tot diep in de jaren tachtig zou vader Fred zich blijven voordoen als een Zweedse Amerikaan. John Walter, historicus en

Het campagnebeest Sarkozy Andere factor in de Franse ‘primaires’ is de campagne die Nicolas Sarkozy voert. Vele andere die achterstaan in de peilingen zouden allang moedeloos zijn geweest. Niet de ex-president die een echt campagnebeest is. Hij reist het land voortdurend af.

Bovendien is hij voor veel Fransen opnieuw wat sympathieker geworden, nadat zijn concurrenten hem tijdens het debat van de kandidaten voor de voorverkiezing hard hebben aangepakt.

Het lijkt er ook op dat Sarkozy toch meer sympathie begint te winnen bij het FN-electoraat. Niet dat hij stemmen zal afnemen van Marine Le Pen, maar zijn no-nonsenseaanpak zou hem wel eens extra aanhang kunnen opleveren in de eigen partij. Verschillende waarnemers waren ook verbaasd dat er bij de aanhang van Sarkozy binnen Les Républicains opvallend veel positieve reacties kwamen op de verkiezing van Donald Trump.

Sarkozy zelf gaf ook een zeer gematigde commentaar op de overwinning van de Republikein.

Er was geen sprake van morele arrogantie zoals dat bij François Hollande of Angela Merkel het geval was. Komt nog bij dat de Fransen van een sterk leiderschap houden. Op internationaal vlak zou Sarkozy volgens velen een betere figuur zijn dan zijn concurrenten. Sarkozy toonde zich ten opzichte van de VSverkiezingen wel opnieuw zijn flexibele zelve, want de voorbije maanden bleek hij een overtuigd aanhanger van Hillary Clinton.

De te ‘linkse’ Juppé Alain Juppé wordt zenuwachtig wanneer hij ziet dat de andere

neef van Fred Trump, bevestigde aan de New York Times dat het Zweedse verhaaltje op los zand gebouwd is. Fred Trump (19051999) huwde een zekere Mary Anne. Zij werd geboren als Mary MacLeod. Zoals de officiële naam doet vermoeden, is de moeder van ‘The Donald’ van Schotse komaf. Echter, in tegenstelling tot vader Trump was over moeder MacLeod bijzonder weinig bekend. Daar kwam de afgelopen dagen verandering in. De Britse media doken in de analen van de geschiedenis en gingen op zoek naar alle aanknopingspunten die er te vinden zijn over mama Trump.

Liefdadigheid uit het Noorden Mary Anne zag in 1912 het levenslicht op The Isle of Lewis, een pietluttig eilandje bekend voor zijn calvinistische erfenis, in het noorden van Schotland. Het visserseilandje Lewis staat tevens bekend voor haar oude Keltische tradities. In 1930 zou ze, als verjaardagsgeschenk, afreizen naar de Verenigde Staten. Daar loopt ze, in New York City, Fred Trump tegen het lijf.

MacLeod keert terug naar Schotland, maar ze blijft contact onderhouden met Fred. De twee schrijven elkaar veelvuldig brieven. In 1936 besluit Mary Anne haar vissersdorp te laten voor wat het is. Het Schotse meisje uit een conservatief milieu trekt naar The Big Apple, het bruisende centrum van de westerse wereld. Het is enigszins logisch dat over de moeder van de toekomende Amerikaanse president, weinig bekend is. Mary zou steeds in de schaduw van haar succesvolle man blijven staan. Terwijl Fred een beroemde vastgoedbaron werd, bracht Mary MacLeod haar dagen vooral door in het luxeappartement van de familie. Om toch zin aan haar bestaan te geven, ging zij zich gaandeweg toeleggen op liefdadigheidswerk te New York.

Geen jobs Het grootste probleem met de huidige vluchtelingen is niet dat zij hier onze jobs komen stelen, wel dat er voor hen geen of amper jobs zijn. In Duitsland, Zweden, Frankrijk, Noorwegen, Nederland en België zijn er brede kloven tussen de tewerkstelling van autochtonen en allochtonen. Er ontstaat in Europa, door de hoge aanwezigheid van vrouwen en hoogopgeleiden in het arbeidscircuit, een arbeidsmarkt van twee etages: eentje voor de autochtonen en een eentje voor de allochtonen (in de breedste betekenis van het woord). De allochtone kandidaat-werknemers hebben driemaal meer kans op werkloosheid dan de autochtone kandidaat-werknemers. De drie handicaps zijn ver-

Salan

engeland Golfterreinen en boertigheid Donald Trump bracht in 2008 voor het eerst een bezoek aan The Island of Lewis. Hij ging kijken in het huisje waar zijn moeder geboren werd. Over zijn afkomst liet Donald Trump geen twijfel bestaan. “Ik voel mij Schots”, beweerde hij stellig. In de buurt van Aberdeen legde Trump een uitgestrekt golfterrein aan.

Hij liet er ook een hotel bouwen, MacLeod Hotel and Lodge, dat vernoemd is naar zijn moeder. Later volgde het Turnberry Golf Resort, met bijhorend relaxatiepark. Dit werd opgetrokken in South Ayrshire, in de buurt van Glasgow.

Voor de verkiezingen liet Donald Trump weten dat zijn consortium van plan is bijkomende grootschalige investeringen uit te voeren binnen de Schotse regio, wat extra banen en economische groei moet genereren. Voor de achtergestelde economie in Schotland een welgekomen geschenk. Het is dan ook verbazingwekkend hoezeer de Schotse politici – met de nationalisten van SNP voorop – diepe afkeer laten blijken voor Trump. Eerste minister Nicola Sturgeon gedraagt zich al geruime tijd uiterst boertig. Dat is ook Trump niet ontgaan. “Ik heb economisch zoveel gedaan voor de Schotse regio. De politici zouden juist dankbaar moeten zijn”, liet The Donald zich eerder al ontvallen.

Sturgeon en haar regering zitten dan ook met een diplomatiek probleem. Vorig jaar zei de SNP dat Trump “als ondernemer geen ambassadeur voor Schotland is”. Vorige week noemde de eerste minister Trump nog een ‘seksist en racist’. “Ik zal mijn mond niet houden over de figuur Donald Trump”, aldus Sturgeon. De SNP’ers zijn nationalisten, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Op sociaal-economisch vlak staat de SNP-regering een achterlijke politiek voor die nog rampzaliger is dan het LvS beleid van de PS in Wallonië. Dat geeft te denken.

Bei uns in Deutschland

borgen discriminatie (eigen volk eerst), de huizenmarkt werkt tegen de allochtonen en de informele netwerken die leiden naar werk ontbreken bij hen. Daarbij komt dat de talenten, en de opleidingen van de nieuwelingen grotendeels niet overeenstemmen met wat de Europese economie vandaag nodig heeft.

In een rapport van de OESO, opgesteld in september, wordt gestipuleerd dat veel werkgevers de tewerkstelling van vluchtelingen niet zien als een oplossing van een knelpunt maar als een goede daad, een uiting van Corporate Social Reponsibility.

Grote ondernemingen zetten een hoge borst op over stages die zij aanbieden en de begeleiding van vluchtelingen, echter, ze werven hen niet aan. De reden die aangehaald zijn: onzekerheid over de kwalificaties van de vluchtelingen, onzekerheid over hun recht op werk, een sceptische publieke opinie, twijfels over de taalvaardigheid van de nieuwelingen in de nieuwe omgeving en als je dat allemaal optelt vraagtekens over hun productiviteit.

Over het algemeen neemt het zeven tot acht jaar in beslag voor nieuwkomers om een job te vinden. Een studie van 2014 toonde dat het door de band in Europa twintig jaar duurt om bij mensen met een asiel- en vluchtelingenachtergrond hetzelfde percentage werkenden te vinden dan bij mensen met hun oorsprong hier. In 2016 is dus de horizon 2036, voor die hindernis is genomen. Die cijfers staan in sterk contrast met de VSA, waar vluchtelingen sneller werk vinden dan andere immigranten omdat de arbeidsmarkt daar reuzesoepel is (met nadelen, maar niet enkel met nadelen).

54 vluchtelingen De dertig grootste beursgenoteerde Duitse bedrijven hebben, werd vastgesteld in de zomer, slechts 54 vluchtelingen aange-

FRANKRIJK

kandidaten in de richting van een populistisch discours opschuiven. Ook al omdat de wind die uit de VS komt en de impact van de Brexit aantoont dat er een tendens is richting protectionisme.

En dat is iets dat altijd aanslaat in het etatistische Frankrijk. Alain Juppé profileert zich als figuur van de gematigdheid, maar in deze woelige tijden is dat niet altijd een voordeel.

Bij de aanhang van de ex-premier bestaat de vrees dat men bij de voorverkiezingen een strategische stem zal uitbrengen, en dat dit niet voor Juppé zal zijn. De reden leden van Les Républicains hanteren is de volgende: het staat nu zo goed als zeker vast dat de centrumlinkse ex-premier van François Hollande, Emmanuel Macron, ook kandidaat is voor het presidentschap. Hij zal voor een deel vissen in dezelfde centrumvijver als Alain Juppé. Waardoor de kans bestaat dat Marine Le Pen in de tweede ronde plots Emmanuel Macron tegenover zich heeft en niet Alain Juppé. Dat Les Républicains dan uitgeschakeld zouden zijn voor de finale strijd is volgens velen een verschrikkelijke gedachte. Vandaar dat men dan eerder voor Nicolas Sarkozy zou kiezen en de ‘te linkse’ Alain Juppé negeert.

Maar de aanhangers van Alain Juppé, waaronder ex-premier Jean-Pierre Raffarin, zien dat anders. Ze vrezen dat Nicolas Sarkozy nog altijd dermate gehaat wordt door een deel van de Fransen (vooral links en centrumlinks) dat hij misschien wel eens zou kunnen verliezen van Marine Le Pen. Hetzelfde geldt volgens hem voor Emmanuel Macron, die weinig politieke ervaring heeft en omwille van zijn bankiersverleden door veel Fransen wordt gewantrouwd. Raffarin: “Marine Le Pen kan nog altijd de tweede ronde winnen. Dat is en blijft voor ons de belangrijkste politieke informatie.”

Right or wrong

Wel geld verdienen, niet bijscholen Pijnlijk en waar is de vaststelling, gemaakt in Duitsland, dat veel van de instromers - vluchtelingen en asielzoekers - de opleiding in hun land van herkomst missen om in het land van aankomst een job te vinden. Dat kan opgelost worden door in het nieuwe land een opleiding te volgen, maar de goesting om dat te doen ontbreekt te vaak, en de nieuwe inwijkelingen willen vooral geld verdienen.

Dat is een menselijke reactie, echter, het helpt hen en ons voor het invullen van de knelpuntberoepen - geen zier. Duitsland hoopte onder de vele vluchtelingen veel vakmensen te vinden, maar dat is anders uitgedraaid. Niet dus. Van de 90.000 asielzoekers die in 2015 naar Duitsland kwamen, zijn de meeste nauwelijks of laag geschoold. Het optimisme was weliswaar troef in de herfst van 2015. Toen zei het hoofd van Daimler dat de duizenden mensen die dagelijks over de grens stroomden het fundament zouden kunnen leggen voor een volgend Duits Wirtschaftswunder.

Si la France m’était contée

tweede ronde van de presidentsverkiezingen zou halen? Fillon hoopt op een nipte tweede plaats en dan is alles mogelijk.

De Schot in Donald Trump Donald Trump is het product van een Duitse vader en een Schotse moeder. Zijn ex-vrouw Ivana is Tsjechisch van oorsprong. Zijn huidige levenspartner, Melania - waarmee hij in 2005 trouwde -, is zestalig en is Sloveense van afkomst. Hoezo, de nieuwe president van de Verenigde Staten is bekrompen, tegen multicultuur en anti-globalist?

Zeventig is hij ondertussen, de ‘President Elect’ Donald Trump. Geboren in Queens, New York City. In tegenstelling tot Barack Obama, is de geboorteakte van Donald Trump niet zoek geraakt en niet voor discussie vatbaar. De Republikein voelt zich op en top Amerikaan en leeft het grote leven, vol goud en geld.

Hij draagt de bijhorende Amerikaanse droom al sedert zijn adolescentie uit. Toch liggen de antecedenten van de 45e president van de Verenigde Staten elders.

9

Het nabije buitenland

17 november 2016

DUITSLAND

worven. Negen mensen van dat clubje werken voor Daimler.

Een bedrijf als All Service in Frankfort weet er alles van. Het is gespecialiseerd in beveiliging, tuinonderhoud en schoonmaak van bedrijfsgebouwen, geen “hightech” dus, wel eerlijke jobs met een lage instapdrempel.

Bij All Service werken mensen van 78 verschillende nationaliteiten en het bedrijf telt, verspreid over Duitsland, 3.300 werknemers. De directie van All Service is vol goede wil om vluchtelingen aan een job te helpen, maar dat mag andere zaken niet verknoeien. De taal leren, bijvoorbeeld, is essentieel, ook in de schoonmaaksector, al is het maar uit veiligheidsoverwegingen. De ervaring leert, niet alleen in Duitsland maar ook bij ons, dat het een jaar kan duren voor mensen uit Irak, Syrië en Afghanistan, de belangrijkste leveranciers van inwijkelingen, voldoende Duits kennen om inzetbaar te zijn. All Service lost dat op door bij elke schoonmaakploeg iemand te zetten die kan tolken, maar rechtstreeks communiceren is verkieslijk, weet de bedrijfsleiding.

