't Pallieterke van 15 december 2016

72ste jaargang • nummer 50 • donderdag 15 december 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Nog wat progressieve dwaasheden en we gaan stemmen De ruziënde regering-Michel staat halfweg de legislatuur op een kantelmoment, schrijft De Tijd. Hangen er verkiezingen in de lucht? Dat zal pas gebeuren als één van de regeringspartijen daar goede redenen voor heeft. Voorlopig is dat nog niet het geval, maar wat niet is kan komen. Voorlopig voeren de partijvoorzitters achter de schermen “cruciale gesprekken”, weet de zakenkrant. De lijnen zijn weer open.

Uit goede bron heeft de krant vernomen dat vooral het op orde houden van de begroting het primaire doel zou zijn. Dat gaat samen met het vinden van een compromis inzake de vennootschapsbelasting (op tafel gelegd door Johan van Overtveldt) en de meerwaardebelasting (een vraag van CD&V). Simpeler kan een tegenstelling niet zijn: waar hangen we de sociale slinger tussen meer belastingen, maar dan liefst vooral voor bedrijven en ondernemingen (de sociale CD&V) en meer besparingen, maar dan liefst op de departementen van de anderen (de meer liberale N-VA en Open Vld).

Compromis Het enige haalbare is een compromis waarbij de meer liberale partijen bereid zijn om dan toch tenminste de multinationals wat meer te belasten en de christendemocraten bereid zijn om wat kromgegroeid is in de sociale zekerheid wat rechter te trekken. De centenstorm is ondertussen wat gaan liggen, maar bij een volgende begrotingsronde in de lente komt de kat weer op de koord.

Het zullen dus eens te meer de voorzitters zijn die mekaar moeten vinden. Is die kans nog reëel? De meeste krantencommentatoren zijn pessimistisch. Er hangt “een ijzige kilte in de lucht”, merkt De Tijd op. Nog tot 2019 doorgaan in ‘lopende zaken’ is een onmogelijke opgave.

De kans dat de begrotingsfetisjisten de regering-Michel aan het wankelen krijgen, is miniem. Mensen met grijze materie in de bovenkamer weten dat je moet uitkijken voor te veel schulden, maar evengoed dat men nu en dan moet investeren, en dat derhalve leningen aangaan (bijvoorbeeld) geen doodzonde is. Al te veel schrik voor de zwaailichten van het verre Europa is niet nodig.

Wie, waarom, wanneer?

Komt men niet tot een fiscaal compromis,

dan zitten we bij de vraag of iemand er de stekker uittrekt. Dat zal de partij zijn die meent winst te kunnen halen bij federale verkiezingen in 2017 of 2018 (samen met de gemeenteraadsverkiezingen van dat jaar) en vervolgens bij de Vlaamse en Europese verkiezingen in 2019.

Men mag erop foeteren zoveel men wil (en dat wil men al eens wanneer het resultaat blijft tegenvallen), de voorzitters gooien zich op peilingen zoals middeleeuwse monniken op hun perkamenten. En dan is het verhaal rap verteld: halfweg deze legislatuur is er maar één zekerheid: de oppositie blijft bloeden, en de verhoudingen binnen de regering blijven stabiel.

De schade die de N-VA zou leiden om communautaire redenen blijft beperkt tot enkele procenten. Ook het verlies aan Vlaams Belang om maatschappelijke redenen (migratie, veiligheid, identiteit versus samenleving zonder grenzen…) blijft al bij al beperkt. Het VB komt weer meespelen, maar sinds op z’n minst een jaar stagneert de winst.

CD&V Trekt een partij er de stekker uit? CD&V wellicht niet. Of toch zeker nu niet. De partij weet dat ze - net zoals Open Vld aan het einde van de regering-Di Rupo I - de verkiezingen verliest, als ze opstapt. Dat weten ze ook bij links.

Karl van den Broeck - één van de belangrijkste progressieve commentatoren - op de nieuwssite Apache: “Het valt dus te voorspellen dat CD&V nog een tijdje zal incasseren in de hoop dat de budgettaire realiteit (crisis) op een bepaald moment zo glashelder zal zijn, dat N-VA opnieuw onder druk kan worden gezet met een roep voor ‘eerlijke belastingen’.” Maar dat verhaal is ondergesneeuwd. En binnen de partij zullen heldere geesten ook wel weten dat een deel van de “bondgenoten” van de sociale organisaties en progressieve kiezers al zijn verhuisd naar Groen.

Open Vld En de liberalen dan? Van nature uit zijn die gefixeerd op het economische. Ze vergeten er gewoon hun electorale visnetten breder uit te spannen. Het communautaire is absoluut hun ding niet (einde vorige eeuw was dat wel even anders), waarom mag God weten. Ook van de veiligheidsthema’s blijven ze af. De liberale partij stelt zich veel politiek correcter op dan de traditionele achterban (men leze ter illustratie hiervan Het Laatste Nieuws). Maar enkel en alleen de claxon willen zijn van het Kapitaal is niet meteen bevorderlijk voor een ruime belangstelling van de burger. Om die reden zijn veel voorstanders van een flinke vrijemarkteconomie in het kader van een autonoom Vlaanderen blijkbaar voorgoed verhuisd naar N-VA. Het verhaal van de werkgevers werd nog eens uiteengezet in een Knack-interview met Luc Bertrand, éminence grise van de financiële wereld: verlaag de vennootschapsbelasting - waarmee we koploper zijn in Europa - van 34 procent naar het Europese gemiddelde van 22 procent; stop het gedoe tegen meerwaarden, want ze zijn het pensioen van zelfstandigen en kmo’ers; weg met elke vorm van vermogens(winst)belastingen, want die blokkeren investeringen; ontvet de geldverslindende ambtenarij en investeer in openbare werken, in samenwerking met de privé; en ten slotte: zaag niet te veel over ongelijkheid, want het valt hier best mee. Bertrand zegt verstandige dingen, maar dat laatste is dommigheid, want in strijd met de billijke verdeling van inspanningen over het hele maatschappelijke veld.

N-VA En de N-VA dan? Het economisch profiel van de partij is behoorlijk liberaal. Ze lijkt dan ook niet van plan belastingen op kapitaal te verhogen. Ze is daar in principe niet tegen, maar “met de liberalen op hun economische rechterflank is het voor N-VA uitgesloten om op dit thema ook maar één druppel water in de wijn te doen”, meent Van den Broeck. Voorlopig schiet de partij daarmee geen groot gat in eigen voet. Wanneer wel?

Het is een beetje zoals met het communautaire profiel van de partij. Het blijft schipperen tussen pragmatisme in de regering en rozijnen strooien in de media, waar de Vlaamsgezinde achterban om geduld wordt gevraagd.

In De Zondag mocht Peter de Roover het nog eens uitleggen: de Belgische structuur is inefficiënt, we hebben een overheid te veel… ”de federale”. België blijft de levensverzekering van de Walen. De Roover verwijst ook duidelijk naar de transfers, een “rustbed” dat niet meteen zorgt voor de nodige Waalse dynamiek. “In een Belgische regering stappen zonder communautaire bondgenoten, komt niet overeen met onze droom”, geeft hij toe.

In Knack herhaalde de Waalse essayist Jules Gheude nog eens dat Wallonië het onmogelijk financieel kan redden als Vlaanderen België opblaast. Tien jaar na Bye Bye Belgium is de Franstalige angst voor het einde van België minder acuut, maar dat einde nadert en Wallonië moet zich daar beter op voorbereiden, waarschuwt hij in zijn essay ‘Un testament Wallon: Les vérités dérangeantes’, dat deze week verschijnt. “De Waalse schuld bedraagt nu al 20 miljard euro. Het drama van Wallonië is dat het boven zijn stand en onder zijn mogelijkheden leeft.” Zonder België zou de regio in een Grieks scenario verzeilen. Daarom moet Wallonië aansluiten bij Frankrijk.

Francken Als het communautaire en het economische verhaal sputtert, heeft de N-VA nog de maatschappelijke thema’s (asiel, migratie, veiligheid) om te scoren. De hardnekkigheid waarmee progressief Vlaanderen– opgezweept door een francofone barones en een marxistische advocate met een PVDA-kroontje – asiel voor het Syrische gezin blijft verdedigen is een godsgeschenk voor Francken en co. En geen kleintje. Nog een paar dommigheden van dit kaliber en de Vlaamsgezinde partijen (de een radicaal rechts, de ander conservatief) banen zich bij de naderende verkiezingen een weg naar fors versterkte posities. Zodra dit nog iets waarschijnlijker wordt, komen er verkiezingen.

2

Actueel

15 december 2016

Vakantiefraudeurs verplaatsen zich ook langs de weg België en Nederland hebben besloten de vakantiefraude van asielzoekers en vluchtelingen gezamenlijk aan te pakken. Beide landen zullen informatie uitwisselen, vooral over reizigers die het vliegtuig nemen om met vakantie te gaan naar het land dat ze ontvlucht zijn. Theo Francken en zijn Nederlandse collega Dijkhoff tekenden daarover vorige week vrijdag een akkoord. Mogelijk volgen ook akkoorden met andere buurlanden. Wat ons betreft niets te vroeg, maar ook de buitengrenzen langs de weg mogen niet vergeten worden. Vluchtelingen uit voormalig Joegoslavië reizen vrijwel jaarlijks heen en terug naar hun thuisland.

In feite kon Europa in deze materie al lang een initiatief nemen. Maar niet alleen rechters, ook politici kunnen al eens wereldvreemd of naïef zijn. Wie twijfelt aan de vakantiedrift van vele vluchtelingen dient tijdens de zomermaanden de welbekende Balkanroute gewoon eens in omgekeerde richting te volgen. De aandachtige waarnemer zal kunnen vaststellen dat nogal wat auto’s met Zwitserse, Duitse, Nederlandse, Belgische en Zweedse nummerplaten de Europese buitengrenzen overschrijden richting Servië, Kosovo, Albanië, Bosnië…

In vele gevallen gaat het om vluchtelingen die eind de jaren negentig (terecht!) het oorlogsgeweld in Joegoslavië ontvluchtten om hun heil te zoeken in West-Europa. Zij beho-

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

ren thans tot de zogenaamde diaspora uit de Balkan. Maar al te graag begeven die vluchtelingen van weleer zich terug naar het thuisland, meestal met personenwagen waar de modale West-Europeaan slechts van kan dromen. In de Balkanlanden blijft een grote, performante personenwagen een belangrijk statussymbool.

In juli en augustus kan de neutrale waarnemer zich dan ook in tal van steden in de Balkanlanden blind staren op vakantiegangers uit West-Europa die zich bij hun familieleden in het thuisland aandienen met luxewagens die veel te duur zijn voor de beurs van een medewerker van ’t Pallieterke, bijvoorbeeld. Naar verluidt is er ook bedrog, in die zin dat sommigen een dure wagen huren om toch maar te kunnen pronken bij de achtergebleven familieleden.

Schatjes Dit toont aan dat voor vele vluchtelingen uit voormalig Joegoslavië vrijwel geen enkel gevaar meer dreigt in hun thuisland. Steden als Belgrado en Pristina zijn in wezen veiliger dan Brussel, Amsterdam en Keulen.

Behoudens enkele uitzonderingen zijn de etnische conflicten te verwaarlozen of onder controle, mede dankzij ondersteunende militaire en burgerlijke missies, zoals in Kosovo KFOR en EULEX. De diaspora uit Balkanlanden gaat bijgevolg maar al te graag met vakantie naar huis. Zij betekenen trouwens veel voor de economie van betrokken landen. Het is geen geheim dat vele gewezen vluchtelingen hun

zuurverdiende euro’s uit West-Europa investeren in de thuislanden. Ten behoeve van de achtergebleven familieleden wordt vooral geïnvesteerd in woningen, grond en auto’s. Her en der kan met het geld ook een kleine kruidenierszaak worden geopend, of een restaurant worden gestart.

Zoals in andere vakantielanden draait de vrijetijdsindustrie in de zomermaanden op volle toeren. Straten met bars en restaurants staan vol blinkende wagens uit het Westen. Nu nonkel en tante, of neven en nichten, in het land zijn, worden in de zomermaanden veelal ook grote trouwpartijen opgezet. Lange karavanen van schitterende auto’s trekken dan toeterend door de regio, het bruidspaar meestal in de laatste, prachtig versierde wagen.

De terugkeer van de diaspora schept altijd een sprankel hoop voor een betere toekomst voor de achtergebleven jongeren. We mogen niet vergeten dat de jeugdwerkloosheid in de Balkan rond veertig procent ligt en het gemiddeld inkomen voor een burger niet hoger is dan driehonderd euro per maand. Men heeft er dus alle belang bij om een ‘schatsie’ aan de haak te slaan. ‘Schatsie’, fonetisch weergegeven, is in de Balkan de bijnaam van iemand uit de diaspora die op bezoek komt. Als de ‘schatsies’ (schatjes) in het land zijn, betekent dit drukte in de steden, ellenlange files van dure wagens aan de grensovergangen, overal feest, trouwpartijen en over koppen lopen in de centrumsteden.

criminaliteit in het Westen wit te wassen via de immobiliënsector. Bovendien is het onze inlichtingdiensten niet onbekend dat terugkerende IS-strijders de EU vooral binnenslopen via de Balkan. In de regio zelf is er een toenemende aanhang van het salafisme, dat vooral in Bosnië-Herzegovina duchtig gefinancierd wordt door Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten.

Ook over de weg Is de jaarlijkse terugkeer naar huis van de Balkandiaspora dan ook vakantiefraude? De vluchtelingenstatus verschilt van land tot land.

Wie het conflict in Joegoslavië ontvluchtte naar een EU-land bevindt zich daar nu al ongeveer twintig jaar. Nochtans worden regelmatig vluchtelingen uit voormalig Joegoslavië gerepatrieerd omdat zij illegaal in de EU verbleven.

Nog vorige week werd in ons land een aantal Kosovaren en een Albanees opgepakt voor openlijke sympathieën voor IS. Mogelijk reisden ook zij, zoals duizenden andere ‘schatsies’, zonder enig probleem jaarlijks heen en terug naar hun thuisland. Een aanwijzing wellicht om de aandacht niet alleen te beperken tot vluchtelingen die het vliegtuig nemen om met vakantie te gaan naar hun land van herkomst.

Ook over de weg is er nogal wat vakantieverkeer, en sommige reizigers hebben, zowel bij de heen- als de terugreis, wel iets meer in hun bagage dan menig wereldvreemde rechter of RIRO politieker kan vermoeden.

Criminelen Is er dan geen keerzijde aan de medaille? Ja, zeker. Door het etaleren van hun beweerde rijkdom hangen de ‘schatsies’ een verkeerd beeld op van het Westen. In hun thuisland betekent een normaal loon van gemiddeld 1.500 euro per maand een wereld van verschil. Voor Servië, Bosnië of Kosovo is dit zeer veel geld. Voeg daarbij de glitterwagen – al dan niet gehuurd – en dat doet jongeren dromen. Het is niet toevallig dat nogal wat jongeren uit de Balkanlanden deel uitmaakten van de eerste golven vluchtelingen in 2014 en 2015. Het ging hier louter om economische vluchtelingen.

De meeste EU-lidstaten hebben dat inmiddels ingezien en de meeste van die landen op de lijst van veilige landen geplaatst.

Onder de ‘schatjes’ zitten echter ook criminelen. De grote drukte tijdens de zomermaanden vergemakkelijkt voor hen het smokkelen van voornamelijk geld, namaakgoederen, drugs, wapens en… mensen. Kosovo wordt momenteel volgebouwd met appartementen die geen enkele autochtone inwoner kan betalen. De kans is groot dat een kalasjnikov die bij ons in terroristische handen valt, afkomstig is uit een post-conflictgebied zoals Joegoslavië, waar vrijwel iedereen wel een wapen verborgen houdt. Het bezoek van de ‘schatjes’ is een schitterende gelegenheid om een wapen te verhandelen, wat namaaksigaretten te smokkelen, of wat geld afkomstig van

Theo Francken bekogeld met schoenen

Naar een privatisering van bpost

Uit de smalle beursstraat

Het zal wellicht niet meer voor deze legislatuur zijn, maar een privatisering van bpost staat in de sterren geschreven. Zeker na de vaudeville rond de mislukte overname van PostNL. Dat de Nederlanders neen zegden, had veel te maken met het wantrouwen ten opzichte van het Belgische staatsbedrijf.

Het zou voor de Nederlanders wellicht gemakkelijker zijn geweest om PostNL en bpost te laten samensmelten of zelfs een overname van de Nederlandse postmaatschappij door het Belgische bedrijf te aanvaarden indien bpost niet voor meer dan 50 procent in handen was van de Belgische overheid.

Vorig weekend schoot federaal minister van Overheidsbedrijven Alexander De Croo (Open Vld) met scherp op de Nederlandse regering. Volgens hem werd vanuit Den Haag zwaar gelobbyd om de overname van de Koninklijke PostNL door de Belgische concurrent bpost tegen te houden. Dat is vreemd, want PostNL is een privébedrijf waarvan de aandeelhouders vooral grote internationale pensioenfondsen zijn. Ook het management van PostNL was voor en zag synergieën met België. Toch werden de verschillende huwelijksaanzoeken vanuit Brussel - voor zo’n 2,5 miljard euro - afgewezen.

Belgische staat als obstakel De druk vanuit het Binnenhof was dan ook zeer groot, want de Nederlandse regering dreigde ermee alle steunmaatregelen aan PostNL voor de postbedeling in te trekken. De Nederlandse regering werd geholpen door drie bestuurders (commissarissen heet dat daar) die banden hadden met de PvdA, de regeringspartij die het duidelijkst tegen de overname was.

Het Nederlandse njet moet bekeken worden vanuit de binnenlandse situatie. Met de verkiezingen voor de Tweede Kamer van 2017 in het verschiet, willen de regeringspartijen zich nationa-

listisch opstellen. Een poging om een dam op te werpen tegen de immens populaire PVV-leider Geert Wilders.

De vrees voor Belgische inmenging, of zelfs totale controle van het fusiebedrijf na een overname, zat diep in Den Haag.

Alexander de Croo verdedigt zich door te zeggen dat PostNL nog altijd onder eigen naam zou kunnen werken en dat er niet meteen sprake zou zijn van jobverlies, maar dat geloofden de Nederlanders niet.

Vooral het element dat de Belgische regering na de overname nog altijd een blokkeringsminderheid van 40 procent zou hebben in het bedrijf zat Den Haag dwars. De Croo verdedigt zich door te zeggen dat zo’n blokkeringsminderheid amper iets voorstelt. Het zou enkel gaan over een veto bij een kapitaalverhoging of -verlaging. Het dagelijks bestuur zou volledig autonoom gebeuren.

De Nederlanders hebben echter een olifantengeheugen.

Ze weten dat er bij Belgische staatsbedrijven en ex-staatsbedrijven nogal graag aan achterkamerpolitiek wordt gedaan.

Het is op die manier dat Franse groepen in de jaren negentig de controle hebben verworven over belangrijke grote Belgische bedrijven dankzij de controle van de toen nog invloedrijke Generale Maatschappij. Men weet in Den Haag nog hoe een deal tussen KLM en Sabena werd tegengehouden onder francofone druk. Ook de mislukte poging van ABN Amro om in 1998 de Generale Bank over te nemen, is men niet vergeten. Een directe tussenkomst van het Paleis hield een acquisitie of fusie tegen.

Dividenden en de staatsschuld Waarmee we meteen het debat kunnen openen over de privatisering van bpost. Wordt het geen tijd om het meerderheidsbelang van de Belgische staat af te bouwen? Wellicht komt dit er, maar niet meer deze legislatuur. Reden: de dividendenstroom uit het overheidsbedrijf die de Belgische staatskas spekt. Voor bpost is dat al snel een 100 miljoen euro per jaar. Een privatisering zou een einde maken aan dat gemakkelijke geld voor de begroting, die maar zeer moeilijk gesaneerd wordt. Tussen haakjes: door de belangen in Proximus, Belfius, BNP Paribas, De Nationale Loterij en andere bedrijven waar de Belgische staat aandeelhouder is, komt er jaarlijks in totaal zo’n 1,2 miljard euro aan dividenden binnen.

Wellicht zal een verkoop van participaties in bijvoorbeeld bpost pas gebeuren wanneer de begroting minder rood kleurt.

De opbrengst van een verkoop kan dan aangewend worden om dat andere probleem van de Belgische overheidsfinanciën op te lossen, namelijk de overheidsschuld van 107 procent van het bbp. Een verkoop van overheidsbedrijven om de schuld te doen dalen, dat wordt de opdracht van de volgende federale regering. Bpost komt dan als eerste in het vizier.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

15 december 2016

De oorlog tussen democraten en rechters

3

Nieuwsfeit van de week

Het koekoeksjong

Francken weigert de gerechtelijke dwangsom te betalen aan het Syrische gezin dat een visum wil om naar België te komen. De Wever protesteert tegen “le gouvernement des juges”. Vanuit N-VA-kringen wordt kritiek geuit op wereldvreemde rechters.

Maar zijn de rechters wel het probleem? Zijn we niet in een situatie beland waarin de conflicten tussen de democratie en de rechtsmacht structureel zullen worden? En waar we duidelijke keuzes zullen moeten maken om de democratie én de onafhankelijkheid van de rechtsmacht te redden?

De commentatoren, politici en eminente professoren struikelden over elkaar in hun haast om zich verontwaardigd te tonen over de houding van de N-VA. Zij menen allen dat deze een fundamentele aanval uitmaakt op de rechtstaat en de scheiding der machten.

De rechtbank als politiek instrument De gemakkelijk verontwaardigden vergeten daarbij één ding: die scheiding is reeds lang opgegeven. Dit gebeurde toen links zich zo dominant wist bij de elites van de westerse samenleving, dat het de tijd rijp achtte om zijn eigen opvattingen uit te roepen tot onveranderlijke wetten van Meden en Perzen, die voortaan alle toekomstige generaties zouden binden. De rechtbank werd toen door hen uitgeroepen als het geschikte middel om dissidenten op andere gedachten te brengen.

Decennialang heeft links het recht en de rechtbanken ingeschakeld om aan politieke besluitvorming te doen. Extreme interpretaties van het Europees Verdrag van de Rechten van Mens werden via de selecte club van de Straatsburgse hogepriesters opgelegd aan alle landen in Europa, zonder enige kans op inspraak van het volk. Een heel assortiment muilkorfwetten werd tot stand gebracht om rechtbanken te verplichten politieke opinies te beoordelen en te bestraffen. Dictaten vanuit de Europese Unie omzeilden de nood om een maatschappelijk draagvlak te creëren in de nationale staten, waardoor nationale politici werden gedegradeerd tot uitvoerders van de richtlijnen van de Europese mandarijnen.

Degenen die besloten hebben dat de wetten en de rechtbanken geschikte middelen zijn om de democratie en de wetgevende macht te kortwieken, moeten niet verbaasd zijn dat de democratie begint terug te slaan naar de rechtbanken. Dit zat er aan te komen.

En dit gaat nog vaak gebeuren. De opstand van de kiezers in het westen heeft ook veel te maken met frustratie over het gebrek aan verandering en de schijnbare nutteloosheid van hun stem. Wanneer verandering niet meer mogelijk is via normale weg, worden nonconformisten als Trump en Orban, die duidelijk laten verstaan dat ze de geldende regels aan hun laars zullen lappen, een heel stuk aantrekkelijker.

De vergrendelde democratie De kern van het probleem is dat de oude generatie van politici, die nu overal electoraal in het defensief wordt gedrongen, zoveel grendels op de werking van de democratie heeft aangebracht dat er op heel wat beleidsterreinen geen beleid meer mogelijk is waarvoor een democratisch draagvlak bestaat.

Keer op keer worden de zelfs maar schuchtere pogingen om een samenhangend beleid inzake migratie te ontwikkelen tegengehouden door het EVRM, de Conventie van Genève, het Europees recht en alle vergezochte interpretaties die daaraan zijn gegeven door mensen die niet democratisch ter verantwoording kunnen geroepen worden.

De Wever heeft gelijk wanneer hij zegt dat rechtbanken het pushbackbeleid in de vluchtelingencrisis hebben verhinderd en daardoor een aanpak van de crisis zelf. Twee weken geleden nog protesteerde UNICEF België tegen de opsluiting van vluchtelingen met kinderen in gesloten instellingen. Toen Italië drie illegale bootvluchtelingen tegelijk terugstuurde, werd het land veroordeeld wegens een inbreuk op het verbod op “collectieve uitzetting”. Er is altijd wel iets waarmee men op de lange tenen trapt van het woekerende mensenrechtenapparaat.

De hogepriesters van Straatsburg Vooral de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en de ide-

ologisch beladen interpretaties van het gelijknamige verdrag vormen een loodzwaar probleem. Marc Bossuyt, voormalig voorzitter van het grondwettelijk Hof, vindt dat het EHRM zijn boekje ver te buiten gaat en noemt de uitspraken inzake asiel gewoon “extreem”.

Maar het migratiebeleid is niet het enige slachtoffer van de extremistische visie van Straatsburg. Een goed voorbeeld is de zaakTrabelsi, waarbij België werd veroordeeld omdat het deze terrorist had uitgeleverd aan de VS. Het Hof vond dat dit een overtreding was van het verbod op onmenselijke behandeling van gevangenen. In de VS bestaat immers het gevaar dat Trabelsi niet alleen theoretisch maar ook effectief levenslang zou krijgen. En de dames en heren van Straatsburg hebben beslist dat écht levenslang niet meer kan, ook niet voor terroristen.

Indien deze vraag, namelijk of terroristen veroordeeld mogen worden tot levenslange gevangenisstraffen, zou worden voorgelegd worden aan het volk, zou de opinie van de rechters daar nog geen 5 procent van de stemmen halen. Kan men dan nog aan het besluit ontsnappen dat de hoogste rechtsmacht in handen is van vertegenwoordigers van een extremistische strekking in onze samenleving?

