't Pallieterke van 1 december 2016

72ste jaargang • nummer 48 • donderdag 1 december 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Praten met Theodore Dalrymple

‘Culture Warrior’ van het eerste uur

Deze week 4 blz. EXTRA

CD&V zal bij Belgische pirouette eigen benen breken Wil CD&V met een meer Belgisch imago naar de verkiezingen? We geloven er weinig van. Wat hier na het partijcongres van vorig weekend in Lommel door de nieuwsmakers werd uitgebazuind lijkt op een stuiptrekking van vrij machteloze spelers (academici, pers, syndicalisten) die een wig willen slaan in een Vlaams front.

Wie gelooft Kris Peeters nog?

“Iets minder Vlaamse Leeuw, iets meer Brabançonne”, was de niet eens slecht gevonden titel van De Morgen. Maar van een “opmerkelijke bocht” van het partijcongres was niet echt sprake. Of moeten we onder de indruk zijn van het feit dat de “mogelijkheid” (sic) tot herfederalisering werd ingeschreven in de partijstandpunten?

Van “een herfederaliseringsbocht” (Dave Sinardet, UA) of een “coup de théatre” (De Morgen) hebben we weinig gemerkt. Of het moest een kleine pisboog zijn. Sinardet is de spreekbuis van de Pavia-groep, waar ook Paul Magnette van de PS deel van uitmaakte. De groep ijvert al jaren voor meer België. Oordeel zelf over het succes.

Wie voorbije zomer wel voor herfederalisering pleitte was Alexander De Croo van en voor Open Vld. Hij deed slechts wat Verhofstadt hem al voordeed. Voor de liberalen is de roep om meer België niet eens nieuws.

Bij CD&V liggen de kaarten anders. Die partij zingt nog altijd de Vlaamse Leeuw op het einde van haar congressen. Dat is symboliek.

Belangrijker is dat de christen-democraten al tientallen jaren mee de Vlaamse kar trekken.

Het eindstation is voor de partij niet dat van een onafhankelijk Vlaanderen, maar van een pas achteruit zetten was binnen de partijtop tot dusver evenmin sprake.

Fait-divers?

Vorig weekend steunde meer dan zestig procent van de CD&V’ers nu wel een voorstel dat opborrelde in kringen van Jong-CD&V’ers om herfederalisering niet onbespreekbaar te houden. Wordt dat meer dan een fait-divers in de geschiedenis van de partij? Het Congres heeft een compromis aanvaard dat “een mogelijkheid” tot herfederaliseren heeft geaccepteerd. Partijtoppers, laat staan ministers, horen we dat niet meteen zeggen. “We blijven gaan

Deze week De dood van een Cubaans despoot

3

Praten met Dirk Rochtus over Turkije en Merkel

11

Praten met Ludo Abicht en Jean-Pierre Rondas 13 Bart Maddens: Hoe Siegfried Bracke zijn leven beterde 15 Nieuw mediaplatform telt af naar lancering 17

2011-2014/15) lijkt aan te tonen dat de Vlaamsgezinde vleugel van CD&V nog altijd sterk staat.

Lijkt, schrijven we, want maar een derde van de CD&V’ers stuurde antwoorden door. Maar toch de resultaten: bij CD&V voelt nog 44,4 procent van de parlementsleden zich meer Vlaming dan Belg, de rest situeert zich op de middenscore.

Amper 2,8 procent voelt zich meer Belg dan Vlaming. Voor de belgicisten binnen die partij is er nog veel werk aan de winkel.

Wat nog belangrijker is dan de overtuiging van de parlementsleden is het stemgedrag van de kiezer. Al jaren wordt geschreven - want dat hopen Sinardet en co binnen de Paviagroep op basis van erg omstreden postelectoraal “wetenschappelijk” onderzoek - dat de kiezer niet wakker ligt van het communautaire debat. Kiezers hebben natuurlijk andere prioriteiten, maar velen weten wel dat ook die evidente prioriteiten (sociale zekerheid, veiligheid, etc.) onrechtstreeks met het communautaire te maken hebben.

Hoe frustrerend moet het voor de Pavia-proffen zijn: bij elke verkiezing duwt een heel groot aantal Vlaamse kiezers op het Vlaamse knopje.

Een terugblik op anderhalf decennium verkiezingen toont dit aan. Haalden Vlaams Blok en VU-ID in 1999 een kwart van de stemmen, de helft van paarsgroen, tien jaar later was dat 36 procent en in 2014 zelfs al 38 procent. Zijn ze er bij links en bij Pavia van overtuigd dat het in 2018 en 2019 anders wordt? Eerst zien en dan geloven…

Herfederalisering weinig realistisch

voor een confederaal model”, zei woordvoerder Steffen Van Roosbroeck.

Kiest CD&V nu voor een “Waalse blokkering”, zoals N-VA-ondervoorzitter Sander Loones op Twitter schreef? “Ouwe koek en slecht oplapwerk. Alles bij de deelstaten leggen met een Europese paraplu is de enige oplossing”, reageerde Peter De Roover. Allemaal een beetje overhaast?

Hendrik Bogaert liet in De Tijd al horen/ lezen dat er “voor elk miljard dat geherfederaliseerd wordt, 50 miljard naar de deelstaten moet gaan.” Ook hij blijft een overtuigde confederalist. Hij is een van de weinige CD&V’ers die het nogal logische verband durft te leggen tussen begrotingsproblemen en de financiële transfers tussen de deelstaten. Die geldstroom naar Wallonië is “niet gedaald, ook niet met deze centrumrechtse regering… Aan Franstalige kant is er geen appetijt om de rekeningen op orde te zetten. Dat bewijst dat Vlaanderen en Wallonië twee verschillende democratieën zijn.” Maar ook Bogaert heeft in de partijtop weinig moedige medestanders.

Verdeeld Het ziet er dus naar uit dat vooral CD&V zelf met een nogal vervelend probleem zit. Er is op zijn minst onduidelijkheid over de vraag of de partij nu vasthoudt aan de Vlaamse koers die al werd bepaald op het congres van Kortrijk (2001), waar de CVP werd omgevormd tot ‘Christen-Democratisch en Vlaams’ (CD&V), dan wel of ze haar syndicalisten van het partij-

kader volgt (ook al weet men best dat die bij verkiezingen Groen stemmen).

Politicoloog Bart Maddens (KU Leuven) merkt in De Morgen op (‘CD en een beetje minder V’) dat de partij altijd de gangmaker is geweest van meer Vlaamse autonomie. Dat was zeer duidelijk het geval in de jaren 1990 met Luc Van den Brande en dat was zo ten tijde van het Vlaams Kartel. Is dat vandaag en morgen nog zo?

“De koerswending van vandaag is dan ook verrassender en misschien zelfs historischer dan die van 2001... Sinds zaterdag is het perspectief van een unionistische zevende staatshervorming iets realistischer geworden”, vindt Maddens.

Wat stemt hem zo pessimistisch? De tegenstellingen tussen de meer Vlaamsgezinde rechtervleugel en de linkervleugel van beweging. net (vroeger ACW) is niet nieuw. Het kan best zijn dat de N-VA met een stofzuiger een deel van die rechtervleugel van CD&V opzoog en dat die derhalve is verzwakt. Het kan best zijn dat de linkervleugel dominanter werd in de sociaaleconomische standpunten van de partij.

“Een vermogenswinstbelasting is het belangrijkste speerpunt van CD&V geworden.” Maar een Belgische pirouette van CD&V zal de partijtop proberen voorkomen.

De kiezer Eerder onderzoek van Sinardet naar identiteitsgevoel en communautaire standpunten van parlementsleden (vergelijking

En er zijn ook praktische bezwaren. Helaas voor Sinardet en de linkse CD&V’ers is de politieke ruimte van dit land gesplitst. Vlaanderen heeft via het Vlaams Parlement een eigen democratie. Die kan je niet ongestraft in de vingers snijden.

CD&V zal dus wel tweemaal nadenken over haar Vlaamse strategie. De partij blijft met 15 tot 20 procent spelverdeler in coalitietijden.

Met paarsgroen of met een klassieke tripartite kun je in Vlaanderen geen kant meer op.

Alleen in een monstercoalitie van CD&V met paarsgroen zou een “herfederalisering” kunnen. Maar dan splitst CD&V zichzelf. Een renaissance van België is fictie. Een staatshervorming in achteruit ook.

Het besluit ligt dus voor de hand: de enige die meer België mogelijk kan maken is De Wever. Als hij zijn verstand gebruikt en CD&V - al is het achter de schermen - in zijn buurt te vriend zou houden, gebeurt dat niet. Als hij die partij wil kwetsen misschien wel.

Tussen droom en daad van de voorstanders van herfederalisering staan ook praktische bezwaren in de weg. Decreten weer omzetten tot één federale wet? Begin er maar aan.

Het leidt gegarandeerd binnen de seconde tot communautaire brand. De C van de partij stelt niks meer voor, de V straks ook niks meer? Veel succes, dames en heren. Zoals ook Maddens besluit: “In 2019 zou de CD&V-kiezer weleens een uiterst zeldzaam specimen kunnen worden”, want de verleiding voor de Vlaamsgezinden wordt groot om elders onderdak te vinden.

En de kiezers van de linkervleugel? Die zijn er nog nauwelijks. Vraag dat maar eens aan Groen.

2

Actueel

1 december 2016

De Trojaanse paarden van Poetin in Europa Rusland blijkt meer en meer een belangrijke rol te spelen op het internationale politieke forum. President-elect Donald Trump wil de relaties met dat land aanzienlijk verbeteren, maar ook vele politieke partijen in Europa, zowel links als rechts, wensen de banden met het land van Poetin aan te halen. Aan de andere kant, Rusland wordt beschuldigd van inmenging in de Amerikaanse verkiezingen en het actief voeren van anti-EUpropaganda

communicatiestrategie. Verder betreurt men de (financiële) steun van Rusland aan populistische partijen in het Westen en aan antiEuropese bewegingen. O ja, wie betaalde die reis van Dewinter nu eigenlijk? De resolutie werd door de Europese parlementsleden op zijn zachtst uitgedrukt toch minstens met gemengde gevoelens onthaald. Ze werd aangenomen met 304 tegen 179 stemmen. Belangrijk zijn de 208 onthoudingen en een duidelijk verschil in visie tussen Noord- en Zuid-Europa.

Van de 68 Italiaanse parlementsleden steunden er slechts 8 de resolutie. Slechts 3 Franse parlementsleden waren voor, en Griekenland leverde zelfs helemaal geen steun. Niet echt verrassend is de goedkeuring door de meeste West-Europese en Centraal-Europese landen.

Voor het Verenigd Koninkrijk, Spanje en de Scandinavische lidstaten lag het goedkeuringspercentage dan weer tussen dertig en vijftig procent. Duitsland stemde zeer verdeeld: de CDU van Merkel was enthousiast voorstander, de SPD steunde de resolutie niet.

Niet-lineaire methodes

In het Europees Parlement werd vorige week woensdag een resolutie gestemd met de vraag om te reageren tegen de anti-EU-propaganda van sommige derde landen, en dan vooral van Rusland. Een studie gepubliceerd door de Atlantic Council, een organisatie die vooral de acties van de NAVO observeert en becommentarieert, heeft het dan weer over de Trojaanse paarden van het Kremlin in Europa.

Het valt moeilijk te ontkennen dat er proRussische krachten aan het werk zijn in Europa.

Enkele weken geleden won de Russischgezinde Igor Dodon de presidentsverkiezingen in Moldavië. Na zeven jaar werken naar een kandidaat-lidmaatschap van de EU, wil hij nu een stap terug zetten. Ongeveer de helft van de Moldavische bevolking is meer te vinden voor een douane-unie met onder meer Rusland en Wit-Rusland.

Eveneens halfweg november, behaalde de socialistische oppositiekandidaat Rumen Radev, een voormalig luchtmachtofficier, de overwinning bij de presidentsverkiezingen in Bulgarije. Hij wil zich inzetten voor betere relaties met Rusland en pleit voor het opheffen van de Europese sancties naar aanleiding van de Oekraïne-crisis. En dan is er in Frankrijk de keuze voor François Fillon als presidentskandidaat voor de Republikeinen. Ook hij wil de

sancties tegen Rusland opheffen en bovendien staat hij bekend als een vriend van Poetin.

Desinformatie Dat Europa niet gelukkig is met deze gang van zaken, bleek vorige week woensdag toen in het Europees Parlement een resolutie werd ingediend tegen de toenemende Russische propaganda; trouwens, ook tegen de propaganda van islamitische terroristische groepen als IS en Al-Qaida.

De resolutie vraagt een herziening van de Europese strategische communicatie en effectieve maatregelen tegen wat omschreven wordt als de desinformatie die voornamelijk door Rusland wordt verspreid. Volgens de EU heeft die propaganda enkel tot doel Europa te verdelen door gebruik te maken van alle mogelijke middelen.

Men viseert voornamelijk sociale media, internationale televisiezenders zoals RT (Russian Television) en nieuwsagentschappen zoals Spoetnik. De Europese parlementsleden dringen in de resolutie aan op een meer kritische ingesteldheid, nog betere informatiecampagnes en meer gebruik van lokale media om de Europese burgers objectief te kunnen informeren. Men pleit ook voor een betere samenwerking tussen de EU en de NAVO inzake

Draait de Russische propagandamachine dan zo goed in Europa? Volgens een studie van de Atlantic Council, getiteld The Kremlin’s Trojan Horses, gebruikt Rusland ‘indirecte en asymmetrische methodes’ om politieke en militaire doelstellingen in het Westen te bereiken. We kunnen dat zelf niet controleren, maar Valery Gerasimov, de chef van de Generale Staf van de Russische Federatie, zou volgens de deskundigen van de Atlantic Council spreken van zogenaamde ‘niet-lineaire methodes’ om de informatie en de politiek te manipuleren in westerse landen. Kortom, een andere manier van oorlog voeren.

Dit zou al sinds 2008 gebeuren, toen Rusland in de toenmalige economische crisis een opportuniteit zag om vooral de verzwakte EUlanden te beïnvloeden, rekening houdend met de historische en culturele context van iedere lidstaat. Of daar effectief bewijzen voor zijn, valt moeilijk op te maken. Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk worden elk afzonderlijk bekeken en geanalyseerd. Zowel rechtse als linkse partijen komen aan de beurt. Voor Frankrijk wordt verwezen naar de financiering van het Front national met het oog op de presidentsverkiezingen van 2017. Marine Le Pen heeft publiekelijk al diverse keren toegegeven dat zij steun ontvangt uit Oost-Europa. Moet wel, aangezien Franse banken haar blijkbaar niets willen lenen.

In 2014 zou Le Pen 9 miljoen euro ontvangen hebben. Begin 2016 zou ze bijkomend om 27 miljoen euro gevraagd hebben. Of Le Pen, of het FN, dit laatste bedrag effectief hebben binnengehaald staat in de studie niet vermeld.

Ook De Republikeinen zijn verdacht, vooral François Fillon en zijn entourage. Zij worden voornamelijk genoemd in verband met hun sterk gematigde houding over de Russische annexatie van de Krim, maar ook in verband met belangrijke relaties van sommige CEO’s van Franse topbedrijven met het Kremlin. Men heeft het over Total, Gaz de France, Renault, de Société Générale… Een niet te verwaarlozen element is blijkbaar ook het feit dat Parijs de belangrijkste Europese vestiging is van de Russisch-Orthodoxe Kerk.

Netwerking Of dit allemaal concrete bewijzen zijn, laten we in het midden. Voor Duitsland verwijst men opnieuw naar de energiesector en de mogelijke banden van enkele CEO’s met figuren uit het Kremlin. Het Duits-Russisch Forum, opgericht in 1993, en het Petersburg Dialoog, opgericht in 2001 door voormalig kanselier Gerhard Schröder en Vladimir Poetin, worden beschouwd als uitermate belangrijke instituten voor netwerking tussen Duitse en Russische zakenlui, en zijn bijgevolg verdacht! Men vindt het blijkbaar niet normaal dat zakenlui uit Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk een netwerk hebben met Russische zakenlui en politici. Eerder genoemde organisaties worden echter op één rij gezet met Die Linke, Alternative für Deutschland en Pegida, om maar enkele partijen te noemen.

Voor het Verenigd Koninkrijk zijn de conclusies niet anders. UKIP met Nigel Farage, Labour met Jeremy Corbyn en de British National Party hebben, volgens The Kremlin’s Trojan Horses, allemaal verdachte connecties met Russische politici en zakenlui.

Er wordt duidelijk geen onderscheid gemaakt tussen links en rechts. Het Russische gevaar schuilt blijkbaar overal. De studie besluit dan ook met gepaste aanbevelingen naar de politici die nog nooit met een Rus hebben gesproken. De focus ligt vooral op het onderzoek naar de geldmiddelen van bepaalde politieke partijen en ngo’s, het opnieuw propageren van de westerse waarden, wat deze ook moge zijn, en politieke actie om de desinformatie te stoppen.

Met het stemmen van de resolutie in het Europees Parlement schijnen sommige politici al meteen tot actie te zijn overgegaan. We mogen echter niet naïef zijn: beïnvloeding en spionage is van alle tijden en wordt door alle landen druk beoefend om de eigen belangen te vrijwaren. Ons komt het meer voor dat ‘het establishment’ met Poetin een nieuwe zondebok heeft gevonden voor de toenemende ruk naar rechts in het Westen.

RIRO

Donald Trump en de misrekening van de economen De verkiezing van Donald Trump tot Amerikaans president zou tot economische chaos leiden, voorspelden veel economen. De dollar zou ineenstorten en het mondiale economische systeem zou zwaar verstoord raken. De realiteit is dat beurskoersen nooit geziene pieken bereiken en dat de dollar sterker staat dan ooit.

“Geef mij een econoom met één arm”, was de boutade van VS-president Harry Truman die de voorbije zeventig jaar vaak herhaald werd. Economen deden allerlei voorspellingen, maar koppelden er ook de waarschuwing aan dat het een totaal andere richting uit kon gaan. Dit tot ergernis van de Amerikaanse beleidsmakers.

De quote van Truman werd de voorbije halve eeuw nog vaak herhaald en is actueler dan ooit na de verkiezingsoverwinning van Donald Trump. De meeste economen voorspelden financieel-economische chaos bij zijn verkiezing. De beurzen zouden omwille van de turbulenties net niet gesloten moeten worden. Om nog maar te zwijgen over de ineenstorting van de economie in de maanden na de bekendmaking van het verkiezingsresultaat.

Dollar op hoogste peil in dertien jaar En wat blijkt nu? De beurzen zijn zeer gezond. Ze kennen pieken die hoger zijn dan de voorbije maanden. Ondertussen stelt ook de dollar het zeer wel. De ‘greenback’ is nog altijd wereldwijd de referentiemunt. Sinds de presidentsverkiezingen spurtte de dollar 5 procent hoger. Zeker in verhouding met de euro is de trend duidelijk.

Voor één euro krijgt men momenteel nog 1,06 dollar. Dat is het hoogste peil in bijna dertien jaar. Net voor de verkiezingen werd voorspeld dat de dollar bij een overwinning van Trump zou ineenstorten. Een zwakke dollar is goed voor de Ameri-

kaanse export, maar slecht voor de Europese exportbedrijven.

De marktaandelen van Europese bedrijven die op export zijn gericht - en daar vallen veel Vlaamse bedrijven onder - zouden wegsmelten.

Maar we zien nu het omgekeerde. De economen hebben zich grondig misrekend. De Amerikaanse dollar wordt sterker en sterker. Reden is de aankondiging van Trump op de avond van zijn verkiezingsoverwinning. Hij beloofde miljardeninvesteringen in infrastructuur om de Amerikaanse economie aan te zwengelen. De economen die in Trump een financieel-economisch drama zagen, veranderden plots het geweer van schouder. Misschien zijn de economische plannen van de vastgoedmagnaat uit New York nog zo slecht niet, was te horen. Zijn plannen zouden om te beginnen de inflatie aanzwengelen. Op zich is inflatie geen goede zaak, omdat ze de vermogens en spaargelden aantast, maar een minimum aan inflatie is nodig als smeermiddel voor de economie. Het zet consumenten sneller aan hun geld uit te geven. En het brengt zwakke bedrijven in de problemen.

Vandaar dat de centrale banken al een tijd bezig zijn om te proberen de te lage of soms zelfs onbestaande inflatie aan te zwengelen, door lage rentes en geldinjecties in de economie.

Maar dat wil maar niet lukken. Blijkbaar zou Trump op korte tijd slagen in wat de centrale bankiers dus niet kunnen. Economen verwachten nu plots dat de investeringspolitiek van de nieuwe president de economie een versnelling hoger doet

schakelen, waardoor de inflatie toch aantrekt. Terwijl tot voor kort de voorspelling totaal anders was: lange tijd lage inflatie.

Hogere rente Ook in de voorspelling van de zwakke dollar hebben de economen het mis. De dollar wordt net sterker. Hoe komt dat?

Het investeringsbeleid van Trump zal tot extra overheidsuitgaven en dus grotere overheidstekorten leiden. Logisch monetair gevolg daarvan is dat een centrale bank de rente doet stijgen om te vermijden dat de economie plots oververhit raakt.

Een hogere Amerikaanse rente lokt investeerders naar Amerikaanse beleggingen in overheidsleningen, wat de munt ondersteunt. Blijkbaar hadden de economische waarzeggers dit evenmin zien aankomen.

Een sterke dollar is ook goed nieuws voor Europa. De euro verzwakt en dat ondersteunt de export omdat onze producten goedkoper worden. Dat is prima voor een exportgerichte economie als Vlaanderen. Enig nadeel: het is nu al duidelijk dat dit alles ook in Europa zal leiden tot een stijgende rente. Leuk voor de spaarders. Minder goed nieuws voor de overheden die duurder moeten lenen. Zeker voor de Belgische regering die de jarenlange lage rente op de staatsschuld niet gebruikt heeft om de begroting te saneren.

Nu al is de langetermijnrente aan het stijgen. Een sanering van de begroting wordt straks steeds moeilijker en moeilijker omdat de rentelasten niet meer dalen, maar zelfs beginnen stijgen. En dus andere delen van het overheidsbudget weghappen. Dit onder controle houden, wordt de grote uitdaging voor de regering-Michel in 2017. Volgende week gaan we daar dieper op in.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

1 december 2016

Respect en rouw bij de dood van een Cubaans despoot

3

Zijn laatste sigaar is opgebrand

“Hij was een speler in de Koude Oorlog en vertegenwoordigde voor Cuba de fierheid van het verzet tegen de externe dominantie.” (Hollande). “Een bladzijde van de geschiedenis wordt omgedraaid. Mijn deelneming voor zijn broer aan Raul en alle naasten.” (Reynders). “Met de dood van Fidel Castro, is de wereld een man verloren die een held was voor velen.” (Juncker).

De gematigdheid en genuanceerdheid van de reacties van onze politieke leiders bij de dood van dictator Castro waren opvallend.

Linkse alleenheersers kunnen blijkbaar nog steeds op een vorm van schroom en aanzien rekenen, ook wanneer hun parcours zoveel dodelijker en nefaster was dan dat van hun rechtse collega’s. Vergelijk de respectvolle behandeling van Castro maar met de manier waarop in de media met Pinochet werd afgerekend, hoewel die laatste tijdens de Koude Oorlog aan de kant van het Westen had gestaan en héél wat minder doden op zijn geweten heeft dan Castro.

De linkse vrienden van Castro De hoofdvogel werd afgeschoten door het uithangbord van afgeborsteld links, de Canadese eerste minister Justin Trudeau. De man met het strakke pak en immer goed zittende kapsel noemde de Cubaanse dictator “een grootse leider die zijn volk bijna een halve eeuw diende. Een legendarische revolutionair en orator, die significante verbeteringen heeft aangebracht in het onderwijs en de gezondheidszorg in zijn natie.”

Op sociale media werd ongenadig de spot gedreven met Trudeaus lofdicht. Sommigen dankten Mussolini “voor zijn significante verbeteringen aan klokvast treinverkeer”.

Anderen vroegen respect voor de Boze Wolf “omdat hij biggetjes leerde dat goede huizenbouw belangrijk is”. Nog anderen vroegen een minuut stilte voor “Pol Pot, die op een moedige manier de strijd aanging met het probleem van de overbevolking”. Trudeau staat niet alleen met zijn romantische maar domme visie op “El Comandante”. Lang nadat links in Europa opgehouden had de brutaliteit en de mislukkingen van het Oost-Europese communisme goed te praten, bleef er altijd een warme plaats in vele progressieve harten voor het tropische marxisme van Fidel.

Steve Stevaert bezocht Castro persoonlijk en bezorgde hem zelfs een lading afgedankte bussen van De Lijn. Niemand in pers of politiek stoorde zich daaraan.

Louis Michel, de vader van onze huidige premier, bracht in 2005 namens de EU een bezoek aan de tiran van Cuba. Hij noemde zich toen “optimistisch over de evolutie van de mensenrechten in Cuba” en drong er bij de oppositie op aan Castro niet nodeloos te “provoceren”.

De revolutie van Fidel Er bestaan veel mythes over het regime van Batista, dat door Castro en zijn revolutie werd omvergeworpen. Dictatoriaal was dat zeker. Corrupt ook. Maar Cuba was in 1959 geen tropische hel. Het was één van de rijkste landen van Latijns-Amerika, had een bbp per hoofd dat op het niveau van Japan en Italië lag, een betere levensverwachting dan Spanje en één van de hoogste graden van alfabetisering van Latijns-Amerika. Het klopt dat er onder Batista een economische stagnering was ingetreden, maar dat had weinig te maken met enige kapitalistische uitbuiting. Het was trouwens veelzeggend dat zijn regime de officiële steun van de Communistische Partij van Cuba wist te krijgen.

Wie dan weer geen communist was: Fidel Castro bij het begin van de opstand. Pas nadat hij de macht had overgenomen en de USSR hem economische hulp had beloofd, riep hij zichzelf uit tot marxist-leninist. Daarna volgde hij het parcours van alle communistische landen: bloedige onderdrukking en economische neergang. Cuba duikelde naar de positie van tweede armste land van LatijnsAmerika. Dissidenten werden genadeloos vervolgd. Men heeft vandaag al bijna 10.000 mensen geïdentificeerd die door het regime zijn omgebracht. Maar men schat dat het werkelijke dodental eerder tien keer zo hoog ligt.

Een vijfde van de bevolking ontvluchtte het land. En wat staat daar bij Castro dan tegenover? De laatste verdedigers van het socialisme stellen graag dat hij “sociale rechtvaardigheid” heeft gebracht. Wat dat concreet

inhoudt, is niet steeds duidelijk.

Castro was zich bewust van de etalagefunctie die zijn staat had voor het internationale communisme. Zijn regime kreeg dan ook lang aanzienlijke materiële steun van de Sovjet-Unie. De Cubaanse despoot gebruikte die zeer gericht om bepaalde statistieken op niveau te houden, zoals die van het alfabetisme. Men zegt er niet bij dat het regime allerlei kunstgrepen moest toepassen om deze streefdoelen te behalen. Abortus werd bijvoorbeeld de regel bij alle risicozwangerschappen, om zo het kindersterftecijfer te verminderen. Net zoals in alle communistische landen, kwam de realiteit niet overeen met de vervalste statistieken. De gezondheidszorg voor de gewone man was zo slecht dat er aparte medische circuits moesten georganiseerd worden voor partijbonzen en toeristen.

Het beleid van Castro had eigenlijk geen goede kanten. Tenzij men “hij was niet zo erg als Stalin” als criterium gebruikt. Vandaag bladert de verf van de façade van het Cubaanse Potemkin-dorp helemaal af, maar de wil van westerse politici en opiniemakers om de realiteit van het leven onder Castro te ontdekken, is vrij recent. De nood aan de illusie van toch één functionerende vorm van socialisme was lang te groot om voorbij het romantische beeld van revolutionair Fidel te kijken.

De collaboratie Herman Portocarero die zowel België als de EU in Havana als ambassadeur heeft vertegenwoordigd, is een mooi voorbeeld van de westerse tolerantie voor het Castroregime.

Zelf de zoon van een collaborateur, werd Portocarero, zoals zoveel soixante-huitards van Vlaamsen huize, een antiflamingante sociaaldemocraat. Deze man, die als ambassadeur geacht werd in Cuba de vrijheid en de democratie te gaan vertegenwoordigen, werd vorig jaar nog op de korrel genomen door twee Cubaanse dissidenten, die nochtans eerder gelauwerd waren door de EU, Portocarero’s opdrachtgever. Ze laakten “zijn openlijke verstandhouding met de Cubaanse regering”.

Collaboratie, dus. Dat maakte Portocarero de ideale man, uiteraard, om vorige week op het VRT-journaal zijn mening te geven over de figuur van Castro. Zijn geestes- en generatiegenote, Martine Tanghe, gaf hem de kans de “uitingen van droefheid” in Havana op te tekenen. “Castro heeft Cuba op de wereldkaart gezet”, voegde hij eraan toe. “Hij bleef altijd zichzelf, had gevoel voor humor en heeft altijd vermeden om een personencultus rond zichzelf op te bouwen.” Minstens dat laatste is een hilarische leugen. De man met het typische petje en de sigaar, die ooit schreeuwde “ík ben de revolutie”, liet zijn imago gewillig gebruiken als symbool van revolutie over de gehele wereld, daarin enkel overtroffen door zijn strijdmakker Che Guevara. In zijn land werd de “Lider Maximo” afgebeeld op alle bankbiljetten en op duizenden posters in heel het land. Zijn urenlange speeches werden rechtstreeks op televisie uitgezonden, in extenso afgedrukt in alle kranten en moesten door de kinderen bestudeerd worden in de scholen. Castro’s persoonlijkheid hield het regime overeind. En als het nog een paar jaar zijn dood overleeft, zal dat ook aan diens personencultus liggen. Maar waarover Portocarero niet spreekt, daarin schuilt de essentiële betekenis van Fidel: de totalitaire onderdrukking, de onmenselijkheid, de economische achterlijkheid. Waarom valt het die diplomaat zo moeilijk om de werkelijke betekenis van Castro te onderkennen?

En waarom zou zijn “zin voor humor” of “het plaatsen van Cuba op de wereldkaart” ons in godsnaam meer moeten interesseren dan wat zijn regime betekende voor de sukkelaars die op dat stukje wereldkaart moesten leven?

“Socialisme of de dood!” was de favoriete slogan van Fidel Castro. “Is er een verschil?”, mompelden de Cubanen grappend. Castro is dood. Nu enkel zijn socialisme nog.

Jurgen Ceder

Briefje aan Armand de Decker

Oude regimekrokodil Mijnheer de tussenpersoon, Gij behoort als geen ander tot de oude politieke klasse die stilaan het voortoneel aan het verlaten is. Niemand is daar rouwig om en niemand zal u echt missen. Gij waande u alleen al door uw strakke, hautaine houding altijd hoogverheven boven het plebs, en als weinig anderen waart en zijt gij de geïncarneerde arrogantie tegenover hen die er nog maar aan zouden denken eventueel tegen u een opmerking te maken. Vanuit een fenomenale eigenwaan keekt gij altijd op anderen neer en zeker toen gij Senaatsvoorzitter waart geworden, meende gij op vorstelijke hoogten terecht te zijn gekomen.

Gij werdt daardoor de verzinnebeelding van het Belgique à papa dat ondanks maatschappelijke en politieke evoluties overeind bleef.

Het koningshuis, de burgerlijke elites, het leger, de adel, de diplomatie,… Het waren allemaal kringen waar gij als regimekrokodil zeer graag uw opwachting maakte. Als verfranste Vlaming in Brussel raakte gij bovendien alle banden met uw ‘roots’ kwijt.

Parlementslid, advocaat, burgemeester, Senaatsvoorzitter, minister… Gij werdt het allemaal, en met een leger van slaafse ondergeschikten kondt gij dat allemaal combineren. En ook uw bankrekening werd er almaar beter van. De wijze waarop gij voortschrijdt, weerspiegelt de allure die gij uzelf aanmeet.

En precies vanuit al die hoge posities hebt gij gemeend dat zowat alles gepermitteerd was en dat er genoeg achterpoortjes waren om een aantal zaken weg te halen uit het daglicht en ‘te regelen’. Normvervaging noemt men dat ook wel eens…

Zo barstte onlangs de zaak rond de Belgisch-Kazachse zakenman Patokh Chodiev los, die met uw hulp de uitbreiding van de zogenoemde ‘afkoopwet’ sneller tot stand heeft laten komen. Het objectief van die man was duidelijk: door die wet zou de zakenman

een fraudeproces kunnen ontlopen door slechts een boete te betalen. In een mail van een oud-adviseur van de Franse president Nicolas Sarkozy werd immers bevestigd dat gij destijds in uw hoedanigheid van ondervoorzitter van de Senaat, maar ook ‘toevallig’ opererend als advocaat, betrokken waart bij de goedkeuring van de ‘afkoopwet’, leidend tot de verruimde minnelijke schikking voor Chodiev. Gij zoudt toen zelfs drie toenmalige ministers hebben ‘gesensibiliseerd’ om de stemming van die wet in een hogere versnelling te krijgen: Stefaan de Clerck (CD&V), Didier Reynders (MR) en Steven Vanackere (CD&V). Meer nog: volgens een aantal bronnen zoudt gij ook rechtstreeks hebben geprobeerd om via de minister een minnelijke schikking bij het parket-generaal te bekomen… En de wet kwam er vrij snel - binnen de twee maanden -, in het voorjaar van 2011, ook al vertoonde die nog flink wat mankementen… In ieder geval, het bracht allemaal ook goed op, want uw ‘bemoeienissen’ leverden u als dank ruim 740.000 euro op voor slechts 350 gepresteerde uren.

Hoe de vork precies aan de steel zit, in heel die affaire wordt nu het onderwerp van een parlementaire onderzoekscommissie, waar ook gij zult moeten gehoord worden.