All Service heeft met andere bedrijven de actie “Wir Zusammen” opgericht. Zelfklevers op de bedrijfswagens roepen op tot inzet, en bieden jobs aan. De leden van het netwerk stellen mentoren aan om de vluchtelingen te begeleiden. All Service heeft vandaag 24 vluchtelingen in dienst en 13 stagiairs die, blijkt uit de praktijk - na een rondje van drie maanden vaak niet worden aangeworven. Dit zijn druppels op een hete plaat.

In Duitsland heeft driekwart van de vluchtelingen die werk zoekt geen beroepsopleiding. Van hen die kunnen werken, is 61 procent jonger dan dertig jaar. Voor oudere vluchtelingen zijn de vooruitzichten op werk ronduit slecht.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

17 november 2016

medialand

Film

A Quiet Passion

De schok Daar zaten ze dan, in de vroege uurtjes van woensdagochtend: de “Amerika-watchers”, de “VS-experten”, de politieke commentatoren en onze toppolitici. Kwestie van het debat en de commentaar bij de uitslagen zo interessant en gevarieerd mogelijk te houden, hadden de respectievelijke televisiezenders voor een zo divers mogelijk panel gezorgd: iemand die voor Hillary supporterde, een fan van de Clintons, een aanhanger van de Democraten, iemand die vond dat het hoog tijd was voor een vrouw aan het hoofd van de Verenigde Staten, en verder ook nog een tegenstander van Donald Trump. Het gekende ons-kentonsclubje dus, want één partij was – alweer – niet uitgenodigd.

Aanvankelijk, toen de eerste resultaten binnenkwamen, leek het nog goed te gaan en lag Hillary Clinton op kop. Maar zodra er resultaten bekend raakten uit staten die er echt toe doen, keerden de kansen drastisch. Ook verkiezingsgoeroe Nate Silver zag zich genoodzaakt in de loop van enkele minuten zijn kar volledig te keren, en te “voorspellen” dat Donald Trump de verkiezingen zou winnen.

Waarna we de rest van de ochtend op tv alleen nog maar lange en zure gezichten zagen, afgewisseld met enkele boze en bange gezichten, en hier en daar een traan. In vaktermen heet zoiets “een epische afgang”. En voor één keertje hadden ze het ook zelf door.

De beurzen crashen! Of toch niet…

Eén van de meest hilarische tv-momenten op woensdag was toch wel het rechtstreekse verslag van de opening van de beurs van New York op CNN. Financiële markten houden niet veel van verrassingen, en aangezien niemand de overwinning van Donald Trump had zien aankomen, was de algemene consensus onder de journalisten en beurswaarnemers dat de beurzen zouden crashen. Zoals een journaliste-ter-plaatse rechtstreeks vanop de beursvloer van de New Yorkse Stock Exchange stond uit te leggen terwijl de beurshandel van start ging.

Alleen, terwijl het wicht haar uitleg stond te doen, kon elke kijker zien dat de Dow Jones al na een minuut een goede procent omhoog schoot. Oeps. Wat ze ook zelf merkte toen ze aan het eind van haar uitleg even opzij keek, en zag dat haar uitleg van geen kant klopte. Pijnlijk.

En ach ja, zeg nu zelf, wie had ooit kunnen bevroeden dat de beurzen positief zouden reageren op de onverwachtse verkiezing van een succesrijk zakenman tot president van de Verenigde Staten? Wij alvast niet! U wel?

Neutraliteit van de media Even maakten we ons zorgen over onze boezemvriend Björn Soenens. Woensdagochtend viel hij urenlang nergens te bespeuren op onze nationale omroep, noch op tv, noch op de radio. Wij waren zelfs aan het overwegen naar de politie te bellen om hem als vermist op te geven, toen zijn beminnelijke tronie dan toch weer opdook in het middagjournaal. Oef! We moeten eerlijk toegeven, zijn analyse van de redenen waarom Donald Trump uiteindelijk verkozen was geraakt, was alweer ijzersterk. Het was immers de schuld van de Amerikaanse media, en wel omdat zij de objectieve berichtgeving jaren geleden overboord hebben gegooid.

Zo kan een krant als The New York Times bijvoorbeeld volop voor Hillary Clinton kiezen, en enkel nog nieuws brengen in dienst van haar campagne, zonder ook maar de minste behoefte te voelen ook eens een geluid van de tegenpartij te laten horen in haar kolommen. Volgens Björn Soenens drijft zo’n openlijke partijdigheid de kiezers met bosjes tegelijk in de armen van een anti-establishmentfiguur als een Donald Trump, zeker als alle kranten massaal partij kiezen voor één en dezelfde presidentskandidaat.

Wij zijn geneigd te zeggen: als Björn Soenens de partijdigheid van de Amerikaanse media aanklaagt, dan zal hij wel weten waarover hij het heeft, zeker?

Ook Facebook schuldig?

Overigens werden niet alleen de Amerikaanse kranten met de vinger gewezen, maar ook Facebook. Aanhangers van Donald Trump kregen op Facebook immers vooral nieuwsartikelen pro Trump in hun nieuwsfeed te zien, en veel te weinig artikelen die Hillary Clinton verdedigden, luidde de klacht. Niet moeilijk dus dat Donald Trump de verkiezingen won, en de Clinton-propaganda nooit pakte op de Trump-kiezers: de Trump-kiezers kregen die Clinton-propaganda nooit te zien.

Dat klopt, maar het is tegelijkertijd klinkklare onzin. Het klopt, omdat Facebook eropuit is zoveel mogelijk artikelen in je

nieuwsfeed te stoppen waarin je geïnteresseerd bent, want elke “click” brengt bij Facebook geld in het laatje. Maar tegelijkertijd is het ook onzin, want wat voor de Trump-aanhangers geldt, geldt mutatis mutandis natuurlijk ook voor de Clinton-aanhangers.

Of voor de aanhangers van Gary Johnson en Jill Stein, de twee andere presidentskandidaten. Maar om één of andere reden vond niemand het erg dat hun aanhangers te weinig artikelen pro-Trump in hun nieuwsfeeds te zien kregen.

De media in therapie Sedert de onverwachte verkiezing van Donald Trump zijn de Europese kranten eigenlijk nog niet bepaald het lezen waard geweest.

Of correcter gezegd: nog minder dan gewoonlijk. Tot nu toe bestond de berichtgeving uit het buitenland vooral uit een serie therapeutische teksten over hoe erg, onverklaarbaar en verbijsterend de verkiezing van Trump wel was. De berichtgeving uit het binnenland trouwens ook, voor zover het al niet over Zwarte Piet, pardon, Roetpiet ging. Nog goed dat onze media niet zo eenzijdig zijn als de Amerikaanse!

Eenzijdig? Zo lazen wij dat het Vlaams Belang zich, samen met de PVV van Geert Wilders en het Front national van Marine Le Pen, “verkneukelde” over de winst van Donald Trump. Zo gaat dat: had Hillary Clinton gewonnen, had links “gejuicht” om haar overwinning, maar nu Donald Trump gewonnen heeft, zitten die extreemrechtse achterbakse snoodaards zich daar ergerlijk te “verkneukelen”. ‘t Is maar dat u het weet.

“Spontane” betogingen in de VS Stel je voor dat in 2008 een paar blanken tegen de verkiezing van Barack Obama zouden betoogd hebben, hoe zou men dat dan gebracht hebben in de media? Wij vermoeden met een paar korte, zo neutraal mogelijke berichtjes over de betogers zelf, een paar verwijzingen naar het verdelende karakter van de winnaar van de verkiezingen, waarbij het geweld van de betogers zoveel mogelijk verdoezeld zou worden. Ja toch?

Begin augustus stond de voltallige pers nog op z’n achterste poten omwille van enkele hoogst onsmakelijke opmerkingen bij het dodelijke quad-ongeval van de 15-jarige Ramzi Mohammad in Marokko. Wanneer vandaag ook in ons land op Twitter openlijk opgeroepen wordt Donald Trump neer te schieten, lees je daar nergens in de media ook maar de minste opmerking over.

Nergens wordt afgekeurd dat in de zogenaamde “spontane” betogingen in de VS opgeroepen wordt om Melania Trump te verkrachten. Niemand eist van Hillary Clinton – tiens, was die niet hevig gekant tegen seksisme? – of haar campagneteam dat ze zich uitspreken tegen betogers die een perfect legitieme en democratische verkiezing verwerpen. Bovendien kom je nergens te weten dat die betogingen van bovenaf georganiseerd worden door MoveOn.org, een progressieve PAC dat kan rekenen op de financiële steun van zakenmagnaat Georges Soros.

Wat meteen het mysterie verklaart waarom die “spontane” betogingen vooral plaatsvinden in steden waar de Democraten sterk staan.

Wat een geluk toch dat wij op ons continent gezegend zijn met een pers die het als haar opperste opdracht beschouwt ons steeds zo objectief en zo neutraal mogelijk te informeren!

“Aanslagen” in Parijs Zondag was het precies een jaar geleden dat Parijs getroffen werd door een reeks “aanslagen”. Ons viel in de berichtgeving op dat men nergens te weten kwam wie er achter die aanslagen zat, en wat de motieven van de daders zouden kunnen geweest zijn. In geen enkel radionieuws, in geen enkel televisiejournaal en in geen enkel krantenartikel viel ook maar één keer het woordje “islamisme” of “moslimterrorist”. Een schoolvoorbeeld van collectieve zelfcensuur.

Of zou het met die aanslagen van 13 november 2015 in Parijs zo een beetje zijn als met die aardbeving op Nieuw-Zeeland precies een jaar later: twee natuurrampen, waar nu eenmaal niets aan te doen viel, en waar niemand ook maar enige schuld aan had. In het geval van een aanslag dus zelfs de daders niet…

De Britse cineast Terence Davies maakt niet veel films, maar als hij er één maakt, is het altijd de moeite waard. Dat was al zo met zijn meesterlijk debuut, “Distant Voices, Still Lives” (1988), en dat is niet anders met “A Quiet Passion”, waarin hij een portret schetst van de Amerikaanse dichteres Emily Dickinson (1830-1896), die pas na haar dood de erkenning kreeg die ze verdiende.

Dickinson groeit op in een rijke, formalistische en diepgelovige familie in Massachusetts, op een landgoed dat ze slechts één keer in haar leven zal verlaten. Met een strenge vader, die nauwelijks duldt dat zijn dochter gedichten schrijft. Toch ziet Emily haar familie als een veilige thuishaven terwijl ze zich steeds eenzamer voelt en haar diepste gedachten neerschrijft in verzen. Gedachten en gedichten die – als ik de film mag geloven (want eens te meer moet ik bekennen dat ik haar werk niet ken) – modern en hedendaags aandoen omdat ze op een briljante wijze handelen over de situatie van vrouwen en zelfs vragen stellen over religieuze thema’s die in haar tijd geen stof voor discussie waren.

Het onderwerp sluit perfect aan op de weemoedige, nostalgische en melancholische aanpak die Davies in haast al zijn films hanteert. Dat hij daarbij telkens teruggrijpt naar het verleden geeft geen “vroeger was het beter”-gevoel, omdat hij erin slaagt emoties te bespelen die eigenlijk van alle tijden zijn. Ook in “A Quiet Passion”. Hij doet dat met gestileerde beeldcomposities, mooie trage camerabewegingen, prachtig uitgelichte decors, sfeervolle soundtrack, een haast schilderachtig kleurengebruik en goed gekozen acteurs (Cynthia Nixon, Keith Carradine, Jennifer Ehle, Duncan Duff).

Het levert beelden op die op het netvlies gebrand blijven en een soms hartverscheurend portret tekenen van een vrouw die opgesloten zit in een keurslijf van conventies en die poëzie als enige uitweg heeft.

Terence Davies is een grote meneer in de hedendaagse cinema.

K.T.

De Corsan saga (2) Toch even terugkomen op de affaire-“Corsan/Paul Breuls”.

Er zijn in de Vlaamse pers enkele interviews met zaakvoerder Breuls verschenen, waarin die de klassieke dooddoeners in zulke gevallen – investeerders die zich gedupeerd voelen bij een nakend faillissement – hanteert: god ja, er zijn misschien wat foutjes gemaakt, maar voor de rest is alles verlopen zoals het hoort of gebruikelijk is.

De tax shelter die in ons Vlaanderen werd ingevoerd (en waar Breuls omstandig gebruik van maakte), is een goede zaak voor de Vlaamse film. Dat die misschien wat slordig in mekaar stak, wordt bevestigd door het feit dat de voorwaarden intussen werden verstrengd. Dat individuen zoals Breuls daar handig mee omsprongen, moet niet verbazen. Hoe de zaak precies in mekaar steekt, zal (waarschijnlijk) door een rechtbank moeten uitgemaakt worden. Maar intussen stel ik mij wel enkele vragen. Waar bleef de controle van de overheid? Wat met de verantwoordelijkheid van de bedrijfsrevisor? Wat met de rol van de banken in dat alles?

Dat de overheid beloften doet die ze achteraf niet nakomt, moet ook maar eens onderzocht worden. Maar misschien moeten de investeerders ook eens in eigen boezem kijken.

Wie alleen maar dollar- of eurotekens in zijn ogen heeft staan, krijgt vroeg of laat de rekening gepresenteerd. Zie Lernout & Hauspie. Zie de haast vergeten Superclub-affaire.

