't Pallieterke van 24 november 2016

72ste jaargang • nummer 47 • donderdag 24 november 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Kris Peeters verhuist naar Antwerpen

Vlaams Belang: lijden in de marge of relevanter worden?

Zou De Wever nu blij zijn of niet, nu concurrent Vlaams Belang worstelt met de eigen doelstelling? Het lijkt alleszins onvoorspelbaar tot wat de heisa met Filip Dewinter zal leiden. Wat Dewinter nu weer uit zijn mouw schudde, is gewoon verbijsterend, zelfs voor zijn eigen achterban. Wat hoopte hij te leren bij de extremisten van Gouden Dageraad?

Die partij bezet in het Griekse parlement welgeteld 18 van de 300 parlementszetels.

Heeft VRT-correspondent Bruno Tersago gelijk als hij wijst op tal van bedenkelijke signalen uit die hoek? Voedselbedelingen organiseren “alleen voor Grieken”, parlementsleden die betrapt worden met hakenkruistatoeages en -vlaggen, een woordvoerder die in het parlement een vrouwelijke collega in het gezicht slaat, geweld tegen standjes van buitenlanders op markten, het wegjagen van verplegenden in ziekenhuizen omdat ze niet Grieks zijn, betrokkenheid bij geweld en zelfs een moord, inbraken, wapenbezit… Sinds twee jaar zijn er geen zware incidenten meer, maar toch… Wat ga je in hemelsnaam zoeken bij kerels die zich inspireren op een politieke figuur (Iannis Metaxas) die in de jaren dertig andere partijen en stakingen verbood, boeken verbrandde en de media censureerde?

Berisping?

De reactie van voorzitter Van Grieken was moedig, maar niet helder. Hij distantieerde zich formeel en expliciet van wat zijn partijgenoten tegen de wil van het partijbestuur in hadden gedaan. Anke Van dermeersch, ook mee op reis, werd uit het partijbestuur gegooid. Dewinter, die de beslissing “eenzijdig” en “bijna dictatoriaal” noemde, kreeg enkel een berisping, net zoals Jan Penris. Welke logica zit hierachter? Die van de realiteit vrezen we. De realiteit dat Van Grieken wel een meerderheid achter zich heeft in het partijbestuur, in de partijraad ook – daar gaat hij alvast van uit – maar niet in Antwerpen.

Komt het tot een harde confrontatie? Heeft Vlaams Belang daar ‘belang’ bij? Eén ding lijkt wel zeker: veel mensen keren zich af van een partij die zich verliest in interne confrontaties. Maar die zijn er al erg lang, en zullen blijven opduiken.

Er lijkt dus voor Vlaams Belang geen goeie kant aan de zaak. Krijgt Dewinter in de partijraad - tegen de verwachtingen in - veel steun, dan zal Van Grieken als voorzitter veel moeilijker kunnen functioneren. Wordt Dewinter in de hoek gezet, of verder, dan dreigt een crisis in Antwerpen. Als de voorzitter het meent, kan

hij geen vrede nemen met een zoveelste compromis, want dan rest er niets meer van wat eruit zag als een poging om Vlaams Belang op de politieke kaart te zetten.

Van Grieken kreeg de voorbije dagen steun van onder meer de voormalige voorzitters Gerolf Annemans en Frank Van Hecke. Wellicht kan hij – als hij een verandering forceert – rekenen op de terugkomst van sommigen die eerder al de partij verlieten. En natuurlijk op de VB’ers die Verandering willen.

Afgang Wat is die partij allemaal overkomen? Laat ons teruggaan naar 2004. Vlaams Belang haalde toen net geen kwart van de stemmen.

Mét Dewinter in ‘pole position’. Maar wat nadien volgde was minder. In 2006 werd de Antwerpse voorman bij de gemeenteraadsverkiezingen geklopt door Patrick Janssens.

Nadien volgde een steile electorale afgang.

Dewinter bleef echter het uithangbord van de partij.

Wat onder meer Annemans als voorzitter probeerde was verdienstelijk, maar de N-VA werd en bleef voor veel kiezers een beter alter-

natief. Daar hebben kiezers een reden voor.

Annemans ging op zoek naar een derde, radicaalrechtse weg. Het Congres van de partij in de Zuiderkroon was duidelijk. Annemans zette in op drie thema’s.

Vooreerst wou hij met een ‘sociale volkspartij’ vooral de kleine man bekoren. Vlaams Belang paste voor een te strak Voka-gericht Vlaanderen. Meer zelfs, de partij stelt zich opvallend positief op tegenover het syndicalisme, noemde de sociale zekerheid “een kerntaak van de overheid” en pleitte voor betaalbare zorg, huisvesting, betere thuisbegeleiding, aanpak van verborgen armoede, sociale woningbouw, opvoedersloon van 24 maanden per kind, etc.

Annemans zette ook in op communautaire scherpte en duidelijkheid: Vlaamse (en Waalse) onafhankelijkheid via een “ordelijke opdeling”. Iets waar we Dewinter weinig over horen. En een duidelijke keuze “Voor Europa, dus tegen deze EU, België in het groot” (de “EUtopie”) was ook niet onzinnig. Annemans verpakte de VB-boodschap met minder bombastisch gedram en meer zakelijkheid.

Helaas Alhoewel de VB-thema’s nadrukkelijk aanwezig waren in de aanloop naar de verkiezingen van 2014 bleef de kiezer waar hij was: weg.

“We zijn opnieuw vertrokken”, had voorzitter Annemans voor de verkiezingen gezegd. Wat

Storm boven Vlaanderen ...

stemmen betreft dan toch in de verkeerde richting. Alleen was het niet zijn fout.

In februari 2015, in volle vluchtelingencrisis, leek het tij te kunnen keren. Maar het bleef duidelijk dat de nieuwe voorzitter Van Grieken geenszins de sterke man van de partij was. Dat bleef Dewinter. Begin 2016 schreven we dan ook dat Vlaams Belang in interessante tijden bleef worstelen met het eigen profiel. In de peilingen verdubbelde het Belang haar score tot in de late lente. Na de zomer lijkt de doorbraak stilgevallen.

Voorzitter Tom Van Grieken en collega’s als Barbara Pas kwamen wel rationeler uit de hoek over migratie. Over de kostprijs daarvan, bij voorbeeld: Na ‘Brood, Bad en Bed’ komen immers nog huisvesting, begeleiding, scholing, onderwijs, leefloon, kindergeld en ga zo maar door.

Het VB zwalpte in 2014 naar de zwakste score in jaren. Dat Dewinter in Antwerpen solo slim bleef uitpakken met potjes pepperspray, oude bokshandschoenen en fanatieke taal bleef in veel huiskamers niet onopgemerkt.

“Nu nog afkomen met die symbolen is niet meer van deze tijd…”, relativeerde Van Grieken. Wat niet belette dat Dewinter campagnes lanceerde zonder dat het nationale partijbestuur er iets van afwist, laat staan er goedkeuring voor had gegeven.

Dewinter is er nooit in geslaagd het cordon tegen zijn partij te breken. Het was dus wachten tot Van Grieken voldoende sterk zou zijn om het roer over te nemen. Hij vond het Antwerpse boegbeeld “nog nodig” in de Kamer… Dezelfde woorden herhaalde hij zo ongeveer deze week.

Maar Van Grieken zei ook al vaker dat het “geen zin heeft om naar rechts op te schuiven”… Juist. Winst zit er voor Vlaams Belang alleen aan de centrumkant. Politicologen plaatsten zowaar vraagtekens bij het cordon sanitaire. Maar het is veel waarnemers niet ontgaan dat Vlaams Belang enkel zonder Dewinter het cordon kan doorbreken.

Natuurlijk heeft Dewinter een sterke achterban, maar het gaat om de keuze die niet te vermijden valt: lijden in de marge (cfr. Gouden Dageraad…) of relevanter worden? Dat is de vraag die voorligt op de partijraad van 3 december. Een tussenweg is er niet meer. Of toch geen die deuren opent.

2 Actueel Duizenden minderjarige migranten spoorloos in Europa 24 november 2016

In Zweden is vorige week (17 november) een rapport verschenen dat melding maakt van precies 1.829 verdwenen niet-begeleide minderjarige migranten sinds 2013. Meestal gaat het om Marokkaanse of Afghaanse jongeren, die in het land weinig kans maken op asiel. Ook Europol maakt zich zorgen. Reeds eerder meldde de Europese politieorganisatie dat in Europa gedurende het laatste anderhalf tot twee jaar meer dan 10.000 niet-begeleide jongeren verdwenen. Waar ze terechtkomen, weet niemand. Ondertussen blijven vooral Afrikaanse migranten toestromen in Italië.

lieleden of kennissen die hier al verblijven. Per definitie komen zij terecht in het illegaal circuit en hebben zij geen recht op uitkeringen of andere bijstand.

Schoollopen en geneeskundige verzorging zitten er dus niet in, op gevaar af ontdekt te worden en het land te worden uitgezet - hoewel dat niet mag en in de EU ook niet gebeurt met niet-begeleide minderjarigen. Maar de terechte vrees bestaat dat velen onder hen terechtkomen in criminele handen, meestal van de eigen bevolkingsgroep. Aiman Mazyek, voorzitter van de Duitse moslimraad, denkt dat 10 procent van alle migrantenkinderen seksueel wordt misbruikt. Hij is er ook zeker van dat vele verdwenen kinderen en jongvolwassenen uiteindelijk terechtkomen in het prostitutiemilieu en als slaven in illegale arbeidscircuits. Sommige bronnen vermelden dan weer het mogelijk misbruik door mensenhandelaars voor illegale adoptie en zelfs ten behoeve van de organenhandel.

Geen einde aan de migratiegolf

Omdat het allemaal een beetje veel werd, heeft ook Zweden, net zoals sommige andere Europese landen, de mogelijkheid tot het verkrijgen van asiel en tot gezinshereniging enigszins aangepast. Niet iedere asielaanvrager krijgt nog zomaar een onbeperkte verblijfsvergunning. Gezinshereniging wordt moeilijk gemaakt, ook voor ouders van eventuele minderjarigen. Eens een asielaanvraag geweigerd, verliest men ook het recht op bijstand. De strengere regels zijn er blijkbaar de oorzaak van dat er vrijwel iedere maand twee schoolklassen minderjarigen verdwijnen uit de opvanghuizen. Ongeveer de helft zijn Marokkanen en Afghanen, die in Zweden weinig kans maken op asiel. De meesten wensen niet teruggestuurd te worden en duiken onder of verdwijnen naar een ander Europees land om het eventueel opnieuw te proberen. De Zweedse asielexpert Amir Hashemi-Nik spreekt over een groeiende groep kinderen en jongvolwasse-

nen die niet kunnen blijven, maar in feite ook niet meer terug kunnen naar hun land van herkomst. Hij vreest in de toekomst voor een verborgen, zeer kwetsbare groep in de samenleving.

Misbruik In Duitsland zouden in 2016 ongeveer 5.000 minderjarige asielzoekers of vluchtelingen verdwenen zijn. Dit cijfer komt bovenop de ongeveer 1.600 die al vorig jaar als verdwenen werden gemeld. Italië spreekt eveneens van ongeveer 5.000 verdwenen minderjarigen. Als Europol het begin dit jaar had over 10.000 spoorloze kinderen en jongvolwassenen, is dat cijfer nu wellicht achterhaald, of misschien wel verdubbeld. Het gaat dan wel om geregistreerde kinderen waarvan men niet weet waar ze zijn, wat zij doen of wie voor hen zorgt. Het lijdt geen twijfel dat een aantal onder hen bewust is ondergedoken bij fami-

Ondertussen lijkt er geen einde te komen van de toevloed van migranten over de Middellandse Zee, voornamelijk dan vanuit Libië.

In onze media is het nog nauwelijks nieuws, maar vorige week verdronken alweer minstens 240 mensen in een poging om Italië te bereiken, ondanks het slechte weer. Dat betekent volgens de Verenigde Naties meer dan 4.500 drenkelingen in 2016. De golven migranten komen vooral uit de sub-Sahara, maar daarom niet altijd uit oorlogsgebieden.

Een groot aantal kan omschreven worden als ‘economische migranten’. Vooral Italië weet niet goed meer wat aanvangen met deze - nog altijd - meestal jonge mannen. In 2016 deden reeds 167.000 mensen de gevaarlijke oversteek over de Middellandse Zee, waarmee het record van 170.000 uit 2014 sterk wordt benaderd. De voornamelijk Afrikaanse migranten willen veelal niet in Italië blijven, maar kunnen het land ook niet meer uit omdat daar hun asielprocedure loopt. Dit veroorzaakt thans aan de rand van diverse steden en op het platteland toestanden die een vergelijking met de voormalige jungle van Calais gemakkelijk kan doorstaan. De Afrikanen leven er in de krottendorpen en tentenkampen, zonder sanitaire en medische voorzieningen. Zij komen in handen van de maffia of van land- en tuibouwbedrijven, op zoek naar goedkope arbeidskrach-

Het echte probleem van de begroting De voorbije dagen werd de indruk gewekt dat het Belgische begrotingsprobleem het gevolg is van een gebrek aan inkomsten.

Het tegendeel is waar. Het zijn de gigantische uitgaven die de publieke financiën in gevaar brengen. Dat zegt ook de Europese Commissie in haar aanbeveling. Al beweerde Europees Commissaris Marianne Thyssen zowaar het tegendeel.

De Europese Commissie publiceerde vorige week een uiterst kritisch rapport over de Belgische begroting. Het overheidstekort bedraagt volgens de Europese Commissie zo’n 3 procent van het bbp en daarmee komt België in de gevarenzone. Met een begrotingsdeficit van meer dan 3 procent dreigt een land op het Europese strafbankje terecht te komen en zou het door de Commissie onder curatele worden geplaatst. Dat strafbankje is niet nieuw. Van 2009 tot 2013 was er al sprake van een verstrengd toezicht op de Belgische begroting.

Uitgaven

de Commissie werd voorgesteld. Daarin staat inderdaad dat de inkomsten van de Belgische staat lager uitvallen dan gedacht, maar ook en vooral dat de voorbije jaren de uitgaven te snel zijn gestegen. Zeker in de sociale zekerheid.

Want dat is en blijft het echte begrotingsprobleem: de overheid heeft een gat in haar hand. En aan de uitgavenkant kan zeker nog bespaard worden. Het beste bewijs is dat er vorige maand bij de begrotingsopmaak 2017 zonder veel problemen 1 miljard euro aan besparingen gevonden werd in sociale zekerheid zonder dat er in de regering veel ruzie over werd gemaakt. Er zit dus nog veel vet op de soep. Het werd in de mainstream-pers amper overgenomen maar de Europese Commissie benadrukt dat de overheidsuitgaven moeten dalen.

In dat verband publiceerde N-VA-Kamerfractieleider Peter de Roover een aantal interessante Eurostat-cijfers op zijn persoonlijke webstek. Met 53,9 procent van het bbp liggen de Belgische overheidsuitgaven tot de hoogste van de Europese Unie. Het EU-gemiddelde bedraagt slechts 47,3 procent. In Duitsland bedragen de overheidsuitgaven 44 procent van het bbp, in Nederland 45 procent.

Frankrijk ligt met 57 procent wel hoger dan België. Het is duidelijk: de uitgaven kunnen best naar omlaag.

De precaire toestand van de overheidsfinanciën was al meteen een aanleiding voor federale regeringspartij CD&V om te pleiten voor meer inkomsten. Want dat er een onverwacht groot gat is in de begroting is vooral het gevolg van een gebrek aan middelen die in de staatskas komen. Meteen werd de sprong gemaakt naar de meerwaardebelasting op aandelen. Voer die belasting in en er zullen voldoende middelen binnenkomen om het gat in de begroting te dichten. Opvallend was daarbij dat Europees Commissaris Marianne Thyssen in een interview met Terzake dit CD&V-pleidooi - weliswaar schoorvoetend - onderschreef. De hoge overheidsuitgaven leken veel minder een probleem te zijn. Vreemd voor iemand die als Commissaris de nodige terughoudendheid aan de dag Inkomsten moet leggen.

Komt er nog bij dat Thyssen aanwezig was En de inkomsten? Daar is echt geen rek op de persconferentie waar het rapport van meer op. Ze liggen in België met 50,9 procent

van het bbp relatief hoog. Het EU-gemiddelde is 44,9 procent. De overheidsinkomsten liggen in Duitsland met 44,7 procent van het bbp en in Nederland met 43,2 procent van het bbp nog een stuk lager.

De Roover legt het perfect uit: “Per 100 euro die we allemaal samen verdienen, haalt de gemiddelde EU-lidstaat 6 (!) euro minder op bij de burgers dan België, Duitsland 5,9 euro, en Nederland 7,7 euro.

Dat is natuurlijk het probleem. Onze overheid haalt niet te weinig geld binnen maar veel te veel in vergelijking met relevante buurlanden. Besparen is in die omstandigheden dan ook geen overbodige luxe en het saneren van onze ingewikkelde en peperdure staatsstructuur evenmin.”

Het alternatief is een belastingverhoging en dat is blijkbaar waar de CD&V op aanstuurt. Vorig weekend was dat alvast de boodschap van vicepremier en minister van Werk Kris Peeters in een interview in De Tijd. Peeters kwam onder andere terug op de verhoging van de roerende voorheffing naar 30 procent.

Die geldt ook voor bedrijven die dividenden uitkeren aan de aandeelhouders.

Welnu, die belasting kan omzeild worden door reserves op te potten en het bedrijf te verkopen. Dus wil CD&V nog een extra belasting: de meerwaardebelasting. Dat begint inderdaad erger te worden dan wat de PS ooit eiste toen ze in de federale regering zat.

Angélique Vanderstraeten

ten. Sommigen verdienen twee of drie euro per uur. Het onveiligheidsgevoel neemt toe, zeker in steden zoals Genua, waar opnieuw no-gozones ontstaan.

Rellen De Italianen willen de Afrikanen weg. Maar ook vele Afrikanen willen terug naar hun land omdat zij wel wat anders verwachtten van Europa. Het probleem is opnieuw geld. De meesten zijn volledig berooid. Ze betaalden, veelal met steun van hun achtergebleven families, soms duizenden dollars voor de reis naar Europa. Velen ontvangen in Italië echter een bevel om het grondgebied te verlaten. Sommigen verlaten nadien de opvangcentra en lopen doelloos rond of komen terecht in het crimineel circuit. Hun levenskwaliteit is vaak slechter dan in het thuisland, en van geld opsturen naar de achtergebleven familie is geen sprake meer. Genoeg potentieel bijgevolg voor rellen.

In Messina lustten onlangs 70 niet-begeleide minderjarigen de Italiaanse pasta niet meer.

Ze wilden ook meer recreatiemogelijkheden in hun opvangcentra. Om de gemoederen te bedaren, werden ze uiteindelijk naar een hotel overgebracht. In Venetië kwamen migranten op straat om betere kleren te eisen. In juni protesteerden migranten in Sardinië voor meer televisietoestellen en een dagelijkse bus naar de hoofdstad Cagliari. Neen, dit zijn niet echt bemoedigende signalen voor Italië en Europa, temeer daar het meestal illegale migranten betreft. Zij zullen echter blijven komen, en er zullen er nog verdrinken, zolang mensensmokkelaars niet worden aangepakt op hun eigen werkterrein en zolang (poging tot) illegale grensoverschrijding straffeloos blijft. Misschien gaat de EU toch beter eens in de leer RIRO naar Australië.

Van Overtveldt: optimist Het gat in de federale begroting blijkt groter dan de federale regering aanvankelijk had becijferd, 4,2 miljard euro, en niet 2,4 miljard. Minister van Financiën Johan van Overtveldt werd zwaar aangepakt omdat de belastinginkomsten bleken tegen te vallen. Telkens de begroting ergens in de politieke agenda sluipt, kruipt links Vlaanderen uit de kelders om de aanval in te zetten. Op wat? Tja, op een fictief rekenblad, dat permanent wordt bijgestuurd.

Dat is op lokaal vlak zo, dat is ook bij hogere bestuursniveaus het geval. De vorige federale regering, onder Di Rupo, wist op dat vlak ook van wanten… Dit betekent natuurlijk niet dat alles vlotjes loopt. De huidige regering had zich wel iets anders voorgesteld. Ze is voorlopig niet geslaagd in haar oefening om de schuld te minderen en de jaarrekeningen weer op orde te krijgen.

Het excuus dat in Trends wordt meegegeven (men ging uit van te optimistische cijfers van het Planbureau, en dat valt niet onder de voogdij van Van Overtveldt, maar onder die van eerste minister Michel en de minister van Economie), is niet echt overtuigend.

Vlaamse schuld een heuveltje Hoe zit het eigenlijk met de “Vlaamse” schulden. Een mens zou gaan geloven dat Vlaanderen stilaan op weg is naar een schuldenberg zoals België er één heeft.

Maar met geloof moet je opletten. Zo’n vaart loopt het niet. De Vlaamse regering heeft een schuldnorm goedgekeurd (maximum 65 procent van Vlaamse begroting, vandaag is dat 47 procent) om de schuld onder controle te houden. Dat er een groei is, klopt wel, maar Matthias Diependaele (N-VA) legt uit: schulden die vroeger buiten beschouwing werden gelaten worden nu wel mee in rekening gebracht (1), de zesde staatshervorming transfereerde federale schulden naar de Vlaamse boeken (2) en het grootste deel van de Vlaamse schulden zijn billijke schulden, want “hebben betrekking op activa” (scholen, woonzorg, enz.) (3). Volgens Diependaele is de Vlaamse schuldenberg “niet meer dan een heuveltje” (amper 4 procent van het bbp), de Belgische staatsschuld bedraagt 107 procent van het bbp.

Tegenover Wallonië, België en de meeste Europese regio’s is Vlaanderen op begrotingsvlak een modelregio.

Actueel

24 november 2016

Nieuwsfeit van de week

De staat in de staat

De hele rel rond het Zwartepietenpact had één voordeel: het herinnerde ons aan het bestaan van vzw’s als “DeBuren” en het Vlaamse Minderhedenforum van Wouter van Bellingen, de gangmakers in dit dossier. Dat er een bewuste aanslag werd gepleegd op het Vlaamse culturele erfgoed is niet eens het meest storende aan de pietenrel. Het ergste is dat deze enkel kon gebeuren dankzij de rijkelijke subsidies van de overheid voor deze politieke clubjes, die allemaal samen een staat binnen de staat vormen.

In september 2014 bracht de “Ligue des En waarom geven we ze daar ook nog eens Droits de l’Homme” het nieuws dat het geld en personeel voor?

Europees Hof voor de Rechten van de Mens Instellingen tegen democratie België had veroordeeld tot een boete van In een vorig nummer van dit blad (juni 90.000 euro, te betalen aan de terrorist Trabelsi. België had Trabelsi uitgeleverd aan 2016) hadden we het al uitgebreid over de de VS en de Ligue vond dat dit niet kon. waanzinnig grote bevoegdheden en middeHoe kon Trabelsi een gespecialiseerd advo- len voor het Gelijkekansencentrum, dat officaat betalen? En hoe hoorde de Ligue als cieel een overheidsorgaan is, maar in feite eerste het nieuws van de veroordeling? optreedt als een ideologische drukkingsSimpel: omdat deze vereniging zelf het pro- groep. De directe aanleiding voor dat artikel was een incident voor het Europees Hof waar, ces namens Trabelsi had gevoerd. na tussenkomst van het centrum, België het De gesubsidieerde agitatie standpunt innam dat werkgevers geen hoofdDe Ligue, moet u weten, is een vereniging doeken op de werkvloer mogen verbieden, die enkel leeft van de subsidies die ze krijgt hoewel dat helemaal niet het standpunt van van dezelfde overheid die ze voor het Hof de regering is en nog minder de opvatting van ging aanklagen. Dit was dus een proces van de meerderheid in dit land vertegenwoordigt. de belastingbetaler tegen zichzelf. Op het Myria, een zusterinstelling van het ceneinde van de rit mocht deze niet alleen veel trum, diende eerder ook al klacht in bij de geld storten op de rekening van een veroor- Europese Commissie tegen het vluchtelindeelde terrorist, maar ook de advocaten en genbeleid van Theo Francken. België diende de gerechtskosten van beide partijen betalen. dus klacht in tegen België. Ook dit soort De Ligue heeft zijn Vlaamse tegenhanger in publieke instellingen maakt deel uit van de de “Liga voor Mensenrechten”, eveneens een linkse staat in de staat. De volgende grote vereniging die enkel leeft van overheidsgeld speler in het hele apparaat wordt het Belgien die van zijn ogenschijnlijke doel om de sche “Mensenrechteninstituut”, dat nog tijmensenrechten te dienen misbruik maakt om dens deze legislatuur zal worden opgericht. een extreemlinkse agenda door te duwen, Dit wordt een “onafhankelijke overheidsindesnoods tegen het regeringsbeleid in. De stelling om de naleving van de mensenrechLiga, de Ligue, “DeBuren” en het Vlaamse ten in België te verzekeren”.

Minderhedenforum zijn slechts enkele van Amnesty International, die de oprichting de vele kleine radertjes in een massaal netervan actief promoot, liet alvast in zijn kaarwerk van vergelijkbare politieke organisaties. ten kijken: “Onder meer een onafhankelijk De meesten zijn vooral actief in de sectoren toezicht op de mensenrechten in de gevangevan milieuactivisme, ontwikkelingssamennissen blijft afwezig”. Er is ook controle nodig werking, holebi-werking en de migratielobby. op de maatregelen die worden genomen in Al deze clubjes en instellingen hebben drie de strijd tegen terrorisme, vindt Amnesty. dingen gemeen: ze zijn politiek gemotiveerd Ziet u waar dit heengaat? Begrijpt men het (bijna steeds links), worden betaald door de ook bij de N-VA nog steeds niet? We krijgen overheid en hebben als doel de normale wernog maar eens een publieke instelling die king van de democratie bij te sturen of zelfs aan politiek (inclusief stemmingmakerij tegen te saboteren.