Uw eigen partij zit met heel die zaak erg verveeld en wist u alvast te bewegen om uit al uw partijfuncties ‘verlof’ te nemen. Alleen uw burgemeesterssjerp in Ukkel weigert gij voorlopig af te geven. Hopelijk brengt heel dit onfrisse dossier de nodige klaarheid en zal men erin slagen u eens terug met uw twee voeten op de grond te plaatsen en aantonen wat gij in werkelijkheid zijt: een omhooggevallen blaaskaak en graaiende poenpakker. Nederigheid is een schone deugd. Begin alvast maar te oefenen en eraan te wennen.

4

Dossier

1 december 2016

Nasser, of de mislukking van de eerste Arabische Lente (1) Voor een paar weken schreef ik mijn herinneringen neer aan de tv-journaals van 1956 en de crisis rond het Suezkanaal. De hoofdacteur was de Egyptische president Gamal Abdel Nasser

Heimelijk Brits protectoraat De fascinerende figuur van de Egyptenaar verdient iets meer uitleg. De man is het schoolvoorbeeld van de Arabische dictator die erin slaagt de mooie eigen ruiten in te slaan. Hij is nog altijd de grote held van de Arabische wereld die, tot vandaag, niets uit zijn latere dwaasheden heeft geleerd. Egypte is een uniek kolonisatie-voorbeeld.

Tot 1918 wordt het bestuurd door de Kedives, erfelijke vicekoningen van Albanese origine. Theoretisch is het land nog altijd een deel van het Ottomaanse Rijk, maar in de praktijk regeren de Kedive en zijn corrupte pasja’s autonoom over Egypte en ze persen deskundig de arme boertjes af. Spilzuchtig als zij zijn, is er altijd geld te kort. Het Suezkanaal wordt daarom gegraven met het geld van Brits-Franse financiers die het honderd jaar lang mogen uitbaten en die Egypte met een aalmoes afschepen.

In 1882 besluiten de Britten de Kedive te “helpen” bij de afbetaling van zijn schulden.

Ze nemen het bewind in Egypte over. De Kedive wordt “geassisteerd” door een Britse consul-generaal (niet eens een ambassadeur, want die zit bij de sultan in Constantinopel) die in werkelijkheid Egypte bestuurt.

Naast iedere Egyptische minister staat een Britse “assistent” die de echte baas is. De opperbevelhebber van het nieuwe EgyptischBrits leger is de “sirdar”, een Britse generaal die alleen zijn eigen Britse regimenten vertrouwt. En het hoofd van de Egyptische geheime dienst is de “mamur zapt”; uiteraard ook een Brit. Na 1918 en de ontbinding van het Ottomaanse Rijk wordt Egypte theoretisch een onafhankelijk koninkrijk en is het niet langer een heimelijk Brits protectoraat. Maar de Egyptenaren moeten aanvaarden dat een Brits leger van 10.000 beroepssoldaten het land en vooral het Suezkanaal “beschermt”. Jonge nationalistische Egyptenaren zijn die Britse schoonmoeders meer dan beu, maar koning Faroek (afstammeling van Kedives) en zijn kliek zien de Britten meer als garantie voor hun corrupt regime dan als bezetters.

De kolonel wordt dictator Gamal Abdel Nasser is de zoon van een postambtenaar. Hij hoort niet bij de rijke elite maar zijn familie is hoogverheven boven de arme boeren. Nasser krijgt een verzorgde opvoeding. Hij leert Engels en Frans, de taal van de welstellende Egyptenaren die dwepen met Frankrijk. Zoals veel jongemannen uit de bourgeoisie wordt Nasser een overtuigde nationalist die meer tijd aan acties dan aan school besteedt. Hij kiest voor een loopbaan in het leger en in 1938 wordt hij als 20-jarige onderluitenant.

Tijdens de oorlog sympathiseert hij heimelijk met de Duitsers en het leger zendt hem naar Khartoem in Soedan, dat dan nog gezamenlijk bestuurd wordt door Egyptenaren en Britten (de echte bazen). Nasser komt wel in actie in 1948 als Egypte één van de vijf landen is die het jonge Israël willen vernietigen. Hij is de onderbevelhebber van een brigade die er een tijd in slaagt de Israëli’s op te houden en hij merkt verbitterd op dat het Egyptische leger een incompetent zootje is. Hij keert met veel prestige terug naar Caïro en hij verzamelt rond zich jonge nationalistische collega’s die genoeg hebben van de armoede en de corruptie in hun land. Nasser wordt de spin in een web dat geduldig in heel het leger wordt uitgebouwd. Hij is de enige die alle namen van medestanders kent. De koninklijke regering begint iets te vermoeden en Nasser is haar voor. Hij informeert Britten en Amerikanen van een putsch tegen de vadsige koning, krijgt “geen bezwaar” en op 22 juli 1952 grijpt hij de macht. Het regime biedt geen tegenstand. Nasser heeft één probleem. Hij is maar een 35-jarige luitenant-kolonel, dus schuiven hij en zijn sympathisanten een oudere en gerespecteerde generaal naar voren die het

gezicht van de revolutie wordt. Deze Mohammed Naguib wordt eerste minister en later president, terwijl Nasser zich tevreden stelt met een rol als tweede man. De putchisten vaardigen onmiddellijk populaire maatregelen uit, zoals een landonteigening ten voordele van de arme boeren. In de praktijk reikt die niet echt ver, maar als symboolpolitiek kan ze tellen. Er is iets tweeslachtigs aan Naguib. Hij wil democratische partijen aan de macht en het leger weer in de kazerne.

Tezelfdertijd steunt hij als gelovige mohammedaan de invloedrijke Moslimbroeders, die een theocratie eisen.

Nasser treedt ook niet buiten zijn Arabischmohammedaanse denkpatronen en verkiest een (moderne en efficiënte) dictatuur. Hij drukt zijn zin door en Egypte wordt een éénpartijstaat. In de machtsstrijd tussen Nasser en Naguib wint Nasser omdat het grootste deel van het leger hem steunt. Hij verbant Naguib, benoemt zichzelf tot president en introduceert de typische zonden van de Arabische heersers: paranoïde wantrouwen, een sterke geheime politie en overal informanten en spionnen. Honderden echte of vermeende tegenstanders verdwijnen in de gevangenis waar ze vreselijk behandeld worden. Ook de Moslimbroeders met hun aanspraak op de macht moeten eraan geloven. Maar Nasser kent de diepte van de gevoelens van veel van zijn achterlijke landgenoten en hij laat overal beelden tonen van zijn pelgrimstocht naar Mekka. Dan is het tijd om de zogenaamde oorzaak van alle ellende in Egypte te verwijderen: de Britten. Die verlaten tegen heug en meug het land, en zien met afgrijzen dat Nasser zich neutraal opstelt in de Koude Oorlog.

De Egyptenaar wil geen lid worden van een antisovjetbondgenootschap. Daarenboven steunt hij de Algerijnse rebellen in de bloedige oorlog tegen de Fransen.

De leider waar alle Arabieren op wachten Nasser heeft grote plannen om de toevoer van de Nijl beter te plannen en de Egyptische landbouw ook in de droge maanden water te geven. In Assouan moet een reusachtige dam gebouwd worden met behulp van Amerikaans en Brits kapitaal. Van de ene op de andere dag weigeren westerse financiers krediet aan die “neutralist”. Nasser wendt zich tot de Sovjet-Unie, die droomt van een vaste voet in het Midden-Oosten en graag betaalt.

De Egyptenaar ruikt nog een opportuniteit.

Met als voorwendsel dat hij geld nodig heeft voor Assouan, nationaliseert hij het Suezkanaal. De Britse en Franse eigenaars reageren hysterisch, hoewel ze weten dat hun concessie in 1968 vervalt. De Franse minister van Buitenlandse Zaken spreekt over “geen tweede München”. In Britse en Franse kranten wordt Nasser in schreeuwerige koppen een nieuwe Hitler genoemd. De twee Europese gewezen grootmachten spannen Israël voor hun kar; denken ze toch. Nasser heeft al eens heimelijk contacten met Israël gehad, maar vanuit het dan nog Egyptische Gaza worden voortdurend aanvallen op de joodse staat uitgevoerd. De Israëli’s slaan iedere keer keihard terug en Nasser durft geen verdere gesprekken aan. Op 29 oktober 1956 rollen de Israëli’s het Egyptische leger in de Sinaïwoestijn op, en ze staan aan het Suezkanaal. Britten en Fransen vallen Egypte binnen met als voorwendsel het kanaal te beschermen. De onwetende Amerikanen zijn razend over die koloniale interventies en ze dwingen hun bondgenoten tot een smadelijke terugtocht. Er zijn twee winnaars: Israël, dat in een geheime onderhandeling met Egypte allerlei beperkingen voor zijn scheepvaart laat opheffen, en Nasser zelf. In heel de Arabische wereld wordt hij hysterisch bejubeld. Eindelijk heeft er iemand die arrogante Europeanen te grazen genomen. Dit is de leider waar alle Arabieren op wachten.

Jan Neckers

(wordt vervolgd)

Roddels uit de Wetstraat Leuke vrienden Wegens een ‘drukke’ agenda werd er woensdag al plenair vergaderd. Bij de aanvang van de zitting werd meegedeeld dat de conferentie van voorzitters zich achter het principe geschaard heeft van de oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie naar de zogenaamde ‘Kazachgate’. Het voorstel ter zake van Olivier Maingain (FDF, nu DéFi) tot instelling van die parlementaire onderzoekscommissie werd medeondertekend door Marco van Hees, Kamerlid voor de communisten van PTB (PVDA).

Donderdag werd dat voorstel in overweging genomen en zonder verpinken naar de commissie Justitie doorgestuurd. Vlamingenhaters en communisten samen die de steun krijgen van de politiek correcte meerderheid; het is weer eens wat anders. Natuurlijk is er niks mis met het onderwerp van het onderzoek, maar het leert ons toch weer veel over de verhoudingen tussen de partijen in de Kamer én de twee maten en twee gewichten die men zeer vaak hanteert.

Nu gebruikt men het argument dat dit een goed voorstel is en dus kan gesteund worden. Van het VB werd nog nooit iets gesteund, zelfs als het goede voorstellen waren. Neen, men stemde ze altijd weg om ze nadien vaak over te schrijven of in een herschreven versie in te dienen.

Afrekening?!

Natuurlijk was de Brusselse FDF-Führer er als de kippen bij om een voorstel in te dienen waarin hij de MR in het algemeen en Armand de Decker in het bijzonder wil treffen. Hij heeft immers nog een flinke rekening openstaan bij zijn oude kompanen van de MR, waarmee hij jarenlang in een structureel samenwerkingsverband samenwerkte, maar dat spaak liep in september 2011 toen het BHV-akkoord uit de bus kwam en waarin de MR het FDF voor het blok stelde.

Evenwel, in maart van datzelfde jaar werd de gewraakte ‘afkoopwet’ gestemd die mede het onderwerp is van de door Maingain voorgestelde onderzoekscommissie. En wat blijkt?

Maingain heeft die wet mee goedgekeurd als toen nog trouwe vazal van de MR! Hallo, Ollie?!

Leg ons eens een en ander uit!

Van kwaad naar erger Onze woorden van vorige week waren nog niet koud of het was weer van dat… Rumoer tijdens de zitting, geen aandacht, afwezigheid van velen, luidruchtige onderonsjes…

Het werkt voorzitter Bracke duidelijk op zijn systeem. Tot tweemaal toe moest hij sprekers onderbreken toen bleek dat zij eigenlijk voor de muren stonden te praten.

Een eerste keer: “Collega’s, ik moet u zeggen dat ik na elke plenaire zitting enkele tientallen mails krijg – en dat aantal neemt nog toe – over de manier waarop de leden van de Kamer zich gedragen tijdens de discussies. Men stelt vast dat hier niemand nog naar elkaar lijkt te luisteren en dit wekt de indruk van onbeleefdheid.

Ik roep dan ook iedereen op om beter naar elkaar te luisteren.” En later nog een tweede keer: “Mag ik u vragen om gesprekken met ministers in de gang te voeren. U weet toch dat

dit allemaal in beeld komt?” Waarop betrokkene, Jean-Jacques Flahaut (MR), weer naar zijn plaats trok en een kushandje gooide naar de socialistische fractie die het allemaal welletjes vond… Misschien moet de conferentie van voorzitters hierover toch maar eens vergaderen, want deze Belgische krabbenmand neemt niemand nog ernstig.

Tijdverlies Herhaaldelijk worden agenda’s van commissies overladen met vragen waarvan men zich kan afvragen of het nuttig en nodig is dat ze mondeling beantwoord worden door de minister. Zo stonden er vorige week punten geagendeerd in de commissie voor de infrastructuur, het verkeer en de overheidsbedrijven, met als onderwerpen: de openingsuren van het postkantoor in Saint-Hubert, de sluiting van het magazijn van bpost in Jemelle, de omzetting van de Europese breedbandrichtlijn, de naamswijziging van Belgacom,…

Aangezien de minister op dergelijke vragen toch maar een door zijn medewerkers voorgekauwd antwoordje komt aflezen, zouden dergelijke vragen beter schriftelijk gesteld worden. Maar ja, er zijn zo van die fluweelzitters die statistieken bijhouden over hun vragen aan de minister. En natuurlijk komt het bij de achterban beter over dat men een vraag rechtstreeks aan de minister stelt dan aan zijn administratie…

Ritme kwijt?

Yoleen van Camp, de in 2014 pijlsnel gestarte N-VA-hinde uit de Kempen, is precies haar ritme kwijt. Sinds september stelde ze nog maar vier mondelinge vragen in de commissie en geen enkele in de plenaire vergadering.

Dat is weinig voor haar doen. Ja, ze liet haar medewerker wel een pak schriftelijke vragen schrijven, maar daarvoor moet je niet in Brussel aanwezig zijn. Ze is maar weinig in het Paleis der Natie te bespeuren. Zou ze druk bezig zijn met het zoeken van geschikte kandidaten voor haar lijst in Herentals, waarnaar ze verhuisde vanuit het naburige Kasterlee?

Hopelijk pakt ze het in haar nieuwe stad wat beter aan dan daar, want in de pompoengemeente liet ze een boeltje en heel wat verdeeldheid achter.

En naar verluidt zou ze burgemeester willen worden in de gemeente van ‘den Tutter’, Jantje Peeters van de sp.a… We zijn benieuwd.

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Op de praatstoel

1 december 2016

5

Praten met Theodore Dalrymple

‘Culture Warrior’ van het eerste uur Cultuur is na lange tijd opnieuw een thema. De jaren vijftig en zestig waren een tijdperk van heel wat ruzie in het maatschappelijke veld tussen gelovig en conservatief enerzijds en niet-gelovig en progressief anderzijds. Maar die culturele breuklijn werd lange tijd ondergesneeuwd. Eerst naar het einde van de Koude Oorlog toe, met het neoliberalisme van de jaren tachtig waarbij het economische verhaal primeerde. Later, na de Koude Oorlog, bleek met het ‘Einde van de Geschiedenis’ van Francis Fukuyama de suprematie van het waardenliberalisme te zijn vastgesteld.

Maar vandaag lijkt cultuur opnieuw de inzet van heel wat politiek en metapolitiek conflict. De oude waarheden wankelen. Vandaag geen discussie over schoolstrijd of geloof in het klaslokaal, wel wild debat over transgenders, veegpieten, #BlackLivesMatter, de loonkloof, 4de golf feminisme, ‘mannelijk en blank privilege’, ‘safe spaces’, enzoverder. Al deze nieuwe fenomenen krijgen geen vrij spel, integendeel. Overal is tegenwind. Niet alleen op straat, met klassieke manifestaties, maar ook op internet en in koopgedrag… Kortom, “It’s the culture, stupid!”

Het is in dit licht dat we een conservatieve veteraan in deze ‘culture war’ ontmoeten in Sint-Niklaas: de Britse polemist Theodore Dalrymple, ooit de filosofische mentor van Antwerps burgemeester Bart de Wever (N-VA). ’t Pallieterke: in uw boek ‘Leven aan de onderkant’ beargumenteert u dat heel wat van de armoede in het Westen te wijten is aan het falen van de welvaartstaat. Is er dan geen armoede zonder een welvaartstaat?

Theodore Dalrymple: “Natuurlijk is er sowieso armoede. Maar wat ik wil zeggen is dat heel wat armoede vandaag bestaat door het aanmoedigen van slecht gedrag door een intellectuele klasse. Men stelt vaak dat armoede louter de oorzaak is van oneerlijkheid en niets te maken heeft met het gedrag van mensen.” ’t Pallieterke: welk sociaal model verkiest u dan?

Theodore Dalrymple (glimlacht): “Wel, ik ben niet zo goed in oplossingen. Ik kan alleen de problemen aanduiden. Ik heb niet echt een utopisch model in gedachten. Elke echte maatschappij heeft problemen. Wat ik zou voorstellen zijn voorzichtige hervormingen, geen blinkend totaalplan. Maar beloning zou niet mogen gescheiden zijn van inspanning.

En dat is vandaag te vaak het geval. Leven heeft geen zin op die manier.” ’t Pallieterke: hebben die mensen waarover u schrijft niet gestemd voor de Brexit?

En kan dat niet, in tegenstelling tot uw theorie, worden gezien als een zet weg van de welvaartstaat?

Theodore Dalrymple: “Dat weet ik zo niet.

Ik ben niet zeker of de mensen waarover ik schreef wel gingen stemmen. Ik denk ook niet dat je op zo’n manier mag correleren. Het ene betekent niet het andere. Wel heeft men heel wat onderzoek gedaan naar de Brexit-kiezers: ze bleken ouder, armer, minder opgeleid. Dit waren de mensen die niet gebaat waren bij het status quo en achtergelaten werden. Daar valt een parallel te trekken met Trump-kiezers. Trouwens, dit alles wil niet zeggen dat de voorgenoemde mensen verkeerd waren.

Hoger opgeleide mensen daarentegen, als zij mis zijn, zijn ze meestal zeer mis (lacht).” ’t Pallieterke: velen hebben gezegd dat de Brexit meer een stem tegen immigratie was dan tegen de EU. Akkoord?

Theodore Dalrymple: “Ik denk dat er een gevoel is tegen massamigratie. Maar ik denk ook dat dat gevoel niet door iedereen gedeeld wordt, zeker al niet tegenover migratie uit Oost-Europa. Bijvoorbeeld, bepaalde mensen uit de middenklassen bij ons staan positief tegenover dit gegeven omdat dit betere en goedkopere diensten met zich meebrengt (het VK heeft heel veel Poolse arbeiders, loodgieters… nvdr). Mensen met minder centen zien het niet zo positief.

Maar er zijn nog redenen voor de vele Brexit-stemmen. Neem David Cameron als voorbeeld. Die was en is zo onpopulair dat als hij voor de Brexit campagne had gevoerd, ‘Remain’ misschien wel had gewonnen (lacht).

Veel mensen voelen ook aan dat de EU richting rampspoed vaart en niet te hervormen is.

Dat er een gebrek aan democratisch overzicht

is. En dat gevoel leeft niet alleen in het VK… Op een manier is de EU een nieuw Joegoslavië aan het bouwen, en dat is niet echt een goed precedent.” ’t Pallieterke: denkt u dan dat de Brexit goed is voor het VK? Theodore Dalrymple: “Wel, dat de Brexit een ramp wordt voor het VK, is absoluut noodzakelijk voor de EU. Want als het dat niet wordt, gaan mensen in de EU zich afvragen: ‘Als een lidstaat die de EU verlaat niet slechter af is dan ervoor, waarom hebben we dan deze EU?’ Maar ik denk wel dat de EU het einde tegemoet gaat. Hopelijk vredevol. Maar ik ben geen profeet.” ’t Pallieterke: De Brexit veroorzaakte ook in Schotland heel wat onrust, want pro-EU. Steunt u Schotse onafhankelijkheid?

Theodore Dalrymple (twijfelt): “Ik wil niet echt dat Schotland onafhankelijk wordt. Hoewel. Sommige Schotten willen van Schotland een soort van Wallonië maken. In dat opzicht is de SNP (Scottish National Party) net als de PS. Als ze onafhankelijkheid zouden krijgen, zouden heel wat Engelsen blij worden om hun toekomstig binnenlands beleid. Engeland zou ook nooit een Labourregering hebben gehad zonder Schotland. Maar ik denk dat het heel moeilijk zou worden voor Schotland. En zou de EU een tweede Wallonië willen?” ’t Pallieterke: in uw boek ‘Rot verwend’ keurt u duidelijk af wat u sentimentaliteit noemt. Is emoties tonen niet gezond?

Theodore Dalrymple (glimlacht): “Dat hangt er vanaf. Soms is het goed om je emoties te tonen en soms niet. Maar sentimentaliteit is niet alleen emoties tonen. Er is iets ‘fake’ of vals aan. Sentimentaliteit is tot emotie wat kitsch is tot kunst. Het is emotie voor het nut van emotie. Als dat sentimentaliteit is, dan denk ik niet dat het iets goed is.” ’t Pallieterke: we horen veel over dit thema als het gaat over ‘milllennials’ of de ‘generatie Y’. Zeg maar de generatie geboren in de jaren negentig. Is er daar iets problematisch gaande?

Theodore Dalrymple: “Er is misschien veel sentimentaliteit in deze generatie… Maar ik wil ook niet stellen dat er ooit een generatie was die geen problemen met zich meebracht (lacht).

Maar men mag ook niet altijd goedkoop zeggen “het was altijd zo”, en men mag niet elk intergenerationeel verschil minimaliseren.

Als we naar de jongere generatie kijken, in Amerikaanse universiteiten bijvoorbeeld, zien we een verheffing van emotie boven rede. De notie dat iemand een ‘safe space’ (safe spaces, veilige ruimtes, zijn plaatsen in bepaalde Amerikaanse universiteiten waar bepaalde uitingen niet welkom zijn en sommige, veelal linkse, studenten heen kunnen zonder ‘triggered’ of gekwetst te kunnen worden, nvdr) nodig heeft, is absurd. Mensen zouden zich niet mogen gedragen alsof ze gemaakt zijn van eierschalen. Mensen hebben de plicht om niet al te beledigend te zijn, maar anderen hebben evenzeer de plicht om niet voortdurend beledigd te wezen. Het evenwicht tussen de twee is zoek.”

’t Pallieterke: u stelt in uw werken dat onze elites en intellectuelen onze cultuur hebben vernietigd door ze niet te erkennen, en door middel van politieke correctheid. Hoezo?

Theodore Dalrymple: “Er is een hele hoop oneerlijkheid in dit proces. Men valt bijvoorbeeld ‘hogere cultuur’ aan en stelt dat alle cultuurvormen gelijk zijn, maar men leeft niet conform met die visie. Ze genieten meer van hoge cultuur dan van lage, ze luisteren meer naar Mozart dan naar rapmuziek. En ik geloof geen seconde dat ze dat ook niet bij hun kinderen aanmoedigen.

Het is ironisch dat er geen betere garantie kan zijn dan deze doctrine van gelijke cultuurvormen opdat de lagere klassen lagere klassen zouden blijven. Hoge cultuur is voor iedereen. Iedereen zou de mogelijkheid ertoe moeten hebben. Sommige gevangenen in Engeland werd aangeboden om een Bachcantate te zingen. Niet echt iets wat gevangenen vaak doen (glimlacht). Eerst hebben ze ermee gespot, maar later vonden ze het de meest schitterende ervaring in hun leven.

Maar voordien kwamen ze er nooit mee in contact en werd het ook met opzet voorkomen. Het is dit dat ik bestrijd. Het gebrek aan de idee dat er een betere en slechtere cultuur is, is finaal asociaal.” ’t Pallieterke: gelooft u dat we daar nu een reactie tegen zien? Er is bijvoorbeeld een soort tegencultuur op het net, gekend als de ‘Alt Right’. Ze gebruiken vaak vulgariteit, maar de rode draad lijkt een teruggrijpen te zijn naar traditie en vaste waarden…

Theodore Dalrymple (twijfelend): “Wel… Ik zie het eigenlijk niet. Ik zie de vulgariteit, maar ik zie de hogere cultuur niet (lacht). Ik denk in feite ook niet dat je traditie kan promoten met vulgariteit. Waarom vulgair zijn? Is het omdat dat de enige manier is om de aandacht te trekken? Dan draag je alleen meer bij aan het probleem. Het is niet nuttig om het te gebruiken om het te verslaan. Wanneer je het gebruikt, aanvaard je reeds hun regels.” ’t Pallieterke: nu we toch het onderwerp vulgariteit aansnijden, wat vindt u van de Amerikaanse president-elect Trump?

Theodore Dalrymple (lacht): “Hij is vulgair, inderdaad. Het is een man met veel karakterfouten, waarvan vele waarschijnlijk ernstig.

Maar ik was wel tevreden Hillary Clinton niet te zien winnen. Ik denk dat de overwinning van Trump waarschijnlijk beter is voor Amerika en de rest van de wereld, dan wanneer Clinton zou gewonnen hebben.” ’t Pallieterke: dus u denkt dat het presidentschap van Trump iets goed zal worden voor de Amerikanen?

Theodore Dalrymple: “Sta me toe om vaag te zijn… Ik weet het niet. Er zijn zaken die evident goed zijn voor Amerikanen, zoals minder taksen op bedrijven. Of dat goed is voor de rest van de wereld, laat ik in het midden.

Maar zal hij slagen? Globalisering heeft voor veel heel veel mensen heel veel problemen geschapen. De gedeïndustrialiseerde woestijnen zijn een probleem in de VS, maar ook in Europa: denk maar aan bepaalde Britse steden en Wallonië… Daar is allemaal geen snelle oplossing voor. Maar Trump heeft de merite om onze aandacht getrokken te hebben op deze achtergelaten mensen, die op de radar van mensen als mevrouw Clinton zelfs geen blipje zijn.

De overwinning van Trump heeft ook veel te maken met een revolte tegen politieke correctheid. Er was onlangs protest op de universiteit van Pennsylvania – een universiteit opgericht door Thomas Jefferson. Een decaan had Jefferson geciteerd. En dat mocht niet, want Jefferson had slaven (verbouwereerd). Zo’n soort reacties is precies wat Trump heeft geproduceerd. Het gedoe rond jullie Zwarte Piet is een ander voorbeeld. Dit soort zaken creëert een zodanige woede tegen het systeem dat eenieder die die woede kanaliseert populair kan worden, zelfs als het een vulgaire man als Trump is. Maar als Trump je kampioen tegen politieke correctheid is… dan heb je al een beetje verloren.” ’t Pallieterke: denk je dat als Trump een meer geïsoleerd Amerika zal gaan leiden,

Europa zelfbewuster zal worden? Militair bijvoorbeeld?

Theodore Dalrymple: “Dat betwijfel ik.

We zijn zo verzwakt als een groep van naties dat we incapabel zijn om ook maar iets op te lossen. En we zijn zo antimilitaristisch dat ik helemaal niet zeker ben dat we onze militaire capaciteiten zouden versterken in een machtsvacuüm dat Amerika zou achterlaten.

Maar laat ons aannemen dat de NAVO minder van belang wordt.

Ik betwijfel dan of Europa zijn eigen verdediging zal gaan organiseren. Duitsland zou een belangrijke macht in die opdracht worden en het vertrouwt zichzelf niet. En ik weet ook niet of andere landen in Europa Duitsland daarmee vertrouwen… En dan is er nog de vraag over de middelen. Waar zullen ze het geld halen? Snijden in de sociale zekerheid?

Ik betwijfel het.” ’t Pallieterke: Trump heeft vaak opgeroepen tot eerlijkheid inzake radicale islam.

Deel je die wens?

Theodore Dalrymple: “Ik denk dat islamisme bijzonder zwak is, intellectueel gesproken dan. Het heeft niets te zeggen aan de 21ste eeuw. We zouden beter vrank zijn over de tekortkomingen ervan, en dat zijn we niet.

We moeten stoppen met zeggen dat de islam een religie van vrede is. Dat is absurd. We moeten de tekortkomingen van de Koran en de islamitische profeet Mohammed durven aanduiden. Als het dat is wat Trump bedoelt, dan ben ik akkoord met hem.” ’t Pallieterke: laten we het hebben over uw ander werk ‘Drugs: de mythes en de leugens’ (Romancing Opiates). U stelt dat een ondraaglijke drugverslaving niet bestaat en er eerder sprake is van gebrek aan karakter en verantwoordelijkheid?

Theodore Dalrymple: “Eerst en vooral, verslaving bestaat. Ik ontken dat niet. Maar wat ik wel ontken, is dat de fysiologische aspecten de meest belangrijke zouden zijn van drugverslaving. De huidige doctrine is dat drugverslaving een chronische hersenziekte is. Het impliceert dat de hoofdoorzaak een fysiologische of pathologische is. Dat is simpelweg onwaar.” ’t Pallieterke: de Filipijnse president krijgt heel veel kritiek voor zijn harde beleid tegen drugdealers én -gebruikers.

Denkt u dat dit een goeie aanpak is?

Theodore Dalrymple: “Wel... Het heeft eens gewerkt in China. Met Mao. Maar ik verdedig zo’n zaken niet natuurlijk, omdat de oplossingen erger waren dan de problemen. Maar wat wel belangrijk is: Mao begreep dat er een belangrijk verschil is tussen een opiumverslaafde en een Parkinsonpatiënt. 20 miljoen mensen in China gaven drugs op omdat ze met de dood bedreigd werden. Iemand die werkelijk ziek is, kan dat niet doen. Het lijkt erop dat Duterte ook weet dat drugverslaving een moreel falen is. Maar uiteraard is het geen oplossing om iedereen die moreel faalt neer te gaan schieten. Iedereen faalt moreel en iedereen heeft zwakten…” ’t Pallieterke: plant u nieuwe boeken?

Theodore Dalrymple (glimlacht): “Ja. Ik heb drie manuscripten naar de uitgever gestuurd. Het eerste werk is een verzameling van artikels over de verbanden tussen geneeskunde, medische geschiedenis en literatuur.

Het tweede werk is beetje meer vreemd. Het handelt over mijn trip van twee dagen van mijn thuis in Engeland naar het zuidwesten van Wales. Ik schreef over de boeken die ik onderweg in tweedehandswinkels vond. De centrale boodschap is dat je voldoende mentale voeding kunt vinden in twee dagen om je je hele leven bezig te houden… als je de juiste ingesteldheid hebt.

Het derde werk zijn mijn memoires over mijn jaren in de gevangenis. Ik was vijftien jaar een gevangenisdokter. Het meeste materiaal is nog nooit gebruikt in mijn andere werken.” ’t Pallieterke: hartelijk bedankt voor dit interview. Hebt u een boodschap voor Vlaanderen en de rest van Europa?

Theodore Dalrymple (lacht): “Ik ben niet echt een boodschapper, maar ik zou zeggen: lees mijn boeken. Of nog beter, koop ze!”

Jonas Naeyaert

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg Toonbeeld van deugdelijk bestuur

Exit Verschaeve?

De lat mag wel wat hoger gelegd worden, en nee, dat is geen uiting van antiBrusselse houding. Niemand vraagt dat onze hoofdstad een soort bestuurlijk walhalla wordt, maar enkele recente voorbeelden tonen (nogmaals) aan dat het wel erg grondig scheef zit.

Het gesprek vond plaats ergens diep in Vlaanderen; zo’n plek die je de indruk geeft een flink eind te zijn opgeschoten richting Balticum. De man was een trouwe lezer van dit blad, al sinds vele jaren. En aangezien zijn interesse breed was, had hij elke week een vette kluif aan dit Samizdat-schrijfsel. Maar er zat hem iets dwars.

“Bent u niet wat te streng voor Brussel?”, vroeg hij ondergetekende. “Akkoord, er zal wel wat mis zijn met de manier waarop onze hoofdstad bestuurd wordt, maar is het elders dan zoveel beter? Is het verschil met Vlaanderen dan zo groot? Perfectie bestaat niet.” Jammer genoeg niet, dachten we. “Er zijn toch markante verschillen”, luidde ons antwoord. “De term wanbeheer is zwaar, maar geen overdrijving.

Tot op zekere hoogte kan dit op conto van ‘de instellingen’ geschreven worden, maar toch is er ook een reële politieke verantwoordelijkheid.” “Mmm...”, knikte hij niet helemaal overtuigd. Hij miste wat concrete voorbeelden. Afgelopen zaterdag stuurden we hem een berichtje met het advies zich De Tijd van het afgelopen weekend aan te schaffen.

Sinds mensenheugenis en zeker sinds de jaren dertig is er in Breendonk, deelgemeente van Puurs, een Cyriel Verschaevestraat. Vooral de Groenen verzetten zich daar al lang tegen en dienen volgende week in de gemeenteraad van Puurs een motie in om tot een naamsverandering te beslissen.

De zaak kwam in het verleden al enkele keren ter sprake, maar de grootste partij, de CD&V, onder leiding van Koen van den Heuvel, schoof dat altijd voor zich uit. Om van het gezeur van af te zijn, hield men zelfs een enquête bij de bewoners van de Verschaevestraat, maar toen bleek dat 95 procent van de bewoners voorstander was van het behoud van de straatnaam. Maar zoals vaker kunnen Groenen zich niet neerleggen bij dat soort zaken, tenzij het in hun kraam past. Hun politieke agenda is in deze erg duidelijk: het Vlaamsnationalisme associëren met het nazisme.

Vlaams Belang, N-VA, een dissidente N-VA’er en Open Vld willen vanuit diverse invalshoeken de naam behouden, maar CD&V lijkt de kar dezer dagen te keren. Van den Heuvel kondigde immers aan tegen de volgende gemeenteraad met ‘een voorstel’ te zullen afkomen. Het lijkt erop dat CD&V buigt voor de politieke correctheid en het gedram van de Groenen. Feit is dat daarmee precedenten kunnen geschapen worden waarvan men wel het begin, maar niet het einde kent. We zien wel wat er in Zuid-Afrika gebeurt als men het onuitwisbare verleden toch probeert uit te vagen: eerst de jacht op straatnaamborden en daarna de jacht op mensen. Mogen we hopen dat CD&V alsnog haar verstand gebruikt en dus twee keer nadenkt alvorens de herauten van de intolerantie achterna te lopen?