En dat het telkens vooral gaat om investeerders als kmo’s, zelfstandigen, vrije beroepen en boekhouders als adviseurs, stemt tot nadenken. Als ik in “De Tijd” lees dat Luxemburg 49.000 namen van rekeninghouders gaat doorspelen naar België (hoeveel in Zwitserland?) moet ik geen tekening maken. Sorry, maar ik heb geen rekening in die landen en potverdekke, een put van 200 miljoen euro (veel minder volgens Breuls, maar kom…) is toch geen peulschil.

Het hele Corsan-geval doet mij een beetje denken aan de Israëlische filmmakers Golan en Globus, het duo dat ooit internationaal begon in een achterkamer van het (dure) Carltonhotel tijdens het Filmfestival van Cannes, door omstandigheden voor een appel en een ei het zieltogende Amerikaanse Cannon Pictures kocht en vervolgens een resem producties aankondigde waarbij die van Corsan verbleekt.

Die ook gemaakt werden (of toch een deel daarvan) en waarmee ze op zeker ogenblik bijna de koningen van de Croisette werden, maar die geen bal opbrachten aan de kassa. Toen de boel in elkaar zakte, eindigden ze opnieuw in hun achterkamertje, maar intussen hadden ze zichzelf wel riante bedragen toegekend als CEO, producent en wat weet ik nog, waarmee ze een rustige oude dag konden slijten in hun geliefkoosd Israël.

Ik wens het echtpaar Breuls-Van Thilt een rustige oude dag toe. Is het niet in België dan toch ergens in een zonovergoten paradijs.

K.T.

Op de praatstoel

17 november 2016

11

Praten met Kurt Moons - voorzitter Pro Flandria

“Ik pleit voor onafhankelijkheid en zie meer medestanders” Pro Flandria is 15 jaar en het besloten genootschap viert feest in De Warande, een fraaie plek in het hart van politiek en economisch Brussel. Kurt Moons leidt sedert vijf jaar de vereniging en combineert zijn ondernemerschap met de liefde voor de Vlaamse Beweging. Pro Flandria pleit voor Vlaamse onafhankelijkheid, de maatschappelijke rol van de elite, de ondernemer als rolmodel voor een beter Vlaanderen, de erkenning van de centrumrechtse grondstroom in Europa en de VS. de handen over de domheid van het Amerikaanse kiespubliek. Dat houd je toch niet voor mogelijk, als de kiezers Trump prefereren is het niet omdat zij achterlijk zijn, wel omdat hij aanvoelt wat het electoraat zoekt en niet vindt bij de zittende politieke klasse.” ‘t Pallieterke: Pro Flandria wordt 15 jaar, wat is zijn doel?

Kurt Moons, ondernemer en sedert vijf jaar voorzitter van het jarige Pro Flandria, woont in Dworp, de Vlaamse frontlijn tussen Franstalige buren. ‘t Wordt van jaar tot jaar moeilijker om de verfransing van Beersel, waar Dworp onder valt, te keren. Mevrouw Moons is van Sint-Genesius-Rode, Kurt Moons van Dendermonde, en het echtpaar koos in 1997 bewust voor een woning op de hoogten van Dworp om de streek mee Vlaams te houden. Kurt Moons: “Onder burgemeester Puck Algoet was de situatie van het nabije Sint-GenesiusRode nog redelijk, haar Vlaamse opvolgers hebben, voor zover zij belangstelling hadden voor de Vlamingen in de strijdzone met de Franstaligen, het tij in ons nadeel doen en zien keren.”

We zitten tussen de boeken en de lambrisering van Advimo, het thuisbureau van Kurt Moons en de stek van zijn managementvennootschap. Hij is CEO van Euro Shoe Group met hoofdkantoor in Beringen, de distributiegroep voor schoenen van de twee takken van de liberale familie Vanaudenhove, en bouwde jaren voordien Brantano, van de familie Brantegem, uit van een schoenenketen van 11 winkels tot een van 280 voor zij, door een beslissing van de nieuwe aandeelhouders, Mitiska, in de etalage werd gezet. ‘t Pallieterke: links huilt tranen over de triomf van Donald Trump?

Kurt Moons: “Brexit was een verrassing, Trump is een verrassing, echter het toont tweemaal de afkeer van de politiek correcten voor de wil, de oogmerken, de hoop van het volk. Opgesloten in hun White House, in hun Downing Street 10, in hun Wetstraat, in hun politiek correcte kranten en televisiestations verwaarlozen zij, soms tot aan het verachten toe, wat er leeft bij de burgers in de dorpsstraten. Wat vandaag electoraal gebeurt, is een harde waarschuwing aan het adres van politici en mediamensen dat zij een kloof schiepen tussen hun objectieven en wat de bevolking wil. De indoctrinatie gaat ver. In het jeugdprogramma Karrewiet van de VRT werd na de overwinning van Donald Trump voor de kijkertjes een Amerikaans gezin opgevoerd dat ach en weeklaagde over de nieuwe Republikeinse president. Dat is progressieve propaganda met belastinggeld van slechte verliezers. Op VTM wrongen Vlaamse partijleiders

Kurt Moons: “In 2000 staken ondernemers met een radicale Vlaamse houding en een afkeer voor het cordon sanitaire, dat afgekondigd was tegen het Vlaams Blok/Vlaams Belang, de koppen bijeen. Die politieke isolering was slecht voor de Vlaamse strijd, tegen het gezond democratisch handelen, en zij pikten dat niet. Pro Flandria wil de Vlaamse kracht mobiliseren en achter de schermen de Vlaamse zaak vooruit helpen. De vereniging had en heeft een agenda die centrumrechts is, zonder valse schaamte over die politieke en maatschappelijke keuze, en hielp actief mee aan het verwezenlijken van het manifest, in 2005, voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa, van de Denkgroep in De Warande. Ik kwam in aanraking met Pro Flandria in 2008 na mijn tijd bij Brantano. Na die periode zocht ik ook andere dingen in het leven, zowel de kunst als de Vlaamse Beweging lokten mij. Pro Flandria viel in mijn smaak en eerder vroeg dan laat werd mij gevraagd om voorzitter te worden.” ‘t Pallieterke: wat heeft Pro Flandria bereikt?

Kurt Moons: “Wij staan los van de partijpolitiek, echter, wij houden ons bezig met de politiek van partijen. Samenvattend lobbyen wij voor de onafhankelijkheid van Vlaanderen en gelijklopend voor traditionele normen en waarden. De tegenstanders noemen deze keuze rechts, en de vereniging sluit perfect aan, zie naar de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen, bij een grondstroom in West-Europa en de VS die respect opbrengt voor de eigen identiteit, de eigen maatschappelijke tradities, de eigen plaats in een internationaliserende en globaliserende wereld.

Van Pro Flandria zijn enkel de naam van de voorzitter en de secretaris publiek en de discretie is noodzaak om vrij onder mekaar en met genodigden van gedachten te wisselen.

Zich openbaar tonen als voorstander van de Vlaamse onafhankelijkheid is onmogelijk voor alle Vlamingen van de bovenlaag. Vandaag zijn wij een netwerk van ondernemers en academici en zijn onze relaties met de politieke partijen meer gediversifieerd dan in het begin. Wij hebben geen cordon sanitaire rond niemand of niets en willen een open discussie over de toekomst van Vlaanderen. Viermaal per jaar is er een ledenvergadering en een belangrijk middel om te wegen op de publieke meningsvorming zijn onze colloquia, bijvoorbeeld die over het onderwijs, de Vlaamse havens, de economie, bijvoorbeeld met de wereldeconoom Hans-Werner Sinn van het Ifo Instituut in Munchen, waar buitenstaanders, ook journalisten, welkom en aanwezig zijn. Bereiken wij ons doel, ik denk het wel, voor de feestavond in De Warande zijn 250 deelnemers, waaronder 50 van de talrijke sprekers in de voorbije 15 jaar, ingeschreven om samen te

Wie ‘t schoentje past Het ommetje langs de topfietsen van Eddy Merckx Cycles was een zijsprong voor Kurt Moons. Na zijn studies rechten, en aanvullend bedrijfseconomie, aan de KU Leuven, belandde hij, na een kameraadschappelijk sollicitatiegesprek met de zoon van de aandeelhoudersfamilie van Brantano, in de schoenenbranche van de Lage Landen, eerst bij de creatie van de familie Brantegem, vandaag bij Euro Shoe Groep van de familie Vanaudenhove. De broers Omer, minister, en Albert, en vandaag hun kinderen, bouwden Euro Shoe Group uit tot een stevige onderneming. Euro Shoe Group boekt 250 miljoen euro omzet in 225 Belgische en 125 Nederlandse winkels. Het bedrijf is maatschappelijk minder zichtbaar dan concurrent Torfs, vandaag in handen van Wouter Torfs, een bedrijfsleider met een flinke aanwezigheid in de media, maar doet niet onder qua omzet en tewerkstelling.

souperen en te smullen van een debat tussen Theodore Dalrymple, Paul Cliteur, Vincent Reuter, Bart Verhaeghe, gemodereerd door Jean-Pierre Rondas. Pro Flandria is een levendige wijk van de Vlaamse Beweging.” ‘t Pallieterke: ondernemers zijn de ruggengraat van Pro Flandria. Is dat toeval?

Kurt Moons: “Neen, dat is een bewuste en historische keuze die wij in stand houden.

Ik ben een bewonderaar van en ijveraar voor het ondernemerschap in Vlaanderen. Met die klemtoon sluiten wij aan, zoals in de kunsten met onze grote schilders en musici van weleer, bij de bloei van de Zuidelijke Nederlanden.

Onze ondernemers in de lakenindustrie en de internationale handel in Brugge, Gent, Ronse, Ieper en Antwerpen waren de kosmopolieten van hun tijd. De heropbloei van Vlaanderen in de voorbije generaties werd aangewakkerd door ondernemers die zich al of niet verenigden rond het VEV, later Voka. Ondernemen is essentieel voor de welvaart en de toekomst van een volk en daar heeft Pro Flandria blijvend grote aandacht voor. Voor mij is bovendien essentieel dat ondernemers hun maatschappelijke verantwoordelijkheid opnemen en dat gebeurt bij Pro Flandria. Elk volk heeft nood aan een elite, dat woord schrikt mij niet af, aan mensen waar de burgers naar opkijken, die hen inspireren, hen meetrekken naar de toekomst. Tot afgrijzen van de grote groep van politiek correct denkenden willen miljoe-

“Als onafhankelijke staat kunnen we meer betekenen voor onze Waalse buren” nen Amerikanen Donald Trump, evenwel niet echt mijn idee van ideaal rolmodel, volgen om Amerika opnieuw “great” te maken. Het project om Vlaanderen “great” tot “greater” te maken, is het brood en boter van Pro Flandria.” ‘t Pallieterke: Vlaamse onafhankelijkheid is onalledaags als thema bij ondernemers…

Kurt Moons: “Dat is niet mijn ervaring, er zijn te veel Vlaamse bedrijfsleiders die aarzelen om dat publiek te maken, maar de onderstroom naar grote tot grootste politieke autonomie bestaat zeker in die kringen. Je hoeft geen politicoloog of academicus te zijn om te weten hoe chaotisch, onsamenhangend, remmend het Belgische beleid is voor de welvaart van Vlaanderen. Binnen de Europese Unie, en die is in snelle evolutie, met als één van de belangrijke verschijnselen de stroming naar onafhankelijkheid van Schotland en Catalonië, is een onafhankelijk Vlaanderen een uitstekende en democratische keuze. Pro Flandria volgt bijvoorbeeld de discussie in Schotland en ik heb veel geleerd door het witboek van de Schotse regering over haar weg naar onafhankelijkheid. De Brexit en een nieuw aangekondigd referendum over onafhankelijkheid zijn versnellende factoren voor die ontwikkeling.” ‘t Pallieterke: u noemt zich open en bloot voorstander van de onafhankelijkheid. Dat handicapt u als ondernemer, toch?

Kurt Moons (vriendelijke lach): “Neen, en wat zou het? Mij is, met één uitzondering, het afbellen de avond voordien van een afspraak over een opdracht voor een Waalse onderneming, nooit een strobreed in de weg gelegd als ondernemer. Men kent mijn mening, en die wordt aanvaard. In de ondernemingen die ik geleid heb of leid, wordt niet gesproken over mijn politieke en maatschappelijke engagement. Het is namelijk ook mijn overtuiging dat we als onafhankelijke staat ook meer kunnen betekenen voor onze Waalse buren. Ik ben van kindsbeen af, door de invloed van mijn vader

en moeder, Vlaamsgezind, en heb dat jarenlang discreet beleefd. Na de twintig jaar bij Brantano leek mij de tijd rijp om die houding openlijk te tonen. Ik denk aan, zonder mij met die grote bankier te vergelijken, Remi Vermeiren en zijn werk voor de Vlaamse onafhankelijkheid. Hij was bij KBC jarenlang intern bekend als flamingant, maar diende tot aan zijn pensionering daarover terughoudend te zijn, om commerciële redenen.” ‘t Pallieterke: Pro Flandria is een verwijt aan Voka, dat minder Vlaams geprofileerd is als zijn voorganger, het VEV? Kurt Moons: “Voka heeft een belangrijke rol als sociale partner en ik vind Hans Maertens, de gedelegeerd bestuurder, die ik ken uit zijn periode als hoofdredacteur van De Tijd, een man die een Vlaamse overtuiging uitstraalt. Dus, geen kwaad woord over Voka en zijn sociaal-maatschappelijk doel. Naast Voka bestaat er ruimte, en die bezetten wij mee, om ondernemers politiek actiever te maken. Pro Flandria is een alternatief tegen de recuperatie van onze mensen door de unitaire krachten bij het VBO, het Hof en het traditionele establishment.” ‘t Pallieterke: de Vlaamse Beweging is over haar hoogtepunt, zoekt een tweede, of is het een derde of vierde adem?