De ecologische radicalen van de Bond bepaalde beleidsplannen van N-VA) zal doen, Beter Leefmilieu, bijvoorbeeld, krijgen zowel zonder enige democratische verantwoording gemeentelijke, provinciale, Vlaamse, federale af te moeten leggen. Integendeel, de hele als Europese toelagen. Wat hen niet belet om bestaansreden van dit soort geïnstitutionategen deze zelfde overheden procedures te liseerde drukkingsgroepen is net het tegenstarten (zoals tegen de Vlaamse milieuver- werken van de democratie wanneer deze ideologisch ongewenste resultaten zou durven gunning voor Uplace).

Hun zelfverklaard doel: “In de eerste plaats voortbrengen. zetten we in op beleidsbeïnvloeding. We trekken politici aan hun mouw en geven hen duwtjes in de juiste richting.” De politieke wereld geeft dus geld aan organisaties, niet om er iets nuttig mee te doen in de samenleving, maar om zichzelf onder druk te laten zetten.

Het “middenveld” bevindt zich niet in het midden Toen minister Homans liet verstaan dat ze er niet mee gediend was dat het Minderhedenforum zijn subsidies gebruikt om acties rond Zwarte Piet te financieren, kwam er onmiddellijk een boze reactie van Beweging.net (het vroegere ACW): “Ongehoord dat een minister dreigt subsidies af te nemen wanneer de standpunten van een organisatie niet overeenkomen met haar eigen visie. Een zoveelste poging van de N-VA om het middenveld in een negatief daglicht te stellen.”

Het wat? Het “middenveld”? Wanneer maken we eens komaf met deze orwelliaanse term? Zijn Van Bellingen en co dan een soort verbinding tussen het volk en de politici? In welk gestoord wereldbeeld kunnen die geacht worden ergens in “het midden” te staan? In de praktijk is het “middenveld” (inclusief het ACW zelf) eigenlijk een eufemisme voor militante, soms zelf ronduit extremistische verenigingen die het volk in geen enkele mate vertegenwoordigen.

In de zwartepietenkwestie bleek uit een internetpeiling van VTM dat 93 procent van de bevolking het “pietenpact” afkeurt. Dat maakt de voorstanders eigenlijk tot vertegenwoordigers van een marginale strekking.

Waarom laten we die hun mening opdringen aan de meerderheid?

3

Mensenrechten als instrument

De propagandisten van de oprichting van een mensenrechteninstituut, waaronder uiteraard het Minderhedenforum en de hele zwik van gesubsidieerde politieke agitatoren, verwijzen graag naar “internationale verplichtingen”. Flauwekul. De aanbevelingen van de VN-commissie Mensenrechten zijn niet bindend.

Bovendien bestaat de overeenkomst daarover al sinds 1993 en hebben slechts een kleine minderheid van de lidstaten van de VN ooit een erkend instituut opgericht. De VS zeggen bijvoorbeeld ronduit dat ze dat ook niet van plan zijn. Hun argumentatie is eenvoudig en sluitend. We hebben al het beste “mensenrechteninstituut” dat we ons kunnen indenken, zeggen de Amerikanen, en dat is de rechtbank. Zowel de VS als België hebben een uitgebreide lijst van fundamentele rechten en vrijheden in de grondwet staan.

In België komt daar nog eens het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens bij. Er is dus geen enkele nood aan een nog maar eens een duur instituut bemand door politiek correcte fanatici die zich willen mengen in de democratische besluitvorming. Slotvraag: wat is het nut van een “rechtse” regering, indien zij alle instrumenten die in het leven zijn geroepen om een democratisch beleid tegen te werken, laat bestaan en blijft betoelagen?

En indien zij zelfs meewerkt aan het oprichten van nieuwe instrumenten? Dat is een vraag waar we het hopelijk in een volgend nummer van dit blad eens kunnen over hebben.

Jurgen Ceder

Heibel rond Brussels Airport

Brussels Airport, ook gekend als de luchthaven van Zaventem, wil tegen 2040 haar activiteiten verdubbelen. Hoewel wordt beloofd dat tegen dan de helft minder omwonenden hinder zouden ondervinden, stak het eerste protest toch al de kop op.

Briefje aan Wouter Beke

In alarmfase rood Mijnheer de tsjevenstrateeg, Het gaat niet erg goed met uw partij. De glorierijke tijden van politieke suprematie zijn helemaal voorbij. Op nationaal en regionaal vlak speelt zij een bescheiden rol naast de andere min of meer even grote partijen en de peilingen doen geregeld koude rillingen over de rug van uw verkozenen lopen.

Alleen op het lokale vlak teert gij nog op een zekere aanhang omdat uw partij als vanouds vaak verweven is met het sociale weefsel in gemeenten en er flink wat dienstbetoon heeft. Maar ook daar treedt de veroudering van uw publiek op en zoeken veel jongeren andere politieke horizonten op. In kleinere dorpen zijn er nog absolute meerderheden overeind gebleven in 2012 en uw partij maakt ook nog deel uit van tal van lokale coalities. Maar ook daar komt sleet op en de gemiddelde burgers focussen zich meer en meer op wat er op hogere niveaus gebeurt om van daaruit een stem in de eigen omgeving uit te brengen. Daarnaast zijn jullie ook in de steden al flink wat pluimen en machtsposities verloren. Gij ziet dat allemaal met lede ogen aan en daarom gaat gij met uw strategische teams aan het denken teneinde het tij zoal niet te kunnen keren, dan toch een stormvloeddam op te (proberen) werpen.

Gij hebt geen grote kanonnen meer in huis die werkelijk als boegbeeld kunnen optreden. De Stadtlers en Waldorfs van uw partij zijn in groten getale aanwezig, denk maar aan de verzuurde Eric van Rompuy en de zich altijd zo grappig vindende Mark Eyskens.

Saaie pieten als Koen van den Heuvel, Servais Verherstraeten, Sonja Beck, of Leen Dierick zijn van geen tel. Zij werken misschien wel hard, maar ze zijn onbekend. En dus onbemind. Uitzonderingen daarop zijn Pieter de Crem en Kris Peeters. Vooral Peeters; hij is in de federale regering de enige wering tegen het N-VA-geweld. Door zijn geraffineerd optreden de jongste tijd, is er bij u een lichtje gaan branden. Gij vindt namelijk dat hij de enige is die het kan opnemen tegen Bart de Wever in Antwerpen, want wat gij daar in huis hebt, is niet zo vet. Schepen Heylen trekt zich terug uit de politiek, en met Marc van Peel heeft elke nuchtere Antwerpenaar het wel gehad. En Nahima Lanjri? Goed, maar te multicultureel en daar moet je net in Antwerpen geen boegbeeld van maken…

Dus moet Peeters verkassen van het lande-

lijke Puurs naar de koekenstad, waar hij naar eigen zeggen geregeld beuling komt kopen.

Een referentie om ‘U’ tegen te zeggen, zoveel is duidelijk…

Maar er zit meer achter uw verhaal. Véél meer. Het is een niet echt goed bewaard geheim dat een aantal van uw mindere goden – parlementsleden en burgemeesters en schepenen – stilaan hardop beginnen denken aan een scenario waarbij de federale verkiezingen wel eens op de dag van de gemeenteraadsverkiezingen zouden kunnen vallen… Op die manier vermijden zij collectieve schade in de gemeenten om het volgende jaar nog eens afgestraft te worden bij de Vlaamse en federale verkiezingen.

Door een stevige campagne, waarbij ingezet wordt op de gemeenten en steden, zouden in uw scenario de federale verkiezingen kunnen opgezogen worden, en dus de schade beperkt worden. Tegelijk zou de N-VA dan op veel plaatsen naar de oppositiebanken kunnen verwezen worden en kunnen er coalities gevormd worden met rood en groen.

Door dat in Antwerpen vooraf goed in beeld te brengen (CD&V + sp.a + Groen + eventueel Open Vld), paait gij ook uw bijna verloren (vakbonds)achterban die op het punt staat over te steken naar Groen en zelfs de PVDA. Voor de N-VA rest er dan niet veel meer: ofwel solitair oppositie gaan voeren of het doembeeld van een eventuele coalitie met het VB (als die partij erin zal slagen fors terug uit het dal te klimmen).

Tactisch is dat allemaal goed gezien, want die trend kunt gij dan doorzetten op federaal vlak en het jaar nadien op Vlaams niveau. Zit ik er ver naast, Wouter? Ik denk het niet. Peeters is de man die uw partij moet redden, op alle niveaus. Lukt dat niet, dan is het ‘over en uit’. Maar evenzeer geldt dat als jullie het níét proberen, het evenzeer ‘over en uit’ zal zijn.

Dan is de keuze snel gemaakt.

Het wordt een complexe en bitsige campagne in de strijd om de herwinning van de achterban en het afhouden van de N-VA. Ik neem grif aan dat sommigen er met lood in de schoenen aan gaan beginnen, en met de moed der wanhoop.

Ik wens u de naarstigheid. En vergeet het aloude katholieke adagium niet: “Hoop doet leven.”

4

Dossier

24 november 2016 Steven Vanackere wil weer een vooraanstaande rol in de politiek

Presidentsverkiezingen (2) “Het doel heiligt de middelen” is dikwijls een constante geweest in de Amerikaanse presidentsverkiezingen en dateert niet van de confrontatie Trump versus Clinton.

Voorzichtig met de “popular vote” In 1876 valt de beslissing nauwelijks een paar dagen voor de inauguratie. Het is één van de vijf verkiezingen waarbij de nieuwe president, zoals vandaag, meer kiesmannen maar minder stemmen haalt dan de tegenstander. Maar oppassen met de “popular vote”. Veel staten stemmen legislaturen lang traditioneel Republikeins of Democratisch.

In 2016 stemmen veel Republikeinen niet in de staten New York of Californië, want dat is zinloos. Democraten nemen dan weer niet de moeite om in Georgia naar het stemhokje te trekken.

Veel hangt af van de “Propositions”; plaatselijke voorstellen waar iedere staat laat over stemmen tegelijk met de presidentsverkiezingen. Soms komen onwillige kiezers dan wel uit hun kot. Er is een gigantische kloof tussen de 57 procent kiezers in de race TrumpClinton en de 80 procent die soms gehaald wordt in plaatselijke referenda. “The popular vote” geeft een richting aan, maar een echte juiste uitslag zal er alleen zijn als men het kiescollege afschaft en niet langer per staat telt, maar alle stemmen optelt (zoals Trump voorstelt).

In 1876 heeft de Democratische kandidaat een meerderheid van 19 kiesmannen, terwijl er een lange betwisting is over 20 toe te wijzen mandaten. Die gaan ten slotte allemaal naar de Republikein Hayes. Hij wint omdat één stem van een rechter in een speciale commissie de doorslag geeft; een scenario dat in 2000 herhaald wordt. In ruil voor de Republikeinse overwinning verlaten federale troepen de staten in het Zuiden die ze nog bezetten.

Overal krijgen aanhangers van de verslagen Confederatie hun stemrecht terug, zodat de situatie van voor de burgeroorlog deels hersteld is. Alle zuidelijke staten vaardigen “Black codes” uit die verhinderen dat negers kunnen stemmen.

“Ma, where’s my pa?”

Tegen het einde van de 19de eeuw verschijnt de massapers en stromen miljoenen migranten binnen. Nu gaan de bokshandschoenen volledig uit en wordt niets en niemand meer gespaard. De Republikeinen (erfgenamen van Lincoln) vinden dat het Witte Huis hun natuurrecht is en wuiven dertig jaar lang met “The bloody shirt”.

De Democraten uit het Zuiden waren de belangrijkste voorstanders van de Confederatie en bij iedere verkiezing moeten ze horen dat ze verantwoordelijk waren voor de slachtingen in de burgeroorlog. De Republikeinse slogan klinkt modern: “Niet iedere Democraat is een rebel, maar iedere rebel is wel een Democraat.” Het gelijkt op het “zwartzakkenverwijt” dat de Volksunie hier veertig jaar lang kreeg.

De Democraten worden ook beschuldigd dat ze de partij zijn van “rum, rebellie en rooms-katholicisme” (met dank aan de Ieren). Natuurlijk wordt er zwaar op de man gespeeld. In 1884 zijn de Democraten niet meer te stuiten, maar hun kandidaat heeft een onwettig kind verwekt. Alle Republikeinen zingen “Ma, ma, where’s my pa?” “Gone to Washington, ah, ah, ah”, antwoorden de Democraten nadat hun kandidaat wint.

Niet dat ze zelf onschuldig zijn. Vier jaar eerder vervalsten ze een zogenaamde brief van de Republikeinse kandidaat waarin hij zich voorstander noemde van massale Chinese immigratie om de lonen te doen dalen.

Van kwaad naar erger De presidentsverkiezingen in de eerste helft van de 20ste eeuw komen in wat rustiger vaarwater terecht, omdat Amerika weer eens in één van zijn puriteinse buien is. De media weten veel, maar melden weinig. Wel sneuvelt Al Smith nog in 1928 tegen Herbert Hoover, nadat de Republikeinen vileine dingen zeggen over zijn katholiek geloof dat hem ongeschikt maakt omdat hij zogenaamd bevelen uit Rome uitvoert. Maar de media zwijgen dertien jaar lang over het feit dat een kreupele (kinderverlamming) en ten-

slotte doodzieke Franklin Roosevelt in het Witte Huis zit.

De permanente schuinsmarcheerder John Kennedy brengt met zijn seksavonturen de Amerikaanse veiligheid in gevaar, maar de pers zwijgt. Vlaanderen kijkt integendeel vertederd naar diens “schone” familie en eert hem onterecht met tunnels, lanen en straten. Rond 1970 eindigt het puritanisme, en dan gaat het van kwaad naar erger.

De Democraat McGovern is in 1972 geen partij voor de Republikeinse president Nixon, maar voor alle zekerheid maken de Republikeinen de vroegere psychische problemen van de Democratische kandidaat voor het vicepresidentschap bekend, zodat hij gebroken de race verlaat. Tezelfdertijd breken een paar Republikeinen het Democratisch hoofdkwartier in het Watergategebouw binnen.

Nixon, die waarschijnlijk niets op voorhand wist, probeert toch voortdurend stokken in het gerechtelijk onderzoek te steken en verspeelt er zijn presidentschap mee.

Echt vuil Echt vuil wordt het in de jaren tachtig als vicepresident George H.W. Bush tegenover de Democraat Michael Dukakis staat. Een zogenaamd onafhankelijke organisatie haalt Willie Horton uit de kast. Deze neger is levenslang veroordeeld voor een gruwelijke moord, maar krijgt toch af en toe penitentiair verlof.

Hij gebruikt het om een vrouw afschuwelijk te verkrachten. Dukakis is niet de initiatiefnemer van dat verlof, maar hij heeft als gouverneur zijn veto gesteld toen het parlement van Massachusetts verlof voor moordenaars onmogelijk wou maken. De zaakHorton wordt door het kamp Bush keihard uitgespeeld, terwijl de kandidaat zelf schijnheilig volhoudt dat hij niets te maken heeft met de mensen die de zaak in de publiciteit brachten. Vanaf dat moment is seks een van de belangrijkste thema’s in een Amerikaanse presidentsverkiezing.

Vier jaar later trekt Gary Hart, de belangrijkste Democratische kandidaat, zich terug nadat hij heeft gelogen over een buitenechtelijke verhouding. Het is ironisch dat hij de nominatie van zijn partij overlaat aan iemand die geen vrouw met rust kan laten, maar die overleeft omdat zijn machtsbeluste vrouw Hillary hem in het openbaar vergeeft en het koppel achter de schermen geld geeft aan de slachtoffers van Bill Clinton. Zijn verhouding met stagiaire Monika Lewinsky vernietigt zijn presidentschap en zorgt ervoor dat hij als tweede president op het strafbankje voor de Senaat verschijnt, waar niet genoeg stemmen zijn om hem af te zetten.

Het schandaal straalt wel af op de vicepresident, Al Gore, die in 2000 naast het presidentschap grijpt ten voordele van Bush junior. Gore heeft 500.000 stemmen meer, maar verliest omdat Florida zijn betwiste kiesmannen aan Bush geeft. Waarschijnlijk zijn er onregelmatigheden geweest, maar weer is de stem van één rechter bepalend. Het hooggerechtshof moet beslissen of er herteld wordt en met vijf tegen vier verbiedt het dat. Minder geweten is dat ook de opkomst van de bekende consumentenman Ralph Nader en zijn Groenen Gore waarschijnlijk de verkiezing kost, want Nader haalt 2.900.000 stemmen.

De verkiezingen van 2004 zien ook een smakeloos toneel. Democraat John Kerry, een oorlogsheld in Vietnam, wordt door het kamp Bush als een lafaard afgeschilderd die zijn vele oorlogsmedailles niet verdiend heeft.

De beschuldiging in 2008 aan het adres van Obama, dat hij niet in de VS geboren is zoals de grondwet eist, ligt nog vers in het geheugen en Trump heeft ze pas een paar weken voor de verkiezingen ingeslikt.

Opvallend vind ik dat de “vaderlandsche” media zo weinig aandacht hebben besteed aan Gary Johnson, die een paar weken geleden 4.200.000 stemmen haalde voor zijn Libertarische Partij, die onder andere drugs wil toelaten; stemmen die zonder zijn opkomst waarschijnlijk naar Hillary Rodham waren gegaan.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Geen debat?!

VB-Kamerlid Barbara Pas bracht een boek uit onder de titel ‘De communautaire leegte’, waarmee zij de voorbije twee regeringsjaren op de korrel neemt met betrekking tot het uitblijven van communautaire initiatieven van de N-VA. Het werd een indrukwekkende waslijst…

Omdat hier wel stof inzat voor een pittig debat, wilde ‘Terzake’ van de VRT haar naar de studio halen voor een confrontatie met haar collega Peter de Roover, voorzitter van de N-VA-fractie. We kennen Peter als iemand die niet kan zwijgen en graag zijn mening etaleert, maar nu liet hij merkwaardig genoeg verstek gaan.

Hij weigerde gewoon het debat met Barbara Pas, met de bijkomende mededeling: “En dat zal de komende jaren ook zo zijn.”

Erg verrassend, dat wel... Zou hij niet op kunnen tegen het feitenarsenaal van Barbara? Neen, dat hadden we van Peter nooit verwacht. Trouwens, professor Bart Maddens zei recent: “Zonder Barbara Pas zou de communautaire stilte vandaag totaal zijn in de Kamer.”

Spel of spelletje?

Het gebeurt wel eens dat Kamerleden van dezelfde partij als de minister hem of haar toch vragen stellen in de bevoegde commissie. Men kan zich afvragen waarom dat gebeurt, want je zou kunnen denken dat partijgenoten elkaar wel vaker zien om een en ander te bespreken.

De uitleg is eenvoudig. Als bepaalde zaken wat wazig zijn, of bepaalde plannen niet erg duidelijk zijn, dan komt er een ‘Chinese vrijwilliger’ dat even aankaarten, zodat de minister een formele verklaring kan afleggen. Zo gebeurde het tijdens de commissie Defensie dat Peter Buysrogge van N-VA aan ‘zijn’ minister Steven Vandeput kwam vragen in hoeverre de bijlage bij de militaire programmawet wijzigingen bevat in vergelijking met de visietekst van januari en juni 2016?

En of de minister meer informatie kon geven over de planning van de aankopen en de spreiding over de diverse eenheden? Eenzelfde scenario in dezelfde commissie “herhaalde zich tussen beide heren toen Buysrogge hem vroeg naar de stand van zaken aangaande de samenwerking met Tunesië. Waarna de minister telkens zijn zeg kon doen. Zo simpel is dat.

Ook dat behoort tot het politieke spel. Of zijn het eerder politieke spelletjes?

Dure vragen Het gebeurt wel vaker dat Kamerleden niet kunnen aanwezig zijn om hun geplande vragen in de commissies te komen stellen. Vooral voor de kleine fracties is het lastig om de agenda’s van verschillende commissievergaderingen op elkaar af te stemmen. Bilocatie is ook voor hen niet mogelijk. Of het gebeurt dat ingediende vragen achterhaald of gewoonweg nutteloos zijn.

In ieder geval zijn ze door de diensten van de minister wel beantwoord. Zo deelde de voorzitter van de commissie Binnenlandse Zaken onlangs aan het einde van een zitting mee: “Vraag nr. 14687 van de heer Van Hecke wordt omgezet in een schriftelijke vraag. Vraag nr. 14708 van de heer Maingain wordt, in toepassing van artikel 127, 10 van het Reglement, als ingetrokken beschouwd. Vraag nr. 14721 van de heer Thiébaut wordt uitgesteld. Vraag

nr. 14732 van mevrouw Fonck wordt uitgesteld, net als vraag nr. 14738 van collega Demon.

Vragen nrs 14744, 14745, 14747 en 14748 van mevrouw Pas worden omgezet in schriftelijke vragen. Vraag nr. 14783 van mevrouw Dierick wordt omgezet in een schriftelijke vraag.

De samengevoegde vragen nrs 14845 van mevrouw Gerkens en 14881 van de heer Vanden Burre, worden omgezet in schriftelijke vragen. Vraag nr. 14446 van de heer Calvo wordt als ingetrokken beschouwd, in toepassing van artikel 127, 10 van het Reglement.

Hetzelfde geldt voor vraag nr. 14519 van de heer Laaouej.” Hierop zei minister Jan Jambon, niet geheel onterecht, dat de kostprijs voor het beantwoorden van een vraag 300 euro (werkuren, administratie, e.d.m.) bedraagt.

Misschien moet maar eens worden nagedacht over de responsabilisering op dat vlak, vond hij. Gelukkig laten sommige Kamerleden hun vragen omzetten in schriftelijke vragen, zodat het maken van een antwoord dan toch niet vergeefs is geweest.

Onweersbuien Vorige donderdag kreeg de regering de volledige oppositie over zich heen naar aanleiding van het slechte rapport dat ze kreeg bij de begrotingscontrole. Dat het met het opstellen van de begroting enkele weken geleden al kantje boord was met de ‘herstelregering’, was dus maar een voorsmaakje van de ellende die nog boven haar hoofd hangt. En natuurlijk worden het gekissebis en de ei zo na openlijke vijandelijkheden tussen N-VA en CD&V gretig uitvergroot door de oppositie. Charles Michel voelt de onweersbuien hangen en trekt daarom niet voor niets de lastige dossiers naar zich toe om te vermijden dat zijn ministers elk hun weg gaan.

Hoewel ook elke oppositiepartij voor eigen rekening rijdt, viel toch op dat het Vlaams Belang en Vuye/Wouters op dezelfde lijn zaten. Vuye: “U kunt geen structurele besparingen doen met een communautaire standstill.” VB: “Zonder institutionele hervorming kan je sociaaleconomisch toch geen orde op zaken stellen.” Twee keer de nagel op de kop.

Balorige klas We schreven het al vaker, dat zo’n plenaire vergadering in de Kamer bijwijlen een rommeltje is. Soms lijkt het wel op een ongedisciplineerde balorige klas op school waar niemand oplet, een babbeltje slaat en men zich stoort aan het ‘lawaai’ van de leraar/spreker. Donderdag was het weer van dat. Voorzitter Bracke, die door weinigen echt ernstig wordt genomen, zat bijna op zijn blote knieën toen hij haast smekend zei: “Collega’s, we zijn niet zo talrijk, maar het geluid dat geproduceerd wordt, is voor zo’n kleine groep behoorlijk indrukwekkend.

Mag ik u vragen respect te hebben voor de sprekers, de vragen en de antwoorden?”

Mooi en beleefd gezegd, maar veel hielp het niet, want luttele minuten later gonsde het alweer in het halfrond. Leuke bende daar… en ja, men was met een ‘kleine groep’, want heel wat praatbarakkers doen zelfs niet meer de moeite om te komen luisteren. Zij wachten op hun kantoor of in de koffiekamer gewoon op ‘de bel’ – zoals op school – om te komen stemmen, want alleen daar is hun hongerloon afhankelijk van.

Actueel

24 november 2016

5

Griekse tragedie op Vlaamse wijze Het waren opnieuw geen fraaie televisiebeelden die we de voorbije dagen te zien kregen. Enkele weken geleden waren we nog getuige van de storm binnen de N-VA met het vertrek van Hendrik Vuye en Veerle Wouters als gevolg. Deze week trokken donkere wolken samen boven het Vlaams Belang. We belden met beide protagonisten die met elkaar in aanvaring kwamen.

door Jonas Naeyaert

’t Pallieterke: mijnheer Van Grieken, u wilt een nieuw gelaat voor het Vlaams Belang. Is er nog plaats voor Filip Dewinter in uw moderne partij?

Tom van Grieken: “Natuurlijk! We hebben allemaal gezien hoe Filip op de VRT van Karel de Gucht (Open Vld) kipkap maakte.

Wel, die Filip moeten we veel meer zien, en we moeten geen Filip zien die tegen afspraken in gaat spreken voor clubjes zoals Gouden Dageraad.” ’t Pallieterke: dus er was wel een afspraak op voorhand?

Tom van Grieken: “Ja, daar kan ik zeer formeel in zijn. Ik had gezegd: ‘nee, je mag niet spreken voor Gouden Dageraad.’ Dat heeft hij toch gedaan en daardoor heeft hij mij en het partijbestuur tegen de muur gezet. Dan kon ik niets anders dan de maatregelen nemen die ik genomen heb.” ’t Pallieterke: u zei in De Afspraak dat u niet goed wist waarom Filip Dewinter dit heeft gedaan. Hebt u naar Radio I geluisterd? Daarin zei voormalig partijvoorzitter Frank Vanhecke dat dit een bewuste sabotagedaad was. Denkt u dat ook?

Tom van Grieken: “Dat weet ik niet. Ik heb overigens Frank Vanhecke maar twee keer in mijn leven ontmoet, tijdens begrafenissen.

