't Pallieterke van 22 december 2016

72ste jaargang • nummer 51 • donderdag 22 december 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Van Holsbeek tot Berlijn

De oorlog tegen Kerst Er zijn van die dagen waarin je, ook als redacteur van een politiek geïnteresseerd blad, even de politiek zou willen vergeten. Dat je je wil onderdompelen in de kerstsfeer.

Dat je met je gezin naar de kerstmarkt wil gaan en, ja, de kerststal aan het gemeentehuis wil gaan bekijken. Die korte periode elk jaar, wanneer de lichtjes, versierde bomen, kerststallen en kinderlijke liedjes je doen denken aan gelukkige en zorgeloze dagen uit je eigen jeugd. En waarin je politieke en andere beslommeringen wil uitstellen naar januari. Niets van dat alles werd ons gegund. Want toen kwam het nieuws uit Berlijn.

Maar eerst was er Holsbeek. Nadat de paaseieren “verstopeieren” werden (dank u, Hema), Zwarte Piet een roetpiet werd en Sinterklaas het kruis van zijn mijter moest knippen, besliste het bestuur van Holsbeek dat de gemeentelijke kerststal moest verdwijnen, wegens “te uitdagend voor moslims”. Toen de kritiek tegen deze beslissing op gang kwam, voegde de Groene schepen van de gemeente er nog een argument aan toe: “Ook homo’s of slachtoffers van pedofiele Brugse priesters zullen dezer dagen niet staan te springen voor een symbool van de kerk.” Toch wel heel zorgzaam van deze groene politica. Het laatste dat je wil, als Brugs slachtoffer van Monseigneur Vangheluwe, is met je gezin naar Holsbeek rijden en daar in het gemeentehuis op een kerststalletje stoten. Misschien ook snel de Holbeekse kerk afbreken?

Weg met ons Wat dan je kerstsfeer verpest en waar je dan boos van wordt, is de wetenschap dat er waarschijnlijk niet één moslim is die heeft geprotesteerd tegen de kerststal. Net zoals het niet onze zwarte medeburgers waren die er ooit aan gedacht hadden om aanstoot te nemen aan Zwarte Piet. Telkens zijn het de Vlaamse zelfhaters die de compulsieve neiging voelen om aan culturele zelfcensuur te doen en alles te verwijderen dat ook maar in de verste verten zou kunnen verwijzen naar een eigen identiteit van het volk dat hen heeft voorgebracht.

Neen, we gaan ons niet schuldig maken aan dezelfde laaghartigheid die sommigen er toe bracht om de moorden van Breivik op dezelfde morele lijn te plaatsen als politieke kritiek op de multiculturele samenleving. Wij conservatieven zijn daar te braaf voor. Wie in eigen land een oorlog tegen kerst voert of goedpraat, is niet moreel verantwoordelijk voor de aanval op de kerstmarkt in Berlijn (ook al was die niet alleen een aanval op de bezoekers maar ook op het christelijke symbool zelf).

Maar evenmin kunnen we de vaststelling negeren dat het wel dezelfde weg-met-ons mentaliteit is die zowel onze tradities, zeker wanneer christelijk, als achterlijke ballast in een “veranderende samenleving” beschouwt, als het opengrenzenbeleid bepleit. En het is

dat beleid dat de aanslagen mogelijk maakt, dat de islam importeert en dat maar weigert te erkennen dat extremisme en geweld, ook wanneer ze het werk zijn van een minderheid, onlosmakelijk en onvermijdelijk verbonden zijn met dat geloof. Neen, de culturele zelfhaters vallen geen kerstmarkten aan en plegen geen moorden. Maar hun grote, koppige ideologische gelijk is wel de oorzaak waarom mensen nu bang weg blijven van kerstmarkten, waarom er daar meer politieagenten dan kerstmannen rondlopen en waarom perimeters van betonblokken, hekkens en ander obstakels een onschuldige traditie moeten beschermen.

Onderschatting Wat, moeten we ons afvragen, is trouwens de zin van die duizenden kleine perimeters en beveiligde zones die voortaan alle publieke bijeenkomsten in Europa moeten beveiligen, als leefden we in Tel Aviv of Jeruzalem? Niet alleen kunnen die ons blijkbaar niet beschermen tegen elke gek die een vrachtwagen wil stelen om er Jihad mee te plegen. Er is bovendien maar één perimeter die moet beschermd worden. Het is ook de enige perimeter die echt kan bewaakt worden, zoals het verleden voldoende heeft aangetoond. Dat zijn de landsgrenzen.

Vorige week kondigden onderzoekers triomfantelijk aan dat hun studies uitwijzen dat de mensen het aantal moslims in hun land sterk overschatten. Ook in ons land. Wat een domoren en overdrijvers zijn we toch! De onderzoekers staan niet bij stil bij de redenen waarom we het aantal moslims overschatten. Zou dat wel iets kunnen te maken met het disproportioneel aandeel dat deze groep heeft in de samenlevingsproblemen in dit land? En zou het kunnen dat de betweterige intellectuelen, waaronder ook bepaalde onderzoekers, dat aandeel eigenlijk precies graag onderschatten?

Wie de problemen eigen aan de multiculturele samenleving alvast niet zullen onderschatten zijn de Duitsers die na de aanslag van Berlijn op kerstavond één of meer lege plaatsen aan de tafel zullen hebben. Onmiddelijk na de feiten, toen zijn Europese collega’s nog teveel schroom hadden om aan operatie “minimalisering” te beginnen, vatte Canadese journalist

Mark Steyn de juiste politieke betekenis van hun dood samen: “Ze stierven omwille van de roekeloosheid van een westerse politieke klasse die weigert een waanzinnig en uiterst riskant socio-politiek experiment op te geven dat nochtans enkel catastrofaal kan aflopen.”

Zachte heelmeesters, stinkende wonden Steyn zou waarschijnlijk niet verbaasd zijn

te vernemen dat de architect van de vluchtelingencatastrofe, Angela Merkel binnen een paar weken in Vlaanderen twee eredoctoraten krijgt (zie verder in dit blad). Inderdaad, liever dan eindelijk te erkennen dat men fout zat, dat Merkel fout zat, dat een hele politiek generatie een gruwelijke fout heeft gemaakt, kiest men voor de vlucht vooruit en gaat men de inzet van hun waanzinnige gok met de samenleving nog eens verdubbelen. Alles of niets!

Merkel krijgt de prijs omwille van haar “generositeit” en haar “menselijkheid”. Dat de prijs voor de generositeit van Merkel niet door haarzelf wordt betaald maar door het volk dat ze dient te beschermen, ontgaat ons universitair bestel.

Dat haar “menselijkheid” hier eigenlijk synoniem is voor het oppervlakkige en ideologisch gemotiveerde sentimentalisme dat de vluchtelingenstroom heeft gecreëerd en laat verder bestaan, lijkt men ook niet te willen weten. De zachte heelmeesters maken stinkende wonden. De gevolgen van hun morele lafheid zijn niet alleen steeds verder ontwrichte westerse samenlevingen maar ook duizenden vluchtelingen die elke dag opnieuw de uiterst riskante tocht aanvatten.

Geniet toch van kerst, beste lezers. Wij van ‘t Palllieterke gaan dat ook proberen. Zolang we dat nog mogen van degenen die beslist hebben dat we ons eigenlijk medeplichtig maken aan een aanstootgevende traditie.

2

Actueel

22 december 2016

Talrijke parameters zullen toekomst van de Noordzee bepalen De staatssecretaris voor de Noordzee, Philippe de Backer (Vld), slaagde er vorige week in bijna driehonderd mensen te verzamelen op de marinebasis van Zeebrugge om na te denken over de zee van de toekomst. Onder de ‘hashtag’ Noordzee2050 was die bijeenkomst het startschot voor de ontwikkeling van een langetermijnvisie over de maximale exploitatie van de Belgische Noordzee met een minimale impact op het milieu.

Geen gemakkelijke klus als je het ons vraagt. Vrijwel alle betrokken belanghebbenden en beleidsniveaus waren dan ook in Zeebrugge aanwezig.

Het Belgische deel van de Noordzee – of moeten we zeggen het Vlaamse deel? – is met 3.454 km² ongeveer zo groot als een gemiddelde provincie en gaat vanaf onze kustlijn tot ongeveer 83 km ver in zee. Dit is de Exclusieve Economische Zone, die we niet mogen verwarren met de zogenaamde territoriale wateren, die slechts tot ongeveer 22 km in zee gaan. De gemiddelde diepte is 30 meter en de oppervlakte van het Belgische deel is amper een half procent van de totale oppervlakte van de Noordzee.

Dit relatief klein gedeelte wordt al druk geëxploiteerd. Samen met het aangrenzend Kanaal is dit de drukste scheepvaartregio ter wereld.

Er zijn bovendien de windturbineparken, de zeevisserij, militaire activiteiten en aquacultuur. Daarnaast is er de bekommernis voor het vrijwaren van natuurgebieden, zoals de ‘Vlaamse Banken’ en de beschermde gebieden voor vogels.

Marien plan Om al deze belangen in evenwicht te brengen werd in 2014 een marien ruimtelijk plan ontwikkeld. Het plan brengt de Noordzee en haar gebruikers in kaart en stemt hun ruimtelijke impact op elkaar af. Het voorziet in een vergunningsbeleid en zorgt op die manier ook voor rechtszekerheid voor iedereen die activiteiten op de Noordzee wil ondernemen, dit telkens voor een termijn van zes jaar. Volgens

staatssecretaris De Backer vervulde ons land hiermee een pioniersrol in Europa. Naast de zesjaarlijkse herzieningen wil De Backer nu een strategie voor de toekomst ontwikkelen. Hoe kan de Noordzee een rol blijven spelen in de duurzame energiebevoorrading van ons land?

Wat met de toenemende druk van maritiem afval, onder andere de enorme hoeveelheden plastiek? Hoe kan de Noordzee een innovatieve rol spelen in de voedselvoorziening.? En hoe kan de inkomenszekerheid van vissers verzoend worden met bloeiende visgronden? We hebben het dan nog niet over de recreatie aan zee, de opwarming van de aarde en de mogelijke stijging van de zeespiegel met een meter op het einde van deze eeuw.

Werkgroepen Er is bijgevolg werk aan de winkel voor de drie werkgroepen die volgend jaar aan De Backer elementen moeten aanreiken om een langetermijnvisie te ontwikkelen over de toekomst van de Noordzee. De voorzitters van de werkgroepen, ‘natuurlijkheid’, ‘blauwe economie & innovatie’ en ‘meervoudig ruimtegebruik’ kregen dan ook ruimschoots de tijd om de aanwezigen warm te maken om samen met hen mee te denken en te plannen. Uitdaging voor de werkgroep ‘natuurlijkheid’ is het vinden of bestendigen van een gezond en veerkrachtig ecosysteem als basis voor een productief Belgisch deel van de Noordzee. Klinkt

mooi, maar de werkgroep zal vlug ondervinden dat hier mondiale uitdagingen aan de orde zijn.

Wij haalden reeds de opwarming van de aarde aan, maar er is ook de verzuring van de oceanen en de vervuiling in het algemeen, die geen grenzen kent. Meer dan 2.100 soorten zouden leven in en op het water van onze Noordzee.

Om die biodiversiteit te handhaven dienen beperkingen gesteld te worden aan alle activiteiten, maar dit is dan weer niet in lijn met economische verzuchtingen. De werkgroep ‘blauwe economie & innovatie’ dient hierop in te spelen.

Een blauwe economie gaat uit van natuurlijke middelen die lokaal beschikbaar zijn. Het potentieel voor innovatie binnen de maritieme technologie lijkt bovendien onuitputtelijk. Dit gaat van aquacultuur tot energiewinning. Dient het windmolenpark offshore ter hoogte van de Knokke verder uitgebreid te worden? Ook hier speelde België, ondanks het relatief kleine zeegebied, een pioniersrol. De bouw van een windmolenpark zorgt al vlug voor de tewerkstelling van 2.800 personen op jaarbasis. De latere uitbating is goed voor nog eens 200 werkplaatsen op jaarbasis. Maar ook golven kunnen energie opwekken. Hoe gaat het dan verder gaan met ons ‘stopcontact’ op zee? De grootste uitdaging is de stap van de ontwikkeling van sommige technologieën naar de markt, vernemen we. Er zijn bovendien diverse actoren met soms tegenstrijdige belangen. Om conflicten te vermijden, dringt een gecoördineerd beleid en een multifunctioneel gebruik van de relatief beperkte oppervlakte zich op.

En hiermee komen wij bij de derde werkgroep die op de startvergadering werd voorgesteld: ‘meervoudig ruimtegebruik’ of ruimtelijke ordening op zee.

Alle lagen van de Noordzee kunnen worden gebruikt: de bodem, het water, het oppervlak en zelfs de lucht erboven. Vele activiteiten zijn echter seizoensgebonden of vinden slechts gedurende een korte tijd plaats. Het wordt andermaal puzzelen om de noden voor scheepvaart, zand- en grindwinning, baggerwerken, stortplaatsen voor baggerspecie, militaire activiteiten, het leggen van kabels en leidingen, energiewinning, aquacultuur en visserij, natuur, toerisme en watersport met elkaar te verzoenen. De kust is in wezen dynamisch door het getijdenregime, zeestromingen en het golfklimaat. Toch is de huidige kustlijn min of meer vast, mede door de bouw van een muur aan appartementen, maar ook door de noodzakelijke werken in uitvoering van het Masterplan Kust dat voorziet in een versteviging van de dijken, ophoging of verbreding van stranden en duingebieden, en de bouw van stormkeringen tegen een mogelijke duizendjarige storm.

Dit beperkt alweer de mogelijkheden en noopt tot creativiteit.

De bestaande kustlijn zal de eerstkomende jaren wellicht niet veranderen. Toch blijft de vraag of in de toekomst de voorkeur niet zal gaan naar vlottende systemen in plaats van vaste constructies voor bijvoorbeeld energiewinning.

Bevoegdheden De Backer en de zijnen hebben dus wel wat stof om over na te denken, indien men een visie en een beleid wil ontwikkelen dat goed is tot 2050. Minder aandacht in dat verband ging naar de bevoegdheden van de overheden en de coördinatie met andere aan de Noordzee grenzende landen. Wat betreft de kust spelen de Europese Richtlijn Maritiem Milieu en Europese Maritieme Strategieën de hoofdrol. Deze dienen omgezet in nationaal beleid. De Belgische federale overheid is bevoegd over de territoriale zee, de Exclusieve Economische Zone en het continentaal plat. Het Vlaams Gewest is bevoegd van de basislijn, dit is de laagste waterlijn bij het laagste getij, tot het strand, de duinen en de interne wateren.

De Vlaamse overheid heeft ook bepaalde bevoegdheden op zee, zoals baggeren, visserij, loodsen en redding. De 10 kustgemeenten en 9 hinterlandgemeenten zijn, elk voor hun grondgebied, dan weer bevoegd voor het lokaal beleid. De provincie West-Vlaanderen is het beleidsniveau tussen gemeenten en gewest, coördineert Europese samenwerkingsprojecten en heeft bevoegdheden op het vlak van toerisme, cultuur, economie en welzijn. Carl Decaluwé, de provinciegouverneur van West-Vlaanderen, speelt een centrale rol in het veiligheidsbeleid en de rampenplanning.

Bij zijn tussenkomst riep hij de plannenmakers op tot realisme. Het gaat wel om wat meer dan een ponton voor zeehonden dat enkele dagen later zinkt, zoals onlangs gebeurde in de jachthaven van Blankenberge. Met alle genoemde parameters en jaarlijks 7 miljoen kustbewoners zal namelijk nauw overleg, bereidheid tot samenwerking en een goede coördinatie uitermate belangrijk zijn voor de toekomst van de Noordzee.

RIRO

Een knauw voor het imago van Coucke

Uit de smalle beursstraat

Marc Coucke had beloofd dat na de overname van Omega Pharma door het Amerikaanse Perrigo de werknemers op jobzekerheid zouden kunnen rekenen. Nu blijkt één op de drie banen op de tocht te staan. Dat zal het imago van Coucke geen deugd doen. Al probeert hij daar met de terugkoop van sportvoedingsmerk Etixx verandering in te brengen.

hangende. Extra probleem voor Coucke is dat hij na de overname van Omega Pharma aan het personeel had beloofd dat de jobs behouden zouden blijven en dat Perrigo zou blijven investeren in Vlaanderen. Wat plots zeer twijfelachtig is geworden. Over Coucke bestaat de indruk dat hij met de verkoop van Omega Pharma zijn personeel in de steek heeft gelaten. De flamboyante ondernemer probeert dat nu te compenseren door het sportvoedingsmerk Ettix van Perrigo terug te kopen. Een pr-operatie die vragen doet rijzen. Als Coucke zoals hij zelf beweert op (juridische) ramkoers zit met Perrigo, waarom onderhandelt hij dan over een terugkoop van een vroeger Omega Pharma-merk? Wellicht zal Coucke Etixx voor een vriendenprijsje hebben overgenomen van Perrigo die het merk kwijt wil. En daarmee hoopt Coucke goodwill te creëren bij zijn vroegere medewerkers, die vinden dat hun baas hen in de steek heeft gelaten. Want na de overname door Perrigo zou de bedrijfscultuur bij Omega Pharma grondig veranderd zijn. Sommige medewerkers spreken zelfs van een Amerikaans schrikbewind. De ondernemingsspirit zou weg zijn.

Vraag is: heeft Coucke nog veel te zoeken in de farmasector en de afgeleide niches zoals die van de sportvoeding? Zou hij niet beter inzetten op het aanwerven of overplaatsen van zijn Omega Pharma-talenten naar zijn bedrijven in de ontspanningsbusiness?

Angélique Vanderstraeten

Voor Marc Coucke is perceptie alles. Met de verkoop van Omega Pharma aan farmabedrijf Perrigo werd de Oost-Vlaming eind 2014 eensklaps miljardair. Toen begon de politiek zich te roeren. Omdat er in België geen belasting bestaat op de meerwaarde op aandelen, was 1 miljard van de inkomsten uit de verkoop vrijgesteld van taksen. Sindsdien hamert de CD&V binnen de federale regering bijna onophoudelijk voor de invoering van een meerwaardetaks. Het valt onder een rechtvaardige fiscaliteit, is te horen. Marc Coucke, die niet wil overkomen als een steenrijke profiteur, had terstond zijn antwoord klaar: “Jarenlang heb ik miljoenen aan belastingen betaald.

Ofwel op de bedrijfswinst, ofwel op roerende voorheffing uit dividenden, ofwel door de sociale bijdragen van mijn personeel te betalen.” Coucke stelde terecht dat extra belastingen het ondernemerschap in Vlaanderen in gevaar zullen brengen.

De ex-baas van Omega Pharma gaf ook aan dat hij wil blijven investeren in de Vlaamse en Belgische economie. Hij wou niet op zijn lauweren gaan rusten in een luxueuze villa in ZuidEuropa. Coucke investeerde inderdaad in verschillende groeibedrijven, stapte in het dierenpark Pairi Daiza en startte de ont-

wikkeling van een toeristisch belevenispark in Durbuy. Om nog te zwijgen over zijn investeringen in voetbalploeg KV Oostende.

Zijn imago als sympathieke ondernemer bleef zo overeind.

Maar een paar weken geleden kreeg dat imago een knauw, toen Perrigo bekendmaakte dat het bij Omega Pharma een collectieve ontslagronde wil doorvoeren. Eén op de drie banen zou verdwijnen. Tot 80 jobs staan op de tocht.

Omzet opgeblazen Marc Coucke heeft met het bedrijf weliswaar niets meer te maken. Hij werd na de overname opzijgeschoven. Perrigo vond dat het te veel moest betalen voor de verkoop. Het vond zich misleid door Coucke, die de omzet zou hebben opgeblazen.

Een verhaal dat vroeger al de ronde heeft gedaan, maar door Coucke werd afgestreden.

Kritische journalisten werden persoonlijk verantwoordelijk gesteld voor de dalende beurskoers omwille van een té negatieve berichtgeving. Feit is: Perrigo zou ondertussen 2,1 miljard euro minwaarden hebben moeten boeken, naar verluidt. Een proces tussen Coucke en de overnemer is nog altijd

Actueel

22 december 2016

De academici wijzen hun volk terecht

3

Manuel ‘I’m from Barcelona’ overleden. Manuel Valls springlevend nu Hollande geen presidentskandidaat is.

Op 12 januari krijgt Angela Merkel een eredoctoraat. Van twee universiteiten tegelijk: Gent en Leuven. Officieel om haar inspanningen voor Europa en “omdat ze de waarden verdedigt die ons continent toelaten om in verscheidenheid toch eenheid te vinden”. Bedoelt men daarmee de verscheidenheid der Europese volkeren? Uiteraard niet. U kent ze ook, de codewoorden van het politieke taalgebruik. Het gaat hier over de verscheidenheid tussen autochtone en allochtone Europeanen.

Rik Torfs, rector van de KUL, liet iets meer in zijn kaarten kijken: “Merkel is vandaag de politica bij uitstek die de waarden van de westerse, democratische rechtsstaat vertegenwoordigt. Zij is een voorbeeld van generositeit en menselijkheid in tijden van links en van rechts, van Trump, Le Pen, Podemos en Syriza.” Het is moeilijk de begrippen “generositeit en menselijkheid” in verband te brengen met haar aanpak van de Griekse crisis, dat ene belangrijke wapenfeit van de Duitse kanselier. Het is uiteraard die andere beslissing, waar Torfs naar verwijst: de noodlottige beleidskeuze die de geschiedenis zal ingaan onder de gebalde slogan “wir schaffen das”.

Het onwetende en immorele volk Torfs is sluw genoeg om extreemlinkse partijen als Podemos en Syriza aan het lijstje van ongewenste fenomenen toe te voegen. Hij is niet links en heeft daar ook geen moeite mee. De minder subtiele logebroeders van de Gentse universiteit, die ooit een eredoctoraat uitreikten aan de grondlegger van het westerse marxisme, Georg Lukacs, denken er waarschijnlijk het hunne van. Syriza en Podemos zijn trouwens best sympathieke partijen in de ogen van vele van onze professoren. Twee jaar geleden tekenden 14 Belgische academici een petitie ter ondersteuning van Syriza. Daaronder ook 5 docenten van KUL en UGent. Wat zou er gebeuren met professoren die een petitie ter ondersteuning van het Front national zouden ondertekenen?

Het eredoctoraat is eigenlijk een officiële stellingname van de universitaire wereld tegen de recente electorale volksopstanden ter rechterzijde: Trump, Brexit, Wilders, AfD, Le Pen, de maar nipt afgewende FPÖ-president in Oostenrijk...

Zo duidelijk als mogelijk is via een eenvoudig kruisje op een stembrief, maken de westerse volkeren telkens weer hun afwijzing duidelijk van de ongebreidelde migratie. Zelfs in de referendumnederlaag van Renzi was het vluchtelingenprobleem een doorslaggevende factor.

Met een eredoctoraat voor Merkel, wiens onbesuisde uitspraken de vluchtelingencatastrofe mee gecreëerd hebben, willen onze academische leiders duidelijk maken dat zij de wensen van het gewone volk niet delen. Meer zelfs, ze beschouwen de keuzes van het electoraat immoreel. Een afwijzing van “menselijkheid en generositeit”, zowaar. Maar er is meer aan de hand.

Het wantrouwen voor de professoren De electorale volksopstanden die door onze academici op de korrel worden genomen zijn in essentie het gevolg van gebrek aan identificatie. De gewone man of vrouw herkent zichzelf niet in de elites en hun politieke stellingnames. Wanneer de man in de straat zijn televisie aanzet en, zeg maar, naar “De Afspraak” kijkt, hoort hij daar een politicus, een journalist, een professor en een artiest die elkaar gelijk geven met hun toch zo “humane” mening over de vluchtelingencrisis. Telkens merkt de kijker dat daar niet één aanwezige is die zelfs maar bij benadering zijn mening vertegenwoordigt. Deze vervreemding is reeds lang aan de gang, maar bereikt nu haar hoogtepunt. De sociale media spelen daar zeker een rol in, want de zich eenzaam wanende aanschouwer van het eenzijdige publieke debat kon vroeger alleen op familiefeesten of op café vermoeden dat hij niet alleen was. Sinds het internet en de sociale media wordt hij zekerder van zichzelf en laat hij zich gemakkelijker mobiliseren in het verzet. Het wantrouwen geldt echter niet alleen meer het traditionele triumviraat van de politieke correctheid, de politici, journalisten en artiesten. Het verzet gaat ook steeds meer zagen aan de vierde poot van de consensus der intellectuelen: de academische wereld. Met de verkiezing van Trump hebben de Amerikanen ook een welgemeende schop in het achterwerk van hun extreem politiek correcte universiteiten gegeven. Bij het refe-

rendum over de Brexit hadden veel eminente professoren hun gewicht in de schaal geworpen om de Britten in de EU te houden.

Zo waarschuwden vele economen (grotendeels ten onrechte, blijkt nu) voor de rampen die het VK zouden treffen in geval van een Brexit. Het maakte allemaal niet veel indruk op kiezers die ook van de politieke meningen van de academische wereld vervreemd zijn geraakt.

Dissonante klanken De universiteiten hebben het wantrouwen aan zichzelf te danken. Reeds lang hebben ze het streven naar kennis ondergeschikt gemaakt aan de ideologische consensus der intellectuelen en dictaten van de politieke correctheid. Vooral de humane wetenschappen, met hun sociologen, politicologen, criminologen en moraalfilosofen, werden daar het slachtoffer van. Recentelijk tonen ook de positieve wetenschappen hun kwetsbaarheid aan: sociale, ideologische en financiële druk zorgt ervoor dat klimaatwetenschappers zich perfect conformeren aan wat de klimaatreligie van hen verlangt. Wie een dissonante klank laat horen, kan maar beter van goeden huize zijn. Maarten Boudry, filosoof, gedraagt zich bijvoorbeeld al een tijdje als stoorzender in het debat over de islam. “Als politici hun kop in het zand steken over het multiculturele drama, en alle bezorgde burgers wegzetten als racistisch klootjesvolk ..., dan moeten ze achteraf niet verwonderd zijn dat ze een grote, balorige opgestoken middelvinger van de kiezer krijgen”, stelt hij. Maar Boudry kan zich deze bedenkingen enkel permitteren door telkens weer te benadrukken dat hij zelf “een linkse jongen” is. Het is sterk dat een linkse vrijwaringsclausule nodig is om een afwijkende mening te kunnen uiten. Niet dat die hem beschermt tegen de beschuldiging eigenlijk een “rechtse wolf in schapenvacht” te zijn. Jef Verschueren, het prototype van het soort fanatici dat aan onze universiteiten mag doceren, stelde dat het enige verschil tussen islamkritische linksen als Boudry en extreemrechts is dat de eersten nog net geen deportatie voorstellen. Linkse sympathieën, inclusief regelrecht marxisme, zijn aan onze universiteiten dan ook nooit een hinderpaal geweest voor academisch succes en lauwerkransen.