Het ergste is dat de democratie daar niet eens kan tegen ingaan. Vlaams Belang of N-VA mogen zelfs 100 procent van de stemmen halen. Het EVRM, zoals geïnterpreteerd door Straatsburg, staat boven alle nationale wetten en is rechtstreeks van toepassing in ons land. Bovendien mag een partij zelfs geen standpunten innemen die ingaan tegen het EVRM, op straffe van verlies van de partijfinanciering. Wat rest een democraat dan nog?

Een nutteloos mensenrechtenapparaat Eigenlijk moeten we ons afvragen of het EVRM nog voordelen heeft die opwegen tegen de manifeste nadelen. De Belgische grondwet, zoals zovele andere, heeft zijn eigen grondrechtenbescherming. Er is ook nog het VN-verdrag over de mensenrechten en zoveel andere minder invasieve methoden om morele controle uit te oefenen. Volstrekt democratische landen als Canada, Australië en de VS hebben geen EVRM nodig om een beleid te voeren dat deze rechten hoog in het vaandel draagt.

In Europa is het EVRM eigenlijk alleen nog een politiek instrument. Geen enkele politieke strekking bepleit de afschaffing van de mensenrechten. De discussies gaan enkel over de invulling. Wanneer er zich in de democratieën van West-Europa na WO II al schendingen voltrokken, waren die incidenteel en oplosbaar via interne democratische processen.

Er was echter één grote uitzondering.

Eigenlijk, wanneer men er over nadenkt, was die ene uitzondering het moment waarop het mensenrechtenapparaat had kunnen schitteren en kunnen bewijzen dat het niet de dienstmaagd was van één kant van het ideologische spectrum. Maar net dan bleef het compleet in gebreke. Wanneer, tijdens de jaren negentig en later, in Europa een epidemie van muilkorfwetten en aanverwante maatregelen uitbrak, waarbij de politieke vrijheid van meningsuiting ernstig werd beperkt, toonden de mensenrechtenstrijders hun ware aard. Alles wat actief is in die sector zweeg of liet zich zelfs inschakelen om de vervolgingen en uitsluitingen beter mogelijk te maken.

Toen bleek dat de strijd voor de eigenlijke mensenrechten hen minder interesseert dan de politieke resultaten die via die strijd kunnen behaald worden. De rol van politieke scheidsrechter dient hen dus ontzegd te worden.

Jurgen Ceder

Briefje aan Geert Noels

Objectief analyserend Mijnheer de knuppelgooier, Na de driejaarlijkse PISA-cijfers aangaande de kwaliteitsstudie over het Europees onderwijs volgen steevast de zegebulletins vanuit de onderwijskoepels en het ministerie van Onderwijs. Vorige week was het weer zover toen de onderwijselites besloten dat het nog steeds goed tot zeer goed zou gaan met onze vijftienjarigen wat betreft hun prestaties in leesvaardigheid, wiskunde en wetenschappelijke kennis. ‘Goed bezig!’, jubelden zij zelfgenoegzaam om alweer drie jaar te gaan wachten op de volgende cijfers. Vlaanderen behoort nog steeds tot de toplanden, zegt men en men dommelt opnieuw in. Of… men kijkt de andere kant op…

En dan… komt gij even tussenbeide. Als ondernemer, topeconoom en lid van de raad van bestuur van de jezuïetencolleges - die toch wel iets van kwaliteitsvol onderwijs afweten -, maakt gij een andere analyse van al die cijfers en concludeert gij zeer nuchter dat er eigenlijk geen reden is tot ‘hoeraberichten’, want dat wij ons topniveau aan het verliezen zijn. Gij stelt immers de erosie van het niveau vast en - daaruit volgend - dat de nivellering naar beneden volop is ingezet. Gij wijst erop dat dat niet zo opvalt in de gemiddelden, maar wel in de topscores, want die zijn op een decennium tijd dramatisch gedaald. Gij hebt niet veel tabellen nodig om aan te tonen dat in 2003 in Vlaanderen nog 34,3 procent van de leerlingen presteerde op topniveau, terwijl daar in 2015 nog maar 20,7 procent van overbleef. Maar omdat dat nog altijd hoger is dan het Europees gemiddelde, gaat men aan het juichen.

Gij stelt daar tegenover dat het verlies van het topniveau op relatief korte termijn nefast is voor onze welvaart.

Gij erkent daarnaast ook terecht dat ‘de onderkant’ steeds groter wordt en dat men er niet in slaagt de zwakke leerlingen sterker te maken. De eenheidsstructuren, de genivelleerde grote middenmoot is duidelijk geen oplossing. Gij vraagt u dan ook ten gronde af of men die trend wil voortzetten met bijvoorbeeld een ‘brede eerste graad’. Gij pleit voor

een onderwijshervorming die de neergaande trend van ‘de onderkant’ én de ‘bovenkant’ moet tegengaan. Die moet neerkomen op minder regeltjes en uniformiseringsdrang vanuit Brussel. Meer vrijheid aan de scholen en aan de leraren dus om elke school naar eigen inzichten en mogelijkheden te doen werken aan echte differentiatie, en resultaatgericht voor iedereen te doen wat moet gedaan worden.

En laat dat nu precies zijn waarvoor de leraren al jarenlang roepende in de woestijn zijn. Gij geeft hen met uw terechte tussenkomst heel wat zuurstof en zij zullen dat weten te appreciëren. Het is al meer dan eens gebleken dat de leraren en docenten manifest aandrongen op een herwaardering van basiskennis en -vaardigheden. Velen willen het liefst terugkeren naar de leerplannen en minder aandacht besteden aan het vage doelstellingen-janboeltje van de eindtermen. Bovendien: elke school is anders, heeft een eigen onderwijscultuur, een eigen traditie, een eigen specifiek publiek. Alles vanuit Brussel in één grote centralistische brij draaien, is een hypotheek leggen op onze toekomst.

Gij hebt er goed aan gedaan eens een knuppel in het hoenderhok en een steen in de kikkerpoel te gooien. Als leerkrachten hetzelfde hardop zeggen, wordt van hen kadaverdiscipline voor de oekazen van de onderwijsgoeroes verwacht. Desnoods wordt er een doorlichtingsteam uitgestuurd om balsturige schoolteams of individuele leraren in de pas te laten lopen. Wij moeten daar dringend vanaf of we vinden geen getalenteerde jonge leerkrachten meer die méér willen zijn dan zorgverstrekkers, coaches, conflictbeheersers of procesbegeleiders. Wij hebben weer vertellers nodig die boeiende en leerrijke verhalen vertellen om de onderkant, de middenmoot én de bovenkant effectief iets bij te leren waar men in het latere leven ook echt iets mee is.

Bedankt dus, mijnheer Noels. De boodschap moet duidelijk zijn voor wie wil luisteren.

4

Dossier

15 december 2016

Tactische zege, strategische blunder: Pearl Harbor (1) Met een onfeilbaar instinct koos de VRT in het grote televisieaanbod over de aanval op Pearl Harbor - nu 75 jaar geleden - uiteraard de documentaire met de zwakste inhoud. Alle aandacht gaat altijd naar dat ene uur van de aanval en iedereen kent de spectaculaire beelden, maar meestal blijft onduidelijk wat authentiek is en wat gekopieerd werd in een reconstructie; een propagandafilm van 1943 van John Ford.

Over wat vooraf ging, is veel minder bekend. Op het einde van de 19de eeuw begint Japan zijn expansie. Japan verovert Korea en Taiwan en maakt er kolonies van.

Het verslaat China en Rusland en verovert in de Eerste Wereldoorlog, als geallieerd land, Duitse eilanden in de Stille Oceaan. Vanaf 1931 begint de volgende expansiegolf. Japan verovert Mantsjoerije en maakt er de satellietstaat Mandsjoekwo van, waar het de laatste onttroonde keizer van China als marionet installeert.

In 1937 vindt Japan gemakkelijk een incident om China aan te vallen en te plunderen. In een nooit verklaarde oorlog veroveren de Japanners delen van China, moorden miljoenen mensen uit maar ze slagen er niet in het reusachtige land volledig op de knieën te dwingen, al organiseren ze wel een collaborateursregering in de bezette gebieden.

Arm aan grondstoffen Nog altijd denken mensen in het Westen dat de Tweede Wereldoorlog in het Verre Oosten vooral een strijd tussen Amerikanen en Japanners is geweest, maar dat klopt niet.

Heel de oorlog vecht twee derde van het Japanse leger in China.

De Amerikanen bekijken die Japanse expansie met een bijzonder scheef oog, want de Amerikaanse handelsbelangen komen in het geding en in China werken duizenden Amerikaanse protestantse missionarissen die het thuisfront op de hoogte brengen van de Japanse gruwelen.

Na de Japanse aanval beginnen de VS met economische sancties, maar het ultieme wapen - olie voor de Japanse industrie en het leger - wordt nog niet ingezet. Het grondstofarme Japan zoekt naar een uitweg om uit de Amerikaanse wurggreep te geraken en start met acties op twee fronten: militair en diplomatiek. Einde 1940 bedreigen de Japanners Frans-Indochina, en de Vichy-regering in Frankrijk geeft hen de toestemming de vliegvelden te gebruiken zodat ze Amerikaanse en Britse hulp aan China kunnen bemoeilijken.

De Amerikanen reageren.

Ze stoppen met het leveren van ijzer en koper aan Japan en ze verbieden Japanse schepen het gebruik van het Panamakanaal.

Tezelfdertijd beveelt president Roosevelt de Amerikaanse vloot in de Stille Oceaan de basis in Californië te verlaten en te ankeren bij het Hawaïaanse eiland Oahu, waar een uitstekende haven is, in Pearl Harbor. De president hoopt dat de Japanners zich koest houden nu de vloot 3.700 kilometer in de richting van Japan verhuist.

De Amerikaanse Navy is er niet gelukkig mee maar gehoorzaamt. Zeven (verouderde) slagschepen, drie vliegdekschepen en een vloot kleinere schepen en onderzeeërs ankeren voortaan in Hawaï. Veel matrozen vinden het een leuk uitje en de discipline is niet al te streng.

Hoofddoel is Nederlands-Indië Maar zelfs voor de verhuis van de Navy maken de Japanners al plannen voor nieuwe veroveringen. Hoofddoel is Nederlands-Indië, dat veel oliebronnen bezit. Met de komst van de Amerikaanse vloot naar Hawaï verandert de invalshoek. De Japanners willen nog altijd die Nederlandse olie (Royal Dutch Shell), maar ze weten dat de Amerikanen dat niet goedschiks laten gebeuren.

Dus maken ze plannen om in één reusachtige klap alle westerse invloed uit te schakelen. Dat impliceert een vlugge verovering van de westerse bezittingen die tussen Japan en Nederlands-Indië liggen, om een aanval in de flank of de rug te verhinderen. Dat zijn de (zogenaamd autonome) Filippijnen, waar de VS, als vroegere kolonisatoren, nog een leger hebben.

Dat is Frans-Indochina. En dat is Maleisië, waar de Britten heersen. Tezelfdertijd moet een Amerikaanse tegenaanval vanuit

Hawaï verhinderd worden. Even overwegen de Japanners Hawaï te veroveren, maar dat is wel heel gewaagd, vraagt veel manschappen en het Japanse landleger weigert soldaten die in China vechten vrij te geven.

Dat is de eerste en misschien grootste strategische Japanse blunder. In juli 1941 volgt de eerste praktische stap. Op hun weg naar het zuiden bezetten de Japanners Frans-Indochina (Vietnam, Cambodja, Laos), al laten ze de Fransen nog altijd het dagelijks bestuur uitoefenen.

Die Japanse stap komt president Roosevelt niet slecht uit. Zijn grootste aandacht gaat naar de situatie in Europa en hij helpt de Britten waar hij kan. De Amerikaanse vloot in de Atlantische Oceaan creëert incident na incident met de Duitsers, maar Hitler bijt niet.

Roosevelt rantsoeneert de olie in afwachting van de te verwachten oorlog met Duitsland, en de Japanse expansie geeft hem een extra reden om de olietoevoer naar Japan helemaal af te snijden.

De Japanners richten zich tot de Nederlanders, maar die leveren onder Amerikaanse druk maar een derde van de hoeveelheid die Japan nodig heeft. De Japanners rekenen uit dat hun schepen, tanks, voertuigen en vliegtuigen door het Amerikaans olieembargo nog exact 1 jaar kunnen functioneren en dan is er geen druppel brandstof meer.

Dat embargo betekent vroeg of laat, en eerder vroeg, oorlog. Pearl Harbor is een mogelijk doelwit, maar de Filippijnen liggen toch veel meer voor de hand. De Japanners beginnen halfhartig met een diplomatiek offensief, in de hoop het conflict vredelievend op te lossen.

Hirohito geeft het bevel In Japan rolt de teerling. Keizer Hirohito vindt aanvankelijk een oorlog met de VS te gevaarlijk. Als kroonprins heeft hij zes maanden Europa bezocht en hij heeft een vrij goed idee van de westerse kracht. Maar de Duitse successen trekken hem over de streep. Hij laat zich meer en meer overtuigen door de haviken in zijn regering.

Op 1 november gaat hij akkoord met een eventuele aanval op de Amerikaanse vloot, maar voor alle zekerheid beveelt hij nog een laatste diplomatiek offensief. De Japanners bieden de Amerikanen allerlei concessies aan, zoals een gedeeltelijke terugtocht uit China. Ze hebben echter een formidabel nadeel. De Amerikanen kraken de Japanse diplomatieke code; Roosevelt weet dus dat er een groot verschil is tussen wat de Japanners zeggen en wat ze doen.

De Amerikanen krijgen aanwijzingen dat de Japanners niet alleen westerse bezittingen maar ook, op hun weg naar het zuiden, het onafhankelijke Thailand gaan binnenvallen. Terwijl in Washington nog onderhandeld wordt, vertrekt op 26 november de Japanse vloot met inachtneming van volstrekte radiostilte naar Hawaï. Drie dagen later stoppen de gesprekken in de Amerikaanse hoofdstad en is het wachten waar en wanneer het conflict uitbreekt.

Uiteraard hebben, geheel in de westerse traditie van zelfkastijding, een paar Amerikaanse idioten later beweerd dat alles de schuld van de VS is en dat Roosevelt perfect weet waar de Japanners zullen toeslaan, zogenaamd om de VS een schoktherapie te bezorgen. Ernstige Japanse en Amerikaanse historici hebben dat verhaaltje bij de complotlegendes geklasseerd. Op 1 december geeft Hirohito de opstomende Japanse vloot het definitieve bevel aan te vallen en maken de Japanners zich ook klaar voor hun stormloop richting het zuiden.

Jan Neckers (Vervolg en slot volgende week)

Roddels uit de Wetstraat Toch voorzitter Zoals we vorige weken schreven, was er heel wat te doen over de aanduiding van een voorzitter voor de parlementaire onderzoekscommissie ‘Kazachgate’. De door de cdH voorgedragen Francis Delpérée was moeilijk verteerbaar, maar het reglement van de Kamer zegt dat als er maar één kandidaat is, deze automatisch voorzitter is, en zo geschiedde.

Peter de Roover van N-VA was met die kandidaat niet zo gelukkig omwille van zijn vermeende ‘banden’ met de Orde van Malta, die in het dossier opduikt als mogelijke facilitator voor contacten. N-VA riep dan ook de oppositiepartij op een andere voorzitter voor te dragen.

De cdH lachte daar eens goed mee, met gevolg dat het dus Delpérée werd. Om de pil wat te vergulden, werd afgesproken hem nauwlettend in het oog te houden. Delpérée kondigde bovendien zelf aan dat hij zich indien nodig zal laten vervangen en zelfs bepaalde beraadslagingen niet zal bijwonen mocht dat nodig zijn. Vreemde zaak. Stel dat hij de commissie voor een bepaalde tijd verlaat, hoe kan hij deze dan nadien nog met kennis van zaken voorzitten?

Oogje dicht?

Donderdag waren er enkele opvallende afwezigen in de plenaire vergadering. Onder leiding van voorzitter Siegfried Bracke werd immers een parlementair uitstapje georganiseerd naar China, met alles erop en eraan.

En wie mocht ook mee? Oud-staatssecretaris Delizée (PS), JJ Flahaux (MR), aartsdiaken Dirk van der Maelen (sp.a) en oud-minister Annemie Turtelboom (Open Vld). Er is weinig geweten over die reis. Misschien moet er toch maar eens een parlementslid een vraag over stellen…

In ieder geval hopen we dat bevlogen antimilitaristische en ultra-pacifistische Dirkie in China eens goed stampei is gaan maken tegen het daar opgestapelde kernarsenaal en tegen de militaire dictatuur. Wij rekenen erop dat hij daar midden op het Tienanmen-plein voor een tank is gaan liggen en luidkeels heeft uitgeroepen: “Met alle Chinezen, maar niet met den deze!” Of knijpt de rode rakker een oogje dicht bij zijn kleurgenoten? Schopt hij alleen maar in België rel over het militarisme?

Dageraad en avondschemer Ook Filip Dewinter was afwezig. Was hij in een ander land een gouden dageraad gaan aanschouwen? Neen, hij was er niet om gezondheidsredenen. Gelukkig was hij, zonder twijfel na veel pillen, ’s avonds merkbaar alweer aan de beterhand, toen hij in Amsterdam onder de gouden avondschemer als ‘ervaringsdeskundige in politieke processen’ deelnam aan een ‘LateNight’-uitzending van RTL4, waarin vooruitgeblikt werd op de uitspraak in het proces-Wilders.

Laurent De uitspraken van de balorige Monseigneur Le Prince Laurent zinderden nog na toen Barbara Pas van het VB de premier hierover aanpakte en hem vroeg hoelang dat allemaal nog moet blijven duren. De premier was duidelijk toen hij zei dat hij diens woorden ‘helemaal niet gepast’ vond en persoonlijk met de prins zou gaan praten om hem ‘de regels te herhalen’. Omdat de prins herhaaldelijk vraagt gerust gelaten te worden, suggereerde Pas zijn dotaties volledig af te schaffen. Dan moet hij zich daarover alvast niet meer verantwoorden en kan iedereen hem daaromtrent al met rust laten. Deze parlementaire vraag kreeg aandacht in alle media van Het Edel Land. Maar hoe zou het toch komen dat in het politiek correcte Vlaanderen tal van media ‘vergaten’ de naam van de vraagsteller te vernoemen?

In Wallonië daarentegen deed men dat wel, maar dan om heel andere redenen, wellicht.

Daar ging men er ongetwijfeld vanuit dat het de slechteriken weer waren die het geliefde koningshuis in diskrediet wilden brengen.

Falende staat Er werd donderdag uitgekeken naar wat Theo Francken zou zeggen over de visumkwestie rond een Syrische familie. Het hof van beroep in Brussel had immers beslist dat hij dat visum moet afleveren. Als hij dat niet doet, moet een dwangsom van 4.000 euro per dag betaald worden. Theo was echter duidelijk: dat visum zal niet worden afgeleverd en hij zal alle mogelijk rechtsmiddelen uitputten om zijn gelijk te halen. Hij voorspelt dat toegeven aan dit precedent de poorten naar ons land wagenwijd zal openzetten. En dat wil hij voorkomen. Terecht. Voorspelbaar kreeg hij de linkerzijde van rood en groen over zich heen. Maar niet alleen zijn eigen fractie, ook grondwetspecialist en ex-N-VA’er Vuye stond aan zijn kant. Diens besluit is er eentje om te onthouden: “België is al een ‘failed state’.

Als deze zaak doorgaat, dan zijn wij gewoon ‘failed tout court’.”

Dure commissie Om 14 u. 27 startte vorige woensdag de commissie Justitie. Om precies 14 u. 55 was ze al weer afgelopen. In die 28 minuten passeerden 4 vragen de revue. Het waren vragen van Sophie de Wit van N-VA. Daar is niks mis mee, want Sophie is een ijverig Kamerlid.

Geen andere vragen dus… Men kan zich eens te meer de vraag stellen: kan een en ander niet beter geregeld worden? Niet alleen moeten een minister en zijn medewerkers zich daar voor vrij maken, ook de andere commissieleden – zij die komen tenminste – moeten er zijn, maar eveneens bodes en medewerkers.

Er moet koffie aangedragen worden, de verwarming moet draaien en de lampen moeten branden. Kortom, op die manier is het een dure aangelegenheid. Zou er echt eens niet afgesproken kunnen worden om vragen te bundelen in grotere pakketten, en op één bepaalde dag langer te vergaderen dan wel in zoveel splintervergaderingen?

Actueel

15 december 2016

Maoïstische agitatie Tijdens de confrontatie van Francken met het maoïstisch advocatencollectief Progress Lawyers Network orakelt men voortdurend over de “onafhankelijkheid van het gerecht” en de “scheiding der machten”, alsof die hier echt bestaan.

Maar in België zijn dat ficties. Dat weten we toch al sinds de repressie? In de VS worden rechters verkozen, maar in België zijn ze allemaal politiek benoemd in een ondoorzichtige koehandel tussen de drie grote politieke families. Dat betekent nog niet automatisch dat zij allemaal marionetten van een politieke partij zijn, maar het wijst minstens op een politieke binding. Een vermoeden van partijdigheid, zoals dat in het juridisch jargon heet. In praktijk is er in België nooit een onafhankelijke rechterlijke macht geweest.

Er waren enkele onafhankelijke rechters, maar het systeem als geheel was altijd een product van de wetgevende macht en een verlengstuk van de uitvoerende macht. Is men al vergeten dat die rechterlijke macht de voorbije twintig jaar op bevel van de uitvoerende macht verschillende politieke processen heeft gevoerd om een oppositiepartij – het Vlaams Blok en later het Vlaams Belang – te vervolgen en te fnuiken?

In 2008 bleek tijdens de Fortis-affaire nog eens hoe justitie en politiek twee handen op één buik zijn. Luc van der Kelen schreef toen: “Niemand hoeft zo naïef te zijn om te denken dat een vermenging van politiek en gerecht vroeger niet voorkwam – de Vlaams Blokprocessen waren daarvan een eminent voorbeeld. Maar de onbeschaamdheid waarmee het in deze affaire is gebeurd, is ontstellend, zelfs voor iemand die de politiek al een jaar of veertig volgt.”

In 2013 bleek dat maar liefst twaalf van de veertien leden van de Franstalige benoemingscommissie van de Hoge Raad voor Justitie van PS-strekking waren. Twaalf van de veertien! En wij zouden dan moeten geloven dat die justitie neutraal, betrouwbaar en apolitiek is. Wij zouden dan de misdadige absurditeiten van dat systeem zomaar moeten slikken?

lijk nog erger dan bij de magistratuur. Het advocatenkantoor van Mark Uyttendaele, de tweede echtgenoot van Laurette Onkelinx kreeg jarenlang massa’s overheidsopdrachten en dat werd georganiseerd en gestuurd door de PS. Armand de Decker werkte in het parlement én op regeringsniveau mee aan de versnelde goedkeuring van de afkoopwet, terwijl hij tegelijk advocaat was voor de louche Kazachse zakenman voor wie die wet bedoeld was. Alle zogezegd gescheiden machten spanden toen samen met een onderwereldfiguur. En sommige procedureadvocaten zijn nauwelijks meer dan juridische huurlingen voor de georganiseerde misdaad, en ze hebben even weinig moreel besef als huurmoordenaars. Als hun cliënt maar betaalt…

Maoïstische agitatie Zou iemand nog geloven dat de juridische hetze tegen Theo Francken en het visum voor een ambtenaar van het Assad-regime ingegeven is door humanitaire overwegingen? Dit is een constructie van het maoïstische advocatencollectief Progress Lawyers Network (PLN), die rechtstreeks is voortgekomen uit “Advocaten voor het Volk”, een oude mantelorganisatie van de maoïsten.

De meeste advocaten van PLN werkten vroeger voor “Advocaten voor het volk”. Zou men nazi’s aan de balie toelaten? Zou men hen in de media een forum geven voor hun agitatie? Natuurlijk niet. Waarom dan maoïsten wel? Hebben die soms minder mensen afgeslacht? PLN heeft actie gevoerd voor de vrijlating van vijf Cubaanse spionnen die naar de VS waren gestuurd om daar dissidenten te vermoorden. PLN heeft geprobeerd de Amerikaanse generaal Francks te laten vervolgen wegens “oorlogsmisdaden” in Irak en het heeft juridische hand-en spandiensten verleend aan Erdogan en Hamas in de zaak van het Gaza-flottielje. Mieke van den Broeck, die nu grote sier maakt als advocate van die Syriërs, heeft in Brussel op de lijst van de PvdA gestaan. Gewoon op google vonden we al snel dat tien van de zestien advocaten van het kantoor aan de Broederminstraat 3 in Antwerpen lid of kandidaat van de PVDA zijn, of er nauw mee samenwerken. De meeste anderen zijn lid van verschillende extreemlinkse groepen. In het kantoor op de Haachtsesteenweg 55 in Brussel vonden we op zestien advocaten negen van de PVDA, die van de Franstalige tegenhanger PTB niet meegeteld.

Een partij die slechts een paar procent van kiezers vertegenwoordigt, zou dus via juridisch lobby- en agitatiewerk het beleid van democratisch gekozen regering met een meerderheid in het parlement kunnen saboteren. Màg dat zomaar in een democratie?

Bestaat er nergens een wet die toelaat dat marxistisch crapuul naar China of NoordKorea te verbannen?