U moet dat misschien aan Frank Vanhecke zelf vragen, ik heb er nog steeds het gissen naar. Dat is overigens ook irrelevant voor mij, omdat ik gewoon toezie op de partijlijn. En die partijlijn betekent dat we een radicale Vlaams-nationale partij zijn die de problemen hier in Vlaanderen gaat oplossen, en niet op één of ander Grieks eiland.” ’t Pallieterke: ik sprak daarnet mijnheer Dewinter en die zei dat men hem het voordeel van de twijfel hoort te geven.

Hij vertelde dat hij misschien wel ietwat naïef is geweest in enkele inschattingen, maar dat men nu toch wel onheus reageert tegen hem en zijn collega’s.

Tom van Grieken: “Ik ben de jonge voorzitter, hij is de ervaren rot. Hij zou moeten weten dat koketteren met clubjes als GD niet kan en al zeker nadat ik expliciet en schriftelijk had gevraagd om dat niet te doen.”

’t Pallieterke: dus u vindt dat er geen sprake kan zijn van naïviteit?

Tom van Grieken: “Dat weet ik niet, ik denk dat er sprake kan zijn van een inschattingsfout. Daar heb ik ook begrip voor. Maar mijn rol als partijvoorzitter is duidelijk maken wat onze partijstrategie is. Een partijvoorzitter is als een voetbaltrainer. Ik zie toe op de tactiek van het spel, en die kan enkel succesvol zijn als er geen enkele speler buitenspel staat.” ’t Pallieterke: er was ook commotie rond wie de studiereis zou betaald hebben. Er verscheen net een artikel op Newsmonkey dat suggereert dat via Frank Creyelman Rusland de reis zou betaald hebben? Hebt u daarrond iets op te merken?

Tom van Grieken: “Dat is irrelevant. Het enige wat ik absoluut weet, is dat wij die reis niet betaald hebben. Maar nu mag mijn partij, Filip en niemand van mijn partij, in de val trappen die linkse journalisten voor ons open zullen leggen: dat gegeven is een detail. We moeten ons niet tegen elkaar laten opzetten over een bijzaak. De hoofdzaak is: wat is het Vlaams Belang, waar staan we voor?

En dat is dat we ons associëren met de winnaars in Europa: Marine Le Pen (FN), Geert Wilders (PVV) en Heinz-Christian Strache (FPÖ). We zijn een democratische Vlaamsnationale partij en we gaan de problemen hier aanpakken: massamigratie, asielproblematiek, islamitische terreuraanslagen... Maar ook de begroting, de staatsschuld die maar blijft stijgen, al die problemen en al die mensen die almaar meer moeten belastingen betalen voor gas, voor water, voor elektriciteit, enzoverder! Die problemen moeten we hier aanpakken en daar hebben we iedereen voor nodig.” ’t Pallieterke: met Dewinter erbij...

Tom van Grieken (knikt): “Met Dewinter, met Anke (Van dermeersch nvdr), met Jan (Penris nvdr). Er is geen probleem. Ze blijven Vlaams Belang’ers, ze blijven parlementsleden! Maar het partijbestuur heeft wel de puntjes op de i gezet, nl. dat we geen uitstaan hebben met Gouden Dageraad.” ’t Pallieterke: Filip Dewinter vroeg ons ook om via ’t Pallieterke een hand naar u trachten uit te steken. Aanvaardt u die dan ook?

Tom van Grieken: “Ja, natuurlijk! Filip en ik hebben elkaar iedere dag gehoord de afgelopen tijd. We blijven ‘on speaking terms’ en een uitgestrekte hand aanvaard ik uiteraard. We gaan samen dat verhaal van Vlaams Belang moeten schrijven, maar wel met de strategie die de partijraad heeft gekozen na de verkiezingen van 2014.

Echo’s uit de Koepelzaal Roze zak De Vlaamse volksvertegenwoordiging buigt zich niet alleen over trivialiteiten, maar maakt ook ernstig werk van zoiets als vuilnisophaling. Het mag niet verbazen dat zelfs op dit vlak Vlaanderen alweer een topregio blijkt te zijn met een puik rapport voor afvalrecyclage.

Maar “plus est en vous”, er moet nog iets worden gedaan aan overblijvend plastic. Mogelijkheden worden onderzocht, waaronder de invoering van een roze vuilniszak. Dat laatste kennelijk tot groot enthousiasme van minister Schauvliege die daar iets te vroeg publieke verklaringen over aflegde.

Gwenny de Vroe (Open Vld) en Bart Nevens (N-VA) peilden naar de stand van zak(k)en.

Minister Crevits, die inviel voor Schauvliege, verzekerde dat geen overhaaste beslissingen worden genomen en dat keurig wordt gewacht op de evaluatie van een en ander. Nevens waarschuwde toch voor het nog verder ingewikkeld maken van het afval sorteren. Vreemd genoeg was het Wouter van Besien (Groen) die nog de gezondste visie had. Hij vond dat

de mensen zo al genoeg worden lastiggevallen – dus geen nieuwe zak en laat de producenten het restplastic maar, letterlijk, uitzoeken.

Non-debat Tom van Grieken (VB) zag graag het Minderhedenforum en aanverwanten ook in een zak verdwijnen. Geen roze, maar wel die van Sinterklaas. Hij was de onzin over Pietenpacten en dergelijke grondig beu en verheugde zich over het voornemen om alvast geen Vlaamse subsidies meer te geven aan de verspreiders van dit soort dwaasheden.

Een volkomen non-debat voor minister Homans, maar wat met het geld? Twee miljoen euro wordt tegen dat Minderhedenforum aangegooid. Homans stelde subtiel dat ze “geen geld geeft om onzin over Zwarte Piet uit te kramen”, maar dat dat niet betekende dat ze de overige prachtwerking niet meer zou ondersteunen.

Niet naar de zin van Van Grieken, die vond dat er wel eens mag worden bezuinigd op “linkse hobbyclubs”.

’t Pallieterke: meneer Dewinter, wat was de bedoeling van uw reis naar Griekenland?

Filip Dewinter: “Dit was een onderzoeksreis, geen propagandareis, voor alle duidelijkheid. In het verleden heb ik zo nog reizen gedaan in functie van de migratieproblematiek. Ik ging al naar de ‘jungle’ van Calais, de grensafsluitingen in Hongarije, Lampedusa in Italië… en dus nu Griekenland. In dat kader hebben we met heel wat actoren gepraat: een commandant van de kustwacht, een politiecommissaris, ngo-verantwoordelijken die instaan voor het uitbaten van vluchtelingenkampen tot en met lokale besturen. Maar ook met burgercomités die zich verzetten tegen de komst van deze vluchtelingen en de (overlast)problemen die de aanwezigheid van illegalen met zich meebrengt.

Wij hebben daar voor twee van die comités gesproken. En inderdaad, dat geef ik toe, die hebben banden met Gouden Dageraad die als enige antimigratiepartij daar, zeker op de eilanden in kwestie, een zeer grote aanhang heeft…” ’t Pallieterke: bracht u de partij op de hoogte van uw plannen?

Filip Dewinter: “Momentje, we zijn er nog niet. Na de eilandbezoeken zijn we naar Athene gegaan om daar in het parlement contact te hebben met verschillende partijen.

Onder die partijen ook Gouden Dageraad. We sympathiseren niet met die partij en waren daar niet om hun te omarmen of op een congres van hen te spreken. Alleen is het zo dat men mij ter plaatse heeft gevraagd een toespraak te houden. En in die toespraak heb ik het zelfs niet gehad over Gouden Dageraad.

Wel heb ik het gehad over asiel en migratie en het beleid van de EU daaromtrent.” ’t Pallieterke: maar u bent toch ermee op de foto gegaan?

Filip Dewinter: “Wel, laat me toe om te zeggen dat men mij op zijn minst het voordeel van de twijfel moet geven. Ik was in een land waar de migratieproblematiek zich scherp stelt. Daar zijn een aantal actoren die verkozen zijn door de Griekse bevolking. Ik kan er ook niet aan doen dat die partij de derde grootste van het land is en 18 parlementszetels heeft.

Wat is daar dan mee gebeurd? Het Antifascistisch Front van Griekenland heeft na het vinden van een foto van mijn toespraak die gedeeld. Op die foto is inderdaad aan het spreekgestoelte een symbool te vinden van Gouden Dageraad. Ik ben pas daar tot de conclusie kunnen komen dat die burgercomités veel meer gelinkt zijn aan Gouden Dageraad dan ik had gedacht.

Men heeft mij dan “geframed” alsof ik daar

Stamboek-Vlamingen Al jarenlang niet aan het feest zijn de Vlaamse kindjes in Brussel. Er geldt wel enige inschrijvingsvoorrang voor Nederlandstaligen in de Brusselse scholen, maar dat verandert weinig aan een zekere demografische druk.

Elke van den Brandt (Groen) zou graag elke beperking weghalen en alle kinderen verwelkomen in het Nederlandstalig onderwijs. Om er een karikatuur van te maken, stelde ze het voor alsof anderstalige kinderen die uit het Nederlandstalig lager onderwijs komen plotseling uit de middelbare scholen zouden worden geweerd - zo kennen we die enge, bekrompen Vlaamse Gemeenschap weer. Van den Brandt werd flink op haar nummer gezet door Koen Daniëls (N-VA), die zich afvroeg waarom al die ouders die het Nederlandstalig onderwijs toch zo fantastisch voor hun kinderen vinden, zelf niet een beetje Nederlands leren. De groene idealiste kon het belang daarvan niet ontkennen, maar ging door op haar elan door te zeggen dat we ons onderwijs niet mogen voorbehouden aan “stamboek-Vlamingen”.

Waarschijnlijk heeft deze dame nog nooit een Brusselse school vanbinnen gezien. Karl Vanlouwe (N-VA) kreeg het ook op zijn heupen van het betoog van Van den Brandt. Het Vlaams

enkel en alleen was om te spreken voor parlementsleden van Gouden Dageraad. Het enige wat ik mijn partijbestuur dan kwalijk neem, is dat ze in overdrive heeft gereageerd zonder mijn collega’s of mijzelf te horen. Ik heb tijdens de reis wel tweemaal over de telefoon gesproken met Tom van Grieken, maar dit ging over praktische afspraken. ’t Pallieterke: en wat nu?

Filip Dewinter: “Men heeft mij onheus behandeld, en ik wou toch wel mijn genuanceerd verhaal voor de partij brengen. Men mag het nagaan, er is van mij geen enkele uitspraak of interview waar ik iets pro-Gouden Dageraad zeg. Over heel wat andere zaken wel, maar niet over dat.

Kijk, ik ben me zeer bewust van het feit dat ik voorzichtig moet zijn als vertegenwoordiger van Vlaams Belang. En ik wil mij nogmaals verontschuldigen dat er een perceptieprobleem is ontstaan doordat we in de naïeve overtuiging waren dat een informatief contact met allerlei partijen en actoren, waaronder ook GD, kon zonder dat we de stempel kregen van neonazi. Maar deze techniek is ook gebruikt tegen Donald Trump: etiketten plakken en framen. Ik zie het ook met Wilders, met Marine Le Pen en anderen.

Het is alleszins nooit mijn intentie geweest om mijn partij te schaden. Deze partij is mijn kind. Ik heb heel wat meegemaakt tijdens mijn inzet voor de partij. Doodsbedreigingen, geweld, gevangenis, noem maar op. Wie denkt dat ik nu slechte bedoelingen heb, zou beter moeten weten.”

Wat ik nu allemaal te horen krijg, raakt me wel. Maar we gaan deze troep rechtzetten.

Mijn vijanden bevinden zich niet in Vlaams Belang, maar elders. Iedereen heeft fouten gemaakt, ik ook. Misschien had ik voorzichtiger en minder naïef moeten zijn, het partijbestuur had misschien niet zo overhaast moeten beslissen. Maar ik wil nu alles oplossen en ook mijn verantwoordelijkheid opnemen. En als het mogelijk is om via ’t Pallieterke nu de hand uit te steken naar Tom van Grieken en het partijbestuur, dan doe ik dat graag bij deze.” onderwijs is open en inclusief, maar mag er misschien wat bescheiden voorrang worden gegeven aan Vlaamse kinderen? Als Groen het voor het zeggen had, zouden we overigens binnen de kortste keren een puinhoop hebben zoals in het Franstalig Brussels onderwijs.

Universeel Er schijnt weer een klimaatpalaver gaande te zijn, ditmaal in het Marokkaanse Marrakech, waar het trotse Vlaanderen aanwezig is in de aanminnige persoon van Joke Schauvliege.

Volgende week zou er zelfs een heuse eigen Vlaamse “klimaattop” zijn. Van zoveel bedrijvigheid kregen die van Groen het warm, en ze vonden de gelegenheid geschikt om met het Vlaams Parlement een “signaal” te geven over de ratificatie van het Parijse VN-verdrag dat de aarde zal redden. Dat Groen daar tuk op is, is begrijpelijk, maar dat ook alle anderen zonder uitzondering dezelfde gebakken lucht verkopen, stemt tot verwondering. Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) verklaarde hoogdravend dat Vlaanderen met de ratificatie van het klimaatverdrag “aan de wereld toont” hoe ernstig we hier wel begaan zijn met het “universeel klimaatbeleid”. Andermaal ontbrak een sceptische stem, zodat het ergste moet worden gevreesd.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Het politieke einde van ADD

Armand de Decker had zich het einde van zijn politieke loopbaan ongetwijfeld anders voorgesteld. Of hij door zijn betrokkenheid bij het Kazachgate-schandaal ongeschonden door de gerechtelijke molen raakt, is een open vraag, maar dat de politieke averij erg groot zal zijn, is nu al een feit. En dit levert enkele prangende vragen op voor de Ukkelse politieke microkosmos.

Het verhaal zou als een stevig filmscenario kunnen gebruikt worden. Je hebt daar die Kazachse zakentycoon (eigenlijk een Oezbeek, maar passons), uiteraard nauw verstrengeld met het regime van zijn land.

Mercantiele ambitie bracht hem ertoe ook over de grenzen zaken te doen, alleen leidt de manier waarop dergelijke lui hun handelsgeest in de praktijk beleven wel vaker tot juridische fricties.

Zo ook verging het Patokh Chodiev, de man die aan de basis van de zogenoemde Kazachgate lag. Deze rubriek leent zich niet tot een exhaustief overzicht van de feiten; ons interesseert MR-politicus Armand de Decker, die nu al een tijdje in het oog van de storm staat.

Au service de l’Élysée ...

Blijkbaar was hij de contactpersoon tussen het Franse Élysée en de Belgische politiek, zeg maar. Chodiev had zich in de Parijse salons genesteld en informeerde of niet iets gedaan kon worden aan zijn juridische moeilijkheden in ons land. De Decker werd de man die men hiervoor aansprak.

Wellicht als gevolg van de contacten die ADD legde, raakte de zogenaamde afkoopwet in een ijltempo door het parlement.

Die bood Chodiev de ruimte een deal te sluiten met het gerecht, en zo geschiedde.

ADD werd er alvast niet armer van (er wordt over een ereloon van ruim 700.000 euro gesproken). Maar vooral het feit dat hij zijn politiek netwerk gebruikte voor wat eigenlijk lobbywerk is, is de kern van het probleem.

Politieke opvolging Hoe het zal aflopen? Dat is koffiedik kijken, maar dat hij zich een eleganter einde van zijn politieke loopbaan voorstelde, staat buiten kijf. En misschien verdiende deze naar verluidt “hoffelijke” en “galante” man dat ook wel. Geboren in een gezin met een Vlaamse vader en een Franstalige moeder, groeide de superbelg op in Schaarbeek. Overigens, in dezelfde straat waar onze medewerker (en dichter) Hendrik Carette al jaren resideert. Tijdens de kinderjaren van ADD straalde deze wijk nog elegantie uit, vandaag is het een getto geworden. ADD verhuisde echter tijdig naar Ukkel, de gemeente van zijn echtgenote (die trouwens ook in het Brussels Parlement zetelt), en de plek waar hij ook burgemeester werd.

Voor- en tegenstanders die hem kennen verbazen zich over zijn rol in dit dossier. Dat hij niet vies is van een mondaine levensstijl is geweten, maar op zich is dit nog geen bewijs. Eerder ging het hem over de trots zijn netwerk op een dergelijke efficiënte manier aan te kunnen spreken. De erelonen zouden ondergeschikt zijn geweest.

Hoe dan ook, het plaatst de Ukkelse MR voor enkele moeilijke keuzes. Dat ADD in 2018 niet langer de numero uno van de lijst kan zijn, staat vast, voor zover hij deze termijn al kan uitzingen. Maar wie kan hem vervangen? Zeker in het licht van de broze absolute meerderheid van de Franstalige liberalen, met slechts één zetel op overschot, is dit een erg pertinente vraag. En dan duikt de naam op van die Luikse politicus die enkele jaren in Ukkel kwam wonen: Didier Reynders. Mochten we ons aan een gok wagen, het werd de huidige minister van Buitenlandse Zaken. En kan er misschien nog een Franse decoratie voor ADD van af?

KNIN.

24 november 2016

Woluwe, waar Vlamingen niet welkom zijn Met de herhaaldelijke uitgave van een eentalig Franstalig gemeentelijk infoblad blijft Olivier Maingain (DéFi, maar nog steeds rabiaat FDF’er) als burgemeester van Sint-LambrechtsWoluwe de Vlamingen in zijn gemeente provoceren. In het Brussels Parlement ondervroegen zowel Liesbet D’haene (N-VA) als Dominiek Lootens (Vlaams Belang) daarover de Brusselse minister-voorzitter Vervoort. Die had vorig jaar namelijk aangekondigd ‘te overwegen’ om de rekeningen van de gemeente niet goed te keuren omwille van de eentalige publicaties. Maar intussen blijkt dus dat die wél zijn goedgekeurd, en dat Maingain en zijn trawanten ongestoord verder de taalwet aan hun francofone laarzen kunnen lappen.

Na het antwoord van Vervoort kondigde D’haene aan een motie in te dienen om de Brusselse regering te vragen Maingain voor drie maanden als burgemeester te schorsen. Een uitspraak die voor een bedenkelijke blik zorgde op de bank van het Vlaams Belang. Want wie de Brusselse gemeentewet een beetje kent, weet dat de Brusselse regering helemaal niet bevoegd is om een burgemeester te schorsen.

Meer nog: die bevoegdheid ligt bij de koning en dus de facto bij federaal minister voor Binnenlandse Zaken Jan Jambon. “Als het de N-VA menens is om eindelijk in te grijpen in SintLambrechts-Woluwe en Maingain te schorsen, dan kan de N-VA dat dus zélf doen met de bevoegdheden die ze via minister Jambon heeft”, klonk het bij Vlaams Belang, waarna Barbara Pas dan maar zelf een motie in de Kamer indiende om er zeker van te zijn dat Jambon niet zou vergeten tegemoet te komen aan de verzuchtingen van zijn Brusselse partijgenoten.

Zaventem, waar Franstaligen zich niet willen aanpassen Sint-Lambrechts-Woluwe is trouwens de gemeente die regelmatig in het Vlaamse Zaventem eentalig francofone pamfletten laat bedelen die uitgaan van de vzw “Citoyens de Zaventem”. In die pamfletten worden de inwoners keer op keer opgeroepen om zich niet aan te passen aan het Vlaamse karakter van de gemeente. Die vzw is slechts een dekmantel voor de gemeente van Maingain om met belastinggeld anti-Vlaamse propaganda in Vlaanderen te verspreiden. Het afzendadres van het pamflet is namelijk de sociale dienst van de gemeente Woluwe. Hierover geïnterpelleerd door Dominiek Lootens (Vlaams Belang) wist

minister-president Vervoort niet veel meer uit te brengen dan dat hij er geen graten in zag, dat “Citoyens de Zaventem” een onafhankelijke vzw is, en dat het de gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe vrij staat om lokalen te voorzien voor vzw’s. En daarmee was voor hem de kous af, en het dossier weer voor een jaartje in de intussen ook in Brussel beruchte communautaire koelkast gestoken.

Dirty Harry “Limburgse agenten gebruiken vaker hun wapen.” Een titel die onmiddellijk deed denken aan Amerikaanse toestanden. Limburgse agenten hebben in de eerste acht maanden van dit jaar 28 keer hun vuurwapen gebruikt.

Dat zijn tien schietincidenten meer dan in 2015. De Limburgers moeten niet onmiddellijk vrezen dat er ‘Dirty Harry’s’ actief zijn in hun straten. Het Belgische record schietincidenten kwam nooit in gevaar. De teller van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest staat na acht maanden reeds op 85 schietincidenten. Eind augustus telde men in heel België 195 schietincidenten met agenten in een beschermende rol. In 2015 noteerde men in totaal 293 schietincidenten in dit land.

Inbrakenplaag “Limburg kreunt onder de inbrakenplaag.”

Na een rustige zomer volgde een regenachtige herfst, en dat deed de provinciale alarmdrempel overschrijden. 90 inbraken op een week tijd. Vooral in Zuid-Limburg werden inwoners het slachtoffer van dievenbendes. Door het

slechte weer werd het te snel donker en was er minder volk op straat, en daardoor weinig sociale controle. “Dat werkte de diefstallenplaag in de hand”, volgens korpschef Rohnny Maes van politiezone Kanton Borgloon, waar de meeste inbraken gebeurden. Niet alleen in het zuiden van Limburg, maar in de helft van de Limburgse politiezones steeg het aantal inbraken.

Om de diefstallenplagen tegen te gaan, gaat men mobiele politiekantoren inzetten en de motards op de weg ondersteunen. De burgers worden extra geïnformeerd hoe hun eigendommen te beschermen en worden aangemoedigd om meer sociale controle uit te oefenen, verdachte personen en nummerplaten te noteren en dit te melden op het nummer 101.

Oorlogsgevolgen Bijna dagelijks worden in de Westhoek granaten, bommen en obussen opgegraven, resten van de Grooten Oorlog. Af en toe vernemen we dat, vooral op bouwwerven, elders in het land een bom uit WO II aan de oppervlakte komt en onschadelijk moet gemaakt worden.

In Glabbeek helpt het For Freedom Museum van Ramskapelle mee met het Belgian Aviation History Association & Archeology Team aan de berging van een Lancaster die er op 5 maart 1945 neerstortte na een bombardement op benzineraffinaderijen van het Duitse Gelsenkirchen en, geloof het of geloof het niet, helemaal in de bodem verdween. De zeven bemanningsleden kwamen om. Drie stoffelijke resten zijn reeds gevonden en zullen met militaire eer (her)begraven worden.

Peeters en Beke vergaan in Antwerpen met man en muis Wij hebben CD&V-voorzitter Wouter Beke zelden iemand meer belachelijk weten maken dan oud minister-president Kris Peeters. Niet alleen omdat hij hem naar Antwerpen dwingt voor de verkiezingen van 2018 (gemeenteraad), maar ook omdat hij hem zogezegd wil inzetten voor de verkiezingen van 2019 (parlement).

Peeters dus meid voor alle werk. En met welke zoethouder? Wouter Beke: “Ik reken op Kris Peeters, ook in 2019.” Dat is de wortel die de ezel wordt voorgehouden. Dat is het suikerklontje, het bolletje zilverpapier voor Zwarte Piet. “Zelfs al misluk je in de strijd tegen De Wever (wat vast staat), dan nog hou ik je binnen drie jaar de hand boven het hoofd.” Zo hou je een dreumes voor de gek.

Zo hou je een hond aan de leiband. Dit doe

je niet met de man die ooit de meest schitterende minister-president van Vlaanderen was.

Zijn type leende zich daartoe. Hij komt uit de hogere regionen van de middenstand. Hij heeft de stijl. Hij is geen ACV’er, wat afstraalt op je lichaamstaal. Hij is geen “boer” in de slechte zin van het woord. Geen afgeleefde natuurpunter, maar een verstandige groene.

Hij maakt indruk, ook in het buitenland.

Leidde Vlaamse missies in Mozambique,

Zuid-Afrika, Botswana, Malawi. Hij maakte promotie voor Vlaanderen tijdens economische zendingen naar de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar, China en (samen met Rutte) naar de VS. Een harde werker. Wij zagen hem bezig tijdens verschillende verkiezingscampagnes; hij was overal, onvermoeibaar. Zo iemand steek je niet tegen zijn goesting in een federale ministerspost. Hij past daar niet in. Hij moet kunnen werken aan een Vlaanderen dat aan de top staat in Europa. Zo iemand laat je niet opdraaien voor het werk van een schoonmaakster. Zeker niet in Antwerpen.

Want Peeters is geen Antwerpenaar. Hij is een ereboer uit Ruisbroek. Hij kan wel in Antwerpen komen wonen, maar ook dat is tegen zijn goesting.

De aankondiging dat hij naar de Scheldestad komt om het op te nemen tegen De Wever verwekte ongeloof, hier en daar een schaterlach, een grimas. Op de webstek van Gazet van Antwerpen kon je onmiddellijk bolletjes kleuren. Dat viel al even slecht uit als de peiling van een gekend bureau. De Wever haalt ruwweg 40 procent, Peeters 10 procent. Zijn partij (de CD&V) zakt weg naar een niemendalletje. Peeters in de stoel van De Wever?

Zelfs al zou dat wonder gebeuren, dan is het met een onmogelijke coalitie, tegen de goesting van de Antwerpenaar. Na een te voorspellen mislukking, dan maar havenschepen? Marc van Peel, die deze job lang niet zo slecht doet, is zomaar niet weg te ruimen.

Maar Beke gaat zijn gang. Tot hij met man en muis vergaat.

Pagadder

7

Onze naaste buren

24 november 2016

Geschiedenis zit in de lift “En weer komt er een historicus op tv”, titelde het NRC Handelsblad een paar maand geleden. Geschiedenis leeft in Nederland.

Van Rossem over Leuven Waarom is geschiedenis zo populair in Nederland? Daar geven historici zelf een veelvoud aan antwoorden op, waarbij ze een beetje angstig het correcte antwoord vermijden: Nederlanders van een nationale identiteit voorzien op het ogenblik dat een nep-linkse bende provinciaaltjes de multikul ophemelt en zich wereldburgers noemt.