Wie rechts buiten de lijntjes kleurt, kan zich aan meer problemen verwachten. Toen professor Frank Thevissen net iets te veel aandacht besteedde aan het Vlaams Belang in zijn opiniepeilingen en dan ook nog eens kritiek gaf op sp.a’er Frank Vandenbroucke, kwam hij in conflict met de linkse logebroeders van de VUB. Ontslag was het resultaat van de heiligschennis. Professor Urbain Vermeulen kreeg een blaam van rector Oosterlinck van de KUL omdat hij iets te veel kritiek had geuit op de Arabische wereld (de blaam werd later wel ongedaan gemaakt).

De oneerlijkheid aan de top Waarom is de politieke correctheid zo dominant aan onze universiteiten? Omdat het een fenomeen is dat toeneemt naarmate men hoger op de maatschappelijke ladder klimt en de openbaarheid van het debat toeneemt. Er is weinig politieke correctheid op de bouwwerf. Er is al heel wat politieke correctheid op de stafvergadering van het bedrijf. Maar het summum wordt pas bereikt in de politiek, de kunstenwereld, de pers en de universiteit. Het grote probleem is dat politieke correctheid in essentie een ontkenning van feitelijke correctheid is. En laat dat laatste nu net de kerntaak van academische kennisvergaring zijn. Ik ben zelf een fel aanhanger van de wetenschap en overtuigd van de enorme rol die wetenschap speelt in het succes van onze beschaving. Wanneer een academicus iets zegt, geloof ik die, behalve als er zeer gewichtige aanwijzingen zijn om dat niet te doen. Maar wanneer een academicus een stelling poneert op een terrein met politiek-ideologische implicaties, dan ga ik ervan uit dat alles wat hij zegt moet gewantrouwd worden, tot het tegendeel vaststaat. Zo groot is de kracht van ideologie.

Jurgen Ceder

Briefje aan Elke Sleurs

Met het been stijf?!

Mevrouw de splitsende, Elio di Rupo en zijn Parti Socialiste zien met lede ogen aan dat de regering, waarvan uw partij de grootste speler is, dingen doet waarvan zij alleen maar kunnen gruwen. In een interview vorige week sloeg Di Rupo genadeloos om zich heen en had hij geen goed woord over voor zijn opvolgers. Ook gij kwaamt in zijn vizier… Hij stelt immers zonder verpinken dat gij bezig zijt de nog federaal gebleven Belgische wetenschappelijke instellingen te splitsen, zodat er ook van die Belgische historische resten uiteindelijk niks meer zal overblijven. Ik zou zo zeggen: dat is behoorlijk goed nieuws, want tijdens de staatshervormingen is er nog veel te veel in federale handen gebleven, en alles wat nog kan overgeheveld worden, is goed.

Het gaat om in totaal nog tien instellingen, zoals bijvoorbeeld de Koninklijke Bibliotheek, de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis, het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika, de Koninklijke Sterrenwacht, het Rijksarchief, het Koninklijk Meteorologisch Instituut, de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten… Om de bekendste even op te noemen. Het moet gezegd dat Bert Anciaux – waarmee gij toch enige Vlaamsgezinde verwantschap hebt - als toenmalige Vlaamse minister van Cultuur al in 2006 initiatieven wilde nemen om in het vooruitzicht van een nieuwe staatshervorming deze instellingen als ‘te defederaliseren’ naar voor te schuiven. Het is hem helaas niet gelukt. Zijn uitgangspunt was nochtans niet zo slecht! Hij stelde de overheveling van het beheer naar de Gemeenschappen voor, maar ook – omwille van bestaande verzamelingen en opgebouwd patrimonium – een beperkt soort cobeheer voor enkele instellingen. Tegelijk zouden de Gemeenschappen een eigen wettelijk depot kunnen organiseren. Defederalisering en bicommunautarisering als het ware, waarbij het doel duidelijk was: enkel de Gemeenschappen zijn nog verantwoordelijk met een eigen beleid en middelen. Omdat dat een goede en redelijke uitweg was, diende bijvoorbeeld het Vlaams Belang al tijdens de vorige legislatuur een voorstel van resolutie in waarin de zaak zo op het federale niveau scherpgesteld werd.

Helaas bleef alles dode letter. Tot gij een jaartje geleden uitpakte met uw visienota waarin gij voorstelde de tien federale wetenschappelijke instellingen onder te brengen in twee verzelfstandigde nv’s. De ene groepeert de meteo-instellingen in Ukkel, de andere, veel groter, bundelt de instellingen met een collectie en een museale werking zoals de Musea voor Schone Kunsten.

Beide worden een naamloze vennootschap van publiek recht met sociaal doel. Een raad van bestuur, met daarin ook vertegenwoordigers van de deelstaten en private partners, zal het algemeen beleid uitzetten. Ik weet het, dat is nog geen definitieve defederalisering, maar er wordt alvast een aanzet gegeven - een uitgangspositie gecreëerd - om bij een volgende staatshervorming de boel finaal door te knippen en het overbodig geworden federale niveau weg te laten. De PS ziet dat met lede ogen aan en slaat alarm door Brussels minister-president Rudi Vervoort (PS) en Brussels staatssecretaris voor Wetenschapsbeleid Fadila Lanaan (PS) een nota te laten opstellen waarin ze uw beslissing ‘onzin’ noemen, want die zou de ‘Belgische wetenschap’ van het internationaal toneel doen verdwijnen. De Brusselse regering verzoekt u dan ook in een brief om af te zien van uw plannen, waar gij gelukkig vooralsnog niet op ingaat. Geen onbelangrijk detail: de brief werd ondertekend door de volledige Brusselse regering. Ook door de ‘Vlaamse’ CD&V- en Open Vld-dhimmi’s dus, die zo hun federale evenknieën afvallen. En daar zou het potje wel eens kunnen gaan stinken. Hoewel de collecties alsnog niet in handen komen van de Gemeenschappen, rijst de vraag of uw partij deze op termijn ook nog wil samenhouden. Heel cryptisch antwoordde Peter de Roover, uw fractieleider in de Kamer, net als gij dat ‘hij niet kan voorspellen wat de toekomst brengt’…

Mag ik hopen dat gij, hoe dan ook, het been stijf houdt en dat er op die manier - zij het langzaam -, dan toch nog iets communautairs gerealiseerd kan worden in de huidige stilstand die in het strijdende Vlaanderen ferm op de zenuwen begint te werken?!

4

Dossier

22 december 2016

Tactische zege, strategische blunder: Pearl Harbor (2)

Bart De Wever geviseerd na aanwezigheid vertrouwelijke vergadering na aanslagen

Een bekende boutade stelt dat militairen altijd de vorige oorlog voorbereiden. In het geval van Pearl Harbor klopt de bewering.

Amerikaanse slordigheden De Japanners boeken met hun aanval op de Amerikaanse vloot in Hawaï een korte zege, maar zij laten de gelegenheid voorbijgaan een strategische zege te behalen.

Die voorlopige overwinning heeft veel te danken aan Amerikaanse slordigheid. Achteraf beweren de Amerikaanse bevelhebbers admiraal Kimmel en generaal Short dat ze volkomen verrast werden en dat Washington hen te weinig informeerde. Het is natuurlijk 1941 en niet 2016.

De afstand tussen de Amerikaanse hoofdstad en Pearl Harbor bedraagt 7.000 kilometer en dat maakt de communicatie niet echt gemakkelijk. Veel gebeurt nog per telegraaf, maar ook in Hawaï weet men dat de Amerikaans-Japanse onderhandelingen in het slop zitten en dat men op zijn hoede moet zijn. De Japanse methodes zijn overbekend, maar de Amerikaanse bevelvoerders kijken niet verder dan hun neus. De heren hebben nochtans in 1894 de Eerste Chinees-Japanse Oorlog meegemaakt; die aanval werd pas later gevolgd door een oorlogsverklaring. Ze zijn beroepsofficier wanneer in 1905 de Japanners Russische schepen tot zinken brengen in Port Arthur en na de zege een oorlogsverklaring afleveren.

En de heren hebben de rang van admiraal en generaal als Japan in 1937 een bloedige oorlog begint tegen China zonder zelfs maar de oorlog te verklaren. Ze vinden het niet nodig Pearl Harbor in verhoogde staat van alarm te brengen, want ze kunnen zich niet indenken dat die “kleine bruine apen” (zoals de Amerikanen Japanners noemen) zoiets gewaagds zullen ondernemen. De bevelhebbers verwachten eerder dat de Japanners de Filippijnen zullen aanvallen en ze zijn ervan overtuigd dat Japan niet in staat is twee vlootaanvallen tezelfdertijd te organiseren. Aan een luchtaanval denken ze ook niet, hoewel twee manoeuvres bewezen hebben hoe kwetsbaar Pearl Harbor is voor een aanval uit de lucht. Het is daarenboven zondag en dan is de waakzaamheid per definitie al verslapt. En er is nog een maatregel die de taak van de Japanners vergemakkelijkt.

Militairen kijken graag naar films waar “de slechte” eerst op het einde ontmaskerd wordt als spion op een vliegtuigbasis. De Amerikaanse vliegtuigen staan netjes naast mekaar geparkeerd in open lucht, uit schrik voor een verrader die ze anders misschien ’s nachts saboteert in een duistere hangar. Een lekker hapje voor de Japanse marinevliegtuigen, die 155 toestellen op de grond vernietigen. De Israëli’s kopiëren die luchtaanval tijdens de Zesdaagse Oorlog, in 1967, wanneer de Egyptenaren denken dat geheimzinnige Joodse infiltranten hun vliegtuigen onklaar zullen maken.

De haven en de vliegdekschepen blijven gespaard Niet dat men aan Japanse zijde zoveel verstandiger is. De Japanners stomen op in radiostilte en controleren met vliegtuigen en onderzeeërs eventuele bewegingen van de Amerikaanse vloot. Op zes vliegdekschepen staan meer dan 400 vliegtuigen klaar om alles wat vaart en een Amerikaanse vlag voert te vernietigen.

Verscheidene dagen voor de aanval krijgt de Japanse opperbevelhebber het bericht dat de drie grote Amerikaanse vliegdekschepen patrouilleren en niet in Pearl Harbor zijn. Hoewel de Japanners hun moordende raid dankzij dat soort schepen kunnen uitvoeren, redeneren ze alsof het nog 1905 is, toen grote slagschepen zeeslagen wonnen en vliegdekschepen nog niet bestonden. Dat is de eerste strategische blunder de dag van de aanval zelf.

Nauwelijks zes maanden later stoppen die Amerikaanse vliegdekschepen de Japanse opmars in de Slag bij de Koraalzee, en die

leidt naar de eerste Japanse nederlaag, bij Midway. Aan de onderzeeërs van de US Navy besteden de Japanners niet veel aandacht, maar het zijn wel die onderzeeërs die de Japanse aanvoer van manschappen en materieel naar veroverde gebieden grondig verstoren en ten slotte onmogelijk maken. In Pearl Harbor liggen acht Amerikaanse gigantische zij het vrij ouderwetse slagschepen.

De Japanners weten dat de haven ondiep is.

Ze kennen het Amerikaanse technisch vernuft en beseffen heel goed dat ze de Amerikaanse vloot naar een kelder kunnen zenden van waaruit die gemakkelijk weer naar de oppervlakte kan getakeld worden.

En toch is het vooruitzicht slagschepen te vernietigen onweerstaanbaar, want de Japanners geloven hun eigen vooroordelen.

Westerse regeringsleiders zijn bullebakken die terugdeinzen soldaten of matrozen op te offeren, omdat anders die politieke leiders het risico lopen niet herkozen te worden. De eerste Japanse klap is dus meer dan een daalder waard, en misschien geven de Amerikanen het wel op na zo’n gigantische nederlaag. Dat is de tweede strategische blunder, want na zes maanden zijn zes gezonken slagschepen en wat kleiner grut alweer slagvaardig. Twee slagschepen zijn niet te redden maar de Amerikanen slagen erin het grootste deel van de bewapening boven water te brengen voor hergebruik.

En dan is er de derde strategische fout van de Japanners die verhindert dat het tijdelijke succes in Pearl Harbor grote gevolgen krijgt.

Wanneer de aanvallers het rokende en brandende Pearl Harbor achter zich laten, zijn de Amerikaanse militairen in shock door de vele verliezen (2.403 Amerikaanse gesneuvelden, tegen 64 Japanners) maar ze realiseren zich vrijwel onmiddellijk dat de haven nog altijd bruikbaar is. De kades zijn intact; de haveninstallaties met de kranen die noodzakelijk zijn om de gezonken schepen te lichten, staan er ongeschonden bij.

De vliegvelden zijn vlug te herstellen en de o zo belangrijke brandstofdepots hebben het overleefd. De herstellingswerkzaamheden vorderen zeer goed en zeer vlug. De Japanners hebben zich zo laten verblinden door een mogelijk spectaculair succes dat ze niet eens overwogen hebben belangrijkere maar minder opvallende doelwitten te kiezen. Natuurlijk is dat wijsheid achteraf, en de Japanners zijn zeker niet de enigen die zo’n fouten maken.

Denk aan de beslissing van Mark Clark om het strategisch onbelangrijke maar publicitair interessante Rome te bevrijden, zodat van de in Italië omsingelde Duitse legereenheden het grootste deel ontsnapt. Vergelijk dat met de wijsheid van Eisenhower, die het inzicht heeft Parijs aan de Fransen en Berlijn aan de Sovjets te laten.

Onderschatting De Japanners maken nog een fout. Ze onderschatten grondig de Amerikaanse mentaliteit. Hun diplomaten berichten over de isolationistische mentaliteit bij een deel van de bevolking, over de beweging de VS buiten de oorlog te houden (Charles Lindbergh is een van de leiders).

Maar ze hebben niet gemerkt dat de Amerikaanse openbare opinie de pest heeft aan de Duitse successen en niet weet dat de Duitsers in de winterveldtocht van 1941 op een haar na de catastrofe en een smadelijke vlucht vermijden. Sinds de capitulatie van Frankrijk groeit in de VS het gevoel dat het land niet langer buiten de oorlog mag blijven. Pearl Harbor maakt dat in één klap duidelijk. Op 11 december verklaart Hitler de oorlog aan de VS; volgens historici nog altijd een domheid waarmee hij beter gewacht had. Dat biedt president Roosevelt de mogelijkheid het grootste deel van de immense Amerikaanse oorlogsmachine op Europa te richten, ondanks Pearl Harbor.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Venijn In de commissie Binnenlandse Zaken werd de premier ondervraagd over zijn staatssecretaris Francken die de rechtsstaat zou ondermijnen met zijn reactie op het vonnis aangaande het visum voor een Syrisch gezin. Natuurlijk nam het groene ettertje Kristof Calvo deze gelegenheid te baat om buiten proportie uit te halen naar de regering, de N-VA en Francken. Natuurlijk was volgens hem de democratie in gevaar en de solidariteitsactie met Francken vanuit de N-VA werd zeer zwaar op de korrel genomen en als een ‘campagne, gefinancierd met belastinggeld, een hetze tegen zogenaamde wereldvreemde rechters’. En hij schuwde het linkse populisme niet toen hij zei al vaker gewaarschuwd te hebben ‘voor het gevaar van de grootste Vlaamse partij in uw meerderheid, een partij die steeds meer afglijdt naar het niveau, de taal en de houding van Geert Wilders, Marine Le Pen en Donald Trump’. Het kon niet op. Hij eiste van de eerste minister dat hij aan Francken zou vragen het arrest uit te voeren of de dwangsom te betalen, want anders ‘lijkt u meer op Viktor Orbán dan op Angela Merkel’. De andere vraagstellers. waren het ook niet met de regering eens en lieten dat ook duidelijk horen. Maar het verschil met het Mechelse venijn was dat zij dat deftig en zonder scheldkanonnades deden.

Zelfs de roden (PS en sp.a) en de donkerroden (PTB!) hielden het beschaafd…

Minder! Minder!

Neen, de roep naar minder Marokkanen en dan de belofte dat men dat even zal regelen, hebben we niet gehoord in de Kamer.

Maar in de wandelgangen zijn zowel Siegfried Bracke als Jan Peumans het roerend eens dat de parlementen het eigenlijk feitelijk met flink wat minder volksvertegenwoordigers kunnen doen. Vandaag tellen de Kamer 150 en het Vlaams Parlement 124 leden, maar daarvan kunnen er best een aantal geschrapt worden, vinden de twee N-VA-assembleevoorzitters. Jan Peumans stelt zelfs het getal van 80 voorop. De politieke structuren moeten vereenvoudigd worden en goedkoper gemaakt worden. Klinkt goed allemaal en de burgers zullen dat alleen maar toejuichen. Alleen willen ze dat pas in 2019 regelen, in het kader van de vorming van een nieuwe regering. Of het zover zal komen, is nog maar de vraag. Als het al bijna onmogelijk is om een redelijke pensioenregeling te treffen over alle parlementen heen, dan is de vraag over het schrappen van zetels nog een ander paar mouwen. Wedden dat er in alle partijen zal gelobbyd worden om het liefst alles bij het oude te laten?!

Bij de tijd?

Vorige week ontdekte Kamerlid Hendrik Vuye van de nieuwe fractie VUWO in het Belgisch Staatsblad de publicatie van een Koninklijk Besluit van 15 oktober 1921, ondertekend door Albert I en de ministers Jaspar en Destrée. Inderdaad, Destrée, de man van de historische uitspraak: “Sire, il n’y a pas de Belges.” Allen zijn reeds decennia geleden overleden… Vuye wil nu toch wel eens weten hoe de vork aan de steel zit en stelde een schrif-

telijke vraag aan de premier. Hij vraagt zich aldus af waarom dit KB met 95 jaar vertraging gepubliceerd wordt en welke minister er vandaag voor verantwoordelijk is. Eén ding valt wel op, en dat is de boodschap dat het toch ook nog voor ons en deze tijd bedoeld is, want de aanhef van koning Albert I gaat als volgt: “Aan allen, tegenwoordigen en toekomenden, HEIL.” Encore une petite histoire à la belge…

Chinese vrijwilliger Hendrik Vuye kwam in een kafkaiaans Belgisch verhaal terecht toen hij de bevoegde minister wilde ondervragen over de kwestie van de geluidsnomen in en rond Zaventem die door de Brusselse regering uit de communautaire diepvries werden gehaald door de boetes op te willen drijven. Met alle gevolgen van dien voor de tewerkstelling en het wegvluchten van tal van maatschappijen. Omdat de Vlaamse regering tegen die maatregel een belangenconflict heeft ingeroepen, moet de zaak nu naar het Overlegcomité. Vuye wilde dan ook weten wat het standpunt van de federale regering zal zijn in deze kwestie. Hij wilde dus een van de federale ministers die daarin zetelt ondervragen. Maar die gaven niet thuis en minister Bellot werd als Chinese vrijwilliger uitgestuurd om het volgende te antwoorden: “Met betrekking tot de werking van het Overlegcomité verwijs ik u naar de daarvoor bevoegde personen.” Vuye viel van zijn stoel en vroeg zich af of dit een grap is: “Het is verdorie de regering zelf, die mij naar u heeft verwezen en u kunt er niet eens op antwoorden.

Proficiat.” Ronduit hilarisch.

Et alors?!

Kamervoorzitter Siegfried Bracke ziet echt niet in dat hij op een slappe deontologische koord danste toen hij een tijdje geleden samen met zijn vrienden Rik Torfs en Kris Hoflack aan VTM-journalisten de trucs van de foor aanleerde inzake berichtgeving en interviewtechnieken. Staatsmannelijk en zich klaarblijkelijk metend aan François Mitterrand, antwoordde hij toen hij daarop werd aangesproken met een nonchalant: “Et alors?!” Hij denkt echt dat hij als eerste burger alles mag en kan en hoog verheven boven alles staat… Het is niet omdat hij dertig jaar een roodgekleurde VRTjournalist was, dat hij nu uit zijn nieuwe rol moet vallen. Men kan zich de vraag stellen waar de onafhankelijkheid tegenover elkaar van journalisten en politici begint en eindigt.

Bart Eeckhout stelde in De Morgen terecht: “Mediatraining van politici door journalisten staat haaks op het idee van onafhankelijke journalistiek. Politieke training van journalisten door politici staat even haaks. Hoe moeten wij ons als kijkende, luisterende, lezende burger een ‘kritisch’ interview voorstellen tussen politicus en journalist die elkaar kennen van de cursus?” Inderdaad, als media en politiek zo in elkaar overlopen en zelfs vervlecht geraken, waar blijft dan de geloofwaardigheid van de onafhankelijkheid van beiden?! Bracke was als journalist al subjectief. Als Kamervoorzitter is hij dat evenzeer. Het is bijgevolg logisch dat hij ‘het niet ziet’. Op den duur gaat men nog heimwee krijgen naar Herman de Croo, of zelfs Baas Ganzendonk André Flahaut…

Actueel

22 december 2016

Echo’s uit de Koepelzaal

Een veenbrand van ongenoegen Laten we maar meteen in huis vallen met Bas Heijne. De mooie titelzin komt van deze Nederlandse schrijver en essayist, columnist voor NRC Handelsblad en de kersverse winnaar van de P.C. Hooftprijs 2017, een van de belangrijkste literatuurprijzen van Nederland voor zijn beschouwend proza. Wat mooi is, is evenwel niet per definitie juist (en omgekeerd).

Heijne, meer een sombere observator dan een militante pen, had het in een interview in De Morgen (‘Ook in de politiek is de klant koning’, 19 dec.) over ons mensbeeld. Volgens hem bedreigt een soort doorgeschoten individualisme – de Contraverlichting - de naoorlogse humanistische idee dat we uiteindelijk allemaal één zijn, dat empathie overwint, dat racisme en seksisme de wereld uit moeten.

Velen foeteren en zijn hun geloof kwijt. De god Obama lijkt vandaag al een relikwie uit het verleden. Zijn erfenis ligt op de schroothoop. Het zijn Trump, Wilders en co die scoren…

De analyse van Heijne en velen met hem is eenzijdig. Ze is economisch links (“we zijn broedmachines voor de commercie”…), en maatschappelijk progressief en politiek correct.

Eenzijdig dus, omdat ze wel erg spaarzaam is met kritiek op het collectivisme van de gelijkheidsideologen. Dat kan geen alternatief zijn.

Eenzijdig omdat volgens Heijne de gefrustreerde burger voortdurend via een soort ‘paaipolitiek’ wordt gemonitord en gemanipuleerd. Dan kan kloppen voor het economische verhaal. Maar waar blijft de kritiek op de progressieve elite die evenzeer het opinieterritorium monitort en manipuleert? Ook dat politiek correcte geloof voedt nog veel meer de veenbrand van ongenoegen.

Het voorbijgaan aan nuances over ongelijkheid, afkomst, identiteit, de “natuurlijke” voorkeur voor de eigen groep of natiestaat blijft dus ook bij Heijne ontgoochelend. Geen wonder dat hij eindigt met een oplossing die er geen is: “Er is behoefte aan nieuw engagement. Aan iemand als Bernie Sanders.” Dan staan we weer aan de startlijn van mei 1968, zeker?

Heijne gaat zoals zoveel progressieve, protestante predikanten ervan uit dat conservatief denkende mensen niet zouden bekommerd zijn om het ecologische, het sociale, de “samenhang”, het immateriële, de pluriforme samenleving, een voorgrond creëren voor achtergestelden, et cetera.

betrouwbaar. Dat zijn ze plots niet meer. In één adem volgt twijfel over de democratie. En het label populisme wordt dan al gauw een slimme manier om de tegenstander buitenspel te zetten.”

Politieke tegenstanders – critici van de betweterige EU bijvoorbeeld - worden dan vijanden die moeten wijken, terwijl ook zij wel beseffen dat samenwerking tussen landen noodzakelijk is en ze zich niet tegen die samenwerking keren, maar tegen het apparaat van de EU, die structuren opzette die de lastige mening van de bevolking moeten counteren en een bestuurlijk apparaat (“een eigengereide, weinig transparante EU-elite… technocraten die als niet-democratisch verkozen worden ervaren”) waarmee burgers zich niet verbonden voelen. “Dat moeten ze kunnen doen, zonder dat ze in één of andere donkere hoek worden geplaatst.”

De ‘rug tegen de muur’-retoriek van progressieven over zaken als nationale soevereiniteit, de ‘wen er maar aan’-houding over migratie druist in tegen de essentie van politieke pluraliteit. “Democratie impliceert dat burgers wel degelijk kunnen discussiëren over de toekomst van de samenleving en dus alternatieven kunnen afwegen.”

Eenzelfde geluid bij Maarten Boudry in De Morgen (‘Hoe links zijn eigen kinderen opeet’). Boudry noemt zichzelf links, maar vangt veel kritiek omwille van zijn standpunten over de islam. Hij liep rond in de Amerikaanse universiteit Berkeley, het epicentrum van progressief Amerika. Daar heerst een “doorgeschoten cultuur van politieke correctheid” onder meer over racisme en feminisme. Andere kenmerken zijn de doorge-

Kleuterparticipatiecoördinator

schoten verheerlijking van diversiteit en de betutteling van minderheden, die ontaardt in een soort omgekeerd racisme. “Diversiteit is heilig als het om ras en gender en seksualiteit gaat, maar uit den boze als het meningen betreft… Wie tegenpruttelt is, naargelang de omstandigheid, een racist, seksist, homofoob en transfoob”. Politiek correcten koketteren met de eigen deugdzaamheid, pronken met de eigen nobele inborst.