Adderkluwen De juridische wereld is evengoed een adderkluwen van intriges, nepotisme, belangenvermenging, politieke touwtrekkerij en leugens als de politiek zelf. De geldt niet alleen voor de magistraten, maar nog meer voor de advocatuur, die er zelfs openlijk prat op gaat dat zij zich niet gebonden voelt door ethische overwegingen of begrippen als waarheid en rechtvaardigheid. In de advocatuur is de belangenvermenging met de politiek en de onderwereld waarschijn-

Raoul en de waarheid Televisiekijkend Vlaanderen maakte begin december kennis met Raoul Hedebouw (39), en de rode loper voor deze sympathieke Waalse communist. In De Slimste Mens ter Wereld was het feest evenwel na twee afleveringen afgelopen.

Belangrijker dan dit spelletje en de inter-

5

Echo’s uit de Koepelzaal 45 jaar De parlementaire zitting was voorzien van een feestelijk randje. ‘s Morgens werden gouden erepenningen uitgereikt aan een aantal verdienstelijke personen. Dit jaar was gekozen voor personen uit diverse sectoren van onderzoek en ontwikkeling, zodat bij de laureaten alvast geen onzinherauten zaten, wat mag worden toegejuicht.

In de gewone plenaire vergadering was het dan de beurt aan Jan Peumans om zich te verheugen in de 45ste verjaardag van het Vlaams Parlement. Inderdaad, op 7 december 1971 werd de Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap opgericht, een prille stap op de weg naar de “desunitarisatie” van het aloude Belgique à papa. Peumans schetste de geschiedenis, over de verscheidene staatshervormingen, van Vlaamse Raad tot het Vlaams Parlement zoals we dat vandaag kennen. Sindsdien is er alleen maar meer Vlaamse autonomie gekomen, een niet te stoppen evolutie, volgens Peumans.

Triomfbogen Gezegd moet worden dat de toespraak van de voorzitter goed gestoffeerd was. Peumans vergeleek Vlaanderen met andere min of meer autonome regio’s die nog uitgebreidere bevoegdheden hebben. Zelfs kon er een sneer naar de arrogante eurocratie van af, die nog steeds “misprijzend” neerkijkt op de eigen “wilsbeschikking van volkeren”.

Het belangrijkste aspect voor een voortschrijdende Vlaamse autonomie was volgens Peumans een vergroting van de eigen fiscaliteit en dus een vermindering van de dotatieafhankelijkheid. Dat zou leiden tot een betere dynamiek en een gezonder begrotingsbeleid, en het zou de relaties met de naaste buren ten goede komen.

De voorzitter blikte vooruit naar de vijftigste verjaardag en leek er nogal op te vertrouwen dat tegen dan nog meer zal zijn verwezenlijkt.

In vroeger tijden bouwde men “majestueuze triomfbogen” om de nationale onafhankelijkheid luister bij te zetten.

Betonstop

views in Humo en Het Nieuwsblad, of het babbeltje in De Afspraak, is wat de voorman van de Waalse PTB zei over politiek: “We gaan mijn bekendheid maximaal uitspelen in Lier, Turnhout en Mechelen. We zijn overal afdelingen aan het oprichten.” De man is ervan overtuigd dat hij de miserabele score van Peter Mertens en andere ex-Amadezen in Vlaanderen kan omtoveren tot een succes zoals hij

Al eens gedacht aan een geschenkbon?

De feestdagen komen er weer aan.

Hoog tijd om eens te beginnen nadenken over geschenkjes en geschenken.

Aan u de keuze: of u duikt straks in de winkelende, wriemelende massa, op zoek naar de zoveelste kaars, het zoveelste zeepje of alweer een fotokadertje, of... u maakt het zich stukken makkelijker. Bestel de enige, echte geschenkbon van ‘t Pallieterke.

Maak uw vrienden, uw vriendinnen en uw kennissen blij met een abonnement op ‘t Pallieterke.

U kunt kiezen uit een abonnement voor drie maanden, zes maanden of een heel jaar. Zo maakt u iemand niet éénmaal, maar wekenlang blij. Bestel tijdig, zo kunnen we u nog een mooie geschenkbon opsturen. Om van dit aanbod gebruik te maken, kunt u ons telefoneren tijdens de kantooruren: 03/232.14.17.

Of stuur een e-bericht naar: secretariaat@pallieterke.net.

dat momenteel kent in Wallonië. Communisten zijn al eens optimisten. Maar toegegeven, Hedebouw maakte klein-links wel groot in Wallonië. Volgens de jongste peiling van La Libre haalt hij er 18 procent. Daarmee komt hij in de buurt van de cijfers van PS en MR en al ver boven de cdH en Ecolo.

Over zijn opvattingen over de communautaire tweespalt in dit land kunnen we kort zijn: hij heeft er geen. De klassenstrijd telt, en niets anders, blijkt uit wat hij zegt in Humo: “Ook in Vlaanderen is veel ongenoegen. Ik zou het niet communautair duiden. In Waals-Brabant en Namen heb je bijna geen werkloosheid.

Er zijn verschillen tussen provincies, niet tussen regio’s.” Of er überhaupt iets klopt in het discours van de PTB, dat laten we in het midden, maar die uitspraak klopt alvast niet. Antwerpen is de Vlaamse provincie met de hoogste werkloosheid (6 procent), Waals-Brabant is de Waalse provincie met de laagste werkloosheidsgraad (8 procent).

Het regionale verschil kan niet groter zijn, zoals blijkt uit alle mogelijke vergelijkingen.

Tegenover de 6 procent werkloosheid in Limburg, staat net over de taalgrens de 13 procent in Luik. Tegenover de 4 procent werkloosheid in West- en Oost-Vlaanderen staat net over de taalgrens de 13 procent in Henegouwen.

De verschillen zijn dus structureel (historisch, economisch, maar ook cultureel, inzake onder meer onderwijs, sociale voorzieningen, mobiliteit, werkwilligheid, et cetera). Voor Raoul Hedebouw, in geen geval een dommerik, gaat de doctrine voorbij de grenzen van de waarheid. Om die reden zal zijn partij in Vlaanderen nooit scoren.

Het is zeer de vraag of men in dat toekomstige florissante Vlaanderen nog wel triomfbogen zou mógen bouwen. Dat werd niet geheel duidelijk op het volgende actualiteitsdebat over het Beleidsplan Ruimte Vlaanderen, dat intussen ruimere bekendheid geniet dankzij het begrip “betonstop”. Heel erg concreet werd het allemaal niet, omdat ook alleen nog maar de grote beleidslijnen zijn uitgezet.

Regeren is vooruitzien, en met denken op langere termijn is niks mis, maar het lijkt er wel op dat men soms iets té visionair wil zijn. Met de historisch volledig scheefgegroeide ruimtelijke ordening, of beter, het ontbreken daarvan, en de sociaalgeografische werkelijkheid in dit land zal het geen sinecure zijn om het “ruimtebeslag” terug te dringen of het ruimtegebruik te optimaliseren.

Witboek Het witboek voor de Vlaamse ruimte zet vooral in op geconcentreerder wonen en ruimtegebruik. Er is geen reden tot paniek, want het zal niet verboden zijn nog op “den buiten” te wonen, en voor wie onwenselijke bouwgrond bezit zou een systeem van verhandelbare en uitwisselbare bouwrechten worden uitgedokterd. Hoe men de Vlaming uit zijn verkaveling zal wegkrijgen, is nog niet helemaal duidelijk, zeker als wonen in de steden zo buitenmaats duur blijft. Eerste afspraak in 2025 – misschien zijn er dan multifunctionele triomfbogen met appartementen.

In de marge van het debat doken nog wat stokpaardjes op. De sp.a zou de sp.a niet zijn als niet de obsessie met De Lijn zou opborrelen. Bruno Tobback vindt dat geen ruimtelijk beleid kan worden gevoerd als het openbaar vervoer zo gruwelijk wordt doodgeknepen door boze rechtse regeringen. Het VB zou dan weer het VB niet zijn als Stefaan Sintobin niet even vermeldde dat ook de demografische druk door massa-immigratie wel eens een invloed op onze ruimte zou kunnen hebben.

Voor het overige blijft het bang afwachten.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg Boek met gevolgen Wie in zijn pen kruipt, kan maar beter dubbel zo voorzichtig zijn. Sommige thema’s zijn zonder meer interessant, en bepaalde misbruiken zijn hemeltergend, maar wie zich waagt aan een onderwerp dat zich achter de politiek correcte omwalling bevindt, moet goed beseffen waar hij aan begint.

In een periode dat Jean-Paul Sartre en Raymond Aron in alle hevigheid de (intellectuele) degens kruisten, was het in Frankrijk gemeengoed te stellen dat het “makkelijker was ongelijk te hebben met Sartre dan het gelijk te delen met Aron”. Mutatis mutandis kan anno 2016 hetzelfde gezegd worden over een aantal heilige huisjes, taboeonderwerpen verscholen achter een scherm van politieke correctheid. Wie ze aansnijdt, kan maar beter de nodige voorzichtigheid aan de dag leggen. De kleinste uitschuiver kan immers verstrekkende gevolgen hebben. Vraag maar aan Annalisa Gadaleta, groene schepen in Molenbeek. Dat meeheulen met de gangbare opinie in wezen de veiligste manier is om uit de wind te blijven, ondervond ze aan den lijve.

Het is een leuke oefening de commotie dechronologisch te volgen, t.t.z. beginnen bij de soms bitsige reacties om te besluiten met wat ze uiteindelijk op haar kerfstok heeft. Vreselijke dingen moet ze geschreven hebben, denk je al snel. Om in fine vast te stellen over welk non-event we spreken.

Het corpus delicti is een boek die deze geboren Italiaanse schreef. Hierin stelt ze vast dat het straatbeeld de indruk wekt “in de Maghreb” te zijn. Ook heeft ze het over bepaalde familiale structuren die binnen die gemeenschap behouden bleven. Dat vrouwen veel kinderen hebben, zou wel eens meer met traditie dan met een extensieve kinderwens te maken kunnen hebben.

Hierdoor blijven ze ook makkelijker in hun (lagere) sociale positie steken. Wel leveren die kinderen een financieel voordeel op. Meer is niet nodig om alle banbliksems te ontketenen. Verwijten (“vuilnisboek”, noemde een PS-gemeenteraadslid het, merkbaar gefrustreerd door zijn degradatie naar de oppositiebanken) werden kwistig naar haar hoofd geschoten. En zoals dat wel vaker het geval is bij zo’n pseudopolemiek, blijken de verkondigers van de strafste meningen niet altijd de beste lezers van het gezelschap te zijn.

Zaventem niet belangrijk voor Brussel “De luchthaven van Zaventem is enkel belangrijk voor de Vlaamse economie, en kan evengoed gewoon verdwijnen.” Dat is wat de Brusselse minister van Economie en Tewerkstelling Didier Gosuin (Défi, maar nog altijd zeer FDF), niet gehinderd door een overdreven kennis van zaken, voor de camera’s van de VRT mocht komen debiteren, en nog eens herhaalde in de hoofdstedelijke praatbarak toen het Vlaams Belang hem hierover ondervroeg.

Dominiek Lootens (VB) wees er Gosuin op dat meer dan 17.000 Brusselaars rechtstreeks of onrechtstreeks voor de luchthaven werken.

Voor een regio als Brussel, met de werkloosheidsgraad van een gemiddeld Afrikaans land, is de luchthaven dus een zeer belangrijke werkgever. Behalve dan voor de Brusselse minister van Werkgelegenheid.

Tevens is de luchthaven voor Brussel de belangrijkste toegangspoort van en naar de rest van de wereld. Niet voor niets spreekt men in Brussel, wanneer het over overlast gaat, over de luchthaven in het Vlaamse Zaventem. Wanneer het gaat over uitstraling en grandeur, spreekt men over l’aeroport de Bruxelles-national.

Voor Dominiek Lootens is het onbegrijpelijk dat de hoofdstad moedwillig haar eigen kip met gouden eieren slacht om Wallonië te kunnen dienen. Want de activiteiten van Zaventem moeten voor Gosuin en consorten verhuizen naar Luik en Charleroi - dat is de ware agenda. Dat daarvoor de Brusselse werkgelegenheid en de Brusselse economie moet bloeden, is voor Gosuin en consorten slechts ‘collateral damage’.

15 december 2016 maakt aan het kabinet van Brussels minister voor Mobiliteit Pascal Smet (sp.a). Daar blijft het echter oorverdovend stil, meldt Cieltje Vanachter (N-VA), die het onbegrijpelijk vindt dat de Brusselse overheid weigert enige inspanning te leveren om de werkgelegenheid van Brusselaars op en rond de luchthaven te faciliteren. Tja… voor een luchthaven die volgens de Brusselse regering beter zou verdwijnen, legt de regering nu eenmaal geen bussen in.

Spartacusplan nieuwe stijl Minister Ben Weyts liet Vlaams Parlementslid Johan Danen (Groen) weten dat het Spartacusplan in Limburg op 12 jaar tijd al 20,6 miljoen euro gekost heeft aan studiewerk, onteigeningen en kosten allerhande. Danen: “En de tram, wanneer rijdt die nu?” Geen reactie.

Niemand die het weet. Groen wil vanaf 2018 graag een trambus laten rijden van Hasselt over Genk naar Maasmechelen, maar zegt er zelf bij dat er geen knooppunten en goede aansluitingen zijn op andere vormen van openbaar vervoer. “Het aanbod van de NMBS is zelfs slechter geworden.”

Een week later komen Willy Miermans (UHasselt) en Kim de Witte (PvdA) met een plan om de sneltrams en de treinen op dezelfde sporen te laten rijden. Zo willen ze het dichtslibben van het verkeer in de toekomst opvangen. Willy Miermans stond 15 jaar geleden als expert aan het ontwerptafels van het Spartacusplan. Zullen we er nog wat miljoenen euro’s studiewerk tegenaan gooien. Waarom geen ondergrondse metrostelsels, dan blijft de natuur nog zichtbaar groen, of een luchtspoor, dat zou pas tof zijn. Een leuke videomontage mag ook, dan zien we met eigen ogen wat er nooit zal komen.

Busje komt zo

Zonnepanelenpark

Buslijn 620 rijdt de klok rond, zeven dagen op zeven, van het Erasmusziekenhuis in Anderlecht tot de luchthaven van Zaventem. Heel wat Brusselse pendelaars naar Vlaanderen maken van die buslijn dan ook dankbaar gebruik.

Maar ook al rijdt die bus deels op Brussels grondgebied, toch draagt De Lijn de kosten vandaag alleen. Om tot een billijke verdeling van die kosten te komen, waarbij ook Brussel meebetaalt, heeft de Vlaamse vervoermaatschappij een ontwerpovereenkomst overge-

In 2018 moet op het industrieterrein Kristalpark in Lommel een groot zonnepark gebouwd worden met 377.000 zonnepanelen en een piekvermogen van 100 megawatt. 90 miljoen euro zal het kosten, geld dat bijeengebracht wordt door de LRM en het Autonoom Gemeentebedrijf Lommel. Zij hopen ook op steun van de Vlaamse regering en goedkope leningen van de banken. Particulieren kunnen eveneens participeren in het project. Tot daar het goede nieuws. Natuurpunt Limburg verzette

Boek aanpassen Groen en Ecolo vormden in Molenbeek één fractie, een toonbeeld van samenwerking over de taalbarrières heen. Maar terwijl Ecolo heftig van leer trok, bleven de Nederlandstaligen hun schepen – de minzame Gadaleta was ooit nog medewerker van Mieke Vogels – steunen. Of het ooit nog goed komt, is nog maar de vraag. Hoewel, in het land der compromissen...

Het boek wordt alvast licht aangepast. “We hebben een fiscaal systeem dat de grootste families ondersteunt”, zal het voortaan klinken. Kwestie van een verkeerde interpretatie geen schijn van kans te geven. Alsof er Marokkaanse families zijn die kinderen zouden durven ‘misbruiken’ om in de pot van de kinderbijslag te kunnen graaien. De idee alleen al...

Foei!

KNIN.

Wat we zelf doen… … doen we (meestal?) beter, en vooral bijna altijd vlugger! Zo dacht ook het Damse gemeentebestuur. Jarenlang telde deelgemeente Sijsele twee legerkazernes, proper verdeeld, één langs beide zijden van de Brugsesteenweg. Toen het ministerie van Defensie besliste om zoveel mogelijk en geleidelijk aan Vlaamse eenheden naar Wallonië over te brengen, in vaak nog op te richten gebouwen, werd meer dan twintig jaar geleden de eerste kazerne gesloten en omgetoverd tot industriezone.

Voor de tweede reeks gebouwen en terreinen koesterde Damme grootse plannen.

De zwaar vervuilde gronden van het hectaren groot domein met ruimte voor werken, wonen en ontspannen, moesten echter eerst gesaneerd worden. Zit Defensie zonder geld, of zijn er andere prioriteiten? Steeds opnieuw uitstel, nu tot in 2018. Na de tijdelijke opvang van vluchtelingen wil Damme er eindelijk werk van maken. In samenwerking met de WestVlaamse Intercommunale is 3 miljoen euro vrijgemaakt om het dan maar zelf te doen. Zal de vervuiler later terugbetalen, of worden de kosten verhaald op de kopers?

Digitale pathologie Campus Sint-Jan van het AZ Sint-Jan BruggeOostende is in Europa de tweede, en in ons land de eerste dienst, die gebruik maakt van een revolutionaire methode. Aan de hand van een unieke barcode krijgt de patholoog hogeresolutiebeelden, afkomstig van weefselcoupes, rechtstreeks op zijn scherm zonder dat hij ze zelf nog moet beoordelen onder de microscoop. De foutenmarge is bijna nul, de metingen zijn veel preciezer en er is mogelijkheid op eenvoudige samenwerking met andere centra.

Civiele Bescherming Onduidelijke voorlichting... Bij het personeel van de Jabbeekse “burgerlijke bescherming” heerst onrust! Wat staat hen te wachten? Het ministerie van Binnenlandse Zaken zou van plan zijn in de toekomst enkel nog voor grote interventies met zwaar materieel beroep te doen op de diensten van Brasschaat.

De andere drie afdelingen zouden opgedoekt worden, want voor eenvoudiger opdrachten moet de brandweer instaan.

Jabbeke kampt al jaren met personeelstekort, en het heeft er de schijn van dat het de bedoeling was van hogerhand om de afgeschreven kazernes een stille dood te laten sterven. Wanneer een woordje uitleg en een verduidelijking van vicepremier Jan Jambon, minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken, belast met de Regie der Gebouwen?

Bochtenwerk Het is toch eigenaardig hoe obsessioneel gereageerd wordt wanneer dergelijke ongemakkelijke waarheden vertolkt worden, vraag maar aan de voormalige Groen-politicus Luckas vander Taelen. Een ideologische filter kleurt niet alleen de beoordeling van naakte feiten, vaak gaat het zover dat het thema gewoonweg niet vernoemd mag worden. En als dat in Vlaanderen het geval is, tekent dit sfeertje aan Franstalige kant zo mogelijk nog scherper af. Het is trouwens tekenend hoe college en Ecolo-schepen Sarah Turine zich in bochten wrong nadat de discussie was opengebarsten. Waar ze aanvankelijk enkel de loftrompet blies over het boek, stuurde ze haar mening op Facebook enkele keren bij. Telkens de reacties verhevigden eigenlijk. In de laatste versie eiste ze zelfs excuses van Gadaleta.

Want zie, ze las het boek aanvankelijk “als een vriendin”, en dan is een mens al snel minder kritisch, klonk het. Eenvoudig is het niet om dergelijk bochtenwerk te verantwoorden.

zich hevig en vindt het zonnepanelenpark een verspilling van vrije ruimte, en vreest het verdwijnen van een spinnetje (lentevuurspin) dat in 2009 ontdekt werd door de Belgische Arachnologische vereniging (Arabel). Het vrouwtje wordt 8 tot 16 mm groot, en de mannetjes hebben een lengte van 6 tot 11 mm. De lentevuurspinnetjes graven zich in een ondergronds hol in, waardoor ze zelden of nooit zichtbaar zijn, voor wie ze al wil vinden. VKW-Limburg en Voka zijn de natuurverenigingen spuugzat. Ze smeerden hun ongenoegen breed uit in de media.

Drie man en een paardenkop tegen windmolens “Een vleermuis kan hier in Vlaanderen de bouw van een windmolen tegenhouden.

In Nederland kan dat niet.” Dat zei minister Bart Tommelein (Open Vld) bij zijn bezoek vorige week aan de haven van Antwerpen. Hij was er aanwezig op het project van de Vlaams-Antwerpse windenergie-onderneming Vleemo.

Tommelein deed nog meer opmerkelijke uitspraken. Onder meer betreffende de talloze actiegroepen, waaronder er zijn die zich tegen windmolens kanten. Hun argumenten? Vogels zouden hun vlerken kunnen stoten tegen de wieken. Het geluid van de wieken is onuitstaanbaar. En in een bepaalde stand veroorzaken ze zonneflitsen. Veel succes heeft het gekrijs van die “groepen” niet, want Tommelein merkt op: “In Vlaanderen is 65 procent van de bevolking voor de bouw van windturbines in de eigen gemeente. Dat blijkt uit enquêtes. Slechts 7 procent is tegen.

De actiegroepen vertegenwoordigen dus een minderheid.”

Windmolens overal De minister sprak net niet over “drie man

en een paardenkop” die tot nog toe vaak alleen maar negatief ingesteld zijn. Hij had wel de moed om vrank en vrij op te komen voor windenergie in plaats van energie uit atoomcentrales. “Als we willen komen tot een vervanging van de kernenergie in Vlaanderen, dan mag niets de ontwikkeling van windenergie nog in de weg staan”, zei hij.

“Zoals in Nederland moeten we komen tot de oprichting van windmolens, zelfs in bepaalde natuurgebieden en op landbouwgronden, met een billijke vergoeding aan boeren.”

Wij denken dat de oren van de zogenaamde specialisten (o.m. van Natuurpunt) nogal zullen gefloten hebben. Zij die tot nu toe de haven en bepaalde bedrijven in een wurggreep hielden. Hun sabotage heeft ertoe geleid dat honderden hectaren van de beste

landbouwgrond zullen worden opgeofferd aan kunstmatige natuurgebieden. En inderdaad, als we zien wat er onder meer in de haven van Antwerpen gepland is aan windmolens, dan stelt zich de vraag waar die moeten geplaatst worden als het van de slakkenvangers en vleermuisfanaten afhangt.

Op de Rechteroever bouwt Vleemo 19 turbines van de klasse van 3 megawatt; een investering van 110 miljoen euro. De windmolen die Tommelein vorige week bezocht, heeft een tiphoogte van bijna 200 meter en een rotordiameter van liefst 115 meter.

Op de plaats waar gebouwd wordt, treedt geen hinder op voor bewoners, vermits er alleen maar havenbedrijven gevestigd zijn.

Overigens, de wieken van de huidige windturbines hebben een soort veren (afgekeken van vogels) die storend geluid tegengaan. Ze worden volgens een van de projectleiders “fluistermolens” genoemd. Je hoort ze nauwelijks draaien.

Pagadder

Den Vaderlandt ghetrouwe

We zijn allen Geert Wilders

Roland Freisler en Andrey Vyshinsky hebben vanuit de hel een warm applaus gegeven aan hun Nederlandse collega’s Van Rens, Steenhuis en Krans; het olijke trio dat zojuist Geert Wilders veroordeelde.

Freisler en Vyshinsky straften respectievelijk tijdens de 20 juli 1944- en de Moskouprocessen de niet politiek correcte meningen van die tijd met de vleeshaak en het executiepeloton, maar ze hebben er begrip voor dat de Nederlanders die middelen niet konden voorschrijven. En ja, ik weet dat ik hier overdrijf, maar ik vraag me af hoe dit opportunistisch Nederlands togatuig tachtig jaar geleden zou gevonnist hebben, of hoe het zou vonnissen in gangsterstaten als China, NoordKorea en uiteraard alle mohammedanenlanden.

sche wetten. Minder Marokkanen is dus synoniem met minder Marokkaans racisme en seksisme, en een beter Nederland. Ergens weten die rechters dat ook en vandaar hun laffe beslissing om Wilders te veroordelen maar niet te straffen. De bekende Perzisch-Nederlandse rechtsgeleerde Afshin Ellian maakte dan ook brandhout van dit vonnis. Ofwel is Wilders echt schuldig en dan verdient hij een straf zoals iedere andere burger, ofwel is hij onschuldig en dan mag er geen veroordeling zijn.

Een laf vonnis

Weinig praktische gevolgen

Daarenboven valt er op dit vonnis over de uitspraak “Minder Marokkanen” van Wilders wat af te dingen. In de criminaliteitscijfers in Nederland bezetten Marokkaanse criminelen de eervolle derde plaats, na Antillianen en Somaliërs. In verhouding tot hun aantal leveren ze zes keer meer criminelen aan dan de autochtone Nederlanders. Diefstallen, overvallen, gewelddaden en drugsmisdaden zijn hun specialiteit, maar als mohammedanen zijn ze ook aanhangers van een racistische, seksistische en misdadige ideologie. Een deel van hun daden rechtvaardigen ze met het racistisch argument dat kafirs, honden en varkens niet dezelfde rechten hebben als de mohammedaanse übermenschen van wie twee derde in Nederland vindt dat de walgelijke sharia voorrang heeft op democrati-

Wat zullen de gevolgen zijn? Wilders gaat in beroep, dus heeft zijn strafblad nog geen groot gevolg. Hij kan rustig in de Tweede Kamer blijven; zelfs zonder beroep. In het verleden werd Hans Janmaat van de Centrumdemocraten veroordeeld voor de uitspraak “vol is vol”, een uitspraak waarmee nu zelfs heel pseudolinks Nederland akkoord gaat. Janmaat stierf vooraleer het Europees Hof zich over het Nederlands vonnis boog.