Kurt Moons: “Ik betreur dat een overkoepelende strategie ontbreekt en tracht, met Pro Flandria, de wirwar van zoveel meningen, zoveel stromingen binnen die sociologischpolitieke zuil te stroomlijnen. De Vlaamse politieke partijen, alle partijen en partijchefs, moeten stoppen met de Vlaamse Beweging te stigmatiseren. Waarom zijn er niet meer bruggen tussen de actoren van de Wetstraat en de beweging? Die beweging is een akker van idealisme en maatschappelijk talent, ook vandaag.” ‘t Pallieterke: elite is een vies woord?

Kurt Moons: “Niet voor mij, en ik lijd onder de afwezigheid van straffe politici, straffe geestelijken, straffe rechters en straffe intellectuelen in Vlaanderen. Naar wie kan je vandaag opkijken, wie kan je bewonderen, navolgen, tot toetssteen nemen. Ik sta voor een open elite, een elite die nieuwelingen omarmt en steunt. Ik stam uit een warm gezin met een vader die leraar talen was en een moeder die het huishouden bestierde, allebei ingoede mensen, geen leden van de bovenlaag. Door mijn studies in Leuven en mijn groei in het bedrijfsleven heb ik mij kunnen opwerken tot manager van belangrijke Vlaamse familiale ondernemingen. Ik ben daar niet ijdel om, geniet van de kansen die ik daardoor kreeg en wil mijn talent inzetten voor de samenleving die ik het beste ken en waardeer, de Vlaamse.”

Frans Crols

Nieuwe Vlaamse Meester Op de viering van 15 jaar Pro Flandria wordt de eerste eretitel “Nieuwe Vlaamse Meester” uitgereikt door minister-president Geert Bourgeois. Prof. dr. Koenraad Debackere, gedelegeerd bestuurder van KULeuven Research & Development (LRD), is de eerste laureaat.

De eretitel “Nieuwe Vlaamse Meester” is het eerste initiatief van de coöperatieve vennootschap Flanders Trust, waarvan Ludwig van den Meersschaut de oprichter en bezieler is. De eretitel beloont hedendaags Meesterlijk Vakmanschap van mensen én bedrijven uit Vlaanderen, vakmanschap dat wereldfaam geniet. Elk jaar zullen er 5 eretitels worden overhandigd door een bevoegde Vlaamse minister op een evenement van verschillende gastheren. Pro Flandria is gastheer voor de uitreiking van de eerste eretitel “Nieuwe Vlaamse Meester”. Flanders Trust wil een partnerschapsnetwerk uitbouwen dat het authentieke en positieve verhaal van Vlaanderen brengt in Vlaanderen zelf, maar ook in de rest van de wereld.

12

Cultuur

17 november 2016

Maurits Pauwels in het Nederlands

Podium

Er bestaat een muzikant met de beruchte naam Mauro Pawlowski. Muziekliefhebbers zouden hem moeten kennen van zijn inspanningen bij Evil Superstars en de laatste twaalf jaar bij de groep dEUS, de groep van de u nog beter gekende en door u ongetwijfeld nog meer geliefde Tom Barman.

Onlangs kwamen we via de pers te weten dat diezelfde Mauro er bij dEUS de brui aan geeft en het bij de groep binnenkort voor bekeken houdt. Tijd voor iets nieuws, want ondertussen was de muzikant begonnen aan een volledig nieuw avontuur en ditmaal wel degelijk in zijn moedertaal.

Mauro had vroeger al wel eens een korte nevenstap in het Nederlands gemaakt, en had in 2003 al wel eens een lied geschreven voor de Lierse groep De Kreuners (Meisje Meisje), had al eens gespeeld in de groep van Kris de Bruyne en had in 2008 wat Nederlandstalige poëzie verzameld onder de titel ‘Tonelen van kalme waan’. En nu in 2016 gooit hij een eerste eigen volledig Nederlandstalig album op de markt onder de afschuwelijke titel ‘Afscheid in kloten’ en heeft hij zijn Nederlandstalige alter ego aangenomen, Maurits Pauwels.

Een artiest met standing in de muzikale wereld kan het zich eigenlijk niet veroorloven een slecht werkstuk af te leveren, zeker niet als het in de kwetsbaarheid en tegelijkertijd naaktheid van de moedertaal is. Hij zou erop afgerekend worden. Maar laat dat nu precies wel zijn wat we eigenlijk met deze cd willen doen: afrekenen.

Misschien waren we al gewaarschuwd toen we te horen kwamen dat een eerste single werd aangeboden via de webstek ‘tweedehands.be’ (2dehands.be). ‘Een mooie tijd’ werd zo de allereerste single die door een artiest als tweedehandsproduct aan de man zou worden gebracht.

Een terechte keuze, zo blijkt, want de hele plaat klinkt als een indrukwekkend tweedehandsproduct. Er zijn de betrekkelijk erbarmelijke teksten, er is het zagerige eentonige gezang van de artiest en er zijn de amper beklijvende muzikale arrangementen. Kortom, het klinkt terecht als een afscheid conform de titel van de cd.

Ook live komt deze hele plaat op geen enkel moment tot leven en blijkt er weinig emotie uit het hele verhaal. We woonden een optreden bij en stelden vast dat de enige reactie van het publiek een soort van beleefdheidsapplaus was omwille van de muzikale status van de artiest in kwestie. Noch muzikaal noch tekstueel kon het optreden ons ook maar één minuut bekoren.

We kunnen stellen dat er eigenlijk geen enkel lied van de tien op de cd ons bijblijft, zelfs na de zoveelste beluistering. Ondanks het opgehemeld worden in de progressieve pers en de zogenaamd veelbelovende commentaar van de vastgeroeste zichzelf graag lezende muziekjournalisten, houden we aan deze cd geen enkele straffe herinnering over.

Nog sterker gezegd: op deze plaat zat geen enkele liefhebber van de Nederlandstalige GT muziek te wachten.

Marc Sleen overleden

Melopee Op zondagavond 13 november werd in het Oost-Vlaamse Laarne bij Gent de jaarlijkse Melopee Poëzieprijs uitgereikt en dit al voor de achtste keer. De Melopee is het geesteskind van professor emeritus Frans-Jos Verdoodt, een naam die bij heel wat van onze lezers een klokje doet luiden: Verdoodt is de oprichter en was gedurende vele jaren ook dé bezieler van het Archief- en Documentatiecentrum van het Vlaams-Nationalisme in de Lange Leemstraat in Antwerpen.

Eén van ‘s mans vele passies en bezigheden is, al van oudsher, de poëzie. De Melopee is wel een buitenbeentje in poëzieprijzenland door zijn unieke opzet. Met deze prijs wordt immers een gedicht bekroond dat in het voorgaande jaar, in dit geval 2015, is verschenen in een Vlaams literair tijdschrift. In totaal werden daarvoor 17 tijdschriften geconsulteerd, zowel papieren als digitale, zowel bekende als onbekende, van de Poëziekrant tot de Vallei. Een achtkoppige jury, met daarin o.a. de bij trouwe Zangfeestgangers niet onbekende Herman Elegast, maar ook de Hobokense dichter-troubadour Frank de Vos, de Nederlands-Antwerpse dichter Bert Bevers en de eerste Gentse stadsdichter Roel van Londersele, selecteert uit het aanbod 21 genomineerden voor de toplijst.

Daaruit moet dan de winnaar komen.

Het moet gezegd: de gemeente Laarne spaart geen moeite om de uitreiking van de Melopee feestelijk te laten verlopen. Dat men het mooie kader van het kasteel van Laarne ondertussen heeft ingeruild voor de kerk, doet daar geen afbreuk aan. Dat heeft allicht alles te maken met de door de cultuurschepen en de burgemeester geuite wens om van Laarne de poëziegemeente van Vlaanderen te maken. Wat Laarne in concurrentie brengt met bv. Holsbeek, waar sinds twee jaar een boeiend en kwalitatief poëziefestival wordt georganiseerd, maar dat mag de pret niet drukken.

Thema’s Van de 21 genomineerde dichters konden er 9 aanwezig zijn. Opvallend was dat vooral reeds gevestigde dichters als Paul Claes, Charles Ducal en andere Charlotte van den Broecken verstek lieten gaan en het speelveld overlieten aan voornamelijk opkomende dichters.

Het publiek kon genieten van de genomineerde gedichten, voorgebracht door Astrid Arns, de recent overleden Deinzese dichter Martin Carette via vertegenwoordiging, Patrick Cornillie, Pim Cornelussen, Kris de Lameillieure, Dorien de Vylder, Maarten Embrechts, Jannah Loontjens, Jan van Gompel. De ervaren en

immer vrolijke Maud Vanhauwaert sloot met de van haar bekende brio het rijtje af.

Zoals verwacht kan worden, kwamen de meest uiteenlopende thema’s aan bod: moederberichten, einzelgänger, wachten op de zeedijk, gegeven momenten, begrafenisgeluidsinstallaties, melancholische blikken, ontheemden, Edith Cavell, schilder-dichters of dichter-schilders en vaders.

Vluchtelingen Tromgeroffel voor het langverwachte moment: winnaar van de 8ste Melopee werd de voor het grote publiek vrijwel onbekende Gentse onderwijzeres Astrid Arns met het gedicht “Ontheemden”. Poëzie zit de Arnsen in het bloed, want een andere genomineerde was nicht Frouke Arns, Nijmeegs stadsdichter.

En van dochter Jana Arns verscheen recent haar debuutbundel bij de onvolprezen Uitgeverij P. In een vraaggesprek met presentatrice Anne-Marie Segers kwam het publiek te weten dat het winnende gedicht door Arns zelf als een “mannelijk” gedicht werd beoordeeld, hard, donker, dit in tegenstelling tot haar andere gedichten die eerder als vrouwelijk zijn te betitelen. Het kwam dan ook tot stand na lezing van het boek “Dit zijn de namen” van Tommy Wieringa, die er de Libris Literatuurprijs 2012 mee won. Dat boek gaat o.a. over een eindeloze zwerftocht van vijf vluchtelingen door de Oost-Europese steppe. Arns is er prima in gelukt om de sfeer van dergelijke ervaring in een kort, kernachtig gedicht in drie strofen te vatten.

Het gelegenheidsmuziekensemble dat de klankmatige omlijsting van de avond verzorgde, rondde daarna de avond af met het speciaal voor de poëzieprijs gecomponeerde en gelijknamige Melopee, waarin de tonaliteit van het gedicht van Van Ostaijen nauwgezet werd weergegeven. Op de vervolgens door het Laarnse gemeentebestuur aangeboden receptie werd nog de gelegenheidsbundel met alle genomineerde gedichten aangeboden. U kan K.R. hem aldaar ook bestellen.

In memoriam

Hubert van Herreweghen (1920 – 2016)

Opera in winters Muntpaleis Het Muntpaleis, minstens nog het ganse seizoen in gebruik, stelt de operaliefhebbers voor heel wat aanpassingen. In de site van Tour en Taxis, waar de grote tent al een tijdje pronkt, blijft de akoestiek een bijna onoplosbaar probleem. Naast de straat- en sitegeluiden is het drukke luchtverkeer zeker niet ideaal voor een operavoorstelling.

Komt daarbij nu de winter en een verwarmingsinstallatie, onbruikbaar tijdens de voorstelling. Dat moet vooraf en tijdens de pauze, maar om de toeschouwers niet in de kou te zetten, hangt er een deken op elke zetel.

De novemberopera “Capriccio” van Richard Strauss is gecomponeerd als één lang bedrijf.

Voor de verwarming werden er twee bedrijven van gemaakt, om tijdens de pauze de tent te verwarmen en zangers en orkestleden toe te laten een warme choco te drinken, zoals ook aangekondigd.

Ondanks de perikelen blijft de Munt op volle toeren doordraaien en uitverkochte zalen trekken. Zo ook voor “Capriccio”, de laatste opera van Richard Strauss, voor het eerst getoond in 1942 te München, onder bescherming van rijksminister Goebbels. De idee voor het libretto kwam van zijn vriend Stefan Zweig, die voor zijn joodse afkomst het land moest verlaten en in ballingschap zelfmoord pleegde.

Strauss bleef liefst zo ver mogelijk van de politiek en beschouwde zijn laatste ‘conversatiestuk voor muziek’ als een testament. Hij situeerde het theater in het theater ergens in een kasteel nabij Parijs waar een rijke gravin dichters, musici, acteurs en een ballerina ontvangt, op de vooravond van de Franse Revolutie. Zowel in muziek als teksten componeert Strauss duidelijk met een terugblik naar de vele hoogtepunten uit zijn operawerk.

In de regie van David Marton komt de cast in het eerste deel moeilijk op gang. Dit verandert na de verwarmingspauze in een vlot samenspel met sterke vocalisten en vaak wondermooie orkestratie. De 70-jarige Strauss kan vooral moeilijk los van zijn meesterwerk “Der Rosenkavalier”. Dirigent Lothar Koenigs slaagde erin deze testament-opera nog genietbaar te maken ondanks de obstakels in het winterpaleis.