Probleem voor de progressieve, intellectuele elite is dan natuurlijk wel dat ze nauwelijks invloed heeft bij de brede bevolking. Zie de orgieën van politieke incorrectheid op Twitter en Facebook. Die hoeven zich echt geen zielige onderdrukte minderheid te wanen.

Door samenlevingsproblemen niet bij naam te noemen, heeft het progressieve kamp de fatale vergissing begaan om veel thema’s te laten monopoliseren door rechts en extreemrechts. En waar komen mensen dan terecht die wakker liggen van migratie en islam?

Kerstwens “Als politici hun kop in het zand steken over het multiculturele drama, en alle bezorgde burgers wegzetten als racistisch klootjesvolk, dan moeten ze achteraf niet verwonderd zijn dat ze een grote, balorige opgestoken middelvinger van de kiezer krijgen”, besluit Boudry.

In deze kerstperiode kunnen we alleen hopen dat zowel de ultra’s van beide politieke kampen (de reguliere mediachefs, de ridders van de sociale media…) even de mond houden en wat meer gaan nadenken over een waardiger manier om het debat te voeren.

Wie zijn standpunt verengt tot compleet ongenuanceerd gekrijs over “Minder Marokkanen” of na de aanslag in Berlijn over “de doden van Merkel”, is even slecht bezig als wie andersdenkenden “mestkevers” noemt.

In beide kampen groeit een ongezonde polarisatie.

Anja Pieters

Populisme Veel interessanter dan het al bij al weinig originele verhaal van Heijne en de zijnen zijn de opinies van een aantal (gematigd) linkse denkers die ingaan tegen het monotone denken van de progressieven.

Interessant is wat Tinneke Beeckman schreef in De Standaard (“De loze kreet van het populisme”). Links laat zich wel heel makkelijk meeslepen op de trein van het linkse populisme: “Toen burgers massaal stemden voor de gevestigde partijen, leken ze wijs en

Liwa al-Quds Bij de verovering van Oost-Aleppo werd het Syrische reguliere leger gesteund door verschillende ‘hulptroepen’. Uiteraard was er de steun van de Russen en van Iran, maar ook van de Libanese sjiitische militie Hezbollah en een eenheid die opereert onder de naam Liwa Al-Quds (de ‘Jeruzalem-brigade’). Die eenheid leverde een belangrijke bijdrage in de strijd om Aleppo en ze bestaat uit… soennitische Palestijnen. Die werden gerekruteerd in Aleppo en omgeving en uit het in Aleppo gelegen Palestijnse ‘vluchtelingkamp’ Handarat, eigenlijk een volwaardig stadsdeel.

De Palestijnen in Syrië stammen af van Arabische families die na 1948 uit Israël en vanop de Westelijke Jordaanoever wegtrokken naar de buurlanden. In Syrië zijn er zo ongeveer 400.000. Om strategische redenen blijven zij ook na generaties hun vluchtelingenstatus behouden, net als een soort van Palestijnse nationaliteit (een creatie uit de jaren zeventig).

Het is genoegzaam bekend dat de ‘Palestijnse zaak’ op veel steun en sympathie kan rekenen in de westerse media. Tenminste, in zoverre die ‘zaak’ het Israëlisch-Palestijnse conflict betreft. Wat de Palestijnen buiten Israël ondernemen, kan op veel minder interesse rekenen. Zeker niet als zij – zoals in Syrië – nu net die kant steunen die door het Wes-

5

Een van die thema’s die steeds weer opduiken en die - net zoals De Lijn - tot het vaste assortiment van het Vlaams Parlement behoren, is de participatie in het kleuteronderwijs.

Het is niet uitgesloten dat deze voorliefde te maken heeft met een verwantschap met het kleutergebeuren die in de Koepelzaal voelbaar is. Het goede nieuws is dat we het hoogste aantal schoolgaande kleuters ter wereld hebben. Waarover maakt men zich dan nog druk? 99 procent schijnt echter nog onvoldoende te zijn, dus is er nood aan alweer een actieplan en zelfs de aanstelling van een kleuterparticipatiecoördinator. Kleine kindertjes zo vroeg mogelijk naar school trappen, is het Vlaamse alfa et omega. Veel beleid is daar niet voor nodig, want de “hardwerkende Vlaming” (m/v/x) heeft nu eenmaal weinig keuze. Bij nader toezien blijkt het probleem vooral te liggen bij andersculturele kleutertjes. In Gent en Sint-Niklaas gaat het zelfs specifiek over Romakinderen. Minister Crevits struikelde bijna over alle kleuterparticipatieacties die ze onderneemt, maar voor Caroline Gennez (sp.a) en Elisabeth “Miss Onderwijs” Meuleman (Groen) bleef ze schromelijk tekortschieten. Nochtans loopt er een campagne met het “aapje Superslim” om ook die kleuters nog ter papschool te voeren. Misschien is dat aapje nog te weinig cultuursensitief.

Tupolevs Een op dreef zijnde Matthias Diependaele (N-VA) ergerde zich aan de “jobvernietigende” Brusselse regering die met haar dwaze geluidsnormen de luchthaven van Zaventem probeert dood te knijpen. Bedrijven weten niet hoe snel ze uit Zaventem moeten weglopen, met alle economische gevolgen van dien. Het is niet zo, aldus Diependaele, dat al die maatschappijen met oude Tupolevs rondvliegen, dus die Brusselse geluidsnormen… Minister Weyts mocht weer eens een belangenconflict inroepen en was niet erg ingenomen met de Brusselse attitude. Dat het Vlaams Parlement niet wat heviger reageerde, scheen hem ook dwars te zitten. Katia Segers (sp.a) had gelukkig de oplossing al gevonden: ze vond de luchthaven ook van groot belang en om dit soort problemen te vermijden zouden de geluidsnormen kunnen worden geherfederaliseerd. Briljant.

Elke van den Brandt (Groen) deed nog beter door te pleiten voor een constructieve dialoog.

Diependaele zag toch liever een wat grotere gestrengheid tegenover het Brussels Gewest.

Aangewezen zou zijn voor een prikje wat Tupolevs op te kopen en er die Brusselse lieverds mee te bestoken.

Ouderwets

ten als ‘fout’ wordt bestempeld. Dan worden ze gewoon geheel doodgezwegen.

De ongemakkelijke waarheid in Syrië is dat de Palestijnen (in Aleppo, maar ook elders) het regime van Assad steunen, te woord en te zwaard. Dat zult u in de gevestigde media dus nooit lezen. Soms moeten zij daarvoor wel potsierlijke leugens afdrukken. Zo verscheen er – net nadat de oude stad van Aleppo was ingenomen – in Het Laatste Nieuws een foto van een soldaat op het binnenplein van de wereldberoemde Omajjadenmoskee. Volgens het onderschrift bij de foto droeg de man een ‘Syrische vlag’, maar het was overduidelijk een Palestijnse vlag, en de soldaat was lid van Liwa Al-Quds. Maar dat mochten de lezers van het Leste niet weten...

Troonsafstand Albert II maandenlang stilgehouden Elio di Rupo onthulde afgelopen zondag in Royalty dat hij de troonsafstand van koning Albert II maandenlang heeft stilgehouden. Hij zou namelijk schrik gehad hebben dat de N-VA van de situatie gebruik zou maken om het land te destabiliseren, en er daarom bij de vorige koning op aangedrongen hebben zijn plannen zo lang mogelijk geheim te houden.

Wat opvalt, is hoe kritiekloos onze media

over deze primeur berichtten. Hoe zou de N-VA in de lente van 2013 het land hebben kunnen destabiliseren? Met politieke stakingen soms?

Gewelddadige betogingen? De “onthulling” door Elio di Rupo is een wel heel doorzichtige poging om zichzelf de hemel in te prijzen als verantwoordelijk staatsman. Enkele maanden geleden gijzelde hij nochtans zelf de economie van Vlaanderen (en dus België), enkel en alleen omdat hij door zijn ongeduld in de zomer van 2014 zijn partij in de federale oppositie manœuvreerde. Geen enkele krant die het nodig vond haar lezers daar even aan te herinneren.

Oxfam wil Belgische opvang maal zeven Het zijn niet alleen de leden van de oppositie die permanent druk zetten op de regering om het asielbeleid de versoepelen. Volgens Oxfam zou België tot zeven keer meer vluchtelingen uit Syrië moeten opvangen via een hervestigingsprogramma. Sinds 2013 zijn slechts 644 Syriërs hervestigd in België, het zouden er 4.771 moeten zijn… “Maar al te vaak zagen we dit jaar ook politieke leiders die steeds meer een xenofoob discours hanteerden”, klaagt Morgane Thonnart van Oxfam-Solidariteit. ’t Is maar dat u het weet.

Naast een luchthaven hebben we hier ook nog wat zeehavens, en die schijnen niet onbelangrijk te zijn voor onze economie. Wouter van Besien ging nog eens de ouderwets groene toer op door zich te keren tegen het Saeftinghedok en de uitbreiding van de Antwerpse haven in het algemeen. Minister Weyts wees op de zeer grote concurrentie tussen de havens en de maritieme actoren in het hele gebied tussen Le Havre en Hamburg. Het is vooruitgaan of doodgaan. Van overcapaciteit, zoals Van Besien suggereerde, was volgens Weyts geen sprake. Van Besien vond dat moet worden ingezet op minder transport en meer lokale maakindustrie. Daar is iets voor te zeggen, maar het overige is nefast groen gekneuter zoals in de beste dagen van de fel gemiste Mieke Vogels.

Bevallen Het heeft duizend jaar geduurd, maar toch is Vlaanderen eindelijk bevallen van de vaste of, beter, gereglementeerde boekenprijs. Caroline Bastiaens (CD&V) had het, niet onterecht, over een historisch moment. De moeilijkheid is dat de boekensector op het snijpunt van economie en cultuur zit en dat dat niet altijd even makkelijk manoeuvreren is. Bastiaens citeerde, alweer terecht, een Nederlandse expert: “De gereglementeerde boekenprijs is geen economische maatregel, maar een instrument van cultuurbeleid.” Men is er in Vlaanderen eindelijk dan toch uit, wat alleen maar de boekenproductie en de boekhandel ten goede kan komen, en wat misschien ook meer ademruimte aan het boekenaanbod kan geven. Voor eenmaal was het woordje kamerbreed op zijn plaats, want op alle banken was glunderende goedkeuring te vinden.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Aparte economische logica Brussel is in meer dan één opzicht bijzonder. Zo is er een politieke klasse dat een econmisch denken heeft ontwikkeld waar een klassiek geschoold econoom niet bij kan. Vlaamse nederigheid voor zoveel wijsheid dringt zich op.

Voor een evidente basiskenis economie moet je geen genie zijn. En kan een politicus die naam waardig het zich veroorloven om precies zo’n minimale bagage in huis te hebben? De vraag klinkt retorisch, en in essentie is ze dat ook, maar dan heb je ... de Brusselse politiek.

Het interview met Didier Gosuin (Défi) sprak ter zake boekdelen. Het verder uitbreiden van de luchthaven is ondenkbaar, verklaarde hij voor de camera van Terzake (“illusoir”). Bovendien richt men “in beschaafde landen” luchthavens anders in, begrijp: niet meer in de buurt van een “grote stad”.

Een verhuizing van Brussels Airport is dan ook “onvermijdbaar”. Het venijn zit hem in de staart: “Ik wil niet zeggen dat wij er geen positieve gevolgen van ondervinden, maar laat ons naar de cijfers kijken. Nauwelijks 10 procent van de Brusselaars werkt op de luchthaven.” Trouwens, hadden we al vermeld dat Gosuin Brussels minister van Tewerkstelling en Economie is?

Gedetineerden sporten In de gevangenis van Hasselt heeft Fit@Cell een programma van De Rode Antraciet vzw gelanceerd. Bedoeling is de gedetineerden meer te laten bewegen aan de hand van een dvd. De oefeningen kan men op een kleine ruimte zoals hun cel doen, en zonder fitnesstoestellen. Een dvd moet men afspelen op een dvd-speler en tv. Die moet dus ook in de cel beschikbaar zijn. Tine Nelissen, communicatiemedewerker, zegt: “Het groepsaanbod van sport- en cultuuractiviteiten is te beperkt, vandaar een begeleiding op individuele basis.”

De dvd’s worden door de gevangenisbibliotheek ter beschikking gesteld. Mooi dat men de gevangenen met een aanbod van cultuur en sport geestelijk en lichamelijk gezond wil houden, en dat allemaal gratis en voor niets.

Als men weet dat tienduizenden rusthuisbewoners zwaar moeten betalen, en hun kinderen veelal moeten bijbetalen voor verzorging en ontspanning omdat hun ouders niet toekomen met hun pensioentje, is er in de loop van tijd een vreemde kronkel in de politici hun hersenen gedraaid. “Wie stout is krijgt lekkers, wie braaf is de roe.”

22 december 2016 heid en dat is erg. Bij de goedkoopste offerte wordt achteraf aan meerkosten soms bijna het dubbele aangerekend en men vindt dat normaal. Dat is nog erger. Terecht of onterecht schorste de Raad van State de toewijzing door De Lijn aan de Spaanse kandidaat. Daardoor begint nu bijna zeker een lange procedureslag met hoogoplopende kosten. Dat is nog het ergste.

Zot zijn doet geen zeer West-Vlaamse tuinders die buitenlandse werknemers in dienst nemen, vaak heel tijdelijk - soms slechts enkele weken, voor het planten, onderhouden en verwerken van groenten, het verzorgen en plukken van fruit - worden in de mogelijkheid gesteld passende taallessen te volgen. Voorlopig gaat het om Roemeens.

Moeten die buitenlanders niet eerder (West-) Vlaams leren? Neen, geloof het of geloof het niet, omdat het om een korte periode gaat, is het aan de werkgever om zich verstaanbaar te maken... Een zeer goedkoop argument! Over welke talenknobbel moet de directeur of personeelschef van een fabriek beschikken, nu hij bijna verplicht is met anderstaligen van over de hele wereld te werken?

Verkeerd bezig

Wereldvreemd (1)

Mondelinge afspraken, voorstellen en overeenkomsten, vergeet het maar. Zelfs schriftelijk zijn ze tegenwoordig niet meer van tel. Wat is een handtekening nog waard? Als zelfs politici de wetten aan hun laars lappen, waarom zou de gewone burger er zich moeten aan houden?

Voor de productie van 146 lagevloertrams schreef vervoersmaatschappij De Lijn een aanbesteding uit. Helaas voor Bombardier Brugge kreeg het Spaanse bedrijf CAF (voorlopig) de opdracht toegewezen omdat de vooropgestelde prijs aanzienlijk lager lag. Is de berekening juist gebeurd? En wat is daar allemaal inbegrepen? Niemand gelooft nog in eerlijk-

“Manspreading”, dat is het grote probleem waar het Brussels openbaar vervoer mee te kampen krijgt. Toch volgens de wereldvreemde Ecolo’s. U kent het niet? Wel, het gaat om mannen die op bus, tram of metro met de benen wat gespreid gaan neerzitten, en zo – nog steeds volgens Ecolo – hun territorium afbakenen. En neen, we vinden dit echt niet uit.

Lees vooral even mee: “Het fenomeen ‘manspreading’ kadert in de bredere maatschappelijke kwestie dat de openbare ruimte meer toebehoort aan mannen, dat het er voor vrouwen nu eenmaal minder makkelijk vertoeven is”. En daarom moet de MIVB een cam-

Jan Sobieskibrug Uit een recente studie blijkt dat Brussel jaarlijks netto zo’n 2.500 arbeidsplaatsen verliest, grotendeels als gevolg van de sublieme mobiliteit. Bedrijven klagen er al jaren over, maar interesseert het politici à la Gosuin?

Maar niet getreurd. Vergeet Brussel Airport, want het nieuwe voetbalstadium op Parking C zal zomaar even 3.000 banen opleveren, klinkt het bij de apologen van het project. Banen in Vlaanderen dus (Parking C ligt op grondgebied van Grimbergen) en, durven we gokken, vooral voor niet-Brusselaars, maar passons. Goed, daar stond de goegemeente onder de Jan Sobieskibrug in Laken (wanneer komt de vraag van de Turkse gemeenschap om die naam te wijzigen?) lachend het logo van het project voor te stellen.

Met een bouwvergunning kunnen ze nog niet zwaaien. De wijkindicatoren van de plek waar die brug ligt wijzen op een werkloosheid van 33 procent. De vreugdeuitbarstingen en spontane buurtfeesten voor de komst van de ontwikkelingspool op Parking C zijn nu al legendarisch.

KNIN.

Wereldvreemd (2) Of is er een andere term om het te hebben over de dames Annemie Maes (Groen) en Bianca Debaets (CD&V), en de heren Pascal Smet (sp.a) en Karl Vanlouwe (N-VA)? Zij zijn naar eigen zeggen fel gekant tegen de organisatie van een wedstrijd van de Formule E in Koekelberg.

De Formule E is een race voor elektrische racewagens, met als doel de kwaliteit van elektrische motoren te verbeteren en het elektrisch rijden te promoten. Maar in hun pavloviaanse reactie tegen het woord ‘auto’ is Groen daar dus tegen. Want van auto’s gaan de koeien stoppen met melk geven, iedereen weet dat.

Ook minister Pascal Smet is tegen, hoewel zijn eigen sp.a in de Brusselse gemeenteraad wél principieel akkoord was met een subsidie van 800.000 euro voor het evenement. Een autorace kan niet in een stad, weet hij te vertellen; daarin gesteun door N-VA’er Karl Vanlouwe. De andere wedstrijden van het kampioenschap vinden inderdaad plaats op “den buiten”: Hongkong, Parijs, Mexico-Stad, Berlijn en New York, om er een aantal te noemen.

Staatssecretaris Bianca Debaets weet dan weer te vertellen dat een race mensen gaat aanzetten tot sneller rijden. Alsof snel rijden in Brussel überhaupt mogelijk is, met ellenlange files en instortende tunnels. Misschien meteen ook de 20 km loopwedstrijd van Brussel verbieden, want die zet mensen aan midden op straat te lopen.

Zouden de dames en heren wel beseffen dat het bij Formule E niet gaan om lawaaierige, benzineslurpende racewagens; maar wel om elektrische wagens? Is Groen daar nu echt tegen?

Schadevergoeding voor Offerfeest

Newton Zonder in detail te willen treden, mag toch onderstreept worden dat de luchthaven van Zaventem de tweede grootste economische pool van het land is; de Antwerpse haven staat op één.

Het effect op het vlak van tewerkstelling overstijgt dus ruimschoots de duizenden die rechtstreeks met het luchthavengebeuren hun boterham verdienen. En wat meer is: het potentieel, ook voor laaggeschoolden, waar Brussel een overschot aan heeft, is rond de luchthaven groot.

Ziet u ook de kans? Maar kom, laten we de eigen beperkingen niet miskennen.

“Als ik verder heb gezien dan anderen, komt dat doordat ik op de schouders van reuzen stond”, zei Isaac Newton. De reus van Gosuin en consorten kwamen we nog niet tegen. Jammer, want het zou ons inzicht verschaffen in de hogere logica van menig Brussels politicus rond economie en tewerkstelling.

pagne opstarten, aldus rood-groene Céline Delforge. Over vrouwen die met zeven tassen vol aankopen evenveel zitjes innemen, konden we in het artikel niets lezen.

Wat een geluk dat mevrouw Delforge zich voor haar 8.000 euro per maand met de echte problemen van Brussel bezighoudt.

De organisatie door het Brussels Gewest van het laatste islamitische Offerfeest was allesbehalve een succes. Zo liep de levering van de gekeelde offerdieren naar verluidt veel vertraging op. Teneinde het morrende kiesvee tevreden te houden, besloot de Brusselse regering dan maar om iedere moslim die zijn schaap te laat had gekregen te vergoeden met 75 euro belastinggeld.

Dat de hoofdstedelijke regering haar onkunde om wat dan ook te organiseren wil goedmaken met een schadevergoeding, ons niet gelaten, maar dan liefst uit eigen zak, en niet uit die van Jan met de pet! Het is onbegrijpelijk dat de drie Brusselse N-VA’ers, nochtans én tegenstanders van onverdoofd slachten én voorstanders van goed bestuur, niet tegen dit al te gekke voorstel van de Brusselse PS-regering hebben gestemd.

Bosschool: een moskee te midden van de bossen “In bijlage kopie van de folder/affiche die momenteel in heel Antwerpen wordt verspreid om op te roepen om (uitgerekend op kerstdag) fondsen te mobiliseren via een benefiet voor een moskee in Berendrecht (5.400 m²)”. Aldus een bericht van Filip Dewinter, die alles wat met moskeeën te maken heeft van kortbij opvolgt. “Er moet 450.000 euro ingezameld worden en dat zal niet alleen komen van de verkoop van muntthee en oosterse tapijten”, gaat het verder. Dewinter stelt ook dat er een tv-zender bij betrokken is: “AlMawada.tv is een fundamentalistische zender gesteund vanuit Saoedi-Arabië die meestal dit soort ‘benefiets’ ondersteunt en publiciteit geeft.”

“Wie komt preken en lezingen geven op de benefiet in Borgerhout, is (nog) niet duidelijk.

Zogezegd wordt er geijverd voor een islamitisch cultureel centrum te Berendrecht, maar in de praktijk zal de Bosschool uiteraard als moskee dienstdoen. Het is de bedoeling om via deze moskee ook de Polder te islamiseren en moslims te bewegen om in het Polderdistrict te komen wonen. Dat zal zeker gebeuren, want moslims willen nu eenmaal in de onmiddellijke omgeving van hun moskee wonen en leven. Een bewuste strategie dus ter verspreiding van de islam in de polder”, aldus Filip Dewinter.

Het is lang stil geweest rond de Bosschool.

Eind vorig jaar werd de verkoopovereenkomst tussen de islamitische stichting “Gezin” en de vzw Katholiek Schoolcomité Antwerpen getekend. De vzw haalde toen nog het nieuws, omdat de omstreden salafistische prediker Tarik Ibn Ali op een vorige benefiet voor

de vzw werd uitgenodigd. Tarik Ibn Ali staat bekend als haatprediker. Na de mediaheisa besloot vzw Het Gezin om de uitnodiging van Ibn Ali in te trekken. De benefiet werd gehouden (buren werden als naar gewoonte uitgenodigd) en bracht waarschijnlijk genoeg op om de vroegere school aan te kopen. Mounir Tazi, bestuurslid van Het Gezin, zei toen aan de kranten: “Nu kunnen we verder werken om deze plek te laten uitgroeien tot een volwaardig islamitisch cultureel centrum. Dat moet een plaats worden voor jong en oud, vrouw en man, islamiet en niet-islamiet. En natuurlijk richten we ook sportactiviteiten, vrijetijdsmomenten en lezingen in. Iedereen is altijd welkom op onze theeavonden en op de buurtsamenkomsten. Als gelovigen vinden we het belangrijk dat het gebedshuis een centrale plaats inneemt.”

Het wordt dus niet meer ontkend: er komt een moskee in de bossen van Berendrecht.

In 2006 was er voor het eerst sprake van een islamitisch centrum. Er werd nochtans altijd ontkend dat er een moskee zou komen. Tijdens een weekend werden plots op de gevel van de school allerlei opschriften en runetekens gespoten. Aan de achterzijde verschenen swastika’s en SS-tekens. Er werden ook slogans aangetroffen in een zeer eigenaardig taaltje: “Hitler kom bac”, “Val alemaal dood”, “Ga naar u eigen land”, “Eigen volk eerst” en “White power”.

Van wie die kwamen, of wie de schilders waren, is nooit met zekerheid vastgesteld. In ieder geval: de gebouwen werden door de toenmalige eigenaars (de vzw Vrije Katholieke Scholen) verder ter beschikking gesteld van de islamitische vzw “Ons Gezin”. Korte tijd later ging de districtsraad van Berendrecht-Zandvliet-Lillo er op bezoek, toen nog onder leiding van de socialistische burgemeester Marcel Bartholomeeussen. Hoewel iedereen verplicht werd zijn schoenen uit te trekken voor het betreden van de grootste ruimte, die vol tapijten lag, werd door de verantwoordelijken ten stelligste ontkend dat hier een moskee was ondergebracht. In 2010 is de Bosschool tijdens een nacht grotendeels afgebrand; hoe het vuur ontstond, is niet geweten.

Pagadder

“Onze krant prooi Belgen”

Den Vaderlandt ghetrouwe

Wat vindt u zoal van de titel van dit stukje? Mooi, niet? Die titel stond in de bekende chocoladeletters reuzengroot op bladzijde 1 van De Telegraaf van vrijdag 15 december.

Hollands bescheiden In vier woorden proef je in een uiterst beknopte tekst woede en honderden jaren Amsterdamse arrogantie en evenveel jaren minachting voor die hotemetoten uit het Zuiden die hun vieze tengels uitsteken naar “Spraakmakend de grootste”, zoals de krant Hollands bescheiden zichzelf noemt. En er staat al een hele tijd niet langer “De krant van wakker Nederland”, zoals dezelfde dag in De Standaard te lezen was. Overigens verneem je daar ook dat De Telegraaf een oplage van iets meer dan 400.000 exemplaren heeft, terwijl de cijfers van september bewijzen dat ze daar al een eind onder zit. Ondanks veel lawaai, restyling, de afdanking van hoofdredacteur Sjuul Paradijs en zijn vervanging door politiek commentator Paul Jansen is de bloeding niet gestopt: 9 procent minder op één jaar tijd.

In sneltreinvaart naar het ravijn De lichtjes naïeve Groot-Nederlanders onder u beveel ik ook de bladzijden 2 en 3 aan van dezelfde editie van De Telegraaf. “De slag om de laatste eigen krant” staat daar als titel met dezelfde reuzenletters. Veelbetekenend is het zinnetje in het redactionele commentaar: “Met het ten tonele verschijnen van Mediahuis valt het laatste grote Nederlandse landelijk dagblad mogelijk in buitenlandse handen.

De vrije pers is cruciaal in een democratie, in dit geval onze democratie. Bovendien is De Telegraaf een oer-Hollands dag-

7

Onze naaste buren

22 december 2016

blad.” Kortom, die Belgen (en uiteraard niet “Vlamingen”) brengen “onze” democratie in gevaar en zijn geen haar beter dan de Poetingetrouwen en dat nemen we in Holland (en niet Nederland) niet.