Wilders heeft nog jaren om eerst in cassatie te gaan bij de Hoge Raad in Den Haag en later bij het Europees Hof. Politiek zullen de gevolgen waarschijnlijk niet mis zijn in maart 2017, bij de verkiezingen voor de Tweede Kamer. Volgens De Telegraaf, die her en der mensen interviewde, gromt de woede in de Nederlandse straten. Nederlanders zijn de multikullers bij

Meer diversiteit bij de politie Niet genoeg kleur bij de politie? Hoelang horen we dat verhaal al? Stad Gent neemt volgend jaar drie coaches in dienst om kandidaten voor te bereiden op het toelatingsexamen voor de politieschool. Doel is meer diversiteit in het korps. Neen, het gaat niet om meer vrouwen. Op de laatste eedaflegging van nieuwe politiemensen in Gent legden meer dames de eed af dan heren. Het gaat uiteraard om Gentenaars van een andere origine, kortom, allochtonen.

Alleen, het voorbereiden op de toelatingsproef van allochtone kandidaten is vroeger al eens geprobeerd. Het project werd weer afgeschaft, omdat het veel kostte en weinig resultaat opleverde. Mogen wij De Morgen (22 oktober 2004) citeren? “De integratie van allochtonen bij de politie via een vooropleiding lijkt tot mislukken gedoemd. In de provincies Limburg en Oost-Vlaanderen slaagde in totaal maar één allochtoon voor het toelatingsexamen. “Vraag is of deze vooropleiding nog wel zin heeft”, zegt Wim Thiry van het Provinciaal Integratiecentrum Limburg (Pric).”

De vooropleiding in kwestie werd ingericht door het ministerie van Binnenlandse Zaken vanaf 1997 en was gericht op Noord-Afrikaanse en Turkse kandidaten. Om positieve discriminatie te vermijden, werd de doelgroep uitgebreid tot allochtonen én autochtonen. Maar het was dus een slag in het water. Gent gaat dat meer dan tien jaar later nog eens op eigen houtje over doen. Ondertussen groeien in onze stad migrantenkinderen van de derde generatie op, en nog zijn die niet geïnteresseerd in

7

Onze naaste buren

15 december 2016

de overheid en in de media, die als lemmingen achter het hitleriaanse gedachtegoed lopen, kotsbeu. In de jaren dertig werden de Duitsers ook als slachtoffers en de Joden als daders afgeschilderd; juist zoals vandaag de verdraagzame Nederlanders dader worden genoemd en allochtone racisten zogenaamd slachtoffer zijn. De Nederlandse politieke partijen hebben dan ook in mineur gereageerd; ze vrezen die woede. Met het flauwe excuus dat de zaak wegens het beroep van Wilders nog altijd onder de rechter is, maken ze er zich met wat algemeenheden vanaf. Natuurlijk is volgens hen de zogenaamde “rechtsstaat” in gevaar omdat Wilders die drie klojo’s op hun plaats durft zetten. Toevallig praat de Tweede Kamer toekomende week over een wetswijziging die de bewuste artikelen waarvoor Wilders veroordeeld is (groepsbelediging en aanzetten tot discriminatie) af wil schaffen. Gezien de reuring die het vonnis veroorzaakt, zal de ruggengraatloze bende die de Kamer bevolkt geen wetswijziging aandurven. Praktisch is er één klein gevolg voor Wilders. Met dit strafblad komt hij niet meer in aanmerking voor een elektronisch visum voor de Verenigde Staten en moet hij iedere keer persoonlijk bij de Amerikaanse ambassades of consulaten aankloppen. En dat juist voor een reis naar een land waar wel vrijheid van meningsuiting bestaat, want de uitspraken van Wilders zijn borrelnootjes vergeleken met de taal van de verkozen president. Gezien hij geen visum nodig heeft voor Vlaanderen, is dit het moment om hem nog een paar keer uit te nodigen, want iedere fatsoenlijke democraat is nu Wilders.

Willem de Prater

Zij staan op een zucht van de dertigduizend handtekeningen en zijn zeker niet van plan om op te geven. Gentenaars die nog niet zouden getekend hebben, weten wat hen te doen staat. (Alle info is te vinden op de webstek “i-m. gent”). De invoering van het plan komt almaar dichterbij en stilletjes aan worden de mensen wakker. Zo is dat nu eenmaal, Jan en Griet met

de pet reageren dikwijls pas wanneer ze met de neus op de feiten gedrukt worden en er zelf rechtstreeks nadeel van ondervinden. Daarom zou het nog niet zo slecht zijn moest het referendum er pas na het invoeren van het grote circulatieplan komen; de kans dat mensen dan opdagen en tegen het plan stemmen, zal een pak hoger liggen.

Mathildis

een loopbaan bij de flikken. Zou het inzetten van coaches daar veel aan veranderen? Wij zijn bijzonder benieuwd naar het resultaat.

Wel of niet een referendum?

Al enkele maanden verzamelen vrijwilligers in Gent handtekeningen om een referendum over het mobiliteitsplan af te dwingen. De meerderheid doet haar best om dat tegen te houden. In Gent wil Groen niet van een referendum weten (in Antwerpen kunnen ze er niet genoeg van krijgen). Ook Open Vld wringt zich in bochten om toch maar tegen een volksraadpleging te zijn. Deze week zei de liberale schepen van Bevolking dat “er geen referendum komt voor de invoering van het circulatieplan begin april 2017”. Zij beweerde zelfs dat de deadline voor het indienden van de petitielijsten verstreken is. Het was duidelijk een poging om de actievoerders te ontmoedigen.

Maar zoals wel meer gebeurt, heeft ze net het omgekeerde bereikt. De mensen van I-M (Intelligent Mobiel) reageerden onmiddellijk dat zij verder doen met hun petitie tot aan de finish.

De vader van het moderne Ecolo Vorige week overleed Jacky Morael, de man die de Franstalige groene partij Ecolo in 1999 in de federale regering loodste. Zijn partijmakkers hebben hem daar nooit voor bedankt.

Het was zelden of nooit gezien: in juni 1999 kwam Jacky Morael, voorzitter (eigenlijk federaal secretaris) van de Franstalige groenen van Ecolo zowaar gladgeschoren en in maatpak met das op bezoek bij toenmalig formateur Guy Verhofstadt (VLD). De tijd was voorbij dat de groenen wat meewarig werden bekeken met hun geitenwollensokkenoutfit. Ecolo was een gewone politieke partij geworden die aan de macht wou deelnemen. Dat gebeurde in 1999 ook, na een klinkende overwinning. Ecolo haalde in Wallonië bijna 20 procent van de stemmen, met dank aan de dioxinecrisis. Ecolo en de Vlaamse vrienden van Agalev traden toe tot de regering-Verhofstadt.

Daarnaast werd ‘ingebroken’ in de Waalse regering. Een succesperiode was het niet. Agalev en Ecolo werden net voor de verkiezingen van 2003 de facto uit de regering gegooid, en er volgde een pijnlijke verkiezingsnederlaag.

Medewerker van Ecolo-oprichter Daras Maar dankzij Jacky Morael had Ecolo een voet tussen de deur gekregen van de cenakels in de Wetstraat en de Waalse wandelgangen van de macht in Namen. Tussen 2009 en 2014 maakte de partij na een verkiezingsoverwinning opnieuw deel uit van de Waalse regering. Toen was Morael al vergeten door het gros van de eigen partij, ook al zetelde hij in die legislatuur nog in de Senaat. Vorige week volgden dan plots de lofbetuigingen,

toen bekend raakte dat hij op 57-jarige leeftijd was overleden aan de gevolgen van een longontsteking.

Veel Ecolo-kopstukken moesten toegeven dat het aan de Luikenaar te danken was dat Ecolo een traditionele en moderne partij was geworden, wat dertig jaar geleden niet evident was, toen Morael voor het eerst federaal secretaris werd.

Morael, geboren in Herstal als zoon van een mijnwerker die later beroepsmilitair werd, volgde een communicatie-opleiding aan de Luikse universiteit, maar het was niet daar dat hij het politieke virus opdeed. Alles begon een paar jaar vroeger aan het atheneum van Vottem.

Zijn leraar aardrijkskunde daar was José Daras. Daras werd in 1980 één van de oprichters van Ecolo en wanneer hij het in 1981 tot één van de eerste groene Kamerleden schopte, nam hij Morael mee als persoonlijke medewerker. Morael klimt snel op in de partij, maar botst er regelmatig op een muur. Als federaal secretaris wil hij de partij moderniseren. Inhoudelijk betekent dit dat de groene fundi’s hun standpunten moeten afzwakken. Daarnaast moet er een programma worden opgesteld dat breder gaat dan ecologische thema’s. Ook moeten de verkiezingscampagnes meer gepersonaliseerd worden. De traditionele Ecolo-kaders bleven echter bij het principe dat de partij niet aan een “personencultus” kon doen.

Li bia bouquet Gewiekst onderhandelaar Toch haalde Morael halverwege de jaren negentig zijn slag thuis met de steun van twee collega’s, de federaal secretarissen Isabelle Durant en Jean-Luc Roland (in 2000 in OttigniesLouvain-la-Neuve de eerste Ecolo-burgemeester). Ecolo wordt een moderne partij met de focus op regeringsdeelname. De verkiezingen van 1999 maken dit mogelijk. Morael toont zich een gewiekst onderhandelaar met twee dinosaurussen, de liberale Louis Michel en de socialistische Philippe Busquin. De PS en de MR hadden eigenlijk al een paars voorakkoord gesloten, maar Morael slaagde erin Ecolo er nog tussen te wringen.

Echter, tijdens de stemming over de federale regeringsdeelname op 11 juli 1999 vindt de basis dat Ecolo te weinig heeft binnengehaald. Het regeerakkoord wordt nipt goedgekeurd, maar Morael mag van de fundi’s geen minister worden. Een zware ontgoocheling. Niemand heeft hem toen bedankt voor het vele onderhandelingswerk. Nochtans waren alle kabinetsposten voor Ecolo de verdienste van Morael.

De ontgoocheling wordt later dat jaar een drama, wanneer zijn dochter Laurie op een vakantiekamp overlijdt aan een acute hersenvliesontsteking. Morael neemt afstand van de leiding van de partij en trekt zich terug in de Senaat. In 2002 krijgt hij nog de titel van minister van Staat, maar wanneer hij in 2005 een zware val maakt, met een rugletsel tot gevolg, is de Luikenaar nog slechts een schim van zichzelf.

Picard

8

De wereld rond

15 december 2016

Kroniek van een aangekondigde onderhandeling Diplomatieke valies Tot spijt van wie het benijdt, was het Brexit-referendum meer dan een somber hoofdstuk uit de politieke geschiedenis van de Britse eilanden. Een beslissing werd genomen en de besprekingen die aan een vertrek uit de EU vooraf zullen gaan zijn onafwendbaar. Aan beide kanten van de onderhandelingstafel lijken zich twee dynamieken te ontwikkelen. Tegenover een aarzelend en verdeeld Groot-Brittannië, staat een verenigde en resolute EU. Of is dat laatste slechts een bewust gecreëerd beeld?

In werkelijkheid is het zoals die te proeven pudding en op te dienen soep. Nuance gluurt om de hoek.

“A Brexit means a Brexit”, liet de Britse premier Theresa May zich een tijdje geleden ontvallen. Begrijp: een beslissing werd genomen, ze zal worden uitgevoerd en nee, er is geen weg terug. Toch is van een Brexit in de betekenis van een vertrek van de Britten uit de EU op dit moment geen sprake. Het activeren van het fameuze artikel 50 zou het begin zijn van alles.

Dan start het proces, worden de onderhandelingen gevoerd en zal men uitkomen op een punt dat bij gebrek aan precedent niemand kan voorspellen.

In het licht van de complexiteit van die negotiatie – in diplomatieke kringen wordt gesproken over een van de meest omvattende onderhandelingen ooit; men sleept 43 jaar van akkoorden en Verdragen mee – is er een belangrijke timing.

Twee jaar, horen we al een hele tijd. Ook al liet de Europese Commissie verstaan dat het eigenlijk de facto enkele maanden minder is (heeft allemaal te maken met de goedkeuring van wat uit de bus komt door andere Europese instanties). In essentie is dit onvoldoende, daarover is nagenoeg elke deskundige het eens, waardoor elke optie open wordt gehouden.

Slechte akkoorden, gebrekkige akkoorden, ontoereikende akkoorden die dan weer op verschillende manieren geïnterpreteerd kunnen worden – alles kan. Maar dat er onvermijdelijk een moment komt dat men aan de onderhandelingstafel

zal plaatsnemen, staat vast. Wellicht ergens rond maart volgend jaar; dat is de meest gangbare datum.

Parlement aan zet Of zou er dan toch geen Brexit komen? De berichtgeving over de juridische demarches die daaromtrent genomen werden deden het even vermoeden. Er bestaat geen discussie over het feit dat aan de bel van dat beruchte artikel 50 moet getrokken worden om de molen aan het draaien te brengen. De vraag waar men zich al een tijdje druk in maakt is wie dit precies mag doen. Via het referendum heeft het volk haar standpunt duidelijk gemaakt. Nipt, maar met een meerderheid. Alleen, wie wordt hiermee belast? De regering of het parlement? Gezien de asymmetrie tussen de wil van het volk en de overtuiging van de verkozenen van dat volk, zou een initiatiefrecht voor het parlement wel eens stokken in de wielen kunnen steken.

Het Supreme Court boog zich over de vraag, maar zie, ondertussen stemde het parlement met een erg brede meerderheid voor het regeringsplan om voor ten laatste eind maart volgend jaar met de besprekingen te beginnen. Juridisch zit alles dus snor, maar politiek diende elke verkozenen door die stemming kleur te bekennen. Dat is hetgeen zich aan die ene kant van het Kanaal afspeelt. Wat gebeurt aan de andere oever?

Mr. Brexit Daar staat een zelfverzekerde Michel Barnier, dé EU-onderhandelaar. De Fransman heeft er enkele weken van intensief gereis op zitten. Van de ene hoofdstad ging het naar de andere, kwestie van iedereen mee te hebben over de te volgen lijn.

“De EU is klaar om te onderhandelen”, verklaarde de voormalige Europese Commissaris voor de Interne Markt, inmiddels tot “Mr. Brexit” omgedoopt. “De tijd dringt”, klinkt het vol zelfvertrouwen. Maar misschien het belangrijkste in al zijn verklaringen, ook al moet men hiervoor tussen de regels lezen, is dat de positie van de Britten na afloop van de onderhandelings-

rondes minder gunstig moet zijn dan degen die ze vandaag bekleden. Het boete-element, weet u wel? Het zit erg diep bij de adepten van de EU. Als men vol is van een bepaalde overtuiging, kan op momenten als deze het revanchisme makkelijk gevoed worden. De voorbeelden zijn legio...

Gaat men voor een softe of een harde Brexit? De discussie wordt in Groot-Brittannië gevoerd, alleen moet je zoals bij die tango met twee zijn. Met de Franse zwier die hem eigen is, veegt Barnier het onderscheid van tafel. “Laten we erg duidelijk zijn: een onderhandelingspositie waarbij je binnen de twee jaar een akkoord moet bereiken met 27 andere staten is erg zwak voor de Britten”, benadrukte een tijdje geleden The Economist. De stelling wordt natuurlijk gemotiveerd. Verkiezingen in Nederland, Frankrijk en Duitsland zullen een rol spelen in dit verhaal. “Wie zei er ooit dat de Brexit een pretje zou zijn?”, klinkt het.

Verdeeldheid uitspelen Toch hebben de Britten troeven in huis. Want als Michel Barnier de EU als een monoliet voorstelt, bluft hij. Aan onderlinge verschillen geen gebrek, wat uitgebuit kan worden. Iedereen zou maar wat graag de Brexit als instrument gebruiken om het eigen boodschappenlijstje door te drukken. Berlijn denkt aan de export en wil de Britse afzetmarkt optimaal blijven bedienen. Naar verluidt zien de Fransen in een vertrek van de Britten een opportuniteit om de taalverhoudingen binnen de EU weer wat bij te sturen. De Polen zijn dan weer gehecht aan het vrij verkeer van personen; een enorm contingent woont inmiddels aan de overkant van het Kanaal. En in het Balticum rijzen dan weer vragen over defensie. Spanje zit dan weer met vragen rond visserij en blijft geërgerd over de Britse controle van Gibraltar. Tegelijkertijd huisvest het land ook weer enkele divisies aan welgestelde Britse gepensioneerden. Precies in die agenda’s zit een kans voor de Britten. Volgend jaar zal blijMichaël Vandamme ken of die optie ook gelicht wordt.

Buitenlands spervuur Linksen, moslims en pedofielen Australië wordt geregeerd door een centrumrechtse coalitie die een verstandig en hard immigratiebeleid voert dat als voorbeeld voor Europa zou moeten dienen. Maar de deelstaat South Australia heeft een Labour-regering en die heeft onlangs een wet geblokkeerd die bedoeld was om sneller en harder te kunnen optreden tegen gedwongen huwelijken en kindhuwelijken. Labour beweerde dat de bestaande wetten streng genoeg waren en dat een wetswijziging dus overbodig was. Iedereen weet echter wat de echte reden achter die blokkering was: de socialisten wilden hun islamitische vriendjes niet voor het hoofd stoten. Maatregelen tegen gedwongen huwelijken en religieus goedgekeurde pedofilie zijn toch duidelijk islamofoob, nietwaar? Als het islamitisch recht kindhuwelijken met achtjarige meisjes toelaat, omdat Mohammeds kindvrouwtje Aïsha ook zo jong was, met welk recht wil een regering van onreine ongelovige honden dat dan verbieden? We weten wel dat de leeftijdsgrens in de islamitische teksten op negen jaar ligt, maar de moslims tellen in maanjaren van slechts 354 dagen. Een kind van negen maanjaren is dus nog maar acht jaar. Inzake pedofilie zitten de linksen en de moslims overigens meer op dezelfde golflengte dan men zou denken. Vanaf de jaren zeventig waren vele – niet alle! – linkse en progressieve partijen, ook sociaaldemocraten en groenen, openlijk vóór de legalisering van pedofilie. Men stelde dat voor als een “bevrijding” van de kinderlijke seksualiteit. Toen ik in 1979 en 1980 les gaf in een school van het socialistische Antwerpse stadsonderwijs - een SITO - ontdekte ik tot mijn woede en afgrijzen dat sommige leerkrachten dat ook in hun klassen verkondigden. Pas na de zaak-Dutroux werden die standpunten niet meer zo openlijk verkondigd.

Criminele meerderheid Markus Ulbig (CDU), minister van Binnenlandse Zaken in de deelstaat Saksen, verklaarde onlangs dat daar het voorbije jaar 169 seksuele delicten werden gepleegd door immigranten. Bijna zeven keer meer dan in 2015, toen de teller “slechts” op 25 stond. Ulbig citeerde nog een verbijsterend cijfer: bijna driekwart van alle Algerijnse immigranten was ooit verdacht geweest van verkrachting. Ja, ja, we weten het.

Dat betekent nog niet dat ze ook echt schuldig waren. Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het feit dat de meeste slachtoffers van verkrachting nooit aangifte doen.

Bovendien doet zich in Duitsland het ziekelijke fenomeen voor dat sommige vrouwen

die wèl aangifte doen, liegen over het feit dat hun verkrachters buitenlanders zijn. Ze willen de “vluchtelingen” niet in een negatief daglicht stellen… In de westerse beschaving is verkrachting een kwestie van ontspoorde criminele individuen. Veel te veel individuen, maar toch slechts een minderheid van enkele procenten. Ulbigs cijfers bewijzen duidelijk dat verkrachtingen - en andere wreedheden tegen vrouwen, zoals de besnijdenis – door moslims een grootschalig en collectief probleem zijn.

Franse hoop Les Républicains in Frankrijk hebben voor het eerst een presidentskandidaat laten kiezen in een “primary” naar Amerikaans model, en net als bij de Republikeinen in de VS werd geen van de kandidaten van het partij-establishment verkozen, maar iemand die volkomen kansloos leek: de islamcriticus François Fillon. Woorden zijn nog geen oorden, maar het is tenminste een teken van hoop, een breuk met een vastgeroest partijpolitiek systeem. De Duitsers zijn zelfs daartoe niet in staat: de CDU heeft Angela Merkel opnieuw voorgedragen als enige kandidaat voor het ambt van bondspresident. Na alle ellende die zij over Duitsland en heel Europa heeft uitgestort! Alsof Hitler in 1946 opnieuw als Rijkskanselier zou zijn voorgedragen…

Opgejaagd wild “Honderden jonge moslimmannen behandelden vrouwen als wezens die opgejaagd mogen worden. Zij weten dat wat zij doen bij wet verboden is. Maar zij denken ook dat de Duitse vrouwen sletten zijn. En bovendien weten ze ook dat hun daden geen gevolgen voor henzelf hebben. De Duitse politiemensen zijn niet bang voor de vluchtelingen, ze zijn bang dat ze als racisten gebrandmerkt zullen worden als ze hen aanpakken.” We kunnen dit nog juist publiceren zonder dat we een proces wegens racisme moeten vrezen, want dit is een citaat van Bassan Tibi, die zelf een moslim is.

Hij is een Syrische politicoloog en cultuurfilosoof die in 1976 de Duitse nationaliteit kreeg.

Hij is medeoprichter van de “Arabische Organisatie voor Mensenrechten” en een dapper islamcriticus, die vergeleken kan worden met Ayaan Hirsi Ali.

Moslims in kerk Vele christenen durven niet meer naar kerkdiensten in de Heilige Drievuldigheidskerk in het Zweedse Kristianstad gaan. De vieringen worden voortdurend verstoord door moslims, die luidkeels jouwen, drankflessen stukgooien, op de kerkbanken zitten te masturberen, en overal hun behoefte doen, zowel in de kerk

als op het terrein errond. De christenen moeten dan de mis bijwonen in de stank van urine en uitwerpselen. Het orgel moest afgesloten worden om te beletten dat moslims erop klommen. Bij de meest extreme incidenten probeerden moslims tijdens doopfeesten zelfs kinderen weg te rukken uit de armen van de priester of van hun ouders. De overheid probeert dit allemaal weg te moffelen als vandalisme van drugverslaafden en daklozen, maar de inwoners van Kristianstad weten wel beter. Dit zijn de “vluchtelingen” die in Zweden bij honderdduizenden werden verwelkomd, opgevangen en vertroeteld. De kerk heeft nu - eindelijk! toelating gekregen om bewakers aan te werven. Die bewakers moeten wel een training in “conflictpreventie” krijgen. Dat is een veeg teken. Een cursus pistoolschieten zou veel zinvoller zijn.

Tweeduizend op één dag Het voorbije jaar heeft de zwarte islamitische kalifaatbeweging Boko Haram een relatief nieuwe terreurmethode ontwikkeld: vele van de ontvoerde schoolmeisjes werden niet alleen verkracht, verkocht en/of uitgehuwelijkt, maar werden ook ingezet om zelfmoordaanslagen te plegen. Het is onduidelijk of zij zo diep geïndoctrineerd zijn dat zij dit “vrijwillig” doen.

Er zijn ook aanwijzingen dat sommige van die meisjes - dikwijls nog kinderen - niet wisten dat zij met een explosieve lading op pad werden gestuurd. De media beweren nu dat er in 2016 zo’n zeshonderd mensen zijn vermoord door Boko Haram, maar dat kàn niet. Het echte cijfer moet veel en veel hoger liggen. In 2015 vermoordde Boko Haram zelfs tweeduizend mensen op één dag, en met hun terreuractiviteiten is het sindsdien nooit “minder, minder, minder!” gegaan, maar altijd meer, meer, meer.

Hackers en donateurs Hebben Russische hackers geprobeerd de Amerikaanse verkiezingen te beïnvloeden ten

gunste van Trump? Het nieuws komt van de CIA en het is wel de allereerste keer dat alle linksen en progressieven de CIA plots als een betrouwbare bron beschouwen. Maar het zou waar kunnen zijn.

De Russische hackers zijn berucht. Kan Trump daar voordeel uit gehaald hebben? Ook dat is best mogelijk. Maar zelfs zijn ergste vijanden hebben nooit beweerd dat die hackings in opdracht van of met medeweten van Trump zijn uitgevoerd. Terwijl Hillary Clinton wel weet had van de schenkingen van miljoenen dollars uit Saoedi-Arabië en Qatar aan haar Clinton Foundation.

Nep Na de overwinning van Trump hebben de media en de grote internetbedrijven aangekondigd dat zij ten strijde zullen trekken tegen het zogenaamde “nepnieuws”. Wij vrezen dat het op nog meer censuur zal uitdraaien… Een beroemde commerciële verspreider van nepnieuws is bijvoorbeeld “theusualroutine.com”, dat opereert vanuit Macedonië, met veel sappige artikels over complottheorieën en aliens.

Zou dat echt méér hebben bijgedragen tot de overwinning van Trump dan de wegroestende fabrieken in de oude Amerikaanse industriesteden en de golf van misdaad en terreur die Afro-Amerikanen, latino’s en moslims van alle rassen in de VS hebben ontketend? Het was bijzonder hilarisch op NRC een reeks aanbevelingen te lezen over hoe men “nepnieuws” kon herkennen. Onder die aanbevelingen prijkte een foto van hoofdredacteur Peter Vandermeersch, het vroegere opperhoofd van De Standaard. De duidelijkste criteria stonden er natuurlijk niet bij. Nieuws waarin staat dat “de islam er niets mee te maken heeft”, is nep.

Nieuws uit De Standaard of de VRT ook. Alleen is die nep beter ingekleed, en dus gevaarlijker dan de Macedonische onthullingen over samenzweringen, wondermedicijnen en buitenaardsen.