FDC

Hij heeft Jos de Haes overleefd, en Christine D’haen. Maar ook Herwig Hensen en vele anderen, zoals Leo Vroman en Pierre Kemp. De eerste was trouwens zijn vriend en werd geboren in 1920, hetzelfde geboortejaar van onze oude zopas overleden dichter. De dichter Van Herreweghen was geen Vlaming maar een Brabander, zoals Anton van Duinkerken.

En de West-Vlamingen omschreef hij ooit als de Joden van Vlaanderen. Zijn humor was dan ook een subtiele humor. Wat nog weinigen weten, is dat deze dichter ooit in het tijdschrift Westland (1942-1944) één gedicht (‘De Sater’) heeft gepubliceerd en dat hij een serene en verheven lofzang op het Brabantse bier heeft geschreven. De titel van deze ironiserende en lichtvoetig badinerende lofzang is Geuze en humanisme (Brussel, 1955).

En deze toespraak met als ondertitel zelfgenoegzame beschouwingen over de voortreffelijkheid van het bier van Brussel en Brabant en van de mensen die het drinken, verlucht met tekeningen van Maurits van Saene werd in 2010 heruitgegeven in een anastatische herdruk door de zwaar bebaarde Leo Peeraer van de uitgeverij P te Leuven. In dat jaar (1955) was hij nog in de bloei van zijn leven dat een vruchtbaar lang leven zou worden. En in die korte titel en lange ondertitel kan de aandachtige lezer al goed vermoeden welke zijn toon en zijn zang zal zijn. Ik citeer één ware waarachtige zin uit deze beschouwingen: Geuze is het product van de grond en de geest van Brabant, en men moet dus ook geestelijk goed gestemd zijn om dit bier te kunnen drinken, om er de volle deugd van te hebben, om op de gepaste wijze geestelijk verheugd te kunnen worden.

In het koude, mistige, ingepolderde Nederland was hij als dichter en dus als levenskunstenaar helaas niet zo bekend. Zeer ten onrechte. Telkens wanneer ik in het Pajottenland een geuze bestel en dat zerpe schuimende wijnbier drink, denk ik toch ook een beetje aan zijn grondgebonden soms rinse (wat een mooi passend woord) gedichten die zeker de tand des tijds zullen weerstaan. Ik schat zelfs dat minstens een tiental gedichten (en dat is een zeer hoog cijfer!) van deze dichter de eeuwigheid zal halen. En nu mag hij dus gerust rusten op de eeuwige heuvelen van zijn Brabant en ik citeer zijn machtig gedicht ‘Vaderland’ van nauwelijks vier versregels:

Zacht aan de zachte zijde, ruig aan de harde kant, bekrompen, bevend, wijde, geweldig klein vaderland.

Hendrik Carette

Boeken

17 november 2016

Oproep voor een nieuw feminisme “We hebben dringend een nieuwe feministische golf nodig, een wereldwijde beweging van mannen en vrouwen die durven om sommige ziekmakende tradities ter discussie te stellen en taboes te doorbreken. Een wereldwijde beweging die niet accepteert dat vrouwen minder rechten hebben dan mannen en die zich resoluut keert tegen de vernederende praktijken die vrouwen wereldwijd nog steeds dagelijks moeten ondergaan.” Met deze woorden besluit MR-politica Assita Kanko haar boek De tweede helft, een vurig pleidooi voor een nieuw feminisme aan de hand van schrijnende voorbeelden.

De tweede helft lag al een tijdje te lonken op de boekenplank – het is een uitgave van 2015 – maar de druilerige novemberdagen waren blijkbaar nodig om tot een eerste lezing te komen. Assita Kanko, geboren in Burkino Faso in 1980, kwam in 2004 naar België. In 2012 is ze verkozen als gemeenteraadslid voor MR in Elsene. Zij is perfect drietalig en momenteel aan de slag als politica, auteur, columniste en als kaderlid in een bedrijf. Een ambitieuze vrouw voor wie engagement een natuurlijke houding is, schrijft ze op haar webstek. In haar prille jeugd vertelde ze aan haar ouders dat zij president van Burkina Faso wilde worden. Het is nog niet zover, maar in België is zij voor vele waarnemers in elk geval al een rijzende politieke ster aan het firmament van MR. Assita Kanko neemt geen blad voor de mond. Het aantal vrouwen dat echt beschikt over gelijke rechten als mannen is nog steeds een kleine minderheid, zegt ze. In De tweede helft beschrijft ze met getuigenissen, feiten en cijfers de realiteit van vandaag. Een realiteit waarbij vrouwen in sommige landen en culturen worden vermoord omdat zij willen trouwen met de partner van hun keuze, waar vrouwen geen onderwijs kunnen genieten en waar vrouwenbesnijdenis nog steeds aan de orde is.

Eliminatie van meisjes Kanko gaat in haar boek het rijtje af van de wantoestanden die nog steeds bestaan, vooral in Afrikaanse en Aziatische landen. Volgens haar zorgen cultuur en religie er al duizenden jaren voor dat vrouwen behandeld worden als slaven. Het begint al bij de aanvang van het leven met ‘gendercide’. De Verenigde Naties hebben berekend dat er wereldwijd tussen de 112 en 200 miljoen meisjes zouden ontbreken.

Vooral in landen als China, India en Pakistan is de geboorte van een meisje niet onmiddellijk een feest. Daarom worden er jaarlijks honderdduizenden abortussen van vrouwelijke foetussen gepleegd. Kanko betwist niet het recht op abortus, maar heeft het over de doelbewuste eliminatie van meisjes in spe. En zelfs na de geboorte verliezen tal van meisjesbaby’s het leven door verwaarlozing of moord.

De auteur gaat verder met het bespreken van de onzin rond vrouwenbesnijdenis waarvan zij zelf het slachtoffer werd in haar geboorteland. De obsessie voor maagdelijkheid en eer is één van de redenen waarom volgens haar miljoenen families hun meisjes laten verminken. Voor hen wordt seks nadien vaak een straf. Infibulatie, of het geheel of gedeeltelijk wegsnijden van de uitwendige geslachtsdelen, is de ergste vorm. Het wordt nog steeds toegepast in Somalië, Eritrea, Noord-Soedan en Gambia. Vrouwelijke genitale verminking (VGV) is echter een wereldwijd verschijnsel, lezen we, dat zich onder andere verspreidt via migratie. In de EU zouden 180.000 meisjes het gevaar lopen om verminkt te worden.

Polygamie en eremoorden Kanko bespreekt ook het gebrek aan onderwijs (Afghanistan) en de kindhuwelijken in Afrika en Zuid-Azië, waar 20 procent van de meisjes jonger dan 15 jaar getrouwd is. Ook in de EU bestaan nog kindhuwelijken. Ze worden afgesloten in de besloten milieus van alloch-

tone bevolkingsgroepen of tijdens een reis naar het land van herkomst. Een ander aspect is de polygamie waarin veelal jonge meisjes en vrouwen verzeild geraken. Veelwijverij komt voor in vrijwel heel Afrika en in het Midden-Oosten. Zelfs sommige westerse landen (bijv. in Groot-Brittannië) lijken zich eerder tolerant op te stellen, ook al is polygamie bij wet verboden.

Kanko wijst op de rampzalige gevolgen voor de gezondheid door dit gebruik. ‘Polygame razernij heeft aids in vele huizen binnengebracht’, schrijft ze. ‘Vrouwen hebben daarin zelden de keuze, gedwongen als ze zijn om in sombere omstandigheden al snel vrouw te worden. Voor sommigen staat een naamloze lijdensweg te wachten. Verminkt worden of brutaal ‘getoucheerd’ door onbekenden die hun maagdelijkheid willen controleren, gedwongen worden te trouwen of zich te sluieren, waar ze zelf nog eigenlijk kind zijn en op de schoolbanken thuishoren wanneer ze die mishandelingen moeten ondergaan. Zwangerschap is de belangrijkste doodsoorzaak bij tieners in de ontwikkelingslanden.’

En wat gebeurt er als die meisjes en vrouwen zich willen losrukken uit de traditie van hun families? Dan zijn er de eremoorden, schrijft Assita Kanko. Zij haalt als voorbeeld de moord aan op de 20-jarige Sadia Sheikh.

Die jonge vrouw werd op 22 oktober 2007 door haar broer in de buurt van Charleroi vermoord omdat zij een door de familie gearrangeerd huwelijk met haar Pakistaanse neef niet zag zitten. De broer handelde in opdracht van de vader en de moeder van het meisje. ‘Wat voor eer kan erin bestaan je eigen kind of zus van het leven te beroven?’, vraagt de schrijfster zich af. Sadia Sheikh is trouwens niet het enige voorbeeld in het boek. Blijkbaar gebeuren nogal wat eremoorden in het buitenland.

Volgens de Verenigde Naties zouden 5.000 vrouwen jaarlijks het slachtoffer zijn van eerwraak. Vrouwenrechtenorganisaties spreken echter over vier keer meer slachtoffers.

Geweld In haar boek beschrijft Assita Kanko niet alleen de toestanden die nogal gemakkelijk toegeschreven worden aan ontwikkelingslanden of landen met een moslimcultuur. Ook de nog steeds bestaande misbruiken en discriminaties in het Westen komen aan bod.

In verband met verkrachtingen en huiselijk geweld heeft zij het daarbij over de angstaanjagende situatie in Europa en in België, die ze alweer toelicht met soms schrijnende getuigenissen. Een derde van de Europese vrouwen zou vanaf de leeftijd van vijftien al fysiek of seksueel geweld ervaren. Slechts 14 procent van de aangiften van verkrachting leiden in Europa tot een veroordeling. In België zou dat slechts 4 procent zijn. Daarnaast beschrijft ze het gebruik van verkrachting als oorlogswapen, bijvoorbeeld in Bosnië-Herzegovina in de jaren negentig en nu door IS in het Midden-Oosten.

Er zijn ook de ongelooflijke toestanden waarbij vrouwen door de daders - of soms ook door de politie - verantwoordelijk worden gesteld voor hun verkrachting, of na de verkrachting verplicht zijn met de dader te trouwen.

Ook een mannenzaak Kanko eindigt met de discriminaties op de werkvloer en in het gezinsleven. Zij staat voor een feminisme waarin de strijd van de vrouwen ook die van de mannen wordt, zegt ze.

De verdediging van de rechten van de vrouw gaat iedereen aan, niet alleen de vrouwen zelf.

Het gaat om het recht op zelfbeschikking, het recht op lichamelijke integriteit en respect, het recht op onderwijs en opleiding, het recht om te beslissen met wie je trouwt, hoeveel kinderen je wilt, welk beroep je wilt uitoefenen, welke godsdienst je wilt belijden, je ambities na te streven… Of, zoals wij lezen op de achterflap: ‘We moeten onze schoenen, met of zonder hakken, in de hand nemen en er hard en luid mee slaan op de tafels in gemeenteraden, parlementen en universiteiten.’ RIRO Assita Kanko, De tweede helft – Tijd voor een nieuw feminisme, Lannoo 2015

13

In memoriam

Frans Devos (1935-2016) Op vrijdag 4 november jl. overleed dokter Frans Devos op 81-jarige leeftijd. 46 jaar geleden stond hij aan de wieg van de Vlaamse ziekenkas West-Flandria Kortrijk, samen met medeoprichter Miel Bourgeois, vader van de huidige minister-president.

West-Flandria was op zich al een overkoepeling van enkele Vlaamsgezinde en daensistische ziekenkassen uit de regio van Zuid-West-Vlaanderen.

Op zeker ogenblik wist Frans Devos zo een 20-tal kleinere ziekenfondsen, toen nog primaire kassen genaamd, van over heel Vlaanderen aan te sluiten bij de VVZ, de Vereniging van Vlaamse Ziekenfondsen, waarvan hij voorzitter werd en zijn strijdmakker meester José Deschaepmeester secretaris.

Dokter Devos reed het ganse Vlaamse land rond om voordrachten te geven, en sociaal geëngageerde Vlamingen aan te sporen werk te maken van een Vlaams sociaal-cultureel front en de splitsing van de sociale zekerheid.

Het is onder meer dankzij Frans Devos’ doorzettingsvermogen en rechtlijnige Vlaamse houding dat West-Flandria in 1997 aansluiting vond bij het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds van Mechelen. Een waar huzarenstuk om duizenden Vlamingen binnen een Vlaamsgezind ziekenfonds te loodsen.

Dr. Frans Devos was erevoorzitter van het VNZ en werd bij de opening van de regionale ziekenfondszetel aan de Vlasmarkt in Kortrijk vorig jaar nog gehuldigd voor zijn enorme verdiensten.

De jongere generatie is Frans, en zijn lieve echtgenote Paula, veel dank verschuldigd.

Alle boeken op de Boekenbeurs?

Moet de jaarlijkse Boekenbeurs niets meer zijn dan een voorspelbaar commercieel evenement dat draait rond kookboeken, strips en cultromans die niemand leest, of mag er ook een intellectuele prikkel van uitgaan? Die vraag werd zopas veelzeggend beantwoord door de jaarlijkse Duitse ‘Frankfurter Buchmesse’.