Nu lees ik dagelijks stukken in De Volkskrant (eigenaar is het Vlaamse De Persgroep) en het NRC Handelsblad (in het bezit van het Vlaamse Het Mediahuis) en ik heb niet de indruk dat die kranten de dictatuur propageren of niet langer over Nederlandse, pardon, Hollandse toestanden schrijven. Natuurlijk zit er nog veel oud zeer onder de giftige stukken waarmee De Telegraaf het naderende onheil probeert te bezweren. De Amsterdammers zijn altijd ongelukkig geweest dat de huidige grootaandeelhouder van TMG (de Telegraaf Media Groep waarop Het Mediahuis biedt) de Brabantse textielfamilie Van Puijenbroek is. Brabo’s? Bah! Alleen kiezen die niet-Hollanders blijkbaar voor de korte pijn. De jongere generatie eigenaars ziet TMG in sneltreinvaart naar het ravijn denderen, maar herinnert zich nog dat een aandeel ooit 20 euro waard was. Dat is vandaag nog slechts 4,9 euro, en dan is het Vlaamse bod van 5,25 euro geen slechte zaak.

Grappig is dat TMG een paar jaar geleden een greep deed naar het voorname uithangbord van de Nederlandse elite: het NRC Handelsblad dat leeggeplunderd was door een Brits investeringsfonds. Deze burcht aan het Amsterdamse Rokin snoof van verontwaardiging en wilde in geen geval onder de

zelfde vlag varen als de proleten van De Telegraaf. Youp van ’t Hek, Nederlands bekendste cabaretier, zei dat hij onmiddellijk zou stoppen met zijn populaire column in de zaterdageditie van het NRC als zijn sjieke krant in de handen van De Telegraaf kwam. De heren en dames van het NRC en hun Vlaamse hoofdredacteur kozen dus voor Vlaamse bazen en komen nu misschien onder dezelfde Vlaamse paraplu terecht.

“Vlaanderen is Nederland” Al bij al bewijst de hele affaire de Hollandse kramp bij de verschijning van een paar Vlaamse boertjes. De parallel met de mislukte overname van PostNL is overduidelijk. De Nederlandse politici lieten toen hun enggeestig en ziekelijk kleinNederlands nationalistisch gezicht zien, want bedrijfstechnisch was er geen enkel bezwaar, en feitelijk kon en mocht de politiek er zich niet mee bemoeien, maar deed het toch.

Toen Albert Heijn Delhaize overnam, hoorden we de Nederlandse politici niet.

Toch wordt deze keer door de politici in mineur gereageerd.

De Vlamingen hebben immers twee keer de Nederlandse krantenproblemen opgelost en moeien zich niet redactioneel. En verhoudingsgewijs staan er weinig banen op de tocht, zodat een overname geen invloed heeft op de komende verkiezingen. Eén bepaalde reactie is de moeite waard. Martin Bosma, tweede man van de PVV, wil terecht zelfs het woord buitenlandse overname niet gebruiken: “Vlaanderen is Nederland. En daarmee onderdeel van de Nederlandse gedachte.”

Willem de Prater

parochiale vzw die zo ontgoocheld was door de beslissing van het bisdom dat ze onmiddellijk de boeken sloten en de kerk die ze beheerden te koop stelden. Voor de stadskas is het parochiekerkenplan een goede zaak: zoveel kerkfabrieken minder om te subsidiëren, zoveel gebouwen minder om te onderhouden. Het bisdom kiest ervoor nog maar op een beperkt aantal plaatsen hun werking te organiseren. Bisschop en burgemeester kunnen erop klinken wanneer ze nog eens samen op de Gentse Feesten een terrasje doen...

De schepen belooft dat in de overblijvende kerken meer zal worden geïnvesteerd. Afwachten maar of hij woord zal houden. In het kleine Nederlandse stadje Doesburg staat een monumentale gotische kerk. Achteraan links en rechts van het oksaal zijn twee glazen kubus-

sen geplaatst. Je kunt er doorheen kijken, ze storen niet en ze vormen twee bruikbare ruimtes.

De ene is een koffiehuisje, waar dames zelfgebakken cake opdienen, de andere een vergaderzaal. Zo wordt het een gebouw én voor de eredienst én voor het gemeenschapsleven. Maar in Gent sluiten de kerken en worden ze verbouwd tot rusthuis, restaurant, circusschool, winkelgalerij... Het hele parochiekerkenplan is een verhaal van “centen en stenen”. Maar met elke gesloten kerk verdwijnt ook een stuk sociaal weefsel. Dat is voorgoed weg, en dat het bisdom zich daar maar geen illusies over maakt. De achterblijvers zijn meestal oudere mensen van hier.

Wie trekt zich hun verdriet aan? Waarom moeten wij nu denken aan die OCMW-nota over de grote eenzaamheid bij oudere mensen in onze Mathildis stad?

Zestien Gentse kerken sluiten Jahjah op de bühne bij NTG In Gent werd op de gemeenteraad van december het “parochiekerkenplan” goedgekeurd. Dat legt afspraken vast tussen Bisdom en Stad over welke kerken als parochiekerk open blijven en welke worden “onttrokken aan de eredienst”, en dus worden gesloopt of verkocht.

Toen minister Bourgeois in 2013 geld uittrok zich jarenlang vrijwillig hebben ingezet: poetsen, om alle Gentse kerkgebouwen te laten onder- bloemen schikken, voorlezen...

Het parochiekerkenplan is een “parochieafzoeken, klonk het geruststellend dat dit iets was voor de lange termijn. Mensen moesten niet braakplan” geworden. Dat er op termijn flink zou ongerust zijn, er zou niet gebruuskeerd worden. gesnoeid worden, stond in de sterren geschreDe studie zou via objectieve criteria (erfgoed- ven, maar het gaat nu wel razendsnel. Dat ligt waarde, staat van het gebouw, aantal kerkgan- vooral bij het bisdom zelf. Daar is men blijkbaar gers...) bepalen welke parochiekerken konden niet bereid om leken verantwoordelijk te laten blijven en welke best werden afgestoten. Maar zijn voor een parochie. Er zijn nu eenmaal te weihet is heel anders gelopen. Drie jaar verder en al nig priesters dus schaffen ze parochies af, zelfs een heel aantal kerken zijn dicht, sommige zijn op plaatsen waar mensen wel nog bereid waren zelfs al verkocht. Tot spijt van de mensen die er verder te doen. Wij kennen het verhaal van een

Niet te missen voor zijn fanclub, en voor de spotprijs van 12 euro, kunt u naar Dyab gaan luisteren op 7 januari in Gent. Niet in een groezelig koffiehuisje maar in de mooie Zaal Miry in het conservatorium.

Met dank aan het NTG! “I say to you – Dyab Abou JAHJAH en B’Rock” is, staat op de aankondiging, “een alternatief nieuwjaarsconcert waarin muziek en rede versmelten”.

“Gastspreker Dyab Abou Jahjah houdt een nieuwjaarsrede waarin hij het heeft over een nieuwe ‘cultura franca’: een wisselwerking tussen lokale identiteit en wereldburgerschap. Het is een pleidooi om de transformatie die zich vandaag voordoet te omarmen, een oproep voor een kritisch activistische houding.” Dat er mooie muziek zal gebracht

De vreemde alliantie tussen MR en N-VA In het asielbeleid blijft de MR voor honderd procent achter de N-VA staan. Het is zowaar de aversie voor CD&V en Kris Peeters die de partijen dichter bij elkaar brengt.

De voorbije weken werd meer dan eens de vergelijking gemaakt met de jaren dertig van de twintigste eeuw. De stringente asielpolitiek van staatssecretaris Theo Francken (N-VA), die een visum weigert voor een Syrische familie, werd bijwijlen ‘hitleriaans’ genoemd. Zeker in de francofone pers. Zo’n discours is normaal gezien genoeg om een Franstalige partij in de federale regering in een kramp te doen schieten. In casu de MR, de enige Franstalige regeringspartner. Maar wat blijkt nu: de MR blijft Theo Francken steunen. Terwijl er in andere omstandigheden een ware regeringscrisis zou uitbreken.

Vanwaar die vreemde N-VA-MR-alliantie? Dateert die van de periode 2010-2011, toen er gedurende 541 dagen geen federale regering kon worden gevormd en onder andere MR en N-VA een verbond sloten om in de Kamer de wet op de gezinshereniging te verstrengen?

Neen, het verbond gaat dieper en is van recentere datum.

Om te beginnen heeft de MR van Charles Michel er op dit moment geen enkel belang bij om de federale regering te doen struikelen. Ook al wijzen de peilingen op een stabilisatie, de MR hoopt in 2019 beloond te worden voor haar regeringsbeleid. Dat er elk jaar netto duizenden jobs zullen worden gecre-

ëerd, sterkt de MR in haar overtuiging dat de partij goed bezig is. Ze wil op basis van die cijfers in 2019 electoraal ‘cashen’.

Tweede element: bij de MR is men zich ervan bewust dat er ook in Wallonië een zwijgende meerderheid is die zeer kritisch is ten opzichte van een te laks asielbeleid. Wallonië mag zich dan wel profileren als ‘terre d’acceuil’, de recente migratiegolven stuiten meer en meer op verzet. Ook ter linkerzijde.

En dan is er een vaak vergeten argument: de gedeelde aversie van N-VA en MR voor de CD&V. Voor alle duidelijkheid: niet voor de partij op zich, wel voor de perfide houding van CD&Vkopstuk Kris Peeters in de federale regering. Toen die in oktober de begrotingsonderhandelingen plotsklaps verliet onder het oog van de camera’s was een ‘game changer’ zoals men dat tegenwoordig zegt. De eerste twee jaar was de MR-CD&Vas de drager van de regering. Veel had te maken met de goede relatie tussen Charles Michel en CD&V-voorzitter Wouter Beke.

Maar in oktober is er dus iets gebroken. Toen Kris Peeters - naar verluidt op bevel van het topduo Beke en Hilde Crevits - voor de camera’s naar zijn kabinet toog omdat hij geen meerwaardebelasting op aandelen kreeg, maakten de achtergebleven ministers in de Lambermont (de ambtswoning van de premier)

worden, is zeker. B’Rock brengt kwaliteit (op het programma Vivaldi en de Hongaarse componist Ligeti).

Maar of Jahjah garant staat voor “rede” daar durven wij sterk aan twijfelen. Wij vragen ons af of ze bij het Gentse toneelhuis helemaal de pedalen kwijt zijn. Beseffen ze daar wel dat hun zwaar gesubsidieerde instelling een product is van onze westerse cultuur? Wanneer nemen ze het eens zonder complexen op voor die westerse cultuur in plaats van die mee te helpen ondermijnen?

Li bia bouquet

zeer snel de juiste analyse: de balorige Peeters kwam bijna live op Terzake en dat was pijnlijk, heel pijnlijk voor Charles Michel.

Een vernedering eigenlijk door de onvoorspelbare houding van de christendemocraten. Peeters heeft de meerwaardebelasting zonder overleg op tafel gegooid. De premier voelde zich naar verluidt vernederd. Kort daarna zou hij tegen de N-VAministers gezegd hebben: “Dit vergeef ik Kris Peeters nooit.”

Vandaar dat de Franstalige liberalen nu kiezen voor een toenadering tot de N-VA, daar waar de partij vroeger een tussenpositie innam. Blijkbaar is de boodschap bij de CD&V en vooral bij Kris Peeters aangekomen, want in de recente asielcrisis houdt hij zich heel stil.

De MR trok de voorbije dagen en weken in Wallonië alle registers open. Naast Charles Michel kwamen andere kopstukken op tv het beleid van Theo Francken verdedigen. Niet enkel Denis Ducarme, die als fractieleider in de Kamer een cruciale rol heeft, ook mindere goden als Richard Miller. Enige tegenstem was er van Waals Parlementslid Jean-Luc Crucke.

Maar die is vooral gefrustreerd dat hij als perfect tweetalige nog altijd geen federaal minister is. Ook MR-voorzitter Olivier Chastel houdt zich op de achtergrond. Hij moet met het oog op 2019 de lijnen openhouden met de PS. Maar feit is dat de as MR-N-VA in de federale regering is versterkt.

Picard

8

De wereld rond

22 december 2016

Diplomatieke valies

Een moord met gevolgen Men zou kunnen vermoeden dat de moord op de Russische ambassadeur in Ankara de relaties tussen beide landen behoorlijk zou verstoren, maar paradoxaal genoeg gebeurt misschien net het omgekeerde. Zowel Poetin als Erdogan lijken niet op de provocatie te willen ingaan. De gezamenlijke belangen in Syrië zijn groot. Te groot om op de helling te zetten.

De beelden gingen de wereld rond. Eerst staat die Russische ambassadeur in Ankara achter het spreekgestoelte, en plots niet meer. De dader komt in beeld, brult wat en loopt in het rond terwijl hij met zijn pistool zwaait. En dat was dan het einde van ambassadeur Andrei Karlov, een ervaren diplomaat die eerder de Russische missie in Noord-Korea leidde.

Pyongyang overleefde hij, maar Ankara dus niet. Dat hij vermoord werd op een fototentoonstelling met als titel ‘Rusland zoals gezien door de Turken’ geeft een cynische toets aan het gebeuren. Want het beeld dat menig Turk van Rusland heeft, is inderdaad niet fraai. Het neerschieten van Karlov was de trieste apotheose van een week vol intense anti-Russische betogingen in Turkije. Haast dagelijks werden de Russische ambassade en andere diplomatieke posten belaagd door protesterende woestelingen.

Dergelijke evenementen roepen steevast historische parallellen op. Het was geleden van 1927 dat een Russische ambassadeur werd vermoord; die ‘eer’ viel ene Pyotr Voikov te beurt, een oudgediende van de Oktoberrevolutie, in Warschau vermoord door de zoon van Wit-Russische monarchisten. Zin in nog een cynische vaststelling? Op het ogenblik van de schietpartij in het museum was de Russische leider Poetin onderweg naar een toneelopvoering over het leven van Aleksandr Gribojedov. Toneelschrijver en ambassadeur Gribojedov werd ook in die hoedanigheid vermoord, in 1829, in de Perzische hoofdstad Teheran.

Gavrilo Princip Naar verluidt was het vooral op de sociale media dat de link met Frans Ferdinand getrokken werd. De moord op de Oostenrijkse troonpretendent in Sarajevo was de vonk die de Eer-

ste Wereldoorlog deed losbarsten. Toch schort er wat aan de vergelijking. Net zoals de complexe aanleiding tot de Eerste Wereldoorlog structureel van aard was, moet ook hier naar het bredere plaatje gekeken worden. Zoals het er een half etmaal na de feiten uitziet, zal Mevlüt Mert Altıntas niet als de nieuwe Gavrilo Princip de geschiedenis ingaan. Men zou geneigd zijn te geloven dat een dergelijk incident de op zich al moeizame band tussen beide landen negatief zou beïnvloeden, maar het zou wel eens helemaal anders kunnen uitdraaien. Iets meer dan een jaar geleden haalde Turkije een Russisch jachtvliegtuig neer, wat Moskou en Ankara op ramkoers bracht. Rusland legde Turkije enkele pijnlijke economische sancties op en een hele poos bleef de temperatuur stevig onder het vriespunt.

Maar tijdens de zomer keerde het tij. Niet toevallig was Vladimir Poetin bij de eersten om Erdogan te bellen na de mislukte coup in juli van dit jaar. Een teken dat de dooi ingezet was.

Syrië is een cruciaal element in de (verbeterde) bilaterale betrekkingen. Aaron Stein, Turkije-expert bij de Atlantic Council, vat het als volgt samen: “Turkije heeft Rusland nodig om zijn belangen in het conflict veilig te stellen. En Rusland heeft Turkije nodig om te winnen, in de betekenis die Moskou eraan geeft. Alle twee hebben ze een incentive om als volwassenen te handelen. Een crisis over de dood van Karlov zou te veel belangen op de helling kunnen plaatsen.”

Syrië als bindmiddel De voorbije jaren toonden aan hoe relatief principiële opstellingen op het internationale schaakbord wel kunnen zijn. Gedurende letterlijk jaren hamerde Ankara op het vertrek van Assad, maar toen duidelijk werd dat die kans steeds kleiner werd, werd dat standpunt bijgestuurd en kwam de focus

vooral op de Koerden te liggen. Hoe sterker die staan in Syrië en Irak, des te groter de kans op separatistische actie binnen de Turkse republiek, was de redenering. Rusland van zijn kant begreep dat Turkije een grotere meerwaarde heeft als bondgenoot dan als tegenstander. Op verschillende plaatsen kon maar moeilijk terreinwinst geboekt worden. Daar kwam echter verandering in toen de Turkse steun voor bepaalde ‘rebellen’ opdroogde. Een bewuste zet als tegemoetkoming aan een vraag van Moskou. En voor wat hoort wat. In ruil trok het Kremlin dan weer de steun in die het verleende aan Koerdische eenheden. We laten Aaron Stein aan het woord: “Opmerkelijk is de deal die rond de steden Aleppo en Al Bab gesloten werd.

Rusland legde de aandacht op de eerste. Turkije, enkele kilometers verderop, nam in september het strategisch belangrijke Al Bab in. Wanneer je dergelijk operaties samen uitoefent, mag een diplomatiek incident geen roet in het eten komen gooien.”

NAVO-infiltratie Door de verbetering van de verstandhouding wordt de laatste tijd steeds meer gesproken over een Turkse aankoop van Russisch militair materiaal. Het zou een blamage zijn voor de VS en het Westen, want tot nader order is Turkije nog altijd het tweede grootste leger van de NAVO. Een ander opmerkelijk feit is een benoemingspolitiek van Erdogan in precies die NAVOstructuren. Als gevolg van de doorgevoerde zuiveringen werden verschillende topfunctionarissen vervangen door figuren die als antiwesters en zelfs pro-Russisch geboekstaafd staan.

Een behendige aanpak van sultan Erdogan kan ervoor zorgen dat de moord op Karlov aangewend wordt om de greep op zijn land nog te vergroten. En als dit gebeurt, is dat geen goed nieuws voor de Koerden. Mogelijk vergroot ook de afstand tot het Westen. Het zou de verscherping zijn van een trend die al een hele tijd ontwaard kan worden. Erdogan en Poetin deden de moord op Karlov af als “een provocatie”. Klopt, maar misschien wordt het ook als instrument voor meer gebruikt.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur “Spelen met een tijger” In zijn beroemde boek “1984” waarschuwde Orwell tegen het totalitarisme van Stalin. Het “engsoc” van Orwell was Engels socialisme – ook nu nog heel herkenbaar! - in een stalinistische vorm. Engels, niet Russisch, maar even onmenselijk. De Algerijnse schrijver Boualem Sansal heeft zich daarop geïnspireerd voor zijn roman “2084. Het einde van de wereld”. Niet van de planeet aarde, maar wel van de min of meer beschaafde, vrije en welvarende wereld waarin wij in het Westen nog leven. Hij toont ons hoe een totalitaire islamitische wereldorde er zal uitzien en die is even nachtmerrieachtig als de stalinistische. “Sinds een jaar of dertig is er die vulkaan die op uitbarsten staat: de wedergeboorte van de islam,” zegde Sansal op zijn boekvoorstelling. “Ze willen het werk van de profeet voortzetten, de wereld opvreten.”

Hij schuwt de controverse niet. Over de zogenaamde Arabische Lente zei hij dat er “helemaal geen sprake was van een lente, laat staan van een revolutie”. “Duitsland wilde een voortrekkersrol spelen. Ook vorig jaar weer, toen er stromen vluchtelingen naar Europa kwamen. Wat Merkel deed was waanzin. Het was spelen met een tijger, maar met een tijger kun je alleen spelen als hij achter de tralies zit. Ik hoop dat ze dat nu begrepen heeft.” Voor de Fransen had hij dit advies: “Je moet heel vastberaden en standvastig zijn in het bestrijden van het islamisme. Je moet streng zijn, stevig in je schoenen staan. Dus nee tegen de hoofddoek, nee tegen moskeeën, je woont in Frankrijk, daar geldt de laïcité, de scheiding van Kerk en Staat. Je moet demagogen bestrijden. Alles wat gedaan wordt om het Front national te verzwakken, moet je ook inzetten tegen het islamisme. Ondersteun de oppositie, droog de financiële bronnen op.”

Wedergeboorte Sansal beoordeelt de koloniale periode zeer genuanceerd: “In de eeuwen van de westerse overheersing ging de islam de clandestiniteit in, verdween uit Irak, Algerije, Marokko, Tunesië. […] Er was geen Koranschool meer, moskeeën bleven leeg. De lokale elite werd Engelsof Franstalig, ze diende het Westen, geloofde in de westerse waarden.” Het is kort door de bocht, maar het is minstens gedeeltelijk waar.

Zolang het Westen sterk was en zich krachtdadig opstelde, werd het gevreesd, bewonderd en nagebootst. Anders dan vele historici situeert Sansal de “wedergeboorte” van de politieke islam niet bij de Moslimbroeders in Egypte, en al helemaal niet bij de westerse

interventies in Koeweit, Irak en Afghanistan. Hij hecht vooral veel belang aan de rol van Jamal Eddine al Afgani, “die de islam nieuw leven wilde inblazen, niet alleen spiritueel, maar als structurele wereldmacht. Hij doceerde, schreef boeken en leerde westerse oriëntalisten kennen die hem uitnodigden om in Europa lezingen te geven. Wat de westerlingen zagen was een beschaafde, briljante man die Lamartine en andere westerse dichters citeerde. Hij werd een publiekslieveling, vergelijkbaar met Tariq Ramadan nu. Wat de westerlingen niet zagen, was wat hij losmaakte in miljoenen Egyptische, Syrische, Irakese en Indiase hoofden. Die begrepen dat de wedergeboorte van de islam niet alleen mogelijk was, maar ook haalbaar!”

Dat klinkt modern, niet? Maar Jamal Eddines glorieuze ontvangst bij de westerse intelligentsia dateert van de tweede helft van de negentiende eeuw. Toen al…

Medeplichtige magistraten In Zweden werd een moslim vrijgesproken van deelname aan een groepsverkrachting, hoewel DNA van het slachtoffer op zijn lichaam werd gevonden en hij in het bezit was van een gsm die hij van haar had gestolen. Zweedse rechtbanken spreken allochtone daders van verkrachtingen en groepsverkrachtingen systematisch vrij “bij gebrek aan bewijs”. De daders krijgen vrijwel altijd het voordeel van de twijfel als ze beweren dat het slachtoffer met hun seksuele handelingen instemde, en dat kan natuurlijk niet door DNA-tests weerlegd worden. In Oostenrijk moest het proces overgedaan worden tegen de Syriër die een tienjarig jongetje verkrachtte in de toiletten van een zwembad, want de rechter oordeelde in zijn oneindige wijsheid dat het niet duidelijk was of hij de afwijzing van het kind wel begrepen had.

In Duitsland hebben twee meisjes van 20 en 21 jaar klacht ingediend wegens aanranding door een groep migranten op een muziekfestival.

Nadat een individuele dader één van de meisjes had vastgegrepen en betast, kwam de politie tussenbeide en arresteerde hem. Maar toen de agenten weg waren, werden beide meisjes omsingeld en aangerand door een meute moslims. Tijdens het onderzoek kregen zij een brief van het Staatsanwaltschaft - de openbare aanklager dus - in Oldenburg, waarin onder meer stond: “Het is goed mogelijk dat die jongemannen op die manier alleen maar wilden tonen dat ze belangstelling voor jullie hadden.” Dat zijn geen juridische haarklieverijen meer, en dat is zelfs niet gewoon wereldvreemd. Dat is misdadige samenspanning met islamitische daders tegen Duitse slachtoffers. En dan is men

verbaasd dat zo weinig slachtoffers van aanrandingen klacht indienen…

Balticum bedreigd In Oekraïne is de situatie historisch gezien complexer, maar in de Baltische staten is ze glashelder: de enige Russen die daar wonen, zijn afstammelingen van de kolonisten die Stalin daarheen had gestuurd ter vervanging van de honderdduizenden Esten, Letten en Litouwers die hij had laten vermoorden of deporteren. Het zou logisch zijn geweest dat die Russen na de val van de Sovjet-Unie terug naar Rusland werden gestuurd, maar het Westen dacht dat Rusland een bondgenoot zou worden, en niemand wilde daaraan beginnen.

Litouwen telt minder dan drie miljoen inwoners, waarvan slechts 5 procent Russen. Estland, met nauwelijks 1,4 miljoen inwoners, en Letland, met minder dan twee miljoen inwoners, zijn nog veel kwetsbaarder voor Russische agressie: 25 procent van de burgers zijn Russen, die zich nooit hebben willen assimileren en die nu door Poetin als vijfde kolonne worden gebruikt voor de annexatie van die landjes. Poetin kan die drie landjes in één nacht onder de voet lopen en een voldongen feit creëren, zoals op de Krim. Dat kan alleen voorkomen worden door daar permanent NAVO-troepen te stationeren, zodat een aanval op het Balticum automatisch tot een oorlog met heel de NAVO zou leiden. Begin 2017 zou een symbolische strijdmacht van enkele

duizenden NAVO-militairen in het Balticum gestationeerd moeten worden. Maar enkele uitspraken van Trump hebben tot grote onzekerheid geleid. Zullen de Amerikanen dat Baltische plan nog steunen?

Zwakke NAVO De Russische propaganda, ook luidkeels rondgetoeterd door westerse politici die met Poetin dwepen, probeert die symbolische strijdmacht van enkele duizenden soldaten voor te stellen als een bedreiging voor het grote en machtige Rusland met zijn strijdmacht van 770.000 militairen in actieve dienst en twee miljoen reservisten. Alle westerse NAVOstrijdmachten, inclusief de Amerikaanse, zijn de voorbije decennia drastisch ingekrompen.

De mentale weerbaarheid is in vele landen tot onder het nulpunt gedaald. Eenheden die er op papier nog redelijk sterk uitzien, zijn in realiteit zelfs niet meer voor de helft inzetbaar bij gebrek aan onderhoud en reserve-onderdelen.

Heel de geschiedenis door ziet men één constante: een land dat op een oorlog aanstuurt, versterkt zijn leger. Het is een regel zonder uitzonderingen. Wie beweert dat de NAVO “agressieve bedoelingen” heeft tegenover Rusland, liegt gewoon. Bedoelingen kan men niet tellen, maar de aantallen parate troepen en inzetbare wapens wel. Die aantallen wijzen allemaal op een potentieel rampzalige afbouw van de NAVO-sterkte. Geen agressie, wel integendeel, een schrikbarend gebrek aan weerbaarheid.