“Geur aan collusie”

Malaise bij de provincie

Want zie, het begint al op pagina 2 met een portret van de Brusselse schepen Philippe Close, de ooit gedoodverfde opvolger van Freddy Thielemans die uiteindelijk het onderspit moest delven voor griezel Mayeur. Eerder trachtte hij met zijn vzw Brussels Expo (de beheerder van het Heizelcomplex, zeg maar) het huurcontract voor het Koninklijk Circus in te lijven. Vanop afstand ontwaart men een sfeer van belangenvermenging, maar Close was natuurlijk slim genoeg om op het cruciale moment van stemming de vergadering te verlaten.

Maar toch. Uiteindelijk moest de stad dan toch een openbare aanbesteding uitschrijven, die weliswaar niets aan het eindresultaat wijzigde. Er kwam protest van andere mededingers, weliswaar zonder effect bij de Raad van State, maar, zoals De Tijd het schrijft, blijft er “een geur van collusie aan Close kleven”. Het valt misschien te vermelden dat het beheer van concertzaal Paleis 12 ook door die Expo gebeurt. Experts zijn het erover eens dat dit allesbehalve een succes kan genoemd worden, ondanks de gulle investering van 25 miljoen euro van... de stad Brussel. Maar de hamvraag is: moet een stad zich überhaupt met dat soort van activiteiten inlaten? Is mobiliteit of het ondersteunen van de middenstand niet eerder de corebusiness?

De Vlaamse overheid en minister Homans zouden beter wat vaart maken met de afbouw

Mobiliteit als kerntaak En dan wenden we de blik naar pagina 3 van diezelfde De Tijd. De Gulden Vlieslaan ligt op een boogscheut van de Louizalaan, je hebt er winkels en aanverwanten, en een ondergrondse parking. Ideaal dus voor wie er op zaterdag een namiddagje winkelen van wil maken. Maar thuis raken lijkt een ander paar mouwen te zijn. De hele verkeerssituatie, versmalling aan Louiza, schrapping van een rijstrook in één van de destijds gesloten tunnels, zorgt ervoor dat klanten uren staan aan te schuiven om de parking nog maar uit te rijden. Soms tot drie uur voor wie het ongeluk heeft zijn wagen pas op -4 kwijt te raken. Wie dit meegemaakt heeft, zal al sneller geneigd zijn bij een volgende gelegenheid alternatieven te overwegen. Nu willen we best ruimhartig zijn en aanvaarden dat zo’n situatie zich kan voordoen, maar inmiddels sleept die chaos al twee maanden aan. Leggen we de lat te hoog als we een sneller ingrijpen van overheidswege als een minimum beschouwen? Dit vergt zelfs geen masterplan, wel ingrijpen op korte termijn, maar zelfs dat ligt moeilijk. En wie nog op zijn honger zit, moet in diezelfde krant eens naar het tweede katern bladeren, alwaar hij een paginagroot artikel vindt rond de vaudeville van het nieuwe nationale stadion op Parking C. Een onderwerp waar collega KNIN. BL alles over weet...

1 december 2016 van de provincies. Het Limburgse provinciebestuur weet zich geen raad meer nu de overdracht van de persoonsgebonden bevoegdheden (Jeugd, Sport, Welzijn…) weer maar eens zijn uitgesteld, tot 2018. 2017 wordt het nieuwe overgangsjaar. Gouverneur Herman Reynders zag het niet zitten om zijn jaarlijkse beleidsverklaringen in de provincieraad te geven.

Het zoveelste bewijs dat de provincie “een overbodig beleidsniveau’ is geworden, sneerde de oppositie. “Vlaanderen heeft ons op dieet gezet”, reageerden de meerderheidspartijen gepikeerd. “We moeten afslanken en dat is een slechte zaak voor Limburg”, zei Kelly Linsen (sp.a) Is dat zo? België heeft proportioneel gezien het grootste overheidsapparaat ter wereld, daar mag best wat in gesnoeid worden. “Zo kan het provinciebestuur de gemeenten aanmoedigen en helpen om te fusioneren”, meende Vlaams Belanger Wim de Meester.

De Vlaamse vakman

Koningshuis In verschillende media was te lezen en te horen dat minder dan de helft van de Vlamingen het koningshuis nog steunen. Voor de meerderheid, ook in Limburg, mag het koningshuis verdwijnen. Voor velen een ver-van-mijnbedshow. Dat wees een studie van KU Leuven uit. Daar was Bruno Yammine, Belg, unitarist en antiseparatist, het duidelijk niet mee eens.

Yammine is historicus en enkel bekend door zijn controversiële standpunten.

Hij is oprichter van de politieke partij Belgische Unie - Union Belge (BUB). In zijn lezersbrief in HBvL weerlegde hij de cijfers die de media gebruikte. Volgens Yammine “geeft die studie juist aan dat in het Vlaams Gewest 76,4 procent van de Vlamingen voorstander zijn van een monarchie. Op landelijk niveau stijgt dat aantal nog veel meer.

En tot slot, in België is maar 15 procent voor een republikeinse stroming.” De gedachten zijn vrij, en de meningen ook nog. De koningsgezinde Yammine nodigde in 2004 prins Laurent

Kris Peeters verhuist ...

uit om zich verkiesbaar te stellen op de lijst van Vlaams-Brabant. De prins weigerde. Yammine zelf haalde dat jaar 643 stemmen. De kiezers hadden blijkbaar zijn koninklijke boodschap niet begrepen.

Ons vaderland Onweerswolken hangen boven dat stukje Europa aan de Noordzee omdat een zekere Bart de Wever en zijn trawanten ermee dreigen tegen eerstvolgende (gemeenteraads)verkiezingen dit prachtig oord van rust en vrede in meerdere stukken te verdelen.

Gelukkig maar dat er nog een Unesco bestaat om stokken in de snode wielen te steken. Binnenkort wordt immers beslist of de Belgische biercultuur toegevoegd kan worden aan de lijst van het immaterieel cultureel erfgoed. In 2014 dienden de drie landsgemeenschappen gezamenlijk, eendracht maakt macht, daartoe een dossier in. De kandidatuur kreeg alvast een positief advies van het comité dat zich bezighoudt met de aanvragen. Zo lang wij het nuchter kunnen bekijken, blijft ons vaderland een unitair bierland!

Tegenspraak

De “patseraanpak” van Filip Dewinter Wij hebben weer een nieuw woord geleerd: de “patseraanpak”. Filip Dewinter kwam ermee opdagen vanuit Nederland. Dat gebeurde toen in de Veldstraat en aanpalende straten in Antwerpen-Noord, een huwelijk plaatsvond tussen een man en een vrouw van Marokkaanse “origine”.

Filip kreeg een YouTube-filmpje in handen dat hem deed steigeren: het toonde een indrukwekkende huwelijksstoet met een sliert luxeauto’s om van te duizelen: Rolls Royces, Ferrari’s, Lamborghini’s, Bentley’s, exclusieve Mercedessen, BMW’s en Porsches stonden in de straat en op de stoepen, waar zij het verkeer blokkeerden. Volgens Filip stond de politie erop te kijken, zonder iets te doen.

“Kennelijk zijn de Marokkanen, en niet het stadsbestuur, de baas in Antwerpen”, deelde hij aan de media mee.

Nadat de bruidegom en zijn bruid onder luid gejoel in een witte oldtimer waren gestapt, trok de stoet met luid ronkende motoren naar San Marco Village, waar het trouwfeest in alle hevigheid zou losbarsten.

Op YouTube ontdekte Filip dat er bijna vijftig exclusieve voertuigen waren die naar schatting 7 miljoen euro zouden waard zijn.

En dan stelde hij de vraag of er niet zoals in Nederland een “patseraanpak” moet komen.

“In Nederland wordt aan mensen met dure auto’s, juwelen of horloges gevraagd hoe ze zich die luxe kunnen veroorloven”, legde Dewinter uit. “Als ze niet kunnen aantonen dat ze over voldoende legale inkomsten beschikken, worden hun goederen in beslag genomen. Die aanpak heeft de Nederlandse staat al miljoenen opgeleverd.”

Het bruidspaar is volgens hem niet onbesproken. “De bruidegom is bestuurslid van de populaire zaalvoetbalclub Futsal Topsport Antwerpen en tevens de broer van een lid van de bekende drugsbende The Turtles.” En de bruid? Die is dan weer de zus van de beruchte crimineel Nordin “Sponky” El H., de zogenaamde garagist van de onderwereld.

De politie ontkende echter dat ze laks was geweest en dat ze niet “geschreven” zou hebben. Burgemeester De Wever trad de agenten bij. “Er is wel een pv opgemaakt en het YouTube-filmpje wordt aandachtig bestudeerd.”

Pagadder

“Hernieuwbare energie opwekken met windmolens is een van de meest kostenefficiënte technieken op dit moment en heeft ook almaar minder financiële steun nodig. Na een recordjaar voor windenergie staan er ondertussen 393 turbines verspreid over onze provincies. Tegen 2020 moeten er nog ruim 260 bijkomen.

Drie op de vier Vlamingen is er zelfs voorstander van.” Dit alles blijkt uit een onderzoek in opdracht van het Vlaams Energieagentschap.

Wat er niet in vermeld staat, is dat een groot deel van die molens verouderd is, meer kosten aan onderhoud dan ze renderen en dringend verwijderd of vervangen moeten worden door efficiëntere exemplaren. Het gaat een beetje de richting uit van de zonnepanelen. Wie ze jaren geleden hoopvol op het dak liet plaatsen, ondervindt nu dat ze maar weinig meer renderen omdat ze vervuild of zelfs weggewaaid zijn, van mindere kwaliteit waren en dringend... (zie windmolens).

Kaap Dit wordt het eerste regionale kunstencentrum van Vlaanderen, met één naam, twee steden, vier disciplines (podium, jazz, literatuur en beeldende kunst.) Vanaf begin volgend jaar gaan kunstencentra De Werf Brugge en Vrijstaat O(ostende) samen. Op vrijdag 16 december zal burgemeester Johan vande Lanotte in het stadhuis van Oostende het huwelijk “inzegenen” en ‘s anderdaags verzorgt de Brugse burgervader Renaat Landuyt het groot trouwfeest. Elk zijn deel!

Volgens communicatieverantwoordelijke Mieke Dumont zal Kaap de kunstenaars te midden van de regio plaatsen en samen met hen de specifieke identiteit van Brugge en Oostende uitdragen. Kaap is een creatief kompas voor de regio met grensoverschrijdende uitstraling. Wij kunnen het niet beter zeggen!

Den Vaderlandt ghetrouwe

Nieuw pardon?

Hier gaan we weer met ons maandelijks rapport over de multikul. En geloof de Vlaamse medialeugenaars genre Vandermeersch (ex-DS) of De Ceulaer (DM) niet die zeggen dat het in Nederland van kwaad naar erger gaat. Woorden genoeg, maar geen éne daad.

Bad-brood-bed Vorige week gooide Dijkhoff, de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, de handschoen in de ring. De liberaal werd vakkundig klemgezet door de vele linkse colleges, of colleges waar links de meerderheid heeft. Hij eiste dat er nu eindelijk, zoals politiek afgesproken, een einde zou komen aan de bed-badbroodregeling voor uitgeprocedeerd asieltuig van de richel. Het antwoord was een keihard neen. Het is inmiddels bewezen dat vooral Algerijns en Marokkaans gespuis rovend in vele gemeenten rondtrekt en geen enkel recht heeft op dat asiel. Geen probleem voor deze (bijna altijd) heren. ’s Avonds trekken ze naar de opvang voor een natje en een droogje en een warme slaapplek en de volgende morgen beginnen ze opnieuw. Gemeenten krijgen zelfs geld van het Rijk om de kansloze asielbedriegers nog een tijdje op te vangen. In ruil moeten de gemeenten afspraken met het tuig maken voor hun repatriëring. In de praktijk vertikken de door linksen bestuurde gemeenten dat, met het ongeloofwaardige excuus dat “als uitgeprocedeerden gaan zwerven, wordt de overlast nog groter”. De staatssecretaris heeft nu aangekondigd dat de geldkraan dicht gaat. De gemeenten hebben aangekondigd dat ze dan verder gastvrijheid aanbieden aan de criminelen; de kosten zijn op te hoesten door hun fatsoenlijke belastingbetalers. En wat doet de

7

Onze naaste buren

1 december 2016

staatssecretaris? Wat doet minister-president Rutte? De liberale VVD? Niets. O ja, ze zullen een wetsontwerp voorstellen dat gemeenten niet langer in de gemeentekas mogen graaien om de asielbedriegers een comfortabel leventje te geven. En ze voegen eraan toe dat in deze kabinetsperiode dit ontwerp niet meer op de ministerraad komt, en na de verkiezingen van maart 2017 zien we wel verder.

Pardon na pardon In 2000 was het nou eens echt gedaan met die leugenachtige vreemdelingeninvasie die op kosten van de Nederlanders kwam leven. Staatssecretaris Job Cohen van de PvdA beloofde op zijn kinderzieltje dat er streng ging opgetreden worden. In werkelijkheid saboteerden PvdA’ers van hoog tot laag die zogenaamde strenge maatregelen. Van afstel kwam maar voortdurend afstel, doch zeven jaar later was er eindelijk resultaat. 27.000 volslagen uitgeprocedeerden kregen toch een verblijfsvergunning en het recht op sociale bijstand, een woning, et cetera, en konden zich in de vetpotten van Nederland nestelen. Ze waren er al zo lang, de kindjes kenden al goed Nederlands en o wat waren daar schrijnende gevallen bij. De socialisten beloofden plechtig dat dit de laatste keer was en dat de opvang voor illegalen zou stoppen. In de praktijk ging alles gewoon verder zijn gangetje. Inmiddels werd de maffi-

ose asielindustrie, waar duizenden zogenaamde idealisten een dik belegde boterham verdienen, altijd maar groter en stelden even maffiose advocaten alles in het werk om de wetgeving te saboteren. Ze werden dan nog betaald door Justitie om de maatregelen van hetzelfde ministerie te omzeilen. Tegen 2012 waren er weer “zielige” kindertjes, en deze keer kwam er een kinderpardon voor snotneuzen die door hun ouders en mensensmokkelaars als voorhoede waren ingezet.

En opnieuw in 2017?

Maar met de regering van VVD en PvdA in 2013 gingen de zaken veranderen. En hoe? In ruil voor dat kinderpardon zou illegaliteit strafbaar worden. De socialisten zetten hun hakken in het zand, dreigden met een kabinetscrisis en de liberalen gingen door de knieën. Niets strafbaarheid. De liberalen kregen een paar lastenverlagingen voor hun electoraat en de asielmaffia had weer zijn slag geslagen. Inmiddels was er een rechtsgang geweest en zelfs de Europese rechters bepaalden dat uitgeprocedeerde leugenaars geen recht hadden op bed-badbrood. Ten slotte eindigde alles met een nieuw compromis.

De kanslozen mochten alleen in een paar gemeenten gebruik maken van de faciliteiten in afwachting van hun vertrek. Er werd eens hartelijk gelachen en nergens werd het akkoord gerespecteerd. En we weten nu al dat de PvdA bij een eventuele regeringsvorming na de verkiezingen onder druk van de eigen Gutmenschen, de asielindustrie en de advocatenlobby, met een nieuw pardon op de proppen komt.

Willem de Prater

Vrienden van Fidel De treurnis kan niet op. Na het einde van het tijdperk Obama volgt nu het einde van het tijdperk Fidel. Beiden hebben ten stadhuize supporters. De meest opvallende is onze kandidaat-opvolger van Termont, schepen Tom Balthazar. Bij de verkiezing van Obama pinkte hij een traantje weg tijdens de gemeenteraad en verzuchtte dat er nu hoop was voor de wereld. Ook voor Cuba heeft hij een boontje. Hij is present op activiteiten van vzw de vrienden van Cuba.

Op hun website vindt u naast prentjes van Cuba-minnaars in rode Che Guevara-truien en stomende salsadansers, ook een foto van Tom B. met onderschrift “schepen spreekt zijn steun uit voor het solidariteitswerk voor Cuba”. Deze vzw is regelmatig te gast in het stedelijk Vredeshuis, hun activiteiten gaan door in stedelijke zalen en op de uitnodiging voor hun jaarlijkse “Noche Cubana” prijkt bij de sponsors zowel de provincie Oost-Vlaanderen als de stad Gent.

In 2013 werd, via een rondschrijven van “de koninklijke sportvereniging Gents stadspersoneel”, het stadspersoneel warm gemaakt voor een jogging voor het goede doel. De stad sponsorde elk personeelslid dat meedeed. Dat goede doel bleek (na enig speurwerk van de oppositie) deze vzw, met een actie “ziekenhuisbedden voor Cuba”. Matthias Storme merkte toen op: “Dat een private vereniging een sponsorloop organiseert voor ziekenhuisbedden in Cuba is natuurlijk legitiem, net zozeer als dat het geval zou zijn voor een sponsorloop voor een kapel in Vaticaanstad georganiseerd door de vrienden van Sint-Petrus.

Wat ik minder fraai vind, is dat dat goede doel toch wel flink wordt weggemoffeld en dat de publiciteit ervoor wordt gemaakt door middel van een circulaire aan al het stadspersoneel.” Maar de schepen bleef voor de kritiek aan beide socialistische oren stokdoof.

Nieuw in Gent: een “wervenstop” Het circulatieplan gaat op 3 april 2017 in, maar onze schepen

van Mobiliteit kan niet wachten. Hij voert vanaf 1 december al enkele maatregelen in. De Ledeganckstraat wordt afgesloten (met van die groene plastieken palen), goed voor de fietsende studenten, maar een ingreep die meer verkeer over de drukke Heuvelpoort stuurt. Nog ingrijpender is het afsluiten van de toegang tot de Sint-Michielsparking voor verkeer uit de Hoogpoort.

Reden is dat de aanschuivende voertuigen er de lijnbussen hinderen. Wie de parking in wil, moet een blokje omrijden... zo’n anderhalve kilometer. De omweg gaat langs enkele schoolpoorten, volgt voor een tijd de tramsporen (lijn 2) en eindigt in Onderbergen, waar het nu al aanschuiven is. Met ons slecht karakter vragen we ons af hoelang het zal duren voordat er klachten komen over het gevaar voor studenten en scholieren, of over het hinderen van de tram door al dat verkeer richting parking. Welke oplossing zal de schepen dan uit zijn hoed toveren?

Groene Watteeuw toont hiermee dat hij geen man van zijn woord is. Hij beweerde alle nieuwe ingrepen te bundelen in het circulatieplan, één groot plan dat in één keer zou worden ingevoerd zodat mensen niet voortdurend aan nieuwe verkeersituaties zouden moeten wennen. Maar hij kan het niet laten om week na week van alles te wijzigen, zonder overleg en zonder de burgers deftig te informeren.

Nieuw in Gent is ook “de wervenvrije periode”. De stad kondigt een verbod op wegenwerken en werven af, op de binnenring (R40) en op de invalswegen naar het centrum. Het verbod gaat in vanaf midden maart 2017 (samen met het circulatieplan)

Een perceptieprobleem voor de MR De zaak-De Decker-Chodiev doet de Franstalige liberalen van de MR geen goed. Zeker omdat er nu oude koeien uit de sloot worden gehaald, zoals de soms vreemde Congolese connecties van bepaalde MR-kopstukken. De liberalen wilden met het oog op de verkiezingen van 2018 en 2019 meer centrumkiezers aantrekken. Voor veel Walen is de MR echter nog altijd een bourgeoispartij Dat Ukkels burgemeester en Brussels Parlementslid Armand de Decker (MR) in het verleden hand-en-spandiensten zou hebben verleend aan onfrisse figuren zoals de Belg-KazachOezbeek Patokh Chodiev straalt negatief af op de Franstalige liberalen, ook in Wallonië. Pro memorie: De Decker zou intens gelobbyd hebben zodat zijn cliënt Chodiev een frauderechtszaak voor enkele miljoenen euro’s kon afkopen. Aanvankelijk zou de zaak-De Decker-Chodiev geen probleem hoeven te zijn voor de MR. Burgemeester De Decker is ‘fin de carrière’ bij zijn partij. En opvallend: de andere Franstalige partijen schreeuwden geen moord en brand over wat er aan het gebeuren was.

Maar de liberalen hebben wel de perceptie tegen. Want het is niet de eerste keer dat een MR-kopstuk betrokken is bij onfrisse praktijken in een exotisch of quasi-exotisch land. En het beperkt zich niet tot de mandatarissen die in een mooie villa in het zuidoosten van Brussel wonen. Herinner u wat er in 2015 gebeurde met voormalig Waals minister Serge Kubla.

In 1999 nog nummer twee van de Waalse regering - met de West-Vlaming Rudy Aernoudt als kabinetschef trouwens - werd Kubla zowaar aangehouden. De burgemeester van Waterloo werd ervan beschuldigd betrokken te zijn bij een belangrijk omkoopdossier in Congo. Hij zou geld overhandigd hebben aan

toppolitici in Congo om zo investeringen voor bedrijven van Duferco in de voormalige Belgische kolonie mogelijk te maken.

Uiteraard is het dossier-De Decker niet aan het dossier-Kubla gekoppeld. Maar deze onfrisse praktijken bevestigen wel het beeld van de Franstalige liberalen als graaiers in landen waar snel geld kan worden verdiend met de steun van louche figuren. Geld dat dan gebruikt kan worden om grote villa’s te kopen in de Brusselse Rand of Waals-Brabant. In laatstgenoemde provincie wil men dergelijke onfrisse praktijken nog met de mantel der liefde bedekken. De MR is er almachtig. En wat in Vlaanderen vaak vergeten wordt: de kapitaalkrachtige Brusselaars zijn de voorbije jaren niet weggevlucht naar de Vlaamse Rand, wel naar Waals-Brabant.

Echter, de MR mag in de rijkste provincie van het land nog 40 of 45 procent van de stemmen halen (60% in gemeenten als Waterloo zelfs), indien men een duurzame Waalse verankering wil en een tegengewicht wil zijn voor de PS in Wallonië dan moet er elders beter gescoord worden. En dat is het probleem van partijvoorzitter Olivier Chastel, die in Wallonië de lijnen uitzet. De MR wordt buiten Waals-Brabant nog te veel gezien als een bourgeoispartij.

Hoe het tijd keren? Chastel probeert uit te leggen dat de MR

en loopt tot… 26 oktober 2018. Ja, dat leest u goed, de wervenstop geldt tot na de volgende gemeenteraadsverkiezingen! Kom dat allemaal zien, eind 2018, als alle uitgestelde werken allemaal tegelijk van start gaan! Ook dit verhaal wringt. Heeft schepen Watteeuw niet altijd verteld dat hij niets kon doen aan de vele werken die overal tegelijk in Gent werden uitgevoerd? Het was altijd de schuld van een ander, de Vlaamse overheid, De Lijn, de watermaatschappij, enzovoort. Nu heeft hij er blijkbaar wel wat over te zeggen. Sterker, hij kan gewoon alle werken (privaat of openbaar) verbieden waarvoor het nodig is een deel van de weg in te nemen. Met ons slecht karakter vinden wij dat Gent geen wervenstop nodig heeft, maar simpelweg een stop, een halt aan de hele mikmak van plannen van schepen Watteeuw.

Mathildis

Li bia bouquet in de federale regering een tussenpositie inneemt. Met aan de ene kant de ‘rechtse’ Vlaamse partijen N-VA en Open Vld en aan de andere kant de wat linksige CD&V. De MR wil vooral Waalse centrumkiezers aantrekken. Maar met die verhalen over rijke MR-kopstukken die superrijke maffiafiguren helpen, is de weg naar het centrum voor de MR dicht. Voor Olivier Chastel is dit alles des te frusterender omdat hij zijn politieke opgang dankt aan het uitbrengen van de PS-schandalen in Charleroi meer dan tien jaar geleden.

Bij de MR lijkt men te kiezen voor het langzaam opzijschuiven van De Decker. Vraag is of dat voldoende is om de geloofwaardigheid te herstellen. Zeker omdat elders bij de MR sprake is van spanningen, zij het niet om pecuniaire maar om plat politieke redenen. Meerdere mandatarissen waren in 2014 ontevreden over de toenadering tot de N-VA, waaruit de federale regering-Michel voortkwam, maar het waren politiek marginale figuren.

Anders is de situatie bijvoorbeeld in Henegouwen en de streek rond Bergen (Di Rupo-land), waar de MR-top de machtsstrijd tussen rijzende ster George-Louis Bouchez en ex-minister Jacqueline Galant moet beslechten. Beiden willen met het oog op de komende verkiezingen de regionale afdeling leiden.

Henegouwen is een blijft voor de MR cruciaal om stemmen en eventueel zetels af te snoepen van de PS. Als naast financiële malversaties van politieke kopstukken ook lokale vetes meer en meer de media halen, ziet het er voor de MR niet zo goed uit.

Picard

8

De wereld rond

1 december 2016

Havana hoopt op businessman Trump Fidel Castro is naar de eeuwige jachtvelden vertrokken en Barack Obama verlaat over enkele weken het Witte Huis. En dat prikkelt de vraag of dit gevolgen zal hebben op het Amerikaanse Cuba-beleid. Ook hier zijn de ogen op Donald Trump gericht. Enkele straffe verklaringen ten spijt, blijkt hij vooral oog te hebben voor de zakelijke voordelen die uit een genormaliseerde relatie kunnen voortvloeien. Ontpopt de Amerikaanse president zich tot een havik, of tot een pragmatische businessman? Dàt is de hamvraag.

De laatste jaren van zijn leven diende nu en dan een bericht over zijn ‘in leven zijn’ de wereld te worden ingestuurd. Uiteindelijk gebeurde het onvermijdelijke; de man met de zeis klopte aan. Wat volgde was voorspelbaar. Hevige reacties konden ontwaard worden, van erg positief tot het andere uiterste, in Cuba en ver daarbuiten. En zoals wel vaker op dergelijke momenten kregen we de meest groteske onzin voorgeschoteld, veelal ten koste van pertinente vragen. We halen er eentje uit: welke weerslag zal het overlijden van Fidel hebben op de internationale positie van Cuba, en meer in het bijzonder op de complexe relatie die het al decennia met de VS onderhoudt? Voor zover er überhaupt een effect is, natuurlijk...

Politieke psyché Los van ieder waardeoordeel kan niet ontkend worden dat onder Castro Cuba hét voorbeeld was van hoe een klein eiland op het internationale schaakbord een rol kan spelen die verder reikt dan haar soortelijk gewicht in beginsel mogelijk zou maken. Tegelijk, en het ene kan niet los gezien worden van het andere, speelde Cuba een buitenproportionele rol in de Amerikaanse politieke psyche.

Ondanks de gespannen verhouding die, zoals de voorbije week duidelijk werd, nog erg diep is, kwam een kleine tien jaar geleden een bescheiden toenadering op gang. De belangrijkste stap werd echter gezet door de Amerikaanse president Obama, overigens nog niet geboren op het moment van de Cubaanse revolutie (‘El líder máximo’ was toen nog gewoon ‘el comandante’). En pour la petite histoire: tijdens zijn ‘ambtstermijn’ van een halve eeuw versleet hij zomaar even tien Amerikaanse presidenten. Maar terug ter zake.

Obama’s beleid Barack Obama zou de eerste Amerikaanse president in 88 jaar worden die een bezoek bracht aan het eiland. Reeds tijdens de campagne van 2008 ijverde hij voor toenadering, maar pas na zijn herverkiezing werd er werk van gemaakt. Voor het eerst in vijftig jaar werden diplomatieke betrekkingen opgestart. Allerhande restricties werden opgeheven, wat gevangenen kwamen vrij, en meer hiervan.

Afgezien nog van de vraag hoe ingrijpend deze maatregelen zijn, is er de belangrijke vaststelling dat de politieke steun voor het presidentieel beleid allesbehalve unaniem is. Obama’s plannen botsten op weerstand van het Congres, waardoor ze doorgedrukt werden via de eigen presidentiële bevoegdheden, de executive orders. Deze kunnen, en nu wordt het interessant, met één pennentrek door zijn opvolger worden ingetrokken. Punt is dat een algehele normalisering slechts mogelijk is wanneer het embargo helemaal opgeheven wordt, wat door het Republikeins gecontroleerde Congres tegengehouden is.

“Beter akkoord” De obligate vraag is wat Trump als toekomstig president gaat doen. We zouden er ons makkelijk van af kunnen maken en de vragen als ‘open’ bestempelen.

Net zoals dat in veel andere dossiers het geval is, blijft het inderdaad gissen hoe groot de afstand tussen woord en daad zal zijn. Opmerkelijk is alvast de relatief bescheiden plaats van het onderwerp Cuba in zijn campagne. Toen voorbije zaterdag ‘het einde van een tijdperk” plaatsvond, was zijn reactie miniem.

Diplomatieke valies “Fidel Castro is dead!”, twitterde hij. Even daarna volgde een statement waarin hij het over “tragedies, doden en pijn” had, sprak hij een dankwoord uit voor de Cubanen in Amerika die hem gesteund hebben, met “inbegrip van Brigade 2506”. Dat waren de veteranen van de door de CIA gesteunde poging de Cubaanse leider in 1961 omver te werpen.

In september 2015 verklaarde hij dat hij “fine” was met het nieuwe Amerikaanse beleid, waarmee hij afstak tegenover de overige Republikeinse kandidaten, met inbegrip van Marco Rubio en Ted Cruz. In maart dit jaar liet hij verstaan “wellicht” de nieuwe relatie tussen beide landen te zullen voortzetten, ook al had - politique oblige - hij “een betere deal onderhandeld”.

Meer nog, pas wanneer zo’n “beter akkoord” er is, zal een Amerikaanse ambassadeur richting Havana vertrekken.

Donalds pragmatisme Heel wat analisten menen dat wanneer hij op andere momenten harde woorden ten aanzien van Cuba had, die vooral electoraal ingegeven waren. Tot spijt van wie het benijdt, is Trump in tegenstelling tot andere afgevallen Republikeinse kandidaten geen ideologische scherpslijper.

“Hij stuurt signalen uit die laten vermoeden dat hij ten aanzien van Cuba een harde lijn zal volgen, maar tegelijkertijd is hij een zakenman”, merkte een onderzoeker van de Universiteit van North Carolina onlangs op. “Het heeft geen zin het uitgezette beleid terug te schroeven. De business side van de Republikeinse partij is daar trouwens niet voor te vinden.”

En zo te zien wil de businessman Trump de hand aan de ploeg slaan. In september pakte Newsweek uit met het verhaal dat hij eerder en ondanks het embargo 68.000 dollar in Cuba uitgaf voor het onderzoek naar “opportuniteiten”.

De komende maanden zullen aantonen of de soep daadwerkelijk wat kouder gegeten wordt dan ze werd opgediend.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Quitaly?

Op het eerste gezicht gaat het referendum van 4 december in Italië over een binnenlandse politieke kwestie, een soort staatshervorming waarbij de macht van de Senaat sterk ingeperkt zou worden. Niets dat aardbevingen of revoluties zou kunnen veroorzaken. Maar de Vijfsterrenpartij van de vroegere komiek Beppo - hoewel hij niet echt grappiger is dan vele andere clowns in de Italiaanse politieke arena - heeft het referendum aangegrepen als een breekijzer om de EU-gezinde regering-Renzi ten val te brengen en het ongenoegen van de Italianen over de EU tot uiting te brengen. Renzi heeft dat zelf ontketend door met aftreden te dreigen als zijn hervorming verworpen wordt.

Officieel gaat dat niet over de tienduizenden volksverhuizers die als een heus invasieleger op de Italiaanse kusten neergepoot worden, maar om het feit dat de EU belet heeft dat de Italiaanse regering overheidsgeld zou gebruiken om enkele banken van de ondergang te redden. Maar allicht is dat slechts één van de pijnpunten. Het ja-kamp bestaat voornamelijk uit regeringspartijen, het nee-kamp bestrijkt zowat heel het politieke spectrum, van de Vijfsterrenpartij, Forza Italia, de Lega Nord en enkele centrumpartijen tot de Groenen, twee communistische partijen en de ultranationalistische, neofascistische Casa Pound.

Die ommekeer in de inzet van het referendum heeft bij het establishment tot grote paniek geleid. Velen vrezen dat het eindresultaat zelfs een Italiaanse uitstap uit de EU zou kunnen zijn, een “Quitaly” Het ja-kamp heeft zelfs al een campagneadviseur van Obama ingehuurd om het tij nog te keren.

Neo-Sovjetraketten In de enclave Kaliningrad, het voormalige Koningsbergen, dat tussen Polen en Litouwen ligt, waren al Russische Iskanderraketten opgesteld. Nu komen daar ook nog batterijen met Oniksraketten bij. Die kunnen niet alleen gronddoelen treffen in Polen, de Baltische landen, Zweden en zelfs Duitsland, maar ze kunnen ook schepen vernietigen in heel de Oostzee. Deze raketten werden al geleverd aan Syrië – al lang vóór IS bestond – aan Hezbollah, Indonesië en Vietnam. Bovendien worden nu ook Oniksraketten opgesteld op de Japanse Koerilleneilanden, die in 1945 door de Sovjets werden geannexeerd en nooit meer teruggegeven. Het zal een bittere desillusie zijn voor de vele mensen die geloven – of alleen maar hopen? – dat Poetins Rusland een bondgenoot is tegen de islam. Zo’n bondgenootschap zou

logisch zijn. Even logisch als in de jaren dertig een bondgenootschap van Fransen, Britten, Italianen, Polen en Duitsers tegen Stalins Sovjet-Unie. Maar toen volgde de politiek die voor de hand liggende logica evenmin als nu. De Fransen kozen een volksfrontregering mèt de communistische bondgenoten van Stalin. De Duitsers verkozen Hitler, die de Eerste Wereldoorlog nog eens probeerde over te doen en het keizerrijk binnen zijn oude grenzen ze herstellen, hoewel hij de conservatiefaristocratische ideologie van dat keizerrijk verachtte. Op dezelfde manier wil Poetin de oude Sovjet-Unie herstellen, hoewel hij ideologisch gezien waarschijnlijk geen communist is. Net zoals de Sovjets vroeger, en de linksen nu, ziet hij de islam als een middel om het gehate Westen te verzwakken. Vandaar dat hij “vluchtelingen” dwars door Rusland naar Noorwegen laat trekken. De opstelling van die Oniksraketten, in het uiterste westen en het uiterste oosten van het oude Sovjetimperium, kan op geen enkele manier uitgelegd worden als een zet tegen de islam, en de leveringen van die hypermoderne wapens aan een islamitische terreurgroep als Hezbollah nog veel minder. Maar het sluit naadloos aan bij het oude imperiale denken van de Sovjets en de tsaren.