Allen tegen Manuel Valls De voormalige eerste minister Manuel Valls lijkt de gedoodverfde kandidaat van links voor de presidentsverkiezingen van 2017. Maar dan moet hij wel de voorverkiezingen van eind januari winnen. Het is allesbehalve zeker dat hij daarin zal slagen. Vooral de linkerzijde van de PS wil hem niet.

Slechte reclame van Benetton, zo noemde de rechte journalist Eric Zemmour de ‘mise en scène’ waarbij Manuel Valls, toen nog eerste minister, zich kandidaat stelde voor de presidentsverkiezingen van april en mei 2017. Valls werd op een podium omringd door wat gemakshalve als een multicultureel gezelschap kan worden omschreven: Fransen van Afrikaanse, NoordAfrikaanse en Aziatische origine. Tussen een paar blanken. La France black-blanc-beur. Een duidelijk statement volgens Zemmour. Valls, van Catalaanse afkomst, maakt duidelijk waar zijn electoraat zich bevindt: bij de minderheden in Frankrijk.

Al zal dat electoraat niet voldoende zijn om tot president verkozen te worden, laat staan om eind januari de linkse voorverkiezingen te winnen. Valls, die ondertussen ontslag nam als premier, zal meer moeten doen.

Meer bepaald de linkerzijde van de PS aanspreken. De voorbije maanden - nog voor zijn kandidatuurstelling - liet hij een aantal zaken in die richting verstaan. In augustus stelde hij dat links zich meer moest laten horen in haar verzet tegen de strenge Europese begrotingsregels. Eind november schreef hij in een vrije tribune in de Franse beurskrant ‘Les Echos’ dat er oplossingen moeten komen voor “de schade die de globalisering heeft aangericht”. En Valls zou zelfs openstaan voor de invoering van een algemeen basisinkomen.

Si la France m’était contée Grote concurrent Vraag is of dit discours geloofwaardig zal overkomen. De linkerzijde van zijn partij vindt hem een sociaalliberaal. Ze zijn niet vergeten dat Valls in de zomer van 2014 voor de Franse werkgeversorganisatie Medef zei: “Ik hou van de ondernemerswereld.” Er volgde een staande ovatie. Maar vooral: zijn campagne tijdens de vorige ‘primaires’, die van 2011 die in 2012 leidde tot de verkiezing van François Hollande, nam Valls eerder sociaaldemocratische standpunten in. Hij was voor de versoepeling van de 35 urenweek en de afschaffing van de vermogensbelasting.

Zijn tegenstanders in de linkse voorverkiezingen - het zijn er inmiddels een stuk of acht - gebruiken dit om aan te tonen dat Valls een windhaan is. Vooral de links-nationalistische exminister Arnaud Montebourg probeert er garen bij te spinnen.

Hij wordt de grote concurrent van Valls bij de voorverkiezingen. Volgens de peilingen zou Valls in de eerste ronde zo’n 45 procent van de stemmen halen, maar in de tweede ronde zou Montebourg nipt winnen met 51 procent.

Oorzaak van de verdeeldheid Valls zal wellicht moeten proberen de andere kandidaten voor zich te winnen in de tweede ronde. Makkelijk wordt dat niet.

Want meer nog dan zijn economische standpunten is het zijn beleid als eerste minister dat Valls in de problemen kan brengen. Een aantal beslissingen die moeilijk liggen voor links, kwamen uit de koker van Valls.

Zoals de beslissing om de Franse nationaliteit af te nemen van terroristen. Zoals de manier waarop hij de hervorming van de arbeidswet door de Assemblée Nationale jaagde, tegen de wil van de linkerzijde van zijn partij. Zoals zijn uitspraken dat

Omgaan met een enfant terrible Boris Johnson is zonder meer flamboyant, alleen is dit niet altijd een voordeel voor wie aan het hoofd van de Britse diplomatie staat. Terechte kritiek op Saoedi-Arabië bracht hem – nog maar eens – in het oog van de storm, zij het dat die vooral binnenlands van aard was. De manier waarop dit incident aangepakt werd, spreekt ook boekdelen over de werking van de regering van Theresa May. Ook als je het gelijk aan je kant hebt, is het voor een politicus niet altijd even raadzaam dat te ventileren. Zeker wanneer je dan nog eens een belangrijke regeringsfunctie bekleedt. Maar de aard van het beestje is wat het is.

Boris Johnson heeft van straffe verklaringen zijn handelsmerk gemaakt. Dat hij als buitenlandminister het internationale gelaat van zijn land is, zorgt soms voor wat gênante toestanden. Is hij “te gevaarlijk voor de baan”, zoals Malcom Rifkind, buitenlandminister in de jaren negentig, opmerkte? Mogelijk, maar hij kreeg ze wel.

Het gewicht van verklaringen weegt vaak zwaarder dan de inhoud van het verhaal. Op een conferentie in Rome benadrukte hij dat een land als Saoedi-Arabië, net als Iran, in het MiddenOosten zogenaamde proxy oorlogen uitvecht, een strijd met volmacht zeg maar. Of anders gesteld: achter de schermen trekt ze aan de touwtjes, terwijl acolieten het werk op het terrein uitvoeren, al dan niet met behulp van financiële steun van Riyad.

So what, denk je dan?

Het klopt als een bus wat Johnson zei, en hij was beslist niet de eerste om het te doen. Maar een academicus kan zich op dat vlak wat meer vrijheid veroorloven dan de Britse minister van Buitenlandse Zaken.

Ongeschreven regel “Johnson schond de ongeschreven regel dat er geen openlijke kritiek op de Saoedi’s komt”, merkte een diplomaat op. Uiteraard weet iedereen dat het behoorlijk fout zit met het regime daar, maar het land is officieel een “bondgenoot” en vooral een afnemer van heel wat producten made in Britain, te beginnen met wapentuig.

En dat noopt tot voorzichtigheid. Ietwat in de marge weggedrumd ontstond een debat over de correctheid van Johnsons verwijt. Het oog van de storm was echter politiek van aard. Premier Theresa May was behoorlijk boos, en dan drukken we ons voorzichtig uit. Ze nam openlijk afstand van de verklaringen en eiste verontschuldigingen (waar ze trouwens naar kon fluiten).

Waarnemers van politiek Londen hadden het over een van de zwaarste clashes tussen beide Tory’s.

Flank afdekken Zich openlijk distantiëren van de eigen ministers is de voorbije weken tot een onhebbelijk trekje van Theresa May uitgegroeid. Dat voedt de ergernis in regeringskringen, ook bij tegenstanders van Johnson. “Mensen begrijpen zoiets niet”, liet een anonieme regeringsbron zich ontvallen. “Hierdoor wordt het beeld van verdeeldheid gevoed. De regering komt over als een heuse kakofonie.”

Toch is het Johnson die de meeste slagen moet incasseren.

Dat beide persoonlijkheden mekaar niet mogen, is misschien niet zo verwonderlijk, maar gezien de positie van Johnson binnen de regering is May’s positie onverstandig. Als boegbeeld van de Bexiteers kon de premier hem niet aan de zijlijn laten staan.

Hem niet in de regering opnemen was om politiek-strategische

Daarover was weinig twijfel, want tegenkandidaten stonden niet te drummen. Anderzijds, de instemming met haar besluit was groot. Zij werd opnieuw, met 90 procent, verkozen als partijleider. Wouter Beke haalde ook een stalinistische score, dat blijkt vaste prik te worden bij verkiezingen van partijleiders. Als De Wever ook weer een gooi doet naar het voorzitterschap, heeft hij reeds vooraf een percentage van plus 90 op de teller staan.

Sfinx Is Merkel een sfinx? De vraag moet beantwoord worden, want de dame is de machtigste politicus van Europa, en de kans dat zij jarenlang met een nieuwe Franse centrumrechtse president, François Fillon, kan te maken krijgen, is reëel. Haar gewicht telt.

Er is een boek op de markt, dat goed verkoopt, met de eenvoudige titel “Das Merkel-Lexicon, Die Kanzlerin von A-Z”. Het Merkel-Woordenboek dus.

Andreas Rinke, de auteur van het naslagwerk, ziet Merkel een paar keer per week. Hij is politiek correspondent van het persagentschap Reuters in Berlijn. De beslissing van Merkel opnieuw op te komen als regeringsleider heeft hem niet verbaasd, want

Salan

engeland redenen geen optie, ook al was een andere portefeuille dan Buitenlandse Zaken misschien meer aangewezen.

De rol van Johnson zal pas echt beginnen spelen wanneer de onderhandelingen over de Brexit daadwerkelijk van start gaan. Voor May, zelf behoorde ze tot het remain-kamp, is dit een flank die ze moet afdekken. En het is met een man als Johnson dat een eventueel akkoord, lees: compromis, afgetoetst zal worden.

De toekomst van May Op zich is hij niet de enige minister met een uitgesproken Brexit-stempel in de ploeg, maar wel de meest spraakmakende.

Maar ook de communicatie met die andere ministers loopt naar verluidt stroef. In kringen rond Downing Street wordt dit als een “majeur politiek probleem” beschouwd. Eerder dan met de inkleding van de Brexit-gesprekken begaan te zijn, is Theresa May vooral bekommerd over de rol die Johnson op termijn binnen de partij kan gaan spelen. Of hij ooit kan uitgroeien tot een partijleider is betwijfelbaar, maar May lijkt niets uit te sluiten.

Punt is dat hij zijn kans verkeken heeft op het einde van de Cameron-jaren, klinkt het. Zijn populariteit is tanend, zowel intern als extern. En vooral binnen zijn partij heeft hij met erg uitgesproken tegenstanders te maken.

Zo iemand beschikt niet over een voldoende breed draagvlak om het tot het hoogste echelon te schoppen. Hoewel. “Ik kan de tel niet meer bijhouden van het aantal keer dat Johnsons carrière als beëindigd werd bestempeld”, verklaarde een politiek redacteur van de Daily Telegraph. Misschien daarom dat May zo voorzichtig is.

Thatcham.

Bei uns in Deutschland

hij ziet hoe zij plezier heeft in de topjob en hoe haar energie op peil blijft.

Rinke graaft dieper dan de doorsnee-journalist, want historicus van opleiding, en die kennen alles over bronnen, archieven, documenten en naarstig vlooiwerk. Hij stoorde zich aan de stereotiepe beschrijving door zijn collega’s van Merkel als de “ondoorgrondelijke sfinx aan de Spree”. Een vrouw waarvan niemand weet wat er in haar omgaat. Hij ontdekte over de jaren een duidelijke lijn in wat zij allemaal zegt. Het politieke portret dat hij schreef werd verpakt in een naslagwerk. Andreas Rinke was verbaasd dat zijn vakbroeders zo verbaasd waren over “Wir schaffen das” van Merkel in 2015. In 1993 formuleerde zij reeds als jonge politica de lijn bij de opvang van de vluchtelingen uit het toenmalige Joegoslavië. Wie vervolgd wordt, krijgt asiel; wie niet in Duitsland mag blijven, moet terug, en wie blijft, moet integreren. Wat in de herfst van vorig jaar is toegestroomd, was weliswaar massaler dan de aantallen van 1993, maar haar visie is dezelfde gebleven.

De mannen De lemma’s van de A-Z-Merkel haalt Rinke uit vele bronnen, en die worden waar mogelijk netjes aangegeven. NRC Handelsblad vertaalde ettelijke lemma’s. Hoe zit het bijvoorbeeld tussen Merkel en de mannen? “Angela Merkels verhouding tot mannen is bepaald door ervaring in haar school- en studententijd. Op school hoorde zij volgens klasgenoten lang tot de “Club der Ongekusten”.

Aan de universiteit waar zij natuurkunde studeerde, moeten de meeste mannen haar op de zenuwen hebben gewerkt. “Bij de proefopstellingen drukten de mannen meteen op de knop-

FRANKRIJK

er twee soorten links zijn in Frankrijk die totaal onverzoenbaar zijn: het radicaal-revolutionaire en het gematigde en dus volgens Valls enige legitieme.

Ook zijn houding tegenover president François Hollande wordt hem zwaar aangerekend. De president is in de eigen partij evenmin populair, maar veel PS’ers gaan ervan uit dat Valls Hollande dermate onder druk heeft gezet dat de president niet anders kon dan zich níét kandidaat te stellen voor de verkiezingen van 2017. Een minister zei ‘off the record’ dat Valls verantwoordelijk wordt gesteld voor de verdeeldheid bij de PS, en dat het uiteenspatten van de partij niet langer uitgesloten is.

De situatie verschilt fundamenteel van de jaren zeventig en tachtig van vorige eeuw, toen de rangen tussen de clans Mitterrand en Rocard gesloten werden na hevige interne twisten.

Daar moet Valls niet op hopen. De voormalige eerste minister dreigt de volledige linkerzijde tegen zich te krijgen. De ‘primaires de gauche’ zouden wel eens kunnen gaan lijken op wat er ter rechterzijde gebeurde met ex-president Nicolas Sarkozy: allen tegen hem. Valls heeft binnen de eigen PS inderdaad steeds minder bondgenoten.

En een deel van zijn trouwe achterban, de eerder centrumlinkse socialisten, zijn al overgelopen naar concurrent Emmanuel Macron. De voormalige minister van Economie komt alleen op bij de verkiezingen met een centrumprogramma en weigert aan de ‘primaires’ deel te nemen. Tekent Macron het doodvonnis van Valls, zo niet bij de voorverkiezingen, dan wel bij de echte stembusslag? Veel PS’ers zouden het niet erg vinden. Want dat Macron indertijd uit de regering vertrokken is, wordt Valls zeer zwaar aangerekend.

Right or wrong

Angela Merkel kan schelden en tieren Vergis u niet in deze vrouw met haar bomma-allure.

Ondanks haar fascinatie voor de “blazer”, geen trendy kledingstuk - zij heeft er twintig -, kan zij in besloten kring uit haar krammen schieten en schelden, briesen en tieren.

Het wordt nog erger als zij dan plots stilvalt en bijtende spot hanteert. Mutti heeft tanden. Angela Merkel gooit zich voor de vierde maal in de strijd om het Duitse kanselierschap. De eerste etappe was dat zij van haar christendemocratische partij, CDU, de zegen heeft gekregen.

9

Het nabije buitenland

15 december 2016

DUITSLAND

pen en grepen ze de soldeerbouten”, vertelde zij zelf. “Zelf dacht ik eerst na - maar daarna waren de meeste apparaten al bezet of kapot. Ik heb een proefje altijd liever met een vrouw gedaan.”

Houdt Merkel van applaus? “Omdat Merkel geen extravert type is, moest ze leren van applaus te genieten. Voor ze in 2000 tot voorzitter van de CDU werd gekozen, leek ze openbare bijval bijna pijnlijk te vinden. Demonstratief keek ze naar de papieren voor zich, wanneer de zaal voor haar applaudisseerde.”

Een toppoliticus moet het lijf en het uithoudingsvermogen hebben van een olympisch atleet: “Merkel is berucht om haar uithoudingsvermogen bij nachtelijke vergaderingen van de Europese Unie in Brussel. “Ik ben taai”, zei zij in 2002. Na een uitzonderlijk zwaar jaar vol crisisberaden zei ze deze zomer op een persconferentie: “Ik zou niet van uitputting willen spreken. Laten we het zo zeggen: ik ben niet onderbelast. Gevraagd of ze soms drugs gebruikt, antwoordde ze droogjes: “Muntthee.”

De rechtse kandidaat voor het Franse presidentschap, Fillon, is een belijdende conservatieve katholiek. Christendom verbindt die kandidaat-president met de evangelische Merkel. Hoe staat zij tegenover de Bijbel? “Opgegroeid in een domineesgezin kent Merkel de Bijbel bovengemiddeld goed.

Steeds weer wijst zij erop dat het in discussies met rechtspopulisten over islamitische immigranten geen kwaad kan om ten minste de beginselen van het eigen christelijke geloof te kennen. “Wat zou er gebeuren als we hier een opstel zouden schrijven over Hemelvaart en Pinksteren, hoe dat alles met elkaar samenhangt en welke Bijbelteksten men zou moeten kennen?”, vroeg ze eens - maar half grappend - op een verkiezingsbijeenkomst van de CDU.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

15 december 2016

medialand VRT wil Ketnet Jr. oprichten De openbare omroep VRT heeft plannen om een nieuwe zender op te starten: Ketnet Jr. Ze heeft in ieder geval een aanvraag in die zin ingediend bij de Vlaamse Regulator voor de Media (VRM). Doelpubliek voor de nieuwe zender zijn kinderen tot zes jaar. Kinderen van zes tot twaalf jaar zouden aan bod blijven komen op het reeds bestaande Ketnet.

Dat de VRT twee aparte zenders wil voor jonge kinderen is niet zo verwonderlijk. Ook in het buitenland hebben enkele omroepen zowel een zender voor kinderen jonger dan zes jaar als voor kinderen tot twaalf jaar. Bovendien hebben ook de commerciële omroepen van Disney en Nickelodeon een aparte zender voor de jongsten. Op dat vlak is de vraag van de VRT dus best te begrijpen.

Een interessantere vraag is of het wel de taak van een openbare omroep is om werkelijk élke doelgroep de klok rond te kunnen bedienen. Gaat Ketnet Jr. bijvoorbeeld veel meer zijn dan een doorslagje van Disney Junior en Nick Jr, aangevuld met Kaatje, Bumba en nog enkele programma’s van Studio 100?

En wat met de doelgroep twaalf- tot achttienjarigen? En ja, de twintigers? De veertigers? De zestigers? Vrouwelijke dertigers?

Linkshandige vijftigers? Bijziende zeventigers met een eksteroog op hun rechtervoet?

Hopelijk stellen ze zich bij de VRM toch de vraag of het echt wel een ramp is als een bepaalde doelgroep niet de klok rond bediend wordt door een zender van de openbare omroep.

En dan zeker in deze tijden van uitgesteld kijken, YouTube en streamingdiensten. Commerciële omroepen doen maar wat ze willen, maar van de kant van een openbare omroep zou men als belastingbetaler toch enige terughoudendheid mogen verwachten.

Royalty stopt ermee Na twintig jaar komt er binnenkort een einde aan het VTMprogramma Royalty. Ons verbaast het eigenlijk dat het programma het zo lang uitgezongen heeft. Dat er nu toch een einde aan komt, verklaart hoofdredacteur Kris Hoflack door de dalende belangstelling voor het koningshuis, in het bijzonder bij jongeren. Dat is nog redelijk zacht uitgedrukt voor de maatschappelijke trend dat hoe langer hoe minder Vlamingen nog vandoen willen hebben met die snoeshanen in Laken. Commerciële omroepen, die niet op kosten van ‘t algemeen leven en het zich bijgevolg niet kunnen veroorloven zich te verschuilen achter redactionele vrijheden of andere foefjes, hebben er geen enkel probleem mee de bijl te zetten in programma’s waar hoe langer hoe minder volk naar kijkt.

Ons kon het programma nooit bekoren, uiteraard niet qua inhoud, en al evenmin qua stijl. De beate glimlachen afgewisseld met gewichtigdoenerij over royale scheten in een fles, vaak dan nog geschoten met flink wat vaseline op de lens, het was niet echt onze smaak. Maar voor de liefhebbers: komende zondag en op Kerstdag zelf blikt het programma nog eens terug op twee decennia koningshuizen in binnen- en het buitenland, maar daarna is het er finaal mee gedaan.

Trump und kein Ende Het begint stilaan een beetje zielig te worden, hoe onze media zich blijven uitsloven in de strijd tegen Donald Trump.

Wat hebben we sedert de verkiezingen van 8 november eigenlijk allemaal al niet gehad? Dat het verkeerd soort kiezers op Donald Trump gestemd had. Dat de kiezers verkeerd nieuws hadden gelezen op Twitter en Facebook.

Dat Hillary Clinton toch meer stemmen gehaald had. Dat misschien enkele Republikeinse kiesmannen zouden weigeren om voor Donald Trump te stemmen. Dat er stemcomputers gehackt waren. Dat er in drie staten herteld moest worden, omdat Hillary Clinton er misschien toch gewonnen had. Het leverde keer op keer niets op.

Laatste vondst is dat de Russen de verkiezingen hebben proberen te beïnvloeden met “fake news” (vals nieuws). In het bijzonder wordt hen verweten dat ze zowel in de Republikeinse als de Democratische mailservers binnengebroken zouden hebben, maar alleen bezwarende mails van de Democraten gelekt zouden hebben. Alleen: als die gelekte mails echt waren, dan was dat zeker geen “fake news”. Waarmee duidelijk is dat de term “fake news” vooral “ongewenst nieuws” betekent, ongeacht of het nu correct is of niet.

Maar vooral: men maakt er nu groot spel van dat de Russen geprobeerd zouden hebben de Amerikaanse presidentsver-

Film kiezingen te beïnvloeden ten voordele van Donald Trump, met allerlei al dan niet valse nieuwsberichten. Alleen, doen nogal wat Europese media dan niet al decennia precies hetzelfde, maar dan ten voordele van de Democratische kandidaten? Spoel eens even terug naar wat Tom van de Weghe en Björn Soenens de laatste maanden aan “nieuws” de ether hebben ingestuurd, en je vraagt je af waarover men zich vandaag zo druk maakt.

Mocht “Niqab-Nora” mee op de sofa?

Verleden week deed de omroepraad van de Noord-Duitse NDR een uitspraak over de uitzending van 6 november van de ARD-talkshow “Anne Will”. Eén van de gasten in die uitzending was een volledig versluierde vrouw van de “Islamischer Zentralrat Schweiz”, die daar vrij haar zeg heeft mogen doen over haar opvattingen over de islam.

De uitzending leverde nogal wat reacties op van kijkers die geschokt waren door het feit dat die vrouw Bart Schols-gewijs vrijwel geen tegenwerk kreeg terwijl ze op de sofa haar islamistische propaganda zat te debiteren. Maar volgens de omroepraad was de uitzending op zich niet in strijd met de beginselen van de NDR. Wel had men aan het begin van de uitzending beter moeten duiden waar “Islamischer Zentralrat Schweiz” voor staat, zodat de kijkers voldoende ingelicht waren geweest. Verschonende omstandigheid is echter dat de talkshow aansloot bij een aflevering van de krimireeks “Tatort”, dat als onderwerp de bekering van een Duits meisje tot de islam had, en de radicalisering van jonge moslims in Duitsland.

Toch valt weer op hoe gemakkelijk het is om radicale moslims in talkshows uit te nodigen en hen daar vrij hun zeg te laten doen, en hoe moeilijk het voor officiële instanties is om vervolgens zulke praktijken te veroordelen. Hoe vaak valt het voor dat men “per ongeluk” een neonazi in een talkshow uitnodigt en hem daar rustig zijn gangetje laat gaan, laat staan dat de desbetreffende redactie achteraf niet meer zou riskeren dan een lichte doch begripvolle vermaning? In Duitsland is het al genoeg dat je een aangetrouwde achterneef hebt die ooit in de buurt van een Pegida-betoging gesignaleerd werd, en je komt gewoonweg het scherm niet meer op…

Onrust in Francofoon medialandschap Er heerst sinds een paar weken grote onrust in het medialandschap ten zuiden van de taalgrens. Reden is de mogelijke komst van het Franse TF1 op de reclamemarkt. De zender zit in eigen land financieel in moeilijkheden, en zou zich daarom graag willen diversifiëren om zich te kunnen versterken. En wat is er dan makkelijker dan zich te richten op de Franstalige Belgische kijker om een paar euro’s extra in het laatje te kunnen brengen?

Concreet zou TF1 niet alleen contact gezocht hebben met de RTBf en RTL, maar ook met SBS, eigenaar van VIER en VIJF. Vooral dat laatste baart zorgen, want die Vlaamse omweg is een achterpoortje waar de Franstalige politici weinig of geen vat op hebben. Dierbaar België, dat wel ja, zolang de Franstaligen de lakens kunnen uitdelen, en zeker die dekselse Vlamingen zich niet komen moeien of geld verdienen aan Waalse en Brusselse zaken.

Jean-Claude Marcourt, de Franstalige tegenvoeter van Sven Gatz, spreekt alvast van een aardbeving als TF1 voet aan grond zou krijgen in Franstalig België. Volgens Philippe Delusinne, directeur van RTL, zou een intrede van TF1 heel het ecosysteem van de Franstalige media in België overhoop gooien. Maar wie zegt dat dat per se slecht zou zijn?

Vraag is of er van die intrede uiteindelijk iets in huis zal komen. In 1989 probeerde TF1 ook al binnen te breken in de Belgische markt, maar zonder succes.

Russia Today trekt naar Frankrijk In de moderne samenleving spelen media een grote rol bij het vormen van de publieke opinie, en dat hebben ze in Moskou goed begrepen. Met Russia Today wordt vanuit Rusland al geruime tijd een wereldwijd mediakanaal aangeboden in het Engels, zoals CNN en de BBC dat al veel langer doen. In tegenstelling tot de westerse kanalen, die vaak een stevige anti-Russische houding etaleren, brengt Russia Today de Russische kijk op de wereld - waardoor bij de kritische mediaconsument een beter evenwicht ontstaat. Dat Russia Today daarbij véél vlotter de weg vindt naar rechts-conservatieve politici in West-Europa dan pakweg de VRT of de NOS, is opmerkelijk. De regeringen van West-Europa zien dat met lede ogen gebeuren: In EU-rapporten worden de Russische media-initiatieven afgeschilderd als ‘propaganda’. In Groot-Brittannië werden de bankrekeningen van Russia Today onlangs zelfs afgesloten door NatWest, een bank van de Royal Bank of Scotland-groep. Een reden daarvoor werd niet bekendgemaakt.