Die Duitse versie van de Boekenbeurs koos deze keer Vlaanderen als aandachtspunt, dus kon men op de beurs de meest uiteenlopende boeken uit Vlaanderen aantreffen. Met een opgemerkte stand van de Vlaamse Volksbeweging en een stevige delegatie van de Marnixring waren ook de Vlaams-nationalisten goed vertegenwoordigd. Zelfs Uitgeverij Egmont was welkom, de uitgeverij die onderdak biedt aan Vlaams Belang-politici waarvan de boeken, hoe interessant ook, fanatiek geweigerd worden door ‘gewone’ uitgeverijen in Vlaanderen. Ook Europees Parlementslid Gerolf Annemans kon zo voor een geïnteresseerd publiek zijn nieuwste boek over Vlaamse onafhankelijkheid toelichten. Zo hoort het op elke boekenbeurs die zichzelf respecteert.

Boycot Elke boekenbeurs? Neen. De jaarlijkse Vlaamse Boekenbeurs in Antwerpen houdt de deur krampachtig gesloten voor ‘foute’ meningen. Daar kan men alle boeken aantreffen van extreemlinks tot centrumrechts, maar Uitgeverij Egmont wordt uitgesloten, begrijpe wie kan.

Ere wie ere toekomt, het was de linkse journalist Joël de Ceulaer, ex-Knack en nu De Morgen, die in een vernietigend stuk over de saaiheid van de Boekenbeurs ook die censuur met de grond gelijk maakte. “De pijnlijke waarheid is dat de Boekenbeurs sinds jaar en dag aan censuur doet. Probeer er maar eens een boek te vinden van Vlaams Belanger Gerolf Annemans, bijvoorbeeld, of het recent verschenen ‘Volksverhuizing’ van de voormalige Tsjechische president Václav Klaus.

U zult er vergeefs naar zoeken, want uitgeverij Egmont, die voornoemde werken publiceert, krijgt geen plek in de Expo - merkwaardig, want op de Frankfurter Buchmesse kon Annemans onlangs wél Quid nunc voorstellen, zijn nieuwe boek over ‘de ordelijke opdeling van België’. Waarom kan in Frankfurt wel wat in Antwerpen niet kan? Een pertinente vraag waar organisator Boek.be zich toch eens over moet beraden. Voltaire draait zich in afwachting daarvan om in zijn graf.” Die zat!

Antidiscriminatiewet Op linkse internetsites waren de oude afgezaagde argumenten te lezen. De Boekenbeurs wordt georganiseerd door een club die boek.be heet, en die geeft enkel stands aan uitgeverijen die lid zijn van de Vlaamse uitgeversvereniging, zeg maar de beroepsgroep van de uitgevers. Dat is een vzw, en iedere keer wanneer Uitgeverij Egmont een aanvraag indient voor lidmaatschap beslist

een meerderheid van linkse uitgevers om die aanvraag af te wijzen. ‘Dat is de vrije keuze van een vereniging’, aldus links, ‘dus is het maar normaal dat Egmont niet op de Boekenbeurs staat.’

We spraken met een paar juristen, en die lachen daar eens hartelijk mee. ‘Zeker, er is vrijheid van vereniging, en een vereniging mag dus een lid aanvaarden of niet’, klinkt het. Maar die vrijheid is uitgerekend op vraag van links fors ingeperkt door de antidiscriminatiewet, die bepaalt dat men niet nadelig behandeld mag worden op basis van de zogenoemde verboden criteria.

Aanvankelijk hoorde politieke overtuiging niet bij die verboden criteria, maar op eis van het Vlaams Belang heeft het Grondwettelijk Hof iemands politieke overtuiging wel degelijk als een verboden criterium vastgelegd. De Vlaamse Uitgeversvereniging zal dus haar besluit moeten motiveren, en kan en mag de politieke overtuiging van Uitgeverij Egmont daarbij niet gebruiken. Hoe gaan ze dat doen? Dat is onmogelijk natuurlijk, want Egmont voldoet aan alle objectieve vereisten.

Politieke discriminatie De voorzitter van Uitgeverij Egmont, Filip de Man, laat er dan ook geen gras over groeien. Een deurwaarder woonde de afgelopen Boekenbeurs bij, en legde vast dat alle mogelijke uitgeverijen met alle mogelijke boeken van politici van alle mogelijke strekkingen vertegenwoordigd waren. Deze week zet Egmont dan ook zijn advocaat aan het werk: de zaak wordt aan de rechtbank voorgelegd. Enerzijds als een flagrante en ongemotiveerde vorm van politieke discriminatie, anderzijds misschien ook als een vorm van verboden verkoopbelemmering, aangezien de uitgeverij het recht wordt ontzegd boeken te verkopen op een plek die, volgens alle cijfers, een aanzienlijk deel van de jaarlijkse boekenverkoop in Vlaanderen vormt.

Een proces voeren in België kan - zoals bekend - lang duren, maar in dit geval zou het wel eens erg snel kunnen gaan. Zowel de antidiscriminatiewet als de wet handelspraktijken voorziet ultrasnelle en vrijwel kosteloze procedures, die het slachtoffer van politieke discriminatie of oneerlijke handelspraktijken toelaten de nadelige behandeling zo snel als mogelijk te doen ophouden.

Zou het dan kunnen dat we ook in Vlaanderen, net als in Duitsland, op de volgende Boekenbeurs boeken van verschillende strekkingen kunnen aankopen? Hoop doet leven. Maar dat er nog steeds moet geprocedeerd worden om een boek op een Boekenbeurs te krijgen, toont aan dat de politiek correcte censuur in dit land helaas nog steeds niet beëindigd is…

HDG

14

Brieven

17 november 2016

Oproep voor informatie

Totstandkoming van het Pietenpact

Op 30 november 1939 startte de Sovjet-Unie een aanval op Finland: de Winteroorlog. In eerste instantie hielden de Finnen stand tegen een overmacht. De Russen waren slecht voorbereid, terwijl de Finnen voordeel putten uit hun terreinkennis waardoor hun guerrillatactiek succesvol was. Een tweede Russisch offensief, twee maanden later, was wel succesvol.

Finland kon in de strijd rekenen op de steun van enkele landen. En er waren ook enkele eenheden met buitenlandse vrijwilligers. Ook uit Vlaanderen vertrokken een vijftigtal vrijwilligers, om aan de zijde van de Finnen tegen het communisme en de Sovjet-Unie te gaan vechten. Over die Vlaamse vrijwilligers is zeer weinig geweten. We kennen enkel het verhaal van Stefaan Laureys, omdat onze medewerker Pieter-Jan Verstraete er een boek heeft over geschreven. Laureys zou later richting oostfront vertrekken.

Tobias vander Stockt, student aan de UGent, voert in het kader van zijn scriptie een onderzoek naar die Vlaamse vrijwilligers. Daarover is heel weinig bekend. Bij het Archief, Documentatie en Onderzoekscentrum voor het Vlaams-Nationalisme (ADVN) is er vrijwel niets over terug te vinden. Vander Stockt is op zoek naar allerhande informatie, namen, enzovoort, en hij zou graag in contact komen met nabestaanden.

Wie kan hem helpen dit stukje onbekende Vlaamse geschiedenis te ontrafelen? U kunt met Tobias in contact komen via tobias.vanderstockt@ugent.be, of stuur een brief naar StationsK arl van C amp straat 42, 1745 Opwijk.

IJzerbedevaart volzet

Trump en de NAVO

Pallieterke, Op 11.11.16 trok ik uit pure gewoonte opnieuw naar de IJzertoren te Diksmuide. Ik vermoed dat het zowat de 48ste keer zou zijn dat ik op de weide de bedevaart zou meemaken. Graag had ik ooit de 50ste keer meegemaakt. Voor de vitaminen doe ik het allang niet meer, daarvoor ga ik naar de IJzerwake.

De IJzerbedevaart is uit traditie en respect voor hen die de toren uit de grond hebben doen rijzen.

Het symbool van AVV-VVK, zelfbestuur, ontvoogding, amnestie en nooit meer oorlog. Het symbool van de Vlaamse beweging. Het ooit zo actieve secretariaat waar de Leeuw iedere dag wapperde is omgetoverd tot het Belgisch museum van de frontsoldaat. De driekleur ontbreekt nog. Misschien volgend jaar?

Toen ik zoals het hoort een inkomkaartje wou kopen om de weide te betreden werd mij dit geweigerd. Volzet, was de boodschap. Ik moest mij blijkbaar voorafgaandelijk inschrijven en kaartjes reserveren. Ik dacht eerst dat het een grap was, daar ik op de weide aan de toren zo’n 100 à 200 personen zag staan. Ik herinner mij nog de jaren zeventig en tachtig, toen het volk de IJzerlaan vulde en beide zijden van de IJzerdijk vol stonden.

Uit noodzaak vermoed ik heeft men er nu voor gekozen om een maximaal aantal deelnemers toe te laten op de IJzerbedevaart. Ik had de keuze voor de bedevaart om 11 uur en om 14 uur. Ik had pech: volzet.

Ik ben dan maar terug zonder bedevaart naar het geboortedorp van H. Verriest en R. De Clercq gereden. Beiden hebben het geluk wel steeds aanwezig te zijn op het guldendoek in de toren.

Ik stelde mij enkel de vraag hoe het mogelijk is dat VOS de erfgenaam van de Vlaamse frontsoldaten het zover heeft laten komen. Hoe de Vlaamse beweging hun toren heeft laten omvormen tot een pretpark, enkel uit geldgewin.

Volgend jaar is het de 90ste keer, een jubileumviering, voor hen die er willen bijzijn ik zou maar al reserveren. Ik die dacht dat de IJzerbedevaart een herdenking was van het IJzertestament van onze Vlaamse frontsoldaten waarbij iedereen welkom is, en liefst zoveel mogelijk, heb mij vergist.

Een ontgoocheld IJzerbedevaarder, Luk Schelfhout - Deerlijk

Kruisende woorden oplossing 1031

A B C D E F G H I J K L

Pallieterke, In een Europa waar de mannen vervrouwelijkt zijn, en waar, na de terreuraanslagen, de paracommando’s voor openbare gebouwen als een traumatiserende aanwezigheid worden ondervonden, zal er heel wat huiswerk moeten gemaakt worden. We veroorloven ons in Europa de militaire deugden te verachten en soldaten te verfoeien, zelfs dan wanneer ze bitter nodig blijken te zijn, al was het maar voor onze bescherming tegen het terrorisme.

Europa beleeft een late post-puberteit in een door gender-gezeur verpest en vervrouwelijkt klimaat. Uncle Sam, de VSA, zal toch de kastanjes uit het vuur halen, mocht het zover komen. Trump draait de financiële kraan dicht.

Ooops. Brute pech!

Mogelijk zal in deze ultrazachte wereld de legerdienst opnieuw ingevoerd moeten worden (ook al zie ik er militair geen heil in, educatief daarentegen zou het niet slecht zijn). En veel jonge werklozen zullen dienstnemen in het leger, zoals het altijd al geweest is. Het Europese leger zal ook vrouwen met open armen onthalen. Dat is nu al het geval. Mogen ze van harte welkom worden geheten. Eindelijk weer eens heuse strijdsters en geen intimiderende, castrerende en vingertje-wijzende verwijtmachines. Einde van onze kleuterleidster-cultuur.

R alph Bisschops - Antwerpen

Ronald en Donald Pallieterke, Ondanks de enorme verschillen tussen de heren met de bijna gelijke voornamen, Ronald (Reagan) en Donald (Trump), doet de ene me thans aan de andere denken. Beiden voerden een niet-klassieke kiescampagne. Ze hadden ook een rechts getinte kijk, en dus waren ze kop van Jut voor de hele, door links beheerste, media. Beiden werden onverwachts, als gedoodverfde verliezers, toch verkozen. Nu maar afwachten welke gelijkenissen er in hun beleid zullen te zien zijn.

Opmerkelijk en grappig eigenlijk, was de gelaatsuitdrukking van de Amerika-correspondente van VTM tijdens de campagne, toen zij verslag uitbracht van de ene of andere partij.

De opgetrokken of omlaag getrokken mondhoeken vertelden alles over haar politieke kleur.

Over haar objectiviteit had je het raden natuurlijk.

Met deze uitslag zal ze nu wel pilletjes tegen maagzuur moet nemen, zoals wel meer gefrustreerden.

Gil de Corte - Brasschaat

Zwarte Piet 1

Zwarte Piet 2

Pallieterke, De hetze rond Zwarte Piet is terug in het land. En terecht, want ‘zwart’ mag geen symbool zijn voor ‘onderworpene’ of ‘knecht’. Per evidentie zijn die immers blank.

Het grootste probleem zit echter niet bij ‘Zwarte Piet’. Wel bij de blanke Sint-Niklaas.

Deze staat immers symbool voor vrijgevigheid, en voor warm meevoelen met zijn naasten.

Dan zal je maar behoren tot die groep van gekleurde medeburgers, en dan mag je mee genieten van vrijgevigheid, en dan biedt men je een warme omarming aan, … maar dát dan in de persoon van een ‘blanke’ man. Dat is pas frustrerend! Dus: Sinterklaas mag in de toekomst geen blanke meer zijn!

En om het dan maar helemaal belachelijk te maken: liefst ook geen man, dan zijn meteen ook andere groepen welmenende medeburgers tevreden.

Marc Batsleer - Eeklo

Bpost

J. Peremans - Mortsel

Pallieterke, Wat is dat toch met de onzorgvuldige bestellingen o.a. van pakjes aan huis door bpost? Het is altijd hetzelfde scenario. We zijn gans de dag thuis en hebben zelfs twee bellen aan de buitenkant, maar niemand belt aan. ’s Anderendaags treffen wij dan met de gewone briefwisseling een berichtje in de bus dat het pakje klaar ligt op het postkantoor van Dilbeek. Zo ook op 7 november en zonder uurvermelding dat ze aan de deur geweest zijn.