Nu is ook in het verleden geschiedenis nooit ondergesneeuwd geweest. “Herfsttij der middeleeuwen” van Johan Huizinga is nog altijd een referentiewerk. “Ondergang” (de vernietiging van de Nederlandse Joden) van Jacques Presser was niet aan te slepen, en Lou de Jong veroorzaakte reuring bij ieder nieuw deel van zijn “Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog”.

En ook recenter zijn de historici niet uit de media te branden. Henk Wesseling schreef jarenlang een boeiende historische column in het NRC; vandaag doet hoogleraar Leonard Rutgers dat in “Het Financiële Dagblad”. En op televisie duiken de historici geregeld op omdat zoveel actuele problemen maar kunnen verklaard worden vanuit hun historische achtergrond. De bekendste is natuurlijk emeritus hoogleraar Maarten van Rossem; één van de nationale knuffelberen. Overigens, deze kleine scoop. “Hier zijn de Van Rossems” heet een

Den Vaderlandt ghetrouwe

programma bij de Nederlandse Publieke Omroep waarin de historicus, zijn zuster Sis (kunsthistorica) en zijn broer Vincent (architect) een stad aandoen. In het voorjaar 2017 zijn ze er weer, en deze keer bezoeken ze Leuven en buigen ze zich over de splitsing van de universiteit. Benieuwd wat dat zal worden.

Keuze te over Met geschiedenis kan goed geld verdiend worden. Er zijn zomaar even vijf historische publiektijdschriften. Het oudste is “Spiegel Historiaal” dat al meer dan vijftig jaar bestaat en nu “Geschiedenis Magazine” heet, met een oplage van 13.000 exemplaren. “Historia” (oplage 10.000 exemplaren) is de Nederlandse editie van een Scandinavisch magazine. Juist zoals “G-Geschiedenis” (20.000 exemplaren) een Nederlandse versie is van het Duitse “Geschichte”. Het jongste lid van de familie heet “Quest Historie” en is een glossy die vier keer per jaar een “beleving” belooft (oplage 36.000 exemplaren). Maar het beste is het “Historisch Nieuwsblad”. Tussen 2010 en 2016 verloor het bijna de helft van zijn oplage (nu 15.000) omdat het zich niet beperkt tot sensationele weetjes, kort geschreven teksten met spannende verhaaltjes en een overvloed aan foto’s, tekeningen en illustraties.

Het is geen tijdschrift voor droogkloten met meer voetnoten dan tekst en de leesbaarheid is zeer groot, maar “een beleving” is het niet. In Nederland zijn verscheidene uitgeverijen gespecialiseerd in geschiedenisboeken: Verloren in Hilversum, Vantilt in Nijmegen, Walburg pers in Zutphen, Waanders in Zwolle.

Maar ook algemene uitgeverijen als Bert Bakker, Atlas en vooral Balans geven een flinke dosis geschiedenis uit.

Nederlands overbodig aan de universiteit Wie schrijft al die stukken en boeken? Zeer veel auteurs zijn journalisten met een historische opleiding. Jaarlijks spuwen de Nederlandse universiteiten ongeveer 300 pure historici uit, maar modestudies à la Vrouwenstudies, Amerikaanse studies, Duitse studies, Europese studies of taal- en cultuurstudies bieden ook veel geschiedenis aan. Wie schrijft ze niet?

Academische historici, tenzij ze al gewoon hoogleraar zijn en niets meer hen kan deren. Ze lopen geen risico meer en kunnen in het Nederlands publiceren. Maar alle andere universitaire medewerkers worden nog altijd onbarmhartig afgerekend op het aantal in steenkolenengels geschreven telbare artikels in internationale of zelfs nationale ernstige tijdschriften, op het aantal keren dat collega’s hen citeren waarna zij hen een wederdienst bewijzen in de eigen publicaties.

Ach, het is niet veel anders in Vlaanderen, waar een eminente historica als Gita de Neckere haar rector uitvoerig bedankte omdat hij toestond dat ze haar “Leopold I” in het Nederlands schreef. En welke historicus komt hier op tv? Bruno de Wever!

En alleen omdat hij de broer van is, zodat men onrechtstreeks de N-VA-voorzitter kan pesten, want het minder slimme broertje laat zich graag krampachtig opmerken met domme praat als “qua barbarij reiken de IS’ers nog niet aan de enkels van de Willem de Prater oostfrontstrijders”.

Gent is te klein voor Termont De activiteiten van onze burgemeester gaan veel verder dan de grenzen van onze stad.

Reizen doet hij graag en dikwijls. Deze week werd zijn internationale ambitie bekroond met zijn aanstelling tot “president” van Eurocities. Hijzelf en heel Gent gloeien van trots, of zo wil de altijd gedienstige media ons laten geloven. “Termont “nieuwe baas” van Europa”, kopte Het Nieuwsblad op haar webstek (18/11/2016).

In de gedrukte krant klonk het wat rustiger: “Daniel Termont voorzitter van Europees stedennetwerk”. Maar het artikel is één kritiekloze lofzang. De benoeming is geen verrassing, Termont is al een tijd “vicepresident” en de enige kandidaat om voorzitter te worden.

Vorige week trok een vijfkoppige delegatie van de stad op dienstreis naar Milaan om de eer in ontvangst te nemen. Naast de burgemeester gingen er drie topambtenaren mee en de onvermijdelijke stadssecretaris (altijd van de partij). Dat zijn kosten voor de stadskas, maar Gent krijgt er toch fantastische promotie voor terug, niet? Kleine vraag: wie kent er de huidige president van Eurocities? Uit welke stad komt ze (tip: het is een dame uit Frankrijk en ze is links)? Oordeel zelf of het voorzitterschap van Johanna Rolland (Parti socialiste) de stad Nantes “op de Europese kaart heeft gezet”.

Het belang van Eurocities Maar het is toch een belangrijke organisatie?

Ook dat is maar de vraag. Kan er iemand één wapenfeit van opnoemen? Het is in feite een lobbygroep van burgemeesters die de belangen van hun steden verdedigen bij de EU. Hun teksten staan vol nietszeggende algemeenheden over besturen van onderuit, luisteren naar

de burger, solidariteit, transitie… Wees gerust dat Termont daar trouw de linkse agenda zal promoten. In zijn aanvaardingsspeech noemde hij “een sociale, culturele en politieke integratie in Europa het hoger doel” en vroeg hij om “vooral niet te besparen op internationale samenwerking”.

Het was trouwens voor Eurocities dat hij onlangs beloofde dertig vluchtelingen in Gent te herhuisvesten. Daarmee steunde hij een oproep van zijn vriend de burgemeester van Athene, Giorgos Kaminis (DIMAR - Democratisch Links).

Eurocities heeft een secretariaat in de Europese wijk. Termont zal vanaf nu regelmatig naar Brussel trekken (met zijn stedelijke dienstwagen met chauffeur). Daarnaast zal hij natuurlijk ook de partnersteden in Europa moeten bezoeken. Hij is net terug van een reis naar London. Hij sprak daar op 14 november een congres toe op uitnodiging van zijn goede vriend Sadiq Khan (Labour). Detail, ook Yvan Mayeur was present.

“Geen cumul” Maar is Termont niet tegen cumuls? Let op, dit is geen cumul, maar hard werk voor zijn stad. “Mijn Europees werk levert Gent veel geld

op”, zegt hij in een interview in Knack (gepubliceerd nog voor de benoeming bevestigd was).

Geld krijgen is één zaak, het nuttig besteden is een heel andere. Wij kennen wel een aantal projecten betaald met Europese subsidies die vooral ambtenaren wat hebben beziggehouden, inclusief de nodige uitstapjes (netwerken en kennis uitwisselen, weet je wel). De koperen muntjes in de Donkersteeg bijvoorbeeld, Europees geld letterlijk op straat gegooid.

Of de vele campagnes over mobiliteit, meestal vergeten nog voor ze afgelopen waren… Zou het echt nodig zijn dat een burgemeester netwerkt om de stad aan subsidies te helpen? Dat zou toch een schande zijn. Maar ook dat is grootspraak. Gent heeft net zoals alle grote organisaties subsidiologen (sub-si-

Liberale frustratie Bij de MR, een machtspartij bij uitstek, was de frustratie groot dat ze er de voorbije jaren maar niet in slaagde belangrijke topfuncties binnen te rijven in de overheidsdienst. En als dat dan toch gebeurde, dan volgde al snel sabotage door de PS. Het beste voorbeeld is dat van Didier Reynders die in 1999 minister van Financiën werd in de paars-groene regering-Verhofstadt I. Hij wist dat hij zou tegengewerkt worden door de Federale Overheidsdienst (FOD) Financiën, toen een echt PSbastion. Er was sprake van sabotage vanuit de administratie, ook al zaten de liberalen toen in de regering met de socialisten. Jean-Marc Delporte, toen de topman van de FOD Financiën, werd een kwelduivel voor Didier Reynders. Hij probeerde

Mathildis

Li bia bouquet

Strijd om de postjes De invulling van verschillende nieuwe topfuncties op federaal niveau is dé kans voor de MR om de greep op overheidsbedrijven en topadministratie te versterken. Al wordt de grote rivaal die de Parti Socialiste is niet volledig opzijgeschoven.

Het is een vaak vergeten argument dat de MR in de herfst van 2014 hanteerde om als enige Franstalige partij toch toe te treden tot de federale regering: vier jaar lang dienen zich kansen aan om posten in de administratie en overheidsbedrijven te laten invullen door Franstalige liberalen. En dat zonder dat er pottenkijkers van de PS bij zijn.

di-o-lo-gen) in dienst. Deze ambtenaren moeten alle mogelijke subsidiebronnen uitpluizen en aanvragen indienen. Zij doen dat goed, tot profijt van de stadskas.

We gunnen Termont de zoveelste ego strelende pluim op zijn hoed, maar als hij denkt er zijn populariteit mee op te krikken (na de Optima-zaak) dan heeft hij het mis. Herinner u het feest in De Vooruit toen hij de tweede beste burgemeester van de wereld werd.

De magere opkomst was een grote teleurstelling. Gentenaars kwamen niet meevieren, zelfs niet voor gratis bier. Daarmee is alles gezegd; de internationale carrière van Termont laat de Gentenaars koud.

die dan ook op alle mogelijke manieren weg te krijgen. Wat niet lukte. De liberale kandidaten die via examens en politiek ellebogenwerk de hoogste functie probeerden te bemachtigen, liepen zich vast. Op een bepaald moment was Reynders ervan overtuigd dat Selor, dat de selecties in de ambtenarij doorvoert, achter de operatie zat om liberalen de weg naar de topadministratie te versperren. De frustratie bij de partij van Charles Michel nam nog toe toen de MR in 2004 uit de Brusselse en Waalse regeringen werd gegooid. De pogingen om de Waalse administratie - voor zo’n 80 procent gecontroleerd door PS’ers - onder controle te krijgen, was in de Waalse paarse jaren mislukt. Vanaf nu moet het anders, dachten ze bij de MR eind 2014. En dat begint nu resultaat op te leveren. In de federale overheidsdiensten is het afwachten tot bepaalde mandaten ten einde lopen. Maar in de Nationale Bank en bij overheidsbedrijven is de MR volop bezig met het plaatsen van eigen pionnen. Voor de NMBS doen allerlei namen de ronde Sophie Dutordoir, Bernard Delvaux, Jean-Paul van Avermaet maar niemand heeft het over de überkabinetschef van Didier Reynders, Olivier Henin. Deze man aan het hoofd van de NMBS zou ook voor de N-VA een interessante deal zijn, aangezien dan een Vlaming voorzitter van de raad van bestuur kan worden.

En daar hebben de Vlaams-nationalisten ondertussen hun oog op laten vallen. Een andere naam is Laurent Vrijdaghs, hoofd van de Regie der Gebouwen en een Reynders-vertrouweling.

Nationale Bank en Dexia Even belangrijk is wat er bij Belfius zal gebeuren. Voor de staatsbank zijn verschillende bestuursfuncties in te vullen.

De MR zal er graag een aantal van inlijven. En het zijn ‘verankerde’ posten, want in deze onzekere economische tijden ziet het er niet naar uit dat Belfius snel geprivatiseerd zal worden.

Bij de Nationale Bank heeft de MR overigens al een anti-PScoup gepleegd. Mathias Dewatripont, directeur van PS-signatuur, leek lange tijd voorbestemd om huidig gouverneur Jan Smets op te volgen.

Maar door MR-pion Pierre Wunsch door te schuiven naar de functie van vicegouverneur is dat nu afgeblokt. Het is wel zo dat het mandaat van Wunsch als directeur in de lente van volgend jaar afloopt, maar de Franstalige liberalen zien dat als een kans. Het mandaat van de directeur zal probleemloos verlengd worden. Dat is allesbehalve zeker voor andere directeurs. Voor Marcia de Wachter (CD&V) is het einde in zicht.

De N-VA heeft het oog laten vallen op die functie. Voor de MR wordt belangrijker wat er met Dewatripont (PS) en Jean Hilgers (cdH) gebeurt. De MR zou geneigd zijn de PS’er te sparen. Want wie weet, misschien moet er na 2019 opnieuw met de socialisten worden geregeerd. Voor Hilgers zou het game over zijn. De cdH is tenslotte een kleine partij geworden, is bij Picard de Franstalige liberalen te horen.

8

De wereld rond

24 november 2016

Diplomatieke valies

Le Général Het belang van de vraag of men er in Libanon in geslaagd is een punt te zetten achter een aanslepende politieke impasse, overstijgt ruimschoots de landsgrenzen. Want niet alleen heeft het strategische plaatje van de regio een direct effect op het binnenlandse gebeuren, ook hetgeen er zich op dat domein afspeelt, wordt steevast tegen precies die internationale achtergrond beoordeeld.

Houdt u van ingewikkelde landen? Mooi, dan stond uw wieg op een erg geschikte plek. Maar weet dat er alternatieven zijn, mogelijk nog uitdagender dan onze eigen pseudo-federale farce. Libanon bijvoorbeeld, een staat opgebouwd rond zomaar even 18 verschillende religieuse groepen...

Toen het land in 1920 uit het Ottomaanse Rijk gesneden werd, was het de bedoeling er een veilige thuishaven voor christenen van te maken. En het moet gezegd dat in die jaren de verschillende soorten christenen nog goed waren voor een demografische meerderheid. Waarborgen en garanties leidden tot een erg complexe structuur zoals we die vandaag de dag nog steeds kennen. De grondwet schrijft voor dat de president een christen moet zijn, terwijl de eerste minister een soenniet moet zijn. Het parlementsvoorzitterschap is dan weer voor een sjiiet weggelegd. Elke burger heeft één stem, maar de samenstelling van het parlement gebeurt aan de hand van een vaststaand en vooraf bepaald aantal zetels voor meer dan tien verschillende bevolkingsgroepen (alawieten, soennieten,maronieten, ...). Dit leidt tot onwezenlijke coalitievormingen of... patstellingen.

Paradoxale verkiezing Feit is dat migratie en nataliteit ervoor gezorgd hebben dat de kloof tussen de samenstelling van die assemblee en de werkelijke verhoudingen steeds groter is geworden. De huidige structuur steunt op een compromis dat een kwarteeuw geleden na de burgeroorlog uitgedokterd werd. Toen maakte

men gebruik van een volkstelling uit het interbellum, zij het dat deze resultaten enigszins bijgestuurd werden. Tellen heeft men nooit meer gedaan, dat lag politiek te gevoelig. Moslims en christenen beschikken vandaag over elk de helft van de zetels, maar uit vertrouwelijke cijfers waar The Economist enkele weken mee uitpakte zou het aandeel van de christelijke kiezers tot 37 procent gezakt zijn. Voeg bij dit institutioneel gegeven vele andere factoren, en men begrijpt waarom dat land het 29 maanden zonder president heeft moeten stellen. Tot nu dus.

Enkele weken geleden was er witte rook. Niet minder dan 46 stemrondes waren nodig om de kandidatuur van Michel Aoun, inmiddels 83 jaar oud, erdoor te krijgen. Enkele dagen later werd Saad Hariri als eerste minister ingezworen. De persoon Aoun is erg kenmerkend voor zijn land. Afkomstig uit een eerder bescheiden omgeving schopte hij het tot bevelhebber van het leger. Nog steeds is zijn bijnaam Le Général. Hij leidde het leger in de oorlog die tegen Syrië uitgevochten werd, maar zie, 27 jaar nadat hij uit het presidentieel paleis verjaagd werd, neemt hij er terug zijn intrek. Met steun van, en nu heb je zo’n typische paradox, de Hezbollah. Misschien geen natuurlijke coalitie, maar we hebben het dan ook over Libanon.

Internationaal duiden Wat er zich afspeelt, kan nooit los gezien worden van de complexiteit van die regio. Buitenlandse bemoeienissen hebben in het verleden in Libanon gigantische schade aangericht,

Buitenlands spervuur Linkse e-executiepelotons De webstek American Renaissance, die het best omschreven kan worden als “blank nationalistisch”, waarschuwde er al voor: met de verkiezing van Trump is de overwinning nog niet behaald. De strijd is nog maar net begonnen. De eerste klap in die oorlog kwam van links. Twitter heeft een aantal accounts geblokkeerd van mensen uit de “alt-right movement” die tijdens de campagne Trump hebben gesteund. Op Twitter is een grote zuivering aan de gang, een e-versie van de stalinistische zuiveringen uit de jaren dertig van vorige eeuw. Het bekendste slachtoffer van deze censuurmaatregelen is ongetwijfeld Richard Spencer, de directeur van het National Policy Institute. Andere slachtoffers bij “alt-right” zijn Pax Dickinson, de blogger Paul Town en de man die publiceert onder het pseudoniem Ricky Vaughan. Bij gebrek aan eerlijke berichtgeving in de “grote” media hebben de aanhangers van Trump inderdaad op grote schaal gebruik gemaakt van Twitter. Nu daalt de wraak van links op hen neer. De e-executiepelotons zijn op grote schaal actief.

Muiterij in New York Bill de Blasio, de Democratische burgemeester van New York, is een typische linkse, die alleen belangstelling heeft voor andere linksen, criminelen, Afro-Amerikanen, latino’s, moslims en illegalen. Het harde maar efficiënte veiligheidsbeleid van zijn Republikeinse voorgangers, Giuliani en Bloomberg, liet de criminaliteit drastisch dalen, dus schroefde hij het terug, waarmee hij zich de woede van de New Yorkse politie op de hals haalde en de innige dankbaarheid van alle zwarten en latino’s in

het misdaadmilieu. Hij maakte een einde aan de monitoring van moskeeën en islamitische groeperingen die na 11 september was ingesteld en hij benoemde de islamitische advocate Nisha Agarwal tot opperhoofd van zijn Office of Immigrant Affairs. Hij liet in het kader van het programma IDNYC aan 900.000 illegalen en andere “gemarginaliseerde groepen” semiofficiële documenten uitreiken. Geen paspoorten natuurlijk, die bestaan in de VS niet, maar wel papieren die een eerste stap zijn naar een feitelijke regularisering. Daarmee werd het toch al veel te lakse illegalenbeleid van Obama nog verder uitgehold. Nu kondigde De Blasio aan dat de namen van die illegalen niet doorgegeven zullen worden aan de federale overheid, zodat zij niet gedeporteerd kunnen worden. Daarmee pleegt New York een daad van openlijke muiterij tegen de regering.

maar schijnbaar is een afname van belangstelling dan weer een factor die politieke stagnatie in dat land veroorzaakt. Althans, dat is de stelling van professor Bassel Salloukh, verbonden aan de American University aldaar. “Eens het conflict in Syrië begon, nam dit de bovenhand”, verklaart hij in de Financial Times. “Feit is dat er zich in datzelfde Syrië, Jemen of nog Irak belangrijkere geopolitieke conflicten voordoen.” De stelling heeft haar verdienste, maar wellicht de belangrijkste externe factor voor Libanon is de houding van Saoedi-Arabië.

Enkele jaren geleden maakte Riaad de keuze zijn politieke en militaire inmenging (de steun aan de strijdkrachten was aanzienlijk) in Libanon terug te schroeven. De beslissing was een manier om Beirut te bestraffen. Men verweet het land dat het te veel in pro-Syrische richting zou neigen. In werkelijkheid steunt deze evolutie op een obligate prioriteitenstelling. De spanningen in Jemen eisten steeds meer aandacht op. En in het licht van de Iraanse invloeden in Syrië en Irak, werd Libanon niet langer een prioritair dossier. Dat creëerde dan weer speelruimte voor Hariri om toenadering te zoeken tot Aoun en de zijnen.

Als internationale ontwikkelingen een weerslag hebben op hetgeen zich binnen de Libanese landsgrenzen afspeelt, worden ook dergelijke interne evoluties in een internationaal kader geplaatst. De tegenstelling tussen soennieten en sjiieten is cruciaal om te begrijpen wat er zich de voorbije jaren in het Midden-Oosten afgespeeld heeft. Wanneer Michel Aoun, christen én bondgenoot van Hezbollah, dan zijn intrek neemt in het presidentieel paleis, wordt dat als een overwinning voor Teheran gepercipieerd. Dat dit oordeel scherper is dan de complexe werkelijkheid valt niet te miskennen, zomin als de realiteit dat dit geen afbreuk doet aan de kracht van precies die perceptie.

Michaël Vandamme

Front national van Marine Le Pen haalt tot 28 procent in peilingen

Niets met socialisme te maken…

Volgens de media is de gezondheidszorg in Venezuela even rampzalig als in sommige landen in oorlogstijd. Nochtans wordt Venezuela niet geteisterd door oorlog, maar gewoon door socialisme. De socialistische president Maduro heeft geen parlementaire meerderheid meer.

De verenigde oppositiepartijen hebben 112 van de 165 zetels in het parlement, ondanks het feit dat Maduro’s voorganger Chavez alle media had gemuilkorfd en vele oppositieleiders had gevangengezet. Maar Maduro is een socialist en klampt zich dus zonder enig democratische draagvlak vast aan de macht. In ZuidAmerika zijn niet genoeg moslims beschikbaar om als socialistisch kiesvee te importeren, maar met de hulp van de strijdkrachten en de politiediensten lukt het ook wel. Met geweren kan men echter de gezondheidszorg en de voedselvoorziening niet in stand houden. Die zijn volledig in elkaar gestort, net zoals dat in meeste socialistische regimes is gebeurd. Het lijkt heel erg op Polen tijdens de noodtoestand, toen generaal Jaruzelski de vrije vakbond Solidarnosc trachtte te onderdrukken. Er ligt nauwelijks nog voedsel in de winkelrekken. Dokters moeten zelf beademingstoestellen voor te vroeg geboren baby’s in elkaar knutselen in de kraamafdelingen. Net zoals destijds in Polen is de kindersterfte dramatisch toegenomen.

Zelfs gewone medicijnen, bijvoorbeeld tegen te hoge bloeddruk, zijn bijna onvindbaar. Medicatie tegen kanker is helemaal niet meer voorradig. In Venezuela zien we nogmaals de ware tronie van het socialisme. Een land dat schatrijk had kunnen zijn dankzij zijn olieproductie, wordt geruïneerd door een socialistisch bewind. Maar de media blijven hardnekkig over Venezuela schrijven zonder het woord “socialisme” ook maar één keer te gebruiken. Net zoals zij over Al-Qaida, IS, de Taliban en Boko

Haram schrijven zonder het woord “islam” te gebruiken. Tenzij om te zeggen dat die er niets mee te maken heeft…

Een tolk getuigt Een vrouw uit Eritrea, die in 1991 als vluchteling in Duitsland aankwam, was aangenaam verrast door de hartelijke ontvangst die ze toen kreeg. Uit dankbaarheid besloot ze als vrijwillige tolk in asielcentra te gaan werken. Zij kwam daar als christen terecht in een milieu van professionele tolken en veiligheidsbeambten dat bijna volledig islamitisch was. Omdat niemand wist dat zij een christen was, kreeg zij de waarheid onverbloemd te horen. De christenen in opvangcentra worden systematisch onderdrukt, getreiterd en bedreigd door de moslims, en de islamitische bewakers en tolken werken daar ijverig aan mee. Die tolken en bewakers zijn meestal in Duitsland opgegroeid. Ze zijn goed opgeleid, professioneel en op het eerste gezicht maken ze een kosmopolitische indruk. Maar dat is allemaal misleiding.

Het soort bedrog dat volgens de islam toegelaten is om ongelovigen te misleiden, een praktijk die zij takiya noemen, een sluier van leugens. Als ze denken dat er geen niet-moslims binnen gehoorsafstand zijn, als ze onder elkaar zijn, dan tonen ze hun ware gelaat. Dan zeggen ze luidop dat zij Duitsland willen islamiseren.

Dan blijkt hoezeer zij hun gastland verachten, hoezeer zij spuwen op westerse waarden. Zij willen niet van contraceptie weten. De vrouwen zeggen soms openlijk: “We moeten meer kinderen hebben dan de christenen, want dat is de enige manier om hen hier te vernietigen.”

Als de tolk erop wees dat het toch christenen waren die hen hebben opgevangen en geholpen, dan antwoordden zij dat het verdedigen van christenen een zonde was…

Kooien en verkrachtingen “Vijftig jaar geleden zat ik als zwarte in een kooi op Expo 58 en u zat als vrouw aan de haard”. Het was één van de uitsmijters van de socialistische zwarte demagoog Wouter van Bellingen in een debat met Annick de Ridder van N-VA. Van Bellingen kan niet goed tellen.