Er mag dan ook verwacht worden dat de volgende zet van Russia Today in diverse hoofdsteden op tandengeknars zal onthaald worden. De krant The Moskow Times meldt vandaag dat Russia Today vanaf volgend jaar ook in het Frans gaat uitzenden, en zich daarbij in de eerste plaats natuurlijk richt op Frankrijk. De Russische Duma, het parlement, heeft daarvoor in het budget van 2017 een bedrag van 19 miljoen dollar vastgelegd. De nieuwe tv-zender zal gaan werken vanuit een eigen hoofdkwartier en een studio in Frankrijk. RT heeft al een webstek in het Frans, maar gaat nu dus ook volwaardige tv-uitzendingen brengen.

Commentaren in The Moskow Times geven twee mogelijke aanleidingen voor deze beslissingen: ten eerste, de geopolitieke situatie, en ten tweede, de Franse presidentsverkiezingen die op komst zijn. Het Kremlin zou met een eigen mediakanaal de centrumrechtse presidentskandidaat François Fillon een duwtje in de rug willen geven. Fillon wil - net als Donald Trump - af van de anti-Russische koers van de EU.

Paterson

Elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Een oude wijsheid die volledig van toepassing is op Jim Jarmush. Diens hele carrière valt te situeren binnen de onafhankelijke Amerikaanse cinema, waarvan hij één van de bijzonderste hedendaagse vertegenwoordigers is. Als hij gewild had, had hij allang in Hollywood kunnen werken, maar hij wil dus niet. Omdat hij weet dat hij dan niet langer de films kan maken die hij wil maken, en zeker en vast niet op zijn manier. Dus gaat hij telkens weer op zoek naar het nodige geld om zijn volgende film te financieren wat hem, dankzij zijn internationale reputatie, nog lukt ook. Het duurt allemaal wat langer, maar om de zoveel jaar is het uitkijken naar een nieuwe Jarmushfilm.

Dat wil niet zeggen dat ik al zijn films apprecieer. Zijn minimalistische aanpak – weinig sensationele onderwerpen, lang aangehouden shots waarin soms nauwelijks wat gebeurt – kan behoorlijk op de zenuwen werken. Maar als de puzzelstukken juist vallen, krijg je een kijkervaring geserveerd waar je dagen later nog aan denkt. En dat is het geval met “Paterson”. Opnieuw een alledaags onderwerp: het leven van een buschauffeur. Ondanks mijn bewondering voor de vele werkers die in miskende beroepen werkzaam zijn – buschauffeurs, verplegers, schoonmakers, loketbedienden – moet ik toegeven dat daar weinig boeiend materiaal inzit voor een film, tenzij die terechtkomen in een overval door een gast die ze niet allemaal op een rijtje heeft.

Maar zo’n gegeven is niet aan Jarmush besteed. Integendeel, in “Paterson” benadrukt hij precies de routine waarin zijn hoofdpersonage gevangen zit. “Gevangen” is overigens een verkeerde omschrijving, want Paterson (Adam Driver) voelt zich niet bepaald gefrustreerd in zijn privéleven, noch zijn beroepsleven. En als hij dan toch zijn ultieme gevoelens kwijt wil, doet hij dat met gedichten. Het zijn die verzen gecombineerd met een ondanks alles optimistische levensvisie die van Paterson een merkwaardig en niet-alledaags personage maken, en de film naar een haast poëtisch niveau tilt. Als het ware een ode aan de eenvoud, zelfs als Paterson naar het einde toe in een dramatische situatie terechtkomt.

De trage opbouw daar naartoe moet je er dan maar bij nemen. Wie daartoe bereid is, krijgt een mooi en soms ontroerend portret van een man die, zoals iedereen, probeert K.T. het beste te maken van zijn leven.

Kirk Douglas 100 jaar

Je leest in deze rubriek niet zo vaak een artikel over een acteur, maar voor één keer willen we een uitzondering maken. Op 9 december werd Kirk Douglas 100 jaar. Met een filmcarrière die meer dan 60 jaar overspant, is hij de laatste overlevende van de legendarische acteurs die een gezicht gaven aan de Amerikaanse cinema. Hij is één van de weinigen – Doris Day wordt stilaan 95 – die uit ervaring kunnen vertellen hoe het studiosysteem in Hollywood decennialang werkte. Toen dat in mekaar stortte, onder invloed van de televisie, bleef hij niet alleen overeind als acteur, hij heeft als producent een aantal merkwaardige films mogelijk gemaakt. Hij werd er een gefortuneerd man mee.

Geboren als Issur Danielovitch in een arme migrantenfamilie, kende hij een harde jeugd die hij achter zich liet door zijn wilskracht en ambitie, maar die, zegt hij zelf, zijn hele verdere leven heeft bepaald. In zijn beste vertolkingen zit overigens een stuk verbetenheid die allicht terug te brengen is tot die periode. Al heeft zijn karakteristieke kop – met dat kuiltje in zijn kin – die hem nauwelijks geschikt maakte voor meer humoristische rollen, daar ongetwijfeld ook mee te maken. De keiharde producent die hij vertolkte in “The Bad and the Beautiful” (1952) was hem als het ware op het lijf geschreven. De film bezorgde hem zijn tweede Oscarnominatie nadat hij die al gekregen had voor zijn boksersrol in “Champion” (1949). Het vormde het begin van één van de meest succesvolle carrières in Hollywood. In 1955 richtte hij zijn eigen productiefirma op en engageerde de toen onbekende Stanley Kubrick om het meesterlijke oorlogsdrama “Paths of Glory” (1957) te regisseren. In 1960 werkten ze opnieuw samen, aan “Spartacus”, één van Douglas’ glansrollen. Onbegonnen werk om al zijn 91 filmvertolkingen op te sommen, al wil ik toch “Lust for Life” (1956), waarin hij Vincent van Gogh incarneerde, en de hedendaags ogende western “Lonely Are the Brave” (1962) vermelden. Hij werkte samen met “buddy” Burt Lancaster in niet minder dan zeven films. En op Broadway schitterde hij in “One Flew Over the Cuckoo’s Nest” waar hij de filmrechten van kocht en die door zijn zoon Michael Douglas werd omgevormd tot een wereldsucces. Michael Douglas zei op de huldiging van zijn vader, in het Beverly Hills hotel, dat hij bewondering heeft voor diens filmcarrière, maar misschien nog meer voor diens “thirth act”: de man die een tiental boeken schreef, een helikoptercrash overleefde, en een hartaanval, waardoor hij niet langer kon spreken maar door pure wilskracht opnieuw leerde praten. En “last but not least”, Kirk Douglas durfde het aan om de “Black List”, die tijdens de communistenjacht in het Hollywood van de jaren vijftig een flink aantal filmmensen broodroofde, te doorbreken door Dalton Trumbo, één van de slachtoffers, te vermelden als scenarist op de generiek van “Spartacus” .

Zijn vrouw en hij waren al bekend voor hun miljoenenbijdrage aan goede doelen, en ze hebben nu besloten hun K.T. ganse fortuin weg te schenken.

Actueel

15 december 2016

Sceptr, het nieuwe digitale nieuwsplatform Twee weken geleden berichtten we u over de nakende lancering van het nieuwe digitale nieuwsplatform www.sceptr.net. Met een jonge redactie wil Sceptr het internet veroveren met een politiek nieuwsmedium dat zich toelegt op thema’s die in de huidige media verwaarloosd worden. Zo lezen we op de webstek: “Sceptr wil taboeloos informatie ontsluiten en een werkinstrument zijn voor (politiek actieve) burgers.”

Vorige week werd de webstek officieel voorgesteld en die start kreeg nogal wat weerklank in de “serieuze” media. Vooral dan omdat Sceptr al onmiddellijk vergeleken werd met de Amerikaanse rechtse site www. breitbart.com. Die Amerikaanse site wordt argwanend bekeken door de pers, want zou meegeholpen hebben aan de overwinning van Trump. Met Breitbart heeft Sceptr echter niets te maken, noch redactioneel, noch financieel, noch organisatorisch.

Dat belette niet dat enkele journalisten van kwaliteitskranten bleven schrijven dat ‘sceptr’ de Vlaamse versie is van Breitbart. Wat dan weer voor Telenet aanleiding was om Sceptr op de zwarte lijst te zetten. Let op, Telenet nam die beslissing nog voor www.sceptr.net online stond. Met andere woorden, Telenet had op dat ogenblik nog geen enkel idee van de inhoud van de webstek.

Merkwaardig toch. Wat betekent dit in realiteit? Technisch gezien heeft dat weinig impact. Maar door de ingreep van Telenet zullen er geen Google-advertenties van Telenet te zien zijn op Sceptr. Op zich is dat niet erg. Maar hier is vooral de princiepsbeslissing van Telenet meer dan bedenkelijk. Men blokkeert een webstek waarvan men de inhoud nog niet gezien heeft, en dat enkel op basis van berichtgeving in de pers. Telenet informeerde zich evenmin bij de hoofdredacteur van Sceptr, die de beslissing via een omweg

moest vernemen.

De vraag die ik me dan stel: welke andere webstekken staan er op de zwarte lijst van Telenet? Wie beslist dat? Op basis van welke criteria? En, bestaat er enkel een zwarte lijst bij Telenet, of bestaat er ook zo’n lijst bij bijvoorbeeld Proximus (Belgacom)?

Tot slot nog dit: in de pers begon een zoektocht naar de financiers van Sceptr. Daarbij viel regelmatig de naam van ondergetekende en ’t Pallieterke. Ik zal mijn betrokkenheid niet ontkennen, en het klopt dat wij van ’t Pallieterke met onze eeuwenoude ervaring de jonge veulens van Sceptr een duwtje in de rug geven. Voor het overige geniet de redactie van redactionele vrijheid; die mag eigen en andere accenten leggen dan de redactie van ’t Pallieterke. Het spreekt voor zich dat mijn Pallieterke-medewerkers en ikzelf voor honderd procent achter het nieuwe initiatief staan. En ik doe hierbij een warme oproep aan onze lezers om www.sceptr.net bij hun favorieten te zetten op de computer, maar ook de berichten te lezen en te delen. Maar bovenal is een financieel steuntje welkom op rekening BE35 2300 5179 9737 van ‘Sceptr Machtig Nieuws’.

Potentiële sponsors en adverteerders mogen zich in contact stellen met Sceptrhoofdredacteur Jonas Naeyaert (redactie@ sceptr.net of telefoonnr. 03.232.14.17) of met ondergetekende.

K arl van C amp

Op weg naar het 80ste Vlaams Nationaal Zangfeest Het aftellen naar het 80ste Vlaams Nationaal Zangfeest is begonnen. Noteer alvast de datum in uw agenda: zondag 26 maart 2017 om 14.30 uur, traditiegetrouw in de Lotto-Arena in Antwerpen.

Er staan opnieuw heel wat liedjes geprogrammeerd om samen te zingen. Wie niet zo thuis is in onze liederenschat moet zeker niet panikeren, want voor alle aanwezigen is er een gratis programmaboek waarin alle liedteksten staan. Het programma biedt klassieke samenzangliederen, volksliedjes, moderne kleinkunst, intieme liedjes en strijdliederen.

Kortom, een staalkaart van wat Vlaanderen aan liedkunst heeft voortgebracht.

De presentatie is in de vakkundige handen

80

ste

Zondag 26 maart 2017 14u30

Lotto-Arena Antwerpen

ass Band en) aarde Scaldis Br r en door kinder aardsbergen oo er Ouden Ger Zinget (v el VNJ en KSA Hanske De Krijg ) ap A Muziekk trompetten KS epoel van Arjaun e en Thebaans (met Walter Ev n De Geuze RU Famous ep ro Dansg

mloop Laura O’s Jasje a Mam

11

De gevolgen van het vonnis in de rechtszaak-Wilders

Op 10 december velde de rechter vonnis in de strafzaak tegen Geert Wilders vanwege zijn ‘Minder Marokkanen’-uitspraak. Steeds vaker wordt de rechtspraak voorgesteld als een politiek neutraal instituut dat boven alle politieke geschillen verheven staat, en daar als onaantastbare scheidsrechter bovenuit zweeft.

Op deze wijze poogt men politieke kwesties in de rechtszaal te beslechten – denk aan het proces tegen Marine le Pen die een islamitische gebedsmassa een ‘bezettingsmacht’ noemde, en nu aan deze tweede rechtszaak tegen Wilders.

In het vonnis uitte de rechter zich verontwaardigd over het feit dat Wilders als volksvertegenwoordiger en wetgever – hij is immers Tweede Kamerlid – via tweets zijn wantrouwen over de rechtbank uitte. Terwijl Montesquieu in zijn Over de geest van de wetten (1748) nu juist stelt dat de rechtsprekende, wetgevende en uitvoerende macht voortdurend met elkaar wedijveren en met elkaar in balans moeten zijn. Hij zegt nergens dat ze elkaar niet mogen bekritiseren en zelfs niet dat ze strikt gescheiden moeten zijn. In de visie van Montesquieu zijn de drie machten voortdurend in strijd met elkaar en boksen ze tegen elkaar op – dit is juist om een machtsmonopolie van juristen en strafrechtelijke instituties te voorkomen. De machtstrijd tussen deze instituties is inherent aan het concept ‘rechtstaat’.

De heersende gedachte dat gekozen volksvertegenwoordigers geen kritiek op rechters mogen hebben, hangt samen met de postTweede Wereldoorlog-stemming. Omdat de nazi’s bij het vervolgen van Joden in overeenstemming handelden met hun eigen wetgeving, ontstond bij het Neurenbergtribunaal (1945-‘46) het idee dat de rechters een universeel humanitair uitgangspunt vertegenwoordigen en daarom boven het politieke gewoel verheven zijn.

Gevolgen van het vonnis De rechter verwees in het vonnis naar Europees recht: daar wordt gesteld dat indien er sprake is van een pressing social need, dat de vrijheid van spreken van politici dan kan worden ingeperkt. Maar is dat hier nu het geval?

Want wat Wilders van Marokkanen vindt, is al tien jaar bekend, en dus kunnen hier geen nieuwe schadegevallen aan worden ontleend.

Sociaaldemocraat Samsom zei in 2011 dat Marokkanen “een etnisch monopolie op overlast hebben”, terwijl zijn partijgenoot Spekman in 2008 beweerde dat Marokkanen “moeten worden vernederd”. Zij werden echter niet vervolgd, en nu is men verontwaardigd dat Wilders spreekt van een politiek proces. Dat

heeft natuurlijk alles te maken met de opiniehegemonie.

In het vonnis nam de rechter mee dat “de uitspraak van Wilders niets toevoegt aan het publieke debat.” Maar dan heeft de rechtbank blijkbaar de macht om te bepalen wat binnen het publiek debat valt? En om te definiëren wat precies een publiek debat is, met alle politieke consequenties die dat heeft. Ook verweet de rechter aan Wilders dat hij polariseert. Wel, polarisering is een kwestie van het politiek discours, niet van het juridische. Hierbij werd het begrip “Marokkanen” opgerekt tot ras, om zo Wilders’ uitspraak als strafbaar racisme te kunnen veroordelen. Wat hierbij meespeelt, is dat de rechter in het vonnis de 5.000 euro boete niet oplegde, met als argument dat Wilders als politicus door het vonnis al genoeg werd beïnvloed. Door de politieke context expliciet mee te nemen bij de totstandkoming van het vonnis, is bewezen dat dit strafproces toch deels een politiek karakter heeft.

De politieke polarisatie van de samenleving gaat nu lopen via juridische instituties. Dit is net als bij beren: als ze eenmaal een mens hebben opgegeten, krijgen ze de smaak te pakken en moeten ze worden afgemaakt. Liberalen in Nederland waren enkele jaren terug zeer principieel: bij de zaak rond cartoonist Gregorius Nekschot richtten zij een vrijdenkersruimte op in de Tweede Kamer. Zelfs Holocaustontkenning moest niet strafbaar zijn omdat bij een open debat de feiten en de waarheid altijd boven tafel komen. Bij dit proces-Wilders stellen liberalen zich terughoudend op – maar het gevaar is hier dat als een PVV’er eenmaal veroordeeld is, dat liberalen of polemische academici dan wellicht de volgenden zijn. In Canada heeft een rechter vastgesteld dat het uiten van feiten strafbaar kan zijn als deze feiten kunnen kwetsen, en in het Verenigd Koninkrijk geeft hetsnoopers charter de overheid sinds kort een enorme macht om inbreuk te maken op de privacy van burgers.

De conclusie is dat de spanningen zich blijven opbouwen, en dat we in een Brave New World zijn beland waarin we bereid zijn onze vrijheid van spreken steeds meer te laten inperken, uit angst dat bij polarisering de vlam in de pan slaat. Wilders laat weten in hoger beroep te gaan.

S.L.

van Wilfried Haesen die ook een stuk van de regie verzorgt. Hij neemt de regiefakkel over van Paul Cordy, die voor de laatste keer de taak van hoofdregisseur op zich neemt.

Vlaamse artiesten zullen evenmin ontbreken: Peter van Laet (zanger Mama’s Jasje) die twee nummers brengt uit zijn nieuwe cd.

En nog een naam om te onthouden: Laura Omloop, die vooral bij het jongere volkje een belletje zal laten rinkelen.

Kaarten kunt u reserveren via www.teleticketservice.com of telefoonnummer 070.345.345.

Vanuit heel Vlaanderen worden er bussen ingelegd. Informatie over plaatselijke verkooppunten kunt u verkrijgen bij het ANZ, tel.

03.237.93.92 en via de webstek: www.zangfeest.org

Breugheltafel Op dezelfde dag – 26 maart – organiseert de vzw Vrienden van ‘t Pallieterke voor de tweede maal een Breugheltafel, in een zaal vlakbij de Lotto-Arena. Ideaal voor de lezers die naar het Zangfeest gaan en ‘s middags nog samen iets willen nuttigen.

Dit jaar hebben we voor een grotere zaal gekozen, zodat iedereen op een comfortabele manier kan zitten en eten.

U kan het etentje perfect combineren met deelname aan het Zangfeest. Wij starten stipt om 12 uur, om even stipt te eindigen om 14 uur. Dat geeft u ruim de gelegenheid om in alle rust naar de Lotto Arena te stappen (80 meter verder) waar om 14.30 uur het Zangfeest begint. Volgende week komen we er nog op terug en weet ik u te zeggen hoe u moet inschrijven.

K arl van C amp

Bellot blijft blokkeren Volgens Het Laatste Nieuws begint de N-VA het communautair vuurtje weer op te poken met geruzie over het voorlopig rijbewijs en over het investeringsplan van Infrabel. Het zou “van kwaad naar erger” gaan tussen Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) en zijn federale collega François Bellot (MR).

Weyts wil de wachttijd van drie jaar afschaffen voor kandidaat-chauffeurs die hun voorlopig rijbewijs laten verlopen.

Op zich geen spectaculair nieuws, maar Bellot betwist dat dit een Vlaamse bevoegdheid

is en trekt daarom naar de Raad van State. De zevende keer ondertussen… “Bellot doet duizenden jongeren de duvel aan met zijn blokkeringsfederalisme”, aldus Weyts. Hij zal veel spinazie moeten eten om gelijk te halen, want de Raad van State formuleerde eerder al dat onder meer het voorlopig rijbewijs en het rijbewijs met punten tot de federale bevoegdheid behoren.

Ook minister-president Geert Bourgeois zei dit weekend dat er een probleem is als het investeringsplan van spoorbedrijf Infrabel wordt goedgekeurd zoals het nu voorligt, namelijk met minder centen voor de gewesten.

12

Cultuur

15 december 2016

De top 10 van de top Podium Vlaamse kunst in 100 kleurt Nederlandstalig Frans-Vlaanderen (2) Het was de laatste dagen alweer aftellen op uw zeer vermoedelijk favoriete radiozender, Radio 1. Eerste was er de grote aftelling van nummer 1000 naar nummer 101 en vervolgens vond vorige zaterdag de finale aftelling plaats naar de enige echte nummer één.

Het ging over ‘Belgische’ liedjes, zowel in de enige echte moedertaal als in alle andere vormen van verbale communicatie. Van eigen makelij dus en ondanks alle pogingen om de moedertaal muzikaal te beperken, toch ook de Nederlandstalige liedjes. Het moet dus in die lange aftelling naar de eigenlijke top 10 voor vele radiopresentatoren een heuse marteling zijn geweest dat ze voortdurend Nederlandstalige muziek dienden aan te kondigen en lang vergeten artiesten plots terug op hun door beterweters bezette radio een plaats dienden te geven.

Zo passeerden zonder verdere commentaar opeens weer Jan Puimege en Lieven Tavernier en Walter de Buck op de radiozender. Vele presentatoren gingen onverwijld zichzelf bijscholen in de Nederlandstalige muziekgeschiedenis om toch maar iets positiefs of louter informatief over die lang vergeten artiesten te kunnen zeggen.

Want de kans van de hoofdprogrammator van Radio1 om in die aftelling toch ook weer zijn favoriete uit Nederland afkomstige artiesten in te plannen, stond dus een week lang op non-actief, tot uitzinnige vreugde van Vlaamse artiesten. Hoera dus, waarvoor lijsten al niet goed zijn.

En de ultieme bekroning op de openbare radio was niet het minst de eigenlijke top 10.

Liefst zeven van de tien ‘winnende liedjes’ was/is een Nederlandstalige lied. Twee ervan zijn Engelstalig en vonden we terug op de verliezende plaatsen 10 en 9. Eén ervan is Franstalig, Jacques Brel, en was te vinden op plaats twee.

Maar de zeven andere, waaronder de absolute nummer één, zijn dus Nederlandstalig. Wim de Craene, Kris de Bruyne, Jan Dewilde, Raymond van het Groenewoud, Zjef Vanuytsel, Gorki.

Traditiegetrouw elk jaar opnieuw thuishorend in de hoogste regionen. Blijvers, vaste waarden, behorend tot het betere Nederlandstalige repertoire.

En een verrassend nieuwe nummer één: ‘Ploegsteert’, van Het Zesde Metaal (groep rond Wannes Capelle). Indrukwekkend, want een naar de normen toch nog vrij recent lied en bovendien in het dialect. Geen hegemonie meer voor Luc de Vos, en ook niet voor Raymond van het Groenewoud.Maar dus opvallend weinig Engelstalige liedjes in de top 10, ondanks alle pogingen van zogenaamde wereldgroepen en alle aandacht die deze groepen krijgen via de Mia’s, de radio, via Kunstenpunt, via de populaire jongerenfestivals.

Het blijft dus opvallen, tegen beter weten in, dat Nederlandstalige muziek veel meer dan anderstalige muziek, zorgt voor de echte emotie, voor het echte indringende gevoel van de tekst, voor de herkenbaarheid en het buikgevoel.

We twijfelen er niet aan dat volgend jaar opnieuw de top 10 Nederlandstalig zal kleuren, we twijfelen er helaas ook niet aan dat Radio1 hieruit opnieuw geen lessen zal trekken en zal blijven volharden in het creatief omzeilen van quota’s.

GT Helaas.

Pieter Vis trok ook Nederlandse bezoekers

Voor het achtste jaar zorgde pastoor Rudi Mannaerts, als gastheer en zielenherder, voor het toepasselijke welkomstwoord in een volgestroomde Sint-Andrieskerk, waar op zondag 11 december het 9e Advents-Kerstconcert plaatsvond. Voor het derde jaar was er muzikale aandacht voor de Groote Oorlog die een eeuw geleden over België woedde.

Zanger, musicoloog, dirigent alsook organisator Pieter Vis hield de regie strak in handen.

Het opmerkelijke van zo’n concert is dat kerstmuziek van eigen (rijke) bodem naast eeuwenoude Europese liederen en diverse nieuwe creaties in woord en zang te horen zijn.

De diverse minder gekende zangpareltjes werden o.a. door de excellente tenor Renaat van Beeck en het ‘Vrouwenkoor SanseveriaPlus’ uit Duffel o.l.v. de mezzosopraan Ann Janssens op hoog niveau gebracht. Als mezzosopraan zong

De Vlaamse vakman

zij o.a. nog twee vrij onbekende kerstliederen van Flor Peeters, wiens 30ste sterfjaar hiermee werd herdacht. Het koor en de samenzang werden wisselend begeleid door Michel Asselmans aan de concertvleugel.

Mia Brans-Dujardin Wim de Wit herdacht in zijn voordracht wijlen de dichteres Mia Brans-Dujardin. Als voorzitter van de Elza Vis-De Clercq Stichting, had musicus Pieter Vis aan de overledene een belangrijke plaats ingeruimd. Mia stond als voorvrouw van de Vlaamse beweging mede aan de wieg van de bijna twee decennia gehouden Advents-Kerstconcerten.

Voor pianist Michel Asselmans was het een muzikale uitdaging samen met de tenor Renaat van Beeck de twee getoonzette kerstgedichten van Brans-Dujardin op te luisteren. Zo waren deze kleinoden hoogtepunten van het muzikale kerstprogramma.

Maar het meest opvallende optreden was de jongste deelnemer uit Noord-Nederland, Lilianne, dochtertje van het viool-echtpaar Natalia Gabunia en Wouter Vossen. Met een helder en loepzuiver sopraanstemmetje zong het 10-jarige meisje ‘Ave Maria’ van Gounod. Na de pauze werd haar grootste succes ‘O mio babbino caro’ (‘O mijn lieve vader) van Puccini.

De organist Peter Possemiers bespeelde met veel toewijding het Johannesorgel, zodat iedereen uit volle borst eeuwenoude kerstliederen, waaronder ‘Susa Nina’ en ‘Stille Nacht’, konden meezingen. Voor het geliefde lied ‘Minuit Chrétien’ werd het kerstgedicht ‘IJzerfront’ van de 84-jarige dichteres Aleidis Dierick voorgedragen.

Als slot klonk ‘Cantique Noël’, populair geworden in de Nederlandse vertaling van de West-Vlaamse priester-dichter Guido Gezelle.