Gezien wij oudere senioren zijn is het voor ons geen optie meer om naar het postkantoor te gaan, voor postpersoneel dat er de gekende laars aan lapt.

Er zijn nog pakjes onderweg… Uiteraard doen we geen nieuwe bestellingen meer bij firma’s die hun verzendingen laten verzorgen door bpost. Jammer, maar het is gewoonweg niet meer te doen.

Meesterzet van Trump Pallieterke, Nadat Hillary Clinton allerlei vedetten en sterren op het podium zette om haar te helpen president van Amerika te worden, bracht Donald Trump zijn ganse familie op het podium. “Kijk”, zei Trump, “dit zijn mijn sterren, mijn familie.” Schaakmat, Hillary.

Thomas Triphon - Antwerpen

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

ABONNEMENTEN • BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

I

I

E

P

X

E

F

F

E N A

F

X

T

E

L

E N X

T

A C

S N A R

E

L

C H T

R A A N X

E N X

S

T

X

K

X N A M X U X

E

L

K

E

X

G E

E

S

T D R

G

I

R A A

E

X

I

X

L

I X

K O R

N A N O X O X D A G A

F

S

R

X U

K H M E

Z

A

E

A G E

R

R T

K

I

I

F

T

I

G

R B

X

C

E

S

D O X

A K O V

C A M X

C H R

I

F

A T

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

De Vlaamse vakman

Jan de Schuytener - Dilbeek

N O O R D E

R

Pallieterke, De huidige hetze tegen Zwarte Piet is zowat het meest racistische dat ik ooit mocht meemaken. Het Sint-Nicolaasfeest waar de Sint en zijn helper de jeugd vrolijk maakt en blij met de geschenkjes mag niet langer bestaan uit een blanke bisschop (wat Sint-Nicholas was in Myra, Grieks) en zijn zwart hulpje.

NEEN: het MOETEN twee BLANKEN zijn!

(Zogezegd om wat vroeger, eeuwen geleden, gebeurde!) Wat is er thans tegen een team dat bestaat uit een blanke (historische) bisschop geholpen door een zwarte medeburger? (Tussen haakjes: een bisschop kan niet door een schouw kruipen want hij blijft overal hangen met zijn staf…)

Waarom mogen zwarte medeburgers niet mee genieten van de vreugde en de bewondering voor een blanke bisschop en zijn uitverkoren zwart hulpje? Mag een blanke CEO niet langer zwarte bedienden aannemen? We leven toch in de 21° eeuw? (Maar sommigen onder ons toch nog in de 19°.)

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

17 november 2016

Idegem

Roskammen

Onlangs kwam ik Michel de Groote tegen op een thuismatch van Anderlecht tegen KV Oostende. We raakten aan de praat, maar we waren beiden vergezeld door enkele ongedurige kleinkinderen. Het leek ons dan ook een goed idee later eens af te spreken in het landelijke Idegem, woonplaats van Michel. We voerden de daad bij het woord, en ik ging op bezoek bij één van de meest onderschatte spelers van paars-wit.

Ik hoor sommige lezers al denken: “Wie in godsnaam is Michel de Groote?” Wel, hij was gedurende meer dan tien jaar de vaste linksachter van Anderlecht, speelde 434 matchen in eerste klasse, werd viermaal landskampioen, won drie keer de beker van België, en als kers op de taart werd het winnen van de UEFA-cup - in 1983 tegen Benfica - aan zijn palmares toegevoegd. Inderdaad, Michel was geen pannenkoek!

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Rode Duivels Dat hij slechts vier keer werd geselecteerd voor de Rode Duivels is voor mij een raadsel.

Wat is er gebeurd? Ik stelde hem de vraag.

Glimlachend antwoordde hij mij: “Ik werd geselecteerd door Guy Thijs voor de Balkantrip, dat waren twee wedstrijden, tegen Griekenland en Albanië. We speelden 0-0 gelijk tegen de Grieken en verloren tegen Albanië met 2-0. De volgende match was een vriendschappelijke wedstrijd, thuis tegen Polen.

Ik werd niet opgeroepen, maar er waren gekwetsten en ik werd dan toch op het laatste moment nog opgevist. Ik had er geen zin in en veinsde een blessure. Geen kat die dat geloofde. Toen was het natuurlijk helemaal gedaan. Het is niet de slimste zet uit mijn leven geweest.”

Hij speelde samen met Juan Lozano en Robby Rensenbrink, twee boegbeelden van Anderlecht, maar wie was volgens hem nu de beste? “Robby heeft ons twee Europabekers laten winnen tegen West Ham en Austria Wien, Juan deed hetzelfde tegen Benfica. Het

waren allebei kanjers, maar ik heb toch een lichte voorkeur voor Rensenbrink. Links in de spits spelen is volgens mij toch iets moeilijker dan een vrije rol te hebben op het middenveld.

Het verschil is echter minimaal, niet met het blote oog waar te nemen.” (lacht) Ik herinnerde me dat hij nochtans een grote fan van Lozano was en iets minder van Franky Vercauteren… Zijn antwoord: “Ik heb respect voor zijn voetbalkwaliteiten, maar niet voor Vercauteren als mens! Jaren heb ik met hem samengespeeld, maar toen hij de hulptrainer was van Jean Dockx, negeerde hij mij volledig toen ik hem tegenkwam met mijn kleinzoon op de fandag van Anderlecht. Een woordje of een handdruk konden er niet af. Neen, voor mij hoeft het niet meer.”

Ja, mensen, Anderlecht is altijd een vriendenploeg geweest...

Gille van Binst

Experimenten Voetbal is niet langer het populaire spektakelspel dat het ooit was. Dat ligt minder aan de acteurs op het veld dan aan de coaches langs de lijn. Die werkten jarenlang aan de opbouw van hun eigen belangrijkheid. Ze deden dat met bijval. Echter, naargelang hun sportieve macht crescendo ging, lag en ligt dat door allerlei experimenten dikwijls anders voor het spektakel.

Aan de basis van al die experimenten ligt de zoektocht naar het overigens onbestaande “perfecte systeem” waarop de tegenstander nog amper vat heeft. Dat de gewone fan geen boodschap heeft aan alle gedoe in de marge van het voetbal zelf lijkt bijzaak voor al wie, voor eigen eer en glorie, het spelletje benadert met een air van de “wetenschapper” met nood aan experimenten om zichzelf permanent te bewijzen.

Na zijn experiment met pocketboy Dries Mertens als “diepe spits” tegen Nederland wist bondscoach Roberto Martinez van zichzelf en de “duivels” dat “we persoonlijkheid hadden getoond“. Dat het niveau van de vriendschappelijke interland ondermaats was, stond die boude zelfwaardering niet in de weg. Ze klonk alvast anders dan wat de Nederlandse media als “misplaatst hautain” en “mislukt in al hun arrogantie” over de duivels, hun coach en zijn experiment dachten. Niet dat Belgen qua aan voetbal vastgeklonken arrogantie boven de Nederlanders uittronen. Een half dozijn wereldkampioenschappen op rij riepen ze zichzelf uit tot gedoodverfde winnaars, nog voor de eerste bal was getrapt. Na vijf vorige en het jongste WK staat hun winstteller nog altijd op nul.

Het jongste “betere” Dan klinkt VRT-journalist Frank Raes nederig als hij zegt “dat de duivels met de verdediging die Nederland en Estland partij gaf, in Rusland geen wereldkampioen zullen worden”. Omdat we het zelf nog nederiger dan Frank willen houden vrezen we toch dat dit met een andere verdediging evenmin zal lukken. Tenzij, heel misschien, tegen dan het experiment van de voetbalbond met een Spaanse bondscoach verleden tijd is en, pakweg, een coach van het niveau Preud’homme zich geen moer zal aantrekschijning van ene John Bico op de Bosuil klinkt onze akte van geloof in de nieuwe aanpak niet meer zo overtuigend. En we zijn in goed gezelschap. Niet weinigen delen ons scepticisme.

Met het vertrek van David Gevaert, begin vorig seizoen nog de hemel in geprezen als beloftevolle trainer, als teken aan de wand. Het siert de man dat hij niet langer de platbroek in de klucht wil spelen.

Overkoepelaar In de leer bij een Kielse Rat “Goede raad van een Rat aan alle rood-witte Honden.” Zo uitdagend begint Harry Demey in Gazet van Antwerpen zijn column die meer dan het lezen waard is. Dat hij Beerschot-supporter in hart en nieren is, hebben we begrepen. “Een Rat dus, maar geen Antwerp-hater, want ik mis de derby’s en vind dat een stad als Antwerpen best twee ploegen in de eredivisie zou hebben”, voegt hij er voor alle duidelijkheid aan toe. Wie kan daar tegen zijn? Voor ons mogen het er zelfs drie zijn, maar dan zullen ze in Berchem nog veel boterhammen moeten eten, terwijl Beerschot-Wilrijk goed op dreef is om de promotie dit seizoen waar te maken, en Antwerp de hooggespannen verwachtingen tot nu toe niet kon waarmaken. Maar dat is niet de boodschap die Harry Demey wil brengen.

Goede raad “Ik zou graag wat raad willen geven aan de mannen en vrouwen van Deurne-Noord”, begint Demey zijn opmerkelijk betoog. Van Deurne-Noord en omstreken, voegen we daaraan toe, want dat de Antwerpaanhang zich over de hele stad tot ver daarbuiten uitstrekt is geen geheim. Tot daartoe. Welke goede raad moeten de rood-witte Honden ter harte nemen? “Laat jullie niet verblinden door de droom naar eerste klasse. Toon respect voor jullie ploeg, voor jullie kleuren, jullie zijn de Great Old. Een ploeg met waarde.” Als de vos de passie preekt …, horen we sommigen al luidop denken. Wat we als een misplaatste

15

overweging onder de mat mogen vegen, want daarvoor klinkt het pleidooi van Demey te openhartig.

Eigenbelang Dat Demey, als Kielse Rat, uit ervaring spreekt en in het lang en het breed zijn verhaal kwijt wil over achterbakse personen die uit het niets in een voorzitterszetel gekatapulteerd werden, lag voor de hand. De puinhoop die Patrick Vanoppen achterliet, nadat hij eerst gevierd werd als reddende engel, om daarna uitgespuwd te worden als clowneske bedrieger, ligt nog vers in het geheugen. Harry Demey beschrijft dat soort charlatans op zijn manier. “Meestal waren het mensen die een andere agenda hadden en het belang van de ploeg ondergeschikt maakten aan hun eigen belang. Mensen die geen respect hebben voor de geschiedenis en de roots van de club, en maar één ding voor ogen hebben: persoonlijke verrijking.” Daar hoeft geen tekening bij.

Waakzaam blijven “Nu zie ik hetzelfde bij jullie gebeuren, dierbare Antwerpsupporters. Vreemde mensen komen in jullie huis en hebben andere bedoelingen”, waarschuwt Demey. Is dat zo? Tot voor kort zouden we daarop geantwoord hebben dat de vergelijking met Vanoppen en soortgelijken niet opgaat, omdat de nieuwe bezems die op de Bosuil zijn neergestreken hun werk naar behoren doen en tot dusver altijd woord hebben gehouden. Sinds de wonderbare ver-

Wie heeft het in zijn ster gehaald een dubieuze figuur van het kaliber Bico de sportieve touwtjes in handen te geven? Intussen proberen ze ons wijs te maken dat hij de touwtjes alweer heeft moeten inleveren en dat hij zich alleen gaat bezighouden met overkoepelende zaken, wat dat ook moge betekenen.

Die job is al even duister als de overkoepelaar zelf. Wat schuilt daar achter? Dat is geen onterechte vraag, die we de voorbije weken geregeld te horen kregen. De kraaien zullen het ooit wel eens uitbrengen, want geen kat die gelooft dat Bico een stap opzij wil zetten. Integendeel.

Het is maar de vraag hoelang zijn haring zal blijven braden.

Clubhart Jawel, mijnheer Demey, uw wensen verdienen het extra in de verf te worden gezet. “Laat jullie niet doen. Het is jullie ploeg. Niet die van een bestuur of van sponsors. Kijk elkaar als supporter maar eens recht in de ogen en volg jullie clubhart.” We zullen het eens uitproberen. We zien een aantal overmoedige supporters al recht in de onheilspellende ogen kijken van Bico met de ijzeren knuisten. Best vanop afstand, want het risico is niet denkbeeldig dat hij hen, met zijn groot clubhart, gewoontegetrouw op een koppel oorvijgen trakteert. Hij moet wel tegen de weerbots kunnen. En die kan er vlugger komen dan hem lief is. Want honden, rood-witte niet uitgezonderd, zijn trouwe dieren, maar daag ze niet uit of ze beginnen te grollen. “Intussen is de Heilige Geest neergedaald op de Bosuil. Hallelujah ! “

ken van hem ingefluisterde experimenten.

Zoals de selectie van Youri Tielemans en Leander Dendoncker van “voetbalinstituut” Anderlecht ten nadele van Radja Naingolan, Sven Kums of Nicolas Lombaerts. Over de terugkeer van de 40-jarige (!) Timmy Simons als duivel zwijgen we beter. Mocht Lombaerts tijdens de “wintermercato” Sint Petersburg alsnog inruilen voor Brussel is de kans groot dat hij in maart weer vaste pion wordt in de duivelsdefensie. Al was het alleen al om de almaar tanende reputatie van een “instituut” weer wat op te krikken.