Verdeeldheid bij het Front national De aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2017 loopt voor het Front national minder vlot dan verwacht.

Er is onenigheid over de te volgen strategie. Het duo Le Pen-Philippot wil vooral de linkse kiezer aanspreken.

Nicht Marion Maréchal-Le Pen vreest echter dat een deel van de rechterflank naar François Fillon zal overlopen.

Ze hebben elkaar al twee weken niet meer gesproken. ‘Ze’, dat zijn Marine Le Pen en haar nicht Marion Maréchal-Le Pen. Aanleiding van de spanningen tussen de presidentskandidate van het Front national (FN) enerzijds en het jongste lid van de Assemblée Nationale anderzijds waren een aantal uitspraken van Marion Le Pen in de pers.

Zo wil ze het debat heropenen over de volledige terugbetaling van de kosten voor vrouwen die een abortus hebben laten uitvoeren. Marion Le Pen zou dat bedrag willen beperken. Voor Marine Le Pen is dat echter een non-issue. Zij wil het debat niet voeren en zo denkt ook Europees Parlementslid Florian Philippot erover. Volgens hem moet het Front national zich eerder richten op sociaaleconomische thema’s zoals de globalisering en de sociale zekerheid. De discussie over morele kwesties is niet aan de orde.

Meteen werd duidelijk dat er in de partij een tweespalt is ontstaan. Een aantal kopstukken van het Front national steunde Marion Maréchal-Le Pen terwijl anderen zich achter Marine Le Pen hebben geschaard. De discussie werd onder andere op Twitter gevoerd. Wat is er aan de hand bij die partij, die de voorbije maanden nog een sterke eensgezindheid vertoonde?

Veel is te verklaren door de twee verschillende stromingen die Marion en Marine vertegenwoordigen. Marion Maréchal-Le Pen

Herinnering levend houden Sportkampioenen zijn de nieuwe pophelden. Een lesje geschiedenis gaat er bij de jeugd doorgaans vlotter in wanneer de historische gebeurtenis gelinkt kan worden aan sport en spel, liever dan aan saaie lessen in het klaslokaal. Zo speelden profvoetballers in het Verenigd Koninkrijk in de week rond 11 november met een opgespelde klaproos. Tijdens de Wapenstilstand - in het Verenigd Koninkrijk, Canada en Nieuw-Zeeland bekend als ‘Armistice Day’ - van dit jaar vonden heel wat voetbalwedstrijden plaats. Engeland nam het op tegen Schotland in

De rechtse kiezer niet verliezen Die combinatie van twee electoraten zou er normaal gezien moeten voor zorgen dat Marine Le Pen probleemloos de tweede ronde van de presidentsverkiezingen haalt. Maar dat is nu net iets waar Marion begint te twijfelen. Zij vreest dat het linkse economische discours van onder anderen Florian Philippot een deel van het rechtse FN-electoraat zal doen vertrekken. Bijvoorbeeld richting François Fillon, de kandidaat van Les Républicains. Hij appelleert aan het traditioneel-katholieke electoraat, waarvan een deel lange tijd trouwe FN-kiezer was. Marion vreest dat een vertrek van die kiezers naar Fillon zelfs een probleem kan vormen voor Marine Le Pen. In die zin dat het verlies van rechtse katholieke kiezers Marine Le Pen uit de tweede ronde kan houden.

Philippot is een andere mening toegedaan. Hij denkt dat het FN op links kan scoren door het zeer liberale economische programma van Fillon. En aangezien er weinig kans is dat een PS’er de tweede ronde haalt, zullen veel van die kiezers voor Marine Le Pen stemmen. Philippot hoopt ook een aantal nostalgici van het gaullisme aan te trekken. Daarbij zitten heel wat

het bekende Wembley Stadium, terwijl Wales en Noord-Ierland eveneens de wei in moesten.FIFA, de overkoepelende voetbalorganisatie, legt nu die vier teams geldboetes op. Volgens de internationale voetbalfederatie is het namelijk spelers verboden op het veld politieke symbolen te tonen. Kennelijk valt een oranje klaproos daar volgens de maffiakongsi van de FIFA ook onder. Dat in de voetbalstadions eveneens een minuut stilte werd gehouden, dat op de scoreborden verwijzingen stonden naar de Eerste Wereldoorlog, en dat voetbalsupporters hun geschiedenis deelden via spandoeken ter nagedachtenis aan de gesneuvelde soldaten… dat mag allemaal niet baten. Kennelijk werkt dit alles bij de FIFA-maffia als een rode lap op een stier. Maandag werd beslist dat Engeland een boete van 35.000 pond boete moet incasseren. Omgerekend is dit 42.000 euro.

Schotland en Wales krijgen ieder een boete van 20.000 Zwitserse franken opgelegd (want in dat land zetelt de FIFA). Omgerekend: 15.700 pond of bijna 19.000 euro. Voor Noord-Ierland valt er een aanmaning tot betaling in de bus van zo’n 12.000 pond (14.300 euro).

Politieke en religieuze symbolen Wie een beetje thuis is in de wereld van het profvoetbal weet dat in die decadente amusementssector miljoenen en miljoenen rondgepompt worden. De bedragen die neergeteld worden voor toptransfers, plaatsen de geldboetes in een juist perspectief. De boetes die de FIFA oplegt zijn, relatief gesproken, klein.

Echter, de symboliek is van doorslaggevend belang. De woordvoerder van de Schotse voetballiga liet aan de pers weten dat er druk overleg plaatsvindt met de collega’s in Wales, Engeland en Noord-Ierland. De vier landenteams willen stappen ondernemen om de bestraffingen ongedaan te maken. Een officiële

Redder Waarom is Angela Merkel de redder van het betere Westen en de goede opponent van het miserabele Westen, zoals links Donald Trump in scène zet (waar hij dan zelf wel de aanleidingen voor overhandigt)? De Duitse regeringsleidster houdt van

De regionale verkiezingen als referentie Echter, de cijfers pleiten voor de strategie van Marion Maréchal-Le Pen. De regionale verkiezingen van vorig jaar gelden daarbij als referentie. Toen haalden Marine Le Pen - tijdens de eerste in het noorden - en Marion - in het zuiden - ongeveer gelijkaardige scores: 40,64 procent en 40,55 procent. Echter, in de tweede ronde wist Marine Le Pen slechts 1,6 procentpunt extra kiezers aan te trekken. Bij Marion was dat 4,7 procent. Voor Marion is dat duidelijk: een electoraal succes is mogelijk, maar een echte overwinning blijft moeilijk. Uiteindelijk kiezen veel linkse kiezers in de tweede ronde voor een anti-FN-stem. Vandaar dat de jongste politieke telg uit de FN-familie denkt dat een overwinning enkel mogelijk is door voldoende rechtse kiezers aan te trekken, waarbij ook klassiek-rechtse kiezers. Maar Philippot blijft een andere mening toegedaan. Hij denkt dat het conservatief-katholieke electoraat niet zwaar genoeg weegt om erop in te zetten.

De discussie bleef woeden in het Front national en Marine Le Pen moest op een bepaald moment ingrijpen. Ze gaf de kaderleden van de partij de boodschap mee dat de discussies over de strategie moesten stoppen. “Het elan richting presidentsverkiezingen mag niet worden gebroken”, was haar boodschap.

Waarmee het FN van een open crisis evolueerde in de richting van een gewapende vrede. Niets garandeert dat de spanningen tussen Marion Le Pen en Florian Philippot straks niet opnieuw opflakkeren.

Salan

engeland klacht zal normaal gezien in januari van volgend jaar volgen.

Bij de FIFA lijken ze zeker van hun zaak. In een persbericht laat de internationale voetbalbond weten “dat ze de gevoeligheden begrijpt, maar dat de regels nu eenmaal voor alle aangesloten leden gelden en dat hierop geen uitzondering kan toegestaan worden”. Volgens de FIFA zijn naast politieke ook alle religieuze en persoonlijke symbolen verboden tijdens internationale wedstrijden. Een hilarische regel. Zijn de vlaggen van de nationale ploegen niet bij uitstek politieke symbolen? Zijn de volksliederen die voor iedere wedstrijd gezongen worden – behalve bij de Belgen, want die kennen de tekst niet – niet per definitie politiek getint?

Corrupte geheim agenten Bij de FIFA gaan ze tekeer als volleerde detectives. Zo is de boete die Wales kreeg voor de wedstrijd van november tegen Servië, onder andere berekend op basis van het aantal supporters in de tribune dat een klaproos opgespeld had. Ook het spelen van de Last Post kon niet door de beugel en moest dus bestraft worden. De Britse premier, Theresa May, mengde zich in de discussie. Zij liet begin deze week weten dat de FIFAbeslissing een schande is. Er gaan nu stemmen op om een rechtszaak aan te spannen. Centrale vraag behoort te zijn of de oranje klaproos wel daadwerkelijk als specifiek politiek symbool beschouwd kan worden. Van deze hele affaire onthoudt de lezer één ding. Bij de FIFA, die bekend staat voor haar verregaande corruptie en andere schandalen, is het veiliger om met een vlag van Islamitische Staat rond te lopen en als hooligans de boel kort en klein te slaan, dan een klaproosje op te spelden. U bent gewaarschuwd, wanneer u nog eens een voetbalLvS interland bijwoont.

Bei uns in Deutschland

de vrije markt, de internationale handel en goed bestuur. De jonge, ernstige Oost-Duitse die in 1989 de vrijheid ontdekte na de val van de Muur is geduldig, Brits-flegmatisch en ze weet welk geschenk zij 27 jaar geleden in de schoot geworpen kreeg.

Zij laat de kaarsvlam van de centrumlinkse goestingen flikkeren. Het mag geen verwondering wekken dat Merkel voor de vierde maal een gooi doet naar het leiderschap van een regering. Haar campagne is begonnen en over driekwart jaar kondigt zich Merkel IV aan.

Is de hoop van de antitrumpisten en de antipopulisten op een sterk Duitsland en een sterke Merkel om tegenmacht te ontwikkelen realistisch? Men kan twijfelen of zij het bij het rechte eind hebben. Als je kijkt hoe Angela Merkel reageert op crisis na crisis die op haar pad komt - Oekraïne, de vluchtelingen, Griekenland -, maar dan staat er geen vrouw die koen de uitdaging trotseert en vinnig een antwoord klaar heeft. Zij weifelt, peinst, dubt en aarzelt. Ze is een monument van onbeslistheid. Ook is haar aanvoelen van de tegenstanders vaak zwak: te vuur en te zwaard Poetin bestrijden is niet haar aard, wel is zij door die aartsleugenaar om de tuin geleid terwijl zij met open ogen verwachtingsvol naar Moskou keek. Twijfelzucht is geen kenmerk van een stoere chef, de chef waar progressieven op wachten.

De reputatie van Duitsland is vandaag, door omstandigheden, goed bij de centrumlinkse elite van het continent, maar de Europeanen die in conflict komen met de Europese Unie en er de stempel van het hardvochtigere Duitsland achter vermoeden, roepen dan meteen in teksten en tekeningen de spoken van het nazisme op. De Grieken gaven staaltjes ten beste van hun Duitsershaat toen bleek dat Berlijn eiste dat zij saneerden tot op het bot. Belangrijker dan deze psychologische handicap is de vast-

FRANKRIJK

mensen die echte Franse patriotten zijn maar op veel vlakken ook en vooral links denken.

Right or wrong

Is Duitsland een geschikte stut voor het Westen?

Berlijn is een stad waar je achter elke hoek stoot op relieken van het slechte dat de Duitsers hebben aangericht.

Het meest indrukwekkende memoriaal is het Holocaust Monument, met zijn strakke oneven opstaande klompen rij na rij. De zelfkastijding van de Duitsers is op het belachelijke af. De Tweede Wereldoorlog zag hozen van misdaden, maar de Duitse geschiedenis steeds blijven terugbrengen tot 1940-1945 is kunstmatig en eenzijdig.

De buitenwereld wil niet immer herinnerd worden aan de Slechte Duitser. Zelfs de progressieven kijken vandaag verlangend naar Duitsland, geschokt en verward als zij zijn door de triomf van Trump, de triomf van het Britse populisme met de Brexit en de nakende triomfen van Marine le Pen - zal François Fillon in staat zijn haar te blokkeren? - en Geert Wilders als voorsmaak van een steeds rechtser Europa.

Donald Trump treiterde de immigranten, zweert de handelsverdragen te zullen herschrijven en dreigt met de terugtrekking van de Amerikaanse veiligheidsparaplu boven de tegenstribbelende en gierige Europeanen die weigeren hun eigen defensie op orde te brengen. Wat is er dan logischer dan de warmte opzoeken, een veilige plek, met Duitsland als stut. Angela Merkel krijgt de twijfelachtige eer als voorvrouw van de vrije wereld met de scepter te zwaaien.

Si la France m’était contée

staat dichter bij de ideologie van haar grootvader Jean-Marie Le Pen: ethisch conservatief en economisch eerder liberaal. Dat deel van het Front national haalt haar stemmen eerder in het zuiden van Frankrijk. Marine Le Pen vertegenwoordigt samen met Florian Philippot een andere strekking. Economisch eerder links en ethisch neutraal. Die flank van de partij haalt de meeste stemmen in het noorden van Frankrijk. Wat de twee strekkingen verenigt is de kritiek op de immigratie en de islam. Plus het Franse nationalisme en de anti-EU-houding.

Waar de klaprozen bloeien Deze week combineren we in dit cursiefje het waanzinnige verhaal rondom de Eerste Wereldoorlog en de internationale voetbalbond. FIFA zadelt Engeland, Wales, Schotland en Noord-Ierland met boetes op. Welke wandaad deze naties begingen? Zij lieten hun spelers voetballen met een klaproos op de truitjes opgespeld, als eerbetoon aan de gesneuvelden in de Grote Oorlog.

“In Flanders fields, the poppies blow. Between the crosses, row on row, that mark our place”, zo begint het bekende gedicht van John McCrae uit 1915. De komende twee jaren zullen vast nog activiteiten georganiseerd worden om de herinnering aan honderd jaar Grote Oorlog in Vlaanderen levendig te houden. Toch kan een oplettende lezer zich niet van de indruk ontdoen dat de appetijt voor herdenkingen rondom ‘100 jaar Eerste Wereldoorlog’ relatief klein is. Zeker de Vlaamse scholieren kennen bijzonder weinig van de oorlogsgeschiedenis aan de IJzer. Dat ligt enigszins anders in het Verenigd Koninkrijk, waar men zich doorgaans in het onderwijs meer moeite getroost om de herinnering aan de Eerste Wereldoorlog levendig te houden.

9

Het nabije buitenland

22 december 2016

DUITSLAND

stelling dat het ondenkbaar is dat er een Pax Germania ontstaat.

De Pax Americana waar Europa al zeventig jaar van profiteert, is gebaseerd op wapens, op een mentaliteit die oorlogszuchtig en imperiaal is. Duitsland heeft een verdedigingsbudget dat een vijftiende bedraagt van het Amerikaanse, bezit geen kernwapens en koestert het pacifisme. De Bundeswehr blijft voor veel jonge Duitsers een lacheding, iets waar zij op neerkijken.

Twijfelzucht Duitsland talmde over de bewapening van de Iraakse Koerden in hun strijd tegen Islamitische Staat. Het grote Duitsland is militair een knecht vergeleken met de macht die Frankrijk en Groot-Brittannië met hun legers en wapens kunnen projecteren. The Economist gaf recent een goed voorbeeld van de werkelijkheid. Als morgen de tanks van Vladimir Poetin de Baltische republieken binnen rollen, dan is het niet de Bundeswehr die de leiding zal nemen om die te stoppen.

Angela Merkel heeft andere prioriteiten voor haar buren. In de eerste plaats zal zij de verbrokkelde Europese Unie trachten aan mekaar te blijven lijmen. Haar partner daarbij is Frankrijk, in de hoop dat Marine le Pen het pleit niet wint. Met Frankrijk onder president Fillon, kan Duitsland de gemeenschappelijke sokkel blijven van een EU die zoekt naar onder meer een gemeenschappelijke defensiepolitiek. Dat Donald Trump de NAVO wil uitbalanceren met Europees geld is overduidelijk, en dat vergt een antwoord van politiek Europa. Grote visies over een nieuwe wereldorde moeten van Berlijn niet verwacht worden. Merkel zal zich al zeer gelukkig prijzen als zij het betonrot van de Europese Unie kan saneren.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

22 december 2016

medialand

Film

De rode VRT? In het kader van “De Warmste Week” van Music For Live werd een “Workers Run 4 Refugees” georganiseerd door het personeel en de vakbonden van de VRT, ACOD en ACV. Die looptocht ging door op woensdag 21 december, maar omdat dit blad op woensdag in druk gaat, kunnen we (nog) niet zeggen hoeveel deelnemers er waren.

Wel weten we dat deze “Workers Run” vertrok aan de VRT aan de Reyerslaan, om 31 km verder te eindigen aan de VRT-radiostudio in Boom, in domein De Schorre. “De Warmste Week” heeft tot doel allerlei goede doelen te ondersteunen. En zo dient de looptocht eveneens om sponsorgeld op te halen “voor het vluchtelingenwerk van de collega’s van de openbare omroep ERT3 in Thessaloniki in Griekenland”.

Belangrijk om weten: de financiële steun wordt doorgesluisd via de erkende vzw Geneeskunde voor de Derde Wereld, een dochterorganisatie van de maoïstische PVDA van Peter Mertens.

Die vzw is gevestigd in Brussel, op de Haachtsesteenweg 53 waar nog andere PVDA-organisaties gevestigd zijn (o.a. het Collectif Solidarité contre L’Exclusion, Intal, De Wereld Morgen). In het huis pal ernaast, op nummer 55, zijn de kantoren gevestigd van de advocaten van Progress Lawyers Network. Bekendste advocate hier is Mieke van den Broeck. Het is die advocate die elke week een deurwaarder stuurt naar Theo Francken.

Het is dus via een marxistische omweg dat personeel en de vakbonden van de VRT geld geven aan een goed doel (vluchtelingenwerk in Griekenland). ’t Is maar dat u het weet, mocht u ooit gaan twijfelen aan de objectiviteit van het Huis van Vertrouwen.

Weer meer journalisten opgesloten Uit het jaarlijkse rapport van Reporters sans Frontières (RSF) zitten er op dit ogenblik wereldwijd 348 journalisten in de cel.

Dat is een stijging van zes procent vergeleken met verleden jaar, en dat zou voornamelijk te wijten zijn aan de situatie in Turkije.

In dat land alleen al zouden er momenteel meer dan honderd journalisten opgesloten zitten in de gevangenis.

Naast Turkije zijn ook China, Iran en Egypte gevaarlijke landen voor journalisten. Peter Verlinden mocht verleden week dan weer aan den lijve ervaren dat het ook in Congo niet helemaal snor zit. En vergeet Cuba niet, al stond Verenigd Links daar enkele weken geleden nog dikke tranen te plengen voor een brutale dictator die lastige journalisten zonder verpinken in de gevangenis liet creperen.

Mediahuis wil Nederlandse TMG overnemen Verleden week bracht Mediahuis, eigenaar van onder meer De Standaard, Het Nieuwsblad, Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg, een bod uit op de Nederlandse Telegraaf Media Groep (TMG). TMG is niet alleen eigenaar van de Nederlandse krant De Telegraaf, maar ook van Metro, Privé, Sky Radio, Radio Veronica, Classic FM, en onder meer de webstek GeenStijl.nl. Als de overname doorgaat, en de kans is zeer reëel, breidt Mediahuis zijn activiteiten in Nederland aanzienlijk uit.

Vandaag beschikt Mediahuis in Nederland al over de titels Limburgs Dagblad en De Limburger, en de kranten van NRC Media.

TMG is op dit ogenblik het tweede grootste mediabedrijf in Nederland, na… ook al het Vlaamse De Persgroep. Dit betekent dat binnen afzienbare tijd het grootste deel van de mediakoek zowel in Nederland als in Vlaanderen wel eens verdeeld zou kunnen zitten tussen slechts twee mediagroepen: Mediahuis, en De Persgroep. Nu zijn we altijd al voorstander geweest van meer samenwerking over de Vlaams-Nederlandse grens heen, maar wanneer dit dan uitmondt in een duopolie, zijn we toch weer eerder sceptisch.

Concurrentievervalsing?

In de Vlaamse media, zowel bij Mediahuis als De Persgroep dus, vindt men het een opsteker dat Vlaamse mediagroepen de Nederlandse markt binnendringen en veroveren. In Nederland reageert men eerder achterdochtig. En heeft men alvast één verklaring klaar waarom Vlaamse kranten blijkbaar zoveel sterker staan dan de Nederlandse.

Geert-Jan van der Snoek, topman van TMG sedert midden 2014, wees deze herfst naar één aspect dat de concurrentie-

Kerst met Wouter Van Bellingen

Het succesverhaal van Disney

Rogue One: A Star Wars Story

verhouding tussen de Nederlandse en de Belgische kranten scheeftrekt. Bpost krijgt immers een distributiesubsidie voor de krantenbedeling, en volgens Geert-Jan van der Snoek komt die subsidie onrechtstreeks bij de uitgevers terecht. Door die subsidie kan Bpost namelijk een lager tarief aanrekenen, waardoor de kranten kosten uitsparen, en dus meer geld overhouden om een Nederlandse krantentitel op te kopen.

Bij Mediahuis en De Persgroep zullen ze het niet graag horen, maar Geert-Jan van der Snoek heeft volgens ons toch wel een punt.

“Sujet” Pim Fortuyn Overigens was het best grappig hoe De Standaard verleden donderdag de kranten van TMG “duidde”. Lees: nog snel even wou afkraken, nu het nog mag. Ze moesten in Groot-Bijgaarden dan wel toegeven dat De Telegraaf de meest gelezen krant van Nederland is, maar dan volgde al meteen: “conservatief, populistisch, soms onbetrouwbaar, af en toe randje vulgair”. Dat zijn veel scheldwoorden op een rijtje, want reken maar dat het etiket “conservatief” zeker niet als een compliment bedoeld was.

Toch nog één complimentje bij De Standaard: “maar wel een uitstekende economiekatern”. Alhoewel, de kwalijke verklaring was snel gevonden: “veel lezers van de krant zitten goed genoeg in de slappe was”. De aterlingen.

Heel het artikel stond natuurlijk bol van de zelfgenoegzaamheid, want op elke mogelijke manier moest duidelijk gemaakt worden dat De Standaard vergeleken met De Telegraaf oerdegelijk was. Alleen ging het journalistje van dienst naar onze mening halverwege het artikel lichtjes uit de bocht, door Pim Fortuyn en Geert Wilders “sujetten” te noemen. Had Theo van Gogh daar trouwens niet bij gemoeten? Maar alweer: ook De Telegraaf liep met die twee niet hoog op, want “dit is een burgerlijke krant, met weinig sympathie voor wie stampij maakt”.

Je hoorde ze op de achtergrond nog net niet uitspuwen dat De Telegraaf in de grond een soort van Nederlandse N-VA-krant is.

Fact check eens de fact checkers van Facebook Verleden donderdag kondigde Mark Zuckerberg aan dat Facebook de strijd gaat opvoeren tegen “fake news”. Concreet zullen gebruikers van het sociale netwerk binnenkort links met nieuwsartikels kunnen rapporteren als verdacht, waarna een onafhankelijke organisatie één en ander gaat uitpluizen. Blijkt dat een bepaald artikel inderdaad vals nieuws bevat, dan zullen andere Facebookgebruikers er attent op gemaakt worden dat de inhoud betwist wordt, en zal het artikel onderdrukt worden in de nieuwsfeeds.

In principe klinkt dat allemaal mooi, maar dan blijkt dat de organisatie die de nieuwsartikels gaat nakijken, The International Fact Checking Network (IFCN), niet zo onpartijdig is als wenselijk zou zijn. Zo blijkt IFCN fors wat geld te ontvangen van Georges Soros, een uitgesproken Democraat die de campagne van Hillary Clinton met meer dan 25 miljoen dollar ondersteunde. Ook Pierre Omidyar, de stichter van eBay, en die meer dan 30 miljoen dollar veil had voor Hillary Clinton, sponsort het project. Daarnaast wordt de organisatie ondersteund door ABC News, Politico en The Washington Post.

Je kan je eigenlijk amper een duidelijkere indicatie inbeelden dat het de traditionele media er met de term “fake news” vooral om te doen is weer greep te krijgen over de verspreiding van nieuws. Of moeten we zeggen: om het monopolie over de Waarheid™ terug te winnen. Ze worden daarbij schaamteloos gesponsord door politiek correcte chequeboeken die maar niet kunnen verkroppen dat, iets meer dan een maand geleden, de verkeerde kandidaat de presidentsverkiezingen van de Verenigde Staten heeft gewonnen.

Mogen we een kleine voorspelling doen? Binnen drie maanden zal de term “fake news” een geuzennaam geworden zijn, en in sommige kringen zelfs aanzien worden als een kwaliteitslabel voor nieuws dat het establishment tracht te onderdrukken.

We sluiten zelfs niet uit dat de lui achter IFCN met hun pogingen uiteindelijk alleen maar een averechts effect zullen bekomen. Het volstaat je even in te beelden hoe IFCN een klein jaar geleden berichten over aanrandingen op oudejaarsavond in Keulen zou gelabeld hebben, en je weet genoeg.

Je hebt het waarschijnlijk ook gelezen: Disney is de meest succesvolle studio in Hollywood. Ze hebben de voorbije jaren zwaar geïnvesteerd om dat te worden. Ze hebben miljarden op tafel gelegd voor de aankoop van computeranimatiegigant Pixar, van de stripreus Marvel Comix en van George Lucas “Star Wars” franchise. Zo’n investering moet natuurlijk opbrengen. De eerste twee hebben de kassa al doen rinkelen, nu is de laatste aan de beurt. “The Force Awakens”, de eerste “Star Wars” film onder het Disney beleid, was al een schot in de roos en in afwachting van een nieuwe echte “Star Wars” film krijgen de fans een tussendoortje voorgeschoteld, “Rogue One: A Star Wars Story”.