Het publiek had muisstil genoten, en op het einde klonk dan het welverdiende applaus.

Mr. Ludovic Simons

Enkele tientallen kilometers ten westen van Poperinge liggen vier Frans-Vlaamse musea die ongedwongen en zonder complexen de Vlaamse identiteit in de verf zetten.

Kassel

Hazebroek en Belle

Het Musée de Flandre, in 2010 geopend in Kassel, is een museum van le Nord, het departement dat de Vlaamse Leeuw in het wapenschild voert. Kassel is gekozen omdat Johanna van Vlaanderen daar in 1218 het oude burggraafschap opgericht heeft. Het jonge museum heeft al een stevige reputatie opgebouwd met schitterende tentoonstellingen over Vlaamse schilderkunst en grafiek. Nog tot 22 januari loopt er de prachtige expo ‘Odyssee van de dieren’, met topstukken van gerenommeerde Vlaamse dierenschilders uit de zeventiende eeuw.

Het Musée de Flandre huist in het oude landhuis dat met respect voor de geschiedenis is gerestaureerd. Het departement kijkt niet op een euro om dat museum te ondersteunen. Zo kon het al heel wat bijzondere stukken aankopen. Twee voorbeelden: ‘De Maagd met schenker Joost van den Damme’, een anoniem werk uit 1484, en een groot doek van Erasmus de Bie (1629-1670) met de ‘Optocht met wagens op de Meir in Antwerpen’ (zie afbeelding).

De opening van het museum heeft het hele stadje doen opbloeien. Het toont het dynamisme van de culturele wereld en een besef van verantwoordelijkheid voor de culturele identiteit van de hele regio.

Het stedelijk museum van Hazebroek is ondergebracht in het augustijnenklooster, gebouwd in de zestiende en zeventiende eeuw en dat herinnert aan de Antwerpse barok. In de mooie pandgangen hangen de Vlaamse meesters: een ‘Martelaarschap van Sint-Sebastiaan’ uit het atelier van Antoon van Dyck, ‘Pan en Syrinx’ van Rubens en Jan Wildens, een prachtig markttafereel van Frans Francken…

Het Musée des Augustins geeft een duidelijke plaats aan de Vlaamse identiteit. De verzameling en het gebouw lenen zich daar uitstekend toe.

Het museum in Belle is ontstaan uit een legaat van Benoît de Puydt (1798-1859) aan zijn geboortestad. De Puydt was een rijke vrijgezel met een brede belangstelling en een grote verzameling Antwerpse kabinetten, oudheden, beeldhouwkunst, schilderijen en gravures. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is een deel van de collectie in veiligheid gebracht. Het museum, samen met het overgrote deel van de kunstwerken, is verwoest tijdens de bombardementen in de periode april-november 1918. Dankzij de herstelbetalingen en giften kon men het museum heropbouwen en vergelijkbare stukken aankopen in Frans-Vlaanderen en in Antwerpen.

Een bijzondere kunstenaar in de museumcollectie is Pharaon de Winter (1849-1924), de zoon van een klompenmaker uit Belle. Hij volgde schilderlessen aan de academies in Brugge en Rijsel. De Winter schilderde in een traditie die voor hem volledig Vlaams was. Hij wilde in Belle een eigen museum oprichten. De kunstenaar selecteerde daartoe uit zijn oeuvre werken die de arbeid op het land en het godsdienstig leven in Vlaanderen als onderwerp hadden. Het bombardement in 1918 heeft ook die plannen in de as gelegd. Gelukkig kon het Musée Benoît de Puydt toch nog een aantal mooie doeken van Pharaon de Winter op de MMMV kop tikken.

Alle informatie (ook in het Nederlands) over de musea in Frans-Vlaanderen: www.musenor.com.

Sint-Omaars Sint-Omaars was ooit de hoofdstad van Vlaanderen en heeft een rijk verleden, zoals onder meer blijkt uit het ‘Liber Floridus’, een encyclopedie die kanunnik Lambert van SintOmaars tussen 1090 en 1120 samenstelde. Het museum van de stad is een prachtig stadspaleis, het Hôtel Sandelin. Het toont, net zoals nogal wat andere musea in de streek, vooral werken van de Antwerpse school uit de zeventiende eeuw. De belangrijkste schilderijen zijn ‘De keisnijding’, een zestiende-eeuwse kopie van een verloren gegaan werk van Pieter Bruegel de Oude, en een ‘Landschap met schaatsers’, recent toegeschreven aan Joos de Momper (1564-1635). Dat heeft het museum er toe aangezet de collectie Vlaamse schilderkunst grondiger te onderzoeken.

Boeken

15 december 2016

13

“Vervolgde moslims zijn modieus, vervolgde christenen niet” Op de eerste rij bij de wijding van de nieuwe bisschop, Lode Aerts, in de Brugse SintSalvatorkathedraal, zaten twee geestelijken van concurrerende religies: een imam en een orthodoxe priester. Zij kregen van de nieuwe bisschop een enthousiaste omhelzing die, vooral in het geval van de imam, door het lieve kerkvolk omstandig werd beaamd met handgeklap. Kardinaal De Kesel keek monkelend toe.

De imam is een brave ziel uit Jabbeke, en in het dagdagelijkse leven een carrosseriebewerker. Hij behoort tot een godsdienst die gezworen heeft de ongelovigen met woorden, geweld en eventueel doodslag tot de ware religie te brengen. Dat is geen theorie, kijk naar de onderlinge broedermoord in het MiddenOosten en de vernietiging van de laatste resten christendom, die daar in de eerste duizend jaar van die godsdienst belangrijker was dan in Europa. Het Verenigd Koninkrijk werd een land van heidenen, en België wordt niet veel beter. Religie is voor de eenvoudigen van geest, aldus Britse en Vlaamse spraakmakers en geletterden. Times Literary Supplement heeft ondanks die ruk naar het atheïsme een voltijdse religiejournalist. Die schreef enkele jaren geleden een helder, evenwichtig en verontrustend boek over christianofobie, een veel groter probleem dan islamofobie.

Tien procent vervolgd De hiërarchie van het religieuze slachtofferschap in de wereld zit anders in mekaar dan de massamedia en de westerlingen denken. Van de twee miljard christenen worden er 200 miljoen vervolgd, dus 10 procent, en dat aantal is

groter dan dat van gelijk welke andere geloofsgroep. Als ik zeg vervolgd, aldus Rupert Shortt, de auteur, gaat het om verwoeste gebedshuizen, doodslag, verwonding, gevangenis, stelselmatige onderdrukking en verbanning. Niet dus om juridische kwesties als een kruisje van een airhostess van British Airways, evenmin over discussies in de Europese Unie over de christelijke wortels van Europa of de verdergaande secularisering van het Oude Continent.

Vervolgde moslims zijn modieus in het Westen, vervolgde christenen zijn dat niet, terwijl het aantal vervolgde christenen talrijke malen hoger ligt dan het aantal vervolgde moslims.

In Egypte vertrokken in de voorbije twintig jaar 600.000 christenen en onder de regering-Morsi en de Moslimbroeders groeide dat aantal. Zeshonderdduizend is meer dan de bevolking van Manchester, en geen haan kraait daarover. De christelijke kerken dreigen te verdwijnen in hun Bijbelse oorsprongslanden, wat geïllustreerd wordt door de wanhopige situatie van de minderheden in Syrië.

Het boek “Christianophobia, A Faith Under Attack” is de neerslag van twintig jaar schrijverschap over religies en talrijke reizen in het

Midden-Oosten, Afrika, India en China. Christianofobie is een helder en duidelijk woord om de boodschap over te brengen. Er is islamofobie, maar evenzeer en zelfs sterker christianofobie. Shortt noemde zijn opzet geslaagd als dat laatste woord mondgemeen wordt bij christenen en niet-christenen. Het boek is geen religieus herkauwen van de bekende polemiek van Samuel Huntington en zijn “The Clash of Civilisations” (Botsende Beschavingen), waarin hij het gevaar van de islam sterk in de verf zet. Van de negentien landen die hij selecteerde als gevallenstudies, zijn er acht met een moslimmeerderheid, en Nigeria met een quasi moslimmeerderheid. Sommige portretten, bijvoorbeeld Israël, Venezuela en WitRusland, verbazen christenen. In Wit-Rusland worden de Pinksterkerken en de baptisten vervolgd door de staat, maar evenzeer door de Orthodoxe Kerk.

Rechter- en linkerwang De visie echter dat moslims de eeuwige slachtoffers zijn van christelijke agressie is een vervalsing van de geschiedenis, en Shortt verwerpt het verzinsel dat enkel de islam een weldadige godsdienst is. Dat gezegd zijnde, een onderzoek van de denktank Freedom House van 2008 toont dat er van de 41 landen die de vrijheid van godsdienst toepassen 35 traditioneel christelijk zijn en dat de moslimlanden de grootste belemmeringen voor godsdienstvrijheid opwerpen. Shortt geeft onder meer

Abicht over de Bijbel Ook op zijn tachtigste blijft Ludo Abicht maar schrijven. Het boek De Bijbel. Een vrij zinnige lezing wil geen vlotte samenvatting van de Bijbel zijn voor de hedendaagse lezer die in enkele hapklare brokken het gat in zijn cultuur en Bijbelkennis wil vullen.

Wel wil het hem via minder bekende feiten terugwerpen op een lezing van de Bijbel zelf.

Met steun van de recentste Bijbelse archeologie verwerpt Abicht de historiciteit van Abrahams tocht uit Oer, Mozes’ uittocht uit Egypte, en het roemrijke koninkrijk van David en Salomo. De Schrift reikt slechts terug tot rond -700, met twee staten in Palestina: het multiculturele Israël versus het fundamentalistische Juda. Er is geen aanwijzing dat zij ooit één staat vormden.

De Bijbel behoort tot de wereldliteratuur omdat hij zo’n grootschalige invloed gehad heeft en zijn beeldspraak tot de dagelijkse cultuur is gaan behoren; en omdat talloze schrijvers er hun schrijfarbeid in gestoken hebben. Maar niet, aldus Abicht, omdat het Gods Woord zou zijn.

Doorgeefluik De auteur prijst de Bijbel: “Hij is tegelijkertijd een van de bronnen van onze universele ethiek. (…) Hier werd voor de eerste keer in de westerse geschiedenis een grote nadruk gelegd op de rechten van het individu en de sociale rechtvaardigheid.” (p. 42) Precisering: de Verlichtingsdenkers met hun mensenrechten waren, zelfs al hadden ze het geloof verlaten, nu eenmaal in het Bijbelse kader doorkneed. Maar dat betekent niet dat die mensenrechten uit de Bijbel voortkwamen en er zonder de Bijbel niet zouden geweest zijn. Het monotheïsme is inderdaad op de Bij-

bel gebaseerd (hoewel, wat was daarin de rol van farao Achnatons monotheïsme?), de rest niet.

Meteen geeft hij zelf aan dat juist de sympathiekste trekken van het oudste godsbeeld in de Bijbel al eerder betuigd waren in de teksten gevonden te Oegarit (Syrië, tot -1400).

De oppergod El Elyon “kan beïnvloed worden door andere goden, maar ook door de gelovigen. Dit portret lijkt heel erg op het beeld van God in de eerste boeken van de Bijbel (…) waarin de patriarchen met God onderhandelen”. (p. 48) In de Tien Geboden zijn alleen de eerste twee origineel: zij formuleren een nieuwe theologie. De rest bevat klassieke zedenleer en werd toegevoegd juist om de eerste twee in een gezaghebbend kader te plaatsen. Waarden als de naastenliefde werden al geformuleerd in oudere teksten, die (mede door toedoen van de Bijbel) in de vergetelheid gedrongen waren: “Zo bevat het Egyptische Dodenboek [rond -1400] onder meer de volgende bepalingen: ‘Ik heb mijn plaatselijke God niet vervloekt… Ik heb een god bij zijn processie niet in de weg gelopen… Ik heb niet gestolen… Ik heb geen mannen gedood… Ik ben niet hebzuchtig geweest…’” (p. 106) De waardigheid van het individu spoort Abicht terug tot het hellenisme, met het christendom als doorgeefluik. (p. 197)

Abicht ziet het monotheïsme niet explosief ten tonele verschijnen, bv. in psalm 89 zit God net als in Oegarit een raad van goden voor, en “prijst de kring van hemelingen de Heer om zijn trouw”. Eén van die oude goden was trouwens Sjalem, aan wie de stad Jeruzalem gewijd was (niet aan de vrede/sjaloom). Zelfs de verrijzenis, namelijk van El’s zoon Ba’al, vinden we in Oegarit terug. (p. 51)

Verkrachting Terecht ziet hij in het Gouden Kalf geen symbool van materialisme: het bestond juist uit geschonken juwelen. (p. 109) Hij ontdekt veel goeds in de boeken Job en Prediker, die hij uitvoerig ontleedt, en in het Hooglied, dat hij pas in de -3de eeuw situeert, met Griekse en Perzische invloeden; niks geen Salomo. (p. 170) Op fouten laat hij zich niet betrappen, behalve één loeier: de “verkrachting van Dina”. (p. 91) Deze frequente bewering van gelovigen voegt laster toe aan moord. Zoals de tekst zelf zegt, hadden Dina en Sjechem voorhuwelijkse betrekkingen. Hij deed vervolgens het eerbare ding door haar hand te vragen, en haar vader stemde toe. Omwille van haar bekeerde hij zich en lieten alle Sjechemieten zich besnijden, waarop Dina’s broers hen kwamen doden. Niet omdat Dina verkracht zou zijn, maar omdat ze met een vreemdeling ging trouwen, is de stam van haar bruidegom uitgemoord. (Om dezelfde reden had Jakob aan Esau, met diens Hethitische vrouwen, de erfopvolging ontfutseld.)

Op deze genocide volgden er nog: op de Kanaänieten en de Amalekieten, door God verordend. Dat geweld wordt volgens Abicht

deze statistiek als bijlage in Christianophobia.

Een hoge katholieke leek van het bisdom Gent schreef bisschop Luc van Looy aan met de vraag wat er gedaan wordt aan de stijgende haat en nijd van de moslims in eigen land en in het buitenland tegen de christenen, en hij kreeg het laconieke antwoord: “We werken eraan.” In de Brugse kathedraal houden de Gutmenschen eerder van applausrondes voor hun tegenstanders. Uiteraard is dat Bijbels: “Keer na uw rechterwang uw linkerwang.”

Frans Crols

wel wat verzoet doordat het onhistorisch is: er was nooit een gewelddadige landname van Kanaän, de Jahweh-getrouwen waren een deel van de inheemse bevolking. Hier bevestigt hij zijn joodslievend maar niet zionistisch palmares.

Over het Nieuwe Testament is Abicht kort, en als vrijzinnige erg voorspelbaar: Grieks qua vorm, joods qua inhoud (“messias”, “verbond”, eindtijdverwachting), met het fictieve verrijzenisverhaal als middel voor de apostelen om de dood van hun Heiland te verwerken. Echte gelovigen zullen dit boek allicht mijden.

Ludo Abicht, “De Bijbel. Een vrij zinnige lezing”, Uitgeverij Vrijdag, Antwerpen, 2016, 253 blz., prijs 19,99 euro.

ISBN 978 9460 01468 0

N-VA in een houdgreep?

In De Standaard stelt politicoloog Nicolas Bouteca dat “de roep om meer België de N-VA in een houdgreep neemt”, nu ook CD&V bij volgende verkiezingsonderhandelingen de herfederalisering van bevoegdheden zou vragen. Blijkbaar is het hem ontgaan dat de partijtop bij CD&V weinig zin lijkt te hebben om die eis op tafel te leggen. Dat voorzitter Wouter Beke in zijn jongste boek met geen woord rept over het communautaire thema is evenmin een sterk argument. Bouteca besluit dan ook nogal snel dat CD&V een “stevige tik” zou hebben verkocht aan concurrent N-VA. De jongste peilingen zijn een indicatie dat de politiek-strategische gevolgen van de opmars van het herfederaliseringsdenken van weinig betekenis zal zijn.

Het moet nog worden bewezen dat CD&V haar (weliswaar gematigd) Vlaamsgezinde opstelling ten gronde van richting zou ver-

anderen. Tot nader order blijft herfederaliseren of ‘meer België’ een electoraal risico voor een partij waarvan bekend is dat veel kiezers voorstander waren en blijven van op zijn minst meer autonomie. Binnen die partij hebben tot dusver geen belangrijke kopstukken afstand genomen van de zogenaamde Baertdoctrine (geen beslissingen nemen die België weer versterken is daar een belangrijke pijler van). Op een wankelijke basis (CD&V is erg verdeeld over het Vlaamse profiel) voorspellen dat de N-VA in 2019 dus “niet” over een zevende staatshervorming zal beginnen, is vooral “wishfull thinking”. “Revoluties worden vaak ingewisseld voor evoluties als verkiezingen naderen of er bestuurd moet worden”, besluit Bouteca over de N-VA-honger naar communautaire verandering. Dit geldt wellicht nog meer voor CD&V als het gaat om een terugkeer naar “meer België”.

14

Brieven

15 december 2016 Wereldvreemde wetten

Erger dan Zwarte Piet

Hoofddoek

Pallieterke, In het zorgcentrum van het OCMW van Gent “Ten Hove” kwamen geüniformeerde moslimvrouwen (hoofddoek is uniform want werd tot 1999/2000 in Tunesië - islamitisch land op straat verboden) samen op 22 november ‘16 en richtten er een tijdelijke moskee op, in het voor dit doel afgesloten kaartgedeelte van de ontspanningsruimte. Tijdens die bijeenkomst viel het voor de moslims verplichte bidmoment van 11u45. Aangezien zij de deur afsloten, kan ik niet bewijzen dat er ook gebeden werd, maar waarom “de blankies” dan buitensluiten? Natuurlijk verstoorden zij ook het middagmaal, door constant de keuken in te lopen om hun zelf meegebrachte drank klaar te maken.

Ik ben bang als islamstrijdsters in de keuken rond lopen op het moment dat onze maaltijden over de borden verdeeld worden. Een beetje gif, dodelijk of ziekmakend is rap in de grote pot geworpen, om christenen en ongelovigen te doden zoals IS opdraagt.

Na het Sinterklaasfeest werd de kerstboom opgesteld in de cafetaria, daarbij was het uitdrukkelijk verboden om een kribbe, os en stalletje te plaatsen. Als atheïst ben ik bij de directrice gaan protesteren, maar dat hielp niet. Zij vroeg bedenktijd.

Stap voor stap wonen wij binnenkort in een echt islamitisch land!

Charles De Meester - Gent

Hofer Pallieterke, Eindelijk eens een slim antwoord in deze venijnige politieke wereld. In Oostenrijk moest Norbert Hofer (FPÖ) het onderspit delven tegen Alexander Van der Bellen (groen) voor het ambt van president van de republiek. Op de bijtende vraag van de correcte pers (Wat gaat u nu doen? Etc.) antwoordde Hofer: “Daar zal de Heer over beslissen.” Een God-supporter waarachtig! Niet naar de zin en smaak van velen uiteraard. Zelfs bisschoppen waren boos, want dit mag blijkbaar niet. Ik zag alleen een hoffelijke man, en het werd stil aan de kant van de interviewers.

Charly Vanhoof - Borgerhout

Kruisende woorden oplossing 1035

A B C D E F G H I J K L

Pallieterke, Het doet me genoegen in ’t Pallieterke te lezen dat ook Ludo Abicht ontdekt heeft dat in de Koran nergens een verplichting staat tot het dragen van een hoofddoek. Ik heb dat evenmin gevonden, noch een besnijdenisverplichting, noch de wijze waarop jaarlijks een schaap moet geofferd worden, enz. Wél vindt men er algemene voedingsvoorschriften. Mohamed heeft veel overgenomen van de joodse (en christelijke) religie en traditie, waarschijnlijk met de (bij)-bedoeling deze voor zijn visie te winnen. Als zakenman wist hij ook dat men met azijn geen vliegen vangt.

In plaats van de islam te bestrijden op de manier zoals de meeste rechtse groeperingen doen, zou men veel meer bereiken met de moslims te wijzen op het essentiële dat er in de Koran staat. Dat was 13 eeuwen geleden revolutionair, en is het nu nog, vandaar de wervende kracht van deze godsdienst/maatschappijleer.

Siegfried Verbeke - Antwerpen

Barre tijden….

Pallieterke, Deze tijd van het jaar is er geen Ronde van Vlaanderen, geen Tour de France, Tirreno Adriatico, Vuelta of andere koers die “de mensen” kan bezig houden. Ook geen EK of WK voetbal of gelijkaardig “hoogstaande culturele activiteit” en het is te koud om naar pandaberen te gaan staren in Pairi Daiza of vogeltjes en vlindertjes te tellen in onze tuin… Dus worden “de mensen” bezig gehouden met Kom op tegen Kanker, De Warmste Week, Rode Neuzendag en andere “goede doelen”; de Slimste Mens, Belgium’s got talent, kookprogramma’s en nog veel blabla op radio en TV. (de Zwarte Piet hetze is weer voor een jaartje opgeborgen…)

En nu komen de Kerstliederen eraan…

Zolang de aandacht maar wegblijft van wat onze o zo (h)eerlijke parlementairen en politici uitsteken, hetgeen een bekend politiek commentator “de zelfbediening” noemde. Dat PostNL het finale bod van bpost afwees, was te verwachten. Die nuchtere Hollanders aanvaarden géén “Belgische overheid” als aandeelhouder - al was de prijs goed - want “de overheid”, dat zijn onze o zo voorspelbare politci…

Congo

Pallieterke, De “verplichte” uitreiking van visa aan een Syrische familie is dé toetssteen voor onze justitie? Dat de rechters wereldvreemd genoemd worden, is een open deur instampen. Al jaren kreunt justitie over te weinig mensen, antieke zalen, archieven waar je doorzakt, kortom een kolossale achterstand.

Hebben rechters altijd gelijk? Ja, in de zin dat ze enkel de wetten mogen toepassen gestemd door de volksvertegenwoordigers. Maar net bij die wetgeving loopt het totaal fout. Het is schandalig hoe - al naar gelang het de meerderheid uitkomt - wetten tot stand komen. Of eindeloze palavers in commissies en dan stemmen voor de camera’s (show time) of alles op een drafje erdoor jagen. Zie de streken van Armand De Decker om toch maar een wet door het parlement te jagen ten dienste van zijn Kazachstan-miljonair, toegepast nog voor de wet echt ten gronde gestémd was. Tergend traag, of in galop, zo worden wetten in onze parlementen geknutseld. Die wetten zijn op die manier voor de rechters vaak een onwerkbaar kluwen. Ik denk dat geen enkele verkozene de rechters wil af dreigen, maar dat het wel zijn of haar plicht is om ze tegen te werken als ze de wetten “wereldvreemd” interpreteren. Zo’n visumwet zou zeker tot een invasie leiden. Het parlement bestaat tegenwoordig vooral uit speciale onderzoekscommissies… om klaarheid in zeer actuele, geen wereldvreemde, zaken aan het licht te brengen. En daarnaast de gewone commissies en de plenaire? En hoe, door wie wordt er dan werk gemaakt van wetten toepasbaar op de wereld anno 2O16? De gewone burger zoals ik valt omver als illegalen of Syriëstrijders zomaar vrijkomen, zelfs als recidivistverkrachters hun gang mogen gaan. Of een advocaat vindt net het gaatje in die gruyèrekaas (lees procedurefout) zodat het hele gedoe (wat een kost) moet worden overgedaan.

Reddy de Mey - Oostende

Nederlanders Pallieterke, Geert Wilders werd door een rechtbank schuldig bevonden aan het beledigen van Nederlanders met Marokkaanse afkomst. Als we weten dat die “Nederlanders” genieten van een dubbele nationaliteit, waarvan de Marokkaanse in hoofdzaak het prioritaire aspect omvat, kan men dus beter spreken over Marokkanen met een Nederlands paspoort. En dat is dan een wereld van verschil. Ik vraag mij steeds af wat er bvb. met de Turkse Belgen zou gebeuren als de NATO betrokken wordt in een gewapend conflict met Turkije. Het is ook een feit dat er in België een stormloop ontstond naar onze nationaliteit in het jaar dat de dienstplicht werd afgeschaft en de nieuwe Belgen niet meer bedreigd werden door die mannelijke burgerplicht… Een goede raad aan onze regering: voer de dienstplicht in voor alle Belgen en er zullen er veel zijn die geen Belg meer willen zijn.

Hubert Buysse - Deinze

A B R

E

X O R

E N X

I

E N D X

E

L

E M E D

C R O X O

I

B

E U R

O X

X

E

A R R

E N G E

B R O O S

K A

L

I

G E B

Z N D

X M A R

S

X

S

T

E

E

X

X

P

L

E

T

X

K A

R O E

I

V A A R

T U

S

E

L

L

E

X

V

E

E

A

X

E

L

X

K

I

N R O O

T

E

L

E N D E

X

E

X

I

N K O M

O D E

B V

X

I

A G

X M R I

X N E

Pallieterke, Op het einde van de jaren ‘90 is men gaan beseffen dat het verhogen van de belastingen op de lonen niet meer hielp. Iemand die zijn loonfiche goed bekeek, kwam tot het besluit dat, zeker indien overgewerkt werd, 2/3de van zijn zuurverdiende centen naar de staat ging.

Ondertussen zijn er wel regelingen uitgewerkt die op dat gebied de pijn iets verzachten, maar de belastingen zijn, zeker voor alleenstaanden, nog altijd veel te hoog. Vermits men niet meer aan de lonen durfde raken is men allerlei andere belastingen gaan uitvinden. Nogal populair zijn energie, afval en water. De meesten beseffen het niet, maar de waterfactuur is eigenlijk voor het overgrote deel belasting. En nu zitten we dus aan het einde van een ander straatje. De nieuwe belasting op alcohol en tabak brengt niets op, met de speculatietaks heeft men ook al een serieus blauwtje geloL. L avrysen - Schoten pen.