Expo 58 is bijna zestig jaar geleden, en zelfs toen woonden er ook al Congolezen in sommige Belgische steden, niet in kooien maar in huizen. Voor 1958 vonden we geen cijfers, maar in 1961 woonden hier al 2.585 Congolezen, overigens in véél betere omstandigheden dan in hun Congolese thuisland. De Congolezen in Expo 58 waren in zekere zin geluksvogels: zij mochten in België blijven en de gruwelen van de Congolese onafhankelijkheid bleven hen bespaard. En als Van Bellingen absoluut argumenten uit het verleden wil putten… Toen Congo in 1960 de onafhankelijkheid kreeg, zonder oorlog, op een presenteerblaadje, vierden de Congolezen dat met een orgie van moord, brandstichting en verkrachtingen van blanke vrouwen. Dat was véél en véél erger dan deelnemen aan Expo 58. Wij zijn opgehouden met het bouwen van die “negerdorpen”. De Congolezen zijn nooit opgehouden met de wreedheden die in 1960 werden ontketend. Van Bellingens demagogie is typisch voor de racistische linkse propaganda, waarbij blanken nog steeds de schuld krijgen van de echte of vermeende misdaden van de kruisvaarders of het koloniale tijdperk, terwijl moslims en kleurlingen nooit verantwoording moeten afleggen voor de barbaarsheden uit hun geschiedenis… En zelfs niet voor de barbaarsheden die nu nog steeds verder woekeren. Waarom mag van Bellingen zeuren over Expo 58, maar mogen wij hem de verkrachtingen van 1960 niet voor de voeten gooien?

De niet zo verrassende François Fillon Dat ex-premier François Fillon in poleposition staat om de presidentskandidaat van de centrumrechtse Les Républicains te worden, is geen verrassing. Hij was in de peilingen al dagen sterk aan het stijgen. En het antisarkozysme blijkt ook ter rechterzijde ingeburgerd terwijl Alain Juppé te veel de oude neogaullistische garde vertegenwoordigt.

“Le collaborateur”, de medewerker, zo noemde president Nicolas Sarkozy (2007-2012) zijn eerste minister François Fillon. Een soort van superbutler. Maar zeker niet meer. Jarenlang beschouwde de pers dat epitheton van Sarkozy als een vernedering voor Fillon. De minzame man uit de Sarthe liet uitschijnen dat het hem weinig deed. Hoe dan ook, sinds vorige zondag heeft François Fillon zijn revanche beet. Met een ijzersterke score van meer dan 44 procent won hij de eerste ronde van de presidentiële voorverkiezingen bij Les Républicains. Volgende zondag volgt een tweede ronde tegen ex-premier Alain Juppé die slechts 28 procent van de stemmen haalde. Ex-president Nicolas Sarkozy strandt op de derde plaats en is uitgeschakeld.

Zijn politieke carrière is voorbij.

Het wijdverspreide antisarkozysme Is de overwinning van Fillon nog maar eens het bewijs dat de peilingen onbetrouwbaar zijn? Tenslotte stond hij een maand geleden in de peilingen op ocharme 10 procent. Zeggen dat de opiniepeilingen er weer glad naast zaten, is overdreven. Fillon was al een tijd aan een gestage opgang bezig. En in een peiling de dag voor de ‘primaires’ van Les Républicains zette hem op de eerste plaats. Verschillende politieke analisten hadden de voorbije weken voorspeld dat de ex-premier wel eens voor de verrassing zou kunnen zorgen. Waardoor zijn overwinning

Eeuwig koningshuis De lauwe sfeer die er hangt rond die andere afstammelingen van Saksen-Coburg, het Belgische koningshuis, steekt schril af bij de populariteit van de Britse royals. Uit onderzoek van peilingbureau YouGov, dat vorig jaar werd uitgevoerd, blijkt het overgrote deel van de Britten positief te staan tegenover hun troonheersers. 68 procent van de ondervraagden stelt dat de monarchie een positieve institutie is. Slechts 9 procent is van mening dat het koningshuis een negatieve zaak is. De overige ondervraagden hebben geen mening. Misschien nog belang-

Berlijn voor slimme bollen Berlijn wordt hipper, hipst, en wordt in krantencommentaren opgevoerd als het nieuwe New York, na de overwinning van Donald Trump. Berlijn is democratisch, veelkleurig en roerig. De stad staat barstensvol kranen op bouwwerven voor nieuwe bedrijfjes. Berlijn is een stad naar mijn hart, bruisend van vernieuwing, frisse joodse restaurants, modemakers, fuifbeesten in de technodancing Club Berghain, het uitgebreide Deutsches Historisches Museum, de zalige woonwijk Charlottenburg, de villa waar koffieketen Café Einstein begon...

Vandaag vindt u in alle Vlaamse treinstations Café Einstein.

Zij wordt hier uitgebaat door Koerden, want de concessiehouders voor de Lage Landen zijn Koerdische Nederlanders, en die werven exclusief volksgenoten aan. Is dat discriminatie? Ja. President Obama bracht in Berlijn een warm afscheidsbezoek aan zijn Europese vriendin, Angela Merkel, en het meisje had de kuise zoenen nodig, want ze kreeg politiek een oplawaai door de selectie van de SPD’er Steinmeier als kandidaat-opvolger van de christendemocratische president Gauck.

Rocket Internet Checkpoint Charlie blijft een toeristenfuik. Naast het overbekende wachthok waar Oost-Berlijners en West-Berlijners passeerden, staan nepmilitairen met Amerikaanse vlaggen geposteerd die de omkadering vormen voor de duizenden selfies die er dagelijks gemaakt worden door horden Japanners, Amerikanen, Indiërs, Chinezen, Brazilianen. Waar tot aan de val van de Muur tranen vloeiden, is het vandaag elke dag Vlaamse kermis.

Om de hoek van Checkpoint Charlie heeft Rocket Internet zijn

Si la France m’était contée

dus niet zo’n grote verrassing werd. Op zijn meetings moesten mensen geweigerd worden, terwijl dat bij de andere favorieten, Nicolas Sarkozy en Alain Juppé, niet het geval was.

Ex-premier Juppé had wellicht niet verwacht dat hij tweede zou eindigen. Maar hij moest beter weten. De Fransen die op de burgemeester van Bordeaux gestemd hebben, deden dat vooral omdat ze niet van Sarkozy moeten weten. De stem voor Juppé was een anti-stem. Dat gold voor de linkse kiezers die zich hadden ingeschreven voor de rechtse primaires, maar ook bij Les Républicains zelf was de afkeer voor Sarkozy groot, blijkt nu. De schandalen die hem achtervolgen (onder andere rond de campagnefinanciering door de Libische leider Khadaffi), riepen ook bij centrumrechtse kiezers veel weerzin op. Daar kon Fillon van profiteren. Ook al omdat veel Fransen Alain Juppé zien als een overblijfsel van het oude gaullisme uit de jaren tachtig van vorige eeuw. Fillon sprak ook het klassieke burgerlijke katholieke publiek van West-Frankrijk aan. Het zijn de mensen die zich lange tijd hebben verzet tegen het homohuwelijk en waar de andere kandidaten amper aandacht voor hadden.

Is de strijd op rechts nu gestreden? Juppé gooit de handdoek nog niet in de ring, maar in de tweede ronde maakt hij weinig kans. De linkse kiezers die Sarkozy weg wilden, zullen zondag niet zo snel opdagen. Fillon weet zich al verzekerd van de steun van Nicolas Sarkozy en van Bruno Le Maire, één van de ‘kleinere’ kandidaten van les Républicains.

Een Franse thatcheriaan Ligt de weg naar het Élysée dan open voor François Fillon?

Ja, zou men zeggen, gezien de situatie bij de concurrenten in andere partijen. De socialisten vechten net niet rollend over

De Britse kroon De dramaserie ‘The Crown’ is een van de duurste televisieprogramma’s tot dusver gemaakt. In tien afleveringen, van elk een uur, wordt een wondere inkijk gegeven in het leven van de Britse koninklijke familie. Specifiek handelt de biografische reeks over Queen Elizabeth II. Op 4 november vond de première plaats. Slechts weinig tv-programma’s hebben in de aanloop naar hun verschijningsdatum zoveel tongen losgemaakt als ‘The Crown’.

Een zoveelste bewijs van hoezeer de Britten hun koninklijk huis aanhankelijk zijn.

Bijna vijfenzestig jaar zit Queen Elizabeth II op de troon. In 1952 kwam zij aan het hoofd te staan van het huis Windsor.

Zestien soevereine staten vallen momenteel onder haar gezag.

Naast het Verenigd Koninkrijk, zijn Canada, Australië en NieuwZeeland de voornaamste andere landen. Maar, velen weten niet dat Elizabeth ook de plak zwaait op plaatsen als Jamaica, Papua Nieuw-Guinea en Barbados. De Britse koninklijke familie had aanvankelijk een Duitse stamboom. Het Huis Windsor is een aftakking van Saksen-Coburg en Gotha.

9

Het nabije buitenland

24 november 2016

straat. De populariteit van president François Hollande en premier Manuel Valls heeft een historisch dieptepunt bereikt. En Emmanuel Macron, nog geen 40 jaar, is als presidentskandidaat nog groen achter de oren.

Het enige nadeel van Fillon zou wel eens zijn zeer liberaal programma kunnen zijn. Men noemt hem een Franse thatcheriaan, en dat is in Frankrijk geen compliment. Fillons voorstellen zijn inderdaad zeer liberaal: afschaffing van de 35 urenweek, 500.000 ambtenaren minder, 100 miljard euro besparingen, afschaffing van de vermogensbelasting, optrekken van de pensioenleeftijd…

Wat als links een harde campagne zal voeren tegen deze liberale voorstellen? Zal Hollande dan als een feniks uit zijn as herrijzen? En in 2017 misschien wel de tweede ronde halen van de presidentsverkiezingen tegen Marine Le Pen van het FN. Om dan in de tweede ronde herkozen te worden?

Het zijn allemaal gissingen, maar het rechtse programma van Fillon is een factor van belang. Ook de niet-economische standpunten van de ex-premier. Hij is voor een streng migratiebeleid, tegenstander van het homohuwelijk en pleit voor goede relaties met Rusland. En Donald Trump vindt hij zo’n slechte niet. Allemaal standpunten die dicht bij die van het Front national staan.

Marine Le Pen, de gedoodverfde tegenstander van Fillon in mei 2017 voor de tweede ronde van de echte presidentsverkiezingen, zal dus voor een andere strategie moeten kiezen. Welke?

Florian Philippot, nummer twee van de partij, maakte het al snel duidelijk op Twitter: Fillon is een ultraliberaal en mondialist. Er zit dus voor het Front national en Le Pen weinig anders op dan tegen Fillon een linkse campagne te voeren rond de sociaaleconomische thema’s.

Salan

engeland

Right or wrong rijker, is het gegeven dat de Britten in groten getale geloven dat het koningshuis de tand des tijds zal kunnen doorstaan. 62 procent van de respondenten meent dat over honderd jaar het huis Windsor nog altijd aan de macht zal zijn in het Verenigd Koninkrijk. 23 procent denkt dat tegen dan er sprake zal zijn van een presidentschap. Het gros van de Britse kiezers, ongeacht de partijachtergrond, is aanhanger van het koningshuis. Vooral de Conservatives zijn trouw aan Elizabeth II en haar familie. 88 procent van de Tories is liefhebber van het instituut. Ook bij de liberalen (LibDems) en rechtspopulisten (UKIP) zijn er gelijksoortige uitkomsten, met respectievelijk 77 en 67 procent. De enige significante uitschieter betreft Labour. Bij de sociaaldemocraten is ‘slechts’ 57 op 100 kiezers blij met het koningshuis.

Als we het cijfermateriaal opdelen naargelang leeftijd, dan zien we dat zowel jong als oud in meerderheid pleitbezorger is van de dynastie. Toch blijken 18- tot 24-jarigen (61 procent) aanmerkelijk minder enthousiast te zijn dan de 60-plussers (79 procent). YouGov voert jaarlijks soortgelijke onderzoeken uit, en de cijfers zijn al lange tijd gelijklopend. Ook Ipsos-mori, een ander onderzoeksbureau, bevraagt al jaren de Britten over hun houding ten overstaan van het koninklijk huis. De resultaten bij Ipsos blijken te sporen met YouGov. Tussen 1993 en 2016 bleef de steun voor de dynastie nagenoeg gelijk. Gemiddeld is zo’n 75 procent liefhebber van de Windsor-familie.

Iedereen voor de buis Gezien de volksliefde voor Elizabeth II en haar gevolg, is het voor de hand liggend dat de roddelpers er een nationale sport van heeft gemaakt om zoveel mogelijk te berichten over de royals. Roddels en sensatie verkopen nu eenmaal als zoete broodjes. Vooral de fratsen van Harry, prins van Wales (die enkele jaren

geleden in nazi-outfit op een feestje arriveerde), en het sprookjeshuwelijk tussen prins William van Cambridge en Catherine Middleton zijn populair. Dat een prachtige televisieserie over het wel en wee van staatshoofd Elizabeth II een schot in de roos zou zijn, lag eigenlijk voor de hand. Left Bank Pictures en Netflix sloegen de handen in elkaar voor ‘The Crown’. De tiendelige reeks werd op 4 november op het publiek losgelaten. De makers blaken van zelfvertrouwen, want van bij de start werd reeds bekendgemaakt dat volgend jaar een vervolgreeks zal verschijnen. Uiteindelijk zullen, volgens de huidige plannen, zes jaargangen (dus 60 afleveringen) geproduceerd gaan worden.

De verhaallijn in het eerste seizoen vangt aan in 1947, het jaar waarin Elizabeth II in het huwelijksbootje trad met prins Philip, hertog van Edinburgh. De televisiereeks heeft al 100 miljoen pond gekost, omgerekend zo’n 117 miljoen euro. Daarmee is zij zowat de duurste (mini)reeks die tot dusver werd geproduceerd. ‘The Crown’ wordt dan ook overladen met lovende recensies. Complimenten gaan naar zowel de acteurs, de decorbouwers als de schrijvers van de verhaallijn. Hoge bomen vangen veel wind. Dus valt ook ‘The Crown’ ten prooi aan minder goede kritieken. Aanhangers van het koningshuis vinden het namelijk bijzonder onkies dat een televisieserie het private leven van Elizabeth en haar gevolg op straat gooit. Zeker wanneer uit het programma onder andere naar voren komt dat prins Philip een vrouwenverslinder bleek te zijn. Wat voor de nodige spanningen binnen de dynastieke familie heeft gezorgd. Britse historici buigen zich vandaag massaal over hoezeer ‘The Crown’ geschiedkundig correct is. Ook Elizabeth gaat namelijk in de serie niet vrijuit.

LvS

Bei uns in Deutschland tenten opgeslagen in een prachtig rood gebouw, en daar is het dagelijks technologisch en commercieel feest. Rocket Internet heeft de ambitie om de grootste internetonderneming buiten Amerika en China te worden, maar die ambitie wordt getemperd door verliezen en een dalende aandelenkoers. Een jojobeweging van de beurskoersen van technologiepioniers is een bekend verschijnsel, maar de evolutie van Rocket Internet is een waarschuwing. Dat belet echter niet dat de onderneming een symbool is voor het groeiend aantal slimme bollen die bij dergelijke ondernemingen in Berlijn aan de slag willen of zelf in achterafkamertjes hun ideeën uitwerken en te gelde maken.

Rocket Internet deed drie dingen zeer goed: het ontwierp en bouwde zeer snel e-handelsbedrijven, soms op enkele dagen en imiteerde meteen nieuwe Amerikaanse ideeën. De nieuwelingen kregen meteen veel geld op zak en werden prompt de marktleiders. Voorts viste het bedrijf kapitaal uit de zakken van de stofferige Duitse beleggers die klaagden over de achterstand van hun land in de nieuwe economie, doch zelden bereid waren daarvoor geld op tafel te leggen. Rocket Internet kon hen overtuigen. Ook zie je in het nieuwe hoofdkwartier niet enkel softwareontwikkelaars en hipsters binnenstappen, er gaan mensen over de drempel met zakendiploma’s die het creatieve geweld in gezonde financiële banen leiden.

Rocket Internet ontbolsterde van een starter naar een wereldfirma, een traject dat populair wordt in Berlijn. De bedenkers van nieuwe diensten en producten kijken naar Tesla, Google, Airbnb en Uber als rolmodel: klein begonnen en met de vaart van het internet en de propaganda rond hen snel grote jongens geworden. Berlijn is zeer goed geplaatst om de traditionele Duitse ingenieur te koppelen aan creatievere types. Mannen en vrou-

FRANKRIJK

DUITSLAND

wen op de rand van de gekte met in hun hoofd rare ideeën die kunnen openbloeien in het laboratorium voor vernieuwing dat de Duitse hoofdstad is en wil versterken.

Espresso Een voorbeeld is Relayr, gesticht in 2013, en gebrand op de coördinatie van alle snufjes die het internet aanbiedt aan de gebruiker. Met Bosch, een oude getrouwe van de Duitse industrie, maakt het sensoren die apparaten en machines - van espressotoestellen tot liften - prikkelen om gegevens uit te wisselen met een controlecentrum. ResearchGate is een sociaal netwerk voor wetenschappers, gesticht in 2008. De firma telt 10 miljoen leden en werd een kweekbed voor vernuftige lieden van over de ganse wereld om samen te werken. The Factory is een bedrijvencentrum in hartje Berlijn waar de nieuwe wereld samenvloeit met de oude wereld. Je vindt er leveranciers van lefgeld en nieuwe adressen als SoundCloud naast anciens als Deutsche Bank en Siemens.

Het spannende van de Berlijnse scène wordt overschaduwd door een groeiende stroming in Duitsland om ach en wee te roepen over de gang van de wereld. De stap naar het afsluiten van de grenzen voor goederen en diensten is gezet. De voorbije weken manifesteerden tienduizenden vakbondslui, omkaderd door Groenen (groen van buiten, rood van binnen), beroepsagitatoren en anarchisten, tegen mogelijke handelsverdragen met Canada en de VS. Naast de vrees voor een afbraak van hun welvaart speelt het klassieke antiamerikanisme in die kringen zeer zwaar mee. Daar kunnen vriendelijke gebaren van Barack Obama naar kanselier Merkel niks aan veranderen.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

24 november 2016

medialand

Film

“Fake News”

Familieproblemen

De media zijn nog steeds niet bekomen van de schok van de verkiezing van Donald Trump. Waarop de afgelopen week vooral gefocust werd: het zogenaamde ‘fake news’, valse nieuwsberichten, verspreid door aanhangers van Donald Trump op de sociale media. Het is inderdaad niet netjes om doelbewust foutieve informatie de wereld in te sturen. Alleen, zijn de media die vandaag steen en been klagen over die praktijk van het valse nieuws zelf zo onschuldig?

Zo stuurde The New York Times verleden week een e-mail naar al haar abonnees, waarin ze zich verontschuldigde voor de manier waarop ze het laatste half jaar bericht heeft over Donald Trump. Dat was, geeft de krant nu zelf toe, verre van neutraal of objectief. Meteen belooft ze in de toekomst haar leven te zullen beteren. Maar erkent de krant zo niet dat ze zelf ook lustig meedeed aan ‘fake news’? Wij zouden denken van wel.

Le Ciel Flamand

Meer vals nieuws Ook onze De Standaard, De Morgen en VRT stonden de hele week aan de klaagmuur. Dat uitgerekend de herauten van de ‘constructieve journalistiek’ nu hun beklag komen doen over leugenachtig of vals nieuws is toch wel een straffe stoot.

Was dat soms geen ‘fake news’ toen ze nog massaal uitbazuinden dat al die Syrische vluchtelingen hoogopgeleiden waren en daarom een buitenkansje waren voor onze economie? Een week geleden heette het plots dat zij dringend stageplaatsen aangeboden moeten krijgen om toch maar aan een baan te geraken. Wij vermoeden: om ons pensioen te kunnen betalen.

Ook waren die vluchtelingen vooral families met kinderen, hoewel op de beelden bijna alleen maar jonge mannen te zien waren. En dat er zeker geen sprake van was dat er zich terroristen onder de vluchtelingen gemengd hadden. Na 22 maart weten we wel beter.

Dit zijn ook dezelfde media die de zesde staatshervorming een zegen voor Vlaanderen noemden, maar vandaag droogjes berichten dat de begroting van de regering-Bourgeois in het rood gaat… door die zesde staatshervorming. Media die ook geen weet hebben van schendingen van de taalwetgeving in Brussel, of de verder oprukkende verfransing van de Vlaamse randgemeenten.

Als er ergens een aanslag gebeurt, hebben ze geen flauw vermoeden van wat het motief zou kunnen zijn, ook al waren de daders alweer moslims, riepen ze “Allahoe akbar”, en eist de Islamitische Staat (steevast weggemoffeld als “IS”) de aanslag op.

Hun klacht heeft een hoog ‘houd de dief’-gehalte, verbijsterd als ze zijn dat ze door de sociale media het monopolie op De Waarheid kwijt zijn. We zouden het eigenlijk tot het jaarthema van 2016 kunnen uitroepen, want het begon allemaal met de gebeurtenissen op oudejaarsnacht in Keulen. Daar was ook niets gebeurd, tot de druk van de sociale media te groot werd, en men wel moest toegeven dat er toch “iets” gebeurd was.

Maar dat het iets met vluchtelingen of immigranten te maken zou kunnen gehad hebben?

Björn Soenens verhuist Op een manier is het een verrassing, op een andere manier dan weer niet. Dat Björn Soenens net na de verkiezingsoverwinning van Donald Trump terug naar de Verenigde Staten verhuist, is merkwaardig. Anderzijds: New York is een ‘veilige’ Democratische staat, ook al is het de thuisbasis van de toekomstige president. Of denkt Björn Soenens soms dat hij binnenkort Rudi Vranckx naar de kroon zal kunnen steken als oorlogscorrespondent?

Ook merkwaardig: journalist Björn Soenens wordt de nieuwe vaste correspondent voor de VRT in de Verenigde Staten. Het was nochtans hoofdredacteur Björn Soenens die twee jaar geleden besliste alle vaste correspondenten te schrappen. Dat was een lelijke streep door de rekening van Stefan Blommaert in China, en… Tom van de Weghe, die uiteraard gedacht had dat hij de vaste correspondent in de Verenigde Staten ging worden.

Die laatste zal zich voortaan trouwens toeleggen op “langere reportages in binnen- en buitenland”. Lees: zoveel mogelijk uit het vaarwater van Soenens blijven.

Wij zouden er graag bij geweest zijn toen Tom van de Weghe de reactie van een opgetogen Soenens te lezen kreeg. We citeren hem: “Voor mij is Amerika altijd het openluchtatelier van God geweest, het woelige laboratorium van de wereld. Ik ben dolblij met deze nieuwe opdracht en aanvaard zeer graag deze taak om de stem, de pen, en het gezicht van de VRT in het snel veranderende Amerika te worden.” Het zal wel zijn. Kwatongen

beweren dat Björn Soenens niet de enige was die dolblij was met zijn nieuwe postje. Geloof het of niet, maar zijn figuur zou de laatste tijd niet bepaald te pruimen geweest zijn in de redactielokalen daar aan de Reyerslaan. Eigenlijk is dit niet meer dan een dure manier om een personeelsprobleem op te lossen. U mag eens raden op wiens kosten…

Villa Politica censureert Pas Bij Villa Politica was het verleden week alweer prijs tijdens de rechtstreekse uitzending van het debat in de Kamer. Die uitzending wordt immers steevast onderbroken voor een babbeltje in de studio telkens iemand van Vlaams Belang het spreekgestoelte bestijgt. Stel je immers voor dat de kijker plots zou ontdekken dat de oppositie niet alleen uit sp.a en Groen bestaat, maar ook Vlaams Belang, en dat politici uit die partij bovendien nog zinnige dingen te zeggen hebben ook? Je kan toch niet verwachten dat de VRT, een openbare omroep gefinancierd met het belastinggeld van iedereen, daaraan zou meewerken?

De klassieke truc om het Vlaams Belang uit de ether te houden, is de ‘dringende samenvatting’. Zo mocht Kristof Calvo van Groen uitgebreid zijn ding doen, rechtstreeks uitgezonden, zonder de minste onderbreking. Toen Kamervoorzitter Siegfried Bracke vervolgens de magische woorden “Mevrouw Pas” uitsprak, kreeg Ivan de Vadder de onweerstaanbare drang om “even te recapituleren wat premier Charles Michel gezegd heeft”. Blijkbaar denkt Ivan de Vadder dat de kijkers van Villa Politica Beotiërs zijn die niet kunnen snappen wat Charles Michel gezegd heeft zonder dat hij het even voor hen “recapituleert”. Toeval of niet, die “recapitulatie” duurde precies even lang als de toespraak van Barbara Pas, waarna naadloos overgeschakeld kon worden naar de reactie van Meryame Kitir van sp.a. En daarna nog twee Franstaligen, overigens zonder ondertiteling.

Erdogans lange arm in Nederland Je zou het niet denken, maar de Turkse president Recep Tayyip Erdogan heeft blijkbaar een lange arm die helemaal tot in Nederland reikt, namelijk tot bij de kabelmaatschappij Ziggo.

Die maatschappij heeft een Turks basispakket, waarmee Turken in Nederland in principe geen enkele Turkse tv-uitzending hoeven te missen.

Vanaf 1 december verdwijnen er drie Turkse zenders uit het basispakket voor de Nederlandse Turken: Samanyolu TV Avrupa, Planet Türk en TGRT EU. Deze drie zenders worden vervangen door de staatszenders TRT-1, TRT-Müzik en TRT-Cocuk, plus daarbovenop de commerciële omroep TV8.

Wat is nu het probleem? TGRT EU staat bekend als een proAKP-zender, terwijl Samanyolu TV Avrupa tot de sfeer van de Turkse prediker Fethullah Gülen werd gerekend. Beide worden vervangen door staatszenders die rechtstreeks onder de controle van president Recep Tayyip Erdogan staan.

Nu is het zo dat de Turkse zender Samanyolu TV in Turkije niet meer uitzendt, omdat ze daar haar licentie is kwijtgeraakt.

Maar de Europese poot van die zender, Samanyolu TV Avrupa, zendt wel nog uit, dankzij een Duitse uitzendlicentie, en hoeft dus helemaal niet vervangen te worden door een andere Turkse zender.