De voetbalbond en zijn entourage hebben geen patent op het fenomeen experimenten.

Al hopen we dat het zitje in Amsterdam van ex-CEO Steven Martens naast huidige sterke bondsman Bart Verhaeghe niet naar een in de steigers staand nieuw experiment op bestuurlijk bondsniveau verwijst. Door clubleiders opgevoerde experimenten zijn ook eerder legio dan uitzonderlijk. Uit de reeks “te veel om op te noemen” pikken we er het jongste “betere” uit bij Royal Antwerp Football Club, fiere drager van stamnummer één.

Het door Patrick Decuyper vorig jaar met veel bombarie aangekondigde plan om de liefdevolle rood-witte kleuren eindelijk opnieuw naar eerste klasse te loodsen, dreigt uit te draaien op een met losse schroeven verankerd, en daardoor tot mislukken gedoemd experiment. Met de beruchte figuur John Bico als alleenheerser aan de Bosuil, en met poen waarvan geen mens de herkomst kent, behalve de “milde schenker(s)”, vrezen nu ook de trouwste aanhangers van de “Great Old” een trieste afloop. Het gelijkspel tegen Cercle Brugge en de negentig minuten volgehouden revolte door honderden supporters tegen “het beleid” onderstreepten die vrees. Zo duidelijk dat Bico en co moesten opstappen. Of CEO Decuyper al aan een ander experiment denkt, is nog onduidelijk.

Dries De vriendschappelijke oefenmatch van de Rode Duivels tegen Oranje is al vergeten. En maar goed ook. Over de 126ste Derby der Lage Landen zijn we vlug uitverteld. We herinneren ons vaag dat Carrasco de verdiende gelijkmaker scoorde en dat de trukendoos van bondscoach Martinez niet veel voorstelt. Dit gezegd zijnde over naar het Koning Boudewijnstadion waar vier dagen later de kwalificatiewedstrijd tegen Estland op het programma stond.

De Esten, tot dan 119e op de ranglijst van de FIFA, zijn het gewoon van klop te krijgen en zochten dan ook geen uitvluchten voor de 8-1 nederlaag. Al stelde een flauwe plezante achteraf dat de einduitslag, met wat meeval, ook omgekeerd had kunnen zijn. Wie weet.

Het resultaat zou een pak milder zijn geweest voor de bezoekers als ze Dries Mertens in hun rangen hadden gehad. De tien overige Duivels verdienden ook een pluim voor hun inzet, maar Klein Driesje ontpopte zich tot ster van de avond, liep de longen uit zijn lijf, scoorde zelfs twee keer, en liet de Esten op hun moeder roepen. En nu allen samen: leve onze Dries en hij mag er wezen.

Waarom niet?

Weer een alerte lezer die vraagt waarom we nooit eens over de bokssport schrijven, temeer nu Delfine Persoon met succes haar wereldtitel verdedigde. Met alle respect voor de kampioensgordel en de vuisten van taaie tante Delfine, we gaan er liever mee eten dan haar bezig te zien in de ring. Of we de edele sport der zelfverdediging dan enkel weggelegd zien voor mannen?

Onze eega zal het graag horen. Of misschien juist niet. Het is maar de vraag wat er van die edele kunst nog is overgebleven. De tijd van boksers die naam waardig, ligt al decennia achter ons. Op elkaars gezicht troeven en laten troeven kunnen we geen sport noemen. Wat niet betekent dat we onze dubbeldekking gaan verwaarlozen tegen wie er anders over denkt.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

17 november 2016

Medezwarteriken,

Achtbare vrienden,

wilt ge nu eens vragen aan al die betweters om hun mond te houden over mijn huidskleur, mijn lippen, mijn haar en mijn kleren. Het begint ambetant te worden. Piet - Slachtoffer

ons Hillary is de laatste dagen echt niet meer te doen. Ik heb dringend enige afleiding nodig.

Kan ik bij u ten kantore geen sigaartje komen roken? Ge weet wel. Met mijn groeten aan de lieftallige secretaresses.

Pallieterke, man, ik zit er ook serieus mee gewrongen dat die van de VRT mij sinds vorig jaar van die koffie-met-melkpieten hebben opgedrongen.

Ik kan er niks aan veranderen, hoe graag ik dat ook zou willen. Ziet ge wel dat de N-VA niet almachtig is!

Bart - Burgervader

Mijnheren en mevrouwen, ik heb allemaal geen probleem met die zwarte pieten en hun kleurtje, mijn eigen problemen zijn veel groter: ik zit met een enorm zwart gat, middenin de begroting. Als de Sint mij een portie opvulsel kan bezorgen, zou mij dat zeer verheugen. Charles - De kleinste Michel

Absurdistan Hey Pally,

Maar zo kunt ge toch nog op tijd gaan lopen.

Naar Zuid-Amerika of zo. Daar hebt ge al enige vertrouwdheid mee.

Wouter - Zeurpiet van professie en passie

Pallieterke,

ge stelt me toch een beetje teleur. Ik had verwacht dat gij de eerste zoudt zijn om mij te komen bezoeken in de Tower, maar ge hebt Nigel voor laten gaan. Niet getreurd, uitgesteld is nog niet verloren. Tot binnenkort.

kunt ge al die kluchtzangers daar bij u eens leren hoe een democratie werkt? Er zijn er in Europa precies veel die dat niet meer begrijBaam - Aftreder pen.

Vrienden in de zwartigheid,

ik snap er niks meer van! Ik los een probleem op dat er nog niet is ten onzent, ik vermijd daardoor dat het probleem zich voordoet en nu maakt iedereen dat tot een probleem.

Waarom mag het alleen de Sint zijn die goeds over de mensen uitstort en ik niet?

The Donald

ik heb nog altijd een goed hart, weze het een rood, en ik laat het graag zien. Daarom verwittig ik u nu al: aangezien het mij niet lukt de dictatuur van het proletariaat te vestigen, zal het de dictatuur van de minderheden worden.

Mijnheer de hoofdredacteur,

Wim - Opperbuur

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. B.

C. D. E.

F. G. H.

I. J.

K.

L.

Rode duivel Familielid - Iraanse taal - Iets dat behandeld wordt Rivier in Siberië - Oostenrijkse deelstaat Gemeente in West-Vlaanderen - Oersted Internetlandcode voor Griekenland - Voetbalclub uit Nijmegen - Knaagdier Graveren - Kledingstuk Toetsenbordindeling - Treiteraar Ruimtetuig - De ouderdom van de maan op 1 januari van dat jaar Vlaamse stad - Omroep Landbouwwerktuig - Wat alleen in gedachten bestaat - Muzieknoot Sieraad - Natuurlijke logaritme Organisatie van olie-exporterende landen Overmoedig - Vindt zonder tegenstand iets goed

wij wensen onze vurige dank uit te drukken voor het verschijnsel Zwarte Piet. Jaar en dag verdedigen wij al de afro, het befaamde krullenkapsel. Er is maar één donkere mens die daar al decennia standvastig mee opduikt en dat is niemand minder dan Piet. Wij zijn hem dankbaar. Niet ontkrullen!

wij zijn voor de kracht van verandering. Eerst dacht onze manager dat wij moesten denken dat we prinsen moesten zijn, maar dat is veranderd.

Nu denken we dat we echt biggetjes moeten zijn. We overwegen dan ook een operatie.

Gij steunt ons toch?

K3 - A anpassers /overlevers

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Het Verenigd Front voor het Afrokapsel Dames en heren van de redactie,

kaartersclub de Lustige Leggers dreigt uiteen te vallen door een discussie die het bestuur parten speelt. Onze specialiteit is het zwartepieten, maar sommigen willen nu de naam van dat spel wijzigen wegens racistisch. De helft van ons bestuur, toevallig degenen met Afrikaans bloed in de aderen, is tegen de wijziging. De andere helft, de witten, zijn voor. Help!

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Rosa - K aartlegster-generaal

Op het Noorderterras

Kruisende woorden 1032

Geachte,

Bill - Variabel toegewijde Hillary-man Pallieterke,

Verticaal 1. Enorm aanstoot aan gegeven 2. Jongensnaam - Germaanse god van de zee 3. In memoriam - Rijstwijn - Nikkel 4. Krullende 5. Dierenverblijf - Visserstuig 6. Jongensnaam - Vereniging die staat voor biologische voeding, tuinieren en ecologisch leven 7. Van een label voorzien 8. Grafkelder 9. Voormalige Joegoslavische leider - Amusement 10. Ijl, licht en vluchtig - Griekse letter 11. Neuro-Emotionele Integratie - Tafelde - Turntoestel 12. Temperatuurgebied waarin een vaste stof overgaat in een vloeistof

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1031 vindt u op blZ. 14

Spinazie Iets wat ik niet kan, is de krant lezen op mijn bank van het Noorderterras. Soms zie ik dat er mensen zijn die dat doen. Ieder diertje zijn pleziertje. Er zat al een hele tijd zo een gazettenlezer naast mij. Hij hoorde niets of zag niets. Hij zat met zijn snufferd in het midden van de krant. Ik kon niet zien welke het was.

“Weeral hambras”, zei hij plotseling.

“Overal hambras. Ik zoek iedere dag in de krant in welk land of tussen welke landen het alweer koekenbak is.”

“Heb je wat gevonden?”, vroeg ik.

“Het is nu stilletjes”, denk ik. “Wij hebben geluk dat het in ons land tenminste rustig is. Bij ons kwam ook wel eens heisa voor, maar dat is een tijd geleden. Vroeger ontstonden soms ruzies tussen twee gebieden, twee hertogdommen, heerlijkheden of dorpen. Ik spreek wel over heel lang geleden.

In het ergste geval leidde dat tot vetes die lang bleven aanslepen, en soms leidde dat tot een grensgeschil.”

“Men weet toch waar de grens ligt”, zei ik.

“Dat was niet altijd waar. Ik geef je een voorbeeld. Wanneer het gebeurde, kan ik niet met zekerheid zeggen, maar tussen de abten van Postel en Retie barstte een ruzie los. Zij waren niet akkoord met de bestaande grenslijn tussen hun gronden. Ze zouden er natuurlijk geen oorlog voor beginnen, maar een oplossing omtrent de juiste grenslijn was dringend nodig. Zeg nu zelf, abten die ruziemaken, zoiets kan toch niet.

Dat is geen voorbeeld voor de gelovigen.”

“Hoe verliep die ruzie?”, wilde ik graag weten.

“De abt van Retie kende een schaapherder die wel zou weten waar precies de grenslijn liep. Hij kende de streek op zijn duimpje omdat hij als herder alle dagen met zijn schapen rondzwierf.”

“En zo kwam de zaak in het reine”, dacht ik.

“De abt van Retie wist niet dat die herder aan de kant van de abt van Postel stond.”

“Moeilijk op te lossen”, stelde ik.

“Ze gingen vanuit Postel met zijn drieën op stap. De herder zou onderweg de juiste grenslijn aanduiden. Voor ze vertrokken had

hij, zonder dat de abten het zagen, een houten schepper waarmee graan werd opgeschept onder zijn muts gestopt. En daar bleef het niet bij. Hij pakte ook enkele grepen Postelse grond en strooide die in zijn schoenen. Samen vertrokken ze in de richting van Retie.”

“Ik voel iets aankomen…”

Rustig vertelde mijn buur verder.

“Na een poosje zei de abt van Retie: ‘Ik geloof dat we nu zijn aangekomen op mijn grond.’ ‘Bijlange nog niet’, antwoordde de herder en hij stapte rustig verder. Tien minuten later riep de abt van Retie: ‘Stop! Stop!

We zijn ver genoeg. Hier zijn we in Retie. Ik ben er zeker van. Hier is het geen Postelse grond meer!’ De herder zei: ‘We lopen wel degelijk altijd nog op Postelse grond. Ik kan hem duidelijk voelen.’ Tegelijk wriemelde hij met zijn tenen in de aarde die in zijn schoenen lag.”

“Handige knaap”, lachte ik.

“De abt van Retie werd echt boos en hij riep dat de herder een bedrieger was. Die bleef echter heel rustig. Hij wees naar de muts op zijn hoofd en zei plechtig: ‘Ik zweer bij mijn Schepper dat ik met mijn beide voeten op Postelse grond sta.’”

“Hoe reageerde de abt van Retie?”, vroeg ik.

“Hij was vanzelfsprekend helemaal niet akkoord en liep kwaad naar zijn abdij. De herder haalde de schepper vanonder zijn muts en strooide het zand uit zijn schoenen. De abt van Postel moest er geweldig om lachen, en hij zei tegen de herder: ‘Doe zo voort, man, en jij zult Spinoza heten.’”

“Spinoza?”, fronste ik mijn wenkbrauwen.

“Spinoza was een Nederlandse wijsgeer, een buitengewoon verstandig man.

Hij leefde in de 7de eeuw. Vrij jong reeds was hij een echte bolleboos. Zegt men nu tegen iemand: ‘Jij zult Spinoza heten’, dan betekent het dat die persoon heel verstandig is. De gewone mensen verstonden die uitdrukking niet en ze maakten ervan: ‘Doe zo voort en je zult spinazie eten.’”

Met die man wil ik nog wel eens op het TdW terras zitten.