Football Leaks Pallieterke, Dat onze Rode Duivels bij hun respectievelijke clubs massa’s geld verdienen, daar kan ik nog inkomen. Dat is gewoon de markt van vraag en aanbod. Maar dat die duurbetaalde vedetten dan nog het onderste uit de kan willen halen als ze voor de nationale ploeg moeten spelen, dat is er over. Zeker als je onze (anti-Vlaamse) politici en media altijd maar hoort vertellen dat die spelers zogezegd voor de eer en de eenheid van België spelen...

Leo Haest - Herentals

Advertentie

Marc Bertrand - Edegem

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

J

Nieuwe taks alcohol en tabak

132 blz. geïllustreerd Prijs: 16 euro + 3 euro verzending Betaling via rekeningnummer BE 8197 3056 4530 24 op naam van K. Luyckx met vermelding van uw naam en adres

ABONNEMENTEN

R

Pallieterke, De Lorre beweert dat hij reeds een miljoen euro aan belastingen heeft betaald. Hij is zijn poen dus meer dan waard? Ik ben 24 jaar met pensioen en ontvang 1.092 euro per maand.

Ik ben niet jaloers op de Lorre, want ik wilde dat ik op die jaren ook al een miljoen euro had moeten afdokken voor vadertje staat. Ik kan me niet voorstellen hoeveel ik dan per maand zou gehad hebben. Dan was ik nu op mijn 87 jaar multimiljonair. Er moet geen zand meer Robert De Mol - Ninove zijn.

Dit boek biedt een greep uit de ontelbare acties waarmee de mannekes van Wim Maes en zijn Vlaamse Militanten Orde (VMO) geregeld voor opschudding zorgden.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 N D E

De Lorre

Geschenktip

M

I

Pallieterke, Eén van mijn kleinzonen is verloofd met een meisje uit Congo, geboren en getogen in Kinshasa. Op onze eerste bijeenkomsten heb ik haar en haar grote kring van tantes gevraagd: “Hoe willen jullie genoemd worden? Hoe zien jullie zichzelf? Eensgezind en fier was hun antwoord: “Nous sommes des noires.” Ik vroeg “En wie zijn wij?” En even fier: “Vous êtes des blancs.” Vraag dus zelf aan uw Afrikaanse vrienden hoe ze willen genoemd worden… en alle problemen zijn opgelost. Bij hen is zwart namelijk niet negatief, wél positief (en blank Aleidis Dierick - A alst hopelijk ook)!

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

15 december 2016

Anderlecht – Club Brugge Zondag werd de klassieker Anderlecht-Club Brugge gespeeld; twee ploegen gebuisd in Europa. Het bleef 0-0 na een teleurstellende wedstrijd. De doelmannen keken werkloos toe. Er werd veel gelopen en gewerkt, maar weinig gevoetbald. Een rommelpartij om vlug te vergeten. De toeschouwers waren weer de dupe. Geld terug zou ik dan denken!

Op weg naar huis hoorde ik René Weiler, de trainer van Anderlecht, op de radio doodleuk verklaren dat hij een goede match had gezien, vooral dan van Anderlecht, een ploeg in opbouw. Dat hij zich dan maar haast met de werken, want binnenkort gaat het vriezen en ligt de bouw stil. Er is nog genoeg te doen. Ik moet eerlijk zijn, ik houd niet van deze man en zeker niet na dat gedoe met Olivier Deschacht.

In die zaak toonde hij weinig respect voor een man met een enorme staat van dienst.

Europees gebuisd Dat beide ploegen verleden week actief waren in Europa, dat hebben we geweten.

Voor onze landskampioen werd het een totale afgang in de Champions League, met 0 punten op 18. Dat zijn harde cijfers in een groep zonder Europese toppers. We zijn de kop van Jut in Europa, laat daar geen twijfel over bestaan.

Anderlecht slaagde er op zijn beurt in om thuis een 2-0 voorsprong en de groepswinst uit handen te geven tegen een kleurloze Franse middenmoter. Waarschijnlijk was paars-wit aan het bouwen. Moeten we nu niet stilaan de mentaliteit en de kunde van sommige Anderlechtspelers in vraag stellen?

Nu val ik in herhaling, want dat heb ik al eens geschreven. Maar dat kan mij niet schelen, ik doe het toch!

RC Genk en AA Gent overwinteren in de Europa League. Dat is knap, maar met alle respect, deze competitie is slechts een troostprijs. Voor de buitenwereld kan men als ploeg

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

slechts scoren in de Champions League, bij de grote mensen.

Om af te sluiten toch een vleugje nostalgie.

Tijdens mijn blauw-zwarte jaren speelde ik met Club Brugge slechts eenmaal in het Constant vanden Stockstadion. In de bus op weg naar Brussel voorspelde Jan Ceulemans mij een warme ontvangst. “Ge gaat daar iets meemaken, liever gij dan ik”, vertrouwde hij mij toe.

Toen ik op het veld kwam voor de warmingup, begon de spionkop van Anderlecht te roepen: “Gille van Binst! Gille van Binst! Gille, Gille, Gille van Binst!” Jan keek mij niet begrijpend aan. “Het valt nog dik mee, nietwaar, Caje”, fluisterde ik hem in het oor. Wat minder meeviel was de uitslag van de match... 5-0. Onze trainer, de onvergetelijke Spitz Kohn, had met open vizier gespeeld tegen de Brusselaars. Na de wedstrijd zei Juan Lozano tegen mij in ‘t Antwaarps: “Giene slimme hei, aven trainer!”

Gille van Binst

Roskammen

Schone schijn Na de nul op achttien van landskampioen Club Brugge in de Champions League hebben de media het begrepen: België is een land voor de Europa League. Zeg maar de tweede klasse van de Europese competitie. “Drie van onze vier clubs overwinteren”, aldus de juichkreet. In dienst van de schone schijn vergat men even dat de “konijnenpoot” van AA Gent-trainer Hein Vanhaezebrouck in Europese matchen het formaat van die van wijlen bondscoach Guy Thys overtreft.

Het doelpunt van spits Coulibaly viel pas in de allerlaatste seconden van “vijf minuten genereus toegekende naspeeltijd”, zoals VRT-commentator Filip Joos naar waarheid stelde. Ook vergat men even de lullige manier waarop Anderlecht in eigen huis tegen Saint-Etienne een 2-0 voorsprong binnen tien minuten liet omzetten in een 2-3 achter- en eindstand, in een moeite 600.000 euro premie als groepswinnaar miste én in de tweede pot van de loting verzeilde.

Wat in de 16de finale de kans op kwalificatie voor de 8ste finale niet bevordert.

Dat lag anders voor Racing Genk, dat met een dag vertraging tegen Sassuolo de kans niet liet liggen om zich ten koste van Atletico Bilabo alsnog tot groepswinnaar te kronen. Roemeense tegenstander van straks, Astra Giurgia, lijkt een haalbare kaart. Dat ligt ietwat anders voor Anderlecht en Gent, respectievelijk geloot tegen het Zenit SintPetersburg van Axel Witsel en Nicolas Lombaerts en het Tottenham van Toby Alderweireld en Jan Vertonghen. Over een nieuwe Europese tegenstander moet het door een jong Ajax uitgeschakelde Standard zich geen zorgen meer maken. Gert Verheyen sloeg de nagel op de kop toen hij, al na de loting voor de poules zei dat van de vier Belgische clubs alleen de Luikenaars het moeilijk zouden krijgen om “te overwinteren”. Hij kreeg

Hint

Siësta in het Astridpark Gelukkige verjaardag De kapitein van Club Brugge, ouwe taaie Tmmy Simons, is zopas veertig geworden. Daar moet op geklonken worden, want er zijn er niet veel die op die leeftijd op het hoogste niveau meedraaien. Simons wel dus. Als het van hem afhangt, wil hij er nog graag een seizoen bijdoen, maar die beslissing ligt bij de club van zijn hart. Hij heeft ons in het verleden genoeg verwend en van ons mag hij nog tien jaar of langer zijn voetbalkunsten vertonen. Zijn fanclub kan op ons rekenen. We blijven hem volgen en aanmoedigen, al was het tot bij de veteranen van Sporting Zuienkerke.

Saaie boel Wie de match der matchen tussen Anderlecht en Club Brugge gemist heeft, kunnen we troosten met de blijde mare dat hij of zij aan een slaapverwekkende zondagnamiddag ontsnapt is. Een topper noemen ze dat. We zouden het eerder een duel tussen sloddervossen noemen, met als positief gegeven dat er aan beide kanten wel poer werd gegeven en dat de verdedigingen op punt stonden. Van-

daar de dubbele nul die ook al geen referentie is voor een topwedstrijd die met veel trammelant werd aangekondigd. Dat hebben we dan toch al achter de rug. En daar zijn we niet kwaad voor. In afwachting van de reeks niet te missen matchen die nog gaan volgen in de play-off 1. Met de kans dat we er een indigestie aan over houden.

Oude stempel Dat hebben ze er nu mee bij Standard, na dat wangedrag: hun heetgebakerde supporters zijn niet langer welkom op de uitwedstrijden van hun geliefde ploeg. Dat was alvast de bedoeling, maar de Pro League ziet dat niet zitten en vreest dat de Standard-fans, bij gebrek aan uittickets, doodgemoedereerd in de vakken van de thuisploeg gaan postvatten. En dat kan niet, volgens de beroepsvergaderaars van de League. Waar is de zalige tijd toen bezoekers en thuispubliek, op zijn zondags opgedirkt, probleemloos naast elkaar zaten? Met af en toe wat verbaal geweld, maar daar bleef het doorgaans bij, mijmert onze nonkel Tuur, die het ook niet kan verhelpen dat hij van de oude stempel is.

15

Als het de bedoeling was Van KV Mechelen om Westerlo een steuntje te geven dan zijn ze daar met hun ruime uitzege in Moeskroen met glans in geslaagd. Kunnen ze het Achter de Kazerne verhelpen dat hekkensluiter Westerlo in Sclessin de mogelijkheid liet liggen om een stapje voorwaarts te doen in de rangschikking? Kans verkeken. Maar Jacky Mathijssen en zijn rakkers mogen herkansen. Met de komst van Lokeren naar het Westelse Kuipje kunnen ze volgend weekeinde een en ander goedmaken. Als KV Mechelen tegelijkertijd opnieuw een handje wil toesteken en zich niet mispakt tegen de voor geen haar te betrouwen bezoekers van Waasland-Beveren, kan het een klein vooruitgeschoven eindejaarsfeestje worden in de Parel van de Kempen. We zijn nog niet zover, maar het vooruitzicht op een winterstop zonder rode lantaarn moet hen deze week toch wel extra aansporen. Het is maar een hint, meer kunnen we niet doen.

Stybar We hebben de Tsjechische sportbladen niet nodig om in te zien dat Zdenek Stybar een straffe renner is, zowel op de weg als in de cross waar hij zijn loopbaan begon. Dat hij tot veel in staat is, moet hij niet meer bewijzen, maar we mogen van hem niet verwachten dat hij zich in twee kan snijden. De oversteek van Mallorca, waar hij zijn training combineert met platte rust, naar de DVV Cross in Essen zou wat veel gevraagd zijn. Vandaar dat hij verstek moest laten in het stukje Noorderkempen waar hij zich nochtans thuis voelt. Zijn wederoptreden in het veld zal voor een andere keer zijn.

Voor wanneer die uitdaging? Hij zal het ons weten te vertellen als hij nog eens een gaatje vindt in zijn drukbezette agenda. En als hij dat gaatje niet vindt, is het voor ons ook goed. We zien hem binnenkort zijn gangen wel gaan op de weg.

Weer van dat Wout van Aert was er wel bij in Essen, en dan mocht Mathieu van der Poel niet ontbreken. Het was het dagje niet van de Nederlandse kampioen die eerst met een lekke band en later nog eens met een geblokkeerde ketting te

gelijk, ook al dankt AA Gent zijn kwalificatie voor de eerste ronde meer aan de konijnenpoot van Hein dan aan een prestatie in de lijn van Shaktar Donetsk, groepswinnaar zonder puntenverlies. Maar ook dat detail vergat men te vermelden bij al het wieroken over een drievoudig “overwinteren”.

Misprijzen Het meest storende vergeten detail was het door onze Europees voetballende topclubs geëtaleerde gebrek aan respect, zelfs flagrant misprijzen, voor hun fans. Zij betalen stevige prijzen voor een miniabonnement op drie Europese thuiswedstrijden. Wie voor het beste in een aanbieding betaalt, heeft recht op dat beste. De coach van landskampioen Club Brugge, met die van Anderlecht in zijn zog, lapte die waarheid aan zijn laars. Uiteraard met goedkeuring van de clubleiding stelden ze een veredeld B-elftal op. Met als (drog)reden dat de “clash” vorige zondag tussen beide clubs veel belangrijker was. Preud’homme en Weiler zorgden voor twee schaamteloos opgevoerde schertsvertoningen. Die stonden haaks op de tijdens de reguliere competitie en het play-offaanhangsel gepredikte strijd voor het Europese ticket. Van twee mogelijkheden één. Of voetballers in de Jupiler League staan fysisch en mentaal niet sterk genoeg om tegelijk in de eigen competitie én een Europese te spelen. In dat geval bergen ze de ambitie om een Europees ticket te veroveren maar beter op. Of ze zijn dat wel. Dan is het hun verdomde plicht, én die van hun coaches, om telkens het beste van zichzelf te geven.

Altijd en overal.

Afsluitend: met de nul op achttien in de CL van Club Brugge voor ogen, annex de floptopper Anderlecht-Brugge, blijft het optimistisch voorspelde opkrikken van ons clubvoetbal door het play-offsysteem veel meer schone schijn en dode letter dan realiteit. Of zien we dat verkeerd? maken kreeg. We hoorden hem vloeken dat de stukken eraf vlogen. Dubbele pech en dan is de rekening vlug gemaakt. Van Aert op één been naar de meet? Dat was zonder Kevin Pauwels gerekend, die lange tijd standhield maar bij het scheiden van de markt vrede moest nemen met een eervolle tweede plaats. We hebben al spannender crossen gezien, maar dat kon onze Wout zich niet aantrekken. Hebben is hebben en krijgen is de kunst, zagen we hem denken.

En nog maar eens Van Essen naar Overijse, waar een dag later de Druivencross op het programma stond. We kunnen het ook niet verhelpen dat eindwinnaar Van der Poel en achtervolger Van Aert de rest van de groep een figurantenrol toebedeelden. We kunnen de twee die er met kop en nek bovenuit steken toch moeilijk tegenhouden. De ene dag Wout, de andere dag Mathieu.

In afwachting van anderen? Dat zal nog niet voor morgen zijn, vrezen we. Waarmee we de onvermoeibare Kevin Pauwels geen oneer willen bewijzen.

Met alle Chinezen Het voorstel om wielerploegen af te slanken zal, bij gebrek aan tijd, nog niet voor morgen zijn. Al wel aan de orde van de dag is de toevoeging door de UCI van een nieuwe wedstrijd aan de World Tour. Om welke nieuwigheid gaat het? De Chinees bij wie we onze voeten al eens onder tafel steken, wist ons te vertellen dat het om de Ronde van Guangxi gaat, en dat die formule een succes kan worden omdat organisator Wanda Sports voor een vracht yuans minder of meer zijn hand niet omdraait. Dat horen ze graag bij de UCI.

Succes gegarandeerd?

Of de gulheid van Wanda Sports de verwachte respons gaat krijgen van de Chinezen, valt af te wachten. Zo’n evenement heeft tijd nodig om te groeien. Koers is in China geen alledaags gegeven. We hebben nog nooit een Chinees een klassieker weten winnen. Als er in de marge van dat gebeuren tevens mag gegokt worden, verandert dat de zaak, en gaan ze nog oogjes trekken in Guangxi. We voorspellen de Ronde van Guangxi een mooie toekomst.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Agirdag en Bleri Lleshi. Ocharme, andere talen staan hier niet op voet van gelijkheid met het Nederlands, ook niet in het onderwijs. Klopt.

En dat houden we zo ook.

Onze redactrices Nu staatssecretaris Elke Sleurs het mogelijk maakt om van geslacht te veranderen zonder daarvoor een geslachtsverandering te ondergaan, overweegt heel het mannelijke deel van onze redactie om hiertoe over te gaan. Vervolgens wordt dan aangesloten bij een vrouwenvoetbalploeg. En na de wedstrijd, samen onder de douches!

Verkiezingsgeslacht Zou die “papieren” geslachtsverandering misschien een zet zijn voor de verkiezingen?

Immers, niet genoeg vrouwen op de lijst? Geen ritsprincipe? Wat papieren geslachtsveranderingen en ziedaar, alles oké.

De kloof van Colemont Van dr. Luc Colemont, de Hasseltse maag-darmspecialist weten we dat hij zich met de geldelijke zegen van Marc Coucke blijft inzetten met zijn strijd tegen darmkanker. Eén van de doelstellingen is zoveel mogelijk vijfenvijftigplussers te laten deelnemen aan een tweejaarlijkse bevolkingsonderzoek. Zo wil hij levens redden via preventie. Vorig jaar ging 51,3 procent van de Vlamingen op het onderzoek in, dat zou in de cijfers van 2016 toch moeten kunnen stijgen naar 54 à 55 procent. In Het Belang van Limburg wijst dr Colemont op de grote regionale verschillen. In Wallonië neemt amper 10 procent deel aan dit soort onderzoek. Colemont noemt dat een totale mislukking. Medische preventie, ook daar schuilt een communautair verschil.

Absurdistan Waagstuk De Palestijnse journaliste en dichteres Fatena Al Ghorra vluchtte in 2009 uit de Gazastrook voor doodsbedreigingen van Hamas en belandde in Vlaanderen. Begin deze week was op haar FB te lezen dat ze op reis was naar haar familie, maar Gaza niet binnen geraakte. Wij hopen voor haar dat ze níét als politiek vluchteling erkend is, want anders roept dergelijke terugkeer wel wat vragen op.

Naar aanleiding van recente internationale onderwijsrapportering (TIMMS en PISA) lazen we weer opinies van “verdrukten” als Orhan

In Brussel is recent het Europagebouw, het zogenaamde “ei”, ingehuldigd. Voor slechts

B C D E F G H I J K L Zedelijk doen en laten Pers. vnw. - Stof die aan wijn een bepaald kenmerk geeft Afgehuurde vliegtuigen - Plaats van opname van een film Lichaamsdelen - Wisselstroom Dame met een leidinggevende functie Ijverig - Draadklos Tijdstip in het voorjaar - Oevergewas Ingenieur - Chinese viool - Stannum Arabische vorst - Vijf in samenstelling Opstandeling - Internationale beweging die bestaat uit woonwerkgemeenschap- pen die in hun onderhoud voorzien door kringloopbedrijven op te zetten Dyne - Akelige - Pausennaam Europeaan - Deel van een schouwburg

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1035 vindt u op blZ. 14

Zangfeestje Het laat zich aanzien dat bijzonder weinig Amerikaanse artiesten zin hebben om de inauguratie van de nieuwe president Trump met muziek en zang op te vrolijken. Wij hebben wel een tip voor de Don. In en rond het Antwerpse is immers het “Koor van de lange asem” actief, een mannenkoor van N-VA-mandatarissen, met onder andere bestendig afgevaardigde Luk Lemmens. Die mannen hebben als trouwe Zangfeestgangers goed getrainde zangspieren en een schoon repertorium liedjes, waaronder de lichtjes van de Schelde. Artiestenprobleem opgelost!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Ei-genlijk

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Op het Noorderterras

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

300 miljoen euro kunnen daar nu Europese toppen worden gehouden met het nodige comfort. Met ons slecht karakter vinden we het vooral op een windei lijken. Maar dat het voor windbuilen zou bedoeld zijn, nee, dat gaan we niet zeggen. Dat zegt u zelf maar.

Meerderheidsschaamte

Taalpolitiek

A

A. B.

C.

D. E. F. G. H. I. J.

K. L.

Van N-VA kan een mens veel kwaad spreken, en we zien het dan ook volop gebeuren rond ons, in de media en elders. Maar of die rechters nu compleet wereldvreemd zijn of niet, eens te meer zien we dat N-VA de aanval inzet en de rest wanhopig op achtervolgen is aangewezen.

In het Brussels Parlement – nu ja, een soort supergemeenteraad – steunden ook de Franstalige oppositiepartijen MR, Ecolo en PTB een motie tegen de gemeentelijke taalwetsovertredingen door Olivier Maingain. Meerderheidspartijen CD&V, Open Vld en sp.a stemden tegen. Kunnen we het misschien eens hebben over taalvreemde partijen?

Kruisende woorden 1036

In de val gelopen

15 december 2016

Verticaal 1. Vlaams triatleet die tweemaal de Ironman Hawaï won 2. Waterstofjodide - Mens uit de prehistorie 3. Luxemburgse stad - Inkomstenbelasting 4. Dag in het recente verleden 5. Stad in Azerbeidzjan Noord-Europeaan 6. Kubieke meter brandhout Koerierbedrijf - Deel van een mast 7. Poolse stad - Faam 8. Luikse gemeente - Handtekening van een maker van graffiti - Na de middag 9. Nomen nescio - Latijnse woord voor kunst - Sojakoek 10. Wat verband houdt met regels en straffen 11. Zekere - Siergordel 12. Kwetsuren - Vlaams-Brabantse gemeente

Halal of haram?

De man naast me opende een papieren zakje dat op zijn schoot lag en nam er een servet uit. Daaruit haalde hij twee dikke broodjes. Ze waren inderdaad dik omdat er als beleg een flink stuk gebraden vlees tussen lag.

Hij opende zijn mond om te bijten en op dat moment zei ik: “Smakelijk.”

Zijn mond klapte dicht zonder een beet te hebben gedaan. Hij keek naar mij, knikte, lachte, en opende opnieuw zijn mond. Deze keer beet hij wel in zijn broodje. Het was een flinke hap. Rustig kauwde hij, netjes, zonder te morsen of luidruchtig te smakken. Het duurde niet lang of de twee broodjes waren tot de laatste kruimel verdwenen.

Ik liet mijn verbazing over de snelheid waarmee hij ze had verwerkt niet zien. Zelf zou ik voor het verorberen van één broodje flink wat meer tijd nodig hebben.

Hij pakte het servet en veegde zijn mond af. Daarbij besteedde hij vooral veel aandacht aan de mondhoeken. Tijdens die schoonmaak kreeg hij plotseling een kleine oprisping, waarvoor hij zich onmiddellijk verontschuldigde.

Ik knikte alleen maar.

Het servet werd opgeplooid en verdween terug in het papieren zakje.

“Was het lekker?”

“Sorry”, zei hij, “ik had jou ook een broodje kunnen geven.”

Gelukkig had hij dat niet gevraagd.

“Vlak voor ik naar het terras kwam, heb ik thuis al gegeten”, zei ik.

“Ik kan alle uren van de dag eten, meneer”, lachte hij. “Honger is het ergste wat er is. Ben jij goed van innemen?”

“Ik eet als een muis”, luidde mijn eerlijk antwoord. “Honger is een woord dat ik gelukkig niet ken. Ik heb alleen soms goesting.”

“Dan zijn wij mekaars tegenpolen. Al ben ik geen veelvraat.”

Wel een snelle eter, dacht ik.

“Die broodjes waren slechts een tussendoortje”, lachte hij.

Ik feliciteerde hem: “Als je maar gezond bent. De ene mens kan wat meer verwerken dan de andere.”

“Eet jij echt zo weinig?”, vroeg hij.

“Inderdaad, ik heb er gewoon geen

behoefte aan. Ik eet omdat het er de tijd voor is, maar nooit een grote hoeveelheid.”

De man begon op te noemen wat zijn vrouw allemaal voor het avondmaal ging bereiden. Ik moest er diep van ademhalen.

“Wat was dat gebraden vlees tussen je broodjes?”

“Van het varken”, antwoordde hij. “Ik lust alle vlees, maar varkensgebraad vind ik het lekkerst van al.”

“Pas maar op”, zei ik. “Jij zat hier, in het openbaar, terwijl iedereen het kon zien, zomaar varkensvlees naar binnen te spelen.”

“En dan? Wat is daar mis mee?”

“Moslims mogen dat niet eten. Voor hen is varkensvlees haram.”

“Haram?”, gaapte hij. “Wat is dat voor iets?”

“Haram betekent voor hen onrein, verboden. Wat ze wel mogen eten, noemen ze halal. Dat betekent rein, toegestaan. Goed om weten.”

Even keek hij verbaasd en schoot vervolgens in een lach. “Wil jij zeggen dat ik daaraan moet meedoen? Wat kan het mij schelen wat zij wel dan niet eten. Ik ben geen moslim en zij moeten mij niet commanderen. Ik lust alles.”

“Eet jij graag schapenvlees?”

Hij likte met zijn tong over de lippen en zei: “Schapenvlees komt voor mij na varkensvlees, op de tweede plaats. Maar wat heeft dat met haram en halal te maken?”

“Moslims eten alleen halal. Daarom mag een schaap niet verdoofd zijn wanneer het wordt geslacht.”

“Hoe gebeurt dat dan?”

“Het wordt levend de keel overgesneden.”

“Neen, dat wil ik niet. Ik heb respect voor dieren. Geef mij dan maar een schaap dat eerst verdoofd werd en dus geen halal is.

Laten we afspreken. Als jij hier morgen zit, kom ik terug en breng voor jou een broodje mee met varkensvlees, en dan eten we samen haram.”

In een café dronken we samen een grote pint bier. Alcohol is ook haram. Misschien dat het daarom zo goed smaakte.

TdW