Resultaat is dat vanaf 1 december de Turkse abonnees van Ziggo alleen nog maar televisiezenders kunnen bekijken die ofwel rechtstreeks onder de controle staan van de AKP-regering van president Erdogan, of daarbij aanleunen. Een hoogst merkwaardige gang van zaken.

Superheld Vranckx Slecht nieuws voor wie nu al vindt dat Rudi Vranckx het soms al eens wat hoog in zijn bolletje heeft: nu wordt hij niet alleen aan de Reyerslaan op handen gedragen (behalve dan door Peter Verlinden misschien), maar stilaan ook in Nederland. Sinds een tijdje brengt hij immers ook voor de Nederlandse openbare omroep verslag uit over de slag bij Mosoel. Bovendien vond een zekere Hans Beerekamp het nodig om in de krant NRC wel heel nadrukkelijk de oorlogsverslaggever de hemel in te prijzen onder de titel “Rudi Vranckx is de beste oorlogsverslaggever”. Als hij binnenkort gaat zweven, hoeft hij misschien het vliegtuig niet meer te nemen als hij nog eens naar het Midden-Oosten vertrekt.

Ze blijven maar komen, de Vlaamse films. “De Premier”, “Uitschot: Crimi Clowns 2.0”, “Isra & het magische boek”, de “Buurt Politie” film zijn pas vertrokken in de bioscoop en daar komt alweer een nieuwe Vlaamse film aandraven, “Le Ciel Flamand”. Met straks daar bovenop nog “King of the Belgians”.

“Le Ciel Flamand” van Peter Monsaert heeft niets te maken met onze befaamd bewolkte Vlaamse hemel, maar alles met een gelijknamige instelling aan de Belgisch-Franse grens waar prostituees hun best doen om de klandizie de “Vlaamse hemel” te laten zien. Voor je denkt, dat is niks voor mij, toch even voortlezen, want achter de titel gaat een intens familiedrama schuil dat je niet ongevoelig zal laten.

Hoofdpersonages zijn Sylvie, de bordeelhoudster, haar dochtertje de zesjarige Eline en de norse buschauffeur “nonkel” Dirk, die een af-en-aanrelatie heeft met Sylvie en eigenlijk de vader is van Eline. Het verwrongen leven van een hoerenkast als kader is haast een metafoor voor de gevoelswereld tussen Sylvie en Dirk. Vooral Sylvie wil dat Dirk zich zo weinig mogelijk bezighoudt met Eline, en tegelijk wil ze een “normaal” leven voor haar dochtertje, wat gezien de omstandigheden niet gemakkelijk is. Overigens, Monsaert gaat discreet om met zijn tekening van een milieu waarin sensatie zo voor het grijpen is. Het is hem duidelijk meer om de sfeer te doen, als achtergrond voor de wijze waarop de personages met mekaar omgaan. Die relatie krijgt een gans andere wending als Eline iets overkomt en Sylvie en Dirk als het ware gedwongen worden hun (samen)leven te herzien.

Getroebleerde personages, familieproblemen en vooral de vader-dochterverhouding waren ook al in zijn debuutfilm “Offline” de bijzonderste elementen, en Monsaert zet dat in “Le Ciel Flmand” voort. Zijn grootste troef is dat hij op een gans eigen manier erin slaagt een laag van waarachtigheid, van herkenning en van empathie te leggen over gebeurtenissen en personages. Dat is vooral te danken aan straffe vertolkingen van Sara Vertongen als Sylvie, Esra Vandenbussche als Eline en Wim Willaert als “nonkel” Dirk.

K.T.

Wapens, oorlog en politiek

Shadow World

Ik veronderstel dat, als je naar die stroom oorlogsbeelden in het televisienieuws zit te kijken, je net als ik je afvraagt waar al die wapens gemaakt, verkocht en geleverd worden, en vooral, wie dat allemaal betaalt. Videokunstenaar en cineast Johan Grimonprez geeft daar met zijn documentaire “Shadow World” een antwoord op. Gedeeltelijk althans.

Hij focust in de eerste plaats op het verbond tussen wapens en politiek, maar het echte werk achter de schermen – wie precies wat doet – krijg je niet te zien. Wie dat tot zijn doel maakt, weet waaraan hij begint maar ook waar hij zal eindigen, daar ben ik nog altijd van overtuigd.

Wat de samenhang tussen wapens en politiek betreft, moeten we niet verder kijken dan ons landje. Wie herinnert zich niet hoe enkele jaren geleden werd gediscussieerd over het verstrengen van licenties en wapenuitvoer en het Waals Gewest erin slaagde die bevoegdheid naar zich toe te trekken, zodat de fabrieken van FN in Herstal ongestoord konden voortwerken. In naam van de werkgelegenheid en met medewerking van het Belgische politieke establishment dus.

Nog een argument was: als wij stoppen met wapens maken staan er over de ganse wereld anderen klaar om die markt over te nemen. O ja, er zouden geen wapens geleverd worden aan verdachte of oorlogvoerende staten, maar intussen duiken die wel overal op waar oorlog wordt gevoerd.

Grimonprez maakt gebruik van archiefmateriaal om een beeld te schetsen van conflicten (lees: oorlogen) in de voorbije honderd jaar waar politiek, wapenhandel en kapitaal de handen in mekaar slaan.

Daarnaast maakt hij omstandig gebruik van interviews met insiders, ex-militairen, industriebazen en bekende onderzoekjournalisten. Het resultaat gaat veel verder dan Michael Moores documentaire over wapenbezit. “Shadow World” toont een pessimistisch beeld van een cynische wereld die schuilgaat achter de beelden die we dagelijks te zien krijgen, waarin alleen geld en hebzucht de wet uitmaken en vriend of vijand niet bestaan. Met als “collateral damage” vernieling en miljoenen mensenlevens.

De film mag dan al niet doordringen tot de kern van die “andere” wereld, en word je vooral geconfronteerd met meningen, toch is “Shadow World” een ontluisterende bijdrage tot meer bewustwording van de wereld waarin we leven. Niet het minst door aan te tonen hoe de media gemanipuleerd worden en meehelpen om een angstklimaat te creëren waardoor oorlogen als gerechtvaardigd worden gezien. Al geef ik onmiddellijk toe dat misdadigers als IS het niet eenvoudiger maken. En ten slotte is er de vaststelling dat we in deze wereld mooie dingen verwezenlijken, maar dat we ook steeds meer geperfectioneerd worden in het vernietigen.

K.T.

Op de praatstoel

24 november 2016

11

Praten met Barbara en Frederik Pas: twee auteurs, twee boeken, één doelwit

Communautaire stilstand met luizenkam bewerkt Vele N-VA’ers zullen bij het doornemen van beide boeken van broer en zus Frederik en Barbara Pas door een onprettig gevoel bevangen worden. Want in essentie houden ze de partij van De Wever & co elk op hun eigen manier een communautaire spiegel voor. Dat dit slechts een pover resultaat oplevert, verbaast niet; het is nu eenmaal eigen aan de ‘strategie’ die door de partij gevolgd wordt. Maar dat het beestje zo mager uitvalt, daar schrokken zelfs beide Pas’en van. Wat ze afleveren, is een scherpe inventaris van gemiste kansen. Feitelijk en zakelijk (Barbara), maar tegelijk bijtend scherp (Frederik) in kaart gebracht. wapen”, pikt Barbara in. “Een sterke cartoon zegt vaak zoveel meer dan lange epistels, maar als partij volstaat dit niet om mee naar buiten te treden. Als we de volledige communautaire stilstand hekelen, dan moet dat onderbouwd worden. En dat is precies wat ik met dit boek ambieer. Niet toevallig zal je er heel wat verwijzingen in aantreffen naar parlementaire tussenkomsten en vragen die ik stelde. Niet uit ijdelheid, wel om aan te tonen dat ik systematisch de instrumenten die het parlement ter beschikking stelt, tracht te gebruiken om de vinger op de wonde te leggen.”

Eerder dit jaar noemde politicoloog Bart Maddens Barbara Pas de “koningin van het stellen van Vlaams-nationale vragen in de Kamer”. Een hele eer, nemen we aan? “Uiteraard”, knikt Barbara Pas. “Titels zijn niet aan mij besteed, en al zeker geen koninklijke, maar ik was uiteraard wel vereerd...”

Strategie, strategie, strategie...

We treffen Frederik en Barbara Pas in het gloednieuwe restaurant van de Kamer. Een vreselijk ongezellige plek, trouwens. En voorzien van een o zo typisch Belgische naam – ‘Moniteur’. Maar dit geheel terzijde; ‘wining and dining’ zijn in deze ondergeschikt.

Ze zijn broer en zus (het gezin Pas telt nog een oudere broer), hebben met enkele jaren interval een verleden bij KVHV-Leuven en ze maakten een poos terug de keuze voor het Vlaams Belang. Inmiddels tien jaar al zetelt Barbara in de Kamer, terwijl Frederik de juridische dienst van de partij leidt. Want ja, ergens tussen het vele tekenen en een batterij aan studentikoze netwerkactiviteiten behaalde deze cartoonist zijn ezelsvel aan de rechtenfaculteit (zus Barbara is handelsingenieur van opleiding).

Maar ondanks de gelijkenissen, springen meteen ook verschillen in het oog. De scherpheid en directheid van Barbara contrasteren met een zekere gelatenheid die Frederik uitstraalt, althans, wanneer hij niet achter zijn tekentafel plaatsneemt. En dan toch weer een parallel: alle twee schreven (tekenden) ze zonet een boek. Afgelopen vrijdag simultaan aan het brede publiek voorgesteld.

Parlementaire instrumenten “Even speelden we met de idee één enkel boek uit te geven, maar daar stapten we vrij snel van af”, legt Frederik uit. “Op zich bestrijken Barbara’s werkzaamheden en mijn cartoons nagenoeg hetzelfde domein, toch zijn er wat verschillen. Persoonlijk ga ik breder dan het zuiver communautaire. Door een mix van tekst én tekeningen uit te geven, zou het een de aandacht van het andere afleiden, wat niet de bedoeling kan zijn. Door twee aparte publicaties uit te geven bereiken we, denk ik, een grotere complementariteit.”

“Spotprenten zijn zonder meer een machtig

Toen de N-VA in de federale regering stapte, werd de achterliggende strategie uitvoerig toegelicht. Niet meegaan in dit verhaal, zou zeker een tripartite tot stand hebben gebracht.

Hierdoor zou de PS opnieuw deel uitmaken van de federale regering, maar zouden de Vlaams-nationale krachten, N-VA en VB, het quasi volledige oppositievak vullen. De economische noden waren bovendien op dat punt erg groot. Ingrijpende maatregelen drongen zich op, en als het communautaire dan even in de koelkast gestopt moest worden, wel, dat was dan de collaterale schade die maar geslikt moest worden. De ‘leider’ kreeg dit verkocht,

Bevoegdheden gebruiken Is het stilzwijgen van de N-VA niet meer dan het loyaal uitvoeren van het regeerakkoord?

“Dat argument spelen ze zelf graag uit”, antwoordt Barbara glimlachend. “Maar laten we ernstig en vooral intellectueel eerlijk blijven.

Afspreken dat niet gesproken wordt over een staatshervorming en de bevoegdheidsoverdrachten die hiermee gepaard gaan, is één zaak. Los daarvan heeft elke minister zijn eigen bevoegdheden waar hij iets mee kan aanvangen. Of niet, en dat is precies wat we bij de excellenties van de N-VA moeten vaststellen.

U zal zien dat mijn boek niet enkel thematisch opgebouwd is. In een apart hoofdstuk neem ik ook de N-VA-ministers één voor één onder de loep. Wat dit oplevert laat zich al raden, zij het dat de dingen vanuit een andere invalshoek bekeken worden.”

“Deze regering was het antwoord op een

“Zonder dat ik me ooit illusies maakte, had ik zo’n omerta toch niet verwacht” waardoor het gemor van de achterban - morren behoort nu eenmaal tot de corebusiness van de Vlaamse Beweging - in diezelfde frigo verdween.

Maar waar staan we na ruim twee jaar regering-Michel? “Zonder dat ik me ooit illusies maakte, had ik zo’n omerta toch niet verwacht”, stelt Barbara Pas. “Het is een publiek geheim dat het net figuren als Jan Jambon en Peter de Roover zijn die zwaar op de rem staan om toch maar geen communautaire oprisping mogelijk te maken. En dat is dan het duo dat destijds ontevreden uit de VU stapte, om de VVB resoluut op het pad van de onafhankelijkheid te plaatsen.

Het moet gezegd dat Hendrik Vuye wel eens een thema aankaartte dat je als communautair zou kunnen bestempelen, maar systematisch gebeurde dat zeker niet. We weten inmiddels hoe het zijn politieke carrière verging. Een belangrijk punt dat ik met deze oefening maak, is het hekelen van de participatiestrategie en de funeste gevolgen die deze teweegbrengt.”

“Taalwetgeving gaat enkel over de toepassing van de wet” Dat zelfs binnen het kader van de ministeriële bevoegdheden niets communautairs gebeurt, is Barbara Pas een doorn in het oog.

“Een van de meest schrijnende voorbeelden die dit illustreren, vind je bij Jan Jambon.

Als minister van Binnenlandse Zaken is hij bevoegd voor de taalwet, tot nader order nog steeds een federale bevoegdheid. Hoe groot dit pijnpunt wel is, bewijst het jaarverslag van de Brusselse vicegouverneur. Maar wat doet Jan Jambon hiermee? Het antwoord laat zich raden: niets. En wat heeft dit met communautaire stilstand te maken? Dit gaat om de toepassing van de wet. De taalwetgeving is inmiddels een halve eeuw oud en ze werd gedurende al die jaren systematisch met voeten getreden. Dan heb je een voormalige politieke secretaris van de Vlaamse Volksbeweging op deze post...”

extreme economische noodzaak”, vult broer Frederik aan. “Men creëerde zo een sfeertje van ‘hou me tegen of ik bega een ongeluk’. Er zou eens wat gedemonstreerd worden op het vlak van omgang met overheidsfinanciën. Inmiddels weten we hoe weinig wol het geblaat opgeleverd heeft.” “Een begroting in evenwicht was voor de N-VA de hoofdreden, zonder meer dé voorwaarde, voor de communautaire stilstand, maar zelfs dat lukt niet”, stelt Barbara.

Vlaamse dynamiek U zetelt in de Kamer en voert oppositie tegen de federale regering. Toch reserveert u enkele van uw pijlen voor de Vlaamse regering. “Je zou kunnen verwachten dat de communautaire leegte vooral een federaal gegeven zou zijn”, legt ze uit.

“Parallel zou de Vlaamse regering toch een andere dynamiek tot stand kunnen brengen, wat niet gebeurt. Het begon al met de Vlaamse regeerverklaring. Precies zoals in het federale akkoord, zoekt men tevergeefs naar een communautaire passage. Anders dan in het verleden steevast het geval was, wordt zelfs geen melding gemaakt van de afbouw van de transfers. Op dat vlak schrijft de regeringBourgeois geschiedenis. Zelfs bij zijn voorgangers Leterme, Dewael of Peeters werd dit niet doodgezwegen.”

hij precies zoals hij in werkelijkheid in mekaar zit. Of wat anders te denken over hetgeen op de achterflap van zijn boek gelezen kan worden: “Van het boekje dat u nu in handen hebt, kan u zich om het even welke mening vormen. (...) De auteur staat open voor elke positieve of negatieve reactie. Er is slechts één opmerking die hem Siberisch koud zal laten, die van hem zal afglijden als water van een eend: dat hij zich van vijand heeft vergist! Het argument dat Vlaams-nationalisten elkaar niet bestrijden...

Dit is immers wat dit boekje doet. De N-VA’ers bewijzen al sinds jaar en dag dat ze geen Vlaamsgezinden, laat staan Vlaamsnationalisten, zijn.” Zoals gezegd, every inch a cynic.

“De N-VA inspireert me”, licht hij toe. “En nee, ik ben Brasser niet. Wanneer ik een thema afbaken, een persoon viseer, dan zoek ik op welke manier de prik het hardst aankomt.” Is er nog één N-VA’er die met deze man in het Paleis der Natie een lift durft delen?

Maarten Luther ‘De Angsthazen’ is volgens een bepaald patroon opgebouwd. Aan de linkerkant worden enkele N-VA-uitspraken geplaatst, “Luister naar onze woorden...” staat er onderaan geschreven. Op de rechterpagina prijkt dan de cartoon, dat is de kant van “...kijk niet naar onze daden”. “Ik liet me inspireren door de Passional Christi und Antichristi, 26 houtsneden van Cranach uit de 16de eeuw”, verduidelijkt cartoonist Fré.

“Voor Maarten Luther was dit een manier om de hypocrisie van de toenmalige Kerk te hekelen. Op iedere linkerkant van het pamflet stond een gebeurtenis uit het leven van Jezus afgebeeld, voorzien ook van een citaat uit het evangelie. Rechts was dan weer een fragment uit het leven de paus te zien, deze keer voorzien van een quote uit het kerkelijk recht. Christus joeg woekeraars en geldwisselaars de Tempel uit, terwijl je ziet dat de paus zelf woekert door mensen aflaten te verkopen.

In 1521 verschenen er niet minder dan negen edities van dit pamflet. Zoveel eeuwen later is de aanpak van mijn boek identiek.”

“En weet u wat best grappig is?”, besluit hij. “Op de laatste pagina’s steeg Christus ten hemel en daalde de paus neer in de hel. Als dit geen voorbode is (lacht)?”

PmM.

Cynicus “Wanneer je dit allemaal informeel aankaart, krijg je steevast het antwoord dat hetgeen nu gebeurt een strategie is”, grapt Frederik Pas, Fré voor vriend en... vijand. “Uiteraard hou je die strategie stil, want dat hoort nu eenmaal.

En daar komen ze mee weg.” Maar aan zijn scherpe potlood is geen ontkomen... “Weet u, het tekenen heeft me uit de psychiatrie gehouden”, zegt hij met een uitgestreken gezicht.

En bijna waren we erin getrapt. Cynische humor is Fré zijn handelsmerk. Tekenen doet

Beide boeken zijn te koop bij Uitgeverij Egmont. Samen kosten ze 25 euro. Om te bestellen, ga naar www.uitgeverijegmont.be of bel 0472 603 552 .

12

Cultuur

24 november 2016

Kerst van 100 jaar geleden tot vandaag

Podium

Als hij kan musiceren en organiseren, dan voelt Vlaanderens vriend Pieter uit het noorden zich bij ons als een Vis in het water. Soepel en wendbaar als een Vis, weet hij altijd wel iets nieuws, iets verrassends te ontdekken om de Antwerpse Sint-Andrieskerk te doen vollopen.

De reeds vlotjes draaiende kaartenverkoop doet sterk vermoeden dat ook voor het 9de Adventsconcert geen stoel onbezet zal blijven. Publiekstrekker dit jaar: de tienjarige (!) sopraan Lilianne Vossen uit Nederland. Met haar zangtalent zal zij allicht aan het thema van dit jaar, “Muziek van bij ons en vanuit de wereld rond de Grote Oorlog tussen 1916 en 1918”, een verfrissende toets weten te geven. Van de liederen die zij gaat zingen, zijn er een paar minder bekend, maar daarom niet minder mooi: “Wiegenlied” van Johannes Brahms en “Ave Maria” van Bach-Gounod. Lilianne wordt begeleid door de Russisch-Nederlandse organist-pianiste Jelena Bazova, hoofdlerares aan het Conservatorium van Tilburg. Ook niet te versmaden: het vermaarde “Vrouwenkoor SanseveriaPlus” uit Duffel, dat wordt geleid door mezzosopraan Ann Janssens en aan de concertvleugel ondersteund door de veelzijdige pianist Michel Asselmans. Tenorzanger Renaat van Beeck, begeleid door altviolist Dirk van Bel, zal kerstliederen zingen van de pas overleden dichteres en Vlaamse activiste Mia Brans-Dujardin (1927-2016) op muziek van Petros Psaris. Andermaal zal baritonzanger Pieter Vis de muziek- en zangliefhebbers weten te verrassen door bijna vergeten kerstliederen uit het jaar 1916 in de Grote Oorlog te laten herleven.

Het motto sluit daar naadloos bij aan: “Wanneer is de Vrede in de Lucht”. Ongetwijfeld zal eerwaarde Rudi Mannaerts, pastoor én klokkenstem van de “parochie van miserie” daar in zijn welkomstwoord op zinspelen, maar wie hem op vorige concerten heeft horen zingen, zal zeker uitkijken naar zijn kippenvelvertolking van het aloude Rorate Caeli Desuper. Omdat Flor Peeters dertig jaar geleden is gestorven, zullen er ook een aantal koorliederen van deze Vlaamse toondichter worden gezongen. Uit de bekende Noodhoorn van René de Clercq, schoonvader van Pieter Vis, worden een paar pareltjes voorgedragen door Pieter zelf en door Wim de Wit. Er staat de megalomanen ook een primeur te wachten: het gedicht “IJzerfront-Kerstnacht Heilige Nacht” van de 84-jarige dichteres Aleidis Dierick. Het zal dit jaar al de derde keer zijn dat die Grote Oorlog in kerstsfeer wordt herdacht. Vooral in het jaar 1916 klonken er aan de IJzer en bij Ieper Vlaamse, Duitse en Franse kerstliederen als indringende gebeden voor vrede, vrijheid en gerechtigheid en het is goed dat daar honderd jaar later in kerstgezangen aan herinnerd wordt. Na de muzikale fijnproeverij wordt iedereen getrakteerd op een heerlijke glühwein of een kop warme chocolademelk, ook al lang een gewaardeerde traditie. Het negende advents-kerstconcert heeft plaats op zondag 11 december om 15 uur in de Sint-Andrieskerk aan de Waaistraat 1 Antwerpen. Kaarten kosten in voorverkoop, tot 10 december, 12 euro, te bestellen bij Ward Steffens, secretariaat, op telefoon 0497/48.64.76 of per epost wardsteffens@telenet.be. Overschrijven tot uiterlijk 9 december op rekeningnummer BE95 7450 2912 8058 met vermelding “Kerstconcert 2016”. Wie niet vooraf heeft besteld, kan op zondag 11 december nog terecht aan de ingang van de kerk, maar betaalt dan wel 14 euro. Bestelde kaarten zullen die zondag aan de ingang van de Sint-Andrieskerk Hv O klaarliggen.

Mozart, hoor ik al een stuurman en zelfs een Erik in De Vliegende Hollander in de stem. Het contrast met de vroegere opname is vrij groot en interessant en boeiend genoeg om zeker deze cd te kopen.

Ontdekking

Zwikken

Een ware ontdekking zijn de klarinetconcertino’s van de Gentenaar Charles Louis Hanssens; alle gecomponeerd tussen 1836 en 1843.

Benieuwd wat critici erover te vertellen hebben als je hen de cd (PH 92094) voorspeelt zonder de naam van de componist te noemen. Ik zou direct mijn geld op Weber gezet hebben bij het eerste melodieuze nummer (solo met orkest) om bij de Fantasie naar Van Beethoven te neigen, maar dan toch weer niet helemaal. Kortom, niet alleen een aanvulling van de Vlaamse muziek maar van het romantische repertoire in zijn geheel. Heerlijke melodische muziek met liefde gespeeld door klarinettist Eddy Vanoosthuyse en de Slovaakse Sinfonietta onder leiding van Herman Engels.

Een must.

Jan Neckers

De 51 gravenportretten hebben bovenaan spitsbogen in rechthoekige omlijstingen. De 102 hoeken links en rechts bovenaan de portretten, de zogenaamde zwikken, zijn versierd met gedetailleerd gebeeldhouwde taferelen.

Het zijn sculpturen in hoog reliëf, telkens gevat in de rechte hoek van de omlijsting en de halve spitsboog van het portret. Op vier meter boven de grond zijn ze nauwelijks zichtbaar. Vic Nachtergaele, professor emeritus romaanse letterkunde en gewezen rector van de Kortrijkse universiteit, heeft samen met kunsthistoricus Ronald van Belle de zwikken onderzocht. Hun bevindingen zijn bijzonder interessant. De iconografische rijkdom van de zwikken in de Gravenkapel is overweldigend. Er zijn acht reeksen. Vier ervan zijn verhalen: een ridderroman,

En Luc Famaey ploegde voort: zonder subsidies, zonder een minister die in plaats van een cliché-fotoboek een stapel cd’s met Vlaamse muziek schenkt aan buitenlandse bezoekers. Bij de recente productie zit een cd (PH92090) met liederen van Jef van Hoof.

De selectie begint met drie liederen van de 17-jarige componist en eindigt met zijn Kruisliederen (na zijn gevangenschap) van 45 jaar later.

Veranderend Nederlands Meer dan dertig jaar geleden namen Zeger Vandersteene en Ria Bollen een reeks liederen van Van Hoof op. Interessant vergelijkingsmateriaal, want zo’n twintig liederen van de oude lp (later cd) vinden we ook terug bij de 34 nummers van de nieuwe cd. Van Hoof componeerde bij voorkeur poëzie van zijn tijdgenoten en dan merk je hoe het Nederlands veel meer veranderd is dan bijvoorbeeld het Frans.

En dat heeft kleine gevolgen.

De twee nieuwe solisten zijn mezzo Wilke te Brummelstraete en tenor Peter Gijsbertsen, Nederlanders die allebei boven de Moerdijk studeerden. En dus hebben ze iets meer moeite met dat oude Nederlands dan de twee Vlaamse zangers die iets duidelijker verstaanbaar (zeker Vandersteene) zijn. Al heb je ook bij hen het tekstboekje nodig. Groter is het verschil bij de stemmen. De Nederlanders staan geregeld op de operascène en dat hoor je.

Tegenover de koele slanke mezzo van Ria Bollen staat het grotere, emotionelere en vibratorijker geluid van de Nederlandse. Gijsbertsen produceert ook een voller geluid dan Vandersteene (al herinner ik me nog een Aegisth in Elektra van hem), met een soepeler hoogte.