Kindbruidjes toegelaten Ondanks alle pogingen het de doofpot in te stoppen, is het toch langzaam in de openbaarheid doorgesijpeld: bij de “vluchtelingen” en “asielzoekers” zijn er duizenden volwassen mannen die kindbruidjes hebben meegebracht, of achteraf hebben laten overkomen in kader van de gezinshereniging. In sommige landen kan zelfs dat… Sommige hulpverleners hebben meegewerkt aan het aan de kaak stellen van die wantoestanden. Maar er zijn ook vele inschikkelijke asielactivisten. Vluchtelingencoördinator Teresa Degelmann in München vindt dat men zelfs dit soort seksueel misbruik van kinderen moest toelaten: “Gezien het feit dat deze personen gehuwd zijn in de cultuur van hun thuislanden, moeten we de situatie accepeteren zoals ze is.” Een argument waarmee men natuurlijk ook eremoorden, slavernij, vrouwenbesnijdenis, polygamie, het afranselen van echtgenotes en het vermoorden van “afvalligen” zou kunnen gedogen. Tja, in de islamitische “cultuur” is dat immers allemaal toegelaten.

Sociaal opium In Europa worden evengoed fabrieken en zelfs hele bedrijfstakken geruïneerd door

oneerlijke concurrentie uit lageloonlanden, door dumpingpraktijken en delokalisaties als in de VS. Denk maar aan de ravage die het opengrenzenbeleid en de wilde vrijhandel in Vlaanderen hebben aangericht in de scheepsbouw, de textiel- en breigoedsector, in de productie van schoenen en auto’s… Maar in de VS heeft dat geleid tot een golf van woede en protesten, die heeft bijgedragen tot de verkiezingsoverwinning van Trump. In Europa heeft de aftakeling of de regelrechte uitverkoop van de zogenaamde “maakindustrie” nooit dezelfde politieke reactie veroorzaakt. Dumping en delokalisatie zijn nooit grote politieke thema’s geworden.

Een mogelijke verklaring ligt in de verzorgingsstaat met haar uitgebreide en soms levenslange werkloosheidsuitkeringen. De arbeiders worden wel vernederd en gefrustreerd als ze ontslagen worden omdat hun fabriek delokaliseert of kapot geconcurreerd wordt door Chinese staatsbedrijven, maar ze kunnen nog een redelijk levensstandaard behouden. Goed voor hen, maar die sociale voorzieningen zijn slechts een pijnstiller, geen medicijn. Ze houden de werkloze arbeiders min of meer tevreden, maar ze dragen niets bij tot de oplossing van het probleem van de industriële aftakeling. Vergelijk het met een kankerpatiënt die pijnstillers krijgt, maar geen medicatie. De industriële basis, die geld moet opbrengen voor de sociale zekerheid, wordt steeds verder ondermijnd, terwijl de uitgaven pijlsnel stijgen. Maar zolang het dopgeld uitbetaald wordt, blijft men dat slikken. De sociale zekerheid is in dit geval opium voor het volk. In de VS is dat soort opium niet zo royaal beschikbaar. Daar voelt men de ellende nog en dus probeert men er ook iets aan te doen.

Met een politieke omwenteling als gevolg, en misschien ook met genezing en herstel in het vooruitzicht…

Oorlogszuchtige tiran Castro bracht de wereld op de rand van een atoomoorlog door de Sovjets toe te laten atoomraketten op Cuba op te stellen.

Hij stuurde als marionet van de Sovjet-Unie tienduizenden Cubaanse militairen naar oorlogen in Ethiopië, Angola, Grenada en in 1973 zelfs in Syrië. Daarnaast steunden Cubaanse “adviseurs” zoals Ché Guevara en andere mindere goden terreur- en guerrillabewegingen in Congo, Bolivië, Nicaragua en El Salvador. Het was hun bedoeling “vele Vietnams” te creëren.

Cuba leverde massa’s wapens aan Algeria, Guinea-Bissau, Congo, Kameroen, Mozambique, Zimbabwe, Sierra Leone, Jemen, Vietnam, Cambodia en Laos. De verhalen over de successen in de gezondheidszorg en het onderwijs zijn gebaseerd op ongecontroleerde en soms gewoon vervalste cijfers van de regering. Ze gaan ook voorbij aan het feit dat Cuba vóór de revolutie al beter ontwikkeld was dan vele andere landen in Latijns-Amerika. Men beweerde altijd dat Castro waanzinnig populair was bij de Cubanen, maar toch liet hij nooit verkiezingen uitschrijven. Dat kan alleen maar betekenen dat hij zelf ernstig aan zijn “populariteit” twijfelde. Intussen stemden de Cubanen wel “met hun voeten”. Tussen 1965 en 1973 zijn minstens 265.000 Cubanen het land ontvlucht. In 1980 volgde nog eens een grote golf van 125.000 vluchtelingen. Maar tijdens het bewind van Castro is er nooit één inwoner uit Latijns-Amerika naar Cuba gevlucht, zelfs niet uit het armste en meest dictatoriale land. Niet één. Het spreekt boekdelen…

Het einde voor ‘de beste onder ons’ De nederlaag van Alain Juppé in de voorverkiezingen van Les Républicains betekent het einde van de nationale politieke loopbaan van de ex-premier. Het hoogste Franse ambt zal hij nooit bekleden. En zeggen dat hij daarvoor al zeer vroeg was voorbestemd.

In 1994 houden de neogaullisten van het RPR (Rassemblement Pour la République) congres in Straatsburg. Daar neemt Jacques Chirac, achttien jaar eerder oprichter van de partij, het woord. Hij heeft het over Alain Juppé, op dat moment minister van Buitenlandse Zaken in de ‘cohabitation’-regering van Edouard Balladur (onder het socialistische presidentschap van François Mitterrand). Maar vooral: Juppé is secretaris-generaal van de RPR. Een zeer machtige positie. Chirac richt zich tot de zaal en heeft het over “Alain Juppé, wellicht de beste onder ons.”

Daarmee duidde Chirac, die een jaar later president wordt, eigenlijk openlijk Juppé aan als zijn opvolger. Het zal een vergiftigd geschenk blijken, want jarenlang zal blijken dat de weg naar de top zeer moeilijk en steil is voor Juppé.

Trouw aan de clan Jacques Chirac heeft Juppé, een briljante intellectueel, altijd als zijn politieke zoon beschouwd. De twee heren hebben een enorm respect voor elkaar. Wanneer Chirac in 1986 eerste minister wordt, wordt Juppé minister in zijn regering. Maar het is vooral in 1995 dat de man uit Bordeaux doorstoot tot de absolute top. Hij wordt eerste minister van de net verkozen Jacques Chirac. Al snel ontstaat er een conflict tussen beiden, maar al even snel wordt duidelijk dat Juppé hondstrouw is aan de Chirac-clan. Chirac is verkozen op basis van een wat warrig programma met een hele reeks sociale accenten. Toch beslist de

Si la France m’était contée regering-Juppé in de zomer van 1995 om de zogenaamde speciale pensioenregimes van de ambtenaren af te bouwen. Die pensioenregeling maakte dat overheidspersoneel op 56 jaar of zelfs vroeger met pensioen kon. De maatregel leidde tot stakingen en massaal straatprotest. Juppé moest de maatregel onder druk van Chirac intrekken, maar hij bleef trouw aan zijn mentor.

Ook twee jaar later, toen Chirac besloot het parlement te ontbinden. De regering-Juppé was heel onpopulair en Chirac hoopte met een parlementsverkiezing een positief schokeffect te genereren. Zo kon Juppé blijven regeren tot het einde van Chiracs eerste mandaat. Het plan mislukte. Links won de verkiezingen en de president moest een regering vormen met de PS van Lionel Jospin. Juppé is Chirac niet afgevallen. Ook niet wanneer allerlei schandalen opduiken, zoals de fictieve jobs voor RPR-medewerkers in het stadhuis van Parijs toen Chirac nog burgemeester was. Juppé blijkt op de hoogte van de zwendel en hij wordt in 2004 veroordeeld. Eerst verliest hij tien jaar lang zijn politieke rechten. In beroep wordt dat teruggebracht tot één jaar. Juppé gaat in ballingschap naar Canada. Zijn carrière lijkt voorbij. Zeker nu de andere toppers van de RPR, ondertussen omgedoopt tot UMP, zoals Nicolas Sarkozy en François Fillon, alle banden met Chirac verbreken. Het tijdperk van het chiraquisme, waarbij de neogaullisten politiek vooral een centrumpositie innemen, is voorbij. Het is tijd voor het meer vitalistische sarkozysme. De tegenstanders van Juppé hopen dat hij nooit meer terugkeert als de gedoodverfde opvolger van Chirac.

Winnen en verliezen door antisarkozysme Maar het presidentschap van 2007 tot 2012 van Nicolas Sarkozy wordt geen succes. Ook niet wanneer Sarkozy zowaar zelf

Bocht naar links De Engelse nationalist Paul Nuttall werd maandag verkozen tot nieuwe leider van UKIP. Hem wacht de zware taak de eurosceptische partij om te vormen tot een factor van betekenis in de nationale partijpolitiek. Duidelijk is dat Nuttall de concurrentie wil aangaan met de socialisten. Aldoende vervelt de partij van Nigel Farage tot een soort Front national. Tezelfdertijd staat nu al vast dat de Conservatives voor een tijd de absolute nummer één in de Britse politiek blijven.

The United Kingdom Independence Party, UKIP voor de vrienden, beleefde in juni haar ‘finest hour’. Na twee decennia zwoegen, haalde boegbeeld Nigel Farage zijn slag eindelijk thuis.

Een nipte meerderheid van de Britten koos ervoor de Europese Unie vaarwel te zeggen. Farage stelde vervolgens dat hij het voorplan ging verlaten. Hij trok naar de Verenigde Staten om Donald Trump, zowel voor als achter de schermen, te ondersteunen in zijn campagne. UKIP moest niet alleen op zoek naar een nieuwe leider, de partij diende tevens haar profiel bij te stellen. Ze heeft immers haar voornaamste programmapunt, zijnde de Brexit, bereikt.

Boegbeelden stappen op Op een partijcongres in september werd Diane James, Europees Parlementslid voor Zuid-Oost-Engeland, verkozen tot bewindsvrouw. Na amper drie weken hield James het al voor bekeken. Verschillende oorzaken liggen eraan ten grondslag.

Familiale problemen (haar man is ziek) en bedreigingen (James werd bespuugd en uitgescholden op het perron van een station) spelen een rol. Doorslaggevend bleken echter de interne

problemen binnen UKIP te zijn. Diane James genoot allerminst de steun van alle kaderleden en verkozenen. Haar gezag was te gering om de boel bij elkaar te kunnen houden.

De strubbelingen binnen de rechtspopulisten kwamen in dezelfde periode op straat te liggen. Bijna letterlijk. Steven Woolfe, een andere topfavoriet om UKIP te leiden, werd bewusteloos aangetroffen in het Europees Parlement in Straatsburg.

De politicus uit Manchester was in elkaar gestuikt, kort nadat hij – naar eigen zeggen en naar alle waarschijnlijkheid – door een partijgenoot een slag in het aangezicht had gekregen. Steven Woolfe besliste vorige maand uit de partij te stappen. Vorige week maakte ook Diane James bekend dat zij UKIP de rug toekeert. Zodoende verloor UKIP in een maand tijd twee boegbeelden. Zowel Woolfe als James zetelen vanaf nu in het Europees Parlement als onafhankelijke parlementariërs.

De gewone man UKIP stond dus terug bij af. De partij ging op zoek naar een nieuwe kapitein. Maandag werd bekend dat de Engelse nationalist Paul Nuttall het schip mag gaan besturen. Net als Farage, Woolfe en James is Nuttall verkozene in het Europees Parlement. De kersverse partijleider liet alvast in zijn kaarten kijken.

Vast staat dat Nuttall zijn partij wil omvormen tot een partij die de concurrentie aangaat met voornamelijk Labour. In de landelijke regio’s hoopt Nuttall Labour stemmen af te snoepen van teleurgestelde kiezers. De socialisten zijn volgens hem immers uitgekeken op de stalinist Jeremy Corbyn. De Labour-coryfee kant zich namelijk tegen de uitstap uit de EU en daarnaast is Corbyn op multicultureel vlak een naïeve dwaas. Hij omhelst graag de islam.

Kunstenaars zijn vandaag de nieuwe heiligen. De Duitstalige Tsjech Franz Kafka is één van die sacrale mensen, zoals de schilder Vincent van Gogh en zijn Mexicaanse collega Frida Kahlo. Die drie waren, zo gaat het verhaal, gepassioneerd door hun kunst, ascetisch, en zij hebben geleden voor hun roeping.

Voor Franz Kafka gaat dat deels niet op, leert een grappige studie van 2012 over zijn leven - die nu in het Engels vertaald is.

Reiner Stach verzamelde in “Ist das Kafka. 99 Fundstücke” nietalledaagse feiten, die het verhaal over de asceet, de zonderling, de psychoot vermenselijken.

In 1920 verzamelen in Brescia 15.000 Duitstaligen van ZuidTirol om te protesteren tegen de bezetting van hun regio door de Italianen. Midden in de massa boeren en volksmensen in zwarte pakken steekt een lange, slanke en jeugdige man er met kop en schouder boven uit: Franz Kafka. Hij was dus meer dan een zedige, norse boekhouder van een verzekeringsmaatschappij en had belangstelling voor de verdediging van het Duits buiten de grenzen van Duitsland, Oostenrijk en Tsjechië.

Verzet Honderd jaar later is de tegenkanting onder de Duitstaligen

Salan

engeland Nuttall wil van UKIP in feite een verlengstuk van zichzelf maken. Als verkozene heeft hij zijn simpele afkomst nooit onder stoelen of banken gestoken. Gezien zijn accent, dat typerend is voor de arbeidersklasse in het Verenigd Koninkrijk, zou dat trouwens moeilijk te verdoezelen zijn. Ongetwijfeld liggen er voor UKIP in 2020 wat kansen in districten waar Labour voorlopig de plak zwaait. Gezien haar populistische karakter kan UKIP appelleren aan de lagere sociale klassen. Desondanks neemt Paul Nuttall een risico.

Nigel Farage wist van UKIP een ‘catch all party’ te maken.

Zowel hoog- als laagopgeleiden stemden op de eurosceptici.

Door in te zetten op de teleurgestelde kiezers op links, laat Nuttall een heel terrein op rechts open liggen. Kennelijk is hij niet geïnteresseerd in de meer conservatieve kiezer uit de (hogere) middenklasse. Evenmin gelooft hij dat de brede middenklasse nood heeft aan en baat heeft bij een liberaal economisch programma. Doordat Labour en UKIP in de komende jaren de knikkers onderling zullen gaan verdelen, zullen de Conservatives, in de toekomst, weinig tegenstand te duchten hebben.

Door de linksere economische koers gaat UKIP dezelfde toer op als het Front national in Frankrijk. Als het FN één achilleshiel heeft, dan is het wel haar uiterst ongeloofwaardige en tevens onbetaalbare economische programma, opgesteld door neomarxisten als excuus-homo Florian Philippot en de voormalige loketbediende Bernard Monot. UKIP stond lang te boek als economisch libertair. Nu een links sociaaleconomisch programma voorstaan, dat is – net als bij het FN – politiek ongeloofwaardig en in realiteit onuitvoerbaar. Laat dit trouwens ook een les zijn voor de PVV van Geert Wilders in Nederland en het Vlaams Belang van Tom van Grieken in Vlaanderen.

LvS

Bei uns in Deutschland

tegen Italië onverminderd aanwezig. De nieuwe grondwet is onder meer bedoeld om de centralisering in Italië sterker te maken. Daarbij hoort een afslanking van de Senaat van 315 naar 100 leden. Naast die 100 leden zullen 95 vertegenwoordigers van de Italiaanse regio’s fungeren, hun aantal vandaag is 20. Elke regio moet een burgemeester naar de vernieuwde Senaat sturen. De vijf autonome regio’s, waaronder de meest noordelijke van het land, Trentino-Südtirol, krijgen meer afgevaardigde burgemeesters. Dat ziet er op het eerste gezicht niet slecht uit voor de Duitstalige gemeenschap van Italië, maar in de kleine lettertjes van de voorliggende wetteksten schemert een afbouw van de autonomie door. De Zuid-Tirolers hebben banden met hun taalgenoten in Oostenrijk. Tussen de FPÖ en de Südtiroler Freiheitlichen was er samenwerking, echter, die is opgezegd. De Zuid-Tirolers vrezen dat Italiaans rechts streeft naar de “Entgermanisierung” van hun regio.

Duitsland was eeuwenlang een belangrijk uitwijkingsland, daardoor zijn er veel “Auslanddeutschen”. Alleen al in de negentiende eeuw weken acht miljoen Duitsers uit naar de VS. In de tijd na de Tweede Wereldoorlog piekte de emigratie opnieuw, richting Noord-Amerika. In 1980 waren de Duitsers nog de tweede grootste groep van hen die in de VS in het buitenland geboren waren. De kans dat het Duits een officiële taal zou worden in de VS is reeds jaren dood en begraven. De meeste inwijkelingen uit Duitsland hebben zich geassimileerd en het Duitse culturele landschap met zijn Duitstalige kranten, scholen, kerken en verenigingen is in de VS gekapseisd tijdens de Eerste Wereldoorlog.

De “Stiftung Verbundenheit mit den Deutschen im Ausland” (stichting voor de Duitsers in het buitenland) schat het aantal

FRANKRIJK

Juppé terughaalt als minister. In 2012 keren de socialisten met François Hollande terug naar het Élysée. De oude Jacques Chirac had zich voor de verkiezingen van 2012 laten ontvallen dat hij het jammer vond dat zijn poulain Juppé geen kandidaat was.

“Anders zou ik voor hem stemmen. Nu kies ik voor Hollande.”

Voor centrumrechts Frankrijk is het duidelijk: in 2017 kunnen ze weer aan de macht komen, maar Sarkozy is een te groot risico. Alain Juppé is als gematigd figuur de ideale kandidaat.

Zijn gerechtelijk verleden is vergeten. En met zijn 71 jaar zal hij in 2017 verklaren voor één mandaat te gaan. Juppé stelt zich in 2014 al kandidaat voor het presidentschap en staat in de peilingen maandenlang op kop.

Hij kapitaliseert op het antisarkozysme. Zeggen dat hij het anders zal doen dan zijn grote rivaal is volgens de burgemeester van Bordeaux voldoende om de zege binnen te halen, is in zijn entourage te horen. Juppé wil ook openingen maken naar de centristen. Dat zou hem in 2017 onklopbaar maken. Ook zijn discours schuift op naar het centrum. Hij spreekt over de ‘identité heureuse’, de gelukkige identiteit, waarmee hij feitelijk de multiculturele samenleving bedoelt. Tegenstanders hadden het op sociale media schamper over ‘Ali Juppé.’

Maar door zijn obsessie om zich te distantiëren van Nicolas Sarkozy heeft Juppé de opmars van François Fillon gemist. Daar betaalde hij de voorbije twee zondagen de prijs voor. Zijn hopeloze pogingen om Fillon af te schilderen als een oerconservatieve katholiek hebben zelfs in zijn nadeel gewerkt. Juppé was niet langer “de beste onder ons”.

Fillon, in 1994 in de zaal in Straatsburg, zal in zijn vuistje hebben gelachen.

Right or wrong

Zuid-Tirol vreest de Italiaanse volksraadpleging Italië kan Europa op zondag opnieuw een zware dreun toebrengen. De kans dat premier Renzi zijn gelijk haalt in het volksreferendum over een nieuwe grondwet, dat hij heeft uitgelokt, is klein. Hij dreigt ontslag te nemen als zijn gok mislukt. De beslissing van 4 december heeft belang voor Duitsland en zijn rechts-radicalen. Die volgen met arendsogen het lot van Zuid-Tirol (inwonersaantal 500.000).

9

Het nabije buitenland

1 december 2016

DUITSLAND

Duitsers in Oost-, Midden- en Zuid-Europa, en de opvolgingsstaten van de Sovjet-Unie, in Noord- en Zuid-Amerika en Australië die hun Duitse afkomst, cultuur en taal bewust beleven, op 13 miljoen. Iets minder dan de helft daarvan woont in NoordAmerika. Het aantal van de in Duitsland geboren burgers van de VS zakte tussen 2000 en 2009 van 1,1 miljoen naar 882.000.

België In Latijns-Amerika worden de anderstalige inwijkelingen steeds sterker geassimileerd. Het zuiden van Brazilië, Argentinië en Chili zijn de populairste plekken voor Duitstaligen. In Paraguay en Mexico leven de Duitssprekenden in kleinere groepen en vaak hebben zij een gedeelde religieuze achtergrond.

Het Duitse ministerie van Binnenlandse Zaken schat het aantal Duitsers in de 23 staten van Midden- en Oost-Europa en Centraal-Azië op 1,4 miljoen. De 300.000 leden van de Duitse minderheid in Polen hebben sedert 1990 naast de Poolse ook de Duitse nationaliteit behouden. Dat is een uitzondering, deze dubbele nationaliteit. Elders kunnen de Duitssprekenden lid zijn van actieve verenigingen, echter zonder dat dit leidt tot de erkenning van hun dubbele identiteit. Aan de grens tussen Duitsland en Denemarken leven Duitsers als minderheid en er is een akkoord tussen de regering in Bonn en de regering in Kopenhagen van 1955 om hun rechten te beschermen. De Bund deutscher Nordschleswiger vertegenwoordigt 15.000 mensen. De Duitse minderheid in België heeft een zekere autonomie door de federalisering van ons land, maar de rechten die zij heeft werden niet afgesproken met de Duitse regering, dat is een zuiver interne Belgische verantwoordelijkheid.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

1 december 2016

medialand

Film

Tragikomisch

Twee maten, twee gewichten In dezelfde week dat Filip Dewinter door Kathleen Cools in Terzake gekielhaald werd voor zijn doortocht bij de Griekse Gouden Dageraad, mochten enkele linkselaars zonder veel complexen de lof zingen over Fidel Castro en zijn socialistisch arbeidersparadijs op Cuba. Raoul Hedebouw van de PTB op Twitter bijvoorbeeld, Kurt de Loor met zijn geschiedenisvervalsing in De Morgen – “fake news”, iemand? –, of Jean-Luc Mélenchon, oprichter van de Franse Parti de Gauche, die aan de Cubaanse ambassade in Parijs tranen met tuiten kwam huilen. Dat mag allemaal van de media, want ze zijn links, en dus bedoelen ze het goed. Alleen een extreemrechtse kniesoor die dan over vuurpelotons, concentratiekampen en opgesloten dissidenten en journalisten begint te zeuren.

Ook sp.a-voorzitter John Crombez mocht een vergoelijkend woordje placeren over Fidel Castro, al zag hij zich toch genoodzaakt toe te geven dat niet alles tiptop in orde was met de mensenrechten en de democratie op Cuba. De Canadese eerste minister Justin Trudeau was zich dan weer van geen kwaad bewust. Hij gaf eens flink gas langs links op de top van de Francofonie in Madagascar. Hij kreeg op de sociale media bakken kritiek over zich heen, zowel van politieke concurrenten als uit de eigen achterban.

De media berichtten wel over de kritiek op de uitspraken van linkse politici, maar hielden zich zelf eerder op de vlakte. Neutraliteit, weet je wel. Maar stel je eens voor dat Bart de Wever of Tom van Grieken zich in een onbewaakt ogenblik zouden laten ontvallen dat ten tijde van Mussolini de treinen in Italië toch op tijd reden. Zouden de media zich dan ook zo op de vlakte houden?

Wachten op Havana De VRT, dat is die openbare omroep die bij elke (poging tot) besparing steen en been klaagt dat ze onvoldoende werkingsmiddelen heeft. Eén van de beste en meest objectieve nieuwsdiensten van Europa, dat mag toch wel wat kosten, heet het dan. Maar de manier waarop de nieuwsdienst op zaterdagavond met geld smeet om het overlijden van El Líder Máximo luister bij te zetten, sloeg ons toch enigszins met verstomming.

En wij zijn nochtans één en ander gewoon van onze collega’s uit de Reyerslaan.

Dat Martine Tanghe een zwart kleedje uit haar kast had gehaald, als zouden wij moeten rouwen om de dood van een dictator, soit. Daarmee liet ze voor de zoveelste keer in haar bloedrode kaarten kijken, maar veel verschil maakt het voor de rest niet uit.

Ergerlijker was het interview met Herman Portocarera, ambassadeur van de EU in Havana. Erg veel had de man eigenlijk niet te vertellen, misschien nog het meest omdat hij al bij al redelijk nuchter (en diplomatisch) bleef tijdens het interview.

Maar wat bezielt een nieuwsredactie eigenlijk om zo’n interview rechtstreeks in het journaal te willen laten doorgaan? Zoals te verwachten was, ging de helft van de tijd verloren aan de vertraging op de lijn. Veel weggesmeten geld dus, en goed met de voeten van de kijker gespeeld.

Anderhalve man en een paardenkop Stel dat ergens een paar idioten het in hun hoofd zouden halen om hulde te brengen aan Mussolini of Franco, je ziet van hier dat de nieuwsredactie van de VRT die anderhalve man en een paardenkop zendtijd in het journaal zou gunnen, en hun voorman de gelegenheid zou geven om uitgebreid de lof te zingen van Il Duce of El Caudillo. Dat zit natuurlijk helemaal anders als een handvol leden van het clubje Initiatief Cuba Socialista ergens in Brussel samenkomt.

Een volle minuut kregen ze in het journaal, aangekondigd door Martine Tanghe met pretlichtjes in de ogen. De cameraploeg van de VRT was waarschijnlijk talrijker - voor zover die al niet meededen als deelnemers. Extra pijnlijk was dat ze voor het oog van de camera hun foldertjes maar wat aan mekaar stonden uit te delen, omdat zelfs de Brusselse katten nog niet geïnteresseerd waren in hun extreemlinkse boodschap. Wat een afgang. Maar toch op tv geweest!

King of the Belgians

Vlaamse kranten gaan verder achteruit In uw krant niets gelezen over de laatste CIM-cijfers? Dat kan kloppen, want uit die cijfers blijkt dat zowat alle Vlaamse kranten lezers verliezen, en dat houden de kranten dan ook liever stil.

Het afgelopen jaar hebben meer dan 35.000 Vlamingen hun papieren krant vaarwel gezegd, een achteruitgang van meer dan vier procent. De digitale kranten dempen de achteruitgang gedeeltelijk, maar niet helemaal. Papieren en digitale kranten samen gaan nog steeds ruim twee procent achteruit.

De hardste klappen vallen bij de papieren De Morgen (bijna acht procent verlies) en Gazet van Antwerpen (meer dan zes procent achteruit). De Morgen weet haar verlies aan lezers nog te compenseren in de digitale uitgave, terwijl De Tijd er in combinatie zelfs een procent op vooruit weet te gaan. Maar zelfs gecombineerd gaan Het Nieuwsblad/De Gentenaar en Gazet van Antwerpen ieder meer dan vijf procent achteruit.

Magere troost voor de Vlaamse kranten: de Franstalige kranten doen het nog slechter, want ook daar kalven de lezersbestanden zienderogen af. De tijd dat de krantenredacties daar letterlijk alleen nog maar voor wat familie en vrienden schrijven, lijkt niet ver meer af.

Huiselijk geweld Naar aanleiding van de Dag tegen het Geweld op Vrouwen was er in onze media veel te doen over een studie waaruit moest blijken dat nogal wat Belgen verkrachting in sommige omstandigheden zouden goedpraten. Die studie stak echter zo slecht in mekaar, dat ze zelfs de onderzoeken van Dave Sinardet naar het Vlaams-nationalisme professioneel en neutraal kan doen overkomen. Vermoedelijk heeft de studie de zaak meer schade toegebracht dan iets anders.

Op de Marokkaanse zender 2M pakten ze de zaak echter helemaal anders aan. Daar dachten de makers van het ochtendprogramma “Sabahiyate” dat ze hun vrouwelijke kijkers konden verblijden met enkele nuttige make-uptips om blauwe plekken te verbergen als ze weer eens slaag gekregen hebben van hun man. Let wel, het model dat in de studio zat, had zelf geen klop gekregen. Ze was op voorhand, zoals op een filmset, geschminkt om eruit te zien alsof ze net afgetroefd was.

Toen het programma op woensdagochtend uitgezonden werd, reageerde geen kat. En hoewel het programma op donderdag al op internet werd gezet, stak de storm op de sociale media pas op vrijdag op.

Later op de dag erkende de directie van 2M in een persmededeling haar “beoordelingsfout”, maar het blijft merkwaardig dat het zo lang duurde eer iemand aanstoot nam aan de uitzending. Verboden daar zelf enig besluit uit te trekken.

Zigeuners Alain Simons, presentator bij de regionale zender VivaCité Charleroi van de RTBf, is voor een week geschorst. Reden is een kleine waarschuwing die hij verleden week op dinsdagochtend zijn luisteraars meegaf als afsluiter van het weerbericht.

Hij wees er namelijk op dat er zigeuners opgemerkt waren in de buurt van Loverval, Gerpinnes en Somzée, en voegde eraan toe: “Opgepast, sluit uw woning goed af. Als u waardevolle spullen in huis hebt, kijk uit.”

U kunt zich inbeelden dat heel politiek correct Francofonië meteen op de achterste poten stond, het onvermijdelijke Unia en de Franstalige mediawaakhond Conseil supérieur de l’audiovisuel (CSA) inbegrepen. Ook de directie van RTBf was niet van de uitlatingen van Alain Simons gediend, en VivaCitédirecteur Eric Gilson riep hem dan ook meteen op het matje.

Volgens die laatste waren de feiten niet ernstig genoeg om hem te ontslaan, maar zal een herhaling niet geduld worden.

Waren wij Alain Simons, we zouden toch eens een discreet telefoontje plegen met Luc Trullemans, de weerman die in 2013 bij RTL TVi aan de deur vloog omdat hij op Facebook een verkeerde mening geventileerd had over moslims in Brussel. Kwestie van nu al te weten wat er ons nog allemaal te wachten zou kunnen staan.

Het duo Peter Brosens en Jessica Woodworth maakt geen gewone films. Ik schreef dat al naar aanleiding van hun lyrisch-poëtische documentaires waarin de relatie tussen mens en natuur centraal stond. Met “King of the Belgians” kiezen ze resoluut voor een meer toegankelijke speelfilm, een fantasie zelfs. Maar wel gebaseerd op de werkelijkheid en ook nog altijd met een hoekje af.

In “King of the Belgians” is de Belgische koning Nicolas III (Peter van den Begin) op staatsbezoek in Turkije als hij verneemt dat Wallonië zijn onafhankelijkheid heeft uitgeroepen. Hij acht het zijn plicht zo snel mogelijk terug te keren, maar een storm legt alle luchtverkeer lam en noodgedwongen kiest hij ervoor over land, via de Balkan, alsnog te proberen “zijn” land te bereiken. Incognito, wat hem bijvoorbeeld in het gezelschap brengt van een Bulgaars dameskoor en een aantal hilarische scènes oplevert. Satirische humor is overigens nooit ver weg in de uitwerking van het gegeven.

Je hebt het hopelijk al door. Dit is geen politieke film, dit gaat zelfs niet over België of onze monarchie. “King of the Belgians” is een soort roadmovie waarin iemand die in een cocon van privileges en protocol leeft, gaandeweg de “echte” wereld leert kennen en op die manier een “ander” mens wordt. Iemand die begint na te denken over zijn rol en functie. Een klassiek gegeven dat hier een Europese achtergrond meekrijgt waardoor een beetje politiek en een stukje België binnen sijpelen.

Tot in de puntjes verzorgde beelden, op het esthetische af, was één van de bijzonderste kenmerken in de vorige films van Brosens en Woodworth. Dat is hier minder het geval omdat ze in de plot een element hebben verwerkt waarin de echtgenote van de koning een éénmanscameraploeg heeft geëngageerd om een documentaire te maken die Nicolas sympathieker moet maken bij de bevolking. Daaruit krijgen we niet bepaald professioneel gemaakte beelden te zien, maar die wonderwel passen bij de chaos van de tocht van de Belgische delegatie.

Het resultaat is wat in het filmjargon een “mockymentary” heet, een documentaire over iets wat nooit is gebeurd. De bedoeling is dat je je amuseert en tegelijk toch even nadenkt over de realiteit waarop de fantasie in de film is gebaseerd.

Dat is hier zeker het geval.

K.T.

Doen wat je moet doen

Sully

Wie herinnert zich niet de beelden van het lijnvliegtuig dat een noodlanding maakte op de Hudsonrivier in New York, met ongedeerde passagiers samengetroept op de vleugels van het langzaam zinkende vliegtuig, wachtend voor hulp.

De piloot die dat huzarenstukje tot een goed einde bracht, was Chesley “Sully” Sullenberger, en Clint Eastwood kan duidelijk zijn bewondering voor hem niet verbergen in “Sully”, de 35ste film van de nu 86-jarige regisseur.

Even de feiten op een rijtje zetten, want het is intussen toch bijna acht jaar geleden. Een passagiersvliegtuig vertrekt op La Guardia, een luchthaven in New York, en komt enkele minuten later terecht in een vlucht vogels die de motoren zo goed als lamleggen. Sullenberger, een ervaren piloot met een jarenlange staat van dienst, komt snel tot de vaststelling dat omkeren er niet in zit en hij besluit een noodlanding te maken op het water van de Hudsonrivier. Wat hem nog lukt ook.