Een fan ben ik niet, laat dat duidelijk zijn. De eerste films konden mij nog bekoren, maar daarna heb ik het opgegeven om mij wegwijs te maken in het verloop van de saga.

Wie nu weer wie de duivel aandeed, begon mij steeds minder te interesseren. Waarom schrijf je er dan over, hoor ik u vragen. Wel, Disney lanceert zelfs dit “tussendoortje” met een megapubliciteit die misschien meer kost dan het maken ervan. Met de komende feestdagen moet dit duidelijk de publiekstrekker worden in de megabioscopen.

Deze keer gaat het over het ruimtestation Death Star waarmee de slechteriken van het Keizerrijk in staat zijn om een hele planeet te vernietigen. De goeie gasten moeten proberen dat te liquideren. Eigenlijk is dat al gebeurd in een vorige “Star Wars” film m.a.w. je weet (of althans de fans toch) hoe het afloopt. Maar hoe dat precies in mekaar steekt, “leer” je dus in deze “Rogue One”. Daarin gaat Jyn Erso (Felecity Jones) vooral op zoek naar de krijgers om haar opdracht – het vernietigen van Death Star – tot een goed einde te brengen. Interesseerde het me? Matig.

Maar als ik al een paar keer “Rogue One” heb omschreven als een tussendoortje wil dat niet zeggen dat ze er bij Disney met de klak naar gegooid hebben. Het ziet er allemaal weer prima uit, de speciale effecten vliegen je om de oren. Er werden dan ook serieus wat extra dollars uitgetrokken voor bijkomende opnamen toen niemand tevreden was over het eerste resultaat. En ze deden zelfs de moeite om een personage uit een vroegere “Star Wars” film, vertolkt door de intussen overleden Peter Cushing, met de computer opnieuw tot leven te wekken gewoon omdat men die noodzakelijk achtte in het verhaal.

De fans zullen ervan smullen, zeker als ze de film gaan zien op het zopas opnieuw geïnstalleerde IMAX scherm in Kinepolis in Brussel. Voor “normale” toeschouwers zoals gij en ik…tja!

K.T.

Over (v)echtscheidingen

Pippa

Dat Marc Punt een donkere kijk heeft op mensen en dingen heb ik vroeger al eens geschreven. Het begon al met “Ad Fundum” – gerealiseerd door Erik Van Looy maar het scenario was van Punt – waarin het studentenleven niet bepaald als een vrolijke boel werd neergezet. Met de TVreeksen “Diamant” en “Matroesjka’s” ging hij op de ingeslagen weg verder en ook de speelfilms die hij voor de bioscoop maakte (en/of schreef) kun je moeilijk anders omschrijven dan als “subversief”.

In tegenstelling tot zijn kompaan Jan Verheyen – met wie hij het succesvolle “Independent” filmverdeelhuis oprichtte en daarna verkocht aan de Amerikanen voor een bedrag waarvan ik nog altijd aanneem dat ze zich voor de rest van hun leven niet te veel zorgen moeten maken – die zich het best voelt als hij aantrekkelijke publieksfilm kan maken, zoekt Marc Punt de rand van de samenleving op om duidelijk te maken dat die niet zo goed in mekaar steekt. Het bedrieglijke daarbij is dat hij dat verpakt – zeker in zijn laatste films – als een komedie die dan geleidelijk de vorm aanneemt van een tragikomedie.

“Pippa” past helemaal in dat plaatje. In dit geval gaat het om een echtpaar dat wil scheiden, vertolkt door Nathalie Meskens en Tom Van Dyck die, o toeval, in het werkelijke leven ook aan het scheiden zijn. Ik zou zeggen, een alledaags gegeven maar dat iets ingewikkelder wordt als dat uitdraait op een vechtscheiding en al helemaal extreme vormen aanneemt als zowat iedereen in hun omgeving zich daarmee gaat bemoeien. Voor Punt een gelegenheid om alle registers open te trekken en je te confronteren met wat “beschaafde” mensen mekaar kunnen aandoen.

Het levert best onderhoudende cinema op maar toch moet mij van het hart dat bij de films van Punt het gegeven boeiender klinkt dan de uitwerking ervan. Ik wil hier niet belerend doen – en kritiek is gemakkelijk – maar samenwerking met een goede scenarist (en die zijn er) zou geen kwaad kunnen, denk ik. Maar ja, Punt is een beetje een Einzelgänger. Toch kan ik hem geen ongelijk geven als hij het feit aanklaagt dat “Pippa” – net zoals zijn vorige films – geen steun kreeg van het VAF (Vlaams Audiovisueel Fonds).

Minder interessante Vlaamse films kregen die wel. Gelukkig bestaat er nog zoiets als de tax shelter (al zullen de slachtoffers van de Corsan affaire daar intussen waarschijnlijk anders over denken).

K.T.

Op de praatstoel

22 december 2016

11

Praten met Julien de Wilde

“Naast islamofobie moet kafirofobie op de lijst van haatboodschappen” Julien de Wilde, 72 jaar, is een ondernemer van de hoogste categorie. Hij had leidersfuncties bij Texaco, Recticel, Gevaert, Bekaert, Alcatel en Nyrstar. Deze manager geraakte geboeid door de islam en zijn heilige teksten. De jarenlange studie doet hem twijfelen aan de kansen van een eerlijke dialoog met de moslims. Verschillen hun en onze uitgangspunten niet té hemelsbreed?

De afspraak vindt plaats in het woon- en zorgcentrum Sint-Jozef in Wetteren. Julien de Wilde is voorzitter van het centrum, waar hij vanaf 2006 bij betrokken is.

“Toen ik stopte bij Bekaert wilde ik iets doen buiten het zakelijke leven en Rotary of Lions lokten mij niet. Ik wilde bijvoorbeeld meehelpen in een hospitaal, al was het slechts enkele uren per week, om maaltijden rond te brengen of patiënten met een rolstoel te helpen. (geprikkeld) De vakbonden willen zoiets niet.” De Wilde kreeg rond die tijd een telefoontje van de Gentse bisschop Van Looy, of hij de boekhouding, de reorganisatie en de bouwplannen van Sint-Jozef wilde inkijken. De Wilde: “Dat lag mij wel, en ik stootte onder meer op 28 zusters, die hun ganse leven opgeofferd hadden voor hun medemensen, wonend in het oude klooster op één gang en met één toilet. Zoiets vond ik een schande.

Vandaag is Sint-Jozef een toonbeeld met zijn groene campus waar een kinderopvang, rusthuis en assistentiewoningen gevestigd zijn.” ‘t Pallieterke: u stelt voor om kafirofobie toe te voegen aan de verbodslijst van Unia, het centrum voor discriminatie, de opvolger van het zogenaamde Centrum Leman? Wat is kafirofobie?

Julien de Wilde: “Er zijn islamofoben, dus niet-moslims die moslims vijandig gezind zijn tot haten, maar evenzeer zijn er kafirofoben, moslims die niet-moslims vijandig gezind zijn tot haten. De eerste groep wordt vervolgd, de tweede groep wordt veronachtzaamd en dat onderscheid wil ik weg. Haat is haat. Reeds jaren ben ik bezig met de studie van de islam en daarvoor lees ik in het Nederlands en het Engels de Koran, de hadiths en de sira. Zo ben ik mij bewust geworden van de islamofobie, een laakbare vorm van haat en onbegrip die op de lijst staat van misdrijven van Unia en dergelijke organisaties. Islamofobie neigt volgens die kringen naar racisme. De islamofobie is eenrichtingsverkeer. Wij zouden, door kritiek op moslims en de kritische studie van hun heilige boeken, ons ongepast gedragen.

Maar ik begon mij sterk af te vragen of er ook niet aan de andere zijde ongepast gedrag en haatzaaiende teksten zijn. Je hoeft geen heksentoeren te doen om teksten en passages te vinden in de Koran en soenna die aanzetten tot haat en nijd tegen de kafirs, de niet-moslims, wij dus.” ‘t Pallieterke: dus niet enkel de terreurmoslim, maar ook de gewone, brave moslim, die van drie straten verder vanaf iemands voordeur wordt aangespoord tot negativiteit ten aanzien van zijn ongelovige buren?

Julien de Wilde: “Gemakshalve worden de moslims door ons ingedeeld in de categorieën braaf en extremist, IS’er. Als ik hoofdstuk negen van de Koran lees en herlees - ik deed het tijdens dit weekeinde ter voorbereiding van ons gesprek, zie ik een dertigtal keren woorden, die slaan op de ongelovigen, als bestraffen, grijpen, vernederen, uitroeien, enzovoort. Dan heb ik het nog niet over de woorden leugenaar, vervloeking en dergelijke. De Koran is het woord van God, is van

U bent een kafir Kafir of kafier is het woord voor ongelovige door moslims. In een meer enge betekenis is een kafir hij of zij die het bestaan van God loochent, een atheïst dus. In het Nederlands is het Arabische woord verbasterd tot kaffer, zoiets als domoor. Wanneer een niet-moslim door een moslim uitgemaakt wordt voor kafir is dat een zeer negatief waardeoordeel. Het verwijt de tegenpartij een onreine levenswijze aan te kleven.

maal, ook de moslims en de moslima’s, horen dat mannen en vrouwen gelijk zijn. In de Koranschool tijdens het weekeinde horen die jonge mensen van hun imam dat dit onwaar is en de bevestiging daarvan krijgen zij door de woorden of de daden van hun ouders. Zoiets moet tot chaos leiden in de hoofden van die jongelui en dat belooft weinig goeds eens zij volwassen zijn. Op de televisie werd naar aanleiding van lessen voor de Antwerpse politie door een docent beweerd hoe goed, hoe correct de islam is voor vrouwen en hij verwees naar de laatste preek van Mohammed. Die heb ik gelezen, en de docent dwaalt. Dat heb ik voorgelegd aan burgemeester De Wever. Op veel brieven naar deze dames en heren volgt zelden een antwoord.”

de hogere orde en is een boek dat beveelt.

Wie als gelovige moslim deze teksten leest of voorgelezen krijgt in de moskee, moet het niet moeilijk hebben om een fobie tegen ons te hebben of te ontwikkelen. Die houding is kafirofobie.” ‘t Pallieterke: en dan?

Julien de Wilde: “Iedereen die een zweem van onderzoekende nieuwsgierigheid laat blijken ten aanzien van de leerboeken van de islam, krijgt prompt het verwijt te horen dat hij islamofoob is, dat hij een ziekelijke angst voor moslims heeft. Met hetzelfde en zelfs meer recht kan men zeggen dat de kafirofobie behoort tot de essentie van de leer van profeet Mohammed. Ik vind het een vorm van intellectueel evenwicht om salafisten en hun volgelingen, hier en elders, die hun afkeer van en haat tegen ons uitschreeuwen, te veroordelen als kafirofoob. Ik ben niet tegen moslims, maar ik wil wel een evenwicht tussen de beoordeling van de twee fobieën.”

“God is universeel en houdt zich niet bezig met een Europese context voor de islam.” ‘t Pallieterke: waarom bent u de heilige boeken van de islam beginnen lezen?

Julien de Wilde: “Ik heb een internationale zakencarrière achter de rug en in die werkperiode werd ik regelmatig geconfronteerd, in de praktijk, met de verschillende nuances van de islam. Bijvoorbeeld de zuivere soort, zoals die geldt in Saoedi-Arabië en de verdraagzamere soort, zoals zij bestaat in Indonesië. Mijn ogen openden zich echter na de aanslagen van 7 à 8 jaar geleden in het Midden-Oosten, in Pakistan en India. De vraag luidde: hoe realistisch is het beeld, dat wij graag in het Westen voorgeschoteld krijgen, van de godsdienst van de vrede die de islam zou zijn. Op de site The Religion of Peace wordt accuraat geturfd hoeveel aanslagen geïnspireerd door de islam er gepleegd zijn sedert 11 september 2001.

Tot vandaag zijn dat er 29.800 of 5 per dag.” ‘t Pallieterke: de heilige boeken verwijzen naar bizarre seksualiteit. Men mag naakt baden met een kind van vier en het, als het een meisje is, op haar negende ten huwelijk vragen en dat huwelijk consummeren?

Julien de Wilde: “Ik heb kleinkinderen van die leeftijd en inderdaad, bij het lezen van de teksten over die praktijken kreeg ik een klap. Hoe is het mogelijk om dergelijk gedrag als deugdzaam en aanvaardbaar voor te stellen? Ik wilde dergelijke feiten niet kennen van horen zeggen, maar zelf de bronnen raadplegen.” ‘t Pallieterke: de Koran is in het Arabisch en zou onvertaalbaar zijn. Alleen de brontekst is het ware geschrift, en geen enkele vertaling heeft dat statuut…

Julien de Wilde: “Het Arabisch wordt gesproken door vijf procent van de mensheid, een minderheidstaal dus. Ik vind de beperking nonsens dat de heilige teksten alleen in die taal mogen bestudeerd worden en rechtsgeldig zijn. Houdt men dan geen rekening met de geschiedenis, het gezond verstand, de evolutie? In de liefdesbrieven van Mitterrand is het bijvoorbeeld om het even of ik die zou lezen in het Frans, het origineel, het Arabisch of een andere vertaling. Want de kern van die brieven is zijn liefde voor Anne Pingeot en die

Julien de Wilde doorademt alle talen. De kern van een religie is haar boodschap. Wat is er dus mis met een professionele vertaling van de Koran? Wat beduidt die afwijzing? Die vind ik raar en ongepast in 2016 in een geglobaliseerde wereld met in het Westen een steeds grotere diaspora van moslims.” ‘t Pallieterke: het argument luidt dat men de context moet kennen en die is enkel correct in de Arabische taal?

Julien de Wilde: “Voor Allah, voor God, voor de Allerhoogste speelt een context geen rol.

Dat is een sofisme. Ben ik met die stelling een islamofoob? Beslist niet. Ik ben wel stilaan een islamcriticus geworden en vind dat wij westerlingen onze traditie van vrij onderzoek en vrije mening tekortdoen door de godsdienst van onze nieuwe buren, de Nieuwe Vlamingen, niet op zijn merites én weeffouten te onderzoeken.” ‘t Pallieterke: zijn er veel vormen van de islam?

Julien de Wilde: “De moslims verschillen in Vlaanderen, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Indonesië en Saoedi-Arabië. Om slechts die vijf plekken te noemen. Maar je kan het ook bekijken als fasen die doorlopen worden door een godsdienst die veertien eeuwen oud is, de tijd om te komen tot een shariawetgeving die hier opgedrongen wordt ter vervanging van onze Romeinse rechtspraak.” ‘t Pallieterke: hun integratie en het samenleven met hen is ingewikkeld?

Julien de Wilde: “Als je vaststelt dat een zeer groot deel van de Vlaamse moslims zich anders kleedt, anders eet, anders feest en anders begraven wordt, maar ook andere financiële geplogenheden - zoals de zakat -, andere sociale zekerheidstradities, andere vrije meningsuiting, andere verhoudingen tussen mannen en vrouwen en een andere afstand tussen Kerk en Staat blijft handhaven dan wij hier hebben opgebouwd, dan kan je van een harmonieuze co-existentie tussen nu en vele jaren weinig verwachten.” ‘t Pallieterke: praat u over uw bedenkingen met vrienden in het zakenleven, met politici, met vrijgestelden van partijen en verenigingen?

Julien de Wilde: “Ik schrijf brieven naar Hilde Crevits, Wouter Beke, Bart de Wever en andere vooraanstaanden. Aan onderwijsminister Crevits legde ik bijvoorbeeld voor dat scholieren in onze middelbare scholen alle-

‘t Pallieterke: uw hele leven speelde zich af in technologie en in technologiebedrijven. Hoe verklaart u dat er zo weinig wetenschap is in de islamwereld?

Julien de Wilde: “Als rond 1100 Al-Ghazali decreteert dat omgaan met getallen des duivels is en alle kennis buiten de Koran minderwaardig is, dan wieg je een beschaving in slaap. De grote denkers van de islam in de middeleeuwen zijn verbannen, hun geschriften zijn verbrand, hooguit hielden zij hun rebelse houding een mensenleven vol en daarop was het terug naar de normaliteit, een normaliteit met huiver voor het vrij onderzoek. Vandaag is er de Franse moslim Rachid Benzine die het goed meent en oordeelt dat de Koran in de context van zijn tijd moet bekeken worden, maar die man staat vrijwel alleen.” ‘t Pallieterke: een Europese islam is niet voor morgen?

Julien de Wilde: “Ik vrees dat het antwoord neen is. God is trouwens universeel, alwetend en houdt zich niet bezig met een Europese context voor de islam.” ‘t Pallieterke: het katholiek onderwijs bepleit een dialoogschool, een school die opener staat om het gesprek met de islam aan te gaan; een goed idee?

Julien de Wilde: “Wij zwakken altijd onze eigen overtuigingen af voor wij overgaan tot dialoog, dus ik betwijfel of die aanpak de goede weg is. De echte vraag is niet de dialoog - en daar ben ik honderd procent voorstander van - maar hoe je kan samenleven, zorgen voor integratie en samenhorigheid als de uitgangspunten van de twee tradities zo mateloos verschillend zijn. Over fundamentele verschillen kan je geen compromissen sluiten. Zij behoren tot de essentie van een leer.” ‘t Pallieterke: arabist en hoogleraar Urbain Vermeulen trok jaren geleden aan de alarmbel…

Julien de Wilde: “Ik ben van de generatie die deze man heeft zien aanpakken door een linkerzijde die liever ziende blind bleef en blijft. Urbain Vermeulen sprak Arabisch en reisde rond in de moslimlanden. Toen hij echter op het publieke forum trad met zijn studiewerk en inzichten, werd door links gedreigd hem zijn burgerrechten af te pakken. De KU Leuven werd onder druk gezet om hem het hoogleraarschap te ontzeggen. Beter had men op tijd geluisterd naar die verstandige en moedige expert, eerder dan zijn argumenten en stellingen islamofoob en onwelvoeglijk te noemen.”

Frans Crols

Bekering?

De Rooms-Katholieke Kerk heeft een missionerende orde die zich toelegde op de bekering van moslims in Noord-Afrika. Dat is de oorsprong van de Witte Paters, die nog steeds actief zijn in Afrika. Zou de Rooms-Katholieke Kerk geen missie moeten organiseren om bekeringswerk te ondernemen bij deze inwijkelingen?

Julien de Wilde: “Dat lijkt mij een logische vraag en een nastrevenswaardig oogmerk. In Europa en in België leven de moslims in een christelijke omgeving. Ik twijfel echter absoluut of de christenen, de katholieken in Europa, nog de kracht en de levendigheid opbrengen en de steun van hun hiërarchie krijgen om aan missionering bij de moslims in Europa te doen. Het is in ieder geval een thema waar aandacht aan moet besteed worden. Europa heeft waarden en normen die geïnspireerd zijn door het christendom, en die behoren tot de algemeen menselijke beschaving en zijn dus universeel geworden.”

12

Cultuur

22 december 2016

Podium Ook in Nederland vierden ze 100 jaar Toon Hermans

Vlaamse kunst in Frans-Vlaanderen (3)

Op maandag 12 december vond in Amsterdam de Nederlandse viering plaats van 100 jaar Toon Hermans. En waar anders dan in ‘zijn’ schouwburg kon die viering gehouden worden? Toon speelde meer dan 550 avonden in Carré en er kon dan ook geen betere plek bedacht worden voor de gala-avond.

De magische schouwburg was zo goed als volgelopen, op hier en daar een lege stoel na.

Zelfs de gewezen koningin Beatrix werd opgemerkt in de schouwburg en kon op een vriendelijke applaus rekenen bij haar intrede.

Veel volk was gekomen uit zijn geboortestad Sittard. Met bussen vol. Vooral ook om de Harmonie Sint-Joseph te zien en te horen. Deze harmonie uit Sittard kreeg een podium volledig gevuld met alle spelende leden en bracht een fijne medley met daarin verwerkt ‘Dit is een plek om lief te hebben’. Ze wandelden langs drie kanten af door de zaal onder begeleidend applaus.

Kort daarvoor had een clown de avond echt geopend. Freek de Jonge speelde de clown Buziau, het grote voorbeeld van Toon Hermans. En van boven uit de zaal volgde dan een net te lange dialoog met een aspirant-clown, Mark Rietman, die wat graag in de voetsporen wilde treden. Een jonge Hermans dus.

Twee Limburgse zangeressen, Hadewych Minis en Chantal Janzen, vertolkten liefdesliedjes in de taal van de geboortestreek van de meester. Mooi gezongen maar wat stijfjes ook.

Daarna nam zoon Maurice Hermans het woord om de vijfde Toon Hermans-award uit te spreken in naam van de Stichting Toon Hermans: de prijs ging dit jaar naar twee laureaten, Paul van Vliet en Freek De Jonge. De eerste zong, met de tekst in de hand, het lied ‘24 rozen’; het publiek liet het zich welgevallen en neuriede aandoenlijk mee.

Na de pauze was het de beurt aan de Vlaming Herman van Hove, de laatste manager van Toon, en aan zijn plusdochter Lissa Meyvis. Ze brachten wat Toots Tielemans mee en ook de immer beminnelijke Benny Lüdemann. Er volgden hemelse liedjes waaronder het absolute hoogtepunt, ‘Lente me’, het favoriete liedje van Toon Hermans. De zangeres Wende bracht daarna haar twee liedjes.

Er was ruim tijd voor een gesproken tussenkomst van de Maastrichtse hoogleraar Letterkunde Wiel Kusters, die zich lovend uitsprak over het oeuvre van Hermans. Hij besprak Hermans als de dichter die zijn liedjes schreef met intuïtieve muzikaliteit. Gespekt met de nodige humor, maar toch wat brekend voor het tempo in de voorstelling.

De grote apotheose bleek een behoorlijk geïmproviseerd theaterstukje in een bijgezet decor met Paul van Vliet, Lissa Meyvis, Mark Rietman en Freek de Jonge. Met kaartjes en gelach en gebulder kwamen op een drafje de meest bekende sketches, de meest meegeroepen uitspraken en de bekendste mopjes even aan de oppervlakte. Waarna Harmonie Sint-Joseph de boel weer op sleeptouw nam en de avond afsloot met hoempapa en tralala.

Al bij al was het een mooie maar hele vreemde avond, met toch een hoop gemiste kansen en eigenlijk te veel net-niet-grote artiesten om een hele grote meneer te eren. Eigenlijk had Toon Hermans in zijn Carré echt wel meer moeten krijgen!

Roubaix en Tourcoing liggen in de binationale agglomeratie waar ook Rijsel, Kortrijk en Moeskroen deel van uitmaken. Beide Noord-Franse industriesteden hebben interessante collecties Vlaamse kunst in huis

GT

Allochtone werkloosheid Jan Cornillie, directeur van de sp.a-studiedienst, merkte op knack.be op dat de werkloosheid van hooggeschoolde allochtonen sinds 2008 (cijfers VDAB) is verdubbeld. Vooral hoogopgeleiden met een migratieachtergrond zouden het een pak moeilijker hebben een job te vinden. Nagenoeg niemand doet nog de moeite om te zoeken naar verklaringen voor dit feit: de hypermigratie verloopt zo snel, en komt meer dan vroeger uit verafgelegen landen met een andere cultuur, taal, schrift, en andere kwaliteitsnormen en diplomavereisten… Op z’n minst zit er dus een “vanzelfsprekende” vertraging op de doorstroming naar jobs. Ook is het zo dat het aantal vacatures dan wel mag gestegen zijn, het ligt nog altijd fors onder het aantal werklozen. Het aantal werklozen in Vlaanderen ligt nog altijd hoger dan het aantal vacatures. En dan zwijgen we stilletjes over de toestand in Wallonië en Brussel (procentueel dubbel zo hoog, in Brussel zelfs driedubbel zo hoog). Vaak gaat het om ongeschoolden (autochtonen, maar ook al veel Belg geworden allochtonen). In zo’n kader klinkt het verwijt over “gebrek aan kansen” en “discriminatie” vooral hol.

Allochtone leerprestaties Hetzelfde geldt voor de kritiek op de zwakke leerprestaties van nieuwkomers (Vlaamse 15-jarige scholieren, cijfers OESO). “Bijna nergens is de kloof tussen jongeren met en zonder migratieachtergrond zo groot als bij ons”, klonk het. Ook hier weer dezelfde reacties zonder vel over de buik. Met tienduizenden nieuwkomers per jaar is het een evidentie dat om het even welk onderwijssysteem kreunt onder hypermigratie. Roepen dat ons onderwijs niet deugt, is de kop in het zand steken.

België topland voor moslims Uit de meest recente Perils of Perceptionstudie van het internationaal marktonderzoeksbureau Ipsos blijkt dat de publieke opinie niet altijd een correct beeld heeft van de maatschappelijke situatie. Zo wordt in nagenoeg alle landen de moslimpopulatie hoger ingeschat dan ze in werkelijkheid is. De Belgen

blijkens volgens een onderzoek verkeerdelijk te denken dat één Belg op vier (23 procent) een moslim is. In werkelijkheid is dat maar 7 procent, dus gaat het om een overschatting van 16 procent. In Frankrijk, Italië en Duitsland is die kloof nog groter. Ook in Nederland en in de Scandinavische landen is de overschatting hoger dan 10 procent.

Die 7 procent stemt overeen met wat de linkse socioloog Jan Hertogen becijferde (zonder rekening te houden met het wachtregister asiel). Hij raamde hun aantal in september nog op 781.887. In de periode 2011-2015 is het aantal moslims in België met ruim 96.000 toegenomen. Met het aantal asielzoekers dat er sinds vorige zomer bijkwam, zitten we dus zeker een eind boven 800.000.

Wat interessant is aan de Ipsos-tabel is dat ze toelaat de Belgische islampopulatie te vergelijken met het buitenland. Met die 7 procent staat België in Europa net onder Frankrijk (7,5 procent) maar boven Nederland (6 procent), Duitsland (5 procent), Groot-Brittannië (4,8 procent) en Zweden (4,6 procent).

3/4 verblijfsvergunningen voor gezinshereniging en asiel de

De internationale immigratie beroert de publieke opinie. Daarom wil de EU verblijfsgronden van de buitenlandse immigranten eenvormig registreren. Uit cijfers van de Studiedienst van de Vlaamse Regering (SVR 2016/6 – periode 2010-2015) blijkt dat de helft (53 procent) van de in België afgeleverde (eerste) verblijfsvergunningen aan ‘derdelanders’ komende van buiten de Europese Unie verleend en uitgereikt worden om ‘familiale redenen’ met voorop gezinsherenigingen (53 procent).