Hoewel hij zich voorlopig nog beperkt tot

De Gravenkapel, een aanbouw aan de Kortrijkse Onze-Lieve-Vrouwekerk, toont in 51 nissen de portretten van de graven van Vlaanderen. Nu wordt onze aandacht getrokken door het uitzonderlijke beeldhouwwerk dat al eeuwenlang boven de grafelijke hoofden prijkt.

Lodewijk van Male was de laatste graaf van Vlaanderen (1346-1384) uit het huis van Dampierre. Hij was even gewiekst als meedogenloos. Lodewijk van Male herstelde het grafelijk gezag in de rumoerige steden. Hij voerde oorlog tegen Brabant en hechtte Antwerpen en Mechelen bij zijn graafschap aan. Ondertussen speelde hij heel handig Frankrijk en Engeland tegen elkaar uit. Met Rijsels-Vlaanderen en Artesië wist de graaf het oude Vlaanderen bijna volledig te herstellen. Lodewijk van Male wou ook na zijn dood indruk blijven maken. Hij gaf opdracht voor een grafkapel die de SainteChapelle in Parijs moest overtreffen. En daar is hij met glans in geslaagd. De zuidelijke koorkapel van de Kortrijkse Onze-Lieve-Vrouwekerk werd gesloopt om er tussen 1370 en 1372 de Sint-Catharinakapel op te richten. Van Male had voor zijn mausoleum een uitzonderlijke architectuur voor ogen.

De zuilen lopen zonder kapitelen door tot in de nok en dat is uniek. In de kapel liet Van Male de graven van Vlaanderen schilderen, vanaf de illustere Liederik van Harelbeke. Zijn graftombe moest onder zijn portret komen. De muurschilderingen werden in 1372 en 1373 uitgevoerd door hofschilder Jan van der Asselt. De gravenportretten werden later aangevuld tot en met de Oostenrijkse Frans II, die Vlaanderen kwijtraakte aan Napoleon, vandaar de naam ‘Gravenkapel’. Het is een indrukwekkende galerij in een schitterend decor. Nu is er nog meer te ontdekken.

Jef van Hoof en Charles Louis Hanssens: Phaedra cd’s En dan valt het op hoe consistent Van Hoof heel de tijd blijft in zijn post-romantische stijl.

Het zijn kunstliederen met toch een vleugje naar het populaire zwemende melodie (die tot volle was komt in zijn bekende strijdliederen - niet op de cd). Iemand die zijn liederen niet kent, zal verrast zijn door de beknoptheid, door de zuiver dienende rol van de piano (Jozef de Beenhouwer) en door de vocale eisen die aan de zangers gesteld worden, want dikwijls is de opera niet ver weg.

Sint-Nicolaas en Vergilius op ooghoogte

passages uit de hagiografie van Sint-Nicolaas (zie afbeelding), uit het leven van Maria en Christus en van de heilige Willebrord. Heel bijzonder is een afbeelding van Vergilius in een mand (zie afbeelding). De wijze auteur van de ‘Aeneis’ blijkt ook maar een dwaze mens te zijn die zijn hoofd op hol liet brengen door de beeldmooie Lucretia, met de belofte dat zij hem in een mand naar haar kamer zou hijsen.

Opvallend zijn de fabelwezens, half mens half dier. Bijvoorbeeld een monnik met opgeschorte pij heeft het onderlichaam van een paard, maar ook een wildeman die vedel speelt, een vos met een hond aan de leiband…

Allemaal even kunstig en ingenieus ingepast in de vorm van de zwikken. Jammer, dat ze zo hoog nauwelijks zichtbaar zijn. De Geschieden Oudheidkundige Kring van Kortrijk heeft een vijftal zwikken gescand en die scans nauwkeurig omgezet naar 3D-prints. Ze zijn in de Gravenkapel tentoongesteld, samen met informatieborden en een digitaal scherm. Zo zien we hoe geraffineerd de flessenkar, de schuldenaar en de schuldeiser uit de Nicolaaslegende zijn gepositioneerd om de ruimte van de zwik te vullen.

Ook de zwik met Vergilius toont een uitgedokterd reliëf. Op ooghoogte komt elk detail tot leven. In de Gravenkapel staat een prachtig albasten beeld van Sint-Catharina, een topstuk van de Vlaamse Gemeenschap, van de meesterbeeldhouwer André Beauneveu uit Valenciennes. Die werkte tot 1377 aan de tombe van Lodewijk van Male, maar maakte ze nooit af.

In de Onze-Lieve-Vrouwekerk zijn nog andere schatten te ontdekken, onder andere een ‘Kruisoprichting’ van Antoon van Dyck.

MMMV

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan de kust nu!

Actueel

24 november 2016

Ook transfers via gezondheidszorg nemen toe Er is dan toch één krant – Het Belang van Limburg - die aandacht besteedt aan de volgehouden inspanning van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds om elk jaar keurig te berichten over de opvallend grote verschillen in uitgaven voor gezondheidszorg tussen Vlaanderen en Wallonië. Die kloof neemt, blijkt nu, zelfs opnieuw toe.

In 2010 was het verschil in de ziektekosten 50 euro per persoon. Vorig jaar bedroeg het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië tot 136 euro.

Het EU-debat

De Debatclub organiseerde op 16 november een debat over de EU tussen de EU-Parlementsleden Ivo Belet (CD&V, ook bekend als voormalig tv-journalist) en Gerolf Annemans (VB). Het werd een waardig debat maar zonder veel vonken, vooral doordat Belet zich tegenover dit eerder vijandig publiek kalm en vriendelijk hield. Zelfs inhoudelijk kwam hij redelijk ver tegemoet aan de EU-kritiek van zijn tegenstander.

Op de openingsvraag naar de toekomst van de EU antwoordde Gerolf Annemans: “Ik hoop dat die zo kort mogelijk zal zijn.” Voor die zin kreeg hij al meteen applaus. Omdat “ik van Europa als beschaving hou”, is Annemans “vóór Europese samenwerking, maar dan van nul af te herbeginnen”, want “déze Europese Unie moet weg”.

Ivo Belet hoorde het allemaal aan hoe “zijn” EU (en die van de aanwezige, meermaals geïnterpelleerde oud-Eurojournalist Guido Naets) de grond in werd gepraat. Hij erkende de storm van de financiële, de vluchtelingen- en de terreurcrisis, plus onder meer de sociale dumping in bouw en transport, en het probleem van de graaicultuur. Hij erkende dat geen enkele grootmacht die zichzelf respecteert, zijn grenzen onbewaakt laat, en dat de massa onbeperkte immigratie afwijst.

Vredesopbouw Het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds analyseerde zoals gebruikelijk gegevens van zeven ziekenfondsen en 518.110 verzekerden in heel België. Waar zitten de verschillen?

De hospitalisatieduur is in Vlaanderen korter (1). Het globaal medisch dossier (GMD) - met een inherent grotere rol voor eerstelijnsgeneeskunde en huisartsen en derhalve minder overbodige onderzoeken - wordt in Vlaanderen meer gebruikt. Bijna 65 procent van de Vlamingen heeft een GMD, tegen 40 procent van de Walen en 33 procent van de Brusselaars (2).

Walen blijken nog altijd vaker arbeidsongeschikt te zijn. Vijf jaar geleden ging het om een verschil van 3,8 dagen tussen Vlaanderen en Wallonië. Dat verschil is in 2015 verder opgelopen tot 5,7 dagen per titularis (3).

Tenslotte telt Wallonië dubbel zoveel personen met een laag inkomen die recht hebben recht op de verhoogde verzekeringstegemoetkoming en derhalve minder bijdragen.

Ze hebben wel meer financiële voordelen. In Wallonië genieten bijna dubbel zoveel personen van dat recht en ook dat percentage neemt jaarlijks toe. (4)

Groter De verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië worden groter “ten nadele van Vlaanderen”, besluit Eric Donckier in Het Belang.

In 2010 was het verschil tussen de gemiddelde ziektekosten van Vlamingen en Walen

50 euro, in 2011 verdubbeld naar 110 euro, in 2015 nog gestegen naar 136 euro. Reken daar nog eens bij dat de Vlamingen meer bijdragen aan de sociale zekerheid dan de Walen en de Brusselaars, omdat de economische toestand er slechter is, en vooral slechter blijft, en je weet dat dit een interessant en tweezijdig dossier is in het transferdebat. Maar goed, over de geldstroom wordt in de reguliere pers nauwelijks bericht. Jürgen Constandt, algemeen directeur van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds, herhaalt nog maar eens dat deze cijfers aantonen dat de gezondheidscultuur in Vlaanderen en Wallonië erg verschillend is.

“Financiële transfers van noord naar zuid kunnen blijkbaar niet voor een kentering zorgen”. Integendeel, de kloof wordt groter, dus ook de transfers. Een en ander legt een hypotheek op de betaalbaarheid van de zorg voor de komende generaties. Het sociale middenveld reageert hier nauwelijks op, en dat verontrust Constandt. “De cijfers wijzen immers op de toenemende armoede in de andere gewesten. En dat is verontrustend”, besluit hij. Wie wel reageerde, was minister Maggie de Block: van transfers was volgens haar geen sprake, want er waren ook binnen Vlaanderen grote verschillen tussen arrondissementen. Dat klopt natuurlijk, maar de regionale cijfers van het V&NZ gaan over een relevanter gegeven: dat van de regio als bestuursniveau.

Anja Pieters

NTG verslikt zich in Johan Simons Johan Simons werd recent bij NTGent zachtjes opzijgeschoven. Hij zal er nog een aantal producties begeleiden, maar is niet langer artistiek leider. Nochtans is het maar van juni vorig jaar dat hij, na een onderbreking van drie jaar, weer bij NTG in huis gehaald werd. Wim Opbrouck had in de tussentijd het gezelschap geleid. Met Wim bracht het gezelschap meer toegankelijke stukken, wat zich vertaalde in een stijgende belangstelling. Het gaf het huis de kans om de historische schuldenput verder weg te werken.

Vorig jaar zou het theater met Simons internationaal (opnieuw) een rol spelen. Vooral van de samenwerking met Duitsland, waar Simons actief is, werd veel verhoopt. Maar er werd ook meteen gewaarschuwd dat het gezelschap zich geen financiële avonturen kon veroorloven.

Het NTG had gerekend op meer subsidies van Vlaanderen om die ambitie te kunnen betalen, maar minister Sven Gatz besliste er anders over. De subsidies werden behouden, maar niet verhoogd. NTG krijgt jaarlijks 2,6 miljoen euro in plaats van de 3,5 miljoen waarop ze hun plannen gebouwd hadden. Het schrappen van de artistieke directeur is een flinke besparing. Even probeerde zakelijk directeur Kurt Melens ook de artistieke leiding te nemen maar dat leidde tot een regelrechte opstand van de acteurs. Geld is niet de enige reden waarom het fout liep. Simons werd een teleurstelling, hij stak niet de energie in Gent die van hem verwacht werd. Duitsland bleef zijn belangrijkste

werkterrein (intendant van de Ruhrtriënnale).

Hij vatte de producties groots op, met muzikanten, veel acteurs en gespeeld op verplaatsing.

“Accatone”, bijvoorbeeld, werd opgevoerd in een havenloods, en dat kostte veel meer dan in eigen huis spelen. De theaterkenners vonden het geweldig, maar de kaartjesverkoop viel tegen. De tijd dat mensen in Vlaanderen storm liepen voor Pasolini is voorbij.

Dat is het probleem waar NTG mee worstelt. De gemiddelde leeftijd van hun abonnees stijgt jaar na jaar. De leiding is blijven steken in de generatie van mei ’68. Schop de toeschouwers een geweten. Maar de wereld is niet blijven stilstaan. Linkse maatschappijkritiek is wel nog bon ton bij “intellectuelen”, maar het lokt geen jonge mensen naar de zaal.

NTG moet niet alleen op zoek naar een nieuwe artistieke leider maar ook en vooral naar creatieve ideeën, om het toneel in Gent weer aanMathildis trekkelijk en wervend te maken.

13

Bovendien hield hij het tegenwoordig vaak neergesabelde argument van de vredesopbouw hoog: “70 jaar vrede dankzij de EU”. Dat was lang afgezaagd, maar wordt nu weer actueel door “de Russische dreiging”. En dat zijn niet zijn woorden, hij citeert de waarschuwingen van zijn Baltische collega’s, die echt vrezen dat Donald Trump hen in de steek zal laten wanneer de Grote Beer binnenvalt. Dat versterkt dan het argument voor de opbouw van een EU-leger los van de VS. De meeste aanwezigen waren echter sceptisch over zulke Russische dreiging. Annemans bracht die oorlogspropaganda met de Oekraïense avonturen van Guy Verhofstadt in verband. “Tja”, zei Belet uit ervaring, “Verhofstadt zegt zoveel.”

Annemans waarschuwde dan weer tegen de militarisering van de EU, omdat dat leger niet democratisch gecontroleerd zou worden. De verdragen van Maastricht en Lissabon hebben toegelaten dat de niet-verkozen potentaten van de Europese Commissie tegen de Europese bevolking kunnen regeren. Als die “EUSSR-dictatuur” de beschikking over een leger zou krijgen, zijn we nog verder van huis.

Loch Ness Belet kent dat evergreen-argument: het “democratisch deficit”, dat nu tegen het EUleger in stelling gebracht wordt: het is voor hem een monster van Loch Ness. Hij ging op dat belangrijke punt echter niet door, maar noteerde dat het VB de gezamenlijke wapenaankopen van België en Nederland toejuicht, en dus toch voor samenwerking is. Dat is

Van Overtveldt is geen saboteur Hans D’Hondt, topman van de federale overheidsdienst Financiën, ontkent in Trends dat de federale inkomsten dalen door zwaar snoeiwerk in zijn administratie. D’Hondt, die al werkte voor ministers van alle politieke kleuren, ontkent ook dat er onenigheid is tussen Van Overtveldt en de administratie. Speculatie hierover was politieke stemmingmakerij.

“Van alle kanten werd op de man gespeeld.”

Fiscale regionalisering een flop?

Als Hans D’Hondt in Trends zegt dat de (gedeeltelijke) regionalisering van de fiscale bevoegdheden stroef verloopt en complex is, heeft hij ongetwijfeld gelijk. Enkele voorbeelden: Wallonië int zelf belasting op spelen en weddenschappen, Vlaanderen laat dit federaal gebeuren; Vlaanderen en Wallonië innen verkeersbelasting, Brussel niet; Vlaanderen int onroerende voorheffing, schenkings- en erfenisrechten, de andere gewesten niet… Is dat een schrikbarend probleem? En indien wel, hoe los je het op? Door alles “beter synchroon” (dus weer federaal?) te laten verlopen”, zoals D’Hondt suggereert? Of door via confederalisme naar heldere autonomie en uitgesproken homogene bevoegdheden te gaan, zoals Vlaamsgezinden dat voorstaan? Zijn we de pineut omdat goktaksen, verkeersbelasting of

natuurlijk zo, verduidelijkte Annemans: een vrijhandelszone zoals de vroegere EEG, waarin landen soeverein en vrijwillig bilaterale akkoorden kunnen sluiten.

Voor Annemans beantwoordt Belets redelijk klinkende stellingname aan een typisch EUpatroon: eerst oppervlakkig de bestaande fouten erkennen, en dan daaruit steeds opnieuw besluiten waar het echt om te doen is: “Méér EU!” Laten we het grondiger doen: “De printplaat is fout. Men probeert nu de constructie met wat plakwerk op te lappen.”

Belet antwoordt door op de tastbare implicaties te wijzen: “Ja, er zitten systeemfouten in. Maar we gaan de open binnengrenzen toch niet in vraag stellen?” Als een aantal precieze gevolgen aan de volkswil voorgelegd worden, zal zelfs een referendum in dit geval geen antiEU-meerderheid opleveren, geen keuze voor douane- en wisselkantoren aan de BelgischNederlandse grens.

Hij preciseert: “Dat vergt wel bewaakte buitengrenzen. Ik ben ook niet voor de Turkijedeal. Ik moet er wel bij zeggen dat dat visumvrij binnenkomen er nog niet is, dat is bevroren, en zoals Erdogan bezig is, zal het niet gauw gebeuren.”

Buitengrenzen Misschien meent Belet dat van die buitengrenzen wel, maar kan deze Europese Commissie met een Jean-Claude Juncker en Cecilia Malmström zoiets ooit daadwerkelijk uitvoeren? Annemans: “Ziedaar dan weer de bekende karikatuur van de gesloten binnengrenzen. We kunnen op een moderne manier, zonder dat gedoe, greep krijgen op onze grenzen. Maar nu mogen wij dat niet. Het is niet zo dat de EU de buitengrenzen kan of – vooral – wil bewaken.”

Dat minister Theo Francken zijn mensen wegens rellen uit Lesbos terugroept, bewijst volgens Belet echter dat de EU hier wél functioneert: “Waarom die onlusten? Dat bewijst juist het tegendeel. Ze schoppen rellen omdat ze op Lesbos vastzitten, in plaats van naar Duitsland of België te kunnen trekken. Ze komen er niet meer door. Het aantal migranten is klein geworden.” Annemans ziet het tegendeel dáárvan dan weer in het massaal opvissen van drenkelingen uit de Middellandse Zee: “Frontex pikt duizenden op, als gratis veerdienst. De EU is ingepast in een immigratiemachine.” En daarmee vonden ze allebei genoeg feiten om bij hun standpunt te blijven.

DK

onroerende voorheffing en dergelijke in onze buurlanden ook verschillend zijn?

Voor wie het niet geloven wil…

Wallonië is aan de beterhand, de regio dicht de kloof met Vlaanderen. Tarara! Geloof het maar niet. De Vlaamse kmo’s hebben dit jaar al 23.000 extra banen gecreëerd, de Waalse amper 1.000 en de Brusselse 500. Een en ander blijkt uit cijfers van hr-dienstverlener SD Worx. Hier hoeft geen uitleg bij. Sinds begin dit jaar bedraagt de tewerkstellingsgroei in België 1,4 procent. Een waanzinnig oninteressant cijfer, want een kleurloos gemiddelde. Voor Vlaanderen gaat het immers om een groei met 2,3 procent, voor Brussel met 0,4 procent en Wallonië met 0,1 procent. Hier hoeft geen uitleg bij. Dat bedrijven extra volk aantrekken, is een gevolg van de aantrekkende economische conjunctuur. Maar iemand moet toch eens uitleggen waarom die kloof tussen noord en zuid ondanks een identiek federaal beleid zo groot blijft.

Volgende week • 4 bladzijden extra • Exclusief vraaggesprek met Theodore Dalrymple

14

Brieven

24 november 2016

Brief van Flupke

Frontale aanval

Pallieterke, Er is de laatste tijd een frontale aanval bezig tegen mij en tegen de instelling die ik vertegenwoordig. Sommige politiekers willen niet meer dat ik hun wetten onderteken, en anderen willen de controle opvoeren op het geld dat wij uitgeven. Ze zeggen zelfs dat Alex en Maxima van onze noorderburen goedkoper zijn dan wij. Waar bemoeien ze zich mee. Dat is toch ons geld!

Er zijn over ons de laatste maanden ook een paar boeken verschenen: over ons geld en de macht van de monarchie. Waar bemoeien die auteurs zich eigenlijk mee? Zijn er geen andere interessante onderwerpen om over te schrijven?

De steun voor de Monarchie zakt naar een dieptepunt, lees ik. Kan het dan verwonderen dat maar 40% van de Vlamingen mij nog zien zitten als hun vorst? En als je denkt dat dat alleen maar bij die Vlaams-nationalisten het geval is, heb je het mis. Bij de Walen is het ook al van dattum. Ik heb altijd gedacht dat die zuiderlingen mij stevig op de troon probeerden te houden om alzo te vermijden dat ons landje uit mekaar zou vallen. Zij zegden toch dat ik het cement vormde van het “huis België”!

Op VTM heb ik gezien en in de krant van Kobbegem heb ik gelezen dat slechts een klein deel van de huidige jeugd nog nood heeft aan een koningdom. Ze kunnen zich niet vereenzelvigen met de wereld waarin wij koningen, prinsen en prinsessen leven. Wij zijn tenslotte ook maar gewone mensen.Ik denk dat ik via de Italiaanse ambassade een inreisvisum zal proberen te bemachtigen. Dan kan ik in Rome een asielaanvraag doen als politiek vluchteling.

Ik kan zelfs nog altijd de hulp inroepen van de advocaten van PLN. Zoals ik in het verleden al schreef, kan ik dan bij onze papa en mama gaan wonen. Er is echter één groot probleem: de garderobe van Hare Majesteit. De beste oplossing zal erin bestaan dat ze ergens buiten Rome een loods gaat huren om al haar kleren, schoenen en handtassen, die ze maar éénmaal gedragen heeft, op te bergen. En voor de centen moet ik het niet laten. Met de dagelijkse toelage van 2.500 euro voor de kroonprinses zullen we nog rijkelijk kunnen leven.

Dat ze daarna dan maar een andere idioot kiezen om aan het hoofd te staan van dit land.

Of misschien zijn er tegen die tijd drie idioot-presidenten nodig om ons land te besturen? Met de pree die ik nu verdien, zullen ze die drie wel kunnen onderhouden.

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België

Overkapping

Anke, Flup, Jan et les autres Pallieterke, Zelf slachtoffer van allerlei cordons, meent het bestuur van het Vlaams Belang nu Anke, Flup, Jan en de anderen te moeten sanctioneren voor het spreken met de Griekse Gouden Dageraad. De standpunten van Gouden Dageraad zouden onverenigbaar zijn met die van het Belang. Dat zal wel zo zijn, echter, met het Front national wordt (bijna) dagelijks gesproken door de partijtop. Zijn de standpunten van Marine over, ik zeg maar wat, de Elzas, FransBaskenland, Bretagne en op de eerste plaats, eigen volk eerst, de Zuidelijkste Nederlanden dan niet verschillend van die van het VB?

Dirk Cornelis - Stekene

Witte en zwarte Pieten Pallieterke, Als telg uit een zogenaamd ‘zwart’ gezin en tien jaar onvergetelijke ervaringen met zwarte mensen in Afrika, wil ik hier mijn stem verheffen tegen het invoeren (in exclusiviteit dan nog) van bleekscheten van Pieten met zwarte roetvegen. Ik vind dat getuigen van een ergerlijk soort neoracisme. Volgens mij moeten ook echte kleurvaste zwarte Pieten een kans krijgen om de Sint te begeleiden, eventueel met toevoeging van witte of grijze roetvegen. Vooral omdat er al langer hoe meer jonge Vlamingen rondlopen met prachtige, soms roetzwarte snoetjes, die liefdevol in Vlaamse gezinnen werden opgenomen, zoals destijds Wouter van Bellingen.

Slavernij kenden zij en ook wij alleen uit boeken als ‘De hut van oom Tom’, of ‘Priester Daens’ van Boontje, waar de zeer katholieke Monsieur Woeste en consoorten de echte slavendrijvers waren. Hoe breng je in godsnaam de Sint in verband met dergelijke onchristelijke praktijken? En laten we nu al maar samen beginnen nadenken over nieuwe uitvluchten vooraleer de laatste schouw en de laatste haard worden afgebroken. Fijn stof misschien?

Herman Wauters - Mortsel

Kruisende woorden oplossing 1032

Pallieterke, We gaan dus met zijn allen 9 miljard euro mogen betalen om een soort enorme veranda rond Antwerpen te leggen. En dit in de strijd tegen het “fijn stof”, iets wat 10 jaar geleden niet eens bestond. Heeft iemand, onze glorieuze politiekers buiten beschouwing gelaten, enig idee hoeveel geld dat is, 9 miljard euro?

Wat kunt ge daarmee zoal kopen? Hoeveel huizen? Hoeveel auto’s? Hoeveel eten en drinken?

Hoeveel gewone veranda’s? En dat allemaal voor een groen hersenspinsel. Is er dan niemand meer in dit land die eens twee stappen achteruit zet, de boel eens grondig bekijkt en durft te zeggen dat dit pure waanzin is?

Jan C appelier - Ruddervoorde

Zeggen en doen Pallieterke, De strategie voor verandering van de N-VA heeft veel Vlamingen bij de laatste verkiezingen bekoord. Deze kiezers worden meer en meer teleurgesteld. Deze partij integreert zich heel gemakkelijk en vlug in de oude politieke cultuur. Men pleit terecht voor veel meer besparingen in plaats van meer belastingen.

Men verwacht dan ook terecht bezuinigingen in sectoren als volksgezondheid, welzijn, cultuur, onderwijs, allen departementen van andere partijen, maar wat doet men zelf. De zwarte piethysterie bracht aan het licht dat het Minderhedenforum van Wouter van Bellingen jaarlijks 1.200.000 euro ontvangt en 17 personeelsleden heeft, allen verder in stand gehouden door de N-VA. Hetzelfde stellen we vast bij het Vredescentrum, ook zo goed als nutteloos. Het Centrum voor gelijke kansen: eveneens een miljoenenverkwisting om de Vlamingen te culpabiliseren. Het Kinderrechtencommissariaat is in hetzelfde bedje ziek.

Veel extreemlinkse minderheidsgroepjes blijven nog steeds aan de macht in de media, het onderwijs, de welzijnssector en zelfs in de kerk, om de zwakke meerderheid naar hun politiek correcte pijpen te doen dansen. De terreur van een minderheid! Wanneer komt de noodzakelijke en verwachte verandering? Men doet allerlei voorstellen, maar daden blijven achterwege.

Piet Cleemput - Dendermonde

S M E L T T R A J E C T

Pallieterke, Ivo Belet zei dat alle indianenverhalen over de megawedden en betalingen aan het personeel van de Europese Unie verzinsels zijn.

Waarom pareert de EVP die kritiek dan niet door de wedden en vergoedingen en premies en bijkomende inkomsten van het EU-personeel te publiceren?

Dát zou een gepast antwoord zijn op al die “indianenverhalen”!

Maar neen, het is altijd staalhard ontkennen, zonder verdere informatie te geven….