“Sully” begint met scènes die tonen wat er zou “kunnen” gebeurd zijn als Sullenberger toch zou beslist hebben terug te keren naar La Guardia en het vliegtuig neerstort in het drukke Manhattan. Het is een begin dat je niet loslaat in het verdere verloop. Het is ook een beeld dat Sullenberger niet uit zijn hoofd kan krijgen als hij enerzijds gevierd wordt als een held en anderzijds te maken krijgt met een onderzoekscommissie die moet nagaan of het vliegtuig misschien toch de luchthaven had kunnen bereiken. De uitslag daarvan zou aan de feiten natuurlijk niets veranderen, maar desgevallend wel voor Sullenberger, die dan verantwoordelijk zou kunnen gesteld worden met alle gevolgen van dien.

Eastwood switcht efficiënt tussen een reconstructie van de gebeurtenissen, wat zich afspeelt in het hoofd van Sully, en het onderzoek. Het creëert een emotionele spanning en tegelijk komt daaruit een man tevoorschijn zoals Eastwood die graag heeft en die hij als filmpersonage herhaaldelijk heeft vertolkt. Iemand die zich niet te veel vragen stelt en gewoon doet wat hij denkt in de gegeven omstandigheden te moeten doen. Geen uitzonderlijk mens, maar een professional die zijn job doet. Tom Hanks – voor de gelegenheid met grijs haar en snor – vult dat personage perfect in, en ook Eastwood als regisseur doet dat. Geen schoonfilmerij, geen franjes.

K.T.

Op de praatstoel

1 december 2016

11

Praten met Dirk Rochtus

“Dat ‘wir schaffen das’ was een Alleingang van Merkel” Twee kakelverse boeken van Dirk Rochtus, “Turkije. De terugkeer van de sultan” en “Van Reich tot Republik” over Duitsland, konden op geen beter moment van de persen rollen. Vorige zomer mislukte een staatsgreep van een aantal militairen tegen de Turkse president Erdogan. Het Duitsland van Angela Merkel –“te groot voor Europa maar te klein voor de wereld” – laat vriend noch vijand koud. Tijd voor een gesprek over de geopolitieke en socioculturele rol van twee grootmachten in het Midden-Oosten en Europa.

Tik op Google Wilhelm II en Ottomaans Rijk in, en je komt al snel bij verhalen over de sterke verbondenheid tussen het Tweede Duitse Keizerrijk en de Turkse ‘Sublieme Poort’ aan het einde van de 19de eeuw. Duitsland was onder andere geobsedeerd door de spoorlijn die Berlijn en Bagdad moest verbinden en de Britse koloniale supermacht een neus moest zetten. Tijdens WO I waren de Ottomanen bondgenoten van het Duitse Keizerrijk. En in de veel recentere geschiedenis is er het verhaal van de Turkse na-oorlogse (arbeids)migratie naar Duitsland. De verbondenheid tussen beide landen is oud en bekend. Is het daarom dat Dirk Rochtus, hoofddocent Internationale Politiek en Duitse Geschiedenis aan KU Leuven/Campus Antwerpen, net twee boeken publiceerde over Turkije en Duitsland? “Turkije. De terugkeer van de sultan” (Uitgeverij Vrijdag, 263 blz.) is een uitgebreide en geactualiseerde versie van “Turbulent Turkije” uit 2011. “Van Reich tot Republik. Denken over Duitsland vroeger en nu” is een verzameling Duitsland-columns die Rochtus voor Doorbraak.be heeft geschreven.

“Mijn fascinatie voor beide landen is ook een persoonlijk verhaal”, verduidelijkt Rochtus. “Ik heb een tijd in Bonn gestudeerd. Ik had toen een Turkse studiegenoot en we werden goede vrienden. We hebben vaak gepraat over Turkse kwesties. Het was in 1980, een woelige periode in Turkije. Toen had daar net een militaire staatsgreep plaatsgevonden. Eén van de vele waarbij het leger de seculiere orde en de erfenis van Mustafa Kemal Atatürk veilig wou stellen. We hebben altijd contact gehouden.

Eind jaren negentig nodigde hij mij in Turkije uit voor een lezingenreeks. Ik heb Turkije toen beter leren kennen. Ik ben later zes keer naar het land gereisd om lezingen te geven. Maar los van het persoonlijke: ja, Duitsland en Turkije hebben altijd een hechte relatie gehad.” ’t Pallieterke: u sprak van de militaire staatsgreep van 1980. Ook in 1960 en 1971 nam het leger het heft in handen, om het seculiere Turkije te vrijwaren. Waarom mislukte de recente staatsgreep van 15-16 juli?

Dirk Rochtus: “Hij was slecht georganiseerd. Vorige couppogingen waren consistenter. Iedereen wou toen van de regering af. Het leger zelf was nu verdeeld en het verzet ging vooral uit van de luchtmacht. De rest van het leger bleef trouw aan president Recep Tayyip Erdogan. Dat heeft bijgedragen tot de mislukking. Erdogan had in het verleden zelf de topgeneraals benoemd, en sommige officieren die ooit veroordeeld waren kwamen dankzij hem vrij. Veel officieren hebben hun carrière aan Erdogan te danken. De president heeft zo een betrouwbaar leger. De Nationale Veiligheidsgraad is geen schaduwregering meer

maar een orgaan dat onder controle van de echte regering staat.” ’t Pallieterke: in welke mate speelde de steun van de bevolking voor Erdogan een cruciale rol?

Dirk Rochtus: “Een deel van de bevolking herinnert zich de zeer bloedige staatsgreep van 1980. Honderden Turken werden geëxecuteerd, duizenden mensen opgesloten, partijen en vakbonden werden verboden en het land bleef drie jaar lang onder de ijzeren greep van de militairen. Intussen is de Turkse samenleving geëvolueerd. Men aanvaardt zo’n coup niet meer zomaar. Erdogan is ook zeer populair. 50 procent van de bevolking heeft voor hem gestemd. Wij weten niet hoe die andere 50 procent naar hem kijkt. Ik denk niet dat ze hem allemaal haten.

De kiezers van MHP, de partij van de Grijze Wolven, kunnen hem wel verdragen. Er zijn verschillende redenen voor de steun van de bevolking voor Erdogan. Eén: hij heeft de zogenaamde ‘zwarte Turken’ een stem gegeven. Dat zijn de vrome moslims. Dat is het grootste deel van de bevolking dat onder het kemalisme klein werd gehouden. Hij komt zelf uit die groep. Twee: ook de economische successen van het verleden spelen een rol.

Er waren infrastructuurwerken, een betere sociale zekerheid,… Mensen kiezen met hun portefeuille. En dan nemen ze er het autoritaire regime wel bij. Persvrijheid is dan minder van tel.

“Gewoon rechts in Duitsland noemt zichzelf nu bürgerlich” Rochtus verwijst in zijn boek naar figuren uit de Duitse Conservatieve Revolutie zoals een Ernst Jünger, Thomas Mann in zijn beginjaren en Arthur Moeller van den Bruck. Namen die vandaag bijna volledig uit het intellectuele debat zijn verdwenen. Rochtus: “Die mensen wordt verweten het pad geëffend te hebben voor het nationaalsocialisme. Nu, alles wat rechts is, is taboe in Duitsland. Dat staat bijna gelijk met extreemrechts. Daar worden concerten gehouden onder het motto Rock gegen Rechts. Daarmee bedoelt men dus extreemrechts. Gewoon rechts bestempelt zich als ‘bürgerlich’. Idem voor nationalisme. Dat is in Duitsland een negatief begrip.” ’t Pallieterke: is dat alles niet vreemd, als we weten dat het Duitse nationalisme tegen Napoleon van 1813 eigenlijk als zeer progressief kan worden bestempeld?

Dirk Rochtus: “Liberalisme en nationalisme gingen lange tijd hand in hand. Het gefragmenteerde Duitsland werd bezet door Napoleon en als reactie ontstond de roep naar een vrij en eengemaakt Duitsland. Die mix van nationalisme en liberalisme merkte je al vroeg in de 19de eeuw bij de studentenverenigingen als de Burschenschaften. Die herdachten elk jaar op het Wartburg-slot in Eisenach de eerste samenkomst van die Burschenschaften in 1817. Maar sinds kort zijn die herdenkingen verboden omdat ze gelinkt worden aan extreemrechts.”

Drie: Erdogan wil van Turkije weer een politieke factor van belang in de regio maken. Daar is iedereen het mee eens, of men nu rechts of links is. Iedereen is daar een vurige patriot.” ’t Pallieterke: over de internationale rol van Turkije gesproken: is er een meer dan gewone interesse en betrokkenheid bij de plannen om het Iraakse Mosoel van IS te bevrijden. Turkije enerzijds en de sjiitische milities met steun van de Iraakse regering en Iran anderzijds hebben hun oog laten vallen op het gebied.

Dirk Rochtus: “Die regio van Noord-Irak is voor Turkije altijd een zeer gevoelig punt geweest. Tot 1926 heeft Turkije geprobeerd het gebied rond Mosoel, een oude Ottomaanse provincie, aan te hechten. Maar de Britten hebben dat tegengehouden. Daar wonen nu nog Turkmenen en de Turken hebben nog altijd een sentimentele band met die regio. Het doet wat denken aan Frans-Vlaanderen voor ons Vlamingen. Turkije heeft indertijd nog een verdrag gesloten met Bagdad dat toeliet de grens over te steken op jacht naar Koerdische PKK-strijders.” ’t Pallieterke: maar wie Noord-Irak zegt, zegt ook Koerdistan.

Dirk Rochtus: “Turkije heeft het lange tijd moeilijk gehad met de KRG, de regionale Koerdische regering in Noord-Irak. Tot in 20082009. Nu heeft Ankara goede relaties met die Koerdische deelstaat in het noorden. President Barzani is voor hen een tegengewicht voor PKK-icoon Öcalan. Sommigen zeggen dat het KRG-gebied een soort van satellietstaat van Turkije aan het worden is. Andere Koerden staan daar kritisch tegenover. Maar eigenlijk is zo’n staat het maximum voor Turkije. Nog een Koerdische deelstaat in NoordSyrië bijvoorbeeld zou van het goede te veel zijn. Trouwens, dat deel van Syrië zou bovendien bestuurd worden door de PYD, zusterpartij van de PKK. Turkse media schrijven dat de PYD gevaarlijker is dan IS.” ’t Pallieterke: Turkije wou de Syrische president Bachar Al-Assad lange tijd weg.

Waarom?

Dirk Rochtus: “Dat heeft te maken met de tweestrijd tussen sjiieten en soennieten.

Assad en de alawieten behoren tot de sjiitische stroming, terwijl de Turken soennieten zijn. Turkije wilde weer de eerste viool in de regio spelen. Nu heb ik nooit geloofd dat Assad zomaar zou verdwijnen. Men kijkt hier te veel door een westerse bril naar wat in het Midden-Oosten gebeurt. In Europa hadden we voor het uitbreken van WO II in veel landen een democratische traditie. Als de nationaalsocialisten hier verslagen werden, kwam dit weer naar boven. Maar in het Midden-Oosten is er altijd sprake geweest van potentaten.

Als die verdwijnen ontwaken de mensen niet plotseling in een democratie. En om bij Turkije te blijven: de seculiere staat is daar ook van bovenaf opgelegd.” ’t Pallieterke: wat is vandaag de bedoeling van Erdogan in de regio?

Dirk Rochtus: “Erdogan trekt nu zelfs het Verdrag van Lausanne in twijfel; dat verdrag legde de grenzen van het huidige Turkije vast.

Turkse kranten schrijven dat Turkije Aleppo en Mosoel moet aanhechten. Maar als de relaties met Rusland gered kunnen worden, is Erdogan zelfs bereid Assad te gedogen. Hij is eigenlijk een zeer pragmatisch politicus die zijn macht wil veiligstellen.” ’t Pallieterke: over pragmatisme gesproken: Angela Merkel sloot een vluchtelingendeal met Erdogan. Moeten we dat ook zien als een pragmatische houding van de Dirk Rochtus; Turkije; uitgeverij Vrijdag; 263 blz; prijs 22,50 euro (+ verzendingskosten) ISBN 9789460014857 Te koop in de webwinkel van ‘t Pallieterke

Dirk Rochtus; Van Reich tot Republik; uitgeverij DB; 204 blz; prijs 22,95 euro (+ verzendingskosten) ISBN 9789082567304 Te koop in de webwinkel van ‘t Pallieterke bondskanselier? Met een dictator samenwerken om de impact van haar pro-migratiebeleid bij te sturen?

Dirk Rochtus: “Wat Merkel gedaan heeft met ‘Wir schaffen das’, was een Alleingang.

Zonder veel overleg met anderen, ook niet met haar kabinet zelfs.

Waarom ze dat gedaan heeft, blijft een raadsel. Is het haar protestantse inborst? Een Duits schuldgevoel? Wou ze tonen dat Duitsland moreel hoogstaand is? Het kan er allemaal mee te maken hebben. Duitse professoren zeggen mij: Merkel heeft geen innerlijke band met de Duitse natie. Dat verklaart dan waarom ze die migratiegolf niet erg vindt.” ’t Pallieterke: is haar anti- of non-nationalisme te verklaren door haar DDR-verleden?

Dirk Rochtus: “Ze is geboren in Hamburg, maar haar ouders zijn verhuisd naar OostDuitsland (toen nog de DDR) en daar is ze ook gesocialiseerd. Na WO II werd veel van wat herinnerde aan Pruisen afgebroken, dat klopt. Maar de oude tradities werden na verloop van tijd in ere hersteld voor zover ze verband hielden met de socialistische verworvenheden. Let op: de communisten in de DDR zijn vanaf de jaren zeventig veranderd. Zij onderhielden het Duitse erfgoed. De DDR zag zich als de betere want socialistische Duitse natie.

Thomas Müntzer, een protestantse theoloog uit de tijd van Luther die mee achter boerenopstanden uit de 16de eeuw zat, werd gehuldigd. Of Frederik de Grote als Pruisische held.

De DDR was niet zo anti-Duits als wij denken.

Merkel reageerde op die combinatie van socialisme en ‘DDR-nationalisme’ door wereldburger te willen zijn.” ’t Pallieterke: wat te denken van de Alternative für Deutschland (AfD)? Wordt niet te snel de link gelegd met rechts-radicale partijen als de NPD? Dirk Rochtus: “In Duitsland kijkt men tegen een aantal zaken toch anders aan dan hier. Als AfD-frontvrouw Frauke Petry zegt dat we het woord völkisch moeten herwaarderen, dan betekent dat niet ‘volks’ zoals bij ons, maar eerder Blut und Boden. CDU-politica Bettina Kudla heeft getweet dat er met die vluchtelingen een Umvolkung bezig is.

Ze bedoelde dat de samenstelling van de bevolking zal wijzigen door de migratie, maar op zich verwijst het al naar nazivocabularium. De politica werd meteen teruggefloten. Idem met de term Lügenpresse. Zo’n woorden ruiken in Duitsland naar het nationaalsocialisme.” ’t Pallieterke: in uw boek hebt u het ook over de relatie Duitsland-Rusland. Hoe moeten we dat zien? Staat Duitsland niet wat op de rem als de NAVO harde taal spreekt richting Rusland?

Dirk Rochtus: “De band tussen Duitsland en Rusland is altijd hecht geweest. Sommigen zeggen dat Duitsland in de problemen kwam telkens het zich tegen Rusland kantte, zoals tijdens de wereldoorlogen. Maar meestal waren er dus goede relaties. Denk aan Bismarck. Denk aan het Verdrag van Rapallo uit 1922. Er waren in Duitsland altijd Russlandversteher. Dat is een intellectuele stroming maar tegelijk investeerden Duitse bedrijven altijd veel in Rusland. En afgezien van de naoorlogse Westbindung is Duitsland, zeker door de Pruisische invloed, altijd sterk op het Oosten georiënteerd. Er is wel kritiek op het Russische beleid in Oost-Oekraïne en de annexatie van de Krim, maar politiek Berlijn heeft begrip voor Rusland. Men gaat ervan uit dat Duitsland best goede relaties blijft onderhouden met een land dat toch deel is van de westerse beschaving.

AV/PmM

12

Cultuur

1 december 2016

Podium ZERO-beweging in Elsene Derde groot kinderzangfeest in ’t Jass

Het Museum van Elsene belicht de vergeten ZERO-beweging en doet dat met mooi werk van twee Vlamingen: Walter Leblanc en Jef Verheyen.

Samen kinderliedjes zingen is plezant. Dat bewees het jaarlijkse kinderzangfeest, dat vzw ’t Smiske al voor de derde keer in Asse organiseerde, zondag 27 november laatstleden. De organisatie van het evenement zit duidelijk op het goede spoor, want na het scholenzangfeest van eind vorig schooljaar blijken ook andere gemeenten en CC’s interesse te hebben in de formule.

Nochtans is de formule heel eenvoudig: “De basis ligt bij het samen zingen van traditionele Vlaamse kinderliedjes”, aldus initiatiefnemer Joris van den Cruijce. “Het eenvoudige plezier om samen te zingen is blijkbaar iets wat veel ouders dezer dagen aanspreekt.” Toch is ook aan de inkleding hard gewerkt, een professionele muziekband ondersteunt de samenzang en een poppenspeler weeft met een leuk verhaal de verschillende liedjes aan elkaar. “We krijgen stilaan de vraag om ook in andere gemeenten een kinderzangfeest (of scholenzangfeest) te organiseren en de presentatie van de liedjes kreeg extra aandacht.

Voor deze derde editie had ’t Smiske toch weer één en ander in petto. Om 14 uur, net voor de start van het eigenlijke kinderzangfeest, werd de gloednieuwe cd ‘Mengelmoes’ voorgesteld. ‘Mengelmoes’ is een mix van traditionele liedjes en eigen liedjes van Johan Waegeman en is de waardige opvolger van ‘Appelmoes’. De Wamblientjes, Tars Lootens en tal van muzikanten uit ’t Smiske werkten eraan mee. ‘Mengelmoes’ verscheen uiteraard op het eigen platenlabel van ’t Smiske ‘Appel Rekords’, dat daarmee al aan zijn 75e uitgave bezig is.

Het was velen al opgevallen dat binnen ’t Smiske allerlei kinderproducties ontstaan. Velen hebben de bedoeling en het potentieel om in Vlaanderen te gaan toeren. “We hebben één en ander afgewogen, maar denken dat het oprichten van een eigen boekingskantoor een juiste stap is, zo werd Appelmoes-boekings geboren”, zegt Joris van den Cruijce. “Samen met het Klein Kunstencentrum ’t Smiske (muziekclub), Folkcorner Den Appel(cd-distributie) en Appel Rekords (Platenlabel) werken we zo verder aan een volledig muzieklabo. Niet te vergeten dat er binnen ’t Smiske nog talrijke andere deelwerkingen bestaan: Destdagcafé, de Wamblientjes, … “ Ook dit jaar weer beleefden zo’n 400 deelnemers een unieke gezellige zangnamiddag. En ook dit jaar engageerden de Gezinsbond Asse, de Jeugddienst, Het Davidsfonds, ouderraad Vijverbeek en verschillende jeugdbewegingen zich in de organisatie. Alle aanwezige kinderen hadden er meer dan zin in. Mee zingen, mee dansen, mee bewegen, ze deden het allemaal tot grote tevredenheid van ouders, muzikanten en zangers. Tot ze er bijna bij neervielen en van hun verdiende drankje konden genieten.

Ook in uw gemeente, in uw school, in uw jeugdbeweging kan dit kinderzangfeest gerealiseerd worden. Het volstaat om contact op te nemen met de dappere organisatoren van dit geheel en uw interesse bekend te maken. Dit kan bij de initiatiefnemer, Joris van den Cruijce, op mailadres “appelmoes@tsmiske.be .

We weten allemaal dat de kinderen te weinig zingen en zeker te weinig in onze moedertaal.

GT

‘Sociaal Humanisme’ en ‘De SoLiDe Beweging’

In het Museum van Elsene was het lange tijd ‘Et pour les Flamands la même chose’. De jongste jaren wil het ook Nederlandstaligen welkom heten. Gelukkig maar, want het museum heeft altijd al interessante tentoonstellingen gebracht.

Nu loopt er ‘Dialoog met licht’, met werk van Walter Leblanc (1932-1986) en Jef Verheyen (1932-1984), twee Vlaamse kunstenaars die heel dicht bij de ZERO-beweging stonden.

Het is goed dat het museum deze beweging laat herontdekken, want ze telde tussen 1958 en 1968 meer dan 130 kunstenaars, verspreid over de hele wereld. In hun zoektocht naar radicaal nieuwe manieren om kunst te maken, werkten ZERO-kunstenaars met monochrome, felle kleuren als rood, geel, blauw, zwart en

goud. Daarnaast experimenteerden ze met het gebruik van voorwerpen zoals spijkers, veren en munten. Glas en metaal gebruikten ze om glanzende oppervlakken te creëren waarop het licht vrij spel heeft. Spectaculaire effecten werden verkregen door te ‘schilderen’ met bijvoorbeeld vuur en rook.

Walter Leblanc begon met het onderzoek naar de effecten van materie zoals zand, nylon en stokjes op het doek. Vanaf 1959 concentreerde hij zich volledig op de torsie, het verschijnsel dat één deel van een voorwerp meer gedraaid wordt dan een ander deel. Opgerolde draden liggen aan de basis van zijn ‘Twisted Strings’ (zie afbeelding), doeken waarin een netwerk van trillingen wordt opgevangen. Heel zijn oeuvre lang blijft Leblanc experimenteren met het ritme, de trillingen op het oppervlak en de speling van het licht. Het is fascinerend hoe bij zijn ‘Torsions Mobilo-Statics’ de aanblik evolueert naargelang de positie van de toeschouwer, wat een langzaam gevoel van beweging doet ontstaan.

Jef Verheyen maakte einde jaren 1950 een indrukwekkende reeks zwarte werken, gevolgd door gekleurde doeken waarop geleidelijk aan alle nuances in subtiele schakeringen aan het licht komen. De monochrome zoektocht van Verheyen en het obsessieve onderzoek van de torsie van Leblanc zijn compleet verschillende oeuvres. Het is geen gemakkelijke tentoonstelling. De tachtig getoonde werken komen enkel tot hun recht wanneer men rustig de tijd neemt om ze te laten inwerken. De sfeer in het museum helpt daarbij.

Tentoonstelling ‘Dialoog met licht’, nog tot 22 januari 2017, Museum van Elsene, www.museumvanelsene.irisnet.be

MMMV

Boek

Victor Onrust is de naam van een blogger die volgers rond zich verzamelt om via internet een denktank te vormen. Deze denktank noemt hij ‘De SoLiDe Beweging’, daarmee verwijzend naar socialisme, liberalisme en democratie (bladzijde 79). De bedoeling van zijn boek Sociaal Humanisme en de beweging is “te voorkomen dat de westerse beschaving ten onder gaat aan haar eigen succes: kapitalisme, democratie, tolerantie, christelijke waarden, die haar weerloos maken in een wereld waar deze idealen in andere landen nog ver te zoeken zijn” (bladzijde 1).

De auteur noemt zich ‘Absoluut Humanist’, waarmee hij naar eigen zeggen voortborduurt op Marx’ zesde stelling over Feuerbach: “Het menselijke wezen is niet een de mens bewonende geest, maar het in hem samenkomende stel maatschappelijke verhoudingen” (bladzijde 73).

De auteur ziet de mens uitdrukkelijk niet als atoom met een onveranderlijke eigenheid.

Het zijn juist de rol die de persoon binnen het productieproces inneemt, zijn of haar maatschappelijke machtspositie en zijn of haar culturele bepaaldheid, die die eigenheid steeds opnieuw bewerken. Mensen zijn dus verlengstukken van de culturen die hen voortbrengen en daarom heeft Onrust het liever over ‘cultuurrechten’ dan over ‘mensenrechten’. Hij wil hiermee zeggen dat de westerse humanistische cultuur zichzelf opheft zolang de demografische opmars van de islam met bijbehorende enclavevorming niet wordt gereguleerd.

Als een cultuur haar eigenheid wil behouden, dan moet ze van mensen die vanuit andere culturen komen eisen dat zij zich aanpassen.

Maar precies de visie op individu-zijn die het Sociaal Humanisme voorlegt, bewijst dat zo’n aanpassing maar beperkt mogelijk is, omdat voorgeschiedenis en voorprogrammering er zo’n grote rol in spelen. Conflict lijkt daarmee onvermijdelijk.

In dit uitgangspunt liggen nog andere problemen met de doelstelling die het boek uitdraagt.

Als mensen werkelijk worden geprogrammeerd door hun maatschappelijke positie en hun rol in het arbeidsproces, dan blijkt dat deze posities vandaag uitermate gefragmenteerd zijn. Daarmee is ook het zelfbeeld gefragmenteerd evenals de ideologische opvattingen. Vanuit deze startpositie is onmogelijk tot een nieuwe beweging te komen, want er is geen enkele kracht die een persoon bindt aan ideologische doel-

stellingen of bewegingen. De enige uitzondering lijkt vandaag de islam, waar bij uittreding soms geweld en uitsluiting volgen.

Het linkse moralisme maakt onrustig Ten slotte keert Onrust zich tegen de Gutmenschen, zoals Marx tegen de ‘utopische socialisten’ ageerde. In ‘Die heilige Familie’ (1845) en ‘Misère de la Philosophie’ (1847) rekende Marx af met het ‘socialisme op een morele ondergrond’. Marx bekritiseert de zedenpredikers die menen dat socialisme gegrondvest moest zijn op een streven naar morele verbetering: écht socialisme wordt met fabrieksopstanden gemaakt. Dit verklaart waarom Victor Onrust zich in de lijn van Marx opstelt en tegelijk tegen de linkse kerk tekeergaat. Want ‘nieuw links’ is uiterst moralistisch – hun politieke strategie is morele chantage. Dit leidt niet tot praktische verbetering en tóch overleven ze doordat ze de ‘moral high ground’ opeisen. Maar emotie maakt geen begroting kloppend. Emotie brengt geen medicijn vanuit een laboratorium naar een patiënt. Emotie verkleint geen achterstand op de arbeidsmarkt. Het enige wat emotie bereikt, is het vooruitschuiven van discussies die écht nodig zijn.

Hoewel de auteur zich duidelijk vereenzelvigt met Marx, presenteert hij een visie die vanuit de basis-bovenbouwtheorie feitelijk niet klassiekmarxistisch is te noemen. Niet de economische productiefactoren maar juist cultuurgoed, rechtenstelsels, religie en historie spelen de hoofdrol bij het bepalen van wie wel of niet tot een cultuur kan worden toegelaten. Daarmee vervullen bewustzijn en culturele programmering wederom de hoofdrol in de politieke positiebepaling, en niet de klassenstrijd: feitelijk is de auteur dus meer een hegeliaan.

S.L.

Toekomstverkenningen Richard Celis Een aantal Vlaamse verenigingen startte in 2012 met dit prestigieuze vijfjarenproject. Het verkent de toekomst voor Vlaanderen via publieke conferenties op academisch niveau. De organiserende verenigingen (Beweging Vlaanderen-Europa, Marnixring, VOS en VVB) gaven de Toekomstverkenningen de naam mee van Richard Celis uit waardering voor zijn levenslang engagement om de Vlaamse emancipatie vanuit variërende platformen te actualiseren.

Het project geniet ook de medewerking van VtbKultuur, Pro Flandria, Davidsfonds, Rodenbachfonds, Vl@s, ANV, VVA, Pro Vives en het OVV. De Toekomstverkenningen openden in 2012 met een conferentie over de Nederlandse cultuur en taal in een zich integrerend Europa. De conferentie 2013 had het sociaal beleid voor en door Vlaanderen als onderwerp. In 2014 stond centraal de noodzakelijke aanpak om de economische welvaart van Vlaanderen duurzaam veilig te stellen.

Vorig jaar lag de focus op de problematiek van asiel en migratie, haperende integratie en toenemende islamradicalisering.

De conferentie 2016 sluit de Toekomstverkenningen af met een uitermate prangend thema: de toekomst van de Europese Unie en de interactie van Vlaanderen en Nederland met dat Europa.

Onder de titel “Op weg naar 2030. De Lage Landen in Europa. Welke toekomstvisie”,

passeren een aantal sprekers het podium, onder anderen professor Noël Clycq (UA) en professor Luuk van Middelaar (UCL). Daarna volgt een panelgesprek met professor Hendrik Vos (Ugent), prof. Matthias Storme (KUL), prof. Kim Putters (Planbureau Nederland) en Tinneke Beeckman (filosofe). Het panelgesprek wordt gemodereerd door Rik van Cauwelaert. Tot slot krijgt minister-president Geert Bourgeois het woord voor een repliek. De conferentie vindt plaats in de Aula Rector Dhanis, Kleine Kauwenberg 14 te 2000 Antwerpen.

De conferentie op 10 december bijwonen, kan gratis. Inschrijven is evenwel verplicht. Gelieve uw aanwezigheid te bevestigen door een e-postbericht te sturen naar info@vlaandereneuropa.eu, of telefoneer naar 03-238 20 02.

Vermeld bij inschrijving via e-post duidelijk uw naam en adres en het aantal personen voor wie u inschrijft. K arl van C amp

Op de praatstoel

1 december 2016

13

Praten met Ludo Abicht en Jean-Pierre Rondas

“Progressief én Vlaams-radicaal, waar is het probleem?

Politiek correct Vlaanderen, en ze zijn daar met veel vrijgestelden, voorzittertjes van betoelaagde vzw’s, actievoerders en journalisten, spuwt op de Vlaamse grondstroom. De progressieve flaminganten Jean-Pierre Rondas en Ludo Abicht bieden een halve eeuw weerwerk. De progressieve vrienden vierden samen hun 150ste verjaardag op een locatie met een reputatie in de Vlaamse Beweging, zaal Magnus in Berchem. Abicht werd 80, Rondas 70.

Bij Jean-Pierre Rondas en Ludo Abicht staat een Vlaamse Leeuwtje in de volgestouwde bibliotheek. Beide heren zijn belezen, schrijven boeiende boeken en polemieken, treden op het publieke forum, zijn onbevreesd voor tegenspraak - kietelen zelfs met goesting de contra’s -, stimuleerden de Gravensteengroep - links van het centrum - en zweren actief te blijven. Ludo Abicht publiceerde zopas een boek over de Bijbel, en Jean-Pierre Rondas rondt een essay af over de hedendaagse angst en zijn politiek correcte poppenkasterij. ‘t Pallieterke: sedert wanneer zijn jullie vrolijke vrienden?

Ludo Abicht: “Wij zijn twee aangespoelden in Antwerpen, ik van de Noordzee, JeanPierre uit Gent. Ik leerde hem kennen op Europalia Duitsland in 1977, waar hij in uitstekend Duits lezingen en debatten animeerde. Ik sprak hem aan en dat bloeide open tot een warme vriendschap.”

Jean-Pierre Rondas: “Allebei waren wij enthousiast over professor Duitse letterkunde Herman Uyttersprot van de UGent. Toen ik daar Germaanse studeerde was Ludo al een beroemdheid. Vaticanum II was onze tijd, ik liep school op het Sint-Lievenscollege in Gent en het aggiornamento van de kerk bracht een opening op de hele wereld. Wij waren geen simpele halzen, hoorden over Marx en links op school. Op Radio 3 vulde ik een Duitse leemte op, volgde Günter Grass op de voet en interviewde Ludo bij elk van zijn nieuwe boeken.

Ik herinner mij zijn “Oorlogskinderen hebben grote ogen”. Ludo houdt van nadenken, tegenstellingen, onderzoek, dialoog, gaat altijd op het standpunt van de tegenstrever staan: en zo stel ik mij een ware intellectueel voor.” ‘t Pallieterke: werd het contact versterkt in de Gravensteengroep?

Jean-Pierre Rondas: “Ja, zeker, wij hebben samen “Land op de tweesprong. Manifesten ter ontgrendeling van Vlaanderen”, het werkstuk van de Gravensteengroep opgesteld.

Onder meer Etienne Vermeersch en Tinneke Beeckman waren coauteurs. De Gravensteengroep kwam er op initiatief van Chris Michel, toen werkzaam bij VTM. De groep werd geboren uit een algemeen gevoel van onvrede met de boycot van Vlaamsgezinde medewerkers in de culturele wereld. Die frustratie leidde tot contacten met andere flaminganten met een progressief profiel.”

Ludo Abicht: “Daar zag je opnieuw het gekke plaatje van progressieven die achter België aanlopen als het paradijs en de progressieven die dat niet doen beschuldigen van cryptofascisme. Voor de meerderheid van de Vlaamse progressieven is flamingantisme rechts en fasciserend. Onmiddellijk werd onder leiding van Eric Corijn de Vooruitgroep gesticht om ons bij elk manifest dat we publiceerden tegen te spreken.”

Jean-Pierre Rondas: “Grappig is hoeveel historici in een kramp schieten als zij het woord Vlaanderen horen en zweren bij de Britse marxist Eric Hobsbawm en zijn ach-

terhaalde antinationalisme. Voor Bruno de Wever is Vlaanderen ‘niet het juiste kader om geschiedenis te beoefenen’…”

Ludo Abicht: “De Gravensteengroep was onder meer een opstand tegen de culturo’s van mensen die van niemand lessen in progressiviteit te ontvangen hebben. Het was meteen prijs: Marc Reynebeau noemde ons in Terzake prompt een separatistisch groepje, en dat zette ter linkerzijde de toon.” ‘t Pallieterke: is de grendelgrondwet van 1970 de vloek van de democratie in België?

Jean-Pierre Rondas: “Absoluut. Ik ben blij dat Hendrik Vuye en Veerle Wouters werken aan een studie, hun Grendelboek, om die politieke kneveling aan te vallen. De belangstelling voor de ontgrendeling groeit. N-VA geeft de indruk dat ze er kan mee leven, maar dat is fout: die aanslag op de democratie kan je niet tolereren, hij wurgt politiek het Vlaamse volk. Wij moeten de grendelgrondwet met zijn ondemocratische barrières breken. De Gravensteengroep heeft van de vergrendeling een politicum gemaakt. ‘t Pallieterke: jullie zijn independentisten, autonomisten, separatisten?