Andere redenen zijn ‘asielverlening’ (25 procent), ‘studie’ (12 procent) en ‘werk’ (9 procent). Interessant is dat het aantal eerste verblijfsvergunningen aan vreemdelingen uit de EU in die periode licht toenam van 60.000 per jaar tot meer dan 70.000, terwijl die aan vreemdelingen van buiten de EU daalde van 60.000 naar iets meer dan 40.000 in 2013, om nadien opnieuw te stijgen tot 50.000 in 2015.

Totaal dus circa 120.000 per jaar. Dat vreemdelingen naar hier komen met werk als hoofdmotief klopt voor nieuwkomers uit de EU, maar helemaal niet voor die van buiten de EU.

Tourcoing MUBA Eugène Leroy, het museum in Tourcoing (Toerkonje), ontstond in het midden van de negentiende eeuw. Het museum, in een grote burgerwoning naast het stadhuis, bezit een schitterende verzameling zestiende- en zeventiende-eeuwse grafiek uit de Nederlanden. Ze werd aangekocht in de jaren 1950 en 1960, toen oude tekeningen nog niet de waardering kregen die ze verdienen. Een waardevolle ets van Rembrandt uit circa 1632 en een reeks van negen etsen van Hendrick Goltzius zijn blikvangers. Met werk van onder anderen Hieronymus Cock, Aegidius Saedeler, Lucas Vorsterman, Adriaen van Ostade en Claes Berchem toont Tourcoing een uniek ensemble oude grafiek.

Het museum draagt de naam van Eugène Leroy (1910-2000). De erfgenamen van deze schilder schonken een groot deel van diens collectie aan het museum, met daarbij werken van Roel d’Haese en Arthur van Hecke. De schilderijen van Leroy tonen zijn obsessie voor licht en kleur. Hij brak door bij ons en in ‘le Nord’ heeft men er geen probleem mee om hem een Vlaams schilder te noemen.

Roubaix Roubaix (Robaais) groeide in de negentiende eeuw uit van een klein stadje tot één van de belangrijkste textielsteden in de wereld.

In 1835 werd er een textielmuseum opgericht, dat nadien ook aandacht ging besteden aan de

‘schone kunsten’. Die kregen in 1993 onderdak in het prachtig gerenoveerde oud zwembad. Musée La Piscine toont een gevarieerde en schitterende verzameling teken-, schilder en beeldhouwkunst en, met verwijzing naar het industriële verleden, ook textiel en keramiek.

De industrialisering van Roubaix lokte heel wat werkvolk uit Vlaanderen naar de stad. Die migratie heeft kunstenaars met Vlaamse wortels voortgebracht. De bekendste zijn Rémy Cogghe (1854-1935) en Jean-Joseph Weerts (1846-1927), aan wie La Piscine een aparte zaal wijdt. Rémy Cogghe kwam uit Moeskroen en zijn talent werd ontdekt door één van de grote industriëlen van Roubaix. Die betaalde Cogghes opleiding aan de academie van Parijs.

Nadien trok de kunstenaar naar Antwerpen en behaalde de prestigieuze Romeprijs. Cogghe schilderde veel in Brugge. La Piscine toont zijn portretten en sociale taferelen, zoals ‘Hanengevecht in Vlaanderen’ uit 1889 (zie afbeelding).

Jean-Joseph Weerts is in Roubaix geboren uit Vlaamse ouders. Met historiestukken wist Weerts zich in de kijker te werken, tot in de Parijse salons. Voor zijn ‘Moord op Marat’ (1883) kreeg hij zelfs de Légion d’Honneur.

Toen stond hij aan de top van de Franse kunstwereld en kreeg hij tal van prestigieuze opdrachten in Parijs, Lyon en Roubaix. Niet slecht voor een zoon van Vlaamse migranten.

MMMV

Alle informatie (ook in het Nederlands) over de musea in Frans-Vlaanderen: www.musenor.com.

Het grote digitaliseringsproject: stand van zaken Sinds april 2016 zijn we op de weelderige kantoren bezig met het digitaliseringsproject.

Voor lezers die er ondertussen zijn bijgekomen, een woordje uitleg: wij willen alle oude jaargangen van ‘t Pallieterke inscannen en professioneel laten digitaliseren. De 72 jaargangen van ‘t Pallieterke bevatten eens schat aan informatie maar zijn op dit ogenblik enkel in onze archieven – op papier – te raadplegen. Begrijpelijk dat studenten niet staan te springen om ‘t Pallieterke mee in hun opzoekingswerk te betrekken. Bovendien beginnen de eerste exemplaren uit de jaren veertig en vijftig al heel wat slijtage te kennen. Gazettenpapier is nu eenmaal kwetsbaar. Bij het doorbladeren geraken er bladzijden beschadigd. Zonde!

Daarom het plan om ‘t Pallieterke te digitaliseren. De voorbije maanden hebben we ons – met advies en medewerking van het ADVN – beziggehouden met het opvragen en vergelijken van offertes. Vandaag hebben we een duidelijk financieel beeld over hoeveel het allemaal gaat kosten. Honderden lezers deelden onze bezorgdheid en steunden financieel ons digitaliseringsproject. Met trots en vreugde kan ik u meedelen dat we ondertussen voldoende budget bijeen hebben gekregen. Nu moeten we enkel nog beslissen welke firma “ons” Pallieterke mag inscannen. De planning is dan dat het nog enkele maanden zal duren voor alles gerealiseerd is. We spreken toch over 54.000 bladzijden A3. Wel kan ik u al meegeven dat de ingescande Pallieterkes nadien door iedereen gratis zullen kunnen geraadpleegd worden via K arl van C amp internet, en via de servers van het ADVN.

Boeken

22 december 2016

13

Van het kasteel naar het front: Jozef Simons Het oorlogsdagboek van onderwijzer Jozef Simons, zorgvuldig uitgegeven en geannoteerd door zijn zoon Ludo, is iets speciaals, om niet te zeggen uniek.

Voor het losbarsten van de Eerste Wereldoorlog was de uit de Kempen afkomstige onderwijzer Jozef Simons al huisleraar bij de grafelijke familie Joseph de Brouchoven de Bergeyck. Het echtpaar had tien kinderen. Ze bewoonden het kasteel De Lovie in Proven bij Poperinge, in de Westhoek. Eenmaal het IJzerfront in de herfst van 1914 gestabiliseerd was, bleek De Lovie nog het enige kasteel te zijn waar de oorspronkelijke bewoners niet gevlucht waren. Het was er een komen en gaan van geallieerde en Belgische generaals en edellieden. Ook koning Albert I en zijn gemalin kwamen er geregeld over de vloer.

Ondanks het feit dat Jozef Simons zich als oorlogsvrijwilliger opgegeven had, werd hij telkens weer met een kluitje in het riet gezonden. Men gaf hiervoor allerlei redenen op. Zijn gezondheid was niet in orde.

Zijn ogen waren niet geschikt om bij de artillerie te dienen… Hij raakte maar niet ingelijfd bij het leger, noch als tolk bij het Britse leger, noch als gewoon soldaat bij het Belgische.

Wat hij niet wist, was dat graaf de Brouchoven al zijn connecties - en hij had er heel wat - aansprak om Jozef als leraar voor zijn kinderen te behouden. Wel werd hij regelmatig als tolk Frans-Engels ingeschakeld. Uiteraard was de omgangstaal op het kasteel Frans. Over het wel en wee in het kasteel en in de omgeving

hield hij een dagboek bij. Het zijn vaak losse korte notities en zinnen die hij haastig in zijn agenda of een schriftje neerschreef. Bijvoorbeeld: “23 april 1915: drie Araben langsheen de haag van De Lovie. Eerst een grijs, dat twee witte paardjes. Prachtig! Gansch den namiddag voeren camions versterking Franschen toe.” En: “6 augustus 1915: Te Yper in de danskoten herbegonnen ze te dansen en te springen binst het bombardement terwijl de doodgeslagenen nog op den vloer lagen (…) Een officier kwam een katholiek priester vragen waar en nog gezonde meisjes waren voor zijn mannen!”

Mobilisatiebevel Het duurde tot begin oktober 1916 eer vrijwilliger Jozef Simons effectief een mobilisatiebevel ontving. Hij kreeg zijn opleiding tot artillerist in een militair kamp in Normandië.

Amper een jaar eerder werd hij voor datzelfde wapen afgekeurd omwille van zijn ogen… Op 18 april 1917 vertrok hij naar het front, maar in september kwam er al een voorlopig einde aan zijn frontinzet, en kreeg hij een mutatie naar het tolkenkorps bij het Britse leger.

Ditmaal had de gravin ervoor gezorgd dat haar huisleraar van het front weggetrokken werd. Samen musiceerden ze en voerden ze gesprekken over literatuur en kunst. Jozef

zorgde immers voor de nodige intellectuele compensatie. Aan haar weinig spraakzame echtgenoot had de gravin immers niet veel.

Begin 1918 is het mooie liedje definitief uit.

Soldaat Simons moet naar het front. In zijn oorlogsdagboeken is de ommezwaai duidelijk leesbaar.

Niet alleen de dagelijkse soldatensleur - “19 mei 1917: te Woesten stonden we daar met 5 wagens, dus 20 paarden, 10 conducteurs en 40 kanonniers, om 20 boomkens te laden” komt aan bod, ook is er veel meer plaats voor boeken, toneel en het Vlaamse frontleven.

Hoewel hij in de Frontbeweging geen eersterangsrol speelde, schreef hij in opdracht van ‘ruwaard’ Adiel Debeuckelaere het ‘Frontlied’, en was hij betrokken bij een aantal culturele activiteiten.

Hierdoor kwam hij in contact met onder meer Maria Belpaire, Cyriel Verschaeve, Filip de Pillecyn en Dirk Vansina. Na de oorlog had Simons nog contact met gravin de Brouchoven de Bergeyck die onder meer steun verleende aan de Joe English-herdenking van 1920 en aan de eerste IJzerbedevaarten. In 1927 publiceerde Simons onder zijn pseudoniem Ivo Draulans Eer Vlaanderen vergaat, een geromanceerde autobiografie van zijn frontleven. Hiervoor putte hij volop uit zijn dagboeken die thans, netjes verzorgd, in boekvorm verschenen zijn. De dagboeken tonen overduidelijk aan welke immense kloof er tijdens de oorlog heerste tussen het kasteelleven,

Antichristelijke beeldenstorm De kerststal in het gemeentehuis van Holsbeek werd op bevel van CD&V-burgemeester Eyssen weggehaald. Hij beweert dat de klachten niet afkomstig waren van moslims, maar niemand weet of dat waar is. Volgens voormalig eerste schepen Achiel Claes, ook van de CD&V, was het wel degelijk omdat de stal “te uitdagend voor moslims” zou zijn. Eyssen ontkent dat: “Het waren niet-gelovigen die aanstoot namen aan de stal. De gemeentesecretaris heeft dan beslist ze weg te halen. Ik betreur dat er mensen zijn die zich aan zoiets kunnen storen, maar het was een correcte beslissing.

Een gemeentehuis is een neutrale plek. En een kerststal is een religieus symbool. We kunnen niet anders dan die dan wegnemen.” Eyssen had allicht niet gerekend op de massale protesten. Hij belooft nu dat de kerststal heropgebouwd zal worden. Al onze tradities worden een na een kapotgemaakt. Eerst halen ze de kruisbeelden weg uit openbare gebouwen, daarna verbieden ze Zwarte Piet, nu moeten de kerststallen verdwijnen. Maar moskeeën waar haat tegen christenen, Joden, “ketters” en vrouwen wordt gepredikt, die mogen wel blijven. Ze worden zelfs gesubsidieerd.

Eric Defoort (1943-2016) Ik moet u eerlijk bekennen: ik heb Eric Defoort niet persoonlijk gekend. Pas dit voorjaar liep ik hem tegen het lijf op een bijeenkomst. Ik herinner me zelfs niet meer waar en hoe, maar uit het korte gesprek kon ik opmaken dat hij een enthousiaste lezer van ’t Pallieterke was. Dat verbaasde me enigszins, want Eric Defoort stond bij mij eerder gecatalogeerd als een progressief Vlaams-nationalist.

In dat korte gesprek tijdens die receptie sprak hij trouwens zijn waardering uit voor ons blad, waarmee hij het niet altijd eens was, maar waarvan hij ook wel zag dat er de laatste tijd een grote evolutie had plaatsgevonden. Op het einde van de babbel werden gsmnummers uitgewisseld – ik mocht hem altijd bellen indien ik over een bepaald onderwerp meer informatie zou willen – en er werd afgesproken om eens op een ander moment af te spreken om elkaar wat beter te leren kennen. Die ontmoeting is er spijtig genoeg nooit gekomen.

Sterke progressieve en Vlaamse overtuiging Vlaamsgezind is hij van in zijn jeugdjaren.

Na zijn studententijd in Leuven, waar hij afstudeert als licentiaat moderne geschiedenis, kiest hij in eerste instantie voor een academische loopbaan.

Hij vertoeft even in kringen van de SP, waar Karel van Miert een verruimingsopera-

tie gestart is die ook richting Vlaamse Beweging gaat. Zijn profiel van “linkse flamingant” brengt hem nadien opnieuw bij de Volksunie, waar op dat ogenblik Bert Anciaux en Patrick Vankrunkelsven de plak zwaaien. Eric Defoort wordt er de laatste ondervoorzitter, tot wanneer de Volksunie in 2001 implodeert. Samen met Bart de Wever en Geert Bourgeois staat hij aan de wieg van de nieuwe partij N-VA. Maar opnieuw botst zijn progressieve visie met de eerder liberale visie van de andere bestuursleden van de jonge partij.

In 2003 verlaat hij de N-VA. Toch blijft hij actief binnen de Vlaamse Beweging; hij is zelfs gastspreker op de IJzerwake van 2006. Hij wordt in 2007 aangezocht door de Vlaamse Volksbeweging om voorzitter te worden. Geen simpele klus, die bijna voorspelbaar slecht afloopt. Defoort heeft een totaal andere visie over de toekomst en actiemiddelen van de VVB, en dat botst met een deel van de VVBachterban. Enkele gewaagde uitspraken met kritiek aan het adres van de rechtse Vlaamse

Beweging, (en het gebrek van een kordate toekomstvisie voor Vlaanderen), doen de VVB op haar grondvesten trillen. Zijn straffe uitspraken beletten hem niet een interview te geven voor het maandblad van het Vlaams Belang om zo zijn visie toe te lichten.

En hoewel daarna de plooien grotendeels worden gladgestreken, besluit hij in augustus 2009 toch ontslag te nemen als nationaal VVB-voorzitter. Zijn doortocht in de VVB heeft amper twintig maanden geduurd, maar zijn omstreden uitspraken blijven niet zonder gevolgen: meer dan duizend leden sturen kwaad hun lidkaart van de VVB in. Hoewel teleurgesteld in de Vlaamse Beweging, blijft hij contact houden met medestrijders in de VVB. Hij wordt terug actief in de N-VA, waar hij in 2010 voorzitter wordt van de Europese Vrije Alliantie. In datzelfde jaar wordt hij lid van de raad van bestuur van de VRT.

Keerpunt in de jaren negentig Tot slot citeer ik uit het interview in het Vlaams Belang Magazine van 2009 waarin Eric Defoort zichzelf omschrijft: “Ik ben een Vlaams-nationalist van in mijn humaniorajaren. In de tweede helft van de jaren zeventig ben ik gegrepen door sociale bewogenheid.

‘De burgemeester die een bushokje plaatste om de simpele burger te beschermen tegen kou en wind, is meer bezig met zijn Vlaamse volk dan de Vlaams-nationale bedrijfsleider die zijn arbeiders uitbuit.’

Dat was toen mijn overtuiging. Vanuit die

nauwelijks een twintigtal kilometer achter de frontlijn, en het bittere leven in de loopgraven aan het front.

Met bibliografie en register.

PIETER JAN VERSTRAETE

Ludo Simons, “Van het kasteel naar het front: het oorlogsdagboek van Jozef Simons 1914-1918”. Tielt, Lannoo, 2016.

Ill., 328 blz. gen., 24,99 euro.

ISBN 978 94 0144 053 0 Te koop in de webwinkel van ’t Pallieterke. (+ 6 euro verzendingskosten)

Wat Francken niet wil, wil Europees Parlement wel De Standaard zou De Standaard niet zijn als ze elk gebeuren aangrijpt om de N-VA te bashen. Yves Delepeire was het die dit keer, die tegen de achtergrond van wat “aangrijpende beelden” van vluchtelingen Francken de les kwam spellen: “Wat Francken niet wil, wil het Europees Parlement blijkbaar wel.” Hij had het over een “amendement” op een voorstel voor aanpassing van de Europese Visumcode (bedoeld voor niet-Europeanen die hier familie willen bezoeken, toeristen of zakenlui, en helemaal niet voor vluchtelingen). Ambassades en consulaten zouden meer aandacht moeten schenken aan mensen die bescherming zoeken. Helga Stevens (N-VA) stemde tegen en Francken zou elke goedkeuring “een open poort in elke EU-ambassade” vinden.

“De Europese Raad, ook België, is unaniem tegen dit voorstel”, zegt hij. Het overleg erover zit vast.

In herinnering overtuiging keek ik op naar de jonge Karel van Miert en naar Marcel De Neckeres linksflamingantisch project rond het blad “Links”.

Later is Coppieters gekomen. Ik heb meegedaan aan die eerste doorbraakpogingen. Vandaar wellicht mijn ‘links’ etiket. Maar sommigen doen alsof ik mijn sociaal engagement niet combineerde met mijn bezorgdheid en engagement voor Vlaanderen.

Dat alles vormde voor mij een geheel. Het keerpunt is in de jaren negentig gekomen, toen ik het niet meer pikte dat men al maar meer meewarig begon te doen omtrent alles wat met de eigen gemeenschap te maken had, hoe men dat alles almaar meer begon te ridiculiseren. Mijn reactie was: ‘t en zal!”

Of zoals Guido Moons getuigde op de webstek van de VVB: “Men kan ‘voor’ of ‘tegen’ Eric Defoort zijn, maar in ieder geval zette hij aan tot nadenken en tot een regelmatig zichzelf als vereniging te durven bevragen. Was hij dan een teken van tegenspraak? Waarschijnlijk wel, ja. Maar boven alles was hij een gedreven en vooral een integer Vlaams-nationaal voorman, die bij leven werkelijk gewoekerd heeft met zijn tijd en talenten om de droom van een onafhankelijke Vlaamse natie een stuk dichterbij te brengen.”

De afscheidsviering, waarop u wordt uitgenodigd, zal plaatshebben in de Sint-Amatuskerk, Oostvleterendorp 1 te Oostvleteren op zaterdag 24 december 2016 om 11 uur.

K arl van C amp

14

Brieven

22 december 2016

Het associatieakkoord

Een nieuwe wending De Nederlandse premier Mark Rutte heeft een kleine overwinning geboekt tijdens de laatste bijeenkomst van de Europese Raad in Brussel. De Europese Unie heeft een verklaring ondertekend met Nederland over afspraken in de associatieovereenkomst met Oekraïne.

Somers, Gennez en Calvo bereiden zich voor op de komst van Van Overtveldt naar Mechelen Aleppo

Syrisch gezin Pallieterke, Terwijl er in België grote commotie was over de visumaffaire van een Syrisch gezin, liep er in Aleppo een reporter rond van VTM. Althans, daar ben ik, gezien het reportageverleden van deze man, niet zeker van. Ik weet wel zeker dat een rasjournalist precies in die periode op zoek zou geweest zijn naar de man, zijn gezin en hun beschoten woning. Om de coördinaten van deze man te kennen, moest hij enkel bellen met de PVDA-advocate, ze heeft ons immers al van alles laten zien op teevee. Vermits de VTM-reporter dit niet heeft gedaan, twijfel ik aan zijn aanwezigheid daar. Zo’n reuzenkans op een interview heet van de naald zou ik toch niet hebben laten liggen. Of was die Syriër niet in Aleppo, en indien dit inderdaad zo was, waarom mochten wij het niet weten? En waar was hij dan wel? Hij is toch telefonisch te bereiken? PVDA verwijt N-VA dat zij Voka verdedigt. Maar in Knack lees ik dat de man van bewust gezin ondervoorzitter is van de Kamer van Koophandel aldaar. Zeg maar Voka. Het is dus in werkelijkheid PVDA die de advocaat speelt van Voka en de Belgische adel, de rijken dus. En eigenlijk ook van een collaborateur van het regime, want dat is die man, gezien zijn maatschappelijke positie blijkbaar.

Dat het gezin dat geld niet nodig hebben, bleek al omdat de PVDA het mocht verdelen onder 59 verenigingen. Hoeveel daarvan zijn er mantelorganisaties van PVDA? Welke journalist heeft hier al onderzocht of die hele affaire geen verkapte poging tot financiering is van de PVDA? Het is opvallend dat de correcte media liggen te slapen als het over die partij gaat.

In Wikipedia las ik dat Aleppo een kleine 2.750.000 inwoners heeft. Er is in de media al gegoocheld met allerlei cijfers over ingesloten, ontsnapte en gedode inwoners. Hoe is de situatie daar nu eigenlijk? Weet iemand dat echt?

Wat maakt men ons eigenlijk wijs? Wat ik weet, is dat in elk geval de beroemde Aleppo-zeep nu nog te krijgen is. Er moet dan toch een zekere economische activiteit overgebleven zijn.

Ziedaar enkele vragen waarop de media mij het antwoord onthouden. Jan Strynckx - Zele

Pallieterke, De bevrijding van Aleppo gaat met te veel lijden gepaard. Bovendien heeft IS, geholpen door de internationale coalitie onder leiding van de VS, eens te meer van de “humanitaire pauze” misbruik gemaakt om een verrassingsaanval uit te voeren en opnieuw Palmyra in te nemen.

In de nabije toekomst zal Palmyra zeker weer heroverd worden door het Syrische leger.

Helaas, het Westen zal tot het laatste ogenblik blijven trachten dit land te onderwerpen, wat niet zal lukken. Toch is de bevrijding van Aleppo een keerpunt in de burgeroorlog in Syrië. Over hetgeen er allemaal gebeurd is, zullen we wellicht later een nauwkeuriger beeld krijgen.

Er schijnen ook officieren van de NAVO in bunkers opgepakt te zijn. Wat komen die in Aleppo doen?

Pater Daniel Maes - Syrië

Hertoginnedal Pallieterke, ‘t Komend jaar sluipt dichterbij als eentje met veel vragen! Eigenlijk is ‘t: wat wensen wij?

Waar willen wij in slagen?

Hou het simpel. Dit vooral, begin niet te zweven... Wat de toekomst brengen zal, daar moeten wij naar leven.

En kun je af en toe de richting zelf bepalen, doe het dan, maar weet wel hoe het maximum te halen! Verwachten lezers veel te veel als ze blijven dromen van een eeuwenoud kasteel waar ze samenkomen en er, na een lange strijd, dankzij Schotland en Ierland, de Vlaamse zelfstandigheid eindelijk kunnen vieren?

EDV - Assebroek

A B C D E F G H I J K L

Hierop liet de Nederlandse regering een onderzoek voeren naar de beweegredenen van de nee-stemmers. De hoofdredenen van hun nee-stem - zoals toekomstig lidmaatschap van Oekraïne tot de EU, en vrij verkeer van werknemers - werden daarom opgenomen in een aparte verklaring. Andere bezorgdheden waren het verplicht geven van financiële steun of militaire samenwerking met het land, die ook deel uitmaken van de verklaring.

Met die Europese verklaring trok de Nederlandse premier Mark Rutte naar huis om het aan de Eerste en Tweede Kamer voor te leggen. Hij hoopt met die verklaring tegemoet te komen aan de bezwaren van de nee-stemmers en zo een meerderheid te vinden voor ratificatie. De vraag is of hij die wel zal vinden. Op dit moment lijkt hij alvast een meerderheid te krijgen in de Eerste Kamer (de Senaat), maar de Tweede Kamer lijkt vooralsnog dwars te liggen.

Slag om de perceptie De algemene pro-Europese consensus in de Nederlandse politiek is er alvast niet meer.

De Nederlandse christendemocraten, die nu in de oppositie zitten, hebben al verklaard tegen

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

U X

I

E

X

T

A N N

I

N E

C H A R

T

E

R

S

X

S

L

E

T

N G E

R

S

X

A C

X

S

C

E

V

I

A

X D

I

R

E

T

R

I

C

N O E

S

T

X H A

S

P

E

L S

L

E N T

E D A G X

L

I

I

I

N X

R

X

E

R H U X

T

E M

I

R

X

L

X

E N T

R

B

E

L

X

E M M A U S

E

D N X N A R E

S

T

X

P

E

X

P

I

P A R

T

E

R R

A

U S E

Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

zal u extra verwennen.

Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert De jaargang 2016 van ‘t Pallieterke zal ook dit jaar beschikbaar zijn op een USB-stick.

Tel. 059-70 059-70 65 07 07Alle 52 numTel. 65 mers zijn in PDF-versie te lezen en af te drukken. Tevens leveren we een volledige index van alle boekrecensies, vraaggesprekken en dossiers. Bestellen kan nog tijdens kantooruren: 03 232 14 17 of via: secretariaat@pallieterke.net. Bestellen kan ook via onze webwinkel: www.pallieterke.net. Kostprijs per stuk: 10 euro, verzendingskosten inbegrepen (binnenland). En we doen er gratis ook nog eens de jaargang 2015 en 2014 bij. Nu bestellen, en binnen enkele weken wordt de USB-stick u thuisbezorgd.

ABONNEMENTEN

E N S W A N D E

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE ’t Pallieterke Jaargang 2016 op USB HOTEL zal u extra verwennen.

L

V

Jens Martens

EU-verklaring

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 E

de ratificatie te stemmen. Rechtse partijen als de PVV van Geert Wilders en het rechts-liberale VoorNederland hebben ook aangegeven tegen te stemmen, net zoals de Partij voor de Dieren, de linksradicale SP en de partij voor de senioren, 50Plus.