Belet noemt zichzelf een democraat. Ik noem hem een opportunist en carrièremaker.

Maar hij is niet alleen; we zouden er reisbussen, treinen, zelfs grote cruiseschepen mee kunnen vullen.

Ik heb 42 jaar in de privé gewerkt en mijn pensioen is minder dan wat een erkende asielzoeker in dit land mag ontvangen…. Mijn eigen schuld, ik had 45 jaar moeten werken, zeker?

Terwijl politici al recht hebben op een volledig megapensioen na twintig jaar “gewerkt” te hebben, waarbij nog de afscheidspremie, of heet het uitstapvergoeding…

Onder deze tekst mag de lachband van “Schone Schijn” gemonteerd worden, maar het mag ook de treurmars van Chopin zijn.

Kies maar.

Marc Bertrand - Edegem

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A D R I E S M E R T E N B O O M X T A T X I T E C O B X K A R I N T H I D D E E R L I J K X O E X E G R X O X N E C X R A F E T S E N X T R U I X G E X A Z E R T Y X S A H R A K E T X E P A C T I G E E L X V R T X H X J E G X I D E E E L X R K R I N G X L N X O P E L D R I E S T X S L I K

Debatclub van 16/11

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Pietenpact Pallieterke, Na het terecht aanklagen van Zwarte Piet als symbool van de koloniale slavernij, wens ik toch even een ander euvel, minstens zo groot in omvang, onder het licht te brengen. U hebt het zeker al gezien, live of op televisie en internet: muzikale optredens van blanke artiesten, met een achtergrondkoor, bijna uitsluitend bevolkt door zwarte medemensen. Die staan zich daar achteraan het podium, meestal onderbelicht, het pleuris te zingen tot meerdere eer en glorie van de blanke vedette, die met de roem, de fans en de centen gaat lopen, terwijl zijzelf nauwelijks het zout op hun patatten verdienen. Dit roept wel degelijk herinneringen op aan de koloniale onderdrukking. Hieraan moet paal en perk gesteld worden, dit kunnen wij niet langer dulden.

Ik eis dan ook dat, na het zaligmakende Pietenpact, een Achtergrondkoorpact in het leven wordt geroepen. Niet alleen in Vlaanderen en Nederland, maar wereldwijd. Met de gewaardeerde steun van Peeters, Matthysen en Van Bellingen, alsook alle spelende leden van biljartclub “Los in de klos”, kan en mag dit niet mislukken.

Leve onze zwarte medemens! Awoe aan en weg met de blanke uitbuiter!

Marc Roofthooft - Lier

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

24 november 2016

Is topsport gezond?

Verleden week viel de beslissing. Ik moet dan toch nog, op mijn gezegende leeftijd, aan mijn linkerknie geopereerd worden. Mijn dokter noemde mijn laatste röntgenfoto’s catastrofaal. Het kraakbeen van mijn knie is bijna volledig verdwenen en daardoor trekt mijn been naar binnen, wat dan weer nefast is voor mijn rug. De dokter was formeel, ik heb de keuze tussen het plaatsen van een nieuwe knie, zoals men dat tegenwoordig noemt, of eindigen in een rolstoel. Mijn keuze was vlug gemaakt!

Sporten is gezond, is een veel gehoorde slogan in onze huidige maatschappij. Dat is misschien juist, maar één zaak is zeker: topsport is dat niet en voetbal op het hoogste niveau al zeker niet. Daar kan ik van meespreken. Vooral de gewrichten zijn kwetsbaar, met op kop de knieën. Op zestienjarige leeftijd was ik al een meniscus kwijt, maar dat was maar kinderspel ten opzichte van wat mij later zou overkomen.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Kapotte knie In 1977 speelde ik met Anderlecht in de eerste ronde van de Belgische beker tegen vierdeklasser Olen. Voor de match vond ik het niet nodig om mijn studs, die iets te lang waren, te laten vervangen. Met alle gevolgen van dien. In het begin van de wedstrijd bleef ik met mijn noppen in het gras steken en verdraaide ik mijn linkerknie. Ik voelde onmiddellijk dat het ernstig was en moest het veld verlaten. Zoals altijd minimaliseerde onze trainer Raymond Goethals de blessure. Hij liet mij drie dagen later zelfs een test afleggen voor de thuismatch tegen Bayern München.

Ik kon met moeite stappen, laat staan lopen. Daar is het boeltje nog verergerd. Terug in de kleedkamer werd uit mijn knie een volle spuit bloed getrokken en werd dat lichaamsdeel voor zes weken in het gips gestoken. Na die periode twijfelde dr. Martens er nog aan mij te opereren. Ik heb dan nog een maand gesukkeld, maar er was geen verbetering voelbaar.

Op zeker moment werd Goethals het moe en hij pakte dr. Martens aan. Ik heb hem zelden zo kwaad gezien. “Goede na opereire, gien geziever mier!”, riep hij de dokter in het Brussels woedend toe.

Uiteindelijk werd ik dan toch geopereerd, in Pellenberg. Wat men aantrof, was niet fraai.

Een meniscus kapot, het kraakbeen voor een gedeelte weg en een laterale band gescheurd; voor de rest was alles in orde… Na een pijnlijke revalidatie van vier maand was ik weer goed voor het slagveld, maar vanaf dan heb ik nooit meer getraind of gespeeld zonder pijnstillers, met af en toe een cortisonespuitje voor de wedstrijd als toetje.

Ik heb nu nog regelmatig water in mijn slechte knie. Dat is vooral lastig in de winter als het vriest, dan moet ik mijn knie injecteren Gille van Binst met antivries. Grapje!

Roskammen

Grote ogen De wereld van de sport biedt stelselmatig gelegenheid om grote ogen te trekken.

Niet altijd uit bewondering voor sportieve uitschieters, maar dikwijls ook omwille van stomme verbazing voor achttien karaat dwaze uitschuivers. Die tweede categorie kwam de voorbije week rijkelijk aan bod. Voor een totaal overzicht is deze plaatsruimte ontoereikend. We beperken ons tot drie toppers. De biecht van ex-renner Thomas Dekker over het milieu is daar niet bij. We hebben het niet zo begrepen op “vijgen na Pasen”-verhalen en het besluit dat de wielersport vandaag anders en vooral veel gezonder oogt.

De media raakten moeilijk uitgepraat over de ‘stunt’ van David Goffin. Opgeroepen als reserve mocht hij alsnog als eerste mannelijke tennissende Belg geschiedenis schrijven op de Masters in Londen. Doordat de Franse ‘master’ Gaël Monfils geblesseerd moest afhaken, mocht Goffin aantreden tegen Novak Djokovic. Die blies onze stuntende landgenoot van de court met droge cijfers, 6-1 en 6-2. Het goede nieuws voor Goffin was dat hij aan één uur en elf minuten zwanenzang 167.000 euro overhield. Dat is 76.000 euro meer dan de 91.000 waarop hij al als reservemaster recht had zonder een balletje te slaan. Alerte journalisten rekenden zonder een zweem van kritiek uit dat Goffin 2.352 euro overhield aan elke minuut die Djokovic nodig had om zijn tegenstander weg te vegen. Wij willen nog beter doen.

Elke minuut telt zestig seconden. Door 2.352 te delen door 60 weet ook u dat Goffin per seconde – inclusief zitpauzes tussen twee “games” in – 39 euro rijker werd.

Tijd voor een praatje Het moet niet altijd grof geldgewin zijn dat grote ogen doet trekken. In de aanloop naar de verhoopte thriller Zulte WaregemAnderlecht liet de paars-witte coach, René Weiler, zijn analytisch licht schijnen over zijn troepen. Die voldoen niet aan zijn verwachtingen. Versterking is nodig. De vraag of hijzelf aan de verwachtingen voldoet van wie hem binnenhaalde, bleef uit. Die past nochtans bij een coach die zojuist in zijn hemd is gezet zoals slechts hoogst uitzonderlijk gebeurt. Tenzij het normaal zou zijn dat een speler die opgeroepen wordt voor een interop de elfde plaats gerangschikte Eupen heeft amper zes punten meer dan de hapschaars van Jacky Mathijssen. Wat erop neerkomt dat twee keer achtereen winnen, - al zal dat wat veel gevraagd zijn -, de hele situatie tussen de staartploegen drastisch overhoop kan gooien.

Waar wachten ze op?

Warm weekeinde

Wie het breed heeft…

Gent boven

Op zijn Engels

Bradley Wiggins en zijn maatje Mark Cavendish wonnen de 76STE editie van de Zesdaagse van Gent. Dat wist u al? Des te beter.

De organisatoren van dat succesverhaal, dat al jaren standhoudt, mochten niet mee op het erepodium. En, bescheiden als ze zijn, vroegen ze er ook niet om. Ze werden wel beloond voor hun initiatief en doorzettingsvermogen met alweer een goed gevuld Kuipke, waar ze in Gent het geheim van kennen, en waar ze op een ander alleen maar kunnen van dromen.

Leko had een heel andere match gezien.

Zijn spelers zullen zich afgevraagd hebben waarom hij hen na afloop de hemel in prees voor hun knappe prestatie, waar de meesten onder hen, samen met hun ontgoochelde supporters, geen weet van hadden. En er lag nog meer op zijn lever. De bewuste penalty in de toegevoegde tijd vond hij een lachertje. “Als dat in Engeland gebeurt, is er niks aan de hand”, volgens Leko, die toch zou kunnen weten dat Stayen bij nader inzien niet in het Verenigd Koninkrijk ligt. Dakonam Djene, die vakkundig van krommenaas gebaarde, had beter zijn handen thuisgehouden in plaats van Jelle Vossen onder het oog van de scheidsrechter onderuit te duwen. Als ze daar in Engeland geen graten in zien is dat hun zaak, en kunnen we alleen maar hopen dat het niet naar hier overwaait.

Want aan deze kant van het Kanaal is trekken, sleuren en duwen in het zestienmetergebied nog altijd penalty, dachten wij.

Makke vertoning Van de iets meer dan achtduizend die in Stayen naar het duel tussen Sint-Truiden en Club Brugge zaten te kijken, zat ruim de helft na een kwartier al zachtjes in te dommelen. De overige supporters, die moedig tegen de slaap vochten, waren ook beter bij moeder thuisgebleven. Een mak Club deed zijn titel van landskampioen allesbehalve eer aan, anderzijds hebben we de kwasten van STVV voor eigen publiek al vinniger uit hun pijp weten komen.

De nipte nederlaag, door een late strafschop die hen de das omdeed, is hopelijk al verteerd door de Kanaries, want bij SK Lokeren, dat de punten ook kan gebruiken, staan ze al te trappelen om STVV volgend weekeinde een tandje trekken. We lopen vooruit op de feiten. Mogen we eerst even terugblikken op de zonderlinge visie van Ivan Leko, de trainer van Sint-Truiden?

Amper verschil Denkend aan het geteisterde Sint-Truiden zijn we in de lagere regionen van de rangschikking beland. We kunnen er niet naast kijken dat het halve dozijn daar geklasseerde ploegen aan elkaar gewaagd is. Westerlo mag, na de zware opdoffer in Oostende, de rode lantaarn nog even bewaren. Niemand die hen verplicht daar een gewoonte van te maken. Het

15

Voor ons part mogen ze er op het einde van deze week al aan beginnen, want er staan nu al een koppel interessante zespuntenwedstrijden op het programma waarmee de broddelaars onderaan hun profijt kunnen doen, of zich nog dieper kopje-onder gaan laten dompelen.

Om te beginnen in Eupen, waar Westerlo dit weekeinde een warme ontvangst te wachten staat. Het zal er stuiven.

En niet alleen daar. Lokeren mag op zijn beurt gastheer spelen voor Sint-Truiden dat zijn supporters een revanche verschuldigd is. We zijn de kalendermaker eeuwig en drie dagen dank verschuldigd voor het scenario dat ons over enkele dagen te wachten staat. Ze zullen het in Moeskroen, dat op bezoek moet naar Anderlecht, en in het Waasland, waar Beveren de concurrentie uit Charleroi ontvangt, met argusogen volgen.

Onze analisten Over naar de grote jongens. Dan hebben we het in de eerste plaats over Zulte-Waregem dat zijn leidersplaats met verve verdedigde tegen Anderlecht dat, vooral de eerste helft, mee voor vuurwerk zorgde en na de rust de pedalen kwijtraakte.

Over dat puntenverlies is het laatste woord nog niet gezegd. We gaan hier het proces niet maken van RSCA en trainer René Weiler. Dat zou nogal aanmatigend zijn. We willen niet onder de duiven schieten van het legertje analisten dat van op de zijlijn de ploeg samenstelt, gewapend met passer en meetlat de tactiek bepaalt, en als het van hen afhing zege op zege boekte. Het hangt niet van hen af. Gelukkig maar. Altijd maar winnen, het zou een saaie boel worden.

land en daarin de pannen van het dak voetbalt in zijn eigen ploeg nauwelijks of niet aan de bak komt. Linksback Ivan Obradovic hield in Servië-Wales negentig minuten lang Rode Duivelskiller Gareth Bale zo goed als uit de match. Toen Bale toch scoorde en de 1-1 eindstand vastlegde, ging niet Obradovic maar wel een andere verdediger in de fout.

Het is Obradovic die na een kwetsuur aan de kruisbanden al weken fit was maar door Weiler amper een kans werd gegund in de defensie van Anderlecht. “Het is goed”, wist Weiler, “dat Ivan met Servië op het hoogste niveau speelde, maar mentaal moet hij na zijn kruisbandblessure nog stappen zetten.”

Het is voetbalwijsheid die Obradovic, allicht héél grote ogen trekkend, deed zeggen dat het moment nu wel daar was om eens een praatje met zijn coach te gaan maken. Het heeft geholpen. Obradovic stond in Waregem eindelijk in de basis en hij had een voet in de twee Brusselse doelpunten...

De kans is groot dat, de voorbije week, ook de voetbalmiljonairs van Manchester City grote ogen trokken bij de ‘blijde mare’ die hun topcoach Pep Guardiola voor hen in petto had. En waarin hij afkondigde dat seks na middernacht thans verboden is voor zijn spelerskern. Op een eerder duistere manier is hij er achter gekomen dat dit schadelijk kan zijn voor de concentratie en nog een en ander. Of Guardiola na het middernachtelijke uur persoonlijk steekproevend een aantal uren de wacht gaat optrekken aan de sponden van Vincent Kompany of Kevin de Bruyne is onduidelijk. Overduidelijk is dan weer dat, met grote ogen vastgesteld, het echt niet zotter meer moet worden.

Smakelijk Ze hebben bij KV Mechelen met trainer Yannick Ferrera een beleefde en sobere knaap binnengehaald. Wie viert er nu de overwinning tegen Standard met een frisdrank en een pakje chips? Hij doet maar, Ieder zijn goesting.

Dat de supporters van KVM, na de gelukkige afloop, minutenlang zijn naam scandeerden moet Ferrera extra deugd hebben gedaan na zijn omstreden ontslag van enkele maanden geleden in Sclessin. We zagen hem glunderen, en dat was niet alleen in het vooruitzicht van het pakje chips dat hem te wachten stond.

Breek maar af Wie het breed heeft, mag het breed laten hangen. In Luik, waar op 2 juli van volgend jaar de Ronde van Frankrijk met heel zijn hebben en houden neerstrijkt, kunnen ze erover meepraten. De nieuw aangelegde Maaskaaien die anderhalf jaar geleden in gebruik werden genomen, en grotendeels mee door Europa werden gefinancierd, moeten op commando van de Tourorganisatie ASO afgebroken en verbreed worden. Want de aankomst zou wel eens op een massaspurt kunnen uitdraaien en voorkomen is beter dan genezen, redeneren ze bij het ASO. En meteen het kot afbreken hoort daar ook bij, vermits het toch niet uit hun eigen zak moet komen.

Circus De heropbouw van dat stuk Maaskaai kost uiteraard hopen geld en de stad Luik moet daar, dit keer bij gebrek aan gulle sponsors, moederziel alleen voor opdraaien. Met het onvermijdelijke krakeel en tweespalt binnen de lokale politiek als bijkomende attractie. Leve de Tour de France, het grootste circus ter wereld dat zijn wetten komt stellen. “Dat alles in ruil voor een dagje wielerlol dat ’s anderendaags als vergeten is”, volgens een aantal verzuurde muggenzifters die niet kunnen verdragen dat de zon in het water schijnt. Het is nooit goed.

Doe dan al eens iets voor wielerminnend Luik.

En voor de aannemer die aan de afbraakwerken mag beginnen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet De schuldigen Ondertussen is het nieuws opgedoken dat grootvader Trump, uit Duitsland naar Amerika gaan lopen, terug naar Duitsland wilde maar daar werd buiten gegooid wegens ontdoken dienstplicht. Noodgedwongen moest hij naar Amerika terugkeren. Daar valt lering uit te trekken: ‘t is de schuld van de Duitsers! Alweer.

Verklaring Er is nog altijd een duidelijke reden waarom Donald Trump de verkiezingen heeft gewonnen, maar waarover angstvallig wordt gezwegen.

Dat is de belofte van zangeres Madonna om wie niet op Trump stemt, een pijpken te zetten.

Zeg nu zelf, wie wil dat nu.

Vlaamse export

Absurdistan Institutionele schok Houd u vast, we zullen u eens verrassen met een primeur! Naar wij uit zelden fatsoenlijk ingelichte bron vernemen, zal het Vlaams Parlement zichzelf opdoeken, of beter: een fusie aangaan met de Antwerpse gemeenteraad. Beter de korte pijn dan de lange verhuispijn van individuele volksvertegenwoordigers!

De ene en de andere “We” hebben weer een kardinaal, hoera!

Voor Mgr. Léonard was die eer nooit weggelegd. Of hoe ook in onze moeder de heilige Kerk van Rome volop aan politiek wordt gedaan.

Onverdacht Sociale mix? Een compleet fout idee. Dat zeggen wij niet, dat zegt niemand minder dan Bob Cools. En om de gewezen burgemeester van ‘t stad van rechtse neigingen te verdenken, moet men toch al echt op Mars wonen, of ergens in die omgeving.

Parallel Wij kennen mensen die vinden dat de Koran niets te maken heeft met Daesh ofte IS. Op sociale media zie je die stelling regelmatig terugkeren.

Zeer juist. De godsdienstoorlogen in onze contreien hadden ook niks te maken met de Bijbel. En het nationaalsocialisme niks met Mein Kampf. Oeps.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Spionnen B. Raakten bedreven - Mondwater C. Luiaard - Duits lidwoord - Kleur D. Getreuzel - Vlaams-Brabants dorp E. Eb en vloed - Oneindig getal Meisjesnaam F. Grondsoort - Hoenderhok G. Italiaanse oma - Gesplitst H. Er heel blij en tevreden uitzien Voormalige benaming van een Vlaamse politieke partij I. Belangrijke lyrische dichter in de Duitse taal (1875-1926) - Bezittelijk vnw.

J. Occupational Exposure Limits Meteorologisch instituut - Granaat K. Uniek - Tennisterm - Etappe L. Italiaanse kaas De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1032 vindt u op blZ. 14

Het wordt een echte klapper, onder de titel: “Wie wordt de burgemeester van Antwerpen?”

Ambiance.

Commies De Nederlandse rechtsfilosoof Andreas Kinneging publiceerde een beklijvend stuk over hoe de westerse gelijkheidsdwang leidt tot een nieuwe vorm van communisme. Dat stuk kon hij ook alleen maar kwijt in het Reformatorisch Dagblad, een nichekrant zeg maar. We zien in Vlaanderen nog niet zoveel volk dat doen.

Zelfinzicht Binnenkort organiseert de redactiemeute een heuse studiedag. Wij gaan ons eens ernstig bezinnen of wij, veelgeplaagde Pallieterkeredacteurs (vooral dan door onze big boss), niet als een te koesteren minderheid beschouwd kunnen worden. Zo ja, staan wij er goed voor, want dan hebben wij het recht te eisen dat wij niet gekwetst worden. Voorwaarts!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Puur muur Op de Noordersingel in Antwerpen is een deel van de vroegere Brialmontomwalling blootgelegd. Wij vernemen dat daardoor in sommige hoofden het idee rijpt om een muur rond Antwerpen op te trekken. Al die politieke vluchtelingen die nu in de gemeenteraad asiel aanvragen!

Kwelbuis Voor de verslaafde tv-kijkers: uw weekblad overweegt met een eigen zender te starten.

Het allereerste programma dat wij zullen uitzenden is wat in het jargon bekendstaat als reality-tv.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Op het Noorderterras

Kruisende woorden 1033

Toekomstig vicepresident Pence kreeg bij een musicalbezoek in New York een deel van het publiek over zich heen, alsmede een reprimande van de artiesten na afloop van het stuk.

Binnenkort vertrekt Wouter Hillaert naar de States om er ‘Hart boven Hard’ te starten. Maar eerst subsidies aanvragen om zijn reis te financieren.

24 november 2016

Verticaal 1. Vegetatie 2. Uiting van verbazing - Smeren 3. Voorzetsel - Onbeholpen 4. Opstap van een voertuig - Oosters bordspel 5. Uitgave - Deel van een schip 6. Zangeres van ‘999 Luftballons’ Immunoglobuline E - Heb de toestemming 7. KiloNewton - Linkeroever - Muziekterm die staat voor de voordrachtswijze heroïsch 8. Lading van het ene voertuig naar het andere overbrengen - Voegwoord 9. Werknemer in de horeca - Italiaanse jongensnaam 10. Dorp in de Vlaamse Ardennen - Spaanse rivier 11. Roll-on-roll-offschip - Loofboom - Vogel 12. Sine loco - Toiletartikel

Heimwee Lang ga ik hier niet blijven zitten, dacht ik, nadat ik op mijn bank had plaatsgenomen. Wat dat tegenwoordig met het weer is, kan geen mens uitleggen. Ik gaf mezelf één kwartier en als ik dan geen contact had, zou het wel een café worden in plaats van een terras. Spijts het rottige weer liepen er toch wat mensen.

Plotseling hoorde ik achter mij een stem die zei: “Dominus vobiscum.”

Het schoot als een flits door mijn hoofd, die stem ken ik van lang geleden. Dat is de Frans.

Zonder mijn hoofd om te draaien zei ik: “Et cum spiritu tuo.”

Daarop zei de Frans, zonder tevoorschijn te komen: “Ite missa est.”

Waarop hij van mij als antwoord kreeg: “Coca cola is het best.”

En toen voelde ik zijn hand op mijn schouder.

“Den Tee!” zei hij. “Ik had het kunnen denken jou hier, na al die jaren, te vinden.

Hier op dit terras gingen wij een lief zoeken.”

“Gij”, zei ik. “Dat heb ik nooit gedaan.”

“Leugenaar”, zei hij.

“Ik moest niet zoeken. Naar mij kwamen ze vanzelf”, blufte ik.

Dat antwoord kostte mij een flinke kneep in mijn schouder. Even later zat de Frans naast mij.

“Hoeveel jaren is het geleden dat wij misdienaars waren?”, vroeg hij.

“Iets meer dan veertig jaar”, antwoordde ik.

“De rest van die tijd wil ik niet hangen.

In rekenen ben jij nooit de beste geweest.”

“Is jouw Latijn nog zo goed als toen wij in onze jeugd iedere morgen de mis dienden?”, vroeg ik.

“Het is nog beter geworden. Een tijd geleden pakte iemand uit met zijn kennis van het Latijn. Ik bewees dat ik er ook straf in was en zei: “Ditis nepis potentis negrote.”

Hij begreep er niets van.”

“Het volstond om de woorden juist te splitsen”, lachte ik. “Dat is een misdienaarsgrap uit de tijd dat Methusalem nog geen baard had.”

“Genoeg Latijn. Woon jij altijd nog in Ant-

werpen?”, vroeg Frans.

“Niet meer in het Schipperskwartier. Toen ik trouwde, kwam ik op het Zuid terecht.”

Frans floot en zei: “Chique meneer.”

“Waar haal je dat nu uit?”

“Allee man. Het Zuid was toch altijd ‘the place to be’. Het Zuidstation, de Hippodroom, het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten, het Fotomuseum, de Zuiderdokken, de Waterpoort, de Kaden…”

“Frans, gij hebt het over het Zuid vóór de Leien. Ik woon op het Zuid achter de Leien.

Nu zeggen sommige ouderen nog het Vuil Zuid, en heel vroeger spraken ze ook van de Pishoek. Nu zijn we daar overstelpt van … hoe zal ik het zeggen? Mensen die van ver zijn gekomen en zich vermenigvuldigd hebben. Klinkt dat niet mooi? Hoe is het jou verder verlopen? Jij bent toch getrouwd? Of fladder je altijd nog rond?”

“Ik heb na mijn trouwen de stad verlaten.

Voel ik heimwee naar die tijd van toen, dan kom ik hier nog eens rondneuzen.”

“Is je vrouw er niet bij?”, vroeg ik.

“Zij is bang van de stad en nu meer dan vroeger. Een tijd geleden kwam ze met enkele vriendinnen hier op winkeltocht.

Haar gouden ketting, met eraan de medaille van haar plechtige communie, werd van haar hals gerukt. Sindsdien moet ik haar niet meer spreken van de stad.”

“Wij hebben de goede tijd in het Schipperskwartier meegemaakt, met vreemdelingen van overal. Zij pasten zich aan zonder iets te eisen. Ze voelden zich meteen thuis en deden gewoon met ons mee.”

“Omdat het een tijdje geleden was dat ik hier kwam, schrok ik van het volk dat hier rondloopt”, zei de Frans.

“Alles verandert en tegenwoordig gaat het rapper dan vroeger. Het is niet tegen te houden. Ofwel probeer je mee te doen, ofwel word je een zuurpruim.”

“Zouden er nog van die gezellige cafeetjes zijn waar wij vroeger mochten komen. Veel zal er niet van overgebleven zijn.”

“Frans, ik ken er nog één van die tijd”, zei ik.

Hoe de rest van onze ontmoeting verliep, kan je wel raden.

TdW