Jean-Pierre Rondas: “Ik ben voor zelfbestuur en zelfbeschikking van Vlaanderen en dat mag independentisme heten. Onze toekomst zal asymmetrisch zijn, ingewikkelder dan een zuivere onafhankelijkheid zoals in de negentiende eeuw. Ik kijk naar Groot-Brittannië met zijn Wales, Noord-Ierland, Schotland, en Engeland dat zelf geen parlement heeft.

Iets dergelijks zie ik ontstaan in de Lage Lan-

Ludo Abicht

Jean-Pierre Rondas

de Kerk gebleven was, dan had hij het tot bisschop geschopt.” ‘t Pallieterke: wat met de linkse frontvorming? Een dada die oud is?

Jean-Pierre Rondas (grijnst): “God is dood en links is dood. Links bestaat niet meer sedert de val van de Muur in 1989. Noch de beweging, noch de partij, noch het syndicaat.

Links is vandaag een zwakke, uitgemergelde, globaliserende stroming. Het traditionele en oppositionele koppel links-rechts is foetsie.

Sedert 1989 verkiezen de socialisten de blauwen als partner.”

Ludo Abicht: “Ik volg de Sloveense filosoof Slavoj Žižek, die zegt: links verliet zijn kernactiviteit, sociaal-economische structuurhervormingen, voor een Kulturkampf rond identiteit, homorechten, euthanasie, abortus en gender-

“Vlaamse autonomie mét sociaal-economische hervormingen. Dat was de weg die wij hadden moeten blijven bewandelen” den, want een band met Nederland behoort bij onze toekomst.”

Ludo Abicht: “Ik ben een autonomist en ja, er is een gamma van woorden over de al of niet hechte band van Vlaanderen met België. Ironisch blijft dat N-VA ongewild de redder kan zijn van België. N-VA is een partij van realisten met twee markante voorbeelden in de regering: Jan Jambon en Theo Francken. Wat ik politiek onder mijn ogen zie, doet mij denken aan de discussie die ik meemaakte toen ik de Kerk en de jezuïetenorde verliet. De hamvraag luidde: help ik mee aan de hervorming van het instituut van binnenuit of van buiten uit. Ik koos voor de hervorming van buiten uit, en ik respecteer de vrienden die door kerks te blijven zo verandering trachtten te brengen. De antibeweging in de Kerk is mislukt, kijk voor het zoveelste voorbeeld naar het recente antivrouwenstandpunt van deze liberaal-pragmatisch getinte paus.”

Jean-Pierre Rondas (lacht): “Als Ludo in

Hoe word je een progressieve flamingant?

Hoe werden Ludo Abicht en Jean-Pierre Rondas flaminganten?

Ludo Abicht: “Vader was oorlogswees van ’14-’18 en pacifist. Zijn vredesideaal heb ik jong omhelsd en ik ben opgegroeid met de IJzerbedevaarten. Vader was lid van het Verdinaso en nam er afscheid van toen het de Belgische richting koos. Van zijn retorica in Oostende was hij de enige die niet in de bak had gezeten wegens oorlogszonden. Ik bestudeerde priester Daens en werkte vanuit Nijmegen, waar ik was voor mijn jezuïetenopleiding, mee aan Het Pennoen van Jan Olsen, Staf Callewaert en Antoon Roosens.”

Jean-Pierre Rondas: “Mijn ouders waren redelijk Vlaamsgezinde kleine middenstanders. De verhalen van mijn moeder over de oorlog hebben mij sterk getroffen. Het Sint-Lievenscollege haalde leraren binnen met een oorlogs- en repressieverleden en die scherpten mijn kennis over Vlaanderen en de Vlaamse emancipatie aan. Via de scouts leerde ik Maurits Coppieters kennen. Men denkt ten onrechte dat ik bij de VRT slechts de jongste jaren uit de kast kwam als flamingant. Ik was pas aangeworven voor de radio toen ik een reeks maakte over de taalgrens en daarvoor de Duitse professor Petri interviewde in Münster. Ik werd bij de VRT een internationalist en dat internationalisme pas ik toe op mijn eigen land, Vlaanderen, dat ik liefheb en respecteer, in tegenstelling tot veel culturo’s.”

gelijkheid, wat mooie dingen zijn, maar zonder aansluiting bij het linkse radicalisme en zonder aansluiting bij de massa.” ‘t Pallieterke: wil de jonge beweging Vlinks Vlaamse progressieven bekeren tot het links-flamingantisme?

Ludo Abicht: “De traditie van linkse flaminganten bestaat, denk aan Mark Grammens, Antoon Roosens, de tijdschriften Meervoud en Het Pennoen. Tijdens de derde Mars op Brussel, die doorging in Antwerpen (1963) stond op de Meir een delegatie van Waalse staalarbeiders die werd toegejuicht. Dat was de weg die wij hadden moeten blijven bewandelen: Vlaamse autonomie mét sociaal-economische hervormingen. Daarom zal ik met Vlinks meewerken in de toekomst.”

Jean-Pierre Rondas: “Links talmt, huivert en eist vooraf te weten welk autonoom Vlaanderen wordt verdedigd voor het mee opstapt.

Dat is een denkfout, je moet de democratie van later niet vandaag vastleggen. Verwezenlijk een zelfstandig Vlaanderen en bouw dan desnoods een linkse revolutie uit. We zijn hier niet in Catalonië waar links veel sterker staat.

Hier besef ik dat Ludo me zal tegenspreken.”

Ludo Abicht: “Mijn mening is principieel op dit punt én pragmatisch. Ik ijverde met Ludo Dierickx en zijn Europese federalisten voor een verenigd Europa. Daar was het motto, eerst Europa maken en dan zien wij hoe wij het invullen. Nu weten we wat daarvan in huis is gekomen: de Europese Unie loopt aan de hand van het kapitaal en ontbeert sociale wetten.

Het beloofde ‘sociale Europa’ is er nauwelijks.

Ik ben dus tegen etappes en voor parallellisme, want ik wil geen tweede maal gerold worden.” ‘t Pallieterke: president Trump, zal dat meevallen?

Ludo Abicht: “Ik doceerde vijftien jaar in de VS en mijn hogeschool was in Ohio, een representatieve staat voor het volkse Amerika. De staalarbeiders van Ohio hebben massaal voor Trump en zijn protectionistische verhaal geko-

zen, en ze hadden geen boodschap aan Hillary Clinton. Het kansje bestaat dat Trump zich aan de werkelijkheid aanpast en groeit in zijn job.

Ik roep of betoog niet tegen de verkozen president, dat is ondemocratisch. Laat die man voorlopig doen. Ook de Amerikaanse progressieven hebben Europa geld afhandig gemaakt en ons bespioneerd, denk aan de spraaktechnologie van Lernout & Hauspie.”

Jean-Pierre Rondas: “De overwinning van Trump is de nederlaag van het beleid van Obama én hij stuurt naar een New Deal à la Roosevelt. De reacties in de Vlaamse en de Belgische pers op de verkiezing van Trump zijn onrustwekkender dan diens verkiezing zelf…

Volgens onze journalisten stemden nobele mensen voor Clinton en het uitschot (a basket of deplorables) voor Trump.”

Ludo Abicht: “Onze politici vertellen hetzelfde, de democratie heeft haar werk gedaan op 8 november, maar de uitkomst is fout, dus is de democratie fout. Ik denk terug aan de overwinning van Patrick Janssens op Filip Dewinter. De drank vloeide voor het stadhuis van Antwerpen, want het volk had de juiste beslissing genomen. In 2014, na de overwinning van Bart de Wever, werd herinnerd aan de Kristallnacht van 1938 en faalde de democratie.” ‘t Pallieterke: moeten wij naar afgezwakte vormen van het algemeen stemrecht, bijvoorbeeld met een loting van burgers, zo dierbaar voor David van Reybrouck?

Ludo Abicht: “Het algemeen stemrecht blijft de enige goede democratische werkwijze. Het heeft manco’s, maar de andere systemen hebben er meer. Als je weegt wie al of niet mag stemmen, beland je op de duur bij de conclusie dat alleen jij of ik naar de stembus mag.”

Jean-Pierre Rondas: “David van Reybrouck had de wind mee met zijn burgerinitiatief G1000. Dat oogt goed, echter, als er over serieuze zaken moet beslist worden, dan zullen de uitgelote burgers biechten bij experts, zullen zij klieken vormen, staan in die onderhandelingsdemocratie nieuwe leiders op en voor je het weet zit je weer in het oude systeem.

Over Montesquieu en zijn 50 plus 1 stem die beslist voor de 100 stemmers, is het laatste woord niet gesproken.” ‘t Pallieterke: wat met de migratie?

Ludo Abicht: “Wij kunnen niet doen alsof wij niet in de wereld wonen.”

Jean-Pierre Rondas: “Akkoord, maar ik wil wel mijn plaats in de wereld leefbaar houden. De jonge Trudeau, een icoon van links, is het boegbeeld van de officiële meegaandheid, de ‘accommodements raisonnables’ die tegemoetkomen aan de politieke en shariawensen van de moslimimmigranten. Het doet mij denken aan de nieuwste hobby van de Vlaamse katholieken, de dialoogschool.”

Ludo Abicht: “De nieuwelingen moet je confronteren met onze waarden uit de Verlichting, maar de dialoog met de moslims is soms moeilijk. Ik had aan de Universiteit Gent moslima’s met hoofddoeken in de aula. Ik vroeg hen, ‘Waar staat die verplichting in de Koran?’, maar ik ving bot. Zij zouden het vragen aan hun imam en die liet hen antwoorden, dat ik Frans Crols een ongelovige was.”

Angst bij Doorbraak

Jean-Pierre Rondas en het webblad Doorbraak, plus het jonge zusje Doorbraak Boeken, zijn een stel. Hij zit Stem in het Kapittel voor, de vzw boven Doorbraak. De boekentak heeft eveneens Karl Drabbe met zijn VOF Het Laatste Woord aan boord. “Mijn nieuwe boek is daar aangekondigd en kijkt naar de angst na Charlie Hebdo, Le Bataclan, 22 maart in Maalbeek en Zaventem. ‘De angst is erger dan de terreur’, kopten de kranten. Waarom bespelen zij, en de politiek, dat angstdiscours, en is dat terecht? Dat is mijn vraag.

De autochtone bevolking zou schuldig zijn aan de angst voor de andere. Die angst voor de moslim-andere is een rationele reactie..”

14

Dossier

1 december 2016

Bericht aan de veertig procent liefhebbers van verkrachting Als je met tien Belgen aan tafel zit, zitten er vier tussen die hier of daar verkrachtingske best oké vinden. Dat zou moeten blijken uit de Eurobarometer, een bevraging van de Europese Commissie. Eén ding is jammer: het onderzoek is waardeloos. En de media die er zo politiek correct over berichten ook.

Het Europees onderzoek was besteld door Eurocommissaris Vera Jourova (Justitie). Het moet haar tien miljoen extra opleveren om huiselijk en seksueel geweld terug te dringen. In België werd het uitgevoerd door het onderzoeksbureau TNS. Het leek wel of diva Liesbet Stevens, adjunct-directeur van het Instituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen, dat prettig nieuws vond. Haar Instituut, een onafhankelijke federale overheidsinstelling (°2002), moet nu eenmaal bij momenten bewijzen dat het zinnig werk verricht. En paniek moet geld doen rollen. “Wat mij betreft (merkwaardig, de cijfers zijn dus voor interpretatie vatbaar?

- red.) gaat het om verkrachting, en moeten we in België meteen aan de slag”.

De toelichting in de kranten was hilarisch.

Voor onze mannen zou verkrachten best mogen “als een vrouw dronken is” of “drugs heeft gebruikt” (20 procent) of “sexy kledij draagt” (15 procent), of “’s nachts alleen buiten rondloopt” (12 procent).

Volgens de ene schrijverij zijn er in België gemiddeld acht aangiftes van verkrachting per dag. Dat is dus 2950 per jaar. Volgens een andere krant worden er in Wallonië dagelijks achttien verkrachtingen gemeld, dat is 6570 per jaar. Dat laatste zegt toch het Waals Instituut voor de Statistiek (IWEPS).

Eerder gaven bronnen van de Europese Commissie aan dat een op de drie ondervraagde vrouwen na hun vijftiende “seksueel geweld” heeft ondervonden. Nog zo’n merkwaardig gegeven, want van dit verschijnsel valt nergens een sluitende definitie te lezen.

Elke Sleurs Maar we zijn er nog niet… Staatssecretaris voor Gelijke Kansen Elke Sleurs (N-VA)

haastte zich om nog eens te zeggen dat maar één op de tien slachtoffers aangifte doet. Staat die wonderbaarlijke vermenigvuldigingsmachine ergens in de kantoren van Amnesty International? Of in die van een of andere obscure vzw? Sleurs mag best een campagne voeren en een actieplan uittekenen, maar op basis van wat straffe verhalen veralgemenen is wel erg politiek correct.

Maar goed, als we kunnen volgen, zou dat betekenen dat er naar Sleurs-normen jaarlijks zo’n 30.000 verkrachtingen zijn. Volgens Stevens-normen zo’n 50.000 tot 60.000. Ach, wat zouden we problemen maken om zo’n klein verschil… Terug naar het verhaal van de week: twintig (of veertig procent) van de Belgen vindt verkrachten ok.

Hadden Sleurs en Stevens nu echt zelf niet kunnen bedenken dat bij zoveel onzin meteen andere klokken zouden luiden? Psychometricus Maarten De Schrijver (U Gent) maakte brandhout van de methodiek van het onderzoek. De heldere vraag luidde: ‘Sommige mensen vinden dat geslachtsgemeenschap zonder toestemming in bepaalde situaties gerechtvaardigd kan worden. Denkt u dat dit op onderstaande omstandigheden (dronkenschap, drugs, kledij, etc.) van toepassing is?’. “Ik zou, denk ik, overal ja op antwoorden”, zegt De Schrijver, “maar dat betekent natuurlijk niet dat het mijn eigen opinie is…

Dit is peilen naar een opinie van anderen, en nadien het gaan interpreteren als een eigen opinie van de respondent”, zegt De Schrijver.

Liesbeth Stevens kreeg in Terzake natuurlijk wel het laatste woord om… vooral te zwijgen over de kritiek op zo’n lamentabel onderzoek en om meteen te huilen dat we “het kind niet met het badwater mogen weggooien”, waarna - ook al geen verrassing - meteen de

beschuldigende vinger werd opgestoken. De aanval als beste verdeding?

Eigenlijk zouden ze zo iemand - vult u zelf maar in: Stevens of Annelies Beck die haar met zichtbaar genoegen interviewde - met pek en veren overladen uit de studio moeten wegjagen, want hier wordt pak gemaakt van vodden. Meer zelfs, Stevens en Beck hebben de terechte, rationele bezorgdheid om verwerpelijk seksueel geweld van welke aard dan ook een kwade dienst bewezen.

Er is onduidelijkheid over de methodiek, over de vraagstelling, over de resultaten en over de vraag waarom België zoveel slechter scoort dan zoveel andere landen? Dat kan volgens de Schrijver liggen “aan de toelichting die gegeven is aan de respondenten.”

Zijn besluit was dan ook vernietigend: Dit onderzoek leert ons helemaal niets en is strikt wetenschappelijk gezien waardeloos.

Volgens TNS werden de interviews over verkrachting persoonlijk afgenomen en de interviewer kon ‘uitleg’ geven bij onduidelijkheid. Welk soort uitleg dan? We hebben TNS hier al vaker verdedigd als het gaat om politieke peilingen. Maar hier gaat het bedrijf zwaar in de fout. De enquêteurs zijn dus vooraf gekneed om toelichting te geven.

Dat is erg. Is dat niet zo, dan is dat nog erger.

Anthony Allen verkoopt nog meer onzin: ter verdediging van de correctheid van de Belgische cijfers zegt hij dat de cijfers in Vlaanderen en Wallonië identiek waren. Waarom verschillen die van Vlaanderen en Nederland dan zo fors? Ligt het aan onze voeding?

Afbranden In De Tijd is Koen Meulenaere (Kaaiman) dan ook bikkelhard voor de VRT én voor De Standaard: “In ‘Terzake’ stelde psychometricus Maarten De Schryver: ‘Dit onderzoek is wetenschappelijk waardeloos.’ Waarna Annelies Beck aan studiogaste Liesbet Stevens letterlijk zei: ‘Het onderzoek is blijkbaar waardeloos, maar kunt u afgezien daar-

van commentaar geven op de onthutsende cijfers.’ Blijf kalm. Als u van colère de VRT in brand gaat steken, sluiten ze u nog op in de plaats van hen.”

Meulenaere trekt ook de broek af van Karel Verhoeven van De Standaard. Zijn krant kopte vrijdag ‘Seks zonder toestemming? Oké voor 1 Belg op 5’. Dat is dus twintig procent. Een dag later luidde het: ‘Vier op de tien Belgen praten seks zonder wederzijdse instemming goed’. Dat is dus veertig procent. Moeder, help! Dat is nu eens duidelijk, zie!

In plaats van zaterdag op de voorpagina excuses uit te spreken over eigen onkunde en over zo’n onderzoek is het hilarische besluit van Nikolas Vanhecke, gevormd in De Morgen weet je wel, dat de stelling “een beetje waar is”… “Wat denkt u: een kwaliteitskrant?

Of een vuig gazetje?”, besluit Meulenaere.

Verkrachting en cijfers Als de illusionisten ons bestoken met dergelijke nonsens over het goedpraten en goedvinden van verkrachtingen, wat moeten we dan denken over hun verkrachtingscijfers zelf (zie hoger)? En van alle sleurwerk in andere “discriminatiedossiers”? Eén voorbeeldje maar: vrouwen worden gediscrimineerd omdat ze “minder loon zouden krijgen voor zelfde werk”. Een verhaal dat niet wordt bewezen met concrete cijfers, want die zijn er niet. De verschillen hebben te maken met keuze van studierichting, keuze van beroepen, keuze voor deeltijds werk, etc…

Laat het debat worden gevoerd met ernstige informatie. En meer zijn dan wat getromp van fanatici. Stevens staat aan het hoofd van een “bedrijf” met veel personeel.

Dat overleeft maar als het nut van het eigen bestaan nu en dan met rapportjes wordt onderstreept. Wat ze produceren is al te vaak niet meer dan debatvervuiling. Het is verontrustend dat Elke Sleurs zo ver meegaat. Het is onheilspellend dat de N-VA dit gedoogt.

Anja Pieters

Te veel parlementsleden?

In een interview beweren parlementsvoorzitters Siegfried Bracke en Jan Peumans dat er te veel parlementsleden zijn in België en dat het heus met minder kan. Ze stellen dit punt ter discussie als politieke vernieuwing bij de volgende staatshervorming.

Het is alvast een goede zaak dat er wordt nagedacht om instellingen efficiënter te maken.

Als zij dit beweren, en zeker een ervaren man als Peumans, zal dit wellicht wel kloppen. Al moeten we ons de vraag durven stellen of er niet te veel parlementen zijn in plaats van te veel parlementsleden.

Te veel parlementen In Vlaanderen is er nog steeds de tweedeling tussen de gemeenschap en het gewest.

Vaak wordt er gesproken over een fusie. Dat is helemaal niet zo, want er is enkel een uniciteit van de instellingen. Dit wil zeggen dat het Vlaams Parlement zowel zetelt voor de Vlaamse Gemeenschap als het Gewest. Maar het Gewest en de Gemeenschap vormen aparte rechtspersonen en hebben een afzonderlijk budget. Ook de Vlaamse Brusselaars mogen alleen maar meestemmen over gemeenschapsaangelegenheden en niet over gewestbevoegdheden.

Dan is er nog het federaal parlement dat bestaat uit een Kamer van Volksvertegenwoordigers en een Senaat. Verder zijn er nog de deelstaatsparlementen: dat van de Duitstalige gemeenschap, het Waals Gewest, het Brussels Gewest, van de Franse Gemeenschap, en tot slot de Franse Gemeenschapscommissie (COCOF) dat de Franstalige gemeenschapsbevoegdheden uitoefent in Brussel. Uiteindelijk vertegenwoordigen al deze parlementen in de vorige zin ongeveer vijf miljoen mensen.

Vaak worden deze ook nog eens dubbel vertegenwoordigd: apart op gewestbasis en op het niveau van de gemeenschap, want van een uniciteit zoals in Vlaanderen is er in de andere deelstaten geen sprake. Daarbovenop is er ook nog het Europees Parlement in Brussel.

Dus ja, er zijn te veel parlementsleden, maar er zijn zeker ook te veel parlementen als dusdanig. Een ander zeer is de kwaliteit van de parlementsleden. We gaan akkoord met de stelling dat het op ‘Villa Politica’ niet altijd duidelijk is wanneer een algemene vergadering zetelt of een specifieke commissie. Vooral als een specifieke commissie zetelt in de algemene verga-

derzaal laat men wel een afwezige indruk na.

Dit is geheel onterecht, want in een commissie zetelen slechts een beperkt aantal parlementsleden.

De kloof tussen burger en politiek Een kritiek waar we niet genuanceerd in kunnen zijn, is die op het zichtbare gedrag van de parlementsleden, bijvoorbeeld in ‘Villa Politica’: sommigen zijn aan het kaarten, anderen versturen een sms’je met de smartphone, bellen even met Jan, Pier of Klaas, lezen de krant op hun tablet of bekijken Facebook op hun laptop.

Kortom, men is fysiek wel aanwezig in het halfrond, maar de parlementsleden zijn niet bezig met dat waarvoor ze eigenlijk betaald worden.

Behalve voor de naaste buren valt het echter onmogelijk te controleren wat de parlementsleden in kwestie concreet aan het doen zijn, dus ze kunnen altijd zeggen dat ze “voor het werk” op de tablet of laptop zitten. Men klaagt vaak over de kloof tussen burger en politiek, maar als parlementsleden hun eigen taak niet erg serieus lijken te nemen, dan zijn deze praktijken niet iets wat de relatie tussen burger en politiek ten goede komt.

Bijklussen Parlementsleden worden zeer goed betaald.

Een federaal parlementslid verdient zo’n 5.700 euro netto in de maand als basisvergoeding.

Men hoeft misschien niet iedere werkdag fysiek aanwezig te zijn, wat in bedrijven tegenwoordig ook zo is, maar het wordt toch betaald als een voltijdse baan. Dan mag ook verwacht worden dat parlementsleden zich voltijds bezighouden met hun job, maar daar wringt het schoentje wel eens. Vele parlementsleden zijn tevens partijvoorzitter, advocaat, ondernemer of burgemeester. Ze willen dat vaak niet opgeven om “de vinger aan de pols te houden”, maar in dat geval heeft men gewoon de tijd niet om ook nog voltijds te werken als parlementslid. De baan vervalt dan in wat bijklussen als volksvertegenwoordiger. Dat is jammer, want het volk verdient én verwacht wel beter. Jens Martens

Amerika hertelt stemmen in ten minste drie staten Professor Bart Kerremans ging niet in op de vraag van Els Aeyels van De Ochtend om de ondergang van bedrieger Trump te voorspellen. Hoorbaar met tegenzin moest ze horen dat de kans dat een hertelling van de stemmen in Wisconsin, Pennsylvania en mogelijks ook in Michigan zou aantonen dat er “fout” geteld werd, of dat er bedrog in het spel was. Op initiatief van een groene politica en presidentskandidate, die zegge en schrijve één procent van de stemmen heeft gehaald, is dat hertellen nu zeker. Wat is de zin of het nut van die hertelling? Nihil, want de kans dat die een ander resultaat oplevert, is “enorm, enorm, enorm” klein volgens Kerremans. Omdat de argumentatie over computermankementen erg zwak is. “Het hele computerverhaal berust op een onvoorstelbare zwakke basis”, aldus Kerremans. Er kunnen nog staten volgen, waar de telling wordt overgedaan, hoopte Aeyels? Neen, want de voorsprong van Trump in andere staten is groter en de kans dat iets kantelt is dus kleiner. Bij vroegere hertellingen kwamen nooit

grote fouten aan het licht. Om te winnen, moet Clinton een meerderheid halen in de drie betwiste staten, want ze heeft alle kiesmannen van die drie staten nodig om Trump te kunnen verslaan.

Zwitsers willen geen kernuitstap Zwitserland houdt voorlopig alle kerncentrales open. Ze willen geen versnelde uitstap uit kernenergie. Dat is de uitkomst van het referendum waarvan de uitslag zondag bekend werd. De Zwitserse regering besliste na de kernramp in Fukushima (Japan, 2011) principieel om uit kernenergie te stappen, maar er was geen deadline vooropgesteld.

De Groenen wilden tegen 2029 de vijf kerncentrales dicht. De tegenstanders waarschuwden voor een elektriciteitstekort als twee kerncentrales mogelijk volgend jaar al dicht zouden gaan. De vijf centrales leveren een derde van de totale elektriciteitsbehoefte van het land. Een te vroege uitstap zou miljarden kunnen kosten, stelden de tegenstanders. De peilingen wezen op een nek-aannekrace, maar 55 procent van de Zwitsers stemde tegen.

Actueel

1 december 2016

Congres Vlaams Belang: genoeg woorden, nu daden!

Hoe Siegfried Bracke zijn leven betert

900 congresgangers, waaronder heel wat jongeren, maakten hun opwachting in een opvallend opgewekte sfeer. En zoals we het gewoon zijn bij het Vlaams Belang, verliep alles in een stijlvol kader en een strakke regie. Anders dan anders was er ook veel pers, wellicht omwille van de commotie van de jongste dagen en niet zozeer om met aandacht naar de boodschap te komen luisteren…

Onder het motto ‘Genoeg woorden, nu daden!’ fileerde een enthousiast VB-congres vorige zaterdag in een ei zo na vol ICC in Gent twee jaar regering-Michel in het algemeen en de N-VA in het bijzonder. Zowel op sociaaleconomisch als op communautair als op het vlak van de immigratie werd het regeringsbeleid beoordeeld en, zoals enigszins te verwachten was, veel te zwak bevonden. Alle beloftes waren mooi opgelijst in een duidelijke congresbrochure, maar evenzeer werden die getoetst aan het regeringsbeleid. N-VA was vooral op het communautaire vlak de kop van Jut, zeker omdat uitspraken, initiatieven en acties uit het verleden van bepaalde ministers tegen het licht werden gehouden en werden vergeleken met de heersende absolute stilstand.

Jonge garde aan het woord Na enkele turbulente dagen van intern gekrakeel tussen het VB-partijbestuur en het reislustige en eigenzinnige gezelschap rond Filip Dewinter, waren ze er niettemin allemaal en werd er uitsluitend gefocust op de politieke boodschap. Dat leek ons alvast een teken van volwassenheid en dat werd gesmaakt door het publiek. Drie jongeren voerden het woord: exLDD’er Wouter Vermeersch, die onlangs naar het VB overstak, sprak als jonge ondernemer over het sociaaleconomische luik, Vlaams fractievoorzitter Chris Janssens betokkelde in niet mis te verstane bewoordingen de migratiesnaar en federaal fractievoorzitter Barbara Pas trok de N-VA het schoentje van de communautaire stilstand aan.

En natuurlijk was er de jonge voorzitter, Tom van Grieken, die het beleid in het algemeen afkraakte. Stuk voor stuk gloedvolle sprekers die hiermee een glashelder signaal gaven dat de nieuwe generatie het Vlaams Belang nieuwe impulsen kan en wil geven. Is dit congres de cesuur voor het vooruitstuwen van een nieuwe generatie politiek talent? Zal de oude garde zichzelf voldoende kunnen en wil-

len wegcijferen om dit jonge geweld vrije baan te geven? Ze zouden maar gek zijn als ze zo’n unieke kans zouden laten liggen, denken wij dan…

Bij Toutatis!

Dé uitspraak die de zaal een gloeiend applaus ontlokte, was de onwaarschijnlijk snedige vergelijking die Barbara Pas maakte toen ze haar partij vergeleek met het kleine dorpje van Asterix: “Ook al meppen de inwoners van dat kleine Gallische dorpje er onderling al eens op los, eensgezind tegen de Romeinen zijn ze onoverwinnelijk.

Dat geldt voor het Vlaams Belang evenzeer.

Met de kracht van onze overtuiging als onoverwinnelijk makende toverdrank, zullen wij consequent, schouder aan schouder, voortdoen tot wij voor Vlaanderen bekomen wat Vlaanderen toekomt: bij Toutatis, een zelfstandige Vlaamse staat!”

Cordon sanitaire In de schaduw van het congres flakkerde de eeuwige discussie over zin en onzin van het cordon sanitaire weer op, zeker nadat Theo Francken had laten verstaan dat een samenwerking na de gemeenteraadsverkiezingen misschien wel mogelijk is in de centrumsteden, behalve in Antwerpen waar Dewinter persona non grata is. Die laatste kaatste de bal terug door te stellen dat hij zich ‘met plezier’ zou terugtrekken uit het VB als daardoor het cordon zou doorbroken worden. Vanuit beide hoeken geldt hetzelfde: eerst zien en dan geloven. Het water blijft heel diep tussen de twee Vlaamsnationale families, niet enkel als het over personen gaat, maar ook – bleek uit het congres – over politieke thema’s. In die zin blijven het communicerende vaten: de Vlaamsgezinde kiezers zullen altijd weer oordelen en beoordelen, en… de rekening maken. Jammer, maar het is klaarblijkelijk niet anders…

KvdP

Echo’s uit de Koepelzaal Nepnieuws Parlementsvoorzitter Jan Peumans liet onlangs optekenen dat er te veel parlementsleden zijn. We zouden hem niet durven tegenspreken. Tot de velen die probleemloos weggesaneerd zouden kunnen worden, behoort zeker Jean-Jacques de Gucht (Open Vld). Deze Grote Ethische Denker (dixit De Morgen) had het nieuwste riedeltje opgepikt, namelijk het nepnieuws dat er voornamelijk via sociale media nepnieuws zou worden verspreid, wat dan leidt tot heel enge dingen, zoals Brexit en Trump. Wat zouden we daar “als maatschappij” aan kunnen doen? Mediaminister Gatz zette natuurlijk in op het promoten van “mediawijsheid”, stelde dat de “échte” journalisten ook lijden onder de aantasting van hun vak en dat misschien zelfs strafrechtelijke maatregelen tegen leugenachtige berichtgeving mogelijk waren. In dat laatste geval komt zowat de hele Vlaamse pers achter de tralies, maar dat vertelde grapjas Gatz er niet bij. De Gucht was tegen censuur en voor democratie, maar likkebaardde wel bij het vervolgingsideetje. Zo kennen we baby-Robespierre weer.

Gepest Het Brussels Hoofdstedelijk Gepest (met een p) doet die naam weer alle eer aan. De daar heersende dwergpotentaten hebben het briljante idee opgevat om de E40 op hun grondgebied een beetje te versmallen. Dit met de nobelste bedoelingen en met een edel dedain voor de gevolgen daarvan. Die gevolgen even testen? Dat vindt men onnodig. Lorin Parys (N-VA) en Karin Brouwers (CD&V) waren niet erg enthousiast en verklaarden dat tenminste de zaak nader te onderzoeken valt. Joris Vandenbroucke (sp.a) raakte net wel opge-

15

wonden door het prachtige Brusselse project.

Rik Daems (Open Vld) maakte daar, in een zeldzaam helder moment, gehakt van.

De Brusselse excellenties Vervoort en Smet, “de Jansen en Jansens van de Brusselse Regering” naar het woord van Daems, waren weer goed bezig een zoveelste puinhoop te scheppen. Wat wel iedereen op de zenuwen werkte, was “het gebrek aan overleg”. Uit het antwoord van minister Weyts was ook af te leiden dat de Brusselaars een minder nette vinger opsteken.

Parys was de “Brusselse mikmak” flink beu en Daems de hoofdstedelijke socialistische spelletjes. Sp.a (uit opportunisme) en Groen (uit fanatisme) vonden het project dan weer heel leuk en aardig.

Klimaatgeblaat In het licht van de aanstaande Vlaamse klimaattop moest het Vlaams Parlement er zo nodig nog een resolutie tegenaan gooien.

Dat leidde onvermijdelijk tot weer een hoop klimaatgeblaat. Robrecht Bothuyne (CD&V) meende dat het parlement een belangrijke bijdrage moest leveren aan het stoppen van de opwarming van de aarde.

Toe maar. Bruno Tobback (sp.a) was ook heel opgetogen over de Vlaamse klimaatvoornemens, al had de lat volgens hem nog hoger mogen liggen. Toch was zeer zeker de goede weg ingeslagen, gelukkig, omdat anders de wereld zou vergaan. Nog doller maakte Wilfried Vandaele (N-VA) het, die de mythologie nog eens breed uitmat en beweerde dat onze lieve aarde meer is opgewarmd in de laatste 250 jaar dan in de voorgaande 800.000 – waarin zich, zoals bekend, geen enkele klimaatschommeling heeft voorgedaan.

Vreemd genoeg liet Johan Danen (Groen) de hysterie nog het meest achterwege; hij wilde

Twee jaar geleden verraste Kamervoorzitter Siegfried Bracke vriend en vijand toen hij in zijn toespraak op Koningsdag uitvoerig de monarchie bejubelde: “Eine Monarchie, die die Grundsätze der Verfassung achtet, ist ein guter Garant für ein stabiles und folglich wohlhabendes Belgien. Die heutige Huldigung ist die aller – und ich möchte mich auch namens der deutschsprachigen Einwohner an Sie wenden – derer Gemeinschaft einen Aspekt des Reichtums unserer Mannigfaltigkeit widerspiegelt.”