De Nederlandse partijen moeten kiezen tussen de stem van de kiezer of het algemeen Nederlands-Europees belang. Voor veel partijen is het daarom interessanter om te zeggen: “We moeten principieel luisteren naar de burger en daarom nee stemmen.” Hier valt natuurlijk tegen in te brengen dat het aanvankelijk ging om een niet-bindend referendum.

Daarentegen zegt Mark Rutte nu: “Wij hebben een verklaring van de EU om aan de bezwaren van de burger te voldoen.” Ja, dat klopt, maar in die verklaring gaat het over rechten en plichten waarover in het associatieakkoord niets specifiek is opgenomen. Het gaat met andere woorden voornamelijk om een proverwinning, want inhoudelijk verandert er niet veel. Op dit moment wordt er al financiële steun gegeven aan Oekraïne door middel van leningen. Er is bovendien al militaire samenwerking, zoals het af en aan vliegen van Nederlandse militaire transportvliegtuigen naar Kharkiv voor het onderzoek en het vervoeren van slachtoffers van de vliegramp MH17.

Iedereen voelde een sterke drang om zich te profileren in dit dossier, maar alle partijen worden intussen ingehaald door de realiteit.

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

Kruisende woorden oplossing 1036

Even recapituleren. De Europese Unie wilde met landen uit de voormalige Sovjet-Unie akkoorden sluiten, namelijk associatieakkoorden, wat neerkomt op toegang tot mekaars markten. Die landen nemen dan de Europese normen over, zoals arbeidswetgeving, productveiligheid en consumentenrechten. De voormalige Oekraïense president wilde aanvankelijk zo’n overeenkomst tekenen, maar koos op het laatste moment voor een handelsakkoord met Rusland. Heel wat Oekraïners pikten dat niet en gingen betogen in de hoofdstad Kiev.

Eerst gingen de protesten over het tekenen van een verdrag met Europa, maar daarna eiste men het aftreden van de president. De protesten werden bloedig, waarbij heen en weer werd geschoten.

Toen bleek dat de Oekraïense president geen steun meer had, vluchtte hij naar Rusland. Omwille van het machtsvacuüm dat ontstond, beval Poetin de Krim geruisloos in te nemen door de inzet van special forces. Ook brak er een opstand uit in het oosten van het land, meer bepaald in het Donetsbekken.

De nieuwe machthebbers in Kiev hebben nu het akkoord met de Europese Unie ondertekend, tot zeer groot ongenoegen van Moskou, want de machtsambitie van Rusland wordt erdoor gefnuikt. Alle EU-landen ratificeerden de associatieovereenkomst, behalve Nederland. Een groepje activisten, verenigd onder de noemer Geen Peil, dwong een niet-bindend referendum af over het al dan niet ratificeren van het referendum. Een goede 60 procent van de bevolking stemde tegen het ratificeren.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

22 december 2016

Mister Europe

Roskammen

Op dinsdag 13 december was ik uitgenodigd in Aalst voor de uitreiking van de trofee Raymond Goethals, een prijs die wordt gegeven aan de beste trainer van het voorbije jaar. Het was uiteraard voor weinigen een verrassing dat Michel Preud’homme de laureaat werd van deze prestigieuze prijs.

Na de huldiging had ik een gesprek met met een kalme en vriendelijke Preud’homme. Wat een contrast met de soms irritante vent naast het veld. We waren met een zestigtal oud-spelers aanwezig op de festiviteiten. Onze voetbalgeschiedenis liep rond in restaurant Kelderman. Na het officiële gedeelte stond er een etentje op het programma. Ik zat aan tafel met Georges Grün, Hugo Broos, Aimé Antheunis, Georges Heylens en... Swat Van der Elst.

Swat had ik al een tijdje niet meer gezien, het was een leuk weerzien. Ik heb altijd veel respect gehad voor de man uit Mazenzele. Hij heeft niet de waardering gekregen die hij verdiende. Nooit heb ik een voetballer gekend die zoveel belangrijke doelpunten heeft gescoord voor zijn club en zijn land dan Swat.

Van der Elst was een sluipschutter. Hij liep niet als een kieken zonder kop achter elke bal.

Neen, hij koos zijn momenten. Zijn snelheid was een dodelijk wapen, ook in Europa werd hij gevreesd. Rik De Saedeleer, de paus van de Vlaamse sportjournalisten, noemde hem ‘Mister Europe’, en terecht.

New York Cosmos Op het einde van de jaren zeventig verliet Swat Anderlecht. Hij ruilde paars-wit voor de tot de verbeelding sprekende club New York Cosmos, waar hij samenspeelde met Pelé en Beckenbauer. Van der Elst kwam in een wereld van glamour en glitter terecht.

Het voetbal daarentegen stelde niet veel voor.

Men zat meer in het vliegtuig dan dat men trainde. Na twee jaar was onze vriend het kotsbeu en wou absoluut terug naar Europa.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Hij trok naar West Ham. Daar kenden ze hem nog van die bewuste Europacup-finale in Brussel, waar hij twee keer scoorde tegen de Londenaars. De overgang van vakantiekamp Cosmos naar de harde realiteit van het Engelse voetbal was voor Swat Van der Elst een harde noot om te kraken. Hij heeft er water en bloed gezweet.

Maar de heimwee naar België werd groter.

Swat vertrok naar Lokeren, wat later een vergissing bleek te zijn. Van in het begin klikte het niet met het publiek, dat hem als een ‘poenpakker’ zag. Hij werd constant geboycot door Preben Larsen, de grote vedette van Lokeren.

Als voetballer een grote mijnheer, maar als mens een grote nul. Tot overmaat van ramp brak de man van Mazenzele zijn kuitbeen. De wil om terug te vechten was er niet meer. Het doek viel over de loopbaan van Van der Elst.

Een slot in mineur.

Nu baat Swat Van der Elst een snookerzaak uit in Opwijk met de naam Mister Europe...

Gille van Binst

Geen vodje papier Met een voor de bondsinstanties ijzingwekkende snelheid, maakte de Bijzondere Kamer van de Geschillencommissie van de voetbalbond haar beslissing bekend in de zaak- Charleroi-Standard. Die was voorzien voor dinsdag 20 december, maar op uitdrukkelijke vraag van nota bene Standard viel het verdict veel vroeger. Je voelt je als club lid van de grote vijf of niet.

Met het daarbij aanleunende ‘ons kent ons’-systeem verwachtte men in het sanhedrin van Sclessin allicht een gans ander verdict dan wat er uit de bus kwam, en zeker geen puntenverlies. Nochtans voorziet het bondsreglement zwart op wit, als enige logische sanctie: “dient een partij gestaakt door wangedrag van supporters van beide ploegen, krijgt geen van beide punten.” Tot afgrijzen van de Luikse protagonisten voor “een snelle beslissing” paste de geschillencommissie dat reglement toe in plaats van het als een vodje papier te omzeilen of, erger nog, straal te negeren. De schijn bestaat dat sommigen dat laatste meer hadden verwacht dan verhoopt.

Hamvraag waarop het verdict steunt, is wel of de supporters van Charleroi ook heisa hadden gemaakt mocht, eerder, het schandelijke gedrag van de fans (!) van Standard uitgebleven zijn? Het antwoord is duidelijk neen, staat alleen al ijzersterk door wat diezelfde fans zich regelmatig in eigen stadion veroorloven. Het ontrollen van de tifo met het afgehakte hoofd van Steven Dufour is daar tot vandaag een nog moeilijk te “verbeteren” dieptepunt van.

Op grond van dat neen is duidelijk dat de verantwoordelijkheid voor het stilleggen van de Waalse derby bij het als supporters van Standard meegereisde schorremorrie lag.

Omdat een deel van de Charleroi-aanhang in de opgezette val trapte en “wraak nam”, was de enig mogelijke beslissing geen van beide clubs punten te geven.

Schietgebedje In Charleroi legde men zich zonder tegenkijken. We kunnen al veel voorspellen met onze natte vinger, als de poetsvrouw onze glazen bol niet had laten vallen zou deze waarzegging er helemaal anders hebben uitgezien.

Antwerpen boven (I) Ze doen er in de andere gouwen goed aan niet neerbuigend neer te kijken op wat zich in de lagere regionen van het Antwerpse voetbal afspeelt. Voor ze het goed en wel beseffen zou er wel eens een Antwerpse club haar plaats bij de zogenaamde elite opnieuw kunnen opeisen, want er gebeuren rare maar hoopgevende toeren in die lagere reeksen.

Van het kleine maar sympathieke Berchem Sport, dat met een gedeelde eerste plaats de winterstop in gaat, mogen we niet verlangen dat de promotie naar eerste al voor binnenkort zal zijn. Alles op zijn tijd en gezelligheid troef, moeten ze maar denken op het Rooi.

Antwerpen boven (II)

Met z’n allen Sinterklaas achterna Povere opkomst We hebben het aantal toeschouwers dat de kwartfinales van de bekercompetitie bijwoonde niet geteld. Met een beetje goede wil had het nochtans moeiteloos gekund, want de opkomst was eerder aan de magere kant. Het zal beteren als de finale in zicht komt. Tegen dan zijn we half maart en beginnen de bomen al te botten. Maar eerst moeten de heen- en terugwedstrijden van de halve finales nog gespeeld worden. Zulte-Waregem en Eupen mogen het onderling uitvechten. Hetzelfde staan Oostende en Racing Genk te wachten.

Op 1 februari kennen we de finalisten. We gunnen hen de eer en wat er verder nog aan vasthangt, maar dat we er nagelbijtend naar uitkijken zou er wat met de haren bij gesleurd zijn.

Kans verkeken Westerlo kreeg een enige kans om de rode lantaarn door te geven aan Moeskroen dat tegen Charleroi zijn zevende nederlaag op rij leed. Wat konden ze nog meer verlangen in het Westelse Kuipje en waarom lieten ze zich, met een één-nul voorsprong aan de rust, nog gewil-

15

lig ringeloren door Lokeren? Ze zijn ons het antwoord niet schuldig en moeten het maar binnenskamers uitvechten. Intussen hebben ze de kans gekregen om voorbije dinsdag een en ander recht te trekken in de zespuntenwedstrijd tegen Moeskroen. Of die uitwedstrijd een meevaller, een maat voor niks of een flop is geworden, stond in de sterren geschreven. Maar die gaven, toen we dit neerpenden, hun geheim nog niet prijs. Wat ons, hoe het ook is afgelopen, niet belet Jacky Mathijsen en zijn kleppers een zalig kerstfeest, een gelukkig nieuwjaar en een deugddoende winterstop te wensen. Het zal nodig zijn.

Laatste loodjes Club Brugge deed haasje-over met ZulteWaregem, maar dat kan, met de matchen die in de loop van deze week op het programma staan, intussen al veranderd zijn. Onze nonkel Tuur voorspelt dan wel een overwinning van Club op het veld van Eupen, zijn pronostiek is geen evangelie. Bij Zulte-Waregem dat inmiddels Genk ontving, snakken ze meer dan ooit naar de winterstop. Dan was er nog de botsing tussen AA Gent en Anderlecht om naar uit te

Wilrijk-Beerschot, pardon, Beerschot-Wilrijk is dan weer aan een fameuze niet te stuiten opmars bezig en speelt, als we hun supporters mogen geloven, over twee jaar op zijn minst Europees.

Dat willen we nog meemaken. Om te eindigen bij Antwerp, dat zijn draai heeft gevonden en op driekoningendag de kans krijgt om in 1B leider Roeselare af te drogen en de Bosuil te laten dansen. Al doen ze er goed aan Lierse niet uit het oog te verliezen, want op het Lisp blijven de verwachtingen ook hooggespannen.

Wie verzekerde ons weer dat het in de lagere afdelingen ook plezant kan zijn?

Uitslovers Sinterklaas gaf het voorbeeld en pakte opnieuw zijn biezen richting Spanje. Dat inspireerde nogal wat ploegen hetzelfde te doen en we kunnen hen geen ongelijk geven. Wie denkt dat ze daar onder de Spaanse zon als vadsige koningen gaan liggen luieren, kaarten, golfen en zotte kuren uithalen, doolt. Integendeel, er wordt keihard getraind, vernemen we. Ze moeten nu ook niet overdrijven en zich te pletter trainen. In de hoop dat ze niet overwerkt geraken, willen we iedereen gezond van oren en poten en met frisse moed opnieuw aan de slag zien na de winterstop. Tot dan zullen we het wel overleven.

pruttelen bij de uitspraak neer. Standard reageerde furieus. Prompt werd beroep aan getekend bij het Belgische Arbitragehof voor de Sport, dreigde men in een moeite met de burgerlijke rechtbank, mocht het BAS de beslissing van de Geschillencommissie bevestigen. Het reglement van de Pro League sluit stappen bij de burgerlijke rechtbank nochtans uit. Hopelijk zal ook haar reglement geen te omzeilen vodje papier blijken, mocht het erop aankomen. Scheidsrechter Serge Gumienny doet er intussen goed aan even geen thuiswedstrijden van Standard te fluiten. En de architecten en de journalistieke fans van “play-off 1” zijn wel toe aan een schietgebedje om betere publiciteit af te smeken voor dat onderonsje van een zeskoppige “elite” dan het probeersel van Standard om drie terecht ontnomen punten alsnog via het BAS te recupereren.

Over elite gesproken, wat bezielt het bestuur van het elitaire Anderlecht om zich gedwee neer te leggen bij het uitrangeren van clubicoon Olivier Deschacht? Al was hij als voetballer nooit de evenknie van Pol van Himst, hij onttroonde met 567 (!) wedstrijden in het eerste elftal wel zijn voorganger als clubrecordhouder.

Dat in een tijd dat voetballers makkelijker van clubshirt dan van hemd verwisselen. “Ollie” verdient dit niet, verre van. Als een doorgangcoach als René Weiler zich zo’n ingreep kan veroorloven, heeft dat niks met zijn voetbalkennis te maken, maar alles met het feit dat men hem in de bestuurskamer tot nader order de hand boven het hoofd houdt, wat de man ook uitvreet. Wat gij, Herman van Holsbeeck?

Gouden gala Hoeveel gala’s hebben we nu al achter de rug, en hoeveel staan er ons nog te wachten?

We zijn de tel kwijt. Maar dat mag geen reden zijn om over het hoofd te zien dat de olympische goudenmedaillewinnaars Greg van Avermaet en Nafi Thiam verkozen werden tot sportman en -vrouw van het voorbije jaar. Bij de paralympiërs werd tafeltennisser Laurens Devos gelauwerd en eraan herinnerd dat hij op zijn beurt goud behaalde. Wie naast de prijzen viel, kan later aan zijn of haar nakomelingen toch vertellen dat het niet iedereen gegeven is tussen het doorluchtige gezelschap dat de feestzaal in Vorst vulde gezien te worden.

En nu op naar het volgende feestje.

Heilige Anna De zingende ambassadeurs van Antwerpen, De Strangers, zingen het al sinds jaar en dag: ‘Het strand van Sint Anneke, dat is toch het manneke”. Voor niet-ingewijden, ’t Strand van Sint-Anneke dat is voor volbloed Antwerpenaren ‘de plage’.

Enigszins te vergelijken met de duinen van Knokke-Heist, maar dan, – de waarheid heeft haar rechten -, iets bescheidener. De veldrijders zult ge niet horen klagen over de keuze van de organisatoren om op die gezegende plek de Scheldecross te laten doorgaan.

Spektakel Alleen iemand die niet van deze planeet is, kon eraan twijfelen dat de Scheldecross opnieuw zou gedomineerd worden door het duo Van der Poel en Van Aert. Met alweer een moedige Kevin Pauwels, die niet onopgemerkt in het stuk voorkwam en als derde op het ereschavotje mocht.

De toeschouwers die gehoopt hadden op een boeiend spektakel werden op hun wenken bediend. Ze kregen een lijf-aan-lijfgevecht te zien waarin Van Aert het in de finale nipt moest afleggen tegen de ijzersterke Nederlandse kampioen. Wie heimelijk gerekend had op regen, modder en dat soort toestanden die eigen zijn aan het veldrijden kwam dit keer bedrogen uit. We hebben het nog niet te dikwijls meegemaakt dat in een veldcross de hele meute netjes uitgedost over de meet kwam.

Niemand sloeg een modderfiguur, maar dat kan en zal niet blijven duren.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Wervende taal!

Met de NMBS wordt reizen een delicatesse!”

Zou dat geen geschikte slogan zijn om de toekomst mee in te gaan?

Morzelmemorie De nieuwe voetbaltempel die Brussel op vele morzels Vlaamse grond wil bouwen met schuldige medeplichtigheid van CD&V, Open Vld en sp.a, wordt duidelijk weer een aanslag op de portefeuille van de belastingbetaler. De Memorial Van Damme wordt graag geofferd op het altaar van de voetbalgod. Hoelang gaan we die waanzin nog dulden?

CEO ex machina

Absurdistan De juiste zak graag Volgens de berichtgeving in de media kan van de “Tsjetsjeense belg” Lors Doukaev, pleger van een mislukte terrorismeaanslag, de belgische nationaliteit niet worden afgenomen.

Over zijn andere nationaliteit zijn geen officiële stukken beschikbaar. Verwondert dat iemand, de restafvalnationaliteit belg...

Clichébeek Dan heb je al eens een allochtone theatermaker en een cabaretier die succes hebben in Molenbeek, keldert ineens alles qua opkomst.

Hun nieuwste stuk gaat immers over de bijzondere vriendschap tussen twee mannen. Of hoe reputaties door de feiten steeds weer worden bevestigd, alle linkse prietpraat ten spijt.

Warhoofd Naar aanleiding van de handdrukweigering van een man aan een vrouw bij het afsluiten van een huwelijk, laat eertijds gebuisde Groen-kandidate en Unia-topvrouw Els Keytsman horen dat groeten anders gebeurt naargelang de plaats.

Wat zeer juist is. En waar zijn wij hier, Elske?

En hoe groet men hier? QED!

Turki Hari Moskeeën - zeg maar concreet: de door het Turkse Diyanet naar hier gestuurde imams worden verzocht de nodige spionage- en verklikkingsactiviteiten uit te voeren.

Je zou verwachten dat een zichzelf respecterende natie onmiddellijk en krachtig optreedt.

We zullen dat waarschijnlijk net gemist hebben in de media, dat krachtige optreden.

Und kein Ende In Congo hangt de Kabilator het weer lelijk uit. Niets nieuws onder de zon, dat doet hij al jaren. Laten we nog wat geld in die bodemloze put storten, we hebben er toch te veel.

B C D E F G H I J K L

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1036 vindt u op blZ. 14

Gruwelwagen

befaamde Elon Musk van Tesla toetreedt tot de economische adviesraad van president Trump.

Van de weeromstuit doen al die linksgroene jongens en meisjes hun Tesla van de hand, nemen wij toch aan…

Toptalenten Het blijft vreemd hoe de Europese “elite” haar wereldvreemdheid etaleert in de vorm van allerlei slechte adviezen en raadgevingen.

Zo probeert mensenrechtencommissaris Nils Muiznieks, zeg maar een volkscommissaris van het EVRM, via kinderrechten het terugstuurbeleid van Theo Francken te doorkruisen. ‘t Is maar dat u het weet.

Schepenschande In Brasschaat is nu een vijfde schepen betrapt op autorijden na te veel gedronken te hebben. Is daar in het schepencollege misschien een geheim genootschap actief, dat enkel leden aanvaardt die af en toe eens onder invloed rijden

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be

Dan leest een mens dat de toch wel

Op het Noorderterras

A

HORIZONTAAL

Zelfs het Europese grensbewakingsagentschap Frontex zegt het luid en duidelijk: er zijn ngo’s die samenwerken met mensensmokkelaars om migranten via de Middellandse Zee Europa binnen te krijgen. Zeker een extreemrechts clubje, dat Frontex!

Als er nu één goede kant is aan de benoeming van la Dutordoir tot grote treinbaas, dan wel dat we bij vertraging voortaan allemaal mogen rekenen op lekkere hapjes ter compensatie.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Verbazingwekkend B. Nederlandse stad in de provincie Utrecht C. Vereniging van vrijmetselaars Hormoon dat als doping wordt gebruikt

- Deel van een boom D. Wat overblijft na de maaltijd E. Sieraad - In orde - Italiaanse rivier F. Verorber - Beoefenaar van een wintersport G. Karakter - Pers. vnw.

H. Nabespreken - Gewichtsmaat I. Antwerpse gemeente - Franse rivier J. Alvast - Zilverjodide K. Sociaal-vlaamsgezinde christen democratische richting en beweging

genoemd naar een priester (1839-1907) L. Machteloosheid tegen bedreigingen

De verrechtsing

Spoorvooruitzichten

Kruisende woorden 1037

Voor Congo kunnen we anders nog een goede oplossing uit onze mouw schudden, écht waar. Als we la Dutordoir nu eens aanstellen tot CEO van Congo?

Als ze de treinen kan laten rijden, krijgt ze dat land misschien ook wel in beweging.

22 december 2016

Verticaal 1. Vlaams-nationalistisch schrijver van o.m.

‘De dood met de kogel’ 2. Heftig gevoel - Stop dicht 3. Voormalige benaming voor de opleiding

tot leraar voor het lager secundair onder-

wijs - Lidwoord 4. Vervoer naar een plaats - Deel van een kerk 5. Nagerecht - 16°-eeuwse Vlaamse schilder

van o.m. ‘De boerenbruiloft’ 6. Omwentelingsfiguur van een ellips Godin van de zee 7. Hoofdstad van de Amerikaanse staat

Kansas - Radium - Secundair onderwijs 8. Een van de 4 paarden die de zonnewagen

van de Griekse god Helis voorttrekt Belgisch premier periode 1921-1925 9. Symbool voor de gemeten bloeddruk - Aangeboren geschiktheid voor iets - Shilling

10. Dragen - Tehuis 11. Meisjesnaam - Muzieknoot - Vogelproduct 12. Oeverbescherming - West-Vlaams dorp

Rillen Het woord rillen heeft verschillende betekenissen. Kijk maar in een woordenboek.

Rillen is beven. Men kan rillen van koorts, of rillen van de kou. In een andere betekenis slaat het terug op gruwen, het is om van te rillen als iets te ontzettend is. Maar het meest van al slaat rillen toch op bibberen van de kou.

Waarom ik daarover begin? Ik ril gemakkelijk van de kou.

Onlangs maakte iemand mij de opmerking dat de wekelijkse titel van mijn bijdrage ‘Op het Noorderterras’ niet altijd juist is. Dat is inderdaad het geval. Er waren weken dat ik op het Noorderterras niet te zien was. Ik zat in een taverne, een café of een andere eetgelegenheid.

In mijn bijdrage schreef ik dat mijn bank niet vrij was. Een leugentje om bestwil.

In werkelijkheid rilde ik die keren zo van de kou dat ik een warme toevlucht had gezocht. Ik kom er eerlijk voor uit. In sommige koude winters was ik inderdaad niet te vinden op het terras. Door de schuld van het rillen, begrijp je?

Toen ik gisteren het Noorderterras opstapte, voelde ik onmiddellijk dat ik daar niet lang zou blijven. Er waaide namelijk een nijdige, kille wind. Ik had geen zin op mijn bank te zitten rillen. Toch zette ik mij eventjes neer. Lang zou het niet duren. Ik mompelde tegen mijn bank: “Ik bol het af. Volgende keer kom ik hier misschien terug met een dikkere pull.”

Maar intussen moest ik toch aan kopij voor dit nummer van ’t Pallieterke te geraken.

Op het ogenblik dat ik wilde rechtstaan, voelde ik een zware hand op mijn schouder die mij neerdrukte. Ik keek om en zag de Guido.

“Dag Tee”, zei hij.

Met de Guido had ik jaren geleden, toen de legerdienst nog verplicht was, in dezelfde kazerne gezeten. Later was hij ook een tijd bij de scouts geweest. Hij is geen slechte gast, maar hij wil altijd gelijk hebben. In de vele gesprekken die we hadden, was dat wreed vervelend. Hij had namelijk ook de onhebbelijke gewoonte om iemand met wie

hij praatte regelmatig te onderbreken en zelf verder te gaan. Wij noemden hem stiekem, zonder dat hij het wist, de man van de OOV. Dat betekent: Onderbreken, Overnemen, Verdergaan.

Ik hoopte dat het bij een groet zou blijven.

IJdele hoop. Hij zette zich naast mij neer.

“Awel, Teeke”, begon hij het gesprek, “wat denk jij zoal van de leiderswissel in Amerika?”

Ik wilde antwoorden dat politiek mij geen fluit kan schelen, maar vroeg: “Wat moet ik daarvan denken?”

Een handige manier om niet rechtstreeks te moeten antwoorden op zijn vraag.

Hij had het door en zei: “Niet met mij, hé. Ik heb aan jou gevraagd wat jij denkt.”

De Guido had mij klem gezet en daarom zei ik: “Amerika is een schoon land, maar het is ver. Ik ben er enkele keren geweest.

Over hun politiek heb ik daar niets geleerd en het interesseerde mij ook niet.”

Guido grinnikte. “Goed geprobeerd, maar ik kreeg nog geen antwoord op mijn vraag.”

“In eigen land heb ik soms al last met de politiek, wat zou ik mij moeien met die van een ander land”, zei ik.

“Niet flauw doen, zeg op”, eiste hij.

“Eerlijk gezegd, die Hillary moet ik niet hebben. Vraag me niet waarom. En die Trumpet ken ik niet”, zei ik.

“Goed”, knikte hij. “Dat is tenminste eerlijk. Ik ken een andere serieuze uitleg. Wij zullen goed uit onze doppen moeten kijken.

Ik zal jou eens vertellen waarom.”

Guido stak van wal zonder ophouden.

Wat hij allemaal vertelde over Amerika kan ik hier niet neerschrijven, ik zou er een half ‘t Pallieterke voor nodig hebben. Hij ratelde door zonder één minuut rust. Ik zag alleen zijn mond bewegen. Zijn woorden rammelden in mijn oren. Ik verstond niet wat hij zei. Hoe meer hij ratelde, hoe warmer ik het kreeg. Er kwam een zweetdruppel aan het puntje van mijn neus hangen en ik zag de kans te verdwijnen.

Dat kan je onthouden. Als je rilt van de kou, luister dan naar een zeveraar; daar krijg je het warm van.

TdW