Hij deed dat in het Duits in de hoop dat het niet te veel zou opvallen, dacht ik toen. Want het is inderdaad enigszins beschamend voor een politicus van een republikeinse partij om de monarchie zo op te hemelen. In Le Soir van 29 september jl. verdedigde Bracke zich tegen die kritiek. Dat behoort nu eenmaal tot de plichtplegingen die verbonden zijn aan het ambt, zei hij. Of hij dat nu graag doet of niet, de Kamervoorzitter moet op 15 november de lof zingen van de monarchie. Vorig jaar had hij het niet gedaan omdat het programma op de valreep moest worden aangepast omwille van de aanslagen in Parijs. Maar dit jaar, verzekerde hij, doe ik het zeker opnieuw. Hij leek er zelfs naar uit te kijken.

En wat blijkt nu? In tegenstelling tot wat hij zelf had aangekondigd, deed hij het niet opnieuw. In zijn jongste Koningsdag-toespraak zoekt men tevergeefs naar loftuitingen aan het adres van de monarchie. Hoe zou dat komen? Zou het kunnen dat de Kamervoorzitter enig onderzoek heeft laten doen naar de toespraken van zijn voorgangers? Is hij daarbij misschien tot de conclusie gekomen dat er toch wel wat af te dingen valt op zijn stelling? Dat het helemaal géén must is voor de Kamervoorzitter om de monarchie te verheerlijken op 15 november?

Ik heb het zelf eens onderzocht naar aanleiding van het artikel in Le Soir. De viering van Koningsdag op het Paleis der Natie is een relatief jonge traditie. Ze vond voor het eerst plaats in 2001. Herman de Croo was toen Kamervoorzitter. En wat lezen we in zijn toespraak van toen? “Eine Monarchie, die die Verfassungsmässigen Grundsätze respektiert, ist der beste Garant für ein stabiles und starkes Belgien, in dem sehr unterschiedliche Gemeinschaften koexistieren. Die heutige Huldiging ist die aller, und ich möchte mich auch zum Sprachrohr unserer deutschsprachigen Landsleute machen, deren Gemeinschaft ein Aspekt der Kostbarkeit unserer Mannigfaltigkeit widerspiegelt.”

Mocht Siegfried Bracke een student zijn, hij zou in 2014 een klacht voor plagiaat aan zijn broek gehad hebben. Zijn royalistische passage in het Duits lijkt te zijn gekopieerd van De Croo. En om het plagiaat wat te verdoezelen, is de formulering licht gewijzigd. Maar nu zijn we echt wel te streng. Want er zijn verzachtende omstandigheden. Bracke is niet de enige die het stuk heeft overgepend. Om te beginnen heeft Herman de Croo een paar keer zichzelf geplagieerd. Varianten van die Duitse zinnen vinden we terug in zijn toesprazowaar rekening houden met de mensen en de economie niet helemaal kapotmaken. Matigheid is een mooie deugd.

Miljardenindustrie Alle betogen waren rijk gestoffeerd met fietsen, elektrische auto’s, futuristische technologie, schone en herbruikbare energie, isolering, dijken, nieuwe woonvormen en weidse horizonten tot 2050.

De schrijver Jules Verne zou jaloers zijn geweest. Intussen is dat klimaatgedoe wereldwijd een miljardenindustrie geworden, waarin schimmige belangen niet ontbreken. Topregio Vlaanderen is weer het braafste (of het domste) jongetje van de klas en gaat er lustig wat mooie sommen aan spenderen. Even voor het klimaatfeest begon, kon in een andere discussie worden vernomen dat er te weinig centen zijn om langdurig werkzoekenden fatsoenlijk te begeleiden – maar dat is een detail. De verhoopte “kamerbrede” steun voor de resolutie kwam er uiteindelijk niet helemaal. Chris Janssens (VB) was namelijk boos omdat zijn partij niet had mogen meespelen en omdat hij tegen de onbesuisde kernuitstap en tegen dingen zoals rekeningrijden was. Klimaatsceptisch is het VB helaas niet, maar het is dan toch een beetje balorig geweest.

ken van 2004 en 2007. De jaren nadien wordt De Croo eerst gekopieerd door Herman van Rompuy en nadien door Patrick Dewael. Allebei nemen ze op Koningsdag dezelfde Duitse zinnen in de mond.

Blijkbaar gaat het hier om een soort van ceremoniële formule die steeds opnieuw wordt herhaald. Een rituele bevestiging van het geloof van de natie in de monarchie. Het is de geloofsbelijdenis in de royalistische hoogmis die de viering van Koningsdag in feite is. En de Kamervoorzitter is de hogepriester die de geloofsbelijdenis moet uitspreken.

Dat is wat men Siegfried Bracke blijkbaar heeft laten geloven in 2014. Maar het klopt niet, bij nader toezien. Brackes voorganger, André Flahaut, sprak de royalistische geloofsbelijdenis niet uit. Zijn toespraken op Koningsdag waren opvallend onderkoeld.

Flahaut vertikte het om de monarchie te verheerlijken.

Dat is vreemd, want is die PS’er geen overtuigde Belgische patriot? Of had Flahaut als lid van een partij met een respectabele republikeinse traditie net iets te veel zelfrespect om die royalistische geloofsbelijdenis over zijn lippen te krijgen?

Het zou ook kunnen dat Flahaut gewoonweg te intelligent is om gedachteloos een zinnetje te debiteren dat, op de keper beschouwd, klinkklare onzin is. “Een monarchie die de Grondwet respecteert is een goede garantie op een stabiel en daardoor welvarend België.” Zouden de vorige Kamervoorzitters dat nu echt geloofd hebben? Dat de monarchie de stabiliteit en de welvaart van het land garandeert? De monarchie heeft alvast niet kunnen beletten dat het land hoogst onstabiel was in de periode 2007-2011. Het tegendeel lijkt eerder waar.

Want in die periode was de monarchie zelf een teken van tegenspraak en een bron van conflict. En als het land sinds de verkiezingen van 2014 wel relatief stabiel wordt bestuurd, denkt men dan werkelijk dat koning Filip daar de hand in heeft gehad?

Siegfried Bracke heeft er verstandig aan gedaan om niet langer Herman de Croo na te praten, maar wel het voorbeeld van André Flahaut te volgen en die royalistische onzin niet meer uit te kramen. Hij is als Kamervoorzitter blijkbaar tot de jaren van verstand gekomen. Misschien moeten we zijn royalistische geloofsbelijdenis van 2014 dan maar als een jeugdzonde beschouwen?

Bart Maddens

Kiest Oostenrijk voor Hofer?

In Oostenrijk kan volgende week zondag voor het eerst sinds 1945 in Europa een radicaal-rechts staatshoofd worden verkozen. Het gaat om een herkansing na de mislukte presidentsverkiezingen van mei.

Toen won op het nippertje de linkse kandidaat Alexander van der Bellen (partijloos, ex-Groen) van de rechtse kandidaat Norbert Hofer (FPÖ), maar er ging iets mis met de stemmen die per brief waren uitgebracht.

De verkiezingen moesten worden overgedaan, besliste het hooggerechtshof. Zal Hofer bij winst een referendum over het Oostenrijks lidmaatschap van de Europese Unie organiseren? Dan toch in bepaalde scenario’s: als Turkije lid wordt van de EU (Hofer staat bekend als anti-islam. “Islam is geen deel van onze waarden”), of als de EU erop aanstuurt de macht van de nationale parlementen te verkleinen. Volgens de twee grote opiniepeilers in Oostenrijk wordt het een nek-aan-nekrace. Volgens peilingbureau Gallup wint Hofer, volgens Unique Research net niet.

16

Boeken

1 december 2016

“Het was de hel van Dante”: V-bombardementen op België Tussen juni 1944 en maart 1945 werden er in totaal 32.000 V1-bommen gekatapulteerd. 12.000 van die vliegende bommen vielen neer op Belgische bodem, waarvan een groot deel op Antwerpen. De rest werd richting Engeland gestuurd, stortte neer, ontplofte voortijdig of werd door de geallieerden uit de lucht geschoten. Van de V2, de eerste ballistische raket überhaupt, werden vanaf september 4.000 stuks gelanceerd.

Hiervan werden er 1.664 richting België gestuurd, waarvan alleen al 1.610 (meer dan 90 procent!) naar Antwerpen.

‘V’ stond voor Vergeltung, wraak. Hiermee wilden de nazi’s wraak nemen voor de talloze geallieerde terreurbombardementen op de Duitse steden en burgerbevolking. Terreur werd met terreur bestreden. De V-wapens waren louter en alleen bedoeld om terreur onder de bevolking te zaaien. Slechts bij toeval werd al eens een militaire installatie vernield. Deze raketwapens konden geenszins een vooraf bepaald doel raken.

Dora

raket die verticaal startte. Terwijl de V1-bom ontwikkeld werd door ingenieurs van de Luftwaffe, was de V2 een project dat vooral door de SS van Himmler (met flink wat ruggensteun van Hitler en Speer) gestimuleerd werd. Ei zo na werd von Braun door zijn SS-broodheren van sabotage beschuldigd omdat hij meer over ruimtevaart droomde dan zich bezighield met het ontwerpen van raketten als een effectief wapen.

De V-wapens (de V1-bom al vanaf 1943) werden in productie genomen in de fabriekshallen van Dora; dat waren grote tunnels onder de grond, waardoor ze tegen luchtbombardementen beveiligd waren. Dora was een gigantisch complex bestaande uit vijftig verschillende werkkampen. De concentratiekampgevangenen die het werk moesten verrichten, leden er een slavenbestaan.

Ze werden voortdurend opgejaagd door SSbewakers. Ondanks de scherpe bewaking slaagde menige sabotagedaad, bijvoorbeeld door verkeerde schroeven te gebruiken.

bom naar beneden stortte, had je slechts luttele seconden de tijd om een schuilplaats te zoeken. Tegen een V2-raket kon je helemaal niets doen. Na lancering schoot die ballistische raket de ruimte in. Eens de brandstof opgebruikt was, dook die met de duizelingwekkende snelheid van 3.600 km per uur (meer dan driemaal de snelheid van het geluid) naar beneden. Zijn vernielingskracht was heel wat groter dan een V1-bom. Soms werden hele straten weggeveegd, zoals de Van Roiestraat in Merksem en de Muggenberglei in Deurne.

Een triest dieptepunt vormde de vernieling van Cinema Rex op de De Keyserlei in hartje Antwerpen, waar op 16 december een V2 insloeg. Er vielen 567 doden te betreuren.

“Het was de hel van Dante”, verklaarde een ooggetuige. Nooit tevoren tijdens de oorlog had een enkele bominslag zoveel dodelijke slachtoffers opgeëist. De foto’s die in het boek afgedrukt staan, spreken boekdelen. De angst bij de bevolking was haast voelbaar en dat wilden de nazi’s juist bereiken. Velen ontvluchtten de metropool. Velen waren getraumatiseerd. Van psychologische bijstand was toen nog geen sprake.

Tot hun grote frustratie slaagden Amerikanen noch Britten erin de lanceerbases van de V2’s te ontdekken. Tot hun stomme verbazing stelden ze pas later vast dat de Duitsers mobiele lanceerstations bezaten, die ze willekeurig en vlug konden verplaatsen. Midden maart 1945 - de geallieerden waren de Rijn

Met zijn nieuw boek heeft Pieter Serrien, auteur van onder meer een beklijvend boek over het mislukte geallieerde bombardement op Mortsel in het voorjaar van 1943, als eerste een totaalbeeld opgehangen van de terreur en de ellende die de V-bombardementen in ons land veroorzaakten. Er bestaat weliswaar al een plankje literatuur over de inzet van het V-wapen tegen ons land, maar Serrien is de Rex eerste die ons een volledig afgerond beeld De eerder trage V1-bom kon je zien vliegen. geeft. Hij beantwoordt vragen als: hoe ontstond de roep om vergelding? Wat was het Wanneer de motor stilviel en de vliegende effect op de slachtoffers? Hoe was het om te leven met de constante angst? Hoe werden de bommen gefabriceerd? Al deze vragen worden in zes stevig gestructureerde delen beantwoord. Bovendien bezit Pieter Serrien de gave van de vlotte pen. Daarmee vult hij de rij aan van de narratieve geschiedschrijvers waarin vooral de Angelsaksische historici zo bedreven in zijn.

Zijn boek bestaat naast literatuur en archiefonderzoek in de eerste plaats uit honderden getuigenissen van slachtoffers, dwangarbeiders, Duitse en geallieerde soldaten.

De raketten werden ontworpen en getest in het onderzoekscentrum van Peenemünde waar generaal Walter Dornberger leiding gaf aan een gespecialiseerde groep van wetenschappers. Zij ontwikkelden de eerste inzetbare raketten en voerden het begrip ruimtevaart in. Het was vooral Wernher von Braun Op 27 november 1944 stortte een V2-raket neer op de drukke Teniersplaats in Antwerpen. die aan de basis lag van de eerste lanceerbare Er kwamen 128 burgers en 29 geallieerde militairen om.

Zuma in het nauw?

In het weekeind van 26/27 november is de uitvoerende raad van het ANC in besloten vergadering bijeengekomen. Nu blijken ze in ZuidAfrika ook al aardig naar de pers te kunnen lekken, want er is aan het licht gekomen dat de grote leider bij zijn eigen partijkameraden de boter heeft gegeten.

Op die vergadering van de dertig machtigste mannen van de partij is de president met aandrang gevraagd nu maar eindelijk op te krassen, omdat langer aanblijven het imago van het land serieus beschadigt. Een verzoek van dat hoogste ANC-orgaan, moet eigen-

lijk beschouwd worden als een bevel, maar lepe Zuma, een kat met negen levens, trekt zich van dat bevel geen moer aan en blijft zitten waar hij is.

Of liever, hij blijft niet zitten, maar is dinsdag al met zijn luxe vliegtuig vertrokken naar Cuba, ruim genoeg op tijd voor de begrafenis van kameraad Fideel op zaterdag. Duidelijker kon hij niet tegen zijn hoogste partijgenoten gezegd hebben: “Hallo, jullie kunnen mij wat!”

Nexit en Frexit In maart wordt het bij de Nederlandse verkiezingen uitkijken naar de steun voor Geert Wilders’ PVV. Volgens de jongste peiling van

Maurice de Hond (27 november) zou Wilders met zijn Partij voor de Vrijheid op dit moment 33 zetels halen, de VVD 25, D66 en CDA 15, Groen Links 14 en 50-Plus 11. Links zakt verder weg, met nog 11 zetels voor de radicaal-linkse SP, en amper 6 voor de socialistische PvdA.

Geen leuk nieuws voor Le Pen Ook in Frankrijk, met het Front national van Marine Le Pen, wordt gesproken over een referendum over de EU indien Le Pen de presidentsverkiezingen van april-mei zou winnen.

Volgens politiek filosoof Luuk van Middelaar (UC Louvain) in De Tijd zou een Frexit voor de EU de doodsklap kunnen zijn.

Vorige zondag won de rechtse kandidaat François Fillon de voorverkiezingen bij Les Républicains met 67 procent van de stemmen tegenover zijn uitdager, de voormalige premier Alain Juppé.

Fillon heeft ook een beperking van de immigratie op zijn agenda staan, staat kritisch tegenover de islam, wil dat Frankrijk meer meetelt in Europa, en dat daarom de rol van de Europese Commissie wordt ingeperkt. Met die agendapunten kan Fillon stemmen halen van rechtse kiezers die Marine Le Pen een brug te ver vinden.

Volgens snelle peilingen zou Fillon met ruime meerderheid (twee derde) een tweede ronde winnen van Le Pen (een derde). Maar we zijn er nog niet. Af te wachten valt wat de Fransen vinden van Fillons plannen om het met 500.000 ambtenaren minder te doen (de rest moet meer uren maken zonder loonsverhoging) en om de pensioenleeftijd te verhogen.

Hoe dan ook, de conservatieve oud-premier is voor Le Pen een moeilijker tegenstander dan Sarkozy en Juppé.

Het boek is te bestellen door overschrijving op de rekening van ‘t Pallieterke BE82 4096 5194 9168 van 24,99 euro (+ 6 euro verzendingskosten) met vermelding ‘V-bommen’. U kan het boek ook bestellen via onze webwinkel: www.pallieterke.net overgestoken - hielden tot grote opluchting van de bevolking de V-bombardementen op.

Na de oorlog werd geen enkele Duitse raketspecialist door de Amerikanen verontrust.

Integendeel, von Braun en zijn team werden door hen met open armen ontvangen en met geschenken overladen. Die toch wel dubieuze Amerikaanse houding kaderde in Operation Paperclip, het binnenhalen van zoveel mogelijk rakettechnologie. De Amerikanen stonden op dat vlak nog nergens. Voor hen was von Braun van onschatbare waarde.

Hoeft het nog geschreven te worden? Serriens boek over de V-wapens vormt een schitterende aanwinst voor onze kennis over de Tweede Wereldoorlog in België. Enkele kleine foutjes zijn het vermelden nauwelijks waard.

Zo beschikten de Duitsers over geen jeeps (buiten een handvol buitgemaakte exemplaren), zoals staat op bladzijde 106, maar wel over de Kübelwagen. Veelal ongepubliceerde foto’s, eindnoten, een bibliografie, een plaatsnamenregister en bijlagen verrijken het boek nog meer.

Pieter Jan Verstraete Pieter Serrien, “Elke dag angst: de terreur van de V-bommen op België (1944-1945)”, Antwerpen-Amsterdam, Horizon, 2016. Ill., 432 blz. gen. met flappen, 24,99 euro.

ISBN 978 94 9215 958 8

Absurdistan Onderwijsrapport De lezer van dit weekblaadje kent allicht het eeuwige linkse gejank over het slechte, want discriminerende Vlaamse onderwijs dat allochtonen benadeelt, niet genoeg is afgestemd op de arbeidsmarkt en patati en patata.

Zet het World Economic Forum, een nogal gerenommeerd clubje, het belgenland toch wel op een gedeelde plaats, samen met Zwitserland, vlak achter Finland. Met uitgesproken dank aan het Vlaamse onderwijs

Stookplezier Wij zijn ten kantore de open haard reeds serieus warm aan het stoken voor 5 december.

Echt, die roet- en veegpieten zullen niet weten wat er gebeurt: pekzwart zullen ze zien als ze bij ons door de schoorsteen durven komen.

Denkverwarring Vorige week hoorden we de immer onstuimige Raoul Hedebouw in het federaal parlement jeremiëren over de rimpeldagen die in de zorgsector zouden worden afgeschaft. Raoul had het daarbij over “iemand die 44 jaar in de sector is”, vergeleken met iemand van 45 jaar. Leeftijdsjaren en werkjaren, het kan verwarrend zijn.

En gij, Nederland!

Hoe onverklaarbaar ook, soms liggen we hier toch wat voor op Nederland. Een ooglengte zelfs. Toen daar vorige week werd gediscussieerd over een mogelijk boerkaverbod in de Tweede Kamer, kwam een tiental streng salafistisch oogspleetkijkende dames het debat bijwonen. Enfin, dat het dames waren, kunnen we alleen maar veronderstellen, want niet te zien.

Actueel

1 december 2016

17

Eurostadion: de leugens dansen Vorige week vrijdag pakte Brussels gemeenteraadslid en volksvertegenwoordiger Johan van den Driessche (N-VA) uit met de (geheim gehouden) erfpachtovereenkomst tussen Brussel Expo en Ghelamco over de geplande constructies naast het Eurostadion.

De afspraken die gemaakt werden tussen Brussel en Ghelamco over het Eurostadion zelf waren vorig jaar reeds in primeur uitgebracht door ’t Pallieterke.

Die voorzien onder meer dat de stad Brussel bij iedere belangrijke wedstrijd kan beschikken over 250 vipplaatsen (met diner) in de Brusselse loge en de Presidentiële Tribune, zodat het stadsbestuur zijn politieke vriendjes kan plezieren. Daarnaast moeten er telkens 1.000 spotgoedkope en 1.000 gratis tickets ter beschikking gesteld worden, zodat de schepenen sinterklaas kunnen spelen bij het Brusselse plebs. In ruil voor al dat lekkers betaalt de stad Brussel jaarlijks een slordige 5 miljoen euro voor de uitbating van het stadion.

Donut Nu weten we eindelijk ook wat Ghelamco allemaal van plan is met het indrukwekkende commerciële gebouw dat bovenop de ondergrondse parking zal komen. Het gaat om een cirkelvormige ‘Campus’ van zes verdiepingen met een binnenplein van 2 hectare.

Brussel geeft Ghelamco zowaar carte blanche om deze reusachtige ‘donut’ (166.000 m² of ruim 16 hectare bruikbare oppervlakte!) naar eigen goeddunken in te richten en te exploiteren. Letterlijk alles is er mogelijk, zelfs over de volledige oppervlakte: zowel bedrijven, hotels, restaurants, cafés (alle horeca dus), wooneenheden, vormingscentra, hogescholen, hospitalen, bejaardenhuizen, jeugdhuizen en zelfs cultuurcentra en… een gemeentehuis. Wil men het volledige gebouw op een gegeven moment volstouwen met kantoren, dan kan dat. En wanneer deze donut commercieel niet langer interessant is, kan men het omvormen tot een gigantisch wooncomplex voor een slordige vijftienhonderd gezinnen.

Ghelamco mag zijn gang gaan gedurende 99 jaar en betaalt jaarlijks voor de erfpacht van de volle 27 hectare van Parking C de indrukwekkende vergoeding van… één euro. Van den Driessche rekende uit dat Ghelamco jaarlijks minstens 20 miljoen euro winst zal maken. Dat is nog heel voorzichtig geschat, als u het ons vraagt.

Fijnzinnige Mayeur De bekendmaking van deze gegevens schoten in het verkeerde keelgat van de Brusselse burgemeester Yvan Mayeur (PS), die het oppositieraadslid op zijn gekende fijnzinnige wijze uitschold voor ‘valse Brusselaar’.

De aardige man ontkende bij hoog en bij laag dat er horeca of kantoren zouden komen in de donut. Zowel de krant Het Laatste Nieuws als de stadskrant Bruzz doorprikten evenwel de leugens van Mayeur, vermits uit het officiële aanvraagdossier blijkt dat er wel degelijk 30.000 m² hotelruimte wordt voorzien bovenaan in de donut en daarnaast 40.000 m² bedrijfsruimte en dus ook kantoren.

Dat laatste wordt weliswaar formeel ontkend door Ghelamco, want in het stadion zelf wordt al 20.000 m² kantoorruimte voorzien, zodat het plafond voor heel Parking C bereikt is. Volgens de dwingende regels van de Vlaamse overheid mag er in de donut bijgevolg geen enkele vierkante meter bijkomende kantoorruimte voorzien worden. Dat is behoorlijk lachwekkend, want hoe kan men acht voetbalvelden moderne bedrijfsruimte inrichten zonder enig kantoor?

“Fake News” Bij de gevestigde media, de zogenaamde MSM (Mainstream Media), bekijken ze de sociale media al langer met een scheef oog. Bijna alle journalisten, hoofdredacteurs en ‘senior writers’ gaan zelf hun activistische gangetje op Facebook, Twitter en tutti quanti, maar de invloed die deze kanalen stilaan uitoefenen, is hen een doorn in het oog.

Zeker sinds de verkiezing van Trump, die intensief gebruikmaakte en maakt van het internet om zijn boodschappen de wereld in te sturen, leven de MSM en de sociale media zowat op voet van oorlog. Hele lagen van de bevolking halen al langer de mosterd op het internet, en dus niet meer (enkel) op televisie of in kranten en tijdschriften, waarvan de oplages steeds maar verder dalen. De MSM wordt door een groeiende groep mensen grondig gewantrouwd of zelfs weggezet als ‘leugenpers’. Maar in plaats van de hand in eigen boezem te steken, richten de gevestigde media hun pijlen resoluut op hun nieuwe concurrenten.

In de eerste plaats zijn er de niet eens doorzichtige pogingen om de sociale media te laten

Burn out erkent als beroepsziekte

censureren. Dat is bijzonder moeilijk, maar de bazen bij onder andere Facebook en Twitter maken eveneens deel uit van het gevestigde bestel, en zijn dus gevoelig voor kritiek als zouden hun platformen ondertussen open riolen zijn geworden die rieken naar ‘racisme, seksisme, fascisme’ en andere door de politiek correcte goegemeente gelabelde horror. Beide internetgiganten hebben intussen hun beleid ten aanzien van onoorbare uitingen verstrengd, maar eigenlijk is dat onbegonnen werk. Te ver kunnen ze ook niet gaan in het wegcensureren van onwelgevallige boodschappen, want dan helpen ze hun hele businessmodel om zeep.

De ‘journalistieke filter’ Daarom vonden de MSM een tweede manier

Nieuw stukje Vlaanderen Intussen bracht de top van Ghelamco vorige week een bezoek aan de Grimbergse gemeenteraad, om er de bouwplannen voor Parking C toe te lichten. De raadsleden kregen een wervelende boodschap gepresenteerd met flitsende animatiebeelden en aantrekkelijke financiële perspectieven. Ghelamco had zelfs het lef om Parking C voor te stellen als “een nieuw stukje Vlaanderen”. De Grimbergse raadsleden werden verleid met het aanbod om het stadion uit te spelen als een toeristische troef, bijvoorbeeld in combinatie met de abdijkerk. Maar de Ghelamco-top vertelde er niet bij dat er al afspraken werden gemaakt met de stad Brussel om het Eurostadion als een Brusselse troef uit te spelen.

Tijdens de vraagstelling werd krachtig ontkend dat Brussel voortaan de plak zou zwaaien op Parking C, vermits Ghelamco zelf er alles te zeggen zou hebben en zowel Vlaanderen als Grimbergen intensief bij de exploitatie zou betrekken. Daarbij werden pijnlijke vragen handig omzeild.

De vraag waarom het veiligheidsbeleid in handen zou komen van de Brusselse politie werd ontweken met een uitgebreid discours over de strenge en gesofisticeerde veiligheidsmaatregelen die op het terrein zullen gelden.

En de vraag waarom de Brusselse MIVB een ondergrondse stelplaats krijgt in plaats van De Lijn, werd beantwoord met een uitgebreid exposé over het grote belang van openbaar vervoer.

Taalwetgeving Wel werd beloofd dat de taalwetgeving (ook in arbeidsverhoudingen) zal worden nageleefd en tegelijk werd met klem ontkend dat Franstalige Brusselse ziekenhuizen een vestiging zouden krijgen in de donut. Enig sceptiom de sociale media te treffen: een grootschalige moddercampagne om de nieuwe media weg te zetten als, jawel... onbetrouwbaar.

Op de sociale media wordt volgens de MSM veel ‘fake news’ geproduceerd, luidt de redenering, wat door de mensen kritiekloos wordt opgepikt en bijdraagt tot ‘aberraties’ als daar zijn de Brexit en de verkiezing van Trump. Op de sociale media ontbreekt immers de ‘journalistieke filter’ die moet triëren wat ‘fake’ is en wat niet.

Dergelijke aanklacht is natuurlijk lachwekkend. Alsof die ‘journalistieke filter’ bij de MSM nog naar behoren zou werken. Dat is natuurlijk niet het geval, omdat veel journalisten niet alleen lui en dom zijn, maar zich tevens niks meer aantrekken van deontologische regels en zich hebben ontpopt tot gedreven activisten met een duidelijke politieke agenda.

Dus staan in de eerste plaats de gevestigde media vol ‘fake news’. Bovendien is het zelfcorrigerend vermogen van de sociale media veel groter dan dat van de MSM. Op elk bericht dat mogelijk op onwaarheden berust, of zelfs een regelrechte vervalsing is, komen in geen tijd

cisme is hierbij gewettigd: in het samenwerkingsakkoord dat vorig jaar door Brussel en Ghelamco werd opgesteld, is er wel degelijk sprake van actieve samenwerking met de Brusselse ziekenhuizen rond revalidatie en alles wat met beweging te maken heeft. Revalidatie wordt dé centrale doelstelling van de donut: Ghelamco wil er vooral gezondheidsinstellingen en bedrijven aantrekken die zich toeleggen op alle mogelijke vormen van revalidatie. De West-Vlaamse vastgoedgigant denkt daarmee het commerciële gat in de markt gevonden te hebben.

Kantoren voor Brussel De Ghelamco-top ontkende bovendien formeel dat een deel van de Brusselse administratie zou gehuisvest worden in het stadion.

Nochtans staat in het samenwerkingsakkoord dat door Brussel en Ghelamco werd opgesteld letterlijk te lezen dat het bedrijf 469 m² kantoorruimte in het Eurostadion gratis ter beschikking moet stellen van de stad Brussel en de stedelijke vzw die de Heizelpaleizen uitbaat “met het oog op de vestiging van hun diensten”. De waarheid wordt door Ghelamco dus geen klein beetje verdraaid.

De Grimbergse raadsleden kregen van Ghelamco ten slotte een mooi kerstgeschenk mee: een lectuuropdracht van 2.500 bladzijden. Zo omvangrijk is de bouwaanvraag. Op 22 december start het openbaar onderzoek, waarbij vanuit het hele land bezwaarschriften kunnen ingediend worden. Op maandag 12 december (20 uur) zal Ghelamco zijn project voorstellen aan de brede bevolking in het Cultuurcentrum van Strombeek-Bever. Al wie bedenkingen heeft bij zoveel megalomanie, is die avond vanzelfsprekend ten zeerste welkom om kritisch te komen luisteren en om pertinente vragen te stellen.

BL reacties die de alerte lezer toelaten om zelf zijn ‘filter’ te gebruiken en te wieden in het vele onkruid dat inderdaad welig tiert op de sociale media.

Het is overigens straf dat het juist de gevestigde media zijn die dikwijls de bal misslaan wanneer ze berichten overnemen van internet: de keren dat duidelijk foutieve berichten vanuit de sociale media toch in de krant of op televisie belanden, zijn niet meer te tellen.

Het is de MSM dan ook niet te doen om de waarheid te dienen, wel integendeel. Het stoort de gevestigde media gewoon mateloos dat er een steeds maar groeiende concurrentie is opgedoken die een valabel alternatief biedt voor de eenheidsworst die ze zelf produceren. De impact van de ideologisch linkse kliek die het bij de MSM al een tijdje voor het zeggen heeft op de publieke opinie is weliswaar nog steeds groot, maar tanende, en dat maakt hen stilaan radeloos. Het verwijt dat de sociale media ‘onbetrouwbaar’ zouden zijn, is dan ook een doorzichtige wanhoopspoging die bij de bevolking weinig of geen indruk zal maken.

WEJ

Nieuw mediaplatform telt af naar lancering Op het internet beweegt er veel en voor veel jongeren is het internet vandaag de dag nog de enige bron van informatie. Dit ten koste van kranten en tijdschriften.

Berichtgeving via internet zit dan ook in de lift, maar die gaat zelden verder dan de gebruikelijke politiek correcte media waar velen de buik van vol hebben.

Daar komt volgende week verandering in met de lancering van SCEPTR (www.sceptr.net), dat als ondertitel ‘machtig nieuws’ heeft. De naam ‘sceptr’ verwijst enerzijds naar de (vierde) macht van de nieuwsmakers, anderzijds is een scepter ook een conservatief symbool dat de gezagsverhoudingen in de maatschappij symboliseert.

Hoofdredacteur en coördinator is Jonas Naeyaert, geen onbekende voor onze lezers. Hij heeft al een veertigtal medewerkers rond zich geschaard, elk met hun specialisatie. Het internet is te groot om enkel in Vlaanderen actief te blijven, en zo mikt ‘sceptr’ op een ruimer bereik in het Nederlandse taalgebied. Dat betekent dat ook vanuit Nederland medewerkers zullen aangetrokken worden.

Op donderdag 8 december om 21 uur wordt de webstek officieel gelanceerd, en die datum is niet toevallig gekozen. 8 december 1991, exact vijfentwintig jaar geleden dus, staat symbool voor het einde van communistisch Rusland. Die dag werd de USSR immers officieel ontbonden. Fidel Castro zal de lancering van ‘Sceptr’ niet meer meemaken, maar u kunt dat wel. Via www.sceptr.net kunt u zich inschrijven op de nieuwsbrief van SCEPTR, of u volgt gewoon ’t Pallieterke, want wij zullen het initiatief de komende tijd met argusogen volgen.

K arl van C amp

18

Brieven

1 december 2016

’t Pallieterke groeit Volgend jaar wil ’t Pallieterke volop inzetten op sociale media. De trouwe lezer hoeft geen schrik te hebben: uw vertrouwd weekblad zal elke week blijven verschijnen. Maar om publiciteit te maken via onze webstek, Facebook, Twitter, enz., is het noodzakelijk dat we meer en meer gebruik maken van videobeelden.

Weekblad ’t Pallieterke is daarom op zoek naar een gemotiveerde cameraman of -vrouw voor freelanceopdrachten (zelfstandig statuut). Tot de opdrachten horen: opname van vraaggesprekken, reportages, enz. We stellen eventueel materiaal (camera, greenkey,...) ter beschikking. Kennis van videomontage is een pluspunt maar geen noodzaak.

Interesse: bel tijdens de kantooruren naar 03.232.14.17 of stuur een e-post naar: secretariaat@pallieterke.net

Federale verkiezingen in 2018?

Pallieterke, In Uw open brief aan de tjevenstrateeg van vorige week maakt u melding van de bedoeling van sommige strategen om de volgende federale verkiezingen te laten samenvallen met de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018.

Aldus zou - in de geest van deze strategen - de verkiezing voor de Kamer van volksvertegenwoordigers in 2019 komen te vervallen. Dat is dus volstrekt onmogelijk. Artikel 62, eerste en derde lid, van de Grondwet bepalen: “De leden van de Kamer van volksvertegenwoordigers worden gekozen voor vijf jaar. De verkiezingen voor de Kamer vinden plaats op dezelfde dag als de verkiezingen voor het Europese Parlement.” In verband met de vervroegde ontbinding van de Kamer bepaalt artikel 46, laatste lid, van de Grondwet echter: “In geval van vervroegde ontbinding zal de nieuwe federale zittingsperiode uiterlijk duren tot de dag van de eerstvolgende verkiezingen voor het Europese Parlement die op deze ontbinding volgen.”

Er kunnen dus federale verkiezingen georganiseerd worden in oktober 2018. Maar in mei 2019 zouden er dan opnieuw federale verkiezingen moeten gehouden worden. De “tjevenstrategen” zullen deze bittere pil moeten slikLuc L amine - Rotselaar ken.

Kazachgate Pallieterke, Als ik het goed begrijp zal de wetgevende macht, met bevoegdheid van een onderzoeksrechter (rechterlijke macht), een onderzoek doen naar fraude en omkoping bij zichzelf (wetgevende macht). Zo’n onderzoeksrechter moet de zaak uitspitten tot op de bodem en iedereen ondervragen die van ver of nabij geholpen heeft om deze fraude mogelijk te maken. Dus moeten in principe alle volksvertegenwoordigers en senatoren die “JA” gestemd hebben als verdachte beschouwd worden.

Hen moet toch gevraagd worden waarom ze ja gestemd hebben en of er enige druk werd uitgeoefend. Ze kunnen dan een getuigenis afleggen in de zin van dat zij ook maar simpele zielen zijn die, uit vrees voor verlies van hun jobke, op eenvoudig aangeven van hun partij bereid zijn alles, maar dan ook alles, door de strot van de belastingbetaler te rammen...

Wat zal er echter gebeuren in deze modeldemocratie? Verschillende van deze verdachten, die eigenlijk zouden moeten komen getuigen, zullen als rechter zetelen in de commissie. Daar zullen ze de grote Jan uithangen als behoeder van de democratie. Van verdachte/getuige naar rechter: dat heet “justice des rois negres.” Met mijn excuses voor sommige regimes in zwart Jan C appelier - Ruddervoorde Afrika.

Subsidies ANZ Pallieterke, In uw uitgave van 17 november op de bladzijde 5 (Actueel) las ik een artikel waarin vermeld werd dat het ANZ “geen eurocent subsidies trekt”! Ik heb op het Zangfeest zelf ook al een paar keren deze opmerking moeten horen en uiteindelijk moet het toch eens van mijn lever, want twintig jaar geleden hebben wij op de gemeenteraad van Zoersel een jaarlijkse subsidie voorgesteld voor het ANZ van 10.000 frank of nu 250 euro.

Deze som werd in 2016 nog steeds in de begroting ingeschreven. Moesten alle Vlaamse fracties in hun gemeente dit gedaan krijgen, zou het toch wel de moeite lonen.

Walter Vochten - Zoersel

Verkrachting Pallieterke, Volgens een studie zou veertig procent van de Belgen seks zonder toestemming in sommige situaties toch rechtvaardigen. “Ronduit onthutsende cijfers”, vindt staatssecretaris voor Gelijke Kansen Elke Sleurs, die pleit voor een nultolerantie voor seksueel geweld: “Tolerant zijn tegenover seksueel geweld kunnen we niet tolereren.”

Wie zijn ze, hoe oud zijn ze, in welk gebied zijn ze gekozen, hoeveel mannen, hoeveel vrouwen, hoeveel allochtonen, hoeveel autochtonen? Maar dat mag men misschien niet meer vragen?

We worden dagelijks om ons oren geslagen met allerlei onderzoeken van overal. Politicologen, psychologen, diëtisten, ze doen allemaal hun best om hun curricula op te blazen. Wie betaalt die onderzoeken, hoe geloofwaardig zijn de onderzoekers?

Natuurlijk zijn we voor nultolerantie t.o.v. verkrachting. Totaal. Maar dergelijke domme oppervlakkige onderzoeken brengen geen aarde aan de dijk. Maak uw lezers en luisteraars eens wat kritisch, heren en dames politici, door zelf kritisch te zijn.

Hugo Verstaele - Gent

E N K I J K

E

R

L

E

I

N X O K

E

X

E

T

A

L O T

P

I

X O L

G A

X

L

E

I

X

R

E N

A

X G E D E

E

N D E K

E

X

K M

G X

L M X X R

A

E N X

X O N Z I

A C

E

R

A

L D S

P

X

A

X O B U S I

T

O R G O N Z O L

E

X

R

A

Dries Ceuppens - Glabbeek Advertentie

132 blz. geïllustreerd Prijs: 16 euro + 3 euro verzending Betaling via rekeningnummer BE 8197 3056 4530 24 op naam van K. Luyckx met vermelding van uw naam en adres

Pallieterke, Steller van bovenvermeld artikel herinnert zich niet dat de Sovjets in 1956 profiteerden van de westerse aanval in Egypte, om Hongarije moorddadig te heroveren.

Feit is dat de Russische soldaten daar toen zelf al, gehersenspoeld of maar wat wijs gemaakt, vertelden dat ze waren uitgestuurd naar het Suezkanaal om er te vechten tegen Fransen en Engelsen.

Dat verder wordt gesteld dat de Amerikanen in 1990 Koeweit zijn binnen gevallen, is onjuist, vooral omdat we de waarheid weten en kennen. Iraakse troepen liepen Koeweit onder de voet, bezetten het land en pleegden er gruweldaden. De Koeweiti’s vroegen de internationale gemeenschap om hen te helpen.

Hierna werd een internationale coalitie op de been gebracht onder leiding van de Amerikanen. De bezetter werd verdreven en het land werd bevrijd. De coalitietroepen zaten het leger van Saddam, dat intussen 600 oliebronnen in brand had gestoken, tot ver over de grens in Irak op de hielen. Dus, geen Amerikaanse invasie van Koeweit, maar de bevrijding van Koeweit door coalitietroepen onder leiding van Amerika.

Ik weet niet of het, naar analogie hiermee, de bedoeling van de schrijver was, om achterliggend aan deze gedachte, een belletje te laten rinkelen dat de geallieerden met Amerika op kop, in WO II, Europa ook niet zouden hebben bevrijd.

Doorredenerend in dit opzicht, moet het dan inderdaad wel een tegenvaller zijn geweest dat Duitsland door die “Amerikanen” (geallieerden) die oorlog niet heeft gewonnen. Dat de capitulatie van Duitsland dan ook voor heel wat zelfbenoemde e.a. “vooraanstaanden”, die zich bij een eventuele Duitse overwinning al een hoge functie naast de Führer hadden toebedeeld, een streep door de rekening was, is hier wel duidelijk. Collaboratie had niet geloond en Amerika was de gebeten hond.

Voor sommigen deugde niets nog uit Amerika.

Coca-cola was rattenvergif, de Amerikanen hadden geen cultuur en sommigen zwoeren zelfs ten eeuwigen dage enkel Duitse- en geen Amerikaanse wagens te kopen. Dat Duitsland tijdens de oorlog en zoveel jaar na dato, toen weinig of geen belang aan Vlaanderen heeft geschonken en zelfs nu ook nog niet schenkt, staat in schril contrast met degenen die collaboratie op de kap van het volk en voor eigen gewin nastreefden en Vlaanderen hiermee decennia terug in de tijd hebben geworpen.

Vlaanderen is Duitsland geen sikkepit schatplichtig.

Bas Wouter - Brugge

ABONNEMENTEN

S

R D E N X O D E

Pallieterke, Zwarte Piet staat weer in het oog van de storm. Plots voelen velen zich geroepen om het verschijnsel Zwarte Piet te veroordelen als racistisch, discriminerend… en noem maar op.

Hebben al deze poco-lieden ooit al eens de moeite gedaan om wat opzoekwerk rond de Sint en Piet te doen? Daar zouden weleens verrassende resultaten kunnen uit voort komen.

Zo staat er in het boek ‘365 Heiligendagen’ van Kees van Kemenade en Paul Spapens (Kempenpers Eindhoven 1993) bij Sint Nicolaas: “Het kan niet toevallig zijn dat heiligen met de grootste populariteit ook de meeste sporen van ‘heidens’ volksgeloof in zich dragen. Zo is het opmerkelijk dat Sinterklaas uiterlijk lijkt op Wodan. Beiden zijn lang van gestalte en dragen een witte baard. De hoed met brede randen werd bij Nicolaas een mijter. De wonderlans Gungnir werd onder Gregorius de Grote omstreeks 600 een bisschopsstaf. Ze berijden alle twee een schimmel. Wodan liet zich vergezellen door Norwi, de zwarte vader van de nacht. Zwarte Piet dreigt met de roe van Norwi, vroeger een vruchtbaarheidssymbool en tegenwoordig een afschrikmiddel. (o.c. 306) In: “Lexicon der christlichen Iconographie” (Herausgegeben von W. Braunfels, 8 delen) staat er volgend zinnetje (vrij vertaald) ‘Reeds de 16/17eeuw… bij een zittende figuur van de H. Nicolaas met zijn Zwarte dienaar… (deel 8 p.57)’ Verder naslagwerk is zeker: Van Nicolaas van Myra tot Sinterklaas door Rita Gesquiere (Davidsfonds Leuven 1989 p.70 e.v.) Er is zeker nog heel wat literatuur te vinden over het ontstaan van Zwarte Piet. Nog een leuke kanttekening: tijdens het Sinterklaasfeest in de gemeente was er ook een Rwandees gezin met hun kinderen aanwezig. Ze stonden erop dat hun kinderen met de Sint en met Zwarte Piet zouden gefotografeerd worden… Waarschijnlijk ook politiek incorrecten…

Dit boek biedt een greep uit de ontelbare acties waarmee de mannekes van Wim Maes en zijn Vlaamse Militanten Orde (VMO) geregeld voor opschudding zorgden.

1033 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 T

1956

Geschenktip

Kruisende woorden oplossing A P O T B L E E C A I X D N X G E T I J X F E X K G N O N H G L U I R I L J O E L K E N I L I X G

Zwarte Piet

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

1 december 2016

Den Tovenaar

Roskammen

Op 6 december 2016 is het twaalf jaar geleden dat Raymond Goethals is gestorven.

Zeven jaar werkte ik met ‘Den Tovenaar’ samen, zowel bij Anderlecht als bij de Rode Duivels. Raymond Goethals was bezeten van voetbal, met al de rest moest men niet afkomen, dat interesseerde hem geen bal. Zelfs ‘de koers’ kon hem niet boeien.

Als de spelers over het wielrennen bezig waren, dan kwam hij er steevast tussen en deed nogal minachtend over onze nationale sport. Hij zou zelfs, samen met een vriend, op één dag op en neer gereden zijn naar de kust, 300 kilometer, met een fiets die 40 kilo woog.

“En toen lag er nog geen ‘macadam’, nu zein ze al meug noe 200 kilometer”, voegde hij er dan lachend aan toe.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Verstrooide professor Het uitspreken van namen was niet zijn sterkste punt. Hij noemde mij altijd Van Bimst.

Raimundo was nogal een verstrooide professor, en dat is een understatement. Hij woonde op de vijfde verdieping van een groot appartementsgebouw in Molenbeek. Toen hij op een avond thuiskwam, stopte de lift om een onbekende reden op de vierde verdieping. Goethals stapte uit, ging het appartement binnen, zette zich in een zetel en begon zijn krant te lezen.

Hoe hij binnen was geraakt, mag Joost weten.

Toen een in paniek verkerende vrouw uit de keuken kwam gelopen en vroeg wat hij daar in godsnaam deed, besefte Raymond dat hij op de verkeerde plaats was beland.

Tijdens een duurloop in het Zoniënwoud waren we hem kwijt. Terwijl wij onze rondjes afhaspelden, besloot onze trainer een wandelingetje te maken. Wij zaten al zeker een uur te wachten in de bus, maar van Goethals was geen spoor meer te bekennen. Uiteindelijk arriveerde er een politiewagen met onze trainer aan boord. Hij was helemaal verdwaald geraakt. Gelukkig hadden de agenten hem herkend en naar de juiste plaats gebracht. “Al

dei bumen trekken oep ien”, zei hij toen hij op de bus stapte.

Voor Raymond Goethals waren alle middelen goed om te winnen. Ik heb mij laten vertellen dat toen hij trainer was van STVV, hij de terreinverzorger verbood om het veld te rollen als er tegen Anderlecht werd gespeeld. Het liefst had hij er met een tractor overgereden. En dat zal waarschijnlijk ook gebeurd zijn! Hoe slechter het terrein erbij lag, hoe liever hij het had.

De Brusselaars speelden verfijnd voetbal en hadden er dus baat bij dat het veld er goed bij lag. De kanaries speelden een soort loopgravenoorlog met lange ballen, voor hun was het niet erg dat ze op een patattenveld moesten spelen, integendeel.

De laatste keer dat ik Goethals zag, was tijdens een tv-uitzending voor het EK van 2004, samen met Carl Huybrechts, die hij altijd Karel noemde. Hij stal nog de show, maar je zag duidelijk dat zijn slepende ziekte de bovenhand Gille van Binst aan het halen was…

“Terugblik” op de speeldag Het lijkt een ongeschreven wet dat “voetbalinstituut” Anderlecht in elke aflevering van “Extra Time” ruim aan bod moet komen. Frank Raes en consorten ontpoppen zich meer als fervente fans van paars-wit dan als objectieve analisten. Ze gaan er blijkbaar van uit dat gans voetbalminnend Vlaanderen dag in dag uit even intensief uitkijkt naar alle reilen en zeilen in het Constant vanden Stockstadion. Quod non!

We zouden het bij die droge twee woorden laten, mocht Jan Mulder, coryfee bij Anderlecht in de tijd van toen, zojuist niet hebben gepresteerd wat alle eerdere voorkeurbehandelingen samen tot “peanuts” reduceert. We geven toe dat de succescoach van Zulte Waregem, Franky Dury, moeilijk af te remmen was in de lofzang over zijn ploeg na de winst tegen Anderlecht. Maar hij had beter sterker gereageerd op de grove eis van Mulder om het “gezwam” over Zulte eindelijk stop te zetten om over - wat anders dan?

- Anderlecht te kunnen beginnen. De door de uithaal blijkbaar wat geschrokken Dury beperkte er zich toe lacherig te stellen dat Mulder er goed aan doet zich de komende weken niet te laten zien aan de Gaverbeek.

Dat zou wel eens goede raad kunnen zijn aan het adres van een Hollander die in een Vlaamse televisiestudio zegt wat daar niet meer kan en wat er verder moet.

De reactie van Raes en consorten op dat bevel? Ze deden wat Mulder eiste, vulden de rest van de tijd braaf op met leuteren over “hoe erg het allemaal oogt voor het al naar de zesde plaats afgezakte Anderlecht en hoe daaraan te verhelpen.” Geen half woord over de veertien overige eersteklassers. Zelfs niet over de emotionele momenten in Mechelen waar de bij Standard op ranzige manier ontslagen coach Yannick Ferrera na winst tegen de Luikenaars zijn waardige zelf bleef. De “Extra”-kenners stelden wel voor de omstreden coach René Weiler dra naar de studio te halen. Frank Raes bestond het in alle ernst te zeggen “dat hij er werk zou van maken.” Kwestie allicht om, samengezeten met de keuranalisten van “Extra Anderlecht”, excuus “Extra Time”, te pogen om het Brusselse “instituut” uit het slop te halen. Ongetwijfeld verbijt gans voetballend Vlaanderen al zijn ongeduld richting “komt dat zien.” Zeker nadat Anderlecht, nant. Niet verwonderlijk dat de Anderlechtspelers zwaar uit de bol gingen na de gevleide zege, waardoor ze mogen overwinteren in de Europa League. En wat was de jongste van onze sportredactie nog opgevallen? Dat Racing Genk met een zesde Europese thuiszege op rij zich plaatste voor de zestiende finale van de Europa League. Daarmee hebben we de beloofde balans al halvelings ontcijferd.

Papier

het gezaag moeten aanhoren over de miezerige Europese campagne.

Met het gelijkspel tegen het Portugese Braga heeft AA Gent zijn lot niet meer in eigen handen en doet het er goed aan op acht december korte metten te maken met het Turkse Konyaspo, dat op de steun van het voetbalgekke thuispubliek kan rekenen. Dat zot geweld hoort erbij en kan niet beletten dat die uitmatch op papier een haalbare kaart is. Op papier. Daar houden ze in Gent best geen rekening mee.

We kunnen een hele kamer behangen met veelbelovend papier dat achteraf geen knip waard was.

En nu?

Beloning?

Dat ze in Mechelen liever niet herinnerd worden aan de zware pandoering in het Jan Breydelstadion kunnen we begrijpen. Het kan niet elke week kermis zijn, moeten ze maar denken.

Trainer Yannick Ferrera zal het mogen uitleggen deze week, in het vooruitzicht van de komende thuismatch tegen Eupen. Hoe gaat hij zijn troepen prikkelen en opnieuw een hart onder de riem steken? Dat is interne keuken. We hoeven Ferrera geen raad te geven. Maar moest hij zijn verdedigers, die zich gewillig lieten ringeloren in Brugge, de voorbije dagen een koppel extra trappen onder hun broek hebben verkocht, kunnen we daar alle begrip voor opbrengen.

Blijft over Standard dat ons niet nodig heeft om te beseffen dat het, na het gelijkspel tegen het Spaanse Celta de Vigo, nog met Ajax moet afrekenen.

Volgende week donderdag is het zover; dan wordt Sclessin het decor voor een match van erop of eronder voor de Rouches. Daarmee hebben we het gehad, zit het huiswerk van onze jongste spruit erop, en mocht hij, als beloning voor zijn noeste arbeid, verslag uitbrengen over de competitiewedstrijd tussen WaaslandBeveren en Charleroi.

Metamorfose Goed idee “Zal ik eens een balans opmaken?”, vroeg de jongste van onze sportredactie. Wat balans?

Hoe balans? We zijn toch geen boekhoudkantoor. “Met balans bedoel ik de stand van zaken in de Europese competitie”, hield hij voet bij stuk. We hebben hem al zotter voorstellen weten doen en zoveel toewijding moest beloond worden. Laat de balans maar komen.

Metamorfose Over de Champions League zijn we vlug uitverteld. Met nul punten uit vijf wedstrijden kunnen we het Europese optreden van Club Brugge geen succes noemen. Gewogen en te licht bevonden. Punt aan de lijn. Alsof er een last van hun schouders is gevallen, mochten ze zich herpakken in de nationale competitie. Die kans lieten ze niet liggen. De 6-1 overwinning tegen KV Mechelen en de Brugse gedaanteverwisseling moeten deugd hebben gedaan, en zijn al de hele week het gespreksonderwerp aan de Brugse tapkasten. Tot groot genoegen van de plaatselijke kasteleins die niet langer

19

Zover zijn we al Over naar de Europa League. Iedereen kent iedereen in het Azerbeidzjaanse Qabala. Het stadionnetje, met een capaciteit van vierduizend plaatsen, was met iets meer dan een kwart gevuld. De sfeer was dan ook nave-

Kater Over naar de Freethiel. Wat viel daar te beleven, snotter? Dat het een flop over de hele lijn was, dat geen van beide ploegen een punt verdiende, en dat Charleroi in de slotseconden door de onrechtvaardige voetbalgoden beloond werd met drie onverdiende punten. De manier waarop is morgen al vergeten.

meer met de hakken in dan over de sloot, in Azerbeidzjan wereldploeg Qabala Europees uitschakelde, om daarna in eigen huis met 7-0 baas te blijven over, ongetwijfeld, kandidaat-landskampioen Excelsior Moeskroen.

“Extra Time” heeft duidelijk nood aan een formule die de aankondiging “Terugblik op de voorbije speeldag in de Jupiler League” niet langer geweld aandoet.

Een vriend zoeken Over “nood aan” gesproken… Na blessure elfendertig heeft Vincent Kompany steeds meer nood aan een tot dusver collectief door zijn club en entourage achter de tong gehouden maar goede raad om de “grote stap” te overwegen. Het sukkelen met zijn lichaam, dat Hugo Camps in Het Laatste Nieuws noch subtiel noch wellevend als “wrakhout” bestempelde, neemt stilaan hallucinante vormen aan. “Wat moet hij nog als voetballer in Manchester waar de winters guur zijn en hij ook nog een zware verkoudheid riskeert?”, vroeg Camps zich nog af, voluit zijn handelsmerk van overtrokken retoriek hanterend. In die door zijn slachtoffers allerminst op prijs gestelde stijl ging hij nog even verder om Kompany figuurlijk in mootjes te hakken. Details besparen we u. Ze doen er niet toe. Als we zijn daarmee overgoten column aan bod laten komen, is het voor de slotbemerking aan het adres van een topatleet die, op zijn dertigste, geconfronteerd wordt met de harde waarheid die voor alle topsporters vroeg of laat geldt.

Camps verwoordde ze zo: “Kompany is een prachtvoetballer geweest. Maar zijn tijd is op. Iemand moet het hem zeggen want zelf komt hij niet tot het besef van eindigheid.

Laten we een vriend zoeken voor Vincent die waarheid durft spreken. En hem zachtjes meeneemt naar de golfbaan.” Misschien wou Camps zelf wel die vriend zijn.

Waasland-Beveren houdt er wel een zware kater aan over en moest lijdzaam toezien hoe de buren uit Lokeren de volle buit pakten tegen Sint-Truiden, terwijl de concurrentie uit Eupen en Westerlo elkaar een punt toestonden. En als we de verplaatsing naar Beveren een beloning vinden, mogen we er volgende keer zelf naartoe, aldus de jongste van onze sportredactie.

Licht Als we het wielerpeloton nu eens uitdunnen, dat zou al een pak veiliger zijn en heeft met minder pottenkijkers meer spankracht als gevolg. Dat is de logische gevolgtrekking die de Internationale Vereniging van Organisatoren (AIOCC) trok na de verhelderende vergadering van de voorbije week.

We hebben al zotter voorstellen gehoord en het inkrimpen van het peloton vinden we een gezonde beslissing. Uiteraard zijn er weer een handvol dwarsliggers die dat niet zien zitten.

Het laatste woord is daarover niet gezegd. Maar nu de grote organisatoren, ASO, RCS en Flanders Classics het licht hebben gezien, kunnen we dat alleen maar toejuichen met een driewerf hiep, hiep, hiep hoera!

Propaganda Bij de veldrijders moet het peloton niet uitgedund worden. Daar is het ieder voor zich.

Dat kregen we in het Duitse Zeven te zien, waar het voorbije weekeinde de wereldcross op het programma stond. In de beginfase leek Wout van Aert te profiteren van pech waarmee Mathieu van der Poel had af te rekenen.

Naarmate de koers evolueerde, kon de Nederlandse kampioen de kloof met de wereldkampioen dichten, om in de zevende ronde een demarrage te plaatsen waar Van Aert geen antwoord op vond.

En al wat erachter bolde evenmin. Zo blijven de twee die er dit seizoen met kop en schouders boven uit steken het crossminnende publiek amuseren. De inboorlingen van het Duitse Zeven waren alvast gewonnen voor de cross.

20 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Brieven aan Sinterklaas We kunnen er ook niet aan doen, maar ja, iedereen kent ondertussen wel de lamentabele werking van Bieeepost. We kennen ondertussen het fenomeen van de ‘t Pallieterkes die te laat bij onze abonnees bezorgd worden, maar soms worden hele postzakken op een verkeerd adres afgeleverd. En zo gebeurde het deze week dat een grote postzak met brieven aan Sinterklaas op onze weelderige kantoren werd afgeleverd. Onze lieftallige secretaresse – een blondje – had het eerst niet gemerkt en opende nietsvermoedend een aantal brieven. Wat we te lezen kregen, vonden we meer dan de moeite waard om met onze lezers te delen.

Liefste Sint Graag voor mij een huisje ‘Weltevree’, bij voorkeur in het centrum van Antwerpen. Graag met een tuintje en zeker met een inbraakalarm, want ik heb al eens inbrekers over de vloer gehad. Liefst in een kinderrijke buurt, want binnenkort mogen ook kinderen op mij stemmen.

Kunt u ook voor enkele Zwarte Pieten zorgen die mij kunnen helpen bij mijn verhuis? Of lijkt dat te veel op slavenarbeid.

Kris Peeters -

woningzoekende

- Puurs

Liefste Sinterklaas Graag schrijf ik u een briefje ook al geloof ik niet in Sinterklaas. Maar ik zou nog eens graag een week naar Cannes op vakantie gaan. En nu mijn sponsor in faling is, moet ik mijn vliegtuigtickets ergens anders zien te halen. Als ‘t kan 2 tickets, dan kan mijn vriend Luc van den Bossche ook mee. We hebben wel wat rust verdiend, vinden we.

D. Termont - de beste - Gent

Sinterklaas Kunt u mij alstublieft de naam bezorgen van de dader van de sabotagedaad in Doel 4, nu meer dan twee jaar geleden. Het parket, de politie, de gerechtelijke, de onderzoeksrechter, de FANC, Engie, ikzelf, mijn vrouw, we zijn

ten einde raad, want de dader blijft onvindbaar.

Help mij om deze Zwarte Piet te vinden, waarmee ik absoluut niet wil beweren dat de dader een neger zou kunnen zijn. Want dat zou racistisch zijn. Maar het is mijn overtuiging dat de dader wel is binnengeraakt via de schouw, en ook via de schouw ontsnapt is.

Koen Geens - daderzoekende - Huldenberg

Beste Sint, Kunt u wat rust brengen in mijn partij? Dank u. Zwarte Pieten hoef je niet mee te brengen, die lopen er genoeg rond in de partij.

Tom van Grieken - rustzoekende - Mortsel

Sinterklaas Ik ben de laatste tijd heel braaf geweest.

Krijg ik nu wat snoep, a.u.b.

Peter de Roover - Mortsel

Vuile racist, Blijf uit mijn huis, gij vuile racist met uw zwarte slaven. Krapuul, ik moet uw marsepeinen mannekes niet, en ook niet uw chokelatte mannekes, niet in melkchocolade, niet in donkere, en zeker niet in witte chocolade. Alle witten zijn racisten.

Wouter van Bellingen - op jacht Sint-Niklaas

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. B.

C.

D. E.

F. G. H. I.

J. K.

L.

Limburgs dorp Het zich inleven in de belevingswereld van anderen Nieuw in samenstellingen Afkorting van een bepaalde maand - Voormalige Zweedse popgroep Gewichtsmaat - Anticonceptiemiddel Ondersoort - Voormalige hoofdredac- teur van dit weekblad - Pers. vnw.

Niobium - Persbureau Koninklijk Besluit - Meivis - Aantekening Feestelijke herdenking Bijbelse stad - Coöperatieve holding binnen de schoot van het ACW die overkop ging - Apenstaartje Ontspanningsmethode - Kweek Europese Unie - Steelt met gebruik van geweld - Oppervlaktemaat Nogmaals - Gebergte in Noord-Afrika

Beste Sint,

Beste Sint,

Kunt u wat rust brengen in mijn partij? Dank u. Zwarte Pieten hoef je niet mee te brengen, die lopen er genoeg rond in de partij.

Wil zo goed zijn het boek “Ils Avaient Leurs Raisons” in mijn laarsjes te leggen. Het zijn nog de originele laarzen van mijn opa. De zwartzak. No Pasaran!

Filip Dewinter - rustzoekende - Ekeren

Sinterklaas

L aurette Onkelinx – Schaarbeek (maar meestal in L asne, en nooit meer in Jeuk)

Ik zou graag een bandopnemer krijgen van u. Kunt u er ene in mijn schoentje leggen? Dan kan ik alles op band opnemen wat ik zeg, of wat ik niet zeg.

Da’s altijd meegenomen als ik me ergens moet gaan verdedigen. Wordt het trouwens niet hoog tijd dat ge terug naar Spanje vertrekt?

Graag voor onze familie een rubberbootje.

Nu dat het zo koud wordt in Belgique, denken we eraan om met onze familie terug te roeien naar Afrika. Kunnen we met u meevaren tot in Spanje? Want we roeien niet graag.

Beste Sint,

Sinterklaas

Luk van Biesen - Zemst

Kunt u ervoor zorgen dat volgende keer Hillary Clinton wint en niet die fascistische Trump?

En kunt u er ook voor zorgen dat komende zondag de nazi’s van de FPÖ verliezen? Dank u, Sinterklaasje.

U bent onze laatste hoop om het fascisme tegen te houden, zeker nu onze Comandante overleden is. No Pasaran!

De voltallige nieuwsredactie van de VRT

Beste Sint,

Pombaksa en Mombaksa – De Panne

Ik zou graag een nieuwe papa en mama hebben. Kunt u daarvoor zorgen?

L aurent – Tervuren

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Lieve Sint, Mijn Rolex is in beslag genomen door die lepe curatoren. Kunt ge een nieuwe horloge in mijn schoentje leggen? ‘t Mag iets van de Aldi zijn.

Jeroen Piqueur – Optimaal Gent

Sint, Ik wil dat u me “meer, meer, meer” geeft dan vorig jaar, en zeker niet “minder, minder, minder”.

Kunt u wat Marokkanen meenemen op uw terugreis naar Spanje? Hoe meer hoe liever... (haha)

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Geert W. – Den Haag

Op het Noorderterras

Kruisende woorden 1034

1 december 2016

Verticaal 1. Professor die in september 2016 de N-VA verliet 2. Griekse letter - Gewetenswroeging 3. Hormoon dat als doping wordt gebruikt - Tin 4. Familielid - Vergevorderde leeftijd 5. Kunstwerken - Gibbonsoort - Oriënt Express 6. Antigeen die gebonden is aan de rode bloedlichaampjes 7. Halfdronken - Kaartterm 8. Pers. vnw. - Mountainbike - Baskische organisatie 9. Wapenmagazijn 10. Aziatische woestijn - Groot en zwaar - Onbepaalde hoeveelheid 11. Plooit - Egyptische zonnegod 12. Kaartjes met persoonlijke contactgegevens

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1033 vindt u op blZ. 14

Vuile Pieten De dame die zich naast mij nestelde, groette me met: “Dag, meneer. Ik weet wie jij bent.”

Ik reageerde met: “Er zijn er velen die mij kennen. Ik heb een grote familie en een massa vrienden.”

“Je weet wel wat ik bedoel.” Ze greep in haar handtas en haalde er ’t Pallieterke uit, waarna ze op de achterbladzij tikte en zei: “Dat ben jij.”

Ik had geen zin om te ontkennen en knikte bevestigend. Tegelijk legde ik een wijsvinger over mijn lippen om aan te duiden dat ze het niet mocht voortvertellen.

Ze grijnsde tevreden en stopte ’t Pallieterke terug in haar handtas.

“Jij durft er soms nogal tegenaan gaan”, zei ze met een knipoog.

“Alleen als het de waarheid is”, antwoordde ik.

“Heb jij de intrede van Sint-Nicolaas gezien, hier in Antwerpen?”

“Op tv heb ik het van naaldje tot draadje gevolgd, mevrouw. Ik sta niet zo graag tussen een massa volk. Daar voel ik me ongemakkelijk. Sint-Nicolaas ligt bij mij altijd nog in de bovenste schuif. Als kind was ik gek op die goedheilig man, en dat is nog steeds zo.”

Ze spitste even haar lippen er zei toen: “Er zijn veel sinterklazen.”

“Daarin heb je gelijk. Eén man alleen kan dat niet aan. Sint-Nicolaas heeft veel helpers die zich als sint kleden om hem bij te staan.

Het is wel zo dat Antwerpen de enige, échte op bezoek krijgt. Daar houdt hij zelf aan.”

“Jij doet alsof je hem persoonlijk kent”, zei ze.

Even aarzelde ik of ik haar meer zou vertellen. “Dat is zo mevrouw.”

Ze schoot in de lach. “Straks zeg je nog dat je Zwarte Piet ook kent.”

“Inderdaad, maar wel de enige, echte, onvervalste Zwarte Piet.”

“Hoe weet jij dat hij de echte is?”

“Omdat de Piet die ik persoonlijk ken echt zwart is.”

“Ken jij Zwarte Piet al lang?”

“Toch al heel wat jaren, mevrouw.”

Ze blies een luchtstroom uit en vroeg: “Wat denk jij van die hele heisa rond Zwarte Piet?”

“Een droevige zaak, mevrouw. De huidige Zwarte Pieten mogen niet zwart meer zijn. Andere kleuren zijn wel toegelaten. Wat een onzin. Alleen roetvegen mogen nog. Die vegen hebben ze namelijk, zogezegd, door het kruipen door schoorstenen. Dat moeten ze in de tegenwoordige tijd eens proberen, door een schoorsteen kruipen. Veronderstel dat ze daar in slagen. Dan krijgen ze inderdaad roetvegen op hun gezicht. Om terug onder de mensen te komen, zouden ze zich toch eerst moeten wassen. Maar dan zijn de roetvegen weg. Daarom lopen ze rond als ongewassen vuile Pieten. Hoor je het al zeggen? ‘Daar is Sinterklaas met zijn vuile Piet.’

Let op, mevrouw. Piet met een hoofdletter!

Anders valt de Sint nog in affronten.”

Ze barstte uit in een luide schaterlach, en toen vroeg ze: “Je zei dat je de echte Zwarte Piet persoonlijk kent. Wil je mij vertellen over jouw ontmoetingen met Sinterklaas en Piet? Of is dat geheim?”

“Bijlange niet. Sinterklaas kwam mij vroeger hier groeten terwijl ik op deze bank zat, waar wij nu zitten. Misschien omdat hij wist dat ik over hem en Zwarte Piet al verschillende keren had geschreven. Ik vergeet het nooit. Sinterklaas klaagde toen hier, tegen mij, zijn nood omdat men hem verweet dat veel socialistische artiesten hem niet mochten vervangen.”

Ze luisterde met aandacht.

“Een jaar later doken de eerste protesten op tegen zijn zwarte knecht. Het woord knecht was er ook te veel aan.”

“Waarom?”, vroeg ze.

“Joost mag het weten. Het werd nog erger, iets wat helemaal niet te begrijpen is.”

“Vertel”, drong ze aan.

“Op de mijter van de sinten mogen geen kruisen meer staan. Men zei dat het is om de moslims niet te frustreren. Het deed de goedheilig man wel veel pijn. Toen échte zwarte mannen vroegen of zij Zwarte Piet mochten zijn, werd dat geweigerd! Alleen vuile Pieten zijn toegelaten. Zover is het gekomen.”

“Een schande”, zei ze. “Wie tegen Zwarte Piet is, is ook tegen Sinterklaas en tegen de kinderen.”

TdW